trudne położenie
SJP.pl
1. nakarmić zbyt obficie, przekarmić;
2. opchać się - zjeść zbyt wiele
SJP.pl
1. możliwość wyboru, prawo do skorzystania z jednej z wielu możliwości;
2. wybór jednej z możliwości, np. sposobu działania programu komputerowego;
3. stanowisko w jakiejś sprawie, przychylność względem jednego z poglądów, którejś z wielu koncepcji;
4. prawo swobodnego wyboru obywatelstwa w przypadku zmiany władzy nad jakimś terytorium;
5. w morskim prawie handlowym: prawo zmiany portu przeznaczenia, rodzaju lub ilości transportowanego ładunku;
6. zastrzeżone prawo wydawnictwa do publikowania jakiegoś dzieła;
7. pochodny instrument finansowy uprawniający do kupna lub sprzedaży instrumentu bazowego, np. towarów, dewiz, papierów wartościowych, po z góry ustalonej cenie;
8. oficjalne zezwolenie na robienie czegoś, zwykle na prowadzenie jakiegoś rodzaju działalności gospodarczej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) jedna z możliwości do wyboru
(1.2) finans. instrument pochodny w formie prawa do kupna lub sprzedaży określonej ilości danej waluty w ustalonym czasie i cenie;
Wiktionary
Opcja – pochodny instrument finansowy o niesymetrycznym profilu wypłaty, dający prawo zakupu lub sprzedaży instrumentu bazowego, po ustalonej cenie, zwanej ceną wykonania opcji, w ustalonym okresie, zwanym terminem wykonania opcji. Opcja może mieć charakter umowy zawartej na rynku nieregulowanym (ang. over the counter, OTC) lub przedmiotem obrotu na giełdzie.
Wikipedia
IPA: ˈɔpt͡sʲja, AS: opcʹi ̯a
Wiktionary
czas. optować
przym. opcjonalny, opcyjny
Wiktionary
cecha logicznych związków pomiędzy encjami, informująca o możeniu lub muszeniu równoczesnego występowania jednej encji z inną
SJP.pl
pozostawiony do wyboru, do czyjejś decyzji; fakultatywny, nieobowiązkowy, dowolny, możliwy
SJP.pl
skrót od:
1. Oddział Pomocy Doraźnej;
2. Obywatelska Partia Demokratyczna - prawicowa partia polityczna w Czechach
SJP.pl
skrót od: Organization of the Petroleum Exporting Countries - Organizacja Krajów Eksportujących Ropę Naftową
SJP.pl
rzadko: taki, który opęczniał, napęczniał; napęczniały
SJP.pl
powiększyć się na skutek wypełnienia czymś; napęcznieć
SJP.pl
1. odgonić owady, natrętów;
2. zaspokoić pilne potrzeby, wydatki
SJP.pl
potocznie:
1. zjeść dużo i łapczywie; wsunąć, wtranżolić, spałaszować, wpałaszować, wszamać;
2. sprzedać coś, pozbyć się czegoś, często w sposób nielegalny; opchnąć, opylić, spylić;
3. okraść coś lub kogoś;
4. w medycynie: pokryć coś płynem rozprowadzanym za pomocą pędzla; wypędzlować
SJP.pl
1. potocznie: jeść dużo i łapczywie; wsuwać, wtranżalać, pałaszować, wtrajać, szamać;
2. sprzedawać coś, pozbywać się czegoś, często w sposób nielegalny; opychać, opylać, spylać;
3. okradać coś lub kogoś;
4. w medycynie: pokrywać coś płynem rozprowadzanym za pomocą pędzla
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gwara. żołnierska: obrona przeciwlotnicza
Wiktionary
IPA: ɔˈpɛːl, AS: op•el
Wiktionary
pospolicie: ostre upomnienie, reprymenda; opierdol, opiernicz, opieprz, ochrzan
SJP.pl
czasownik
(1.1) poznań. obywać się bez czegoś
Wiktionary
rzecz. opękanie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opękać.
Wiktionary
czas. opękać ndk.
Wiktionary
samochód marki Opel
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) mot. samochód marki Opel
Wiktionary
Opel Automobile GmbH – niemiecki producent samochodów osobowych, sportowych i dostawczych z siedzibą w Rüsselsheim am Main działający od 1862 roku. Należy do międzynarodowego koncernu Stellantis.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) auto, pojazd, samochód
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* słowacki: (1.1) opel m.
źródła.
== opel (język słowacki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny
(1.1) mot. opel
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) auto, pojazd, samochód
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* słowacki: (1.1) opel m.
źródła.
== opel (język słowacki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny
(1.1) mot. opel
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
środowiskowo: pododdział obrony przeciwlotniczej
SJP.pl
[czytaj: ołpen]
1. o zawodach sportowych: otwarte dla zawodników z różnych krajów lub bez ściśle określonego limitu wagi;
2. o bilecie, np. lotniczym: bez określonej daty powrotu
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pot. otwarty, bez ograniczonej ilości wstępu
(1.2) pot. lotn. otwarty, bez narzuconego terminu
Wiktionary
Open – szósty album studyjny angielskiego gitarzysty sceny Canterbury Steve’a Hillage’a, wydany w 1979 roku nakładem wytwórni płytowej Virgin Records.
Wikipedia
(1.1) Kupiłam karnet open i mogę chodzić na siłownię siedem dni w tygodniu.
(1.2) Jeszcze nie wiem, kiedy będę wracać z Londynu, więc kupiłam bilet open.
Wiktionary
IPA: ˈɔwpɛ̃n, AS: ou̯pẽn
Wiktionary
darmowy pakiet aplikacji biurowych rozpowszechniany na licencji OpenSource
SJP.pl
Apache OpenOffice, AOO (dawniej OpenOffice.org, OOo; powszechnie znany jako OpenOffice, OO) – pakiet oprogramowania biurowego Open Source. W 2011 r. Oracle przekazała kod źródłowy pakietu biurowego OpenOffice.org i wszystkie inne materiały dot. pakietu do dyspozycji Apache Software Foundation. Od tej pory rozwijany jest pod nazwą Apache OpenOffice.
Wikipedia
1. sceniczny dramat muzyczny składający się z partii wokalnych, instrumentalnych, baletowych, rzadziej także mówionych;
2. pot.
a) przedstawienie operowe;
b) miejsce jego odgrywania;
c) artyści je wykonujący;
3. żart. śmieszne zdarzenie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) utwór muzyczny, przedstawienie z fabułą, przeznaczone dla orkiestry i śpiewaków, będących jednocześnie aktorami;
(1.2) budynek przeznaczony do wystawiania oper (1.1);
Wiktionary
Opera (wł. opera < łac. opera „dzieło”, „utwór”, „praca”, „wysiłek”) – sceniczne dzieło muzyczne wokalno-instrumentalne, w którym muzyka współdziała z akcją dramatyczną (libretto). Istotą tego gatunku muzycznego jest synteza sztuk, czyli połączenie słowa, muzyki, plastyki, ruchu, gestu oraz gry aktorskiej. Podobnie jak balet, wywodzi się z włoskich renesansowych maskarad karnawałowych, które przerodziły się w widowiska dramatyczne. Opera składa się z aktów, które podzielone są na sceny.
Wikipedia
(1.1) Moją ulubioną operą jest „Wesele Figara” Mozarta.
(1.2) Stałym punktem życia towarzyskiego Wiednia jest coroczny bal w operze.
Wiktionary
IPA: ˈɔpɛra, AS: opera
Wiktionary
rzecz. operetka ż., operalnia ż.
przym. operowy, przyoperowy, wokółoperowy, operetkowy
przysł. operowo
Wiktionary
gatunek francuskiego teatru lirycznego, popularny w baroku
SJP.pl
1. zabieg chirurgiczny polegający na przecięciu skóry i tkanek, dotarciu do chorego narządu w celu przywrócenia mu prawidłowych czynności lub jego usunięcia;
2. zbrojna akcja o specjalnym charakterze; ogół działań bojowych prowadzonych dla osiągnięcia określonego celu;
3. w matematyce: zespół działań wykonanych na pewnym wyrażeniu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. zabieg chirurgiczny;
(1.2) działania skierowane na wykonanie określonego zadania
(1.3) wojsk. ogół działań bojowych prowadzonych dla osiągnięcia określonego celu;
(1.4) wojsk. zbrojna akcja o charakterze specjalnym
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) To była bardzo skomplikowana i poważna operacja wszczepienia panewki biodrowej.
(1.1) Agnieszka zrobiła sobie drogą operację oczu.
(1.3) Operacje militarne należą do działań wojennych, natomiast stabilizacyjne wspierają pokój.
Wiktionary
IPA: ˌɔpɛˈrat͡sʲja, AS: operacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. operator m., operatorka ż., operowanie n., operat m., operacyjność ż.
czas. operować ndk., zoperować dk.
przym. operacyjny, przedoperacyjny
przysł. operacyjnie
Wiktionary
w metodzie naukowej: doprowadzanie wskaźników i zmiennych do postaci dającej się precyzyjnie wyrazić
SJP.pl
Operacjonalizacja problemu badawczego jest najobszerniejszym etapem przygotowania badań.
Obejmuje ona następujące kroki:
Wikipedia
opracowywać procedurę, technologię lub algorytm do rozwiązania jakiegoś problemu
SJP.pl
kierunek w filozofii i metodologii nauk, według którego terminy i pojęcia naukowe mają sens jedynie wówczas, gdy można je zdefiniować przez podanie opisu testujących je operacji
SJP.pl
Operacjonizm – ruch w filozofii nauki, którego tezy zostały sformułowane i były bronione przez Bridgmana.
Definicje operacyjne były używane już przez Newtona w jego Principiach i zalecane przez Lorda Kelvina. Mimo to właściwy operacjonizm wyrósł, dopiero gdy tworzyła się teoria względności i mechanika kwantowa – na gruncie tego, co było traktowane jako praktyka i poglądy fizyków. Podobnie jak pozytywizm logiczny, operacjonizm kładł nacisk na ścisły związek z eksperymentem jako rzeczą konieczną do obiektywnych rozważań. Mimo to skupia się raczej na pojęciach niż na zdaniach. Szuka dla nich zabezpieczenia przed bezsensownością, definiowaniując je wyłącznie przez precyzyjnie zdefiniowane operacje eksperymentalne.
Wikipedia
zdrobnienie od: operacja
SJP.pl
przysłówek
(1.1) dzięki operacji, drogą operacyjną, z zastosowaniem operacji
Wiktionary
rzecz. operatorka ż., operacja ż., operowanie n., operator m., operacyjność ż.
czas. operować ndk.
przym. operacyjny
Wiktionary
(1.1) chirurgicznie
Wiktionary
1. możliwość funkcjonowania, sprawność działania;
2. możliwość poddania się operacji chirurgicznej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest operacyjne
Wiktionary
rzecz. operacja ż., operator m.
przym. operacyjny
przysł. operacyjnie
czas. operować
Wiktionary
związany z operacją
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z zabiegiem chirurgicznym, używany przy operacjach
(1.2) związany z wykonaniem określonych zadań
(1.3) wojsk. związany z określonymi działaniami wojskowymi
Wiktionary
(1.1) Panie doktorze, na stole operacyjnym leży pacjent w stanie ciężkim, proszę natychmiast przerwać obchód!
(1.3) W związku z tym postawiono przed oddziałami operacyjnymi wywiadu wojskowego zadanie sformułowania koncepcji utrzymania bezpiecznej łączności między centralą a agenturą działającą w krajach zachodnich.
Wiktionary
IPA: ˌɔpɛraˈt͡sɨjnɨ, AS: operacyi ̯ny
Wiktionary
rzecz. operacja ż., operowanie n., operator m., operatorka ż., operatywka ż., operacyjność ż.
czas. operować, zoperować
przysł. operacyjnie
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
1. liczba, dane itp., na których dokonuje się operacji;
2. w informatyce: adres w instrukcji komputerowej, na którym ma zostać przeprowadzona operacja
SJP.pl
Operand – w matematyce argument operatora, tj. funkcji danej przestrzeni w siebie (tzw. endomorfizm). Przykładowo dla działania dodawania +, będącego operatorem w ustalonym ciele (np. liczb rzeczywistych) postaci
Wikipedia
pisemny raport o stanie zagospodarowania lasu
SJP.pl
Operat – pisemne opracowanie danego zagadnienia technicznego.
Wikipedia
1. autor zdjęć do filmu;
2. specjalista obsługujący jakąś maszynę lub urządzenie;
3. chirurg przeprowadzający operację
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) film. autor zdjęć do filmu
(1.2) człowiek obsługujący maszynę lub urządzenie
(1.3) telekom. przedsiębiorstwo świadczące usługi telekomunikacyjne
(1.4) med. chirurg przeprowadzający operację
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) mat. funkcja; najczęściej określenie funkcji przekształcającej funkcję w funkcję
(2.2) biol. jeden z genów wchodzących w skład operonu, regulujący aktywność jego struktury;
Wiktionary
Operator może odnosić się do (w kolejności alfabetycznej):
Wikipedia
(1.2) Mój wujek jest operatorem żurawia budowlanego.
(1.3) Nie jestem zadowolony z usług mojego operatora, bo przez ostatni miesiąc dwa razy podnieśli ceny.
(2.1) Całka nieoznaczona jest operatorem, gdyż jej argumentem i wynikiem jest funkcja.
Wiktionary
IPA: ˌɔpɛˈratɔr, AS: operator
Wiktionary
rzecz. operacja ż., operatornia ż., operant m., operatywka ż., operatywność ż.
:: fż. operatorka ż.
czas. operować, zoperować
przym. operatorski, operatorowy, operacyjny, operatywny
przysł. operatywnie, operacyjnie
Wiktionary
(1.4) chirurg
Wiktionary
1. autorka zdjęć do filmu;
2. specjalistka obsługująca jakąś maszynę lub urządzenie;
3. kobieta przeprowadzająca operację chirurgiczną
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) film. autorka zdjęć do filmu
(1.2) kobieta obsługująca maszynę lub urządzenie
(1.3) med. kobieta chirurg przeprowadzająca operację
Wiktionary
(1.1) Łódzcy śledczy, którzy przejęli sprawę Blidy od prokuratorów z Gliwic, twierdzą, że film nie ma istotnej wartości dowodowej w ustalaniu przebiegu zdarzenia. Rzeczywiście niewiele widać, bo operatorka kamery stała za płotem posesji.
Wiktionary
rzecz. operacja ż., operatornia ż., operant m., operatywka ż., operatywność ż.
:: fm. operator mos.
czas. operować ndk., zoperować dk.
przym. operatorski, operatorowy, operacyjny, operatywny
przysł. operatywnie, operacyjnie
Wiktionary
pomieszczenie, w którym znajdują się urządzenia do projekcji filmów
SJP.pl
zajęcie operatora filmowego
SJP.pl
krótka narada na temat bieżących spraw
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. krótka odprawa dla pracowników
Wiktionary
(1.1) Szef mówił na operatywce, że podniosą stawki.
Wiktionary
rzecz. operator mrz., operatorka ż., operatywność ż.
przym. operatywny, operacyjny
przysł. operatywnie
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: operatywnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: operatywny
SJP.pl
działanie skuteczne, sprawne i energiczne
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest operatywne; cecha tych, którzy są operatywni
Wiktionary
rzecz. operatorka ż., operator m., operatywka ż.
przym. operatywny
przysł. operatywnie
Wiktionary
taki, który działa skutecznie, sprawnie, energicznie i efektywnie; wydajny, produktywny
SJP.pl
1. muzyczny utwór sceniczny z komediową akcją i lekką muzyką;
2. instytucja wystawiająca takie przedstawienia;
3. zespół ludzi w niej zatrudnionych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) muz. sceniczny utwór muzyczny podobny do opery, lecz o komediowym charakterze
(1.2) miejsce wystawiania operetki (1.1)
Wiktionary
Operetka (wł. operetta) – sceniczny utwór muzyczny z dialogami mówionymi, zbliżony do opery, charakteryzujący się lekką, melodyjną muzyką i komediową akcją.
Operetka jako gatunek spokrewniona jest z wodewilem, singspielem oraz z operą komiczną.
Wikipedia
(1.1) Operetka czy balet są bardziej autoteliczne niż literatura społecznie zaangażowana.
Wiktionary
przym. operetkowy, operowy
rzecz. opera ż.
Wiktionary
1. dotyczący operetki;
2. przypominający operetkę; niepoważny, komiczny lub groteskowy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z operetką, dotyczący operetki
przymiotnik jakościowy
(2.1) mający cechy operetki: groteskowość, komizm, brak powagi
Wiktionary
rzecz. operetka ż., opera ż.
przym. operowy
Wiktionary
potocznie: młoda kobieta, najczęściej cudzoziemka, zatrudniona do opieki nad dzieckiem i drobnych prac domowych; au-pair, au pair
SJP.pl
poetycko:
1. pokrywać perłami lub czymś podobnym do pereł;
2. operlać się - operlać samego siebie
SJP.pl
miłośnik sztuki operowej
SJP.pl
miłośniczka sztuki operowej
SJP.pl
jednostka regulacji aktywności genów, zespół genów strukturalnych biorących udział w regulacji powstających komórek prokariotycznych
SJP.pl
Wikipedia
przeprowadzać, przeprowadzić zabieg chirurgiczny
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. zoperować)
(1.1) med. przeprowadzać operację chirurgiczną
czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)
(2.1) posługiwać się czymś
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)
(3.1) działać w jakimś miejscu, na jakimś terenie
(3.2) finans. dokonywać transakcji finansowych
(3.3) wojsk. przeprowadzać akcję bojową
(3.4) o słońcu: grzać, oświetlać jakieś miejsce
Wiktionary
(1.1) Kloss zapytał o doktora Kowalskiego. Wacław wyjaśnił, że właśnie operuje, i natychmiast udzielił dodatkowych informacji.
(2.1) Cichym, dobitnym głosem, operując faktami i statystyką, rzeczowo udzielił informacji.
Wiktionary
IPA: ˌɔpɛˈrɔvat͡ɕ, AS: operovać
Wiktionary
rzecz. operacja ż., operacyjka ż., operatornia ż., operator m., operatorka ż., kooperacja ż., operacyjność ż., operowanie n.
czas. kooperować ndk., zoperować dk.
przym. operacyjny, bezoperacyjny, międzyoperacyjny, operatorowy, operatorski, pooperacyjny
przysł. operacyjnie
Wiktionary
możliwy do zoperowania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|operować.
Wiktionary
IPA: ˌɔpɛrɔˈvãɲɛ, AS: operovãńe
Wiktionary
czas. operować
rzecz. operacja ż.
przym. operacyjny
przysł. operacyjnie
Wiktionary
przymiotnik od: opera
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z operą, dotyczący opery
Wiktionary
(1.1) Informację tę znalazłam w przewodniku operowym sprzed kilku lat.
Wiktionary
rzecz. opera ż., operetka ż.
przym. operetkowy, przyoperowy
przysł. operowo, operetkowo
Wiktionary
dawniej: śpiewak operowy
SJP.pl
uzyskać nad kimś władzę, przejmując kontrolę nad jego umysłem, uczuciami, doprowadzając go do zachowań przypominających szaleństwo
SJP.pl
czasownik dokonany (ndk. opętywać)
(1.1) uzależnić kogoś, coś od siebie
(1.2) o uczuciach: ogarnąć kogoś
Wiktionary
IPA: ɔˈpɛ̃ntat͡ɕ, AS: opẽntać
Wiktionary
rzecz. pętla ż., opętana ż., opętany mos., opętanie n., opętywanie n.
czas. opętywać ndk., pętać ndk.
przym. opętany
Wiktionary
uzyskać nad kimś władzę, przejmując kontrolę nad jego umysłem, uczuciami, doprowadzając go do zachowań przypominających szaleństwo
SJP.pl
Opętana (ang. Possessed) – amerykański film z 1947 roku w reżyserii Curtisa Bernhardta.
Wikipedia
1. stan obłąkania, psychozy, paranoi; obłęd;
2. dawniej: stan osoby owładniętej przez siły nieczyste, nawiedzonej przez diabła
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) uzależnienie kogoś od siebie w sensie negatywnym
(1.2) ogarnięcie kogoś, zmieniając jego uczucia i wpływając na jego postępowanie
(1.3) rel. stan bycia owładniętym przez demona;
Wiktionary
Opętanie – stan umysłu, w którym poszczególny człowiek (indywiduum) odczuwa, że znajduje się pod wpływem zewnętrznej, niefizycznej, najczęściej osobowej siły, lub zachowuje się w sposób sugerujący taki stan osobom trzecim. Według wielu religii oraz wierzeń ludowych opętanie może być formą zawładnięcia ciałem przez duchy lub demony.
Wikipedia
(1.3) Kapłan zapytany między innymi o częstotliwość występowania opętań ekspiacyjnych, zwraca uwagę na zaskakująco dużą skalę tego zjawiska.
Wiktionary
rzecz. pętla ż., opętana ż., opętany mos.
czas. opętać dk., opętywać ndk.
przym. opętany
Wiktionary
1. człowiek ogarnięty jakąś pasją; zapaleniec;
2. człowiek opętany przez diabła
SJP.pl
szalony, gwałtowny, nieopanowany, obłędny
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) o człowieku: taki, który zachowuje się nieobliczalnie
(1.2) o zjawiskach, uczuciach itp.: szalony, gwałtowny
(2.2) rel. osoba, której ciałem zawładnął zły duch
forma czasownika.
(3.1) imiesłów przymiotnikowy od: opętać
Wiktionary
Opętany (oryg. ukr. Юродивий, Jurodywyj) – niedokończony poemat Tarasa Szewczenki z 1857.
Wikipedia
(2.2) Dla opętanych jedynym ratunkiem jest egzorcyzm.
(3.1) Ludzie opętani przez hazard odczuwają tylko dwa rodzaje emocji – radość i złość.
Wiktionary
IPA: ˌɔpɛ̃nˈtãnɨ, AS: opẽntãny
Wiktionary
rzecz. opętanie n., opętywanie n.
:: fż. opętana ż.
czas. opętać dk., opętywać ndk.
Wiktionary
oprawa otworu w pokładzie, przez który przechodzi maszt
SJP.pl
Wikipedia
czasownik niedokonany (dk. opętać)
(1.1) niedokonany od|opętać.
Wiktionary
IPA: ˌɔpɛ̃nˈtɨvat͡ɕ, AS: opẽntyvać
Wiktionary
czas. opętać dk.
rzecz. opętany m., opętanie n., opętywanie n.
:: fż. opętana
przym. opętany
Wiktionary
rzadko:
1. blaknąć, płowieć;
2. pełzając, otaczać, pokrywać
SJP.pl
1. ściśle przylegać, być obcisłym, trochę za ciasnym;
2. otoczyć, okryć czymś ściśle przylegającym
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. opinać)
(1.1) ściśle do czegoś przylgnąć
(1.2) okryć czym przywierającym
czasownik zwrotny dokonany opiąć się (ndk. opinać się)
(2.1) ciasno przylgnąć
przysłówek
(3.1) stpol. znów
Wiktionary
(1.1) Sukienka opięła mnie aż za mocno.
(3.1) I opiąć powiedział Pan Bog: Nie jest dobrze być człowieku samemu, uczyńmy jemu wspomożenie podobne k niemu.
Wiktionary
IPA: ˈɔpʲjɔ̇̃ɲt͡ɕ, AS: opʹi ̯o̊̃ńć
Wiktionary
czas. opiąć się, opinać
przym. opięty
Wiktionary
uszczelnić pianką montażową
SJP.pl
1. środek zawierający opium lub jego pochodne (morfinę, heroinę);
2. narkotyk robiony z opioidu - substancji występującej w maku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) farm. psychoaktywny alkaloid opium (np. morfina i kodeina);
Wiktionary
Opiaty – substancje psychoaktywne pochodzące z opium. Najważniejsze z nich to morfina, kodeina, tebaina, narkotyna i papaweryna. Są to naturalne alkaloidy otrzymywane z soku mlecznego uzyskiwanego z niedojrzałych makówek. Z opiatów mogą być następnie otrzymywane chemicznie dalsze ich pochodne posiadające również aktywność farmakologiczną.
Termin ten często błędnie jest używany w odniesieniu do substancji leczniczych oddziałujących na receptory opioidowe, czyli opioidów.
Wikipedia
osoba uzależniona od opiatu - narkotyku z opioidu
SJP.pl
1. pijąc alkohol, uczcić jakieś wydarzenie; oblać;
2. opić się - wypić za dużo; upić się
SJP.pl
upiec coś, obsmażając dookoła
SJP.pl
przysłówek
(1.1) stpol. znowu
Wiktionary
IPA: ˈɔpʲjɛ̇̃ɲt͡ɕ, AS: opʹi ̯ė̃ńć
Wiktionary
dawanie oparcia, wsparcia, zaspokajanie potrzeb
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) dbanie o kogoś lub coś;
(1.2) praw. nadzór prawny nad osobą małoletnią
(1.3) pot. opieka społeczna
forma czasownika.
(2.1) 3. os. lp., ter., oznajm. od opiekać
Wiktionary
Opieka – dawanie oparcia, wsparcia, zaspokajanie potrzeb (właściwości ludzkich, będących potrzebą), których jednostka nie umie, nie może lub nie jest w stanie samodzielnie zaspokoić, żeby zachować równowagę biologiczną i psychiczną, przeżyć, zachować zdrowie, jakość życia, zapewnić prawidłowy rozwój (doprowadzić jednostkę do dojrzałości) i ciągłość gatunku.
Wikipedia
(1.1) Małe dzieci bardzo potrzebują opieki.
(1.2) Po rozwodzie sąd przyznał Frankowi opiekę nad dziećmi.
(1.3) Franek chodzi co miesiąc do opieki po zasiłek.
(2.1) Franek opieka kiełbaski i bakłażany na grillu.
Wiktionary
IPA: ɔˈpʲjɛka, AS: opʹi ̯eka
Wiktionary
rzecz. opiekun mos., opiekunka ż., opiekuńczość ż., nadopiekuńczość ż., opiekuństwo n., opiekowanie n., zaopiekowanie n., podopieczny m., podopieczna ż.
czas. opiekować się ndk., zaopiekować się dk.
przym. opiekuńczy, nadopiekuńczy
przysł. opiekuńczo, nadopiekuńczo
Wiktionary
(1.1) ochrona, dbanie, dbałość
(1.2) kuratela, piecza
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) powodować zarumienienie z wierzchu, poprzez pieczenie
Wiktionary
rzecz. piec mrz.
czas. piec
Wiktionary
urządzenie do opiekania pieczywa i robienia grzanek; toster
SJP.pl
Wikipedia
osoba, która się kimś lub czymś opiekuje; kurator
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba, która się kimś lub czymś opiekuje
(1.2) praw. urz. osoba sprawująca z ramienia sądu opiekę nad dzieckiem
(1.3) pracownik ogrodu zoologicznego zajmujący się zwierzętami
Wiktionary
Opiekun (opiekun prawny) – osoba powołana do ochrony interesów osobistych i majątkowych innej osoby, gdy ta takiej opieki potrzebuje (małoletni, osoba całkowicie ubezwłasnowolniona). Opiekun powinien zadbać o potrzeby życiowe osoby oddanej mu pod opiekę, powinien dbać także o jej majątek. Opiekun jest również przedstawicielem ustawowym swojego podopiecznego, czyli może dokonywać czynności prawnych w jego imieniu.
Wikipedia
(1.1) Niech żyje wiecznie pan nasz, Ramzes XIII, opiekun uciśnionych!
Wiktionary
IPA: ɔˈpʲjɛkũn, AS: opʹi ̯ekũn
Wiktionary
rzecz. opieka ż., opiekuńczość ż., podopieczny m., podopieczna ż.
:: fż. opiekunka ż.
czas. opiekować się ndk.
przym. opiekuńczy
Wiktionary
obrońca
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co opiekuńcze; cecha tych, którzy są opiekuńczy
Wiktionary
(1.1) Opiekuńczość państwa okresu międzywojennego dotyczyła kontroli nierówności społecznych i empirycznego rozstrzygania napięć.
(1.1) Mężczyzna – mówię o prawdziwych mężczyznach, a nie o zapitych bydlakach – nastawiony winien być, i to też jest atawizm, na ochronę kobiety, na opiekuńczość. Opiekuńczość kobiety wyraża się w dyktowaniu: ona wie lepiej, co dla jej chłopa jest dobre, co powinien jeść, jak się ubierać, nawet co czytać, modeluje go na swój sposób.
Wiktionary
rzecz. opieka ż., opiekun m., opiekunka ż., opiekuństwo n., opiekowanie n., zaopiekowanie n., nadopiekuńczość ż., podopieczny m., podopieczna ż.
czas. opiekować się ndk., zaopiekować się dk.
przym. opiekuńczy, nadopiekuńczy
przysł. opiekuńczo, nadopiekuńczo
Wiktionary
(1.1) troskliwość, dbałość
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) sprawujący opiekę
Wiktionary
rzecz. opieka ż., opiekun mos., opiekunka ż., opiekuńczość ż.
czas. opiekować się
przysł. opiekuńczo
Wiktionary
(1.1) dbały, troskliwy
Wiktionary
kobieta, która się kimś lub czymś opiekuje; kuratorka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta lub dziewczyna, która czymś, kimś opiekuje się
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Ponad połowa polskich rodziców musi zostawiać swoje dziecko z opiekunką.
Wiktionary
rzecz. opieka ż., opiekun mos., opiekuńczość ż.
czas. opiekować się
przym. opiekuńczy
Wiktionary
upiec coś, obsmażając dookoła
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
czasownik
(1.1) oczyszczać z chwastów
Wiktionary
IPA: ɔˈpʲjɛlat͡ɕ, AS: opʹi ̯elać
Wiktionary
rzecz. pielenie n., opielanie n., opielenie n.
czas. pleć ndk., pielić ndk., opielić dk.
Wiktionary
narzędzie ogrodnicze slużące do usuwania chwastów i spulchniania gleby
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opielać.
Wiktionary
czas. pielić, opielać ndk.
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Opielanka – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie radziejowskim, w gminie Topólka. Opielanka należy do sołectwa Głuszynek.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa włocławskiego.
Wikipedia
oczyścić przeznaczoną pod uprawy ziemię z trawy, koniczyny i chwastów, przygotować tę ziemię do uprawy; opleć (rzadziej)
SJP.pl
jadalny grzyb z klasy pieczarniaków, pasożyt tworzący kępy na pniakach i korzeniach drzew, głównie iglastych; opieńka, podpieniek, podpieńka
SJP.pl
jadalny grzyb z klasy pieczarniaków, pasożyt tworzący kępy na pniakach i korzeniach drzew, głównie iglastych; opieniek, podpieniek, podpieńka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mikol. nazwa systematyczna|Armillaria|ref=tak., rodzaj grzybów z rodziny obrzękowcowatych;
Wiktionary
Armillaria (Fr.) Staude (opieńka) – rodzaj grzybów z rodziny obrzękowcowatych (Physalacriaceae).
Wikipedia
(1.1) Opieńka jest największym organizmem na ziemi. Może pokrywać ogromne obszary i żyć nawet do 1500 lat.
Wiktionary
pospolicie: ostre upomnienie, reprymenda; opierdol, opiernicz, opeer, ochrzan
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) posp. ostre zwymyślanie kogoś
Wiktionary
rzecz. opieprzanie n., opieprzenie n.
czas. opieprzać ndk., opieprzyć dk.
Wiktionary
(1.1) bura, ochrzan, połajanka, nagana, reprymenda, opieprzanie, opieprzenie
Wiktionary
1. wulgarnie: ganić, krytykować;
2. opieprzać się - lenić się, zaniedbywać obowiązki, nic nie robić
SJP.pl
czasownik
(1.1) pot. przyprawiać pieprzem
(1.2) pot. wulg. skrzyczeć, zwymyślać, besztać
czasownik zwrotny opieprzać się
(2.1) pot. wulg. obijać się, lenić się
Wiktionary
(1.2) Nie wiedzieli, w jaki sposób mnie traktować: czy z dystansem, czy po prostu mnie opieprzać, kiedy coś źle robię.
(2.1) Jak perfekcyjnie opieprzać się w pracy
Wiktionary
rzecz. opieprzanie n., opieprzenie n., pieprz m., pieprzenie n., opieprz mrz.
czas. opieprzyć dk., pieprzyć ndk.
przym. pieprznięty
Wiktionary
1. obsypać, przyprawić pieprzem; popieprzyć;
2. potocznie: skarcić, zganić kogoś; opierniczyć, ochrzanić, zbesztać, opierwiastkować
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. opieprzać)
(1.1) wulg. zob. opieprzać.
Wiktionary
rzecz. opieprzenie n., opieprzanie n., opieprz mrz.
czas. pieprzyć, opieprzać ndk.
przym. pieprznięty
Wiktionary
1. podpierać
2. uzasadniać coś czymś
3. prać ubranie
4. opierać się:
a) wspierać się na czymś
b) traktować coś za podstawę
c) uzyskiwać pomoc
d) stawiać opór
e) rzadko: docierać dokądś
f) być zbudowanym na podporach
g) prać sobie ubranie
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. oprać)
(1.1) prać komuś ubrania, bieliznę
(1.2) przystawiać coś do czegoś, przysuwać tak, aby dotykało czegoś, np. aby się nie przewróciło, podtrzymywać, wspierać
(1.3) przen. brać coś za podstawę, uzasadniać coś czymś
czasownik zwrotny niedokonany opierać się (dk. oprzeć się)
(2.1) spocząć całym ciężarem na jakiejś podporze lub oparciu
(2.2) przen. mieć podstawę lub uzasadnienie w czymś
(2.3) przeciwstawiać się, stawiać opór
czasownik zwrotny niedokonany opierać się (dk. oprać się)
(3.1) prać sobie ubrania
Wiktionary
(2.1) Ta budowla opiera się na solidnych fundamentach.
(2.1) Opierał się o ścianę i patrzył w dół.
(2.2) Moja strategia życiowa opiera się na założeniach filozoficznych.
(2.3) Obrońcy ogromnej twierdzy znajdującej się na szczycie góry długo opierali się atakom wrogów.
Wiktionary
IPA: ɔˈpʲjɛrat͡ɕ, AS: opʹi ̯erać
Wiktionary
(1.1) (3.1)
rzecz. pranie n., opierunek m., pracz m., praczka ż.
czas. oprać, uprać, wyprać, doprać, dopierać, sprać, spierać
przym. pralniczy
(1.2-3) (2.1-2)
rzecz. opór m., oparcie
czas. oprzeć, przeć, podeprzeć, podpierać
przym. oporowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opierać.
Wiktionary
IPA: ˌɔpʲjɛˈrãɲɛ, AS: opʹi ̯erãńe
Wiktionary
czas. opierać
rzecz. opornik mrz., pranie n., oparcie n., opora ż.
Wiktionary
wulgarnie: ostre upomnienie, reprymenda; opierdol, opiernicz, opierdziel, opeer, ochrzan
SJP.pl
opierdzielać; wulgarnie:
1. karcić, ganić kogoś; opieprzać, opierniczać, ochrzaniać;
2. jeść; wpieprzać, wtranżalać;
3. sprzedawać;
4. okradać, obrabowywać;
5. ścinać, skracać włosy
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) wulg. besztać
(1.2) wulg. czyścić, opróżniać
(1.3) wulg. rzad. okradać
(1.4) wulg. zjadać
(1.5) wulg. strzyc
czasownik zwrotny niedokonany opierdalać się
(2.1) wulg. leniuchować, wymigiwać się od pracy
(2.2) wulg. ostrzyc się
Wiktionary
(1.1) Mama przez pół godziny opierdalała mnie za bałagan w pokoju.
(1.2) Karol zawsze opierdalał talerz ziemniaków w pięć minut, a dziś coś mu wyraźnie nie podchodziło.
(1.3) Ktoś mi opierdolił piwnicę.
(1.4) Opierdoliłem całą bułę z makiem.
(1.5) Kaśka opierdoliła mnie na krótko.
(2.1) Mam lenia i opierdalam się dziś od rana do wieczora.
Wiktionary
IPA: ˌɔpʲjɛrˈdalat͡ɕ, AS: opʹi ̯erdalać
Wiktionary
rzecz. opierdalanie n., pierdoła m.
czas. zapierdalać, pierdolić ndk.
przym. pierdolony
Wiktionary
opieprzać
(1.1) ochrzaniać
(1.2) opędzlować
(2.1) obijać się
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) wulg. besztanie, strofowanie
(1.2) wulg. czyszczenie, opróżnianie
(1.3) wulg. rzad. okradanie
(1.4) wulg. zjadanie
(1.5) wulg. strzyżenie
Wiktionary
IPA: ˌɔpʲjɛrdaˈlãɲɛ, AS: opʹi ̯erdalãńe
Wiktionary
rzecz. opierdolenie n., pierdoła mos./ż.
czas. zapierdalać, pierdolić, opierdalać ndk., opierdolić dk.
Wiktionary
wulgarnie: ostre upomnienie, reprymenda; opieprz, opiernicz, opeer, ochrzan
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opierdolić.
Wiktionary
IPA: ˌɔpʲjɛrdɔˈlɛ̃ɲɛ, AS: opʹi ̯erdolẽńe
Wiktionary
czas. opierdolić
rzecz. pierdoła ż./mos.
Wiktionary
opierdzielić; wulgarnie:
1. skarcić, zganić kogoś; opieprzyć, opierniczyć, ochrzanić;
2. zjeść; wpieprzyć, wtranżolić;
3. sprzedać;
4. okraść, obrabować;
5. ściąć, skrócić włosy
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. opierdalać)
(1.1) dokonany od|opierdalać.
Wiktionary
(1.1) Marek wstał z biurka i opierdolił sekretarkę, która dopiero teraz przyniosła kawę i kanapki.
Wiktionary
IPA: ˌɔpʲjɛrˈdɔlʲit͡ɕ, AS: opʹi ̯erdolʹić
Wiktionary
rzecz. opierdolenie n., pierdoła ż./mos.
Wiktionary
opierdolić; nieco wulgarnie:
1. skarcić, zganić kogoś; opieprzyć, opierniczyć, ochrzanić;
2. zjeść; wpieprzyć, wtranżolić;
3. sprzedać;
4. okraść, obrabować;
5. ściąć, skrócić włosy
SJP.pl
opierdalać; nieco wulgarnie:
1. karcić, ganić kogoś; opieprzać, opierniczać, ochrzaniać;
2. jeść; wpieprzać, wtranżalać;
3. sprzedawać;
4. okradać, obrabowywać;
5. ścinać, skracać włosy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opierdzielać.
Wiktionary
czas. opierdzielać ndk.
Wiktionary
opierdolić; nieco wulgarnie:
1. skarcić, zganić kogoś; opieprzyć, opierniczyć, ochrzanić;
2. zjeść; wpieprzyć, wtranżolić;
3. sprzedać;
4. okraść, obrabować;
5. ściąć, skrócić włosy
SJP.pl
potocznie: skarcić, zganić, zwymyślać kogoś; ochrzanić, opieprzyć, zbesztać, opierwiastkować
SJP.pl
otoczyć tak jak pierścieniem
SJP.pl
1. przestarzale: pranie czyjejś odzieży i bielizny; opieranie;
2. wikt i opierunek - ogół oferowanych środków materialnych niezbędnych do życia
SJP.pl
potocznie: skarcić, zganić, zwymyślać kogoś; ochrzanić, opierniczyć, opieprzyć, zbesztać
SJP.pl
opierzać się - pokrywać się pierzem
SJP.pl
o skórze: stawać się szorstkim, twardym, chropowatym
SJP.pl
o skórze: stać się suchym, szorstkim, popękanym, wskutek choroby lub czynników atmosferycznych
SJP.pl
o skórze: suchy, szorstki, popękany, wskutek choroby lub czynników atmosferycznych; opierzchły
SJP.pl
o skórze: suchy, szorstki, popękany, wskutek choroby lub czynników atmosferycznych; opierzchnięty
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opierzyć.
Wiktionary
IPA: ˌɔpʲjɛˈʒɛ̃ɲɛ, AS: opʹi ̯ežẽńe
Wiktionary
czas. opierzyć, opierzać
rzecz. opierzanie n., pierze n., upierzenie n., pióro n.
ims. opierzony
przym. pierzasty
Wiktionary
1. o ptakach: pokryty, porosły piórami;
2. o człowieku: świeżo, ledwie opierzony - taki, który dopiero co osiągnął dojrzałość
SJP.pl
opierzyć się - pokryć się pierzem
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany
(1.1) bud. oszalować
(1.2) łow. odstrzelić ptakowi część piór
(1.3) daw. pokryć pierzem
(1.4) żart. wzbogacić się, osiągnąć status majętnego
Wiktionary
(1.2) Hrabia trochę opierzył głuszca, ale ptaszysko uciekło.
(1.3) Kilka opierzonych perliczek biegało obok studni.
Wiktionary
rzecz. opierzenie n., pierze n.
przym. pierzasty
Wiktionary
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
przysłówek sposobu
(1.1) ociągając się ze zrobieniem czegoś
Wiktionary
(1.1) Szybko, szybko, zwłoka może okazać się fatalna. Jeślibym działał opieszale, a wskutek mojej powolności sytuacja uległaby niekorzystnej zmianie, to kto wie, czy sam na siebie nie wydałbym wyroku?
Wiktionary
rzecz. opieszałość ż.
przym. opieszały
Wiktionary
(1.1) ślamazarnie, niespiesznie
Wiktionary
człowiek powolny, flegmatyczny
SJP.pl
stopień wyższy od przysłówka: opieszale
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: opieszały
SJP.pl
powolne wykonywanie pewnych czynności
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ociąganie się z wykonaniem pracy, z terminowym wypełnieniem obowiązków
Wiktionary
(1.1) Opieszałość w wykonywaniu obowiązków to główna wada Pawła jako pracownika – nigdy nie wykona żadnego zadania na czas!
Wiktionary
IPA: ˌɔpʲjɛˈʃawɔɕt͡ɕ, AS: opʹi ̯ešau̯ość
Wiktionary
przym. opieszały
przysł. opieszale
Wiktionary
(1.1) apatyczność, flegmatyczność, gnuśność, maruderstwo, niemrawość, nieruchliwość, nieterminowość, ociężałość, ospałość, powolność, rozlazłość, ślamazarność; pot. rozmamłanie
Wiktionary
powolny w wykonywaniu pewnych czynności
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) powolny w wykonywaniu pewnych czynności
Wiktionary
IPA: ˌɔpʲjɛˈʃawɨ, AS: opʹi ̯ešau̯y
Wiktionary
przysł. opieszale
rzecz. opieszałość
Wiktionary
(1.1) niemrawy, ociężały, powolny, ślamazarny, bezczynny, książk. gnuśny, leniwy, niemrawy, nieruchliwy, niespieszny, ociężały, ospały, powolny, ślamazarny, ślimaczy, żółwi, nieprędki, nierychliwy, nieskory, nieśpieszny, żart. zwłoczny
Wiktionary
poetycko: obejmując, pieścić
SJP.pl
opiętek dwuplamy, opiętek malinowiec - gatunki chrząszczy z rodziny bogatkowatych
SJP.pl
ściśle przylegający do ciała, uwydatniający kształty, nieco za ciasny
SJP.pl
1. wychwalać, sławić, wywyższać kogoś lub coś
2. wynosić, zawierać jakąś kwotę
SJP.pl
czasownik
(1.1) wychwalać, zachwycać się (najczęściej w utworze literackim, muzycznym)
Wiktionary
IPA: ɔˈpʲjɛvat͡ɕ, AS: opʹi ̯evać
Wiktionary
rzecz. opiewanie n., opiewacz mos.
Wiktionary
(1.1) sławić, rozsławiać, wychwalać, gloryfikować, wysławiać, chwalić
Wiktionary
osoba rozsławiająca, wychwalająca kogoś albo coś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rzad. także. żart. osoba opiewająca
Wiktionary
rzecz. opiewanie n.
czas. opiewać ndk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opiewać.
Wiktionary
czas. opiewać ndk.
rzecz. opiewacz mos.
Wiktionary
świętować spożywając alkohol
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) spożywanie alkoholu z jakiejś szczególnej okazji
Wiktionary
IPA: ˌɔpʲiˈjä̃ɲɛ, AS: opʹii ̯ä̃ńe
Wiktionary
rzecz. opicie n., opilstwo n., opijus m., opilec m., opilca m., picie n., pijus mos.
czas. opijać ndk., opić dk.
przym. opilczy
Wiktionary
człowiek nadużywający alkoholu; alkoholik, bibosz, moczygęba, moczymorda, ochlajtus, ochlaptus, ochlapus, opilca, opilec, opój, pijaczek, pijaczyna, pijaczysko, pijak, pijanica, pijus
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. pogard. osoba nałogowo pijąca alkohol w nadmiernych ilościach
Wiktionary
(1.1) Nie wiem jak w Lubinie, ale niestety, takie zachowania są typowe dla naszego Lublina. Opijusy, bez praw jazdy, z zakazami.
Wiktionary
rzecz. opicie n., opijanie n.
czas. opić dk., opijać ndk.
przym. opity
Wiktionary
(1.1) pijak; pot. chlor, gazownik, ochlaptus, ochlapus; pot. pogard. obszczymur, ochlaj, pijaczyna, pijanica, pijus; żart. moczymorda; pot. żart. oliwa; przest. opilca; przest. żart. moczygęba; środ. kizior
Wiktionary
człowiek nadużywający alkoholu; alkoholik, bibosz, moczygęba, moczymorda, ochlajtus, ochlaptus, ochlapus, opijus, opilec, opój, pijaczek, pijaczyna, pijaczysko, pijak, pijanica, pijus
SJP.pl
przestarzałe: człowiek nadużywający alkoholu; alkoholik, bibosz, moczygęba, moczymorda, ochlajtus, ochlaptus, ochlapus, opijus, opilca, opój, pijaczek, pijaczyna, pijaczysko, pijak, pijanica, pijus
SJP.pl
grzybnia otaczająca ściśle korzeń rośliny wyższej
SJP.pl
Opilśń (ang. hyphal sheath) – wytwarzana przez grzyby gęsta, wojłokowata warstwa grzybni pokrywająca powierzchnię podłoża. Opilśń na korzeniach roślin tworzą np. grzyby biorące udział w ektomykoryzie. Opilśń często tworzą także grzyby pasożytnicze na powierzchniach porażonych roślin, np. mączniakowce wywołujące chorobę zwaną mączniakiem prawdziwym, czy Rhizoctonia solani (Thanatephorus cucumeris) na podstawach łodyg u ziemniaków porażonych przez rizoktoniozę ziemniaka.
Wikipedia
1. nałogowe upijanie się;
2. pijatyka; libacja; pijaństwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) med. psych. nałogowe picie alkoholu, upijanie się
(1.2) pijatyka, libacja alkoholowa
Wiktionary
rzecz. opijanie n.
Wiktionary
Opin (niem. Open) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie lidzbarskim, w gminie Orneta.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa elbląskiego. Wieś znajduje się w historycznym regionie Warmia.
We wsi kościół z murach z XIV wieku i przebudowanych w XIX w. bezstylowych elewacjach, wystrój barokowo-neogotycki.
We wsi była stacja kolejowa Opin.
Wikipedia
1. opasać, okrywać czymś ściśle przylegającym;
2. opinać się - być opiętym
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. opiąć)
(1.1) otaczać coś czymś przywierającym
(1.2) przylegać ciasno
czasownik zwrotny niedokonany opinać się (dk. opiąć się)
(2.1) ściśle przylegać
Wiktionary
rzecz. opięcie n., opinanie n., opinacz mrz.
czas. opiąć dk.
przysł. opiąć
Wiktionary
(1.1) obejmować, opasywać, otaczać, ściskać
(1.2) obciskać, przylegać, przywierać
(2.1) przylegać
Wiktionary
potocznie: polski trzewik wojskowy ze skórzanym, szerokim pasem przyszytym do cholewki, używany w czasach PRL-u
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) górna część buta zapinanego na sprzączki, która opina nogę i usztywnia ją w kostce
(1.2) pot. trzewik wzoru wojskowego, mający opinacz (1.1);
Wiktionary
Opinacze – potoczna nazwa polskich trzewików wojskowych, używanych w okresie PRL-u i w pierwszej połowie lat 90. Nazwa wywodzi się od przekręconej nazwy spinacz oznaczającej szeroki pas spinający dół nogawki nad cholewką trzewika i zachodzący na nią. W opinaczach jest on skórzany i przyszyty do cholewki. Trzewiki te były wzorowane na M-1943 Combat Service Boots używanych przez armię amerykańską podczas II Wojny Światowej i Wojny Koreańskiej.
Wikipedia
IPA: ɔˈpʲĩnat͡ʃ, AS: opʹĩnač
Wiktionary
rzecz. opinanie n.
czas. opinać ndk.
Wiktionary
(1.2) kamasz
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) eufem. posp. agresywne wyrażanie swojej opinii w stosunku do kogoś
(1.2) eufem. posp. nierobienie niczego
Wiktionary
(1.1) Ale też uważam, że takie zwracanie uwagi i opindalanie publiczne nie przyniesie żadnego efektu sic.
Wiktionary
rzecz. opindolenie n., opindol mrz.
czas. opindalać ndk., opindolić dk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) eufem. posp. ostra nagana
forma czasownika.
(2.1) 2. os. lp. rozk. od: opindolić
Wiktionary
(1.1) Minąłem nawet skuterzystę, który dostawał opindol od szlifierkowca. Prawdopodobnie za swoją jakże "bezpieczną" jazdę.
(2.1) Zgadzam się z Łukaszem te twoje destrukty nie wiele są wart, no bo co może w takim zgniłku cieszyć? Lepiej opindol je i kup cos sensownego. sic.
Wiktionary
rzecz. opindalanie n., opindolenie n.
czas. opindalać ndk., opindolić dk.
Wiktionary
(1.1) posp. opindolenie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) eufem. posp. agresywne wyrażenie swojej opinii w stosunku do kogoś
(1.2) posp. sprzedanie czegoś, pozbycie się czegoś
(1.3) posp. okradzenie
Wiktionary
(1.1) Czyli: tak i tak opindolenie mu sie nalezalo. sic.
Wiktionary
rzecz. opindalanie n., opindol mrz.
czas. opindalać ndk., opindolić dk.
Wiktionary
(1.1) posp. opindol
Wiktionary
1. czyjeś zdanie o kimś lub o czymś; sąd; osąd; zdanie; pogląd;
2. renoma, reputacja;
3. ocena kogoś lub czegoś wyrażona ustnie lub pisemnie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) sąd, zdanie na jakiś temat
(1.2) zdanie innych ludzi na temat danej osoby, renoma, reputacja
(1.3) orzeczenie fachowca na jakiś temat
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Jaka jest twoja opinia na temat tej najnowszej książki?
(1.2) Obecny prezydent nie cieszy się dobrą opinią.
(1.3) Wychowawca wystąpił o wydanie opinii psychologiczno-pedagogicznej o uczniu.
Wiktionary
IPA: ɔˈpʲĩɲja, AS: opʹĩńi ̯a
Wiktionary
rzecz. opiniowanie n.
czas. opiniować
Wiktionary
(1.1) mniemanie, ocena, osąd, pogląd, przekonanie, przeświadczenie, punkt widzenia, stanowisko, zdanie
(1.2) cześć, sława, marka, renoma, reputacja, imię
(1.3) ekspertyza, orzeczenie
Wiktionary
osoba wydająca opinię, przedstawiająca swój osąd, swój pogląd na jakiś temat
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ten, kto z racji swego autorytetu tworzy i upowszechnia opinie
Wiktionary
(1.1) Inteligencja polska schyłku XVIII w. widziała się już po trosze w roli opiniotwórcy, doradcy klas posiadających, a społeczność traktowała jako ciało o podziale z pewnością nie dychotomicznym.
(1.1) Bo inteligent polski zawsze pragnął emancypacji ludu. Ale wyobrażał ją sobie na własny sposób. Sądził, że nią pokieruje. Bądź jako decydent przesądzający o tym, co dopuszczalne, bądź jako opiniotwórca kształtujący publiczny gust i określający granice tego, co jeszcze jest kulturą, a co już nie.
(1.1) Tacy właśnie, jak ona, są opiniotwórcami uchodzącymi za ekspertów od żywienia. To oni mają ostatnie słowo[,] i to oni kreują trendy żywieniowe[,] jako jedynie słuszne i uzasadnione naukowo.
(1.1) Nie znaczy to oczywiście, że komentatorzy i opiniotwórcy mogą się czuć zwolnieni od krytyki tego rodzaju negatywnych zachowań. Wręcz przeciwnie, ich wysiłki muszą ulec zwielokrotnieniu, gdyż kulturalnego zachowania nauczyć można relatywnie szybko, natomiast kultura polityczna zmienia się bardzo, bardzo powoli.
Wiktionary
rzecz. opiniotwórczyni ż.
przym. opiniotwórczy
przysł. opiniotwórczo
Wiktionary
(1.1) autorytet
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest opiniotwórcze; cecha tych, którzy są opiniotwórczy
Wiktionary
przym. opiniotwórczy
przysł. opiniotwórczo
Wiktionary
mający wpływ na kształtowanie się opinii
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) książk. tworzący i upowszechniający opinie, mający wpływ na opinię publiczną
Wiktionary
(1.1) Ważne jest, by dotrzeć do świadomości rosyjskich środowisk opiniotwórczych, które wypowiadają się na temat tej wojny w sposób pokrętny.
Wiktionary
IPA: ˌɔpʲĩɲɔˈtfurt͡ʃɨ, AS: opʹĩńotfurčy
Wiktionary
rzecz. opiniotwórca m., opiniotwórczość ż.
przysł. opiniotwórczo
Wiktionary
przedstawiać swoją opinię, swoją ocenę kogoś lub czegoś
SJP.pl
w górnictwie: okładziny założone dla zabezpieczenia wyrobiska przed obrywaniem się i odpadaniem kawałków skalnych
SJP.pl
1. Opinogóra Górna - wieś w Polsce;
2. Opinogóra Dolna - wieś w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Opinogóra, Opinogóra Dolna, Opinogóra Górna
SJP.pl
1. mieszkaniec Opinogóry Dolnej (wsi w Polsce);
2. mieszkaniec Opinogóry Górnej (wsi w Polsce)
SJP.pl
1. mieszkanka Opinogóry Dolnej (wsi w Polsce);
2. mieszkanka Opinogóry Górnej (wsi w Polsce)
SJP.pl
nałogowe zażywanie opium; opiomania
SJP.pl
substancja występująca w maku lub wytwarzana w organizmie ludzkim, pobudzająca receptory w mózgu i w tkankach lub porażająca je; używana jako narkotyk oraz jako silny lek przeciwbólowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) farm. substancja działająca na receptory opioidowe;
Wiktionary
Opioidy – grupa substancji naturalnych lub syntetycznych wiążących się z receptorami opioidowymi. Przykładowe substancje opioidowe to kodeina, morfina i heroina. Dwie pierwsze są opiatami, trzecia to produkt modyfikacji chemicznej morfiny. Niektóre opioidy występują naturalnie w organizmie człowieka (np. endorfiny, dynorfiny i enkefaliny).
Wikipedia
IPA: ɔˈpʲjɔjit, AS: opʹi ̯oi ̯it
Wiktionary
przym. opioidowy
Wiktionary
nałogowe zażywanie opium; opiofagia
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
opisanie, scharakteryzowanie czegoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) określenie podstawowych cech czegoś
(1.2) relacja z jakichś wydarzeń
Wiktionary
Opis – w epice obok opowiadania jeden z dwóch podstawowych elementów narracji, w liryce komponent monologu lirycznego.
Stanisław Sierotwiński w swoim Słowniku terminów literackich zdefiniował opis jako "jedną z form podwaczych w utworze literackim; strukturalne powiązanie motywów statycznych". Opis na zwykle konkretny temat, limit czasowy, i logiczne powiązanie motywów (opis prestrzenny, ogólny, skontrastowanie różnych punktów widzenia, itp.).
Wikipedia
(1.1) Jego opis nie pozwalał stwierdzić, o kogo chodzi.
(1.1) Tu masz opis stanowiska, potrzebujemy jak najszybciej znaleźć kandydatów.
(1.2) Z opisu świadków wypadku wynikało, że wina leży po stronie kierowcy.
Wiktionary
IPA: ˈɔpʲis, AS: opʹis
Wiktionary
czas. opisać dk., opisywać ndk.
rzecz. pisanina ż., opisanie n., opisywanie n., opisowość ż., opisik mrz.
przym. opisowy, opisywalny
przysł. opisowo
Wiktionary
1. pisząc przedstawić szczegóły wyglądu lub funkcji czegoś;
2. scharakteryzować kogoś słowami
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. opisywać)
(1.1) dokonany od|opisywać.
Wiktionary
(1.1) Pogląd na świat jest z konieczności jakąś syntezą metafizyczną, gdyż obejmuje całość istnienia i stara się wytłumaczyć, albo tylko opisać, wszystkie zjawiska rzeczywistości zewnętrznej, wywierającej wpływ na życie człowieka.
Wiktionary
IPA: ɔˈpʲisat͡ɕ, AS: opʹisać
Wiktionary
rzecz. opisywanie n., pismo n., opisywacz m., opis mrz., pisanie n., pisanina ż.
czas. opisywać, pisać
przym. opisowy, opisywalny, nieopisany
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opisać.
(1.2) książk. opis
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. opisywanie n., opis mrz., pisanie n., pisanina ż.
czas. opisywać
przym. opisowy, opisywalny, nieopisany
frazeologia. nie do opisania
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) describing
źródła.
== opisanie (slovio.) ==
ortografie. описание
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) opis
odmiana.
(1.1) lm. opisanies
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˌɔpʲiˈsãɲɛ, AS: opʹisãńe
Wiktionary
rzecz. opisywanie n., opis mrz., pisanie n., pisanina ż.
czas. opisywać
przym. opisowy, opisywalny, nieopisany
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. opisywanie n., opis mrz., pisanie n., pisanina ż.
czas. opisywać
przym. opisowy, opisywalny, nieopisany
frazeologia. nie do opisania
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) describing
źródła.
== opisanie (slovio.) ==
ortografie. описание
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) opis
odmiana.
(1.1) lm. opisanies
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od opis
Wiktionary
rzecz. opis m.
Wiktionary
w gwarze studenckiej: gramatyka opisowa języka polskiego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gwara. stud. gramatyka opisowa języka polskiego
Wiktionary
IPA: ˌɔpʲiˈsufka, AS: opʹisufka
Wiktionary
czas. opisywać
rzecz. pisanina ż.
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób opisowy
Wiktionary
rzecz. opis mrz., opisowość ż.
przym. opisowy
Wiktionary
1. umiejętność opisywania, tworzenia czytelnych i plastycznych opisów;
2. cecha tekstu, zwłaszcza literackiego, opisującego coś w klarowny i plastyczny sposób
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest opisowe; cecha tych, którzy są opisowi
Wiktionary
przym. opisowy
przysł. opisowo
rzecz. opis mrz., pisanina ż.
Wiktionary
związany z opisem, charakteryzujący kogoś lub coś; opisujący
SJP.pl
przymiotnik odrzeczownikowy
(1.1) mający charakter opisu
Wiktionary
rzecz. opis mrz., opisanie n., opisowość ż., opisywanie n., pisanina ż.
czas. opisać dk., opisywać ndk.
przysł. opisowo
Wiktionary
(1.1) deskrypcyjny, deskryptywny, epicki, ilustracyjny, narracyjny, wykreślny
Wiktionary
Opistodomos – pomieszczenie w świątyni greckiej pełniące czasem funkcję skarbca. Znajdowało się na tyłach świątyni, z przodu otwarte z kolumnadą, po bokach zamknięte dwiema ścianami zakończonymi pilastrami. Tworzyło jedną całość ze świątynią.
Wikipedia
papirus zapisany po obu stronach, zwinięty na zwoju
SJP.pl
tylna tagma (segment) w ciele szczękoczułkowców
SJP.pl
Opistosoma (łac. opisthosoma) − tylna tagma budująca ciało wielu szczękoczułkowców oraz końcowy region ciała rurkoczułkowców. U szczękoczułkowców określana bywa też jako odwłok, jednak nazwa ta uważana jest za niesłuszną.
Wymarłe Aglaspida miały opistosomę złożoną z 11 lub 12 segmentów i wyposażoną w odnóża kroczne. Czasem 2–3 końcowe segmenty były ze sobą zlane. U wymarłych wielkoraków na opistosomę składało się 12 segmentów. Pierwsze 7 tworzyło mezosomę, na której przekształcone odnóża tworzyły wieczko płciowe, narząd płciowy i 4 pary płytek skrzelowych. Pozostałe segmenty tworzyły pozbawioną odnóży, zakończoną telsonem metasomę.
Wikipedia
kurcz mięśni prostowników karku i grzbietu, występujący w różnych chorobach i w zatruciach strychniną
SJP.pl
Opistotonus (z gr. ópisthen 'z tyłu, na tyle' + tónos 'naprężenie') – jeden z objawów oponowych, polegający na sztywnieniu kręgosłupa i wygięciu go łukowato ku tyłowi z głową odgiętą do tyłu.
Jedną z przyczyn jest tężec wywoływany przez laseczkę tężca (Clostridium tetani), podczas której występuje nadmierny skurcz wszystkich mięśni. Najsilniejszymi mięśniami są mięśnie grzbietu, stąd pacjent wygięty jest łukowato do tyłu.
Nadmierny objaw może spowodować zmiażdżenie kręgów.
Wikipedia
czasownik przechodni niedokonany (dk. opisać)
(1.1) przekazywać informacje w sposób słowny, dawać opis
(1.2) zaopatrywać coś w opis
Wiktionary
(1.1) Książka opisuje życie we francuskiej prowincji.
Wiktionary
IPA: ˌɔpʲiˈsɨvat͡ɕ, AS: opʹisyvać
Wiktionary
rzecz. pismo n., opis m., opisywanie n., opisanie n., opisówka ż., pisanie n., pisanina ż.
czas. pisać ndk., opisać dk.
przym. opisowy, opisywalny, nieopisany
Wiktionary
(1.1) opowiadać, przekazywać, przedstawiać, prezentować
Wiktionary
przestarzale: autor opisu, kronikarz
SJP.pl
przestarzale: autorka opisu, kronikarka
SJP.pl
dający się opisać
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dający się opisać
Wiktionary
czas. opis m., opisanie n., opisywanie n.
czas. opisać dk., opisywać ndk.
rzecz. opisanie n., opis mrz., opisywanie n., pisanina ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opisywać.
Wiktionary
IPA: ˌɔpʲisɨˈvãɲɛ, AS: opʹisyvãńe
Wiktionary
rzecz. pisanina ż., pisanie n., opis m., ndk., opisanie n. dk.
czas. opisywać ndk., opisać dk.
przym. opisowy, opisywalny
Wiktionary
1. taki, który dużo wypił;
2. rzadko: pijany
SJP.pl
substancja otrzymywana z wysuszonego soku niedojrzałych makówek maku lekarskiego, stosowana w medycynie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) wysuszony sok mleczny z ponacinanych, niedojrzałych makówek;
Wiktionary
Opium – substancja otrzymywana przez wysuszenie soku mlecznego z niedojrzałych makówek maku lekarskiego (Papaver somniferum). Zawiera około 20 alkaloidów (według niektórych źródeł znacznie więcej), które można podzielić na dwa rodzaje:
Wikipedia
(1.1) Opium było dawniej używane jako środek przeciwbólowy, uspokajający, nasenny i odurzający.
Wiktionary
IPA: ˈɔpʲjũm, AS: opʹi ̯ũm
Wiktionary
rzecz. opiumista m., opiumistka ż., opiumowanie n.
czas. opiumować ndk.
przym. opiumowy
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. opiumista m., opiumistka ż., opiumowanie n.
czas. opiumować ndk.
przym. opiumowy
frazeologia.
etymologia.
etym|gr. ópion
uwagi.
wikicytaty.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) opium
* arabski: (1.1) أفيون m.
* baskijski: (1.1) opio
* białoruski: (1.1) опіум m., опій m.
* duński: (1.1) opium w. / n.
* esperanto: (1.1) opio
* estoński: (1.1) oopium
* fiński: (1.1) oopiumi
* francuski: (1.1) opium m.
* gruziński: (1.1) ოპიუმი
* gudźarati: (1.1) અફીણ n. (aphīṇa)
* hindi: (1.1) अफीम
* hiszpański: (1.1) opio m.
* interlingua: (1.1) opium
* islandzki: (1.1) ópíum
* jidysz: (1.1) אָפּיום m. (opjum)
* kataloński: (1.1) opi m.
* litewski: (1.1) opijus
* malajski: (1.1) افيون
* niemiecki: (1.1) Opium n.
* nowogrecki: (1.1) όπιο n.
* ormiański: (1.1) ափիոն
* paszto: (1.1) اپيم
* pendżabski: (1.1) ਅਫ਼ੀਮ ż. (afīma), ਅਫੀਮ ż. (aphīma)
* rosyjski: (1.1) опиум m., опий m.
* rumuński: (1.1) opiu
* sanskryt: (1.1) आफीन n.
* słowacki: (1.1) ópium n.
* tatarski: (1.1) äfiün
* telugu: (1.1) అభిని
* turecki: (1.1) afyon
* ujgurski: (1.1) ئەپيۇن
* ukraiński: (1.1) опіум m.
* uzbecki: (1.1) afyun
* węgierski: (1.1) ópium, mákony
* wietnamski: (1.1) á phiện, thuốc phiện, nha phiến
* włoski: (1.1) oppio
źródła.
== opium (język angielski.) ==
wymowa.
audio|LL-Q1860 (eng)-Vealhurl-opium.wav.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) opium
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
osoba zażywająca opium
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) narkoman uzależniony od opium
Wiktionary
(1.1) Stał się opiumistą podczas pobytu w Chinach.
Wiktionary
IPA: ˌɔpʲjũˈmʲista, AS: opʹi ̯ũmʹista
Wiktionary
rzecz. opium n., opiumowanie n.
:: fż. opiumistka ż.
czas. opiumować ndk.
przym. opiumowy
Wiktionary
kobieta nałogowo paląca lub zażywająca opium
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) narkomanka uzależniona od opium
Wiktionary
rzecz. opium n., opiumowanie n.
:: fm. opiumista m.
czas. opiumować ndk.
przym. opiumowy
Wiktionary
1. nasycać opium, środkiem o działaniu narkotycznym;
2. opiumować się - zażywać opium lub jego pochodne w charakterze narkotyku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) nasycanie czegoś opium; mieszanie czegoś z opium
Wiktionary
IPA: ˌɔpʲjũmɔˈvãɲɛ, AS: opʹi ̯ũmovãńe
Wiktionary
rzecz. opiumistka ż., opium, opiumista
przym. opiumowy
czas. opiumować
Wiktionary
→ opium
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z opium, dotyczący opium; zawierający opium
Wiktionary
rzecz. opium n., opiumowanie n., opiumistka ż., opiumista mos.
czas. opiumować ndk.
Wiktionary
mały kawałek metalu, który powstaje podczas piłowania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) mały kawałek metalu powstający podczas piłowania za pomocą pilnika lub piły
Wiktionary
(1.1) Magnes przyciąga opiłki żelaza.
Wiktionary
IPA: ɔˈpʲiwɛk, AS: opʹiu̯ek
Wiktionary
rzecz. piła ż., pilnik m., pilniczek m.
czas. opiłowywać dk., opiłować dk., piłować ndk.
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. opiłowywać)
(1.1) obciąć piłą lub wygładzić powierzchnię pilnikiem
(1.2) przen. ukrócić, utemperować coś lub kogoś
Wiktionary
(1.1) Źli ludzie opiłowali róg naszego nosorożca.
(1.1) — Moje dziecko, proszę cię — masz pilnik i opiłuj sobie równo paznogcie.
(1.2) — A! mistrzu! toć to gbury, potrzeba ich opiłować, ociosać, obrębać, przekuć, przerobić i umyć, bo do ludzi niepodobni, a co dopiero do żaków!
Wiktionary
rzecz. opiłek mrz., opiłowanie n., pilniczek mrz.
czas. piłować ndk., opiłowywać ndk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opiłować.
Wiktionary
czas. opiłowywać, opiłować dk.
Wiktionary
czasownik
(1.1) wyrównywać pilnikiem krawędzie czegoś
(1.2) wyrównywać pilnikiem coś dookoła
Wiktionary
(1.1) Niektórzy próbują domowym sposobem opiłowywać pilnikiem krawędzie takich ramek do powiększalnika, aby zwiększyć wymiar okienka.
(1.1) Po czym obcinamy cążkami lub nożyczkami w linii prostej paznokcie i opiłowujemy wszelkie nierówności (w ten sposób zabezpiecza się paznokcie przed wrastaniem).
Wiktionary
IPA: ˌɔpʲiwɔˈvɨvat͡ɕ, AS: opʹiu̯ovyvać
Wiktionary
rzecz. piła ż., pilnik m., opiłowanie n., opiłowywanie n., opiłka ż., opiłek m.
czas. opiłować, piłować
przym. opiłkowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opiłowywać.
Wiktionary
czas. opiłowywać ndk.
Wiktionary
przestarzale: pijany, odurzony alkoholem; opity
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. osoba nietrzeźwa
Wiktionary
[czytaj: o-pe-EL] obrona przeciwlotnicza; OPL
SJP.pl
pokrywać plakatami
SJP.pl
włókna ochronne niektórych poczwarek
SJP.pl
Opląt – pętla utworzona z nici przędnej podtrzymująca larwę podczas procesu przepoczwarczania. Opląt pozostaje później na poczwarce, ale u owadów ukrywających poczwarkę w kokonie staje się niewidoczny.
Wikipedia
butelka oplatana
SJP.pl
rodzaj roślin jednoliściennych z rodziny bromeliowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Tillandsia|L.|ref=tak., rodzaj roślin jednoliściennych z rodziny bromeliowatych;
(1.2) bot. roślina z rodzaju oplątwa (1.1)
Wiktionary
Oplątwa (Tillandsia L.) – rodzaj roślin jednoliściennych z rodziny bromeliowatych (Bromeliaceae). Występuje w tropikalnych obszarach Ameryki Północnej i Ameryki Południowej. Do rodzaju należy ok. 690 gatunków, ale w tradycyjnym, szerokim ujęciu jest to takson polifiletyczny.
Wikipedia
rzecz. plątanie n., oplątywanie n., oplątanie n.
czas. plątać ndk., oplątywać ndk., oplątać dk.
Wiktionary
dawniej: uderzać batem, rózgą; chłostać
SJP.pl
oczyścić ziemię uprawną z chwastów; opielić
SJP.pl
żartobliwie: bełkot naukowy chcący uchodzić za naukę
SJP.pl
1. owinąć coś wokół kogoś lub czegoś; omotać czymś;
2. owinąć się wokół kogoś lub czegoś; otoczyć coś sobą
SJP.pl
regionalnie: opielać
SJP.pl
1. oplecenie czegoś; to, co się oplata wokół czegoś
2. ochronna warstwa izolacyjna przewodu elektrycznego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) coś, co owija się wokół kogoś lub czegoś i do niego ściśle przylega
(1.2) elektr. siatka spleciona z drutu bądź nici chroniąca przewód elektryczny przed uszkodzeniami mechanicznymi
Wiktionary
Oplot – gmina w Czechach, w powiecie Pilzno Południe, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 331 mieszkańców.
Wikipedia
(1.1) Sparaliżowani grozą, widzieli teraz dokładnie jego łup, czterech zbójców, wiszących w oplocie gałęzi.
(1.2) Telekomunikacja Polska SA straciła tam 100 m przewodu telekomunikacyjnego w miedzianym oplocie. Wartość skradzionego kabla wynosi 600 zł.
Wiktionary
wypluć ślinę na kogoś; napluć
SJP.pl
potocznie: oczerniać, szkalować kogoś
SJP.pl
potocznie: oczernić, oszkalować kogoś
SJP.pl
1. wyrzucać na kogoś lub coś ślinę z ust;
2. w przenośni: szkalować, oczerniać, mieszać z błotem
SJP.pl
1. opluć
2. przenośnie: zbezcześcić; obrzucić obelgami
SJP.pl
mieszkaniec Opoczna
SJP.pl
mieszkanka Opoczna
SJP.pl
Opocznianka (Pogorzelec, Młynek) – struga dorzecza Pilicy, lewy dopływ Wąglanki o długości 18,1 km.
Wikipedia
chroniony ptak z rodziny muchołówek; białorzytka, białogon
SJP.pl
miasto w Polsce
SJP.pl
Opoczno (ros. Опочно, jid. אפאטשנא, hebr. אופוצ'נו) – miasto w województwie łódzkim, w powiecie opoczyńskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Opoczno. Położone nad rzekami Wąglanką i Drzewiczką, na krańcu Wyżyny Przedborskiej, historycznie w Małopolsce a dokładnie w Ziemi Radomskiej. Stare Opoczno i Nowe Opoczno były miastami królewskimi Korony Królestwa Polskiego. Miasto królewskie w powiecie opoczyńskim województwa sandomierskiego w drugiej połowie XVI wieku.
Wikipedia
przymiotnik od: Opoczno
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Opocznem, dotyczący Opoczna
Wiktionary
rzecz. Opoczno n., opocznianin m., opocznianka ż.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) stpol. skalisty
Wiktionary
IPA: ˌɔpɔˈt͡ʃɨstɨ, AS: opočysty
Wiktionary
rzecz. opoka ż.
Wiktionary
w pobliżu, obok, niedaleko; nie opodal, nieopodal
SJP.pl
przyimek
(1.1) …komunikujący o małej odległości przedmiotu lub zdarzenia od danego miejsca
przysłówek
(2.1) …komunikujący, że coś znajduje się lub dzieje się w małej odległości
Wiktionary
(1.1) Konie pasły się opodal lasu.
(2.1) Mieszkam opodal.
Wiktionary
(1.1) obok
(2.1) blisko
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. opodatkowywać)
(1.1) ekon. nałożyć podatek, obłożyć, obciążyć podatkiem
czasownik zwrotny dokonany opodatkować się (ndk. opodatkowywać się)
(2.1) ekon. nałożyć na siebie dobrowolnie podatek, obciążyć się dobrowolnie podatkiem; zobowiązać się do wnoszenia stałych składek
Wiktionary
rzecz. opodatkowanie n., opodatkowywanie n., podatek mrz., podatki nmos., podatkobiorca mos., podatkowanie n., podatkowicz mos., podatniczka ż., podatnik mos.
czas. opodatkowywać ndk., podatkować ndk.
przym. podatkowy, podatniczy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) ekon. nałożenie podatku lub podatków
Wiktionary
rzecz. podatek m., podatnik m., podatniczka ż., opodatkowywanie n.
czas. opodatkować dk., opodatkowywać ndk.
przym. podatkowy, podatniczy
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. opodatkować)
(1.1) niedokonany od|opodatkować.
czasownik zwrotny niedokonany opodatkowywać się (dk. opodatkować się)
(2.1) niedokonany od|opodatkować się.
Wiktionary
rzecz. opodatkowanie n., opodatkowywanie n., podatek mrz., podatki nmos., podatkobiorca mos., podatkowanie n., podatkowicz mos., podatniczka ż., podatnik mos.
czas. opodatkować ndk., podatkować ndk.
przym. podatkowy, podatniczy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) nakładanie podatków
Wiktionary
rzecz. podatek m., podatnik m., podatniczka ż., opodatkowanie n.
czas. opodatkować dk., opodatkowywać ndk.
przym. podatkowy, podatniczy
Wiktionary
mazidło mydlano-kamforowe z amoniakiem i olejkami eterycznymi, lek przeciwgośćcowy wynaleziony przez Paracelsusa
SJP.pl
1. dawniej: upić kogoś; opić;
2. opoić się - środowiskowo: upić się; opić się, upoić się
SJP.pl
1. wychodzące z użycia: człowiek nadużywający alkoholu; alkoholik, bibosz, moczygęba, moczymorda, ochlajtus, ochlaptus, ochlapus, opijus, opilca, opilec, pijaczek, pijaczyna, pijaczysko, pijak, pijanica, pijus;
2. w weterynarii: opuchlizna powstała w okolicy stawu skokowego lub pęcinowego u młodych lub starych koni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) człowiek upijający się, opijający się alkoholem, nadużywający alkoholu
Wiktionary
(1.1) W dramacie o Henryku V oberżystka opowiada o ostatniej chorobie jednego z najsłynniejszych Szekspirowskich bohaterów, grubego Falstaffa, wielkiego opoja i łgarza, w duszy prostego jak dziecko […].
(1.1) Brak perspektywy porównawczej sprawia, iż o pijaństwo zwykliśmy oskarżać samych tylko Polaków, gdy tymczasem w Europie XVI wieku za największych opojów uchodzili Niemcy, w następnym stuleciu zaczęli z nimi konkurować Rosjanie, w XVIII wieku zaś gorszono się dość powszechnie skłonnością Anglików do ginu i tak dalej.
Wiktionary
rzecz. pijalnia ż., pijany mos.
przym. pijany
Wiktionary
(1.1) pijak
Wiktionary
Opojowice – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie wieluńskim, w gminie Czarnożyły.
Wikipedia
1. w petrografii: twarda skała osadowa, składająca się głównie z węglanu wapnia i krzemionki, używana jako materiał budowlany oraz do produkcji materiałów ściernych i izolacyjnych;
2. potocznie o skale lub kamieniu;
3. przenośnie: solidna podstawa, fundament czegoś, podwalina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. przen. to, co daje komuś lub czemuś przetrwanie, wsparcie
(1.2) książk. geogr. skaliste podłoże
(1.3) geol. skała mieszana, zbudowana głównie z krzemionki i węglanu wapnia;
Wiktionary
Opoka – skała mieszana, zbudowana z organogenicznej krzemionki (opal, chalcedon, przeważnie pochodzącej z krzemionkowych gąbek) i węglanu wapnia. Może zawierać niewielkie ilości glaukonitu i substancji ilastych. W wyniku wietrzenia chemicznego może ulec odwapnieniu, powstaje wtedy tak zwana opoka lekka.
W Polsce opoki są pospolite w osadach górnej kredy pozakarpackiej, zaś opoki lekkie występują na Wyżynie Lubelskiej i w obrzeżeniu Gór Świętokrzyskich.
Wikipedia
(1.1) Pana rodzice byli drogowskazami i opoką dla swoich wychowanków
(1.3) W Polsce opoki są pospolite w osadach górnej kredy pozakarpackiej, zaś opoki lekkie występują na Wyżynie Lubelskiej i w obrzeżeniu Gór Świętokrzyskich.
Wiktionary
przym. opokowy, opoczysty
Wiktionary
(1.1) ostoja, podpora, oparcie, filar, bastion
Wiktionary
mieszkaniec Opola, Opola Lubelskiego
SJP.pl
Wikipedia
mieszkaniec Opola, Opola Lubelskiego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Opolszczyzny
Wiktionary
IPA: ˌɔpɔˈlãɲĩn, AS: opolãńĩn
Wiktionary
rzecz. Opolskie n., Opole n., opolanka ż., opolanin mos., Opolanka ż., Opolszczyzna ż.
przym. opolski
Wiktionary
mieszkanka Opola, Opola Lubelskiego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Opolszczyzny
Wiktionary
IPA: ˌɔpɔˈlãnka, AS: opolãnka
Wiktionary
rzecz. Opolskie n., Opole, opolanin, opolanka, Opolanin, Opolszczyzna
przym. opolski
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
jednostka administracyjna w Polsce średniowiecznej obejmująca kilkanaście wsi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto wojewódzkie na południowej Polsce;
(1.2) geogr. toponim, nazwa kilku wsi w Polsce
(1.3) geogr. zob. Opole Lubelskie.
(1.4) geogr. wyżyna na zachodniej Ukrainie, część Wyżyny Podolskiej;
Wiktionary
Opole (niem. Oppeln, śl. Ôpole, dś. Uppeln, łac. Oppolia) – miasto na prawach powiatu w południowo-zachodniej Polsce, siedziba władz województwa opolskiego i powiatu opolskiego. Historyczna stolica Górnego Śląska. Dwudzieste siódme co do wielkości populacji miasto w Polsce (125 492 mieszkańców na 31 grudnia 2024 roku). Pod względem powierzchni szesnaste (149,03 km²) (za Jaworznem (152,42 km²) oraz przed Rybnikiem (148,27 km²)).
Wikipedia
(1.1) Mam na imię Gienek i jestem księgowym z Opola.
Wiktionary
IPA: ɔˈpɔlɛ, AS: opole
Wiktionary
rzecz. opolanin mos., opolanka ż., opolczyk mos., Opolanin mos., Opolanka ż., Opolszczyzna ż., Opolskie n.
przym. opolski, podopolski
Wiktionary
Opolnica (niem. Giersdorf) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie ząbkowickim, w gminie Bardo.
Wikipedia
dotyczący opola, tworzący opole, zarządzający opolem
SJP.pl
przymiotnik od: Opole, Opole Lubelskie, Opolskie (Opolszczyzna)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) od Opole
Wiktionary
(1.1) Po 1280 książę opolski Bolesław I sprowadził tu z Rud Wielkich zakon cystersów.
Wiktionary
IPA: ɔˈpɔlsʲci, AS: opolsʹḱi
Wiktionary
rzecz. Opole n., opole n., opolanin m., opolanka ż., Opolanin m., Opolanka ż., Opolszczyzna ż., Opolskie n.
Wiktionary
przymiotnik od: Opole, Opole Lubelskie, Opolskie (Opolszczyzna)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. region w południowej Polsce
Wiktionary
Województwo opolskie – jedno z 16 województw w Polsce leżące w południowej części kraju. Obejmując obszar o powierzchni 9412 km² jest obecnie najmniejszym województwem w Polsce. Według danych z 30 czerwca 2020 r. było też województwem z najmniejszą liczbą mieszkańców – 980 771 mieszkańców. Siedzibą władz województwa jest Opole.
Wikipedia
(1.1) Burze wystąpiły w Opolskiem i na Dolnym Śląsku.
Wiktionary
rzecz. opolanin mos., Opolanin mos., opolanka ż., Opolanka ż., opolczyk mos., Opole n., Opolszczyzna ż.
przym. opolski, podopolski
Wiktionary
przymiotnik od: Opole Lubelskie; opolski
SJP.pl
region w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) geogr. okolice Opola;
Wiktionary
Śląsk Opolski, Opolskie, Opolszczyzna (śl. Ôpolski Ślōnsk, niem. Oppelner Schlesien, cz. Opolské Slezsko) – niejednoznaczne określenia regionu administracyjnego, którego głównym miastem jest historyczna stolica Górnego Śląska – Opole.
Wikipedia
(1.1) Na Opolszczyźnie mieszka liczna społeczność niemiecka.
Wiktionary
IPA: ˌɔpɔlˈʃt͡ʃɨzna, AS: opolščyzna
Wiktionary
rzecz. Opole n., Opolskie n., opolanin mos., opolanka ż., Opolanin mos., Opolanka ż.
przym. opolski
Wiktionary
(1.1) Opolskie, Śląsk Opolski
Wiktionary
1. zewnętrzna, gumowa część koła pojazdu;
2. dawniej: ozdobna zasłona, pokrowiec, powłoka;
3. opona mózgowo-rdzeniowa - błona z tkanki łącznej, otaczająca mózg i rdzeń kręgowy;
4. opona pajęcza - opona mózgowo-rdzeniowa otaczająca mózg; pajęczynówka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mot. zewnętrzna część koła nakładana na felgę lub obręcz;
(1.2) anat. błona tkanki łącznej, otaczająca mózg i rdzeń kręgowy; zob. opony mózgowo-rdzeniowe.
(1.3) przest. ozdobna tkanina na ścianę
(1.4) pot. fałdy tkanki tłuszczowej na brzuchu
Wiktionary
W technice:
W sztuce:
Wikipedia
(1.1) Czy zmieniłaś opony na zimowe?
Wiktionary
IPA: ɔˈpɔ̃na, AS: opõna
Wiktionary
rzecz. oponiarstwo n., oponiarz m.
:: zdrobn. oponka ż.
przym. oponowy, podoponowy, oponiarski
Wiktionary
(1.3) gobelin, tapiseria
Wiktionary
1. przykrycie skrzyni ładunkowej samochodu lub przyczepy, wykonane z materiału wodoszczelnego; plandeka;
2. płaszcz z kapturem noszony dawniej jako strój podróżny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) obszerny płaszcz z kapturem
Wiktionary
IPA: ɔˈpɔ̃j̃n͇t͡ʃa, AS: opõĩ ̯ṇča
Wiktionary
przeciwnik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ten, kto się przeciwstawia komuś lub czemuś, ma odmienną opinię
Wiktionary
Antagonista (dosł. „oponent, przeciwnik, adwersarz”) – postać literacka, istotna dla fabuły utworu, która jest przeciwnikiem głównego bohatera, określanego mianem protagonisty.
Wikipedia
IPA: ɔˈpɔ̃nɛ̃nt, AS: opõnẽnt
Wiktionary
rzecz. oponowanie n.
:: fż. oponentka ż.
czas. oponować
Wiktionary
(1.1) przeciwnik, antagonista, opozycjonista
Wiktionary
→ oponent
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta, która nie zgadzać się z czymś, oponuje
Wiktionary
rzecz. opozycja ż., oponowanie n.
:: fm. oponent ż.
czas. oponować
Wiktionary
(1.1) antagonistka, opozycjonistka
Wiktionary
niezłośliwy nowotwór mózgowo-rdzeniowej opony twardej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) med. niezłośliwy nowotwór opon mózgowo-rdzeniowych;
Wiktionary
Oponiak (łac. meningioma) – zazwyczaj łagodny (w 90% I° według WHO) nowotwór ośrodkowego układu nerwowego, zwykle łatwy do zoperowania, umiejscowiony w oponach mózgowo-rdzeniowych mózgowia lub rdzenia kręgowego. Oponiaki są najczęstszymi łagodnymi nowotworami mózgu.
Wikipedia
(1.1) Oponiaki są najczęstszymi łagodnymi nowotworami mózgu.
Wiktionary
osoba zajmująca się handlem oponami lub ich wulkanizacją; wulkanizator
SJP.pl
1. zdrobnienie od: opona (część ogumienia pojazdu);
2. środkowa część oprzędu jedwabnika;
3. glon należący do typu sinic, występujący w około 40 gatunkach, najczęściej na wilgotnych głazach, murach, płotach;
4. pączek w kształcie krążka z dziurką w środku; donut, donat
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: opona
(1.2) kulin. okrągłe ciastko o złotawej barwie, z otworem w środku, wykonane z ciasta drożdżowego lub serowego, smażone na głębokim tłuszczu, często posypywane cukrem pudrem
Wiktionary
(1.1) Och, muszę zmienić oponkę w moim autku.
(1.2) Babcia usmażyła całą stertę oponek.
Wiktionary
IPA: ɔˈpɔ̃nka, AS: opõnka
Wiktionary
rzecz. opona ż., oponiarstwo n., oponiarz m.
przym. oponowy, podoponowy, oponiarski
Wiktionary
(1.2) pączek wiedeński, pączek serowy, gniazdko, donut
Wiktionary
1. manifestować sprzeciw;
2. mieć inne zdanie
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany
(1.1) przeciwstawiać się, mieć odmienne zdanie
Wiktionary
(1.1) Ze swej strony i prawnicy z Ministerstwa Sprawiedliwości oponowali po cichu przeciw przemocy wszechwładnej policji politycznej.
Wiktionary
IPA: ˌɔpɔ̃ˈnɔvat͡ɕ, AS: opõnovać
Wiktionary
rzecz. opozycja ż., opozycjonistka ż., oponowanie n., oponent m., oponentka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|oponować.
Wiktionary
IPA: ˌɔpɔ̃nɔˈvãɲɛ, AS: opõnovãńe
Wiktionary
czas. oponować
rzecz. opozycja ż., opozycjonistka ż., oponent mos., oponentka ż.
Wiktionary
dawniej: obsypywać, przykrywać popiołem
SJP.pl
1. przeciwstawianie się czyjeś woli lub przemocy, nieuleganie jakiejś sile;
2. zjawisko polegające na przeciwstawianiu się przepływowi prądu elektrycznego; rezystancja
3. siła powstająca przy wprawianiu ciał w ruch lub wywołana ruchem tych ciał i skierowana przeciwnie do kierunku ruchu;
4. sposób hamowania polegający na zbliżeniu ku sobie dziobów nart i oddaleniu piętek; pług
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. hydron. rzeka na Ukrainie, prawy dopływ Stryja;
Wiktionary
Wikipedia
w budownictwie: belka podpierająca konstrukcje z innych belek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. osoba, na której można się wesprzeć w trudnej sytuacji
(1.2) daw. rzecz, na której coś lub ktoś się opiera
(1.3) daw. coś będące przeszkodą, trudnością stojącą na drodze do czegoś
Wiktionary
(1.1) Jesteś władcą i oporą moją i wszystkich Fenicjan w tym kraju, ale… bądź miłosierny…
(1.3) Wszystko szło temu Królowi z oporą.
Wiktionary
rzecz. parcie n., opór mrz., oparcie n., opieranie n., opieranie się n.
czas. opierać się ndk., oprzeć się dk.
Wiktionary
(1.1) oparcie, opoka, ostoja
(1.3) przeszkoda, zawada
Wiktionary
nieruchoma, zewnętrzna szyna zwrotnicy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) elektr. dwójnik wprowadzający do obwodu rezystancję, której wartość można zmieniać bez rozłączania elementów układu;
Wiktionary
Opornica (cyr. Опорница) – wieś w Serbii, w okręgu szumadijskim, w mieście Kragujevac. W 2011 roku liczyła 603 mieszkańców.
Wikipedia
(1.1) Do elektrod […] przyłożyć napięcie 100 mV pobrane z zasilacza (2 V) oraz dzielnika napięcia zestawionego z dwóch opornic dekadowych.
Wiktionary
rzecz. opornik mrz., opór mrz.
Wiktionary
(1.1) reostat
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: opornie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: oporny; bardziej oporny
SJP.pl
urządzenie włączane do obwodu elektrycznego w celu zmniejszenia natężenia prądu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) elektr. elektron. element elektroniczny zamieniający energię elektryczną w ciepło;
(1.2) wojsk. element działa, którego zadaniem jest wyhamowanie zespołu odrzutowego poprzez przekształcenie jego energii kinetycznej w energię cieplną
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ɔˈpɔrʲɲik, AS: oporʹńik
Wiktionary
rzecz. opór m., oporność ż., opornica ż., opieranie n.
:: zdrobn. oporniczek m.
czas. opierać ndk.
przym. oporowy, opornikowy, opornościowy, oporny
przysł. opornie
Wiktionary
(1.1) rezystor
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z opornikiem, dotyczący opornika
Wiktionary
rzecz. opornik m., opór mrz.
Wiktionary
1. niepoddawanie się działaniu czynników zewnętrznych;
2. skłonność do przeciwstawiania się czyimś poleceniom;
3. opór elektryczny
SJP.pl
Wikipedia
1. stawiający opór, niepoddający się działaniu czegoś
2. o drobnoustrojach i wirusach: niewrażliwy na leki
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) niepoddający się żadnym wpływom
(1.2) taki, który stawia opór
Wiktionary
rzecz. opornik mrz., oporność ż., opór mrz.
czas. opierać ndk., oprzeć dk.
przym. oporowy
przysł. opornie
Wiktionary
(1.1) krnąbrny, nieposłuszny, odporny, trudny, uparty, wytrzymały
(1.2) kłopotliwy, odporny, zacinający się
Wiktionary
urządzenie w działach strzelniczych powodujące powrót lufy po wystrzale do pozycji początkowej
SJP.pl
Wikipedia
1. przeciwstawianie się czyjeś woli lub przemocy, nieuleganie jakiejś sile;
2. zjawisko polegające na przeciwstawianiu się przepływowi prądu elektrycznego; rezystancja
3. siła powstająca przy wprawianiu ciał w ruch lub wywołana ruchem tych ciał i skierowana przeciwnie do kierunku ruchu;
4. sposób hamowania polegający na zbliżeniu ku sobie dziobów nart i oddaleniu piętek; pług
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. osiedle we Wrocławiu;
(1.2) geogr. wieś w województwie łódzkim, w powiecie kutnowskim;
(1.3) geogr. gmina wiejska w województwie łódzkim, w powiecie kutnowskim;
(1.4) daw. geogr. gromada w powiecie kutnowskim w województwie łódzkim;
(1.5) geogr. część wsi Ujazd w województwie świętokrzyskim, w powiecie opatowskim, w gminie Iwaniska
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Tym tramwajem dojedzie pan do Oporowa.
(1.2) W lesie pod Oporowem nazbieraliśmy grzybów.
(1.5) Mamy trzy morgi w Oporowie, które dostaliśmy po babce.
Wiktionary
przym. oporowski
rzecz. oporowianin mos., oporowianka ż., Oporówek mrz., Oporówko n.
Wiktionary
ustawiać narty pod kątem względem siebie i względem kierunku jazdy rozsuwając piętki w celu wykonania skrętu lub hamowania
SJP.pl
2 miejscowości w Polsce:
Zobacz też: Oporowo
Wikipedia
mieszkaniec Oporowa (wsi w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Oporowa (wsi w Polsce)
SJP.pl
Oporówko – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie leszczyńskim, w gminie Krzemieniewo.
Wieś szlachecka Oporowko położona była w 1580 roku w powiecie kościańskim województwa poznańskiego. W latach 1975−1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa leszczyńskiego.
Wikipedia
Wikipedia
przymiotnik od: Oporowo
SJP.pl
stawiający opór; mający opór; działający na zasadzie oporu
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
człowiek bierny, ugodowy, przystosowujący się do okoliczności dla osiągnięcia własnych korzyści
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) książk. człowiek niekierujący się żadnymi stałymi zasadami, dostosowujący się do aktualnych okoliczności dla osiągnięcia własnych korzyści
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌɔpɔrtũˈɲista, AS: oportũńista
Wiktionary
rzecz. oportunizm m.
:: fż. oportunistka ż.
przym. oportunistyczny
przysł. oportunistycznie
Wiktionary
(1.1) konformista, koniunkturalista, potakiewicz; pot. prostytutka
Wiktionary
kobieta bierna, ugodowa, przystosowująca się do okoliczności dla osiągnięcia własnych korzyści
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) fż. od: oportunista
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) konformistka, koniunkturalistka
antonimy.
(1.1) nonkonformistka
hiperonimy.
hiponimy.
(1.1) karierowiczka
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. oportunizm m.
:: fm. oportunista m.
przym. oportunistyczny
przysł. oportunistycznie
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
zobtłum rodz|oportunista.
* białoruski: (1.1) апартуністка ż.
* hiszpański: (1.1) oportunista ż.
* nowogrecki: (1.1) οπορτουνίστρια ż.
* rosyjski: (1.1) оппортунистка ż.
* słoweński: (1.1) oportunistka ż.
* ukraiński: (1.1) опортуністка ż.
* włoski: (1.1) opportunista ż.
źródła.
== oportunistka (język słoweński.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) oportunistka
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˌɔpɔrtũˈɲistka, AS: oportũńistka
Wiktionary
rzecz. oportunizm m.
:: fm. oportunista m.
przym. oportunistyczny
przysł. oportunistycznie
Wiktionary
(1.1) konformistka, koniunkturalistka
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: oportunistycznie
SJP.pl
dostosowywanie się do sytuacji w celu osiągnięcia jak największych korzyści; oportunizm
SJP.pl
cechujący się brakiem stałych zasad, przystosowujący się do danej sytuacji dla uzyskania osobistych korzyści
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z oportunizmem, charakteryzujący się oportunizmem
(1.2) med. związany z zakażeniem u osobników z obniżoną odpornością
Wiktionary
rzecz. oportunizm m., oportunista m., oportunistka ż.
przysł. oportunistycznie
Wiktionary
(1.1) konformistyczny, koniunkturalny, kompromisowy, ugodowy
Wiktionary
dostosowywanie się do sytuacji w celu osiągnięcia jak największych korzyści; oportunistyczność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) postawa moralna człowieka kierującego się w swym postępowaniu nie powszechnie przyjętymi zasadami, lecz tym, co w danej sytuacji jest dla niego korzystne;
(1.2) polit. przest. uleganie naciskowi burżuazji, polityka uchylania się od walki klasowej
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Po 1956 r. (PZPR) zeszła na pozycje oportunizmu i rewizjonizmu, przez co straciła poparcie proletariatu.
Wiktionary
IPA: ˌɔpɔrˈtũɲism̥, AS: oportũńism̦
Wiktionary
rzecz. oportunista mos., oportunistka ż.
przym. oportunistyczny
przysł. oportunistycznie
Wiktionary
(1.1) konformizm, koniunkturalizm, koniunkturalność
Wiktionary
przeszkody o podłożu psychicznym
SJP.pl
ogół przedmiotów składających się na umundurowanie i uzbrojenie
SJP.pl
1. wykonać rutynowe czynności gospodarskie lub porządkowe; zadbać o kogoś lub o coś;
2. oczyścić zabite zwierzę; oprawić;
3. oporządzić się - doprowadzić się do porządku, zadbać o siebie; ogarnąć się
SJP.pl
Oporzyn (niem. Spiegel) – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wągrowieckim, w gminie Wągrowiec, w pobliżu jeziora Oporzyńskiego.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa pilskiego.
Wikipedia
nieduży ssak drapieżny z rodziny dydelfów, torbacz żyjący w lasach Ameryki Północnej i Środkowej; opossum, dydelf, szczur workowaty
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zool. nazwa systematyczna|Philander|Brisson|ref=tak., rodzaj ssaka z podrodziny dydelfów;
(1.2) zool. ssak z rodzaju opos (1.1)
Wiktionary
Opos (Philander) – rodzaj ssaków z podrodziny dydelfów (Didelphinae) w obrębie rodziny dydelfowatych (Didelphidae).
Wikipedia
(1.2) Nasza suka upolowała oposa.
Wiktionary
rzecz. oposy lm. nmos.
przym. oposowy
Wiktionary
rodzaj ssaków z podrodziny dydelfów
SJP.pl
Oposik (Gracilinanus) – rodzaj ssaków z podrodziny dydelfów (Didelphinae) w obrębie rodziny dydelfowatych (Didelphidae).
Wikipedia
1. rasa królików charakteryzująca się piękną okrywą włosową o stalowopopielatym odcieniu;
2. nieduży ssak drapieżny z rodziny dydelfów, torbacz żyjący w lasach Ameryki Północnej i Środkowej; dydelf, opos, szczur workowaty
SJP.pl
1. futro ze skórek oposów
2. rodzina niewielkich (największe są wielkości kota) ssaków z rzędu torbaczy, zamieszkujących Amerykę Środkową i Południową, o długim, chwytnym ogonie, cenione dla futra; dydelfy; dydelfowate; szczury workowate
SJP.pl
Dydelfowate, szczury workowate (Didelphidae) – rodzina ssaków z rzędu dydelfokształtnych (Didelphimorphia). Obejmuje gatunki wszystkożernych, niewielkich ssaków podobnych do szczura. W zapisach kopalnych są znane z pokładów górnej kredy.
Wikipedia
czasownik przechodni niedokonany (dk. opowiedzieć)
(1.1) mówić o jakiejś historii, przedstawiać słowami jakieś wydarzenie, relacjonować
czasownik zwrotny niedokonany opowiadać się (dk. opowiedzieć się)
(2.1) być za czymś, popierać coś, być zwolennikiem jakiegoś poglądu, działania
Wiktionary
(1.1) Mama opowiada dziecku bajkę.
(1.1) Mamo, opowiedz mi, jak poznałaś tatę.
(1.1) Przeorysza uwielbia opowiadać o życiu klasztoru.
(2.1) Opowiadam się za internacjonalizmem i równością.
Wiktionary
IPA: ˌɔpɔˈvʲjadat͡ɕ, AS: opovʹi ̯adać
Wiktionary
rzecz. opowiadanie n., opowieść ż., opowiedzenie n., opowiastka ż.
czas. opowiedzieć dk., poopowiadać dk., powiadać ndk., powiedzieć dk.
przym. opowieściowy, powieściowy
Wiktionary
(1.1) snuć opowieść (opowieści); gw-pl|Górny Śląsk|łosprawiać, berać.
(2.1) popierać
Wiktionary
kobieta, która opowiada; narratorka; bajarka
SJP.pl
1. to, co jest opowiadane; opowieść;
2. w literaturze: krótki utwór literacki pisany prozą, tematycznie ograniczony do jednego wątku fabularnego, różniący się od noweli brakiem wyraźnej konstrukcji, luźnym układem akcji, często wzbogaconej epizodami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) liter. krótki utwór epicki;
(1.2) coś, co zostało opowiedziane
Wiktionary
Opowiadanie – krótki utwór literacki o prostej akcji, niewielkich rozmiarach, najczęściej jednowątkowej fabule, pisany prozą (epika). Jeden z podstawowych gatunków literackich.
Należy rozróżnić, w kontekście literaturoznawczym, pojęcie opowiadania jako podstawowej formy wypowiedzi narracyjnej, opowiadanie jako pojęcie gatunku epickiego.
Wikipedia
(1.1) Z przyjemnością czytam opowiadania Polesława Prusa.
(1.2) Z zapartym tchem słuchaliśmy opowiadań starego gajowego.
Wiktionary
IPA: ˌɔpɔvʲjaˈdãɲɛ, AS: opovʹi ̯adãńe
Wiktionary
rzecz. opowiedzenie n., opowiastka ż., opowiadacz mos., opowiadaczka ż.
:: zdrobn. opowiadanko n.
czas. opowiadać ndk., opowiedzieć dk., powiedzieć dk.
przym. opowieściowy, opowiadawczy
Wiktionary
zdrobnienie od: opowiadanie
SJP.pl
krótkie opowiadanie o treści moralistycznej; powiastka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: opowieść
Wiktionary
IPA: ˌɔpɔˈvʲjastka, AS: opovʹi ̯astka
Wiktionary
rzecz. opowieść ż., opowiadanie n.
przym. opowieściowy
czas. powiedzieć, opowiadać ndk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opowiedzieć.
Wiktionary
IPA: ˌɔpɔvʲjɛˈd͡zɛ̃ɲɛ, AS: opovʹi ̯eʒẽńe
Wiktionary
czas. opowiedzieć, opowiadać, powiedzieć
rzecz. opowiadanie, opowieść
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. opowiadać)
(1.1) zob. opowiadać.
czasownik zwrotny dokonany opowiedzieć się (ndk. opowiadać się)
(2.1) zob. opowiadać się.
Wiktionary
(1.1) Poprosiłem dziadka, żeby mi opowiedział o wojnie.
(2.1) Część Katalończyków opowiedziało się w referendum za niepodległością regionu.
Wiktionary
IPA: ˌɔpɔˈvʲjɛ̇d͡ʑɛ̇t͡ɕ, AS: opovʹi ̯ėʒ́ėć
Wiktionary
rzecz. opowieść ż., opowiedzenie n., opowiadacz m., opowiadanie n., opowiadanko n.
czas. opowiadać ndk., powiedzieć dk.
przym. powieściowy
Wiktionary
(1.1) reg. śl. zwykłodać.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) opowiadana historia
(1.2) liter. utwór narracyjny o bogatej fabule i gawędziarskiej narracji, zwykle dłuższy od opowiadania i noweli, krótszy od powieści
(1.3) przen. pejor. coś, co zostało powiedziane
Wiktionary
Opowieść – w literaturoznastwie, utwór dłuższy od opowiadania ale któtszy od powieści.
Wikipedia
(1.1) Długo snuł swą opowieść, a my siedzieliśmy zasłuchani.
(1.2) „Kamienna wioska” to nostalgiczna opowieść Xiaolu Guo, autorki chińskiego pochodzenia.
(1.3) Jakoś nie wierzę w tę opowieść.
Wiktionary
IPA: ɔˈpɔvʲjɛ̇ɕt͡ɕ, AS: opovʹi ̯ėść
Wiktionary
rzecz. opowiedzenie n., opowiadanie n., opowiadanko n., opowiadacz m., opowiadaczka ż.
:: zdrobn. opowiastka ż.
czas. powiedzieć, opowiadać ndk., opowiedzieć dk.
przym. opowieściowy, opowiadawczy
Wiktionary
(1.1) bajanie, bajka, baśń, gawęda, historia, klechda, legenda, mit, podanie; gw-pl|Górny Śląsk|bera.
(1.2) opowiadanie
(1.3) bajka
Wiktionary
dawniej: owijać w coś; spowijać
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. odwaga
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. opóźnić)
(1.1) powodować zwolnienie tempa robienia lub osiągnięcia czego
czasownik zwrotny niedokonany opóźniać się (dk. opóźnić się)
(2.1) wykonywać nie na czas
(2.2) pojawiać się później, niż należy
(2.3) wskazywać godzinę wcześniejszą niż rzeczywista
Wiktionary
(1.1) Brak środków frustruje lekarzy i opóźnia leczenie, a czas oczekiwania na wizytę wynosi już nawet do sześciu lat.
Wiktionary
rzecz. opóźnianie n., opóźnienie n., późniak mzw./mos.
przym. opóźniony
przysł. późno
Wiktionary
(1.1) spowalniać, zwalniać, reg. opaźniać
(2.1) odwlekać, spóźniać się, zwlekać
(2.2) spóźniać się
(2.3) spóźniać się
Wiktionary
Opóźniacz – część składowa zapalnika ze zwłoką, która powoduje, że wybuch pocisku, bomby, granatu jest opóźniony.
Opóźniacze dzielą się na:
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odsuwanie zdarzenia w czasie
Wiktionary
rzecz. opóźnienie n., późniak mzw./mos.
czas. opóźniać ndk., opóźnić dk.
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. opóźniać)
(1.1) dokonany od|opóźniać.
czasownik zwrotny dokonany opóźnić się (ndk. opóźniać się)
(2.1) dokonany od|opóźniać się.
Wiktionary
rzecz. opóźnienie n., opóźnianie n., późniak mzw./mos.
przysł. późno
przym. opóźniony
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odsunięcie zdarzenia w czasie
(1.2) różnica w czasie między zależnymi od siebie zdarzeniami
(1.3) stan umysłowy będący efektem zbyt wolnego rozwoju
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Opóźnienie pociągu wzrosło do czterdziestu minut.
(1.2) Transmisja ma stałe opóźnienie trzech sekund.
Wiktionary
IPA: ˌɔpuʑˈɲɛ̇̃ɲɛ, AS: opuźńė̃ńe
Wiktionary
czas. opóźnić dk., opóźniać ndk.
rzecz. opóźnianie n., późniak mzw./mos.
przysł. późno
przym. późny, opóźniony
temsłow. późno-
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) będący nie na czas
(1.2) taki, który nie zdążył z wykonaniem czegoś w wyznaczonym czasie
(1.3) pot. nieprawidłowo rozwinięty umysłowo
forma czasownika.
(2.1) imiesłów przymiotnikowy bierny od opóźnić
Wiktionary
rzecz. opóźnienie n.
czas. opóźniać, opóźnić dk.
przysł. późno
temsłow. późno-
przym. późny
Wiktionary
(1.1) spóźniony
(1.3) niedorozwinięty, upośledzony umysłowo
Wiktionary
1. przeciwstawienie się komuś lub czemuś;
2. ugrupowanie lub grupa ugrupowań będąca przeciwna polityce rządu;
3. przeciwieństwo dwóch pojęć, idei itp.;
4. położenie, w którym planeta obserwowana z Ziemi znajduje się po przeciwnej stronie sfery niebieskiej niż Słońce i zarazem najbliżej Ziemi;
5. w szermierce: zabezpieczenie ręki gardą;
6. w szachach: takie położenie królów, że dzieli ich odległość dokładnie jednego pola
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przeciwstawienie, przeciwdziałanie
(1.2) polit. partia, stronnictwo przeciwne rządowi lub większości parlamentarnej;
(1.3) astr. przeciwstawne położenie ciał niebieskich względem obserwatora na Ziemi;
(1.4) szach. przeciwstawne położenie króli na jednej linii lub przekątnej, kiedy oddziela je jedno pole
(1.5) sport. zabezpieczenie ręki gardą w szermierce
(1.6) jęz. zestawienie przeciwstawnych sobie elementów języka;
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Opozycja może liczyć na 50 miejsc w parlamencie.
(1.3) Mars i Słońce są dzisiaj w opozycji.
(1.4) W końcówkach z pojedynczym pionem uzyskanie opozycji jest jedynym środkiem obronnym.
Wiktionary
IPA: ˌɔpɔˈzɨt͡sʲja, AS: opozycʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. opozycyjność ż., opozycjonista m., opozycjonistka ż., oponent m., oponentka ż., oponowanie n., pozycja ż., pozycjonowanie n., supozycja ż.
:: zdrobn. opozycyjka ż.
czas. oponować ndk., pozycjonować ndk.
przym. opozycyjny, pozycyjny
przysł. opozycyjnie, pozycyjnie
Wiktionary
(1.1) przeciwstawienie, przeciwdziałanie, antagonizm
Wiktionary
działacz polityczny, w parlamencie lub poza nim, mający poglądy odmienne niż rząd i broniący ich wszelkimi środkami
SJP.pl
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) polit. członkini opozycji
Wiktionary
rzecz. opozycyjność ż., opozycja ż., oponowanie n.
czas. oponować ndk.
:: fm. opozycjonista mos.
przym. opozycyjny
Wiktionary
sprzeciwianie się polityce państwowej; opozycyjność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest opozycyjne; cecha tych, którzy są opozycyjni
Wiktionary
rzecz. opozycja ż., opozycjonista m., opozycjonistka ż.
przym. opozycyjny
przysł. opozycyjnie
Wiktionary
związany z opozycją
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) polit. dotyczący grupy opozycji względem władzy
(1.2) sprzeciwiający się, oponujący
(1.3) przeciwstawny
Wiktionary
rzecz. opozycjonistka ż., opozycja ż., opozycyjność ż.
Wiktionary
(1.3) antagonistyczny
Wiktionary
skrajna deska z kloca z jednej strony płaska, z drugiej półokrągła; okorek; oblader; okrajka
SJP.pl
skrótowiec w funkcji rzeczownika rodzaju nijakiego
(1.1) = praw. społ. organizacja pożytku publicznego;
(1.2) = transp. odcinkowy pomiar prędkości;
(1.3) = adm. oddział prewencji policji;
(1.4) = żegl. sport. optymist,
Wiktionary
Wikipedia
ufortyfikowane osiedle zakładane w miejscach strategicznych od połowy II wieku p.n.e. do połowy I wieku p.n.e.
SJP.pl
Oppidum – miejsce obwarowane, osiedle obronne zakładane najczęściej w miejscu chronionym ukształtowaniem terenu.
Oppida istniały od połowy II w. p.n.e. do połowy I w. p.n.e. (na terenach Brytanii do połowy I w. n.e.). Terminu używa się do określenia celtyckich osad obronnych. Największe z odkrytych oppidów znajduje się w pobliżu miejscowości Grabenstetten w Wirtembergii, zajmuje ono powierzchnię 1400 ha i ma długość wałów równą 30 km. Każde oppidum było otoczone wałami ziemnymi lub drewniano-ziemnymi (murus gallicus), czasami wzmocnione kamieniem. Wokół wałów głębiono rów. Według opisu Gajusza Juliusza Cezara bramy i mury oppidum Avaricum były wzmocnione wieżami.
Wikipedia
skrót od: opracował; oprac.
SJP.pl
1. wyprać komuś wszystkie brudne ubrania;
2. oprać się - wyprać sobie wszystkie brudne ubrania
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. opierać)
(1.1) dokonany od|opierać.
czasownik zwrotny dokonany oprać się (ndk. opierać się)
(2.1) dokonany od|opierać się.
Wiktionary
IPA: ˈɔprat͡ɕ, AS: oprać
Wiktionary
rzecz. opranie n., pranie n.
czas. opierać
Wiktionary
skrót od: opracował; opr.
SJP.pl
skrót
(1.1) = opracowanie
(1.2) = opracował, opracowali, opracowała, opracowały
Wiktionary
czasownik przechodni
(1.1) dokonany od|opracowywać.
Wiktionary
(1.1) Odkąd Freud pod koniec XIX wieku opracował metodę psychoterapeutyczną, którą nazwał psychoanalizą, bardzo wiele się wydarzyło w tej dziedzinie.
(1.1) Opracowano szczegółowe mapy odległych obszarów zlodowaconych stosując najpierw fotogrametrię naziemną […], a następnie organizując misje lotnicze.
Wiktionary
IPA: ˌɔpraˈt͡sɔvat͡ɕ, AS: opracovać
Wiktionary
czas. pracować
rzecz. opracowanie n.
przym. zapracowany
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opracować.
Wiktionary
Wikipedia
czas. pracować, opracować dk.
rzecz. praca ż.
przym. zapracowany
Wiktionary
żartobliwie, ironicznie: niezbyt obszerne, niezwykle dokładne i zazwyczaj nudne pisemne opracowanie jakiegoś tematu, zagadnienia; wypracowanko, elaboracik
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. opracować)
(1.1) zgłębiać zagadnienie, dokonywać szczegółowej analizy
(1.2) przygotowywać do ostatecznego kształtu
Wiktionary
(1.1) Drodzy studenci, opracujcie w domu problem równowagi biocenozy w Morzu Bałtyckim.
(1.2) Mój zespół opracowuje modele zwierzęce, na których można by przeprowadzić wcześniej omawiane eksperymenty.
Wiktionary
IPA: ˌɔprat͡sɔˈvɨvat͡ɕ, AS: opracovyvać
Wiktionary
rzecz. praca ż., opracowywanie n.
czas. pracować
przym. zapracowany
Wiktionary
(1.1) analizować
(1.2) edytować, obrabiać, redagować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opracowywać.
Wiktionary
IPA: ˌɔprat͡sɔvɨˈvãɲɛ, AS: opracovyvãńe
Wiktionary
czas. opracowywać, pracować
przym. zapracowany
Wiktionary
skót od: Moniales Ordinis Praemonstratensis - zakon norbertanek
SJP.pl
[czytaj: opra] imię żeńskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|oprać.
Wiktionary
IPA: ɔˈprãɲɛ, AS: oprãńe
Wiktionary
czas. oprać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. hipol. lejce
Wiktionary
1. okładka książki;
2. zrobienie okładki książki, ramy do fotografii lub obrazu;
3. elementy artystyczne i efekty specjalne towarzyszące jakiemuś wydarzeniu;
4. to w czym osadzony jest jakiś przedmiot
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) okładka książki, zeszytu itp.
(1.2) to, w czym dany przedmiot jest osadzony
(1.3) elementy towarzyszące czemuś (np. wydarzeniu) i uatrakcyjniające je
(1.4) to, co otacza oczy: brwi, rzęsy itd.
(1.5) zrobienie oprawy (1.1)
(1.6) łow. postępowanie z upolowaną zwierzyną
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Ta książka podoba mi się szczególnie ze względu na jej piękną oprawę.
(1.2) Wiadomo, że w Polsce do wyrobu opraw rękojeści, jej ozdób i okuć pochew dosyć często używano mosiądzu.
(1.3) Niestety, popularności McClane′a nie dorównuje grafika. Mimo wykorzystania akceleratorów 3D, oprawa wizualna prezentuje się bardzo bladziutko.
(1.4) Ładna brunetka o długich włosach i bardzo ciemnej oprawie oczu gromadziła wokół siebie wiele osób spośród dzieci przedstawicieli kręgów dawnej i obecnej władzy […]
Wiktionary
rzecz. oprawka ż., oprawiacz m., oprawca m., oprawczyni ż., oprawianie n., oprawienie n.
czas. oprawiać ndk., oprawić dk.
przym. oprawny
Wiktionary
(1.1) okładka
(1.2) rama, obramowanie
Wiktionary
bandyta, pozostający na czyichś usługach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba torturująca lub mordująca z czyjegoś polecenia
(1.2) hist. urzędnik powołany do ścigania przestępców w XIV i XV wieku w Polsce;
Wiktionary
Oprawca (justycjariusz, maleficorum iudices) – w XIV i XV wieku w Polsce urzędnik powołany do ścigania, przeprowadzenia śledztwa i sądzenia zawodowych złodziei oraz rabujących na drogach bez względu na ich przynależność stanową.
Wikipedia
IPA: ɔˈpraft͡sa, AS: oprafca
Wiktionary
rzecz. oprawa ż., oprawianie n.
:: fż. oprawczyni ż.
czas. oprawiać ndk.
Wiktionary
(1.1) kat, rakarz, rzeźnik
(1.2) justycjariusz
Wiktionary
zaopatrywać w okładkę
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. oprawić)
(1.1) zaopatrywać książkę, zeszyt w okładki
(1.2) wkładać obraz w ramy
(1.3) szykować zabite zwierzę na mięso
(1.4) wyposażać narzędzie w trzonek lub rękojeść
Wiktionary
(1.2) Niektóre domy aukcyjne podają nawet informacje o zachowanych nalepkach firmy ramiarskiej, w której obraz był oprawiany.
(1.3) Kilku marynarzy zostało i poczęło oprawiać upolowaną zwierzynę.
Wiktionary
rzecz. oprawa ż., oprawka ż., oprawiacz m., oprawca m., oprawczyni ż., oprawianie n., oprawienie n.
czas. oprawić dk.
przym. oprawny, oprawkowy, oprawczy
Wiktionary
(1.3) sprawiać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|oprawiać.
Wiktionary
czas. oprawiać, oprawić
rzecz. oprawca mos., oprawa ż.
Wiktionary
zaopatrzyć w okładkę
SJP.pl
czasownik przechodni
(1.1) dokonany od|oprawiać.
Wiktionary
rzecz. oprawa ż., oprawianie n., oprawienie n., oprawka ż.
czas. oprawiać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|oprawić.
Wiktionary
czas. oprawiać, oprawić
rzecz. oprawa ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. nóż do zdejmowania skóry ze zwierzęcia
Wiktionary
to, w czym osadzony jest mały przedmiot; oprawa
SJP.pl
to, w czym osadzony jest mały przedmiot; oprawa
SJP.pl
1. ujęty w ramy, osadzony w ramach; oprawiony;
2. o książkach: mający twardą okładkę;
3. dobra oprawne - dobra dziedziczone przez małżonkę na mocy zapisu
SJP.pl
1. okładka książki;
2. zrobienie okładki książki, ramy do fotografii lub obrazu;
3. elementy artystyczne i efekty specjalne towarzyszące jakiemuś wydarzeniu;
4. to w czym osadzony jest jakiś przedmiot
SJP.pl
1. trudna, czasami niebezpieczna sytuacja;
2. dawniej: prześladowanie, uciemiężenie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) trudna sytuacja
Wiktionary
Opresja społeczna (łac. oppressio – ucisk) – wykluczanie, marginalizowanie, a nawet unicestwianie danych grup społecznych głównie w celu podkreślenia wyższości opresora, uprzywilejowania go i utrzymania go u władzy.
Opresja społeczna nie potrzebuje formalnie ustanowionego wsparcia instytucjonalnego do uzyskania pożądanego efektu – może odbywać się w sposób nieformalny, na gruncie indywidualnym. Stanowi ona metodę wzmocnienia grupowej tożsamości opresora poprzez zdefiniowanie go jako lepszego, bardziej wartościowego i stojącego na wyższym poziomie od wykluczonej grupy (zob. Inny).
Wikipedia
(1.1) Wreszcie Buffalo Bill wybawił przyjaciela z opresji, ogłaszając wszem i wobec, że Nick... posiada 5 żon.
(1.1) Lokalista znowu wyszedł obronną ręką z opresji.
Wiktionary
rzecz. opresyjność ż.
przym. opresyjny
przysł. opresyjnie
czas. oprymować ndk.
Wiktionary
(1.1) uciemiężenie, ucisk
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Zaolzie. kłopot
Wiktionary
→ opresyjny; opresywność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest opresyjne
Wiktionary
rzecz. opresja ż.
przym. opresyjny
przysł. opresyjnie
Wiktionary
ograniczający czyjeś prawa, czyjąś wolność; opresywny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z opresją, stawiący kogoś w kłopotliwym położeniu, powodujący ucisk, uciemiężenie
Wiktionary
rzecz. opresja ż., opresyjność ż.
przysł. opresyjnie
Wiktionary
(1.1) tyraniczny, ciemiężczy
Wiktionary
system sprawowania władzy w państwie moskiewskim, polegający na wydzieleniu części terytorium kraju z odrębnym aparatem administracyjnym i wojskiem podległymi bezpośrednio carowi; oprycznina
SJP.pl
Wikipedia
wyznaczyć procent, według którego naliczane będą odsetki od jakiejś kwoty
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. oprocentowywać)
(1.1) wyznaczyć procent od sumy
Wiktionary
IPA: ˌɔprɔt͡sɛ̃nˈtɔvat͡ɕ, AS: oprocẽntovać
Wiktionary
rzecz. procent m., oprocentowanie n., procentowość ż.
:: zdrobn. procencik m.
czas. procentować ndk., oprocentowywać ndk., zaprocentować dk.
przym. procentowy
przysł. procentowo
licz. procent
Wiktionary
1. stopa, według której naliczane są odsetki od kredytu lub depozytu;
2. kwota odsetek naliczona według tej stopy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) bank. ekon. procentowa wysokość odsetek od pożyczki lub lokaty w stosunku rocznym
Wiktionary
Stopa procentowa – koszt kapitału albo inaczej cena, jaka przysługuje posiadaczowi kapitału z racji udostępnienia go innym na określony czas. Koszt ten wyrażony jest zazwyczaj jako procent od pożyczonej sumy i mierzony jest w ujęciu rocznym.
Mówiąc o stopach procentowych, można mieć na myśli wiele różnych cen. Przykładowo: stopy banku centralnego (w Polsce są to: stopa referencyjna, stopa lombardowa, stopa depozytowa oraz stopa redyskonta weksli – ich wysokość ustala Rada Polityki Pieniężnej), stopy rynkowe (tak określa się oprocentowanie kredytów i depozytów na rynku międzybankowym), czy też oprocentowanie kredytów i depozytów udzielanych albo przyjmowanych przez banki klientom albo od klientów spoza sektora bankowego. Najczęściej odnosi się do nominalnych stóp procentowych, czyli kosztu kapitału wyrażonego w bieżących jednostkach pieniężnych. Czasem posługuje się także pojęciem realnej stopy procentowej (czyli stopy nominalnej pomniejszonej o wartość inflacji) oraz efektywnej stopy procentowej (uwzględniającej częstotliwość naliczania odsetek oraz stopę podatku od zysków kapitałowych).
Wikipedia
(1.1) Jeśli bank oferuje oprocentowanie 5% rocznie, oznacza to, że po roku od kwoty 1000 zł uzyskamy 50 zł odsetek.
Wiktionary
czas. oprocentować
licz. procent
rzecz. procent mrz.
Wiktionary
1. przyimek wyłączający z zakresu odniesienia zdania element, którego nazwa użyta jest po tym przyimku;
2. przyimek włączający do zakresu odniesienia zdania element, którego nazwa użyta jest po tym przyimku
SJP.pl
przyimek
(1.1) oznaczający, że coś nie znajduje się w jakimś zbiorze, poza, z wyłączeniem, nie licząc
Wiktionary
(1.1) Ktoś z nas dwóch musiał zdradzić, bo tajne hasło oprócz ciebie znałem tylko ja.
Wiktionary
IPA: ˈɔprut͡ʃ, AS: opruč
Wiktionary
(1.1) poza, prócz, z wyjątkiem, z wyłączeniem, wyjąwszy
Wiktionary
całość informacji w postaci zestawu instrukcji, zaimplementowanych interfejsów i zintegrowanych danych przeznaczonych dla komputera do realizacji wyznaczonych celów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) inform. ogół programów komputerowych
(1.2) odczasownikowy od|oprogramować.
Wiktionary
Oprogramowanie (ang. software) – ogół informacji w postaci zestawu instrukcji, zaimplementowanych interfejsów i zintegrowanych danych przeznaczonych dla komputera do realizacji wyznaczonych celów. Celem oprogramowania jest przetwarzanie danych w wyznaczonym przez twórcę zakresie. Określenie „oprogramowanie” może funkcjonować jako synonim terminów „program komputerowy” oraz „aplikacja”, przy czym stosuje się je zazwyczaj na oznaczenie większych programów oraz ich zbiorów.
Wikipedia
(1.1) Właśnie mój program antywirusowy wyświetlił komunikat, że na moim komputerze wykryto oprogramowanie szpiegowskie. Co mam robić?
(1.1) W związku z kryzysem finansowym najwięksi producenci oprogramowania zapowiedzieli zwolnienia.
(1.2) Oprogramowanie wszystkich historii użytkownika zajmie trochę czasu.
Wiktionary
IPA: ˌɔprɔɡrãmɔˈvãɲɛ, AS: oprogrãmovãńe
Wiktionary
rzecz. programowanie n., programista mos.
czas. programować
Wiktionary
(1.1) software
Wiktionary
oprosić się: urodzić prosięta jako samica świni lub dzika, stać się maciorą, lochą
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. oprószyć)
(1.1) posypując, pokrywać cienką warstewką czegoś drobnego
Wiktionary
rzecz. oprószanie n., oprószenie n.
czas. prószyć, zaprószyć, oprószyć dk.
Wiktionary
(1.1) obsypywać, posypywać, przyprószać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|oprószać.
Wiktionary
czas. prószyć, zaprószyć, oprószyć, oprószać ndk.
Wiktionary
delikatnie posypać
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. oprószać)
(1.1) dokonany od|oprószać.
Wiktionary
rzecz. oprószanie n., oprószenie n.
czas. prószyć, zaprószyć, oprószać ndk.
Wiktionary
zgłosić protest przeciwko jakiemuś zarządzeniu, jakiejś decyzji itp.; zakwestionować, przeciwstawić się, zaprotestować, sprzeciwić się
SJP.pl
czasownik
(1.1) zgłosić sprzeciw wobec jakiejś decyzji
Wiktionary
rzecz. protest m., protestowanie n.
czas. protestować ndk.
Wiktionary
zgłaszać protest przeciwko jakiemuś zarządzeniu, jakiejś decyzji itp.; kwestionować, przeciwstawiać się, protestować, sprzeciwiać się
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. sznur, powrozek
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. oprowadzić)
(1.1) prowadzić kogoś z miejsca na miejsce pokazując coś
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|oprowadzać.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|oprowadzić.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. zootechn. dodatek do pokarmu dla bydła w postaci np. zmielonego ziarna
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) usuwać zawartość czegoś, czynić coś pustym
czasownik zwrotny opróżniać się
(2.1) stawać się pustym
Wiktionary
(1.1) Nie umiem opróżniać tego nowego worka do odkurzacza.
Wiktionary
IPA: ɔˈpruʒʲɲät͡ɕ, AS: opružʹńäć
Wiktionary
rzecz. opróżnienie n., próżnia ż., opróżnianie n.
przym. próżniowy
czas. opróżnić
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opróżniać.
Wiktionary
IPA: ˌɔpruʒʲˈɲä̃ɲɛ, AS: opružʹńä̃ńe
Wiktionary
rzecz. próżnia ż., opróżnienie n., próżność ż., próżniaczość ż.
czas. opróżniać ndk., opróżnić dk.
przym. próżniowy, próżniaczy
przysł. próżno
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. opróżniać)
(1.1) dokonany od|opróżniać.
czasownik zwrotny dokonany opróżnić się (ndk. opróżniać się)
(2.1) dokonany od|opróżniać się.
Wiktionary
czas. opróżniać ndk.
rzecz. opróżnianie n., opróżnienie n., próżnia ż.
przym. próżniowy
Wiktionary
zakapior, zbój, chuligan
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Warszawa. pot. bandyta, drobny przestępca, chuligan, awanturnik, zbir
Wiktionary
rzecz. opryszek m.
Wiktionary
(1.1) kobzacz
Wiktionary
potocznie: męska czapka z daszkiem
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z opryczniną, dotyczący opryczniny
Wiktionary
rzecz. oprycznina ż.
Wiktionary
zwolennik systemu sprawowania władzy (opryczniny) w Carstwie Rosyjskim przez Iwana IV Groźnego w latach 1565-1572
SJP.pl
system sprawowania władzy w państwie moskiewskim, polegający na wydzieleniu części terytorium kraju z odrębnym aparatem administracyjnym i wojskiem podległymi bezpośrednio carowi; opricznina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. carski aparat terroru w XVI w. za panowania Iwana IV Groźnego;
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. oprycznik m., opricznina ż.
przym. opryczniczy
Wiktionary
(1.1) opricznina
Wiktionary
przestarzałe: prześladować, ciemiężyć kogoś; gnębić, uciskać
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) daw. gnębić, uciskać
Wiktionary
(1.1) Podhorski z przyjaciółmi runęli w pomoc oprymowanemu, rozpoczęła się szarpanina, cała izba porwała się z miejsc.
Wiktionary
rzecz. opresja ż.
Wiktionary
pokrycie czegoś rozpylonym płynnym środkiem chemicznym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) czynność lub proces opryskiwania
Wiktionary
IPA: ˈɔprɨsk, AS: oprysk
Wiktionary
rzecz. opryskiwanie n., opryskanie n., opryskliwość
czas. opryskać, opryskiwać, pryskać
przym. opryskliwy, opryskowy
Wiktionary
(1.1) opryskiwanie
Wiktionary
pokrywać coś rozpylonym płynnym środkiem chemicznym
SJP.pl
czasownik niedokonany
(1.1) moczyć coś drobnymi kropelkami cieczy
czasownik zwrotny niedokonany opryskiwać się
(2.1) moczyć drobnymi kropelkami cieczy samego siebie
(2.2) moczyć drobnymi kropelkami cieczy siebie wzajemnie
Wiktionary
IPA: ˌɔprɨˈsʲcivat͡ɕ, AS: oprysʹḱivać
Wiktionary
rzecz. oprysk m., opryskiwacz m., opryskiwarka ż., opryskiwanie n.
czas. opryskać, pryskać
przym. opryskowy, opryskliwy
przysł. opryskliwie
Wiktionary
urządzenie do rozpylania substancji ciekłych, stosowane przy ochronie chemicznej oraz nawożeniu roślin uprawnych, drzew i krzewów
SJP.pl
Opryskiwacz – urządzenie do opryskiwania, stosowane przy ochronie chemicznej i nawożeniu roślin uprawnych oraz drzew i krzewów. W podstawowej wersji składa się ze zbiornika na ciecz roboczą, pompy oraz końcówki rozpylającej lub zestawu rozpylaczy umieszczonych na lancy opryskiwacza.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opryskiwać.
Wiktionary
rzecz. nieopryskiwanie n., oprysk mrz.
czas. opryskiwać ndk.
Wiktionary
przysłówek
(1.1) nieuprzejmie, szorstko
Wiktionary
rzecz. opryskliwość ż.
czas. opryskać dk., opryskiwać ndk.
przym. opryskliwy
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: opryskliwie
SJP.pl
niemiłe nastawienie do rozmówcy, cecha charakteryzująca kogoś, kto odpowiada nieuprzejmie, nieżyczliwie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha osoby, która prowadzi rozmowy w sposób nieuprzejmy, burkliwy, używając półsłówek
(1.2) cecha wypowiedzi nieuprzejmej i burkliwej
Wiktionary
przym. opryskliwy
przysł. opryskliwie
rzecz. oprysk mrz.
Wiktionary
(1.1-2) burkliwość, warkliwość, gburowatość, gruboskórność, szorstkość
Wiktionary
stopień wyższy od przymiotnika: opryskliwy
SJP.pl
rozmawiający bez miłego nastawienia do rozmówcy, odpowiadający nieuprzejmie, nieżyczliwie
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odpowiadający nieuprzejmie
(1.2) brzmiący nieuprzejmie
Wiktionary
rzecz. opryskliwość ż., oprysk mrz.
czas. opryskać dk., opryskiwać ndk.
przysł. opryskliwie
Wiktionary
(1.1) arogancki, gburowaty, humorzasty, impertynencki, obcesowy, niegrzeczny, nieuprzejmy, odpychający, oschły, szorstki, warkliwy, zgryźliwy, zrzędny
Wiktionary
przymiotnik od: oprysk
SJP.pl
pokrywać pryszczami
SJP.pl
choroba zakaźna wywołana przez wirusy HSV1 i HSV2
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. (Herpes simplex) choroba zakaźna wywołana przez wirusy HSV1 i HSV2;
(1.2) med. wysypka złożona z pęcherzyków z zawartością płynu surowiczego
Wiktionary
Opryszczka zwykła lub opryszczka pospolita, potocznie zimno lub febra (łac. Herpes simplex) – choroba zakaźna wywołana przez wirusy HSV1 i HSV2 (Herpes simplex virus).
Wikipedia
przym. opryszczkowy
Wiktionary
(1.1) opryszczka pospolita, opryszczka zwykła, pot. zimno, pot. febra
Wiktionary
ktoś, kto grabi, rabuje; rabuś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zob. oprych.
(1.2) gw-pl|Śląsk Cieszyński. urwis, wesołek
(1.3) reg. zbójnik
Wiktionary
(1.3) W Karpatach Wschodnich zbójnicy nazywani byli opryszkami, zaś na terenach południowokarpackich i bałkańskich Imperium Osmańskiego hajdukami.
Wiktionary
rzecz. oprych mos.
Wiktionary
potocznie: wykonywać codzienne prace gospodarskie, szczególnie związane z hodowlą zwierząt domowych; obrządzać
SJP.pl
potocznie: wykonać codzienne prace gospodarskie, szczególnie związane z hodowlą zwierząt domowych; obrządzić
SJP.pl
rzadko: taki, który się oprzał (odparzył się)
SJP.pl
1. wesprzeć, podeprzeć
2. uzasadnić coś czymś
3. oprzeć się:
a) wesprzeć się na czymś
b) potraktować coś za podstawę
c) uzyskać pomoc, wsparcie
d) stawić opór
e) rzadko: dotrzeć dokądś
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. opierać)
(1.1) dokonany od|opierać.
czasownik zwrotny dokonany oprzeć się (ndk. opierać się)
(2.1) dokonany od|opierać się.
Wiktionary
IPA: ˈɔpʃɛt͡ɕ, AS: opšeć
Wiktionary
czas. opierać ndk.
rzecz. oparcie n., opór mrz.
przym. oporny
Wiktionary
osłona z cienkich niteczek, wytwarzana z wydzieliny gruczołów gębowych larw wielu owadów
SJP.pl
Oprzęd – luźna, włóknista struktura wykorzystywana w celu ochrony przed niekorzystnymi warunkami środowiska lub jako sieci łowne, utworzona z cienkich, jedwabistych nici przędnych powstających z wydzieliny gruczołów przędnych wielu stawonogów lub gruczołu bisiorowego małży.
Wikipedia
oplatać coś oprzędem; oprzędzać, oprzędywać
SJP.pl
oprzędnica jesienna - gatunek motyla z rodziny niedźwiedziówkowatych
SJP.pl
oplatać coś oprzędem; oprzędzać, oprzędać
SJP.pl
oplatać coś oprzędem; oprzędywać, oprzędać
SJP.pl
oprzędzik pręgowany - gatunek chrząszcza z rodziny ryjkowcowatych
SJP.pl
Oprzewodowanie (ang. wiring system) – przewód (kabel) lub zespół przewodów (kabli) oraz przewodów szynowych wraz z elementami mocującymi, a także osłonami przewodów (kabli) i przewodów szynowych.
Wikipedia
Wikipedia
zestaw przyrządów wspomagających lub służących do obsługi określonego urządzenia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. masz. akcesoria i środki techniczne stanowiące uzupełnienie wyposażenia maszyn i urządzeń, umożliwiające wykonanie specjalistycznych zadań i operacji
Wiktionary
(1.1) Do maszyny dołączono bardzo bogate oprzyrządowanie fabryczne.
(1.1) Przykładowe elementy oprzyrządowania frezarki narzędziowej to głowica dłutująca, podzielnica, tulejki, stół obrotowy i uchylny, podtrzymka do poziomów oraz wibroizolatory.
(1.1) Maszyna posiada kompletne oprzyrządowanie: główkę podwójnie skrętną, główkę do dłutowania, dwa okulary, podzielnicę, konik do podzielnicy, gitarę, imadło, trzpienie i tulejki.
Wiktionary
IPA: ˌɔpʃɨʒɔ̃ndɔˈvãɲɛ, AS: opšyžõndovãńe
Wiktionary
rzecz. przyrząd mrz.
czas. przyrządzać ndk.
Wiktionary
(1.1) akcesoria, instrumentarium, narzędzia, osprzęt, przybory, sprzęt, wyposażenie
Wiktionary
zaopatrywać w potrzebne przyrządy
SJP.pl
dawniej: zaprzysięgać (składać przysięgę)
SJP.pl
przywracać do przytomności
SJP.pl
1. odzyskać przytomność, wrócić do przytomności; ocknąć się;
2. odzyskać zdolność oceny sytuacji, logicznego myślenia; opamiętać się
SJP.pl
1. odzyskać przytomność, wrócić do przytomności; ocknąć się;
2. odzyskać zdolność oceny sytuacji, logicznego myślenia; opamiętać się
SJP.pl
1. skrót od: Open Profile Standard, w informatyce: standard ochrony danych osobowych użytkowników Internetu;
2. skrót od: Ośrodek Pomocy Społecznej
SJP.pl
Ops, Ops Consivia – staroitalska bogini włączona do religii Rzymian jako uosobienie obfitości, bóstwo urodzaju i dostatku, bogatych żniw i płodności ziemi, będące opiekunką rolnictwa.
Pierwotnie sabińska, potem wprowadzona do panteonu rzymskiego przez Tytusa Tacjusza, podobnie jak inne bóstwa plonów. Do jej sanktuarium w pałacu królewskim dostęp miały jedynie westalki z arcykapłanem.
Wikipedia
opsnąć się - zsunąć się, obsunąć się
SJP.pl
substancja wchodząca w skład normalnej surowicy krwi, osłabiająca działanie zarazków i ułatwiająca tym samym niszczenie ich przez fagocyty
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. przeciwciało w krwi
Wiktionary
Opsoniny – substancje, które po przyłączeniu się do antygenu ułatwiają zajście fagocytozy. Taka usprawniona dzięki opsoninom fagocytoza nosi nazwę immunofagocytozy, zaś proces i stan opłaszczenia antygenu przez opsoniny nazywamy opsonizacją.
Najważniejszymi opsoninami są składniki dopełniacza (C3b, C4b, iC3b, C3dg i C3d) oraz przeciwciała klasy IgG. Niemniej jednak funkcję opsonin mogą pełnić także inne substancje, na przykład białko C-reaktywne, fibrynogen, fibronektyna.
Wikipedia
substancja wchodząca w skład normalnej surowicy krwi, osłabiająca działanie zarazków i ułatwiająca tym samym niszczenie ich przez fagocyty
SJP.pl
Opsoniny – substancje, które po przyłączeniu się do antygenu ułatwiają zajście fagocytozy. Taka usprawniona dzięki opsoninom fagocytoza nosi nazwę immunofagocytozy, zaś proces i stan opłaszczenia antygenu przez opsoniny nazywamy opsonizacją.
Najważniejszymi opsoninami są składniki dopełniacza (C3b, C4b, iC3b, C3dg i C3d) oraz przeciwciała klasy IgG. Niemniej jednak funkcję opsonin mogą pełnić także inne substancje, na przykład białko C-reaktywne, fibrynogen, fibronektyna.
Wikipedia
glikoproteina będąca składnikiem światłoczułych barwników siatkówki oka; bierze udział w procesie barwnego widzenia dziennego; wrodzony brak opsyny powoduje daltonizm
SJP.pl
Wikipedia
glikoproteina będąca składnikiem światłoczułych barwników siatkówki oka; bierze udział w procesie barwnego widzenia dziennego; wrodzony brak opsyny powoduje daltonizm
SJP.pl
Wikipedia
osoba uprawniona do wyboru obywatelstwa
SJP.pl
Optant (łac. optans, optantis = wybierający) – osoba korzystająca z prawa do wyboru obywatelstwa.
Prawo wyboru przynależności państwowej udzielane jest traktatowo w przypadku aneksji, względnie cesji, pewnego terytorium. Optanci z reguły zachowują swe dobra ruchome i nieruchome, znajdujące się w państwie, z obywatelstwa którego zrezygnowali. Wyjeżdżając z kraju, mogą wywieźć dobra ruchome, które nie podlegają wówczas cłom ani innym opłatom.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.
Wiktionary
Optat – imię męskie pochodzenia łacińskiego, od optatus – „upragniony, pożądany”. Imię takie nadawane było dziecku, które było długo oczekiwane przez rodziców. Istnieje trzech świętych o tym imieniu.
W Polsce było nadawane w przeszłości, od XX wieku imię nie jest używane. W 2024 nie występuje w publicznie dostępnych danych, dotyczących osób żyjących, rejestru PESEL.
Optat imieniny obchodzi 16 kwietnia, 4 czerwca, w dzień wspomnienia św. Optata z Mileve, i 31 sierpnia.
Wikipedia
(1.1) Jednym z biskupów w Numidii był święty Optat, autor „Traktatu przeciw donatystom”.
Wiktionary
w językoznawstwie: tryb czasownika wyrażający życzenie urzeczywistnienia treści słów osoby mówiącej; optatiwus; optatyw
SJP.pl
Optativus (tryb życzący) – tryb czasownika występujący w niektórych językach. Wyraża życzenie, nadzieję lub możliwość. Znany jest m.in. w klasycznej grece i sanskrycie, a z żywych języków w farerskim, tureckim, rumuńskim, łotewskim, litewskim, albańskim i innych. Optativus rekonstruowany jest też dla języka praindoeuropejskiego.
Wikipedia
w językoznawstwie: tryb czasownika wyrażający życzenie urzeczywistnienia treści słów osoby mówiącej; optativus; optatyw
SJP.pl
w językoznawstwie: tryb czasownika wyrażający życzenie urzeczywistnienia treści słów osoby mówiącej; optativus; optatiwus
SJP.pl
Wypowiedź optatywna (optatyw) – wypowiedź, która wskazuje na to, jaki stan rzeczy byłby pożądany w przyszłości (zawiera w sobie życzenie) – np. „obym był bogaty”, „żeby w lipcu było ciepło”.
Wikipedia
w językoznawstwie: wyrażający życzenie, np. zdanie optatywne, tryb optatywny
SJP.pl
Opteron to linia procesorów serwerowych produkcji AMD.
Od listopada 2009, superkomputer jaguar – Cray XT5 pracował na Opteronach, stając się najszybszą wtedy maszyną.
Wikipedia
przyrząd czujnikowy do bardzo dokładnego pomiaru długości
SJP.pl
Optimetr – czujnik optyczno-mechaniczny, służący do dokładnych pomiarów długości metodą porównawczą z wykorzystaniem płytek wzorcowych. Pomysł budowy optimetru polega na wykorzystaniu wychylanego przez trzpień pomiarowy lustra do zmiany położenia obrazu podzielni na tle nieruchomego wskaźnika.
Wikipedia
1. ogół warunków najbardziej sprzyjających czemuś;
2. najkorzystniejszy etap, faza czegoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) najbardziej sprzyjające warunki, najkorzystniejsze stadium lub faza czegoś
Wiktionary
IPA: ɔpˈtʲĩmũm, AS: optʹĩmũm
Wiktionary
przym. optymalny
przysł. optymalnie
rzecz. optymalizowanie n., zoptymalizowanie n.
Wiktionary
urządzenie marki Optimus
SJP.pl
CD Projekt SA (do 25 lipca 2011 Optimus SA) – polska spółka akcyjna zajmująca się produkcją i dystrybucją gier komputerowych za pośrednictwem swoich jednostek zależnych. Podmiot dominujący grupy kapitałowej CD Projekt.
Spółka istniała pod swoją pierwotną nazwą w okresie 1988–2011. W latach 90. była jednym z największych producentów komputerów klasy PC w Polsce, następnie poszerzyła działalność na produkcję kas fiskalnych, dostarczanie zintegrowanych rozwiązań informatycznych dla urzędów i dużych przedsiębiorstw oraz stworzyła jeden z wiodących polskich portali internetowych Onet.pl.
Wikipedia
[czytaj: optoczip] mikroelement zamieniający sygnały elektryczne na fale świetlne; optoczip
SJP.pl
dział techniki wykorzystujący optykę i elektronikę do przetwarzania informacji
SJP.pl
Optoelektronika – dziedzina techniki, która wykorzystuje specyficzne właściwości światła w celu pozyskiwania, gromadzenia, przesyłania, przetwarzania i prezentacji informacji. Optoelektronika zajmuje się także konstrukcją i zastosowaniem urządzeń i aparatów do emisji i detekcji światła. Zastosowania obejmują różne dziedziny techniki, a także medycyny.Światło cechuje bardzo wysoka częstotliwość (kilkaset THz), zaś długości fal z obszaru widzialnego (VIS) znajdują się w zakresie od 380 nm do 780 nm. Ta akurat cecha przyczynia się do szybkości transferu (szerokość pasma).
Wikipedia
przyrząd do akustycznego odczytywania pisma dla niewidomych
SJP.pl
Transoptor, także optoizolator – półprzewodnikowy przyrząd optoelektroniczny składający się z co najmniej jednego fotoemitera i co najmniej jednego fotodetektora umieszczonych we wspólnej obudowie.
Sprzężenie optyczne może być stałe (w przypadku obudowy zamkniętej izolującej optycznie od otoczenia) lub zmienne, modulowane z zewnątrz poprzez zmianę współczynnika transmisji lub odbicia światła (w przypadku obudowy optycznie otwartej).
Wikipedia
przyrząd do mierzenia siły wzroku
SJP.pl
dziedzina wiedzy zajmująca się procesem widzenia, m.in. jego ochroną i usprawnianiem
SJP.pl
Optometria (gr. optos – widziany i metreo – mierzenie) – dziedzina wiedzy stosowanej, zajmująca się procesem widzenia, a szczególnie ochroną, usprawnieniem, zachowaniem i rozwojem tego procesu.
Wikipedia
specjalista w dziedzinie optometrii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) med. mężczyzna, specjalista medyczny wykonujący pomiary parametrów układu wzrokowego
Wiktionary
Optometria (gr. optos – widziany i metreo – mierzenie) – dziedzina wiedzy stosowanej, zajmująca się procesem widzenia, a szczególnie ochroną, usprawnieniem, zachowaniem i rozwojem tego procesu.
Wikipedia
rzecz. optometria ż., optometr m.
:: fż. optometrystka ż.
przym. optometryczny
przysł. optometrycznie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) książk. czytnik e-booków
Wiktionary
(1.1) Książki to były kryształki z utrwaloną treścią. Czytać można je było przy pomocy optonu. Był nawet podobny do książki, ale o jednej, jedynej stronicy między okładkami. Za dotknięciem pojawiały się na niej kolejne karty tekstu.
Wiktionary
tablica do badania ostrości wzroku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) med. tablica z ciągiem znaków różnej wielkości służąca do badania ostrości wzroku
Wiktionary
(1.1) Okulista kazał mi spojrzeć na optotyp i przeczytać zapisane znaki.
Wiktionary
wybrać, wybierać coś, głosować, zagłosować na coś, korzystać, skorzystać z prawa opcji
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany
(1.1) wybierać coś, opowiadać się za czymś, głosować na kogoś lub coś
Wiktionary
IPA: ɔpˈtɔvat͡ɕ, AS: optovać
Wiktionary
rzecz. optowanie n., opcja ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|optować.
Wiktionary
czas. optować ndk.
Wiktionary
półprzewodnikowy przyrząd optoelektroniczny przenoszący sygnały elektryczne za pośrednictwem promieniowania optycznego
SJP.pl
dotyczący optyki, wzroku lub światła
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z optyką, dotyczący optyki – działu fizyki traktującego o świetle
(1.2) związany ze wzrokiem, zjawiskami świetlnymi, wykorzystujący takie zjawiska
Wiktionary
(1.2) Założony poziom złoża zawieszonego utrzymuje sonda optyczna, zmieniając płynnie stopień recyrkulacji.
Wiktionary
IPA: ɔpˈtɨt͡ʃnɨ, AS: optyčny
Wiktionary
rzecz. optyka ż., optyk mos.
przysł. optycznie
Wiktionary
1. lekarz będący specjalistą w dziedzinie optyki;
2. pot. osoba wyrabiająca, sprzedająca przyrządy optyczne, np. okulary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) naukowiec fizyk, specjalista w dziedzinie optyki
(1.2) rzemieślnik wykonujący soczewki i okulary
(1.3) sprzedawca okularów
Wiktionary
IPA: ˈɔptɨk, AS: optyk
Wiktionary
rzecz. optyka ż.
przym. optyczny
przysł. optycznie
Wiktionary
dział fizyki zajmujący się badaniem natury światła, prawami opisującymi jego emisję, rozchodzenie się, oddziaływanie z materią oraz pochłanianie przez materię
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nauk. fiz. dział fizyki będący nauką o świetle
(1.2) sposób postrzegania czego
forma rzeczownika.
(2.1) D. i B. lp. od: optyk
Wiktionary
Optyka – dział fizyki, zajmujący się badaniem natury światła, prawami opisującymi jego emisję, rozchodzenie się, oddziaływanie z materią oraz pochłanianie przez materię. Optyka wypracowała specyficzne metody pierwotnie przeznaczone do badania światła widzialnego, stosowane obecnie także do badania rozchodzenia się innych zakresów promieniowania elektromagnetycznego - podczerwieni i ultrafioletu - zwane światłem niewidzialnym.
Wikipedia
rzecz. krystalooptyka ż., optyk mos.
przym. optyczny
przysł. optycznie
Wiktionary
(1.2) perspektywa, punkt widzenia
Wiktionary
członek konserwatywnego ugrupowania politycznego w starożytnym Rzymie, zwalczającego popularów
SJP.pl
Optymaci (łac. optimates, od optimus – „najlepszy”) – konserwatywne ugrupowanie polityczne w starożytnym Rzymie, powstałe w drugiej połowie II wieku p.n.e. Jego najwybitniejsi przedstawiciele to Sulla i Pompejusz Wielki oraz ród Scypionów.
Wikipedia
związany z optymatem
SJP.pl
osoba dążąca do uzyskania najlepszych możliwych wyników, do optymalnego wykorzystania posiadanych środków
SJP.pl
znalezienie optymalnego, najlepszego rozwiązania
SJP.pl
Optymalizacja – metoda wyznaczania najlepszego (optymalnego) rozwiązania (poszukiwanie ekstremum funkcji) z punktu widzenia określonego kryterium (wskaźnika) jakości (np. kosztu, drogi, wydajności).
Stosuje się optymalizacje jedno i wielokryterialne. Optymalizacja wielokryterialna występuje w wielu różnych dziedzinach: w projektowaniu produktu i procesu produkcji, finansów, projektowaniu samolotów, w przemyśle chemicznym, projektowaniu samochodów, wszędzie tam gdzie optymalne decyzje muszą być podjęte w obecności kompromisów pomiędzy dwoma lub więcej sprzecznymi celami. Przykładem wielokryterialnej optymalizacji jest maksymalizacja zysków i minimalizacji kosztów produktu, maksymalizacja wydajności przy ograniczaniu zużycia paliwa pojazdu, czy też obniżenie masy urządzenia przy jednoczesnej maksymalizacji wytrzymałości poszczególnych jego komponentów.
Wikipedia
związany z optymalizacją
SJP.pl
dążenie do uzyskania najlepszych możliwych wyników, optymalnego wykorzystania posiadanych środków
SJP.pl
ulepszać; zwiększać efektywność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|optymalizować.
Wiktionary
rzecz. zoptymalizowanie n., optimum n., optymalność ż.
czas. optymalizować ndk., zoptymalizować dk.
przym. optymalny
przysł. optymalnie
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób optymalny
Wiktionary
IPA: ˌɔptɨ̃ˈmalʲɲɛ, AS: optỹmalʹńe
Wiktionary
przym. optymalny
rzecz. optymalizacja ż., optimum n., optymalność ż., optymalizowanie n., zoptymalizowanie n.
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: optymalnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: optymalny; bardziej optymalny
SJP.pl
stan najlepszy z możliwych do osiągnięcia w danych warunkach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest optymalne
Wiktionary
rzecz. optymalizowanie n., optymalizacja ż., zoptymalizowanie n.
czas. optymalizować ndk.
przym. optymalny
przysł. optymalnie
Wiktionary
najlepszy z możliwych w jakichś warunkach
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) najlepszy
Wiktionary
(1.1) To jest w tej chwili optymalne wyjście z sytuacji.
(1.1) Skład biało-czerwonych zdecydowanie odbiegał od optymalnego, natomiast rywale do Chicago przyjechali w najmocniejszym zestawieniu, z kadrą naszpikowaną medalistami ostatnich mistrzostw świata i igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro.
Wiktionary
IPA: ˌɔptɨ̃ˈmalnɨ, AS: optỹmalny
Wiktionary
przysł. optymalnie
rzecz. optimum n., optymalizacja ż., optymalność ż., optymalizowanie n., zoptymalizowanie n.
Wiktionary
(1.1) najlepszy
Wiktionary
członek konserwatywnego ugrupowania politycznego w starożytnym Rzymie, zwalczającego popularów
SJP.pl
Optymaci (łac. optimates, od optimus – „najlepszy”) – konserwatywne ugrupowanie polityczne w starożytnym Rzymie, powstałe w drugiej połowie II wieku p.n.e. Jego najwybitniejsi przedstawiciele to Sulla i Pompejusz Wielki oraz ród Scypionów.
Wikipedia
człowiek przeniknięty skłonnością do dostrzegania dobrych stron życia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) człowiek przeniknięty skłonnością do dostrzegania dobrych stron życia
Wiktionary
Optymizm (z łac. optimum – najlepiej) – pogląd filozoficzny, według którego istniejący świat jest najlepszy z możliwych i racjonalnie urządzony, a życie jest dobre, można więc osiągnąć w nim szczęście i doskonałość moralną. Podkreśla stosunek do życia, w którym świat postrzegamy przede wszystkim jako pozytywne miejsce, jako coś dobrego. Przeciwieństwem optymizmu jest pesymizm.
Wikipedia
IPA: ˌɔptɨ̃ˈmʲista, AS: optỹmʹista
Wiktionary
rzecz. optymizm m.
:: fż. optymistka ż.
przym. optymistyczny
przysł. optymistycznie
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta przeniknięta skłonnością do dostrzegania dobrych stron życia
Wiktionary
IPA: ˌɔptɨ̃ˈmʲistka, AS: optỹmʹistka
Wiktionary
rzecz. optymizm m.
:: fm. optymista m.
przym. optymistyczny
przysł. optymistycznie
Wiktionary
przysłówek sposobu
(1.1) w sposób optymistyczny; budząc optymizm
Wiktionary
Optymistycznie – album wspólny polskich raperów Buki i Rahima. Wydawnictwo ukazało się nakładem wytwórni MaxFloRec 30 października 2015 roku. Za produkcję nagrań odpowiedzialni są między innymi Vixen, Greg, Kris, DonDe, DiNO czy EljotSounds oraz DJ BRK. Wśród gości wystąpili AbradAb Kleszcz, Natalia Nykiel, Vixen, K2 oraz Masia & Fokus.
Wikipedia
(1.1) Spójrzmy na rozwój naszej Kasi optymistycznie - my takiej szansy nie mieliśmy.
Wiktionary
rzecz. optymista mos., optymistka ż., optymizm mrz.
przym. optymistyczny
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: optymistycznie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: optymistyczny; bardziej optymistyczny
SJP.pl
rzadko: optymizm
SJP.pl
→ optymizm
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pełen optymizmu, właściwy optymiście; dostrzegający pozytywne strony czegoś, wierzący w powodzenie
Wiktionary
(1.1) Ludzie urodzeni pod znakiem Strzelca są optymistyczni i otwarci.
(1.1) Jeśli uda mi się wykazać, że w ludzkim mózgu znajdują się optymistyczne i pesymistyczne komórki mózgowe, […] będzie to stanowiło dużą zmianę w naszym rozumieniu układu dopaminowego.
(1.1) Zwykle po takich spotkaniach prezydent i uczestnicy konferencji składali optymistyczne oświadczenia, zapowiadając szybką poprawę koniunktury. Były to jednak słowa bez pokrycia.
Wiktionary
IPA: ˌɔptɨ̃mʲiˈstɨt͡ʃnɨ, AS: optỹmʹistyčny
Wiktionary
rzecz. optymizm m., optymista m., optymistka ż.
przysł. optymistycznie
Wiktionary
dawniej: optymalizacja; ustalenie najlepszego z możliwych rozwiązań przy założonych warunkach
SJP.pl
Optymalizacja – metoda wyznaczania najlepszego (optymalnego) rozwiązania (poszukiwanie ekstremum funkcji) z punktu widzenia określonego kryterium (wskaźnika) jakości (np. kosztu, drogi, wydajności).
Stosuje się optymalizacje jedno i wielokryterialne. Optymalizacja wielokryterialna występuje w wielu różnych dziedzinach: w projektowaniu produktu i procesu produkcji, finansów, projektowaniu samolotów, w przemyśle chemicznym, projektowaniu samochodów, wszędzie tam gdzie optymalne decyzje muszą być podjęte w obecności kompromisów pomiędzy dwoma lub więcej sprzecznymi celami. Przykładem wielokryterialnej optymalizacji jest maksymalizacja zysków i minimalizacji kosztów produktu, maksymalizacja wydajności przy ograniczaniu zużycia paliwa pojazdu, czy też obniżenie masy urządzenia przy jednoczesnej maksymalizacji wytrzymałości poszczególnych jego komponentów.
Wikipedia
1. skłonność do dostrzegania jedynie dobrych stron wszystkich zjawisk, połączona z wiarą w pomyślny rozwój jakichś wydarzeń;
2. pogląd filozoficzny, według którego istniejący świat jest najlepszy ze wszystkich możliwych, pełny szczęścia, radości i doskonałości moralnej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) wiara w pomyślność, dostrzeganie pozytywów
Wiktionary
Optymizm (z łac. optimum – najlepiej) – pogląd filozoficzny, według którego istniejący świat jest najlepszy z możliwych i racjonalnie urządzony, a życie jest dobre, można więc osiągnąć w nim szczęście i doskonałość moralną. Podkreśla stosunek do życia, w którym świat postrzegamy przede wszystkim jako pozytywne miejsce, jako coś dobrego. Przeciwieństwem optymizmu jest pesymizm.
Wikipedia
(1.1) Rozśmiesza mnie Twój przesadny optymizm.
Wiktionary
IPA: ɔpˈtɨ̃mʲism̥, AS: optỹmʹism̦
Wiktionary
rzecz. optymista m., optymistka ż.
przym. optymistyczny
przysł. optymistycznie
Wiktionary
podać do publicznej wiadomości, zwłaszcza w postaci drukowanego wydawnictwa; obwieścić
SJP.pl
czasownik dokonany
(1.1) ogłosić publicznie jakiś tekst
(1.2) wydać dzieło drukiem
Wiktionary
(1.2) Pani Roosevelt napisała nawet artykuł o Polsce, opublikowany przez paręset dzienników.
Wiktionary
czas. publikować ndk.
rzecz. publiczność ż., opublikowanie n., publikowanie n., publikacja ż., publikator mos.
przym. publicystyczny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) podanie czegoś do publicznej wiadomości drukiem albo przez Internet
Wiktionary
(1.1) Opublikowanie tych intymnych listów byłoby niewłaściwe.
Wiktionary
IPA: ˌɔpublʲikɔˈvãɲɛ, AS: opublʹikovãńe
Wiktionary
rzecz. publikowanie n., publikacja ż., publikator m.
czas. publikować ndk., opublikować dk.
przym. publikacyjny
Wiktionary
(1.1) wydanie, wydrukowanie
Wiktionary
rodzaj chrząszczy z rodziny ryjkowcowatych
SJP.pl
Opuchlak, nadrach (Otiorhynchus) – rodzaj chrząszczy z rodziny ryjkowcowatych i podrodziny Entiminae.
Wikipedia
nabrzmienie tkanki ciała; obrzęk; miejsce opuchnięte; opuchlizna
SJP.pl
nabrzmienie tkanki ciała; obrzęk; miejsce opuchnięte; opuchlina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. med. miejsce obrzmiałe
Wiktionary
rzecz. opuchnięcie n.
czas. spuchnąć, opuchnąć dk.
Wiktionary
(1.1) obrzęk, obrzmienie
Wiktionary
nabrzmieć na skutek nagromadzenia się płynu surowiczego w tkankach ciała
SJP.pl
nabrzmieć na skutek nagromadzenia się płynu surowiczego w tkankach ciała
SJP.pl
spuchnięty wskutek nagromadzenia się płynu w tkankach ciała; obrzękły, obrzmiały, opuchły
SJP.pl
spuchnięty wskutek nagromadzenia się płynu w tkankach ciała; obrzękły, obrzmiały, opuchnięty
SJP.pl
1. bardzo dokładnie coś oczyścić;
2. potocznie: zjeść dużo czegoś
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. oczyścić
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Zaolzie. zbieracz węgla na hałdzie
Wiktionary
rzecz. opuka ż.
Wiktionary
forma czasownika.
(1.1) 3. os. lp. przysz. od: opukać
rzeczownik, rodzaj żeński
(2.1) gw-pl|Zaolzie. węgiel zbierany na hałdzie
(2.2) gw-pl|Zaolzie. gorszej jakości węgiel kamienny
(2.3) gw-pl|Zaolzie. górn. skała odpadowa wydobywana razem z węglem
Wiktionary
rzecz. opuczorz mos.
Wiktionary
wykonać czynność pukania po powierzchni czegoś w celu sprawdzenia lub ustalenia czegoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opukiwać.
Wiktionary
Opukiwanie (łac. percussio) – jeden ze sposobów badania fizykalnego (przedmiotowego). Polega na przyłożeniu lewej ręki z rozpostartymi palcami w opukiwanym miejscu i stukaniu zgiętym palcem trzecim ręki prawej w trzeci palec lewej ręki.
Wikipedia
przestrzeń powstała pomiędzy słojami drewna z powodu zniszczenia przez grzyby
SJP.pl
polegający na opukiwaniu, mający związek z opukiwaniem (np. badanie opukowe)
SJP.pl
roślina z rodziny kaktusowatych, pochodząca z Ameryki Środkowej, o zielonych, soczystych pędach, okazałych kwiatach i jadalnych u niektórych gatunków owocach; żygadło
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Opuntia|ref=tak., roślina z rodziny kaktusowatych o okazałych kwiatach i zielonych soczystych pędach i często jadalnych owocach;
(1.2) owoc opuncji (1.1)
Wiktionary
Opuncja (Opuntia Mill.) – rodzaj roślin (sukulentów) z rodziny kaktusowatych (Cactaceae). Około 150 gatunków występuje w Ameryce Północnej i Południowej: od Kanady po południową Argentynę, niektóre zostały introdukowane na inne kontynenty. Opuntia stricta uznana została za jeden ze 100 najbardziej inwazyjnych gatunków na świecie
Wikipedia
IPA: ɔˈpũnt͡sʲja, AS: opũncʹi ̯a
Wiktionary
niebezpośrednie określenie autora dzieła poprzez wymienienie jego innych prac, bez podania jego imienia i nazwiska
SJP.pl
Opunim – rodzaj pseudonimu o charakterze omownym, w którym autor utworu nie podaje wprost swojego imienia i nazwiska, określając się jedynie jako twórca innego własnego dzieła, np. Promethidion... przez autora Pieśni społecznej czterech stron (Cyprian Kamil Norwid) albo Rozbiory dzieł obejmujących albo dzieje albo rzeczy polskie przez autora Dziejów polskich (Joachim Lelewel)
Wikipedia
utwór (zbiór utworów) danego kompozytora, ponumerowany wg kolejności pierwszych wydań
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) muz. oznaczenie w kolejności chronologicznej dzieła danego kompozytora
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Pianista zagrał sonatę b-moll opus trzydzieste piąte Chopina. (nie: źle|opus trzydziesty piąty Chopina.)
Wiktionary
IPA: ˈɔpus, AS: opus
Wiktionary
(1.1) skr. op.
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany
(1.1) dokonany od|opuszczać.
(1.2) stpol. pustoszyć
Wiktionary
(1.1) Kilka osób w pośpiechu opuściło cukiernię (…)
Wiktionary
IPA: ɔˈpuɕt͡ɕit͡ɕ, AS: opuśćić
Wiktionary
rzecz. opust m., opuszczanie n., opuszczenie n.
czas. opuszczać ndk.
przym. opuszczony
Wiktionary
[czytaj: opuskulum] niewielkie dzieło, rozprawka, drobne studium
SJP.pl
1. żartobliwie: członek organizacji Opus Dei;
2. środowiskowo: absolwent Uniwersytetu Świętego Krzyża w Rzymie prowadzonego przez Opus Dei
SJP.pl
1. podział zbioru utworów muzycznych na opusy;
2. system numerowania, porządkowania dzieł muzycznych jednego kompozytora
SJP.pl
1. obniżka ceny czegoś; upust, rabat;
2. ruch kończyn lub tułowia ku dołowi w ćwiczeniach gimnastycznych
SJP.pl
Rabat (wł. rabatto – potrącić) – procentowe obniżenie przez sprzedającego ustalonej ceny określonego towaru lub usługi.
Udzielany jest najczęściej nabywcom płacącym gotówką, kupującym duże ilości towaru jednorazowo lub w określonym czasie.
Wikipedia
1. czynić pustym; opróżniać;
2. czynić bezludnym; wyludniać;
3. powodować ogromne zniszczenia; pustoszyć
SJP.pl
część tekstu opuszczona przez zecera w składzie
SJP.pl
wypustoszały;
1. o obszarze, terenie: opuszczony przez ludzi; pusty, bezludny, wyludniony;
2. pozbawiony jakiejś zawartości
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) o obszarze, regionie, budynku itd.: który został opuszczony przez ludzi i pozostaje niezamieszkały
Wiktionary
(1.1) Władze Wysp Kanaryjskich poinformowały, że w związku z rosnącą na ulicach liczbą afrykańskich imigrantów podjęły decyzję o skierowaniu 200 nielegalnych przybyszów do hoteli i ośrodków turystycznych, które są opustoszałe wskutek epidemii koronawirusa.
Wiktionary
przym. pusty
Wiktionary
wypustoszeć;
1. stać się opuszczonym przez ludzi lub zwierzęta;
2. stać się pozbawionym jakiejś zawartości
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. pustoszeć)
(1.1) stać się pustym, bezludnym, nie zamieszkanym
Wiktionary
(1.1) Ulice opustoszały po zmroku.
Wiktionary
rzecz. opustoszenie n.
Wiktionary
(1.1) opróżnić się, wyludnić się, wymrzeć
Wiktionary
czasownik
(1.1) zniżać coś, spuścić coś, przesunąć coś w dół
(1.2) zostawiać coś, odchodzić od czegoś / kogoś
(1.3) pomijać
czasownik zwrotny opuszczać się
(2.1) o osobie przen. zniżać swój poziom umiejętności
(2.2) schodzić niżej
Wiktionary
(1.2) Działdowianin podejrzany za przestępstwa narkotykowe i kradzieże z włamaniem nie może opuszczać kraju
Wiktionary
IPA: ɔˈpuʃt͡ʃat͡ɕ, AS: opuščać
Wiktionary
rzecz. opuszczoność ż., opuszczenie n., opuszczanie n.
czas. opuścić dk.
przym. opuszczony, opuszczały, pusty
przysł. opuszczono
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opuszczać.
Wiktionary
czas. opuszczać, opuścić
przym. opuszczony
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opuścić.
Wiktionary
Opuszczenie, pominięcie, paralipsa (gr. παράλειψις paráleipsis), praeteritio – figura retoryczna polegająca na zwróceniu uwagi na obiekt poprzez pozorne pominięcie go.
Wikipedia
czas. opuszczać, opuścić
przym. opuszczony
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) taki, którego opuszczono
(1.2) zniszczony wskutek zaniedbania
forma czasownika.
(2.1) ims. od czas. opuszczać (obniżać)
(2.2) ims. od czas. opuszczać (pomijać)
Wiktionary
czas. opuszczać, opuścić
rzecz. opuszczanie n., opuszczenie n.
przym. pusty
Wiktionary
(1.1) osamotniony, bez opieki, porzucony, pozostawiony
(1.2) bezpański, opustoszały, pozostawiony, pusty, zaniedbany, zapuszczony, zdewastowany, zniszczony
(2.2) ominięty, pominięty
Wiktionary
opuszek;
1. wypukła, końcowa część palca u ludzi i łap niektórych zwierząt;
2. okrągła wypukłość w niektórych narządach ciała
SJP.pl
opuszek;
1. wypukła, końcowa część palca u ludzi i łap niektórych zwierząt;
2. okrągła wypukłość w niektórych narządach ciała
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kuliste wydęcie na przebiegu jakiegoś długiego tworu
(1.2) anat. końcowa, zaokrąglona część palca
(1.3) anat. okrągłe wydęcie naczynia krwionośnego
(1.4) anat. zgrubienie w obrębie narządu
Wiktionary
rzecz. opuszek m.
przym. opuszkowy
Wiktionary
przymiotnik od: opuszka
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z opuszką, dotyczący opuszki
Wiktionary
rzecz. opuszka ż.
Wiktionary
opusznica piórówka - gatunek ćmy z rodziny garbatkowatych
SJP.pl
1. rzadko: pokryć puchem;
2. dawniej: obszyć, obramować futrem
SJP.pl
skrótowiec
(1.1) = Ogólne Polskie Warunki Spedycyjne
Wiktionary
IPA: ˌɔ‿pɛ‿vu‿ˈɛs, AS: o‿pe‿vu‿es
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Warszawa. jedzenie
Wiktionary
potocznie: ograć kogoś
SJP.pl
1. pokrywać, obsypywać coś jakimś proszkiem, zwłaszcza hodowane rośliny odpowiednimi substancjami chemicznymi;
2. pospolicie: sprzedawać (coś); spylać, opędzlowywać
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. opylić)
(1.1) ogrod. roln. pokrywać rośliny sproszkowanym preparatem owadobójczym, grzybobójczym itd.
(1.2) pokrywać coś pyłem lub kurzem
(1.3) slang. sprzedawać coś; zbywać coś
(1.4) slang. zjadać coś
czasownik zwrotny niedokonany opylać się
(2.1) slang. być wartym określonych kosztów; opłacać się
Wiktionary
(1.4) Ej, co dzisiaj będziemy opylać na obiad?
(2.1) (rozmowa w sklepie) – Nad czym się tak pan zastanawia? – Myślę o tym, czy opyla mi się kupić ten prezent.
Wiktionary
rzecz. opylanie n.
Wiktionary
(1.3) opychać
Wiktionary
urządzenie do opylania roślin preparatami chemicznymi w celu pobudzenia ich rozwoju lub zwalczania chwastów, szkodników itp.
SJP.pl
Wikipedia
chrząszcz z rodziny ryjkowcowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opylać.
Wiktionary
czas. opylać ndk.
Wiktionary
górnicze urządzenie przewoźne do opylania
SJP.pl
w górnictwie: robotnik zajmujący się opylaniem i odpowiedzialny za stan zabezpieczeń przeciw pyłowi węglowemu
SJP.pl
1. pokryć, obsypać coś jakimś proszkiem, zwłaszcza hodowane rośliny odpowiednimi substancjami chemicznymi;
2. pospolicie: sprzedać (coś); spylić, opchnąć, opędzlować
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś w Polsce znajdująca się w województwie mazowieckim, w gminie Grodzisk Mazowiecki;
Wiktionary
Opypy – wieś sołectwo w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie grodziskim, w gminie Grodzisk Mazowiecki.
Wikipedia
(1.1) daw. Opipy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) poznań. pogard. niedbaluch, brudas
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. ochlapać
Wiktionary
potocznie: zadać komuś szereg pytań; wypytać
SJP.pl
potocznie: zadawać komuś szereg pytań; wypytywać, spytywać
SJP.pl
1. opylenie roślin środkami owadobójczymi;
2. dawniej, poetycko: pył dookoła czegoś, mgiełka
SJP.pl
skrótowiec, rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) adm. opis przedmiotu zamówienia (do przetargu)
Wiktionary
Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych
SJP.pl
skrótowiec
(1.1) = polit. Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych;
Wiktionary
(1.1) OPZZ zrzeszał w szczytowym okresie około 7 milionów członków, w tym 60-70 procent b. członków "Solidarności".
Wiktionary
IPA: ˌɔ‿pɛ‿zɛd‿ˈzɛt, AS: o‿pe‿zed‿zet
Wiktionary
1. dokonywać zapłaty za coś;
2. osiągać jedno kosztem drugiego, ponosić konsekwencje czegoś;
3. opłacać się - przynosić korzyść, zysk
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. opłacić)
(1.1) przez pewien czas (lub kilkakrotnie) płacić za coś
czasownik zwrotny niedokonany opłacać się (dk. opłacić się)
(2.1) być wartym określonych kosztów
Wiktionary
(1.1) Do końca tego roku muszę opłacać korepetytora dla mojego syna.
(2.1) Ten interes zupełnie nam się nie opłaca.
Wiktionary
IPA: ɔpˈwat͡sat͡ɕ, AS: opu̯acać
Wiktionary
rzecz. opłata ż., opłacanie n., opłacenie n., opłacalność ż.
przym. opłacalny
Wiktionary
(2.1) kalkulować się, slang. opylać się
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: opłacalnie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ekon. cecha, tego co przynosi zysk i jest opłacalne
Wiktionary
(1.1) Wielkość stada świń przekłada się na opłacalność.
Wiktionary
rzecz. opłata ż., opłacanie n., opłacenie n.
czas. opłacać ndk., opłacić dk.
przym. opłacalny, opłatny
przysł. opłacalnie
Wiktionary
(1.1) dochodowość, intratność, lukratywność, popłatność, przychodowość, rentowność, zyskowność, kasowość, złotodajność
Wiktionary
przynoszący zysk; intratny, rentowny, zyskowny, dochodowy, popłatny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który się opłaca i przynosi zysk albo oszczędność
Wiktionary
rzecz. opłacalność ż., opłata ż.
czas. opłacać ndk., opłacić dk.
przysł. opłacalnie
Wiktionary
(1.1) dochodowy, intratny, lukratywny, popłatny, rentowny, zyskowny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opłacać.
Wiktionary
IPA: ˌɔpwaˈt͡sãɲɛ, AS: opu̯acãńe
Wiktionary
czas. opłacać
rzecz. opłacalność ż., opłacenie n.
Wiktionary
1. dokonać zapłaty za coś;
2. osiągnąć jedno kosztem drugiego, ponieść konsekwencje czegoś;
3. opłacić się - przynieść korzyść, zysk
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. opłacać)
(1.1) dokonany od|opłacać.
Wiktionary
IPA: ɔˈpwat͡ɕit͡ɕ, AS: opu̯aćić
Wiktionary
rzecz. opłata ż., opłacalność ż., opłacenie n.
przym. opłacalny
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. opłakiwać)
(1.1) dokonany od|opłakiwać.
Wiktionary
IPA: ɔˈpwakat͡ɕ, AS: opu̯akać
Wiktionary
rzecz. opłakanie n., opłakiwanie n., płacz m., płaczek m., płaczka ż.
przym. opłakany
przysł. opłakanie
czas. opłakiwać, płakać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opłakać.
Wiktionary
czas. opłakiwać, opłakać dk.
przym. opłakany
Wiktionary
stopień wyższy od przymiotnika: opłakany
SJP.pl
nędzny, godny politowania
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) żałosny, tragiczny, zasmucający
Wiktionary
IPA: ˌɔpwaˈkãnɨ, AS: opu̯akãny
Wiktionary
czas. płakać, opłakać, opłakiwać
przysł. opłakanie
rzecz. opłakanie n.
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. opłakać)
(1.1) płakać, doznawać bólu, wyrażać go po utracie kogoś lub czegoś
Wiktionary
(1.1) Tak długo i boleśnie opłakiwał śmierć ukochanej i już nigdy się potem z nikim nie ożenił.
(1.1) Chcę żyć tak, by nie opłakiwać na starość swojej minionej młodości, by czuć, że posmakowałem zawczasu życia.
Wiktionary
IPA: ˌɔpwaˈcivat͡ɕ, AS: opu̯aḱivać
Wiktionary
rzecz. opłakanie n., opłakiwanie n., płacz m., płaczek m., płaczka ż.
przym. opłakany
przysł. opłakanie
czas. opłakać, płakać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|opłakiwać.
Wiktionary
IPA: ˌɔpwaciˈvãɲɛ, AS: opu̯aḱivãńe
Wiktionary
czas. opłakiwać, opłakać
Wiktionary
1. opłacenie czegoś;
2. kwota należna za usługi itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kwota płacona za usługę, świadczenie
Wiktionary
Opłata – kategoria finansowa oznaczająca każdą pobraną należność za świadczone usługi. Opłata jest jednostronnie określonym i odpłatnym świadczeniem pieniężnym (w przeciwieństwie do podatku, który jest nieodpłatny) o charakterze ogólnym, pobieranym od osób fizycznych i prawnych. W związku z ich odmiennością istnieje potrzeba odróżnienia opłat pobieranych w sektorze prywatnym (gdzie stanowią cenę za usługi, np. opłata bankowa, opłata pocztowa) od tych w sektorze publicznym – jako świadczeń nieekwiwalentnych.
Wikipedia
(1.1) Możesz pobierać opłatę za fizyczną czynność przekazania kopii i według własnej decyzji możesz za opłatą proponować ochronę gwarancyjną.
Wiktionary
IPA: ɔˈpwata, AS: opu̯ata
Wiktionary
rzecz. dopłata ż., opłacenie n., opłacalność
przym. opłacalny
czas. opłacać ndk., opłacić dk.
Wiktionary
(1.1) zapłata, taksa, płatność
Wiktionary
dawniej: opłatkowy
SJP.pl
1. cienki płatek pszennego ciasta używany w liturgii chrześcijańskiej i przy wieczerzy wigilijnej; hostia;
2. uroczystość dzielenia się opłatkiem;
3. krążek z cienkiego ciasta zawierający lekarstwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rodzaj cienkiego chleba, używanego jako hostia oraz podczas kolacji wigilijnej;
(1.2) rytuał dzielenia się opłatkiem (1.1)
(1.3) środ. przestępcze chleb
Wiktionary
Opłatek (z łac. oblatum „dar ofiarny”) – bardzo cienki biały płatek chlebowy, przaśny (czyli niekwaszony i niesolony), wypiekany z białej mąki i wody bez dodatku drożdży, którym dzielą się chrześcijanie, zgromadzeni przy stole wigilijnym, składając sobie życzenia.
Wikipedia
(1.1) W naszej parafii dystrybucją opłatków zajmuje się organista.
(1.2) W ostatnim dniu przed przerwą świąteczną szef zaprosił nas wszystkich na opłatek.
Wiktionary
IPA: ɔˈpwatɛk, AS: opu̯atek
Wiktionary
przym. opłatkowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. rel. kościelny roznoszący opłatki przed Bożym Narodzeniem
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z opłatkiem, dotyczący opłatka
Wiktionary
rzecz. opłatek m., płatek m.
Wiktionary
osiedle w Bydgoszczy
SJP.pl
Opławiec − jednostka urbanistyczna (osiedle) miasta Bydgoszczy, położona w jego północno-zachodniej części nad Brdą.
Wikipedia
rura w kotle parowym
SJP.pl
opłonka stogowica - gatunek motyla z rodziny sówkowatych
SJP.pl
opłotki;
1. wiejski płot z drewnianych żerdzi lub pędów wikliny; opłotki;
2. ograniczenie kulturowe, społeczne itp. utrudniające działanie w jakiejś sprawie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rzad. wąska droga lub przejście przebiegające między dwoma płotami
(1.2) rzad. miejsce ogrodzone płotem
(1.3) rzad. łow. ogrodzone miejsce do którego zwabia się zwierzynę, w szczególności wilki
Wiktionary
(1.4) Gdy ojciec odszedł po psa o podwójnym wzroku, a znużona matka na progu przysiadła, ochrypła od wołania i przemarznięta od nocnego chłodu, przez opłotek przeskoczył obcy, ten sam, który wczoraj tak nagle na przedwieczerz wpadł do chaty.
Wiktionary
przym. opłotkowy
rzecz. opłotkowość ż., opłotki nmos.
Wiktionary
opłotki;
1. wiejski płot z drewnianych żerdzi lub pędów wikliny; opłotki;
2. ograniczenie kulturowe, społeczne itp. utrudniające działanie w jakiejś sprawie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) drewniany płot z chrustu lub żerdzi
(1.2) wąskie przejście między sąsiednimi płotami
(1.3) miejsce ogrodzone płotem
(1.4) przen. ograniczony zakres czegoś
(1.5) daw. odchylane części wejściowe dużego namiotu
forma rzeczownika|rodzaj=męskorzeczowy.
(2.1) M., B., i W. plural|opłotek.
Wiktionary
(1.1) Poza nędznymi opłotkami niespodziewanie pyszniły się okazałe słoneczniki.
(1.2) Dotarłszy do wsi, starając się zbytnio nie rzucać w oczy, nieznacznie przemykał się opłotkami.
(1.3) Tylko usychające w ogrodach konopie wychylały zza opłotków swe rozczochrane głowy albo kura głośno zagdakała.
(1.5) Zebrzydowski, zamknięty w namiocie, jak w więzieniu, podnosił opłotki, wyglądał i czekał z coraz większym rozdrażnieniem.
Wiktionary
rzecz. opłotek mrz.
Wiktionary
błona wyściełająca wewnętrzną ściankę klatki piersiowej i pokrywająca płuca; pleura
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) anat. błona surowicza okrywająca płuca i wyściełająca wnętrze klatki piersiowej;
Wiktionary
Opłucna (łac. pleura) – surowicza błona, w której zamknięte są płuca. Każde z płuc jest otoczone osobnym workiem opłucnej. Jest cienką i błyszczącą stale zwilżaną błoną, która ułatwia ruch płuc w czasie oddechu.
Składa się z dwóch blaszek:
Wikipedia
rzecz. płuco n.
przym. opłucnowy, płucny, opłucny
Wiktionary
związany z opłucną (np. jama opłucnowa)
SJP.pl
w medycynie: okalający płuca (np. błona opłucna)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z opłucną, dotyczący opłucnej
Wiktionary
rzecz. opłucna ż.
Wiktionary
1. płucząc, obmyć;
2. opłukać się -
a) opłukać samego siebie;
b) opłukać siebie nawzajem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) usunięcie zabrudzenia lub detergentu poprzez polanie wodą
Wiktionary
(1.1) Ile zajmie wam opłukanie brudnych talerzy przed włożeniem ich do zmywarki?
Wiktionary
rzecz. opłukiwanie n.
czas. opłukać dk., opłukiwać ndk.
Wiktionary
(1.1) obmycie, przepłukanie, zmycie
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. opłukać)
(1.1) umywać przez polewanie cieczą
(1.2) zalewać falami
czasownik zwrotny niedokonany opłukiwać się (dk. opłukać się)
(2.1) obmywać cieczą z zabrudzenia lub detergentu
Wiktionary
(1.1) Wskazał na sklep tandeciarza obok nas, gdzie woda opłukiwała rdzę żelaznych rupieci, tworząc brązowo-czerwone kałuże.
(1.2) Miało im wkrótce zabraknąć podstawy, opłukiwanej cieplejszemi wodami, podobnie jak to się dzieje z lodowemi górami na morzu północnem lodowatem.
(2.1) Po kąpieli w oceanie opłukiwali się pod natryskami zlokalizowanymi na plażaaży.
Wiktionary
rzecz. opłukanie n., opłukiwanie n., płukanka ż.
czas. opłukać dk., opłukać się dk., płukać ndk.
Wiktionary
(1.1) obmywać, zmywać
(2.1) obmywać się, zmywać się
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) umywanie przez polewanie cieczą
Wiktionary
(1.1) Misa ta służy do opłukiwania liści i łodyg z piachu.
Wiktionary
rzecz. opłukanie n.
czas. opłukać dk., opłukiwać ndk.
Wiktionary
(1.1) obmywanie, zmywanie
Wiktionary
dawniej: opłukać
SJP.pl
zaopatrywać, wyposażać w pługi do odgarniania błota i śniegu
SJP.pl
zaopatrzyć w pługi do zgarniania śniegu
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. opływać)
(1.1) okrążyć płynąc
Wiktionary
(1.1) James Cook opłynął Antarktykę i ostatecznie rozwiązał problem istnienia poszukiwanego kontynentu południowego, stwierdzając, że w szerokościach umiarkowanych takowy nie istnieje.
Wiktionary
czas. płynąć, opływać
przym. opływowy
Wiktionary
ruch cieczy wokół zanurzonego w nim ciała stałego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) fiz. ruch cieczy względem zanurzonego w niej ciała
(1.2) lotn. ruch cząstek powietrza stykających się z płaszczyznami nośnymi lub sterowymi
Wiktionary
czas. opływać
rzecz. opływanie
przym. opływowy
Wiktionary
potocznie: pływając dotrzeć do wielu miejsc
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. opłynąć)
(1.1) okrążać coś, płynąc
(1.2) otoczyć coś, spowić kogoś lub coś
(1.3) obfitować w coś
Wiktionary
(1.1) Kuter opływał cypel z latarnią, gdy zagrzmiało.
(1.2) We drzwiach stanęła pani Emilia, białym, długim, koronkami okrytym peniuarem opłynięta i w szczególny sposób ożywiona.
(1.3) Więc król Bobo w sławie jaśniał, w skarby opływał, / Wszelkiego bożego dobra wesół używał.
Wiktionary
rzecz. opływanie n., opływ mrz.
czas. pływać, opłynąć dk.
przym. opływowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest opływowe; cecha tych, którzy są opływowi
Wiktionary
przym. opływowy
przysł. opływowo
Wiktionary
łagodnie zaokrąglony, wydłużony
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) mający lekko zaokrąglony kształt zmniejszający opór wody lub powietrza przy poruszaniu się
Wiktionary
(1.1) Samochód posiada opływową, a równocześnie elegancką linię nadwozia oraz komfortowe, przestronne i przyjazne wnętrze.
Wiktionary
rzecz. opływ m., opływacz m., opływowość ż.
czas. pływać, opłynąć dk., opływać ndk.
Wiktionary
(1.1) aerodynamiczny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. hydron. rzeka w północno-zachodnim Kazachstanie i wschodniej Rosji przeduralskiej, lewy dopływ Uralu w zlewisku Morza Kaspijskiego;
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. Orsk m.
przym. orski
Wiktionary
pseudonim Artura Oppmana
SJP.pl
Artur Franciszek Michał Oppman, ps. Or-Ot (ur. 14 sierpnia 1867 w Warszawie, zm. 4 listopada 1931 tamże) – polski poeta okresu Młodej Polski, publicysta, varsavianista, w latach 1901–1905 redaktor tygodnika „Wędrowiec”, w latach 1918–1920 redaktor „Tygodnika Ilustrowanego”.
Wikipedia
1. przygotowywać ziemię pod zasiew poprzez tworzenie w niej bruzd i jednoczesne odkładanie skib za pomocą stosownych narzędzi, maszyn;
2. potocznie: ciężko pracować, harować
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) roln. przygotowywać ziemię pod zasiew poprzez przerzucenie górnej jej warstwy pługiem
(1.2) pot. przen. ciężko pracować
Wiktionary
(1.1) Chłop wyruszył orać pole.
(1.1) Ja mu sam włożę jarzmo na wspaniałą szyję, / sam Efraima zaprzęgnę, / orać będzie Juda, / Jakub zaś będzie bronował.
(1.2) Przestań tak orać, bo niedługo się wykończysz.
Wiktionary
IPA: ˈɔrat͡ɕ, AS: orać
Wiktionary
rzecz. oraczka ż., orzba ż., samozaoranie n., oranie n., orka ż., oracz m., podorywka ż.
czas. rozorać, zaorać, przeorać, rozorać, podorywać
przym. orny
Wiktionary
(1.2) harować
Wiktionary
1. uroczysta mowa; długie przemówienie wygłaszane z powagą
2. w liturgii rzymskiej: uroczysta modlitwa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) liter. kwieciste przemówienie;
(1.2) liter. żart. perora moralizatorska, mówka
(1.3) typ modlitwy wieńczącej część liturgii lub nabożeństwa;
Wiktionary
Oracja (łac. oratio od orare: mówić, rozprawiać) to:
Wikipedia
(1.1) Tekst oracji, którą wygłosił prezes, wyszedł spod pióra jego asystentki.
(1.2) Na apelu nie obyło się bez oracji dyrektorki.
(1.3) Przewodniczący liturgii wybrał orację z uroczystości Zesłania Ducha Świętego.
(1.3) Po oracji usiedliśmy w ławkach od strony ambony.
Wiktionary
rzecz. orator m., orant m., orantka ż., oratorium n., oralizm mrz., oralność ż.
przym. oratorski, oralny
Wiktionary
(1.1-2) perora, alokucja
Wiktionary
jeden z najpopularniejszych systemów zarządzania relacyjnymi bazami danych
SJP.pl
Wikipedia
człowiek orzący ziemię
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ten, kto orze pole
Wiktionary
Oracz (bułg. Орач) – wieś w Bułgarii, w obwodzie Tyrgowiszte, w gminie Antonowo. Według danych szacunkowych Ujednoliconego Systemu Ewidencji Ludności oraz Usług Administracyjnych dla Ludności, 15 czerwca 2020 roku miejscowość liczyła 100 mieszkańców.
Wikipedia
rzecz. oranie n., orka ż., orzba ż.
:: fż. oraczka ż.
czas. orać ndk., zaorać dk.
przym. orny
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński|orocz.
Wiktionary
Oraczewice (niem. Helmersruh) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie choszczeńskim, w gminie Choszczno. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego. W roku 2007 wieś liczyła 78 mieszkańców. Wieś wchodzi w skład sołectwa Sulino.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
→ oracz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rzad. reg. czynność orania ziemi
(1.2) żona oracza
Wiktionary
rzecz. orka ż., oracz m., oraczyna ż., oranie n.
czas. orać ndk.
przym. orny
Wiktionary
(1.1) orka, oranie
(1.4) oraczyna
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. zaorane pole
Wiktionary
rzecz. oraczka ż.
Wiktionary
(1.1) oraczka
Wiktionary
[czytaj: oRADja] miasto w Rumunii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w północno-zachodniej części Rumunii;
Wiktionary
Oradea (węg. Nagyvárad) – miasto w Rumunii w okręgu Bihor, stolica krainy historycznej Kriszana. Miasto liczy, zgodnie ze spisem ludności z 2002 roku, 206 614 mieszkańców. Natomiast liczba mieszkańców całego zespołu miejskiego wynosi ok. 241 tys. Oradea należy do najlepiej rozwiniętych miast w Rumunii. Merem miasta jest Florin Birta.
Wikipedia
(1.1) Oradea to miasto w okręgu Bihor.
Wiktionary
IPA: ˌɔraˈdɛa, AS: oradea
Wiktionary
przym. oradejski
Wiktionary
(1.1) hist. Wielki Waradyn
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Oradeą, dotyczący Oradei
Wiktionary
rzecz. Oradea ż.
Wiktionary
potocznie: seks oralny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) seks. pot. seksualny stosunek oralny
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Mieliśmy wczoraj mały oral z Maćkiem.
Wiktionary
IPA: ˈɔral, AS: oral
Wiktionary
rzecz. oralizm mrz., oratorium n., orator m.
przym. oralny
Wiktionary
(1.1) stosunek oralny, seks oralny, miłość francuska
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pedag. zwolennik doktryny oralizmu, zakazującej głuchym używania języka migowego w imię lepszego opanowania przez nich mowy
Wiktionary
IPA: ˌɔraˈlʲista, AS: oralʹista
Wiktionary
rzecz. oralizm mrz.
:: fż. oralistka ż.
przym. oralny
Wiktionary
1. erotyczne pieszczoty ustami; seks oralny;
2. doktryna pedagogiczna, według której głusi powinni uczyć się mówić i czytać z ust, a język migowy przeszkadza w nauce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) seks. dysfunkcja polegająca na uwarunkowaniu na osiąganie orgazmu jedynie przez pobudzanie genitaliów ustami
(1.2) seks. pieszczoty ustami, seks oralny;
(1.3) pedag. doktryna, zgodnie z którą osoba głucha powinna uczyć się mówić, czytać z ust, a posługiwanie się językiem migowym przeszkadza w tym
Wiktionary
Seks oralny, miłość francuska – zachowanie seksualne polegające na pieszczeniu ciała partnerki lub partnera, a w szczególności narządów płciowych oraz innych stref erogennych, z użyciem języka i ust. Seks oralny występuje we wszystkich orientacjach seksualnych. Rozróżniane jest fellatio (oralne pieszczenie męskich narządów płciowych) oraz cunnilingus (oralne pieszczenie żeńskich narządów płciowych).
Wikipedia
(1.3) I oto jesteśmy u źródeł doktryny oralizmu, która skierowała nauczanie głuchych na ślepy tor.
Wiktionary
IPA: ɔˈralʲism̥, AS: oralʹism̦
Wiktionary
rzecz. oralista m., oralistka ż., orator m., oratorka ż., oracja ż., oral m.
przym. oralny, oratorski
przysł. oralnie
Wiktionary
(1.2) seks oralny, oral, miłość francuska
Wiktionary
cecha tego, co ma związek z ustnym przekazywaniem informacji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co oralne
Wiktionary
rzecz. oracja ż., orator m., oratorium n.
przym. oralny, oratorski, oratoryjny
przysł. oralnie, oratorsko
Wiktionary
1. związany z ustnym przekazywaniem informacji;
2. sex oralny - zachowanie seksualne polegające na pieszczeniu ciała partnerki lub partnera, a w szczególności narządów płciowych oraz innych stref erogennych, z użyciem języka i ust
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) ustny, przekazywany za pomocą mowy
(1.2) o zachowaniu seksualnym z użyciem języka i ust
Wiktionary
(1.1) Dzieje były książką najpierw opowiedzianą, wówczas dominowała jeszcze kultura oralna, kiedy przekaz następuje za pomocą słowa mówionego.
Wiktionary
IPA: ɔˈralnɨ, AS: oralny
Wiktionary
rzecz. oracja ż., oral m., oralność ż., oralizm mrz., oralista mos.
przym. aboralny, oracyjny
przysł. oralnie
Wiktionary
rzadko: obramować
SJP.pl
miasto w Algierii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Algierii;
Wiktionary
Oran (arab. وهران, Wahrān) – miasto w północno-zachodniej Algierii, nad Morzem Śródziemnym, ośrodek administracyjny wilajetu Oran. W 2008 roku liczyło ok. 610 tys. mieszkańców. Ważny port handlowy i pasażerski, ośrodek przemysłu rybnego, włókienniczego, chemicznego, cementowego i metalowego. Ośrodek kulturalno-naukowy z muzeami, bibliotekami, uniwersytetem i politechniką. Siedziba rzymskokatolickiej diecezji orańskiej. Miejsce akcji powieści Dżuma Alberta Camusa.
Wikipedia
(1.1) Poznali się w Oranie, ale obaj byli algierczykami.
Wiktionary
IPA: ˈɔrãn, AS: orãn
Wiktionary
rzecz. orańczyk mos., oranka ż.
przym. orański
Wiktionary
mieszkaniec Oranu (miasta w Algierii)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Oranu
Wiktionary
rzecz. Oran mrz.
:: fż. oranka ż.
przym. orański
Wiktionary
[czytaj: orendż]
1. jedno z wielu miast w USA;
2. jedna z wielu gmin w USA;
3. międzynarodowa marka telefonii komórkowej;
4. [czytaj: oRANŻ] miasto na południu Francji;
5. rzeka w Lesotho, RPA i Namibii; Oranje
SJP.pl
Australia:
Francja:
Stany Zjednoczone:
Wikipedia
podrodzina małp człekokształtnych
SJP.pl
Orangowate (Ponginae) – podrodzina ssaków naczelnych z rodziny człowiekowatych (Hominidae) do której zalicza się orangutany oraz wymarłe ankarapiteki, gigantopiteki i siwapiteki.
Wikipedia
o cechach orangowatych (podrodzina małp)
SJP.pl
małpa człekokształtna prowadząca nadrzewny tryb życia, objęta ochroną z powodu ryzyka wyginięcia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zool. rodzaj nadrzewnej małpy człekokształtnej;
(1.2) pot. osoba nieobyta
Wiktionary
Orangutan (Pongo) – rodzaj dużych ssaków naczelnych z podrodziny orangowatych (Ponginae) w obrębie rodziny człowiekowatych (Hominidae). IUCN wszystkie orangutany klasyfikuje jako krytycznie zagrożone.
Wikipedia
(1.1) Mówiono, iż czarnucha przywieziono wprost z Afryki, gdzie się urodził w okolicy pełnej świętojańskiego chleba, wśród krokodylów i orangutanów, papug i pieprzojadów.
Wiktionary
IPA: ˌɔrãŋˈɡutãn, AS: orãŋgutãn
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) związany z orangutanem, dotyczący orangutana
Wiktionary
IPA: ˌɔrãŋɡuˈtãɲi, AS: orãŋgutãńi
Wiktionary
1. przygotowywać ziemię pod zasiew poprzez tworzenie w niej bruzd i jednoczesne odkładanie skib za pomocą stosownych narzędzi, maszyn;
2. potocznie: ciężko pracować, harować
SJP.pl
Księstwo Oranii (pot. Orania; nazwa od miasta Orange) – lenno króla Francji, początkowo hrabstwo, a od 1171 księstwo. Rządzone było przez przedstawicieli różnych rodów, nazywanych od nazwy księstwa orańskimi. Przedstawiciele ostatniego z tych rodów (dynastia Orańska-Nassau) byli w XVI i XVII wieku m.in. namiestnikami różnych prowincji niderlandzkich. W 1702 wygasła starsza linia orańska owego rodu na Wilhelmie III. W 1712 król Ludwik XIV uznał Oranię za lenno francuskie i mianował jego władcą Ludwika Armanda II, księcia Conti. Księstwo w pokoju utrechckim utrzymało się przy Francji, a tytuł przypadł królowi Prus Fryderykowi Wilhelmowi I. Tytuł zatrzymali też przedstawiciele rodu orańskiego. Od 1702 roku, począwszy od Jana Wilhelma Friso zachowali tytularną godność księcia Oranii.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|orać.
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ɔˈrãɲjɛ, AS: orãńi ̯e
Wiktionary
czas. orać
rzecz. oraczka ż., samozaoranie n., orka ż., orzba ż., oracz mos.
przym. orny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. Łomonosow (nazwa oficjalna do 1948 r.);
Wiktionary
Niemcy:
Rosja:
Wikipedia
przym. oranienbaumski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) hist. związany z Oranienbaumem, dotyczący Oranienbaumu (współcz. Łomonosow)
Wiktionary
rzecz. Oranienbaum mrz.
Wiktionary
miasto w Niemczech
SJP.pl
Oranienburg – miasto w Niemczech w kraju związkowym Brandenburgia, siedziba powiatu Oberhavel. Leży ok. 35 km na północ od centrum Berlina, dziś część berlińskiej aglomeracji. Według danych z 31 grudnia 2008 r. miasto zamieszkiwało 41 577 osób.
Wikipedia
przymiotnik od: Oranienburg (miasto w Niemczech)
SJP.pl
rzeka w Lesotho, RPA i Namibii; Orange
SJP.pl
Oranje (Orange, ang. Orange River, afr. Oranjerivier) – rzeka w Afryce, płynąca przez terytorium Lesotho, Południowej Afryki i Namibii.
Źródła rzeki Oranje znajdują się w Górach Smoczych w Lesotho, we wschodniej części Afryki południowej, uchodzi natomiast do Oceanu Atlantyckiego na wybrzeżu zachodnim. Na rzece znajdują się progi i wodospady (np. Augrabiesval). Występują duże wahania stanów wód i częste są powodzie letnie. Rzeka wykorzystywana jest do nawadniania.
Wikipedia
stolica Aruby
SJP.pl
rzeczownik, nazwa własna
(1.1) geogr. stolica Aruby;
(1.2) geogr. stolica wyspy Sint Eustatius;
Wiktionary
Oranjestad – stolica i największe miasto kraju autonomicznego Aruba, należącego do Holandii, w Ameryce Południowej. 1 stycznia 2020 r. liczyło 28 658 mieszkańców, należy do dwóch regionów Oranjestad-Oost i Oranjestad-West. Leży na zachodnim brzegu wyspy,
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. oranjestadczyk mos., oranjestadka ż.
przym. oranjestadzki
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* szwedzki: (1.1) Oranjestad n.
źródła.
== Oranjestad (język szwedzki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. Oranjestad
odmiana.
(1.1) nieodm.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ɔˈrãnʲjɛstat, AS: orãnʹi ̯estat
Wiktionary
rzecz. oranjestadczyk mos., oranjestadka ż.
przym. oranjestadzki
Wiktionary
mieszkaniec Oranjestadu (stolicy Aruby)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Oranjestadu
Wiktionary
IPA: ˌɔrãnʲjɛˈstaṭt͡ʃɨk, AS: orãnʹi ̯estaṭčyk
Wiktionary
rzecz. Oranjestad m.
:: fż. oranjestadka ż.
przym. oranjestadzki
Wiktionary
mieszkanka Oranjestadu (stolicy Aruby)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Oranjestadu
Wiktionary
IPA: ˌɔrãnʲjɛˈstatka, AS: orãnʹi ̯estatka
Wiktionary
rzecz. Oranjestad, oranjestadczyk
przym. oranjestadzki
Wiktionary
dotyczący Oranjestadu, stolicy Aruby
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Oranjestadem, stolicą Aruby
(1.2) związany z Oranjestadem, stolicą wyspy Sint Eustatius
Wiktionary
rzecz. Oranjestad mrz., oranjestadczyk mos., oranjestadka ż.
Wiktionary
mieszkanka Oranu (miasta w Algierii)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Oranu
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. Oran mrz.
:: fm. orańczyk mos.
przym. orański
Wiktionary
przymiotnik od: Oran
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Oranu, związany z Oranem (miastem w Algierii)
(1.2) dotyczący Oranii, związany z Oranią
(1.3) dotyczący Oran, związany z Oranami (miastem na Litwie)
Wiktionary
Siestrzeńcewicz (Siestrzeniec) – polski herb szlachecki, według K. Niesieckiego i J. Ostrowskiego odmiana herbu Strzała.
Wikipedia
rzecz. Oran mrz., orańczyk mos., oranka ż.
Wiktionary
w sztuce: postać stojąca w pozie modlitewnej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) szt. rel. kanoniczne przedstawienie modlącej się postaci męskiej ze wzniesionymi, rozłożonymi rękami;
Wiktionary
Orant, orantka (łac. orans, orantis od orare – modlić się) – w sztukach plastycznych przedstawienie postaci (zazwyczaj kobiecej) modlącej się, na stojąco, ustawionej frontalnie, ze wzniesionymi ku górze rękami i rozwartymi dłońmi, ubranej w długą szatę.
Wikipedia
(1.1) Na fresku widniał orant z wzniesionymi do góry rękami.
Wiktionary
IPA: ˈɔrãnt, AS: orãnt
Wiktionary
rzecz. oracja ż.
:: fż. orantka ż.
Wiktionary
w sztuce: postać kobieca stojąca w pozie modlitewnej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) szt. rel. kanoniczne przedstawienie modlącej się postaci żeńskiej ze wzniesionymi, rozłożonymi rękami
Wiktionary
Orant, orantka (łac. orans, orantis od orare – modlić się) – w sztukach plastycznych przedstawienie postaci (zazwyczaj kobiecej) modlącej się, na stojąco, ustawionej frontalnie, ze wzniesionymi ku górze rękami i rozwartymi dłońmi, ubranej w długą szatę.
Wikipedia
(1.1) Autor fresku przedstawił orantkę w białej szacie chrzcielnej.
Wiktionary
rzecz. oracja ż.
:: fm. orant mos.
Wiktionary
1. barwa pomarańczowa; pomarańcz;
2. oranż metylowy - barwnik syntetyczny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kolor pomarańczowy
Wiktionary
Barwa pomarańczowa (pomarańcz, oranż) – kolor zaliczany do rodziny kolorów jaskrawych z palety barw podrzędnych. Powstaje po zmieszaniu dwóch podstawowych barw: czerwonej i żółtej. Nazwa koloru pomarańczowego wzięła się od nazwy owocu pomarańczy (franc. pomme orange – pomme – owoc, a orange – z arab. narandj).
Wikipedia
(1.1) Zachód słońca lśnił oranżem, słoneczna tarcza niknęła za horyzontem.
Wiktionary
przym. oranżowy
rzecz. oranżeria ż., oranżada ż.
Wiktionary
(1.1) pomarańcz
Wiktionary
napój musujący
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) napój o smaku pomarańczowym, również jego surogat
(1.2) butelka oranżady (1.1)
Wiktionary
Oranżada – chłodzący gazowany napój bezalkoholowy, tradycyjnie o intensywnie słodkim, pomarańczowym smaku.
Wikipedia
(1.1) Zimna oranżada jest dobra w upał.
(1.2) Kupiłem po dwie oranżady dla każdego.
Wiktionary
IPA: ˌɔrãw̃ˈʒada, AS: orãũ̯žada
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. oranżadka ż.
:: oranż m., oranżysta m., oranżowiec m., oranżówka ż., oranżeria ż.
przym. oranżadowy, oranżowy
Wiktionary
(1.1) sok pomarańczowy, reg. śl. brauza.
Wiktionary
budynek ogrodowy z dużymi oknami, służący do hodowania roślin tropikalnych lub zabaw towarzyskich; pomarańczarnia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) archit. ogrod. szklarnia służąca do hodowli egzotycznych roślin, np. pomarańcz, cytryn, pełniąca rolę wypoczynkową;
Wiktionary
Oranżeria (również pomarańczarnia) – budowla ogrodowa, parterowa, wolno stojąca lub połączona z tarasem, ogrzewana.
Oranżerie służyły do uprawy roślin egzotycznych (pomarańcze, cytryny, granaty itp.), a także do przechowywania roślin, które nie mogą w strefie umiarkowanej zimować w gruncie. Pełniły też funkcję ogrodów zimowych.
Wikipedia
(1.1) Za najpiękniejszą w Europie uchodzi oranżeria w Wersalu.
Wiktionary
IPA: ˌɔrãw̃ˈʒɛrʲja, AS: orãũ̯žerʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. oranż m., oranżada ż., oranżadka ż., oranżysta m., oranżystka ż., oranżowiec m., oranżówka ż.
przym. oranżeryjny, oranżadowy, oranżowy
Wiktionary
(1.1) pomarańczarnia, cieplarnia, ogród zimowy
Wiktionary
dawna nazwa oranżerii
SJP.pl
związany z oranżerią; hodowany w oranżeriach; cieplarniany
SJP.pl
1. pomarańczowy lub żółtoczerwony;
2. związany z pomarańczą, np. konfitura oranżowa, drzewo oranżowe
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) koloru pomarańczowego
Wiktionary
Barwa pomarańczowa (pomarańcz, oranż) – kolor zaliczany do rodziny kolorów jaskrawych z palety barw podrzędnych. Powstaje po zmieszaniu dwóch podstawowych barw: czerwonej i żółtej. Nazwa koloru pomarańczowego wzięła się od nazwy owocu pomarańczy (franc. pomme orange – pomme – owoc, a orange – z arab. narandj).
Wikipedia
rzecz. oranż m., oranżada ż., oranżeria ż.
Wiktionary
członek protestanckiego bractwa w Irlandii Północnej
SJP.pl
Wikipedia
członek protestanckiego bractwa w Irlandii Północnej
SJP.pl
człowiek, który potrafi wygłaszać przemówienia, chętnie głosi oracje, zabiera głos publicznie; krasomówca, retor, mówca
SJP.pl
Orator, inaczej retor (z gr. rhetor, łac. orator) – mówca, który opanował sztukę retoryki, potrafi przemawiać publicznie i przekonywać słuchaczy do swoich racji.
W kulturze starożytnej Grecji i Rzymu nazwy rhetor, orator odnosiły się m.in. do mówcy na zgromadzeniu, polityka, nauczyciela wymowy. Od mówcy wymagano nie tylko doskonałej wymowy, lecz także intelektu, wiedzy filozoficznej i właściwej postawy moralnej. Upowszechniła się formuła Katona Starszego: Orator est vir bonus, dicendi peritus (Mówca to człowiek prawy, biegły w mówieniu). Liczne podręczniki retoryki proponowały wskazówki i ćwiczenia, dzięki którym mówca mógł doskonalić umiejętność przemawiania. Wysokie wymagania wiązały się z faktem, że kultura grecko-rzymska była kulturą żywego słowa, a wygłoszona mowa mogła zadecydować o sukcesie politycznym lub sądowym.
Wikipedia
członek stowarzyszenia religijnego skupiającego osoby duchowne i świeckie bez obowiązku składania ślubów zakonnych
SJP.pl
Filipini, inaczej oratorianie, łac. Congregatio Oratorii Sancti Philippi Neri (COr) – stowarzyszenie życia apostolskiego założone w 1551 przez św. Filipa Neri w Rzymie i zatwierdzone przez papieża Grzegorza XIII w 1575 r. bullą Copiosus in misericordia Deus.
Wikipedia
członek stowarzyszenia religijnego skupiającego osoby duchowne i świeckie bez obowiązku składania ślubów zakonnych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rel. zakonnik ze zgromadzenia założonego przez św. Filipa Nereusza
Wiktionary
(1.1) W niedzielę poszliśmy na mszę do oratorianów.
Wiktionary
rzecz. oratorium n., orator m., oratorka ż.
przym. oratoriański, oratoryjny
Wiktionary
(1.1) filipin
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z oratorianami, dotyczący oratorianów
przymiotnik dzierżawczy
(2.1) należący do oratorianów, będący ich własnością
Wiktionary
(1.1) Odbył studia nad charyzmatem oratoriańskim.
(2.1) Kto założył pierwszy dom oratoriański w Polsce?
Wiktionary
rzecz. oratorianin m.
Wiktionary
1. miejsce przeznaczone na modlitwę, najczęściej kaplica
2. forma wokalno-instrumentalna o tematyce biblijnej lub religijnej, śpiewana przez solistę, chór lub wykonywana przez orkiestrę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) muz. wielka forma muzyczna wokalno-instrumentalna, pozbawiona akcji scenicznej, o tematyce głównie religijnej;
(1.2) archit. rel. część klasztoru przeznaczona na modlitwę;
(1.3) pedag. rel. miejsce spotkań wychowawczych z dziećmi i młodzieżą w placówkach salezjańskich;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Szczególnym gatunkiem oratorium jest pasja.
(1.1) Bach napisał kilka oratoriów.
(1.2) Nieszpory odmówimy jak zawsze w oratorium na drugim piętrze.
(1.3) Władze zamknęły oratorium salezjańskie w Tarnowie.
Wiktionary
IPA: ˌɔraˈtɔrʲjũm, AS: oratorʹi ̯ũm
Wiktionary
rzecz. oral mrz., oratorianin m., oratoria ż., oracja ż., oralność ż.
przym. oratoryjny
Wiktionary
kobieta mająca zdolność krasomówstwa; mówczyni
SJP.pl
taki, który dotyczy oratora, ma zdolności krasomówcze; retoryczny, krasomówczy, elokwentny, wymowny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) potrafiący wypowiedzieć się w sposób właściwy dla oratora, krasomówczo, także: świadczący o takiej umiejętności
Wiktionary
(1.1) Całą tą sic. rozmowę uważał za popis oratorski, nie przyjmował poważnie.
(1.1) Talent oratorski nie każdemu jest dany i dlatego, gdy charakter przyjęcia nie wymaga toastu, a okoliczności nie skłaniają kandydata na Demostenesa do wygłoszenia mowy, lepiej nie szukać laurów na tym polu.
(1.1) Pamiętają też jego imponujący styl oratorski, ale już nie to, co właściwie mówił.
Wiktionary
rzecz. oralność ż., oralizm mrz., oracja ż., orator mos., oratorka ż.
przysł. oratorsko
Wiktionary
(1.1) krasomówczy
Wiktionary
umiejętność sprawnego, jasnego wyrażania swoich myśli, sztuka pięknego mówienia; retoryka, krasomówstwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) umiejętność jasnego wyrażania myśli
Wiktionary
Orator, inaczej retor (z gr. rhetor, łac. orator) – mówca, który opanował sztukę retoryki, potrafi przemawiać publicznie i przekonywać słuchaczy do swoich racji.
W kulturze starożytnej Grecji i Rzymu nazwy rhetor, orator odnosiły się m.in. do mówcy na zgromadzeniu, polityka, nauczyciela wymowy. Od mówcy wymagano nie tylko doskonałej wymowy, lecz także intelektu, wiedzy filozoficznej i właściwej postawy moralnej. Upowszechniła się formuła Katona Starszego: Orator est vir bonus, dicendi peritus (Mówca to człowiek prawy, biegły w mówieniu). Liczne podręczniki retoryki proponowały wskazówki i ćwiczenia, dzięki którym mówca mógł doskonalić umiejętność przemawiania. Wysokie wymagania wiązały się z faktem, że kultura grecko-rzymska była kulturą żywego słowa, a wygłoszona mowa mogła zadecydować o sukcesie politycznym lub sądowym.
Wikipedia
dotyczący oratorium (utworu muzycznego), np. koncert oratoryjny, muzyka oratoryjna
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z oratorium, dotyczący oratorium
(1.2) posiadający cechy oratorium
Wiktionary
(1.1) W filharmonii odbył się koncert oratoryjny.
(1.2) Koncerty oratoryjne jego autorstwa zasługują na uznanie.
Wiktionary
rzecz. oratorium n., oratorianin m., oralność ż.
Wiktionary
kraina historyczno-geograficzna w Polsce i na Słowacji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. rzeka w północnej Słowacji;
(1.2) etn. hist. geogr. region etnograficzny w Słowacji i częściowo w Polsce, w dorzeczu Orawy (1.1);
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ɔˈrava, AS: orava
Wiktionary
rzecz. Orawianin m., Orawianka ż.
przym. orawski
Wiktionary
mieszkaniec Orawy (krainy)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Orawy
Wiktionary
IPA: ˌɔraˈvʲjä̃ɲĩn, AS: oravʹi ̯ä̃ńĩn
Wiktionary
rzecz. Orawa ż., Orawianka ż.
przym. orawski
Wiktionary
mieszkanka Orawy (krainy)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Orawy
Wiktionary
IPA: ˌɔraˈvʲjãŋka, AS: oravʹi ̯ãŋka
Wiktionary
rzecz. Orawa ż., Orawianin m.
przym. orawski
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
1. wieś w Polsce;
2. osada w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Orawa (kraina historyczna i rzeka na Słowacji)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Orawy
Wiktionary
rzecz. Orawa ż., Orawianin m., Orawianka ż.
Wiktionary
spójnik łączący współrzędne części zdania; i; a także
SJP.pl
spójnik
(1.1) …łączący słowa i zdania równorzędne, wskazując je jako występujące równocześnie
przysłówek
(2.1) śrpol. jednocześnie; zarazem, w tym samym czasie
Wiktionary
(1.1) Wikipedia oraz Wikisłownik działają na oprogramowaniu Mediawiki.
Wiktionary
IPA: ˈɔras, AS: oras
Wiktionary
rzecz. raz mrz.
licz. raz
Wiktionary
(1.1) i; (a) także; też; również, tudzież
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Orban – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Oksytania, w departamencie Tarn.
Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwało 246 osób, a gęstość zaludnienia wynosiła 28 osób/km² (wśród 3020 gmin regionu Midi-Pireneje Orban plasuje się na 817. miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 1183.).
Wikipedia
przejmowanie sposobu sprawowania rządów na wzór Viktora Orbána, węgierskiego premiera
SJP.pl
1. polskie przedsiębiorstwo branży hotelarskiej;
2. miejscowość i gmina w Niemczech
SJP.pl
Essendi (do 2025 Orbis) – przedsiębiorstwo z branży nieruchomości, inwestujące w infrastrukturę hotelową. Założone w Polsce w 1920, obecnie należy do francuskiej grupy Accor. Do 2019 prowadziło działalność hotelarską i turystyczną.
Wikipedia
przymiotnik od: Orbis (biuro podróży)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Orbisem, dotyczący Orbisu
Wiktionary
(1.1) Celina wróciła z wycieczki orbisowskiej na Teneryfę.
Wiktionary
rzecz. Orbis mrz.
przysł. orbisowsko
Wiktionary
1. tor, po którym porusza się, pod wpływem przyciągania, jedno ciało wokół innego (np. elektron wokół jądra atomowego, Mars wokół Słońca)
2. krąg czyichś wpływów, zainteresowań
3. w anatomii: oczodół
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) astr. tor ciała krążącego lub przelatującego obok innego ciała, zakrzywiony w wyniku ich wzajemnego przyciągania;
(1.2) anat. oczodół
(1.3) krąg, sfera, zasięg
Wiktionary
Orbita – tor ciała poruszającego się pod wpływem ciążenia, np. ciała niebieskiego lub sztucznego satelity. W Układzie Słonecznym Ziemia, inne planety, planetoidy, komety i mniejsze ciała poruszają się po swoich orbitach wokół Słońca. Z kolei księżyce krążą po orbitach wokół planet macierzystych.
Wikipedia
(1.1) W przypadku dwóch ciał, orbita jest krzywą stożkową.
Wiktionary
IPA: ɔrˈbʲita, AS: orbʹita
Wiktionary
rzecz. orbiter m., orbitowanie n.
czas. orbitować ndk.
przym. orbitalny
Wiktionary
funkcja falowa charakteryzująca stan energetyczny elektronu znajdującego się w atomie, cząsteczce lub ciele stałym obliczona jakąkolwiek metodą w przybliżeniu jednoelektronowym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) fiz. chem. rozwiązanie równania Schrödingera opisujące zachowanie elektronu w atomie bądź cząsteczce
(1.2) fiz. chem. pot. obszar pokazujący na najbardziej prawdopodobne położenie elektronu w atomie bądź cząsteczce
Wiktionary
Orbital – funkcja falowa będącą rozwiązaniem równania Schrödingera dla szczególnego przypadku układu jednego elektronu znajdującego się na jednej z powłok atomowych lub tworzących wiązanie chemiczne. Orbital jest funkcją falową jednego elektronu, a jej kwadrat modułu (zgodnie z postulatem Maxa Borna) określa gęstość prawdopodobieństwa napotkania elektronu w danym punkcie przestrzeni.
Wikipedia
IPA: ɔrˈbʲital, AS: orbʹital
Wiktionary
1. przymiotnik od: orbita (w znaczeniu toru lotu), np. ruch orbitalny, lot orbitalny
2. orbitalna liczba kwantowa - wielkość określająca kształt orbitalu
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) astr. dotyczący orbity, powiązany z orbitą, znajdujący się na orbicie
Wiktionary
rzecz. orbita ż.
czas. orbitować
Wiktionary
statek kosmiczny lub jego część krążąca wokół ciała niebieskiego; sztuczny satelita
SJP.pl
Orbiter – część sondy kosmicznej, która pozostaje na orbicie wokółplanetarnej po oddzieleniu lądownika i służy jako satelita komunikacyjny, przekazujący sygnał z lądownika na Ziemię. Orbiter spełnia również rolę satelity zwiadowczego fotografującego powierzchnię planety, dokonuje także analizy widma i analizy termicznej.
Wikipedia
pierwotniak kopalny z górnych warstw pokładów kredowych
SJP.pl
kopalny pierwotniak ze średnich i najgłębszych warstw złóż kredowych
SJP.pl
1. poruszać się w kosmosie po orbicie;
2. o kimś, kto nadużył alkoholu: zataczać się, poruszać się bardzo chwiejnym krokiem
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)
(1.1) krążyć po orbicie
Wiktionary
(1.1) Dwaj ostatni mieli 20 lipca dostąpić zaszczytu zejścia na powierzchnię Księżyca, Collins orbitował, oczekując na powrót kolegów.
Wiktionary
IPA: ˌɔrbʲiˈtɔvat͡ɕ, AS: orbʹitovać
Wiktionary
rzecz. orbita ż., orbiter m., orbitowanie n.
przym. orbitalny
Wiktionary
1. znajdowanie się kosmonauty poza statkiem kosmicznym, w jego pobliżu
2. ruch ciała niebieskiego lub pojazdu kosmicznego po orbicie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|orbitować.
Wiktionary
IPA: ˌɔrbʲitɔˈvãɲɛ, AS: orbʹitovãńe
Wiktionary
czas. orbitować
rzecz. orbita ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
urządzenie do treningu aerobowego, wyposażone w funkcje roweru stacjonarnego, steppera i bieżni elektrycznej; trenażer eliptyczny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
(1.1) sport. urządzenie do treningu, na którym nogi imitują chód, jazdę na nartach lub jazdę na rowerze, a ręce poruszają naprzemiennie uchwytami
Wiktionary
Orbitrek eliptyczny, trenażer eliptyczny, crosstrainer – stacjonarne urządzenie treningowe do ćwiczeń kardio.
Wikipedia
(1.1) Dzięki płynności i eliptycznemu przebiegowi ruchów trening na orbitreku nie jest szkodliwy dla stawów.
(1.1) Ćwiczenia na orbitreku angażują dolne i górne partie ciała.
Wiktionary
(1.1) trenażer eliptyczny, crosstrainer
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. praw. czynsz płacony z hut i kopalni do skarbu królewskiego
Wiktionary
Wikipedia
karminowy barwnik otrzymywany z niektórych porostów; orseina, orselia
SJP.pl
w starożytnym teatrze greckim i rzymskim: okrągły (wcześniej w kształcie trapezu) placyk przeznaczony dla chóru
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. teatr. centralna, najczęściej okrągła część starożytnego teatru;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ɔrˈxɛstra, AS: orχestra
Wiktionary
mechaniczny instrument muzyczny; orkiestrion
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) hist. muz. rodzaj mechanicznej szafy grającej;
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) orkiestron
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) orchestrion
* czeski: (1.1) orchestrion m.
* hiszpański: (1.1) orquestrión
* kataloński: (1.1) orchestrion
* niemiecki: (1.1) Orchestrion n.
* rosyjski: (1.1) оркестрион
* szwedzki: (1.1) orchestrion
* ukraiński: (1.1) оркестріон
źródła.
== orchestrion (język angielski.) ==
thumb|orchestrion (1.1)
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) orchestrion
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ɔrˈxɛstrʲjɔ̃n, AS: orχestrʹi ̯õn
Wiktionary
(1.1) orkiestron
Wiktionary
roślina z rodziny storczykowatych, hodowana jako ozdobna, o pięknych kwiatach; storczyk
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. pot. egzotyczny storczyk;
Wiktionary
Orchidea – potoczna nazwa roślin z rodziny storczykowatych, w szczególności stosowana w odniesieniu do roślin o efektownych kwiatach, uprawianych w warunkach szklarniowych. Odnoszona jest do wielu gatunków i mieszańców np. z rodzaju katleja, falenopsis, cymbidium.
Wikipedia
(1.1) Niejeden kwiat polny, wiotki i wątły, subtelnością przewyższa wspaniałość cieplarnianych orchidei (…)
Wiktionary
IPA: ˌɔrxʲiˈdɛa, AS: orχʹidea
Wiktionary
przym. orchideowy
Wiktionary
chirurgiczne usunięcie jądra lub jąder
SJP.pl
Wikipedia
starożytnie miasto
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. greckie miasto w zachodniej Beocji;
(1.2) geogr. hist. dawne greckie miasto, współcześnie wieś w Arkadii
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Tu dziwię się, że Salustiusz mówi, jakoby wtedy po raz pierwszy Rzymianie zobaczyli wielbłądy – jakby myślał, że pierwej nie widzieli wielbłąda ani ci, co pod Scypionem pobili Antiocha, ani ci, co niedawno walczyli z Archelaosem koło Orchomenosu czy Cheronei.
Wiktionary
IPA: ˌɔrxɔ̃ˈmɛ̃nɔs, AS: orχõmẽnos
Wiktionary
rzecz. orchomeńczyk m., orchomenka ż.
przym. orchomejski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Orchonem, dotyczący Orchonu
Wiktionary
rzecz. Orchon mrz.
Wiktionary
Wikipedia
Orchowiec – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie krasnostawskim, w gminie Gorzków.
Za Królestwa Polskiego istniała gmina Orchowiec. W latach 1954–1961 wieś należała i była siedzibą władz gromady Orchowiec, po jej zniesieniu w gromadzie Gorzków. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
Wikipedia
1. wieś w Polsce;
2. wieś na Białorusi
SJP.pl
Orchowo – wieś (dawniej miasto) w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie słupeckim, w gminie Orchowo.
Orchowo uzyskało lokację miejską w 1506 roku, zdegradowane około 1620 roku. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa konińskiego.
Miejscowość jest siedzibą gminy Orchowo.
Wikipedia
przymiotnik od: Orchowo, Orchów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m. rzad. zdrobn. Jerzy
Wiktionary
(1.1) Bogu dzięki, że już raz się odbędzie ten obrządek, że Orcio nasz zupełnie chrześcijaninem się stanie — bo, choć już chrzczony z wody, zdawało mi się zawsze, że mu niedostaje czegoś.
Wiktionary
rzecz. Jerzy mos.
Wiktionary
(1.1) Jerzyk, Jureczek, Jurek, Juruś, Jurcyś
Wiktionary
1. krystaliczna substancja rozpuszczalna w wodzie, alkoholu i eterze, otrzymywana z porostów, toluenu oraz aloesu; fenol diwodorotlenowy;
2. gwarowo: grunt orny
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) rzad. środ. należący do orka, będący jego własnością
Wiktionary
rzecz. ork m.
przym. orkowy
Wiktionary
(1.1) orkowy
Wiktionary
w dwukonnym wozie: nieruchoma belka z hakami na orczyki; stelwaga, sztelwaga
SJP.pl
Orczyca (waga, sztelwaga) – poprzeczna belka w pojeździe zaprzęgowym, do której montuje się orczyki. Zawieszona luźno na haku u nasady dyszla zwana wagą lub przytwierdzona nieruchomo nazywana sztelwagą.
Wikipedia
1. drążek zawieszony na dwóch linach, służący do ćwiczeń gimnastycznych
2. pozioma dźwignia dwuramienna służąca do wychylania steru kierunku płatowca
3. drążek drewniany przyczepiony do orczycy, narzędzia rolniczego lub wozu konnego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. drążek, zwykle stalowy, będący częścią maszyny
(1.2) środ. sport. zob. wyciąg orczykowy.
(1.3) sport. sprzęt do ćwiczeń gimnastycznych w postaci drążka zawieszonego na dwóch linach
(1.4) lotn. urządzenie sterujące służące do wychylania steru kierunku statku powietrznego, mające kształt poziomej dźwigni dwuramiennej, uruchamiane nogami;
(1.5) roln. drewniany drążek przy maszynie rolniczej albo wozie, przyczepiony do orczycy lub bezpośrednio do wozu, służący do zaczepienia uprzęży (pasów, postronków lub łańcuchów)
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Stałem piętnaście minut w kolejce do orczyka.
Wiktionary
IPA: ˈɔrt͡ʃɨk, AS: orčyk
Wiktionary
rzecz. orczyca ż.
przym. orczykowy
Wiktionary
(1.5) gw-pl|Śląsk Cieszyński|bierco.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
horda;
1. obóz armii tatarskiej; dawniej o całym wojsku Tatarów;
2. siedziba władcy tureckiego lub mongolskiego;
3. feudalne państwo mongolskie lub tureckie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. wojsko tatarskie
(1.2) hist. państwo mongolskie lub tureckie o ustroju feudalnym
Wiktionary
Orda – pierwotnie wśród ludów ałtajskich określenie namiotu lub bardziej ogólnie kwatery władcy, w językach europejskich rozciągnięte na całe państwo (np. Złota Orda), w Polsce stosowane również jako nazwa ogółu wojsk koczowniczych, zwłaszcza Tatarów.
Wikipedia
(1.2) Występowanie w nich inhumacji i kremacji świadczy o etnicznej niejednolitości huńskiej ordy.
Wiktionary
(1.1) horda
(1.2) horda
Wiktionary
dawniej: środek dowodowy w postępowaniu sądowym polegający na poddaniu oskarżonego próbie mającej wykazać winę lub niewinność; inaczej: sąd boży
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) hist. Sąd Boży;
Wiktionary
Ordalia (sąd boży) – środek dowodowy w średniowiecznym procesie, szczególnie karnym, ale czasami również cywilnym. „Dowody” takie stosowane były już w czasach starożytnych . Najstarszym zapewne przykładem jest Kodeks Ur-Nammu, który w artykule 10 mówi o „próbie rzeki” w razie oskarżenia o czary. Zabytek zachowany jest fragmentarycznie, brak danych na czym ta próba polegała. Późniejszy Kodeks Hammurabiego w artykule 2 precyzuje, że oskarżony o czary w Rzece się zanurzy, jeśli Rzeka dosięgnie go, oskarżyciel jego domostwo jego zabierze. W tej próbie winy „dowodziło” tonięcie, na odwrót niż w czasach późniejszych. W Europie źródłem sądów bożych były głównie wierzenia ludów przedchrześcijańskich, ale także Biblia. Jedynym sądem bożym, o którym wspomina Biblia, jest próba czystości. Żonę podejrzaną o cudzołóstwo należało przyprowadzić do kapłana, który po odpowiednich ceremoniach podawał jej do wypicia wodę zmieszaną z odrobiną pyłu znajdującego się na podłodze przybytku, posądzona bezzasadnie miała wyjść bez szkody (Księga Liczb 5, 11 – 31).
Wikipedia
IPA: ɔrˈdalʲja, AS: ordalʹi ̯a
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. strop sufitu betonowego na podkładzie z desek
Wiktionary
1. odznaka orderowa, forma uznania zasług danej osoby lub organizacji; medal, odznaczenie;
2. dawniej: organizacja honorowa, przyznająca odznaki orderowe
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) wysokiej rangi odznaczenie, wywodzące się z dawnych zakonów rycerskich (religijnych i świeckich);
Wiktionary
Order (z łac. dosł. „zakon”) – forma uznania zasług danej osoby lub organizacji. Tradycja orderowa opiera się na dziejach struktur rycerskich lub arystokratycznych, a więc obrzędowość z nią związana wskazuje na realną lub pozorowaną organizację orderu, na czele której stoi Kapituła pod przewodnictwem Wielkiego Mistrza (w Polsce jest nim w przypadku wszystkich orderów Prezydent RP). Potocznie używa się określenia order dla samej odznaki orderowej. Nauka, badająca ordery jako znaki zaszczytne, nazywa się falerystyką.
Wikipedia
(1.1) Przyznając ten order liczę, że będzie pan w dalszym ciągu budował pokój i porozumienie pomiędzy naszymi narodami.
Wiktionary
IPA: ˈɔrdɛr, AS: order
Wiktionary
przym. orderowy
Wiktionary
nadmierna chęć posiadania wielu orderów
SJP.pl
dawniej: odznaczać orderem, ozdabiać orderami; uorderzać
SJP.pl
przymiotnik od: order
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. porządek
Wiktionary
Ordoliberalizm (od łac. ordo „porządek”) – nurt zbliżony do liberalizmu, wykształcony w Niemczech w latach 30. i 40. XX wieku. Głównymi teoretykami ordoliberalizmu byli Franz Böhm, Alexander Rüstow, Wilhelm Röpke, Walter Eucken. Związani z tym nurtem byli także: Ludwig Erhard i Alfred Müller-Armack.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby:
Inne:
Wikipedia
rozporządzenie władz, rozkaz służbowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) hist. praw. akt prawotwórczy we Francji, którego wydawanie przysługiwało wyłącznie królowi;
Wiktionary
Ordonans – akt normatywny znany przede wszystkim z dawnej Francji, wydawanie którego przysługiwało wyłącznie królowi. Ordonanse wydawane były od czasów rządów dynastii Kapetyngów do końca monarchii. Odróżniano je od edyktów, listów patentowych, postanowień wydanych na Radzie Królewskiej, przywilejów i innych aktów monarszych. Zawierały bowiem normy generalne i abstrakcyjne, oraz obowiązywały na obszarze całego Królestwa. Nie wymagały ponownego zatwierdzenia przez kolejnego monarchę. Wraz z prawem zwyczajowym kształtowały system prawny ówczesnej Francji. Co bardzo ważne: ordonans, aby mógł wejść w życie musiał zostać zarejestrowany przez sąd w Paryżu - parlament paryski. Parlamentowi przysługiwało w tej mierze prawo remonstracji, czyli odmowy zarejestrowania aktu królewskiego.
Wikipedia
Hanka Ordonówna, właściwie Maria Anna Tyszkiewicz, (1902 - 1950), polska artystka estradowa
SJP.pl
Ordonka (Ordon) – struga w powiecie myszkowskim, prawy dopływ Warty o długości 6,83 km. Źródło znajduje się niedaleko Przybynowa, ujście w Masłońskim.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) etn. przedstawicielka mongolskiej grupy etnicznej zamieszkującej Mongolię Wewnętrzną
Wiktionary
rzecz.
:: fm. Ordos mos.
przym. ordoski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Ordosami, dotyczący Ordosów
Wiktionary
rzecz. Ordos mos., Ordoska ż.
Wiktionary
→ ordowik
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) geol. dotyczący ordowiku, występujący, powstały w ordowiku
Wiktionary
(1.1) Porządek ordowickiego świata załamał się 440 milionów lat temu.
(1.1) Zdarzenie to, określane jako ordowickie wymieranie, uważane jest za drugą największą katastrofę w historii życia na Ziemi.
Wiktionary
IPA: ˌɔrdɔˈvʲit͡sʲci, AS: ordovʹicʹḱi
Wiktionary
rzecz. ordowik m.
Wiktionary
okres ery paleozoicznej (między kambrem a sylurem) trwający od około 500 do 435 milionów lat temu, w którym pojawiły się pierwsze kręgowce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geol. drugi okres geologiczny paleozoiku;
Wiktionary
Ordowik (ang. Ordovician)
Wikipedia
(1.1) Pod koniec ordowiku nastąpiło globalne zlodowacenie części Gondwany.
Wiktionary
IPA: ɔrˈdɔvʲik, AS: ordovʹik
Wiktionary
przym. ordowicki
Wiktionary
usystematyzowanie prawa górniczego
SJP.pl
1. całokształt przepisów i zarządzeń prawnych w jakiejś dziedzinie; ustawa, regulamin (np. ordynacja wyborcza);
2. w Kościele katolickim: święcenia uprawniające do wykonywania określonych czynności liturgicznych;
3. w dawnym prawie: majątek rodowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) praw. zbiór przepisów dotyczących określonej dziedziny
(1.2) hist. wielka, niepodzielna posiadłość ziemska, przechodząca w całości na jednego spadkobiercę, najczęściej najstarszego syna;
(1.3) hist. ustawa spadkowa, która reguluje sposób dziedziczenia ordynacji (1.2)
Wiktionary
Ordynacja rodowa, powiernictwo rodowe, fideikomis familijny (łac. fidei commissum „w wiarygodne ręce oddaje”) – majątek ziemski rządzący się swoimi własnymi prawami dotyczącymi dziedziczenia, posiadający swój własny statut (akt fundacyjny), zapobiegający rozdrobnieniu dóbr.
Wikipedia
IPA: ˌɔrdɨ̃ˈnat͡sʲja, AS: ordỹnacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. ordynariusz mos.
czas. ordynować ndk.
przym. ordynacyjny
Wiktionary
związany z ordynacją (w znaczeniu majątku rodowego) lub ordynatem, np. dobra ordynackie, majątek ordynacki
SJP.pl
przymiotnik od: ordynacja (np. komisja ordynacyjna, msza ordynacyjna)
SJP.pl
żołnierz pełniący służbę przy oficerze; foryś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) wojsk. żołnierz posługujący oficerowi
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) przest. wojsk. rozkaz lub zarządzenie
(2.2) daw. służba, dyżurowanie
Wiktionary
Ordynans – żołnierz, zazwyczaj szeregowy lub podoficer, pozostający w dyspozycji oficera, do wszelkiego rodzaju posług pomocniczych (na przykład utrzymanie w czystości munduru i butów, przenoszenie przedmiotów, sprzątanie kwatery i tym podobne).
Wikipedia
(1.1) Zawiadom ordynansa pana porucznika.
(2.1) Kapitan przywiózł nowe ordynanse ze sztabu.
(2.2) A więc jesteś pan na ordynansach u Odrowążów?
Wiktionary
rzecz.
:: fż. ordynantka ż.
przym. ordynansowy
Wiktionary
(1.1) luzak, lozak, daw. foryś; gwara. wojskowa fajfus, lwów|fajfus.
Wiktionary
przymiotnik od: ordynans (w znaczeniu osoby), np. oficer ordynansowy, służba ordynansowa
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z ordynansem, dotyczący ordynansa
(1.2) związany z ordynansem (rozkazu, służby), dotyczący ordynansa
Wiktionary
przym. ordynans mos./mrz.
Wiktionary
wypłacana w naturze część zarobków robotników rolnych w folwarku albo oficjalistów dworskich
SJP.pl
urząd lub zakres władzy ordynariusza
SJP.pl
1. w Kościele katolickim: zwierzchnik kościelny mający jurysdykcję kościelną na danym obszarze, np. diecezji
2. robotnik rolny pracujący w folwarku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) praw. w Kościele katolickim wyższy przełożony mający władzę kościelną nad jakimś obszarem lub grupą wiernych;
(1.2) pot. biskup diecezjalny
(1.3) daw. robotnik rolny w folwarku otrzymujący ordynarię
Wiktionary
Ordynariusz – w Kościele rzymskokatolickim każdy wyższy przełożony – oprócz biskupa rzymskiego, także biskup diecezjalny oraz inni, którzy – choćby tylko czasowo – są przełożonymi Kościoła partykularnego lub wspólnoty do niego przyrównanej, jak również ci, którzy w nich posiadają ogólną wykonawczą władzę zwyczajną, mianowicie wikariusze generalni i wikariusz biskupi, a także – dla własnych członków – wyżsi przełożeni kleryckich instytutów zakonnych na prawie papieskim i kleryckich stowarzyszeń życia apostolskiego na prawie papieskim, którzy posiadają przynajmniej zwyczajną władzę wykonawczą. Jego odpowiednikiem w katolickich Kościołach wschodnich jest hierarcha.
Wikipedia
(1.1) Zgodnie z prawem kanonicznym ojciec prowincjał jest ordynariuszem dla podległych mu zakonników.
(1.2) Naszego ordynariusza nie obchodzą problemy społeczne jego własnych diecezjan.
Wiktionary
rzecz. ordynariat m., ordynaria ż., ordynacja ż.
:: fż. ordynariuszka ż.
przym. ordynariuszowski
czas. ordynować
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób ordynarny
Wiktionary
rzecz. ordynus mos., ordynarność ż.
przym. ordynarny
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: ordynarnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: ordynarny
SJP.pl
bycie wulgarnym i prostackim, a także pospolitym, w złym guście
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co ordynarne
Wiktionary
IPA: ˌɔrdɨ̃ˈnarnɔɕt͡ɕ, AS: ordỹnarność
Wiktionary
przym. ordynarny
przysł. ordynarnie
rzecz. ordynus mos.
Wiktionary
wulgarny, chamski
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) wulgarny, prostacki, budzący zgorszenie
(1.2) pospolity, marny, tandetny, w złym guście
Wiktionary
(1.1) Wbrew mojej woli zmusiła mnie do obejrzenia ordynarnej i poniżającej sceny porno.
Wiktionary
IPA: ˌɔrdɨ̃ˈnarnɨ, AS: ordỹnarny
Wiktionary
rzecz. ordynarność ż., ordynus m.
przysł. ordynarnie
Wiktionary
(1.1) prostacki, grubiański, niesmaczny, chamski
(1.2) pospolity
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: ordynaryjnie
SJP.pl
1. przymiotnik od: ordynaria;
2. przestarzałe: ordynarny
a) wulgarny, trywialny, prostacki;
b) zwyczajny, pospolity, tandetny;
3. dawniej: przypadający w przypisanym terminie; normalny; zwyczajny; aktualny
SJP.pl
właściciel ordynacji (w znaczeniu otrzymywanego w spadku majątku rodowego)
SJP.pl
Ordynacja rodowa, powiernictwo rodowe, fideikomis familijny (łac. fidei commissum „w wiarygodne ręce oddaje”) – majątek ziemski rządzący się swoimi własnymi prawami dotyczącymi dziedziczenia, posiadający swój własny statut (akt fundacyjny), zapobiegający rozdrobnieniu dóbr.
Wikipedia
lekarz będący kierownikiem oddziału szpitalnego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) med. lekarz, który kieruje oddziałem szpitala
rzeczownik, rodzaj żeński
(2.1) med. lekarka, która kieruje oddziałem szpitala
Wiktionary
Ordynator – lekarz, lekarz dentysta lub psycholog z ukończoną specjalizacją kliniczną i/lub szkołą terapeutyczną kierujący pracą oddziału szpitalnego.
Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 17 maja 2000 r. w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać osoby na stanowiskach kierowniczych w zakładach opieki zdrowotnej określonego rodzaju, ordynatorem oddziału szpitala i jego zastępcą może być lekarz, lekarz dentysta posiadający prawo wykonywania zawodu w Rzeczypospolitej Polskiej i mający tytuł specjalisty w określonej dziedzinie medycyny lub specjalizację II stopnia w odpowiedniej dziedzinie medycyny oraz co najmniej ośmioletni staż pracy w zawodzie.
Wikipedia
(1.1) Są szpitale, w których ordynatorzy są zatrudnieni na podstawie umów cywilnoprawnych i oficjalnie są koordynatorami oddziałów.
(1.1) W czasie obchodu trzeba było przy setce pacjentów opowiadać ordynatorowi o swoich problemach.
(2.1) Oddziałem pediatrii kieruje młoda ordynator z niewielkim stażem.
Wiktionary
IPA: ˌɔrdɨ̃ˈnatɔr, AS: ordỹnator
Wiktionary
rzecz.
:: fż. ordynatorka ż.
przym. ordynatorski
rzecz. ordynatura
czas. ordynować
Wiktionary
(2.1) pot. ordynatorka
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący ordynatora, związany z ordynatorem
Wiktionary
(1.1) Zmiany na stanowiskach ordynatorskich dokonały się też w niedługim czasie na oddziałach chirurgii ogólnej i ortopedii.
Wiktionary
IPA: ˌɔrdɨ̃naˈtɔrsʲci, AS: ordỹnatorsʹḱi
Wiktionary
rzecz. ordynator m., ordynatorka ż., ordynatura ż.
przym. ordynować ndk.
czas. ordynować
Wiktionary
żona ordynata
SJP.pl
stanowisko ordynatora
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) stanowisko ordynatora
(1.2) pełnienie funkcji ordynatora
Wiktionary
IPA: ˌɔrdɨ̃naˈtura, AS: ordỹnatura
Wiktionary
przym. ordynatorski
rzecz. ordynator
Wiktionary
szyk wojskowy
SJP.pl
członek ordy
SJP.pl
rodzaj zakrzywionej szabli tatarskiej z XVII wieku; ormianka
SJP.pl
Wikipedia
szyk wojskowy
SJP.pl
1. przepisywać, aplikować komuś leki, kurację;
2. wykonywać obowiązki ordynatora;
3. udzielać porad lekarskich pacjentom, leczyć
SJP.pl
czasownik niedokonany (dk. zaordynować)
(1.1) med. przepisywać leki, kurację itp.
(1.2) dyktować sposób postępowania
(1.3) pełnić obowiązki ordynatora
Wiktionary
rzecz. ordynator mos., ordynariusz mos., ordynacja ż.
przym. ordynacyjny, ordynatorski
Wiktionary
(1.1) przepisywać, preskrybować
(1.2) zarządzać, polecać, preskrybować
Wiktionary
dotyczący ordy (np. wachmistrz ordyński)
SJP.pl
cham, gbur, człowiek wulgarny, nieokrzesany
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba zachowująca się ordynarnie
Wiktionary
przym. ordynarność ż.
przym. ordynarny
przysł. ordynarnie
rzecz. ordynarność ż.
Wiktionary
(1.1) prostak, chamisko, chamidło, cham, burak, ćwok, buc
Wiktionary
Ordzin – wieś w Polsce, położona w województwie wielkopolskim, w powiecie szamotulskim, w gminie Obrzycko.
W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa poznańskiego.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. Władykaukaz, nazwa oficjalna w latach 1931–1944 oraz 1954–1990;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) współcz. Władykaukaz, hist. Dzaudżikau (1944-1954)
Wiktionary
w mitologii greckiej: nimfa gór
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mitgr. nimfa zamieszkująca góry i jaskinie, którymi opiekuje się i które ochrania;
Wiktionary
IPA: ˌɔrɛˈada, AS: oreada
Wiktionary
oreas wielki - gatunek afrykańskiej antylopy; antylopa Derbiego
SJP.pl
Oreas wielki, oreas, antylopa Derbiego (Tragelaphus derbianus) – gatunek ssaka z rodziny wołowatych (Bovidae). Waży do 900 kg, a długość jej ciała bez ogona sięga przeważnie 2,2–2,9 m. Wraz z elandem są uważane za największe wśród antylop.
Wikipedia
rodzaj waleni z rodziny delfinowatych
SJP.pl
Oreczka (Orcaella) – rodzaj wodnych ssaków z podrodziny Globicephalinae w obrębie rodziny delfinowatych (Delphinidae).
Wikipedia
wstawiać się w czyjejś sprawie, udzielać poparcia
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany
(1.1) wstawiać się za kimś lub za czymś u kogoś; przyczyniać się
Wiktionary
(1.1) Za pokojem szczególnie mocno orędował palatyn Władysława II, Piotr Włostowic (Wikipedia)
Wiktionary
IPA: ˌɔrɛ̃nˈdɔvat͡ɕ, AS: orẽndovać
Wiktionary
rzecz. orędowanie n., orędownictwo, orędownik, orędowniczka
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|orędować.
Wiktionary
czas. orędować ndk.
Wiktionary
dawniej: orędowniczka
SJP.pl
wstawianie się za kimś lub za czymś
SJP.pl
1. kobieta wstawiająca się za kimś lub za czymś, popierająca jakąś osobę lub ideę;
2. dawniej: kobieta, której powierzono wykonanie określonego zadania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) forma żeńska od: orędownik
Wiktionary
IPA: ˌɔrɛ̃ndɔvʲˈɲit͡ʃka, AS: orẽndovʹńička
Wiktionary
rzecz. orędownik, orędownictwo
czas. orędować
Wiktionary
1. osoba wstawiająca się za kimś lub za czymś, popierająca jakąś osobę lub ideę;
2. dawniej: osoba, której powierzono wykonanie określonego zadania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba orędująca, popierająca bądź wstawiająca się za kimś lub czymś
(1.2) daw. poseł, wysłannik
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Na prawo od niego wyrzeźbiono Tomasza Jeffersona, trzeciego z kolei prezydenta USA, wielkiego orędownika ekspansji na zachód i autora Deklaracji Niepodległości.
Wiktionary
rzecz. orędownictwo n.
:: fż. orędowniczka ż.
czas. orędować ndk.
Wiktionary
(1.1) obrońca, zwolennik, rzecznik
Wiktionary
uroczysta odezwa głowy państwa do narodu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) uroczyste przemówienie osobistości
(1.2) daw. powiadomienie, przekazanie rozporządzenia
Wiktionary
Orędzie (inaczej apel, odezwa, posłanie) – uroczyste przemówienie ważnej osoby w państwie skierowane do ogółu. Zwykle dotyczy bieżącej sytuacji politycznej w kraju, może dotyczyć także kwestii społecznych oraz gospodarczych. Często orędzia pojawiają się przed i po wyborach, a także w trakcie uroczystych wizyt polityków.
Wikipedia
(1.1) W orędziu znalazły się odniesienia do katastrofy smoleńskiej.
(1.1) Burgrabia przysłał orędzie z napomnieniem.
Wiktionary
(1.1) przesłanie
Wiktionary
1. wieloletnia roślina zielna z rodziny wargowych (jasnotowatych), o drobnych liściach i różowych lub białych kwiatach zebranych w podbaldachy, rosnąca w Europie i Azji, używana jako ziele lecznicze i przyprawa; origanum, lebiodka pospolita, dziki majeranek;
2. ziele lecznicze lub przyprawa z wysuszonych liści i łodyg tej rośliny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) bot. lebiodka pospolita, gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny jasnotowatych, nazwa systematyczna|Origanum vulgare|L.|ref=tak.
(1.2) kulin. liście lebiodki stosowane jako przyprawa
Wiktionary
Lebiodka pospolita (Origanum vulgare L.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny jasnotowatych. Rośnie w Afryce Północnej, Europie i Azji. W Polsce występuje na całym terytorium i jest pospolity. Inna nazwa: dziki majeranek. Roślina jest silnie aromatyczna i wykorzystywana jako przyprawa pod nazwą oregano.
Wikipedia
IPA: ˌɔrɛˈɡãnɔ, AS: oregãno
Wiktionary
(1.1) dziki majeranek; lud. ptasia mięta
Wiktionary
stan w USA
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. stan na zachodzie Stanów Zjednoczonych;
Wiktionary
Oregon (wymowa:/ˈɔrɪɡən/ OR-ə-gən) – stan w północno-zachodniej części Stanów Zjednoczonych, na wybrzeżu Pacyfiku. Jest jednym ze słabiej zaludnionych stanów w kraju, a około połowy obszaru porastają lasy. Na słabe zaludnienie wpływają także rozległe obszary górzyste. Znaczna część populacji koncentruje się w Willamette Valley.
Wikipedia
(1.1) Oregon graniczy od południa z Kalifornią.
Wiktionary
IPA: ɔˈrɛɡɔ̃n, AS: oregõn
Wiktionary
rzecz. Oregończyk mos., Oregonka ż.
przym. oregoński
Wiktionary
mieszkaniec Oregonu (stanu w USA)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Oregonu
Wiktionary
(1.1) Ponieważ Oregończycy są przeciwni elektrowniom atomowym, Chip Carter zapewnił ich, że tata jest też przeciwny budowaniu elektrowni atomowych tam wszędzie, gdzie istnieją inne źródła energii (…).
Wiktionary
rzecz. Oregon mrz.
:: fż. Oregonka ż.
przym. oregoński
Wiktionary
mieszkanka Oregonu (stanu w USA)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Oregonu
Wiktionary
rzecz. Oregon mrz.
:: fm. Oregończyk mos.
przym. oregoński
Wiktionary
→ Oregon
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Oregonem, dotyczący Oregonu
Wiktionary
(1.1) Przeciętna oregońska krowa daje 178 galonów mleka na rok, podczas gdy przeciętna krowa w całych Stanach Zjednoczonych daje tylko 108 galonów.
(1.1) W 1996 roku Hemlock Society zgłosiło projekt modelowej ustawy stanowej legalizującej i regulującej – na wzór regulacji oregońskiej - wspomagane przez lekarza samobójstwo.
Wiktionary
rzecz. Oregon mrz., Oregończyk mos., Oregonka ż.
Wiktionary
stop miedzi (90%) i cynku (10%)
SJP.pl
neuropeptyd wytwarzany przez komórki nerwowe podwzgórza i pnia mózgu
SJP.pl
Hipokretyna, oreksyna – neuropeptyd wytwarzany przez grupę neuronów znajdujących się w podwzgórzu i pniu mózgu a jej receptory znajdują się w różnych regionach mózgu. Jej zadaniem jest regulacja, kiedy stan snu oraz czuwania jest stosowny dla organizmu w interakcji z systemem regulującym emocje (unikanie zagrożenia), nagrodę i równowagę energetyczną organizmu. Utrata neuronów produkujących ten neuroprzekaźnik prowadzi do zaburzeń koncentracji uwagi oraz narkolepsji.
Wikipedia
Orelec (w latach 1977–1981 Orle) – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie leskim, w gminie Olszanica.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Orenburga; osoba z tego miasta
Wiktionary
(1.1) Wreszcie, po dobrej półgodzinie, z kurzawy zaczęli wypadać pojedynczo, a później całymi gromadami orenburczycy, gnając ku swoim pozycjom. Na ich karkach jechali nasi ułani, kłując i rąbiąc uciekających.
Wiktionary
rzecz. Orenburg m.
:: fż. orenburka ż.
przym. orenburski
Wiktionary
miasto w Rosji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto obwodowe w zachodniej Rosji, nad rzeką Ural, na granicy dwóch kontynentów: Europy i Azji;
Wiktionary
Orenburg (ros. Оренбург, w latach 1938–1957 Czkałow) – miasto obwodowe w zachodniej Rosji. Położone nad rzeką Ural, w jej środkowym biegu przy ujściu Sakmary, na granicy dwóch kontynentów: Europy oraz Azji.
Miasto zostało założone w 1743 jako twierdza. W latach 1938–1957 na cześć Walerego Czkałowa nosiło nazwę Czkałow.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
(1.1) kolokacje miejscowość|D=Orenburga|Ms=Orenburgu.
synonimy.
(1.1) hist. Czkałow (1938-1957)
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) miasto
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. orenburczyk mos.
przym. orenburski
frazeologia.
etymologia.
etym|ros|Оренбург. < etym|ros|Орь. + etym|niem|Burg. → Or (rzeka) + gród, zamek
pierwotnie nazwę Orenburg nadano innej fortecy, powstałemu w 1735 Orskowi, leżącemu u zbiegu rzek Or i Ural; później, w 1743 roku, przeniesiono tę nazwę na obecne miasto Orenburg
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) Orenburg
* baszkirski: (1.1) Ырымбур
* białoruski: (1.1) Арэнбург m.
* bułgarski: (1.1) Оренбург m.
* francuski: (1.1) Orenbourg m.
* hiszpański: (1.1) Oremburgo m.
* kazachski: (1.1) Орынбор
* litewski: (1.1) Orenburgas m.
* łaciński: (1.1) Orenburgum n.
* łotewski: (1.1) Orenburga m.
* macedoński: (1.1) Оренбург m.
* niemiecki: (1.1) Orenburg n.
* nowogrecki: (1.1) Ορενμπούργκ
* portugalski: (1.1) Oremburgo m.
* rosyjski: (1.1) Оренбург m.
* słowacki: (1.1) Orenburg m.
* szwedzki: (1.1) Orenburg
* ukraiński: (1.1) Оренбург m.
źródła.
== Orenburg (język słowacki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny, nazwa własna
(1.1) geogr. Orenburg
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz. orenburczyk mos.
przym. orenburski
Wiktionary
(1.1) hist. Czkałow (1938-1957)
Wiktionary
przymiotnik od: Orenburg (miasto w Rosji)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Orenburgiem, dotyczący Orenburga
Wiktionary
(1.1) Dopiero trzecia szarża rosyjska, przeprowadzona przez pułk orenburskich ułanów, doprowadziła do gwałtownego starcia.
Wiktionary
rzecz. Orenburg m., orenburczyk mos.
Wiktionary
imię żeńskie
SJP.pl
imię męskie
SJP.pl
Orencjusz – imię męskie pochodzenia łacińskiego, oznaczające "modlący się". Istnieje trzech świętych patronów tego imienia.
Orencjusz imieniny obchodzi 1 maja.
Wikipedia
wg wierzeń Indian Irokezów: nadzwyczajna, niewidzialna potęga, która przepaja z różną intensywnością całą ożywioną i nieożywioną przyrodę w postaci energii duchowej, mogącej wywierać wpływ zgodnie z wolą jej posiadacza
SJP.pl
Orenice – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie łęczyckim, w gminie Piątek.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa płockiego.
Wikipedia
pejoratywne określenie Murzyna, który wrósł w środowisko białych
SJP.pl
Oreo – ciastko typu markiza, złożone z dwóch okrągłych czekoladowych herbatników przełożonych słodkim kremem. Ciastka Oreo zostały po raz pierwszy wyprodukowane przez National Biscuit Company w 1912 roku w Nowym Jorku.
Oreo są najlepiej sprzedającymi się ciasteczkami w Stanach Zjednoczonych. Od 1912 do 2015 roku sprzedano ich 362 miliardy sztuk.
Wikipedia
roślina wysokogórska
SJP.pl
Oreofit, orofit (gr. óros ‘góra’, phytón ‘roślina’) – roślina wysokogórska, mająca centrum swojego występowania w górach powyżej górnej granicy lasu. Rośliny te posiadają szereg przystosowań, umożliwiających im przetrwanie w trudnych warunkach wysokogórskich.
Wikipedia
małpa wąskonosa z okresu wczesnego pliocenu
SJP.pl
Oreopithecus bambolii, też Oreopitek – wymarły ssak naczelny, którego skamieniałości odkryto we Włoszech (Sardynia i Toskania) oraz w Afryce Wschodniej.
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Oresty lub z nią związany
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hydron. rzeka w obwodzie mińskim i homelskim Białorusi, prawy dopływ Ptyczy;
Wiktionary
Oressa (biał. Арэса, Раса, ros. Ореса, Оресса) – rzeka w obwodzie mińskim i homelskim Białorusi, prawy dopływ Ptycza w zlewisku Morza Czarnego. Długość – 128 km, powierzchnia zlewni – 3620 km², średni przepływ u ujścia – 16,7 m³/s, spadek – 32,7 m, nachylenie – 0,26‰.
Wikipedia
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
Wiktionary
Wikipedia
imię żeńskie
SJP.pl
w mitologii greckiej: syn Agamemnona i Klitajmestry; Orest
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Oresta lub z nim związany
SJP.pl
narzędzie walki; broń
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) narzędzie lub środek walki
Wiktionary
Oręż, oręże – to według słownika języka polskiego PWN
Wikipedia
(1.1) broń
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) stpol. oręż
Wiktionary
Oręż, oręże – to według słownika języka polskiego PWN
Wikipedia
IPA: ɔˈrɛ̃w̃ʒɛ, AS: orẽũ̯že
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
zbrojny, zaopatrzony w broń
SJP.pl
miniarka ogrodówka - gatunek muchówki z rodziny miniarkowatych
SJP.pl
ryba, ozdobna odmiana jazia; jaź złoty
SJP.pl
Złota orfa, złoty jaź, orfa, jaź złoty (Leuciscus idus v. orpha) – barwna odmiana jazia (Leuciscus idus) o złocisto-czerwonym lub pomarańczowym ubarwieniu. Hodowana jest jako ryba ozdobna w oczkach wodnych i stawach parkowych. Osiąga długość około 40 cm. Odżywia się drobnymi zwierzętami wodnymi i owadami.
Wikipedia
stowarzyszenie śpiewacze
SJP.pl
mit. gr. syn muzy Kaliope, mąż Eurydyki
SJP.pl
Orfeusz (gr. Ὀρφεύς Orpheús, łac. Orpheus) – w mitologii greckiej tracki śpiewak i poeta, twórca orfizmu.
Uchodził za syna boga Apollina albo trackiego boga Ojagrosa i muzy Kalliope. Wymienia się go niekiedy jako władcę jednego z ludów tej górzystej krainy. Uważany za największego śpiewaka, muzyka i poetę greckiego. Wtórował on swej pieśni grą na lirze lub kitarze, którą ulepszył, powiększając liczbę jej strun z siedmiu do dziewięciu.
Wikipedia
orficzny;
1. dotyczący orfizmu (kierunku w malarstwie);
2. związany z misteriami na cześć Orfeusza
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) mitgr. związany z Orfeuszem, dotyczący Orfeusza lub misteriów na jego cześć
(1.2) rel. filoz. związany z orfizmem, dotyczący orfizmu (doktryny filozoficzno-religijnej)
(1.3) szt. związany z orfizmem, dotyczący orfizmu (stylu w malarstwie)
Wiktionary
rzecz. Orfeusz m., orfizm m., orfik m., orfeon m.
przym. orficzny
Wiktionary
orficki;
1. dotyczący orfizmu (kierunku w malarstwie);
2. związany z misteriami na cześć Orfeusza
SJP.pl
zwolennik (wyznawca) orfizmu
SJP.pl
Orfizm (Orficyzm) – nurt religijny w starożytnej Grecji powstały w VII wieku p.n.e. Jest on związany z kultem Dionizosa, cechuje się wiarą w wędrówkę dusz i ich wyższości nad ciałem.
Najszerszy rozwój orfizmu datuje się na VI w. p.n.e.
Wikipedia
instrument klawiszowy popularny w XIX wieku
SJP.pl
nurt religijny w starożytnej Grecji, związany z kultem Dionizosa-Zagreusa
SJP.pl
Orfizm (Orficyzm) – nurt religijny w starożytnej Grecji powstały w VII wieku p.n.e. Jest on związany z kultem Dionizosa, cechuje się wiarą w wędrówkę dusz i ich wyższości nad ciałem.
Najszerszy rozwój orfizmu datuje się na VI w. p.n.e.
Wikipedia
skrót od: organiczny, organizacja, organizacyjny
SJP.pl
1. część organizmu człowieka o określonej budowie i funkcji; narząd;
2. część układu automatycznego sterowania i regulacji, spełniająca określoną funkcję;
3. dziennik lub czasopismo reprezentujące poglądy organizacji politycznej, naukowej itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) część organizmu ludzkiego, zwierzęcego lub roślinnego
(1.2) praw. instytucja powoływana w celu sprawowania władzy lub nadzoru czegoś;
(1.3) zob. organy.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Ludzie rzadko zgadzają się na bycie dawcami organów.
Wiktionary
IPA: ˈɔrɡãn, AS: orgãn
Wiktionary
rzecz. organista m., organistka ż., organella nmos., organizm m., organy nmos.
:: zdrobn. organek m., organki nmos.
przym. organowy, wewnątrzorganowy, organiczny
Wiktionary
(1.1) narząd
(1.2) instytucja, urząd, agencja
Wiktionary
cienka, sztywna, bawełniana tkanina; organtyna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) włók. cienka, sztywna, prześwitująca tkanina bawełniana;
Wiktionary
Organdyna, organtyna (z fr. organdi za pośrednictwem niem. Organdin) – rodzaj rzadkiej, lekkiej i cienkiej, ale sztywnej tkaniny bawełnianej, niekiedy przewiewnej lub wręcz przezroczystej, określanej również jako odmiana połyskliwego batystu.
Wikipedia
przym. organdynowy
Wiktionary
(1.1) organtyna
Wiktionary
przedstawiciel rodziny ośmiopromiennych koralowców; organkowiec
SJP.pl
przyrząd do formowania i przenoszenia na nim szpalt zecerskich
SJP.pl
Ørganek, zapisywane również jako Organek – polski zespół muzyczny wykonujący rock alternatywny. Został założony przez Tomasza Organka w 2013 roku. Skład formacji tworzą ponadto basista Adam Staszewski, perkusista Robert Markiewicz oraz klawiszowiec Tomasz Lewandowski.
Wikipedia
organoid;
1. struktura cytoplazmatyczna komórek roślinnych i zwierzęcych;
2. element strukturalny ciała pierwotniaków, np. nibynóżka, rzęska, wić, wykonujący niezbędne dla życia komórki funkcje
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mikrobiol. struktura występująca w cytoplazmie komórki, wyspecjalizowana do pełnienia określonej funkcji;
Wiktionary
Organellum – każda oddzielona od cytozolu błoną plazmatyczną struktura występująca w cytoplazmie komórki, wyspecjalizowana do pełnienia określonej funkcji. Komórka prokariotyczna nie zawiera organellów komórkowych, co odróżnia ją od komórki eukariotycznej. Genofory (nukleoidy) i rybosomy nie są organellami, gdyż nie są oddzielone od otoczenia błoną komórkową. Komórki eukariotyczne zawierają podstawowy zestaw organellów błonowych.
Wikipedia
(1.1) Do organelli zalicza się m.in. mitochondria, plastydy i retikulum endoplazmatyczne.
Wiktionary
przym. organellowy
rzecz. organ mrz.
Wiktionary
(1.1) organellum, organoid
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do organelli, związany z organellą
Wiktionary
rzecz. organella ż.
Wiktionary
wewnątrzkomórkowa struktura oddzielona błoną komórkową od cytoplazmy; organella
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zob. organella.
Wiktionary
Organellum – każda oddzielona od cytozolu błoną plazmatyczną struktura występująca w cytoplazmie komórki, wyspecjalizowana do pełnienia określonej funkcji. Komórka prokariotyczna nie zawiera organellów komórkowych, co odróżnia ją od komórki eukariotycznej. Genofory (nukleoidy) i rybosomy nie są organellami, gdyż nie są oddzielone od otoczenia błoną komórkową. Komórki eukariotyczne zawierają podstawowy zestaw organellów błonowych.
Wikipedia
(1.1) Niektóre organella komórek eukariotycznych (mitochondria oraz plastydy) pochodzą od endosymbiotycznych bakterii.
Wiktionary
przym. organiczny
rzecz. organizm mrz., organy nmos.
Wiktionary
(1.1) organella, organoid
Wiktionary
robotnik wyspecjalizowany w budowaniu organów
SJP.pl
1. pogląd filozoficzny zakładający rozwój i funkcjonowanie całej natury oraz jej różnych dziedzin w strukturach rozwijających się na wzór żywego organizmu;
2. kierunek w socjologii XIX i początku XX wieku
SJP.pl
Organicyzm – pogląd filozoficzny i nurt w socjologii zakładający, że społeczeństwo funkcjonuje i rozwija się jak żywy organizm, a instytucje społeczne są ze sobą powiązane tak, jak części organizmu (od ich współpracy zależy sprawne funkcjonowanie społeczeństwa).
Wikipedia
zwolennik pozytywizmu, pracy organicznej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) społ. zwolennik pozytywistycznej idei pracy organicznej
Wiktionary
rzadko: postawa właściwa organicznikom, czyli zwolennikom hasła pracy organicznej
SJP.pl
rzadko: związany z hasłami organiczników (zwolennikami hasła pracy organicznej)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co jest organiczne
Wiktionary
Zaburzenia psychoorganiczne – zaburzenia funkcji psychicznych, wywołane uszkodzeniem mózgu.
Wyrażenie „zaburzenia psychoorganiczne” jest terminem psychiatrycznym, znajdującym zastosowanie także w neurologii. Termin „zespół psychoorganiczny” (syndroma psychoorganicum) określa różne zaburzenia psychiczne, których przyczyną są zmiany organiczne.
Wikipedia
rzecz. organ m., organizm m.
przym. organiczny
Wiktionary
1. przynależny do organizmów żywych, związany ze światem roślinnym lub zwierzęcym;
2. w chemii: związek, w którego skład wchodzi węgiel;
3. ściśle, nierozerwalnie związany;
4. o negatywnych uczuciach: bardzo silny, nieuzasadniony i nieusuwalny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) biol. chem. będący częścią świata zwierzęcego lub roślinnego, właściwy organizmom żywym lub z nich pochodzący
(1.2) ściśle ze sobą lub z czymś związany
Wiktionary
(1.1) Glukoza jest związkiem organicznym.
(1.2) Organizm kobiety w ciąży tworzy z płodem organiczną całość.
Wiktionary
IPA: ˌɔrɡãˈɲit͡ʃnɨ, AS: orgãńičny
Wiktionary
rzecz. organizm m., organ m., organy nmos., organellum n., organika ż., organki nmos., organiczność ż.
przym. organowy
przysł. organicznie
Wiktionary
(1.2) nierozerwalny
Wiktionary
potocznie: specjalista w dziedzinie chemii organicznej
SJP.pl
Organik – trzeci album studyjny włoskiego producenta muzycznego Roberta Milesa.Album został wydany 11 czerwca 2001 roku. Składa się z dwunastu utworów.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przestarzałe określenie na żonę organisty kościelnego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) żona organisty
Wiktionary
(1.1) W lipcu brałyśmy jajka od organiściny.
Wiktionary
rzecz. organistka ż., organista mos., organistówka ż., organy lm. nmos., organ mrz.
przym. organistowski, organowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) kośc. pracownik kościelny odpowiedzialny za prowadzenie śpiewu i zwykle przygrywający na organach
(1.2) muz. muzyk grający na organach;
Wiktionary
Organista – muzyk grający na organach. Najczęściej organista jest zarazem akompaniatorem liturgicznym w kościele katolickim lub akompaniatorem pieśni w kościołach protestanckich. Dobry organista powinien mieć opanowaną sztukę improwizacji, kompozycji i czytania nut a vista. Bardzo często w codziennej pracy organisty te umiejętności okazują się niezbędne.
Wikipedia
(1.1) W tę niedzielę Jasiek będzie kalikował organiście.
(1.2) W filharmonii odbedzie się koncert wybitnego organisty pochodzącego z Paryża.
Wiktionary
IPA: ˌɔrɡãˈɲista, AS: orgãńista
Wiktionary
rzecz. organ mrz., organistostwo n., organistowskość ż., organy lm nm., organki lm nm., organistówka ż., organiścina ż.
:: fż. organistka ż.
czas. organistować ndk.
przym. organistowski, organowy
przysł. organistowsko, organowo
ims. organistujący
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) muz. kobieta, która gra na organach
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) instrumentalistka
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. organ m., organy nmos., organistówka ż., organiścina ż.
:: fm. organista m.
przym. organowy
przysł. organowo
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
zobtłum rodz|organista.
* białoruski: (1.1) арганістка ż.
* kataloński: (1.1) organista ż.
* niemiecki: (1.1) Orgelspielerin ż., Organistin ż.
* rosyjski: (1.1) органистка ż.
* słoweński: (1.1) organistka ż.
* ukraiński: (1.1) органістка ż.
* włoski: (1.1) organista ż.
źródła.
== organistka (język słoweński.) ==
thumb|organistka (1.1)
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) organistka
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˌɔrɡãˈɲistka, AS: orgãńistka
Wiktionary
rzecz. organ m., organy nmos., organistówka ż., organiścina ż.
:: fm. organista m.
przym. organowy
przysł. organowo
Wiktionary
dom, w którym mieszka organista
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) dom lub mieszkanie kościelnego organisty
Wiktionary
Organistówka – budynek mieszkalny będący własnością parafii, zazwyczaj ulokowany w pobliżu kościoła, przeznaczony najczęściej na mieszkanie dla pracowników świeckich parafii, np. organisty lub rektoratu.
Wikipedia
(1.1) W ogródku przed starą organistówką rosły malwy i piwonie.
Wiktionary
przym. organowy
rzecz. organista mos., organistka ż., organiścina ż., organy lm. nmos.
Wiktionary
lira korbowa, rodzaj katarynki
SJP.pl
1. odnoszący się do żywego organizmu; organiczny;
2. związany z organicyzmem, poglądem, według którego cała natura i jej poszczególne części działają na podobieństwo organizmu żywego
SJP.pl
1. sposób zorganizowania czegoś;
2. grupa osób działająca razem dla osiągnięcia wspólnych celów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) grupa społeczna funkcjonująca według określonych reguł, współpracująca ze sobą w celu osiągnięcia określonych celów
(1.2) sposób przygotowywania czegoś, planowaćanowania
(1.3) świadomy, przemyślany i celowy typ współpracy między ludźmi, a zwłaszcza system świadomie koordynowanej działalności dwóch lub więcej osób
Wiktionary
Organizacja (od gr. organon, łac. organum – wyspecjalizowana część pełniąca jakąś funkcję w całości) – wieloznaczne i interdyscyplinarne pojęcie z zakresu nauk społecznych.
Wikipedia
(1.1) Ulotka zawiera adresy organizacji ekologicznych.
(1.2) Nasza firma zajmuje się profesjonalną organizacją przyjęć i bankietów.
Wiktionary
IPA: ˌɔrɡãɲiˈzat͡sʲja, AS: orgãńizacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. organizator m., organizatorka ż., organizm mrz., organizer mrz., organizowanie n., zorganizowanie n.
czas. organizować ndk., zorganizować dk.
przym. organizacyjny
przysł. organizacyjnie
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący organizacji
Wiktionary
(1.1) Strukturalne podobieństwa składu osobowego, form organizacyjnych czy faz rozwojowych nie muszą bynajmniej przesądzać o zbieżnościach pod innymi względami.
Wiktionary
rzecz. organizer mrz., organizatorka ż., organizator mos., organizacja ż., organizowanie n., zorganizowanie n.
czas. organizować ndk., zorgnizować dk.
Wiktionary
osoba, która planuje, organizuje jakieś przedsięwzięcie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) instytucja lub osoba, do której należy zorganizowanie czegoś (np. wydarzenia)
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
(1.1) organizator imprezy / meczu / koncertu
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) realizator
hiponimy.
(1.1) koordynator, wodzirej, współorganizator
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. organizer mrz., organizacja ż., organizowanie n., zorganizowanie n.
:: fż. organizatorka ż.
czas. organizować ndk., zorganizować dk.
przym. organizacyjny, organizatorski
przysł. organizacyjnie
frazeologia.
etymologia.
etymn|pol|organizować|-ator.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) organizer, organiser
* baskijski: (1.1) antolatzaile
* białoruski: (1.1) арганізатар m.
* duński: (1.1) organisator w., arrangør w.
* francuski: (1.1) organisateur m.
* hiszpański: (1.1) organizador m.
* kazachski: (1.1) жұмылдырушы, ұйымдастырушы
* nowogrecki: (1.1) οργανωτής m.
* rosyjski: (1.1) организатор m.
* słoweński: (1.1) organizator m.
* szwedzki: (1.1) organisatör w.
* ukraiński: (1.1) організатор m.
źródła.
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˌɔrɡãɲiˈzatɔr, AS: orgãńizator
Wiktionary
rzecz. organizer mrz., organizacja ż., organizowanie n., zorganizowanie n.
:: fż. organizatorka ż.
czas. organizować ndk., zorganizować dk.
przym. organizacyjny, organizatorski
przysł. organizacyjnie
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) realizator
hiponimy.
(1.1) koordynator, wodzirej, współorganizator
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. organizer mrz., organizacja ż., organizowanie n., zorganizowanie n.
:: fż. organizatorka ż.
czas. organizować ndk., zorganizować dk.
przym. organizacyjny, organizatorski
przysł. organizacyjnie
frazeologia.
etymologia.
etymn|pol|organizować|-ator.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) organizer, organiser
* baskijski: (1.1) antolatzaile
* białoruski: (1.1) арганізатар m.
* duński: (1.1) organisator w., arrangør w.
* francuski: (1.1) organisateur m.
* hiszpański: (1.1) organizador m.
* kazachski: (1.1) жұмылдырушы, ұйымдастырушы
* nowogrecki: (1.1) οργανωτής m.
* rosyjski: (1.1) организатор m.
* słoweński: (1.1) organizator m.
* szwedzki: (1.1) organisatör w.
* ukraiński: (1.1) організатор m.
źródła.
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
kobieta, która planuje, organizuje jakieś przedsięwzięcie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) fż. od: organizator
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. organizator m., organizacja ż., organizowanie n., zorganizowanie n., organizer mrz.
czas. organizować ndk., zorganizować dk.
przym. organizatorski, organizacyjny
przysł. organizacyjnie
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
zobtłum rodz|organizator.
* białoruski: (1.1) арганізатарка ż.
* hiszpański: (1.1) organizadora ż.
* nowogrecki: (1.1) οργανώτρια ż.
* rosyjski: (1.1) организаторка ż.
* słoweński: (1.1) organizatorka ż.
* ukraiński: (1.1) організаторка ż.
źródła.
== organizatorka (język słoweński.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) organizatorka
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˌɔrɡãɲizaˈtɔrka, AS: orgãńizatorka
Wiktionary
rzecz. organizator m., organizacja ż., organizowanie n., zorganizowanie n., organizer mrz.
czas. organizować ndk., zorganizować dk.
przym. organizatorski, organizacyjny
przysł. organizacyjnie
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. organizator m., organizacja ż., organizowanie n., zorganizowanie n., organizer mrz.
czas. organizować ndk., zorganizować dk.
przym. organizatorski, organizacyjny
przysł. organizacyjnie
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
zobtłum rodz|organizator.
* białoruski: (1.1) арганізатарка ż.
* hiszpański: (1.1) organizadora ż.
* nowogrecki: (1.1) οργανώτρια ż.
* rosyjski: (1.1) организаторка ż.
* słoweński: (1.1) organizatorka ż.
* ukraiński: (1.1) організаторка ż.
źródła.
== organizatorka (język słoweński.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) organizatorka
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
osoba, która planuje, organizuje jakieś przedsięwzięcie
SJP.pl
1. kalendarz z notatnikiem; organizator;
2. notes elektroniczny; organizator;
3. twarda okładka z klamerkami do wpinania kartek; segregator;
4. rzecz z szufladkami lub przegródkami do przechowywania posegregowanych elementów; segregator
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) podręczny notes z kalendarzem i skorowidzem kontaktów, który pomaga w zarządzaniu własnym czasem
(1.2) plastikowy pojemnik z przegródkami do uporządkowanego przechowywania drobiazgów
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. organizm mrz., organizacja ż., organizator m., organizatorka ż., organizowanie n., zorganizowanie n.
czas. organizować ndk., zorganizować dk.
przym. organizacyjny, organizatorski
przysł. organizacyjnie
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== organizer (język angielski.) ==
wymowa.
audio|LL-Q1860 (eng)-Vininn126-organizer.wav.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) organizator, organizatorka
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˌɔrɡãˈɲizɛr, AS: orgãńizer
Wiktionary
rzecz. organizm mrz., organizacja ż., organizator m., organizatorka ż., organizowanie n., zorganizowanie n.
czas. organizować ndk., zorganizować dk.
przym. organizacyjny, organizatorski
przysł. organizacyjnie
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. organizm mrz., organizacja ż., organizator m., organizatorka ż., organizowanie n., zorganizowanie n.
czas. organizować ndk., zorganizować dk.
przym. organizacyjny, organizatorski
przysł. organizacyjnie
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== organizer (język angielski.) ==
wymowa.
audio|LL-Q1860 (eng)-Vininn126-organizer.wav.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) organizator, organizatorka
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. istota żywa;
2. ciało człowieka lub zwierzęcia rozumiane jako funkcjonalna całość;
3. zespół współpracujących elementów stanowiących jedną całość
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) biol. istota żywa charakteryzująca się procesami życiowymi;
(1.2) med. cielesny ustrój człowieka
(1.3) przen. pewna całość złożona ze współpracujących ze sobą elementów
Wiktionary
Organizm – istota żywa charakteryzująca się procesami życiowymi (przede wszystkim przemianą materii), której części składowe tworzą funkcjonalną całość (indywiduum) zdolną do samodzielnego życia. Badaniem różnorodności organizmów i ich klasyfikowaniem zajmuje się systematyka organizmów. Szczątki organizmów wymarłych w odpowiednich warunkach tworzą skamieniałości. Zespół cech organizmu, na które wpływają czynniki środowiskowe i genotyp, nazywa się fenotypem.
Wikipedia
(1.1) Energia słoneczna jest bardzo ważna dla organizmów żywych.
(1.2) Na starość nasz organizm zaczyna niestety szwankować.
(1.3) Służby oczyszczania to ważny element organizmu miasta.
Wiktionary
IPA: ɔrˈɡãɲism̥, AS: orgãńism̦
Wiktionary
rzecz. organiczność ż., organ m., organizacja ż., organy m. lm., organellum n., organicyzm m., organizer m., organik m., organista m., organistka ż.
czas. organizować, zorganizować
przym. organistyczny, organiczny, organicystyczny, organistowski
przysł. organicznie
Wiktionary
(1.2) ciało
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. zorganizować)
(1.1) porządkować coś w określony sposób, nadawać strukturę
(1.2) podejmować szereg działań, aby określone zdarzenie mogło mieć miejsce
czasownik zwrotny niedokonany organizować się (dk. zorganizować się)
(2.1) tworzyć organizację lub zespół, jednoczyć ludzi wokół celu; zrzeszać się
Wiktionary
IPA: ˌɔrɡãɲiˈzɔvat͡ɕ, AS: orgãńizovać
Wiktionary
rzecz. organizm mrz., organizacja ż., organizator m., organizatorka ż., organizer mrz., organizowanie n., zorganizowanie n.
czas. zorganizować dk.
przym. organizacyjny, organizatorski
Wiktionary
(1.1) porządkować
(1.2) urządzać, aranżować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|organizować.
Wiktionary
Organizowanie – jeden z procesów, czyli ciąg następujących po sobie celowo uzależnionych faz (etapów). Funkcja organizowania, jako jedna z czterech charakterystycznych funkcji procesu zarządzania (inne to: planowanie, motywowanie i kontrolowanie) obejmuje, m.in.:
Wikipedia
czas. organizować ndk.
przym. organizacyjny
rzecz. organizator mos., organizatorka ż., organizer mrz., organizacja ż.
Wiktionary
rodzaj ptaków z rodziny łuszczakowatych
SJP.pl
1. mały, ustny instrument muzyczny; harmonijka ustna, harmonika
2. broń palna wielolufowa, używana w XVI i XVII wieku; śmignica
SJP.pl
Wikipedia
rodzaj koralowca ośmiopromiennego; Tubipora
SJP.pl
osoba wytwarzająca organy (instrument) lub zajmująca się nimi - konserwująca je, strojąca; organomistrz (rzadsze)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zaw. rzem. rzemieślnik budujący lub naprawiający organy
Wiktionary
Organmistrz (niem. Orgelbauer) − budowniczy, a także często projektant, konstruktor i konserwator organów.
Wikipedia
IPA: ɔrˈɡãnmʲisṭʃ, AS: orgãnmʹisṭš
Wiktionary
tworzenie się narządów w zarodkach ludzkich i zwierzęcych
SJP.pl
Organogeneza – proces tworzenia się i rozwoju narządów, zachodzący w wyniku różnicowania się poszczególnych komórek i tkanek.
U zwierząt proces ten może zachodzić zarówno w trakcie rozwoju zarodkowego, jak i larwalnego.
U roślin narządy (organy) powstają z merystematycznych zawiązków.
Wikipedia
dziedzina morfologii roślin zajmująca się budową, rozmieszczeniem, czynnościami i rozwojem organów roślin
SJP.pl
Organografia – dział botaniki łączący dwie dziedziny wiedzy: anatomię oraz morfologię roślin, zajmujący się badaniem budowy, ukształtowania, rozmieszczenia i rozwoju narządów (organów) roślinnych oraz ich funkcji.
Z morfologii roślin jako osobna nauka została wyodrębniona w 1930 roku przez K. Goebla.
Wikipedia
przymiotnik od: organografia
SJP.pl
organella;
1. struktura cytoplazmatyczna komórek roślinnych i zwierzęcych;
2. element strukturalny ciała pierwotniaków, np. nibynóżka, rzęska, wić, wykonujący niezbędne dla życia komórki funkcje
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) mikrobiol. struktura występująca w cytoplazmie komórki, wyspecjalizowana do pełnienia określonej funkcji
(1.2) med. nowotwór na narządach wewnętrznych
Wiktionary
Organoid – struktura komórkowa lub tkankowa skonstruowana w warunkach in vitro z różnych typów komórek macierzystych przypominająca fizjologiczny narząd badanego w ten sposób zwierzęcia (lub człowieka). Niewielka wymiarowo struktura powstaje wskutek sterowanego, przestrzennego różnicowania i samoorganizowania się komórek. Wytwarzanie i badanie organoidów jest jednym z obszarów zainteresowania inżynierii tkankowej.
Wikipedia
(1.1) Pod mikroskopem obserwowaliśmy organoidy u pantofelka.
Wiktionary
(1.1) organella, organellum
Wiktionary
zrozumiany, oceniony dzięki zmysłom
SJP.pl
Organoleptyka – metoda badawcza polegająca na sprawdzeniu właściwości badanego obiektu za pomocą zmysłów.
Metoda organoleptyczna jest metodą bazująca na zmysłach:
Wikipedia
1. specjalista zajmujący się typami, pochodzeniem, budową i rozwojem narządów;
2. specjalista zajmujący się historią, budową i własnościami instrumentów muzycznych; instrumentolog, instrumentoznawca
SJP.pl
1. dział biologii zajmujący się typami, pochodzeniem, budową i rozwojem narządów;
2. dział muzykologii zajmujący się historią, budową i własnościami instrumentów muzycznych; instrumentologia, instrumentarstwo, instrumentoznawstwo
SJP.pl
1. dotyczący dziedziny nauki zajmującej się instrumentami muzycznymi; instrumentoznawczy, instrumentologiczny;
2. dotyczący działu biologii zajmującego się typami, pochodzeniem, budową i rozwojem narządów
SJP.pl
osoba wytwarzająca organy (instrument) lub zajmująca się nimi - konserwująca je, strojąca; organmistrz
SJP.pl
Organmistrz (niem. Orgelbauer) − budowniczy, a także często projektant, konstruktor i konserwator organów.
Wikipedia
przeznaczony na organy, przygotowany do wykonania na organach (np. fuga organowa, utwór organowy) lub stanowiący część tego instrumentu (np. manuał organowy, piszczałki organowe)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z organami (instrumentem), dotyczący organów
Wiktionary
(1.1) Chciał kontynuować studia w zakresie muzyki organowej, ale na pomoc rodziny nie mógł liczyć, bo ojca stracił w roku 1942 w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu.
Wiktionary
rzecz. organ m., organy nmos., organista m., organistka ż., organiścina ż., organistówka ż., organki nmos.
przym. organiczny
Wiktionary
żel, w którym fazą rozpraszającą jest ciecz organiczna
SJP.pl
układ koloidalny, w którym ośrodek rozpraszający stanowi rozpuszczalnik organiczny
SJP.pl
cienka, sztywna, bawełniana tkanina; organdyna
SJP.pl
Organtyna – cienka, prześwitująca tkanina wykonana z poliestru lub mieszanki poliestru z poliamidami; o splocie włosowo-wątkowym; używana w branży dekoracyjnej, np. firanki lub odzieżowej, np. sukienki.
Jednym z nowszych rodzajów organtyny jest semiorgantyna, różniąca się głównie teksturą i rozstawem nitek.
Wikipedia
1. jeden z najstarszych typów w muzyce średniowiecznej Europy, będący przykładem wykorzystania techniki wielogłosowej;
2. instrument muzyczny skonstruowany w III wielu p.n.e. przez Ktesibiosa z Aleksandrii; organy wodne, hydraulos
SJP.pl
Organum (gr. ὄργανον – organon "instrument") – gatunek średniowiecznej heterofonii, a następnie polifonii. Początkowo znaczenie terminu organum związane było z instrumentem – organami, później jednak tylko z muzyką harmonijnie zestrojoną w konsonansach. Od XII wieku organum oznaczało zwłaszcza utwory z długonutowym głosem tenorowym (zwykle jako cantus prius factus zaczerpniętym z chorału) i znajdującymi się nad nim bardziej ruchliwymi głosami.
Wikipedia
duży instrument muzyczny, klawiszowy, dęty, wydający dźwięk z szeregu piszczałek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) muz. instrument muzyczny stosowany głównie w kościołach, posiadający wiele piszczałek, klawiaturę i pedały;
(1.2) pot. geol. forma skał bazaltowych przypominająca organy (1.1)
forma rzeczownika|rodzaj=męskorzeczowy.
(2.1) M., B. i W. lm. od: organ
Wiktionary
Organy – klawiszowy, dęty instrument muzyczny z grupy aerofonów, umieszczany najczęściej w kościołach, salach koncertowych, synagogach reformowanych i aulach.
Dźwięk w organach wytwarzany jest w wielu podzielonych na grupy (tzw. głosy) piszczałkach, przez które przepływa sprężone powietrze wytwarzane w urządzeniach do tłoczenia powietrza: miechach lub dmuchawach elektrycznych. Muzyk grający na organach (organista) siedzi przy stole gry, którego głównymi elementami są jedna lub kilka klawiatur ręcznych (manuały), klawiatura nożna (pedał) oraz przyciski (włączniki rejestrowe). Stół gry, jeśli jest umieszczony poza głównym korpusem instrumentu, nazywany jest kontuarem; umiejscowiony jest zazwyczaj przed prospektem organowym – najbardziej widoczną, ozdobną, ale i funkcjonalną, frontową częścią obudowy instrumentu (szafy organowej).
Wikipedia
(1.1) W katedrze znajdują się zabytkowe organy.
Wiktionary
rzecz. organista mos., organistka ż., organiścina ż., organistówka ż., organ mrz., organellum n., organizm mrz.
:: zdrobn. organki nmos.
przym. organowy, organkowy, organiczny
przysł. organowo, organicznie
Wiktionary
rodzaj cienkiej, przejrzystej tkaniny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) włók. cienka, przezroczysta, lekko sztywna tkanina z nitek jedwabnych lub bawełnianych, używana do produkcji sukni ślubnych i wieczorowych oraz firanek i zasłon;
Wiktionary
Organza – cienka, przejrzysta tkanina tradycyjnie wykonywana z przędzy jedwabnej. Obecnie tkana również z bawełny i włókien syntetycznych, takich jak poliester lub nylon.
Jej nazwa pochodzi od miasta Urgencz w Turkiestanie.
Najbardziej luksusowe tkaniny typu organza są wciąż tkane z jedwabiu. Jedwabna organza produkowana jest w zakładach położonych na terenach wzdłuż rzeki Jangcy w prowincji Zhejiang w Chinach, a jej bardziej szorstka odmiana w okolicy Bengaluru w Indiach. Luksusowe odmiany tej tkaniny są produkowane we Francji i we Włoszech.
Wikipedia
(1.1) W oknie wisiał lambrekin z organzy.
Wiktionary
IPA: ɔrˈɡãw̃za, AS: orgãũ̯za
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi. por|organtyna|woal|szyfon|muślin|tiul|tafta.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) organza
* rosyjski: (1.1) органза́
źródła.
== organza (język angielski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) organza
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przędza nitkowana otrzymywana z kilku nitek skręconej greży
SJP.pl
ogół środków technicznych do automatyzacji zarządzania przedsiębiorstwem, zwłaszcza w zakresie przepływu informacji
SJP.pl
moment najsilniejszego podniecenia płciowego i towarzyszącego mu równie silnego uczucia rozkoszy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) seks. szczytowy moment podniecenia w stosunku płciowym, związany z odczuwaniem rozkoszy;
Wiktionary
Orgazm, (od starogreckiego ὀργασμός orgasmós „gwałtowne podniecenie”, od ὀργάω orgáō „pękać, świecić, gwałtownie pragnąć”), także: klimaks (od starogreckiego κλῖμαξ klîmax „wzrost”), szczytowanie – moment najsilniejszego podniecenia seksualnego i towarzyszącego mu silnego uczucia rozkoszy podczas seksu lub masturbacji.
Wikipedia
(1.1) Był niezmordowanym kochankiem i sposób, w jaki uprawiał miłość, zdawał się Donnie tak wytrwały, jego orgazmy tak częste, jego sperma tak obfita, że nigdy nie wątpiła, iż jest jej wierny.
Wiktionary
IPA: ˈɔrɡasm̥, AS: orgasm̦
Wiktionary
rzecz. paraorgazm m., anorgazmia ż.
przym. orgazmowy, orgazmiczny, preorgazmiczny
Wiktionary
(1.1) szczytowanie
Wiktionary
→ orgazm; orgastyczny, orgazmiczny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący orgazmu
Wiktionary
rzecz. orgazm m.
Wiktionary
Wikipedia
arystokrata helwecki dążący w 61 r. p.n.e. do władzy królewskiej; Orgetorix
SJP.pl
Wikipedia
rozwiązła zabawa; spotkanie towarzyskie o wysokim stopniu swobody seksualnej; hulanka; pijatyka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zabawa niemoralna, nieprzyzwoita, często alkoholowa, hałaśliwa, uciążliwa dla otoczenia
(1.2) hist. początkowo muzyczny, z czasem ekstatyczny obrzęd ku czci bóstw;
(1.3) przen. przesadzona, rozbuchana różnorodność
Wiktionary
Orgia (gr. όργιον) – obrzędy ku czci starożytnych bogów, zwłaszcza Dionizosa (Bachusa), połączone z ekstatycznymi śpiewami i tańcami. Praktykowane m.in. w starożytnej Grecji, Egipcie i Rzymie, w kulturze masowej kojarzone także z wyuzdaniem seksualnym i libacją alkoholową.
Wikipedia
(1.2) W weselącej się gromadzie tej czuć było zbliżanie się orgii (…)
Wiktionary
IPA: ˈɔrʲɟja, AS: orʹǵi ̯a
Wiktionary
rzecz. orgiastyczność ż.
:: zdrobn. orgietka ż.
przym. orgiastyczny
przysł. orgiastycznie
Wiktionary
(1.1) bachanalia / bachanalie
(1.3) różnorodność, bogactwo
Wiktionary
→ orgia
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z orgią (grupową zabawą seksualną)
(1.2) książk. związany z orgią (głośną, pijacką, narkotykową zabawą)
(1.3) książk. związany z orgią (przesadzoną, rozbuchaną różnorodnością)
(1.4) przen. związany z orgią (przesadzonym zachowaniem)
(1.5) hist. związany z orgią (ekstatycznymi obrzędami ku czci bogów, w szczególności Dionizosa)
Wiktionary
(1.1) Z mojego doświadczenia terapeutycznego wynika jednak, że seks ludyczny, seks orgiastyczny, to nie jest seks docelowy.
(1.2) Będzie to zwykła, uporczywa praca i zabawa - nie jakaś szaleńcza, orgiastyczna, lecz zwyczajna, wpleciona w rytm zajęć…
(1.3) Lecz nie ma na tych mapach rąbanisk zadyszanych gwarem owadów, malińców, w które lepiej nie wchodzić, tyle tam pierwotnej bujności, żmijowisk kwiatów podobnych do zwierząt, kwietników, gdzie przyroda daje w skrócie orgiastyczny obraz swych praw, okrucieństw i cudów.
(1.4) Piekielny galop zaskoczył paryżan swoją żywiołowością, jak na tamte czasy był wręcz orgiastyczny.
(1.5) Wprowadził w Rzymie kult orgiastyczny bożka syryjskiego Elagabala, którego był kapłanem.
Wiktionary
IPA: ˌɔrʲɟjaˈstɨt͡ʃnɨ, AS: orʹǵi ̯astyčny
Wiktionary
rzecz. orgia ż., orgiastyczność ż.
:: zdrobn. orgietka ż.
przysł. orgiastycznie
Wiktionary
psychoza objawiająca się stanami ekstatycznego podniecenia
SJP.pl
rozwiązła zabawa; spotkanie towarzyskie o wysokim stopniu swobody seksualnej; hulanka; pijatyka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto we wschodniej Mołdawii;
Wiktionary
Orgiejów (rum. Orhei, rum. cyrylica Орхэи) – miasto we wschodniej Mołdawii, stolica rejonu Orgiejów; liczy 24,1 tys. mieszk. (2005), sobór z XVII wieku, pozostałości zamku (XIV-XV w.).
Wikipedia
przym. orgiejowski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Orgiejowem, dotyczący Orgiejowa
Wiktionary
rzecz. Orgiejów mrz.
Wiktionary
spotkanie towarzyskie o wysokim stopniu swobody seksualnej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od orgia
(1.2) przen. żart. pot. frywolna zabawa w małym gronie osób
Wiktionary
(1.1) Wchodzi adiutant z zapytaniem czy na zamówioną orgietkę dla senatorów to tylko dziewczynki, czy chłopcy też.
Wiktionary
IPA: ɔrʲˈɟɛtka, AS: orʹǵetka
Wiktionary
rzecz. orgia ż., orgiastyczność ż.
przym. orgiastyczny
przysł. orgiastycznie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) ezot. mistyczna energia stanowiąca uniwersalną siłę życiową wpływającą na organizmy i zjawiska kosmiczne;
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. orgonomia ż., orgonit m.
przym. orgonowy, orgonistyczny
Wiktionary
Orchan, także Orhan lub Urchan (ur. 1281, zm. w 1362 – drugi władca Imperium Osmańskiego z dynastii Osmanów panujący w latach ok. 1324/1326 – 1362. Syn i następca Osmana I. Władzę po nim objął jego syn Murad I.
Wikipedia
imię żeńskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż.;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Do pani Oriany przyszła paczka z Włoch.
Wiktionary
rzecz. Oriano m.
Wiktionary
(1.1) Orianna
Wiktionary
rodzaj afrykańskich antylop
SJP.pl
Oribi smukłonogi (Ourebia ourebi) – smukła, bardzo szybko biegająca afrykańska antylopa z rodziny wołowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju oribi (Ourebia) Laurillard, 1842.
Wikipedia
miasto w Federacji Rosyjskiej; Orenburg
SJP.pl
Orenburg (ros. Оренбург, w latach 1938–1957 Czkałow) – miasto obwodowe w zachodniej Rosji. Położone nad rzeką Ural, w jej środkowym biegu przy ujściu Sakmary, na granicy dwóch kontynentów: Europy oraz Azji.
Miasto zostało założone w 1743 jako twierdza. W latach 1938–1957 na cześć Walerego Czkałowa nosiło nazwę Czkałow.
Wikipedia
przymiotnik od: Orienburg (miasto w Rosji)
SJP.pl
kraje wschodnie; Wschód, Orient
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kult. kraje wschodnie, w odniesieniu do Azji i północno-wschodniej Afryki
Wiktionary
Orient (łac. wschód) – określenie oznaczające tereny leżące na wschód od Europy. Pierwotnie oznaczał wschodnią część cesarstwa rzymskiego. Współcześnie może odnosić się do samego Bliskiego Wschodu, bądź Bliskiego Wschodu, Maghrebu i całego świata muzułmańskiego po Indonezję; bądź do całej Azji, niejednokrotnie wraz z Afryką. Przedmiot badań orientalistyki.
Wikipedia
(1.1) Długoletnie kontakty, na dobre i na złe, z imperium osmańskim sprawiły, że przez długie stulecia na świat arabski patrzyliśmy jako na część tureckiego Orientu, podczas gdy dla wielu Arabów był to okres bez mała obcej okupacji.
Wiktionary
IPA: ˈɔrʲjɛ̃nt, AS: orʹi ̯ẽnt
Wiktionary
rzecz. orientalistyka ż., orientalista m., orientalistka ż.
przym. orientalny, orientalistyczny
przysł. orientalnie
Wiktionary
(1.1) Wschód
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) umiejętność rozpoznawania określonych miejsc i kierunków w terenie
(1.2) ustawienie, pozycja względem jakiegoś punktu odniesienia
(1.3) rozeznanie w sytuacji, jakimś zagadnieniu oraz umiejętność ich oceny
(1.4) określone poglądy polityczne lub preferencje seksualne
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. orientowanie się n.
czas. orientować się, orientować
przym. orientacyjny
Wiktionary
(1.1) rozeznanie, orientowanie się
(1.2) ustawienie, ukierunkowanie
(1.3) orientowanie się, znajomość rzeczy, rozumienie
(1.4) ukierunkowanie, tendencja, linia
Wiktionary
1. dotyczący orientacji - rozpoznawania terenu (np. znaki orientacyjne);
2. określający coś w przybliżeniu
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący orientacji
Wiktionary
rzecz. orientacja ż.
czas. orientować
Wiktionary
znawca języków i kultur ludów Północnej Afryki, Bliskiego i Dalekiego Wschodu
SJP.pl
Wikipedia
związany z nauką o językach i kulturze ludów Orientu; wschodoznawstwo
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący orientalistyki
Wiktionary
IPA: ˌɔrʲjɛ̃ntalʲiˈstɨt͡ʃnɨ, AS: orʹi ̯ẽntalʹistyčny
Wiktionary
rzecz. orientalistyka ż., Orient m., orientalista m., orientalistka ż.
przym. orientalny
Wiktionary
1. nauka o językach i kulturze ludów Północnej Afryki, Bliskiego i Dalekiego Wschodu;
2. wydział na uniwersytecie zajmujący się tą nauką
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) eduk. nauka o kulturach Orientu;
(1.2) pot. wydział na uniwersytecie zajmujący się orientalistyką (1.1)
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌɔrʲjɛ̃ntaˈlʲistɨka, AS: orʹi ̯ẽntalʹistyka
Wiktionary
rzecz. Orient m., orientalista m., orientalistka ż., orientalizm m.
przym. orientalny, orientalistyczny
przysł. orientalnie
Wiktionary
nadawanie cech orientalnych; uleganie wpływom orientalnym; orientalizowanie
SJP.pl
1. zapożyczenie przejęte z języków orientalnych;
2. cechy charakterystyczne dla kultury Wschodu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) jęz. wyraz lub zwrot zapożyczony z języków orientalnych
Wiktionary
Orientalizm (z łac. orientalis – „wschodni”) – szczególnie utrwalona w kulturze Zachodu forma egzotyzmu polegająca na uzewnętrznieniu i akcentowaniu w tworach kultury fascynacji kulturami Wschodu, szczególnie hinduską, japońską, arabską, perską, chińską.
Wikipedia
rzecz. orientalistyka ż.
przym. orientalny
Wiktionary
wschodni
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z Orientem, dotyczący Orientu
Wiktionary
(1.1) Jakże oryginalnie wygląda on w tym stroju orientalnym, z długą brodą!.
(1.1) Nagrania przepełnione są orientalnym klimatem.
Wiktionary
IPA: ˌɔrʲjɛ̃nˈtalnɨ, AS: orʹi ̯ẽntalny
Wiktionary
rzecz. Orient m., orientalistyka ż., orientalista m., orientalistka ż., orientalizm m.
przym. orientalistyczny
przysł. orientalnie, orientalistycznie
Wiktionary
rozległy teren hodowlano-wystawienniczy z elementami kultury strefy orientalnej
SJP.pl
bieg na orientację
SJP.pl
Bieg na orientację (BnO, ang. foot orienteering) – nieolimpijska dyscyplina sportowa, w której zawodnik, posługując się mapą i kompasem, ma za zadanie w jak najkrótszym czasie przebiec określoną trasę wyznaczoną w terenie (zazwyczaj jest to las) przez punkty kontrolne. Przebieg pomiędzy punktami kontrolnymi jest dowolny i właśnie wybór wariantu przebiegu stanowi istotę biegu na orientację.
Wikipedia
czasownik przechodni niedokonany (dk. zorientować)
(1.1) pomagać w rozeznaniu w czymś
(1.2) nadawać określone położenie, kierunek
czasownik zwrotny niedokonany orientować się (dk. zorientować się)
(2.1) mieć rozeznanie w czymś
(2.2) potrafić określić własne położenie
(2.3) wybierać daną orientację
(2.4) podporządkowywać swoje działania pewnym celom
Wiktionary
rzecz. orientacja ż.
przym. orientacyjny
przysł. orientacyjnie
Wiktionary
(1.1) informować, wyjaśniać, zapoznawać
(1.2) ukierunkowywać, ustawiać
(2.3) kierować się, skłaniać się
(2.4) skupiać się, ukierunkowywać się
Wiktionary
chorągiew, sztandar, znaki będące symbolem oddania sprawie; oriflamme
SJP.pl
Oriflamme (łac. aurea flamma – „złoty płomień”) – nazwa bojowego proporca królów Francji.
Pierwotnie był to kościelny proporzec opactwa Saint Denis. Ze względu na szczególną rolę św. Dionizego jako patrona Francji i znaczenie symboliczne samego opactwa od XII wieku przyjęty przez królów Francji jako bojowy proporzec. Pierwszy raz Oriflamme jako bojowego proporca użył Ludwik VI w 1121 roku w wojnie z cesarzem Henrykiem V. Niektórzy autorzy uważają jednak, że był to ten sam proporzec co gonfanon Karola Wielkiego, znany jako Montjoie.
Wikipedia
[czytaj: oriflejm]
1. firma kosmetyczna;
2. marka kosmetyków
SJP.pl
Wikipedia
[czytaj: oriflam] chorągiew, sztandar, znaki będące symbolem oddania sprawie; oriflama
SJP.pl
Oriflamme (łac. aurea flamma – „złoty płomień”) – nazwa bojowego proporca królów Francji.
Pierwotnie był to kościelny proporzec opactwa Saint Denis. Ze względu na szczególną rolę św. Dionizego jako patrona Francji i znaczenie symboliczne samego opactwa od XII wieku przyjęty przez królów Francji jako bojowy proporzec. Pierwszy raz Oriflamme jako bojowego proporca użył Ludwik VI w 1121 roku w wojnie z cesarzem Henrykiem V. Niektórzy autorzy uważają jednak, że był to ten sam proporzec co gonfanon Karola Wielkiego, znany jako Montjoie.
Wikipedia
japońska sztuka składania papieru w różnorodne kształty, bez używania kleju i cięcia papieru
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) szt. technika artystycznego składania papieru, pochodząca z Chin, rozwinięta w Japonii;
(1.2) pot. artefakt wykonany w technice origami (1.1)
przymiotnik
(2.1) taki, który jest zrobiony w technice origami (1.1)
Wiktionary
Origami (jap. 折り紙 ori-gami; (1) składany papier, (2) kolorowy papier używany do składania figur) – sztuka składania papieru, pochodząca z Chin, rozwinięta w Japonii i dlatego uważa się ją za tradycyjną sztukę japońską. W XX w. ostatecznie ustalono, że w procesie robienia klasycznego origami nie należy ciąć, kleić i dodatkowo ozdabiać.
Wikipedia
IPA: ˌɔrʲiˈɡãmʲi, AS: orʹigãmʹi
Wiktionary
rzecz. origamista m.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba zajmująca się origami
Wiktionary
(1.1) Plener jest spotkaniem organizowanym przez origamistów dla origamistów, imprezą non-profit.
Wiktionary
rzecz. origami n.
:: fż. origamistka ż.
przym. origami
Wiktionary
zapachowa kompozycja kwiatowa z przewagą goździka i kwiatu pomarańczy
SJP.pl
wieloletnia roślina zielna z rodziny wargowych (jasnotowatych), o drobnych liściach i różowych lub białych kwiatach zebranych w podbaldachy, rosnąca w Europie i Azji, używana jako ziele lecznicze i przyprawa; oregano, lebiodka pospolita, dziki majeranek
SJP.pl
Wikipedia
język nowoindoaryjski używany we wschodnich Indiach; odri; utkali
SJP.pl
rzeczownik
(1.1) jęz. język indoaryjski używany w indyjskim stanie Orisa;
Wiktionary
Język orija (ଓଡ଼ିଆ, trl. oṛiā; ang. Odia, uprzednio Oriya; hindi ओड़िया, trb. orija, trl. oṛiyā, uprzednio उड़िया, trb. urija, trl. uṛiyā) – język z podgrupy wschodniej grupy indoaryjskiej języków indoeuropejskich. Posługuje się nim ok. 32 mln osób zamieszkujących indyjski stan Orisa, gdzie jest językiem urzędowym. Ma własny system pisma, tzw. alfabet sylabiczny orija.
Wikipedia
uszczelka w kształcie torusa
SJP.pl
O-ring, pierścień uszczelniający o przekroju kołowym – rodzaj uszczelki w kształcie torusa. O-ringi wulkanizowane są w dowolnych wymiarach, określonych odpowiednią normą. Wymiary średnicy sznura zawierają się w przedziale od około 0,35 do 12 mm, natomiast średnicy wewnętrznej wynoszą do 5000 mm.
Wikipedia
rzeka w Wenezueli
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hydron. rzeka w Ameryce Południowej w Wenezueli i Kolumbii;
Wiktionary
Orinoko (hiszp. Río Orinoco) – rzeka w Wenezueli, na krótkim odcinku wyznaczająca granicę tego kraju z Kolumbią.
Wypływa z gór południowej Wenezueli (pasmo Serranía de Parima w Parku Narodowym Parima-Tapirapecó) i zatacza wielkie półkole wokół Wyżyny Gujańskiej, uchodząc deltą do Atlantyku naprzeciw Trynidadu. Środkowa część wylewa w porze deszczowej tworząc jedne z największych bagien na świecie i zróżnicowanych ekoregionów na Ziemi – llanos. W porze deszczowej Orinoko przelewa się poprzez rzeki Casiquiare i Rio Negro do Amazonki.
Wikipedia
(1.1) Rzeki te płyną, jak Orinoko, przez gęste lasy, ale niema tu wcale komarów, ani krokodyli.
Wiktionary
1. samochód typu Ford Orion;
2. modraszek orion - motyl z rodziny modraszkowatych, chroniony w Polsce; modraszek rozchodnikowiec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) mitgr. olbrzym i myśliwy beocki; kochanek Eos, po śmierci przeniesiony na firmament jako gwiazdozbiór Oriona (2.1);
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy, nazwa własna
(2.1) astr. gwiazdozbiór równikowy;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Skorpion bywa w legendach identyfikowany ze skorpionem, który na polecenie Artemidy uśmiercił Oriona.
(2.1) Z całą pewnością ozdobą zimowego nieba jest Orion z powodu swej wielkości i pięknych jasnych gwiazd: wspomnianego już Pasa Oriona oraz czerwonawej Betelgezy i bardzo jasnego Rigela.
Wiktionary
IPA: ˈɔrʲjɔ̃n, AS: orʹi ̯õn
Wiktionary
rzecz. Orionidy nmos.
Wiktionary
(2.1) skr. Ori
Wiktionary
„Orione” – nazwa noszona na przestrzeni dziejów przez kilka okrętów Regia Marina i Marina Militare:
Wikipedia
rój meteorów związanych z kometą Halleya
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) astr. rój meteorów związany z kometą Halleya, którego radiant znajduje się na pograniczu konstelacji Oriona i Bliźniąt, obserwowany rokrocznie około 21 października;
Wiktionary
Orionidy (008 ORI) – rój meteorów związany z kometą Halleya (tak jak Eta Akwarydy). Radiant znajduje się na pograniczu konstelacji Oriona i Bliźniąt. Rój jest widoczny pomiędzy 2 października a 7 listopada. Maksimum ma miejsce 21 października. W jego trakcie możemy obserwować ok. 20-30 meteorów na godzinę. Prędkość roju wynosi 66 km/s.
Wikipedia
rzecz. Orion mos./mzw., orionista m.
przym. Orionowy
Wiktionary
(1.1) symbol. ORI
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rel. zakonnik ze zgromadzenia zakonnego Małe Dzieło Boskiej Opatrzności
Wiktionary
Orioniści, Małe Dzieło Boskiej Opatrzności, Parvum Opus Divinae Providentiae (Filii Divinae Providentiae, FDP) – katolickie zgromadzenie zakonne założone przez ks. Alojzego Orione w 1893 r. w Tortonie we Włoszech, z siedzibą władz generalnych w Rzymie.
Wikipedia
IPA: ˌɔrʲjɔ̇̃ˈɲista, AS: orʹi ̯o̊̃ńista
Wiktionary
rzecz. Orionidy nmos.
Wiktionary
członkini katolickiego zakonu żeńskiego: Zgromadzenie Sióstr Małych Misjonarek Miłosierdzia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. zakonnica ze zgromadzenia zakonnego Siostry Małe Misjonarki Miłosierdzia
Wiktionary
IPA: ˌɔrʲjɔ̇̃ˈɲistka, AS: orʹi ̯o̊̃ńistka
Wiktionary
stan w Indiach
SJP.pl
Orisa (hindi ओड़िशा, trb.: Oriśa, trl.: Oṛiśā; orija ଓଡ଼ିଶା, trb.: Oriśa, trl.: Oṛiśā; ang. Odisha; do 2011 hindi उड़ीसा, trb.: Urisa, trl.: Uṛīsā; ang. Orissa) – jeden ze stanów Indii położony we wschodniej części kraju, nad Zatoką Bengalską. Głównymi miastami poza stolicą są: Katak i Puri.
Wikipedia
lek syntetyczny z grupy sulfonamidów, o przedłużonym i szerokim zakresie działania; stosowany głównie w stanach zapalnych płuc, oskrzeli, zatok przynosowych, ucha środkowego i migdałków
SJP.pl
nazwa zbiorcza bóstw w wierzeniach Jorubów
SJP.pl
Orisza (w języku joruba òrìṣà) – siły natury wyznawane w tradycji Joruby, bezpośrednia manifestacja najwyższego boga, nazywanego Olóòrun (Olódumàrè). Orisza miały powstać z ciała Obatali.
Wikipedia
wulkan w Meksyku
SJP.pl
Wikipedia
potworny olbrzym mityczny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy lub męskozwierzęcy
(1.1) liter. fant. rosły człekokształtny potwór z zieloną skórą;
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) przen. pogard. rosyjski żołnierz, okupant
Wiktionary
Orkowie (ang. Orcs) – rodzaj humanoidalnych ras występujących w wielu utworach fantastycznych (głównie fantasy). Pierwotnie wykreowani przez J.R.R. Tolkiena w jego autorskim legendarium, pojawili się następnie w szeregu innych fikcyjnych uniwersów. Zazwyczaj orkowie przedstawiani są jako rasa agresywnych i brutalnych antagonistów, jednak nie jest to regułą.
Wikipedia
(1.1) Za goblinami szli orkowie, a za orkami cała chmara innych obrzydliwych stworów.
(2.1) W przerwach między bitwami pijane orki wychodziły z opancerzonych transporterów. Chodzili po domach z karabinami maszynowymi i straszyli bezbronnych cywilów!
Wiktionary
IPA: ɔrk, AS: ork
Wiktionary
rzecz. Orkus m.
przym. orczy, orkowy
Wiktionary
1. oranie; przenośnie: harówka;
2. drapieżny ssak morski z rodziny delfinów; miecznik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. nazwa systematyczna|Orcinus orca|L.|ref=tak., drapieżny gatunek delfina, ubarwiony w czarno-białe plamaamy;
(1.2) roln. czynność rozdrabniania i odwracania wierzchniej warstwy gleby;
(1.3) pot. przen. ciężka bądź wyczerpująca praca
forma rzeczownika.
(2.1) D. i B. lp. od: ork
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Orki polują stadnie, żywiąc się rybami i mniejszymi ssakami morskimi.
(1.2) Okopać by to trzeba, wody spuścić, pnie wywalić, kamienie wywieźć, chaszcze wyrąbać i dopiero się do orki zabrać!
Wiktionary
IPA: ˈɔrka, AS: orka
Wiktionary
(1.1)
przym. orkowy
(1.2)
rzecz. oracz m., oranie n., podorywka ż., zaoranie n.
czas. orać ndk., zaorać dk.
przym. oraczy, orny
Wiktionary
(1.1) miecznik
(1.2) oranie
(1.3) harówka
Wiktionary
archipelag na Oceanie Atlantyckim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. archipelag na północ od wybrzeży Szkocji, na granicy Morza Północnego i otwartego Oceanu Atlantyckiego;
Wiktionary
Orkady (ang. Orkney Islands, wym. [ˌɔːknɪˈaɪləndz]; gael. Àrcaibh) – archipelag na północ od wybrzeży Szkocji, na granicy Morza Północnego i otwartego Oceanu Atlantyckiego. W jego skład wchodzi 67 wysp o łącznej powierzchni 990 km². Około 20 z nich jest zamieszkanych.
Wikipedia
rzecz. Orkadyjczyk mos., Orkadyjka ż.
przym. orkadzki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Orkadów; osoba z tego archipelagu
Wiktionary
(1.1) Mieszkańcy hrabstwa Kumbria - gdzie dawniej znajdowało się celtyckie królestwo Gogledd Rheged - również tworzą odrębny klaster. Podobnie Orkadyjczycy, ale to ze względu na ich domieszkę norweską.
Wiktionary
rzecz. Orkady nmos.
:: fż. Orkadyjka ż.
przym. orkadzki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Orkadów; kobieta z tych wysp
Wiktionary
rzecz. Orkady nmos.
:: fm. Orkadyjczyk mos.
przym. orkadzki
Wiktionary
→ Orkady (grupy wysp)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Orkadami, dotyczący Orkadów
Wiktionary
(1.1) Wulgata i Mgły Avalonu podają inną wersję: Lot zginął w walce z Sasami, broniąc kraju przed najazdem. Wszyscy jego synowie byli ważnymi rycerzami Okrągłego Stołu. Wymieniam ich w genealogicznym drzewie dynastii orkadzkiej.
(1.1) Vidar niejednokrotnie był świadkiem, jak syn konunga na czele garstki wojów wpędzał w zasadzki i rozbijał wielokrotnie liczniejsze kupy rabusiów bądź hirdy zbuntowanych jarlów, a raz nawet towarzyszył mu w zwycięskiej wyprawie na orkadzkich piratów.
Wiktionary
rzecz. Orkady nmos., Orkadyjczyk mos., Orkadyjka ż.
Wiktionary
gwałtowny, silny wicher, zwykle połączony z burzą; huragan, nawałnica
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) meteorol. silny wiatr połączony z burzą
(1.2) geogr. cyklon tropikalny formujący się w pewnych rejonach Oceanu Indyjskiego
Wiktionary
Osoby
Statki
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) huragan, wichura, nawałnica, sztorm, szkwał
antonimy.
hiperonimy.
(1.2) cyklon
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
zoblistę|cyklon|huragan|tornado|tajfun.
tłumaczenia.
* nowopruski: (1.1) urkāns m.
źródła.
== orkan (język chorwacki.) ==
ortografie.
wymowa.
IPA|ǒrkaːn.
dzielenie|or|kan.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) huragan
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈɔrkãn, AS: orkãn
Wiktionary
(1.1) huragan, wichura, nawałnica, sztorm, szkwał
Wiktionary
wieloosobowy zespół instrumentalny, który pod kierownictwem dyrygenta wykonuje różnorodne utwory muzyczne
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) muz. wieloosobowy zespół instrumentalny, który pod kierownictwem dyrygenta wykonuje utwory muzyczne;
Wiktionary
Orkiestra – duży zespół instrumentalny, liczący zazwyczaj od kilkunastu do kilkudziesięciu, a nawet ponad stu instrumentalistów. W celu synchronizacji gry takiej liczby wykonawców w orkiestrze potrzebny jest dyrygent.
Wikipedia
(1.1) Gdy pociąg wtoczył się na taszkiencki dworzec, okazało się, że nikt nie miał zamiaru ich witać. Ani orkiestry, ani szwadronu, ani nic.
Wiktionary
IPA: ɔrʲˈcɛstra, AS: orʹḱestra
Wiktionary
rzecz. orkiestrówka ż., orkiestron n., orkiestracja ż., orkiestrowanie n., orkiestrantka ż.
przym. orkiestrowy, orkiestralny
Wiktionary
opis partyturowy użycia poszczególnych instrumentów w utworze orkiestrowym
SJP.pl
Instrumentacja (też orkiestracja) – pojęcie używane w muzyce, zwłaszcza w kompozycji; ma wiele znaczeń:
Wikipedia
muzyk grający w orkiestrze
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) muz. członek orkiestry
Wiktionary
rzecz.
:: fż. orkiestrantka ż.
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) muz. kobieta grająca w orkiestrze
Wiktionary
rzecz. orkiestra ż., orkiestrant m.
Wiktionary
kompozytor tworzący utwory dla orkiestry
SJP.pl
mechaniczny instrument muzyczny; orchestrion
SJP.pl
wydzielone miejsce w teatrze, operze itp., przeznaczone dla orkiestry
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) teatr. wydzielone miejsce w teatrze, operze itp., przeznaczone dla orkiestry;
Wiktionary
Orkiestron, podscenie – w operze i teatrze, zwłaszcza muzycznym, miejsce przeznaczone dla orkiestry. Inne nazwy to fosa orkiestrowa, kanał dla orkiestry.
Orkiestrony bywają różnej wielkości, zazwyczaj jednak są wystarczająco duże, by pomieścić orkiestrę lub zespół instrumentalistów.
Wikipedia
(1.1) (…) orkiestron nie pomieścił wszystkich muzyków i zająć musieli też obie boczne galerie.
Wiktionary
IPA: ɔrʲˈcɛstrɔ̃n, AS: orʹḱestrõn
Wiktionary
rzecz. orkiestra ż.
przym. orkiestrowy, orkiestralny
Wiktionary
(1.1) fosa orkiestrowa
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|orkiestrować.
Wiktionary
rzecz. orkiestra ż.
czas. orkiestrować ndk.
przym. orkiestrowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) środ. muz. nuty utworu wykonywanego przez orkiestrę
Wiktionary
rzecz. orkiestra
przym. orkiestrowy
Wiktionary
→ orkiestra; orkiestralny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z orkiestrą, wchodzący w jej skład; przeznaczony na orkiestrę
Wiktionary
(1.1) Prócz dzieł z fortepianem jako solistą Chopin nie napisał żadnego utworu orkiestrowego.
(1.1) Kanał orkiestrowy Teatru Operowego w Bayreuth mieści się w większej części pod sceną przykryty nią jak dachem, dlatego widzowie praktycznie nie widzą orkiestry.
Wiktionary
rzecz. orkiestrówka ż., orkiestra ż., orkiestron mrz., orkiestrowanie n.
przym. orkiestralny
czas. orkiestrować
Wiktionary
(1.1) orkiestralny
Wiktionary
1. gatunek jęczmienia nagoziarnistego
2. gatunek pszenicy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) astr. nieokresowa, jednopojawieniowa kometa o numerze C/1925 G1;
Wiktionary
Pszenica orkisz, orkisz, szpelc (Triticum aestivum subsp. spelta) – gatunek zboża z rodziny wiechlinowatych). Roślina popularna w średniowieczu, współcześnie rzadko uprawiana.
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) dotyczący orkiszu (Triticum spelta L.)
(1.2) wykonany z ziarna orkiszu
Wiktionary
rzecz. orkisz
Wiktionary
Orkowo – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie śremskim, w gminie Śrem. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa poznańskiego.
Wieś położona 11 km na północ od Śremu, przy drodze powiatowej nr 2464 z Świątnik do Zbrudzewa, nad rozlewiskami i starorzeczami Warty.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
odnoszący się do orka (potwornego, mitycznego olbrzyma), np. orkowe spojrzenie
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z orkiem, dotyczący orka
(1.2) związany z orką / oraniem, dotyczący orki / orania
(1.3) związany z orką (delfinem), dotyczący orki (delfina)
przymiotnik dzierżawczy
(2.1) należący do orka, będący jego własnością
(2.2) należący do orki (delfina), będący jej własnością
Wiktionary
(1.1) Zobaczyli łunę od strony orkowych stanic.
Wiktionary
(1.1) (2.1)
rzecz. ork m.
przym. orczy
(1.2)
rzecz. orka ż., oracz m., podorywka ż., oranie n., zaoranie n., wyoranie n., przeoranie n., podorywanie n., podoranie n.
czas. orać ndk., zaorać dk., wyorać dk., przeorać dk., podorywać ndk., podorać dk.
przym. oraczy, orny
(1.3) (2.2)
rzecz. orka ż., orkarium n.
Wiktionary
(2.1) orczy
Wiktionary
w mitologii rzymskiej: bóstwo śmierci
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy, nazwa własna
(1.1) mitrzym. demon śmierci z mitologii Starożytnego Rzymu;
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(2.1) astr. duża planetoida transneptunowa obiegająca Słońce w pasie Kuipera;
Wiktionary
Orkus – w mitologii rzymskiej demon śmierci. Utożsamiany z Tanatosem, Plutonem, Dis Paterem i w mniejszym stopniu, z Hadesem. Imię to dotyczy karzącego aspektu bóstwa, w szczególności karania śmiercią i dręczenia po śmierci grzeszników łamiących dane słowo, kłamców, zdrajców. Jego imieniem określano także świat podziemny.
Wikipedia
(1.1) Powiedzie mnie Orkus w noc, w świat ciemny wichrów, burz; • nie zaznam słońca już, nie zaznam twoich ust, twych ócz. sic.
Wiktionary
przym. Orkusowy
rzecz. ork mzw./mos.
Wiktionary
(2.1) symbol. 🝿
Wiktionary
charakterystyczny dla orła, pochodzący od orła
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. urlop
Wiktionary
[czytaj: orlend] nazwa kilku miejscowości i gmin w USA
SJP.pl
Miejscowości w USA:
Wikipedia
1. miasto w stanie Floryda, w hrabstwie Orange;
2. miejscowość w stanie Oklahoma, w hrabstwie Logan;
3. Orlando Bloom - brytyjski aktor filmowy;
4. piłkarz brazylijski, mistrz świata z 1958 roku;
5. melodramat z 1992 r. w reż. Sally Potter
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(2.1) geogr. toponim, nazwa kilku miast w USA
Wiktionary
Orlando – miasto leżące w regionie usianym jeziorami, w południowej części Stanów Zjednoczonych, w stanie Floryda, siedziba hrabstwa Orange. Według spisu z 2020 roku liczy 307,6 tys. mieszkańców i jest czwartym co do wielkości miastem Florydy. Obszar metropolitalny Orlando–Kissimmee–Sanford obejmuje 2,7 mln mieszkańców.
Wikipedia
rzecz.
:: fż. Orlandyna ż.
przym. Orlandowy
Wiktionary
przymiotnik od: Orla
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. urlop
Wiktionary
1. pisklę orła; orlę;
2. potocznie:
a) nowoczesne boisko ze sztuczną nawierzchnią, przeznaczone dla dzieci w wieku przedszkolnym;
b) osoba należąca do Orląt Lwowskich - młodych obrońców polskiego Lwowa z lat 1918-1920
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) pisklak orła
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Młodych orlątek matka nie musiała namawiać do zjedzenia suma, którego przyniosła do gniazda.
Wiktionary
rzecz. orlę n., orzeł mzw., orlik m.
przym. orli, orłowski
Wiktionary
(1.1) orlę, orlik, orzełek
Wiktionary
pisklę orła
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) ornit. pisklak orła
(1.2) przen. hist. młody obrońca polskiego Lwowa z lat 1918–1920;
Wiktionary
Orlę – polski film niemy z 1927 roku. Film nie zachował się do naszych czasów.
Wikipedia
(1.1) W gnieździe siedziały trzy orlęta, wciąż głodne.
(1.2) Do powstania legendy Orląt Lwowskich przyczyniła się także postawa harcerek i harcerzy, zarówno lwowskich, jak i z całego kraju, którzy masowo wzięli udział w obronie Lwowa i Galicji Wschodniej.
Wiktionary
rzecz. orzeł mzw., orlik m., orlątko n.
przym. orli, orłowski
Wiktionary
(1.1) orlątko, orlik, orzełek
Wiktionary
1. gatunek niewielkiego, okrytozalążkowego drzewa z rodziny arnotowatych, rosnącego w Ameryce Środkowej i na Hawajach; drzewko orleańskie, arnota właściwa;
2. pomarańczowy barwnik wydobywany z miąższu owoców tej rośliny;
3. lekka tkanina półwełniana
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w środkowej Francji, nad Loarą;
(1.2) geogr. zob. Nowy Orlean.
Wiktionary
Orlean (fr. Orléans, wymowa) – miasto i gmina w środkowej Francji, położone nad Loarą. Stolica Regionu Centralnego-Doliny Loary i departamentu Loiret. Ważny ośrodek przemysłowy i usługowy. Według danych na rok 2008 gminę zamieszkiwało 116 515 osób, a gęstość zaludnienia wynosiła 4239 osób/km².
Wikipedia
(1.1) Wcześniej, bo już od 1940 r., w północnej strefie okupowanej działało siedem placówkaacówek gestapo: w Paryżu, Nancy, Dijonie, Orleanie, Rouen, Rennes, Bordeaux.
Wiktionary
rzecz. Orleania ż., orleańczyk mos., orleanka ż., Orleański m., Orleańska ż., orlean m., Orleańczyk mos., Orleanka ż.
przym. orleański, nowoorleański
Wiktionary
(1.1) hist. staroż. Aurelian
Wiktionary
mieszkaniec Orleanu (miasta)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Orleanii
Wiktionary
rzecz. Orlean mrz., Orleania ż., orleańczyk mos., orleanka ż.
:: fż. Orleanka ż.
przym. orleański
Wiktionary
kraina historyczna we Francji; Orlean
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. kraina historyczna w Regionie Centralnym we Francji, położona w dolinie Loary, jej głównym ośrodkiem jest Orlean;
Wiktionary
Orleania (Orlean lub z fr. Orléanais) – kraina historyczna w Regionie Centralnym we Francji, położona w dolinie Loary, w granicach departamentów Loiret, Loir-et-Cher i Eure-et-Loir. Jest częścią płaskowyżu Beauce. Głównym jej miastem i stolicą jest Orlean. Zabytkami są liczne zamki gotycko-renesansowe (m.in. zamek w Blois).
Wikipedia
rzecz. Orleańczyk mos., Orleanka ż., Orlean mrz.
przym. orleański
Wiktionary
(1.1) Orlean
Wiktionary
mieszkanka Orleanu (miasta)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Orleanii
Wiktionary
rzecz. Orleania ż., Orlean mrz., orleańczyk mos., orleanka ż.
:: fm. Orleańczyk mos.
przym. orleański
Wiktionary
przymiotnik od: Orlean
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Orleanem, dotyczący Orleanu
(1.2) związany z Orleanią, dotyczący Orleanii
Wiktionary
rzecz. Orlean m., Orleania ż., orleańczyk m., orleanka ż., Orleański m., Orleańska ż., orlean m., Orleańczyk m., Orleanka ż., orleanizm mrz., orleanista mos., orleanistka ż.
przym. nowoorleański, orleanistyczny
Wiktionary
Polski Koncern Naftowy Orlen SA - polska firma paliwowa, jeden z największych europejskich dystrybutorów produktów ropopochodnych
SJP.pl
Orlen Spółka Akcyjna (dawniej Polski Koncern Naftowy Orlen Spółka Akcyjna, PKN Orlen) – polski koncern wielobranżowy, operujący na rynkach biopaliw, gazownictwa (poszukiwania i wydobycie, logistyka i dystrybucja oraz sprzedaż hurtowa i detaliczna gazu ziemnego), energii elektrycznej i cieplnej, petrochemii, prasowym, produkcji nawozów sztucznych, poszukiwań, wydobycia i przerobu ropy naftowej oraz sprzedaży detalicznej. W grupie kapitałowej w 2022 roku zatrudnionych było około 65 tysięcy pracowników. W roku 2022 w zakresie przychodów koncern sytuował się na 155. pozycji na świecie. W 2022 roku nastąpiło znaczące zwiększenie skali działalności koncernu w wyniku przejęcia przez połączenie ze spółkami Grupa Lotos oraz Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo. Zrealizowane przejęcia wpisują się w strategiczną politykę koncernu, dążącego do budowy dużej, zdywersyfikowanej w zakresie źródeł przychodów organizacji, rozwijającej w szczególności niskoemisyjne i zeroemisyjne źródła energii elektrycznej, podobnie jak inne duże podmioty europejskie i globalne, operujące pierwotnie głównie na rynku oil&gas. Spółka deklaruje osiągnięcie neutralności emisyjnej do 2050 roku.
Wikipedia
rząd ryb chrzęstnoszkieletowych zaliczany do płaszczek
SJP.pl
Orleniokształtne (Myliobatiformes) – rząd płaszczek z gromady ryb chrzęstnoszkieletowych (Elasmobranchii), obejmujący między innymi manty, ogończe, orlenie i płaszczki słodkowodne.
Wikipedia
rodzina morskich ryb z rzędu orleniokształtnych
SJP.pl
Orleniowate (Myliobatidae) – rodzina morskich ryb chrzęstnoszkieletowych zaliczana do rzędu orleniokształtnych (Myliobatiformes).
Wikipedia
charakterystyczny dla orła, pochodzący od orła
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z orłem, dotyczący orła
(1.2) charakterystyczny dla orła, podobny do orła
Wiktionary
IPA: ˈɔrlʲi, AS: orlʹi
Wiktionary
rzecz. półorzeł mzw., orzeł m., orlica ż., orlę n., orlątko n., orzełek m., orlik m.
przym. orłowski, orlicki
Wiktionary
1. samica orła;
2. wysoka paproć z rodziny paprotkowatych;
3. potocznie: odważna kobieta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ornit. samica orła
(1.2) ornit. nazwa systematyczna|Ichthyaetus ichthyaetus|Pallas|ref=tak., duży ptak wodny z rodziny mewowatych;
(1.3) bot. paproć z rodzaju nazwa systematyczna|Pteridium||ref=nie.;
(1.4) przen. odważna kobieta
(1.5) peryfr. kobieta kierująca samolotem
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Siedząc w gnieździe, orlica zaczęła trzepotać skrzydłami.
(1.2) Wierzch ciała i skrzydeł orlicy są popielate.
(1.3) Kłącze orlicy i młode pastorałowate liście po przetworzeniu są jadalne.
Wiktionary
rzecz. orzeł mzw., orlik m.
przym. orli, orlicki, orłowski
Wiktionary
(1.2) mewa orlica
Wiktionary
gatunek żółwia z rodziny batagurowatych; żółw malajski olbrzymi
SJP.pl
Orlicja, żółw malajski olbrzymi (Orlitia borneensis) – gatunek żółwia z rodziny batagurowatych (Geoemydidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Orlitia Gray, 1873. Krytycznie zagrożony wyginięciem.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z rzeką Orlicą, dotyczący rzeki Orlicy
(1.2) związany z górą Orlicą, dotyczący góry Orlicy
(1.3) związany z wsią Orlice, dotyczący wsi Orlice
Wiktionary
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
rzecz. Orlik mzw./mrz., Orlica ż., Poorlicze n., Orlice nmos., orlik m., orzeł m., orlica ż.
przym. podorlicki, poorlicki, orli, orlikowy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
kosmopolityczna paproć z rodziny paprotkowatych, rosnąca na obszarach zwrotnikowych i śródziemnomorskich; uprawiana często jako pokojowa roślina doniczkowa; zgasiewka
SJP.pl
Wikipedia
o cechach orliczkowatych (rodzina paproci)
SJP.pl
Wikipedia
o cechach orliczkowatych (rodzina paproci)
SJP.pl
1. młody orzeł; orlę;
2. kwiat z rodziny jaskrowatych;
3. ptak drapieżny z rodziny orłów;
4. w sporcie: rodzaj sekcji młodzieżowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy, nazwa własna
(1.1) lotn. marka samolotu produkowanego przez Państwowe Zakłady Lotnicze;
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(2.1) geogr. wieś w Polsce, w województwie pomorskim, w gminie Brusy;
(2.2) geogr. osada leśna w Polsce, w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie ostródzkim, w gminie Łukta;
(2.3) geogr. szczyt w Sudetach;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Aeroklub zakupi samoloty marki Orlik w listopadzie.
(2.1) Gienia mieszka w Orliku na Kaszubach.
(2.3) Zboczach Orlika porastają lasy świerkowe.
Wiktionary
rzecz. orliczanin mos., orliczanka ż., orlik m.
przym. orlicki
Wiktionary
roślina z rodziny baldaszkowatych
SJP.pl
Orlikowo – wieś w Polsce, położona w województwie podlaskim, w powiecie łomżyńskim, w gminie Jedwabne
Orlikowo położone jest ok. 6 km na północny zachód od Jedwabnego.
Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Jakuba Apostoła w Jedwabnem.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Orlikowski (Raduń-Orlikowski, Nowina odmienny) – kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Nowina.
Wikipedia
Wikipedia
3 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
szwedzki, żaglowy okręt wojenny używany w wojnach polsko-szwedzkich w XVI i XVII wieku
SJP.pl
sztuczne włókno akrylowe do wyrobu dzianin i tkanin dekoracyjnych
SJP.pl
Poliakrylonitryl (PAN) – polimer otrzymywany w wyniku polimeryzacji akrylonitrylu.
Wikipedia
mający doskonały wzrok; obdarzony przenikliwym spojrzeniem
SJP.pl
w żeglarstwie: zbiorowe pomieszczenie mieszkalne załogi na statku; kubryk, lawiza
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
port lotniczy Paryża
SJP.pl
Orly – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Île-de-France, w departamencie Dolina Marny. Przez miejscowość przepływa Sekwana.
Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwało 21 646 osób, a gęstość zaludnienia wynosiła 3236 osób/km² (wśród 1287 gmin regionu Île-de-France Orly plasuje się na 131. miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 569.).
Wikipedia
skrót od: ormiański
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Orman (maced. Орман) – wieś w południowo-zachodniej Macedonii Północnej, w gminie Ochryda.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Ormesson – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Île-de-France, w departamencie Sekwana i Marna.
Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwały 203 osoby, a gęstość zaludnienia wynosiła 53 osób/km² (wśród 1287 gmin regionu Île-de-France Ormesson plasuje się na 989. miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 764.).
Wikipedia
naród zamieszkujący na terenach Armenii
SJP.pl
Wikipedia
obywatel Armenii; Armeńczyk
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) osoba narodowości ormiańskiej
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Ormianie to jedna z dziewięciu mniejszości narodowych w Polsce.
(1.1) Największe skupiska polskich Ormian znajdują się w Warszawie, Poznaniu i Krakowie. Ważnym centrum kulturalnym mniejszości ormiańskiej są też Gliwice.
Wiktionary
IPA: ɔrˈmʲjä̃ɲĩn, AS: ormʹi ̯ä̃ńĩn
Wiktionary
rzecz. Armenia ż.
:: fż. Ormianka ż.
przym. ormiański
Wiktionary
rodzaj zakrzywionej szabli tatarskiej z XVII wieku; ordynka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) etn. kobieta narodowości ormiańskiej
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. Armenia ż.
:: fm. Ormianin mos.
przym. ormiański
Wiktionary
→ Ormianie
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z Ormianami
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język urzędowy Armenii;
Wiktionary
Język ormiański, język armeński (orm. Հայերեն trb. hajeren) – język z rodziny języków indoeuropejskich z grupy satem, stanowiący w niej samodzielną gałąź (patrz: języki ormiańskie). Język narodu Ormian. Obecnie używany jest w Republice Armenii, gdzie jest językiem urzędowym, a także w Gruzji, Iranie, Syrii, Rosji, w Libanie i w 24 innych państwach przez 6 milionów ludzi. Był także, obok rosyjskiego, jednym z dwóch języków urzędowych nieistniejącej już Republiki Górskiego Karabachu – separatystycznego państwa, które przestało istnieć 1 stycznia 2024 r. w wyniku przegrania walk z Azerbejdżanem.
Wikipedia
IPA: ɔrˈmʲjä̃j̃sʲci, AS: ormʹi ̯ä̃ĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Ormianin m., Ormianka ż.
Wiktionary
(2.1) język armeński, armeński
Wiktionary
dotyczący Armenii i Polski
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który posługuje się językiem ormiańskim
(1.2) taki, którego mieszkańcy posługują się językiem ormiańskim
(1.3) spisany, stworzony w języku ormiańskim
Wiktionary
IPA: ɔrˈmʲjä̃j̃skɔjɛ̃w̃ˈzɨt͡ʃnɨ, AS: ormʹi ̯ä̃ĩ ̯skoi ̯ẽũ̯zyčny
Wiktionary
skrót od: Ochotnicza Rezerwa Milicji Obywatelskiej - paramilitarna organizacja w PRL-u
SJP.pl
skrótowiec w funkcji rzeczownika rodzaju nijakiego
(1.1) = hist. Ochotnicza Rezerwa Milicji Obywatelskiej;
Wiktionary
(1.1) Politycy opozycji często porównują WOT do ORMO, czy ZOMO twierdząc, że będą one wykorzystywane do tłumienia antyrządowych protestów.
Wiktionary
IPA: ˈɔrmɔ, AS: ormo
Wiktionary
rzecz. ORMO-wiec mos., ormowiec mos.
przym. ORMO-wski, ormowski
Wiktionary
funkcjonariusz ORMO (Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej); ormowiec
SJP.pl
przymiotnik od: ORMO (Ochotnicza Rezerwa Milicji Obywatelskiej); ormowski
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z ORMO, charakterystyczny dla funkcjonariuszy ORMO
Wiktionary
skr. ORMO
rzecz. ORMO-wiec mos., ormowiec mos.
przym. ormowski
Wiktionary
(1.1) ormowski
Wiktionary
funkcjonariusz ORMO (Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej); ORMO-wiec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. członek ORMO
Wiktionary
Ochotnicza Rezerwa Milicji Obywatelskiej (ORMO) – paramilitarna organizacja społeczna wspierająca Milicję Obywatelską, powołana uchwałą Rady Ministrów z 21 lutego 1946 i, wydanego na podstawie tej uchwały – zarządzenia ministra bezpieczeństwa publicznego z 22 lutego 1946, zaś rozwiązana ustawą uchwaloną przez Sejm 23 listopada 1989.
Wikipedia
przym. ormowski, ORMO-wski
skr. ORMO
Wiktionary
przymiotnik od: ORMO (Ochotnicza Rezerwa Milicji Obywatelskiej); ORMO-wski
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z ORMO, charakterystyczny dla funkcjonariuszy ORMO
Wiktionary
skr. ORMO
rzecz. ORMO-wiec mos., ormowiec mos.
przym. ORMO-wski
Wiktionary
(1.1) ORMO-wski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) daw. lub rzad. związany z Ormuzem, dotyczący Ormuzu (miasta, cieśniny lub wyspy)
Wiktionary
(1.1) (…) Ijezd leżał na skrzyżowaniu dróg handlowych: jedna szła z północno-zachodniego Iranu przez Kerman do portu ormuskiego, druga od Chorasanu do Basry na północnym krańcu Zatoki Perskiej.
(1.1) Powiedziawszy o cudzoziemszczyźnie w ogóle, przejdźmy do szczegółów, oznaczając cośmy od kogo przejmowali. Od Persów atłasy, czamary, pasy, perły ormuskie (…)
Wiktionary
rzecz. Ormuz mrz.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. cieśnina Oceanu Indyjskiego pomiędzy Zatoką Perską od zachodu a Zatoką Omańską od wschodu, której północne wybrzeże należy do Iranu, a południowe do Zjednoczonych Emiratów Arabskich i Omanu
(1.2) geogr. wyspa w Iranie, w ostanie Hormozgan, w cieśninie Ormuz (1.1)
(1.3) geogr. adm. miasto w południowym Iranie, w ostanie Hormozgan, na wyspie Ormuz (1.2);
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) […] należy się spodziewać, że w odpowiedzi na naloty Iran zacznie niszczyć tankowce kursujące przez cieśninę Ormuz. Przepływa tędy około 15 statków dziennie, przewożąc 17 mln baryłek na dobę, co stanowi 40 proc. całej ropy przewożonej drogą morską i 20 proc. całości światowej konsumpcji tego surowca. Blokada cieśniny oznacza, że na rynek nie trafi większość ropy m.in. z Kuwejtu i Arabii Saudyjskiej.
(1.2) Na wyspie Ormuz mieszka około trzech tysięcy osób.
Wiktionary
IPA: ˈɔrmus, AS: ormus
Wiktionary
przym. ormuski
Wiktionary
w mazdaizmie i zaratusztrianizmie: bóg dobra, światła, mądrości i prawdy, walczący z Arymanem, bogiem zła; Ahura Mazda
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od ornat
Wiktionary
(1.1) To nie ornat, lecz tylko mały ornacik.
Wiktionary
rzecz. ornat m.
przym. ornatowy
Wiktionary
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od ornament
Wiktionary
(1.1) To nie ornament, lecz tylko mały ornamencik.
Wiktionary
rzecz. ornament m.
Wiktionary
motyw zdobniczy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) szt. motyw zdobniczy stosowany w architekturze, sztuce, rzemiośle artystycznym;
(1.2) muz. dźwięk lub grupa dźwięków służących do urozmaicenia i ożywienia melodii
(1.3) typogr. rodzaj czcionki dającej w druku odbitkę elementu zdobniczego;
Wiktionary
Ornament – ozdobnik
Wikipedia
(1.1) Ornament roślinny nie zjawia się tedy sam przez się z prostego wyboru lub natchnienia artysty, lecz jest wynikiem olbrzymiej społecznej przemiany.
Wiktionary
IPA: ɔrˈnãmɛ̃nt, AS: ornãmẽnt
Wiktionary
rzecz. ornamentacja ż., ornamentyka ż., ornamentator m., ornamencik mrz.
przym. ornamentowy, ornamentalny
Wiktionary
1. motywy zdobnicze w danym dziele sztuki lub stylu;
2. sposób zdobienia za pomocą ornamentów;
3. środki stylistyczne ożywiające utwór literacki
SJP.pl
motywy zdobnicze, stosowane w sztukach plastycznych; zdobnictwo
SJP.pl
w liturgii katolickiej: wierzchnia szata noszona przez księdza podczas mszy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kośc. wierzchnia szata liturgiczna prezbiterów;
(1.2) daw. środ. polit. worek na materiały agitacyjne (bibułę)
(1.3) daw. środ. polit. broń noszona pod wierzchnim ubraniem
Wiktionary
Ornat (łac. „ornare” – ozdabiać; „ornatus” – ubiór ozdobiony, wspaniały, strojny, ozdoba) – w liturgii rzymskokatolickiej, starokatolickiej, luterańskiej i anglikańskiej główna szata liturgiczna, zakładana przez duchownego do mszy świętej i czynności, które łączą się z nią bezpośrednio. W obrządku bizantyjskim odpowiednikiem ornatu jest felonion (fiełoń).
Wikipedia
(1.1) Proboszcz wyszedł do ołtarza w fioletowym ornacie.
(1.1) W okresie zwykłym kapłan nosi ornat koloru zielonego.
(1.1) Odprawiał bez ornatu, w samej stule.
Wiktionary
rzecz. ornacik mrz.
przym. ornatowy
Wiktionary
rodzaj dinozaura z podrzędu cerapodów
SJP.pl
Ornatotol (Ornatotholus) – rodzaj dinozaura należący do grupy pachycefalozaurów. Prawdopodobnie reprezentuje młodocianą formę Stegoceras.
Wikipedia
Ornatowice – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie zamojskim, w gminie Grabowiec.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
Wieś jest sołectwem w gminie Grabowiec. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 197 mieszkańców.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z ornatwm, dotyczący ornatu
Wiktionary
rzecz. ornat mrz., ornacik mrz.
Wiktionary
mieszkaniec Ornety
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Ornety
(1.2) osoba pochodząca z Ornety, urodzona w Ornecie
Wiktionary
rzecz. Orneta ż.
:: fż. ornecianka ż.
przym. ornecki
Wiktionary
mieszkanka Ornety
SJP.pl
→ Orneta
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Ornetą, dotyczący Ornety
Wiktionary
rzecz. Orneta ż., ornecianin m., ornecianka ż.
Wiktionary
miasto w Polsce
SJP.pl
Orneta (niem. Wormditt, prus. Wurmedītin) – miasto w woj. warmińsko-mazurskim, w powiecie lidzbarskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Orneta, położone na Równinie Orneckiej. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa elbląskiego.
Według danych GUS z 1 stycznia 2024 r. Orneta liczyła 8007 mieszkańców.
Wikipedia
temat słowotwórczy
(1.1) pierwszy człon wyrazów złożonych wskazujący na ich związek znaczeniowy z ptakami
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
(1.1) ornitofauna • ornitofobia • ornitogamia • ornitologia
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
etym|gr|ὄρνις., ὄρνιθος → ptak
uwagi.
tłumaczenia.
* rosyjski: (1.1) орнито-
* włoski: (1.1) ornito-
źródła.
== ornito- (język włoski.) ==
wymowa.
IPA|or.ˈni.to.
znaczenia.
temat słowotwórczy
(1.1) ornito-
odmiana.
(1.1) nieodm.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ɔrʲˈɲitɔ, AS: orʹńito
Wiktionary
rozsiewanie diaspor (np. nasion, zarodników) za pośrednictwem ptaków
SJP.pl
Ornitochoria (ptakosiewność) – rozsiewanie diaspor przez ptaki. Ornitochoria jest jednym z rodzajów zoochorii, czyli zwierzęcosiewności. Rozprzestrzenianie przez ptaki ma najczęściej formę endozoochorii, możliwe jest także ektozoochoria (epizoochoria) i synzoochoria.
Wikipedia
dotyczący ornitochorii
SJP.pl
rodzaj dinozaura z podrzędu teropodów
SJP.pl
Ornitodesm (Ornithodesmus cluniculus) – niewielki teropod z rodziny ornitodesmów (Ornithodesmidae).
Żył w epoce wczesnej kredy (ok. 130 mln lat temu) na terenach współczesnej Europy. Jego szczątki znaleziono Wielkiej Brytanii.
Wikipedia
przedstawiciel kladu archozaurów obejmującego m.in. dinozaury
SJP.pl
przedstawiciel kladu archozaurów obejmującego m.in. dinozaury
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zob. awifauna.
Wiktionary
Awifauna (ornitofauna) – ogół gatunków ptaków zamieszkujących określony obszar geograficzny, rodzaj środowiska (biotop) lub żyjących w określonym okresie geologicznym. Opisem awifauny zajmuje się działornitologii nazywany awifaunistyką.
Wikipedia
(1.1) Lotnisko wywiera ogromny wpływ na okoliczną ornitofaunę.
Wiktionary
(1.1) awifauna, ptactwo
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) lęk przed ptakami
Wiktionary
Ornitogamia – jest jednym z zoogamicznych sposobów zapylania i oznacza zapylanie kwiatów przez ptaki. Dotyczy około 2000 gatunków należących do 50 rodzin, żyjących w tropikach i subtropikach, które odżywiają się produktami kwiatów, a głównie nektarem np. kolibry, nektarniki, szlarniki, drepanisy, lory, miodojady, czerwonki.
Wikipedia
rodzaj dinozaura z rodziny troodonów
SJP.pl
Zaurornitoid (Saurornithoides) – dinozaur z rodziny troodonów.
Wikipedia
specjalista w zakresie ornitologii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) biol. specjalista w zakresie ornitologii
rzeczownik, rodzaj żeński
(2.1) biol. specjalistka w dziedzinie ornitologii
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Wolontariusze pod czujnym okiem ornitologów podjęli akcję liczenia bocianów.
(2.1) Beata chce zostać ornitologiem.
Wiktionary
IPA: ˌɔrʲɲiˈtɔlɔk, AS: orʹńitolok
Wiktionary
rzecz. ornitologia ż.
:: fż. ornitolożka ż.
przym. ornitologiczny
przysł. ornitologicznie
Wiktionary
(2.1) pot. ornitolożka
Wiktionary
gałąź zoologii zajmująca się badaniem ptaków
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. dział zoologii, nauka o ptakach;
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
(1.1) zoologia
meronimy.
(1.1) oologia
pokrewne.
rzecz. ornitolog m., ornitolożka ż.
przym. ornitologiczny
frazeologia.
etymologia.
etymn|pol|ornito-|-logia.
uwagi.
(1.1) Liczba mnoga w tabeli odmiany została podana za Słownikiem gramatycznym języka polskiego. Inne słowniki (np.: Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego, Uniwersalny słownik języka polskiego) odnotowują, że rzeczownik ten nie tworzy liczby mnogiej.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) ornithology
* arabski: (1.1) علم الطيور m.
* baskijski: (1.1) ornitologia
* białoruski: (1.1) арніталогія ż.
* białoruski (taraszkiewica): (1.1) арніталёгія ż.
* czeski: (1.1) ornitologie ż.
* duński: (1.1) ornitologi w.
* farerski: (1.1) fuglafrøði ż.
* francuski: (1.1) ornithologie ż.
* hiszpański: (1.1) ornitología ż.
* islandzki: (1.1) fuglafræði ż.
* kataloński: (1.1) ornitologia ż.
* niemiecki: (1.1) Ornithologie ż.
* nowogrecki: (1.1) ορνιθολογία ż.
* portugalski: (1.1) ornitologia ż.
* rosyjski: (1.1) орнитология ż.
* słowacki: (1.1) ornitológia ż.
* turecki: (1.1) kuş bilimi
* ukraiński: (1.1) орнітологія ż.
* węgierski: (1.1) ornitológia, madártan
* włoski: (1.1) ornitologia ż.
źródła.
== ornitologia (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) zool. ornitologia
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˌɔrʲɲitɔˈlɔɟja, AS: orʹńitoloǵi ̯a
Wiktionary
rzecz. ornitolog m., ornitolożka ż.
przym. ornitologiczny
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
(1.1) zoologia
meronimy.
(1.1) oologia
pokrewne.
rzecz. ornitolog m., ornitolożka ż.
przym. ornitologiczny
frazeologia.
etymologia.
etymn|pol|ornito-|-logia.
uwagi.
(1.1) Liczba mnoga w tabeli odmiany została podana za Słownikiem gramatycznym języka polskiego. Inne słowniki (np.: Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego, Uniwersalny słownik języka polskiego) odnotowują, że rzeczownik ten nie tworzy liczby mnogiej.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) ornithology
* arabski: (1.1) علم الطيور m.
* baskijski: (1.1) ornitologia
* białoruski: (1.1) арніталогія ż.
* białoruski (taraszkiewica): (1.1) арніталёгія ż.
* czeski: (1.1) ornitologie ż.
* duński: (1.1) ornitologi w.
* farerski: (1.1) fuglafrøði ż.
* francuski: (1.1) ornithologie ż.
* hiszpański: (1.1) ornitología ż.
* islandzki: (1.1) fuglafræði ż.
* kataloński: (1.1) ornitologia ż.
* niemiecki: (1.1) Ornithologie ż.
* nowogrecki: (1.1) ορνιθολογία ż.
* portugalski: (1.1) ornitologia ż.
* rosyjski: (1.1) орнитология ż.
* słowacki: (1.1) ornitológia ż.
* turecki: (1.1) kuş bilimi
* ukraiński: (1.1) орнітологія ż.
* węgierski: (1.1) ornitológia, madártan
* włoski: (1.1) ornitologia ż.
źródła.
== ornitologia (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) zool. ornitologia
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
dotyczący ornitologii lub ornitologów (np. atlas ornitologiczny, rezerwat ornitologiczny)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) biol. związany z ornitologią, dotyczący ornitologii
Wiktionary
(1.1) Bartek wrócił z kongresu ornitologicznego w Katowicach.
Wiktionary
IPA: ˌɔrʲɲitɔlɔˈɟit͡ʃnɨ, AS: orʹńitoloǵičny
Wiktionary
rzecz. ornitologia ż., ornitolog m.
Wiktionary
wróżenie z lotu ptaków
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ezot. wróżenie z zachowań ptaków
Wiktionary
Ornitomancja (z gr. ornis „ptak” i manteja „wieszczenie, wyrocznia”) – wróżenie z lotu ptaków. Ornitomancja była najbardziej znana na terenie Fenicji oraz w antycznym Rzymie. W Rzymie nadano jej niemal religijną rangę. W religii Hurytów i Hetytów odgrywała bardzo ważną rolę.
Wikipedia
rodzaj roślinożernego dinozaura z grupy iguanodonów; mochlodon, oligozaur, onychozaur, rabdodon
SJP.pl
dwunożny, podobny do strusia dinozaur z podrzędu teropodów, żyjący w późnej kredzie
SJP.pl
przedstawiciel grupy dinozaurów z rzędu ptasiomiednicznych
SJP.pl
Wikipedia
podrząd ptasiomiednicznych dinozaurów, żyjących w okresie kredowym i jurajskim; ptasionogie
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) lotn. statek powietrzny zdolny do latania poprzez trzepotanie skrzydłami;
Wiktionary
Skrzydłowiec (ornitopter) – aerodyna napędzana ruchem powierzchni nośnych pracujących tak, jak skrzydła u ptaków. Poza modelami, jedna z nielicznych praktycznych realizacji została dokonana przez profesora Jamesa DeLauriera z Uniwersytetu Toronto Institute for Aerospace Studies w 2006.
Pierwszy polski skrzydłowiec, Ornitopter Boratiniego, powstał w 1648.
Wikipedia
wirusowa choroba odzwierzęca objawiająca się zapaleniem płuc, przenoszona przez ptaki (głównie papugi); choroba papuzia; papuzica
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. odzwierzęca choroba zakaźna wywołana przez bakterie Chlamydia psittaci;
Wiktionary
Ornitoza, zwana także papuzicą – odzwierzęca choroba zakaźna, wywołana przez drobnoustrój Chlamydia psittaci.Człowiek zaraża się najczęściej od ptactwa domowego i gospodarskiego (papugi, kanarki, indyki, kaczki, gołębie) wskutek wdychania (droga kropelkowa) pyłu, cząsteczek zawierających drobiny wysuszonego kału. Opisywane są również zakażenia od chorego człowieka, które charakteryzują się cięższym przebiegiem.
Wikipedia
przym. ornitozowy
Wiktionary
(1.1) choroba papuzia, choroba ptasia
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z ornitozą, dotyczący ornitozy
Wiktionary
rzecz. ornitoza ż.
Wiktionary
rodzaj drapieżnego gada naczelnego
SJP.pl
Ornitozuch (Ornithosuchus) – drapieżny wymarły archozaur z grupy Crurotarsi (obejmującej krokodyle i archozaury bliżej spokrewnione z nimi niż z ptakami). Żył w triasie około 220 mln lat temu na terenie dzisiejszej Szkocji. Długość ciała ok. 2,2 metrów.
Wikipedia
aminokwas nie wchodzący w skład białek, produkt przemiany argininy oraz kwasu glutaminowego
SJP.pl
Ornityna – organiczny związek chemiczny z grupy α-aminokwasów, nienależący do 20 podstawowych α-aminokwasów budujących białka, lecz pełniący ważną rolę w cyklu ornitynowym (mocznikowym cyklu Krebsa). Należy do aminokwasów zasadowych (posiada dwie grupy aminowe).Występuje w organizmach żywych, bierze udział w metabolizmie, tworzy się z argininy pod wpływem arginazy.
Wikipedia
gmina wiejska w województwie śląskim, w powiecie mikołowskim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś gminna w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie mikołowskim;
Wiktionary
Ornontowice (niem. Ornontowitz) – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie mikołowskim, w gminie Ornontowice.
Miejscowość wzmiankowana na początku XIV wieku (prawdopodobnie 1305) jako Renoltowitz, 30 lat później istniała tu parafia. W 1634 założono warzelnię soli wielickiej, a w 1680 szkołę. Pierwsza kopalnia węgla kamiennego w Ornontowicach powstała w 1798 pod nazwą Leopold. W lutym 1811 roku wybuchł tu bunt chłopski przeciwko utrzymywaniu pańszczyzny w wyniku którego splądrowano dwór. Wiek XIX, to dalsze uprzemysłowienie miejscowości. Powstaje wielki piec (1860) oraz filia gliwickiej Fabryki Drutów, Łańcuchów i Gwoździ Hegenscheidta (1884, w przysiółku Kolonia Graniczna). W 1888 doprowadzono linię kolejową na potrzeby miejscowego przemysłu, w miejscowości był przystanek kolejowy Ornontowice.
Wikipedia
przym. ornontowicki
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Ornontowicami, dotyczący Ornontowic
Wiktionary
rzecz. Ornontowice nmos.
Wiktionary
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nadający się pod uprawę; uprawny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) roln. przeznaczony i wykorzystywany pod orkę
Wiktionary
Francja:
Szwajcaria:
Wikipedia
IPA: ˈɔrnɨ, AS: orny
Wiktionary
rzecz. orka ż., oraczka ż., oracz m., oranie n., zaoranie n.
czas. orać ndk., zaorać dk.
przym. oraczy
Wiktionary
południowosłowiański taniec ludowy o zmiennym tempie, w którym tancerze, trzymając się za ręce (w szeregu pojedynczym lub podwójnym, w tym drugim przypadku splatając ręce poza plecami) formują półokrąg otwarty; choro, kolo
SJP.pl
Wikipedia
temat słowotwórczy
(1.1) pierwszy człon wyrazów złożonych wskazujący na ich związek znaczeniowy z górami
Wiktionary
(1.1) oro- + geneza = orogeneza
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Orokami, dotyczący Oroków
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język orocki;
Wiktionary
rzecz. Orok mos., Oroczka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. oracz
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Oroczanami, dotyczący Oroczanów
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język oroczański;
Wiktionary
rzecz. Oroczanin mos., Oroczanka ż.
Wiktionary
rodzaj roślinożernego dinozaura z rodziny hipsylofodontów
SJP.pl
Wikipedia
górotwór
SJP.pl
Górotwór (orogen) – obszar sfałdowany i wypiętrzony w wyniku ruchów górotwórczych (orogenez). Oznacza zespół warstw skalnych poddanych razem ruchom górotwórczym.
Wikipedia
proces tworzenia się gór
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) geol. proces powstawanie gór z przyczyn tektonicznych;
(1.2) geol. epoka, w której zachodziła orogeneza (1.1)
Wiktionary
Orogeneza (gr. ὄρος – „góra” i γένεσις – „tworzenie, początek”) – ruchy orogeniczne, górotwórczość, ruchy górotwórcze, fałdowanie.
1. Powstanie gór wskutek ruchów tektonicznych.
2. Intensywne, krótkotrwałe i nieodwracalne ruchy skorupy ziemskiej obejmujące dość ograniczone obszary. Zwykle orogenezie towarzyszy plutonizm. Jest to definicja klasyczna.
Wikipedia
(1.1) Karpaty powstały w wyniku orogenezy alpejskiej.
Wiktionary
IPA: ˌɔrɔɡɛ̃ˈnɛza, AS: orogẽneza
Wiktionary
przym. orogeniczny
Wiktionary
(1.1) ruchy górotwórcze, ruchy orogeniczne, górotwórczość
(1.2) fałdowanie
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) geol. dotyczący orogenezy, górotwórczości
Wiktionary
rzecz. orogeneza ż.
Wiktionary
(1.1) górotwórczy
Wiktionary
nauka o górach; orologia
SJP.pl
urządzenie do pomiarów topograficznych
SJP.pl
mormografia, dział geografii zajmujący się opisywaniem form rzeźby powierzchni Ziemi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) geogr. nauk. nauka o górach
Wiktionary
Orografia (gr. ὄρος „góra”, grafía „opis”) to:
W odniesieniu do rzek, strumieni, potoków, dolin, żlebów itp. używa się terminu orograficznie do określenia prawej lub lewej strony (patrząc w kierunku biegu rzeki, strumienia czy w kierunku spadku doliny, żlebu).
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) nauka
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
etym|łac|orographia. < etym|gr|ὄρος|-γραφία.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) orography
* esperanto: (1.1) orografio
* niemiecki: (1.1) Orografie ż.
źródła.
== orografia (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) geogr. nauk. orografia
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˌɔrɔˈɡrafʲja, AS: orografʹi ̯a
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) nauka
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
etym|łac|orographia. < etym|gr|ὄρος|-γραφία.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) orography
* esperanto: (1.1) orografio
* niemiecki: (1.1) Orografie ż.
źródła.
== orografia (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) geogr. nauk. orografia
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Orokami, dotyczący Oroków
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język orokański;
Wiktionary
rzecz. Orokowie lm m .
Wiktionary
nauka o górach; orognozja
SJP.pl
język kuszycki używany głównie w Etiopii; język oromski
SJP.pl
Oromowie (Oromo) – grupa plemion kuszyckich, zamieszkujących głównie południową Etiopię i przyległe tereny północnej Kenii. Ich pierwotną siedzibą były tereny dzisiejszej Somalii, skąd wywędrowali w XV wieku. Podstawą gospodarki jest hodowla zwierząt, u wschodnich plemion także rolnictwo.
Oromowie posługują się językiem oromo należącym do języków kuszyckich. W 1983 roku ich liczebność wynosiła ok. 14,5 mln.
Wikipedia
język oromski - język kuszycki używany głównie w Etiopii; oromo
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Oromami, dotyczący Oromów
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język oromski;
Wiktionary
rzecz. Oromowie lm m.
Wiktionary
(2.1) oromo
Wiktionary
w językoznawstwie: nazwa góry lub innych rzeczy związanych z górami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) jęz. nazwa góry, łańcucha górskiego lub innego wzniesienia
Wiktionary
IPA: ɔˈrɔ̃ɲĩm, AS: orõńĩm
Wiktionary
rzecz. oronimia ż.
przym. oronimiczny
Wiktionary
dział toponomastyki zajmujący się nazwami gór
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) jęz. dział onomastyki obejmujący badanie nazw gór
Wiktionary
Oronimia (gr. óros „góra”) – dział toponimii obejmujący przede wszystkim nazwy gór. Subdyscyplina ta jest szczególnie rozwinięta w górzystych krajach Europy Zachodniej (starsza kultura piśmiennicza), np. we Francji, we Włoszech. Polska onomastyka nie ma tak rozwiniętej oronimii, należy wziąć pod uwagę fakt, że kraj jest mało górzysty (pasma górskie występują na południu kraju), a kultura piśmiennicza dosyć młoda. W polskiej części Karpat osady ludzkie pojawiły się w okresie historycznym, stąd też oronimy nazywające ich szczytów i pasm są późnego pochodzenia. Z kolei nazwy tatrzańskie są późne, sztuczne (nieludowe), a ich pochodzenie nie jest jasne. Podobnie rzecz się ma z oronimami Beskid, Karpat – nazwy sztuczne, nieludowe, wprowadzone i rozpowszechnione przez geografów. Natomiast naukowcy są zgodni co do faktu, że nazwa „Tatry” na pewno jest stara (jednocześnie ma niejasną etymologię).
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. oronim mrz.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* hiszpański: (1.1) oronimia ż.
źródła.
== oronimia (język hiszpański.) ==
wymowa. IPA3|o.ɾo.ˈnĩ.mja.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) jęz. oronimia
odmiana.
(1) blm.
przykłady.
Wiktionary
IPA: o.ɾo.ˈnĩ.mja
Wiktionary
rzecz. oronim mrz.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. oronim mrz.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* hiszpański: (1.1) oronimia ż.
źródła.
== oronimia (język hiszpański.) ==
wymowa. IPA3|o.ɾo.ˈnĩ.mja.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) jęz. oronimia
odmiana.
(1) blm.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
→ Orońsko
SJP.pl
Orońsko – wieś w Polsce położona na terenie Równiny Radomskiej (po jej południowej stronie) w województwie mazowieckim, w powiecie szydłowieckim, w gminie Orońsko. Ma status sołectwa. Leży w dolinie rzeki Oronki w jej dolnym biegu, przy drodze krajowej nr 7 – 15 km na południe od Radomia.
Wikipedia
mieszkaniec Orońska (wsi w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Orońska (wsi w Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. rzeka w zachodniej Azji, przepływająca przez Liban, Syrię i Turcję;
Wiktionary
Orontes (arab. العاصي, tur. Asi, stgr. Ὀρόντης, Oróntēs) – rzeka przepływająca przez Liban, Syrię i Turcję. Długość – 540 km (niektóre źródła podają 400 km). Najważniejsze dopływy – Kara Su i Odi Meidani. Nad Orontesem leżą między innymi Hims, Hama i Antiochia Syryjska, a u ujścia – portowe miasto Samandağ. Rzeka nie jest żeglowna ani spławna.
Wikipedia
(1.1) Dolina Orontesu od starożytności stanowi korytarz komunikacyjny między Azją Mniejszą a Egiptem.
Wiktionary
pokryć się rosą
SJP.pl
potocznie: zmoczyć rosą, zrosić
SJP.pl
pokryć się rosą
SJP.pl
sól kwasu orotowego
SJP.pl
kwas orotowy - organiczny związek chemiczny, pochodna uracylu
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
przysłówek
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. natychmiast
Wiktionary
skrót od: Okręt Rzeczypospolitej Polskiej; używane przed nazwą własną polskiego okrętu wojennego, np. ORP "Błyskawica"
SJP.pl
skrótowiec
(1.1) = Okręt Rzeczypospolitej Polskiej;
Wiktionary
Belgia:
Zobacz też:
Wikipedia
(1.1) Do bazy wpłynął ORP "Jastrząb".
Wiktionary
IPA: ɔ‿ɛr‿ˈpɛ, AS: o‿er‿pe
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. srebrny naszyjnik w wałaskim ludowym stroju kobiecym
Wiktionary
Orpelów – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie pabianickim, w gminie Dobroń.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa sieradzkiego. Liczba ludności wynosiła 855 osób w 2021 roku.
Wikipedia
Orpington – miasto Londynu, leżąca w gminie London Borough of Bromley. W 2011 miasto liczyło 15311 mieszkańców. Orpington jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Orpinton/Orpintun.
Wikipedia
angielska rasa kur i kaczek typu ogólnoużytkowego
SJP.pl
Orsay – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Île-de-France, w departamencie Essonne.Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwały 14 863 osoby, a gęstość zaludnienia wynosiła 1860 osób/km² (wśród 1287 gmin regionu Île-de-France Orsay plasuje się na 191. miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 489).
W Orsay znajduje się campus Université Paris-Saclay.
Wikipedia
karminowy barwnik otrzymywany z niektórych gatunków porostu orselki; orselia
SJP.pl
karminowy barwnik otrzymywany z niektórych gatunków porostu orselki; orseina
SJP.pl
porost rosnący u wybrzeży Morza Śródziemnego, Oceanu Atl. i Ind.
SJP.pl
1. miasto w Federacji Rosyjskiej;
2. wieś na Dolnym Śląsku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto na wschodzie europejskiej części Rosji, w obwodzie orenburskim, w południowej części Uralu, nad rzeką Ural;
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. Or mrz.
przym. orski
Wiktionary
przymiotnik od miejscowości: Orsk
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Orskiem, dotyczący Orska
Wiktionary
Orski, Orska – polskie nazwisko, w Polsce nosi je ok. 350 osób.
Osoby noszące to nazwisko:
Wikipedia
(1.1) Wiele ulg w swojej krótkiej, bo zaledwie dwuletniej służbie na linii orenburskiej (w twierdzy orskiej) otrzymał wspominany już wielokrotnie Walerian Staniszewski.
Wiktionary
rzecz. Orsk mrz., Or mrz.
Wiktionary
obce imię męskie
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. żerdź ze szczeblami do suszenia siana
Wiktionary
rzecz. orstewka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. zob. orstew.
Wiktionary
rzecz. orstew mrz.
Wiktionary
Orsza (biał. Орша (Orsza), lub Ворша (Vorsza)) – miasto w północno-wschodniej części Białorusi, nad Dnieprem, u ujścia Orszycy, w obwodzie witebskim, siedziba rejonu orszańskiego; około 114 tys. mieszkańców (2019).
Miasto należało do Wielkiego Księstwa Litewskiego oraz do I Rzeczypospolitej. Do I rozbioru było miastem królewskim i stolicą powiatu orszańskiego w województwie witebskim. Stanowiło ważną litewsko-polską twierdzę Bramy Smoleńskiej.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od orszak
Wiktionary
rzecz. orszak m.
przym. orszakowy
Wiktionary
napój chłodzący produkowany z cukru, wody lub mleka i utartych migdałów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kulin. napój chłodzący z utartych migdałów, cukru i wody lub mleka;
Wiktionary
Orszada, syrop orszadowy (z fr. orgeade od orge, jęczmień) – słodki napój chłodzący sporządzany zazwyczaj z migdałów, cukru i wody (różanej, pomarańczowej) lub mleka.
Wytwarzany był pierwotnie z mieszanki jęczmienia i migdałów. Ma wyraźny, migdałowy smak i jest składnikiem wielu koktajli, jednym z szerzej znanych jest Mai Tai.
Wikipedia
(1.1) Emma chciała wyjść; (…) z palpitującym sercem, łapiąc powietrze, opadła na fotel. Karol, przerażony, że mu zemdleje, pobiegł do bufetu po szklankę orszady.
Wiktionary
przym. orszadowy
Wiktionary
[czytaj: ORsak lub ORszak] nazwisko
SJP.pl
1. grono ludzi towarzyszących komuś lub czemuś; asysta; świta;
2. dawniej: tłum, oddział
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) grupa ludzi uroczyście towarzyszących komuś
(1.2) daw. gromada, tłum, oddział
Wiktionary
(1.1) Orszak weselny już oczekiwał pana młodego, z orkiestrą złożoną z skrzypiec, flecika i tamburyna…
Wiktionary
IPA: ˈɔrʃak, AS: oršak
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. orszaczek m.
przym. orszakowy
Wiktionary
(1.1) asysta, świta, poczet
Wiktionary
przymiotnik od: Orsza (miasto na Białorusi)
SJP.pl
gatunek owada z rodziny żukowatych z rzędu chrząszczy
SJP.pl
rodzaj drzew i krzewów z rzędu wrzosowców
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Clethra|L.|ref=tak., rodzaj roślin z rodziny orszelinowatych o owłosionych liściach i kwiatach wyrastających w gronach;
Wiktionary
Orszelina (Clethra) – rodzaj krzewów i niskich drzew z rodziny orszelinowatych. Należy do niego 81 gatunków. Rośliny te występują we wschodniej i południowej części Ameryki Północnej, w Ameryce Środkowej, w północnej części Ameryki Południowej, we wschodniej i południowo-wschodniej Azji oraz na Maderze (jeden gatunek – orszelina drzewiasta C. arborea). Rosną w lasach, na skalistych zboczach i na terenach bagnistych. C. arborea występuje w lasach wawrzynolistnych. Kwiaty są zwykle wonne i zapylane są przez owady.
Wikipedia
(1.1) Na biało zakwitły chińskie krzewy heptakodium, japońskie orszeliny, a kilkumetrowej wysokości aralie chińskie mają już pąki, które rozwiną się w ciągu tygodnia.
Wiktionary
rzecz. orszelinowate nmos.
przym. orszelinowy
Wiktionary
Orszewice – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie łęczyckim, w gminie Góra Świętej Małgorzaty.
Ojrzyszewice (Orszewice) były wsią dóbr prestymonialnych kapituły kolegiaty łęczyckiej w powiecie łęczyckim województwa łęczyckiego w końcu XVI wieku. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa płockiego.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Rumunii nad Dunajem;
Wiktionary
Orszowa (także: Orszawa, dawniej Orschawa; rum. Orșova, węg. Orsova, serb. Rušava) – miasto w Rumunii nad Dunajem, w okręgu Mehedinți.
Miasto wspomniane było pod łacińską nazwą Ursoua w roku 1150. W okresie panowania rzymskiego położone było w historycznej krainie zwanej Dacją, a następnie Banatem. Po wyparciu przez wojska węgierskie tatarskich Połowców weszło w skład Królestwa Węgier. W okresie wojen z Turcją w Orszowie w roku 1444 przebywał król Polski i Węgier Władysław III Warneńczyk. Od 1552 do 1718 należała do Turcji. W roku 1687 Orszowa na krótko weszła w skład Monarchii Habsburskiej. Do roku 1918 była w składzie Austro-Węgier.
Wikipedia
rzecz. orszowianin mos., orszowianka ż.
przym. orszowski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Orszową, dotyczący Orszowy
Wiktionary
rzecz. Orszowa ż.
Wiktionary
orszoł paskowany, orszoł prążkowany - gatunki chrząszczy z rodziny poświętnikowatych
SJP.pl
Orszoł (Trichius) – rodzaj chrząszczy z rodziny poświętnikowatych i podrodziny kruszczycowatych.
Wikipedia
nieprzepuszczalna warstwa gleb podmokłych; rudawiec
SJP.pl
Orsztyn - forma konkrecji występująca w silnie zbielicowanych glebach bielicowych, bielicach i glejobielicach. Jest to scementowana ciemnobrunatna forma poziomu iluwialnego, powstała przy szczególnie intensywnym i długotrwałym procesie bielicowania. Wytrącenia amorficznych form glinu, żelaza i próchnicy tworzą warstwę trudną do sforsowania dla wody i korzeni drzew.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Orszymowo – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie płockim, w gminie Mała Wieś.
Wieś Orszumow należała do starostwa wyszogrodzkiego w 1617 roku.
W latach 1954–1958 wieś była siedzibą gromady Orszymowo, po jej zniesieniu w gromadzie Orszymowo. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa płockiego.
Wieś jest siedzibą parafii pw. św. Floriana.
Wikipedia
drobna moneta srebrna bita w wielu krajach europejskich (również w Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) hist. numizm. srebrny pieniądz europejski będący w obiegu w XVI-XVIII wieku;
(1.2) górn. typ poziomego chodnika w górnictwie;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Słowo ort w języku staroniemieckim na obszarach Nadrenii, północnych Niemiec i Skandynawii oznaczało czwartą część jakiejś całości, a w obiegu pieniężnym ćwierć talara.
Wiktionary
IPA: ɔrt, AS: ort
Wiktionary
(1.1) ćwierćtalar
Wiktionary
skrót
(1.1) = eduk. błąd ortograficzny, ortograf
Wiktionary
1. rodzaj cienkiej, nieprzemakalnej tkaniny;
2. płaszcz z takiej tkaniny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rodzaj sportowej, nieprzemakalnej tkaniny z syntetycznego włókna;
(1.2) pot. okrycie wierzchnie z ortalionu (1.1)
Wiktionary
Ortalion – tkanina z włókna poliamid-6 (znanego jako nylon-6) wykorzystywana do szycia odzieży wierzchniej: kurtek i płaszczy, a także używana do celów dekoracyjnych. Jest nieprzepuszczalna oraz chroni przed wiatrem i zimnem. Nazwa jest znakiem towarowym używanym na terenie Włoch przez niemiecką firmę Bemberg.
Materiał został wspomniany w piosence zespołu Perfect Chcemy być sobą, a także piosenkach Taco Hemingwaya "35" i “Ortalion”.
Wikipedia
IPA: ɔrˈtalʲjɔ̃n, AS: ortalʹi ̯õn
Wiktionary
rzecz. ortalionowiec m., ortalionówka ż., ortalionik mrz.
przym. ortalionowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od ortalion
Wiktionary
rzecz. ortalion m.
Wiktionary
→ ortalion
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) uszyty z ortalionu
Wiktionary
(1.1) Zimą nosił ortalionową czapkę z daszkiem, latem chodził z gołą głową, zeschnięty od słońca i nieprzemakalny.
(1.1) Ubrany był w ortalionową kurtkę koloru granatowego z napisem na plecyecach Adidas.
Wiktionary
rzecz. ortalion m.
Wiktionary
stop jakiegoś metalu z rtęcią; amalgamat, amalgam
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) met. zob. amalgamat.
Wiktionary
(1.1) Do wypełnień w zębach przednich używane będą cementy krzemianowe […], w tylnych ortęć (amalgam) srebra.
Wiktionary
IPA: ɔɾtɛɲt͡ɕ
Wiktionary
rzecz. ortęcianie n., ortęciowanie n., rtęciówka ż.
Wiktionary
(1.1) zob. amalgamat.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) stpol. wyrok, dekret, sentencja
Wiktionary
Miejscowości w Polsce:
Wikipedia
(1.1) hortyl, ortyl
Wiktionary
aparat zastępujący lub kompensujący naturalną funkcję stawów
SJP.pl
Orteza (od ortopedyczna proteza) – aparat ortopedyczny stabilizujący stawy lub odcinek ciała, zwykle zastępujący opatrunek gipsowy. Jego głównym zadaniem jest unieruchomienie stawów kończyn, które uległy urazom np. skręcenia, zwichnięcia lub zerwania więzadeł. Niektóre ortezy mogą być stosowane w leczeniu złamań, zwłaszcza kości płaskich i krótkich. Ze względu na konstrukcję ortezy podzielić można na sztywne, półsztywne (półelastyczne) i miękkie (elastyczne). Ze względu na pełnioną funkcję ortezy dzieli się na: kompresyjne, stabilizujące, kompensacyjne i korekcyjne.
Wikipedia
Ortikon – jeden z rodzajów lampy analizującej.
Wybieranie wiązką elektronów w tego typu lampie odbywa się ortogonalnie (prostopadle) do płytki światłoczułej. Strumień elektronów był wolniejszy niż w ikonoskopie i superikonoskopie, lampa nie generowała zatem sygnałów fałszywych (ciemnych plam w obrazie).
Wikipedia
miejsce geometryczne, gdzie przecinają się wysokości trójkąta
SJP.pl
Wysokość trójkąta – najkrótszy odcinek łączący jeden z wierzchołków trójkąta z prostą zawierającą przeciwległy bok trójkąta, zwany podstawą. Słowem wysokość określa się również długość tego odcinka.
Wysokość jest zawsze prostopadła do prostej zawierającej podstawę. Punkt przecięcia wysokości z podstawą nazywa się spodkiem wysokości. Powstaje on w wyniku rzutu prostokątnego wierzchołka na podstawę.
Wikipedia
wykazujący niską czułość na barwę czerwoną
SJP.pl
ortochromatyzacja kliszy - uczynienie kliszy fotograficznej ortochromatyczną
SJP.pl
rysunek uwidaczniający organy wewnętrzne człowieka prześwietlonego promieniami Roentgena
SJP.pl
osoba ściśle przestrzegająca zasad wiary, ideologii; ortodoksa; prawowierny
SJP.pl
osoba, która jest gorliwym wyznawcą jakiejś doktryny, idei, zwykle religijnej; ortodoks
SJP.pl
1. zakładający ścisłe przestrzeganie jakiegoś kodeksu zasad;
2. rygorystycznie przestrzegający jakiejś doktryny, zwłaszcza religijnej; ortodoksyjny
SJP.pl
wierne przestrzeganie praw religii; prawowierność
SJP.pl
Wikipedia
ścisłe przestrzeganie określonego kredo; prawowierność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest ortodoksyjne; cecha tych, którzy są ortodoksyjni
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. ortodoksja ż., ortodoks m., ortodoksa m.
przym. ortodoksyjny
przysł. ortodoksyjnie
Wiktionary
1. zakładający ścisłe przestrzeganie jakiegoś kodeksu zasad;
2. rygorystycznie przestrzegający jakiejś doktryny, zwłaszcza religijnej
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) (o doktrynie, ideologii) ściśle wierny zasadom
(1.2) rygorystycznie przestrzegający zasad jakiejś doktryny
Wiktionary
(1.1) W "ortodoksyjnej" wersji behawioryzmu najpierw występuje reakcja, następnie zaś bodziec.
(1.2) – PZPN jest ostatnim ortodoksyjnym bastionem komuny w Polsce.
Wiktionary
IPA: ˌɔrtɔdɔˈksɨjnɨ, AS: ortodoksyi ̯ny
Wiktionary
rzecz. ortodoksyjność ż., ortodoksja ż., ortodoks m., ortodoksa m.
przym. ortodoksalny
przysł. ortodoksalnie
Wiktionary
(1.1) prawowierny, ortodoksalny
Wiktionary
dział stomatologii, nauka zajmująca się diagnozowaniem i leczeniem nieprawidłowości zębowo-zgryzowych (nabytych lub wrodzonych) oraz zapobieganiem im; ortopedia szczękowo-twarzowa
SJP.pl
Ortodoncja – dziedzina stomatologii, która zajmuje się leczeniem wad zgryzu, wad szczękowo-twarzowych oraz korygowaniem nieprawidłowości zębowych. Leczenie ortodontyczne przeprowadza się u pacjentów w każdym wieku z powodów profilaktycznych i estetycznych. W Polsce leczenie ortodontyczne jest częściowo refundowane do 12 roku (nie są refundowane aparaty stałe), po 13 roku życia wszystkie usługi ortodontyczne są odpłatne. Ortodonta to lekarz specjalista, który zajmuje się profilaktyką, diagnozowaniem i leczeniem wszystkich wad zębowych i zgryzowych.
Wikipedia
lekarz stomatolog specjalizujący się w dziedzinie ortodoncji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) stomat. stomatolog, specjalista w zakresie ortodoncji (leczenia wad zgryzu)
Wiktionary
Ortodoncja – dziedzina stomatologii, która zajmuje się leczeniem wad zgryzu, wad szczękowo-twarzowych oraz korygowaniem nieprawidłowości zębowych. Leczenie ortodontyczne przeprowadza się u pacjentów w każdym wieku z powodów profilaktycznych i estetycznych. W Polsce leczenie ortodontyczne jest częściowo refundowane do 12 roku (nie są refundowane aparaty stałe), po 13 roku życia wszystkie usługi ortodontyczne są odpłatne. Ortodonta to lekarz specjalista, który zajmuje się profilaktyką, diagnozowaniem i leczeniem wszystkich wad zębowych i zgryzowych.
Wikipedia
rzecz. ortodoncja ż.
:: fż. ortodontka ż.
przym. ortodontyczny
Wiktionary
dentystka specjalizująca się w zakresie ortodoncji
SJP.pl
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z ortodoncją
Wiktionary
rzecz. ortodoncja ż., ortodonta m., ortodontka ż.
Wiktionary
rzadko: ortodoncja (dział stomatologii)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nawig. żegl. najkrótsza droga pomiędzy dwoma punktami na powierzchni kuli biegnąca po jej powierzchni; fragment koła wielkiego;
Wiktionary
Ortodroma (st.gr. ὀρθόs, orthos – prosty, prawidłowy; δρόμος, dromos – droga, przebieg) – najkrótsza droga pomiędzy dwoma punktami na powierzchni kuli biegnąca po jej powierzchni. Stanowi ona zawsze fragment koła wielkiego. Linię ortodromy otrzymuje się przez przecięcie kuli płaszczyzną przechodzącą przez punkty A,B na powierzchni tej kuli oraz przez środek kuli.
Wikipedia
przym. ortodromiczny
Wiktionary
dział językoznawstwa zajmujący się oceną poprawności tekstów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) jęz. nauka o normach wymowy
(1.2) poprawne wysłowienie, wysławianie się
Wiktionary
Ortoepia (gr. ὀρθός, orthos „poprawny”; ἔπος, épos „słowo, mowa”) – unormowany system wymowy konkretnego języka, w szczególności odmiany literackiej (standardowej). Mianem ortoepii określa się również dyscyplinę, której przedmiotem zainteresowań są normy wymowy; jest to dział blisko związany z fonetyką i fonologią.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) kultura języka
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. ortoepiczny
frazeologia.
etymologia.
etym|gr|ὀρθοέπεια. < etym|gr|ὀρθός|ἔπος.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) orthoepy
* fiński: (1.1) ortoepia
* francuski: (1.1) orthoépie ż.
* niemiecki: (1.1) Orthoepie ż.
* włoski: (1.1) ortoepia ż.
źródła.
== ortoepia (język fiński.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) jęz. ortoepia
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˌɔrtɔˈɛpʲja, AS: ortoepʹi ̯a
Wiktionary
przym. ortoepiczny
Wiktionary
(1.1) kultura języka
Wiktionary
środowiskowo: internetowy purysta językowy; grammar nazi
SJP.pl
zasady poprawnej wymowy wyrazów danego języka, nauka poprawnego wymawiania
SJP.pl
Ortofonia (z gr. orthós ‘poprawny’ i phōné ‘dźwięk’) – proces uczenia oraz nauka o poprawnej wymowie i brzmieniu wyrazów oraz ich połączeń. Ustala ona zasady prawidłowej wymowy danego języka.
Wikipedia
sól lub ester kwasu fosforowego(V)
SJP.pl
kwas ortofosforowy - związek nieorganiczny, kwas tlenowy; kwas fosforowy
SJP.pl
mapa przedstawiona za pomocą zdjęć aerofotograficznych, np. Google Earth
SJP.pl
Ortofotomapa, mapa fotograficzna – mapa, której treść przedstawiona jest obrazem aerofotograficznym (zwykle zdjęcia lotnicze lub satelitarne powierzchni ziemskiej) przetworzonym metodą różniczkową oraz przedstawiona w nawiązaniu do układu współrzędnych przyjętego odwzorowania kartograficznego. Inaczej zespół przetworzonych zdjęć lotniczych, dopasowanych do jednolitej skali i wpasowanych na punkty osnowy geodezyjnej (fotogrametrycznej).
Wikipedia
pedagogika lecznicza zajmująca się korygowaniem psychicznych odchyleń od normy
SJP.pl
teoria rozwoju kierunkowego, według której ewolucja dokonuje się według określonej linii, bez istotnego wpływu doboru naturalnego i czynników środowiska; ortoewolucja
SJP.pl
Wikipedia
pionowy zarys profilu twarzoczaszki charakterystyczny głównie dla współczesnego białego człowieka
SJP.pl
Ortognatyzm – cecha budowy twarzoczaszki polegająca na tym, że kości twarzowe są nieco wysunięte ku przodowi w stosunku do powierzchni całej twarzy (tworzą pionowy zarys profilu). Cecha ta jest charakterystyczna dla białej odmiany człowieka.
Przeciwieństwem ortognatyzmu jest prognatyzm.
Wikipedia
Ortognejs – gnejs o składzie granitoidu, powstały z jego przeobrażenia.
Nazwa orthogneiss została wprowadzona w 1891 przez Karla Heinricha Ferdinanda Rosenbuscha.
Wikipedia
cecha elementów ortogonalnych
SJP.pl
Wikipedia
prostopadły, tworzący kąt prosty
SJP.pl
językoznawca specjalizujący się w ortografii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) pot. uczn. błąd ortograficzny
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) specjalista w zakresie ortografii
Wiktionary
rzecz. ortografia ż.
Wiktionary
(1.1) błąd ortograficzny, pot. środ. byk
Wiktionary
1. zbiór zasad i przepisów obowiązujących w danym języku, dotyczących poprawnej pisowni;
2. sposób pisania wyrazów; grafia, pisownia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) system pisma, reprezentacji języka w formie piśmiennej
(1.2) zbiór umownych przepisów regulujących sposób posługiwania się systemem pisma, normalizowanych i przystosowywanych do danego języka
Wiktionary
Ortografia (z gr. ορθο-, ortho- „poprawny”, γραφος, grafos „piszący”), inaczej pisownia (dawniej prawopis) – zbiór przepisów regulujących sposób zapisu słów danego języka za pomocą liter alfabetu lub innych symboli.
Wikipedia
(1.2) Moi rodzice poprosili moją nauczycielkę, aby zwracała większą uwagę na moje problemy z ortografią.
Wiktionary
IPA: ˌɔrtɔˈɡrafʲja, AS: ortografʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. ortograf m.
przym. ortograficzny
przysł. ortograficznie
Wiktionary
(1.2) pisownia, daw. prawopis
Wiktionary
przysłówek
(1.1) poprawnie pod względem ortograficznym
Wiktionary
(1.1) - Zrezygnować ze stosowania polskich znaków diakrytycznych - takie rozwiązanie posiada wiele zalet: niezależnie od systemu zawsze widać znaki, a poza tym wyrazy nie są podzielone dziwnymi znakami. Może słowa nie są poprawne ortograficznie, ale względnie czytelne.
Wiktionary
IPA: ˌɔrtɔɡraˈfʲit͡ʃʲɲɛ, AS: ortografʹičʹńe
Wiktionary
rzecz. ortografia ż.
przym. ortograficzny
Wiktionary
związany z ortografią
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący ortografii, odnoszący się do ortografii, zgodny z zasadami ortografii, traktujący o ortografii
Wiktionary
IPA: ˌɔrtɔɡraˈfʲit͡ʃnɨ, AS: ortografʹičny
Wiktionary
rzecz. ortografia ż.
przysł. ortograficznie
Wiktionary
ruch postępowy organizmów żywych, będący reakcją na zewnętrzny bodziec
SJP.pl
glinokrzemian potasu, minerał z grupy skaleni
SJP.pl
Ortoklaz – minerał z gromady krzemianów, jedna z trzech (oprócz mikroklinu i sanidynu) odmian polimorficznych skalenia potasowego.
Nazwa pochodzi od gr. orthos = prosty oraz klao = łamię (klan = łamać; klasis = łupliwy) – nazwa nawiązuje do prostego kąta między płaszczyznami łupliwości w tym minerale.
Wikipedia
produkt otrzymywany ze smoły koksowniczej lub węgla kamiennego, używany do wyrobu środków farmaceutycznych i dezynfekcyjnych
SJP.pl
kwas ortokrzemowy - nieorganiczny związek chemiczny powstały z połączenia krzemu, tlenu i wodoru; kwas krzemowy
SJP.pl
ptak śpiewający, gatunek trznadla
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) syst. ornit. nazwa systematyczna|Emberiza hortulana|Linnaeus|ref=tak., gatunek małego ptaka wędrownego z rodziny trznadli;
(1.2) ornit. ptak z gatunku ortolan (1.1)
Wiktionary
Ortolan, trznadel ortolan (Emberiza hortulana) – gatunek małego ptaka wędrownego z rodziny trznadli (Emberizidae), zamieszkujący większość Europy oraz zachodnią i środkową Azję. Zimuje w Afryce Subsaharyjskiej. Jego liczebność spada, ale nie jest zagrożony wyginięciem.
Wikipedia
(1.2) Starożytni Rzymianie łapali i jedli ortolany.
Wiktionary
IPA: ɔrˈtɔlãn, AS: ortolãn
Wiktionary
(1.1) trznadel ortolan
Wiktionary
cecha elementów ortonormalnych
SJP.pl
Ortonormalność – ortogonalność wraz z dodanym warunkiem unormowania, tzn. wymagania, aby elementy ortogonalne miały długość jednostkową (były wersorami). Jest to podstawowa własność wektorów bazy ortonormalnej danej przestrzeni unitarnej.
Wikipedia
ortogonalny o długości jednostkowej
SJP.pl
1. lekarz specjalizujący się w ortopedii;
2. specjalista zajmujący się wykonaniem obuwia lub aparatu ortopedycznego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) med. lekarz specjalista w dziedzinie ortopedii
Wiktionary
Ortopedia – jedna z podstawowych specjalności lekarskich. Skupia się na diagnostyce i leczeniu operacyjnym i zachowawczym schorzeń, wad wrodzonych i nabytych, zapaleń, zakażeń, nowotworów oraz uszkodzeń i zmian pourazowych narządu ruchu: szkieletu (z wyjątkiem kości czaszki), układu więzadłowo-stawowego oraz mięśni, nerwów i naczyń.
Wikipedia
(1.1) Ortopedzi bywają nazywani chirurgami „twardymi”, w odróżnieniu do pozostałych chirurgów, nazywanych „miękkimi”.
Wiktionary
IPA: ˌɔrtɔˈpɛda, AS: ortopeda
Wiktionary
przym. ortopedyczny
rzecz. ortopedia ż.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) chirurg
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. ortopedyczny
rzecz. ortopedia ż.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) orthopedist, orthopaedist
* duński: (1.1) ortopæd w.
* esperanto: (1.1) ortopediisto
* francuski: (1.1) orthopédiste m. ż.
* hiszpański: (1.1) ortopeda
* kornijski: (1.1) orthopedydh m.
* łotewski: (1.1) ortopēds m.
* niemiecki: (1.1) Orthopäde m.
* portugalski: (1.1) ortopedista
* rosyjski: (1.1) ортопед m.
* szwedzki: (1.1) ortoped w.
* włoski: (1.1) ortopedico m.
źródła.
== ortopeda (język hiszpański.) ==
wymowa. IPA3|oɾ.to.ˈpe.ða.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj wspólny
(1.1) ortopeda
odmiana.
(1.1) lm. ortopedas
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. dział medycyny, nauka zajmująca się rozpoznawaniem i leczeniem urazów i wad (wrodzonych lub nabytych) narządu ruchu;
2. oddział ortopedyczny w szpitalu
SJP.pl
Ortopedia – jedna z podstawowych specjalności lekarskich. Skupia się na diagnostyce i leczeniu operacyjnym i zachowawczym schorzeń, wad wrodzonych i nabytych, zapaleń, zakażeń, nowotworów oraz uszkodzeń i zmian pourazowych narządu ruchu: szkieletu (z wyjątkiem kości czaszki), układu więzadłowo-stawowego oraz mięśni, nerwów i naczyń.
Wikipedia
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z ortopedią lub ortopedami
(1.2) związany z leczeniem urazów układu kostnego
Wiktionary
IPA: ˌɔrtɔpɛˈdɨt͡ʃnɨ, AS: ortopedyčny
Wiktionary
rzecz. ortopeda m., ortopedia ż.
Wiktionary
dawniej: ortopeda
SJP.pl
piroksen o rombowej strukturze krystalicznej
SJP.pl
Ortopirokseny – podgrupa minerałów zwanych piroksenami o wzorze ogólnym XY(Si,Al)2O6, gdzie X oznacza wapń, magnez, sód lub żelazo2+ (rzadziej cynk, lit lub mangan), natomiast Y – jony zwykle mniejszych rozmiarów: chromu, glinu, żelaza3+, magnezu, manganu, skandu, tytanu czy wanadu. Cechą wyróżniającą ortopirokseny jest rombowa struktura krystaliczna.
Przykładowe minerały należące do ortopiroksenów to hipersten, enstatyt, bronzyt i ferrosilit.
Wikipedia
dział medycyny zajmujący się leczeniem lekkich zaburzeń psychicznych oraz zapobieganiem chorobom psychicznym
SJP.pl
dział okulistyki zajmujący się diagnozą i leczeniem zaburzeń widzenia obuocznego oraz ruchomości gałki ocznej, w szczególności zezem oraz niedowidzeniem
SJP.pl
specjalista zajmujący się diagnozą i rehabilitacją wybranych funkcji wzrokowych, głównie zaburzeń widzenia obuocznego
SJP.pl
obsesja na punkcie zdrowej żywności
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) psych. obsesja na punkcie spożywania zdrowej żywności;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Co więcej, dla niektórych zdrowe odżywianie staje się prawdziwą obsesją, którą należy leczyć. Do takich osób należał Amerykanin, doktor Steven Bratman. W 1997 roku stworzył termin „ortoreksja" na określenie przypadłości, na którą cierpiał.
Wiktionary
kobieta z obsesją na punkcie zdrowej żywności
SJP.pl
związany z obsesją na punkcie zdrowej żywności
SJP.pl
osoba z obsesją na punkcie zdrowej żywności
SJP.pl
przyrząd do badania ciał krystalicznych w spolaryzowanym świetle równoległym
SJP.pl
Wikipedia
1. hipotensja ortostatyczna - szybki spadek ciśnienia tętniczego po przyjęciu pozycji stojącej; hipotonia ortostatyczna, niedociśnienie ortostatyczne;
2. białkomocz ortostatyczny - występowanie białka w moczu po przyjęciu pozycji stojącej
SJP.pl
zaniechanie dalszego sztucznego podtrzymywania życia pacjenta; eutanazja bierna
SJP.pl
Ortotanazja (z gre. ὀρθός orthos – „słuszny” + θάνατος thanatos – „śmierć”) – zaniechanie dalszego sztucznego podtrzymywania życia pacjenta; zaniechanie dystanazji.
Pojęcie ortotanazji odnosi się do pewnych szczególnych sytuacji. Niekiedy pacjent znajduje się w tak ciężkim stanie zdrowia, że niezastosowanie leczenia doprowadzi niechybnie do jego śmierci. Jednakże wszystkie dostępne metody nie doprowadzą do żadnej poprawy stanu pacjenta, w szczególności zaś nie wyleczą go. Obecnie istnieją metody utrzymywania umierającego chorego przy życiu, których jedynym skutkiem jest przedłużanie jego życia. Jednakże zalicza się je do środków nadzwyczajnych. Wymienić tu można użycie respiratora. Postępowanie takie określa się mianem dystanazji. Zaprzestanie takiego postępowania nazywa się właśnie ortotanazją. Część autorów nie dostrzega różnicy pomiędzy ortotanazją a eutanazją, inni zaś utożsamiają ją z zaprzestaniem terapii uporczywej.
Wikipedia
w językoznawstwie, o wyrazie: posiadający swój samodzielny akcent, akcentowaną zgłoskę
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, którego dłuższa oś jest pionowa
(1.2) inform. w metodach komputerowych rozwiązywania problemów kontinuum posiadający symetryczną macierz wektorów własnych
(1.3) bot. o roślinach, których część naziemna jest prostopadła do podłoża
Wiktionary
IPA: ˌɔrtɔtrɔˈpɔvɨ, AS: ortotropovy
Wiktionary
rzecz. ortotropizm
Wiktionary
(1.1) pot. wyprostowany
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. specjalność medyczna zajmująca się protezami dla osób ze schorzeniami i dysfunkcjami narządów ruchu
Wiktionary
Wodór (H, łac. hydrogenium) – pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 1, niemetal z bloku s układu okresowego. Wodór jest najczęściej występującym pierwiastkiem chemicznym we Wszechświecie i jednym z najczęściej spotykanych pierwiastków na Ziemi. Ma najmniejszą masę atomową, wynoszącą 1,00794 u. Najczęściej występującym izotopem wodoru jest prot (1
H), którego atom ma najprostszą możliwą budowę – składa się z jednego protonu i jednego elektronu.
Wikipedia
Ostap Ortwin - pseudonim polskiego dziennikarza i krytyka literackiego Oskara Katzenellenbogena
SJP.pl
dawniej: pouczenie prawne udzielane przez sądy większych miast sądom miast mniejszych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) stpol. wyrok
Wiktionary
Ortyl z niemieckiego Urteil czyli wyrok. Każde orzeczenie (wyrok, sentencja) sądu prawa niemieckiego.
Sprawę zakładano w sądzie właściwym pozwanemu (wyjątkiem było złapanie na gorącym uczynku, ten wyjątek w stosunku do szlachty zlikwidowano na początku XVI w. ). Poza przypadkami gdy sąd odbywał się między osobami podległymi jednemu panu (na wsi, wobec swoich poddanych sądy sprawował wyłącznie sołtys i jako wyższa instancja pan) sprawy trafiały do miejscowych sądów właściwych, zależnie od stanu skarżonego był to sąd ziemski (dla szlachty) lub sąd grodzki (dla wolnych kmieci i mieszczan). Od wyroków można było składać apelację do sądu wyższej instancji, najprzedniejszego miasta danej prowincji, na przykład dla całej Rusi był to sąd miejski we Lwowie. Jeśli strony były w dalszym ciągu niezadowolone, apelację składano do miasta z którego brano wzór lokacji a od czasów Kazimierza Wielkiego do sądu prawa wyższego magdeburskiego na zamku w Krakowie a dalej do majestatu królewskiego w którego imieniu działali komisarze 6 miast. Znaczenie historyczne mają orzeczenia sądów najwyższych np. Sądu Sześciu Miast które potwierdzane przez króla jako edykty obowiązywały w całej Polsce.
Wikipedia
IPA: ˈɔrtɨl, AS: ortyl
Wiktionary
rodzaj roślin z rodziny wrzosowatych; gruszynka, gruszyczka, ortylia
SJP.pl
minerał z grupy epidotów (minerałów krzemianowych); źródło metali ziem rzadkich i pierwiastków promieniotwórczych np. uranu; allanit
SJP.pl
Allanit (ortyt) – minerał z grupy krzemianów, odmiana epidotu. Należy do grupy minerałów rzadkich.
Nazwa pochodzi od nazwiska szkockiego bankiera i mineraloga Thomasa Allana (1777–1833), który go odkrył.
Wikipedia
dzielnica Gdańska
SJP.pl
Orunia (kaszub. Òruniô, niem. Ohra, inne warianty nazewnicze: Oruń, Orania, Orana, Ore) – osiedle mieszkaniowo-przemysłowe w Gdańsku, część dzielnicy Orunia-Św. Wojciech-Lipce.
Wikipedia
przymiotnik od: Orunia
SJP.pl
zamontować rurki
SJP.pl
zamontować rurki
SJP.pl
obudować rurami
SJP.pl
obudować rurami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) suma wszystkich rur w instalacji (np. chemicznej lub samochodowej)
(1.2) jedna z dyscyplin inżynierii chemicznej
Wiktionary
(1.1) Dobrze dobrane orurowanie jest ważnym elementem instalacji.
(1.2) Ci ludzie zajmują się orurowaniem.
Wiktionary
IPA: ˌɔrurɔˈvãɲɛ, AS: orurovãńe
Wiktionary
rzecz. rura ż.
:: zdrobn. rurka ż.
Wiktionary
(1.1) owężowanie
Wiktionary
miasto i gmina we Włoszech
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto i gmina we Włoszech, w regionie Umbria, w prowincji Terni;
Wiktionary
Orvieto – miasto i gmina we Włoszech, w regionie Umbria, w prowincji Terni.
W roku 2004 gminę zamieszkiwały 20 692 osoby (73,6 os./km²).
Wikipedia
(1.1) Na temat początków miasta toczą się żywe dyskusje naukowe. Dość powszechne do niedawna były poglądy, że Orvieto (po łacinie «urbs vetus», czyli Stare Miasto) zbudowane zostało na gruzach etruskiego miasta Wolsinia.
(1.1) Jeśli lekarz podejmujący w Orvieto pracę był w stanie nauczyć innych zawodu, jego płaca wzrastała o 100%. Ogólnie po zarazie lekarze zarabiali w Orvieto 4 razy więcej aniżeli przed zarazą.
Wiktionary
przym. orwietański
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
George Orwell (właśc. Eric Arthur Blair) (1903-50), angielski powieściopisarz i publicysta
SJP.pl
Wikipedia
[czytaj: orłelizm] manipulowanie faktami, zniekształcanie prawdy dla celów propagandowych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) manipulowanie społeczeństwem w celu osiągnięcia nad nim kontroli
Wiktionary
przym. orwellowski, Orwellowski
Wiktionary
[czytaj: orłelowski] taki jak u Orwella, charakterystyczny dla dzieł Orwella
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) należący do George'a Orwella
Wiktionary
rzecz. orwellizm m.
przym. orwellowski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Orvieto, dotyczący Orvieto
Wiktionary
(1.1) W orwietańskim muzeum katedralnym zachowały się dwa pergaminy (zżółkłe, uszkodzone, jakby z wolna obracał je ogień), które roznamiętniają historyków sztuki zgłębiających niełatwy „Fasadenproblem”. Oba rysunki przedstawiają tę samą fasadę orwietańskiej katedry i stanowią kapitalny przykład ewolucji gustów.
(1.1) Potem drugie na nią spojrzenie z belwederu, który otwiera Umbrię w dole, subtelną w kolorach, przyprószoną światłem słonecznym, odgrodzoną od świata spokojem i ciszą. Umbrię, która w tej dolinie odbija niby w jeziorze Koronę orwietańskiego wzgórza.
Wiktionary
rzecz. Orvieto n.
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. doprowadzić do porządku
Wiktionary
skrót od:
1. oryginał;
2. oryginalny
SJP.pl
filozof i teolog wczesnochrześcijański, pisarz kościelny
SJP.pl
Wikipedia
przysłówek
(1.1) w sposób oryginalny
Wiktionary
rzecz. oryginalność ż., oryginał mos./mrz.
przym. oryginalny
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: oryginalnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: oryginalny; bardziej oryginalny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co jest oryginalne
Wiktionary
rzecz. oryginał m.
przym. oryginalny
przysł. oryginalny, oryginalnie
Wiktionary
(1.1) pomysłowość
Wiktionary
jedyny w swoim rodzaju
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który nie jest naśladowaniem lub przeróbką czegoś innego
(1.2) o człowieku: tworzący we własnym stylu, samodzielnie
(1.3) niezwykły, ekscentryczny
(1.4) niebędący kopią
Wiktionary
(1.1) Mój kolega Robert posiada oryginalny, policyjny motocykl BMW sprzed wojny.
(1.4) Moja koleżanka instaluje tylko oryginalne programy, mimo że sporo ją to kosztuje.
Wiktionary
IPA: ˌɔrɨɟĩˈnalnɨ, AS: oryǵĩnalny
Wiktionary
rzecz. oryginał m., oryginalność ż.
przysł. oryginalnie
Wiktionary
pierwotna forma, niebędąca kopią
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rzecz powstała jako pierwsza
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) pot. osoba o ekscentrycznym wyglądzie lub zachowaniu
Wiktionary
(1.1) Musi mi pani dać oryginał swojego dowodu osobistego do skserowania.
(2.1) Z Baśki to trochę oryginał z tym wchodzeniem z gitarą na dachy bloków i muzykowaniem stamtąd.
Wiktionary
IPA: ˌɔrɨˈɟĩnaw, AS: oryǵĩnau̯
Wiktionary
rzecz. oryginalność
przym. oryginalny
przysł. oryginalnie
Wiktionary
(1.1) autentyk, pierwowzór, matka, prototyp, macierz, matryca
(2.1) ekscentryk, gwiazda, dziwak, dziwoląg
Wiktionary
w górnictwie: wzmacniać tamę przy pomocy rygli lub zastrzałów
SJP.pl
antylopa z rodziny krętorogich
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zool. afrykańska antylopa o krępej budowie i długich rogach;
Wiktionary
Oryks (Oryx) – rodzaj ssaków z podrodziny antylop (Antilopinae) w obrębie rodziny wołowatych (Bovidae). Oryksy znane były już starożytnym Egipcjanom, którzy często przedstawiali ich wizerunki na reliefach.
Wikipedia
(1.1) Na ścianie wisiały rogi oryksa przywiezione przez lorda z wakacji w Afryce.
Wiktionary
flisak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zaw. człowiek zajmujący się spławianiem rzeką drewna, zboża i innych towarów; flisak
(1.2) daw. pot. prostak, grubianin, cham
Wiktionary
Flisak (oryl, flis) – przedstawiciel grupy zawodowej zajmującej się w dawnej Polsce flisem, czyli rzecznym spławem (transportem) towarów.
Jednym z tradycyjnych zajęć w górach było flisactwo. Flis, czyli rzeczny spław, był częstą formą transportu w górzystych regionach Słowacji i odbywał się przy pomocy tratw. Przewożono, czyli spławiano różnego rodzaju towary, np. drewno, piasek czy żywność. Najczęściej do spławu wykorzystywano takie rzeki jak Orawa, Wag, Poprad czy Dunajec.
Wikipedia
(1.1) Po drodze Toruń, gościnny Toruń witał oryla – do dziś mam w oczach ten piękny widok w zachodu chwile….
(1.1) Cisza w komnacie trwała. Za oknem królewskiej świetlicy płynął w tej chwili żagiel. Nawoływali się oryle.
Wiktionary
IPA: ˈɔrɨl, AS: oryl
Wiktionary
(1.1) flis, włóczek
Wiktionary
wysunięta część dawnych budowli obronnych, chroniąca przed ogniem ukośnym; ucho
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. obręcz z korzenia drzewa
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. kolczyki
Wiktionary
dotyczący okresu młodszego paleolitu
SJP.pl
system rynien do odprowadzania wody z dachu; system rynnowy
SJP.pl
roślina jednoroczna z rodziny bobowatych; orzech ziemny
SJP.pl
Orzacha (Arachis L.) – rodzaj roślin należący do rodziny bobowatych. Obejmuje 82 gatunki występujące w tropikalnej części Ameryki Południowej. Ważną rośliną użytkową jest orzacha podziemna Arachis hypogaea, uprawiana dla jadalnych nasion zwanych „orzeszkami ziemnymi”. Gatunek ten jest szeroko rozprzestrzeniony na świecie. W Polsce zarejestrowany został jako przejściowo dziczejący efemerofit.
Wikipedia
rodzaj grzybów z rodziny obrostowatych, zaliczany do porostów
SJP.pl
Phaeophyscia Moberg (orzast) – rodzaj grzybów z rodziny obrostowatych (Physciaceae). Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do porostów.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) stpol. orka
Wiktionary
IPA: ˈɔʒba, AS: ožba
Wiktionary
rzecz. orka, oranie, oracz
czas. orać ndk.
Wiktionary
orzeknąć;
1. wyrazić rozstrzygającą opinię w jakiejś sprawie;
2. wydać wyrok, postanowienie, decyzję na podstawie obowiązujących przepisów prawnych
SJP.pl
czasownik przechodni
(1.1) dokonany od|orzekać.
Wiktionary
(1.1) „Trybunał Konstytucyjny nie mógł orzec inaczej”.
Wiktionary
rzecz. orzekanie n., orzeczenie n., orzecznik mos./mrz.
czas. orzekać ndk.
Wiktionary
owoc o zdrewniałej łupinie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
(1.1) suchy owoc o zdrewniałej łupinie;
(1.2) roślina, której owoce to orzechy (1.1);
(1.3) drewno drzewa z rodziny orzechowatych;
(1.4) kolor złocistobrązowy
(1.5) gatunek węgla;
(1.6) pot. owoc orzecha (1.2) włoskiego;
(1.7) element układu spustowego kuszy;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Owocem leszczyny jest orzech zwany orzechem laskowym.
(1.2) Na podwórzu pod wielkim orzechem stał stół z czterema krzesłami.
Wiktionary
IPA: ˈɔʒɛx, AS: ožeχ
Wiktionary
rzecz. orzechowiec m., orzesznik m., orzesznica ż., orzeszyna ż., orzechówka ż., orzeszki nmos.
:: zdrobn. orzeszek m.
przym. orzechowy, orzechowaty
przysł. orzechowo
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) bot. taki, który daje orzechy
Wiktionary
o cechach orzechowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
Orzechowate (Juglandaceae) – rodzina roślin z rzędu bukowców (Fagales). Zalicza się do niej 9 rodzajów z 51–62 gatunkami. Są to drzewa i krzewy rosnące w Ameryce Północnej i Południowej (wzdłuż Andów), w Azji Wschodniej między Himalajami, Japonią i Nową Gwineą. Jeden gatunek – orzech włoski Juglans regia sięga od Azji poprzez Kaukaz do południowo-wschodniej Europy. Są to rośliny wiatropylne, z drobnymi jednopłciowymi kwiatami, zwykle jednopienne. Występują w strefie umiarkowanej w lasach zrzucających liście na zimę, a w strefie międzyzwrotnikowej w lasach górskich. Często rosną w lasach nadrzecznych.
Wikipedia
o cechach orzechowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
1. ciasto orzechowe;
2. przedstawiciel rzędu roślin okrytonasiennych;
3. słonik orzechowiec - gatunek chrząszcza z rodziny ryjkowcowatych
SJP.pl
Orzechowce (Juglandales Dumort.) – monotypowy rząd roślin wyróżniany w niektórych systemach klasyfikacyjnych roślin okrytonasiennych, zawierający jedną tylko rodzinę – orzechowatych (Juglandaceae).
Wikipedia
1. ciasto orzechowe;
2. przedstawiciel rzędu roślin okrytonasiennych;
3. słonik orzechowiec - gatunek chrząszcza z rodziny ryjkowcowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kulin. ciasto z orzechami
Wiktionary
Orzechowiec – wieś w Polsce, położona w województwie łódzkim, w powiecie wieluńskim, w gminie Mokrsko.
W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa sieradzkiego.
Wikipedia
rzecz. orzech mzw./mrz.
Wiktionary
ptak z rodziny krukowatych, o czekoladowo-brązowym ubarwieniu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) spoż. nalewka na niedojrzałych owocach orzecha włoskiego;
(1.2) ornit. nazwa systematyczna|Nucifraga caryocatactes|ref=tak., ptak o długim, mocnym dziobie, czekoladowobrązowym upierzeniu w białe plamkaamki i ogonie czarnym z zielonkawym lub niebieskawym połyskiem, żywiący się orzechami laskowymi, żołędziami, jarzębiną itp.;
Wiktionary
* orzechówka – ptak z rodziny krukowatych
Wikipedia
IPA: ˌɔʒɛˈxufka, AS: ožeχufka
Wiktionary
rzecz. orzech m., orzeszek m., orzeszyna ż.
przym. orzechowy
Wiktionary
1. dotyczący orzecha (rośliny);
2. zrobiony z nasion orzechów (owoców), mający smak nasion orzechów, zapach nasion orzechów;
3. mający kolor orzecha, złocistobrązowy
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
1. dotyczący orzecha (rośliny);
2. zrobiony z nasion orzechów (owoców), mający smak nasion orzechów, zapach nasion orzechów;
3. mający kolor orzecha, złocistobrązowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący orzecha (roślin i owocu)
(1.2) przyrządzony, zrobiony z orzechów, z dodatkiem orzechów
(1.3) zrobiony z drewna drzewa orzechowego (1.1)
(1.4) złocistobrązowy, taki jak kolor orzecha
(1.5) smakujący lub pachnący orzechami
Wiktionary
(1.2) Mama upiekła na urodziny Marty tort orzechowy.
(1.4) Jego orzechowe tęczówki były tak duże, że ledwo mogłem dostrzec białkówki.
(1.5) Zarówno białe, jak i brązowe podblaszki są ładnymi, małymi grzybami o łagodnym, orzechowym smaku.
Wiktionary
IPA: ˌɔʒɛˈxɔvɨ, AS: ožeχovy
Wiktionary
rzecz. orzech m., orzeszek m., orzechówka ż., orzeszyna ż.
Wiktionary
1. część zdania orzekająca o czynności lub stanie podmiotu;
2. postanowienie lub wyrok wydany przez sąd lub inny organ na podstawie obowiązującego prawa;
3. osąd, ocena czegoś lub decyzja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) jęz. część zdania informująca o czynności lub stanie podmiotu
(1.2) jakaś opinia, osąd, ekspertyza
(1.3) praw. rozstrzygnięcie danej sprawy przez organ państwa działający w ramach swej kompetencji
Wiktionary
Prawo:
Wikipedia
(1.1) Orzeczenie złożone składa się z łącznika i orzecznika.
(1.2) Budynek był w tak złym stanie technicznym, że administrator wystąpił do eksperta o orzeczenie techniczne, aby zadecydować o remoncie albo nawet o rozbiórce.
(1.3) Od orzeczeń wydanych w pierwszej instancji można się odwołać.
Wiktionary
IPA: ˌɔʒɛˈt͡ʃɛ̃ɲɛ, AS: ožečẽńe
Wiktionary
rzecz. orzecznictwo n., orzecznik m., orzeczniczka ż., orzekanie n., rzeczenie n.
czas. orzekać ndk., orzec dk., rzec dk.
przym. orzeczeniowy, orzecznikowy, orzeczniczy, rzeczony
Wiktionary
(1.2) opinia, osąd, ekspertyza
Wiktionary
działalność sądów i innych organów wydających orzeczenia w różnych sprawach
SJP.pl
Orzecznictwo, judykatura (łac. iudex – sędzia, iudicare – osądzać) – ogół decyzji jednego bądź wielu sądów i innych organów państwa. Przy czym pod pojęciem orzeczenia rozumie się tu zarówno stan faktyczny i prawny rozstrzygniętej sprawy, jak i sentencję wyroku oraz samo jej uzasadnienie.
Wikipedia
związany z wydanymi wyrokami lub postanowieniami sądowymi
SJP.pl
część orzeczenia imiennego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) adm. med. lekarz, który orzeka o stanie zdrowia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. nieczasownikowa część orzeczenia imiennego;
Wiktionary
Orzecznik – część orzeczenia imiennego stanowiąca dopełnienie zdaniowe łącznika i orzekająca o podmiocie.
Orzecznik najczęściej występuje jako:
Wikipedia
(1.1) Kiedy jesteś na zwolnieniu lekarskim, musisz liczyć się z możliwością wezwania do orzecznika ZUS.
Wiktionary
IPA: ɔˈʒɛt͡ʃʲɲik, AS: ožečʹńik
Wiktionary
rzecz. orzeczenie n.
:: fż. orzeczniczka ż.
przym. orzecznikowy
czas. orzekać ndk., orzec dk.
przysł. orzecznikowo
Wiktionary
przysłówek
(1.1) gram. na sposób orzecznikowy
Wiktionary
(1.1) Zaimki te używane są orzecznikowo w krótkich odpowiedziach, zwłaszcza w mowie potocznej.
Wiktionary
rzecz. orzecznik mrz.
przym. orzecznikowy
Wiktionary
(1.1) predykatywnie
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) gram. związany z orzecznikiem, dotyczący orzecznika
Wiktionary
rzecz. orzecznik mrz., orzeczenie n.
przysł. orzecznikowo
Wiktionary
wypowiadać, wyrażać sąd, opinię, zdanie o czymś
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. orzec, orzeknąć)
(1.1) wyrażać opinię w jakiejś sprawie
(1.2) praw. wydawać postanowienie lub wyrok
Wiktionary
rzecz. orzekanie n., orzeczenie n., orzecznik mos./mrz.
przym. orzekający
czas. orzec
Wiktionary
(1.1) głosić, stwierdzać
(1.2) postanawiać, wyrokować, zasądzać
Wiktionary
wypowiadać, wyrażać sąd, opinię, zdanie o czymś
SJP.pl
orzec;
1. wyrazić rozstrzygającą opinię w jakiejś sprawie;
2. wydać wyrok, postanowienie, decyzję na podstawie obowiązujących przepisów prawnych
SJP.pl
przymiotnik od: Orły
SJP.pl
typ pierwotniaka, żyjący w wodzie, w glebie lub pasożytujący w innych organizmach; wymoczek
SJP.pl
Orzęski (Ciliata), dawniej wymoczki – typ organizmów z królestwa Protista, tradycyjnie zaliczany do protistów zwierzęcych. W nowszych systemach włączane wraz z niektórymi innymi pierwotniakami i glonami do supergrupy Chromalveolata.
Wikipedia
rzadko: orzęsić się - pokryć się włoskami, rzęskami; urzęsić się
SJP.pl
orzęsica długoroga - gatunek chruścika (owada wodnego)
SJP.pl
mający rzęski; orzęszony
SJP.pl
związany z miastem Orzesze, dotyczący miasta Orzesze
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Orzeszem, dotyczący Orzesza
Wiktionary
rzecz. Orzesze n.
Wiktionary
mieszkaniec Orzesza (miasta w województwie śląskim)
SJP.pl
mieszkanka Orzesza (miasta w województwie śląskim)
SJP.pl
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce, na Górnym Śląsku;
Wiktionary
Orzesze (niem. Orzesche, śl. Uorzesze) – miasto w południowej Polsce, w województwie śląskim, w powiecie mikołowskim.
Według danych z 31 grudnia 2023 r. miasto miało 21 986 mieszkańców.
Według rankingu IQAir Orzesze jest 428. na świecie, co przekłada się na pierwsze miejsce w Polsce pod względem zanieczyszczeń.
Wikipedia
(1.1) Dzieciństwo spędziłam w Orzeszu.
Wiktionary
IPA: ɔˈʒɛʃɛ, AS: ožeše
Wiktionary
rzecz. orzeszanin m., orzeszanka ż.
przym. orzeski
Wiktionary
zdrobnienie od: orzech
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. orzech
(1.2) spoż. mały orzech
(1.3) pot. kask motocyklowy osłaniający jedynie górną część głowy
(1.4) zob. orzeszki.
Wiktionary
Orzech (nux) – rodzaj suchych owoców zamkniętych (niepękających), jednonasiennych (rzadko dwunasiennych), odpadających od rośliny matecznej w całości. Często dla owoców o niewielkich rozmiarach używa się równoważnej nazwy orzeszek. Mają one twardą, zdrewniałą owocnię, niezrośniętą z nasieniem.
Wikipedia
IPA: ɔˈʒɛʃɛk, AS: ožešek
Wiktionary
rzecz. orzech m., orzechówka ż., orzeszki nmos.
przym. orzechowy, orzeszkowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) przen. żart. eufem. męskie jądra
forma rzeczownika|rodzaj=męskorzeczowy.
(2.1) M., B., i W. plural|orzeszek.
Wiktionary
Orzeszki (dawniej Zielonygrund, w latach 1933–1945 Schützengrund) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie szczycieńskim, w gminie Rozogi, znajdująca się między wsiami: Klon a Księży Lasek. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ostrołęckiego.
Miejscowość powstała w 1739 r. w ramach osadnictwa szkatułowego jako mała osada na dwóch włókach. Szkołę zbudowano w 1912 r. W 1939 r. wieś liczyła 47 gospodarstw.
Wikipedia
rzecz. orzech mrz./mzw.
Wiktionary
automat do karmienia wiewiórek orzeszkami
SJP.pl
Wikipedia
1. gryzoń z rodziny pilchowatych;
2. gatunek drzewa z rodziny czaszniowatych; orzesznica wyniosła, orzesznica brazylijska, bertolecja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Muscardinus|Kaup|ref=tak., rodzaj niedużego ssaka z rodziny popielicowatych;
(1.2) zool. gryzoń z rodzaju orzesznica (1.1)
(1.3) syst. bot. nazwa systematyczna|Bertholletia excelsa||ref=tak., gatunek drzewa z rodziny czaszniowatych, występującego w Ameryce Południowej;
(1.4) bot. roślina z gatunku orzesznica (1.3)
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Spód ciała orzesznic jest kremowy.
(1.4) Za ścięcie orzesznicy grożą w Brazylii surowe kary.
Wiktionary
rzecz. orzech mrz.
Wiktionary
(1.3) bertolecja, orzesznica brazylijska, orzesznica wyniosła
Wiktionary
wysokie drzewo o jadalnych nasionach i twardym drewnie; przeorzech; hikora
SJP.pl
Orzesznik zwany także przeorzechem, hikorą i karią (Carya Nutt.) – rodzaj roślin z rodziny orzechowatych (Juglandaceae). Obejmuje 18 gatunków, choć w niektórych ujęciach wykazywanych jest ich od 17 do 25.
Największe zróżnicowanie gatunkowe orzeszników jest w południowej części Stanów Zjednoczonych i w północnym Meksyku, cztery gatunki rosną także we wschodniej części Ameryki Północnej, kilka w Ameryce Środkowej, 6 gatunków rośnie w Azji Południowo-Wschodniej, z czego trzy są endemitami Chin. W Polsce uprawiane najczęściej są orzesznik gorzki C. cordiformis i pięciolistkowy C. ovata, rzadziej orzesznik siedmiolistkowy Carya laciniosa. Pierwsze dwa gatunki mają status już zadomowionych antropofitów.
Wikipedia
rodzina roślin z rzędu ślazowców; zatwarowate
SJP.pl
o cechach orzesznikowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
mający rzęski; orzęsiony
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Orzeszówka – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie węgrowskim, w gminie Miedzna. Ma status sołectwa. Leży nad rzeką Miedzanką.
Do połowy XIX wieku Orzeszówka była dużym folwarkiem, którym zarządzał administrator mieszkający w tamtejszym dworze. Folwark wchodził w skład dóbr miedzeńskich. Orzeszówka stała się faktyczną wsią dopiero po utworzeniu tam osad na mocy ukazu carskiego. W 1864 roku, na mocy ukazu carskiego o uwłaszczeniu z Dóbr Orzeszówka wydzielono 1319 mórg 17 prętów ziemi dla 48 osad chłopskich. W Orzeszówce utworzono 14 osad chłopskich na 56 morgach i 180 prętach ziemi. W 1868 roku Józef Wyszomierski rozparcelował pozostałą część majątku pomiędzy kilkudziesięciu włościan.
Wikipedia
1. krzew orzecha laskowego, leszczyna
2. lasek leszczynowy
3. wierzchnia, zielona łupina orzechów
SJP.pl
1. czynić kogoś rzeźwym, rześkim - pełnym chęci do życia, wypoczętym, świeżym; regenerować, odświeżać;
2. orzeźwiać się - czynić siebie rzeźwym, rześkim - pełnym chęci do życia, wypoczętym, świeżym; regenerować się, odświeżać się
SJP.pl
czasownik
(1.1) czynić rzeźwym, odświeżać, ochładzać
czasownik zwrotny orzeźwiać się
(2.1) sprawiać sobie uczucie rześkości
Wiktionary
IPA: ɔˈʒɛʑvʲjät͡ɕ, AS: ožeźvʹi ̯äć
Wiktionary
czas. orzeźwić dk.
przym. orzeźwiający, rzeźwy
przysł. orzeźwiająco
rzecz. orzeźwianie n., orzeźwienie n.
Wiktionary
(1.1) rzeźwy
Wiktionary
przysłówek sposobu
(1.1) w sposób orzeźwiający
Wiktionary
rzecz. orzeźwianie n.
czas. orzeźwiać ndk., orzeźwić dk.
przym. orzeźwiający
Wiktionary
dający orzeźwienie, ochłodę; ożywczy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|orzeźwiać.
Wiktionary
IPA: ˌɔʒɛʑˈvʲjä̃ɲɛ, AS: ožeźvʹi ̯ä̃ńe
Wiktionary
czas. orzeźwiać ndk., orzeźwić dk.
przym. orzeźwiający
rzecz. orzeźwienie
przysł. orzeźwiająco
Wiktionary
1. uczynić kogoś rzeźwym, rześkim - pełnym chęci do życia, wypoczętym, świeżym; zregenerować, odświeżyć;
2. orzeźwić się - uczynić siebie rzeźwym, rześkim - pełnym chęci do życia, wypoczętym, świeżym; zregenerować się, odświeżyć się
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. orzeźwiać)
(1.1) dokonany od|orzeźwiać.
Wiktionary
rzecz. orzeźwianie n., orzeźwienie n.
czas. orzeźwiać ndk.
przysł. orzeźwiająco
przym. rzeźwy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|orzeźwić.
Wiktionary
(1.1) Zasypiam na stojąco, potrzebuję czegoś na orzeźwienie.
Wiktionary
IPA: ˌɔʒɛʑˈvʲjɛ̇̃ɲɛ, AS: ožeźvʹi ̯ė̃ńe
Wiktionary
czas. orzeźwić dk., orzeźwiać ndk.
przym. orzeźwiający
rzecz. orzeźwianie
Wiktionary
1. ptak z rodziny sokołów, o masywnej budowie, długich skrzydłach i dużym zakrzywionym dziobie, występuje w wielu gatunkach w Europie, Azji, Ameryce i Afryce;
2. znak w kształcie tego ptaka, używany jako godło lub znak na sztandarach, mundurach, monetach itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy, nazwa własna
(1.1) astr. gwiazdozbiór nieba równikowego; zawiera jasną gwiazdę – Altaira; w Polsce widoczny latem i jesienią; góruje o północy w lipcu;
(1.2) geogr. miasto w zachodniej części Rosji, nad Oką;
Wiktionary
orzeł – nazwa zwyczajowa kilkunastu gatunków ptaków drapieżnych z rodzaju Aquila, Hieraaetus i Harpagornis z rodziny jastrzębiowatych;
Wikipedia
(1.1) Najjaśniejszą gwiazdą w gwiazdozbiorze Orła jest Altair.
Wiktionary
IPA: ˈɔʒɛw, AS: ožeu̯
Wiktionary
rzecz. orzeł mzw., orzełek mzw.
przym. orłowski
Wiktionary
(1.1) skr. Aql
Wiktionary
1. rewers monety polskiej;
2. mały znak w kształcie orła, np. na nakryciach głowy polskich żołnierzy;
3. ptak drapieżny z rodziny orłów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) mały orzeł
(1.2) orle pisklę
(1.3) ornit. drapieżny ptak z rodzaju nazwa systematyczna|Hieraaetus|Kaup|ref=tak.
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) symbol orła na monecie, medalu lub guziku
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) — Ach! — zawołał Władek. — Stare uczą młode orzełki sztuki latania!
(2.1) Czasem orzełek był otoczony srebrnym laurem i miał na piersiach numer pułku.
Wiktionary
rzecz. orzeł mrz., Orzeł mzw., orlik m., półorzeł mzw.
przym. orli, orłowski
Wiktionary
(1.2) orlątko, orlę, orlik
Wiktionary
wieś w województwie łódzkim, w powiecie pabianickim
SJP.pl
Orzk – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie pabianickim, w gminie Dłutów.
Między wsią Orzk a wsią Świerczyna znajduje się linia zachowanych okopów przeciwczołgowych z czasów II wojny światowej.
W Orzku istniała filia szkoły podstawowej w Dłutowie – zlikwidowana w wyniku reformy szkolnictwa.
Wikipedia
orżnąć; potocznie:
1. ograć kogoś w grze hazardowej; obębnić;
2. oszukać (na jakąś kwotę)
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany
(1.1) pot. oszukać kogoś (najczęściej w transakcjach finansowych, przy załatwianiu interesów)
(1.2) pot. pokonać kogoś w grze karcianej
Wiktionary
IPA: ˈɔrʒnɔ̃ɲt͡ɕ, AS: oržnõńć
Wiktionary
czas. orzynać ndk., dorżnąć dk., przerzynać ndk., przerżnąć dk.
rzecz. orżnięcie n., dorżnięcie n., wyrzynarka ż.
Wiktionary
(1.1) wrobić
(1.2) ograć
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|orżnąć.
Wiktionary
czas. orżnąć, dorżnąć, przerzynać, przerżnąć
rzecz. dorżnięcie n., wyrzynarka ż.
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. okłamać
Wiktionary
[czytaj: or-zo] rodzaj makaronu do zup, wielkością i kształtem przypominający ryż
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Orzoł – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie ostrołęckim, w gminie Baranowo.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ostrołęckiego.
Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Świętego Bartłomieja Apostoła w Baranowie.
Wikipedia
rzeka w Polsce, dopływ Narwi
SJP.pl
Orzyc (Orzycz, Orzyca) – rzeka, prawy dopływ Narwi o długości 142,52 km i powierzchni dorzecza 2 077 km².
Wikipedia
obrzygać;
1. wulgarnie: pobrudzić wymiocinami; zarzygać;
2. potocznie: pobrudzić czymś bryzgającym; opryskać
SJP.pl
przymiotnik od: Orzysz
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Orzyszem, pochodzący z Orzysza
Wiktionary
rzecz. Orzysz mrz., orzyszanin mos., orzyszanka ż.
Wiktionary
1. miasto w Polsce;
2. jezioro w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w województwie warmińsko-mazurskim;
Wiktionary
Orzysz (niem. Arys, prus. Aris) – miasto w Polsce, położone w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie piskim, nad rzeką Orzyszą, między jeziorami Sajno i Orzysz. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej Orzysz. W latach 1975–1998 miasto należało administracyjnie do województwa suwalskiego. Orzysz leży na Mazurach, na obszarze historycznej Jaćwieży.
Według danych GUS z 1 stycznia 2024 r. Orzysz liczył 5279 mieszkańców.
Wikipedia
(1.1) Tej nocy śniło mi się, że wysłano mnie do jednostki karnej w Orzyszu.
Wiktionary
rzecz. orzyszanin mos., orzyszanka ż.
przym. orzyski
Wiktionary
mieszkaniec Orzysza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Orzysza
(1.2) osoba pochodząca z Orzysza, urodzona w Orzyszu
Wiktionary
(1.1) Tego wieczora dwóch amerykańskich żołnierzy chwiejnym krokiem wyszło z baru, skatowało do nieprzytomności orzyszanina i zabrało mu forda focusa.
Wiktionary
rzecz. Orzysz mrz.
:: fż. orzyszanka ż.
przym. orzyski
Wiktionary
mieszkanka Orzysza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszanka Orzysza
(1.2) kobieta pochodząca z Orzysza, urodzona w Orzyszu
Wiktionary
(1.1) W półfinale orzyszanki zostały pokonane przez piłkarki z Korsz.
Wiktionary
rzecz. Orzysz mrz.
:: fm. orzyszanin mos.
przym. orzyski
Wiktionary
rodzaj ptaków z rodziny jastrzębiowatych
SJP.pl
Wikipedia
drapieżna ryba z rodziny kulbinowatych; kulbin; scjena
SJP.pl
Kulbin, orłoryb (Argyrosomus regius) – gatunek morskiej ryby okoniokształtnej z rodziny kulbinowatych (Sciaenidae).
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
duży ptak z podrodziny sępów zamieszkujący wysokie góry Afryki i Eurazji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ornit. nazwa systematyczna|Gypaetus|Storr|ref=tak., rodzaj ptaka z rodziny jastrzębiowatych, którego opisują cechy pośrednie między orłem a sępem: mocny dziób, sposób lotu jak u orła, ale padlinożerność jak u sępa
(1.2) ornit. nazwa systematyczna|Gypaetus barbatus|Linnaeus|ref=tak., gatunek dużego ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych, żywiący się głównie kośćmi;
Wiktionary
Orłosęp, orłosęp brodaty (Gypaetus barbatus) – gatunek dużego ptaka padlinożernego z podrodziny orłosępów (Gypaetinae) w rodzinie jastrzębiowatych (Accipitridae), jedyny przedstawiciel rodzaju Gypaetus.
Wikipedia
(1.2) orłosęp brodaty
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w Czechach, w kraju morawsko-śląskim, w powiecie Karwina na Śląsku Cieszyńskim;
Wiktionary
Orłowa (dawniej też Orłów, cz. Orlová, niem. Orlau) – miasto położone w kraju morawsko-śląskim, w powiecie Karwina w Czechach, na Śląsku Cieszyńskim, ok. 10 km od granicy z Polską. Orłowa leży pośrodku Zagłębia Ostrawsko-Karwińskiego, ok. 10 km na wschód od centrum Ostrawy i 8 km na zachód od centrum Karwiny.
Wikipedia
przym. orłowski
Wiktionary
Orłowice – wieś łańcuchowa w południowo-zachodniej Polsce, położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lwóweckim, w gminie Mirsk.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Orłowiec (niem. Schönau bei Bad Landeck) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Lądek-Zdrój.
Wikipedia
dzielnica mieszkaniowa i rekreacyjna w Gdyni
SJP.pl
Wikipedia
1. przymiotnik od: Orzeł (miasto w Federacji Rosyjskiej);
2. przymiotnik od: Orłowo (dzielnica Gdyni)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Orłem, dotyczący Orła, miasta w Rosji
(1.2) związany z Orłem, dotyczący Orła, osady w Polsce
(1.3) związany z Orłowem, dotyczący Orłowa
(1.4) związany z Orłową, dotyczący Orłowej
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Dziad miał kilka majątków: dwa powiaty w guberni orłowskiej należały do niego prawie w całości — to tak zwany powiat siewski i trubczewski.
Wiktionary
rzecz. Orzeł m., orzeł m., orlica ż., orlątko n., orlę n., orzełek m., orlik m., Orłowa ż., Orłowo n., Orłowiec m., Orłowice nmos., Orłów m.
przym. orli
Wiktionary
1. ptak z rodziny sokołów, o masywnej budowie, długich skrzydłach i dużym zakrzywionym dziobie, występuje w wielu gatunkach w Europie, Azji, Ameryce i Afryce;
2. znak w kształcie tego ptaka, używany jako godło lub znak na sztandarach, mundurach, monetach itp.
SJP.pl
Wikipedia
1. owad błonkoskrzydły o charakterystycznym czarnym ubarwieniu w żółte paski;
2. osoba uszczypliwa, zjadliwa, dokuczliwa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) centralna linia danego układu
(1.2) przen. główny punkt czegoś; rdzeń, istota czegoś
(1.3) techn. element mechanizmu lub maszyny, służący utrzymaniu w określonym położeniu osadzonych na osi (1.1) wirujących elementów;
(1.4) mat. prosta, na której wyróżniono zwrot i punkt O zwany zerowym oraz ustalono odcinek jednostkowy;
Wiktionary
Skrót Os może oznaczać:
Ponadto słowo Os ma następujące znaczenia:
Osoby o nazwisku Os:
Wikipedia
(1.4) Początek układu współrzędnych to punkt przecięcia jego osi.
Wiktionary
IPA: ɔɕ, AS: oś
Wiktionary
rzecz. ośka ż., osiowość ż.
czas. osiować
przym. osiowy
przysł. osiowo
Wiktionary
(1.3) piasta
Wiktionary
skrót od: osoba; osiedle; osada (czytany jako cały, odmienny wyraz)
SJP.pl
skrót
(1.1) = osiedle
(1.2) = osoba
Wiktionary
(1.1) Autobus ma końcowy przystanek na os. Słonecznym.
(1.2) Gęstość zaludnienia prowincji Azuay w Ekwadorze to 81,4 os./km² (= osób na kilometr kwadratowy).
(1.2) W tym zdaniu podmiot jest w 3 os. l. poj. (= trzeciej osobie liczby pojedynczej).
Wiktionary
IPA: ɔˈɕɛdlɛ|ɔˈsɔba, AS: ośedle|osoba
Wiktionary
1. owad błonkoskrzydły o charakterystycznym czarnym ubarwieniu w żółte paski;
2. osoba uszczypliwa, zjadliwa, dokuczliwa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ent. nazwa systematyczna|Vespula|ref=tak., uskrzydlony owad o żółto-czarnym ubarwieniu, posiadający żądło;
(1.2) osoba dokuczliwa, złośliwa, uszczypliwa
(1.3) stpol. osika, osina
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Osa użądliła ją w udo.
Wiktionary
IPA: ˈɔsa, AS: osa
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. oska ż.
przym. osi
Wiktionary
otoczyć, okrążyć ze wszystkich stron, nie pozwolić wydostać się
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) techn. podstawka do samoczynnego osączania mokrych naczyń po ich umyciu
Wiktionary
rzecz. osączanie n., osączenie n.
czas. osączać ndk., osączyć dk.
Wiktionary
(1.1) ociekacz, suszarka do naczyń
Wiktionary
osoba uczestnicząca w nagance na zwierzynę, osaczająca zwierza; osocznik, obławnik
SJP.pl
1. otoczyć, wpędzić w zasadzkę;
2. o psach na polowaniu: zatrzymać zwierzynę do przybycia myśliwego
SJP.pl
1. substancja nierozpuszczalna, wydzielająca się z roztworu w postaci ciała stałego;
2. wszystko, co osadza się na dnie naczyń, zbiorników itp.;
3. utwór powstający na powierzchni Ziemi na skutek nagromadzenia materiału przez różne czynniki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) opinia o czymś lub o kimś
Wiktionary
Podobne słowa:
Wikipedia
(1.1) Prezydent poddał się osądowi wyborców.
Wiktionary
IPA: ˈɔsɔ̃nt, AS: osõnt
Wiktionary
rzecz. osądziciel m., osądzanie n., osądzenie n., sąd mrz., sędzia mos./ż.
czas. osądzać ndk., osądzić dk.
przym. sędziowski
Wiktionary
(1.1) ocena, sąd, wyrok, opinia
Wiktionary
1. niemająca praw osiedla ani miasta, niewielka miejscowość skupiająca ludzi trudniących się jedną dziedziną gospodarki, ale nie rolnictwem; ludność takiej miejscowości;
2. sport: załoga, zwłaszcza łodzi wioślarskiej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) niewielkie, odosobnione skupisko zabudowań mieszkalnych
(1.2) ogół mieszkańców osady (1.1)
(1.3) sport. załoga łodzi sportowej, sanek lub bobsleja
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ɔˈsada, AS: osada
Wiktionary
rzecz. osadnik m., osadzanie n.
czas. osadzić
Wiktionary
(1.1) kolonia
Wiktionary
dawniej: osiedlać
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
taki, w którym lub na którym zbiera się osad, np. basen osadczy
SJP.pl
1. oś kwiatostanu, na której osadzone są kwiaty lub odgałęzienia boczne w kwiatostanach złożonych;
2. u liści złożonych: przedłużenie ogonka, na którym znajdują się listki;
3. u roślin kwiatowych: podstawa zalążka znajdująca się naprzeciw okienka; chalaza, chalazon
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od osada
(1.2) bot. dno kwiatowe
Wiktionary
Wikipedia
1. osiedlanie się na mało zaludnionych terenach;
2. siedziby ludzkie i ich mieszkańcy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) archeol. całokształt działalności grup ludzkich wywołujący zmiany w środowisku geograficznym;
(1.2) zespół osiedli ludzkich
Wiktionary
Osadnictwo – całokształt działalności grup ludzkich wywołujący zmiany w środowisku geograficznym. Obejmuje ono proces zajmowania, podziału i użytkowania terenu wraz ze wszystkimi wytworami powstałymi w ramach tej działalności i służącymi jej. (według Z. Woźniaka)
Wikipedia
(1.1) Zmiany te zachodziły w gospodarce, osadnictwie, kulturze materialnej, jak i przede wszystkim w obrządku pogrzebowym.
Wiktionary
rzecz. osadnik mos./mrz.
czas. osadnikować ndk.
przym. osadniczy
Wiktionary
(1.1) kolonizowanie, osadzanie, zasiedlanie
Wiktionary
kobieta, która osiedliła się lub którą osiedlono na terenach objętych osadnictwem; kolonistka
SJP.pl
Osadniczek goły (Discelium nudum Hedw.) – gatunek mchu należący do monotypowej rodziny osadniczkowatych (Disceliaceae). Ma zasięg wokółbiegunowy na półkuli północnej, schodzi na południe do strefy umiarkowanej, gdzie rośnie głównie na obszarach górskich. W Europie jest rzadki na obszarze od Hiszpanii po Skandynawię. W Polsce znany był z udokumentowanego na początku XIX wieku jednego stanowiska z Górnego Śląska (z Chorzowa), którego nigdy później nie odnaleziono. Gatunek odkryty został ponownie w 1996 w Katowicach-Brynowie w wyrobisku starej cegielni przy parku im. Tadeusza Kościuszki.
Wikipedia
kobieta, która osiedliła się lub którą osiedlono na terenach objętych osadnictwem; kolonistka
SJP.pl
rodzina mchów
SJP.pl
Osadniczek goły (Discelium nudum Hedw.) – gatunek mchu należący do monotypowej rodziny osadniczkowatych (Disceliaceae). Ma zasięg wokółbiegunowy na półkuli północnej, schodzi na południe do strefy umiarkowanej, gdzie rośnie głównie na obszarach górskich. W Europie jest rzadki na obszarze od Hiszpanii po Skandynawię. W Polsce znany był z udokumentowanego na początku XIX wieku jednego stanowiska z Górnego Śląska (z Chorzowa), którego nigdy później nie odnaleziono. Gatunek odkryty został ponownie w 1996 w Katowicach-Brynowie w wyrobisku starej cegielni przy parku im. Tadeusza Kościuszki.
Wikipedia
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z osadnictwem, dotyczący osadnictwa
Wiktionary
(1.1) Zasadnicza ekspansja osadnicza przypada na schyłek panowania króla Kazimierza Wielkiego oraz królowej Jadwigi.
Wiktionary
rzecz. osad mrz., osadnik mos./mrz.
czas. osadzić dk., osadzać ndk.
Wiktionary
(1.1) osiedleńczy
Wiktionary
człowiek, który osiedlił się lub którego osiedlono na terenach objętych osadnictwem; kolonista
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osiedlający się na mało zaludnionych terenach; także.: taki, którego osiedlono na terenach mało zaludnionych
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) zbiornik, w którym grawitacyjnie gromadzą się substancje stałe niesione przez płyn
Wiktionary
Osadnik – osoba pochodząca z innego regionu kraju, innego kraju lub kontynentu zakładająca (w grupie) osady (lub miasta) na terenach słabo rozwiniętych, słabo zaludnionych lub niezamieszkanych, albo też przejętych od innego państwa czy właściciela na drodze zbrojnej (wojna) lub pokojowej (traktat pokojowy, nabycie). Osadników nazywano także kolonistami lub pionierami.
Wikipedia
(2.1) Ścieki przepływają przez osadnik w celu usunięcia piasku.
Wiktionary
IPA: ɔˈsadʲɲik, AS: osadʹńik
Wiktionary
rzecz. osada ż., osadnictwo n., osadzanie n., osadzenie n., osad m.
:: fż. osadniczka ż.
czas. osadzać ndk., osadzić dk.
przym. osadniczy, osadowy
Wiktionary
(1.1) kolonista, pionier
(2.1) odstojnik
Wiktionary
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)
(1.1) zajmować się osadnictwem
Wiktionary
rzecz. osadnikowanie n., osadnictwo n.
Wiktionary
1. powstały przez osadzenie się;
2. związany z osadami (utworami geologicznymi), np. skała osadowa
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z osadem lub powstały w wyniku osadzania
Wiktionary
rzecz. osad mrz., osadnik mos./mrz.
czas. osadzić
Wiktionary
pokłady powstałe na powierzchni ziemi w wyniku nagromadzenia się produktów wietrzenia skał litych, różnego rodzaju szczątków i okruchów dostarczanych przez organizmy żywe, materiałów naniesionych przez wodę, lodowce, wiatr; skały osadowe
SJP.pl
Osady – ogólne określenie utworów luźnych zgromadzonych na powierzchni Ziemi, powstałych wskutek gromadzenia się materiału w procesie sedymentacji. Geneza osadów jest zróżnicowana, może je tworzyć materiał, będący efektem m.in.:
Wikipedia
czasownik przechodni niedokonany (dk. osądzić)
(1.1) praw. zob. osądzić.
(1.2) książk. zob. osądzić. (wydać opinię)
Wiktionary
(1.1) Sędzia zawsze surowo osądzał gwałcicieli.
(1.2) Nie osądzaj go, on naprawdę jest w trudnej sytuacji.
Wiktionary
IPA: ɔˈsɔ̃nd͡zat͡ɕ, AS: osõnʒać
Wiktionary
aspekt dokonany osądzić
rzecz. osądzanie n., osądzenie n., osąd m., sądownictwo n.
czas. sądzić
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|osądzać.
Wiktionary
czas. sądzić, osądzić, osądzać ndk.
rzecz. osąd mrz., sądownictwo n.
Wiktionary
Osadzarka – maszyna do wzbogacania urobku, w której wskutek np. pulsującego działania wody urobek rozdziela się na warstwy ziaren. Ziarna węgla układają się w warstwie najwyższej, w dolnej – ziarna skały płonnej.
Wikipedia
dawniej: osoba, która sprowadzała osadników na jakiś teren, zasiedlała ludźmi ten teren; założyciel
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|osądzić.
Wiktionary
czas. osądzić, osądzać
rzecz. osąd mrz., sąd mrz., sędzia ż./mos.
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. osądzać)
(1.1) praw. rozpatrzyć sprawę i wydać wyrok
(1.2) książk. wydać opinię o czymś lub o kimś
Wiktionary
(1.1) Sędzia osądził mężczyznę zgodnie z prawem
(1.2) Nawet jej nie znasz, a już ją osądziłaś.
Wiktionary
IPA: ɔˈsɔ̃ɲd͡ʑit͡ɕ, AS: osõńʒ́ić
Wiktionary
aspekt niedokonany osądzać
rzecz. osądzenie n., osądzanie n., osąd m., sąd m., sędzia ż./mos.
Wiktionary
umiejscowiony, znajdujący się gdzieś
SJP.pl
umiejscowiony, znajdujący się gdzieś
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) książk. tkwiący w czymś, umiejscowiony gdzieś
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) praw. osoba odbywająca karę w więzieniu
forma czasownika.
(3.1) imiesłów przymiotnikowy bierny od: osadzić
Wiktionary
(1.1) Michał miał głęboko osadzone oczy.
(1.1) Witają nas pierwsze promienie słońca, które powoli topią szron osadzony na szybie.
(2.1) Kierownictwo zakładu karnego zleciło pracownikom przygotowanie specjalnego programu resocjalizacyjnego dla osadzonych.
(3.1) Broszka składała się z rubinów osadzonych w złocie.
(3.1) Indianie osadzeni w rezerwacie nienawidzili białych.
Wiktionary
IPA: ˌɔsaˈd͡zɔ̃nɨ, AS: osaʒõny
Wiktionary
(2.1) forma żeńska osadzona
Wiktionary
(2.1) więzień
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
miasto w Japonii, na wyspie Honsiu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Japonii leżące w południowo-zachodniej części wyspy Honsiu, w regionie Kinki;
Wiktionary
Osaka (jap. 大阪市 Ōsaka-shi) – trzecie co do wielkości miasto w Japonii. Leży w południowo-zachodniej części wyspy Honsiu, w regionie Kinki (Kansai), nad zatoką Osaka na styku Morza Wewnętrznego i Oceanu Spokojnego, u ujścia rzeki Yodo. Jest stolicą prefektury o tej samej nazwie i częścią obszaru metropolitalnego Keihanshin zamieszkiwanego przez około 18 mln osób.
Wikipedia
(1.1) Czy ten pociąg jedzie do Osaki?
Wiktionary
IPA: ɔˈsaka, AS: osaka
Wiktionary
rzecz. osakijczyk mos., osakijka ż.
przym. osakijski
Wiktionary
mieszkaniec Osaki (miasta w Japonii)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Osaki; osoba z tego miasta
Wiktionary
rzecz. Osaka ż.
:: fż. osakijka ż.
przym. osakijski
Wiktionary
mieszkanka Osaki (miasta w Japonii)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Osaki; kobieta z tego miasta
Wiktionary
rzecz. Osaka ż.
:: fm. osakijczyk mos.
przym. osakijski
Wiktionary
przymiotnik od: Osaka (miasto w Japonii)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Osaką, dotyczący Osaki
Wiktionary
(1.1) Dania kuchni osakijskiej są bardzo różnorodne: poczynając od wykwintniejszych jak hari-hari nabe z mięsa wieloryba lub tetchiri z ryby fugu, a kończąc na popularnych jak konamon.
(1.1) Warto podkreślić, że najwięcej filii swoich banków w Stanach Zjednoczonych posiadały właśnie banki tokijskie, a w dalszej kolejności osakijskie, torontyjskie oraz paryskie.
Wiktionary
rzecz. Osaka ż., osakijczyk mos., osakijka ż.
Wiktionary
imię męskie
SJP.pl
Osama – afgańsko-irlandzko-japoński film fabularny z 2003 roku w reżyserii Siddiqa Barmaka. Obraz zdobył Złoty Glob za najlepszy film nieanglojęzyczny.
Historia kobiety, żyjącej z podeszłą matką i nastoletnią córką. Gdy władzę w Afganistanie przejmują talibowie i wprowadzają ostre restrykcje wobec kobiet, panie tracą możliwość utrzymania się. Postanawiają przebrać dziewczynkę za chłopca.
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) opuszczony przez innych, żyjący w samotności
Wiktionary
(1.1) Patrzyłam na Franciszka i serce mi pękało na widok przybitego, osamotniałego mężczyzny, któremu nasza ojczyzna tak wiele zawdzięcza.
Wiktionary
rzecz. osamotnienie n.
czas. osamotniać ndk., osamotnić dk.
przym. osamotniony
Wiktionary
(1.1) war. osamotniony
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) brak towarzystwa, uczucie samotności
Wiktionary
rzecz. samotność ż.
przym. samotny, osamotniony, osamotniały
przysł. samotnie
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
osarek murarkowy - gatunek błonkówki z rodziny osarkowatych
SJP.pl
o cechach osarkowatych (rodzina błonkówek)
SJP.pl
Osarkowate (Leucospidae) – rodzina błonkówek z nadrodziny bleskotek.
Wikipedia
o cechach osarkowatych (rodzina błonkówek)
SJP.pl
Club Atlético Osasuna (bask. Osasuna futbol kluba) – hiszpański klub piłkarski z siedzibą w mieście Pampeluna w Nawarze. Słowo „Osasuna” pochodzi z języka baskijskiego i oznacza „zdrowie”. Klub jednak nie jest typową organizacją narodową baskijską, tak jak Athletic Bilbao.
Wikipedia
skrót od: Congregatio Sororum Sancti Augustini in Polonia - zakon augustianek
SJP.pl
produkt reakcji fenylohydrazyny z cukrami
SJP.pl
skrót od: Ordo Sancti Benedicti - zakon benedyktynów
SJP.pl
skrót od: Ordo Basilianus Sancti Josafat - zakon bazylianów
SJP.pl
Miejscowości w USA:
Gminy w USA:
Wikipedia
część szkieletu kostnego ryby
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) icht. mała kość u ryb;
(1.2) bot. ostry, sztywny wyrostek u plewkaewki ziaren kłosa
Wiktionary
Ości, kości międzymięśniowe, kostki mięsne – cienkie skostnienia ścięgien występujące w szeregach pomiędzy mięśniami szkieletowymi ryb kostnoszkieletowych. Przyjmują kształt pojedynczych szpilek lub rozdwajają się na kształt litery Y. Nie występują u innych kręgowców. Liczba szeregów ości jest zależna od gatunku ryby.
Wikipedia
(1.1) Zrobiłam dzisiaj dorsza i omal się nie udławiłam ością.
Wiktionary
IPA: ɔɕt͡ɕ, AS: ość
Wiktionary
rzecz. ościstość ż., kość ż., oścień m.
:: zdrobn. ostka ż.
przym. ościsty
Wiktionary
(1.2) ostka, wąs
Wiktionary
[czytaj: oskar] nagroda filmowa corocznie przyznawana w wielu kategoriach przez amerykańską Akademię Nauk i Sztuk Filmowych; Oscar
SJP.pl
Nagroda Akademii Filmowej (ang. Academy Award), znana powszechnie jako Oscar – amerykańska nagroda filmowa, przyznawana corocznie od 1929 roku przez Amerykańską Akademię Sztuki i Wiedzy Filmowej (AMPAS). Uznawana za najważniejsze i najbardziej prestiżowe wyróżnienie przemysłu filmowego.
Wikipedia
[czytaj: oskarowy] przymiotnik od: Oscar (nagroda filmowa przyznawana corocznie w wielu kategoriach przez amerykańską Akademię Nauk i Sztuk Filmowych), np. gala oscarowa; oskarowy
SJP.pl
przysłówek
(1.1) chłodno, bez uczuć
Wiktionary
(1.1) Dlaczego traktujesz go tak oschle?
Wiktionary
czas. oschnąć dk.
przym. oschły
rzecz. oschnięcie n., oschłość ż.
Wiktionary
(1.1) ozięble
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: oschle
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: oschły
SJP.pl
stać się suchym z wierzchu; obeschnąć
SJP.pl
→ oschły
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) brak wrażliwości uczuciowej
Wiktionary
IPA: ˈɔsxwɔɕt͡ɕ, AS: osχu̯ość
Wiktionary
przym. oschły
przysł. oschle
Wiktionary
(1.1) beznamiętność, chłód, dystans, nieczułość, niewrażliwość, obojętność, oficjalność, oziębłość, suchość, sztywność
Wiktionary
niemający skłonności do wzruszeń; pozbawiony uczuć
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) nieskłonny do przeżywania i okazywania uczuć
(1.2) świadczący o braku skłonności do przeżywania i okazywania uczuć
Wiktionary
rzecz. oschłość ż.
przysł. oschle
Wiktionary
(1.1) nieczuły, surowy, zdystansowany
(1.2) chłodny
Wiktionary
krzew z rodziny berberysowatych; mahonia
SJP.pl
Mahonia, ościał (Mahonia Nutt.) – rodzaj roślin z rodziny berberysowatych o problematycznej pozycji taksonomicznej. Przez wielu taksonomów bywa często łączony z rodzajem berberys Berberis, ale wciąż jest zwykle wyróżniany przez ogrodników, wciąż też pojawiają się w piśmiennictwie naukowym koncepcje zachowania tego rodzaju. Gdy jest wyodrębniany zalicza się do niego ok. 45 do 60 gatunków. Obejmuje krzewy i niskie drzewa występujące naturalnie w Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej, w Ameryce Północnej, Środkowej i Południowej. W Polsce uprawiana i dziczejąca jest mahonia pospolita Mahonia aquifolium (= Berberis aquifolium). Jako zdziczały i już zadomowiony podawany jest także mieszaniec Mahonia × decumbens.
Wikipedia
roślina z rodziny traw
SJP.pl
w anatomii: łącznotkankowa błona otaczająca ścięgno
SJP.pl
1. narzędzie - ostre widełki osadzone na drewnianym trzonku - służące do połowu ryb
2. skaza fizyczna lub emocjonalna
SJP.pl
Oścień (inna nazwa: ość) – rodzaj narzędzia w postaci ostrych stalowych widełek osadzonych na drewnianym trzonku, służącego do kłucia ryb przy połowie;dawniej ościeniem zwano także spiczasty kij (kostur) do popędzania bydła.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest ościenne; cecha tych, którzy są ościenni
Wiktionary
przym. ościenny
przysł. ościennie
Wiktionary
sąsiadujący
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) położony po drugiej stronie granicy; taki, który sąsiaduje
Wiktionary
(1.1) W latach po zjednoczeniu Niemiec kanclerz wprowadził Realpolitik, która oznaczała liczne – często tajne – sojusze z państwami ościennymi.
Wiktionary
IPA: ɔˈɕt͡ɕɛ̃nːɨ, AS: ośćẽ•ny
Wiktionary
rzecz. ościenność ż.
Wiktionary
(1.1) sąsiedni
Wiktionary
dawniej: ościeże - wewnętrzna powierzchnia otworu okiennego lub drzwiowego; roścież; rozcież
SJP.pl
przysłówek sposobu
(1.1) daw. zob. na oścież.
Wiktionary
rzecz. ościeże nmos., ościeżnica ż.
przysł. na oścież
Wiktionary
(1.1) roścież, rozcież
Wiktionary
wewnętrzna powierzchnia otworu okiennego lub drzwiowego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) bud. wewnętrzna powierzchnia otworu okiennego lub drzwiowego;
Wiktionary
Ościeże – powierzchnie poprzeczne do płaszczyzny muru przy otworze okiennym lub drzwiowym. Mogą być to powierzchnie boczne (pionowe), górna (pozioma, ukośna lub w kształcie łuku) zamykająca od góry otwór. Powierzchnia poprzeczna może być prowadzona prostopadle do lica ściany lub ukośnie (glif).
Wikipedia
rzecz. ościeżnica ż.
przysł. oścież
Wiktionary
rama przylegająca do ościeża drzwiowego lub okiennego; futryna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rama okna lub drzwi zamontowana w otworze ściany;
Wiktionary
Ościeżnica – nieruchoma rama osadzona w ościeży, czyli wewnętrznej krawędzi otworu ściany budynku – w otworze okiennym lub drzwiowym. Ościeżnica drzwiowa różni się od okiennej tym, że ma tylko trzy boki: dwa stojaki i nadproże. Czwarty bok tworzy tzw. ślepy próg. Do ościeżnicy montuje się na zawiasach skrzydła drzwiowe, okienne lub bramowe, rzadziej bezpośrednio przeszklenie.
Wikipedia
rzecz. ościeże nmos., oścież
przysł. oścież, na oścież
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co ościste
Wiktionary
przym. ościsty
rzecz. ostka ż., ość ż.
Wiktionary
1. mający wiele rybich ości;
2. o roślinach: pokryty kolcami, plewami; kłujący, kolący;
3. o pieczywie: zawierający ości, plewy itp.
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) icht. o rybie: mająca dużo ości
(1.2) bot. o kłosie: mający dużo ości
Wiktionary
(1.1) Flądra jest bardzo oścista, ale też bardzo smaczna.
Wiktionary
IPA: ɔɕˈt͡ɕistɨ, AS: ośćisty
Wiktionary
rzecz. ość ż., ostka ż., oścień m., ościstość ż.
przym. kościsty
Wiktionary
Wikipedia
skrót od: Ordo Sanctae Clarae - zakon klarysek
SJP.pl
o cechach oścowatych (rodzina błonkówek)
SJP.pl
Oścowate (Aphelinidae) – rodzina błonkówek z nadrodziny bleskotek (Chalcidoidea).
Wikipedia
o cechach oścowatych (rodzina błonkówek)
SJP.pl
1. wahanie się przy wyborze między dwoma możliwościami
2. wahania zasięgu lodowca związane ze zmiennym położeniem jego czoła
3. jedna z teorii wyjaśniająca przyczyny fałdowań i tworzenia się gór
4. ruch wahadłowy drgający
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wahanie, drganie, falowanie, kołysanie; ruch wahadłowy
Wiktionary
Drgania, oscylacje (z łac. oscillatio – kołysanie, wahanie), czasem wibracje – procesy, w trakcie których pewne wielkości fizyczne na przemian rosną i maleją w czasie. Czasem nakłada się dwa dodatkowe warunki na te zmiany:
Układ drgający to inaczej oscylator.
Wikipedia
IPA: ˌɔst͡sɨˈlat͡sʲja, AS: oscylacʹi ̯a
Wiktionary
czas. oscylować
rzecz. oscylowanie, oscylator
przym. oscylacyjny
Wiktionary
dotyczący oscylacji
SJP.pl
w mechanice układ mechaniczny, wykonujący drgania wokół położenia równowagi
SJP.pl
Oscylator – urządzenie lub układ fizyczny wykonujący ruch drgający lub (w technice) generujący mechanicznie, elektrycznie, elektronicznie itp. oscylacje, czyli drgania. Często termin „oscylator” często utożsamia się z oscylatorem harmonicznym, to znaczy układem wykonującym drgania harmoniczne, zaś w wypadku kiedy chodzi o inne rodzaje drgań dodaje się wówczas przymiotnik – anharmoniczny.
Wikipedia
nitkowaty glon z rzędu Hormogonales; drgalnica
SJP.pl
przyrząd do badania i rejestrowania wahadłowego, drgającego przebiegu różnych zjawisk, np. w medycynie - tętna krwi
SJP.pl
1. dział metrologii elektr. stosującej oscyloskopy i oscylografy do obserwacji i rejestracji różnych zjawisk, np. zmian napięcia elektrycznego
2. med. badanie polegające na zapisywaniu w formie wykresu fali tętna i amplitudy ciśnienia krwi
SJP.pl
zapis przebiegu zmian jakiejś wielkości fiz., np. ciśnienia, temperatury
SJP.pl
Oscylometria – jedna z niespecyficznych elektrochemicznych metod analitycznych, polega na pośrednim pomiarze admitancji lub impedancji naczynia pomiarowego w zależności od stężenia roztworu. Brak jest reakcji elektrodowych, a elektrody stanowią okładki kondensatora
Wikipedia
przyrząd służący do obserwacji i badania przebiegów zależności pomiędzy dwiema wielkościami fizycznymi reprezentowanymi w postaci elektrycznej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. urządzenie do obrazowania przebiegu oscylacji;
Wiktionary
Oscyloskop – przyrząd elektroniczny służący do obserwowania, obrazowania napięcia w zależności od czasu i badania zależności pomiędzy dwiema wielkościami elektrycznymi, bądź innymi wielkościami fizycznymi reprezentowanymi w postaci elektrycznej.
Wikipedia
(1.1) Na obrazie z oscyloskopu naukowiec zauważył niepokojące piki.
Wiktionary
IPA: ˌɔst͡sɨˈlɔskɔp, AS: oscyloskop
Wiktionary
przym. oscyloskopowy
Wiktionary
1. skłaniać się raz w jedną, raz w drugą stronę, wahać się
2. wykonywać ruchy wahadłowe; drgać, kołysać się, falować
SJP.pl
wędzony ser, wyrabiany przez górali z mleka owczego; oszczypek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
(1.1) etn. kulin. wędzony ser z mleka owczego o wrzecionowatym kształcie, wyrabiany przez podhalańskich górali;
Wiktionary
Oscypek, oszczypek (słow. oštiepok) – twardy, wędzony ser, przygotowywany z mleka owczego, charakterystyczny dla polskich gór, szczególnie Podhala. Spopularyzowany w Polsce oraz w innych krajach Europy.
Wikipedia
IPA: ɔsˈt͡sɨpɛk, AS: oscypek
Wiktionary
rzecz. oscypiorka ż.
Wiktionary
skrót od: On Screen Display, w informatyce:
1. menu wyświetlane na ekranie, umożliwiające sterowanie wszystkimi funkcjami monitora;
2. menu aplikacji wyświetlane na pulpicie, umożliwiające sterowanie jej funkcjami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od oset
Wiktionary
rzecz. oset m.
Wiktionary
członek plemienia indiańskiego
SJP.pl
regionalnie: biały osad powstający z marznących kropelek mgły; sadź
SJP.pl
plemię indiańskie
SJP.pl
Osedżowie (ang. Osage; osage Ni Okašką, 𐓁𐓣 𐓂𐓤𐓘𐓯𐓤𐓘͘) – plemię Indian północnoamerykańskich, używające języka z grupy siouańskich, zaliczane do grupy Siuksów Południowych.
Wikipedia
członkini plemienia indiańskiego
SJP.pl
substancja organiczna występująca w kościach, nadająca im elastyczność; osseina
SJP.pl
długi drąg zakończony metalowym hakiem, używany do łowienia ryb lub jako sprzęt ratowniczy; bosak, osęka
SJP.pl
długi drąg zakończony metalowym hakiem, używany do łowienia ryb lub jako sprzęt ratowniczy; bosak, osęk
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś w Polsce, w województwie mazowieckim, w gminie Strachówka;
Wiktionary
Osęka – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie wołomińskim, w gminie Strachówka. Ma status sołectwa. Przez miejscowość przepływa niewielka rzeka Osownica, dopływ Liwca.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa siedleckiego.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Strachówce.
Wikipedia
rzecz. osęka ż.
przym. osękowy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
organiczny związek chemiczny stosowany jako środek przeciwwirusowy
SJP.pl
Oseltamiwir – organiczny związek chemiczny, lek przeciwwirusowy będący selektywnym inhibitorem neuraminidazy – enzymu wirusa grypy. Jest stosowany w leczeniu i profilaktyce grypy A i B.
Lek podawany jest doustnie w postaci kapsułek lub zawiesiny uzyskiwanej przez rozpuszczenie proszku w wodzie.
Wikipedia
zdrobnienie od: ósemka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: ósemka
Wiktionary
rzecz. ósemka ż.
Wiktionary
1. cyfra oznaczająca liczbę osiem;
2. przedmiot lub rysunek przypominający wyglądem cyfrę osiem; ewolucja w kształcie cyfry osiem, wykonywana przez lotników lub łyżwiarzy;
3. grupa ośmiu osób lub przedmiotów;
4. nuta określająca długość trwania dźwięku równą ósmej części całej nuty;
5. potocznie: budynek lub pojazd oznaczony cyfrą osiem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nazwa cyfry 8
(1.2) kształt cyfry 8
(1.3) bila, zawodnik, tramwaj, autobus, dom, mieszkanie oznaczony cyfrą 8
(1.4) grupa ośmiu osób
(1.5) muz. dźwięk o czasie trwania równym 1/8 całej nuty;
(1.6) wspinaczka, żegl. rodzaj węzła;
(1.7) wspinaczka asekuracyjny przyrząd;
(1.8) trzeci ząb trzonowy u człowieka
(1.9) sport. odmiana bilarda;
(1.10) jedna ósma, 1/8
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) W dzisiejszym losowaniu znów padła ósemka.
(1.2) Jakaś natrętna mucha kreśli mi ósemki nad głową.
(1.3) Na uniwersytet dojechać można ósemką.
(1.4) Wybieramy się w ósemkę na wyjazd do Pragi.
(1.5) W drugim takcie zamiast ósemki wpisz dwie szesnastki.
(1.6) Zawiązana na linie ósemka zapobiega wyśliźnięciu się jej z oczka.
(1.8) Często ósemki nie wyrastają nam nawet do dwudziestki.
(1.10) Pokrój gruszkę w ósemki, posyp serem pleśniowym, podawaj na rukoli z miodowym sosem winegret.
Wiktionary
IPA: uˈsɛ̃mka, AS: usẽmka
Wiktionary
rzecz. ósmak m., ósma ż.
:: zdrobn. ósemeczka ż.
przym. ósemkowy, ósmy
licz. osiem, ośmioro
temsłow. ośmio-
Wiktionary
(1.5) ♫ ♪
(1.8) ząb mądrości
Wiktionary
1. cyfra oznaczająca liczbę osiem;
2. przedmiot lub rysunek przypominający wyglądem cyfrę osiem; ewolucja w kształcie cyfry osiem, wykonywana przez lotników lub łyżwiarzy;
3. grupa ośmiu osób lub przedmiotów;
4. nuta określająca długość trwania dźwięku równą ósmej części całej nuty;
5. potocznie: budynek lub pojazd oznaczony cyfrą osiem
SJP.pl
potocznie:
1. powodować wygięcie się obręczy koła rowerowego w ósemkę na skutek uderzenia;
2. ósemkować się - o kole rowerowym: wyginać się w ósemkę
SJP.pl
przymiotnik od: ósemka
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z liczbą osiem, dotyczący liczby osiem
Wiktionary
rzecz. ósemka ż.
Wiktionary
dawny podatek feudalny płacony w zbożu; osyp
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) hist. w dawnej Polsce: danina składana przez chłopów w ziarnie
Wiktionary
IPA: ˈɔsɛp, AS: osep
Wiktionary
przym. osepny
Wiktionary
(1.1) sep
Wiktionary
Oserdów – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Ulhówek.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
Wieś jest sołectwem w gminie Ulhówek. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 41 mieszkańców.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Matki Bożej Królowej Polski w Machnówku.
Wikipedia
niemowlę lub małe zwierzę odżywiające się mlekiem matki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) pieszcz. małe dziecko karmione jeszcze mlekiem matki
(1.2) pieszcz. młode zwierzęcia karmione mlekiem matki
Wiktionary
czas. ssać
Wiktionary
(1.1) niemowlak, niemowlaczek
(1.2) młode
Wiktionary
oset kędzierzawy - pospolity chwast polny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Carduus|ref=tak., rodzaj roślin z rodziny astrowatych;
(1.2) bot. roślina z rodzaju ostów (1.1)
(1.3) bot. pot. ostrożeń polny, nazwa systematyczna|Cirsium arvesne.
Wiktionary
Oset (Carduus L.) – rodzaj roślin z rodziny astrowatych. Obejmuje 92 gatunki. Zasięg rodzaju obejmuje Europę, Azję i Afrykę, z czego 5 rośnie naturalnie w Polsce. Przedstawiciele rodzaju rozprzestrzenieni zostali także na innych kontynentach, także w Polsce rosną dwa gatunki obce zadomowione i cztery przejściowo dziczejące.
Wikipedia
IPA: ˈɔsɛt, AS: oset
Wiktionary
rzecz. osetnik m., osecik m.
przym. ostowaty
Wiktionary
historyczna kraina na północnym Kaukazie, obecnie podzielona między Gruzję i Rosję
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. kraina historyczna na północnym Kaukazie, na pograniczu gruzińsko-rosyjskim, zamieszkana przez Osetyjczyków;
Wiktionary
Osetia – kraina historyczna na północnym Kaukazie, zamieszkana przez Osetyjczyków. Obecnie tereny jej wchodzą w skład Rosji (autonomiczna republika Osetii Północnej) oraz Gruzji – Osetia Południowa, która od września 2008 jest uznawana za niepodległe państwo przez Rosję, Nikaraguę, Naddniestrze (nieuznawane przez nikogo), Autonomię Palestyńską i Abchazję (drugą autonomiczną część Gruzji).
Wikipedia
rzecz. osetyjski mrz., Osetyjczyk m., Osetyjka ż.
przym. osetyjski
Wiktionary
Osetnica – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie legnickim, w gminie Chojnów.
Wikipedia
duży, czerwono-czarny motyl dzienny, którego gąsienica żeruje głównie na oście i pokrzywie; rusałka osetnik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ornit. nazwa systematyczna|Carduelis citrinella|ref=tak., gatunek ptaka z rodziny łuszczakowatych;
(1.2) ornit. ptak z gatunku osetnik (1.1)
Wiktionary
Gatunek ptaka z rodziny łuszczaków:
Gatunek motyla:
Miejscowości w Polsce:
Wikipedia
(1.2) Upierzenie samca osetnika jest gładkie, bez kreskowania.
(1.2) Na alpejskich łąkach spotyka się liczne osetniki.
Wiktionary
rzecz. oset m.
Wiktionary
1. mieszkaniec Osetii;
2. mieszkaniec Osetii Północnej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Osetii
(1.2) mieszkaniec Osetii Południowej
Wiktionary
(1.1) Historiografia osetyjska podkreśla z kolei, że południowokaukaskie osadnictwo Osetyjczyków było związane z ich aktywnym uczestnictwem w ochronie Gruzji od wrogów zewnętrznych.
Wiktionary
rzecz. Osetia ż., osetyjski mrz.
:: fż. Osetyjka ż.
przym. osetyjski
Wiktionary
1. mieszkanka Osetii;
2. mieszkanka Osetii Północnej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Osetii
(1.2) mieszkanka Osetii Południowej
Wiktionary
rzecz. Osetia ż., osetyjski mrz.
:: fm. Osetyjczyk mos.
przym. osetyjski
Wiktionary
→ Osetia; osetyński
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przym. od Osetia, Osetyjczyk
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język osetyjski;
Wiktionary
(1.1) Historiografia osetyjska podkreśla z kolei, że południowokaukaskie osadnictwo Osetyjczyków było związane z ich aktywnym uczestnictwem w ochronie Gruzji od wrogów zewnętrznych.
Wiktionary
IPA: ˌɔsɛˈtɨjsʲci, AS: osetyi ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Osetia ż., Osetyjczyk m., Osetyjka ż.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) taki, który posługuje się językiem osetyjskim
(1.2) taki, którego mieszkańcy posługują się językiem osetyjskim
(1.3) spisany, stworzony w języku osetyjskim
Wiktionary
IPA: ˌɔsɛˈtɨjskɔjɛ̃w̃ˈzɨt͡ʃnɨ, AS: osetyi ̯skoi ̯ẽũ̯zyčny
Wiktionary
dawniej: Osetyjczyk
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) żart. poseł
Wiktionary
zdrobnienie od: osełka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: osełka
Wiktionary
IPA: ˌɔsɛˈwɛt͡ʃka, AS: oseu̯ečka
Wiktionary
kosmyk włosów na czubku wygolonej głowy, noszony przez Kozaków zaporoskich; sełedec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. u Kozaków kosmyk na czubku ogolonej głowy;
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) icht. ryba z rodziny karpiowatych
Wiktionary
Osełedec albo czupryna (ukr. оселедець lub чуприна) – czub, wąski kosmyk włosów na czubku ogolonej głowy, spleciony w warkocz lub rozpuszczony, noszony przez Kozaków zaporoskich, szczególnie w XVII wieku.
Wikipedia
IPA: ˌɔsɛˈwɛdɛt͡s, AS: oseu̯edec
Wiktionary
(1.1) sełedec
Wiktionary
1. kamień szlifierski do ostrzenia narzędzi metalowych; brus, toczak, toczydło, szlifierka;
2. owalna bryłka masła; gomółka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) narzędzie służące do ręcznego ostrzenia narzędzi
(1.2) etn. owalna bryłka masła
(1.3) gw-pl|Śląsk Cieszyński. med. zewnętrzna oznaka przepukliny
Wiktionary
Osełka, brus, pilnik ścierny – narzędzie ścierne służące do szlifowania i obróbki wykańczającej.
Osełki mają kształt podłużnej bryły o przekroju prostokątnym lub innym dostosowanym do kształtu szlifowanej powierzchni (np. okrągłe, trójkątne, soczewkowate). Są wytwarzane z naturalnych kamieni ściernych (np. z piaskowca) lub z ziaren ściernych połączonych spoiwem ceramicznym. Ziarna ścierne mogą być naturalne (diament, korund, kwarc) lub syntetyczne (elektrokorund, węglik krzemu, węglik boru).Osełki diamentowe mają postać stalowej płytki z osadzoną na powierzchni warstwą ziaren diamentowych.
Wikipedia
przym. osełkowy
Wiktionary
(1.1) ostrzałka, marmurek
Wiktionary
skrótowiec, rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) = wojsk. ośrodek sprawności fizycznej
Wiktionary
IPA: ɔ‿ɛs‿ˈɛf, AS: o‿es‿ef
Wiktionary
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) med. pot. choroba Osgooda-Schlattera;
Wiktionary
Miejscowości w USA:
Osoby:
Inne:
Wikipedia
skrót od: Okręgowa Składnica Harcerska
SJP.pl
przymiotnik od: osa
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) należący do osy
przymiotnik relacyjny
(2.1) związany z osą, dotyczący osy
przymiotnik jakościowy
(3.1) charakterystyczny dla osy, mający cechy osy
forma rzeczownika.
(4.1) D. C. Ms. lp., D. lm. od: oś
Wiktionary
(1.1) Krzywd dawno przebaczonych puste gniazda osie / w kłębki się bibulaste pozwijały w kątach.
Wiktionary
rzecz. oska ż., osa ż.
Wiktionary
1. oczyścić, przesiewając przez sito; odsiać;
2. zasiać; obsiać
SJP.pl
opadając, pokrywać coś warstwą
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. osiąść)
(1.1) obierać sobie miejsce zamieszkania, siedzibę
(1.2) zbierać się na czym poprzez opadanie nań
(1.3) iść w dół pod własnym ciężarem
(1.4) zatrzymywać się na jakimś miejscu
Wiktionary
rzecz. osiadanie n., siad mrz.
czas. siadać, osiąść dk.
przym. osiadły
wykrz. siad
Wiktionary
(1.1) osiedlać się, zamieszkiwać
(1.2) osadzać się, pokrywać, przykrywać
(1.3) zapadać się
(1.4) lądować, spoczywać, stawać, zatrzymywać się
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest osiadłe; cecha tych, którzy są osiadli
Wiktionary
przym. osiadły
przysł. osiadle
czas. osiąść
Wiktionary
1. zamieszkały na stałe;
2. o zwierzętach: niezmieniający miejsca pobytu; niewędrowny, nieprzelotny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mieszkający gdzieś na stałe
(1.2) biol. mający stałe miejsce życia, nieprzemieszczający się gdzie indziej
forma czasownika.
(2.1) imiesłów przeszły przymiotnikowy czynny od osiąść
Wiktionary
czas. osiadać, osiąść
rzecz. osiadłość ż.
Wiktionary
1. zwykle w liczbie mnogiej: największe możliwości techniczne urządzenia, maszyny lub pojazdu;
2. dawniej: wybitne osiągnięcie; wyczyn
SJP.pl
czasownik przechodni
(1.1) realizować pewien cel
(1.2) docierać do określonego miejsca
(1.3) uzyskiwać pewną minimalną lub maksymalną wartość jakiejś cechy
(1.4) docierać lub doprowadzać coś do pewnego punktu
Wiktionary
(1.1) Osiągasz łatwiej cele, o których pozytywnie myślisz.
(1.2) Prawie osiągaliśmy Kraków, kiedy zepsuł się samochód.
(1.3) Ten wóz osiąga dwieście km/h!
(1.3) Ceny osiągają horrendalne wartości.
(1.4) Długo osiągał tytuł profesora, ale mówi, że warto było.
Wiktionary
IPA: ɔˈɕɔ̃ŋɡat͡ɕ, AS: ośõŋgać
Wiktionary
czas. osiągnąć dk.
rzecz. osiąg m., osiągalność ż., osiągnięcie n., osiąganie n.
przym. osiągalny
Wiktionary
(1.1) uzyskiwać, zdobywać, dochodzić do czegoś
(1.2) dobiegać, dochodzić, docierać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest osiągalne
Wiktionary
Osiągalność – termin używany w teorii sterowania.
Stan x_{k}\in R^{n} liniowego, dyskretnego układu regulacji nazywamy osiągalnym w q krokach, jeżeli istnieje ciąg wymuszeń \{u_{0},u_{1},\dots ,u_{q-1}\}, który przeprowadza ten układ z zerowego stanu początkowego x_{0} do zadanego stanu końcowego x_{k}. Czyli dla x_{0}=0, x_{q}=x_{k}.
Wikipedia
rzecz. osiąg m., osiągnięcie n., osiąganie n.
czas. osiągać ndk., osiągnąć dk.
przym. osiągalny, nieosiągalny
przysł. osiągalnie
Wiktionary
dający się zdobyć, uzyskać
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) możliwy do osiągnięcia
Wiktionary
(1.1) Ambicja oznacza wysoki poziom aspiracji, zwłaszcza wobec celów trudno osiągalnych.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɔ̃ŋˈɡalnɨ, AS: ośõŋgalny
Wiktionary
rzecz. osiągnięcie n., osiąganie n., osiągalność ż.
czas. osiągać ndk., osiągnąć dk.
Wiktionary
(1.1) dostępny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|osiągać.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɔ̃ŋˈɡãɲɛ, AS: ośõŋgãńe
Wiktionary
rzecz. osiąg m., osiągnięcie n., osiągalność ż.
czas. osiągać ndk., osiągnąć dk.
przym. osiągalny
Wiktionary
1. uzyskać coś, zdobyć, otrzymać;
2. dojść, dobiec, dojechać itp. do zamierzonego celu
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. osiągać)
(1.1) dokonany od|osiągać.
Wiktionary
IPA: ɔˈɕɔ̃ŋɡnɔ̃ɲt͡ɕ, AS: ośõŋgnõńć
Wiktionary
rzecz. osiąg m., osiągalność ż., osiągnięcie n., osiąganie n.
czas. osiągać ndk.
przym. osiągalny
Wiktionary
(1.1) zdobyć, uzyskać
Wiktionary
1. uzyskać coś, zdobyć, otrzymać;
2. dojść, dobiec, dojechać itp. do zamierzonego celu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|osiągnąć.
(1.2) coś, co zostało osiągnięte
(1.3) grykomp. wyróżnienie za wykonanie zadania w grze;
Wiktionary
Osiągnięcie (ang. credit) – wyodrębniony zestaw efektów uczenia się/kształcenia się – stanowiących składnik wymagań dla kwalifikacji, których uzyskanie zostało potwierdzone na podstawie przeprowadzonej walidacji.
Definicja odnosi się do projektu Polskiej Ramy Kwalifikacji, realizowanego przez Instytut Badań Edukacyjnych.
Wikipedia
(1.1) Osiągnięcie tak dobrego wyniku wymagało wiele wysiłku.
(1.2) Do jego osiągnięć należy rekord świata w biegu na sto metrów.
(1.3) Dostałem osiągnięcie za ukończenie gry.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɔ̃ŋʲɟˈɲɛ̇̃ɲt͡ɕɛ, AS: ośõŋʹǵńė̃ńće
Wiktionary
rzecz. osiąg m., osiągalność ż., osiąganie n.
czas. osiągać ndk., osiągnąć dk.
przym. osiągalny
Wiktionary
(1.1) zdobycie
(1.2) dokonanie, sukces, sztuka, wyczyn, zdobycz
(1.3) trofeum, achievement
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
1. ociekać, obsychać;
2. osiadać na mieliźnie;
3. grzęznąć, więznąć
SJP.pl
1. ociec, obeschnąć;
2. osiąść na mieliźnie;
3. ugrzęznąć, uwięznąć
SJP.pl
1. ociec, obeschnąć;
2. osiąść na mieliźnie;
3. ugrzęznąć, uwięznąć
SJP.pl
opadając, pokryć coś warstwą
SJP.pl
czasownik dokonany (ndk. osiadać)
(1.1) opadając, pokryć coś warstwą
(1.2) zamieszkać gdzieś na stałe
Wiktionary
(1.1) Drobinki kurzu osiadły na powierzchni monitora.
(1.2) Potem jeździło z nami po całej Polsce, gdy szukali miejsca, w którym mogliby osiąść, zapuścić korzenie.
Wiktionary
IPA: ˈɔɕɔ̃w̃ɕt͡ɕ, AS: ośõũ̯ść
Wiktionary
rzecz. siad mrz., osiadłość ż.
czas. siadać ndk., osiadać ndk.
przym. osiadły
wykrz. siad
Wiktionary
(1.2) osiedlić się
Wiktionary
otoczyć siatką
SJP.pl
otaczać, grodzić siatką
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
barczatka osiczanka - gatunek motyla z rodziny barczatkowatych
SJP.pl
osina;
1. drzewo z rodziny wierzbowatych; osika, topola osika;
2. drewno z tego drzewa; osika;
3. miejsce porośnięte osikami
SJP.pl
Wikipedia
1. część maszyny, pojazdu itp., na której osadzone są inne części, obracające się dokoła niej lub wraz z nią
2. prosta będąca centralną linią jakiegoś układu
SJP.pl
Osie – wieś kociewska w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie świeckim, w gminie Osie przy trasie linii kolejowej Laskowice Pomorskie-Szlachta-Czersk. Wieś jest siedzibą Wdeckiego Parku Krajobrazowego. Miejscowość jest siedzibą gminy Osie oraz przedsiębiorstwa przemysłu mięsnego Sokołów.
Wikipedia
błonkówka z nadrodziny bleskotek
SJP.pl
mieszkaniec Osiecka (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Osiecka (miasta w Polsce)
SJP.pl
przymiotnik od: Osięciny
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Osięciny – wieś (dawne miasto) w Polsce, położona w województwie kujawsko-pomorskim, na Kujawach, powiecie radziejowskim, w gminie Osięciny. Siedziba gminy Osięciny.
Dawniej wieś była siedzibą władz gminy Osięciny. W latach 1954–1972 wieś była siedzibą władz gromady Osięciny. W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa włocławskiego.
We wsi była stacja kolejowa kolei wąskotorowej Osięciny.
Wikipedia
miasto w Polsce
SJP.pl
Osieck – miasto w Polsce, położone w województwie mazowieckim, w powiecie otwockim, w miejsko-wiejskiej gminie Osieck. Siedziba gminy, Dekanatu Osieck oraz parafii św. Bartłomieja Apostoła.
Admnistracyjnie Osieck ma status sołectwa.
Osieck uzyskał lokację miejską w 1558 roku. Był miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego, w drugiej połowie XVI wieku położonym w powiecie garwolińskim ziemi czerskiej województwa mazowieckiego. Został pozbawiony praw miejskich 13 października 1870 i włączony do gminy Osieck w powiecie garwolińskim. W latach 1867–1954 siedziba wiejskiej gminy Osieck, 1954–1972 gromady Osieck (od 1958 w powiecie otwockim), a od 1973 reaktywowanej gminy Osieck. W latach 1975–1998 należał administracyjnie do województwa siedleckiego. 1 stycznia 2024 odzyskał status miasta.
Wikipedia
1. przymiotnik od: Osieck, Osiek, Osiek Jasielski, Osiek Mały
2. przymiotnik od: Osieczna; osieczeński
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Osiekiem, dotyczący Osieka
(1.2) związany z Osieckiem, dotyczący Osiecka
(1.3) związany z Osiekami, dotyczący Osieków
Wiktionary
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
IPA: ɔˈɕɛt͡sʲci, AS: ośecʹḱi
Wiktionary
rzecz. Osiek m., osieczanin m., osieczanka ż., Osiecko n., Osieki nmos., osieczenie n., zasieki nmos.
czas. osieczyć ndk.
Wiktionary
mieszkaniec Osieka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Osieka
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛˈt͡ʃãɲĩn, AS: ośečãńĩn
Wiktionary
rzecz. Osiek m.
:: fż. osieczanka ż.
przym. osiecki
Wiktionary
mieszkanka Osieka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Osieka
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛˈt͡ʃãnka, AS: ośečãnka
Wiktionary
rzecz. Osiek m.
:: fm. osieczanin m.
przym. osiecki
Wiktionary
mieszkaniec Osieka
SJP.pl
Osieczany – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie myślenickim, w gminie Myślenice.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Osieczna; osiecki
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Osieczną, dotyczący Osiecznej
Wiktionary
rzecz. Osieczna ż.
Wiktionary
1. miasto w Polsce;
2. wieś w Polsce
SJP.pl
Osieczna (niem. Storchnest) – miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie leszczyńskim, przy drodze Leszno – Śrem, nad Jeziorem Łoniewskim. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej Osieczna.
Wikipedia
mieszkaniec Osiecznej
SJP.pl
mieszkanka Osiecznej
SJP.pl
1. nazwa dwóch wsi w Polsce;
2. rzeka, dopływ Warty
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Osiecznica
SJP.pl
Osieczów (niem. Aschitzau) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie bolesławieckim, w gminie Osiecznica.
Wikipedia
Osieczyce (niem. Posersfelde, od 1945 Psieczyce, nazwa oboczna Piekiełko) – dawna osada położona 2,5 km na płd.-wsch. od Glisna w województwie lubuskim, w powiecie sulęcińskim, w gminie Lubniewice. Należy do sołectwa Glisno.
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie gorzowskim.
Wikipedia
czasownik przechodni niedokonany (dk. osiedlić)
(1.1) niedokonany od|osiedlić.
czasownik zwrotny niedokonany osiedlać się (dk. osiedlić się)
(2.1) niedokonany od|osiedlić się.
Wiktionary
rzecz. osiedle n., osiedlanie n., osiedlenie n., osiedleniec mos., osiedliny nmos., dosiedlanie n., dosiedlenie n., poosiedlanie n., powysiedlanie n., pozasiedlanie n., przesiedlanie n., przesiedlenie n., przesiedleniec mos., rozsiedlanie n., rozsiedlenie n., wysiedlanie n., wysiedlenie n., wysiedleniec mos., wysiedlona ż., wysiedlony mos., zasiedlanie n., zasiedlenie n., zasiedleniec mos., zasiedliny nmos.
czas. osiedlić dk., dosiedlać ndk., dosiedlić dk., poosiedlać dk., powysiedlać dk., pozasiedlać dk., przesiedlać ndk., przesiedlić dk., rozsiedlać ndk., rozsiedlić dk., wysiedlać ndk., wysiedlić dk., zasiedlać ndk., zasiedlić dk.
przym. osiedleniowy, osiedleńczy, osiedlowy, przesiedleńczy, wysiedleńczy, zasiedleniowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) bud. archit. nieduże skupisko budynków miejskich lub wiejskich
Wiktionary
Termin osiedle ma kilka znaczeń:
Wikipedia
(1.1) Mieszkam na moim osiedlu od 10 lat.
Wiktionary
IPA: ɔˈɕɛdlɛ, AS: ośedle
Wiktionary
przym. osiedlowy, wokółosiedlowy, przyosiedlowy
czas. osiedlać się, osiedlać ndk., osiedlić dk.
rzecz. osiedlanie n., osiedlenie n., wysiedlenie n.
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|zidlóng.
Wiktionary
dotyczący osiedlenia lub osiedleńców (np. plany osiedleńcze, transport osiedleńczy); osiedleniowy
SJP.pl
osoba osiedlona na nowym terenie; osadnik
SJP.pl
dotyczący osiedlenia lub osiedleńców (np. plany osiedleniowe); osiedleńczy
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. osiedlać)
(1.1) pozwolić komuś gdzieś zamieszkać
czasownik zwrotny dokonany osiedlić się (ndk. osiedlać się)
(2.1) zamieszkać gdzieś
Wiktionary
rzecz. osiedle n., osiedlanie n., osiedlenie n., osiedleniec mos., osiedliny nmos., dosiedlanie n., dosiedlenie n., poosiedlanie n., powysiedlanie n., pozasiedlanie n., przesiedlanie n., przesiedlenie n., przesiedleniec mos., rozsiedlanie n., rozsiedlenie n., wysiedlanie n., wysiedlenie n., wysiedleniec mos., wysiedlona ż., wysiedlony mos., zasiedlanie n., zasiedlenie n., zasiedleniec mos., zasiedliny nmos.
czas. osiedlać ndk., dosiedlać ndk., dosiedlić dk., poosiedlać dk., powysiedlać dk., pozasiedlać dk., przesiedlać ndk., przesiedlić dk., rozsiedlać ndk., rozsiedlić dk., wysiedlać ndk., wysiedlić dk., zasiedlać ndk., zasiedlić dk.
przym. osiedleniowy, osiedleńczy, osiedlowy, przesiedleńczy, wysiedleńczy, zasiedleniowy
Wiktionary
przyjęcie z okazji wprowadzenia się do nowego mieszkania; inkrutowiny
SJP.pl
przestarzale: osiedle
SJP.pl
taki, który ma związek z osiedlem, np. sklep osiedlowy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z osiedlem, dotyczący osiedla
Wiktionary
(1.1) Wiesz, kto wystąpił w naszym osiedlowym domu kultury?
(1.1) Czy powiadomił pan Szafranów o zebraniu rady osiedlowej?
Wiktionary
rzecz. osiedle n., osiedlenie n., osiedlanie n.
czas. osiedlić dk., osiedlać ndk.
przym. przyosiedlowy
Wiktionary
dawniej: osiągnąć
SJP.pl
zdrobnienie od: oś (część urządzenia)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geogr. nazwa kilkudziesięciu miejscowości w Polsce
(1.2) geogr. jezioro w zachodniej Polsce, na Pojezierzu Dobiegniewskim;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈɔɕɛk, AS: ośek
Wiktionary
rzecz. osieczanin, osieczanka
przym. osiecki
Wiktionary
przestarzale: obsiekać; obrąbać, obić, obciąć
SJP.pl
1. rodzaj grzybów z rzędu pieczarkowców;
2. osiękla nierówna - gatunek grzybów podstawkowych z rodziny Niaceae
SJP.pl
Merismodes Earle (osiękla) – rodzaj grzybów z rodziny Niaceae.
Wikipedia
Osiekowo – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie ostródzkim, w gminie Dąbrówno.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.
We wsi znajduje się cmentarz wojenny, na którym spoczywa 302 żołnierzy niemieckich i 103 żołnierzy rosyjskich, poległych 26 sierpnia 1914 r. w walkach toczących się w pobliżu wsi.
Wikipedia
Osielec – wieś w Polsce, położona w województwie małopolskim, w powiecie suskim, w gminie Jordanów, nad rzeką Skawą.
W latach 1954–1972 wieś była siedzibą gromady Osielec. W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa nowosądeckiego.
Wikipedia
przymiotnik od: Osielsko
SJP.pl
przymiotnik od: Osielsko
SJP.pl
Osielsko (niem. Osielsk) – wieś w Polsce, położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie bydgoskim, w gminie Osielsko (siedziba władz gminy), przylegająca od północy do miasta Bydgoszcz.
Wikipedia
przestarzale: głupota, tępota, upór i inne cechy tradycyjnie przypisywane osłu
SJP.pl
liczebnik oznaczający liczbę 8
SJP.pl
liczebnik główny
(1.1) liczba 8
(1.2) cyfra 8
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) W teleturnieju udział brało ośmiu panów i osiem pań.
(1.2) Osiemdziesiąt jest zapisywane jako osiem-zero.
Wiktionary
IPA: ˈɔɕɛ̃m, AS: ośẽm
Wiktionary
rzecz. ósmy mrz., ósma ż., ósemka ż., ósmak m.
przym. ósmy
licz. ośmioro; daw. ośm
temsłow. ośmio-
Wiktionary
(1.1) zapis arabski 8, zapis rzymski VIII
Wiktionary
Osiemborów – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie kozienickim, w gminie Magnuszew.
Wieś szlachecka Osiemborowo położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie wareckim ziemi czerskiej województwa mazowieckiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa radomskiego.
Przez miejscowość przebiega droga wojewódzka nr 736.
Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Jana Chrzciciela w Magnuszewie.
Wikipedia
liczebnik oznaczający liczbę 80
SJP.pl
liczebnik główny
(1.1) liczba 80
Wiktionary
(1.1) Działa obrócone o sto osiemdziesiąt stopni wkopaliśmy głęboko ogonami w ziemię i biliśmy stromo ze środka lasu, wśród zamieci coraz celniej eksplodujących nieprzyjacielskich granatów.
(1.1) Uczestniczyło osiemdziesięciu dziewięciu przedstawicieli z dwudziestu dwu krajów oraz dwudziestoczteroosobowa delegacja Stowarzyszenia "Wspólnota Polska" pod przewodnictwem prof. Stelmachowskiego.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲˈd͡ʑɛ̇ɕɔ̃nt, AS: ośẽmʹʒ́ėśõnt
Wiktionary
rzecz. osiemdziesiątka ż.
przym. osiemdziesiąty
licz. osiemdziesięcioro
Wiktionary
ktoś związany z obiektem (np. drużyną, oddziałem) oznaczonym liczbą 80
SJP.pl
1. grupa osiemdziesięciu osób lub przedmiotów;
2. potocznie o budynku, pokoju, pojeździe lub czymkolwiek, co oznaczone jest liczbą 80;
3. osiemdziesiąt lat
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) liczba 80
(1.2) wiek 80 lat
Wiktionary
(1.2) Moi rodzice są po osiemdziesiątce, ale wciąż są sprawni.
(1.2) Nasz nauczyciel z podstawówki przekroczył osiemdziesiątkę.
Wiktionary
przym. osiemdziesiąty
licz. osiemdziesiąt, osiemdziesięcioro
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) związany z liczbą osiemdziesiąt, dotyczący liczby osiemdziesiąt
Wiktionary
liczebnik porządkowy odpowiadający liczbie 80
SJP.pl
przymiotnik odliczebnikowy
(1.1) od osiemdziesiąt
Wiktionary
(1.1) To nasza osiemdziesiąta rocznica ślubu – czy to nie wspaniałe?
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ˈɕɔ̃ntɨ, AS: ośẽmʹʒ́ėśõnty
Wiktionary
rzecz. osiemdziesiątka ż.
licz. osiemdziesiąt, osiemdziesięcioro
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mężczyzna mający osiemdziesiąt cztery lata
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) zwierzę, roślina lub rzecz mająca osiemdziesiąt cztery lata
forma rzeczownika.
(3.1) D. lm. od osiemdziesięcioczterolatka
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔt͡ʃtɛrɔˈlatɛk, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćočterolatek
Wiktionary
przym. osiemdziesięcioczteroletni
rzecz. osiemdziesięcioczterolatka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta mająca osiemdziesiąt cztery lata
(1.2) zwierzę, rzecz lub roślina mająca osiemdziesiąt cztery lata
forma rzeczownika.
(2.1) D., B. lp. od osiemdziesięcioczterolatek
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔt͡ʃtɛrɔˈlatka, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćočterolatka
Wiktionary
przym. osiemdziesięcioczteroletni
rzecz. osiemdziesięcioczterolatek m.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) mający osiemdziesiąt cztery lata
(1.2) trwający osiemdziesiąt cztery lata
Wiktionary
(1.1) Sześćdziesięcioletnia Fisher, aktorka, scenarzystka i pisarka, zmarła na skutek zawału serca pod koniec 2016 roku, jakiego doznała podczas lotu z Londynu do Los Angeles. Zaledwie dzień później odeszła jej osiemdziesięcioczteroletnia matka.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔt͡ʃtɛrɔˈlɛtʲɲi, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćočteroletʹńi
Wiktionary
rzecz. osiemdziesięcioczterolatek m., osiemdziesięcioczterolatka ż.
Wiktionary
mający osiemdziesiąt dni, trwający osiemdziesiąt dni itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mężczyzna mający osiemdziesiąt dwa lata
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) zwierzę, roślina lub rzecz mająca osiemdziesiąt dwa lata
forma rzeczownika.
(3.1) D. lm. od osiemdziesięciodwulatka
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔdvuˈlatɛk, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćodvulatek
Wiktionary
przym. osiemdziesięciodwuletni
rzecz. osiemdziesięciodwulatka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta mająca osiemdziesiąt dwa lata
(1.2) zwierzę, rzecz lub roślina mająca osiemdziesiąt dwa lata
forma rzeczownika.
(2.1) D., B. lp. od osiemdziesięciodwulatek
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔdvuˈlatka, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćodvulatka
Wiktionary
przym. osiemdziesięciodwuletni
rzecz. osiemdziesięciodwulatek m.
Wiktionary
mający osiemdziesiąt dwa lata, trwający osiemdziesiąt dwa lata itp.
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający osiemdziesiąt dwa lata
(1.2) trwający osiemdziesiąt dwa lata
Wiktionary
(1.1) – Wie pani, on miał wizję Polski – mówi pan Wincenty, osiemdziesięciodwuletni elegancki pan w muszce.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔdvuˈlɛtʲɲi, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćodvuletʹńi
Wiktionary
rzecz. osiemdziesięciodwulatek m., osiemdziesięciodwulatka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mężczyzna mający osiemdziesiąt dziewięć lat
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) zwierzę, roślina lub rzecz mająca osiemdziesiąt dziewięć lat
forma rzeczownika.
(3.1) D. lm. od osiemdziesięciodziewięciolatka
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔ̇d͡ʑɛvʲjɛ̇̃ɲt͡ɕɔˈlatɛk, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćȯʒ́evʹi ̯ė̃ńćolatek
Wiktionary
przym. osiemdziesięciodziewięcioletni
rzecz. osiemdziesięciodziewięciolatka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta mająca osiemdziesiąt dziewięć lat
(1.2) zwierzę, rzecz lub roślina mająca osiemdziesiąt dziewięć lat
forma rzeczownika.
(2.1) D., B. lp. od osiemdziesięciodziewięciolatek
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔ̇d͡ʑɛvʲjɛ̇̃ɲt͡ɕɔˈlatka, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćȯʒ́evʹi ̯ė̃ńćolatka
Wiktionary
przym. osiemdziesięciodziewięcioletni
rzecz. osiemdziesięciodziewięciolatek m.
Wiktionary
mający osiemdziesiąt dziewięć lat, trwający osiemdziesiąt dziewięć lat itp.
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający osiemdziesiąt dziewięć lat
(1.2) trwający osiemdziesiąt dziewięć lat
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔ̇d͡ʑɛvʲjɛ̇̃ɲt͡ɕɔˈlɛtʲɲi, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćȯʒ́evʹi ̯ė̃ńćoletʹńi
Wiktionary
rzecz. osiemdziesięciodziewięciolatek m., osiemdziesięciodziewięciolatka ż.
Wiktionary
trwający osiemdziesiąt godzin
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mężczyzna mający osiemdziesiąt jeden lat
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) zwierzę, roślina lub rzecz mająca osiemdziesiąt jeden lat
forma rzeczownika.
(3.1) D. lm. od osiemdziesięciojednolatka
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔ̇jɛdnɔˈlatɛk, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćȯi ̯ednolatek
Wiktionary
przym. osiemdziesięciojednoletni
rzecz. osiemdziesięciojednolatka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta mająca osiemdziesiąt jeden lat
(1.2) zwierzę, rzecz lub roślina mająca osiemdziesiąt jeden lat
forma rzeczownika.
(2.1) D., B. lp. od osiemdziesięciojednolatek
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔ̇jɛdnɔˈlatka, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćȯi ̯ednolatka
Wiktionary
przym. osiemdziesięciojednoletni
rzecz. osiemdziesięciojednolatek m.
Wiktionary
mający osiemdziesiąt jeden lat, trwający osiemdziesiąt jeden lat itp.
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający osiemdziesiąt jeden lat
(1.2) trwający osiemdziesiąt jeden lat
Wiktionary
(1.1) Senior rodu - osiemdziesięciojednoletni Teodor przypomniał rodzinną historię.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔ̇jɛdnɔˈlɛtʲɲi, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćȯi ̯ednoletʹńi
Wiktionary
rzecz. osiemdziesięciojednolatek m., osiemdziesięciojednolatka ż.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) mający lub trwający osiemdziesiąt kilka lat
Wiktionary
(1.1) Jeden z wytypowanych, osiemdziesięciokilkuletni biegacz maratończyk, ogłosił, że dla uczczenia okazji przebiegnie dystans maratoński po Monte Cassino.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔ̇cilkuˈlɛtʲɲi, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćȯḱilkuletʹńi
Wiktionary
(1.1) osiemdziesięcioparoletni
Wiktionary
1. ważący 80 kilogramów;
2. przeznaczony na 80 kilogramów czegoś
SJP.pl
powtarzający się osiemdziesiąt razy
SJP.pl
mężczyzna osiemdziesięcioletni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba w wieku 80-89 lat
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) zwierzę, roślina lub rzecz mająca 80-89 lat
forma rzeczownika.
(3.1) D. lm. od osiemdziesięciolatka
Wiktionary
(1.1) Na parkiecie bawiło się dwoje osiemdziesięciolatków, wuj Leon i babcia Halinka.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔˈlatɛk, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćolatek
Wiktionary
rzecz. osiemdziesięciolecie n.
:: fż. osiemdziesięciolatka ż.
przym. osiemdziesięcioletni
Wiktionary
kobieta albo samica zwierząt mająca osiemdziesiąt lat
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta mająca osiemdziesiąt lat
(1.2) zwierzę, rzecz lub roślina mająca osiemdziesiąt lat
forma rzeczownika.
(2.1) D., B. lp. od osiemdziesięciolatek
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔˈlatka, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćolatka
Wiktionary
rzecz. osiemdziesięciolecie n.
:: fm. osiemdziesięciolatek m.
przym. osiemdziesięcioletni
Wiktionary
osoby różnej płci mające od osiemdziesięciu do dziewięćdziesięciu lat
SJP.pl
1. okres osiemdziesięciu lat;
2. osiemdziesiąta rocznica czegoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) okres osiemdziesięciu lat
(1.2) osiemdziesiąta rocznica
Wiktionary
(1.2) Wczoraj obchodziliśmy jubileusz osiemdziesięciolecia urodzin babci.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔˈlɛt͡ɕɛ, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćoleće
Wiktionary
rzecz. osiemdziesięciolatek m., osiemdziesięciolatka ż.
przym. osiemdziesięcioletni
Wiktionary
mający osiemdziesiąt lat
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający osiemdziesiąt lat
(1.2) trwający osiemdziesiąt lat
Wiktionary
(1.1) Blisko osiemdziesięcioletni książę eks-podkomorzy w spokoju dożywa późnych dni.
(1.2) Osiemdziesięcioletni okres panowania Wazów w Rzeczypospolitej jest niezwykle zróżnicowany.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔˈlɛtʲɲi, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćoletʹńi
Wiktionary
rzecz. osiemdziesięciolatek m., osiemdziesięciolatka ż., osiemdziesięciolecie n., osiemdziesięcioletniość ż.
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) trwający osiemdziesiąt minut
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mężczyzna mający osiemdziesiąt osiem lat
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) zwierzę, roślina lub rzecz mająca osiemdziesiąt osiem lat
forma rzeczownika.
(3.1) D. lm. od osiemdziesięcioośmiolatka
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔːɕmʲjɔˈlatɛk, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńć•ośmʹi ̯olatek
Wiktionary
przym. osiemdziesięcioośmioletni
rzecz. osiemdziesięcioośmiolatka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta mająca osiemdziesiąt osiem lat
(1.2) zwierzę, rzecz lub roślina mająca osiemdziesiąt osiem lat
forma rzeczownika.
(2.1) D., B. lp. od osiemdziesięcioośmiolatek
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔːɕmʲjɔˈlatka, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńć•ośmʹi ̯olatka
Wiktionary
przym. osiemdziesięcioośmioletni
rzecz. osiemdziesięcioośmiolatek m.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) mający osiemdziesiąt osiem lat
(1.2) trwający osiemdziesiąt osiem lat
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔːɕmʲjɔˈlɛtʲɲi, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńć•ośmʹi ̯oletʹńi
Wiktionary
rzecz. osiemdziesięcioośmiolatek m., osiemdziesięcioośmiolatka ż.
Wiktionary
1. składający się z osiemdziesięciu osób;
2. przeznaczony dla osiemdziesięciu osób
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający lub trwający osiemdziesiąt kilka lat
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔparɔˈlɛtʲɲi, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćoparoletʹńi
Wiktionary
(1.1) osiemdziesięciokilkuletni
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mężczyzna mający osiemdziesiąt pięć lat
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) zwierzę, roślina lub rzecz mająca osiemdziesiąt pięć lat
forma rzeczownika.
(3.1) D. lm. od osiemdziesięciopięciolatka
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔpʲjɛ̇̃ɲt͡ɕɔˈlatɛk, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćopʹi ̯ė̃ńćolatek
Wiktionary
przym. osiemdziesięciopięcioletni
rzecz. osiemdziesięciopięciolatka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta mająca osiemdziesiąt pięć lat
(1.2) zwierzę, rzecz lub roślina mająca osiemdziesiąt pięć lat
forma rzeczownika.
(2.1) D., B. lp. od osiemdziesięciopięciolatek
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔpʲjɛ̇̃ɲt͡ɕɔˈlatka, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćopʹi ̯ė̃ńćolatka
Wiktionary
przym. osiemdziesięciopięcioletni
rzecz. osiemdziesięciopięciolatek m.
Wiktionary
1. okres osiemdziesięciu pięciu lat;
2. osiemdziesiąta piąta rocznica czegoś
SJP.pl
1. trwający osiemdziesiąt pięć lat; przypadający za osiemdziesiąt pięć lat;
2. będący w wieku osiemdziesięciu pięciu lat, mający osiemdziesiąt pięć lat
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający osiemdziesiąt pięć lat
(1.2) trwający osiemdziesiąt pięć lat
Wiktionary
(1.1) Razem z małżonką Anną, osiemdziesięciopięcioletni Aleksander Sosnkowski, odwiedzi jeszcze Poznań i Kraków.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔpʲjɛ̇̃ɲt͡ɕɔˈlɛtʲɲi, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćopʹi ̯ė̃ńćoletʹńi
Wiktionary
rzecz. osiemdziesięciopięciolatek m., osiemdziesięciopięciolatka ż.
Wiktionary
liczebnik zbiorowy odpowiadający liczbie 80, używany w odniesieniu do osób różnej płci, dzieci i młodych zwierząt oraz do przedmiotów o nazwie występującej tylko w liczbie mnogiej
SJP.pl
liczebnik zbiorowy
(1.1) …odpowiadający liczbie 80
Wiktionary
(1.1) W tym roku stypendia otrzymało osiemdziesięcioro uczniów.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲˈt͡ɕɔrɔ, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćoro
Wiktionary
rzecz. osiemdziesiątka ż.
przym. osiemdziesiąty
licz. osiemdziesiąt
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mężczyzna mający osiemdziesiąt siedem lat
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) zwierzę, roślina lub rzecz mająca osiemdziesiąt siedem lat
forma rzeczownika.
(3.1) D. lm. od osiemdziesięciosiedmiolatka
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔ̇ɕɛdmʲjɔˈlatɛk, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćȯśedmʹi ̯olatek
Wiktionary
przym. osiemdziesięciosiedmioletni
rzecz. osiemdziesięciosiedmiolatka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta mająca osiemdziesiąt siedem lat
(1.2) zwierzę, rzecz lub roślina mająca osiemdziesiąt siedem lat
forma rzeczownika.
(2.1) D., B. lp. od osiemdziesięciosiedmiolatek
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔ̇ɕɛdmʲjɔˈlatka, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćȯśedmʹi ̯olatka
Wiktionary
przym. osiemdziesięciosiedmioletni
rzecz. osiemdziesięciosiedmiolatek m.
Wiktionary
mający osiemdziesiąt siedem lat, trwający osiemdziesiąt siedem lat itp.
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający osiemdziesiąt siedem lat
(1.2) trwający osiemdziesiąt siedem lat
Wiktionary
(1.1) Sędziwa, bo już osiemdziesięciosiedmioletnia, hrabina Zofia kazała wnuczce Annie opisać sobie dokładnie strój i wygląd panny młodej oraz innych osób z weselnego orszaku.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔ̇ɕɛdmʲjɔˈlɛtʲɲi, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćȯśedmʹi ̯oletʹńi
Wiktionary
rzecz. osiemdziesięciosiedmiolatek m., osiemdziesięciosiedmiolatka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mężczyzna mający osiemdziesiąt sześć lat
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) zwierzę, roślina lub rzecz mająca osiemdziesiąt sześć lat
forma rzeczownika.
(3.1) D. lm. od osiemdziesięciosześciolatka
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔʃɛɕt͡ɕɔˈlatɛk, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćošeśćolatek
Wiktionary
przym. osiemdziesięciosześcioletni
rzecz. osiemdziesięciosześciolatka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta mająca osiemdziesiąt sześć lat
(1.2) zwierzę, rzecz lub roślina mająca osiemdziesiąt sześć lat
forma rzeczownika.
(2.1) D., B. lp. od osiemdziesięciosześciolatek
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔʃɛɕt͡ɕɔˈlatka, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćošeśćolatka
Wiktionary
przym. osiemdziesięciosześcioletni
rzecz. osiemdziesięciosześciolatek m.
Wiktionary
mający osiemdziesiąt sześć lat, trwający osiemdziesiąt sześć lat itp.
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający osiemdziesiąt sześć lat
(1.2) trwający osiemdziesiąt sześć lat
Wiktionary
(1.1) Zwolniono z piwnic AVH osiemdziesięciosześcioletnią chłopkę, bo nie odstawiła w terminie mleka.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔʃɛɕt͡ɕɔˈlɛtʲɲi, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćošeśćoletʹńi
Wiktionary
rzecz. osiemdziesięciosześciolatek m., osiemdziesięciosześciolatka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mężczyzna mający osiemdziesiąt trzy lata
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) zwierzę, roślina lub rzecz mająca osiemdziesiąt trzy lata
forma rzeczownika.
(3.1) D. lm. od osiemdziesięciotrzylatka
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔṭʃɨˈlatɛk, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćoṭšylatek
Wiktionary
przym. osiemdziesięciotrzyletni
rzecz. osiemdziesięciotrzylatka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta mająca osiemdziesiąt trzy lata
(1.2) zwierzę, rzecz lub roślina mająca osiemdziesiąt trzy lata
forma rzeczownika.
(2.1) D., B. lp. od osiemdziesięciotrzylatek
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔṭʃɨˈlatka, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćoṭšylatka
Wiktionary
przym. osiemdziesięciotrzyletni
rzecz. osiemdziesięciotrzylatek m.
Wiktionary
1. mający osiemdziesiąt trzy lata;
2. trwający osiemdziesiąt trzy lata
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający osiemdziesiąt trzy lata
(1.2) trwający osiemdziesiąt trzy lata
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mʲd͡ʑɛ̇ɕɛ̇̃ɲt͡ɕɔṭʃɨˈlɛtʲɲi, AS: ośẽmʹʒ́ėśė̃ńćoṭšyletʹńi
Wiktionary
rzecz. osiemdziesięciotrzylatek m., osiemdziesięciotrzylatka ż.
Wiktionary
przestarzale: osiem razy, ośmiokrotnie
SJP.pl
przysłówek
(1.1) przest. osiem razy
liczebnik główny
(2.1) przest. 800 000
Wiktionary
rzecz. ośmiokrotność ż.
przym. ośmiokrotny
przysł. ośmiokrotnie, ośmiokroć
Wiktionary
(1.1) ośmiokroć, ośmiokrotnie
Wiktionary
liczebnik oznaczający liczbę 18
SJP.pl
liczebnik główny
(1.1) 18
Wiktionary
(1.1) Jutro kończę osiemnaście lat!
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mˈnaɕt͡ɕɛ, AS: ośẽmnaśće
Wiktionary
rzecz. osiemnastak mzw./mos., osiemnasta ż., osiemnastka ż.
przym. osiemnasty
licz. osiemnaścioro
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński|osiymnost., gw-pl|Śląsk Cieszyński|osimnost.
Wiktionary
liczebnik zbiorowy odpowiadający liczbie 18, używany w odniesieniu do osób różnej płci, dzieci i młodych zwierząt oraz do przedmiotów o nazwie występującej tylko w liczbie mnogiej
SJP.pl
liczebnik zbiorowy
(1.1) …odpowiadający liczbie 18
Wiktionary
(1.1) Osiemnaścioro uczniów z naszej klasy (siedmiu chłopców i jedenaście dziewczynek) zakwalifikowało się do finału konkursu.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mnaɕˈt͡ɕɔrɔ, AS: ośẽmnaśćoro
Wiktionary
rzecz. osiemnastka ż.
przym. osiemnasty
licz. osiemnaście
Wiktionary
godzina osiemnasta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) godzina 18, godzina szósta wieczorem
forma przymiotnika.
(2.1) M. i W. ż. lp. od: osiemnasty
Wiktionary
licz. osiemnaście
przym. osiemnasty
rzecz. osiemnastak mzw./mos.
Wiktionary
jeleń mający osiemnaście odnóg w porożu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ktoś z osiemnastego pułku lub drużyny
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) łow. jeleń z osiemnastoma odnogami poroża
Wiktionary
(1.1) Którzy osiemnastacy nie stawili się na apelu?
(2.1) Sułtan ustrzelił osiemnastaka w lasach Anatolii.
Wiktionary
rzecz. osiemnasta ż., osiemnastka ż., osiemnasty mrz.
licz. osiemnaście
przym. osiemnasty, osiemnastokrotny
przysł. osiemnastokrotnie
Wiktionary
1. potocznie: liczba 18;
2. budynek, tramwaj, autobus itp. oznaczony numerem osiemnastym;
3. potocznie: dziewczyna w wieku 18 lat
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nazwa liczby 18
(1.2) pot. osiemnaste urodziny
(1.3) pot. przyjęcie z okazji osiemnastki (1.2)
(1.4) pot. osiemnastoletnia dziewczyna
(1.5) pot. coś lub ktoś z numerem osiemnaście
Wiktionary
(1.1) Na przystanku była naklejona osiemnastka, ale ktoś zdrapał kawałek i wydaje się, że to trzynastka.
(1.2) Paweł zrobił prawo jazdy jeszcze przed osiemnastką.
(1.3) Magda zaprosiła bardzo dużo znajomych na osiemnastkę, dlatego robi ją w knajpie, a nie w domu.
(1.4) Wszyscy byli zgorszeni, kiedy wujek przyszedł na wesele z jakąś osiemnastką.
(1.5) Jako pierwsza, metę przekroczyła osiemnastka.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mˈnastka, AS: ośẽmnastka
Wiktionary
przym. osiemnasty
licz. osiemnaście, osiemnaścioro
rzecz. osiemnastak mzw./mos.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) związany z liczbą osiemnaście, dotyczący liczby osiemnaście
Wiktionary
składający się z osiemnastu części
SJP.pl
mający osiemnaście dni, trwający osiemnaście dni itp.
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) trwający osiemnaście dni
(1.2) będący w wieku osiemnastu dni
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mnastɔˈdʲɲɔvɨ, AS: ośẽmnastodʹńovy
Wiktionary
trwający osiemnaście godzin
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) trwający osiemnaście godzin
(1.2) będący w wieku osiemnastu godzin
Wiktionary
(1.1) Jednak i tak osiemnastogodzinne pensum należy do najniższych na świecie.
(1.1) Dziś o północy zakończyła się osiemnastogodzinna akcja "Pomiar", przeprowadzana przez Referat Ruchu Drogowego KPP w Olkuszu.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mnastɔɡɔˈd͡ʑĩnːɨ, AS: ośẽmnastogoʒ́ĩ•ny
Wiktionary
będący w wieku osiemnastu lat i pół roku
SJP.pl
figura płaska mająca 18 kątów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geom. figura geometryczna, która ma osiemnaście boków i osiemnaście kątów
Wiktionary
Osiemnastokąt – wielokąt, który ma 18 boków. Suma jego kątów wewnętrznych wynosi 2880°.
Wikipedia
(1.1) Osiemnastokąt to wielokąt, którego suma kątów wewnętrznych wynosi 2880°.
Wiktionary
przysłówek
(1.1) osiemnaście razy
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mnastɔˈkrɔtʲɲɛ, AS: ośẽmnastokrotʹńe
Wiktionary
rzecz. osiemnastak mzw./mos., osiemnastokrotność ż.
przym. osiemnastokrotny
Wiktionary
powtarzający się osiemnaście razy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odbywający się/powtarzający się osiemnaście razy
(1.2) taki, który osiągnął/zdobył/robił coś osiemnaście razy
(1.3) osiemnaście razy większy bądź mniejszy od czegoś
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mnastɔˈkrɔtnɨ, AS: ośẽmnastokrotny
Wiktionary
rzecz. osiemnastak mzw./mos., osiemnastokrotność ż.
przysł. osiemnastokrotnie
Wiktionary
chłopiec osiemnastoletni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mężczyzna mający osiemnaście lat
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) zwierzę, roślina lub rzecz mająca osiemnaście lat
forma rzeczownika.
(3.1) D. lm. od osiemnastolatka
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mnastɔˈlatɛk, AS: ośẽmnastolatek
Wiktionary
rzecz. osiemnastolecie ż.
:: fż. osiemnastolatka ż.
przym. osiemnastoletni
Wiktionary
kobieta albo samica zwierząt mająca osiemnaście lat
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta mająca osiemnaście lat
(1.2) zwierzę, rzecz lub roślina mająca osiemnaście lat
forma rzeczownika.
(2.1) D., B. lp. od osiemnastolatek
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mnastɔˈlatka, AS: ośẽmnastolatka
Wiktionary
przym. osiemnastoletni
rzecz. osiemnastolatek m.
Wiktionary
kobieta albo samica zwierząt mająca osiemnaście lat
SJP.pl
1. okres osiemnastu lat;
2. osiemnasta rocznica czegoś
SJP.pl
1. trwający osiemnaście lat; przypadający za osiemnaście lat;
2. będący w wieku osiemnastu lat, mający osiemnaście lat
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający osiemnaście lat
(1.2) trwający osiemnaście lat
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mnastɔˈlɛtʲɲi, AS: ośẽmnastoletʹńi
Wiktionary
rzecz. osiemnastolecie n., osiemnastolatek m., osiemnastolatka ż.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) taki, który składa się z osiemnastu liter
Wiktionary
(1.1) Słowo „antropolingwistyka” jest osiemnastoliterowe.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mˈnastɔˌlʲitɛˈrɔvɨ, AS: ośẽmnastolʹiterovy
Wiktionary
mający osiemnaście miesięcy, trwający osiemnaście miesięcy itp.
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) trwający osiemnaście minut
Wiktionary
1. składający się z osiemnastu osób;
2. przeznaczony dla osiemnastu osób
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przeznaczony dla osiemnastu osób, mogący pomieścić osiemnaście osób
(1.2) złożony z osiemnastu osób, wykonywany przez osiemnaście osób
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mnastɔːsɔˈbɔvɨ, AS: ośẽmnast•osobovy
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) złożony z parteru i osiemnastu kondygnacji położonych nad nim
Wiktionary
wielościan o 18 ścianach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geom. wielościan o osiemnastu ścianach
Wiktionary
1. mający osiemnaście stopni (w jakiejś skali);
2. mający osiemnaście stopni, etapów
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) składający się z osiemnastu tomów, zawarty w osiemnastu tomach, wydany w osiemnastu tomach
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mnastɔtɔ̃ˈmɔvɨ, AS: ośẽmnastotõmovy
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) trwający osiemnaście tygodni
(1.2) będący w wieku osiemnastu tygodni
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mnastɔtɨɡɔdʲˈɲɔvɨ, AS: ośẽmnastotygodʹńovy
Wiktionary
dotyczący osiemnastego wieku, pochodzący z osiemnastego wieku, żyjący w osiemnastym wieku, dziejący się w osiemnastym wieku itp.
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który wydarzył się lub żył w osiemnastym wieku; taki, który pochodzi z osiemnastego wieku
Wiktionary
(1.1) Trzynastowieczne Bielsko i osiemnastowieczna Biała złączone zostały w 1951 w jeden organizm miejski.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mˈnastɔˈvʲjɛt͡ʃnɨ, AS: ośẽmnastovʹi ̯ečny
Wiktionary
rzecz. osiemnastowiecze n.
Wiktionary
liczebnik porządkowy odpowiadający liczbie 18
SJP.pl
przymiotnik odliczebnikowy
(1.1) od 18
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) dzień miesiąca po siedemnastym
rzeczownik, rodzaj żeński
(3.1) osiemnasta: godzina osiemnasta
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mˈnastɨ, AS: ośẽmnasty
Wiktionary
rzecz. osiemnastak mzw./mos., osiemnasta ż., osiemnastka ż.
licz. osiemnaścioro, osiemnaście
Wiktionary
liczebnik oznaczający liczbę 800
SJP.pl
liczebnik główny
(1.1) liczba 800
Wiktionary
IPA: ˈɔɕɛ̃msɛt, AS: ośẽmset
Wiktionary
rzecz. osiemsetka ż.
przym. osiemsetny
Wiktionary
1. liczba 800;
2. całość składająca się z ośmiuset części lub jednostek;
3. to, co jest oznaczone liczbą 800
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nazwa liczby 800 (osiemset)
(1.2) coś, co oznaczone jest liczbą 800
(1.3) całość składająca się z ośmiuset części, elementów lub jednostek
Wiktionary
(1.2) Nowa na rynku osiemsetka nie jest ani lepsza ani gorsza od poprzedniczek.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mˈsɛtka, AS: ośẽmsetka
Wiktionary
licz. osiemset
przym. osiemsetny
Wiktionary
potocznie: osiemsetkilogramowy
SJP.pl
1. okres ośmiuset lat;
2. osiemsetna rocznica czegoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) okres ośmiuset lat
(1.2) osiemsetna rocznica
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃msɛtˈlɛt͡ɕɛ, AS: ośẽmsetleće
Wiktionary
przym. osiemsetletni
Wiktionary
mający osiemset lat, trwający osiemset lat itp.
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający osiemset lat
(1.2) trwający osiemset lat
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃msɛtˈlɛtʲɲi, AS: ośẽmsetletʹńi
Wiktionary
rzecz. osiemsetlecie n.
Wiktionary
liczebnik porządkowy odpowiadający liczbie 800
SJP.pl
przymiotnik odliczebnikowy
(1.1) od osiemset
Wiktionary
(1.1) Linię mety przekroczył osiemsetny zawodnik.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛ̃mˈsɛtnɨ, AS: ośẽmsetny
Wiktionary
rzecz. osiemsetka ż.
licz. osiemset
Wiktionary
→ Ośno Lubuskie; ośnieński
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Ośnem Lubuskim, dotyczący Ośna Lubuskiego
Wiktionary
rzecz. Ośno Lubuskie n.
Wiktionary
dwuścienna, workowatego kształtu błona surowicza obejmująca serce kręgowców; worek osierdziowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) anat. worek surowiczy ochraniający serce;
Wiktionary
Osierdzie (worek osierdziowy, worek okołosercowy) (łac. saccus pericardiacus) – podwójna błona surowicza workowatego kształtu, obejmująca w postaci dwuściennego worka serce kręgowców i zdecydowanej większości mięczaków.
Wikipedia
(1.1) Z jakiego listka zarodkowego rozwija się osierdzie?
Wiktionary
IPA: ɔˈɕɛrʲd͡ʑɛ, AS: ośerʹʒ́e
Wiktionary
przym. osierdziowy
Wiktionary
(1.1) worek osierdziowy
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący osierdzia
Wiktionary
(1.1) W tej próbce mamy żółtawy płyn osierdziowy.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɛrʲˈd͡ʑɔvɨ, AS: ośerʹʒ́ovy
Wiktionary
rzecz. osierdzie
Wiktionary
czasownik niedokonany
(1.1) umierając, czynić kogoś sierotą
Wiktionary
rzecz. osierocenie n., sierociniec mrz., sierota m./ż.
czas. osierocić dk.
przym. sierocy
Wiktionary
taki, który stał się sierotą, stracił rodziców
SJP.pl
stać się sierotą, stracić rodziców
SJP.pl
1. oczyszczać, przesiewając przez sito; odsiewać;
2. zasiewać; obsiewać
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
niewielki chrząszcz z rodziny sprężykowatych, larwy uważane są za szkodniki
SJP.pl
przymiotnik od: Osijek (miasto w Chorwacji)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Osijekiem, dotyczący Osijeka
Wiktionary
rzecz. Osijek mrz.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto we wschodniej Chorwacji, w historycznej krainie Slawonii, nad rzeką Drawą;
Wiktionary
Osijek (węg. Eszék, niem. Esseg, Essegg) – miasto we wschodniej Chorwacji, stolica żupanii osijecko-barańskiej, siedziba miasta Osijek. Leży w historycznej krainie Slawonii, nad rzeką Drawą. W 2011 roku liczyło 84 104 mieszkańców.
Wikipedia
przym. osijecki
Wiktionary
1. drzewo z rodziny wierzbowatych (Populus tremula), gatunek topoli; topola drżąca; osina; trzepocina;
2. drewno osikowe; osina
SJP.pl
1. drzewo z rodziny wierzbowatych (Populus tremula), gatunek topoli; topola drżąca; osina; trzepocina;
2. drewno osikowe; osina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) dendr. gatunek drzewa należący do rodziny wierzbowatych;
(1.2) drewno osiki (1.1)
forma czasownika.
(2.1) 3 os. lp. przysz. zob. osikać.
Wiktionary
Topola osika, osika, topola drżąca (Populus tremula L.) – gatunek drzewa należący do rodziny wierzbowatych (Salicaceae). Najpospolitszy gatunek topoli w Polsce. Nie należy go mylić z topolą osikową (Populus tremuloides Michx.).
Wikipedia
(1.1) Za moim oknem rośnie pięć osik.
Wiktionary
IPA: ɔˈɕika, AS: ośika
Wiktionary
przym. osikowy
Wiktionary
1. opryskać, polać coś; obsikać;
2. opryskać moczem, obsiusiać
SJP.pl
obsikiwać; potocznie:
1. opryskiwać moczem;
2. opryskiwać jakąś cieczą
SJP.pl
wykonany z drewna osiki; osinowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) składający się z osiki
(1.2) wykonany z drewna lub innej części osiki
(1.3) będący częścią osiki
Wiktionary
(1.2) Tutaj mieszkańcy zawsze mieli ciągotki do handlu i wytwarzania jarmarcznych wyrobów. Kiedyś były to ozdoby z wiórów osikowych, teraz produkują choinki.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕiˈkɔvɨ, AS: ośikovy
Wiktionary
rzecz. osika
czas. osika
Wiktionary
liczebnik główny
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. osiemnaście
Wiktionary
1. drzewo z rodziny wierzbowatych; osika, topola osika;
2. drewno z tego drzewa; osika;
3. miejsce porośnięte osikami
SJP.pl
osina – drewno topoli drżącej
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto na Syberii w azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej, w obwodzie kemerowskim;
Wiktionary
Osinniki (ros. Осинники) – miasto na Syberii w azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej, w obwodzie kemerowskim. Ośrodek wydobycia węgla kamiennego wchodzący w skład Kuźnieckiego Zagłębia Węglowego. Ossinniki położone są wzdłuż linii kolejowej pomiędzy stacją Kandalep (Кандалеп) i Nowokuźnieck. W mieście znajdują się dwie linie tramwajowe.
Wikipedia
samochód ciężarowy przystosowany do przewożenia pasażerów
SJP.pl
Osinobus – polski samochód do przewozu większej liczby osób na nieduże odległości, produkowany przez ZBM Osiny na bazie kolejnych modeli samochodu ciężarowego Star 28/29, z zabudowaną kabiną pasażerską w miejsce skrzyni ładunkowej.
Pierwszy autobus został zmontowany w jednym z wydziałów Kopalni Rud Żelaza „Osiny” na własne potrzeby – transportu. Ponieważ na rynku brakowało podobnych pojazdów, konstrukcja spotkała się z dużym zainteresowaniem. Produkcja „Osinobusów” szybko stała się jedną z ważniejszych w przedsiębiorstwie przekształconym w Zakład Budowy Maszyn „Osiny” w Poraju. Było to wynikiem sukcesywnego zamykania kopalń rudy żelaza. W ZBM „Osiny” oprócz „Osinobusów” produkowano także na podwoziach samochodów ciężarowych uproszczone samochody strażackie, jak również samochody taktyczne dla Milicji. Produkcja w dużej części odbywała się na Wydziale W-33 w Nowej Wsi.
Wikipedia
szkodnik drzew liściastych (motyl lub chrząszcz)
SJP.pl
motyl nocny
SJP.pl
Wikipedia
wykonany z drewna osikowego; osikowy
SJP.pl
przymiotnik od: Osiny
SJP.pl
Wikipedia
1. drzewo z rodziny wierzbowatych; osika, topola osika;
2. drewno z tego drzewa; osika;
3. miejsce porośnięte osikami
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|osiodłać.
Wiktionary
czas. osiodłać dk.
rzecz. siodlarz mos., Siodłowice nmos., siodło n.
Wiktionary
przyrząd okulistyczny do pomiaru osi oka; aksometr
SJP.pl
ustawiać na jednej osi; środkować; centrować
SJP.pl
roślina lądowa, której ciało jest zróżnicowane na łodygę, liście i korzeń; kormofit, roślina osiowa
SJP.pl
Rośliny telomowe, rośliny wyższe, zarodkowe, rośliny osiowe, osiowce, organowce, rośliny lądowe (Telomophyta, Embryophyta, Cormophyta) – grupa roślin o różnej randze systematycznej w zależności od ujęcia. Do roślin telomowych należą rośliny z linii rozwojowej wyodrębnionej z zielenic w erze paleozoicznej. Na podstawie zegara molekularnego ich powstanie datowane jest na 515 milionów lat temu (kambr). Ze względu na wspólne pochodzenie rośliny telomowe tworzą wraz z zielenicami klad roślin zielonych.
Wikipedia
dodatkowa opłata za postój nierozładowanego w określonym czasie wagonu
SJP.pl
roślina lądowa, której ciało jest zróżnicowane na łodygę, liście i korzeń; kormofit, roślina osiowa
SJP.pl
symetria osiowa jakiegoś obiektu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest osiowe
Wiktionary
przym. osiowy
przysł. osiowo
rzecz. oś ż., ośka ż.
Wiktionary
ciągnący się wzdłuż osi, obracający się dookoła osi (np. symetria osiowa); symetryczny
SJP.pl
1. gatunek ssaka z rodziny koniowatych, używany jako zwierzę pociągowe i juczne;
2. potocznie: człowiek uparty i głupi, zły uczeń
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zool. nazwa systematyczna|Equus asinus|Linnaeus|ref=tak., zwierzę domowe z rodziny koniowatych;
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy lub męskozwierzęcy
(2.1) pot. uparty człowiek
(2.2) pot. głupi człowiek
Wiktionary
Osioł zwyczajny (Equus asinus) – udomowiony gatunek ssaka z rodziny koniowatych (Equidae). Charakteryzuje się dużą głową, długimi uszami, cienkim ogonem z kitą na końcu, małymi wymaganiami pokarmowymi i odpornością na brak wody.
W stanie dzikim występuje osioł nubijski (Equus africanus) z podgatunkami (osioł nubijski i osioł somalijski). W wielu regionach świata użytkowana przez człowieka jest jego udomowiona forma – osioł zwyczajny (Equus asinus). Wyselekcjonowano 78 ras, m.in.: osioł kataloński, osioł poitou, osioł asinara, osioł andaluzyjski, osioł krapass, osioł ponui, osioł prowansalski, American mammoth donkey.
Wikipedia
(1.1) Cóż za dziwak, w środku miasta trzyma na działce osła.
Wiktionary
IPA: ˈɔɕɔw, AS: ośou̯
Wiktionary
rzecz. oślę n., oślak mzw., oślina ż.
:: zdrobn. osiołek mzw.
:: fż. oślica ż.
przym. ośli
Wiktionary
(1.1) żart. eufem. koń Pana Jezusa; daw. osieł
(2.1) uparciuch
(2.2) głupek, dureń
Wiktionary
1. pogardliwie o kimś naiwnym, nierozgarniętym;
2. pieszczotliwie o ośle;
3. potocznie o nieudaczniku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zdrobn. od: osioł
(1.2) młody osioł
(1.3) zabawka w kształcie osła
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Osiołkowi w żłoby dano / W jeden owies, w drugi siano.
(1.3) Pluszowemu osiołkowi Krzysiu urwał ogonek.
Wiktionary
IPA: ɔˈɕɔwɛk, AS: ośou̯ek
Wiktionary
rzecz. oślarz mos., oślę n., oślak mzw., oślątko n., osioł mzw., oślica ż., oślina mzw./ż.
przym. ośli
Wiktionary
(1.2) oślątko
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
[czytaj: os-ir] skrót od: Ośrodek Sportu i Rekreacji
SJP.pl
stać się siwym
SJP.pl
dawniej: uczynić siwym, pokryć siwizną; zsiwić
SJP.pl
stać się siwym
SJP.pl
czasownik nieprzechodni dokonany
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. posiwieć
Wiktionary
liczebnik główny
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. osiemnaście
Wiktionary
człowiek silny, dobrze zbudowany; siłacz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) książk. człowiek dobrze zbudowany i silny
Wiktionary
(1.1) Panie z biura potrzebują właśnie dwóch osiłków do przeniesienia kilku sporych pudeł do archiwum.
Wiktionary
rzecz. siła ż., siłka ż., siłowanie n., silnik m., siłacz m., siłaczka ż., siłownia ż., siłownik m., silnia ż., silenie n., usiłowanie n.
czas. siłować ndk., silić ndk., usiłować ndk.
przym. silny, siłowy, silnikowy, siłaczy, usilny
przysł. silnie, siłowo, usilnie
licz. siła
Wiktionary
przypominający budową osiłka
SJP.pl
miasto w Polsce
SJP.pl
Osjaków – miasto w Polsce, położone w województwie łódzkim, w powiecie wieluńskim, siedziba miejsko-wiejskiej gminy Osjaków. Leży nad Wartą, przy drodze krajowej nr 74 z Wielunia do Piotrkowa Trybunalskiego. Jest miejscem etapowym spływów kajakowych.
Wikipedia
mieszkaniec Osjakowa (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Osjakowa (miasta w Polsce)
SJP.pl
przymiotnik od: Osjaków
SJP.pl
legendarny wojownik i bard celtycki
SJP.pl
Wikipedia
nurt literacki z przełomu XVIII i XIX wieku opierający się na naśladownictwie "Pieśni Osjana", dzieła Jamesa Macphersona
SJP.pl
Osjanizm – zespół tendencji literackich występujących na przełomie XVIII i XIX wieku zapoczątkowanych publikacją tzw. Pieśni Osjana, utworów szkockiego pisarza Jamesa Macphersona, który swoje teksty wzorował na dawnych przekazach celtyckich; ogłosił je drukiem jako angielskie tłumaczenie odnalezionych dzieł Osjana, legendarnego barda. Mimo raportu specjalnej komisji ogłoszonej przez Highland Society w Edynburgu w 1805 r., która podważyła autentyczność pieśni osjanicznych, większość ludzi należących do elity intelektualnej Europy uważała Pieśni Osjana za autentyczny zabytek dawnej poezji celtyckiej, a zarazem za dokument historyczny. W miarę upływu lat Osjan stał się przede wszystkim przodkiem literatury ludów germańskich, do którego szczególnie chętnie przyznawali się Niemcy i Skandynawowie. Mistyfikacja Macphersona zapoczątkowała prąd literacki w wielu krajach europejskich, przejawiający się nawiązywaniem do zainteresowań, atmosfery poetyckiej, konstrukcji bohaterów oraz zabiegów stylistyczno-kompozycyjnych cyklu Osjana.
Wikipedia
skrót od: oskarżony, oskarżona (czytany jako cały, odmienny wyraz)
SJP.pl
zdrobnienie od: oś (część urządzenia)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: oś
(1.2) mała oś
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈɔɕka, AS: ośka
Wiktionary
rzecz. oś ż., osiowość ż.
czas. osiować, wyosiować
przym. osiowy
przysł. osiowo
Wiktionary
zdjąć skalp, czyli płat skóry na wierzchu głowy wraz z włosami (obyczaj wojenny niegdyś znany wśród północnoamerykańskich Indian)
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. skalpować)
(1.1) zedrzeć skórę z głowy pokonanego przeciwnika
Wiktionary
(1.1) W Alvastra, w Szwecji, ślady nierównego cięcia na czaszce młodego, oskalpowanego mężczyzny świadczą, że skórę z włosami zdarto prawdopodobnie tuż przed lub zaraz po śmierci.
Wiktionary
rzecz. skalp m.
czas. skalpować ndk.
Wiktionary
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Mój brat ma na imię Oskar.
Wiktionary
IPA: ˈɔskar, AS: oskar
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
(1.1) zoblistę|Indeks:Polski - Imiona.
tłumaczenia.
* kataloński: (1.1) Òscar m.
* rosyjski: (1.1) Оскар m.
* szwedzki: (1.1) Oskar, Oscar
* węgierski: (1.1) Oszkár
* włoski: (1.1) Oscar m.
źródła.
== Oskar (język czeski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski, nazwa własna
(1.1) imię|czeski|m.
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
rodzaj kilofa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) górn. bud. ręczne narzędzie złożone z trzonka i osadzonych na nim dwóch ostrzy: jednym spłaszczonym, a drugim ostrym i spiczastym; rodzaj kilofa, używany głównie w kopalniach i budownictwie, dawniej także jako broń;
Wiktionary
Oskard – narzędzie składające się z obucha w kształcie pojedynczego ostrza (żeleźca), oraz styliska, na którego końcu ten obuch jest osadzony. Wykorzystywane najczęściej do robót ziemnych i odłupywania skał (np. w górnictwie albo budownictwie). To żeleźce, czyli głowica robocza oskarda, współcześnie zazwyczaj stalowe, waży kilka kilogramów, a stylisko ma długość około jednego metra. W oskardzie płaszczyzna ostrza nie jest równoległa do styliska (jak w siekierze), tylko prostopadła.
Wikipedia
IPA: ˈɔskart, AS: oskart
Wiktionary
maszyna używana przy naprawach nawierzchni drogowych, zrywająca górną warstwę tłucznia
SJP.pl
zdrobnienie od: Oskar (imię męskie)
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Oskarka lub z nim związany
SJP.pl
Oskar z małżonką; Oskarowie
SJP.pl
1. twórca filmu będący laureatem Oscara;
2. film będący laureatem Oscara
SJP.pl
Oskar z małżonką; Oskarostwo
SJP.pl
przymiotnik od: Oscar (nagroda filmowa przyznawana corocznie w wielu kategoriach przez amerykańską Akademię Nauk i Sztuk Filmowych), np. oskarowe nominacje; oscarowy
SJP.pl
otaczać skarpą
SJP.pl
1. obwiniać kogoś o coś;
2. składać na kogoś skargę do sądu;
3. być oskarżycielem w procesie sądowym
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. oskarżyć)
(1.1) obwiniać kogoś o coś
(1.2) praw. wnosić oskarżenie (do sądu)
Wiktionary
IPA: ɔˈskarʒat͡ɕ, AS: oskaržać
Wiktionary
rzecz. oskarżona ż., oskarżyciel m., oskarżycielka ż., oskarżony m., oskarżenie n., oskarżanie n.
czas. uskarżać się, zaskarżyć, oskarżyć dk.
Wiktionary
1. obwiniać kogoś o coś;
2. składać na kogoś skargę do sądu;
3. być oskarżycielem w procesie sądowym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|oskarżać.
Wiktionary
IPA: ˌɔskarˈʒãɲɛ, AS: oskaržãńe
Wiktionary
czas. oskarżać, oskarżyć
rzecz. oskarżenie n., oskarżona ż.
Wiktionary
wnieść przeciw komuś oskarżenie; osądzić; posądzić
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zarzut dokonania czynu nagannego lub niezgodnego z prawem
(1.2) praw. skarga wnoszona do sądu, akt oskarżenia
Wiktionary
Akt oskarżenia – pismo procesowe (skarga oskarżycielska) wnoszone do sądu w postępowaniu karnym przez uprawniony podmiot, w którym domaga się on od sądu wydania orzeczenia o winie i karze lub środkach karnych wobec osoby wskazanej w tym piśmie.
Wikipedia
(1.1) Oni wysuwali bezpodstawne oskarżenia o kradzieże pod jej adresem.
(1.1) Powiecie: Po cóż nalegać? / Czyż powód oskarżeń znajdziemy?
Wiktionary
IPA: ˌɔskarˈʒɛ̃ɲɛ, AS: oskaržẽńe
Wiktionary
rzecz. oskarżony m., oskarżona ż., oskarżyciel m., oskarżycielka ż., oskarżanie n.
czas. oskarżać ndk., oskarżyć dk.
przym. oskarżycielski
przysł. oskarżycielsko
Wiktionary
wnieść przeciw komuś oskarżenie; osądzić; posądzić
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) praw. kobieta, przeciw której rozpoczęto postępowanie karne
(1.2) pot. kobieta, której zarzucono popełnienie czynu uznawanego za naganny
forma czasownika.
(2.1) ims. przym. bierny od: oskarżyć
Wiktionary
(1.1) Proszę wyprowadzić oskarżoną.
Wiktionary
rzecz. oskarżającość ż., oskarżanie n., oskarżenie n., oskarżyciel mos., oskarżycielka ż., oskarżycielskość ż., oskarżycielstwo n.
:: fm. oskarżony mos.
czas. oskarżać ndk., oskarżyć dk.
przym. oskarżający, oskarżony, oskarżycielski
przysł. oskarżycielsko
Wiktionary
(1.2) winna
Wiktionary
wnieść przeciw komuś oskarżenie; osądzić; posądzić
SJP.pl
forma czasownika.
(1.1) imiesłów przymiotnikowy bierny od: oskarżyć
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) praw. osoba, przeciw której rozpoczęto postępowanie karne
(2.2) pot. osoba, której zarzucono popełnienie czynu uznawanego za naganny
Wiktionary
(1.1) Sąd w uzasadnieniu stwierdził, że oskarżony de facto przyznał się do winy.
Wiktionary
IPA: ˌɔskarˈʒɔ̃nɨ, AS: oskaržõny
Wiktionary
czas. oskarżać, oskarżyć
rzecz. oskarżenie n., oskarżyciel m., oskarżycielka ż.
:: fż. oskarżona ż.
przym. oskarżycielski
Wiktionary
wnieść przeciw komuś oskarżenie; osądzić; posądzić
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. oskarżać)
(1.1) obwinić kogoś o coś
Wiktionary
(1.1) Oskarżono go o gospodarczy sabotaż i w następnym roku zgładzono.
Wiktionary
IPA: ɔˈskarʒɨt͡ɕ, AS: oskaržyć
Wiktionary
rzecz. oskarżona ż., oskarżyciel m., oskarżycielka ż., oskarżony m., oskarżanie n., oskarżenie n.
czas. uskarżać się, zaskarżyć, oskarżać ndk.
przym. oskarżycielski
Wiktionary
osoba, która oskarża kogoś, wnosi skargę na kogoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) człowiek, który oskarża
(1.2) praw. w procesie karnym osoba wnosząca do sądu akt oskarżenia przeciw komuś
Wiktionary
Akt oskarżenia – pismo procesowe (skarga oskarżycielska) wnoszone do sądu w postępowaniu karnym przez uprawniony podmiot, w którym domaga się on od sądu wydania orzeczenia o winie i karze lub środkach karnych wobec osoby wskazanej w tym piśmie.
Wikipedia
rzecz. oskarżycielstwo n., oskarżenie n., oskarżony mos.
:: fż. oskarżycielka ż.
przym. oskarżycielski
przysł. oskarżycielsko
czas. oskarżać, oskarżyć
Wiktionary
kobieta, która oskarża kogoś, wnosi skargę na kogoś
SJP.pl
przysłówek sposobu
(1.1) wyrażając oskarżenie, zarzut lub sugerując winę drugiej osoby
Wiktionary
(1.1) Spojrzała na Jarka oskarżycielsko, jakby to była jego wina.
Wiktionary
rzecz. oskarżona ż., oskarżenie n., oskarżyciel mos., oskarżycielka ż.
przym. oskarżycielski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) umocnienie brzegu morskiego polegające na obrzuceniu plażaaży i dna kamieniem lub blokami betonowymi
Wiktionary
(1.1) Do wieczora ekipa budowlana wykonała oskałowanie jeszcze 20 metrów plażaaży.
Wiktionary
IPA: ˌɔskawɔˈvãɲɛ, AS: oskau̯ovãńe
Wiktionary
przymiotnik od: Osie (wieś w Bydgoskiem), Osz (miasto w Kirgistanie)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Oskami, dotyczący Osków
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język oskijski;
Wiktionary
rzecz. Osk mos.
Wiktionary
1. jedna z łusek osłaniających ujście rurki kwiatowej
2. osklepek opłucnej - odcinek opłucnej ściennej ograniczający jamę opłucnową od góry
3. osklepek ślimaka - część składowa ucha wewnętrznego
SJP.pl
1. apetyt na coś, chęć, chętka zjedzenia czegoś;
2. potocznie: cierpnięcie, drętwienie zębów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wielka ochota na coś
Wiktionary
1. niskie, wiecznie zielone drzewo owocowe z rodziny szczawikowatych, uprawiane w strefie tropikalnej; aweroa, karambola;
2. owoc tego drzewa
SJP.pl
Oskomian, aweroa (Averrhoa L.) – rodzaj roślin z rodziny szczawikowatych (Oxalidaceae). Obejmuje dwa gatunki, czasem rozbijane na cztery lub pięć. Oba gatunki, zarówno oskomian pospolity, znany też pod nazwą karambola, jak i oskomian bilimbi, zwany bilimbi, zostały rozpowszechnione w strefie tropikalnej jako drzewa owocowe już w czasach przedkolonialnych. Z tego powodu niejasne jest ich pochodzenie. Jako ich ojczyznę wskazuje się południowo-wschodnią Azję, w szczególności Malezję, albo wschodnią Brazylię.
Wikipedia
rodzaj ptaków z podrodziny dzięciołów
SJP.pl
dawniej: apetyt na coś; chętka; oskoma
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) stpol. ślina
Wiktionary
IPA: ˌɔskɔ̃ˈmʲĩna, AS: oskõmʹĩna
Wiktionary
rodzaj roślin z rodziny flaszowcowatych
SJP.pl
zewnętrzna warstwa ciała licznych bezkręgowców oraz niższych strunowców, zbudowana z chityny lub kutyny, pełniąca głównie rolę ochronną; kutykula; kutikula
SJP.pl
Oskórek, kutykula, kutikula (łac. cuticula) – wytwór nabłonka pokrywający ciało wielu bezkręgowców (m.in. nicieni, pierścienic, stawonogów) oraz osłonic. Niekiedy wyściela także ich ektodermalne narządy wewnętrzne. Chroni ciało przed urazami, utratą wody oraz drobnoustrojami. Jego budowa różni się pomiędzy poszczególnymi grupami zwierząt. U nicieni i pierścienic w jego skład wchodzą głównie elastyczne białka. U stawonogów natomiast jest on zbudowany w dużej części z chityny (połączonej z węglanem wapnia oraz fosforanem wapnia), stanowiąc sztywny zewnętrzny szkielet.
Wikipedia
rzadko: warstwa tkanek zbudowanych z komórek korkowych, pokrywająca pędy roślin drzewiastych
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) posiadający skorupę
Wiktionary
(1.1) Winniczki należą do ślimaków oskorupionych.
Wiktionary
rzecz. skorupa ż.
przym. nieoskorupiony
Wiktionary
plemię italskie zamieszkujące część Lacjum, Samnium i Kampanii; Opikowie
SJP.pl
Oskowie, Opikowie – grupa ludów starożytnej Italii. Kulturowo ulegali wpływom greckim. Uzależnieni byli od Etrusków. Pod koniec IV w. p.n.e. zostali podbici przez Rzym.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. hydron. rzeka na południowym zachodzie europejskiej części Rosji i na Ukrainie, lewy dopływ Dońca;
Wiktionary
Oskoł (ros. Оскол Oskoł, ukr. Оскіл Oskił) – rzeka na południowym zachodzie europejskiej części Rosji i na Ukrainie, lewy dopływ Dońca o długości 472 km i powierzchni dorzecza 14 800 km².
Wikipedia
sok wydzielający się wiosną z niektórych drzew po nacięciu kory
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) spoż. sok z brzozy;
Wiktionary
Oskoła – staropolska nazwa soku brzozowego (Succus Betulae) o słodkawym smaku. Był to napój chłodzący i leczniczy stosowany na całej Słowiańszczyźnie.
Otrzymuje się go przez głębokie (ale nie głębsze niż 4 cm) nacięcie pnia lub gałęzi brzozy wczesną wiosną. Z małego drzewa o średnicy pnia ok. 15 cm można pozyskać do 5 litrów soku dziennie, z większych okazów (średnica ok. 30 cm) nawet do 15 litrów. Należy go przechowywać w szklanych lub emaliowanych naczyniach.
Wikipedia
przym. oskołowy
Wiktionary
(1.1) bzowina
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rodzaj chrząszczy z rodziny ryjkowcowatych
SJP.pl
Oskrobek (Cionus) – rodzaj chrząszczy z rodziny ryjkowcowatych. W jej obrębie zalicza się go do podrodziny Curculioninae i plemienia Cionini. Obejmuje ponad 80 opisanych gatunków. Zamieszkują one krainy: palearktyczną, etiopską i orientalną. Są fitofagami. Larwy żerują ukryte w śluzowatej wydzielinie lub włoskach rośliny żywicielskiej. Poczwarki schowane są w kokonie utworzonym z wydzieliny.
Wikipedia
roślina z rodziny nanerczowatych
SJP.pl
część układu oddechowego, położona pomiędzy tchawicą a oskrzelikami
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) anat. parzysty narząd rurowaty położony poniżej tchawicy, stanowiący część dolnych dróg oddechowych, rozgałęziający się dychotomicznie
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Donald miał zajęte całe oskrzela, nie mógł przyjść do roboty.
Wiktionary
rzecz. oskrzelik mrz.
przym. oskrzelowy
Wiktionary
część rozgałęzienia oskrzeli w formie cienkiej rurki zakończonej pęcherzykiem płucnym
SJP.pl
Oskrzeliki (łac. bronchioli) – część układu oddechowego położona między oskrzelami a pęcherzykami płucnymi. To cienkie przewody o średnicy mniejszej niż 0,85 mm.
Są rozgałęzieniami oskrzeli od 11. do 16. rzędu. Płuca człowieka zawierają ok. 30 tys. oskrzelików. Są najmniejszym elementem układu oddechowego, który pełni wyłącznie funkcje transportowe (tzn. nie zachodzi w nich wymiana gazowa).
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) anat. dotyczący oskrzeli
Wiktionary
rzecz. oskrzele n., oskrzelik m.
Wiktionary
element konstrukcyjny mebli szkieletowych
SJP.pl
Oskrzynia – element konstrukcyjny mebli szkieletowych. Funkcją oskrzyń jest połączenie górnej części nóg np. stołu, krzesła lub taboretu w podzespół konstrukcyjny, umożliwiający następnie przymocowanie do niego blatu lub siedziska.
Oskrzynie najczęściej są wykonane z drewna litego, płyty wiórowej lub sklejki. Mogą być wykonane także np. z metalu czy plastiku, jeżeli mebel jest wykonany również z tego rodzaju materiału.
Wikipedia
twór wyrzutowy u gąbek znajdujący się na górnym biegunie ciała
SJP.pl
Oskulum (łac. osculum), otwór wypustowy – otwór wyrzutowy u gąbek znajdujący się na górnym biegunie ciała. Nie odpowiada on jednak pragębie. Biegunem pragęby gąbki przyrastają do podłoża (ta w konsekwencji zarasta). Oskulum powstaje wtórnie na biegunie przeciwległym do pragęby. Jego funkcją jest wyprowadzanie z wnętrza gąbek wody napływającej ostiami lub porami.
Wikipedia
dawniej: oparzać, opiekać
SJP.pl
nałożyć obowiązek płacenia składki
SJP.pl
1. dawniej: trop, ślad;
2. w łowiectwie: ślad kuny na śniegu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. ślad, trop
(1.2) łow. ślad kuny na śniegu
Wiktionary
(1.1) Pies ruszył po ośladzie a myśliwy za nim.
Wiktionary
rzecz. ślad mrz.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zootechn. młody osioł
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Oślarzowi kazano wyprowadzić także młode oślaki.
Wiktionary
rzecz. osioł mzw., osiołek mzw., oślarz mos., oślę mzw., oślica ż., oślina ż., oślątko n.
przym. ośli
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. zootechn. mężczyzna pasący osły
Wiktionary
(1.1) Droga na pastwisko zajęła oślarzowi pół godziny.
Wiktionary
rzecz. oślak mzw., osioł mzw., osiołek mzw., oślę mzw., oślica ż., oślina ż., oślątko n.
:: fż. oślarka ż.
przym. ośli
Wiktionary
pieszczotliwe zdrobnienie od: oślę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zdrobn. oślę, młode osła
Wiktionary
(1.1) Oślarz delikatnie oczyścił oślątku kopytko.
Wiktionary
rzecz. osiołek mzw., oślak mzw., osioł mzw., oślarz mos., oślica ż., oślę n.
przym. ośli
Wiktionary
(1.1) oślę
Wiktionary
źrebię osła
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zool. młode osła
Wiktionary
(1.1) Za oślicą dreptało oślę.
Wiktionary
rzecz. oślarz mos., oślak mzw., osioł mzw., osiołek mzw., oślica ż., oślina ż., oślątko n.
przym. ośli
Wiktionary
(1.1) oślątko
Wiktionary
pozbawiać zdolności widzenia
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. oślepić)
(1.1) pozbawiać wzroku
(1.2) poprzez silne świecenie czy blask uniemożliwiać patrzenie
(1.3) pozbawiać rozumu, uniemożliwiać panowanie nad sobą
Wiktionary
(1.2) Nagle reflektor rozbłysł światłem o sile ponad siedemnastu tysięcy luksów, całkowicie oślepiając zgromadzonych.
Wiktionary
czas. oślepianie n., oślepić dk., oślepienie n., oślepnąć dk.
przym. oślepiający
przysł. oślepiająco
rzecz. ślep mrz., ślepak mos./mrz./mzw.
Wiktionary
(1.2) razić
(1.3) zaślepiać
Wiktionary
pozbawiać zdolności widzenia
SJP.pl
pozbawić zdolności widzenia
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. oślepiać)
(1.1) dokonany od|oślepiać.
Wiktionary
czas. oślepiać
rzecz. ślep mrz., ślepak mos./mrz./mzw.
Wiktionary
stracić wzrok, zdolność widzenia; ociemnieć, zaniewidzieć
SJP.pl
taki, który przestał widzieć; niewidomy
SJP.pl
związany z osłem, charakterystyczny dla osła
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) należący do osła
przymiotnik relacyjny
(2.1) dotyczący osła, określający osła, używany przy ośle
przymiotnik jakościowy
(3.1) charakterystyczny dla osła, mający cechy osła
Wiktionary
IPA: ˈɔɕlʲi, AS: oślʹi
Wiktionary
rzecz. oślarz mos., oślak mzw., oślę n., osioł mos./mzw., osiołek mzw., oślica ż., oślina ż., oślątko n.
Wiktionary
1. samica osła;
2. potocznie: kobieta niezbyt inteligentna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. samica osła
Wiktionary
(1.1) Dam rozkaz osiodłania oślicy, wsiądę na nią i pójdę wraz z królem.
Wiktionary
IPA: ɔɕˈlʲit͡sa, AS: oślʹica
Wiktionary
rzecz. oślarz mos., oślak mzw., osioł mzw., osiołek mzw., oślę n., oślina ż., oślątko n.
przym. ośli
Wiktionary
1. zdrobnienie od: oślica (samica osła);
2. słodkowodny skorupiak
SJP.pl
Ośliczka wodna, ośliczka pospolita (Asellus aquaticus) – skorupiak z rzędu równonogów (Isopoda). Ciało spłaszczone, zbudowane z prawie jednorodnych segmentów. Posiada siedem par odnóży i długie czułki. Samiec długości około 13 mm, samica 8 mm. Występuje w wodach stojących z obumarłą warstwą roślin na dnie. Żywi się szczątkami organicznymi. Rozwój, w zależności od temperatury wody, trwa od 18 do 30 dni. Jaja, a później młode samica nosi w jaśniejszej kieszeni na spodzie ciała.
Wikipedia
bezpłodny mieszaniec powstały ze skrzyżowania konia i oślicy; osłomuł
SJP.pl
Osłomuł lub oślik – mieszaniec międzygatunkowy ogiera konia domowego z klaczą osła. Całkowicie bezpłodny. Zewnętrznie podobny bardziej do matki. Sierść szarej maści, na brzuchu jasna, posiada typowo ośle uszy oraz cienki zakończony pęczkiem ogon. Jest niższy i słabszy od muła i dlatego jest dużo rzadziej hodowany. Czasami wykorzystywany w zastępstwie osła w onoterapii.
Wikipedia
mięso z osła
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) spoż. mięso osła
(1.2) pobłażliwie o ośle
Wiktionary
(1.1) Salami produkuje się z ośliny.
(1.2) Aż nareszcie przyszła pora, że oślina pośród jadła z głodu padła.
Wiktionary
IPA: ɔˈɕlʲĩna, AS: oślʹĩna
Wiktionary
rzecz. osiołek mzw., oślarz mos., oślę n., oślak mzw., osioł mzw., oślica ż.
przym. ośli
Wiktionary
(1.2) osiołek
Wiktionary
ślinić, obśliniać;
1. brudzić lub zwilżać śliną;
2. ośliniać się -
a) brudzić się własną śliną;
b) brudzić się wzajemnie swoimi ślinami;
c) potocznie: zbyt otwarcie okazywać ochotę na coś
SJP.pl
obślinić;
1. pobrudzić lub zwilżyć śliną;
2. oślinić się -
a) pobrudzić się własną śliną;
b) pobrudzić się wzajemnie swoimi ślinami;
c) potocznie: zbyt otwarcie okazać ochotę na coś
SJP.pl
obślinić;
1. pobrudzić lub zwilżyć śliną;
2. oślinić się -
a) pobrudzić się własną śliną;
b) pobrudzić się wzajemnie swoimi ślinami;
c) potocznie: zbyt otwarcie okazać ochotę na coś
SJP.pl
zgrubienie od: osioł; pogardliwie o starym lub brzydkim ośle
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zgrub. osioł
Wiktionary
(1.1) Do płotu przywiązał swoje oślisko i pomaszerował do tawerny.
Wiktionary
rzecz. osioł mzw.
przym. ośli
Wiktionary
dawniej: spowodować pośliźnięcie się
SJP.pl
oślizgiwać się - zsuwać się po czymś śliskim; obślizgiwać się
SJP.pl
obślizgły, obślizły, oślizgły, oślizły, obślizgnięty (rzadko), obśliźnięty (rzadko), ośliznięty (rzadko); rzadko:
1. śliski na skutek wilgoci;
2. pokryty czymś śliskim i lepkim
SJP.pl
1. mokra, lepka gładkość;
2. właściwość skóry ryb i niektórych płazów, np. węgorza, żaby
SJP.pl
obślizgły, obślizły, oślizły, obślizgnięty (rzadko), obśliźnięty (rzadko), oślizgnięty (rzadko), ośliznięty (rzadko);
1. śliski na skutek wilgoci;
2. pokryty czymś śliskim i lepkim
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) o śliskiej, gładkiej i wilgotnej powierzchni
(1.2) przen. budzący obrzydzenie, odrazę
Wiktionary
(1.1) Sromotnik smrodliwy rozprzestrzenia swoje zarodniki za pośrednictwem much, przyciąganych przez jego cuchnącą i oślizgłą zieloną warstwę zarodnikową.
Wiktionary
(1.2) wstrętny, odrażający
Wiktionary
obślizgły, obślizły, oślizgły, oślizły, obślizgnięty (rzadko), obśliźnięty (rzadko), oślizgnięty (rzadko); rzadko:
1. śliski na skutek wilgoci;
2. pokryty czymś śliskim i lepkim
SJP.pl
obślizgły, obślizły, oślizgły, obślizgnięty (rzadko), obśliźnięty (rzadko), oślizgnięty (rzadko), ośliznięty (rzadko);
1. śliski na skutek wilgoci;
2. pokryty czymś śliskim i lepkim
SJP.pl
stolica Norwegii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. stolica Norwegii;
Wiktionary
Oslo (wym. norw. [ˈuʂˈlu], [ˈusˈlu], 1624–1877 Christiania, 1877–1924 Kristiania) – stolica i największe miasto Norwegii, gmina na prawach okręgu oraz siedziba władz sąsiedniego okręgu Viken. Oslo jest położone na południowym wschodzie kraju, w środkowej części regionu Østlandet, u ujścia rzek Lysaker, Aker, Alna i Gjersjø oraz kilku mniejszych cieków do zatoki Oslofjorden. Miasto Oslo liczy w swoich granicach administracyjnych 709 037 mieszkańców (2023), podczas gdy obszar zurbanizowany (tettsted) Oslo, obejmujący także tereny sąsiednich gmin, 942 084 mieszkańców (2014). Miasto zajmuje powierzchnię 454,12 km², a obszar zurbanizowany — 266,16 km²
Wikipedia
(1.1) Większość uczniów marzy o tym, żeby studiować na Uniwersytecie w Oslo.
(1.1) On pracuje na oddziale chirurgicznym szpitala w Oslo.
Wiktionary
IPA: ˈɔslɔ, AS: oslo
Wiktionary
przym. oslowski
Wiktionary
(1.1) hist. Christiania, Kristiania
Wiktionary
mieszkaniec Oslo (stolicy Norwegii)
SJP.pl
mieszkanka Oslo (stolicy Norwegii)
SJP.pl
→ Oslo (stolica Norwegii)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Oslo, dotyczący Oslo
Wiktionary
rzecz. Oslo n., oslowianin mos., oslowianka ż.
Wiktionary
pierwiastek chemiczny o symbolu Os i liczbie atomowej 76, metal należący do grupy żelazowców, wykorzystywany m.in. do produkcji stopów z irydem
SJP.pl
skrótowiec
(1.1) = Okręgowa Spółdzielnia Mleczarska
Wiktionary
Osm (Os, łac. osmium) – pierwiastek chemiczny z grupy żelazowców (triada platynowców ciężkich). Nazwa pochodzi od greckiego słowa osme oznaczającego zapach.
Gęstość osmu wynosi ok. 22,5–22,6 g/cm³. Teoretycznie jest to największa gęstość spośród wszystkich znanych pierwiastków, jednak według niektórych pomiarów większą wartość stwierdzono dla irydu. W efekcie pierwszeństwo co do największej gęstości nie zostało ustalone (2007 r.).
Wikipedia
skrót od: osmański
SJP.pl
skrót od: osmańsko-turecki
SJP.pl
godzina ósma
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) godzina 8 rano lub wieczorem
forma przymiotnika.
(2.1) M. i W. ż. lp. od: ósmy
Wiktionary
(1.1) — Nie idę dalej — oświadczyłem kategorycznie — teraz jest godzina piąta, a o ósmej muszę już być na pokładzie.
Wiktionary
licz. osiem
przym. ósmy
rzecz. ósmy mrz., ósemka ż.
Wiktionary
zdrobnienie od: ósmak (uczeń klasy ósmej)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. dawna polska miara objętości ciał sypkich, odpowiadająca jednej ósmej części korca
Wiktionary
(1.1) Głód między nimi, i chleba i soli nie mają. Moskwa im osmaczkę soli po talarze przedawała.
Wiktionary
wysmagać;
1. obić dotkliwie batem, biczem, rzemieniem itp.; zesmagać, posmagać, wychłostać, wysiec, wysiekać, zsiec;
2. o wietrze: owiać silnymi podmuchami
SJP.pl
osmaganek plamek - gatunek motyla z rodziny miernikowcowatych
SJP.pl
potocznie: uczeń klasy ósmej
SJP.pl
opalać coś z wierzchu lub okopcać dymem
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. osmalić)
(1.1) paląc pokrywać się czarnym nalotem
Wiktionary
(1.1) Płomyk lizał szczapki, strzelał przez krążki fajerek, osmalał brzuchaty czajnik.
Wiktionary
rzecz. osmalanie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) opalanie lub poddawanie czegoś działaniu dymu
Wiktionary
czas. osmalać ndk., osmolić dk.
Wiktionary
opalić coś z wierzchu lub okopcić dymem
SJP.pl
opalić coś z wierzchu lub okopcić dymem
SJP.pl
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) hist. imię władców państwa osmańskiego
Wiktionary
Osman – epos siedemnastowiecznego dubrownickiego poety Ivana Gundulicia.
Wikipedia
(1.1) Bizantyjczycy utracili na rzecz Osmana kontrolę nad Bitynią.
Wiktionary
rzecz. osmański mrz., Osmanin mos., osmanista mos., osmanistyka ż., Osmanka ż.
przym. osmanistyczny, osmański
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) badacz kultury Turków osmańskich
Wiktionary
rzecz. osmański mrz., Osman mos., Osmanin mos., osmanistyka ż., Osmanka ż.
przym. osmanistyczny, osmański
Wiktionary
imię męskie
SJP.pl
Osmanowie (tur. Osmanlı Hanedanı) – turecka dynastia, panująca w imperium osmańskim w latach 1299–1922.
Dynastia Osmanów wywodziła się z rodu Söğüt, za pierwszego przedstawiciela Osmanów uznawany jest Osman I, syn Ertuğrula. Początkowo władcy osmańscy tytułowali się bejami, pierwszy tytułem sułtana zaczął posługiwać się syn Osmana, Orchan, ale oficjalnie wprowadzono go do tytulatury za rządów Murada I.
Wikipedia
dotyczący Imperium Osmańskiego
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Imperium Osmańskiego, związany z Imperium Osmańskim
(1.2) dotyczący dynastii Osmanów, związany z dynastią Osmanów
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. wymarły, oficjalny język Imperium Osmańskiego, wywodzący się z grupy języków tureckich;
Wiktionary
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
IPA: ɔsˈmãj̃sʲci, AS: osmãĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Osman mos., osmanista mos., osmanistyka ż., Osmanin mos., Osmanka ż.
przym. osmanistyczny
Wiktionary
(1.1) otomański
(2.1) język osmańskoturecki
Wiktionary
obsmarować;
1. zabrudzić coś z wierzchu, zwłaszcza czymś lepkim, płynnym; usmarować;
2. przenośnie: oczernić kogoś, popsuć komuś reputację; oplotkować, obmówić;
3. osmarować się:
a) zabrudzić się z wierzchu, zwłaszcza czymś lepkim, płynnym;
b) przenośnie: wzajemnie rzucić na siebie oskarżenia
SJP.pl
obsmarowywać;
1. zabrudzać coś z wierzchu, zwłaszcza czymś lepkim, płynnym; usmarować;
2. przenośnie: oczerniać kogoś, psuć komuś reputację; oplotkowywać, obmawiać;
3. osmarowywać się:
a) zabrudzać się z wierzchu, zwłaszcza czymś lepkim, płynnym;
b) przenośnie: wzajemnie rzucać na siebie oskarżenia
SJP.pl
gatunek pnącza z rodziny mydleńcowatych, z którego wytwarza się guaranę; paulinia guarana
SJP.pl
Paulinia guarana (Paullinia cupana), pot. guarana lub gwarana – gatunek pnącza z rodziny mydleńcowatych. Występuje w całym dorzeczu Amazonki i Pary (Brazylia). Bywa nazywany zwyczajowo guaraną od nazwy gorzko-kwaśnego napoju, sporządzanego z jej nasion. Nazwa napoju zaś pochodzi od plemienia Guarani.
Wikipedia
obśmiać, wyśmiać;
1. wydrwić, ośmieszyć kogoś lub coś;
2. ośmiać się - śmiejąc się, ubawić się
SJP.pl
czasownik dokonany
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. roześmiać
Wiktionary
roślina z rodziny astrowatych
SJP.pl
Ośmiał (Cerinthe) – rodzaj roślin należący do rodziny ogórecznikowatych (Boraginaceae). Obejmuje około 10 gatunków. Występują one w Europie (4 gatunki) i basenie Morza Śródziemnego po Kaukaz, Iran i Kazachstan na wschodzie. W Polsce występują w naturze dwa gatunki: ośmiał mniejszy C. minor i alpejski C. glabra. Pierwszy uznany jest za gatunek rodzimy, a drugi występuje tylko jako efemerofit (przejściowo dziczejący z upraw).
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|ośmielać.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɛˈlãɲɛ, AS: ośmʹi ̯elãńe
Wiktionary
czas. ośmielać ndk., ośmielić dk., onieśmielać ndk., onieśmielić dk.
rzecz. ośmielenie n., onieśmielanie n., onieśmielenie n., śmiałek mos./mrz.
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. ośmielać)
(1.1) dodać śmiałości
czasownik zwrotny dokonany ośmielić się (ndk. ośmielać się)
(2.1) stać się śmielszym; nabrać otuchy
(2.2) zdecydować się na zrobienie czegoś
Wiktionary
rzecz. ośmielenie n., ośmielanie n., śmiałek mos./mrz.
czas. ośmielać ndk.
przym. ośmielony
Wiktionary
(1.1) zachęcić
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. ośmieszyć)
(1.1) czynić przedmiotem śmiechu; wystawiać na pośmiewisko
czasownik zwrotny niedokonany ośmieszać się (dk. ośmieszyć się)
(2.1) wystawiać siebie na pośmiewisko; stawać się przedmiotem śmiechu
Wiktionary
rzecz. ośmieszanie n., uśmiech mrz.
przym. śmieszny
Wiktionary
(1.1) kompromitować, wykpiwać
(2.1) blamować się, błaźnić się, kompromitować się, wygłupiać się
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) powodowanie, że ktoś lub coś staje się przedmiotem śmiechu i drwin
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɛˈʃãɲɛ, AS: ośmʹi ̯ešãńe
Wiktionary
rzecz. ośmieszenie n., uśmiech mrz.
czas. ośmieszać ndk., ośmieszyć dk.
Wiktionary
(1.1) kompromitowanie
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. ośmieszać)
(1.1) uczynić przedmiotem śmiechu; wystawić na pośmiewisko
czasownik zwrotny dokonany ośmieszyć się (ndk. ośmieszać się)
(2.1) wystawić siebie na pośmiewisko; stać się przedmiotem śmiechu
Wiktionary
rzecz. ośmieszenie n., ośmieszanie n., uśmiech mrz.
przym. śmieszny
Wiktionary
wydrwiwać, ośmieszać kogoś lub coś; obśmiewać
SJP.pl
dawna rosyjska miara pojemności; 32 garnce
SJP.pl
dotyczący ośmiu abonentów
SJP.pl
o utworze scenicznym: mający osiem aktów
SJP.pl
składający się z ośmiu arkuszy
SJP.pl
mający powierzchnię ośmiu arów
SJP.pl
złożony z ośmiu atomów
SJP.pl
składający się z ośmiu barw; ośmiokolorowy
SJP.pl
mający osiem biegów
SJP.pl
mający osiem biegunów
SJP.pl
w informatyce:
1. zawierający osiem bitów;
2. działający w oparciu o rozkazy, dane długości ośmiu bitów
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) inform. taki, który zawiera osiem bitów
(1.2) inform. taki, który działa w oparciu o słowa (rozkazy, dane) długości ośmiu bitów
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔbʲiˈtɔvɨ, AS: ośmʹi ̯obʹitovy
Wiktionary
dotyczący ośmioboku, mający osiem boków, ograniczony ośmioma płaszczyznami itp.
SJP.pl
figura geometryczna płaska ograniczona ośmioma liniami prostymi; ośmiokąt
SJP.pl
Ośmiokąt, ośmiobok, oktagon – wielokąt o ośmiu bokach.
Wikipedia
charakteryzujący się strzeleniem ośmiu bramek
SJP.pl
mający długość ośmiu cali
SJP.pl
złożony z ośmiu cyfr
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) składający się z ośmiu cyfr, mający osiem cyfr
Wiktionary
mający osiem cylindrów
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) techn. mający osiem cylindrów
Wiktionary
mający osiem części
SJP.pl
składający się z ośmiu członów
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) liczący osiem członów, składający się z ośmiu członów
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔt͡ʃwɔ̃ˈnɔvɨ, AS: ośmʹi ̯oču̯õnovy
Wiktionary
składający się z ośmiu dań
SJP.pl
mający osiem dni, trwający osiem dni itp.
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) trwający osiem dni
(1.2) będący w wieku ośmiu dni
Wiktionary
(1.1) Młodzież pojedzie na ośmiodniowy obóz do Okuninki w województwie lubelskim.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔˈdʲɲɔvɨ, AS: ośmʹi ̯odʹńovy
Wiktionary
mający wartość ośmiu dolarów
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający ośmioro drzwi
Wiktionary
(1.1) Na chodniku stał długi, srebrzysty ośmiodrzwiowy samochód z ciemnymi szybami.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔˈḍʒvʲjɔvɨ, AS: ośmʹi ̯oḍžvʹi ̯ovy
Wiktionary
dzielący się na osiem części
SJP.pl
składający się z ośmiu elementów
SJP.pl
przysłówek
(1.1) w ośmiu etapach, fazach
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔɛtaˈpɔvɔ, AS: ośmʹi ̯oetapovo
Wiktionary
przym. ośmioetapowy
Wiktionary
(1.1) ośmiofazowo, ośmiostopniowo
Wiktionary
składający się z ośmiu etapów
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) składający się z ośmiu stopni, etapów
Wiktionary
(1.1) W Jordanowie dobiegł końca ośmioetapowy turniej brydża sportowego o Puchar Burmistrza Miasta.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔɛtaˈpɔvɨ, AS: ośmʹi ̯oetapovy
Wiktionary
przysł. ośmioetapowo
Wiktionary
(1.1) ośmiostopniowy, ośmiofazowy
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w ośmiu fazach, etapach
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔfaˈzɔvɔ, AS: ośmʹi ̯ofazovo
Wiktionary
przym. ośmiofazowy
Wiktionary
(1.1) ośmioetapowo, ośmiostopniowo
Wiktionary
1. składający się z ośmiu faz, etapów;
2. działający w układzie odpowiednich ośmiu prądów przemiennych
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) składający się z ośmiu stopni, faz, etapów
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔfaˈzɔvɨ, AS: ośmʹi ̯ofazovy
Wiktionary
przysł. ośmiofazowo
Wiktionary
(1.1) ośmiostopniowy, ośmioetapowy
Wiktionary
mający wartość ośmiu franków
SJP.pl
mający osiem funkcji
SJP.pl
mający wartość ośmiu funtów
SJP.pl
trwający osiem godzin
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) trwający osiem godzin
(1.2) będący w wieku ośmiu godzin
Wiktionary
(1.1) Przypomnę, że poprzedni strajk w Bełchatowie – ostrzegawczy, ośmiogodzinny – wiązał się z nierównościami płac w kopalniach i elektrowniach.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔɡɔˈd͡ʑĩnːɨ, AS: ośmʹi ̯ogoʒ́ĩ•ny
Wiktionary
ważący osiem gramów
SJP.pl
mający wartość ośmiu groszy
SJP.pl
oceniony na osiem gwiazdek
SJP.pl
złożony z ośmiu głosów, skomponowany na osiem głosów, wykonywany przez osiem głosów itp.
SJP.pl
mający osiem głów
SJP.pl
mający powierzchnię ośmiu hektarów
SJP.pl
trwający osiem i pół godziny
SJP.pl
mający osiem lat i pół roku
SJP.pl
liczący osiem i pół miliona czegoś
SJP.pl
mający osiem izb
SJP.pl
mający w składzie osiem jajek
SJP.pl
1. posługujący się ośmioma językami;
2. napisany w ośmiu językach;
3. o jakimś terenie: zamieszkany przez ludność posługującą się ośmioma językami
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) posługujący się ośmioma językami
(1.2) napisany w ośmiu językach
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔ̇jɛ̃w̃ˈzɨt͡ʃnɨ, AS: ośmʹi ̯ȯi ̯ẽũ̯zyčny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od ośmiokąt
Wiktionary
(1.1) To nie ośmiokąt, lecz tylko mały ośmiokącik.
Wiktionary
rzecz. ośmiokąt m.
przym. ośmiokątny
Wiktionary
mający osiem kanałów
SJP.pl
ważący osiem karatów
SJP.pl
mający osiem kartek
SJP.pl
wielokąt płaski o ośmiu bokach; ośmiobok, oktagon
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) mat. figura geometryczna mająca osiem kątów;
Wiktionary
Ośmiokąt, ośmiobok, oktagon – wielokąt o ośmiu bokach.
Wikipedia
rzecz. ośmiokącik m.
przym. ośmiokątny
przysł. ośmiokątnie
Wiktionary
(1.1) ośmiobok, oktagon
Wiktionary
mający osiem kątów; oktagonalny
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który ma osiem kątów; mający kształt ośmiokąta
Wiktionary
(1.1) Krzyżowcy zamienili ośmiokątny meczet Omara na kościół (…)
Wiktionary
rzecz. ośmiokąt m., ośmiokącik m., ośmiokątność ż.
Wiktionary
(1.1) oktagonalny
Wiktionary
prowadzony w ośmiu kierunkach
SJP.pl
1. ważący 8 kilogramów;
2. przeznaczony na 8 kilogramów czegoś
SJP.pl
mający długość ośmiu kilometrów, wynoszący osiem kilometrów
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który ma wielkość (długość) ośmiu kilometrów
Wiktionary
potocznie: ośmiokilogramowy
SJP.pl
ktoś, kto ukończył osiem klas
SJP.pl
potocznie: szkoła mająca osiem klas
SJP.pl
obejmujący osiem klas, mający osiem klas
SJP.pl
składający się z ośmiu kolorów; ośmiobarwny
SJP.pl
mający osiem kolumn
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który składa się z ośmiu kolumn
Wiktionary
składający się z ośmiu komórek
SJP.pl
mający osiem komór
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który ma osiem kondygnacji
Wiktionary
1. o pojeździe: zaprzężony w osiem koni;
2. o silniku: mający moc ośmiu koni mechanicznych
SJP.pl
mający osiem kół
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który ma osiem kół
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔkɔˈwɔvɨ, AS: ośmʹi ̯okou̯ovy
Wiktionary
przysłówek
(1.1) osiem razy
Wiktionary
(1.1) Raport stwierdzał, że między listopadem a końcem maja „szok systemu” powtarzał się ośmiokrotnie.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔˈkrɔtʲɲɛ, AS: ośmʹi ̯okrotʹńe
Wiktionary
rzecz. ośmiokrotność ż.
przym. ośmiokrotny
przysł. osiemkroć, ośmiokroć
liczgł. osiemkroć
Wiktionary
(1.1) przest. ośmiokroć, osiemkroć
Wiktionary
powtarzający się osiem razy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odbywający się/powtarzający się osiem razy
(1.2) taki, który osiągnął/zdobył/robił coś osiem razy
(1.3) osiem razy większy bądź mniejszy od czegoś
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔˈkrɔtnɨ, AS: ośmʹi ̯okrotny
Wiktionary
rzecz. ośmiokrotność ż.
przysł. ośmiokrotnie, ośmiokroć, osiemkroć
liczgł. osiemkroć
Wiktionary
cykl ośmiu utworów literackich stworzonych przez jednego autora i odpowiednio powiązanych ze sobą tematycznie
SJP.pl
chłopiec ośmioletni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) chłopiec mający osiem lat
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) zwierzę, roślina lub rzecz mająca osiem lat
forma rzeczownika.
(3.1) D. lm. od ośmiolatka
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔˈlatɛk, AS: ośmʹi ̯olatek
Wiktionary
przym. ośmioletni
rzecz. ośmiolatka ż.
Wiktionary
dziewczynka albo samica zwierząt mająca osiem lat
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) dziewczynka mająca osiem lat
(1.2) zwierzę, rzecz lub roślina mająca osiem lat
(1.3) eduk. ośmioletnia szkoła podstawowa
forma rzeczownika.
(2.1) D., B. lp. od ośmiolatek
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔˈlatka, AS: ośmʹi ̯olatka
Wiktionary
rzecz. ośmiolatek m.
przym. ośmioletni
Wiktionary
(1.3) ośmioklasówka
Wiktionary
dziewczynka albo samica zwierząt mająca osiem lat
SJP.pl
1. okres ośmiu lat;
2. ósma rocznica czegoś
SJP.pl
1. trwający osiem lat; przypadający za osiem lat;
2. będący w wieku ośmiu lat, mający osiem lat
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający osiem lat
(1.2) trwający osiem lat
Wiktionary
(1.1) Ośmioletni Sylwek był dzieckiem adoptowanym, znalezionym w czasie wojny w lesie.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔˈlɛtʲɲi, AS: ośmʹi ̯oletʹńi
Wiktionary
rzecz. ośmiolecie n., ośmiolatek m., ośmiolatka ż.
Wiktionary
mający osiem linii
SJP.pl
mający osiem listków
SJP.pl
mający osiem liści
SJP.pl
złożony z ośmiu liter
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który składa się z ośmiu liter
Wiktionary
(1.1) Moje imię jest ośmioliterowe.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔlʲitɛˈrɔvɨ, AS: ośmʹi ̯olʹiterovy
Wiktionary
mający objętość ośmiu litrów
SJP.pl
mający osiem luf
SJP.pl
ośmiomandatowy okręg wyborczy - okręg, w którym do objęcia jest osiem mandatów poselskich
SJP.pl
mający osiem masztów
SJP.pl
spotkanie rozgrywane z udziałem ośmiu drużyn jednocześnie
SJP.pl
mający długość ośmiu metrów, wynoszący osiem metrów
SJP.pl
mający osiem miejsc
SJP.pl
mający osiem miesięcy, trwający osiem miesięcy itp.
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) trwający osiem miesięcy
(1.2) będący w wieku ośmiu miesięcy
Wiktionary
(1.1) Wyjątek stanowiła Francja, która udzielała Polakom dziesięciu stypendiów ośmiomiesięcznych.
(1.2) Ma na imię Tadeusz i wychowywany jest w polskiej tradycji. Drugi, ośmiomiesięczny, został z dziadkiem, nosi imię japońskie, kimonka i chowany jest z zachowaniem obyczaju japońskiego.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔ̃mʲjɛ̇ˈɕɛ̃n͇t͡ʃnɨ, AS: ośmʹi ̯õmʹi ̯ėśẽṇčny
Wiktionary
liczący osiem miliardów czegoś
SJP.pl
liczący osiem milionów czegoś
SJP.pl
mierzący osiem mil
SJP.pl
trwający osiem minut
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) trwający osiem minut
Wiktionary
mający powierzchnię ośmiu mórg
SJP.pl
o ręcznej broni palnej: mieszczący w magazynku maksymalnie osiem nabojów; ośmiostrzałowy
SJP.pl
mający osiem nitek
SJP.pl
mający osiem nóg
SJP.pl
mający osiem nóg
SJP.pl
składający się z ośmiu odcinków
SJP.pl
mający osiem oddziałów
SJP.pl
mający osiem odsłon
SJP.pl
mający rozpiętość ośmiu oktaw
SJP.pl
mający osiem osi
SJP.pl
1. składający się z ośmiu osób;
2. przeznaczony dla ośmiu osób
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przeznaczony dla ośmiu osób, mogący pomieścić osiem osób
(1.2) złożony z ośmiu osób, wykonywany przez osiem osób
Wiktionary
(1.1) W ośmioosobowym finale znalazło się dwóch szermierzy AZS Bydgoszcz.
(1.2) Wczoraj w Gdyni gościła ośmioosobowa delegacja z Karlskrony.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔːsɔˈbɔvɨ, AS: ośmʹi ̯•osobovy
Wiktionary
mający osiem par ostrzy
SJP.pl
mający osiem otworów
SJP.pl
1. zgrzewka zawierająca osiem jednostek danego produktu, np. piwa, wody mineralnej;
2. potocznie: wyćwiczone mięśnie brzucha; sześciopak, ABS, six-pack, kaloryfer, kratka, dziesięciopak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) hand. paczka zbiorcza po osiem sztuk towaru
Wiktionary
(1.1) Kup ze dwa ośmiopaki taśmy izolacyjnej.
Wiktionary
mający osiem palników
SJP.pl
składający się z ośmiu partii
SJP.pl
składający się z ośmiu pasm
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który ma osiem pasm
Wiktionary
rzecz. ośmiopasmówka ż.
Wiktionary
mający osiem pięter
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) złożony z parteru i ośmiu wyższych kondygnacji
Wiktionary
(1.1) Z trzech budynków, które są właśnie w trakcie realizacji, dwa będą czterokondygnacyjne, a jeden ośmiopiętrowy.
Wiktionary
złożony z ośmiu pokojów
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) z ośmioma pokojami
Wiktionary
mający osiem pokładów
SJP.pl
mający osiem pól
SJP.pl
mający osiem poziomów
SJP.pl
mający osiem połaci dachowych
SJP.pl
mający osiem pręcików
SJP.pl
stanowiący osiem procent czegoś
SJP.pl
o czymś mającym kształt gwiazdy: mający osiem promieni; ośmioramienny
SJP.pl
mający osiem promili
SJP.pl
mający osiem przęseł
SJP.pl
mający osiem przewodów elektrycznych
SJP.pl
1. składający się z ośmiu punktów;
2. mający wymiar ośmiu punktów (np. czcionka)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) rozmieszczony na ośmiu płaszczyznach
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔpwaʃt͡ʃɨzˈnɔvɨ, AS: ośmʹi ̯opu̯aščyznovy
Wiktionary
1. mający osiem płatków;
2. dębik ośmiopłatkowy - gatunek z rodziny różowatych, roślina o białych lub biało-żółtych kwiatach składających się z ośmiu płatków
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) bot. mający osiem płatków
Wiktionary
składający się z ośmiu płyt
SJP.pl
dziewczynka wśród ośmioraczków
SJP.pl
dziewczynka wśród ośmioraczków
SJP.pl
ośmioro dzieci z jednej ciąży
SJP.pl
występujący w ośmiu rodzajach, gatunkach, odmianach itp.
SJP.pl
liczebnik wieloraki
(1.1) dotyczący ośmiu typów, rodzajów
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔˈraci, AS: ośmʹi ̯oraḱi
Wiktionary
przysł. ośmiorako
Wiktionary
przysłówek
(1.1) przysł. od przymiotnika → ośmioraki
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔˈrakɔ, AS: ośmʹi ̯orako
Wiktionary
przym. ośmioraki
licz. ośmioraki
Wiktionary
mający osiem ramion, odnóg itp.
SJP.pl
mający osiem rdzeni, np. ośmiordzeniowy procesor
SJP.pl
1. ośmioramienny morski głowonóg;
2. mięso z tego głowonoga;
3. zorganizowana grupa przestępcza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. drapieżny głowonóg o ośmiu ramionach;
(1.2) kulin. danie z ośmiornicy (1.1)
(1.3) przen. mafia lub podobna organizacja przestępcza
Wiktionary
Ośmiornice (Octopoda) – rząd głowonogów, ośmioramiennych mięczaków, do którego zaliczono około 300 gatunków. Są to zwierzęta dwubocznie symetryczne, mają dwoje oczu i dziób oraz otwór gębowy usytuowany w centralnym punkcie względem ramion. Ich gibkie ciało odznacza się ogromnymi możliwościami, jeśli chodzi o zakres ruchu. Do przemieszczania się odrzutem zwierzę wykorzystuje syfon, przez który wyrzuca wodę; głowa podczas pływania znajduje się na przodzie, wzniesiona. Syfon służy także wymianie gazowej. Ośmiornice mają złożony układ nerwowy, a większość gatunków odznacza się świetnym wzrokiem. Należą też do najinteligentniejszych bezkręgowców, prezentujących najbardziej złożone zachowania.
Wikipedia
(1.1) Bo straszna to przecie myśl dla ludzkiego rozumu i nieznośne czucie dla serca matki sierocej, iż jej syn wałęsa się na dnie morza, nie mogąc znaleźć spoczynku, miotany i targany, z miejsca na miejsce przez tajemnicze i straszliwe oceanu potwory, jakoby w duszy szatana wyśnione – przez diabły morskie i rekiny, przez głowonogi ośmiornice, przez gruboskorupe langusty, ohydne kraby, oślizgłe mięczaki, ukwiały i jeżowce.
(1.2) Kiedy jest okazja do świętowania, jak zdanie egzaminu czy ukończenie eseju, schodzą, żeby zjeść musakę, okrę, taramosalatę, łatę jagnięcą czy ośmiornicę przy drewnianych, lakierowanych stołach, które wyglądają, jakby przyniesiono je tu prosto ze starego żaglowca.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔˈrʲɲit͡sa, AS: ośmʹi ̯orʹńica
Wiktionary
rzecz. ośmiornik m.
:: zdrobn. ośmiorniczka ż.
przym. ośmiorniczy
licz. ośmioro
Wiktionary
1. ośmioramienny morski głowonóg;
2. mięso z tego głowonoga;
3. zorganizowana grupa przestępcza
SJP.pl
Ośmiornice (Octopoda) – rząd głowonogów, ośmioramiennych mięczaków, do którego zaliczono około 300 gatunków. Są to zwierzęta dwubocznie symetryczne, mają dwoje oczu i dziób oraz otwór gębowy usytuowany w centralnym punkcie względem ramion. Ich gibkie ciało odznacza się ogromnymi możliwościami, jeśli chodzi o zakres ruchu. Do przemieszczania się odrzutem zwierzę wykorzystuje syfon, przez który wyrzuca wodę; głowa podczas pływania znajduje się na przodzie, wzniesiona. Syfon służy także wymianie gazowej. Ośmiornice mają złożony układ nerwowy, a większość gatunków odznacza się świetnym wzrokiem. Należą też do najinteligentniejszych bezkręgowców, prezentujących najbardziej złożone zachowania.
Wikipedia
1. mała ośmiornica;
2. potocznie: przyrząd do przepompowywania gazu z butli do cystern
SJP.pl
Wikipedia
liczebnik zbiorowy odpowiadający liczbie 8, używany w odniesieniu do osób różnej płci, dzieci i młodych zwierząt oraz do przedmiotów o nazwie występującej tylko w liczbie mnogiej
SJP.pl
liczebnik zbiorowy
(1.1) …odpowiadający liczbie 8
Wiktionary
(1.1) Ośmioro uczniów z naszej klasy (sześciu chłopców i dwie dziewczynki) zakwalifikowało się do finału konkursu.
Wiktionary
IPA: ɔɕˈmʲjɔrɔ, AS: ośmʹi ̯oro
Wiktionary
rzecz. ósmy mrz., ósemka ż., ośmiornica ż.
przym. ósmy
licz. osiem
Wiktionary
składający się z ośmiu rodzin
SJP.pl
trwający osiem rund
SJP.pl
mający osiem sal
SJP.pl
bryła geometryczna ograniczona ośmioma ścianami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geom. wielościan o ośmiu ścianach
Wiktionary
Ośmiościan foremny a. oktaedr (z gr.) – wielościan foremny o 8 ścianach w kształcie przystających trójkątów równobocznych. Ma 12 krawędzi, 6 wierzchołków i 3 przekątne.Ośmiościan foremny jest także antygraniastosłupem.Ośmiościan foremny ma cztery pary ścian do siebie równoległych.
Wikipedia
mający osiem ścian
SJP.pl
mający osiem ścieżek, np. magnetofon ośmiościeżkowy
SJP.pl
mający osiem sekcji
SJP.pl
trwający osiem sekund
SJP.pl
składający się z ośmiu sesji
SJP.pl
o serialu: mający osiem sezonów
SJP.pl
mający osiem silników
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który jest wyposażony w osiem silników
Wiktionary
związany z ośmioma skibami, np. pług ośmioskibowy
SJP.pl
przysłówek
(1.1) w ośmiu etapach, fazach
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔstɔpʲˈɲɔvɔ, AS: ośmʹi ̯ostopʹńovo
Wiktionary
przym. ośmiostopniowy
Wiktionary
(1.1) ośmioetapowo, ośmiofazowo
Wiktionary
1. mający osiem stopni (w jakiejś skali);
2. mający osiem stopni, etapów
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) składający się z ośmiu stopni, schodków
(1.2) składający się z ośmiu stopni, etapów
Wiktionary
(1.2) Mogą być bardzo różne w zależności od modelu, niektóre wyposażone są w ośmiostopniowy czy siedmiostopniowy system filtracji.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔstɔpʲˈɲɔvɨ, AS: ośmʹi ̯ostopʹńovy
Wiktionary
przysł. ośmiostopniowo
Wiktionary
(1.2) ośmioetapowy, ośmiofazowy
Wiktionary
wiersz składający się z ośmiu stóp
SJP.pl
składający się z ośmiu stóp
SJP.pl
związany z ośmioma strefami
SJP.pl
składający się z ośmiu strof; ośmiozwrotkowy
SJP.pl
składający się z ośmiu stronic
SJP.pl
mający osiem stron
SJP.pl
mający osiem strun; ośmiostrunowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający osiem strun
Wiktionary
(1.1) Muzyk grał na ośmiostrunnej lutni.
Wiktionary
mający osiem strun; ośmiostrunny
SJP.pl
o ręcznej broni palnej: mieszczący w magazynku maksymalnie osiem nabojów; ośmionabojowy
SJP.pl
mający osiem świec
SJP.pl
złożony z ośmiu sylab (zgłosek); ośmiozgłoskowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) liczący osiem sylab, składający się z ośmiu sylab
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔsɨlaˈbɔvɨ, AS: ośmʹi ̯osylabovy
Wiktionary
złożony z ośmiu taktów
SJP.pl
składający się z ośmiu tomów, zawarty w ośmiu tomach
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) składający się z ośmiu tomów, zawarty w ośmiu tomach, wydany w ośmiu tomach
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔtɔ̃ˈmɔvɨ, AS: ośmʹi ̯otõmovy
Wiktionary
ważący osiem ton
SJP.pl
mający osiem torów
SJP.pl
mający osiem tygodni, trwający osiem tygodni itp.
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) trwający osiem tygodni
(1.2) będący w wieku ośmiu tygodni
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔtɨɡɔdʲˈɲɔvɨ, AS: ośmʹi ̯otygodʹńovy
Wiktionary
górski szczyt o wysokości ponad ośmiu tysięcy metrów nad poziomem morza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) góra o wysokości przekraczającej osiem tysięcy metrów n.p.m.;
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) wędk. ryba o wadze przekraczającej osiem kilogramów
Wiktionary
Ośmiotysięcznik – popularne wśród himalaistów, jak również miłośników gór i geografów, określenie szczytu, którego wierzchołek wznosi się na 8000 lub więcej metrów nad poziom morza. Ze względu na zastosowane kryterium minimalnej deniwelacji względnej wynoszące minimum 500 metrów przyjmuje się, że na Ziemi znajduje się czternaście głównych ośmiotysięczników – 10 w Himalajach i 4 w Karakorum. Wśród nich wyróżnia się pięć tak zwanych wysokich ośmiotysięczników, czyli Mount Everest, K2, Kanczendzonga, Lhotse i Makalu, mających ponad lub prawie 8500 metrów. Niezwykłe znaczenie 8000 metrów występuje tylko w układzie metrycznym miar. W anglosaskim układzie miar wysokości szczytów podaje się w stopach i wtedy pojawiają się dwudziesto- i dwudziestopięciotysięczniki.
Wikipedia
(1.1) Polski himalaista zdobył kolejny ośmiotysięcznik.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔtɨˈɕɛ̃n͇t͡ʃʲɲik, AS: ośmʹi ̯otyśẽṇčʹńik
Wiktionary
przym. ośmiotysięczny
Wiktionary
przymiotnik odliczebnikowy
(1.1) liczący osiem tysięcy
(1.2) będący ostatnim elementem zbioru wielkości ośmiu tysięcy
Wiktionary
(1.1) Blisko ośmiotysięczny tłum górników stawił się przed katowickim urzędem.
(1.2) Przewoźnik zafundowała ośmiotysięcznemu klientowi niezwykłą niespodziankę.
Wiktionary
rzecz. ośmiotysięcznik m.
Wiktionary
(1.1) wielotysięczny
(1.2) enty
Wiktionary
mający osiem tłoków
SJP.pl
1. ważący 8 uncji;
2. przeznaczony na 8 uncji czegoś
SJP.pl
składający się z ośmiu warstw
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) liczący osiem warstw, składający się z ośmiu warstw
Wiktionary
IPA: ˌɔɕmʲjɔvarˈstfɔvɨ, AS: ośmʹi ̯ovarstfovy
Wiktionary
mający moc ośmiu watów
SJP.pl
mający osiem atomów węgla w cząsteczce
SJP.pl
mający osiem wieków, trwający osiem wieków
SJP.pl
strofa ośmiowierszowa lub utwór ośmiowierszowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) liter. utwór literacki składający się z ośmiu wersów
(1.2) liter. strofa o ośmiu wersach, w której sześć pierwszych rymują naprzemiennie i siódmy z ósmym
Wiktionary
przym. ośmiowierszowy
Wiktionary
(1.1) oktostych
(1.2) oktawa
Wiktionary
składający się z ośmiu wierszy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający osiem wierszy
Wiktionary
rzecz. ośmiowiersz mrz.
Wiktionary
łódź o ośmiu wiosłach
SJP.pl
w chemii: zawierający 8 cząsteczek wody
SJP.pl
składający się z ośmiu wyrazów
SJP.pl
obejmujący osiem zakresów
SJP.pl
mający osiem zaworów
SJP.pl
składający się z ośmiu zdań
SJP.pl
mający osiem zębów
SJP.pl
mający osiem zębów
SJP.pl
rodzaj utworu poetyckiego, w którym każdy wers składa się z ośmiu zgłosek
SJP.pl
Ośmiozgłoskowiec – popularny w polskiej poezji krótki format wiersza sylabicznego: 8-zgłoskowy wers bez średniówki, z akcentem wyrazowym w klauzuli. Podzielony średniówką (4+4, 5+3, 3+5) łatwo staje się formatem wiersza sylabotonicznego. Często jest wiązany w strofy. Ośmiozgłoskowiec występuje w liryce i takich gatunkach, jak fraszka, bajka, ballada, rzadziej zaś w epice i w dramacie. Odgrywa istotną rolę w poezji ludowej i w wierszach dla dzieci.
Wikipedia
złożony z ośmiu zgłosek (sylab); ośmiosylabowy
SJP.pl
mający osiem zwrotek; ośmiostrofowy
SJP.pl
o kablu: mający osiem żył
SJP.pl
mający wartość ośmiu złotych
SJP.pl
mający osiem łóżek
SJP.pl
temat słowotwórczy
(1.1) med. pierwszy człon wyrazów złożonych mających związek znaczeniowy z węchem
(1.2) biol. pierwszy człon wyrazów złożonych mających związek znaczeniowy z ciśnieniem osmotycznym
Wiktionary
(1.1) osmo- + -logia = osmologia
(1.2) osmo- + regulacja = osmoregulacja
Wiktionary
uczeń klasy ósmej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) eduk. uczeń klasy ósmej
Wiktionary
(1.1) Każdy przeciętny ósmoklasista powinien wiedzieć, co to znaczy „inwentaryzacja”.
Wiktionary
IPA: ˌusmɔklaˈɕista, AS: usmoklaśista
Wiktionary
rzecz. ośmioklasista mos.
:: fż. ósmoklasistka ż.
przym. ośmioklasowy
Wiktionary
uczennica uczęszczająca do ósmej klasy; ośmioklasistka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) eduk. uczennica klasy ósmej
Wiktionary
IPA: ˌusmɔklaˈɕistka, AS: usmoklaśistka
Wiktionary
rzecz.
:: fm. ósmoklasista m.
przym. ośmioklasowy
Wiktionary
Wikipedia
specjalista w zakresie osmologii
SJP.pl
Osmologia (gr.osmé - zapach, węch + lógos - nauka) jest to dział nauki zajmujący się badaniem właściwości i funkcjonowaniem zmysłu węchu oraz jego patologiami czy nieprawidłowym działaniem.
W kryminalistyce – dział techniki kryminalistycznej zajmujący się pobieraniem, przechowywaniem i badaniem śladów zapachowych ludzi z wykorzystaniem specjalnie wyszkolonych w tym zakresie psów, których zadaniem jest ustalenie zgodności zapachowej z materiałem dowodowym (pobranym na miejscu zdarzenia), a materiałem porównawczym pobranym od osób. Badania śladów zapachowych ludzi zmierzające do ustalenia tożsamości osoby (sprawcy czynu przestępnego) są młodą dyscypliną w polskiej kryminalistyce.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przyrząd do mierzenia ciśnienia osmotycznego roztworów
SJP.pl
Osmometr – (gr. osmós "ciśnienie" + metreín "mierzyć") fiz. przyrząd do pomiaru ciśnienia osmotycznego roztworów.
Wikipedia
Osmoreceptor (osmodetektor) – receptor wrażliwy na zmianę ciśnienia osmotycznego w organizmie, które znajdują się w podwzgórzu.
Wzrost ciśnienia osmotycznego w płynach ustrojowych (głównie we krwi) powoduje pobudzenie osmoreceptorów, w wyniku czego następuje wyzwolenie uczucia pragnienia oraz wzmożone wydzielanie hormonu wazopresyny, który przyczynia się do zwiększonego wchłaniania zwrotnego wody w kanalikach nerkowych, zapobiegając nadmiernemu jej wydalaniu z moczem.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) biol. regulacja ciśnienia osmotycznego płynów ustrojowych organizmu;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Ponadto u roztoczy udział w osmoregulacji biorą organy pachwinowe i papille genitalne.
Wiktionary
przym. osmoregulacyjny
Wiktionary
dotyczący osmoregulacji
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) biol. związany z osmoregulacją, dotyczący osmoregulacji
Wiktionary
(1.1) Układ nerwowy, osmoregulacyjny i rozrodczy mają budowę podobną do odpowiednich układów pijawek.
Wiktionary
rzecz. osmoregulacja ż.
Wiktionary
oparty na procesie osmozy, wynikający z procesu osmozy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) oparty na procesie osmozy; dotyczący osmozy
Wiktionary
(1.1) Regulują gospodarkę wodną organizmu - sód zatrzymuje wodę, zaś potas zwiększa jej wydalanie - poza tym wpływają one na równowagę kwasowo-zasadową i utrzymują właściwe ciśnienie osmotyczne.
Wiktionary
IPA: ˌɔsmɔˈtɨt͡ʃnɨ, AS: osmotyčny
Wiktionary
rzecz. osmoza ż.
Wiktionary
ogólna nazwa jednego z pierwiastków należącego do triady platynowców ciężkich: osmu, irydu lub platyny
SJP.pl
przymiotnik od: osm (pierwiastek chemiczny)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący osmu
Wiktionary
rzecz. osm m.
Wiktionary
przenikanie rozpuszczalnika przez półprzepuszczalną błonę z roztworu o mniejszym stężeniu do roztworu o stężeniu większym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) biol. fiz. ruch cząsteczek rozpuszczalnika z obszaru o niższym stężeniu substancji rozpuszczonej do obszaru o wyższym stężeniu substancji rozpuszczonej przez częściowo przepuszczalną membranę;
(1.2) kult. przenikanie wpływów kulturowych itp. z jednego obszaru na drugi
Wiktionary
Osmoza – dyfuzja rozpuszczalnika przez membranę półprzepuszczalną rozdzielającą dwa roztwory o różnym stężeniu.
Osmoza zachodzi spontanicznie w wyniku przenikania rozpuszczalnika (np. wody) przez membranę półprzepuszczalną z roztworu o niższym stężeniu substancji rozpuszczonej do roztworu o stężeniu wyższym, czyli prowadzi do wyrównania stężeń obu roztworów.
Wikipedia
(1.1) U zwierząt zjawiska osmozy są elementem procesów homeostazy.
Wiktionary
przym. osmotyczny
przysł. osmotycznie
rzecz. osm mrz.
Wiktionary
choroba sosen wywołana przez grzyb; rdza kory sosny, rdza pęcherzykowata, obwar
SJP.pl
Rdza kory sosny (znana także pod nazwami: obwar, obar, osmół, rdza pęcherzykowata, suchoczób) – grzybowa choroba roślin z grupy rdzy wywołana przez Cronartium pini (dawniej opisywany jako Cronartium flaccidum). Występuje głównie na sośnie zwyczajnej, ale także innych sosnach dwuigielnych: sośnie czarnej, nadmorskiej, alepskiej, kosodrzewinie. Drugim domownikiem mogą być przedstawiciele dziesięciu rodzin okrytonasiennych. Atakuje gałęzie i strzałę. Występuje na całym niżu europejskim, ponadto w Wielkiej Brytanii i Skandynawii.
Wikipedia
posmarować lub nasycić smołą; nasmołować, wysmołować, zasmołować
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Osmołowszczyzna – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie sokólskim, w gminie Dąbrowa Białostocka. W latach 1919–1944 (de jure do 1950) dzielnica Dąbrowy Białostockiej.
Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Stanisława w Dąbrowie Białostockiej.
Wikipedia
dawniej: zasmucić; osmutnić
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
dawniej: zasmucić; osmucić
SJP.pl
1. rzucać smugę światła; oświetlać coś smugą;
2. zdejmować skórę z zająca lub królika
SJP.pl
1. rzucić smugę światła; oświetlić coś smugą;
2. ściągnąć skórę z zająca lub królika
SJP.pl
liczebnik porządkowy odpowiadający liczbie 8
SJP.pl
przymiotnik odliczebnikowy
(1.1) od 8
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) dzień miesiąca po siódmym
rzeczownik, rodzaj żeński
(3.1) ósma: godzina ósma
Wiktionary
(1.1) Krzysztof był ósmy na liście.
(2.1) Ósmego wyjeżdżam na wczasy.
(3.1) Zegar wybił ósmą.
Wiktionary
IPA: ˈusmɨ, AS: usmy
Wiktionary
rzecz. ósma ż., ósemka ż.
licz. ośmioro, osiem
temsłow. ośmio-
Wiktionary
(1.1) 8.
Wiktionary
środowiskowo: dodać do jakiegoś utworu muzycznego instrumenty smyczkowe
SJP.pl
1. w łowiectwie: ogon zająca; kosmyk, omyk;
2. błonkówka z rodziny grzebaczowatych
SJP.pl
Osnabrück (dolnoniem. Ossenbrügge) – miasto na prawach powiatu w Niemczech, w kraju związkowym Dolna Saksonia, położone w północno-zachodniej części kraju, nad rzeką Hase w regionie Osnabrücker Land, między północną częścią Lasu Teutoburskiego i gór Wiehengebirge, ok. 80 km na północ od Dortmundu, ok. 45 km od Münster i ok. 100 na zachód od Hanoweru. Miasto jest siedzibą powiatu Osnabrück, do którego jednak nie należy. W 2023 roku miasto liczyło ok. 166,6 tys. mieszkańców.
Wikipedia
mieszkaniec Ośna Lubuskiego (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Ośna Lubuskiego (miasta w Polsce)
SJP.pl
rzadko: pokryć się śniedzią; pośniedzieć
SJP.pl
rzadko: pokryć się śniedzią; pośniedzieć
SJP.pl
krzew lub drzewo z rodziny styrakowatych; halezja
SJP.pl
Ośnieża (Halesia J. Ellis ex L.) – rodzaj drzew i krzewów z rodziny styrakowatych. Wyróżniano w jego obrębie (w zależności od ujęcia taksonomicznego) od dwóch do pięciu gatunków. Współcześnie liczba ta redukowana jest do dwóch gatunków występujących tylko we wschodniej części Ameryki Północnej (zaliczany dawniej do tego rodzaju gatunek chiński przeniesiony został do rodzaju Perkinsiodendron).
Wikipedia
czasownik przechodni niedokonany (dk. ośnieżyć)
(1.1) zob. ośnieżyć.
Wiktionary
(1.1) Armatki ośnieżają stok od rana i może już jutro znów będziemy mogli zjeżdżać.
Wiktionary
IPA: ɔɕˈɲɛʒat͡ɕ, AS: ośńežać
Wiktionary
rzecz. ośnieżanie n., ośnieżenie n.
czas. ośnieżyć
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) pokrywanie powierzchni śniegiem
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɲɛˈʒãɲɛ, AS: ośńežãńe
Wiktionary
rzecz. ośnieżenie n.
czas. ośnieżać ndk., ośnieżyć dk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) pokrycie powierzchni śniegiem
Wiktionary
IPA: ˌɔɕɲɛˈʒɛ̃ɲɛ, AS: ośńežẽńe
Wiktionary
rzecz. ośnieżanie n.
czas. zaśnieżyć, ośnieżyć dk., ośnieżać ndk.
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. ośnieżać)
(1.1) pokryć śniegiem
Wiktionary
(1.1) Ośnieżyło nam ogród i nie możemy znaleźć zabawek córki.
Wiktionary
IPA: ɔˈɕɲɛʒɨt͡ɕ, AS: ośńežyć
Wiktionary
czas. ośnieżać ndk., śnieżyć ndk., zaśnieżać ndk., zaśnieżyć dk., naśnieżać ndk., naśnieżyć dk., odśnieżać ndk., odśnieżyć dk.
przym. ośnieżony, zaśnieżony
rzecz. ośnieżenie n., ośnieżanie n.
Wiktionary
nóż do drewna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) ręczne narzędzie do strugania i korowania drewna,
Wiktionary
Ośnik – ręczne narzędzie do strugania i korowania drewna. Ma dwie rękojeści i stalowe ostrze. Ruch roboczy jest w kierunku do siebie.
Wikipedia
(1.1) W muzeum znajduje się kolekcja starych ośników.
Wiktionary
IPA: ˈɔɕɲik, AS: ośńik
Wiktionary
1. wieś w województwie dolnośląskim;
2. wieś w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie aleksandrowskim;
3. wieś w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim;
4. wieś w województwie pomorskim
SJP.pl
Wikipedia
1. układ nitek tworzących tkaninę, przeplatający się z poprzecznie biegnącym wątkiem;
2. przędza przeznaczona na układ nitek biegnących wzdłuż tkaniny;
3. sytuacja przedstawiona w utworach fabularnych, na której tle rozgrywa się akcja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) włók. sposób ułożenia nici w tkaninie, w które wplata się nici wątku; także same nici tworzące ten układ;
(1.2) w powieści, filmie lub innym utworze fabularnym – tło wydarzeń
(1.3) przen. książk. baza, podstawa
(1.4) geod. wybrany zestaw punktów w terenie, podstawa konstrukcji mapy;
(1.5) praw. zasadnicza treść wniosku, dokładnie określone żądanie
(1.6) środ. sport. strzelectwo konspekt zajęć strzeleckich
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Ręce pani Pauliny (…) z wielką zręcznością i wprawą przerzucały pomiędzy osnową klocki również nićmi owinięte.
(1.3) Na wsi, lubo także strój i zabawa stanowiły główną osnowę mego życia, bywały jednak całe dnie ciszy, godziny rozmyślań.
Wiktionary
IPA: ɔsˈnɔva, AS: osnova
Wiktionary
przym. osnowowy
Wiktionary
tkanka okrywająca nasiona niektórych roślin; arylus
SJP.pl
Wikipedia
osnowowy
SJP.pl
1. otoczyć coś snując nić;
2. oprzeć dzieło literackie lub muzyczne na jakiejś podstawie;
3. dawniej: upleść
SJP.pl
błonkówka z rodziny niesnujowatych, szkodnik sosny
SJP.pl
zasnuja świerkowa; osnujka świerkowa - błonkówka z rodziny niesnujowatych, której larwy żyją w oprzędach na świerku i żywią się igłami; groźny szkodnik
SJP.pl
rodzina owadów z rzędu błonkówek; niesnujowate
SJP.pl
Niesnujowate, osnujowate (Pamphiliidae) – rodzina owadów z rzędu błonkówek, z podrzędu rośliniarek.
Wikipedia
o cechach osnujowatych (rodzina owadów)
SJP.pl
dawniej: wysypka
SJP.pl
rodzaj pająka z rodziny osnuwikowatych o ciemno ubarwionym spodzie
SJP.pl
rodzina pająków licząca ponad 4450 gatunków
SJP.pl
Osnuwikowate (Linyphiidae) – rodzina pająków z podrzędu Opisthothela. Liczy ponad 4450 gatunków podzielonych na ponad 580 rodzajów, co czyni ją drugą najliczniejszą rodziną po skakunowatych. Rodzina słabo poznana, ciągle odkrywane są nowe gatunki. Występują problemy z systematyką. W Polsce występuje ok. 300 gatunków, głównie z rodzajów: Centromerus, Porrhomma, czy Walckenaeria (zobacz: osnuwikowate Polski).
Wikipedia
o cechach osnukikowatych (rodzina pająków)
SJP.pl
1. człowiek, postać;
2. postać literacka występująca zwłaszcza w utworze dramatycznym;
3. forma czasownika użytego jako orzeczenie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pojedynczy człowiek, ktoś
(1.2) gram. pojęcie używane do określenia formy czasownika, w zależności od wykonawcy czynności
(1.3) bohater dramatu
(1.4) praw. podmiot czynności prawnych
(1.5) rel. w chrześcijańskiej doktrynie Trójcy Świętej: Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) (Ja) jestem osobą dość praktyczną.
(1.2) Drugiej osobie liczby mnogiej odpowiada zaimek „wy”.
(1.3) Rosenkranz to jedna z osób dramatu „Hamlet”.
Wiktionary
IPA: ɔˈsɔba, AS: osoba
Wiktionary
rzecz. osobistość ż., osobnik mos., osobowość ż., osobowy m.
:: zdrobn. osóbka ż.
przym. osobowy, osobisty, osobniczy, osobny
przysł. osobowo, osobiście, osobniczo, osobnie, osobno
Wiktionary
(1.1) postać, człowiek, persona
(1.5) rel. hypostaza
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) jęz. socjol. wyrażenie słowne niewskazujące na płeć kogoś, o kim się mówi, składające się z wyrazu „osoba” oraz imiesłowu przymiotnikowego lub przymiotnika
Wiktionary
rzecz. osobowy mrz., osoba ż., osóbka ż., osobistość ż., osobowość ż., uosabianie n., uosobienie n.
czas. uosabiać ndk., uosobić dk.
przym. osobowy, osobisty
przysł. osobowo, osobiście
Wiktionary
przysłówek
(1.1) we własnej osobie, samemu, bez pośrednictwa
(1.2) w odniesieniu do siebie samego / konkretnej osoby
Wiktionary
Osobiście – pierwszy solowy album Onara, członka zespołu Płomień 81. Za produkcję odpowiadają Kociołek, Rx, Scoop, Camey i Szogun. Gościnnie pojawili się Lerek i Pezet.
Wikipedia
(1.1) Po odbiór dokumentów należy zgłosić się osobiście.
(1.2) Nie traktuj tego tak osobiście!
Wiktionary
IPA: ˌɔsɔˈbʲiɕt͡ɕɛ, AS: osobʹiśće
Wiktionary
przym. osobisty
rzecz. osobatyw mrz., osoba ż.
Wiktionary
(1.1) samodzielnie
Wiktionary
osoba wybitna, ważna, wpływowa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) osoba wybitna, ważna i wpływowa
Wiktionary
(1.1) Na całej ulicy Marszałkowskiej zamknięto ruch, bo będzie przejeżdżać jakaś osobistość z zagranicy.
Wiktionary
IPA: ˌɔsɔˈbʲistɔɕt͡ɕ, AS: osobʹistość
Wiktionary
rzecz. osobatyw mrz., osoba ż., osobówka ż., osobowy m.
przym. osobisty, osobowy
przysł. osobowo
Wiktionary
(1.1) dostojnik, dygnitarz, notabl, prominent, VIP; pot. gruba ryba, figura, oficjel, rekin, szyszka, szycha, ważniak; przest. oficjał
Wiktionary
stopień wyższy od przymiotnika: osobisty; bardziej osobisty
SJP.pl
1. dotyczący danej osoby;
2. wykonywany przez daną osobę bez niczyjego pośrednictwa
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do pojedynczej osoby
(1.2) stanowiący własność danej osoby
(1.3) intymny, dostępny tylko dla najbliższych
(1.4) dokonany przez daną osobę
Wiktionary
(1.1) Dowód osobisty jest dokumentem identyfikującym pojedynczą osobę.
(1.2) To mój osobisty laptop, nie firmowy.
(1.3) Nie odpowiem na to pytanie, wysokość zarobków to moja osobista sprawa.
(1.4) Jego osobiste dokonania stawiają go wśród największych umysłów epoki.
Wiktionary
IPA: ˌɔsɔˈbʲistɨ, AS: osobʹisty
Wiktionary
przym. osobowy
rzecz. osobatyw mrz., osoba ż., osobistość ż., osobowy m.
przysł. osobiście
Wiktionary
(1.2-3) prywatny
(1.3) intymny
(1.2,4) własny, swój
Wiktionary
zdrobnienie od: osoba
SJP.pl
nazwisko, np. Edward Osóbka-Morawski (właściwie Edward Osóbka, 1909-1997), działacz polityczny
SJP.pl
przysłówek
(1.1) w sposób osobliwy
(1.2) daw. w sposób szczególny, w większym stopniu
Wiktionary
(1.1) Człowiek ten był ubrany dosyć osobliwie i zaraz zwrócił na siebie uwagę zebranych.
(1.2) Psalm ten osobliwie służy człowiekowi miłosiernemu a dobrotliwemu: a niesie proroctwo o męce Pana Chrystusa, i o jego zmartwychwstaniu.
Wiktionary
rzecz. osobliwość ż.
przym. osobliwy
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: osobliwie
SJP.pl
1. co, co stanowi o wyjątkowości czegoś; niezwykłość, niepospolitość, oryginalność;
2. rzecz niepowtarzalna, rzadka, niezwykła, zadziwiająca; fenomen, rarytas, unikat, rzadkość
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) osoba lub rzecz niezwykła, oryginalna
(1.2) immanentny, niezwykły, oryginalny charakter kogoś lub czegoś
(1.3) fiz. stan układu, w którym przynajmniej jeden z parametrów, który go określa, przyjmuje wartości nieskończone
(1.4) mat. zob. punkt osobliwy.
(1.5) mat. zob. macierz osobliwa.
(1.6) techn. zob. technologiczna osobliwość.
Wiktionary
Wikipedia
przym. osobliwy
przysł. osobliwie
Wiktionary
stopień wyższy od przymiotnika: osobliwy
SJP.pl
odbiegający w jakiś sposób od powszechnie przyjętych norm; dziwaczny, szczególny, niezwykły, wyjątkowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) nietypowy, oryginalny, dziwaczny, inny niż reszta
Wiktionary
(1.1) Obecnie prześcigają się w rezerwowaniu z wielomiesięcznym wyprzedzeniem osobliwych gości do swoich programów.
Wiktionary
rzecz. osobliwość ż.
przysł. osobliwie
Wiktionary
(1.1) wyjątkowy, dziwny, szczególny, niespotykany, kuriozalny, ekscentryczny, unikatowy, rzadki, nadzwyczajny, ekstrawagancki, egzotyczny
Wiktionary
głaz większych rozmiarów
SJP.pl
wieś w województwie podkarpackim, położona koło Jasła
SJP.pl
Osobnica – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie jasielskim, w gminie Jasło.
Miejscowość jest siedzibą parafii rzymskokatolickiej św. Stanisława Biskupa, należącej do dekanatu Dębowiec, diecezji rzeszowskiej.
W Osobnicy od 1953 istnieje kopalnia ropy naftowej.
Wikipedia
1. odnoszący się do jednego człowieka lub jednego przedstawiciela gatunku; indywidualny, jednostkowy;
2. osobniczy rozwój - rozwój obejmujący wszystkie zmiany organizmu, jakie w nim zachodzą od powstania osobnika do jego naturalnej śmierci; ontogeneza
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) biol. właściwy osobnikowi, odnoszący się do osobnika jako okazowi danego gatunku
Wiktionary
(1.1) Pomiędzy pacjentami istnieją indywidualne, osobnicze, wieku, stanu choroby itp. różnice w reakcji na podany lek.
Wiktionary
rzecz. osobnik m., osoba ż.
Wiktionary
(1.1) indywidualny
Wiktionary
osoba, człowiek (zwykle z odcieniem ujemnym); indywiduum, typ
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) biol. jednostkowy okaz gatunku;
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) osoba, człowiek
Wiktionary
Osobnik – jednostkowy organizm, jednostkowy okaz (przedstawiciel) gatunku, żyjący samodzielnie lub w grupie, np. w stadzie bądź kolonii, stanowiący podstawowy element populacji. Ogólnie przyjęto zasadę, że cechą charakterystyczną osobnika jest oddziaływanie na inne osobniki własnego gatunku, inne organizmy oraz środowisko.
Wikipedia
IPA: ɔˈsɔbʲɲik, AS: osobʹńik
Wiktionary
rzecz. osoba ż., osobniczość ż.
przym. osobny, osobniczy
Wiktionary
przysłówek
(1.1) oddzielnie, nie razem
Wiktionary
(1.1) Te punkty omówimy później osobno.
(1.1) Wyspa Wielkanocna jest osobno położoną wyspą na południowo-wschodnim Pacyfiku.
(1.1) Pasły się one czasem osobno, czasem pomieszane razem: gnu, pufu, ariele, antylopy, krowy, bubale, kozły skaczące i wielkie kudu.
Wiktionary
rzecz. osoba ż., osobność ż.
przym. osobny
Wiktionary
1. oddzielny;
2. mający specjalne przeznaczenie
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) oddzielony, oddalony od innych, mający specjalne przeznaczenie
(1.2) daw. szczególny, wyjątkowy, osobliwy
Wiktionary
(1.1) Każde z nas ma już teraz świat osobny, zupełnie inny.
(1.1) Odnajmuje małą izdebkę z alkierzem, z osobnym wejściem od tyłu.
(1.2) Wspominana powieściopisarka przejawia osobną predylekcję do opisów piękna przyrody.
(1.2) Dostrzegam u Ciebie talent osobny do czytania mej poezji.
Wiktionary
IPA: ɔˈsɔbnɨ, AS: osobny
Wiktionary
rzecz. osoba ż., osobnik m., osobność ż.
przysł. osobno
Wiktionary
(1.1) oddzielny, odrębny
Wiktionary
miara odpowiadająca wielkości zasobów zużywanych lub wytwarzanych przez jednego człowieka w ciągu doby
SJP.pl
środowiskowo: jednostka obliczeniowa równa jednemu dniowi przebytemu gdzieś przez jedną osobę
SJP.pl
Osobodzień – jednostkowa miara służąca do sprawozdawania świadczeń medycznych przez placówkę medyczną celem rozliczenia jej z płatnikiem, np. NFZ. Osobodzień odnosi się do pobytu pacjenta na oddziale stacjonarnym lub dziennym.
Wikipedia
Roboczogodzina (osobogodzina) – jednostka miary robocizny. Najbardziej poprawnie oznacza się ją skrótem rg., choć dopuszczalne są również inne formy. Wyraża ona normę ilościową wykonania przez jednego robotnika w czasie jednej godziny określonego zakresu robót. Normę tę określa się w odniesieniu do wybranej jednostki obmiarowej danej roboty.
Wikipedia
jednostka obliczeniowa do obliczenia kosztów przewozu osób, równa jednemu kilometrowi przejechanemu przez jedną osobę
SJP.pl
potocznie: samochód lub pociąg osobowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gwara. szoferska: samochód osobowy
(1.2) gwara. kolejowa: pociąg osobowy
Wiktionary
IPA: ˌɔsɔˈbufka, AS: osobufka
Wiktionary
rzecz. osobistość ż.
Wiktionary
1. tylko w liczbie pojedynczej
a) zespół cech psychicznych właściwych danemu człowiekowi;
b) osobowość prawna - zdolność nabywania praw i zaciągania zobowiązań, nadana przez ustawę jakimś organizacjom;
2. człowiek o wyrazistych cechach wyróżniających go spośród innych ludzi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) psych. zespół najbardziej trwałych cech psychicznych lub dyspozycji psychicznych człowieka, odróżniających go od innych ludzi;
Wiktionary
Osobowość – wewnętrzny system regulacji pozwalający na adaptację i wewnętrzną integrację myśli, uczuć i zachowania w określonym środowisku w wymiarze czasowym (poczucie stabilności). Jest to zespół względnie trwałych cech lub dyspozycji psychicznych jednostki, różniących ją od innych jednostek.
Wikipedia
(1.1) Minione wydarzenia wyciskają piętno na osobowościach ludzi i narodów, zostają oni naznaczeni stygmatem czasu.
(1.1) Antropolodzy przetestowali cechy osobowości i zużycie papieru toaletowego u 1000 osób.
(1.1) Nadużywanie alkoholu ma destrukcyjny wpływ na osobowość człowieka.
Wiktionary
IPA: ˌɔsɔˈbɔvɔɕt͡ɕ, AS: osobovość
Wiktionary
rzecz. osobowy mrz., osobatyw mrz., osoba ż.
przym. osobowościowy, osobowy
przysł. osobowo
Wiktionary
(1.1) indywidualność, jaźń, jestestwo
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) psych. związany z osobowością
Wiktionary
rzecz. osobowość ż.
Wiktionary
1. związany z osobą lub osobami;
2. przystosowany do przewożenia ludzi;
3. w językoznawstwie: związany z osobą - kategorią gramatyczną, np. zaimek osobowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący osoby
(1.2) służący do transportu ludzi
(1.3) gram. związany z kategorią gramatyczną osoby
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) rodzaj pociągu pasażerskiego
Wiktionary
(1.1) Na podstawie analizy i opisu stanowiska pracy buduje się profil osobowy pracownika i wymogi stawiane mu przez organizację (z Internetu)
(1.1) Stan osobowy i etatowy w naszych warsztatach pracy pozostawia wiele do życzenia.
(1.2) Na parkingu naliczyłem sto samochodów osobowych.
(2.1) Znowu spóźnisz się na osobowy!
(2.1) Lubię podróżować po Polsce osobowymi.
Wiktionary
IPA: ˌɔsɔˈbɔvɨ, AS: osobovy
Wiktionary
rzecz. osobowość ż., osobatyw mrz., osoba ż., osobistość ż.
przym. osobisty
przysł. osobowo
Wiktionary
(1.1) personalny
(1.2) pasażerski
(2.1) osobówka
Wiktionary
rzeka w Polsce, dopływ Odry
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. rzeka w Czechach i Polsce, lewy dopływ Odry;
(1.2) geogr. wieś gminna w Czechach w województwie morawsko-śląskim, w powiecie Bruntal;
Wiktionary
Osobłoga (też Osa, dawniej Ossobłoka, cz. Osoblaha, niem. Hotzenplotz, przez Austriaków nazywana Ossą) – rzeka w północno-wschodnich Czechach i południowo-zachodniej Polsce, lewobrzeżny dopływ Odry, długości 65,5 km i powierzchni zlewni 993 km² (z tego 745 km² w Polsce).
Przepływa przez kraj morawsko-śląski (powiat Bruntál) i województwo opolskie (powiaty: prudnicki, krapkowicki).
Wikipedia
przym. osobłoski, osobłożański
Wiktionary
(1.1) przest. Osa ż.
(1.2) przest. Osobłaga ż.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do rzeki Osobłoga
(1.2) odnoszący się do wsi Osobłoga
Wiktionary
rzecz. Osobłoga ż.
(1.1) przym. nadosobłoski
Wiktionary
(1.1) osobłożański
(1.2) osobłożański
Wiktionary
gwarowo: osaczać
SJP.pl
płynna substancja krwi, w której znajdują się krwinki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) biol. zasadniczy płynny składnik krwi, w którym zawieszone są krwinki
Wiktionary
Osocze krwi (plazma) – zasadniczy płynny składnik krwi, w którym są zawieszone elementy morfotyczne (komórkowe). Stanowi ok. 55% objętości krwi. Osocze uzyskuje się z krwi pobranej po odwirowaniu elementów morfotycznych lub za pomocą zabiegu plazmaferezy Gdy dojdzie do krzepnięcia osocza, wydziela się skrzep, a pozostały płyn to surowica.
Wikipedia
(1.1) Zespół Hioba objawia się nawracającymi zakażeniami gronkowcowymi, wypryskami skórnymi, ciężkimi zapaleniami płuc i podwyższonym poziomem IgE w osoczu.
Wiktionary
(1.1) plazma
Wiktionary
osoba uczestnicząca w nagance na zwierzynę, osaczająca zwierza; osacznik, obławnik
SJP.pl
Osocznik – zarządca królewski od XVI do XVIII w. Obławnik biorący udział w osaczaniu zwierza.
Wikipedia
rodzina roślin dwuliściennych z rzędu rutowców
SJP.pl
Wikipedia
o cechach osoczynowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. pożytek
Wiktionary
roślina wodna z rodziny żabiściekowatych
SJP.pl
Wikipedia
dodać soli do potrawy, posypać solą w celu uzyskania pożądanego smaku
SJP.pl
czasownik dokonany
(1.1) dodać soli do potrawy, najczęściej posypując
Wiktionary
Osolin (niem. Esdorf) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie trzebnickim, w gminie Oborniki Śląskie.
Wikipedia
polski herb szlachecki; Ossoria
SJP.pl
Wikipedia
1. nazwa kilku wsi w Polsce;
2. dzielnica Gdańska
SJP.pl
Wikipedia
1. podobny do osy;
2. potocznie: złośliwy, uszczypliwy
SJP.pl
Osowate (Vespidae) – rodzina owadów błonkoskrzydłych (Hymenoptera) z grupy żądłówek, z nadrodziny os (Vespoidea), czasami również określana nazwą osy.
Wikipedia
1. podobny do osy;
2. potocznie: złośliwy, uszczypliwy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest osowiałe; cecha tych, którzy są osowiali
Wiktionary
rzecz. sowa ż., sówka ż., osowienie n.
czas. osowieć dk.
przym. osowiały
przysł. osowiale
Wiktionary
pozbawiony energii; smutny
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) przygnębiony czymś
(1.2) będący wyrazem czyjegoś przygnębienia
Wiktionary
rzecz. osowiałość ż.
przysł. osowiale
czas. osowieć
Wiktionary
(1.1) przygnębiony
Wiktionary
przeziernik osowiec - motyl z rodziny przeziernikowatych
SJP.pl
czasownik dokonany
(1.1) popaść w melancholię
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. osowiałość ż., sowa ż., sówka ż.
przym. osowiały, sowi
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osowski (forma żeńska: Osowska) – polskie nazwisko.
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
1. wirusowa choroba zakaźna;
2. regionalnie: karma z otrębów zbożowych
SJP.pl
skrótowiec, rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) = ochotnicza straż pożarna;
(1.2) = ekon. techn. operator systemu przesyłowego
(1.3) = eduk. wojsk. Oficerska Szkoła Piechoty
Wiktionary
Osp – wieś w Słowenii, w gminie miejskiej Koper. 1 stycznia 2018 liczyła 181 mieszkańców.
Wikipedia
(1.1) Gdyby nie druhowie z miejscowej OSP, zabytkowy kościół w Ptaszkowej strawiłby pożar wzniecony przez podpalaczy.
Wiktionary
IPA: ɔ‿ɛs‿ˈpɛ, AS: o‿es‿pe
Wiktionary
1. wirusowa choroba zakaźna;
2. regionalnie: karma z otrębów zbożowych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. wet. wspólna nazwa kilku różnych wirusowych chorób zakaźnych objawiających się wysypką
(1.2) roln. reg. karma z otrębów zbożowych
(1.3) geol. zob. ospa krasowa.
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. ospówka ż.
przym. ospowy, ospowaty
Wiktionary
spotkanie dzieci zdrowych z dziećmi chorymi na ospę, zorganizowane w celu ich zarażenia i uodpornienia na tę chorobę; ospa party
SJP.pl
1. osoba senna;
2. leń; próżniak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) człowiek ospały
Wiktionary
IPA: ɔsˈpalɛt͡s, AS: ospalec
Wiktionary
rzecz. ospałość ż.
przym. ospały
przysł. ospale
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: ospale
SJP.pl
rzadko: brak ochoty do działania, nieróbstwo, opieszałość; lenistwo, ospałość, ociężałość, leniwość
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: ospały
SJP.pl
ospalec;
1. osoba senna;
2. leń, próżniak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) chęć zaśnięcia, potrzeba snu
(1.2) przen. właściwość tego, co ospałe; cecha tych, którzy są ospali
Wiktionary
Somnolencja – patologiczna senność, postać łagodnych ilościowych zaburzeń świadomości.
Wikipedia
rzecz. ospalstwo n., ospalec m., ospaluch m.
przym. ospały
przysł. ospale
Wiktionary
(1.1) senność; przest. senliwość
(1.2) gnuśność, niemrawość, ociężałość, opieszałość, powolność; pot. maruderstwo, rozmamłanie, rozmemłanie, ślamazarność
Wiktionary
senny, śpiący, zbudzony po śnie
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który ma potrzebę snu
(1.2) powolny, pozbawiony energii, ociężały
Wiktionary
rzecz. ospałość ż., ospalec m.
przysł. ospale
Wiktionary
(1.2) apatyczny
Wiktionary
łagodna forma ospy prawdziwej, powstała na skutek zakażenia osoby szczepionej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. ospa o łagdonym przebiegu
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. przest. zob. ospianka.
Wiktionary
roślina doniczkowa pochodząca z Japonii; aukuba
SJP.pl
obśpiewać;
1. zaśpiewać piosenkę wychwalającą kogoś;
2. zaśpiewać dookoła kogoś lub czegoś;
3. ośpiewać się - nasycić się śpiewaniem
SJP.pl
obśpiewać;
1. zaśpiewać piosenkę wychwalającą kogoś;
2. zaśpiewać dookoła kogoś lub czegoś;
3. ośpiewać się - nasycić się śpiewaniem
SJP.pl
1. śpiewać piosenkę wychwalającą kogoś;
2. śpiewać dookoła kogoś lub czegoś;
3. ośpiewywać się - nasycać się śpiewaniem
SJP.pl
choroba zakaźna ptaków; ospodyfteria
SJP.pl
choroba zakaźna ptaków; ospobłonica
SJP.pl
1. pokryty bliznami po przebytej chorobie;
2. dawniej: zarażony ospą
SJP.pl
1. przymiotnik od: ospa;
2. przymiotnik od: osep
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) med. związany z ospą, dotyczący ospy
(1.2) hist. związany z ospem (daniną)
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) daw. chory na ospę
Wiktionary
(1.1, 2.1)
:: rzecz. ospa ż., ospówka ż.
:: przym. ospowaty
(1.2)
rzecz. osep mrz.
Wiktionary
skrót od: Ordo Sancti Pauli Primi Eremitae - zakon paulinów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. pomocnicze elementy urządzeń, maszyn i instalacji, bez których te nie mogą działać poprawnie lub nie wykorzystują w pełni swojego potencjału;
(1.2) żegl. zob. takielunek.
Wiktionary
Osprzęt, armatura – pomocnicze elementy instalacji, maszyn i urządzeń niezbędne do ich prawidłowego działania albo zwiększające lub zmieniające ich funkcjonalność, np. osprzęt elektryczny, hydrauliczny, gazowy, rowerowy, budowlany.
W znaczeniach szczególnych:
Wikipedia
(1.1) Choć najmniej wykształcony spośród chińskich milionerów, wykazał się niezwykłą smykałką do interesów, gdy z ulicznego sprzedawcy kukurydzy przeobraził się w producenta opakowań plastikowych, a w 1986 r. przerzucił się na części i osprzęt do motocykli.
Wiktionary
rzecz. sprzęt mrz.
przym. sprzętowy
Wiktionary
(1.1) armatura
Wiktionary
[czytaj: o-es-pe-ES] skrót od: Oficjalny Słownik Polskiego Scrabblisty
SJP.pl
(wulgarne) obsrać; obesrać;
1. oddając kał, zabrudzić coś;
2. obgadać kogoś;
3. zignorować coś lub kogoś
SJP.pl
czasownik dokonany (ndk. osrywać)
(1.1) wulg. zabrudzić coś lub kogoś kałem
(1.2) wulg. zignorować coś lub kogoś
(1.3) wulg. przen. obgadać kogoś
czasownik zwrotny dokonany osrać się (ndk. osrywać się)
(2.1) wulg. zabrudzić się własnym kałem
Wiktionary
(1.1) Osrałem kibel.
Wiktionary
rzecz. osranie n., obsranie n., obesranie n., obsrywanie n.
czas. srać, obsrać dk., obesrać dk., obsrywać ndk.
przym. szaraczkowy
Wiktionary
(1.1) wulg. obsrać, obesrać; pot. zafajdać
Wiktionary
(wulgarne) obsrać; obesrać;
1. oddając kał, zabrudzić coś;
2. obgadać kogoś;
3. zignorować coś lub kogoś
SJP.pl
Osram Licht AG (Osram) – niemieckie przedsiębiorstwo produkujące sprzęt oraz akcesoria oświetleniowe. Siedziba przedsiębiorstwa znajduje się w Monachium, w Bawarii.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) wulg. zanieczyszczenie czegoś własnym kałem
(1.2) wulg. przen. obmówienie kogoś
Wiktionary
rzecz. obsranie n., obesranie n., obsrywanie n.
czas. srać, osrać dk., obsrać dk., obesrać dk., obsrywać ndk.
przym. szaraczkowy
Wiktionary
(1.1) wulg. obsranie, obesranie; pot. zafajdanie
Wiktionary
1. środek, centralny punkt czegoś, np. ośrodek nerwowy, ośrodek trzęsienia ziemi; centrum;
2. charakterystyczne miejsce, środowisko, w którym dzieje się coś znaczącego, wokół którego coś się skupia, np. ośrodek przemysłowy, gospodarczy; centrum;
3. instytucja zajmująca się kompleksową działalnością w określonej dziedzinie i na określonym terenie, np. ośrodek hodowlany, rolny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) środkowy, centralny punkt czegoś
(1.2) środowisko, okręg, centrum, w którym lub wokół którego coś się skupia
(1.3) instytucja obejmująca zasięgiem działania całokształt spraw związanych z jakąś dziedziną życia na pewnym terenie
Wiktionary
Ośrodek oznacza w naukach ścisłych środowisko o określonych właściwościach fizycznych, które mogą wpływać na przebieg procesów przebiegających w nim. Ośrodkiem jest każda substancja fizyczna. Szczególnym rodzajem ośrodka jest próżnia. Ośrodek może być jednorodny lub niejednorodny. Ze względu na podobieństwo niektórych cech ośrodków można je klasyfikować, np. na ośrodki sprężyste, ciągłe, izotropowy, nieliniowy.
Wikipedia
(1.2) Turyn jest ważnym europejskim ośrodkiem produkcji czekolady.
(1.3) Dzięki albańskim jeżom, które zjadły żmije, można było wybudować ośrodek wypoczynkowy w Złotych Piaskach.
Wiktionary
IPA: ɔˈɕrɔdɛk, AS: ośrodek
Wiktionary
przym. ośrodkowy
Wiktionary
(1.1) środek, centrum
(1.2) środek, centrum
(1.3) centrum
Wiktionary
wewnętrzna część, środek
SJP.pl
Ośródka – typ skamieniałości, będący formą naturalnego odlewu pustych przestrzeni po wytrawionych elementach twardych skamieniałości właściwych lub po częściach miękkich organizmów. Warunkiem powstawania ośródek jest wcześniejsza lityfikacja skały otaczającej skamieniałość. Puste przestrzenie wypełnione mogą być drobnoziarnistym osadem lub, wykrystalizowanymi w tych przestrzeniach, minerałami (np. kalcytem).
Wikipedia
SJP.pl
Przestrzeń topologiczna ośrodkowa – przestrzeń topologiczna (X,\tau ) zawierająca taki podzbiór, który jest przeliczalny i gęsty. Podzbiór ten nazywany jest ośrodkiem.
Ten sam zbiór X może tworzyć przestrzeń ośrodkową lub nie – zależy to od doboru topologii \tau . Np. zbiór liczb rzeczywistych
Wikipedia
1. taki, który ma cechy ośrodka, np. kompozycja o charakterze ośrodkowym;
2. taki, który skupia się wokół ośrodka, np. ośrodkowy (centralny) układ nerwowy - zasadnicze części układu nerwowego człowieka i wyższych zwierząt: mózg, móżdżek, rdzeń przedłużony i rdzeń kręgowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) hist. geogr. starożytne królestwo ze stolicą w Edessie, założone przez nabatejskie lub arabskie plemięemiona w północnej Syrii, istniejące między II w. p.n.e. a III w. n.e.;
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. Osroeńczyk m., Osroenka ż., Osroene n.
przym. osroeński
Wiktionary
(1.1) Osroene
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. obywatel starożytnego królestwa Osroene
Wiktionary
(1.1) Sulla nazywał zatem Komageńczyka Epifanesem, a Osroeńczyka Filoromajosem.
Wiktionary
rzecz. Osroene n., Osroena ż.
:: fż. Osroenka ż.
przym. osroeński
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) hist. geogr. starożytne królestwo ze stolicą w Edessie, założone przez nabatejskie lub arabskie plemięemiona w północnej Syrii, istniejące między II w. p.n.e. a III w. n.e.;
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) Osroena
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. Osroeńczyk m., Osroenka ż., Osroena ż.
przym. osroeński
frazeologia.
etymologia.
etym|gr|Ὀσροηνή.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) Osroene
* francuski: (1.1) Osroène ż.
* nowogrecki: (1.1) Οσροηνή ż.
* starogrecki: (1.1) Ὀσροηνή ż.
źródła.
== Osroene (język angielski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, nazwa własna
(1.1) hist. geogr. Osroene
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz. Osroeńczyk m., Osroenka ż., Osroena ż.
przym. osroeński
Wiktionary
(1.1) Osroena
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. obywatelka starożytnego królestwa Osroene
Wiktionary
rzecz. Osroene n., Osroena ż.
:: fm. Osroeńczyk m.
przym. osroeński
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) hist. związany z Osroene, dotyczący Osroene
Wiktionary
rzecz. Osroena ż., Osroene n., Osroeńczyk m., Osroenka ż.
Wiktionary
obsrywać, obesrywać; wulgarnie:
1. oddając kał, brudzić coś;
2. przenośnie: obgadywać kogoś
SJP.pl
popielnica, krypta, urna zawierająca prochy zmarłego; kostnica, ossuarium
SJP.pl
substancja organiczna występująca w kościach, nadająca im elastyczność; oseina
SJP.pl
Osseina, osseomukoid (ang. osteoid) – organiczna substancja międzykomórkowa tkanki kostnej, zapewniająca kości elastyczność i wytrzymałość. Jest wydzielana przez osteoblasty. Zawiera włókna kolagenu (I typu), białka niekolagenowe (osteonektyna, osteokalcyna), proteoglikany i mukopolisacharydy.
Jest przesycona solami mineralnymi (głównie wapnia, fosforu i magnezu). W procesie mineralizacji przekształca się w blaszki kostne.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Ferdynand Antoni Ossendowski, ps. „Feranto”, „Mark Czertwan” (ur. 15 maja?/27 maja 1878 w Lucynie, zm. 3 stycznia 1945 w Grodzisku Mazowieckim) – polski pisarz, dziennikarz, podróżnik, antykomunista, nauczyciel akademicki, działacz społeczny, polityczny i naukowy.
Wikipedia
strukturalny zrost endoprotezy z tkanką kostną; osteointegracja
SJP.pl
Osseointegracja (osteointegracja) – bezpośrednie strukturalne i czynnościowe połączenie pomiędzy uporządkowaną, żywą kością i powierzchnią obciążonego wszczepu. Zjawisko to zostało opisane po raz pierwszy w roku 1977, a sam termin „osseointegracja” zdefiniowano w roku 1981.
Wikipedia
były mieszkaniec komunistycznych Niemiec Wschodnich
SJP.pl
Wikipedia
[czytaj: oss-ija] określenie wykonawcze: dowolnie, według upodobania
SJP.pl
Carl von Ossietzky (ur. 3 października 1889 w Hamburgu, zm. 4 maja 1938 w Berlinie) – niemiecki dziennikarz, pisarz i pacyfista.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) anat. zool. cylindryczna lub stożkowa, pokryta skórą struktura kostna na głowach żyraf, samców okapi i niektórych ich wymarłych krewnych
Wiktionary
przym. ossikonowy
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z ossikonem, dotyczący ossikonu
Wiktionary
rzecz. ossikon m.
Wiktionary
preparat zawierający wodny i olejowy wyciąg z kości młodych zwierząt oraz związki wapnia, stosowany w niedorozwojach układu kostnego, niedoborach masy ciała i profilaktycznie w zaburzeniach kostnienia u dzieci oraz po złamaniach kości i operacjach ortopedycznych
SJP.pl
potrawa mediolańska: kolanko cielęce w sosie z wina lub z pomidorami
SJP.pl
Wikipedia
W Polsce:
Wikipedia
instytut polskiej nauki i kultury ufundowany w 1817 roku przez Józefa Ossolińskiego we Lwowie, obecnie mający siedzibę we Wrocławiu; Zakład Narodowy im. Ossolińskich
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) kult. polski instytut naukowy i kulturalny we Wrocławiu;
Wiktionary
Zakład Narodowy im. Ossolińskich (ZNiO), Ossolineum – polski instytut naukowy i kulturalny we Wrocławiu.
Jest jednym z najważniejszych i najstarszych ośrodków kultury polskiej, o czym decydują przede wszystkim bogate zbiory biblioteczne, obejmujące ważne dla kultury polskiej starodruki (m.in. De revolutionibus... Mikołaja Kopernika z 1543 r. czy Pieśni Jana Kochanowskiego z 1586 r.) i rękopisy, w tym m.in. rękopis poematu Pan Tadeusz (1834) Adama Mickiewicza. W 2023 roku do Ossolineum trafiło dzieło barokowego artysty Alessandro Turchiego Madonna z dzieciątkiem. Obraz zaginął w czasie wojny, po latach odnalazł się w Japonii, skąd trafił do Wrocławia.
Wikipedia
(1.1) W gmachu obecnego Ossolineum mieściło się gimnazjum katolickie.
Wiktionary
(1.1) ZNiO
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Ossów – wieś sołecka w Polsce, położona w województwie mazowieckim, w powiecie wołomińskim, w gminie Wołomin. Ma status sołectwa.
Wieś znajduje się na Równinie Wołomińskiej, 22 km od centrum Warszawy. Przepływa przez nią rzeka Długa wraz z dopływem Czarną Strugą. Ciągnie się wzdłuż drogi powiatowej 01134 (Turów – Majdan – Mostówka – granica gminy Wołomin), która w Ossowie nosi nazwę Stanisława Matarewicza.
Wikipedia
Ossowice – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie rawskim, w gminie Cielądz.
Wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie bielskim ziemi rawskiej województwa rawskiego. W latach 1954–1959 wieś była siedzibą Ossowice, po jej zniesieniu Rawa Mazowiecka. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa skierniewickiego.
Wikipedia
Ossówno – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie węgrowskim, w gminie Wierzbno. Ma status sołectwa.
Do 1954 r. wieś była siedzibą gminy Ossówno, następnie do 1959 – gromady Ossówno, po jej zniesieniu w gromadzie Wierzbno, następnie gminy Wierzbno. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa siedleckiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Ossowski (Leliwa odmienny, Księżyc odmienny) – kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Leliwa lub Księżyc.
Wikipedia
skrót od: Ordo Sanctissimi Redemptoris - zakon redemptorystek
SJP.pl
skrót od: Ordo Sanctissimi Salvatoris - zakon brygidek
SJP.pl
skrót od: Ordo Sanctissimae Trinitas - zakon trynitarzy
SJP.pl
popielnica, krypta, urna zawierająca prochy zmarłego; kostnica, ossarium
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) naczynie służące do przechowywania szczątków zmarłego;
(1.2) budowla lub pomieszczenie ze szczątkami zmarłych, często w obrębie cmentarza
Wiktionary
Ossuarium (łac. ossuarius, także ossarium) – naczynie lub inny pojemnik służący do przechowywania kości, albo prochów zmarłego, którego poddano kremacji.
Nazwa ta obejmuje również pomieszczenia lub wolno stojące budowle wznoszone w obrębie cmentarzy. W przypadku, gdy w miejscu starego zakładano nowy cmentarz, umieszczano w nich ekshumowane szczątki zmarłych.
Ossuaria tworzono też w miejscach wielkich bitew, po epidemiach lub klęskach głodu.
Wikipedia
(1.1) Ossuarium, w którym pochowano Jakuba, jest dość proste i pozbawione ozdób.
Wiktionary
IPA: ˌɔsːuˈwarʲjũm, AS: o•suu̯arʹi ̯ũm
Wiktionary
(1.1) urna
(1.2) karner, mauzoleum
Wiktionary
proces powstawania i mineralizacji kości polegający na przekształcaniu się tkanki chrzęstnej w tkankę kostną; kostnienie, osyfikacja
SJP.pl
przestarzałe: zostać, pozostać, przetrwać; ostać się
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rodzaj jaszczurek z rodziny scynkowatych
SJP.pl
tęsknota za czasami NRD
SJP.pl
Ostalgie (z niem. Ostalgia od słów Ost (wschód) oraz Nostalgie (nostalgia)) – termin określający zjawisko tęsknoty za czasami Niemieckiej Republiki Demokratycznej (NRD). Użycie tego określenia po raz pierwszy przypisuje się drezdeńskiemu kabareciście i aktorowi Uwe Steimle.
Wikipedia
jednostka administracyjna w Iranie
SJP.pl
Wikipedia
samotne wzniesienie pozostałe po nierównomiernym niszczeniu powierzchni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geol. odosobnione wzniesienie będące pozostałością dawnej powierzchni zniszczonej w wyniku wietrzenia, erozji i denudacji;
Wiktionary
Ostaniec – wzniesienie powstałe w wyniku procesów wietrzenia i erozji (a także denudacji terenów przyległych, co powoduje odsłonięcie i pozostawienie ostańca). Ostańce występują jako wyizolowane formy terenu, często o stromych, skalistych stokach, będące pozostałością większego masywu skalnego. Niekiedy ostańcami są całe wzniesienia, jak np. Szczeliniec Wielki w Górach Stołowych i Maczuga Herkulesa.
Wikipedia
IPA: ɔˈstãɲɛt͡s, AS: ostãńec
Wiktionary
rzecz. ostanie n., zostanie n., zostawanie n.
czas. ostać się dk., zostać dk., zostawać ndk.
przym. ostańcowy
Wiktionary
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Ostaš (niem. Wostasch, Ostasch, pol. Ostasz) – szczyt (700 m n.p.m.) w czeskiej części Gór Stołowych. Wzniesienie położone jest około 3,0 km na północny zachód od centrum Police nad Metují, w granicach Obszaru Chronionego Krajobrazu Broumovsko.
Wikipedia
wieś w Polsce, położona niedaleko Torunia
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Ostaszewo
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
miasto w Rosji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Rosji, w obwodzie twerskim;
Wiktionary
Ostaszków (ros. Осташков, Ostaszkow) – miasto w Rosji założone w 1587 roku, w obwodzie twerskim, ok. 190 km na zachód od Tweru, położone nad jeziorem Seliger (ros. Селигер) przy linii kolejowej Wielkie Łuki–Bołogoje.
Wikipedia
przym. ostaszkowski
Wiktionary
przymiotnik od: Ostaszków
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Ostaszkowem, dotyczący Ostaszkowa
Wiktionary
rzecz. Ostaszków mrz.
Wiktionary
przysłówek
(1.1) całkowicie, zupełnie, w sposób ostateczny lub do końca
(1.2) wreszcie, w końcu
(1.3) w ostatecznym razie
Wiktionary
(1.1) Geniusz przestał się pojawiać, jakby pojął, że wyrok zapadł ostatecznie.
Wiktionary
IPA: ˌɔstaˈtɛt͡ʃʲɲɛ, AS: ostatečʹńe
Wiktionary
rzecz. ostateczność ż., ostatni m., ostatek mrz.
przym. ostateczny, ostatni, przedostatni
przysł. ostatnio
Wiktionary
(1.1) definitywnie
(1.2) w końcu
(1.3) w ostateczności
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) sytuacja ostateczna
(1.2) cecha tego, co ostateczne
(1.3) daw. koniec, kres
Wiktionary
rzecz. ostatek mrz., ostatni mos.
przym. ostateczny, ostatni
przysł. ostatecznie
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) książk. kończący jakiś cykl, ciąg, szereg, serię; ostatni i definitywny
(1.2) książk. o największym natężeniu, w najwyższym stopniu (często w sensie negatywnym); skrajny, krańcowy
Wiktionary
(1.1) Według konstytucji orzeczenia TK są ostateczne, żaden urzędnik nie ma prawa ich odrzucać, zawieszać czy kwestionować.
Wiktionary
IPA: ˌɔstaˈtɛt͡ʃnɨ, AS: ostatečny
Wiktionary
rzecz. ostatni mos., ostatek mrz., ostateczność ż.
przym. ostatni, przedostatni
przysł. ostatecznie, ostatnio
Wiktionary
(1.1) ostatni, definitywny, nieodwołalny, nieodwracalny, peremptoryczny
(1.2) skrajny
Wiktionary
1. pozostałość, reszta, koniec;
2. dawniej: granica, kraniec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) to, co pozostało
(1.2) zob. ostatki.
(1.3) karc. ostatnia lewa w rozdaniu
Wiktionary
IPA: ɔˈstatɛk, AS: ostatek
Wiktionary
rzecz. ostatni mos., ostatki nmos., ostateczność ż.
przym. ostatni, ostatkowy, przedostatni, ostateczny
przysł. ostatnio, ostatecznie
Wiktionary
(1.1) pozostałość, reszta, resztka
(1.3) ultimo
Wiktionary
1. ostatnie dni karnawału (okresu od święta Trzech Króli do Środy Popielcowej); zapusty, mięsopusty, mięsopust, kusaki, kuse dni;
2. zabawy związane z obchodzeniem tego karnawału;
3. wtorek przed Środą Popielcową;
4. końcowa część jakiegoś wydarzenia, okresu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) ostatnie dni karnawału
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) M. B. W. lm. zob. ostatek.
Wiktionary
Ostatki, zapusty (lud. mięsopust, śląs. kozelek, odpowiednik prawosławnej maslenicy) – ostatnie dni karnawału zaczynające się w tłusty czwartek, a kończące się zawsze we wtorek, zwany w Polsce „śledzikiem” (w Wielkopolsce jest to tzw. „podkoziołek”). Następny dzień – Środa Popielcowa – oznacza początek wielkiego postu i oczekiwania na Wielkanoc. Obydwa święta są świętami ruchomymi. W ostatki urządza się ostatnie huczne zabawy, bale przed nadchodzącym okresem wstrzemięźliwości.
Wikipedia
IPA: ɔˈstatʲci, AS: ostatʹḱi
Wiktionary
rzecz. ostatek m., ostatni mos.
przym. ostatni, ostatkowy, przedostatni
Wiktionary
(1.1) mięsopust, zapusty, zimne zapusty, bachusy, kusaki, kuse dni
Wiktionary
1. będący na samym końcu;
2. taki, po którym nie będzie następnego;
3. najniższy pod względem wartości; najgorszy;
4. najmniej prawdopodobny lub odpowiedni;
5. najbliższy dniu dzisiejszemu spośród minionych
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) znajdujący się na końcu listy, kolejności
(1.2) taki, który pozostał, gdy innych już nie ma
(1.3) najgorszy według zalet, wartości
(1.4) mający miejsce niedawno, jako pierwszy z przeszłych
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) ktoś ostatni (1.1-2)
(2.2) człowiek najbardziej niemoralny
Wiktionary
Ostatni – poemat Zygmunta Krasińskiego napisany w 1847.
Wikipedia
(1.1) Dotarłem do mety jako ostatni.
(1.1) Skład biało-czerwonych zdecydowanie odbiegał od optymalnego, natomiast rywale do Chicago przyjechali w najmocniejszym zestawieniu, z kadrą naszpikowaną medalistami ostatnich mistrzostw świata i igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro.
(1.4) Ostatnia z tych podróży trwała ponad rok i dzięki temu miałem niejedną sposobność, by z bliska przyjrzeć się politycznej rzeczywistości Zachodu.
(1.4) Kościejny szedł drogą i nie czuł zmęczenia, chociaż ostatniej nocy nie zaznał snu ani odpoczynku.
Wiktionary
IPA: ɔˈstatʲɲi, AS: ostatʹńi
Wiktionary
rzecz. ostatek mrz., ostatki lm nm., ostateczność ż., ostatnia ż.
przym. najostatniejszy, ostateczny, przedostatni
przysł. ostatnio, ostatecznie
Wiktionary
(1.1) końcowy; gw-pl|Górny Śląsk|pośledni.
Wiktionary
1. kobieta, która jest ostatnim (jedynym) fachowcem, specjalistką w jakiejś dziedzinie;
2. kobieta stojąca najniżej pod względem wartości moralnych
SJP.pl
Wikipedia
przysłówek czasu
(1.1) w niedalekiej przeszłości
(1.2) ostatnim razem
Wiktionary
(1.1) Bardzo modnym kierunkiem jest ostatnio prezentowanie trików „od stolika do stolika”.
(1.2) Sprowadź mi dwadzieścia funtów drutu miedzianego, takiego, jaki był ostatnio.
Wiktionary
IPA: ɔˈstatʲɲɔ, AS: ostatʹńo
Wiktionary
przym. ostatni, przedostatni, ostateczny, najostatniejszy
rzecz. ostatni mos., ostatek
przysł. przedostatnio, ostatecznie
Wiktionary
(1.1) w nieodległych czasach, niedawno, w ostatnim czasie, ostatnimi czasy
(1.2) poprzednio, ostatnim razem
Wiktionary
przestarzałe: zostawać, pozostawać; ostawać się
SJP.pl
dawniej, dziś poetycko: odchodzić od kogoś, od czegoś, opuszczać, porzucać kogoś lub coś; zostawiać, pozostawiać
SJP.pl
dawniej, dziś poetycko: odejść od kogoś, od czegoś, opuścić, porzucić kogoś lub coś; zostawić, pozostawić
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co ostawe; cecha tych, którzy są ostawi
Wiktionary
przym. ostawy
Wiktionary
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
Ostałówek – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie szydłowieckim, w gminie Chlewiska. Ma status sołectwa.
Pierwsze wzmianki o wsi pochodzą z 1440 roku, gdy wspominana była pod nazwą Ostalow Minor (Ostałów Mniejszy.) Dziedzicem był wtedy Mikołaj Dzik. W 1609 roku z fundacji dziedzica Jana Rudzkiego we wsi Ostałówek powstał kościół pw. Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela Przy nim bp Piotr Tylicki w początku XVII w. erygował parafię, która funkcjonowała z przerwami do połowy XVIII w. Zniszczony kościół został rozebrany pod koniec XIX w.Według spisu z 1827 roku było tu 17 domów z 122 mieszkańcami.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Ryszard Ostałowski (ur. 11 maja 1934 w Warszawie, zm. 2 listopada 1998 w Drewnicy) – polski aktor filmowy i teatralny. Ojciec aktorki Dominiki Ostałowskiej.
W 1956 ukończył studia na PWST w Warszawie. Był aktorem wielu teatrów, głównie warszawskich. W kolejnych latach występował w:
Wikipedia
1. taki, który się ostał (pozostał, ocalał, przetrwał);
2. przestarzale: taki, który się ostał (ustał się, sklarował się); sklarowany
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) opatrzenie czegoś odciskiem pieczęci
(1.2) górn. bud. zabezpieczenie tunelu, pomieszczenia itp. przed zawaleniem przy pomocy podpór (stempli)
Wiktionary
rzecz. stempel m., stempelek m., stemplownica ż., stemplownik m., stemplowanie n., podstemplowanie n.
czas. ostemplować dk., stemplować ndk., podstemplować
przym. stemplowy
Wiktionary
(1.1) opieczętowanie
Wiktionary
1. odciskać na czymś stempel;
2. naznaczać coś stemplem;
3. zabezpieczać odpowiednimi podporami przed zawaleniem
SJP.pl
miasto w Belgii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w północno-zachodniej Belgii, na wybrzeżu Morza Północnego, w prowincji Flandria Zachodnia;
Wiktionary
Ostenda (niderl. Oostende, fr. Ostende, niem. Ostende) – miasto uzdrowiskowe w północno-zachodniej Belgii, w Regionie Flamandzkim, w prowincji Flandria Zachodnia, siedziba administracyjna okręgu Ostenda. Leży na Wybrzeżu Belgijskim, nad Morzem Północnym.
Wikipedia
(1.1) Na przełomie XIX i XX wieku Sienkiewicz podróżuje między Odessą a Ostendą, telegrafuje do Warszawy, do którego banku mają przysłać mu pieniądze […]
Wiktionary
rzecz. ostendczyk mos., ostendka ż.
przym. ostendzki
Wiktionary
mieszkaniec Ostendy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Ostendy
Wiktionary
(1.1) Ostendczyk wskoczył bez namysłu w wodę, ale rychło już dał znak, aby go wyciągnięto.
Wiktionary
rzecz. Ostenda ż.
:: fż. ostendka ż.
przym. ostendzki
Wiktionary
mieszkanka Ostendy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Ostendy
Wiktionary
rzecz. Ostenda ż.
:: fm. ostendczyk mos.
przym. ostendzki
Wiktionary
przymiotnik od: Ostenda (miasto w Belgii)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Ostendą, dotyczący Ostendy, pochodzący z Ostendy
Wiktionary
(1.1) Mający wiele wariantów geograficznych kierunek zachodni - w tym ostendzki (rzadziej nawiedzany) czy paryski (częściej) - odegra również ważną rolę w życiu i twórczości znakomitego pisarza.
Wiktionary
rzecz. Ostenda ż., ostendczyk mos., ostendka ż.
Wiktionary
prezentacja, ukazanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) rel. naczynie liturgiczne do wystawiania konsekrowanej hostii
Wiktionary
(1.1) Ostensorium upodobniło się do trójdzielnego retabulum ołtarzowego w oprawie architektonicznej.
Wiktionary
(1.1) monstrancja
Wiktionary
dający się bezpośrednio wykazać lub dowieść
SJP.pl
książkowo: prowokacyjny, demonstracyjny sposób zachowania się, mający na celu zwrócenie czyjejś uwagi, zamanifestowanie swojej obecności; ostentacyjność, manifestacyjność, demonstracyjność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. demonstracyjny, manifestacyjny sposób zachowania się, mający na celu zwrócenie czyjejś uwagi, na pokaz
Wiktionary
(1.1) Stronnictwo radziwiłłowskie z porywczością swą, butą, ostentacją potęgi i popularności, uchodziło w kraju za daleko mniej zręczne i w polityce nie mogące się mierzyć ze stronnictwem Familii.
Wiktionary
IPA: ˌɔstɛ̃nˈtat͡sʲja, AS: ostẽntacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. ostentacyjność ż.
przym. ostentacyjny
przysł. ostentacyjnie
Wiktionary
(1.1) ostentacyjność, manifestacyjność
Wiktionary
przysłówek
(1.1) książk. przysł. od przymiotnika → ostentacyjny
Wiktionary
(1.1) Generał był Polakiem i ostentacyjnie zawsze mówił po polsku, nawet w urzędach. Znać było w jego wymowie pewne zacięcie i akcent rosyjski, ale ów akcent pasował jakoś do jego wyniosłej figury, do grubej kurty szczególnego kroju, okrągłej czapki z czerwonym lampasem i niebywałej wielkości daszkiem, do sukiennych kamaszów i siwych podkręconych wąsów.
Wiktionary
IPA: ˌɔstɛ̃ntaˈt͡sɨjɲɛ, AS: ostẽntacyi ̯ńe
Wiktionary
rzecz. ostentacja ż., ostentacyjność ż.
przym. ostentacyjny
Wiktionary
(1.1) demonstracyjnie, manifestacyjnie, na pokaz
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: ostentacyjnie
SJP.pl
książkowo: prowokacyjny, demonstracyjny sposób zachowania się, mający na celu zwrócenie czyjejś uwagi, zamanifestowanie swojej obecności; ostentacyjność, manifestacyjność, demonstracyjność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest ostentacyjne
Wiktionary
rzecz. ostentacja ż.
przym. ostentacyjny
przysł. ostentacyjnie
Wiktionary
(1.1) demonstracyjność, manifestacyjność
Wiktionary
książkowo: zachowujący się tak, aby zwracać na siebie uwagę, rzucać się w oczy, manifestować swoją obecność; demonstracyjny, manifestacyjny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) książk. robiony na pokaz, w sposób mający zwrócić czyjąś uwagę
Wiktionary
(1.1) …książę widział matkę swoją wesoło rozmawiającą z ministrem i przekonywał się, że w ostentacyjny sposób nie patrzą w jego stronę, jakby mu chcieli okazać lekceważenie.
Wiktionary
IPA: ˌɔstɛ̃ntaˈt͡sɨjnɨ, AS: ostẽntacyi ̯ny
Wiktionary
rzecz. ostentacja ż., ostentacyjność ż.
przysł. ostentacyjnie
Wiktionary
(1.1) demonstracyjny, manifestacyjny, na pokaz, paradny, wystawny
Wiktionary
przedrostek
(1.1) pierwszy człon wyrazów złożonych wskazujący na ich związek znaczeniowy z kością, kośćcem, tkanką kostną
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
(1.1) osteoblast • osteodystrofia • osteogeneza • osteokondukcja • osteologia • osteomalacja • osteopatologia • osteoporoza • osteoskleroza • osteosynteza • osteotomia
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
etym|gr|ὀστέον. → kość
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) osteo-
* czeski: (1.1) osteo-
* hiszpański: (1.1) osteo-
* rosyjski: (1.1) остео-
* słowacki: (1.1) osteo-
* włoski: (1.1) osteo-
źródła.
== osteo- (język hiszpański.) ==
wymowa. IPA3|oș.te.o.
znaczenia.
przedrostek
(1.1) osteo-
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ɔˈstɛɔ, AS: osteo
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
etym|gr|ὀστέον. → kość
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) osteo-
* czeski: (1.1) osteo-
* hiszpański: (1.1) osteo-
* rosyjski: (1.1) остео-
* słowacki: (1.1) osteo-
* włoski: (1.1) osteo-
źródła.
== osteo- (język hiszpański.) ==
wymowa. IPA3|oș.te.o.
znaczenia.
przedrostek
(1.1) osteo-
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) biol. komórka wytwarzająca osseinę i kontrolująca jej mineralizację;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Udowodniono, że zestaw białek macierzy jądrowej zmienia się w sposób specyficzny podczas dojrzewania osteoblastów w osteocyty, dostarczając znaczników dla poszczególnych stadiów tego procesu różnicowania […]
Wiktionary
przym. osteoblastyczny
Wiktionary
(1.1) komórka kościotwórcza
Wiktionary
podstawowa komórka budulcowa tkanki kostnej znajdująca się w jamce kostnej, powstająca z osteoblastu
SJP.pl
Osteocyty (osteocytus) – dojrzałe komórki kostne powstające z osteoblastów w wyniku ich mineralizacji. Są całkowicie otoczone zmineralizowaną częścią kości – znajdują się w tzw. jamkach kostnych, a ich wypustki cytoplazmatyczne, dzięki którym kontaktują się z innymi osteocytami i zachowują funkcje życiowe, są położone w kanalikach kostnych.
Wikipedia
Osteodystrofia (z greckiego osteo – kości, dys – źle, trophe – pożywienie) – medyczne określenie kilku jednostek chorobowych układu kostnego, dla których wspólną cechą jest zwyrodnienie włóknisto-torbielowate kości i ich odwapnienie.
Wikipedia
proces powstawania tkanki kostnej oraz rozwój kości
SJP.pl
Osteogeneza, osyfikacja, kostnienie – powstawanie kości w rozwoju osobniczym. Może zachodzić na dwa sposoby: kostnienia na podłożu błoniastym lub kostnienia na podłożu chrzęstnym.
Kostnienie na podłożu błoniastym rozpoczyna się w punktach kostnienia, czyli obszarach, w których komórki osteoprogenitorowe (pochodzące z komórek mezenchymy) powstają i proliferują (dzielą się) oraz tworzone są warstwy osteoblastów wokół sieci rozwijających się włosowatych naczyń krwionośnych. Osteoblasty wydzielają osteoid, który ulega uwapnieniu, tworząc obszary kości splotowatej (zwanej pierwotną czy grubowłóknistą), z której powstaje kość dojrzała. W ten sposób powstaje większość kości płaskich.
Wikipedia
opis kości szkieletu
SJP.pl
substancja organiczna wystepująca w kościach, nadająca im elastyczność; oseina, osseina
SJP.pl
Osseina, osseomukoid (ang. osteoid) – organiczna substancja międzykomórkowa tkanki kostnej, zapewniająca kości elastyczność i wytrzymałość. Jest wydzielana przez osteoblasty. Zawiera włókna kolagenu (I typu), białka niekolagenowe (osteonektyna, osteokalcyna), proteoglikany i mukopolisacharydy.
Jest przesycona solami mineralnymi (głównie wapnia, fosforu i magnezu). W procesie mineralizacji przekształca się w blaszki kostne.
Wikipedia
strukturalny zrost endoprotezy z tkanką kostną; osseointegracja
SJP.pl
Osseointegracja (osteointegracja) – bezpośrednie strukturalne i czynnościowe połączenie pomiędzy uporządkowaną, żywą kością i powierzchnią obciążonego wszczepu. Zjawisko to zostało opisane po raz pierwszy w roku 1977, a sam termin „osseointegracja” zdefiniowano w roku 1981.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) biol. wielojądrzasta komórka zdolna do resorpcji tkanki kostnej;
Wiktionary
Osteoklasty, komórki kościogubne – wielojądrzaste komórki zwierzęce mające zdolność rozpuszczania i resorpcji tkanki kostnej. Mają istotne znaczenie w warunkach prawidłowego kształtowania się kości, procesów zrostu po złamaniach oraz w chorobach kości (np. osteoporozie). Są rodzajem makrofagów – powstają przez fuzję makrofagów jednojądrowych pobudzaną przez witaminę D. W nadmiernej ilości prowadzą do osteoporozy.
Wikipedia
(1.1) W kościach kalcytonina hamuje aktywność osteoklastów oraz osteolizę osteocytową, natomiast pobudza biosyntezę macierzy kostnej przez osteoblasty.
Wiktionary
rzecz. osteoklastogeneza ż.
przym. osteoklastyczny
Wiktionary
(1.1) komórka kościogubna
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) biol. proces powstawania osteoklastów w szpiku
Wiktionary
(1.1) Estrogeny i SERM hamują osteoklastogenezę oraz aktywność resorpcyjną osteoklastów pośrednio (poprzez osteoblasty) lub bezpośrednio.
Wiktionary
rzecz. osteoklast m.
przym. osteoklastyczny
Wiktionary
ziemista odmiana fosforytu, wypełniająca szczeliny bazaltu lub dolerytu
SJP.pl
rozpuszczanie i resorpcja kości, spowodowane najczęściej procesem nowotworowym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. patologiczna resorpcja tkanki kostnej przez osteoklasty
Wiktionary
(1.1) Osteolizę powodują przerzuty nowotworowe do kości, które obok narządów miąższowych, takich jak płuca i wątroba, są najczęstszym miejscem ich występowania.
Wiktionary
przym. osteolityczny
Wiktionary
specjalista w zakresie osteologii
SJP.pl
dział anatomii człowieka i zwierząt zajmujący się układem kostnym
SJP.pl
Osteologia (gr. ostéon – kość) – nauka o układzie kostnym, nauka o kościach, dział anatomii.
Termin był użyty przez A. Schopenhauera jako przenośnia określająca podstawową konstrukcję, szkielet każdej dyskusji w kontekście erystyki.
Wikipedia
związany z osteologią, odnoszący się do osteologii
SJP.pl
niezłośliwy nowotwór w postaci guza wywodzący się z tkanki kostnej, umiejscowiony zwykle w kościach lub częściach miękkich do nich przylegających; kostniak
SJP.pl
schorzenie kości wywołane niedoborem witaminy D i zaburzeniami w gospodarce wapniowej, stanowiące u osób dorosłych odpowiednik krzywicy dziecięcej; rozmiękanie kości
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. zwykle związana z niedoborem witaminy D choroba metaboliczna kości, której istotą jest brak wapnia w kośćcu, co powoduje zmniejszenie właściwości mechanicznych kośćca i odkształcanie kości;
Wiktionary
Osteomalacja – choroba metaboliczna kości, polegająca na niedostatecznej mineralizacji i zmniejszeniu gęstości kości wskutek niedoboru witaminy D lub jej metabolitów.
Wikipedia
(1.1) U dziadka nie rozpoznano osteoporozy a osteomalację.
Wiktionary
IPA: ˌɔstɛɔ̃maˈlat͡sʲja, AS: osteõmalacʹi ̯a
Wiktionary
(1.1) rozmiękanie kości, odpowiednik u dzieci: krzywica
Wiktionary
dział antropometrii zajmujący się pomiarem kości szkieletu ludzkiego, z wyłączeniem czaszki; oteoskopia
SJP.pl
w medycynie: zapalenie szpiku kostnego
SJP.pl
Zapalenie kości i szpiku (łac. osteomyelitis) – zróżnicowana grupa chorób spowodowanych rozwojem reakcji zapalnej w zakresie tkanki kostnej. Samo zapalenie oznacza zaburzenie równowagi fizykochemicznej komórek i tkanek o charakterze swoistym lub nieswoistym. W przypadku osteomyelitis dotyczy ono kości oraz szpiku kostnego. Znane jest od starożytności i pozostaje jedną z najtrudniejszych do wyleczenia chorób zakaźnych. Charakterystycznymi elementami obrazu jest postępująca degradacja kości i przebiegający podokostnowo proces wtórnego kostnienia. Drobnoustroje mogą dotrzeć do kości przez ciągłość z przyległych tkanek, wniknąć drogą krwionośną, albo zostać przeniesione w konsekwencji urazu lub zabiegu chirurgicznego.
Wikipedia
w anatomii: podstawowy element budowy tkanki kostnej w kształcie nieregularnego cylindra, którego ścianę tworzą koncentrycznie ułożone wokół naczynia krwionośnego blaszki kostne
SJP.pl
Osteon (łac. osteonum), system Haversa – podstawowa jednostka strukturalna i funkcjonalna tkanki kostnej zbitej.
Jest to układ 4–20 (zwykle 6 lub mniej) blaszek kostnych (tzw. blaszki systemowe), podobnych do rurek, które leżą jedna w drugiej. Wewnątrz osteonu znajduje się kanał zwany kanałem Haversa.
Osteony występują u ssaków i dinozaurów, różnią się jednak szczegółami budowy i nie są ze sobą homologiczne.
Wikipedia
osoba cierpiąca na osteopatię
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) terapeuta narządów ruchu
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. osteopatyczny
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) osteopath
źródła.
== osteopata (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) osteopata
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
przym. osteopatyczny
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. osteopatyczny
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) osteopath
źródła.
== osteopata (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) osteopata
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. ogólne określenie chorób kości i układu kostnego;
2. sposób diagnozowania i leczenia za pomocą technik manualnych (zamiast leków i zabiegów chirurgicznych), stosowany w zwalczaniu zaburzeń funkcjonalnych organizmu, a w szczególności zespołów bólowych układu mięśniowo-szkieletowego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) metoda medycyny alternatywnej zajmująca się leczeniem zespołów bólowych układu mięśniowo-szkieletowego
(1.2) ogół chorób kości i układu kostnego
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. osteopatyczny
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) osteopathy
* asturyjski: (1.1) osteopatía ż.
* baskijski: (1.1) osteopatia
* duński: (1.1) osteopati w.
* esperanto: (1.1) osteopatio
* francuski: (1.1) ostéopathie ż.; (1.2) ostéopathie ż.
* hindi: (1.1) अस्थिचिकित्सा (asthicikitsā)
* hiszpański: (1.1) osteopatía ż.; (1.2) osteopatía ż.
* japoński: (1.1) オステオパシー (osuteopashī)
* kataloński: (1.1) osteopatia ż.
* koreański: (1.1) 정골의학 (chŏnggorŭihak)
* macedoński: (1.1) остеопатија ż.
* nowogrecki: (1.1) οστεοπάθεια ż.
* portugalski: (1.1) osteopatia ż.
* słowacki: (1.1) osteopatia ż.
* słoweński: (1.1) osteopatija ż.; (1.2) osteopatija ż.
* włoski: (1.1) osteopatia ż.
źródła.
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
przym. osteopatyczny
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. osteopatyczny
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) osteopathy
* asturyjski: (1.1) osteopatía ż.
* baskijski: (1.1) osteopatia
* duński: (1.1) osteopati w.
* esperanto: (1.1) osteopatio
* francuski: (1.1) ostéopathie ż.; (1.2) ostéopathie ż.
* hindi: (1.1) अस्थिचिकित्सा (asthicikitsā)
* hiszpański: (1.1) osteopatía ż.; (1.2) osteopatía ż.
* japoński: (1.1) オステオパシー (osuteopashī)
* kataloński: (1.1) osteopatia ż.
* koreański: (1.1) 정골의학 (chŏnggorŭihak)
* macedoński: (1.1) остеопатија ż.
* nowogrecki: (1.1) οστεοπάθεια ż.
* portugalski: (1.1) osteopatia ż.
* słowacki: (1.1) osteopatia ż.
* słoweński: (1.1) osteopatija ż.; (1.2) osteopatija ż.
* włoski: (1.1) osteopatia ż.
źródła.
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
nauka zajmująca się schorzeniami kości
SJP.pl
Osteopatologia – dział patologii zajmujący się zmianami chorobowymi układu kostnego i kości.
Wikipedia
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z osteopatią, dotyczący osteopatii
Wiktionary
rzecz. osteopatia ż., osteopata m.
Wiktionary
ubytek masy kostnej postępujący z wiekiem
SJP.pl
Osteopenia – stan, w którym gęstość mineralna kości jest niższa niż normalnie,
Zwykle uznawana jest za początek osteoporozy, która jednak nie u każdej osoby z osteopenią się rozwinie. Stan ten rozpoznaje się, gdy T-Score wynosi od -1.0 do -2.5.
Osteopenia charakteryzuje się zmniejszaniem masy tkanek kostnych przy zachowaniu zdolności do właściwej mineralizacji, czyli odkładania się w kościach fosforanów wapnia.
Wikipedia
przewlekła choroba kośćca polegająca na postępującym ubytku masy kostnej oraz uszkodzeniu architektury kości, ich odwapnieniu wskutek zaburzeń hormonalnych i po urazach; zrzeszotnienie kości
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. stan chorobowy charakteryzujący się postępującym ubytkiem masy kostnej, osłabieniem struktury kości i większą podatnością na ich złamania;
Wiktionary
Osteoporoza (łac. osteoporosis, dawna nazwa zrzeszotnienie kości) – stan chorobowy charakteryzujący się postępującym ubytkiem masy kostnej, osłabieniem struktury przestrzennej kości oraz zwiększoną podatnością na złamania. Osteoporoza występuje najczęściej u kobiet po menopauzie (osteoporoza pomenopauzalna). Osteoporoza jest uogólnioną chorobą metaboliczną kości, charakteryzującą się niską masą kostną, upośledzoną mikroarchitekturą tkanki kostnej, a w konsekwencji zwiększoną jej łamliwością i podatnością na złamania.
Wikipedia
(1.1) Konsumpcja mleka, palenie papierosów i picie alkoholu należą do grupy czynników przyczyniających się do powstawania osteoporozy.
Wiktionary
IPA: ˌɔstɛɔpɔˈrɔza, AS: osteoporoza
Wiktionary
(1.1) daw. zrzeszotnienie kości
Wiktionary
marmurowa choroba kości
SJP.pl
Osteoskleroza – patologiczne zwiększenie gęstości kości, charakteryzujące się nadmiernym odkładaniem tkanki kostnej. W przeciwieństwie do osteoporozy, gdzie dochodzi do zmniejszenia masy kostnej, osteoskleroza prowadzi do twardszych i gęstszych kości, które mogą być bardziej kruche i podatne na złamania.
Wikipedia
1. sposób oceny pracy aparatu rentgenowskiego na podstawie zdjęć wzorcowego preparatu z kości;
2. dział antropometrii zajmujący się pomiarem kości szkieletu ludzkiego, z wyłączeniem czaszki; oteometria
SJP.pl
zabieg operacyjny polegający na połączeniu i unieruchomieniu złamanych kości za pomocą elementów metalowych lub przeszczepów kostnych; zespolenie kości
SJP.pl
Osteosynteza – redukcja i zespolenie złamania kości przy użyciu elementów implantacyjnych, zwykle wykonanych z metalu biologicznie obojętnego. Jest to procedura chirurgiczna, którą można wykonać przez skórę lub w otwarty sposób. Głównym celem osteosyntezy jest połączenie ze sobą końców kości i ustabilizowanie miejsca złamania.
Wikipedia
przyrząd chirurgiczny służący do przecinania kości
SJP.pl
Osteotom lub dłuto kostne – narzędzie chirurgiczne w kształcie dłuta z obustronnie ściętym ostrzem, służące do przecinania kości.
Wikipedia
zabieg chirurgiczny lub ortopedyczny polegający na przecięciu kości w celu korekcji osi kończyny lub nadania jej prawidłowego ustawienia
SJP.pl
Osteotomia – w ortopedii i chirurgii urazowej działanie polegające na przecięciu kości. Może ono mieć na celu poprawę kształtu kości, jej skrócenie lub wydłużenie (np. w aparacie Ilizarowa lub orthofix), poprawę mechaniki znajdującego się w pobliżu stawu lub korekcję osi kończyny.
Wikipedia
1. trudno dostępne miejsce w puszczy; matecznik;
2. jednostka podziału w lasach, ograniczona liniami ostępowymi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) leśn. podstawowa jednostka systematyzacji lasu, wykorzystywana przy zrębie
(1.2) książk. trudno dostępne miejsce w lesie
Wiktionary
Ostęp – podstawowa jednostka systematyzacji lasu, w którym prowadzi się prace zrębowe. W ostępach stosuje się jeden kierunek cięć. Jest to powiązany ze sobą szereg drzewostanów. Poszczególne ostępy rozdzielają linie ostępowe. Przebieg linii ostępowych uzależniony jest od typu podziału powierzchniowego oraz dominujących w regionie wiatrów.
Ostęp oznacza też trudno dostępne miejsce w puszczy, gdzie dzikie zwierzęta mają swoje legowiska.
Wikipedia
(1.2) Do ataku niedźwiedzia doszło w głębi lasu, w ostępach leśnych, z dala od głównych szlaków.
Wiktionary
1. przymiotnik od: ostęp;
2. linia ostępowa - prosta droga w lesie powstała przez wycięcie drzew; przesieka, tryba, dukt
SJP.pl
1. trudno dostępne miejsce w puszczy; matecznik;
2. jednostka podziału w lasach, ograniczona liniami ostępowymi
SJP.pl
Ostępy (do 1945 niem. Karlsfelde) – nieistniejąca już śródleśna osada w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie gryfińskim, w gminie Mieszkowice.
W 1904 osadę zamieszkiwało 4 mieszkańców.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa szczecińskiego.
Wikipedia
Wikipedia
przestarzale: austeria (zajazd, szynk, gospoda)
SJP.pl
Karczma (również austeria, oberża, zajazd, gospoda, gościniec) – budynek służący jako miejsce spotkań i wyszynku oraz czasami jako dom zajezdny przeznaczony dla podróżnych.
Wikipedia
Osterwa (słow. Ostrva, niem. Osterwa, Osterva, węg. Oszterva) – szczyt o wysokości 1980 m lub 1984 m n.p.m., położony w Tatrach Wysokich, po stronie słowackiej, w grzbiecie rozdzielającym Dolinę Mięguszowiecką i Dolinę Wielkiej Huczawy.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
słup z żerdkami, na których układa się i suszy siano; ostrew, ostrewka, ostwica, suszak
SJP.pl
Ostew – tyczka z odgałęzieniami służąca do suszenia siana, głównie w rejonach górskich.
W różnych rejonach Polski różnie nazywana, np. na Śląsku Cieszyńskim łorstwia, w Małopolsce i na Roztoczu kozioł.
Dzięki ostwi siano zgrabione w kopkę nie jest porywane przez wiatr. Ostew zrobiona jest zwykle z młodego świerka, który jest okorowany i ma odpowiednio przycięte gałęzie.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. kraina historyczna w Niemczech, wschodnia część wczesnośredniowiecznego księstwa Saksonii, położona między Leine a Soławą i Łabą
Wiktionary
przym. ostfalski
Wiktionary
(1.1) Astwalia
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Ostfalią, dotyczący Ostfalii
Wiktionary
rzecz. Ostfalia ż.
Wiktionary
parzysty otwór serca stawonogów, przez który przedostaje się hemolimfa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. starożytne i wczesnośredniowieczne miasto położone u ujścia Tybru, najważniejszy port morski Rzymu; opuszczone w IX w.;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Wiadomo było w Rzymie, że cezar chce odwiedzić po drodze Ostię, a raczej największy statek na świecie, który świeżo przywiózł był zboże z Aleksandrii (…)
Wiktionary
rzecz. ostyjczyk mos., ostyjka ż.
przym. ostyjski
Wiktionary
przymiotnik od: Ostia
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) przest. związany z Ostiakami, dotyczący Ostiaków (Chantów)
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) przest. jęz. język ostiacki;
Wiktionary
rzecz. Ostiak mos., Ostiaczka ż.
Wiktionary
(1.1) chantyjski
(2.1) chantyjski
Wiktionary
dawniej: Chantowie - lud zamieszkujący zachodnią Syberię
SJP.pl
Chantowie (dawniej: Ostiacy, w staroruskich kronikach: Jugrowie, nazwy własne Chanti, Chande, Kantek) – lud ugrofiński zamieszkujący zachodnią Syberię, na wschód od rzeki Ob. Posługują się językiem chantyjskim, należącym do języków ugryjskich, oraz – coraz częściej – językiem rosyjskim.
Wikipedia
dawniej: Chantyjka - członkini ludu zamieszkującego zachodnią Syberię
SJP.pl
dawniej: Chanta - członek ludu zamieszkującego zachodnią Syberię
SJP.pl
Ostiariusz – chrześcijanin, któremu poprzez ustanowienie powierzono sprawowanie pieczy nad świątynią oraz dzwonienie na nabożeństwa.
W Starym Testamencie zostali opisani wyznaczeni stróże, którzy otwierali o świcie bramy świątyni, pilnowali do niej wchodzących. W pierwotnym Kościele wprowadzono taką posługę w miejscach gromadzenia się wyznawców Chrystusa. Czuwali oni, by na zgromadzenie nie przychodzili nieochrzczeni, w razie niebezpieczeństwa ostrzegali, a po homilii pilnowali, by pomieszczenie, w którym sprawowana była liturgia opuścili katechumeni oraz pokutnicy. Pełnili też funkcje posłów biskupich. Nałożono na nich również obowiązek dzwonienia na nabożeństwa.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
(1.1) etn. kulin. słowacki odpowiednik oscypka
Wiktionary
IPA: ɔˈstʲjɛpɔk, AS: ostʹi ̯epok
Wiktionary
wyrazisty motyw powtarzający się w utworze wielokrotnie
SJP.pl
Wikipedia
w medycynie: zapalenie tkanki kostnej
SJP.pl
parzysty otwór serca stawonogów, przez który przedostaje się hemolimfa
SJP.pl
Ostium – drzwi do pomieszczeń mieszkalnych w domu rzymskim.
Najczęściej dwuskrzydłowe, wąskie i wysokie, otwierane do wewnątrz pomieszczenia; od zewnątrz wyposażano je w kołatkę. W górnej części ram drzwiowych często umieszczano przeziernik w postaci ozdobnej kraty z brązu. Skrzydła drzwiowe zdobione były profilowaniem, czworoboczne płyciny dekorowano brązowymi aplikami.
Wikipedia
pszenica o ościstym kłosie, występująca w kilku odmianach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: ość
(1.2) mała ość rybia
(1.3) bot. ostry, sztywny wyrostek u plewkaewki ziaren kłosa
(1.4) bot. gatunek pszenicy o ościstych kłosach
Wiktionary
IPA: ˈɔstka, AS: ostka
Wiktionary
rzecz. ość ż., oścień m., ościstość ż.
przym. ościsty
Wiktionary
(1.3) ość, wąs
Wiktionary
roślina z rodziny wiechlinowatych, czyli traw, występująca w 200 gatunkach rosnących na stepach i sawannach strefy umiarkowanej i podzwrotnikowej
SJP.pl
Ostnica (Stipa L.) – rodzaj roślin z rodziny wiechlinowatych (Poaceae). W tradycyjnym ujęciu był to szeroko ujmowany rodzaj, obejmujący około 300 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na obu półkulach. Współcześnie ujęcie rodzaju jest węższe – zaliczanych jest tu ok. 150 gatunków występujące w Europie, Azji i północnej Afryce. Do flory Polski należy pięć gatunków: ostnica włosowata Stipa capillata, ostnica powabna Stipa pulcherrima, ostnica piórkowata Stipa pennata, ostnica piaskowa Stipa borysthenica i ostnica murawowa Stipa eriocaulis (wg bazy taksonomicznej POWO Stipa pennata). Wszystkie są w Polsce rzadkie i objęte na stanowiskach naturalnych ochroną gatunkową.
Wikipedia
1. → ostnica;
2. o cechach ostnicowych (podrodzina i plemię roślin)
SJP.pl
Ostnicowe – podrodzina (Stipoideae Burmeist.) i plemię (Stipeae Dumort.) roślin należących do rodziny wiechlinowatych. Oba taksony noszą tę samą nazwę polską. Typem nomenklatorycznym jest ostnica (Stipa L.).
Wikipedia
1. coś na czym można się oprzeć; oparcie; podpora;
2. obszar wyróżniający się pod względem przyrodniczym, na którym występują rzadkie, ginące, zagrożone gatunki roślin lub zwierząt czy zanikające typy ekosystemów;
3. rama pojazdu szynowego (np. lokomotywy, wagonu);
4. bezpieczne miejsce; schronienie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ten lub to, co nie zawodzi, stanowi podporę, oparcie dla kogoś lub czegoś
(1.2) coś, co zapewnia trwanie temu, co jest w jakiś sposób zagrożone
(1.3) osoba lub rzecz, która zapewnia komuś poczucie bezpieczeństwa
(1.4) obszar, w którym przebywa zwierzyna, znajdująca w nim dogodne warunki do przetrwania
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ɔˈstɔja, AS: ostoi ̯a
Wiktionary
(1.1) fundament, podpora
Wiktionary
Ostojnica – główna podłużna część ostoi. Mianem ostojnic nazywamy dwie główne podłużne belki (profile stalowe lub drewniane, lub ich zespół) przenoszące większość obciążeń pionowych i podłużnych działających na ostoję.
W wagonach 2 i 3 osiowych starszej budowy do ostojnic przymocowane są widły maźnicze lub inne elementy prowadzące zestawy kołowe.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
dawniej: rodzaj z rodziny motylkowatych, czyli bobowatych, obejmujący siedem gatunków silnie ciernistych krzewów o zielonych, bruzdowatych gałązkach, które występują głównie w Europie; kolcolist
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
przypominający oset, podobny do ostu
SJP.pl
szarek ostowiec - gatunek chrząszcza z rodziny ryjkowcowatych
SJP.pl
polityka rządu RFN, prowadzona głównie w latach siedemdziesiątych, mająca na celu doprowadzenie do normalizacji stosunków politycznych i handlowych z krajami socjalistycznymi środkowej i wschodniej Europy
SJP.pl
Ostpolitik (z niem. polityka wschodnia) – określenie używane m.in. w stosunku do polityki socjaldemokratycznego kanclerza RFN Willy’ego Brandta (1969–1974) wobec komunistycznych państw Europy Środkowej i Wschodniej.
W 1969 r. kanclerzem RFN został Willy Brandt, który wcześniej sprawował funkcję ministra spraw zagranicznych Republiki Federalnej. W ramach Ostpolitik Brandt zerwał z dotychczasową polityką zagraniczną CDU. W 1970 r. doprowadził do normalizacji w relacjach z ZSRR. W sierpniu 1970 w Moskwie podpisano układ ZSRR-RFN. W grudniu tego samego roku Brandt przyleciał do Warszawy w ramach pierwszej oficjalnej wizyty kanclerza Niemiec Zachodnich od zakończenia II wojny światowej. Celem wizyty było podpisanie układu między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec o podstawach normalizacji ich wzajemnych stosunków. W trakcie wizyty Brandt wykonał słynny gest uklęknięcia pod pomnikiem Bohaterów Getta.
Wikipedia
1. bojkot towarzyski;
2. w starożytnej Grecji: skazanie obywatela na długoletnie wygnanie przez sąd skorupkowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) wykluczenie, bojkot kogoś z danej grupy lub z danego środowiska
(1.2) hist. w starożytnych Atenach rodzaj tajnego głosowania, podczas którego wolni obywatele typowali osoby podejrzane o dążenie do tyranii i zasługujące na wygnanie z miasta na 10 lat;
Wiktionary
Ostracyzm (od gr. ὄστρακον ostrakon – skorupa) – praktyka polityczna w starożytnej Grecji, rodzaj tajnego głosowania, podczas którego wolni obywatele typowali osoby podejrzane o dążenie do tyranii i zasługujące na wygnanie z miasta na 10 lat. Wygnana osoba nie traciła praw obywatelskich ani posiadanego majątku.
Wikipedia
IPA: ɔˈstrat͡sɨsm̥, AS: ostracysm̦
Wiktionary
rzecz. ostrak mrz., ostrakon mrz.
czas. ostracyzować
Wiktionary
(1.2) sąd skorupkowy • wykluczenie • bojkot
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)
(1.1) wykluczać z pewnego środowiska osobę, która naraziła się jego członkom
Wiktionary
(1.1) Przemówień jego w izbie parów słuchano, dziwiąc się cynicznej odwadze, z jaką ostracyzowany magnat żądał reformy dziedzicznego ciała prawodawczego [...]
Wiktionary
IPA: ˌɔstrat͡sɨˈzɔvat͡ɕ, AS: ostracyzovać
Wiktionary
rzecz. ostracyzm m., ostracyzowanie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|ostracyzować.
Wiktionary
czas. ostracyzować ndk.
Wiktionary
czasownik
(1.1) stpol. stracić
Wiktionary
IPA: ɔˈstradat͡ɕ, AS: ostradać
Wiktionary
rzecz. ostradanie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|ostradać.
Wiktionary
czas. ostradać ndk.
Wiktionary
skorupka gliniana służąca w starożytności do krótkich notatek; ostrakon
SJP.pl
skorupka gliniana służąca w starożytności do krótkich notatek; ostrak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) archeol. hist. skorupa ceramiczna lub odłamek kamienny, służące w starożytności jako materiał piśmienniczy, w szczególności jako swoista karta do głosowania podczas sądów skorupkowych
Wiktionary
Ostrakon (z gr.; l.poj. ὄστρακον, trl. ostrakon – skorupa; l.mn. ὄστρακα, trl. ostraka) – skorupa naczynia ceramicznego lub odłamek kamienny, służące jako materiał piśmienniczy, głównie w starożytnym Egipcie i Grecji.
Wikipedia
rzecz. ostracyzm m., ostrak m.
Wiktionary
(1.1) ostrak
Wiktionary
trochę ostry, nieco ostry
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Republice Czeskiej;
(1.2) geogr. wieś w Polsce, w województwie dolnośląskim, w gminie Wąsosz;
Wiktionary
Ostrawa (cz. Ostrava, niem. Ostrau) – miasto w Czechach przy północnym krańcu Bramy Morawskiej, na granicy Śląska Cieszyńskiego, Śląska Opawskiego i Moraw, u ujścia do Odry dwóch rzek: Opawy i Ostrawicy.
Wikipedia
(1.1) Ostrawa jest podzielona między Śląsk a Morawy.
Wiktionary
IPA: ɔˈstrava, AS: ostrava
Wiktionary
rzecz. ostrawianin m., ostrawianka ż., Ostrawszczyzna ż., Ostrawica ż.
przym. ostrawski
Wiktionary
mieszkaniec Ostrawy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Ostrawy
Wiktionary
rzecz. Ostrawa ż.
:: fż. ostrawianka ż.
przym. ostrawski
Wiktionary
mieszkanka Ostrawy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Ostrawy
Wiktionary
rzecz. Ostrawa ż.
:: fm. ostrawianin
przym. ostrawski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. rzeka we wschodnich Czechach, prawy dopływ górnej Odry;
(1.2) geogr. wieś w Czechach, w kraju morawsko-śląskim, w powiecie Frydek-Mistek
Wiktionary
Ostrawica (cz. Ostravice, niem. Ostrawitz(a)) – rzeka we wschodnich Czechach w kraju morawsko-śląskim, prawy dopływ górnej Odry.
Wypływa z gór Beskidu Morawsko-Śląskiego jako Bílá Ostravice (Biała Ostrawica) i Černá Ostravice (Czarna Ostrawica). Oba potoki (Biała uznawana za główny) łączą się we wsi Stare Hamry i płyną dalej już jako Ostrawica m.in. przez Frydek-Mistek i Ostrawę, gdzie uchodzi do Odry.
Wikipedia
(1.1) Głównymi rzekami Śląska Cieszyńskiego są: Olza, Wisła, Ostrawica, Odra i Biała.
Wiktionary
rzecz. Ostrawa ż.
przym. ostrawicki
Wiktionary
→ Ostrawa
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do miasta Ostrawa
Wiktionary
rzecz. Ostrawa ż., ostrawianin mos., ostrawianka ż., Ostrawszczyzna ż.
przym. ostrawicki
Wiktionary
trochę ostry, nieco ostry
SJP.pl
oś, na której obraca się igła magnetyczna busoli
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. oś, na której obraca się ostrze magnetyczne busoli
Wiktionary
1. słup z żerdkami, na których układa się i suszy siano; ostew, ostwica, ostrewka, suszak;
2. rodzaj drabiny w postaci słupa, do którego z obydwu jego stron przymocowane są krótkie żerdzie służące jako szczeble
SJP.pl
Ostrew (gwar.), ostrzew, zdrobniale ostrewka – pień drzewa z ociosanymi gałęziami po bokach, służący jako drabina, bariera, lub stojak na siano.
By wykonać ostrzew używano świerka lub jodły o gęstych gałęziach, przycinając je by uzyskać długie sęki. Tak przygotowana ostrzew mogła służyć jako drabina, np. podczas ataku na mury. W fortyfikacji, ostrwie o ostro zaciosanych gałęziach używano do budowy kobyleń.
Wikipedia
słup z żerdkami, na których układa się i suszy siano; ostew, ostrew, ostwica, suszak
SJP.pl
Wikipedia
regionalnie: ostrężyna; ożyna;
1. krzew z rodziny różowatych, wyróżniający się soczystymi, smacznymi, czarnymi owocami, kształtem przypominającymi nieco maliny; jeżyna fałdowana;
2. owoc tej rośliny; jeżyna
SJP.pl
Ostrężnica – wieś w Polsce, położona w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, w gminie Krzeszowice.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krakowskiego.
We wsi mieści się szkoła podstawowa i boisko LKS Jutrzenka.
Wikipedia
ostrężnica;
1. krzew z rodziny różowatych, wyróżniający się soczystymi, smacznymi, czarnymi owocami, kształtem przypominającymi nieco maliny; jeżyna fałdowana;
2. owoc tej rośliny; jeżyna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) reg. zob. jeżyna.
Wiktionary
Jeżyna, ożyna a. ostrężyna (Rubus L.) – rodzaj roślin z rodziny różowatych. Część przedstawicieli określana jest zwyczajowo w języku polskim malinami (gatunki o różnej przynależności w obrębie podrodzajów, które łączy czerwona barwa owoców i odpadanie ich od dna kwiatowego po dojrzeniu).
Wikipedia
przym. ostrężynowy
Wiktionary
zieleńczyk ostrężyniec - motyl z rodziny modraszkowatych
SJP.pl
drzewo z rodziny leszczynowatych lub brzozowatych (w zależności od ujęcia systematycznego), obejmujący 7 gatunków drzew, których liście są bardzo podobne do liści grabu, natomiast owocostany do szyszek chmielu; drzewo chmielowe, chmielograb
SJP.pl
Chmielograb, ostria (Ostrya Scop.) – rodzaj drzew i krzewów klasyfikowany do rodziny brzozowatych (dawniej często do wyodrębnianej rodziny leszczynowatych). Obejmuje 8–9 gatunków. Rośliny te występują w strefie umiarkowanej na półkuli północnej – jeden gatunek, chmielograb europejski (O. carpinifolia), rośnie w południowej Europie, dwa lub trzy rosną w Ameryce Północnej na południu sięgając po Meksyk, pozostałe gatunki rosną w Azji Wschodniej, głównie w Chinach, tylko chmielograb japoński (O. japonica) poza tym krajem sięga do Korei i Japonii. Gatunki te rosną w lasach, zwykle w miejscach suchych i skalistych.
Wikipedia
przysłówek
(1.1) w sposób charakterystyczny dla ostrych przedmiotów
(1.2) groźnie, twardo, bezpardonowo, nieprzychylnie
(1.3) bez rozmycia, wyraźnie
(1.4) za pomocą ostrych przypraw
(1.5) ciężko, z trudnościami
(1.6) dotkliwie, przenikliwie, dokuczliwie
(1.7) pot. bardzo mocno
(1.8) pot. intensywnie, z dużą ilością wrażeń
Wiktionary
Wikipedia
(1.6) Ostro wieje wiatr.
(1.7) Ten reflektor ostro daje po oczach.
(1.8) Jak było na rajdzie? O, stary, było ostro!
Wiktionary
IPA: ˈɔstrɔ, AS: ostro
Wiktionary
przym. ostry, ostrzowy
rzecz. ostrzyciel mos., ostrość, ostrzenie, obostrzenie, naostrzenie, wyostrzenie, ostrak
czas. ostrzyć, naostrzyć, wyostrzyć
Wiktionary
(1.5) ciężko
Wiktionary
ostry i kwaśny
SJP.pl
ryba morska z pasem ostrych łusek wzdłuż boku
SJP.pl
rodzina ryb okoniokształtnych
SJP.pl
Ostrobokowate (Carangidae) – rodzina głównie morskich ryb okoniokształtnych. Poławiane gospodarczo.
Wikipedia
o cechach ostrobokowatych (rodzina ryb)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. region historyczny w środkowej Finlandii
(1.2) geogr. adm. region w Finlandii, położony w prowincji Finlandia Zachodnia;
Wiktionary
Wikipedia
przymiotnik od: Ostra Brama
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Ostrą Bramą, dotyczący Ostrej Bramy
Wiktionary
(1.1) Wizerunek Matki Boskiej Ostrobramskiej wisiał u babci Augusty nad łóżkiem.
Wiktionary
rzecz. Ostra Brama ż.
Wiktionary
ostroczepek łuskowaty - gatunek mszaków z rodziny ostroczepkowatych
SJP.pl
rodzina wątrobowców
SJP.pl
turak ostroczuby - gatunek ptaka z rodziny turakowatych
SJP.pl
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce, w województwie warmińsko-mazurskim;
Wiktionary
Ostróda (niem. Osterode in Ostpreußen, prus. Austrāti) – miasto w Polsce położone w województwie warmińsko-mazurskim, siedziba powiatu ostródzkiego oraz gminy wiejskiej Ostróda. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa olsztyńskiego.
Według danych GUS z 1 stycznia 2024 r. miasto miało 31 336 mieszkańców.
Wikipedia
(1.1) Przez Ostródę przepływa rzeka Drwęca.
(1.1) W herbie Ostródy widnieje święty Jerzy zabijający włócznią smoka.
Wiktionary
rzecz. ostródzianin mos., ostródzianka ż.
przym. ostródzki
Wiktionary
(1.1) daw. Ostród
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) stpol. amsterdamski, z Amsterdamu
Wiktionary
IPA: ˌɔstrɔˈdãmsʲci, AS: ostrodãmsʹḱi
Wiktionary
(1.1) ostrodomski
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) stpol. amsterdamski, z Amsterdamu
Wiktionary
IPA: ˌɔstrɔˈdɔ̃msʲci, AS: ostrodõmsʹḱi
Wiktionary
(1.1) ostrodamski
Wiktionary
mieszkaniec Ostródy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Ostródy
(1.2) osoba pochodząca z Ostródy, urodzona w Ostródzie
Wiktionary
(1.1) Morążanie pokonali ostródzian 3:2.
Wiktionary
rzecz. Ostróda ż.
:: fż. ostródzianka ż.
przym. ostródzki
Wiktionary
mieszkanka Ostródy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Ostródy
(1.2) kobieta pochodząca z Ostródy, urodzona w Ostródzie
Wiktionary
(1.1) Ostródziankom nie udało się pokonać morążanek.
Wiktionary
rzecz. Ostróda ż.
:: fm. ostródzianin mos.
przym. ostródzki
Wiktionary
ptak z rodziny ostrodziobów, zamieszkujący lasy deszczowe Ameryki Południowej
SJP.pl
Ostrodziób (Oxyruncus cristatus) – gatunek małego ptaka z rodziny ostrodziobów (Oxyruncidae), której jest jedynym przedstawicielem. Występuje plamowo w Ameryce Centralnej i Południowej – od Kostaryki do południowo-wschodniej Brazylii i skrajnie północno-wschodniej Argentyny.
Wikipedia
ptak z rodziny ostrodziobów, zamieszkujący lasy deszczowe Ameryki Południowej
SJP.pl
Ostrodziób (Oxyruncus cristatus) – gatunek małego ptaka z rodziny ostrodziobów (Oxyruncidae), której jest jedynym przedstawicielem. Występuje plamowo w Ameryce Centralnej i Południowej – od Kostaryki do południowo-wschodniej Brazylii i skrajnie północno-wschodniej Argentyny.
Wikipedia
przymiotnik od: Ostróda
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Ostródą, dotyczący Ostródy
Wiktionary
rzecz. ostródzianka ż., ostródzianin mos., Ostróda ż.
Wiktionary
dawna czworokątna, drewniana budowla obronna, z narożnymi basztami, otoczona palisadą, wałem ziemnym i rowem, typowa dla krajów słowiańskich
SJP.pl
Wikipedia
1. metalowy kabłąk z kolcem lub zębatym kółkiem, przypinany do butów, ułatwiający jeźdźcom prowadzenie konia;
2. bodziec, zachęta do działania;
3. wyrostek kostny pokryty warstwą rogową, znajdujący się na tylnej stronie kości śródstopia niektórych ptaków;
4. budowla morska
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) jeźdz. ostro zakończony metalowy kabłąk przypinany do butów, wspomagający działanie łydki;
(1.2) środ. sport. strzelectwo część broni opierana o bark
(1.3) anat. ornit. ostry wyrostek z tyłu odnóży kuraków
(1.4) bot. ostro zakończony, podługowaty twór występujący w budowie morfologicznej niektórych kwiatów;
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. ostrogarz mos.
przym. ostrogowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rzem. rzemieślnik wykonujący ostrogi
Wiktionary
rzecz. ostroga ż.
Wiktionary
1. metalowy kabłąk z kolcem lub zębatym kółkiem, przypinany do butów, ułatwiający jeźdźcom prowadzenie konia;
2. bodziec, zachęta do działania;
3. wyrostek kostny pokryty warstwą rogową, znajdujący się na tylnej stronie kości śródstopia niektórych ptaków;
4. budowla morska
SJP.pl
Ostrogi – w jeździectwie metalowe kabłąki zakończone tzw. szenklami (ramionami o różnych zakończeniach i różnej długości) przypinane do butów, wspomagające w określonych przypadkach działanie naturalnych pomocy jeździeckich, zwłaszcza łydek. Ostrogi mocowane są do butów za pomocą pasków. Należą do tzw. dodatkowych (sztucznych) pomocy jeździeckich o silnym działaniu.
Wikipedia
lud germański
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) hist. geogr. rzad. Östergötland (używane zwykle w kontekście tytulatury monarszej)
Wiktionary
dotyczący Ostrogotów (ludu germańskiego), charakterystyczny dla Ostrogotów
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) hist. etn. związany z Ostrogotami, dotyczący Ostrogotów
Wiktionary
rzecz. Ostrogot mos.
Wiktionary
1. ryba z rodziny guramiowatych;
2. żyjący do dziś, starożytny skorupiak z gromady staroraków
SJP.pl
Wikipedia
rodzaj ptaków z rodziny garncarzowatych
SJP.pl
1. ryba z rodziny guramiowatych;
2. żyjący do dziś, starożytny skorupiak z gromady staroraków
SJP.pl
Ostrogony (Xiphosura) – gromada morskich, wszystkożernych stawonogów z grupy szczękoczułkowców właściwych (Euchelicerata). Dawniej uznawane były razem z wymarłymi wielkorakami i skorpionami jako rząd wliczany do gromady staroraków (Merostomata). Współcześnie żyją 4 gatunki skupione w rodzinie skrzypłoczy (Limulidae). Prosoma o podkowiastym, kanciastym kształcie, z zestawem oczu prostych i złożonych. Opistosoma jest zakończona długim i ostrym kolcem, który działa jak ster. Odnóża znajdują się pod pancerzem, pomiędzy którym jest otwór gębowy. Rozmiarami dochodzą do 60, maks. 85 cm długości. W okresie rozrodczym gromadzą się przy brzegach wód i strefie pływów na lądzie.
Wikipedia
członek ludu germańskiego będącego wschodnim odłamem Gotów
SJP.pl
Wikipedia
śródziemnomorska bylina o czerwonych kwiatach, należąca do rodziny kozłkowatych; biedrzynek
SJP.pl
Wikipedia
→ ostroga
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z ostrogą, dotyczący ostrogi
Wiktionary
rzecz. ostroga ż.
Wiktionary
przymiotnik od: Ostróg (miasto na Ukrainie)
SJP.pl
Ostrogski I (Baklay, Ostrogski I Książę) – polski herb książęcy, uważany za odmianę herbu Leliwa i herbu Ogończyk.
Wikipedia
1. gatunek rekina z grupy koleniokształtnych, o silnie wydłużonym, wąskim pysku; koleń kolcobrody;
2. ostrogłów polny - popularny, niewielki pluskwiak z rodziny skoczkowatych
SJP.pl
roślina z rodziny ostrojowatych, pospolita w Ameryce Południowej, w Polsce hodowana jako roślina doniczkowa
SJP.pl
mężczyzna lubiący uprawiać seks i robiący to w sposób agresywny
SJP.pl
dawniej: złośliwy, zjadliwy
SJP.pl
rodzina roślin z rzędu jasnotowców
SJP.pl
Wikipedia
o cechach ostrojowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
mający ostre kanty, krawędzie; ostrokrawędzisty
SJP.pl
1. trójkąt, którego wszystkie kąty są ostre;
2. przestarzałe: kąt ostry
SJP.pl
mający kąty ostre
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający kąt ostry
Wiktionary
dawniej: ostro, spiczasto zakończony; ostrokończysty
SJP.pl
płot, ogrodzenie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) hist. wojsk. element dawnych fortyfikacji w formie ogrodzenia z zaostrzonych pali
Wiktionary
Ostrokół – polowa budowla obronna, wznoszona na przedpolu, służąca jako przeszkoda lub stanowisko obronne. Tworzono ją, wbijając w ziemię dwa rzędy zaostrzonych pali, tak by krzyżowały się u góry, tworząc „X”. Utworzona podwójna linia zaostrzonych kołów tworzyła przeszkodę. Dolne części pali można było opleść wikliną, tworząc ciągłą ochronę – wówczas ostrokół mógł służyć jako stanowisko.
Niekiedy określenia „ostrokół” używa się jako synonimu częstokołu (palisady).
Wikipedia
IPA: ɔˈstrɔkuw, AS: ostrokuu̯
Wiktionary
przym. ostrokołowy
Wiktionary
(1.1) palisada, częstokół
Wiktionary
potocznie: osoba jeżdżąca na rowerze z jednobiegowym napędem pozbawionym wolnobiegu
SJP.pl
związany z rowerem o jednobiegowym napędzie pozbawionym wolnobiegu
SJP.pl
mający ostre kanty, krawędzie; ostrokanciasty
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający ostre krawędzie, boki
Wiktionary
(1.1) Skała wykształcona jest w postaci nieregularnych, ostrokrawędzistych lub w różnym stopniu ogładzonych okruchów.
Wiktionary
IPA: ˌɔstrɔkravɛ̃ɲˈd͡ʑistɨ, AS: ostrokravẽńʒ́isty
Wiktionary
ostrokrywka nieparka - gatunek chrząszcza z rodziny kózkowatych
SJP.pl
krzew lub drzewko o wiecznie zielonych, skórzastych, błyszczących liściach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) dendr. nazwa systematyczna|Ilex|L.|ref=tak., rodzaj roślin z rodziny ostrokrzewowatych; krzew lub drzewo zimozielone o pojedynczych, skórzastych, ciemnozielonych, całobrzegich lub kolczasto ząbkowanych liściach i kulistych owocach;
Wiktionary
Ostrokrzew (Ilex L.) – rodzaj roślin z rodziny ostrokrzewowatych (Aquifoliaceae Bartl.). Liczy ponad 600 gatunków. Występują głównie w subtropikalnych strefach obydwu półkul na wszystkich kontynentach, przy czym centra zróżnicowania mają w Ameryce Południowej i Azji Południowo-Wschodniej. W Chinach występuje ponad 200 gatunków (w tym 170 endemitów), w Europie trzy gatunki (żaden z nich naturalnie nie rośnie w Polsce), 15 gatunków jest w Ameryce Północnej, a dwa w Australii. W naturze rośliny te zasiedlają najczęściej podmokłe lasy, często mokradła. Ich kwiaty zapylane są przez owady. Liczne gatunki zostały rozpowszechnione jako uprawne. W strefie klimatu umiarkowanego uprawianych jest ponad 50 gatunków i liczne ich kultywary.
Wikipedia
IPA: ɔˈstrɔkʃɛf, AS: ostrokšef
Wiktionary
rzecz. ostrokrzewowiec m., ostrokrzewowate nmos.
przym. ostrokrzewowy, ostrokrzewowaty
Wiktionary
rodzina roślin okrytonasiennych z rzędu ostrokrzewowców
SJP.pl
Wikipedia
o cechach ostrokrzewowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
ogończyk ostrokrzewowiec - motyl z rodziny modraszkowatych
SJP.pl
Ostrokrzewowce (Aquifoliales Senft) – rząd roślin z kladu astrowych (ang. asterids) czy też szeroko ujmowanego nadrzędu astropodobnych Asteranae. Należy tu 5 rodzin, 21 rodzajów z 536 gatunkami. Większość rodzajów występuje w strefie równikowej, jedynie jeden rodzaj – ostrokrzew ma przedstawicieli w strefie klimatu umiarkowanego.
Wikipedia
ogończyk ostrokrzewowiec - motyl z rodziny modraszkowatych
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który ma liście ostro zakończone
Wiktionary
1. przedstawiciel rodziny ptaków z rzędu wróblowych;
2. ostrolot muszlowiak - gatunek ćmy z rodziny miernikowcowatych
SJP.pl
Wikipedia
1. przedstawiciel rodziny ptaków z rzędu wróblowych;
2. ostrolot muszlowiak - gatunek ćmy z rodziny miernikowcowatych
SJP.pl
Ostroloty (Artamidae) – rodzina ptaków z podrzędu śpiewających w obrębie rzędu wróblowych (Passeriformes).
Wikipedia
Ostromęczyn – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie łosickim, w gminie Platerów.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Wojciecha w Górkach.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bialskopodlaskiego.
W Ostromęczynie urodził się Bronisław Sawicki (1860-1931) – polski chirurg.
Wikipedia
Ostromice (do 1945 niem. Wustermitz) – wieś w północno-zachodniej Polsce, w województwie zachodniopomorskim, w powiecie kamieńskim, w gminie Wolin. Wieś ma formę ulicówki. W centrum wsi (działka nr 45) rośnie topola czarna o obwodzie 550 cm, która została uznana za pomnik przyrody. W miejscowości znajduje się zabytek: ruina wiatraka holenderskiego, wybudowanego w XIX wieku. Po wiatraku została tylko ceglana skorupa, brak dachu i jakiegokolwiek wyposażenia.
Wikipedia
roślina zielna lub drzewiasta z rodziny wilczomleczowatych, zawierająca w pędach sok mleczny, uprawiana w celach ozdobnych; euforbia, wilczomlecz
SJP.pl
rodzina roślin z rzędu malpigiowców; wilczomleczowate
SJP.pl
o cechach ostromleczowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
ostronóg nektarowy - ssak przypominający mysz, odżywiający się nektarem i pyłkiem kwiatowym
SJP.pl
Ostronóg nektarowy (Tarsipes rostratus) – gatunek ssaka, jedynego przedstawiciela rodziny ostronogowatych (Tarsipedidae) i rodzaju ostronóg (Tarsipes). Jeden z nielicznych ssaków odżywiający się nektarem i pyłkiem kwiatowym.
Wikipedia
o cechach ostronogowatych (rodzina torbaczy)
SJP.pl
Ostronóg nektarowy (Tarsipes rostratus) – gatunek ssaka, jedynego przedstawiciela rodziny ostronogowatych (Tarsipedidae) i rodzaju ostronóg (Tarsipes). Jeden z nielicznych ssaków odżywiający się nektarem i pyłkiem kwiatowym.
Wikipedia
o cechach ostronogowatych (rodzina torbaczy)
SJP.pl
ssak z rodziny szopów; zdeb
SJP.pl
Ostronos może oznaczać:
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) taki, który ma szpiczasty ogon
Wiktionary
ostropest plamisty - roślina zielna z rodziny złożonych; pochodzi z obszaru śródziemnomorskiego, uprawiana na jarzynę lub jako roślina ozdobna; pstrok
SJP.pl
Wikipedia
buszowiec ostropyski - gatunek ryby z rodziny łaźcowatych
SJP.pl
rodzina morskich ryb okoniokształtnych; ostropłetwowate
SJP.pl
Ostropłetwcowate, ostropłetwowate (Pholidae) – rodzina morskich ryb okoniokształtnych.
Wikipedia
Ostropłetwiec (Pholis gunnellus) – gatunek morskiej ryby z rodziny ostropłetwcowatych (Pholidae).
Wikipedia
rodzina morskich ryb okoniokształtnych; ostropłetwcowate
SJP.pl
Ostropłetwcowate, ostropłetwowate (Pholidae) – rodzina morskich ryb okoniokształtnych.
Wikipedia
o cechach ostropłetwowatych (rodzina ryb)
SJP.pl
miasto w Polsce
SJP.pl
Ostroróg (niem. Scharfenort) – miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie szamotulskim, położone nad Jeziorem Wielkim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Ostroróg. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. poznańskiego.
Wikipedia
przymiotnik od: Ostroróg
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Ostrorogiem, dotyczący Ostroroga
Wiktionary
rzecz. Ostroróg mrz.
Wiktionary
mieszkaniec Ostroroga (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Ostroroga (miasta w Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przejaw bycia ostrym (jak nóż)
(1.2) fot. wyrazistość szczegółów obrazu
(1.3) wyrazistość widzenia, słuchu, węchu
(1.4) surowość sądów
(1.5) wyrazistość rysów twarzy
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. ostrze n., ostrzenie n., ostrzyciel m., ostrzałka ż.
czas. ostrzyć ndk., naostrzać ndk., zaostrzać ndk., zaostrzyć dk., naostrzyć dk.
przym. ostry, ostrawy, ostrzowy
przysł. ostro
Wiktionary
1. preriokur ostrosterny - gatunek dużego ptaka z rodziny kurowatych; głuszec ostrosterny;
2. biegus ostrosterny - gatunek wędrownego ptaka z rodziny bekasowatych;
3. wydrzyk ostrosterny - gatunek wędrownego ptaka z rodziny wydrzyków; wydrzyk pasożytny
SJP.pl
mający kształt ostrego stożka; ostrostożkowy
SJP.pl
mający kształt ostrego stożka; ostrostożkowaty
SJP.pl
ryba z rodziny żmijkowatych; smocznik kolczak
SJP.pl
Wikipedia
rodzina morskich ryb okoniokształtnych
SJP.pl
Ostroszowate (Trachinidae) – rodzina morskich ryb okoniokształtnych (Perciformes).
Wikipedia
o cechach ostroszowatych (rodzina ryb)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś w Polsce;
Wiktionary
Ostroszowice (niem. Weigelsdorf) – wieś w Polsce, położona w województwie dolnośląskim, na Przedgórzu Sudeckim, w powiecie dzierżoniowskim, w gminie Dzierżoniów.
Wikipedia
(1.1) W maju 1945 roku Ostroszowice zostały zajęte przez wojska radzieckie.
Wiktionary
rzecz. ostroszowiczanin m., ostroszowiczanka ż.
przym. ostroszowicki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Ostroszowic
Wiktionary
(1.1) W 2011 roku w Ostroszowicach mieszkało 1845 ostroszowiczan.
Wiktionary
rzecz. Ostroszowice lm nm.
:: fż. ostroszowiczanka ż.
przym. ostroszowicki
Wiktionary
bryła geometryczna, której podstawą jest wielokąt, a ścianami bocznymi są trójkąty o wspólnym wierzchołku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geom. bryła o wielokącie w podstawie i trójkątnych ścianach bocznych zbiegających się w jednym punkcie;
Wiktionary
Ostrosłup – wielościan, w którym tylko jeden wierzchołek leży poza wspólną płaszczyzną; jest nazywana płaszczyzną podstawy, a nienależący do niej wierzchołek – wierzchołkiem ostrosłupa. Równoważnie: jedna ze ścian to dowolny wielokąt, a pozostałe to trójkąty ze wspólnym wierzchołkiem. Trójkąty te są znane jako ściany boczne, a pozostała ściana jako podstawa, przy czym ona też może być trójkątem, czyniąc ten podział umownym.
Wikipedia
(1.1) Ostrosłup o trójkątnej podstawie ma cztery ściany i nazywany jest czworościanem.
Wiktionary
IPA: ɔˈstrɔswup, AS: ostrosu̯up
Wiktionary
przym. ostrosłupowy
Wiktionary
mający krótkie, stojące uszy
SJP.pl
nocek ostrouszny - gatunek nietoperza; nocek wschodni, nocek ostrouchy
SJP.pl
porośnięta wyspa rzeczna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto Ostrów Wielkopolski;
(1.2) geogr. nazwa kilkudziesięciu miast, ich części i miejscowości w Polsce;
(1.3) geogr. nazwa kilku wsi na Ukrainie;
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(2.1) geogr. miasto Ostrów Mazowiecka;
(2.2) geogr. nazwa kilkudziesięciu miast i miejscowości w Polsce;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kupujemy mieszkanie w Ostrowie.
(2.1) Kupujemy mieszkanie w Ostrowi.
Wiktionary
rzecz. Ostrowiec mrz., ostrowieckość ż., ostrowie n., ostrowczanka ż., ostrowczanin mos., ostrów ż., ostrowianin mos., ostrowianka ż.
przym. ostrowski
Wiktionary
mieszkaniec Ostrowca Świętokrzyskiego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Ostrowca
Wiktionary
(1.1) W niedzielę ostrowczanie pójdą do urn.
Wiktionary
rzecz. ostrowie n., Ostrowie n., Ostrowiec mrz., Ostrowiecka ż., Ostrowiecki mos., ostrowieckość ż., ostrów ż., Ostrów ż.
:: fż. ostrowczanka ż.
przym. ostrowiecki
przysł. ostrowiecko
Wiktionary
mieszkanka Ostrowca Świętokrzyskiego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Ostrowca
Wiktionary
(1.1) Wiele ostrowczanek korzysta z programu bezpłatnych badań.
Wiktionary
rzecz. ostrowie n., Ostrowie n., Ostrowiec mrz., Ostrowiecka ż., Ostrowiecki mos., ostrowieckość ż., ostrów ż., Ostrów ż.
:: fm. ostrowczanin mos.
przym. ostrowiecki
przysł. ostrowiecko
Wiktionary
przymiotnik od: Ostrówek
SJP.pl
1. gwarowo: zarośla nad brzegiem rzeki;
2. dawniej: niewielki ostrów, wysepka, kępa
SJP.pl
Wikipedia
mieszkaniec Ostrowa (Mazowieckiego, Lubelskiego i in.), Ostrowi Mazowieckiej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Ostrowa lub Ostrowi
Wiktionary
(1.1) W niedzielę ostrowianie pójdą do urn.
Wiktionary
rzecz. ostrów ż., Ostrów mrz./ż.
:: fż. ostrowianka ż.
przym. ostrowski
Wiktionary
mieszkanka Ostrowa (Wielkopolskiego, Lubelskiego i in.), Ostrowi Mazowieckiej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Ostrowa lub Ostrowi
Wiktionary
rzecz. ostrów ż., Ostrów mrz./ż.
:: fm. ostrowianin mos.
przym. ostrowski
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Ostrowice (niem. Wusterwitz) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie drawskim, w gminie Drawsko Pomorskie. W latach 1945–1954 i 1973–2018 siedziba zlikwidowanej w 2019 roku gminy Ostrowice. W 2007 wieś liczyła 487 mieszkańców., a 31 grudnia 2017 – 489.
Wikipedia
przymiotnik od: Ostrowice, Ostrowite
SJP.pl
1. człowiek mający dobry wzrok;
2. dawniej: ryś
SJP.pl
1. wyspa
2. krata u okien w dawnych budowlach obronnych
3. kępa porosła roślinnością
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś w Polsce, w województwie podlaskim, w powiecie augustowskim, w gminie Sztabin;
(1.2) geogr. wieś w Polsce, w województwie podlaskim, w powiecie sokólskim, w gminie Dąbrowa Białostocka;
(1.3) geogr. część wsi Olchowiec, w województwie lubelskim, w powiecie chełmskim, w gminie Wierzbica
(1.4) geogr. część wsi Kondrajec, w województwie mazowieckim, w powiecie płońskim, w gminie Sochocin
(1.5) geogr. wieś na Ukrainie, w obwodzie wołyńskim, w rejonie szackim
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Mirka pochodzi z Ostrowia na Podlasiu.
(1.4) Zenon urodził się w Ostrowiu na Mazowszu.
Wiktionary
rzecz. Ostrowiec mrz., ostrowieckość ż., ostrowie n., ostrowczanka ż., ostrowczanin mos., ostrowianin mos., ostrowianka ż.
przym. ostrowski
Wiktionary
1. miasto na Białorusi;
2. nazwa kilku wsi w Polsce;
3. nazwa kilku jezior w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto Ostrowiec Świętokrzyski w województwie świętokrzyskim;
(1.2) geogr. toponim, nazwa kilkudziesięciu miejscowości w Polsce;
(1.3) geogr. miasto na Białorusi;
(1.4) geogr. nazwa kilku jezior w Polsce
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) W 1613 Ostrowcowi nadano prawa miejskie.
Wiktionary
rzecz. ostrowczanin mos., ostrowczanka ż., ostrowie n., Ostrowie n., Ostrowiecka ż., Ostrowiecki mos., ostrowieckość ż., Ostrowo n., ostrów ż., Ostrów ż.
przym. ostrowiecki
przysł. ostrowiecko
Wiktionary
(1.1) Ostrowiec Świętokrzyski
Wiktionary
przymiotnik od: Ostrowiec Świętokrzyski
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Ostrowcem Świętokrzyskim, dotyczący Ostrowca Świętokrzyskiego
Wiktionary
rzecz. ostrowieckość ż., ostrowie n., Ostrowiec mrz., ostrowczanin mos., ostrowczanka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co ostrowieckie, typowe dla Ostrowca lub jego mieszkańców
Wiktionary
rzecz. ostrowczanin mos., ostrowczanka ż., ostrowie n., Ostrowie n., Ostrowiec mrz., Ostrowiecka ż., Ostrowiecki mos., Ostrowo n., ostrów ż., Ostrów ż.
przym. ostrowiecki
przysł. ostrowiecko
Wiktionary
Ostrowieczno – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie śremskim, w gminie Dolsk.
Wieś położona 2,4 km na wschód od Dolska przy drodze powiatowej nr 4082 z Dolska do Mchów przez Ługi u stóp najwyższego pasma Pagórków Dolskich. We wsi znajduje się skrzyżowanie z drogą powiatową nr 4085 z Nowieczka do Księginek.
Wikipedia
Ostrowin (niem. Osterwein) – miejscowość w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie ostródzkim, w gminie Ostróda. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.
Miejscowość znajduje się w pobliżu dwóch jezior: Ostrowińskiego i Widłowskiego (tzw. Głogowo). Przepływa tutaj również rzeka Drwęca. Znajduje się tutaj ośrodek wypoczynkowy. W pobliżu wsi znajduje się góra Golberg. Dzieci ostrowińskie chodzące do szkoły w Szyldaku w ramach akcji „sprzątanie świata”, corocznie porządkują właśnie tę górę.
Wikipedia
1. wieś w Polsce;
2. jezioro w Parku Narodowym Bory Tucholskie
SJP.pl
Wikipedia
Wikipedia
przymiotnik od: Ostrów, Ostrów Mazowiecka, Ostrów Tumski, Ostrów Wielkopolski
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Ostrowa lub Ostrowi, związany z Ostrowem lub Ostrowią
Wiktionary
Osoby o nazwisku Ostrowski:
Wikipedia
(1.1) Słońce radośnie odbijało swój blask w oknach ostrowskich kamieniczek.
Wiktionary
rzecz. ostrów ż., Ostrów mrz./ż., ostrowianin mos., ostrowianka ż.
Wiktionary
przymiotnik od: Ostrów, Ostrów Mazowiecka, Ostrów Tumski, Ostrów Wielkopolski
SJP.pl
Wikipedia
o psie: mający ostrą, sztywną, kłującą sierść
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Ostrożanka – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie starachowickim, w gminie Mirzec.
W latach 1954–1968 wieś była siedzibą gromady Ostrożanka, po jej zniesieniu w gromadzie Jasieniec Iłżecki. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Wikipedia
1. kornik ostrozębny - gatunek chrząszcza z rodziny kornikowatych;
2. korniczek ostrozębny - gatunek chrząszcza z rodziny kornikowatych;
3. widliczka ostrozębna - gatunek roślin z rodziny widliczkowatych
SJP.pl
rodzaj roślin z rodziny jaskrowatych
SJP.pl
Ostróżeczka (Consolida Gray) – rodzaj roślin należących do rodziny jaskrowatych wyróżniany w niektórych ujęciach systematycznych. Ponieważ po zastosowaniu metod molekularnych okazał się być zagnieżdżony w obrębie rodzaju ostróżka (Delphinium) – w nowszych ujęciach został włączony do tego rodzaju jako podrodzaj (Delphinium subg. Consolida). Wyróżniano w obrębie tego rodzaju 52 gatunki. Najwięcej przedstawicieli rodzaju występuje w Azji południowo-zachodniej i środkowej, kilkanaście gatunków rośnie w Europie. Poza tym liczni przedstawiciele rodzaju zostali introdukowani na inne kontynenty. W Polsce rośnie jako zadomowiony antropofit ostróżeczka polna (C. regalis), uprawiana jest ostróżeczka wschodnia (C. orientalis) i ostróżeczka ogrodowa (C. ajacis), pierwszy z tych gatunków przejściowo dziczeje.
Wikipedia
roślina z rodziny złożonych, w Polsce pospolicie występuje ostrożeń polny, nazywany ostem
SJP.pl
Miejscowości w Polsce:
Wikipedia
1. roślina z rodziny jaskrowatych o niebieskich lub fioletowych kwiatach; delfinium;
2. zdrobnienie od: ostroga
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Delphinium|ref=tak., liczący około 250 gatunków rodzaj roślin z rodziny jaskrowatych;
(1.2) bot. roślina z rodzaju ostróżek (1.1)
Wiktionary
Ostróżka (Delphinium L.) – rodzaj roślin należących do rodziny jaskrowatych. Obejmuje około 500 gatunków (w szerokim ujęciu, obejmującym czasem wyodrębniany rodzaj ostróżeczka Consolida). Zasięg rodzaju obejmuje strefę umiarkowaną i subtropikalną półkuli północnej oraz obszary górskie w strefie równikowej w Afryce. W Europie ma 25 przedstawicieli. W Polsce z rodzaju w wąskim ujęciu występują trzy gatunki: ostróżka tatrzańska (D. oxysepalum), ostróżka wyniosła (D. elatum, której podgatunek D. elatum subsp. nacladense podnoszony bywa do rangi osobnego gatunku – ostróżki wschodniokarpackiej D. nacladense) oraz ostróżka Kotuli (D. ×kotulae). W szerszym ujęciu rodzaju należy tu także zadomowiony antropofit – ostróżeczka polna (ostróżka polna – D. consolida) i przejściowo dziczejąca ostróżeczka wschodnia (ostróżka wschodnia – D. orientalis).
Wikipedia
(1.2) Pod płotem posadzimy ostróżki i dziewannę.
Wiktionary
IPA: ɔˈstruʃka, AS: ostruška
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) pot. nadmiernie ostrożne postępowanie
Wiktionary
rzecz. ostrożniak m., ostrożność ż.
przym. ostrożny
przysł. ostrożnie
Wiktionary
(1.1) asekuranctwo
Wiktionary
osoba przesadnie ostrożna, uciekająca przed odpowiedzialnością
SJP.pl
Ostrożnica (dodatkowa nazwa w j. niem. Ostrosnitz, 1938-1945 Schneidenburg) – wieś w Polsce, położona w województwie opolskim, w powiecie kędzierzyńsko-kozielskim, w gminie Pawłowiczki.
W latach 1975–1998 wieś położona była w ówczesnym województwie opolskim.
W roku 2011 liczba mieszkańców we wsi Ostrożnica wynosiła 1104.
Wikipedia
przysłówek
(1.1) w sposób ostrożny, uważny
forma rzeczownika.
(2.1) M., B. i W. lm. od: ostrożeń
Wiktionary
(1.1) Złodziej ostrożnie wyjął obraz z ram.
Wiktionary
IPA: ɔˈstrɔʒʲɲɛ, AS: ostrožʹńe
Wiktionary
rzecz. ostrożniactwo n., ostrożność ż., nieostrożność ż.
przym. ostrożny, ostrożniutki, nieostrożny
przysł. z ostrożna, nieostrożnie
Wiktionary
(1.1) rozważnie, uważnie, przezornie
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: ostrożnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: ostrożny
SJP.pl
człowiek przesadnie ostrożny
SJP.pl
zdrobnienie od: ostrożny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zdrobn. od: ostrożny
Wiktionary
(1.1) Bywał tak nietaktowny, że milczał opozycyjnie, a tym ośmielał innych, często starszych od siebie, zasłużonych i nagradzanych, doświadczonych, a więc i ostrożniutkich.
Wiktionary
IPA: ˌɔstrɔˈʒʲɲutʲci, AS: ostrožʹńutʹḱi
Wiktionary
przysł. ostrożnie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdolność do działania z rozwagą
Wiktionary
przym. ostrożny
przysł. ostrożnie
rzecz. ostrożniactwo n.
Wiktionary
(1.1) asekuracja, dbałość, przezorność, roztropność, rozwaga, troska, uwaga
Wiktionary
oparty na ostrożności, zapewniający bezpieczeństwo
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) postępujący, zachowujący się i podejmujący decyzje z rozwagą, mający się na baczności
(1.2) zrobiony, powzięty z rozwagą, uważnie, oględnie; będący wyrazem czyjejś rozwagi
Wiktionary
(1.1) Moja mama była bardzo ostrożna. Zawsze do smarowania kromek chleba masłem dawała mi tępy nóż.
(1.2) Premier przedstawił ostrożny plan załatania dziury budżetowej.
Wiktionary
IPA: ɔˈstrɔʒnɨ, AS: ostrožny
Wiktionary
przym. ostrożniuchny
rzecz. ostrożność, stpol. ostróża, stpol. ostrożnik
czas. przest. ostrożnieć
Wiktionary
(1.1) rozważny, baczny, uważny, przezorny, oględny
Wiktionary
przymiotnik od: Ostrołęka
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) od Ostrołęka
Wiktionary
IPA: ˌɔstrɔˈwɛ̃nt͡sʲci, AS: ostrou̯ẽncʹḱi
Wiktionary
rzecz. Ostrołęka, ostrołęczanin, ostrołęczanka
Wiktionary
przymiotnik od: Ostrołęka
SJP.pl
mieszkaniec Ostrołęki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Ostrołęki
(1.2) osoba pochodząca z Ostrołęki, urodzona w Ostrołęce
Wiktionary
(1.1) Majowa inscenizacja jednego z epizodów Powstania Listopadowego, przez ostrołęczan nazywana po prostu bitwą, to jedna z największych atrakcji naszego miasta.
Wiktionary
IPA: ˌɔstrɔwɛ̃n͇ˈt͡ʃãɲĩn, AS: ostrou̯ẽṇčãńĩn
Wiktionary
rzecz. Ostrołęka ż.
:: fż. ostrołęczanka ż.
przym. ostrołęcki
Wiktionary
mieszkanka Ostrołęki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Ostrołęki
(1.2) kobieta pochodząca z Ostrołęki, urodzona w Ostrołęce
Wiktionary
(1.1) W najbliższy wtorek wszystkie ostrołęczanki zapraszamy na bezpłatne badania cytologiczne.
(1.2) Chociaż nie jestem rodowitą ostrołęczanką, to bardzo dobrze znam problemy naszego miasta i dlatego zamierzam kandydować na zaszczytny urząd prezydenta Ostrołęki.
Wiktionary
IPA: ˌɔstrɔwɛ̃n͇ˈt͡ʃãnka, AS: ostrou̯ẽṇčãnka
Wiktionary
rzecz. Ostrołęka ż.
:: fm. ostrołęczanin m.
przym. ostrołęcki
Wiktionary
miasto w województwie mazowieckim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w województwie mazowieckim, nad Narwią;
Wiktionary
Ostrołęka – miasto na prawach powiatu w województwie mazowieckim. Leży nad rzeką Narew. Siedziba powiatu ostrołęckiego. W latach 1975–1998 stolica województwa ostrołęckiego. Ośrodek usług oraz przemysłu energetycznego, budowlanego, celulozowo-papierniczego i spożywczego. Ośrodek folkloru kurpiowskiego.
Wikipedia
(1.1) Chociaż nie jestem rodowitą ostrołęczanką, to bardzo dobrze znam problemy naszego miasta i dlatego zamierzam kandydować na zaszczytny urząd prezydenta Ostrołęki.
Wiktionary
rzecz. ostrołęczanin, ostrołęczanka
przym. ostrołęcki
Wiktionary
rodzaj roślin z rodziny bobowatych
SJP.pl
Ostrołódka (Oxytropis DC.) – rodzaj roślin z rodziny bobowatych (motylkowatych). Liczba gatunków określana jest zwykle na ponad 300, ale według bazy taksonomicznej Plants of the World online do rodzaju należy ponad 600 gatunków. Różnice te odzwierciedlają trudności taksonomiczne, jakie wynikają z podobieństwa wielu gatunków i tworzenia mieszańców o cechach pośrednich. Zasięg rodzaju obejmuje niemal całą strefę umiarkowaną i okołobiegunową półkuli północnej. W Polsce rosną cztery gatunki z tego rodzaju.
Wikipedia
łuk gotycki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) archit. łuk, którego szczyt powstał z przecięcia się dwóch fragmentów okręgu;
Wiktionary
Ostrołuk – łuk, którego szczyt powstał z przecięcia się dwóch fragmentów okręgu. Występuje w późnym romanizmie i gotyku, a także w architekturze islamu. Zastosowanie ostrołuku w architekturze gotyckiej pozwoliło między innymi na uniezależnienie szerokości naw bocznych od szerokości nawy głównej w kościołach bazylikowych.
Wikipedia
przym. ostrołukowy
Wiktionary
roślina z rodziny wiechlinowatych; zyzania, ryż wodny, zizania, owies wodny
SJP.pl
1. usunąć ostrym narzędziem z powierzchni czegoś zewnętrzną powłokę, korę itp.;
2. wygładzić czymś ostrym, oskrobać z czegoś
SJP.pl
1. to, co odpadło przy struganiu czegoś, obróbce metalu itp. w postaci wiórów, opiłków; ostrużyny;
2. skórka skrojona z warzywa lub owocu; obierka, obierek, obierzyna
SJP.pl
to, co odpadło przy struganiu czegoś, obróbce metalu itp. w postaci wiórów, opiłków; ostrużyna
SJP.pl
1. o przedmiotach: taki, który ma wyostrzoną, tnącą krawędź;
2. o potrawach: mający mocny, piekący smak;
3. o obrazie: wyraźny, wyrazisty;
4. pełen brutalności
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który ma kłujące lub tnące zakończenie
(1.2) kulin. o potrawie: mający intensywny smak, silnie odczuwany, gryzący, palący
(1.3) o zapachu: intensywny, zwykle nieprzyjemny
(1.4) o amunicji: stosowany do zabijania
(1.5) mat. o kącie; o czymś, co ma kształt kąta: mniejszy niż 90°
(1.6) o zmysłach: silny, o dużych możliwościach odbioru
(1.7) o obrazie: z dobrze widocznymi zarysami przedmiotów, wyraźny
(1.8) o nieprzyjemnych warunkach pogodowych: silny, intensywny
(1.9) surowy, groźny
(1.10) nieuprzejmy, krytyczny
(1.11) med. związany z nagłymi i silnymi objawami chorobowymi
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Skaleczyłem się ostrym nożem.
(1.2) Zakrztusiłem się ostrym sosem czosnkowym.
(1.3) Gdy weszliśmy do piwnicy, uderzył nas ostry smród kociego moczu.
(1.4) Policja omyłkowo strzelała do tłumu ostrymi nabojami zamiast gazowymi i trzy osoby zginęły.
(1.5) Górska droga jest pełna ostrych zakrętów.
(1.6) Psy mają bardzo ostry węch i słuch, zaś słaby wzrok.
(1.7) Ten aparat robi ładne, ostre zdjęcia.
(1.8) W twarz wiał mu zimny, ostry wiatr.
(1.9) Mimo że jako nauczyciel był bardzo ostry i wymagający, uczniowie darzyli go ogromnym szacunkiem.
(1.10) Ta uwaga o moim mieszkaniu była trochę za ostra.
(1.11) Mój syn przechodzi ostrą białaczkę szpikową.
Wiktionary
IPA: ˈɔstrɨ, AS: ostry
Wiktionary
rzecz. ostrość ż., ostrzyciel m., ostrze n., ostrzenie n., zaostrzenie n., ostrzałka ż., ostrzeń m.
czas. ostrzyć ndk., naostrzyć dk.
przym. ostrzowy
przysł. ostro
Wiktionary
(1.2) pikantny
(1.6) przenikliwy
(1.7) wyrazisty
Wiktionary
jeden z około 100 gatunków małży; hodowane i jadane od czasów starożytnych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. kulin. osiadły małż morski żyjący w ławicach na przybrzeżnych skałach płytkich mórz, o dużym znaczeniu w przemyśle spożywczym;
Wiktionary
Ostrygowate, ostrygi (Ostreidae) – rodzina osiadłych małży nitkoskrzelnych z rzędu Ostreoida, licząca około 100 gatunków, m.in. ostryga jadalna (Ostrea edulis), ostryżyca amerykańska (Crassostrea virginica) i ostryżyca japońska (Crassostrea gigas). Są uznawane za najcenniejsze mięczaki jadalne, poławiane i hodowane.
Wikipedia
(1.1) Kolacja, rozumie się, jak zwykle: ostrygi, homary, ryby, zwierzyna, ale na zakończenie, dla amatorów, wie pani co?… Kasza!…
Wiktionary
IPA: ɔˈstrɨɡa, AS: ostryga
Wiktionary
rzecz. ostrygowate nmos.
przym. ostrygowy, ostrygowaty
Wiktionary
jeden z około 100 gatunków małży; hodowane i jadane od czasów starożytnych
SJP.pl
Ostrygowate, ostrygi (Ostreidae) – rodzina osiadłych małży nitkoskrzelnych z rzędu Ostreoida, licząca około 100 gatunków, m.in. ostryga jadalna (Ostrea edulis), ostryżyca amerykańska (Crassostrea virginica) i ostryżyca japońska (Crassostrea gigas). Są uznawane za najcenniejsze mięczaki jadalne, poławiane i hodowane.
Wikipedia
nadmorski ptak z siewkowatych, żywiący się mięczakami i skorupiakami wydobywanymi z mułu podczas odpływu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ornit. czarno-biały ptak nadmorski o czerwonych nogach i dziobie;
Wiktionary
Ostrygojad (zwyczajny) (Haematopus ostralegus) – gatunek średniej wielkości ptaka brodzącego z rodziny ostrygojadów (Haematopodidae). Bliski zagrożenia wyginięciem.
Wikipedia
IPA: ˌɔstrɨˈɡɔjat, AS: ostrygoi ̯at
Wiktionary
rodzina osiadłych małży nitkoskrzelnych, licząca około 100 gatunków
SJP.pl
Ostrygowate, ostrygi (Ostreidae) – rodzina osiadłych małży nitkoskrzelnych z rzędu Ostreoida, licząca około 100 gatunków, m.in. ostryga jadalna (Ostrea edulis), ostryżyca amerykańska (Crassostrea virginica) i ostryżyca japońska (Crassostrea gigas). Są uznawane za najcenniejsze mięczaki jadalne, poławiane i hodowane.
Wikipedia
1. o cechach ostrygowatych (rodzina małży);
2. boczniak ostrygowaty - gatunek grzybów z rodziny boczniakowatych
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z ostrygami, dotyczący ostryg
Wiktionary
(1.1) Kiedyś były tu podobno największe znane ludzkości pola ostrygowe, ciągnące się wzdłuż południowego cypla Manhattanu.
Wiktionary
rzecz. ostryga ż., ostrygowate nmos.
przym. ostrygowaty
Wiktionary
roślina z rodziny imbirowatych, o barwnych kwiatach i mięsistych kłączach; kurkuma, szafraniec, żółcień
SJP.pl
Wikipedia
w technice: oddział fabryki, w którym ostrzy się stępione narzędzia; ostrzarnia
SJP.pl
w technice: szlifierka mechaniczna do ostrzenia narzędzi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) urządzenie mechaniczne służące do ostrzenia części roboczych narzędzi skrawających
Wiktionary
Ostrzarka - urządzenie mechaniczne służące do ostrzenia części roboczych (ostrzy) narzędzi skrawających. Ostrzarki mechaniczne składają się najczęściej ze szlifierki i uchwytu do mocowania ostrzonych narzędzi.
Wikipedia
(1.1) Ostrzarki mechaniczne składają się najczęściej ze szlifierki i uchwytu do mocowania.
Wiktionary
IPA: ɔˈsṭʃarka, AS: osṭšarka
Wiktionary
(1.1) ndk. ostrzyć, dk. naostrzyć, zaostrzyć odczas. ostrzenie
Wiktionary
w technice: oddział fabryki, w którym ostrzy się stępione narzędzia; ostrzalnia
SJP.pl
robotnik wykwalifikowany w ostrzeniu narzędzi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) wojsk. strzelanie do kogoś, prowadzenie ognia skierowanego na jakiś cel; ostrzeliwanie
(1.2) książk. przen. ostre, zmasowane wystąpienie przeciwko osobie lub zjawisku
Wiktionary
IPA: ˈɔsṭʃaw, AS: osṭšau̯
Wiktionary
czas. strzelać, ostrzeliwać ndk., ostrzelać dk.
rzecz. ostrzeliwanie n., ostrzelanie n., strzał m.
przym. strzelecki
Wiktionary
(1.1) obstrzał
Wiktionary
1. przyrząd do ręcznego ostrzenia noży, nożyczek itp.; osełka;
2. potocznie: narzędzie do ostrzenia ołówków i kredek; temperówka, strugawka, strugaczka, podstrugiwaczka, zastrugaczka, ostrzynka, strugarka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. proste narzędzie służące do ostrzenia
Wiktionary
(1.1) Albo kupimy ostrzałkę, albo będziemy musieli stale kupować nowe noże.
Wiktionary
rzecz. ostrze n., ostrzenie n., ostrzyciel mos., ostrzytko n., ostrość ż.
czas. ostrzyć ndk.
przym. ostry, ostrzowy
Wiktionary
ostra, tnąca krawędź
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) część robocza narzędzia do krajania, ostre zakończenie lub krawędź przedmiotu
(1.2) przen. krytyczna i uszczypliwa część wypowiedzi
Wiktionary
Ostrze — ostra, tnąca krawędź lub ostry koniec narzędzia albo broni przeznaczoną do przebijania, siekania, krojenia lub skrobania powierzchni lub materiałów; Definiowana najczęściej jako płaska część z bardzo cienką krawędzią używaną do cięcia — w języku polskim bardziej kojarzona z tą ostrą krawędzią. W przypadku narzędzi główna część robocza — część tnąca; Ostrza są zwykle wykonane z materiałów, które są twardsze niż te, na których mają być używane.
Wikipedia
(1.1) Ostrze tej siekiery już się stępiło.
Wiktionary
IPA: ˈɔsṭʃɛ, AS: osṭše
Wiktionary
rzecz. ostrzałka ż., ostrzenie n., ostrość ż., ostrzyciel m., ostrzytko n.
czas. ostrzyć ndk., naostrzyć dk.
przym. ostry, ostrzowy
Wiktionary
(1.1) brzeszczot, klinga, głownia
Wiktionary
poinformować o czymś niebezpiecznym lub niepożądanym, zwrócić uwagę na niebezpieczeństwo
SJP.pl
czasownik przechodni
(1.1) dokonany od|ostrzegać.
Wiktionary
rzecz. ostrzeganie n., ostrzeżenie n.
czas. ostrzegać ndk.
przym. ostrzegawczy
Wiktionary
czasownik
(1.1) informować o potencjalnym niebezpieczeństwie
Wiktionary
(1.1) Ostrzegam cię, uważaj na siebie!
Wiktionary
IPA: ɔˈsṭʃɛɡat͡ɕ, AS: osṭšegać
Wiktionary
rzecz. ostrzeganie n., ostrzeżenie
przym. ostrzegawczy
czas. ostrzec dk., przestrzegać ndk.
Wiktionary
(1.1) przestrzegać, upominać
Wiktionary
w technice: ręczne lub samoczynne urządzenie nadawcze, wykorzystywane w układach sygnalizacji alarmowej, przesyłające sygnały do urządzeń odbiorczych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|ostrzegać.
Wiktionary
IPA: ˌɔsṭʃɛˈɡãɲɛ, AS: osṭšegãńe
Wiktionary
czas. ostrzegać, ostrzec
rzecz. ostrzeżenie n.
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób ostrzegawczy
Wiktionary
przym. ostrzegawczy
rzecz. ostrzeżenie n.
Wiktionary
cecha tego, co zwraca uwagę na niebezpieczeństwo lub informuje o negatywnych skutkach czegoś
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) będący ostrzeżeniem, ostrzegający przed czymś, sygnalizujący zagrożenie, niebezpieczeństwo
Wiktionary
(1.1) Policjant widząc, że bandyta nie reagował na wezwanie do zatrzymania się, oddał strzał ostrzegawczy w powietrze.
Wiktionary
IPA: ˌɔsṭʃɛˈɡaft͡ʃɨ, AS: osṭšegafčy
Wiktionary
czas. ostrzegać ndk., ostrzec dk.
przysł. ostrzegawczo
rzecz. ostrzeżenie n.
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: ostro
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: ostry
SJP.pl
1. obrzucić pociskami z broni palnej; obstrzelać;
2. przez częste strzelanie wypróbować broń;
3. ostrzelać się:
a) nabrać wprawy w strzelaniu;
b) strzelić do siebie wzajemnie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) oddanie serii strzałów do jakiegoś celu
Wiktionary
IPA: ˌɔsṭʃɛˈlãɲɛ, AS: osṭšelãńe
Wiktionary
czas. ostrzelać dk., ostrzeliwać ndk.
rzecz. ostrzeliwanie n., ostrzał m., strzelec mos., strzelanina ż.
przym. strzelecki
Wiktionary
1. obrzucać pociskami z broni palnej; obstrzeliwać;
2. przez częste strzelanie wypróbowywać broń;
3. ostrzeliwać się:
a) nabierać wprawy w strzelaniu;
b) strzelać do siebie wzajemnie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) strzelanie do jakiegoś celu w sposób wielokrotny
Wiktionary
IPA: ˌɔsṭʃɛlʲiˈvãɲɛ, AS: osṭšelʹivãńe
Wiktionary
rzecz. ostrzelanie n., ostrzał m., strzelec mos., strzelanina ż.
czas. ostrzeliwać ndk., ostrzelać dk.
przym. strzelecki
Wiktionary
roślina zielna z rodziny szorstkolistnych, rosnąca na niżu, przy drogach i w lasach
SJP.pl
Ostrzeń (Cynoglossum L.) – rodzaj roślin z rodziny ogórecznikowatych. Obejmuje ok. 75–83 gatunków. Są to rośliny jednoroczne, dwuletnie lub byliny występujące głównie na rozległych obszarach Azji, 11 gatunków rośnie w Europie, nieliczne gatunki rosną w górach wschodniej Afryki i na południowym krańcu tego kontynentu. W Polsce jako gatunek rodzimy występuje jeden gatunek – ostrzeń pospolity C. officinale. Poza tym obecny bywa jako przejściowo dziczejący ostrzeń drobnozadziorkowy C. microglochin.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|ostrzyć.
Wiktionary
Ostrzenie – termin w żeglarstwie określający zmianę kursu na ostrzejszy, tzn. na taki, w którym kąt pomiędzy diametralną jachtu a kierunkiem, z którego wieje wiatr, jest mniejszy. Ostrzenie zazwyczaj odbywa się poprzez wychylenie płetwy sterowej w odpowiednim kierunku.
Wikipedia
IPA: ɔˈsṭʃɛ̃ɲɛ, AS: osṭšẽńe
Wiktionary
rzecz. ostrość ż., ostrze n., ostrzyciel m., ostrzytko n., ostrzałka ż.
czas. ostrzyć
przym. ostrzowy, ostry
przysł. ostro
Wiktionary
dawniej: okap dachu domu
SJP.pl
miasto w Polsce
SJP.pl
Ostrzeszów (niem. Schildberg) – miasto w województwie wielkopolskim, w Kaliskiem, na ziemi wieluńskiej, na Wzgórzach Ostrzeszowskich, siedziba powiatu ostrzeszowskiego i gminy Ostrzeszów.
Ostrzeszów uzyskał lokację miejską przed 1283 rokiem. W końcu XVI wieku miasto królewskie w starostwie ostrzeszowskim w powiecie ostrzeszowskim województwa sieradzkiego.
Według danych z 31 grudnia 2023 miasto liczyło 14 095 mieszkańców.
Wikipedia
mieszkaniec miasta: Ostrzeszów
SJP.pl
mieszkanka Ostrzeszowa
SJP.pl
przymiotnik od: Ostrzeszów
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Ostrzeszowem, dotyczący Ostrzeszowem
Wiktionary
(1.1) Wśród 18 nowych zakażonych koronawirusem w Wielkopolsce siedem osób pochodzi z powiatu kępińskiego, który jest głównym ogniskiem epidemii w regionie, trzy z powiatu kaliskiego, po jednym z pilskiego, śremskiego, jarocińskiego, ostrzeszowskiego i tureckiego.
Wiktionary
rzecz. Ostrzeszów mrz., ostrzeszowianin m., ostrzeszowianka ż.
Wiktionary
bylina z rodziny marantowatych; kalatea
SJP.pl
Kalatea lub ostrzeszyn (Calathea) – rodzaj roślin z rodziny marantowatych, blisko spokrewniony z marantą. Należy do niego 59 gatunków pochodzących z południowego Meksyku, Ameryki Południowej, Środkowej oraz Karaibów. Na podstawie wyników badań filogenetycznych, w 2012 roku większość gatunków zaliczanych wcześniej do tego rodzaju przeniesiono do rodzaju Goeppertia.
Wikipedia
roślina z rodziny turzycowatych
SJP.pl
Wikipedia
poinformować o czymś niebezpiecznym lub niepożądanym, zwrócić uwagę na niebezpieczeństwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) akt ostrzegania; przestroga przed czymś
Wiktionary
(1.1) To jest moje ostatnie ostrzeżenie, następnym razem wylatujesz z pracy!
Wiktionary
IPA: ˌɔsṭʃɛˈʒɛ̃ɲɛ, AS: osṭšežẽńe
Wiktionary
rzecz. ostrzeganie n.
czas. ostrzegać, ostrzec
przym. ostrzegawczy
przysł. ostrzegawczo
Wiktionary
(1.1) napomnienie, przestroga, uwaga, upomnienie
Wiktionary
→ ostrze
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z ostrzem, dotyczący ostrza
Wiktionary
IPA: ɔˈsṭʃɔvɨ, AS: osṭšovy
Wiktionary
rzecz. ostrość ż., ostrze n., ostrzałka ż., ostrzenie n., ostrzyciel mos.
czas. ostrzyć, naostrzyć, wyostrzyć
przym. ostry
przysł. ostro
Wiktionary
trawa pastewna dorastająca do wysokości 3 metrów; mozga trzcinowata
SJP.pl
czasownik przechodni
(1.1) czynić ostrym (krawędź czegoś)
(1.2) czynić ostrym (wierzchołek czegoś)
Wiktionary
(1.1) Przed egzekucją kat dobrze ostrzy topór.
Wiktionary
IPA: ˈɔsṭʃɨt͡ɕ, AS: osṭšyć
Wiktionary
rzecz. ostrość ż., ostrze n., ostrzenie n., ostrzałka ż., ostrzyciel m., ostrzytko n.
czas. wyostrzać / wyostrzyć, zaostrzać / zaostrzyć
przym. ostry, ostrzowy
przysł. ostro
Wiktionary
(1.2) temperować, strugać
Wiktionary
trawa pastewna dorastająca do wysokości 3 metrów; mozga trzcinowata
SJP.pl
Wikipedia
1. dawniej: osoba zajmująca się ostrzeniem narzędzi do cięcia;
2. w filmoznawstwie: osoba odpowiedzialna za utrzymanie ostrości obrazu w czasie kręcenia scen do filmu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) film. pracownik planu filmowego odpowiedzialny za ustawianie ostrości obiektywu kamery;
(1.2) rzem. rzemieślnik ostrzący noże, nożyczki itp.
Wiktionary
Ostrzyciel (pierwszy asystent kamery, focus puller) – członek pionu operatorskiego odpowiedzialny za utrzymanie ostrości obrazu, współpracujący ściśle z operatorem filmowym. Jego obecność jest niezbędna przy dynamicznych ujęciach, kiedy rusza się kamera lub przemieszczają się aktorzy, a ostrość musi pozostać na konkretnej osobie lub przedmiocie.
Wikipedia
(1.1) Dobry ostrzyciel potrafi bezbłędnie prowadzić ostrość, utrzymując ją na poruszającym się aktorze.
(1.2) Na naszą ulicę zawędrował dziś ostrzyciel ze swoim warsztatem.
Wiktionary
IPA: ɔˈsṭʃɨt͡ɕɛl, AS: osṭšyćel
Wiktionary
rzecz. ostrość ż., ostrzenie n., wyostrzanie n., wyostrzenie n., ostrzałka ż., ostrze n., naostrzenie n., podostrzenie n.
:: fż. ostrzycielka ż.
czas. ostrzyć ndk., wyostrzać ndk., wyostrzyć dk., naostrzyć dk., podostrzyć dk.
przym. ostry, ostrzowy
przysł. ostro
Wiktionary
(1.1) pierwszy asystent kamery, asystent operatora obrazu
(1.2) ostrzarz
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w północnych Węgrzech, nad Dunajem;
Wiktionary
Ostrzyhom (węg. Esztergom, czyt.: Estergom, niem. Gran, słow. Ostrihom, tur. Estergon, łac. Strigonium) – miasto na Węgrzech, w komitacie Komárom-Esztergom. Leży nad Dunajem. W 2011 roku liczyło 30,86 tys. mieszkańców.
Wikipedia
(1.1) Zapisu źródłowego wymieniającego Ostrzyhom i Jagier jako granice Polski, nie należy oczywiście rozumieć dosłownie w ten sposób, że granica biegła przez te grody. Ostrzyhom leżał po południowej stronie Dunaju, a granica dochodziła »ad litus Danubii«. I przez Jagier nie biegła granica, a tylko krańcem obszaru, w którego ramach leżał Jagier jako główny ośrodek.
Wiktionary
przym. ostrzyhomski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Ostrzyhomia, związany z Ostrzyhomiem
Wiktionary
(1.1) Papież spotka się z Węgrami na placu przed ostrzyhomską katedrą.
Wiktionary
rzecz. Ostrzyhom m.
Wiktionary
1. nastrzykiwać miejsce na ciele jakimś preparatem, np. botoksem;
2. ostrzykiwać się - wstrzykiwać sobie jakiś preparat, zwykle w celach estetycznych; botoksować się
SJP.pl
1. nastrzyknąć miejsce na ciele jakimś preparatem, np. botoksem;
2. ostrzyknąć się - wstrzyknąć sobie jakiś preparat, zwykle w celach estetycznych
SJP.pl
zbędny naddatek materiału powstający przy odlewie
SJP.pl
potocznie: narzędzie do ostrzenia ołówków i kredek; temperówka, ostrzałka, strugaczka, podstrugiwaczka, zastrugaczka, strugawka, strugarka
SJP.pl
Temperówka – niewielki przyrząd służący do temperowania (ostrzenia) przyrządów kreślarskich, np. ołówków, kredek. Temperówki ręczne najczęściej mają niewielkie ostrze umieszczone w uchwycie ze stożkowym otworem. Włożenie ołówka do tego otworu i obracanie go w nim powoduje skrawanie cienkiego wióra z drewnianej oprawy ołówka z jednoczesnym kształtowaniem – ostrzeniem – jego grafitowego rdzenia. Istnieją także temperówki, w których ołówek obracany jest przy pomocy specjalnej przekładni napędzanej ręczną korbką lub niewielkim silniczkiem elektrycznym.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) poznań. temperówka
Wiktionary
czas. ostrzyć
rzecz. ostrzenie, ostrze, ostrzałka
Wiktionary
przebarwienie skóry koloru brązowego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. przebarwienie skóry twarzy (zwykle brązowe), występujące pod wpływem intensywnego opalania, u kobiet w czasie ciąży lub u osób chorych na wątrobę;
(1.2) gw-pl|Górny Śląsk. wstyd, zgorszenie, hańba
Wiktionary
Ostuda, melanodermia (łac. chloasma, melasma) - występowanie ostro odgraniczonych, przebarwionych (zwykle brązowych), symetrycznych plam na policzkach, czole, rzadziej na karku lub górnej wardze, bez poprzedzającego i towarzyszącego stanu zapalnego, związane z następującymi stanami:
Wikipedia
(1.1) Ostudy występują głównie u kobiet.
Wiktionary
IPA: ɔˈstuda, AS: ostuda
Wiktionary
(1.1) melanodermia
Wiktionary
ochładzać;
1. powodować obniżenie temperatury; schładzać, oziębiać;
2. przenośnie: wpływać hamująco na czyjeś działanie, zachowanie; tłumić, przytłumiać, wyciszać
SJP.pl
studząco;
1. w sposób obniżający temperaturę czegoś; chłodząco, ochładzająco, schładzająco, oziębiająco;
2. w sposób zmniejszający intensywność czyjegoś zaangażowania uczuciowego w coś;
3. w sposób wpływający na zmniejszenie tempa rozwoju czegoś
SJP.pl
ochłodzić;
1. spowodować obniżenie temperatury; schłodzić, oziębić;
2. przenośnie: wpłynąć hamująco na czyjeś działanie, zachowanie; stłumić, przytłumić, wyciszyć
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|ostukiwać.
Wiktionary
czas. ostukiwać ndk., ostukać dk.
Wiktionary
roślina z rodziny wiechlinowatych
SJP.pl
słup z żerdkami, na których układa się i suszy siano; ostew, ostrew, ostrewka, suszak
SJP.pl
1. stawać się zimniejszym; ochładzać się, ostudzać się;
2. przenośnie: zmniejszać natężenie uczuć, emocji; ochładzać;
3. przenośnie o stanach emocjonalnych, uczuciach: tracić na intensywności; ochładzać
SJP.pl
pomieszczenie w rzeźni, w którym mięso ostyga przez pewien czas po uboju
SJP.pl
1. stać się zimniejszym; ochłodzić się, ostudzić się;
2. przenośnie: zmniejszyć natężenie uczuć, emocji; ochłodnąć;
3. przenośnie o stanach emocjonalnych, uczuciach: stracić na intensywności; ochłodnąć
SJP.pl
czasownik dokonany (ndk. ostygać)
(1.1) stać się zimniejszym lub całkowicie zimnym
(1.3) zmniejszyć natężenie emocji lub uczuć
Wiktionary
(1.1) Przed ponownym użyciem należy pozwolić ostygnąć urządzeniu przez 30 minut.
(1.2) Pierwotny entuzjazm Kazia ostygł i gitara poszła w kąt.
(1.3) Halinka ostygnęła w zapale do nauczenia się greki.
Wiktionary
rzecz. ostygnięcie n.
czas. ostygać ndk., stygnąć ndk.
Wiktionary
(1.1) ochłodnąć, ochłodnieć, ostudzić się
(1.3) ochłodnąć, ochłodnieć, wystudzić się, wystygnąć
Wiktionary
taki, który ostygnął; ostygły
SJP.pl
1. taki, który ochłódł, stracił ciepło;
2. przenośnie: taki, który stracił intensywność
SJP.pl
→ Ostia (starożytne miasto)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z Ostią, dotyczący Ostii
Wiktionary
rzecz. Ostia ż., ostyjczyk m., ostyjka ż.
Wiktionary
potocznie: nadać tekstowi styl graficzny
SJP.pl
skrót od łacińskiego: Ordinis Sanctae Ursulae, Zakon Świętej Urszuli; urszulanki
SJP.pl
brzegowa równina piaszczysta lub mulista, odsłaniająca się spod wody w czasie niskiego jej stanu, a zalewana przy stanie wysokim
SJP.pl
Wikipedia
brzegowa równina piaszczysta lub mulista, odsłaniająca się spod wody w czasie niskiego jej stanu, a zalewana przy stanie wysokim
SJP.pl
Osucha (niem. Watten, hol. wadden, duń. vade) — brzegowa równina piaszczysta lub mulista, odsłaniająca się spod wody w czasie niskiego jej stanu, a zalewana przy stanie wysokim.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
1. rzadko: spowodować osunięcie się czegoś; obsunąć;
2. osunąć się:
a) oderwawszy się od czegoś, odpaść, zsunąć się; przesunąć się w dół, ślizgając się; osypać się;
b) zmienić pozycję ze stojącej na leżącą lub klęczącą; opaść, obsunąć się
SJP.pl
1. rzadko: spowodować osunięcie się czegoś; obsunąć;
2. osunąć się:
a) oderwawszy się od czegoś, odpaść, zsunąć się; przesunąć się w dół, ślizgając się; osypać się;
b) zmienić pozycję ze stojącej na leżącą lub klęczącą; opaść, obsunąć się
SJP.pl
1. rzadko: spowodować osunięcie się czegoś; obsunąć;
2. osunąć się:
a) oderwawszy się od czegoś, odpaść, zsunąć się; przesunąć się w dół, ślizgając się; osypać się;
b) zmienić pozycję ze stojącej na leżącą lub klęczącą; opaść, obsunąć się
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. osuszyć)
(1.1) powodować, że coś staje się suche; usuwać ciecz
(1.2) pozbawiać wilgoci
czasownik zwrotny niedokonany osuszać się (dk. osuszyć się)
(2.1) być osuszanym
(2.2) osuszać siebie; pozbawiać siebie wilgoci
Wiktionary
rzecz. suszak mrz., osuszanie n., suszarka ż.
Wiktionary
(1.1) obcierać, wycierać, wysuszać
(1.2) odwadniać, suszyć
(2.2) schnąć
Wiktionary
urządzenie do usuwania wilgoci
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|osuszać.
Wiktionary
rzecz. nieosuszanie n.
czas. osuszyć, osuszać ndk.
Wiktionary
ubytek masy surowca na skutek parowania bądź sublimacji wody
SJP.pl
czasownik przechodni
(1.1) dokonany od|osuszać.
Wiktionary
rzecz. suszak mrz., osuszanie n., osuszenie n., suszenie n., suszarka ż.
czas. wysuszyć, suszyć ndk.
Wiktionary
mnogie wykwity na skórze w postaci plamek, grudek lub pęcherzyków, występujące w przebiegu wielu chorób zakaźnych, zatruć lekowych i jako reakcja uczuleniowa; wysypka
SJP.pl
Osutki polekowe – zmiany skórne będące niepożądanym skutkiem ubocznym stosowania niektórych leków. Mogą wystąpić niezależnie od tego, na co i w jaki sposób (zewnętrznie czy wewnętrznie) użyty był lek.
Zmiany polekowe nie mają zazwyczaj cech charakterystycznych dla poszczególnych specyfików. Często różne leki dają takie same objawy. Niektóre ze zmian nasuwają od razu podejrzenie związku z lekami:
Wikipedia
1. obsuwisko
2. osuwanie się czegoś, zsuwanie w dół
SJP.pl
1. powodować przesunięcie się czegoś z wyższego miejsca na niższe; zsuwać;
2. osuwać się:
a) tracić punkt oparcia i przesuwać się ku dołowi;
b) oderwawszy się od czegoś, odpadać, zsuwać się;
c) powoli siadać, upadać lub kłaść się, zwykle ze zmęczenia lub w wyniku utraty przytomności
SJP.pl
ziemia i materiał skalny, nagromadzone na stoku i u jego podnóża na skutek zsuwania się mas skalnych; zsuw; usuwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) geol. forma rzeźby terenu powstała w wyniku przemieszczenia materiału skalnego w dół stoku wzdłuż powierzchni poślizgu, efekt osuwania;
Wiktionary
Osuwisko – nagłe przemieszczenie się mas ziemnych, powierzchniowej zwietrzeliny i mas skalnych podłoża spowodowane siłami przyrody lub działalnością człowieka (podkopanie stoku lub jego znaczne obciążenie). Jest to rodzaj ruchów masowych, polegający na przesuwaniu się materiału skalnego lub zwietrzelinowego wzdłuż powierzchni poślizgu (na której nastąpiło ścięcie), połączone z obrotem. Ruch taki zachodzi pod wpływem siły ciężkości. Osuwiska są szczególnie częste w obszarach o sprzyjającej im budowie geologicznej, gdzie warstwy skał przepuszczalnych i nieprzepuszczalnych występują naprzemiennie. Miejsca występowania osuwisk to naturalne stoki i zbocza dolin i zbiorników wodnych, obszary źródłowe rzek (gdzie erozja wsteczna zwiększa spadek terenu), skarpy wykopów i nasypów oraz wyrobisk.
Wikipedia
(1.1) Po intensywnych opadach atmosferycznych w maju 2010 r. na obszarze Małopolski powstało lub uaktywniło się ponad tysiąc osuwisk.
Wiktionary
IPA: ˌɔsuˈvʲiskɔ, AS: osuvʹisko
Wiktionary
rzecz. osunięcie n., osuwanie n., suwanie n., sunięcie n., suwak m., suw m.
czas. osuwać ndk., osunąć dk., sunąć ndk., suwać ndk.
przym. osuwiskowy, suwowy
Wiktionary
powstały w wyniku osuwania się skał, ziemi itp.
SJP.pl
1. przyzwyczajać, zaznajamiać z czymś;
2. przyzwyczajać dzikie zwierzę do przebywania wśród ludzi; obłaskawiać
SJP.pl
o zwierzęciu: dający się oswoić
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|oswajać.
Wiktionary
czas. oswoić dk., oswajać ndk.
rzecz. oswojenie n., swoje n.
Wiktionary
1. imię męskie;
2. nazwisko, np. Lee Harvey Oswald (1939-1963), amerykański zamachowiec, domniemany zabójca prezydenta Johna F. Kennedy'ego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
Wiktionary
Zobacz też:
Wikipedia
IPA: ˈɔsfalt, AS: osfalt
Wiktionary
1. imię męskie;
2. nazwisko, np. Lee Harvey Oswald (1939-1963), amerykański zamachowiec, domniemany zabójca prezydenta Johna F. Kennedy'ego
SJP.pl
Oswalda – żeński odpowiednik imienia Oswald.
Oswalda imieniny obchodzi: 5 sierpnia i 22 sierpnia.
Wikipedia
1. wypowiadać, oznajmiać coś, zwłaszcza uroczyście lub oficjalnie;
2. oświadczać się - proponować komuś małżeństwo, prosić o rękę
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. oświadczyć)
(1.1) komunikować w podniosły lub formalny sposób
Wiktionary
(1.1) Oświadczam, że nie byłem w posiadaniu żadnych niejawnych informacji, gdy kupowałem te akcje.
Wiktionary
IPA: ɔɕˈfʲjaṭt͡ʃat͡ɕ, AS: ośfʹi ̯aṭčać
Wiktionary
rzecz. oświadczenie, oświadczanie, oświadczyny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|oświadczać.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕfʲjaṭˈt͡ʃãɲɛ, AS: ośfʹi ̯aṭčãńe
Wiktionary
czas. oświadczać
rzecz. oświadczenie n.
Wiktionary
1. wypowiedzieć, oznajmić coś, zwłaszcza uroczyście lub oficjalnie;
2. oświadczyć się - zaproponować komuś małżeństwo, poprosić o rękę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) oficjalna wypowiedź przedstawiająca czyjś punkt widzenia, stan wiedzy o czymś lub wolę oświadczającego
(1.2) pismo zawierające oświadczenie (1.1)
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Na konferencji prasowej premier wygłosił oświadczenie w sprawie zmian w systemie emerytalnym.
(1.2) Do oferty pracy należy obowiązkowo dołączyć oświadczenia o stanie zdrowia kandydata, niekaralności i zgodzie na przetwarzanie danych osobowych.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕfʲjaṭˈt͡ʃɛ̃ɲɛ, AS: ośfʹi ̯aṭčẽńe
Wiktionary
rzecz. oświadczanie n., oświadczyny nmos.
czas. oświadczyć dk., oświadczać ndk.
Wiktionary
(1.1) deklaracja, enuncjacja, komunikat, wypowiedź, wyznanie, zeznanie
(1.2) deklaracja, zeznanie
Wiktionary
1. wypowiedzieć, oznajmić coś, zwłaszcza uroczyście lub oficjalnie;
2. oświadczyć się - zaproponować komuś małżeństwo, poprosić o rękę
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. oświadczać)
(1.1) dokonany od|oświadczać.
Wiktionary
(1.1) - Mam dzisiaj urodziny - oświadczyła. - Rano zjadłam w łóżku urodzinowy tort i zdmuchnęłam świeczki.
Wiktionary
IPA: ɔˈɕfʲjaṭt͡ʃɨt͡ɕ, AS: ośfʹi ̯aṭčyć
Wiktionary
rzecz. oświadczenie n., oświadczyny nmos.
czas. świadczyć
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) tradycyjne, oficjalne wyrażenie chęci zawarcia małżeństwa, które zazwyczaj obejmuje zaproszenie do ślubu jednej osoby przez drugą
Wiktionary
rzecz. oświadczenie n.
czas. oświadczyć, świadczyć, oświadczać
przym. oświadczynowy
Wiktionary
1. kształcenie społeczeństwa, upowszechnianie wiedzy i kultury;
2. ogół instytucji i ludzi zajmujących się kształceniem i upowszechnianiem wiedzy i kultury
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) proces kształcenia, upowszechnienia wiedzy i kultury w społeczeństwie
(1.2) ogół instytucji i ludzi zajmujących się upowszechnianiem wiedzy i kultury
Wiktionary
Oświata – działalność edukacyjna polegająca na upowszechnianiu wykształcenia ogólnego i zawodowego oraz realizowaniu zadań wychowawczych w celu zapewnienia jednostkom wszechstronnego rozwoju i pomyślnej egzystencji, a społeczeństwu więzi kulturalnych łączących jego przeszłość historyczną z teraźniejszością i budową pomyślnej przyszłości.
Wikipedia
IPA: ɔˈɕfʲjata, AS: ośfʹi ̯ata
Wiktionary
przym. oświatowy
Wiktionary
(1.1) edukacja
(1.2) szkolnictwo
Wiktionary
osoba działająca w oświacie
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący oświaty
Wiktionary
rzecz. oświata ż., oświatowiec m., oświatówka ż., oświatowość ż.
Wiktionary
skrót od: oświecenie
SJP.pl
skrót w funkcji rzeczownika
(1.1) = kult. oświecenie
Wiktionary
rzecz. oświecenie n.
przym. oświeceniowy
Wiktionary
(1.1) war. oświec.
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. oświecić)
(1.1) podn. uświadamiać coś komuś
(1.2) podn. szerzyć oświatę; zwiększać poziom wiedzy i kultury
(1.3) przest. rzucać światło
czasownik zwrotny niedokonany oświecać się (dk. oświecić się)
(2.1) podn. poszerzać swoją wiedzę i kulturę
(2.2) przest. być otaczanym światłem
Wiktionary
rzecz. oświecanie n., oświecenie n., oświetlacz mos./mrz.
Wiktionary
(1.1) informować, uświadamiać
(1.2) nauczać, uczyć
(1.3) oświetlać, iluminować
(2.1) kształcić się
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) wysyłający światło
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|oświecać.
Wiktionary
rzecz. Oświecenie n., nieoświecanie n., oświecenie n., oświeciciel m., oświecicielka ż., oświeceniowiec m.
czas. oświecać ndk., oświecić dk.
przym. oświeceniowy, oświecony, oświecicielski
przysł. oświeceniowo
Wiktionary
1. prąd umysłowy panujący w Europie w XVIII w., głoszący kult rozumu i wiedzy;
2. w niektórych religiach: stan umysłu, w którym doznaje on poznania pochodzącego od siły wyższej; iluminacja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) kult. okres w kulturze europejskiej od końca XVII w., związany z dominacją idei oświeceniowych;
(1.2) rel. w religiach Wschodu: stan osiągnięty przez wytrwałą medytację;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Jak kształtowały się te relacje w epoce Oświecenia i Rewolucji Francuskiej?
Wiktionary
rzecz. oświecanie n., oświeciciel mos., oświecicielka ż., oświeceniowiec mos., oświeceniowość ż., oświecony mos.
czas. oświecać ndk., oświecać się ndk., oświecić dk.
przym. oświeceniowy, oświecony, świetlny
przysł. oświeceniowo
skr. oświec.
Wiktionary
(1.1) war. oświecenie; skr. oświec.
(1.2) war. oświecenie
Wiktionary
pisarz lub uczony żyjący i działający w okresie Oświecenia
SJP.pl
przysłówek
(1.1) rzad. w sposób charakterystyczny dla oświecenia
Wiktionary
rzecz. Oświecenie n., oświecanie n., oświecenie n., oświeciciel mos., oświecicielka ż., oświeceniowiec mos., oświeceniowość ż.
czas. oświecać ndk., oświecać się ndk., oświecić dk.
przym. oświeceniowy, oświecony, oświecicielski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest oświeceniowe; cecha tych, którzy są oświeceniowi
Wiktionary
przym. oświeceniowy
przysł. oświeceniowo
rzecz. oświecenie n., Oświecenie n.
Wiktionary
1. odnoszący się do Oświecenia, okresu w kulturze europejskiej między Barokiem a Romantyzmem;
2. nawiązujący do oświecenia, prądu umysłowego osiemnastowiecznej Europy, głoszącego kult rozumu i wiedzy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) filoz. kult. dotyczący oświecenia, występujący w epoce oświecenia
Wiktionary
(1.1) Berkeley był drugim z „wielkiej trójki” oświeceniowych empiryków brytyjskich.
Wiktionary
rzecz. Oświecenie n., oświecanie n., oświecenie n., oświeciciel mos., oświecicielka ż., oświeceniowiec mos., oświeceniowość ż.
czas. oświecać ndk., oświecać się ndk., oświecić dk.
przym. oświecony, oświecicielski, świetlny
przysł. oświeceniowo
skr. oświec., Oświec.
Wiktionary
rzadki stopień wyższy od przymiotnika: oświecony; bardziej oświecony
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. oświecać)
(1.1) zob. oświecać.
Wiktionary
rzecz. oświecanie n., oświecenie n., światło n., Oświecenie n.
przym. świetlany, światły, oświeceniowy
przysł. oświeceniowo
Wiktionary
miasto w Polsce, w województwie małopolskim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce w województwie małopolskim;
(1.2) pot. nazwa hitlerowskiego obozu zagłady Auschwitz-Birkenau zlokalizowanego w mieście Oświęcim (1.1)
Wiktionary
Oświęcim (niem. Auschwitz, jid. אָשפּיצין Oszpicin, romski (vlax) Auszwica) – miasto w województwie małopolskim, siedziba władz powiatu oświęcimskiego i dwóch gmin – miejskiej (miasto Oświęcim) oraz gminy wiejskiej Oświęcim (okoliczne sołectwa bez samego miasta).
Wikipedia
(1.1) W tym celu sprzedał niezwłocznie tereny węglowe między Krakowem i Oświęcimiem oraz wszystkie nowo otwarte i w ruch puszczone kopalnie (…)
(1.2) Zapomnieć, że mkną nocami pociągi wiozące lud z kraju do Oświęcimia, polską siłę, którą daje się dobrowolnie Niemcom!
Wiktionary
IPA: ɔɕˈfʲjɛ̇̃ɲt͡ɕĩm, AS: ośfʹi ̯ė̃ńćĩm
Wiktionary
rzecz. oświęcimianin mos., oświęcimianka ż., oświęcimiak mos., oświęcimiaczka ż.
przym. oświęcimski
Wiktionary
(1.2) Auschwitz
Wiktionary
obóz koncentracyjny i zagłady w Oświęcimiu
SJP.pl
Konzentrationslager Auschwitz, w szczególności KL Auschwitz I (Stammlager), KL Birkenau (Auschwitz II) i KL Monowitz (Auschwitz III) – zespół niemieckich nazistowskich obozów koncentracyjnych i obozu zagłady, działający w latach 1940–1945 w Oświęcimiu (niem. Auschwitz) i pobliskich miejscowościach; symbol Zagłady Żydów, nazywany też „fabryką śmierci”. Jako jedyny niemiecki obóz koncentracyjny został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO (1979) pod nazwą Auschwitz-Birkenau. Niemiecki nazistowski obóz koncentracyjny i zagłady (1940–1945). W części obozu utworzono Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu (1947), pomnik i instytucję kultury dokumentującą zbrodnie niemieckie w okupowanej Polsce.
Wikipedia
więźniarka Oświęcimia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. więźniarka niemieckiego obozu zagłady w Auschwitz
Wiktionary
(1.1) Uczelnia zaprosiła prawdziwą oświęcimiaczkę, panią w bardzo już podeszłym wieku.
Wiktionary
rzecz. Oświęcim mrz., oświęcimianin mos., oświęcimianka ż.
:: fm. oświęcimiak mos.
przym. oświęcimski
Wiktionary
więzień Oświęcimia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. więzień niemieckiego obozu zagłady w Auschwitz
Wiktionary
(1.1) Szkoła zaprosiła na akademię prawdziwego oświęcimiaka, pana w bardzo już podeszłym wieku.
Wiktionary
rzecz. Oświęcim mrz., oświęcimianin mos., oświęcimianka ż.
:: fż. oświęcimiaczka ż.
przym. oświęcimski
Wiktionary
mieszkaniec Oświęcimia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Oświęcimia
(1.2) osoba pochodząca z Oświęcimia, urodzona w Oświęcimiu
Wiktionary
IPA: ˌɔɕfʲjɛ̇̃ɲt͡ɕĩˈmʲjä̃ɲĩn, AS: ośfʹi ̯ė̃ńćĩmʹi ̯ä̃ńĩn
Wiktionary
rzecz. Oświęcim m., oświęcimiak m.
:: fż. oświęcimianka ż.
przym. oświęcimski
Wiktionary
mieszkanka Oświęcimia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Oświęcimia
(1.2) kobieta pochodząca z Oświęcimia, urodzona w Oświęcimiu
Wiktionary
IPA: ˌɔɕfʲjɛ̇̃ɲt͡ɕĩˈmʲjãnka, AS: ośfʹi ̯ė̃ńćĩmʹi ̯ãnka
Wiktionary
rzecz. Oświęcim m., oświęcimiak m., oświęcimiaczka ż.
:: fm. oświęcimianin m.
przym. oświęcimski
Wiktionary
przymiotnik od: Oświęcim
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Oświęcimiem, dotyczący Oświęcimia
(1.2) związany z obozem zagłady w Oświęcimiu, dotyczący obozu zagłady w Oświęcimiu
Wiktionary
(1.1) Książnica oświęcimska wzbogaciła się o kilkanaście nowych pozycji z dziedziny fantastyki.
(1.1) Kosztowna konserwacja oświęcimskiego witraża jest możliwa dzięki realizacji specjalnego projektu Niemiecko-Polskiej Fundacji Ochrony Kultury i Zabytków".
(1.2) Kilku oświęcimskich oprawców schwytano na terenie Niemiec.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕfʲjɛ̇̃ɲˈt͡ɕĩmsʲci, AS: ośfʹi ̯ė̃ńćĩmsʹḱi
Wiktionary
rzecz. Oświęcim mrz., oświęcimianin mos., oświęcimianka ż., oświęcimiak mos., oświęcimiaczka ż.
Wiktionary
wykształcony, światły
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) rzucać, kierować na coś światło
Wiktionary
(1.1) Wszedł do opuszczonego domu i oświetlił ciemny korytarz latarką.
(1.1) Okolicę dworca oświetlała wieczorem tylko jedna latarnia, wszystkie pozostałe były zepsute.
Wiktionary
IPA: ɔɕˈfʲjɛtlat͡ɕ, AS: ośfʹi ̯etlać
Wiktionary
rzecz. świetlik mrz./mzw., światło n., światełko n., oświetlanie n., oświetlenie n., oświetlacz m.
przym. oświetlony, oświetleniowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba zajmująca się oświetleniem na planie filmowym
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) urządzenie do oświetlania
Wiktionary
IPA: ɔɕˈfʲjɛtlat͡ʃ, AS: ośfʹi ̯etlač
Wiktionary
rzecz. oświetlenie n., oświetlanie n., światło n., oświetleniowiec m.
czas. oświetlać ndk., oświetlić dk., świecić ndk., oświecać ndk.
przym. oświetleniowy, świetlany, światły
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|oświetlać.
Wiktionary
IPA: ˌɔɕfʲjɛˈtlãɲɛ, AS: ośfʹi ̯etlãńe
Wiktionary
czas. oświetlać
rzecz. światło n., oświetlacz mrz./mos.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|oświetlać.
(1.2) system lamp zapewniający światło
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌɔɕfʲjɛˈtlɛ̃ɲɛ, AS: ośfʹi ̯etlẽńe
Wiktionary
rzecz. światło n., oświetlacz mrz./mos.
czas. oświetlać, oświetlić
przym. oświetleniowy
Wiktionary
1. specjalista w dziedzinie funkcjonowania urządzeń oświetleniowych;
2. pracownik teatru zajmujący się oświetleniem sceny
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. oświetlać)
(1.1) dokonany od|oświetlać.
Wiktionary
(1.1) Musieliśmy oświetlić sobie drogę pochodniami, aby zejść do jaskini.
Wiktionary
IPA: ɔɕˈfʲjɛtlʲit͡ɕ, AS: ośfʹi ̯etlʹić
Wiktionary
rzecz. świetlik mrz./mzw., oświetlacz m., światełko n., światło n., oświetlenie n.
Wiktionary
jezioro w Polsce
SJP.pl
Oświn (Jezioro Siedmiu Wysp) – jezioro położone w północno-wschodniej części Niziny Sępopolskiej, na północny zachód od Węgorzewa w woj. warmińsko-mazurskim, w powiecie węgorzewskim, w gminie Węgorzewo.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hydron. rzeka w północnej Polsce i w obwodzie królewieckim Rosji, dopływ Łyny;
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. oswabadzać, oswobadzać)
(1.1) przywrócić swobodę
czasownik zwrotny dokonany oswobodzić się (ndk. oswabadzać się, oswobadzać się)
(2.1) odzyskać swobodę
Wiktionary
rzecz. oswobodzenie n., oswobodziciel mos., oswobodzicielka ż.
czas. oswabadzać / oswobadzać ndk.
Wiktionary
(1.1) uwalniać, wyzwalać
Wiktionary
osoba, która oswobodziła, wyzwoliła kogoś lub coś; wybawca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) książk. albo podn. ten, kto oswobodził kogoś lub coś
Wiktionary
rzecz. oswobodzenie n.
:: fż. oswobodzicielka ż.
przym. oswobodzicielski
czas. oswobodzić dk.
Wiktionary
(1.1) wybawca, wybawiciel, wyzwoliciel, zbawca
Wiktionary
kobieta, która oswobodziła, wyzwoliła kogoś lub coś
SJP.pl
1. przyzwyczaić do czegoś, zaznajomić;
2. obłaskawić, udomowić dzikie zwierzę
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. oswajać)
(1.1) dokonany od|oswajać.
czasownik zwrotny dokonany oswoić się (ndk. oswajać się)
(2.1) dokonany od|oswajać się.
Wiktionary
rzecz. oswajanie n., swoje n., oswojenie n.
przym. oswojony
Wiktionary
1. przyzwyczaić do czegoś, zaznajomić;
2. obłaskawić, udomowić dzikie zwierzę
SJP.pl
forma czasownika.
(1.1) imiesłów przymiotnikowy bierny od: oswoić
przymiotnik
(2.1) przyzwyczaiony do kogoś lub do czegoś albo zapoznany z czymś
(2.2) o dzikim zwierzęciu: takie, które straciło dzikość
Wiktionary
Oswojony – trzeci solowy album Krzysztofa Myszkowskiego, założyciela i lidera zespołu Stare Dobre Małżeństwo, wydany w 2012 r. Autorem tekstów zaprezentowanych na płycie jest Jan Rybowicz, natomiast muzykę do nich skomponował Krzysztof Myszkowski.
Wikipedia
(2.2) Z plagaagą mrówek poradziłem sobie, kupując oswojonego mrównika.
Wiktionary
IPA: ˌɔsfɔˈjɔ̃nɨ, AS: osfoi ̯õny
Wiktionary
czas. oswoić dk.
Wiktionary
(2.1) obeznany, obyty
(2.2) udomowiony, poskromiony
Wiktionary
1. owad błonkoskrzydły o charakterystycznym czarnym ubarwieniu w żółte paski;
2. osoba uszczypliwa, zjadliwa, dokuczliwa
SJP.pl
Osy (Vespoidea) – nadrodzina owadów błonkoskrzydłych należących do podrzędu trzonkówek.
Badaniem os zajmuje się sfekologia, dział entomologii oraz socjobiologia.
Wikipedia
stawać się suchym z wierzchu; obsychać
SJP.pl
obsyfiać; potocznie:
1. mocno coś zabrudzać, zanieczyszczać; zasyfiać, zaświniać, zapaprywać;
2. powodować wystąpienie pryszczy, krost; wysyfiać
SJP.pl
zasyfiony, zasyfiały, osyfiony, obsyfiony, obsyfiały; potocznie:
1. bardzo brudny, zanieczyszczony;
2. pokryty pryszczami
SJP.pl
obsyfić; potocznie:
1. mocno coś zabrudzić, zanieczyścić; oświnić, zasyfić, uświnić;
2. spowodować wystąpienie pryszczy, krost; wysyfić
SJP.pl
proces powstawania i mineralizacji kości polegający na przekształcaniu się tkanki chrzęstnej w tkankę kostną; kostnienie, ossyfikacja
SJP.pl
zasyfiony, zasyfiały, osyfiały, obsyfiony, obsyfiały; potocznie:
1. bardzo brudny, zanieczyszczony;
2. pokryty pryszczami
SJP.pl
dawniej: sycząc, opryskać
SJP.pl
rzadko: sykając, opryskiwać
SJP.pl
1. w pszczelarstwie: martwe pszczoły osypujące się zimą do dennicy ula;
2. dawny podatek feudalny płacony w zbożu; osep;
3. dawniej: osypisko
SJP.pl
Osyp – część wsi Berezyszcze w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie hajnowskim, w gminie Czeremcha.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa białostockiego.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|osypać.
Wiktionary
rzecz. osypywanie n.
czas. osypać dk., osypywać ndk.
Wiktionary
pokryty czymś występującym w dużej ilości
SJP.pl
rumowisko powstałe poprzez osypanie się wietrzejących skał i ziemi; obsypisko
SJP.pl
Osypisko (usypisko) – nagromadzenie sypkiego (luźnego) materiału skalnego u podstawy zbocza lub stoku. Powstaje w wyniku przemieszczania się (osypywania się) materiału z wyżej położonych partii skalnych w niższe, pod wpływem siły ciężkości i innych zjawisk. Tworzą się wówczas charakterystyczne stożki usypowe, podobne do górskich piargów. Powstawanie osypiska jest procesem bardzo długotrwałym.
Wikipedia
powstały w wyniku osypywania się skał, ziemi itp.
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z osypiskiem, dotyczący osypiska
Wiktionary
rzecz. osypisko n.
Wiktionary
1. zmielone w całości ziarna pszenicy lub innych zbóż;
2. karma dla zwierząt domowych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|osypywać.
Wiktionary
Osypywanie – w geologii dynamicznej, powtarzające się częstokroć zjawisko odpadania drobnych, pojedynczych ziaren zwietrzeliny ze stromych stoków.
Wikipedia
czas. osypywać ndk.
rzecz. osypanie n.
Wiktionary
drugie pod względem ludności miasto w Kirgistanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w obwodzie oszyńskiem Kirgistanu.
Wiktionary
Wikipedia
przym. oszyński, oski
Wiktionary
określić w przybliżeniu wartość, wielkość lub ilość czegoś
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany
(1.1) podać wartość lub wielkość w przybliżeniu
Wiktionary
(1.1) Badacze oszacowali, że zdolność do rozpoznawania wysokości tonów zależy od czynników genetycznych aż w 71-80 proc.
Wiktionary
rzecz. szacowanie n., oszacowanie n.
czas. przeszacować, szacować ndk.
Wiktionary
(1.1) ocenić, wycenić
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|oszacować.
(1.2) wynik szacowania
Wiktionary
Estymator – statystyka służąca do szacowania wartości parametru {\widehat {\theta }} rozkładu cechy w populacji, tj. pewnego rozkładu prawdopodobieństwa pod założeniem, że rozkład ten (opisujący, na przykład pewne doświadczenie) należy do rodziny rozkładów \{\mathbb {P} _{\theta }\colon \theta \in \Theta \} dla pewnego zbioru \Theta .
Wikipedia
czas. oszacować, przeszacować
Wiktionary
oceniać coś w przybliżeniu (ilość, wielkość itp.); szacować
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. szaleć)
(1.1) ulec pomieszaniu zmysłów, wpaść w szał
(1.2) stracić rozsądek pod wpływem silnych uczuć
(1.3) zaangażować się nadmiernie, zacząć poświęcać komuś lub czemuś zbyt wiele uwagi lub czasu
Wiktionary
rzecz. oszalenie n., szalony mos., szał mrz.
przym. oszalały, szalony
czas. szaleć
Wiktionary
(1.1) zbzikować, ześwirować, zwariować
Wiktionary
obić coś deskami w celu wzmocnienia lub ochrony
SJP.pl
obić coś deskami w celu wzmocnienia lub ochrony
SJP.pl
obijać ściany deskami w celu ich wzmocnienia; szalować
SJP.pl
potocznie:
1. szarpiąc, oberwać lub postrzępić coś dookoła; obszarpać, otargać, obtargać;
2. oszarpać się - zmęczyć się czymś; uszarpać się, umęczyć się
SJP.pl
dawniej: obszarpywać; szarpiąc, obrywać coś dookoła
SJP.pl
deska boczna z pnia drewna, z jednej strony płaska, z drugiej zaokrąglona
SJP.pl
Osoby:
Inne:
Wikipedia
oszołamiać;
1. wywierać na kimś bardzo silne wrażenie, zwłaszcza pozytywne; oczarowywać;
2. pozbawiać kogoś świadomości na pewien czas; odurzać;
3. oszałamiać się - oszołamiać samego siebie
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. oszołomić)
(1.1) wywoływać stan częściowej utraty przytomności; wprowadzać w stan zamroczenia
(1.2) wywierać silne wrażenie
Wiktionary
rzecz. oszałamianie n.
przym. oszałamiający
przysł. oszołamiająco
Wiktionary
(1) war. oszołamiać
(1.1) odurzać, otumaniać, zatruwać
(1.2) szokować, zdumiewać
Wiktionary
taki, który powoduje czasową utratę świadomości; odurzający
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. oszałamiać)
(1.1) rzad. war. oszołomić, dokonany od|oszałamiać.
Wiktionary
potocznie: osikać
SJP.pl
czasownik dokonany
(1.1) wulg. oddając mocz, zmoczyć kogoś lub coś
Wiktionary
(1.1) Wiem, co się u was o Sovro mawia: że bez łapówki to tyci i pies ciżmy nie oszcza.
Wiktionary
IPA: ˈɔʃt͡ʃat͡ɕ, AS: oščać
Wiktionary
czas. szczać
rzecz. szczaw mrz., oszczanie n., szczochy nmos., szczyl mzw.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|oszczać.
Wiktionary
czas. szczać, oszczać dk.
rzecz. szczaw mrz., szczyl mzw.
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób oszczędny
Wiktionary
IPA: ɔʃˈt͡ʃɛ̃ndʲɲɛ, AS: oščẽndʹńe
Wiktionary
rzecz. oszczędność ż., oszczędności nmos., oszczędzanie n., oszczędzenie n., zaoszczędzenie n.
czas. oszczędzać ndk., oszczędzić dk., przyoszczędzić dk., zaoszczędzić dk.
przym. oszczędnościowy
przym. oszczędny
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: oszczędnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: oszczędny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha osoby, która ogranicza swoje wydatki
(1.2) rozporządzanie zasobami w taki sposób, aby możliwie najmniej ich zużyć
(1.3) cecha czegoś, co mało ozdobne
Wiktionary
Oszczędzanie – proces, który prowadzi do powstawania oszczędności.
Wyróżnić można następujące motywy oszczędzania:
Wikipedia
IPA: ɔʃˈt͡ʃɛ̃ndnɔɕt͡ɕ, AS: oščẽndność
Wiktionary
rzecz. oszczędności nmos., oszczędzanie n., oszczędzenie n., zaoszczędzenie n.
czas. zaoszczędzić dk., oszczędzić dk., oszczędzać ndk.
przym. oszczędny, oszczędnościowy
przysł. oszczędnie
Wiktionary
(1.1) gospodarność, skrzętność, zapobiegliwość
(1.2) ekonomiczność
(1.3) prostota, skromność
Wiktionary
zaoszczędzone pieniądze
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) to, co zostało zaoszczędzone, nie zostało zużyte
(1.2) ekon. zaoszczędzone pieniądze
forma rzeczownika.
(2.1) D., C., Ms. i W. lp.; M., D., B. i W. lm. od: oszczędność
Wiktionary
Oszczędności – zasoby pieniężne, które nie zostały w danym okresie przeznaczone na zakup dóbr i usług konsumpcyjnych (zaspokajających bieżące potrzeby nabywców). Inaczej ujmując jest to wartość dochodu pomniejszona o wartość konsumpcji.
Wielkość oszczędności różni się znacząco w zależności od wieku i narodowości konsumentów. Rośnie wraz ze wzrostem dochodów.
Wikipedia
(1.2) Złodziej ukradł świnkę-skarbonkę. Włamał się przez okno i uciekł z oszczędnościami.
Wiktionary
IPA: ˌɔʃt͡ʃɛ̃ndˈnɔɕt͡ɕi, AS: oščẽndnośći
Wiktionary
rzecz. oszczędność ż., oszczędzanie n., oszczędzenie n., zaoszczędzenie n.
czas. oszczędzać ndk., zaoszczędzić dk., przyoszczędzić dk., oszczędzić dk.
przym. oszczędny, oszczędnościowy
przysł. oszczędnie
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) związany z oszczędzaniem, służący do oszczędzania
Wiktionary
rzecz. oszczędność ż., oszczędzanie n., oszczędności nmos.
czas. oszczędzać ndk., zaoszczędzać ndk., oszczędzić dk., zaoszczędzić dk.
przym. oszczędny
przysł. oszczędnie
Wiktionary
przymiotnik jakościowy
(1.1) nietrwoniący pieniędzy, majątku
(1.2) taki, przy którym zużywa się niewiele jakichś zasobów lub środków
(1.3) nienadużywający czegoś
(1.4) skromny, wykorzystywany w niewielkim stopniu
Wiktionary
(1.1) Tato zarabiał skromnie, ale matka była oszczędna, więc wystarczało.
Wiktionary
rzecz. oszczędność ż., oszczędności nmos., oszczędzanie n., oszczędzenie n., zaoszczędzenie n.
czas. zaoszczędzić dk., przyoszczędzić dk., oszczędzić dk., oszczędzać ndk.
przym. oszczędnościowy
przysł. oszczędnie
Wiktionary
(1.1) skrzętny, nierozrzutny; gw-pl|Górny Śląsk|szporobliwy., gw-pl|Śląsk Cieszyński|szanobliwy.
(1.2) ekonomiczny, oszczędnościowy, efektywny, wydajny, produktywny; gw-pl|Śląsk Cieszyński|szanobliwy.
(1.3) powściągliwy, umiarkowany
(1.4) prosty, skromny, ascetyczny, niebogaty, nieokazały, niewymyślny, niewyszukany
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. oszczędzić)
(1.1) zużywać w niewielkiej ilości
(1.2) zachować część czegoś na później
(1.3) sprawiać, by ktoś czegoś nie doznał
(1.4) nie zabijać, darowywać życie
czasownik zwrotny niedokonany oszczędzać się
(2.1) nie narażać się na zmęczenie, niebezpieczeństwo
(2.2) nie ranić siebie samego, traktować siebie taktownie
Wiktionary
(1.1) W tym miesiącu musimy oszczędzać węgiel.
(1.2) Oszczędzaj siły na większego przeciwnika!
(1.3) Zabieg pod narkozą oszczędza pacjentom bólu.
(1.3) Kończ waść, wstydu oszczędź!
(1.4) Żołnierze, pacyfikując okolicę, oszczędzali tylko kobiety i dzieci.
Wiktionary
IPA: ɔʃˈt͡ʃɛ̃nd͡zat͡ɕ, AS: oščẽnʒać
Wiktionary
rzecz. oszczędności nmos., oszczędność ż., oszczędzenie n., zaoszczędzenie n., zaoszczędzanie n., przyoszczędzenie n., oszczędnościówka ż., oszczędzanie n.
czas. oszczędzić dk., zaoszczędzać ndk., zaoszczędzić dk., przyoszczędzić dk.
przym. oszczędny, oszczędnościowy
przysł. oszczędnie
Wiktionary
(1.2) odkładać, składać, zaciskać pasa; gw-pl|Górny Śląsk|szporować.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|oszczędzać.
Wiktionary
Oszczędzanie – proces, który prowadzi do powstawania oszczędności.
Wyróżnić można następujące motywy oszczędzania:
Wikipedia
rzecz. zaoszczędzenie n., oszczędzenie n., oszczędność ż., oszczędności nmos.
czas. oszczędzać ndk., oszczędzić dk., przyoszczędzić dk., zaoszczędzić dk.
przym. oszczędny, oszczędnościowy
przysł. oszczędnie
Wiktionary
(1.1) odkładanie, składanie
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. oszczędzać)
(1.1) dokonany od|oszczędzać.
Wiktionary
IPA: ɔˈʃt͡ʃɛ̃ɲd͡ʑit͡ɕ, AS: oščẽńʒ́ić
Wiktionary
rzecz. oszczędność ż., oszczędności nmos., oszczędzanie n., oszczędzenie n., zaoszczędzenie n.
czas. zaoszczędzić dk., przyoszczędzić dk., oszczędzać ndk.
przym. oszczędny, oszczędnościowy
przysł. oszczędnie
Wiktionary
łowieckie: szczekanie psa na widok wytropionej zwierzyny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) łow. wojsk. daw. broń wojenna lub myśliwska, o długim drzewcu i twardym, metalowym a wcześniej kamiennym, grocie;
(1.2) sport. długi, zaostrzony pręt używany w lekkoatletyce do rzucania;
(1.3) sport. pot. rzut oszczepem;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Książę strzelił do niego z kuszy, a następnie wypadł ku niemu z oszczepem.
(1.2) Dzisiejsze oszczepy produkuje się z tworzyw sztucznych.
(1.3) Czy wiesz, że on zdobył cztery złote medale w oszczepie?
Wiktionary
IPA: ˈɔʃt͡ʃɛp, AS: oščep
Wiktionary
rzecz. oszczepisko n., oszczepnik m., oszczepniczka ż.
przym. oszczepowaty, oszczepowy
Wiktionary
(1.1) dzida, włócznia, pika
Wiktionary
dziedzina sportu
SJP.pl
zawodniczka uprawiająca rzut oszczepem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) sport. sportsmenka uprawiająca rzut oszczepem
Wiktionary
IPA: ˌɔʃt͡ʃɛpʲˈɲit͡ʃka, AS: oščepʹńička
Wiktionary
rzecz. oszczep m., oszczepisko n.
:: fm. oszczepnik m.
przym. oszczepowaty, oszczepowy
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z oszczepnictwem, dotyczący oszczepnictwa
Wiktionary
rzecz. oszczepnictwo n., oszczepnik mos.
Wiktionary
1. sportowiec uprawiający rzut oszczepem;
2. dawniej: żołnierz lub myśliwy uzbrojony w oszczep
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. żołnierz, rycerz, myśliwy uzbrojony w oszczep
(1.2) sport. sportowiec uprawiający rzut oszczepem
Wiktionary
(1.2) W zawodach wystąpi nasz młody, ale bardzo utalentowany oszczepnik.
Wiktionary
IPA: ɔʃˈt͡ʃɛpʲɲik, AS: oščepʹńik
Wiktionary
rzecz. oszczep m., oszczepnictwo n.
:: fż. oszczepniczka ż.
przym. oszczepowy, oszczepniczy, oszczepowaty
Wiktionary
przypominający kształtem oszczep, podobny do oszczepu
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przypominający oszczep, w kształcie oszczepu
Wiktionary
rzecz. oszczep, oszczepniczka, oszczepnik
przysł. oszczepowato
Wiktionary
osoba posługująca się wobec kogoś oszczerstwami; potwarca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ktoś, kto rzuca oszczerstwo
Wiktionary
rzecz. oszczerstwo n., oszczerczyni ż.
przym. oszczerczy
przysł. oszczerczo
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób oszczerczy
Wiktionary
rzecz. oszczerca mos., oszczerczyni ż., oszczerstwo n.
przym. oszczerczy
Wiktionary
(1.1) potwarczo
Wiktionary
taki, który jest oszczerstwem (pomówieniem, zniesławieniem); obraźliwy, szkalujący, obelżywy, bluźnierczy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) będący oszczerstwem lub zawierający oszczerstwa
Wiktionary
(1.1) Krążyła dookoła oszczercza bujda, według której napędziły go tam niezmienne spojrzenia zmarłych.
Wiktionary
rzecz. oszczerstwo n., oszczerca mos., oszczerczyni ż.
przysł. oszczerczo
Wiktionary
(1.1) paszkwilowy, szkalujący
Wiktionary
→ oszczerca; insynuatorka, potwarczyni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rzad. kobieta rzucająca oszczerstwa
Wiktionary
(1.1) Ludzie już się tej oszczerczyni śmieją w twarz.
Wiktionary
rzecz. oszczerczość ż., oszczerstwo mrz.
:: fm. oszczerca mos.
przym. oszczerczy
przysł. oszczerczo
Wiktionary
niezgodne z prawdą, złośliwe, oczerniające przypisanie komuś czegoś złego w celu skompromitowania tej osoby; pomówienie, potwarz, zniesławienie, insynuacja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) kłamliwa wypowiedź, która ma na celu poniżenie lub ośmieszenie kogoś
Wiktionary
Zniesławienie – według definicji słownikowej czyn polegający na przekazywaniu fałszywych (nieprawdziwych) stwierdzeń na temat osoby, które szkodzą reputacji tej osoby. Pojęcie często utożsamiane z pomówieniem, obmówieniem, oszczerstwem. Pomówienie i zniesławienie są traktowane jako synonimy w doktrynie prawnej i orzecznictwie. Pojęcia to w większości języków świata łączy ogólne znaczenie prawne: upublicznienie lub rozgłoszenie informacji, które podważają reputację jednostki czy grupy, zwłaszcza jeśli są nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd. Termin ten definiowany przez prawo jurysdykcji wielu państw jako czyn zabroniony. We współczesnych jurysdykcjach prawa zwyczajowego, aby stanowić zniesławienie, roszczenie musi być zasadniczo fałszywe i musi być skierowane do kogoś innego niż osoba zniesławiona.
Wikipedia
IPA: ɔʃˈt͡ʃɛrstfɔ, AS: oščerstfo
Wiktionary
rzecz. oszczerca m., oszczerczyni ż.
przym. oszczerczy
przysł. oszczerczo
Wiktionary
(1.1) obmowa, potwarz, kalumnia
Wiktionary
obszczypać;
1. szczypnąć wiele razy, w wielu miejscach;
2. skubiąc, oberwać trochę czegoś w różnych miejscach;
3. wywołać uczucie kłującego bólu w różnych miejscach
SJP.pl
wędzony ser, wyrabiany przez górali z mleka owczego; oscypek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
(1.1) inna pisownia wyrazu oscypek
Wiktionary
Oscypek, oszczypek (słow. oštiepok) – twardy, wędzony ser, przygotowywany z mleka owczego, charakterystyczny dla polskich gór, szczególnie Podhala. Spopularyzowany w Polsce oraz w innych krajach Europy.
Wikipedia
IPA: ɔˈʃt͡ʃɨpɛk, AS: oščypek
Wiktionary
regionalna nazwa oszczypka
SJP.pl
obszczypywać;
1. szczypać wiele razy, w wielu miejscach;
2. skubiąc, obrywać trochę czegoś w różnych miejscach;
3. wywoływać uczucie kłującego bólu w różnych miejscach
SJP.pl
potocznie: opryskiwać kogoś lub coś moczem
SJP.pl
dawniej: obciąć komuś ucho w ramach kary; oszelmować, obszelmować
SJP.pl
obszelmować; dawniej:
1. zwymyślać kogoś; zbesztać;
2. obciąć komuś ucho w ramach kary; oszelmić;
3. obedrzeć, postrzępić, obszarpać
SJP.pl
obszycie brzegu ubrania; lamówka, obszywka
SJP.pl
1. przedstawić kogoś w złym świetle, rzucić oszczerstwa; obmówić, oczernić;
2. oszkalować się:
a) oszkalować samego siebie;
b) oszkalować jeden drugiego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|oszkalować.
Wiktionary
czas. oszkalować dk.
Wiktionary
potocznie: świadomie wprowadzać w błąd; nabierać
SJP.pl
potocznie: świadomie wprowadzić w błąd; nabrać
SJP.pl
wstawić szkło w ramy okienne, drzwiowe itp.
SJP.pl
czasownik
(1.1) zamontować szybę
Wiktionary
rzecz. szkiełko n., szkiełkowicz mos., szklenie n.
Wiktionary
Oszkowice – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie łowickim, w gminie Bielawy.
W latach 1954–1961 wieś była siedzibą gromady Oszkowice, w latach 1970-1972 powtórnie – Oszkowice. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa skierniewickiego.
Przez miejscowość przebiega droga wojewódzka nr 703.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. obierka
Wiktionary
nadawać czemuś gładkość przez szlifowanie; szlifować
SJP.pl
oszloch morski - bylina z rodziny szparagowatych, uprawiana głównie w południowej Europie dla dużych, ważących do 3 kg cebul, stosowanych w lecznictwie i jako trutka na gryzonie; cebula morska, urginia morska, ckliwica
SJP.pl
miasto na Białorusi
SJP.pl
Oszmiana (biał. Ашмяны, Aszmiany, lit. Ašmena, ros. Ошмяны, Oszmiany, hebr. אשמיאני) – miasto na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, siedziba rejonu oszmiańskiego, do 1945 w Polsce, w województwie wileńskim, siedziba powiatu oszmiańskiego; położone na Garbie Oszmiańskim, nad Oszmianką, w pobliżu granicy z Litwą, na Wileńszczyźnie; 14,8 tys. mieszkańców (2010).
Wikipedia
→ Oszmiana
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Oszmiany, związany z Oszmianą
Wiktionary
rzecz. Oszmiana ż., Oszmianka ż., Oszmiańszczyzna ż.
Wiktionary
oszałamiać;
1. wywierać na kimś bardzo silne wrażenie, zwłaszcza pozytywne; oczarowywać;
2. pozbawiać kogoś świadomości na pewien czas; odurzać;
3. oszołamiać się - oszołamiać samego siebie
SJP.pl
oszałamiać;
1. wywierać na kimś bardzo silne wrażenie, zwłaszcza pozytywne; oczarowywać;
2. pozbawiać kogoś świadomości na pewien czas; odurzać;
3. oszołamiać się - oszołamiać samego siebie
SJP.pl
1. wariat, osoba niezrównoważona psychicznie;
2. osoba ślepo wierząca w jakąś ideę; fanatyk;
3. żartobliwie: supermarket sieci Auchan; Oszołom
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. człowiek wierzący bezgranicznie w jakąś ideologię, ślepo jej podporządkowany
(1.2) pot. osoba zachowująca się nienormalnie
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) pot. sklep Auchan
forma czasownika.
(3.1) 2. os. lp. rozk. od: oszołomić
Wiktionary
(1.2) Ta nauczycielka to straszliwy oszołom; drwi sobie z uczniów i do tego co lekcję robi trudne kartkówki.
(2.1) Jak będziesz w oszołomie, to nie zapomnij kupić kilo ziemniaków.
Wiktionary
IPA: ɔˈʃɔwɔ̃m, AS: ošou̯õm
Wiktionary
rzecz. oszołomstwo n., oszołomienie n.
:: fż. oszołomka ż.
czas. oszołomić dk., oszołamiać ndk., oszałomonić dk.
Wiktionary
(1.1) fanatyk, mameluk, maniak, radykalista, radykał
(1.2) pot. bzik, narwaniec, opętaniec, paranoik, pomyleniec, postrzeleniec, szajbus, świr, świrus, wariat, zajob
Wiktionary
1. wywrzeć na kimś bardzo silne wrażenie, zwłaszcza pozytywne; oczarować;
2. pozbawić kogoś świadomości na pewien czas; odurzyć;
3. oszołomić się - oszołomić samego siebie
SJP.pl
czasownik przechodni
(1.1) dokonany od|oszałamiać. / oszołamiać (otumanić)
(1.2) dokonany od|oszałamiać. / oszołamiać (zszokować)
Wiktionary
rzecz. oszołom mos./mrz., oszołomienie n., oszołomstwo n.
czas. oszołamiać ndk.
przym. oszołomowaty, oszołomski
Wiktionary
1. wywrzeć na kimś bardzo silne wrażenie, zwłaszcza pozytywne; oczarować;
2. pozbawić kogoś świadomości na pewien czas; odurzyć;
3. oszołomić się - oszołomić samego siebie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) stan ograniczonej świadomości
(1.2) przen. stan wywołany silnym przeżyciem
Wiktionary
Oszołomienie – polski dramat biograficzny z 1988 roku w reżyserii Jerzego Sztwiertni.
Treścią fabuły jest historia życia aktora Władysława, oparta na biografii Kazimierza Junoszy-Stępowskiego.
Wikipedia
(1.1) Podniósł pięści i obiema równocześnie rąbnął w głowę młodego. Nie powaliło go to od razu, ale sekunda oszołomienia zgubiła go.
(1.1) W sennym oszołomieniu [narkozą] Anna widziała nad sobą dwa olbrzymie, zielone owady z trupimi czaszkami […].
(1.1) Alkohol dawał mu tyle oszołomienia i zapomnienia, więc pił… pił.
(1.1) Powstanie tej nazwy [gazu rozweselającego] tłumaczy się przyjemnym stanem oszołomienia, odczuwanym przy wdychaniu gazu.
(1.1) Nocne czuwanie, sen pełny trwogi — wprawiły redaktora w stan szczególnego oszołomienia.
(1.2) Wytrącony z równowagi tym wybuchem, spoglądał w oszołomieniu na wstrząsane płaczem plecy żony.
(1.2) Przeżył, jak w ubiegłych latach, radosne i hałaśliwe oszołomienie pierwszego dnia nowego roku.
(1.2) Tymczasem ochłonąłem z pierwszego oszołomienia i poczułem przypływ odwagi.
(1.2) Miłość pochłaniała go zupełnie, całymi tygodniami znajduje się to w stanie ekstazy, to w stanie boleśnego oszołomienia lub nerwowego odrętwienia.
(1.2) Resztki śniegu przypominają rozczochrane peruki, porzucone w oszołomieniu przez zimę.
Wiktionary
rzecz. oszołom mos./mrz.
Wiktionary
(1.1) odurzenie, ogłuszenie
Wiktionary
1. wywrzeć na kimś bardzo silne wrażenie, zwłaszcza pozytywne; oczarować;
2. pozbawić kogoś świadomości na pewien czas; odurzyć;
3. oszołomić się - oszołomić samego siebie
SJP.pl
potocznie: przypominający oszołoma, taki jak oszołom; oszołomski
SJP.pl
potocznie: właściwy oszołomowi, złożony z oszołomów; oszołomowaty
SJP.pl
potocznie:
1. ogół oszołomów, bezkrytycznych i fanatycznych wyznawców jakiejś idei lub osób zachowujących się nienormalnie;
2. zachowania lub poglądy właściwe oszołomom
SJP.pl
1. czynić brzydkim, odrażającym, szpetnym, np. poprzez okaleczanie twarzy;
2. oszpecać się - psuć swój wygląd np. brzydką fryzurą, strojem
SJP.pl
1. uczynić brzydkim, odrażającym, szpetnym, np. poprzez okaleczenie twarzy;
2. oszpecić się - zepsuć swój wygląd np. brzydką fryzurą, strojem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) uczynienie szpetnym
Wiktionary
1. uczynić brzydkim, odrażającym, szpetnym, np. poprzez okaleczenie twarzy;
2. oszpecić się - zepsuć swój wygląd np. brzydką fryzurą, strojem
SJP.pl
rodzaj palmy występujący w Azji Południowo-Wschodniej; salak, salaka
SJP.pl
Salaka, oszplina (Salacca Reinw.) – rodzaj roślin z rodziny arekowatych, czyli palm (Arecaceae). Obejmuje ok. 20, 21 lub 23 gatunki. Rośliny te występują w Azji Południowo-Wschodniej, od północno-wschodniej części Indii, poprzez Mjanmę, Tajlandię, Malezję po Sumatrę, Jawę, Borneo i Filipiny. Jeden gatunek (Salacca griffithii) na północy sięga do chińskiej prowincji Junnan.
Wikipedia
1. pokrywać szronem; szronić;
2. pokrywać siwizną;
3. oszraniać się - pokrywać się szronem; szronić się, szronieć
SJP.pl
pokryty kryształkami lodu; szronisty
SJP.pl
1. pokryć szronem;
2. pokryć siwizną;
3. oszronić się - pokryć się szronem
SJP.pl
1. pokryć się szronem; oszronić się;
2. pokryć się siwizną
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pokryty szronem
Wiktionary
(1.1) Dziś z rana zastałem nasz ogródek cały oszroniony.
Wiktionary
rzecz. szron mrz., oszronienie n., szronik mrz.
czas. dk. oszronić, ndk. oszronieć, dk. szronić, ndk. szronieć
przym. szronisty, oszroniały
Wiktionary
1. karcić kogoś ostro, używając obelżywych słów; obsztorcowywać;
2. dawniej: zrównywać, wygładzać boki belki lub deski
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. oszukiwać)
(1.1) dokonany od|oszukiwać.
Wiktionary
(1.1) Zamościanin został oszukany przez fałszywego wnuczka.
Wiktionary
IPA: ɔˈʃukat͡ɕ, AS: ošukać
Wiktionary
rzecz. oszustwo n., oszukaństwo n., oszust m., oszustka ż., oszukanie n.
czas. oszukiwać ndk.
przym. oszukańczy
Wiktionary
(1.1) pot. wpuścić w maliny, wpuścić w kanał, zrobić w konia, wyprowadzić w pole, nabić w butelkę, zrobić w balona, zrobić w bambuko, zrobić w jajo; posp. wykręcić wała, wystawić do wiatru; wulg. zrobić w chuja, wychujać; eufem. zrobić w człona
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób opierający się na nieuczciwości
Wiktionary
(1.1) Nie wiem, czy wagę ma tak oszukańczo ustawioną, czy odważniki sfałszowane; podejrzewam, że jedno i drugie.
Wiktionary
rzecz. oszustwo n., oszust mos., oszukańczość ż.
przym. oszukańczy
czas. oszukiwać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co oszukańcze
Wiktionary
przym. oszukańczy
przysł. oszukańczo
Wiktionary
polegający na oszustwie (np. oszukańcza gra, oszukańcze praktyki)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) opierający się na oszustwie, nieuczciwości
Wiktionary
IPA: ˌɔʃuˈkãj̃n͇t͡ʃɨ, AS: ošukãĩ ̯ṇčy
Wiktionary
rzecz. oszustwo n., oszustka ż., oszust m., oszukiwanie n., oszukańczość ż., oszukanie n.
czas. oszukiwać ndk., oszukać dk.
przysł. oszukańczo
Wiktionary
(1.1) bałamutny, blagierski, kłamliwy, zwodniczy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|oszukać.
Wiktionary
rzecz. oszukiwanie n., oszustwo n., oszukaństwo n., oszust m., oszustka ż.
czas. oszukać dk., oszukiwać ndk.
przym. oszukańczy
Wiktionary
człowiek, który oszukuje; oszust
SJP.pl
potocznie:
1. oszustwo lub oszukiwanie;
2. coś fałszywego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) pot. wprowadzenie kogoś w błąd dla uzyskania korzyści
Wiktionary
rzecz. oszustwo n., oszukanie n., oszust mos., oszustka ż.
czas. oszukać, oszukiwać
Wiktionary
(1.1) kłamstwo, krętactwo, oszukiwanie, oszustwo, szachrajstwo
Wiktionary
dawniej: oszukańczy
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) doprowadzać kogoś do niekorzystnego rozporządzenia jego mieniem przez podanie nieprawdy lub ukrycie nieznanych mu faktów
(1.2) mówić komuś nieprawdę, kłamać
czasownik nieprzechodni niedokonany
(2.1) celowo i potajemnie nie przestrzegać reguł podczas gry celem uzyskania lepszego wyniku; oszukiwać (1.1) partnerów gry
czasownik zwrotny niedokonany oszukiwać się
(3.1) nie przyjmować do wiadomości prawdy, łudzić się, że jest inaczej
(3.2) oszukiwać (1.1) jeden drugiego
Wiktionary
(1.1) Naciągacz oszukiwał turystów i zamiast kości dinozaura sprzedawał im szkielet krowy.
(1.2) Mąż od lat oszukiwał żonę twierdząc, że nie podoba mu się sąsiadka.
(2.1) Znany szuler oszukiwał w karty, ale wreszcie udało się go złapać na gorącym uczynku.
Wiktionary
IPA: ˌɔʃuˈcivat͡ɕ, AS: ošuḱivać
Wiktionary
rzecz. oszustwo n., oszukaństwo n., oszust m., oszustka ż., oszukiwanie n., oszukanie n.
czas. oszukać dk.
przym. oszukańczy
przysł. oszukańczo
Wiktionary
(1.1) zwodzić, mamić, bajerować, kantować, naciągać, wprowadzać w błąd; wulg. reg. śl. ciulać.
(1.2) kłamać, nabierać, robić w balona
(2.1) kantować, orzynać; wulg. reg. śl. ciulać.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|oszukiwać.
Wiktionary
IPA: ˌɔʃuciˈvãɲɛ, AS: ošuḱivãńe
Wiktionary
czas. oszukiwać
rzecz. oszustwo n., oszust m., oszustka ż., oszukanie n.
przym. oszukańczy
Wiktionary
(1.1) mamienie
Wiktionary
człowiek świadomie wprowadzający kogoś w błąd; kłamca, łgarz, blagier
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ten, kto oszukuje
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Sprytny oszust sprzedał amerykańskiemu turyście Kolumnę Zygmunta.
Wiktionary
IPA: ˈɔʃust, AS: ošust
Wiktionary
rzecz. oszustwo n., oszukaństwo n., oszukaniec m., oszukiwanie n., oszukanie n.
:: fż. oszustka ż., oszukanica ż.
czas. oszukiwać ndk., oszukać dk.
przym. oszukańczy
przysł. oszukańczo
Wiktionary
(1.1) blagier, kuglarz, matacz, szalbierz, szarlatan; pot. cygan, kanciarz, krętacz, macher, nabieracz, naciągacz, oszukaniec, szachraj; przest. farmazon, furfant, okpisz, przechera, wydrwigrosz
Wiktionary