Ł

litera alfabetu polskiego


rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) jęz. majuskuła szesnastej litery alfabetu;


Ł (, przekreślone L, L z kreską ukośną) – szesnasta litera polskiego alfabetu. Występuje także w kilku alfabetach języków słowiańskich (w kaszubskim, dolnołużyckim, górnołużyckim oraz w łacinkach białoruskiej i ukraińskiej), a także w języku weneckim, wilamowskim i języku Nawahów. Oznacza spółgłoskę /ɫ/ lub /w/ w językach słowiańskich i /ɬ/ w językach indiańskich.


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary oraz Wikipedia

Łaa

wykrzyknik

 (1.1) onomatopeja imitująca głos przerażonego


Źródła:

Wiktionary

Łaaa

wykrzyknik

 (1.1) onomatopeja imitująca głos przerażonego


Źródła:

Wiktionary

Łaba

forma regionalna od: łapa


rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) geogr. rzeka przepływająca przez Niemcy i w Czechy;


Łaba (dolnołuż. Łobjo, cz. Labe; niem. Elbe, lat. Albis, wym. MAF: [ˈɛlbə], posłuchaj) – rzeka w Niemczech i Czechach o długości 1165 km (370 km w Czechach) i powierzchni dorzecza 144 055 km² (w Czechach 51 394 km²).


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary oraz Wikipedia

Łabądek

zdrobnienie od: łabędź; łabędzik


rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) zdrobn. od: łabędź

 (1.2) pot. mały łabędź


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Łabaj

nazwisko


Źródła:

SJP.pl

Łabas

wykrzyknik

 (1.1) onomatopeja imitująca nagłe złapanie czegoś


Źródła:

Wiktionary

Łabęć

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) daw. łabędź


Źródła:

Wiktionary

Łabęci

przymiotnik relacyjny

 (1.1) daw. łabędzi


Źródła:

Wiktionary

Łabęcki

nazwisko


Osoby o tym nazwisku:


Źródła:

SJP.pl
Wikipedia

Łabędnik

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) parkowy domek lęgowy dla łabędzi


Łabędnik (do 1945 Groß Schwansfeld) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie bartoszyckim, w gminie Bartoszyce. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.


Źródła:

Wiktionary oraz Wikipedia

Łabędy

dzielnica Gliwic


Źródła:

SJP.pl

Łabędź

duży ptak z podrodziny o tej samej nazwie


rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy, nazwa własna

 (1.1) astr. gwiazdozbiór nieba północnego; zawiera jasną gwiazdę – Deneb; zawiera liczne mgławice; w Polsce widoczny latem i jesienią; góruje o północy w sierpniu; konstelacja, której 5 najjaśniejszych gwiazd tworzy charakterystyczny układ w kształcie krzyża, zwany Krzyżem Północy;


Łabędź – polska nazwa ptaków z rodzaju Cygnus z monotypowego plemienia Cygnini (kaczkowate). Występują na obydwu półkulach. Upierzenie białe lub czarno-białe w różnych proporcjach.


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary oraz Wikipedia

Łabędzi

należący do łabędzia, dotyczący lub przypominający łabędzia, zrobiony z łabędzich piór


przymiotnik relacyjny

 (1.1) charakterystyczny dla łabędzia; dotyczący, odnoszący się do łabędzia

forma rzeczownika.

 (2.1) D. lm. od łabędź


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Łabędziarnia

pomieszczenie przeznaczone dla łabędzi


Źródła:

SJP.pl

Łabędziątko

młode łabędzia


rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) zdrobn. zool. łabędzię


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Łabędzica

samica łabędzia


Źródła:

SJP.pl

Łabędzik

1. mały, młody łabędź; łabądek;
2. dawniej: kulka z puchu łabędziego do pudrowania


Łabędzik – herb szlachecki.


Źródła:

SJP.pl
Wikipedia

Łabędzin

wieś w Polsce


Łabędzin – wieś w Polsce, położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie radziejowskim, w gminie Piotrków Kujawski.

W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa włocławskiego.

Wieś sołecka – zobacz jednostki pomocnicze gminy Piotrków Kujawski w BIP.


Źródła:

SJP.pl
Wikipedia

Łabędziów

wieś w Polsce


Łabędziów – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, w gminie Morawica.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.


Źródła:

SJP.pl
Wikipedia

Łabędziowaty

podobny do łabędzia


Źródła:

SJP.pl

Łabędzki

przymiotnik od: Łabędy


Źródła:

SJP.pl

Łabisko

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. zagłębienie terenu


Źródła:

Wiktionary

Łabisz

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. urwis


Źródła:

Wiktionary

Łabiszewo

wieś w Polsce


Łabiszewo (kaszb. Łabiszewò, niem. Labüssow) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, w gminie Dębnica Kaszubska. W skład sołectwa Łabiszewo wchodzi również miejscowość Boguszyce.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa słupskiego.


Źródła:

SJP.pl
Wikipedia

Łabiszyn

miasto w województwie kujawsko-pomorskim


rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. miasto w Polsce;


Łabiszyn (niem. Lebaschuh) – miasto w Polsce położone w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w północno-wschodniej części Pojezierza Gnieźnieńskiego, będącego subregionem Pojezierza Wielkopolskiego; oraz w regionie Pałuki. Przez miasto przypływa rzeka Noteć, która poprzez Kanał Bydgoski łączy się z Brdą. Jest siedzibą gminy miejsko-wiejskiej Łabiszyn.


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary oraz Wikipedia

Łabiszynek

wieś w Polsce


Łabiszynek – osada w Polsce, położona w województwie wielkopolskim, w powiecie gnieźnieńskim, w gminie Gniezno.

We wsi znajduje się dwór Galińskich z I połowy XIX wieku, w którym mieści się kaplica filialna parafii pw. bł. Radzyma Gaudentego w Gnieźnie.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa poznańskiego.


Źródła:

SJP.pl
Wikipedia

Łabiszynianin

mieszkaniec Łabiszyna


Źródła:

SJP.pl

Łabiszynianka

mieszkanka Łabiszyna


Źródła:

SJP.pl

Łabiszyński

przymiotnik od: Łabiszyn


Źródła:

SJP.pl

Łabno

wieś w Polsce


Łabno – osada w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie lidzbarskim, w gminie Lidzbark Warmiński.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego. Osada znajduje się w historycznym regionie Warmia.

W 2016 r. Łabno uzyskało wraz z Osiedlem Uzdrowiskowym na terenie Lidzbarka Warmińskiego i sołectwem Medyny w gminie Lidzbark Warmiński status obszaru ochrony uzdrowiskowej („Obszar Ochrony Uzdrowiskowej Lidzbark Warmiński”).


Źródła:

SJP.pl
Wikipedia

Łabowa

wieś w województwie małopolskim, w powiecie nowosądeckim


Łabowa (j. łemkowski Лабова) – wieś w Polsce, położona w województwie małopolskim, w powiecie nowosądeckim, w gminie Łabowa.

W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Łabowa. W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa nowosądeckiego. Jest siedzibą gminy Łabowa. Wieś leży przy DK75 na odcinku Nowy Sącz - Muszynka.

W roku 2021 Łabowa liczyła 1677 mieszkańców, z czego 48,5% mieszkańców stanowiły kobiety, a 51,5% mężczyźni.


Źródła:

SJP.pl
Wikipedia

Łabowski

przymiotnik od: Łabowa


Źródła:

SJP.pl

Łabski

Łaba


przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Łabą, dotyczący Łaby, leżący na Łabie


Patrz:Łaba

Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Łabuda

nazwisko



Źródła:

SJP.pl
Wikipedia

Łabudać

dawniej:
1. zbierać z wysiłkiem, ciułać;
2. łabudać się:
a) krzątać się koło czegoś powoli, niezgrabnie;
b) biedować


Źródła:

SJP.pl

Łabuń

łabuń długonogi - gatunek pajęczaka z rzędu kosarzy


Nazwy Polsce


Źródła:

SJP.pl
Wikipedia

Łabuńce

przedstawiciel rzędu stawonogów z gromady pajęczaków; kosarz


Łabuńce (lit. Lobiniai) – wieś na Litwie, w okręgu uciańskim, w rejonie ignalińskim, w gminie Przyjaźń.


Źródła:

SJP.pl
Wikipedia

Łabunie

łabuń długonogi - gatunek pajęczaka z rzędu kosarzy


Łabunie – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie zamojskim, w gminie Łabunie. Leży 11 km na południowy wschód od Zamościa.

W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Łabunie. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.


Źródła:

SJP.pl
Wikipedia

Łabuniec

przedstawiciel rzędu stawonogów z gromady pajęczaków; kosarz


Źródła:

SJP.pl

Łabuński

przymiotnik od: Łabunie


Źródła:

SJP.pl

Łabuś

nazwisko


Źródła:

SJP.pl

Łabuz

nazwisko


Źródła:

SJP.pl

Łabuzie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) gwara. zielsko wodne, sitowie, tatarak

 (1.2) gwara. uzbierane pieniądze


Źródła:

Wiktionary

Łabyńdź

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. ornit. łabędź


Źródła:

Wiktionary

Łac.

skrót od: łacina, łaciński; łc.


Łacina, język łaciński (łac. lingua Latīna, sermō Latīnus, Latīnum, Latīnitās) – język indoeuropejski z latynofaliskiej podgrupy języków italskich.

Łacina ukształtowała się prawdopodobnie w II tysiącleciu p.n.e. jako język mieszkańców Lacjum w środkowej Italii. Była językiem ojczystym Rzymian. Do jej zapisywania używano alfabetu łacińskiego, który jest współcześnie najbardziej rozpowszechnionym alfabetem na świecie. Stała się językiem urzędowym Republiki Rzymskiej, a później Cesarstwa Rzymskiego. W tym okresie nastąpił proces latynizacji Imperium, a łacina była językiem mieszkańców wielu rzymskich prowincji w Europie i północnej Afryce. W codziennej mowie przestała być stosowana po upadku Cesarstwa na zachodzie, chociaż w większości krajów Europy była nadal używana jako język urzędowy, liturgiczny i literacki.


Źródła:

SJP.pl
Wikipedia

Łach

potocznie:
1. stare, zniszczone ubranie; łachman, szmata, lump;
2. jakaś rzecz do ubrania; ciuch, ciuszek;
3. osoba nędznie ubrana; gałganiarz, łachmaniarz, łachudra, szmaciarz;
4. osoba niewiele warta, godna pogardy; łachudra, szmaciarz


rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zużyta sztuka odzieży

 (1.2) iron. jakiekolwiek ubranie

 (1.3) pogard. łachudra, łajdak

forma rzeczownika|rodzaj=żeński.

 (2.1) D. lm. od: łacha


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Łacha

1. odnoga rzeki lub dawne jej koryto zawierające jeszcze wodę i tworzące płytkie jezioro;
2. piaszczysta mielizna utworzona na rzece wskutek obniżenia się poziomu wody; ławica;
3. zgrubienie od: łaska


rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) geogr. piaszczysta mielizna rzeczna

 (1.2) hydrol. odnoga rzeki lub starorzecze wypełnione stojącą wodą i stopniowo wysychające;

 (1.3) pot. zgrub. od: łaska

forma rzeczownika|rodzaj=męskorzeczowy.

 (2.1) D. lp. od: łach

forma czasownika.

 (3.1) 3. os. lp. ter. od: łachać


Terminy ogólne:

Nazwy w Polsce

Źródła:

SJP.pl
Wiktionary oraz Wikipedia

Łachać

1. potocznie: niszczyć ubranie, robić z niego łach
2. gwarowo: wałęsać się bez potrzeby; włóczyć się


czasownik przechodni niedokonany (dk. złachać)

 (1.1) pot. robić z ubrania łach, niszczyć je

 (1.2) gwara. rzad. włóczyć się bezcelowo


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Łachacz

nazwisko


Źródła:

SJP.pl

Łachadojda

gwarowo: człowiek brudny, ubrany w zniszczone ubrania; oberwaniec, obdartus


Źródła:

SJP.pl

Łachanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|łachać.


Źródła:

Wiktionary

Łachman

stare, nędzne ubranie; szmata


rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) pot. stare, zniszczone ubranie


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Łachmaniarka

łachmaniarz


Patrz:łachmaniarz

Źródła:

SJP.pl

Łachmaniarski

przymiotnik od: łachmaniarz


Źródła:

SJP.pl

Łachmaniarstwo

chodzenie w starym, zniszczonym ubraniu; gałganiarstwo


Źródła:

SJP.pl

Łachmaniarz

łaciarz, szmaciarz, gałganiarz;
1. człowiek nędznie ubrany, zaniedbany, brudny; łachmyta, obszarpaniec, oberwaniec, obdartus;
2. dawniej: handlarz szmatami


Źródła:

SJP.pl

Łachmaniasty

przypominający łachmany, postrzępiony i brudny


Źródła:

SJP.pl

Łachmanowaty

ubrany w łachmany


Źródła:

SJP.pl

Łachmyta

(r. męski) pogardliwie: człowiek ubrany w łachmany; obdartus; obszarpaniec


rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) pot. obraź. osoba biedna

 (1.2) pot. obraź. osoba w nędznym ubraniu

 (1.3) pot. przen. osoba godna pogardy


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Łachmytka

łachmyta


Patrz:łachmyta

Źródła:

SJP.pl

Łachotać

1. delikatnie dotykać, podrażniać wrażliwe na dotyk miejsca na czyimś ciele, pobudzając go do śmiechu; łaskotać;
2. łachotać się - łaskotać się:
a) łachotać siebie samego;
b) łachotać jeden drugiego


Źródła:

SJP.pl

Łachotki

łaskotki, gilgotki;
1. delikatne dotykanie, pocieranie wrażliwych na dotyk miejsc na czyimś ciele, mające wywołać śmiech u tego kogoś;
2. skłonność do śmiania się wskutek łaskotania, zwykle w wyrażeniu "mieć łachotki"


rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

 (1.1) zob. łaskotki.


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Łachotliwszy

stopień wyższy od przymiotnika: łachotliwy


Źródła:

SJP.pl

Łachotliwy

1. wywołujący łaskotanie; łaskotliwy;
2. wrażliwy na łaskotanie; bojący się łaskotania


Źródła:

SJP.pl

Łachudra

(r. żeński) kobieta zasługująca na potępienie; także o mężczyźnie z silniejszym zabarwieniem ekspresywnym


rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) pot. pejor. obraź. pogard. człowiek niewiele wart

 (1.2) pot. pogard. człowiek w starym, obdartym ubraniu

rzeczownik, rodzaj żeński

 (2.1) pot. pejor. obraź. pogard. kobieta niewiele warta, nie szanująca się


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Łachudrak

potocznie: człowiek nędznie ubrany, zaniedbany, brudny; łachmyta, obszarpaniec, oberwaniec, obdartus


Źródła:

SJP.pl

Łachudrowaty

wyglądem przypominający łachudrę


Źródła:

SJP.pl

Łachut

nazwisko


Źródła:

SJP.pl

Łachy

1. odnoga rzeki lub dawne jej koryto zawierające jeszcze wodę i tworzące płytkie jezioro;
2. piaszczysta mielizna utworzona na rzece wskutek obniżenia się poziomu wody; ławica;
3. zgrubienie od: łaska


Łachy – jezioro w starorzeczu rzeki Wisła, w woj. mazowieckim, w powiecie lipskim, w gminie Solec nad Wisłą, w miejscowości Kępa Piotrowińska, ok. 2 km od ujścia rzeki Kamienna.


Źródła:

SJP.pl
Wikipedia

Łaciak

nazwisko


Źródła:

SJP.pl

Łaciarka

1. dawniej: maszyna do łatania obuwia;
2. obrabiarka do wyrównywania miejsc występowania sęków; sękarka;
3. przestarzałe:
a) krawcowa zajmująca się łataniem, przeróbką starych rzeczy;
b) handlarka starzyzną;
c) handlarka szmatami; łachmaniarka, szmaciarka, gałganiarka;
d) kobieta nędznie ubrana, zaniedbana, brudna; łachmyta, łachudra


Źródła:

SJP.pl

Łaciarz

przestarzałe:
1. krawiec zajmujący się łataniem, przeróbką starych rzeczy;
2. handlarz starzyzną; handełes;
3. handlarz szmatami; łachmaniarz, szmaciarz, gałganiarz;
4. człowiek nędznie ubrany, zaniedbany, brudny; łachmyta, obszarpaniec, oberwaniec, obdartus


Źródła:

SJP.pl

Łaciasty

pokryty łatami, plamami; połatany; łaciaty


Źródła:

SJP.pl

Łaciaty

pokryty łatami, plamami; niejednolity kolorystycznie


przymiotnik

 (1.1) taki, który ma łaty, plamaamy o innej barwie lub innym odcieniu niż pozostała jego powierzchnia


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Łacina

1. język starożytnych Rzymian
2. obelżywe, wulgarne wyrazy


rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) jęz. język starożytnych Rzymian;

 (1.2) lekcja łaciny (1.1)

 (1.3) pot. przen. żart. wulgarny język, przekleństwa

 (1.4) środ. przen. tańce latynoamerykańskie

 (1.5) daw. język niezrozumiały, żargon


Łacina, język łaciński (łac. lingua Latīna, sermō Latīnus, Latīnum, Latīnitās) – język indoeuropejski z latynofaliskiej podgrupy języków italskich.

Łacina ukształtowała się prawdopodobnie w II tysiącleciu p.n.e. jako język mieszkańców Lacjum w środkowej Italii. Była językiem ojczystym Rzymian. Do jej zapisywania używano alfabetu łacińskiego, który jest współcześnie najbardziej rozpowszechnionym alfabetem na świecie. Stała się językiem urzędowym Republiki Rzymskiej, a później Cesarstwa Rzymskiego. W tym okresie nastąpił proces latynizacji Imperium, a łacina była językiem mieszkańców wielu rzymskich prowincji w Europie i północnej Afryce. W codziennej mowie przestała być stosowana po upadku Cesarstwa na zachodzie, chociaż w większości krajów Europy była nadal używana jako język urzędowy, liturgiczny i literacki.


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary oraz Wikipedia

Łacinista

znawca łaciny, nauczyciel języka łacińskiego; latynista, łacinnik


Źródła:

SJP.pl

Łacinistka

znawczyni łaciny, nauczycielka języka łacińskiego; latynistka, łacinniczka


Źródła:

SJP.pl

Łacinizm

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) daw. latynizm


Źródła:

Wiktionary

Łacinka

pismo łacińskie; alfabet łaciński;
2. kursywa używana w Polsce XVI wieku; italika


rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) jęz. łaciński alfabet

 (1.2) hist. XVI-wieczna kursywa



Źródła:

SJP.pl
Wiktionary oraz Wikipedia

Łacinniczka

znawczyni łaciny, nauczycielka języka łacińskiego; latynistka


Źródła:

SJP.pl

Łacinnik

znawca łaciny, nauczyciel języka łacińskiego; latynista


rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) człowiek znający łacinę

 (1.2) rel. wyznawca katolicyzmu obrządku łacińskiego


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Łaciński

1. język łaciński - język starożytnych Rzymian, obecnie urzędowy język w Watykanie; łacina; 2 dotyczący języka łacińskiego, literatury łacińskiej; 3. łaciński obrządek - obrządek, w którym uznaje się zwierzchność papieża


przymiotnik

 (1.1) właściwy starożytnym Rzymianom, wywodzący się z Imperium Rzymskiego

 (1.2) właściwy Kościołowi rzymskokatolickiemu

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (2.1) jęz. łacina


Łacina, język łaciński (łac. lingua Latīna, sermō Latīnus, Latīnum, Latīnitās) – język indoeuropejski z latynofaliskiej podgrupy języków italskich.

Łacina ukształtowała się prawdopodobnie w II tysiącleciu p.n.e. jako język mieszkańców Lacjum w środkowej Italii. Była językiem ojczystym Rzymian. Do jej zapisywania używano alfabetu łacińskiego, który jest współcześnie najbardziej rozpowszechnionym alfabetem na świecie. Stała się językiem urzędowym Republiki Rzymskiej, a później Cesarstwa Rzymskiego. W tym okresie nastąpił proces latynizacji Imperium, a łacina była językiem mieszkańców wielu rzymskich prowincji w Europie i północnej Afryce. W codziennej mowie przestała być stosowana po upadku Cesarstwa na zachodzie, chociaż w większości krajów Europy była nadal używana jako język urzędowy, liturgiczny i literacki.


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary oraz Wikipedia

Łacińsko

przysłówek

 (1.1) na sposób łaciński, po łacińsku


Źródła:

Wiktionary

Łacińsko-Polski

łączący elementy łaciny i języka polskiego


Źródła:

SJP.pl

Łacińskoamerykański

przymiotnik relacyjny

 (1.1) rzad. związany z Ameryką Łacińską, dotyczący Ameryki Łacińskiej


Źródła:

Wiktionary

Łacińskojęzyczny

przymiotnik

 (1.1) posługujący się językiem łacińskim

 (1.2) taki, którego mieszkańcy posługują się językiem łacińskim

 (1.3) spisany, stworzony w języku łacińskim


Źródła:

Wiktionary

Łacińskość

łaciński


rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) łaciński charakter czegoś


Patrz:łaciński

Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Łacnie

przysłówek

 (1.1) daw. zob. łacno.


Źródła:

Wiktionary

Łacniej

stopień wyższy od przysłówka: łacno


Źródła:

SJP.pl

Łacniejszy

stopień wyższy od przymiotnika: łacny


Źródła:

SJP.pl

Łacniuchny

zdrobnienie od: łacny


Źródła:

SJP.pl

Łacno

przysłówek

 (1.1) daw. łatwo


Źródła:

Wiktionary

Łacność

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest łacne; cecha tych, którzy są łacni


Źródła:

Wiktionary

Łacny

dawniej:
a) łatwy, nietrudny;
b) łaskawy, życzliwy, dobrotliwy


przymiotnik

 (1.1) stpol. łatwy


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Łacznąć

czasownik

 (1.1) stpol. łaknąć, pożądać


Źródła:

Wiktionary

Ład

harmonijny układ czegoś; porządek


rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) porządek



Źródła:

SJP.pl
Wiktionary oraz Wikipedia

Łada

1. łada dwukropka, łada różowica - gatunki motyla z rodziny niedźwiedziówkowatych;
2. samochód marki Łada


rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) mot. samochód rosyjskiej marki Łada



Źródła:

SJP.pl
Wiktionary oraz Wikipedia

Ładniak

nazwisko


Źródła:

SJP.pl

Ładniczka

roślina ozdobna z rodziny makowatych, pochodząca z Japonii i Chin; ładnotka; serduszka


Źródła:

SJP.pl

Ładnie

przysłówek

 (1.1) w sposób ładny, miły, przyjemny, dobry


Grupa Ładnie – nieformalna grupa artystyczna, założona w Krakowie w 1996 roku i działająca do ok. 2001.


Źródła:

Wiktionary oraz Wikipedia

Ładniej

stopień wyższy od przysłówka: ładnie


Źródła:

SJP.pl

Ładniejszy

stopień wyższy od przymiotnika: ładny


Źródła:

SJP.pl

Ładniuchny

zdrobnienie od: ładny; ładniuśki, ładniusi, ładniutki


Źródła:

SJP.pl

Ładniusi

zdrobnienie od: ładny; ładniuśki, ładniutki, ładniuchny


Źródła:

SJP.pl

Ładniusieńki

zdrobnienie od: ładniusi, ładniuśki


Źródła:

SJP.pl

Ładniuśki

zdrobnienie od: ładny; ładniutki, ładniusi, ładniuchny


przymiotnik

 (1.1) pot. zdrobn. od: ładny


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Ładniutki

zdrobnienie od: ładny; ładniuśki, ładniusi, ładniuchny


przymiotnik

 (1.1) zdrobn. od: ładny


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Ładność

rzadko: właściwość tego, co jest ładne; bycie ładnym


rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest ładne; cecha tych, którzy są ładni


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Ładnotka

roślina ozdobna z rodziny makowatych, pochodząca z Japonii i Chin; ładniczka; serduszka


Źródła:

SJP.pl

Ładny

1. taki, który się komuś podoba;
2. potocznie: okazały, pokaźny;
3. ironicznie: zły, okropny


przymiotnik jakościowy

 (1.1) odznaczający się urodą

 (1.2) pot. okazały, znaczny, pokaźny

 (1.3) iron. niedobry, zły, okropny, brzydki

 (1.4) o pogodzie bezdeszczowa, przyjemna

 (1.5) daw. reg-pl|Kresy. dorosły


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Ładoga

jezioro w Rosji


rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) geogr. największe jezioro Europy położone w Rosji, na północny wschód od Petersburga;

 (1.2) geogr. hist. Stara Ładoga (nazwa używana przed założeniem Nowej Ładogi w 1703 roku);


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary oraz Wikipedia

Ładoski

przymiotnik od: Ładoga (największe jezioro Europy położone w Rosji)


przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z jeziorem Ładoga lub Ładogą, pierwszą stolicą Rusi (współcz. Stara Ładoga)


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Ładować

czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)

 (1.1) umieszczać przedmioty w jednym miejscu w celu przetransportowania ich gdzieś indziej

 (1.2) fiz. elektr. wprowadzać ładunek elektryczny do baterii, akumulatora

 (1.3) nabijać pistolet / karabin / strzelbę bądź inną broń palną

 (1.4) inform. ściągać z serwera stronę internetową

czasownik zwrotny niedokonany ładować się (dk. brak)

 (2.1) wchodzić, zwykle z trudnościami, w jakieś miejsce, często do którego nie powinno się dostać

 (2.2) inform. o stronie internetowej: ściągać się z serwera

 (2.3) daw. gw-pl|Podkarpacie. stroić się, zbierać się do wyjścia


Źródła:

Wiktionary

Ładowacz

1. robotnik ładujący towary (np. na samochód, statek, do wagonu);
2. maszyna służąca do załadunku lub rozładunku


Ładowacz – system operacyjny opracowany dla jednego z polskich komputerów serii Mera 300 – modelu Mera 305. Do jego podstawowych zadań należało przechowywanie w pamięci programów systemowych i użytkowych, współpraca z zewnętrznymi nośnikami danych (taśma, dysk), sterowanie pracą programów (praca standardowa, automatyczna, ciągi wywołujących się programów i inne). System dawał też możliwość budowy dużych programów segmentowanych oraz zapewniał dostęp do standardowej biblioteki systemowej.


Źródła:

SJP.pl
Wikipedia

Ładowalny

dający się ładować, możliwy do załadowania


Źródła:

SJP.pl

Ładowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|ładować.


Źródła:

Wiktionary

Ładowareczka

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zdrobn. od: ładowarka


Źródła:

Wiktionary

Ładowarka

1. maszyna służąca do załadunku (np. towarów, gruzu) na środki transportowe;
2. urządzenie służące do ładowania akumulatorów w odpowiednich urządzeniach technicznych, np. telefonach komórkowych


rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) techn. bud. maszyna ciężka do wykonywania załadunku, np. towarów na samochód lub inny środek transportu;

 (1.2) elektr. urządzenie służące do ładowania akumulatorów, także wewnętrznych np. w telefonach komórkowych, laptopach itp.;

 (1.3) roln. zob. ładowacz.



Źródła:

SJP.pl
Wiktionary oraz Wikipedia

Ładowarkowy

ładowarka


Patrz:ładowarka

Źródła:

SJP.pl

Ładownia

1. pomieszczenie na statku, w którym umieszczone są przewożone towary;
2. pomieszczenie na stacji kolejowej, w porcie itp. przeznaczone do załadunku towarów


rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pomieszczenie, w którym umieszczany jest ładunek – na statku lub w samolocie

 (1.2) kolej. punkt handlowy na szlaku kolejowym, przeznaczony do załadowywania i wyładowywania przesyłek


Ładownia – część (zamknięta, rzadko otwarta) statku przeznaczona do przewozu ładunku.


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary oraz Wikipedia

Ładownica

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) wojsk. torba na amunicję lub magazynki z amunicją do broni strzeleckiej


Ładownica (starop. patrontasz) – pojemnik służący do przenoszenia i dogodnego dobywania amunicji lub magazynków z amunicją, stanowiący element wyposażenia indywidualnego (np. żołnierza).Ładownica może mieć formę torby noszonej przez ramię, bądź szeregu pojemników (wykonanych ze skóry, tkaniny lub tworzywa sztucznego) troczonych do pasa, szelek bądź innych elementów wyposażenia.


Źródła:

Wiktionary oraz Wikipedia

Ładowniczka

zdrobnienie od: ładownica


Źródła:

SJP.pl

Ładowniczy

żołnierz ładujący działo lub karabin maszynowy


Ładowniczy – żołnierz odpowiedzialny za ładowanie broni wymagającej obsługi przez więcej niż jedną osobę.


Źródła:

SJP.pl
Wikipedia

Ładowniej

przestarzały stopień wyższy od przysłówka: ładownie


Źródła:

SJP.pl

Ładownik

robotnik pracujący przy ładowaniu towarów; ładowacz


Ładownik – metalowy zasobnik zawierający kilka naboi, stanowiący wkład magazynka broni palnej przyśpieszający i ułatwiający jego ładowanie. Ładownik ma najczęściej formę blaszanej ramki (spinającej kilka sztuk naboi), która umieszczana jest wewnątrz stałego zintegrowanego z bronią magazynka.

W odróżnieniu od podobnego systemu (opartego na łódkach nabojowych), ładownik pozostaje w magazynku, aż do jego opróżnienia, natomiast łódki odrzucane są od razu po załadowaniu broni.


Źródła:

SJP.pl
Wikipedia

Ładowność

maksymalny ciężar ładunku, jaki można jednorazowo załadować na urządzenie transportowe


rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest ładowne

 (1.2) miara możliwości załadowania, ilości ładunku


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Ładowny

1. pojemny, pakowny;
2. dawniej: naładowany, napełniony


przymiotnik

 (1.1) pojemny

 (1.2) załadowany


Źródła:

SJP.pl
Wiktionary

Ładuga

towar ładowany na statek; ładunek


Źródła:

SJP.pl

Ładunek

1. towar przewożony środkami transportu;
2. nagromadzenie czegoś; duża ilość czegoś;
3. nabój; materiał wybuchowy


rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) towar umieszczony w czymś, zwykle do transportu;

 (1.2) materiał wybuchowy w pocisku

 (1.3) fiz. liczba określająca skalę oddziaływania;

 (1.4) hist. wojsk. rodzaj amunicji ładowanej z przodu, pierwowzór współczesnego naboju zespolonego;