estetyka celebrująca kicz i ironię, celowo przesadna i teatralna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kult. estetyka, konwencja stylistyczna, przypisująca rzeczom wartość ponieważ są w złym guście lub ich wymowy ironicznej;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Przejawem kampu są drag queens i drag kings.
Wiktionary
IPA: kãmp, AS: kãmp
Wiktionary
rzecz. kampowość ż.
przym. kampowy
przysł. kampowo
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Kampa – sztuczna wyspa (właściwie półwysep) o powierzchni 5,2 hektara położona w centrum Pragi, w dzielnicy Malá Strana. Leży między rzeką Wełtawą, a wypływającą i wpływającą do niej Čertovką (Czarcim Potokiem) – sztucznym ciekiem wodnym utworzonym w celu napędzania kół młyńskich 3 młynów (współcześnie pozostało jedno z nich, przy młynie „Wielki Przeor”).
Wikipedia
stolica Ugandy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. stolica Ugandy;
Wiktionary
Kampala – stolica i największe miasto Ugandy położone w południowej części kraju, w pobliżu Jeziora Wiktorii.
Kampala jest głównym ośrodkiem gospodarczym i kulturalnym kraju. Miejscowość jest centrum handlu produktami rolnymi (kawą, bawełną, herbatą, tytoniem, cukrem); funkcjonują tu również zakłady przemysłu włókienniczego, metalowego, drzewnego, maszynowego i spożywczego. W mieście działają: Ugandyjskie Towarzystwo Naukowe (zał. 1933), Uniwersytet Makerere (zał. 1922) i wyższa szkoła techniczna oraz liczne instytucje kulturalne, m.in.: muzeum narodowe i teatr narodowy. 35 km na południowy zachód od Kampali znajduje się międzynarodowy port lotniczy Entebbe, a w samym mieście znajduje się nieczynny port lotniczy Kampala.
Wikipedia
IPA: kãmˈpala, AS: kãmpala
Wiktionary
rzecz. kampalczyk mos., kampalka ż.
przym. kampalski
Wiktionary
mieszkaniec Kampali
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kampali
Wiktionary
IPA: kãmˈpalt͡ʃɨk, AS: kãmpalčyk
Wiktionary
rzecz. Kampala ż.
:: fż. kampalka ż.
przym. kampalski
Wiktionary
mieszkanka Kampali
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kampali
Wiktionary
IPA: kãmˈpalka, AS: kãmpalka
Wiktionary
rzecz. Kampala ż.
:: fm. kampalczyk mos.
przym. kampalski
Wiktionary
przymiotnik od: Kampala (stolica Ugandy)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do Kampali, stolicy Ugandy
Wiktionary
IPA: kãmˈpalsʲci, AS: kãmpalsʹḱi
Wiktionary
rzecz. kampalka ż., kampalczyk m., Kampala ż.
Wiktionary
dawniej:
1. przegląd, rewia wojskowa;
2. ćwiczenia, manewry;
3. obóz wojskowy ćwiczebny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geol. piąty wiek późnej kredy, trwający 83,5 – 70,6 milionów lat temu;
Wiktionary
Kampan (ang. Campanian)
Wikipedia
IPA: ˈkãmpãn, AS: kãmpãn
Wiktionary
mieszkaniec Kampanii (regionu we Włoszech)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kampanii
Wiktionary
(1.1) Raczej wątpić należy w to, aby w tak krótkim czasie Kampańczycy, Grecy, czy Etruskowie mogli wystawić flotę złożoną z penter — okrętów, które nie były im znane.
Wiktionary
rzecz. Kampania ż.
:: fż. Kampanka ż.
przym. kampański
Wiktionary
1. zaplanowane działanie wojenne odbywające się na określonym terytorium w jakimś czasie; etap wojny, wyprawa wojenna, np. kampania wrześniowa;
2. szereg zorganizowanych działań prowadzących do określonego celu, popierających sprawę, o którą się walczy, np. kampania promocyjna, propagandowa, reklamowa; czas trwania takich akcji;
3. w rolnictwie i przetwórstwie: okres nasilenia prac, związany ze zbiorem, skupem i przerobem określonych płodów rolnych; czas prac sezonowych;
4. potocznie: kampania wrześniowa - poprawkowa sesja egzaminacyjna we wrześniu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. region administracyjny w południowych Włoszech;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Stolicą Kampanii jest Neapol.
Wiktionary
IPA: kãmˈpãɲja, AS: kãmpãńi ̯a
Wiktionary
rzecz. Kampańczyk mos., Kampanka ż.
przym. kampański
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mężczyzna zajmujący się prowadzeniem kampanii, głównie kampanii społecznych
Wiktionary
(1.1) Praca na stanowisku kampaniera lub kampanierki wymaga myślenia strategicznego, oddania sprawom, o które walczymy, dużej elastyczności oraz szybkości działania.
Wiktionary
rzecz. kampania ż.
:: fż. kampanierka ż.
przym. kampanijny
Wiktionary
związany z kampanią, zwłaszcza biorący udział w jakiejś okresowej akcji; sezonowy, niestały, okresowy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kampanią, dotyczący kampanii
Wiktionary
rzecz. kampanier mos., kampania ż.
Wiktionary
dzwonnica w kształcie wysmukłej wieży, wolnostojąca obok kościoła, charakterystyczna dla architektury włoskiej; campanila
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) archit. wysmukła wieża pełniąca funkcję dzwonnicy, stojąca obok kościoła;
Wiktionary
Kampanila, campanila (wł. campanile) – dzwonnica kościelna charakterystyczna dla architektury włoskiej, wyodrębniona z bryły kościoła i budowana obok niej, inaczej niż w krajach Europy zachodniej i środkowej, w których dzwonnica zespolona była z kościołem.
Wikipedia
IPA: ˌkãmpãˈɲila, AS: kãmpãńila
Wiktionary
(1.1) dzwonnica
Wiktionary
mieszkanka Kampanii (regionu we Włoszech)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kampanii
Wiktionary
rzecz. Kampania ż.
:: fm. Kampańczyk mos.
przym. kampański
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nauka o tradycyjnych dzwonach wieżowych i kościelnych;
Wiktionary
Kampanologia (starołacińskie campana – „dzwonek” + greckie λόγος – „wiedza”) – nauka o dzwonach. Zajmuje się ich historią, przeznaczeniem, akustyką, rodzajami, sposobami wytwarzania i naprawy, zdobnictwem i inskrypcjami, wykorzystaniem dzwonów jako instrumentów muzycznych (przy czym nie chodzi tu o dzwony orkiestrowe czy dzwonki ręczne, tylko o tradycyjne dzwony kościelne i wieżowe).
Wikipedia
(1.1) Dzwony są źródłem badań nie tylko nauk technicznych, ale także bardzo szeroko rozumianej kampanologii historycznej, która obejmuje historię sztuki, epigrafikę, lingwistykę, ikonologię, heraldykę itd.
Wiktionary
rzecz. kampanolog m., kampanula ż.
przym. kampanologiczny
Wiktionary
przymiotnik od: Kampania (region we Włoszech)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kampanią
Wiktionary
rzecz. Kampańczyk mos., Kampania ż., Kampanka ż.
Wiktionary
1. roślina z rodziny dzwonkowatych o dużych, różnobarwnych kwiatach w kształcie kielicha, występująca w około 200 gatunkach w strefie śródziemnomorskiej i umiarkowanej;
2. motyw dekoracyjny złożony z kwiatów w kształcie dzwonka, zwróconych w dół, charakterystyczny dla sztuki późnobarokowej, szczególnie dla stylu regencji
SJP.pl
Kampanula – motyw dekoracyjny złożony z kwiatów w kształcie dzwonka, zwróconych w dół. Najczęściej w formie zwisu złożonego z kwiatów o stopniowo zmniejszających się kielichach, przybiera też postać girlandy. Ornament występował we włoskim renesansie, bardzo popularny w barokowym i późnobarokowym wzornictwie francuskim. Charakterystyczny też dla okresu regencji, czasami w uproszczonej postaci w zdobnictwie neoklasycyzmu i empire. Stosowany w budownictwie, rzeźbie i snycerstwie.
Wikipedia
samochód turystyczny z miejscem do mycia się, spania oraz sporządzania i przechowywania jedzenia; camper
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) mot. samochód kempingowy;
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) środ. slang. w grach komputerowych osoba trzymająca się stale jednego miejsca, strzelając do innych graczy
Wiktionary
Kamper (ang. RV or camper) lub samochód kempingowy – typ samochodu, który został zbudowany lub wyposażony do pełnienia funkcji autonomicznego pojazdu turystycznego. Zapewnia podróżującym nim pasażerom miejsca m.in. do spania i wypoczynku, a ponadto specjalna zabudowa zapewnia miejsce i sprzęt do przechowywania żywności i sporządzania posiłków oraz wydzieloną część sanitarną z ubikacją, umywalką i najczęściej prysznicem.
Wikipedia
(1.1) Wybieramy się na tygodniową wycieczkę naszym kamperem.
(2.1) Ten kamper znowu mnie zabił.
Wiktionary
IPA: ˈkãmpɛr, AS: kãmper
Wiktionary
rzecz. kampienie n., kampowanie n., kemping m.
czas. kampić ndk., kampować ndk.
przym. kempingowy, kamperowy
Wiktionary
spędzanie czasu wolnego na podróżowaniu camperem; campering
SJP.pl
osoba spędzająca czas wolny na podróżowaniu kamperem; camperowicz, camperowiec, kamperowiec
SJP.pl
osoba spędzająca czas wolny na podróżowaniu kamperem; kamperowicz, camperowicz, camperowiec
SJP.pl
1. drzewo;
2. barwnik naturalny
SJP.pl
przymiotnik od: kampesz
SJP.pl
cierniste drzewo z rodziny brezylkowatych; hematoksylon; drzewo kampeszowe
SJP.pl
środowiskowo w grach komputerowych: czaić się na przeciwnika w jednym miejscu; kampować
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)
(1.1) środ. slang. w grach komputerowych: trzymać się stale jednego miejsca i strzelać do innych graczy
Wiktionary
(1.1) Ten cwaniak kolejny raz kampi pod tym murem.
Wiktionary
IPA: ˈkãmpʲit͡ɕ, AS: kãmpʹić
Wiktionary
rzecz. kampienie n., kamper mzw./mos., camper mos.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) etn. mieszkanka regionu Campidano na Sardynii
Wiktionary
rzecz.
:: fm. Kampidanin
przym. kampidański
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kampić.
Wiktionary
czas. kampić
rzecz. kamper mos./mrz.
Wiktionary
metoda badania pola widzenia uzupełniająca badanie perymetryczne
SJP.pl
Badanie pola widzenia, zwane także perymetrią (w przypadku rzutowania siatkówki na powierzchnię kulistą) lub kampimetrią (w przypadku rzutowania na powierzchnię płaską) – badanie pozwalające na dokładne określenie ubytków w polu widzenia. Może być również przeprowadzone poprzez proste metody niewymagające użycia specjalistycznego sprzętu jak np. test Amslera. Badanie pozwala ocenić, jaki zakres przestrzeni osoba badana obejmuje wzrokiem.
Wikipedia
rzadko: kemping, camping;
1. ogrodzony teren wyposażony w umywalnie, elektryczność itp., przystosowany do obozowania w namiotach lub domkach (przyczepach, samochodach) kempingowych;
2. czasowe przebywanie na takim terenie
SJP.pl
wieś gminna w województwie mazowieckim, w otulinie Kampinoskiego Parku Narodowego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś i gmina w centralnej Polsce;
Wiktionary
Kampinos – wieś (dawniej miasto) w Polsce, położona w województwie mazowieckim, w powiecie warszawskim zachodnim. Ma status sołectwa. Miejscowość jest siedzibą władz gminy Kampinos.
Najbliższe miasta: Błonie (15 km), Sochaczew (18 km), Brwinów (26 km), Ożarów Mazowiecki (27 km), Grodzisk Mazowiecki (27 km), Wyszogród (28 km), Milanówek (29 km), Żyrardów (29 km).
Wikipedia
(1.1) W dworze w Kampinosie mieścił się dom wycieczkowy PTTK.
(1.1) Z Kampinosu wyruszali na łowy Jan III Sobieski i Stanisław August.
Wiktionary
przym. kampinoski, podkampinoski
Wiktionary
przymiotnik od: Kampinos (wieś)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Kampinosu, związany z Kampinosem
Wiktionary
(1.1) Lipiec spędzimy z Honoratą w Puszczy Kampinoskiej.
(1.1) Na terenie Kampinoskiego Parku Narodowego występują zwykle kwaśne i mało żyzne gleby wytworzone z piasków eolicznych: gleby rdzawe i bielicowe oraz gleby gruntowoglejowe.
Wiktionary
rzecz. Kampinos m.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Campigny
Wiktionary
środowiskowo w grach komputerowych: czaić się na przeciwnika w jednym miejscu; kampić
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kampowe; cecha tych, którzy są kampowi
Wiktionary
rzecz. kamp m.
przym. kampowy
przysł. kampowie
Wiktionary
rodzaj roślinożernego dinozaura ptasiomiednicznego z grupy iguanodonów; brachyrofus, kumnoria
SJP.pl
Kamptozaur (Camptosaurus) – roślinożerny dinozaur ptasiomiedniczny z grupy iguanodonów, z rodziny kamptozaurów (Camptosauridae); jego nazwa znaczy giętki jaszczur od zgiętych w kształcie łuka kości udowych. Ornitopod nieco podobny wyglądem do iguanodona.
Wikipedia
nazwa Kambodży w latach 1976-89
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) hist. polit. geogr. nazwa Kambodży w latach 1976–1989;
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. Kampuczanin mos., Kampuczanka ż.
przym. kampuczański
Wiktionary
(1.1) Kambodża
Wiktionary
obywatel Kampuczy
SJP.pl
obywatelka Kampuczy
SJP.pl
→ Kampucza
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) hist. dotyczący Kampuczy (współcz. Kambodża)
Wiktionary
rzecz. Kampucza ż., Kampuczanin m.
Wiktionary
wyznaczony teren wraz z budynkami należący do anglosaskiej szkoły wyższej; campus
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kompleks budynków i terenów uniwersyteckich
Wiktionary
Miasteczko akademickie, miasteczko uniwersyteckie, kampus – część miasta, w której znajdują się budynki uniwersytetu lub innej szkoły wyższej oraz/albo domy studenckie (jeśli tylko te ostatnie, zwykle używana jest nazwa „miasteczko studenckie”, a nie stosuje się określenia „kampus”).
Wikipedia
(1.1) Pod miastem ma powstać nowy kampus uniwersytetu.
Wiktionary
IPA: ˈkãmpus, AS: kãmpus
Wiktionary
przym. kampusowy
Wiktionary
→ kampus; campusowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kampusem, charakterystyczny dla kampusu
Wiktionary
(1.1) Żadnego siedzenia w kampusowej kawiarni z innymi studentami z Europy i narzekania na amerykański konsumpcjonizm.
Wiktionary
rzecz. kampus
Wiktionary
(1.1) campusowy
Wiktionary
rzeczownik
(1.1) stpol. zsiadłe mleko
Wiktionary
IPA: ˈkãmpust, AS: kãmpust
Wiktionary
odnoszący się do kamrata, należący do kamrata
SJP.pl
rzeczownik
(1.1) przyjacielstwo
Wiktionary
potocznie: kompan, towarzysz, kolega, przyjaciel
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) towarzysz, kompan
(1.2) pot. współpracownik
Wiktionary
(1.1) Wziął wiatr brata za kamrata, / Teraz z nim po polu lata, / Gonią obaj chmury, ptaki, / Mkną, wplątują się w wiatraki, (…)
Wiktionary
IPA: ˈkãmrat, AS: kãmrat
Wiktionary
rzecz.
:: fż. kamratka ż.
przym. kamracki
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik od: Kama (rzeka w Federacji Rosyjskiej)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kamą, dotyczący Kamy (rzeki w Rosji)
Wiktionary
rzecz. Kama ż.
Wiktionary
1. zamaskowanie, przesłonięcie czegoś dla niepoznaki;
2. maskowanie się żołnierza lub okrywanie czymś maskującym środka bojowego, np. działa, czołgu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zool. czynność wykonywana przez zwierzęta w celu ukrycia się przed drapieżnikami;
(1.2) wojsk. czynność wykonywana przez żołnierzy w celu ukrycia się przed wrogiem
(1.3) wojsk. ubiór i sprzęt przeznaczony do kamuflażu (1.2)
Wiktionary
Kamuflaż – czynność wykonywana przez zwierzęta w celu ukrycia się przed drapieżnikami lub potencjalnymi ofiarami.
Wikipedia
IPA: kãˈmuflaʃ, AS: kãmuflaš
Wiktionary
rzecz. kamuflowanie n., zakamuflowanie n.
czas. kamuflować, zakamuflować
przym. kamuflażowy
Wiktionary
przymiotnik od: kamuflaż
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący kamuflażu
Wiktionary
rzecz. kamuflaż m.
czas. kamuflować
Wiktionary
1. rodzaj miny podziemnej
2. wybuch pod ziemią pocisku artyleryjskiego bez utworzenia leja
SJP.pl
skrywać, ukrywać, chować się
SJP.pl
czasownik niedokonany
(1.1) ukrywać coś pod kamuflażem, upodabniając do otoczenia
(1.2) przen. zręcznie taić coś, stwarzając pozory
(1.3) żart. ukrywać coś
czasownik zwrotny niedokonany
(2.1) ukrywać pod kamuflażem samego siebie
(2.2) przen. taić swoje prawdziwe intencje, zamiary
(2.3) żart. ukrywać się
Wiktionary
(1.1) Długie i gęste futro irbisa śnieżnego doskonale go kamufluje.
Wiktionary
IPA: ˌkãmufˈlɔvat͡ɕ, AS: kãmuflovać
Wiktionary
rzecz. kamuflaż m., kamuflowanie n., zakamuflowanie n.
czas. zakamuflować
przym. kamuflażowy, zakamuflowany
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kamuflować.
Wiktionary
czas. kamuflować ndk.
rzecz. kamuflaż m.
Wiktionary
w sposób czyniący coś lub kogoś niewidocznym; maskująco
SJP.pl
potocznie: wielki kamień
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rzad. pogard. kamień, skała
Wiktionary
(1.1) Gdy wracałem do domu, potknąłem się o kamulec i prawie się przewróciłem.
Wiktionary
zdrobnienie od: kamień
SJP.pl
ptak wędrowny z rzędu siewkowych, o długości ciała około 22 cm, krótkich nogach barwy pomarańczowej i dziobie lekko zadartym w górę, zamieszkujący wybrzeża morskie północnej Europy i Azji (w Polsce spotykany na przelotach); kamusznik zwrotek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ornit. nazwa systematyczna|Arenaria interpres|ref=tak., średniej wielkości ptak z rzędu siewkowców;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kãˈmuʃʲɲik, AS: kãmušʹńik
Wiktionary
przym. kamusznikowy
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący kamusznika
Wiktionary
rzecz. kamusznik m.
Wiktionary
niewielka, przenośna kamera telewizyjna z wbudowanym magnetowidem; kamkorder
SJP.pl
Kamera wideo, kamwid – urządzenie elektroniczne, służące do nagrywania (rejestrowania) obrazu na taśmie wideo (analogowy nośnik danych, na przykład VHS, w przeciwieństwie do kamer cyfrowych, zapisujących cyfrowe dane) poprzez zamianę sygnałów optycznych na sygnały elektryczne.
Wikipedia
przymiotnik od: Kamyk (nazwa kilku wsi w Polsce)
SJP.pl
zdrobnienie od: kamyk
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pot. zdrobn. od: kamyk, mały kamień
(1.2) gw-pl|Kraków. borówka brusznica
Wiktionary
(1.1) Kupiłem trochę kamyczków do akwarium.
Wiktionary
IPA: kãˈmɨt͡ʃɛk, AS: kãmyček
Wiktionary
(1.1) zob. kamyk.
Wiktionary
(1.1) kamuszek
Wiktionary
przymiotnik od: kamyczek
SJP.pl
1. mały kamień;
2. kamień szlachetny albo jego imitacja służące jako ozdoba;
3. kamień w kształcie krążka służący jako figura w grach towarzyskich
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: kamień
(1.2) mały kamień
(1.3) kamień szlachetny, ozdobny, zwłaszcza w biżuterii
(1.4) pion w niektórych grach
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Już starożytni Grecy puszczali kaczki używając do tego kamyków lub muszelek.
Wiktionary
IPA: ˈkãmɨk, AS: kãmyk
Wiktionary
rzecz. kamień m., kamienistość ż., kamieniarz m., kamieniarstwo n.
:: zdrobn. kamyczek m., kamuszek m.
czas. kamienować, ukamienować
przym. kamienisty, kamieniarski, kamienny
przysł. kamieniście
Wiktionary
(1.1) kamyczek, kamuszek
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. hydrol. rzeka w Rosji, prawy dopływ Jeniseju;
Wiktionary
Belgia:
Rosja:
Osoby:
Zobacz też:
Wikipedia
rzecz. Kańsk mrz.
przym. kański
Wiktionary
skrót od:
1. kanonik;
2. kanon;
3. kanalizacyjny; kanaliz.
SJP.pl
skrót, rodzaj męskoosobowy
(1.1) = rel. kanonik
Wiktionary
(1.1) Pogrzeb ks. kan. odbył się w piątek.
Wiktionary
rzecz. kanonik mos.
Wiktionary
1. łączna nazwa dwóch japońskich systemów pisma sylabicznego
2. regionalnie: bańka na mleko; kanka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) pot. geogr. (także. bibl.) Kana Galilejska;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Na sto procent nie wiemy, w której z Kan Jezus faktycznie dokonał znaku.
Wiktionary
frazeologia.
etymologia. etym|łac|Cana. < etym|gr|Κανά. (Kaná) < etym2|hebr|כנא|כַּנָּא. (Kanna)
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) Cana
* łaciński: (1.1) Cana ż.
* portugalski: (1.1) Caná ż.
* słowacki: (1.1) Kána ż.
* starogrecki: (1.1) Κανά ż.
* włoski: (1.1) Cana ż.
źródła.
== Kana (język angielski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, nazwa własna
(1.1) imię|angielski|ż.
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
Wiktionary
(1.1) Kana Galilejska
Wiktionary
starożytna kraina na wschodnim wybrzeżu Morza Śródziemnego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. starożytna kraina na wschodnim wybrzeżu Morza Śródziemnego;
(1.2) bibl. liter. ziemia obiecana patriarsze Abrahamowi i jego potomstwu;
(1.3) przen. miejsce szczęśliwe, możliwe do osiągnięcia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(2.1) bibl. imię biblijne
Wiktionary
Kanaan, Chanaan (hebr. כְּנַעַן Kənáʻan lub כְּנָעַן Kənāʻan, stgr. Χαναάν Chanaan, arab. کنعان Kanʻān) – kraj niski, nizinny, lub − na podstawie tekstów z Nuzi − Mat Kinahhi (kraj purpurowej wełny), starożytna kraina na wschodnim wybrzeżu Morza Śródziemnego (teren późniejszej Palestyny, Syrii aż do Eufratu i Fenicji).
Wikipedia
(1.1) Na terenie Kanaanu składano ofiary z jagniąt i koźląt.
(1.2) Potomkowie Abrahama zamieszkiwali ziemię Kanaan.
(2.1) Biblia wymienia imiona dwóch synów Kanaana.
Wiktionary
rzecz. kananejski mrz., Kananejczyk mos., Kananejka ż.
przym. kanaański, kananejski, chananejski
Wiktionary
(1.2) Ziemia Obiecana
Wiktionary
niemiecka rasa kotów krótkowłosych
SJP.pl
→ Kanaan; kanaanejski, kananejski
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) hist. związany z Kanaanem (krainą w Lewancie)
Wiktionary
przym. chananejski, kananejski
rzecz. kananejski mrz., Kanaan mos./mrz.
Wiktionary
(1.1) kananejski, chananejski
Wiktionary
substancja uzależniająca, znajdująca się w przetworach konopi indyjskich, np. w marihuanie i haszyszu; kannabinol
SJP.pl
Kannabinol, kanabinol, CBN – organiczny związek chemiczny z grupy kannabinoidów występujący w konopiach. Jego działanie psychoaktywne jest pomijalnie małe. Jest produktem dehydrogenacji tetrahydrokannabinolu.
Wikipedia
jednoroczna roślina zielna z rodziny konopiowatych; cannabis, konopie
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kanakami, dotyczący Kanaków
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język kanacki
Wiktionary
rzecz. Kanak mos.
Wiktionary
żartobliwie o bogactwie i dostatku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. polit. państwo w Ameryce Północnej;
(1.2) geogr. osada w Polsce, w województwie łódzkim, w gminie Bełchatów;
(1.3) geogr. przysiółek wsi Borek Stary w Polsce, w województwie podkarpackim, w gminie Tyczyn
Wiktionary
Kanada (ang. i fr. Canada) – państwo położone w Ameryce Północnej, rozciągające się od Oceanu Atlantyckiego na wschodzie do Oceanu Spokojnego na zachodzie i Oceanu Arktycznego na północy. Na południu i północnym zachodzie graniczy ze Stanami Zjednoczonymi, granice morskie: na północy z należącą do Danii Grenlandią (posiada również granicę lądową z Danią na wyspie Hansa) i na wschodzie z wyspami Saint-Pierre i Miquelon, wspólnotą zamorską Francji. Drugie państwo świata pod względem powierzchni (po Rosji) oraz 38. pod względem ludności.Kanada jest członkiem ONZ, NAFTA, Wspólnoty Narodów, Frankofonii, NATO, G7, APEC. Stolicą Kanady jest Ottawa, a największym miastem Toronto.
Wikipedia
(1.1) Kanada jest drugim państwem świata pod względem wielkości powierzchni.
Wiktionary
IPA: kãˈnada, AS: kãnada
Wiktionary
rzecz. Kanadyjczyk m., Kanadyjka ż., kanadyjka ż., kanadyjkarstwo n., kanadyjkarz m., kanadyjkarka ż., kanadystyka ż., kanadysta m., kanadystka ż., kanadyjskość ż.
przym. kanadyjski, kanadyjkarski, prokanadyjski, antykanadyjski, kanadystyczny
przysł. kanadyjsko
Wiktionary
(1.1) peryfr. Kraj Klonowego Liścia
Wiktionary
obywatel Kanady
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) obywatel Kanady
Wiktionary
(1.1) Podczas meczu hokejowego, znowu na lodzie dominowali Kanadyjczycy.
Wiktionary
IPA: ˌkãnaˈdɨjt͡ʃɨk, AS: kãnadyi ̯čyk
Wiktionary
rzecz. Kanada ż., kanadyjka ż., kanadyjkarstwo n., kanadyjkarz m.
:: fż. Kanadyjka ż.
przym. kanadyjski, kanadyjkarski
Wiktionary
1. krótka kurtka, przeważnie skórzana, zmarszczona w pasie i wszyta w pasek;
2. łódź sportowa stworzona na wzór łodzi indiańskiej; canoe; kanoe; kanu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kanady
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Pani Cartier pochodzi z Quebecu - jest Kanadyjką.
Wiktionary
IPA: ˌkãnaˈdɨjka, AS: kãnadyi ̯ka
Wiktionary
rzecz. Kanada ż., kanadyjka ż., kanadyjkarstwo n., kanadyjkarz m.
:: fm. Kanadyjczyk m.
przym. kanadyjski, kanadyjskarski
Wiktionary
zawodniczka biorąca udział w wyścigach kanadyjek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) sport. zawodniczka uprawiająca kanadyjkarstwo
Wiktionary
(1.1) Magda była kanadyjkarką, brała udział w ogólnopolskich zawodach.
Wiktionary
IPA: ˌkãnadɨjˈkarka, AS: kãnadyi ̯karka
Wiktionary
rzecz. kanadyjka ż., kanadyjkarstwo n.
:: fm. kanadyjkarz
przym. kanadyjkarski
Wiktionary
pływanie kanadyjkami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) sport. dział sportów wodnych, który obejmuje wyścigi kanadyjek (łodzi poruszanych pagajami)
Wiktionary
(1.1) Robert uprawia różne sporty wodne, w tym kanadyjkarstwo.
Wiktionary
IPA: ˌkãnadɨjˈkarstfɔ, AS: kãnadyi ̯karstfo
Wiktionary
rzecz. kanadystyka ż., kanadyjka ż., kanadyjkarz m., kanadyjkarka ż., Kanada ż., Kanadyjczyk mos., Kanadyjka ż.
przym. kanadyjkarski, kanadyjski
Wiktionary
sportowiec startujący w wyścigach kanadyjek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) sport. zawodnik uprawiający kanadyjkarstwo
Wiktionary
(1.1) Rafał był kanadyjkarzem, zdobył brązowy medal w ogólnopolskich zawodach.
Wiktionary
IPA: ˌkãnaˈdɨjkaʃ, AS: kãnadyi ̯kaš
Wiktionary
rzecz. kanadyjka ż., kanadyjkarstwo n.
:: fż. kanadyjkarka ż.
przym. kanadyjkarski, kanadyjski
Wiktionary
związany z Kanadą
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kanadą, dotyczący Kanady
Wiktionary
(1.1) W swojej kwaterze dyrektor włożył bluzę z oznakami sierżanta kanadyjskich komandosów i czerwony beret.
Wiktionary
IPA: ˌkãnaˈdɨjsʲci, AS: kãnadyi ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. kanadystyka ż., kanada ż., Kanada ż., Kanadyjczyk m., Kanadyjka ż., kanadyjka ż., kanadyjkarstwo n., kanadyjkarz m., kanadyjskość ż.
przym. kanadyjkarski
Wiktionary
dotyczący Kanady i Polski
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nauk. interdyscyplinarna dziedzina nauki badająca m.in. historię, kulturę, literaturę i sztukę Kanady
(1.2) eduk. kierunek studiów na uczelni wyższej, którego przedmiotem jest kultura, literatura i sztuka Kanady
Wiktionary
rzecz. Kanada ż., Kanadyjczyk m., Kanadyjka ż., kanadyjka ż., kanadysta m., kanadystka ż., kanadyjskość ż., kanadyjkarstwo n., kanadyjkarz m., kanadyjkarka ż., kanadyzacja ż.
czas. kanadyzować ndk.
przym. kanadyjski, prokanadyjski, antykanadyjski, kanadystyczny, kanadyjkarski, kanadyjkowy
przysł. kanadyjsko
Wiktionary
dawniej: człowiek opiekujący się piwnicą, piwniczy
SJP.pl
tkanina introligatorska
SJP.pl
Kanafas – etym. (prawdop.) fr. canevas); mocne pokryciowe płótno introligatorskie, lniane, o niejednorodnej powierzchni, stosowane przy ręcznym oprawianiu książek (np. księgi handlowe), oraz do opraw o ścisłej fakturze.
Wikipedia
naszyjnik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. naszyjnik
(1.2) stpol. fakt. ozdoba z pereł na włosy
(1.3) stpol. coś kosztownego
(1.4) reg. ulubieniec, pieszczoszek, beniaminek, szczególnie o ostatnim dziecku
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kanaka mos.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
współczesna.
tłumaczenia.
źródła.
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkãnak, AS: kãnak
Wiktionary
rzecz. kanaka mos.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kanaka mos.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
współczesna.
tłumaczenia.
źródła.
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. pracownik niewolniczy w dawnych koloniach brytyjskich i na statkach, pochodzący z wysp Pacyfiku
forma rzeczownika|rodzaj=męskorzeczowy.
(2.1) D. lp. od: kanak
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kanak m.
frazeologia.
etymologia.
etym|haw|kanaka. → człowiek
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) kanaka
źródła.
== kanaka (język angielski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) osoba hawajskiego pochodzenia
(1.2) hist. kanaka
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz. kanak m.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kanak m.
frazeologia.
etymologia.
etym|haw|kanaka. → człowiek
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) kanaka
źródła.
== kanaka (język angielski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) osoba hawajskiego pochodzenia
(1.2) hist. kanaka
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
rdzenni mieszkańcy Nowej Kaledonii
SJP.pl
Kanakowie (fr. Canaque) – rdzenni mieszkańcy Nowej Kaledonii, pochodzenia melanezyjskiego. Stanowią oni około 45% ludności Nowej Kaledonii.
Nazwa Kanak pochodzi od hawajskiego wyrazu kanaka („człowiek”). Nazwy tej, często rozumianej pejoratywnie, używano początkowo na określenie wszystkich rdzennych mieszkańców Oceanii. Później jej znaczenie zostało zawężone jedynie do Melanezyjczyków, aż wreszcie wyłącznie do melanezyjskiej ludności Nowej Kaledonii. W latach 60. XX wieku melanezyjscy Nowokaledończycy w ramach procesu „oceanizacji” słownictwa przejęli to określenie, zmieniając jego zapis z francuskiego canaque na bardziej melanezyjski kanak. Obecnie określenie to ma duże znaczenie dla tożsamości rdzennych mieszkańców wyspy, zwłaszcza wśród ruchów dążących do uniezależnienia tego terytorium od Francji.
Wikipedia
czyszczenie i konserwacja kanałów ściekowych
SJP.pl
potocznie: pracownik zatrudniony przy czyszczeniu i konserwacji kanałów ściekowych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) robotnik zajmujący się konserwacją kanałów ściekowych
(1.2) bezdomny żyjący w kanale
Wiktionary
(1.1) Serial opowiada o sercowych perypetiach kanalarza z warszawskiej Woli, […] tytułowego bohatera.
Wiktionary
rzecz. kanał m.
przym. kanałowy, kanalizacyjny
Wiktionary
obelżywe określenie człowieka podłego; nikczemnik, łajdak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski lub żeński
(1.1) pejor. osoba podła, niegodziwa
rzeczownik, rodzaj żeński
(2.1) przest. pogard. zbiorowisko ludzi nic nie wartych
Wiktionary
Kanalia – polski dramat psychologiczny z 1991 roku w reżyserii Tomasza Wiszniewskiego, będący jego pełnometrażowym debiutem reżyserskim. Fabuła opowiada o rewolucjonistach 1905 roku i jest to historia oparta na autentycznych wydarzeniach. Zdjęcia kręcono w Łodzi.
Wikipedia
(1.1) Powyrzucam te wszystkie kanalie, bydło wstrętne i niegodziwe!
(2.1) — Jakże się zabawiasz? (…) — Jakby na teatrum! Cała Rzeczpospolita tańczy przede mną. — Raczej cała polska kanalia z dostojnym opiekunem na czele.
Wiktionary
IPA: kãˈnalʲja, AS: kãnalʹi ̯a
Wiktionary
(1.1) drań, łajdak, łachudra, łotr, nikczemnik, nędznik, podlec
(2.1) motłoch, hołota, pospólstwo
Wiktionary
mały kanał
SJP.pl
przymiotnik od: kanalik
SJP.pl
skrót od:
1. kanalizacja;
2. kanalizacyjny; kan.
SJP.pl
środowiskowo: kanalizacja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. kanalizacja
Wiktionary
(1.1) – Mieszkanie było całkowicie zdemolowane. Wszystko, oprócz kanalizy, robiliśmy we własnym zakresie.
Wiktionary
IPA: ˌkãnaˈlʲiza, AS: kãnalʹiza
Wiktionary
rzecz. kanalizacja ż., skanalizowanie n.
Wiktionary
1. system urządzeń sanitarnych do odprowadzania ścieków oraz wód opadowych;
2. zespół urządzeń do oczyszczania ścieków;
3. w technice:
a) system kanałów burzowych;
b) kopanie takich kanałów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) system urządzeń sanitarnych służących do odprowadzania ścieków
(1.2) zespół urządzeń do oczyszczania ścieków
Wiktionary
Kanalizacja, system kanalizacyjny – infrastruktura, która jest zbiorem wszystkich elementów służących do zbierania, transportu i unieszkodliwiania ścieków bytowo-gospodarczych oraz wód deszczowych za pomocą kanałów ściekowych. System kanalizacyjny składa się z następujących elementów:
Wikipedia
(1.1) Kanalizacja odprowadza wodę poza budynek.
(1.2) Ścieki są odprowadzane i oczyszczane w kanalizacji.
Wiktionary
IPA: ˌkãnalʲiˈzat͡sʲja, AS: kãnalʹizacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kanał m., kanaliza ż., skanalizowanie n.
czas. kanalizować ndk., skanalizować dk.
przym. kanalizacyjny
Wiktionary
(1.1) pot. kanał, kanaliza
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kanalizacją, dotyczący kanalizacji
Wiktionary
(1.1) Na przełomie listopada i grudnia gmina Poronin ogłosi przetarg na wykonanie głównego ciągu kanalizacyjnego na Stasikówce i w Suchem.
(1.1) Ponownie została poruszona sprawa przyłączenia gospodarstw do sieci kanalizacyjnej.
Wiktionary
IPA: ˌkãnalʲizaˈt͡sɨjnɨ, AS: kãnalʹizacyi ̯ny
Wiktionary
rzecz. kanalizacja ż., kanał m., kanalik m., kanalarz m., kanalizowanie n., skanalizowanie n.
czas. kanalizować ndk., skanalizować dk.
przym. kanałowy
przysł. kanalizacyjnie, kanałowo
Wiktionary
osoba pracująca przy urządzeniach kanalizacyjnych
SJP.pl
1. zakładać kanalizację, instalację ściekową;
2. kierować czyjąś aktywność na określony tor
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kanalizować.
Wiktionary
czas. kanalizować ndk.
przym. kanalizacyjny
Wiktionary
antybiotyk z grupy aminoglikozydów stosowany w ciężkich zakażeniach spowodowanych przez bakterie Gram-ujemne
SJP.pl
Kanamycyna (łac. Kanamycinum) – antybiotyk aminoglikozydowy, wytwarzany w oparciu o mikroorganizmy z gatunku Streptomyces kanamyceticus. Mikroorganizmy te wyizolowali z hodowli bakterii glebowych po raz pierwszy w 1956 japońscy badacze pod kierunkiem Hamao Umezawy; nadana przez nich nazwa gatunkowa (oraz nazwa antybiotyku) wywodzi się od japońskiego wyrazu kana, oznaczającego barwę złotą – taką ma kolonia Streptomyces kanamyceticus.
Wikipedia
mieszkaniec Kanaan
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) staroż. mieszkaniec Kanaanu
Wiktionary
rzecz. Kanaan mrz.
:: fż. Kananejka ż.
przym. kananejski, kanaański, chananejski
Wiktionary
mieszkanka Kanaan
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) staroż. mieszkanka Kanaanu
Wiktionary
rzecz. Kanaan mrz.
:: fm. Kananejczyk mos.
przym. kananejski, kanaański, chananejski
Wiktionary
→ Kanaan; kanaanejski, kanaański
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przym. od: Kanaan
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język należący do grupy językowej w obrębie języków semickich, obejmującej języki używane w Kanaanie i Kartaginie
Wiktionary
IPA: ˌkãnãˈnɛjsʲci, AS: kãnãnei ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Kanaan m., Kananejczyk mos., Kananejka ż.
przym. kanaański, chananejski
Wiktionary
(1.1) kanaański, chananejski
Wiktionary
rzadko: rodzaj roślin z rodziny flaszowcowatych; jagodlin
SJP.pl
Kananga (do 1966 roku Luluabourg) – miasto w Demokratycznej Republice Kongo, stolica prowincji Lulua, leżące nad rzeką Lulua.
Liczba mieszkańców – 1,1 miliona (2012).
W pobliżu miasta wydobywa się diamenty.
W mieście rozwinął się przemysł spożywczy, farmaceutyczny oraz poligraficzny.
Wikipedia
mebel do siedzenia z oparciem i poręczami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) podłużny mebel z oparciem przeznaczony do siedzenia
Wiktionary
Kanapa (z (łac.) canopeum, (gr.) kōnōpeōn – łoże z moskitierą) – mebel o konstrukcji szkieletowej, rodzaj fotela poszerzonego, mieszczącego od trzech do czterech osób, wyściełanego, z oparciem i poręczami. Jej pierwowzorem była cassapanca (wł. skrzynia). Kanapa weszła w użycie w XVII wieku, w XVIII w. powstały jej liczne formy, zależnie od rozwiązania oparcia i poręczy.
Wikipedia
(1.1) Bolesław ujął ją w objęcia, uniósł jak dziecko i złożył na stojącej w cieniu kanapie.
(1.1) Wchodzi na kanapę, ma brudną od błota łapę.
Wiktionary
IPA: kãˈnapa, AS: kãnapa
Wiktionary
przym. kanapowy
rzecz. kanapowiec m., kanapeczka ż.
Wiktionary
(1.1) sofa, wersalka
Wiktionary
mebel pełniący rolę kanapy i tapczana; kanapotapczan
SJP.pl
dawniej: człowiek opiekujący się piwnicą, piwniczy; kanafarz
SJP.pl
zdrobnienie od: kanapka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: kanapka
(1.2) mała kanapka, na jeden kęs
Wiktionary
IPA: ˌkãnaˈpɛt͡ʃka, AS: kãnapečka
Wiktionary
rzecz. kanapa ż., kanapka ż., kanapowiec m.
przym. kanapowy, kanapkowy
Wiktionary
1. prosty w przygotowaniu posiłek składający się z kromki chleba i dodatku (np. wędliny, sera, warzyw);
2. zdrobnienie od: kanapa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) spoż. kulin. pieczywo posmarowane czymś lub z dodatkiem znajdującym się na nim;
(1.2) spoż. kulin. hand. kanapka (1.1) składająca się przynajmniej z dwóch warstw pieczywa kanapka (1.1) przełożona / posmarowana czymś między warstwami
(1.3) zdrobn. od kanapa
Wiktionary
Kanapka – rodzaj dania (kalka językowa z języka francuskiego od słowa canapé: bułka przekrojona, z wędliną ułożoną jak poduszki na kanapie), prosta potrawa przyrządzana na bazie cienkich kromek białego lub razowego chleba, ewentualnie rozkrojonej bułki. Kanapki smaruje się masłem, okłada wędlinami, pieczenią wieprzową, kiełbasą, szynką lub serem, spożywa również z jajkiem na twardo, plasterkiem ogórka lub rybą, z dodatkiem warzyw do wyboru oraz sosów itp.
Wikipedia
(1.1) Chcesz kanapkę z serem czy szynką?
(1.3) Po obiedzie miło jest poleżeć na kanapce przed telewizorkiem.
Wiktionary
IPA: kãˈnapka, AS: kãnapka
Wiktionary
rzecz. kanapowiec mos./mzw., kanapkarnia ż.
:: zdrobn. kanapeczka ż.
przym. kanapowy, kanapkowy
Wiktionary
(1.1) tartinka (pojedyncza); gw-pl|Poznań. sznytka; daw. butersznyt
(1.2) sandwicz (składany); gw-pl|Górny Śląsk|klapsznita., gw-pl|Poznań. klapsztula
Wiktionary
bar z kanapkami
SJP.pl
automat do sprzedaży kanapek
SJP.pl
→ kanapka
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kanapką, dotyczący kanapki
Wiktionary
rzecz. kanapeczka ż., kanapka ż.
Wiktionary
mebel pełniący rolę kanapy i tapczana; kanapa-tapczan
SJP.pl
1. żartobliwie o osobie, która uwielbia wylegiwać się i drzemać na kanapie
2. lekceważące określenie członka partii lub organizacji małej, pozbawionej znaczenia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) pot. domowy pies lub kot, który lubi długo wylegiwać się, np. na kanapie lub na łóżku
(1.2) pot. o małym, pokojowym, spokojnym psie (najczęściej z grupy psów do towarzystwa i ozdobnych), który nie wymaga dużo ruchu
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) pot. człowiek, który lubi długo wylegiwać się, np. na kanapie
Wiktionary
(1.2) Znam wiele labradorów i ich właścicieli i każdy z nich to pospolity kanapowiec.
(1.2) W ciasnym mieszkaniu nie można trzymać psa, który wymaga dużo ruchu. Lepszy jest tym w przypadku jakiś kanapowiec.
(2.1) Podobno połowa Polaków to kanapowcy, którzy nad uprawianie sportu przedkładają wylegiwanie się przed telewizorem.
Wiktionary
IPA: ˌkãnaˈpɔvʲjɛt͡s, AS: kãnapovʹi ̯ec
Wiktionary
rzecz. kanapa ż., kanapka ż., kanapeczka ż.
przym. kanapowy
Wiktionary
(1.2) pies kanapowy, pies pokojowy
(2.1) wygodnicki, piecuch, sybaryta
Wiktionary
→ kanapa
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący kanapy, związany z kanapą
(1.2) polit. żart. o małej liczebnie partii, nie posiadającej poparcia społecznego, nie odgrywającej istotnej roli w życiu politycznym (rzekomo mieszczącej się na jednej kanapie)
Wiktionary
(1.1) Nie bądź kanapowym leniem i rusz się!
Wiktionary
IPA: ˌkãnaˈpɔvɨ, AS: kãnapovy
Wiktionary
rzecz. kanapa ż., kanapowiec m., kanapka ż., kanapeczka ż.
Wiktionary
kanarek; potocznie, ironicznie:
1. kontroler biletów w środkach komunikacji miejskiej;
2. żołnierz żandarmerii wojskowej, dawniej Wojskowej Służby Wewnętrznej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) hydron. rzeka w Polsce, na Podlasiu, lewy dopływ Soły
(1.2) hydron. rzeka w Polsce, w Małopolsce, lewy dopływ Wisły
Wiktionary
Wikipedia
język z grupy tamil-kurukh, używany w południowych stanach Indii; język kanaryjski, kanada
SJP.pl
zdrobnienie od: kanarek
SJP.pl
żywicodajne drzewo z rodziny osoczynowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) dendr. nazwa systematyczna|Canarium|L.|ref=Canarium (Burseraceae)., gatunek drzew z rodziny osoczynowatych, pochodzących ze strefy międzyzwrotnikowej Azji i Afryki;
(1.2) dendr. drzewo z gatunku kanareczników (1.1)
Wiktionary
Kanarecznik, drzewo kanarkowe, komiężnik (Canarium L.) – rodzaj zawsze zielonych drzew z rodziny osoczynowatych (Burseraceae). Liczy ok. 120 gatunków. Występują one w strefie międzyzwrotnikowej Azji, Afryki, Australii i Oceanii, największe zróżnicowanie osiągając w Afryce.
Wikipedia
(1.1) drzewo kanarkowe, komiężnik
(1.2) drzewo kanarkowe, komiężnik
Wiktionary
przymiotnik od: kanarecznik
SJP.pl
1. ptak z rodziny łuszczaków, podgatunek kulczyka, żyjący na Wyspach Kanaryjskich, Maderze i Azorach, hodowany w Europie w klatkach dla pięknego śpiewu i ozdoby;
2. kanar; potocznie, ironicznie:
a) kontroler biletów w środkach komunikacji miejskiej;
b) żołnierz żandarmerii wojskowej, dawniej Wojskowej Służby Wewnętrznej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ornit. niewielki ptak hodowlany o żółtym upierzeniu;
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) pot. przen. kontroler biletów w publicznych środkach komunikacji
(2.2) pot. przen. łobuz, ziółko
(2.3) daw. przen. gw-pl|Warszawa. żandarm
Wiktionary
Kanarek (Serinus canaria) – gatunek małego ptaka z rodziny łuszczakowatych (Fringillidae). Występuje w lasach Azorów, zachodnich Wysp Kanaryjskich i Madery. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Wikipedia
(1.1) Istotnie były to kanarki: jeden żółty jak ciasto z szafranem, drugi nieco bledszy, ale za to z czubkiem na głowie.
Wiktionary
IPA: kãˈnarɛk, AS: kãnarek
Wiktionary
rzecz. Kanary nmos.
:: zgrub. kanar m.
:: fż. kanarzyca ż.
przym. kanarkowy, kanaryjski
Wiktionary
(2.1) kanar
Wiktionary
żółty o kanarkowym odcieniu
SJP.pl
1. dotyczący kanarka
2. odcień koloru żółtego
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący kanarka
przymiotnik jakościowy
(2.1) koloru jasnożółtego, koloru upierzenia kanarków
Wiktionary
rzecz. kanar mzw./mos./mrz., kanarek m., kanarzyca ż.
Wiktionary
przestarzałe:
1. klatka dla kanarków;
2. pomieszczenie, gdzie trzymane są kanarki
SJP.pl
przymiotnik od: kanar
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) pot. Wyspy Kanaryjskie
Wiktionary
rzecz. kanarek mzw./mos., Kanaryjczyk mos., Kanaryjka ż.
przym. kanaryjski
Wiktionary
mieszkaniec Wysp Kanaryjskich (wysp na Oceanie Atlantyckim)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Wysp Kanaryjskich
Wiktionary
rzecz. Kanary nmos.
:: fż. Kanaryjka ż.
przym. kanaryjski
Wiktionary
mieszkanka Wysp Kanaryjskich (wysp na Oceanie Atlantyckim)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Wysp Kanaryjskich
Wiktionary
rzecz. Kanary nmos.
:: fm. Kanaryjczyk mos.
przym. kanaryjski
Wiktionary
przymiotnik od: Wyspy Kanaryjskie
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) geogr. związany z Wyspami Kanaryjskimi
Wiktionary
(1.1) Kanaryjska flaga jest biała, niebieska i żółta.
Wiktionary
rzecz. Kanary nmos., Kanaryjczyk mos., Kanaryjka ż., kanarek mzw./mos.
Wiktionary
1. samiczka kanarka;
2. potocznie o kobiecie kontrolującej bilety w pojazdach komunikacji publicznej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ornit. samica kanarka
Wiktionary
(1.1) Poldek dokupił dwie kanarzyce w sklepie zoologicznym.
Wiktionary
rzecz. Kanary mos., kanar m.
:: fm. kanarek m.
przym. kanarkowy, kanaryjski
Wiktionary
gra karciana dla 2 lub 4 osób wykorzystująca dwie pełne talie kart (z jokerami); canasta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) karc. wieloosobowa gra karciana rozgrywana dwoma pełnymi taliami;
Wiktionary
Kanasta – popularna wieloosobowa gra karciana.
Wikipedia
(1.1) Wieczory spędzaliśmy na kanaście u rodziców Cześka.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) gra
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
od etym|hiszp|canasta. → kosz, a to od etym|płac|canisteilum., zdrobnienia od etym|łac|canistrum. → kosz (por. etymn|kanister.), a to z kolei od etym|grec|κάναστρον.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) canasta
* baskijski: (1.1) kanasta
* bułgarski: (1.1) канаста ż.
* czeski: (1.1) kanasta
* hiszpański: (1.1) canasta
* niemiecki: (1.1) Canasta n.
* słowacki: (1.1) kanasta
* włoski: (1.1) canasta ż.
źródła.
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
perska tkanina z jedwabiu
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: kanaus
SJP.pl
1. sztuczny szlak wodny, zwykle łączy 2 zbiorniki wodne;
2. ściek podziemny odprowadzający wodę, nieczystości;
3. przewód w murze służący wentylacji pomieszczeń;
4. wykop umożliwiający dostęp do podwozia pojazdu;
5. przewód w organizmie zawierający np. nerwy, naczynia;
6. miejsce między sceną a widownią przeznaczone dla orkiestry;
7. pot.: trudna sytuacja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) koryto podziemne odprowadzające nieczystości i wodę deszczową
(1.2) wykonany przez człowieka wykop w ziemi, którym płynie woda; służy np. do nawadniania lub osuszania pól albo umożliwienia żeglugi statków
(1.3) przewód służący do wentylacji
(1.4) pot. jeden z programów telewizyjnych
(1.5) wykop w garażu lub warsztacie, ułatwiający dostęp do podwozia pojazdu
(1.6) droga wysyłania i odbierania informacji
(1.7) miejsce w teatrze między sceną a widownią, przeznaczone dla orkiestry
(1.8) przen. slang. niepowodzenie, nieprzyjemna sytuacja
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kanały burzowe odprowadzają wodę bezpośrednio do rzeki.
(1.2) Teren został pocięty kanałami odwadniającymi pola.
(1.4) Przełącz na inny kanał, bo lecą reklamy.
(1.5) Wezmę ten samochód do siebie na kanał i naprawię usterkę.
(1.7) Dyrygent stanął za pulpitem w kanale orkiestrowym.
(1.8) Podczas imprezy przyjechała policja i musieliśmy skończyć. Ale kanał.
Wiktionary
IPA: ˈkãnaw, AS: kãnau̯
Wiktionary
rzecz. kanalizacja ż.
:: zdrobn. kanalik m.
przym. kanałowy, wewnątrzkanałowy, kanalizacyjny
Wiktionary
(1.7) fosa orkiestrowa, kanał dla orkiestry, orkiestron, podscenie
Wiktionary
zdrobnienie od: kanał; kanalik
SJP.pl
barka przystosowana do przejazdu przez śluzy kanałowe
SJP.pl
system dostawy materiałów produkcyjnych ściśle na czas, bez potrzeby ich długotrwałego magazynowania
SJP.pl
Kanban – opracowana w latach 40. XX wieku w Japonii metoda sterowania procesami produkcyjnymi. Słowo kanban w wolnym tłumaczeniu można w poniższym przypadku oddać jako „spis widoczny”. W pierwotnym znaczeniu – w języku japońskim – oznacza: szyld, tabliczkę z napisem informującym, billboard.
Wikipedia
mieszkaniec Canberry, stolicy Australii
SJP.pl
mieszkanka Canberry (stolicy Australii)
SJP.pl
1. biuro prawnika;
2. część instytucji zajmująca się dokumentacją urzędową, przyjmowaniem interesantów, sprawami organizacyjnymi itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) urz. komórka organizacyjna zajmująca się pismami urzędowymi;
(1.2) urz. pokój, w którym pracownicy zajmują się sprawami administracyjnymi
(1.3) pot. pracownicy kancelarii (1.1)
(1.4) przest. dokumenty zgromadzone w kancelarii (1.1)
(1.5) hist. miejsce urzędowania kanclerza
Wiktionary
Kancelaria – termin określający samodzielny urząd bądź instytucję wytwarzającą własną dokumentację (zarówno na etapie formalnym, jak i merytorycznym). W terminologii archiwalnej kancelaria jest terminem wieloznacznym:
Wikipedia
(1.2) W kancelarii parafialnej proboszcz zapytał się, jak chcą dać na imię dziecku.
Wiktionary
IPA: ˌkãnt͡sɛˈlarʲja, AS: kãncelarʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kanclerz m., kanclerzyna m., kanclerzanka ż., kancelista m.
przym. kancelaryjny, kanclerski
Wiktionary
(1.1) biuro
(1.2) sekretariat
Wiktionary
zdrobnienie od: kancelaria
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do kancelarii, związany z kancelarią
Wiktionary
(1.1) Obsługę kancelaryjną oraz czynności sekretariatu Trybunału Stanu prowadzi Sąd Najwyższy.
Wiktionary
rzecz. kancelaria ż., kancelista mos., kanclerstwo n., kanclerz mos.
przym. kanclerski
Wiktionary
wyraz lub zwrot charakterystyczny dla języka urzędniczego
SJP.pl
Kancelaryzm – jednostka językowa właściwa dla stylu kancelaryjnego; może to być słowo, połączenie wyrazowe lub specyficzne użycie wyrazu. W odróżnieniu od wyrażeń potocznych kancelaryzmy często trzymają się pewnego schematu i przybierają postać połączeń stereotypowych.
Wikipedia
niższy urzędnik kancelaryjny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) przest. pisarz kancelaryjny, niższy urzędnik kancelarii
Wiktionary
(1.1) Każde pismo kancelista sygnował swoim nazwiskiem, był bowiem odpowiedzialny za wykonaną pracę.
(1.1) Posłuchaj pan, panie podróżny, co się zdarzyło na Próżnej: / mieszkała tam Jagna dobra i czysta i chodził do niej Jan kancelista.
Wiktionary
IPA: ˌkãnt͡sɛˈlʲista, AS: kãncelʹista
Wiktionary
rzecz. kancelaria ż.
:: forma żeńska kancelistka ż.
przym. kancelaryjny
Wiktionary
rodzaj sieci do połowu ryb i raków; kancerek, kacerz, kacerek, podbierak, kasarek
SJP.pl
Kancera (też kancer) – w filatelistyce określenie uszkodzonego bądź zniszczonego znaczka.
Wikipedia
uszkodzony znaczek pocztowy
SJP.pl
Kancera (też kancer) – w filatelistyce określenie uszkodzonego bądź zniszczonego znaczka.
Wikipedia
rodzaj sieci do połowu ryb i raków; kacerek, kacerz, kasarek, podbierak, kancer
SJP.pl
zdrobnienie od: kancera
SJP.pl
chorobliwy lęk przed nowotworem złośliwym; karcinofobia, karcynofobia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. chorobliwy lęk przed rakiem
(1.2) med. przypadek kancerofobii (1.1)
Wiktionary
(1.1) W USA jest taka sama kancerofobia (lęk przed rakiem) jak u nas.
(1.2) W badanej grupie stwierdzono trzy kancerofobie.
Wiktionary
(1.1-2) karcinofobia
Wiktionary
zewnętrzny czynnik rakotwórczy; karcinogen, carcinogen
SJP.pl
Czynnik rakotwórczy, czynnik rakogenny, czynnik onkogenny, karcynogen, kancerogen – czynnik przyczyniający się, przez mutację materiału genetycznego, do rozwoju choroby nowotworowej.
Wikipedia
mechanizm wywoływania nowotworów; karcinogeneza, karcynogeneza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. mechanizm tworzenia się nowotworów
Wiktionary
Karcynogeneza też kancerogeneza lub nowotworzenie – zmiany zachodzące w komórce organizmu, prowadzące do powstania nowotworu. Jest to wieloetapowy proces zachodzący na poziomie DNA komórki. Wyróżnia się w nim trzy (czasem cztery) złożone etapy: inicjację, promocję i progresję. Kancerogeneza jest najczęściej wywoływana czynnikami rakotwórczymi, takimi jak: nadfiolet, wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne czy niektóre wirusy.
Wikipedia
rzecz. karcynogeneza ż., karcinogeneza ż.
Wiktionary
(1.1) karcynogeneza, karcinogeneza, nowotworzenie
Wiktionary
zdolność do wywoływania nowotworów; rakotwórczość, karcinogenność, karcynogenność, onkogenność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kancerogenne
Wiktionary
Czynnik rakotwórczy, czynnik rakogenny, czynnik onkogenny, karcynogen, kancerogen – czynnik przyczyniający się, przez mutację materiału genetycznego, do rozwoju choroby nowotworowej.
Wikipedia
przym. kancerogenny
przysł. kancerogennie
Wiktionary
powodujący powstawanie nowotworów; rakotwórczy, karcinogenny, karcynogenny, onkogenny
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) med. taki, który jest lub może być przyczyną choroby nowotworowej
Wiktionary
(1.1) Dym papierosowy zawiera kilkaset substancji o potencjalnie kancerogennym działaniu.
(1.1) Palenie styropianu w niskiej temperaturze (…) powoduje powstanie związków kancerogennych.
Wiktionary
IPA: ˌkãnt͡sɛrɔˈɡɛ̃nːɨ, AS: kãncerogẽ•ny
Wiktionary
rzecz. kancerogenność ż., kancerogen m.
Wiktionary
(1.1) rakotwórczy
Wiktionary
uszkadzać, kaleczyć, niszczyć
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kancerować.
Wiktionary
czas. kancerować ndk.
Wiktionary
1. uszkodzony, zniszczony;
2. dawniej: pokryty bliznami, wrzodami
SJP.pl
mały budynek albo bardzo małe pomieszczenie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. bardzo małe pomieszczenie lub mały budynek
Wiktionary
rzecz. kanciapka ż.
Wiktionary
(1.1) zdrobn. kanciapka
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: kanciapa
Wiktionary
rzecz. kanciapa ż.
Wiktionary
potocznie: kobieta cechująca się sprytem, krętactwem, oszustwem; kanciarka, szachrajka, krętaczka, cwaniara, kombinatorka
SJP.pl
potocznie: kobieta cechująca się sprytem, krętactwem, oszustwem; kanciara, szachrajka, krętaczka, cwaniara, kombinatorka
SJP.pl
potocznie: oszukańczy, nieuczciwy, szubrawy; szachrajski, krętacki
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kanciarstwem
Wiktionary
rzecz. kantownik mos./mrz., kanciarstwo, kant, kantowanie
czas. kantować
przym. kanciasty
Wiktionary
kantowanie; oszukiwanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) oszukiwanie
Wiktionary
rzecz. kantownik mos./mrz., kant, kantowanie
czas. kantować
przym. kanciarski
Wiktionary
człowiek oszukujący innych; oszust; naciągacz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. człowiek, który w pełnej świadomości wprowadza kogoś w błąd, oszukuje, nabiera
Wiktionary
(1.1) Pierwszy raz kanciarz skontaktował się z nim na przełomie października i listopada ubiegłego roku. Zaproponował po bardzo atrakcyjnej cenie kupno 45 ton cukru.
Wiktionary
rzecz. kanciarstwo n., kant mrz., kancik mrz., kantownik mos./mrz.
czas. ndk. kantować
przym. kanciarski
Wiktionary
(1.1) oszust, kuglarz, łgarz, nabieracz
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co kanciaste
Wiktionary
przym. kanciasty
rzecz. kantownik mos./mrz.
Wiktionary
1. mający kanty, niewygładzony; niezaokrąglony;
2. przenośnie:
a) niezgrabny, nieforemny;
b) szorstki, ostry, niedelikatny
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) taki, który ma kanty
Wiktionary
(1.1) Wypili pod czułym okiem barmana, który z usłużną gotowością przysuwał kanciastą butelkę i srebrną miarkę do ustalania dozy.
Wiktionary
IPA: kãɲˈt͡ɕastɨ, AS: kãńćasty
Wiktionary
rzecz. kant mrz., kancik mrz., kantówka ż., kanciarz mos., kanciastość ż., kantowanie n., kantownik mos./mrz.
czas. kantować ndk., okantować dk.
przym. kanciarski
Wiktionary
(1.1) graniasty, rogaty
Wiktionary
regionalnie: kanciasty;
1. mający kanty, niewygładzony; niezaokrąglony;
2. przenośnie:
a) niezgrabny, nieforemny;
b) szorstki, ostry, niedelikatny
SJP.pl
zdrobnienie od: kant
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kant
Wiktionary
(1.1) To nie kant, lecz tylko mały kancik.
Wiktionary
rzecz. kant m., kantowanie n., kantownik mos./mrz.
przym. kanciasty
Wiktionary
zbiór pieśni religijnych w języku narodowym
SJP.pl
zbiór pieśni kościelnych wraz z ich opracowaniem muzycznym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kośc. muz. śpiewnik kościelny
Wiktionary
Kancjonał (łac. canticum – monolog, pieśń; średniowieczne cantionale) – w XIV w., zbiór popularnych pieśni religijnych lub śpiewów liturgicznych – kantyk i kantyczek (z nutami lub bez). Nazwa z czasem zastąpiona przez bardziej spopularyzowaną: „kantyczki”.
Wikipedia
IPA: kãnˈt͡sʲjɔ̃naw, AS: kãncʹi ̯õnau̯
Wiktionary
przym. kancjonałowy
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) związany z kanclerzem, dotyczący kanclerza
Wiktionary
rzecz. kanclerz mos./ż., kanclerstwo n.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) polit. tytuł szefa rządu w niektórych krajach, np. w Austrii czy Niemczech
(1.2) adm. tytuł urzędnika zarządzającego pracą kancelarii, sprawami administracyjno-organizacyjnymi
(1.3) hist. (w dawnej Polsce) tytuł dostojnika kierującego kancelarią panującego, dodatkowo od XV w. sprawującego obowiązki ministra spraw wewnętrznych i zagranicznych
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Helmut Kohl był kanclerzem Republiki Federalnej Niemiec.
(1.3) Uriel Górka, kanclerz wielki koronny i biskup poznański, uchodził za mecenasa kultury humanistycznej.
Wiktionary
rzecz. kancelaria ż., kanclerstwo n., kanclerzanka ż., kanclerzyna ż.
przym. kancelaryjny, kanclerski
Wiktionary
canzona;
1. rodzaj wiersza lirycznego o tematyce miłosnej i wojennej
2. wielogłosowa pieśń świecka z XV i XVI w.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) forma muzyki instrumentalnej
Wiktionary
Canzona (lub kancona) może oznaczać:
Wikipedia
IPA: kãnˈt͡sɔ̃na, AS: kãncõna
Wiktionary
canzonetta; kanconetta;
1. krótki utwór wokalny popularny w XVI wieku;
2. liryczny utwór instrumentalny
SJP.pl
canzonetta; kanconeta;
1. krótki utwór wokalny popularny w XVI wieku;
2. liryczny utwór instrumentalny
SJP.pl
szczyt w Himalajach; Kangczendzanga
SJP.pl
Kanczendzonga (właśc. K'angcz'endzönga, Kanczendzanga, Kangczendzonga, Kangchendzönga, nep. कञ्चनजङ्घा) – ośmiotysięcznik, najwyższy punkt Indii, drugi co do wysokości szczyt w Himalajach, trzeci co do wysokości szczyt Ziemi, o wysokości 8586 m n.p.m. (według innych źródeł główny wierzchołek liczy 8598 m n.p.m.).
Wikipedia
1. skórzany bicz z krótką rękojeścią; nahajka; nahaj; batog;
2. uderzenie takim biczem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rodzaj bicza z pleśćecionego rzemienia osadzonego na krótkiej rękojeści;
(1.2) uderzenie kańczugiem (1.1)
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈkãj̃n͇t͡ʃuk, AS: kãĩ ̯ṇčuk
Wiktionary
rzecz. Kańczuga ż.
Wiktionary
1. skórzany bicz z krótką rękojeścią; nahajka; nahaj; batog;
2. uderzenie takim biczem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Kańczuga – miasto w województwie podkarpackim, w powiecie przeworskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kańczuga, położone na Podgórzu Rzeszowskim. Leży nad rzeką Mleczką.
Leży w historycznej ziemi przemyskiej. Prywatne miasto szlacheckie lokowane w 1441 roku położone było w XVI wieku w województwie ruskim, w 1739 roku należało wraz z folwarkiem do klucza Kańczuga Lubomirskich. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa przemyskiego.
Wikipedia
IPA: kãj̃n͇ˈt͡ʃuɡa, AS: kãĩ ̯ṇčuga
Wiktionary
rzecz. kańczug mrz., kańczużanin mos.
przym. kańczuski
Wiktionary
mieszkaniec Kańczugi (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Kańczugi (miasta w Polsce)
SJP.pl
ssak z rzędu parzystokopytnych z podrzędu przeżuwaczy, zamieszkujący lasy tropikalne Afryki i Azji
SJP.pl
Kanczyl (Tragulus) – rodzaj ssaków parzystokopytnych z rodziny kanczylowatych (Tragulidae). Wobec zwierząt z tego rodzaju potocznie bywa używana nazwa „myszojeleń”, która jest dosłownym tłumaczeniem angielskiej nazwy zwyczajowej mouse-deer.
Wikipedia
rodzaj ssaków parzystokopytnych z rodziny kanczylowatych
SJP.pl
Kanczylek (Moschiola) – rodzaj ssaków parzystokopytnych z rodziny kanczylowatych (Tragulidae).
Wikipedia
o cechach kanczylowatych (rodzina ssaków)
SJP.pl
Kanczylowate, kanczyle (Tragulidae) – rodzina ssaków z podrzędu przeżuwaczy (Ruminantia) w obrębie rzędu parzystokopytnych (Artiodactyla). Najmniejsze ze ssaków kopytnych żyjących współcześnie. Spokrewnione z piżmowcami. Skamieliny kanczyli znaleziono w Europie w warstwach wczesnomioceńskich, w Afryce występowały we wczesnym i środkowym miocenie. Szczyt rozwoju przypadł na trzeciorzęd.
Wikipedia
o cechach kanczylowatych (rodzina ssaków)
SJP.pl
pokarm dla pszczół z roztopionego miodu i miałkiego cukru
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pszcz. pokarm dla pszczół, przygotowywany z miodu i cukru;
Wiktionary
Kand – w pszczelarstwie ciasto miodowo-cukrowe służące do podkarmiania pszczół, w szczególności przy wychowie matek pszczelich. Kand jest przygotowywany z miodu i cukru w proporcji ok. 1/3 lub 1/4. Roztopiony, ciepły miód zasypuje się mączką cukrową dokładnie mieszając; otrzymaną masę wyrabia się do uzyskania plastycznej konsystencji.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== kand (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) kandyz
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: kãnt, AS: kãnt
Wiktionary
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== kand (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) kandyz
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pochodne.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== kand (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) kandyz
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
rodzaj metalowego wiązania przy narcie starego typu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w południowym Afganistanie, położone nad rzeką Helmand;
(1.2) geogr. adm. jednostka administracyjna w Afganistanie;
Wiktionary
Kandahar (paszto کندهار pers. قندهار Qandahâr) – miasto w południowym Afganistanie, stolica prowincji Kandahar, położone nad rzeką Helmand.
Miasto zostało założone przez Aleksandra Wielkiego w 330 p.n.e. pod nazwą Aleksandria w Arachozji (stgr. Αλεξάνδρεια Aραχωσίας).
Wikipedia
(1.1) Wyprowadziła się z Kandaharu, gdy urodziła syna.
(1.2) Na terenie Kandaharu mieszkają Pasztunowie.
Wiktionary
IPA: kãnˈdaxar, AS: kãndaχar
Wiktionary
przym. kandaharski
Wiktionary
przymiotnik od: Kandahar (miasto w Afganistanie)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kandaharem, dotyczący Kandaharu
Wiktionary
rzecz. Kandahar mrz.
Wiktionary
rodzaj metalowych wiązań narciarskich
SJP.pl
Kandahary – historyczny, lecz spotykany sporadycznie typ wiązań narciarskich.
Kandahary składają się z trzech zasadniczych elementów:
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż.
Wiktionary
(1.1) Filip Apostoł ochrzcił prozelitę etiopskiego, urzędnika królowej etiopskiej Kandaki.
Wiktionary
(1.1) daw. Kandea
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. zatoka Morza Białego, leżąca w europejskiej części Rosji, wcinająca się w ląd między Półwyspem Kolskim a Karelią;
(1.2) geogr. miasto w północnej części Rosji, w obwodzie murmańskim, port nad zatoką Kandałaksza (1.1);
Wiktionary
Kandałaksza (ros. Кандалакша, fiń. Kantalahti) – miasto w północnej części Rosji, w obwodzie murmańskim, port nad zatoką o takiej samej nazwie Kandałaksza (Morze Białe), przy ujściu Niwy, za kręgiem polarnym. Miasto uzyskało prawa miejskie w 1938 r. Liczy 28.438 mieszkańców (2023).
Znajduje się tu dyrekcja Rezerwatu Kandałakszańskiego.
W mieście rozwinął się przemysł rybny, drzewny oraz metalowy.
Wikipedia
przym. kandałakszański
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kandałakszą, dotyczący Kandałakszy (miastem lub zatoką)
Wiktionary
rzecz. Kandałaksza ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż.
Wiktionary
(1.1) Kandake
Wiktionary
jednostka światłości
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) miar. fiz. podstawowa jednostka światłości w układzie SI, oznaczana symbolem cd;
Wiktionary
Kandela (łac. candela, świeca) – jednostka światłości źródła światła; podstawowa jednostka w układzie SI, oznaczana jako cd. Jest to światłość, z jaką świeci w określonym kierunku źródło emitujące promieniowanie monochromatyczne o częstotliwości 5,4·1014 Hz (co odpowiada długości 555 nm, barwa zielona) i natężeniu promieniowania w tym kierunku równym 1/683 W/sr.
Wikipedia
IPA: kãnˈdɛla, AS: kãndela
Wiktionary
1. duży, kilkuramienny świecznik;
2. kilkuramienna latarnia uliczna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) stojący kilkuramienny świecznik;
(1.2) kilkuramienna latarnia uliczna
(1.3) przen. coś o kształcie kandelabru (1.1)
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Wyrwał służącemu z rąk kandelabr i ująwszy samego za kark, wyprowadził do garderoby.
(1.1) Czy menora jest typem kandelabru?
Wiktionary
rzecz. kandelabrowy
Wiktionary
przymiotnik od: kandelabr
SJP.pl
dawniej: Iraklion (miasto w Grecji)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) hist. Heraklion
Wiktionary
Heraklion, także Iraklion (gr. Ηράκλειο, Iraklio), d. Kandia – największe miasto i stolica administracyjna Krety oraz jednostki regionalnej Heraklion. Piąte co do wielkości miasto w Grecji, liczące 140 730 mieszkańców, według spisu z 2011 roku.
Wikipedia
(1.1) Miesiąc oblegaliśmy mury Kandii.
Wiktionary
(1.1) Heraklion
Wiktionary
Wassily Kandinsky (ros. Василий Васильевич Кандинский, Wasilij Wasiljewicz Kandinski; ur. 4 grudnia?/16 grudnia 1866 w Moskwie, zm. 13 grudnia 1944 w Neuilly-sur-Seine) – rosyjski malarz, grafik i teoretyk sztuki, współtwórca i jeden z przedstawicieli abstrakcjonizmu.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Mam na imię Kandyd i jestem flisakiem z Łopusznej.
Wiktionary
rzecz. Kandyda ż.
Wiktionary
imię żeńskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) rzad. imię|polski|ż.;
Wiktionary
Kandyda – imię żeńskie pochodzenia łacińskiego, żeński odpowiednik imienia Kandyd, oznaczające "jasna, błyszcząca, biała", czyli "dziecko o jasnych włosach" lub "dziecko o jasnej cerze"; jeden z najpopularniejszych przydomków rzymskich. W Polsce notowane od 1396 roku.
Wikipedia
rzecz.
:: fm. Kandyd m.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) rzad. zdrobn. od zob. kandydat.
Wiktionary
(1.1) Ten kandydacik ma raptem dwadzieścia kilka lat (…).
Wiktionary
rzecz. kandydat m., kandydatura ż., kandydatka ż., kandydowanie n.
czas. kandydować ndk.
przym. kandydacki
Wiktionary
→ kandydat
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kandydatem, dotyczący kandydata
Wiktionary
rzecz. kandydacik m., kandydat mos., kandydatka ż., kandydatura ż., kandydowanie n.
czas. kandydować ndk.
Wiktionary
1. osoba ubiegająca się o coś, np. o stanowisko, funkcję lub o członkostwo w jakiejś organizacji;
2. dawniej w Polsce, obecnie w Rosji, Bułgarii: kandydat nauk -
a) stopień naukowy, odpowiednik doktora;
b) osoba posiadająca taki stopień naukowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ktoś, kto kandyduje do czegoś, ubiega się o coś
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kandydatów prosi się o niedołączanie zdjęć do życiorysu.
Wiktionary
IPA: kãnˈdɨdat, AS: kãndydat
Wiktionary
rzecz. kandydatura ż., kandydowanie n.
:: fż. kandydatka ż.
czas. kandydować ndk.
przym. kandydacki
Wiktionary
→ kandydat
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta, która kandyduje do czegoś, ubiega się o coś
Wiktionary
rzecz. kandydatura ż., kandydowanie n.
:: fm. kandydat m.
czas. kandydować ndk.
przym. kandydacki
Wiktionary
1. występowanie w roli kandydata;
2. zaproponowanie kandydata na jakieś stanowisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bycie kandydatem do czegoś lub kogoś
(1.2) wniosek proponujący kogoś na określone stanowisko czy funkcję
Wiktionary
(1.2) Termin składania kandydatur na wybory do władz samorządowych upływa jutro w południe.
Wiktionary
rzecz. kandydacik m., kandydat mos., kandydatka ż., kandydowanie n.
czas. kandydować ndk.
przym. kandydacki
Wiktionary
zdrobnienie od: Kandyd (imię męskie)
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kandydka lub z nim związany
SJP.pl
starać się, ubiegać się o stanowisko, funkcję lub o członkostwo w jakiejś organizacji
SJP.pl
czasownik
(1.1) być kandydatem do czegoś, ubiegać się o coś, pretendować do czegoś, starać się o coś
Wiktionary
(1.1) Nie polowałem na żadne funkcje, dlatego też, gdy spytano mnie, czy chcę kandydować, nic przeciwko temu nie miałem".
Wiktionary
IPA: ˌkãndɨˈdɔvat͡ɕ, AS: kãndydovać
Wiktionary
rzecz. kandydacik m., kandydat m., kandydatka ż., kandydatura ż., kandydowanie n.
przym. kandydacki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kandydować.
Wiktionary
(1.1) …nie dość, że w sprawie swojego kandydowania na rzecznika praw dziecka (dzięki Bogu nim nie została!) łgała jak z nut, to na dodatek jest przewrażliwioną na swym punkcie skarżypytą!
Wiktionary
IPA: ˌkãndɨdɔˈvãɲɛ, AS: kãndydovãńe
Wiktionary
rzecz. kandydat m., kandydacik m., kandydatka ż., kandydatura ż.
czas. kandydować dk.
przym. kandydacki
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kandyda lub z nim związany
SJP.pl
grzybica wywołana przez grzyby z rodzaju Candida, atakująca skórę, błony śluzowe i narządy wewnętrzne; rodzaj drożdżycy; bielnica
SJP.pl
Kandydoza, drożdżyca, kandydiaza, kandydioza, dawniej bielnica lub moniliaza (łac. candidiasis, candidosis) – grzybicza, oportunistyczna infekcja skóry, błon śluzowych, paznokci lub rzadziej infekcja uogólniona. Choroba ta najczęściej jest wywoływana przez grzyby chorobotwórcze z rodzaju Candida (zwłaszcza Candida albicans), zwane potocznie drożdżakami. Rozpoznaje się ją głównie poprzez badania mikroskopowe i hodowlane.
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kandydy lub z nią związany
SJP.pl
grubo skrystalizowany cukier
SJP.pl
1. krystalizacja cukru;
2. sposób konserwacji niektórych owoców polegający na smażeniu w cukrze; pokrywanie cukrem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) sposób przyrządzania owoców polegający na wielokrotnym smażeniu ich w coraz to bardziej słodkim syropie
Wiktionary
rzecz. kandyzowanie n.
czas. kandyzować ndk., skandyzować dk.
przym. kandyzowany
Wiktionary
roślina z rodzaju baldaszkowych; rzepniczek
SJP.pl
1. krystalizować cukier;
2. smażyć w cukrze, pokrywać warstwą cukru
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. skandyzować)
(1.1) krystalizować cukier
(1.2) spoż. konserwować przez smażenie w gęstym syropie cukrowym
Wiktionary
(1.2) Najczęściej kandyzuje się owoce, lecz można spotkać również kandyzowane kwiaty i łodygi.
Wiktionary
rzecz. kandyzowanie n., kandyzacja ż., kandyz mrz.
czas. skandyzować dk.
przym. kandyzowany
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kandyzować.
Wiktionary
Owoce kandyzowane – owoce, rzadziej inne części roślin, zakonserwowane poprzez wielokrotne smażenie ich w coraz to bardziej słodkim syropie. Kandyzować można całe owoce, ich części, ale też kwiaty, a nawet łodygi (np. dzięgla litwora). Kandyzowane owoce są dodatkiem do ciast i deserów.
Wikipedia
czas. kandyzować ndk.
rzecz. kandyzacja ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) astr. jeden z kraterów meteorytowych na Księżycu
Wiktionary
Osoby:
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) krater
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
(1.1) od nazwiska Elisha Kane'a, XIX-wiecznego amerykańskiego wojskowego i podróżnika
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) Kane
źródła.
== Kane (język angielski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, nazwa własna
(1.1) toponim, nazwa kilku miejscowości w USA
(1.2) astr. Kane (krater księżycowy)
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
miasto w Grecji; Chania
SJP.pl
Chania (gr. Χανιά, tur. Hanya, wł. Canea) – miasto w południowej Grecji, na północno-zachodnim wybrzeżu Krety, w administracji zdecentralizowanej Kreta, w regionie Kreta, w jednostce regionalnej Chania. Siedziba gminy Chania. Zlokalizowane na wybrzeżu Morza Śródziemnego (Morza Kreteńskiego), nad Zatoką Chania. W 2011 r. liczyło 53 910 mieszkańców (drugie pod tym względem miasto wyspy). W latach 1898–1971 główny ośrodek administracyjny Krety.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: kanka
Wiktionary
rzecz. kanka ż.
Wiktionary
malowidło, relief, rzeźba - postać kobieca z koszem na głowie
SJP.pl
Kanefora (stgr. κανηφόρος, od κάνεον – „kosz” i φέρω – „niosę”) – motyw dekoracyjny w malarstwie albo podpora architektoniczna w rzeźbie, przedstawiająca postać kobiety lub dziewczyny niosącej na głowie lub ramionach kosz (kalatos) z kwiatami bądź owocami.
Wikipedia
przymiotnik od: Kanny; kanneński
SJP.pl
wyżłobiony rowek, prążek (np. na zbrojach)
SJP.pl
pionowe rowki wyżłobione na trzonie kolumny; żłobkowanie; kanelura
SJP.pl
rząd roślin okrytonasiennych z kladu magnoliowych; korzybielowce
SJP.pl
Wikipedia
układ kaneli na trzonie kolumny lub pilastra
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kanelować.
Wiktionary
czas. kanelować
Wiktionary
zespół kaneli pokrywających zbroję, kolumnę itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) archit. pionowy rowek zdobiący trzon kolumny
Wiktionary
(1.1) rowek, kanela, żłobek
Wiktionary
mieszkaniec Cannes (miasta we Francji)
SJP.pl
mieszkanka Cannes (miasta we Francji)
SJP.pl
instrument muzyczny, krótka trąbka lamajska wykonana z piszczela ludzkiego
SJP.pl
[czytaj: kangu:] samochód typu Renault Kangoo
SJP.pl
Kangoo (1996) – francuski serial animowany emitowany dawniej na kanale RTL7.
Wikipedia
1. ssak z rodziny kangurowatych, australijski torbacz roślinożerny, żyjący na ziemi bądź na drzewach, poruszający się skokami na potężnych, długich, tylnych kończynach;
2. w lotnictwie: podskok samolotu w trakcie nieumiejętnego lądowania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zool. torbacz słynący z długich skoków;
(1.2) lotn. podskok samolotu przy nieprawidłowym lądowaniu
Wiktionary
Kangur (Macropus) – rodzaj ssaków z podrodziny kangurów (Macropodinae) w obrębie rodziny kangurowatych (Macropodidae).
Wikipedia
(1.1) Dzięki swym silnym nogom kangury potrafią wykonywać bardzo długie skoki.
(1.2) Siadając na płycie lotniska, zrobiliśmy kangura.
Wiktionary
IPA: ˈkãŋɡur, AS: kãŋgur
Wiktionary
rzecz. kangurzyca ż., kangurzątko n., kangurka ż., kangury lm nm.
:: zdrobn. kangurek mzw.
przym. kangurzy
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) ssak
(1.2) podskok
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kangurzyca ż., kangurzątko n., kangurka ż., kangury lm nm.
:: zdrobn. kangurek mzw.
przym. kangurzy
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etym|franc|kangourou.; źródłosłów dla źródło dla|pol|kangury.
(1.2) od (1.1)
uwagi.
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ssaki
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) kangaroo, austral. pot. roo
* arabski: (1.1) كنغر
* czeski: (1.1) klokan m.
* duński: (1.1) kænguru w.
* esperanto: (1.1) kanguruo
* fiński: (1.1) kenguru
* francuski: (1.1) kangourou m.
* grenlandzki: (1.1) kanngorooq
* hiszpański: (1.1) canguro m.
* interlingua: (1.1) kanguru
* islandzki: (1.1) kengúra ż.
* japoński: (1.1) カンガルー
* jidysz: (1.1) קענגורו m. (kenguru)
* kataloński: (1.1) cangur m.
* koreański: (1.1) 캥거루
* łaciński: (1.1) macropus m.
* niemiecki: (1.1) Känguru n.
* norweski (bokmål): (1.1) kenguru m.
* nowogrecki: (1.1) καγκουρό n.
* ormiański: (1.1) կենգուրու
* rosyjski: (1.1) кенгуру m.
* serbski: (1.1) кенгур, kengur m.
* słowacki: (1.1) kengura ż., kenguru m., przest. klokan m.
* szwedzki: (1.1) känguru w.
* węgierski: (1.1) kenguru
* wilamowski: (1.1) kangür m.
* włoski: (1.1) canguro m.
źródła.
== kangur (volapük.) ==
wymowa.
IPA3|kanˈguɾ., X-SAMPA4|kan"gu4.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) zool. kangur
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. zdrobnienie od: kangur;
2. środowiskowo: krótka kurtka, na ogół dziecięca lub młodzieżowa, z kapturem i głębokimi kieszeniami z przodu na brzuchu; kangurka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zdrobn. od: kangur
(1.2) mały kangur
forma rzeczownika.
(2.1) D. lm. od: kangurka
Wiktionary
(1.2) W torbie na brzuchu mamy kangurzycy kangurkowi było dobrze i przytulnie.
Wiktionary
rzecz. kangury nmos., kangur mzw., kangurnik mzw., kangurowate lm nm., kangurowiec mzw., kangurzyca ż., kangurzątko n., kangurka ż.
przym. kangurowy, kangurzy
Wiktionary
(1.2) kangurzątko
Wiktionary
środowiskowo: krótka kurtka, na ogół dziecięca lub młodzieżowa, z kapturem i głębokimi kieszeniami z przodu na brzuchu; kangurek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) harc. kraw. kurtka wykonana zwykle z brezentu, z dużą kieszenią na brzuchu i kapturem na głowę;
forma rzeczownika.
(2.1) D. i B. lp. od: kangurek
Wiktionary
Kangurka – kurtka stanowiąca okrycie wierzchnie wchodzące w skład munduru harcerskiego, najczęściej wykonywana z nieprzepuszczalnego materiału, ściągana w pasie. Cechą charakterystyczną kangurki jest to, że wkłada się ją przez głowę.
Wikipedia
(1.1) Drużynowa miała na sobie kangurkę przywiezioną z obozu na Krymie.
Wiktionary
IPA: kãŋˈɡurka, AS: kãŋgurka
Wiktionary
rzecz. kangury nmos., kangurowiec mzw., kangurowate nmos., kangurnik mzw., kangurek mzw., kangur mzw., kangurzyca ż., kangurzątko n.
przym. kangurowy, kangurzy
Wiktionary
(1.1) anorak
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Dorcopsulus|Matschie|ref=tak., gatunek ssaka z rodziny kangurowatych, występujący na Nowej Gwinei;
(1.2) zool. torbacz z gatunku kangurników (1.1)
Wiktionary
Kangurnik (Dorcopsulus) – rodzaj ssaków z podrodziny kangurów (Macropodinae) w obrębie rodziny kangurowatych (Macropodidae).
Wikipedia
(1.1) Ogon kangurnika jest do połowy nagi.
Wiktionary
rzecz. kangury nmos., kangur mzw., kangurek mzw., kangurowate lm nm., kangurowiec mzw., kangurzyca ż., kangurzątko n., kangurka ż.
przym. kangurowy, kangurzy
Wiktionary
rodzaj torbaczy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zool. nazwa systematyczna|Potoroini|J.E. Gray., nieduży torbacz z rodziny kanguroszczurowatych, występujący w Australii;
Wiktionary
Potoroinae – monotypowa podrodzina ssaków z rodziny kanguroszczurowatych (Potoroidae).
Wikipedia
(1.1) Niektóre kanguroszczury wyginęły pod koniec XIX wieku.
Wiktionary
rzecz. kanguroszczurowate nmos.
Wiktionary
rodzina australijskich torbaczy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Potoroidae|J.E. Gray|ref=tak., rodzina ssaków z rzędu dwuprzodozębowców wyodrębniona z kangurowatych;
Wiktionary
Kanguroszczurowate (Potoroidae) – rodzina australijskich ssaków z rzędu dwuprzodozębowców (Diprotodontia) wyodrębniona z kangurowatych, z którymi mają wiele cech wspólnych. Dawniej liczne na terenie niemal całego kontynentu, obecnie wyparte do południowo-wschodnich wybrzeży.
Wikipedia
(1.1) Kanguroszczurowate występują na terenach porośniętych gęstym podszytem.
Wiktionary
rzecz. kanguroszczur mzw.
Wiktionary
trzymać noworodka przy klatce piersiowej z bezpośrednim kontaktem skóry
SJP.pl
rodzina roślinożernych ssaków z nadrzędu torbaczy, naziemnych lub nadrzewnych, poruszających się skokami (do kilkunastu metrów; prędkość do 50 km/godz.), występujących w Australii, Nowej Gwinei i Tasmanii; kangury
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Macropodidae|Gray|ref=tak., rodzina ssaków lądowych z rzędu dwuprzodozębowców;
Wiktionary
Kangurowate (Macropodidae) – rodzina ssaków z rzędu dwuprzodozębowców (Diprotodontia). Jest drugą pod względem liczby gatunków rodziną torbaczy. Obejmuje ponad 50 gatunków zwierząt nazywanych powszechnie kangurami, czyli zwierzętami o silnych tylnych nogach i długim, mocnym ogonie, poruszających się skokami. Samice kangurów nazywane są kangurzycami. W klasyfikacji zoologicznej kangurami nazwano kilka gatunków z rodzaju Macropus, a oprócz kangurów do rodziny Macropodidae zaliczane są walabie, drzewiaki, pazurogony, filandry i pademelony. Wcześniej zaliczano również gatunki obecnie wyodrębniane do kanguroszczurowatych (Potoroidae).
Wikipedia
(1.1) Kangurowate są endemitami australijskiej krainy zoogeograficznej.
(1.1) Szczątki kopalne kangurowatych znane są z plejstocenu.
Wiktionary
rzecz. kangur mzw., kangurek mzw., kangurnik mzw., kangurowiec mzw., kangurzyca ż., kangurzątko n., kangurka ż.
przym. kangurowy, kangurzy
Wiktionary
o cechach kangurowatych (rodzina zwierząt)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Dorcopsis|Schlegel|ref=tak., rodzaj ssaka z podrodziny kangurów, obejmujący gatunki zasiedlające Nową Gwineę oraz okoliczne wyspy;
(1.2) zool. torbacz z rodzaju kangurowiec (1.1)
Wiktionary
Kangurowiec (Dorcopsis) – rodzaj ssaków z podrodziny kangurów (Macropodinae) w obrębie rodziny kangurowatych (Macropodidae).
Wikipedia
(1.1) U kangurowców występuje dymorfizm płciowy.
Wiktionary
rzecz. kangury nmos., kangur mzw., kangurek mzw., kangurowate lm nm., kangurnik mzw., kangurzyca ż., kangurzątko n., kangurka ż.
przym. kangurowy, kangurzy
Wiktionary
dotyczący kangura, związany z kangurem, np. kangurowy skok; kangurzy
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) należący do kangura
przymiotnik relacyjny
(2.1) związany z kangurem, dotyczący kangura
przymiotnik jakościowy
(3.1) charakterystyczny dla kangura, mający cechy kangura
Wiktionary
rzecz. kangury nmos., kangurowiec mzw., kangurowate nmos., kangurnik mzw., kangurzyca ż., kangurzątko n., kangurek mzw., kangurka ż.
przym. kangurzy
Wiktionary
(1.1) kangurzy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Macropodinae|Gray|ref=tak., podrodzina torbaczy z rzędu dwuprzodozębowców;
forma rzeczownika.
(2.1) D. lp. od: kangur
Wiktionary
Kangury (Macropodinae) – podrodzina torbaczy z rodziny kangurowatych (Macropodidae). Jest główną pod względem liczby gatunków podrodziną w obrębie rodziny kangurowatych.
Wikipedia
(1.1) Większość kangurów wiedzie nocny tryb życia.
Wiktionary
rzecz. kangur mzw., kangurek mzw., kangurnik mzw., kangurowiec mzw., kangurzyca ż., kangurzątko n., kangurka ż.
przym. kangurowy, kangurzy
Wiktionary
rodzaj ssaków z rodziny kanguroszczurowatych
SJP.pl
Kangurzak rudawy (Aepyprymnus rufescens) – gatunek ssaka z rodziny kanguroszczurowatych (Potoroidae).
Wikipedia
młode kangura; kangurzę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) młode kangura
Wiktionary
rzecz. kangury nmos., kangurowiec mzw., kangurowate nmos., kangurnik mzw., kangur n., kangurzyca ż., kangurek m., kangurka ż.
przym. kangurzy, kangurowy
Wiktionary
(1.1) kangurek, kangurzę
Wiktionary
młode kangura; kangurzątko
SJP.pl
dotyczący kangura, związany z kangurem, np. kangurzy skok; kangurowy
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) należący do kangura
przymiotnik relacyjny
(2.1) związany z kangurem, dotyczący kangura
przymiotnik jakościowy
(3.1) charakterystyczny dla kangura, mający cechy kangura
Wiktionary
(2.1) Podano potrawy z warzyw i mięsa kangurzego o autochtonicznie brzmiących nazwach.
Wiktionary
rzecz. kangury nmos., kangurowiec mzw., kangurowate nmos., kangurnik mzw., kangur mzw., kangurzyca ż., kangurzątko n., kangurek mzw., kangurka ż.
przym. kangurowy
Wiktionary
samica kangura
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) samica kangura
Wiktionary
Kangurzyca (ang. Kanga) – fikcyjna postać występująca w obu częściach przygód Kubusia Puchatka autorstwa A.A. Milne’a oraz filmach i książkach stworzonych na ich podstawie.
Kangurzyca jest mamą Maleństwa. Jest bardzo opiekuńcza w stosunku do wszystkich swoich przyjaciół. Piecze pyszne ciasteczka.
Wikipedia
IPA: ˌkãŋɡuˈʒɨt͡sa, AS: kãŋgužyca
Wiktionary
rzecz. kangury nmos., kangurowiec mzw., kangurowate nmos., kangurnik mzw., kangur m., kangurek m., kangurzątko n., kangurka ż.
przym. kangurzy, kangurowy
Wiktionary
→ kania
SJP.pl
Kani (jap. 可児市 Kani-shi) – miasto w prefekturze Gifu na wyspie Honsiu, w Japonii.
Wikipedia
1. drapieżny ptak z rodziny sokołów
2. grzyb jadalny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ornit. nazwa systematyczna|Milvus|ref=tak., ptak drapieżny gnieżdżący się na drzewach i w szczelinach skalnych;
(1.2) mikol. nazwa systematyczna|Macrolepiota procera|ref=tak., grzyb jadalny o długim, cienkim trzonie i dużym kapeluszu pokrytym łuskami;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Nad naszymi głowami szybowały dwie kanie.
(1.2) Bardzo lubię smażone kanie.
Wiktionary
IPA: ˈkãɲa, AS: kãńa
Wiktionary
rzecz. kanię n., Kania m./ż.
przym. kani
Wiktionary
(1.2) czubajka kania, sowa, parasolnik
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
kanialec czubaty, kanialec ogorzały - gatunki ptaków z rodziny jastrzębiowatych
SJP.pl
rodzaj ptaków z podrodziny jastrzębi
SJP.pl
roslina pasożytnicza o długiej, nitkowatej łodydze owijającej się wokół innych roślin
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rodzaj roślin należący do rodziny powojowatych
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Niektóre kanianki uważane są za bardzo szkodliwe chwasty.
Wiktionary
IPA: kãˈɲãnka, AS: kãńãnka
Wiktionary
rodzina roślin powojowych
SJP.pl
Wikipedia
o cechach kaniankowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
1. człowiek, zwykle członek pierwotnego plemienia, jedzący ludzkie mięso; ludożerca, ludojad, antropofag, androfag;
2. przenośnie: człowiek okrutny, zdolny do zbrodni, krwiożerczy;
3. zwierzę pożerające inne zwierzęta tego samego gatunku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) człowiek, który jada ludzkie mięso
(1.2) zwierzę, które jada przedstawicieli własnego gatunku
(1.3) przen. pejor. człowiek okrutny, krwiożerczy
Wiktionary
Kanibalizm – praktyka zjadania osobników własnego gatunku, dość rozpowszechniona w naturze. Występuje w wielu grupach zwierząt, m.in. u owadów, pajęczaków, ryb, płazów i ptaków, bardzo rzadko u ssaków. Może się nasilić ze względu na zbytnie zagęszczenie populacji lub w następstwie głodu. Do najbardziej znanych zwierząt praktykujących kanibalizm należą modliszki.
Wikipedia
(1.1) Kanibal z Rotenburga powiedział, że żałuje swojego uczynku.
Wiktionary
IPA: kãˈɲibal, AS: kãńibal
Wiktionary
rzecz. kanibalizm m., kanibalizacja ż., kanibalizowanie n.
:: fż. kanibalka ż.
czas. kanibalizować
przym. kanibalski, kanibalistyczny
Wiktionary
(1.1) ludożerca; książk. antropofag; daw. ludojad; stpol. samojedź
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kanibalizmem, dotyczący kanibalizmu
Wiktionary
(1.1) Badacze naszej przeszłości twierdzą, że ślady praktyk kanibalistycznych nosimy w swoich genach do dziś.
Wiktionary
rzecz. kanibalizm m., kanibal m., kanibalka ż., kanibalizowanie n., skanibalizowanie n.
czas. kanibalizować ndk., skanibalizować dk.
przym. kanibalski
Wiktionary
1. w technice: wykorzystywanie części pochodzących z urządzenia (maszyny, samochodu) do naprawy innego egzemplarza;
2. w marketingu: zmniejszanie sprzedaży produktu jakiejś firmy w efekcie wprowadzenia przez nią nowego produktu lub modelu o zbliżonych cechach użytkowych
SJP.pl
Wikipedia
1. zwyczaj rytualnego zjadania mięsa ludzkiego przez innych ludzi, do niedawna spotykany u niektórych ludów Afryki, Indonezji, Oceanii i wysp Morza Karaibskiego; ludożerstwo, antropofagia;
2. pożeranie osobników należących do tego same gatunku, zwykle w okresie głodu lub zagęszczenia populacji, powszechne u drapieżników, zwłaszcza wśród owadów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zool. praktyka zjadania osobników własnego gatunku;
Wiktionary
Kanibalizm – praktyka zjadania osobników własnego gatunku, dość rozpowszechniona w naturze. Występuje w wielu grupach zwierząt, m.in. u owadów, pajęczaków, ryb, płazów i ptaków, bardzo rzadko u ssaków. Może się nasilić ze względu na zbytnie zagęszczenie populacji lub w następstwie głodu. Do najbardziej znanych zwierząt praktykujących kanibalizm należą modliszki.
Wikipedia
IPA: ˌkãɲiˈbalʲism̥, AS: kãńibalʹism̦
Wiktionary
rzecz. kanibal m., kanibalka ż., kanibalizacja ż., kanibalizowanie n., skanibalizowanie n.
czas. kanibalizować ndk., skanibalizować dk.
przym. kanibalistyczny, kanibalski
Wiktionary
1. w technice: wykorzystywać części pochodzące z jakiegoś urządzenia (maszyny, samochodu) do naprawy innego egzemplarza;
2. w marketingu: zmniejszać sprzedaż produktu przez wprowadzenie innego o podobnych cechach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kanibalizować.
(1.2) polit. praktyka niszczenia małych partii przez duże po wejściu do koalicji
Wiktionary
rzecz. kanibal m., kanibalka ż., kanibalizm m., skanibalizowanie n.
czas. kanibalizować ndk., skanibalizować n.
przym. kanibalski, kanibalistyczny
Wiktionary
kobieta jedząca ludzkie mięso; ludojadka, ludożerczyni
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący kanibali lub kanibalizmu
Wiktionary
rzecz. kanibal m., kanibalizm m., kanibalizowanie n.
przym. kanibalistyczny
Wiktionary
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
pisklę kani
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Kaniewski (Świnka odmienna) – polski herb szlachecki z nobilitacji, odmiana herbu Świnka.
Wikipedia
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik od: kanikuła
SJP.pl
1. upał, skwar, żar; spiekota, gorąc, ukrop;
2. czas wolny od nauki i pracy, podczas którego można wypocząć; wakacje, wypoczynek;
3. przestarzale: lato
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. w starożytnym Rzymie: pora roku, w której Słońce znajduje się w gwiazdozbiorze Psa, czyli od 22 czerwca do 23 sierpnia
(1.2) książk. najgorętszy okres lata
Wiktionary
Kanikuła (łac. canicula, dosłownie „piesek”) – szczególnie gorąca i parna pora roku. W starożytnym Rzymie, Grecji i Egipcie kojarzono ten okres z występującym wówczas równoczesnym wschodem Słońca i Syriusza (zwanego też w przenośni Kanikuła), najjaśniejszej gwiazdy gwiazdozbioru Psa.
Wikipedia
(1.2) W lecie musi być w takim domeczku niczym w Baku na rynku podczas kanikuły.
Wiktionary
IPA: ˌkãɲiˈkuwa, AS: kãńikuu̯a
Wiktionary
przym. kanikularny
rzecz. kanikuły
Wiktionary
przestarzały przymiotnik od: kanikuła
SJP.pl
imię męskie
SJP.pl
Kanimir, Kanimier, Kajmir, Kalmir — słowiańskie/staropolskie imię męskie, złożone z członów: Kani- w różnych wersjach brzmieniowych ("gościć, zapraszać") i -mir ("pokój, spokój, dobro"). Znaczenie imienia: "ten, u kogo gości pokój".
Kanimir, Kanimier, Kajmir, Kalmir imieniny obchodzą 9 czerwca
Wikipedia
zdrobnienie od: Kanimir (imię męskie)
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kanimirka lub z nim związany
SJP.pl
Kanimir z małżonką; Kanimirowie
SJP.pl
Kanimir z małżonką; Kanimirostwo
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kanimira lub z nim związany
SJP.pl
półwysep w Rosji
SJP.pl
Wikipedia
dolina rzeki o stromych, skalistych zboczach i wąskim dnie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geogr. dolina rzeczna o wąskim dnie i stromych, skalistych zboczach;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Ten kanion jest efektem żłobienia skał przez rzekę.
Wiktionary
IPA: ˈkãɲjɔ̃n, AS: kãńi ̯õn
Wiktionary
(1.1) przełom rzeki
Wiktionary
pokonywanie głębokich kanionów lub wodospadów za pomocą lin alpinistycznych; canioning
SJP.pl
1. miasto na Ukrainie;
2. nazwa kilku wsi w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto rejonowe na Ukrainie, położone w obwodzie czerkaskim, nad Zbiornikiem Kaniowskim na Dnieprze;
Wiktionary
Wikipedia
przym. kaniowski
Wiktionary
przymiotnik od: Kaniów
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kaniowem, dotyczący Kaniowa
Wiktionary
rzecz. Kaniów mrz.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gwara. więz. kaptur, maska
(1.2) daw. gwara. więz. czapka
Wiktionary
IPA: kãˈɲɔwa, AS: kãńou̯a
Wiktionary
(1.1) gwara. więz. kaniła
Wiktionary
1. mały, metalowy zbiornik, zwykle na benzynę
2. ilość płynu mieszcząca się w tym zbiorniku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) mot. przenośny zbiornik na paliwo z uchwytem umożliwiajacym ręczny transport;
(1.2) daw. blaszany pojemnik do przenoszenia lub przechowywania czekolady, tytoniu itp. używany podczas wycieczek
Wiktionary
Kanister (niepoprawnie: karnister) – przenośny, najczęściej metalowy, czasem plastikowy, zbiornik służący do przewożenia i czasowego przechowywania cieczy (zwykle benzyny lub innych płynów ropopochodnych, ale też wody).
Najpopularniejszy model kanistra został opracowany w Niemczech w latach 30. XX wieku i rozpowszechnił się w czasie II wojny światowej.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. kanistrowy
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etym|niem|Kanister. < etym|ang|canister.
(1.2) etym|ang|canister.
uwagi.
Nienormatywna forma: źle|karnister..
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) jerrycan; (1.2) canister
* czeski: (1.1) kanystr m.
* niemiecki: (1.1) Kanister m., Benzinkanister m.
* norweski (bokmål): (1.1) bensinkanne
* rosyjski: (1.1) канистра ż.
* słowacki: (1.1) kanister m.
* ukraiński: (1.1) каністра ż.
* węgierski: (1.1) benzinkanna
* włoski: (1.1) tanica ż.
źródła.
== kanister (język słowacki.) ==
thumb|kanister (1.1)
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny
(1.1) kanister
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: kãˈɲistɛr, AS: kãńister
Wiktionary
przym. kanistrowy
Wiktionary
mały kanister
SJP.pl
przymiotnik od: kanister
SJP.pl
mały ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ornit. nazwa systematyczna|Elanus|ref=tak., niewielki ptak drapieżny, nie gnieżdżący się w Polsce;
Wiktionary
Kaniuk (zwyczajny) (Elanus caeruleus) – gatunek średniego ptaka drapieżnego z podrodziny kaniuków (Elaninae) w rodzinie jastrzębiowatych (Accipitridae).
Wikipedia
IPA: ˈkãɲuk, AS: kãńuk
Wiktionary
rurka metalowa na jednym końcu ścięta tępo, na drugim zakończona nasadką do strzykawki, służąca do płukania, wstrzykiwań lub (z trójgrańcem) do punkcji zatok szczękowych, jamy opłucnej itp.
SJP.pl
Kaniula dożylna (obwodowa), potocznie wenflon – rurka z tworzywa sztucznego umieszczana przy pomocy stalowej igły tymczasowo w żyle. Jej część zewnętrzna pozwala na przyłączenie strzykawki lub kroplówki.
Dzięki kaniuli pacjent może otrzymywać dożylnie lekarstwa bez konieczności każdorazowego wykonywania nowego wkłucia. Wenflon powinien być zmieniony na nowy po 72 godzinach, często jednak wymagane jest wcześniejsze jego usunięcie ze względu na ryzyko powstania infekcji, stanu zapalnego żyły oraz zaczopowania światła wenflonu przez skrzep. Niektóre kaniule uwalniają antykoagulant, zapobiegający powstawaniu skrzepu w świetle rurki. Przy trudnościach z założeniem i dobrym stanie poprzedniego wkłucia kaniula może pozostać w żyle, dopóki będzie drożna i nie rozwinie się stan zapalny. Wkłucie należy przepłukać płynem fizjologicznym przed podaniem leku i po jego podaniu.
Wikipedia
imię męskie
SJP.pl
Kanizjusz, Kanizy – imię męskie pochodzące od nazwiska św. Piotra Kanizjusza, doktora Kościoła.
Kanizjusz imieniny obchodzi 27 kwietnia i 21 grudnia.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gwara więzienna kaptur, maska
Wiktionary
IPA: kãˈɲiwa, AS: kãńiu̯a
Wiktionary
(1.1) gwara więzienna kanioła
Wiktionary
[czytaj: kandzi] japońskie pismo ideograficzne, wywodzące się z pisma chińskiego
SJP.pl
rzeczownik
(1.1) jęz. japońskie pismo ideograficzne, wywodzące się z pisma chińskiego;
Wiktionary
Kanji (jap. 漢字 kanji; „znaki Hanów”) – znaki logograficzne pochodzenia chińskiego, które wraz z sylabariuszami hiragana (ひらがな, 平仮名), katakana (カタカナ, 片仮名), cyframi arabskimi oraz alfabetem łacińskim stanowią element pisma japońskiego.
Wikipedia
(1.1) Przeciętny Japończyk zna kilka tysięcy znaków kanji.
Wiktionary
(1.1) znak sinojapoński
Wiktionary
1. blaszane naczynie na mleko; bańka;
2. rurka ze szkła lub metalu, będąca zakończeniem rurki gumowej lub gumowej gruszki;
3. kawałek czekolady
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) duży pojemnik na płyn, np. mleko
(1.2) pot. dzbanek
(1.3) gw-pl|Białystok. konewka
(1.4) reg-pl|Poznań. bańka (na mleko)
(1.5) slang. marihuana
(1.6) med. zakończenie irygatora – np. gumowej gruszki do wlewów doodbytniczych
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈkãnka, AS: kãnka
Wiktionary
rzecz. kaneczka ż.
Wiktionary
1. taniec francuski z wysokim podnoszeniem nóg przez tancerki i potrząsaniem uniesionymi, falbaniastymi spódnicami;
2. muzyka do tego tańca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) choreogr. francuski, kabaretowy taniec rewiowy;
(1.2) muz. muzyka do tego tańca
Wiktionary
Zobacz też: cancan – muzyczna forma taneczna.
Wikipedia
(1.1) Na estradzie pięć dziewczyn tańczyło kankana.
Wiktionary
IPA: ˈkãŋkãn, AS: kãŋkãn
Wiktionary
przym. kankanowy
rzecz. kankanistka ż., kankanista mos.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. kankanowy
rzecz. kankanistka ż., kankanista mos.
frazeologia.
etymologia.
od etym|franc|cancan. → pierwotnie slang. kaczka, następnie kankan (1.1)
w języku polskim pierwszy raz zanotowane w 1861 roku
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) can-can
* baskijski: (1.1) kankan
* bułgarski: (1.1) канкан m.; (1.2) канкан m.
* duński: (1.1) cancan w.
* francuski: (1.1) cancan m.
* hiszpański: (1.1) cancán m.
* interlingua: (1.1) cancan
* niemiecki: (1.1) Cancan m.
* słowacki: (1.1) kankán m.
źródła.
== kankan (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) choreogr. kankan
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
kobieta tańcząca kankana
SJP.pl
przymiotnik od: kankan
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kankanem, dotyczący kankana
Wiktionary
rzecz. kankan mrz., kankanista mos., kankaniada ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) śrpol. wrzód, być może weneryczny; guz złośliwy
Wiktionary
IPA: ˈkãŋʲcɛr, AS: kãŋʹḱer
Wiktionary
litewski instrument ludowy, rodzaj gitary
SJP.pl
litewski lud. instrument muzyczny, przypominający wyglądem cytrę
SJP.pl
Kanklės – litewski ludowy instrument muzyczny, rodzaj psalterium, które w innych regionach nadbałtyckich występuje m.in. pod nazwami gusli (Rosja), kantele (Finlandia), kannel (Estonia) i kokle (Łotwa).
Korpus instrumentu może być wyżłobiony z jednego kawałka drewna, lub sklejony z kilku desek, i ma formę trapezoidu. Świerkowa płyta rezonansowa ma jeden lub kilka okrągłych otworów rezonansowych, które często zdobione są rozetami. Kilka strun (zazwyczaj od 5 do 10, czasami 20) zarywane jest i tłumione podczas gry palcami obu rąk. Instrument występuje w różnych rozmiarach. Struny dawnych dużych kanklės były jelitowe, współczesne, mniejsze gabarytowo instrumenty mają struny metalowe.
Wikipedia
Kańkowo – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie ostrowskim, w gminie Małkinia Górna.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ostrołęckiego.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Małkini Górnej.
Wikipedia
nowotwór złośliwy skóry mający postać owrzodzenia
SJP.pl
minerał, uwodniony glinokrzemian sodu i wapnia
SJP.pl
1. roślina o barwnych kwiatach; paciorecznik
2. zwierzę z rodziny krętorogich, jedna z największych antylop; eland
SJP.pl
Kanna – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie dąbrowskim, w gminie Bolesław.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnowskiego. Integralne części miejscowości: Rokicie, Wacków.
Wikipedia
substancja chemiczna wyizolowana z konopi
SJP.pl
Kannabinoidy – grupa organicznych związków chemicznych oddziałujących na receptory kannabinoidowe. Zanim odkryte zostały inne typy kannabinoidów, nazwa ta obejmowała tylko substancje zawarte w konopiach. Obecnie ta grupa związków dzieli się na:
Wikipedia
substancja uzależniająca, znajdująca się w przetworach konopi indyjskich, np. w marihuanie i haszyszu; kanabinol
SJP.pl
Kannabinol, kanabinol, CBN – organiczny związek chemiczny z grupy kannabinoidów występujący w konopiach. Jego działanie psychoaktywne jest pomijalnie małe. Jest produktem dehydrogenacji tetrahydrokannabinolu.
Wikipedia
jeden z języków urzędowych Indii; kannara
SJP.pl
Język kannada (kannara) – język należący do południowej grupy języków drawidyjskich. Posługuje się nim ponad 35 mln osób zamieszkujących głównie indyjski stan Karnataka, gdzie jest językiem urzędowym, a także w stanach Tamil Nadu, Maharashtra i Andhra Pradesh.
Literatura w tym języku istnieje już od IX w. Do zapisu używane jest jedno z pism południowoindyjskich – kannada.
Wikipedia
jeden z języków urzędowych Indii; kannada
SJP.pl
Język kannada (kannara) – język należący do południowej grupy języków drawidyjskich. Posługuje się nim ponad 35 mln osób zamieszkujących głównie indyjski stan Karnataka, gdzie jest językiem urzędowym, a także w stanach Tamil Nadu, Maharashtra i Andhra Pradesh.
Literatura w tym języku istnieje już od IX w. Do zapisu używane jest jedno z pism południowoindyjskich – kannada.
Wikipedia
estoński instrument muzyczny zbliżony do cytry
SJP.pl
Kannel – estoński instrument muzyczny zbliżony do cytry. Wraz z łotewskim instrumentem kokles, rosyjskimi gęślami i fińskim kantele należy do grupy tzw. psalteriów bałtyckich. Choć w Estonii uważany był za instrument narodowy, nauka gry na nim podupadła w XX wieku. W ostatnich latach notuje się jednak wzrost zainteresowania nim.
Wikipedia
1. przymiotnik od: Kanny; kanejski
2. przymiotnik od: Cannes; canneński
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kannami lub z bitwą która odbyła się tam w 216 r. p.n.e.
Wiktionary
rzecz. Kanny nmos.
Wiktionary
w buddyzmie japońskim: bogini miłosierdzia; wyobrażana różnorodnie
SJP.pl
Guanyin – (znaki tradycyjne 觀音, znaki uproszczone: 观世音, pinyin: Guānyīn, jap. Kannon, kor. Kwan'ŭm/Gwan'eum, wiet. Quán Âm), wersja skrócona pełnego imienia Guanshiyin (znaki tradycyjne 觀世音, znaki uproszczone: 观世音, pinyin: Guānshìyīn, jap. Kanzeon, kor. Kwan-se'ŭm/Gwanseeum, wiet. Quán Thế Âm; "[Ten, który/Ta, która] spostrzega dźwięki świata"; tłumaczenie powstałe z błędnego odczytania sanskryckiego "Avalokiteśvara" jako "Avalokitasvara"), inne imię Guanzizai (znaki tradycyjne 觀自在, znaki uproszczone: 观自在, pinyin: Guānzìzài, jap. Kanjizai, kor. Kwan-ja-jae/Gwanjajae, wiet. Quán Tự Tại; "Pan/Pani, który/która spogląda w dół [na ten świat]", co jest prawidłowym przekładem sanskryckiego "Avalokiteśvara"), główna postać chińskiego i dalekowschodniego panteonu buddyjskiego, odpowiednik indyjskiego bodhisattwy Awalokiteśwary (tyb. Czenrezig), przedstawiany w postaci kobiecej. W Chinach, Korei, Wietnamie, Japonii Guanyin jest także tradycyjnie czczona w ludowej religii jako bogini miłosierdzia, litości i płodności.
Wikipedia
rodzina roślin z rzędu imbirowców; paciorecznikowate
SJP.pl
1. roślina o barwnych kwiatach; paciorecznik
2. zwierzę z rodziny krętorogich, jedna z największych antylop; eland
SJP.pl
Kanny (łac. Cannae, obecnie Canne della Battaglia) – starożytne miasto rzymskie w Apulii, gdzie w 216 roku p.n.e. wojska rzymskie zostały pokonane przez wojska kartagińskie pod wodzą Hannibala (bitwa pod Kannami). Po upadku Cesarstwa rzymskiego istniało pod nazwą Monte di Canne. Obok bitwy z 216 roku p.n.e. pod Kannami doszło także do innej bitwy – w 1018 roku starły się tam wojska bizantyjskie i longobardzko-normandzkie - bitwa pod Kannami (1018).
Wikipedia
1. łączna nazwa dwóch japońskich systemów pisma sylabicznego
2. regionalnie: bańka na mleko; kanka
SJP.pl
[czytaj: kaNU] canoe, kanu;
1. łódź eskimoska o szkielecie z fiszbinu lub kości wieloryba; kajak eskimoski;
2. indiańska łódź o szkielecie z drewna jodły pokrytym korą brzozową;
3. łódź sportowa stworzona na wzór łodzi indiańskiej; kanadyjka
SJP.pl
Kanadyjka, nazywana także canoe lub kanu – niewielka łódź turystyczna lub sportowa napędzana wiosłem o jednym piórze (pagajem). Załoga klęczy lub siedzi twarzą do kierunku płynięcia.
Wikipedia
1. wzór, zasada, reguła;
2. przepisy kodeksu prawa kanonicznego;
3. główna część mszy;
4. zbiór ksiąg Starego i Nowego Testamentu;
5. zespół cech artystycznych charakterystycznych dla danej epoki;
6. wielogłosowy utwór muzyczny, charakteryzujący się powtarzaniem tematu w różnych głosach;
7. stopień pisma drukarskiego równy 36 punktom typograficznym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kult. ogólnie przyjęta zasada czy wzorzec (postępowania, estetyki, itp.);
(1.2) kult. bibliot. lista norm, zasad, tekstów o podstawowym znaczeniu
(1.3) bibl. zamknięty zbiór ksiąg uznany w Kościele za natchnione;
(1.4) muz. forma muzyczna z powtarzającym się tematem;
(1.5) praw. pojedynczy przepis w kodeksie
(1.6) kośc. modlitwa eucharystyczna, część mszy świętej;
(1.7) daw. druk. stopień pisma
(1.8) daw. wojsk. nazwa armaty
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Najstarszy i najdłużej obowiązujący był kanon sztuki starożytnego Egiptu.
(1.4) Bardzo lubię słuchać kanonów z Taizé.
(1.5) Zgodnie z kanonem 893, wypada, aby świadkiem był ktoś z chrzestnych bierzmowanego.
(1.6) Przez ponad tysiąc lat kanon był celebrowany szeptem.
(1.7) Kanon ma długość 36 punktów typograficznych.
(1.8) Wypalili do nich z kanonu, ale nic nie wskórali, mury ani drgnęły.
Wiktionary
IPA: ˈkãnɔ̃n, AS: kãnõn
Wiktionary
rzecz. kanonista m., kanonik m., kanoniczność ż., kanonizowanie n., kanonizacja ż., kanonia ż., kanonierka ż., kanonada ż., kanonier m.
czas. kanonizować dk.
przym. kanoniczny, kanonizacyjny, kanoniczy
przysł. kanonicznie, kanonizacyjne
Wiktionary
(1.1) normatywa
(1.2) zestaw, zestawienie, lista
(1.3) zbiór
(1.5) przepis, paragraf
(1.6) modlitwa eucharystyczna
(1.7) stopień pisma
(1.8) armata, działo
Wiktionary
ogień artyleryjski, zwykle długotrwały
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wojsk. silny, długotrwały ostrzał z dział, nawała artyleryjska
(1.2) pot. huk kanonady (1.1)
Wiktionary
rzecz. kanon mrz., kanonista mos.
Wiktionary
1. urząd kanonika; kanonikat;
2. mieszkanie kanonika, kanoników
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kośc. mieszkanie kanonika
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. kanon mrz., kanonik mos., kanonista mos.
Wiktionary
związany z kanonikiem
SJP.pl
1. członkini żeńskiego zgromadzenia zakonnego, będącego odpowiednikiem kanoników regularnych;
2. członkini świeckiego stowarzyszenia kobiet obowiązanych do posłuszeństwa przełożonej;
3. dawniej: członkini zgromadzenia panien mogąca wywieść szlachectwo co najmniej z trzech pokoleń po mieczu i po kądzieli, obowiązanych do czystości i posłuszeństwa, nieskładających ślubów ubóstwa i mogących wychodzić za mąż
SJP.pl
odnoszący się do prawa kanonicznego
SJP.pl
zgodność z ustalonym porządkiem (kanonem), np. w Piśmie Świętym, światach fantasy
SJP.pl
1. ogólnie przyjęty, uznany za właściwy; obowiązujący;
2. dotyczący kanonu - wzoru, reguły;
3. w religii: dotyczący zbioru ksiąg Starego i Nowego Testamentu;
4. w religii: dotyczący przepisów prawa kościelnego;
5. w religii: dotyczący kanonika, należący do kanonika;
6. w matematyce: podstawowy, zasadniczy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) rel. związany z kanonami, odnoszący się do kanonów
Wiktionary
(1.1) Przypisuje mu się autorstwo jednej z kanonicznych ewangelii.
Wiktionary
rzecz. kanon m., kanonista m., kanonizacja ż., kanonik mos.
Wiktionary
(1.1) prawy
Wiktionary
szeregowy artylerii;
1. najniższy stopień w wojskach artyleryjskich;
2. żołnierz mający taki stopień
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) wojsk. żołnierz obsługujący działo, szeregowiec artylerii
Wiktionary
Kanonier – stopień wojskowy w artylerii. Odpowiednik stopnia szeregowego w innych rodzajach wojsk.
5 sierpnia 1919 roku Minister Spraw Wojskowych zatwierdził tytulaturę stopni podoficerskich i żołnierskich w artylerii. Stopień kanoniera w artylerii był odpowiednikiem stopnia szeregowego w piechocie. Ustawa o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej w 2016 roku nie przewidywała takiego stopnia.
Wikipedia
rzecz. kanonista mos., kanon mrz., kanonierka ż.
przym. kanonierski
czas. kanonować
Wiktionary
(1.1) artylerzysta
Wiktionary
okręt artyleryjski średniej lub małej wielkości
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. wojsk. historyczna klasa okrętów artyleryjskich średniej lub małej wielkości
Wiktionary
Kanonierka (fr. canonnière od canon „działo” z wł. cannone „działo”, zgrub. od canna „rura”) – historyczna klasa okrętów artyleryjskich średniej lub małej wielkości. Kanonierki przeznaczone były przede wszystkim do ostrzeliwania celów lądowych, przybrzeżnej służby patrolowej i dozorowej, obrony wybrzeża, stawiania min i innych zadań pomocniczych.
Wikipedia
(1.1) Kanonierki wyszły już z użycia.
Wiktionary
IPA: ˌkãnɔ̃ˈɲɛrka, AS: kãnõńerka
Wiktionary
rzecz. kanonier m., kanon mrz., kanonista mos.
przym. kanonierkowy, kanonierski
czas. kanonować
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) wojsk. związany z kanonierem, dotyczący kanoniera
Wiktionary
rzecz. kanonier mos., kanonierka ż.
Wiktionary
1. członek kapituły Kościoła katolickiego;
2. tytuł honorowy osoby duchownej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rel. zakonnik z zakonu Kanoników Regularnych św. Augustyna;
(1.2) rel. duchowny katolicki uhonorowany członkostwem w kapitule katedralnej lub kolegiackiej;
Wiktionary
Kanonik (łac. canonicus) – wczesnośredniowieczna nazwa duchownych, żyjących według reguł kanonicznych przy kościołach biskupich (katedrach) lub kolegiatach; współcześnie – tytuł kapłanów uhonorowanych za szczególne zasługi dla kościoła lokalnego, zobowiązanych do sprawowania określonych obrzędów liturgicznych wraz z innymi kanonikami lub miejscowym biskupem.
Wikipedia
(1.1) Syn sąsiadów wstąpił do kanoników w Krakowie.
(1.2) Ich proboszcz należy do kanoników ponadliczbowych.
Wiktionary
rzecz. kanonista mos., kanonia ż., kanon mrz., kanonizacja ż., kanonizowanie n.
czas. kanonizować ndk.
przym. kanoniczny, kanoniczy, kanonizacyjny
skr. kan.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) zakonnik, osoba konsekrowana
(1.2) duchowny
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kanonista mos., kanonia ż., kanon mrz., kanonizacja ż., kanonizowanie n.
czas. kanonizować ndk.
przym. kanoniczny, kanoniczy, kanonizacyjny
skr. kan.
frazeologia.
etymologia.
etym|łac|canonicus. < etym|grec|κανονικός. < etym|grec|κανών.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) canon
* bułgarski: (1.2) каноник m.
* czeski: (1.1) kanovník m.
* francuski: (1.2) chanoine m.
* islandzki: (1.2) kanúki m.
* kaszubski: (1.1) kanónik m.
* niemiecki: (1.1) Kanoniker m.
* portugalski: (1.1) cónego m., cônego m.
* szwedzki: (1.1) kanik w.
* węgierski: (1.1) kanonok
* wilamowski: (1.1) kanuənik m.; (1.2) kanuənik m.
* włoski: (1.1) canonico m.
źródła.
== kanonik (język słowacki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski żywotny
(1.1) kośc. kanonik
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
urząd kanonika; kanonia
SJP.pl
znawca prawa kanonicznego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) praw. kośc. prawnik będący spaecjalistą od prawa kanonicznego (kościelnego)
Wiktionary
rzecz. kanon m., kanonik m., kanonia ż., kanoniczność ż., kanonizowanie n., kanonizacja ż., kanonierka ż., kanonada ż., kanonier m.
czas. kanonizować dk.
przym. kanoniczny, kanonizacyjny, kanoniczy
przysł. kanonicznie, kanonizacyjne
Wiktionary
znawczyni prawa kanonicznego
SJP.pl
nauka o prawie kanonicznym
SJP.pl
Kanonistyka – nauka o prawie kanonicznym, definiowana jako nauka prawna, bądź teologiczna, posługująca się odpowiadającymi im metodami badawczymi o charakterze prawno-teologicznym.
Wikipedia
w Kościele katolickim: uroczyste i oficjalne zaliczenie osoby zmarłej do grona świętych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. oficjalne uznanie zmarłego za świętego i zezwolenie na jego publiczny kult w Kościele katolickim lub Cerkwi prawosławnej;
Wiktionary
Kanonizacja (łac. canonisatio) – oficjalne uznanie przez Stolicę Apostolską świętości lub przez zatwierdzenie przez Święty Synod w Kościele prawosławnym danej zmarłej osoby z racji osiągnięcia przez nią doskonałości moralnej w stopniu heroicznym lub uznanie jej za męczennika. Poprzez akt kanonizacji papież uznaje ją za osobę godną kultu publicznego w Kościele powszechnym i wpisania jej do katalogu świętych. Akt ten poprzedzony jest procesem kanonizacyjnym.
Wikipedia
(1.1) Wczoraj papież dokonał kolejnej kanonizacji.
Wiktionary
IPA: ˌkãnɔ̃ɲiˈzat͡sʲja, AS: kãnõńizacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kanonizowanie n., kanon m., kanonik m., kanonista mos.
czas. kanonizować ndk.
przym. kanonizacyjny, kanoniczny
Wiktionary
związany z kanonizacją - oficjalnym orzeczeniem Kościoła, na mocy którego osoba zmarłą zostaje zaliczona w poczet świętych
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący kanonizacji, związany z kanonizacją
Wiktionary
(1.1) Albertynki mają w swym kościele obraz kanonizacyjny świętego brata Alberta.
(1.1) Katolicy chińscy nazywają go świętym, chociaż proces kanonizacyjny nie został jeszcze zakończony.
Wiktionary
(1.1) zob. kanonizacja.
Wiktionary
w Kościele katolickim: uroczyście i oficjalnie stwierdzać (stwierdzić), że jeden z jego zmarłych i uprzednio beatyfikowanych członków znajduje się śród świętych w niebie i że można się do niego publicznie modlić oraz oddawać mu cześć
SJP.pl
czasownik przechodni dwuaspektowy
(1.1) rel. oficjalnie ogłaszać kogoś świętym
(1.2) żart. nadać komuś lub czemuś wysoką rangę
Wiktionary
(1.1) Papież kanonizował grupę męczenników meksykańskich.
Wiktionary
rzecz. kanonista mos., kanonizowanie n., kanonizacja ż., kanon mrz., kanonik mos.
przym. kanonizacyjny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) rel. dokonywanie kanonizacji
Wiktionary
rzecz. kanonista mos., kanon mrz., kanonizacja ż., kanonik mos.
czas. kanonizować ndk.
przym. kanonizacyjny
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) daw. wojsk. strzelać w kogoś z armat, prowadzić kanonadę
Wiktionary
rzecz. kanonier m., kanonierka ż., kanonierstwo n.
przym. kanonowy
Wiktionary
przymiotnik od: kanon
SJP.pl
1. wzór, zasada, reguła;
2. przepisy kodeksu prawa kanonicznego;
3. główna część mszy;
4. zbiór ksiąg Starego i Nowego Testamentu;
5. zespół cech artystycznych charakterystycznych dla danej epoki;
6. wielogłosowy utwór muzyczny, charakteryzujący się powtarzaniem tematu w różnych głosach;
7. stopień pisma drukarskiego równy 36 punktom typograficznym
SJP.pl
egipska lub etruska urna grobowa wykonana z gliny lub kamienia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) szt. archeol. cylindryczne naczynie, gliniana lub alabastrowa urna egipska, w której przechowywano wnętrzności zmarłego, wyjęte podczas balsamowania, używane od czasów Nowego Państwa (XVI w. p.n.e.)hasło kanopa w: Popularna Encyklopedia Powszechna PWN, tom VI, s. 198, Warszawa 2002, isbn 83-85719-66-0;
(1.2) szt. archeol. popielnica etruska, wykonana z brązu lub gliny
Wiktionary
Kanopy (także wazy lub urny kanopskie) – w starożytnym Egipcie rytualne naczynia, w których umieszczano wnętrzności wyjęte z ciała przed mumifikacją i odpowiednio zakonserwowane.
Nazwa pochodzi od greckiej nazwy starożytnego egipskiego miasta Kanopos (gr. Κάνωβος Kánōbos, łac. Canopus) w Delcie, w okolicach dzisiejszej Aleksandrii, w którym pierwotnie odnaleziono te naczynia. Zwykle wykonane były z alabastru lub gliny, spotyka się jednak również kanopy drewniane, kamienne i fajansowe. Zawsze występowały w rytualnej liczbie czterech związanej z bóstwami pogrzebowymi – tzw. synami Horusa.
Wikipedia
(1.1) U starożytnych Egipcjan kanop było zawsze cztery: o pokrywie rzeźbionej na kształt człowieka, pawiana, sokoła i szakala, odpowiednio dla wątroby, płuc, jelit i żołądka.
(1.1) W trakcie mumifikacji nie chowano serca do kanopy, bowiem Egipcjanie wierzyli, że jest ono siedliskiem duszy. Zostawione w ciele, miało zostać później na sądzie u Anubisa położone na szali z piórkiem Ma'at (bogini porządku i sprawiedliwości). Jeśli serce było zbyt ciężkie od złych uczynków, pożerał je demon Ammit. Tak kończyła się wędrówka duszy do nieśmiertelności. Nazywano to powtórną śmiercią.
(1.2) Kanopy etruskie przybierały kształt antropomorficzny w VII i VI w. p.n.e.
Wiktionary
IPA: kãˈnɔpa, AS: kãnopa
Wiktionary
rzecz. Kanopa ż.
przym. kanopski
Wiktionary
(1.1-2) urna kanopska
Wiktionary
gwiazda; Canopus
SJP.pl
Kanopus (α Car) – najjaśniejsza gwiazda w gwiazdozbiorze Kila (obserwowana wielkość gwiazdowa: −0,74m), druga (po Syriuszu) pod względem jasności gwiazda nocnego nieba. Odległa od Słońca o około 309 lat świetlnych.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kośc. katolicka zakonnica z kongregacji założonej przez Magdalenę z Kanossy;
Wiktionary
rzecz. Canossa ż., Kanossa ż.
:: fm. kanosjanin m.
przym. kanosjański
Wiktionary
miejscowość we Włoszech; Canossa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miejscowość we Włoszech, w regionie Emilia-Romania;
Wiktionary
Kanossa (wł. Canossa) – miejscowość i gmina we Włoszech, w regionie Emilia-Romania, w prowincji Reggio Emilia, u podnóża Apenin, ok. 25 km od Parmy. Według danych na rok 2004 gminę zamieszkuje 3376 osób, 63,7 os./km².
Zamek w Kanossie należał pierwotnie do Matyldy, hrabiny Toskanii.
Wikipedia
(1.1) Henryk uroczyście i z robiącą wrażenie pokorą odłożył insygnia godności królewskiej i 25 stycznia 1077 roku w trzaskającym mrozie, ubrany tylko w prostą bawełnianą koszulę, udał się na piechotę do Kanossy, aby odbyć pokutę przed papieżem i ponownie zostać przyjętym do „wspólnoty świętych”.
Wiktionary
rzecz. Canossa ż., kanosjanka ż., kanosianin m.
przym. kanosjański
Wiktionary
(1.1) war. Canossa
Wiktionary
rodzaj szerokiego, słomkowego kapelusza; kanotiera, canotier
SJP.pl
Kanotier (z fr. canotier – wioślarz) – słomkowy kapelusz z niską płaską główką i niedużym rondem, ozdobiony czarną lub białą jedwabną wstążką.
Pojawił się w drugiej połowie XIX wieku, będąc początkowo noszony przez przedstawicieli obu płci. W pierwszej połowie XX wieku moda na ten letni kapelusz, noszony w późniejszym okresie już tylko przez mężczyzn, zanikła. Miłośnikiem kanotiera był francuski piosenkarz Maurice Chevalier, a w Polsce do elegancji tego rodzaju nawiązywał Tadeusz Ross, (m.in. wykonując swój przebój Słońce w kapeluszu).
Wikipedia
rodzaj szerokiego, słomkowego kapelusza; kanotier, canotier
SJP.pl
miasto w Indiach
SJP.pl
Wikipedia
[czytaj: kanzas albo kansas]
1. rzeka w Stanach Zjednoczonych;
2. stan w Stanach Zjednoczonych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki lub męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. stan w środkowej części Stanów Zjednoczonych;
(1.2) geogr. rzeka przepływająca przez północno-wschodnie tereny stanu Kansas (1.1), uchodzi do Missouri;
Wiktionary
Kansas (wymowa:/ˈkænzəs/) – stan w regionie Midwest, w środkowej części Stanów Zjednoczonych. Na północy graniczy ze stanem Nebraska, na wschodzie ze stanem Missouri, na południu z Oklahomą, a na zachodzie z Kolorado. Jego stolicą jest Topeka, a największym miastem Wichita. Swoim zasięgiem obejmuje częściowo obszar metropolitalny – Kansas City.
Wikipedia
IPA: ˈkãw̃zas, AS: kãũ̯zas
Wiktionary
przym. kansaski
Wiktionary
→ Kansas [czytaj: kanzaski]
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kansas, dotyczący Kansas (rzeki, miasta albo stanu)
Wiktionary
(1.1) Żywa legenda kansaskiego oddziału FBI, Harold Nye, nauczył mnie jednej z podstawowych rzeczy dotyczących badania miejsca zbrodni: „Strzelaj bez przerwy, kiedy wchodzisz i kiedy wychodzisz”.
(1.1) Bawią mnie i zawsze cieszą jej wizyty, podobnie jak wizyty tych kilku Polek, które tu, na tej kansaskiej pustyni, mieszkają.
Wiktionary
rzecz. Kansas n.
Wiktionary
zaimek nieokreślony
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. gdzieś, w pewnym miejscu
Wiktionary
zaim. kany, kansi, kansikej, kanyż
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński|kansi, , kajsik, kajsi., gw-pl|Górny Śląsk|kajś.
Wiktionary
zaimek
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. dokądś, gdzieś tam
Wiktionary
zaim. kansi, kany, kanyż, kańsi
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w azjatyckiej części Rosji, w Kraju Krasnojarskim, nad rzeką Kan;
Wiktionary
Kańsk (ros. Канск) – miasto w azjatyckiej części Rosji, w Kraju Krasnojarskim, nad rzeką Kan (dopływ Jeniseju), na wschód od Krasnojarska. Założone w 1628 roku. Około 88 tys. mieszkańców (2020). Ośrodek wydobycia węgla, a także przemysłu bawełnianego oraz żywnościowego. W mieście znajduje się baza lotnicza, przebiega przez nie również kolej transsyberyjska.
Wikipedia
rzecz. Kan mrz.
przym. kański
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kańskiem, dotyczący Kańska
Wiktionary
Osoby o tym nazwisku:
Inne:
Wikipedia
rzecz. Kańsk mrz., Kan mrz.
Wiktionary
prowincja w Chinach; Gansu
SJP.pl
Wikipedia
1. ostry brzeg, krawędź; rant;
2. potocznie: oszustwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) brzeg lub krawędź o ostrym załomie
(1.2) pot. przen. oszustwo
Wiktionary
Immanuel Kant (ur. 22 kwietnia 1724 w Królewcu, zm. 12 lutego 1804 tamże) – niemiecki filozof, profesor logiki i metafizyki na Uniwersytecie Albrechta w Królewcu. Jeden z najwybitniejszych reprezentantów oświecenia.
Kant zasłynął głównie jako epistemolog i etyk, ale zajmował się też:
Wikipedia
(1.1) Uderzyłem się głową o kant drzwiczek od szafki.
Wiktionary
IPA: kãnt, AS: kãnt
Wiktionary
rzecz. kantówka m., kanciarz m., kanciara ż., kantowanie n., okantowanie n., kanciastość ż.
:: zdrobn. kancik m.
czas. kantować ndk., okantować dk.
przym. kanciasty, kanciarski
Wiktionary
(1.2) zob. oszustwo.
Wiktionary
region autonomiczny w Hiszpanii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. kraina historyczna w północnej Hiszpanii, nad brzegiem Zatoki Biskajskiej
(1.2) geogr. adm. wspólnota autonomiczna w Hiszpanii;
Wiktionary
Kantabria (hiszp. Cantabria) – wspólnota autonomiczna w Hiszpanii zawierająca jedną prowincję o tej samej nazwie. Kantabria położona jest w północnej Hiszpanii nad Zatoką Biskajską. Od zachodu graniczy z Asturią, od południa z Kastylią i Leonem, a od wschodu z Krajem Basków.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) kraina
(1.2) wspólnota autonomiczna
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kantabryjski mrz., Kantabryjczyk mos., Kantabryjka ż., kantabryjskość ż.
przym. kantabryjski
frazeologia.
etymologia. etym|łac|Cantabria.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) Cantabria; (1.2) Cantabria
* białoruski: (1.1) Кантабрыя ż.; (1.2) Кантабрыя ż.
* czeski: (1.2) Kantábrie ż.
* francuski: (1.1) Cantabrie ż.; (1.2) Cantabrie ż.
* hiszpański: (1.1) Cantabria ż.
* kataloński: (1.1) Cantàbria ż.; (1.2) Cantàbria ż.
* łaciński: (1.1) Cantabria ż.
* niemiecki: (1.1) Kantabrien n.; (1.2) Kantabrien n.
* rosyjski: (1.1) Кантабрия ż.; (1.2) Кантабрия ż.
* słowacki: (1.1) Kantábria ż.; (1.2) Kantábria ż.
* ukraiński: (1.1) Кантабрія ż.; (1.2) Кантабрія ż.
* węgierski: (1.2) Kantábria
* włoski: (1.1) Cantabria ż.; (1.2) Cantabria ż.
źródła.
== Kantabria (język baskijski.) ==
thumb|Kantabria (1.1)
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, nazwa własna
(1.1) geogr. Kantabria
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz. kantabryjski mrz., Kantabryjczyk mos., Kantabryjka ż., kantabryjskość ż.
przym. kantabryjski
Wiktionary
mieszkaniec Kantabrii (regionu w Hiszpanii)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kantabrii
Wiktionary
rzecz. Kantabria ż.
:: fż. Kantabryjka ż.
przym. kantabryjski
Wiktionary
mieszkanka Kantabrii (regionu w Hiszpanii)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kantabrii
Wiktionary
rzecz. Kantabria ż.
:: fm. Kantabryjczyk mos.
przym. kantabryjski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kantabrią, dotyczący Kantabrii, pochodzący z Kantabrii
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język romański używany w Kantabrii
Wiktionary
rzecz. Kantabria ż., Kantabryjczyk mos., Kantabryjka ż.
Wiktionary
elektryczny instrument muzyczny
SJP.pl
pazur tylnego palca u ptaków drapieżnych
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
stop żelaza, chromu, aluminium i kobaltu, używany do wyrobu elementów grzejnych pieców przemysłowych; kanthal
SJP.pl
Kantal (kanthal) – stop żelaza i chromu z niewielkim dodatkiem glinu i kobaltu. Charakteryzuje się dużym oporem właściwym i ma zastosowanie w produkcji drutów oporowych oraz elementów grzejnych.
Przykłady: Kanthal A1 (72% Fe, 20% Cr, 5% Al, 3% Co), ma oporność 1,45 Ω mm²/m, temperaturę topnienia 1500 °C, pracy do 1300 °C; Kanthal D (69% Fe, 22% Cr, 5,8% Al, 3% Zn, Si) – oporność 1,35 Ω mm²/m i temperaturę pracy do 1150 °C. Pod względem temperatury pracy i oporności kanthale przewyższają chromonikieliny, które mogą być stosowane, zależnie od składu, do temperatury 850–1130 °C.
Wikipedia
twarde włókno z liści agawy, używane do wyrobu worków, plecionek, mat i sznurów
SJP.pl
uprawna odmiana melona cukrowego; kantalupa
SJP.pl
uprawna odmiana melona cukrowego; kantalup
SJP.pl
Kantalupa – uprawiana odmiana melona cukrowego (Cucumis melo subsp. melo var. cantaloupensis). Owoc posiada formę kulistą, skórka często podłużnie żebrowana, niekiedy pokryta wyrostkami i guzkami. Nazwa pochodzi od zamku Cantalupo pod Rzymem, gdzie po raz pierwszy w Europie rozpoczęto uprawę tej odmiany. Owoce osiągają wagę do 1 kg. Do tej odmiany zalicza się również ceniony melon szarantejski o wyjątkowo aromatycznym miąższu.
Wikipedia
1. rodzaj skórzanej lub parcianej uzdy bez wędzidła;
2. gatunek ryby z rodziny prażmowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) icht. nazwa systematyczna|Spondyliosoma cantharus|ref=tak., gatunek ryby z rodziny prażmowatych;
(1.2) jeźdz. rodzaj uproszczonej uzdy bez wędzidła;
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etym|łaciński|cantharus.
(1.2) etym|węgierski|kantár.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) black seabream; (1.2) halter
* czeski: (1.1) mořan tmavý m., pražma tmavá ż.
* hiszpański: (1.1) chopa ż., pargo chopa ż., pañosa ż.; (1.2) cabestro m.
* nowogrecki: (1.1) σκαθάρι n., κάνθαρος m.; (1.2) καπίστρι n.
źródła.
== kantar (język angielski.) ==
wymowa.
bryt. IPA|kænˈtɑ.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) dawna egipska jednostka miary
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkãntar, AS: kãntar
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) anat. ornit. rejon morfologiczny na głowie ptaka pomiędzy bocznym skrajem nasady górnej szczęki a okiem;
Wiktionary
Kantarek – część upierzenia ptaków. Są to pióra na odcinku między przednim kącikiem oka a dziobem, często kontrastowo ubarwione.
Wikipedia
1. kielich o dwóch uchwytach,
2. skarabeusz, święty znak Egipcjan
SJP.pl
Wikipedia
chrząszcz z rodziny oleicowatych (majkowatych), o zielonej metalicznej barwie i ciele długości od 12 do 22 mm, którego krew zawiera drażniącą substancję - kantarydynę, stosowaną dawniej w lecznictwie; pryszczawka, pryszczel lekarski, majka lekarska, mucha hiszpańska
SJP.pl
przymiotnik od: kantaryda
SJP.pl
trująca substancja znajdująca się we krwi kantarydy
SJP.pl
Kantarydyna – organiczny związek chemiczny z grupy terpenów, policykliczny bezwodnik kwasu dikarboksylowego zawierający mostek tlenowy.
Kantarydyna wydzielana jest w chwilach zagrożenia przez chrząszcze z rodziny oleicowatych (majkowatych). Nieszkodliwy dla zwierząt żywiących się tymi chrząszczami, a nawet działający wabiąco na owady kantarydynofilne (m.in. Anthicidae). Żółte krople płynu zawierającego kantarydynę wydzielane są przez pory znajdujące się głównie u nasady odnóży chrząszczy. Substancja ta, w postaci płynu lub w postaci suszonych, sproszkowanych owadów, jest dla człowieka toksyczna po połknięciu, a dawka śmiertelna wynosi do 30 mg w przeliczeniu na czystą kantarydynę.
Wikipedia
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kantarydyną, dotyczący kantarydyny
Wiktionary
rzecz. kantarydyna ż.
Wiktionary
uroczysty utwór wokalno-instrumentalny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) muz. utwór muzyczny na głosy solowe;
Wiktionary
Kantata – niesceniczna forma muzyki wokalno-instrumentalnej; najczęściej rozbudowana, wieloodcinkowa; wykorzystująca różne gatunki tekstów literackich, mające różne funkcje. Ukształtowała się, podobnie jak oratorium i opera, na początku epoki baroku. Była szczególnie popularna w XVII i XVIII wieku (A. Scarlatti, G.P. Telemann, J.S. Bach).
Wikipedia
(1.1) "Oda do radości" – finałowa kantata z IX Symfonii Ludwiga van Beethovena jest hymnem Unii Europejskiej.
Wiktionary
IPA: kãnˈtata, AS: kãntata
Wiktionary
przymiotnik od: kantata
SJP.pl
fiński ludowy instrument muzyczny, mający od pięciu do trzynastu strun; kantele
SJP.pl
fiński ludowy instrument muzyczny, mający od pięciu do trzynastu strun; kantela
SJP.pl
Kantele – fiński ludowy instrument muzyczny z grupy chordofonów szarpanych, występujący również pod innymi nazwami w północno-zachodnich rejonach Rosji i niektórych krajach bałtyckich.
Wikipedia
mieszkaniec Canterbury
SJP.pl
mieszkanka Canterbury
SJP.pl
przymiotnik od: Canterbury
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Canterbury, dotyczący Canterbury
Wiktionary
rzecz. Canterbury n.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
stop żelaza, chromu, aluminium i kobaltu, używany do wyrobu elementów grzejnych pieców przemysłowych; kantal
SJP.pl
zagięcie na nogawce powstałe przez zaprasowanie materiału; kant, plisa, fałda, fałd, zapraska, zakładka
SJP.pl
1. kraj związkowy w Szwajcarii;
2. jednostka terytorialno-administracyjna w niektórych krajach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w południowych Chinach;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kanton jest ważnym ośrodkiem handlowym i przemysłowym.
Wiktionary
IPA: ˈkãntɔ̃n, AS: kãntõn
Wiktionary
rzecz. kantończyk mos., kantonka ż., kantoński mrz.
przym. kantoński
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kantończyk mos., kantonka ż., kantoński mrz.
przym. kantoński
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) Guangzhou, Canton, Kwangchow
* białoruski: (1.1) Гуанчжоу m.
* chiński standardowy: (1.1) ptrad|廣州. / pupr|广州. (Guǎngzhōu)
* francuski: (1.1) Canton m.
* kantoński: (1.1) 广州
* niemiecki: (1.1) Kanton
* słowacki: (1.1) Kanton m.
* ukraiński: (1.1) Гуанчжоу m., Кантон m.
źródła.
== Kanton (język alemański.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) adm. kanton
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
odnoszący się do kantonu, jednostki podziału administracyjnego w niektórych krajach, m.in. w Szwajcarii
SJP.pl
mieszkaniec Kantonu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kantonu
Wiktionary
rzecz. Kanton mrz., kantoński mrz.
:: fż. kantonka ż.
przym. kantoński
Wiktionary
rzadko: barwna, udrapowana wokół okna firana lub cienka zasłona, składająca się z dwóch prostych boków oraz ozdobnego lambrekinu
SJP.pl
rodzaj upięcia firanki w postaci dwóch pasów z boków okna i dekoracyjnego pasa na górze stanowiącego obramowanie
SJP.pl
dawniej:
1. żołnierz wychowywany od dziecka w koszarach;
2. mężczyzna obowiązany do służby wojskowej do końca życia;
3. osoba zwerbowana do wojska; rekrut;
4. żołnierz przebywający na kantonach
SJP.pl
Kantonista (ros. кантонист) – chłopiec kształcony w tak zwanych szkołach kantonistów (кантонистские школы) w Imperium Rosyjskim (przed 1858) na zawodowego wojskowego Armii Imperium Rosyjskiego. Kantonistami były głównie sieroty, dzieci żołnierzy i pochodzące z ubogich, niemających środków do życia rodzin.
Wikipedia
podział na kantony, jednostki terytorialno-administracyjne o znacznym stopniu niezależności od władzy centralnej
SJP.pl
przymiotnik od: kantonizacja
SJP.pl
mieszkanka Kantonu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kantonu
Wiktionary
rzecz. Kanton mrz., kantoński mrz.
:: fm. kantończyk mos.
przym. kantoński
Wiktionary
przymiotnik od: Kanton (miasto w Chinach)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kantonem, dotyczący Kantonu (miasta w Chinach)
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język kantoński, używany w południowych Chinach, Hongkongu i Makau;
Wiktionary
Standardowy język kantoński, yue – jeden z języków chińskich używany na południu Chin, w Hongkongu i Makau, a także przez potomków chińskich emigrantów w Azji Południowo-Wschodniej i innych rejonach świata. Jego nazwa wywodzi się od prowincji Guangdong. Liczbę użytkowników kantońskiego szacuje się ogółem na 55 mln (z uwzględnieniem wszystkich pokrewnych dialektów z grupy yue).
Wikipedia
rzecz. Kanton mrz., kantończyk mos., kantonka ż.
Wiktionary
śpiewak w kościele katolickim, protestanckim lub w żydowskiej synagodze
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) miejsce umożliwiające wymianę waluty na inną
(1.2) daw. biuro poczty
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) śpiewak w synagodze
(2.2) przodownik w chórze protestanckim, organista
(2.3) osoba zaczynająca psalmy w jednym z chórów w Liturgii godzin w Kościele katolickim;
Wiktionary
Kantor – w religii to osoba duchowna, która prowadzi apostolstwo według tradycji apostolskiej we wspólnocie religijnej jak modlitwy, nauki i życia wiarą. Na podstawie Dekretu Apostolicam actuositatem i kodeksu prawa kanonicznego Kan.230, §2. Świeccy mogą być czasowo wyznaczeni do pełnienia funkcji lektora w czynnościach liturgicznych; podobnie wszyscy świeccy mogą pełnić funkcje komentatora, kantora albo inne, zgodnie z przepisami prawa.
Wikipedia
(1.1) Przed wyjazdem za granicę, wstąpiłem do kantoru i wymieniłem trochę pieniędzy.
(2.1) W warszawskiej synagodze wystąpił światowej sławy kantor, mieszkający na stałe w Nowym Jorku.
(2.3) …celebrans może śpiewać/mówić utwór międzylekcyjny z ludem lub kantorem.
Wiktionary
IPA: ˈkãntɔr, AS: kãntor
Wiktionary
rzecz. kantyk mrz.
Wiktionary
(1.1) kantor walutowy
(2.1) chazan
Wiktionary
1. szkółka ewangelicka, w której uczy kantor (chórmistrz, organista);
2. stanowisko kantora;
3. służbowe mieszkanie kantora
SJP.pl
Kantorat – w przeszłości w Kościołach ewangelickich jednostka terytorialna parafii, szkoła ewangelicka lub dom modlitwy (kaplica). Pojęcie oznacza także grupę wokalną prowadzoną przez kantora, lub jego stanowisko pracy.
Wikipedia
zdrobniale: biuro fabryki, sklepu
SJP.pl
Pavel Kantorek (ur. 8 lutego 1930 w Pradze, zm. 10 listopada 2023 tamże) – czeski lekkoatleta reprezentujący Czechosłowację, długodystansowiec, trzykrotny olimpijczyk.
Wikipedia
zdrobniale: biuro fabryki, sklepu
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kantorowicami, dotyczący Kantorowic
Wiktionary
rzecz. Kantorowice nmos.
Wiktionary
pracownik lub właściciel kantoru
SJP.pl
przymiotnik od: kantor
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
1. urząd, obowiązki kantora;
2. muzyczny kierunek studiów, przygotowujący do pełnienia funkcji kantora;
3. praca w punkcie wymiany walut
SJP.pl
przestarzałe: osoba pracująca w kantorze
SJP.pl
1. zginać coś w taki sposób, by utworzył się kant;
2. obracać belki, cegły na inny bok celem ich lepszego osuszenia;
3. potocznie: wprowadzać w błąd, oszukiwać
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. wykantować)
(1.1) oszukać
czasownik zwrotny niedokonany kantować się (dk. wykantować się)
(2.1) pot. oszukiwać się wzajemnie
czasownik zwrotny niedokonany kantować się
(3.1) poznań. pchać się
Wiktionary
IPA: kãnˈtɔvat͡ɕ, AS: kãntovać
Wiktionary
przym. kanciasty
rzecz. kant mrz., kantowanie n., kantownik mos./mrz.
Wiktionary
(3.1) kantolić się
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kantować.
Wiktionary
Kantowanie to sposób spychania statku z mielizn na głębszą wodę, za pomocą wbitych niemal pionowo bumsztaków. Do górnego końca bumsztaka mocuje się linę stalową i pracującą windą kotwiczną unosi się nieco rufę statku. Również (z j.niem kentern) przechylanie statku, stąd pochodzi określenie w żargonie marynarskim przekantowany statek, czyli przechylony.
Wikipedia
rzecz. kant m., kantówka ż., okantowanie n., kancik m., kantownik mos./mrz.
czas. kantować ndk., okantować dk.
przym. kanciasty
Wiktionary
1. mający wiele kantów;
2. potocznie: dokonujący oszustw
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
robotnik w cegielni, ustawiający cegły do suszenia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) urządzenie do kantowania
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) robotnik w cegielni ustawiający cegły na kant, by szybciej wyschły
Wiktionary
IPA: kãnˈtɔvʲɲik, AS: kãntovʹńik
Wiktionary
rzecz. kant m., kancik m., kantówka ż., kantowizna ż., kanciarstwo n., kanciarz m., kanciastość ż., kantowanie n.
czas. kantować ndk.
przym. kanciasty, kanciarski
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kanta lub z nim związany
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) filoz. wywodzący się z założeń, tez utworzonych przez Immanuela Kanta; związany z jego filozofią
Wiktionary
(1.1) Innym przykładem całkowicie nowego sposobu myślenia jest kantowskie przekonanie o niepoznawalności świata rzeczy samych w sobie, z jednoczesnym uznawaniem przez niego poznawalności świata zjawisk.
Wiktionary
IPA: kãnˈtɔfsʲci, AS: kãntofsʹḱi
Wiktionary
rzecz. kantyzm, kantysta, kantystka
Wiktionary
przymiotnik od: kant
SJP.pl
1. ostry brzeg, krawędź; rant;
2. potocznie: oszustwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) hist. przydomek św. Jana z Kęt
(1.2) imię|polski|m., używane jako skrócenie imienia Jan Kanty
Wiktionary
Kanty (do 2010 Kęty, niem. Groß Kanten) – osada w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie ostródzkim, w gminie Małdyty nad jeziorem Kęckim. Miejscowość wchodzi w skład sołectwa Klonowy Dwór.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.
Wikipedia
(1.2) Przy Kantym trzeba się mieć na baczności.
Wiktionary
(1.2) Jan Kanty
Wiktionary
książka zawierająca zbiór pieśni religijnych, głównie kolędy i pastorałki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) muz. rel. popularna pieśń religijna, zwłaszcza kolęda
(1.2) liter. zbiór zawierający pieśni religijne, zwłaszcza o tematyce bożonarodzeniowej
Wiktionary
Kantyczka (z łac. canticum = monolog, pieśń) – popularna pieśń religijna.
Jedna z pieśni zawartych w kancjonale. Z czasem określenie „kantyczki” zastąpiło nazwę Kantycjonał.
Kantyczki to także zbiór kolęd, pastorałek i jasełek (wcześniej pieśni nabożnych) wydany w formie książkowej. Rozpowszechnione w XVII–XVIII w. także były synonimem kolęd.
Wikipedia
(1.2) Nauczono go tam, że Polska to kraj nędzarzy i małowartościowych ludzi, że w szeregu krajów europejskich zajmuje najpośledniejsze miejsce, że nie posiada żadnej literatury prócz kantyczek i kalendarzy.
Wiktionary
IPA: kãnˈtɨt͡ʃka, AS: kãntyčka
Wiktionary
rzecz. kantyk
przym. kantyczkowy
Wiktionary
przymiotnik od: kantyczka
SJP.pl
w liturgii rzymskokatolickiej: podniosła pieśń podobna do psalmu; hymn; kantyka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rel. pieśń zaczerpnięta z Biblii, włączona do którejś z godzin kanonicznych;
Wiktionary
Kantyk (łac. canticum pieśń) – śpiew liturgiczny w kościołach chrześcijańskich; pieśń zbliżona do psalmu, charakteryzująca się podniosłym tekstem zaczerpniętym z Biblii, lub o tematyce biblijnej.
Przykładami kantyków śpiewanych w czasie Liturgii Godzin są: kantyk Maryi (Magnificat), kantyk Zachariasza (Benedictus) czy kantyk Symeona (Nunc dimittis).
Wikipedia
(1.1) Jeden z biblijnych kantyków odmawia się w trakcie Nieszporów.
Wiktionary
rzecz. kantyczka ż., kantor m., kantorstwo n.
Wiktionary
w liturgii rzymskokatolickiej: podniosła pieśń podobna do psalmu; hymn; kantyk
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
1. krótka pieśń epicka w średniowiecznej poezji francuskiej
2. rodzaj sekstyny
3. w muzyce instrumentalnej: melodia odznaczająca się śpiewnością
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) śpiewna melodia w utworze muzycznym;
Wiktionary
Kantylena, melodyka kantylenowa (wł. cantabile – śpiewnie) – typ melodyki w dziele muzycznym charakteryzujący się śpiewnym (lirycznym) przebiegiem melodii (bez dużych skoków, zawierający małą liczbę nut o krótkich wartościach, z zastosowaniem, w przeważającym stopniu, artykulacji legato), wolnym tempem, w odróżnieniu od melodyki figuracyjnej. Jest to materiał dźwiękowy dobrany w taki sposób, aby był wygodny do wykonania głosem ludzkim, zgodny z jego naturalnymi możliwościami.
Wikipedia
IPA: ˌkãntɨˈlɛ̃na, AS: kãntylẽna
Wiktionary
1. bufet, głównie wojskowy, często połączony ze stołówką;
2. rodzaj niewielkiego pudełka z naniesionym znakiem firmowym lub herbem, najczęściej rodzinnym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bar, restauracja przeznaczona dla określonej grupy osób, np. żołnierzy
Wiktionary
Kantyna (wł. cantina – piwnica) – niewielki sklep wojskowy, sprzedający podstawowe produkty (dla żołnierzy lub pracowników cywilnych danej instytucji): papierosy, prasę, środki czystości, bieliznę, herbatę itp. Bywa łączony z barem lub kawiarnią.
Wikipedia
(1.1) Oficerowie do rana bawili się w kantynie.
Wiktionary
IPA: kãnˈtɨ̃na, AS: kãntỹna
Wiktionary
przym. kantynowy
Wiktionary
→ kantyna
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kantyną, dotyczący kantyny
Wiktionary
rzecz. kantyna ż.
Wiktionary
zwolennik systemu filozoficznego Kanta lub kierunku nawiązującego do doktryny Kanta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) filoz. zwolennik kantyzmu, filozofii Immanuela Kanta
Wiktionary
(1.1) Realista będzie wątpił, czy taki byt w ogóle istnieje, kantysta skłonny jest twierdzić, iż Wariacje istnieją jako byt sam w sobie, niepoznawalny, a jednak mający punkt odniesienia do procesów poznawczych dotyczących tego rodzaju przedmiotów jak dzieła sztuki.
Wiktionary
rzecz. kantyzm
:: fż. kantystka
przym. kantowski
Wiktionary
zwolenniczka systemu filozoficznego Kanta lub kierunku nawiązującego do doktryny Kanta
SJP.pl
doktryna Kanta
SJP.pl
Kantyzm — filozofia niemieckiego filozofa Immanuela Kanta.
Kant poddał dotychczasowe osiągnięcia filozofii przeglądowi oraz krytycznej ocenie. Podejście takie nazywał idealizmem transcendentalnym (krytycznym). Polegało ono na badaniu koniecznych warunków, aby możliwe było poznanie.
Wikipedia
[czytaj: kaNU] canoe, kanoe;
1. łódź eskimoska o szkielecie z fiszbinu lub kości wieloryba; kajak eskimoski;
2. indiańska łódź o szkielecie z drewna jodły pokrytym korą brzozową;
3. łódź sportowa stworzona na wzór łodzi indiańskiej; kanadyjka
SJP.pl
Kanadyjka, nazywana także canoe lub kanu – niewielka łódź turystyczna lub sportowa napędzana wiosłem o jednym piórze (pagajem). Załoga klęczy lub siedzi twarzą do kierunku płynięcia.
Wikipedia
imię królów duńskich
SJP.pl
Kanut, Kanuty – imię męskie pochodzenia północnogermańskiego. Pochodzi od skandynawskiego imienia Knut. Do języka polskiego dotarła za pośrednictwem angielskiego Canute. Wywodzi się od staronormandzkiego słowa knotr oznaczającego „węzeł”.
Kanut imieniny obchodzi 7 stycznia, 19 stycznia.
Wikipedia
1. sztywna tkanina służąca jako podkład do wyszywania, haftowania;
2. w przenośni: podstawa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) włók. tkanina z mocnych, ułożonych w rzadką kratkę nici, używana jako podkład do haftu i wyszywania włóczką;
(1.2) przen. wydarzenia, na których opiera się utwór, film itp. lub stanowi ich tło
(1.3) rzad. geogr. mapa konturowa z naniesionymi granicami, rzekami i siatką geograficzną
Wiktionary
Kanwa (fr. canevas) – tkanina lniana lub konopna, z grubych, usztywnianych nici (współcześnie również z plastiku), o regularnym, rzadkim splocie, tzw. płóciennym. Używana jako podkład do haftu krzyżykowego i półkrzyżykowego. Popularna od XVIII wieku.
Wikipedia
mocna tkanina bawełniana używana na odzież turystyczną
SJP.pl
przymiotnik od: kanwa
SJP.pl
zaimek
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. dokąd, gdzie
Wiktionary
Kány – wieś i gmina w północno-wschodniej części Węgier, w pobliżu miasta Encs.
Miejscowość leży na obszarze Średniogórza Północnowęgierskiego. Administracyjnie gmina należy do powiatu Encs, wchodzącego w skład komitatu Borsod-Abaúj-Zemplén i jest jedną z jego 36 gmin.
Wikipedia
zaim. kansi, kansikej, kanyż, kańsi
Wiktionary
zaimek
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. dokąd, gdzież
Wiktionary
zaim. kany, kansi, kansikej, kańsi
Wiktionary
1. liryczny wiersz włoskiej i prowansalskiej poezji rycerskiej; kancona;
2. krótka liryczna kompozycja instrumentalna o śpiewnym charakterze; kancona
SJP.pl
w kaodaizmie: istota najwyższa; Cao Dai
SJP.pl
religia utworzona w 1926 roku Wietnamie, łącząca elementy buddyzmu, konfucjanizmu, taoizmu, chrześcijaństwa i kultu przodków
SJP.pl
Wikipedia
roślina jednoroczna z rodziny wiechlinowatych, podobna do kukurydzy, hodowana jako roślina jadalna i pastewna w Azji, Afryce i południowej Europie; gaolan, gaolian, sorgo japońskie
SJP.pl
1. skała osadowa, glinka porcelanowa;
2. składnik maści
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geol. skała osadowa zawierająca w swym składzie głównie kaolinit, surowiec ceramiczny;
Wiktionary
Kaolin (glinka porcelanowa) – skała osadowa zawierająca w swym składzie głównie kaolinit, a także m.in. kwarc i mikę. Nazwa skały pochodzi od chińskiej góry Gaoling (chiń. 高嶺; dosł. „Wysoka Góra”), miejsca wydobywania surowca.
Wikipedia
IPA: kaˈɔlʲĩn, AS: kaolʹĩn
Wiktionary
rzecz. kaolinit m., kaolinizacja ż.
przym. kaolinowy, kaolinitowy
Wiktionary
(1.1) glinka porcelanowa
Wiktionary
minerał, hydroksokrzemian glinu
SJP.pl
Kaolinit – bardzo pospolity i szeroko rozpowszechniony minerał z gromady krzemianów, zaliczany do minerałów ilastych (grupa kaolinitu).
Jego nazwa pochodzi od chińskiej miejscowości Gaoling (高嶺), gdzie znajdują się duże i od dawna znane złoża tego minerału.
Wikipedia
przymiotnik od: kaolinit
SJP.pl
proces przeobrażania skaleni w kaolinit
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: kaolin
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kaolinem, dotyczący kaolinu
(1.2) wykonany z kaolinu, zawierający w składzie kaolin
Wiktionary
IPA: ˌkaɔlʲĩˈnɔvɨ, AS: kaolʹĩnovy
Wiktionary
rzecz. kaolin m., kaolinit m., kaolinizacja ż.
Wiktionary
[czytaj: kaomodżi] japońska emotikona, której nie trzeba obracać, by zrozumieć jej znaczenie
SJP.pl
cząstka elementarna należąca do grupy mezonów; mezon K
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) fiz. każdy z czterech mezonów stanowiących połączenie kwarka lub antykwarka dziwnego i kwarka lub antykwarka górnego lub dolnego;
Wiktionary
Kaon (mezon K) – najlżejsza cząstka o niezerowej dziwności, mezon K jest bozonem o spinie 0. Antycząstką kaonu jest antykaon.
Występują cztery rodzaje kaonów, izodublet zawierający kwark dziwny s{:}
Wikipedia
IPA: ˈkaɔ̃n, AS: kaõn
Wiktionary
(1.1) mezon K
Wiktionary
miasto w Chinach; Gaoxiong
SJP.pl
Kaohsiung (także Gaoxiong, chiń. 高雄; pinyin Gāoxióng; pe̍h-ōe-jī Ko-hiông) – miasto w południowo-zachodnim Tajwanie, nad Morzem Południowochińskim. Ma status miasta wydzielonego. W 2010 roku liczyło 2 773 483 mieszkańców. Główny port handlowy Tajwanu. Ośrodek przemysłu elektronicznego, informatycznego, hutniczego, maszynowego, stoczniowego i petrochemicznego.
Wikipedia
potocznie o instruktorze kulturalno-oświatowym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. instruktor kulturalno-oświatowy zatrudniany przez domy kultury, domy wczasowe itp., szczególnie popularny w czasach PRL-u;
Wiktionary
Kaowiec (od skrótowca KO – kulturalno-oświatowy) – w PRL instruktor kulturalno-oświatowy. Osoba, która na różnych imprezach (bale, wieczorki zapoznawcze, wycieczki, wczasy, grzybobrania) miała dbać o odpowiedni poziom rozrywki.
Własnego kaowca zatrudniały większe zakłady pracy, jak również wszystkie ośrodki wypoczynkowe.
Współczesnym odpowiednikiem kaowca jest animator czasu wolnego, jego zadania może realizować również wodzirej, DJ lub konferansjer.
Wikipedia
(1.1) Stasiek pracował jako kaowiec w popularnym domu wczasowym w Międzyzdrojach, więc poznawał wielu ludzi.
Wiktionary
IPA: kaˈɔvʲjɛt͡s, AS: kaovʹi ̯ec
Wiktionary
rzecz.
:: fż. kaowczyni ż.
skr. KO
Wiktionary
(1.1) animator, KO
Wiktionary
wyraz naśladujący odgłos spadających kropel
SJP.pl
wykrzyknik onomatopeiczny
(1.1) dźwięk. wyraz dźwiękonaśladowczy odzwierciedlający dźwięk kropel wody spadającej na jakieś podłoże
forma czasownika.
(2.1) 2. os. rozk. od: kapać
forma rzeczownika.
(3.1) D. lm. od: kapa
Wiktionary
Czapeczka, kapturek, kap (od ang. cap – „czapka”) – charakterystyczna dla jądrowców modyfikacja występująca na końcu 5' informacyjnego RNA (mRNA), a także małego jądrowego RNA (snRNA). Struktura czapeczki składa się z nietypowego nukleozydu: 7-metyloguanozyny, przyłączonej, również nietypowym dla kwasów nukleinowych, wiązaniem 5',5'-trójfosforanowym do końca 5' łańcucha RNA.
Wikipedia
(1.1) Wosk ze świecy kap, kap na stół.
Wiktionary
IPA: kap, AS: kap
Wiktionary
czas. kapać ndk., kapnąć dk.
rzecz. kapanie n., kapnięcie n.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
czas. kapać ndk., kapnąć dk.
rzecz. kapanie n., kapnięcie n.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== kap (język albański.) ==
wymowa. IPA3|ˈkap.
znaczenia.
czasownik
(1.1) chwytać, łapać
rzeczownik, rodzaj żeński
(2.1) pokrywka, pokrywa
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. narzuta na łóżko
2. w Kościele katolickim uroczysta szata liturgiczna
3. okap kuchenny
4. czerwona płachta używana do drażnienia byków w czasie walki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ozdobne nakrycie na posłanie, często we wzory
(1.2) jeźdz. derka służąca do przykrywania konia, często ozdobna
(1.3) rel. w Kościele katolickim: rodzaj ozdobnej szaty liturgicznej; peleryna z kapturem, zapinana pod szyją
(1.4) etn. żółto-różowa płachta używana przez kapeadorów w walkach byków, mająca rozdrażnić, zachęcić byki do walki
(1.5) wulg. żeński narząd płciowy
(1.6) uczn. pot. ocena niedostateczna
(1.7) daw. gwara. więz. posterunek
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Szafa była wypełniona barokowymi dalmatykami, ornatami i kapami.
Wiktionary
IPA: ˈkapa, AS: kapa
Wiktionary
(1.5) zgrub. kapsko
Wiktionary
(1.1) narzuta
(1.2) derka, kropierz, czaprak, czołdar
(1.3) pluwiał, nieszpornik
(1.4) płachta
Wiktionary
1. zanurzać, moczyć kogoś w wodzie w celach higienicznych lub leczniczych;
2. moczyć coś w cieczy o specjalnie przygotowanym składzie w ramach procesu technologicznego;
3. kąpać się -
a) myć się w dużej ilości wody; brać kąpiel;
b) przebywać w dużym zbiorniku wodnym w celach rekreacyjnych
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. wykąpać)
(1.1) zanurzać kogoś w wodzie w celu umycia go, bądź w celach leczniczych
(1.2) zanurzać przedmiot w cieczy w celu pokrycia go czymś
czasownik zwrotny niedokonany kąpać się (dk. wykąpać się)
(2.1) zanurzać się w wodzie lub oblewać się nią w celu umycia, relaksu bądź w celach leczniczych
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃mpat͡ɕ, AS: kõmpać
Wiktionary
rzecz. kąpielowy mos., Kąpiółka ż., kąpiel ż., kąpielisko n., kąpielówki nmos., kąpanie n.
czas. wykąpać dk.
przym. kąpielowy, kąpieliskowy
przysł. kąpielowo, kąpieliskowo
Wiktionary
proces dojrzewania plemnika, który znalazł się w drogach rodnych
SJP.pl
Kapacytacja, uzdatnienie – proces zmian zachodzących w plemniku w drogach rodnych samicy umożliwiający zapłodnienie. Prawdopodobnie występuje u większości zwierząt. Stwierdzono ją u skorupiaków, szczękoczułkowców, sześcionogów i ssaków, a pewne zjawiska analogiczne także u innych kręgowców, osłonic i jeżowców.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) socjol. dyskryminacja, niechęć, niechęć, pogarda lub wrogość skierowane wobec osób uważanych za niepełnosprawne
Wiktionary
(1.1) handicapizm, handikapizm, ableizm
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. kraina historyczna w tureckiej Anatolii;
(1.2) geogr. hist. dawna prowincja Rzymu w Kapadocji (1.1)
(1.3) geogr. hist. jedna z satrapii perskiego imperium Achemenidów w Kapadocji (1.1);
Wiktionary
Kapadocja (łac. Cappadocia) – kraina historyczna w środkowej Turcji w centralnej części Anatolii, znana przede wszystkim z charakterystycznych form tufowych, tworzących „księżycowy” krajobraz, oraz z domów i kościołów wykutych w tych wulkanicznych skałach. Od antyku do średniowiecza była ważnym ośrodkiem chrześcijaństwa oraz miejscem narodzin idei życia klasztornego.
Wikipedia
(1.1) Na terenie Kapadocji istniała silna diaspora grecka.
Wiktionary
rzecz. kapadocki mrz., Kapadocjanin m., Kapadocjanka ż., Kapadocejczyk m.
przym. kapadocki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kapadocji
Wiktionary
(1.1) Biblia mówi nam, że apostołowie mówili w językach Partów, Medów, Elamitów, Kapadocjan, mieszkańców Pontu, Mezopotamii, Judei, Azji, Rzymu, Krety, Egiptu, Pamfilii, Frygii i Libii.
(1.1) W Kościele bizantyjskim 10 stycznia jest uważany za wspomnienie Kapadocjanina Grzegorza z Nyssy (…)
Wiktionary
rzecz. Kapadocja ż.
:: fż. Kapadocjanka ż.
przym. kapadocki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kapadocji
Wiktionary
rzecz. Kapadocja ż.
:: fm. Kapadocjanin m.
przym. kapadocki
Wiktionary
przymiotnik od: Kapadocja
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany ze Kapadocją, dotyczący Kapadocji, pochodzący z Kapadocji
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język kapadocki z anatolijskiej rodziny językowej
Wiktionary
(1.1) Kominy tufowe są czymś naturalnym dla kapadockiego krajobrazu.
Wiktionary
rzecz. Kapadocja ż., Kapadocjanin m., Kapadocjanka ż., Kapadocejczyk m.
Wiktionary
dawny hełm z szerokim rondem opuszczonym w dół, przypominający kształtem kapelusz, używany głównie przez piechotę
SJP.pl
Kapalin (staropol. kłobuk, kłobuczek, kupalin) – hełm otwarty o dzwonie otoczonym szerokim, prostym lub nachylonym w dół rondem.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kąpać.
Wiktionary
IPA: kɔ̃mˈpãɲɛ, AS: kõmpãńe
Wiktionary
czas. kąpać ndk.
rzecz. kąpielisko n., kąpielowy mos., kąpielówki nmos.
przym. kąpielowy
Wiktionary
drzewo tropikalne o dużych kwiatach i owocach w postaci jagód
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Capparis|ref=tak., drzewo, krzew lub pnącze o pojedynczych liściach i dużych, białych, kremowych lub różowych kwiatach na długich szypułach, rosnące w wielu gatunkach w strefie tropikalnej obu półkul;
(1.2) kulin. spoż. pąk kwiatowy lub młody owoc kaparu ciernistego (nazwa systematyczna|Capparis spinosa|L.|ref=tak.) o pikantnym smaku, używany w sztuce kulinarnej jako przyprawa
Wiktionary
Kapary, kapar (Capparis L.) – rodzaj roślin należących do rodziny kaparowatych. Należy do niego 139 gatunków. Występują one w strefie tropikalnej, tylko dwa gatunki rosną w Europie.
Wikipedia
(1.1) Niektóre gatunki kaparów są roślinami trującymi.
(1.2) Dostałam dwa małe słoiczki kaparów od przyjaciółki.
Wiktionary
IPA: ˈkapar, AS: kapar
Wiktionary
rzecz. kaparowate nmos.
:: zdrobn. kaparek m.
przym. kaparowy, kaparowaty
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kaparowate nmos.
:: zdrobn. kaparek m.
przym. kaparowy, kaparowaty
frazeologia.
etymologia.
(1.1-2) etym|gr|κάππαρις.
uwagi.
(1.2) najczęściej w liczbie mnogiej
(1.2) zobacz też: Indeks:Polski - Jedzenie
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) caper; (1.2) caper
* arabski: (1.2) أصف
* duński: (1.2) kapers w.
* hiszpański: (1.1) alcaparra ż., alcaparro m., alcaparrera ż.; (1.2) alcaparra ż., alcaparrón m.
* islandzki: (1.2) kapers n.
* norweski (bokmål): (1.2) kapers m.
* norweski (nynorsk): (1.2) kapers m.
* nowogrecki: (1.1) κάππαρη ż.; (1.2) κάππαρη ż.
* starogrecki: (1.1) κάππαρις ż.; (1.2) κάππαρις ż.
* włoski: (1.1) cappero m.; (1.2) cappero m.
źródła.
== kapar (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) zarośla, gąszcz
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. młody owoc kaparu;
2. pąk kwiatowy tej rośliny
SJP.pl
przymiotnik od: kaparek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rel. etn. żydowska ceremonia oczyszczenia odprawiana przed Jom Kipur, oparta na wierzeniu, że możliwe jest przeniesienie choroby, bólu, winy i grzechu na zwierzę lub przedmiot;
Wiktionary
Kaparot (hebr. כַּפָּרוֹת, l.mn. „pokuty, przebaczenia, rozgrzeszenia”; jid. כּפּרות kapores) – ludowy zwyczaj żydowski, polegający na symbolicznym przeniesieniu grzechów z danej osoby na ptaka, który zostaje następnie zarżnięty w zastępstwie człowieka.
Wikipedia
rodzina roślin, obejmująca około 45 gatunków ziół, krzewów i drzew rosnących w strefie zwrotnikowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Capparaceae|Juss.|ref=tak., rodzina roślin należąca do rzędu kapustowców;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kapar ciernisty należy do kaparowatych.
Wiktionary
rzecz. kapar m.
Wiktionary
o cechach kaparowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
rząd liczący ponad 4000 gatunków roślin, prawie wyłącznie zielnych, produkujących olejki gorczyczne i enzym rozkładający te olejki
SJP.pl
Kaparowce (Capparales Hutch.) – rząd roślin wyróżniany w licznych XX-wiecznych systemach klasyfikacyjnych okrytonasiennych (np. w Cronquista z 1981, Reveala z lat 1993–1999). W systemach APG, w tym ostatnim z 2009, rośliny tu klasyfikowane włączane są do rzędu kapustowców (Brassicales).
Wikipedia
przedstawiciel rzędu roślin okrytonasiennych z klasy Rosopsida
SJP.pl
przymiotnik od: kapar
SJP.pl
ostra przyprawa o ciemnooliwkowej barwie otrzymywana z owoców kaparu ciernistego, zalanych octem, solanką lub oliwą
SJP.pl
Kapary, kapar (Capparis L.) – rodzaj roślin należących do rodziny kaparowatych. Należy do niego 139 gatunków. Występują one w strefie tropikalnej, tylko dwa gatunki rosną w Europie.
Wikipedia
czasownik niedokonany
(1.1) lwów., reg-pl|Kresy. źle robić
Wiktionary
(1.1) Zostaw te baniaki, tylko kaparzysz, nie myjesz.
Wiktionary
potocznie: dawać jednorazowo komuś drobny datek, zwykle pieniądze
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
niedołęga, niedorajda, niezdara
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. niedołęga, oferma
Wiktionary
IPA: ˈkapt͡sãn, AS: kapcãn
Wiktionary
czas. kapcanieć
Wiktionary
potocznie: niedołężnieć, starzeć się; grzybieć, ramoleć
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. skapcanieć)
(1.1) tracić zapał i energię do życia, stawać się nieporadnym, niedołężnym
Wiktionary
(1.1) Pięćdziesiątka nie jest żadnym walnięciem w głowę, po którym człowiek nagle kapcanieje.
Wiktionary
rzecz. kapcan m., kapcaństwo n., kapcanienie n., skapcanienie n.
czas. skapcanieć dk.
przym. kapcański
Wiktionary
dawniej: niechlujny, nieporządny, plebejski
SJP.pl
dawniej: niechlujność, nieporządek, plebejstwo
SJP.pl
rodzaj ciepłego obuwia sukiennego lub filcowego
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
1. (zwykle w liczbie mnogiej)
a) miękki, wygodny but do chodzenia po domu; łapeć, papeć, papuć;
b) potocznie: stary, przechodzony but;
2. potocznie, często w wyrażeniu "złapać kapcia": opona lub dętka, z której zeszło powietrze, zwykle na skutek uszkodzenia; guma (często w wyrażeniu "złapać gumę"); także o piłce, z której uleciało powietrze; flak
SJP.pl
Kapcie (regionalnie: łapcie, chapcie, bambosze, pantofle, lacie, papucie, laczki, ciapy itp.) – rodzaj obuwia przeznaczony do noszenia w mieszkaniu. Czasem jako kapcie używane są inne rodzaje obuwia takie jak: klapki, japonki, drewniaki czy pantofle.
Wikipedia
potocznie:
1. zaniedbane pomieszczenie lub niewielki budynek w złym stanie;
2. mało atrakcyjna kobieta
SJP.pl
mały kapeć (np. dziecięcy), miękki bucik; kapciuszek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kapeć
Wiktionary
rzecz. kapeć m., kapciuszek m., kapciowy m.
przym. kapciowy
Wiktionary
(1.1) kapciuszek
Wiktionary
przymiotnik od: kapeć
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kapciami, dotyczący kapci
przymiotnik jakościowy
(2.1) przen. mający swojski, domowy charakter, tak jakby był przeprowadzany w kapciach
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(3.1) pogard. osoba, która całkowicie i we wszystkich sprawach podporządkowuje się swojemu zwierzchnikowi
Wiktionary
(1.1) No więc po dużej przerwie urwaliśmy się ze szkoły i waląc się po drodze workami kapciowymi popędziliśmy nad jeziorko.
(3.1) Przypisywano mu przemożny wpływ na Wałęsę, a jednocześnie obdarzono pogardliwym mianem kapciowego, wykonawcy wszelkich poleceń.
Wiktionary
rzecz. kapeć m., kapcioszek m.
Wiktionary
(3.1) sługus
Wiktionary
dawniej: woreczek na tytoń
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) worek na tytoń
Wiktionary
IPA: ˈkapʲt͡ɕux, AS: kapʹćuχ
Wiktionary
przymiotnik od: kapciuch
SJP.pl
dawniej: woreczek na tytoń
SJP.pl
1. zdrobnienie od: kapciuch;
2. mały kapeć (np. dziecięcy), miękki bucik; kapcioszek
SJP.pl
1. zdrobnienie od: kapciuch;
2. mały kapeć (np. dziecięcy), miękki bucik; kapcioszek
SJP.pl
przymiotnik od: kapciuszek
SJP.pl
przymiotnik od: kapec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) lwów. kapelusz
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
osoba drażniąca byka płachtą podczas rozgrywania corridy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) uczestnik korridy drażniący byka żółto-różową płachtą (kapą), zachęcając zwierzę do walki
Wiktionary
IPA: ˌkapɛˈadɔr, AS: kapeador
Wiktionary
ciepły but sukienny lub filcowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
(1.1) obuw. obuwie używane tylko w domu
(1.2) pot. przedziurawiona opona pneumatyczna lub dętka
(1.3) pot. posp. suchość w gardle
(1.4) slang. uczn. ocena niedostateczna
(1.5) slang. młodz. noga
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) slang. młodz. człowiek donoszący na innych
(2.2) slang. uczn. pracownik szkoły zajmujący się zaprowadzaniem porządku; woźny
(2.3) slang. młodz. osoba w podeszłym wieku
(2.4) slang. młodz. chłopak nieurodziwy
Wiktionary
(1.1) Po domu zwykle chodzę w kapciach.
(1.2) Spóźniłem się do pracy, bo złapałem kapcia.
(1.3) Muszę się napić, bo mam w pysku kapcia.
(1.4) Słyszałeś, że on znowu dostał kapcia z polaka?
(1.5) Uważaj, bo zaraz ci przywalę z kapcia!
(2.4) W klasie pojawił się nowy koleś – straszny kapeć.
Wiktionary
IPA: ˈkapɛt͡ɕ, AS: kapeć
Wiktionary
rzecz. kapcioszek mrz., kapciowy mos.
przym. kapciowy
Wiktionary
(1.1) bambosz, ciaput, reg. ciap; poznań. papeć, papuć, kraków. pantofel, śląsk. laczek, laciek; klapek
(1.2) flak, guma, laczek
(1.5) trampek
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) farm. med. syntetyczny lek doustny z grupy antymetabolitów, pochodna fluoropirymidyny, stosowany m.in. w chemioterapii raka piersi i okrężnicy
Wiktionary
Kapecytabina (łac. capecitabinum) – organiczny związek chemiczny, lek cytostatyczny należący do grupy antymetabolitów będący prekursorem 5-fluorouracylu stosowany w chemioterapii nowotworów złośliwych, głównie w leczeniu raka jelita grubego, raka żołądka i raka piersi, a także raka trzustki, raka przełyku, raka szyjki macicy oraz nowotworów głowy i szyi.
Wikipedia
(1.1) Po podaniu doustnym kapecytabina szybko się wchłania i jest początkowo metabolizowana w wątrobie.
Wiktionary
zdrobnienie od: kapka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: kapka
Wiktionary
IPA: kaˈpɛt͡ʃka, AS: kapečka
Wiktionary
niewiele, troszeczkę
SJP.pl
członek KPN-u; KPN-owiec
SJP.pl
1. zespół muzyczny grający muzykę ludową;
2. zespół rockowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) etn. ludowy zespół muzyczny
(1.2) przen. pot. każdy inny zespół muzyczny, zwłaszcza amatorski i rockowy
(1.3) daw. chór, zwłaszcza chór kościelny
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kapela zagrała, a my dalej w tany!
(1.2) Mam na imię Pio i jestem wokalistą kapeli heavymetalowej z Fiesole.
Wiktionary
IPA: kaˈpɛla, AS: kapela
Wiktionary
przym. kapelowy
Wiktionary
(1.2) zespół, grupa
Wiktionary
1. ksiądz katolicki pełniący rolę duszpasterza określonej grupy osób, np. w wojsku, zakładzie wychowawczym, więzieniu itp.;
2. kapłan usługujący innemu kapłanowi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rel. duchowny duszpasterzujący w wojsku, więzieniu, szpitalu, żeńskim domu zakonnym albo w prywatnej kaplicy;
(1.2) hist. rel. urząd dworski;
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) icht. zob. gromadnik.
(2.2) kulin. spoż. mięso lub potrawa z kapelana (2.1)
Wiktionary
Kapelan – określenia funkcji wypełnianych przez duchownych.
1. Duchowny w Kościele rzymskokatolickim, prawosławnym, greckokatolickim, anglikańskim i ewangelickim, spełniający funkcje liturgiczne przy kaplicy zakonnej, szpitalnej lub przydzielony przez władzę kościelną do obsługi duszpasterskiej pewnej grupy osób lub środowisk (np. kapelan wojskowy, więzienny, szpitalny, uczelniany).
Wikipedia
(1.1) Szpital zatrudnia dwóch kapelanów: katolickiego i luterańskiego.
(1.2) Zadaniem kapelana królewskiego było sprawowanie obrzędów religijnych i opieka nad kaplicą zamkową.
(2.2) W Jokohamie jadłam grillowane kapelany.
Wiktionary
(1.1)
:: rzecz. Kapelan mos./ż., kapelania ż.
:: czas. kapelanować ndk.
:: przym. kapelański
:: przysł. kapelańsko
Wiktionary
(2.1) gromadnik
Wiktionary
jednostka duszpasterska umiejscowiona w szpitalu, więzieniu, domu opieki itp.
SJP.pl
przymiotnik od: kapelan
SJP.pl
żartobliwie: kapelusz; kapelutek, kapelusik, kapelino, kapeluch
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) żart. kapelusz nietypowy w formie
Wiktionary
(1.1) Brodaty człowieczek zdjął swój przybrudzony kapelinder i postawił go na ławce.
Wiktionary
(1.1) kapelino, kapeluch, kapelusik, kapelutek
Wiktionary
żartobliwie: kapelusz; kapelutek, kapelusik, kapelinder, kapeluch
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) żart. kapelusz nietypowy w formie
Wiktionary
(1.1) Dziwaczne kapelina arystokratki bawiły samą królową.
Wiktionary
(1.1) kapelinder, kapeluch, kapelusik, kapelutek
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
zdrobnienie od: kapela
SJP.pl
najjaśniejsza gwiazda w gwiazdozbiorze Woźnicy; Capella; Koza
SJP.pl
Kapella (Alfa Aurigae, α Aur) – najjaśniejsza gwiazda w konstelacji Woźnicy i zarazem szósta pod względem jasności gwiazda na nocnym niebie. Jest oddalona od Słońca o około 43 lata świetlne.
Wikipedia
dawniej: kapelmistrz
SJP.pl
dyrygent kapeli, orkiestry wojskowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) muz. muzyk kierujący chórem, kapelą lub orkiestrą, dyrygent
Wiktionary
Kapelmistrz (Kapellmeister) – urzędnik dworski odpowiedzialny za rozrywki muzyczne, nadzór nad wykonawcami oraz dostarczanie nowych utworów.
Do XVI wieku zwykle chodziło o muzykę sakralną (fr. chapelle, niem. Kapelle –„kaplica”) później funkcja ta kojarzyła się przede wszystkim z muzyką świecką.
Wikipedia
IPA: kaˈpɛlmʲisṭʃ, AS: kapelmʹisṭš
Wiktionary
rzecz. kapelmistrzostwo n., kapelmistrzowanie n.
czas. kapelmistrzować ndk.
przym. kapelmistrzowski
Wiktionary
stanowisko, funkcja kapelmistrza (dyrygenta kapeli, orkiestry wojskowej)
SJP.pl
rzadko: dyrygować orkiestrą, chórem lub kapelą
SJP.pl
w gwarze złodziejskiej: szynk, gospoda
SJP.pl
zgrubienie od: kapelusz; kapelusisko, kapeluszysko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) lwów. kapelusz
Wiktionary
Kapeluch (ukr. Капелюх) – wieś na Ukrainie w rejonie lwowskim (wcześniej w rejonie żółkiewskim) obwodu lwowskiego.
Wikipedia
przypominający duży kapelusz, podobny do dużego kapelusza
SJP.pl
przymiotnik od: kapeluch
SJP.pl
mały kapelusz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: kapelusz
(1.2) mały kapelusz
Wiktionary
(1.1) Przed przyjęciem Ania założyła swój najładniejszy kapelusik.
(1.2) W tym kapelusiku nie jest ci do twarzy.
Wiktionary
IPA: ˌkapɛˈluɕik, AS: kapeluśik
Wiktionary
rzecz. kapelutek mrz., kapelusz mrz., kapelusznik mos., kapeluszniczka ż., kapelusznictwo n.
przym. kapeluszowy, kapeluszniczy, kapeluszowaty
Wiktionary
przymiotnik od: kapelusik
SJP.pl
zgrubienie od: kapelusz; kapeluch, kapeluszysko
SJP.pl
1. nakrycie głowy
2. (w botanice) górna część owocnika grzyba wytwarzająca zarodniki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) odzież. rodzaj nakrycia głowy o różnym kształcie, najczęściej z płaskim rondem i częścią wypukłą (główką) pośrodku;
(1.2) mikol. górna część owocnika grzybów kapeluszowych (podstawczaków);
Wiktionary
Kapelusz (śrdw. łac. capellus) – nakrycie głowy składające się z płaskiego, otokowego ronda oraz wypukłej główki, wykonywane z różnorodnych materiałów.
Nakrycia te wytwarzane są tak z filcu czy skóry, jak i z tkanin lub z roślinnej słomki. Mogą być zarówno damskie (często zdobione dodatkami), jak i męskie (przeważnie z typową główką i rondem), a ich kształt i fason często ściśle nawiązuje do mody danej epoki.
Wikipedia
(1.1) Wiatr zdmuchnął Sewerynowi kapelusz z głowy.
(1.2) Mrówka chodzi po kapeluszu muchomora.
Wiktionary
IPA: kaˈpɛluʃ, AS: kapeluš
Wiktionary
rzecz. kapelusznik mos., kapeluszniczka ż., kapelusznictwo n.
:: zdrobn. kapelusik mrz., kapelutek mrz.
przym. kapeluszowaty, kapeluszowy, kapeluszniczy
Wiktionary
(1.1) stpol. gwara. kłobuk
Wiktionary
rzemiosło kapelusznika
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) rzem. wyrób kapeluszy;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Po wojnie wuj trudnił się kapelusznictwem.
Wiktionary
rzecz. kapelutek mrz., kapelusz mrz., kapelusik mrz., kapelusznik mos., kapeluszniczka ż.
przym. kapeluszniczy, kapeluszowaty, kapeluszowy
Wiktionary
przestarzale: kobieta zajmująca się projektowaniem i tworzeniem damskich nakryć głowy; modystka, modniarka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rzem. rzemieślniczka wytwarzająca kapelusze
Wiktionary
(1.1) U naszej cieszyńskiej kapeluszniczki sprawiłam sobie kapelusik na pogrzeby.
Wiktionary
rzecz. kapelusik mrz., kapelusz mrz., kapelusznictwo n., kapelutek mrz.
:: fm. kapelusznik mos.
przym. kapeluszniczy, kapeluszowaty, kapeluszowy
Wiktionary
(1.1) modystka
Wiktionary
dotyczący kapelusznictwa
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kapelusznictwem, dotyczący kapelusznictwa
przymiotnik dzierżawczy
(2.1) należący do kapeluszników
Wiktionary
(1.1) Po wojnie wuj otwarł zakład kapeluszniczy w Cieszynie.
Wiktionary
rzecz. kapelutek mrz., kapelusz mrz., kapelusik mrz., kapelusznictwo n., kapelusznik mos., kapeluszniczka ż.
przym. kapeluszowaty, kapeluszowy
Wiktionary
osoba zajmująca się tworzeniem lub przerabianiem kapeluszy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rzem. wytwórca kapeluszy
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) stpol. łow. bardzo stary odyniec
Wiktionary
(1.1) Obok nas ma swój zakład kapelusznik.
Wiktionary
rzecz. kapelusik m., kapelusz mrz., kapelusznictwo n., kapelutek m.
:: fż. kapeluszniczka ż.
przym. kapeluszowy, kapeluszniczy, kapeluszowaty
Wiktionary
przymiotnik od: kapelusznik
SJP.pl
przypominający kapelusz, podobny do kapelusza
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przypominający kształtem kapelusz
Wiktionary
rzecz. kapelutek mrz., kapelusz mrz., kapelusik mrz., kapelusznik mos., kapelusznictwo n., kapeluszniczka ż.
przym. kapeluszniczy, kapeluszowy
Wiktionary
tyczący się kapelusza
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) w kształcie kapelusza
(1.2) posiadający kapelusz
Wiktionary
rzecz. kapelutek mrz., kapelusz mrz., kapelusik mrz., kapelusznik mos., kapelusznictwo n., kapeluszniczka ż.
przym. kapeluszowaty, kapeluszniczy
Wiktionary
zgrubienie od: kapelusz; kapelusisko, kapeluch
SJP.pl
żartobliwie: kapelusz; kapelusik, kapelinder, kapelino, kapeluch
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pot. żart. kapelusz przede wszystkim dziwaczny lub fikuśny w swej formie
(1.2) żart. kapelusz grzyba
Wiktionary
(1.1) Brytyjskie arystokratki w swych śmiesznych kapelutkach zawsze kiwały głowami na widok nieboszczki monarchini.
(1.2) Marynowane kapelutki maślaków szybko znikały w ustach młodzika.
Wiktionary
rzecz. kapelusik mrz., kapelusz mrz., kapelusznictwo n., kapelusznik mos., kapeluszniczka ż.
przym. kapeluszniczy, kapeluszowaty, kapeluszowy
Wiktionary
(1.1) kapelinder, kapelino, kapeluch, kapelusik, kapelusz
(1.2) czapeczka, kapeluch, kapelusz
Wiktionary
zdrobnienie od: kapka
SJP.pl
członek Komunistycznej Partii Polski (KPP); KPP-owiec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. polit. pot. członek Komunistycznej Partii Polski
Wiktionary
(1.1) Dzienników nie zostawili jednak ani inteligenci z PPS, Cyrankiewicz czy Rapacki, ani erudyta Żółkiewski czy kapepowiec Werfel, skazany po raz pierwszy za komunizm w 1923 roku, wykupiony za kaucją przez bogatego tatę i wysłany do Wiednia na studia.
Wiktionary
przym. kapepowski
Wiktionary
związany z KPP (Komunistyczną Partią Polski), należący do KPP; KPP-owski
SJP.pl
rozbójnik morski, pirat; korsarz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. armator lub dowódca, również członek załogi uzbrojonego statku handlowego, walczący na własny koszt i ryzyko w służbie swego mocodawcy prowadzącego wojnę na morzu;
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) hist. korsarz
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) pirat
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kaperstwo
przym. kaperski
czas. skaperować, kaperować
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) privateer, corsair
* esperanto: (1.1) kaperisto, korsaro
* niemiecki: (1.1) Kaper m.
źródła.
== kaper (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) kaper, kaperski
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz. kaperstwo
przym. kaperski
czas. skaperować, kaperować
Wiktionary
(1.1) hist. korsarz
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Kapera – wieś w Estonii, w prowincji Võru, w gminie Vastseliina.
Wikipedia
1. zajęcie kapra; korsarstwo;
2. zawór Schradera stosowany w dętkach samochodowych
SJP.pl
Zawór Schradera (ang. Schrader valve) – rodzaj zaworu skonstruowanego przez Augusta Schradera i opatentowanego w Stanach Zjednoczonych w 1893 r., stosowany w części dętek rowerowych oraz w niemal wszystkich dętkach i felgach samochodowych – stąd też potocznie określany jako „wentyl samochodowy”, zwany również zaworem amerykańskim (ang. American valve lub AV).
Wikipedia
czasownik przechodni niedokonany (dk. skaperować)
(1.1) nieuczciwie pozyskiwać do własnej ekipy członka konkurencyjnej jednostki
(1.2) zjednywać sobie popleczników
(1.3) żegl. niszczyć statki nieprzyjacielskie
Wiktionary
rzecz. kaper mos. mrz., kaperownictwo n., kaperstwo n.
przym. kaperski
czas. skaperować
Wiktionary
przeciąganie kogoś na swoją stronę nieuczciwie; pozyskiwanie kogoś w sposób nieuczciwy
SJP.pl
człowiek nieuczciwie przeciągający kogoś na swoją stronę
SJP.pl
wynajmowanie przez państwo prywatnej jednostki pływającej z załogą i upoważnianie jej dowódcy do prowadzenia działań wojennych; korsarstwo
SJP.pl
Wikipedia
pozyskiwanie kogoś w nieuczciwy sposób; kapernictwo
SJP.pl
francuska dynastia
SJP.pl
Kapetyngowie – przyjęta w historiografii nazwa francuskiego rodu królewskiego panującego we Francji od 987 roku do 1848, z krótką przerwą w okresie rewolucji francuskiej i I Cesarstwa. Ponadto linie boczne królów francuskich zasiadały na tronach wielu krajów europejskich, a także Brazylii. Współcześnie panującymi członkami rodu są król Hiszpanii Filip VI oraz Henryk, wielki książę Luksemburga.
Wikipedia
[czytaj: kapeWU] słowo potoczne, używane w formie pytania, znaczące tyle co: rozumiesz? kapujesz?
SJP.pl
wykrzyknik
(1.1) slang. przest. rozumiesz?
Wiktionary
IPA: ka‿pɛ‿ˈvu, AS: ka‿pe‿vu
Wiktionary
czas. kapować ndk.
Wiktionary
(1.1) kapujesz? kumasz? czaisz? jarzysz? kminisz?
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) śrpol. kropla, kapka
(1.2) gwara. miejsce, w którym kapie woda
Wiktionary
IPA: ˈkapʲja, AS: kapʹi ̯a
Wiktionary
największe zwierzę ziemno-wodne, z rzędu gryzoni, żyjące nad brzegami rzek Ameryki Południowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. nazwa systematyczna|Hydrochoerus|ref=tak., rodzaj gryzoni z rodziny kawiowatych;
(1.2) zool. zwierzę z rodzaju kapibara (1.1)
Wiktionary
Kapibara (Hydrochoerus) – rodzaj ssaków z podrodziny kapibar (Hydrochoerinae) w obrębie rodziny kawiowatych (Caviidae).
Wikipedia
IPA: ˌkapʲiˈbara, AS: kapʹibara
Wiktionary
dawniej: habit, kaptur
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
1. kąpanie się lub kogoś w wannie;
2. woda zwykła lub mineralna lub inna ciecz przeznaczona do kąpania;
3. moczenie czegoś w odpowiednich płynach w celu wywołania określonych reakcji; roztwór służący do tego celu;
4. przebywanie lub zabawa w zbiornikach wodnych dla sportu lub przyjemności
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kąpanie kogoś, kąpanie się
(1.2) woda przygotowana do kąpania lub woda, do której się wchodzi
(1.3) chem. techn. trzymanie czegoś w specjalnie przygotowanym roztworze dla wywołania pożądanej reakcji
(1.4) chem. techn. roztwór przygotowany do zanurzenia w nim czegoś
Wiktionary
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
(1.1) Kąpiel w rzece surowo wzbroniona.
(1.2) Dla odprężenia przygotował kąpiel z ziołami.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃mpʲjɛl, AS: kõmpʹi ̯el
Wiktionary
rzecz. kąpielowy mos., kąpielisko n., kąpielówki lm nm., Kąpiółka ż.
przym. kąpielowy, kąpieliskowy
czas. kąpać ndk., wykąpać dk.
Wiktionary
(1.1) kąpanie
Wiktionary
1. zespół urządzeń umożliwiających kąpanie się; łaźnia;
2. miejscowość nadmorska lub posiadająca naturalne źródła; uzdrowisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) turyst. sport. część akwenu przeznaczona do kąpieli
(1.2) turyst. miejscowość położona nad wodą, w miejscu dogodnym do kąpieli i plażowanieażowania, często odwiedzana przez turystów, letników i plażowiczów
Wiktionary
Kąpielisko – oznakowany fragment wód powierzchniowych, wykorzystywany przez dużą liczbę osób kąpiących się. Najczęściej są ustanawiane przy naturalnych zbiornikach wodnych, jak jeziora, morza lub rzeki. Na strzeżonych kąpieliskach o bezpieczeństwo osób kąpiących się dbają ratownicy wodni.
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃mpʲjɛˈlʲiskɔ, AS: kõmpʹi ̯elʹisko
Wiktionary
rzecz. kąpiel ż., kąpielówki nmos., kąpiółka ż., kąpielowa ż., kąpanie n., skąpanie n., wykąpanie n., Kąpiel ż.
czas. kąpać ndk., wykąpać dk., skąpać dk.
przym. kąpielowy, kąpieliskowy
Wiktionary
przymiotnik od: kąpielisko
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przym. od kąpielisko
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mpʲjɛlʲiˈskɔvɨ, AS: kõmpʹi ̯elʹiskovy
Wiktionary
rzecz. kąpielisko, kąpiel
czas. kąpać
Wiktionary
pracowniczka sanatorium przygotowująca kąpiele lecznicze dla pacjentów
SJP.pl
1. człowiek kąpiący się w morzu, rzece itp.;
2. dawniej: człowiek przebywający w uzdrowisku, zwłaszcza w miejscowościach kąpieliskowych; kuracjusz
SJP.pl
1. kobieta kąpiąca się w morzu, rzece itp.;
2. dawniej: kobieta przebywająca w uzdrowisku, zwłaszcza w miejscowościach kąpieliskowych; kuracjuszka
SJP.pl
krótkie spodenki lub majtki do kąpania się, plażowania itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) krótkie spodenki męskie zakładane do kąpieli
Wiktionary
Kąpielówki – męski/chłopięcy strój (zasłaniający intymne części ciała), służący do pływania lub wypoczynku rekreacyjnego. Są to najczęściej same majtki, które wykonane są zwykle z poliestru lub lycry.
Odzież ta dzieli się następująco:
Wikipedia
(1.1) Wczoraj Rafał mi opowiadał, jak podczas wycieczki szkolnej do parku wodnego na jednej z najwyższych zjeżdżalni było tak szybko, że aż mu kąpielówki zleciały. Sam nie wie, jak to się stało!
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mpʲjɛˈlufʲci, AS: kõmpʹi ̯elufʹḱi
Wiktionary
rzecz. kąpiel ż., kąpiółka ż., Kąpiółka ż., kąpielisko n., kąpielowy mos., kąpanie n., wykąpanie n., skąpanie n.
czas. kąpać ndk., wykąpać dk., skąpać dk.
przym. kąpielowy, kąpielówkowy
Wiktionary
(1.1) spodenki kąpielowe; gw-pl|Górny Śląsk|badki, batki.
Wiktionary
przymiotnik od: kąpiel
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kąpielą, dotyczący kąpieli
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) pracownik sanatorium przygotowujący kąpiele lecznicze dla pacjentów
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mpʲjɛˈlɔvɨ, AS: kõmpʹi ̯elovy
Wiktionary
rzecz. kąpiel ż., Kąpiółka ż., kąpielówki nmos., kąpanie n., wykąpanie n., skąpanie n.
:: fż. kąpielowa ż.
czas. kąpać ndk., wykąpać dk., skąpać dk.
Wiktionary
zdawkowa moneta Azerbejdżanu (100 kapików = 1 manat azerbejdżański); gopik
SJP.pl
Kapik lub kapa – kobiece nakrycie głowy w XVIII w. Tak nazywano zarówno wszelkie zimowe czapki z "materii bogatych" i futer jak i letnie nakrycia z ciężkich jedwabi, płótna pokrytego wypukłym haftem, galonami i koronkami.
Wikipedia
1. rurka szklana o bardzo małym przekroju, w której następuje zjawisko włoskowatości;
2. najwęższe naczynie krwionośne;
3. szczelina w skale
SJP.pl
Kapilara – rurka tak cienka, że praktycznie cała przepływająca przez nią ciecz znajduje się w polu oddziaływania sił związanych z jej ściankami i cieczy bezpośrednio przylegającej do ścianek, w wyniku czego prędkość poruszania się cząsteczek silnie zależy od odległości od ścianek (profil paraboliczny). W kapilarnych kolumnach do chromatografii gazowej praktycznie wszystkie cząsteczki przepływającego gazu znajdują się w polu oddziaływania fazy stacjonarnej (na przykład cieczy pokrywającej wewnętrzne ścianki rurki).
Wikipedia
zdolność do podciągania cieczy przez kapilary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kapilarne
Wiktionary
Zjawiska kapilarne – szereg zjawisk związanych z zachowaniem par i cieczy, a pojawiających się dla wielu obiektów o małym wymiarze charakterystycznym (np. rurki kapilarne, porowate powierzchnie) i silnie zależne od tego wymiaru, przy kącie zwilżania powyżej 90 stopni. W zależności od kąta zwilżania zjawisko może się pojawiać lub zanikać, promień rurki kapilarnej ma wpływ na wysokość podsiąkania.
Wikipedia
rzecz. kapilara ż.
przym. kapilarny
przysł. kapilarnie
Wiktionary
włoskowaty, cienki
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący kapilary
Wiktionary
rzecz. kapilarność ż.
Wiktionary
Kapilaroskopia – nieinwazyjna metoda diagnostyczna stosowana w medycynie polegająca na przyżyciowej ocenie przy użyciu technik powiększających, mikrokrążenia krwi w obrębie skóry i błon śluzowych. Polega na obejrzeniu naczyń włosowatych pod specjalnym mikroskopem, po uprzednim nawilżeniu badanego miejsca płynem. Wyniki badania są natychmiastowe.
Wikipedia
przymiotnik od: kapilaroskop
SJP.pl
szczypta, ociupinka
SJP.pl
profil nadany dolnej powierzchni gzymsu, płyty poziomej wystającej poza lico ściany itp., wymuszający na spływającej wodzie deszczowej opadanie przed licem budynku
SJP.pl
Wikipedia
żartobliwie: kąpiel
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. coroczna ceremonia obmywania kamiennej figurki Matki Boskiej Gidelskiej w winie, które potem rozdaje się wiernym
Wiktionary
(1.1) Jak co roku, upamiętniając wyoranie z gidelskiej ziemi malutkiej, kamiennej figurki Matki Bożej Gidelskiej, dokonano tzw. Kąpiółki.
Wiktionary
IPA: kɔ̃mˈpʲjuwka, AS: kõmpʹi ̯uu̯ka
Wiktionary
rzecz. kąpiel ż., kąpiółka ż., kąpielowa ż., kąpielowy m., kąpielówki nmos.
czas. kąpać, wykąpać, skąpać
przym. kąpielowy
Wiktionary
członek "Komitetu Paryskiego", grupy artystów plastyków, zawiązanej w 1923 r. w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) malarz, przedstawiciel nurtu kapizmu
Wiktionary
Kapizm (koloryzm) – kierunek malarstwa, który wykształcił się i zdominował polską sztukę w drugiej dekadzie dwudziestolecia międzywojennego. Nazwa utworzona od skrótu K.P. oznaczającego (pierwotnie żartobliwie) Komitet Paryski, będący stowarzyszeniem pomocy dla studentów wyjeżdżających na studia malarskie do Francji, zawiązanym w 1923 roku pod patronatem Józefa Pankiewicza na krakowskiej ASP.
Wikipedia
IPA: kaˈpʲista, AS: kapʹista
Wiktionary
rzecz. kapizm m.
:: fż. kapistka ż.
przym. kapistyczny
przysł. kapistycznie
skr. KP
Wiktionary
członkini "Komitetu Paryskiego", grupy artystów plastyków, zawiązanej w 1923 r. w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) rel. sanktuarium słowiańskie lub neosłowiańskie ze słupowych posągów bóstw ustawionych na wolnym powietrzu, ewentualnie pod zadaszeniem;
Wiktionary
Kapiszcze – w religii Słowian sanktuarium z posągami bogów stojącymi pod otwartym niebem lub zadaszeniem; kapiszcze może także otaczać krąg słupów. Oprócz kapiszcza wyróżnia się również trzebiszcze, oznaczające miejsce składania ofiar. Nazwa kapiszcze etymologicznie wywodzi się od osadzającego się kopciu z dymu, zaś trzebiszcze od słowa trzeba (ofiara).
Wikipedia
1. rodzaj spłonki;
2. nabój w broni hukowej;
3. potocznie: kaptur
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. kraw. rodzaj kaptura
(1.2) wojsk. metalowa spłonka z masą wybuchową stanowiąca zapłon w strzelbie;
(1.3) papierowa spłonka w zabawkowym pistolecie
Wiktionary
Kapiszon (z fr. capuchon – kaptur) – rodzaj spłonki wykorzystywanej w dawnej broni strzeleckiej do odpalenia ładunku miotającego. Stosowany w XIX wieku w broni rozdzielnego ładowania wykorzystującej zamki kapiszonowe.
Wikipedia
(1.1) Przyszła w kurtce z kapiszonem.
(1.3) Na kramiku odpustowym leżały zabawkowe pistolety – korkowce i na kapiszony.
Wiktionary
rzecz. kapiszonowiec mrz., kapiszonówka ż.
przym. kapiszonowy
Wiktionary
zdrobnienie od: kapiszon; kapiszonek
SJP.pl
dawna ręczna broń palna, w której używano kapiszonów do zapalania prochu w lufie; kapiszonówka, broń kapiszonowa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) wojsk. pistolet na kapiszony
Wiktionary
(1.1) W zbiorach naszego muzeum mamy kilka kapiszonowców z XVII wieku.
Wiktionary
rzecz. kapiszon mrz., kapiszonówka ż.
przym. kapiszonowy
Wiktionary
strzelba dawnego typu, w której zapalnikiem jest kapiszon nakładany na panewkę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wojsk. dawna strzelba na kapiszony
Wiktionary
(1.1) Dziedzic wypalił do niej z kapiszonówki.
Wiktionary
rzecz. kapiszon mrz., kapiszonowiec mrz.
przym. kapiszonowy
Wiktionary
przymiotnik od: kapiszon
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) wojsk. wyposażony w mechanizm na kapiszony
Wiktionary
(1.1) Karabin ten zaliczamy do broni kapiszonowej.
Wiktionary
rzecz. kapiszon mrz., kapiszonowiec mrz., kapiszonówka ż.
Wiktionary
1. rodzaj spłonki;
2. nabój w broni hukowej;
3. potocznie: kaptur
SJP.pl
zdrobnienie od: kapitał
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) typogr. litera o kształcie majuskuły (wielkiej litery), mająca wysokość minuskuły (małej litery);
(1.2) pot. zdrobn. od: kapitał
Wiktionary
Kapitaliki (łac. capitalis „główny”) – znaki (głównie litery i cyfry) o wyglądzie wersalików, ale wielkości zbliżonej do liter tekstowych bez wydłużeń górnych i dolnych.
Służą do dwóch celów:
Wikipedia
(1.1) Mamy dość tradycyjnych sposobów podkreślania drukowanych wypowiedzi: tekst możemy właśnie podkreślić, wytłuścić, pochylić, rozstrzelić, a w ostateczności napisać kapitalikami.
Wiktionary
IPA: ˌkapʲiˈtalʲik, AS: kapʹitalʹik
Wiktionary
rzecz. kapitał mrz.
Wiktionary
1. właściciel kapitału, osoba żyjąca z kapitału;
2. właściciel przedsiębiorstwa zatrudniającego pracowników
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ekon. społ. właściciel kapitału – przedsiębiorstwa będącego dla niego źródłem zysku; osoba dysponująca kapitałem
(1.2) pot. zwolennik kapitalizmu
Wiktionary
Kapitalista – właściciel kapitału.
Wikipedia
IPA: ˌkapʲitaˈlʲista, AS: kapʹitalʹista
Wiktionary
rzecz. kapitalizm m., kapitał m., kapitalizacja ż.
:: fż. kapitalistka ż.
czas. kapitalizować ndk., skapitalizować dk.
przym. kapitalistyczny
przysł. kapitalistycznie
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ekon. społ. właścicielka dysponująca własnym kapitałem
Wiktionary
(1.1) Jakiejś kapitalistce polonijnej miasto zawdzięcza powstanie tak dużej fabryki na swoim terenie.
Wiktionary
rzecz. kapitalizacja ż., kapitalizm mrz., kapitał mrz.
:: fm. kapitalista mos.
czas. kapitalizować ndk., skapitalizować dk.
przym. kapitalistyczny
przysł. kapitalistycznie
Wiktionary
przysłówek
(1.1) na sposób kapitalistyczny, zgodnie z duchem kapitalizmu
Wiktionary
rzecz. kapitał mrz., kapitalista mos., kapitalistka ż., kapitalizm mrz.
przym. kapitalistyczny
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kapitalizmem i kapitalistami, właściwy kapitalizmowi
Wiktionary
(1.1) "Kapitalistyczne świnie stają się coraz bogatsze, a robotnicy biednieją!" - krzyknął demonstrant.
Wiktionary
IPA: ˌkapʲitalʲiˈstɨt͡ʃnɨ, AS: kapʹitalʹistyčny
Wiktionary
rzecz. kapitalizm m., kapitalista m., kapitalistka ż., kapitał m.
przysł. kapitalistycznie
Wiktionary
1. wprowadzanie kapitalizmu, gospodarki wolnorynkowej;
2. obliczenie wartości majątku na podstawie przynoszonego przezeń dochodu i aktualnej wysokości stopy procentowej;
3. przekształcenie majątku w kapitał pieniężny;
4. przeliczenie okresowych płatności przyszłych okresów na jedną kwotę aktualną;
5. wartość wszystkich akcji spółki publicznej według ostatniego notowania (kapitalizacja spółki) lub wszystkich spółek notowanych na danej giełdzie (kapitalizacja giełdy);
6. kapitalizacja odsetek - dopisywanie odsetek do podstawy kapitału, co powoduje zwiększenie odsetek w następnym okresie; procent składany
SJP.pl
Wikipedia
związany z kapitalizacją
SJP.pl
system społeczno-gospodarczy opierający się na własności prywatnej, konkurencji i gospodarce rynkowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) ekon. społ. system ekonomiczny i społeczny oparty na prywatnej własności, swobodzie prowadzenia działalności gospodarczej, wolnej konkurencji, zapewniający podstawowe wolności i prawa obywatelskie;
Wiktionary
Kapitalizm – system gospodarczy oparty na prywatnej własności środków produkcji i w konsekwencji czerpania z nich zysku, oraz na swobodnym obrocie dobrami w ramach rynku; stąd też gospodarka kapitalistyczna nazywana jest również gospodarką rynkową. Swoboda działalności na rynku przejawia się w postaci wolnej przedsiębiorczości, wolnego obrotu towarami i usługami, swobodnego obrotu prawami własności, istnienia sprawnych instytucji finansowych oraz na wolnej konkurencji pomiędzy podmiotami.
Wikipedia
(1.1) Podczas debaty socjaliści zarzucili przeciwnikom brak troski o biednych, na co tamci wyjaśnili, że w kapitalizmie nikt nie jest zmuszany do pomocy innym.
Wiktionary
IPA: ˌkapʲiˈtalʲism̥, AS: kapʹitalʹism̦
Wiktionary
rzecz. kapitał m., kapitalista m., kapitalistka ż.
przym. kapitalistyczny, przedkapitalistyczny
przysł. kapitalistycznie
Wiktionary
antonimy.
(1.1) komunizm, socjalizm
hiperonimy.
(1.1) ustrój
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kapitał m., kapitalista m., kapitalistka ż.
przym. kapitalistyczny, przedkapitalistyczny
przysł. kapitalistycznie
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etym|franc|capitalisme.
uwagi.
Liczba mnoga w tabeli odmiany została podana za Słownikiem gramatycznym języka polskiego. Inne słowniki (np.: Uniwersalny słownik języka polskiego) odnotowują, że rzeczownik ten nie tworzy liczby mnogiej.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) capitalism
* arabski: (1.1) رأسمالية ż. (ra`smālíyya)
* baskijski: (1.1) kapitalismo
* bośniacki: (1.1) kapitalizam m.
* bułgarski: (1.1) капитализъм m.
* chiński standardowy: (1.1) 资本主义
* czeski: (1.1) kapitalizmus m.
* duński: (1.1) kapitalisme w.
* esperanto: (1.1) kapitalismo
* estoński: (1.1) kapitalism
* fiński: (1.1) kapitalismi
* francuski: (1.1) capitalisme m.
* gruziński: (1.1) კაპიტალიზმი (kapitalizmi)
* hindi: (1.1) पूंजीवाद m. (pū̃jīvād)
* hiszpański: (1.1) capitalismo m.
* indonezyjski: (1.1) kapitalisme
* interlingua: (1.1) capitalismo
* irlandzki: (1.1) caipitleachas m., rachmasaíocht ż.
* islandzki: (1.1) auðhyggja ż., auðvald n.
* japoński: (1.1) furi|資本主義|しほんしゅぎ.
* jidysz: (1.1) קאַפּיטאַליזם m. (kapitalizm)
* koreański: (1.1) 자본주의
* kurmandżi: (1.1) kapîtalîzm ż.
* laotański: (1.1) ລະບອບທຶນນິຍົມ
* litewski: (1.1) kapitalizmas m.
* łaciński: (1.1) capitalismus m.
* łotewski: (1.1) kapitālisms m.
* niderlandzki: (1.1) kapitalisme n.
* niemiecki: (1.1) Kapitalismus m.
* norweski (bokmål): (1.1) kapitalisme m.
* norweski (nynorsk): (1.1) kapitalisme m.
* nowogrecki: (1.1) καπιταλισμός m., κεφαλαιοκρατία ż. (kefalaiokratía)
* ormiański: (1.1) կապիտալիզմ (k'apitalizm)
* pendżabski: (1.1) ਪੂੰਜੀਵਾਦ m. (pūṃjīvāda)
* perski: (1.1) سرمایهداری
* polski język migowy: PJM-ukryj| (1.1) {{PJM|kapitalizm.}}
* portugalski: (1.1) capitalismo m.
* rosyjski: (1.1) капитализм m.
* rumuński: (1.1) capitalism n.
* serbski: (1.1) капитализам m.
* słowacki: (1.1) kapitalizmus m.
* słoweński: (1.1) kapitalizem m.
* szwedzki: (1.1) kapitalism w.
* tajski: (1.1) ระบบทุนนิยม
* turecki: (1.1) kapitalizm, anamalcılık
* tybetański: (1.1) མ་རྩའི་རིང་ལུགས (ma rtsa'i ring lugs)
* ukraiński: (1.1) капіталізм m.
* węgierski: (1.1) kapitalizmus
* wietnamski: (1.1) chủ nghĩa tư bản
* włoski: (1.1) capitalismo m.
źródła.
== kapitalizm (język krymskotatarski.) ==
ortografie.
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) kapitalizm
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
zamieniać dobra na kapitał (pieniądze), sprzedawać, pozbywać się czegoś w celu pozyskania gotówki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kapitalizować.
Wiktionary
rzecz. kapitał m., kapitalizacja ż.
czas. kapitalizować ndk.
przym. kapitałowy, kapitalizacyjny
Wiktionary
środowiskowo: remont kapitalny
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: kapitalny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kapitalne; cecha tych, którzy są kapitalni
Wiktionary
przym. kapitalny
przysł. kapitalnie
Wiktionary
1. bardzo ważny, zasadniczy podstawowy;
2. bardzo dobry lub bardzo duży; świetny, okazały;
3. w łowiectwie, o zwierzęciu: duży i silny; dorodny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) neol. geol. epoka geologiczna zdominowana przez wpływ kapitalizmu;
Wiktionary
Kapitalocen, Kapitałocen (ang. capitalocene) – proponowana epoka geologiczna, będąca główną alternatywą wobec pojęcia antropocenu, w której główną siłą geologiczną stał się człowiek. Kapitalocen, w odróżnieniu od antropocenu, w swojej nazwie za zmiany geologiczne obwinia konkretnie działania kapitalizmu i najbogatszej części społeczeństwa, które prowadzą do eksploatacji zasobów naturalnych. Pojęcie kapitalocenu spopularyzował profesor socjologii Uniwersytetu Binghamton, Jason W. Moore.
Wikipedia
rzecz. kapitałocen
Wiktionary
1. dowódca statku albo jachtu;
2. dowódca samolotu pasażerskiego;
3. najwyższy stopień oficerów młodszych we wszystkich rodzajach sił zbrojnych; oficer mający ten stopień;
4. kierownik drużyny sportowej w czasie zawodów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) wojsk. stopień oficerski, między porucznikiem a majorem;
(1.2) mar. żegl. dowódca cywilnego statku wodnego lub samolotu
(1.3) sport. gracz reprezentujący całą swoją drużynę
(1.4) drugi stopień oficerski w Państwowej Straży Pożarnej
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) geol. trzeci, najmłodszy wiek gwadalupu (środkowego permu), trwający 265,8 – 260,4 milionów lat temu;
rzeczownik, rodzaj żeński
(3.1) kobieta kapitan (1.1-4)
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Szeregowy bardzo bał się swojego kapitana.
(1.2) Stara morska zasada mówi, że kapitan schodzi ostatni z tonącego statku.
(1.3) Jurek był kapitanem szkolnej drużyny koszykówki.
Wiktionary
IPA: kaˈpʲitãn, AS: kapʹitãn
Wiktionary
rzecz. kapitanat mrz., kapitana ż., kapitania ż., kapitanowa ż., kapitanówna ż.
przym. kapitański
skr. kpt.
Wiktionary
(1.1) rotmistrz
(1.2) dowódca
Wiktionary
dawniej: okręt dowódcy lub admirała; mała galera prowadzona przez naczelnego oficera dowodzącego galerami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) mar. żegl. władze portu;
(1.2) mar. siedziba kapitanatu (1.1)
(1.3) sport. komisja sportowa danej dyscypliny
Wiktionary
(1.1) Ustawa z 31 stycznia 1980 rozszerzyła zakres używania flagi także na kapitanaty i bosmanaty portów.
Wiktionary
rzecz. kapitan mos., kapitana ż., kapitania ż., kapitanowa ż., kapitanówna ż.
przym. kapitański
Wiktionary
Kapitania lub Kapitania generalna (hiszp. capitanía general, port. capitania-geral) - jednostka administracyjna dawnych terytoriów zamorskich Hiszpanii i Portugalii (np. kapitanie kolonialnej Brazylii), na czele której stał kapitan generalny.
Wikipedia
1. kobieta kapitan;
2. nadbudówka na pomoście okrętu
SJP.pl
kapitan z żoną
SJP.pl
małżonka kapitana
SJP.pl
dawniej: córka kapitana
SJP.pl
przymiotnik od: kapitan
SJP.pl
bezmyślne słuchanie się autorytetów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) psych. bezkrytyczne wierzenie w nieomylność autorytetu, przejawiające się nieanalizowaniem słuszności podejmowanych przez niego decyzji lub niekorygowaniem zauważonych jego błędów na skutek wierzenia, że nie może się on mylić
Wiktionary
(1.1) W istocie, zaniepokojenie tym zjawiskiem przybrało przed laty takie rozmiary, że jedna z czołowych linii lotniczych przeprowadziła doświadczenie mające na celu określenie zasięgu kapitanozy w szeregach jej własnych pracowników.
Wiktionary
IPA: ˌkapʲitãˈnɔza, AS: kapʹitãnoza
Wiktionary
odnoszący się do kapitana
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kapitanem, dotyczący kapitana
Wiktionary
(1.1) Mac Dougal stanął na mostku kapitańskim; natychmiast zaczął wydawać rozkazy.
(1.1) Obóz skończył się tradycyjną dla drużyn wodnych uroczystą kolacją kapitańską, przygotowywaną przez uczestników.
Wiktionary
IPA: ˌkapʲiˈtãj̃sʲci, AS: kapʹitãĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. kapitan mos., kapitanat mrz.
Wiktionary
kapitanostwo;
1. kapitan (żołnierz) z żoną;
2. kapitan (osoba kierująca załogą statku) z żoną
SJP.pl
1. majątek, zasoby (zwykle pieniędzy)
2. potocznie o osobach dysponujących wielkimi sumami pieniędzy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) ekon. bank. praw. majątek, zasoby (zwykle pieniędzy)
(1.2) przen. niematerialna wartość, zasób do wykorzystania
(1.3) ekon. osoby lub instytucje dysponujące wielkimi sumami pieniędzy
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) – Zobaczysz, za rok o tej porze będę miał sieć hoteli. – Baju, baju, będziesz w raju, nie masz pojęcia, jakiego to wymaga kapitału.
Wiktionary
IPA: kaˈpʲitaw, AS: kapʹitau̯
Wiktionary
rzecz. kapitalizm m., kapitalista m., kapitała ż.
:: zdrobn. kapitalik m.
przym. kapitalistyczny, kapitałowy, kapitalny
przysł. kapitalistycznie
Wiktionary
starorzymskie pismo z dużych liter
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) poligr. najstarsza forma majuskuły;
Wiktionary
Kapitała – najstarsza forma majuskuły, od której wywodzą się wszystkie późniejsze rodzaje pisma łacińskiego. Jej nazwa jest późniejsza i pochodzi od łacińskiego słowa caput (głowa), bo takim liternictwem pisano nagłówki (capita) tekstów.
Wikipedia
(1.1) Najdoskonalsza forma kapitały monumentalnej powstała w I i II wieku naszej ery i stała się prototypem wszystkich form i odmian liter majuskułowych dzisiejszej antykwy.
Wiktionary
IPA: ˌkapʲiˈtawa, AS: kapʹitau̯a
Wiktionary
przym. kapitałowy
rzecz. kapitał mrz.
Wiktionary
rodzaj tasiemki używanej w introligatorstwie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) druk. kawałek płótna zakończający po obu stronach grzbiet szytej książki;
Wiktionary
Kapitałka – rodzaj tkaniny introligatorskiej w postaci tasiemki szerokości 13–15 mm z wyraźnie pogrubionym jednym z brzegów, zwanym lamówką, o grubości około 2 mm, chroni krawędź bloku książki.
Kapitałka jest naklejana na oba końce grzbietu wkładu (w główce i nóżkach) w oprawach złożonych składających się z większej liczby składek (zwykle powyżej 10 arkuszy). Służy do mechanicznego wzmocnienia oprawy, stanowiąc jednocześnie element ozdobny, zakrywający widok na krawędź grzbietu wkładu z widocznym jego klejeniem i szyciem. Elementem zakrywającym jest właśnie lamówka.
Wikipedia
(1.1) Oprócz omówionych już materiałów w introligatorstwie używa się jeszcze nici, drutu, merli i kapitałek.
Wiktionary
IPA: ˌkapʲiˈtawka, AS: kapʹitau̯ka
Wiktionary
osoba lub firma pożyczająca od kogoś środki kapitałowe
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ekon. relacja pomiędzy wartością kapitału i środków produkcji zużytych podczas produkcji do wartości wytworzonych w za ich pomocą dóbr
Wiktionary
Kapitałochłonność – to ilość kapitału (np. środków trwałych) w relacji do innych czynników produkcji (np. pracy), niezbędna do osiągnięcia określonego poziomu produkcji. Termin ten może być używany w odniesieniu do produkcji w pojedynczym przedsiębiorstwie, całym sektorze, branży, czy też w odniesieniu do danej gospodarki narodowej.
Wikipedia
IPA: ˌkapʲitawɔxˈwɔ̃nːɔɕt͡ɕ, AS: kapʹitau̯oχu̯õ•ność
Wiktionary
przym. kapitałochłonny
Wiktionary
pochłaniający kapitał
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) wymagający relatywnie dużej ilości kapitału lub innych środków trwałych dla osiągnięcia określonego efektu gospodarczego
Wiktionary
(1.1) - Przemysł tytoniowy jest zyskowny, ale także wyjątkowo kapitałochłonny.
Wiktionary
IPA: ˌkapʲitawɔˈxwɔ̃nːɨ, AS: kapʹitau̯oχu̯õ•ny
Wiktionary
rzecz. kapitałochłonność ż.
Wiktionary
1. przymiotnik od: kapitał;
2. przymiotnik od: kapitała
SJP.pl
wieńcząca część kolumny, filara lub pilastra; głowica
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) archit. ozdobne zwieńczenie kolumny lub pilastra;
Wiktionary
Kapitel (głowica) – najwyższa, wieńcząca część kolumny, filaru lub pilastra, będąca pośrednim członem konstrukcyjnym między podporą (np. trzonem kolumny) – od której jest szersza, co zapewnia bardziej stabilną konstrukcję całości – oraz elementami dźwiganymi (np. belkowaniem). Ze względu na swoje usytuowanie głowica pełni także funkcje dekoracyjne.
Wikipedia
(1.1) Na wystawie prezentowane są kapitele i inne elementy architektoniczne pochodzące z Faras.
Wiktionary
IPA: kaˈpʲitɛl, AS: kapʹitel
Wiktionary
czas. kapitelować ndk./dk.
rzecz. kapitelowanie n.
Wiktionary
(1.1) głowica
Wiktionary
dawniej: ozdabiać kolumny kapitelami
SJP.pl
czasownik przechodni dwuaspektowy
(1.1) daw. wieńczyć kolumny kapitelami
Wiktionary
rzecz. kapitel mrz., kapitelowanie n.
Wiktionary
1. wzgórze w Rzymie;
2. siedziba Kongresu Stanów Zjednoczonych, dwuizbowego parlamentu USA
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. wzgórze w Rzymie;
(1.2) archit. hist. siedziba Kongresu Stanów Zjednoczonych;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Od początków Rzymu Kapitol był twierdzą i sanktuarium oraz symbolem miasta.
Wiktionary
IPA: kaˈpʲitɔl, AS: kapʹitol
Wiktionary
przym. kapitoliński
Wiktionary
przymiotnik od: Kapitol (wzgórze w Rzymie)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kapitolem, dotyczący Kapitolu, pochodzący z Kapitolu
Wiktionary
(1.1) Mamy widokówkę z „Wilczycą kapitolińską”.
Wiktionary
rzecz. Kapitol m.
Wiktionary
umowa poddania się nieprzyjacielowi bezwarunkowo lub pod pewnymi warunkami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zaprzestanie walki, poddanie się wrogowi
(1.2) rezygnacja ze swoich zamiarów, przyznanie racji stronie przeciwnej
(1.3) warunki poddania się
Wiktionary
Kapitulacja (z łac. capitulatio od capitulum "nagłówek" zdrobnienie od caput "głowa") – umowa poddania się przeciwnikowi pod pewnymi warunkami lub bezwarunkowo.
Kapitulacja może dotyczyć części lub całości sił zbrojnych. Kapitulacja wszystkich sił zbrojnych kończy działania wojenne, na przykład działania wojenne z III Rzeszą podczas II wojny światowej zostały zakończone na podstawie aktu bezwarunkowej kapitulacji, podpisanej 8 maja 1945 przez przedstawicieli naczelnego dowództwa niemieckiego.
Wikipedia
(1.1) Na znak kapitulacji wywiesili na wieży białą flagę.
(1.2) Miał słabe argumenty, więc jego kapitulacja była nieuchronna.
(1.3) Dowódca armii podpisał akt kapitulacji.
Wiktionary
IPA: ˌkapʲituˈlat͡sʲja, AS: kapʹitulacʹi ̯a
Wiktionary
czas. kapitulować ndk.
rzecz. kapitulowanie n., kapitulant mos.
przym. kapitulacyjny, kapitulancki
Wiktionary
związany z kapitulacją
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kapitulacją, dotyczący kapitulacji, poddania się
Wiktionary
rzecz. kapitulowanie n., kapitulacja ż., skapitulowanie n., kapitulacja ż., kapitulanctwo n., kapitulant m., kapitulantka ż.
czas. kapitulować ndk., skapitulować dk.
przym. kapitulancki
Wiktionary
związany z kapitulantem
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki jak kapitulant, osoba łatwo poddająca się, łatwo popadająca w rezygnację
Wiktionary
rzecz. kapitulant mos., kapitulacja ż., kapitulowanie n., skapitulowanie n.
czas. kapitulować ndk., skapitulować dk.
przym. kapitulacyjny
przysł. kapitulancko
Wiktionary
1. osoba łatwo poddająca się, rezygnująca w obliczu trudności;
2. strona konfliktu, która poddała się nieprzyjacielowi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) człowiek skłonny do kapitulowania, łatwo ustępujący przed trudnościami
(1.2) wojsk. strona konfliktu, która poddaje się
Wiktionary
IPA: ˌkapʲiˈtulãnt, AS: kapʹitulãnt
Wiktionary
rzecz. kapitulanctwo n., kapitulacja ż., kapitulowanie n., skapitulowanie n.
czas. kapitulować ndk., skapitulować dk.
przym. kapitulancki, kapitulacyjny
Wiktionary
(1.2) przegrany
Wiktionary
1. pomieszczenie zakonne, w którym zbiera się kapituła zakonu;
2. zasady prawa kanonicznego dla danej diecezji, spisane rozdziałami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rel. archit. pomieszczenie klasztorne, służące zakonnikom za miejsce zebrań;
(1.2) hist. praw. kodeks prawny z czasów Karola Wielkiego i jego następców
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. kapituła ż.
Wiktionary
ustawy królewskie w państwie frankijskim z czasów Karolingów regulujące sprawy kościelne i świeckie
SJP.pl
1. dotyczący kapituły;
2. wikariusz kapitulny - duchowny wybrany przez kapitułę katedralną w celu czasowego zarządzania diecezją w wypadku śmierci ordynariusza
SJP.pl
1. poddać się, poddawać się, zaprzestać, zaprzestawać walki;
2. książkowo, przenośnie: zrezygnować, rezygnować z czegoś z powodu przeszkód
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. skapitulować)
(1.1) poddawać się wrogowi poprzez zaniechanie walk i ustalanie, a potem podpisanie warunków poddania się
(1.2) odstępować od swoich planów z powodu trudności
Wiktionary
rzecz. kapitulacja ż., kapitulant mos., kapitulowanie
czas. skapitulować dk.
przym. kapitulacyjny, kapitulancki
Wiktionary
(1.1) poddawać się
(1.2) poddawać się, rezygnować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kapitulować.
Wiktionary
rzecz. skapitulowanie n., kapitulacja ż., kapitulanctwo n., kapitulant m., kapitulantka ż.
czas. kapitulować ndk., skapitulować dk.
przym. kapitulacyjny, kapitulancki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) stpol. rozdział
Wiktionary
IPA: ˌkapʲiˈtulũm, AS: kapʹitulũm
Wiktionary
1. kolegium honorowe nadające pewne ordery i odznaczenia;
2. w Kościele katolickim:
a) zespół kanoników przy katedrze lub kolegiacie;
b) posiedzenie tego zespołu kanoników;
c) miejsce posiedzenia zespołu kanoników;
d) rada przełożonych zakonnych i delegatów z prowincji lub całego zakonu;
e) zjazd tej rady
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kośc. praw. organ kolegialny w Kościele katolickim złożony z duchownych;
(1.2) praw. organ kolegialny stojący na straży honoru orderu;
Wiktionary
Kapituła – organ kolegialny w Kościele katolickim złożony z duchownych.
Wikipedia
(1.1) W naszej prowincji zakonnej miała miejsce w zeszłym roku kapituła, podczas której wybrano prowincjała.
(1.1) Na ostatniej kapitule domowej bracia ustalili harmonogram celebracji wielkopiątkowych.
(1.2) Jedynym polskim orderem, który nie posiada swojej kapituły, jest Order Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej.
Wiktionary
rzecz. kapitularz m.
przym. kapitulny
Wiktionary
kierunek w polskim malarstwie okresu międzywojennego; koloryzm
SJP.pl
Kapizm (koloryzm) – kierunek malarstwa, który wykształcił się i zdominował polską sztukę w drugiej dekadzie dwudziestolecia międzywojennego. Nazwa utworzona od skrótu K.P. oznaczającego (pierwotnie żartobliwie) Komitet Paryski, będący stowarzyszeniem pomocy dla studentów wyjeżdżających na studia malarskie do Francji, zawiązanym w 1923 roku pod patronatem Józefa Pankiewicza na krakowskiej ASP.
Wikipedia
1. odrobina, trochę czegoś;
2. kropla spływająca z czegoś;
3. mała kapa, narzutka;
4. regionalnie: czepek z muślinu noszony przez kobiety;
5. kawałek skóry naszywany na nosek bucika;
6. skórzane zakończenie kija bilardowego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) spadająca kropla
(1.2) niewielka ilość czegoś, odrobinka
(1.3) mała kapa, narzutka
(1.4) muślinowy czepek noszony przez mężatki w niektórych regionach Polski
(1.5) kawałek skóry na czubek bucika osobno przycięty i przyszyty
(1.6) wykonana ze skóry końcówka kija bilardowego
Wiktionary
Kapka (też Kąpka, niem. Kapken See) – jezioro w Polsce, położone w województwie zachodniopomorskim, w powiecie drawskim, w gminie Złocieniec.
Akwen leży na Pojezierzu Drawskim, na południe od wsi Siecino. Na południowym brzegu jeziora pojedyncze zabudowanie osady Drzeńsko.
Wikipedia
IPA: ˈkapka, AS: kapka
Wiktionary
(1.1)
rzecz. kapanie, kapanina
czas. kapać
(1.2)
rzecz. kapeczka, kapeńka
(1.3)
rzecz. kapa
Wiktionary
pułapka używana na wilki, lisy lub kuny
SJP.pl
Wikipedia
troszeczkę, kropelkę, ociupinkę, mało
SJP.pl
1. odrobina, trochę czegoś;
2. kropla spływająca z czegoś;
3. mała kapa, narzutka;
4. regionalnie: czepek z muślinu noszony przez kobiety;
5. kawałek skóry naszywany na nosek bucika;
6. skórzane zakończenie kija bilardowego
SJP.pl
potocznie: podbijać piłkę nogą lub kolanem
SJP.pl
czasownik
(1.1) gw-pl|Mazury. kpić, żartować
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
1. część zbroi osłaniająca szyję; naszyjnik;
2. okrycie zimowe szyte z kosztownych tkanin;
3. ryngraf noszony przez rycerzy na piersiach pod zbroją
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. wojsk. malowany, ryty lub tłoczony na blasze wizerunek Matki Boskiej noszony na piersi pod ubraniem;
(1.2) daw. wojsk. część zbroi chroniąca szyję i obojczyk
(1.3) daw. odzież. kosztowne okrycie zimowe
Wiktionary
Kaplerz – prostokątne, czasem owalne obrazki (o wymiarach ok. 15 cm x 10 cm) malowane przeważnie na blasze miedzianej, a noszone w irchowych futerałach na piersiach pod ubraniem (najczęściej przez żołnierzy w 2 połowie XVII i pocz. XVIII w.).
Wikipedia
(1.1) Goni w polu Turki i Tatary, • Oko w oko z poganem się zmierza, • — A że człek był staroświeckiej wiary, • Nigdy w bitwę nie szedł bez kaplerza.
Wiktionary
rzecz. kaplerzyk mrz.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) archit. rel. niewielki wolnostojący budynek służący celom religijnym;
(1.2) archit. rel. wydzielona część budynku, służąca do odprawiania nabożeństw, często z umieszczonym ołtarzem
wykrzyknik
(2.1) pot. koniec czegoś
Wiktionary
Kaplica (łac. cappa, zdrobniale capella; kapliczka) – niewielka chrześcijańska budowla sakralna, wolnostojąca lub połączona z większym obiektem architektonicznym; wydzielone pomieszczenie z ołtarzem lub boczna część kościoła tworząca odrębną całość, w której znajduje się ołtarz.
Wikipedia
(1.1) Idę się pomodlić do kaplicy.
(1.2) Idę do kościoła pomodlić się w kaplicy.
(2.1) No to kaplica, nie mamy już czym pojechać.
Wiktionary
IPA: kaˈplʲit͡sa, AS: kaplʹica
Wiktionary
rzecz. Kaplica ż., Kaplicznik m., Kaplicówka ż.
:: zdrobn. kapliczka ż.
przym. kaplicowy, kapliczny, kapliczkowy
Wiktionary
przymiotnik od: kaplica
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) przym. od kaplica
Wiktionary
(1.1) Informacja o budowie drogi krzyżowej zostanie odnotowana w kronice kaplicowej, której redakcją zajmuje się właśnie Zygmunt Michalski oraz Ewa Muller.
Wiktionary
IPA: ˌkaplʲiˈt͡sɔvɨ, AS: kaplʹicovy
Wiktionary
rzecz. kaplica, kapliczka
przym. kapliczkowy, kapliczny
wykrz. kaplica
Wiktionary
mały domek z figurą świętego lub obrazem wewnątrz, stawiany przy drogach lub zawieszany na drzewach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od kaplica
(1.2) mała kaplica
(1.3) archit. rel. niewielka, kultowa budowla wotywna w formie słupa, domku, krzyża lub skrzynki;
Wiktionary
Kapliczka – niewielka budowla kultowa, wznoszona przy drogach lub rozdrożach w celach wotywnych, dziękczynnych, obrzędowych itp., w najprostszej formie drewniana skrzynka z obrazem lub rzeźbą – w wersji chrześcijańskiej świątkiem Jezusa, Matki Bożej lub świętego, w wersji rodzimowierczej bóstwa lub przodków – zawieszona na drzewie lub słupie. W formie rozbudowanej niewielka forma architektoniczna drewniana lub murowana, czasami mała kaplica.
Wikipedia
(1.2) Zanosiła bukiety kwiatów do kapliczki, którą jej dziadek wybudował w środku wsi.
(1.3) Do pnia dębu ktoś przybił drewnianą kapliczkę z figurką Chrystusa frasobliwego.
Wiktionary
IPA: kaˈplʲit͡ʃka, AS: kaplʹička
Wiktionary
rzecz. kaplica ż.
przym. kaplicowy, kapliczkowy, kapliczny
wykrz. kaplica
Wiktionary
przymiotnik od: kapliczka
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przym. od kapliczka
Wiktionary
IPA: ˌkaplʲit͡ʃˈkɔvɨ, AS: kaplʹičkovy
Wiktionary
rzecz. kaplica, kapliczka
przym. kaplicowy, kapliczny
wykrz. kaplica
Wiktionary
przymiotnik od: kaplica
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) przym. od kaplica
Wiktionary
IPA: kaˈplʲit͡ʃnɨ, AS: kaplʹičny
Wiktionary
rzecz. kaplica, kapliczka
przym. kaplicowy, kapliczkowy
wykrz. kaplica
Wiktionary
półwyrób filcowy w kształcie stożka, z którego formuje się kapelusz
SJP.pl
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
1. wylać niewielką ilość cieczy, kroplę;
2. o niewielkiej ilości cieczy, kropli: spaść, wylać się;
3. o drobnych pieniądzach: stać się czyjąś własnością;
4. potocznie: kapnąć się - zorientować się; pokapować się, skapnąć się
SJP.pl
wysunięty brzeg dachu; okap
SJP.pl
Kapnik – płaski, jednospadowy daszek ułożony na szczycie lub miejscu załamania przypory. Uskok przykrywa się dachówką lub płytami kamiennymi w celu ułatwienia spływu wody deszczowej. Określenie używane także dla obdaszka.
Wikipedia
urządzenie mierzące stężenie dwutlenku węgla w wydychanym powietrzu
SJP.pl
więzień pełniący funkcję dozorcy innych więźniów w obozach koncentracyjnych III Rzeszy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. więzień pełniący funkcję dozorcy w nazistowskich obozach koncentracyjnych;
rzeczownik, rodzaj żeński
(2.1) hist. kobieta, będąca kapo (1.1)
forma rzeczownika.
(3.1) W. lp. od: kapa
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) W Sachsenhausen zostałem po raz pierwszy pobity przez kapo, który był Francuzem.
(1.1) Poganiani przez esesmanów z psami i gorliwie pomagających im kapów, głodni i wycieńczeni ustawali w marszu odbywającym się przy 20-stopniowym mrozie.
(2.1) Stanęły w półkolu i patrzyły szyderczo. Pod tymi spojrzeniami o mało nie spalił się ze wstydu, ale kapo polewała go wodą tak skutecznie, że cały trząsł się z zimna.
Wiktionary
IPA: ˈkapɔ, AS: kapo
Wiktionary
rodzaj kaptura mocowanego do kołnierza płaszcza, kurtki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kapot
Wiktionary
rzecz. kapot m.
Wiktionary
licha kapota, stary, zniszczony płaszcz
SJP.pl
listewka drewniana, którą zaciska się na strunach instrumentu w celu mechanicznego podwyższenia stroju
SJP.pl
Wikipedia
gatunek dużego ptaka z rodziny kaczkowatych
SJP.pl
Kapodziób (Cereopsis novaehollandiae) – gatunek dużego ptaka z rodziny kaczkowatych (Anatidae), zamieszkujący południową Australię, Tasmanię oraz wyspy położone u południowych wybrzeży Australii oraz w Cieśninie Bassa.
Wikipedia
[czytaj: kapuejra lub kapoejra] sztuka walki stworzona przez brazylijskich niewolników na przełomie XVIII i XIX wieku, łącząca elementy tańca i walki; capoeira
SJP.pl
kamizelka chroniąca przed utonięciem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pot. kamizelka ratunkowa
(1.2) techn. rodzaj lekkiego i nienasiąkliwego włókna z puchu nasiennego „drzewa kapokowego” – puchowca pięciopręcikowego;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Dzieci powkładały kapoki i prom odbił od brzegu.
Wiktionary
IPA: ˈkapɔk, AS: kapok
Wiktionary
przym. kapokowy
Wiktionary
przymiotnik od: kapok
SJP.pl
budowla fortyfikacyjna wykorzystywana do prowadzenia ostrzału skrzydłowego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. archit. wojsk. skazamatowany obiekt obronny na stoku umocnienia
Wiktionary
Kaponiera – przykryta budowla fortyfikacyjna o różnej konstrukcji, wykorzystywana do prowadzenia ostrzału skrzydłowego lub skośnego, służąca na ogół do obrony fosy, stosowana w fortyfikacji nowożytnej.
Zasadniczym przeznaczeniem kaponier jest obrona fosy, aczkolwiek wykorzystywano je także do ostrzału zapola (w austriackiej szkole fortyfikacyjnej) lub przedpola (w nowopruskiej). Typowa kaponiera jest niską, skazamatowaną budowlą, wtopioną w stok lub przeciwstok fosy. Jej wysokość nie przekracza wysokości wału, przy którym jest umieszczona. Wyposażona jest w stanowiska bojowe, przeznaczone do prowadzenia ognia w jednym lub dwóch kierunkach. Czasem kaponierą nazywa się ogólniej zakrytą budowlę fortyfikacyjną służącą do prowadzenia ognia flankującego.
Wikipedia
(1.1) kojec
Wiktionary
osłona silnika płatowca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) maska silnika, osłona chroniąca górną część silnika w samochodzie albo samolocie przed kurzem i opadami atmosferycznymi
(1.2) pokrowiec zabezpieczający silnik przed zbyt mocnym ochłodzeniem
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kapocik mrz.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== kapot (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) kapot, maska
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkapɔt, AS: kapot
Wiktionary
rzecz. kapocik mrz.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kapocik mrz.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== kapot (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) kapot, maska
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
potocznie:
1. liche lub podniszczone wierzchnie okrycie;
2. fiasko, niepowodzenie; klapa;
3. beznadziejna sytuacja; padaka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. długie okrycie męskie, kształtem przypominające surdut
(1.2) pot. wierzchnie okrycie, zwłaszcza niewyszukane lub podniszczone
(1.3) daw. pot. niepowodzenie, fiasko, klapa
(1.4) karc. zabranie wszystkich lew w grze w pikietę (rumel)
Wiktionary
IPA: kaˈpɔta, AS: kapota
Wiktionary
(1.2) okryjbieda
Wiktionary
1. o samolocie: przewrócenie się na grzbiet przez przód kadłuba w czasie startu lub lądowania;
2. o samochodzie: przewrócenie się kołami do góry
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) lotn. wywrócenie się samolotu podwoziem do góry (przez przednią część kadłuba) podczas startu lub lądowania;
Wiktionary
Kapotaż (z fr. capotage) – wypadek lotniczy, polegający na przewróceniu się samolotu przez nos na plecy (kołami podwozia do góry). Dochodzi do niego, gdy koła podwozia w układzie klasycznym zostaną nagle zahamowane podczas lądowania lub startu (wyjątkowo przy kołowaniu) np. o przeszkodę w postaci rowu lub podobnej przeszkody ziemnej. Kadłub samolotu poruszając się siłą bezwładności dokonuje obrotu wokół osi poprzecznej maszyny. Przed laty najczęściej występował podczas awaryjnego lądowania w terenie przygodnym. Obecnie, przy dominujących podwoziach z kołem przednim, jest rzadkim wypadkiem.
Wikipedia
IPA: kaˈpɔtaʃ, AS: kapotaš
Wiktionary
(1.1) dachowanie
Wiktionary
kapotować;
1. o samolocie: przewracać się na grzbiet przez przód kadłuba w czasie startu lub lądowania;
2. o samochodzie: przewracać się na dach podczas jazdy; dachować
SJP.pl
1. zdrobnienie od: kapota (wierzchnie okrycie);
2. dawniej: rodzaj damskiego kapelusza wiązanego pod brodą
SJP.pl
Budka, kapotka – odmiana damskiego kapelusza używanego od XVIII wieku do lat 60. XX wieku.
W XVIII stuleciu był to rodzaj kapelusza noszonego podczas jazdy otwartym powozem konnym. Podczas podróży stwarzał pewne poczucie prywatności, osłaniał przed wiatrem, a także chronił przed środowiskowo niestosowną (kojarzoną ze wsią) opalenizną.
Wikipedia
kapotażować;
1. o samolocie: przewracać, przewrócić się na grzbiet przez przód kadłuba w czasie startu lub lądowania;
2. o samochodzie: przewracać, przewrócić się na dach podczas jazdy; dachować
SJP.pl
czasownik
(1.1) ulec kapotażowi
Wiktionary
(1.1) Po kilku minutach Liberator kapotując, czyli przewracając się przez nos, zatonął.
Wiktionary
IPA: ˌkapɔˈtɔvat͡ɕ, AS: kapotovać
Wiktionary
potocznie:
1. rozumieć coś, orientować się w czymś; czaić, jarzyć, kumać, łapać;
2. donosić na kogoś; kablować, podkablowywać, denuncjować;
3. patrzeć długo i uważnie
SJP.pl
czasownik
(1.1) rozumieć, domyślać się
(1.2) donosić
Wiktionary
(1.1) Już kapuję, myślałam, że to bardziej skomplikowane.
(1.2) Mój kolega kapował szefowi, że zbijam bąki w pracy i oberwałem po premii.
Wiktionary
IPA: kaˈpɔvat͡ɕ, AS: kapovać
Wiktionary
rzecz. kapowanie n., kapuś, kapownik
wykrz. kapewu
Wiktionary
(1.1) jarzyć, łapać, kminić, czaić, kumać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kapować.
Wiktionary
IPA: ˌkapɔˈvãɲɛ, AS: kapovãńe
Wiktionary
czas. kapować
Wiktionary
1. rodzaj maszyny do szycia; renderówka, renderka;
2. pilarka do cięcia elementów drewnianych pod kątem; pilarka ukosowa, ukośnica
SJP.pl
potocznie: to, czym zajmuje się kapuś, składanie donosów; donosicielstwo, kapusiostwo, szpiegostwo, szpiclostwo
SJP.pl
potocznie:
1. notatnik z adresami, numerami telefonów;
2. donosiciel, informator; kablownik, kabel, kablarz, kapuś
SJP.pl
1. jedna z liter alfabetu greckiego;
2. japoński złośliwy demon wodny;
3. produkt marki Kappa;
4. samochód typu Lancia Kappa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nazwa dziesiątej litery alfabetu greckiego, κ;
(1.2) mit. japoński złośliwy demon wodny;
wykrzyknik
(2.1) slang. …wyrażający sarkazm, ironię
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈkapːa, AS: ka•pa
Wiktionary
skrót, rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) = wojsk. kapral
Wiktionary
najniższy stopień podoficerski w wojskach lądowych; także wojskowy mający ten stopień
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) wojsk. najniższy stopień wojskowy w korpusie podoficerskim;
Wiktionary
Kapral (od wł. caporale – dowódca) – w Wojsku Polskim pierwszy stopień wojskowy w korpusie podoficerów młodszych. Niższym stopniem jest starszy szeregowy specjalista (od 2022), a wyższym starszy kapral. W skali stopni wojskowych armii NATO odpowiada randze: OR-02.
Wikipedia
(1.1) Kapral pojawił się w średniowiecznej Europie Zachodniej jako dowódca samodzielnego oddziału wojsk najemnych.
(1.1) Zameldowałeś kapralowi o wykonaniu rozkazu?
Wiktionary
IPA: ˈkapral, AS: kapral
Wiktionary
rzecz. kapralstwo n.
przym. kapralski
skr. kpr.
Wiktionary
ekspresywnie: kapral
SJP.pl
przestarzałe: kapral z żoną
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) wojsk. związany z osobą lub stopniem kaprala, dotyczący kaprala
Wiktionary
rzecz. kapral mos.
Wiktionary
1. stopień, ranga, stanowisko kaprala;
2. przenośnie: brak dobrego wychowania, pomiatanie ludźmi; grubiaństwo
SJP.pl
Kapralstwo – najmniejsza jednostka organizacyjna w szesnastowiecznym (i później) wojsku, składająca się z kilku lub więcej (zwykle od 18 lub 24 do 42) żołnierzy. Kapralstwo nie było jednak na polu walki jednostką taktyczną, tylko gospodarczą i szkoleniową, zarządzaną przez podoficera – kaprala. Kapral odpowiedzialny był za wyszkolenie podlegających mu żołnierzy (swoje zadania realizował przy pomocy oddanych mu do pomocy gefrajtrów, czyli doświadczonych żołnierzy-weteranów), a także za ich podstawowe wyposażenie oraz zaopatrzenie i wyżywienie.
Wikipedia
o oczach: stawać się kaprawymi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co kaprawe; cecha tych, którzy są kaprawi
Wiktionary
przym. kaprawy
Wiktionary
1. łzawiący, ropiejący, zaczerwieniony;
2. potocznie: kiepski, lichy, pośledni
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) o oczach: ropiejący, zaczerwieniony, łzawiący
(1.2) o osobie: mający kaprawe (1.1) oczy
Wiktionary
IPA: kaˈpravɨ, AS: kapravy
Wiktionary
rzecz. kaprawość ż.
Wiktionary
dawna nazwa Capri
SJP.pl
jedna z figur, jakie wykonywano m.in. w galiardzie, polegająca na uderzaniu o siebie w powietrzu nóg tańczącego podczas skoku
SJP.pl
Kapriola - figura ujeżdżeniowa, polegająca na wyskoku, a następnie wyrzuceniu w powietrzu tylnych nóg konia.
Może być przejściem z lewady, po dodaniu do niej wykopu z zadu. Obok ballotady, kurpady, kurbetty, lewady i pesady zaliczana do szkoły nad ziemią i uznawana za najtrudniejszy ze skoków. W kaprioli koń najpierw wspina się, bardzo nisko zginając tylne nogi, a następnie wyskakuje w powietrze, a kiedy jego grzbiet jest w poziomie, tylne nogi są wyrzucane do tyłu. Po kopnięciu koń powinien wylądować równocześnie na wszystkie cztery nogi.
Wikipedia
Kaprolaktam – organiczny związek chemiczny, laktam kwasu ε-aminokapronowego. Łatwo ulega polimeryzacji, jest monomerem stosowanym do otrzymywania poliamidów.
Wikipedia
syntetyczne włókno poliamidowe wyrabiane z kaprolaktamu
SJP.pl
Polikaprolaktam, poliamid-6, PA-6 – organiczny związek chemiczny z grupy poliamidów.
Wikipedia
przymiotnik od: kapron
SJP.pl
pończochy z kapronu, włókna syntetycznego podobnego do nylonu
SJP.pl
bylina pnąca z rodziny przewiertniowatych; caprifolium, przewiercień
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) ogrod. nazwa zwyczajowa wiciokrzewu przewiercienia
Wiktionary
Wiciokrzew przewiercień (Lonicera caprifolium), zwyczajowo nazywany czasami kapryfolium – gatunek rośliny należący do rodziny przewiertniowatych. Pochodzi z Europy, ale rozprzestrzeniony został również w innych rejonach świata. Sprowadzony został do Polski w XVIII–XIX w. jako roślina ozdobna. Czasami dziczeje. Występuje miejscowo w dolinach Wisły i Odry. Status gatunku we florze Polski: kenofit.
Wikipedia
(1.1) Kapryfolium to roślina pnąca o białych, żółtych lub różowych kwiatach.
Wiktionary
IPA: ˌkaprɨˈfɔlʲjũm, AS: kapryfolʹi ̯ũm
Wiktionary
(1.1) wiciokrzew przewiercień, caprifolium
Wiktionary
1. chwilowa zachcianka, dziwactwo; humor, fanaberia;
2. nieprzewidywalna zmiana; zmienność;
3. instrumentalny utwór w stylu wolnym; capriccio;
4. przedstawienie artystyczne w formie grafiki, rysunku itp. odbiegające od przyjętych, stosowanych form, ujmujące jakiś temat w sposób nietypowy, karykaturalny; capriccio
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) chwilowa zachcianka, dziwactwo
(1.2) nagła, niespodziewana zmiana jakiegoś zjawiska
(1.3) muz. w XVI-XVII w.: instrumentalny utwór muzyczny oparty na swobodnej improwizacji;
Wiktionary
Kaprys (wł. capriccio „zachcianka, wybryk, kaprys”) – forma muzyczna.
Wikipedia
(1.1) Gorszym ustrojem od rządów tyrana jest taki, w którym kaprys władcy jest prawem.
(1.2) Tego lata rolnicy byli zupełnie bezradni wobec kaprysów pogody.
(1.3) Kaprysy tego twórcy nie mają równych sobie!
Wiktionary
IPA: ˈkaprɨs, AS: kaprys
Wiktionary
rzecz. kapryśnik m., kapryśnica ż., kapryśność ż., kapryszenie n.
:: zdrobn. kaprysik m.
czas. kaprysić ndk.
przym. kapryśny
przysł. kapryśnie
Wiktionary
(1.1) fanaberia, fantazja, zachcianka, ochota, upodobanie, widzimisię
Wiktionary
być w złym humorze bez widocznego powodu; grymasić
SJP.pl
czasownik
(1.1) być z czegoś niezadowolonym bez określonego powodu; mieć kaprysy
Wiktionary
IPA: kaˈprɨɕit͡ɕ, AS: kapryśić
Wiktionary
przym. kapryśny
rzecz. kaprys m., kapryszenie n.
Wiktionary
(1.1) rozczulać się nad sobą, narzekać, wybrzydzać
Wiktionary
zdrobnienie od: kaprys
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kaprys
Wiktionary
(1.1) To nie kaprys, lecz tylko mały kaprysik.
Wiktionary
rzecz. kaprys m.
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób kapryśny
Wiktionary
rzecz. kaprys mrz.
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: kapryśnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: kapryśny
SJP.pl
osoba, która często grymasi, kaprysi, wybredza; grymaśnik, wybredniś, wybrzydzacz
SJP.pl
1. o zmiennym usposobieniu lub skłonny do kaprysów; grymaśny, wybredny;
2. zmienny, nieprzewidywalny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) miewający kaprysy, łatwo ulegający kaprysom; taki, który jest zmienny, niestały, działający pod wpływem kaprysu
Wiktionary
IPA: kaˈprɨɕnɨ, AS: kapryśny
Wiktionary
rzecz. kapryszenie n., kaprys, kapryśność
czas. kaprysić
ims. rozkapryszony
Wiktionary
(1.1) grymaśny
Wiktionary
1. chwilowa zachcianka, dziwactwo; humor, fanaberia;
2. nieprzewidywalna zmiana; zmienność;
3. instrumentalny utwór w stylu wolnym; capriccio;
4. przedstawienie artystyczne w formie grafiki, rysunku itp. odbiegające od przyjętych, stosowanych form, ujmujące jakiś temat w sposób nietypowy, karykaturalny; capriccio
SJP.pl
Kaprysy – cykl 80 grafik wykonanych w technice miedziorytu przez hiszpańskiego artystę Francisca Goyę w latach 1797-1798. Grafiki są satyrą na społeczeństwo hiszpańskie z końca XVIII wieku, odnoszą się zwłaszcza do szlachty i kleru.
Grafiki zostały wykonane techniką mieszaną, Goya stosował akwafortę z akwatintą, a poprawki nanosił suchą igłą. Była to nowa technika, z którą Goya eksperymentował. Jednocześnie wykonanie wielu odbitek pozwalało artyście dotrzeć do szerszej publiczności.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) okazywanie niezadowolenia bez istotnego powodu
Wiktionary
IPA: ˌkaprɨˈʃɛ̃ɲɛ, AS: kapryšẽńe
Wiktionary
czas. kaprysić ndk.
rzecz. kaprys m.
przym. kapryśny
Wiktionary
skrót
(1.1) = farm. kapsułka
Wiktionary
(1.1) Jednak do tej pory jest on podawany w postaci dużych kapsułek po 500 mg w dawce 18 kaps. dziennie przez 2–3 miesiące.
Wiktionary
przestarzale o kabzie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. kraw. kieszeń
Wiktionary
Osoby noszące nazwisko Kapsa:
Wikipedia
(1.1) Wyjni rynkym z kapsy!
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|kabza.
Wiktionary
roślinny alkaloid występujący w papryce, powodujący uczucie pieczenia i ostrości w jamie ustnej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) biochem. organiczny związek chemiczny odpowiedzialny za ostry, piekący smak papryki chili;
Wiktionary
Kapsaicyna – organiczny związek chemiczny odpowiedzialny za ostry, piekący smak papryki chili. Pomimo że nie jest typowym alkaloidem, zazwyczaj przypisywany jest do tej grupy związków. Działa na receptory bólu (nocyceptory), powodując uczucie pieczenia i ostrości w jamie ustnej.
Wikipedia
(1.1) Ostre papryki, na przykład jalapeño i habanero, zawierają wysoki poziom enzymu zwanego kapsaicyną, będącego naturalnym antyoksydantem.
(1.1) Kapsaicyna, alkaloid papryczek chili, zapobiega powstaniu i postępom uszkodzenia wątroby.
Wiktionary
(1.1) symbol. E160c
Wiktionary
holenderskie danie fastfoodowe - zapiekane frytki z mięsem podane z warstwą sałatki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kulin. frytki przykryte szoarmą, zapiekane z serem żółtym i przykryte warstwą sałatki
Wiktionary
Kapsalon – holenderskie danie typu fast food, na które składają się frytki przykryte szoarmą i warstwą sera gouda, zapiekane do momentu roztopienia sera, a następnie pokryte warstwą sałatki. Najczęściej podawane z sosem czosnkowym lub innym ostrym sosem. Zamiast szoarmy do przyrządzenia potrawy wykorzystuje się także m.in. kebab, gyros lub falafel.
Wikipedia
naturalny, ciemnoczerwony barwnik otrzymywany z papryki
SJP.pl
przykrywka metalowa używana zamiast korka, np. do zatykania butelek; kapsla (dawniej), kabzla (dawniej), kabzel (dawniej)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) metalowa przykrywka obciskana na końcu szklanej butelki;
(1.2) metalowa przykrywka stanowiąca element zamknięcia butelki wina musującego
(1.3) hist. rodzaj spłonki, zob. kapiszon.
forma rzeczownika|rodzaj=żeński.
(2.1) D. lm. od: kapsla
Wiktionary
Kapsel (nazywany inaczej zamknięciem koronowym) – najpopularniejsze, obok zakrętki, hermetyczne zamknięcie szklanej butelki, zapewniające szczelność, a tym samym trwałość płynu. Twórcą kapsla był w 1892 pochodzący z Irlandii Amerykanin William Painter, który swój wynalazek nazwał Crown Cork. W Polsce zaczęto go stosować na początku lat 60.
Kapslem nazywana jest także metalowa przykrywka stanowiąca element zamknięcia butelki wina musującego.
Wikipedia
(1.1) Kiedy byłem młodszy, namiętnie zbierałem kapsle.
Wiktionary
IPA: ˈkapsɛl, AS: kapsel
Wiktionary
rzecz. kapslownica ż., kapslownik m., odkapslowanie n., kapslowanie n., zakapslowanie n.
:: zdrobn. kapselek m.
czas. odkapslować dk., kapslować ndk., zakapslować dk.
przym. kapslowy
Wiktionary
(1.1) kapsla, zamknięcie koronowe
(1.3) kapiszon
Wiktionary
zdrobnienie od: kapsel
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kapsel
Wiktionary
rzecz. kapsel m., kapslownica ż., kapslownik m., odkapslowanie n., kapslowanie n., zakapslowanie n.
czas. odkapslować dk., kapslować ndk., zakapslować dk.
przym. kapslowy, kapselkowy
Wiktionary
przymiotnik od: kapselek
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kapselkiem, dotyczący kapselka
Wiktionary
rzecz. kapselek m.
Wiktionary
przymiotnik od: Capsa (miasto starożytne)
SJP.pl
1. dawniej: kapsel; kabzel (dawniej), kabzla (dawniej);
2. spłonka w strzelbach;
3. ogniotrwała skrzynka do wypalania porcelany
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) techn. ogniotrwała skrzynka, w której umieszcza się wyroby porcelanowe lub fajansowe podczas wypalania w celu ich ochrony przed zanieczyszczeniem
(1.2) daw. kapsel
(1.3) hist. kapiszon: mosiężna spłonka w broni palnej w kształcie miseczki
Wiktionary
IPA: ˈkapsla, AS: kapsla
Wiktionary
robotnik zajmujący się nakładaniem kapsli
SJP.pl
nakładać kapsle na butelki
SJP.pl
dział fabryki, w którym nakłada się kapsle
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) techn. maszyna do nakładania kapsli na butelki
Wiktionary
(1.1) W garażu znajdowała się kompletna linia produkcyjna do rozlewania alkoholu. Pogranicznicy znaleźli oprócz tego jeszcze kilkaset pustych butelek, etykiety z napisem „spirytus rektyfikowany” oraz różnego rodzaju markowych wódek, kapslownicę, nakrętki oraz barwniki i substancje smakowe.
Wiktionary
rzecz. kapsel m., kapselek mrz.
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kapslem, dotyczący kapsla
Wiktionary
rzecz. kapsel m., kapselek mrz.
Wiktionary
pojedyncza jednostka białkowa budująca kapsyd (białkowy płaszcz wirusa)
SJP.pl
Kapsomer – podjednostka kapsydu wirusa, stanowiącego białkowy płaszcz chroniący materiał genetyczny wirusa.
Kapsomery zbudowane są z białkowych podjednostek nazywanych protomerami. Specyficzne ułożenie kapsomerów tworzących kapsyd determinuje kształt wirionu.
Wikipedia
dawniej: Kapsztad (miasto w RPA)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) duży, zamknięty pojemnik
(1.2) szczelnie zamykana część statku, umożliwiająca przeżycie w izolowanych warunkach
Wiktionary
IPA: kapˈsuwa, AS: kapsuu̯a
Wiktionary
rzecz. kapsułka ż.
przym. kapsułkowy
Wiktionary
1. opakowanie leku wykonane z żelatyny;
2. porcja leku w takim opakowaniu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: kapsuła
(1.2) mała kapsuła, opakowanie
(1.3) farm. zbiorniczek, małe opakowanie leku wykonane z żelatyny;
Wiktionary
Kapsułka (łac. capsula, -ae) – stała postać leku, przeznaczona do stosowania doustnego (z możliwością uwalniania substancji leczniczej w różnych odcinkach przewodu pokarmowego) lub rzadziej dopochwowego i doodbytniczego. Może też służyć jako opakowanie dawki leku przeznaczonego do rozpuszczania, rozpylania lub wcierania.
Wikipedia
IPA: kapˈsuwka, AS: kapsuu̯ka
Wiktionary
rzecz. kapsuła ż.
przym. kapsułkowy, kapsułowy
Wiktionary
przymiotnik od: kapsułka
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kapsułką, dotyczący kapsułki
Wiktionary
rzecz. kapsuła ż., kapsułka ż.
Wiktionary
płaszcz białkowy z kwasem nukleinowym, element składowy cząstki wirusowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) biol. białkowa osłonka genomu wirusa;
Wiktionary
Kapsyd – element składowy wirionu będący płaszczem białkowym, wewnątrz którego zawarty jest kwas nukleinowy. Kapsyd z zawartym w nim materiałem genetycznym tworzy nukleokapsyd. Kapsyd uformowany jest z określonej liczby podjednostek białkowych zwanych kapsomerami. Stanowi ochronę cząsteczki DNA lub RNA wirionu przed czynnikami zewnętrznymi.
Wikipedia
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kapszagajem, dotyczący Kapszagaju
Wiktionary
rzecz. Kapszagaj mrz.
Wiktionary
miasto w RPA
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w Republice Południowej Afryki;
Wiktionary
Kapsztad (afr. Kaapstad, wym. [ˈkɑːpstat]; xhosa iKapa; ang. Cape Town, wym. [ˈkeɪp taʊn]) – najstarsze i jedno z największych pod względem liczby mieszkańców miasto w Południowej Afryce, legislacyjna stolica tego kraju oraz Prowincji Przylądkowej Zachodniej. Liczy ok. 4 mln mieszkańców, z czego ok. 45% stanowią Koloredzi, 17% stanowi ludność biała, a 35% to czarni Afrykanie i Azjaci (Hindusi, Chińczycy).
Wikipedia
(1.1) Kapsztad jest stolicą legislacyjną Republiki Południowej Afryki.
Wiktionary
IPA: ˈkapʃtat, AS: kapštat
Wiktionary
rzecz. kapsztadczyk mos., kapsztadka ż.
przym. kapsztadzki
Wiktionary
mieszkaniec Kapsztadu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kapsztadu; osoba z tego miasta
Wiktionary
(1.1) To ci się nie spodoba, ale muszę powiedzieć, że kapsztadczycy nie mieszkają w Afryce. Wiem o tym. Co roku jestem w Kapsztadzie i mam wrażenie, że odwiedzam Europę.
Wiktionary
rzecz. Kapsztad mrz.
:: fż. kapsztadka ż.
przym. kapsztadzki
Wiktionary
mieszkanka Kapsztadu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kapsztadu; kobieta z tego miasta
Wiktionary
rzecz. Kapsztad mrz.
:: fm. kapsztadczyk mos.
przym. kapsztadzki
Wiktionary
przymiotnik od: Kapsztad
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kapsztadem, dotyczący Kapsztadu
Wiktionary
rzecz. Kapsztad mrz., kapsztadczyk mos., kapsztadka ż.
Wiktionary
środek grzybobójczy
SJP.pl
Kaptan – organiczny związek chemiczny, pochodna ftalimidu. Wykorzystywany do ochrony roślin przed grzybami (fungicyd).
Wikipedia
zdobycie górnego odcinka rzeki słabo erodującej przez rzekę aktywniejszą
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geol. przechwycenie wód jednej rzeki przez drugą
Wiktionary
Kaptaż (od łac. captūra, 'łapanie, przeciąganie'), także przeciągnięcie rzeki – termin w geomorfologii i hydrologii opisujący zjawisko przechwycenia wód jednej rzeki przez drugą, będące częścią tzw. walki o dział wodny.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) chem. techn. folia poliimidowa dielektryczna, wytrzymała mechanicznie i termicznie o charakterystycznej żółtej barwie, stosowana m.in. w elektronice i technologiach kosmicznych;
Wiktionary
Wikipedia
przym. kaptonowy
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kaptonem, dotyczący kaptonu
(1.2) wykonany z kaptonu
Wiktionary
rzecz. kapton m.
Wiktionary
przedstawiciel wymarłego rzędu gadów należącego do anapsydów
SJP.pl
przedstawiciel wymarłego rzędu gadów należącego do anapsydów
SJP.pl
pozyskiwać kogoś na swojego zwolennika lub sprzymierzeńca
SJP.pl
1. część wierzchniego ubrania nakrywająca głowę;
2. stożkowata osłona;
3. w dawnej Polsce: konfederacja zawiązana po śmierci króla na czas bezkrólewia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kraw. część płaszcza, kurtki lub bluzy służąca jako nakrycie głowy;
(1.2) przen. stan mnisi
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Nie mogę przypomnieć sobie twarzy tego człowieka, gdyż miał oczy zasłonięte kapturem.
(1.2) Mniejsza, żeś państwa, trony, berła skruszył: / Będziesz tak śmiałym, żebyś kaptur ruszył?
Wiktionary
IPA: ˈkaptur, AS: kaptur
Wiktionary
rzecz. zakapturzony mos., kapturka ż., kapturnica ż., kapturnik mos./mzw., kapturzenie n., zakapturzenie n.
:: zdrobn. kapturek mrz.
czas. kapturzyć ndk., zakapturzyć dk.
przym. kapturowy, kapturzasty, zakapturzony
ims. zakapturzony
Wiktionary
1. przedstawiciel rzędu pajęczaków;
2. gatunek węża z rodziny połozowatych
SJP.pl
Kapturce (Ricinulei) - rząd pajęczaków obejmujący ślepe zwierzęta zamieszkujące ściółkę i szczeliny skalne w strefie tropikalnej. Cechą charakterystyczną kapturców jest obecność ruchomej płytki zasłaniającej otwór gębowy i szczękoczułki, które są zakończone przydatkami w kształcie szczypiec. Nogogłaszczki kapturców są krótkie. Larwy kapturców mają trzy pary odnóży lokomocyjnych.
Wikipedia
zdrobnienie od: kaptur
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. kaptur
(1.2) mały kaptur na głowę
(1.3) mała osłonka na sprzęty, narzędzia
(1.4) środ. farm. dopochwowa wkładka stosowana jako środek antykoncepcyjny
forma rzeczownika.
(2.1) D. lm. od: kapturka
Wiktionary
Kapturek, hat lub grzybek (ang. Hat Switch) – dodatkowa miniaturowa dźwigienka (manipulator), obsługiwana za pomocą kciuka i umocowana w górnej części rękojeści dżojstika analogowego.
Dzięki niej grający może oglądać przestrzeń wokół siebie, np. z punktu widzenia pilota odrzutowca lub do sterowania pociskami. Oprócz tego w wielu symulatorach lotu wykorzystuje się go do pozycjonowania steru wysokości i steru kierunku.
Wikipedia
(1.4) Nie można wkładać kapturka podczas menstruacji.
Wiktionary
IPA: kapˈturɛk, AS: kapturek
Wiktionary
rzecz. kaptur m., kapturka ż., kapturnica ż., kapturnik m., zakapturzony mos.
czas. kapturzyć ndk., zakapturzyć dk.
przym. kapturowy, kapturzasty, zakapturzony
Wiktionary
(1.4) diafragma
Wiktionary
zdrobnienie od: kaptur
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ornit. nazwa systematyczna|Sylvia atricapilla|ref=tak., gatunek małego ptaka z rodziny pokrzewkowatych;
(1.2) ornit. ptak z gatunku kapturka (1.1)
forma rzeczownika.
(2.1) D. lp. od kapturek
Wiktionary
Kapturka, pokrzewka czarnołbista, pokrzewka czarnogłowa (Sylvia atricapilla) – gatunek małego, częściowo wędrownego ptaka z rodziny pokrzewek (Sylviidae).
Wikipedia
IPA: kapˈturka, AS: kapturka
Wiktionary
rzecz. zakapturzony m., kaptur m., kapturek m., kapturnica ż., kapturnik m.
czas. kapturzyć ndk., zakapturzyć dk.
przym. kapturowy, kapturzasty, zakapturzony, kapturkowy
Wiktionary
(1.1) pokrzewka czarnogłowa, pokrzewka czarnołbista
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
1. przypominający mały kaptur;
2. kukuczka kapturkowata - gatunek rośliny z rodziny storczykowatych
SJP.pl
przymiotnik od: kapturek
SJP.pl
1. owadożerna roślina zielna z rodziny kapturnicowatych, o lejkowatych lub dzwonkowatych liściach przekształconych w organy pułapkowe, rosnąca na bagnach we wschodniej części Ameryki Północnej; saracenia;
2. średniej wielkości ptak z rodzaju amazonek (papug zielonych), żyjący w tropikalnych lasach Ameryki Południowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Sarracenia|L.|ref=tak., rodzaj roślin owadożernych z rodziny kapturnicowatych;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kapturnice są łatwe do uprawy w podłożu kwaśnym i wilgotnym.
Wiktionary
rzecz. kaptur mrz., kapturek mrz., zakapturzony mos., kapturka ż.
przym. zakapturzony
Wiktionary
rodzina roślin dwuliściennych, owadożernych, rosnących w Ameryce Północnej
SJP.pl
Wikipedia
o cechach kapturnicowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
1. duży ssak morski podobny do foki; kapturzak;
2. chrząszcz podobny do kornika, żyjący w krajach tropikalnych;
3. bazyliszek, którego samiec ma fałd skórny w postaci hełmu; bazyliszek hełmiasty
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zakapturzony człowiek
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) ornit. nazwa systematyczna|Lophodytes cucullatus|ref=tak., gatunek ptaka z rodziny kaczkowatych, grupy traczy, występujący w Ameryce Północnej;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kapˈturʲɲik, AS: kapturʹńik
Wiktionary
rzecz. kaptur mrz., kapturek mrz., kapturka ż., zakapturzenie n., zakapturzony mos.
czas. zakapturzyć dk.
przym. zakapturzony
Wiktionary
rodzina chrząszczy, obejmująca gatunki będące szkodnikami drzew liściastych niszczące drewno
SJP.pl
Kapturnikowate (Bostrichidae) – rodzina owadów z rzędu chrząszczy.
Wikipedia
o cechach kapturnikowatych (rodzina owadów)
SJP.pl
przymiotnik od: kaptur
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kapturem, dotyczący kaptura
Wiktionary
rzecz. zakapturzony mos., kaptur mrz., kapturek mrz., kapturka ż.
przym. zakapturzony
Wiktionary
duży ssak morski podobny do foki; kapturnik
SJP.pl
mający kaptur
SJP.pl
1. przedstawiciel rzędu pajęczaków;
2. gatunek węża z rodziny połozowatych
SJP.pl
1. gatunek storczyka o białych, łososiowych lub brązowych kwiatach;
2. tropikalny ptak amerykański z rodziny tanagrów
SJP.pl
wyraz przypominający odgłos padających kropel, zwykle w wyrażeniu "kapu, kap"
SJP.pl
Kapu – wieś w Estonii, w prowincji Järva, w gminie Koeru.
Wikipedia
przenośnie: miejsce pełne luksusu, w którym się niewieścieje i gnuśnieje
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miejscowość i gmina we Włoszech, w regionie Kampania, położone na południe od Rzymu nad rzeką Volturno;
Wiktionary
Kapua (wł. Capua) – miejscowość i gmina we Włoszech, w regionie Kampania, w prowincji Caserta, położona na północ od Neapolu, nad rzeką Volturno. W 73 r. p.n.e. wybuchło tu powstanie niewolników, nazwane od wodza tego powstania powstaniem Spartakusa.
30 listopada 1734 kapitulacja garnizonu austriackiego przed wojskami hiszpańskimi podczas wojny o sukcesję polską.
Według danych na rok 2004 gminę zamieszkuje 19 030 osób, 396,5 os./km².
Wikipedia
(1.1) (…) Wellejus Paterkullus wspomina, że Etruskowie założyli Kapuę około 800 roku, a Katon początki tego miasta datuje na rok 471. Pierwsza data wydaje się wiarygodniejsza, druga jest zdecydowanie za późna.
(1.1) Piętą achillesową organizacji galicyjskiej były finanse, brak gotówki na rozwinięcie żywszej działalności, i to chyba było przyczyną określenia przez Traugutta Galicji mianem „Kapuy polskiego powstania", ale określenie to zawdzięcza ona głównie negatywnej wobec ruchu narodowego postawie ziemiaństwa galicyjskiego (…).
Wiktionary
IPA: kaˈpuwa, AS: kapuu̯a
Wiktionary
rzecz. kapuańczyk mos., kapuanka ż.
przym. kapuański
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) miasto
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kapuańczyk mos., kapuanka ż.
przym. kapuański
frazeologia.
etymologia.
etym|łac|Capua.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) Capua
* francuski: (1.1) Capoue
* hiszpański: (1.1) Capua
* łaciński: (1.1) Capua, Capua Nova
* niemiecki: (1.1) Capua n.
* rosyjski: (1.1) Капуа ż., Капуя
* włoski: (1.1) Capua
źródła.
== Kapua (język hawajski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, nazwa własna
(1.1) imię|hawajski|mż.
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
mieszkaniec Kapui
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kapui
Wiktionary
rzecz. Kapua ż.
:: fż. kapuanka ż.
przym. kapuański
Wiktionary
mieszkanka Kapui
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kapui
Wiktionary
rzecz. Kapua ż.
:: fm. kapuańczyk m.
przym. kapuański
Wiktionary
przymiotnik od: Kapua
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kapuą, dotyczący Kapui
Wiktionary
(1.1) Garstka gladiatorów pod wodzą Traka Spartakusa uciekła z koszar kapuańskich i zajęła niedostępną pozycję na stokach Wezuwiusza.
Wiktionary
rzecz. Kapua ż., kapuańczyk mos., kapuanka ż.
Wiktionary
rzadko, zwykle w liczbie mnogiej:
a) miękki, wygodny but do chodzenia po domu; kapeć, łapeć, papeć, papuć;
b) potocznie: stary, przechodzony but
SJP.pl
dawne nakrycie głowy w formie kaptura; kapuza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przest. kapuza;
Wiktionary
(1.1) Ktoś ci włożył kasztana do kapucy.
Wiktionary
rzecz. kapuza ż., kapucyn m.
przym. kapucyński
Wiktionary
(1.1) kapuza
Wiktionary
1. zgrubienie od: kapusta; kapuścisko;
2. potocznie: pieniądze; mamona, sałata, hajs, forsa, szmal
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zgrub. od: kapusta
(1.2) przen. pot. pieniądze, szczególnie jeśli „zielone”
Wiktionary
IPA: kaˈpuxa, AS: kapuχa
Wiktionary
rzecz. kapustowate nmos., kapusta ż., kapustka ż., kapuśniak m., kapuśniaczek m.
przym. kapuściany, kapustny
Wiktionary
(1.2) sałata, zielone, szmal, forsa
Wiktionary
przymiotnik od: kapucha
SJP.pl
członek zakonu franciszkanów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rel. członek zakonu braci kapucynów;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Strojem zakonnym kapucynów jest kasztanowy habit z kapturem przepasany sznurem.
Wiktionary
IPA: kaˈput͡sɨ̃n, AS: kapucỹn
Wiktionary
rzecz. kapuca ż., kapuza ż.
:: fż. kapucynka ż.
przym. kapucyński, cappuccino
Wiktionary
zdrobnienie od: kapucyn
SJP.pl
członek zakonu franciszkanów
SJP.pl
Zakon Braci Mniejszych Kapucynów (kapucyni) – katolicka wspólnota zakonna z grupy zakonów żebraczych, z rodziny franciszkańskiej, wyodrębniona ze wspólnoty zakonnej stworzonej przez św. Franciszka z Asyżu w 1209 roku. Zakon ów oddzielił się od dwóch pozostałych zakonów w 1528 roku, 11 lat po podziale franciszkanów na Braci Mniejszych i Braci Mniejszych Konwentualnych.
Wikipedia
1. małpa z rodziny płaksowatych, zamieszkująca tereny Ameryki Południowej;
2. członkini katolickiego zakonu żeńskiego: Zgromadzenie Sióstr Kapucynek Najświętszego Serca Jezusa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. zakonnica
(1.2) zool. nazwa systematyczna|Cebus|ref=tak., rodzaj małpy;
forma rzeczownika.
(2.1) zob. kapucynek.
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. kapucyn mos.
przym. kapucyński
Wiktionary
zdrobnienie od: kapucyn
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kapucynami lub kapucynkami, dotyczący kapucynów lub kapucynek
przymiotnik dzierżawczy
(2.1) należący do kapucynów lub kapucynek, będący ich własnością
Wiktionary
(2.1) W Asyżu zatryzmamy się na nocleg w klasztorze kapucyńskim.
Wiktionary
rzecz. cappuccino n., kapucyn m., kapucynka ż., kapuca ż., kapuza ż.
przym. cappuccino
Wiktionary
żartobliwie: cappuccino
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) jęz. język kapuczyński;
Wiktionary
(1.1) beżtyjski
Wiktionary
nazwisko rodowe tytułowej bohaterki tragedii miłosnej "Romeo i Julia" autorstwa Williama Szekspira; Capuletti, Capuleti
SJP.pl
szpicel, konfident; potocznie:
1. tajny współpracownik policji, wywiadu itp.; tajniak, szpieg;
2. donosiciel; kabel, denuncjator, kablownik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. donosiciel
Wiktionary
(1.1) Marian od razu poleciał na komisariat. Nie sądziłem, że taki z niego kapuś.
Wiktionary
IPA: ˈkapuɕ, AS: kapuś
Wiktionary
czas. kapować ndk.
Wiktionary
(1.1) kapusta
Wiktionary
1. zupa z kapusty;
2. sok z kwaszonej kapusty
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kapustą
(1.2) kulin. wykonany z kapusty
Wiktionary
Kapuściany (ukr. Капустяни) – wieś na Ukrainie w rejonie hajsyńskim, obwodu winnickiego, na wschodnim Podolu.
W czasach I Rzeczypospolitej wieś leżała w województwie bracławskim w prowincji małopolskiej Korony Królestwa Polskiego. Wieś należała do wojewody sandomierskiego i lubelskiego Jana Tarły. W 1789 była prywatną wsią należącą do Potockich. Odpadła od Polski w wyniku II rozbioru. Pod zaborami należała do Szczeniowskich.
Wikipedia
IPA: ˌkapuˈɕt͡ɕãnɨ, AS: kapuśćãny
Wiktionary
rzecz. kapusta m./ż., kapucha ż., kapuśniak m., kapuśniaczek m., kapustnik m.
przym. kapustny
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
1. zgrubienie od: kapusta; kapucha;
2. pole po zebraniu rosnącej na nim kapusty; kapuśnisko
SJP.pl
potocznie: to, czym zajmuje się kapuś, składanie donosów; donosicielstwo, kapownictwo, szpiegostwo, szpiclostwo
SJP.pl
potocznie: dotyczący kapusia lub jego działalności; donosicielski, szpiegowski, szpiclowski
SJP.pl
zdrobnienie od: kapuśniak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kapuśniak
Wiktionary
Kapuśniaczek (fr. La Soupe aux choux) – film komediowy produkcji francuskiej w reżyserii Jeana Giraulta z 1981 roku na podstawie powieści René Falleta pod tym samym tytułem. Przedostatni film z udziałem Louisa de Funèsa.
Wikipedia
rzecz. kapuśniak m., kapucha ż., kapusta m./ż.
Wiktionary
zupa z kapusty
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kulin. zupa z kapusty, zwykle z kiszonej;
(1.2) kulin. bułka z kapuścianym nadzieniem z kapusty kiszonej
(1.3) pot. zgrub. od: kapuśniaczek (deszcz)
Wiktionary
Kapuśniak – zupa z poszatkowanej kapusty głowiastej (świeżej lub kiszonej) i warzyw, często na wywarze z wędzonego boczku lub z żeberek. Znana w kuchni polskiej, góralskiej – kwaśnica (tam przygotowywana z kiszonej kapusty), słowackiej – kapustnica (z kiszonej kapusty), ukraińskiej – капусняк. Na Pomorzu wyróżnia się kapuśniak ze względu na sposób przygotowania kapusty, tj. szarpak (kapuśniak borowiacki), jeśli użyto kapusty kiszonej, oraz parzybroda, jeśli użyto kapusty świeżej.
Wikipedia
(1.1) Na obiad zjadłem dwa talerze kapuśniaku – taki był dobry.
(1.2) W tej małej piekarni za rogiem, kupiłem dziś dwa kapuśniaki i pizzerkę.
(1.3) Od miesiąca jest sucho w lesie – raz tylko popadał kapuśniak i to wszystko.
Wiktionary
IPA: kaˈpuɕɲak, AS: kapuśńak
Wiktionary
rzecz. kapusta ż., kapustka ż., kapustnica ż., kapustnik mzw., kapustowate lm nm., kapustowiec m., kapustowce lm nm., Kapustowo n.
:: zdrobn. kapuśniaczek m.
przym. kapuściany, kapustny, kapustowy
Wiktionary
(1.1) reg. pozn. parzybroda., reg. śl. kapuśnica., gwara. kapuściak, kapuściana, kapuścianka, kapuśniaczka, kapuśnianka, kapuśniarka, kapuśnica, krautzupa
(1.3) deszczyk
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kulin. gw-pl|Śląsk Cieszyński. kapuśniak
(1.2) spoż. gw-pl|Śląsk Cieszyński. woda z kiszonej kapusty
Wiktionary
rzecz. kapustowate nmos., kapuśniónka ż.
Wiktionary
pole po zebraniu rosnącej na nim kapusty; kapuścisko
SJP.pl
1. jednoroczna lub dwuletnia roślina warzywna z rodziny krzyżowych (kapustowatych), o jadalnych liściach zwijających się w główkę, występująca w wielu gatunkach i odmianach dziko rosnących;
2. potrawa przygotowana z liści tej rośliny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. roślina warzywna o jadalnych liściach zbitych w główkę;
(1.2) kulin. potrawa z liści kapusty (1.1)
(1.3) pot. pieniądze, szczególnie jeżeli „zielone” (dolary)
(1.4) bot. nazwa systematyczna|Brassica|L.|ref=tak., rodzaj roślin z rodzaju kapustowatych
rzeczownik, rodzaj męski lub żeński
(2.1) środ. pot. donosiciel
Wiktionary
Kapusta (Brassica L.) – rodzaj roślin zielnych z rodziny kapustowatych. Wyróżnianych jest w jego obrębie od ok. 35 do 44 gatunków. Pierwotny zasięg obejmował Europę, Azję i północną Afrykę, ale rośliny te zostały rozprzestrzenione na wszystkie kontynenty (z wyjątkiem Antarktydy). W Polsce rosną jako rośliny uprawiane i zdziczałe.
Wikipedia
(1.1) Idź do sklepu kupić kapustę.
(1.2) Dziś na obiad zrobiłam kapustę na gęsto.
(1.3) Ty masz zawsze dużo kapusty przy sobie, to zapłacisz za nas wszystkich.
(2.1) Powiedzcie temu kapuście, że i tak przy nim nie będziemy nic mówić.
Wiktionary
IPA: kaˈpusta, AS: kapusta
Wiktionary
rzecz. kapuśniak m., kapuśniaczek m., kapustnik m.
:: zdrobn. kapustka ż.
:: zgrub. kapucha
przym. kapuściany, kapustny
Wiktionary
(1.3) flota, forsa, hajs, kasa, sałata, siano, szmal
(2.1) szpicel, kapuś
Wiktionary
zdrobnienie od: kapusta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: kapusta
(1.2) mała kapusta
Wiktionary
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
(1.1) Nasz Stasiu wybrzydza i nie zjada kapustki.
Wiktionary
rzecz. kapustowate nmos., kapuśniak mrz., kapustnica ż., kapucha ż., kapusta ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ent. nazwa systematyczna|Mamestra brassicae|Linnaeus|ref=tak., motyl z rodziny sówkowatych;
Wiktionary
(1.1) Gąsienice kapustnicy poobżerały połowę Jaśkowego pola.
Wiktionary
rzecz. kapustowate nmos., kapuśniak mrz., kapusta ż., kapustka ż., kapustnik mzw.
przym. kapuściany, kapustny, kapustowy
Wiktionary
(1.1) piętnówka kapustnica
Wiktionary
bielinek kapustnik - biały motyl, którego gąsienice żerują na liściach kapusty
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) żart. lichej jakości cygaro
Wiktionary
(1.1) Ćmił końcówkę śmierdzącego kapustosa.
Wiktionary
rodzina roślin zielnych z rzędu kapustowców; krzyżowe
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. bot. nazwa systematyczna|Brassicaceae|Burnett|ref=tak., liczna rodzina roślin o dużym znaczeniu gospodarczym, należąca do rzędu kapustowców;
Wiktionary
Kapustowate, krzyżowe (Brassicaceae Burnett, Cruciferae Juss.) – rodzina roślin zielnych, rzadziej drzew i krzewów, należąca do rzędu kapustowców (Brassicales). Liczy 343–353 rodzaje i około 3630–4010 gatunków. Występują one na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy, brak ich też w zwartych obszarach występowania nizinnych lasów równikowych. Bardzo wielu przedstawicieli występuje na obszarach pod wpływem klimatu umiarkowanego i arktycznego, także na obszarach górskich. Obszarami o największym zróżnicowaniu tych krzyżowych jest południowo-zachodnia Azja, basen Morza Śródziemnego i zachodnia część Ameryki Północnej. Na terenie Polski występuje ponad 100 gatunków z tej rodziny.
Wikipedia
(1.1) Także reż zaliczany jest do kapustowatych.
Wiktionary
rzecz. kapucha ż., kapusta ż., kapustka ż., kapustnica ż., kapustnik mzw., kapustowce nmos., kapuśniaczek mrz., kapuśniak mrz., kapuśnica ż.
przym. kapustny, kapustowy, kapuściany
Wiktionary
(1.1) krzyżowe
Wiktionary
o cechach kapustowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
rząd roślin okrytonasiennych
SJP.pl
Wikipedia
potocznie:
1. koniec, już po wszystkim, przepadło;
2. zepsuty, zniszczony, do niczego
SJP.pl
wykrzyknik parentetyczny
(1.1) pot. słowo oznaczające koniec, klęskę
(1.2) pot. słowo oznaczające zły stan czegoś
Wiktionary
(1.1) Siekiera, motyka, linka, drut, / I pan malarz jest kaput.
Wiktionary
IPA: kaˈput, AS: kaput
Wiktionary
(1.1) koniec, poszło!, przepadło!
Wiktionary
dawne nakrycie głowy w formie kaptura; kapuca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. lub reg. kaptur
(1.2) daw. większa czapka z futra;
Wiktionary
Kapuza (od łac. cappa – nakrycie głowy, caput – głowa) – rodzaj męskiej czapki. Miała ona opuszczane klapy służące do osłonięcia uszu lub również karku. Używana była w Europie i Azji od czasów średniowiecza, lub nawet wcześniej. Wykonana była najczęściej z futra i wówczas określana była również nazwą pochodną od rodzaju futra, np. lisiurka – od lisa. Czasem kapuzy wykonywane były także z tkaniny, np. z sukna lub jedwabiu (znane z XVIII-wiecznej Polski).
Wikipedia
(1.1) Bardzo lubię moją brązową bluzę z kapuzą.
(1.1) Rybacy noszą nieprzemakalne kapuzy.
(1.2) Gospodarz zgubił kapuzę w czasie kuligu.
Wiktionary
rzecz. kapuca ż., kapucyn m.
przym. kapucyński
Wiktionary
(1.1) kapuca
Wiktionary
1. wyświęcony duchowny mający uprawnienia do odprawiania nabożeństw i udzielania sakramentów w kościele chrześcijańskim;
2. człowiek wykonujący czynności kultowe w religiach pierwotnych lub politeistycznych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rel. mężczyzna pełniący funkcje kultowe, zwłaszcza w religiach politeistycznych;
(1.2) rel. w chrześcijaństwie duchowny po przyjęciu święceń mający prawo do odprawiania mszy i udzielania sakramentów świętych
(1.3) przen. osoba oddana jakiejś idei lub sprawie
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) W swojej celi długie godziny spędzał na modlitwach, dał sobie ogolić włosy, przywdział strój kapłański i cztery razy na dobę uczęszczał do chóru najmłodszych kapłanów.
(1.2) Kapłan w imieniu wiernych składał dzięki Bogu za okazaną łaskę.
Wiktionary
IPA: ˈkapwãn, AS: kapu̯ãn
Wiktionary
rzecz. kapłaństwo n.
:: fż. kapłanka ż.
przym. kapłański
Wiktionary
(1.1) duchowny
(1.2) ksiądz
(1.3) głosiciel, ambasador, apologeta, apologetyk, apostoł, chorąży, herold, krzewiciel
Wiktionary
1. kobieta wykonująca czynności kultowe w jakiejś religii;
2. kobieta mająca prawo do odprawiania mszy i udzielania sakramentów świętych w niektórych wyznaniach chrześcijańskich;
3. kobieta bezgranicznie oddana jakiejś idei
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. kobieta, która sprawuje posługę religijną
Wiktionary
(1.1) Kobieta, do której oko należało, zdaniem archeologów, była kapłanką bądź wróżbiarką.
Wiktionary
IPA: kapˈwãnka, AS: kapu̯ãnka
Wiktionary
rzecz. kapłaństwo n.
:: fm. kapłan m.
przym. kapłański
Wiktionary
przymiotnik od: kapłan
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kapłaństwem lub kapłanem
Wiktionary
Kapłański, Kaplansky:
Wikipedia
(1.1) Nasz proboszcz obchodzi pięćdziesiątą rocznicę święceń kapłańskich.
Wiktionary
IPA: kapˈwãj̃sʲci, AS: kapu̯ãĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. kapłan m., kapłanka ż., kapłaństwo n.
Wiktionary
(1.1) duchowny, klerycki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) rel. godność lub urząd kapłana
(1.2) kośc. sakrament święceń w chrześcijaństwie;
Wiktionary
Sakrament święceń, święcenia – sakrament w Kościołach katolickich, starokatolickich, prawosławnych i anglikańskich, który nadaje władzę uświęcania, czyli udzielania innych sakramentów.
Wikipedia
(1.1) Zaczęto dyskutować nad kapłaństwem kobiet.
(1.1) Własnego kapłaństwa się boję, • własnego kapłaństwa się lękam • i przed kapłaństwem w proch padam, • i przed kapłaństwem klękam.
(1.2) Kapłaństwo jest jednym z siedmiu sakramentów.
(1.2) W wielu posługach dla wspólnoty sakrament kapłaństwa ma szczególne znaczenie.
Wiktionary
rzecz. kapłan mos., kapłanka ż.
przym. kapłański
Wiktionary
(1.2) prezbiterat
Wiktionary
1. młody, kastrowany kogut;
2. dawniej: zupa z wody, piwa lub wina i tartego chleba; wodzianka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zootechn. wykastrowany kogut kury domowej;
(1.2) daw. kulin. rodzaj wodzianki
Wiktionary
Kapłon – wykastrowany i specjalnie utuczony młody kogut.
Wikipedia
(1.1) Dzisiaj mięso kapłona uznawane jest za kosztowny rarytas – kosztuje 150 euro za sztukę.
(1.1) Zjadłbym kapłona w winie muszkatołowym.
Wiktionary
rzecz. kapłonienie n.
czas. kapłonić ndk.
przym. kapłoni
Wiktionary
zdrobnienie od: kapłon
SJP.pl
Wodzianka – prosta zupa znana na Śląsku i w Polsce Środkowej. Wodzianka występuje w wielu odmianach, ale w każdej podstawą są chleb i wrzątek. Maciej E. Halbański w swoim Leksykonie sztuki kulinarnej podał następującą definicję wodzianki: zupa przyrządzona z czerstwego chleba pokrajanego w kostkę, zalanego wrzątkiem, z dodatkiem roztartego z solą czosnku i tłuszczu, najlepiej smalcu ze skwarkami
.
Wikipedia
→ kapłon
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) należący do kapłona
przymiotnik relacyjny
(2.1) związany z kapłonem, dotyczący kapłona
przymiotnik jakościowy
(3.1) charakterystyczny dla kapłona, mający cechy kapłona
Wiktionary
rzecz. kapłon mzw., kapłonienie n.
czas. kapłonić ndk.
Wiktionary
kastrować koguta
SJP.pl
(geologia) cyrk, kocioł lodowcowy; wielkie zagłębienie wyżłobione przez lodowiec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geol. powstałe w wyniku działalności lodowca półkoliste lub owalne zagłębienie z trzech stron otoczone stromymi ścianami, a z czwartej ryglem skalnym
forma rzeczownika.
(2.1) D. lm. od: kara
(2.2) D. lm. od: karo
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) cyrk lodowcowy, kocioł lodowcowy, cyrk glacjalny
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== kar (język afrykanerski.) ==
wymowa.
IPA|kar.
audio|LL-Q14196 (afr)-Oesjaar-kar.wav.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) wóz
(1.2) samochód
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: kar, AS: kar
Wiktionary
(1.1) cyrk lodowcowy, kocioł lodowcowy, cyrk glacjalny
Wiktionary
środek represyjny lub wychowawczy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hydrol. rzeka w Rosji, położona na północy Eurazji, uchodzi do Morza Karskiego
Wiktionary
Kara prawna
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
(1.1) kolokacje rzeka|D=Kary|N=Karą.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) rzeka
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. karski
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* rosyjski: (1.1) Кара ż.
źródła.
== Kara (język islandzki.) ==
wymowa.
IPA|ˈkʰaːra.
:: homofony|kara.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|islandzki|ż.
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkara, AS: kara
Wiktionary
przym. karski
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) rzeka
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. karski
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* rosyjski: (1.1) Кара ż.
źródła.
== Kara (język islandzki.) ==
wymowa.
IPA|ˈkʰaːra.
:: homofony|kara.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|islandzki|ż.
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hydron. rzeka w Kirgistanie i Uzbekistanie, po połączeniu z Narynem tworzy Syr-darię;
Wiktionary
przym. karadaryjski
Wiktionary
pustynia w Turkmenistanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki lub męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. piaszczysta pustynia w Turkmenistanie, na Nizinie Turańskiej;
Wiktionary
Kara-kum (także: Garagum, Karakum, Gara Gum, Kara Kum, ros. Каракумы; z turkm. Garagum, dosł. „czarny piasek”) – piaszczysta pustynia w Turkmenistanie, na Nizinie Turańskiej. Powierzchnia wynosi około 350 tys. km², co stanowi, w zależności od metodologii pomiaru, od 70% do 80% terytorium Turkmenistanu.
Wikipedia
(1.1) Kanały te nawadniają turkmeńską pustynię Kara-kum i południową część uzbeckiej pustyni Kyzył-kum.
Wiktionary
rzecz. Karakum n.
przym. karakumski
Wiktionary
(1.1) rzad. Karakum
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) lwów. kot
Wiktionary
1. kraina historyczna we wschodnim Zakaukaziu;
2. Górski Karabach - terytorium Azerbejdżanu funkcjonujące jako niepodległe państwo, nieuznawane przez żaden kraj na świecie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. terytorium w Azji, na obszarze Kaukazu;
Wiktionary
Karabach (orm. Ղարաբաղ, Gharabagh; azer. Qarabağ) – kraina historyczna we wschodnim Zakaukaziu, na obszarze dzisiejszego Azerbejdżanu. Obejmuje Góry Karabaskie oraz ich wschodnie podnóże i leżące dalej na wschód równiny Niziny Kurańskiej (Step Karabaski).
Wikipedia
IPA: kaˈrabax, AS: karabaχ
Wiktionary
przym. karabaski, karabachski
Wiktionary
dawny rodzaj krytego pojazdu zaprzęgowego do dalekich podróży; karabon
SJP.pl
→ Karabach; karabachski
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Karabachem, dotyczący Karabachu
Wiktionary
rzecz. Karabach mrz.
Wiktionary
(1.1) arcaski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Rosji, w obwodzie czelabińskim;
(1.2) geogr. osiedle typu miejskiego w Rosji, w Tatarstanie;
Wiktionary
Karabasz (ros. Карабаш) – miasto w Rosji, w obwodzie czelabińskim; kod OKATO 75415 – miasto obwodowego podporządkowania.
Wikipedia
(1.2) Zatrzymaliśmy się pod Karabaszem by zaczerpnąć wody.
Wiktionary
szabla paradna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. wojsk. lekka, ozdobna, paradna szabla bez kabłąka przy rękojeści;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Zygmunt I chodził z karabelą, został też z nią pochowany.
(1.1) Pókiśmy miecze, pałasze i kordy
:: nosili, nie baliśmy się Ordy,
:: a gdy z karabelkami nastały czeczugi,
:: nie orzą w Ukrainie i w Podolu pługi.
Wiktionary
IPA: ˌkaraˈbɛla, AS: karabela
Wiktionary
zdrobnienie od: karabela
SJP.pl
przymiotnik od: karabela
SJP.pl
indywidualna długa broń strzelecka z lufą gwintowaną
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) wojsk. indywidualna broń strzelecka o długiej lufie;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Dla zwiększenia szybkostrzelności karabinów zaczęto wyposażać je w magazynki.
Wiktionary
IPA: kaˈrabʲĩn, AS: karabʹĩn
Wiktionary
rzecz. karabinier m.
:: zdrobn. karabinek m.
przym. karabinowy
Wiktionary
(1.1) kb
Wiktionary
rodzaj haczyka zamykanego sprężyną, służącego do zaczepiania różnych rzeczy; karabinek, muszkieton
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. geol. jubil. rodzaj zaczepu w postaci pierścienia z otwieranym zamkiem z jednej strony, używanego do zaczepiania różnych przedmiotów, np. kluczy, zapinania łańcuszków itp.;
Wiktionary
Karabinek, karabińczyk – podłużny, zbliżony rozmiarem do dłoni, metalowy pierścień z otwieranym zamkiem na jednym boku, służący do szybkiego i skutecznego połączenia elementów. Jeden z podstawowych składników sprzętu wspinaczkowego i speleologicznego, najczęściej fragment układu asekuracyjnego. Karabinek z technicznego punktu widzenia jest łącznikiem.
Wikipedia
IPA: ˌkaraˈbʲĩj̃n͇t͡ʃɨk, AS: karabʹĩĩ ̯ṇčyk
Wiktionary
rzecz. karabinek mrz.
przym. karabinowy
Wiktionary
(1.1) karabinek, zatrzaśnik
Wiktionary
1. broń strzelecka o takiej samej budowie jak karabin, lecz krótsza i lżejsza
2. rodzaj haczyka zamykanego sprężyną, służącego do zaczepiania różnych rzeczy; karabińczyk, muszkieton
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: karabin
(1.2) indywidualna broń strzelecka o lufie krótszej niż w karabinie;
(1.3) zob. karabińczyk.
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Karabinki początkowo były uzbrojeniem kawalerii i służb pomocniczych.
Wiktionary
IPA: ˌkaraˈbʲĩnɛk, AS: karabʹĩnek
Wiktionary
rzecz. karabin m., karabinier m., karabińczyk m.
przym. karabinowy
Wiktionary
(1.2) kbk
Wiktionary
1. dawny żołnierz kawalerii lub piechoty uzbrojony w karabin;
2. włoski policjant, żandarm
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) wojsk. żandarm we Włoszech i innych krajach
(1.2) wojsk. żołnierz straży granicznej w Hiszpanii
(1.3) hist. wojsk. w dawnych armiach europejskich: wyborowy żołnierz piechoty i kawalerii
Wiktionary
Karabinierzy – początkowo we Francji wyborowi żołnierze lekkiej jazdy uzbrojeni w broń palną.
Później określenie to odnoszono do niektórych pułków jazdy we Francji, Austrii, Prusach i Rosji.
W Polsce Regiment Gwardii Konnej Litewskiej przemianowano w 1793 na Regiment Karabinierów Gwardii.
Wikipedia
(1.1) Niemcy uznali go za karabiniera z powodu jego czapki, dlatego nie słuchając żadnych tłumaczeń, zmusili go do eskortowania więźniów na plac.
Wiktionary
rzecz. karabin mrz., karabinek mrz.
Wiktionary
przymiotnik od: karabinek
SJP.pl
przymiotnik od: karabin
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z karabinem, dotyczący karabinu
Wiktionary
(1.1) Potem coś oderwało się od krzewu i spadło na nas. Była to jakby wiązka pocisków karabinowych, wystrzelona prosto w nos z bliskiej odległości.
Wiktionary
rzecz. karabin m., karabinek m., karabińczyk m., subkarabin m.
Wiktionary
dawny rodzaj krytego pojazdu zaprzęgowego do dalekich podróży; karaban
SJP.pl
nakładać, wymierzać karę * formy trybu rozkazującego "karaj" itp. przestarzałe
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. ukarać, pokarać)
(1.1) wymierzać karę
Wiktionary
Karać (cyr. Караћ) – wieś w Bośni i Hercegowinie, w Republice Serbskiej, w gminie Prnjavor. W 2013 roku liczyła 111 mieszkańców.
Wikipedia
(1.1) Drobnych przestępców karano chłostą.
Wiktionary
IPA: ˈkarat͡ɕ, AS: karać
Wiktionary
rzecz. kara ż., karanie n., karalność ż., karność ż., karny mrz., ukaranie n., karniak mzw.
przym. karalny, karny
czas. pokarać dk., skarać dk., ukarać dk.
Wiktionary
rodzaj zbroi, pancerz z łusek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) lekka, przylegająca do ciała zbroja ze stalowych łusek naszytych na skórę
Wiktionary
Karacena (wł. corazzina – lekka zbroja) – oryginalna polska zbroja łuskowa produkowana od XVI do XVIII wieku. Popularna w sarmackim okresie kultury staropolskiej, gdy motywy wschodnie oraz klasycznie rzymskie były naśladowane i przetwarzane, szczególnie w okresie panowania króla Jana III Sobieskiego, którego portrety w tego typu uzbrojeniu zachowały się do dziś. Zbroja składała się ze skórzanego kaftana pokrytego metalowymi płytkami w kształcie łusek nachodzących na siebie.
Wikipedia
(1.1) Z każdej wyprawy przywozi piękną karacenę.
Wiktionary
IPA: ˌkaraˈt͡sɛ̃na, AS: karacẽna
Wiktionary
rzecz. karacennik
Wiktionary
(1.1) zbroja, kolczuga
Wiktionary
przymiotnik od: karacena; karaceński
SJP.pl
przymiotnik od: karacena; karacenowy
SJP.pl
osoba trenująca karate; karateka
SJP.pl
członek ludu zamieszkującego głównie Karaczajo-Czerkiesję
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski, nazwa własna
(1.1) geogr. region historyczny na Kaukazie Północnym, zamieszkiwany przez Karaczajów (2.1)
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(2.1) etn. przedstawiciel jednego z narodów turkijskich, zamieszkujących Kaukaz Północny
Wiktionary
Wikipedia
(2.1) Dziadek jest z pochodzenia Karaczajem.
Wiktionary
przym. karaczajski
Wiktionary
członkini ludu zamieszkującego głównie Karaczajo-Czerkiesję
SJP.pl
republika w Federacji Rosyjskiej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. jedna z republik wchodzących w skład Federacji Rosyjskiej;
Wiktionary
Wikipedia
przym. karaczajo-czerkieski, karaczajewo-czerkieski, karaczajsko-czerkieski, karaczajski
Wiktionary
(1.1) ofic. Republika Karaczajsko-Czerkieska
Wiktionary
lud zamieszkujący Karaczajo-Czerkiesję
SJP.pl
Wikipedia
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Karaczajami, dotyczący Karaczajów
(1.2) geogr. związany z Karaczajem, dotyczący Karaczaju
Wiktionary
rzecz. Karaczajo-Czerkiesja ż., Karaczaj mos., Karaczajka ż., Karaczajewsk mrz.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) jęz. język karaczajsko-bałkarski;
Wiktionary
(1.1) symbol. krc
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Karaczajo-Czerkiesją, dotyczący Karaczajo-Czerkiesji
Wiktionary
rzecz. Karaczajo-Czerkiesja ż.
Wiktionary
owad o brązowym lub czarnym owalnym ciele, np. prusak lub karaluch, żyjący w skupiskach ludzkich; hełmiec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) przest. ent. karaluch
Wiktionary
Karaczany, hełmce (Blattodea, Blattoptera, Blattariae, Blattaria) – rząd owadów z przeobrażeniem niezupełnym, liczący około 4600 gatunków. Prowadzą ukryty tryb życia (kryptyczny), przeważnie nocny, są wszystkożerne.
Ciało zazwyczaj ciemno ubarwione (różne odcienie brązu i ciemnego brązu). Głowa jest prawie w całości ukryta pod tarczowatym i szerokim przedpleczem (stąd ich nazwa hełmce). Mają długie, wieloczłonowe i pokryte szczecinkami czułki. Przednia para skrzydeł jest silnie schitynizowana i ciemniejsza. Skrzydła z widocznym i gęstym użyłkowaniem. Tylna para skrzydeł jest zazwyczaj szeroka i błoniasta, w spoczynku ukryte pod pierwszą parą. Często spotykane są formy krótkoskrzydłe (brachypteria). Odnóża są długie i smukłe z długimi kolcami, pozwalają na szybki bieg. Odwłok jest szeroki, zakończony parą członowanych wyrostków odwłokowych (cerci). Samice czasem noszą przyczepiony do odwłoka kokon jajowy (ooteka).
Wikipedia
(1.1) Z natury wybitnie ciepłolubne, karaczany najliczniej występują w krajach tropikalnych.
Wiktionary
rzecz. karaczanowate nmos.
Wiktionary
(1.1) karaluch, karakon
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. ent. nazwa systematyczna|Blattidae|Latreille|ref=tak., rodzina owadów z rzędu hełmców;
Wiktionary
Karaczanowate (Blattidae Latreille) – rodzina karaczanów z nadrodziny Blattoidea.
Karaczany głównie czerwonobrązowe do czarnych, często z kontrastującym, ciemno-jasnym wzorem na przedpleczu. Skrzydła od w pełni rozwiniętych do zredukowanych, zwykle u samic krótsze niż u samców. Spodnia strony środkowych i tylnych ud uzbrojona na obu krawędziach w rzędy silnych kolców. Wyrostki rylcowe samca smukłe, proste, zwykle symetryczne. Siódme sternum samicy dwuwargowe.
Wikipedia
(1.1) Owady z rodziny karaczanowatych odznaczają się specyficznym wzorem na przedpleczu.
Wiktionary
rzecz. karaczan mzw.
Wiktionary
rząd owadów uskrzydlonych, obejmujący około 4600 gatunków; hełmce
SJP.pl
Karaczany, hełmce (Blattodea, Blattoptera, Blattariae, Blattaria) – rząd owadów z przeobrażeniem niezupełnym, liczący około 4600 gatunków. Prowadzą ukryty tryb życia (kryptyczny), przeważnie nocny, są wszystkożerne.
Ciało zazwyczaj ciemno ubarwione (różne odcienie brązu i ciemnego brązu). Głowa jest prawie w całości ukryta pod tarczowatym i szerokim przedpleczem (stąd ich nazwa hełmce). Mają długie, wieloczłonowe i pokryte szczecinkami czułki. Przednia para skrzydeł jest silnie schitynizowana i ciemniejsza. Skrzydła z widocznym i gęstym użyłkowaniem. Tylna para skrzydeł jest zazwyczaj szeroka i błoniasta, w spoczynku ukryte pod pierwszą parą. Często spotykane są formy krótkoskrzydłe (brachypteria). Odnóża są długie i smukłe z długimi kolcami, pozwalają na szybki bieg. Odwłok jest szeroki, zakończony parą członowanych wyrostków odwłokowych (cerci). Samice czasem noszą przyczepiony do odwłoka kokon jajowy (ooteka).
Wikipedia
miasto w Pakistanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. największe miasto Pakistanu, położone w południowej części kraju;
Wiktionary
Karaczi (ang. Karachi, urdu کراچی, Karaći, bengalski: করাচি) – największe miasto w Pakistanie, położone w południowej części kraju, nad Morzem Arabskim, na północnym skrawku delty Indusu. Stolica prowincji Sindh. Aglomerację w 2016 roku zamieszkiwało 24,3 mln osób.
Wikipedia
IPA: kaˈrat͡ʃʲi, AS: karačʹi
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kara-darią, dotyczący Kara-darii
Wiktionary
rzecz. Kara-daria ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w północnym Iranie, po południowej stronie gór Elburs;
Wiktionary
Karadż (perski: کرج) – miasto w północnym Iranie, stolica ostanu Alborz. Miasto satelickie Teheranu, oddalone od niego o 36 km na zachód. Leży na zachodnim brzegu rzeki Karadż, na południowym zboczu gór Elburs.
Rozwój miasta rozpoczął się za czasów panowania dynastii Safawidów i Kadżarów. Do połowy XX w. znane było głównie jako miejscowość wypoczynkowa leżąca na trasie między Kazwinem a Teheranem. W drugiej połowie XX wieku Karadż stał się jednym z najszybciej rozwijających się ośrodków gospodarczych Iranu. W mieście rozwinęło się rzemiosło oraz przemysł chemiczny, włókienniczy, metalowy oraz spożywczy.
Wikipedia
nazwisko obce, np. Radovan Karadżić, były prezydent Serbskiej Republiki Bośni i Hercegowiny
SJP.pl
zgrubienie od: karafka (naczynie na wodę lub trunek)
SJP.pl
zdrobnienie od: karafka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: karafka
Wiktionary
IPA: ˌkaraˈfɛt͡ʃka, AS: karafečka
Wiktionary
rzecz. karafka ż., karafa ż.
Wiktionary
przymiotnik od: karafeczka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. pot. fiołek
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. pot. fiołek
Wiktionary
1. ozdobne, pękate naczynie z wąską szyjką na wodę lub trunek;
2. zawartość tego naczynia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rodzaj butelki z wąską szyjką;
Wiktionary
Karafka (wł. caraffa) – rodzaj szklanej butelki, naczynie stołowe (niekiedy kryształowe, rzadziej porcelanowe), używane do podawania na stół głównie napojów alkoholowych.
W zależności od przeznaczenia karafki posiadają zróżnicowane kształty, będąc w dolnej części pękate, a zakończone wąską dłuższą szyjką. Często są bogato zdobione. Mogą być okrągłe, kwadratowe, prostokątne, beczułkowe lub wysmukłe. Szyjki są różnej długości i szerokości. Karafki do nalewek, whisky i likierów wyposażone są w szklany, korkowy lub drewniany korek zabezpieczający zawartość przed wietrzeniem. W przypadku serwowania wody czy wina, korki nie są wymagane.
Wikipedia
(1.1) Na środku pokoju stała Emilka, trzymając w dłoniach tacę, na której była karafka z wodą i szklanka… (K. Abgarowicz: Dobra nauczka)
Wiktionary
IPA: kaˈrafka, AS: karafka
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. karafeczka
przym. karafkowy
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z karafką, dotyczący karafki
Wiktionary
rzecz. karafka ż.
Wiktionary
dolna część smyczka, którą trzyma się w ręku podczas gry; żabka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. rzeka na północnym wschodzie półwyspu Kamczatka, uchodzi do Zatoki Karagińskiej
Wiktionary
przym. karagiński
Wiktionary
krzew z rodziny motylkowatych pochodzący z Mandżurii i Syberii, o kwiatach żółtych, białych lub różowych; grochownik
SJP.pl
Karagana (Caragana Lam.) – rodzaj roślin należący do rodziny bobowatych. Obejmuje 91 gatunków. Zasięg rodzaju obejmuje wschodnią Europę (na wschód od Bułgarii i Ukrainy) poprzez niemal całą Azję (bez południowej części tego kontynentu), po Rosyjski Daleki Wschód. Są to rośliny drzewiaste występujące na obszarach suchych, często w górach, w różnych formacjach – leśnych, zaroślowych i trawiastych.
Wikipedia
miasto w Kazachstanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Kazachstanie, administracyjne centrum obwodu karagandyjskiego;
Wiktionary
Wikipedia
przym. karagandyjski, karagandzki
Wiktionary
mieszkaniec Karagandy
SJP.pl
mieszkanka Karagandy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Karagandą, dotyczący Karagandy
Wiktionary
rzecz. Karaganda ż.
przym. karagandzki
Wiktionary
przymiotnik od: Karaganda
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Karagandą, dotyczący Karagandy
Wiktionary
rzecz. Karaganda ż.
przym. karagandyjski
Wiktionary
substancja żelująca otrzymywana z wodorostów, stosowana w przemyśle spożywczym i farmaceutycznym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) biochem. spoż. rodzaj polisacharydów ekstrahowanych z czerwonych wodorostów, naturalna substancja o wielorakim zastosowaniu w przemyśle spożywczym;
Wiktionary
Karagen (CGN) − rodzaj polisacharydów ekstrahowanych z czerwonych wodorostów zawierających w swej strukturze liczne grupy siarczanowe. Stanowią surowiec spożywczy używany do wytwarzania galaret i żeli. W jego skład wchodzi przede wszystkim śluz, którego głównym składnikiem jest karagenina, a także inne polisacharydy i niewielkie ilości jodu oraz bromu. Karagen odznacza się dużą aktywnością biologiczną (jest m.in. immunostymulatorem). Surowcem do produkcji karagenu jest chrząstnica kędzierzawa, krasnorost określany potocznie jako mech irlandzki (Chondrus crispus).
Wikipedia
rzecz. karagenina ż.
Wiktionary
(1.1) symbol. E407
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Karagą, dotyczący Karagi
Wiktionary
rzecz. Karaga ż.
Wiktionary
Indianin Ameryki Południowej mieszkający głównie w Wenezueli, Kolumbii, północnej i środkowej Brazylii oraz w Gujanie; Karib
SJP.pl
skrót od: karaibski
SJP.pl
Indianka Ameryki Południowej mieszkająca głównie w Wenezueli, Kolumbii, północnej i środkowej Brazylii oraz w Gujanie; Karibka
SJP.pl
Karaibka (Caribena) – rodzaj pająków z rodziny ptasznikowatych i podrodziny Aviculariinae, które występują w rejonie Karaibów do czego nawiązuje nazwa rodzajowa oraz w języku polskim.
Wikipedia
plemię indiańskie
SJP.pl
Karaibowie (Karibowie) – plemiona indiańskie zamieszkujące Wyspy Antylskie i północne terytoria Ameryki Południowej.
Wikipedia
przymiotnik od: Karaiby
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Karaibów (obszaru) lub Morza Karaibskiego
(1.2) dotyczący Karaibów (ludu)
Wiktionary
IPA: ˌkaraˈjipsʲci, AS: karai ̯ipsʹḱi
Wiktionary
rzecz. Karaiby nmos., Karaib mos., Karaibka ż.
Wiktionary
plemię indiańskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. rejon pomiędzy kontynentami Ameryk;
Wiktionary
Karaiby – region składający się z Morza Karaibskiego, tamtejszych wysp (w całości znajdujących się na Morzu Karaibskim, lub też częściowo z nim graniczących, a częściowo z Oceanem Atlantyckim) oraz otaczających je wybrzeży. Region jest położony na południowy wschód od Zatoki Meksykańskiej i kontynentalnej Ameryki Północnej, na wschód od Ameryki Centralnej i na północ od Ameryki Południowej.
Wikipedia
(1.1) Flora Karaibów cechuje się dużą bioróżnorodnością.
Wiktionary
IPA: ˌkaraˈjibɨ, AS: karai ̯iby
Wiktionary
rzecz. Karaib mos., Karaibka ż.
przym. karaibski
Wiktionary
(1.1) hist. Indie Zachodnie
Wiktionary
członek grupy wyznaniowej wyodrębnionej z judaizmu, uznającej tylko Biblię, a odrzucającej Talmud; karaita
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rel. wyznawca karaimizmu
Wiktionary
rzecz. karaimizm m., karaizm m., Karaim m., Karaimka ż., Karaita m., karaita m., Karaitka ż., karaitka ż.
:: fż. karaimka ż.
przym. karaimski
Wiktionary
(1.1) karaita
Wiktionary
jeden z odłamów judaizmu; karaizm
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rel. religia wywodząca się z judaizmu, uznająca za podstawę wiary Torę, a odrzucająca Talmud;
Wiktionary
Karaimizm, karaizm – kierunek w teologii żydowskiej, odrzucający Talmud i autorytet tradycji rabinów.
Wikipedia
rzecz. karaimski mrz., karaizm m., Karaim m., Karaimka ż., karaim m., karaimka ż.
przym. karaimski
Wiktionary
(1.1) karaizm
Wiktionary
członkini niedużej grupy etnicznej pochodzenia tureckiego, rozproszonej obecnie w Polsce, na Litwie, Ukrainie, w Turcji, Egipcie i Izraelu; Karaitka
SJP.pl
1. dotyczący karaimów (wyznawców jednego z odłamów judaizmu);
2. dotyczący Karaimów (członków niedużej grupy etnicznej pochodzenia tureckiego); np. język karaimski
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Karaimami, dotyczący Karaimów
(1.2) związany z karaimami, dotyczący karaimów
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język karaimski;
Wiktionary
(1.2) Religia karaimska jest zbliżona do judaizmu, jednak uległa na Bliskim Wschodzie silnemu oddziaływaniu islamu.
Wiktionary
rzecz. karaimizm mrz., Karaim mos., Karaimka ż., karaim mos., karaimka ż., Karaita mos., karaita mos., Karaitka ż., karaitka ż.
Wiktionary
członek grupy wyznaniowej wyodrębnionej z judaizmu, uznającej tylko Biblię, a odrzucającej Talmud; karaim
SJP.pl
jeden z odłamów judaizmu; karaimizm
SJP.pl
Karaimizm, karaizm – kierunek w teologii żydowskiej, odrzucający Talmud i autorytet tradycji rabinów.
Wikipedia
Wikipedia
dawny statek żaglowy; karraka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. mar. duży śródziemnomorski trójmasztowy żaglowiec handlowy i wojenny, używany w XIV-XVII wieku;
Wiktionary
Karaka, karraka — typ trzymasztowego, rzadziej czteromasztowego statku żaglowego, rozwinięty w krajach śródziemnomorskich w XV wieku.
Przyjmuje się, że ten typ jednostki żaglowej powstał z połączenia kogi, wprowadzonej na Morze Śródziemne przez piratów z Bajonny, oraz miejscowych typów łodzi. Karaki były pierwszymi w Europie statkami przystosowanymi do oceanicznych podróży z uwagi na wielkość i pojemność, pozwalające na gromadzenie zapasów na długie wyprawy. Używane były zwłaszcza przez hiszpańskich i portugalskich odkrywców w XV i XVI wieku. Północnoeuropejskim odpowiednikiem tego typu był holk. W XVI wieku przekształcona konstrukcja karaki została rozwinięta w galeon.
Wikipedia
IPA: kaˈraka, AS: karaka
Wiktionary
(1.1) karraka
Wiktionary
rodzaj ssaka drapieżnego z podrodziny kotów; złotokot
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Caracal|Gray|ref=tak., rodzaj ssaków z rzędu drapieżnych;
(1.2) syst. zool. nazwa systematyczna|Caracal caracal|Schreber|ref=tak., gatunek ssaka z rodziny kotowatych, występujący w Afryce i Azji
(1.3) zool. kot z gatunku karakali (1.1)
Wiktionary
Karakal, złotokot (Caracal) – rodzaj ssaków z podrodziny kotów (Felinae) w obrębie rodziny kotowatych (Felidae).
Wikipedia
(1.3) W naszym zoo trzymają karakale.
Wiktionary
(1.2) karakal stepowy
(1.3) karakal stepowy
Wiktionary
Karakalla (Caracalla), właśc. Lucius Septimius Bassianus, Marcus Aurelius Antoninus Bassianus, po adopcji Marcus Aurelius Severus Antoninus (ur. 4 kwietnia 188, zm. 8 kwietnia 217) – cesarz rzymski od 4 lutego 211 do swojej śmierci. Syn cesarza Septymiusza Sewera i cesarzowej Julii Domny. Współrządził z ojcem, po jego śmierci (krótkotrwale) z młodszym bratem Septymiuszem Getą. Po jego zamordowaniu w roku 212 stał się władcą samodzielnym.
Wikipedia
przymiotnik od: karakal
SJP.pl
1. karaluch;
2. potocznie: obelżywe określenie niewysokiego człowieka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) pot. karaluch
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) lekcew. niska osoba
(2.2) białystok. osoba zaniedbana
Wiktionary
(1.1) Więc przypuszczenia snuję, liczę sęki w ścianach, czasem przekłuję końcem szpady karakana…
Wiktionary
(2.1) kurdupel, knypek
Wiktionary
rodzaj drapieżnych ptaków z rodziny sokołowatych
SJP.pl
miasto w Wenezueli; Caracas
SJP.pl
mieszkaniec Caracas; karakaszczyk; karakasyjczyk
SJP.pl
mieszkanka Caracas; karakasyjka
SJP.pl
przymiotnik od: Caracas
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do miasta Caracas
Wiktionary
IPA: ˌkaraˈkasʲci, AS: karakasʹḱi
Wiktionary
rzecz. Caracas n./mrz., karakaska ż.
Wiktionary
mieszkaniec Caracas; karakasczyk; karakaszczyk
SJP.pl
mieszkanka Caracas; karakaska
SJP.pl
mieszkaniec Caracas; karakasczyk; karakasyjczyk
SJP.pl
autonomiczna republika w Uzbekistanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. autonomiczna republika w granicach Uzbekistanu, położona w zachodniej części kraju i mająca stolicę w Nukusie;
Wiktionary
Karakałpacja (Republika Karakałpacka, rzadko: Karakałpakstan; uzb. Qoraqalpogʻiston, karak. Qaraqalpaqstan) – autonomiczna republika w granicach Uzbekistanu, położona w zachodniej części kraju i granicząca od strony północnej z pozostałościami Jeziora Aralskiego. Stolicą republiki jest Nukus (Nökis).
Wikipedia
rzecz. Karakałpak mos., Karakałpaczka ż., karakałpacki mrz.
przym. karakałpacki
Wiktionary
(1.1) Karakałpakstan, ofic. Republika Karakałpacka
Wiktionary
przymiotnik od: Karakałpacja
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Karakałpacją lub Karakałpakami, dotyczący Karakałpacji lub Karakałpaków
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język karakałpacki;
Wiktionary
rzecz. Karakałpacja ż., Karakałpak mos., Karakałpaczka ż.
Wiktionary
mieszkanka Karakałpacji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) etn. członkini narodu zamieszkującego na południe od Jeziora Aralskiego, zwłaszcza w Karakałpacji;
Wiktionary
rzecz. Karakałpacja ż.
:: fm. Karakałpak mos.
przym. karakałpacki
Wiktionary
mieszkaniec Karakałpacji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) etn. członek narodu zamieszkującego na południe od Jeziora Aralskiego, zwłaszcza w Karakałpacji;
Wiktionary
rzecz. Karakałpacja ż.
:: fż. Karakałpaczka ż.
przym. karakałpacki
Wiktionary
sposób prowadzenia walki przez kawalerię w zachodniej Europie w XVI i XVII wieku - poszczególne szeregi kolejno oddają salwy i wycofują się na tyły kolumny
SJP.pl
Nazwa oznacza "czarne jezioro" w językach tureckich. Pochodzą od tego następujące nazwy geograficzne:
Wikipedia
dawniej: zataczać koniem koła lub półkola
SJP.pl
karakan;
1. przestarzałe: karaluch;
2. obelżywe określenie niewysokiego człowieka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) daw. karakan
Wiktionary
Karaluch, karaczan wschodni, karaczan pospolity, szwab (Blatta orientalis) – gatunek owada z rzędu karaczanów i rodziny karaczanowatych. Owad kosmopolityczny, w większości zasięgu synantropijny.
Wikipedia
IPA: kaˈrakɔ̃n, AS: karakõn
Wiktionary
1. łańcuch górski w Indiach i Chinach;
2. przełęcz w górach o tej samej nazwie;
3. (obecnie: Charchorin) miejscowość w Mongolii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. łańcuch górski na pograniczu Indii, Pakistanu i Chin, drugi po Himalajach pod względem wysokości na Ziemi;
(1.2) geogr. przełęcz we wschodniej części gór Karakorum (1.1), na granicy chińsko-indyjskiej;
(1.3) geogr. hist. stolica mongolskiego imperium w XIII wieku;
(1.4) geogr. miasto w środkowej Mongolii,
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Ekspedycja sporządzająca siatkę pomiarową przyjęła dla każdego szczytu w Karakorum symbol K, a następnie wierzchołki numerowano od zachodu w kierunku wschodnim.
Wiktionary
IPA: ˌkaraˈkɔrũm, AS: karakorũm
Wiktionary
(1.4) Charchorin
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. zob. Kara-kum.
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. Kara-kum n.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum|Kara-kum.
źródła.
== Karakum (język angielski.) ==
thumb|Karakum (1.1)
thumb|Karakum (1.1)
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, nazwa własna
(1.1) geogr. Kara-kum
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz. Kara-kum n.
Wiktionary
przymiotnik od: Kara-Kum
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kara-kumem, dotyczący Kara-kumu
Wiktionary
(1.1) Znacznie pogorszył się stan karakumskich kopalń siarki, które obniżyły swe dostawy dla przetwórstwa.
Wiktionary
rzecz. Kara-kum mrz./n.
Wiktionary
gatunek jadowitego pająka z rodziny omatnikowatych, bliski krewny czarnej wdowy; malmignat
SJP.pl
Karakurt, karakurt trzynastokropki, malmignat (Latrodectus tredecimguttatus) – gatunek jadowitego pająka z rodziny omatnikowatych (Theridiidae).
Wikipedia
azjatycka owca tłustoogoniasta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zool. owca pochodzenia azjatyckiego, której jagnię ma sierść zwiniętą w charakterystyczne loki;
(1.2) pot. wyprawiona skóra jagnięcia karakuła (1.1)
Wiktionary
Karakuł – jedna z najstarszych ras owcy domowej, pochodząca z południowo-zachodniej Azji. Nazwa rasy wywodzi się od miejscowości Qorakoʻl (Karakul) w Uzbekistanie – centrum hodowli owiec tej rasy. Wiadomo, że owce rasy karakuł były hodowane w VIII w. w zachodnim Turkiestanie, skąd rozprzestrzeniły się do innych regionów Azji Środkowej, ale badania archeologiczne wskazują, że mogły być już znane około 1400 p.n.e., co czyniłoby je najstarszą ze znanych ras owiec. Wysokiej jakości wyroby z karakuł znaleziono w świątyniach starożytnego Babilonu.
Wikipedia
(1.1) Karakuły są hodowane głównie w Azji i Afryce.
Wiktionary
IPA: kaˈrakuw, AS: karakuu̯
Wiktionary
rzecz. karakuły nmos.
przym. karakułowy
Wiktionary
przymiotnik od: karakuł
SJP.pl
futro lub jakaś inna część garderoby z wyprawionych skór jagniąt karakułów (gatunku azjatyckich owiec)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) odzież. pot. futro ze skór jagniąt karakułów;
forma rzeczownika|rodzaj=męskozwierzęcy.
(2.1) plural|karakuł.
Wiktionary
Karakuły — używana w futrzarstwie nazwa skór lub futer z jagniąt owiec rasy karakuł pozyskanych z jagniąt zabijanych zwykle około 1-5 dnia życia (skórka taka nazywana jest smuszka) lub pochodzących z wywołanego sztucznie poronienia. Im wcześniejsze poronienie, tym bardziej skręcony włos. Już kilka dni po porodzie lok rozprostowuje się i siwieje.
Wikipedia
(1.1) Kupiłam sobie czarne karakuły.
(1.1) Z budynku wyszła kobieta w karakułach.
Wiktionary
IPA: ˌkaraˈkuwɨ, AS: karakuu̯y
Wiktionary
rzecz. karakuł m.
przym. karakułowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) praw. cecha tego, co karalne
(1.2) praw. fakt, że ktoś był wcześniej karany przez sąd
Wiktionary
rzecz. kara ż., karanie n., ukaranie n., karny mrz.
przym. karalny, karny
czas. karać
Wiktionary
podlegający karze, zasługujący na karę
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który podlega karze
Wiktionary
(1.1) Podawanie policji fałszywych danych osobowych jest karalne.
Wiktionary
IPA: kaˈralnɨ, AS: karalny
Wiktionary
czas. karać
rzecz. kara ż., karanie n., ukaranie n., karalność ż., karny mrz.
przym. karny
Wiktionary
brunatnoczarny owad niszczący produkty żywnościowe; karakon
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) syst. ent. nazwa systematyczna|Blatta orientalis|ref=tak., duży, żyjący w siedliskach ludzkich owad żywiący się produktami spożywczymi;
Wiktionary
Karaluch, karaczan wschodni, karaczan pospolity, szwab (Blatta orientalis) – gatunek owada z rzędu karaczanów i rodziny karaczanowatych. Owad kosmopolityczny, w większości zasięgu synantropijny.
Wikipedia
(1.1) Rozejrzał się po pomieszczeniu i ze wstrętem wzdrygnął się, gdy dostrzegł biegnącego wzdłuż ściany karalucha.
Wiktionary
IPA: kaˈralux, AS: karaluχ
Wiktionary
(1.1) karaczan, karakon, karakan; gw-pl|Śląsk Cieszyński|szwob.
Wiktionary
przypominający kształtem karalucha
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
zdrobnienie od: karaluch
SJP.pl
greckie nazwisko
SJP.pl
wypadek, kraksa z udziałem wielu pojazdów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zderzenie się ze sobą wielu pojazdów naraz, zwykle poważne w skutkach
(1.2) daw. talar flandryjski o wartości dwóch rubli
(1.3) więz. aresztowanie
Wiktionary
Karambol (fr. carambolage, ang. carom lub carambole, zwany także bilardem francuskim) – gra bilardowa i zarazem sport, który narodził się we Francji. Obecnie jest najmniej popularną odmianą bilardu.
Wikipedia
(1.1) W karambolu na autostradzie uczestniczyło dwadzieścia samochodów, w tym dwa autobusy.
Wiktionary
IPA: kaˈrãmbɔl, AS: karãmbol
Wiktionary
1. niskie, wiecznie zielone drzewo owocowe z rodziny szczawikowatych, uprawiane w strefie tropikalnej; aweroa; oskomian
2. owoc tego drzewa przypominający ogórek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Averrhoa carambola|ref=tak., tropikalne drzewo o podłużnych owocach, mających w przekroju kształt gwiazdy;
(1.2) owoc karamboli (1.1)
(1.3) czerwona kula bilardowa
Wiktionary
Oskomian pospolity, karambola, gwiaździsty owoc (Averrhoa carambola L.) – gatunek tropikalnego drzewa z rodziny szczawikowatych (Oxalidaceae). Występujące w naturze w Malezji oraz w Indonezji na wyspie Jawa. Poza naturalnymi siedliskami można spotkać go także w Afryce (Ghana), Oceanii (Polinezja Francuska), Ameryce Południowej (Brazylia, Gujana) i Ameryce Północnej, gdzie uprawiany jest na Florydzie i Hawajach.
Wikipedia
(1.1) oskomian pospolity
Wiktionary
robić karambole w grze bilardowej
SJP.pl
przymiotnik od: karambol
SJP.pl
nazwisko obce, np. Nikołaj Karamzin (1776-1828), rosyjski pisarz
SJP.pl
Karan (cyr. Каран) – wieś w Serbii, w okręgu zlatiborskim, w mieście Užice. W 2011 roku liczyła 516 mieszkańców.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) rodzaj ludowego greckiego i tureckiego teatru cieni
Wiktionary
IPA: ˌkarãŋʲˈɟɔza, AS: karãŋʹǵoza
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|karać.
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
czas. karać ndk.
przym. karalny, karny
rzecz. ukaranie n., karalność ż., karny mrz., karniak mzw.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* niemiecki: (1.1) Strafen n., Bestrafen n.
źródła.
== karanie (slovio.) ==
ortografie. карание
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) kara
odmiana.
(1.1) lm. karanies
przykłady.
Wiktionary
IPA: kaˈrãɲɛ, AS: karãńe
Wiktionary
czas. karać ndk.
przym. karalny, karny
rzecz. ukaranie n., karalność ż., karny mrz., karniak mzw.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
czas. karać ndk.
przym. karalny, karny
rzecz. ukaranie n., karalność ż., karny mrz., karniak mzw.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* niemiecki: (1.1) Strafen n., Bestrafen n.
źródła.
== karanie (slovio.) ==
ortografie. карание
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) kara
odmiana.
(1.1) lm. karanies
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
rodzaj ryb z rodziny ostrobokowatych
SJP.pl
jedno z pierwszych państw słowiańskich w historii, założone przez plemię Karantan
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) hist. geogr. jedno z pierwszych państw słowiańskich w historii, założone na terenach dzisiejszej Austrii i Słowenii;
Wiktionary
Karantania (łac. Carantanum, słoweń. Karantánija) − jedno z pierwszych państw słowiańskich w historii, założone przez osiadłe na terenach dzisiejszej Austrii i Słowenii plemię Karantan. Jego początki są nieznane.
Wikipedia
rzecz. Karantanin m.
Wiktionary
[czytaj: kara-oke]
1. zabawa polegająca na śpiewaniu piosenek z oryginalnym podkładem muzycznym, korzystając z wyświetlanego na ekranie tekstu
2. miejsce, w którym można tak się zabawić
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) muz. śpiewanie znanych piosenek do odtwarzanej z taśmy melodii w przeznaczonych do tego lokalach
(1.2) lokal, w którym można się w ten sposób bawić
Wiktionary
Karaoke (jap. カラオケ, 空オケ) – forma rozrywki pochodząca z Japonii, polegająca na śpiewaniu w pubie, klubie, domu itp. znanych przebojów na tle odtwarzanego z nagrania akompaniamentu instrumentalnego bez warstwy wokalnej. Śpiewającemu może pomagać wyświetlanie tekstu na dowolnym medium (telewizor, monitor, projektor itp.). Ostatnio popularne stały się muzyczne gry komputerowe, które znacznie ułatwiają zabawę, jaką jest karaoke.
Wikipedia
IPA: ˌkaraˈɔkɛ, AS: karaoke
Wiktionary
osoba, która śpiewa piosenki z oryginalnym podkładem muzycznym, korzystając z wyświetlanego na ekranie tekstu
SJP.pl
tarcza grzbietowa pancerza żółwi; część pancerza skorupiaków pokrywająca górę i boki głowotułowia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zool. anat. twarda grzbietowa powłoka zewnętrzna ciała niektórych zwierząt;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kaˈrapaks, AS: karapaks
Wiktionary
(1.1) pancerz
Wiktionary
przestarzale, rzadko: biały marmur wydobywany w okolicach Carrary, miasta we Włoszech; karrara, karara, karrar (rzadziej), marmur kararyjski, marmur karraryjski
SJP.pl
przestarzale: biały marmur wydobywany w okolicach Carrary, miasta we Włoszech; karrara, karar (rzadziej), karrar (rzadziej), marmur kararyjski, marmur karraryjski
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Carrary
Wiktionary
(1.1) (…) Gdzie kararyjczyk w głąb zapuszcza bronę, (…)
(1.1) Pewien kararyjczyk próbował w nocy z 25 na 26 uwolnić 14 politycznych w więzieniach w Sarzanie osadzonych więźniów. Dał ognia z pistoletu do żołnierza na straży stojącego i ranił go niebezpiecznie w uda.
(1.1) Przypomniała mu się dumna dewiza kararyjczyków: „Carrara jest jedynyn miastem na świecie, które może sobie pozwolić na brukowanie swych ulic marmurem.”
Wiktionary
rzecz. Carrara ż., karara ż.
:: fż. kararyjka ż.
przym. kararyjski, karraryjski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Carrary
Wiktionary
rzecz. Carrara ż., karara ż.
:: fm. kararyjczyk m.
przym. kararyjski, karraryjski
Wiktionary
1. przymiotnik od: Carrara (miasto we Włoszech); karraryjski;
2. marmur kararyjski - biały marmur wydobywany w okolicach Carrary, miasta we Włoszech; karrara, karara, karrar (rzadziej), karar (rzadziej), marmur karraryjski
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Carrarą, dotyczący Carrary
Wiktionary
rzecz. Carrara ż., kararyjczyk mos., kararyjka ż., karara
przym. karraryjski
Wiktionary
(1.1) karraryjski
Wiktionary
ryba słodkowodna z rodziny karpiowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) syst. icht. nazwa systematyczna|Carassius carassius|Linnaeus|ref=tak., gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych;
(1.2) icht. ryba z gatunku karasi (1.1)
Wiktionary
Karaś pospolity, karaś (Carassius carassius) – gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae).
Wikipedia
(1.1) Karasie to ryby ciepłolubne i bardzo odporne na deficyt tlenowy, uważa się, że to ostatni gatunek, który padnie przy braku tlenu w wodzie.
(1.2) Zęby gardłowe karasia ustawione są w jednym szeregu.
Wiktionary
IPA: ˈkaraɕ, AS: karaś
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. karasek mzw.
przym. karasiowy
Wiktionary
(1.1) karaś pospolity
Wiktionary
1. zdrobniale karaś;
2. o karasiu w południowo-wschodnich rejonach Polski
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zdrobn. od: karaś
(1.2) mały karaś
Wiktionary
Karasek, Karásek:
Wikipedia
(1.2) Latem łapaliśmy w stawie karaski.
Wiktionary
rzecz. karaś mzw.
przym. karasiowy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
podobny do karasia
SJP.pl
przymiotnik od: karaś
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) należący do karasia
przymiotnik relacyjny
(2.1) związany z karasiem, dotyczący karasia
przymiotnik jakościowy
(3.1) charakterystyczny dla karasia, mający cechy karasia
Wiktionary
rzecz. karaś mzw., karasek mzw.
Wiktionary
karaskać się:
1. dawniej: mieć kłopot z kimś, kogo nie można się pozbyć;
2. potocznie: kłopotać się, zmagać się
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik od: karasek
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
1. jubilerska jednostka masy, równa 0,2 g;
2. dawniej: określenie zawartości czystego złota w stopach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) jubilerska jednostka masy równa 0,2 g, stosowana do mierzenia masy kamieni szlachetnych i pereł;
(1.2) dawna miara zawartości złota w stopach – czyste złoto miało 24 karaty;
Wiktionary
Karat – jednostka masy używana w jubilerstwie do określania masy kamieni i pereł, a także czystości złota (zawartości złota w stopie).
Wikipedia
(1.1) 24 karaty to czyste złoto.
Wiktionary
IPA: ˈkarat, AS: karat
Wiktionary
przym. karatowy
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Karatajami, dotyczący Karatajów
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język karatajski;
Wiktionary
rzecz. Karataj m.
Wiktionary
japońska sztuka walki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) sport. japońska sztuka walki;
Wiktionary
Karate (jap. 空手 karate) – sztuka walki i sport walki stworzone na Okinawie, jednej z Wysp Japońskich. Karate obejmuje swoim zasięgiem cały świat. Do chwili obecnej powstało ponad 100 stylów karate.
Wikipedia
(1.1) Właśnie zapisałem się w ramach uniwerkowego wf-u na karate.
Wiktionary
IPA: kaˈratɛ, AS: karate
Wiktionary
rzecz. karateka m.
Wiktionary
kobieta uprawiająca karate; karateka
SJP.pl
ubiór karateki; karategi
SJP.pl
ubiór karateki; karatega
SJP.pl
człowiek trenujący karate
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) sport. osoba uprawiająca karate
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. karate n.
frazeologia.
etymologia.
etym|jap|空手家.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) karateka
* czeski: (1.1) karatista m.
* esperanto: (1.1) karateisto
* hiszpański: (1.1) karateca m., karateka m.
* japoński: (1.1) 空手家
* litewski: (1.1) karatistas m.
* nowogrecki: (1.1) καρατίστας m., καρατέκα m.
* włoski: (1.1) karateka m.
źródła.
== karateka (język angielski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) sport. karateka
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˌkaraˈtɛka, AS: karateka
Wiktionary
rzecz. karate n.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. karate n.
frazeologia.
etymologia.
etym|jap|空手家.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) karateka
* czeski: (1.1) karatista m.
* esperanto: (1.1) karateisto
* hiszpański: (1.1) karateca m., karateka m.
* japoński: (1.1) 空手家
* litewski: (1.1) karatistas m.
* nowogrecki: (1.1) καρατίστας m., καρατέκα m.
* włoski: (1.1) karateka m.
źródła.
== karateka (język angielski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) sport. karateka
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przymiotnik od: karat
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z karatem, dotyczący karatu
Wiktionary
rzecz. karat m.
Wiktionary
krzyż o dwóch poprzecznych ramionach: krótszym na górze i dłuższym na dole
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. chrześcijański krzyż z dwoma poprzeczkami (prawidłowo z górną nieco krótszą) stawiany w miejscu publicznym w związku z epidemią lub noszony jako talizman chroniący od chorób zakaźnych;
Wiktionary
Karawaka, krzyż choleryczny, krzyż morowy – krzyż pochodzący z miasta Caravaca w Hiszpanii z przełomu wieków XVI i XVII. W czasie trwania zaraz rozprzestrzenił się na wschód, bardzo popularny w Polsce pod koniec XVIII, w XIX i na początku XX wieku.
Wikipedia
1. pojazd przewożący trumnę ze zmarłym w dniu pogrzebu; wóz pogrzebowy;
2. dawniej: rodzaj wielkiego wozu towarowego, używanego w XVII i XVIII wieku;
3. w łowiectwie: wóz dostosowany do przewożenia ubitej zwierzyny; zwierzyniak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pojazd do przewozu trumny ze zwłokami
(1.2) turyst. samochodowa przyczepa mieszkalna albo samochód z nadwoziem mieszkalnym
forma rzeczownika.
(2.1) D. lm. od: karawana
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Słońce jeszcze nie zaszło, gdy karawan z białym całunem i czarnym krzyżem wtoczył się w aleję cmentarza Vaugirard.
Wiktionary
1. grupa pojazdów jadąca w szyku;
2. grupa kupców na wielbłądach lub osłach, podróżująca przez pustynię
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wielbłądzia ekspedycja transportowa lub pielgrzymkowa na pustyni;
(1.2) książk. przen. grupa obładowanych pojazdów poruszających się jeden za drugim
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌkaraˈvãna, AS: karavãna
Wiktionary
rzecz. karawanseraj m.
przym. karawanowy
Wiktionary
przymiotnik od: karawaniarz
SJP.pl
zdrobnienie od: karawan
SJP.pl
caravaning;
1. turystyka polegająca na podróżowaniu samochodem z przyczepą kempingową
2. samochód przebudowany na wędrowny domek kempingowy
SJP.pl
osoba uprawiająca turystykę polegającą na podróżowaniu samochodem z przyczepą kempingową lub samochodem przebudowanym na wędrowny domek kempingowy; caravaningowiec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. masyw górski na pograniczu Słowenii i Austrii, część Południowych Alp Wapiennych;
Wiktionary
Karawanki (niem. Karawanken, słoweń. Karavanke) – pasmo górskie długości 120 km na pograniczu Słowenii i Austrii, część Południowych Alp Wapiennych. Jedno z najdłuższych pasm górskich w Europie.
Przecina je uskok, oddzielający dwie płyty tektoniczne: adriatycką od eurazjatyckiej. Geograficznie i geologicznie dzieli się na wyższe Karawanki Zachodnie oraz niższe Karawanki Wschodnie.
Wikipedia
przymiotnik od: karawan, karawana
SJP.pl
w zachodniej i środkowej Azji: dom zajezdny, miejsce postoju karawany
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) hist. archit. zajazd stanowiący miejsce postoju karawan, mający pomieszczenia dla podróżnych wraz ze składami na towary;
Wiktionary
Karawanseraj, chan, chana (pers. zajazd dla karawan) – dom zajezdny dla karawan lub miejsce postoju karawany z pomieszczeniami dla podróżnych, niszami chroniącymi przed słońcem, magazynem dla przechowania towarów, często o charakterze obronnym, budowany w krajach arabskich, Persji i Azji Środkowej.
Wikipedia
rzecz. karawana ż.
Wiktionary
(1.1) chan, chana
Wiktionary
średniowieczny trzy- lub czteromasztowy morski statek żaglowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) żegl. jednopokładowy, dwu- lub trójmasztowy żaglowiec o wysokich kasztelach, gładkim poszyciu i płytkim zanurzeniu, używany od XV do XVII wieku;
Wiktionary
Karawela (port. caravela) – w XV–XVII w. oznaczała jednopokładowy, dwu- lub trójmasztowy żaglowiec o wysokich nadbudówkach (kasztelach) na dziobie i rufie. Karawela była zwykle uzbrojona w kilka ciężkich dział oraz mniejsze działka (na ogół 4-6 dział). Wyporność karaweli wynosiła najczęściej około 250 łasztów (ok. 80 ton). Załoga liczyła około 50 ludzi. Ze względu na swą szybkość, stateczność oraz bezpieczeństwo karawele umożliwiały dłuższe podróże morskie, co uczyniło je przydatnymi do wypraw odkrywczych. Floty wojenne Hiszpanii i Portugalii używały karawel na ogół do celów rozpoznawczych.
Wikipedia
(1.1) Pierwotne piętnastowieczne karawele portugalskie zazwyczaj wyposażone były głównie w żagle łacińskie.
Wiktionary
IPA: ˌkaraˈvɛla, AS: karavela
Wiktionary
przymiotnik od: karawela
SJP.pl
sukmana krakowska, dawniej rodzaj grubego sukna; kierezja
SJP.pl
przymiotnik od: karazja
SJP.pl
1. nacięcie, wycięty znak (kreska lub linia)
2. ryzy, granice
3. fale na włosach
4. (w materiałoznawstwie) najsłabsze miejsce w materiale; miejsce, w którym powstają pęknięcia materiału
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) małe nacięcie
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) bruzda, rowek, szczerba, wycięcie, wyżłobienie
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. karbowanie n., karbowaniec mrz., karbowy mos.
czas. karbować
frazeologia.
brać w karby • brać się w karby • kłaść na karb
etymologia.
etym|niem|Kerbe.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) indentation
* niemiecki: (1.1) Kerbe ż., Scharte ż.
* staroruski: (1.1) роубєжь
* wilamowski: (1.1) kārv ż., kaorw ż., karw ż.
źródła.
== karb (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) węgiel
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: karp, AS: karp
Wiktionary
rzecz. karbowanie n., karbowaniec mrz., karbowy mos.
czas. karbować
Wiktionary
(1.1) bruzda, rowek, szczerba, wycięcie, wyżłobienie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w środkowej części Iraku, w pobliżu Eufratu;
Wiktionary
Karbala (arab. كربلاء, znana także pod nazwami Kerbala, Kerbela, Karbila) – miasto w środkowej części Iraku, na Nizinie Mezopotamskiej, w pobliżu Eufratu, stolica muhafazy Karbala, zamieszkana przez około 1 mln osób.
Wikipedia
przym. karbalski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Karbalą, dotyczący Karbali
Wiktionary
rzecz. Karbala ż.
Wiktionary
amid kwasu węglowego, końcowy produkt białkowej przemiany materii, wydalany w moczu i w pocie; mocznik, karbonamid
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) biochem. organiczny związek chemiczny, diamid kwasu węglowego;
Wiktionary
Mocznik (karbamid, E927b), CO(NH
2)
2 – organiczny związek chemiczny, diamid kwasu węglowego.
Wikipedia
przym. karbamidowy
Wiktionary
(1.1) mocznik
Wiktionary
przymiotnik od: karbamid
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) biochem. związany z karbamidem, dotyczący karbamidu; zawierający karbamid
Wiktionary
(1.1) Narzędzia umyj rozpuszczalnikiem karbamidowym.
Wiktionary
rzecz. karbamid mrz.
Wiktionary
(1.1) mocznikowy
Wiktionary
pochodna nietrwałego kwasu karbaminowego
SJP.pl
Karbaminiany – grupa organicznych związków chemicznych – soli i estrów kwasu karbaminowego (H2NCOOH) lub N-podstawionych kwasów karbaminowych (R2NCOOR′).
Przykładem soli może być karbaminian amonu powstający w reakcji amoniaku i dwutlenku węgla:
Wikipedia
pochodna nietrwałego kwasu karbaminowego
SJP.pl
Karbaminiany – grupa organicznych związków chemicznych – soli i estrów kwasu karbaminowego (H2NCOOH) lub N-podstawionych kwasów karbaminowych (R2NCOOR′).
Przykładem soli może być karbaminian amonu powstający w reakcji amoniaku i dwutlenku węgla:
Wikipedia
grupa antybiotyków o szerokim spektrum
SJP.pl
Karbapenemy (ATC J 01 DH) – grupa antybiotyków β-laktamowych, spokrewnionych z penicylinami i cefalosporynami, lecz odrębnych chemicznie. Są pochodnymi tienamycyny, antybiotyku wytwarzanego przez żyjący w glebie drobnoustrój Streptomyces cattleya.
Wikipedia
organiczny związek chemiczny stosowany jako insektycyd
SJP.pl
Karbaryl (metylokarbaminian 1-naftylu) – organiczny związek chemiczny z grupy karbaminianów stosowany głównie jako insektycyd. Handlowo dostępny pod nazwą Sevin, jako produkt firmy Bayer. Odkryty i wprowadzony na rynek przez firmę Union Carbide w roku 1958. Pod koniec XX w. pozostawał trzecim najczęściej stosowanym insektycydem w ogrodach, uprawach rolnych i lasach.
Wikipedia
związek występujący w smole pogazowej, stosowany jako środek owadobójczy i do produkcji barwników
SJP.pl
Karbazol (dibenzopirol, difenylenoimina, 9-azafluoren) – organiczny związek chemiczny z grupy aromatycznych związków heterocyklicznych, o szkielecie analogicznym do fluorenu. Jest to związek trójpierścieniowy, występujący w smole pogazowej. Używany jest do produkcji barwników oraz w analizie chemicznej. Jest stosowany jako środek owadobójczy. Należy do chromoforów (λmax 256 nm, α ≥19000 w etanolu).
Wikipedia
związek będący połączeniem hemoglobiny z dwutlenkiem węgla
SJP.pl
karbica prążkówka - gatunek ćmy z rodziny garbatkowatych
SJP.pl
Karbica (Gluphisia) – rodzaj motyli z rodziny garbatkowatych.
Motyl o stosunkowo delikatnie jak na garbatkowatego zbudowanym ciele. Głowa jest zaopatrzona w niezbyt gęsto owłosione oczy złożone, przyoczka i uwstecznioną ssawkę. Obustronnie grzebykowane czułki nie osiągają połowy długości przedniego skrzydła. Tułów odznacza się dużą szerokością. Przednia para skrzydeł jest dość wąska i wydłużona, zaś tylna mała i owalna w kształcie. Na tylnym brzegu przedniego skrzydła brak jest zęba. Użyłkowanie skrzydła tylne charakteryzuje się długim pniem wspólnym żyłki radialnej i pierwszej żyłki medialnej oraz znaczącym zbliżeniem się do siebie odcinków nasadowych trzeciej żyłki medialnej i pierwszej żyłki kubitalnej. Odnóża tylnej pary mają tylko jedną parę ostróg na goleniach.
Wikipedia
węglik wapnia stosowany w przemyśle chemicznym do produkcji acetylenu i azotniaku
SJP.pl
Acetylenek wapnia, węglik wapnia, pot. karbid, CaC
2 – nieorganiczny związek chemiczny wapnia z grupy węglików jonowych o strukturze acetylenku.
Wikipedia
związek węgla z metalem lub półmetalem; węglik
SJP.pl
potocznie: lampa górnicza wytwarzająca światło dzięki palącemu się acetylenowi, otrzymywanemu w wyniku działania wody na karbid; karbidówka
SJP.pl
Lampa karbidowa (lampa acetylenowa, pot. karbidówka, karbidka) – typ lampy gazowej, w której jako paliwa używa się acetylenu. Acetylen otrzymuje się w reakcji chemicznej karbidu z wodą w zbiorniku lampy.
Wikipedia
potocznie: marna wódka wyprodukowana z użyciem karbidu; karbidówka
SJP.pl
potocznie:
1. lampa górnicza wytwarzająca światło dzięki palącemu się acetylenowi, otrzymywanemu w wyniku działania wody na karbid; karbidka;
2. marna wódka wyprodukowana z użyciem karbidu; karbidówa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) techn. lampa gazowa, w której paliwem jest karbid (węglik wapnia), który pod wpływem wody wydziela palny acetylen;
(1.2) wojsk. hist. prymitywny granat wykonywany rzemieślniczo z lamp karbidowych;
Wiktionary
Lampa karbidowa (lampa acetylenowa, pot. karbidówka, karbidka) – typ lampy gazowej, w której jako paliwa używa się acetylenu. Acetylen otrzymuje się w reakcji chemicznej karbidu z wodą w zbiorniku lampy.
Wikipedia
(1.1) Zrezygnowany, ostatecznie zgasił karbidówkę, która dawała już bardzo mało światła.
Wiktionary
rzecz. karbid m.
:: zdrobn. karbidka ż.
przym. karbidowy
Wiktionary
(1.1) lampa acetylenowa, lampa karbidowa, gwara. karbidka
Wiktionary
wytwórnia karbidu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wytwórnia karbidu
Wiktionary
IPA: ˌkarbʲiˈdɔvʲɲa, AS: karbʹidovʹńa
Wiktionary
rzecz. karbid
przym. karbidowy
Wiktionary
przymiotnik od: karbid
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) chem. związany z karbidem; zawierający karbid
Wiktionary
rzecz. karbidówka ż., karbid mrz., karbidownia ż.
Wiktionary
węglik wapnia stosowany w przemyśle chemicznym do produkcji acetylenu i azotniaku
SJP.pl
Karbieniec (Lycopus L.) – rodzaj roślin należących do rodziny jasnotowatych. Obejmuje 14–19 gatunków. Występują one w większości w strefie umiarkowanej na półkuli północnej, poza tym we wschodniej Australii i jako introdukowane w Nowej Zelandii. Do polskiej flory zaliczane są dwa gatunki – karbieniec pospolity L. europaeus i karbieniec wyniosły L. exaltatus.
Korzenie karbieńca pospolitego wykorzystywane były do barwienia na czarno.
Wikipedia
1. mały karb;
2. symetryczne wygięcie włosia wełny na całej jego długości;
3. strug do heblowania w karby
SJP.pl
Karbik (1951 m n.p.m.) – ostro wcięta, niewielka przełęcz w Tatrach Wysokich, położona w grzbiecie Wołoszyna, oddzielającym Dolinę Waksmundzką od Doliny Roztoki i Doliny Białki.
Przełęcz jest ostatnią na wschód głębszą przełęczą masywu. Oddziela od siebie Wierch nad Zagonnym Żlebem po stronie południowo-zachodniej oraz Turnię nad Dziadem po stronie północno-wschodniej. Spod przełęczy na wschód opada do Wodogrzmotów Mickiewicza Zagonny Żleb, od którego nazwę wziął Wierch nad Zagonnym Żlebem. Zbocza od strony Doliny Waksmundzkiej opadają natomiast do Waksmundzkiej Równicy.
Wikipedia
1. mały karb;
2. symetryczne wygięcie włosia wełny na całej jego długości;
3. strug do heblowania w karby
SJP.pl
przyrząd mierzący ilość karbików w celu ustalenia grubości wełny; karbinkomierz
SJP.pl
wyrzynać karbiki w drzewie; ozdabiać coś karbikami; skręcać w karbiki sztuczne włókno
SJP.pl
zdolność włókien wełnianych do tworzenia karbików
SJP.pl
o wełnie: układający się w karbiki, pofałdowany
SJP.pl
śląski kotlet mielony przygotowywany tradycyjnie z mięsa wieprzowego; karminadel
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. kulin. kotlet mielony z mięsa gotowanego w zupie;
Wiktionary
Karminadle (karminadla, karbinadle, karbinadla, kardinadle, kardinadla, bergi) – potrawa kuchni śląskiej, rodzaj kotletów mielonych. Są to smażone na głębokim tłuszczu kulki z mielonego mięsa, tradycyjnie wieprzowego. Gotowe karminadle mają lekko spłaszczony, kulisty kształt i średnicę ok. 5–7 cm. W smaku są słone i lekko pikantne. 17 stycznia 2008 tak zdefiniowane karminadle zostały wpisane na Listę produktów tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi w kategorii „Gotowe dania i potrawy w województwie śląskim”.
Wikipedia
(1.1) Dziś na obiad bydą karbinadle.
Wiktionary
(1.1) karminadel, kardinadel
Wiktionary
przyrząd mierzący ilość karbików, w celu ustalenia grubości wełny; karbikomierz
SJP.pl
przymiotnik od: karbinol
SJP.pl
ciężki jon powstały z izotopu węgla na skutek pozbawienia go jednego lub więcej elektronów, stosowany wraz z innymi tego typu jonami w akceleratorach do przeprowadzania reakcji jądrowych
SJP.pl
przymiotnik od: karbion
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. przestarzała, wyeksploatowana rzecz
(1.2) środ. przestępcze bimber
Wiktionary
IPA: ˌkarbʲiˈtuva, AS: karbʹituva
Wiktionary
rzecz. karbitownik
Wiktionary
jon z ładunkiem ujemnym skupionym na atomie węgla
SJP.pl
Karboanion – anion, w którym ładunek ujemny znajduje się na jednym lub więcej atomach węgla. Karboanion ma nadmiarową wolną parę elektronową i z tego powodu wykazuje silne własności nukleofilowe i zasadowe. Zazwyczaj cząsteczki karboanionów mają geometrię piramidy trygonalnej. Podobnie jak karbokationy, wolne rodniki i karbeny, karboaniony stanowią jeden z głównych typów nietrwałych organicznych związków pośrednich.
Wikipedia
Karbochemia – dział chemii, który obejmuje badania węgli kopalnych jako surowca dla przemysłu chemicznego.
Wikipedia
materiał wybuchowy, mieszanina 90% nitrogliceryny i 10% węgla korkowego
SJP.pl
produkt kondensacji i polimeryzacji węglowodorów, powstających w wyniku utleniania i termicznego rozkładu olejów i paliw
SJP.pl
jon z ładunkiem dodatnim skupionym na atomie węgla; jon karboniowy
SJP.pl
Karbokation – kation, w którym elektryczny ładunek dodatni jest zlokalizowany na jednym lub kilku atomach węgla.
Wikipedia
hemoglobina tlenkowęglowa; połączenie hemoglobiny z tlenkiem węgla, przez co traci ona swoje właściwości wiązania i transportu tlenu
SJP.pl
Karboksyhemoglobina (HbCO) – kompleks hemoglobiny i tlenku węgla (potocznie zwanego czadem). Połączenie hemoglobiny z tlenkiem węgla jest około 250-300 razy trwalsze niż z tlenem, a szybkość reakcji jest około 200 razy większa, co sprawia, że nawet przy niewielkim stężeniu tlenku węgla we wdychanym powietrzu większość hemoglobiny w krwiobiegu jest przekształcona w karboksyhemoglobinę (i w efekcie tego tylko niewielka część cząsteczek hemoglobiny może połączyć się z tlenem). Już przy około 0,16% zawartości tlenku węgla w powietrzu ilość ta jest niewystarczająca dla ludzkiego organizmu. Nadmiar karboksyhemoglobiny powoduje niedotlenienie organizmu, a w najgorszym przypadku nawet śmierć przez uduszenie. Rozłożenie karboksyhemoglobiny jest procesem bardzo długim i nie zawsze możliwym.
Wikipedia
w chemii: reakcja polegająca na przyłączeniu cząsteczki dwutlenku węgla, w wyniku czego powstaje kwas karboksylowy
SJP.pl
Karboksylacja – reakcja chemiczna polegająca na przyłączeniu dwutlenku węgla (CO2) do innej cząsteczki chemicznej, z wykorzystaniem energii uzyskanej z defosforylacji ATP. Jest ona katalizowana przez karboksylazy (w których koenzym stanowi zazwyczaj biotyna).
Karboksylacja stanowi m.in. pierwszy etap cyklu Calvina, polegający na przyłączeniu dwutlenku węgla do rybulozo-1,5-bisfosforanu (reakcja katalizowana przez karboksylazę rybulozobifosforanową – RuBisCO).
Wikipedia
enzym katalizujący przyłączenie dwutlenku węgla z utworzeniem grupy karboksylowej
SJP.pl
Karboksylazy – enzymy należące do klasy ligaz, katalizują powstawanie wiązań chemicznych węgiel-węgiel (C-C) pomiędzy cząsteczkami przy użyciu energii w postaci ATP. Karboksylaza pirogronianowa katalizuje przyłączenie dwutlenku węgla do pirogronianu – tworzenie szczawiooctanu.
Wikipedia
enzym katalizujący przyłączenie dwutlenku węgla z utworzeniem grupy karboksylowej
SJP.pl
Karboksylazy – enzymy należące do klasy ligaz, katalizują powstawanie wiązań chemicznych węgiel-węgiel (C-C) pomiędzy cząsteczkami przy użyciu energii w postaci ATP. Karboksylaza pirogronianowa katalizuje przyłączenie dwutlenku węgla do pirogronianu – tworzenie szczawiooctanu.
Wikipedia
przymiotnik od: karboksyl
SJP.pl
enzym trawienny, egzopeptydaza
SJP.pl
Karboksypeptydaza – enzym trawienny, egzopeptydaza, metaloproteina – zawiera jon cynku w miejscu aktywnym.
Działa na łańcuchy peptydowe katalizując odczepienie C-końcowych aminokwasów w łańcuchu, szczególnie jeśli w łańcuchu bocznym aminokwasu występuje pierścień aromatyczny bądź rozbudowany łańcuch alifatyczny.
Wikipedia
enzym trawienny, egzopeptydaza
SJP.pl
Karboksypeptydazy (EC number 3.4.16 – 3.4.18) – grupa enzymów hydrolizujących C-końcowe wiązanie peptydowe. U zwierząt (w tym u człowieka) i roślin znajduje się kilka typów karboksypeptydaz, związanych z różnymi funkcjami zależnymi od katabolizmu dojrzewania białek.
Wikipedia
zabieg polegający na wstrzyknięciu medycznego dwutlenku węgla pod skórę
SJP.pl
Karboksyterapia – zabieg medycyny estetycznej, który ma na celu poprawę niedoskonałości skórnych. Podczas zabiegu wykorzystywany jest dwutlenek węgla, który pozwala w małoinwazyjny sposób poprawić wygląd skóry na całym ciele. Karboksyterapia spowalnia procesy starzeniowe oraz pobudza krążenie. Jest polecanym zabiegiem dla osób, które chcą pozbyć się cellulitu, blizn pozabiegowych oraz rozstępów.
Wikipedia
wodny roztwór fenolu, używany jako środek odkażający
SJP.pl
Fenol, C6H5OH – organiczny związek chemiczny, najprostszy związek z grupy fenoli. Od alkoholi odróżnia go bezpośrednie połączenie grupy hydroksylowej z pierścieniem aromatycznym, co wpływa na właściwości związku – m.in. na wzrost właściwości kwasowych.
Wikipedia
środek owadobójczy otrzymywany ze smoły węglowej
SJP.pl
olej otrzymywany ze smoły węglowej, służący do impregnacji drewna
SJP.pl
Karbolineum (olej antracenowy, olej zielony) – brunatna, oleista ciecz o charakterystycznym zapachu, o ciężarze właściwym 1,09–1,12, temperaturze zapłonu powyżej 100 °C i temperaturze wrzenia powyżej 270 °C.
Jest jednym z końcowych (wysokowrzących) produktów suchej destylacji smoły węglowej (karbolineum węglowe) lub smoły drzewnej (karbolineum drzewne – liściaste lub iglaste). Stanowi mieszaninę związków aromatycznych (m.in. naftalenu, antracenu i fenoli).
Wikipedia
przymiotnik od: karbolina
SJP.pl
dział fabryki, w którym przerabia się fenole
SJP.pl
przymiotnik od: karbol
SJP.pl
okres ery paleozoicznej ok. 345 - ok. 280 mln lat temu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geol. piąty okres geologiczny paleozoiku;
Wiktionary
Karbon
Wikipedia
(1.1) Belemnity pojawiły się w karbonie, a wymarły w eocenie.
Wiktionary
IPA: ˈkarbɔ̃n, AS: karbõn
Wiktionary
przym. karboński
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
(1.1) paleozoik
meronimy.
pokrewne.
przym. karboński
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
zoblistę|kambr|ordowik|sylur|dewon|karbon|perm.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) Carboniferous
* baskijski: (1.1) Karbonifero
* białoruski: (1.1) карбон m.
* duński: (1.1) kultiden w., karbon
* hiszpański: (1.1) Carbonífero m.
* kataloński: (1.1) Carbonífer m.
* niemiecki: (1.1) Karbon n.
* rosyjski: (1.1) карбон m., каменноугольный период m.
* słowacki: (1.1) karbón m.
źródła.
== karbon (język azerski.) ==
ortografie.
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) chem. węgiel
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
pieczeń z rusztu; carbonada
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wersja regionalizmu → karmonada (schab)
Wiktionary
IPA: ˌkarbɔ̃ˈnada, AS: karbõnada
Wiktionary
minerał, drobnoziarnista odmiana diamentu
SJP.pl
Karbonado (czarny diament) – diament polikrystaliczny, występujący w osadach aluwialnych w Brazylii i Republice Środkowoafrykańskiej. Z wyglądu podobny jest do węgla drzewnego.
W odróżnieniu od innych diamentów polikrystalicznych, porowata powierzchnia karbonado wykazuje brak inkluzji, pochodzących z płaszcza ziemskiego. Do najczęstszych należą florencyt, ksenotym, ortoklaz, kwarc czy kaolin, czyli składniki pochodzące ze skorupy ziemskiej. Badania za pomocą TEM ujawniły obecność także metali i związków międzymetalicznych, takich jak Fe, Fe-Ni, Ni-Pt, Ti, Sn, Ag, Cu i SiC.Karbonado wykazuje wysoką fotoluminescencję i elektronoluminescencję, indukowaną przez azot, co może świadczyć, że prawdopodobnie w okresie formowania istniały w nim radioaktywne inkluzje.
Wikipedia
amid kwasu węglowego, końcowy produkt białkowej przemiany materii, wydalany w moczu i w pocie; karbamid, mocznik
SJP.pl
członek tajnego stowarzyszenia politycznego z początku XIX wieku, walczącego o niepodległość i zjednoczenie Włoch; węglarz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. członek tajnego stowarzyszenia, założonego we Włoszech na początku XIX w., zorganizowanego na wzór masonerii, walczącego o zjednoczenie kraju;
Wiktionary
Karbonariusze (węglarze, zakon węglarzy, dobrzy kuzyni) – członkowie włoskiego tajnego stowarzyszenia skierowanego przeciw siłom okupacyjnym w okresie wojen napoleońskich, które przekształcając się w ruch rewolucyjny, odegrało dużą rolę w procesie zjednoczenia Włoch.
Wikipedia
rzecz. karbonaryzm mrz.
:: fż. karbonarystka ż.
przym. karbonarski
Wiktionary
(1.1) węglarz
Wiktionary
przymiotnik od: karbonar
SJP.pl
Karbonariusze (węglarze, zakon węglarzy, dobrzy kuzyni) – członkowie włoskiego tajnego stowarzyszenia skierowanego przeciw siłom okupacyjnym w okresie wojen napoleońskich, które przekształcając się w ruch rewolucyjny, odegrało dużą rolę w procesie zjednoczenia Włoch.
Wikipedia
dawniej: węglan - sól kwasu węglowego
SJP.pl
skała magmowa zbudowana w ponad 50% z węglanów
SJP.pl
Karbonatyty – skały magmowe, najczęściej głębinowe (hipabysalne, lub subwulkaniczne), rzadziej wylewne i ultrazasadowe. Nazwa pochodzi od składu mineralnego, który jest w ponad 50% reprezentowany przez węglany. Są one bardzo często mieszaniną węglanów. Jeśli są zbudowane z kalcytu i dolomitu, to uzyskują nazwy w zależności od stosunku objętościowego obydwu składników. Występowanie krzemianów określa się przez dodanie do nazwy skały określonych przymiotników np. egirynowo-kalcytowy karbonatyt.
Wikipedia
Karbonatyzacja (uwęglanowienie), twardnienie wapna – reakcja chemiczna między kwasem węglowym a minerałami.
Jest to jeden z najbardziej rozpowszechnionych procesów wietrzenia chemicznego ze względu na wszechobecność dwutlenku węgla rozpuszczonego w wodach mających kontakt z powietrzem. Dwutlenek węgla w wodzie tworzy kwas węglowy, co powoduje, że świeża woda deszczowa ma zawsze odczyn lekko kwaśny.
Wikipedia
przymiotnik od: karbonatyzacja
SJP.pl
górniczy materiał wybuchowy
SJP.pl
Karbonit – materiał wybuchowy amonowo-saletrzany, stosowany w kopalniach węglowych, w których występuje pył węglowy.
Wikipedia
Uwęglenie – proces, w którym następuje stopniowy wzrost procentowy zawartości węgla, a zmniejsza się zawartość innych pierwiastków, np. tlenu i wodoru. Zmniejsza się także zawartość składników lotnych, następuje wzrost ciepła spalania. Z petrograficznego punktu widzenia następuje wzrost zdolności odbicia światła (refleksyjność witrynitu) – mierzy się ją na macerale kolotelinicie, a wartość wyraża się w Rr [%] (refleksyjność robocza). Następują wtedy zmiany fluorescencji oraz zanika jedna z grup macerałów – grupa liptynitu. Makroskopowo proces uwęglenia powoduje zmiany barwy (z brunatnej w różnym odcieniu do czarnego) wzrost intensywności połysku oraz wzrost ciężaru właściwego węgla. Proces uwęglenia jest procesem złożonym z przemian fizykochemicznych materii organicznej i mineralnej. Materiały wyjściowe i końcowe tego procesu to torf i grafit. Na proces uwęglenia wpływają następujące czynniki: ciśnienie, temperatura i czas. Dzieli się go także na dwie fazy:
Wikipedia
1. wzbogacać substancje organiczne w węgiel; uwęglać;
2. usuwać chemicznie zanieczyszczenia z tkanin lub z surowej wełny przeznaczonej do przędzenia;
3. nasycać jakiś napój dwutlenkiem węgla;
4. uzależniać od źródeł energii wydzielających dwutlenek węgla
SJP.pl
przymiotnik od: karbon
SJP.pl
przymiotnik od: karbon
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) geol. dotyczący karbonu, występujący, powstały w karbonie
Wiktionary
IPA: karˈbɔ̃j̃sʲci, AS: karbõĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. karbon m.
Wiktionary
dwuwartościowa grupa składająca się z jednego atomu węgla i jednego atomu tlenu, charakterystyczna dla ketonów; grupa karbonylowa
SJP.pl
Grupa karbonylowa – grupa funkcyjna występująca w wielu typach związków organicznych, składająca się z atomu węgla połączonego wiązaniem podwójnym z atomem tlenu. Zapisywana skrótowo jako CO, -C(O)- lub >C=O. Atom węgla w grupie karbonylowej ma hybrydyzację sp2, w wyniku czego jest ona płaska. Najczęściej kojarzona jest z ketonami i aldehydami, w których połączona jest jedynie z atomami węgla i wodoru.
Wikipedia
Karbonylki – nieorganiczne związki kompleksowe, w których ligandem jest tlenek węgla, stosowane w chemii metaloorganicznej. Nazwę karbonylek stosuje się także na określenie samego ligandu karbonylkowego, CO (nie należy mylić go z organiczną grupą karbonylową).
Wikipedia
Karbonylki – nieorganiczne związki kompleksowe, w których ligandem jest tlenek węgla, stosowane w chemii metaloorganicznej. Nazwę karbonylek stosuje się także na określenie samego ligandu karbonylkowego, CO (nie należy mylić go z organiczną grupą karbonylową).
Wikipedia
przyłączać tlenek węgla do cząsteczek związku chemicznego, z wytworzeniem głównie kwasów karboksylowych i ich estrów
SJP.pl
przyłączać tlenek węgla do cząsteczek związku chemicznego, z wytworzeniem głównie kwasów karboksylowych i ich estrów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|karbonylować.
Wiktionary
Karbonylowanie – rodzaj reakcji chemicznej polegającej na przyłączeniu cząsteczki tlenku węgla do innego indywiduum cząsteczkowego, w wyniku czego powstają głównie kwasy karboksylowe i ich estry.
Wikipedia
czas. karbonylować
Wiktionary
przymiotnik od: karbonyl
SJP.pl
węglik krzemu, stosowany jako materiał ognioodporny i formierski
SJP.pl
Węglik krzemu (karborund) – materiał ceramiczny z grupy węglików o ogólnym wzorze SiC. Występuje w naturze jako niezwykle rzadki minerał moissanit. Istnieją jego dwie odmiany krystaliczne α i β.
Węglik krzemu znalazł się w obszarze zainteresowań nauki pod koniec XIX w., w związku z poszukiwaniami nowych, niedrogich materiałów ściernych. Pierwsza metoda, opatentowana przez jej wynalazcę, E. G. Achesona, polegała na reakcji krzemionki i węgla w piecu elektrycznym. Do dzisiaj jest stosowana ona w nieznacznie tylko zmodyfikowanej formie. Węglik krzemu można też otrzymywać w wyniku pirolizy polikarbosilanów.
Wikipedia
przymiotnik od: karborund
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) wykonany z karborundu, zawierający karborund; związany z karborundem
Wiktionary
rzecz. karborund mrz.
Wiktionary
Karboryzator – środek w postaci stałej lub gazowej, będący źródłem węgla w procesie nawęglania stali.
Jako stały karboryzator stosuje się tzw. proszek do nawęglania. Jest to mieszanina węgla drzewnego w postaci granulek o średnicy kilku mm oraz intensyfikatorów. Jako intensyfikatory przyspieszające nawęglanie stosuje się węglan baru oraz węglan sodu, których zawartość w świeżym proszku do nawęglania wynosi 10-30%.
Jako karboryzator gazowy stosowane są nasycone węglowodory.
Wikipedia
przymiotnik od: karboryzator
SJP.pl
1. nacinać coś, robić na czymś karby, nacięcia, znaki;
2. układać w fale, fałdować lub marszczyć
SJP.pl
czasownik niedokonany
(1.1) robić na czym karby
(1.2) układać w karby
(1.3) fałdować lub marszczyć
Wiktionary
(1.1) Murzyni z dalekich zakątków Afryki karbowali na kijach swoje znaki oddając w ten sposób swój głos za pokojem.
(1.1) Owóż, gdy śniegi spadły, obliczano żubry w ten sposób, że każdy młodszy leśnik karbował na kiju wedle śladów wszystkie sztuki, które weszły do jego ostępu lub z niego wyszły.
(1.1) Po jednej stronie kija karbowano pieniężną wartość materyałów sic. [materiałów] wydanych na kredyt, po drugiej sumy na ten dług uiszczone[,] [a u końca kija wisiała kartka, na której było wypisane nazwisko klienta.] Taka[ ]to była ówczesna książkowość [księgowość] kupiecka, [praktykowana w całej Europie przez wiele wieków, a z której się później wywiązała buchhalterya sic. [buchalteria] podwójna, używana dzisiaj powszechnie.]
Wiktionary
rzecz. karb mrz., karbowaniec mrz., karbowy mos.
Wiktionary
(1.1) wycinać, znaczyć
(1.2) kręcić
(1.3) marszczyć
Wiktionary
dawna waluta ukraińska
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) hist. monet. waluta na Ukrainie w latach 1918–1920, 1942–1944, 1992–1996;
Wiktionary
Karbowaniec (również karbowaneć, ukr. карбованець) – jednostka pieniężna Ukrainy w latach 1918–1920, 1942–1944 i 1992–1996.
Wikipedia
rzecz. karb m., karbowanie n.
czas. karbować ndk.
przym. karbowany, karbowańcowy
Wiktionary
(1.1) kupon (1992-1996)
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rodzaj długich szczypiec żelaznych do karbowania włosów
SJP.pl
Karbówka – osada warmińska w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie lidzbarskim, w gminie Lubomino.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.
Wikipedia
potocznie: rodzaj lokówki, przyrząd do układania włosów w fale; gofrownica
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
młot służący do obrabiania kamieni; dłutownik
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
→ karbowy
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
dawniej: urzędnik dworski nadzorujący roboty polne; karbownik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. nadzorca robotników rolnych w majątku dworskim, prowadził rejestr ich pracy;
Wiktionary
Karbowy – niższy oficjalista dawnych dworów szlacheckich, nadzorujący pracę chłopów, wykonujących głównie darmową pracę w folwarku.
Jego narzędziem pracy był kij (rabosz), na którym wykonywane nacięcia rejestrowały ilość wykonanej pracy; czynność nacinania w celu ewidencyjnym nazywano „karbowaniem”. Po nacięciu karbów kij rozłupywano wzdłuż na dwie części w taki sposób, żeby karby były widoczne na obu częściach. Jedna część pozostawała u karbowego, a druga u chłopa wykonującego pracę. Ten sposób odpowiednio zabezpieczał przed sfałszowaniem zapisu, ponieważ usunięcie karbu czy nacięcie dodatkowego na jednej tylko połówce kija jednoznacznie wskazywałoby winnego tego naruszenia.
Wikipedia
rzecz. karb mrz., karba ż., karbnik mrz., karbaria ż.
czas. karbować ndk., karbić ndk.
przym. karbowany
Wiktionary
(1.1) war. karbownik
Wiktionary
biały krystaliczny proszek, środek uspokajający i łagodnie nasenny; adalin
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: karbromal
SJP.pl
1. minerał z grupy granatów, ciemnoczerwona odmiana almandynu, kamień półszlachetny wykorzystywany w jubilerstwie;
2. ropne zapalenie torebek włosowych przechodzące na tkankę podskórną; czyrak mnogi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) przest. poet. bliżej nieokreślony kamień szlachetny barwy czerwonej (np. rubin, granat)
(1.2) stpol. drogi kamień (niezależnie od koloru)
(1.4) med. wet. wąglik, antraks
Wiktionary
Wikipedia
(1.1-2) Pewnego razu (Dorian Gray) rozpoczął studia nad klejnotami (…) Posiadał znaczne zbiory: oliwkowy aleksandryt, czerwieniejący w świetle lampy, chryzoberyle, o cienkich jak niteczki srebrnych żyłkach, perydoty, koloru pistacji, różowe i winnożółte topazy, karbunkuły z płomiennego szkarłatu o drżących czteropromiennych gwiazdach, purpurowe granaty, zielone hiacynty…
(1.1-2) Uczynił też napierśnik robotą haftarską, według roboty naramiennika, ze złota, z hijacyntu, i z szkarłatu, i z karmazynu dwa kroć farbowanego, i z białego jedwabiu kręconego (…) I nasadzili weń cztery rzędy kamienia tym porządkiem: sardyjusz, topazyjusz i szmaragd w rzędzie pierwszym. A w drugim rzędzie: karbunkuł, szafir i jaspis (…) wszystkie osadzone w złoto w rzędziech swych.
Wiktionary
IPA: karˈbũŋkuw, AS: karbũŋkuu̯
Wiktionary
przym. karbunkułowy
Wiktionary
(1.1) daw. iskrzyk
(1.3) czyrak mnogi, czyrak gromadny
(1.4) wąglik, antraks, czarna krosta, daw. Żydówka, gwara. Żydka, gwara. Żydowicka
Wiktionary
przymiotnik od: karbunkuł
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przest./poet. przym. od karbunkuł
(1.2) med. przym. od karbunkuł
Wiktionary
IPA: ˌkarbũŋkuˈwɔvɨ, AS: karbũŋkuu̯ovy
Wiktionary
rzecz. karbunkuł m.
Wiktionary
mieszanie paliwa płynnego z powietrzem w celu otrzymania mieszanki palnej
SJP.pl
urządzenie do wytwarzania mieszanki paliwa i powietrza w silnikach; gaźnik
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: karburator
SJP.pl
dokonywać karburacji
SJP.pl
Karboryzator – środek w postaci stałej lub gazowej, będący źródłem węgla w procesie nawęglania stali.
Jako stały karboryzator stosuje się tzw. proszek do nawęglania. Jest to mieszanina węgla drzewnego w postaci granulek o średnicy kilku mm oraz intensyfikatorów. Jako intensyfikatory przyspieszające nawęglanie stosuje się węglan baru oraz węglan sodu, których zawartość w świeżym proszku do nawęglania wynosi 10-30%.
Jako karboryzator gazowy stosowane są nasycone węglowodory.
Wikipedia
dawniej: określony porządek, ryzy, dyscyplina; dziś tylko w związku frazeologicznym: wziąć, ująć kogoś w karby - poddać kogoś dyscyplinie, rygorom
SJP.pl
1 gmina w Niemczech:
1 miejscowość w Szwecji:
1 miejscowość w Danii:
Zobacz też:
Wikipedia
dawniej, środowiskowo; cela karna w więzieniu pozbawiona okien i pryczy; karcer
SJP.pl
skrót od: karciany (czytany jako cały, odmienny wyraz)
SJP.pl
wyrażający naganę, krytykę, nieprzychylny stosunek do kogoś lub czegoś; naganny, ganiący, ostry
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) wyrażanie dezaprobaty względem osoby
Wiktionary
(1.1) Dla odstępcy od drogi surowa jest kara, / kto karcenia nie znosi, ten umrze.
(1.1) Wykład dotyczył regulacji prawnych związanych z karceniem małoletnich w prawie polskim.
Wiktionary
rzecz. skarcenie n.
czas. karcić ndk., karcić się ndk., skarcić dk.
Wiktionary
(1.1) ganienie, krytykowanie
Wiktionary
1. cela karna w więzieniu pozbawiona okien i pryczy;
2. dawniej: kara polegająca na zatrzymaniu ucznia w szkole po lekcjach;
3. dawniej: miejsce odsiadywania kary w szkołach średnich i wyższych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) więz. karna cela więzienna bez pryczy i często bez okna
(1.2) więz. kara przebywania w celi bez pryczy
(1.3) przest. kara zostawania ucznia w szkole po lekcjach
(1.4) przest. miejsce, gdzie za karę uczeń przebywał w szkole po zajęciach
Wiktionary
Karcer (łac. carcer) – cela więzienna o znacznie surowszych warunkach, małej powierzchni, często pozbawiona otworów okiennych i jakiegokolwiek cywilizowanego miejsca do snu. Umieszczenie więźnia w karcerze stanowi dodatkową karę za przewinienia.
Wikipedia
(1.1) cela odosobnienia, izolatka, nora, separatka
(1.2) izolacja, oddzielenie, odosobnienie
(1.3) koza
(1.4) izolatka
Wiktionary
przymiotnik od: karcer
SJP.pl
rodzaj dinozaurów z podrzędu teropodów
SJP.pl
Karcharodontozaur (Carcharodontosaurus) – rodzaj teropoda z rodziny Carcharodontosauridae. Jego nazwa oznacza "jaszczur o zębach rekina" (gr. καρχαρος karkharos „zębaty, ostro-zęby”; οδους odous, οδοντος odontos „ząb”; σαυρος sauros „jaszczurka”).
Wikipedia
rodzaj dinozaurów z podrzędu teropodów
SJP.pl
Karcharodontozaury (Carcharodontosauridae, gr. „jaszczury rekinozębe”) – rodzina dużych teropodów z grupy tetanurów. Została ustanowiona w 1931 przez Ernsta Stromera. Obecnie stanowi jedną z podgrup karnozaurów. Obejmuje ona jedne z największych mięsożerców wszech czasów: giganotozaura, mapuzaura, karcharodontozaura i tyranotytana. Wszystkie te teropody dorównywały rozmiarami tyranozaurowi, a niektóre nawet go przewyższały.
Wikipedia
[czytaj: karcher lub kercher]
1. produkt marki Kärcher; kärcher;
2. potocznie: myjka ciśnieniowa
SJP.pl
Osoby o nazwisku Karcher:
Inne:
Wikipedia
[czytaj: karszerować lub kerszerować] czyścić myjką ciśnieniową
SJP.pl
Karchowice (niem. Karchowitz) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie tarnogórskim, w gminie Zbrosławice.
Integralną częścią Karchowic jest Wygiełzów.
Wikipedia
środowiskowo: stół do gry w karty
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) mebl. stolik do gry w karty z rozkładanym blatem o kształcie prostokątnym lub okrągłym, często wyłożonym skórą albo suknem
Wiktionary
(1.1) Długie godziny dnia i nocy spędzał przy pokrytym zielonym suknem karciaku.
Wiktionary
rzecz. karta ż., karty nmos., karciarz m., karciara ż., kartka ż.
przym. karciany, kartkowy
Wiktionary
potocznie: gra karciana
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. gra karciana, najczęściej w odniesieniu do gry komputerowej
(1.2) środ. eduk. dodatkowa godzina (poza ustalonym pensum) realizowana w ramach Karty Nauczyciela
Wiktionary
Kolekcjonerskie gry karciane (pot. karcianki, z ang. collectible card games (CCG) lub trading card games (TCG)) – gry, w których każdy z graczy korzysta z osobistej talii specjalnie przeznaczonych dla danej gry kart. Gra jest dwu- lub wieloosobowa.
Wikipedia
(1.1) Rdzeniem każdej karcianki są oczywiście karty i to one decydują o tym, jak będziecie sobie radzić w trakcie walki. Ta może być trudna, wręcz niemożliwa do wygrania, gdy macie źle złożoną talię.
Wiktionary
rzecz. karta ż.
przym. karciany
Wiktionary
(1.2) godzina karciana, hallówka
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący kart do gry, gier w karty
Wiktionary
(1.1) Producent dołączył do programu grę karcianą typu Piotruś, oczywiście z wizerunkami bohaterów programu - miejsce tradycyjnego Piotrusia zajął Gargamel.
Wiktionary
IPA: karʲˈt͡ɕãnɨ, AS: karʹćãny
Wiktionary
rzecz. karta ż., karciak mrz., karciarz mos., karty nmos., karcianka ż.
przym. kartonowy
Wiktionary
kobieta regularnie grająca w karty; karciarka
SJP.pl
kobieta regularnie grająca w karty; karciara
SJP.pl
przymiotnik od: karciarz
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) karc. związany z karciarzem, dotyczący karciarzy
Wiktionary
rzecz. karciarz mos., karciarka ż., karciara ż., karciarstwo n., karta ż., karty nmos.
przym. kartowy
Wiktionary
nałogowe granie w karty; kartograjstwo
SJP.pl
nałogowy gracz w karty
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) człowiek namiętnie, nałogowo grający w karty
Wiktionary
IPA: ˈkarʲt͡ɕaʃ, AS: karʹćaš
Wiktionary
rzecz. karta ż., karty nmos., karcięta blp., kartka ż., karton m., karciarstwo n.
:: fż. karciara ż., karciarka ż.
przym. karciany, karciarski
Wiktionary
(1.1) daw. kartownik
Wiktionary
1. ganić, karać;
2. rzadkie: karcić się - ganić się, karać się
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. skarcić)
(1.1) udzielać nagany
czasownik zwrotny niedokonany karcić się (dk. skarcić się)
(2.1) ganić samego siebie
Wiktionary
rzecz. karcenie n.
Wiktionary
(1.1) besztać, ganić, strofować, upominać
Wiktionary
żartobliwie o kartach do gry
SJP.pl
Karcino – wieś sołecka w północno-zachodniej Polsce, położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie kołobrzeskim, w gminie Kołobrzeg.
Oś miejscowości stanowi droga powiatowa nr 3355Z do Kołobrzegu o długości 15 km. Z Karcina odchodzi także droga powiatowa nr 0253Z do Nowogardka o długości 8,6 km.
Wikipedia
chorobliwy lęk przed nowotworem złośliwym; kancerofobia, karcynofobia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rzad. psych. zob. kancerofobia.
Wiktionary
(1.1) karcynofobia
Wiktionary
zewnętrzny czynnik rakotwórczy; carcinogen; kancerogen
SJP.pl
Czynnik rakotwórczy, czynnik rakogenny, czynnik onkogenny, karcynogen, kancerogen – czynnik przyczyniający się, przez mutację materiału genetycznego, do rozwoju choroby nowotworowej.
Wikipedia
mechanizm wywoływania nowotworów; kancerogeneza, karcynogeneza
SJP.pl
zdolność do wywoływania nowotworów; kancerogenność, rakotwórczość, karcynogenność, onkogenność
SJP.pl
powodujący powstawanie nowotworów; rakotwórczy, kancerogenny, onkogenny, karcynogenny
SJP.pl
lampa elektronowa o fali wstecznej, stosowana jako generator mikrofalowy
SJP.pl
Wikipedia
(zwykle w liczbie mnogiej) potocznie o karcie do gry
SJP.pl
chorobliwy lęk przed nowotworem złośliwym; kancerofobia, karcinofobia
SJP.pl
zewnętrzny czynnik rakotwórczy; kancerogen
SJP.pl
Czynnik rakotwórczy, czynnik rakogenny, czynnik onkogenny, karcynogen, kancerogen – czynnik przyczyniający się, przez mutację materiału genetycznego, do rozwoju choroby nowotworowej.
Wikipedia
proces prowadzący do powstania nowotworu; kancerogeneza, karcinogeneza
SJP.pl
Karcynogeneza też kancerogeneza lub nowotworzenie – zmiany zachodzące w komórce organizmu, prowadzące do powstania nowotworu. Jest to wieloetapowy proces zachodzący na poziomie DNA komórki. Wyróżnia się w nim trzy (czasem cztery) złożone etapy: inicjację, promocję i progresję. Kancerogeneza jest najczęściej wywoływana czynnikami rakotwórczymi, takimi jak: nadfiolet, wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne czy niektóre wirusy.
Wikipedia
zdolność do wywoływania nowotworów; kancerogenność, karcinogenność, rakotwórczość, onkogenność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. zob. rakotwórczość.
Wiktionary
(1.1) Konieczne są niezawodne i ostre metody kontroli potencjalnych leków, zwłaszcza na karcynogenność i teratogenność.
Wiktionary
rzecz. karcynogen m.
przym. karcynogenny
przysł. karcynogennie
Wiktionary
powodujący powstawanie nowotworów; rakotwórczy, kancerogenny, onkogenny, karcinogenny
SJP.pl
zoolog badający skorupiaki
SJP.pl
dział zoologii, nauka o skorupiakach
SJP.pl
Karcynologia (gr. καρκίνος karkínos – rak, oraz λόγος logos – nauka) malacostracologia, crustaceologia lub crustalogia – dział zoologii zajmujący się badaniem skorupiaków. Obejmuje nauki bardziej wyspecjalizowane, np. astakologię – naukę o rakach (nadrodzinie Astacoidea).
Wikipedia
przymiotnik od: karcynologia
SJP.pl
pniak i korzenie pozostałe po ścięciu drzewa; karpa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pniak (część nadziemna), który pozostaje po ścięciu drzewa, wraz z korzeniami (częścią podziemną)
(1.2) daw. reg-pl|Kresy. krzak
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Po ścięciu drzewa w ogrodzie pozostał brzydki karcz.
Wiktionary
IPA: kart͡ʃ, AS: karč
Wiktionary
rzecz. karczowisko m., karczunek m., karczowisko n., karczownik m., karczownica ż., karczowanie n., wykarczowanie n.
czas. karczować ndk., wykarczować dk.
przym. karczowy, karczowniczy
ims. wykarczowany
Wiktionary
(1.1) karpa
Wiktionary
1. zdrobnienie od: kark;
2. górna, doszyta część bluzki, koszuli, spodni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pot. kulin. mięso z karku zwierzęcego
(1.2) pot. zdrobn. od kark
(1.3) kraw. górna część bluzki, sukienki itp., do której doszyta jest pozostała część
Wiktionary
IPA: ˈkart͡ʃɛk, AS: karček
Wiktionary
rzecz. karczycho n., kark mrz., karkówka ż.
Wiktionary
(1.1) karkówka
Wiktionary
Wikipedia
1. ordynarność, wulgarność, prostackość;
2. rzadko: cecha czegoś związanego z karczmą
SJP.pl
ordynarny, wulgarny
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) charakteryzujący się grubiaństwem i ordynarnością
przymiotnik relacyjny
(2.1) przest. dotyczący karczmy
Wiktionary
rzecz. karczma ż., karczemka ż., karczmisko n., karczmarz m., karczmarka ż., karczmarzówna ż.
przysł. karczemnie
Wiktionary
(1.1) ordynarny, wulgarny, grubiański
Wiktionary
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Karczew – miasto w Polsce położone w województwie mazowieckim, w powiecie otwockim, na prawym brzegu Wisły, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Karczew. Miasto należy do aglomeracji warszawskiej.
Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 10 271 mieszkańców.
Wikipedia
IPA: ˈkart͡ʃɛf, AS: karčef
Wiktionary
mieszkaniec Karczewa
SJP.pl
mieszkanka Karczewa
SJP.pl
5 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
przymiotnik od: Karczew
SJP.pl
Karczewski (Poraj odmienny I, Rosa, Różyc) – polski herb szlachecki z nobilitacji, odmiana herbu Poraj.
Wikipedia
gospoda na wsi; zajazd; oberża
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gospoda na wsi;
Wiktionary
Karczma (również austeria, oberża, zajazd, gospoda, gościniec) – budynek służący jako miejsce spotkań i wyszynku oraz czasami jako dom zajezdny przeznaczony dla podróżnych.
Wikipedia
(1.1) Siedziało dwóch takich typów spod ciemnej gwiazdy w karczmie i coś tam mruczeli niespokojnie.
Wiktionary
IPA: ˈkart͡ʃma, AS: karčma
Wiktionary
rzecz. karczmarz m., karczmarka ż., karczmarzówna ż., karczemnik m.
przym. karczemny
Wiktionary
(1.1) arenda, austeria, gospoda, knajpa, oberża, szynk, tawerna, zajazd; reg. śl. arynda., reg. śl. harynda.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
zdrobnienie od: karczmarka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: karczmarka
Wiktionary
IPA: ˌkart͡ʃmaˈrɛt͡ʃka, AS: karčmarečka
Wiktionary
rzecz. karczmarzówna ż., karczmarka ż.
Wiktionary
kobieta pracująca w karczmie; kobieta posiadająca karczmę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta prowadząca karczmę
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Zaraz za nim do izby weszła karczmarka.
Wiktionary
rzecz. karczma ż.
:: fm. karczmarz m.
:: zdrobn. karczmareczka ż.
przym. karczemny
Wiktionary
(1.1) oberżystka, reg. śl. szynkierka.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zajęcie polegające na prowadzeniu karczmy
Wiktionary
rzecz. karczmarz mos.
Wiktionary
osoba prowadząca karczmę, właściciel gospody; oberżysta, szynkarz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) przest. mężczyzna prowadzący karczmę
Wiktionary
Karczma (również austeria, oberża, zajazd, gospoda, gościniec) – budynek służący jako miejsce spotkań i wyszynku oraz czasami jako dom zajezdny przeznaczony dla podróżnych.
Wikipedia
(1.1) Karczmarzu, polej wina!
Wiktionary
rzecz. karczma ż., karczmarstwo n.
:: fż. karczmarka ż.
czas. karczmarzyć ndk.
przym. karczemny
Wiktionary
(1.1) oberżysta
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) córka karczmarza
Wiktionary
(1.1) — Jam pielgrzym w drodze — spokojnie odrzekł Jakub i zauważył, iż nie ma karczmarzówny.
Wiktionary
rzecz. karczmarz, karczmarzowa, karczmarka, karczmareczka, karczma
przym. karczmarzowy, karczemny
Wiktionary
zgrubienie od: karczma
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Karczmiska Pierwsze (wieś w Polsce)
SJP.pl
zgrubienie od: karczma
SJP.pl
Karczmisko – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie białostockim, w gminie Czarna Białostocka.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa białostockiego.
Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Matki Bożej Anielskiej w Czarnej Wsi.
Wikipedia
1. dwuletnia roślina o jadalnych koszyczkach kwiatowych
2. motyw w architekturze, wyglądem przypominający tę roślinę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Cynara scolymus|ref=tak., rodzaj wieloletnich roślin z rodziny astrowatych;
(1.2) spoż. jarzyna z jadalnego pąku kwiatowego karczocha (1.1)
Wiktionary
Karczoch (Cynara) – rodzaj roślin z rodziny astrowatych. Obejmuje 10 gatunków. Rośliny te występują na Wyspach Kanaryjskich i w basenie Morza Śródziemnego – w południowej Europie (na tym kontynencie rośnie 7 gatunków), w północnej Afryce i w południowo-zachodniej Azji (na wschodzie po Iran).
Karczoch zwyczajny C. cardunculus uprawiany jest jako warzywo (jadalne są liście, korzeń i młode kwiatostany).
Wikipedia
(1.1) Uprawą karczocha zajmują się głównie kraje Europy Południowej.
(1.2) Karczochy nie tylko korzystnie wpływają na pracę naszej wątroby, ale pomagają też w regeneracji jej komórek.
Wiktionary
IPA: ˈkart͡ʃɔx, AS: karčoχ
Wiktionary
przym. karczochowy
Wiktionary
→ karczoch
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zawierający karczoch
Wiktionary
rzecz. karczoch mrz.
Wiktionary
pniak i korzenie pozostałe po ścięciu drzewa; karpa
SJP.pl
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
w leśnictwie: usuwać drzewa i krzewy oraz ich pniaki i korzenie w celu oczyszczenia gruntu i przygotowania go pod uprawę, a także pozyskania drewna; wycinać, wyrzynać
SJP.pl
czasownik niedokonany
(1.1) wykopywać karcze – pnie i korzenie – aby oczyścić grunt
Wiktionary
(1.1) Wykarczowałem kawałek lasu.
Wiktionary
IPA: karˈt͡ʃɔvat͡ɕ, AS: karčovać
Wiktionary
rzecz. karcz m., karczunek m., karczowisko n., karczownik m., karczownica ż., karczowanie n., wykarczowanie n.
czas. wykarczować dk.
przym. karczowy, karczowniczy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|karczować.
Wiktionary
Karczowanie – ręczne lub mechaniczne usuwanie z gruntu karp (karczy, tj. pniaków z korzeniami pozostałych po ścięciu drzew), służące oczyszczeniu terenu lub pozyskaniu surowca drzewnego.
Wikipedia
rzecz. wykarczowanie n., karcz m., karczunek m., karczowisko n., karczownik m., karczownica ż.
czas. karczować ndk., wykarczować dk.
przym. karczowy, karczowniczy
Wiktionary
(1.1) daw. karczunek
Wiktionary
mieszkaniec Karczowa
SJP.pl
mieszkanka Karczowa
SJP.pl
miejsce wykarczowane, pokryte pniakami po wyciętym lesie; karczunek, trzebisko, trzebowisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) roln. teren wykarczowany
(1.2) leśn. teren pokryty karczami
Wiktionary
(1.1) Siekierę zgubił gdzieś na karczowisku.
(1.2) Zaraz za karczowiskiem zaczynała się puszcza.
Wiktionary
rzecz. karcz mrz., karczownik mos., karczowanie n., karczunek mrz.
czas. karczować ndk., wykarczować dk.
Wiktionary
(1.1) gwara. łaz
Wiktionary
dawniej: motyka do karczowania
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Karczówka
SJP.pl
ręczne narzędzie lub mechaniczne urządzenie do karczowania drzew i krzewów, a także pozostałych po nich pni i korzeni; karczownik
SJP.pl
kobieta zajmująca się karczowaniem, czyli usuwaniem drzew i krzewów, a także pniaków i korzeni
SJP.pl
związany z karczownikiem i jego pracą - usuwaniem drzew i krzewów, a także ich pniaków i korzeni, np. urządzenie karczownicze
SJP.pl
w leśnictwie: osoba zajmująca się karczowaniem, czyli usuwaniem drzew i krzewów, a także pniaków i korzeni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba usuwająca drzewa z korzeniami i pniaki
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Arvicola|Lacépède|ref=tak., rodzaj niedużego ssaka z rodziny chomikowatych;
(2.2) zool. gryzoń z rodzaju karczownik (2.1)
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(3.1) techn. narzędzie lub urządzenie do karczowania
Wiktionary
Karczownik (Arvicola) – rodzaj ssaków z podrodziny karczowników (Arvicolinae) w obrębie rodziny chomikowatych (Cricetidae).
Wikipedia
(1.1) Po robocie karczownicy wracali na noc do miasteczka.
(2.2) W Alpach karczowniki spotyka się nawet na wysokości 2400 m n.p.m..
(3.1) Dwa nowe karczowniki leśnictwo kupiło wiosną zeszłego roku.
Wiktionary
rzecz. karczunek mrz., karczowniki nmos., karczowanie n., karcz mrz., karczownica ż., karczowisko n.
czas. karczować ndk., wykarczować dk.
przym. karczowniczy, karczowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Arvicolinae|Gray|ref=tak., podrodzina gryzoni z rodziny chomikowatych;
forma rzeczownika.
(2.1) M., B. i W. lm. od: karczownik
Wiktionary
Karczowniki, nornikowate (Arvicolinae) – podrodzina ssaków z rodziny chomikowatych (Cricetidae), wydzielana czasami jako odrębna rodzina Arvicolidae lub Microtidae. Obejmuje około 200 gatunków. W Polsce żyje 9 z nich.
Wikipedia
(1.1) Zęby trzonowe karczowników rosną przez całe życie.
Wiktionary
rzecz. karczownik mzw.
Wiktionary
przymiotnik od: karczownik
SJP.pl
przymiotnik od: Karczów
SJP.pl
w leśnictwie:
1. usuwanie drzew i krzewów oraz ich pniaków i korzeni w celu oczyszczenia gruntu i przygotowania go pod uprawę, a także pozyskania drewna; wycinanie, wyrzynanie, karczowanie;
2. rzadko: miejsce wykarczowane, pokryte pniakami po wyciętym lesie; karczowisko, trzebowisko, trzebisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. karczowanie
(1.2) daw. karczowisko
Wiktionary
Wikipedia
IPA: karˈt͡ʃũnɛk, AS: karčũnek
Wiktionary
rzecz. karcz, karczowanie, karczowisko, karczownik, karczownica
czas. karczować
przym. karczowniczy, karczowy, karczunkowy
Wiktionary
związany z karczunkiem, czyli usuwaniem drzew i krzewów, a także ich pniaków i korzeni, np. prace karczunkowe
SJP.pl
potocznie:
1. zgrubienie od: kark;
2. uderzenie otwartą dłonią w kark
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zgrub. kark
(1.2) środ. pot. uderzenie w kark
Wiktionary
(1.1) Zobacz, jakie ten facet ma szerokie karczycho.
(1.2) Mirek podszedł od tyłu do Jacka i wymierzył mu karczycho.
Wiktionary
IPA: karˈt͡ʃɨxɔ, AS: karčyχo
Wiktionary
rzecz. karkówka ż., kark, karczek
Wiktionary
(1.2) lepa
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
rzadko: mający gruby, duży kark
SJP.pl
roślina warzywna z rodziny złożonych, podobna z wyglądu do karczocha
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bot. roln. karczoch hiszpański uprawiany dla liści
(1.2) spoż. jarzyna z liści kardu (1.1)
(1.3) wojsk. hist. rodzaj długiego noża, perska broń używana głównie do pchnięć;
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) roślina uprawna
(1.2) jarzyna, warzywo
(1.1) broń biała
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== kard (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) bot. oset
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: kart, AS: kart
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) roślina uprawna
(1.2) jarzyna, warzywo
(1.1) broń biała
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== kard (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) bot. oset
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
skrót od: kardynał (czytany jako cały, odmienny wyraz)
SJP.pl
skrót
(1.1) = kardynał
Wiktionary
Kardynał (łac. Cardinalis – główny, zasadniczy, mocno z czymś związany), formalnie Kardynał Świętego Kościoła Rzymskiego (łac. Cardinalis Sanctae Romanae Ecclesiae) – najwyższa po papieżu godność kościelna w Kościele katolickim. Wszyscy kardynałowie razem tworzą Kolegium Kardynałów.
Wikipedia
(1.1) 3 czerwca – papież przyjmuje rezygnację kard. Franciszka Macharskiego z urzędu arcybiskupa metropolity krakowskiego.
Wiktionary
IPA: karˈdɨ̃naw, AS: kardỹnau̯
Wiktionary
roślina z rodziny złożonych podobna do ostu, o małych żółtych kwiatkach i kosmatej łodydze, wykorzystywana w lecznictwie
SJP.pl
metalowa szczotka do czyszczenia koni i bydła
SJP.pl
1. roślina z rodziny imbirowatych
2. przyprawa z nasion kardamonu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bot. roślina z gatunku kardamon malabarski lub któregoś z innych gatunków należącego do rodzaju nazwa systematyczna|Elettaria|ref=tak.;
(1.2) kulin. przyprawa z suszonych nasion lub całych owoców kardamonu (1.1)
Wiktionary
Kardamon malabarski (Elettaria cardamomum (L.) Maton) – gatunek byliny należący do rodziny imbirowatych (Zingiberaceae). Posiada wiele synonimów: kardamon cejloński, długi, indyjski, jawajski, zwyczajowo nazywany jest po prostu kardamonem. Występuje w stanie dzikim na Półwyspie Indyjskim i na Cejlonie, w Chinach i Indonezji, przeniesiony i zaaklimatyzowany w Ameryce Środkowej (głównie Gwatemala).
W gastronomii używana jest także nazwa kardamon zielony.
Wikipedia
(1.2) Najważniejszym eksporterem przypraw są Indie sprzedające głównie pieprz, kardamon, paprykę chili, kurkumę.
Wiktionary
IPA: karˈdãmɔ̃n, AS: kardãmõn
Wiktionary
rzecz. kardamonówka ż.
:: zdrobn. kardamonik m.
przym. kardamonowy
Wiktionary
przymiotnik od: kardamon
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kardamonem, dotyczący kardamonu
(1.2) kulin. przyprawiony kardamonem, o smaku kardamonu
Wiktionary
rzecz. kardamon m., kardamonik m., kardamonówka ż.
Wiktionary
część różnego rodzaju urządzeń, którą stanowi przegub łączący wał napędzany z wałem napędzającym; przegub krzyżakowy; przegub Cardana
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pot. techn. sprzęgło wychylne
Wiktionary
Przegub Cardana, przegub krzyżakowy, przegub wychylny – sprzęgło przymusowe nierozłączne, kompensacyjne (według hierarchii podstaw konstrukcji maszyn: sprzęgło nierozłączne, mechaniczne, samonastawne, kątowe), rodzaj przegubu asynchronicznego. Jego nazwa pochodzi od nazwiska Girolama Cardana.
Wikipedia
rzecz. kardanik mrz.
Wiktionary
(1.1) przegub krzyżakowy, sprzęgło wychylne, sprzęgło Cardana, przegub Cardana, wał Cardana
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kardan
Wiktionary
rzecz. kardan m.
Wiktionary
przymiotnik od: kardan
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o nazwisku Kardas:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
w gwarze środowiskowej: kardiolog
SJP.pl
przymiotnik od: kardiak
SJP.pl
lek pobudzający ośrodkowy układ nerwowy, stosowany m.in. w zapaści, w zatruciach czadem, barbituranami, alkoholem i narkotykami; koramina; niketamid
SJP.pl
przymiotnik od: kardiamid
SJP.pl
mieszkaniec Cardiff, stolicy Walii
SJP.pl
mieszkanka Cardiff (stolicy Walii)
SJP.pl
→ Cardiff (stolica Walii)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Cardiffem, dotyczący Cardiffu
Wiktionary
rzecz. Cardiff mrz.
Wiktionary
zapinany sweter bez kołnierza; cardigan
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) odzież. rodzaj swetra zapinanego na guziki lub zamek błyskawiczny, wycięty pod szyją, bez kołnierza;
Wiktionary
Kardigan (ang. cardigan) – rodzaj swetra bez kołnierza, zapinanego z przodu na guziki lub zamek. Guziki w damskim kardiganie często są duże i stanowią element ozdobny.
Nazwa pochodzi od tytułu angielskiego generała Jamesa Thomasa Brudenella (1797–1868) – hrabiego Cardigan, który podczas wojny krymskiej w bitwie pod Bałakławą poprowadził szarżę lekkiej brygady kawalerii brytyjskiej.
Wikipedia
IPA: karˈdʲiɡãn, AS: kardʹigãn
Wiktionary
rzecz. cardigan m., Cardigan n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. kulin. kotlet mielony z mięsa gotowanego w zupie;
Wiktionary
Karminadle (karminadla, karbinadle, karbinadla, kardinadle, kardinadla, bergi) – potrawa kuchni śląskiej, rodzaj kotletów mielonych. Są to smażone na głębokim tłuszczu kulki z mielonego mięsa, tradycyjnie wieprzowego. Gotowe karminadle mają lekko spłaszczony, kulisty kształt i średnicę ok. 5–7 cm. W smaku są słone i lekko pikantne. 17 stycznia 2008 tak zdefiniowane karminadle zostały wpisane na Listę produktów tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi w kategorii „Gotowe dania i potrawy w województwie śląskim”.
Wikipedia
(1.1) Dziś na obiad bydą kardinadle.
Wiktionary
(1.1) karbinadel, karminadel
Wiktionary
mający na celu poprawę wydolności całego organizmu
SJP.pl
temat słowotwórczy
(1.1) pierwszy człon wyrazów złożonych wskazujący na ich związek znaczeniowy z sercem
Wiktionary
IPA: ˈkardʲjɔ, AS: kardʹi ̯o
Wiktionary
specjalista w zakresie kardiochirurgii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) med. lekarz specjalista zajmujący się operacjami kardiologicznymi
rzeczownik, rodzaj żeński
(2.1) med. lekarka – specjalistka w zakresie kardiochirurgii
Wiktionary
Kardiochirurgia (z gr. kardia „serce”) – dziedzina medycyny zajmująca się leczeniem operacyjnym serca i dużych naczyń krwionośnych w klatce piersiowej. Wyodrębniła się z chirurgii i w Polsce uzyskała status specjalizacji podstawowej od 2000. Obecnie wyodrębnia się kardiochirurgię dziecięcą zajmującą się leczeniem wad wrodzonych układu sercowo-naczyniowego w życiu płodowym i w okresie dziecięcym oraz kardiochirurgię dorosłych, zajmującą się leczeniem wad wrodzonych i nabytych układu sercowo-naczyniowego i choroby wieńcowej w okresie dorosłości (łączy się z nią transplantologia, zajmująca się m.in. przeszczepianiem serca, jednocześnie serca i płuca lub obu płuc). W Polsce konsultantem krajowym kardiochirurgii od 13 czerwca 2016 jest prof. dr hab. n. med. Jacek Różański.
Wikipedia
(1.1) 67-letnia Brytyjka miała szczęście w nieszczęściu. Lecąc do USA dostała zawału serca – to przykre. Na pokładzie samolotu było jednak… 15 kardiochirurgów – to szczęśliwy traf. Oczywiście, uratowali jej życie.
Wiktionary
IPA: ˌkardʲjɔˈxʲirurk, AS: kardʹi ̯oχʹirurk
Wiktionary
rzecz. kardiochirurgia ż.
przym. kardiochirurgiczny
przysł. kardiochirurgicznie
Wiktionary
dziedzina medycyny zajmująca się chirurgicznym leczeniem schorzeń serca i naczyń krwionośnych
SJP.pl
Kardiochirurgia (z gr. kardia „serce”) – dziedzina medycyny zajmująca się leczeniem operacyjnym serca i dużych naczyń krwionośnych w klatce piersiowej. Wyodrębniła się z chirurgii i w Polsce uzyskała status specjalizacji podstawowej od 2000. Obecnie wyodrębnia się kardiochirurgię dziecięcą zajmującą się leczeniem wad wrodzonych układu sercowo-naczyniowego w życiu płodowym i w okresie dziecięcym oraz kardiochirurgię dorosłych, zajmującą się leczeniem wad wrodzonych i nabytych układu sercowo-naczyniowego i choroby wieńcowej w okresie dorosłości (łączy się z nią transplantologia, zajmująca się m.in. przeszczepianiem serca, jednocześnie serca i płuca lub obu płuc). W Polsce konsultantem krajowym kardiochirurgii od 13 czerwca 2016 jest prof. dr hab. n. med. Jacek Różański.
Wikipedia
przymiotnik relacyjny
(1.1) med. związany z kardiochirurgią, dotyczący kardiochirurgii
Wiktionary
rzecz. kardiochirurgia ż., kardiochirurg mos.
przysł. kardiochirurgicznie
Wiktionary
dar czytania w ludzkich sumieniach (sercach, duszach)
SJP.pl
aparat rejestrujący fale skurczów serca
SJP.pl
metoda diagnostyczna, obrazowanie pracy serca
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kardiografią
Wiktionary
rzecz. kardiografia ż., kardiograf m.
Wiktionary
zapis pracy serca w postaci wykresu
SJP.pl
Wikipedia
krzywa płaska zakreślana przez punkt okręgu toczącego się bez poślizgu po zewnętrznej stronie drugiego okręgu (promienie obu okręgów są równe); krzywa sercowa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) geom. krzywa zamknięta zakreślana przez jeden punkt okręgu toczącego się po zewnętrznej stronie innego okręgu o takiej samej średnicy;
Wiktionary
Kardioida (krzywa sercowa) – krzywa opisywana przez ustalony punkt okręgu toczącego się bez poślizgu po zewnętrzu innego nieruchomego okręgu o tej samej średnicy. Kardioida jest odmianą epicykloidy.
Wikipedia
(1.1) Kardioida może być także zdefiniowana jako ślad punktu na okręgu, który toczy się bez poślizgu po drugim - ustalonym - okręgu o tym samym promieniu.
Wiktionary
przym. kardioidalny
Wiktionary
(1.1) krzywa sercowa
Wiktionary
przymiotnik jakościowy
(1.1) w kształcie kardioidy
przymiotnik relacyjny
(2.1) techn. o mikrofonach: dobrze wychwytujący dźwięki z boku oraz z przodu, ale słabo z tyłu; z kierunkowym odbiorem dźwięku graficznie identycznym jak kardioida
Wiktionary
rzecz. kardioida ż., kardioidalność ż.
przysł. kardioidalnie
Wiktionary
(2.1) nerkowy
Wiktionary
przyrząd do kreślenia kardioid; kardiograf
SJP.pl
ziołowy lek nasercowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) farm. preparat nasercowy
Wiktionary
urządzenie do pomiaru tętna kosmonautów w różnych fazach lotu
SJP.pl
związek z grupy glicerolofosfolipidów występujący w wewnętrznej błonie mitochondrium
SJP.pl
Kardiolipina (CL, z ang. cardiolipin) – organiczny związek chemiczny z grupy glicerolofosfolipidów (dwufosfatydyloglicerol). Występuje w wewnętrznej błonie mitochondrium obok fosfatydylocholiny i fosfatydyloetanoloaminy, w stosunku odpowiednio 2:3:4. Zmniejsza przepuszczalność tej błony, przyczyniając się do większej wydajności energetycznej oddychania komórkowego. Występuje też w błonach komórkowych niektórych bakterii.
Wikipedia
specjalista w zakresie kardiologii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) med. lekarz specjalista zajmujący się profilaktyką, rozpoznawaniem i leczeniem chorób serca i układu naczyniowego
rzeczownik, rodzaj żeński
(2.1) med. lekarka specjalistka kardiologii
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Czy odwiedziła pani swojego kardiologa w zeszłym miesiącu?
(2.1) Córka chce zostać kardiologiem, ale najpierw musi zdać LEP.
Wiktionary
IPA: karˈdʲjɔlɔk, AS: kardʹi ̯olok
Wiktionary
rzecz. kardiologia ż.
:: fż. kardiolożka ż.
przym. kardiologiczny
Wiktionary
(1.1) specjalista kardiologii, specjalista chorób serca
(2.1) specjalistka kardiologii, specjalistka chorób serca; pot. kardiolożka
Wiktionary
dział medycyny zajmujący się diagnostyką, leczeniem i profilaktyką chorób układu sercowo-naczyniowego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. dziedzina medycyny zajmująca się schorzeniami i wadami układu sercowo-naczyniowego, ich rozpoznawaniem i leczeniem;
(1.2) pot. med. oddział kardiologiczny
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) We współczesnej kardiologii leczenie inwazyjne ma więcej zwolenników, niż terapia zachowawcza.
Wiktionary
IPA: ˌkardʲjɔˈlɔɟja, AS: kardʹi ̯oloǵi ̯a
Wiktionary
rzecz. kardiolog m.
przym. kardiologiczny
przysł. kardiologicznie
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kardiolog m.
przym. kardiologiczny
przysł. kardiologicznie
frazeologia.
etymologia.
etymn|kardio-|-logia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) cardiology
* arabski: (1.1) طب القلب
* baskijski: (1.1) kardiologia
* bengalski: (1.1) হৃদবিজ্ঞান
* białoruski: (1.1) кардыялогія ż.
* bułgarski: (1.1) кардиология ż.
* czeski: (1.1) kardiologie
* duński: (1.1) kardiologi w.
* fiński: (1.1) kardiologia
* francuski: (1.1) cardiologie ż.
* hiszpański: (1.1) cardiología ż.
* japoński: (1.1) furi|循環器学|じゅんかんきがく.
* niemiecki: (1.1) Kardiologie ż.
* norweski (bokmål): (1.1) kardiologi m.
* norweski (nynorsk): (1.1) kardiologi m.
* nowogrecki: (1.1) καρδιολογία ż.
* portugalski: (1.1) cardiologia ż.
* rosyjski: (1.1) кардиология ż.
* serbski: (1.1) кардиологија ż.
* słowacki: (1.1) kardiológia
* szwedzki: (1.1) kardiologi w.
* ukraiński: (1.1) кардіологія ż.
* węgierski: (1.1) kardiológia
* włoski: (1.1) cardiologia ż.
źródła.
== kardiologia (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) med. kardiologia
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kardiologią, dotyczący kardiologii
Wiktionary
(1.1) Jest cenionym ordynatorem oddziału kardiologicznego w pobliskim szpitalu oraz prowadzi rozległą prywatną praktykę, która niesie znakomitą sytuację finansową.
Wiktionary
IPA: ˌkardʲjɔlɔˈɟit͡ʃnɨ, AS: kardʹi ̯oloǵičny
Wiktionary
rzecz. kardiologia ż., kardiolog m.
Wiktionary
osoba cierpiąca na przerost mięśnia sercowego
SJP.pl
choroba mięśnia sercowego polegająca na zaburzeniu jego czynności z powodu powiększenia, przerostu lub sztywności komór serca
SJP.pl
Kardiomiopatie (łac. cardiomyopathia) – grupa chorób mięśnia sercowego powodowanych różnorodnymi przyczynami (etiologia heterogenna), prowadzących do nieprawidłowego działania (dysfunkcji) serca. Zajęciu mięśnia sercowego mogą towarzyszyć nieprawidłowości budowy i czynności osierdzia, wsierdzia, innych narządów.
Wikipedia
Kardioonkologia lub onkokardiologia – dziedzina medycyny zajmująca się wszystkimi aspektami prewencji, diagnostyki obrazowej i laboratoryjnej oraz leczenia chorób sercowo-naczyniowych u pacjentów z nowotworami.
Wikipedia
wada, choroba serca
SJP.pl
przymiotnik od: kardiopatia
SJP.pl
Kardioplegia – czasowe zatrzymanie akcji serca za pomocą środków farmakologicznych oraz hipotermii. Najczęściej w tym celu podawany jest zimny płyn zawierający potas, który pozwala zatrzymać serce w rozkurczu, chroniąc jednocześnie mięsień sercowy przed niedotlenieniem. Kardioplegia stosowana jest zwykle podczas operacji kardiochirurgicznych. Podczas nich dochodzi do celowego zatrzymania akcji serca, a krew rozprowadzana jest po całym ciele przez maszynę, omijając serce.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. stymulacja pracy serca kardiostymulatorem;
Wiktionary
Sztuczny rozrusznik serca (inaczej stymulator serca, kardiostymulator) – urządzenie elektryczne (obecnie wszczepiane w ciało chorego) służące do elektrycznego pobudzania rytmu serca. Stosuje się go, gdy naturalny rozrusznik – węzeł zatokowy, w wyniku różnych schorzeń trwale przestaje spełniać swoją rolę (choroba węzła zatokowo-przedsionkowego), co prowadzi do objawów niedokrwienia mózgu lub niewydolności serca. Drugim wskazaniem do wszczepienia rozrusznika są zaburzenia przewodzenia (tzn. blok przewodnictwa przedsionkowo-komorowego) przez naturalne elektryczne połączenie pomiędzy przedsionkami i komorami serca – węzeł przedsionkowo-komorowy.
Wikipedia
rzecz. kardiostymulator m.
Wiktionary
przymiotnik od: kardiostymulacja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) zob. rozrusznik serca.
Wiktionary
Sztuczny rozrusznik serca (inaczej stymulator serca, kardiostymulator) – urządzenie elektryczne (obecnie wszczepiane w ciało chorego) służące do elektrycznego pobudzania rytmu serca. Stosuje się go, gdy naturalny rozrusznik – węzeł zatokowy, w wyniku różnych schorzeń trwale przestaje spełniać swoją rolę (choroba węzła zatokowo-przedsionkowego), co prowadzi do objawów niedokrwienia mózgu lub niewydolności serca. Drugim wskazaniem do wszczepienia rozrusznika są zaburzenia przewodzenia (tzn. blok przewodnictwa przedsionkowo-komorowego) przez naturalne elektryczne połączenie pomiędzy przedsionkami i komorami serca – węzeł przedsionkowo-komorowy.
Wikipedia
rzecz. kardiostymulacja ż.
Wiktionary
przymiotnik od: kardiostymulator
SJP.pl
przyrząd do pomiaru częstotliwości skurczów serca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) med. rejestrator elektrycznej aktywności serca płodu oraz skurczów macicy
Wiktionary
rzecz. kardiotokografia ż.
Wiktionary
monitorowanie akcji serca płodu z zapisem czynności skurczowej mięśnia macicy; KTG
SJP.pl
Kardiotokografia (KTG) – monitorowanie akcji serca płodu wraz z jednoczasowym zapisem czynności skurczowej mięśnia macicy. Badanie to przeprowadzane jest w ramach intensywnej opieki przedporodowej. Pozwala wcześnie wykryć sytuacje zagrożenia życia płodu.
Wikipedia
zapis czynności serca płodu i skurczów macicy, wykorzystywany w opiece przedporodowej
SJP.pl
przymiotnik od: kardiotokogram
SJP.pl
Kardiowersja elektryczna – zabieg przywrócenia prawidłowego rytmu serca przez jednoczesne pojawienie się załamka R w EKG i wyładowanie krótkotrwałego prądu o dużym napięciu, powodującym częściową depolaryzację mięśnia sercowego.
Czas wyładowania jest synchronizowany z cyklem pracy serca w celu uniknięcia wyładowania w strefie ranliwej (na ramieniu zstępującym załamka T), co może spowodować migotanie komór.
Wikipedia
wszczepialne urządzenie medyczne przywracające prawidłowy rytm serca
SJP.pl
gatunek angielskiego węgla kamiennego charakteryzujący się wysoko kalorycznością i łatwopalnością
SJP.pl
Kardyf (od ang. Cardiff – miasto w Walii) – gatunek angielskiego węgla kamiennego, który odznacza się wysokim przewodnictwem cieplnym i łatwopalnością, używany głównie na statkach.
Wikipedia
urząd kardynała
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) urząd, godność kardynalska
Wiktionary
(1.1) Król wystarał się o kardynalat dla swego bratanka.
Wiktionary
przym. kardynalski
rzecz. kardynał mos.
Wiktionary
(1.1) kapelusz kardynalski
Wiktionary
rzadki stopień wyższy od przymiotnika: kardynalny; bardziej kardynalny
SJP.pl
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kardynalne
Wiktionary
Moc zbioru, liczba kardynalna – uogólnienie pojęcia liczebności zbioru na dowolne zbiory, także nieskończone.
Pojęcie mocy zbioru opiera się na pojęciu równoliczności dwóch zbiorów: zbiory A i B są równoliczne, gdy istnieje bijekcja (funkcja różnowartościowa i „na”) między zbiorami A i B. Obrazowo mówiąc, gdy każdy element zbioru A można połączyć w parę z dokładnie jednym elementem zbioru B i odwrotnie. Łączenie elementów w pary jest jedynym sposobem „porównania” zbiorów nieskończonych, nie można – tak jak dla zbiorów skończonych – policzyć elementów obu zbiorów.
Wikipedia
rzecz. kardynał mzw./mos.
przym. kardynalny, kardynalski
przysł. kardynalnie
Wiktionary
1. główny, zasadniczy, fundamentalny;
2. w matematyce: liczba kardynalna - moc zbioru;
3. liczebnik kardynalny - liczebnik główny;
4. w żegludze: oznakowanie kardynalne, znaki kardynalne - oznakowanie bezpiecznego toru wodnego
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) główny, najważniejszy, zasadniczy
Wiktionary
Kardynalny (łac. cardinalis – główny; łac. cardo – zawias) – główny, zasadniczy, podstawowy.
Wikipedia
przym. kardynalski
rzecz. kardynał mzw./mos.
Wiktionary
(1.1) podstawowy, fundamentalny
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący kardynała, związany z kardynałem
przymiotnik jakościowy
(2.1) mający kolor czerwony, taki jak kolor szat kardynała
przymiotnik dzierżawczy
(3.1) taki, który należy do kardynała
Wiktionary
(1.1) Tercjarze podarowali mu kardynalski sznur do krzyża pektoralnego.
(1.1) Ta rzymska bazylika jest jednym z kardynalskich kościołów tytularnych.
(2.1) Teletubiś ma nową torebkę w kolorze kardynalskim.
Wiktionary
rzecz. kardynały nmos., kardynał m., kardynalstwo n., kardynalat mrz., kardynalność ż.
przym. kardynalny, kardynałowy
przysł. kardynalnie
Wiktionary
najwyższa osoba po papieżu w hierarchii Kościoła katolickiego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rel. najwyższa po papieżu godność kościelna w Kościele katolickim;
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) ornit. nazwa systematyczna|Cardinalis cardinalis|ref=tak., ptak z rodziny łuszczaków;
Wiktionary
Kardynał (łac. Cardinalis – główny, zasadniczy, mocno z czymś związany), formalnie Kardynał Świętego Kościoła Rzymskiego (łac. Cardinalis Sanctae Romanae Ecclesiae) – najwyższa po papieżu godność kościelna w Kościele katolickim. Wszyscy kardynałowie razem tworzą Kolegium Kardynałów.
Wikipedia
(1.1) Po śmierci papieża kardynałowie zebrali się na konklawe.
(2.1) Kardynały żyją w Ameryce Północnej.
Wiktionary
IPA: karˈdɨ̃naw, AS: kardỹnau̯
Wiktionary
rzecz. kardynalstwo n., kardynalność ż., kardynałka ż.
:: zdrobn. kardynałek m.
przym. kardynalski, kardynalny, kardynałowy
Wiktionary
(1.1) pot. purpurat; skr. kard.
Wiktionary
ryba z rodziny karpiowatych
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. ornit. nazwa systematyczna|Cardinalidae|Ridgway|ref=tak., rodzina ptaków z rzędu wróblowych;
forma rzeczownika.
(2.1) depr. plural|kardynał.
Wiktionary
Kardynały (Cardinalidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes).
Wikipedia
(1.1) Do kardynałów zaliczanych jest ponad 40 gatunków występujących w Północnej i Południowej Ameryce.
Wiktionary
rzecz. kardynał mos./mzw., kardynałek mzw., kardynalstwo n., kardynalność ż.
przym. kardynalski, kardynalny, kardynałowy
Wiktionary
czeskie imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) etn. mężczyzna lub chłopiec z ugrofińskiego ludu zamieszkującego Karelię, krainę na pograniczu Finlandii i Rosji;
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(2.1) imię|polski|m., odpowiednik polskiego imienia Karol
Wiktionary
(2.1) Szczególnym magnesem przyciągającym do Wrocławia stała się zapowiedź występu bardów, przede wszystkim legendarnego Karla Kryla.
Wiktionary
IPA: ˈkarɛl, AS: karel
Wiktionary
(1.1) rzecz. Karelia ż., fm. Karelka ż.; przym. karelski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. bot. przepękla ogórkowata, nazwa systematyczna|Momordica charantia|L.|ref=tak., jadalna i lecznicza roślina z rodziny dyniowatych
(1.2) spoż. jarzyna o gorzkim smaku z młodych owoców kareli (1.1)
Wiktionary
IPA: kaˈrɛla, AS: karela
Wiktionary
(1.1) przepękla ogórkowata, balsamka ogórkowata
(1.2) przepękla, gorzki melon, balsamka, gruszka balsamiczna
Wiktionary
republika w Federacji Rosyjskiej; Republika Karelii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) hist. geogr. kraina historyczna w północno-wschodniej Europie, na obszarze między Morzem Bałtyckim a Morzem Białym, na pograniczu Rosji i Finlandii;
(1.2) geogr. adm. autonomiczna republika wchodząca w skład Federacji Rosyjskiej, położona nad granicą z Finlandią
Wiktionary
Karelia (ros. Карелия, karel. i fiń. Karjala); oficjalna nazwa Republika Karelii (w urzędowym na terenie kraju języku rosyjskim – Республика Карелия – Riespublika Karielija, w karelskim Karjalan tazavaldu, fińskim – Karjalan tasavalta) – autonomiczna republika wchodząca w skład Federacji Rosyjskiej.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
(1.1) Karelia Południowa • Karelia Północna • Republika Karelii
synonimy.
(1.2) ofic. urz. Republika Karelii
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. karelski mrz., Karel mos., Karelka ż.
przym. karelski
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) Karelia
* baskijski: (1.1) Karelia
* białoruski: (1.1) Карэлія ż.; (1.2) Карэлія ż.
* bułgarski: (1.1) Карелия ż.
* czeski: (1.1) Karélie ż.
* fiński: (1.1) Karjala
* hiszpański: (1.1) Carelia
* łotewski: (1.1) Karēlija ż.
* rosyjski: (1.1) Карелия
* słowacki: (1.1) Karélia ż.; (1.2) Karelsko n.
* szwedzki: (1.1) Karelen
źródła.
== Karelia (język angielski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, nazwa własna
(1.1) geogr. Karelia
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: kaˈrɛlʲja, AS: karelʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. karelski mrz., Karel mos., Karelka ż.
przym. karelski
Wiktionary
(1.2) ofic. urz. Republika Karelii
Wiktionary
prekambryjskie ruchy górotwórcze
SJP.pl
mieszkanka Karelii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) etn. kobieta z ugrofińskiego ludu zamieszkującego Karelię;
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. Karelia ż.
:: fm. Karel mos.
przym. karelski
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum rodz|Karel.
* białoruski: (1.1) карэлка ż.
* francuski: (1.1) Carélienne ż.
* niemiecki: (1.1) Karielerin ż.
* rosyjski: (1.1) карелка ż.
* słowacki: (1.1) Karelka ż.
* szwedzki: (1.1) karelska w.
źródła.
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz. Karelia ż.
:: fm. Karel mos.
przym. karelski
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Karela lub z nim związany
SJP.pl
przymiotnik od: Karelia (republika należąca do Federacji Rosyjskiej; Republika Karelii)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Karelią, dotyczący Karelii lub Karelów
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język karelski;
Wiktionary
(1.1) Piszczałki robił z rzadkiej na Białorusi karelskiej brzozy – koniecznie w ciągu jednej nocy, koniecznie z jednego drzewa.
Wiktionary
rzecz. Karelia ż., Karel mos., Karelka ż.
Wiktionary
1. imię żeńskie;
2. stan w Mjanmie
SJP.pl
Wikipedia
przechylanie statku w celu jego oczyszczenia i konserwacji
SJP.pl
1. wymagany lub wyznaczony okres oczekiwania na coś, wstrzymanie na pewien czas;
2. okres opłat, który musi upłynąć dla uznania danego typu roszczeń, głównie ubezpieczeniowych;
3. okres, który musi upłynąć między zastosowaniem chemicznego środka ochrony roślin a czasem zbioru ich owoców, po całkowitej dezaktywacji środka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) praw. okres, który musi upłynąć, zanim coś będzie mogło bądź musiało nastąpić
Wiktionary
Wikipedia
przym. karencyjny
Wiktionary
postać fikcyjna z powieści "Anna Karenina" rosyjskiego pisarza Lwa Tołstoja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przedstawicielka narodu zamieszkującego głównie stan Karen w Mjanmie i posługującego się językami kareńskimi;
Wiktionary
rzecz. Karen mrz.
:: fm. Karen mos.
przym. kareński
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Karenami, dotyczący Karenów
Wiktionary
rzecz. Karenka ż., Karen mos., Kareka ż.
Wiktionary
zwykle w liczbie mnogiej: pieszczoty, czułości, umizgi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) przest. pieszczota, czułość, przymilanie się
Wiktionary
Osoby:
Zobacz też:
Wikipedia
(1.1) A Rzędzian uśmiechnął się, bo mu pochlebiły słowa i kares, i odparł: - O mój jegomość, a jak on jegomości wspomina, to aż skry zębami krzesze.
Wiktionary
IPA: ˈkarɛs, AS: kares
Wiktionary
przestarzałe: pieścić kogoś, czule nadskakiwać; dopieszczać
SJP.pl
zwykle w liczbie mnogiej: pieszczoty, czułości, umizgi
SJP.pl
dawny powóz czterokołowy na resorach, z nadwoziem, często wygodnie urządzonym, w kształcie zamkniętego pudła;
2. w pokerze: układ czterech jednakowych kart w każdym z kolorów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) czterokołowy powóz w kształcie pudła, na resorach, z opuszczanymi oknami w drzwiczkach;
(1.2) karc. w pokerze: układ kart o tej samej wartości we wszystkich czterech kolorach
(1.3) typogr. nazwa symbolu ^ oznaczającego m.in. potęgowanie (2^4 dla 24) lub koniunkcję;
(1.4) zob. sedan.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Rzezimieszki codziennie obrabowywali przejeżdżające karety.
(1.2) Pokerzysta miał karetę dziewiątek.
Wiktionary
IPA: kaˈrɛta, AS: kareta
Wiktionary
rzecz. karetka ż.
przym. kareciany, karetny
Wiktionary
dawniej: dotyczący wyrobu karet, dotyczący karety
SJP.pl
1. specjalistyczny pojazd służący do przewożenia rannych, chorych oraz udzielenia pierwszej pomocy; ambulans, erka;
2. karetka pocztowa - samochód przystosowany do przewożenia poczty lub wartościowych przesyłek;
3. dawniej: jednokonna lub dwukonna kareta, rozpowszechniona w XIX i XX wieku jako miejski pojazd komunikacyjny;
4. w technice: przesuwany element lub zespół w maszynie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. mot. samochód służący do przewozu chorych
(1.2) mech. przesuwająca się ruchem posuwisto-zwrotnym część maszyny do pisania i drukarki
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Rannego pieszego zabrała karetka.
Wiktionary
IPA: kaˈrɛtka, AS: karetka
Wiktionary
rzecz. kareta ż.
Wiktionary
(1.1) ambulans
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) rzad. daw. związany z karetą, dotyczący karety
Wiktionary
rzecz. kareta ż., karoca ż.
przym. kareciany
Wiktionary
(1.1) war. kareciany
Wiktionary
gatunek gada z rodziny żółwi morskich, zamieszkującego ciepłe morza i oceany
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
[czytaj: karez-i] podziemne tunele irygacyjne w Afganistanie
SJP.pl
rzadko: cargo;
1. ładunek statku albo samolotu;
2. ubezpieczenie transportowe obejmujące wszelkie zagrożenia przewożonego ładunku;
3. środek transportu przystosowany do przewożenia określonego ładunku;
4. część portu przeznaczona na załadunek i rozładunek towaru;
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto rejonowe w północnej Rosji, na terenie obwodu archangielskiego, na lewym brzegu rzeki Onegi;
Wiktionary
Kargopol (ros. Каргополь) – miasto w północnej Rosji, na terenie obwodu archangielskiego, w rejonie kargopolskim, na lewym brzegu rzeki Onegi.
Wikipedia
przym. kargopolski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kargopolem, dotyczący Kargopola
Wiktionary
rzecz. Kargopol mrz.
Wiktionary
miasto w województwie lubuskim, w powiecie zielonogórskim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Kargowa (niem. Unruhstadt) – miasto w Polsce położone w powiecie zielonogórskim, w województwie lubuskim, siedziba gminy Kargowa, położone w Kotlinie Kargowskiej, nad Obrzycą.
Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. Kargowa liczyła 3768 mieszkańców.
Wieś położona była w 1581 roku w powiecie kościańskim województwa poznańskiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.
Wikipedia
IPA: karˈɡɔva, AS: kargova
Wiktionary
mieszkaniec Kargowej
SJP.pl
mieszkanka Kargowej
SJP.pl
statek towarowy
SJP.pl
przymiotnik od: Kargowa, Kargów
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Władysław Kargul – fikcyjny bohater tekstów Andrzeja Mularczyka, bardziej znany z filmów Sylwestra Chęcińskiego – Sami swoi (1967), Nie ma mocnych (1974) i Kochaj albo rzuć (1977), grany w nich przez Władysława Hańczę, a także filmu Sami swoi. Początek (2024) w reżyserii Artura Żmijewskiego, w którym zagrał go Karol Dziuba; sympatyczny lecz kłótliwy sąsiad Kazimierza Pawlaka. Stał się główną postacią trylogii, a jego powiedzenia na stałe weszły do potocznego języka polskiego.
Wikipedia
curry;
1. przyprawa będąca mieszanką m.in. pieprzu, kolendry, kurkumy, imbiru, chili i gorczycy;
2. potrawa z dodatkiem tej przyprawy
SJP.pl
Wikipedia
starożytna kraina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. geogr. kraina na południowo-zachodnim wybrzeżu Azji Mniejszej;
Wiktionary
Karia (gr. Καρία, Karía; łac. Caria) – kraina historyczna w południowo-zachodniej części Azji Mniejszej na wybrzeżu Morza Egejskiego na północ od Rodos, granicząca z Jonią, Lidią, Pizydią i Likią. Przez Karię przepływała rzeka Meander (dziś Menderes) i jej dopływy: Harpasos, Marsyas i Indus.
Wikipedia
przym. karyjski
rzecz. karyjski mrz.
Wiktionary
kariama czerwononoga - gatunek dużego ptaka zamieszkującego Amerykę Południową
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ornit. ptak o długich nogach z rodziny kariam, zamieszkujący Amerykę Południową;
Wiktionary
(1.1) Z zarośli wypadła kariama i pobiegła za jaszczurką.
Wiktionary
rzecz. kariamy nmos.
Wiktionary
kariama czerwononoga - gatunek dużego ptaka zamieszkującego Amerykę Południową
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. ornit. nazwa systematyczna|Cariamiformes|Wagler|ref=tak., rząd ptaków z infragromady ptaków neognatycznych, zamieszkujących wyłącznie Amerykę Południową;
(1.2) syst. ornit. nazwa systematyczna|Cariamidae|Bonaparte|ref=tak., rodzina ptaków z rzędu kariam (1.1)
forma rzeczownika.
(2.1) M., B. i W. lm. od: kariama
Wiktionary
Kariamy, dwuczuby (Cariamidae) – rodzina ptaków z rzędu kariam (Cariamiformes), z podgromady Neornithes. Obejmuje dwa współczesne gatunki zamieszkujące wyłącznie Amerykę Południową oraz formy wymarłe.
Wikipedia
(1.2) Współcześni przedstawiciele tego rzędu, kariamy, są średniej wielkości (długość ciała ok. 80 cm) ptakami biegającymi, które polują na owady, jaszczurki i węże.
Wiktionary
rzecz. kariama ż.
Wiktionary
(1.2) dwuczuby
Wiktionary
podpora architektoniczna w kształcie postaci kobiecej dźwigającej na głowie belkowanie, balkon itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) archit. podpora architektoniczna w postaci kobiecej spełniająca funkcję kolumny lub pilastra, dźwigająca na głowie belkowanie, balkon czy gzyms;
(1.2) książk. przen. piękna kobieta o silnej atletycznej budowie
Wiktionary
Kariatyda – podpora architektoniczna w kształcie postaci kobiecej, dźwigającej na głowie (podtrzymującej) element architektoniczny budowli: belkowanie, gzyms, balkon lub nadwieszoną kondygnację budynku, spełniająca funkcję kolumny.
Charakterystyczna jest zwłaszcza dla porządku jońskiego. Według przekazu Witruwiusza nazwa pochodzić ma od gr. Καρυάτιδες („dziewczyny ze wsi Karyai” – czyli sprzedane w niewolę branki po zburzeniu sprzyjającej Persom lakońskiej wsi Karyai lub Karios).
Wikipedia
(1.1) W manieryzmie chętnie stosowano zamiast kolumn kariatydy. (z Wikipedii)
(1.2) Jak z jednej sztuki brązu ulana, zręczna, silna, z energią na czole, z oczyma pełnemi rozumu i ognia razem, przypominała piękną kariatydę grecką, która dźwignąć może gmach, ale nie ma skrzydeł, by się nad ziemię podniosła.
Wiktionary
IPA: ˌkarʲjaˈtɨda, AS: karʹi ̯atyda
Wiktionary
przymiotnik od: kariatyda
SJP.pl
niewielka drapieżna ryba słodkowodna z podrzędu kąsaczy; pirania, piraja
SJP.pl
podgatunek renifera z Ameryki Pn.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki lub męskozwierzęcy
(1.1) zool. renifer
Wiktionary
Renifer tundrowy, ren, karibu (Rangifer tarandus) – gatunek ssaka z rodziny jeleniowatych (Cervidae), zamieszkujący arktyczną tundrę i lasotundrę w Eurazji i Ameryce Północnej.
Wikipedia
(1.1) Na tej wyspie znaleźć można wiele dużych ssaków, m.in. niedźwiedzia czy karibu.
Wiktionary
IPA: kaˈrʲibu, AS: karʹibu
Wiktionary
(1.1) ren, renifer
Wiktionary
najszybszy rodzaj galopu zwierząt czworonożnych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) zool. łow. jeźdz. najszybszy galop
forma rzeczownika.
(2.1) od kariera
Wiktionary
Wikipedia
1. zdobywanie coraz wyższej pozycji w jakimś zawodzie lub w jakiejś dziedzinie; też: sukces odniesiony w tym zawodzie lub w tej dziedzinie;
2. zaskakująca popularność czegoś;
3. przebieg czyjejś pracy zawodowej w ciągu całego życia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) osiągnięcie sukcesu w życiu zawodowym
(1.2) przebieg pracy zawodowej
Wiktionary
Kariera – droga profesjonalnego rozwoju, którą człowiek ma zamiar przejść w swym zawodowym życiu. Rozumienie tego pojęcia jest zawsze bardzo subiektywne, gdyż ludzi cechują różne spojrzenia na koncepcję kariery – każda osoba bowiem przyjmuje inne cele do osiągnięcia w życiu zawodowym.
Wikipedia
(1.1) Ona zadziwiająco szybko zrobiła karierę.
Wiktionary
IPA: karʲˈjɛra, AS: karʹi ̯era
Wiktionary
rzecz. karierowicz m., karierowiczka ż., karierowiczostwo n.
przym. karierowiczowski
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. karierowicz m., karierowiczka ż., karierowiczostwo n.
przym. karierowiczowski
frazeologia.
etymologia.
etym|franc|carrière.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) career; (1.2) career
* białoruski: (1.1) кар'ера ż.
* duński: (1.2) karriere w.
* esperanto: (1.1) kariero
* hiszpański: (1.1) carrera ż.
* interlingua: (1.1) carriera
* niemiecki: (1.1) Karriere ż.
* rosyjski: (1.1) карьера ż.
* słoweński: (1.2) kariera ż.
* ukraiński: (1.1) кар'єра ż.
* włoski: (1.1) carriera ż.
źródła.
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
zdrobnienie od: kariera
SJP.pl
mający wpływ na rozwój kariery
SJP.pl
człowiek, którego głównym celem życiowym jest zrobienie kariery
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pejor. człowiek bez skrupułów dążący do osiągnięcia sukcesu, zrobienia kariery
Wiktionary
(1.1) Senator, podobnie jak jego najbliżsi współpracownicy, był karierowiczem, człowiekiem okrutnym i bezwzględnym.
Wiktionary
IPA: ˌkarʲjɛˈrɔvʲit͡ʃ, AS: karʹi ̯erovʹič
Wiktionary
rzecz. karierowiczostwo n., kariera ż.
:: fż. karierowiczka ż.
przym. karierowiczowski
Wiktionary
(1.1) książk. arywista
Wiktionary
kobieta, której głównym celem życiowym jest zrobienie kariery
SJP.pl
chęć zdobycia za wszelką cenę stanowiska, majątku, itp.; arywizm
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miejscowość w północno-wschodniej Grecji, stolica Autonomicznej Republiki Athos;
Wiktionary
Karies – miejscowość w północno-wschodniej Grecji, stolica Athos. Znajdują się tam siedziby urzędów Athos. W 2011 roku liczyła 163 mieszkańców. Jest największą osadą na terenie Autonomicznej Republiki Athos.
W katedrze w Karies przechowywana jest cudowna Ikona Matki Bożej „Godne Jest”.
Wikipedia
arabskie imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.
Wiktionary
Karim (كريم) – imię pochodzenia arabskiego, jest czterdziestym trzecim z „Najpiękniejszych imion Allaha”. Oznacza dosłownie „hojny”.
Wikipedia
(1.1) Pożyczyłem kiedyś Karimowi książkę do przeczytania ale nigdy mi jej nie oddał.
Wiktionary
IPA: ˈkarʲĩm, AS: karʹĩm
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
etym|arab|كريم.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) Karim
* arabski: (1.1) كريم m.
* francuski: (1.1) Karim
źródła.
== Karim (język angielski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, nazwa własna
(1.1) imię|angielski|m.
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
prostokątna, cienka (od pięciu do kilkunastu milimetrów) pianka z tworzywa sztucznego, dobrze izolująca cieplnie, stosowana jako podłoże pod śpiwór dla utrzymania ciepła
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. archipelag indonezyjskich wysp u zachodnich wybrzeży Borneo
(1.2) geogr. cieśnina łącząca Morze Jawajskie z Morzem Południowochińskim u wybrzeży Borneo;
Wiktionary
Karimata – arkusz pianki z tworzywa sztucznego, dobrze izolujący cieplnie i stosowany jako materac do spania.
Wikipedia
zdrobnienie od: karimata
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: karimata
Wiktionary
(1.1) Rozkładam karimatkę, na to koc i kładę się bez rozbierania, zwinięty w kłębek.
Wiktionary
IPA: ˌkarʲĩˈmatka, AS: karʹĩmatka
Wiktionary
rzecz. karimata ż.
Wiktionary
imię żeńskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż.;
Wiktionary
Karina, Karyna – imię żeńskie, pochodzące z jęz. niemieckiego; forma zdrobniała od imienia Katarina (pol. Katarzyna). Inna hipoteza mówi, że wywodzi się od słowa cara, które po łacinie oznacza "kochana, droga" lub w galickim "przyjaciel". Jeszcze inna hipoteza mówi, że pochodzi od nazwy konstelacji Kil, nazwanej w związku kilem statku Jazona.
Wikipedia
(1.1) Karina zostawiła na Kasprowym Wierchu rękawiczki.
Wiktionary
IPA: kaˈrʲĩna, AS: karʹĩna
Wiktionary
rzecz. Karinka
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. Karinka
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
(1.1) zoblistę|Indeks:Polski - Imiona.
tłumaczenia.
* czeski: (1.1) Karina ż.
* duński: (1.1) Karen
* francuski: (1.1) Carine ż.
* grenlandzki: (1.1) Kaalat
* kataloński: (1.1) Carina ż.
* łotewski: (1.1) Karīna ż., Karina ż.
* rosyjski: (1.1) Карина ż.
* słowacki: (1.1) Karina ż.
* szwedzki: (1.1) Karin, Karina, Karna, Carin, Carina, Carine, Caren, Karen
źródła.
== Karina (język angielski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, nazwa własna
(1.1) imię|angielski|ż. Karina
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kariny lub z nią związany
SJP.pl
zdrobnienie od: Karina (imię żeńskie)
SJP.pl
rząd organizmów z klasy bakterii nitkowatych; Caryophanales
SJP.pl
przedstawiciel rzędu organizmów z klasy bakterii nitkowatych
SJP.pl
węglowodór nienasycony z grupy terpenów (seskwiterpen), składnik olejków eterycznych, np. goździkowego
SJP.pl
proces zlewania się dwóch jąder komórkowych
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: kariogamia
SJP.pl
latynoska odmiana fokstrota; carioca, carioka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) południowoamerykański taniec towarzyski
(1.2) muzyka do karioki (1.1)
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. carioca ż.
Wiktionary
(1.1) carioca
Wiktionary
Kariokineza – podział jądra komórkowego na dwa jądra potomne, z wyróżnicowaniem się chromosomów. Rozróżnia się dwa rodzaje:
Wikipedia
płyn tworzący środowisko wewnętrzne jądra komórkowego
SJP.pl
Wikipedia
jednokonny, lekki, odkryty powóz, zwykle dwukołowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) transp. mały, lekki, spacerowy odkryty powóz dwukołowy
Wiktionary
Kariolka (łac. carrus, fr. carriole) – rodzaj małego spacerowego odkrytego powozu, dwu lub czterokołowego. Był to pojazd jednokonny z siedzeniami pokrytymi skórą, i wyposażany w drewniane, zazwyczaj, resory. W typowej kariolce obok powożącego było miejsce dla jednego, góra dwóch pasażerów. Pojazd był popularny w sferach dworskich w okresie od 2 połowy XVIII wieku do pierwszej ćwierci XIX wieku.
Wikipedia
(1.1) Panicz zabrał narzeczoną na przejażdżkę kariolką.
Wiktionary
IPA: karʲˈjɔlka, AS: karʹi ̯olka
Wiktionary
specjalista w zakresie kariologii
SJP.pl
dziedzina cytologii zajmująca się badaniem jądra komórkowego
SJP.pl
Kariologia (gr. káryon - (jądro) orzech(a); -logia - wypowiedź w słowie albo na piśmie; doktryna, teoria, nauka; rozprawa, traktat) – nauka o jądrze komórkowym, jego budowie, funkcjach i znaczeniu dla komórki. Klasyfikowana jako dział cytologii.
Wikipedia
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kariologią, dotyczący kariologii
Wiktionary
rzecz. kariologia ż., kariolog mos.
Wiktionary
domena obejmująca organizmy żywe zbudowane z komórek mających jądra komórkowe; organizmy jądrowe (eukariotyczne), jądrowce, jądrowe, eukarionty, eukariota, karioty
SJP.pl
Wikipedia
chromatynowe jąderko
SJP.pl
palma z tropikalnych obszarów Azji i Oceanii
SJP.pl
Kariota (Caryota L.) – rodzaj roślin z rodziny arekowatych (palm). Obejmuje 14 gatunków. Rosną one w naturalnym środowisku w tropikalnej Azji i Oceanii, na obszarze od Indii po Vanuatu. Występują w lasach pierwotnych i wtórnych, w wilgotnym klimacie równikowym i na obszarach z klimatem kształtowanym pod wpływem monsunów. Występują od poziomu morza po obszary górskie (do ok. 2000 m n.p.m.). Owoce rozprzestrzeniane są przez zwierzęta, mimo zawartości rafidów. Rodzaj wyróżnia się jako jedyny wśród palm podwójnie pierzastymi liśćmi.
Wikipedia
palma z tropikalnych obszarów Azji i Oceanii
SJP.pl
pełny zestaw chromosomów komórki somatycznej organizmu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) biol. zestaw chromosomów właściwy dla danego organizmu;
Wiktionary
Kariotyp, garnitur chromosomowy – kompletny zestaw chromosomów komórki somatycznej organizmu. Kariotyp jest cechą charakterystyczną dla osobników tego samego gatunku, tej samej płci oraz dotkniętych tymi samymi aberracjami chromosomowymi (albo całkowicie zdrowych). W kariotypie wyróżnia się autosomy (chromosomy nieróżniące się u osobników różnych płci) oraz chromosomy płci (allosomy). Prawidłowy kariotyp człowieka złożony jest z 22 par autosomów oraz 1 pary chromosomów płci, które oznaczane są symbolami X i Y.
Wikipedia
(1.1) Dla opracowania kariotypu tych gatunków niezbędne jest znalezienie cytogenetycznych markerów pozwalających odróżnić pary chromosomów homologicznych.
Wiktionary
mieszkańcy Karii, historycznej krainy w południowo-zachodniej Azji Mniejszej
SJP.pl
rodzaj tworzywa sztucznego z uszlachetnionego węgla lub impregnowanego grafitu; stosowane m.in. do produkcji wykładzin i aparatury chemicznej
SJP.pl
tył szyi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) anat. tylny fragment szyi powyżej grzbietu
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) pot. umięśniony mężczyzna, uważający swoją masę za największy atrybut
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Cześnik nieznacznie zmacał ręką kark klaczy, badając, czy bardzo zgrzana, i coś pod nosem mruknął.
Wiktionary
IPA: kark, AS: kark
Wiktionary
rzecz. nakarczek m.
:: zdrobn. karczek m.
:: zgrub. karczycho n.
przym. karkowy
Wiktionary
(1.1) reg. pozn. chachoł.
(2.1) dresiarz, mięśniak, osiłek
Wiktionary
skrót
(1.1) = karkonoski
Wiktionary
1. korpus cewki elektrycznej wykonany z materiału izolacyjnego;
2. pocisk zapalający o kształcie elipsoidalnym, używany w dawnej artylerii;
3. wykonany z drutu szkielet abażuru, kapelusza
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Karkonosze
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Karkonoszy, związany z Karkonoszami, pochodzący z Karkonoszy
Wiktionary
(1.1) Z inicjatywy UNESCO w 1970 r. utworzono światową sieć rezerwatów biosfery, obejmującą najbardziej wartościowe z punktu widzenia badawczego i edukacyjnego obszary. Należy do nich w Polsce 7 parków narodowych (Babiogórski, Białowieski, Bieszczadzki, Karkonoski, Kampinoski, Słowiński iTatrzański), rezerwat "Jezioro Łuknajno" i obszar Polesia Zachodniego.
Wiktionary
IPA: ˌkarkɔ̃ˈnɔsʲci, AS: karkõnosʹḱi
Wiktionary
rzecz. Karkonosze nmos., karkonoszanin m.
Wiktionary
najwyższy masyw górski Sudetów, występuje w Polsce i Czechach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. pasmo górskie w Sudetach;
Wiktionary
Karkonosze (pol. n. tradyc. do 1946 Góry Olbrzymie, również Karkonosze, cz. Krkonoše, w dialekcie północnowschodnioczeskim Kerkonoše, śl.-niem. Riesageberge, niem. Riesengebirge, ang. Giant Mountains) (332,37) – najwyższe pasmo górskie Sudetów i zarazem Czech rozciągające się na przestrzeni ok. 40 km (od Przełęczy Szklarskiej na zachodzie do Przełęczy Lubawskiej na wschodzie). Szerokość pasma waha się od 8 do 20 km. Karkonosze zajmują powierzchnię ok. 650 km², z czego do Polski należy 185 km² czyli 28,46%. Głównym grzbietem oraz Grzbietem Lasockim przebiega granica polsko-czeska. Najwyższym szczytem jest Śnieżka (1603 m n.p.m.) - najwyższy szczyt Czech, Sudetów, województwa dolnośląskiego i Śląska.
Wikipedia
(1.1) Głównym grzbietem Karkonoszy przebiega granica polsko-czeska.
Wiktionary
IPA: ˌkarkɔ̃ˈnɔʃɛ, AS: karkõnoše
Wiktionary
rzecz. karkonoszanin m., karkonoskość ż., Podkarkonosze n.
przym. karkonoski
przysł. karkonosko
Wiktionary
(1.1) przest. Góry Olbrzymie
Wiktionary
o cechach karkopłetwych (rząd ryb)
SJP.pl
o cechach karkopłetwych (rząd ryb)
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Karkoszka – część Wodzisławia Śląskiego, dawna wieś, obecnie należy do dzielnicy Jedłownik-Turzyczka-Karkoszka.
Wikipedia
zdrobnienie od: karkówka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: karkówka
Wiktionary
(1.1) Dzisiaj mam urlopik, więc będzie piwko i karkóweczka z grilla.
Wiktionary
rzecz. karkówka ż., kark m.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. spoż. mięso z karku zwierzęcego;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Proszę mi zważyć pół kilo tej karkówki.
Wiktionary
IPA: karˈkufka, AS: karkufka
Wiktionary
rzecz. kark m., karczek m., nakarczek m., karczycho n.
:: zdrobn. karkóweczka ż.
przym. karkowy
Wiktionary
(1.1) karczek
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
przymiotnik od: kark
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z karkiem, dotyczący karku
Wiktionary
rzecz. kark m., karkówka ż.
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: karkołomnie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co karkołomne – grożące śmiercią, kalectwem, połamaniem karku
(1.2) przen. cecha czegoś, co jest daleko idące i oparte na kruchych przesłankach
(1.3) przen. cecha czegoś, co jest bardzo śmiałe i niosące ryzyko niepowodzenia
(1.4) przen. cecha czegoś, co jest najeżone skrajnymi trudnościami i bardzo skomplikowane
Wiktionary
przym. karkołomny
przysł. karkołomnie
Wiktionary
(1.2) ryzykowność, śmiałość
(1.3) brawurowość, ryzykanctwo, śmiałość, zuchwałość
(1.4) trudność, zawiłość
Wiktionary
1. grożący śmiercią lub kalectwem; szaleńczy, ryzykancki;
2. bardzo śmiały i niosący ryzyko niepowodzenia; brawurowy, awanturniczy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który grozi śmiercią, kalectwem, połamaniem karku
(1.2) przen. daleko idący, oparty na kruchych przesłankach
(1.3) przen. bardzo śmiały i niosący ryzyko niepowodzenia
(1.4) przen. najeżony skrajnymi trudnościami i bardzo skomplikowany
Wiktionary
(1.1) Ja potrafiłem w marcu rozpocząć sezon pływacki w gliniance przy starej cegielni, ktoś inny lubił spacerować po gzymsie na trzecim piętrze albo jeździł motorem usiłując zademonstrować karkołomne ewolucje.
(1.2) …Artysta prowadzi dowcipną konferansjerkę, żonglując faktami z życia słynnych kompozytorów i dowodząc często karkołomnych hipotez.
(1.3) Ubranie tego materiału w dialogi wydało mi się karkołomnym pomysłem.
(1.4) Cały ten pasztet został przerzucony na samorządy: karkołomne zadanie bez niezbędnych środków.
(1.4) Następnie zaczęto odczytywać nazwiska w celu wydania kartek do głosowania […] Odczytywanie listy było tak karkołomne, że próbowały to robić trzy osoby.
Wiktionary
rzecz. karkołomność ż.
przysł. karkołomnie
Wiktionary
(1.2) ryzykowny, śmiały
(1.3) brawurowy, ryzykancki, śmiały, zuchwały
(1.4) trudny, skomplikowany, zawiły
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
imię męskie
SJP.pl
Wikipedia
maleć, tracić zdolność wzrostu; karłowacieć
SJP.pl
niski, karłowaty
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) osoba płci żeńskiej o niedoborze wzrostu;
Wiktionary
(1.1) Słonia na arenę wprowadziły dwie karlice.
Wiktionary
IPA: karˈlʲit͡sa, AS: karlʹica
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. karliczka ż.
:: fm. karzeł
przym. karłowaty
Wiktionary
zdrobnienie od: karlica
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. zdrobn. od Karlik
Wiktionary
Karliczek (Microchera albocoronata) – gatunek małego ptaka z rodziny kolibrowatych (Trochilidae). Występuje w Ameryce Centralnej. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Wikipedia
(1.1) Poszła Karolinka do Gogolina, / A Karliczek za nią, jak za piękną Panią / Z flaszeczką wina.
Wiktionary
rzecz. Karlik mos.
Wiktionary
zdrobnienie od: karlica
SJP.pl
Karliczka (zwyczajna), karliczka (Zapornia pusilla) – gatunek małego ptaka wodnego z rodziny chruścieli (Rallidae), zamieszkujący Eurazję, Australazję i Afrykę. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Wikipedia
nietoperz z rodziny mroczkowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. imię|polski|m. Karol
Wiktionary
Karlik – po śląsku Karol.
Osoby:
Wikipedia
(1.1) Karlik poszeł naciupać pora klocków do pieca.
Wiktionary
rzecz. Karliczek mos.
Wiktionary
dzielnica Sopotu
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Karlika lub z nim związany
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) rzad. należący do karlika
przymiotnik relacyjny
(2.1) rzad. związany z karlikiem, dotyczący karlika
przymiotnik jakościowy
(3.1) rzad. charakterystyczny dla karlika, mający cechy karlika
Wiktionary
rzecz. karlik mzw.
Wiktionary
Wikipedia
mieszkaniec Karlina (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Karlina (miasta w Polsce)
SJP.pl
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Karlino (niem. Körlin an der Persante) – miasto w północno-zachodniej Polsce, w województwie zachodniopomorskim, w powiecie białogardzkim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Karlino.
Miasto ma 5507 mieszkańców (30 czerwca 2022).
Wikipedia
IPA: karˈlʲĩnɔ, AS: karlʹĩno
Wiktionary
przymiotnik od: Karlino
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) polit. zwolennik karlizmu, tradycjonalistycznego i prokatolickiego ruchu politycznego w Hiszpanii;
Wiktionary
(1.1) W Hiszpanii konflikt między zachowawcami a liberałami nakładał się na konflikt dynastyczny między starzejącym się Ferdynandem VII a jego bratem, ambitnym don Carlosem i jego zwolennikami, karlistami, którzy jednak przegrali w 1839 r.
Wiktionary
rzecz. karlizm m.
przym. karlistowski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) polit. związany z ruchem karlistów
Wiktionary
rzecz. karlista mos.
Wiktionary
przymiotnik od: Karlowe Wary (miasto w Czechach; Karlovy Vary; dawna nazwa: Karlsbad, przymiotnik: karlsbadzki)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Karlowymi Warami, dotyczący Karlowych Warów
Wiktionary
rzecz. Karlowe Wary nmos.
Wiktionary
(1.1) daw. karlsbadzki
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Karla lub z nim związany
SJP.pl
dawna nazwa miasta w Czechach, obecnie: Karlowe Wary
SJP.pl
Karlsbad – gmina w Niemczech, w kraju związkowym Badenia-Wirtembergia, w rejencji Karlsruhe, w regionie Mittlerer Oberrhein, w powiecie Karlsruhe. Leży ok. 15 km na południowy wschód od Karlsruhe.
Wikipedia
przymiotnik od: Karlsbad (miasto w Czechach, obecna nazwa: Karlowe Wary, Karlovy Vary; przymiotnik: karlowarski)
SJP.pl
[czytaj: kalskru:na] miasto portowe w południowej Szwecji
SJP.pl
Karlskrona – miasto w południowej Szwecji, ośrodek administracyjny regionu Blekinge i gminy Karlskrona, port wojenny nad Morzem Bałtyckim.
Port Marynarki Wojennej w Karlskronie znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO.
Wikipedia
miasto w Niemczech
SJP.pl
Karlsruhe – miasto na prawach powiatu w południowo-zachodnich Niemczech, w kraju związkowym Badenia-Wirtembergia. Siedziba rejencji Karlsruhe, regionu Mittlerer Oberrhein oraz powiatu Karlsruhe, do którego miasto jednak nie należy. Leży na Nizinie Górnoreńskiej, nad rzekami Ren, Alb i Pfinz, na wysokości 115 m.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Inne:
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. przystojny chłopak
(1.2) gw-pl|Górny Śląsk. chłopiec, kawaler
(1.3) daw. gw-pl|Śląsk Cieszyński. obraź. mężczyzna
Wiktionary
(1.1) Poduazi jedyn karlus do takyj jednyj „lipsty”, kero sie opiyro o latarnia na Banhofsztrasie i sie jom pyto (…).
Wiktionary
pokarm dla zwierząt; karma
SJP.pl
1. pokarm dla zwierząt; pasza;
2. w indyjskich religiach i indyjskiej filozofii: suma uczynków człowieka, decydująca o charakterze następnej inkarnacji; karman
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zootechn. pokarm dla zwierząt
(1.2) rel. w hinduizmie, buddyzmie i dżinizmie: przeszłe czyny i zamiary mające wpływ na przyszłość czującej istoty (np. człowieka) i jej następne wcielenia;
Wiktionary
Karma (lub karman, sanskr. कर्म, pali. kamma, chiń. 業 yè, kor. 업 ǒp; jap. gō; wiet. nghiệp) – w buddyzmie, hinduizmie i religiach dharmicznych jest to przyczyna – rozumiana w sensie prawa przyczyny i skutku.
Filozoficzne wyjaśnienie karmy różni się pomiędzy tradycjami, jednak główna idea głosi, że czyny tworzą przyszłe doświadczenia i przez to każdy jest odpowiedzialny za własne życie, cierpienie i szczęście, jakie sprowadza na siebie i innych.
Wikipedia
(1.1) Suszonych rozwielitek używam jako karmy dla ryb akwariowych.
(1.2) Swojej karmie przypisał sprawę wypadku i późniejszych przypadłości.
Wiktionary
IPA: ˈkarma, AS: karma
Wiktionary
(1.1)
rzecz. karmienie n., karmnik mrz., karmiciel mos., karmicielka ż., pokarm mrz., karmidło n.
czas. karmić ndk., nakarmić dk., dokarmiać ndk., skarmiać ndk., wykarmić dk.
przym. pokarmowy
(1.2)
przym. karmiczny
Wiktionary
(1.1) pasza, pożywienie, pokarm, jedzenie
(1.2) karman
Wiktionary
w indyjskich religiach i indyjskiej filozofii: suma uczynków człowieka popełnionych za życia, decydująca o charakterze następnej inkarnacji; karma
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
(1.1) rel. w hinduizmie, buddyzmie i dżinizmie: przeszłe czyny i zamiary mające wpływ na przyszłość czującej istoty (np. człowieka) i jej następne wcielenia;
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) białystok. portfel
Wiktionary
Karma (lub karman, sanskr. कर्म, pali. kamma, chiń. 業 yè, kor. 업 ǒp; jap. gō; wiet. nghiệp) – w buddyzmie, hinduizmie i religiach dharmicznych jest to przyczyna – rozumiana w sensie prawa przyczyny i skutku.
Filozoficzne wyjaśnienie karmy różni się pomiędzy tradycjami, jednak główna idea głosi, że czyny tworzą przyszłe doświadczenia i przez to każdy jest odpowiedzialny za własne życie, cierpienie i szczęście, jakie sprowadza na siebie i innych.
Wikipedia
(1.1) Swojemu karmanowi przypisała nawet sprawę rozwodu.
Wiktionary
IPA: ˈkarmãn, AS: karmãn
Wiktionary
(1.1) war. karma
Wiktionary
carmagnola;
1. nazwa pieśni rewolucyjnej i tańca z czasów Rewolucji Francuskiej
2. płaszcz z długim kołnierzem, noszony przez rewolucjonistów francuskich w okresie Wielkiej Rewolucji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) francuska marszowa pieśń rewolucyjna, grywana też w czasie egzekucji;
(1.2) choreogr. taniec z okresu rewolucji francuskiej wykonywany przy wtórze karmanioli (1.1)
(1.3) krótki płaszcz z dużym kołnierzem noszony przez francuskich rewolucjonistów
Wiktionary
Karmaniola (fr. Carmagnole, od Carmagnola, miasta we Włoszech) – taniec z okresu Wielkiej Rewolucji Francuskiej wykonywany przy wtórze pieśni rewolucyjnej z 1792 o tej samej nazwie.
Opis tańca został umieszczony w Opowieści o dwóch miastach Karola Dickensa. Do Karmanioli odwoływał się też m.in. Anatole France w powieści o rewolucji francuskiej pt. Bogowie łakną krwi.
Do Karmanioli nawiązał Jacek Kaczmarski w swoim utworze pod tym samym tytułem z 1981 r..
Wikipedia
(1.1) W czasie rewolucji tłum śpiewał karmaniolę.
Wiktionary
IPA: ˌkarmãˈɲɔla, AS: karmãńola
Wiktionary
rzecz. Carmagnola ż.
Wiktionary
1. intensywnie czerwony kolor,
2. tkanina ceniona dawniej w intensywnie czerwonym kolorze
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) barwa intensywnie czerwona
(1.2) tkanina w kolorze karmazynu (1.1)
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) daw. szlachcic, który mógł nosić karmazynowy żupan
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(3.1) icht. atlantycka ryba podobna do okonia;
(3.2) zool. rasa kur;
Wiktionary
Karmazyn – odcień ciemnej czerwieni z niewielką domieszką błękitu. Tradycyjnie określany jako kolor krwi żylnej (ciemnej) w przeciwieństwie do szkarłatu.
Wikipedia
(1.2) I nabiorą złota, i hiacyntu, i szarłatu, i karmazynu dwakroć farbowanego, i bisioru.
Wiktionary
IPA: karˈmazɨ̃n, AS: karmazỹn
Wiktionary
przym. karmazynowy
Wiktionary
(1.1) szkarłat, purpura
Wiktionary
przedstawiciel jednego z gatunków ryb z rzędu skorpenokształtnych
SJP.pl
1. szaro-brązowy motyl z rodziny sówkowatych; wstęgówka karmazynka;
2. amerykańska rasa kur
SJP.pl
przymiotnik od: karmazynek
SJP.pl
przymiotnik od: karmazyn
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) intensywnie czerwony
Wiktionary
Karmazyn – odcień ciemnej czerwieni z niewielką domieszką błękitu. Tradycyjnie określany jako kolor krwi żylnej (ciemnej) w przeciwieństwie do szkarłatu.
Wikipedia
(1.1) Ciemnoczerwona szminka leżała obok karmazynowej.
Wiktionary
rzecz. karmazyn m., karmazynek m., karmazynka ż.
Wiktionary
(1.1) ciemnoczerwony
Wiktionary
1. słodka, rozciągliwa masa uzyskiwana przez ogrzewanie cukru
2. zakon karmelitański
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. pasmo górskie w północnym Izraelu;
(1.2) rel. zakon karmelitański, wszystko co związane jest z duchowością karmelitańską
(1.3) pot. rel. dom zakonny, klasztor karmelitów lub karmelitanek
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(2.1) imię|polski|m.
Wiktionary
Karmel (tzw. cukier palony, E150) – masa powstająca w wyniku podgrzewania cukru spożywczego lub innych węglowodanów, w wyniku czego uzyskuje charakterystyczną brązową (karmelową) barwę i charakterystyczny zapach. Po ostygnięciu przybiera szklistą postać i jest składnikiem wielu potraw, używany do dekoracji potraw oraz jako dodatek barwiący.
Wikipedia
(1.1) Nawet poganie przyznawali Karmelowi charakter sakralny.
(1.2) Nastawienie na kontemplację obejmuje całe życie Karmelu i scala je.
(1.3) Od dziecka zna wadowicki Karmel.
(2.1) Karmel Volta pochodził spod Walencji.
Wiktionary
IPA: ˈkarmɛl, AS: karmel
Wiktionary
rzecz. karmelita mos., karmelitanka ż.
przym. karmelicki, karmelitański
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cuk. zaw. cukierniczka wytwarzająca karmel na słodycze
Wiktionary
(1.1) Ciotka Regina pracowała jako karmelarka w fabryce lizaków.
Wiktionary
rzecz. karmel mrz., karmelek mrz.
:: fm. karmelarz mos.
przym. karmelowy, karmelarski
Wiktionary
dział zakładu, w którym przygotowuje się karmel na cukierki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) dział produkcyjny w fabryce słodyczy, w którym wytwarza się karmel
Wiktionary
rzecz. karmelizacja ż., karmel mrz., karmelarka ż., karmelarz mos., karmelek mrz.
przym. karmelarski, karmelowy
Wiktionary
przymiotnik od: karmelarz
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z karmelarstwem, dotyczący karmelarstwa
Wiktionary
rzecz. karmelizacja ż., karmelarstwo n., karmel mrz., karmelarka ż., karmelarnia ż., karmelarz mos.
przym. karmelowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) cuk. przygotowywanie karmelu na cukierki i lizaki
(1.2) zaw. zawód wykonywany przez karmelarzy
Wiktionary
rzecz. karmel mrz., karmelarka ż., karmelarz mos., karmelek mrz.
przym. karmelowy, karmelarski
Wiktionary
osoba przygotowująca masę na karmelki, zajmująca się wyrobem karmelu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) cuk. zaw. cukiernik wytwarzający karmel na słodycze
Wiktionary
(1.1) Wuj Leon pracował jako karmelarz w fabryce cukierków.
Wiktionary
rzecz. karmelizacja ż., karmelarstwo n., karmelarnia ż., karmel mrz., karmelarka ż., karmelek mrz.
przym. karmelowy, karmelarski
Wiktionary
cukierek z karmelu twardy lub nadziewany
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) cukierek z karmelu
Wiktionary
rzecz. karmelarstwo n., karmelarnia ż., karmelarz mos., karmelarka ż., karmel, karmelizacja
przym. karmelkowy, karmelowy
czas. karmelizować
Wiktionary
Karmelici (pełna nazwa po łac. Ordo fratrum Beatae Virginis Mariae de monte Carmel) – katolicki zakon kontemplacyjny Marii Panny z góry Karmel o surowej regule.
Wikipedia
związany z karmelitą; karmelitański
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do męskiego zakonu karmelitów
Wiktionary
IPA: ˌkarmɛˈlʲit͡sʲci, AS: karmelʹicʹḱi
Wiktionary
rzecz. karmelita m., karmelitanka ż., Karmel m.
przym. karmelitański
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zakonnik z zakonu karmelitańskiego
Wiktionary
Karmelita – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie nakielskim, w gminie Kcynia.
Wikipedia
(1.1) Strój karmelitów składa się z tuniki z pasem koloru brązowego oraz szkaplerza i kaptura tegoż koloru.
(1.1) Rafał Kalinowski był karmelitą bosym.
Wiktionary
rzecz. Karmel m.
:: fż. karmelitanka ż.
przym. karmelicki, karmelitański
Wiktionary
członkini katolickiego zakonu żeńskiego; karmelitka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. zakonnica z zakonu karmelitańskiego
Wiktionary
(1.1) Katowickie karmelitanki wstają o piątej trzydzieści.
(1.1) Siostry karmelitanki bose, tak jak karmelici, żyją duchowością Karmelu.
Wiktionary
rzecz. Karmel m.
:: fm. karmelita m.
przym. karmelicki, karmelitański
Wiktionary
członkini katolickiego zakonu żeńskiego; karmelitka
SJP.pl
Karmelitanki bose – żeńska gałąź zakonu karmelitów bosych. Początkowo były to wspólnoty pobożnych kobiet skupiających się przy klasztorach karmelitów od około 1450 roku. W oparciu o bullę Cum nulla Fidelium Mikołaja V z 1452 generał karmelitów, bł. Jan Soreth zorganizował 5 klasztorów dla sióstr. W 1562 roku zakon zreformowała obecna wtedy karmelitanka – św. Teresa z Ávili, przywracając zakonowi pierwotny charakter.
Wikipedia
związany z karmelitą; karmelicki
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) rel. związany z Karmelem
Wiktionary
(1.1) Karol Wojtyła przyjął szkaplerz karmelitański w dniu swojej pierwszej komunii świętej.
(1.1) Odzyskano dawne klasztory karmelitańskie w Przemyślu i Poznaniu.
Wiktionary
rzecz. Karmel m., karmelita m., karmelitanka ż.
przym. karmelicki
Wiktionary
rozpad cukru pod wpływem ciepła
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cuk. kulin. proces rozkładu cukru pod wpływem ciepła;
Wiktionary
Karmelizacja – proces nieenzymatycznego ciemnienia żywności, spowodowany powstawaniem karmelu, w wyniku poddawania cukru działaniu wysokiej temperatury. Karmelizacja służy nadaniu pożądanej barwy i zapachu m.in. produktom piekarskim, słodyczom i ziarnom kawy.
Wikipedia
(1.1) Temperatura karmelizacji zależy od rodzaju cukru.
Wiktionary
rzecz. karmel mrz., karmelarka ż., karmelarnia ż., karmelarz mos., karmelek m.
czas. karmelizować ndk.
przym. karmelarski, karmelowy, karmelkowy
Wiktionary
przymiotnik od: karmelizacja
SJP.pl
rozkładać cukier przez jego prażenie
SJP.pl
cukierek z karmelu twardy lub nadziewany
SJP.pl
podobny do karmelków
SJP.pl
przymiotnik od: karmelek
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) kulin. spoż. dotyczący karmelków, związany z karmelkami
przymiotnik jakościowy
(2.1) mający kolor żółtobrązowy, taki jak kolor karmelu
(2.2) pejor. przesłodzony, zbyt miły
Wiktionary
(1.1) Cukierków karmelkowych nie tknąłbym za Chiny ludowe.
(2.1) Miała karmelkową apaszkę i czerwone okulary.
Wiktionary
rzecz. karmelek mrz., karmel mrz., karmelizacja ż.
przym. karmelowy
Wiktionary
(2.1) karmelowy
(2.2) cukierkowy, landrynkowy
Wiktionary
domowa wódka produkowana ze spirytusu z dodatkiem karmelu; przepalanka, alembik
SJP.pl
przymiotnik od: karmel
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) kulin. spoż. dotyczący karmelu, zawierający karmel, zrobiony z karmelu
przymiotnik jakościowy
(2.1) mający kolor żółtobrązowy, taki jak kolor karmelu
Wiktionary
(1.1) Są też chętni na ciasto o wdzięcznej nazwie "Fale Dunaju", na torciki karmelowe, babki w polewie czekoladowej, serniki i keksy
Wiktionary
IPA: ˌkarmɛˈlɔvɨ, AS: karmelovy
Wiktionary
rzecz. karmel mrz., karmelek mrz., karmelarstwo n., karmelarz mos., karmelarka ż., karmelarnia ż., karmelowość ż., karmelkowość ż., karmelkowatość ż., karmelizacja ż., karmelizowanie n.
czas. karmelizować ndk.
przym. karmelarski, karmelkowy, karmelkowaty
przysł. karmelarsko
Wiktionary
(2.1) żółtobrązowy
Wiktionary
imię żeńskie
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) lwów. kotlet
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) mitrzym. starorzymska bogini płodności;
Wiktionary
Karmenta (także Karmentis, Carmenta, Nikostrate, Temis, Telpusa, Timandra, Postuersa, Prorsa, łac. Carmentis, od carmen ‘magiczne zaklęcie’, ‘pieśń’) – w mitologii rzymskiej nimfa arkadyjska, kamena, wieszczka, bogini płodności.
Wikipedia
(1.1) Ołtarz poświęcony Karmencie miał znajdować się u stóp Kapitolu.
(1.1) Starożytni Rzymianie uważali Karmentę za wynalazczynię alfabetu łacińskiego.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. karma, pokarm dla zwierząt
(1.2) stpol. śrpol. pokarm, posiłek, pożywienie
(1.3) śrpol. przen. to, co się często robi
Wiktionary
IPA: ˈkarmʲja, AS: karmʹi ̯a
Wiktionary
czas. karmić ndk.
rzecz. karma ż.
przym. karmny
Wiktionary
kobieta będąca w czasie karmienia dziecka piersią
SJP.pl
worek z paszą zakładany koniowi na pysk
SJP.pl
dawać jeść, żywić
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. nakarmić)
(1.1) dostarczać jedzenia, dawać pożywienie, żywić kogoś
(1.2) (u samic ssaków) żywić potomstwo własnym mlekiem
czasownik zwrotny niedokonany karmić się (dk. nakarmić się)
(2.1) dostarczać sobie posiłku
(2.2) żywić siebie nawzajem
Wiktionary
(1.1) Ania karmi wróble okruchami chleba.
(1.2) Matka karmi swoje dziecko nie tylko mlekiem, ale również miłością, którą przekazuje słowami, brzmieniem głosu, dotykiem, swoją obecnością.
Wiktionary
IPA: ˈkarmʲit͡ɕ, AS: karmʹić
Wiktionary
rzecz. karmia ż., karma ż., karmiciel m., karmicielka ż., karmidełko n., karmienie n., karmik mzw., karmnik m., pokarm m., karmidło n.
czas. dokarmiać, dokarmić, nakarmić, pokarmić, wykarmić
przym. karmny, pokarmowy
Wiktionary
(1.1) odżywiać
Wiktionary
przestarzałe: osoba, która karmi, dostarcza pożywienia; żywiciel
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba, która stale karmi, dostarcza pożywienie
Wiktionary
IPA: karˈmʲit͡ɕɛl, AS: karmʹićel
Wiktionary
rzecz. karma ż., karmnik mrz., karmidło n., karmidełko n., karmienie n., dokarmianie n., pokarm mrz.
:: fż. karmicielka ż.
czas. karmić ndk., podkarmić dk., podkarmiać ndk., dokarmić dk., dokarmiać ndk., skarmić dk., skarmiać ndk., wykarmić dk., wykarmiać ndk.
przym. karmicielski
Wiktionary
(1.1) żywiciel
Wiktionary
kobieta dostarczająca pożywienia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta, która stale karmi, dostarcza pożywienie
Wiktionary
IPA: ˌkarmʲiˈt͡ɕɛlka, AS: karmʹićelka
Wiktionary
rzecz. karma ż., karmnik mrz., karmidło n., karmidełko n., karmienie n., dokarmianie n., pokarm mrz.
:: fm. karmiciel mos.
czas. karmić ndk., podkarmić dk., podkarmiać ndk., dokarmić dk., dokarmiać ndk., skarmić dk., skarmiać ndk., wykarmić dk., wykarmiać ndk.
przym. karmicielski
Wiktionary
w filozofii hinduistycznej: wynikający z karmy, uczynków z poprzedniego wcielenia, decydujących o losie w aktualnej inkarnacji
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) rel. / filoz. związany z karmą, dotyczący karmy
Wiktionary
(1.1) Stan karmicznego obciążenia w momencie śmierci decyduje jak wysoko, czyli do którego piętra będzie mogła wznieść się.
Wiktionary
IPA: karˈmʲit͡ʃnɨ, AS: karmʹičny
Wiktionary
rzecz. karma ż.
Wiktionary
1. szklane pływające urządzenie do karmienia ryb akwariowych;
2. zdrobnienie od: karmidło
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zdrobn. od: karmidło
(1.2) małe karmidło
Wiktionary
(1.2) Aby ułatwić indyczętom pobieranie pokarmu, trzeba zapewnić im dostateczną liczbę karmidełek i poidełek.
Wiktionary
IPA: ˌkarmʲiˈdɛwkɔ, AS: karmʹideu̯ko
Wiktionary
rzecz. karmidło n., karmnik m., karmiciel m., karmicielka ż., karmienie n.
czas. karmić
Wiktionary
urządzenie automatycznie napełniające koryta zwierząt paszą z zasobników
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) pojemnik, w którym daje się jedzenie zwierzętom
Wiktionary
(1.1) Każdego dnia wynoszono na wybiegi karmidła i poidła, dzięki czemu ptaki nie musiały wracać do budynku w celu pobrania paszy i wody.
Wiktionary
rzecz. karmienie n.
:: zdrobn. karmidełko n.
czas. karmić ndk., nakarmić dk.
Wiktionary
dawać jeść, żywić
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|karmić., nazwa czynności bezpośredniego podawania żywności
Wiktionary
(1.1) Laktacja poza okresem karmienia często zdarza się kobietom, które długo karmiły piersią.
Wiktionary
IPA: karˈmʲjɛ̇̃ɲɛ, AS: karmʹi ̯ė̃ńe
Wiktionary
rzecz. pokarm mrz., karmiciel mos., karmicielka ż., karmnik mrz., karmidło n., karmidełko n., karmik mzw.
czas. karmić ndk., nakarmić dk., dokarmić dk., dokarmiać ndk., skarmić dk., skarmiać ndk., przekarmić dk., przekarmiać ndk., pokarmić dk., wykarmić dk., wykarmiać ndk.
przym. karmicielski, pokarmowy
Wiktionary
wieprz tuczony, przeznaczony na mięso; karmnik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) roln. tuczone prosię, przeznaczone na mięso
Wiktionary
rzecz. karma ż., karmienie n.
czas. karmić ndk.
Wiktionary
(1.1) karmnik
Wiktionary
1. barwnik otrzymywany z koszenili
2. kolor jaskrawoczerwony
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) odcień intensywnej, głębokiej czerwieni
(1.2) barwnik lub pigment w odcieniu karminu (1.1)
Wiktionary
Karmin (aram. kirmiz – czerwień) – barwnik pochodzenia naturalnego, o kolorze nasyconej, głębokiej czerwieni. Chemicznie głównym składnikiem karminu jest kwas karminowy, będący złożoną pochodną hydroksyantrachinonu.
Karmin został odkryty w XVI w. Pierwotnie produkowany był z czerwca o nazwie koszenila (Dactylopius coccus), żerującego na kaktusach meksykańskich oraz z czerwca polskiego. Obecnie używa się jego syntetycznego substytutu takiego jak np. alizaryna. Jeden z najatrakcyjniejszych kolorów wśród substancji naturalnych, nie znalazł jednak większego uznania wśród malarzy z powodu wyjątkowo słabej odporności na światło. Był przez pewien czas używany w farbach olejnych, jednak blaknął, na dłużej zadomowił się w farbach akwarelowych (z natury mniej intensywnych), w barwieniu tkanin oraz technice mikroskopowej. Stosowany jest do produkcji farb, barwienia tkanin oraz barwienia preparatów farmaceutycznych i żywności (symbol E120).
Wikipedia
(1.1) (…) przeszył go na wskroś biały blask jej zębów, przeniknął go karmin jej ust i pochłonęły lazurowe oczy (…)
Wiktionary
IPA: ˈkarmʲĩn, AS: karmʹĩn
Wiktionary
przym. karminowy
przysł. karminowo
Wiktionary
(1.2) E-120
Wiktionary
śląski kotlet mielony przygotowywany tradycyjnie z mięsa wieprzowego; karbinadel
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. kulin. kotlet mielony;
Wiktionary
Karminadle (karminadla, karbinadle, karbinadla, kardinadle, kardinadla, bergi) – potrawa kuchni śląskiej, rodzaj kotletów mielonych. Są to smażone na głębokim tłuszczu kulki z mielonego mięsa, tradycyjnie wieprzowego. Gotowe karminadle mają lekko spłaszczony, kulisty kształt i średnicę ok. 5–7 cm. W smaku są słone i lekko pikantne. 17 stycznia 2008 tak zdefiniowane karminadle zostały wpisane na Listę produktów tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi w kategorii „Gotowe dania i potrawy w województwie śląskim”.
Wikipedia
(1.1) Dziś na obiad bydą karminadle.
Wiktionary
(1.1) berg, karbinadel, kardinadel
Wiktionary
przestarzale: barwić usta, policzki na kolor karminu
SJP.pl
wstęgówka karminówka - gatunek motyla z rodziny mrocznicowatych
SJP.pl
czerwony o karminowym odcieniu
SJP.pl
wiśniowy o karminowym odcieniu
SJP.pl
książkowo: mający barwę karminu, intensywnie czerwony; jaskrawoczerwony, szkarłatny, karmazynowy, krwawoczerwony
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający kolor czerwony, taki jak kolor karminu
Wiktionary
IPA: ˌkarmʲĩˈnɔvɨ, AS: karmʹĩnovy
Wiktionary
rzecz. karmin mrz.
przysł. karminowo
czas. karminować ndk.
Wiktionary
1. specjalnie przygotowane miejsce, w którym wykłada się karmę dla zwierzyny leśnej;
2. miejsce wysypywania karmy dla ryb w stawach rybnych; żerowisko ryb
SJP.pl
zdrobnienie od: karmnik
SJP.pl
1. mała drewniana konstrukcja, w której wykłada się pokarm dla ptaków;
2. worek z paszą nakładany na głowę konia;
3. część chlewu, przeznaczona do tuczenia wieprzy;
4. wieprz tuczony, przeznaczony na mięso; karmik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) ornit. drewniana konstrukcja do karmienia ptaków
(1.2) naczynie do karmienia zwierząt
(1.3) zootechn. część chlewu z przeznaczeniem do tuczenia świń
(1.4) hipol. worek z paszą nakładany na głowę konia
(1.5) zootechn. tuczony wieprz
(1.6) bot. rodzaj roślin z rodziny goździkowatych;
(1.7) bot. roślina z rodzaju karmników (1.6)
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Dzisiaj na zajęciach techniki zbudujemy karmniki dla szpaków.
Wiktionary
IPA: ˈkarmʲɲik, AS: karmʹńik
Wiktionary
rzecz. pokarm mrz., karmidełko n., karmiciel mos., karmicielka ż., karmienie n.
czas. karmić ndk.
Wiktionary
(1.1) kadubek, reg. śl. kormik.
(1.5) karmik, tucznik, wieprz, reg. śl. kormik.
Wiktionary
przymiotnik od: karmnik
SJP.pl
o zwierzęciu hodowlanym: tuczony na ubój; opasowy, tuczny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) o zwierzęciu hodowlanym: obficie karmiony z przeznaczeniem na ubój
Wiktionary
czas. karmić ndk.
rzecz. karmia ż.
Wiktionary
(1.1) tuczny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) poznań. - schab
Wiktionary
(1.1) 1,5 kg karmonady w całości przekłuć przez środek, włożyć kiełbasę, nasolić i odpiec. (przepis z Internetu)
Wiktionary
(1.1) karbonada
Wiktionary
w jubilerstwie: otaczać drogi kamień mniejszymi kamieniami
SJP.pl
dawniej: bryła, złoże, kawał czegoś
SJP.pl
potocznie: karnąć się - przejechać się pożyczonym rowerem, motocyklem lub samochodem
SJP.pl
1. koloryt skóry; cera;
2. w malarstwie: tonacja barw nadawana ciału ludzkiemu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) koloryt skóry człowieka
(1.2) inform. wygląd programu komputerowego itp.;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Niektórzy ludzie w Polsce utożsamiają z Arabami wszystkie osoby o śniadej karnacji lub wyznania muzułmańskiego.
Wiktionary
IPA: karˈnat͡sʲja, AS: karnacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. karnizm mrz., inkarnacja ż., reinkarnacja ż., inkarnatka ż., karneol m.
przym. karnacyjny
Wiktionary
(1.2) skórka, motyw, kompozycja
Wiktionary
miejscowość w Górnym Egipcie
SJP.pl
Karnak, arab. الكرنك, egip. Ipet-sut – „Najbardziej Dobrane z Miejsc” – miasto w Górnym Egipcie, w muhafazie Luksor, na wschodnim brzegu Nilu, 2,5 km na północ od Luksoru. W starożytności miejscowość była częścią Teb, a obecnie postrzegana jest przez wielu jako część Luksoru, jako że obie miejscowości tworzą zwarty zespół miejski.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kapturek zakładany sokołowi przez sokolnika dla ograniczenia agresywności
Wiktionary
Karnal (hindi करनाल) – miasto indyjskie położone w dystrykcie Karnal, stan Hariana. 223 000 mieszkańców (2003).
Ośrodek przemysłu (głównie przemysł spożywczy, obuwniczy, maszynowy, włókienniczy) i handlowo usługowy dla okolicznych regionów rolniczych (uprawa głównie zbóż, bawełny).
Wikipedia
IPA: ˈkarnal, AS: karnal
Wiktionary
minerał, uwodniony chlorek potasu i magnezu, stosowany głównie jako nawóz potasowy
SJP.pl
Karnalit – uwodniony podwójny chlorek potasu i magnezu o wzorze KCl·MgCl2·6H2O, krystalizujący w układzie rombowym.
Tworzy zbite drobnokrystaliczne skupienia, twardość wynosi 2–2,9, jest bezbarwny lub zabarwiony na czerwono, żółto lub brunatno. Połysk szklisty, ale kryształy dzięki dużej higroskopijności łatwo matowieją na powietrzu, a niezabezpieczone szybko się rozpuszczają. W smaku gorzki.
Wikipedia
przymiotnik od: karnalit
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
stan w południowych Indiach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. południowoindyjski stan ze stolicą w Bangalore
Wiktionary
Karnataka (hindi कर्नाटक, trb.: Karnataka, trl.: Karnāṭaka; kannada ಕರ್ನಾಟಕ; ang. Karnataka) – stan leżący na południu Indii, przed rokiem 1973 nosił nazwę Mysore po tym, jak powstał z wcześniej istniejącego na jego obszarze królestwa o tej samej nazwie w 1950 r.
Wikipedia
naturalny wosk roślinny z liści kopernicji; carnauba
SJP.pl
Karnauba (łac. Cera Carnauba) – naturalny wosk roślinny pozyskiwany z liści palmy – kopernicji woskodajnej Copernicia cerifera, rosnącej w Brazylii. Wydziela się w postaci drobnych łusek na liściach palmowych z których, po ich zasuszeniu jest strząsany (z wydajnością ok. 8–10 g z pojedynczego liścia).
Wikipedia
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) okres od święta Trzech Króli (albo od Bożego Narodzenia, albo od Nowego Roku) do Środy Popielcowej, w czasie którego urządzane są zabawy, bale, maskarady i pochody;
(1.2) zabawy w czasie karnawału (1.1)
(1.3) w krajach Ameryki Łacińskiej i Południowej pochody i masowe zabawy pod koniec karnawału (1.1) na ulicach miast
Wiktionary
Karnawał, zapusty – okres zimowych balów, maskarad, pochodów i zabaw. Rozpoczyna się najczęściej w dniu Trzech Króli, a kończy we wtorek przed Środą Popielcową, która oznacza początek wielkiego postu i oczekiwania na Wielkanoc.
Wikipedia
(1.1) Minęła jesień, minął zwykłą koleją rzeczy adwent, nastąpił karnawał.
(1.1) (…) do końca karnawału nie mam już jednego wieczoru wolnego, jednej nocy, którą mógłbym paniom poświęcić (…).
Wiktionary
IPA: karˈnavaw, AS: karnavau̯
Wiktionary
rzecz. karnawałowicz m., karnawałowiczka ż., karnawałowanie n., karnawałowość ż.
czas. karnawałować ndk., nakarnawałować się, przekarnawałować, rozkarnawałować się
przym. karnawałowy
przysł. karnawałowo
Wiktionary
(1.1) mięsopust, przyzapuście, podkoziołek, zapusty
(1.2) festiwal, fiesta
Wiktionary
czasownik
(1.1) rzad. bawić się w czasie trwania karnawału
Wiktionary
IPA: ˌkarnavaˈwɔvat͡ɕ, AS: karnavau̯ovać
Wiktionary
rzecz. karnawałowanie n., karnawał, karnawałowicz
przym. karnawałowy
czas. nakarnawałować się, przekarnawałować, rozkarnawałować się
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) świętowanie karnawału
Wiktionary
czas. karnawałować ndk.
rzecz. karnawał mrz.
przym. karnawałowy
Wiktionary
(1.1) daw. mięsopustowanie
Wiktionary
uczestnik karnawału
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. osoba biorąca udział w karnawałowej zabawie
Wiktionary
IPA: ˌkarnavaˈwɔvʲit͡ʃ, AS: karnavau̯ovʹič
Wiktionary
rzecz. karnawał m.
przym. karnawałowy
czas. karnawałować, nakarnawałować się, przekarnawałować, rozkarnawałować się
Wiktionary
uczestniczka karnawału
SJP.pl
przymiotnik od: karnawał
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z karnawałem, dotyczący karnawału, używany, odbywający się, pojawiający się, zakładany w okresie karnawału
Wiktionary
(1.1) (…) pił herbatę z wielką flegmą i obojętnym tonem prowadził rozmowę z dwiema pannami o teatrze i zabawach karnawałowych w jednym z wielkich miast (…).
Wiktionary
IPA: ˌkarnavaˈwɔvɨ, AS: karnavau̯ovy
Wiktionary
rzecz. karnawał m., karnawałowicz m., karnawałowanie n.
czas. karnawałować, nakarnawałować się, przekarnawałować, rozkarnawałować się
Wiktionary
(1.1) mięsopustny
Wiktionary
Karneades z Cyreny (gr. Καρνεάδης ὁ Κυρηναῖος Karneades ho Kyrenaios, ur. ok. roku 214 p.n.e. w Cyrenie, zm. ok. 129 p.n.e. w Atenach) – filozof, jeden z wybitnych przedstawicieli sceptycyzmu, scholarcha Akademii Platońskiej od roku 156 p.n.e. aż do śmierci.
Wikipedia
zdrobnienie od: karnet
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od karnet
Wiktionary
(1.1) To nie karnet, lecz tylko mały karnecik.
Wiktionary
rzecz. karnet m.
Wiktionary
przymiotnik od: karnecik
SJP.pl
karnegia olbrzymia - drzewiasty kaktus o jadalnych owocach, rosnący w Kalifornii; saguaro
SJP.pl
minerał, odmiana chalcedonu; krwawnik, karniol (dawniej)
SJP.pl
Karneol, karniol – gemmologiczna nazwa czerwonej, półprzezroczystej odmiany chalcedonu.
Nazwa „karneol” (łac. carneolus) pochodzi prawdopodobnie ze starofrancuskiego cornele = owoc derenia.
Wikipedia
1. ozdoba architektoniczna w postaci wąskiej listwy, mającej w przekroju kształt litery S
2. hebel z zębami do wycinania fug w gzymsach
SJP.pl
1. bilet z opłaconymi wejściami na kilka imprez rozrywkowych lub opłaconym przejazdem środkami komunikacji publicznej przez jakiś okres;
2. dawniej: mały notes do zapisywania przez kobiety kolejności tancerzy na balu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) książk. bilet wstępu na cykl imprez rozrywkowych lub na kilka przejazdów środkami komunikacji publicznej, wyciągami narciarskimi itp.; karta lub bloczek z kuponami na poszczególne wejścia
(1.2) hist. damski notesik służący dawniej kobietom do wpisywania kolejności tańców i partnerów podczas balu
Wiktionary
(1.1) Kupiliśmy całodniowe karnety, więc mogliśmy szusować do oporu.
Wiktionary
IPA: ˈkarnɛt, AS: karnet
Wiktionary
rzecz. karnecik
przym. karnetowy
Wiktionary
(1.1) abonament
(1.2) karnecik
Wiktionary
posiadacz karnetu
SJP.pl
posiadaczka karnetu
SJP.pl
przymiotnik od: karnet
SJP.pl
zdrobnienie od: karniak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od karniak
Wiktionary
rzecz. karniak m.
Wiktionary
kieliszek wódki dawany, za karę, osobie, która spóźniła się na przyjęcie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) pot. żart. kieliszek wódki dla spóźnionego
(1.2) środ. sport. rzut karny
Wiktionary
(1.2) Piłkarz przed strzeleniem karniaka stał w punkcie rzutu karnego.
Wiktionary
IPA: ˈkarʲɲak, AS: karʹńak
Wiktionary
rzecz. kara ż., karanie n., ukaranie n., karny m.
:: zdrobn. karniaczek m.
czas. karać ndk., ukarać dk.
przym. karny
przysł. karnie
Wiktionary
(1.2) karny
Wiktionary
nazwa wielu wsi w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Karnice
SJP.pl
Karnicki (Kroschnitzky, Wczele odmiana Karnicki) – polski herb szlachecki odmiana herbu Wczele.
Wikipedia
stopień wyższy od przysłówka: karnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: karny
SJP.pl
Karnieszewice (niem. Karnkewitz) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie koszalińskim, w gminie Sianów, 5,5 km na północny wschód od Sianowa, 1 km na północ od drogi nr 6 (Szczecin-Gdańsk) oraz 2 km na południowy wschód od linii kolejowej nr 202 (Koszalin-Słupsk; najbliższa stacja Skibno, 3 km na zachód).
Wikipedia
nazwa dwóch wsi w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Karniewo
SJP.pl
potocznie o specjaliście od prawa karnego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geol. pierwszy, najstarszy wiek późnego triasu, trwający 228,7 – 216,5 milionów lat temu;
Wiktionary
Karnik − w stratygrafii piętro górnego triasu w eratemie mezozoicznym, trwające w zależności od przyjmowanego podziału triasu od około 10 do około 12 milionów lat. Dokładny czas jego trwania jest przedmiotem sporów. Do 2012 roku Międzynarodowa Komisja Stratygrafii przyjmowała, że karnik rozpoczął się około 228,7 milionów lat temu a zakończył 216,5 ± 2,0 mln lat temu; w roku 2013 Komisja poprawiła datowanie na ok. 237–227 milionów lat temu. Młodsze piętro od ladynu a starsze od noryku.
Wikipedia
IPA: ˈkarʲɲik, AS: karʹńik
Wiktionary
dawniej: karneol (minerał, odmiana chalcedonu); krwawnik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Czechach;
(1.2) geogr. wieś w Polsce w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, w gminie Kocmyrzów-Luborzyca
Wiktionary
Karniów lub Krnów (cz. Krnov, niem. Jägerndorf, łac. Carnovia) – miasto w powiecie Bruntal, w kraju morawsko-śląskim w Czechach, na Śląsku Opawskim, przy granicy z Polską, około 15 km od Głubczyc oraz 27 km od Prudnika, nad rzeką Opawą, 24 175 mieszkańców.
Wikipedia
(1.1) Dzisiaj będziemy zwiedzali zabytki Karniowa.
Wiktionary
rzecz. karniowianin m., karniowianka ż.
przym. karniowski
Wiktionary
(1.1) geogr. Krnów
Wiktionary
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do miasta Karniów
Wiktionary
rzecz. Karniów m.
Wiktionary
(1.1) krnowski
Wiktionary
ktoś obeznany w prawie karnym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) praw. specjalista z zakresu prawa karnego
Wiktionary
IPA: karʲˈɲista, AS: karʹńista
Wiktionary
rzecz. karny mrz.
przym. karny
Wiktionary
związany z prawem karnym (karnistyką)
SJP.pl
podłużny element umieszczany nad oknem, służący do mocowania firan, zasłon
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) drążek albo listwa nad drzwiami lub oknem służące do zawieszania portier, firanek, zasłon itp.
Wiktionary
Karnisz (z fr. „corniche” – gzyms) – drążek lub listwa, zwykle zawieszona nad oknem, służąca do zawieszania firanek lub zasłon.
W miejsce karnisza można również zastosować tak zwany karnisz zabudowany.
Jest to element sztukaterii do wnętrz w postaci listwy maskującej szyny karniszowe lub zamontowane już karnisze nadokienne.Listwa karniszowa występuje również z oświetleniem LED, zmontowanym od wewnętrznej strony elementu sztukaterii.
Wikipedia
IPA: ˈkarʲɲiʃ, AS: karʹńiš
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|gardinsztanga.
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Karnity (niem. Karnitten) – osada w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie ostródzkim, w gminie Miłomłyn, nad jeziorem Kocioł.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.
Wikipedia
organiczny związek chemiczny występujący w mięśniach
SJP.pl
Karnityna (β-hydroksy-γ-trimetyloamoniomaślan), (CH3)3N+–CH2–CH(OH)–CH2–COO− – organiczny związek chemiczny o budowie betainowej, N,N,N-trimetylowa pochodna kwasu γ-amino-β-hydroksymasłowego (GABAOB). W organizmach jest syntetyzowany w wątrobie, nerkach i mózgu z aminokwasów (lizyny i metioniny) i pełni rolę w transporcie kwasów tłuszczowych z cytozolu do mitochondriów. Dość obficie występuje w mięśniach.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) socjol. system przekonań, zachowań lub ideologia, która przyzwala człowiekowi na jedzenie określonych zwierząt
(1.2) liter. ideologia żywego, zmysłowego ciała występująca w literaturze
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
(1.1) weganizm, wegetarianizm
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. karnotaur m., karnityna ż., karnacja ż., inkarnat m., reinkarnacja ż.
frazeologia.
etymologia.
etym|ang|carnism. < etym|łac|caro., etym|łac|carnis. → mięso + etymn|pol|-izm.
uwagi.
(1.1) nie mylić z|karnistyka.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) carnism
* bułgarski: (1.1) карнизъм m.
* czeski: (1.1) karnismus m.
* francuski: (1.1) carnisme m.
* hiszpański: (1.1) carnismo m.
* niderlandzki: (1.1) carnisme m.
* niemiecki: (1.1) Karnismus m.
* portugalski: (1.1) carnismo m.
* rosyjski: (1.1) карнизм m.
* turecki: (1.1) karnizm
* węgierski: (1.1) karnizmus
* włoski: (1.1) carnismo m.
źródła.
== karnizm (język turecki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) socjol. karnizm
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz. karnotaur m., karnityna ż., karnacja ż., inkarnat m., reinkarnacja ż.
Wiktionary
antonimy.
(1.1) weganizm, wegetarianizm
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. karnotaur m., karnityna ż., karnacja ż., inkarnat m., reinkarnacja ż.
frazeologia.
etymologia.
etym|ang|carnism. < etym|łac|caro., etym|łac|carnis. → mięso + etymn|pol|-izm.
uwagi.
(1.1) nie mylić z|karnistyka.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) carnism
* bułgarski: (1.1) карнизъм m.
* czeski: (1.1) karnismus m.
* francuski: (1.1) carnisme m.
* hiszpański: (1.1) carnismo m.
* niderlandzki: (1.1) carnisme m.
* niemiecki: (1.1) Karnismus m.
* portugalski: (1.1) carnismo m.
* rosyjski: (1.1) карнизм m.
* turecki: (1.1) karnizm
* węgierski: (1.1) karnizmus
* włoski: (1.1) carnismo m.
źródła.
== karnizm (język turecki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) socjol. karnizm
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
odnoszący się do prawa karnego; prawnokarny
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) praw. odnoszący się do prawa karnego, dotyczący prawa karnego, związany z prawem karnym
Wiktionary
(1.1) prawnokarny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co karne
Wiktionary
(1.1) Rózga i karność mądrość daje; ale dziecię swawolne zawstydza matkę swoję.
Wiktionary
przym. karny
czas. karać
rzecz. karny mrz.
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący przepisów kodeksu karnego skarbowego
Wiktionary
rzecz. kodeks karny skarbowy mrz.
Wiktionary
rodzaj dinozaura z podrzędu teropodów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zool. paleont. nazwa systematyczna|Carnotaurus|ref=tak., rodzaj zauropsydów żyjących w późnej kredzie;
(1.2) zool. paleont. nazwa systematyczna|Carnotaurus sastrei|ref=tak., gatunek z rodzaju karnotaur (1.1)
(1.3) zool. zwierzę z gatunku karnotaur (1.2)
Wiktionary
Karnotaur (Carnotaurus) – rodzaj dinozaura, dużego teropoda z rodziny abelizaurów żyjącego w Ameryce Południowej w epoce kredy późnej, 72–69,9 miliona lat temu. Wyróżnia się pojedynczy gatunek Carnotaurus sastrei (takson monotypowy). Znany z pojedynczego dobrze zachowanego szkieletu, należy do najlepiej poznanych teropodów półkuli południowej. Szkielet ten znaleziono w 1984 r., w argentyńskiej prowincji Chubut w skałach formacji La Colonia. Jego nazwa pochodzi od łacińskich słów carno [carnis] („mięso”) i taurus („byk”), wobec czego Carnotaurus znaczy „mięsożerny byk”. Był on zaawansowanym ewolucyjnie członkiem rodziny abelizaurów, grupy dużych teropodów zajmujących nisze wielkich drapieżników na południowych kontynentach Gondwany w późnej kredzie. Jego relacje filogenetyczne pozostają niepewne, może być bliżej spokrewniony z mażungazaurem i aukazaurem.
Wikipedia
(1.2) Karnotaur był pierwszym dużym teropodem, którego obszerne odciski skóry poznano naukowo.
Wiktionary
rzecz. karnizm mrz.
Wiktionary
minerał, uwodniony związek potasu, uranu i wanadu
SJP.pl
Karnotyt – promieniotwórczy minerał z gromady minerałów uranylu; uwodniony wanadan uranylowo-potasowy.
Nazwa nadana na cześć francuskiego górnika i chemika Marie-Adolphe'a Carnota (1839–1920). Opisali go w 1899 r. Charles Friedel i Édouard Cumenge, którzy zidentyfikowali go w okazach z Roc Creek w hrabstwie Montrose, Kolorado, USA.
Wikipedia
technika poprawy sprawności maszyn cieplnych poprzez przybliżenie ich cyklu termodynamicznego do cyklu Carnota
SJP.pl
Karnotyzacja – technika poprawy sprawności rzeczywistych obiegów termodynamicznych poprzez stosowanie zabiegów przybliżających obieg do obiegu Carnota dla danych temperatur.
Do najczęściej spotykanych sposobów karnotyzacji zalicza się regenerację ciepła i przegrzew wtórny.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
jurajski i kredowy mięsożerny teropod
SJP.pl
jurajski i kredowy mięsożerny teropod
SJP.pl
Wikipedia
1. dotyczący kary
2. zdyscyplinowany, posłuszny
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący kary, przewidujący zastosowanie kary, będący karą
(1.2) praw. dotyczący karnistyki, związany z prawem karnym (1.1)
przymiotnik jakościowy
(2.1) wdrożony do posłuszeństwa
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(3.1) sport. w niektórych grach: specyficzne ukaranie strony, która popełniła przewinienie, przez znaczne ułatwienie stronie poszkodowanej zdobycia bramki, punktu itp.;
(3.2) żart. kieliszek wódki (zwykle większy), dawany do wypicia osobie spóźnionej na przyjęciu, podczas libacji itp.
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Mecenas Kowalski to znakomity specjalista od prawa karnego.
Wiktionary
IPA: ˈkarnɨ, AS: karny
Wiktionary
rzecz. kara ż., karność ż., karalność ż., karnistyka ż., karnista m., karnistka ż., karniak mzw., karanie n., pokaranie n., skaranie n., ukaranie n.
czas. karać ndk., pokarać dk., skarać dk., ukarać dk.
przym. karalny, karzący
przysł. karnie
Wiktionary
(1.1) dyscyplinarny, karzący, organizacyjny, penitencjarny, porządkowy, regulacyjny
(1.2) karnoprawny, prawnokarny
(2.1) grzeczniutki, grzeczny, korny, oswojony, pokorny, posłuszny, potulny, powolny, skruszały, skruszony, spokorniały, spotulniały, subordynowany, ugrzeczniony, uległy, ułożony, uniżony, wytresowany, zdyscyplinowany
(3.1) karniak, rzut karny
(3.2) karniak
Wiktionary
1. dekolt w kształcie kwadratu;
2. kolor w kartach oznaczony przez czerwony romb; dzwonek;
3. karta koloru karo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) karc. kolor w kartach oznaczony czerwonym rombem; karta tego koloru;
(1.2) dekolt w kształcie kwadratu
przymiotnik
(2.1) należący do kar (1.1)
forma rzeczownika.
(3.1) W. lp. zob. kara.
Wiktionary
Karo (fr. carreau – kwadracik, poduszka, czworokąt) – jeden z czterech kolorów w kartach typu francuskiego, oznaczony czerwonym rombem .
Odpowiednikiem kar w talii niemieckiej i szwajcarskiej są dzwonki, zaś w talii włosko-hiszpańskiej monety.
Wikipedia
(1.1) Miałem w ręku pięć kar.
(1.2) Na sylwestra kupiła czarną sukienkę karo.
(2.1) Dołożyłem dwójkę karo.
Wiktionary
IPA: ˈkarɔ, AS: karo
Wiktionary
przym. karowy
Wiktionary
(1.1) dzwonek, poduszka, reg. pozn. szalek., reg. śl. szel.
(2.1) karowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) rzad. kult. zabójstwo honorowe w Pakistanie
Wiktionary
(1.1) W Pakistanie mówi się o „karo-kari”. Co roku w tym państwie na skutek „karo-kari” ginie tysiąc kobiet, drugie tyle w sąsiednich Indiach.
Wiktionary
(1.1) zabójstwo honorowe
Wiktionary
1. gatunek zimozielonego drzewa z rodziny bobowatych; szarańczyn strąkowy, drzewo karobowe, chleb świętojański, ceratonia;
2. emulgator wykorzystywany w przemyśle spożywczym i farmaceutycznym; mączka chleba świętojańskiego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) spoż. mączka z ziaren chleba świętojańskiego (szarańczynu strąkowego), dodatek spożywczy i substytut kakao, który nie zawiera teobrominy, kofeiny oraz alergenów
Wiktionary
Szarańczyn strąkowy, drzewo karobowe, karob, ceratonia (Ceratonia siliqua L.) – gatunek zimozielonego drzewa należący do rodziny bobowatych. Występuje dziko i w uprawie w regionie śródziemnomorskim. W polskiej florze wymieniony jako gatunek przejściowo dziczejący (efemerofit). Strąki nazywane są chlebem świętojańskim.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) guma karobowa, E410
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. karobowy
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== karob (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) chleb świętojański
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkarɔp, AS: karop
Wiktionary
przym. karobowy
Wiktionary
(1.1) guma karobowa, E410
Wiktionary
czterokołowy powóz kryty, bogato zdobiony, używany głównie na dworach królewskich i książęcych
SJP.pl
Karoca (z wł. carrozza) – szczególnie bogato zdobiony powóz kryty, rodzaj karety. Modny w okresie od XVI do XVIII wieku.
Początkowo pudło zawieszone było na skórzanych pasach, później na resorach i wyposażone w przeszklone okienka. W Polsce karoce pojawiły się za panowania króla Stefana Batorego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
substancja żelująca otrzymywana z wodorostów
SJP.pl
potocznie: klacz karogniadej (skarogniadej) maści; skarogniada
SJP.pl
o maści konia: zbliżony do karej, miejscami brunatny lub żółtawy; skarogniady
SJP.pl
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
Wiktionary
Karol – imię męskie pochodzenia frankijskiego oznaczające człowieka mężnego lub wojownika. Staroskandynawskie znaczenie – „człowiek, mąż”. Imię jest również rozpowszechnione w krajach latynoskich.
W Polsce wśród imion nadawanych nowo narodzonym dzieciom, Karol w 2017 r. zajmował 33. miejsce w grupie imion męskich. W całej populacji Polaków Karol zajmował w 2017 r. 47. miejsce (159 590 nadań).
Wikipedia
(1.1) Karol Wielki był królem Franków, a potem cesarzem.
(1.1) Karol, mąż Agnieszki, pracował u dużego operatora komórkowego.
(1.1) Na kiedy przypadają imieniny Karola?
Wiktionary
IPA: ˈkarɔl, AS: karol
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. Karolek mos., Lolek mos.
:: fż. Karolina ż.
przym. karoliński, Karolowy, Karlowy
Wiktionary
(1.1) zdrobn. Karolek, Lolek
Wiktionary
imię żeńskie
SJP.pl
Karola – żeński odpowiednik imienia Karol.
Karola imieniny obchodzi: 9 maja, 5 lipca i 4 października.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
zdrobnienie od: Karolina (imię żeńskie); Karolka, Karolinka
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Karolci lub z nią związany
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Karolki lub z nią związany
SJP.pl
roślina z rodziny baldaszkowatych; kminek zwyczajny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) zdrobn. poufała forma męskiego imienia Karol
Wiktionary
(1.1) Hania założyła Karolkowi sweter na lewą stronę.
(1.1) Kolegujemy się z Karolkiem od lat.
Wiktionary
IPA: kaˈrɔlɛk, AS: karolek
Wiktionary
rzecz. Karol m., Karolina ż.
:: fż. Karolinka ż., Karolcia ż.
przym. Karolowy, Karolkowy
Wiktionary
(1.1) reg. śl. Karliczek.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Karoli lub z nią związany
SJP.pl
Wikipedia
imię żeńskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż.;
(1.2) geogr. hist. kolonia brytyjska w Ameryce Północnej, dziś dwa stany: Karolina Północna i Południowa
(1.3) pot. jeden z dwóch stanów: Karolina Północna lub Południowa
Wiktionary
Karolina – żeński odpowiednik imienia Karol. Innym żeńskim odpowiednikiem imienia Karol jest Karola. Imię Karolina jest pochodzenia starogermańskiego, od słowa charal, carl.
W 2018 roku zarejestrowano 1 622 dziewczynki o imieniu Karolina. W 2017 roku 1 883.
Wikipedia
(1.1) Moja młodsza siostra ma na imię Karolina.
(1.1) Karolina, była szefowa Pauliny, właśnie tu ponownie zajrzała.
(1.3) […] Rajd Wilsona został zakończony, zaledwie sześć dni przed poddaniem wszystkich wojsk konfederackich w obu Karolinach, Georgii i na Florydzie […]
Wiktionary
IPA: ˌkarɔˈlʲĩna, AS: karolʹĩna
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. Karolinka ż., Karola ż., Karolcia ż., Lola ż.
:: fm. Karol m.
przym. karoliński
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz.
:: zdrobn. Karolinka ż., Karola ż., Karolcia ż., Lola ż.
:: fm. Karol m.
przym. karoliński
frazeologia.
etymologia.
etymn|pol|Karol. < etym|germ.
uwagi.
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Imiona
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) Carol, Caroline
* arabski: (1.1) كارولين
* białoruski: (1.1) Караліна ż.; (1.2) Караліна ż.; (1.3) Караліна ż.
* czeski: (1.1) Karolína ż.
* esperanto: (1.1) Karolino; (1.2) Karolino; (1.3) Karolino
* francuski: (1.1) Caroline ż.; (1.2) Caroline ż.; (1.3) Caroline ż.
* grenlandzki: (1.1) Kaluliit, Sika
* łotewski: (1.1) Karolīna ż.
* niemiecki: (1.1) Karolin
* rosyjski: (1.1) Кароли́на ż.; (1.2) Кароли́на ż.; (1.3) Кароли́на ż.
* szwedzki: (1.1) Karolina, Carolina, Caroline
* wilamowski: (1.1) Karölka, Karolka
* włoski: (1.1) Carolina ż.
źródła.
== Karolina (język farerski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|farerski|ż. Karolina
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. mieszkaniec Karoliny Południowej;
2. mieszkaniec Karoliny Północnej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Karoliny Południowej
(1.2) mieszkaniec Karoliny Północnej
Wiktionary
rzecz.
:: fż. Karolinka ż.
przym. karoliński
Wiktionary
przedstawiciel dynastii Karolingów, zapoczątkowanej przez Pepina Małego (751 r.), w państwie Franków
SJP.pl
przedstawiciel dynastii Karolingów, zapoczątkowanej przez Pepina Małego (751 r.), w państwie Franków
SJP.pl
Wikipedia
północnoamerykańska kaczka, występująca także w Europie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) zdrobn. od: Karolina
(1.2) mieszkanka Karoliny Południowej
(1.3) mieszkanka Karoliny Północnej
Wiktionary
Karolinka (Aix sponsa) – gatunek średniej wielkości ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae). Nie wyróżnia się podgatunków.
Wikipedia
(1.1) Poszła Karolinka do Gogolina, / A Karliczek za nią, jak za piękną Panią / Z flaszeczką wina.
Wiktionary
IPA: ˌkarɔˈlʲĩŋka, AS: karolʹĩŋka
Wiktionary
rzecz. Karolina ż., Karol mos., Karolek mos., Karolińczyk mos.
:: zdrobn. Karolcia ż.
przym. karoliński
Wiktionary
1. przymiotnik od: Karoliny, Karolina Południowa, Karolina Północna
2. dotyczący Karolingów, właściwy Karolingom
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) geogr. związany z Karolinami, pochodzący z Karolinów
(1.2) geogr. związany z Karoliną Północną lub Karoliną Południową, pochodzący z Karoliny Północnej lub Karoliny Południowej, występujący na terenie Karoliny Północnej lub Karoliny Południowej
(1.3) hist. związany z Karolem Wielkim lub Karolingami
(1.4) hist. związany z Karolem V Habsburgiem
Wiktionary
(1.3) Wielkie podboje i sukcesy militarne Karola Wielkiego sprawiły, że imperium karolińskie objęło swymi granicami całą zachodnią Europę, od Pirenejów aż po Łabę.
Wiktionary
rzecz. Karolińczyk mos., Karol m., Karoliny nmos., Karolina ż., Karolinów m., karolinka ż., Karolinka ż.
przym. Karolowy
Wiktionary
1. archipelag w Mikronezji; Wyspy Karolińskie;
2. wieś w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
roślina z rodziny baldaszkowatych; kminek zwyczajny
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Karolka lub z nim związany
SJP.pl
Karol z małżonką; Karolowie
SJP.pl
Karol z małżonką; Karolostwo
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Karola lub z nim związany
SJP.pl
system kar pieniężnych
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
rodzaj działa okrętowego, używanego w XVIII i XIX wieku
SJP.pl
Karonada – rodzaj dawnego działa okrętowego, używany od końca lat 70. XVIII wieku do pierwszej połowy XIX wieku. Były to krótkolufowe działa dużego kalibru, o niewielkiej masie, strzelające ciężkimi pociskami na małą odległość.
Działa tego typu zostały jako pierwsze skonstruowane w odlewni Carron Ironworks w mieście Falkirk (Szkocja) w 1778 roku, skąd pochodzi nazwa. Były to krótkolufowe działa dużego wagomiaru (kalibru) – zwykle 18, 24 lub 32-funtowe, stosowano też większe wagomiary – aż do 42 i 68 funtów. Dzięki starannemu zaprojektowaniu, lufy karonad miały cieńsze ściany od wcześniejszych dział, zachowując wystarczającą wytrzymałość. Grubsze były jedynie ścianki komory prochowej, która miała mniejszą średnicę od kalibru lufy. Przez to masa karonad była znacznie mniejsza niż długolufowych dział porównywalnego kalibru i mogły być w nie uzbrojone także lżejsze okręty (przed wprowadzeniem karonad wagomiar 32 funty miały tylko najcięższe długolufowe działa stosowane na dolnych pokładach okrętów liniowych). Kaliber lufy był przy tym w założeniu znacznie ściślej dopasowany do średnicy kuli armatniej, co miało zapewniać zmniejszenie strat energii powodowanych przez ucieczkę gazów między kulą a ściankami lufy. Karonady miały bardzo dużą siłę rażenia, lecz niewielki zasięg (skuteczny ok. 300-400 m) w porównaniu z długolufowymi działami. Ich zaletą był także znacznie niższy koszt (dwu- lub trzykrotnie niższy od długolufowych dział).
Wikipedia
ustawienie kół samochodowych w pozycji ukośnej względem osi
SJP.pl
nadwozie samochodu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wierzchnia część nadwozia pojazdu (najczęściej samochodu);
(1.2) więz. zawieszenie kary
Wiktionary
Karoseria (fr. carrosserie) – konstrukcja samochodu, którą tworzy płyta podłogowa wraz z elementami strefy górnej. Zwykle składa się z płyty podłogowej, konstrukcji górnej stałej, która w środkowej części oparta jest na słupkach, dachu, komory silnika, komory bagażnika oraz części ruchomych takich jak drzwi, maska czy pokrywa bagażnika. W przypadku pojazdów ramowych, płytę podłogową zastępuje rama nośna.
Wikipedia
(1.1) Karoseria tego samochodu wymaga naprawy blacharskiej.
Wiktionary
IPA: ˌkarɔˈsɛrʲja, AS: karoserʹi ̯a
Wiktionary
przym. karoseryjny
Wiktionary
przymiotnik od: karoseria
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z karoserią, dotyczący karoserii
Wiktionary
rzecz. karoseria ż.
Wiktionary
[czytaj: kaROszi] śmierć z przepracowania
SJP.pl
Karōshi (jap. 過労死 śmierć z przepracowania) – zjawisko nagłej śmierci w wyniku przepracowania i stresu.
Pierwszy przypadek karōshi odnotowano w Japonii w 1969 roku. Szacuje się, że rocznie z przepracowania umiera ok. 10 tys. Japończyków.
Słowo przechodzi do innych języków, np. angielskojęzyczny Oxford English Dictionary dodał karoshi w 2002 roku.
Wikipedia
koń czarnej maści, kary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) koń karej maści
Wiktionary
rzecz. kary mzw.
przym. kary
Wiktionary
(1.1) wrony
Wiktionary
1. wczesna odmiana marchwi; karotka;
2. zbieranie datków
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. roln. odmiana marchwi z krótkim korzeniem
(1.2) kulin. korzeń karoty (1.1)
Wiktionary
(1.2) Podamy polędwiczki, smażone karoty i kartofelki.
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. karotka ż.
Wiktionary
nauka zajmująca się badaniem fizycznych własności skał i procesów fizykochemicznych zachodzących w otworach wiertniczych; geofizyka wiertnicza
SJP.pl
Karotaż (inaczej profilowanie, ang. well logging) – wiertniczy zespół badań geofizycznych, opartych na sprawdzaniu fizycznych własności skał tworzących ścianę otworu wiertniczego. Pierwszego profilowania dokonali w 1926 r. bracia Schlumberger.
Wikipedia
przymiotnik od: karotaż
SJP.pl
barwnik roślinny występujący m.in. w marchewce i pomidorach; karotyna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) biochem. jeden ze związków organicznych z grupy węglowodorów nienasyconych stanowiących barwniki fotosyntetyczne o barwach od żółtej do czerwonej i prowitaminy witaminy A, występujących w wielu roślinach, m.in. marchwi;
Wiktionary
Karoteny (E160a) – grupa organicznych związków chemicznych, rozbudowanych przestrzennie węglowodorów nienasyconych zawierających 40 atomów węgla o wzorze sumarycznym: C40H56. W cząsteczkach karotenów występują wieloatomowe układy sprzężonych wiązań podwójnych.
Wikipedia
(1.1) Pomidory są składnikiem diet zapobiegających nowotworom, głównie z racji dużej zawartości karotenów.
Wiktionary
(1.1) karotyna
Wiktionary
enzym przetwarzający karoten na witaminę A
SJP.pl
barwnik pochodzenia roślinnego lub zwierzęcego, będący źródłem witaminy A; karotenowiec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) biochem. substancja z grupy organicznych związków chemicznych, żółtych, czerwonych, pomarańczowych i różowych barwników roślinnych, które stanowią naturalne przeciwutleniacze;
Wiktionary
Karotenoidy – grupa organicznych związków chemicznych, pochodnych węglowodorów nienasyconych o szczególnej budowie, żółte, czerwone, pomarańczowe i różowe barwniki roślinne, występujące w chloroplastach i chromatoforach. Karotenoidy należą do naturalnych przeciwutleniaczy.Karotenoidy należą do prekursorów witaminy A i są głównym dietetycznym źródłem tej witaminy u człowieka. W przewodzie pokarmowym powstaje retinal, który następnie jest przekształcany do retinolu.
Wikipedia
(1.1) Ian Stephen wierzy, że to karotenoidy, znajdujące się w barwnikach około 600 różnych warzyw i owoców, odpowiadają za atrakcyjny wygląd skóry.
Wiktionary
IPA: ˌkarɔtɛ̃ˈnɔjit, AS: karotẽnoi ̯it
Wiktionary
przymiotnik od: karotenoid
SJP.pl
barwnik pochodzenia roślinnego lub zwierzęcego, będący źródłem witaminy A; karotenoid
SJP.pl
przymiotnik od: karoten
SJP.pl
1. wczesna odmiana marchwi; karota;
2. korzeń tej rośliny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. roln. odmiana marchwi z krótkim korzeniem
(1.2) kulin. korzeń karotki (1.1)
Wiktionary
(1.2) Kup dwie puszki gotowanych karotek.
Wiktionary
IPA: kaˈrɔtka, AS: karotka
Wiktionary
rzecz. karota ż.
Wiktionary
dawniej:
1. natrętnie wyłudzać pieniądze;
2. kwestować - zbierać datki na cele dobroczynne
SJP.pl
barwnik roślinny występujący m.in. w marchewce i pomidorach; karoten
SJP.pl
przymiotnik od: karotyna
SJP.pl
środowiskowo: pracownik przewożący ciężary wozem lub taczką
SJP.pl
należący do koloru w kartach oznaczonego czerwonym rombem; karo
SJP.pl
ryba z rodziny karpiowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) icht. nazwa systematyczna|Cyprinus carpio|ref=tak., ryba słodkowodna z rodziny karpiowatych, hodowlana;
Wiktionary
Karp (Cyprinus carpio) – gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae). Hodowany i poławiany na dużą skalę jako ryba konsumpcyjna.
Wikipedia
(1.1) Na kolację wigilijną zjemy smażonego karpia.
Wiktionary
IPA: karp, AS: karp
Wiktionary
rzecz. karpiowate nmos., karpiowe n.
:: zdrobn. karpik
przym. karpi, karpiowaty
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. karpiowate nmos., karpiowe n.
:: zdrobn. karpik
przym. karpi, karpiowaty
frazeologia.
etymologia.
etym|niem|Karpfen.
uwagi.
(1.1) zoblistę|Indeks:Polski - Ryby|Indeks:Polski - Jedzenie.
tłumaczenia.
* albański: (1.1) krap m.
* angielski: (1.1) carp
* baskijski: (1.1) karpa, zamo
* białoruski: (1.1) карп m.
* bułgarski: (1.1) шаран m.
* chorwacki: (1.1) šaran m.
* czeski: (1.1) kapr m.
* dolnołużycki: (1.1) karpa ż.
* duński: (1.1) karpe w.
* esperanto: (1.1) karpo
* estoński: (1.1) karp, karpkala
* fiński: (1.1) karppi
* francuski: (1.1) carpe ż.
* hebrajski: (1.1) קרפיון m.
* hiszpański: (1.1) carpa ż.
* islandzki: (1.1) karfi m.
* jidysz: (1.1) קאַרפּ m. (karp)
* kaszubski: (1.1) karp m.
* kazachski: (1.1) сазан
* niderlandzki: (1.1) karper
* niemiecki: (1.1) Karpfen m.
* nowogrecki: (1.1) κυπρίνος m.
* nowopruski: (1.1) zarāti ż.
* polski język migowy: PJM-ukryj| (1.1) {{PJM|karp, akwarystyka.}}
* portugalski: (1.1) carpa ż.
* rosyjski: (1.1) карп m.
* rumuński: (1.1) crap m.
* słowacki: (1.1) kapor
* szwedzki: (1.1) karp w.
* ukraiński: (1.1) короп m.
* węgierski: (1.1) ponty
* wietnamski: (1.1) cá chép
* wilamowski: (1.1) kuöp ż., kuøp ż., kiöp ż., kiöep m.
* włoski: (1.1) carpa ż.
źródła.
== karp (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) icht. karp
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. pniak i korzenie pozostałe po ścięciu drzewa; karcz;
2. podziemny pęd u niektórych roślin wieloletnich; kłącze
SJP.pl
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
1. → Karpaty;
2. → Karpacz; karpaczański
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Karpat, związany z Karpatami, pochodzący z Karpat
(1.2) dotyczący Karpacza, związany z Karpaczem, pochodzący z Karpacza
Wiktionary
(1.1) Wśród ssaków występuje tu borsuk, ryś, wilk, żbik, wydra, łasica, jeleń, sarna i daniel, a w Babiogórskim Parku Narodowym jeleń karpacki.
Wiktionary
IPA: karˈpat͡sʲci, AS: karpacʹḱi
Wiktionary
rzecz. Karpacz mrz., Karpaty nmos., karpackość ż., karpatka ż., Podkarpacie n., podkarpackość ż., zakarpackość ż.
przym. białokarpacki, małokarpacki, podkarpacki, przedkarpacki, przykarpacki, zakarpacki, zewnętrznokarpacki
przysł. karpacko, podkarpacko, zakarpacko
Wiktionary
miasto w województwie dolnośląskim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Karpacz (do 1945 r. niem. Krummhübel) – miasto w województwie dolnośląskim, w powiecie karkonoskim. Położone w Sudetach Zachodnich, w dolinie rzeki Łomnicy. Prawa miejskie posiada od 1 stycznia 1960 r.
Historycznie leży na Dolnym Śląsku. W latach 1945–1954 siedziba wiejskiej gminy Karpacz. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa jeleniogórskiego.
Według danych GUS z 31 grudnia 2023 r. miasto liczyło 4208 mieszkańców.
Wikipedia
(1.1) Była nas cała gromada na obozie w Karpaczu.
Wiktionary
IPA: ˈkarpat͡ʃ, AS: karpač
Wiktionary
rzecz. karpaczanin mos., karpaczanka ż.
przym. karpacki
Wiktionary
mieszkaniec Karpacza
SJP.pl
mieszkanka Karpacza
SJP.pl
rodzaj ciasta z kremem budyniowym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cuk. spoż. rodzaj ciasta przekładanego masą budyniową lub kremową przynajmniej z jedną warstwą ciasta parzonego na wierzchu, które podczas pieczenia tworzy charakterystyczne fale;
Wiktionary
Karpatka – wyrób cukierniczy w postaci dwóch blatów ciasta przełożonych kremem russel, kremem półtłustym śmietankowym lub np. gęstym, bezjajecznym budyniem wzbogaconym stopionym masłem. Według podręczników do gastronomii dolny blat przyrządza się z ciasta kruchego, a górny z ciasta parzonego. Podobnie definiują karpatkę słowniki języka polskiego. Jednakowoż popularne są – także wśród cukierników – karpatki na spodzie z ciasta parzonego.
Wikipedia
(1.1) Chcesz spróbować naszej karpatki?
(1.1) Co masz do zarzucenia tej karpatce?
Wiktionary
IPA: karˈpatka, AS: karpatka
Wiktionary
rzecz. Karpaty lm., karpatczyk m.
przym. karpacki
Wiktionary
dawniej: karpacki
SJP.pl
góry w Europie, występujące w Rumunii, Czechach, Polsce, Austrii, na Słowacji, Ukrainie i Węgrzech
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. łańcuch górski w środkowej Europie;
Wiktionary
Karpaty (51-54) (węg. Kárpátok; rum. Carpați; ukr. i serb. Карпати; rus. Карпаты; cz. i słow. Karpaty; niem. Karpaten) – łańcuch górski w środkowej Europie (jeden z największych w tej części świata), ciągnący się łukiem przez terytoria ośmiu krajów: Austrii, Czech, Polski, Słowacji, Węgier, Ukrainy, Rumunii i Serbii. Najwyższy szczyt Gerlach ma wysokość 2655 m n.p.m.
Wikipedia
(1.1) Karpaty powstały w wyniku orogenezy alpejskiej.
Wiktionary
IPA: karˈpatɨ, AS: karpaty
Wiktionary
rzecz. Przedkarpacie n., karpatka ż., Podkarpacie n., Przykarpacie n., Zakarpacie n.
przym. karpacki, podkarpacki, przykarpacki, zakarpacki
Wiktionary
zatoka na Morzu Arafura pomiędzy Ziemią Arnhema a Półwyspem Jork
SJP.pl
Zatoka Karpentaria (ang. Gulf of Carpentaria) – zatoka położona w południowo-wschodniej części Morza Arafura. Wcina się blisko 670 km w głąb północnej części kontynentu australijskiego pomiędzy Ziemię Arnhema a półwysep Jork. Szerokość zatoki wynosi do 600 km, głębokość do 71 m, a powierzchnia wynosi ok. 328 tys. km². Wzdłuż zachodnich wybrzeży rozsiane są liczne wyspy. Największe z nich to Groote Eylandt oraz Wellesley.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik od: karp; karpiowy
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Karpiak – wzniesienie o wysokości 782 m n.p.m. w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach Wschodnichch, w Górach Złotych.
Wikipedia
wędkarz niezabijający złowionych ryb, umożliwiający rybie uwolnienie się i przeżycie w warunkach jej środowiska
SJP.pl
1. dwuletnia roślina pastewna z rodziny krzyżowych; brukiew;
2. gwarowe, pogardliwe określenie starszego człowieka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) reg-pl|Kraków. brukiew
Wiktionary
Brukiew, karpiel, kwaki (nazwa regionalna na Podbeskidziu) (Brassica napus L. var. napobrassica) – odmiana kapusty rzepak, roślina należąca do rodziny kapustowatych (krzyżowych). Nie rośnie dziko, występuje tylko w uprawie.
Wikipedia
rzecz. karpa ż.
przym. karpielowy
Wiktionary
(1.1) brukiew, kwaki
Wiktionary
rząd ryb promieniopłetwych obejmujący ponad 1000 gatunków; zębokarpie, zębokarpiokształtne
SJP.pl
Karpieńcokształtne, zębokarpiokształtne, zębokarpie (Cyprinodontiformes) – rząd ryb promieniopłetwych (Actinopterygii), obejmujący ponad 1000 gatunków klasyfikowanych w rodzinach, które zestawiono w dwóch podrzędach:
Wikipedia
o cechach karpieńcokształtnych (rząd ryb)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Karpnem, dotyczący Karpna
Wiktionary
rzecz. Karpno n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rzemieślnik, pracownik zajmujący się wykopywaniem z ziemi karp pozostałych po wycince drzew
Wiktionary
rzecz. karpa ż.
Wiktionary
zdrobnienie od: karp
SJP.pl
przymiotnik od: karpik
SJP.pl
drewno z korzeni i pniaków pozostałych po ścięciu drzewa; karpowina
SJP.pl
Karpina – drewno części podziemnej drzewa wraz z pniakiem pozostałym po ścięciu.
Karpina sosnowa, która pozostawała w ziemi przez co najmniej 7 lat, używana jest do ekstrakcji żywicy lub destylacji rozkładowej (suchej destylacji drewna). Nosi ona nazwę karpiny przemysłowej.
Wikipedia
robotnik zajmujący się wykopywaniem karp pozostałych po ścięciu drzewa i przygotowaniem ich do obróbki
SJP.pl
Karpiniarz – robotnik zajmujący się wykopywaniem karp pozostałych po ścięciu drzewa i przygotowaniem ich do obróbki.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
rząd ryb promieniopłetwych obejmujący ponad 3250 gatunków
SJP.pl
Karpiokształtne (Cypriniformes) – rząd ryb promieniopłetwych (Actinopterygii), obejmujący ponad 3250 gatunków, głównie słodkowodnych. Najliczniejsza jest rodzina karpiowatych. Karpiokształtne są znane w zapisie kopalnym od eocenu. Naturalny zasięg ich występowania obejmuje Azję, Europę, Amerykę Północną i Afrykę. Na pozostałych kontynentach i w Nowej Zelandii zostały wprowadzone przez człowieka. Wiele gatunków z tego rzędu ma duże znaczenie gospodarcze.
Wikipedia
o cechach karpiokształtnych (rząd ryb)
SJP.pl
rodzina ryb kostnoszkieletowych, żyjących w wodach słodkich strefy umiarkowanej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. icht. nazwa systematyczna|Cyprinidae|Rafinesque|ref=tak., rodzina ryb z rzędu karpiokształtnych;
Wiktionary
Karpiowate (Cyprinidae) – rodzina ryb karpiokształtnych, najliczniejsza w gatunki rodzina kręgowców. Jej przedstawiciele to głównie ryby słodkowodne, często akwariowe. Wiele gatunków ma duże znaczenie gospodarcze. Do karpiowatych zaliczane są m.in. karpie, karasie, amury, płocie i brzanki. Ozdobną formą hodowlaną zyskującą coraz większą popularność jest karp koi.
Wikipedia
(1.1) Wśród karpiowatych występują gatunki drapieżne, roślinożerne i wszystkożerne.
Wiktionary
rzecz. karp mzw., karpiowe n.
przym. karpi, karpiowaty
Wiktionary
1. o cechach karpiowatych (rodzina ryb);
2. podobny do karpia
SJP.pl
podrząd ryb promieniopłetwych z rzędu karpiokształtnych; Cyprinoidei
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) środ. dodatkowe wynagrodzenie w formie pieniężnej lub w postaci paczek, bonów towarowych itp. wypłacane w niektórych zakładach pracy przed świętami Bożego Narodzenia
Wiktionary
(1.1) Urzędnicy dostali już na koniec roku tzw. karpiowe – w magistracie każdy otrzymał po 400 zł brutto, a w Urzędzie Marszałkowskim o wysokości zastrzyku gotówki na święta decydowali kierownicy wydziałów (jednak średnio wyszło także po 400 zł na osobę).
(1.1) Na karpiowe w postaci bonów towarowych liczy aż 32 proc. ankietowanych pracowników – wynika z bożonarodzeniowego sondażu Pentoru.
(1.1) I kiedy się widzi, że tacy sami doktorzy jak ja za tę samą pracę dostają dwukrotnie więcej plus trzynastki, płatne urlopy i karpiowe.
Wiktionary
rzecz. karp m., karpik m., karpiówka ż., karpiowate nmos.
przym. karpiowy
Wiktionary
(1.1) karpiówka
Wiktionary
przedstawiciel podrzędu ryb promieniopłetwych z rzędu karpiokształtnych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bud. płaska dachówka zakończona łukowo
Wiktionary
Karpiówka – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie kraśnickim, w gminie Kraśnik. Leży w odległości ok. 9 km od Kraśnika, sąsiaduje bezpośrednio z Stróżą-Kolonią.
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do ówczesnego województwa lubelskiego.
Wikipedia
rzecz. karpiowe n.
Wiktionary
przymiotnik od: karp; karpi
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rodzaj obuwia przystosowanego do chodzenia po śniegu
SJP.pl
Karpniki (niem. Fischbach) – wieś w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie karkonoskim, w gminie Mysłakowice.
Wieś położona jest u podnóża Krzyżnej Góry w Rudawach Janowickich, w Sudetach Zachodnich w dolinie Karpnickiego Potoku.
Wikipedia
roślina zielna, kwitnący sukulent pochodzący z Afryki Południowej, uprawiany w celach ozdobnych; karpobrot szablasty
SJP.pl
botanik badający owoce roślin
SJP.pl
botanika: nauka zajmująca się owocami roślin, ich rozwojem, budową, fizjologią
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. nauka o owocach roślin
Wiktionary
Wikipedia
przym. karpologiczny
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z karpologią, dotyczący karpologii
Wiktionary
rzecz. karpologia ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
nazwisko, np. Tomasz Karpowicz, polski językoznawca
SJP.pl
Wikipedia
drewno z korzeni i pniaków pozostałych po ścięciu drzewa; karpina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. techn. potencjometr
Wiktionary
duży statek żaglowy pochodzenia portugalskiego; karaka
SJP.pl
przestarzale, rzadko: biały marmur wydobywany w okolicach Carrary, miasta we Włoszech; karrara, karara, karar (rzadziej), marmur kararyjski, marmur karraryjski
SJP.pl
przestarzale: biały marmur wydobywany w okolicach Carrary, miasta we Włoszech; karara, karar (rzadziej), karrar (rzadziej), marmur kararyjski, marmur karraryjski
SJP.pl
1. przymiotnik od: Carrara (miasto we Włoszech); kararyjski;
2. marmur kararyjski - biały marmur wydobywany w okolicach Carrary, miasta we Włoszech; karrara, karara, karrar (rzadziej), karar (rzadziej), marmur kararyjski
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Carrarą, dotyczący Carrary
Wiktionary
rzecz. Carrara ż., kararyjczyk mos., kararyjka ż., karara ż.
przym. kararyjski
Wiktionary
(1.1) kararyjski
Wiktionary
kraina geograficzna w RPA
SJP.pl
Karru (ang. Karoo, Karroo) – pustynna i półpustynna kraina geograficzna w zachodniej części Południowej Afryki, położona na terenie prowincji: Przylądkowej Zachodniej, Przylądkowej Północnej i Przylądkowej Wschodniej, na południe od rzeki Oranje. Zajmuje obszar około 395 000 km², blisko 1/3 powierzchni kraju.
Wikipedia
w starożytnym Rzymie: czterokołowy, kilkunastoosobowy wóz, zaprzęgany w konie lub muły, zazwyczaj ozdobny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. wyspa między Zalewem Szczecińskim, Kanałem Piastowskim i Starą Świną
(1.2) geogr. część Świnoujścia, dawna wieś na wyspie Karsibór (1.1);
(1.3) geogr. wieś w Polsce, w województwie zachodniopomorskim, w gminie Brzeżno;
(1.4) geogr. wieś w Polsce, w województwie zachodniopomorskim, w gminie Wałcz;
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. karsiborzanin m., karsiborzanka ż.
przym. karsiborski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Karsiborem (wyspą lub wsią), dotyczący Karsiboru
Wiktionary
rzecz. Karsibór m., karsiborzanin m., karsiborzanka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Karsiboru
Wiktionary
rzecz. Karsibór m.
:: fż. karsiborzanka ż.
przym. karsiborski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Karsiboru
Wiktionary
rzecz. Karsibór m.
:: fm. karsiborzanin m.
przym. karsiborski
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Karsin (dodatkowa nazwa w j. kaszub. Kôrsëno) – wieś kaszubska w Polsce, położona w województwie pomorskim, w powiecie kościerskim, w gminie Karsin, na południowych obrzeżach Wdzydzkiego Parku Krajobrazowego, na ziemi zaborskiej. Miejscowość jest siedzibą władz gminy Karsin.
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Karsin. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.
Wikipedia
przymiotnik od: Karsin, gmina w województwie pomorskim
SJP.pl
przymiotnik od: Karsk
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Karą, dotyczący Kary (rzeki na północy Rosji)
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
(1.1) Morze Karskie • Karskie Wrota
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. Kara ż.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== karski (język fiński.) ==
wymowa.
znaczenia.
przymiotnik
(1.1) szorstki, opryskliwy
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz. Kara ż.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. Kara ż.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== karski (język fiński.) ==
wymowa.
znaczenia.
przymiotnik
(1.1) szorstki, opryskliwy
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przymiotnik od: Karsk
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) daw. leworęczny,
Wiktionary
Kras (słoweń. Kras, wł. Carso, niem. Karst) – płaskowyż w Słowenii i we Włoszech (niewielki fragment). Położony między doliną Wipawy a Morzem Adriatyckim. Obszar zbudowany ze skał wapiennych, występują dobrze rozwinięte formy krasu powierzchniowego i podziemnego. Od nazwy regionu pochodzi pojęcie kras.
Na terenie Krasu znajduje się wiele jaskiń. Najsłynniejsze z nich to Postojna, Jaskinie Szkocjańskie, Vilenica i Grotta Gigante.
Wikipedia
samoobsługowy system wspólnego użytkowania samochodów osobowych; car sharing, carsharing, car-sharing
SJP.pl
Zobacz też: Karsznice Duże, Karsznice Małe, Karśnice
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w Uzbekistanie, nad Kaszka-darią, ośrodek administracyjny wilajetu kaszkadaryjskiego;
Wiktionary
Karszy (uzb. Qarshi/Қарши) – miasto w Uzbekistanie, nad Kaszka-darią, ośrodek administracyjny wilajetu kaszkadaryjskiego. Około 231 tys. mieszkańców.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nieduży samochód do ścigania się; gokart; gocart; go-cart
SJP.pl
1. każdy element z kompletu kartoników oznaczonych umownymi znakami, służących do gry, stawiania pasjansa;
2. spis i cennik potraw (menu) w restauracji, jadłodajni, kawiarni;
3. prostokąt z tworzywa sztucznego z zakodowanymi na nim magnetycznie lub cyfrowo informacjami;
4. dawniej: mapa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zadrukowany kawałek papieru zawierający zbiór informacji o czymś lub kimś bądź przeznaczony do ich wpisywania
(1.2) czysty lub zapisany arkusz papieru, często stanowiący część książki
(1.3) prostokątny kawałek kartonu oznaczony symbolami o umownych znaczeniach, używany do gier lub wróżenia
(1.4) dokument potwierdzający czyjeś prawo do korzystania z czegoś lub zajmowania się czymś
(1.5) prostokątny kawałek tworzywa sztucznego z zakodowanymi na nim magnetycznie lub cyfrowo danymi, służący do dokonywania płatności lub korzystania z określonych usług
(1.6) spis dań lub napojów sprzedawanych w lokalu gastronomicznym oraz ich cen
(1.7) dokument nadający pewnej grupie osób prawa, określający jej obowiązki lub opisujący wspólny program jej działania
(1.8) dokument określający zasady, do których przestrzegania zobowiązują się dwie lub więcej stron, zwłaszcza podmiotów prawa międzynarodowego
(1.9) elektron. cienka płytka z układami elektronicznymi umieszczana w komputerze lub innym większym urządzeniu, odpowiedzialna za pewną jego funkcjonalność
(1.10) inform. element interfejsu graficznego programu umożliwiający przeglądanie kilku elementów podrzędnych w jednym oknie
(1.11) książk. przedział czasu, w którym miały miejsce jakieś zdarzenia
(1.12) daw. mapa (graficzne odwzorowanie terenu)
Wiktionary
Bankowość:
Organizacje:
Wikipedia
(1.1) Pierwszy skrutator wyjmuje po jednej kartce z urny i wpisuje nazwisko kandydata, na którego oddano głos, na specjalnej karcie.
(1.2) Spomiędzy kart potężnego tomu oprawnego w skórę wysunął się obrazek — owalny kawałek deseczki, na którym ktoś namalował portrecik kobiety.
(1.3) Ojciec miał zwyczaj trzymania kart w taki sposób, że można było do nich zajrzeć.
(1.4) Wyjeżdżając ze strzeżonego osiedla, pokazałem kartę identyfikacyjną zaspanemu ochroniarzowi.
(1.5) W środku nie jest już tak łatwo: trzeba przejść przez stalowe drzwi, również chronione elektroniczną blokadą otwieraną kodem z karty magnetycznej.
(1.6) Zobaczyłem w karcie, że macie kołduny. Poproszę porcję.
(1.7) Konieczne jest uchwalenie Karty Praw Pacjenta, która gwarantowałaby Polakom zakres świadczeń dostępnych w ramach świadczeń publicznych.
(1.8) Co do meritum właściwie wszyscy się zgadzają, że Rosja powinna ratyfikować Kartę Energetyczną, ale to się dotąd nie udało.
(1.9) Zamontowanie karty o innej specyfikacji napięciowej może doprowadzić do uszkodzenia płyty głównej.
(1.10) Strona otworzy się w nowej karcie tego samego okna przeglądarki.
(1.11) Pomijając już, że ma za sobą poważną kartę służby publicznej w odrodzonej, III Rzeczpospolitej: ambasador w Wiedniu w pierwszej połowie lat 90., potem dwukrotny minister spraw zagranicznych.
(1.12) Musiał oglądać własnemi oczyma całkowite zniszczenie Polski, podzielonej między trzech sąsiadów, niknącej z karty Europy — i pójść umierać na obcej ziemi, w Petersburgu, jako monarcha gracyalista.
Wiktionary
IPA: ˈkarta, AS: karta
Wiktionary
rzecz. karciarz m., karty nmos.
:: zdrobn. kartka ż., karteczka ż.
czas. kartować ndk.
przym. karciany, karciarski
Wiktionary
(1.6) jadłospis, menu
Wiktionary
1. artyleryjski pocisk odłamkowy;
2. duża kluska ziemniaczana z nadzieniem mięsnym; cepelin
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) hist. wojsk. pocisk artyleryjski wypełniony kulistymi lotkami (siekańcami) używany od XVI do poł. XX w.;
(1.2) spoż. kulin. rodzaj dużej kluski ziemniaczanej z nadzieniem mięsnym;
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Wczoraj na obiad były kartacze.
Wiktionary
IPA: ˈkartat͡ʃ, AS: kartač
Wiktionary
:: rzecz. Kartaczewo n.
przym. kartaczowy
Wiktionary
1. działo przeznaczone do strzelania kartaczami i siekańcami;
2. szybkostrzelna wielolufowa broń z napędem ręcznym; prekursor karabinu maszynowego
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: kartacz
SJP.pl
miasto i port w Hiszpanii; Cartagena
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w południowo-wschodniej Hiszpanii, położone nad Morzem Śródziemnym, w regionie Murcja;
Wiktionary
Kartagena (hiszp. Cartagena) – miasto w południowo-wschodniej Hiszpanii (region Murcja), nad Morzem Śródziemnym, ok. 205 tys. mieszkańców (2005).
Port wojenny i handlowy. Kąpielisko morskie. Przemysł hutniczy, rafineryjny, stoczniowy oraz chemiczny.
Wikipedia
przym. kartageński
Wiktionary
→ Kartagena; cartageński
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kartageną, pochodzący z Kartageny, dotyczący Kartageny (miasta w Hiszpanii)
Wiktionary
rzecz. Kartagena ż.
Wiktionary
bogate państwo-miasto w Afryce Północnej założone przez Fenicjan, w 146 roku przed naszą erą zniszczone przez Rzymian
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. starożytne miasto-państwo położone na północnym wybrzeżu Afryki, w pobliżu dzisiejszego Tunisu
(1.2) geogr. adm. współczesne miasto w Tunezji położone na północny wschód od Tunisu
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) A poza tym sądzę, że Kartaginę należy zniszczyć.
Wiktionary
IPA: ˌkartaˈɟĩna, AS: kartaǵĩna
Wiktionary
rzecz. Kartagińczyk mos., Kartaginka mos.
przym. kartagiński
Wiktionary
obywatel Kartaginy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. mieszkaniec Kartaginy
Wiktionary
(1.1) Zanim Kartagińczycy sięgnęli po zdobycze zamorskie, opanowali zaplecze rolnicze w Afryce.
Wiktionary
IPA: ˌkartaˈɟĩj̃n͇t͡ʃɨk, AS: kartaǵĩĩ ̯ṇčyk
Wiktionary
rzecz. Kartagina ż.
:: fż. Kartaginka ż.
przym. kartagiński
Wiktionary
obywatelka Kartaginy
SJP.pl
przymiotnik od: Kartagina
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kartaginą
Wiktionary
(1.1) W tym czasie Rzymianie przystąpili do podboju kartagińskich posiadłości w Hiszpanii. (z Wikipedii)
Wiktionary
IPA: ˌkartaˈɟĩj̃sʲci, AS: kartaǵĩĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Kartagina ż., Kartagińczyk m.
Wiktionary
(1.1) punicki
Wiktionary
działo używane w XVI - XVIII wieku; kartaun, kartauna
SJP.pl
działo używane w XVI - XVIII wieku; kartan, kartauna
SJP.pl
działo używane w XVI - XVIII wieku; kartauna, kartan
SJP.pl
działo używane w XVI - XVIII wieku; kartaun, kartan
SJP.pl
Kartauna, zwana także kartaną – ogólna nazwa odprzodowych dział artyleryjskich używanych od XVI do XVIII wieku.
Były to działa o średniej długości lufy: 14 – 27 kalibrów, wykonane ze spiżu lub żeliwa. Mając lufę krótszą od kolubryny (długość lufy ok. 27-40 kalibrów), miały mniejszy zasięg. Używano ich przeważnie do obrony fortec, często przeciwko piechocie ładowane były kartaczami. Były cenione ze względu na małą ilość prochu, której wymagały. Taka oszczędność była szczególnie ważna w trakcie oblężenia.
Wikipedia
zdrobnienie od: kartka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: kartka
Wiktionary
(1.1) Któregoś wieczoru szyba poszła w drobny mak, do pokoju wpadł kamień owinięty w karteczkę z jednym słowem.
Wiktionary
IPA: karˈtɛt͡ʃka, AS: kartečka
Wiktionary
rzecz. karta ż., kartka ż., karty nmos.
Wiktionary
przymiotnik od: karteczka
SJP.pl
monopolistyczny związek przedsiębiorstw kapitalistycznych lub partii politycznych celem osiągnięcia wspólnego interesu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) ekon. układ przedsiębiorstw, mający na celu zmonopolizowanie pewnej gałęzi gospodarki;
Wiktionary
Kartel – porozumienie zawarte przez co najmniej dwa przedsiębiorstwa z tego samego sektora, mające na celu koordynację ich zachowań konkurencyjnych na rynku lub wpłynięcie na istotne czynniki konkurencji poprzez praktyki takie jak: ustalanie lub koordynacja cen nabycia lub sprzedaży (bądź innych warunków transakcji), podział poziomu produkcji lub sprzedaży, podział rynków i klientów (w tym zmowa przetargowa), ograniczenia związane z przywozem lub wywozem lub działania antykonkurencyjne skierowane przeciwko innym konkurentom. Kartele występują najczęściej na rynkach oligopolistycznych.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
(1.1) kartel narkotykowy
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. dekartelizacja ż., kartelizacja ż., kartelowiec m.
przym. kartelowy
frazeologia.
etymologia.
etym|niem|Kartell.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) cartel
* baskijski: (1.1) kartel
* bułgarski: (1.1) картел m.
* czeski: (1.1) kartel m.
* duński: (1.1) kartel n.
* francuski: (1.1) cartel m.
* hiszpański: (1.1) cartel m., cártel m.
* macedoński: (1.1) картел m.
* niemiecki: (1.1) Kartell n.
* norweski (bokmål): (1.1) kartell n.
* norweski (nynorsk): (1.1) kartell n.
* nowogrecki: (1.1) καρτέλ n.
* rosyjski: (1.1) карте́ль m.
* słowacki: (1.1) kartel m.
* ukraiński: (1.1) карте́ль m.
* węgierski: (1.1) kartell
* włoski: (1.1) cartello m.
źródła.
(1.2) plakat, afisz
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkartɛl, AS: kartel
Wiktionary
rzecz. dekartelizacja ż., kartelizacja ż., kartelowiec m.
przym. kartelowy
Wiktionary
łączenie się przedsiębiorstw przemysłowych w kartele; tworzenie karteli
SJP.pl
przymiotnik od: kartelizacja
SJP.pl
tworzyć kartele, łączyć przedsiębiorstwa w kartele
SJP.pl
członek kartelu
SJP.pl
przymiotnik od: kartel
SJP.pl
rzadkie zdrobnienie od: kartelusz; karteluszek
SJP.pl
przestarzałe: kawałek zapisanego papieru; świstek
SJP.pl
niewielki kawałek papieru; świstek, karteluszka
SJP.pl
niewielki kawałek papieru; świstek, karteluszka
SJP.pl
przymiotnik od: karteluszek
SJP.pl
przymiotnik od: kartelusz
SJP.pl
dolna część silnika spalinowego zawierająca miskę olejową, wał korbowy itd.
SJP.pl
zwolennik kartezjanizmu; kartezjanista
SJP.pl
zwolennik kartezjanizmu; kartezjanin
SJP.pl
1. doktryna filozoficzna Kartezjusza;
2. kierunki i poglądy filozoficzne nawiązujące do tej doktryny
SJP.pl
Wikipedia
1. związany z Kartezjuszem;
2. układ kartezjański
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z osobą lub dorobkiem naukowym i filozoficznym Kartezjusza
(1.2) mat. związany z prostokątnym (ortogonalnym) układem współrzędnych
Wiktionary
(1596-1650) francuski filozof i matematyk; René Descartes
SJP.pl
René Descartes, łac. Renatus Cartesius, po polsku Kartezjusz (ur. 31 marca 1596 w La Haye en Touraine, zm. 11 lutego 1650 w Sztokholmie) – francuski uczony: matematyk, fizyk i filozof, jeden z najwybitniejszych intelektualistów XVII wieku, uznawany również za ojca filozofii nowożytnej.
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kartezjusza lub z nim związany
SJP.pl
sport motorowy lub zawody sportowe rozgrywane przy użyciu gokartów; carting
SJP.pl
Karting, sport kartingowy – dziedzina sportu motorowego, wyścigi gokartów rozgrywane na specjalnych torach o nawierzchni bitumicznej, w różnych klasach w zależności od wieku kierowcy i pojemności skokowej silnika. W Polsce, jak i w większości krajów Europy, karting można uprawiać wyczynowo już po ukończeniu ośmiu lat. Jeśli chce się wziąć udział w zawodach, należy wówczas zgłosić się do wybranego klubu, gdzie należy uzyskać licencję zawodnika sportu kartingowego, a po dołączeniu badań lekarskich oraz świadectwa kwalifikacji można wystartować w zawodach.
Wikipedia
przymiotnik od: karting
SJP.pl
1. część składowa książki, zeszytu itp.;
2. luźny arkusz papieru;
3. pocztówka;
4. potocznie: bon uprawniający do zakupu określonego towaru;
5. kartka elektroniczna - wiadomość z życzeniami w postaci elektronicznej; e-kartka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) luźny arkusz papieru; też: część składowa książki, zeszytu, czasopisma itp. obejmująca dwie strony
(1.2) pot. karta pocztowa lub pocztówka
(1.3) bon towarowy na artykuły deficytowe
Wiktionary
Kartka (także: karta, arkusz) – część książki, gazety, czasopisma, zeszytu lub notesu. Najczęściej jest biała i prostokątna. Może być wykonana z papieru, pergaminu, welinu albo papirusu.
Jeśli jest czysta lub niezadrukowana to zwykle służy do pisania, rysowania lub drukowania.
Wikipedia
(1.1) Zdzisławie, zostawiłem ci na biurku kartkę z wiadomością.
(1.2) Jacku, czy wysłałeś już kartkę imieninową do babci?
(1.3) Skończyły mi się kartki na mięso i od dziś gotujemy dania jarskie.
Wiktionary
IPA: ˈkartka, AS: kartka
Wiktionary
rzecz. karta ż., karton m., kartkowanie n., przekartkowanie n.
:: zdrobn. karteczka ż., karteluszek m.
:: zgrub. karteluch m.
czas. kartkować ndk., przekartkować dk.
przym. kartkowy, kartonowy
Wiktionary
(1.1) arkusz (papieru), druk, druczek, blankiet, strona, fiszka, świstek
(1.2) pocztówka, karta pocztowa; daw. odkrytka ż.
(1.3) bon
Wiktionary
zgrubienie od: kartkówka
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) oglądać pobieżnie książkę, gazetę itp., przewracając kartka po kartce
Wiktionary
(1.1) Przez dłuższy czas przerzucał pisma i kartkował, wreszcie znalazł.
Wiktionary
IPA: kartˈkɔvat͡ɕ, AS: kartkovać
Wiktionary
rzecz. kartka ż., kartkowanie n., karty nmos.
przym. kartonowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) przerzucanie stron książki, broszury, gazety, czasopisma itp.
Wiktionary
rzecz. niekartkowanie n., kartka ż., karty nmos.
czas. kartkować ndk.
przym. kartonowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: kartkówka
Wiktionary
rzecz. kartkówka ż., kartka ż., karta ż.
Wiktionary
1. piłkarz niemogący wystąpić w danym meczu z powodu ukarania go żółtą lub czerwoną kartką w poprzednim meczu lub meczach;
2. dawniej: osoba uprawniona do posiadania kartki na artykuły żywnościowe
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. krótka, często niezapowiedziana, klasówka sprawdzająca wiadomości z niewielkiej części materiału, najczęściej z kilku ostatnich lekcji
Wiktionary
Kartkówka – krótka klasówka, obejmująca niewielką, ograniczoną część materiału, obowiązująca w szkołach na poziomach: szkoły podstawowej, liceum i technikum. Nazwa pochodzi od tego, że kartkówki zazwyczaj pisze się na kartkach wyrywanych z zeszytu. Zwykle trwa od 5 do 15 minut i dotyczy zakresu tematycznego z poprzedniej lekcji. Zwykle jest niezapowiedziana, przez co w wielu szkołach oceny z kartkówek są równoważne ocenom z odpowiedzi ustnej. Statut szkoły powinien precyzować pojęcie kartkówki, czas jej trwania i zakres materiału. W razie braku takich zapisów m.in. samorząd uczniowski może wnioskować do dyrektora szkoły o doprecyzowanie tego terminu.
Wikipedia
(1.1) Mieliśmy dziś kartkówkę z przyrody, chyba dostanę pałę.
Wiktionary
IPA: kartˈkufka, AS: kartkufka
Wiktionary
rzecz. kartkóweczka ż.
Wiktionary
przymiotnik od: kartkówka
SJP.pl
przymiotnik od: kartka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) hist. geogr. historyczna kraina we wschodniej Gruzji;
Wiktionary
Kartlia (gruz. ქართლი, Kartli) – historyczna kraina we wschodniej Gruzji, współcześnie podzielona między cztery regiony administracyjne: Dolna Kartlia, Mccheta-Mtianetia, Tbilisi i Wewnętrzna Kartlia.
Wikipedia
przym. kartlijski
Wiktionary
(1.1) staroż. Iberia
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kartlią, dotyczący Kartlii
Wiktionary
rzecz. Kartlia ż.
Wiktionary
mapa przedstawiająca diagramowo charakterystykę liczbową wybranych zjawisk klimatycznych, wodnych, demograficznych lub geograficzno-ekonomicznych
SJP.pl
Kartodiagram – jedna z kartograficznych metod prezentacji, mapa tematyczna przedstawiająca zmienność wybranych atrybutów obiektów przestrzennych za pomocą umieszczonych na niej diagramów lub wykresów. Ich lokalizacja odpowiada punktom pomiaru lub jednostkom przestrzennym, do których dane się odnoszą (np. gminom, województwom, państwom). Kartodiagram przedstawia wartości w ujęciu bezwzględnym.
Wikipedia
przymiotnik od: kartodiagram
SJP.pl
1. roślina pochodząca z Ameryki Południowej, uprawiana ze względu na jadalne bulwy korzeni;
2. jadalna bulwa rośliny kartofla; ziemniak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zob. ziemniak.
(1.2) środ. uczn. stud. nos
(1.3) środ. uczn. nieforemny nos
(1.4) daw. środ. polit. bomba
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Po południu przyjechała ciężarówka z kartoflami.
(1.2) No jak pragnę zakiełkować, rozkwaszę ci zaraz kartofel!
Wiktionary
IPA: karˈtɔfɛl, AS: kartofel
Wiktionary
rzecz. kartoflanka ż., kartoflisko n.
:: zdrobn. kartofelek m.
przym. kartoflany, kartofelkowaty, kartoflasty
Wiktionary
(1.1) ziemniak; reg. pozn. pyra.
Wiktionary
zdrobnienie od: kartofel
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kartofel
(1.2) mały kartofel
(1.3) kulin. ciastko w kształcie kulki, wykonanym z masy z kruszonych herbatników, resztek ciast, z dodatkiem kakao, najczęściej polanym polewą czekoladową, posypanym orzeszkami ziemnymi lub wiórkami kokosowymi; także z marcepanu;
Wiktionary
Bajadera (inaczej bajaderka, kartofelek, ziemniaczek, a także „kula rumowa”) – kuliste (rzadziej prostokątne) ciastko wytwarzane na bazie odpadów cukierniczych (np. okrawków ciastek deserowych), z dodatkiem kakao, rumu, czekolady, orzeszków ziemnych lub wiórków kokosowych.
Wikipedia
(1.1) Mama poszła do kuchenki • Przynieść befsztyk, kartofelki (…)
(1.1) Raz wróbelek Elemelek znalazł w polu kartofelek.
(1.3) Byłam w cukierni i kupiłam trzy pączki i pół kilo kartofelków.
Wiktionary
IPA: ˌkartɔˈfɛlɛk, AS: kartofelek
Wiktionary
rzecz. kartofel m., kartoflanka ż., kartoflisko n., kartoflak mrz.
przym. kartoflany
Wiktionary
(1.1-2) ziemniaczek
(1.3) bajaderka, bajadera, ziemniaczek
Wiktionary
przypominający wyglądem kartofelek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kartoflak
Wiktionary
rzecz. kartoflak m.
Wiktionary
placek z ziemniaków, śląska odmiana klasycznej babki ziemniaczanej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kulin. danie obiadowe, placek z ziemniaków, zwykle z dodatkiem cebuli i boczku
Wiktionary
Babka ziemniaczana (babka kartoflana) – babka z utartych surowych ziemniaków wymieszanych ze skwarkami ze świeżo stopionego boczku lub słoniny, pikantnie przyprawionych i zapieczonych w piecu lub piekarniku na złocisto-brązowy kolor. Jest tradycyjną potrawą kuchni białoruskiej.
Wikipedia
rzecz. kartofel m., kartofelek m., kartoflisko n., kartoflanka ż.
:: zdrobn. kartoflaczek m.
przym. kartoflany
Wiktionary
(1.1) babka ziemniaczana, babka kartoflana
Wiktionary
zupa z kartofli
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kulin. zupa jarzynowa z dużą ilością pokrojonych w kostkę ziemniaków
(1.2) spoż. mąka ziemniaczana
(1.3) spoż. roln. odmiana cebuli o małych, wydłużonych cebulkach
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Tata mógłby cały tydzień jeść kartoflankę.
(1.2) Kupisz w pawilonie kilo kartoflanki i dwa kilo cukru!
Wiktionary
IPA: ˌkartɔfˈlãnka, AS: kartoflãnka
Wiktionary
rzecz. kartofel m., kartofelek m., kartoflisko n., kartoflak m.
przym. kartoflany, kartoflasty
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński|ziymnioczónka., gwara. kartofelzupa, kartoflana, kobzolanka, zupa knulowa, zupa z kartoflami
(1.3) szalotka, cebula kartoflanka
Wiktionary
przygotowany z kartofli, dotyczący kartofli
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kartoflami (ziemniakami), dotyczący kartofli
(1.2) przyrządzony, zrobiony z kartofli (ziemniaków), z dodatkiem kartofli
Wiktionary
(1.2) Trzeba zagotować mąkę kartoflaną, kisiel taki zrobić i na bęben przed ostatnim płukaniem wylać.
Wiktionary
rzecz. kartofel m., kartofelek m., kartoflisko n., kartoflanka ż., kartoflak m.
przym. kartoflasty
Wiktionary
(1.1-2) ziemniaczany
Wiktionary
1. pomieszczenie do przechowywania kartofli;
2. pomieszczenie, w którym obiera się kartofle
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pomieszczenie do składowania ziemniaków
Wiktionary
1. osoba lubiąca kartofle;
2. sprzedawca kartofli
SJP.pl
przypominający wyglądem kartofla; kartoflowaty
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) podobny do kartofla, przypominający kształtem kartofla
Wiktionary
(1.1) Dawniej Wietnamczycy, których pamiętałem jeszcze z Polski, to byli niezgrabni, kartoflaści ludzie, w szarych marynarkach i szarych spodniach, w półokrągłych milicyjnych butach z taką gumową podeszwą.
Wiktionary
IPA: ˌkartɔfˈlastɨ, AS: kartoflasty
Wiktionary
rzecz. kartofel mrz., kartoflanka ż., kartoflisko n.
przym. kartoflany
Wiktionary
1. pole, gdzie rosną kartofle;
2. pole po zebraniu rosnących na nim kartofli
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) pole, na którym rosną ziemniaki
(1.2) daw. pole, z którego wykopano ziemniaki
(1.3) pot. zgrub. duży ziemniak
Wiktionary
(1.1) Ten środek wytępi wszystkie stonki na kartoflisku.
Wiktionary
IPA: ˌkartɔfˈlʲiskɔ, AS: kartoflʹisko
Wiktionary
rzecz. kartoflak mrz., kartofel, kartofelek, kartoflanka
przym. kartoflany, kartoflowy, kartoflasty
Wiktionary
(1.1) ziemniaczysko, pole ziemniaczane
Wiktionary
przypominający wyglądem kartofla; kartoflasty
SJP.pl
przymiotnik od: kartofel
SJP.pl
specjalista w dziedzinie kartografii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) specjalista w zakresie kartografii; rysownik map
Wiktionary
Kartografia (gr. χάρτης chartēs, „papirus, arkusz, mapa”, γράφειν graphein, „pisać”) – dziedzina nauki o mapach (w tym o atlasach, globusach, modelach plastycznych – mapach plastycznych itp.), teorii map, metodach ich sporządzania i użytkowania; jak również dziedzina działalności organizacyjnej i usługowej, związanej z opracowywaniem, reprodukcją i rozpowszechnianiem map.
Wikipedia
(1.1) Kartograf oznaczył kilka miast na mapie.
Wiktionary
IPA: karˈtɔɡraf, AS: kartograf
Wiktionary
rzecz. kartografia ż.
:: fż. kartografka ż.
przym. kartograficzny
przysł. kartograficznie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nauka o tworzeniu map;
Wiktionary
Kartografia (gr. χάρτης chartēs, „papirus, arkusz, mapa”, γράφειν graphein, „pisać”) – dziedzina nauki o mapach (w tym o atlasach, globusach, modelach plastycznych – mapach plastycznych itp.), teorii map, metodach ich sporządzania i użytkowania; jak również dziedzina działalności organizacyjnej i usługowej, związanej z opracowywaniem, reprodukcją i rozpowszechnianiem map.
Wikipedia
(1.1) Każdy geodeta powinien znać chociaż podstawy kartografii.
Wiktionary
IPA: ˌkartɔˈɡrafʲja, AS: kartografʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kartografka ż., kartograf m., kartografika ż.
przym. kartograficzny
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
(1.1) geografia
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kartografka ż., kartograf m., kartografika ż.
przym. kartograficzny
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etym|franc|cartographie. lub przez analogię utworzone z etym|łac|charta. + etym|gr|γράφειν. (gráphein) → mapa + rysować
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) cartography, mapmaking
* baskijski: (1.1) kartografia
* białoruski: (1.1) картаграфія ż.
* bułgarski: (1.1) картография ż.
* duński: (1.1) kartografi w.
* esperanto: (1.1) kartografio, rzad. mapfarado
* hiszpański: (1.1) cartografía ż.
* interlingua: (1.1) cartographia
* niemiecki: (1.1) Kartographie ż.
* norweski (bokmål): (1.1) kartografi m.
* norweski (nynorsk): (1.1) kartografi m.
* nowogrecki: (1.1) χαρτογραφία ż.
* rosyjski: (1.1) картография ż.
* słowacki: (1.1) kartografia ż.
* szwedzki: (1.1) kartografi w.
* węgierski: (1.1) kartográfia, térképészet
* włoski: (1.1) cartografia ż.
źródła.
== kartografia (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) kartografia
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący kartografii
Wiktionary
(1.1) Nawigator przeszedł kurs kartograficzny.
Wiktionary
IPA: ˌkartɔɡraˈfʲit͡ʃnɨ, AS: kartografʹičny
Wiktionary
(1.1) zob. kartografia.
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. rzad. specjalistka w zakresie kartografii; rysowniczka map
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kartografia ż.
:: fm. kartograf m.
przym. kartograficzny
przysł. kartograficznie
frazeologia.
etymologia.
(1.1) fż. od kartograf
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum rodz|kartograf.
* hiszpański: (1.1) cartógrafa ż.
* nowogrecki: (1.1) χαρτογράφος ż.
* słowacki: (1.1) kartografka ż.
źródła.
== kartografka (język słowacki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kartografka
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˌkartɔˈɡrafka, AS: kartografka
Wiktionary
rzecz. kartografia ż.
:: fm. kartograf m.
przym. kartograficzny
przysł. kartograficznie
Wiktionary
rzadko: skłonność do gier karcianych, częste granie w karty; karciarstwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) mapa przedstawiająca graficzne właściwości liczbowe danego zjawiska
Wiktionary
Kartogram – jedna z kartograficznych metod prezentacji, sposób przedstawienia średniej wartości dowolnego zjawiska w określonych jednostkach przestrzennych (administracyjnych lub geometrycznych) zwanych polami podstawowymi lub jednostkami odniesienia.
Wikipedia
(1.1) Ponadto na kartogramie naniesiono granice Częstochowskiego Okręgu Rudonośnego, sieć rzeczną, ośrodki miejskie.
Wiktionary
IPA: karˈtɔɡrãm, AS: kartogrãm
Wiktionary
przymiotnik od: kartogram
SJP.pl
wróżenie z kart
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. wróżenie z kart
Wiktionary
Kartomancja (inaczej zwane tarotem, kabałą karcianą lub kabałą perską) – wróżenie z kart, przeważnie są to karty do gry 24-listkowe (klasyczna kabała perska, od asa do dziewiątek), 32-listkowe (od asa do siódemek) lub 52-listkowe (od asa do dwójek), używany jest również tarot składający się z 78 kart, znane są także specjalne karty przeznaczone tylko do wróżenia (np.: karty anielskie lub cygańskie). Poszczególnym kartom przypisuje się różne znaczenia, a z ich wzajemnego rozkładu odczytuje się przepowiednię.
Wikipedia
(1.1) kabalistyka, kabała
Wiktionary
automat do sprzedaży kart umożliwiających korzystanie z jakichś usług
SJP.pl
przyrząd do mierzenia długości linii krzywych na mapie lub planie; krzywomierz; kurwimetr; kartomierz
SJP.pl
Krzywomierz (kartomierz, kartometr, kurwimetr, kurwomierz) – przyrząd służący do mierzenia na mapie długości linii krzywych. Urządzenie ma małe kółko, które należy prowadzić po linii, której długość jest mierzona. Licznik elektroniczny lub mechaniczny, przeliczając liczbę obrotów kółka, podaje długość pokonanej przez kółko drogi.
Wikipedia
Kartometria – dział kartografii zajmujący się metodami przeprowadzania i analizą dokładności pomiarów różnych obiektów i zjawisk geograficznych na mapach w celu wyznaczenia ich długości, powierzchni, objętości lub innych parametrów, z uwzględnieniem wpływu zniekształceń kartograficznych. Wykonywanie tych obserwacji jest możliwe dzięki osnowie matematycznej. Kartometrię stosuje się m.in. przy obliczaniu powierzchni państw i mórz.
Wikipedia
ogół cech mapy umożliwiających mierzenie na niej długości, kątów i pól
SJP.pl
wymienny pojemnik na liquid, połączenie atomizera i kartridża
SJP.pl
1. gruby, sztywny papier;
2. tekturowe pudełko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gruby, sztywny papier
(1.2) tekturowe pudełko
(1.3) ilość towaru zawarta w kartonie (1.2)
(1.4) o papierosach: opakowanie zbiorcze zawierające 10 paczek papierosów
Wiktionary
Karton – wyroby papiernicze o gramaturze od 160 g/m² do 315 g/m² (w przemyśle poligraficznym zakres obejmuje najczęściej wartości od 200 g/m² do 500 g/m²). Wykorzystywany jest do druku i produkcji książeczek kartonowych dla dzieci (tzw. board books), okładek książkowych, pocztówek, teczek biurowych, pudełek i innych opakowań.
Kartonem są też nazywane opakowania z tektury falistej.
Wikipedia
(1.1) Uliczny artysta malował obrazy na kartonie i sprzedawał przechodniom.
(1.1) Bezdomny spał na kartonach rozłożonych obok śmietnika.
(1.2) Piję mleko prosto z kartonu.
(1.2) Spakowałem swoje rzeczy do kartonów i zniosłem do samochodu.
(1.2) Przed świętami przyniosłem ze strychu wszystkie kartony z ozdobami choinkowymi.
(1.3) Kupiłem trzy kartony mleka i pięć kartonów soku pomarańczowego – mam nadzieję, że do piątku nam wystarczy.
(1.4) Celnicy przechwycili 1000 kartonów papierosów bez akcyzy.
Wiktionary
IPA: ˈkartɔ̃n, AS: kartõn
Wiktionary
rzecz. kartonaż mrz., kartoniarka ż.
:: zdrobn. kartonik mrz.
przym. kartonowy
Wiktionary
(1.1) tektura
(1.2) pudło
(1.4) środ. wagon
Wiktionary
płyta z kartonu i gipsu stosowana w budownictwie; gips-karton, kartongips, regips, rigips, płyta regipsowa, suchy tynk
SJP.pl
1. (zwykle w liczbie mnogiej) wyrób (np. pudełko, oprawa) kartonowy lub tekturowy;
2. w starożytnym Egipcie: trumna zawierająca mumię, malowana i zdobiona rytualnymi napisami, wykonana z drewna lub tkaniny nasyconej gipsem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) opakowanie z kartonu lub tektury
Wiktionary
IPA: karˈtɔ̃naʃ, AS: kartõnaš
Wiktionary
rzecz. karton mrz.
Wiktionary
płyta z kartonu i gipsu stosowana w budownictwie; karton-gips, gips-karton, regips, rigips, płyta regipsowa, suchy tynk
SJP.pl
unoszenie kolorowych kartoników na imprezie rozrywkowej w celu utworzenia napisu lub obrazu
SJP.pl
Kartoniada – rodzaj dopingu, element oprawy meczu polegający na podnoszeniu przez publiczność kolorowych kartoników, które mają razem uformować jakiś obraz lub napis.
Kartoniada jest najczęściej spotykana podczas meczów piłki nożnej, a także futbolu amerykańskiego (głównie college football). Mozaiki z kolorowych plansz są również ważnym elementem północnokoreańskiego festiwalu Arirang odbywającego się na Stadionie im. 1 Maja w Pjongjangu.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) maszyna do wyrobu kartonu
Wiktionary
Kartonówka zwyczajna, kartoniarka czarna (Lasius fuliginosus) – gatunek mrówki z podrodziny Formicinae.
Kartonówki zwyczajne to leśne mrówki pospolicie występujące w Polsce. Robotnice mierzą około 4 mm, królowa natomiast około 6 mm. Buduje gniazda w starych drzewach lub pniach starych drzew. Nazwa kartonówka pochodzi od sposobu budowy gniazda, które zbudowane jest z wielu komór rozdzielonych kartonowatą cienką ścianą wytworzoną z rozdrobionego przez mrówki drewna i śliny. Kartonówkę łatwo rozpoznać ze względu na jej smoliście czarną barwę i połysk oraz nogi o lekko żółtym odcieniu.
Wikipedia
IPA: ˌkartɔ̃ˈɲarka, AS: kartõńarka
Wiktionary
rzecz. karton
przym. kartonowy
Wiktionary
zdrobnienie od: karton
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: karton
Wiktionary
(1.1) Na pasiasty egzotyczny parkiet sypnęły się jakieś saszetki, monety i elegancka koperta z wystającym białym kartonikiem.
Wiktionary
rzecz. karton mrz.
przym. kartonowy
Wiktionary
przymiotnik od: kartonik
SJP.pl
kartonówka zwyczajna (czarna) - gatunek mrówki z podrodziny Formicinae
SJP.pl
przymiotnik od: karton
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) wykonany z kartonu
Wiktionary
(1.1) Stare dokumenty i drobne pamiątki, Jacek przechowywał w kartonowych pudełkach.
Wiktionary
IPA: ˌkartɔ̃ˈnɔvɨ, AS: kartõnovy
Wiktionary
rzecz. karton m., kartonik m., kartoniarka ż.
Wiktionary
zdrobnienie od: kartoteka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przest. zestaw posegregowanych kart papieru z informacjami
(1.2) zbiór usystematyzowanych informacji
(1.3) policyjny zbiór danych na temat podejrzanych, poszukiwanych i przestępców, a także zgubionych lub skradzionych rzeczy
Wiktionary
Wikipedia
(1.3) Patrzyłem w jego kartotekę policyjną. Nie można mu niczego zarzucić. Jest czysty jak łza.
Wiktionary
1. oznaczać na mapie, nanosić na mapę szczegóły terenu na podstawie materiałów uzyskanych z pomiarów bądź z materiałów źródłowych, np. kartować dane geodezyjne; mapować;
2. dawniej: w tajemnicy planować coś złego przeciw komuś; knuć, ukartowywać;
3. dawniej: tasować karty do gry;
4. dawniej: kartować się - być przygotowywanym w tajemnicy przed kimś
SJP.pl
przestarzale: karciany (związany z kartami, odnoszący się do gry w karty)
SJP.pl
specjalista w zakresie nauki o mapach; mapoznawca
SJP.pl
specjalistka w zakresie nauki o mapach; mapoznawczyni
SJP.pl
dział kartografii zajmujący się badaniem map; mapoznawstwo
SJP.pl
cylindryczny pojemnik z nabojami albo pojemnik z tuszem do drukarek; kartrydż; cartridge
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) inform. wymienny pojemnik na tusz do drukarki atramentowej
(1.2) inform. nośnik danych składający się z pamięci ROM umieszczonej w obudowie z tworzywa sztucznego, zawierający program komputerowy, stosowany np. w konsolach gier;
Wiktionary
Kartridż (kartrydż, ang. ROM cartridge) – nośnik danych składający się z pamięci ROM umieszczonej w obudowie z tworzywa sztucznego, zawierający program komputerowy (najczęściej grę).
Wikipedia
(1.1) Skończył się toner w drukarce i trzeba włożyć nowy kartridż.
Wiktionary
rzecz. kartrydż m., cartridge m.
Wiktionary
(1.1) war. kartrydż, cartridge
Wiktionary
cylindryczny pojemnik z nabojami albo pojemnik z tuszem do drukarek; kartridż; cartridge
SJP.pl
Kartridż (kartrydż, ang. ROM cartridge) – nośnik danych składający się z pamięci ROM umieszczonej w obudowie z tworzywa sztucznego, zawierający program komputerowy (najczęściej grę).
Wikipedia
Kartulariusz (łac. cartularium), także kartularz, kopiariusz, kopiał, kopiarz – zbiór dokumentów i odpisów edyktów, dotyczących majątków ziemskich przeważnie klasztornych.
Termin ten używany był w średniowieczu i początkowo oznaczał bibliotekę. W Polsce kartulariusz znany był już w XIII wieku. Określano tak również księgę, zawierającą kopie dokumentów od różnych wystawców dla jednego odbiorcy. Takie księgi były prowadzone w klasztorach. W innych kancelariach i urzędach podobną rolę pełniły regesty.
Wikipedia
przymiotnik od: Kartuzy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Kartuz, związany z Kartuzami
Wiktionary
(1.1) Peleton minął kartuski urząd miasta.
Wiktionary
rzecz. kartuzka ż., kartuzja ż., kartuz mos., kartuzianin mos., kartuzianka ż., Kartuzy lm nm.
przym. kartuzjański
Wiktionary
1. ładownica do strzelby;
2. pas z nabojami;
3. motyw dekoracyjny, obramienie tarczy herbowej, płaskorzeźby itp.;
4. ornament w formie ozdobnej tarczy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) archit. ozdobne obramowanie herbu, monogramu lub emblematu; dekoracja w formie tarczy;
(1.2) hist. owalne obramowanie grupy hieroglifów oznaczających imię władcy;
(1.3) turyst. niewielki, jednorazowy pojemnik na gaz do kuchenki
(1.4) nabój z porcją substancji
(1.5) hist. wojsk. ładownica, często bogato zdobiona, używana przez jazdę polską
(1.6) hist. wojsk. cylindryczny pojemnik, początkowo papierowy, później metalowy, zawierający ładunek prochu do broni palnej ładowanej od strony wylotu lufy
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈkartuʃ, AS: kartuš
Wiktionary
przym. kartuszowy
Wiktionary
przymiotnik od: kartusz
SJP.pl
członek zakonu kontemplacyjnego o surowej regule, założonego w XI wieku we Francji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rel. zakonnik z zakonu założonego przez św. Brunona z Kolonii;
Wiktionary
Kartuzi – katolicki zakon męski i żeński o bardzo surowej regule, założony 15 sierpnia 1084 przez św. Brunona z Kolonii. Reguła zakonna, zwana „Consuetudines Cartusiae”, została spisana przez piątego przeora Wielkiej Kartuzji, Guigo I już po śmierci założyciela. Nazwa pochodzi od zlatynizowanej nazwy pierwszej siedziby kartuzów – La Grande Chartreuse pod Grenoble we Francji (łac. Cartusia).
Wikipedia
(1.1) Za klasztorem kartuzów trzeba skręcić w lewo.
Wiktionary
rzecz. kartuzja ż., Kartuzy lm nm.
:: fż. kartuzka ż.
przym. kartuski, kartuzjański
przysł. kartusko
Wiktionary
dawniej: myśliwska lub wojskowa torba na naboje; ładownica
SJP.pl
gatunek goździka; goździk kartuzek
SJP.pl
katolicki zakon męski i żeński o surowej regule, założony w XI w. we Francji
SJP.pl
Kartuzi – katolicki zakon męski i żeński o bardzo surowej regule, założony 15 sierpnia 1084 przez św. Brunona z Kolonii. Reguła zakonna, zwana „Consuetudines Cartusiae”, została spisana przez piątego przeora Wielkiej Kartuzji, Guigo I już po śmierci założyciela. Nazwa pochodzi od zlatynizowanej nazwy pierwszej siedziby kartuzów – La Grande Chartreuse pod Grenoble we Francji (łac. Cartusia).
Wikipedia
mieszkaniec Kartuz
SJP.pl
mieszkanka Kartuz
SJP.pl
klasztor kartuzów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. klasztor kartuzów;
Wiktionary
Kartuzja – nazwa nadana zwyczajowo klasztorowi zakonu kartuzów.
W skład zabudowań kartuzji wchodził kościół i eremy (domki dla mnichów). Jako pierwsza powstała La Grande Chartreuse we Francji w 1084 roku (stąd nazwa). Kolejne były na niej wzorowane.
Wikipedia
(1.1) Najmłodszą kartuzję otwarto w Korei.
Wiktionary
rzecz. kartuz mos., kartuzka ż., Kartuzy lm nm.
przym. kartuski, kartuzjański
przysł. kartusko
Wiktionary
odnoszący się do kartuza lub kartuzji
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) rel. związany z kartuzami albo kartuzją, dotyczący kartuzów
Wiktionary
rzecz. kartuzka ż., kartuz mos., kartuzja ż.
przym. kartuski
Wiktionary
gatunek goździka; goździk kartuzek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. mniszka z zakonu kartuzjańskiego
Wiktionary
(1.1) Ile wspólnot kartuzek istnieje w Europie?
Wiktionary
rzecz. kartuzja ż., Kartuzy lm nm.
:: fm. kartuz mos.
przym. kartuski, kartuzjański
przysł. kartusko
Wiktionary
dawniej: myśliwska lub wojskowa torba na naboje; ładownica
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce, w województwie pomorskim, w powiecie kartuskim;
(1.2) geogr. część wsi Gidle, w województwie łódzkim, w powiecie radomszczańskim, w gminie Gidle;
(1.3) geogr. dzielnica Legnicy;
Wiktionary
Kartuzy (dodatkowa nazwa w języku kaszub. Kartuzë, niem. Karthaus) – kaszubskie miasto w województwie pomorskim, siedziba powiatu kartuskiego i gminy miejsko-wiejskiej Kartuzy. Miasto leży nad czterema jeziorami zwanymi kartuskimi. Są to: jezioro Karczemne, Klasztorne Duże, Klasztorne Małe i Mielenko. W Kartuzach krzyżują się drogi wojewódzkie: nr 211, nr 224 i nr 228.
Wikipedia
(1.1) Po Muzeum Kaszubskim w Kartuzach oprowadzała nas urocza Kaszubka.
Wiktionary
IPA: karˈtuzɨ, AS: kartuzy
Wiktionary
rzecz. kartuzja ż., kartuz mos., kartuzka ż., kartuzianin mos., kartuzianka ż.
przym. kartuski
Wiktionary
gra z użyciem specjalnie oznaczonych kartoników - kart do gry
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) gra wykorzystująca odpowiednie kartoniki – karty;
Wiktionary
Karty do gry – papierowe lub plastikowe przybory do gier karcianych.
Prawdopodobnie były już znane w Chinach przed X wiekiem. Powstały na skutek przeniesienia na papier notacji używanej w czasie gry w kości;niektóre karty wywodzą się także z chińskich papierowych pieniędzy – uważa się, że w najstarszych grach używano prawdziwych banknotów.
Wikipedia
(1.1) W akademiku grywaliśmy w karty na pieniądze do rana.
Wiktionary
rzecz. karciak mrz., karta ż., karton m., kartonówka ż., kartonowiec m., kartka ż., karteczka ż., karteluszek m., karteluch m., kartkowanie n., przekartkowanie n., karciarz mos.
czas. kartkować ndk., przekartkować dk.
przym. karciany, kartkowy, kartonowy, karciarski
Wiktionary
(1.1) gra karciana
Wiktionary
żelatyna otrzymywana z pęcherzy pławnych niektórych ryb słodkowodnych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) klej otrzymywany z pęcherzy rybnych, odpadków skór, rogów, kości zwierzęcych;
Wiktionary
Karuk – inaczej klej rybi, otrzymywany z wysuszonych pęcherzy rybnych, przede wszystkim bieługi i jesiotra. Obecnie z powodu ochrony tych gatunków (w USA - zakaz importu) produkuje się go z pęcherzy pławnych innych gatunków ryb, najczęściej południowoamerykańskich. Pęcherz pławny wydobyty z ryby umieszczony jest w gorącej wodzie, oczyszczony z żył i mięśni, a następnie suszony. Pęcherz pławny składa się w 70% z kolagenu.
Wikipedia
IPA: ˈkaruk, AS: karuk
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. filoz. jedna koncepcji miłości w buddyzmie i dźinizmie, która opiera się na empatii i okazywaniu dobroci cierpiącym;
Wiktionary
Karuna (Karuṇā w języku pali i sanskrycie, a w tyb. snying-rje) – jest buddyjską oraz dźinijską koncepcją miłości. Pojęcie to tłumaczone jest również jako serdeczne współczucie. Jest kluczowym aspektem w buddyjskiej szkole mahajany.
Wikipedia
(1.1) współczucie, miłosierdzie
Wiktionary
1. zawody rycerskie w XVIII wieku, które zastąpiły turnieje średniowieczne;
2. dawniej: karuzela
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) przest. karuzela
(1.2) hist. festyn rycerski
forma rzeczownika.
(2.1) D. lm. od: karuzela
Wiktionary
rzecz. karuzela ż., karuzelarz mos., karuzelka ż., karuzelnik mos., karuzelnictwo n.
przym. karuzelowy, karuzelniczy
Wiktionary
(1.1) karuzela
Wiktionary
urządzenie w wesołym miasteczku lub na placu zabaw do kręcenia się w koło
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) urządzenie do zabawy, które się kręci;
(1.2) urządzenie do obrotowego holowania modeli aerodynamicznych
(1.3) przen. sytuacja, gdy coś szybko się zmienia, ale pozornie, ponieważ wraca po chwili to samo
Wiktionary
Karuzela (fr. carrousel) – urządzenie rekreacyjne obracające się wokół własnej osi przenoszące osoby siedzące na obrzeżu koła. W typowej karuzeli pasażerowie zajmują miejsca na siedzeniach, które często mają kształt zwierząt lub pojazdów. Karuzele są charakterystycznym elementem wesołych miasteczek, placów zabaw i festynów.
Wikipedia
(1.1) Zgubiłam portfel, gdy jeździłam na karuzeli.
Wiktionary
IPA: ˌkaruˈzɛla, AS: karuzela
Wiktionary
rzecz. karuzel mrz., karuzelarz mos., karuzelnik mos., karuzelnictwo n.
:: zdrobn. karuzelka ż.
przym. karuzelowy, karuzelniczy
Wiktionary
człowiek obsługujący karuzelę, właściciel karuzeli
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba obsługująca karuzelę
(1.2) właściciel karuzeli
Wiktionary
(1.1) Ania zaczęła płakać, więc poprosiliśmy karuzelarza, by zatrzymał karuzelę.
Wiktionary
rzecz. karuzel mrz., karuzela ż., karuzelka ż., karuzelnik mos., karuzelnictwo n.
przym. karuzelowy, karuzelniczy
Wiktionary
(1.1) karuzelnik
(1.2) karuzelnik
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: karuzela
(1.2) mała karuzela
Wiktionary
(1.2) Na plac zabawacu zabaw zainstalują karuzelkę i trzy huśtawki.
Wiktionary
rzecz. karuzel mrz., karuzela ż., karuzelarz mos., karuzelnik mos., karuzelnictwo n.
przym. karuzelniczy, karuzelowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) profesja karuzelnika
Wiktionary
(1.1) Karuzelnictwo to jeden z najstarszych i do niedawna jeden z najpewniejszych rodzinnych biznesów.
Wiktionary
rzecz. karuzelarz mos., karuzel m., karuzela ż., karuzelka ż., karuzelnik m.
przym. karuzelowy, karuzelniczy
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z karuzelnikiem lub karuzelnictwem, dotyczący karuzelnika lub karuzelnictwa
Wiktionary
rzecz. karuzel mrz., karuzela ż., karuzelarz mos., karuzelka ż., karuzelnik mos., karuzelnictwo n.
przym. karuzelowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) właściciel karuzeli lub wesołego miasteczka, ktoś utrzymujący się z ich prowadzenia
Wiktionary
(1.1) Jacek pracuje u karuzelnika, więc wszystkie niedziele ma robocze.
Wiktionary
rzecz. karuzelarz mos., karuzel m., karuzela ż., karuzelka ż., karuzelnictwo n.
przym. karuzelowy, karuzelniczy
Wiktionary
1. rodzaj maszyny do obróbki wiórowej;
2. rodzaj zadania szaradziarskiego
SJP.pl
przymiotnik od: karuzela
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z karuzelą, dotyczący karuzeli
Wiktionary
rzecz. karuzel mrz., karuzela ż., karuzelarz mos., karuzelka ż., karuzelnik mos., karuzelnictwo n.
przym. karuzelniczy
Wiktionary
dawniej: stary, ociężały wół
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) daw. wół
Wiktionary
3 miejscowości w Polsce:
Jezioro:
Zobacz też:
Wikipedia
IPA: karf, AS: karf
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby noszące nazwisko Karwacki
miejscowość
Wikipedia
izomer tymolu, organiczny związek chemiczny o działaniu leczniczym
SJP.pl
Karwakrol – organiczny związek chemiczny, izomer tymolu o identycznych właściwościach farmakologicznych. Występuje w dużych ilościach w macierzance, lebiodce, tymianku i kminku. Jego obecność stwierdzono również w olejku z czarnuszki siewnej.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
1. naramiennik metalowy, część zbroi husarza
2. wyłóg na rękawie, mankiet
SJP.pl
Karwasz (z węgierskiego karwos, w jęz. perskim bazuband) – rodzaj płytowego zarękawia o łyżkowatej formie, pochodzenia wschodniego.
Karwasze mają postać liściastej, wypukłej płyty, tzw. łyżki, chroniącej przedramię od łokcia do nadgarstka. Często wyposażane były w łapcie (łapawicę), czyli rękawicę chroniącą dłoń, czasem w drugą płytę chroniącą wnętrze przedramienia, np. w karwaszach indyjskich. Łapawice były z tkaniny, kryte z wierzchu kolczą plecionką. Karwasze perskie miały od wnętrza z reguły jedno- lub dwuczęściową bransoletę, służącą do zapinania na ręce.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) stpol. Chorwat
Wiktionary
IPA: ˈkarvat, AS: karvat
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
afrykańskie drzewo z rodziny morwowatych o jadalnych, ciężkostrawnych owocach i cennym drewnie; sykomora, sykomor, ośla figa, figa morwowa
SJP.pl
Karwia (dodatkowa nazwa w j. kaszub. Karwiô, niem. Karwen) – wieś w Polsce, w województwie pomorskim, w powiecie puckim, w gminie Władysławowo, nad Morzem Bałtyckim.
Karwia to nadmorska miejscowość letniskowa. Ma szeroką plażę o długości około 3 km, przystań morską dla rybaków (pas plaży) i dwa letnie kąpieliska. Większość zabudowy obejmuje liczne prywatne kwatery, pensjonaty i ośrodki wypoczynkowe. Zachowało się wiele obiektów budowlanych sprzed II wojny światowej sięgających nawet lat 90. XIX wieku, wybudowanych w charakterystycznym stylu rozpowszechnionym na Nordzie mających wartość zabytkowo-historyczną.
Wikipedia
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Karwik – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie piskim, w gminie Pisz.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa suwalskiego.
Wieś położona nad jeziorem Seksty i Kanałem Jeglińskim, w odległości 7 km od Pisza, powstała w 1804 roku. Wieś letniskowa, pięć chałup zabytkowych (nr 5, 10, 29, 33, 48). Do Karwika prowadzi droga twarda o nawierzchni asfaltowej od strony Pisza, która prowadzi dalej również do pola namiotowego Binduga Młyńska oraz wsi Niedźwiedzi Róg. We wsi znajduje się Leśniczówka „Browarnik”.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. strumień na Pobrzeżu Koszalińskim;
(1.2) geogr. adm. miasto i powiat w Czechach, w kraju morawsko-śląskim, na Śląsku Cieszyńskim;
(1.3) hist. geogr. historyczna polska wieś na Zaolziu
Wiktionary
Karwina (cz. Karviná, niem. Karwin) – miasto w Czechach, w kraju morawsko-śląskim, na Śląsku Cieszyńskim, nad rzeką Olzą, przy granicy polsko-czeskiej. Jest stolicą powiatu Karwina i gminą z rozszerzonymi uprawnieniami (czes. obec s rozšířenou působností), w której oprócz miasta znajdują się Dziećmorowice, Piotrowice koło Karwiny i Stonawa.
Wikipedia
(1.1) Chyba nie będziesz się kąpał w Karwinie?
(1.2) W Karwinie przyszedł na świat Gustaw Morcinek.
(1.3) Odkrycie bogatych złóż węgla w tej okolicy doprowadziło do gwałtownego rozwoju ekonomicznego i demograficznego Karwiny i sąsiednich wsi jako miejscowości górniczych i hutniczych.
Wiktionary
rzecz. karwinianin m.
przym. karwiński
Wiktionary
carving;
1. technika jazdy na nartach polegająca na poruszaniu się na krawędziach nart, zwykle bez kijków, pozwalająca na osiąganie większych prędkości w porównaniu z klasyczną jazdą;
2. sztuka rzeźbienia w owocach i warzywach, popularna w krajach Dalekiego Wschodu
SJP.pl
rzadko: narty do uprawiania carvingu (techniki jazdy); carvingi, narty carvingowe
SJP.pl
przymiotnik od: karwing
SJP.pl
związany z Karwiną
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do miasta Karwina
Wiktionary
rzecz. Karwina ż.
Wiktionary
ciecz o zapachu kminku, występuje w olejku kminkowym i koprowym; związek organiczny stosowany jako składnik aromatów spożywczych; keton terpenowy
SJP.pl
Karwon – organiczny związek chemiczny z grupy terpenów, podgrupy monoterpenów zaliczany do monocyklicznych nienasyconych ketonów terpenowych. Jest to bezbarwna ciecz o temperaturze wrzenia 230 °C.
Ma jedno centrum chiralności i występuje w dwóch odmianach enancjomerycznych różniących się zapachem: (S)-(+)-karwon ma zapach kminku, a (R)-(–)-karwon – mięty.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
osoby o nazwisku Karwowski:
Wikipedia
czarny (określenie maści konia)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) czarny (o maści konia)
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) koń maści czarnej
forma rzeczownika.
(3.1) D. lp. oraz M., B. i W. lm. od: kara
Wiktionary
(1.1) Co ciekawe, jeszcze w okolicach 1900 roku większość jutlandów miała umaszczenie kare lub gniade, tymczasem dziś kolory te są w mniejszości, natomiast dominuje maść kasztanowata.
Wiktionary
IPA: ˈkarɨ, AS: kary
Wiktionary
rzecz. karosz m.
Wiktionary
(2.1) karosz
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób karygodny, nagannie
Wiktionary
rzecz. karygodność ż.
przym. karygodny
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: karygodnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: karygodny
SJP.pl
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest karygodne; cecha tych, którzy są karygodni
Wiktionary
przym. karygodny
przysł. karygodnie
Wiktionary
zasługujący na karę, godny potępienia; niecny, skandaliczny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zasługujący na potępienie, naganę, karę
Wiktionary
(1.1) Jego postępowanie jest karygodne.
Wiktionary
IPA: ˌkarɨˈɡɔdnɨ, AS: karygodny
Wiktionary
przysł. karygodnie
rzecz. karygodność ż.
Wiktionary
(1.1) naganny
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Karią, dotyczący Karii
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język karyjski, wymarły język z podrodziny anatolijskiej języków indoeuropejskich;
Wiktionary
rzecz. Karia ż.
Wiktionary
wyolbrzymienie, często aż do śmieszności, cech charakterystycznych jakiejś postaci na obrazie lub w opisie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) humorystyczna praca plastycznyastyczna lub literacka ośmieszająca i uwydatniająca charakterystyczne cechy osoby;
Wiktionary
Karykatura (wł. caricatura) – świadomie przedstawienie osoby, zjawiska lub przedmiotu w sposób zdeformowany, które ma na celu podkreślenie negatywnego charakteru elementów, właściwości, cech. Do osiągnięcia tego celu stosuje się hiperbolę, niektóre rzeczy i zjawiska mogą być natomiast pominięte lub uproszczone.
Wikipedia
IPA: ˌkarɨkaˈtura, AS: karykatura
Wiktionary
rzecz. karykaturzysta m., karykaturzystka ż.
:: zdrobn. karykaturka ż.
czas. karykaturować ndk., skarykaturować dk.
przym. karykaturalny
przysł. karykaturalnie
Wiktionary
przysłówek
(1.1) od karykaturalny
Wiktionary
(1.1) Naprzeciw karykaturalnie przedstawionego Sejmu, w którym posłowie bełkoczą i dzielą włos na czworo, postawił Różewicz samego księdza Skargę.
Wiktionary
rzecz. karykatura ż., karykaturzysta m., karykaturzystka ż., karykaturka ż.
czas. karykaturować ndk., skarykaturować dk.
przym. karykaturalny
Wiktionary
(1.1) śmiesznie
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: karykaturalnie
SJP.pl
przerysowany, groteskowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający cechy karykatury, przejaskrawiony, wyolbrzymiony
Wiktionary
(1.1) Co chwilę gibon jakiś lub magot, z ohydnie gołym, czerwonym pośladkiem, wyciągał przez kratę rękę kosmatą, usiłując dla psoty dosięgnąć piór w ogonie ptaków królewskich; papugi wieszały się na prętach przegrody i rozdziawiając dzioby, karykaturalnie do orlich podobne, wtórowały zgiełkliwym krzykiem miauczeniu wykrzywiających się małp.
Wiktionary
IPA: ˌkarɨkatuˈralnɨ, AS: karykaturalny
Wiktionary
rzecz. karykatura ż., karykaturzysta m., karykaturzystka ż., karykaturka ż.
przysł. karykaturalnie
Wiktionary
(1.1) groteskowy
Wiktionary
zdrobnienie od: karykatura
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: karykatura
Wiktionary
(1.1) Lubiłam te jego karykaturki publikowane na łamach katowickiej prasy.
Wiktionary
rzecz. karykatura ż., karykaturzysta m., karykaturzystka ż.
przym. karykaturalny
przysł. karykaturalnie
Wiktionary
czasownik
(1.1) tworzyć karykaturę, przedstawiać w sposób karykaturalny
Wiktionary
IPA: ˌkarɨkatuˈrɔvat͡ɕ, AS: karykaturovać
Wiktionary
rzecz. karykatura ż., karykaturowanie n.
przysł. karykaturalnie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|karykaturować.
Wiktionary
czas. karykaturować ndk.
Wiktionary
osoba zajmująca się rysowaniem karykatur
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) szt. rysownik karykatur, autor karykatur
Wiktionary
Karykaturzysta – artysta zawodowo lub amatorsko zajmujący się tworzeniem karykatur – zarówno portretowych (zabawnie narysowane twarze), jak i sytuacyjnych (rysunki satyryczne i humorystyczne). Karykaturzysta tworzy w odosobnieniu, w swojej pracowni, rysując lub malując karykatury ze zdjęć lub na oczach widzów (podczas imprez, na ulicy, w telewizji). Słowo „karykatura” pochodzi od włoskiego caricare i oznacza tyle co przesadzać, szarżować.
Wikipedia
(1.1) Przez krótki okres po zdobyciu wykształcenia był rysownikiem i karykaturzystą, następnie wybrał dziennikarstwo i publicystykę.
Wiktionary
rzecz. karykatura ż.
:: zdrobn. karykaturka ż.
:: fż. karykaturzystka ż.
przym. karykaturalny
przysł. karykaturalnie
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) szt. artystka rysująca karykatury, autorka karykatur
Wiktionary
(1.1) W późniejszych latach pracowała jako karykaturzystka w którymś z katowickich dzienników.
Wiktionary
rzecz. karykatura ż.
:: zdrobn. karykaturka ż.
:: fm. karykaturzysta m.
przym. karykaturalny
przysł. karykaturalnie
Wiktionary
lekki powóz spacerowy popularny w połowie XIX wieku
SJP.pl
Karykiel, z ang. curricle – lekki, dwukołowy pojazd spacerowy, rodzaj powozu. Pierwsze pojazdy tego typu pojawiły się w Anglii ok. 1800 roku. Stał się popularny w Europie Zachodniej w 1 ćwierci XIX wieku.
Karykiel był luksusowym pojazdem o jednym dyszlu przystosowanym do pary koni.
Wikipedia
przestarzale:
a) zespół dzwonów wieżowych
b) bicie wielu dzwonów
c) kompozycja muzyczna naśladująca bicie dzwonów
SJP.pl
Karylion. Goblinowa opowieść o dzwonach, które wypędziły graniem stary rok i przywołały nowy (ang. The Chimes: A Goblin Story of Some Bells that Rang an Old Year Out and a New One In) – opowiadanie Charlesa Dickensa, wydane w Londynie w 1844 roku. Został przyjęty przez czytelników z takim samym entuzjazmem, jak jego poprzedniczka, i wciąż należy do najpopularniejszych świątecznych opowieści Charlesa Dickensa. Tytułowy „karylion” to zespół dzwonów na wieży jednego z londyńskich kościołów.
Wikipedia
przymiotnik od: karylion
SJP.pl
pogardliwie: młoda dziewczyna, której zachowanie i wygląd wzbudza niechęć, cechująca się głupotą, prostactwem i roszczeniowością; Karyna, Dżesika, dżesika, Jessica
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż.;
(1.2) przen. pot. pogard. prostacka kobieta pochodząca z patologicznego środowiska
Wiktionary
Karina, Karyna – imię żeńskie, pochodzące z jęz. niemieckiego; forma zdrobniała od imienia Katarina (pol. Katarzyna). Inna hipoteza mówi, że wywodzi się od słowa cara, które po łacinie oznacza "kochana, droga" lub w galickim "przyjaciel". Jeszcze inna hipoteza mówi, że pochodzi od nazwy konstelacji Kil, nazwanej w związku kilem statku Jazona.
Wikipedia
rzecz. Karina ż., Karin ż.
Wiktionary
przymiotnik od: Karyntia
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Karyntią, dotyczący Karyntii
Wiktionary
rzecz. Karyntyjka ż., Karyntyjczyk mos., Karyntka ż., Karyntczyk mos., Karyntia ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rzad. lub daw. mieszkaniec Karyntii
Wiktionary
rzecz. Karyntia ż., Karyntyjczyk mos.
:: fż. Karyntyjka ż., Karyntka ż.
przym. karyncki
Wiktionary
(1.1) Karyntyjczyk
Wiktionary
kraj związkowy w Austrii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. kraina historyczna leżąca na obszarze obecnej Austrii i Słowenii
(1.2) geogr. adm. kraj związkowy w południowej Austrii ze stolicą w Klagenfurcie;
Wiktionary
Karyntia (niem. Kärnten, słoweń. Koroška, wł. Carinzia) – kraj związkowy w południowej Austrii. Graniczy ze Słowenią, Włochami, Tyrolem, Salzburgiem i Styrią. Stolicą kraju związkowego jest Klagenfurt am Wörthersee. Obok Austriaków zamieszkuje ją też mniejszość słoweńska w liczbie 14 tys. osób.
Do końca I wojny światowej znana jako Księstwo Karyntii, następnie część przypadła Słowenii, a niewielki fragment Włochom.
Wikipedia
rzecz. Karyntyjczyk mos., Karyntczyk mos., Karyntyjka ż., Karyntka ż.
przym. karyncki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. lub rzad. mieszkanka Karyntii
Wiktionary
rzecz. Karyntia ż., Karyntyjka ż.
:: fm. Karyntyjczyk mos., Karyntczyk mos.
przym. karyncki
Wiktionary
mieszkaniec Karyntii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Karyntii
Wiktionary
rzecz. Karyntia ż., Karyntczyk mos.
:: fż. Karyntyjka ż., Karyntka ż.
przym. karyncki
Wiktionary
(1.1) rzad. Karyntczyk
Wiktionary
mieszkanka Karyntii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Karyntii
Wiktionary
rzecz. Karyntia ż., Karyntka ż.
:: fm. Karyntyjczyk mos., Karyntczyk mos.
przym. karyncki
Wiktionary
(1.1) rzad. Karyntka
Wiktionary
niski człowiek; knypek
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nakładać, wymierzać karę * formy trybu rozkazującego "karaj" itp. przestarzałe
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś w Polsce, w województwie wielkopolskim, w powiecie gostyńskim, w gminie Krobia;
Wiktionary
Karzec (pol. hist. „Karsiec”) – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie gostyńskim, w gminie Krobia, obok wsi Pudliszki.
Wikipedia
(1.1) Na przystanku kolejowym w Karcu wsiadają zwykle trzy osoby.
Wiktionary
rzecz. karczanin mos., karczanka ż.
przym. karzecki
Wiktionary
1. człowiek bardzo niskiego wzrostu;
2. istota baśniowa mająca miniaturową postać ludzką;
3. przenośnie: o człowieku małej wartości
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy lub męskozwierzęcy
(1.1) med. człowiek o niedoborze wzrostu;
(1.2) postać fantastyczna, istota niewielkiego wzrostu
(1.3) przen. ktoś mało wartościowy moralnie, pozbawiony jakichkolwiek cech dodatnich
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) astr. nieduża gwiazda ciągu głównego;
Wiktionary
W astronomii karłami określa się kilka rodzajów gwiazd:
Wikipedia
(1.1) Agresywny karzeł z Węgier wywołał panikę wśród gości.
Wiktionary
IPA: ˈkaʒɛw, AS: kažeu̯
Wiktionary
rzecz. karłowatość ż., skarłowacenie n., karłowacenie n., podkarzeł m., karlątko n., karlenie n., skarlenie n.
:: zdrobn. karzełek m.
:: fż. karlica ż.
czas. karłowacieć ndk., skarłowacieć dk., karleć ndk., skarleć dk.
przym. karłowaty, karłowy, karzełkowy, karli
przysł. karłowato
Wiktionary
(1.1) niskorosły; pejor. liliput, karakan, grzdyl, knypek, konus, kurdupel, gnom; przest. niziołek, łokietek
(1.2) gnom, skrzat, kobold, krasnolud, krasnoludek
Wiktionary
1. zdrobnienie od: karzeł;
2. okończyk karzełek - ryba słodkowodna z rodziny bassowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy lub męskozwierzęcy
(1.1) zdrobn. od: karzeł
Wiktionary
Karzełek (381 m, 390 m) – wzniesienie na Wyżynie Częstochowskiej w miejscowości Olsztyn, w województwie śląskim, w powiecie częstochowskim. Znajduje się w południowej części Sokolich Gór, pomiędzy zabudowanym obszarem Olsztyna i Biskupic (bliżej tych ostatnich).
Wikipedia
IPA: kaˈʒɛwɛk, AS: kažeu̯ek
Wiktionary
rzecz. karzeł m.
przym. karłowy
Wiktionary
przypominający karzełka, mały, skarlały
SJP.pl
motyl z rodziny powszelatkowatych
SJP.pl
niewielka palma bez pnia, o charakterystycznych, wachlarzowatych liściach; palmiczka
SJP.pl
Karłatka niska, chamerops niski, palmiczka (Chamaerops humilis L.) – gatunek wiecznie zielonej rośliny z rodziny arekowatych (Arecaceae). Jedyny przedstawiciel monotypowego rodzaju karłatka (Chamaerops). Jako łatwy gatunek do uprawy, sadzony jest także poza swym pierwotnym zasięgiem (np. w południowej Francji), w tym uprawiany jest jako roślina doniczkowa. Owoce są niejadalne i nie mają wartości użytkowej.
Wikipedia
rodzina motyli dziennych; warcabnikowate, powszelatkowate
SJP.pl
Powszelatkowate, warcabnikowate, karłątkowate (Hesperiidae) – rodzina owadów z rzędu motyli.
Wikipedia
fotel o esowato wygiętych nogach, rozpowszechniony w średniowiecznych Włoszech
SJP.pl
o cechach karłomyszowatych (rodzina gryzoni)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Heteromyidae|J.E. Gray|ref=tak., rodzina ssaków z infrarzędu bobrokształtnych;
Wiktionary
Karłomyszowate, szczuroskoczki (Heteromyidae) – rodzina ssaków z infrarzędu bobrokształtnych (Castorimorphi) w obrębie rzędu gryzoni (Rodentia).
Wikipedia
(1.1) Przedstawiciele karłomyszowatych preferują tereny pustynne.
Wiktionary
rzecz. karłomysz ż.
Wiktionary
o cechach karłomyszowatych (rodzina gryzoni)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zool. nazwa systematyczna|Xerospermophilus|ref=tak., rodzaj gryzoni z rodziny wiewiórkowatych
(1.2) zool. zwierzę z rodzaju karłosuseł (1.1)
Wiktionary
Karłosuseł (Xerospermophilus) – rodzaj ssaków z podrodziny afrowiórek (Xerinae) w obrębie rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae).
Wikipedia
(1.1) Karłosusły zamieszkują pustynne i stepowe tereny w Kalifornii i Meksyku.
Wiktionary
potocznie: myjnia samochodowa
SJP.pl
wzrost znacznie poniżej średniej w danej populacji; nanizm
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bycie karłowatym, bycie karłem
Wiktionary
Niedobór wzrostu, niskorosłość, karłowatość – wzrost poniżej trzeciego centyla lub poniżej dwóch odchyleń standardowych odpowiednio dla wieku, płci i populacji.
Wikipedia
(1.1) Nie wstydził się swej karłowatości, uczynił z niej nawet atut.
Wiktionary
rzecz. karzeł mos./mzw.
przym. karłowy, karłowaty
Wiktionary
1. mający wymiary mniejsze od przeciętnych dla danego gatunku;
2. mały, niski, skarlały
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) o człowieku, zwierzęciu, roślinie, planecie nienormalnie mały
(1.2) o małej wartości
Wiktionary
(1.1) Nie wydaje ci się, że te pomidory są jakieś takie karłowate?
Wiktionary
rzecz. karłowatość ż., karzeł mos./mzw., karlica ż., karliczka ż.
czas. karłowacieć ndk., skarłowacieć dk.
przym. karłowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. miasto w autonomicznej prowincji Wojwodina w Serbii;
Wiktionary
Wikipedia
przym. karłowicki
Wiktionary
przymiotnik od: Karłowice
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) geogr. hist. związany z Karłowicami, dotyczący Karłowic (serb. Sremski Karlovci)
Wiktionary
rzecz. Karłowice nmos.
Wiktionary
nazwisko, np.
1. Jan Aleksander Karłowicz (1836-1903), ojciec Mieczysława, polski etnograf, językoznawca i muzykolog;
2. Mieczysław Karłowicz (1876-1909), syn Jana Aleksandra, polski kompozytor i taternik
SJP.pl
Osoby noszące nazwisko Karłowicz:
Wikipedia
1. rodzaj gryzoni z rodziny wiewiórkowatych;
2. rodzaj ptaków z podrodziny papug wschodnich
SJP.pl
Karłówka (Prosciurillus) – rodzaj ssaków z podrodziny wiewiórczaków (Callosciurinae) w obrębie rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae).
Wikipedia
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Karłowem, dotyczący Karłowa
Wiktionary
rzecz. Karłów m.
Wiktionary
1. drzewa karłowe - drzewa o niskich pniach, zwłaszcza wyhodowane odmiany drzew owocowych, których niewielka wysokość ułatwia zbiór;
2. jaś karłowy - odmiana fasoli jaś
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) należący do karła
przymiotnik relacyjny
(2.1) dotyczący karła, określający karła, używany przy karle
przymiotnik jakościowy
(3.1) charakterystyczny dla karła, mający cechy karła
Wiktionary
rzecz. karłowatość ż., karzeł mos./mzw., karzełek mos./mzw.
przym. karłowaty
Wiktionary
skrótowiec, rodzaj nijaki
(1.1) = adm. Krajowa Administracja Skarbowa;
Wiktionary
Holandia:
Rosja:
Sudan:
Syria:
Wikipedia
1. pomieszczenie lub dział instytucji, gdzie wpłaca (wypłaca) się pieniądze, kupuje bilety itp.
2. pieniądze, fundusze
3. skrzynka do przechowywania pieniędzy, kosztowności; sejf
4. urządzenie rejestrujące dzienny utarg
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) miejsce przechowywania pieniędzy
(1.2) stanowisko do naliczania należności za towar lub usługi, gdzie na miejscu dokonuje się zapłaty / płatności
(1.3) techn. urządzenie do naliczenia należności
(1.4) pot. pieniądze
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Proszę podejść z formularzem do kasy.
(1.3) Przepraszam, zepsuła mi się kasa, nie mogę wydać panu reszty.
(1.4) Nigdzie nie jadę na wakacje, nie mam kasy.
Wiktionary
IPA: ˈkasa, AS: kasa
Wiktionary
rzecz. kasjer m., kasjerka ż., kasetka ż., kasownik m., kasowanie n., skasowanie n.
:: zdrobn. kaska ż.
czas. kasować ndk., skasować dk.
przym. kasiasty, kasowy, kasjerski
przysł. kasowo
Wiktionary
(1.1) sejf
(1.4) forsa, gotówka, pieniądze, szmal, mamona, sałata, kapusta
Wiktionary
dawniej: podnosić lub podwijać jakąś część ubrania; podkasywać
SJP.pl
czasownik
(1.1) kaleczyć ostrymi zębami lub żądłem
(1.2) przen. dokuczać
(1.3) przen. powodować uczucie zimna, odczuwania szczypiącego mrozu
Wiktionary
(1.1) Ależ dzisiaj te owady kąsają!
(1.1) Większość węży nie jest agresywna i kąsa tylko w sytuacji zagrożenia.
(1.3) Mróz kąsa w policzki.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃w̃sat͡ɕ, AS: kõũ̯sać
Wiktionary
rzecz. kęs, kęsek, kąsek, kąsacz, zakąska, kąsanie, ukąszenie
czas. pokąsać, ukąsić
przym. kąśliwy, kąsany, pokąsany, kąsający
przysł. kąśliwie
Wiktionary
1. zlikwidowanie, zniesienie lub unieważnienie czegoś;
2. wycofanie pojazdu, maszyny itp. z eksploatacji;
3. w prawie procesowym:
a) uchylenie wyroku sądu niższej instancji przez sąd wyższej instancji;
b) pismo do sądu najwyższej instancji, zawierające wniosek o uchylenie wyroku;
4. w muzyce: utwór wykonywany na wolnym powietrzu, rodzaj divertimenta lub serenady; cassazione
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zlikwidowanie, zniesienie lub unieważnienie czegoś
(1.2) techn. wycofanie pojazdu, maszyny itp. z eksploatacji
(1.3) praw. odwołanie od orzeczenia sądu niższej instancji skierowane do sądu wyższej instancji;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Dwanaście poznańskich peerek zostało przeznaczonych do kasacji.
Wiktionary
IPA: kaˈsat͡sʲja, AS: kasacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kasownik mrz., kasowanie n., skasowanie n., kasa ż.
czas. kasować ndk., skasować dk., wykasować dk.
przym. kasacyjny, kasowalny
Wiktionary
(1.1) likwidacja, zniesienie, unieważnienie
(1.2) złomowanie
Wiktionary
związany z kasacją
SJP.pl
przedstawiciel podrzędu drapieżnych ryb słodkowodnych, spotykany w rzekach Ameryki Środkowej i Południowej
SJP.pl
przedstawiciel podrzędu drapieżnych ryb słodkowodnych, spotykany w rzekach Ameryki Środkowej i Południowej
SJP.pl
Kąsaczowate (Characidae), kąsacze, dawniej characynowate (Characinidae) – najliczniejsza w gatunki rodzina ryb kąsaczokształtnych (Characiformes). Nie mają większego znaczenia gospodarczego. Wiele z nich – w tym bystrzyki, zwinniki, błyszczyki, neony i barwieńce – spotykanych jest w akwarystyce.
Wikipedia
zdrobnienie od: kasak
SJP.pl
rząd słodkowodnych ryb promieniopłetwych
SJP.pl
Kąsaczokształtne (Characiformes) – rząd słodkowodnych ryb promieniopłetwych (Actinopterygii) o uzębionych szczękach, obejmujący około 1700 gatunków występujących w strefie tropikalnej Afryki i obu Ameryk. W Ameryce Południowej mają duże znaczenie w rybołówstwie. Wiele gatunków to popularne ryby akwariowe (m.in. bystrzyki, zwinniki, neony i hokejówki). Prawdopodobnie najstarszym przedstawicielem, znanym w zapisie kopalnym od kredy, jest Santanichthys.
Wikipedia
rodzina niewielkich, słodkowodnych ryb z rzędu kąsaczokształtnych, występujących w Ameryce Południowej i Środkowej
SJP.pl
Kąsaczowate (Characidae), kąsacze, dawniej characynowate (Characinidae) – najliczniejsza w gatunki rodzina ryb kąsaczokształtnych (Characiformes). Nie mają większego znaczenia gospodarczego. Wiele z nich – w tym bystrzyki, zwinniki, błyszczyki, neony i barwieńce – spotykanych jest w akwarystyce.
Wikipedia
o cechach kąsaczowatych (rodzina ryb)
SJP.pl
[czytaj: kaSAJ]
1. rzeka w Angoli i Demokratycznej Republice Konga;
2. miasto w Japonii
SJP.pl
Demokratyczna Republika Konga:
Wikipedia
1. kurtka noszona przez dżokejów;
2. długa, luźna bluzka damska zapinana od tyłu lub wkładana przez głowę
SJP.pl
Kasak – w najczęściej używanym znaczeniu jest to jedwabna kurtka noszona przez dżokejów.
Dawniej określana była tak kurtka męska bez rękawów, noszona na zbroi.
Mianem kasak nazywana jest również długa bluzka damska wkładana przez głowę lub zapinana z tyłu.
Wikipedia
przymiotnik od: kasak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
forma rzeczownika.
(2.1) D. lm. od: Kasandra
Wiktionary
Kassander (Kasander) (gr. Κασσανδρος Kassandros; ur. ok. 358 r. p.n.e., zm. 297 r. p.n.e) – syn Antypatra, jeden z diadochów, władca Macedonii.
Wikipedia
(1.1) Mam na imię Kasander i pracuję w Salonikach.
Wiktionary
rzecz. kasandra ż.
:: fż. Kasandra ż.
Wiktionary
(1.1) war. Kassander
Wiktionary
przenośnie: złowróżbna prorokini
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) mitgr. wieszczka (m.in. przepowiedziała upadek Troi) i królewna trojańska, córka Priama i Hekuby;
(1.2) rzad. imię|polski|ż.;
forma rzeczownika.
(2.1) D. i B. lp. od: Kasander
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Pan hetman posła za posłem śle, o pomoc dla Kamieńca prosi, jako Kasandra upadek Ilium i narodu Priama przepowiada (…)
(1.1) Wieszczka Kasandra daremnie przestrzegała Trojan przed koniem trojańskim, na próżno zapowiadała upadek Troi.
(1.1) Nikt nie wierzył przepowiedniom Kasandry.
(1.1) Klitajmestra z zazdrości zamordowała Kasandrę.
(1.2) Moja przyrodnia siostra, która jest Polką greckiego pochodzenia, ma na imię Kasandra.
(1.2) Dziś udało nam się zamienić parę słów z zawodniczką kadry Marcina Kasprowicza, Kasandrą Parczewską.
(1.2) Kasandry imieniny obchodzą 22 stycznia.
Wiktionary
IPA: kaˈsãndra, AS: kasãndra
Wiktionary
rzecz. kasandra ż., Kassandra ż.
:: zdrobn. Kasandrusia ż., Kasandrunia ż., Sandra ż.
:: fm. Kasander mos.
przym. Kasandrzyn, Kasandrowy, kasandryczny
Wiktionary
(1.1) war. Kassandra, rzad. Aleksandra
(1.2) zdrobn. Kasandrusia, Kasandrunia, Sandra
Wiktionary
zapowiadający nieszczęścia lub niepowodzenia
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który zapowiada nieszczęście, katastrofę
Wiktionary
rzecz. kasandra ż., Kasandra ż.
Wiktionary
(1.1) złowróżbny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kąsać.
Wiktionary
IPA: kɔ̃w̃ˈsãɲɛ, AS: kõũ̯sãńe
Wiktionary
czas. kąsać ndk.
rzecz. ukąszenie n.
Wiktionary
mężczyzna uwodzący kobiety, amator przygód miłosnych; casanova, casanowa, uwodziciel, bałamut, kobieciarz, donżuan
SJP.pl
Wikipedia
podbierak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) mała siatka na kiju do podchwytywania ryb
Wiktionary
Kasar (ur. lata 60. XII wieku, zm. ?) – syn Jesügeja Baatura i Höelün, brat Czyngis-chana i jeden z dowódców jego wojsk.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== kasar (język wilamowski.) ==
ortografie.
kasār • kasaor
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wojsk. koszary
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkasar, AS: kasar
Wiktionary
rodzaj sieci do połowu ryb i raków; kancerek, kacerz, kacerek, podbierak, kancer
SJP.pl
Kasarek, kaszorek, siatka hydrobiologiczna, kasar, podbierak – narzędzie składające się z umieszczonej na trzonku siatki tworzącej worek z otworem rozpiętym na obręczy.
W rybołówstwie stosowany do wyławiania ryb z małych zbiorników (sadzów, basenów, stawów hodowlanych). Może też służyć do wyjmowania ryb z sieci lub innych obiektów z wody (np. bryłek lodu z przerębli).
Wikipedia
1. tymczasowe pomieszczenie mieszkalne;
2. dawniej: koszary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wojsk. koszary
Wiktionary
kasacja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) likwidacja
Wiktionary
niewielki chrząszcz z rodziny kusaków
SJP.pl
Kąsawiec (Tasgius) – rodzaj chrząszczy z rodziny kusakowatych i podrodziny kusaków.
Takson ten został wprowadzony w 1829 roku przez Jamesa Francisa Stephensa. Dawniej traktowany był jako podrodzaj w rodzaju Ocypus.
Chrząszcze o wydłużonym ciele. Głowę mają średnią lub dużą, w zarysie czworokątną lub zaokrągloną, zaopatrzoną w przesunięte nieco na jej grzbietową stronę oczy oraz krótkie, krępe czułki. Aparat gębowy ma dwupłatową wskutek głębokiego wykrojenia wargę górną oraz głaszczki szczękowe o ostatnim członie szerszym niż poprzedni, spłaszczonym, o bokach równoległych lub rozszerzonym ku szczytowi. Przedtułów cechuje się zwykle brakiem epimer oraz w widoku od góry widoczną na całej długości jako ostra listewka krawędzią górną epipleury przedplecza, połączoną pod ostrym kątem z krawędzią dolną. Śródpiersie ma wąski i sięgający co najwyżej do połowy bioder wyrostek międzybiodrowy. Przednia para odnóży ma u obu płci silnie rozszerzone stopy, a środkowa i tylna uzbrojone w kolce golenie.
Wikipedia
twierdza lub cytadela w architekturze muzułmańskiej; kazba
SJP.pl
Kasba, kasaba (arab. قصبة, qaṣaba) – forteca, ufortyfikowany zespół obronny górujący nad miastem, który można spotkać w Afryce Północnej (np. w Algierze).W obszarze obwarowań kasby mieścił się pałac władcy (np. beja), magazyny, w których gromadzono zapasy na wypadek oblężenia oraz koszary dla załogi.
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) przest. gwara. taki, który należy do Kaśki
Wiktionary
rzecz. Kasia ż., Kaśka ż., Kasieńka ż., Katarzyna ż.
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kaśki lub z nią związany
SJP.pl
potocznie: magnetofon kasetowy; kasetofon, kasetowiec, magnet
SJP.pl
potocznie: wypożyczalnia DVD i kaset wideo
SJP.pl
zdrobnienie od: kąsek
SJP.pl
kawałek czegoś, mała część (najczęściej jedzenia); kęsek, kęsik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. mieszkaniec hotelu robotniczego
Wiktionary
(1.1) wulc
Wiktionary
1. zamykane pudełko służące do przechowywania różnych przedmiotów;
2. taśma magnetyczna umieszczona w plastikowym pojemniku, używana w magnetofonach i magnetowidach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) techn. urządzenie, podzespół, moduł lub materiał eksploatacyjny w standardowej, zamkniętej obudowie
(1.2) środ. sport. w kolarstwie: zespół zębatek znajdujących się na tylnej piaście
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Przed zwrotem kasety wideo do wypożyczalni należało ją bezwarunkowo przewinąć do początku.
Wiktionary
rzecz. kaseciak m., kaseton m.
:: zdrobn. kasetka ż.
przym. kasetowy, kasetonowy
Wiktionary
przymiotnik od: kasetka
SJP.pl
środowiskowo: magnetofon kasetowy; kasetowiec, kaseciak, magnet
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) magnetofon mogący odtwarzać taśmy umieszczone w kasetach magnetofonowych
Wiktionary
Magnetofon kasetowy (kasetofon; pot. kasetowiec; środ. kaseciak) – przenośny lub stacjonarny, samodzielny lub jako element zestawu hi-fi, magnetofon mogący odtwarzać i nagrywać kasety magnetofonowe, często z wbudowanym mikrofonem.Wyróżniamy kilka typów magnetofonów, ze względu na:
Wikipedia
IPA: ˌkasɛˈtɔfɔ̃n, AS: kasetofõn
Wiktionary
(1.1) magnetofon kasetowy, kaseciak
Wiktionary
ozdoba sufitu lub sklepienia, czworoboczne wgłębienie wykonane w drewnie albo kamieniu, zwykle sąsiadujące z wieloma innymi takimi elementami; skrzyniec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) archit. modułowe zagłębienie w konstrukcji stropu zazwyczaj zdobione;
(1.2) bud. materiał okładzinowy z lekkich płyt, dający powtarzalny wzór na ścianie lub suficie
Wiktionary
Kaseton (skrzyniec) – wieloboczne, najczęściej kwadratowe, zagłębienie widoczne od spodu stropu, sklepienia lub kopuły charakterystyczne dla architektury rzymskiej i renesansowej.
W Grecji kasetony pojawiają się od V w. p.n.e., a w Rzymie od II w. p.n.e..
Wikipedia
IPA: kaˈsɛtɔ̃n, AS: kasetõn
Wiktionary
przym. kasetonowy, kasetowy
czas. kasetonować
rzecz. kaseta ż.
Wiktionary
(1.1) skrzyniec
Wiktionary
przymiotnik od: kaseton
SJP.pl
potocznie: magnetofon kasetowy; kasetofon, kaseciak, magnet
SJP.pl
przymiotnik od: kaseta
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kasetą, dotyczący kasety – np. obudowany kasetą, korzystający z kaset
Wiktionary
rzecz. kaseta ż., kasetka ż., kaseton m., kaseciak m.
przym. kasetonowy
Wiktionary
[czytaj: kascha albo kasza] tkanina z wełny kóz tybetańskich, lekko spilśniona i drapana; również gatunek żółtobrązowej flaneli bawełnianej
SJP.pl
zdrobnienie od: Katarzyna (imię żeńskie); Kaśka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) zdrobn. imię|polski|ż. Katarzyna
Wiktionary
Katarzyna – imię żeńskie pochodzące od gr. καθαρός, „czysta”, „bez skazy”. Do Polski imię to trafiło za pośrednictwem łaciny.
Wikipedia
(1.1) Moja córka ma na imię Kasia.
(1.1) Paweł z Kasią mają dwoje dzieci.
(1.1) Szwagierka pani Kasi mieszka piętro niżej.
Wiktionary
IPA: ˈkaɕa, AS: kaśa
Wiktionary
rzecz. Katarzyna ż.
:: zdrobn. Kasieńka ż.
:: zgrub. Kaśka ż., Kacha ż.
przym. Kaśczyn
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
potocznie: złodziej okradający kasy, sejfy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. złodziej okradający kasy pancerne
(1.2) łódź. mężczyzna bogaty, z grubym portfelem
Wiktionary
IPA: ˈkaɕaʃ, AS: kaśaš
Wiktionary
rzecz. kasa ż., kasjer mos., kasjerka ż., kasowanie n., kasiarstwo n.
przym. kasowy, kasiarski
Wiktionary
potocznie: mający dużo pieniędzy, bogaty; forsiasty
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pot. bogaty, zamożny
Wiktionary
(1.1) Niedługo będę kasiasty !
Wiktionary
IPA: kaˈɕastɨ, AS: kaśasty
Wiktionary
rzecz. kasa ż., kasiora ż., kasowanie n.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
zdrobnienie od: Katarzyna (imię żeńskie)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) zdrobn. imię|polski|ż. Katarzyna
Wiktionary
(1.1) W poniedziałek podwieziemy Kasieńkę do Szczyrku.
Wiktionary
rzecz. Katarzyna ż., Kasia ż., Kaśka ż.; zgrub. Kacha ż., Kachna ż.
przym. Kaśczyn
Wiktionary
(1.1) Katarzyna, Kasia, Kaśka
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kasieńki lub z nią związany
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
zdrobnienie od: Katarzyna (imię żeńskie)
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kasi lub z nią związany
SJP.pl
potocznie o pieniądzach, gotówce; kasa, mamona, sałata, zielone
SJP.pl
zdrobnienie od: kasiora
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kasiulki lub z nią związany
SJP.pl
zdrobnienie od: Katarzyna (imię żeńskie)
SJP.pl
zdrobnienie od: Katarzyna (imię żeńskie)
SJP.pl
drzewo, krzew lub bylina z rodziny brezylkowatych; strączyniec; senes
SJP.pl
Wikipedia
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.
Wiktionary
Kasjan – imię męskie pochodzenia łacińskiego. Wywodzi się od nazwiska rodu rzymskiego Cassianus. Imię to nosiło około dwunastu świętych lub błogosławionych. W Polsce imię wystąpiło w 1445 roku jako Cassianus (Kasyjan). Później było rzadkie. Współcześnie ma niewielką popularność (w 2015 r. imię to nadano 27 chłopcom, w 2016 r. – 43, w 2017 r. – 61). W styczniu 2025 r. w rejestrze PESEL, wśród publicznie dostępnych danych dotyczących osób żyjących, wykazano 1476 mężczyzn o imieniu Kasjan nadanym jako imię pierwsze.
Wikipedia
(1.1) Kasjan i Agatangelus zginęli w Abisynii w 1638 roku.
Wiktionary
imię żeńskie
SJP.pl
Kasjana – żeński odpowiednik imienia Kasjan o pochodzeniu łacińskim.
Odpowiedniki imienia Kasjana w innych językach:
Kasjana jest w Polsce imieniem rzadkim. W styczniu 2024 w rejestrze PESEL było 190 kobiet o imieniu Kasjana nadanym jako imię pierwsze oraz 57 kobiet noszących imię Kasjana jako imię drugie.
Kasjana imieniny obchodzi 13 sierpnia.
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kasjanki lub z nią związany
SJP.pl
zdrobnienie od: Kasjana (imię żeńskie)
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kasjany lub z nią związany
SJP.pl
zdrobnienie od: Kasjana (imię żeńskie)
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kasjanka lub z nim związany
SJP.pl
Kasjan z małżonką; Kasjanowie
SJP.pl
Kasjan z małżonką; Kasjanostwo
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kasjana lub z nim związany
SJP.pl
1. pracownik przyjmujący i wypłacający pieniądze;
2. pracownik sprzedający bilety teatralne, kolejowe, kinowe itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pracownik instytucji finansowej lub firmy handlowej przyjmujący lub wypłacający pieniądze
(1.2) pracownik kina, teatru, muzeum, kolei itp. sprzedający bilety
Wiktionary
(1.1) Stałam dwadzieścia minut w kolejce, a kasjer zamknął mi okienko przed nosem.
(1.2) Kasjer nie miał mi wydać ze stówy i musiałem kupić bilet u konduktora.
Wiktionary
IPA: ˈkasʲjɛr, AS: kasʹi ̯er
Wiktionary
rzecz. kasa ż., kasiarz m., kasownik mrz., kasowanie n.
:: fż. kasjerka
przym. kasowy, kasjerski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) forma żeńska od: kasjer (pracownik przyjmujący/wypłacający pieniądze)
(1.2) forma żeńska od: kasjer (sprzedawca biletów)
Wiktionary
(1.1) Stałam dwadzieścia minut w kolejce, a kasjerka zamknęła mi okienko przed nosem.
(1.2) Kasjerka nie miała mi wydać ze stówy i musiałem kupić bilet u konduktora.
Wiktionary
IPA: kaˈsʲjɛrka, AS: kasʹi ̯erka
Wiktionary
zob. kasjer.
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) należący do kasjera
przymiotnik relacyjny
(2.1) dotyczący kasjera, związany z kasjerem
Wiktionary
rzecz. kasownik mrz., kasowanie n., kasa ż., kasjer mos., kasjerka ż.
Wiktionary
dawniej: lutet (pierwiastek chemiczny o symbolu Lu i liczbie atomowej 71, metal należący do rodziny lantanowców, wykorzystywany m.in. do wytwarzania nadprzewodników)
SJP.pl
Lutet (Lu, łac. lutetium, od Lutetia), dawniej kasjop (Cp) – pierwiastek chemiczny z grupy lantanowców w układzie okresowym. Zgodnie z klasyfikacją IUPAC lutet jest zaliczany do lantanowców. Także zgodnie z klasyfikacją IUPAC należy on do bloku d, w wyniku czego jest jedynym lantanowcem z okresu 6 niewchodzącym do bloku f. Przez występowanie w bloku d należy on do grupy skandowców.
Wikipedia
Kasjopeja;
1. gwiazdozbiór nieba północnego
2. postać z mitologii greckiej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) mitgr. królowa Etiopii, żona Cefeusza i matka Andromedy, po śmierci przeniesiona na firmament jako gwiazdozbiór Kasjopei (1.2);
(1.2) astr. gwiazdozbiór nieba północnego, w Polsce widoczny cały rok; konstelacja, której 5 jasnych gwiazd tworzy charakterystyczny układ w kształcie litery W;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kasjopea chlubiła się, że jest piękniejsza od nereid.
(1.1-2) Mityczna Kasjopea jest identyfikowana z gwiazdozbiorem Kasjopei.
(1.1) Perseusz pokonał potwora morskiego i uwolnił Andromedę, córkę Kasjopei i Cefeusza.
(1.2) Kasjopea widnieje na niebie niedaleko konstelacji, które są z nią mitologicznie powiązane.
Wiktionary
IPA: ˌkasʲjɔˈpɛa, AS: kasʹi ̯opea
Wiktionary
rzecz. kasjopea ż.
Wiktionary
(1.1) war. Kasjopeja, Kassjopeja
(1.2) war. Kasjopeja; skr. Cas
Wiktionary
Kasjopea;
1. łac. Cassiopea; gwiazdozbiór nieba północnego
2. postać z mitologii greckiej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) mitgr. zob. Kasjopea, Kassjopeja.
(1.2) astr. zob. Kasjopea.
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌkasʲjɔˈpɛja, AS: kasʹi ̯opei ̯a
Wiktionary
zob. Kasjopea.
Wiktionary
(1.1) war. Kasjopea, Kassjopeja
(1.2) war. Kasjopea; skr. Cas
Wiktionary
imię męskie
SJP.pl
Wikipedia
zdrobnienie od: Kasjusz (imię męskie)
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kasjuszka lub z nim związany
SJP.pl
Kasjusz z małżonką; Kasjuszowie
SJP.pl
Kasjusz z małżonką; Kasjuszostwo
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kasjusza lub z nim związany
SJP.pl
ochronne nakrycie głowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rodzaj ochronnego nakrycia głowy;
(1.2) hist. hełm stalowy używany przez dragonów i kirasjerów
Wiktionary
Kask (z fr. casque) – rodzaj ochronnego nakrycia głowy używanego przez wiele grup zawodowych oraz osoby uprawiające sport. W zależności od przeznaczenia posiadają zróżnicowaną konstrukcję.
Pierwotnie termin kask odnosił się do zachodnioeuropejskich hełmów dragonów i kirasjerów, używanych od końca XVIII do początku XX wieku. Współcześnie kaskami (w odróżnieniu od wojskowych hełmów) określa się ochronne nakrycia głowy stosowane w zakresie cywilnym (jednak niektóre z cywilnych kasków nadal tradycyjnie nazywane są „hełmami” jak np. hełmy górnicze).
Wikipedia
(1.1) Niestety wielu rowerzystów jeździ bez kasku.
Wiktionary
IPA: kask, AS: kask
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etym|franc|casque.
uwagi.
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ubrania
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) helmet, hard hat; (1.2) helmet
* baskijski: (1.1) kasko
* bułgarski: (1.1) каска ż.
* dungański: (1.1) куймо
* duński: (1.1) hjelm w.
* francuski: (1.1) casque m.
* hiszpański: (1.1) casco m.
* łotewski: (1.1) ķivere ż.
* macedoński: (1.1) шлем m.; кацига ż.
* maltański: (1.1) elmu m.
* nowogrecki: (1.1) κράνος n., κάσκα ż.
* rosyjski: (1.1) каска ż., шлем m.
* rumuński: (1.1) cască ż.
* słowacki: (1.1) prilba
* słoweński: (1.1) čelada ż.
* węgierski: (1.1) sisak
źródła.
== kask (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) hełm
(1.2) kask
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
zdrobnienie od: kasa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż., zdrobn. Katarzyna
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Pożyczyłam Kaśce ten zeszyt.
Wiktionary
IPA: ˈkaɕka, AS: kaśka
Wiktionary
rzecz. Katarzyna ż., Kasia ż., Kasieńka ż., Katarzynka ż., Katarzynki nmos., katarzynka ż.
przym. przest. gwara. Kaśczyn
Wiktionary
gatunek jadowitego węża z podrodziny grzechotników; grzechotnik straszliwy, grzechotnik brazylijski, grzechotnik pustynny
SJP.pl
Grzechotnik straszliwy, kaskawel, g. pustynny, g. brazylijski (Crotalus durissus) – gatunek jadowitego węża z podrodziny grzechotnikowatych (Crotalinae) w obrębie rodziny żmijowatych (Viperidae).
Wikipedia
1. wodospad składający się z kilku stopni;
2. duża ilość czegoś spadającego na raz albo szybko następującego po sobie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) geogr. rodzaj wodospadu, w którym woda spada z kilku kolejnych progów lub stopni;
(1.2) ogrod. element kompozycyjny ogrodów tarasowych, przypominający kaskadę (1.1)
(1.3) geol. rodzaj nacieku tworzącego się na ścianie jaskini, przypominający kaskadę (1.1)
(1.4) techn. zespół jednakowych urządzeń, które działają kolejno po sobie
(1.5) przen. seria podobnych zjawisk, które następują kolejno po sobie
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kaˈskada, AS: kaskada
Wiktionary
rzecz. kaskader m., kaskaderstwo n., kaskaderka ż., kaskadowość ż.
przym. kaskadowy, kaskaderski
przysł. kaskadowo, kaskadersko
Wiktionary
(1.3) kaskada naciekowa
Wiktionary
1. sportowiec akrobata dublujący aktorów podczas nakręcania filmu w ujęciach ryzykownych
2. akrobata wykonujący szereg przewrotów następujących kolejno po sobie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) film. osoba zastępująca aktora w ryzykownych albo technicznie wymagających scenach
(1.2) akrobata wykonujący ryzykowne ćwiczenia
Wiktionary
Kaskader – osoba zawodowo wykonująca jako dubler w filmach lub przedstawieniach teatralnych niebezpieczne sceny, takie jak: wypadki samochodowe, sceny walki, upadki z dużych wysokości, palenie, ewolucje konne itp.
Kaskader może w pewnych sytuacjach wykonywać samodzielne zadania aktorskie, z którymi związane jest ryzyko. Kaskader pracuje pod okiem koordynatora kaskaderów. Poza odpowiednią sprawnością i umiejętnościami, których nabywa w trakcie wieloletniego treningu w szkole kaskaderów filmowych, powinien zdobyć odpowiednią liczbę specjalistycznych licencji, które uprawniają do wykonywania poszczególnych efektów.
Wikipedia
(1.1) Do kręcenia scen niebezpiecznych, reżyser musiał uciec się do pomocy kaskadera.
Wiktionary
rzecz. kaskada ż.
:: fż. kaskaderka
przym. kaskaderski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kaskaderem, dotyczący kaskadera lub jego pracy
Wiktionary
rzecz. kaskada ż., kaskader mos., kaskaderka ż.
Wiktionary
zawód osoby zastępującej aktorów w scenach niebezpiecznych, wymagających dużej zręczności i sprawności fizycznej
SJP.pl
Kaskader – osoba zawodowo wykonująca jako dubler w filmach lub przedstawieniach teatralnych niebezpieczne sceny, takie jak: wypadki samochodowe, sceny walki, upadki z dużych wysokości, palenie, ewolucje konne itp.
Kaskader może w pewnych sytuacjach wykonywać samodzielne zadania aktorskie, z którymi związane jest ryzyko. Kaskader pracuje pod okiem koordynatora kaskaderów. Poza odpowiednią sprawnością i umiejętnościami, których nabywa w trakcie wieloletniego treningu w szkole kaskaderów filmowych, powinien zdobyć odpowiednią liczbę specjalistycznych licencji, które uprawniają do wykonywania poszczególnych efektów.
Wikipedia
dawniej: kaskader
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kaskadowe
Wiktionary
rzecz. kaskada ż.
przym. kaskadowy
przysł. kaskadowie
Wiktionary
przymiotnik od: kaskada
SJP.pl
1. tworzenie na rzekach kaskad, wodospadów mających kilka stopni;
2. w technice: zestawianie urządzeń w ciąg realizujący kolejne etapy procesu;
3. w zarządzaniu: przekazywanie zadań na kolejne poziomy organizacji w celu włączania kolejnych osób lub grup w ich realizację
SJP.pl
ser podpuszczkowy z mleka owczego lub krowiego wyrabiany w Bułgarii; kaszkawał
SJP.pl
ubezpieczenie środków transportowych; casco
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. skrzynka
Wiktionary
Kaslik (ar. كسليك) – miasto w Libanie, w muhafazie Dżabal Lubnan, graniczące od wschodu z miastem Dżunija. W mieście znajduje się Katolicki Uniwersytet Ducha Świętego. Miasto jest położone 14 km na północ od Bejrutu, stolicy Libanu.
Wikipedia
stopień wyższy od przysłówka: kąśliwie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: kąśliwy
SJP.pl
1. skłonny do kąsania, cięty, gryzący;
2. przenośnie: uszczypliwy, złośliwy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) gotów do kąsania
(1.2) przen. sprawiający przykrość
Wiktionary
rzecz. ukąszenie n., kąśliwość ż.
czas. kąsać ndk.
przysł. kąśliwie
Wiktionary
(1.1) cięty, kąsający
(1.2) uszczypliwy, zgryźliwy, zjadliwy, złośliwy
Wiktionary
ozdobne naczynie do palenia wonności, pachnideł; kadzielnica
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ozdobne naczynie używane do spalania, wysuszonych wcześniej, a następnie skruszonych pachnideł i ziół;
Wiktionary
Kasoleta, kadzielnica (fr. cassolette – kadzielnica, zapach kadzidła) – ozdobne, porcelanowe, gliniane, szklane, metalowe lub ceramiczne naczynie z ażurową nakrywką, używane do spalania, wysuszonych wcześniej, a następnie skruszonych pachnideł i ziół lub uwalniania płynnych substancji zapachowych. Występowały w kształcie wazy, antycznego trójnogu lub w połączeniu z kandelabrem.
Wikipedia
IPA: ˌkasɔˈlɛta, AS: kasoleta
Wiktionary
(1.1) kadzielnica
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) likwidować coś, znosić lub unieważniać
(1.2) stemplować, dziurkować bilet na znak jego wykorzystania
(1.3) praw. uchylać wyrok sądu
(1.4) usuwać zapis na nośniku elektronicznym
(1.5) podliczać wartość zakupów i pobierać za nie należność
(1.6) pot. brać od kogoś pieniądze stanowiące należność za coś
(1.7) pot. niszczyć samochód wskutek kolizji lub wypadku
Wiktionary
(1.1) Najgorszy są cenzorzy i ormowcy, którzy kasują cudze wpisy - ci to naprawdę nie mają RiGCzu.
Wiktionary
IPA: kaˈsɔvat͡ɕ, AS: kasovać
Wiktionary
rzecz. kasownik m., kasacja ż., kasowanie n., skasowanie n., kasa ż.
czas. skasować dk.
przym. kasacyjny, kasowalny, kasowy
Wiktionary
(1.1) likwidować, niszczyć, usuwać
(1.2) stemplować
Wiktionary
dający się kasować
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który można skasować
Wiktionary
rzecz. kasowanie n., skasowanie n., kasownik m., kasacja ż.
czas. kasować ndk., skasować dk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kasować.
Wiktionary
rzecz. kasa ż., kasjer m., kasjerka ż., kasiarz m., skasowanie n., kasownik mrz., kasacja ż.
czas. kasować ndk., skasować dk.
przym. kasowy, kasjerski, kasiasty, kasowalny
przysł. kasowo
Wiktionary
1. urządzenie do kasowania biletów w środkach komunikacji;
2. znak graficzny stosowany na pięciolinii przy zapisie nutowym;
3. znak korektorski
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) urządzenie do kasowania biletów, zwykle w komunikacji miejskiej
(1.2) środ. druk. znak używany w korekcie drukarskiej oznaczający usunięcie określonej litery
(1.3) muz. znak umieszczany przed nutą, anulujący działanie innych znaków chromatycznych – krzyżyka i bemola;
(1.4) filatel. stempel, pieczęć itp. unieważniająca znak wartościowy
Wiktionary
Kasownik (♮) – znak chromatyczny przygodny, element notacji muzycznej anulujący działanie innych znaków chromatycznych.
Kasownik umieszczany jest bezpośrednio przed nutą i dotyczy wszystkich dźwięków przypisanych temu samemu miejscu na pięciolinii w obrębie danego taktu. Może też być umieszczany nad nutą – wtedy jego użycie jest fakultatywne (kasownik umieszczony w nawiasie nad nutą ma charakter informacyjny). Kasownik stosuje się również w przypadku zmiany tonacji, anulując zbędne znaki przykluczowe (umieszcza się go wtedy po podwójnej kresce taktowej, przy czym współcześnie używa się również kreski pojedynczej lub też, jak w przypadku radzieckich wydawnictw muzycznych, rezygnuje się z niej całkowicie). W przeszłości używano podwójnego kasownika (♮♮), który anulował działanie podwójnego krzyżyka lub bemola.
Wikipedia
(1.1) W stołecznych autobusach rozpoczęto instalację nowych kasowników.
Wiktionary
IPA: kaˈsɔvʲɲik, AS: kasovʹńik
Wiktionary
rzecz. kasowanie n., kasjer m., kasjerka ż., kasa ż., kasacja ż.
czas. kasować, skasować, wykasować, wykasowywać
przym. kasowy, kasjerski, kasownikowy, kasowalny
przysł. kasowo
Wiktionary
(1.3) symbol. ♮
Wiktionary
1. związany ze skrzynką lub szafą do przechowywania pieniędzy;
2. związany z pomieszczeniem, w którym wpłaca się i wypłaca pieniądze;
3. związany z urządzeniem sklepowym do obliczania należności;
4. związany z operacjami gotówkowymi w kasie;
5. potocznie: przynoszący duży zysk; intratny, popłatny
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) bank. dotyczący operacji pieniężnych dokonywanych w kasie
(1.2) odnoszący się do kasy
przymiotnik jakościowy
(2.1) pot. dający bardzo duże zyski
Wiktionary
rzecz. kasownik mrz., kasowanie n., kasjer mos., kasiarz mos., kasa ż., kasowość ż.
czas. kasować ndk., skasować dk.
Wiktionary
(2.1) dochodowy, lukratywny, popłatny, rentowny, zyskowny
Wiktionary
Kacper, Kasper, Kaspar, Gaspar – imię męskie pochodzenia perskiego, oboczności powstałe jako przekształcenie imienia Kasper, pochodzącego od perskiego ganzabara („strażnik skarbca”) od *ganzah (“skarb”) + *barah (“brzemię”), od praindoeuropejskiego *bʰer- („brać”).
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
imię męskie
SJP.pl
Kacper, Kasper, Kaspar, Gaspar – imię męskie pochodzenia perskiego, oboczności powstałe jako przekształcenie imienia Kasper, pochodzącego od perskiego ganzabara („strażnik skarbca”) od *ganzah (“skarb”) + *barah (“brzemię”), od praindoeuropejskiego *bʰer- („brać”).
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
zdrobnienie od: Kasper (imię męskie)
SJP.pl
Kasperek:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kasperka lub z nim związany
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
miasto w Federacji Rosyjskiej
SJP.pl
Kaspijsk (ros. Каспийск) – miasto w Rosji (Dagestan) nad Morzem Kaspijskim.
W mieście przeważa przemysł włókienniczy, maszynowy oraz materiałów budowlanych. W Kaspijsku jest muzeum krajoznawcze. Liczba ludności to ok. 123 tys. (2020).
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) dotyczący rejonu Morza Kaspijskiego
Wiktionary
przym. zakaspijski
Wiktionary
Kasper z małżonką; Kasprowie
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Kasprowicz – polskie nazwisko pochodzące od imienia "Kacper" (patronimik). Według danych z lat 90 XX wieku nazwisko to nosiło 3764 Polskich obywateli.
Osoby noszące nazwisko Kasprowicz:
Wikipedia
Kasper z małżonką; Kasprostwo
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
potoczna, skrócona nazwa od: Kasprowy Wierch (szczyt w Tatrach)
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) przest. gwara. taki, który należy do Kaspra
Wiktionary
Kasprowy Wierch (słow. Kasprov vrch; niem. Kasparskogel, Kasparberg, Kasperberg), dawniej Kasprowa Czuba – szczyt w Tatrach Zachodnich o wysokości 1987 m.
Wikipedia
(1.1) Petronela nazbierała ziół na Kasprowej hali.
Wiktionary
rzecz. Kasper mos.
Wiktionary
zdrobnienie od: Kasper (imię męskie)
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) rzad. imię|polski|m.
forma rzeczownika.
(2.1) D. lm. od: Kassandra
Wiktionary
Kassander (Kasander) (gr. Κασσανδρος Kassandros; ur. ok. 358 r. p.n.e., zm. 297 r. p.n.e) – syn Antypatra, jeden z diadochów, władca Macedonii.
Wikipedia
(1.1) Mam na imię Kassander i pracuję w Kurytybie.
Wiktionary
rzecz. kasandra ż.
:: fż. Kassandra ż.
Wiktionary
(1.1) war. Kasander
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) mitgr. zob. Kasandra.
(1.2) astr. planetoida o numerze katalogowym 114, z pasa głównego planetoid;
forma rzeczownika.
(2.1) D. i B. lp. od: Kassander
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Wieszczka Kassandra daremnie przestrzegała Trojan przed koniem trojańskim, na próżno zapowiadała upadek Troi.
(1.1) Nikt nie wierzył przepowiedniom Kassandry.
(1.1) Klitajmestra z zazdrości zamordowała Kassandrę.
(1.2) Kassandra porusza się w obszarze między orbitami Marsa i Jowisza.
Wiktionary
rzecz. Kassander mos., Kasandra ż., kasandra ż.
Wiktionary
(1.1) Kasandra, Aleksandra
Wiktionary
ława przyścienna ze skrzynią, prototyp kanapy; cassapanca
SJP.pl
rodzaj lodów włoskich w formie półkuli złożonej z kilku warstw lodów o różnych smakach; cassata
SJP.pl
lody włoskie o kilku smakach z mrożoną bitą śmietaną i owocami; cassate [czytaj: kassate]
SJP.pl
mączka otrzymywana z manioku
SJP.pl
Kassawa (hiszp. cazabe = „chleb z tapioki”, z indiań. kasabi) – granulowana mączka z bulw manioku jadalnego.
Ze zmielonych lub startych bulw manioku otrzymuje się masę, która po wysuszeniu i prażeniu jest mielona. Powstająca w ten sposób mąka (kassawa) służy do wypieku chleba, sporządzania i przyprawiania różnych potraw oraz produkcji alkoholu.
Z kassawy otrzymuje się tapiokę.
Wikipedia
[czytaj: kasel] miasto w Niemczech
SJP.pl
Kassel (do 1926 r. Cassel, fr. Cassel) – miasto na prawach powiatu w Niemczech, w kraju związkowym Hesja, siedziba rejencji Kassel oraz powiatu Kassel. Położone jest nad rzeką Fuldą. Trzecie co do wielkości (106,79 km²), po Frankfurcie nad Menem i Wiesbaden, miasto Hesji. Zamieszkane przez 204 021 osób (stan na 19 lutego 2018 r.).
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) związany z Kassel, miastem w Niemczech
Wiktionary
(1.1) W restauracjach poznańskich panowała kuchnia niemiecka, której specjalnością jest peklowane mięso, toteż nogę wieprzową jadałem na zmianę z pieczenią kasselską i innym „pekelfleischem”.
(1.1) Van Mandero podaje do cieniowania partii karnacji zieloną ziemię, umbrę, ziemię kasselską i asfalt.
(1.1) Rozpoczął karierę wojskową służbą u elektora Palatynatu jako sierżant (7 lat), potem w służbie landgrafa kasselskiego jako chorąży (5 lat).
Wiktionary
rzecz. Kassel n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. oprawa drogiego kamienia
forma rzeczownika.
(2.1) D. lm. od: kasta
Wiktionary
(2.1) W indyjskim systemie kastowym wyróżniono ok. 3 tys. kast i podkast.
Wiktionary
1. grupa społeczna
2. grupa owadów o takich samych cechach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) społ. grupa społeczna powstała w wyniku podziału pracy lub nakazów religijnych, zwykle zamknięta ze względu na zawieranie małżeństw i dziedziczenie przynależności, wraz z innymi kastami tworząca hierarchię;
(1.2) biol. grupa owadów w obrębie danego gatunku przystosowanych do wykonywania konkretnych zadań
(1.3) gw-pl|Górny Śląsk, Poznań, Mazury. skrzynia
(1.4) gw-pl|Poznań. sport. w piłce nożnej: bramka
Wiktionary
Kasta (hiszp., port. casta „rasa, ród, rodowód” od łac. castus „czysty”) – zamknięta warstwa społeczna, do której przynależność jest dziedziczna. Odrębność kast, wynikająca z przepisów religijnych lub prawnych, jest zwykle usankcjonowana zwyczajowo. Kasty zajmują określone obszary, a ich członkowie są związani ze sobą wspólnymi obrzędami i wykonywaniem tego samego zawodu. Kasty są zhierarchizowane, jedne uchodzą za lepsze, a drugie za gorsze.
Wikipedia
(1.1) W jednej wsi indyjskiej może być nawet kilkadziesiąt kast związanych z lokalnym podziałem pracy, więc trudno je porównywać z kastami z innej wsi.
(1.1) Romowie z kasty niższej nie mogą pić wódki z Romami z kasty wyższej.
Wiktionary
IPA: ˈkasta, AS: kasta
Wiktionary
rzecz. kastowość ż.
przym. kastowy, wewnątrzkastowy
Wiktionary
(1.3) kista; gw-pl|Górny Śląsk|kastla, krzinka.; zobacz też: skrzynia
Wiktionary
w mitologii greckiej: źródło w Delfach poświęcone Apollinowi i muzom; Źródło Kastalskie
SJP.pl
przymiotnik od: Kastalia (w mitologii greckiej: źródło u stóp Parnasu; Źródło Kastalskie); kastalski (częściej)
SJP.pl
a) przymiotnik od: Kastalia (w mitologii greckiej: źródło u stóp Parnasu; Źródło Kastalskie); kastalijski (rzadziej);
b) źródło kastalskie - źródło natchnienia poetyckiego
SJP.pl
hiszpański instrument perkusyjny składający się z drewnianej rękojeści i pary drewnianych muszelek związanych sznurkiem; kastaniety
SJP.pl
ryba z rodziny okoniokształtnych
SJP.pl
przymiotnik od: kastaniety
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kastanietami, dotyczący kastanietów
Wiktionary
rzecz. kastaniety nmos.
Wiktionary
hiszpański instrument perkusyjny składający się z drewnianej rękojeści i pary drewnianych muszelek związanych sznurkiem; kastaniet
SJP.pl
Kastaniety (hiszp. castañuelas) – instrument muzyczny z grupy idiofonów zderzanych. Występują w dwóch głównych odmianach: tradycyjnej i orkiestrowej.
Kastaniety tradycyjne wykorzystywane są w tańcu i mają formę dwóch muszelkowatych płytek z drewna grenadillowego, bukowego lub kokosowego, rzadziej z kości (słoniowej) lub rogu, nawleczonych w jednym końcu na sznur. Grający nakłada sznur na kciuk i uderzając pozostałymi palcami w jedną z muszelek wywołuje krótki, wysoki dźwięk.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kastet
Wiktionary
(1.1) To nie kastet, lecz tylko mały kastecik.
Wiktionary
rzecz. kastet m.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. bud. skrzynia do zaprawy murarskiej
(1.2) gw-pl|Górny Śląsk. żart. brzuch
Wiktionary
Niemcy:
Szwajcaria:
Osoby:
Inne:
Zobacz też:
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.2) gw-pl|Górny Śląsk|bas.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia. etym|niem|Kasten.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== kastel (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) zamek
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
(1.2) gw-pl|Górny Śląsk|bas.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. skrzyneczka
(1.2) gw-pl|Górny Śląsk. kratka (deseń)
Wiktionary
rzecz. kastla ż.
Wiktionary
nakładane na dłoń pierścienie metalowe używane w celu wzmocnienia uderzenia pięścią; szpadryna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rodzaj dodatkowej broni do walki na pięści w kształcie zespojonych ze sobą pierścieni;
Wiktionary
Kastet lub szpadryna – broń obuchowa miażdżąca, używana w walce wręcz. Kastet zazwyczaj jest odlewany z metalu (głównie ze stali i aluminium, chociaż istnieją także kastety wyrabiane z tworzyw sztucznych dla zmniejszenia wagi i niezauważenia przez wykrywacze metalu). Ma on formę zespojonych ze sobą pierścieni zakładanych na palce.
Wikipedia
rzecz. kastecik mrz.
Wiktionary
(1.1) szpadryna
Wiktionary
casting;
1. wybieranie osób do filmu, reklamy, pokazu mody itp.;
2. spotkanie, na którym wybiera się takie osoby
SJP.pl
związany z kastingiem (castingiem); castingowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. skrzynia
Wiktionary
rzecz. kastelka ż.
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|kasta, krzinka.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. górn. drewniano-kamienny kaszt kopalniany
(1.2) gw-pl|Górny Śląsk. szafka
Wiktionary
gruba tkanina pilśniowa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) mitgr. mitrzym. ubóstwiony heros, patron żeglarzy i żołnierzy, syn Tyndareosa (lub Zeusa) i Ledy, przeniesiony (wraz z bratem Polideukesem) na firmament jako gwiazdozbiór Bliźniąt; ,
(1.2) imię|polski|m.;
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy, nazwa własna
(2.1) astr. druga najjaśniejsza gwiazda w gwiazdozbiorze Bliźniąt;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kastor i Polideukes (Polluks) uchodzili za opiekunów żeglarzy, zwłaszcza jako najjaśniejsze gwiazdy w gwiazdozbiorze Bliźniąt wskazujące kierunek żeglugi albo jako ognie świętego Elma.
(1.2) Mam na imię Kastor i jestem marynarzem z Gdańska.
(1.2) Kastorowie imieniny obchodzą 13 lutego.
(2.1) Kastor jest gwiazdą 40 razy jaśniejszą od Słońca.
Wiktionary
IPA: ˈkastɔr, AS: kastor
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. Kastorek mos., Kastek mos., Kastuś mos., Kastunio mos.
przym. Kastorowy
Wiktionary
zdrobnienie od: Kastor (imię męskie)
SJP.pl
wysuszony "strój bobrowy" stosowany w przemyśle perfumeryjnym, dawniej traktowany jako panaceum
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) wysuszony strój bobrowy;
Wiktionary
Kastoreum (strój bobrowy) – żółtawa wydzielina gruczołów skórnych bobra europejskiego (Castor fiber) oraz kanadyjskiego (Castor canadensis). Aromatycznym składnikiem tej substancji jest przede wszystkim kastoramina. Służy tym zwierzętom do natłuszczania futra i – w połączeniu z moczem – do znaczenia swojego terytorium. Bobry obu płci mają parę gruczołów, znajdujących się w dwóch wnękach pod skórą między miednicą a nasadą ogona, oraz parę worków, w których gromadzi się ich wydzielina.
Wikipedia
(1.1) Kastoreum dawniej stosowane było w medycynie jako panaceum.
Wiktionary
IPA: ˌkastɔˈrɛwũm, AS: kastoreu̯ũm
Wiktionary
(1.1) strój bobrowy
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kastorka lub z nim związany
SJP.pl
Kastor z małżonką; Kastorowie
SJP.pl
Kastor z małżonką; Kastorostwo
SJP.pl
przymiotnik od: kastor
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. cecha tego, co jest kastowe
Wiktionary
rzecz. kasta ż.
przym. kastowy
przysł. kastowo
Wiktionary
przymiotnik od: kasta
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kastą, dotyczący kast; podzielony na kasty
Wiktionary
(1.1) Otrzymawszy ogładę damy z towarzystwa, stała się jednocześnie ofiarą społeczeństwa kastowego. (…) Dla młodych mężczyzn ze środowiska, które opuściła, była zbyt uczona, dla epuzerów ze środowiska, o którym marzyła, pozostała zbyt wielką prostaczką.
Wiktionary
rzecz. kasta ż., kastowość ż.
przysł. kastowo
Wiktionary
skrzynia z czterema uchwytami, w której sporządza się zaprawę murarską; kalfas
SJP.pl
Kastra (łac. castra – czworobok obronny rzymskiego obozu) – skrzynia murarska wykonana z drewna lub metalu, przeznaczona do przygotowywania i przechowywania zaprawy murarskiej. Ma płaskie dno i parzyste uchwyty po obu stronach, służące do przenoszenia. Uchwyty są zrobione z desek tworzących skrzynię i poza nią wystających. Ta wystająca część jest zwężana tak, że może służyć jako uchwyt. Kastrę ustawia się przy miejscu pracy murarza, tak aby mógł do niej sięgać kielnią. Gotową zaprawę donosi się do niej wiadrami. Kastry z zaprawą zwykle się nie przenosi, bowiem jest to konstrukcja dość słaba; ciężka zaprawa łatwo powoduje odrywanie desek obudowy. Bywało, że łączenia wzmacniano blachą.
Wikipedia
1. u zwierząt i człowieka: operacyjne usunięcie gonad (jąder lub jajników) lub zniszczenie komórek rozrodczych promieniami Roentgena; kastrowanie, trzebienie, wytrzebienie;
2. u roślin: usunięcie z kwiatu słupków lub pręcików, stosowane zwykle przed sztucznym zapyleniem;
3. u pszczół: zahamowanie czynności gonad u robotnic
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. wet. usunięcie chirugiczne gruczołów płciowych lub zniszczenie komórek rozrodczych promieniami rentgenowskimi;
(1.2) bot. usunięcie niedojrzałych pręcików roślin, poprzedzające sztuczne zapylenie
Wiktionary
Kastracja, zwana też wytrzebieniem – jedna z metod ubezpłodnienia, polegająca na chirurgicznej amputacji w obrębie zazwyczaj pierwszorzędnych (usunięcie gonad), też łącznie z drugorzędnymi cech płciowych zazwyczaj osobników męskich zwierząt (zarówno domowych, hodowlanych, jak i dzikich) i ludzi. Termin jest też niewłaściwie stosowany w przypadku kuracji farmakologicznej obniżania popędu płciowego u mężczyzn nazywanej kastracją chemiczną. Kastracja powoduje niepłodność, a także zaburzenie funkcjonowania układu hormonalnego. Współcześnie kastracja ludzi jest stosowana w przypadkach onkologicznych (np. rak jądra, rak jajnika). Kastracja była skutecznym sposobem hamowania wzrostu raka prostaty, jednak obecnie leki z grupy analogów gonadoliberyny wyparły kastrację chirurgiczną w tych przypadkach. Kastruje się także osoby poddające się operacji korekty płci.
Wikipedia
IPA: kaˈstrat͡sʲja, AS: kastracʹi ̯a
Wiktionary
przym. kastracyjny
rzecz. kastrat m., kastrowanie n.
czas. kastrować
Wiktionary
(1.1) trzebienie, wytrzebienie
Wiktionary
1. kastrowany mężczyzna; eunuch; rzezaniec
2. w dawnych Włoszech: śpiewak kastrowany tuż przed mutacją dla zachowania wysokiego głosu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mężczyzna, który został poddany kastracji
(1.2) hist. muz. śpiewak poddany kastracji przed mutacją, by nadal mógł śpiewać sopranem lub altem
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) wet. zootechn. samiec zwierzęcia, który został poddany kastracji
Wiktionary
Kastrat (łac. castratio 'trzebienie') – w epoce baroku terminem tym określano mężczyznę śpiewaka, głównie operowego, któremu przed okresem dojrzewania chirurgicznie usunięto jądra i który dysponował rodzajem wysokiego głosu zbliżonego do sopranu lub altu, jednak donośniejszego, o znacznie mocniejszym brzmieniu. Praktyka kastracji w tym celu stosowana była między XVI a XVIII wiekiem.
Wikipedia
(1.2) Baron z podziwem słuchał śpiewu kastrata.
(2.1) Nasz kot jest kastratem, dzięki temu jest spokojniejszy.
Wiktionary
IPA: ˈkastrat, AS: kastrat
Wiktionary
rzecz. kastracja ż., kastrowanie n.; zdrobn. kastracik n.
czas. kastrować ndk., wykastrować dk.
przym. kastrowany, wykastrowany
Wiktionary
(1.1) eunuch, przest. rzezaniec, przest. trzebieniec, przest. ćwik
(2.1) trzebieniec
Wiktionary
wysterylizowana kotka
SJP.pl
człowiek zajmujący się kastrowaniem zwierząt
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. rondel
Wiktionary
amputować genitalia
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) usuwać mężczyźnie lub samcowi jądra lub w inny sposób pozbawiać zdolności rozrodczych, dokonywać kastracji
Wiktionary
IPA: kaˈstrɔvat͡ɕ, AS: kastrovać
Wiktionary
rzecz. kastrowanie n. / wykastrowanie n., kastracja ż., kastrat m., kastrownik m., kastrator m.
czas. dk. wykastrować
przym. kastracyjny
Wiktionary
(1.1) med. sterylizować; przest. rzezać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) med. wet. usuwanie jąder
Wiktionary
IPA: ˌkastrɔˈvãɲɛ, AS: kastrovãńe
Wiktionary
rzecz. wykastrowanie n., kastracja ż., kastrator m., kastrat m.
czas. kastrować ndk., wykastrować dk.
Wiktionary
(1.1) trzebienie, czyszczenie
Wiktionary
system społeczno-polityczny powstały na Kubie po dojściu do władzy Fidela Castro; castryzm
SJP.pl
kraina historyczna w środkowej Hiszpanii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) hist. kraina historyczna w środkowej Hiszpanii;
Wiktionary
Kastylia (hiszp. Castilla, łac. Castella) – kraina historyczna w środkowej Hiszpanii, na rozległym płaskowyżu Meseta na wysokości 600-1000 m n.p.m. Nazwa pochodzi od licznych zamków występujących w jej granicach w średniowieczu. Kastylia była kolebką języka kastylijskiego, który jest utożsamiany ze współczesnym językiem hiszpańskim. Jest otoczona łańcuchami górskimi, a środkiem biegnie pasmo górskie Gór Kastylijskich (Kordyliera Centralna ze szczytem Almanzor – 2592 m n.p.m.) do 2600 m n.p.m. Góry te dzielą Kastylię na dwie części: Starą Kastylię (Castilla la Vieja) i Nową Kastylię (Castilla la Nueva).
Wikipedia
(1.1) Mieszkańcy Luksoru od przeszło stu lat żyli z bogatych turystów. Tymczasem w owym martwym „międzysezonie” turystów było zaledwie troje: stara milionerka amerykańska, gruby Hiszpan, właściciel wielkich dóbr ziemskich w Kastylii, oraz ja.
Wiktionary
rzecz. Kastylijczyk mos., Kastylijka ż., kastylijski mrz.
przym. kastylijski, kastylski
Wiktionary
mieszkaniec Kastylii (krainy w Hiszpanii)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kastylii
Wiktionary
(1.1) W pierwszej bitwie Kastylijczycy pokonani, musieli ustąpić Leończykom (…).
Wiktionary
rzecz. Kastylia ż., kastylijski mrz.
:: fż. Kastylijka ż.
przym. kastylijski, kastylski
Wiktionary
mieszkanka Kastylii (krainy w Hiszpanii)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kastylii
Wiktionary
rzecz. Kastylia ż., kastylijski mrz.
:: fm. Kastylijczyk mos.
przym. kastylijski, kastylski
Wiktionary
przymiotnik od: Kastylia; kastylski (rzadziej)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kastylią, dotyczący Kastylii
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) hist. jęz. średniowieczny język romański używany przez mieszkańców Kastylii, który stał się podstawą współczesnego języka hiszpańskiego;
(2.2) współcz. jęz. współczesny język hiszpański w odróżnieniu od innych języków używanych w Hiszpanii
Wiktionary
Język kastylijski – średniowieczny język romański, który rozwinął się z dialektu kastylijskiego na Półwyspie Iberyjskim i stał się podstawą współczesnego języka hiszpańskiego (czasem nazywanego kastylijskim dla odróżnienia go od innych języków używanych w Hiszpanii).
Wikipedia
(1.1) Wuj Pio był niepoprawnym dzieckiem szlachcica z dobrego kastylijskiego domu.
(2.1) Pierwsze teksty literackie w kastylijskim pochodzą z XI (jedenastego) wieku.
(2.2) Przetłumacz te dwa zdania na kastylijski.
Wiktionary
rzecz. Kastylia ż., Kastylijczyk m., Kastylijka ż., kastylijskość ż.
przym. kastylski
Wiktionary
(1.1) war. kastylski
Wiktionary
kastylka sprężysta - drzewo z rodziny morwowatych
SJP.pl
przymiotnik od: Kastylia; kastylijski (częściej)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kastylią, dotyczący Kastylii
Wiktionary
rzecz. Kastylia ż., kastylijski mrz., Kastylijczyk mos., Kastylijka ż.
przym. kastylijski
Wiktionary
(1.1) kastylijski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) hist. związany z Kasytami, dotyczący Kasytów
Wiktionary
(1.1) W powieści fińskiego pisarza Miki Waltariego „Egipcjanin Sinuhe” jeden z bohaterów, podróżujący po Babilonii w czasach panowania kasyckiego władcy Burnaburiasza, zostaje obrany „fałszywym królem”.
Wiktionary
rzecz. Kasyta mos.
Wiktionary
forma poezji staroarabskiej zachowana do XX wieku
SJP.pl
Wikipedia
potocznie: właściciel kasyna gry
SJP.pl
1. budynek, lokal rozrywkowy przeznaczony do gier hazardowych;
2. rodzaj klubu, w którym co jakiś czas odbywają się spotkania towarzyskie, najczęściej kółka zainteresowań
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) ekskluzywny lokal rozrywkowy przeznaczony do legalnego uprawiania hazardu;
(1.2) wojsk. lokal gastronomiczny w koszarach wojskowych lub na terenie garnizonu przeznaczony dla wojskowych i ich rodzin;
(1.3) archit. ogrod. niewielki pawilon ogrodowy
Wiktionary
Kasyno – lokal rozrywkowy przeznaczony do uprawiania gier hazardowych. Często zbudowany obok albo będący częścią hoteli, restauracji, statków wycieczkowych i innych atrakcji turystycznych. Zwykle gra odbywa się na specjalne żetony, które grający powinien zakupić przy wejściu. Ewentualna wygrana również jest w żetonach, które przy wyjściu obsługa kasyna wymienia na pieniądze.
Wikipedia
(1.1) Postanowiłem zagrać w kasynie w pokera.
Wiktionary
IPA: kaˈsɨ̃nɔ, AS: kasỹno
Wiktionary
(1.1) dom gry
Wiktionary
przymiotnik od: kasyno
SJP.pl
minerał, dwutlenek cyny; kamień cynkowy
SJP.pl
Kasyteryt – minerał należący do gromady tlenków. Należy do grupy minerałów rzadkich, występujących tylko w niektórych regionach Ziemi.
Nazwa pochodzi od greckiej nazwy kassiteros oznaczającej cynę, nawiązującej do składu chemicznego.
Wikipedia
przymiotnik od: kasyteryt
SJP.pl
skrót
(1.1) = kaszubski
Wiktionary
1. produkt spożywczy z oczyszczonych ziarn zbóż; krupy, potrawa z tych ziaren;
2. coś sypkiego przypominającego kaszę;
3. potocznie: zamieszanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) spoż. spreparowane ziarna zbóż (np. gryki, jęczmienia) przygotowane do gotowania;
(1.2) kulin. potrawa z kaszy (1.1)
Wiktionary
Kasza – jadalne nasiona zbóż lub zbóż rzekomych, często w postaci lekko rozdrobnionej (lecz nie tak bardzo jak mąka) lub tylko pozbawionej twardej łuski. Dzięki wysokiej zawartości skrobi mają wysoką wartość odżywczą.
Kasze otrzymane z ziarna, które zostało jedynie obłuszczone i ewentualnie wypolerowane, zachowujące w przybliżeniu jego kształt, nazywane są krupami. Najwięcej białka, witamin, mikro- i makroelementów znajduje się tuż pod okrywą ziarna. Dlatego kasze z całego ziarna charakteryzują się największą zawartością tych substancji. Zawierają także więcej błonnika oraz mniej skrobi w stosunku do kasz drobnych.
Wikipedia
(1.1) Za to w miejsce kaszy lub ryżu, nasypałem wyłuszczonych ziaren kukurydzy.
Wiktionary
IPA: ˈkaʃa, AS: kaša
Wiktionary
rzecz. kaszanka ż., kaszak m., Kaszów m., Kaszowo n., Kaszówka ż.
:: zdrobn. kaszka ż.
przym. kaszkowy, kaszany
Wiktionary
torbiel gruczołu łojowego
SJP.pl
osoby o nazwisku Kaszak:
Wikipedia
największy z wielorybów należący do podrzędu waleni zębowców; potwal
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zool. nazwa systematyczna|Physeter macrocephalus|Linnaeus|ref=tak., waleń z rodziny kaszalotowatych o dużej głowie i potężnej poziomej płetwie ogonowej;
(1.2) grub. brzydka dziewczyna lub kobieta
Wiktionary
Kaszalot (Physeter) – rodzaj ssaków z rodziny kaszalotowatych (Physeteridae).
Wikipedia
(1.1) Syrena delikatnie wyciągnęła z płetwy kaszalota złamany harpun.
(1.2) Na parkowej ławce siedziały trzy kaszaloty, łapczywie liżąc lody swymi szerokimi jęzorami.
Wiktionary
IPA: kaˈʃalɔt, AS: kašalot
Wiktionary
rzecz. kaszalotowate nmos.
Wiktionary
(1.1) potwal
(1.2) pot. paszczur, koczkodan, ropucha, baba-jaga, czupiradło; neutr. brzydula
Wiktionary
o cechach kaszalotowatych (rodzina waleni)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Physeteridae|Gray|ref=tak., rodzina dużych ssaków morskich w obrębie infrarzędu waleni;
Wiktionary
Kaszalotowate (Physeteridae) – rodzina ssaków z infrarzędu zębowców (Odontoceti) w obrębie podrzędu waleni (Cetacea).
Wikipedia
(1.1) Do rodziny kaszalotowatych należy jeden występujący współcześnie rodzaj – kaszalot.
Wiktionary
rzecz. kaszalot mzw.
Wiktionary
o cechach kaszalotowatych (rodzina waleni)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w środkowym Iranie w ostanie Isfahan;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Ceramikę z Kaszanu podarował muzeum prywatny kolekcjoner.
Wiktionary
przym. kaszański
Wiktionary
1. potocznie: sytuacja kłopotliwa lub zawstydzająca; wpadka, wstyd;
2. kiszka kaszana - wyrób garmażeryjny zrobiony z kaszy i krwi zwierzęcej; kaszanka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zgrub. kaszanka
(1.2) pot. pejor. zawstydzająca, żenująca lub kłopotliwa sytuacja
(1.3) pot. pejor. rzecz bezwartościowa
forma przymiotnika.
(2.1) ż. od: kaszany
Wiktionary
Kaszana (bułg. Кашана) – schronisko turystyczne w Starej Płaninie w Bułgarii.
Wikipedia
(1.1) Naje się kaszany i śpi, spaślak jeden!
(1.2) Po kaszanie u trenera, czekało ich jeszcze spotkanie z prezesem.
(1.3) Chór ćwiczył miesiąc tę piosenkę, a i tak wyszła kaszana.
Wiktionary
IPA: kaˈʃãna, AS: kašãna
Wiktionary
rzecz. kaszanka ż.
przym. kaszany
Wiktionary
(1.1) kaszanka
(1.2) kaszanka, kicha, obciach, przypał, siara, wpadka
(1.3) kaszanka, kicha, kiszka
Wiktionary
zdrobnienie od: kaszanka
SJP.pl
wyrób garmażeryjny przygotowywany z krwi zwierzęcej i kaszy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kulin. wyrób wędliniarski z kaszy lub ryżu, krwi oraz niekiedy podrobów;
Wiktionary
Kaszanka (kiszka, śl. krupniok, kaszok) – wyrób wędliniarski z kaszy i krwi oraz podrobów: wątroby, płuc, ozorów, skórek wieprzowych, tłuszczu. W Polsce krupnioki śląskie uzyskały w czerwcu 2016 europejski certyfikat Chronione Oznaczenie Geograficzne. Wyrób ten popularny jest także w kuchni słowackiej, węgierskiej i niemieckiej.
Wikipedia
(1.1) Mama przywiozła ze wsi pyszną kaszankę.
Wiktionary
IPA: kaˈʃãnka, AS: kašãnka
Wiktionary
rzecz. kasza ż., kaszka ż.
:: zgrub. kaszana ż.
przym. kaszany, kaszowy
Wiktionary
(1.1) kiszka kaszana; kraków|kiszka., reg. śl. krupniok.
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kaszanem, dotyczący Kaszanu
Wiktionary
rzecz. Kaszan mrz.
Wiktionary
przymiotnik od: kasza
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kaszą, dotyczący kaszy
przymiotnik jakościowy
(2.1) charakterystyczny dla kaszy
(2.2) zrobiony z kaszy, zawierający kaszę
forma rzeczownika.
(3.1) D. lp. od: kaszana
Wiktionary
rzecz. kaszanka ż., kaszana ż., kasza ż., kaszka ż.
przym. kaszowy
Wiktionary
zakład przerabiający ziarno na kaszę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zakład, który produkuje kaszę
Wiktionary
dział przemysłu spożywczego zajmujący się produkcją kasz; kaszarstwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. kawałeczek
Wiktionary
gwałtowne wypchnięcie powietrza z płuc połączone z rodzajem chrząkania, powstające przez podrażnienie zakończeń nerwowych w oskrzelach, tchawicy, krtani, gardle
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) nagłe wyrzucenie powietrza z płuc połączone z zachrypnięciem, spodowane podrażnieniem układu oddechowego;
Wiktionary
Kaszel – reakcja odruchowa na podrażnienie zakończeń nerwowych w błonie śluzowej górnych dróg oddechowych.
Wikipedia
(1.1) Przeziębieniu często towarzyszy kaszel i katar.
Wiktionary
IPA: ˈkaʃɛl, AS: kašel
Wiktionary
rzecz. kaszlak mzw., kaszlenie n., kaszlnięcie n.
:: zdrobn. kaszelek mrz.
czas. kaszleć ndk., kaszlnąć dk.
przym. kaszlowy
Wiktionary
zdrobnienie od: kaszel
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) ekspr. o kaszlu
Wiktionary
(1.1) Pani uporczywy kaszelek wcale nie wróży niczego dobrego.
Wiktionary
rzecz. kaszel mrz., kaszlak mzw., kaszlenie n., kaszlnięcie n.
czas. kaszleć ndk., kaszlnąć dk.
przym. kaszlowy
Wiktionary
(1.1) kaszel
Wiktionary
w introligatorstwie: oklejać okładki książek lub innych druków efektownymi papierami w celu ich wzmocnienia i usztywnienia
SJP.pl
1. efekt nadający obrazowi kinowemu lub telewizyjnemu wrażenie panoramiczności za pomocą dodanych na dole i na górze obrazu czarnego marginesu;
2. ramka projektora do tworzenia takiego efektu
SJP.pl
Kaszeta – ramka umieszczana w kamerze bądź projektorze zasłaniająca pewien obszar wyświetlanego obrazu. Używana w celu uzyskania różnych formatów obrazu na standardowej taśmie 35 mm. Zastosowanie kaszety umożliwia rejestrację obrazu "panoramicznego", ale odbywa się to kosztem jego rozdzielczości - obraz z naświetlonej części ma mniejsze wymiary, a więc ziarno emulsji fotograficznej jest proporcjonalnie większe.
Wikipedia
opakowanie leku w proszku, wykonane z opłatka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) farm. opakowanie do sproszkowanego leku wykonane z opłatka
Wiktionary
(1.1) opłatek
Wiktionary
przymiotnik od: kaszetka
SJP.pl
nadawać filmowi wyświetlanemu na standardowym ekranie panoramiczną formą poprzez utworzenie za pomocą odpowiedniej ramki czarnego marginesu u góry i u dołu obrazu
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto zachodnich Chinach, w regionie autonomicznym Sinciang, na zachodnim skraju Kotliny Kaszgarskiej, nad rzeką Kaszgar (1.2);
(1.2) geogr. hydron. rzeka w zachodnich Chinach, w regionie Sinciang;
Wiktionary
Kaszgar (chiń. 喀什; pinyin Kāshí; ujg. قەشقەر, Qeshqer) – miasto na prawach powiatu w zachodnich Chinach, w regionie autonomicznym Sinciang, na zachodnim skraju Kotliny Kaszgarskiej, nad rzeką Kaszgar. Siedziba prefektury Kaszgar. W 2010 roku liczba mieszkańców miasta wynosiła około 506 640. Uznawane za najlepiej zachowane muzułmańskie miasto regionu, główny ośrodek kultury ujgurskiej.
Wikipedia
rzecz. Kaszgarczyk mos., Kaszgarka ż., Kaszgaria ż.
przym. kaszgarski
Wiktionary
mieszkaniec Kaszgarii (krainy w Chinach)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kaszgarii
Wiktionary
rzecz. Kaszgaria ż., Kaszgar mrz.
:: fż. Kaszgarka ż.
przym. kaszgarski
Wiktionary
kraina historyczna w Chinach
SJP.pl
Kotlina Kaszgarska, Kotlina Tarymska (chiń. 塔里木盆地; pinyin Tǎlǐmù Péndì; ujg. تارىم ئويمانلىقى Tarim Oymanliqi) – kraina geograficzna w Azji Centralnej, w zachodniej części Chin. Powierzchnia ok. 1 mln km².
Wikipedia
mieszkanka Kaszgarii (krainy w Chinach)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kaszgarii
Wiktionary
rzecz. Kaszgar mrz., Kaszgaria ż.
:: fm. Kaszgarczyk mos.
przym. kaszgarski
Wiktionary
przymiotnik od: Kaszgar (miasto w Xinjiang)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kaszgarią, dotyczący Kaszgarii
(1.2) związany z Kaszgarem, dotyczący Kaszgaru
Wiktionary
rzecz. Kaszgarczyk mos., Kaszgaria ż., Kaszgar mrz., Kaszgarka ż.
Wiktionary
1. zdrobnienie od: kasza;
2. potoczna nazwa byliny z rodziny goździkowatych o drobnych białych kwiatach, używanej często do przybierania bukietów; łyszczec wiechowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: kasza
(1.2) kasza manna
(1.3) kulin. deser na bazie mleka i kaszy mannej
Wiktionary
rzecz. kasza ż., kaszanka ż.
przym. kaszany
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hydrol. rzeka we wschodnim Uzbekistanie;
Wiktionary
przym. kaszkadaryjski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kaszka-darią, dotyczący Kaszka-darii
Wiktionary
rzecz. Kaszka-daria ż.
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kaszkajami, dotyczący Kaszkajów
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język kaszkajski;
Wiktionary
rzecz. Kaszkaj mos., Kaszkajka ż.
Wiktionary
dojrzewający twardy ser podpuszczkowy produkowany z mleka owczego lub krowiego, z masy parzonej
SJP.pl
Kaszkawał (tur. kaşkaval, bułg. i maced. кашкавал, serb. качкаваљ / kačkavalj, rum. caşcaval) – ser podpuszczkowy, dojrzewający, twardy, produkowany z mleka owczego lub krowiego z masy parzonej, w kształcie cylindra o średnicy 30 cm i wysokości 10–12 cm oraz wadze ok. 8 kg.
Wikipedia
zdrobnienie od: kaszkiet
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kaszkiet
Wiktionary
(1.1) To nie kaszkiet, lecz tylko mały kaszkiecik.
Wiktionary
rzecz. kaszkiet m.
Wiktionary
przymiotnik od: kaszkiecik
SJP.pl
męska czapka z daszkiem i szerokim, okrągłym denkiem; rodzaj hełmu używanego przez dziewiętnastowiecznych żołnierzy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) odzież. męska, lekko usztywniona, płaska czapka z daszkiem
(1.2) hist. w XIX w.: żołnierskie nakrycie głowy, chroniące przed cięciem pałasza, wykonane ze skóry lub filcu;
Wiktionary
Kaszkiet (z fr. casquette) – różne rodzaje męskiego nakrycia głowy:
Wikipedia
(1.1) (Jan Tetera) chłop wysoki, chudy, wytrzymały, ślepy na jedno oko, z okazałą czupryną (…) Kaszkiet wyszarzany, przyklepany jak talerz na wierzchu głowy, kapota prawie z samych łat złożona, takież spodnie i podarte buty – oto ubiór jego w dni powszednie i święta.
(1.2) Po długiej dopiero chwili uspokajać się zaczął z wolna jęcząc i śmiejąc się na przemian, a zdjąwszy kaszkiet żołnierski ocierał pot z krótko postrzyżonych, czarnych włosów i zapadłych skroni.
Wiktionary
IPA: ˈkaʃʲcɛt, AS: kašʹḱet
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. kaszkiecik m., kaszkiecina ż.
przym. kaszkietowy
Wiktionary
(1.1-2) daw. kaskiet
(1.1) gwara. kaśkiet
Wiktionary
przymiotnik od: kaszkiet
SJP.pl
ziarnisty, podobny do kaszki
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik od: kaszka
SJP.pl
gwałtownie i głośno wyrzucać powietrze z płuc; kasłać; kaszleć
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kaszlak
Wiktionary
rzecz. kaszlak m.
Wiktionary
potocznie: kaszląca osoba
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) środ. mot. fiat 126p
Wiktionary
(1.1) Gdy Joanna dowiedziała się, że Piotr ma tylko kaszlaka, natychmiast zerwała z nim znajomość.
Wiktionary
IPA: ˈkaʃlak, AS: kašlak
Wiktionary
rzecz. kaszel m.
:: zdrobn. kaszlaczek m.
czas. kaszleć
przym. kaszlowy
Wiktionary
(1.1) maluch
Wiktionary
maszyna do usuwania tłuszczu z jelit zwierzęcych, używana w przemyśle wędliniarskim
SJP.pl
gwałtownie i głośno wyrzucać powietrze z płuc; kasłać; kaszlać
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. kaszlnąć)
(1.1) gwałtownie wyrzucać powietrze z płuc
Wiktionary
(1.1) Dnia 6 kwietnia 1949 roku znajdowałem się w szpitalu obozowym w Czelabińsku, bo byłem bardzo ciężko chory na zapalenie płuc. Choroby tej można było uniknąć. Codziennie chodziłem na robotę, lecz byłem bardzo silnie przeziębiony, kaszlałem uporczywie i czułem się fatalnie.
Wiktionary
IPA: ˈkaʃlɛt͡ɕ, AS: kašleć
Wiktionary
rzecz. kaszel m., kaszlnięcie n., kaszlenie n., daw. kaszlanie, daw. kaszlenie, kaszlak m., daw. kaszlacz m., daw. kasłacz m.
:: zgrub. daw. kaszlisko n.
przym. kaszlowy, daw. kaszliwy
czas. kaszlnąć, wykasłać/wykasłać się, wykaszleć/wykaszleć się, rozkasłać się, rozkaszleć się, odkasływać, odkaszlnąć, pokasływać
Wiktionary
(1.1) kasłać; przest. kaszlać; reg. śl. charlać.; reg. pozn. churchać, churchlać.; slang. kucać; gwara. kaślać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) gwałtowne wyrzucanie powietrza z płuc
Wiktionary
rzecz. kaszel mrz., kaszelek mrz., kaszlak mzw., kaszlnięcie n.
czas. kaszleć ndk., kaszlnąć dk.
przym. kaszlowy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. kaszleć)
(1.1) dokonany od|kaszleć.
Wiktionary
IPA: ˈkaʃl̥nɔ̃ɲt͡ɕ, AS: kašl̦nõńć
Wiktionary
czas. kaszleć
rzecz. kaszlnięcie n., kaszel mrz., kaszelek mrz., kaszlenie n.
przym. kaszlowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kaszlnąć.
Wiktionary
IPA: kaʃl̥ʲˈɲɛ̇̃ɲt͡ɕɛ, AS: kašl̦ʹńė̃ńće
Wiktionary
czas. kaszlnąć, kaszleć
przym. kaszlowy
rzecz. kaszel mrz., kaszelek mrz., kaszlenie n.
Wiktionary
usuwać tłuszcz z jelit zwierzęcych przeznaczonych do produkcji wędlin
SJP.pl
przymiotnik od: kaszel
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) med. związany z kaszlem, dotyczący kaszlu
Wiktionary
rzecz. kaszel m., daw. kaszlisko n., kaszlnięcie n., kaszlenie n., daw. kaszlanie, daw. kaszlenie, kaszlak m., daw. kaszlacz m., daw. kasłacz m.
przym. daw. kaszliwy
czas. kaszleć, kaszlnąć, wykasłać/wykasłać się, wykaszleć/wykaszleć się, rozkasłać się, rozkaszleć się, odkasływać, odkaszlnąć, pokasływać
Wiktionary
cienka i miękka tkanina z wełny otrzymywanej z kozy kaszmirskiej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. region na subkontynencie indyjskim
Wiktionary
Regiony:
Inne:
Wikipedia
(1.1) Tu przez zieloną granicę przechodzą tylko kaszmirscy mudżahedini, którzy zachęcani przez Pakistan walczą z Hindusami w Kaszmirze.
Wiktionary
IPA: ˈkaʃmʲir, AS: kašmʹir
Wiktionary
rzecz. kaszmirski mrz., kaszmir m., Kaszmirczyk m., Kaszmirka ż.
przym. kaszmirski, kaszmirowy
Wiktionary
mieszkaniec Kaszmiru (krainy)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kaszmiru
Wiktionary
rzecz. Kaszmir mrz., kaszmir mrz.
:: fż. Kaszmirka ż.
przym. kaszmirski, kaszmirowy
Wiktionary
mieszkanka Kaszmiru (krainy)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) etn. mieszkanka Kaszmiru
Wiktionary
rzecz. Kaszmir mrz., kaszmir mrz.
:: fm. Kaszmirczyk mos.
przym. kaszmirski, kaszmirowy
Wiktionary
zrobiony z kaszmiru - cienkiej i miękkiej tkaniny (np. dywan kaszmirowy)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) włók. wykonany z kaszmiru
Wiktionary
(1.1) Założyłam deszczową sukienkę, pulower z wełny arańskich owiec oraz różowe kaszmirowe skarpetki – pulower i skarpety dostałam na Boże Narodzenie od Helen.
Wiktionary
rzecz. kaszmirski mrz., kaszmir mrz., Kaszmir mrz., Kaszmirczyk mos., Kaszmirka ż.
przym. kaszmirski
Wiktionary
przymiotnik od: Kaszmir (kraina historyczna w Indiach)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pochodzący z Kaszmiru, właściwy Kaszmirowi, wykonany w Kaszmirze
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język kaszmirski;
Wiktionary
(1.1) Tu przez zieloną granicę przechodzą tylko kaszmirscy mudżahedini, którzy zachęcani przez Pakistan walczą z Hindusami w Kaszmirze.
Wiktionary
IPA: kaʃˈmʲirsʲci, AS: kašmʹirsʹḱi
Wiktionary
rzecz. Kaszmirczyk mos., Kaszmir m., kaszmir m., Kaszmirka ż.
przym. kaszmirowy
Wiktionary
pogardliwie: dziecko, niemowlę
SJP.pl
pogardliwie: mała dziewczynka
SJP.pl
risotto z kaszy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) kulin. spoż. potrawa z kaszy przygotowywana jak risotto;
Wiktionary
Kaszotto – danie jednodaniowe, zwane jednogarnkowym, sporządzane z kaszy duszonej lub zapiekanej z mięsem (lub jego zamiennikami) i warzywami, z dodatkiem pikantnych przypraw.
Nazwa „kaszotto” jest neologizmem powstałym w analogii do zakotwiczonego w polszczyźnie italianizmu risotto.
Wikipedia
(1.1) Dziś na obiad było grzybowe kaszotto.
Wiktionary
Wikipedia
podobny do kaszy
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
koszerność
SJP.pl
Koszerność, kaszrut (z hebr. כשרות, od כשר – dosł. „właściwy”) – pojęcie odnoszące się do reguł obowiązujących w prawie żydowskim (halacha), określających rodzaje produktów dozwolonych do spożywania (pokarmy, napoje i leki) oraz warunki, w jakich powinny być produkowane oraz spożywane.
Wikipedia
podpora stropu wyrobiska górniczego; kaszta, stos
SJP.pl
Wikipedia
1. skrzynka z przegródkami, w których mieszczą się czcionki i materiał justunkowy;
2. podpora stropu wyrobiska górniczego; kaszt, stos
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) druk. szuflada zecerska z przegródkami (króbkami), zawierającymi czcionki i justunek;
Wiktionary
Kaszta – szuflada drukarska (najczęściej drewniana, choć zdarzały się metalowe) wysuwana z regału, podzielona na przegródki (króbki), w których mieszczą się czcionki i justunek. W kaszcie znajdował się komplet znaków danego kroju pisma, zaś w regale komplet odmian i wielkości.
Wikipedia
(1.1) Nowe czcionki od razu zdobyły sobie popularność i znalazły się w kasztach zecerskich drukarń całego kraju. (z Internetu)
Wiktionary
IPA: ˈkaʃta, AS: kašta
Wiktionary
1. drzewo lub krzew z rodziny bukowatych, o dużych, lancetowatych, często owłosionych liściach i jadalnych owocach, otoczonych kolczastą pokrywą, pochodzące z Eurazji i Ameryki Północnej;
2. owoc tego drzewa, spożywany po upieczeniu, ugotowaniu lub zmielony na mąkę do wypieku chleba; maron;
3. potocznie: kasztanowiec - drzewo lub krzew z rodziny kasztanowcowatych, o dużych, dłoniastych liściach i brodawkowatych lub kolczastych owocach zawierających duże, ciemnobrązowe nasiona (kasztany), pochodzące ze strefy umiarkowanej półkuli północnej;
4. owoc kasztanowca;
5. koń maści kasztanowatej (kolorem przypominającej owoc kasztanowca); koń kasztanowaty, cisawy;
6. kilkunastocentymetrowa narośl występująca na kończynach zwierząt kopytnych, utworzona przez zrogowaciały naskórek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Castanea|Mill.|ref=tak., rodzaj krzewów lub drzew z rodziny bukowatych;
(1.2) pot. zob. kasztanowiec.
(1.3) rudobrązowy kolor, kolor kasztana (2.2)
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
(2.1) kulin. owoc (orzech) kasztana (1.1)
(2.2) nasienie kasztanowca
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(3.1) jeźdz. koń o maści kasztanowej – rudobrązowej sierści, skórze oraz takiej samej grzywie i ogonie
Wiktionary
Kasztan (Castanea) – rodzaj roślin z rodziny bukowatych (Fagaceae). Obejmuje 8 gatunków. W Europie dziko występuje tylko kasztan jadalny (C. sativa), w Ameryce Północnej – kasztan amerykański (C. dentata), a pozostałe gatunki kasztanów rosną w Japonii i Chinach. W Polsce uprawiany i dziczejący jest kasztan jadalny C. sativa (jest zadomowionym antropofitem).
Wikipedia
(1.1) Siedzieliśmy razem pod kasztanem.
(1.3) Masz ładny kolor swetra – śliczny kasztan.
(1.3) Ewa pofarbowała sobie włosy na kasztan.
(2.1) W Paryżu najlepsze kasztany są na placu Pigalle.
(2.2) Wczoraj w parku nazbierałem kasztanów.
(3.1) Konkurs ujeżdżenia wygrał zawodnik na kasztanie.
Wiktionary
IPA: ˈkaʃtãn, AS: kaštãn
Wiktionary
rzecz. kasztanka ż., kasztanowiec m., kasztaniak m.
:: zdrobn. kasztanek m.
czas. kasztanić, wykasztanić, przykasztanić, odkasztanić się
przym. kasztanowy, kasztanowaty, kasztanowcowy, kasztankowy
przysł. kasztanowo
Wiktionary
(2.1) maron
(3.1) kasztanek, reg-pl|Mazury|bronak., reg-pl|Mazury|brunak.
Wiktionary
klacz o rudobrązowej sierści
SJP.pl
Kasztanek jarzębolistny, kasztanek (Xanthoceras sorbifolium Bunge) – gatunek rośliny z rodziny mydleńcowatych o izolowanej pozycji taksonomicznej. Pochodzi z północnych i północno-wschodnich Chin oraz Półwyspu Koreańskiego. Rośnie tam na suchych stokach wzniesień. Wyróżnia się zmieniającymi kolor płatkami korony. Roślina uprawiana jest jako ozdobna. Nasiona kasztanka są jadalne.
Wikipedia
potocznie:
1. oddawać kał; kupkać;
2. gadać brednie, bzdury; pieprzyć
SJP.pl
klacz o rudobrązowej sierści
SJP.pl
Kasztanka (ex Fantazja, ur. w 1909 lub 1910 w Czaplach Małych, zm. 23 listopada 1927 w Mińsku Mazowieckim) – klacz marszałka Józefa Piłsudskiego.
Wikipedia
przymiotnik od: kasztanek
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) rzad. rudawobrązowy
Wiktionary
rzecz. kasztan m.
przym. kasztanowy
Wiktionary
(1.1) kasztanowy
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) bot. posiadający liście jak kasztan
Wiktionary
czerwony o kasztanowym odcieniu
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) czerwony o odcieniu kasztanowatym
Wiktionary
(1.1) W wypożyczalni były też kasztanowatoczerwone peruki.
Wiktionary
IPA: ˌkaʃtãnɔvatɔt͡ʃɛrˈvɔ̃nɨ, AS: kaštãnovatočervõny
Wiktionary
rdzawy o kasztanowym odcieniu; kasztanowordzawy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) rdzawy o odcieniu kasztanowatym
Wiktionary
IPA: ˌkaʃtãnɔvatɔˈrd͡zavɨ, AS: kaštãnovatorʒavy
Wiktionary
mający kolor kasztana (owocu kasztanowca), kasztanowy, rudawobrązowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pot. lekko kasztanowy
(1.2) jeźdz. o koniu: o brązowożółtej sierści oraz grzywie i ogonie tej samej barwy lub jaśniejszej
Wiktionary
(1.2) Pierwszy rydwan ciągnęły konie kasztanowate, drugi rydwan – konie kare,
Wiktionary
IPA: ˌkaʃtãnɔˈvatɨ, AS: kaštãnovaty
Wiktionary
rzecz. kasztan m., kasztanek m., kasztanka ż., kasztanowiec m., kasztanowcowate nmos.
przym. kasztanowy, kasztanowcowy
Wiktionary
(1.1) rudawobrązowy
(1.2) przest. cisawy
Wiktionary
rodzina roślin z rzędu mydleńcowców
SJP.pl
Kasztanowcowate (Hippocastanaceae Dumort.) – rodzina roślin wyróżniana w niektórych (zwłaszcza dawniejszych) systemach klasyfikacyjnych w obrębie rzędu mydleńcowców (Sapindales). Zgodnie ze współczesną wiedzą wyodrębnienie zaliczanych tu rodzajów w randze rodziny, zmienia mydleńcowate w takson parafiletyczny. Dlatego w nowszych systemach rodzina kasztanowcowatych nie jest wyróżniana.
Wikipedia
o cechach kasztanowcowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
szrotówek kasztanowcowiaczek - inwazyjny gatunek motyla z rodziny kibitnikowatych, szkodnik kasztanowców
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) składający się z kasztanowca
(1.2) wykonany z drewna lub innej części kasztanowca
(1.3) będący częścią kasztanowca
Wiktionary
IPA: ˌkaʃtãnɔfˈt͡sɔvɨ, AS: kaštãnofcovy
Wiktionary
rzecz. kasztanowiec, kasztan
przym. kasztanowy, kasztanowaty
Wiktionary
drzewo lub krzew z rodziny kasztanowcowatych, o dużych, dłoniastych liściach i brodawkowatych lub kolczastych owocach zawierających duże, ciemnobrązowe nasiona (kasztany), pochodzące ze strefy umiarkowanej półkuli północnej; kasztan (potocznie)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
(1.1) dendr. nazwa systematyczna|Aesculus|L.|ref=tak., drzewo lub krzew o dużych, dłoniastych liściach i kolczastych owocach zawierających duże, brązowe nasiona;
Wiktionary
Kasztanowiec (Aesculus L.) – rodzaj drzew, rzadziej krzewów należących do rodziny mydleńcowatych (Sapindaceae). Obejmuje w zależności od ujęcia systematycznego od 12 do ok. 19–20 gatunków. Rośliny te występują w naturze w południowo-wschodniej Europie (jeden gatunek – kasztanowiec pospolity A. hippocastanum), w Azji na obszarze od Himalajów po Japonię (4 gatunki) oraz w Ameryce Północnej (7 gatunków). W Polsce wszystkie gatunki są introdukowane przez człowieka – powszechnie uprawiany i dziczejący jest kasztanowiec pospolity. Rzadziej w uprawie spotykany jest kasztanowiec czerwony A. × carnea i żółty A. flava, a bardzo rzadko, głównie w kolekcjach botanicznych pozostałe gatunki.
Wikipedia
(1.1) Na dziedzińcu mojej starej szkoły rośnie rozłożysty kasztanowiec.
Wiktionary
IPA: ˌkaʃtãˈnɔvʲjɛt͡s, AS: kaštãnovʹi ̯ec
Wiktionary
rzecz. kasztan m., kasztanek m., kasztanka ż., kasztanówka ż., kasztaniak m., kasztanowate nmos., kasztanowcowiaczek m., kasztanienie n., wykasztanienie n.
czas. kasztanić ndk., wykasztanić dk.
przym. kasztanowy, kasztanowaty, kasztanowcowy
Wiktionary
(1.1) pot. kasztan
Wiktionary
torzyśniad kasztanówka - gatunek motyla z rodziny trociniarkowatych
SJP.pl
Kasztanówka (biał. Каштаноўка; ros. Каштановка) – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie wołożyńskim, w sielsowiecie Wołożyn. Od zachodu graniczy z Wołożynem. Była nazywana także Konstantynówką.
W dwudziestoleciu międzywojennym leżała w Polsce, w województwie nowogródzkim, w powiecie wołożyńskim.
Wikipedia
brązowy o kasztanowym odcieniu
SJP.pl
lasówka kasztanowogłowa, kacyk kasztanowogłowy - gatunki ptaków
SJP.pl
rdzawy o kasztanowym odcieniu; kasztanowatordzawy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający kolor rdzawy o odcieniu kasztanowym
Wiktionary
(1.1) Czy świstaki miewają kasztanowordzawe futerko?
Wiktionary
IPA: ˌkaʃtãnɔvɔˈrd͡zavɨ, AS: kaštãnovorʒavy
Wiktionary
1. odnoszący się do kasztana, kasztanowca lub do owocu któregoś z tych drzew;
2. o kolorze kasztana (owocu kasztanowca), kasztanowaty, rudawobrązowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący drzew kasztana lub kasztanowca
(1.2) farm. kulin. spoż. dotyczący owoców kasztana lub kasztanowca, zrobiony z owoców kasztana lub kasztanowca
(1.3) mający kolor rudawobrązowy, taki jak kolor owocu kasztanowca
Wiktionary
Kasztanowy – ciemny kolor, czerwony zmieszany z brązowym.
Nazwa pochodzi od barwy owoców kasztana.
Wikipedia
(1.2) Na Węgrzech i Słowacji przetarta masa kasztanowa przeznaczona jest do bezpośredniego spożycia lub używana jako dodatek do wyrobów cukierniczych i mięs.
Wiktionary
IPA: ˌkaʃtãˈnɔvɨ, AS: kaštãnovy
Wiktionary
rzecz. kasztan mzw./mrz., kasztanek mrz., kasztanka ż., kasztanowiec mrz., kasztanowcowate nmos., kasztanowienie n.
:: czas. kasztanowieć ndk.
przym. kasztankowy, kasztanowaty, kasztankowaty
przysł. kasztanowo
Wiktionary
(1.3) rudawobrązowy, rudobrązowy; rzad. kasztankowy
Wiktionary
mający kasztanowe włosy
SJP.pl
1. nieduża twierdza, warowny zamek, gród, który zajmował przedstawicie władzy lub pan feudalny; warownia, forteca;
2. wysoka nadbudówka na dziobie i rufie dawnych żaglowców, zawierająca pomieszczenia dla oficerów oraz stanowiska lekkich dział
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) stpol. gród warowny, zamek lub stołp
(1.2) żegl. wysoka nadbudówka w części dziobowej lub rufowej dawnych okrętów;
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Zaciekawieni marynarze pobiegli na kasztel rufowy, skąd najlepiej widać było kaperski statek.
Wiktionary
rzecz. kasztelan m., kasztelanka ż., kasztelanic m., kasztelania ż.
:: zdrobn. kasztelik m.
przym. kasztelowy
Wiktionary
1. w Polsce do XIII wieku: urzędnik lokalny zajmujący się ściąganiem danin na rzecz panującego, obroną i sądownictwem na obszarze, na którym znajdował się zamek, gród warowny;
2. w czasach późniejszych: dostojnik tytularny, który miał zapewnione miejsca w senacie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. adm. urzędnik zarządzający grodem, zamkiem lub kasztelanią
(1.2) hist. w średniowiecznej Polsce urzędnik ziemski zasiadający w radzie królewskiej, następnie w senacie;
Wiktionary
Kasztelan (łac. comes castellanus) – urzędnik ziemski w średniowiecznej Polsce, wcześniej określany jako komes grodowy lub żupan; nazwa „kasztelan” pojawiła się w XII wieku. Jego rolą było zajmowanie się administracją gospodarczą (ściąganiem danin na rzecz panującego), obroną i sądownictwem na terenie kasztelanii. Kasztelanowi podlegali: chorąży, wojski, sędzia grodowy i włodarz. W hierarchii kasztelan stał niżej od wojewody.
Wikipedia
(1.1) W zamian nowy kasztelan zobowiązał się co roku łożyć na remont i konserwację zabytku.
Wiktionary
rzecz. kasztel mrz., kasztelanka ż., kasztelanic m., kasztelania ż.
przym. kasztelański
Wiktionary
(1.1) grododzierżca
Wiktionary
1. obszar, na którym władzę administracyjną, wojskową oraz sądową sprawował kasztelan - przedstawiciela panującego;
2. władza, godność kasztelana; kasztelaństwo
SJP.pl
Kasztelania (dawniej: okręg grodowy) – jednostka administracyjna podziału terytorialnego średniego szczebla w średniowiecznej Polsce, wchodząca w skład danej ziemi lub prowincji. Ośrodkiem kasztelanii był kasztel (zamek, znaczący gród lub dwór obronny). W II połowie XIV–XV wieku, kasztelania została zastąpiona przez system powiatowy.
Wikipedia
w dawnej Polsce: syna kasztelana - przedstawiciela panującego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) syn kasztelana
Wiktionary
Kasztelan (łac. comes castellanus) – urzędnik ziemski w średniowiecznej Polsce, wcześniej określany jako komes grodowy lub żupan; nazwa „kasztelan” pojawiła się w XII wieku. Jego rolą było zajmowanie się administracją gospodarczą (ściąganiem danin na rzecz panującego), obroną i sądownictwem na terenie kasztelanii. Kasztelanowi podlegali: chorąży, wojski, sędzia grodowy i włodarz. W hierarchii kasztelan stał niżej od wojewody.
Wikipedia
(1.1) Przebywała u swej córki Teresy, żony kasztelanica Siemianowskiego w Kozłowie.
Wiktionary
rzecz. kasztel mrz., kasztelan m., kasztelanka ż.
Wiktionary
w dawnej Polsce: córka kasztelana - przedstawiciela panującego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. córka kasztelana
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Dawno, dawno temu Przejście było miejscem spotkań zakochanych - młodziutkiej kasztelanki oporowskiej i przeora zakonu paulinów.
Wiktionary
rzecz. kasztelan mos., kasztelania ż., kasztelanowa ż., kasztelanic mos., kasztel mrz.
Wiktionary
małżonka kasztelana
SJP.pl
1. dotyczący kasztelana - przedstawiciela panującego;
2. dotyczący kasztelanii - obszaru, na którym władzę sprawował kasztelan
SJP.pl
władza, godność kasztelana; kasztelania
SJP.pl
przymiotnik od: kasztel
SJP.pl
rozróżnienie małych i wielkich liter
SJP.pl
członek zachodniosłowiańskiej grupy etnicznej zamieszkującej Pomorze Gdańskie i wschodnią część Pomorza Zachodniego; Kaszuba
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) etn. przedstawiciel Słowian z północy Polski;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Jako dziecko mieszkałam wśród Kaszubów.
Wiktionary
IPA: ˈkaʃup, AS: kašup
Wiktionary
rzecz. kaszubski mrz., Kaszuba mos., Kaszuby nmos., kaszubskość ż., kaszubszczyzna ż., kaszubizm m.
:: fż. Kaszubka ż.
przym. kaszubski
przysł. kaszubsko
Wiktionary
(1.1) Kaszuba
Wiktionary
członek zachodniosłowiańskiej grupy etnicznej zamieszkującej Pomorze Gdańskie i wschodnią część Pomorza Zachodniego; Kaszub
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) etn. przedstawiciel Słowian rodem z północy Polski;
Wiktionary
Osoby noszące nazwisko Kaszuba
Wikipedia
(1.1) Jako dziecko mieszkałam wśród Kaszubów.
Wiktionary
IPA: kaˈʃuba, AS: kašuba
Wiktionary
rzecz. kaszubski m., Kaszuby nmos.
:: fż. Kaszubka ż.
czas. kaszubić ndk.
przym. kaszubski
Wiktionary
(1.1) Kaszub
Wiktionary
specjalista w dziedzinie kaszubistyki
SJP.pl
nauka o kulturze kaszubskiej, języku kaszubskim
SJP.pl
Kaszubistyka – dyscyplina filologiczna zajmująca się badaniem języka, literatury, kultury i dziejów Kaszubów. Historycznie wywodzi się ze slawistyki.
Wikipedia
wyraz, zwrot, forma, konstrukcja składniowa lub cecha fonetyczna właściwe dialektowi kaszubskiemu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) jęz. dialektyzm kaszubski
Wiktionary
Pomeranizm, kaszubizm (kaszub. kaszëbizm) – rodzaj slawizmu (lub też polonizmu – zależnie od ujęcia statusu mowy pomorskiej), zapożyczenie z kaszubszczyzny obecne przede wszystkim w dolnoniemieckich gwarach pomorskich. Pomeranizmy pojawiają się w wyniku oddziaływania kaszubszczyzny na inny język.
Wikipedia
rzecz. Kaszub mos., kaszubski mrz.
przym. kaszubski
Wiktionary
→ Kaszub
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przedstawicielka Słowian z północy Polski
Wiktionary
(1.1) Po Muzeum Kaszubskim w Kartuzach oprowadzała nas urocza Kaszubka.
Wiktionary
IPA: kaˈʃupka, AS: kašupka
Wiktionary
rzecz. kaszubski mrz., Kaszub m., Kaszuby, Kaszuba
przym. kaszubski
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik od: Kaszuby
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do Kaszub lub Kaszubów
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. nazwa języka;
Wiktionary
Język kaszubski, dialekt kaszubski (kaszub. kaszëbsczi jãzëk, kaszëbskô mòwa, pòmòrsczi jãzëk, kaszëbskò-słowińskô mòwa) – mowa zachodniosłowiańska i lechicka o spornym statusie – w zależności od przyjętych kryteriów uznawana za odrębny język lub dialekt języka polskiego. Często przyjmowane jest stanowisko pośrednie, unika się określania jej jako „język” lub „dialekt” albo określa się ją jako etnolekt. Z prawnego punktu widzenia kaszubszczyzna jest w Polsce językiem regionalnym. Kaszubszczyzną posługuje się w Polsce na co dzień 87,6 tys. Kaszubów. Jest jedyną pozostałością słowiańskich dialektów pomorskich. Etnolekt ten należy do grupy języków lechickich; jego centralna odmiana jest bliska polszczyźnie standardowej, z wpływami języka dolnoniemieckiego oraz wymarłych połabskiego i pruskiego.
Wikipedia
(1.1) Kaszubskie truskawki bardzo dobrze smakują.
(2.1) Na Kaszubach mówi się po kaszubsku.
Wiktionary
IPA: kaˈʃupsʲci, AS: kašupsʹḱi
Wiktionary
rzecz. Kaszuby nmos., Kaszub m., Kaszuba m., Kaszubka ż., kaszubskość ż., kaszubszczyzna ż., kaszubizm m.
przysł. kaszubsko
Wiktionary
(2.1) kaszubszczyzna
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) taki, który posługuje się językiem kaszubskim
(1.2) taki, którego mieszkańcy posługują się językiem kaszubskim
(1.3) spisany, stworzony w języku kaszubskim
Wiktionary
IPA: kaˈʃupskɔjɛ̃w̃ˈzɨt͡ʃnɨ, AS: kašupskoi ̯ẽũ̯zyčny
Wiktionary
mowa i kultura Kaszubów
SJP.pl
Język kaszubski, dialekt kaszubski (kaszub. kaszëbsczi jãzëk, kaszëbskô mòwa, pòmòrsczi jãzëk, kaszëbskò-słowińskô mòwa) – mowa zachodniosłowiańska i lechicka o spornym statusie – w zależności od przyjętych kryteriów uznawana za odrębny język lub dialekt języka polskiego. Często przyjmowane jest stanowisko pośrednie, unika się określania jej jako „język” lub „dialekt” albo określa się ją jako etnolekt. Z prawnego punktu widzenia kaszubszczyzna jest w Polsce językiem regionalnym. Kaszubszczyzną posługuje się w Polsce na co dzień 87,6 tys. Kaszubów. Jest jedyną pozostałością słowiańskich dialektów pomorskich. Etnolekt ten należy do grupy języków lechickich; jego centralna odmiana jest bliska polszczyźnie standardowej, z wpływami języka dolnoniemieckiego oraz wymarłych połabskiego i pruskiego.
Wikipedia
region kulturowy w północnej Polsce, część Pomorza zamieszkała przez rdzenną ludność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) hist. geogr. kraina historyczna w północnej Polsce;
(1.2) geogr. wieś w Polsce, w województwie lubelskim, w powiecie krasnostawskim, w gminie Rudnik;
(1.3) geogr. część wsi Murczyn, w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Żnin
Wiktionary
Kaszuby (kaszub. Kaszëbë lub Kaszëbskô) – region kulturowy w północnej Polsce, będący częścią Pomorza Gdańskiego. Zamieszkują tu m.in. Kaszubi (autochtoniczni Pomorzanie) posługujący się językiem kaszubskim, który ma w Polsce od 2005 status języka regionalnego. Obecnie obejmuje powiaty: kartuski, bytowski, lęborski, pucki, gdański, wejherowski, słupski, człuchowski, kościerski, chojnicki oraz miasta: Gdynię, Gdańsk i Sopot.
Wikipedia
(1.1) Już trzeci raz jedziemy na Kaszuby.
(1.1) Na terenie Kaszub znajdują się dwujęzyczne tablice z nazwami miejscowości.
(1.2) Mieszkamy w Kaszubach od trzech lat.
(1.3) Dojeżdżamy do naszych Kaszubów.
Wiktionary
(1.1)
rzecz. Kaszub mos., Kaszubka ż., kaszubszczyzna ż.
(1.2) (1.3)
rzecz. kaszubianin mos., kaszubianka ż.
przym. kaszubski
Wiktionary
skrzynia z bali drewnianych lub żelbetowych wypełniona kamieniami, będąca częścią składową budowli wodnych
SJP.pl
Kaszyca – duża skrzynia, niegdyś drewniana, obecnie żelbetowa, wypełniona gruzem, kamieniami itp., stosowana jako element fundamentów budowli hydrotechnicznych lub jako element umocnień dennych lub brzegowych. Do połowy lat pięćdziesiątych XX wieku najczęściej stosowana przy budowie zapór oraz przepustów wodnych o dużej powierzchni.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w Rosji, położone w obwodzie twerskim;
Wiktionary
Kaszyn (ros. Кашин) – miasto w Rosji, w obwodzie twerskim nad Kaszynką.
Kaszyn położone jest ok. 180 km na północ od Moskwy i 150 km na północny wschód od Tweru, siedziba obwodu. Liczba mieszkańców w 2007 wynosiła ok. 15,8 tys., powierzchnia 11 km², a gęstość zaludnienia 1436 osób/1 km². Miasto leży na wysokości 125 m n.p.m.
Miasto uzdrowiskowe – borowina.
Wikipedia
przym. kaszyński
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kaszynem, dotyczący Kaszyna
Wiktionary
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
rzecz. Kaszyn mrz.
Wiktionary
gwałtownie i głośno wyrzucać powietrze z płuc; kaszlać; kaszleć
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zakasłać)
(1.1) fizj. med. mieć napad kaszlu; wydawać serię krótkich, gwałtownych dźwięków z gardła, zwykle w wyniku podrażnienia dróg oddechowych
Wiktionary
(1.1) Bohdan kasłał przez całą noc, co martwiło jego rodzinę.
Wiktionary
rzecz. kasłanie n.
czas. wykasłać dk., wykasływać ndk., zakasłać dk.
Wiktionary
(1.1) war. kaszleć, kaszlać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kasłać.
Wiktionary
rzecz. niekasłanie n.
czas. kasłać ndk.
Wiktionary
osoba wykonująca wyroki śmierci
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geom. część płaszczyzny ograniczona dwiema półprostymi o wspólnym początku
(1.2) przestrzeń w okolicy styku dwóch prostopadłych ścian
(1.3) przen. mieszkanie
(1.4) przen. punkt widzenia, aspekt
(1.5) geom. pot. miara kąta (1.1)
Wiktionary
Kat – człowiek, który zawodowo zajmuje się głównie wykonywaniem wyroków, skazujących na kary cierpienia, okaleczenia i na karę śmierci. Poza torturami, traktowanymi jako środek karny, kaci zajmowali się również zadawaniem cierpienia w celu wymuszenia zeznań.
Wikipedia
(1.1) Kąt utworzony przez dwie półproste.
(1.2) W kącie pokoju stał mały stolik.
(1.3) Chciałabym wreszcie mieć swój własny kąt.
(1.4) Sprawdziliśmy wszystkie urządzenia pod kątem bezpieczeństwa.
(1.5) Jaki jest kąt między bokami kwadratu?
Wiktionary
IPA: kɔ̃nt, AS: kõnt
Wiktionary
rzecz. kątownik mrz.
:: zdrobn. kącik mrz., kąteczek mrz., kątek mrz.
przym. kątowy, kątecki
Wiktionary
(1.2) róg, narożnik
(1.4) punkt widzenia
Wiktionary
skrót od: katolicki
SJP.pl
skrót, rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) = kategoria
Wiktionary
(1.1) Poszukujemy do pracy kierowców z prawem jazdy kat. C+E oraz D.
Wiktionary
1. konkurencja w karate;
2. ćwiczenie prezentujące technikę walki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wysoce sformalizowany rodzaj ćwiczeń stosowanych w wielu tradycyjnych sztukach i sportach walki;
Wiktionary
Kata (układ formalny) (jap. 型, 形 kata; standardowa forma ruchu, postawy itp. w sztukach walki i sporcie) – japońskie słowo oznaczające wysoce sformalizowany rodzaj ćwiczeń stosowanych w wielu tradycyjnych sztukach i sportach walki, szczególnie z grupy budō, jak również taekwondo (gdzie noszą one nazwę tul w wersji ITF, poomse w WTF a hyeong w niektórych innych organizacjach), taijiquan i innych. Są to sekwencje technik ataku i obrony, połączone z określonym poruszaniem, przyjęciem ściśle określonej pozycji i sposobu oddychania. Kata są bardzo ważną częścią programów nauczania dla wielu sztuk i sportów walki, a dla niektórych, zwłaszcza tych, gdzie kontakt broni z ciałem przeciwnika stanowiłby realne zagrożenie, stanowią ćwiczenia podstawowe.
Wikipedia
(1.1) Na arenie zakończył się pokaz kata.
Wiktionary
IPA: ˈkata, AS: kata
Wiktionary
pogardliwie: ksiądz, duchowny; księżyna, sukienkowy, klecha, sukmaniarz, labuś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. obraź. ksiądz
Wiktionary
IPA: kaˈtabas, AS: katabas
Wiktionary
rzecz. katabaza ż.
przym. katabasowy
Wiktionary
(1.1) klecha, księżyna
Wiktionary
[czytaj: katabas-is] katabaza;
1. w tragedii antycznej: obniżenie napięcia akcji po przygodzie;
2. w antycznym eposie: motyw zejścia bohatera do świata podziemnego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) liter. topos literacki zejścia bohatera do świata umarłych;
(1.2) teatr. spadek napięcia akcji w tragedii antycznej
(1.3) muz. muzyczna figura retoryczna oddająca grozę poprzez formę zstępującej melodii
(1.4) rel. Chrystusowe zstąpienie do otchłani;
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. katabaza ż.
Wiktionary
(1.1) katabaza
(1.2) katabaza
(1.3) katabaza
(1.4) zstąpienie
Wiktionary
ruch katabatyczny: gwałtowne opadanie mas powietrza wzdłuż zanikających frontów atmosferycznych lub zboczy górskich
SJP.pl
katabasis;
1. w tragedii antycznej: obniżenie napięcia akcji po przygodzie;
2. w antycznym eposie: motyw zejścia bohatera do świata podziemnego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) liter. teatr. zob. katabasis.
(1.2) rel. zob. katabasis.
Wiktionary
Katabaza (gr. κατάβασις 'zejście' od κατά 'w dół' i βαίνω 'iść') – literacki topos zejścia bohatera do świata umarłych.
Motyw ten wielokrotnie pojawia się w mitologii greckiej, chociaż jest obecny także w tradycji innych kręgów kulturowych, np. w mitologii sumeryjskiej, co poświadcza Epos o Gilgameszu. Wśród mitów greckich słynna jest katabaza Orfeusza, który schodzi do Hadesu po ukochaną, czy dwunasta z prac Heraklesa, w której heros udaje się po Cerbera, uwalniając przy okazji innego bohatera, który choć udał się do starożytnych piekieł, nie mógł się z nich wydostać – Tezeusza.
Wikipedia
rzecz. katabas mos., katabasis ż.
Wiktionary
odnoszący się do katabolizmu, polegający na katabolizmie
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) biochem. związany z procesem, podczas którego dochodzi do rozpadu związków chemicznych z wydzieleniem energii i ciepła
Wiktionary
proces przemiany materii polegający na rozpadzie organicznych związków wielkocząsteczkowych na mniejsze, w wyniku którego wyzwala się energia chemiczna i ciepło, np. reakcja oddychania komórkowego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) biochem. proces, podczas którego dochodzi do rozpadu związków chemicznych z wydzieleniem energii i ciepła;
Wiktionary
Katabolizm (z gr. καταβολή od κᾰτᾰ 'w dół' i βάλλειν 'rzut') – ogół reakcji chemicznych metabolizmu prowadzący do rozpadu złożonych związków chemicznych na prostsze cząsteczki. Przeciwieństwo anabolizmu. Reakcja egzoenergetyczna, uwalniająca energię, substraty muszą być o wyższym poziomie energii, a produkty o niższym. Należą tu:
Wikipedia
1. nowe znaczenie słowa powstałe wskutek przeniesienia nazwy jednej rzeczy na inną, która nie była dotąd nazwana;
2. przenośnia utworzona na zasadzie odległych skojarzeń, której nie można brać dosłownie ze względu na jej alogiczność
SJP.pl
Wikipedia
katadromiczne ryby - ryby spływające do mórz w celu odbycia tarła
SJP.pl
podest na trumnę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) podwyższenie, na którym stawia się trumnę podczas nabożeństwa żałobnego;
Wiktionary
Katafalk (wł. catafalco) – podwyższenie, na którym stawia się trumnę ze zwłokami podczas uroczystości pogrzebowych.
Katafalk jest prostą konstrukcją, najczęściej drewnianą, pomalowaną na czarno, obitą kirem lub przykrytą całunem, niezdobioną. Dekoracje stawiane przy nim podczas żałobnych ceremonii, głównie podczas uroczystych pogrzebów, noszą nazwę castrum doloris. Ustawiany jest w nawie przed prezbiterium lub w kaplicy pogrzebowej.
Wikipedia
(1.1) Gróbarz z pomocą parobczaków postawił trumnę na katafalku i zapalił dwadzieścia cztery świec.
Wiktionary
IPA: kaˈtafalk, AS: katafalk
Wiktionary
przym. katafalkowy
Wiktionary
przymiotnik od: katafalk
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący katafalku
Wiktionary
rzecz. katafalk m.
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) filoz. teol. przyjmujący tezy afirmatywne o Bogu, czym lub jakim jest
Wiktionary
chemiczno-fizyczne zjawisko elektroforezy z przemieszczaniem się cząstek w kierunku katody
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) fiz. elektr. zjawisko zachodzące w płynach pod wpływem pola elektrycznego, polegające na ruchu dodatnio naładowanych cząstek w kierunku katody
Wiktionary
Elektroforeza – zjawisko elektrokinetyczne polegające na ruchu cząstek fazy rozproszonej w nieruchomej fazie rozpraszającej, pod wpływem pola elektrycznego. Ruch w kierunku anody nazywany jest anaforezą, a w kierunku katody – kataforezą.
Wikipedia
przym. kataforetyczny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. wojsk. ciężkozbrojny jeździec, zwykle dosiadający opancerzonego wierzchowca, walczący w szeregach armii starożytnych i średniowiecznych państw od wybrzeży Morza Śródziemnego po Persję;
Wiktionary
(1.1) war. katafrakt
Wiktionary
faza cyklu włosowego, w trakcie której włos obumiera
SJP.pl
Włos – nitkowaty, zrogowaciały, wyspecjalizowany wytwór naskórka, występujący wyłącznie u ssaków, na powierzchni ich skóry, zbudowany z twardej, spoistej keratyny. W entomologii termin włosy lub włoski (łac. comae, pili, chaetae) stosowany jest w odniesieniu do niektórych wytworów oskórka stawonogów, w tym do szczecinek (saetae, setae).
Wikipedia
Katageneza – zjawiska diagenezy posedymentacyjnej zachodzące w warunkach odrębnych od warunków sedymentacji; kiedy osad został już przykryty pokładem innego osadu. Katageneza zachodzi pod wpływem zwiększonego ciśnienia i temperatury, ale jeszcze zbyt niskich do wywołania metamorfizmu.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
potocznie: diodowa lampa roweru
SJP.pl
dramat teatralny wywodzący się z Kerali; kathakali
SJP.pl
Katakali, kathakali – teatr indyjski ze stanu Kerala.
Tradycyjnie wykonywany jest nocą. Ucharakteryzowani artyści w charakterystycznych kostiumach, z niewielką liczbą rekwizytów, ilustrują ruchem i gestem opowieści z indyjskich eposów. Treść opowieści wyśpiewują dwaj śpiewacy stojący z tyłu sceny.
Wikipedia
jeden z dwóch japońskich systemów pisma sylabicznego kana
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) jęz. jeden z dwóch japońskich systemów pisma sylabicznego kana;
Wiktionary
Katakana (jap. かたかな, カタカナ, 片仮名) – jeden z dwóch japońskich systemów pisma sylabicznego kana. Drugim z nich jest hiragana. Każdemu znakowi katakany odpowiada znak hiragany.
Wikipedia
(1.1) Katakana jest używana głównie do zapisu słów zapożyczonych z języków obcych.
Wiktionary
IPA: ˌkataˈkãna, AS: katakãna
Wiktionary
proces odkształcania i rozdrabniania skał zwięzłych zachodzący w skorupie ziemskiej pod wpływem ciśnienia górotwórczego
SJP.pl
Kataklaza – typ metamorfizmu dynamicznego. Proces zachodzący w skorupie ziemskiej pod wpływem ciśnienia górotwórczego polegający na tektonicznym kruszeniu, obracaniu i przemieszczaniu ziaren mineralnych w skale i samej skały, bez jej przebudowy chemicznej i krystalograficznej. Najłatwiej kataklazie ulegają skały twarde i kruche, mało podatne na reakcje chemiczne, np. granity, gnejsy, kwarcyty.
Efektem tego zjawiska są kataklazyty.
Wikipedia
skała powstała w wyniku kataklazy
SJP.pl
Kataklazyt – skała metamorficzna, kataklastyczna. Jest to silnie przeobrażona skała stanowiąca, produkt metamorfizmu dyslokacyjnego, zmielona tektonicznie skała pierwotna. Powstaje w obrębie stref tektonicznych (uskoków) na drodze czysto mechanicznej, w wyniku procesu zwanego kataklazą. Kataklazyty charakteryzują się słabą odpornością na wietrzenie, większym rozdrobnieniem skały. Odłamki skalne są ostrokrawędziste i silnie spękane mogą być nieznacznie przemieszczone względem siebie, a pomiędzy nimi może lokalnie występować miazga mylonityczna. Kataklazyty objęte są w niewielkim stopniu rekrystalizacją metamorficzną. Zbudowane są z drobnych pokruszonych i roztartych ziaren skał, ich skład mineralny jest podobny do składu pierwotnej skały sprzed kataklazy. Tekstura kataklazowa, bezkierunkowa. Struktura zwykle nierównoziarnista, heteroblastyczna lub średnioblastyczna.
Wikipedia
1. klęska żywiołowa wywołująca ogromne zniszczenia, np. trzęsienie ziemi, potop;
2. dramatyczne wydarzenia o niszczycielskim oddziaływaniu, np. wojna, rewolucja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gwałtowne zmiany w przyrodzie wywołujące znaczne zniszczenia, spustoszenie
(1.2) polit. wstrząs społeczny lub polityczny powodujący duże zniszczenia
Wiktionary
Klęska żywiołowa (kataklizm) – ekstremalne zjawisko naturalne powodujące znaczne szkody na terenie objętym tym zjawiskiem, pozostawiające po sobie często zmieniony obraz powierzchni ziemi. Powoduje ono również wysokie straty w gospodarce człowieka, może zmienić stan przyrody, a nawet zagrażać życiu ludzkiemu.
Wikipedia
(1.1) Trzęsienie ziemi w Lizbonie nie było ani pierwszym, ani ostatnim z wielkich europejskich kataklizmów.
Wiktionary
(1.1) katastrofa, klęska
(1.2) klęska, przewrót
Wiktionary
przymiotnik od: kataklizm
SJP.pl
barczatka kataks - różowo-brunatny motyl z rodziny barczatkowatych, w Polsce prawnie chroniony
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. rzad. podziemna nekropolia
forma rzeczownika.
(2.1) D. plural|katakumba. także. D. plural|katakumby.
Wiktionary
rzecz. katakumba ż., katakumbowość ż., katakumby lm nm.
przym. katakumbowy
Wiktionary
(1.1) katakumby; daw. katakumba
Wiktionary
1. podziemny cmentarz starochrześcijański, który służył też często jako kaplica
2. podziemie kościołów lub budynków cmentarnych, gdzie się stawia trumny z ciałami zmarłych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. podziemna nekropolia
Wiktionary
(1.1) [...] wsunąwszy umarłego w katakumbę, zasklepiają go.
(1.1) Obiecałeś, że zwiedzimy którąś z rzymskich katakumb.
Wiktionary
rzecz. katakumbowość ż., katakumb mrz., katakumby lm nm.
przym. katakumbowy
Wiktionary
(1.1) katakumby; daw. rzad. katakumb
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co katakumbowe
Wiktionary
(1.1) Bezsprzecznie o katakumbowości malowideł świadczy ich tematyka.
Wiktionary
rzecz. katakumb mrz., katakumba ż., katakumby lm nm.
przym. katakumbowy
Wiktionary
przymiotnik od: katakumby
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z katakumbami, dotyczący katakumb
(1.2) przen. podziemny, nielegalny
Wiktionary
(1.1) Nie sposób podczas jednej wycieczki zapoznać się z całym systemem katakumbowych korytarzy.
(1.1) Włoski album z malarstwem katakumbowym kosztował fortunę.
(1.2) W Chinach nie ustają prześladowania tak zwanego „Kościoła katakumbowego”.
Wiktionary
rzecz. katakumbowość ż., katakumba ż., katakumb mrz., katakumby lm nm.
Wiktionary
1. podziemia kościołów lub budynków cmentarnych, gdzie się stawia trumny z ciałami zmarłych
2. podziemne cmentarze starochrześcijańskie, które służyły także jako kaplice
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) cmentarz podziemny w postaci systemu korytarzy;
forma rzeczownika.
(2.1) plural|katakumb. także. plural|katakumba.
Wiktionary
Katakumby (gr. κατά kata – pod, na dole τύμβος tymbos – grób, mogiła) – cmentarz podziemny (starożytny etruski, rzymski, żydowski i starochrześcijański) w postaci nieregularnie rozplanowanego systemu korytarzy biegnących zazwyczaj w kilku kondygnacjach, rozgałęziających się, rozszerzających w komory, wydrążonych bardzo głęboko w ziemi.
Wikipedia
(1.1) Najstarsze na świecie portrety apostołów Piotra, Pawła, Andrzeja i Jana znaleźli archeolodzy w rzymskich katakumbach świętej Tekli.
Wiktionary
IPA: ˌkataˈkũmbɨ, AS: katakũmby
Wiktionary
rzecz. katakumbowość ż., katakumb mrz., katakumba ż.
przym. katakumbowy
Wiktionary
(1.1) daw. katakumba; daw. rzad. katakumb
Wiktionary
jednostka aktywności katalitycznej enzymów i pozostałych katalizatorów w układzie SI
SJP.pl
Katal (kat) – jednostka SI aktywności katalitycznej enzymów (aktywność enzymatyczna) i innych katalizatorów. Jeden katal to taka ilość katalizatora, która zwiększa szybkości reakcji o 1 mol/s w określonych warunkach.
Jednostka ta została zarekomendowana do stosowania w miejsce jednostki enzymu (U) w roku 1978 przez Nomenclature Committee of the International Union of Biochemistry:
Wikipedia
ład wytworzony przez grę sił rynkowych, dzięki ludzkiej aktywności, która stosuje się do reguł prawa własności, szkód i kontraktu (pojęcie wprowadzone przez Hayeka)
SJP.pl
Katalaktyka (catallactics) – nauka o wymianie, część ekonomii politycznej, wyjaśniająca, na drodze prakseologicznej analizy, w jaki sposób działania uczestników rynku powodują ustalenie się proporcji wymiany oraz cen poszczególnych dóbr i usług.
Wikipedia
enzym przyśpieszający rozkład powstającego w żywych komórkach nadtlenku wodoru
SJP.pl
Katalaza (EC 1.11.1.6) – enzym z grupy oksydoreduktaz katalizujący proces rozkładu nadtlenku wodoru do wody i tlenu. Otrzymana po raz pierwszy w postaci krystalicznej w 1937 roku przez J.B. Sumnera. Znaczne jej ilości występują w komórkach zwierzęcych np. w wątrobie, nerce, leukocytach i erytrocytach (krwinkach czerwonych), w bakteriach tlenowych oraz w peroksysomach komórek roślinnych fotosyntezujących. Jest dobrym enzymem markerowym dla peroksysomów.
Wikipedia
skrócenie ostatniej stopy wersu o sylabę krótką bądź nieakcentowaną
SJP.pl
Kataleksa – w wierszu iloczasowym zjawisko skrócenia stopy kończącej wers lub człon wersowy o jedną lub dwie sylaby stanowiące część lub całość tezy.
W wierszu sylabotonicznym zjawisko skrócenia stopy kończącej wers lub człon wersowy o jedną lub dwie sylaby nieakcentowane.
Wikipedia
w literaturze: zbiór urywków i fragmentów utworów, także zbiór utworów ulotnych, drobnych
SJP.pl
zesztywnienie mięśni, odrętwienie ciała w nienaturalnej pozycji, występujące w niektórych chorobach psychicznych, hipnozie lub przy zatruciach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. psych. zespół objawów zaburzeń psychicznych wyrażający się zanikiem wykonywania ruchów dowolnych, zastyganiem chorego w nienaturalnych ułożeniach ciała
Wiktionary
Katalepsja, stan kataleptyczny (łac. catalepsis z gr. κατάληψις "chwytanie" od przedrostka kata 'pod, w dół' używanego również jako wzmocnienie oraz gr. lêpsis 'napad') – specyficzne zesztywnienie mięśni, połączone z zastyganiem postawy ciała oraz położeniem kończyn i wygięciem szyi, także w nienaturalnych pozycjach.
Wikipedia
(1.1) Objawy przypominające katalepsję można wywołać poprzez hipnozę.
Wiktionary
kobieta dotknięta katalepsją, zastygająca nagle w nienaturalnych pozycjach w stanie odrętwienia
SJP.pl
przymiotnik od: katalepsja
SJP.pl
osoba dotknięta katalepsją, zastygająca w nienaturalnych pozycjach w stanie odrętwienia
SJP.pl
1. → Catalina (wyspa w Kalifornii);
2. myszak kataliński - gatunek ssaka z rodziny chomikowatych;
3. grzechotnik kataliński - gatunek węża z rodziny żmijowatych
SJP.pl
przysłówek sposobu
(1.1) chem. w sposób katalityczny, w sposób oparty na katalizie
Wiktionary
rzecz. kataliza ż., katalizator mrz., katalizowanie n., skatalizowanie n.
czas. katalizować ndk., skatalizować dk.
przym. katalityczny
Wiktionary
odnoszący się do katalizy, polegający na katalizie
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) chem. związany z katalizą, dotyczący katalizy, polegający na katalizie
Wiktionary
(1.1) W wyniku katalitycznego odwodornienia etanu otrzymuje się eten.
Wiktionary
IPA: ˌkatalʲiˈtɨt͡ʃnɨ, AS: katalʹityčny
Wiktionary
rzecz. kataliza ż., katalizator mrz., katalizowanie n., skatalizowanie n.
czas. katalizować ndk., skatalizować dk.
przysł. katalitycznie
przym. katalitycznie
Wiktionary
przyśpieszenie reakcji chemicznej spowodowane dodaniem katalizatora
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) chem. zjawisko przyśpieszenia lub spowolnienia reakcji chemicznej zachodzące pod wpływem katalizatora;
Wiktionary
Kataliza – zjawisko przyspieszenia szybkości reakcji chemicznej pod wpływem niewielkiej (w stosunku do ilości reagentów) ilości katalizatora, który sam nie ulega trwałym przekształceniom, lecz tylko tworzy z innymi substratami związki lub kompleksy przejściowe. Działanie katalizatora polega na zmianie ścieżki kinetycznej reakcji poprzez obniżenie energii aktywacji reakcji i utworzenia innych, w stosunku do reakcji prowadzonej na sposób niekatalityczny, kompleksów przejściowych. W efekcie przyspieszeniu ulega zarówno reakcja prowadząca do produktu, jak i reakcja biegnąca w kierunku przeciwnym, prowadząca do odtworzenia substratów.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. katalizator mrz., katalizowanie n., skatalizowanie n.
czas. katalizować ndk., skatalizować dk.
przym. katalityczny, katalitycznie
przysł. katalitycznie
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) catalysis
* baskijski: (1.1) katalisi
* białoruski: (1.1) каталіз m.
* bułgarski: (1.1) катализа ż.
* rosyjski: (1.1) катализ m.
* ukraiński: (1.1) каталіз m.
* węgierski: (1.1) katalízis
źródła.
== kataliza (język bośniacki.) ==
ortografie.
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) chem. kataliza
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz. katalizator mrz., katalizowanie n., skatalizowanie n.
czas. katalizować ndk., skatalizować dk.
przym. katalityczny, katalitycznie
przysł. katalitycznie
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. katalizator mrz., katalizowanie n., skatalizowanie n.
czas. katalizować ndk., skatalizować dk.
przym. katalityczny, katalitycznie
przysł. katalitycznie
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) catalysis
* baskijski: (1.1) katalisi
* białoruski: (1.1) каталіз m.
* bułgarski: (1.1) катализа ż.
* rosyjski: (1.1) катализ m.
* ukraiński: (1.1) каталіз m.
* węgierski: (1.1) katalízis
źródła.
== kataliza (język bośniacki.) ==
ortografie.
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) chem. kataliza
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. substancja zwiększająca szybkość reakcji chemicznych;
2. katalizator kontaktowy - katalizator w układach ciekłych i gazowych; kontakt;
3. przenośnie: czynnik przyspieszający lub wywołujący jakieś wydarzenia, np. katalizator przemian społecznych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) chem. substancja przyspieszająca przebieg reakcji chemicznej;
(1.2) techn. urządzenie zawierające katalizator (1.1)
(1.3) przen. książk. czynnik będący przyczyną czegoś, przyśpieszający coś
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Do butelki został nalany perhydrol, do niego płyn do mycia naczyń. Teraz dodajemy katalizator, dwuchromian potasu.
(1.2) Muszę wymienić w samochodzie katalizator na nowy.
(1.3) Nikt nie przewidział sukcesu Internetu i telefonii komórkowej, nikt też nie przewidział głębokości społecznych zmian, których katalizatorem stały się nowe technologie komunikacyjne.
Wiktionary
IPA: ˌkatalʲiˈzatɔr, AS: katalʹizator
Wiktionary
rzecz. kataliza ż., katalizowanie n., skatalizowanie n.
czas. katalizować ndk., skatalizować dk.
przym. katalityczny, katalitycznie
przysł. katalitycznie
Wiktionary
1. poddawać katalizie, wywoływać katalizę;
2. o zjawiskach życia społecznego: wywoływać, przyśpieszać
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)
(1.1) chem. wywoływać katalizę, poddawać katalizie, ulegać katalizie
(1.2) przen. wywoływać jakieś zmiany lub je przyśpieszać
Wiktionary
(1.1) β-D-galaktozydaza jest enzymem katalizującym reakcje hydrolizy wiązań O-glikozydowych w β-D-galaktozydach.
Wiktionary
rzecz. kataliza ż., katalizator mrz., katalizowanie n., skatalizowanie n.
czas. skatalizować dk.
przym. katalityczny, katalitycznie
przysł. katalitycznie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) chem. wywoływanie katalizy, poddawanie katalizie, uleganie katalizie
(1.2) przen. wywoływanie jakichś zmiany lub ich przyśpieszanie
Wiktionary
rzecz. kataliza ż., katalizator mrz., skatalizowanie n.
czas. katalizować ndk., skatalizować dk.
przym. katalityczny, katalitycznie
przysł. katalitycznie
Wiktionary
1. uporządkowany wykaz, spis przedmiotów określonego zbioru, najczęściej książek;
2. w informatyce: uporządkowany zbiór plików komputerowych; folder
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) spis zawartości biblioteki
(1.2) folder lub księga zawierająca spis towarów wraz z ich cenami
(1.3) inform. plik interpretowany przez system plików jako lista odwołań do innych plików;
(1.4) daw. notatnik nauczycielski przeznaczony do wpisywania ocen
(1.5) usystematyzowany zbiór dokumentów
Wiktionary
Katalog – zbiór zawierający systematyczny, często hierarchiczny spis obiektów jednego typu wraz z towarzyszącymi im atrybutami, umożliwiający klasyfikację obiektów według kategorii lub wybór obiektów według określonych kryteriów wyszukiwania.
Wikipedia
(1.1) Nasza biblioteka ma tylko dwa katalogi: alfabetyczny i tematyczny.
(1.2) Piotr zamówił zestaw szwedzkich mebli z katalogu.
(1.3) System plików to sposób zapisu plików i katalogów umożliwiający późniejsze ich odczytanie.
(1.3) Wirus usunął mi wszystkie pliki z katalogu c:\windows!
Wiktionary
IPA: kaˈtalɔk, AS: katalok
Wiktionary
rzecz. katalogizacja ż., katalogowanie n.
czas. katalogować ndk.
przym. katalogowy
Wiktionary
(1.1) spis, rejestr
(1.2) zestawienie, wykaz, prospekt
(1.3) folder, plik
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) katalogowanie
Wiktionary
rzecz. katalog m., katalogowanie n.
przym. katalogowy
Wiktionary
czasownik
(1.1) tworzyć katalog
(1.2) umieszczać coś w katalogu, porządkować katalog
Wiktionary
IPA: ˌkatalɔˈɡɔvat͡ɕ, AS: katalogovać
Wiktionary
rzecz. katalog m., katalogowanie n.
czas. skatalogować dk.
przym. katalogowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|katalogować.
Wiktionary
czas. katalogować
rzecz. katalog m., katalogizacja ż.
przym. katalogowy
Wiktionary
przymiotnik od: katalog
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z jakimś katalogiem
Wiktionary
IPA: ˌkatalɔˈɡɔvɨ, AS: katalogovy
Wiktionary
rzecz. katalog m., katalogowanie n., katalogizacja ż.
czas. katalogować ndk., skatalogować dk.
Wiktionary
mieszkaniec Katalonii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba płci męskiej narodowości katalońskiej, mieszkaniec Katalonii
Wiktionary
(1.1) Część Katalończyków poczuwa się do narodowości katalońskiej, część - do hiszpańskiej, a część - do obydwu.
Wiktionary
IPA: ˌkataˈlɔ̃j̃n͇t͡ʃɨk, AS: katalõĩ ̯ṇčyk
Wiktionary
rzecz. Katalonia ż.
:: fż. Katalonka ż.
przym. kataloński
Wiktionary
region autonomiczny i kraina historyczna w północno-wschodniej Hiszpanii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) hist. geogr. kraina historyczna w północno-wschodniej Hiszpanii i południowej Francji
(1.2) geogr. wspólnota autonomiczna w Hiszpanii;
Wiktionary
Katalonia (kat. Catalunya [kətəˈɫuɲə], hiszp. Cataluña, oksyt. Catalonha) – wspólnota autonomiczna Hiszpanii. W szerszym znaczeniu – region geograficzny i kraina historyczna na Półwyspie Iberyjskim z ośrodkiem kulturalnym i administracyjnym w Barcelonie.
Wikipedia
(1.1) Północna Katalonia była częścią Hiszpanii.
(1.2) Parlament Katalonii zaaprobował w środę zakaz korridy w tym autonomicznym regionie w północno-wschodniej Hiszpanii.
Wiktionary
IPA: ˌkataˈlɔ̃ɲja, AS: katalõńi ̯a
Wiktionary
rzecz. kataloński mrz., Katalończyk m., Katalonka ż.
przym. kataloński
Wiktionary
mieszkanka Katalonii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) osoba płci żeńskiej narodowości katalońskiej, mieszkanka Katalonii
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. Katalonia ż.
:: fm. Katalończyk m.
przym. kataloński
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum rodz|Katalończyk.
* białoruski: (1.1) каталонка ż.
* czeski: (1.1) Katalánka ż.
* esperanto: (1.1) katalunino
* francuski: (1.1) Catalane ż.
* hiszpański: (1.1) catalana ż.
* kataloński: (1.1) catalana ż.
* nowogrecki: (1.1) Καταλανή ż.
* rosyjski: (1.1) каталонка ż.
* słowacki: (1.1) Katalánka ż.
* słoweński: (1.1) Katalonka ż.
* ukraiński: (1.1) каталонка ż.
źródła.
== Katalonka (język słoweński.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) Katalonka
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz. Katalonia ż.
:: fm. Katalończyk m.
przym. kataloński
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. Katalonia ż.
:: fm. Katalończyk m.
przym. kataloński
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum rodz|Katalończyk.
* białoruski: (1.1) каталонка ż.
* czeski: (1.1) Katalánka ż.
* esperanto: (1.1) katalunino
* francuski: (1.1) Catalane ż.
* hiszpański: (1.1) catalana ż.
* kataloński: (1.1) catalana ż.
* nowogrecki: (1.1) Καταλανή ż.
* rosyjski: (1.1) каталонка ż.
* słowacki: (1.1) Katalánka ż.
* słoweński: (1.1) Katalonka ż.
* ukraiński: (1.1) каталонка ż.
źródła.
== Katalonka (język słoweński.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) Katalonka
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przymiotnik od: Katalonia
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z Katalonią
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język Katalonii;
Wiktionary
Język kataloński (kat. llengua catalana [ˈʎeŋgwə kətəˈɫanə], català [kətəˈɫa]) – język romański z grupy zachodniej, mający status języka urzędowego w Andorze i hiszpańskich wspólnotach autonomicznych: Katalonii, Balearach i Walencji. Jest zrozumiały dla 9 milionów ludzi, z których większość zamieszkuje wymienione regiony Hiszpanii.
Wikipedia
(1.1) Część Katalończyków poczuwa się do narodowości katalońskiej, część - do hiszpańskiej, a część - do obydwu.
(2.1) Około 40% mieszkańców Alghero posługuje się na co dzień archaiczną odmianą katalońskiego.
Wiktionary
IPA: ˌkataˈlɔ̃j̃sʲci, AS: katalõĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Katalonia ż., Katalończyk m., Katalonka ż.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) taki, który posługuje się językiem katalońskim
(1.2) taki, którego mieszkańcy posługują się językiem katalońskim
(1.3) spisany, stworzony w języku katalońskim
Wiktionary
IPA: ˌkataˈlɔ̃j̃skɔjɛ̃w̃ˈzɨt͡ʃnɨ, AS: katalõĩ ̯skoi ̯ẽũ̯zyčny
Wiktionary
zdrobnienie od: katalog
SJP.pl
drzewo z rodziny bignoniowatych o sercowatych liściach; surmia
SJP.pl
Surmia, katalpa (Catalpa Scop.) – rodzaj roślin z rodziny bignoniowatych. Obejmuje w zależności od ujęcia systematycznego od 8 do 13 gatunków. W Chinach występują cztery gatunki, dwa we wschodniej części Stanów Zjednoczonych i cztery na Wielkich Antylach (Kubie i Haiti). W Polsce uprawiane są trzy gatunki.
Uprawiane są jako rośliny ozdobne. Wykorzystywane jest także ich drewno.
Wikipedia
jednostka pływająca (statek, jacht) o dwóch kadłubach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) żegl. statek zbudowany z dwóch kadłubów, które są połączone ze sobą równolegle
Wiktionary
Katamaran – statek wodny mający dwa połączone sztywno kadłuby umieszczone równolegle względem siebie. Katamarany budowane są w różnych rozmiarach, od dużych jednostek oceanicznych po małe, nieprzekraczające 5 m długości jachty. Mogą być zarówno jednostkami silnikowymi, jak i napędzanymi żaglami lub wiosłami. Katamarany mogą należeć do grupy jachtów mieczowych, balastowych, jak i balastowo-mieczowych.
Wikipedia
(1.1) Wielki katamaran wpłynął do portu.
Wiktionary
IPA: ˌkatãˈmarãn, AS: katãmarãn
Wiktionary
frazeologia.
etymologia.
etym|tamilski|கட்டு. (kaṭṭu, ,,wiązać”) + மரம் (maram, ,,drewno”)
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) catamaran
* baskijski: (1.1) katamaran
* hiszpański: (1.1) catamarán m.
* nowogrecki: (1.1) καταμαράν n.
* rosyjski: (1.1) катамаран m.
* słowacki: (1.1) katamarán m., katamaran m.
źródła.
== katamaran (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) żegl. katamaran
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
Wiktionary
(1.1) dwukadłubowiec
Wiktionary
przymiotnik od: katamaran
SJP.pl
chłopiec trzymany w celu zaspokajania perwersji seksualnej
SJP.pl
obserwacja i opis choroby pacjenta po zakończeniu leczenia
SJP.pl
W medycynie oraz psychologii klinicznej katamneza (badanie katamnestyczne) dotyczy:
1. historii choroby (zaburzenia) pacjenta od chwili zapadnięcia na nią.
2. badanie skuteczności i dalszych losów przeprowadzonego leczenia dokonywane po opuszczeniu placówki opieki zdrowotnej/zakończeniu kontaktu.
Wikipedia
1. japońska szabla jednosieczna o wygiętej głowni, noszona przez samurajów;
2. lekka kurtka, zwykle dżinsowa lub sztruksowa;
3. kurtka wojskowo noszona w XVII i XVIII wieku w Polsce przez żołnierzy obcych formacji;
4. w stroju ludowym: krótki kaftan kobiecy, z przodu sznurowany, z dużym kołnierzem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rodzaj miecza japońskiego;
(1.2) pot. nazwa krótkiej kurtki, najczęściej dżinsowej
(1.3) reg. wierzchnie okrycie, marynarka
(1.4) gw-pl|Łowicz. ubranko dla dziecka
(1.5) gw-pl|Poznań. kac
(1.6) gw-pl|Turośń Kościelna. odmiana ziemniaków polskich
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Wziął tę katanę i rozciął firankę na pół.
(1.2) Chodził zawsze w tych samych dżinsach i wytartej katanie.
(1.6) Mam dwadzieścia kilo katany i trzydzieści kilo cebuli.
Wiktionary
IPA: kaˈtãna, AS: katãna
Wiktionary
reg. katanka
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Katanii; osoba z tego miasta
Wiktionary
(1.1) Katańczycy, podczas procesji, dźwigają wysadzany klejnotami relikwiarz w kształcie popiersia świętej
(1.1) W powieści katańczyka Giovanniego Vergi jeden z bohaterów pyta drugiego: „Jak to, powiadasz pan, żeś Sycylijczyk, a jesz chleb z rana?”
Wiktionary
rzecz. Katania ż.
przym. katański
Wiktionary
1. prowincja Demokratycznej Republiki Konga;
2. dawne państwo afrykańskie istniejące w latach 1960-1963
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hydron. górny bieg Podkamiennej Tunguzki, rzeki w Rosji;
(1.2) geogr. hist. państwo istniejące w Afryce w latach 1960-1963;
Wiktionary
Wikipedia
(1.2)
:: rzecz. Katangijczyk mos., Katangijka ż.
:: przym. katangijski
Wiktionary
mieszkaniec Katangi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Katangi
Wiktionary
rzecz. Katanga ż.
:: fż. Katangijka ż.
przym. katangijski
Wiktionary
mieszkanka Katangi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Katangi
Wiktionary
rzecz. Katanga ż.
:: fm. Katangijczyk mos.
przym. katangijski
Wiktionary
przymiotnik od: Katanga (dawna prowincja Demokratycznej Republiki Konga)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Katangą, dotyczący Katangi
Wiktionary
rzecz. Katanga ż., Katangijczyk mos., Katangijka ż.
Wiktionary
miasto we Włoszech
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto portowe we Włoszech, położone na wschodnim wybrzeżu Sycylii nad Zatoką Katańską, znajduje się u podnóża Etny;
Wiktionary
Katania (wł. Catania) – miasto i port we Włoszech, w regionie Sycylia, w prowincji Katania, u podnóża Etny.
Według danych na rok 2023 gminę zamieszkiwały 298 762 osoby (1633,5 os./km²).
Wikipedia
(1.1) Trzęsienie ziemi w Lizbonie nie było ani pierwszym, ani ostatnim z wielkich europejskich kataklizmów. Podobne katastrofy zdarzały się w roku 1421, kiedy woda wdarła się na poldery nad Mozą i zatopiła dziesiątki położonych na nizinie holenderskich wiosek; w grudniu roku 1631, kiedy wybuch Wezuwiusza we Włoszech pociągnął za sobą śmierć 18 tysięcy ludzi; czy w roku 1669, kiedy gorąca lawa z Etny zalała sycylijski port Katanię.
(1.1) Również na uniwersytecie w Katanii, założonym przez króla aragońskiego Alfonsa w 1434 roku, dominowały teologia, filozofia, retoryka, gramatyka, medycyna i prawo, natomiast pomijano historię.
Wiktionary
rzecz. katańczyk mos.
przym. katański
Wiktionary
1. potocznie: kurtka;
2. kurtka z krótkimi połami, noszona w wojsku polskim w XVIII wieku;
3. ludowy wierzchni strój kobiecy
SJP.pl
przymiotnik od: Katania
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Katanią, dotyczący Katanii
Wiktionary
(1.1) Katański kronikarz zanotował, że ów wieczór 21 kwietnia był ciepły, pogodny, tłumy zbiegły się na powitanie wodza, ten zaś przejechał ulicami w otwartej karecie, z obnażoną szpadą, potrząsał złotą grzywą i swoim pięknym głosem obwieszczał wojnę.
Wiktionary
rzecz. Katania ż., katańczyk mos.
Wiktionary
okład stosowany w celach leczniczych lub jako zabieg kosmetyczny; kataplazma
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) med. leczniczy okład
Wiktionary
Kataplazm (z gr. katáplasma - plaster) – rodzaj gorącego i wilgotnego okładu z woreczka wypełnionego otrębami, owsem, piaskiem, siemieniem lnianym, solą, kaszą lub rozgniecionymi ziemniakami. W dawnych czasach kataplazmy nakładano na zapalenia, szczególnie ropne, a także w przypadku kolki żółciowej lub nerkowej.
Wikipedia
okład stosowany w celach leczniczych lub jako zabieg kosmetyczny; kataplazm
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. gorący okład;
Wiktionary
nagłe, napadowe, chwilowe zwiotczenie mięśni przy zachowanej przytomności
SJP.pl
Katapleksja (gr. kata 'pod, w dół', używane także jako wzmocnienie oraz plēssein 'uderzyć, palnąć, zranić') – zaburzenie neurologiczne, będące nagłą, krótkotrwałą i odwracalną utratą napięcia mięśniowego (skutkującego często osunięciem się chorego na ziemię). Objawia się także niespodziewanymi napadami snu w ciągu dnia oraz wypadaniem przedmiotów z rąk.
Wikipedia
człowiek obsługujący katapultę
SJP.pl
maszyna miotająca pociski wykorzystywana głównie w starożytności i średniowieczu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. wojsk. oblężnicza machina wojenna używana w starożytności i w średniowieczu do miotania ciężkich pocisków;
(1.2) lotn. wojsk. urządzenie skracające drogę startu samolotów z lotniskowca;
(1.3) lotn. urządzenie wyrzucające fotel z pilotem w przypadku awarii samolotu
(1.4) pot. każda inna wyrzutnia
Wiktionary
Katapulta (łac. cătăpultă, lm catapultae) – machina miotająca pociski, wykorzystywana głównie w starożytności i średniowieczu. Nazwa łacińska jest pochodną greckiego καταπέλτης (katapeltēs), od κατα (kata) „w dół, przeciw” i πάλλω (pallō) „ciskać”.
Wikipedia
IPA: ˌkataˈpulta, AS: katapulta
Wiktionary
rzecz. katapultowanie n.
czas. katapultować ndk.
przym. katapultowy
Wiktionary
(1.3) fotel wyrzucany
Wiktionary
w lotnictwie:
1. wyrzucić, wyrzucać z samolotu fotel lub kabinę pilota, używając katapulty;
2. użyć, używać katapulty do startu samolotu;
3. katapultować się - zostać wyrzuconym, być wyrzucanym z samolotu wraz z fotelem lub kabiną dzięki użyciu katapulty
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) lotn. awaryjne opuszczenie samolotu przy pomocy katapulty
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌkatapultɔˈvãɲɛ, AS: katapultovãńe
Wiktionary
rzecz. katapulta ż.
czas. katapultować ndk.
przym. katapultowy
Wiktionary
przymiotnik od: katapulta
SJP.pl
członek ruchu religijnego powstałego we Włoszech i Francji w XI wieku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. polit. państwo w Azji, położone we wschodniej części Półwyspu Arabskiego;
Wiktionary
Katar (arab. قطر (wym. [ˈqɑtˤɑr]) – trl. Qaţar, trb. Katar), oficjalnie Państwo Katar (arab. دولة قطر – trl. Dawlat Qaţar, trb. Daulat Katar) – państwo położone w Azji Południowo-Zachodniej we wschodniej części Półwyspu Arabskiego (na półwyspie Katar) nad Zatoką Perską. Stolicą Kataru jest Doha. Inne większe miasta to Ar-Rajjan, Musajid, Al-Wakra, Chaur, Duchan, Umm Bab. Powierzchnia Kataru wynosi 11,6 tys. km²; graniczy on tylko z Arabią Saudyjską. Językiem urzędowym jest język arabski, ale w użyciu jest także angielski. Katar podzielony jest na siedem okręgów.
Wikipedia
(1.1) Jeśli chodzi o najbogatsze społeczeństwa to zdecydowanym liderem jest niewielki Katar, gdzie na głowę przypada ponad 85 tysięcy dolarów. Drugi na liście jest Luksemburg z 82 tys., trzecia Norwegia ma już zaledwie 53 tysiące.
Wiktionary
IPA: ˈkatar, AS: katar
Wiktionary
rzecz. Katarczyk m., Katarka ż., katarskość ż.
przym. katarski
Wiktionary
1. próg skalny w łożysku, korycie rzeki, powstały wskutek różnej odporności skał na erozję, utrudniający spływ i powodujący nagły spadek wód; poroh;
2. choroba oka objawiająca się zmętnieniem soczewki, połączona z częściową lub zupełną utratą wzroku; zaćma
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) geol. próg skalny na rzece, zbudowany z bardzo twardych skał, powodujący gwałtowny spadek wód;
(1.2) med. zob. zaćma.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Na całym Nilu występuje 6 katarakt.
Wiktionary
IPA: ˌkataˈrakta, AS: katarakta
Wiktionary
przymiotnik od: katarakta
SJP.pl
charakterystyczny dla kataru - nieżytowego zapalenia błony śluzowej narządu, zwykle nosa, np. stan kataralny; katarowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przym. od katar
Wiktionary
IPA: ˌkataˈralnɨ, AS: kataralny
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
obywatel Kataru
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) obywatel Kataru
Wiktionary
(1.1) W 2007, stosunek Katarczyków do nie-Katarczyków w sile roboczej wynosił 1 do 12.
Wiktionary
IPA: kaˈtart͡ʃɨk, AS: katarčyk
Wiktionary
rzecz. Katar m.
:: fż. Katarka ż.
przym. katarski
Wiktionary
zdrobnienie od: katar (nieżytowe zapalenie błony śluzowej nosa)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: katar
Wiktionary
(1.1) Maciusiu, masz katarek i nie możesz iść na saneczki.
Wiktionary
rzecz. katar mrz.
Wiktionary
obce imię żeńskie
SJP.pl
Wikipedia
[czytaj: katarinios] potocznie w sporcie: reprezentacja Kataru
SJP.pl
członkini ruchu religijnego powstałego we Włoszech i Francji w XI wieku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) obywatelka Kataru
Wiktionary
IPA: kaˈtarka, AS: katarka
Wiktionary
rzecz. Katar m.
:: fm. Katarczyk m.
przym. katarski
Wiktionary
organizm żyjący tylko w czystej, chłodnej wodzie o dużej zawartości tlenu; katarobiont
SJP.pl
organizm żyjący tylko w czystej, chłodnej wodzie o dużej zawartości tlenu; katarob
SJP.pl
ruch religijno-społeczny aktywny na południu Europy od XII do XIV wieku, którego przedstawiciele uznawali istnienie dobra i zła, odrzucali organizację Kościoła, propagowali czystość moralną i ascezę; katarzy, albigensi
SJP.pl
Katarzy (katarowie) (od gr. καθαροί, „czyści”) lub albigensi (od francuskiego miasta Albi, gdzie ruch był obecny) – przedstawiciele dualistycznego ruchu religijnego działającego w XI–XIII wieku w południowej Francji i północnych Włoszech, skierowanego przeciw ustrojowi feudalnemu i hierarchii kościelnej. Doktryna jest podobna do manicheizmu, a głównym punktem doktryny katarów było przekonanie, że świat materialny jest zły, pozostaje we władzy złego boga i jest przeciwstawny światu duchowemu należącemu do dobrego boga. Ponadto, doktryna głosi ideę ubóstwa, jest przeciwna gospodarczej hegemonii kleru, uznaje wojny za zło. Katarzy negowali wcielenie i męczeństwo Jezusa i odrzucali wszystko, co uznawali za materialne (pokarmy pochodzenia zwierzęcego, kontakty seksualne).
Wikipedia
rzadko: charakterystyczny dla kataru - nieżytowego zapalenia błony śluzowej narządu, zwykle nosa, np. katarowy obrzęk; kataralny
SJP.pl
1. dotyczący Kataru, państwa w Azji
2. dotyczący katara - członka sekty
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do państwa Katar
(1.2) hist. rel. odnoszący się do sekty katarów
Wiktionary
(1.1) Szczególnie negatywną rolę w podgrzewaniu nastrojów antyizraelskich odegrała katarska, panarabska sieć Al-Dżazira.
Wiktionary
IPA: kaˈtarsʲci, AS: katarsʹḱi
Wiktionary
rzecz. Katarka, Katarczyk, Katar
Wiktionary
zgrubienie od: katarynka
SJP.pl
Kataryna (ur. 25 października 1971) – pseudonim Katarzyny Moniki Sadło, autorki jednego z polskich blogów na temat polityki. Od stycznia 2013 do grudnia 2019 była publicystką tygodnika „Do Rzeczy”.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) uliczny grajek grający na katarynce
Wiktionary
(1.1) Nie puszczano bab, śpiewających pieśni pobożne, ani dziada, który grał na klarnecie, ani kataryniarzy. (B. Prus: Katarynka)
Wiktionary
IPA: ˌkataˈrɨ̃ɲaʃ, AS: katarỹńaš
Wiktionary
rzecz. katarynka ż., kataryniarka ż.
przym. katarynkowy
Wiktionary
(1.1) reg. śl. lajerman.
Wiktionary
instrument muzyczny, powtarzający tę samą melodię, zbudowany z pokrytego kolcami wałka melodycznego, miechów i piszczałek, poruszany korbą
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) muz. urządzenie mechaniczne, napędzane korbą, odtwarzające muzykę zapisaną na specjalnych kartach dziurkowanych, które sterują piszczałkami;
(1.2) daw. latarnia czarnoksięska, latarnia magiczna
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. kataryniarstwo n., kataryniarz m., kataryniarka ż., kataryniarczyk m.
:: zgrub. kataryna ż.
przym. kataryniarski, katarynkowy
Wiktionary
(1.1) pozytywka, daw. pozytyw, pozytywa; daw. war. katrynka; gw-pl|Górny Śląsk|lajerka, lajera.
Wiktionary
jednostajny, powtarzający melodię
SJP.pl
cecha czegoś złożonego z jednakowo lub podobnie brzmiących elementów, powtarzanych wielokrotnie; monotonność, monotonia
SJP.pl
1. → katarynka;
2. złożony z jednakowo lub podobnie brzmiących elementów, powtarzanych wielokrotnie; monotonny
SJP.pl
doktryna religijno-społeczna rozwijająca się w XI-XIII wieku głównie we Francji i Włoszech, nieuznająca składania przysiąg, służby w wojsku, oddawania czci krzyżowi i idei czyśćca
SJP.pl
Katarzy (katarowie) (od gr. καθαροί, „czyści”) lub albigensi (od francuskiego miasta Albi, gdzie ruch był obecny) – przedstawiciele dualistycznego ruchu religijnego działającego w XI–XIII wieku w południowej Francji i północnych Włoszech, skierowanego przeciw ustrojowi feudalnemu i hierarchii kościelnej. Doktryna jest podobna do manicheizmu, a głównym punktem doktryny katarów było przekonanie, że świat materialny jest zły, pozostaje we władzy złego boga i jest przeciwstawny światu duchowemu należącemu do dobrego boga. Ponadto, doktryna głosi ideę ubóstwa, jest przeciwna gospodarczej hegemonii kleru, uznaje wojny za zło. Katarzy negowali wcielenie i męczeństwo Jezusa i odrzucali wszystko, co uznawali za materialne (pokarmy pochodzenia zwierzęcego, kontakty seksualne).
Wikipedia
ruch religijno-społeczny aktywny na południu Europy od XII do XIV wieku, którego przedstawiciele uznawali istnienie dobra i zła, odrzucali organizację Kościoła, propagowali czystość moralną i ascezę; albigensi, katarowie
SJP.pl
Katarzy (katarowie) (od gr. καθαροί, „czyści”) lub albigensi (od francuskiego miasta Albi, gdzie ruch był obecny) – przedstawiciele dualistycznego ruchu religijnego działającego w XI–XIII wieku w południowej Francji i północnych Włoszech, skierowanego przeciw ustrojowi feudalnemu i hierarchii kościelnej. Doktryna jest podobna do manicheizmu, a głównym punktem doktryny katarów było przekonanie, że świat materialny jest zły, pozostaje we władzy złego boga i jest przeciwstawny światu duchowemu należącemu do dobrego boga. Ponadto, doktryna głosi ideę ubóstwa, jest przeciwna gospodarczej hegemonii kleru, uznaje wojny za zło. Katarzy negowali wcielenie i męczeństwo Jezusa i odrzucali wszystko, co uznawali za materialne (pokarmy pochodzenia zwierzęcego, kontakty seksualne).
Wikipedia
imię żeńskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż.;
(1.2) geogr. wieś w Polsce, w województwie kujawsko-pomorskim, w gminie Piotrków Kujawski;
(1.3) geogr. wieś w Polsce, w województwie wielkopolskim, w gminie Przedecz;
Wiktionary
Katarzyna – imię żeńskie pochodzące od gr. καθαρός, „czysta”, „bez skazy”. Do Polski imię to trafiło za pośrednictwem łaciny.
Wikipedia
(1.1) Mam na imię Katarzyna i jestem krawcową z Łodzi.
(1.1) Katarzyna Figura jest polską aktorką, która z humorem i pasją kreuje postacie kobiet ekscentrycznych i nieobliczalnych żon.
(1.1) W Kościele katolickim na 25 listopada przypada wspomnienie św. Katarzyny Aleksandryjskiej, patronki katarzynek, krawcowych, bieliźniarek, prządek, modystek, fryzjerów, dziewcząt, mężatek, kołodziejów, młynarzy, garncarzy, polskich kolejarzy, studentów i uczonych oraz chroniącej od bólu głowy.
(1.1) Katarzyny dzień swej patronki, czyli imieniny, obchodzą 25 listopada, a także 2 i 13 lutego, 22 i 24 marca, 29 i 30 kwietnia, 15 września oraz 31 grudnia.
(1.2-3) Mieszkam w Katarzynie od urodzenia.
Wiktionary
IPA: ˌkataˈʒɨ̃na, AS: katažỹna
Wiktionary
rzecz. katarzynka ż., katarzynki nmos., Katarzynów mrz., Katarzynki nmos.
:: zdrobn. Katarzynka ż., Kasia ż., Kaśka ż., Kasieńka ż., Kasiunia ż., Kasiuńka ż.
:: zgrub. Kacha ż., Kachna ż.
przym. Katarzynin, Katarzynowy, Kasin, Kasiowy, Kaśczyn, Kaśkowy, katarzynkowy, katarzyński
przysł. katarzynkowo
Wiktionary
(1.1) zdrobn. Katarzynka, Kasia, Kaśka, Kasieńka, Kasiunia, Kasiuńka; zgrub. Kacha, Kachna
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Katarzyny lub z nią związany
SJP.pl
Katarzynin – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie kościańskim, w gminie Kościan.
W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Katarzynowo należała do wsi mniejszych w ówczesnym pruskim powiecie Kosten rejencji poznańskiej. Katarzynowo należało do okręgu krzywińskiego tego powiatu i stanowiło część majątku Chorynia (dziś Choryń), którego właścicielem był wówczas (1846) Taczanowski. Według spisu urzędowego z 1837 roku Katarzynowo liczyło 82 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 13 dymów (domostw).
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Katarzyny lub z nią związany
SJP.pl
1. zwykle w liczbie mnogiej: piernik o brzegach wycinanych w półkola;
2. członkini katolickiego zakonu żeńskiego: Zgromadzenie Sióstr św. Katarzyny Dziewicy i Męczennicy;
3. tylko w liczbie mnogiej: dawniej, wieczór kawalerskich przepowiedni i wróżb matrymonialnych, obchodzony w noc z 24 na 25 listopada
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż., poufała forma imienia Katarzyna
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Po wyjściu teściów położyliśmy Katarzynkę do łóżeczka.
Wiktionary
rzecz. Katarzyna ż., katarzynka ż., katarzynki nmos., Katarzynki nmos.
przym. katarzynkowy, katarzyński
:: przest. gwara. Katarzynin, Katarzynowy
Wiktionary
(1.1) Katarzyna, Kasia, Kaśka
Wiktionary
1. zwykle w liczbie mnogiej: piernik o brzegach wycinanych w półkola;
2. członkini katolickiego zakonu żeńskiego: Zgromadzenie Sióstr św. Katarzyny Dziewicy i Męczennicy;
3. tylko w liczbie mnogiej: dawniej, wieczór kawalerskich przepowiedni i wróżb matrymonialnych, obchodzony w noc z 24 na 25 listopada
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. toponim, nazwa kilku osad i wsi w Polsce
forma rzeczownika|rodzaj=żeński.
(2.1) plural|Katarzynka.
Wiktionary
Katarzynki – polski zwyczaj świąteczny, obchodzony przez kawalerów odpowiednik andrzejek. Katarzynki były obchodzone w nocy z 24/25 listopada, tj. w wigilię św. Katarzyny Aleksandryjskiej, w tym czasie odbywały się wróżby matrymonialne młodych mężczyzn dotyczące ożenku i poszukiwania partnerki, wróżby te były głównie związane ze snami.
Wikipedia
rzecz. katarzynki nmos., Katarzyna ż., Katarzynka ż., Kaśka ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
zgrubienie od: katar
SJP.pl
element tragedii antycznej: spiętrzenie dramatycznych wydarzeń poprzedzających jakąś katastrofę; katastaza
SJP.pl
element tragedii antycznej: spiętrzenie dramatycznych wydarzeń poprzedzających jakąś katastrofę; katastasis
SJP.pl
urzędowy spis gruntów i budynków; kadaster
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) geod. wykonywany dla celów podatkowych spis obiektów i oszacowanie przychodów
(1.2) finans. podatek nałożony w wyniku katastru (1.1)
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. kadaster mrz.
przym. kadastralny, kadastralny, katastralny
czas. katastrować, kadastrować
Wiktionary
(1.1) kadaster
Wiktionary
związany z urzędowym rejestrem i wyceną nieruchomości; kadastralny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przym. od: kataster (kadaster)
Wiktionary
(1.1) [Geodeta], sprawdzając mapy katastralne, odkrył, że granica przebiegała niewłaściwie.
Wiktionary
IPA: ˌkataˈstralnɨ, AS: katastralny
Wiktionary
przym. kadastralny
czas. katastrować, kadastrować
rzecz. kataster m., kadaster m.
Wiktionary
(1.1) kadastralny
Wiktionary
najgłębsza warstwa skorupy ziemskiej o temperaturze powyżej 500 stopni Celsjusza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) tragiczny wypadek, którego skutkiem jest czasami śmierć wielu ludzi
(1.2) przen. wyjątkowe nieszczęście
Wiktionary
Katastrofa (stgr. καταστροφή katastrophḗ „przewrót”) – nagłe i nieoczekiwane wydarzenie niosące ze sobą negatywne skutki: straty materialne oraz ciężkie urazy lub śmierć ludzi.
Rozróżnia się katastrofy antropogeniczne, wywołane przez ludzi i nieantropogeniczne (katastrofy naturalne).
Wikipedia
(1.1) W katastrofie Titanica zginęło półtora tysiąca ludzi.
Wiktionary
IPA: ˌkataˈstrɔfa, AS: katastrofa
Wiktionary
rzecz. katastroficzność ż., katastrofizm m., katastrofista m., katastrofalność ż., katastrofistka ż.
przym. katastrofalny, katastroficzny
przysł. katastrofalnie, katastroficznie
Wiktionary
(1.1) kataklizm, klęska
(1.2) tragedia
Wiktionary
1. cecha czegoś, co doprowadziło lub może doprowadzić do katastrofy;
2. cecha czegoś ocenianego jako bardzo złe
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest katastrofalne
Wiktionary
rzecz. katastrofa ż., katastrofizm m., katastrofista m., katastrofistka ż., katastroficzność ż.
przym. katastrofalny, katastroficzny
przysł. katastrofalnie, katastroficznie
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) mający cechy katastrofy, tragiczny
(1.2) przen. rozpaczliwy, beznadziejny
Wiktionary
(1.1) Przez Polskę przeszła katastrofalna w skutkach burza.
Wiktionary
IPA: ˌkatastrɔˈfalnɨ, AS: katastrofalny
Wiktionary
rzecz. katastrofa ż., katastrofalność ż., katastrofizm m., katastrofista m., katastroficzność ż., katastrofistka ż.
przym. katastroficzny
przysł. katastrofalnie
Wiktionary
(1.1) fatalny, nieszczęśliwy, tragiczny, niebezpieczny
(1.2) beznadziejny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest katastroficzne; cecha tych, którzy są katastroficzni
Wiktionary
rzecz. katastrofa ż., katastrofizm m., katastrofista m., katastrofistka ż., katastrofalność ż.
przym. katastrofalny, katastroficzny
przysł. katastrofalnie, katastroficznie
Wiktionary
przymiotnik od: katastrofa, katastrofizm
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) książk. nacechowany pesymistyczną postawą życiową, zapowiadający, obrazujący nieuchronną katastrofę
(1.2) filoz. liter. związany z katastrofizmem
Wiktionary
(1.1) Ty to masz zawsze takie katastroficzne wizje.
Wiktionary
IPA: ˌkatastrɔˈfʲit͡ʃnɨ, AS: katastrofʹičny
Wiktionary
rzecz. katastrofa ż., katastrofizm m., katastrofista m., katastrofistka ż., katastroficzność ż., katastrofalność ż.
przym. katastrofalny
przysł. katastrofalnie
Wiktionary
(1.1) apokaliptyczny, złowieszczy, złowróżbny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mężczyzna cechujący się katastrofizmem, zwolennik katastrofizmu (zwłaszcza pisarz lub filozof)
Wiktionary
(1.1) Katastrofiści zazwyczaj przyjmowali cykliczną koncepcję czasu historycznego, koncentrując się na fazie schyłkowej bliskiego im aksjologicznie cyklu.
Wiktionary
rzecz. katastrofa ż., katastrofizm m.
:: fż. katastrofistka ż.
przym. katastrofalny, katastroficzny
przysł. katastrofalnie
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta cechująca się katastrofizmem
Wiktionary
(1.1) Oczywiście Wisława Szymborska nie jest katastrofistką, ale chyba tylko dlatego, że patrzy na to wszystko z ironicznego dystansu, z humorem.
Wiktionary
rzecz. katastrofa ż., katastrofizm m.
:: fm. katastrofista m.
przym. katastrofalny, katastroficzny
przysł. katastrofalnie, katastroficznie
Wiktionary
1. pesymistyczna postawa życiowa opierająca się na przeświadczeniu o bliskiej katastrofie, nieuchronnej zagładzie współczesnego świata;
2. w geologii: teoria, według której głosząca, w dziejach Ziemi dochodziło do gwałtownych zaburzeń zmieniających jej budowę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pesymistyczny ogląd na życie budowany na przeświadczeniu o nieuchronności zagłady/klęski i spowodowanego nią kryzysu
(1.2) liter. nurt w literaturze wyrażający przekonanie o nieuchronności nadchodzącej zagłady
(1.3) geol. teoria dotycząca dziejów Ziemi i głosząca, że występowały w nich okresowo gwałtowne zaburzenia geologiczne wpływające na zmiany w budowie Ziemi i zniszczenie w świecie organicznym
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Ów nowy katastrofizm Baczyńskiego oparty jest o otaczającą go na co dzień rzeczywistość.
Wiktionary
rzecz. katastrofa ż., katastrofista m., katastrofistka ż., katastrofizacja ż., katastrofalność ż., katastroficzność ż.
przym. katastroficzny, katastrofalny
Wiktionary
sporządzać kataster - urzędowy rejestr nieruchomości; kadastrować
SJP.pl
przyrząd do pomiaru chłodzącego wpływu otoczenia
SJP.pl
Katatermometr – przyrząd służący do pomiaru ochładzania biologicznego.
Pierwszy katatermometr skonstruował L. Hill w 1913 roku. Przyrząd jest termometrem alkoholowym ze zbiorniczkiem o powierzchni 23 cm². Pomiaru dokonuje się poprzez ogrzanie zbiorniczka termometru do odpowiedniej temperatury, a następnie mierzenie czas spadku temperatury z 38 °C do 35 °C. Przyrząd w trakcie pomiaru powinien zwisać swobodnie na wysokości około 150 cm, tak by był poddany działaniu wiatru i był osłonięty od promieni słonecznych. Pozwala na określenie wymiany ciepła ciała człowieka z otoczeniem, a przez to określenie wpływu temperatury i wiatru na wymianę ciepła. Korzystając z odpowiedniego wzoru wylicza się ochładzanie w W/m².
Wikipedia
zespół zaburzeń psychicznych występujący głównie w schizofrenii, objawiający się zahamowaniem ruchu lub gwałtownymi ruchami
SJP.pl
Katatonia, także zespół katatoniczny (od gr. katá- w złożeniach oznaczające „w dół” lub stosowane jako wzmocnienie; tonikós „napięty”) – zespół psychopatologiczny, charakteryzujący się występowaniem zwiększonej lub zmniejszonej aktywności ruchowej, którym towarzyszy utrudnienie lub zniesienie kontaktu osoby z otoczeniem. Sam termin katatonia oznacza wzrost spoczynkowego napięcia mięśni, zanikający podczas wykonywania ruchów biernych lub czynnych.
Wikipedia
kobieta cierpiąca na katatonię
SJP.pl
dotyczący katatonii
SJP.pl
osoba z zaburzeniami psychicznymi, objawiającymi się zahamowaniem ruchu lub gwałtownymi ruchami
SJP.pl
w psychologii: zjawisko polegające na dostosowywaniu sądów do przeżywanych uczuć i pragnień
SJP.pl
Katatymia (łac. katathymia) – myślenie życzeniowe. Dotyczy stosunku uczuć do sądów. Polega na życzeniowym przekształcaniu spostrzeżeń. Sądy wydają się prawdziwe, jeśli odpowiadają przeżywanym uczuciom. Przykładowo: osoba czekająca na kogoś już słyszy kroki osoby, której oczekuje; skazańcowi wydaje się, że go uniewinniono.
Wikipedia
dotyczący katatymii
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Catawbą, dotyczący Catawby
Wiktionary
rzecz. Catawba ż.
Wiktionary
nadprzyrodzona istota, duch natury z wierzeń Indian Pueblo; kachina
SJP.pl
Kate (ang. KDE Advanced Text Editor) – zaawansowany edytor tekstu zawarty w środowisku KDE.
Kate jest częścią KDEBase od wydania KDE 2.2 (15 sierpnia 2002). Dzięki technologii KParts, istnieje możliwość osadzania Kate w innych aplikacjach KDE jako komponent edycyjny.
Wikipedia
nauczyciel zasad religii chrześcijańskiej; katechista
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rel. osoba duchowna lub świecka nauczająca religii
Wiktionary
Katecheta – nauczyciel religii w szkole.
Wikipedia
(1.1) Nasz ksiądz katecheta ma na imię Paweł.
Wiktionary
IPA: ˌkatɛˈxɛta, AS: kateχeta
Wiktionary
rzecz. katechista m., katechetyka ż., katecheza ż., katechizacja ż., katechetyczność ż., katechizm m., katechizowanie n., katechizmowość ż.
:: fż. katechetka ż.
czas. katechizować ndk., skatechizować dk.
przym. katechetyczny, katechizacyjny, katechizmowy
przysł. katechetycznie, katechizmowo
Wiktionary
(1.1) przest. katechista
Wiktionary
→ katecheta; katechistka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. eduk. kobieta stanu duchownego lub świeckiego nauczająca zasad religii chrześcijańskiej
Wiktionary
Katecheta – nauczyciel religii w szkole.
Wikipedia
(1.1) Nauczyciele (…) reprezentowali wszystkie prowadzone w szkole przedmioty, był także nauczyciel bibliotekarz i nauczyciel pedagog świetlicy i katechetka zakonna.
Wiktionary
IPA: ˌkatɛˈxɛtka, AS: kateχetka
Wiktionary
rzecz. katechetyka ż., katecheza ż., katechizm m., katechizacja ż., katechumen m., katechumenka ż., katechumenat m., katechizowanie n.
:: fm. katecheta m.
czas. skatechizować, katechizować ndk.
przym. katechetyczny, katechizmowy, katechizacyjny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co katechetyczne
Wiktionary
(1.1) Warto też postarać się, aby współczesne kościoły odzyskały swoją katechetyczność, o utracie której nieraz wspominał papież Benedykt XVI.
Wiktionary
rzecz. katecheza ż., katecheta m., katechetka ż., katechizm m., katechumenat m., katechetyka ż., katechizacja ż.
czas. katechizować ndk., skatechizować dk.
przym. katechetyczny, katechizmowy, katechizacyjny
Wiktionary
związany z katechezą, katechizmem, katechizowaniem
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z katechezą, dotyczący katechezy
Wiktionary
(1.1) Spotkanie odbędzie się w salce katechetycznej.
Wiktionary
rzecz. katecheza ż., katecheta m., katechetka ż., katechizm m., katechumenat m., katechetyka ż., katechizacja ż., katechetyczność ż., katechizowanie n.
czas. katechizować ndk., skatechizować dk.
przym. katechizmowy, katechizacyjny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) teol. nauka o katechizowaniu
Wiktionary
Katechetyka (gr. katēchēsis, katēchéō – nauczam ustnie) – dział teologii pastoralnej dotyczący katechezy.
Działy katechetyki:
Wikipedia
(1.1) Ksiądz Jacek wykłada katechetykę.
Wiktionary
rzecz. katecheza ż., katechizowanie n., katechizacja ż., katecheta m., katechetka ż., katechetyczność ż., katechizm mrz.
czas. katechizować ndk., skatechizować dk.
przym. katechetyczny, katechizmowy, katechizacyjny
Wiktionary
nauczanie zasad wiary chrześcijańskiej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. nauczanie zasad wiary chrześcijańskiej;
(1.2) rel. eduk. lekcja lub wykład zasad wiary chrześcijańskiej
Wiktionary
Katecheza (z gr. katēchēsis, katēchéō) – formacja chrześcijańska, mająca na celu przekazanie wiary osobom nieochrzczonym oraz ochrzczonym dzieciom i młodzieży, oraz wszystkim, którzy nie doświadczyli wtajemniczenia chrześcijańskiego lub chcą rozwinąć swoją wiarę.
Wikipedia
(1.1) Katecheza w salkach miała swoje plusy i minusy.
(1.2) Po katechezie poszliśmy na kremówki.
Wiktionary
rzecz. katecheta m., katechetka ż., katechizm m., katechumenat m., katechetyka ż., katechizacja ż., katechetyczność ż.
czas. katechizować ndk., skatechizować dk.
przym. katechetyczny, katechizmowy, katechizacyjny
Wiktionary
(1.1) katechizacja
(1.2) religia
Wiktionary
barwnik otrzymywany z katechu, używany do barwienia tkanin oraz barwienia i garbowania skór miękkich
SJP.pl
nauczyciel zasad religii chrześcijańskiej; katecheta
SJP.pl
Katechista – chrześcijanin ustanowiony przez władze kościelne do posługi przekazywania wiary.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. zaplanowany proces nauczania katechezy
Wiktionary
(1.1) Zeszłoroczne sympozjum było poświęcone katechizacji.
Wiktionary
rzecz. katecheza ż., katecheta m., katechetka ż., katechizm m., katechumenat m., katechetyka ż., katechizowanie n., katechetyczność ż.
czas. katechizować ndk., skatechizować dk.
przym. katechetyczny, katechizmowy, katechizacyjny
Wiktionary
(1.1) katecheza
Wiktionary
związany z katechizacją
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) rel. związany z katechizacją, dotyczący katechizacji
Wiktionary
(1.1) Misia widziała ten plakat w ośrodku katechizacyjnym w Rzymie.
Wiktionary
rzecz. katecheza ż., katecheta m., katechetka ż., katechizm m., katechumenat m., katechetyka ż., katechizacja ż., katechizowanie n., skatechizowanie n., katechetyczność ż.
czas. katechizować ndk., skatechizować dk.
przym. katechetyczny, katechizmowy
Wiktionary
1. wykład zasad wiary chrześcijańskiej, ułożony w formie pytań i odpowiedzi;
2. książka zawierająca ten wykład;
3. przenośnie: podstawowe wiadomości z jakiegokolwiek zakresu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kośc. podręcznik do katechezy
(1.2) rel. wykład podstawowych zasad doktryny chrześcijańskiej;
(1.3) przen. podstawowe zasady czegoś
Wiktionary
Katechizm (gr. κατηχητικός, katēchētikós – nauczanie) – dokument wykładający doktrynę wyznania religijnego, zwłaszcza chrześcijańskiego; podstawa katechezy.
Najstarszym tekstem zaliczanym do katechizmów jest Didache z II wieku. Od tego czasu swoje katechizmy wydały m.in. Kościół katolicki, Kościoły prawosławne i luterańskie.
Wikipedia
(1.1) Katecheta rozdał uczniom nowiusieńkie katechizmy.
(1.2) To babcia z dziadkiem nauczyli go katechizmu.
(1.3) Był to swego rodzaju katechizm nurkowania.
Wiktionary
rzecz. katecheza ż., katecheta m., katechetka ż., katechumenat m., katechetyka ż., katechizacja ż., katechizowanie n., katechetyczność ż.
czas. skatechizować, katechizować ndk.
przym. katechetyczny, katechizmowy, katechizacyjny
Wiktionary
przymiotnik od: katechizm
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z katechizmem, dotyczący katechizmu
Wiktionary
(1.1) W opisie zawarty został katechizmowy obraz raju.
Wiktionary
rzecz. katecheza ż., katecheta m., katechetka ż., katechizm m., katechumenat m., katechetyka ż., katechizacja ż., katechetyczność ż., katechizowanie n.
czas. katechizować ndk., skatechizować dk.
przym. katechetyczny, katechizacyjny
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. skatechizować)
(1.1) rel. nauczać katechizmu, prowadzić katechezę
Wiktionary
(1.1) Proboszcz katechizuje w klasach drugich podstawówki.
Wiktionary
rzecz. katecheza ż., katecheta m., katechetka ż., katechizm m., katechumenat m., katechetyka ż., katechizacja ż., katechetyczność ż., katechizowanie n.
czas. skatechizować dk.
przym. katechetyczny, katechizmowy, katechizacyjny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|katechizować.
Wiktionary
(1.1) Uwięzili księży za katechizowanie.
(1.1) Ojciec Witosław całe swoje życie poświęcił katechizowaniu.
Wiktionary
rzecz. katecheta m., katechetka ż., katechista m., katechizm m., katechumenat m., katechetyka ż., katechizacja ż.
czas. katechizować ndk., skatechizować dk.
przym. katechetyczny, katechizmowy, katechizacyjny
Wiktionary
(1.1) katechizacja, katecheza
Wiktionary
polifenol występujący m.in. w dymie papierosowym
SJP.pl
Pirokatechina, o-dihydroksybenzen – organiczny związek chemiczny z grupy polifenoli, w którym dwie grupy hydroksylowe są przyłączone do pierścienia benzenowego w pozycji orto. Dobrze rozpuszcza się w wodzie, dając roztwory o odczynie kwaśnym. Ma własności redukujące.
Wikipedia
organiczny związek chemiczny, pochodna tyrozyny
SJP.pl
Katecholaminy – organiczne związki chemiczne, pochodne aminokwasu – tyrozyny. Niektóre z nich to aminy biogenne.
Katecholaminy są rozpuszczalne w wodzie i w 50% krążą we krwi związane z białkami osocza. W największym stężeniu występują adrenalina, noradrenalina i dopamina, które są produkowane głównie przez rdzeń nadnerczy, oraz pozazwojowe włókna układu sympatycznego. Adrenalina działa jak neurotransmiter w centralnym systemie nerwowym, a także jako hormon regulujący krążenie krwi. Noradrenalina jest głównie neurotransmiterem w obwodowej części układu sympatycznego, ale występuje również w krwi, dzięki zjawisku wyciekania z synaps. Ważną katecholaminą jest również izoprenalina, syntetyczna pochodna adrenaliny nie występująca w organizmie.
Wikipedia
w teologii: siła powstrzymująca nadejście zła
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rel. biblijna siła powstrzymującą nadejście antychrysta i czasów apokalipsy;
(1.2) polit. przen. siła polityczna, władza której przypisuje się powstrzymywanie wielkiego zła, przez co legitymizuje się każde jej działania, nawet te sprzeczne z prawem i okrutne
Wiktionary
Katechon (gr. τὸ κατέχον, tj. ten, który powstrzymuje) – nowotestamentowe pojęcie oznaczające siłę powstrzymującą nadejście antychrysta i apokalipsy; termin ten funkcjonuje także w filozofii polityki.
Pojęcie to pojawia się w Biblii jedynie raz we fragmencie 2. Listu do Tesaloniczan św. Pawła:
Wikipedia
przym. katechoniczny
Wiktionary
wyciąg z kory i drewna azjatyckich drzew tropikalnych; catechu
SJP.pl
Katechu (nazwa z jęz. malajskiego) – wysuszony ekstrakt wodny z drewna i kory, otrzymywany przez ługowanie.
Drewno stanowiące surowiec wyjściowy pozyskuje się m.in. z akacji katechu (Acacia catechu) oraz Acacia suma. Katechu służy do barwienia bawełny i jedwabiu oraz wstępnego garbowania skór. Zawiera m.in. katechiny. Dodany do innych garbników ułatwia ich penetrację i rozjaśniania skórę. Jest też stosowany do konserwacji sieci rybackich i żagli oraz w lecznictwie.
Wikipedia
człowiek dorosły przygotowujący się do przyjęcia chrztu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rel. osoba przygotowująca się do przyjęcia chrztu
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Mamy w parafii trzech katechumenów.
Wiktionary
IPA: ˌkatɛˈxũmɛ̃n, AS: kateχũmẽn
Wiktionary
rzecz. katechumenat m.
:: fż. katechumenka ż.
przym. katechumenalny
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z katechumenatem, dotyczący katechumenatu
Wiktionary
rzecz. katechumenat m., katechumen m., katechumenka ż.
Wiktionary
1. przygotowywanie, katecheza dorosłych do przyjęcia chrztu;
2. czas tego przygotowania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rel. w chrześcijaństwie: okres przygotowania do przyjęcia sakramentu chrztu w życiu dorosłym;
(1.2) rel. teol. w chrześcijaństwie: przygotowanie do przyjęcia sakramentu chrztu w życiu dorosłym (nauki, skrutinia i obrzędy);
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Ile miesięcy trwał twój katechumenat?
(1.2) Papież poświęcił szereg katechez katechumenatowi.
Wiktionary
rzecz. katechumen m., katechumenka ż., katechetka ż., katechetyczność ż., katecheza ż., katechizm mrz., katechizacja ż., katechizowanie n.
przym. katechumenalny, katechizmowy, katechetyczny, katechizacyjny
czas. katechizować, skatechizować
Wiktionary
kobieta przygotowująca się do przyjęcia chrztu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. forma żeńska od: katechumen
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. katechumenat m.
:: fm. katechumen m.
przym. katechumenalny
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etymn|pol|katechumen|-ka.
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum rodz|katechumen.
* hiszpański: (1.1) catecúmena ż.
* niemiecki: (1.1) Katechumenin ż.
* nowogrecki: (1.1) κατηχούμενη ż.
* słowacki: (1.1) katechumenka ż.
* włoski: (1.1) catecumena ż.
źródła.
== katechumenka (język słowacki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. katechumenka
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˌkatɛxũˈmɛ̃nka, AS: kateχũmẽnka
Wiktionary
rzecz. katechumenat m.
:: fm. katechumen m.
przym. katechumenalny
Wiktionary
przymiotnik od: katechumen
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z miejscowością Kąty, dotyczący miejscowości Kąty
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈtɛt͡sʲci, AS: kõntecʹḱi
Wiktionary
rzecz. kąt m., Kąty nmos., kątek mrz.
przym. kątowy
Wiktionary
zdrobnienie od: kątek
SJP.pl
1. stół wykładowcy, zwykle znajdujący się na podwyższeniu;
2. budynek sakralny;
3. jednostka zajmująca się działalnością naukowo-dydaktyczną, najczęściej na uniwersytecie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kośc. główny kościół diecezji;
(1.2) greckie krzesło z oparciami, tron
(1.3) szeroki stół wykładowcy, podium pod tym stołem
(1.4) jednostka organizacyjna uczelni, mniejsza od wydziału
Wiktionary
Katedra (kościół katedralny, biskupi; łac. ecclesia cathedralis, z gr. καθέδρα, kathedra – krzesło, siedziba) – główny kościół diecezji, siedziba biskupa diecezjalnego.
Potocznie termin stosowany również wobec archikatedr, konkatedr, prokatedr i kościołów patriarchalnych, a niekiedy także jako swobodne określenie najważniejszego lub najstarszego kościoła miejskiego.
Wikipedia
(1.1) Jedną z atrakcji wycieczki jest zwiedzanie katedry.
(1.2) Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze.
(1.3) Profesor jest tak niski, że gdy siądzie za katedrą, w ogóle go nie widać!
(1.4) Na której katedrze piszesz pracę magisterską?
Wiktionary
IPA: kaˈtɛdra, AS: katedra
Wiktionary
rzecz. archikatedra ż.
przym. katedralny, wokółkatedralny, przykatedralny
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do katedry, związany z katedrą
Wiktionary
(1.1) W środę wystąpi chór katedralny z Katowic.
Wiktionary
rzecz. katedra ż.
Wiktionary
przymiotnik od: katedra
SJP.pl
1. jedno z podstawowych pojęć filozofii i innych nauk, wprowadzające strukturę w badanej teorii;
2. klasa obiektów mających określone cechy i powiązanych wzajemnymi relacjami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) każdy z rodzajów, na które podzielona jest zbiorowość według pewnej klasyfikacji
(1.2) każde z podstawowych pojęć danego systemu filozoficznego, bądź nauki
Wiktionary
Kategoria (z gr. kategorein – orzekać) – podstawowy zbiór przedmiotów; element wyczerpującego podziału wszystkich bytów na najbardziej ogólne gatunki i rodzaje. Termin został utworzony przez Arystotelesa, który wyróżnił dziesięć kategorii: kategorię substancji i dziewięć kategorii przypadłościowych. Podziału tego dokonał na drodze rozróżnienia między podmiotem zdania (którymi jest substancja) a jego orzeczeniem (którymi są kategorie przypadłościowe) i analizy orzeczeń greckich, która doprowadziła do powstania listy kategorii przypadłościowych. Współcześnie Arystotlesowskiego podziału kategorii nie uznaje się przeważnie ani za wyczerpujący i spójny, ani za zgodny z naturą języka, dał on jednak podstawy do dalszych analiz pojęcia kategorii. Arystoteles wyróżnił następujące kategorie:
Wikipedia
(1.1) Ustawa dzieli drogi na następujące kategorie: drogi krajowe, wojewódzkie, powiatowe, gminne.
(1.1) Dzięki pozyskaniu nowego sprzętu łódzkie lotnisko pozyskać może wyższą kategorię bezpieczeństwa pożarowego.
(1.2) Wyróżniamy takie kategorie ekonomiczne jak: praca, produkcja, wymiana, rynek, pieniądz, towar, cena, płaca, dochód, popyt, podaż, kapitał, procent, zysk, itd.
(1.2) Niektórzy studenci nie znają podstawowych kategorii dziedziny, którą studiują.
Wiktionary
IPA: ˌkatɛˈɡɔrʲja, AS: kategorʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kategoryzacja ż., kategoryczność ż., kategoryzowanie n., skategoryzowanie n.
czas. kategoryzować ndk., skategoryzować dk.
przym. kategoryczny
przysł. kategorycznie
Wiktionary
(1.1) typ, klasa, rodzaj, mat. klasa, stat. skupienie, stat. klaster, poziom, ranga, rząd, stopień, szczebel, gatunek
(1.2) pojęcie
Wiktionary
odnoszący się do kategorii
SJP.pl
przysłówek
(1.1) w sposób kategoryczny
Wiktionary
(1.1) Pokazała kategorycznie dłonią, żeby siedział, a sama poszła ciemnym korytarzem przez mroczną sień na ganek, gdzie świeciła zielono winorośl i zapalczywie ćwierkały wróble.
Wiktionary
IPA: ˌkatɛɡɔˈrɨt͡ʃʲɲɛ, AS: kategoryčʹńe
Wiktionary
przym. kategoryczny
rzecz. kategoryczność ż., kategoria ż.
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: kategorycznie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kategoryczne; cecha tych, którzy są kategoryczni
Wiktionary
przym. kategoryczny
przysł. kategorycznie
rzecz. kategoria ż., kategoryzowanie n.
Wiktionary
stanowczy, zdecydowany
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zdecydowany i niedopuszczający sprzeciwu
Wiktionary
(1.1) W naszej firmie obowiązuje kategoryczny zakaz palenia.
Wiktionary
IPA: ˌkatɛɡɔˈrɨt͡ʃnɨ, AS: kategoryčny
Wiktionary
rzecz. kategoryczność ż., kategoria ż., kategoryzowanie n.
przysł. kategorycznie
Wiktionary
(1.1) stanowczy, bezwzględny, definitywny, ostateczny
Wiktionary
1. podział powiązanych i mających wspólne cechy obiektów na klasy, kategorie;
2. przypisanie obiektu do takiej klasy;
3. w psychologii: przypisanie osobie, u której zidentyfikowano jakąś cechę typową dla pewnej kategorii ludzi, innych cech osób z tej kategorii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) podział na kategorie, klasyfikacja
Wiktionary
Kategoryzacja w psychologii proces poznawczy polegający na tym, że jeśli jednostka znając zestaw cech danej kategorii osób lub członków grupy społecznej, zauważy przynajmniej jedną z tych cech u członka tej kategorii, wówczas automatycznie przypisuje mu wszystkie inne cechy pochodzące z zestawu danej kategorii społecznej.
Wikipedia
(1.1) Z perspektywy kategoryzacji trzeba więc podkreślić, że mentalność postkomunistyczna wpływa na większy segment społeczeństwa, niż „tylko" na sferę gospodarki.
Wiktionary
IPA: ˌkatɛɡɔrɨˈzat͡sʲja, AS: kategoryzacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kategoria ż.
czas. kategoryzować
Wiktionary
związany z kategoryzacją
SJP.pl
dzielić na kategorie, przypisywać do kategorii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kategoryzować.
Wiktionary
rzecz. kategoria ż., kategoryzator m., kategoryzatorka n., kategoryczność ż.
czas. kategoryzować ndk.
przym. kategoryczny
Wiktionary
zdrobnienie od: kąt; kącik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kąt
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Usiądę sobie tam w kątku i poczekam na moją kolej.
Wiktionary
rzecz. kąt m., kąteczek m., kącik m., kątówka ż., kątownik m., kątowanie n., pokątność ż., zakątek m., Kątek m., Kąty nmos.
czas. kątować ndk.
przym. kątowy, pokątny, kątecki
przysł. kątowo, pokątnie
Wiktionary
(1.1) kącik, kąteczek
Wiktionary
w psychoanalizie: zaspokajanie podświadomych impulsów, popędów przez znalezienie odpowiedniej osoby, przedmiotu, idei lub czynności mogących te impulsy rozładować
SJP.pl
Kateksja czyli wybór obiektu popędu – proces inwestycji energii w działanie lub wyobrażenie, które zaspokaja popęd.
Wikipedia
1. stopa katalektyczna - stopa wiersza sylabotonicznego skrócona o jedną lub dwie nieakcentowane sylaby, np. w wierszu: "Niebo złote ci otworzę,/ w którym ciszy biała nić/ jak ogromny dźwięków orzech,/ który pęknie, aby żyć..."/ wersy pierwszy i trzeci mają 8 sylab z ostatnią nieakcentowaną, wersy drugi i czwarty (katalektyczne) mają 7 sylab z ostatnią akcentowaną, brak nieakcentowanej ósmej sylaby;
2. wiersz katalektyczny - wiersz wykorzystujący stopę katalektyczną
SJP.pl
szereg wypisów z egzegez patrystycznych, zebranych dla wyjaśnienia jakiegoś ustępu z Biblii
SJP.pl
Wikipedia
powstawanie wiązań między atomami tego samego pierwiastka
SJP.pl
Wikipedia
powierzchnia powstała poprzez obrót linii łańcuchowej dokoła osi
SJP.pl
Katenoida – powierzchnia obrotowa utworzona przez obrót linii łańcuchowej dookoła osi odciętych.
Jest ona opisana przez równania parametryczne w prostokątnym układzie współrzędnych:
Wikipedia
kult jednego boga jako istoty najwyższej, nie negujący istnienia innych bogów, odznaczający się tendencją do uznawania kolejno coraz to innego boga za istotę najwyższą
SJP.pl
Wikipedia
długi, prosty miecz, umocowany wzdłuż siodła konia, stanowiący wyposażenie husarii
SJP.pl
catering;
1. usługa polegająca na odpłatnym dostarczaniu oraz serwowaniu jedzenia i napojów na przyjęciach;
2. posiłek serwowany w samolocie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zob. catering.
Wiktionary
Catering, katering – usługa polegająca na przygotowywaniu i dostarczaniu na zamówienie gotowych potraw lub na organizacji przyjęć np. (wesel, jubileuszy), imprez, bankietów i konferencji, wydarzeń kulturalnych, wydarzeń firmowych jak i również codzienne zapewnianie posiłków w szkołach, miejscach pracy etc. przygotowywanych poza obiektem klienta. Pierwotnie termin związany z naziemną obsługą lotnisk i odnoszący się do przygotowywania i serwowania posiłków dla pasażerów i załogi samolotów na czas lotu. Nową formą cateringu jest catering dietetyczny.
Wikipedia
(1.1) Mam imieniny, ale nie chce mi się stać przy garach, więc zamówię katering.
Wiktionary
IPA: kaˈtɛrʲĩŋk, AS: katerʹĩŋk
Wiktionary
przym. kateringowy
Wiktionary
rurka wprowadzana do kanałów i jam ciała w celu usunięcia cieczy lub zaaplikowania lekarstw; cewnik
SJP.pl
Cewnik, kateter − rurka (zwykle giętka, w przeciwieństwie do kaniuli), służąca do wprowadzenia do narządów i jam ciała w celach zróżnicowanych, najczęściej by coś upuścić (pobrać, odbarczyć, odprowadzić), wprowadzić (np. lek, kontrast) lub dokonać pomiaru (ciśnienia, temperatury).
Wikipedia
przyrząd do zdalnego pomiaru odległości pomiędzy punktami położonymi na jednej linii pionowej
SJP.pl
Katetometr (gr. kátheos + metréō) – przyrząd służący do mierzenia odległości pionowych, lub przesunięć pionowych, Składa się z ruchomego wokół osi pionowej statywu, który jest osadzony na trójnogu. Statyw zaopatrzony jest dodatkowo w pionową skalę, po której przesuwa się suwak z noniuszem. Dodatkowo do suwaka zamocowana jest lunetka z krzyżem z nici pajęczych, oraz poziomica.
Wikipedia
cienka nić chirurgiczna do zszywania tkanek i narządów, ulegająca wchłonięciu po kilku tygodniach; ketgut, catgut
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) med. biodegradowalna nić chirurgiczna wykonana z jelit zwierząt lub tworzywa sztucznego, które po kilku tygodniach ulegają rozpuszczeniu i wchłonięciu przez organizm operowanego;
Wiktionary
Katgut, ketgut (z ang. catgut, prawdopodobnie od cattle – bydło, gut – jelito), struna chirurgiczna – włókno wytwarzane z baranich lub kozich jelit charakteryzujące się dobrymi właściwościami mechanicznymi, ulegające biodegradacji. Stosowane w chirurgii. Szwy wykonane z catgutu wchłaniane są stopniowo przez organizm pacjenta, rozpuszczając się bez żadnych pozostałości. Umożliwia to jednoczesne łączenie kilku warstw tkanek bez potrzeby usuwania szwów. Obecnie zastępowane przez syntetyczne włókna wchłanialne np. poliglikolowe.
Wikipedia
przym. katgutowy
Wiktionary
(1.1) struna chirurgiczna, ketgut
Wiktionary
dotyczący katgutu
SJP.pl
[czytaj: katakali] dramat teatralny wywodzący się z Kerali; katakali
SJP.pl
Katakali, kathakali – teatr indyjski ze stanu Kerala.
Tradycyjnie wykonywany jest nocą. Ucharakteryzowani artyści w charakterystycznych kostiumach, z niewielką liczbą rekwizytów, ilustrują ruchem i gestem opowieści z indyjskich eposów. Treść opowieści wyśpiewują dwaj śpiewacy stojący z tyłu sceny.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) jęz. greka oczyszczona, sztuczny język grecki stworzony na początku XIX w.;
Wiktionary
Katharewusa (gr. Καθαρεύουσα – „[greka] oczyszczona”) – odmiana języka greckiego stworzona na początku XIX wieku przez językoznawcę Adamandiosa Koraisa.
Korais, biegły w językach klasycznych starożytności, uważał, że język grecki należy oczyścić z naleciałości narosłych przez wieki osmańskiej niewoli. Opracował więc język pozbawiony zapożyczeń i luźno nawiązujący do greki klasycznej formami gramatycznymi. Był to jednak język sztuczny, trudno zrozumiały dla Greków, którzy na co dzień posługiwali się odmianą dimotiki. Katharewusa była jednak przez 140 lat istnienia niepodległej Grecji językiem oficjalnym tego kraju - posługiwano się nią w urzędowych dokumentach, w wiadomościach i polityce. Nauczano go też w szkołach.
Wikipedia
(1.1) Do 1976 roku katharewusa była językiem oficjalnym Grecji.
Wiktionary
przym. katharewusowy
Wiktionary
(1.1) greka oczyszczona
Wiktionary
[czytaj: katar-z-is]
1. swobodne ujawnienie tłumionych emocji, zmniejszające napięcie; wyładowanie emocjonalne;
2. w psychologii: ujawnianie się nieświadomych, przykrych przeżyć podczas terapii i usuwanie związanego z nimi napięcia emocjonalnego
SJP.pl
Wikipedia
[czytaj: katrin] angielskie imię żeńskie
SJP.pl
Katherine – miasto w Australii, w Terytorium Północnym. Położone ok. 320 km na południowy wschód od Darwinu. Liczy 5849 mieszkańców i jest największym miastem Terytorium po Darwinie i Alice Springs.
Wikipedia
Kathleen – jednostka osadnicza w Stanach Zjednoczonych, w stanie Floryda, w hrabstwie Polk.
Wikipedia
[czytaj: kaTOi] w krajach południowo-wschodniej Azji: człowiek wyglądający i zachowujący się jak osoba płci przeciwnej, będący po kuracji hormonalnej lub operacji zmiany płci
SJP.pl
Kathoey (khm. ខ្ទើយ, khtəəy; laot. ກະເທີຍ, ka thœ̄i; taj. กะเทย, kathoei) – określenie używane przez niektóre osoby w Kambodży, Laosie i Tajlandii, których tożsamość można określić w niektórych przypadkach jako transpłciowe kobiety, a w innych jako zniewieściałych homoseksualnych mężczyzn; często tłumaczone na język angielski jako ladyboy.
Wikipedia
[czytaj: kejti] obce imię żeńskie
SJP.pl
Katie – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Oklahoma, w hrabstwie Garvin.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. banknot sturublowy
Wiktionary
kolczaste zarośla występujące w suchych lasach Wyżyny Brazylijskiej; caatinga; catinga
SJP.pl
Caatinga – formacja roślinna występująca na suchych obszarach północno-wschodniej Brazylii. Tworzą ją rzadko rosnące, suchoroślowe, niskie i zwykle cierniste drzewa i krzewy, zrzucające liście na okres suszy, często z dużym udziałem sukulentów, za to zwykle z niewielkim udziałem traw.
Wikipedia
jon o ładunku dodatnim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) fiz. chem. dodatnio naładowany jon;
Wiktionary
Kation – jon o ładunku dodatnim (+), w którym występuje nadmiar protonów w stosunku do elektronów. W środowisku elektrycznie obojętnym takie indywiduum chemiczne występuje zawsze w obecności jonu o ładunku przeciwnym, czyli anionu (zasada zachowania ładunku). Kationy mogą być zarówno organiczne, jak i nieorganiczne. Podczas elektrolizy stopionych soli, jak i roztworów ze zdysocjowaną substancją jonową, kationy podążają do elektrody ujemnej (o dodatnim potencjale) zwanej katodą.
Wikipedia
(1.1) Jon wodorowy to kation, ponieważ ma ładunek dodatni.
Wiktionary
IPA: ˈkatʲjɔ̃n, AS: katʹi ̯õn
Wiktionary
rzecz. katoda ż., kationit m.
przym. kationowy
Wiktionary
antonimy.
(1.1) anion
hiperonimy.
(1.1) jon
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. katoda ż., kationit m.
przym. kationowy
frazeologia.
etymologia.
etym|gr. 'idący w dół'
uwagi.
(1.1) zoblistę| jon | anion .
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) cation
* baskijski: (1.1) katioi
* duński: (1.1) kation w., katjon w.
* hiszpański: (1.1) catión m.
* interlingua: (1.1) cation
* islandzki: (1.1) katjón ż., plúsjón ż.
* kataloński: (1.1) catió m.
* niemiecki: (1.1) Kation n.
* norweski (bokmål): (1.1) kation n.
* norweski (nynorsk): (1.1) kation m./n.
* nowogrecki: (1.1) κατιόν n.
* romániço: (1.1) cationo
* rosyjski: (1.1) катион m.
* słowacki: (1.1) katión m.
* szwedzki: (1.1) katjon w.
* węgierski: (1.1) kation
* włoski: (1.1) catione m.
źródła.
== kation (język węgierski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) fiz. chem. kation
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
jonit mający zdolność wymiany własnych kationów na jednakową ilość kationów zawartych w roztworze; wymieniacz kationowy
SJP.pl
Jonit – substancja służąca do przeprowadzania selektywnego procesu wymiany jonowej, stosowana w kolumnach jonitowych i filtrach jonitowych. Przepuszczenie przez warstwę jonitu ciekłej lub gazowej mieszaniny lub roztworu powoduje albo wzbogacenie jej o określony jon albo przeciwnie pozbycie się z niej określonego jonu.
Wikipedia
przymiotnik od: kationit
SJP.pl
związany z kationem
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) chem. związany z kationami, dotyczący kationów
Wiktionary
rzecz. kation mrz.
Wiktionary
gatunek pająka z rodziny omatnikowatych
SJP.pl
Katipo (Latrodectus katipo) – pająk z rodziny omatnikowatych (Theridiidae). Jest jednym z wielu gatunków w rodzaju Latrodectus, takich jak australijski Latrodectus hasselti, czy północnoamerykańska czarna wdowa.
Długość jego ciała wynosi ok. 8 mm, ma kulisty czarny odwłok z czerwonym lub pomarańczowym wzorem. Katipo jest zagrożonym gatunkiem. Jest to gatunek endemiczny, występuje wyłącznie na terenie Nowej Zelandii.
Wikipedia
radziecka wyrzutnia rakietowych pocisków artyleryjskich, montowana na samochodach ciężarowych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wojsk. hist. pot. zbiorcza nazwa kilku typów radzieckich samobieżnych wyrzutni rakietowych wprowadzonych w czasie drugiej wojny światowej;
Wiktionary
Katiusza (ros. Катюша) – wspólna nazwa obejmująca radzieckie wyrzutnie rakietowe BM-8 kalibru 82 mm, BM-13 kalibru 132 mm, BM-31 kalibru 310 mm i ich modyfikacje wprowadzane na uzbrojenie Armii Czerwonej począwszy od 21 czerwca 1941 roku podczas II wojny światowej.
Wikipedia
(1.1) Po raz pierwszy Armia Czerwona użyła katiusz w bitwie pod Orszą.
Wiktionary
rzecz. Katiusza ż.
Wiktionary
(1.1) żart. organy Stalina
Wiktionary
roślina zielna z rodziny motylkowatych
SJP.pl
epifit z rodziny storczykowatych, pochodzący z Afryki
SJP.pl
Katleja (Cattleya Lindley) — rodzaj z rodziny storczykowatych obejmujący około 130 gatunków i 98 hybryd występujących w Ameryce Południowej. Posiadają najczęściej duże barwne kwiaty, które mogą mierzyć nawet 25 cm średnicy (Cattleya warscewiczii). Katleje krzyżuje się z innymi rodzajami storczykowatych, dzięki czemu uzyskuje się rośliny o efektownych kwiatach. Gatunkiem typowym jest C. labiata J. Lindley.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Katmandu
Wiktionary
IPA: katˈmãnṭt͡ʃɨk, AS: katmãnṭčyk
Wiktionary
rzecz. Katmandu n.
:: fż. katmandka ż.
przym. katmandzki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Katmandu
Wiktionary
IPA: katˈmãntka, AS: katmãntka
Wiktionary
rzecz. Katmandu n.
:: fm. katmandczyk mos.
przym. katmandzki
Wiktionary
1. Kotlina Katmandu, kotlina w Himalajach;
2. stolica Nepalu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto, stolica Nepalu;
Wiktionary
Katmandu (nep. काठमाडौं, trl. Kāthmāndu) – stolica Nepalu położona w środkowej części kraju, w Dolinie Katmandu, nad rzeką Bagmati.
Wraz z miastami Patan i Bhaktapur tworzy aglomerację liczącą powyżej miliona mieszkańców. Miasto ograniczają rzeki – od zachodu Bishumati, a od południa i wschodu Bagmati.
Wikipedia
IPA: katˈmãndu, AS: katmãndu
Wiktionary
rzecz. katmandczyk mos., katmandka ż.
przym. katmandzki
Wiktionary
mieszkaniec Katmandu (stolicy Nepalu); katmanduanin
SJP.pl
mieszkaniec Katmandu (stolicy Nepalu); katmanduańczyk
SJP.pl
mieszkanka Katmandu (stolicy Nepalu)
SJP.pl
→ Katmandu; katmanduański
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do miasta Katmandu
Wiktionary
IPA: katˈmãnt͡sʲci, AS: katmãncʹḱi
Wiktionary
rzecz. Katmandu n., katmandczyk mos., katmandka ż.
Wiktionary
1. początkowa część jelita grubego; jelito ślepe;
2. belka w konstrukcji kadłuba statku;
3. dawniej: kobieta mieszkająca kątem u kogoś; lokatorka; komornica
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) anat. pierwszy odcinek jelita grubego człowieka
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Od kątnicy odchodzi wyrostek robaczkowy.
Wiktionary
rzecz. kąt mrz.
Wiktionary
(1.1) jelito ślepe
Wiktionary
1. przyrząd zecerski do ręcznego układania czcionek w wiersze; kątownik; wierszownik, winkielak;
2. rodzaj struga do obróbki powierzchni ograniczonych po bokach;
3. kątnik domowy - niewielki pająk z rodziny lejkowcowatych
SJP.pl
Wikipedia
Wikipedia
1. kata jadalna - krzew z rodziny dławiszowatych o liściach zawierających alkaloidy; khat, katu, czuwaliczka jadalna;
2. pobudzający, uzależniający napój sporządzony z liści tego krzewu; khat, katu
SJP.pl
Wikipedia
osoba popularna często odwołująca się do religii katolickiej w środkach masowego przekazu
SJP.pl
kobieta popularna często odwołująca się do religii katolickiej w środkach masowego przekazu
SJP.pl
elektroda doprowadzająca do układu ładunki ujemne
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) elektr. elektroda o ujemnym potencjale;
Wiktionary
Katoda (gr. kata – „w dół”, hodós – „ścieżka”) – elektroda, przez którą z urządzenia wypływa prąd elektryczny (co może polegać na wypływie ładunku dodatniego lub dopływie ładunku ujemnego). W odbiornikach prądu elektrycznego (np. lampach elektronowych) katoda jest elektrodą ujemną, natomiast w źródłach prądu (np. ogniwach galwanicznych) – dodatnią. Katoda występuje zawsze w parze z elektrodą, przez którą do urządzenia wpływa prąd – anodą.
Wikipedia
(1.1) Do katody zdążają kationy.
Wiktionary
IPA: kaˈtɔda, AS: katoda
Wiktionary
rzecz. katodowanie n., kation m.
przym. katodowy
Wiktionary
(1.1) biegun ujemny
Wiktionary
Katodoluminescencja, elektronoluminescencja – zjawisko luminescencji występujące w izolatorach i półprzewodnikach.
Katodoluminescencja swoją genezę ma w rekombinacji pary elektron–dziura wytworzonej przez wybicie elektronu walencyjnego. Wielkość takiego przejścia zależy od szerokości przerwy energetycznej materiału. Szerokość przerwy zależy od temperatury, struktury krystalicznej, ilości wtrąceń oraz koncentracji defektów.
Wikipedia
przymiotnik od: katodoluminescencja
SJP.pl
przymiotnik od: katodoluminofor
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|katodować.
Wiktionary
rzecz. katoda ż.
czas. katodować ndk.
przym. katodowy
Wiktionary
przymiotnik od: katoda
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z katodą, dotyczący katody
Wiktionary
rzecz. katodowanie n., katoda ż.
Wiktionary
pogardliwie: katolik; papista
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pogard. katolik
Wiktionary
IPA: ˈkatɔl, AS: katol
Wiktionary
rzecz. katolstwo n., katolik m., katoliczka ż., katolicyzm m.
przym. katolski, katolicki
przysł. katolicko, po katolicku
Wiktionary
skrót od: katolicki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) slang. obraź. kraj skrajnie katolicki; miejsce, w którym silnie dominuje religia katolicka; kraj w którym Kościół katolicki za bardzo anangażuje się w politykę
Wiktionary
(1.1) Mega bezrobocie, brak perspektyw i katoland to obraz Lublina i Lubelszczyzny.
Wiktionary
IPA: kaˈtɔlãnt, AS: katolãnt
Wiktionary
rzecz. Katoland m.
Wiktionary
związany z katolikiem, katolicyzmem
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z katolicyzmem i katolikami, dotyczący katolicyzmu
przymiotnik jakościowy
(2.1) charakterystyczny dla katolicyzmu i katolików
Wiktionary
(1.1) Toczy się dyskusja, czy księża katoliccy powinni móc zakładać rodziny.
Wiktionary
IPA: ˌkatɔˈlʲit͡sʲci, AS: katolʹicʹḱi
Wiktionary
rzecz. katolik m., katoliczka ż., katolicyzm m., katol m., katolicyzacja ż., katolickość ż.
przym. arcykatolicki, katolski
przysł. katolicko, po katolicku
Wiktionary
(1.1) łaciński, powszechny; pogard. katolski
Wiktionary
przysłówek sposobu
(1.1) od: katolicki
Wiktionary
rzecz. katolickość ż., katol mos., katolik m., katoliczka ż., katolicyzm m.
przym. katolicki, katolski
przysł. po katolicku
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest katolickie; cecha tych, którzy są katoliccy
Wiktionary
przym. katolicki
przysł. katolicko
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) daw. rel. katolicyzm
Wiktionary
rzecz. katolik mos.
Wiktionary
poddawanie wpływom katolickim, nadawanie cech katolicyzmu
SJP.pl
1. wyznanie chrześcijańskie, uznające autorytet papieża;
2. postawa światopoglądowa i społeczno-moralna związana z tym wyznaniem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rel. trynitarne wyznanie chrześcijańskie, mające system dogmatyczno-doktrynalny oparty na Biblii i tradycji, uznające siedem sakramentów, autorytet Kościoła oraz kult maryjny i świętych;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Procentowo najwięcej wyznawców katolicyzmu mieszka w Europie i Ameryce Południowej.
(1.1) Katolicyzm to największy odłam chrześcijaństwa.
Wiktionary
IPA: ˌkatɔˈlʲit͡sɨsm̥, AS: katolʹicysm̦
Wiktionary
rzecz. katolik m., katoliczka ż., katol mos., katolicyzowanie n.
przym. katolicki, katolski
przysł. katolicko, katolsko
Wiktionary
(1.1) przest. iron. papizm
Wiktionary
poddawać wpływom katolickim, nadawać cechy katolicyzmu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|katolicyzować.
Wiktionary
rzecz. skatolicyzowanie n., katolicyzm m.
czas. katolicyzować ndk., skatolicyzować ndk.
Wiktionary
→ katolik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. kobieta, która wyznaje katolicyzm
Wiktionary
(1.1) Po śmierci monarchy dwie jego córki katoliczka Maria i anglikanka Elżbieta rozpoczęły rywalizować o koronę.
Wiktionary
IPA: ˌkatɔˈlʲit͡ʃka, AS: katolʹička
Wiktionary
rzecz. katolicyzm m., katol m.
:: fm. katolik m.
przym. katolicki, katolski
przysł. katolicko
Wiktionary
wyznawca katolicyzmu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rel. członek Kościoła katolickiego
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Katolicy chodzą do kościoła w każdą niedzielę.
Wiktionary
IPA: kaˈtɔlʲik, AS: katolʹik
Wiktionary
rzecz. katolicyzm m.
:: fż. katoliczka ż.
przym. katolicki, katolski
przysł. katolicko
Wiktionary
(1.1) pogard. katol, papista
Wiktionary
tytuł patriarchów: ormiańskiego, nestoriańskiego i gruzińskiego
SJP.pl
Katolikos (gr. καθολικός katholikós – "powszechny") – tytuł patriarchów kościoła ormiańskiego (Katolikos Wszystkich Ormian), Asyryjskiego Kościoła Wschodu i gruzińskiego, a w pewnym sensie także Syryjskiego Kościoła Ortodoksyjnego (mafrian) i syromalankarskiego.
Wikipedia
część elektrolitu znajdująca się najbliżej katody; ciecz katodowa
SJP.pl
→ katol
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) pogard. katolicki
Wiktionary
(1.1) Czy może masz relacje czarnego, który za każdy katolski rytuał solidną kasę zbiera?
Wiktionary
rzecz. katolstwo n., katolicyzm m., katol m., katolik m., katoliczka ż., katolicyzacja ż.
przym. katolicki
przysł. katolicko, po katolicku
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. katolstwo n., katolicyzm m., katol m., katolik m., katoliczka ż., katolicyzacja ż.
przym. katolicki
przysł. katolicko, po katolicku
frazeologia.
etymologia.
etymn|katol|-ski.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== katolski (język dolnołużycki.) ==
wymowa.
znaczenia.
przymiotnik relacyjny
(1.1) katolicki
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
pogardliwie: ogół katolików
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) pogard. ogół katolików
Wiktionary
przyrząd do pomiaru kątów płaskich
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) przyrząd kreślarski służący do ustalania miar kątów;
Wiktionary
Kątomierz – przyrząd pomiarowy używany do określenia miary kąta płaskiego.
Używany podczas wykonywania rysunków technicznych. Do zastosowań kreślarskich ma postać półkolistej bądź kolistej płytki z naniesioną podziałką kątową.
Do stosowania w pracach traserskich i ślusarskich jest wykonany z metalu, posiada podziałkę z noniuszem, zamocowane obrotowo ramiona pomiarowe i często z dodatkową lupą dla zwiększenia precyzji odczytu.
Wikipedia
(1.1) Pożyczysz mi kątomierz? Swój zgubiłem kilka dni temu.
Wiktionary
przym. kątomierczy
Wiktionary
przymiotnik od: kątomierz
SJP.pl
człowiek surowy o nieugiętych zasadach (od imienia rzymskiego męża stanu)
SJP.pl
Zobacz też:
Wikipedia
surowy, prawy i nieugięty
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) surowy, bezwzględny, nieugięty, bezkompromisowy
Wiktionary
(1.1) Mama łączyła w sobie wielką łagodność i miękkość z katońską twardością wobec siebie.
Wiktionary
IPA: kaˈtɔ̃j̃sʲci, AS: katõĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. katon m.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. polit. pogard. ortodoksyjne polityczne ruchy katolickie uważające się za prawicowe
Wiktionary
wróżenie z lustra
SJP.pl
przymiotnik od: katoptryka
SJP.pl
dział optyki odnoszący się do odbicia światła od zwierciadeł i zastosowania tego zjawiska w przyrządach optycznych
SJP.pl
1. przymusowe roboty, na które skazywano w carskiej Rosji; także miejsce takich robót;
2. przenośnie: męki, tortury, katusze
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. zesłanie na Syberię, często związane z ciężką niewolniczą pracą
(1.2) miejsce katorgi (1.1)
(1.3) przen. ciężka praca, zwłaszcza fizyczna
(1.4) przen. wielkie cierpienie lub trudna do zniesienia sytuacja
Wiktionary
Katorga (ros. каторга, z gr. κάτεργον katergon „przymus”, w nawiązaniu do trójrzędowego wiosłowego okrętu, nazywany później galerą, którego wioślarzami byli skazańcy) – w potocznym rozumieniu: ciężka praca fizyczna, często ponad ludzkie siły.
Wikipedia
(1.1) …Nasz bohater narodowy musiał ginąć tragicznie, w nurtach Elstery, na stokach warszawskiej Cytadeli, na syberyjskiej katordze.
(1.2) Katorga tamtejsza cieszyła się za czasów carskich zasłużenie złą sławą…
(1.4) Gdybyś kiedyś zobaczył, jak on się mozoli nad spisywaniem raportu… Myślę, że właśnie ta poranna godzina po nocnym dyżurze, kiedy musi spisać raport o tym, kogo i jak poskramiał, to dopiero dla niego katorga…
Wiktionary
rzecz. katorżnik m., katorżnica ż.
przym. katorżniczy
przysł. katorżniczo
Wiktionary
(1.3) krwawica, orka; pot. harówka, harówa, zachrzan; posp. zapieprz; wulg. zapierdol
(1.4) ból, cierpienie, droga krzyżowa, gehenna, golgota, kalwaria, męka, męczarnia, udręka, udręczenie
Wiktionary
1. odnoszący się do osoby skazanej na katorgę, np. katorżnicze kajdany;
2. przenośnie: trudny do zniesienia, bardzo kogoś obciążający; uciążliwy, wyczerpujący, morderczy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z katorgą, dotyczący katorgi lub katorżnika
(1.2) ciężki do wytrzymania
Wiktionary
(1.2) Poszukiwanie kryształu przez drążenie studni jest przedsięwzięciem katorżniczym, ale częściowo ukrytym przed okiem ludzkim.
Wiktionary
rzecz. katorga ż., katorżnik m., katorżnica ż.
przysł. katorżniczo
Wiktionary
(1.1) kajdaniarski
(1.2) krwawy, morderczy, zabójczy
Wiktionary
w Rosji carskiej: więzień skazany na katorgę (przymusowe roboty na zesłaniu)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. ktoś odbywający karę katorgi
Wiktionary
Katorga (ros. каторга, z gr. κάτεργον katergon „przymus”, w nawiązaniu do trójrzędowego wiosłowego okrętu, nazywany później galerą, którego wioślarzami byli skazańcy) – w potocznym rozumieniu: ciężka praca fizyczna, często ponad ludzkie siły.
Wikipedia
rzecz. katorga ż.
:: fż. katorżnica ż.
przym. katorżniczy
przysł. katorżniczo
Wiktionary
obraźliwie: fanatyk religijny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pejor. publ. ortodoksyjny katolicyzm, któremu przypisuje się dążenie do tworzenia wojowniczego, autorytarnego i represyjnego katolickiego państwa wyznaniowego
Wiktionary
(1.1) Moi przyjaciele z okopów katotalibanu lubią wytykać mi, że głoszę „landrynkowego Boga”, uprawiam „pluszowyuszowe duszpasterstwo”.
Wiktionary
rzecz. katotalib m., katotalibanka ż.
przym. katotalibański
Wiktionary
odwrotne (zimowe) ułożenie warstw wody w stratyfikacji termicznej jeziora, w którym zimna woda znajduje się przy powierzchni; stratyfikacja termiczna odwrócona
SJP.pl
bić w sposób bestialski
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|katować.
Wiktionary
rzecz. kat m., katownia ż.
czas. katować ndk.
przym. katowski
Wiktionary
1. mający kąty, ułożony w kąty;
2. czosnek kątowaty - gatunek rośliny z podrodziny czosnkowych; czosnek kątowy
SJP.pl
mieszkaniec Kątów Wrocławskich (miasta w Polsce); kącianin
SJP.pl
mieszkanka Kątów Wrocławskich (miasta w Polsce); kącianka
SJP.pl
miasto wojewódzkie na Górnym Śląsku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) hist. geogr. Katowice
Wiktionary
Katowice (niem. Kattowitz) – miasto na prawach powiatu w południowej Polsce, położone we wschodniej części Górnego Śląska, na Wyżynie Śląskiej. Jest siedzibą władz województwa śląskiego i Górnośląsko-Zagłębiowskiej Metropolii, a jednocześnie stanowi największe pod względem liczby ludności miasto konurbacji katowickiej i jedenaste największe w Polsce.
Wikipedia
rzecz. Katowice nmos., katowickość ż.
Wiktionary
przymiotnik od: Katowice, Katowickie
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Katowic, związany z Katowicami
przymiotnik jakościowy
(2.1) charakterystyczny dla Katowic lub katowiczan, mający cechy lub właściwości przypisywane Katowicom lub katowiczanom
Wiktionary
(1.1) Klasa wysłuchała hejnału na katowickim rynku.
Wiktionary
IPA: ˌkatɔˈvʲit͡sʲci, AS: katovʹicʹḱi
Wiktionary
rzecz. Katowiczanka ż., Katowiczanin mos., Katowickie n., katowickość ż., Katowice nmos., katowiczanin mos., katowiczanka ż.
przym. podkatowicki
przysł. katowicko
Wiktionary
(1.1) hist. stalinogrodzki
Wiktionary
przymiotnik od: Katowice, Katowickie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. region katowicki
Wiktionary
(1.1) Burze szalały w Katowickiem w godzinach popołudniowych.
Wiktionary
rzecz. Katowice lm nm., katowiczanin mos., Katowiczanin mos., katowiczanka ż., Katowiczanka ż.
przym. katowicki
przysł. katowicko
Wiktionary
przysłówek sposobu
(1.1) na sposób katowicki, po katowicku
Wiktionary
(1.1) Wzruszył się na widok katowicko wyglądających dachów kamienic.
Wiktionary
rzecz. Katowice lm nm., Katowiczanka ż., Katowiczanin mos., Katowickie n., katowickość ż., katowiczanin mos., katowiczanka ż.
przym. katowicki, podkatowicki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co katowickie, typowe dla Katowic lub ich mieszkańców
Wiktionary
rzecz. Katowice lm nm., katowiczanin mos., katowiczanka ż., Kątowice nmos.
przym. katowicki, podkatowicki
przysł. katowicko
Wiktionary
mieszkaniec Katowic
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Katowickiego
Wiktionary
(1.1) Przed pięciu laty udostępniono Katowiczanom nową autostradę, która przecina ich region z południa na północ.
Wiktionary
rzecz. Katowice lm nm., Katowickie n., katowiczanin mos., katowiczanka ż.
:: fż. Katowiczanka ż.
przym. katowicki
przysł. katowicko
Wiktionary
mieszkanka Katowic
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Katowickiego
Wiktionary
rzecz. Katowice lm nm., Katowickie n., katowiczanin mos., katowiczanka ż.
:: fm. Katowiczanin mos.
przym. katowicki
przysł. katowicko
Wiktionary
rodzaj kształtki
SJP.pl
1. miejsce tortur; mordownia;
2. dawniej: katowanie, tortury
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) sala tortur
Wiktionary
Sala tortur (inaczej izba tortur, katownia) – wydzielone pomieszczenie, w którym przeprowadzano tortury, ewentualnie połączone z przesłuchaniem osoby torturowanej. Pomieszczenie takie zazwyczaj było budowane w sposób zapewniający izolację akustyczną, nierzadko poniżej poziomu gruntu i wyposażone w różnego rodzaju narzędzia tortur. Osobą zadającą tortury w sali tortur był zazwyczaj kat.
Wikipedia
rzecz. kat mos., katowanie n.
przym. katowski, kaci
Wiktionary
mieszkanie z kimś w jednym pokoju; sublokatorstwo
SJP.pl
Kątownictwo (także: zamieszkiwanie kątem) – odmiana sublokatorstwa polegająca na zajmowaniu jednoizbowego mieszkania przez dwa lub więcej nie powiązane ze sobą gospodarstwa domowe, dwuizbowego – przez trzy lub więcej itd. Może też polegać na podnajmowaniu jednego łóżka w izbie mieszkalnej (np. przez studentów lub pracowników). Jest formą przeludnienia lub skrajnego przeludnienia mieszkaniowego.
Wikipedia
1. przyrząd do mierzenia wielkości kątów; kątomierz;
2. element konstrukcyjny zagięty pod określonym kątem, używany w konstrukcjach budowlanych i okuciach stolarskich;
3. przyrząd do składania linijek tekstu z czcionek; kątnik, wierszownik, winkielak
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: kat (np. katowska profesja); kaci
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z katem lub rzemiosłem kata
Wiktionary
(1.1) Haniebnie na wózku katowskim przez hycla z Warszawy wywieziony z nakazem surowym, aby się więcej w kraju nie ważył pokazać.
Wiktionary
rzecz. katowanie n., kat mos., katusza ż., katownia ż.
czas. katować ndk., zakatować dk.
przym. kaci
Wiktionary
przymiotnik od: kąt
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przym. od kąt (w znaczeniu matematycznym)
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈtɔvɨ, AS: kõntovy
Wiktionary
rzecz. kątek mrz., kąt m., kącik mrz., kątownica ż., Kąty nmos.
przym. kątowaty, kątecki
Wiktionary
kątoząb syberyjski - azjatycki gatunek płaza ogoniastego; traszka syberyjska, salamandra syberyjska
SJP.pl
katran abisyński - jednoroczna uprawna roślina oleista z rodziny krzyżowych; kapusta abisyńska
SJP.pl
imię żeńskie
SJP.pl
jeden z najbardziej niszczycielskich huraganów
SJP.pl
Huragan Katrina – jeden z trzydziestu najbardziej niszczycielskich huraganów, jakie kiedykolwiek nawiedziły Stany Zjednoczone. Wśród zarejestrowanych atlantyckich cyklonów był to szósty pod względem siły wiatru. Huragan uformował się 23 sierpnia 2005 roku na Bahamach. Wkrótce potem przeszedł przez południową Florydę, powodując pierwsze ofiary śmiertelne, jeszcze jako huragan trzeciej kategorii w Skali Saffira Simpsona. Po przejściu nad Zatoką Meksykańską prędkość wiatru wzrosła do ponad 250 km/h. Katrina stała się wtedy huraganem piątej kategorii. Największe zniszczenia cyklon ten spowodował w Nowym Orleanie, w stanie Luizjana. System przeciwpowodziowy w mieście okazał się nieszczelny w ponad pięćdziesięciu miejscach – prawie każdy wał przeciwpowodziowy w mieście został ostatecznie zniszczony. Zalane zostało 80% miasta. W wyniku huraganu zginęło 1836 osób, a 705 zostało uznane za zaginione. To największa liczba ofiar, od czasów huraganu Okeechobee, który nawiedził miasto w 1928 roku. W samym Nowym Orleanie straty oszacowano na ponad 81 miliardów dolarów. Był to jeden z huraganów, które przyniosły w Stanach Zjednoczonych największe straty materialne.
Wikipedia
dawniej: zabijać, uśmiercać; ukatrupiać
SJP.pl
Wikipedia
małpiatka z rodziny lemurów, żyjąca na Madagaskarze
SJP.pl
Lemur katta (Lemur catta) – gatunek ssaka naczelnego z rodziny lemurowatych (Lemuridae).
Wikipedia
Kattegat – cieśnina między Półwyspem Jutlandzkim (Danią) a Półwyspem Skandynawskim (Szwecją).
Wikipedia
małpiatka z rodziny lemurów, żyjąca na Madagaskarze
SJP.pl
1. krzew z rodziny dławiszowatych o liściach zawierających alkaloidy; khat, kata jadalna, czuwaliczka jadalna;
2. pobudzający, uzależniający napój sporządzony z liści tego krzewu; khat, kata
SJP.pl
posuwać, popychać coś obracając; turlać; toczyć
SJP.pl
poeta rzymski, żyjący w latach: ok. 84 - ok. 54 p.n.e.
SJP.pl
Katullus, Gaius Valerius Catullus (ur. 87 – 82 p.n.e., zm. nie wcześniej niż w 54 p.n.e. i nie później niż w 32 p.n.e.) – rzymski poeta pochodzący z Werony, należący do grupy neoteryków; jedyny ich przedstawiciel, którego utwory zachowały się liczniej.
Wikipedia
gęsta tkanina bawełniana, biała lub w desenie orientalne
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hydron. rzeka płynąca przez azjatycką część Rosji, łącząc się z Biją tworzy Ob;
Wiktionary
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) związany z Katunią (rzeką na Ałtaju w Rosji)
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. ornit. puszczyk
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia. etym|niem|Kauz.
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum|puszczyk.
źródła.
== katus (język estoński.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) dach
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia. etym|niem|Kauz.
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum|puszczyk.
źródła.
== katus (język estoński.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) dach
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. dawniej: tortury, katowanie;
2. dziś zwykle w liczbie mnogiej: wielkie cierpienia fizyczne lub psychiczne
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cierpienie, męczarnia
Wiktionary
rzecz. kat mos.
przym. katowski, kaci
Wiktionary
1. część płaszczyzny ograniczona przez dwie półproste o wspólnym początku;
2. miejsce przy stykających się ścianach;
3. mieszkanie, schronienie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. toponim, nazwa kilkudziesięciu miejscowości w Polsce;
Wiktionary
W Polsce nazwę Kąty noszą 172 miejscowości z czego 40 to miejscowości podstawowe, wśród nich jest jedna kolonia, 4 osady, 2 osady leśne i 33 wsi. Wśród 134 integralnych części miejscowości jest 12 części miast, 106 części wsi, 1 osada wsi, 15 przysiółków wsi.
Wikipedia
(1.1) Jestem sołtysem Kątów od trzech lat.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃ntɨ, AS: kõnty
Wiktionary
rzecz. kątek mrz., kąt m., kątowianin m., kątowianka ż.
przym. kątowy, kątecki
Wiktionary
Wikipedia
wichrzycielski, wywołujący zamęt
SJP.pl
miasto
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś w Rosji, w obwodzie smoleńskim;
(1.2) pot. lasy pod Katyniem (1.1), miejsce zbrodni katyńskiej
(1.3) eufem. zbrodnia katyńska
Wiktionary
Katyń (ros. Катынь) – wieś (ros. село, trb. sieło) w zachodniej Rosji, centrum administracyjne osiedla wiejskiego Katynskoje rejonu smoleńskiego w obwodzie smoleńskim.
Wikipedia
(1.1) Miejsce masowych grobów w Katyniu zostało odkryte przez polskich robotników przymusowych z Bauzugu nr 2005 latem 1942 r. na podstawie informacji miejscowej ludności rosyjskiej.
Wiktionary
IPA: ˈkatɨ̃ɲ, AS: katỹń
Wiktionary
przym. katyński
Wiktionary
organiczny związek chemiczny, stymulująca substancja psychoaktywna o działaniu podobnym do amfetaminy
SJP.pl
Wikipedia
organiczny związek chemiczny, alkaloid wytwarzany przez czuwaliczkę jadalną
SJP.pl
Katynon – organiczny związek chemiczny, alkaloid wytwarzany przez czuwaliczkę jadalną. Wykazuje strukturalne podobieństwo do efedryny, katyny i innych pochodnych amfetaminy. Ma działanie stymulujące, prawdopodobnie jest główną substancją odpowiedzialną za psychoaktywne działanie czuwaliczki jadalnej.
Wikipedia
przymiotnik od: Katyń
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) od Katyń
Wiktionary
(1.1) Propaganda niemiecka eksploatowała jak mogła tragedię katyńską.
(1.1) Przykro było przechodząc cmentarzem patrzeć na ubłocony i po prostu brudny symboliczny grób katyński.
Wiktionary
IPA: kaˈtɨ̃j̃sʲci, AS: katỹĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Katyń m.
Wiktionary
[czytaj: kac] nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
[czytaj: kacenjamer] rzadko: złe samopoczucie po przepiciu; kacenjamer, katzenjammer, kac, kociokwik
SJP.pl
[czytaj: kacenjamer] złe samopoczucie po przepiciu; kacenjamer, kac, kociokwik
SJP.pl
suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania umowy; zastaw; zabezpieczenie; gwarancja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) praw. suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania
Wiktionary
Kaucja (łac. cautio – środek ostrożności, rozwaga) – określona suma pieniędzy (może też być hipoteka, weksel lub zastaw), której zadaniem jest zabezpieczenie roszczeń w przypadku niewywiązania się lub niedbałego wykonania umowy. Kaucja może być wykorzystana na pokrycie strat wynikłych z realizacji umowy.
Wikipedia
(1.1) Jan wpłacił za mnie kaucję.
Wiktionary
IPA: ˈkawt͡sʲja, AS: kau̯cʹi ̯a
Wiktionary
przym. kaucyjny
Wiktionary
(1.1) zastaw, wadium, poręczenie, poręka, gwarancja
Wiktionary
związany z kaucją
SJP.pl
substancja wielkocząsteczkowa z grupy elastomerów pochodzenia naturalnego lub otrzymywana syntetycznie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) chem. surowiec do produkcji gumy;
Wiktionary
Kauczuk – ogólna nazwa dla materiałów wykazujących zarazem elastyczne, jak i lepkie własności.
Kauczuki są w olbrzymiej większości materiałami zbudowanymi z długich, przypadkowo splątanych z sobą cząsteczek polimerów, które nie wykazują tendencji do krystalizacji. Podobnie jak w zwykłej cieczy, cząsteczki te mogą się wzajemnie przemieszczać, ale ich ruch jest ograniczony wzajemnym splątaniem. Splątanie tworzy rodzaj luźnej sieci, która pod wpływem rozciągania lub ściskania może ulegać łatwemu i odwracalnemu odkształceniu, ale w przypadku działania odpowiednio dużych sił ścinających materiał zaczyna płynąć w efekcie zrywania (rozplątywania) się węzłów luźnej sieci. W efekcie kauczuki charakteryzują się własnościami elastycznymi, przy zachowaniu ograniczonej zdolności do płynięcia.
Wikipedia
(1.1) W maszynach musi być jakiś feler, czy w samym wynalazku, dość, że ten kauczuk, to okazał się do niczego.
Wiktionary
rzecz. kauczukowiec m.
przym. kauczukowy
Wiktionary
dostarczający kauczuku
SJP.pl
dostarczający kauczuku; kauczukodajny
SJP.pl
mający niektóre właściwości kauczuku; przypominający kauczuk
SJP.pl
wiecznie zielone drzewo z rodziny wilczomleczowatych, z dorzecza Amazonki, o trójdzielnych liściach i niepozornych kwiatach zebranych w wiechy, wytwarzające w korze sok mleczny (lateks), służący do wyrobu naturalnego kauczuku; drzewo kauczukowe, hewea
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Hevea|Aubl.|ref=tak., rodzaj wiecznie zielonych drzew z rodziny wilczomleczowatych;
Wiktionary
Kauczukowiec, hewea (Hevea Aubl.) – rodzaj wiecznie zielonych drzew z rodziny wilczomleczowatych. Obejmuje 10 gatunków występujących w Ameryce Południowej (od Kolumbii i Wenezueli po Boliwię i południową Brazylię), a jako rośliny introdukowane – na innych kontynentach w strefie międzyzwrotnikowej. Duże znaczenie ekonomiczne ma kauczukowiec brazylijski.
Wikipedia
rzecz. kauczuk mrz.
przym. kauczukowy
Wiktionary
(1.1) hewea
Wiktionary
przymiotnik od: kauczuk
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) wykonany z kauczuku
(1.2) związany z kauczukiem
Wiktionary
(1.1) Podczas ząbkowania dawałe/am mojej córce kauczukowy gryzak.
Wiktionary
rzecz. kauczukowiec mzw., kauczuk
Wiktionary
(1.2) roślina kauczukowa • przemysł kauczukowy
Wiktionary
zgrubiała część pnia służąca niektórym sukulentom do gromadzenia wody
SJP.pl
Kaudeks – modyfikacja budowy szyi korzeniowej roślin (odcinka między pomiędzy pędem a korzeniem), pędu lub korzenia usytuowana na poziomie gruntu. Służy do gromadzenia wody i jest adaptacją do życia w suchych środowiskach. Kaudeks jest gruby i zdrewniały, pokryty jest grubą warstwą korka, który zabezpiecza przed utratą wody.
Sukulenty kaudeksowe takie jak adenium arabskie, bokarnea odgięta, kłębian czy jatrofa, ze względu na oryginalny pokrój bywają uprawiane jako rośliny ozdobne.
Wikipedia
jarzmo kaudyńskie - sytuacja przymusowa, z której można się wyswobodzić jedynie za cenę największego upokorzenia
SJP.pl
sieć hipermarketów
SJP.pl
Kaufland – sieć hipermarketów, należących do niemieckiej Grupy Schwarz, do której należy także sieć dyskontów Lidl.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. guma do żucia
Wiktionary
przymiotnik od: Kaukaz
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) wywodzący się z Kaukazu
Wiktionary
(1.1) Słońce pada na śnieżne szczyty kaukaskie, odbija się i oświetla Gruzję.
Wiktionary
IPA: kawˈkasʲci, AS: kau̯kasʹḱi
Wiktionary
rzecz. Kaukaz m., Przedkaukazie n., Zakaukazie n.
Wiktionary
potocznie: owczarek kaukaski
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. pasmo górskie w zachodniej Azji;
(1.2) geogr. hist. polit. region na pograniczu Europy i Azji;
(1.3) astr. łańcuch górski w północno-wschodniej części widocznej strony Księżyca
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈkawkas, AS: kau̯kas
Wiktionary
rzecz. Przedkaukazie n., Zakaukazie n.
przym. kaukaski, zakaukaski
Wiktionary
(1.1) Wielki Kaukaz
Wiktionary
rasa kaukazoidalna - jeden z fenotypów człowieka jako gatunku biologicznego; rasa europeidalna, rasa biała
SJP.pl
egipskie prabóstwo wyobrażane w postaci węża, uosabiające ciemność
SJP.pl
Kauket – prabóstwo egipskie uosabiające ciemność, przedstawiane w postaci węża. Razem ze swoją męską formą Kuk tworzyła jedną z par hermopolitańskiej Ogdoady.
Wikipedia
glon z typu zielenic; pełzatka
SJP.pl
wyrastanie kwiatów na pniu lub starej gałęzi
SJP.pl
Kaulifloria (gr. kaulos – łodyga, flos, floris – kwiat) – wyrastanie kwiatów z pąków śpiących (spoczynkowych) z pni i gałęzi. Termin bywa też wąsko ujmowany jako wyrastanie kwiatów tylko z pni, podczas gdy wyrastanie ich z gałęzi określane jest odrębnie jako ramifloria. Zjawisko jest nierzadkie zwłaszcza w strefie tropikalnej, gdzie jest wynikiem adaptacji do zapylania kwiatów przez zwierzęta, które mają utrudniony dostęp do nich jeśli rozwijają się ukryte w gęstwinie liści w koronie drzewa. Dotyczy to zwłaszcza kwiatów zapylanych przez ptaki (ornitogamia), nietoperze (chiropterogamia), ale też odwiedzanych przez drobne zwierzęta wędrujące po pniach i konarach (np. gryzonie). Mające miejsce w następstwie rozwijanie się owoców na pniach zwane jest kaulikarpią i także skutkuje ułatwieniem dostępu do nich niektórych zwierząt (np. małp).
Wikipedia
zjawisko wzrostu owoców bezpośrednio na pniu, np. u kakaowców
SJP.pl
Kaulifloria (gr. kaulos – łodyga, flos, floris – kwiat) – wyrastanie kwiatów z pąków śpiących (spoczynkowych) z pni i gałęzi. Termin bywa też wąsko ujmowany jako wyrastanie kwiatów tylko z pni, podczas gdy wyrastanie ich z gałęzi określane jest odrębnie jako ramifloria. Zjawisko jest nierzadkie zwłaszcza w strefie tropikalnej, gdzie jest wynikiem adaptacji do zapylania kwiatów przez zwierzęta, które mają utrudniony dostęp do nich jeśli rozwijają się ukryte w gęstwinie liści w koronie drzewa. Dotyczy to zwłaszcza kwiatów zapylanych przez ptaki (ornitogamia), nietoperze (chiropterogamia), ale też odwiedzanych przez drobne zwierzęta wędrujące po pniach i konarach (np. gryzonie). Mające miejsce w następstwie rozwijanie się owoców na pniach zwane jest kaulikarpią i także skutkuje ułatwieniem dostępu do nich niektórych zwierząt (np. małp).
Wikipedia
roślina tropikalna z rodziny jezierzowatych
SJP.pl
[czytaj: kaulic] nazwisko
SJP.pl
struktura plechy dużych glonów, przypominająca łodygę
SJP.pl
Nibyłodyga – fragment plechy makroglonów przypominający funkcją i kształtem łodygę występującą u roślin naczyniowych.
U brunatnic o złożonej, tkankowej budowie nibyłodyga określana jest jako część łodygokształtna plechy lub kauloid. Pozostałe części plechy to chwytniki (ryzoidy) i część liściokształtna (fylloid).
Wikipedia
potomkowie Kuru - indyjskiego władcy z dynastii księżycowej
SJP.pl
1. drobny ślimak z rodziny porcelanek, o jajowatej muszli ze szczelinowym otworem, używanej dawniej jako środek płatniczy; monetka;
2. potężne, wiecznie zielone drzewo iglaste z rodzaju agatis, rosnące głównie w Nowej Zelandii, dostarczające wysokogatunkowej żywicy; agatis kauri
SJP.pl
Monetaria moneta, pot. monetka – gatunek porcelanki. Osiąga od 10 do 44 mm, najczęściej około 20–25 mm. Wśród porcelanek najpospolitszy gatunek, liczebność populacji szacowana jest na setki miliardów osobników.
Wikipedia
palna skała osadowa pochodzenia organicznego
SJP.pl
1. żrący, palący, gryzący;
2. soda kaustyczna: wodorotlenek sodu, substancja higroskopijna o charakterze zasady
SJP.pl
Kaustyfikacja – przemysłowa metoda produkcji sody żrącej (NaOH) z sody (Na
2CO
3) oraz potażu żrącego (KOH) z potażu (K
2CO
3). Proces polega na reakcji wapna gaszonego z węglanem sodu lub potasu w roztworze wodnym. Z mieszaniny reakcyjnej wytrąca się trudnorozpuszczalny węglan wapnia, a w roztworze pozostaje wodorotlenek sodu (lub potasu):
Wikipedia
przymiotnik od: kaustyfikacja
SJP.pl
środek myjący i dezynfekujący na bazie sody kaustycznej
SJP.pl
charakterystyczna powierzchnia, jaka tworzą promienie świetlne w płaszczyźnie ogniskowej układu optycznego lub jej pobliżu
SJP.pl
Kaustyka, powierzchnia kaustyczna (gr. καυστικός, ognisty) – hiperpowierzchnia będąca obwiednią wiązki promieni świetlnych rozchodzących się z ustalonego, punktowego źródła światła (lub w szczególności z punktu w nieskończoności, któremu odpowiada równoległa wiązka promieni), odbitych od innej hiperpowierzchni (mowa jest wtedy o kaustyce refleksyjnej lub katakaustyce) lub załamanych przez pewien układ optyczny (diakaustyka).
Wikipedia
metalowa ramka w kształcie pierścienia, usztywniająca i chroniąca pętlę na końcu liny przed zgnieceniem; sercówka, chomątko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mar. żegl. metalowe okucie w kształcie kropli, wplatane w zakończenie liny, aby zapobiec jej przetarciu
Wiktionary
Kausza, chomątko, sercówka (ang. thimble) – kształtka metalowa lub z tworzywa sztucznego o kształcie zbliżonym do kroplowego, umieszczona w uchu wykonanym z liny na jej zakończeniu. Stanowi ochronę liny przed przecieraniem, a w przypadku lin sztywnych także przed nadmiernym zgnieceniem, poprzez nadanie temu uchu pożądanego kształtu. Ma zastosowanie zarówno do lin metalowych jak i z tworzywa sztucznego lub roślinnych. Kausza ma na całej swojej długości rynienkę, w którą lina wchodzi do ok. 2/3 swojej średnicy. Lina może otaczać kauszę i być zaciśnięta, po powrocie, do reszty liny, lub też kausza może być wpleciona w linę.
Wikipedia
przyrząd służący do koagulowania chorobowo zmienionej powierzchni śluzówki lub skóry; żegadło
SJP.pl
Przyżeganie, kauteryzacja (z gr. kautērion, żelazo do piętnowania) – zabieg leczniczy polegający na termicznym lub chemicznym koagulowaniu zmienionej patologicznie lub krwawiącej tkanki.
Najczęściej zabieg wykonuje się na powierzchni skóry lub błony śluzowej, a także dla przyspieszenia gojenia ziarninujących ran, w celu zamknięcia krwawiących naczyń krwionośnych w linii cięcia operacyjnego, zniszczenia zbędnej tkanki (brodawek, narośli, nadżerki szyjki macicy).
Wikipedia
termiczne lub chemiczne koagulowanie żywej, chorobowo zmienionej tkanki stosowane np. w celu przyspieszenia gojenia się ran, niszczenia narośli; przyżeganie
SJP.pl
Przyżeganie, kauteryzacja (z gr. kautērion, żelazo do piętnowania) – zabieg leczniczy polegający na termicznym lub chemicznym koagulowaniu zmienionej patologicznie lub krwawiącej tkanki.
Najczęściej zabieg wykonuje się na powierzchni skóry lub błony śluzowej, a także dla przyspieszenia gojenia ziarninujących ran, w celu zamknięcia krwawiących naczyń krwionośnych w linii cięcia operacyjnego, zniszczenia zbędnej tkanki (brodawek, narośli, nadżerki szyjki macicy).
Wikipedia
przymiotnik od: kauteryzacja
SJP.pl
przypalać chorą tkankę; przyżegać
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) med. przypalać chorą tkankę
Wiktionary
(1.1) Mieszkańcy Poznania stosowali wszelkiego rodzaju metody i środki medycyny ludowej. Stosowali np. nakładanie na ciało pasków nasączonych gorącą smołą lub kauteryzowali chorą skórę gorącym żelazem.
Wiktionary
rzecz. kauteryzacja ż.
Wiktionary
(1.1) przyżegać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. praw. sprawa sądowa, proces
Wiktionary
Causa (łac. przyczyna) – prawnie istotna przyczyna dokonania czynności prawnej.
Czynności prawne przysparzające dzieli się na czynności kauzalne i czynności abstrakcyjne (oderwane). Dla ważności tych pierwszych wymagane jest istnienie i ważność (zgodność z prawem) kauzy, czyli prawnie istotnej przyczyny przysporzenia.
Wikipedia
przym. kauzalny
Wiktionary
bóle piekące, powstające wskutek uszkodzenia obwodowych nerwów czuciowych w wyniku urazu: zranienia, przecięcia nerwu lub amputacji kończyny
SJP.pl
Kompleksowy zespół bólu regionalnego (ang. Complex Regional Pain Syndrome (CRPS)).Nazywany czasami: zespół Sudecka,zespół algodystroficzny,zespół odruchowej dystrofii współczulnej,zespół ramię-ręka,kauzalgia,zespół Steinbrockera,zespół wieńcowo-łopatkowy,pozawałowe stwardnienie palców.
Wikipedia
zwolennik kauzalizmu - deterministycznego kierunku filozoficznego
SJP.pl
odnoszący się do kauzalizmu, oparty na kauzalizmie
SJP.pl
deterministyczny kierunek filozoficzny uznający powszechną zależność przyczynową między zjawiskami; przeciwieństwo kazualizmu; determinizm
SJP.pl
cecha tego, co dotyczy przyczyny; przyczynowość
SJP.pl
taki, który dotyczy przyczyny; przyczynowy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący przyczyny
Wiktionary
rzecz. kauza ż.
Wiktionary
(1.1) przyczynowy
Wiktionary
1. przyczynowy, powodujący coś, sprawczy;
2. czasownik kauzatywny - czasownik oznaczający powodowanie czynności lub stanu oznaczonych przez jego rdzeń, np. sadzać w stosunku do siedzieć
SJP.pl
przestarzale: kiepski prawnik, lichy adwokacina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pogard. źle oceniany adwokat
Wiktionary
(1.1) Kauzyperda był gorliwy, więc niezgorzej dorobił się na procederze, w wyniku którego gubernator wydał rozkaz likwidacji szkół.
Wiktionary
(1.1) adwokacina
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) muz. ludowy dęty instrument drewniany, otwarty na obydwóch końcach
Wiktionary
Kaval – instrument dęty drewniany tradycyjnie używany w muzyce ludowej Armenii (blul), Azerbejdżanu, Bułgarii, północnej Grecji, Macedonii, południowej Rumunii, południowej Serbii, i Turcji.
Wikipedia
(1.1) Czy stacjonując w Azerbejdżanie byłeś na festiwalu muzyki folkowej i słuchałeś gry na kavalu?
Wiktionary
IPA: ˈkaval, AS: kaval
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) kaval
* bułgarski: (1.1) кавал m.
* chorwacki: (1.1) kaval
* macedoński: (1.1) кавал
* nowogrecki: (1.1) καβάλι
* ormiański: (1.1) Բլուլ
* rosyjski: (1.1) кавал m.
* rumuński: (1.1) caval
* serbski: (1.1) кавал m.
źródła.
== kaval (język angielski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) muz. kaval
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. napój przyrządzony z palonych i zmielonych ziaren kawowca lub namiastka kawy przyrządzona z ziaren zbóż, żołędzi itp.; także: porcja tego napoju;
2. wiecznie zielone drzewo lub krzew z rodziny marzanowatych, o skórzastych, ciemnozielonych liściach i wonnych, białych lub zielonych kwiatach, uprawiane w strefie międzyzwrotnikowej ze względu na nasiona (tzw. ziarna kawy) zawierające kofeinę, używane do przyrządzania pobudzającego napoju - kawy; kawowiec; także: odpowiednio przygotowane nasiona tej rośliny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. bot. nazwa systematyczna|Coffea|L.|ref=tak., kawowiec, drzewo lub krzew z rodziny marzanowatych;
(1.2) spoż. ziarna kawowca, z których po odpowiednim przygotowaniu można uzyskać aromatyczny napój
(1.3) kulin. napój przygotowany z palonych i rozdrobnionych ziaren kawowych;
(1.4) kulin. zob. kawa zbożowa.
(1.5) środ. mot. motocykl kawasaki
(1.6) środ. gwara przestępcza krew
(1.7) daw. brednie
Wiktionary
Kawa – napój sporządzany z palonych, a następnie zmielonych lub poddanych instantyzacji ziaren kawowca, zwykle podawany na gorąco. Pochodzi z Etiopii, w Europie pojawiła się około XVI wieku. Jedna z najpopularniejszych używek na świecie i główne źródło kofeiny.
Wikipedia
(1.1) Jego rodzina posiada plantacjaantację kawy w Afryce.
(1.2) Zmielę kawę. Goście na pewno będą dużo pić, więc nie zdąży zwietrzeć.
(1.3) Wpadnij do nas na filiżankę kawy!
(1.4) Dzieci mogą pić jedynie kawę zbożową.
Wiktionary
IPA: ˈkava, AS: kava
Wiktionary
rzecz. kawiarnia ż., kafeteria ż., kawiarz m., kawiarka ż., kawosz m.
:: zdrobn. kawka ż., kawunia ż., kawusia ż.
:: zgrub. kawsko n.
przym. kawowy, kawny
Wiktionary
(1.1) kawowiec
(1.2) reg. śl. kafyj.
(1.3) mała czarna, reg. śl. kafe, kafej, kafyj.; daw. kaffa ż.
(1.4) kawa zbożowa, inka
Wiktionary
w szermierce: usunięcie własnej klingi z zasięgu broni przeciwnika i zadanie ciosu
SJP.pl
greckie nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
produkt firmy Kawai
SJP.pl
Osoby o nazwisku Kawai:
Wikipedia
[czytaj: kałai]
1. japońska estetyka lub subkultura dotycząca wszystkiego, co sympatyczne i urocze;
2. środowiskowo: uroczy, urokliwy, słodki; sweetaśny, słitaśny
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) dendr. pot. topola włoska (nazwa systematyczna|Populus nigra|L.|ref=tak. 'Italica')
Wiktionary
(1.1) topola włoska
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Kawala (gr. Καβάλα) – miasto w północno-wschodniej Grecji, w administracji zdecentralizowanej Macedonia-Tracja, w regionie Macedonia Wschodnia i Tracja, nad Morzem Egejskim, naprzeciwko wyspy Tasos, siedziba administracyjna jednostki regionalnej Kawala i gminy Kawala. W 2011 roku liczyło 54 027 mieszkańców. Port handlowy, międzynarodowy port lotniczy „Aleksander Wielki”, przemysł przetwórczy, chemiczny, rafineria, ważny punkt dystrybucyjny międzynarodowego gazociągu.
Wikipedia
kobieta lubiąca dowcipkować, robić żarty, kawały; żartownisia, dowcipnisia
SJP.pl
potocznie:
1. związany z opowiadaniem kawałów;
2. związany z robieniem psot, figli
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) pejor. robienie kawałów, opowiadanie kawałów, zamiłowanie do żartowania
Wiktionary
(1.1) Futuryści ze swą sztubacką nonszalancją w polskim wydaniu „zaważyli fatalnie na przyszłości nowej poezji w Polsce przez swe kawalarstwo, nie usprawiedliwione artystyczną potrzebą" — oto opinia Jana Brzękowskiego […]
Wiktionary
rzecz. kawał m., kawalarz m.
Wiktionary
mężczyzna lubiący dowcipkować, robić żarty, kawały; żartowniś, dowcipniś
SJP.pl
zdrobnienie od: kawalątek
SJP.pl
malutki kawałek czegoś, odrobinka, fragment
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) malutki kawałek, odrobina
Wiktionary
IPA: ˌkavaˈlɔ̃ntɛk, AS: kavalõntek
Wiktionary
rzecz. kawałek m.
Wiktionary
(1.1) kawalątko
Wiktionary
mały kawałek czegoś; kawalątek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) malutki kawałek, odrobina
Wiktionary
IPA: ˌkavaˈlɔ̃ntkɔ, AS: kavalõntko
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
nieżonaty mężczyzna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mężczyzna, który nigdy nie był żonaty
(1.2) mężczyzna, który otrzymał dany order
(1.3) przest. rycerz
(1.4) młody mężczyzna, młodzieniec
(1.5) adorator
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Jerzy jest kawalerem i twierdzi, że nigdy się nie ożeni.
(1.2) Piotr jest kawalerem Legii Honorowej.
(1.3) Panowie kawalerowie, szable w dłoń! Do ataku!
(1.4) Waldemar wyrósł na przystojnego kawalera.
Wiktionary
IPA: kaˈvalɛr, AS: kavaler
Wiktionary
(1.1) przym. kawalerski; rzecz. kawalerka ż., kawalerstwo n.
(1.3) rzecz. kawalerzysta m., kawaleria ż.
Wiktionary
(1.1) wolny, singiel
(1.2) kawaler orderu
(1.3) rycerz, szlachcic
(1.4) młodzian
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) białystok. niedorostek, smarkacz
Wiktionary
jazda, konnica
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wojsk. rodzaj wojsk walczących konno;
(1.2) przest. zbiorowo: młodzi mężczyźni
Wiktionary
Kawaleria (z wł. cavalleria; daw. jazda, konnica) – rodzaj wojsk wykorzystujący konie do przemieszczania się i walki. Dawniej jeden z dwóch podstawowych rodzajów wojsk (obok piechoty), dzielony na lekką i ciężką jazdę. Uległa zanikowi w I połowie XX w. Współcześnie stosowana prawie wyłącznie w charakterze reprezentacyjnym, zastąpiona oddziałami „kawalerii” powietrznej i pancernej.
Wikipedia
(1.1) Wódz czekał, aż piechota wroga znajdzie się w umówionym miejscu, po czym wydał kawalerii rozkaz do szarży.
Wiktionary
IPA: ˌkavaˈlɛrʲja, AS: kavalerʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kawalerstwo n., kawalerzysta m., kawaler m., kawalerka ż.
przym. kawaleryjski, kawalerski
Wiktionary
(1.1) jazda, konnica
(1.2) kawalerka
Wiktionary
1. niewielkie mieszkanie przeznaczone dla jednej osoby; studio;
2. potocznie: przedmałżeński okres życia mężczyzny; kawalerstwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bud. mieszkanie jednopokojowe
(1.2) pot. przedmałżeński okres życia mężczyzny
(1.3) pot. żart. młodzi nieżonaci mężczyźni
(1.4) kobiecy strój do jazdy konnej
Wiktionary
Kawalerka lub z języka francuskiego garsoniera – potoczne określenie najmniejszej odmiany lokalu mieszkalnego, składającego się z jednego pokoju (z aneksem kuchennym). Z uwagi na mały metraż lokal taki przeznaczony jest przede wszystkim dla osób nieposiadających rodziny – zasadniczo dla jednej lub dwóch osób.
Wikipedia
(1.1) Wynajmę tanią kawalerkę w śródmieściu.
(1.3) Trzeba poczekać, aż kawalerka się rozkręci, wtedy pójdą panny w tany.
Wiktionary
rzecz. kawaler mos., kawaleria ż., kawalerowanie n., kawalerstwo n., kawalerskość ż.
czas. kawalerować ndk.
przym. kawalerski
Wiktionary
(1.1) garsoniera, mieszkanko, kąt; gw-pl|Górny Śląsk|ajncla.
(1.2) kawalerstwo
(1.4) amazonka, myśliczek
Wiktionary
czasownik nieprzechodni niedokonany
(1.1) pot. rzad. być w stanie kawalerskim, zachowywać się jak typowy kawaler
Wiktionary
(1.1) Leszek Wawrów wspomniał, że jego ojciec Wicko w młodości bujnie kawalerował w Hadyńkowicach. Jego pierwsza miłość nazywała się Ryśka Kapustyńska.
(1.1) (…) albo za życia zaciągniesz jakąś do ślubu, albo będziesz musiał kawalerować przez całą wieczność.
Wiktionary
rzecz. kawalerstwo n., kawaler m., kawalerka ż., kawalerowanie n.
przym. kawalerski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kawalerować.
Wiktionary
(1.1) To był też moment, kiedy rozstałem się z partnerką, z którą mam dwójkę dzieci - mogłem więc bez przeszkód rozstać się z pracą, dawnym stylem życia i wrócić do kawalerowania i eksperymentowania – opowiada.
(1.1) Dziś… żenię się. Koniec kawalerowania, czas założyć obrączkę na palec i kontynuować to, co zacząłem równo 4 lata temu.
Wiktionary
czas. kawalerować ndk.
rzecz. kawalerstwo n., kawaler m., kawalerka ż.
przym. kawalerski
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
potocznie: budynek z kawalerkami
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący kawalera, przeznaczony dla kawalera
(1.2) złożony z kawalerów
Wiktionary
(1.1) U górali śląskich zwyczajowo pan młody zdejmował swój czerwony kawalerski bruclik i zakładał czarny, jaki nosili starsi gospodarze.
Wiktionary
rzecz. kawaler m., kawalerka ż., kawaleria ż., kawalerowanie n., kawalerskość ż., kawalerstwo n.
czas. kawalerować ndk.
przysł. kawalersko
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) przedmałżeński okres życia mężczyzny
(1.2) daw. mężczyźni bezżenni
(1.3) daw. zbiór cech uważanych za typowe dla młodego mężczyzny
Wiktionary
(1.1) Nigdy nie chadzał po dyskotekach, kawalerstwo spędził na siłowni.
(1.2) Dyskdżokej odciągnie kawalerstwo od baru swoimi przebojami.
Wiktionary
rzecz. kawaler mos., kawaleria ż., kawalerka ż., kawalerowanie n., kawalerskość ż.
czas. kawalerować ndk.
przym. kawalerski
Wiktionary
(1.2) kawalerka
(1.3) kawalerskość
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kawalerią, dotyczący kawalerii, kawalerzystów
Wiktionary
rzecz. kawaleria ż., kawalerzysta mos.
Wiktionary
żołnierz służący w kawalerii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) wojsk. żołnierz na służbie w oddziale kawalerii
Wiktionary
(1.1) Jakkolwiek nie tęgie mieli konie nasi kawalerzyści, wyprzedzili jednak swą służbę i stanęli w Crèvecoeur.
Wiktionary
rzecz. kawaleria ż.
przym. kawaleryjski
Wiktionary
środowiskowo: obrotowy taboret, na którym układa się zbrojenie i opracowuje rzeźbę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) obrotowy stół rzeźbiarski
Wiktionary
Wikipedia
kawalić się - zbijać się w bryły, w kawały (np. o paście polerskiej, cukrze pudrze, tuszu)
SJP.pl
1. element muru obronnego, mała wieżyczka zaopatrzona w strzelnice;
2. nasyp ziemny na obiektach fortyfikacji
SJP.pl
Kawaliera – element fortyfikacji:
Wikipedia
grupa jeźdźców lub powozów jadących gdzieś razem; kawalkata
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) grupa jeźdźców albo pojazdów jadących gdzieś razem
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Po piętnastu minutach siedziała za nim na motocyklu i obejmowała go w pasie, przytulając się do rozgrzanej, czarnej skórzanej kurtki. Pędzili w ryczącej kawalkadzie wielkich motocykli, a długie włosy dziewczyny powiewały za nią jak złoty szal.
Wiktionary
IPA: ˌkavalˈkada, AS: kavalkada
Wiktionary
(1.1) kawalkata, kalwakata, kalwakada
Wiktionary
grupa jeźdźców lub powozów jadących gdzieś razem; kawalkada
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. ujeżdżacz koni wierzchowych, często również trener i nauczyciel jazdy konnej;
Wiktionary
Kawalkator (od wł. cavalcare – jeździć konno), także (z niem.) berajter – zawodowy trener i ujeżdżacz koni.
Zawód ten był szczególnie ceniony w Rzeczypospolitej szlacheckiej, gdy niemal każdy magnat i zamożny szlachcic miał na swych usługach przynajmniej jednego kawalkatora; często byli nimi cudzoziemcy. Było to wymuszone powszechnym korzystaniem z koni oraz wyjątkową rolą kawalerii w ówczesnym wojsku polskim (szczególnie husarii, dla której szkolono specjalne wierzchowce). Kawalkatorzy zwykle bywali nie tylko trenerami, lecz również znawcami koni, umiejącymi ocenić stan zdrowia oraz usposobienie danego zwierzęcia.
Wikipedia
(1.1) Zend, kawalkator, który zwierza i wszelkie ptactwo udawać umiał (…); będąc bez fortuny, konie Kmicicowi ujeżdżał, za co lafę pobierał.
(1.1) Pozyskał sobie paru zręcznych kawalkatorów, którzy odtąd w dobrej pieczy jego stadninę mieli.
Wiktionary
(1.1) berajter / berejter, dojeżdżacz
Wiktionary
żołnierz policji tureckiej
SJP.pl
Kawas – wieś w Syrii, w muhafazie Aleppo. W 2004 roku liczyła 1688 mieszkańców.
Wikipedia
sprzęt marki Kawasaki
SJP.pl
Wikipedia
muz. solowa pieśń liryczna popularna w operze w wiekach XVIII i XIX, krótsza i prostsza od arii; cavatina; kawatyna
SJP.pl
muz. solowa pieśń liryczna popularna w operze w wiekach XVIII i XIX, krótsza i prostsza od arii; cavatina; kawatina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) muz. liryczna pieśń solowa w operze XVIII-XIX-wiecznej, niepowtarzająca się, utrzymana w wolnym tempie, krótsza i prostsza niż aria;
(1.2) muz. wolny utwór instrumentalny, przypominający pieśń, będący np. częścią smyczkowego kwartetu
Wiktionary
(1.1) Trzeba przyznać, że ta La Pioli kawatynę Belliniego prześlicznie dziś wykonała.
Wiktionary
IPA: ˌkavaˈtɨ̃na, AS: kavatỹna
Wiktionary
1. dowcipna historyjka; dowcip, żart;
2. zażartowanie z kogoś; figiel, psota, psikus, żart
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zgrub. od kawałek
(1.2) pot. dowcip, śmieszna historyjka
(1.3) psikus
Wiktionary
Dowcip, żart, kawał – krótka forma humorystyczna, służąca rozśmieszeniu słuchacza. Najczęstszą formą rozpowszechniania dowcipu jest przekaz słowny. Dowcipy można spotkać na wielu stronach internetowych, w prasie, w specjalnych rubrykach. Publikowane są książki i czasopisma z dowcipami. Istnieją też ponure żarty („czarny dowcip”) oraz „puste dowcipy”, śmieszące tylko opowiadającego. Innym gatunkiem dowcipu jest „dowcip ciągły”, czyli powtarzany kilka razy w krótkim odstępie czasu lub „dowcip abstrakcyjny”, obecny np. w krajach Europy Środkowej – głównie w Czechach i Polsce. Znany jest także jako pure nonsense czy humor angielski. Można też natrafić na pojęcie żartu „hermetycznego”, który może opierać się na memie lub jest zrozumiały tylko dla docelowej grupy odbiorców, np. kolegów z pracy czy też informatyków.
Wikipedia
(1.1) Ukroił sobie kawał chleba do zupy.
(1.2) Powiedział bardzo śmieszny kawał.
Wiktionary
IPA: ˈkavaw, AS: kavau̯
Wiktionary
rzecz. kawałek m., kawalarstwo n., kawalarz m.
:: zdrobn. kawałeczek
czas. kawałkować ndk.
Wiktionary
(1.2) wic, dowcip, żart, anegdota
(1.3) psikus
Wiktionary
zdrobnienie od: kawałek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: kawałek
(1.2) mały kawałek
Wiktionary
rzecz. kawał mrz., kawałek mrz.
czas. kawałkować
Wiktionary
1. niewielka część, fragment większej całości;
2. niewielka odległość lub przestrzeń; kęs;
3. potocznie: krótki utwór muzyczny;
4. potocznie: tysiąc złotych (lub innych jednostek monetarnych); tysiak, kafel, patyk, patol
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: kawał
(1.2) fragment pewnej całości
(1.3) mała lub niedokładnie określona część odległości lub przestrzeni
(1.4) pot. piosenka, niewielki utwór muzyczny
(1.5) pot. dowolny przedmiot
(1.6) środ. muz. utwór muzyczny
Wiktionary
(1.2) Janek urwał kawałek kartki, żeby zapisać numer telefonu.
(1.3) Przeszedłem już kawałek drogi, kiedy przypomniałem sobie o zostawionej komórce.
(1.4) Lubię, gdy w radiu leci ten kawałek.
Wiktionary
IPA: kaˈvawɛk, AS: kavau̯ek
Wiktionary
rzecz. kawalarz m., kawałkowanie n.
:: zdrobn. kawałeczek m., kawalątek m.
:: zgrub. kawał m.
czas. kawałkować ndk., pokawałkować dk.
przym. pokawałkowany
przysł. kawałkami
Wiktionary
(1.2) część, cząstka, fragment, kawał, kawałeczek, kęs, kąsek; gw-pl|Górny Śląsk|koncek, krancek., gw-pl|Śląsk Cieszyński|ożmytek.
Wiktionary
przysłówek
(1.1) kawałek po kawałku
forma rzeczownika.
(2.1) N. plural|kawałek.
Wiktionary
(1.1) Karmiła krokodyla, rzucając mu mięso kawałkami.
Wiktionary
rzecz. kawałek mrz.
Wiktionary
potocznie: zabawne historyjki, anegdoty
SJP.pl
Kawałki – część wsi Rudno w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie lubartowskim, w gminie Michów. Nie ma sołtysa, należy do sołectwa Rudno.
W latach 1975–1998 Kawałki administracyjnie należały do województwa lubelskiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
czasownik
(1.1) dzielić coś na kawałki, rozdrabniać
Wiktionary
(1.1) Patrzył jak ból pożądliwości, niezaspokojonej pożądliwości rozrywa mnie wprost na strzępy, kawałkuje, rozdziera.
Wiktionary
IPA: ˌkavawˈkɔvat͡ɕ, AS: kavau̯kovać
Wiktionary
rzecz. kawał m., kawałek m., kawałeczek m., kawałkowanie n., pokawałkowanie n.
czas. pokawałkować dk.
Wiktionary
(1.1) rozdrabniać, porcjować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kawałkować.
Wiktionary
czas. kawałkować ndk.
rzecz. kawałek mrz., pokawałkowanie n.
Wiktionary
rzadko: podobny do kawałka czegoś
SJP.pl
rzadko: występujący w kawałkach, podzielony na kawałki
SJP.pl
zdrobnienie od: kawa (w znaczeniu: napój lub jego porcja); kawunia, kawusia, kawka, kawuńcia
SJP.pl
dotyczący ptaka - kawki
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kawką, dotyczący kawki (ptaka)
(1.2) charakterystyczny dla kawki, podobny do kawki (ptaka)
Wiktionary
rzecz. kawka ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rodzaj uzdy, odmiana kantara
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
1. skarżyć się stale na dolegliwości; stękać, narzekać, kwękać;
2. dawniej: mozolnie coś robić, ślęczeć nad czymś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: kawka
Wiktionary
rzecz. kawka ż.
Wiktionary
dawniej: kawęczeć;
1. skarżyć się stale na dolegliwości; stękać, narzekać, kwękać;
2. mozolnie coś robić, ślęczeć nad czymś
SJP.pl
nazwa wielu wsi w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
3 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
1. otwór skalny wymyty przez wodę;
2. ubytki w narządach ludzkich powstałe na skutek obumierania tkanek
3. wyrobisko górnicze
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) geol. pustka w skale utworzona w wyniku wietrzenia chemicznego
(1.2) med. jama w narządzie wewnętrznym ciała powstała na skutek choroby
Wiktionary
Kawerna, kawerna krasowo–sufozyjna – pusta przestrzeń w skałach, powstała w wyniku procesów naturalnych ługowania, czyli rozpuszczania składników skalnych, przy równoczesnym odprowadzaniu do systemu krasowego materiałów klastycznych.
W Polsce kawerny najliczniej występują na obszarze Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej, są bardzo częste w złożach rud Zn-Pb w rejonie olkuskim. Wypełnione są tam wtórnymi węglanami lub galmanami.
Wikipedia
(1.1) Na ścianach kawerny mogą narastać kryształy różnych minerałów.
Wiktionary
IPA: kaˈvɛrna, AS: kaverna
Wiktionary
rzecz. kawitacja ż.
Wiktionary
(1.2) jama
Wiktionary
język należący do indonezyjskiej grupy języków austronezyjskich, używany w niektórych regionach Jawy
SJP.pl
Język kawi (z sanskrytu: kavi „poeta”) – dawny klasyczny język jawajski, używany od VIII do XIII w. na indonezyjskich wyspach Jawa, Bali i Lombok. Język bogatej literatury, z silnymi wpływami słownictwa sanskryckiego i starożytnej kultury indyjskiej. Język kawi wytworzył w X wieku własne pismo, wywodzące się z pisma pallawa, jednego z południowo-indyjskich alfabetów. Jako materiału do pisania używano liści palmowych. Na podstawie pisma kawi w XVII wieku powstał alfabet jawajski oraz jego odmiana, alfabet balijski.
Wikipedia
rodzaj gryzoni z rodziny kawiowatych, występujący w Ameryce Południowej
SJP.pl
Kawia (Cavia) – rodzaj ssaków z podrodziny kawii (Caviinae) w obrębie rodziny kawiowatych (Caviidae).
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
kobieta lubiąca kawę; kawoszka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rzad. pot. amatorka kawy, kobieta pijąca często kawę
Wiktionary
(1.1) Bożena jest największą kawiarą w naszym biurze, zaczyna dzień od zaparzenia całego dzbanka kawy.
Wiktionary
IPA: kaˈvʲjara, AS: kavʹi ̯ara
Wiktionary
zob. kawiarz.
Wiktionary
zdrobnienie od: kawiarnia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: kawiarnia
(1.2) mała kawiarnia
Wiktionary
Kawiarnia – lokal gastronomiczny będący przede wszystkim miejscem spotkań towarzyskich. Podawane są tam głównie napoje i dania deserowe, głównie kawa, zazwyczaj również: ciastka, lody, herbata, czy wino. Może prowadzić działalność rozrywkową.
Wikipedia
(1.1) Często umawiali się na wspólną popołudniową herbatę malinową w przytulnej kawiarence na starym mieście.
(1.1) Kupiłem sobie herbatę w jednej z kawiarenek i podziwiałem fasadę katedry.
Wiktionary
rzecz. kawiarnia ż., kawiarka ż.
przym. kawiarniany
Wiktionary
1. kobieta zawodowo trudniąca się parzeniem kawy; baristka;
2. ciśnieniowe urządzenie do parzenia kawy; kafetiera, kafeteria, makinetka;
3. regionalnie: bułka paryska (francuska)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta zajmująca się specjalnie parzeniem i serwowaniem kawy (dawniej służąca tego rodzaju)
(1.2) daw. kobieta prowadząca kawiarnię
(1.3) daw. kobieta obsługująca w kawiarni
Wiktionary
Makinetka, oryginalnie moka, często nazywana również kupresem, kafetierką, kawiarką – ciśnieniowy czajniczek do parzenia kawy. Makinetki są najbardziej popularne we Włoszech (samo określenie „makinetka” pochodzi od włoskiego macchinetta del caffè).
Wikipedia
(1.1) Prześliczna kawiarka podała nam kawę.
(1.4) Kawiarka zrobiona jest najczęściej ze stopu aluminium lub stali.
(1.5) Kupiłem dwa chleby i kawiarkę.
Wiktionary
IPA: kaˈvʲjarka, AS: kavʹi ̯arka
Wiktionary
rzecz. kawa ż., kawosz ż., kawiarnia ż., kawiarenka ż., kawiarz mos.
przym. kawiarniany, kawowy
Wiktionary
(1.1) baristka
(1.4) kafeterka, kafetierka, kupres, makinetka, moka, włoski ekspres do kawy
(1.5) bułka paryska, bułka francuska, reg. angielka, kraków|weka., reg. śl. francuz., reg. pozn. kawiorka., reg. bina, reg. baton, reg. bułka wyborowa, reg. gryzka, reg. bułka kielecka, reg. bułka wrocławska
Wiktionary
lokal gastronomiczny, gdzie serwuje się kawę, herbatę, inne napoje, ciasta, desery itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) lokal, w którym podaje się kawę i inne napoje;
Wiktionary
Kawiarnia – lokal gastronomiczny będący przede wszystkim miejscem spotkań towarzyskich. Podawane są tam głównie napoje i dania deserowe, głównie kawa, zazwyczaj również: ciastka, lody, herbata, czy wino. Może prowadzić działalność rozrywkową.
Wikipedia
(1.1) Na pierwszą randkę umówili się w kawiarni.
Wiktionary
IPA: kaˈvʲjarʲɲa, AS: kavʹi ̯arʹńa
Wiktionary
rzecz. kawa ż., kawiarz m., kawiara ż., kawiarka ż.
:: zdrobn. kawiarenka ż.
przym. kawiarniany, przykawiarniany, wokółkawiarniany, kawowy
Wiktionary
(1.1) reg. śl. kafej.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący kawiarni
Wiktionary
(1.1) W sali kawiarnianej hotelu "Pod Wierchami" w Zakopanem było ciemno od dymu.
(1.1) Kawiarniana moda w XVIII wieku zawitała również nad Olzę.
Wiktionary
IPA: ˌkavʲjarʲˈɲãnɨ, AS: kavʹi ̯arʹńãny
Wiktionary
rzecz. kawiarz mos., kawiarka ż., kawiarnia ż., kawosz mos., kawiarenka ż.
Wiktionary
przymiotnik od: kawiarnia
SJP.pl
1. osoba lubiąca kawę; kawosz;
2. dawniej: właściciel kawiarni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rzad. pot. amator picia kawy; osoba często pijąca kawę
(1.2) przest. właściciel kawiarni
(1.3) przest. osoba przyrządzająca kawę
Wiktionary
(1.1) Zenon jest największym kawiarzem w naszym biurze.
Wiktionary
IPA: ˈkavʲjaʃ, AS: kavʹi ̯aš
Wiktionary
rzecz. kawa ż., kawosz m., kawoszka ż., kawiarka ż., kawiarnia ż.
:: fż. kawiara ż.
przym. kawowy, kawiarniany
Wiktionary
(1.1) kawosz
Wiktionary
Kawice (niem. Koitz) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie legnickim, w gminie Prochowice.
Przez miejscowość przebiega droga krajowa nr 94.
Wikipedia
potocznie: picie kawy; kawoszenie, kawkowanie
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
solona ikra ryb jesiotrowatych, łososiowatych lub dorszowatych, ceniona dla smaku, podawana zwykle jako przekąska
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kulin. przekąska z solonej ikry niektórych gatunków ryb (np. łososia, dorsza), w kolorze czarnym lub czerwonym;
(1.2) środ. przestępcze tanie wino owocowe
Wiktionary
Kawior – solona ikra ryb jesiotrowatych (kawior czarny lub rosyjski), łososiowatych (kawior czerwony), dorszowatych (kawior norweski) lub innych ryb. Kawiorem nazywa się również jajka ślimaków (kawior ślimaczy lub biały kawior, popularny szczególnie we Francji – caviar d'escargots).
Wikipedia
(1.1) Na przyjęciu u Adama podano jajka z kawiorem.
(1.1) Mają duże znaczenie gospodarcze ze względu na smaczne i delikatne mięso oraz czarny kawior wyrabiany z ich ikry.
Wiktionary
IPA: ˈkavʲjɔr, AS: kavʹi ̯or
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. kawiorek mrz.
przym. kawiorowy
Wiktionary
zdrobnienie od: kawiorek
SJP.pl
zdrobnienie od: kawior
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: kawior
(1.2) poznań. spoż. długa bułka pszenna
Wiktionary
Bułka paryska (francuska) – rodzaj pieczywa, długa, bułka pszenna o długości około 30 cm, kształtem i wielkością zbliżona do bochenka chleba. W skład produktu tego typu wchodzą: mąka pszenna, mleko i woda, olej, drożdże piekarnicze, niewielkie ilości soli i cukru. Na skalę przemysłową zamiennikiem mleka bywa serwatka w proszku.
Wikipedia
rzecz. kawior mrz.
przym. kawiorowy
Wiktionary
(1.2) bułka francuska, bułka paryska, reg. angielka, kraków|weka., reg. śl. francuz., reg. bina, reg. baton, reg. bułka wyborowa, reg. gryzka, reg. bułka kielecka, reg. bułka wrocławska, reg. kawiarka
Wiktionary
długa pszenna bułka (gwara poznańska)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Poznań. spoż. długa bułka pszenna
Wiktionary
Bułka paryska (francuska) – rodzaj pieczywa, długa, bułka pszenna o długości około 30 cm, kształtem i wielkością zbliżona do bochenka chleba. W skład produktu tego typu wchodzą: mąka pszenna, mleko i woda, olej, drożdże piekarnicze, niewielkie ilości soli i cukru. Na skalę przemysłową zamiennikiem mleka bywa serwatka w proszku.
Wikipedia
(1.1) war. kawiorek; neutr. bułka francuska, bułka paryska
Wiktionary
przymiotnik od: kawior
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kawiorem, dotyczący kawioru
Wiktionary
rzecz. kawior m., kawiorek m.
Wiktionary
rodzina gryzoni z podrzędu jeżozwierzowców
SJP.pl
Kawiowate, dawniej także: marowate (Caviidae) – rodzina ssaków z infrarzędu jeżozwierzokształtnych (Hystricognathi) w obrębie rzędu gryzoni (Rodentia). Kopalne marowate znane są już od miocenu. Rodzina obejmuje 6 rodzajów z 20 gatunkami. Współcześnie żyjącymi przedstawicielami marowatych są m.in. kawia domowa (potocznie: świnka morska), mara patagońska i kawia brazylijska.
Wikipedia
o cechach kawiowatych (rodzina gryzoni)
SJP.pl
wrzenie wody na śrubach okrętowych i śmigłach samolotów, powodujące uszkodzenia tychże urządzeń
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) fiz. zjawisko gwałtownego tworzenia się bąbelków gazu w cieczy pod wpływem zmian ciśnienia;
Wiktionary
Kawitacja – zjawisko fizyczne polegające na gwałtownej przemianie fazowej z fazy ciekłej w fazę gazową pod wpływem zmniejszenia ciśnienia. Jeżeli ciecz gwałtownie przyspiesza zgodnie z zasadą zachowania energii, ciśnienie statyczne cieczy musi zmaleć. Dzieje się tak np. w wąskim otworze przelotowym zaworu albo na powierzchni śruby napędowej statku. Kawitacja występuje wyłącznie w cieczach.
Wikipedia
rzecz. kawerna ż.
przym. kawitacyjny
Wiktionary
związany z kawitacją
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) fiz. związany z kawitacją, dotyczący, kawitacji, wykorzystujący zjawisko kawitacji
Wiktionary
rzecz. kawitacja ż.
Wiktionary
1. wszystkożerny ptak z rodziny krukowatych;
2. zdrobnienie od: kawa (w znaczeniu: napój lub jego porcja); kawusia, kawcia, kawunia, kawuńcia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ornit. nazwa systematyczna|Coloeus|ref=tak., ptak z rodziny krukowatych;
(1.2) zdrobn. od: kawa (napój)
(1.3) pot. skromne przyjęcie popołudniowe lub wieczorne, na którym podaje się napoje i słodycze
(1.4) gw-pl|Poznań., żart. zakonnica
Wiktionary
Kawka (zwyczajna) (Corvus monedula) – gatunek średniej wielkości ptaka synantropijnego z rodziny krukowatych (Corvidae), blisko spokrewniony z kawką srokatą. Zamieszkuje Eurazję i północno-zachodnią Afrykę.
Wikipedia
(1.1) Po trawniku chodziło stadko kawek i gawronów.
(1.2) Masz ochotę napić się kawki?
Wiktionary
IPA: ˈkafka, AS: kafka
Wiktionary
(1.1)
przym. kawczy
(1.2-3)
rzecz. kawa ż., kawosz m., kawowiec m.
:: zdrobn. kawusia ż.
przym. kawowy
Wiktionary
(1.1) reg. gałka
(1.2) kawusia
(1.3) herbatka
(1.4) pingwin
Wiktionary
potocznie: pić kawę; kawoszyć
SJP.pl
Kawnice – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie konińskim, w gminie Golina.
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kawnice. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa konińskiego.
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) gw-pl|Łowicz. brązowy
Wiktionary
rzecz. kawa ż., kawka ż., kawosz m.
przym. kawowy
Wiktionary
potocznie: automat do parzenia lub sprzedaży kawy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) urządzenie do parzenia lub sprzedaży kawy
Wiktionary
arbuz;
1. jednoroczna, afrykańska roślina warzywna z rodziny dyniowatych, uprawiana w ciepłych krajach na całym świecie ze względu na smaczne owoce;
2. owoc tej rośliny w kształcie dużej kuli (o masie nawet do 16 kg), z grubym, wodnistym i słodkim miąższem barwy czerwonej, różowej lub żółtej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bot. lwów. kraków., zob. arbuz.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) arbuz
Wiktionary
osoba lubiąca kawę; kawiarz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) amator picia kawy; osoba często pijąca kawę
Wiktionary
IPA: ˈkavɔʃ, AS: kavoš
Wiktionary
rzecz. kawa ż., kawka ż., kawiarz m., kawiara ż., kawiarka ż., kawiarnia ż.
:: fż. kawoszka ż.
przym. kawowy, kawiarniany, kawny
Wiktionary
(1.1) rzad. pot. kawiarz
Wiktionary
kobieta lubiąca kawę; kawiara
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) miłośniczka kawy, amatorka kawy, kobieta pijąca kawę bardzo często
Wiktionary
rzecz. kawa ż., kawka ż.
:: fm. kawosz m.
Wiktionary
potocznie: pić kawę; kawkować
SJP.pl
wiecznie zielone drzewo lub krzew z rodziny marzanowatych, o skórzastych, ciemnozielonych liściach i wonnych, białych lub zielonych kwiatach, uprawiane w strefie międzyzwrotnikowej ze względu na nasiona (tzw. ziarna kawy) zawierające kofeinę, używane do przyrządzania pobudzającego napoju - kawy; kawa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Coffea|ref=tak., wiecznie zielony krzew i drzewo z rodziny marzanowatych;
Wiktionary
Kawowiec, kawa (Coffea L.) – rodzaj wiecznie zielonych krzewów i drzew z rodziny marzanowatych. Obejmuje 104 gatunki. W większości pochodzą one z terenu Afryki, niektóre gatunki występują w Azji. Niektóre z nich są uprawiane.
Wikipedia
(1.1) Szlachetna arabika to najbardziej popularny gatunek kawowca, z którego uzyskuje się wysokiej jakości kawę.
Wiktionary
IPA: kaˈvɔvʲjɛt͡s, AS: kavovʹi ̯ec
Wiktionary
rzecz. kawa ż., kawusia ż., kawka ż.
przym. kawowy
Wiktionary
nalewka kawowa
SJP.pl
1. → kawa;
2. mający smak kawy;
3. mający kolor kawy z mlekiem; jasnobrązowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący kawy, związany z kawą – nasionami kawowca
(1.2) dotyczący kawy, związany z kawą – napojem przyrządzanym z palonych i zmielonych nasion kawowca
(1.3) dotyczący kawowca
(1.4) mający smak kawy, zawierający kawę – palone i zmielone ziarna kawowca
(1.5) mający kolor kawy z mlekiem; jasnobrązowy
(1.6) gw-pl|Bukowina. wiśniowy
(1.7) gw-pl|Bukowina, Łowicz. brązowy (nie tylko jasnobrązowy)
Wiktionary
(1.2) Tam, w głębi hotelu, za kotarą, jest rodzaj baru kawowego.
(1.3) Palmy, bananowce, tamaryndy i krzewy kawowe – wszystko to rosło wokół, dom tonął w poplątanej, zbitej roślinności.
Wiktionary
IPA: kaˈvɔvɨ, AS: kavovy
Wiktionary
zob. kawa.
Wiktionary
(1.5) jasnobrązowy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
zgrubienie od: kawa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. wieś na Ukrainie, w rejonie stryjskim obwodu lwowskiego;
Wiktionary
Kawsko (ukr. Кавсько, Kawśko) – wieś na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, w rejonie stryjskim. W 2001 roku liczyła 1453 mieszkańców.
Wikipedia
przym. kawski
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
potocznie: kawa; mała czarna
SJP.pl
zdrobnienie od: kawa (w znaczeniu: napój lub jego porcja); kawusia, kawcia, kawka, kawunia
SJP.pl
zdrobnienie od: kawa (w znaczeniu: napój lub jego porcja); kawusia, kawcia, kawka, kawuńcia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od kawa
Wiktionary
rzecz. kawa ż., kawusia ż.
Wiktionary
(1.1) kawusia, kawka
Wiktionary
zdrobnienie od: kawa (w znaczeniu: napój lub jego porcja); kawunia, kawcia, kawka, kawuńcia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. pieszcz. zdrobn. od: kawa (napój)
Wiktionary
(1.1) Pycha, kawusia i ciasteczko to było coś, o czym marzyłem.
Wiktionary
IPA: kaˈvuɕa, AS: kavuśa
Wiktionary
rzecz. kawunia , kawka, kawcia, kawa, kawowiec
przym. kawowy
Wiktionary
(1.1) kawunia, kawka, kawcia
Wiktionary
Kayah, właśc. Katarzyna Magda Rooijens z domu Szczot (ur. 5 listopada 1967 w Warszawie) – polska piosenkarka, autorka tekstów, kompozytorka, producentka muzyczna, prezenterka radiowa, filantropka i osobowość telewizyjna. Członkini Rady Polskiej Fundacji Muzycznej. Założycielka wytwórni płytowej Kayax.
Wikipedia
w informatyce: komputerowy program kliencki sieci P2P, umożliwiający wymianę plików między użytkownikami Internetu
SJP.pl
Kazaa (także KaZaA, pełna nazwa Kazaa Media Desktop) – komputerowy program kliencki sieci P2P – FastTrack, stworzony w marcu 2001 roku przez szwedzkiego programistę Niklasa Zennströma, później sprzedany australijskiej firmie Sharman Networks.
Wikipedia
1. wydawać, wydać rozkaz albo polecenie; polecać (polecić), zarządzać (zarządzić), rozkazywać (rozkazać);
2. powodować, spowodować, że coś się dzieje, zmuszać, zmusić do czegoś swoim postępowaniem, nie rozkazem;
3. przestarzałe: wygłosić, głosić kazanie
SJP.pl
czasownik nieprzechodni modalny
(1.1) wydać rozkaz zrobienia czegoś
(1.2) wydać polecenie
(1.3) przest. głosić kazanie
Wiktionary
(1.1) Kazali strzelać, więc strzeliłem.
(1.2) Mama kazała mi natychmiast przyjść do domu.
Wiktionary
IPA: ˈkazat͡ɕ, AS: kazać
Wiktionary
rzecz. kazalnica ż., kazanie n.
czas. rozkazać dk., rozkazywać ndk., skazać dk., skazywać ndk., zakazać dk., zakazywać ndk.
przym. kazalniczy
Wiktionary
obywatel Kazachstanu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba narodowości kazachskiej;
Wiktionary
Nazwa Kazach odnosi się do:
Wikipedia
(1.1) Główną część ludności Kazachstanu stanowią Kazachowie.
Wiktionary
IPA: ˈkazax, AS: kazaχ
Wiktionary
rzecz. kazachski m., Kazachstan m., Kazachstańczyk m.
:: fż. Kazaszka ż., Kazachstanka ż.
przym. kazachski, kazaski, kazachstański
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) Kazachstańczyk
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kazachski m., Kazachstan m., Kazachstańczyk m.
:: fż. Kazaszka ż., Kazachstanka ż.
przym. kazachski, kazaski, kazachstański
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) Kazakh
* baszkirski: (1.1) ҡаҙаҡ
* czeski: (1.1) Kazach m.
* hiszpański: (1.1) kazajo m.
* kazachski: (1.1) қазақ
* litewski: (1.1) kazachas m.
* rosyjski: (1.1) казах m.
* slovio: (1.1) Kazah (Казах), Kazahic (Казахиц)
* słowacki: (1.1) Kazach m.
* szwedzki: (1.1) kazak w., kazakstanier w.
* turecki: (1.1) Kazak
* ukraiński: (1.1) казах m.
* węgierski: (1.1) kazak, kazah
* włoski: (1.1) kazako m.
źródła.
== Kazach (język czeski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski żywotny
(1.1) Kazach, Kazachstańczyk
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. dotyczący Kazachów; kazaski;
2. dotyczący Kazachstanu; kazachstański
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do Kazachów
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język z rodziny języków turkijskich, język państwowy Kazachstanu;
Wiktionary
(1.1) W literaturze kazachskiej epoki współczesnej tradycja wykonania przekładu literackiego zaczyna się w dziewiętnastym wieku.
Wiktionary
IPA: kaˈzaxsʲci, AS: kazaχsʹḱi
Wiktionary
rzecz. Kazachstan m., Kazach m., Kazaszka ż., Kazachstanka ż., Kazachstańczyk mos.
przym. kazaski, kazachstański
Wiktionary
(1.1) kazaski
(2.1) kazaski
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) taki, który posługuje się językiem kazachskim
(1.2) taki, którego mieszkańcy posługują się językiem kazachskim
(1.3) spisany, stworzony w języku kazachskim
Wiktionary
IPA: kaˈzaxskɔjɛ̃w̃ˈzɨt͡ʃnɨ, AS: kazaχskoi ̯ẽũ̯zyčny
Wiktionary
państwo leżące częściowo w Azji i w Europie; Republika Kazachstanu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. polit. państwo na pograniczu Europy i Azji, ze stolicą w Astanie;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kazachstan jest członkiem wielu międzynarodowych organizacji, między innymi ONZ, natowskiego Partnerstwa dla Pokoju czy postsowieckiej Wspólnoty Niepodległych Państw.
Wiktionary
IPA: kaˈzaxstãn, AS: kazaχstãn
Wiktionary
rzecz. Kazach m., Kazaszka ż., kazachski m., kazachskość ż., Kazachstanka ż., Kazachstańczyk mos.
przym. kazaski, kazachski, kazachstański
Wiktionary
(1.1) Republika Kazachstanu; hist. Generał-Gubernatorstwo Stepowe, Kazachska Socjalistyczna Republika Radziecka
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) obywatel Kazachstanu
Wiktionary
rzecz. kazachski m., Kazachstan m., Kazach m.
:: fż. Kazaszka ż., Kazachstanka ż.
przym. kazachski, kazaski, kazachstański
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) obywatelka Kazachstanu
Wiktionary
rzecz. kazachski m., Kazachstan m., Kazaszka ż.
:: fm. Kazach m., Kazachstańczyk m.
przym. kazachski, kazaski, kazachstański
Wiktionary
(1.1) Kazaszka
Wiktionary
dotyczący Kazachstanu; kazachski; kazaski
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kazachstanem, dotyczący Kazachstanu
przymiotnik dzierżawczy
(2.1) należący do Kazachstanu, będący jego własnością
przymiotnik jakościowy
(3.1) charakterystyczny, typowy dla Kazachstanu
Wiktionary
(1.1) Został ogłoszony grafik odejścia na emeryturę kazachstańskich kobiet.
Wiktionary
IPA: ˌkazaxˈstãj̃sʲci, AS: kazaχstãĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Kazachstańczyk m., Kazachstanka ż., kazachski m., Kazachstan m., Kazach m., Kazaszka ż., kazachskość ż., kazachstańskość ż., kazachski m., kazaski m.
przym. kazachski, kazaski, antykazachski, antykazachstański, prokazachski, prokazachstański
Wiktionary
(1.1) kazachski, kazaski
(2.1) kazachski, kazaski
(3.1) kazachski, kazaski
Wiktionary
taniec popularny w Europie Zachodniej w drugiej połowie lat sześćdziesiątych, oparty na różnych przeróbkach jednej z najbardziej znanych pieśni rosyjskich - "Katiusza"; kozaczok
SJP.pl
Kozak (ukr. Koзaчoк, ros. Казачок) – ukraiński taniec ludowy mężczyzn, wykonujących w czasie jego trwania przysiady, podskoki i wyrzuty nóg do przodu.
Metrum 2/4. Charakteryzuje się żywym, stopniowo przyspieszanym tempem.
Wikipedia
dawniej: luźna suknia bez rękawów
SJP.pl
1. dawniej: ambona, mównica do wygłaszania kazań w kościele;
2. w alpinistyce: formacja skalna, turnia stromo podcięta urwiskami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przest. rel. ambona
(1.2) występ skalny z trzech stron otoczony urwiskami lub wystający ze stoku fragment skał
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌkazalʲˈɲit͡sa, AS: kazalʹńica
Wiktionary
rzecz. kazanie n.
czas. kazać ndk.
przym. kazalniczy
Wiktionary
(1.1) ambona
Wiktionary
związany z wygłaszaniem kazań, z kazaniami
SJP.pl
1. podziemne pomieszczenie służące podczas wojny jako schron lub magazyn broni, dawniej także jako izba więzienna;
2. opancerzone pomieszczenie na okręcie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wojsk. w fortyfikacji: budowla o murowanym sklepieniu, chroniącym przed ogniem artyleryjskim, używana jako stanowisko dział lub magazyn
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Naówczas Iwanów, aby nie stracić twarzy, wysunął tezę, że podziemne składy, piwnice i obronne kazamaty w istocie służyły jako cele oraz izby tortur.
Wiktionary
przym. kazamatowy
Wiktionary
przymiotnik od: kazamata
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kazamatami, dotyczący kazamat
Wiktionary
rzecz. kazamata ż.
Wiktionary
1. podziemne pomieszczenie służące podczas wojny jako schron lub magazyn broni, dawniej także jako izba więzienna;
2. opancerzone pomieszczenie na okręcie
SJP.pl
Kazamaty – przysiółek wsi Kasinka Mała w Polsce, położony w województwie małopolskim, w powiecie limanowskim, w gminie Mszana Dolna.
W latach 1975−1998 przysiółek administracyjnie należał do województwa nowosądeckiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Federacji Rosyjskiej, stolica Tatarstanu;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈkazãɲ, AS: kazãń
Wiktionary
rzecz. Kazanka ż., kazańczyk mos., kazanka ż.
przym. kazański
Wiktionary
mieszkaniec Kazania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kazania; osoba z tego miasta
Wiktionary
rzecz. Kazań mrz., Kazanka ż.
:: fż. kazanka ż.
przym. kazański
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
1. przemowa duchownego do wiernych, zwykle podczas nabożeństwa; homilia;
2. tekst tego przemówienia;
3. potocznie: długa, nudna przemowa w celu pouczenia kogoś; tyrada, perora, połajanka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) rel. religijna przemowa, której celem jest przekazanie prawd wiary i zasad życia moralnego, w chrześcijaństwie także część mszy lub nabożeństwa;
(1.2) przen. pot. nadęta mowa umoralniająca
(1.3) odczasownikowy od|kazać.
Wiktionary
Kazanie (łac. sermo) – gatunek literatury stosowanej, przemowa wygłaszana zwykle przez osobę duchowną wyznania chrześcijańskiego, która ma za zadanie nauczanie i przekazanie treści religijnych. Odmianą kazania jest homilia zawierająca wyjaśnienie fragmentu tekstu biblijnego, często błędnie uważana za synonim tego terminu. Do 1970 roku kazania w Kościele katolickim były głoszone z ambony, obecnie – częściej z kazalnicy (zwanej też poetycko stołem słowa Bożego).
Wikipedia
(1.1) Kazania głoszone są też poza eucharystią, np. podczas Gorzkich Żali.
(1.1) Każda homilia jest kazaniem, ale nie każde kazanie jest homilią.
(1.2) Jeżeli wrócę do domu po północy, to znowu będę miał kazanie od żony.
(1.2) Belfer prawił młodzieży tradycyjne kazanie przed wspólnym wyjściem do kina.
(1.3) Kazanie mu iść precz nie było najlepszym pomysłem.
Wiktionary
IPA: kaˈzãɲɛ, AS: kazãńe
Wiktionary
rzecz. kazalnica ż., Kazalnica ż.
czas. kazać ndk.
przym. kazaniowy
Wiktionary
przymiotnik od: kazanie
SJP.pl
mieszkanka Kazania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. rzeka w europejskiej części Rosji, w Tatarstanie, lewy dopływ Wołgi;
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. Kazań ż., kazańczyk mos., kazanka ż.
przym. kazański
Wiktionary
zdrobnienie od: kazanie
SJP.pl
1. miasto w Polsce;
2. wieś w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
mieszkaniec Kazanowa (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Kazanowa (miasta w Polsce)
SJP.pl
przymiotnik od: Kazanów
SJP.pl
Kazanowscy – polski ród szlachecki herbu Grzymała, którego przedstawiciele byli wymieniani w XV wieku jako właściciele Businy i Lipek w ziemi sieradzkiej. Nazwisko pochodzi od miejscowości Kazanów. W XVI wieku osiedlali się w Małopolsce, w Lubelskiem i na Podolu. W źródłach wymieniani są Wyszota, Mroczek, Jan i Świętosław. Ród nabrał większego znaczenia w czasach Świętosława Litwosza z Kazanowa, który w 1397 roku został wielkorządcą krakowskim i jego syna Dominika z Kazanowa, który w 1472 roku został łowczym krakowskim. Zajmowali pozycję bliską dworu Stefana Batorego i Zygmunta III Wazy, niejednokrotnie oddając duże zasługi wojskowe (na przykład pod Pskowem). Do największego znaczenia doszli za czasów panowania króla Władysława IV (panował 1632-1648), gdy Kazanowscy stanowili kamarylę dworską. Odegrali dużą rolę 2 połowie XVI i początku XVII wieku, jednak później w XVIII wieku ich znaczenie słabnie. Nigdy nie uzyskali żadnych tytułów arystokratycznych.
Wikipedia
przymiotnik od: Kazań
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kazaniem, dotyczący Kazania
Wiktionary
rzecz. Kazań mrz., Kazanka ż., kazańczyk mos., kazanka ż.
Wiktionary
przymiotnik od: Kazanłyk
SJP.pl
miasto w Bułgarii
SJP.pl
Kazanłyk (bułg. Казанлък) – miasto w środkowej części Bułgarii, niemal w centrum Doliny Róż, na północ od Starej Zagory. Przemysł maszynowy, tekstylny; miasto znane jest z produkcji olejku różanego, pozyskiwanego z ogromnych pól obsadzonych różami. 47 tys. mieszkańców (2021).
Wikipedia
dzika kaczka o rdzawym upierzeniu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ornit. nazwa systematyczna|Tadorna ferruginea|ref=tak., gatunek kaczki;
Wiktionary
Tadornini – plemię ptaków z podrodziny kaczek (Anatinae) w obrębie rodziny kaczkowatych (Anatidae). W polskim nazewnictwie zwyczajowym dla tego taksonu stosuje się nazwę kazarki.
Wikipedia
(1.1) Kazarki nazywane też są gęsiówkami albo gęsiami egipskimi.
Wiktionary
IPA: kaˈzarka, AS: kazarka
Wiktionary
(1.1) kazarka rdzawa
Wiktionary
koszary
SJP.pl
dotyczący Kazachów; kazachski
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do Kazachów lub Kazachstanu
Wiktionary
(1.1) W czasach komunizmu władze rozesłały około 25 mln Rosjan do najdalszych zakątków imperium, by zamieszkali wśród tadżyckich muzułmanów, ormiańskich chrześcijan czy kazaskich koczowników.
Wiktionary
IPA: kaˈzasʲci, AS: kazasʹḱi
Wiktionary
rzecz. Kazachstańczyk mos., Kazachstanka ż., kazachski m., Kazaszka, Kazachstan, Kazach
przym. kazachstański, kazachski
Wiktionary
(1.1) kazachski, kazachstański
Wiktionary
obywatelka Kazachstanu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) obywatelka Kazachstanu
Wiktionary
IPA: kaˈzaʃka, AS: kazaška
Wiktionary
rzecz. kazachski m., Kazachstan m.
:: fm. Kazach m., Kazachstańczyk m.
przym. kazachski, kazaski, kazachstański
Wiktionary
(1.1) Kazachstanka
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. ambona
Wiktionary
twierdza lub cytadela w architekturze muzułmańskiej; kasba
SJP.pl
Kasba, kasaba (arab. قصبة, qaṣaba) – forteca, ufortyfikowany zespół obronny górujący nad miastem, który można spotkać w Afryce Północnej (np. w Algierze).W obszarze obwarowań kasby mieścił się pałac władcy (np. beja), magazyny, w których gromadzono zapasy na wypadek oblężenia oraz koszary dla załogi.
Wikipedia
Kazbek (gruz. მყინვარწვერი, Mkinwarcweri; ros. Казбек, Kazbiek; oset. Сæна, Sæna, Хъазыбег, Qazybeg, Чырыстийы цъупп, Čyrystijy c’upp), jeden z najwyższych szczytów Kaukazu na granicy Gruzji z Rosją (Republika Północną Osetią-Alanią) o wysokości 5054 m n.p.m., położony we wschodniej części centralnego Kaukazu.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
dawniej: mogący być, wystąpić w każdej chwili, np. każdochwilowa gotowość
SJP.pl
dawniej: istniejący w każdym czasie, aktualny w danym okresie, momencie; każdoczesny
SJP.pl
dawniej: istniejący w każdym czasie, aktualny w danym okresie, momencie; każdoczasowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) praw. istniejący w każdym czasie, aktualny w danym okresie, momencie
Wiktionary
(1.1) Wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości, z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi każdoczesnego właściciela nieruchomości.
Wiktionary
IPA: ˌkaʒdɔˈt͡ʃɛsnɨ, AS: každočesny
Wiktionary
dawniej: zdarzający się każdego dnia; każdodzienny, codzienny
SJP.pl