1. wyłączenie kogoś ze społeczności kościelnej; ekskomunika;
2. przeklęcie, wyklęcie kogoś;
3. przeklinanie złorzeczenie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. kara wyłączenia kogoś ze wspólnoty wiernych
(1.2) życzenie komuś nieszczęścia
(1.3) daw. przeklinanie, wykrzykiwanie złych słów
Wiktionary
Wikipedia
czas. wykląć
Wiktionary
(1.1) ekskomunika, wyklęcie, anatema
Wiktionary
dawniej: złorzeczyć, przeklinać kogoś, rzucać klątwy
SJP.pl
minerał, polimorficzna odmiana tlenku arsenu
SJP.pl
imię żeńskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż.;
Wiktionary
Klaudia (łac. Claudia) – imię żeńskie pochodzenia łacińskiego. Wywodzi się od nazwy rzymskiego rodu Klaudiuszów. Imię Klaudia nosiły wszystkie kobiety z tego rodu. Odnotowano trzy święte katolickie o tym imieniu. Istnieje też pochodna forma tego imienia: Klaudyna.
Wikipedia
(1.1) Klaudia była najlepszą uczestniczką konkursu talentów.
Wiktionary
IPA: ˈklawdʲja, AS: klau̯dʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. Klaudyna ż., Klaudiusz m., Klaudian m.
Wiktionary
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Klaudiusz jest zawodowym konferansjerem.
Wiktionary
IPA: ˈklawdʲjuʃ, AS: klau̯dʹi ̯uš
Wiktionary
rzecz. Klaudia ż.
przym. Klaudiuszowy
Wiktionary
zdrobnienie od: Klaudiusz (imię męskie)
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Klaudiuszka lub z nim związany
SJP.pl
Klaudiusz z małżonką; Klaudiuszowie
SJP.pl
Klaudiusz z małżonką; Klaudiuszostwo
SJP.pl
Klaudiusze – patrycjuszowski ród rzymski pochodzenia sabińskiego, którego przedstawiciele pełnili najwyższe funkcje przez cały okres trwania republiki rzymskiej.
Poszczególne gałęzie rodu Klaudiuszów nosiły przydomki (cognomen) Pulcher, Neron, Gento, Krassus. Odrębnym rodem plebejskim byli Klaudiusze z przydomkiem Marcellus.
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Klaudiusza lub z nim związany
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) przest. gwara. taki, który należy do Klaudiusza
Wiktionary
(1.1) Na lodówce leżał Klaudiuszowy śrubokręt.
Wiktionary
rzecz. Klaudiusz mos., Klaudiuszek mos.
Wiktionary
imię żeńskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż.;
Wiktionary
Klaudyna – pochodna forma imienia Klaudia, powstała od zdrobniałego imienia Claudine, co oznacza 'należąca do rodu Claudia, córka Claudiusa' lub 'mała, kochana Claudia'. Patronką tego imienia jest św. Klaudyna Thévenet.
Klaudyna imieniny obchodzi 3 lutego, jako wspomnienie św. Klaudyny Thévenet. Można też spotkać dzień 18 listopada.
Wikipedia
(1.1) Co powiedziała Klaudyna?
Wiktionary
rzecz. Klaudia ż.
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Klaudyny lub z nią związany
SJP.pl
zdrobnienie od: Klaudyna (imię żeńskie)
SJP.pl
klown; clown;
1. komik cyrkowy
2. pot. osoba, która swoim zachowaniem lub wyglądem naraża się na kpiny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) komik cyrkowy
(1.2) osoba zachowująca się niepoważnie
Wiktionary
Klaun, klown (ang. clown) – artysta komediowy występujący najczęściej w cyrku.
Wikipedia
(1.1) Po występie niemieckiego klauna na arenie pojawił się słowacki żongler.
Wiktionary
IPA: klawn, AS: klau̯n
Wiktionary
rzecz. klaunada ż., klaunowanie n.
czas. klaunować ndk.
przym. klaunowski
Wiktionary
klownada; clownada;
1. występy klauna
2. błaznowanie, popisywanie się; błazeństwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) występ komiczny z udziałem klaunów
Wiktionary
rzecz. klaun mos.
Wiktionary
(1.1) klownada, clownada
Wiktionary
1. niemieckie imię męskie;
2. nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik relacyjny
(1.1) daw. klasztorny, zakonny
Wiktionary
(1.1) Cokolwiek zatem pisać będę o okazałości biskupów, toż samo brać należy czytelnikowi o klaustralnych opatach.
(1.1) W sali panowała cichość klasztorna, bo i ona sama coś miała w sobie klaustralnego.
(1.1) Ten wiózł zarazem list upominający generała, aby zaniechał podobnych matactw i aby nałożył karę klaustralną na obu zakonników.
Wiktionary
rzecz. klaustrum n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba, która lubi przebywać w małych, ciasnych pomieszczeniach
Wiktionary
rzecz. klaustrofilia
Wiktionary
osoba przejawiająca chorobliwy lęk przed ciasnymi i zamkniętymi pomieszczeniami; klaustrofobik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba cierpiąca na klaustrofobię
Wiktionary
IPA: klawˈstrɔfɔp, AS: klau̯strofop
Wiktionary
rzecz. klaustrofobik m., klaustrofobia ż., klaustrofobizm m.
:: fż. klaustrofobiczka ż.
przym. klaustrofobiczny
przysł. klaustrofobicznie
Wiktionary
chorobliwy lęk przed ciasnymi, zamkniętymi pomieszczeniami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. psych. chorobliwy lęk przed przebywaniem w pomieszczeniu zamkniętym lub ciasnym;
Wiktionary
Klaustrofobia (łac. claustrum „zamknięcie, rygiel”, gr. phóbos „strach, lęk”) – jedna z odmian fobii. Jest nią niczym nieuzasadniony, patologiczny lęk przed przebywaniem w zamkniętych, niedużych pomieszczeniach, np. małych pokojach, windach. Strach przed utknięciem i brakiem możliwości wyjścia np. w pomieszczeniach zamykanych od zewnątrz, ciasnym przejściu. Jest wiele teorii próbujących wytłumaczyć pochodzenie klaustrofobii. Może powstać po wypadku, w którym osoba była zamknięta bez jakiejkolwiek możliwości wyjścia przez dłuższy czas, np. utknęła w windzie lub w wagonie metra. Istnieje teoria mówiąca o tym, że każdy człowiek ma klaustrofobię, tylko u niektórych jest ona znacznie mocniejsza. Jest też inna teoria, według której klaustrofobia jest pozostałością po porodzie (im dłuższy i trudniejszy poród, tym większe prawdopodobieństwo silnego strachu przed zamkniętą przestrzenią). Po raz pierwszy w ten sposób przedstawił pochodzenie klaustrofobii Zygmunt Freud.
Wikipedia
(1.1) Przyroda w Skanii i Hallandzie sprzyja nawet tym osobom, które cierpią na klaustrofobię.
Wiktionary
IPA: ˌklawstrɔˈfɔbʲja, AS: klau̯strofobʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. klaustrofobizm m., klaustrofob m., klaustrofobik m., klaustrofobiczka ż.
przym. klaustrofobiczny
przysł. klaustrofobicznie
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. klaustrofobizm m., klaustrofob m., klaustrofobik m., klaustrofobiczka ż.
przym. klaustrofobiczny
przysł. klaustrofobicznie
frazeologia.
etymologia.
etym|łac|claustrum|fobia. → zamknięcie + fobia
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
kobieta przejawiająca chorobliwy lęk przed ciasnymi i zamkniętymi pomieszczeniami; klaustrofobka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta cierpiąca na klaustrofobię
Wiktionary
IPA: ˌklawstrɔfɔˈbʲit͡ʃka, AS: klau̯strofobʹička
Wiktionary
rzecz. klaustrofob m., klaustrofobia, klaustrofobizm, klaustrofobik
przym. klaustrofobiczny
przysł. klaustrofobicznie
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do klaustrofobii
przymiotnik jakościowy
(2.1) przen. o pomieszczeniu: bardzo ciasny
Wiktionary
IPA: ˌklawstrɔfɔˈbʲit͡ʃnɨ, AS: klau̯strofobʹičny
Wiktionary
rzecz. klaustrofobia ż., klaustrofobizm m., klaustrofob m., klaustrofobik m., klaustrofobiczka ż.
przysł. klaustrofobicznie
Wiktionary
osoba przejawiająca chorobliwy lęk przed ciasnymi i zamkniętymi pomieszczeniami; klaustrofob
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rzad. osoba cierpiąca na klaustrofobię
Wiktionary
IPA: ˌklawstrɔˈfɔbʲik, AS: klau̯strofobʹik
Wiktionary
rzecz. klaustrofobia ż., klaustrofobizm m., klaustrofob m.
:: fż. klaustrofobiczka ż.
przym. klaustrofobiczny
przysł. klaustrofobicznie
Wiktionary
(1.1) klaustrofob
Wiktionary
kobieta przejawiająca chorobliwy lęk przed ciasnymi i zamkniętymi pomieszczeniami; klaustrofobiczka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) daw. klasztor
(1.2) daw. zamknięcie, odosobnienie
Wiktionary
rzecz. claustrum n.
przym. klaustralny
Wiktionary
1. sztuczny zbiornik wody budowany na górskich rzekach Karpat Wschodnich, umożliwiający spław drzewa
2. dawniej: klauzula
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) budowla hydrotechniczna, przeznaczona do piętrzenia wód rzeki lub potoku w celu okresowej poprawy ich spławności;
Wiktionary
Klauza – budowla hydrotechniczna, przeznaczona do piętrzenia wód rzeki lub potoku w celu okresowej poprawy ich spławności.
Nazwa z języka niemieckiego (Klause, z łacińskiego clausus – „zamknięty”), spotykana głównie w krajach niemieckich oraz w zasięgu dawnego państwa austro-węgierskiego, w tym szczególnie w Karpatach.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. klaus m., klajzł m., klojz m.
przym. klauzowy, klausowy
frazeologia.
etymologia.
etym|łac|clausus.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) splash dam
* czeski: (1.1) splavovací nádrž ż., klauza ż., klauzura ż.
* karpatorusiński: (1.1) клавзура ż., клавза ż.
* niemiecki: (1.1) Klause ż.
* słowacki: (1.1) klauzúra ż., klauza ż.
* ukraiński: (1.1) клявза ż., кляуза ż.
źródła.
== klauza (język słowacki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) klauza
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz. klaus m., klajzł m., klojz m.
przym. klauzowy, klausowy
Wiktionary
zastrzeżenie, postanowienie lub warunek w umowie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) praw. zastrzeżenie lub warunek w dokumencie prawnym;
(1.2) liter. końcowy odcinek wersu o stałej budowie określanej przez reguły danego systemu wersyfikacyjnego;
(1.3) w retoryce antycznej: zakończenie zdania lub jego części określonym układem sylab długich i krótkich
(1.4) muz. zwrot melodyczny głosu w kadencji;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Do czarterpartii mogą być dołączane kartki zawierające klauzule ustalone już po zawarciu umowy czarteru, niekiedy są one dopisywane nawet odręcznie.
Wiktionary
IPA: klawˈzula, AS: klau̯zula
Wiktionary
rzecz. klauzulowiec m.
przym. klauzulowy
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. klauzulowiec m.
przym. klauzulowy
frazeologia.
klauzula sumienia
etymologia.
etym|łac|clausula. → formuła zamykająca < etym2|łac|claudo|claudere. → zamykać, kończyć
uwagi.
*
* nie mylić z|klauzura.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) clause
* bułgarski: (1.1) клауза ż.
* duński: (1.1) klausul w.
* francuski: (1.1) clause ż.
* hiszpański: (1.1) cláusula ż.
* interlingua: (1.1) clausula
* niemiecki: (1.1) Klausel ż.
* norweski (bokmål): (1.1) klausul m.
* norweski (nynorsk): (1.1) klausul m.
* portugalski: (1.1) cláusula ż.
* szwedzki: (1.1) klausul w.
źródła.
== klauzula (język słowacki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) klauzula
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) med. pot. lekarz deklarujący klauzulę sumienia, która zabrania mu wykonywania niektórych praktyk medycznych, zwykle z pobudek religijnych
Wiktionary
rzecz. klauzula ż.
przym. klauzulowy
Wiktionary
przymiotnik od: klauzula
SJP.pl
1. przepisy ograniczające komunikowanie się zakonników z osobami z zewnątrz;
2. część klasztoru zamknięta dla osób z zewnątrz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. zamknięta dla niezakonników część klasztoru;
(1.2) praw. przepisy regulujące życie wewnątrz klauzury (1.1)
Wiktionary
Klauzura (łac. clausus – zamknięty) – zamknięta część domu zakonnego lub klasztoru. Nie mają do niej wstępu osoby z zewnątrz, zwłaszcza płci odmiennej. Nie wolno jej opuścić zakonnikom bez zezwolenia przełożonego. Zakony z obowiązującą ścisłą klauzurą nazywane są zakonami klauzurowymi. Tylko nieliczni zakonnicy zostają wyznaczeni do kontaktu z otoczeniem i osobami z zewnątrz (np. w sprawach zakupów, remontów itp.).
Wikipedia
(1.1) Zakony z obowiązującą ścisłą klauzurą nazywane są zakonami klauzurowymi.
Wiktionary
rzecz. klauzurowość ż.
przym. klauzuralny, klauzurowy, klauzuryczny
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) przest. klauzurowy
(1.2) przest. surowy
Wiktionary
rzecz. klauzura ż.
przym. klauzurowy
Wiktionary
(1.1) klauzurowy; daw. klauzuryczny
(1.2) rygorystyczny
Wiktionary
przymiotnik od: klauzura
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z klauzurą, dotyczący klauzury
Wiktionary
(1.1) Natalia wstąpiła do zakonu klauzurowego w Kaliszu.
Wiktionary
rzecz. klauzura ż.
przym. klauzuralny, klauzuryczny
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) daw. klauzurowy
Wiktionary
rzecz. klauzura ż.
przym. klauzurowy
Wiktionary
(1.1) klauzurowy; przest. klauzuralny
Wiktionary
członkini katolickiego zakonu żeńskiego: Zgromadzenie Sióstr Misjonarek św.Piotra Klawera
SJP.pl
członkini katolickiego zakonu żeńskiego: Zgromadzenie Sióstr Misjonarek św.Piotra Klawera
SJP.pl
Zgromadzenie Sióstr Misjonarek św. Piotra Klawera (łac. Sodalitas Sancti Petri Claver pro Missionibus Africanis) – żeńskie zgromadzenie zakonne, zajmujące się opieką duchową i materialną nad misjami.
Wikipedia
instrument klawiszowo-strunowy, podobny do fortepianu; klawicymbał
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) muz. klawiszowy instrument strunowy, w którym dźwięk wzbudzany jest przez piórka szarpiące struny;
Wiktionary
Klawesyn (wł. cembalo, clavicembalo, skrót: cemb.; fr. clavecin; ang. harpsichord) – instrument strunowy szarpany, wyposażony w klawiaturę, zaliczany do rodziny cytr. Znany powszechnie w Europie od XV wieku.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) chordofon
hiponimy.
(1.1) gravicembalo, unison, wirginał, szpinet (excellencik), klawicyterium
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. klawesynista m., klawesynistka ż.
przym. klawesynowy
frazeologia.
etymologia.
etym|franc|clavecin.
uwagi.
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Instrumenty muzyczne
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) harpsichord
* azerski: (1.1) klavesin
* białoruski: (1.1) клавесін m.
* bułgarski: (1.1) клавесин m., чембало n.
* duński: (1.1) cembalo n.
* esperanto: (1.1) klaviceno
* ido: (1.1) klavikordo
* interlingua: (1.1) clavicymbalo
* kaszubski: (1.1) klawesyn m.
* niemiecki: (1.1) Cembalo n.
* nowogrecki: (1.1) τσέμπαλο (cembalo) n.
* rosyjski: (1.1) клавесин m.
* słowacki: (1.1) čembalo n., klavičembalo n.
* ukraiński: (1.1) клавесин m.
* włoski: (1.1) cembalo m., clavicembalo m.
źródła.
== klawesyn (język kaszubski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) muz. klawesyn
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: klaˈvɛsɨ̃n, AS: klavesỹn
Wiktionary
rzecz. klawesynista m., klawesynistka ż.
przym. klawesynowy
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) chordofon
hiponimy.
(1.1) gravicembalo, unison, wirginał, szpinet (excellencik), klawicyterium
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. klawesynista m., klawesynistka ż.
przym. klawesynowy
frazeologia.
etymologia.
etym|franc|clavecin.
uwagi.
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Instrumenty muzyczne
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) harpsichord
* azerski: (1.1) klavesin
* białoruski: (1.1) клавесін m.
* bułgarski: (1.1) клавесин m., чембало n.
* duński: (1.1) cembalo n.
* esperanto: (1.1) klaviceno
* ido: (1.1) klavikordo
* interlingua: (1.1) clavicymbalo
* kaszubski: (1.1) klawesyn m.
* niemiecki: (1.1) Cembalo n.
* nowogrecki: (1.1) τσέμπαλο (cembalo) n.
* rosyjski: (1.1) клавесин m.
* słowacki: (1.1) čembalo n., klavičembalo n.
* ukraiński: (1.1) клавесин m.
* włoski: (1.1) cembalo m., clavicembalo m.
źródła.
== klawesyn (język kaszubski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) muz. klawesyn
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) muz. osoba grająca na klawesynie
Wiktionary
Klawesyn (wł. cembalo, clavicembalo, skrót: cemb.; fr. clavecin; ang. harpsichord) – instrument strunowy szarpany, wyposażony w klawiaturę, zaliczany do rodziny cytr. Znany powszechnie w Europie od XV wieku.
Wikipedia
rzecz. klawesyn mrz.
:: fż. klawesynistka ż.
przym. klawesynowy
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) muz. kobieta grająca na klawesynie
Wiktionary
rzecz. klawesyn mrz.
:: fm. klawesynista m.
przym. klawesynowy
Wiktionary
przymiotnik od: klawesyn
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) muz. związany z klawesynem, dotyczący klawesynu
Wiktionary
rzecz. klawesyn mrz., klawesynista mos., klawesynistka ż.
Wiktionary
1. rząd klawiszy w instrumentach muzycznych;
2. odpowiedni układ kilku rzędów klawiszy, który obsługuje różnego rodzaju maszyny i mechanizmy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) muz. układ klawiszy umieszczonych kolejno obok siebie, zamocowanych w odpowiedni sposób, ułatwiający granie na instrumentach klawiszowych
(1.2) techn. część maszyny do pisania, komputera i innych urządzeń, wyposażona w klawisze i pozwalająca na wprowadzanie znaków
(1.3) środ. mot. górna część mechanizmu rozrządu, widoczna po zdjęciu pokrywy silnika
Wiktionary
Klawiatura – zestaw klawiszy (przycisków), występujący w różnych urządzeniach: komputerach, maszynach do pisania, klawiszowych instrumentach muzycznych, kalkulatorach, telefonach, tokenach.
Wikipedia
(1.1) Klawiatura tego fortepianu jest popsuta i nie można grać.
(1.2) Józef złośliwie odłączył Piotrowi klawiaturę od komputera.
Wiktionary
IPA: ˌklavʲjaˈtura, AS: klavʹi ̯atura
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. klawiaturka ż.
przym. klawiaturowy
Wiktionary
zdrobnienie od: klawiatura
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: klawiatura
(1.2) mała klawiatura
Wiktionary
IPA: ˌklavʲjaˈturka, AS: klavʹi ̯aturka
Wiktionary
rzecz. klawiatura ż.
przym. klawiaturowy
Wiktionary
przymiotnik od: klawiatura
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z klawiaturą, dotyczący klawiatury
Wiktionary
rzecz. klawiaturka ż., klawiatura ż.
Wiktionary
instrument klawiszowo-strunowy, podobny do fortepianu; klawesyn
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. klawesyn
Wiktionary
Klawesyn (wł. cembalo, clavicembalo, skrót: cemb.; fr. clavecin; ang. harpsichord) – instrument strunowy szarpany, wyposażony w klawiaturę, zaliczany do rodziny cytr. Znany powszechnie w Europie od XV wieku.
Wikipedia
(1.1) Inne mordują odwieczny klawicymbał, który, po siedmiu latach, brzmi jak kocioł żelazny i kończy swoje dni na astmę w zamku Anzy.
Wiktionary
(1.1) klawesyn
Wiktionary
dawny instrument muzyczny, odmiana małego klawesynu
SJP.pl
Klawicyterium (clavicytherium) – rodzaj klawesynu, w którym struny są ustawione pionowo, a nie poziomo. Były one popularne w XVI wieku i XVII wieku.
Wikipedia
specjalny, ostry przyrząd do uciskania skóry chorego, wykorzystywany w klawiterapii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) metalowy, zaostrzony patyczek wykorzystywany jako narzędzie w pseudomedycznej klawiterapii
Wiktionary
rzecz. klawikord m.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) muz. instrument klawiszowy strunowy;
Wiktionary
Klawikord – najstarszy instrument klawiszowy strunowy, skonstruowany po raz pierwszy przez Domenico Pisaurensisa w XVI wieku.
Wikipedia
(1.1) Wielkimi miłośnikami klawikordu byli Johann Sebastian Bach i jego syn Carl Philipp Emanuel Bach.
Wiktionary
rzecz. klawikordzista mos., klawikordzistka ż.
:: zdrobn. klawikordzik mrz.
Wiktionary
rzadkie zdrobnienie od: klawikord
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
[czytaj: klawirałsCUG] środowiskowo, rzadko: opracowanie utworu orkiestrowego lub chóralnego na fortepian; wyciąg fortepianowy
SJP.pl
1. wąska płytka w instrumentach muzycznych, wprowadzająca w ruch mechanizm młoteczkowy w instrumentach strunowych lub otwierająca i odcinająca dopływ powietrza do piszczałek, stroików;
2. przycisk;
3. potocznie: dozorca więzienny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) element klawiatury odpowiadający za wydobywanie dźwięku w instrumentach muzycznych lub za wprowadzenie znaku w komputerach, maszynach do pisania itp.;
(1.2) daw. gwara. więz. wytrych
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) gwara. więz. strażnik więzienny
Wiktionary
Klawisz – element klawiatury, rodzaj przycisku, który spełnia funkcję obsługi jakiegoś urządzenia. Wykonany jest zwykle z tworzywa sztucznego, rzadziej z metalu; czasami bywa podświetlany. Naciśnięcie klawisza zwykle powoduje zamknięcie obwodu elektrycznego lub wywołuje jakieś zdarzenie mechaniczne, jak na przykład w maszynie do pisania lub w muzycznych instrumentach klawiszowych.
Wikipedia
(1.1) Pianista podszedł do fortepianu, skłonił się, usiadł i trącając delikatnie klawisze, wydobył dźwięki.
(2.1) Ten nowy klawisz ciągle robi rewizje.
Wiktionary
IPA: ˈklavʲiʃ, AS: klavʹiš
Wiktionary
rzecz. klawisze nmos., klawiszowiec m., klawisznik m.
przym. klawiszowy
Wiktionary
(1.1) znak
(1.2) szpyral
(2.1) daw. zięba
Wiktionary
środowiskowo: instrument muzyczny klawiszowy
SJP.pl
środowiskowo: wykaz i opis wszystkich klawiszy używanych w danej grze komputerowej
SJP.pl
1. muzyk grający na instrumentach klawiszowych;
2. potocznie: osoba szybko pisząca na klawiaturze
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) muz. pot. instrumentalista grający na instrumentach klawiszowych
Wiktionary
Klawiszowiec (również keyboardzista) – muzyk grający na instrumentach klawiszowych. Przed latami 60. XX wieku muzycy grający na instrumentach klawiszowych byli nazywani głównie pianistami lub organistami. Od połowy lat 60. XX wieku mnogość nowych instrumentów z klawiaturami, które weszły do użytku w muzyce pop, wymogła bardziej ogólny termin określający ludzi, którzy na nich grają.
Wikipedia
(1.1) Na scenie klawiszowiec otoczony był kilkoma czerwonymi nordami.
Wiktionary
IPA: ˌklavʲiˈʃɔvʲjɛt͡s, AS: klavʹišovʹi ̯ec
Wiktionary
rzecz. klawisz m., klawisze nmos., klawisznik m.
przym. klawiszowy
Wiktionary
przymiotnik od: klawisz
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z klawiszami
Wiktionary
(1.1) Ten wirtuoz instrumentów klawiszowych i znakomity śpiewak w jidysz woli jednak samplować.
Wiktionary
rzecz. klawisz mrz. mos., klawiszowiec mos.
Wiktionary
w medycynie niekonwencjonalnej: leczenie przy pomocy klawików
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pseudomedyczna praktyka rzekomo lecząca wszelkie dolegliwości przez uciskanie skóry zaostrzonymi metalowymi patyczkami – klawikami
Wiktionary
przysłówek
(1.1) pot. wspaniale
Wiktionary
(1.1) Jutro idę na imprezę. Klawo!
Wiktionary
przym. klawy
Wiktionary
ciekawy, interesujący
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pot. wspaniały
(1.2) gwara. więz. dobry, porządny
Wiktionary
(1.1) Z pana, jak widzę jest klawy frant, / Nie mnie brać na taki kant.
Wiktionary
przysł. klawo
Wiktionary
(1.1) fajny
Wiktionary
drzewo rosnące na moczarach i bagnach w Ameryce Północnej
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Klaźmą, dotyczący Klaźmy
Wiktionary
rzecz. Klaźma ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hydron. rzeka w Rosji, lewy dopływ Oki w dorzeczu Wołgi;
Wiktionary
Klaźma (ros. Клязьма) – rzeka w Rosji. Lewy dopływ Oki, o długości 686 km i powierzchni dorzecza 42,5 tys. km². Jej źródła znajdują się w pobliżu miejscowości Sołniecznogorsk, a ujście w okolicach Ilinogorska.
Wikipedia
przym. klaziemski
Wiktionary
o cechach klążowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
o cechach klążowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
skrót od: Kongres Liberalno-Demokratyczny
SJP.pl
wyraz mający naśladować głos bociana, zwykle powtórzony
SJP.pl
wykrzyknik
(1.1) dźwięk. odgłos wydawany przez bociana
Wiktionary
(1.1) Bociek, bociek leci!/ Dalej, żywo, dzieci! / Kto bociana w lot wyścignie, / Temu kasza nie ostygnie. // Kle, kle, kle, kle, kle!
Wiktionary
IPA: klɛ, AS: kle
Wiktionary
rzecz. klekot, klekotanie, klekotka
czas. klekotać
Wiktionary
Kleantes z Assos (gr. Κλεάνθης ὁ Ἄσσιος Kleanthes ho Assios łac. Cleanthes; ur. ok. 331, zm. ok. 232 p.n.e.) – grecki filozof, pisarz i poeta, przedstawiciel stoicyzmu.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Kléber – stacja linii nr 6 metra w Paryżu. Stacja znajduje się w 16. dzielnicy Paryża. Została otwarta 6 października 1942 r.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. gw-pl|Śląsk Cieszyński. obmowa
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
etym|czes|kleveta.
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. plotkarka
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłumotkara.
źródła.
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) gwara. bocian, bocian biały
Wiktionary
(1.1) bocian, pot. bociek; gwara. bocion, bociun, bocan, boción, bociąg, bocon, bocoń, boczoń, boć, boćko, busiek, busion, buśko, iwanko, klobocon, ksiądz wojciech, mocian, pocian, staś, wojtek, wojtuś, wosio; białystok|klekotun.
Wiktionary
dawniej:
1. małe, ciasne pomieszczenie; klitka;
2. licha budowla; lepianka
SJP.pl
rodzaj owadów z rodziny osowatych
SJP.pl
Klecanki – owady z rodziny osowatych (Vespidae). Nazwa ta może oznaczać:
Wikipedia
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
1. pogardliwie: ksiądz, duchowny; księżyna, katabas, sukienkowy, sukmaniarz, labuś;
2. dawniej:
a) pomocnik proboszcza;
b) nauczyciel szkolny na wsi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. pogard. duchowny, ksiądz
(1.2) daw. kośc. pomocnik proboszcza, zazwyczaj pragnący zostać duchownym
(1.3) daw. eduk. nauczyciel wiejski
Wiktionary
Klecha (łac. clericus – duchowny) – pogardliwe określenie duchownego, a pierwotnie sługa kościelny, nauczyciel, organista, kantor, dzwonnik, grabarz. Nazwa jest zgrubieniem od kleryka bowiem służba kościelna w średniowieczu składała się głównie z niedoszłych księży, którzy z różnych przyczyn nie zdobyli święceń, ale znali trochę łaciny, przydatnej w pracy w parafii.
Wikipedia
IPA: ˈklɛxa, AS: kleχa
Wiktionary
przym. kleszy
Wiktionary
(1.1) katabas, księżyna
Wiktionary
stare podanie; baśń
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) podanie ludowe;
Wiktionary
Klechda – podanie ludowe wiążące się z miejscowymi wierzeniami, obyczajowością i tradycjami kulturalnymi.
Zazwyczaj opowiada o legendarnej przeszłości regionu, niezwykłych wydarzeniach i postaciach czy osobliwościach krajobrazu. Choć jest spokrewniona z baśnią, jest jednak silniej osadzona w realiach społeczno-obyczajowych regionu, a mniej fantastyczna.
Wikipedia
rzecz. klechdarz mos.
przym. klechdowy
Wiktionary
przymiotnik od: klechda
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z klechdą, dotyczący klechdy
Wiktionary
rzecz. klechda ż.
Wiktionary
pogardliwie: duchowieństwo
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kletnem, dotyczący Kletna
Wiktionary
rzecz. Kletno n.
Wiktionary
1. budować coś szybko, niestarannie;
2. potocznie: tworzyć coś nieumiejętnie
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. sklecić)
(1.1) tworzyć, budować coś pospiesznie, nieudolnie
Wiktionary
(1.1) Są już w dzielnicy zahaczającej o maleńkie działki, na których pełno budek kleconych z desek.
Wiktionary
rzecz. klecenie n., sklecenie n., uklecenie n., Klecina ż., kleć ż., klatka ż.
przym. sklecić dk., uklecić dk.
przyr. -klectwo, -klecki, -kleta
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kląć.
Wiktionary
IPA: ˈklɛ̃ɲt͡ɕɛ, AS: klẽńće
Wiktionary
czas. kląć
Wiktionary
Klecin (dawniej niem. Klettendorf) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie świdnickim, w gminie Marcinowice.
Wikipedia
Klęcino (kaszb. Klicëno, Knicëno lub też Klisëno, niem. Klenzin) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, w gminie Główczyce.
Wikipedia
Klecza – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lwóweckim, w gminie Wleń.
Wikipedia
w pozycji klęczącej, na kolanach
SJP.pl
Kleczanów – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie sandomierskim, w gminie Obrazów.
Wieś kościelna Kliczanów położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie sandomierskim województwa sandomierskiego. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kleczanów. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.
Wikipedia
trwać w pozycji z ugiętymi kolanami opartymi na ziemi
SJP.pl
czasownik nieprzechodni
(1.1) mając nogi zgięte w kolanach i opierając kolana na ziemi, trwać w tej pozycji
Wiktionary
(1.1) Zygmunt wyobraził sobie grupkę klęczących. Pobrzękiwali szabelkami, modląc się do plastikowyastikowej konewki w kształcie Matki Boskiej Gietrzwałdzkiej.
Wiktionary
IPA: ˈklɛ̃n͇t͡ʃɛt͡ɕ, AS: klẽṇčeć
Wiktionary
rzecz. klęcznik m., klękanie n., klęczenie n., klęczki
czas. klękać, klęknąć, uklęknąć
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Kleczew – miasto położone we wschodniej części województwa wielkopolskiego, w powiecie konińskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kleczew.
W latach 1954–1972 miasto było siedzibą władz gromady Kleczew, ale nie należało do tej gromady. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. konińskiego.
Według danych GUS z 30 czerwca 2019 r. miasto liczyło 4159 mieszkańców.
Wikipedia
IPA: ˈklɛt͡ʃɛf, AS: klečef
Wiktionary
rzecz. kleczewianin m., kleczewianka ż.
przym. kleczewski
Wiktionary
mieszkaniec Kleczewa (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Kleczewa (miasta w Polsce)
SJP.pl
Kleczewo – osada w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie kwidzyńskim, w gminie Prabuty.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa elbląskiego.
Inne miejscowości o nazwie Kleczew: Kleczew
Wikipedia
przymiotnik od: Kleczew
SJP.pl
pozycja z ugiętymi kolanami opartymi o ziemię; najczęściej w wyrażeniach:
a) na klęczki, na klęczkach - w pozycji klęczącej;
b) z klęczek - z pozycji klęczącej
SJP.pl
Kleczkowo – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie ostrołęckim, w gminie Troszyn. Leży nad rzeką Ruż.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rodzaj podestu lub mebel przeznaczony do klęczenia
SJP.pl
Klęcznik – sprzęt lub rodzaj mebla służący do klęczenia lub siedzenia z równoczesnym oparciem kolan o podnóżek.
Typowy klęcznik składa się z podnóżka i pulpitu, często także z ławeczki.
Wikipedia
siad klęczny - siad na klęczkach
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
Wikipedia
organiczny związek chemiczny, stosowany jako stymulant
SJP.pl
Klefedron, 4-CMC, 4-chlorometkatynon – organiczny związek chemiczny, pochodna katynonu. Stosowany jako stymulant.
Prawdopodobnie jest to środek uwalniający dopaminę i serotoninę. Badania na myszach wskazują, że jest neurotoksyczny.
Wikipedia
członek greckich grup oporu przeciw Turkom, szczególnie aktywnych w czasie powstania 1821-1829
SJP.pl
grecka potrawa z mięsa młodego jagnięcia lub koźlęcia
SJP.pl
opowiadający o kleftach (greckich partyzantach walczących z Turkami), charakterystyczny dla kleftów lub w inny sposób związany z tą grupą
SJP.pl
[czytaj: klajber] nazwisko
SJP.pl
Kleiber:
Wikipedia
złączać coś ze sobą za pomocą kleju
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) łączyć coś za pomocą kleju, sklejać coś z czymś
(1.2) slang. przen. rozumieć
czasownik zwrotny niedokonany kleić się
(2.1) mieć zdolność klejenia
(2.2) przywierać do czegoś
(2.3) być spoconym
(2.4) przen. namolnie próbować przytulać się
Wiktionary
(1.1) Dawniej stosowano magnetofony szpulowe, przy których trzeba było spędzać czas z żyletką i taśmą klejącą.
Wiktionary
IPA: ˈklɛjit͡ɕ, AS: klei ̯ić
Wiktionary
rzecz. kleik m., klej m., klejenie n., klejówka ż., naklejeczka ż., odklejanie n., odklejenie n.
czas. pokleić, skleić, przykleić, nakleić, rozklejać, rozkleić, wkleić
przym. kleisty, klejowy
Wiktionary
(1.1) lepić
(1.2) czaić bazę, czaić, kumać czaczę
Wiktionary
zdrobnienie od: kleik
SJP.pl
dawniej: klej lub inna substancja służąca do klejenia; spoiwo, lepiszcze
SJP.pl
rodzaj dietetycznej potrawy w postaci wywaru z kaszy lub ryżu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: klej
(1.2) kulin. potrawa z rozgotowanego ryżu lub kaszy, podawana głównie chorym lub dzieciom
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈklɛjik, AS: klei ̯ik
Wiktionary
rzecz. klej m., klejówka ż.
czas. kleić, skleić, sklejać, przykleić, przyklejać, wykleić, wyklejać, przykleić, przyklejać
przym. klejowy, kleikowy
Wiktionary
1. zaprawiać karmę kleikiem z mąki i ciepłej wody;
2. wytwarzać kleik skrobiowy
SJP.pl
[czytaj: klajn] nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
Wikipedia
Kleist (Clest, Kleyst, Klejst, Kleisters) – niemiecki, kurlandzki i pomorski herb szlachecki, używany przez starą słowiańską rodzinę wywodzącą się z Pomorza Zachodniego.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co kleiste
Wiktionary
przym. kleisty
Wiktionary
mający właściwości klejące; lepki
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) o właściwościach klejenia się, ciągnący się
Wiktionary
(1.1) Na śniadanie dostaliśmy gęstą, kleistą papkę przygotowaną z mąki kukurydzianej.
Wiktionary
rzecz. naklejeczka ż., klej m., kleistość ż., klejenie n.
przym. klejowaty
przysł. kleiście
czas. kleić
Wiktionary
(1.1) klejowaty, klajstrowaty, maziowaty, mazisty
Wiktionary
lepka substancja służąca do sklejania, łączenia przedmiotów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) lepka substancja, rodzaj spoiwa używanego do łączenia przedmiotów
forma czasownika.
(2.1) 2. os. lp. rozk. od: kleić
Wiktionary
Klej – substancja, która wprowadzona między powierzchnie przylegające dwóch przedmiotów, wykonanych z takich samych lub różnych materiałów, umożliwia trwałe ich połączenie w procesie klejenia. Kleje są zaliczane do materiałów powierzchniowo czynnych (podobnie jak farby, lakiery i detergenty), których cechą charakterystyczną jest zwiększanie adhezji.
Wikipedia
(1.1) Idź do sklepu po klej i nożyczki.
Wiktionary
IPA: klɛj, AS: klei ̯
Wiktionary
rzecz. naklejka ż., kleik m., klejówka m., naklejeczka ż.
czas. kleić, przykleić, nakleić, skleić, pokleić, wkleić
przym. klejący, kleisty
Wiktionary
(1.1) klajster, gluta, lepik, lepidło, lep
Wiktionary
przedmioty kultu religijnego w synagodze lub domu żydowskim; święte naczynia
SJP.pl
urządzenie półautomatyczne służące do klejenia i scalania
SJP.pl
klejownia;
1. zakład przemysłowy produkujący klej;
2. dział zakładu zajmujący się klejeniem, sklejaniem czegoś
SJP.pl
dotyczący kleju, klejenia
SJP.pl
pracownik zajmujący się klejeniem
SJP.pl
przyrząd ściskający świeżo sklejone powierzchnie (termin rzemieślniczy)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Mazury, Warmia. sukienka
Wiktionary
(1.1) klejd
Wiktionary
rodzaj grzybów z rodziny klejówkowatych
SJP.pl
Chroogomphus (Schaeff.) O.K. Mill. (klejek) – rodzaj grzybów z rodziny klejówkowatych.
Wikipedia
kleista ciecz, która wypełnia niektóre tkanki nowotworowe
SJP.pl
kleista ciecz, która wypełnia niektóre tkanki nowotworowe
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kleić.
Wiktionary
Klej – substancja, która wprowadzona między powierzchnie przylegające dwóch przedmiotów, wykonanych z takich samych lub różnych materiałów, umożliwia trwałe ich połączenie w procesie klejenia. Kleje są zaliczane do materiałów powierzchniowo czynnych (podobnie jak farby, lakiery i detergenty), których cechą charakterystyczną jest zwiększanie adhezji.
Wikipedia
(1.1) Laminaty są opakowaniami kilkuwarstwowymi, w których poszczególne materiały łączone są poprzez zgrzewanie lub klejenie (bezwonnym i nietoksycznym klejem).
Wiktionary
czas. kleić
rzecz. naklejeczka ż.
przym. kleisty
Wiktionary
zdrobnienie od: klejnot
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od klejnot
Wiktionary
(1.1) To nie klejnot, lecz tylko mały klejnocik.
Wiktionary
rzecz. klejnot m., klejnoty nmos.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) jubil. drogocenny kamień lub wyrób jubilerski
(1.2) przen. cenna rzecz lub osoba
(1.3) ozdoba hełmu rycerskiego
(1.4) herald. część herbu szlacheckiego znajdująca się nad hełmem lub koroną
(1.5) daw. pot. herb szlachecki
(1.6) godność szlachecka
(1.7) lm. zob. klejnoty.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Prababcia podarowała mi złoty pierścień z turkusowym klejnotem.
Wiktionary
rzecz. klejnotka ż., klejnoty nmos., klejnotni mos.
:: zdrobn. klejnocik m.
przym. klejnotowy
Wiktionary
(1.1) kamień szlachetny, biżuteria, cenność, kosztowność, skarb
(1.2) skarb, oczko w głowie, cudo
(1.5) herb
(1.6) szlachectwo
Wiktionary
słodkowodny pierwotniak; euglena
SJP.pl
Wikipedia
gatunek pająka z rodziny klejnotnikowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. szlifierz klejnotów
(1.2) daw. szlachcic herbowy
Wiktionary
rzecz. klejnot mrz., klejnoty lm nm.
Wiktionary
o cechach klejnotnikowatych (rodzina pająków)
SJP.pl
o cechach klejnotnikowatych (rodzina pająków)
SJP.pl
1. biżuteria, kosztowności;
2. potocznie: męskie jądra; zbuki
SJP.pl
forma rzeczownika|rodzaj=męskorzeczowy.
(1.1) M., B. i W. lm. od: klejnot
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(2.1) eufem. męskie narządy płciowe
Wiktionary
Wikipedia
(2.1) Jacek spadł z roweru i potłukł sobie klejnoty.
Wiktionary
rzecz. klejnotka ż., klejnot mrz., klejnotnik mos.
:: zdrobn. klejnocik m.
przym. klejnotowy
Wiktionary
(2.1) męskość, przyrodzenie, jaja, jajka, jądra, klejnoty rodowe
Wiktionary
Klejnówko (niem. Klenau-Gut) – osada w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie braniewskim, w gminie Braniewo.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa elbląskiego. Osada znajduje się w historycznym regionie Warmia.
Zobacz też: Klejnowo
Wikipedia
Klejnowo – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie braniewskim, w gminie Braniewo.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa elbląskiego. Wieś znajduje się w historycznym regionie Warmia.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
wydzielający lepką, kleistą substancję; klejorodny
SJP.pl
1. sztywne, mocno krochmalone płótno krawieckie wszywane w środek kołnierza, mankietów, klap itp.;
2. cienka deska sklejona z kilku warstw drewna;
3. narta klejona z kilku warstw różnego rodzaju drewna
SJP.pl
Klejonka – rodzaj płyty meblowej stosowanej w meblarstwie lub kantówki i krawędziaki o różnym przekroju produkowane z drewna klejonego warstwowo na grubość stosowane w budownictwie i stolarce budowlanej. Klejonka najczęściej produkowana jest z litego drewna gatunków liściastych lub iglastych. Płyta jest klejona na dwa sposoby: z lameli tarcicy litej (drewno klejone na szerokości) lub łączonej na mikrowczepy (drewno klejone na długości i szerokości).
Wikipedia
mający właściwości kleju; lepki; kleisty
SJP.pl
rodzaj grzybów z rodziny strocznikowatych
SJP.pl
Gloeoporus Mont. (klejoporek) – rodzaj grzybów z rodziny Irpicaceae.
Wikipedia
wydzielający lepką, kleistą substancję; klejodajny
SJP.pl
lepki, kleisty, mający właściwości kleju
SJP.pl
Gomphidius Fr. (klejówka) – rodzaj grzybów z rodziny klejówkowatych.
Wikipedia
o cechach klejówkowatych (rodzina grzybów)
SJP.pl
Klejówkowate (Gomphidiaceae Maire ex Jülich) – rodzina grzybów z rzędu borowikowców (Boletales).
Wikipedia
o cechach klejówkowatych (rodzina grzybów)
SJP.pl
klejarnia;
1. zakład przemysłowy produkujący klej;
2. dział zakładu zajmujący się klejeniem, sklejaniem czegoś
SJP.pl
przymiotnik od: klej
SJP.pl
ateński polityk żyjący na przełomie VI i V w. p.n.e.; Klistenes
SJP.pl
Klejstenes (gr. Κλεισθένης Kleisthenes) – polityk ateński, żyjący na przełomie VI i V w. p.n.e. Był synem Megaklesa i Agaristy. Ojcem jego matki był Klejstenes (tyran Sykionu).
Wikipedia
szczególny rodzaj samopylności zachodzący w pąkach kwiatowych
SJP.pl
Klejstogamia – szczególny rodzaj samopylności zachodzący w zamkniętym kwiecie (pąku kwiatowym). Zjawisko takie zachodzi u niektórych zbóż, np. pszenica, jęczmień, u niektórych gatunków fiołków, jasnoty. Rośliny te mają cechy budowy kwiatu przystosowujące je do samozapylenia. Ich kwiaty są cały czas zamknięte, płatki korony są często niedorozwinięte, a pyłek samorzutnie wysypuje się z pylników na znamię słupka. W populacjach roślin, u których występuje klejstogamia, stwierdzono dużo mniejszą różnorodność genetyczną w obrębie populacji.
Wikipedia
typ owocnika u grzybów
SJP.pl
Klejstotecjum (l.mn. kleistotecja, łac. cleistothecium) – rodzaj owocnika u workowców. Nazwa pochodzi od dwóch greckich słów: kleistós oznaczającego zamknięty’ i théke – schowanie, skrzynia.
Klejsotecjum to owocnik całkowicie zamknięty, bez otworu. Wewnątrz nie posiada płonnych strzępek. Worki, w których powstają zarodniki rozmieszczone są w nim bezładnie. Zarodniki wydostają się na zewnątrz dopiero po dojrzeniu owocnika. Następuje to na dwa sposoby: albo ściana owocnika pęka i zarodniki wydostają się przez powstały otwór, albo całkowicie rozpada się. Klejstotecjum to przeważnie nieduży owocnik o mniej więcej kulistym kształcie. Owocniki typu klejsotecjum występują np. w rzędach Eurotiales, Erysiphales, Elaphomycetales.
Wikipedia
postawa w ćwiczeniach gimnastycznych
SJP.pl
Klęk – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie zgierskim, w gminie Stryków.
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do ówczesnego województwa łódzkiego.
Wikipedia
zginając kolana, przybierać pozycję klęczącą
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. klęknąć)
(1.1) zginać kolana, przyjmując pozycję opierającą się na nich
Wiktionary
(1.1) Czy wiecie, że kiedy klękacie, by się pomodlić, Anioł Stróż klęka i modli się razem z Wami i za Was?
Wiktionary
IPA: ˈklɛ̃ŋkat͡ɕ, AS: klẽŋkać
Wiktionary
czas. uklęknąć dk., klęczeć ndk., przyklękać ndk., przyklęknąć dk.
rzecz. klękanie n., klęczenie n., klęcznik m.
Wiktionary
(1.1) padać na kolana
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|klękać.
Wiktionary
IPA: klɛ̃ŋˈkãɲɛ, AS: klẽŋkãńe
Wiktionary
czas. klęczeć, klękać ndk., klęknąć dk., uklęknąć dk.
rzecz. przyklęknięcie n., klęknięcie, klęcznik
Wiktionary
odmiana oberka, w której jedną z figur jest przyklęknięcie tancerza
SJP.pl
dawniej: wydać dźwięk powstający przy uderzeniu o siebie twardych przedmiotów; załoskotać, zaterkotać, zaklekotać
SJP.pl
czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. klękać)
(1.1) dokonany od|klękać.
Wiktionary
IPA: ˈklɛ̃ŋknɔ̃ɲt͡ɕ, AS: klẽŋknõńć
Wiktionary
czas. klęczeć
rzecz. klękanie n., klęknięcie n., przyklęknięcie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|klęknąć.
Wiktionary
czas. klęknąć
rzecz. klękanie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od klekot
Wiktionary
rzecz. klekot m.
Wiktionary
Klękosiad – forma krzesła ergonomicznego. Składa się zwykle z siedziska oraz części stanowiącej podparcie dla kolan lub goleni. Budowa klękosiadu pozwala zwykle na regulację jego wysokości poprzez zmianę kąta pomiędzy siedziskiem i podparciem. Za główną zaletę klękosiadu uważa się wymuszenie na użytkowniku pozycji wyprostowanej, korzystnej zdrowotnie oraz istotnej z punktu widzenia ergonomii pracy.
Wikipedia
potocznie o zniszczonym urządzeniu, maszynie, pojeździe; grat, gruchot
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) ornit. odgłos wydawany przez bociany
(1.2) terkotanie maszyny lub motoru
(1.3) stary przedmiot, najczęściej instrument lub urządzenie
(1.4) przest. kościelna drewniana kołatka
Wiktionary
Klekot – osada leśna w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie włoszczowskim, w gminie Włoszczowa.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Wikipedia
(1.1) Nad dachami chat rozległ się bociani klekot.
(1.2) Znam mechanika, który po klekocie silnika potrafi ocenić skalę problemu.
(1.3) Piwnicę dziadka Józka wypełniają nieużyteczne klekoty.
(1.4) W Wielki Piątek w kościele używa się klekotów zamiast dzwonka.
Wiktionary
rzecz. klekotka ż., klekotnica ż., klekotun m., klekotanie n., klekocik mrz.
czas. klekotać ndk.
przym. klekotliwy
wykrz. kle
Wiktionary
(1.1) klekotanie
(1.2) klekotanie
(1.3) grat, rzęch, rupieć
Wiktionary
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zaklekotać)
(1.1) o bocianie wydawać odgłosy dziobem, kłapać
(1.2) o motorze wydawać warkot
(1.3) pot. paplać, trajkotać
Wiktionary
(1.1) Zrobiło się wiosennie, na dachu klekotał bociek.
(1.2) Jego samochód to wielka klekocząca czortopchajka.
(1.3) Zuza codziennie przy śniadaniu klekocze mi nad łbem.
Wiktionary
rzecz. klekot m., klekotka ż., klekotnica ż., klekotun m., klekotanie n.
czas. zaklekotać dk.
przym. klekotliwy
wykrz. kle
Wiktionary
1. odgłos wydawany przez bociana;
2. potocznie: dźwięk wydawany przez pracujące maszyny lub ich części
SJP.pl
1. odgłos wydawany przez bociana;
2. potocznie: dźwięk wydawany przez pracujące maszyny lub ich części
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) wydawanie klekotu
Wiktionary
(1.1) Są też pewne ceremonie bocianie polegające na modulowaniu głosu podczas klekotania, na przekrzywianiu szyi oraz głowy, na trzepotaniu skrzydłami itd.
Wiktionary
rzecz. klekot m., klekotka ż., klekotnica ż., klekotun m.
czas. klekotać ndk.
przym. klekotliwy
wykrz. kle
Wiktionary
(1.1) klekot
Wiktionary
1. potocznie: kobieta mówiąca dużo i szybko, często bez sensu; trajkotka, pleciuch, plociuch, pleciuga;
2. przestarzałe: kołatka wykonana z drewna;
3. w górnictwie: urządzenie do mechanicznego przesuwania przenośnika, którym transportuje się fedrunek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. plotkarka
Wiktionary
wykrz. kle
rzecz. klekot mrz., klekotanie n., klekotun mzw.
czas. klekotać
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|drzistula, fyrtula, klachula, klachulino, klapaczka, klebetnica, klyta, melikot, paploła, tyrtula, tyrtulino, tyrtyna.; gw-pl|Śląsk Cieszyński|fulandryna, klebetnica, lejana.
Wiktionary
wydający dźwięk podobny do klekotania bociana; klekoczący
SJP.pl
wielogatunkowa roślina z rodziny bobowatych; krotolaria
SJP.pl
Klekotnica, krotalaria, gruchatka (Crotalaria L.) – rodzaj roślin należący do rodziny bobowatych. Obejmuje około 700 gatunków (715 gatunków o nazwach zweryfikowanych i zaakceptowanych wymienia baza danych Plants of the World). Największa ich liczba rośnie we wschodniej i południowej Afryce (ok. 500, w tym 34 endemity Madagaskaru), ale przedstawiciele rodzaju występują w całej strefie międzyzwrotnikowej oraz w przyległych obszarach strefy umiarkowanej. Rosną w okresowo suchych lasach tropikalnych i subtropikalnych, w kserofitycznych zaroślach i formacjach trawiastych, często na terenach zaburzonych, na glebach piaszczystych i skalistych.
Wikipedia
Miejscowości w Polsce:
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) białystok. bocian
Wiktionary
rzecz. klekot m., klekotka ż., klekotnica ż., klekotanie n.
czas. klekotać ndk.
przym. klekotliwy
Wiktionary
potocznie o zniszczonym urządzeniu, maszynie, pojeździe; grat, gruchot
SJP.pl
Klekowiec – przysiółek wsi Bobry w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie radomszczańskim, w gminie Radomsko, miejscowość w dolinie rzeki Warty, położona w pobliżu potoku Brylisko.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
1. plama z atramentu
2. dawniej: barwna plama na obrazie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) plama atramentu lub tuszu na papierze
(1.2) kulin. niewielka ilość bitej śmietany, jogurtu, sosu itp. położona na potrawie
(1.3) pot. barwna plama na obrazie, stanowiąca część kompozycji malarskiej
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Praca domowa dziecka była pokryta atramentowymi kleksami.
(1.2) Na wierzchu wuzetka jest udekorowana polewą czekoladową i kleksem z bitej śmietany.
Wiktionary
rzecz. zdrobn. kleksik mrz.
Wiktionary
zdrobnienie od: kleks
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kleks
Wiktionary
(1.1) To nie kleks, lecz tylko mały kleksik.
Wiktionary
rzecz. kleks m.
Wiktionary
1. o głuszcu: wydawać dźwięk w czasie toków;
2. dawniej: klekotać
SJP.pl
1. zacisk mocujący kable zasilające do akumulatora;
2. zacisk mocujący szynę do torowiska
SJP.pl
1. zacisk mocujący kable zasilające do akumulatora;
2. zacisk mocujący szynę do torowiska
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. mot. techn. zacisk akumulatorowy
Wiktionary
Zacisk główkowy – rodzaj zacisku przykręcanego śrubą, np. zacisk umożliwiający dołączenie do akumulatora kabli zasilających (popularne klemy akumulatorowe), lub zacisk mocujący szynę do torowiska.
Konstrukcja klem akumulatorowych unormowana była w Polsce normą branżową BN-77/3687-01 – „Końcówki przewodów do akumulatorów samochodowych”.
Wikipedia
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|klyma.
Wiktionary
roślina pnąca z rodziny jaskrowatych, o drewniejących łodygach i dużych, barwnych kwiatach, dorastająca do 8 metrów długości; clematis, powojnik
SJP.pl
Powojnik (Clematis L.) – rodzaj roślin z rodziny jaskrowatych (Ranunculaceae). Obejmuje ok. 500 gatunków. Występują na całym świecie w strefie klimatu umiarkowanego i ciepłego. Nieliczne gatunki rosną także w klimacie okołobiegunowym i w strefie międzyzwrotnikowej (przedstawicieli rodzaju brak tylko w Ameryce Południowej). Największe zróżnicowanie gatunkowe występuje w Azji wschodniej. Tylko w Chinach rośnie co najmniej 147 gatunków, z czego 93 to endemity. Rośliny te zajmują zróżnicowane siedliska – od lasów deszczowych po półpustynie.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Klembów – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie wołomińskim, w gminie Klembów. Ma status sołectwa. Przez miejscowość przepływa rzeka Cienka, dopływ Rządzy.
Prywatna wieś szlachecka Klembowo położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie kamienieckim ziemi nurskiej województwa mazowieckiego. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Klembów, następnie gminy Klembów. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ostrołęckiego. Miejscowość jest siedzibą gminy Klembów.
Wikipedia
przymiotnik od: Klembów
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwa kilku wsi w Polsce
SJP.pl
Klemencice – wieś sołecka w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie jędrzejowskim, w gminie Wodzisław. Leży przy drodze krajowej nr 7.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Wikipedia
imię żeńskie
SJP.pl
Klemencja – imię żeńskie pochodzenia łacińskiego, żeński odpowiednik imienia Klemens. Imieniny obchodzi 21 marca.
Patronką tego imienia jest św. Klemencja, dziewica. W Polsce imię to zostało zapisane po raz pierwszy w 1265, czyli dużo wcześniej od pokrewnej Klementyny, która rozpowszechniła się dopiero w XVIII wieku, ale obecnie jest mniej od Klementyny znane.
Wikipedia
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
Wiktionary
Klemens – imię męskie pochodzenia łacińskiego. Wywodzi się od słowa oznaczającego „człowiek o łagodnym usposobieniu”, „delikatny”, „pobłażliwy”. Jego żeńskim odpowiednikiem jest Klemencja.
Klemens imieniny obchodzi 23 stycznia, 17 lutego, 15 marca, 20 marca, 10 września, 20 września, 23 listopada i 4 grudnia.
Wikipedia
(1.1) Nazajutrz wuj Klemens nie wstał już z łóżka.
Wiktionary
IPA: ˈklɛ̃mɛ̃w̃s, AS: klẽmẽũ̯s
Wiktionary
rzecz. Klemencja ż., Klemensowa ż., Klemensowo n., Klemensów mrz.
:: zdrobn. Klimek mos.
przym. Klemensowy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o nazwisku Klemensiewicz:
Wikipedia
zdrobnienie od: Klemens (imię męskie)
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Klemensika lub z nim związany
SJP.pl
Klemens z małżonką; Klemensowie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) przest. żona Klemensa
forma rzeczownika.
(2.1) D. lp. od: Klemensowo
(2.2) D. lp. od: Klemensów
forma przymiotnika.
(3.1) ż. lp. od: Klemensowy
Wiktionary
(2.1-2) W sobotę wybiorę się do Klemensowa.
Wiktionary
zob. Klemens.
Wiktionary
imię męskie
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Klemensa lub z nim związany
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) przest. gwara. należący do Klemensa
Wiktionary
(1.1) Przed Klemensową chałupą rosną dwa stare jesiony.
(1.1) Sąsiadował z Klemensową zagrodą z jednej strony i z Piotrowym polem z drugiej.
Wiktionary
rzecz. Klemens mos.
Wiktionary
1. obce imię męskie;
2. nazwisko
SJP.pl
Klemens – imię męskie pochodzenia łacińskiego. Wywodzi się od słowa oznaczającego „człowiek o łagodnym usposobieniu”, „delikatny”, „pobłażliwy”. Jego żeńskim odpowiednikiem jest Klemencja.
Klemens imieniny obchodzi 23 stycznia, 17 lutego, 15 marca, 20 marca, 10 września, 20 września, 23 listopada i 4 grudnia.
Wikipedia
Klementowice – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie puławskim, w gminie Kurów.
Wieś została założona przez Klemensa herbu Szreniawa pod koniec XIV wieku. Wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie lubelskim województwa lubelskiego. Z liczbą prawie 1400 mieszkańców jest drugą miejscowością w gminie. Jej powierzchnia wynosi 18,6 km² (1. miejsce). Przez wieś przepływa prawy dopływ Kurówki – Struga Kurów (Garbówka). Miejscowość leży przy linii kolejowej nr 7. Jej część należy do Kazimierskiego Parku Krajobrazowego.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
forma rzeczownika.
(2.1) D. lm. od: Klementyna
Wiktionary
Klementyn – imię męskie pochodzące od imienia Klemens. Patronem tego imienia jest św. Klementyn, wspominany razem ze świętymi św. Filomenem i Teodotem.
Klementyn imieniny obchodzi 14 listopada.
Żeński odpowiednik: Klementyna
Znane osoby noszące to imię:
Wikipedia
(1.1) Nazywał się Klementyn i miał dobry gust.
Wiktionary
rzecz. Klementyna ż., Klementynka ż., klementynka ż.
Wiktionary
imię żeńskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż.;
forma rzeczownika.
(2.1) D. i B. lp. od: Klementyn
Wiktionary
Klementyna – żeński odpowiednik łacińskiego imienia Klementyn.
Imię spotykane niezbyt często w XVIII wieku pod wpływem literatury, natomiast pokrewne imię Klemencyja znane było w 1265. W XXI wieku imię Klementyna pozostaje rzadkie. W styczniu 2024 r. w rejestrze PESEL, wśród publicznie dostępnych danych dotyczących osób żyjących, wykazano 1712 kobiet o imieniu Klementyna nadanym jako imię pierwsze.
Wikipedia
(1.1) To Klementyna założyła za domem, w parku schodzącym tarasami w dół, grabowe szpalery na francuską modłę.
Wiktionary
IPA: ˌklɛ̃mɛ̃nˈtɨ̃na, AS: klẽmẽntỹna
Wiktionary
rzecz. Klementyn mos., klementynka ż.
:: zdrobn. Klementynka ż.
Wiktionary
(1.1) zdrobn. Klementynka
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Klementyny lub z nią związany
SJP.pl
odmiana mandarynki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż. zdrobn. Klementyna
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Nic nie stoi na przeszkodzie, by Klementynka pojechała razem z nami.
Wiktionary
rzecz. Klementyn mos., Klementyna ż., klementynka ż.
Wiktionary
(1.1) Klementyna
Wiktionary
Wikipedia
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do pontyfikatu papieża o imieniu Klemens, związany z pontyfikatem papieża Klemensa
Wiktionary
(1.1) O kradzieży koron klementyńskich opowiedział nam jeden z jasnogórskich przewodników.
(1.1) Okazją do tego były nagrody przyznawane młodym artystom przez Akademię św. Łukasza w ramach tzw. Konkursów Klementyńskich.
Wiktionary
uciskać (np. pępowinę, tętnicę) lub łączyć (np. brzegi rany) za pomocą klemu
SJP.pl
ryba z rodziny karpiowatych
SJP.pl
Kleń (Squalius cephalus) – gatunek słodkowodnej ryby karpiokształtnej z rodziny karpiowatych (Cyprinidae).
Wikipedia
organiczny związek chemiczny stosowany w medycynie oraz jako środek dopingujący; clenbuterol
SJP.pl
Klenbuterol (łac. clenbuterolum) – wielofunkcyjny organiczny związek chemiczny stosowany jako lek z grupy β2-mimetyków, rozszerzający oskrzela. W Polsce nie jest stosowany w leczeniu ludzi, podobnie jak w Stanach Zjednoczonych. W krajach europejskich został wycofany z lecznictwa w 1988, po aferze z DES. Pomimo tego notuje się wzrost nielegalnego stosowania klenbuterolu u ludzi (tzw. chemiczna liposukcja lub jako doping w niektórych dyscyplinach sportowych) oraz zwierząt hodowlanych, którym jest podawany w celu przyspieszenia wzrostu i zwiększenia masy tkanki mięśniowej.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Klenica (niem. Kleinitz) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie zielonogórskim, w gminie Bojadła.
Wikipedia
dawniej: deseczka (zwykle dębowa lub osinowa) używana do krycia dachów
SJP.pl
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
Wiktionary
Kleofas – imię męskie pochodzenia greckiego. Powstało ono przez skrócenie gr. Κλεοπατρος (Kleopatros), które stanowi złożenie członów κλεος (kleos) „chwała, sława” i πατρος (patros) „ojca, ojcowska” (zob. też Kleopatra).
W chrześcijaństwie patronem tego imienia jest św. Kleofas (Kleopas), uczeń Jezusa Chrystusa, który jako jeden z pierwszych po Marii Magdalenie widział Go po zmartwychwstaniu.
Kleofas imieniny obchodzi 25 września.
Wikipedia
IPA: klɛˈɔfas, AS: kleofas
Wiktionary
zdrobnienie od: Kleofas (imię męskie)
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kleofaska lub z nim związany
SJP.pl
Kleofas z małżonką; Kleofasowie
SJP.pl
Kleofas z małżonką; Kleofasostwo
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kleofasa lub z nim związany
SJP.pl
rodzaj roślin zielnych z rzędu kapustowców
SJP.pl
Kleome (Cleome L.) – rodzaj roślin zielnych lub drewniejących bylin z rodziny Cleomaceae. W przeszłości i w niektórych współczesnych ujęciach do rodzaju tego zaliczanych było od około 75, przez ponad 120 do ponad 200 gatunków. W rewizji taksonomicznej w 2007 zaproponowano pozostawienie w nim tylko około 20 gatunków, pozostałe przenosząc do rodzajów Arivela, Cleoserrata, Gynandropsis i Tarenaya. W bazie taksonomicznej Plants of the World Online rodzaj jest szeroko ujmowany.
Wikipedia
imię żeńskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) mitgr. królowa Tracji; córka Boreasza i Orejtyi oraz żona Fineusa;
(1.2) mitgr. córka Idasa i Marpessy oraz żona Meleagra;
(1.3) imię|polski|ż.;
(1.4) astr. planetoida o numerze katalogowym 216, z pasa głównego planetoid, odkryta w 1880 r.;
Wiktionary
Kleopatra VII Filopator, Kleopatra Wielka (stgr. Κλεοπάτρα Φιλοπάτωρ; ur. 69 rok p.n.e., zm. 12 sierpnia 30 roku p.n.e. w Aleksandrii) – ostatnia królowa hellenistycznego Egiptu, panująca w latach 51–30 p.n.e.
Nosiła tytuły: Królowa, Nowa Bogini, Bogini Miłująca Ojca, Bogini Miłująca Ojczyznę. Była córką Ptolemeusza XII Auletesa. Po wstąpieniu na tron poślubiła swego brata Ptolemeusza XIII. Wskutek dworskich intryg opuściła Egipt i udała się do Palestyny, gdzie zdobyła poparcie Cezara, z którym miała syna, Ptolemeusza XV Cezariona. Dzięki interwencji wojskowej Cezara powróciła na tron egipski. Po śmierci Ptolemeusza XIII, który zginął na skutek zamieszek antyrzymskich w Aleksandrii, Kleopatra poślubiła drugiego brata, Ptolemeusza XIV. Z nim odbyła podróż do Rzymu w celu wzmocnienia więzi politycznych pomiędzy obydwoma państwami. Po śmierci Cezara powróciła do Egiptu i rozkazała zamordować małżonka, po czym objęła rządy w imieniu małoletniego Cezariona.
Wikipedia
(1.3) Mam na imię Kleopatra i studiuję egiptologię na Uniwersytecie Warszawskim.
(1.3) 7 stycznia, 1 lipca i 20 października przypadają imieniny Kleopatry.
(1.4) Kleopatra porusza się w obszarze między orbitami Marsa i Jowisza.
Wiktionary
IPA: ˌklɛɔˈpatra, AS: kleopatra
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. Klea ż., Kleo ż.
przym. przest. gwara. Kleopatrzyn
Wiktionary
(1.3) zdrobn. Klea, Kleo
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kleopatry lub z nią związany
SJP.pl
Kleosin – osada w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie białostockim, w gminie Juchnowiec Kościelny. Leży przy granicy z Białymstokiem, tuż przy linii kolejowej Białystok–Czeremcha. W miejscowości znajduje się Wydział Inżynierii Zarządzania Politechniki Białostockiej.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa białostockiego.
Wikipedia
przyrząd do zapędzania ryb w sieci
SJP.pl
1. w łowiectwie: samica łosia; łosica, łosza;
2. obelżywie: kobieta niezgrabna, ociężała, nieporządna, niechlujna; flądra, jędza, wiedźma
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) łow. samica łosia
(1.2) pejor. obraź. niezdarna, niezgrabna kobieta
Wiktionary
Klępa, łosza – określenie samicy łosia w gwarze myśliwskiej.
Wikipedia
IPA: ˈklɛ̃mpa, AS: klẽmpa
Wiktionary
(1.1) łosica, łosza
Wiktionary
1. uderzać niezbyt silnie dłonią;
2. rozpłaszczać za pomocą młota, przede wszystkim metal; kuć;
3. mówić coś bez przemyślenia, bez zrozumienia; pleść, paplać
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. klepnąć)
(1.1) uderzać lekko dłonią
czasownik przechodni niedokonany (dk. wyklepać)
(2.1) bijąc młotem, rozpłaszczać metal
(2.2) mówić bez namysłu; bezmyślnie wypowiadać
Wiktionary
rzecz. klepanie n., klepka ż.
czas. uklepać, wklepywać, zaklepać
Wiktionary
(1.1) poklepywać
(2.1) kuć, wyklepywać
(2.2) paplać
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o nazwisku Klepacki:
Wikipedia
1. dawniej: fałszywa, podrabiana przez fałszerzy moneta;
2. młot używany w fabrykach wyrobów metalowych
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
przyrząd do klepania lnu lub konopi
SJP.pl
Wikipedia
małe kowadło, na którym opiera się przedmiot z blachy przy klepaniu młotkiem
SJP.pl
1. młot do klepania blachy;
2. potocznie: drobna moneta;
3. potocznie: człowiek gadatliwy;
4. maszyna do wstępnego oczyszczania surowca włókienniczego o dużym zanieczyszczeniu; kleparka
SJP.pl
zdolność metalu do zmiany kształtu pod wpływem kucia; kowalność, kujność
SJP.pl
o metalach: dający się łatwo kuć; kujny, kowalny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|klepać.
Wiktionary
czas. uklepać, wklepywać, zaklepać, klepać ndk.
Wiktionary
dawniej: podrabiana przez fałszerzy moneta; klepacz
SJP.pl
maszyna do wstępnego oczyszczania surowca włókienniczego o dużym zanieczyszczeniu; klepak
SJP.pl
Kleparka – wzniesienie pomiędzy miejscowościami Kamień, Rusocice i Przeginia Duchowna w województwie małopolskim, powiecie krakowskim, gminie Czernichów, w granicach wsi Kamień i Rusocice. Kleparka znajduje się w paśmie wzniesień pomiędzy wzniesieniami Kizarka (311 m) i Galasówki (264 m), pod względem geograficznym na Garbie Tenczyńskim (część Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej) w obrębie Rudniańskiego Parku Krajobrazowego.
Wikipedia
średniowieczna huta lub kuźnia, w której wyrabiano sztaby żelazne za pomocą kucia młotem; cajniarnia
SJP.pl
przymiotnik od: Kleparz
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kleparzem, dotyczący Kleparza
Wiktionary
rzecz. Kleparz m.
Wiktionary
rzemieślnik zajmujący się klepaniem przedmiotów z blachy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. historyczna dzielnica Krakowa, dawne miasto królewskie;
(1.2) pot. każde z dwóch stałych targowisk w dzielnicy Kleparz (1.1)
Wiktionary
Kleparz – obszar Krakowa wchodzący w skład Dzielnicy I Stare Miasto, położony na północ od Starego Miasta. Od 1366 do końca XVIII w. samodzielne miasto. Był miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego.
Wikipedia
przym. kleparski
Wiktionary
(1.1) hist. Florencja, Clepardia
Wiktionary
mieszkaniec Kleparza
SJP.pl
mieszkanka Kleparza
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych; sapa
SJP.pl
Sapa, klepiec (Ballerus sapa) – gatunek słodkowodnej ryby karpiokształtnej z rodziny karpiowatych (Cyprinidae).
Wikipedia
1. rodzaj podłogi w dawnych budynkach mieszkalnych albo w stodole;
2. równa, ubita gładko płaszczyzna z ziemi lub gliny, przeznaczona np. do tańca;
3. część aparatu młócącego młocarni lub kombajnu zbożowego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) rodzaj powierzchni wykonanej z ubitej, wyschniętej gliny, zazwyczaj spełniało rolę podłogi w chatach lub stodołach;
(1.2) miejsce młócenia zboża
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. klepka ż.
czas. zaklepać
Wiktionary
przymiotnik od: klepisko
SJP.pl
deszczułka z twardego drewna do układania posadzek, do wyrobów bednarskich lub na poszycie pokładu łodzi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rodzaj niedużej deski z trwałego drewna, która po odpowiedniej obróbce jest używana w robocie bednarskiej lub do wykładania podłóg
(1.2) gw-pl|Pomorze. miara masła
Wiktionary
(1.1) Weronika chciałaby wyłożyć podłogę w kuchni klepkami z drewna egzotycznego.
Wiktionary
IPA: ˈklɛpka, AS: klepka
Wiktionary
rzecz. klepisko n.
czas. wklepywać, zaklepać, klepać ndk., klepnąć dk.
przym. klepkowy
Wiktionary
osoba wyrabiająca klepki do beczek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|klepkować.
Wiktionary
czas. klepkować
Wiktionary
przymiotnik od: klepka
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) wykonany z klepek
Wiktionary
(1.1) Klepkowe podłogi świetnie komponują się z nowoczesnymi wnętrzami.
Wiktionary
IPA: klɛpˈkɔvɨ, AS: klepkovy
Wiktionary
rzecz. klepka
czas. wklepywać
Wiktionary
uderzyć lekko dłonią
SJP.pl
Klępnica (niem. Glietzig) – wieś sołecka w północno-zachodniej Polsce, położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie łobeskim, w gminie Łobez, przy linii kolejowej 202 Gdańsk-Stargard, z przystankiem Klępnica. Wieś leży nad południowym brzegiem jeziora Klępnicko. Według danych z 29 września 2014 r. wieś miała mieszkańców 85 mieszkających w 19 domach.
Wikipedia
uderzyć lekko dłonią
SJP.pl
1. przyrząd służący do odmierzania czasu na podstawie ilości przepływającej cieczy (wody, rtęci) lub przemieszczającego się materiału sypkiego (piasku);
2. afisz zawiadamiający o czyjejś śmierci i pogrzebie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przyrząd do odmierzania czasu, składający się z dwóch połączonych ze sobą identycznych, szklanych naczyń, w którym woda lub piasek przechodzą przez wąski kanalik łączący;
(1.2) niewielki plakat informujący o czyjejś śmierci oraz terminie i miejscu pogrzebu
Wiktionary
Klepsydra (gr. κλεψύδρα od κλέπτω, κλέπτειν „kraść, uchodzić ukradkiem, wymykać się” i ὕδωρ „woda”) – zegar wodny, w późniejszych czasach także piaskowy, składający się z dwóch, zazwyczaj szklanych baniek, z których jedna znajduje się nad drugą, połączonych rurką przepuszczającą określoną ilość wody lub piasku w określonym czasie. Znane są klepsydry odmierzające od kilkudziesięciu sekund do doby.
Wikipedia
(1.1) W przeszłości klepsydry były używane do mierzenia czasu.
Wiktionary
IPA: klɛpˈsɨdra, AS: klepsydra
Wiktionary
przym. klepsydrowy
Wiktionary
(1.1) zegar piaskowy
(1.2) nekrolog
Wiktionary
przypominający kształtem klepsydrę
SJP.pl
przymiotnik od: klepsydra
SJP.pl
forma władzy ze skorumpowanymi władcami niedbającymi o dobro państwa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) polit. rządy złodziei, osób skorumpowanych;
Wiktionary
Kleptokracja (gr. κλέπτης (kléptēs – złodziej), κρατία (krátos – rządy)) – dosłownie „władza złodziei” – forma władzy ze skorumpowanymi władcami, wykorzystującymi swoją pozycję do wykorzystywania bogactw naturalnych kosztem mieszkańców w celu defraudowania funduszy państwowych oraz poszerzania osobistego bogactwa i władzy politycznej.
Wikipedia
rzecz. kleptokrata m., klepokratka ż.
przym. kleptokratyczny
Wiktionary
skorumpowany władca niedbający o dobro państwa
SJP.pl
skorumpowana urzędniczka niedbająca o dobro państwa
SJP.pl
osoba przejawiająca chorobliwą skłonność do drobnych kradzieży
SJP.pl
Kleptomania (gr. κλεπτειν / kleptein → kraść, zabierać) – zaburzenie psychiczne, objawiające się jako trudna lub niemożliwa do powstrzymywania potrzeba kradzieży. Kradzieże nie są dokonywane z potrzeby posiadania określonego przedmiotu bądź chęci zysku; po jej dokonaniu przedmioty mogą zostać wyrzucone bądź oddane komuś innemu albo zbierane.
Wikipedia
chorobliwa potrzeba dokonywania drobnych kradzieży
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. psych. zaburzenie psychiczne, objawiające się jako trudna lub niemożliwa do powstrzymania potrzeba kradzieży, zwykle nie motywowana zyskiem, ani chęcią posiadania;
Wiktionary
Kleptomania (gr. κλεπτειν / kleptein → kraść, zabierać) – zaburzenie psychiczne, objawiające się jako trudna lub niemożliwa do powstrzymywania potrzeba kradzieży. Kradzieże nie są dokonywane z potrzeby posiadania określonego przedmiotu bądź chęci zysku; po jej dokonaniu przedmioty mogą zostać wyrzucone bądź oddane komuś innemu albo zbierane.
Wikipedia
IPA: ˌklɛptɔ̃ˈmãɲja, AS: kleptõmãńi ̯a
Wiktionary
rzecz. kleptoman m., kleptomanka ż.
przym. kleptomański
Wiktionary
kobieta przejawiająca chorobliwą skłonność do drobnych kradzieży
SJP.pl
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) med. psych. związany z kleptomanią lub kleptomanami; mający cechy kleptomana
Wiktionary
rzecz. kleptomania ż., kleptoman mos., kleptomanka ż.
Wiktionary
klocek z twardego drewna o gładkiej powierzchni dolnej, służący do sklepywania powierzchni formy typograficznej
SJP.pl
ogół duchownych w danym Kościele lub kraju; duchowieństwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) ogół duchowieństwa danego wyznania lub kraju
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Hierarchia kościelna nie traktuje świeckich jako partnera do dyskusji o sprawach Kościoła, ponieważ przez wieki stan świecki traktowany był jako podrzędny wobec kleru.
Wiktionary
IPA: klɛr, AS: kler
Wiktionary
rzecz. klerykalność ż., klerykalizm m., klerykalizacja ż., kleryk m., klerykat mrz., klerykał mos., klerykałka ż.
przym. klerykalny, klerycki
Wiktionary
(1.1) duchowieństwo
Wiktionary
clerk;
1. intelektualista, osoba uczona nie angażująca się w sprawy społeczne ani państwowe;
2. w średniowieczu: wędrowny student lub uczony;
3. dawniej: urzędnik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rzad. książk. osoba wykształcona trzymająca się z dala od życia politycznego
(1.2) książk. średniowieczny student lub magister wędrujący z jednej Alma Mater do drugiej
(1.3) daw. urzędnik
Wiktionary
(1.1) Czasy po 2007 roku przejdą do historii polskiej inteligencji jako okres zdrady klerków.
Wiktionary
rzecz. klerkizm m.
przym. klerkowski
Wiktionary
postawa intelektualistów wyznających zasadę nieangażowania się w bieżące życie polityczne
SJP.pl
Klerkizm – światopogląd, według którego intelektualista powinien dystansować się wobec spraw polityki i nie uczestniczyć w sporach politycznych. Ma on za zadanie poświęcać się sprawom związanym ze sztuką lub nauką i unikać angażowania się w procesy mające na celu zmianę zastanego świata. W związku z tym przez niektórych postawa taka może być wiązana z eskapizmem.
Wikipedia
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Clermontem, dotyczący Clermontu (współcz. Clermont-Ferrand)
Wiktionary
rzecz. Clermont mrz.
Wiktionary
drzewo, krzew lub pnącze z rodziny werbenowatych; wolkameria; szczęślin
SJP.pl
Klerodendron, szczęślin (Clerodendrum L.) – rodzaj roślin z rodziny jasnotowatych. Obejmuje 258 gatunków. Występują one w niemal całej strefie międzyzwrotnikowej, a w strefie umiarkowanej sięgają na północy po północne Chiny i Japonię. Najbardziej zróżnicowane są w strefie tropikalnej i subtropikalnej Starego Świata. Rośliny te występują w formacjach zaroślowych i leśnych. Ich kwiaty zapylane są przez owady, często przez motyle.
Wikipedia
osoba odczuwająca niechęć i odrazę do duchownych chrześcijańskich
SJP.pl
niechęć i odraza do duchownych chrześcijańskich
SJP.pl
rządy, władza kleru
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) polit. system rządzenia, w którym władza należy do kleru
Wiktionary
w starożytnej Grecji: osiedleniec na podbitych ziemiach, któremu przyznano działkę w zamian za zobowiązanie do służby wojskowej i innych świadczeń
SJP.pl
Kleruchia — kolonia obywateli ateńskich na ziemiach buntującego się polis Związku Morskiego. Najstarszą kleruchią mogła być placówka na Salaminie, zdobytej w VI wieku p.n.e. od Megary. Ateńskich osadników dobierano spośród najuboższych mieszkańców. Otrzymywali oni przydzielane przez losowanie działki (kleros). Osiedleńcy nazywani byli kleruchami, zwykle otrzymywali najlepsze ziemie, stanowili też lokalny garnizon ateński. W V i IV wieku p.n.e. jeden z elementów ateńskiego imperializmu.
Wikipedia
1. kolonia rolniczo-wojskowa w starożytnych Atenach
2. w państwach hellenistycznych: nadział ziemi nadawany z obowiązkiem służby wojskowej
SJP.pl
Kleruchia — kolonia obywateli ateńskich na ziemiach buntującego się polis Związku Morskiego. Najstarszą kleruchią mogła być placówka na Salaminie, zdobytej w VI wieku p.n.e. od Megary. Ateńskich osadników dobierano spośród najuboższych mieszkańców. Otrzymywali oni przydzielane przez losowanie działki (kleros). Osiedleńcy nazywani byli kleruchami, zwykle otrzymywali najlepsze ziemie, stanowili też lokalny garnizon ateński. W V i IV wieku p.n.e. jeden z elementów ateńskiego imperializmu.
Wikipedia
związany z klerykiem
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do kleru, mający związek z klerem
Wiktionary
(1.1) Franciszkanie należą do zakonów kleryckich.
Wiktionary
rzecz. kler m., kleryk m., klerykalizm m., klerykalizacja ż., klerykat mrz., klerykał mos., klerykałka ż.
przym. klerykalny
Wiktionary
(1.1) duchowny
Wiktionary
w świecie fantasy: przyszła kapłanka
SJP.pl
uczeń seminarium duchownego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rel. student seminarium duchownego;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Dwóch kleryków pojedzie z wikarym na rekolekcje ministranckie do Szczyrku.
Wiktionary
IPA: ˈklɛrɨk, AS: kleryk
Wiktionary
rzecz. kler m., klerykat m., klerykalista m., klerykalizm m., klerykalizacja ż., klerykalizowanie n.
czas. klerykalizować ndk.
przym. klerycki, klerykalny
Wiktionary
(1.1) alumn, seminarzysta
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zjawisko stopniowego podporządkowania klerowi i Kościołowi wszelkich dziedzin życia w państwie
Wiktionary
(1.1) Klauzula sumienia aptekarzy to klerykalizacja kraju.
Wiktionary
rzecz. klerykalność ż., kler m., klerykalizm m., klerykał m., klerykałka ż., kleryk mos.
czas. klerykalizować ndk.
przym. klerykalny, klerycki
przysł. klerykalnie
Wiktionary
dążenie do zwiększenia wpływu duchowieństwa i Kościoła na politykę państwa i zachowanie społeczne
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) tendencja do podporządkowania klerowi i Kościołowi wszelkich dziedzin życia w państwie;
Wiktionary
Klerykalizm (fr. cléricalisme) – stanowisko ideologiczne opowiadające się za dominacją idei religijnych oraz wpływem instytucjonalnego kleru na życie społeczne, polityczne oraz kulturalne aż do całkowitego podporządkowania go duchowieństwu i Kościołowi. Ze słownika francuskiego określenie klerykalizm przeniknęło do terminologii stosowanej w innych krajach.
Wikipedia
(1.1) Kiedy w Kościele brakuje proroctwa, górę bierze w nim klerykalizm.
Wiktionary
rzecz. klerykalność ż., kler m., kleryk mos., klerykalizacja ż., klerykał m., klerykałka ż.
czas. klerykalizować ndk.
przym. klerykalny, klerycki
przysł. klerykalnie
Wiktionary
1. dążyć do zwiększenia wpływów duchowieństwa i Kościoła politykę państwa i zachowanie społeczne;
2. klerykalizować się - ulegać takim dążeniom
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest klerykalne; cecha tych, którzy są klerykalni
Wiktionary
rzecz. kler m., klerykalizm m., klerykalizacja ż., klerykalizowanie n.
czas. klerykalizować
przym. klerykalny
przysł. klerykalnie
Wiktionary
dotyczący kleru, związany z duchowieństwem
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z klerykalizmem, charakterystyczny dla klerykalizmu
Wiktionary
(1.1) W Koszycach wychodziły 4 gazety: biskupi dziennik klerykalny, dwa Partii Pracy i jeden konserwatywny w języku niemieckim.
Wiktionary
rzecz. kler m., klerykalizm m., klerykalizacja ż., klerykał m., kleryk mos., klerykałka ż., klerykalność ż.
czas. klerykalizować ndk.
przysł. klerykalnie
przym. klerycki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rel. pot. seminarium duchowne
(1.2) rel. pot. część klasztoru, w której mieszkają alumni
(1.3) rel. pot. okres studiów seminaryjnych
Wiktionary
(1.1) Franciszkański klerykat funkcjonował do wybuchu wojny.
(1.2) Nie wszystkie cele na klerykacie wyposażone są w łazienki.
(1.3) Błogi okres klerykatu wspominam jako czas wypełniony modlitwą, czytaniem i sportem.
Wiktionary
rzecz. kleryk m., kler m.
przym. klerycki
Wiktionary
(1.1) seminarium
(1.2) studentat
(1.3) studia
Wiktionary
zwolennik klerykalizmu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zwolennik klerykalizmu, zwolennik podporządkowania życia społecznego, polityki oraz kultury duchowieństwu i Kościołowi
Wiktionary
rzecz. klerykalizm m., klerykalista ż., klerykalizacja ż., kler m.
:: fż. klerykałka
przym. klerykalny, klerycki
przysł. klerycki
Wiktionary
(1.1) klerykalista
Wiktionary
→ klerykał
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zwolenniczka klerykalizmu, zwolenniczka podporządkowania życia społecznego, polityki oraz kultury duchowieństwu i Kościołowi
Wiktionary
(1.1) Dwa razy już przyjeżdżała mnie odwiedzić… i opisując jak gorliwą zwolenniczką buddyzmu stała się Rodziewiczówna, kończy: „No, mój Janku, co to się zrobiło z tej gorliwej klerykałki! Co prawda to też klerykałka, tylko buddyjska”.
Wiktionary
rzecz. klerykalizm m., klerykalista ż., klerykalizacja ż., kler m.
:: fm. klerykał
przym. klerykalny, klerycki
przysł. klerycki
Wiktionary
dotyczący kleryka (np. klerykowskie życie)
SJP.pl
porażka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) fatalna przegrana w bitwie
(1.2) wielkie nieszczęście, niepowodzenie lub zniszczenie
Wiktionary
Klęska (fr. La débâcle) – dziewiętnasty tom cyklu Rougon-Macquartowie. Tłem fabuły jest seria zdarzeń polityczno-militarnych, które towarzyszyły końcowi panowania Napoleona III i upadku II Cesarstwa Francuskiego w 1870 r., takich jak: wojna francusko-pruska, bitwa pod Sedanem czy powstanie Komuny Paryskiej. Powieść została wydana w roku 1892.
Wikipedia
(1.1) Klęska wojsk kościuszkowskich pod Maciejowicami była gwoździem do trumny wolnej Rzeczpospolitej i doprowadziła do ostatniego, trzeciego rozbioru Polski.
(1.1) Bitwa zakończyła się klęską armii przeciwnika.
(1.2) Nasze małżeństwo od początku było moją życiową klęską.
Wiktionary
IPA: ˈklɛ̃w̃ska, AS: klẽũ̯ska
Wiktionary
przym. klęskowy
Wiktionary
(1.1-2) stpol. klęsta
(1.1) przegrana, porażka, pogrom, niepowodzenie
(1.2) katastrofa, kataklizm, plaga, tragedia, dramat, fiasko, nieszczęście
Wiktionary
→ klęskowy
SJP.pl
Klęskowo (hist. Clescow, niem. Hökendorf) – część miasta Szczecina na osiedlu Bukowe-Klęskowo, położona w południowo-wschodniej części miasta, w dolinach Rudzianki i Chojnówki.
Wikipedia
1. uginać się, opadać, zapadać się;
2. tracić obrzęk; tęchnąć
SJP.pl
gatunek rośliny z rodziny obrazkowatych rosnąca na podmokłych terenach Polinezji, na Wyspach Hawajskich, w Afryce i Amerykach; taro, kolokazja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. bot. nazwa systematyczna|Colocasia esculenta|ref=tak., kolokazja jadalna
Wiktionary
Kleśnica (niem. Klessen Bach – potok, lewy dopływ Morawki o długości 8,89 km.
Potok bierze swój początek na stoku Śnieżnika, drążąc wąską, głęboką dolinkę zwaną Gęsią Gardzielą. Przepływa przez wsie Kletno i Stara Morawa oraz przez rezerwat przyrody Jaskinia Niedźwiedzia chroniący unikatową jaskinię oraz zjawiska krasowe.
Wikipedia
rodzaj roślin zielnych z rodziny obrazkowatych
SJP.pl
Kleśniec (Arisarum Mill.) – rodzaj roślin zielnych należący do rodziny obrazkowatych, liczący 3 gatunki pochodzące z obszaru Makaronezji i rejonu śródziemnomorskiego do zachodniej Transkaukazji.
Wikipedia
Kleśno (niem. Hinter See) – jezioro w Bruździe Zbąszyńskiej, w gminie Bledzew.
Wikipedia
pajęczak żywiący się krwią zwierząt i ludzi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zool. pasożytniczy pajęczak żywiący się krwią;
forma czasownika.
(2.1) 2. os. lp. rozk. od: kleszczyć
Wiktionary
Kleszcz – dawna osada młynarska, od 1953 w granicach miasta Piotrków Trybunalski. Leży we wschodniej części miasta, wzdłuż ulicy Kleszcz, po południowej stronie jeziora Bugaj.
Wikipedia
(1.1) Żeby pan Sapieha nie był chory i żeby tu był obecny, powiedziałby wam, kto szwedzkiego kleszcza z warszawskiej skóry najpierwszy wyciągnął.
Wiktionary
IPA: klɛʃt͡ʃ, AS: klešč
Wiktionary
rzecz. kleszcze nmos., kleszczenie n., zakleszczenie n., kleszczotek m.
:: zdrobn. kleszczyk m., kleszczyki nmos.
czas. kleszczyć ndk., zakleszczyć dk.
przym. kleszczowy
przysł. kleszczowo
Wiktionary
egzotyczny duży ptak z rodziny bocianowatych; kleszczak azjatycki lub kleszczak afrykański
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ornit. duży ptak brodzący z rodzaju nazwa systematyczna|Anastomus|Bonnaterre|ref=tak.;
Wiktionary
Kleszczak afrykański (Anastomus lamelligerus) – gatunek dużego ptaka z rodziny bocianów (Ciconiidae). Dziób jasny, między zamkniętymi połówkami szeroka „dziura”. Zwykle towarzyski, żeruje na terenach otwartych; pozwala obserwować się z bliska. Swoim niezwykłym dziobem kruszy skorupy małży i ślimaków.
Wikipedia
(1.1) Ciemnoszare dzioby dorosłych kleszczaków rzeczywiście przypominają kleszcze.
Wiktionary
IPA: ˈklɛʃt͡ʃak, AS: kleščak
Wiktionary
rzecz. kleszcz mzw., kleszczaki nmos., kleszcze nmos., kleszczenie n., kleszczyk mzw., kleszczyki nmos., zakleszczenie n., kleszczotek mzw.
czas. kleszczyć ndk., zakleszczyć dk.
przym. kleszczowy
przysł. kleszczowo
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) ornit. nazwa systematyczna|Anastomus|ref=tak., rodzaj ptaków z rodziny bocianowatych;
forma rzeczownika.
(2.1) M., B. i W. od: kleszczak
Wiktionary
IPA: klɛʃˈt͡ʃaci, AS: kleščaḱi
Wiktionary
rzecz. kleszczak m.
Wiktionary
gatunek skorka
SJP.pl
Wikipedia
podobny do kleszczy, przypominający kleszcze
SJP.pl
1. narzędzie do chwytania przedmiotów; cęgi
2. zakończenie odnóży raka, kraba
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) techn. narzędzie z uchwytami służące do chwytania przedmiotów
(1.2) med. zob. kleszcze porodowe.
(1.3) przen. coś wywierającego nacisk, presję
(1.4) przen. coś utrudniającego wydostanie się
(1.5) bud. w konstrukcji dachu: element poziomy usztywniający poprzecznie więźbę, występujący w formie zdwojonej;
(1.6) zool. przypominające kleszcze (1.1) zakończenie odnóży u niektórych stawonogów
forma rzeczownika.
(2.1) M., B. i W. lm. od: kleszcz
Wiktionary
Pierwotnie odnosiło się do narzędzia służącego do ściskania, zaciskania.
Wikipedia
IPA: ˈklɛʃt͡ʃɛ, AS: klešče
Wiktionary
rzecz. kleszcz mzw., kleszczenie n., zakleszczenie n., kleszczotek mzw.
:: zdrobn. kleszczyk m., kleszczyki nmos.
czas. kleszczyć ndk., zakleszczyć dk.
przym. kleszczowy
przysł. kleszczowo
Wiktionary
(1.1) szczypce, cęgi; gw-pl|Górny Śląsk|canga, cangi, klyszcze.
Wiktionary
mieszkaniec Kleszczel (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Kleszczel (miasta w Polsce)
SJP.pl
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Kleszczele – miasto w Polsce w województwie podlaskim, w powiecie hajnowskim, nad rzeką Nurzec, położone przy granicy z Białorusią. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kleszczele. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa białostockiego.
Wikipedia
IPA: klɛʃˈt͡ʃɛlɛ, AS: kleščele
Wiktionary
przym. kleszczelski
Wiktionary
przymiotnik od: Kleszczele
SJP.pl
Kleszczewko (niem. Kleschkau) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie gdańskim, w gminie Pszczółki. W 2010 zamieszkiwało ją 311 osób.
Wikipedia
nazwa wielu miejscowości w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Kleszczewo
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
szydło rybackie
SJP.pl
ptak z rodziny kukułkowatych, żyjący w Ameryce Południowej i Środkowej
SJP.pl
ptak z rodziny kukułkowatych, żyjący w Ameryce Południowej i Środkowej
SJP.pl
Kleszczojady (Crotophaginae) – podrodzina ptaków z rodziny kukułkowatych (Cuculidae).
Wikipedia
jadowity stawonóg z gromady pajęczaków, podobny do skorpiona; zaleszczotek
SJP.pl
1. narzędzie do chwytania przedmiotów; cęgi
2. zakończenie odnóży raka, kraba
SJP.pl
Wikipedia
Kleszczowice – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wołowskim, w gminie Wińsko.
Wikipedia
1. część materiału, którą się chwyta kleszczami podczas kucia;
2. roślina z rodziny wilczomleczowatych; rącznik
SJP.pl
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Kleszczowa, Kleszczów
SJP.pl
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kleszczami
Wiktionary
rzecz. kleszczak mzw., kleszcz m., kleszcze nmos. lm.
przysł. kleszczowo
Wiktionary
przyrząd do usuwania kleszczy
SJP.pl
zdrobnienie od: kleszcz
SJP.pl
zdrobnienie od: kleszcze
SJP.pl
Kleszczyniec (kaszub. Kleszczińc) – wieś kaszubska w Polsce, położona w województwie pomorskim, w powiecie bytowskim, w gminie Czarna Dąbrówka, przy drodze wojewódzkiej nr .
W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa słupskiego.
Wieś stanowi sołectwo gminy Czarna Dąbrówka.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
drewniane części chomąta
SJP.pl
Kleszczyny – dzielnica we wschodniej części miasta Suchedniowa w woj. świętokrzyskim, w powiecie skarżyskim. Rozpościera się wzdłuż ulicy Langiewicza w kierunku na Mostki. Do końca 1955 roku samodzielna wieś.
Wikipedia
Kleszewo – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie pułtuskim, w gminie Pułtusk. Ma status sołectwa. Leży nad Narwią przy ujściu Pełty.
Wieś duchowna położona była w drugiej połowie XVI wieku w ziemi zakroczymskiej województwa mazowieckiego. W 1765 roku wchodziła w skład klucza przemiarowskiego biskupstwa płockiego. Do 1954 roku istniała gmina Kleszewo. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ciechanowskiego.
Wikipedia
Klesztów – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie chełmskim, w gminie Żmudź. Leży w odległości 20 km od Chełma.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa chełmskiego.
Wieś stanowi sołectwo gminy Żmudź. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 269 mieszkańców i była czwartą co do liczby ludności miejscowością gminy.
Wieś jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.
Wikipedia
przymiotnik od: klecha
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z klechą, dotyczący klechy
przymiotnik dzierżawczy
(2.1) należący do klechy, będący jego własnością
Wiktionary
rzecz. klecha m.
Wiktionary
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
(1.2) zdrobn. Anaklet (hipokorystyk)
Wiktionary
Klet – imię męskie o niejasnej etymologii. Może być ono użytym jako nazwa własna greckim przymiotnikiem kl-tós oznaczającym: "wybrany", "wezwany", jak również może być aluzją do greckiego ewangelicznego cytatu: "polloi eisi kl-toi, olígoi d- eklektoi" - "wielu wezwanych, mało wybranych".
Wikipedia
rzecz. Anaklet mos.
Wiktionary
(1.2) Anaklet
Wiktionary
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) but do wspinaczki
Wiktionary
obuwie do wspinaczki wysokogórskiej
SJP.pl
1. dawniej: kram;
2. dawniej: klitka (ciasne, nieduże pomieszczenie);
3. dawne zdrobnienie od: kleta (nędzny dom, budynek)
SJP.pl
Kletno (dawniej niem. Klessengrund) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Stronie Śląskie.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) poznań. plotkarka
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Klewianka – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie monieckim, w gminie Goniądz.
W latach 1954–1971 wieś należała i była siedzibą władz gromady Klewianka, po przeniesieniu siedziby i zmianie nazwy gromady w gromadzie Goniądz. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa łomżyńskiego.
Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Agnieszki w Goniądzu.
Wikipedia
Klewinowo – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie białostockim, w gminie Juchnowiec Kościelny.
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku wieś zamieszkiwało 399 osób, wśród których 384 było wyznania rzymskokatolickiego, 13 prawosławnego a 2 mojżeszowego. Jednocześnie 398 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową a 9 białoruską. We wsi było 56 budynków mieszkalnych.
Wikipedia
wieś w województwie warmińsko-mazurskim
SJP.pl
Wikipedia
Klewków – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie łowickim, w gminie Łowicz.
Wieś duchowna położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie gąbińskim ziemi gostynińskiej województwa rawskiego. Była wsią klucza łowickiego arcybiskupów gnieźnieńskich. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa skierniewickiego.
Wikipedia
Wikipedia
1. żydowski muzyk, którego gra nawiązuje do tradycyjnej muzyki żydowskiej;
2. pogardliwie: muzyk grający w lokalach rozrywkowych lub na weselach, którego głównym celem jest zarobek, a nie twórczość artystyczna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) muz. lud. żydowski muzykant;
(1.2) pogard. muzyk grywający na imprezach towarzyskich lub w lokalach
Wiktionary
Klezmer (hebr. כלי „narzędzie, instrument”; זמר „piosenkarz”) – tradycyjny muzykant żydowski weselno-karczmiany lub grający na innych przyjęciach (np. na bar micwie). W polszczyźnie słowo to nabrało bardziej negatywnych konotacji: kiepski muzyk grający bez miłości do muzyki, a tylko dla pieniędzy, tzw. grający „do kotleta”. W swoim pierwotnym znaczeniu termin „klezmer” oznaczał muzyka o specyficznych, niemniej wysokich umiejętnościach.
Wikipedia
rzecz.
:: fż. klezmerka ż.
przym. klezmerski
przysł. klezmersko
Wiktionary
dawniej: muzykantka grająca w lokalach rozrywkowych, na weselach itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pogard. kobieta pracująca jako muzyk na imprezach towarzyskich lub w lokalach
(1.2) pot. praca klezmera
Wiktionary
(1.2) W lecie trudnił się klezmerką na wiejskich weselach.
Wiktionary
rzecz.
:: fm. klezmer mos.
przym. klezmerski
przysł. klezmersko
Wiktionary
1. dotyczący klezmera;
2. muzyka klezmerska - odmiana instrumentalno-wokalnej muzyki żydowskiej
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z klezmerem, dotyczący klezmera
przymiotnik dzierżawczy
(2.1) należący do klezmera, będący jego własnością lub dziełem
Wiktionary
(1.1) Płytę z muzyką klezmerską przywieźliśmy z Krakowa.
Wiktionary
rzecz. klezmer mos., klezmerka ż.
przysł. klezmersko
Wiktionary
przysłówek sposobu
(1.1) na sposób klezmerski, po klezmersku
Wiktionary
(1.1) Na koncercie było klasycznie i klezmersko za sprawą muzykującej rodziny z Izraela.
Wiktionary
rzecz. klezmer mos., klezmerka ż.
przym. klezmerski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) gw-pl|Poznań. nos
Wiktionary
(1.1) kluber, kluka
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
zdrobnienie od: klika
SJP.pl
Kliczków (niem. Klitschdorf) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie bolesławieckim, w gminie Osiecznica.
Wikipedia
odnoszący się do klienta, właściwy klientom
SJP.pl
1. kupujący, interesant, petent;
2. potocznie: bliżej nieokreślony mężczyzna;
3. obywatel starożytnego Rzymu, będący pod opieką prawną patrycjusza;
4. tajemniczy klient - osoba anonimowo badająca jakość obsługi klienta w punkcie handlowym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hand. osoba kupująca w sklepie, interesant załatwiający sprawy w urzędzie lub placówkaacówce usługowej
(1.2) daw. hist. ubogi człowiek uzależniony od swojego patrona
(1.3) pot. bliżej nieokreślony mężczyzna
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) inform. oprogramowanie korzystające z usług dostarczanych przez serwer
Wiktionary
Określenia osób
Informatyka
Wikipedia
(1.1) W sklepie wisiał szyld: „Nasz klient – nasz pan!”.
(2.1) Klient/serwer to architektura oprogramowania umożliwiająca rozdzielenie pewnych funkcjonalności w celu zwiększenia jego elastyczności i ułatwienia wprowadzania zmian w każdej z części.
Wiktionary
IPA: ˈklʲijɛ̃nt, AS: klʹii ̯ẽnt
Wiktionary
rzecz. klientela ż., klientyzm m.
:: fż. klientka ż.
przym. kliencki, klientowski
Wiktionary
(1.1) daw. kundman
(1.3) delikwent, facet, gość, koleś, jegomość
(2.1) terminal
Wiktionary
ogół klientów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ogół klientów jakiejś instytucji, jakiegoś sklepu, punktu usługowego itp.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Klientela tego lokalu także była zupełnie inna, aniżeli w cukierniach śródmieścia.
Wiktionary
IPA: ˌklʲijɛ̃nˈtɛla, AS: klʹii ̯ẽntela
Wiktionary
rzecz. klient m., klientka ż.
Wiktionary
(1.1) klienci, bywalcy
Wiktionary
klientyzm:
1. popieranie i protegowanie przez osoby wpływowe tych, którzy świadczą na ich rzecz usługi;
2. w starożytnym Rzymie: system zależności klienta od patrona
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) nieformalny układ zależności polegający na popieraniu i chronieniu przez osoby wpływowe tych, które świadczą usługi na ich rzecz;
Wiktionary
Klientelizm – układ nieformalnych zależności typu ekonomiczno-politycznego, w ramach których wpływowy decydent polityczny (lub zasobny dysponent dóbr ekonomicznych) – (patron) roztacza opiekę nad osobą (lub grupą społeczną) – (klientela) w zamian za poparcie polityczne. Zjawisko klientelizmu jest powszechnie uznawane za formę patologii społecznej, ponieważ narusza formalne i oficjalne reguły gry politycznej i ekonomicznej. Powiązania typu klientelistycznego zaburzają prawidłowy (z punktu widzenia obowiązujących urządzeń i instytucji społeczno-politycznych) proces dystrybucji dóbr politycznych i ekonomicznych, doprowadzając do powstania szarej strefy, niepodlegającej ogólnospołecznej kontroli. Zjawiskami pokrewnymi są zjawiska nepotyzmu oraz kumoterstwa.
Wikipedia
(1.1) W Grecji polityk polityka nie skrzywdzi - mówi dyplomata, który spędził w tym kraju wiele lat. Nadal jeszcze panuje system rousfeti, który w wolnym tłumaczeniu znaczy tyle co "ręka rękę myje", klientelizm, zasada "żyj i daj żyć innym".
Wiktionary
przym. klientelistyczny, klientystyczny
Wiktionary
→ klient
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ekon. hand. kobieta kupująca, nabywająca towary lub usługi
Wiktionary
(1.1) Pana mecenasa nie ma, jest na spotkaniu z klientką.
(1.1) Typowa bikejka jest zwykle stałą klientką solariów oraz bywalczynią dyskotek. (z Internetu)
Wiktionary
IPA: klʲiˈjɛ̃ntka, AS: klʹii ̯ẽntka
Wiktionary
rzecz. klientela ż., klientyzm m.
:: fm. klient m.
przym. kliencki, klientowski
Wiktionary
(1.1) interesantka
Wiktionary
przymiotnik od: klient
SJP.pl
potocznie: poczucie wyższości nad sprzedawcą lub usługodawcą, objawiające się pogardą, manipulacją i przesadnymi roszczeniami
SJP.pl
klientelizm:
1. popieranie i protegowanie przez osoby wpływowe tych, którzy świadczą na ich rzecz usługi;
2. w starożytnym Rzymie: system zależności klienta od patrona
SJP.pl
urwisty brzeg morza i jeziora; faleza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geogr. geol. wysoki i stromy, często pionowy, urwisty brzeg morza lub jeziora, powstały w wyniku abrazji;
Wiktionary
Klif (faleza, urwisko brzegowe) – stroma, często pionowa ściana brzegu morskiego lub jeziornego, utworzona wskutek procesu abrazji (ścierania brzegu przez okruchy skalne poruszane przez fale) zachodzącego u jej podstawy na styku z platformą abrazyjną.
Według Księgi rekordów Guinnessa największy klif na Ziemi znajduje się na Hawajach, na północnym wybrzeżu wyspy Molokaʻi niedaleko Umilehi Point i wznosi się 1010 m nad poziomem wody.
Wikipedia
(1.1) Wieża strażnicza znajdowała się na szczycie klifu, z którego roztaczał się widok na cieśninę oraz brzegi południowej wyspy.
Wiktionary
IPA: klʲif, AS: klʹif
Wiktionary
przym. klifowy
Wiktionary
(1.1) faleza, urwisko brzegowe
Wiktionary
przymiotnik od: klif
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z klifem, dotyczący klifu
Wiktionary
(1.1) W rejonie od Rewala po zachodni fragment Niechorza znajduje się wysoczyzna moreny dennej podcięta od północy abrazyjną krawędzią wybrzeża klifowego.
Wiktionary
rzecz. klif m.
Wiktionary
naciśnięcie klawisza myszki; kliknięcie
SJP.pl
wykrzyknik
(1.1) dźwięk. odgłos, jaki wydaje naciśnięty przycisk myszy komputerowej
(1.2) gw-pl|Radomsko. wydzielina z nosa.
forma rzeczownika.
(2.1) D. lm. od: klika
Wiktionary
AppImage (wcześniej klik oraz PortableLinuxApps) – uniwersalny format pakietów służący do łatwego i szybkiego uruchamiania oprogramowania w większości dystrybucji GNU/Linux. Uruchamianie aplikacji jest możliwe z poziomu konta zwykłego użytkownika bez konieczności posiadania uprawnień roota, wystarczą tylko uprawnienia do uruchamiania. W każdym pliku AppImage zawarte są wszystkie komponenty potrzebne do działania programu.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kliker mrz., klikanie, kliknięcie
czas. klikać, kliknąć
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etym|ang|click.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== klik (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) inform. klik, kliknięcie
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: klʲik, AS: klʹik
Wiktionary
rzecz. kliker mrz., klikanie, kliknięcie
czas. klikać, kliknąć
Wiktionary
grupa osób wspierających się wzajemnie, dążąca do osiągnięcia jakichś korzyści, przynosząca szkodę innym osobom; koteria, sitwa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) socjol. grupa ludzi powiązanych wspólnymi interesami i wspierających się wzajemnie, wbrew interesowi szerszej grupy, do której należą;
(1.2) mat. część grafu, w której każdy wierzchołek jest połączony z każdym różnym od niego;
czasownik
(2.1) 3 os. lp. ter. zob. klikać.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) I cała ta klika, każdy każdemu rączkę myje, a z ludźmi się nie liczą.
(1.2) Klika jest maksymalna, jeśli nie da się dodać do niej wierzchołka tak, aby razem z nią również tworzył klikę.
Wiktionary
IPA: ˈklʲika, AS: klʹika
Wiktionary
(1.1) kasta, klan, koteria, mafia, sitwa; żart. towarzystwo wzajemnej adoracji, krewni i znajomi królika; przest. kamaryla
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. kliknąć)
(1.1) inform. naciskać przycisk myszy komputerowej
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)
(2.1) pot. inform. rozmawiać za pomocą komunikatora internetowego lub na czacie
Wiktionary
(1.1) Klikam i klikam, i okno nie chce się zamknąć.
Wiktionary
IPA: ˈklʲikat͡ɕ, AS: klʹikać
Wiktionary
rzecz. klikanie n., kliknięcie n., klikalność ż., kliker mrz.
przym. klikalny
wykrz. klik
czas. kliknąć
Wiktionary
kliker;
1. rodzaj małego licznika zliczającego kliknięcia przyciskiem;
2. zabawka, która po kliknięciu wydaje charakterystyczny dźwięk;
3. program komputerowy do automatyzacji kliknięć myszy;
4. gra komputerowa oparta na wskazywaniu i klikaniu myszą
SJP.pl
Klikacz (bułg. Кликач) – wieś w Bułgarii, w obwodzie Burgas, w gminie Karnobat. W 2023 roku liczyła 780 mieszkańców.
Wikipedia
1. współczynnik klikalności - stosunek pomiędzy liczbą klików a wyświetleniami reklamy internetowej, wyrażony w procentach; CTR;
2. cecha tego, co da się kliknąć
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co klikalne
Wiktionary
rzecz. klikanie n., kliknięcie n., kliker mrz.
czas. klikać ndk., kliknąć dk.
przym. klikalny
Wiktionary
dający się kliknąć
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|klikać.
Wiktionary
IPA: klʲiˈkãɲɛ, AS: klʹikãńe
Wiktionary
rzecz. kliknięcie n., klik m., klikalność ż., kliker mrz.
czas. klikać ndk., kliknąć dk.
przym. klikalny
wykrz. klik
Wiktionary
rzadko: chwytliwa treść odnośnika na stronie internetowej, prowokująca do jego kliknięcia; clickbait
SJP.pl
klikacz;
1. rodzaj małego licznika zliczającego kliknięcia przyciskiem;
2. zabawka, która po kliknięciu wydaje charakterystyczny dźwięk;
3. program komputerowy do automatyzacji kliknięć myszy;
4. gra komputerowa oparta na wskazywaniu i klikaniu myszą
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) prosty mechaniczny przyrząd do przywoływania psa; po naciśnięciu wydaje dźwięk – kliknięcie
Wiktionary
Kliker (ang. clicker) – kawałek blaszki, zazwyczaj grubości 0,25 mm, przymocowanej do majdanu w łuku sportowym. Jest elementem informującym dźwiękowo i drganiowo o przeciągnięciu strzały a tym samym o prawidłowym układzie (zamknięciu) łucznika. Istnieje kilka typów klikerów, m.in. kliker magnetyczny (rolę zawiasu i elementu powrotnego pełni magnes), kliker blaszkowy (zwykły), kliker optyczny (polegający na systemie lusterek przymocowanych do łuku).
Wikipedia
rzecz. klik m., klikanie n., kliknięcie n., klikalność ż., klikacz m.
czas. klikać ndk., kliknąć dk.
przym. klikalny
wykrz. klik
Wiktionary
nacisnąć jeden z przycisków myszy komputerowej
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. klikać)
(1.1) dokonany od|klikać.
Wiktionary
(1.1) Kliknij prawym klawiszem myszy, aby otworzyć menu kontekstowe.
Wiktionary
IPA: ˈklʲiknɔ̃ɲt͡ɕ, AS: klʹiknõńć
Wiktionary
rzecz. klikanie n., kliknięcie n., klikalność ż., kliker mrz.
czas. klikać ndk.
przym. klikalny
wykrz. klik
Wiktionary
nacisnąć jeden z przycisków myszy komputerowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) inform. odczasownikowy od|kliknąć.
(1.2) inform. pojedyncze naciśnięcie i zwolnienie przycisku myszy
Wiktionary
(1.1) Po kliknięciu w odsyłacz wyświetli się odnośne hasło.
(1.2) Zapisanie się na ten kurs internetowy jest bardzo proste, wymaga dosłownie trzech kliknięć.
Wiktionary
IPA: klʲicˈɲɛ̇̃ɲt͡ɕɛ, AS: klʹiḱńė̃ńće
Wiktionary
rzecz. klik m., klikanie n., klikalność ż., kliker mrz.
czas. kliknąć dk., klikać ndk.
przysł. klikalny
wykrz. klik
Wiktionary
(1.2) klik
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. osoba, której zadaniem jest obwieszczanie głosem zarządzeń lub powtarzanie tłumowi słów panującego
Wiktionary
Klikon, krzykacz miejski lub obwoływacz miejski – osoba ogłaszająca różne informacje na specjalne okazje. Dawniej funkcja klikona oznaczała również powtarzanie tłumowi na wiecach tego, co obwieszczał przywódca. Klikon pełnił funkcję dzisiaj spełnianą przez sprzęt nagłaśniający.
Wikipedia
(1.1) krzykacz miejski
Wiktionary
osoba należąca do kliki; klikowiec
SJP.pl
członek kliki
SJP.pl
przymiotnik od: klika
SJP.pl
pogardliwie: osoba angażująca się w działalność społeczno-polityczną przez internet, ograniczająca się do oceniania treści publikacji w mediach społecznościowych
SJP.pl
pogardliwie: działalność społeczno-polityczna przez internet, ograniczająca się do oceniania treści publikacji w mediach społecznościowych
SJP.pl
wieś w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim
SJP.pl
Klikuszowa – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, w gminie Nowy Targ.
Wieś królewska Klukoszowa, położona w drugiej połowie XVI wieku w powiecie sądeckim województwa krakowskiego, należała do tenuty nowotarskiej. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Klikuszowa. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa nowosądeckiego.
Wikipedia
przymiotnik od: Klikuszowa
SJP.pl
potocznie: klimatyzacja
SJP.pl
Wikipedia
potocznie: klimatyzacja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. klimatyzacja
Wiktionary
Osoby o nazwisku Klima / Klíma:
Wikipedia
(1.1) Męczy mnie ten gorąc, nie da się żyć bez klimy.
Wiktionary
IPA: ˈklʲĩma, AS: klʹĩma
Wiktionary
rzecz. klimatyzowanie n., klimatyzator mrz., klimatyzacja ż., klimat mrz.
przym. klimatyzacyjny, klimatyczny
czas. klimatyzować
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. klimatyzowanie n., klimatyzator mrz., klimatyzacja ż., klimat mrz.
przym. klimatyzacyjny, klimatyczny
czas. klimatyzować
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum|klimatyzacja.
źródła.
== klima (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) geogr. klimat
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
zdrobnienie od: klimat
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: klimat
Wiktionary
(1.1) To nie klimat, lecz tylko mały klimacik.
(1.1) W pokoiku panował przyjemny klimacik
Wiktionary
rzecz. klimat mrz.
przym. klimatyczny, klimatyzacyjny
czas. klimatyzować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) urządzenie grzewczo-chłodzące
Wiktionary
Klimakonwektor – urządzenie służące do utrzymywania zadanej temperatury w pomieszczeniu, stosowane przeważnie w biurach i budynkach użyteczności publicznej. Potoczna nazwa fan-coil jest bardziej popularna, choć nie zawsze prawidłowa. Angielskie słowo fan oznacza wentylator, w związku z tym pojęcie fan-coil odnosi się tylko do klimakonwektorów wentylatorowych.
Wikipedia
(1.1) Klimakonwektor to urządzenie łączące cechy grzejnika konwekcyjnego oraz klimatyzatora.
Wiktionary
(1.1) grzejnik rewersyjny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) stan względnej równowagi w środowisku / biocenozie
Wiktionary
Klimaks – końcowe, stabilne stadium rozwojowe biocenozy (zobacz sukcesja ekologiczna). Stan końcowy rozwoju biocenozy uwarunkowany jest lokalnym klimatem.
Klimaks to końcowe, stabilne stadium rozwoju roślinności i gleby, osiągające równowagę produkcji, dekompozycji i liczby gatunków, zdolne do regeneracji po zaburzeniu.Koncepcja "klimaksu" dość dobrze pasuje do pojęcia ekosystemu, ale zastosowana do biocenozy może prowadzić do sprzeczności. Ekosystem i biocenoza to różne próby opisania tej samej przyrodniczej rzeczywistości, próby opisania biosfery, w obu pojęciach nacisk jest położony na inne aspekty funkcjonowania układów ekologicznych. Ekosystem to podejście bardziej funkcjonalne i procesowe, biocenoza to podejście bardziej „taksonomiczne” i quasi-organizmalne (biocenoza jako superorganizm dobrze wyodrębniający się ze środowiska).
Wikipedia
przymiotnik od: klimaks
SJP.pl
dawniej:
1. okres siedmiu lat;
2. nieszczęśliwy rok, przypadający co siedem lat;
3. przekwitanie; klimakterium
SJP.pl
okres w życiu kobiety, w którym następuje stopniowe zanikanie czynności gruczołów płciowych i zdolności rozrodczej; przekwitanie
SJP.pl
Wikipedia
dotyczący klimakterium
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o nazwisku Klimaszewski:
Wikipedia
1. związany z danym obszarem zespół zjawisk i warunków atmosferycznych
2. nastrój panujący w jakimś środowisku, grupie, epoce itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geogr. warunki pogodowe przeważające na danym obszarze przez wiele lat;
(1.2) przen. atmosfera, stosunki między członkami grupy
Wiktionary
Klimat (z gr. κλίμα lm. κλίματα - skłonność) – wolnozmienne cechy oddziaływań w systemie klimatycznym, obejmującym atmosferę, hydrosferę i powierzchnie lądów. Ustalany jest na podstawie wieloletnich obserwacji różnorodnych składników, najczęściej pomiarów temperatury, opadów atmosferycznych i wiatru uśrednianych w skali miesiąca lub dłuższego okresu.
Wikipedia
(1.1) Na Grenlandii panuje bardzo surowy klimat.
(1.2) Została wychowana w klimacie ciepła i akceptacji.
Wiktionary
IPA: ˈklʲĩmat, AS: klʹĩmat
Wiktionary
rzecz. klimatyzacja ż., klimatyzator m., klima ż.
:: zdrobn. klimacik mrz.
przym. klimatyczny, klimatyzacyjny
czas. klimatyzować
Wiktionary
(1.2) aura, atmosfera, nastrój, temperatura
Wiktionary
skrót od: klimatologia
SJP.pl
wykres przedstawiający łącznie przebieg temperatury i opadów lub temperatury i wilgotności względnej powietrza w określonym czasie
SJP.pl
Klimatogram – graficzny diagram służący do zilustrowania cech klimatu dla danego miejsca.
Klimatogram może prezentować roczny przebieg wybranych elementów klimatu, np. opadu i temperatury, albo zależność dwóch elementów od siebie.
Wikipedia
specjalista w zakresie klimatologii
SJP.pl
dział geografii fizycznej, nauka zajmująca się badaniem klimatu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) meteorol. nauka zajmująca się badaniem klimatu
Wiktionary
Klimatologia – dział geografii fizycznej, nauka o klimacie.
Zajmuje się następującymi zagadnieniami:
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. klimat mrz., klimatolog mos., klimatolożka ż.
przym. klimatologiczny
przysł. klimatologicznie
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) climatology
* bułgarski: (1.1) климатология ż.
* duński: (1.1) klimatologi w.
* hiszpański: (1.1) climatología ż.
* irlandzki: (1.1) clíomeolaíocht ż.
* niemiecki: (1.1) Klimatologie ż.
* norweski (bokmål): (1.1) klimatologi m.
* norweski (nynorsk): (1.1) klimatologi m.
* nowogrecki: (1.1) κλιματολογία ż.
* szwedzki: (1.1) klimatologi w.
* węgierski: (1.1) klimatológia, éghajlattan
źródła.
== klimatologia (język baskijski.) ==
wymowa.
audio|LL-Q8752 (eus)-Jiang Chaoxia-klimatologia.wav.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) nauk. klimatologia
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz. klimat mrz., klimatolog mos., klimatolożka ż.
przym. klimatologiczny
przysł. klimatologicznie
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z klimatologią, dotyczący klimatologii
Wiktionary
rzecz. klimatologia ż., klimatolog mos.
Wiktionary
urządzenie do chłodzenia powietrza wodą
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) urządzenie do schładzania powietrza za pomocą parowania wody
Wiktionary
Klimatoterapia, leczenie klimatyczne (od gr. klíma = strefa + therapeíã = pielęgnowanie) – dziedzina fizykoterapii wyzyskująca korzystne warunki klimatyczne określonych miejscowości w poszczególnych porach roku dla celów leczniczych. Leczenie to polega na pobudzaniu i przestrajaniu czynności fizjologicznych ustroju bodźcami klimatycznymi, wywierając korzystny wpływ w terapii pewnych chorób, a także zapobiegawczo, utrwalając wyniki leczenia klinicznego.
Wikipedia
mający wpływ na klimat
SJP.pl
nastrój panujący w jakimś środowisku, grupie, epoce itp.; klimat, atmosfera
SJP.pl
1. związany z klimatem, zespołem zjawisk i warunków atmosferycznych na jakimś terenie;
2. posiadający szczególny nastrój, mający swój specyficzny urok
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z klimatem
(1.2) przen. o dobrym nastroju, atmosferze
Wiktionary
(1.1) Mauritius jest już na liście krajów z zagrożeniem, szczególnie w kontekście zmiany klimatycznej.
Wiktionary
IPA: ˌklʲĩmaˈtɨt͡ʃnɨ, AS: klʹĩmatyčny
Wiktionary
rzecz. klimat m., klimacik m., klima ż., klimatyzacja ż., klimatyzator m.
przym. klimatyzacyjny
przysł. klimatycznie
czas. klimatyzować
Wiktionary
zwolennik ideologii, według której nadciąga wielka katastrofa klimatyczna, wywołana przez człowieka, a jedynym ratunkiem jest zmniejszenie emisji dwutlenku węgla
SJP.pl
1. utrzymywanie określonej temperatury powietrza, wilgotności itp. w pomieszczeniu
2. urządzenie służące do tego celu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) automatyczny system utrzymywania stałej temperatury i innych warunków klimatycznych w zamkniętym pomieszczeniu;
(1.2) techn. ogół urządzeń służących do klimatyzowania
Wiktionary
Klimatyzacja – proces przetwarzania powietrza w pomieszczeniu, mający na celu utrzymywanie zadanych warunków klimatycznych, czyli odpowiedniego zakresu temperatur i wilgotności powietrza, zapewniających dogodne warunki do pracy i funkcjonowania człowieka (warunki komfortu) lub optymalne warunki dla określonego procesu przemysłowego (np. w przemyśle elektronicznym).
Wikipedia
(1.1) Obecnie wiele samochodów jest wyposażonych w klimatyzację.
(1.2) Nareszcie do naszej firmy weszła ekipa, która zakłada klimatyzację.
Wiktionary
IPA: ˌklʲĩmatɨˈzat͡sʲja, AS: klʹĩmatyzacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. klimatyzator m., klimat m., klima ż., klimatyzowanie n.
czas. klimatyzować ndk.
przym. klimatyzacyjny, klimatyczny
przysł. klimatycznie
Wiktionary
(1.1) pot. klima
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z klimatyzacją, dotyczący klimatyzacji
Wiktionary
(1.1) Ponadto znaleziono w magazynach DSK aparaturę medyczną do sterylizacji, dezynfekcji, urządzenia chłodnicze i klimatyzacyjne o wartości ponad 1,2 mld zł.
Wiktionary
rzecz. klimatyzacja ż., klimatyzator m., klimat m., klimacik m., klima ż., klimatyzowanie n.
czas. klimatyzować ndk.
przym. klimatyczny, klimatyzatorowy
przysł. klimatycznie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. urządzenie służące do klimatyzowania pomieszczeń;
Wiktionary
Klimatyzator – urządzenie do chłodzenia pomieszczenia.
Składa się ze sprężarki, parownika i skraplacza (te dwa ostatnie wyposażone w wentylator). Wentylator promieniowy wymusza obieg powietrza na parowniku umieszczonym wewnątrz chłodzonego pomieszczenia. Powietrze z pomieszczenia ochładza się na parowniku, oddając ciepło czynnikowi chłodniczemu pośredniemu, który krąży w obiegu zamkniętym. Następnie czynnik pośredni (gaz) zostaje sprężony w sprężarce (wzrasta jego temperatura) i jest przetłoczony do skraplacza, który znajduje się na zewnątrz (w powietrzu zewnętrznym). W skraplaczu ciepło z czynnika zostaje oddane do powietrza zewnętrznego, gaz skrapla się i staje cieczą (nadal pod wysokim ciśnieniem). Ciecz dostaje się do elementu rozprężnego (kapilara lub TZR), gdzie jest dławiona – zostaje zmniejszone jej ciśnienie i temperatura. Schłodzony czynnik w postaci cieczy ponownie zostaje podany na parownik, gdzie się ogrzewa od powietrza w pomieszczeniu i przechodzi w stan gazowy.
Wikipedia
(1.1) Jak dobrze, że w tym pomieszczeniu jest klimatyzator.
Wiktionary
IPA: ˌklʲĩmatɨˈzatɔr, AS: klʹĩmatyzator
Wiktionary
rzecz. klimatyzacja ż., klima ż., klimat m., klimatyzowanie n.
czas. klimatyzować ndk.
przym. klimatyzacyjny, klimatyczny
przysł. klimatycznie
Wiktionary
ideologia, według której nadciąga wielka katastrofa klimatyczna, wywołana przez człowieka, a jedynym ratunkiem jest zmniejszenie emisji dwutlenku węgla
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. sklimatyzować)
(1.1) utrzymywać pożądaną wilgotność i temperaturę powietrza w przestrzeni zamkniętej
(1.2) pot. wyposażać w klimatyzatory
(1.3) przystosowywać do nowych warunków środowiskowych, np. rośliny
czasownik zwrotny niedokonany klimatyzować się (dk. brak)
(2.1) przystosowywać się do nowych warunków
(2.2) stawać się chłodniejszym dzięki włączonej klimatyzacji
Wiktionary
(1.1) Kto klimatyzuje sauny lub pomieszczenia z prysznicami?
(1.2) W przyszłym roku będziemy klimatyzować pozostałe piętra schroniska.
(1.3) Różaneczniki klimatyzujemy, np. na balkonach lub w zimnej sieni.
(2.1) Potrafię się łatwo klimatyzować w nowym środowisku.
(2.2) Wnętrze auta szybko się klimatyzuje.
Wiktionary
rzecz. klimatyzowanie n., klimatyzator mrz., klimatyzacja ż., klimat mrz., klimacik mrz., klima ż.
czas. sklimatyzować dk.
przym. klimatyzacyjny, klimatyczny, klimatyzowany
Wiktionary
(2.1) aklimatyzować się
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) utrzymywanie stałej temperatury i innych warunków klimatycznych w zamkniętym pomieszczeniu
Wiktionary
rzecz. klimatyzacja ż., klimatyzator m., klima ż.
czas. klimatyzować ndk.
przym. klimatyzacyjny, klimatyzowany
Wiktionary
taki, w którym działają urządzenia klimatyzacyjne
SJP.pl
forma czasownika.
(1.1) imiesłów przymiotnikowy bierny od klimatyzować
przymiotnik
(2.1) z możliwością regulacji stanu powietrza i wysokości temperatury
Wiktionary
(2.1) Latem spędzam sporo czasu w klimatyzowanych pomieszczeniach.
Wiktionary
rzecz. klimatyzowanie n.
czas. klimatyzować ndk., klimatyzować się ndk.
Wiktionary
środowiskowo: fryzjerskie urządzenie przyspieszające zabiegi chemiczne i pielęgnacyjne na włosach; infrazon
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Klimczak (forma żeńska: Klimczak lub Klimczakowa; liczba mnoga: Klimczakowie) – polskie nazwisko. Najwięcej osób o tym nazwisku mieszka w Polsce centralnej i południowej.
Nazwisko jest formą pochodną od pochodzącego z łaciny imienia Klemens, notowanego w Polsce od XIII wieku w różnych wariantach, którego podstawę stanowi wyraz clemens (łagodny, spokojny, cichy).
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Klimczok (1117 m n.p.m.) – szczyt w Paśmie Klimczoka i Szyndzielni w Beskidzie Śląskim. Przebiega przezeń granica administracyjna między Bielskiem-Białą i Szczyrkiem. Przez szczyt biegnie też historyczna granica pomiędzy Śląskiem i Małopolską.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o nazwisku Klimczuk:
Zobacz też:
Wikipedia
Klimczyce – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie łosickim, w gminie Sarnaki. Leży nad Bugiem.
Klimczyce to swoisty region sadowniczy położony na krańcu wschodnim województwa mazowieckiego. Piękne sady doskonale wkomponowały się w krajobraz nadbużański, dzięki czemu okolica ta jest jeszcze piękniejsza. Dlatego zimą można natknąć się tu na niezliczone rzesze Białorusinów i Rosjan, którzy przyjeżdżają do miejscowych sadowników po jabłka. I właśnie położenie wsi blisko granicy wschodniej sprzyja temu niesamowicie. W okresie letnim można spotkać tu wielu turystów z całej Polski, którzy w Klimczycach zaczęli kupować działki i budować domy. Już dziś jest tu kilka rodzin - szczególnie emerytów - którzy na stałe przeprowadzili się z miasta na wieś.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o nazwisku Klimczyk:
Zobacz też:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o nazwisku Klimecka / Klimecki:
Wikipedia
1. nazwisko;
2. zdrobnienie od: Klemens, Klementyn (imiona męskie)
SJP.pl
Wikipedia
wymarły głowonóg morski z rodziny amonitów; klymenia
SJP.pl
przymiotnik od: klimenia
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o nazwisku Klimkiewicz:
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o nazwisku Klimkowska / Klimkowski:
Wikipedia
wykres łączący temperaturę i wilgotność (ilość opadów) na danym terenie w określonym czasie
SJP.pl
1. miasto w Polsce;
2. nazwa kilku wsi w Polsce;
3. dzielnica Sosnowca
SJP.pl
Klimontów – miasto w Polsce położone w województwie świętokrzyskim, w powiecie sandomierskim, na Wyżynie Sandomierskiej. Siedziba gminy Klimontów. Miasto jest członkiem Unii Miasteczek Polskich.
W latach 1975–1998 miejscowość należała do województwa tarnobrzeskiego. Przez miasto przebiega droga krajowa nr 9 z Radomia do Rzeszowa, a także droga wojewódzka nr 758. Miasto znajduje się też na Małopolskiej Drodze św. Jakuba.
Wikipedia
mieszkaniec Klimontowa (miasta lub wsi w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Klimontowa (miasta lub wsi w Polsce)
SJP.pl
dawniej: Klementowice
SJP.pl
przymiotnik od: Klimontów, wieś gminna w województwie świętokrzyskim lub dzielnica Sosnowca
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o nazwisku Klimowicz:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o nazwisku Klimowski:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Gustav Klimt (ur. 14 lipca 1862 w Baumgarten, dziś w Penzing, 14 dzielnicy Wiednia, zm. 6 lutego 1918 w Wiedniu) – austriacki malarz i grafik, symbolista. Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli secesji, przedstawiciel wiedeńskiego modernizmu.
Wikipedia
Klimusin – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie świdnickim, w gminie Piaski.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa lubelskiego.
Wieś jest sołectwem w gminie Piaski. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 133 mieszkańców.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
1. kawałek drewna lub metalu o zaostrzonym kształcie służący do rozbijania twardych materiałów,
2. coś w kształcie trójkąta ostrego,
3. szyk bojowy wojska,
4. szyk samolotów w czasie lotu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w Rosji, w obwodzie moskiewskim;
Wiktionary
Klin to:
Wikipedia
przym. kliński
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w Rosji, w obwodzie briańskim, położone nad Turosną;
Wiktionary
Klińce (ros. Клинцы́, ukr. Клинці) – miasto w Rosji, w obwodzie briańskim, nad Turosną (dopływ Desny). Miasto w 2021 roku zamieszkiwało 62 704 mieszkańców. Jest siedzibą rejonu klinieckiego.
Miejscowość została założona w 1707 roku na obszarze, który Carstwo Rosyjskie uzyskało kosztem Polski na mocy rozejmu andruszowskiego 40 lat wcześniej. Prawa miejskie od 1925 roku.
Wikipedia
przym. kliniecki
Wiktionary
1. w boksie, zapasach: pozycja, w której żaden z zawodników nie może wykonać ruchu, gdyż blokują się wzajemnie;
2. sytuacja bez wyjścia z powodu wzajemnego uniemożliwiania sobie działania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) sport. w boksie: przytrzymanie się bokserów w zwarciu mającym uniemożliwiać zadawanie ciosów
(1.2) przen. sytuacja konfliktowa, która uniemożliwia jakikolwiek ruch ku pojednaniu
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. klinczowanie n.
czas. klinczować ndk.
Wiktionary
w boksie: stwarzać sytuację klinczu, przytrzymywać przeciwnika w zwarciu, uniemożliwiając zadawanie ciosów
SJP.pl
starogreckie łoże biesiadne na wysokich nogach i o wygiętym podgłówku
SJP.pl
Stany Zjednoczone:
Inne:
Zobacz też:
Wikipedia
zdrobnienie od: klin; klinik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: klin
(1.2) anat. część płata potylicznego mózgu ludzkiego;
(1.3) kulin. spoż. twaróg uformowany w kształt klinu o zaokrąglonych krawędziach i wierzchołkach
Wiktionary
Klinek (łac. cuneus) – część płata potylicznego mózgu ludzkiego. Od przodu od przedklinka oddziela go bruzda ciemieniowo-potyliczna, od dołu natomiast bruzda ostrogowa. Ma w przybliżeniu kształt trójkątny. Znajduje się na przyśrodkowej powierzchni półkul.
Wikipedia
(1.1) Piosenka to jest klinek na splinek.
Wiktionary
rzecz. klin mrz., klinik mrz., klinowanie n., zaklinowanie n.
czas. klinować
Wiktionary
ostrze broni białej typu siecznego; głownia; brzeszczot
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ostrze broni siecznej
(1.2) gw-pl|Warmia, Mazury. dzwonek
Wiktionary
Głownia (z niem. klinga, staropol. żelazo, brzeszczot) – podstawowa (główna – stąd nazwa) część broni białej przeznaczona do zadawania i parowania ciosów. Zazwyczaj stanowi przeważającą większość długości i masy całej broni.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) brzeszczot, głownia
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) ostrze
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etym|niem|Klinge.
(1.2) etym|niem|Klingel.
uwagi.
tłumaczenia.
(1.2) zobtłum|dzwonek.
* angielski: (1.1) blade
* esperanto: (1.1) klingo
* hiszpański: (1.1) cuchilla ż.
* kaszubski: (1.1) klinga ż.
* niemiecki: (1.1) Klinge ż.
* rosyjski: (1.1) клинок m.
* szwedzki: (1.1) klinga w.
* włoski: (1.1) lama ż.
źródła.
== klinga (język kaszubski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) klinga
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈklʲĩŋɡa, AS: klʹĩŋga
Wiktionary
(1.1) brzeszczot, głownia
Wiktionary
Klingenthal – miasto w Niemczech, w kraju związkowym Saksonia, w Rudawach (Vogtland), przy granicy z Czechami. Siedziba wspólnoty administracyjnej Klingenthal. 1 stycznia 2013 do miasta przyłączono gminę Zwota, która stała się jego dzielnicą. Do 29 lutego 2012 należała do okręgu administracyjnego Chemnitz. Według danych na 31 grudnia 2022 zamieszkiwany przez 7764 osoby.
Wikipedia
Klinger – sztuczny zbiornik wodny w Górach Szczawnickich na Słowacji, ok. 1 km na południowy zachód od centrum Bańskiej Szczawnicy. Jeden z mniejszych dawnych tajchów (z niem. der Teich – staw) – sztucznych zbiorników piętrzących wodę do napędzania maszyn i urządzeń górniczych i hutniczych w historycznym bańskoszczawnickim rewirze górniczym.
Wikipedia
materiał uszczelniający, otrzymywany przez sprasowanie włókna azbestowego z klejem kauczukowym, używany do wyrobu uszczelek; klinkieryt
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. materiał uszczelniający ze sprasowanych włókna azbestowego z klejem kauczukowym, mający zastosowanie w urządzeniach pracujących pod wysokim ciśnieniem i w wysokiej temperaturze
Wiktionary
fikcyjna rasa humanoidalna w serii Star Trek
SJP.pl
Klingoni (w języku klingońskim tlhİngan) – fikcyjna rasa humanoidalna przedstawiona w serii Star Trek.
Klingoni są rasą wojowników. Ich ojczystą planetą jest Qo'noS. Klingoni słyną z wielkiego męstwa oraz chęci do walki, a ich społeczeństwo funkcjonuje w oparciu o brutalne zasady, w których współczucie i słabość traktowane są z największą odrazą. W swoich poczynaniach Klingoni kierują się zasadami honoru i chęcią zdobycia chwały.
Wikipedia
→ Klingoni (rasa humanoidalna w serii Star Trek)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) film. dotyczący Klingonów
rzeczownik, rodzaj męski
(2.1) jęz. film. sztuczny język używany przez przedstawicieli rasy Klingonów z serialu "Star Trek"
Wiktionary
specjalistyczny młotek górniczy służący do wykuwania w skale gniazdek na kliny
SJP.pl
Kliniak (niem. Klinkei) – potok w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach; prawy dopływ Bystrzycy Dusznickiej.
Potok ma źródła pomiędzy wzniesieniami Ptasia Góra a Koniuch na wysokości 730 m n.p.m. a ujście na wysokości 480 m n.p.m. w miejscowości Szczytna.
Wikipedia
podobny kształtem do klina
SJP.pl
specjalista w dziedzinie medycyny klinicznej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) med. lekarz mający praktykę w klinice, oddziale, w pracy szpitalnej
Wiktionary
rzecz. klinika ż.
przym. kliniczny
przysł. klinicznie
Wiktionary
przymiotnik od: klinika
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) med. dotyczący lecznictwa zamkniętego
(1.2) med. związany z opisem choroby
Wiktionary
(1.1) Jego podręcznik hematologii klinicznej zawiera wszystko o chorobach krwi.
(1.2) Stwierdzono, że zaburzenia depresyjne wyrażają się głównie dysforią, a ponadto występują także różnego typu obrazy depresyjne, zwykle jednak o nietypowym obrazie klinicznym.
Wiktionary
rzecz. klinicysta m., klinika ż.
przysł. klinicznie
Wiktionary
1. cios kamienny lub cegła o kształcie klina jako element konstrukcyjny łuku lub sklepienia
2. drobno tłuczone kruszywo kamienne
SJP.pl
Kliniec – terminem tym określa się w budownictwie:
Wikipedia
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Klińcami, dotyczący Klińcy
Wiktionary
rzecz. Klińce nmos.
Wiktionary
zdrobnienie od: klin; klinek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: klin
forma rzeczownika|rodzaj=żeński.
(2.1) D. lm. od: klinika
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) klinek
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. klin m., kliniec m., klinowanie n., zaklinowanie n., klinek m.
czas. klinować, zaklinować ndk., zaklinować dk.
przym. klinowy, klinowaty
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum zdrobn|klin.
źródła.
== klinik (język cebuano.) ==
wymowa.
dzielenie|kli|nik.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) med. klinika
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈklʲĩɲik, AS: klʹĩńik
Wiktionary
rzecz. klin m., kliniec m., klinowanie n., zaklinowanie n., klinek m.
czas. klinować, zaklinować ndk., zaklinować dk.
przym. klinowy, klinowaty
Wiktionary
(1.1) klinek
Wiktionary
szpital pełniący również funkcje naukowo-badawcze oraz prowadzący szkolenia studentów medycyny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. eduk. specjalistyczny oddział szpitalny działający przy uczelni lub instytucie naukowym;
(1.2) archit. budynek będący siedzibą kliniki (1.1)
forma rzeczownika|rodzaj=męskorzeczowy.
(2.1) D. lp. od: klinik
Wiktionary
Klinika – specjalistyczny oddział szpitalny wchodzący w skład uczelni lub instytutu naukowego, który oprócz leczenia chorych prowadzi prace dydaktyczne oraz badawcze.
Wyraz pochodzi z języka greckiego i odnosi się do łóżka – klinika jest miejscem nauczania medycyny „przy łóżku chorego”.Znaczenie angielskiego wyrazu clinic bliskie jest polskiej przychodni.
Wikipedia
(1.1) W tej klinice istnieje oddział chorób wewnętrznych.
(1.2) W wielu klinikach zainstalowano systemy przeciwpożarowe.
Wiktionary
IPA: ˈklʲĩɲika, AS: klʹĩńika
Wiktionary
przym. kliniczny
przysł. klinicznie
rzecz. klinicysta m.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) szpital
(1.2) budynek
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. kliniczny
przysł. klinicznie
rzecz. klinicysta m.
frazeologia.
etymologia.
(1.1-2) etym|łac|clinicus. < etym|gr|κλινικός. < etym|gr|κλίνη. < etym|gr|κλίνω. → zbliżać się, pochylić się
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) teaching hospital, university hospital, clinical school
* bułgarski: (1.1) клиника ż.
* duński: (1.1) klinik w.; (1.2) klinik w.
* grenlandzki: (1.1) passussivik
* hindi: (1.1) क्लिनिक m. (klinik)
* hiszpański: (1.1) clínica ż.; (1.2) clínica ż.
* kataloński: (1.1) clínica ż.; (1.2) clínica ż.
* niemiecki: (1.1) Klinik ż.; (1.2) Klinik ż.
* norweski (bokmål): (1.1) klinikk m.
* norweski (nynorsk): (1.1) klinikk m.
* nowogrecki: (1.1) κλινική ż.; (1.2) κλινική ż.
* szwedzki: (1.1) klinik w.
* ukraiński: (1.1) клі́ніка ż.
* włoski: (1.1) clinica ż.; (1.2) clinica ż.
źródła.
== klinika (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) med. klinika
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. kamionkowy materiał budowlany (wypalona mieszanina margli z gliną);
2. spieczone wyroby ceramiczne stosowane na nawierzchnie dróg, płytki ścienne
SJP.pl
Wikipedia
wytwórnia klinkieru
SJP.pl
Wikipedia
rodzaj ozdobnej cegły
SJP.pl
przymiotnik od: klinkier
SJP.pl
żelazna zasuwa do łączenia lub oddzielania komór wodnych na statku
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
minerał, glinokrzemian magnezowy
SJP.pl
Klinochlor – minerał z gromady krzemianów (glinokrzemianów), z grupy chlorytów (magnezowych). Nazwa pochodzi od złożenia greckich słów klinos – ukośny, i chloros – zielony. Opisany w 1851 r. Przez W.P.Blade’a.
Przedrostka „klino” często stosuje się w nazewnictwie minerałów jednoskośnych.
Wikipedia
klinodziobek szary - gatunek ptaka z rodziny muchotyranikowatych
SJP.pl
roślina kopalna, skrzyp o klinowatych liściach
SJP.pl
roślina kopalna, skrzyp o klinowatych liściach
SJP.pl
Klinolisty (Sphenophyllales) – wymarły rząd skrzypów, żyjących od końca dewonu do permu. Swój rozkwit osiągnęły w późnym karbonie, stanowiąc ważny składnik niskiej roślinności bagnisk węglotwórczych. Prawdopodobnie były pnączami.
Wikipedia
przyrząd do pomiaru kąta nachylenia powierzchni w terenie względem poziomu; pochyłomierz, spadkomierz, eklimetr, pochylnik
SJP.pl
Klinometr (spadkomierz) – przyrząd do mierzenia kątów pionowych warstw skalnych i innych powierzchni, a także struktur geologicznych. Jest wbudowany w kompas geologiczny (jako klinometr wahadłowy i/lub płytkowy). Stosowany w terenowych pracach geologicznych.
Wikipedia
minerał z podgrupy piroksenów, np. augit, diopsyd
SJP.pl
Klinopirokseny – podgrupa piroksenów charakteryzujących się jednoskośną strukturą krystaliczną. Najczęściej występującymi minerałami z tej grupy są egiryn, augit i diopsyd.
Wikipedia
urządzenie laboratoryjne do symulowania zmienionej siły ciążenia, stosowane przy badaniu rozwoju organizmów
SJP.pl
wbijać klin
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. zaklinować)
(1.1) umocowywać za pomocą klina
(1.2) rozłupywać klinem i młotem głazy na mniejsze
(1.3) pot. leczyć kaca piciem alkoholu
czasownik zwrotny niedokonany klinować się (dk. zaklinować się)
(2.1) stawać się unieruchomionym
Wiktionary
rzecz. klin mrz., kliniec mrz., klinik mrz., klinek mrz., klinowanie n., zaklinowanie n.
czas. zaklinować dk.
przym. klinowy, klinowaty
Wiktionary
(1.1) zakleszczać, zagważdżać, zagwożdżać, zaklinowywać
(1.2) gw-pl|Śląsk Cieszyński|ćwikować.
(2.1) zaklinowywać się, zagważdżać się, zagwożdżać się, zakleszczać się
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|klinować.
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. klin m., klinek m., klinik m., zaklinowanie n., kliniec m.
czas. klinować ndk., zaklinować dk.
przym. klinowy, klinowaty
Wiktionary
podobny kształtem do klina
SJP.pl
sinoborowik klinowotrzonowy - gatunek grzybów z rodziny borowikowatych
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik od: klin
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) składający się z klinów lub wykonany za pomocą klina
(1.2) w kształcie klina
Wiktionary
(1.1) Język chaldejski zapisywany był sumeryjskim pismem klinowym.
Wiktionary
rzecz. klin mrz., klinik mrz., klinowanie n., zaklinowanie n.
czas. klinować dk.
przym. klinowaty
Wiktionary
(1.2) klinowaty
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Klinem, dotyczący Klina
Wiktionary
Osoby o tym nazwisku:
Inne:
Wikipedia
rzecz. Klin mrz.
Wiktionary
[czytaj: klijo albo klio] w mitologii greckiej: muza historii wyobrażana ze zwojem papirusu; Clio
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) mitgr. muza historii, jedna z towarzyszek Apolla; córka Zeusa i Mnemosyne;
(1.2) mitgr. jedna z nereid, córka Nereusa i Doris
(1.3) astr. planetoida o numerze katalogowym 84, z pasa głównego planetoid, odkryta w 1865 r.;
(1.4) imię|polski|ż.
(1.5) geogr. grecka wieś w północnej części Lesbos
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Klio i jej siostry uświetniały śpiewem biesiady bosko-ludzkie oraz uczty olimpijskie bogów.
(1.1) Atrybutem Klio był zwój papirusu lub pergaminu.
(1.3) Klio porusza się w obszarze między orbitami Marsa i Jowisza.
(1.4) Przedstawiam Wam dwie Klio, moje kuzynki z Salonik.
Wiktionary
IPA: ˈklʲijɔ, AS: klʹii ̯o
Wiktionary
organiczny związek chemiczny, środek o działaniu przeciwbakteryjnym, przeciwpierwotniakowym i przeciwgrzybiczym; enteroseptol
SJP.pl
Wikipedia
Kliometria (z gr. Klio – muza historii; métron – miara) – stosunkowo nowy kierunek badań historii gospodarczej systematycznie wykorzystujący teorie ekonomiczne i ilościowe techniki ekonometrii. Kliometria zaliczana jest czasami do historii kontrafaktycznej.
Wikipedia
ilustracja filmowa piosenki; teledysk, wideoklip, clip
SJP.pl
Holandia:
Inne:
Zobacz też:
Wikipedia
1. gra chłopięca polegająca na umiejętnym podbijaniu kijkiem drewienka zaostrzonego klinowato po obu końcach
2. moneta kwadratowa, używana w starożytności i w średniowieczu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) środ. gra zespołowa, dawniej szczególnie popularna wśród dzieci i młodzieży;
(1.2) numizm. moneta nieokrągła, obcięta w formie kwadratu lub innego wielokąta;
Wiktionary
Klipa (ze szw. klippa – obcinać [nożycami]) – wszelka moneta nieokrągła.
Nazwę tę nadaje się wszystkim monetom o kształcie czworo- i wielokąta: kwadratowym (rombowatym), prostokątnym, sześcio-, a nawet ośmiokątnym. Wybijano je stemplem okrągłym bądź czworokątnym.
Wikipedia
(1.1) Biegając bezustannie po podwórku, całymi dniami grali w pikuty i klipę.
(1.2) Klipy często bito jako monety zastępcze w trudnych warunkach, np. podczas oblężenia.
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Poznań. szczekiel, sztekiel
Wiktionary
środowiskowo: prosty obrazek oferowany przez dany program, umieszczany w dokumencie komputerowym; clipart, clip art
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) inform. gotowy plik graficzny wstawiany do dokumentu komputerowego;
Wiktionary
Clipart (czasem także clip art, clip-art lub klipart) – plik graficzny dołączany do dokumentu tekstowego jako ozdoba. Pliki takie można wstawiać z gotowych zbiorów oferowanych zwykle na licencji royalty free, rights managed lub jako domena publiczna czy Creative Commons.
Wikipedia
(1.1) Z biblioteki klipartów wybraliśmy trzy pliki.
Wiktionary
IPA: ˈklʲipart, AS: klʹipart
Wiktionary
rzecz. clipart mrz.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) plik
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. clipart mrz.
frazeologia.
etymologia. etym|ang|clipart.
uwagi.
(1.1) inna pisownia clipart
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) clip art
źródła.
== klipart (język czeski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) klipart
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
szybki żaglowiec rejowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) mar. żegl. dziewiętnastowieczny żaglowiec transportowy;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Klipry herbaciane z ożaglowaniem fregaty należały do najszybszych i najpiękniejszych żaglowców. Najbardziej znanym jest Cutty Sark, jedyny zachowany do dziś w Londynie.
Wiktionary
przym. kliprowy
Wiktionary
solony i suszony dorsz
SJP.pl
1. zakładać specjalne klipsy na towar sklepie w celu ochrony przed jego kradzieżą; klipować;
2. zakładać konstrukcję mającą na celu utrzymanie danej rzeczy w odpowiedniej pozycji; klipować;
3. zaciskać na żyłce klips wędkarski; klipować;
4. środowiskowo o urządzeniu elektrycznym: wydawać dziwne dźwięki
SJP.pl
przymiotnik od: kliper
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) mar. żegl. związany z kliprem, dotyczący klipera
Wiktionary
rzecz. kliper mrz.
Wiktionary
1. element biżuterii zakładanej najczęściej na uszy;
2. uchwyt przy długopisie, piórze lub ołówku, służący do zaczepiania ich o coś, np. o brzeg kieszeni;
3. guzik do pościeli;
4. sprężynujący spinacz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) element biżuterii przypinany najczęściej do ucha
(1.2) sprężynujący spinacz
(1.3) uchwyt przy długopisie lub innym przedmiocie o podobnym kształcie służący do zaczepiania ich o coś, np. o okładkę zeszytu
Wiktionary
(1.1) Myślisz, że te klipsy pasują do tej sukienki?
(1.3) Nie zgub tego długopisu, przypnij go klipsem do książki.
Wiktionary
IPA: klʲips, AS: klʹips
Wiktionary
1. oznaczać bydło hodowlane klipsami; kolczykować bydło;
2. zamykać uszkodzony narząd wewnętrzny klipsem naczyniowym;
3. zakładać specjalne klipsy na towar sklepie w celu ochrony przed jego kradzieżą; klipować;
4. zakładać konstrukcję mającą na celu utrzymanie danej rzeczy w odpowiedniej pozycji; klipować;
5. zaciskać na żyłce klips wędkarski; klipować
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|klipsować.
Wiktionary
czas. klipsować
Wiktionary
para klipsów (ozdób)
SJP.pl
Klipsy – element biżuterii zakładanej najczęściej na uszy.
Wikipedia
wskaźnik oczyszczania osocza ukazujący zdolność nerek do usuwania zbędnych substancji z krwi; klirens nerkowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) fizj. współczynnik określający objętość osocza, jakie w jednostce czasu zostanie oczyszczone z pewnej substancji;
Wiktionary
Klirens (współczynnik oczyszczania) – objętość osocza całkowicie oczyszczonego z danej substancji w jednostce czasu. Wyraża sprawność, z jaką osocze zostaje oczyszczone z danej substancji. Klirens danej substancji obliczamy ze wzoru:
Wikipedia
(1.1) Zmniejszenie klirensu metabolicznego analogu powoduje, że znajduje się on w większym stężeniu poza komórką i z tego powodu wywołuje silniejsze działanie regulacyjne.
Wiktionary
clearing;
1. rozliczenie bezgotówkowe wzajemnych zobowiązań;
2. stwarzanie równowagi między popytem a podażą na pracę przez odpowiednie rozłożenie siły roboczej
SJP.pl
związany z kliringiem (clearingiem); clearingowy
SJP.pl
ros. podium przeznaczone dla chóru cerkiewnego, znajdujące się po obu stronach ołtarza
SJP.pl
Kliros (gr. κλῆρος – część ziemi, która przypadła w losowaniu) – w cerkwi prawosławnej miejsce na podium przed ikonostasem. Podczas liturgii znajdują się tu chór, lektorzy, kantorzy oraz osoby duchowne, które nie biorą udziału w celebrowaniu nabożeństwa, lecz pomagają podczas czytania i śpiewu. Kliros symbolizuje chór anielski, śpiewający na chwałę Bożą. Większość świątyń prawosławnych posiada po dwa klirosy – na podwyższeniu przed ołtarzem, po bokach solei. W niektórych cerkwiach zamiast klirosu naprzeciwko ołtarza znajduje się balkon, przeznaczony dla chóru.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
ateński polityk żyjący na przełomie VI i V w. p.n.e.; Klejstenes
SJP.pl
smar do nart
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) wosk używany w narciarstwie, bardzo lepki
Wiktionary
(1.1) Śnieg już bardzo długo leży, może lepiej użyj klistera?
Wiktionary
IPA: ˈklʲistɛr, AS: klʹister
Wiktionary
(1.1) klajster
Wiktionary
dawniej: przyrząd do robienia lewatywy
SJP.pl
mikrofalowa lampa elektronowa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. urządzenie do wytwarzania mikrofal;
Wiktionary
Klistron – lampa mikrofalowa z modulacją prędkości elektronów. Służy do wzmacniania i generacji przebiegów mikrofalowych (o częstotliwościach od setek megaherców w górę). Składa się z katody wysyłającej elektrony, zespołu elektrod ogniskujących wyemitowane elektrony w wąską wiązkę, anody przyśpieszającej oraz przynajmniej dwóch rezonatorów i kolektora.
Wikipedia
IPA: ˈklʲistrɔ̃n, AS: klʹistrõn
Wiktionary
przymiotnik od: klistron
SJP.pl
sztywna, szklana płytka fotograficzna, pot. błona fotograficzna
SJP.pl
sztywna, szklana płytka fotograficzna, pot. błona fotograficzna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) fot. błona pokryta substancją chemiczną w celu wykonania negatywu zdjęcia
(1.2) druk. fot. rodzaj matrycy w postaci sztywnej, płaskiej płyty
(1.3) jęz. liter. stereotypowe zestawienie wyrazów
(1.4) liter. nieoryginalny, powtarzany wątek
Wiktionary
Klisza – rodzaj matrycy w postaci płaskiej, sztywnej płyty.
W fotografii pierwsze klisze w postaci szklanych płyt pojawiły się w II poł. XIX w. Były to klisze negatywowe, służące do fotografowania, a następnie reprodukcji zdjęć fotograficznych. W dwudziestoleciu międzywojennym zostały wyparte przez znacznie wygodniejsze w użyciu błony fotograficzne (cięte i zwojowe), umożliwiające nie tylko wygodniejsze przechowywanie i obróbkę materiałów światłoczułych, ale i wykonywanie (w przypadku błon zwojowych) w aparacie fotograficznym wielu zdjęć z jednego ładunku. Od tych czasów, pojęcie kliszy stało się również popularnym, potocznym (choć niezupełnie precyzyjnym) określeniem na materiały w postaci błony.
Wikipedia
(1.1) Artur, czy wywołałeś już klisze z gór?
Wiktionary
IPA: ˈklʲiʃa, AS: klʹiša
Wiktionary
przym. kliszowy, kliszowany
czas. kliszować
Wiktionary
(1.1) błona fotograficzna, celuloid, film, negatyw
(1.2) płyta negatywna
(1.3) banał, frazes, komunał, ogólnik, rutyna, stereotyp, szablon, sztampa, sztanca
Wiktionary
dział drukarni lub odrębny zakład przemysłowy wykonujący klisze drukarskie
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
górale z Gorców
SJP.pl
Górale kliszczaccy, Kliszczacy, Kliszczaki – grupa etnograficzna ludności polskiej zamieszkująca środkową część Beskidu Średniego, między górnym biegiem Raby i Skawy. Ze wsi przynależnej do kliszczackich - Baczyna - pochodził znany zbójnik beskidzki Józef Baczyński.
Wikipedia
góralka z Gorców
SJP.pl
góral z Gorców
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
zdrobnienie od: klisza
SJP.pl
Kliszkowice – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie trzebnickim, w gminie Żmigród.
Wikipedia
urządzenie wytwarzające klisze drukarskie metodą grawerowania fotoelektrycznego
SJP.pl
nazwa kilku wsi w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
przygotowywać klisze drukarskie
SJP.pl
mieszkaniec Kliszowa
SJP.pl
mieszkanka Kliszowa
SJP.pl
przymiotnik od: Kliszów, wieś w województwie świętokrzyskim
SJP.pl
zgrubienie od klitka
SJP.pl
w mitologii greckiej: królewna spartańska i królowa mykeńska
SJP.pl
Klitajmestra (także Klytajmestra, Klitajmnestra, gr. Κλυταιμήστρα Klytaimḗstra, „Słynna-Oblubienica”) – w mitologii greckiej królewna spartańska i królowa mykeńska, pochodząca od Tyndareosa i Ledy.
Żona i wespół ze swym kochankiem Ajgistem zabójczyni wodza i zwycięzcy spod Troi Agamemnona, ojca ich trójki dzieci, pomszczonego przez ich syna Orestesa, ściganego później za przyczynienie się do śmierci matki przez erynie.
Wikipedia
postać z mitologii greckiej; Klitajmestra
SJP.pl
potocznie: małe, niewygodne pomieszczenie; ciupka, ciupa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) małe, ciasne pomieszczenie
Wiktionary
łechtaczkowy, np. orgazm klitoralny - orgazm uzyskiwany w wyniku stymulacji łechtaczki
SJP.pl
rodzaj roślin z rodziny bobowatych, zioło stosowane w medycynie ajurwedyjskiej
SJP.pl
Klitoria (Clitoria L.) – rodzaj roślin z rodziny bobowatych. Obejmuje co najmniej 66 gatunków, występujących dziko w strefie tropikalnej i subtropikalnej, z kilkoma gatunkami sięgającymi do strefy klimatu umiarkowanego. Nazwa naukowa nadana została z powodu podobieństwa kwiatów do łechtaczki (clitoris). Z tych samych powodów rośliny wykorzystywane były w medycynie tradycyjnej jako afrodyzjak i w leczeniu chorób wenerycznych.
Wikipedia
zabieg polegający na usunięciu łechtaczki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) chirurgiczne usunięcie łechtaczki; obrzezanie dziewcząt polegające na usunięciu łechtaczki
Wiktionary
Okaleczanie żeńskich narządów płciowych (ang. female genital mutilation, FGM), potocznie obrzezanie kobiet lub wyrzezanie – rytualne nacinanie lub usuwanie niektórych lub wszystkich części zewnętrznych żeńskich narządów płciowych. Praktyka ta spotykana jest w Afryce, Azji i na Bliskim Wschodzie. UNICEF oszacował w 2016 roku, że 200 milionów kobiet żyjących obecnie w 30 krajach – 27 państw afrykańskich, Indonezji, irackiego Kurdystanu i Jemenu – zostało poddanych temu rytuałowi.
Wikipedia
(1.1) Inną sprawą jest to, że w rzeczywistości toleruja ona wiele praktyk niezgodnych z najbardziej elementarnym zbiorem praw. Chociażby rytualne praktyki związane z ciałem kobiety - klitoridektomię i infibulację - operacyjne okaleczania genitaliów niemowląt i młodych kobiet przeprowadzane w wielu krajach afrykańskich.
Wiktionary
żeński zewnętrzny narząd płciowy; clitoris; łechtaczka
SJP.pl
chirurgiczna zmiana wielkości łechtaczki
SJP.pl
potocznie o gadule, pleciudze
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) pot. żart. lub lekcew. głupie gadanie, nieprawdziwe opowieści
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) pot. żart. lub lekcew. osoba opowiadająca rzeczy nieprawdopodobne, niewiarygodne, bzdurne
Wiktionary
(1.1) Kupiłeś najnowszy model mercedesa? Klituś-bajduś.
(2.1) Nie przejmuj się tym, co on opowiada, z niego jest taki klituś-bajduś.
Wiktionary
IPA: ˌklʲituʑ‿ˈbajduɕ, AS: klʹituź‿bai ̯duś
Wiktionary
(1.1) paplanina
(2.1) bajerant, gaduła, pleciuga, gawędziarz
Wiktionary
równoległe spękania w skale powstałe wskutek ciśnień bocznych związanych z ruchami tektonicznymi
SJP.pl
Kliważ – gęste (do kilku cm) spękania seryjne skał o uporządkowaniu kierunkowym, występujące w zespołach.
Często spękania kliważowe nie są widoczne makroskopowo, tylko pod mikroskopem. Można wyróżnić ciągły, krenulacyjny, ołówkowy (pręcikowy), osiowy, spękaniowy.
Wikipedia
trójkątny żagiel przedni podnoszony na sztagu (stalowej linie podtrzymującej maszt) umocowanym do bukszprytu (belki na dziobnicy żaglowca)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) żegl. trójkątny przedni żagiel
Wiktionary
Kliwer – żagiel zaliczanych do sztaksli przednich. Charakteryzuje się wysoko uniesionym rogiem halsowym. Występuje przed fokiem, a przy większej liczbie sztaksli przednich może być dodatkowo poprzedzony lataczem i (rzadziej)bomkliwrem. Dawniej nazywany był również yankee.
Wikipedia
(1.1) Lekki wiaterek łopotał nad moją głową płótniskami kliwrów.
(1.1) Czasami kliwrami nazywa się ogólnie grupę wszystkich sztaksli przednich jednostki.
Wiktionary
przedłużenie bukszprytu, przednia nastawa bukszprytu; bomstenga; bukszpir; dziobak drugi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) żegl. zob. bomstenga.
Wiktionary
(1.1) bomstenga, bukszpryt
Wiktionary
lina do nadawania kliwrowi (trójkątnemu żaglowi przedniemu) odpowiedniego ułożenia względem wiatru; kliwerszot
SJP.pl
lina do nawania kliwrowi (trójkątnemu żaglowi przedniemu) odpowiedniego ułożenia względem wiatru; kliwerszkot
SJP.pl
ozdobna roślina cieniolubna z rodziny amarylkowatych, o ciemnozielonych liściach i pomarańczowych, czerwonych z żółtym środkiem lub żółtobiałych kwiatach zebranych w baldachy; cliwia
SJP.pl
Kliwia (Clivia Lindl.) – rodzaj roślin z rodziny amarylkowatych, występujących naturalnie w południowej Afryce. Kliwia cynobrowa została introdukowana do Meksyku. Nazwa rodzaju została nadana dla uczczenia lady Clive, hrabiny Northumberland, która była znanym patronem ogrodnictwa i w jej ogrodzie po raz pierwszy zakwitła Clivia nobilis. Rośliny z tego rodzaju uprawiane są jako ozdobne w klimacie umiarkowanym, w tym w Polsce głównie jako rośliny pokojowe.
Wikipedia
Klizin – wieś w Polsce, położona w województwie łódzkim, w powiecie radomszczańskim, w gminie Kodrąb.
W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa piotrkowskiego.
Wikipedia
zabieg polegający na wprowadzeniu do odbytnicy ciepłej wody, często z dodatkiem soli lub leków, w celu spowodowania wypróżnienia; lewatywa; wlew doodbytniczy; enema
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. zabieg płukania jelita grubego, lewatywa
Wiktionary
Lewatywa (łac. enema) – zabieg medyczny polegający na wlewaniu przez odbyt płynu do jelita grubego w celu usunięcia mas kałowych.
W medycynie lewatywy znajdują zastosowanie jako:
Wikipedia
(1.1) lewatywa, enema; eufem. hydrokolonoterapia
Wiktionary
osoba osiągająca satysfakcję seksualną poprzez stosowanie lewatywy
SJP.pl
typ parafilii, w której satysfakcja seksualna osiągana jest poprzez stosowanie lewatywy
SJP.pl
Klizmafilia (ang. klismaphilia) – parafilia, w której satysfakcja seksualna jest osiągana poprzez wlewy doodbytnicze (lewatywa). Niektórzy producenci przemysłu pornograficznego posiadają w ofercie zestawy do lewatywy służące do zaspokojenia potrzeb klismafilicznych. Klismafilię określa się czasami jako rodzaj masturbacji analnej. Angielski termin został ukuty w 1973 przez Joanne Denko.
Wikipedia
przyrząd optyczny do mierzenia kątów pionowych; pochyłościomierz
SJP.pl
Klizymetr (pochyłościomierz) – prosty optyczny przyrząd geodezyjny stosowany w geologicznych pracach terenowych, służący do mierzenia kątów pionowych przez celowanie, w tym pomiaru kąta nachylenia stoku, do wyznaczania płaszczyzny poziomej i mogący również służyć za odległościomierz. Może być wbudowany w kompas geologiczny lub występować niezależnie.
Wikipedia
skrótowiec w funkcji rzeczownika rodzaju męskorzeczowego
(1.1) lotn. Królewskie Towarzystwo Lotnicze, nazwa holenderskich linii lotniczych;
(1.2) pot. samolot KLM-u (1.1)
Wiktionary
potocznie: toaleta, ubikacja; wucet, wuce, WC, klop, klozet, kibel
SJP.pl
przymiotnik od: kloaka (w znaczeniu: ustęp), np. kloaczny dół; kloakowy (rzadziej)
SJP.pl
1. końcowy odcinek przewodu pokarmowego ryb spodoustych, płazów, gadów, ptaków i stekowców; stek;
2. dół, zbiornik będący miejscem gromadzenia odchodów; szambo;
3. potocznie: toaleta, ubikacja; wucet, wuce, WC, kibel, klo, klozet, klop
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) dół lub zbiornik przeznaczony do gromadzenia odchodów
(1.2) anat. końcowy odcinek jelita kręgowców
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Ciało męczennicy Felikuli wrzucono do rzymskiej kloaki.
Wiktionary
IPA: klɔˈaka, AS: kloaka
Wiktionary
przym. kloaczny
Wiktionary
(1.1) ustęp
Wiktionary
przymiotnik od: kloaka (w znaczeniu: ustęp), np. kloakowy dół; kloaczny (częściej)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) gwara. bocian, bocian biały
Wiktionary
(1.1) bocian, pot. bociek; gwara. bocion, bociun, bocan, boción, bociąg, bocon, bocoń, boczoń, boć, boćko, busiek, busion, buśko, iwanko, klebocon, ksiądz wojciech, mocian, pocian, staś, wojtek, wojtuś, wosio; białystok|klekotun.
Wiktionary
1. duży kawał drewna; kłoda
2. potocznie, lekceważąco o kimś ciężkim i niezdarnym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) gruby pniak
(1.2) pot. ktoś gruby lub pokraczny
(1.3) pot. coś grubego lub nieforemnego
(1.4) pot. gruba noga
(1.5) reg. zapustowy zwyczaj obnoszenia po wsi kawałka drewna zawiniętego jak dziecko
(1.6) odmiana szachów rozgrywana na dwóch planszach przez cztery osoby;
Wiktionary
Kloc – odmiana szachów rozgrywana na dwóch szachownicach przez dwie dwuosobowe drużyny. W drużynie gracze grają różnymi kolorami.
W klocu obowiązują normalne zasady szachów międzynarodowych. Wyróżnikiem gry jest zasada, że bierki zdobyte przez jednego z graczy przechodzą "do ręki" partnera z drużyny, który może postawić je na swojej szachownicy. Umieszczenie bierki zastępuje wykonanie ruchu. Reguła ta powoduje, że gracze muszą ze sobą ściśle współpracować – przegrana szachisty oznacza porażkę całej drużyny.
Wikipedia
(1.1) Wieczorem, po siekierezadzie na zrębie i po siekierezadzie w szopie, gdzie porąbałem resztę kloców, stałem przy piecu w izdebce Babci Oleńki i przetapiałem na patelni smalec ten, co go wczoraj zakupiłem w sklepie.
Wiktionary
IPA: klɔt͡s, AS: kloc
Wiktionary
rzecz. klocownik m., klocek
przym. klocowy
Wiktionary
(1.1) bal, bierwiono
Wiktionary
1. zdrobnienie od: kloc;
2. zabawka dziecięca;
3. kilka książek razem oprawionych;
4. element hamulca ciernego;
5. deska lub płyta drewniana;
6. jeden z kilku wałeczków, na które nawijane są nici do robienia koronek (bez użycia igły, szydełka, drutów) metodą przeplatania nitek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: kloc
(1.2) dziecięca zabawka o kształcie graniastosłupa
(1.3) pot. grub. odchody, kał
(1.4) mech. część układu hamulcowego samochodu
(1.5) bibliot. kilka książek oprawionych razem
(1.6) plast. płyta z wyrytym rysunkiem do odbijania go na papierze lub tkaninie
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Ale ciężki klocek.
(1.2) Mój syn lubi się bawić klockami.
(1.3) Idę zrzucić klocka.
(1.4) Jutro jadę do mechanika, żeby wymienił mi klocki.
Wiktionary
IPA: ˈklɔt͡sɛk, AS: klocek
Wiktionary
rzecz. kloc m., klocuszek m.
przym. klockowy, klocowy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) zdrobn. poufała forma imienia Klotylda
Wiktionary
(1.1) Zatem w każdy wtorek ciocia Klocia zjawiała się między szóstą a siódmą rano i natychmiast znikała w garderobie.
Wiktionary
rzecz. Klotylda ż.
Wiktionary
(1.1) Klotka
Wiktionary
podobny do klocka
SJP.pl
przymiotnik od: klocek
SJP.pl
ustawiać kloce zabezpieczające strop w kopalni
SJP.pl
ustawiać kloce zabezpieczające strop w kopalni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|klocować.
Wiktionary
czas. klocować
Wiktionary
podobny kształtem do kloca; ciężki, duży
SJP.pl
tama zbudowana z drewnianych kloców, zwykle na zaprawie glinowej, służąca jako tama pożarowa ostateczna; tama klocowa
SJP.pl
Klocówka – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Tarnawatka.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
Wieś jest sołectwem w gminie Tarnawatka. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 106 mieszkańców.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Krasnobrodzie.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gwara. przebrany za dziada chłop noszący kloc w zapusty
Wiktionary
rzecz. kloc m.
Wiktionary
zdrobnienie od: klocek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zdrobn. od: klocek
Wiktionary
IPA: klɔˈt͡suʃɛk, AS: klocušek
Wiktionary
rzecz. klocek m.
Wiktionary
zdrobnienie od: klocek
SJP.pl
imię królów Franków; Chlodwig
SJP.pl
Chlodwig I (fr. Clovis Ier, łac. Clodovicus, frankijski Chlodowech; ur. ok. 466, zm. 27 października 511) – władca Franków, syn Childeryka I i Basiny. Najsłynniejszy spośród merowińskich władców.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) poznań. kłoda, pień drzewa
(1.2) poznań. tęga kobieta
Wiktionary
niewielki budynek lub jego część, używany do modlitwy przez chasydów
SJP.pl
Klojz, klaus (jid. קלויז klojz, z niem. Klause „cela”), klajzł (zdrobniałe jid. קלײַזל klajzl) – mały budynek lub jego część, służący jako dom modlitwy (niewielka bóżnica lub bet midrasz), należący do określonej grupy zawodowej bądź społecznej.
Wikipedia
1. wydzielone miejsce w ogrodzie, otoczone kwiatami lub krzewami
2. dawniej: kilka drzew
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rodzaj okrągłej bądź owalnej grządki ogrodowej, czasem znajdującej się na podwyższeniu.
Wiktionary
Kwietnik (inaczej ogród kwiatowy) – różnego kształtu i wielkości teren porośnięty roślinnością ozdobną, głównie kwiatową, posadzoną lub posianą według zamierzonego planu w celach dekoracyjnych. Kwietniki są ozdobą ogrodów, parków, ozdabiają budynki i ich wejścia.
Wikipedia
(1.1) Kwiaty rosnące na klombie podobały się wszystkim.
(1.1) Urszula postanowiła zasadzić kilka wrzosów na klombie.
Wiktionary
IPA: klɔ̃mp, AS: klõmp
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. klombik m.
przym. klombowy
Wiktionary
zdrobnienie od: klomb; kwietniczek, rabatka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. klomb
Wiktionary
IPA: ˈklɔ̃mbʲik, AS: klõmbʹik
Wiktionary
rzecz. klomb
przym. klombowy
Wiktionary
przymiotnik od: klomb
SJP.pl
organiczny związek chemiczny, używany jako lek hormonalny w leczeniu niepłodności oraz jako środek dopingujący
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) chem. farm. związek organiczny, lek hormonalny blokujący działanie estrogenów, stosowany w leczeniu bezpłodności wynikłej z zaburzeń jajeczkowania;
Wiktionary
Klomifen – organiczny związek chemiczny, lek hormonalny z grupy selektywnych modulatorów receptora estrogenowego. Jego działanie polega na blokowaniu efektów żeńskich hormonów płciowych – estrogenów. Wskazany w leczeniu niepłodności z powodu zaburzeń owulacji. Stosowany również przez osoby używające farmakologicznego dopingu wydolnościowego w celu złagodzenia jego skutków ubocznych.
Stosowany jest doustnie w postaci cytrynianu.
Wikipedia
(1.1) W czasie ciąży nie powinno stosować się klomifenu.
Wiktionary
IPA: klɔ̃ˈmʲifɛ̃n, AS: klõmʹifẽn
Wiktionary
(1.1) 2-(4-(2-chloro-1,2-difenyloetenylo)fenoksy)-N,N-dietyloetanoamina
Wiktionary
1. drzewo liściaste z rodziny klonowatych;
2. drewno drzewa o tej samej nazwie; klonina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
(1.1) dendr. nazwa systematyczna|Acer|L.|ref=tak., rodzaj drzew i krzewów z rodziny klonowatych;
(1.2) biol. zbiór komórek lub cały organizm wywodzący się z jednej komórki, identyczny pod względem genetycznym;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) W parku rośnie kilka okazów klonu.
(1.2) Naukowcy zaprezentowali pierwszy klon psa.
Wiktionary
IPA: klɔ̃n, AS: klõn
Wiktionary
(1.1)
rzecz. klonina ż., klonowate nmos., paklon m.
:: zdrobn. klonik m.
przym. klonowy, klonowaty
(1.2)
rzecz. klonowanie n., sklonowanie n.
czas. klonować ndk., sklonować dk.
przym. klonalny, klonowy
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
(1.1)
rzecz. klonina ż., klonowate nmos., paklon m.
:: zdrobn. klonik m.
przym. klonowy, klonowaty
(1.2)
rzecz. klonowanie n., sklonowanie n.
czas. klonować ndk., sklonować dk.
przym. klonalny, klonowy
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etym|prasł|*klenъ.
(1.2) etym|ang|clone.
uwagi.
wikicytaty.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) maple; (1.2) clone
* arabski: (1.1) قيقب
* baskijski: (1.1) astigar; (1.2) klon
* białoruski: (1.1) клён m.
* bułgarski: (1.1) явор m., клен m.; (1.2) клонинг m.
* czeski: (1.1) javor m.; (1.2) klon m.
* duński: (1.1) løn w.
* esperanto: (1.1) acero
* francuski: (1.1) érable m.; (1.2) clone m.
* hiszpański: (1.1) arce m.; (1.2) clon m.
* interlingua: (1.1) acere; (1.2) clono
* islandzki: (1.1) ahorntré n., mösur m., hlynur m.; (1.2) klón n.
* japoński: (1.1) 楓 / カエデ (かえで, kaede); (1.2) クローン (kurōn)
* jidysz: (1.1) נעזבוים m. (nezbojm)
* kataloński: (1.2) clon m.
* kazachski: (1.1) үйеңкі
* litewski: (1.1) klevas m.
* łaciński: (1.1) acer n.
* macedoński: (1.1) клен m.
* niemiecki: (1.1) Ahorn m.; (1.2) Klon m.
* nowogrecki: (1.1) σφεντάμι n.; (1.2) κλώνος m.
* portugalski: (1.1) ácer m., bordo m.
* rosyjski: (1.1) клён m.; (1.2) клон m.
* słowacki: (1.1) javor m.; (1.2) klon m.
* szwedzki: (1.1) lönn w.; (1.2) klon w.
* ukraiński: (1.1) клен m.; (1.2) клон m.
* włoski: (1.1) acero m.
źródła.
== klon (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) biol. klon (sklonowany organizm)
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) związany z lub powstały w wyniku klonowania
Wiktionary
lek psychotropowy o silnym i długotrwałym działaniu przeciwdrgawkowym i przeciwlękowym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) farm. anksjolityk z grupy benzodiazepin o silnym, długotrwałym działaniu;
Wiktionary
Klonazepam (łac. clonazepamum) – organiczny związek chemiczny z grupy benzodiazepin, stosowany jako lek psychotropowy o silnym i długotrwałym działaniu przeciwdrgawkowym i przeciwlękowym. Profilem działania przypomina fenobarbital. Działa na struktury ośrodkowego układu nerwowego (OUN), głównie na układ limbiczny i podwzgórze (ułatwia przekaźnictwo GABA-ergiczne). Działanie objawia się silnym i długotrwałym efektem przeciwdrgawkowym. Jest jedną z najsilniejszych benzodiazepin, wykazuje silne powinowactwo do ośrodkowego receptora benzodiazepinowego. Klonazepam działa również przeciwlękowo, uspokajająco, umiarkowanie nasennie i zmniejsza napięcie mięśni szkieletowych. Wykazano także, że klonazepam zmniejsza aktywność serotoninergiczną neuronów, działając jako antagonista receptorów 5-HT1A.
Wikipedia
(1.1) Działanie klonazepamu może zostać osłabione przez palenie tytoniu.
Wiktionary
[czytaj: klondajk] dawny okręg górniczy w Kanadzie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński (rzad. męskorzeczowy), nazwa własna
(1.1) geogr. rzeka w Kanadzie;
rzeczownik, rodzaj nijaki (rzad. męskorzeczowy), nazwa własna
(2.1) geogr. region otaczający rzekę Klondike (1.1)
Wiktionary
Klondike – rzeka w Jukonie w zachodniej Kanadzie. Jej nazwa została trwale związana z odkryciem złota w okolicach Dawson City w sierpniu 1896 (gorączka złota nad Klondike).
Wikipedia
(2.1) Psie zaprzęgi używane były od wieków przez Indian. Biali docenili je dopiero w 1896 roku, gdy w Klondike odkryto złoto i zapanowała słynna „gorączka”.
Wiktionary
mały kleń
SJP.pl
Klonek – jezioro w gminie Nowinka, w powiecie augustowskim, w woj. podlaskim.
Wikipedia
jeden z objawów jąkania się; skurczowe powtarzanie sylab, słów
SJP.pl
1. roślina zielna lub krzew z rodziny ślazowatych; zaślaz, abutilon
2. mały klon
SJP.pl
Zaślaz mieszańcowy (Abutilon × hybridum) – wyhodowany przez ogrodników mieszaniec różnych gatunków zaślazu z rodziny ślazowatych. Popularnie bywa nazywany klonikiem. Pochodzi z Ameryki Południowej. W Polsce jest uprawiany jako ozdobna roślina doniczkowa.
Wikipedia
drewno klonu; klon
SJP.pl
Klonina – część wsi Jastrzębia w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie skarżyskim, w gminie Bliżyn.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Przed 2023 r. miejscowość była miejscowością typu osada leśna.
Wikipedia
rzadko: tworzenie organizmów o informacji genetycznej identycznej z dawcą; klonowanie
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) bot. mający liście jak klon
Wiktionary
przymiotnik od: klon (w znaczeniu:
1. drzewo liściaste, np. liście klonowe;
2. drewno tego drzewa, np. parkiet klonowy)
SJP.pl
Wikipedia
1. tworzyć organizmy o informacji genetycznej identycznej z dawcą;
2. potocznie: tworzyć identyczną kopię z oryginału
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. sklonować)
(1.1) tworzyć klona czyli wierną kopię czegoś
Wiktionary
rzecz. klon mrz., klonowanie n.
czas. sklonować dk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|klonować.;
Wiktionary
W rozumieniu potocznym klonowaniem określa się proces tworzenia identycznej kopii z oryginału.
W biologii mianem klonu określa się organizmy mające identyczny lub prawie identyczny materiał genetyczny. Klonami są więc organizmy powstałe w procesie rozmnażania wegetatywnego, takie jak kolonie bakterii, jednokomórkowców, odrośla i rozmnóżki roślin etc.
Wikipedia
czas. klonować
Wiktionary
rodzina roślin z rzędu mydleńcowców
SJP.pl
Klonowate (Aceraceae Juss.) – rodzina roślin wyróżniana w niektórych (zwłaszcza dawniejszych) systemach klasyfikacyjnych w obrębie rzędu mydleńcowców (Sapindales). Zgodnie ze współczesną wiedzą wyodrębnienie zaliczanych tu dwóch rodzajów (klon Acer i Dipteronia) w randze rodziny, zmienia mydleńcowate w takson parafiletyczny. Dlatego w nowszych systemach rodzina klonowatych nie jest wyróżniana.
Wikipedia
o cechach klonowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
wieczernica klonówka - gatunek motyla z rodziny sówkowatych
SJP.pl
Klonówek – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie sieradzkim, w gminie Warta.
Wikipedia
mieszkaniec Klonowej
SJP.pl
mieszkanka Klonowej
SJP.pl
wieczernica klonówka - gatunek motyla z rodziny sówkowatych
SJP.pl
Wikipedia
Wikipedia
przymiotnik od: Klonowa, gmina w województwie łódzkim
SJP.pl
przymiotnik od: klon (w znaczeniu:
1. drzewo liściaste, np. liście klonowe;
2. drewno tego drzewa, np. parkiet klonowy)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) składający się z klonu
(1.2) wykonany z drewna lub innej części klonu
(1.3) będący częścią klonu
Wiktionary
IPA: klɔ̃ˈnɔvɨ, AS: klõnovy
Wiktionary
rzecz. klon m., klonina ż.
Wiktionary
drżenie mięśni spastycznych po ich nagłym rozciągnięciu
SJP.pl
Klonus (trząs) – ciąg mimowolnych skurczów włókien mięśniowych wywołanych przez nagłe rozciąganie mięśnia. Klonusy są charakterystyczne dla zespołu piramidowego. W przeciwieństwie do samoistnych drobnych drgań (fascykulacji) występujących w przypadku uszkodzenia dolnego (obwodowego) neuronu ruchowego klonusy zawsze są wywołane na drodze odruchowej (są wynikiem znacznego wygórowania odruchu) oraz posiadają znaczną amplitudę.
Wikipedia
1. drzewo liściaste z rodziny klonowatych;
2. drewno drzewa o tej samej nazwie; klonina
SJP.pl
Wikipedia
potocznie: ubikacja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pot. ubikacja
(1.2) pot. sedes
Wiktionary
(1.1) Muszę skoczyć do klopa!
Wiktionary
IPA: klɔp, AS: klop
Wiktionary
(1.1), (1.2) kibel, grub. sracz
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. trzepaczka do dywanów
Wiktionary
organiczny związek chemiczny hamujący agregację płytek we krwi
SJP.pl
Klopidogrel (clopidogrel, B01AC) – organiczny związek chemiczny, pochodna tienopirydyny, inhibitor agregacji płytek krwi indukowanej przez ADP. Stosowanie nasycającej dawki klopidogrelu w skojarzeniu z kwasem acetylosalicylowym (ASA) uznano za złoty standard w prewencji incydentów sercowo-naczyniowych po PCI u chorych z niestabilną dławicą piersiową i zawałem bez uniesienia odcinka ST.
Wikipedia
zdrobnienie od: klop
SJP.pl
czasownik przechodni
(1.1) poznań. sprzedać
Wiktionary
rzecz. klopnięcie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|klopnąć.
Wiktionary
czas. klopnąć
Wiktionary
1. upieczone lub usmażone mięso mielone;
2. potocznie: porażka, niepowodzenie, fiasko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kulin. mięsna kulka duszona w sosie;
(1.2) pot. przen. fiasko, niepowodzenie
Wiktionary
Klops – potrawa z zapiekanej masy mięsa mielonego z dodatkami (tarta bułka i cebula, jajka, przyprawy), do obróbki termicznej i do konsumpcji formowana w postaci walca.
W kuchni polskiej zależnie od sposobu wykonania dzieli się na klopsy pieczone lub nadziewane.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) pulpet
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz.
:: zdrobn. klopsik m.
frazeologia.
etymologia.
(1.1-2) etym|niem|Klops.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) meatball
* jidysz: (1.1) קלאָפּס m.
* kaszubski: (1.1) klops m.
* niemiecki: (1.1) Klops m.; (1.2) Klops m.
* portugalski: (1.1) almôndega ż.
* rosyjski: (1.1) тефтель m.
* szwedzki: (1.1) köttbulle w.
* węgierski: (1.1) húsgombóc
* włoski: (1.1) polpetta ż.
źródła.
== klops (język kaszubski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) kulin. klops
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: klɔps, AS: klops
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. klopsik m.
Wiktionary
(1.1) pulpet
Wiktionary
zdrobnienie od: klops
SJP.pl
zdrobnienie od: klopsy
SJP.pl
1. upieczone lub usmażone mięso mielone;
2. potocznie: porażka, niepowodzenie, fiasko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. trzepak
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
zdrobnienie od klosz
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Klosnowo (kaszub. Klósnowò) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie chojnickim, w gminie Chojnice.
Wieś położona na wschodnim obrzeżu Zaborskiego Parku Krajobrazowego. Połączenie z centrum Chojnic umożliwiają autobusy komunikacji miejskiej (linia nr 4).
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bydgoskiego.
Wieś stanowi sołectwo gminy Chojnice.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby noszące nazwisko Klossowski/a:
Wikipedia
1. osłona lampy, najczęściej szklana, służąca do częściowego rozproszenia światła pochodzącego z żarówki lub zmiany jego barwy; abażur;
2. szklana lub plastikowa pokrywa, pod którą przechowuje się żywność;
3. ozdobne naczynie wykonane ze szkła, przeznaczone do podawania ciast, owoców lub do przechowywania kwiatów; patera
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) szklana osłona na żarówkę
(1.2) rodzaj kroju spódnicy, sukni albo spodni rozszerzających się ku dołowi na kształt dzwonu
(1.3) półkolista osłona do przykrywania żywności
(1.4) rodzaj kapelusza damskiego
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) slang. osoba żyjąca w bałaganie lub śmiecąca na imprezie
Wiktionary
Klosz – element oprawy oświetleniowej wykonany z materiału częściowo lub całkowicie przepuszczającego światło. Główną funkcją kloszy jest ochrona źródła światła. Ponadto klosze z materiałów częściowo przepuszczających światło mają własności rozpraszające światło, dzięki czemu mogą redukować luminację i kształtować rozsył światła.
Wikipedia
(1.1) Bez klosza to w tym pokoju jest zdecydowanie za jasno.
Wiktionary
IPA: klɔʃ, AS: kloš
Wiktionary
rzecz. klosik m., kloszyk m., rozkloszowanie n.
czas. rozkloszować dk.
przym. kloszowy, kloszowaty
przysł. kloszowo
Wiktionary
(1.1) abażur
Wiktionary
bezdomny żebrak, włóczęga; clochard
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) odziany w łachy żebrak, często bezdomny
Wiktionary
Bezdomność – w ujęciu socjologicznym problem społeczny (zjawisko społeczne), charakteryzujący się brakiem miejsca zamieszkania (brakiem domu).
Bezdomność w ujęciu psychologicznym to kryzysowy stan egzystencji osoby nieposiadającej faktycznego miejsca zamieszkania, pozbawionej środków niezbędnych do zaspokojenia elementarnych potrzeb, trwale wykorzenionej ze środowiska w wyniku rozpadu więzi społecznych i akceptującej swoją rolę społeczną. Jako stan ewidentnej i trwałej deprywacji potrzeb mieszkaniowych w sytuacji, gdy dotknięta bezdomnością osoba nie jest w stanie jej zapobiec, wiąże się z poważnym upośledzeniem psychicznego i społecznego funkcjonowania człowieka.
Wikipedia
(1.1) Drogę zagrodził jej żądający dwóch złotych bezzębny kloszard.
Wiktionary
IPA: ˈklɔʃart, AS: klošart
Wiktionary
rzecz. clochard mos.
Wiktionary
(1.1) żebrak, włóczęga, bezdomny, pot. chlor, żul, menel
Wiktionary
o ubraniu: uszyty w klosz, roszerzający się ku dołowi; kloszowaty
SJP.pl
o ubraniu: uszyty w klosz, roszerzający się ku dołowi; kloszowany
SJP.pl
przymiotnik od: klosz
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) mający formę klosza, taki jak klosz
Wiktionary
rzecz. klosz m., rozkloszowanie n., klosik m., kloszyk m.
czas. rozkloszować dk.
przym. kloszowaty
przym. kloszowo
Wiktionary
(1.1) kloszowaty, dzwonowaty
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. klasztor
Wiktionary
zdrobnienie od: klosz
SJP.pl
bawełniana tkanina z silnym połyskiem
SJP.pl
Klot – gęsta bawełniana tkanina z przędzy merceryzowanej, o splocie atłasowym, charakteryzująca się połyskiem o różnym stopniu. Może to być również czesankowa tkanina półwełniana, wątkowa na osnowie z bawełny. Klotu używa się do wyrobu podszewek ubraniowych, dawniej także m.in. chałatów i spodenek gimnastycznych.
Nazwa pochodzi od angielskiego cloth – 'sukno'.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) zdrobn. poufała forma imienia Klotylda
Wiktionary
(1.1) Ciotka Klotka, patrzcie dzieci / Na kokardach w górę leci.
Wiktionary
rzecz. Klotylda ż.
Wiktionary
(1.1) Klocia
Wiktionary
Kloto (gr. Κλωθώ Klōthṓ, łac. Clotho, Nona – "Prządka") – w mitologii greckiej jedna z trzech Mojr, wyznaczających czas życia i los człowieka. Kloto, przedstawiana z wrzecionem, przędła nić ludzkiego żywota. Miała dwie siostry – Lachesis, która jako pierwsza snuła nić, oraz Atropos, która przecinała ją, gdy życie dobiegało końca.
Wikipedia
krzywa płaska występująca w teorii dyfrakcji światła
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: klot
SJP.pl
lek przeciwgrzybiczy
SJP.pl
Klotrimazol, klotrymazol (łac. Clotrimazolum) – organiczny związek chemiczny, pochodna imidazolu, miejscowo działający środek przeciwgrzybiczy. Praktycznie nie wchłania się przez skórę, a w niewielkim stopniu wchłania się przez błony śluzowe.
Wikipedia
imię żeńskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż.;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Prawie gotów, paniczu — odrzekła ciotka Klotylda, podnosząc pokrywkę z tygielka — a skórka jak się rumieni!.
Wiktionary
IPA: klɔˈtɨlda, AS: klotylda
Wiktionary
rzecz. Klotka ż., Klocia ż.
Wiktionary
(1.1) Klocia
Wiktionary
Klotyldowo – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Łabiszyn. Miejscowość wchodzi w skład sołectwa Ostatkowo.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bydgoskiego.
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Klotyldy lub z nią związany
SJP.pl
[czytaj: klałn] klaun, clown;
1. komik cyrkowy;
2. potocznie: osoba, która swoim zachowaniem lub wyglądem naraża się na kpiny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) komik cyrkowy
(1.2) osoba zachowująca się niepoważnie
Wiktionary
Klaun, klown (ang. clown) – artysta komediowy występujący najczęściej w cyrku.
Wikipedia
(1.1) Po występie niemieckiego klowna na arenie pojawił się rosyjski żongler.
Wiktionary
rzecz. klownada ż., klownowskość ż.
przym. klownowski
przysł. klownowsko
Wiktionary
[czytaj: klaunada] clownada; klaunada;
1. występy klowna;
2. błaznowanie, popisywanie się; błazeństwo
SJP.pl
lek przeciwpsychotyczny
SJP.pl
Wikipedia
zdrobnienie od: klozet
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) niewielki klozet
(1.2) zdrobn|klozet. od: klozet
Wiktionary
(1.1) W przedszkolach instaluje się klozeciki dla maluchów.
Wiktionary
rzecz. klozet mrz., klozetka ż.
przym. bezklozetowy, klozetowy
Wiktionary
toaleta, ubikacja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pot. miejsce przeznaczone do załatwiania potrzeb fizjologicznych;
(1.2) pot. urządzenie przeznaczone do załatwiania potrzeb fizjologicznych
Wiktionary
Ubikacja, toaleta, potocznie WC (ang. water closet) – pomieszczenie sanitarne, w którym człowiek załatwia swoje potrzeby fizjologiczne, jak: defekacja, mikcja (oddanie moczu) lub wymioty. W krajach rozwiniętych wchodzi w skład prawie każdego mieszkania jako osobne pomieszczenie lub jest częścią łazienki. W skład jego wyposażenia wchodzi: muszla klozetowa z deską sedesową, często osobna umywalka i – jeśli pomieszczenie jest dostatecznie obszerne – bidet.
Wikipedia
(1.1) Generalnie osoby cywilizowane załatwiają się w klozecie.
(1.2) Kiedyś komórka wpadła jej do klozetu w miejskim szalecie.
Wiktionary
IPA: ˈklɔzɛt, AS: klozet
Wiktionary
rzecz. klozetka ż.
:: zdrobn. klozecik mrz.
przym. bezklozetowy, klozetowy
Wiktionary
(1.1) toaleta, latryna, ustęp, wychodek; reg. śl. haziel.; grub. sracz, kibel, klop, bardacha; eufem. miejsce potrzebne, miejsce sekretne, tam, gdzie król chadza piechotą; reg. klozetka
(1.2) muszla
Wiktionary
ubikacja z urządzeniem wodociągowo-kanalizacyjnym; klozet
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) reg. ubikacja
Wiktionary
rzecz. klozecik mrz., klozet mrz.
przym. bezklozetowy, klozetowy
Wiktionary
przymiotnik od: klozet
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z klozetem, dotyczący klozetu
Wiktionary
(1.1) Lubię rozwiązywać krzyżówki siedząc na muszli klozetowej.
Wiktionary
rzecz. klozecik mrz., klozet mrz., klozetka ż.
przym. bezklozetowy
Wiktionary
1. organizacja skupiająca ludzi określonego zawodu lub wspólnych zainteresowań, mająca na celu organizowanie rozrywek, gier itp;
2. lokal rozrywkowy czynny wieczorem i nocą;
3. w parlamencie: grupa posłów z tej samej partii politycznej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) stowarzyszenie, grupa osób o wspólnych zainteresowaniach
(1.2) kult. rodzaj lokalu rozrywkowego
(1.3) polit. grupa posłów i senatorów tworząca frakcję w parlamencie;
(1.4) gw-pl|Bukowina. kult. dom kultury
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Nie zostałem członkiem klubu akwarystycznego tylko z powodu zaporowo wysokiej składki członkowskiej.
Wiktionary
IPA: klup, AS: klup
Wiktionary
rzecz. klubowicz m., klubowiczka ż., klubowy mrz./mzw.
przym. klubowy, wokółklubowy, przyklubowy
Wiktionary
(1.1) organizacja, stowarzyszenie
Wiktionary
połączenie kawiarni z klubem; klubokawiarnia
SJP.pl
1. dawne narzędzie tortur;
2. wziąć w kluby - zmusić kogoś do posłuszeństwa, ograniczyć, ujarzmić
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) gw-pl|Poznań. nos
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. kluberek
Wiktionary
(1.1) kliber, kluka
Wiktionary
zdrobnienie od: klub
SJP.pl
regularne spędzanie wolnego czasu w lokalach rozrywkowych; clubbing, klabing
SJP.pl
dawniej: członek klubu; klubowiec, klubowicz, klubman
SJP.pl
dawniej: klubowiczka (członkini klubu)
SJP.pl
zdrobnienie od: kluba
SJP.pl
rzadko: członek klubu; klubowicz, klubowiec, klubista
SJP.pl
połączenie kawiarni z klubem; klub-kawiarnia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) typ lokalu będący połączeniem klubu z kawiarnią
Wiktionary
(1.1) klub-kawiarnia
Wiktionary
przymiotnik od: klub
SJP.pl
Klubowe – trzeci album studyjny polskiego rapera Tymka. Wydawnictwo ukazało się 22 marca 2019 roku nakładem wytwórni Renesans.
Album otrzymał w Polsce status platynowej płyty w 2020 roku.
Wikipedia
1. członek klubu (stowarzyszenia); klubowiec, klubman, klubista;
2. bywalec klubu (lokalu)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) członek klubu
Wiktionary
(1.1) Tym razem klubowicze poznawali piękno zabytków kultury polskiej Mińszczyzny.
Wiktionary
rzecz. klub m., klubing m., klubowy mrz./mzw.
:: fż. klubowiczka ż.
przym. klubowy
Wiktionary
1. członkini klubu (stowarzyszenia); klubistka;
2. bywalczyni klubu (lokalu)
SJP.pl
członek klubu; klubista, klubowicz, klubman
SJP.pl
potocznie:
1. impreza w klubie;
2. książka wydana w prywatnym gronie
SJP.pl
Klubówka – półlegalna publikacja zwarta zawierająca utwór fantastyczny przetłumaczona bez zgody autora na język polski i wydana metodą małej poligrafii. Klubówki były wydawane od drugiej połowy lat 70. do końca lat 80. w PRL, najczęściej przez lokalne kluby fanowskie i rozprowadzane poza oficjalnym obiegiem księgarskim wśród fanów fantastyki, np. na konwentach czy spotkaniach klubowych. Wydawnictwa te czasem określa się mianem trzeciego obiegu.
Wikipedia
1. przynależność do klubu;
2. zespół cech typowych dla muzyki klubowej
SJP.pl
przymiotnik od: klub
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z klubem, dotyczący klubu
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
(2.1) daw. papieros marki „Klubowe”, popularnej w PRL
Wiktionary
(2.1) Patrzył na zwłoki, wyraźnie był zaintrygowany, co mu się przytrafiało rzadko, technik wykonał kilkanaście zdjęć, ziewnął i odszedł na bok, aby spokojnie wypalić klubowego.
Wiktionary
rzecz. klub mrz., klubowicz mos., klubowiczka ż., klubing mrz.
przym. wokółklubowy, przyklubowy
Wiktionary
rzeczownik
(1.1) gw-pl|Poznań. kulin. grudki mąki w potrawie
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. kluberki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) stpol. kłodnica
Wiktionary
IPA: klubˈzaɡa, AS: klubzaga
Wiktionary
kluć się:
1. lęgnąć się, wydobywać się z jaja;
2. przenośne: powstawać, formować się
SJP.pl
1. zgrubienie od: klusek;
2. zakalec
SJP.pl
zgrubienie od: kluska
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zgrub. od kluska
(1.2) duża kluska
Wiktionary
(1.2) Na stole pojawił się półmisek z kluchami i dzban ze zsiadłym mlekiem.
Wiktionary
rzecz. kluska ż.
Wiktionary
kluskowaty;
1. o cieście: niedopieczony; zakalcowaty;
2. przenośnie: pulchny, niezgrabny, gruby
SJP.pl
zgrubienie od: kluska
SJP.pl
1. przymiotnik od: Kluki;
2. przymiotnik od: Klucze; kluczański
SJP.pl
1. narzędzie do zamykania i otwierania zamków i kłódek;
2. szyfr;
3. objaśniający komentarz;
4. znak graficzny umieszczany na początku pięciolinii, określający wysokość dźwięków przypisanych nutom;
5. szyk, w jakim lecą ptaki wędrowne;
6. narządzie do przykręcania lub odkręcania nakrętek;
7. przycisk w aparaturze telegraficznej lub radiowej, umożliwiający nadawanie informacji za pomocą alfabetu Morse'a;
8. konstrukcyjne, zwykle zdobione zamknięcie sklepienia lub łuku; kliniec szczytowy, zwornik;
9. zespół majątków ziemskich, folwarków, będących pod wspólnym zarządem;
10. przenośnie: sposób pozwalający na osiągnięcie czegoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) przyrząd do otwierania zamka;
(1.2) kod do szyfru;
(1.3) podpowiedź umożliwiająca rozwiązanie zagadki
(1.4) szyk lotu stada ptaków;
(1.5) wojsk. jednostka taktyczna lotnictwa złożona z trzech lub czterech samolotów;
(1.6) narzędzie w postaci dźwigni rozwidlonej na końcu do odkręcania i przykręcania śrub
(1.7) muz. znak na pięciolinii określający wysokość opisywanych dźwięków;
(1.8) elektron. przycisk do zwierania obwodu elektrycznego
(1.9) inform. kolumna bazy danych lub ich zbiór, które identyfikują rekord
(1.10) archit. zwornik, element konstrukcyjny w kształcie klina w najwyższym punkcie sklepienia lub łęku;
(1.11) muz. pokrętło do naciągu strun i strojenia instrumentu
(1.12) kilka posiadłości jednego właściciela ziemskiego, zorganizowanych w jeden organizm gospodarczy, pod wspólnym zarządem;
(1.13) symboliczny przedmiot w kształcie klucza (1.1) wręczany zasłużonym osobom
forma czasownika.
(2.1) 2 os., lp., trybu rozkazującego od kluczyć
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Zgubiłem klucze i musieliśmy zmieniać wszystkie zamki.
(1.2) Niestety, nie mam klucza do tego szyfru i nie możemy nic przeczytać.
(1.3) Klucz do wykrycia mordercy polegał na tym, że inspektor odkrył ślady błota na dywanie.
(1.4) Na niebie ujrzeliśmy klucz żurawi.
(1.5) Podczas wojny mój dziadek był dowódcą klucza.
(1.6) Do odkręcenia tej śruby trzeba użyć klucza.
(1.7) Na początku zapisu nutowego utworów muzycznych może znajdować się klucz wiolinowy.
(1.8) Telegrafista bardzo szybko przyciska klucz.
(1.9) Kluczem głównym tej tabeli jest kolumna page_id.
Wiktionary
IPA: klut͡ʃ, AS: kluč
Wiktionary
rzecz. klucznik mos., kluczenie n.
:: zdrobn. kluczyk mrz.
czas. kluczyć ndk.
przym. kluczowy
Wiktionary
(1.2) kod
(1.9) indeks
Wiktionary
mieszkaniec Kluczy lub Kluk
SJP.pl
mieszkanka Kluczy lub Kluk
SJP.pl
przymiotnik od: Klucze; klucki
SJP.pl
mieszkaniec Kluczborka (miasta w Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kluczborka
(1.2) osoba pochodząca z Kluczborka, urodzona w Kluczborku
Wiktionary
(1.1) Grupa kluczborczan zaproponowała wysadzenie klombów bratkami.
(1.2) Mąż pani Zyty był rodowitym kluczborczaninem.
Wiktionary
rzecz. Kluczbork mrz., Kluczborzak mos.
:: fż. kluczborczanka ż.
przym. kluczborski
Wiktionary
mieszkanka Kluczborka (miasta w Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kluczborka
(1.2) kobieta pochodząca z Kluczborka, urodzona w Kluczborku
Wiktionary
(1.1) Grupa kluczborczanek zaproponowała upamiętnienie rocznicy urodzin naszej noblistki.
(1.2) Pani Alfreda jest rodowitą kluczborczanką.
Wiktionary
rzecz. Kluczbork mrz., Kluczborzak mos.
:: fm. kluczborczanin mos.
przym. kluczborski
Wiktionary
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto na Opolszczyźnie;
Wiktionary
Kluczbork (niem. Kreuzburg) – miasto w województwie opolskim, w powiecie kluczborskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kluczbork. Leży na pograniczu Niziny Śląskiej i Wyżyny Śląskiej. Przepływa przez nie rzeka Stobrawa.
W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa opolskiego.
Według danych GUS z 1 stycznia 2024 r. miasto liczyło 22 033 mieszkańców.
Wikipedia
(1.1) Kluczbork leży nad Stobrawą.
Wiktionary
IPA: ˈklud͡ʒbɔrk, AS: kluǯbork
Wiktionary
rzecz. Kluczborzak mos., kluczborczanin m., kluczborczanka ż.
przym. kluczborski
Wiktionary
przymiotnik od: Kluczbork
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Kluczborka, związany z Kluczborkiem
Wiktionary
(1.1) Hanka ze Zbyszkiem pobrali się w kluczborskim kościele.
Wiktionary
rzecz. kluczborczanin mos., kluczborczanka ż., Kluczbork mrz., Kluczborzak mos.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. etn. członek historycznej grupy etnicznej zamieszkującej Kluczbork i okolice
Wiktionary
(1.1) Okolice Kluczborka na Opolszczyźnie zamieszkiwane były przez Kluczborzaków.
Wiktionary
rzecz. kluczborczanin mos., kluczborczanka ż., Kluczbork mrz.
przym. kluczborski
Wiktionary
1. narzędzie do zamykania i otwierania zamków i kłódek;
2. szyfr;
3. objaśniający komentarz;
4. znak graficzny umieszczany na początku pięciolinii, określający wysokość dźwięków przypisanych nutom;
5. szyk, w jakim lecą ptaki wędrowne;
6. narządzie do przykręcania lub odkręcania nakrętek;
7. przycisk w aparaturze telegraficznej lub radiowej, umożliwiający nadawanie informacji za pomocą alfabetu Morse'a;
8. konstrukcyjne, zwykle zdobione zamknięcie sklepienia lub łuku; kliniec szczytowy, zwornik;
9. zespół majątków ziemskich, folwarków, będących pod wspólnym zarządem;
10. przenośnie: sposób pozwalający na osiągnięcie czegoś
SJP.pl
Wikipedia
1. rodzaj prostego węzła;
2. pętla ze sznura lub rzemienia zaciskająca się, służąca do wiązania czegoś;
3. tyczka z odnogą, służąca do wyciągania wiadra ze studni, naginania gałęzi itp.;
4. w łowiectwie: zboczenie zwierzyny z kierunku, w którym się przemieszcza; kluczenie
SJP.pl
Wikipedia
1. przymiotnik od: Kluczewsko;
2. przymiotnik od: Klucze; klucki, kluczański
SJP.pl
1. przymiotnik od: Kluczewsko;
2. przymiotnik od: Klucze; klucki, kluczański
SJP.pl
Kluczewsko – wieś w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie włoszczowskim, w gminie Kluczewsko.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa piotrkowskiego.KluczewskoPrzez miejscowość przebiega droga wojewódzka nr 742.
Wikipedia
1. rodzaj prostego węzła;
2. pętla ze sznura lub rzemienia zaciskająca się, służąca do wiązania czegoś;
3. tyczka z odnogą, służąca do wyciągania wiadra ze studni, naginania gałęzi itp.;
4. w łowiectwie: zboczenie zwierzyny z kierunku, w którym się przemieszcza; kluczenie
SJP.pl
Kluczka – węzeł stosowany w żeglarstwie i wspinaczce, głównie do łączenia lin o zbliżonej średnicy oraz formowania pętli. Podczas wiązania kluczki należy pamiętać o pozostawieniu stosunkowo długich wolnych końców lin (około dziesięciokrotności średnicy liny).
Wikipedia
Kluczkowice – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie opolskim, w gminie Opole Lubelskie.
Typ zabudowy: ulicówka. We wsi znajduje się szkoła podstawowa, było gimnazjum.
W latach 1954–1959 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kluczkowice, po jej zniesieniu w gromadzie Wrzelowiec. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa lubelskiego.
Wikipedia
Kluczkowo (niem. Klützkow) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie świdwińskim, w gminie Świdwin.
Wikipedia
kobieta zarządzająca kluczami do czegoś; kluczniczka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. kobieta zarządzająca kluczami do danego obiektu
(1.2) szafka lub gablotka na klucze
Wiktionary
(1.1) Stare klucznice chodziły spać z kurami, toteż wieczorami nie sposób było się dostać do zwykle zamkniętej komnaty dziennej.
(1.2) Sama klucznica również była zakluczona.
Wiktionary
rzecz. klucz m., klucznik m., kluczyk m., kluczenie n.
czas. kluczyć ndk., zakluczyć dk.
Wiktionary
(1.1) furtowa, odźwierna
(1.2) szafka na klucze
Wiktionary
urząd administracji gospodarczej ziem Wielkiego Księstwa Litewskiego, później godność honorowa
SJP.pl
kobieta zarządzająca kluczami do czegoś; klucznica
SJP.pl
1. osoba mająca pod swoim zarządem klucze do czegoś;
2. dawniej urzędnik zarządzający kluczem majątków ziemskich, później tytuł honorowy
SJP.pl
Wikipedia
1. nadawać wiadomość telegraficzną lub radiową alfabetem Morse'a za pomocą specjalnego przycisku w aparaturze;
2. w kinematografii, grafice komputerowej: nakładanie na obraz pewnego fragmentu innego obrazu;
3. w telekomunikacji, elektronice: modulować sygnał;
4. dawniej: organizować, porządkować coś według jakiegoś systemu;
5. dawniej: kluczyć
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kluczowe; cecha tych, którzy są kluczowi
Wiktionary
rzecz. klucz m., kluczyk m., klucznik m.
przym. kluczowy
przysł. kluczowo
Wiktionary
1. przymiotnik od: klucz (w znaczeniu: środkowy kliniec szczytowy, np. klin kluczowy);
2. decydujący, najważniejszy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) podstawowy, najważniejszy
(1.2) daw. przym. od klucz
Wiktionary
(1.1) Przytoczono kluczowe wnioski płynące z wystąpień, powołując się również na odpowiednią literaturę.
Wiktionary
IPA: kluˈt͡ʃɔvɨ, AS: klučovy
Wiktionary
rzecz. kluczowość ż., klucz, klucznik, kluczyk
przym. kluczny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. zabór rosyjski, Litwa: najniższy stopniem urzędnik na obszarze jednostki terytorialnej odpowiadającej parafii
Wiktionary
(1.1) Pierwszym urzędnikiem administracyjnym w parafii jest jak wyżéj nadmieniono, asessor sądu niższego ziemskiego i po nim idzie dozorca czyli »smotrytiel«, albo jak go w ostatnich czasach przezwano, kluczwójt. (…) Kluczwójt jest ostatniém ogniwem hierarchii administracyjnéj i on ma pod swemi rozkazami sotników i dziesiętników. (…) Obowiązkiem sotnika i dziesiętnika jest: asystować panu kluczwójtowi i wszystkim wyższym urzędnikom i być na ich usługi. Używani oni bywają niekiedy do rozwożenia rozkazów i wyższych postanowień rządowych, ale to głównie należy do kluczwójta. Od zabrania Litwy przez Rossyą aż do 1825 roku, kluczwójtowie (…) brani byli ze szlachty i jako tacy wyjęci spod kary cielesnéj; to jest, że nie mogli być bici przez wyższych urzędników. (…) kluczwójt utrzymuje się z sypek zbożowych do których obowiązani są jego parafianie; sotnicy i dziesiętnicy mają bizuny i pałki za całą nagrodę sic..
(1.1) Najbogatsi Machnowicze, z których jeden piastował dostojny urząd kluczwójta, a spadek po nim nie dawno żwawe obudził spory, reszta, mnogie rodziny Sérnickich, […] itd., żyją ze swoich zagonów, z najmu na czółna, do kośby i żniwa w okolicy. Przy całém tém ubóstwie jest w nich jednakże rodzaj dumy, który ich od chłopów odróżnia. Krój nawet ubioru mają odmienny sic..
Wiktionary
(1.1) tysięcznik
Wiktionary
iść, jechać, posuwać się do celu okrężną drogą, zmieniając ciągle kierunek
SJP.pl
Kluczyce – wieś sołecka w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie włoszczowskim, w gminie Secemin.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa częstochowskiego.
Wikipedia
1. mały klucz
2. roślina z rodziny pierwiosnkowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: klucz
(1.2) klucz do samochodu
(1.3) prosty mechanizm otwierający
Wiktionary
Stroik (również klucz, kluczyk, maszynka) – element instrumentów strunowych począwszy od skrzypiec przez kontrabas po gitarę zamontowany najczęściej na główce odpowiadający za strojenie (przez zwiększanie lub zmniejszanie napięcia strun) i trzymanie stroju instrumentu. Jeden stroik odpowiada jednej strunie. Od jakości klucza zależy jak precyzyjnie i sprawnie można nastroić instrument oraz jak długo nie będzie on wymagał ponownego strojenia.
Wikipedia
(1.2) Wróciłem do domu po kluczyki do samochodu.
Wiktionary
IPA: ˈklut͡ʃɨk, AS: klučyk
Wiktionary
rzecz. klucznica ż., klucz m., klucznik m., kluczowość ż.
czas. kluczyć ndk., wykluczyć dk., wykluczać ndk.
przym. kluczowy
Wiktionary
automat do odbierania i oddawania kluczyków samochodowych przez osoby wynajmujące auta
SJP.pl
przymiotnik od: kluczyk
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kludzić.
Wiktionary
czas. kludzić
Wiktionary
czasownik
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. wyprowadzać się
(1.2) gw-pl|Śląsk Cieszyński. prowadzić kogoś
(1.3) gw-pl|Śląsk Cieszyński. przenosić, zwozić siano
Wiktionary
rzecz. kludzenie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) reg-pl|Poznań. odzież, ubranie
(1.2) reg-pl|Poznań. garnitur
(1.3) reg-pl|Poznań. mundur
Wiktionary
kluć się:
1. lęgnąć się, wydobywać się z jaja;
2. przenośne: powstawać, formować się
SJP.pl
część aparatury do wylęgu piskląt
SJP.pl
1. okrętka do połączenia przewodu wiertniczego z łańcuchem wiertniczym;
2. w gwarze poznańskiej: nos; kluka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. chłopiec
Wiktionary
w gwarze poznańskiej: nos; kluk
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Poznań. nos
(1.2) gw-pl|Mazury. kwoka
Wiktionary
Kluka (kaszb. klëka) - rodzaj laski, charakterystycznej dla kultury kaszubskiej.
Kluka była związana była z urzędem sołtysa i służyła np. do zwoływania wiejskich zebrań. Laskę przekazywano od sąsiada do sąsiada, aż wróciła do sołtysa, co było znakiem, że wszyscy zapoznali się z wezwaniem czy wiadomością. Zwyczaj ten był kultywowany na Kaszubach jeszcze na początku XX wieku. Kluki używano także do informowania o śmierci mieszkańca wsi; była wtedy symbolicznie przewiązywana czarną wstążką. Czerwona wstążka oznaczała z kolei nadchodzące wesele.
Wikipedia
(1.1) Ciekawe, dlaczego, gdy dostaniecie na ulicy w klukę, zamiast walczyć zalewacie się łzami?
Wiktionary
(1.1) kluber, kliber
Wiktionary
w gwarze poznańskiej: nos; kluk
SJP.pl
Wikipedia
Klukówek – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie pułtuskim, w gminie Świercze. Ma status sołectwa.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ciechanowskiego.
Wikipedia
1. nazwa kilku wsi w Polsce;
2. osiedle w Gdańsku
SJP.pl
W Polsce:
Wikipedia
przymiotnik od: Klukowo
SJP.pl
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Klukowszczyzna – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie bialskim, w gminie Leśna Podlaska.
Wieś duchowna Kłukowszczyzna, własność paulinów z Leśniej, położona była w 1795 roku w ziemi mielnickiej województwa podlaskiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bialskopodlaskiego.
Wikipedia
żurawina błotna - krzewinka
SJP.pl
Klukwa (ros. Клюква) – wieś (ros. село, trb. sieło) w zachodniej Rosji, w sielsowiecie klukwinskim rejonu kurskiego w obwodzie kurskim.
Wikipedia
od reformy kluniackiej z XI wieku
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) hist. dotyczący Cluny, miasta w środkowo-wschodniej Francji lub tamtejszego klasztoru;
Wiktionary
rzecz. kluniata mos.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) reg-pl|Poznań. grat, rupieć
Wiktionary
(1.1) Posprzątaj te klunkry!
(1.1) W sklepie „U Gerarda”, bo tak się nazywa ten lokal, można kupić odzież i owe tajemnicze klunkry.
Wiktionary
przyrząd do mierzenia średnicy drzew; fita; średnicomierz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) środ. leśn. przyrząd do mierzenia grubości drzew na pniu lub ściętego drewna okrągłego
Wiktionary
IPA: ˈklupa, AS: klupa
Wiktionary
czas. sklupować
Wiktionary
(1.1) średnicomierz, przest. jarzemko
Wiktionary
czasownik nieprzechodni niedokonany
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. szukać, szperać
(1.2) gw-pl|Górny Śląsk. pukać, stukać
(1.3) gw-pl|Górny Śląsk. trzepać
(1.4) gw-pl|Górny Śląsk. bić
Wiktionary
rzecz. klupanie n.
Wiktionary
(1.2) gw-pl|Górny Śląsk|klupkać., gw-pl|Górny Śląsk|kupkać.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|klupać.
Wiktionary
czas. klupać ndk.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
dokonywać pomiaru klupą
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
zdrobnienie od: klusek
SJP.pl
zdrobnienie od: kluska
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: kluska
Wiktionary
(1.1) Janek lubi kluseczki z suszem.
Wiktionary
IPA: kluˈsɛt͡ʃka, AS: klusečka
Wiktionary
rzecz. kluska ż.
Wiktionary
zdrobnienie od: kluski
SJP.pl
(zwykle w liczbie mnogiej) mały kawałek ciasta, zwykle zagniatanego z mąki i jaj; kluska
SJP.pl
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
(zwykle w liczbie mnogiej) mały kawałek ciasta, zwykle zagniatanego z mąki i jaj; klusek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) spoż. kulin. gotowana potrawa z ciasta z dodatkiem mąki i innych składników, podawana do zup lub jako podstawa drugiego dania;
(1.2) przen. pot. obraź. osoba otyła, niezdarnie się poruszająca
(1.3) reg. spoż. makaron
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Zjadłem pięć klusek i popiłem kompotem z truskawek.
(1.2) Idzie kluska i jeszcze człowieka rozdepcze.
Wiktionary
IPA: ˈkluska, AS: kluska
Wiktionary
rzecz. klusek m., kluch m., Kluski nmos., Kluska m.
:: zdrobn. kluseczka ż., kluseczek m.
:: zgrub. klucha ż.
przym. kluskowy, kluskowaty, kluchowaty
Wiktionary
(1.1) reg. śl. gałuszka.
(1.2) klucha
Wiktionary
potrawa z ciasta, zwykle zagniatanego z mąki i jaj, także z ugotowanych, roztartych ziemniaków, sera, podawana do zup lub jako drugie danie
SJP.pl
Wikipedia
kluchowaty;
1. o cieście: niedopieczony; zakalcowaty;
2. przenośnie: pulchny, niezgrabny, gruby
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) o konsystencji podobnej do kluski
Wiktionary
rzecz. kluska ż.
Wiktionary
(1.1) kluchowaty, zakalcowaty
Wiktionary
przymiotnik od: klusek albo kluska
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
Kluszewo – wieś sołecka w Polsce, położona w województwie mazowieckim, w powiecie mławskim, w gminie Szydłowo.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ciechanowskiego.
Wikipedia
wieś w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim
SJP.pl
Kluszkowce – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, w gminie Czorsztyn, przy drodze wojewódzkiej nr 969 (Stary Sącz – Nowy Targ). Zabudowania i pola uprawne wsi znajdują się w dolinie potoku Kluszkowianka, u podnóży południowych stoków Pasma Lubania w Gorcach. Od wschodniej strony nad miejscowością wznosi się góra Wdżar.
Wikipedia
okręg w Rumunii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. Kluż-Napoka, dawna nazwa miasta
(1.2) geogr. okręg w północno-zachodniej Rumunii (Siedmiogród);
Wiktionary
Kluż-Napoka (historycznie Koloszwar, rum. Cluj-Napoca, węg. Kolozsvár, niem. Klausenburg; do 1974 Kluż) – miasto w północno-zachodniej Rumunii, na Wyżynie Transylwańskiej, nad Małym Samoszem, największe miasto i historyczna stolica Siedmiogrodu, ośrodek administracyjny okręgu Kluż.
Wikipedia
przym. klużański
Wiktionary
(1.1) Kluż-Napoka, hist. Koloszwar
Wiktionary
miasto w Rumunii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy lub nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Rumunii, w północno-zachodnim Siedmiogrodzie;
Wiktionary
Kluż-Napoka (historycznie Koloszwar, rum. Cluj-Napoca, węg. Kolozsvár, niem. Klausenburg; do 1974 Kluż) – miasto w północno-zachodniej Rumunii, na Wyżynie Transylwańskiej, nad Małym Samoszem, największe miasto i historyczna stolica Siedmiogrodu, ośrodek administracyjny okręgu Kluż.
Wikipedia
(1.1) Kluż (do 1974), hist. Koloszwar (w czasach panowania węgierskiego), daw. Kolocza
Wiktionary
1. otwór w burcie, pokładzie lub nadburciu statku, przez który przesuwa się m.in. cuma;
2. dawniej: zamknięty dom dla psychicznie chorych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) żegl. otwór w burcie statku do przeciągania cum, łańcucha kotwicznego itp.;
(1.2) stpol. więzienie
Wiktionary
Kluza (przewłoka) – okrągły lub owalny otwór w burcie, nadburciu lub powierzchni pokładu jednostki pływającej, często o wzmocnionych brzegach, przez który przeprowadza się liny cumownicze albo linę bądź łańcuch kotwiczny. Na małych jednostkach kluza może mieć postać okucia w kształcie metalowego ucha.
Stosowane są także półkluzy czyli analogiczne do otworów uchwyty, jednak z wycięciem od góry, przez które można linę lub łańcuch wkładać, zamiast przewlekania.
Wikipedia
IPA: ˈkluza, AS: kluza
Wiktionary
rzecz. półkluza ż.
Wiktionary
(1.1) przewłoka
Wiktionary
w żeglarstwie: przykrywa służąca do zamykania kluzy (otworu w burcie), gdy łańcuch kotwiczy jest wyciągnięty
SJP.pl
→ Kluż-Napoka (miasto w Rumunii)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Klużem-Napoką (Klużem), dotyczący Klużu-Napoki (Klużu)
Wiktionary
(1.1) Pamiętam odpowiedź zacnej klużańskiej mieszczki, kiedy pytałam szukając u niej pokoju, czy nie ma pluskwauskiew. Odpowiedziała: — Owszem, są, ale nie tak, żeby nam przeszkadzały.
Wiktionary
rzecz. Kluż m.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
krzew lub drzewo rosnące w tropikalnej Ameryce, dostarczające żywic używanych do celów leczniczych i technicznych; okrętnica
SJP.pl
Kluzja, okrętnica (Clusia L.) – rodzaj roślin z rodziny kluzjowatych pochodzący z rejonu Morza Karaibskiego. Żywica tych roślin bywa używana do uszczelniania łodzi.
Wikipedia
rodzina roślin z rzędu malpigiowców; okrętnicowate
SJP.pl
Wikipedia
o cechach kluzjowatych (rodzina krzewów i drzew)
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Klwów – wieś w Polsce, położona w województwie mazowieckim, w powiecie przysuskim, w gminie Klwów. Leży nad rzeką Sławną. Wieś na status sołectwa.
Wieś jest siedzibą gminy Klwów oraz rzymskokatolickiej parafii św. Macieja Apostoła.
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Klwów. W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa radomskiego.
Wikipedia
przymiotnik od: Klwów
SJP.pl
czasownik
(1.1) poznań. plotkować, obgadywać
(1.2) poznań. marudzić
Wiktionary
rzecz. klybanie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|klybać.
Wiktionary
czas. klybać ndk.
Wiktionary
[czytaj: klajdesdal] rzadko: ciężki koń pociągowy maści gniadej; klajdesdal, clydesdale
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. mot. techn. zacisk akumulatorowy
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|klema.
Wiktionary
wymarły głowonóg morski z rodziny amonitów; klimenia
SJP.pl
rząd wymarłych głowonogów
SJP.pl
Clymeniida (po polsku klimenie, dawniej także klymenie) – rząd wymarłych głowonogów z podgromady amonitów.
Charakterystyczne wyłącznie dla klimenii jest położenie u form dorosłych syfonu po stronie grzbietowej, a nie brzusznej, jak u innych amonitowatych. Klimenie mają linię przegrodową typu goniatytowego; większość klimenii ma także nietypową linię przegrodową, gdyż zaczyna się ona od siodła.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. techn. blacharz
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|klympiyrz.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. blacharz
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|klympiorz.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. blacharstwo
Wiktionary
czasownik nieprzechodni niedokonany
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. klękać
Wiktionary
rzecz. klynkanie n.
czas. klynknóńć dk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. rel. Anioł Pański
Wiktionary
czas. klynkać ndk., klynknóńć dk.
Wiktionary
czasownik nieprzechodni dokonany
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. klęknąć
Wiktionary
rzecz. klynkanie n.
czas. klynkać ndk.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. techn. kleszcze
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|canga, cangi.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. plotkarka
Wiktionary
(1.1) klachula, klebetnica, drzistula, melikot
Wiktionary
skrót od: kilometr
SJP.pl
symbol
(1.1) = metrol. koń mechaniczny (jednostka)
skrótowiec
(2.1) = praw. kodeks morski;
Wiktionary
Kilometr (symbol: km) – powszechnie stosowana wielokrotność metra, podstawowej jednostki długości w układzie SI. Dokładniej, kilometr to 1000 metrów. Stowarzyszona i dość często używana jednostka powierzchni to kilometr kwadratowy (symbol: km²), a objętości – kilometr sześcienny (symbol: km³).
Wikipedia
(1.1) Silnik w tym samochodzie ma moc 100 KM.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃ɲ ˌmɛxãˈɲiʧ̑nɨ|‿ka‿ˈɛ̃m, AS: kõń meχãńičny|‿ka‿ẽm
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
skrót od: komandor; kmdr.
SJP.pl
skrót od: komandor (czytany jako cały, odmienny wyraz)
SJP.pl
skrót
(1.1) wojsk. mar. komandor
Wiktionary
Komandor (kmdr) – wojskowy stopień oficerski w Marynarce Wojennej i Jednostce Wojskowej Formoza, odpowiadający pułkownikowi w pozostałych rodzajach sił zbrojnych. Jego odpowiedniki znajdują się także w marynarkach wojennych innych państw w NATO.
Wikipedia
skrót od: komandor; kmd.
SJP.pl
skrót od: komendant (czytany jako cały, odmienny wyraz)
SJP.pl
Andrzej Kmicic - bohater powieści pt. "Potop" oraz "Pan Wołodyjowski" autorstwa Henryka Sienkiewicza
SJP.pl
Osoby:
Wikipedia
Kmiczyn – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Łaszczów.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
Wieś stanowi sołectwo gminy Łaszczów. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 103 mieszkańców. W skład sołectwa Kmiczyn wchodzi także kolonia Kmiczyn-Kolonia.
Wikipedia
1. w okresie kolonizacji: chłop mający własne gospodarstwo na prawie czynszowym
2. w czasach nowożytnych: zamożny gospodarz, chłop
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) w średniowieczu: chłop mający własne gospodarstwo na prawie czynszowym
(1.2) w czasach nowożytnych: zamożny gospodarz, chłop
(1.3) stpol. starzec
(1.4) stpol. wysoki urzędnik książęcy
Wiktionary
Kmieć (łac. cmetos, cmetones, kmetho) – w czasach nowożytnych pojęcie to oznaczało zamożnego gospodarza – używane potocznie jako synonim chłopa.
Wikipedia
IPA: kmʲjɛ̇t͡ɕ, AS: kmʹi ̯ėć
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. kmiotek m.
:: zgrub. kmiot m.
przym. kmiecy, kmieci
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) daw. związany z kmieciem, dotyczący kmiecia
przymiotnik dzierżawczy
(2.1) daw. należący do kmieci
forma rzeczownika.
(3.1) lp. D., B. od kmieć
Wiktionary
rzecz. kmieć mos.
przym. kmiecy
Wiktionary
(1.1) kmiecy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
przestarzale: stawać się kmieciem, ubożeć, deklasować się
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Kmiecik – żeńska forma: Kmiecikowa, Kmiecikówna – polskie nazwisko. Noszą je 9902 osoby.
Wikipedia
Kmiecin (niem. Fürstenau) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie nowodworskim, w gminie Nowy Dwór Gdański na obszarze Żuław Wiślanych.
Wieś komornictwa zewnętrznego Elbląga w XVII i XVIII wieku. W 1954 miejscowość była siedzibą gminy Kmiecin, następnie gromady Kmiecin. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa elbląskiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
dawniej: córka kmiecia; kmiotówna
SJP.pl
przymiotnik od: kmieć
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) daw. związany pracą na roli, dotyczący pracy na roli
(1.2) daw. związany z kmieciem, dotyczący kmiecia
przymiotnik dzierżawczy
(2.1) książk. należący do kmieci
Wiktionary
rzecz. kmieć mos.
przym. kmieci
Wiktionary
roślina przyprawowa; owoce tej rośliny
SJP.pl
Kmin (Cuminum L.) – rodzaj roślin należący do rodziny selerowatych. Wyróżnia się w jego obrębie dwa lub cztery gatunki. Rośliny te rosną w basenie Morza Śródziemnego na południe sięgając po Sudan, a na wschodzie po Azję Centralną. Owoce kminu rzymskiego C. cyminum są przyprawą znaną i stosowaną co najmniej od czasów rozwoju kultury minojskiej. Stosowane są do aromatyzowania serów, wypieków, likierów i wchodzą w skład curry. Niegdyś bardziej popularne, zostały w dużym stopniu zastąpione przez owoce kminku zwyczajnego.
Wikipedia
środowiskowo, przestarzale: tajna gwara przestępcza, więzienna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) dawna gwara więzienna, poprzedniczka grypsery
Wiktionary
IPA: ˈkmʲĩna, AS: kmʹĩna
Wiktionary
rzecz. rozkmina ż., kminienie n., rozkminianie n., rozkminienie n.
czas. kminić ndk., rozkminić dk., rozkminiać ndk.
Wiktionary
1. dwuletnia roślina z rodziny selerowatych, o drobnych, białych kwiatach, uprawiana ze względu na nasiona
2. owoce kminku, służące jako przyprawa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Carum|ref=tak., rodzaj roślin z rodziny selerowatych;
(1.2) farm. kulin. suszone owoce jednej z odmian tej rośliny zawierające olejek kminkowy, stosowany w sztuce kulinarnej jako przyprawa oraz w ziołolecznictwie
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Wielu ludzi nie przepada za specyficznym smakiem kminku.
Wiktionary
IPA: ˈkmʲĩnɛk, AS: kmʹĩnek
Wiktionary
przym. kminkowy
rzecz. kminkówka
Wiktionary
(1.1) lud. henysek
Wiktionary
potocznie:
1. rozumieć coś; czaić, kumać, jarzyć, kapować, łapać;
2. rozmyślać, zastanawiać się nad rozwiązaniem jakiejś sytuacji
SJP.pl
czasownik
(1.1) mówić kminą
(1.2) slang. rozumieć
(1.3) slang. zastanawiać się, myśleć
Wiktionary
(1.2) O co w tym chodzi? Nic nie kminię.
Wiktionary
IPA: ˈkmʲĩɲit͡ɕ, AS: kmʹĩńić
Wiktionary
rzecz. kmina ż., rozkmina ż., kminienie n., rozkminianie n., rozkminka ż.
czas. rozkminić, rozkminiać, wykminić
Wiktionary
(1.2) czaić, kumać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kminić.
Wiktionary
czas. kminić
rzecz. kmina ż., rozkminianie n.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) bot. posiadający liście jak kminek
Wiktionary
wódka nalewana na ziarna kminku; wódka kminkowa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) spoż. nalewka na kminku
Wiktionary
(1.1) Napiłbym się dziadkowej kminkówki.
(1.1) Zawsze od niego kminkówkę było słychać.
Wiktionary
rzecz. kminek mrz., kmin mrz.
przym. kminkowy
Wiktionary
przymiotnik od: kminek
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kminkiem, dotyczący kminku
Wiktionary
(1.1) Alasz to likier kminkowy.
Wiktionary
IPA: kmʲĩŋˈkɔvɨ, AS: kmʹĩŋkovy
Wiktionary
rzecz. kminkówka ż., kminek
Wiktionary
kraśnik kminowiec - motyl z rodziny kraśnikowatych
SJP.pl
1. obraźliwie: ktoś mało inteligentny lub bez ogłady;
2. dawniej pogardliwie o kmieciu (chłopie)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zgrub. od: kmiotek
(1.2) pot. obraź. rolnik
(1.3) pot. obraź. osoba prostacka, nieobyta
Wiktionary
(1.3) Ile razy trzeba temu kmiotowi powtarzać?
Wiktionary
rzecz. kmieć mos., kmiotek mos., kmiotka ż.
Wiktionary
1. zdrobnienie od: kmieć lub kmiot (dawniej - zamożny gospodarz);
2. lekceważąco o kimś mało inteligentnym i bez ogłady; kmiot
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zdrobn. od: kmieć
(1.2) pot. obraź. rolnik
(1.3) pot. obraź. osoba prostacka, nieobyta
forma rzeczownika.
(2.1) D. plural|kmiotka.
Wiktionary
(1.3) Nigdy tego kmiotek nie pojmie.
Wiktionary
rzecz. kmieć mos.
:: zgrub. kmiot mos.
:: fż. kmiotka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. chłopka
Wiktionary
rzecz. kmieć mos., kmiot mos.
:: fm. kmiotek mos.
Wiktionary
dawniej: córka kmiecia - chłopa użytkującego gospodarstwo rolne; kmieciówna
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. kuma, przyjaciółka, sąsiadka, kumoszka
Wiktionary
(1.1) Onę niezgodę, sprośną z piekła kmochę, / Co jadowitym jędza mózgi płoche / Mącąc ozorem, wielo-gęba szepce, / Noga ma zdepce.
Wiktionary
IPA: ˈkmɔxa, AS: kmoχa
Wiktionary
gwarowo: ojciec chrzestny; kum
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) stpol. ojciec chrzestny w stosunku do rodzica naturalnego
(1.2) stpol. kum (przyjaciel, towarzysz)
Wiktionary
IPA: kmɔtr̥, AS: kmotr̦
Wiktionary
gwarowo: matka chrzestna; kuma
SJP.pl
[czytaj: ka-em-PE]
1. skrót od: Komenda Miejska Policji;
2. skrót od: Klubowe Mistrzostwa Polski
SJP.pl
MPiK; Klub Międzynarodowej Prasy i Książki
SJP.pl
skrótowiec, fraza zdaniowa
(1.1) pot. środ. kto ma wiedzieć, ten wie
Wiktionary
symbol
(1.1) = metrol. kilometr kwadratowy
Wiktionary
Kilometr kwadratowy (symbol: km²) – jednostka wielokrotna jednostki pola powierzchni – metra kwadratowego. 1 km² jest to pole powierzchni kwadratu o boku 1000 m.
1 km² =
Wikipedia
(1.1) Badane przez autora górne dorzecze Nysy Kłodzkiej o powierzchni 1731 km² leży na terenie określanym terminem Ziemia Kłodzka.
Wiktionary
skrót od: kiloniuton, jednostka siły
SJP.pl
Kn – dwuznak występujący w języku angielskim. Oznacza n czytane bez poprzedzającego je k. W języku niderlandzkim czytane jako kn (przykład: „knie” – kni (kolano))
Wikipedia
skrót od:
1. Korean National Airlines;
2. Kenya News Agency
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gwara kociewska chłopak
Wiktionary
(1.1) Knabas wzdychał do psianknégo dziewczaka. → Chłopak wzdychał do pięknej dziewczyny.
Wiktionary
IPA: ˈknabas, AS: knabas
Wiktionary
gorącokrwista rasa koni pochodząca z Danii, o tarantowatej maści (np. koń Pippi Langstrump)
SJP.pl
Knabstrup – gorącokrwista rasa koni pochodząca z Danii o charakterystycznej, tarantowatej maści.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
1. drewniana lub metalowa część osprzętu jachtu w kształcie rogów, przyśrubowana do pokładu lub masztu
2. listwa przybita wzdłuż burty łodzi
3. regionalnie o dużej kości
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) żegl. okucie występujące powszechnie na pokładach jednostek pływających lub doków, służące do unieruchamiania różnych lin olinowania ruchomego;
(1.2) żegl. listwa znajdująca się wzdłuż burty łodzi, służąca do osadzania dulek
(1.3) archit. wspornik w drewnianych budowlach szkieletowych
(1.4) reg. duża kość, gnat
Wiktionary
Knaga – okucie używane na pokładach jednostek pływających służące do unieruchamiania lin olinowana ruchomego: lin cumowniczych, lin takielunku, fałów itp. Warunkiem jest jednak, aby były to liny elastyczne – z włókien roślinnych lub tworzywa sztucznego, gdyż liny te ciasno owija się wokół knagi lub zaciskają w niej. Knaga umożliwia szybkie i pewne unieruchomienie liny oraz równie szybkie jej zwolnienie w razie potrzeby. Knagi mogą mieć różne kształty i sposoby mocowania.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) rożek linowy
(1.2) siodełko
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. knagowanie n.
czas. knagować
frazeologia.
etymologia.
(1.1-4) etym|niem|Knagge. → gnat
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈknaɡa, AS: knaga
Wiktionary
rzecz. knagowanie n.
czas. knagować
Wiktionary
(1.1) rożek linowy
(1.2) siodełko
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) przymocowywanie linki do knagi
Wiktionary
IPA: ˌknaɡɔˈvãɲɛ, AS: knagovãńe
Wiktionary
czas. knagować
rzecz. knaga
Wiktionary
związany z knajakiem
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pot. posp. dotyczący knajaka, właściwy knajakowi
Wiktionary
(1.1) Wandale malujący na ścianach powieszone gwiazdy Dawida lub hasła typu „Żydzi do gazu” to knajaccy antysemici bezmyślnie odtwarzający podsłuchane opinie rodziców, sąsiadów czy polityków.
Wiktionary
rzecz. knajak m., knajactwo n., knajackość ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest knajackie; cecha tych, którzy są knajaccy
Wiktionary
przym. knajacki
przysł. knajacko
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zachowanie ludzi z marginesu społecznego
(1.2) ludzie przejawiający takie zachowanie
Wiktionary
(1.1) Mówi najczęściej w sposób arogancki, taki trącący nawet knajactwem.
Wiktionary
IPA: knaˈjat͡stfɔ, AS: knai ̯actfo
Wiktionary
rzecz. knajaczek mos., knajak mos.
przym. knajacki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zdrobn. od knajak
Wiktionary
rzecz. knajak m., knajactwo n.
Wiktionary
potocznie:
1. osoba bez kultury osobistej, spędzająca czas na piciu alkoholu i popełnianiu wykroczeń;
2. człowiek z nizin społecznych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. posp. ulicznik, człowiek z marginesu społecznego
(1.2) slang. spryciarz, cwaniak
Wiktionary
IPA: ˈknajak, AS: knai ̯ak
Wiktionary
rzecz. knajactwo n.
:: zdrobn. knajaczek m.
przym. knajacki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) poznań. mężczyzna niskiego wzrostu, mały chłopiec
Wiktionary
rzecz. knajtek mos.
Wiktionary
(1.1) knajtek
Wiktionary
potocznie: podrzędna restauracja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. podrzędny typ restauracji
Wiktionary
Restauracja – zakład gastronomiczny dostępny dla ogółu konsumentów, z pełną obsługą kelnerską, oferujący szeroki i zróżnicowany asortyment potraw i napojów, podawany konsumentom według karty jadłospisowej.
Zakład taki zaspokaja podstawowe i ekskluzywne potrzeby konsumenta, zapewniając mu przy tym wypoczynek i rozrywkę.
Wikipedia
(1.1) Antonin zasnął w knajpie nad kuflem piwa.
Wiktionary
IPA: ˈknajpa, AS: knai ̯pa
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. knajpka ż.
przym. knajpowy, knajpiany
Wiktionary
(1.1) pot. mordownia; bar, pub
Wiktionary
zdrobnienie od: knajpka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: knajpka
Wiktionary
IPA: knajˈpɛt͡ʃka, AS: knai ̯pečka
Wiktionary
rzecz. knajpka ż.
Wiktionary
dotyczący knajpiarza, knajpy
SJP.pl
licha, marna knajpa
SJP.pl
zdrobnienie od: knajpa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: knajpa
Wiktionary
(1.1) Anka skończyła konserwatorium z wyróżnieniem, a teraz gra do kotleta w jakiejś chińskiej knajpce.
Wiktionary
IPA: knajˈpka, AS: knai ̯pka
Wiktionary
rzecz. knajpa ż.
:: zdrobn. knajpeczka ż.
przym. knajpiany
Wiktionary
(1.1) pot. lokalik, restauracyjka, kafejka
Wiktionary
przymiotnik od: knajpa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) poznań. zob. knajder.
Wiktionary
rzecz. knajder m.
Wiktionary
knap podkamiennik - gatunek dużego pająka z rodziny worczakowatych
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
knapiatek brązowy - gatunek pająka z rodziny obniżowatych
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
tytoń fajkowy pakowany w koszyczki; knastr
SJP.pl
tytoń fajkowy pakowany w koszyczki; knaster
SJP.pl
przymiotnik od: knastr albo knaster
SJP.pl
1. zwitek szmat wepchnięty przemocą komuś do ust w celu uniemożliwienia mu wydobycia głosu;
2. coś ograniczającego, uniemożliwiającego swobodną wypowiedź
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) książk. szmata wepchnięta komuś przemocą do ust, aby uniemożliwić mu wydobycie głosu;
(1.2) książk. przen. coś, co ogranicza swobodne wypowiadanie się
(1.3) seks. zabawka erotyczna przypominająca knebel (1.1) wykonana najczęściej z tworzyw sztucznych
Wiktionary
Knebel – przedmiot wkładany do ust lub przykrywający je, mający na celu utrudnienie lub uniemożliwienie przez osobę kneblowaną mowy oraz wydawania innych dźwięków ustami. Czynność taką nazywa się zakneblowaniem.
Knebel może być stosowany jako element przemocy w stosunku do ofiary przestępstwa. Bywa również używany w celach erotycznych, szczególnie w praktykach BDSM.
Wikipedia
IPA: ˈknɛbɛl, AS: knebel
Wiktionary
czas. kneblować ndk., zakneblować dk.
Wiktionary
1. zatykać komuś usta, zwykle zwitkiem szmat, aby uniemożliwić wydobycie głosu;
2. w przenośni: zmuszać do milczenia, uniemożliwiać zabieranie głosu, tłumić wyrażanie poglądów
SJP.pl
w dawnym wojsku niemieckim: żołnierz piechoty, piechur
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. wojsk. żołnierz pieszy w dawnym wojsku niemieckim lub krzyżackim
(1.2) daw. pachołek, sługa
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) żegl. słupek na pokładzie statku lub na nabrzeżu służący do mocowania na nim cum
Wiktionary
Wikipedia
(2.1) poler, pachoł, pachołek
Wiktionary
kulka z ciasta wyrabiana z gotowanych ziemniaków i mąki, nadziewana owocami lub farszem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kulin. kulisty pieróg (kluska) z ciasta przyrządzonego z rozgniecionych gotowanych ziemniaków i mąki pszennej, nadziewana owocami lub mięsem;
Wiktionary
Knedle – gotowane w wodzie, kuliste lub podłużne pierogi. Wytwarzane z ciasta ziemniaczanego (z mąki i gotowanych ziemniaków) lub parzonego, rzadziej twarogowego. Nadziewane owocami (truskawkami, śliwkami, morelami, jabłkami), grzybami, serem, mięsem itp.
Wikipedia
(1.1) Ja też się razu pewnego założyłem i zjadłem cztery gęsi i dwie misy knedli z kapustą.
Wiktionary
IPA: ˈknɛdɛl, AS: knedel
Wiktionary
przym. knedlowy
Wiktionary
zdrobnienie od: knedel; knedliczek
SJP.pl
potrawa z nadziewanych kulek wyrabianych z ciasta z dodatkiem ziemniaków, podawana jako samodzielne danie lub dodatek
SJP.pl
Knedle – gotowane w wodzie, kuliste lub podłużne pierogi. Wytwarzane z ciasta ziemniaczanego (z mąki i gotowanych ziemniaków) lub parzonego, rzadziej twarogowego. Nadziewane owocami (truskawkami, śliwkami, morelami, jabłkami), grzybami, serem, mięsem itp.
Wikipedia
1. zdrobnienie od: knedlik; knedelek;
2. lekceważąco: Czech; knedlik (Knedlik), knedliczek, pepik (Pepik), pepiczek (Pepiczek)
SJP.pl
1. ciasto drożdżowe z ugotowanych ziemniaków lub mąki, gotowane na parze, charakterystyczne dla kuchni czeskiej i słowackiej;
2. lekceważąco: Czech; Knedlik, knedliczek (Knedliczek), pepik (Pepik), pepiczek (Pepiczek)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) kulin. potrawa mączna kuchni czeskiej i słowackiej, przygotowywana z ciasta na bazie gotowanych ziemniaków lub bułki, gotowana w wodzie lub na parze;
Wiktionary
Knedliki (knedliczki) – popularna potrawa mączna kuchni czeskiej i słowackiej. Podłużne bułki gotowane na parze, przygotowywane z ciasta, którego podstawę stanowią gotowane ziemniaki (bramborový knedlík) lub mąka pszenna (houskový knedlík) z dodatkiem drożdży. Z ciasta formuje się zazwyczaj walec, który gotuje się w osolonej wodzie, po ostudzeniu kroi na plastry i odgrzewa na parze. Do knedlików najczęściej podaje się gulasz mięsny, pieczoną wieprzowinę lub sztukę mięsa z sosem. Jako dodatek zwykle podaje się duszoną kapustę.
Wikipedia
IPA: ˈknɛdlʲik, AS: knedlʹik
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. knedliczek m.
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z knedlami, dotyczący knedlów
Wiktionary
rzecz. knedel mrz.
Wiktionary
[czytaj: nibord] specjalna deska do jazdy po wodzie w pozycji klęczącej
SJP.pl
[czytaj: nibording] sport wodny, w którym klęczy się na specjalnej desce ciągniętej po wodzie przez motorówkę lub wyciąg
SJP.pl
[czytaj: nibordingowy] związany ze sportem wodnym, w którym klęczy się na specjalnej desce ciągniętej po wodzie przez motorówkę lub wyciąg
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. guzik
(1.2) gw-pl|Górny Śląsk. przycisk (w sensie: włącznik elektryczny, bądź pole na ekranie reagujące na kliknięcie)
(1.3) gw-pl|Górny Śląsk. pogard. osoba niskiego wzrostu
Wiktionary
IPA: ˈknɛfɛl, AS: knefel
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kneippa lub z nim związany
SJP.pl
pulpet z siekanego mięsa
SJP.pl
jednoizbowy parlament Izraela, wybierany na czteroletnią kadencję
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) polit. jednoizbowy parlament Izraela
Wiktionary
Kneset (hebr. הכנסת, Ha-Keneset, dosł. Zgromadzenie) – parlament Izraela. Siedziba znajduje się w Jerozolimie. Jako władza ustawodawcza Kneset uchwala prawa, nadzoruje działalność rządu, ma władzę usunięcia prezydenta państwa, usunięcia premiera i jego rządu, poprzez przegłosowanie braku zaufania, oraz ogłoszenia wcześniejszych wyborów.
Parlament jest chroniony przez honorową Gwardię Knesetu.
Aktualnym spikerem parlamentu jest Miki Lewi.
Wikipedia
(1.1) Jesz zdobyła w wyborach 19 miejsc i stała się drugą siłą polityczną w stu dwudziestoosobowym Knesecie.
Wiktionary
rzadko: książkowe określenie księcia
SJP.pl
[czytaj: ka-en-EF] skrót od: Komisja Nadzoru Finansowego
SJP.pl
skrótowiec
(1.1) = ekon. Komisja Nadzoru Finansowego;
Wiktionary
(1.1) Zobaczymy jak będą śpiewać, kiedy KNF im się dobierze do skóry.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) stpol. książę
(1.2) stpol. duchowny, ksiądz
Wiktionary
IPA: cɲɔ̃nt͡s, AS: ḱńõnc
Wiktionary
księżna panująca dawniej na Rusi i Litwie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. księżna na Rusi
Wiktionary
(1.1) Pacholętami jeszcze będąc, brali udział w poswarkach starej kniahini, w zajazdach na Siwińskich, w wyprawach na kupy tatarskie.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. wieś na Ukrainie, położona w rejonie demidowskim obwodu rówieńskiego;
Wiktionary
Wikipedia
przym. kniahiniński
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. wieś na Ukrainie, położona w rejonie łuckim obwodu wołyńskiego;
Wiktionary
Kniahininek (ukr. Княгининок, w latach 1964–2016 Majaky, Маяки) – wieś w rejonie łuckim obwodu wołyńskiego.
Wieś założona w XII w. W II Rzeczypospolitej miejscowość była siedzibą gminy wiejskiej Kniahininek w powiecie łuckim województwa wołyńskiego. Liczy 2303 mieszkańców.
Wikipedia
przym. kniahininecki
Wiktionary
książę ruski lub litewski
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. tytuł księcia na dawnej Rusi i Litwie;
Wiktionary
Kniaź – z bułg. кнѣзъ, ze staroruskiego князь:
Wikipedia
(1.1) Czyliś ukochał może te powiaty, • Gdzie, jak kniaź Litwy, władny i bogaty
Wiktionary
rzecz. kniaziostwo n., kniaziowa ż., kniaziówna ż., książę m., ksiądz m.
:: zdrobn. kniazik mos.
przym. kniaziowski, kniaży
czas. kniaziować ndk., kniażyć ndk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. wieś na Ukrainie, położona w rejonie kołomyjskim obwodu iwanofrankiwskiego;
Wiktionary
Kniaźdwór, Kniażdwór (ukr. Княждвір, Kniażdwir) – wieś na Ukrainie, w obwodzie iwanofrankiwskim, w rejonie kołomyjskim.
W II Rzeczypospolitej wieś w powiecie kołomyjskim województwa stanisławowskiego. W marcu 1944 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA spalili żywcem tutaj 7 młodych Polaków.
Wikipedia
przym. kniażdworski
Wiktionary
o zającu: piszczeć żałośnie
SJP.pl
dawniej:
1. godność, urząd kniazia;
2. dobra należące do kniazia; księstwo;
3. kniaziowanie, bycie kniaziem (księciem ruskim lub litewskim)
SJP.pl
→ kniaź (dawniej); kniaziowski
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. żona kniazia
Wiktionary
rzecz. kniaź mos., kniazik mos., kniaziostwo n., kniaziówna ż.
przym. kniaziowski, kniaży
czas. kniaziować ndk., kniażyć ndk.
Wiktionary
dawniej: sprawować na jakimś obszarze władzę książęcą, być kniaziem
SJP.pl
dawniej: córka kniazia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. córka kniazia
Wiktionary
rzecz. kniaź mos., kniazik mos., kniaziostwo n., kniaziowa ż.
przym. kniaziowski, kniaży
czas. kniaziować ndk., kniażyć ndk.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. wieś na Ukrainie, położona w rejonie dolińskim obwodu iwanofrankiwskiego;
Wiktionary
Kniażołuka (ukr. Княжолука) – wieś na Ukrainie, w obwodzie iwanofrankiwskim, w rejonie dolińskim.
Częścią wsi jest dawniej samodzielna wieś Debelówka.
Wikipedia
przym. kniażołucki
Wiktionary
(1.1) hist. war. Kniaziołuka
Wiktionary
Kniażyce (w latach 1977–1981 Podlesie) – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie przemyskim, w gminie Fredropol.
W 1445 Stefan Świętopełk z Irządz i Zawady, chorąży przemyski w 1467–1503 ożenił się z Małgorzatą Steczkówną, dziedziczką wsi Bolestraszyce, Małkowice, Knieżyce, Nowosiedlce i dał początek Bolestraszyckim herbu Lis.
Wikipedia
[czytaj: nikerboker] rzadko: potomek dawnych kolonialistów holenderskich w Nowym Jorku
SJP.pl
[czytaj: nikerboker] rzadko: potomek dawnych kolonialistów holenderskich w Nowym Jorku
SJP.pl
komórki parzydełkowe u jamochłonów
SJP.pl
Knidoblast (gr. kníde ‘pokrzywa’, blastós ‘kiełek’, ‘zarodek’) – typ występującej w ciele parzydełkowców (Cnidaria) komórki macierzystej, z której powstaje komórka parzydełkowa. Knidoblasty powstają z komórek interstycjalnych przez całe życie osobnika. Obecność knidoblastów jest cechą typową parzydełkowców.
Wikipedia
cienki włosek czuciowy u jamochłonów
SJP.pl
Komórka parzydełkowa, knidocyt – wyspecjalizowana komórka charakterystyczna dla zwierząt z typu parzydełkowców (Cnidaria) zawierająca organ zaczepno-obronny zwany parzydełkiem, knidocystą, knidą lub parzawką. Służy do zdobywania pokarmu i do obrony. Poza Cnidaria, knidocyty spotykane są u ślimaków nagoskrzelnych (Nudibranchia), które przejmują parzydełka od zjadanych meduz.
Wikipedia
roślina błotna z rodziny jaskrowatych o żółtych lub białych kwiatach i dużych lśniących liściach; kaczeniec; kaczyniec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. syst. nazwa systematyczna|Caltha|L.|ref=tak., rodzaj roślin zielnych z rodziny jaskrowatych;
(1.2) bot. roślina z rodzaju knieć (1.1)
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Płożące łodygi knieci korzenią się w węzłach.
Wiktionary
wielki, gęsty las
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gęsty las
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Płonie ognisko i szumią knieje, drużynowy jest wśród nas. Opowiada starodawne dzieje, bohaterski wskrzesza czas.
Wiktionary
IPA: ˈcɲɛ̇ja, AS: ḱńėi ̯a
Wiktionary
przym. kniejowy
Wiktionary
(1.1) puszcza, gęstwina
Wiktionary
karłątek kniejnik - motyl z rodziny powszelatkowatych
SJP.pl
1. broń kombinowana do polowań - połączenie sztucera i strzelby;
2. trąbka myśliwska
SJP.pl
W myślistwie:
Wikipedia
przymiotnik od: knieja
SJP.pl
Kniewo (dodatkowa nazwa w j. kaszub. Kniewò) – wieś kaszubska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie wejherowskim, w gminie Wejherowo. Leży w pradolinie Redy. Kniewo leży na trasie zawieszonej linii kolejowej Wejherowo-Choczewo-Lębork. Wieś jest siedzibą sołectwa Kniewo w którego skład wchodzi również Zamostne, znajduje się tu także hodowla strusi afrykańskich.
Wikipedia
rodzaj pluskwiaków z rodziny puklicowatych
SJP.pl
Knieżyca (Elasmucha) – rodzaj pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny puklicowatych.
Wikipedia
roślina z rodziny liliowatych; wstydlin
SJP.pl
Trytoma, knifofia, wstydlin (Kniphofia) – rodzaj roślin z rodziny złotogłowowatych. Obejmuje 70 gatunków. Większość gatunków (48) występuje w południowej części Afryki, zwłaszcza w Górach Smoczych. W górach Afryki środkowej rosną 22 gatunki (na północy sięgają do Kamerunu i Erytrei). Dwa opisano także z Madagaskaru, a jeden z Jemenu.
Wikipedia
żartobliwie: książka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. wieś na Ukrainie, a dawniej miasteczko, położona w rejonie rohatyńskim obwodu iwanofrankiwskiego;
Wiktionary
Knihynicze lub Knihinicze (ukr. Княгиничі) – wieś w rejonie rohatyńskim obwodu iwanofrankiwskiego. Wieś liczy 718 mieszkańców.
Założona przed 1444 rokiem.
Knihynicze należały do Jaryczowskich, później do Mikołaja Herburta w roku 1451, także do Fryderyka Herburta w 1502.
Wikipedia
przym. knihynicki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w Chorwacji;
Wiktionary
Knin (wł. Tenin, węg. Tinin, serb. Kнин) – miasto w Chorwacji, w żupanii szybenicko-knińskiej, siedziba miasta Knin. Jest położony w pobliżu źródeł rzeki Krka. W 2011 roku liczył 10 633 mieszkańców.
Leży przy linii kolejowej Zagrzeb – Split (pierwsze połączenie kolejowe w latach 80. XIX w., ze Splitem i Szybenikiem), średniowieczna stolica Królestwa Chorwacji, w latach 1991–1995 stolica Republiki Serbskiej Krajiny.
Wikipedia
przym. kniński
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kninem, dotyczący Kninu (miasta w Chorwacji)
Wiktionary
rzecz. Knin mrz.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) poznań. książka
Wiktionary
(1.1) zob. książka.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. bot. kulin. czosnek
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) poznań. kiełbasa czosnkowa
(1.2) gw-pl|Górny Śląsk. kulin. czosnek
Wiktionary
potocznie: nieporządne wykonanie czegoś
SJP.pl
potocznie: osoba niestarannie wykonująca jakąś pracę; fuszer, patałach, brakorób, partacz
SJP.pl
psuć, robić coś źle, partolić
SJP.pl
zdrobnienie od: knot
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od knot
Wiktionary
rzecz. knot m.
Wiktionary
[czytaj: nokdałn] w sportach walki: cios powalający rywala na deski ringu, ale niekończący walki; knockdown, nokdaun
SJP.pl
[czytaj: nokałt] w sportach walki: cios eliminujący rywala z dalszej walki; knockout, nokaut
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) sport. w sportach walki: cios powalający przeciwnika i uniemożliwiający dalszy pojedynek
Wiktionary
(1.1) Nie doszło do knock-outu, ale rywal wstał trochę zamroczony.
Wiktionary
(1.1) nokaut
Wiktionary
w sportach walki: cios powalający rywala na deski ringu; knock-down; nokdaun
SJP.pl
Wikipedia
w sportach walki: cios eliminujący rywala z dalszej walki; knock-out; nokaut
SJP.pl
Nokaut (ang. knockout, skr. KO) – w niektórych sportach walki, takich jak boks, kickboxing, boks tajski, niezdolność do podjęcia dalszej walki w określonym czasie, zwykle dziesięciu sekund, odliczanych przez sędziego ringowego. Najczęściej powstaje z powodu utraty przytomności, zamroczenia, wyczerpania, bądź kontuzji. Nokautem nazywa się również (przepisową lub nieprzepisową) akcję zawodnika (np. powalenie), która skutkuje wspomnianą niezdolnością u przeciwnika.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Knopin (niem. Knopen) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie olsztyńskim, w gminie Dobre Miasto. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego. Wieś znajduje się w historycznym regionie Warmia.
Wikipedia
narośle na liściu lub łodydze rośliny, powstałe na skutek nakłucia przez owada, zawierające garbnik; galasówki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. geogr. Knurów
Wiktionary
międzynarodowa marka produktów spożywczych, m.in. zup, sosów itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) kulin. produkt marki Knorr
(1.2) kolej. system hamulcowy marki Knorr-Bremse
Wiktionary
Knorr – marka produktów spożywczych należąca do Unilever. Jej założycielem był niemiecki przedsiębiorca Carl Heinrich Knorr.
Wikipedia
minerał, odmiana granatu
SJP.pl
starożytne miasto na Krecie
SJP.pl
Knossos (gr. Κνωσ(σ)ός, łac. Cnossus, Gnossus), miejscowość na greckiej wyspie Krecie, położona około 6 km na południowy wschód od Heraklionu (Iraklion), u stóp gór Ida, w administracji zdecentralizowanej Kreta, w regionie Kreta, w jednostce regionalnej Heraklion, w gminie Heraklion. W 2011 roku liczyła 300 mieszkańców.
Wikipedia
1. nić paląca się w świecy albo taśma w lampie olejnej, naftowej;
2. sznurek używany przy wyrobie rdzeni odlewniczych; stoczek;
3. potocznie: małe dziecko;
4. potocznie: coś nieudanego;
5. przestarzałe: niedostateczna ocena w szkole;
6. dawniej: lont
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) część świecy lub lampy naftowej w postaci sznurka lub taśmy bawełnianej nasączonej paliwem płynnym
(1.2) pot. rzecz lub wydarzenie źle zrobione
(1.3) daw. uczn. stud. gw-pl|Lublin. ocena niedostateczna
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) pot. mały chłopiec
Wiktionary
Knot – część świecy, znicza lub lampy spalającej paliwo ciekłe, takie jak olej bądź nafta, wyprowadzająca ciekłe (naturalne lub stopione) paliwo poza zbiornik dzięki wykorzystaniu zjawiska kapilarnego, by umożliwić lub ułatwić jego parowanie w wysokiej temperaturze płomienia. Materiałem faktycznie spalanym są wtedy opary paliwa.
Wikipedia
(1.1) Świeca to laska wosku z knotem w środku.
Wiktionary
IPA: knɔt, AS: knot
Wiktionary
rzecz. knotówka ż., knocenie n.
:: zdrobn. knocik m.
czas. knocić ndk., sknocić dk.
przym. knotowy
Wiktionary
(1.2) chłam, bubel, gniot, lipa, dziadostwo
(2.1) berbeć, grzdyl, smyk, szczyl, szkrab
Wiktionary
zdrobnienie od: knot
SJP.pl
Knothe – rodzina fabrykantów tomaszowskich rodem ze Zgorzelca (niem. Görlitz), zasłużona dla społeczności miasta Tomaszowa Mazowieckiego. O dawnej wielkości i majętności rodziny Knothe świadczy kamienica fabrykancka, zbudowana w 3-iej dekadzie XIX wieku przy placu Św. Józefa (obecnie plac T. Kościuszki), potem przebudowana. Kamienica rodziny Knothe jest obecnie zaliczana do najcenniejszych zabytków miasta.
Wikipedia
1. granat produkcji konspiracyjnej;
2. rodzaj lampy naftowej wieszanej na ścianie
SJP.pl
przymiotnik od: knot
SJP.pl
[czytaj: noł hał]: ang. wiedza technologiczna pozwalająca na szybkie wykonanie jakichś czynności w celu wytworzenia jakiegoś wyrobu, oparta m.in. na doświadczeniu
SJP.pl
rzeczownik
(1.1) wiedza technologiczna pozwalająca na wytworzenie jakiegoś wyrobu lub wykonanie jakiejś czynności;
Wiktionary
(1.1) Zespół pod kierownictwem prof. dra hab. Zenona Foltynowicza i dra inż. Wojciecha Kozaka z Wydziału Towaroznawstwa Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu opracował według swojego know-how zupełnie nowy typ pochłaniaczy tlenu – wykorzystujący nanotechnologię, mianowicie nanożelazo.
Wiktionary
dawniej: knuć (planować, obmyślać potajemnie coś złego)
SJP.pl
czasownik
(1.1) planować, obmyślać potajemnie coś złego, knuć spisek
(1.2) przest. obrąbać drzewo
Wiktionary
(1.1) Rad bym ci za to wziąć te złote sploty / I obciąć nożem / Albo knować jakie pieskie psoty / Z aniołem-stróżem…
Wiktionary
IPA: ˈknɔvat͡ɕ, AS: knovać
Wiktionary
rzecz. knowanie n., knowacz m., knowie
czas. uknować
przym. knowany, knowający
Wiktionary
(1.1) chytrzyć, intrygować, konszachtować, knuć, namawiać się, roić, snuć intrygi, spiskować, szyć buty, ukartowywać, zmawiać się
Wiktionary
rzadko: osoba potajemnie planująca coś złego
SJP.pl
dawniej: knuć (planować, obmyślać potajemnie coś złego)
SJP.pl
chytre, podstępne działanie dla osiągnięcia jakiegoś celu; podstęp, intryga, matactwo, knowania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|knować.
Wiktionary
(1.1) Antywojennymi mediami zawładnął populistyczny instynkt stadny: elity to kanalie, rozprawa z Husajnem to zasłona dymna dla ich knowań, raport Huttona to problairowska propaganda.
Wiktionary
czas. knować
Wiktionary
[czytaj: nołbot] program komputerowy do wyszukiwania określonych informacji w Internecie
SJP.pl
dolna część snopa
SJP.pl
Knowie (niem. Kienhof) – osada w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie drawskim, w gminie Wierzchowo.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa koszalińskiego. Osada wchodzi w skład sołectwa Sośnica.
Wikipedia
[czytaj: nouls] nazwisko obce
SJP.pl
Knowles – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Oklahoma, w hrabstwie Beaver.
Wikipedia
[czytaj: NOKSwil] miasto w USA
SJP.pl
Knoxville – miasto w Stanach Zjednoczonych, we wschodniej części stanu Tennessee, nad rzeką Tennessee. Według danych z 2023 roku liczy 198,2 tys. mieszkańców. Obszar metropolitalny liczy 947 tys. mieszkańców i należą do niego miasta: Oak Ridge, Farragut i Maryville. Jest jedną z dużych amerykańskich aglomeracji, z najwyższym odsetkiem (85%) białej populacji nielatynoskiej.
Wikipedia
skrótowiec, rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. katalog nakładów rzeczowych
Wiktionary
skrótowiec
(1.1) = praw. klauzula najwyższego uprzywilejowania;
Wiktionary
IPA: ka‿ɛ̃n‿ˈu, AS: ka‿ẽn‿u
Wiktionary
planować potajemnie coś złego
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. uknuć)
(1.1) skrycie planować działania przeciw komu
Wiktionary
(1.1) Towarzysze i towarzyszki, amerykańska burżuazja knuje podstępy przeciw ludowi pracującemu!
Wiktionary
rzecz. knucie n., uknucie n.
czas. uknuć dk.
Wiktionary
(1.1) spiskować, daw. knować
Wiktionary
samiec świni domowej; kiernoz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zootechn. samiec świni hodowany w celu rozpłodu
Wiktionary
Knur – dorosły osobnik męski świni domowej. Jest większych rozmiarów o wadze dochodzącej niekiedy do 400 kg oraz ma grubszą skórę pokrytą szczeciną w odróżnieniu od lochy. U starszych osobników kły są bardziej wydłużone podobnie jak szable odyńców u dzików. Knury rozpłodowe wydzielają specyficzną woń, niewystępującą u loch.
Wikipedia
(1.1) Jak przechowywać nasienie knura?
Wiktionary
przym. knurowaty
Wiktionary
(1.1) kiernoz
Wiktionary
zdrobnienie od: knur
SJP.pl
samiec świni domowej; kiernoz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce, w województwie śląskim, w powiecie gliwickim;
(1.2) geogr. wieś w Polsce, w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, w gminie Nowy Targ;
Wiktionary
Knurów (niem. Knurow, dawniej Knauersdorf) – miasto w południowej Polsce, w województwie śląskim, w powiecie gliwickim.
Knurów jest czwartym co do wielkości (po Rumi, Ząbkach i Markach) miastem niebędącym siedzibą powiatu. Jest jedynym miastem w Polsce niebędącym siedzibą powiatu, którego organem władzy wykonawczej jest prezydent (a nie burmistrz).
W latach 1945–1950 był siedzibą gminy Knurów.
Wikipedia
(1.1) Pojechaliśmy w czwartek do Knurowa na biesiadę barbórkową.
(1.2) Do niedawna istniał w Knurowie tartak, napędzany wodami potoku.
Wiktionary
IPA: ˈknuruf, AS: knuruf
Wiktionary
rzecz. knurowianin mos., knurowianka ż.
przym. knurowski
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|Knorow.
Wiktionary
podobny do knura
SJP.pl
mieszkaniec Knurowa
SJP.pl
mieszkanka Knurowa
SJP.pl
Knurowiec – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie wyszkowskim, w gminie Brańszczyk. Ma status sołectwa.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Jana Chrzciciela w Brańszczyku.
Wikipedia
przymiotnik od: Knurów
SJP.pl
bicz spleciony z rzemieni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) rodzaj bicza ze splecionych rzemieni;
(1.2) uderzenie wymierzone knutem (1.1)
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Uderzył więźnia czarnym knutem przez środek piersi.
(1.1) – Wydaje mi się, że do pewnego gatunku ludzi nie dociera dobroć, tolerancja, metody perswazji. Oni potrzebują nad sobą silnego przewodnika z knutem w dłoni.
Wiktionary
IPA: knut, AS: knut
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
etym|rosyjski|кнут. (knut) → bat, bicz
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) knout
źródła.
== knut (język niderlandzki.) ==
wymowa.
audio|Nl-knut.ogg.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) ent. komar
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przymiotnik od: knut
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Knychówek – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie siedleckim, w gminie Korczew.
Siedziba sołectwa, w skład którego wchodzi również Józefin.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa siedleckiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) reg-pl|Poznań. pomysłowe, sprytne posunięcie
Wiktionary
(1.1) sposób, podstęp, chwyt, sztuczka, myk, trik
Wiktionary
staw łączący części palca; kłykieć
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) anat. wyrostek kostny przy nasadzie kości długich, będący elementem stawu i miejscem przyczepu ścięgien
(1.2) anat. spojenie stawowe palca ręki
(1.3) anat. człon palca ręki (zginający się)
Wiktionary
IPA: ˈknɨcɛ̇t͡ɕ, AS: knyḱėć
Wiktionary
(1.1-3) kłykieć
Wiktionary
krótki nóż szewski; gnyp
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) krzywy nóż szewski o spiczastym zakończeniu
Wiktionary
rzecz. knypek mos.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) białystok. niedorostek, smarkacz
Wiktionary
niski człowiek; kurdupel; niziołek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. niski człowiek
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) gw-pl|Poznań. mały nożyk
Wiktionary
IPA: ˈknɨpɛk, AS: knypek
Wiktionary
rzecz. knyp mrz.
Wiktionary
1. drążek sterowy w samolocie;
2. młotek do pobijania dłuta przy obróbce kamienia miękkiego; pobijak, pucka, klepak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. techn. pobijak
(1.2) gw-pl|Górny Śląsk. pałka
Wiktionary
Pobijak – młotek z dużym drewnianym obuchem. Służy do pobijania dłuta ręcznego podczas dłutowania (dłubania) w drewnie otworów, rowków, wrębów i gniazd.
Pobijak typowo rzeźbiarski (bijak) wykonany jest z jednego walcowatego kawałka drewna z wyciętym trzonkiem. Przy długotrwałym pobijaniu dłuta nie następuje obluzowywanie się trzonka.
Inne nazwy: Knypel (z niem. Knüpfel), pucka.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
potrawa wschodnioeuropejska, pieczone pierogi z ciasta drożdżowego lub ziemniaczanego z różnego rodzaju nadzieniem, najczęściej z zasmażaną cebulą
SJP.pl
Wikipedia
rodzaj bułki wypełnionej farszem
SJP.pl
Knysza – rodzaj fast foodu, wypełnione różnymi składnikami pieczywo. Jest to połówka wydrążonej w środku bułki drożdżowej, ewentualnie uprzednio podgrillowanej, wypełniona nadzieniem, na przykład surowymi warzywami z kotletem, polanymi sosem.
Wikipedia
miasto w województwie podlaskim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce w województwie podlaskim;
Wiktionary
Knyszyn – miasto w województwie podlaskim, w powiecie monieckim, nad rzeką Jaskranką, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Knyszyn. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. białostockiego.
Według danych GUS z 1 stycznia 2024 r. Knyszyn liczył 2643 mieszkańców.
Knyszyn uzyskał lokację miejską w 1538 roku. Był miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego, w starostwie knyszyńskim w ziemi bielskiej województwa podlaskiego w 1795 roku.
Wikipedia
IPA: ˈknɨʃɨ̃n, AS: knyšỹn
Wiktionary
rzecz. knyszynianin m., knyszynianka ż.
przym. knyszyński
Wiktionary
mieszkaniec Knyszyna
SJP.pl
mieszkanka Knyszyna
SJP.pl
przymiotnik od: Knyszyn
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Knyszynem, dotyczący Knyszyna
Wiktionary
rzecz. Knyszyn m., knyszynianin m., knyszynianka ż.
Wiktionary
1. wyraz naśladujący głos kury, zwykle powtarzany; kwo (bardzo rzadko), kwok (bardzo rzadko);
2. sytuacja w grze go
SJP.pl
skrótowiec
(1.1) = kulturalno-oświatowy
(1.2) = kontakt operacyjny
(1.3) = polit. komitet obywatelski
(1.4) = adm. kuratorium oświaty
(1.5) = polit. koalicja obywatelska
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Przyjęli mnie do pracy w domu kultury jako KO.
(1.2) Mówi się nieoficjalnie, że ten Kowalski to był KO w SB.
(1.3) Na potrzeby kampanii wyborczej powołaliśmy doraźny KO.
(1.4) W wizytacji szkoły uczestniczyli przedstawiciele KO Białystok i KO Lublin.
(1.5) KO zaczyna budować własne listy na wybory.
Wiktionary
IPA: ka‿ˈɔ, AS: ka‿o
Wiktionary
rzecz. kaowiec m.
Wiktionary
(1.1) kaowiec
Wiktionary
przedrostek
(1.1) pierwszy człon wyrazów złożonych tworzący nazwy czynności wykonywanych wspólnie, osób wykonujących wspólnie jakieś czynności oraz zjawisk albo rzeczy, w których współwystępują jakieś elementy lub procesy
Wiktionary
(1.1) koprodukcja, kooperacja
(1.1) zaczynające się od|polski.
Wiktionary
IPA: kɔ, AS: ko
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) co-
* duński: (1.1) ko-
* jidysz: (1.1) מיט־ (mit)
źródła.
== ko- (język duński.) ==
wymowa.
znaczenia.
przedrostek
(1.1) ko- (razem, wspólnie)
odmiana.
przykłady.
(1.1) koproduktion → koprodukcja
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) sam-, sammen-
Wiktionary
wykrzyknik
(1.1) onomatopeja imitująca kurze gdakanie
Wiktionary
rzecz. Kokoszyce nmos., kokosz mzw., kokoszka ż.
czas. kokosić się ndk.
Wiktionary
(1.1) kud-ku-dak
Wiktionary
wykrzyknik
(1.1) onomatopeja imitująca gdakanie kury
Wiktionary
(1.1) kud-ku-dak, kod-ko-dak, ko-ko-ko kodaku, kod-kod kodaku
Wiktionary
Koa – czwarta płyta Katarzyny Skrzyneckiej, na której znajduje się czternaście utworów w stylistyce popowej. Piosenki charakteryzują się spokojem, tanecznym rytmem oraz refleksyjnym nastrojem. Artystka śpiewa trzy utwory w duecie. „All in the Scheme of Things” z Gordonem Haskellem, „Zabierz mnie do domu” z Mietkiem Szcześniakiem oraz „W sieci kłamstw” z Liroyem.
Wikipedia
kohabitacja, cohabitation;
1. wspólne rządy partii o odmiennych opcjach politycznych;
2. dawniej: współżycie, współdziałanie lub współzamieszkiwanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zob. kohabitacja.
Wiktionary
Koabitacja, kohabitacja (fr. cohabitation – współzamieszkiwanie) – w polityce współistnienie w obrębie władzy wykonawczej – rządu i prezydenta – pochodzących z przeciwnych obozów politycznych. Sytuacja taka ma miejsce, kiedy w trakcie trwania kadencji prezydenta zostaje wybrany parlament, w którego izbie niższej przewagę uzyskuje partia opozycyjna (lub koalicja partii) w stosunku do prezydenta. Wtedy prezydent zmuszony jest powołać premiera i rząd popierany przez większość parlamentarną, a następnie współpracować z nim oraz dzielić kompetencje władzy wykonawczej.
Wikipedia
(1.1) kohabitacja
Wiktionary
rozwarstwianie się zolu na dwie części o zróżnicowanym stężeniu cząstek koloidowych, wydzielanie się koacerwatów
SJP.pl
duża micela tworząca się spontanicznie w układach koloidalnych, zawierająca więcej cząsteczek koloidowych niż reszta zolu
SJP.pl
Koacerwaty to duże micele samoistnie tworzące się w układach koloidalnych wielu ważnych związków organicznych, takich jak białka, tłuszcze i kwasy nukleinowe.
Bariera rozgraniczająca koacerwat od środowiska zewnętrznego jest półprzepuszczalna i środowisko panujące wewnątrz nich często znacząco odbiega od tego na zewnątrz. Dodając do roztworu takie enzymy, które będą miały tendencję do stawania się częścią koacerwatów, można uzyskać efekt pseudometabolizmu.
Wikipedia
1. w Kościele katolickim: wyznaczony przez władze kościelne pomocnik posiadacza urzędu, np. biskup tytularny, pomocnik ordynariusza;
2. dawniej: pomocnik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) kośc. duchowny z prawem sukcesji;
(1.2) daw. pomocnik
Wiktionary
Biskup koadiutor – w Kościele katolickim prawnie ustanowiony przez papieża biskup, który po śmierci, awansie lub przejściu na emeryturę biskupa diecezjalnego ma prawo następstwa po nim na urzędzie biskupa diecezji zgodnie z kan. 403 § 3 kodeksu prawa kanonicznego z 1983. Dawniej biskupem koadiutorem nazywano także biskupa bez prawa następstwa, ale wyposażonego w specjalne uprawnienia (mianowanego zgodnie z kan. 403 § 2 kodeksu prawa kanonicznego z 1983). Biskup taki określany był mianem koadiutora sedi datus w odróżnieniu od biskupa z prawem następstwa określanego mianem koadiutora personae datus. Przykładowo biskupem mianowanym koadiutorem sedi datus diecezji gdańskiej był ks. Edmund Nowicki, który jednak ostatecznie zastąpił zmarłego w 1964 roku bp. Karola Marię Spletta. Obecnie biskupów koadiutorów sedi datus nazywa się po prostu biskupami pomocniczymi, a miano koadiutorów zarezerwowane jest wyłącznie dla biskupów z prawem następstwa.
Wikipedia
(1.1) Papież Franciszek mianował biskupa Adriana Galbasa arcybiskupem koadiutorem archidiecezji katowickiej - poinformował arcybiskup Salvatore Pennacchio, nuncjusz apostolski w Polsce.
Wiktionary
rzecz. koadiutoria ż., koadiutorka ż., koadiutorstwo n.
przym. koadiutorski
Wiktionary
dawniej: pomocniczka
SJP.pl
dawniej: uczesanie, fryzura
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. przest. lub żart. fryzura, uczesanie (głównie kobiece)
Wiktionary
(1.1) Na głowie jej piętrzyła się koafiura od sukni jeszcze niezwyklejsza, wysoka, kołysząca się, pomadą nasiąkła, jaskrawymi wstążkami i błyszczącymi szpilkami upstrzona.
Wiktionary
IPA: ˌkɔaˈfʲjura, AS: koafʹi ̯ura
Wiktionary
(1.1) fryzura, uczesanie
Wiktionary
1. łączenie się cząstek koloidowych w większe zespoły tworzące spoistą masę; żelowanie, krzepnięcie;
2. w medycynie: niszczenie zbędnej tkanki wysoką temperaturą; przypalanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) chem. zjawisko łączenia się cząstek fazy rozproszonej w cieczy (np. w zawiesinie lub koloidzie) w większe agregaty, prowadzące do ich oddzielenia od cieczy;
Wiktionary
Koagulacja – proces polegający na łączeniu się cząstek fazy rozproszonej koloidu w większe agregaty tworzące fazę ciągłą o nieregularnej strukturze. Istnieje koagulacja odwracalna i nieodwracalna, a także spontaniczna i wymuszona. W wyniku koagulacji może następować zjawisko żelowania, tworzenia się past i materiałów stałych, sedymentacji lub pokrywania powierzchni mieszaniny warstwą fazy rozproszonej.
Wikipedia
związany z koagulacją
SJP.pl
środek wywołujący koagulację (krzepnięcie) galaretowatego roztworu; koagulator
SJP.pl
Koagulacja – proces polegający na łączeniu się cząstek fazy rozproszonej koloidu w większe agregaty tworzące fazę ciągłą o nieregularnej strukturze. Istnieje koagulacja odwracalna i nieodwracalna, a także spontaniczna i wymuszona. W wyniku koagulacji może następować zjawisko żelowania, tworzenia się past i materiałów stałych, sedymentacji lub pokrywania powierzchni mieszaniny warstwą fazy rozproszonej.
Wikipedia
układ koloidowy, w którym cząsteczki połączyły się w zwartą, stabilną strukturę; żel
SJP.pl
Żel – szczególny rodzaj układu koloidalnego, będący efektem koagulacji zolu.
Zazwyczaj ma konsystencję galaretowatą, choć niektóre rodzaje żelu są sztywne. Żel powstaje w momencie, gdy w układzie koloidalnym znajduje się tak dużo cząstek koloidalnych, że stykają się one lub łączą się ze sobą w wielu punktach, tworząc strukturę sieci przestrzennej, która rozprzestrzenia się w całej objętości substancji, uniemożliwiając swobodne przemieszczanie się cząsteczek fazy rozpraszającej (cieczy lub gazu). Nazywa się to procesem koagulacji. W przypadku żeli tworzonych przez polimery proces koagulacji może też następować na skutek chemicznej reakcji sieciowania.
Wikipedia
1. środek wywołujący koagulację (krzepnięcie) galaretowatego roztworu; koagulant;
2. urządzenie do przeprowadzania precyzyjnych operacji oczu
SJP.pl
specjalista badający zjawisko krzepnięcia krwi
SJP.pl
Krzepnięcie krwi – naturalny, fizjologiczny proces zapobiegający utracie krwi w wyniku uszkodzeń naczyń krwionośnych. Istotą krzepnięcia krwi jest przejście rozpuszczonego w osoczu fibrynogenu w sieć przestrzenną skrzepu (fibryny) pod wpływem trombiny. Krzepnięcie krwi jest jednym z mechanizmów obronnych organizmu w wypadku przerwania ciągłości tkanek.
Dział nauk medycznych zajmujący się krzepnięciem krwi to koagulologia (łac. coagulo = powoduję krzepnięcie, logos = nauka).
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. zaburzenie krzepnięcia krwi;
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) coagulopathy
* francuski: (1.1) coagulopathie ż.
* hiszpański: (1.1) coagulopatía ż.
* serbski: (1.1) коагулопатија ż.
* słowacki: (1.1) koagulopatia ż.
* ukraiński: (1.1) коагулопатія ż.
źródła.
== koagulopatia (język słowacki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. koagulopatia
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) coagulopathy
* francuski: (1.1) coagulopathie ż.
* hiszpański: (1.1) coagulopatía ż.
* serbski: (1.1) коагулопатија ż.
* słowacki: (1.1) koagulopatia ż.
* ukraiński: (1.1) коагулопатія ż.
źródła.
== koagulopatia (język słowacki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. koagulopatia
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. doprowadzać do łączenia się cząstek koloidowych w większe zespoły tworzące spoistą masę; żelować, ścinać;
2. w medycynie: niszczyć zbędną tkankę wysoką temperaturą; przypalać
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest koaksjalne
Wiktionary
przym. koaksjalny
przysł. koaksjalnie
Wiktionary
w matematyce, technice: współosiowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) techn. współosiowy
Wiktionary
IPA: ˌkɔakˈsʲjalnɨ, AS: koaksʹi ̯alny
Wiktionary
przym. aksjalny
rzecz. koaksjalność ż.
Wiktionary
australijski ssak nadrzewny z rodziny pałankowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub żeński
(1.1) zool. nadrzewny ssak australijski;
Wiktionary
Koala (Phascolarctos) – rodzaj ssaka z rodziny koalowatych (Phascolarctidae).
Wikipedia
(1.1) Koale występują na wschodzie Australii.
Wiktionary
IPA: kɔˈala, AS: koala
Wiktionary
rzecz. koalowate nmos.
przym. koalowaty
Wiktionary
łączenie się kropelek cieczy w większe krople
SJP.pl
Koalescencja – proces, w którym dwie lub więcej cząstek łączy się z sobą, tworząc pojedynczą cząstkę.
Koalescencja zachodząca w układach koloidalnych (na przykład pianach i emulsjach) polega na łączeniu się cząstek fazy rozproszonej (kropli cieczy lub pęcherzyków gazu) w większe, co zmniejsza stopień dyspersji układu. Doprowadza to do rozbicia emulsji na odrębne fazy lub opadnięcia piany.
Proces koalescencji zachodzący w chmurach prowadzi do powstawania kropli deszczu.
Wikipedia
związany z koalescencją
SJP.pl
związek, przymierze, alians, sojusz państw, partii politycznych zawarty dla przeprowadzenia wspólnej akcji albo osiągnięcia określonego wspólnego celu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) polit. porozumienie partii politycznych, które realizują wspólne cele polityczne tworząc rząd albo działając w opozycji
(1.2) polit. sojusz państw zawiązany w celu prowadzenia wspólnej polityki, zwłaszcza wojskowej
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Zwycięskie partie zawiązały koalicję.
Wiktionary
IPA: ˌkɔaˈlʲit͡sʲja, AS: koalʹicʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. koalicjant m., koalicjantka ż., koalicyjka ż.
przym. koalicyjny, wewnątrzkoalicyjny
Wiktionary
(1.2) alians, przymierze, sojusz
Wiktionary
członek koalicji
SJP.pl
1. zdrobnienie od: koalicja;
2. skórzany pas oficerski, przerzucany ukośnie przez ramię i pierś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: koalicja
(1.2) wojsk. wąski, skórzany pasek zakładany przez pierś do galowego munduru, dawniej równoważący ciężar broni, współcześnie tylko ozdobny;
(1.3) wojsk. wąski, zwykle skórzany pasek u galowej czapki
Wiktionary
Koalicyjka − rodzaj paska noszonego na skos w poprzek piersi i troczonego do pasa głównego. Koalicyjkę (najczęściej wykonaną ze skóry) nosi się przewieszoną przez ramię, pod naramiennikiem lub między naramiennikiem a kołnierzem munduru. Pas z koalicyjką spełnia dwie zasadnicze funkcje: podtrzymuje ciężar przytroczonej u pasa broni białej lub pistoletu, a także zapobiega obracaniu się pasa wraz z bronią wokół ciała. Dzięki temu ułatwia dobywanie broni za pomocą jednej ręki.
Wikipedia
IPA: ˌkɔalʲiˈt͡sɨjka, AS: koalʹicyi ̯ka
Wiktionary
rzecz. koalicja ż., koalicjant m., koalicjantka ż.
przym. koalicyjny
Wiktionary
(1.2) poprzeczka
Wiktionary
związany z koalicją
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) polit. związany z koalicją, dotyczący koalicji; stworzony przez koalicję
Wiktionary
rzecz. koalicyjka ż., koalicja ż.
Wiktionary
o cechach koalowatych (rodzina torbaczy)
SJP.pl
Koalowate (Phascolarctidae) – rodzina ssaków z rzędu dwuprzodozębowców (Diprotodontia). Obejmuje kilkanaście gatunków wymarłych oraz jeden współcześnie żyjący, koala, będący nieoficjalnie symbolem kontynentu, który zamieszkuje, spore zwierzę nadrzewne, przypominające małego niedźwiedzia, zamieszkujące wschodnią Australię. W początkach XX wieku polowano na koale dla ich futra. W samym roku 1924 wyeksportowano z Australii 2 mln skórek tego zwierzęcia. Dzięki ścisłej ochronie nie są już zagrożone wyginięciem, są jednak nagminnie trapione kryptokokozą, wywołującą zapalenie mózgu, stawów i płuc. Choroba jest poważna i stanowi dla tych zwierząt zagrożenie. Wywołuje ją grzyb z rodzaju Cryptococcus, którym koale zarażają się prawdopodobnie zjadając niewielkie ilości ziemi. Sądzi się, że praktyka ta w jakiś sposób ułatwia koalom trawienie liści eukaliptusa, który wraz z bukszpanem (Tristania) stanowi ich jedyne pożywienie. Innym czynnikiem mającym ograniczający wpływ na liczebność tych zwierząt jest przenoszona drogą płciową choroba bakteryjna wywoływana przez Chlamydia trachomatis.
Wikipedia
o cechach koalowatych (rodzina torbaczy)
SJP.pl
paradoksalna opowieść lub paradoksalne pytanie, stosowane w zen
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) paradoksalne pytanie lub problem, stosowane w zen jako środek w procesie osiągania oświecenia;
Wiktionary
Koan (jap. kōan, z chiń. gōng’àn, dosłownie publiczny przypadek; wiet. công án) – jedna z metod praktyki buddyzmu zen (chan). Paradoksalne pytanie lub opowieść.
Wikipedia
(1.1) Znanym koanem jest: "Jaki jest dźwięk jednej klaszczącej dłoni?"
Wiktionary
IPA: ˈkɔãn, AS: koãn
Wiktionary
(1.1) inna pisownia: kongan, kōan
Wiktionary
koarktacja aorty, wrodzona, niesinicza wada serca, polega na zwężeniu aorty w części jej łuku; zwężenie cieśni aorty
SJP.pl
Koarktacja aorty, zwężenie cieśni aorty (łac. coarctatio aortae, ang. aortic coarctation, CoAo) – wrodzona, niesinicza wada serca, polegająca na zwężeniu aorty między odejściem lewej tętnicy podobojczykowej i więzadłem tętniczym, lub przetrwałym przewodem tętniczym. Czasami towarzyszy mu niedorozwój łuku aorty (hypoplazja). W rzadkich przypadkach zwężenie może dotyczyć innych odcinków aorty. Wada ta występuje szczególnie często u osób chorych z zespołem Turnera.
Wikipedia
Koartykulacja – wymawianie (artykulacja) głosek w ciągu fonicznym; występowanie w artykulacji jakiejś głoski ruchów lub układów narządów mowy właściwych głosce lub głoskom sąsiednim.
Na przykład w sąsiedztwie głoski u inne głoski uzyskują zaokrąglenie wargowe. Dzieje się tak dlatego, że nie wymawiamy głosek wyabstrahowanych, lecz cały ich ciąg. W mowie ludzkiej widoczne są tendencje do ujednolicania wymowy, w wyniku tego procesu np. głoski dźwięczne i bezdźwięczne w swojej bezpośredniej obecności nie zachowują swych pierwotnych właściwości.
Wikipedia
Koasekuracja – umowa ubezpieczenia, na podstawie której co najmniej dwa zakłady ubezpieczeń, działając w porozumieniu, zobowiązują się do spełnienia określonego świadczenia w przypadku wystąpienia zdarzenia losowego przewidzianego w umowie.
Istotą koasekuracji jest to, że jeden ubezpieczający ubezpiecza dane dobro osobiste w co najmniej dwóch zakładach ubezpieczeń, na podstawie jednej umowy ubezpieczenia. Koasekuratorzy ponoszą natomiast ryzyko w określonych częściach (wyrażane w sposób ułamkowy bądź procentowy), przy czym sposób ich wzajemnych rozliczeń jest określony poprzez porozumienie koasekuracyjne.
Wikipedia
zwierzę z rodziny szopów, gatunek ostronosa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zool. południowoamerykański ssak o ruchliwym ryjku;
Wiktionary
Ostronos rudy, koati (Nasua nasua) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny szopowatych.
Wikipedia
(1.1) Koati, aguti, amazonka, wyjec, tukan i wiskacza to zwierzęta południowoamerykańskie.
Wiktionary
IPA: kɔˈatʲi, AS: koatʹi
Wiktionary
(1.1) ostronos rudy
Wiktionary
zespoły cząstek fazy rozproszonej tworzące się podczas procesu koagulacji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) chem. inaczej → koagulat
Wiktionary
IPA: kɔˈaʒɛl, AS: koažel
Wiktionary
(1.1) koagulat
Wiktionary
gatunek antylopy przypominający nieco sylwetką dużego jelenia, o silnych, szeroko rozstawionych i silnie obrączkowanych rogach
SJP.pl
Kob:
Wikipedia
gatunek antylopy przypominający nieco sylwetką dużego jelenia, o silnych, szeroko rozstawionych i silnie obrączkowanych rogach
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. wieś na Ukrainie, położona w rejonie kosowskim obwodu iwanofrankiwskiego;
Wiktionary
Kobaki (ukr. Кобаки) – wieś na Ukrainie, w rejonie kosowskim obwodu iwanofrankiwskiego.
W okresie międzywojennym w składzie powiatu kosowskiego województwa stanisławowskiego. W miejscowości stacjonowała placówka Straży Celnej „Kobaki”, a potem placówka Straży Granicznej I linii „Kobaki”.
W marcu 1944 r. nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali 35 Polaków.
Wikipedia
przym. kobacki
Wiktionary
(1.1) hist. war. Kabaki
Wiktionary
witamina B12, zawierająca kobalt; cobalamina
SJP.pl
Witamina B12, kobalamina – metaloorganiczny związek chemiczny zawierający kobalt jako atom centralny. W organizmach żywych pełni rolę regulatora produkcji erytrocytów (czerwonych ciałek krwi). Jej niedobór powoduje niedokrwistość. Zaliczana jest do witamin z grupy B, tj. rozpuszczalnych w wodzie prekursorów koenzymów.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
pierwiastek chemiczny o symbolu Co
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) chem. pierwiastek chemiczny o symbolu Co i liczbie atomowej 27;
Wiktionary
Kobalt (Co, łac. cobaltum) – pierwiastek chemiczny z grupy metali przejściowych układu okresowego.
Ma 26 izotopów z przedziału mas 50–75. Trwały jest tylko izotop 59, który stanowi 100% naturalnego kobaltu. Został odkryty w roku 1735 przez Georga Brandta.
Czysty kobalt jest lśniącym, srebrzystym metalem o własnościach ferromagnetycznych. Jest stosowany jako dodatek do stopów magnetycznych.
Wikipedia
(1.1) Jakie właściwości chemiczne ma kobalt?
Wiktionary
IPA: ˈkɔbalt, AS: kobalt
Wiktionary
rzecz. kobaltowiec m.
czas. kobaltować ndk.
przym. kobaltowy, kobaltawy
Wiktionary
(1.1) symbol. Co
Wiktionary
grupa pierwiastków chemicznych stanowiąca IX grupę główną układu okresowego: kobalt, rod i iryd
SJP.pl
Kobaltowce – pierwiastki chemiczne znajdujące się w 9 grupie układu okresowego (dawniej zaliczane do VIII grupy pobocznej) - są to kobalt (Co), rod (Rh), iryd (Ir) i meitner (Mt).
Wikipedia
każdy z trzech pierwiastków chemicznych (kobalt, rod, iryd) tworzących IX grupę główną układu okresowego
SJP.pl
niebieski o kobaltowym odcieniu
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) ciemnoniebieski
Wiktionary
IPA: ˌkɔbaltɔvɔ̃ɲɛˈbʲjɛsʲci, AS: kobaltovõńebʹi ̯esʹḱi
Wiktionary
przymiotnik od: kobalt
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) chem. dotyczący kobaltu, związany z kobaltem, zawierający kobalt
przymiotnik jakościowy
(2.1) mający kolor ciemnoniebieski, jasnogranatowy
Wiktionary
IPA: ˌkɔbalˈtɔvɨ, AS: kobaltovy
Wiktionary
rzecz. kobalt mrz., kobaltyn mrz., kobaltowiec mrz., kobaltowość ż., kobaltowanie n.
czas. kobaltować ndk.
Wiktionary
(2.1) jasnogranatowy
Wiktionary
bomba kobaltowa
SJP.pl
minerał, siarczek kobaltu i arsenu; błyszcz kobaltu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) miner. rzadki minerał z gromady siarkosoli, siarczek kobaltu i arsenu;
Wiktionary
Kobaltyn (cobaltyn, błyszcz kobaltu) – minerał z gromady siarkosoli. Jest minerałem rzadkim.
Nazwa kobold (od złego ducha kobolda) pojawia się u Basilliusa (329–379) na określenie kruszców, z których nie można było uzyskać żadnego metalu.
Wikipedia
przym. kobaltynowy, kobaltowy
Wiktionary
(1.1) błyszcz kobaltu
Wiktionary
Wikipedia
ptak drapieżny z rodziny sokołów
SJP.pl
Kobczyk (zwyczajny) (Falco vespertinus) – gatunek średniej wielkości ptaka drapieżnego z rodziny sokołowatych (Falconidae). W sezonie lęgowym zamieszkuje Eurazję, zimuje w Afryce. Narażony na wyginięcie.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w Mongolii;
(1.2) geogr. hydrol. rzeka w Mongolii;
Wiktionary
Kobdo (mong. Ховд, Chowd) – miasto w Mongolii, siedziba administracyjna ajmaku kobdoskiego, położone 1200 km na zachód od stolicy kraju Ułan Bator. Tworzy oddzielny somon o nazwie Dżarglant.
Położone na wysokości 1395 m n.p.m. nad rzeką Bujant gol. W 2010 roku liczyło 29 tys. mieszkańców; dla porównania, w 1969 było ich 12,4 tys.
Wikipedia
IPA: ˈkɔbdɔ, AS: kobdo
Wiktionary
przym. kobdoski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kobdem, dotyczący Kobda
Wiktionary
rzecz. Kobdo n.
Wiktionary
miasto w Japonii
SJP.pl
Kobe (jap. 神戸市 Kōbe-shi) – miasto portowe w Japonii, położone na wschodnim wybrzeżu wyspy Honsiu (Honshū) pomiędzy zatoką Osaka (Ōsaka-wan) a łańcuchem niskich gór Rokkō (Rokkō-sankei) o długości 56 km. Ich częścią jest pasmo również niewysokich gór o nazwie Tanjō-sankei lub Tanjō-Taishaku. Najwyższym szczytem jest Rokkō (931 m).
Wikipedia
roślina pnąca z rodziny wielosiłowatych; sępota
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko, m.in. Marcin Kober (ok. 1550-1598) - nadworny malarz królów polskich
SJP.pl
Wikipedia
ryba atlantycka z rodziny rachicowatych obejmującej tylko jeden gatunek; rachica
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
koszyk z łyka lub wikliny; kobiałka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: kobiałka
Wiktionary
rzecz. kobiałeczka ż., kobiałka ż.
Wiktionary
(1.1) kobiałeczka
Wiktionary
zdrobnienie od: kobiałka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: kobiałka
Wiktionary
IPA: ˌkɔbʲjaˈwɛt͡ʃka, AS: kobʹi ̯au̯ečka
Wiktionary
rzecz. kobiała ż., kobiałczyna ż., kobiałka ż.
Wiktionary
(1.1) kobiałczyna
Wiktionary
1. potocznie: nieduży koszyk z łyka lub wikliny, z pałąkiem;
2. ilość czegoś, zwykle produktów spożywczych, mieszcząca się w takim koszyku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. kanciasty koszyk z zaplatanych pasów łyka, łupek lub wikliny, zwykle używany do owoców
(1.2) pot. zawartość kobiałki (1.1)
(1.3) pot. żart. kobieta
Wiktionary
kobiałka – prostopadłościenny koszyk do transportu drobnych owoców np. truskawek, borówek, grzybów i innych produktów, tradycyjnie wykonywany z dartki drzewnej.
Wikipedia
(1.1) Kobiecina trzymała kobiałkę pełną maślaków.
(1.2) Rozsypano na blacie trzy kobiałki przyniesionych truskawek.
Wiktionary
(1.1)
rzecz.
:: zdrobn. kobiałczyna ż., kobiałeczka ż.
Wiktionary
(1.1) łubianka, piekiełko
(1.2) łubianka
(1.3) kobieta
Wiktionary
skrótowiec, rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) = Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Wiktionary
potocznie: uganianie się za kobietami; uwodzicielstwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) uganianie się za kobietami
Wiktionary
(1.1) Nalegałem, by ocenił ów skandal. Powiedział tylko, że to przygnębiające, że cały początek kampanii wyborczej Billa Clintona w USA zdominowały twierdzenia niemające związku z polityką (już wówczas Clintonowi zarzucano kobieciarstwo).
Wiktionary
rzecz. kobietka ż., kobieta ż., kobieciarz mos., kobiecina ż., kobiecinka ż., kobiecość ż.
przysł. kobieco, po kobiecemu
przym. kobiecy
Wiktionary
mężczyzna lubiący obracać się w towarzystwie kobiet, mający kontakty erotyczne z licznymi kobietami; babiarz, flirciarz, rozpustnik, bawidamek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. mężczyzna lubiący flirty z kobietami
Wiktionary
(1.1) Mój kolega jest nieuleczalnym kobieciarzem.
Wiktionary
IPA: kɔˈbʲjɛ̇t͡ɕaʃ, AS: kobʹi ̯ėćaš
Wiktionary
rzecz. kobieta ż., kobietka ż., kobieciątko n., kobiecina ż., kobiecinka ż., kobiecisko n., kobieton m., kobieciarstwo n., kobiecość ż.
przym. kobiecy
przysł. kobieco, po kobiecemu
Wiktionary
(1.1) książk. casanova, donżuan, flirciarz, playboy, uwodziciel; książk. lew salonowy; książk. pogard. lowelas; książk. żart. kokiet; żart. albo iron. bawidamek; żart. pożeracz damskich serc, pożeracz niewieścich serc; pot. babiarz, czaruś, podrywacz; przest. bałamutnik, bałamut
Wiktionary
żartobliwie, ironicznie: kobieta miła, ale niezbyt mądra, nie mająca żadnych zainteresowań
SJP.pl
stawać się podobnym do kobiety, nabierać cech kobiecych
SJP.pl
ze współczuciem lub politowaniem o kobiecie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. z politowaniem, współczuciem, raczej serdecznie o kobiecie, zwykle wiejskiej
Wiktionary
(1.1) Chodnikiem szła kobiecina, dźwigając ciężkie pakunki.
Wiktionary
rzecz. kobieta ż., kobita ż., kobitka ż., kobiecość ż., kobieciarstwo n., kobieciarz m.
:: zdrobn. kobiecinka
przym. kobiecy
przysł. kobieco, po kobiecemu
Wiktionary
zdrobnienie od: kobiecina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: kobiecina
(1.2) pot. bardzo niska drobna kobieta, generalnie starsza
Wiktionary
(1.1) Przy okienku stała kobiecinka ze złożoną parasolką.
Wiktionary
rzecz. kobietka ż., kobieta ż., kobiecość ż., kobieciarstwo n., kobieciarz m., kobiecina ż.
przym. kobiecy
przysł. kobieco, po kobiecemu
Wiktionary
(1.1) kobiecina
Wiktionary
zgrubienie od: kobieta; z politowaniem lub niechęcią o kobiecie; babus, babsko, babsztyl
SJP.pl
przysłówek
(1.1) od: kobiecy
Wiktionary
IPA: kɔˈbʲjɛt͡sɔ, AS: kobʹi ̯eco
Wiktionary
rzecz. kobieta ż., kobietka ż., kobieciątko n., kobiecina ż., kobiecinka ż., kobiecisko n., kobieton m., kobieciarstwo n., kobieciarz m., kobiecość ż., kobitka ż.
przym. kobiecy
przysł. po kobiecemu
Wiktionary
(1.1) po kobiecemu
Wiktionary
ogół cech charakterystycznych dla kobiety
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co kobiece
Wiktionary
Kobiecość – pojęcie abstrakcyjne; pojmowane tradycyjnie oznacza względnie stałą charakterystykę obejmującą cechy, wygląd, zainteresowania i zachowania, które stereotypowo były uważane za stosunkowo bardziej typowe dla kobiet niż mężczyzn. Współcześnie postrzeganie kobiecości uległo przeobrażeniu i bardziej adekwatne jest mówienie o różnych typach kobiecości, zamiast o kobiecości jako pojedynczym i jednorodnym koncepcie. Kobiece zachowanie kształtuje się w wyniku oddziaływania czynników biologicznych (chromosomy, hormony) wespół z licznymi czynnikami psychologicznymi, socjalnymi, kulturowymi i środowiskowymi w procesie socjalizacji.
Wikipedia
(1.1) Niesłychany sukces Nowej Heloizy, apologia miłości, kobiecości, uczuć, nie mogą jednak przesłonić przesłania innego z dzieł wielkiego genewczyka - Emila, traktatu w pięciu księgach, poświęconego wychowaniu dzieci.
Wiktionary
rzecz. kobieta ż., kobietka ż., kobitka ż., kobieciątko n., kobiecina ż., kobiecinka ż., kobiecisko n., kobieton m., kobieciarstwo n., kobieciarz m.
przym. kobiecy
przysł. kobieco, po kobiecemu
Wiktionary
dotyczący kobiety, właściwy kobiecie, przeznaczony dla kobiety; damski, żeński
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący kobiety, kobiecości; charakterystyczny dla kobiety
Wiktionary
IPA: kɔˈbʲjɛt͡sɨ, AS: kobʹi ̯ecy
Wiktionary
rzecz. kobieta ż., kobietka ż., kobitka ż., kobieciątko n., kobiecina ż., kobiecinka ż., kobiecisko n., kobieton m., kobieciarstwo n., kobieciarz m., kobiecość ż.
przysł. kobieco, po kobiecemu
Wiktionary
(1.1) damski, żeński, babi, babski, niewieści
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
miejscowości w Polsce:
Wikipedia
kobielatka siwak, kobielatka kawowa - gatunki chrząszczy z rodziny kobielatkowatych
SJP.pl
o cechach kobielatkowatych (rodzina chrząszczy)
SJP.pl
Kobielatkowate (Anthribidae) – rodzina chrząszczy z podrzędu wielożernych i nadrodziny ryjkowców. Obejmuje około 3 tysiące gatunków. Dorosłe charakteryzują: wyraźnie oddzielona warga górna oraz pokrywy odsłaniające przynajmniej część pygidium. Larwy najczęściej żerują na grzybach rozkładających drewno, niektóre są częściowo drapieżne.
Wikipedia
o cechach kobielatkowatych (rodzina chrząszczy)
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Kobiela, Kobiele Małe, Kobiele Wielkie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Łowicz. kobieta
Wiktionary
(1.1) Dzielno z ni kobiera!
Wiktionary
przymiotnik od: kobierzec
SJP.pl
mały kobierzec - ozdobna tkanina wykonana z wełny lub jedwabiu
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś w Polsce;
Wiktionary
Kobiernice (wil.: Kywnik) – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie bielskim, w gminie Porąbka. Miejscowość położona w dwóch mezoregionach Pogórza Śląskiego i Beskidu Małego. Przez miejscowość przebiega droga krajowa nr 52 i droga wojewódzka nr 948.
Wieś królewska starostwa oświęcimskiego w powiecie śląskim województwa krakowskiego w końcu XVI wieku.
Wikipedia
sztuka wytwarzania kobierców - ozdobnych tkanin wykonanych z wełny lub jedwabiu
SJP.pl
dotyczący kobiernictwa - wytwarzania tkanin dekoracyjnych
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Kobierna, związany z Kobiernem
Wiktionary
(1.1) Prochy powstańca spoczęły na kobiernieńskim cmentarzu parafialnym.
Wiktionary
rzecz. kobiernianin mos., kobiernianka ż., Kobierno n.
przym. kobierski
Wiktionary
(1.1) kobierski
Wiktionary
1. rodzaj grzybów z rodziny tarczownicowatych;
2. gatunek pająka z rodziny osnuwikowatych
SJP.pl
Parmotrema A. Massal. (kobiernik) – rodzaj grzybów z rodziny tarczownicowatych (Parmeliaceae). Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do grupy porostów.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś w Polsce, w województwie wielkopolskim, w powiecie kaliskim, w gminie Opatówek;
(1.2) geogr. wieś w Polsce, w województwie wielkopolskim, w powiecie krotoszyńskim, w gminie Krotoszyn;
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) W 1292 roku odbył się w Kobiernie zjazd dostojników książęcych, którzy zgromadzili się tu, aby radzić o zjednoczeniu rozbitej dzielnicowo Polski.
Wiktionary
rzecz. kobiernianin mos., kobiernianka ż.
przym. kobiernieński, kobierski
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Kobierna, związany z Kobiernem
Wiktionary
(1.1) Prochy powstańca spoczęły na kobierskim cmentarzu parafialnym.
Wiktionary
rzecz. kobiernianin mos., kobiernianka ż., Kobierno n.
przym. kobiernieński
Wiktionary
(1.1) kobiernieński
Wiktionary
tkanina dekoracyjna jednostronna z wzorem ornamentalnym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) wzorzysty dywan, szczególnie pochodzenia wschodniego;
(1.2) książk. przen. coś ułożonego na podłodze lub gruncie na kształt kobierca (1.1)
Wiktionary
Kobierzec – jednostronna tkanina dekoracyjna pochodzenia wschodniego. Wykorzystywana przede wszystkim jako ozdoba ścienna. Zawiera ornamentalne wzory, co odróżnia ją od tkanin obrazkowych – gobelinów. Charakterystyczny element kultury perskiej, a także m.in. polskiej epoki sarmatyzmu. Kobierce produkowane są również współcześnie, głównie w krajach Bliskiego Wschodu. Niekiedy słowa „kobierzec” używa się w roli synonimu bogato zdobionego dywanu, a także w utartym związku frazeologicznym: stanąć na ślubnym kobiercu.
Wikipedia
(1.1) To wówczas znalazły się w Polsce wspaniałe końskie rzędy, kobierce, dywany, różnego rodzaju uzbrojenie ochronne, łuki z sajdakami, broń palna i sieczna - w tym również tureckie i perskie szable.
(1.2) Mieszkańcy dzielnicy przygotowują kwiatowy kobierzec, po którym przejdzie procesja.
Wiktionary
IPA: kɔˈbʲjɛʒɛt͡s, AS: kobʹi ̯ežec
Wiktionary
(1.1) dywan
(1.2) dywan
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Kobierzyce (niem. Koberwitz) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wrocławskim, w gminie Kobierzyce.
Wikipedia
przymiotnik od: Kobierzyce
SJP.pl
1. wieś w Polsce;
2. osada w Polsce;
3. dzielnica Krakowa
SJP.pl
2 miejscowości w Polsce:
oraz:
Wikipedia
przymiotnik od: Kobierzyn
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kobierzynem, dotyczący Kobierzyna
Wiktionary
rzecz. Kobierzyn m.
Wiktionary
dorosły człowiek płci żeńskiej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) dorosły człowiek płci żeńskiej;
(1.2) daw. obraź. osoba płci żeńskiej
(1.3) pot. żona lub dziewczyna
Wiktionary
Kobieta – dorosła przedstawicielka gatunku Homo sapiens o płci żeńskiej. Przed osiągnięciem dorosłości człowiek płci żeńskiej określany jest jako dziewczyna. Słowo „kobieta” może być używane w języku polskim na określenie ludzi płci żeńskiej bez względu na wiek (na przykład we wniosku o wydanie dowodu osobistego DO/W/1).
Wikipedia
(1.1) Seksizm życzliwy dotyczy właśnie przekonań o tym, że kobiety są wyjątkowe, wymagają opieki i ochrony, są uzupełnieniem mężczyzny, który bez życiowej partnerki nie będzie szczęśliwy.
(1.3) Budzę się rano z moją kobietą u boku – wspaniale. Czego chcieć więcej od życia…
Wiktionary
IPA: kɔˈbʲjɛta, AS: kobʹi ̯eta
Wiktionary
rzecz. kobiecość ż., kobieciarstwo n., kobieciarz mos.
:: zdrobn. kobietka ż., kobieciątko n., kobiecina ż., kobiecinka ż.
:: zgrub. kobiecisko n., kobieton mzw.
przym. kobiecy
przysł. kobieco, po kobiecemu
Wiktionary
(1.1) pani; przest. niewiasta, białogłowa; żart. babka, baba; pogard. babsko; reg. śl. żyńsko.; symbol. ♀; skr. K
(1.3) żona, pot. baba, moja
Wiktionary
nimfa morska, demon morza; syrena
SJP.pl
zdrobnienie od: kobieta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) szczupła i drobna kobieta
(1.2) pieszcz. z sympatią o kobiecie
Wiktionary
(1.1) Aleją parkową szła drobniutka kobietka z niesfornym jamnikiem.
(1.2) Z Baśki fajna kobietka, chociaż już jej stuknęła czterdziecha.
Wiktionary
rzecz. kobieta ż., kobiecość ż., kobieciarstwo n., kobieciarz mos., kobieciątko n., kobiecina ż., kobiecinka ż., kobiecisko n., kobieton mzw.
przym. kobiecy
przysł. kobieco, po kobiecemu
Wiktionary
(1.2) kobieta; pot. kobitka
Wiktionary
zabójstwo, którego ofiarą jest kobieta
SJP.pl
Kobietobójstwo – zbrodnia nienawiści szeroko definiowana jako „celowe zabijanie kobiet lub dziewcząt, ze względu na ich płeć”, choć definicje różnią się w zależności od kontekstu kulturowego.
Wikipedia
potocznie: kobieta przypominająca wyglądem lub zachowaniem mężczyznę; baba-chłop, babochłop, chłopobaba
SJP.pl
mieszkaniec Kobe
SJP.pl
mieszkanka Kobe
SJP.pl
wieś w województwie śląskim, w powiecie pszczyńskim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie pszczyński;
Wiktionary
Kobiór (niem. Kobier) – wieś w Polsce, w województwie śląskim, w powiecie pszczyńskim, siedziba jednowioskowej gminy Kobiór.
Wikipedia
(1.1) Od północy Tychy graniczą z Katowicami, od wschodu z Lędzinami i Bieruniem, od południa ze Świerczyńcem i Kobiórem, od zachodu z Wyrami i Mikołowem.
Wiktionary
rzecz. kobiórzanin mos., kobiórzanka ż.
przym. kobiórski
Wiktionary
→ Kobiór
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Kobióra, związany z Kobiórem
Wiktionary
(1.1) Wybierzemy się na grzyby do kobiórskiego lasu.
Wiktionary
rzecz. Kobiór mrz., kobiórzanin mos., kobiórzanka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kobióra
(1.2) osoba pochodząca z Kobióra, urodzona w Kobiórze
Wiktionary
(1.2) Olaf wcale nie jest rodowitym kobiórzaninem.
Wiktionary
rzecz. Kobiór mrz.
:: fż. kobiórzanka ż.
przym. kobiórski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kobióra
(1.2) kobieta pochodząca z Kobióra, urodzona w Kobiórze
Wiktionary
(1.2) Pani Maria jest kobiórzanką z urodzenia.
Wiktionary
rzecz. Kobiór mrz.
:: fm. kobiórzanin mos.
przym. kobiórski
Wiktionary
rodzina ryb okoniokształtnych; rachicowate
SJP.pl
potocznie, żartobliwie: kobieta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. kobieta
(1.2) pot. żona, partnerka
Wiktionary
(1.1) Pod sklepem stały jakieś kobity i głośno rozmawiały.
(1.2) Przyjdzie do nas Janek z kobitą i dzieciakami.
Wiktionary
rzecz. kobieta ż.
:: zdrobn. kobitka
Wiktionary
zdrobnienie od: kobita; potocznie, żartobliwie o młodej, atrakcyjnej kobiecie, dziewczynie; laska, laseczka, lala
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. żart. zdrobn. od: kobita (zwykle w znaczeniu kobieta)
Wiktionary
(1.1) – Słyszałem, że paradował pan ostatnio z jakąś niezłą kobitką – dodał.
Wiktionary
rzecz. kobiecina ż., kobita ż., kobieta ż., kobiecość ż.
przym. kobiecy
przysł. kobieco
Wiktionary
miasto w zachodniej części Niemiec, przy ujściu rzeki Mozeli do Renu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w zachodniej części Niemiec, u ujścia Mozeli do Renu;
Wiktionary
Koblencja (niem. Koblenz, fr. Coblence; do 1926 r. Coblenz) – miasto na prawach powiatu w zachodniej części Niemiec, w kraju związkowym Nadrenia-Palatynat, siedziba powiatu Mayen-Koblenz, port rzeczny u ujścia Mozeli do Renu.
Wikipedia
rzecz. koblencjanin mos., koblencjanka ż.
przym. koblencki
Wiktionary
mieszkaniec Koblencji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Koblencji
Wiktionary
rzecz. Koblencja ż.
:: fż. koblencjanka ż.
przym. koblencki
Wiktionary
mieszkanka Koblencji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kolbencji
Wiktionary
rzecz. Koblencja ż.
:: fm. koblencjanin mos.
przym. koblencki
Wiktionary
przymiotnik od: Koblencja, miasto w zachodniej części Niemiec
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Koblencją, dotyczący Koblencji
Wiktionary
rzecz. Koblencja ż., koblencjanin mos., koblencjanka ż.
Wiktionary
moneta używana w Nigerii, jedna setna nairy
SJP.pl
Kobo – drobna moneta nigeryjska wprowadzona w 1973 r. jako 1/100 nairy.
Wikipedia
w mitologii germańskiej: opiekuńczy duszek strzegący skarbów podziemnych, mieszkający także w domach
SJP.pl
Kobold – karzełek, duszek, złośliwy domowy krasnal lub gnom pilnujący podziemnych skarbów.
Wikipedia
1. rodzaj jadowitego węża z rodziny zdradnicowatych, zamieszkujący Azję i Afrykę, występujący w wielu gatunkach;
2. kobra indyjska - gatunek węża z rodziny zdradnicowatych, jeden z najbardziej znanych węży jadowitych, osiągający do 2 metrów długości, zamieszkujący Azję, Tajwan i Archipelag Malajski; naja indyjska, okularnik, okularnik indyjski;
3. potocznie: telewizyjny spektakl kryminalny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) herp. duży i jadowity wąż zamieszkujący tropikalne i pustynne tereny Azji i Afryki;
(1.2) pot. kryminalny spektakl w telewizji
(1.3) lotn. jedna z akrobacji lotniczych;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Jad kobry królewskiej jest w stanie zabić człowieka w ciągu kilkunastu minut.
Wiktionary
IPA: ˈkɔbra, AS: kobra
Wiktionary
(1.1) okularnik
Wiktionary
Kobranocka – polski zespół rockowy powstały w roku 1985 w Toruniu. Zespół początkowo nazywał się Latający Pisuar. Niedługo po debiucie nagrania Kobranocki pojawiły się na antenie Rozgłośni Harcerskiej. W latach 1986–2005 zespół sześciokrotnie wystąpił na festiwalu w Jarocinie. Gra muzykę odwołującą się do punk rocka z mocno pacyfistycznymi tekstami. Cechą charakterystyczną tekstów Kobranocki (pisanych zwykle przez Andrzeja Michorzewskiego) jest ich abstrakcyjna metaforyka.
Wikipedia
miasto na Białorusi
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. kontroler biletów
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kobuleti, dotyczący Kobuleti
Wiktionary
rzecz. Kobuleti n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w Gruzji, w Adżarii, nad Morzem Czarnym;
Wiktionary
Kobuleti (gruz. ქობულეთი) – miasto w Gruzji, w Adżarii, nad Morzem Czarnym, ok. 25 km na północny wschód od Batumi.
Kobuleti to drugie najludniejsze miasto w Adżarii, według danych z 2014 roku zamieszkuje je 16 546 ludzi. Miasto rozciąga się na odcinku 12 km wzdłuż wybrzeża Morza Czarnego. Miasto jest uzdrowiskiem – leczy się tu choroby układu krążenia, nerwowego i oddechowego.
Wikipedia
przym. kobulecki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przest. zob. kabura.
Wiktionary
miasto w Niemczech; Coburg
SJP.pl
Słowo jest spolszczeniem wyrazu Coburg (zobacz też Coburg)
Wikipedia
dynastia niemiecka
SJP.pl
Wettynowie (Wettinowie, Wettyni, niem. Wettiner) – dynastia niemiecka wywodząca się z dzisiejszej Saksonii-Anhaltu. Panowała w Miśni, Saksonii oraz w księstwach Turyngii. Jej przedstawiciele zasiadali także na tronie w Warszawie (elektorowie August II Mocny, August III Sas jako królowie Polski i wielcy książęta Litwy oraz król Saksonii Fryderyk August I jako książę warszawski). W 1423 Wettinowie uzyskali wraz z księstwem sasko-wittenberskim godność elektora Rzeszy, a całość ich posiadłości zaczęto określać historyczną nazwą Saksonia. W 1485 nastąpił podział dynastii na dwie linie: ernestyńską (starszą), elektorską panującą w Wittenberdze i w znacznej części Turyngii oraz albertyńską (młodszą), panującą w Miśni i płn. Turyngii.
Wikipedia
przymiotnik od: Koburg
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Coburgiem (Koburgiem) (miastem w Niemczech)
(1.2) związany z dynastią Koburgów
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Kobus – rodzaj ssaków z podrodziny antylop (Antilopinae) w obrębie rodziny wołowatych (Bovidae).
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
(1.1) mikrobiol. nazwa systematyczna|Kobuvirus|ref=tak., wirus z rodziny pikornawirusów wywołujący biegunki u ludzi i zwierząt
Wiktionary
(1.1) Dane statystyczne dowodzą, że istnieje znamienna korelacja między występowaniem u świń biegunki i izolacją kobuwirusa z przypadku chorobowego.
Wiktionary
chroniony ptak z rodziny sokołów, drapieżny, wielkością zbliżony do gołębia, dawniej używany do polowań; sokół kobuz, sokół leśny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ornit. nazwa systematyczna|Falco subbuteo|ref=tak., ptak drapieżny z rodziny sokołowatych;
Wiktionary
Kobuz, sokół kobuz, sokół leśny, sokolik drzewiec (Falco subbuteo) – gatunek średniej wielkości ptaka drapieżnego z rodziny sokołowatych (Falconidae).
Wikipedia
IPA: ˈkɔbus, AS: kobus
Wiktionary
(1.1) sokół leśny, sokolik drzewiec
Wiktionary
przymiotnik od: kobuz
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kobyla
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. Kobyle m.
:: fm. kobylanin m.
przym. kobylski
Wiktionary
przymiotnik od: Kobylanka
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Kobylarz – niewielka trawiasta rówień w górnej części Doliny Miętusiej w polskich Tatrach Zachodnich. Jest to polanka na wysokości około 1430 m n.p.m., na wschodnich zboczach doliny, poniżej Kobylarzowej Turni i Zagonnej Turni. Od zachodniej i południowej strony podcięta jest urwiskiem Kobylarzowej Kazalnicy opadającym do Wantuli i Wielkiej Świstówki. Znajduje się na obszarze skał wapiennych i porasta ją bogata flora roślin wapieniolubnych. M.in. stwierdzono tutaj występowanie ostrołódki polnej, rogownicy szerokolistnej i traganka wytrzymałego – bardzo rzadkich roślin, w Polsce występujących tylko w Tatrach i to w nielicznych tylko miejscach, a także tojadu kosmatego i zimoziołu północnego – roślin rzadkich w Karpatach
Wikipedia
nadmiernie duży, niezgrabny
SJP.pl
Wikipedia
1. związany z kobyłą, dotyczący kobyły (dorosła samica konia);
2. wielki, ogromy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) charakterystyczny dla kobyły; dotyczący, odnoszący się do kobyły
Wiktionary
(1.1) Nadleciały szponiaste ptaszyska i porozrywały kobyle truchło.
Wiktionary
IPA: kɔˈbɨlʲi, AS: kobylʹi
Wiktionary
rzecz. kobyła ż., kobyłka ż.
Wiktionary
Wikipedia
1. niski płotek składający się ze słupków i poprzecznej bariery;
2. kobyliczka pniowa - muchówka z rodziny kobyliczkowatych
SJP.pl
o cechach kobyliczkowatych (rodzina muchówek)
SJP.pl
o cechach kobyliczkowatych (rodzina muchówek)
SJP.pl
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w Polsce, w województwie wielkopolskim, w powiecie krotoszyńskim;
(1.2) geogr. toponim, nazwa szeregu miejscowości w Polsce;
Wiktionary
Kobylin – miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie krotoszyńskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kobylin.
Według danych z 31 grudnia 2009 miasto miało 3130 mieszkańców.
Prywatne miasto szlacheckie lokowane w 1303 roku położone było w XVI wieku w województwie kaliskim.
Wikipedia
(1.1) Podobnie jak przy innych klasztorach bernardyńskich, tak też w Kobylinie istniało kilka bractw.
Wiktionary
IPA: kɔˈbɨlʲĩn, AS: kobylʹĩn
Wiktionary
rzecz. kobylinianin mos., kobylinianka ż.
przym. kobyliński
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Kobylin-Borzymy – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie wysokomazowieckim, w gminie Kobylin-Borzymy.
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kobylin-Borzymy, następnie gminy Kobylin-Borzymy.W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa łomżyńskiego.
Wikipedia
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
mieszkaniec Kobylina lub Kobylina-Borzym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kobylina
(1.2) osoba pochodząca z Kobylina, urodzona w Kobylinie
Wiktionary
(1.2) Wiedziałaś, że Bronek jest rodowitym kobylinianinem?
Wiktionary
rzecz. Kobylin mrz.
:: fż. kobylinianka ż.
przym. kobyliński
Wiktionary
mieszkanka Kobylina lub Kobylina-Borzym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kobylina
(1.2) kobieta pochodząca z Kobylina, urodzona w Kobylinie
Wiktionary
(1.1) Większość kobylinianek robi zakupy w tym pawilonie.
Wiktionary
rzecz. Kobylin mrz.
:: fm. kobylinianin mos.
przym. kobyliński
Wiktionary
przymiotnik od: Kobylin, Kobylin-Borzymy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Kobylina, związany z Kobylinem
Wiktionary
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
(1.1) Młodzież zbierała się na kobylińskim rynku tuż po godz. 15:00.
Wiktionary
rzecz. Kobylin mrz., kobylinianin mos., kobylinianka ż.
Wiktionary
zgrubienie od: kobyła; kobylsko
SJP.pl
1. miasto w Polsce;
2. nazwa kilku wsi w Polsce;
3. szczyt na Pogórzu Rożnowskim
SJP.pl
Kobylnica (kaszb. Kòbëlnica, niem. Kublitz) – miasto w Polsce, w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kobylnica, bezpośrednio granicząca ze Słupskiem.
Kobylnica jest położona przy drodze krajowej nr 21 oraz na północnym zachodzie przy drodze krajowej nr 6. Połączenie z centrum Słupska umożliwiają autobusy komunikacji miejskiej. Wschodnim obrzeżem Kobylnicy przepływa rzeka Słupia. Znajduje się tu szkoła podstawowa, komisariat policji, przychodnia lekarska, urząd gminy, 2 oddziały bankowe, XVI-wieczny kościół, biblioteka, hala sportowa, stadion miejscowej drużyny Słupia Kobylnica, a także zakłady rzemieślnicze, sklepy (przemysłowe, spożywcze, motoryzacyjne, chemiczne) i fabryki. W miejscowości znajduje się przystanek kolejowy Kobylnica Słupska.
Wikipedia
przymiotnik od: Kobylnica
SJP.pl
mieszkaniec Kobylnicy (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Kobylnicy (miasta w Polsce)
SJP.pl
Wikipedia
Kobylno (dodatkowa nazwa w j. niem. Kobyllno) – wieś w Polsce, położona w województwie opolskim, w powiecie opolskim, w gminie Łubniany. Miejscowość zajmuje 670 hm2 (w tym 209 hm2, ok. 31%, to lasy) i mieszka w niej 218 ludzi (stan na 2002 rok); jest położona ok. 20 km w kierunku północno-wschodnim od Opola. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie opolskim.
Wikipedia
przymiotnik od: Kobyla Góra
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
zgrubienie od: kobyła; kobylisko
SJP.pl
Kobysewo (kaszub. Kòbùsewò) – wieś kaszubska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie kartuskim, w gminie Przodkowo w pobliżu trasy drogi wojewódzkiej nr 224. Wieś charakteryzuje się dużym stopniem zurbanizowania.
Wieś królewska w powiecie mirachowskim w województwie pomorskim w II połowie XVI wieku. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.
Wikipedia
1. samica konia; klacz;
2. potocznie: rzecz lub osoba duża, ciężka i niezgrabna; landara, kolubryna, krowa, krówsko;
3. potocznie: utwór literacki mający wielkie rozmiary;
4. środowiskowo: egzamin, do którego trzeba opanować dużą partię materiału
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. klacz, samica konia
(1.2) pot. rzecz, szczególnie utwór literacki, o bardzo dużych rozmiarach
(1.3) środ. uczn. stud. przedmiot o wielkiej objętości materiału; egzamin z tego przedmiotu
(1.4) pot. pejor. kobieta dużego wzrostu, niezgrabna, bez wdzięku
(1.5) daw. przen. bot. gatunek śliwki
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Dzieciakom i młodzieży podsuwa się nudne kobyły zamiast interesujących książek.
(1.3) Tak jest na każdej uczelni. Wszędzie są „kobyły”, których nie zdasz inaczej jak tylko poprzez uczciwą i solidną naukę.
Wiktionary
IPA: kɔˈbɨwa, AS: kobyu̯a
Wiktionary
:: zdrobn. kobyłka ż.
przym. kobyli, kobylasty
Wiktionary
(1.1) klacz
Wiktionary
mieszkaniec Kobyłki
SJP.pl
mieszkanka Kobyłki
SJP.pl
przymiotnik od: Kobyłka
SJP.pl
1. zdrobnienie od: kobyła;
2. rodzaj kozła, proste narzędzie do podtrzymywania rusztowań
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Kobyłka – miasto w Polsce w województwie mazowieckim, w powiecie wołomińskim, w aglomeracji warszawskiej, ok. 17 km od centrum Warszawy w kierunku północno-wschodnim na Nizinie Mazowieckiej.
Według danych GUS z 1 stycznia 2024 r. miasto liczyło 28 339 mieszkańców, będąc 20. najludniejszym miastem w województwie.
Wikipedia
(1.1) U nas, w Kobyłce i Zielonce, bracia Ukraińcy ów spirytus dosmaczali i dobarwiali, kierując się wyobrażeniami o bukietach i aromatach szlachetnych trunków, a zapewne również i fantazją.
Wiktionary
IPA: kɔˈbɨwka, AS: kobyu̯ka
Wiktionary
rodzaj lutni, często mylonej z dudami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) muz. ludowy instrument strunowy;
(1.2) pot. muz. dudy góralskie
Wiktionary
Kobza – dawny instrument muzyczny z grupy chordofonów szarpanych, rodzaj lutni z krótką szyjką o mocno wypukłym korpusie rezonansowym. Struny szarpie się plektronem. Kobza przeznaczona do gry solowej ma 2–6 strun metalowych lub jelitowych (często mieszanych); używana do akompaniamentu ma 8–12 strun jelitowych (niższych) i metalowych (wyższych), strojonych po dwie w unisonie lub w oktawie. Struny rozciągnięte są wzdłuż szyjki. Dodatkowe – rozpięte poniżej szyjki, nad płytą wierzchnią pudła rezonansowego – dodane zostały w XIV lub XV wieku; od tego czasu instrument nazywano bandurą.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.2) dudy, koza
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) instrument
(1.2) instrument
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kobzar mos., kobziarz mos.
przym. kobzarski
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etym2|ukr|кобза|ко́бза.
(1.2) etymn|pol|koza.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) kobza
* białoruski: (1.1) кобза ż. (kóbza)
* francuski: (1.1) kobza ż.
* hiszpański: (1.1) kobza ż.
* rosyjski: (1.1) кобза ż. (kóbzá)
* słowacki: (1.1) kobza ż.
* ukraiński: (1.1) кобза ż. (kóbza)
* węgierski: (1.1) koboz
źródła.
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz. kobzar mos., kobziarz mos.
przym. kobzarski
Wiktionary
(1.2) dudy, koza
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) należący do kobzara lub kobzarza
przymiotnik relacyjny
(2.1) dotyczący kobzara lub kobzarza, związany z kobzarem lub kobzarzem
Wiktionary
rzecz. kobza ż., kobzar mos., kobzarz mos.
Wiktionary
osoba grająca na kobzie (również na dudach, gdyż kobzą zwyczajowo - niektórzy sądzą, że niepoprawnie - nazywa się dudy)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) muz. muzyk, który gra na kobzie
Wiktionary
Kobziarz (ukr. Кобзар) – na Ukrainie ludowy śpiewak wykonujący pieśni patriotyczne i akompaniujący sobie na kobzie. Kobziarz to także błędna nazwa muzyka grającego na dudach. Na wschodnich ziemiach Rzeczypospolitej Obojga Narodów kobziarzami nazywano niekiedy lirników grających na lirze korbowej.
Wikipedia
rzecz. kobza ż.
Wiktionary
1. gruba, ciepła tkanina używana do przykrycia; pled
2. rodzaj sieci służącej do połowu ryb pod lodem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gruba tkanina, zwykle wełniana, najczęściej w kształcie prostokąta, służąca do okrywania w celu ochrony przed zimnem
(1.2) ryb. sieć wykonana z mat trzcinowych do łowienia ryb pod lodem
(1.3) hist. w prawie polskim: rodzaj zakładu wnoszonego na rzecz sędziego;
(1.4) hist. błam futrzany
(1.5) gw-pl|Bukowina. dywan
(1.6) daw. uczn. stud. gw-pl|Warszawa. ocena niedostateczna
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Pielęgniarka otuliła chorego kocem.
(1.1) Nigdzie nie widzę koców, które zabraliśmy.
Wiktionary
IPA: kɔt͡s, AS: koc
Wiktionary
rzecz. kocówa ż.
:: zdrobn. kocyk m.
przym. kocowy
Wiktionary
(1.3) kocz
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: kocanka
Wiktionary
rzecz. kocanka ż.
Wiktionary
1. rodzaj roślin zielnych lub półkrzewów z rodziny astrowatych (złożonych), mających koszyczki kwiatowe o kwiatach rurkowatych oraz o barwnych, suchych listkach okrywy; suchołuska, suchlin;
2. kocanka piaskowa - pospolita w Polsce roślina zielna z rodziny astrowatych (złożonych), o całobrzegich, szaro owłosionych liściach i żółtych lub pomarańczowych koszyczkach, zasychających, o właściwościach leczniczych; nieśmiertelnik żółty
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. roślina zielna z rodziny astrowatych;
Wiktionary
Kocanki (Helichrysum Mill.) – rodzaj roślin z rodziny astrowatych. Obejmuje ponad 550 gatunków. Rośliny te występują na Starym Świecie, głównie na obszarach o ciepłym klimacie – w południowej Afryce (w Kraju Przylądkowym rośnie 85 gatunków, w tym 35 endemitów), w basenie Morza Śródziemnego, w zachodniej i środkowej Azji oraz w Nowej Zelandii. Poza kontynentami amerykańskimi, gdzie kocanki występują tylko jako introdukowane, brak przedstawicieli tego rodzaju w północnej Europie i znacznej części wschodniej Azji. W Europie rośnie 5 gatunków, przy czym w Polsce obecny w naturze jest tylko jeden gatunek – kocanki piaskowe H. arenarium.
Wikipedia
(1.1) Kocanka jest rośliną leczniczą i ozdobną.
Wiktionary
IPA: kɔˈt͡sãnka, AS: kocãnka
Wiktionary
rzecz. zdrobn. kocaneczka ż.
Wiktionary
(1.1) nieśmiertelnik
Wiktionary
Kocanowo – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie poznańskim, w gminie Pobiedziska.
Wieś królewska Koczonowo należąca do starostwa pobiedziskiego, pod koniec XVI wieku leżała w powiecie gnieźnieńskim województwa kaliskiego.
Wikipedia
Wikipedia
mieszkaniec Kocka
SJP.pl
mieszkanka Kocka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kocka
Wiktionary
rzecz. Kock m.
:: fm. kocczanin m.
przym. kocki
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. łazik, wędrowiec
(1.2) gw-pl|Górny Śląsk. dowcipniś
Wiktionary
(1.1) kocynder
(1.2) kocynder
Wiktionary
nazwisko wielu znanych postaci austriackich i niemieckich
SJP.pl
Osoby o nazwisku Koch:
Wikipedia
1. darzyć kogoś miłością
2. kochać się - być w kimś zakochanym, mieć do czegoś zamiłowanie
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)
(1.1) odczuwać miłość do kogoś
(1.2) uwielbiać, darzyć kogoś wielkim podziwem
(1.3) uwielbiać jakąś rzecz
(1.4) przen. potrzebować czegoś, mieć coś za niezbędne
czasownik zwrotny niedokonany kochać się (dk. brak)
(2.1) odczuwać odwzajemnioną miłość do kogoś
(2.2) być w kimś zakochanym
(2.3) odbywać stosunek seksualny z kimś
Wiktionary
Kochać – dwudziesty szósty album muzyczny piosenkarki Maryli Rodowicz, wydany 23 września 2005. Producentem muzycznym jest Bogdan Kondracki, producentem wykonawczym Paweł Jóźwicki.
Album nagrywany był od 1 marca 2005 do 15 sierpnia 2005 w Jazzboy Studio oraz w dniach 1–2 lipca 2005 w Studiu im. Agnieszki Osieckiej. Autorem projektu graficznego jest Wojciech Wilk.
Wikipedia
(1.1) Każda dobra żona kocha swojego męża, a on ją.
(1.2) Trener na niego stawia, kibice kochają, drużyna walczy o awans, a on sam o tytuł króla strzelców.
(1.3) Kocham tenis, ale będę chciała odpocząć od niego przez kilka lat.
(1.4) Len jest rośliną, która kocha słońce.
(2.1) Są już 40 lat po ślubie, a kochają się, jakby byli nastolatkami.
(2.2) Uczeń od dawna kochał się w nauczycielce.
(2.3) Jutro mam wolne, możemy kochać się całą noc!
Wiktionary
IPA: ˈkɔxat͡ɕ, AS: koχać
Wiktionary
rzecz. kochanie n., kochany mos., kochanek mos., kochanka ż., kochanoviana nmos.
czas. ukochać, odkochiwać się ndk., odkochać się dk., zakochiwać się ndk., zakochać się dk., pokochać dk.
wykrz. kochanie
przym. kochany, kochliwy
Wiktionary
(1.1) miłować, uwielbiać, lubić, pożądać, fascynować się (zob. uwagi); gw-pl|Górny Śląsk|przoć.
(2.3) współżyć
Wiktionary
1. darzyć kogoś miłością
2. kochać się - być w kimś zakochanym, mieć do czegoś zamiłowanie
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) stpol. kochanek
Wiktionary
Kochan – imię staropolskie (a współcześnie polskie nazwisko odimienne), model jednoczłonowy, imiesłowowy Koch-an, od kochać; zobacz podobne: Poznan, Stojan, Ciechan, Chocian, mające swoje historyczne i nazewnicze potwierdzenie w licznych nazwach miejscowych: Kochanów, Kochanówka, Kochanowo. Staropolskie Koch mogło być skróceniem od Kochana, ale również od Konstantyna lub Konrada. Imię to notowane w Polsce od 1136 r.
Wikipedia
IPA: ˈkɔxãn, AS: koχãn
Wiktionary
(1.1) wiernek
Wiktionary
kobieta bliska, droga, ukochana
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
1. ironicznie o mężczyźnie będącym w stałym, lecz niezobowiązującym związku; kochanek, kochaś, konkubent;
2. żartobliwie o mężczyźnie; kochany, kochanie
SJP.pl
ukochana kobieta, miła dziewczyna, ulubiona
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: kochanka
Wiktionary
IPA: ˌkɔxãˈnɛt͡ʃka, AS: koχãnečka
Wiktionary
rzecz. kochanka ż.
Wiktionary
1. mężczyzna utrzymujący stosunki seksualne z kobietą bez zawarcia związku małżeńskiego; utrzymanek, amant, kochaś;
2. dawniej: poufale lub pogardliwie o mężczyźnie; kochany, kolega
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mężczyzna utrzymujący stosunki seksualne bez wchodzenia w związek małżeński
(1.2) ogólnie o mężczyźnie z punktu widzenia jakości relacji seksualnych
(1.3) przest. ukochany mężczyzna
forma rzeczownika|rodzaj=żeński.
(2.1) D. lm. od: kochanka
Wiktionary
osoby
kultura
Wikipedia
(1.1) Zazdrosny mąż zamordował swoją żonę godzinę po tym, jak dostała SMS-a od kochanka.
(1.2) Najgorszymi kochankami zostali oficjalnie ogłoszeni Niemcy.
Wiktionary
IPA: kɔˈxãnɛk, AS: koχãnek
Wiktionary
rzecz. kochanie n., zakochanie n., kochanica ż., kochaś m.
:: zdrobn. kochaneczek m.
:: fż. kochanka ż.
czas. kochać ndk., zakochać dk.
przym. kochliwy, kochany
wykrz. kochanie
Wiktionary
(1.1) pot. pogard. gach; żart. kochaś
(1.3) oblubieniec, luby, miły, miłośnik
Wiktionary
zdrobnienie od: kochany; kochanieńki, kochaniutki
SJP.pl
zdrobnienie od: kochany; kochanieńki, kochaniutki
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pot. zdrobn. od: kochany
Wiktionary
(1.1) - Taż wiesz, kochaneńka, taż tu jest oficerów kilku z Grodna.
Wiktionary
IPA: ˌkɔxãˈnɛ̃ɲci, AS: koχãnẽńḱi
Wiktionary
przym. kochanieńki, kochaniutki
rzecz. kochanie n.
wykrz. kochanie
Wiktionary
ironicznie, lekceważąco: kobieta utrzymująca stosunki seksualne z mężczyzną bez zawarcia związku małżeńskiego; kochanka, utrzymanka, faworyta, metresa, miłośnica
SJP.pl
osoba kochana; przedmiot miłości
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) darzenie uczuciem miłości
(1.2) pot. osoba ukochana
wykrzyknik
(2.1) służy okazaniu uczucia ukochanej osobie
(2.2) służy tylko okazaniu sympatii
Wiktionary
(1.1) Od tego kochania całkiem już straciła głowę.
(1.1) Powinnaś kochaniom swoim dawać życie i kształty.
(1.2) Kupuję zawsze wołowinę, bo moje kochanie nie jada innego mięsa.
(1.2) Moim dwóm największym kochaniom, temu dużemu i temu małemu.
(1.2) Nigdy mnie nie zostawią. Moje kochania dwa najsłodsze.
(2.1) Co mówiłaś, kochanie?
(2.2) Kochanie, jeszcze cię wiele rzeczy w życiu zdziwi.
Wiktionary
IPA: kɔˈxãɲɛ, AS: koχãńe
Wiktionary
rzecz. kochany mos., kochana ż., kochani lm. m., zakochany mos., kochanek mos., kochanka ż., kochanoviana nmos.
czas. kochać ndk., kochać się ndk., ukochać dk., zakochać dk., pokochać dk.
przym. kochany, kochaneńki, kochanieńki, zakochany
ims. kochany
Wiktionary
(1.1) miłość, miłowanie
(2.1) misiu, misiaczku, misiaku, miśku, kotku, koteczku, koteczko, skarbie, skarbeczku, słoneczko, myszko, dziubku, dziubeczku, dziubeńku, żabko, żabciu, serdeńko, serduszko, tygrysku
(2.2) kotuś, kotusiu, złotko
Wiktionary
zdrobnienie od: kochany; kochaneńki, kochaniutki
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pot. zdrobn. od: kochany
Wiktionary
IPA: ˌkɔxãˈɲɛ̇̃ɲci, AS: koχãńė̃ńḱi
Wiktionary
przym. kochany, kochaneńki, kochaniutki
rzecz. kochany mos., kochanie n.
wykrz. kochanie
Wiktionary
potocznie:
1. kobieta ukochana, droga, bliska;
2. poufała forma zwracania się do kobiety
SJP.pl
zdrobnienie od: kochany; kochaneńki, kochanieńki
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zdrobn. od: kochany
Wiktionary
(1.1) Kochaniutki, weź ten pięciotomowy słowniczek i odłóż mi go na górną półeczkę.
Wiktionary
IPA: ˌkɔxãˈɲutʲci, AS: koχãńutʹḱi
Wiktionary
przym. kochanieńki, kochaneńki, kochany
rzecz. kochany mos.
Wiktionary
kobieta utrzymująca stosunki seksualne z mężczyzną bez zawarcia związku małżeńskiego; utrzymanka, faworyta, metresa, miłośnica, kochanica
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta pozostająca w nieformalnym związku seksualnym z mężczyzną
(1.2) ogólnie o kobiecie z punktu widzenia jakości relacji seksualnych
(1.3) przest. ukochana kobieta
forma rzeczownika|rodzaj=męskoosobowy.
(2.1) D. i B. lp. od: kochanek
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Magda chce wyprowadzić się z dziećmi. Uważa, że inżynier ma kochankę. Czym zakończy się domowa awantura?.
(1.3) Czekasz na ziemi anielskiego bóstwa: Dlatego tyle zestarzałych panien Dotąd się mężów swych nie doczekały; Szukaj kochanki na ziemi.
Wiktionary
IPA: kɔˈxãnka, AS: koχãnka
Wiktionary
rzecz. kochanie n., zakochanie n., kochanica ż., kochaś m.
:: zdrobn. kochaneczka n.
:: fm. kochanek m.
czas. kochać ndk., zakochać dk.
przym. kochliwy, kochany
wykrz. kochanie
Wiktionary
(1.1) przest. kochanica, miłośnica, stpol. lubka pot. żart. nieślubna
(1.2) partnerka, konkubina, podn. towarzyszka życia
(1.3) stpol. duszka
Wiktionary
dwoje ludzi utrzymujących ze sobą stosunki seksualne bez ślubu
SJP.pl
Wikipedia
1. mężczyzna utrzymujący stosunki seksualne z kobietą bez zawarcia związku małżeńskiego; utrzymanek, amant, kochaś;
2. dawniej: poufale lub pogardliwie o mężczyźnie; kochany, kolega
SJP.pl
wszystko, co dotyczy życia i twórczości Jana Kochanowskiego, np. prace naukowe o nim, wydania jego dzieł; cochanoviana
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) liter. autografy i dokumenty dotyczące Jana Kochanowskiego
(1.2) druk. księg. wydawnictwa związane z Janem Kochanowskim i jego twórczością
Wiktionary
rzecz. kochanie n.
czas. kochać ndk.
wykrz. kochanie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kochanowa
Wiktionary
rzecz. Kochanów m.
:: fm. kochanowianin m.
przym. kochanowski
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Kochanowice (niem. Kochanowitz) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie lublinieckim, w gminie Kochanowice. Przez miejscowość przebiega droga krajowa nr 46 oraz linia kolejowa z Częstochowy do Lublińca.
W latach 1945–1954 siedziba gminy Kochcice. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kochanowice, po reformie administracji – gminy Kochanowice. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa częstochowskiego.
Wikipedia
przymiotnik od: Kochanowice
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko, np.:
1. Jan Kochanowski (1530-84), poeta;
2. Michał Kochanowski (1757-1832), polityk;
3. Piotr Kochanowski (1566-1620), poeta, tłumacz;
4. Roman Kochanowski (1857-1945), malarz
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Kochanowa, kochanowianina lub kochanowianki
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. Kochanów m., kochanowianin m., kochanowianka ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Znane postacie noszące nazwisko „Kochański”:
Wikipedia
rzadki stopień wyższy od przymiotnika: kochany; bardziej kochany
SJP.pl
człowiek bliski komuś
SJP.pl
forma czasownika.
(1.1) imiesłów przymiotnikowy bierny od: kochać
przymiotnik
(2.1) taki, który jest darzony przez kogoś miłością
(2.2) taki, który jest komuś miły, bliski; związany z miłością, kochaniem, sympatią
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(3.1) osoba bliska, darzona miłością
Wiktionary
Kochany – wieś w Polsce, położona w województwie mazowieckim, w powiecie siedleckim, w gminie Wodynie. Ma status sołectwa. Przez wieś przepływa rzeczka Jamielna.
W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa siedleckiego.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Seroczynie.
Wieś królewska położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie garwolińskim ziemi czerskiej województwa mazowieckiego.
Wikipedia
(2.1) Jeśli chcesz być kochany, bądź godny miłości.
(2.2) Mój kochany pies nie boi się wizyt u weterynarza.
(3.1) Mój kochany codziennie do mnie dzwoni.
Wiktionary
IPA: kɔˈxãnɨ, AS: koχãny
Wiktionary
rzecz. zakochany mos., ukochany m., kochanie n., zakochanie n., kochanek m., kochanka ż., kochaś m., Kochanowski m., Kochanowska ż., Kochański m., Kochańska ż., pokochanie n., zakochiwanie n., zakochanie n., podkochiwanie n., odkochiwanie n., odkochanie n.
czas. kochać ndk., pokochać dk., zakochiwać się ndk., zakochać się dk., podkochiwać się ndk., odkochiwać się ndk., odkochać się dk.
przym. ukochany, kochaniutki, kochanieńki, zakochany
wykrz. kochanie
Wiktionary
(2.1) drogi, reg. śl. roztomiły.
(2.2) dobrotliwy, miły, reg. śl. roztomiły.
(2.1, 3.1) ukochany, umiłowany, reg. śl. roztomiły.
Wiktionary
żartobliwie o ukochanym, sympatii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. kochanek
(1.2) poufale o osobie płci męskiej
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) A ty, kochasiu, weź worki z chrustem.
Wiktionary
rzecz.
:: fż. kochasia ż.
przym. kochany
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) poufale o osobie płci żeńskiej
Wiktionary
(1.1) Ja tylko na chwileczkę, kochasiu - powiedziała (…) przelotnie całując panią Józefę.
Wiktionary
rzecz.
:: fm. kochaś m.
Wiktionary
żartobliwie o ukochanym, sympatii
SJP.pl
dawniej: czasownik w formie osobowej "kochasz" połączony z partykułą pytającą "-li" (= czy), np. "Kochaszli kraj ten?"
SJP.pl
Kochcice (niem. Kochczütz) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie lublinieckim, w gminie Kochanowice. Do 1954 roku była siedzibą gminy Kochcice.
W latach 1945–1954 istniała gmina Kochcice z siedzibą w Kochanowicach. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kochcice. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa częstochowskiego.
Wikipedia
1. przenośna kuchenka turystyczna
2. szczypce chirurgiczne do zaciskania naczyń krwionośnych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) turystyczna maszynka na paliwo ciekłe – spirytus lub benzynę
Wiktionary
Niemcy:
Osoby:
Inne:
Wikipedia
IPA: ˈkɔxɛr, AS: koχer
Wiktionary
roślina zielna z rodziny komosowatych; mietelnik
SJP.pl
rasa kur ozdobnych z Chin; cochin
SJP.pl
Cochin – rasa kur mięsnych typu ciężkiego.
Wikipedia
rasa kur ozdobnych z Chin; cochin
SJP.pl
rasa dużych kur pochodzenia indochińskiego, hodowanych ze względu na mięso
SJP.pl
Kochinchina (fr. Cochinchine) – dawna nazwa położonej najbardziej na południe części Wietnamu, stanowiąca część francuskiej kolonii Indochin, nadana przez Portugalczyków. Nazwa była w użyciu podczas protektoratu francuskiego, którego stolicą było miasto Sajgon. Obecnie obszar ten nazywany jest Nam Bộ.
Wikipedia
przymiotnik od: Kochinchina
SJP.pl
stopień wyższy od przysłówka: kochliwie
SJP.pl
rzadki stopień wyższy od przymiotnika: kochliwy; bardziej kochliwy
SJP.pl
zakochujący się często, łatwo i szybko
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający skłonność do łatwego zakochiwania się
Wiktionary
(1.1) I tutaj Tadeusz ją zadziwił, sądziła, że będzie nalegał, aby odprawić kochliwego inżyniera, a on nagle obrócił wszystko w żart.
Wiktionary
IPA: kɔxˈlʲivɨ, AS: koχlʹivy
Wiktionary
czas. kochać (się) ndk.
rzecz. kochliwość ż., kochaś m., zakochiwanie n., kochanek m., kochaneczek m., kochanka ż., kochaneczka ż., kochanica ż., kochanie n., kochankowie, kochany m., kochana ż., kochaniutki m.
przym. kochany, kochaniutki
Wiktionary
nazwisko. m.in. Józef Kochman (1903-1995) - polski fitopatolog, mikolog
SJP.pl
osoby noszące nazwisko Kochman:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
Kochowo – wieś w Polsce położona na wschodnim skraju Jeziora Powidzkiego w województwie wielkopolskim, w powiecie słupeckim, w gminie Słupca.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa konińskiego.
We wsi przed II wojną światową mieszkało wiele rodzin niemieckich. Stąd pozostałości ewangelickiego cmentarza z I połowie XX wieku.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
1. wieś w Polsce;
2. dzielnica Rudy Śląskiej
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Kochłowice
SJP.pl
→ kot
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) należący do kota
przymiotnik relacyjny
(2.1) związany z kotem, dotyczący kota
przymiotnik jakościowy
(3.1) charakterystyczny dla kota, mający cechy kota
forma czasownika.
(4.1) 2. os. lp. ter. od: kocić
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Na łydce mam ślady kocich pazurów.
(2.1) Zawsze od połowy marca mamy pod domem koci koncert.
(3.1) Przyjaciele często jej mówią, że ma kocie spojrzenie.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ.t͡ɕi, AS: ko.ći
Wiktionary
zob. kot.
Wiktionary
zdrobnienie od: kociak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zdrobn. kot
Wiktionary
(1.1) — Kituś, kiziunie, kicie moje! — zakwilił. — Leżą sobie kiziunie kochane w kaszy i pyszczki zadzierają… Pieszczą się… Przysłałbyś mi […] jednego kociaczka!
Wiktionary
IPA: kɔˈt͡ɕat͡ʃɛk, AS: koćaček
Wiktionary
przysł. kocio
rzecz. kot mzw./mos.
Wiktionary
1. potocznie: młody kot domowy; kotek;
2. pieszczotliwie o kocie; kiciunia, kiciuś, kocina, kicia;
3. potocznie: młoda, ładna dziewczyna; cizia, kicia, kizia, towar;
4. w gwarze myśliwskiej: młode zająca, rysia lub żbika; kocię
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) młody kot
(1.2) łow. młody zając, żbik lub ryś
(1.3) przen. ładna dziewczyna o kokieteryjnym wyglądzie i zachowaniu
Wiktionary
(1.1) Nasza kotka powiła cztery kociaki.
(1.1) Ujrzał, że przez otwarte okno u góry przechodzi stara, duża kotka, trzymająca w zębach maleńkiego kociaka.
(1.3) Mój sąsiad pokazuje się z nowym kociakiem.
(1.3) Leże tak sobie nad basenem w tem Ciechocinku z tem kociakiem i piegi na słońcu przypalamy. sic.
Wiktionary
IPA: ˈkɔt͡ɕak, AS: koćak
Wiktionary
zob. kot.
Wiktionary
(1.1) kotek, kocię, kociątko
(1.3) kocica, cizia, laska
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) gw-pl|Poznań. żart. kot
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) środ. uczn. uczeń pierwszej klasy szkoły średniej
Wiktionary
(1.1) Tyn szczun to sznupę mo nawet podobną, ino jakiś zdalasiały jak kociamber z kałuży.
(1.1) Wetryniarz powiatowy kazoł uśpić wszystkie kejtry i kociambry.
Wiktionary
rzecz. kot mzw.
przysł. kocio
Wiktionary
Kocianów – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie opolskim, w gminie Poniatowa.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa lubelskiego.
Wieś stanowi sołectwo w gminie Poniatowa. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 132 mieszkańców.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Matki Bożej Królowej Polski i św. Judy Tadeusza w Łubkach.
Wikipedia
kociarka;
1. potocznie: miłośniczka kotów;
2. pogardliwie: kobieta będąca świadkiem Jehowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. miłośniczka kotów
(1.2) przest. duży kot, kocisko
Wiktionary
(1.1) Jestem kociarą.
Wiktionary
IPA: kɔˈt͡ɕara, AS: koćara
Wiktionary
rzecz. kot mzw., kocię n., kotka ż.
:: fm. kociarz mos.
przym. koci
przysł. kocio
Wiktionary
(1.1) kocia mama, kociarka
Wiktionary
kociara;
1. potocznie: miłośniczka kotów;
2. pogardliwie: kobieta będąca świadkiem Jehowy
SJP.pl
1. miejsce, gdzie hoduje się wiele kotów
2. gromada kotów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) miejsce trzymania lub hodowania kotów
Wiktionary
rzecz. kociarz mos.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący kota
Wiktionary
przysł. kocio
rzecz. kot mzw./mos.
Wiktionary
potocznie: zajmowanie się bezdomnymi kotami lub hodowanie kotów
SJP.pl
1. potocznie: miłośnik kotów;
2. pogardliwie: świadek Jehowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. miłośnik kotów, człowiek lubiący koty lub mający wiele kotów
Wiktionary
(1.1) Jestem kociarzem. Mam 13-letnią śliczną kotkę, którą bardzo lubię, a której muszę służyć bezinteresownie, i w dzień i w nocy, bo nieraz budzi mnie w nocy z jakimś życzeniem. Wiem, że ona jest do mnie przywiązana na swój koci sposób (…).
Wiktionary
rzecz. kot m., kocica ż., kotka ż., kociarka ż., kociarnia ż.
:: fż. kociara ż.
przym. koci
przysł. kocio
Wiktionary
pieszczotliwe zdrobnienie od: kocię
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zdrobn. od: kocię; mały kot
Wiktionary
(1.1) Moja kotka urodziła wczoraj czworo słodkich kociąt.
Wiktionary
IPA: kɔˈt͡ɕɔ̃ntkɔ, AS: koćõntko
Wiktionary
rzecz. kot m., kotek m., kiciuś m., kocię n., kociak m.
Wiktionary
(1.1) mały kot, kotek, kiciuś, kocię, kociak
Wiktionary
osada w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie kętrzyńskim
SJP.pl
Kocibórz (niem. Kattmedien) – osada w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie kętrzyńskim, w gminie Reszel.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.
Wikipedia
kocić się - wydawać potomstwo (o samicy niektórych zwierząt)
SJP.pl
1. samica kota domowego; kotka;
2. samica kota - dużego drapieżnika;
3. samica zająca; zajęczyca;
4. atrakcyjna kobieta zachowująca się prowokacyjnie wobec mężczyzn; kociczka, koteczka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. samica kota domowego
(1.2) łow. samica zająca
(1.3) przen. kobieta z dużym temperamentem, rozbudzona erotycznie
(1.4) uczn. uczennica pierwszej klasy szkoły średniej
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kocicą zajął się Jacek, gdy Basia i Maciek wyjechali na wakacje.
(1.2) Odróżnienie gacha od kocicy jest bardzo trudne.
(1.3) Atrakcyjna kocica wpatrywała się w niego z pożądaniem w oczach.
(1.4) Wszyscy gapili się na cycki tej kocicy.
Wiktionary
rzecz. kotka ż., kot m., kocisko n., koteczka ż., kociarz m., kociara ż.
czas. kocić się, okocić się
przym. koci
przysł. kocio
Wiktionary
(1.1) kotka
(1.2) zajęczyca
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. kotek
Wiktionary
rzecz. kocik mzw.
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|kocik.
Wiktionary
1. zdrobnienie od: kocica;
2. potocznie: atrakcyjna kobieta zachowująca się prowokacyjnie wobec mężczyzn; kocica
SJP.pl
młode kota; rzadziej: młode zająca, rysia, żbika
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) młody kot
(1.2) łow. młody zając, ryś lub żbik
Wiktionary
(1.1) Kotka liże swoje kocięta.
Wiktionary
IPA: ˈkɔt͡ɕɛ, AS: koće
Wiktionary
rzecz. kot mzw.
:: zdrobn. kociątko n.
przym. koci
przysł. kocio
czas. kocić się
Wiktionary
(1.1) kociak, zdrobn. kociątko
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
ogół cech typowych dla kocięcia (młodego kota domowego)
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
gatunek drzewa lub dużego krzewu z rodziny różowatych; kocierpka, trzemcha, czeremcha zwyczajna, smrodynia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) łow. gniazdo lęgowe rysia
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Chodziły słuchy, że zakładała w tym ustroniu swoją kocierz rysica: o-ho, spotkać się z nią nocą przy gnieździe!
Wiktionary
rzecz. kocenie
Wiktionary
(1.1) kocierz pieleszna
Wiktionary
przymiotnik od: Kocierzew Południowy
SJP.pl
mieszkanka Kociewia (region na północy Polski)
SJP.pl
mieszkaniec Kociewia (regionu na północy Polski)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kociewia
Wiktionary
(1.1) Najwięcej Kociewian zamieszkuje tereny Borów Tucholskich.
Wiktionary
rzecz. Kociewie n.
:: fż. Kociewianka ż.
przym. kociewski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kociewia
Wiktionary
(1.1) Pani Oktawia szczyci się być Kociewianką z dziada pradziada.
Wiktionary
rzecz. Kociewie n.
:: fm. Kociewianin m.
przym. kociewski
Wiktionary
region na Pomorzu Gdańskim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. region etnograficzno-kulturowy na Pomorzu Gdańskim, w dorzeczu Wdy i Wierzycy;
Wiktionary
Kociewie – region etnograficzny na Pomorzu Gdańskim, położony na zachodnim brzegu Wisły w dorzeczu Wdy i Wierzycy, obejmujący wschodnią część Borów Tucholskich.
Wikipedia
(1.1) Granice Kociewia wytyczać można z różnych punktów widzenia.
Wiktionary
rzecz. Kociewianin mos., Kociewianka ż.
przym. kociewski
Wiktionary
przymiotnik od: Kociewie
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Kociewia, związany z Kociewiem
Wiktionary
(1.1) Ten sam tekst zakodowany np. w gwarach borowiackiej, mazurskiej, kociewskiej, góralskiej czy w języku kaszubskim będzie niewątpliwie dowodem bogactwa językowego Polski.
Wiktionary
rzecz. Kociewie n., Kociewianin mos., Kociewianka ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) białystok. gw-pl|Górny Śląsk. mały kot, kotek
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. kot mzw./mos.
Wiktionary
roślina z rodziny wargowych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Nepeta|ref=tak., bylina o białych, niebieskie, różowe lub liliowych kwiatach zebranych na szczytach łodyg;
Wiktionary
Kocimiętka (Nepeta L.) – rodzaj roślin z rodziny jasnotowatych. Obejmuje ok. 290 gatunków. Występują one w strefie umiarkowanej Europy, Azji oraz w północnej Afryce i na obszarach górskich w Afryce tropikalnej. W Polsce rodzimym gatunkiem jest tylko kocimiętka naga N. pannonica, kilka innych dziczeje trwale lub przejściowo.
Wikipedia
rzecz. kot mos./mzw.
Wiktionary
(r. żeński) pieszczotliwie lub z politowaniem o kotce; także o kocie, z silniejszym zabarwieniem ekspresywnym
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kociny
Wiktionary
rzecz. Kocina m.
:: fm. kocinianin m.
przym. kociński
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
przysłówek
(1.1) na sposób koci
Wiktionary
(1.1) Spojrzała na niego jakoś tak kocio i uszczypnęła go w kolano.
Wiktionary
rzecz. kot mzw., kotka ż., kocica ż., kocię n., kocur m., kociarz m., kociara ż., kocimiętka ż., kociarstwo n., kociamber m.
:: zdrobn. kotek m., kociak m., koteczek m., kociaczek m., kiciuś m., kizia ż., kicia ż.
:: zgrub. kocisko, kocurzysko
czas. kocić ndk., okocić dk., wykocić dk.
przym. koci, kociarski, kotny, kotowaty
temsłow. kocio-
Wiktionary
1. złe samopoczucie po wypiciu dużej ilości alkoholu; kacenjamer, katzenjammer, kac
2. zamęt w głowie jako wynik podekscytowania, zdenerwowania
3. zamieszanie, raban, chaos
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pot. zamieszanie, zamęt
(1.2) pot. zamęt umysłowy będący wynikiem ekscytacji, podniecenia itp.
(1.3) środ. pot. kac
Wiktionary
IPA: kɔˈt͡ɕɔkfʲik, AS: koćokfʹik
Wiktionary
rzecz. kot mzw./mos.
Wiktionary
(1.1) pot. bałagan, bigos, dom wariatów, galimatias, kocioł, kołomyja, kołowacizna, kołowanina, kołowrotek, koniec świata, meksyk, mętlik, miszmasz, młyn, obłęd, pomieszanie z poplątaniem, przewalanka, sajgon, sądny dzień, szurum-burum, urwanie głowy; neutr. bezład, nieład, chaos, dezorganizacja, kakofonia, nieporządek, rozgardiasz, zamęt, zamieszanie; przest. kweres
Wiktionary
zespół cech właściwych kotu
SJP.pl
duże, metalowe naczynie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) duże naczynie metalowe z pokrywą;
(1.2) techn. urządzenie służące do podgrzewania cieczy (np. wody)
(1.3) pot. zamieszanie, zagmatwana sytuacja
(1.4) muz. instrument perkusyjny z grupy membranofonów;
(1.5) pot. zasadzka urządzona w mieszkaniu w celu zatrzymania podejrzanych osób
(1.6) geol. półkolista nisza w terenie o wklęsłym dnie, otoczona z trzech stron ostrym zboczem, opadająca ku dolinie stromym progiem;
(1.7) wojsk. okrążenie przez nieprzyjaciela
(1.8) łow. jeden ze sposobów polowania na zające
(1.9) geogr. zob. kocioł eworsyjny.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Zupę rozdawano z wielkiego kotła.
(1.2) W kotle wzrastało ciśnienie.
(1.3) Tam się zrobił niezły kocioł.
(1.4) Bijcie w kotły, w trąby grajcie, / a Jezusa przywitajcie, / Nowo narodzonego.
(1.5) Kloss zobaczył młodego gestapowca z pistoletem w dłoni. Parę sekund wahania… Więc zasadzka! Kocioł!
Wiktionary
IPA: ˈkɔt͡ɕɔw, AS: koćou̯
Wiktionary
rzecz. kotłownia ż., kotlarz m., kotlarstwo n., kotlina ż., kotłowanina ż., kotlista ż.
:: zdrobn. kociołek m.
czas. kotłować się, zakotłować się
przym. kotłowy, kotlarski
Wiktionary
(1.3) chaos
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. nazwa kilku miejscowości w Polsce
(1.2) geogr. nazwa kilkunastu jezior w Polsce
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔˈt͡ɕɔwɛk, AS: koćou̯ek
Wiktionary
rzecz. kociołek mrz.
Wiktionary
potocznie: przyrządzać potrawy w kociołku
SJP.pl
podobny z wyglądu do kociołka
SJP.pl
przymiotnik od: kociołek
SJP.pl
zgrubienie od: kot
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zgrub. od: kot
(1.2) rub. o kocie
Wiktionary
(1.2) Jonatan zobaczył z okna stare kocisko.
Wiktionary
IPA: kɔˈt͡ɕiskɔ, AS: koćisko
Wiktionary
rzecz. kocica ż., kocię n., kot m., kocur m., kotka ż.
czas. kocić się ndk.
przym. koci
przysł. kocio
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
1. narzędzie do wygarniania węgli z pieca chlebowego; pogrzebacz;
2. łyżkowaty drążek żelazny, używany w hucie do mieszania roztopionego metalu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pogrzebacz do opróżniania pieca chlebowego z węgla
(1.2) hutn. łyżkowate mieszadło do roztopionego materiału
(1.3) daw. kij
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) zgrzebło
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Znane osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Kock – miasto w województwie lubelskim, w powiecie lubartowskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kock. Leży u ujścia Czarnej do Tyśmienicy na wysokości ok. 150 m n.p.m. na wysoczyźnie morenowej prawego zbocza Pradoliny Wieprza przy granicy Równiny Łukowskiej. Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. Kock liczył 3273 mieszkańców.
Wikipedia
(1.1) W 1969 roku jego szczątki zostały ekshumowane, przywiezione do Polski i ponownie pochowane w Kocku pomiędzy poległymi żołnierzami Samodzielnej Grupy Operacyjnej Polesie.
Wiktionary
IPA: kɔt͡sk, AS: kock
Wiktionary
rzecz. kocczanin m., kocczanka ż.
przym. kocki
Wiktionary
przymiotnik od: Kock
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
potocznie: osoba brudna, niedbająca o swój wygląd; brudas (brudaska), fleja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. osoba brudna lub niechlujna
Wiktionary
(1.1) Nie wpuszczaj tu tego kocmołucha!
Wiktionary
rzecz. kocmołuszek m.
Wiktionary
(1.1) kopciuch, śmieciuch, niedbalec, oberwaniec, lump
Wiktionary
zdrobnienie od: kocmołuch
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Kocmyrzów – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, w gminie Kocmyrzów-Luborzyca.
W latach 1954–1960 wieś należała do gromady Dojazdów, po zmianie siedziby i nazwy gromady należała była siedzibą władz gromady Kocmyrzów. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krakowskiego.
Wikipedia
przymiotnik od: Kocmyrzów
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kocmyrzowem, dotyczący Kocmyrzowa
Wiktionary
rzecz. Kocmyrzów mrz.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Kocoń – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie żywieckim, w gminie Ślemień.
Integralne części wsi Kocoń: Działy, Góra, Górniówka, Jagoszówka, Kocońska Góra, Kuźlikówka, Marczaki, Pikaniówka, Płotnik, Pod Borem, Przydawki, Pyclikówka, Siekierówka, Siwcówka, Stanikówka
Wikipedia
potocznie: głupoty, bzdety; banialuki, duperele, trele-morele
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy
(1.1) bzdury, brednie
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Kocot – polskie nazwisko, wywodzić od rzeczownika kocot (ze znaczeniem: «kogut»).
Wikipedia
potocznie: kara cielesna wymierzana komuś przez grupę osób, dla zabawy lub z zemsty, polegająca na biciu tej osoby zawiniętej najczęściej w koc, aby nie widziała, przez kogo jest bita
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. pobicie przez grupę osoby leżącej na łóżku okrytej najpierw kocem
Wiktionary
(1.1) Mieli nadzieję, że kocówami naprowadzą kabla na ścieżkę przyzwoitości.
Wiktionary
rzecz. koc mrz., kocyk mrz.
Wiktionary
(1.1) więz. kocka
Wiktionary
zawijać chorego w koc w celu wywołania silnych potów
SJP.pl
zdrobnienie od: kocówa; kara cielesna wymierzana komuś przez grupę osób, dla zabawy lub z zemsty, polegająca na biciu tej osoby zawiniętej najczęściej w koc, aby nie widziała, przez kogo jest bita
SJP.pl
przymiotnik od: koc
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. część wsi Paary, w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Susiec
(1.2) geogr. toponim, część nazwy polskich miejscowości;
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) W połowie XIX wieku w Kocudzy powstała karczma.
Wiktionary
rzecz. kocudzanin mos., kocudzanka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kocudzy
(1.2) kobieta pochodząca z Kocudzy, urodzona w Kocudzie
Wiktionary
(1.2) Panie z zespołu śpiewaczego, wszystkie rodowite kocudzanki, wspaniale ugościły polską wokalistkę.
Wiktionary
rzecz. Kocudza ż.
:: fm. kocudzanin mos.
Wiktionary
dorosły samiec kota
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) samiec kota
(1.2) łow. samiec rysia
(1.3) łow. samiec żbika
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Pod balkonem pięć kocurów zaleca się do mojej kotki!
Wiktionary
IPA: ˈkɔt͡sur, AS: kocur
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. kocurek m.
przysł. kocio
Wiktionary
(1.1) kot
Wiktionary
zdrobnienie od: kocur
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zdrobn. od: kocur
Wiktionary
Kocurek (tytuł oryg. Tomcats) – amerykański film fabularny z 2001 roku w reżyserii Gregory'ego Poiriera.
Wikipedia
(1.1) Trochę wolnego czasu i znowu dziś zrobiłam scrapek z moim kocurkiem. (z Internetu)
Wiktionary
IPA: kɔˈt͡surɛk, AS: kocurek
Wiktionary
rzecz. kocur m.
Wiktionary
mały koc
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: koc
(1.2) mały, lekki koc
Wiktionary
(1.2) Marku, przykrywaj kocykiem siostrzyczkę, gdy się odkryje!
Wiktionary
IPA: ˈkɔt͡sɨk, AS: kocyk
Wiktionary
rzecz. koc mrz., kocówa ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. łazik, wędrowiec
(1.2) gw-pl|Górny Śląsk. dowcipniś
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Tóż tam jakiś kocynder przyszoł, kiery szuko kómpanijnego. → Przyszedł jakiś łazik, który szuka dowódcy kompanii.
Wiktionary
przym. kocyndrowy
Wiktionary
(1.1) kocender
(1.2) kocender
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. związany z kocyndrem, dotyczący kocyndra
Wiktionary
rzecz. kocynder mos.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) mitgr. jedna z rzek Hadesu; rzeka lamentu, nad której brzegami błądzą dusze nie pogrzebanych jeszcze zmarłych;
(1.2) książk. zamarznięte jezioro na dnie najniższego kręgu piekieł Dantego, które więzi na wieczność Lucyfera oraz tych potępieńców, którzy zdradzili swych dobroczyńców
Wiktionary
(1.1) O małoś do stygijskich nie zaniósł mnie błoni, • Żem przedwcześnie nie ujrzał Kocytu, Charona • Żeglarza, trójgłowego psa, sądu Minosa, • Gromady cieni, co jest światła pozbawiona (…)
(1.2) Jako nietoperz, miał nieupierzoną • Skrzydeł pokrywę, a gdy nimi śmigał, • Trzy wiatry budził pod okropną błoną. • Od tego wiania Kocyt w lód zastygał (…)
Wiktionary
IPA: ˈkɔt͡sɨt, AS: kocyt
Wiktionary
(1.1) Kokytos
Wiktionary
1. dawniej: wadium na rzecz sędziego składane przez naganiającego;
2. czterokołowy, półkryty powóz używany od XVI do XIX wieku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. rodzaj czterokołowego resorowanego pojazdu konnego;
(1.2) daw. rodzaj rosyjskiego statku do żeglugi w warunkach silnego zalodzenia;
(1.3) daw. w prawie polskim: rodzaj zakładu wnoszonego na rzecz sędziego;
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. kuczer mos.
Wiktionary
(1.3) koc
Wiktionary
płaskodenna, jednomasztowa, długa łódź służąca Kozakom syberyjskim do żeglugi po rzekach i jeziorach
SJP.pl
przymiotnik od: Koczała
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Koczan herbu Nałęcz (ur. w XIV w., zm. w XV w.) – bojar litewski, adoptowany podczas unii horodelskiej (1413).
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
wieś w Polsce w województwie pomorskim
SJP.pl
Koczała (kaszub. Kòczała, niem. Flötenstein) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie człuchowskim, nad rzeką Rudą, siedziba wiejskiej gminy Koczała. Teren Koczały obfituje w liczne jeziora, między innymi Jezioro Dymno, które liczy 88 ha i posiada pierwszą klasę czystości. Koczała leży na trasie nieistniejącej już linii kolejowej (Miastko-Koczała-Przechlewo-Człuchów). We wsi znajduje się Szkoła Podstawowa im. Żołnierzy Pierwszej Armii Wojska Polskiego.
Wikipedia
zdrobnienie od: kok, mały kok
SJP.pl
Koczek (niem. Waldersee, do 1905 Kotzek) – wieś w Polsce, w województwie warmińsko-mazurskim, powiecie szczycieńskim, gminie Świętajno. Położona jest nad Krutynią (dawniej na odcinku Jezioro Spychowskie - Jezioro Zdróżno znaną jako ,,Spychowska Struga") oraz jeziorami Zdróżno i Uplik. W pobliżu południowych granic wsi znajduje się Jezioro Kierwik i kanał łączący je z Krutynią.
Wikipedia
miasto w Indiach
SJP.pl
Koczin (malajalam കൊച്ചി, trl. Kocci, trb. Koćći; hindi कोच्चि, trl. Koćći, trb. Koćći; ang. Kochi; dawniej: hindi कोचीन, trl. Koćīn, trb. Koćin; ang. Cochin) – miasto w południowej części Indii, w stanie Kerala, na Wybrzeżu Malabarskim nad Morzem Arabskim, będące jednym z najważniejszych portów kraju. Jest zamieszkane przez około sześćset tysięcy ludzi, a wraz z całą aglomeracją populacja wynosi około półtora miliona.
Wikipedia
1. niewielka małpa żyjąca w lasach Afryki;
2. obraźliwie: brzydka, dziwaczna kobieta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zool. nazwa systematyczna|Cercopithecus|ref=tak., niewielka afrykańska małpa;
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy lub męskozwierzęcy
(2.1) pot. (zwykle o kobiecie) osoba brzydka
Wiktionary
Koczkodan (Cercopithecus) – rodzaj ssaków naczelnych z podrodziny koczkodanów (Cercopithecinae) w obrębie rodziny koczkodanowatych (Cercopithecidae).
Wikipedia
IPA: kɔt͡ʃˈkɔdãn, AS: kočkodãn
Wiktionary
rzecz. koczkodanowate nmos., koczkodanowce nmos.
Wiktionary
(2.1) pot. baba-jaga, czupiradło, kaszalot, paszczur, raszpla, małpiszon; neutr. brzydula
Wiktionary
zdrobnienie od: koczkodan
SJP.pl
dawniej: brzydka, dziwnie ubrana kobieta; koczkodan, małpiszon
SJP.pl
o cechach koczkodanowatych (rodzina ssaków naczelnych)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Cercopithecidae|Gray|ref=tak., rodzina ssaków z rzędu naczelnych;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Na pośladkach koczkodanowatych występują nagnioty pośladkowe.
Wiktionary
rzecz. koczkodan mzw., koczkodanowce lm nm.
Wiktionary
o cechach koczkodanowatych (rodzina ssaków naczelnych)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Cercopithecoidea|Gray|ref=tak., nadrodzina ssaków z rzędu naczelnych;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Koczkodanowce zamieszkują głównie Afrykę.
Wiktionary
rzecz. koczkodan mzw., koczkodanowate lm nm.
Wiktionary
dawny pojazd konny, duża bryczka podobna do kocza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. rodzaj dużej bryczki;
Wiktionary
Koczobryk – zbliżona kształtem do kocza resorowana duża kryta (całkowicie lub częściowo) bryczka czterokołowa, czteroosobowa, o płaskim dnie, z drzwiczkami i nadkolami; stosowana jako środek transportu przez drobną szlachtę w XIX wieku, zwłaszcza na Mazowszu, Małopolsce i Kielecczyźnie.
Wikipedia
(1.1) Ujrzałem nazajutrz siedząc w oknie moim, postać opakowanego jak do długiej drogi koczobryka, który zwolna posuwał się ulicą.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
1. mieszkać, przebywać gdzieś tymczasowo, raczej w niedogodnych warunkach;
2. o ludach, plemionach: prowadzić wędrowny tryb życia;
3. tułać się, błąkać się;
4. w łowiectwie o zwierzynie: przebywać tymczasowo na jakimś terenie
SJP.pl
1. obóz koczowników
2. w łowiectwie: teren koczowania zwierzyny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) obóz koczowników
(1.2) teren, na którym koczuje zwierzyna
(1.3) pot. miejsce, w którym ludzie (np. uchodźcy) są zmuszeni do przebywania tymczasowo, zwłaszcza w złych warunkach
Wiktionary
rzecz. koczownik m., koczowniczka ż., koczowanie n., koczownictwo n.
czas. koczować ndk.
przym. koczowniczy
przysł. koczowniczo
Wiktionary
(1.1) obozowisko, obóz
(1.2) siedlisko
(1.3) obóz
Wiktionary
koczownica rudowłosa, koczownica żółta - gatunki pszczoły
SJP.pl
Koczownica (Nomada) – rodzaj pszczół z rodziny pszczołowatych i podrodziny koczownicowatych. Jedyny z monotypowego plemienia koczownic (Nomadini). Takson kosmopolityczny, obejmujący około 750 opisanych gatunków.
Wikipedia
tryb życia polegający na ciągłym przenoszeniu się z miejsca na miejsce, charakterystyczny dla pasterskich i łowieckich ludów Afryki, Azji, Australii, Ameryki Południowej; nomadyzm
SJP.pl
Koczownik, nomada – wędrowiec, członek grupy ludzi nieposiadającej stałego miejsca zamieszkania, przemieszczającej się z miejsca na miejsce, np. w związku ze zmianami pogody lub w poszukiwaniu żywności, wody, opału albo pastwisk dla zwierząt hodowlanych. Osoba prowadząca koczowniczy, wędrowny tryb życia, także podróżująca stale lub sezonowo z powodów handlowych, kulturowych lub religijnych.
Wikipedia
członkini ludu, plemienia prowadzącego wędrowny tryb życia
SJP.pl
dotyczący zarówno koczownictwa jak i pasterstwa, np. koczowniczo-pasterski tryb życia
SJP.pl
1. dotyczący koczownictwa, koczowników (np. koczowniczy tryb życia, plemiona koczownicze); wędrowny
2. tyle co: tułaczy (np. koczowniczy żywot)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z koczownictwem i koczownikami, polegający na ciągłej zmianie miejsca pobytu
Wiktionary
(1.1) Przedsięwzięcia plantacyjnyantacyjne miały przyciągnąć nomadów do pracy na plantacjach, tak aby porzucali koczowniczy tryb życia.
Wiktionary
IPA: ˌkɔt͡ʃɔvʲˈɲit͡ʃɨ, AS: kočovʹńičy
Wiktionary
rzecz. koczowisko n., koczownictwo n., koczownik mos., koczowniczka ż., koczowanie n.
przysł. koczowniczo
czas. koczować ndk.
Wiktionary
(1.1) wędrowny, nomadyczny
Wiktionary
członek ludu, plemienia prowadzącego wędrowny tryb życia; nomada
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) etn. kult. członek grupy ludzi nieposiadającej stałego miejsca zamieszkania, przemieszczającej się z miejsca na miejsce
Wiktionary
Koczownik, nomada – wędrowiec, członek grupy ludzi nieposiadającej stałego miejsca zamieszkania, przemieszczającej się z miejsca na miejsce, np. w związku ze zmianami pogody lub w poszukiwaniu żywności, wody, opału albo pastwisk dla zwierząt hodowlanych. Osoba prowadząca koczowniczy, wędrowny tryb życia, także podróżująca stale lub sezonowo z powodów handlowych, kulturowych lub religijnych.
Wikipedia
(1.1) Pasterz wyróżniał się w grupie koczowników przybyłych ze wschodu.
Wiktionary
rzecz. koczownictwo n., koczowanie n.
:: fż. koczowniczka ż.
przym. koczowniczy
przysł. koczowniczo
czas. koczować ndk.
Wiktionary
(1.1) nomada
Wiktionary
trioktaedryczny chloryt chromowy, występujący w skałach oliwinowych i serpentynitach zasobnych w chromit
SJP.pl
roślina z rodziny ożwiowatych
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Koczukówka – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie bialskim, w gminie Zalesie.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Trójcy Świętej w Rokitnie.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bialskopodlaskiego.
Wieś jest sołectwem w gminie Zalesie. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 65 mieszkańców.
Wikipedia
dawniej: kocur
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Koczwara – wieś sołecka w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie koneckim, w gminie Końskie.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Pomykowie.
Wikipedia
mały kocz
SJP.pl
1. system znaków do zapisywania, przechowywania i przekazywania określonych informacji;
2. ciąg znaków, któremu jest w sposób umowny przypisana określona informacja;
3. ciąg instrukcji będący elementem programu komputerowego
SJP.pl
skrótowiec w funkcji rzeczownika rodzaju męskorzeczowego, nazwa własna
(1.1) społ. polit. Komitet Obrony Demokracji;
Wiktionary
Kod (łac. codex), spis – ciąg składników sygnału (kombinacji sygnałów elementarnych, np. kropek i kresek, impulsów prądu, symboli) oraz reguła ich przyporządkowania składnikom wiadomości (np. znakom pisma). W niektórych zastosowaniach, głównie przy przesyłaniu informacji podlegających utajnieniu, zwany jest szyfrem. Kody są stosowane m.in. w telegrafii, telefonii, w technice cyfrowej.
Wikipedia
(1.1) Sobotni marsz KOD-u i opozycji miał być sygnałem dla przedwyborczego zjednoczenia różnych środowisk przeciwko PiS-owi.
Wiktionary
rzecz. KOD-owiec mos., KOD-er mos., KOD-erka ż., kodziarz mos., kodziara ż.
przym. kodowski, kodziarski
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) ruch społeczny
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. KOD-owiec mos., KOD-er mos., KOD-erka ż., kodziarz mos., kodziara ż.
przym. kodowski, kodziarski
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== KOD (język niemiecki.) ==
wymowa.
znaczenia.
skrótowiec, rodzaj męski
(1.1) = biol. fiz. kolloidosmotischer Druck → ciśnienie onkotyczne
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
wykrzyknik
(1.1) onomatopeja imitująca gdakanie kury
Wiktionary
(1.1) kud-ku-dak, ko-ko-dak, ko-ko-ko kodaku, kod-kod kodaku
Wiktionary
coda;
1. końcowy, zwykle przyspieszający fragment utworu muzycznego (np. sonaty), oparty na jego materiale tematycznym;
2. przenośnie: zakończenie utworu literackiego albo jakiejś historii stanowiące ich podsumowanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) muz. zakończenie kompozycji muzycznych zawierające zwięzłe powtórzenie głównych tematów
(1.2) liter. zakończenie utworu literackiego lub jakiejś historii, będące ich podsumowaniem
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈkɔda, AS: koda
Wiktionary
(1.1) war. coda
Wiktionary
produkt firmy Kodak
SJP.pl
Wikipedia
[czytaj: KOdaj] nazwisko
SJP.pl
alkaloid występujący w soku mlecznym maku, otrzymywany z opium lub syntetycznie z morfiny, stosowany jako środek przeciwkaszlowy oraz jako składnik mieszanek znieczulających, przeciwbólowych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) farm. przeciwkaszlowy lek narkotyczny, pochodna morfiny;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Nie wytrzymam z tym męczącym kaszlem, jeśli nie wypiję kodeiny.
(1.1) Brał środki przeciwkurczowe na zapalenie okrężnicy, a także przeciwbólowe: kodeinę, demerol i metadon.
Wiktionary
przym. kodeinowy
Wiktionary
(1.1) chem. metylomorfina, 3-metylomorfina
gwara narkotykowa antek, koda
Wiktionary
uzależnienie od kodeiny
SJP.pl
zawierający kodeinę
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) chem. związany z kodeiną; zawierający kodeinę
Wiktionary
rzecz. kodeina ż.
Wiktionary
w informatyce: urządzenie lub program służące do kodowania bądź dekodowania strumieni danych, np. obrazu, dźwięku itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) inform. urządzenie lub program komputerowy zdolny do kompresji i dekompresji sygnału lub strumienia danych;
Wiktionary
Kodek (zbitka wyrazowa od koder-dekoder) – urządzenie lub program zdolny do przekształcania strumienia danych lub sygnału. Kodeki mogą zmienić strumień danych w formę zakodowaną (często w celu transmisji, składowania lub zaszyfrowania) lub odzyskać (odkodować) strumień danych z formy zakodowanej, by umożliwić ich odtwarzanie bądź obróbkę. Kodeki są często używane w wideokonferencjach oraz strumieniowaniu obrazu lub dźwięku.
Wikipedia
(1.1) Kodeki MPEG nie rozpoznają tego przypadku i niepotrzebnie będą starać się jak najwierniej odtworzyć powstałe w wyniku przeplotu klatek ostre krawędzie.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
etym|ang|codec., połączenie etym2n|ang|coder|co(der)|decoder|dec(oder). → koder + dekoder
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) codec
* słowacki: (1.1) kodek m.
źródła.
== kodek (język słowacki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny
(1.1) inform. kodek
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. usystematyzowany zbiór przepisów prawnych z jakiejś dziedziny
2. zebrane (czasem niepisane) normy, zasady dotyczące pewnych dziedzin życia, etyki zawodowej itp.
3. rodzaj starej księgi pisanej ręcznie, zwykle bogato zdobionej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) praw. usystematyzowany zbiór przepisów prawnych, najczęściej dotyczących jednej dziedziny prawa;
(1.2) praw. zbiór zasad postępowania, dotyczących np. życia towarzyskiego lub etyki zawodowej
(1.3) stara księga rękopiśmienna powstała z szeregu składek, ułożonych jedna na drugiej i spojonych ze sobą u grzbietu;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Tryb odwołania od decyzji urzędnika reguluje kodeks postępowania administracyjnego.
Wiktionary
IPA: ˈkɔdɛks, AS: kodeks
Wiktionary
przym. kodeksowy
rzecz. kod mrz.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1-2) zbiór
(1.3) księga
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. kodeksowy
rzecz. kod mrz.
frazeologia.
etymologia.
etym|łac|codex.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) code of law, law code, legal code; (1.3) codex
* bułgarski: (1.1) кодекс m.
* esperanto: (1.1) kodo; (1.2) kodo; (1.3) kodekso
* niemiecki: (1.1) Gesetzbuch n.
* rosyjski: (1.1) кодекс m.; (1.3) кодекс m.
* węgierski: (1.1) kódex; (1.2) kódex; (1.3) kódex
źródła.
== kodeks (język turkmeński.) ==
ortografie.
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) kodeks
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
zdrobnienie od: kodeks
SJP.pl
dotyczący kodeksu, wynikający z kodeksu (np. kodeksowy zbiór przepisów, kodeksowa definicja)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) praw. dotyczący kodeksu, wynikający z kodeksu
Wiktionary
IPA: ˌkɔdɛˈksɔvɨ, AS: kodeksovy
Wiktionary
rzecz. kodeks m., kod mrz.
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Kodeń – wieś w Polsce, położona w województwie lubelskim, w powiecie bialskim, w gminie Kodeń. Leży na Równinie Kodeńskiej, na terasie nadzalewowej kilka metrów nad doliną Bugu, niedaleko ujścia rzeczki o nazwie Kałamanka.
Wieś jest siedzibą gminy Kodeń. Dawne miasto – Kodeń uzyskał lokację miejską w 1511 roku, zdegradowany w 1869 roku. Miasto magnackie położone było w końcu XVIII wieku w hrabstwie kodeńskim w powiecie brzeskolitewskim województwa brzeskolitewskiego. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kodeń. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bialskopodlaskiego.
Wikipedia
przymiotnik od: Kodeń
SJP.pl
1. narzędzie do kodowania wiadomości; szyfrator;
2. urządzenie telekomunikacyjne do tworzenia sygnałów radiowo-telewizyjnych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) inform. osoba tworząca kod programu
Wiktionary
Koder należy do klasy układów kombinacyjnych. Jest to układ posiadający n wejść oraz k=log2n wyjść (czyli n = 2k).
Jego działanie polega na zamianie kodu „1 z n” na naturalny kod binarny o długości k, czyli służy on do przedstawiania informacji tylko jednego aktywnego wejścia na postać binarną. Ponieważ istnieje fizyczna możliwość aktywacji więcej niż jednego wejścia, musi istnieć możliwość uznania tylko jednego z nich np. poprzez ustalenie priorytetów wejść.
Wikipedia
rzecz. kod mrz.
czas. kodować
Wiktionary
potocznie: programistka
SJP.pl
→ koder
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z KOD-em, dotyczący KOD-u
(1.2) związany z koderem, dotyczący kodera
Wiktionary
(1.1)
rzecz. KOD m.
(1.2)
rzecz. kod m., koder m., koderka ż., kodowanie n., zakodowanie n.
czas. kodować ndk., zakodować dk.
przym. kodowy
Wiktionary
niedźwiedź (grizzly) kodiacki - podgatunek niedźwiedzia brunatnego; kodiak
SJP.pl
1. podgatunek niedźwiedzia brunatnego; niedźwiedź kodiacki, grizzly kodiacki;
2. krab kodiak - gatunek kraba występujący na wyspie Kodiak;
3. samochód typu Chevrolet Kodiak
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Leopardus guigna|Molina|ref=tak., gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych, występujący w Ameryce Południowej;
(1.2) zool. kot z gatunku kodkodów (1.1)
Wiktionary
Ocelot chilijski, kot górski, kodkod, kot chilijski (Leopardus guigna) – gatunek drapieżnego ssaka z podrodziny kotów (Felinae) w obrębie rodziny kotowatych (Felidae). Jest najmniejszym kotowatym półkuli zachodniej.
Wikipedia
(1.2) Rozwój i życie kodkodów nie zostały do końca poznane.
Wiktionary
(1.1) kot górski, kot chilijski, ocelot, ocelot chilijski
(1.2) kot górski, kot chilijski, ocelot, ocelot chilijski
Wiktionary
mieszkaniec Kodnia
SJP.pl
mieszkanka Kodnia
SJP.pl
wiadomość przekazana kodem i zapisana przez odbierającego
SJP.pl
w genetyce: występowanie dwóch alleli genu, z których żaden nie jest dominujący ani recesywny
SJP.pl
Kodominacja – zjawisko w genetyce polegające na występowaniu dwóch różnych alleli danego genu, z których żaden nie jest recesywny ani dominujący. W odróżnieniu od dominacji niezupełnej, allele tego genu są sobie równe pod względem siły wzajemnego maskowania się. Jeden i drugi biorą taki sam udział w tworzeniu fenotypu. Oznacza, to że w fenotypie ujawniają się cechy kodowane przez oba warianty genu.
Wikipedia
trzy kolejne nukleotydy w łańcuchu DNA; triplet; tryplet
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) med. trójnukleotydowa sekwencja DNA kodująca aminokwas;
Wiktionary
Kodon – sekwencja trzech nukleotydów (triplet) występująca w mRNA, stanowiąca jednostkę kodującą określony aminokwas podczas syntezy białka. Istnieją 64 kodony, z czego 61 to kodony określające 20 podstawowych aminokwasów białkowych, zaś 3 pozostałe odpowiadają za zakończenie translacji.
Wikipedia
(1.1) W końcowych odcinkach genów występuje nadreprezentacja kodonów lizyny.
Wiktionary
IPA: ˈkɔdɔ̃n, AS: kodõn
Wiktionary
urządzenie z klawiaturą stosowane w elektronicznej technice obliczeniowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. elektroniczna maszyna do pisania z przystawką do dziurkowania taśmy papierowej;
Wiktionary
Kodopis – elektroniczno-mechaniczne urządzenie z klawiaturą, stosowane w elektronicznej technice obliczeniowej, łączące funkcje dalekopisu, elektronicznej maszyny do pisania i dziurkarki taśmy.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hydron. rzeka w Gruzji uchodząca do Morza Czarnego;
Wiktionary
Kodori – rzeka w Gruzji, długości 105 km, uchodząca do Morza Czarnego. W swoim górnym biegu tworzy tzw. wąwóz Kodori.
Rzeka powstaje z połączenia potoków Saken i Gwandra, powierzchnia dorzecza wynosi 2051 km².
Wikipedia
przym. kodorski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kodori, dotyczący Kodori (rzeki w Gruzji)
Wiktionary
rzecz. Kodori n.
Wiktionary
1. przetwarzać informacje na kod; szyfrować
2. oznaczać coś umownymi znakami
SJP.pl
czasownik niedokonany
(1.1) szyfrować używając kodu
(1.2) pot. inform. tworzyć programy komputerowe
Wiktionary
(1.1) Maszyna zaczęła kodować tekst raportu dla sztabu głównego.
Wiktionary
rzecz. kod m., koder m., kodownik m., kodownica ż., kodowanie n.
czas. zakodować dk., odkodować dk.
Wiktionary
(1.2) programować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) kod, sposób zakodowania
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kodowanie utworzone zostało przez człowieka – kryptologa.
Wiktionary
IPA: ˌkɔdɔˈvãɲɛ, AS: kodovãńe
Wiktionary
czas. kodować, kodzić
rzecz. kod
Wiktionary
przymiotnik od: kod (np. system kodowy, zamek kodowy)
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
mieszkaniec Kodrąba (wsi w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Kodrąba (wsi w Polsce)
SJP.pl
przymiotnik od: Kodrąb
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Kodrąbia
Wiktionary
rzecz. Kodrąb, kodrąbianin, kodrąbianka
Wiktionary
rozporządzenie majątkiem na wypadek śmierci, bez ustanowienia spadkobiercy
SJP.pl
Kodycyl (łac. codicillus – dodatek do testamentu) – przeniesiona z języka prawniczego nazwa końcowej części utworu literackiego, mającej formę ostatniej woli, często wyrażonej w sposób żartobliwy. Przykładem takiego utworu jest Wielki testament François Villona.
Wikipedia
w starożytności: połączone małe tabliczki woskowe lub kartki pergaminowe, służące jako notatnik
SJP.pl
przymiotnik od: kodycyl
SJP.pl
1. zebranie, ujęcie czegoś w system określonych norm;
2. proces tworzenia kodeksu prawnego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ujęcie czegoś w spójny system;
(1.2) praw. opracowanie istniejących przepisów prawnych w jeden zbiór, usuwając sprzeczności, aktualizując i uzupełniając je
(1.3) praw. uporządkowany zbiór przepisów z jednej dziedziny
(1.4) jęz. formalne uregulowanie norm danego języka w wydawnictwach normatywnych;
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. kod mrz., kodyfikator mos., kodyfikatorka ż.
czas. kodyfikować ndk., skodyfikować dk.
przym. kodyfikatorski, kodyfikacyjny
Wiktionary
związany z kodyfikacją
SJP.pl
osoba zajmująca się ujednolicaniem i systematyzowaniem norm prawnych
SJP.pl
kobieta dokonująca kodyfikacji
SJP.pl
przymiotnik od: kodyfikator (np. działania kodyfikatorskie, praca kodyfikatorska)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kodyfikatorem, dotyczący kodyfikatora, właściwy kodyfikatorowi
Wiktionary
rzecz. kodyfikator mos., kodyfikacja ż.
przym. kodyfikacyjny
Wiktionary
dokonywać kodyfikacji
SJP.pl
specjalista badający zabytki rękopiśmienne
SJP.pl
nauka badająca księgi pisane ręcznie, dział rękopisoznawstwa; nauka pomocnicza historii i filologii
SJP.pl
Kodykologia (od fr. codicologie, a to z łac. codex, dop. codicis – kodeks i gr. logos – słowo) − dyscyplina naukowa zajmująca się badaniem ksiąg rękopiśmiennych powstałych do początku XVI w. (tj. do momentu wyparcia przez książki drukowane).
Wikipedia
związany z kodykologią (np. studium kodykologiczne, analiza kodykologiczna)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kodykologią, dotyczący kodykologii
Wiktionary
rzecz. kodykologia ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kodzić.
Wiktionary
czas. kodzić
Wiktionary
pogardliwie: członek lub zwolennik KOD-u (Komitetu Obrony Demokracji)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. lekcew. członek lub sympatyk KOD-u
Wiktionary
rzecz. KOD m., KOD-er m.
:: fż. kodziara ż., KOD-erka ż.
przym. kodowski, kodziarski
skr. KOD
Wiktionary
(1.1) KOD-er
Wiktionary
środowiskowo w informatyce: pisać kod
SJP.pl
czasownik
(1.1) środ. pot. inform. programować, pisać kod źródłowy
Wiktionary
(1.1) Burmistrz Nowego Jorku postanawia nauczyć się „kodzić”.
Wiktionary
IPA: ˈkɔd͡ʑit͡ɕ, AS: koʒ́ić
Wiktionary
rzecz. kodzenie, kod, kodowanie
przym. kodowy
Wiktionary
zdrobnienie od: kod
SJP.pl
Kodłutowo – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie płońskim, w gminie Raciąż.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ciechanowskiego. 1 stycznia 2003 roku częściami wsi Kodłutowo stały się ówczesne przysiółki Krzyżak i Sobocin.
Wikipedia
wspólne nauczanie i wychowywanie dziewcząt i chłopców w placówkach edukacyjnych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) eduk. wspólne kształcenie dzieci i młodzieży bez podziału ze względu na płeć;
Wiktionary
Koedukacja (łac. co- – razem; educare – kształcić, wychowywać) – system wspólnego kształcenia dzieci i młodzieży obojga płci, przeciwieństwo edukacji zróżnicowanej.
Wikipedia
rzecz. koedukacyjność ż., koedukowanie n., edukacja ż., edukator m., edukatorka ż., edukowanie n., wyedukowanie n.
czas. koedukować ndk., edukować ndk., wyedukować dk.
przym. koedukacyjny, edukacyjny
przysł. koedukacyjnie, edukacyjnie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest koedukacyjne
Wiktionary
rzecz. koedukacja ż.
przym. koedukacyjny
Wiktionary
związany z koedukacją, oparty na zasadach koedukacji (np. koedukacyjna szkoła, obóz koedukacyjny)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pedag. odnoszący się do koedukacji, przeznaczony do wspólnej edukacji obu płci
Wiktionary
(1.1) Asia nie chce chodzić na wf na basenie, bo to są zajęcia koedukacyjne, a ona wstydzi się chłopców.
Wiktionary
IPA: ˌkɔɛdukaˈt͡sɨjnɨ, AS: koedukacyi ̯ny
Wiktionary
rzecz. koedukacja ż., koedukacyjność ż.
przysł. koedukacyjnie
Wiktionary
wspólna edycja jakiegoś dzieła razem z innym wydawcą/wydawcami
SJP.pl
dotyczący koedycji (np. koedycyjne wydanie, publikacja koedycyjna)
SJP.pl
wydawca wydający dzieło wspólnie z innymi podmiotami
SJP.pl
liczba lub funkcja będąca mnożnikiem jakiegoś wyrażenia; współczynnik
SJP.pl
wspólne bytowanie, współistnienie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) współistnienie (zwierząt, kultur, ludzi, grup społecznych itp.)
Wiktionary
(1.1) Od dobrej koegzystencji tak licznych i odmiennych religijnie, językowo, obyczajowo i prawnie społeczności zależało powodzenie w funkcjonowaniu państwa.
Wiktionary
IPA: ˌkɔɛɡzɨˈstɛ̃nt͡sʲja, AS: koegzystẽncʹi ̯a
Wiktionary
czas. koegzystować
przym. koegzystencjalny
Wiktionary
(1.1) współistnienie, współegzystencja, współżycie, symbioza
Wiktionary
wspólnie bytować, współistnieć, współżyć
SJP.pl
dawniej: zrównanie, głównie podatków, powinności
SJP.pl
ptak z rodziny kukułek
SJP.pl
rodzaj gryzoni z rodziny ursonowatych; kuandu, igłozwierz, jeżownica
SJP.pl
Koendu, igłozwierz, jeżownica (Coendou) – rodzaj ssaków z podrodziny ursonów (Erethizontinae) w obrębie rodziny ursonowatych (Erethizontidae).
Wikipedia
[czytaj: kynig] nazwisko
SJP.pl
Niemcy:
Osoby:
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) biol. zob. syncytialny.
Wiktionary
niebiałkowy związek organiczny niezbędny do odpowiedniego funkcjonowania pewnych enzymów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) biochem. niebiałkowy związek organiczny niezbędny do działania niektórych enzymów;
Wiktionary
Koenzymy – niebiałkowe składniki białek (np. enzymów) niezbędne dla ich aktywności, rodzaj kofaktorów. W przeciwieństwie do grup prostetycznych, są nietrwale (niekowalencyjnie), luźno związane z białkami. Białko bez swojego koenzymu to apobiałko (apoproteina, apoenzym), natomiast wraz z nim holobiałko (holoproteina).
Wikipedia
(1.1) Mechanizm działania witamin jest różny, jednak wszystkie wpływają w sposób bezpośredni lub pośredni na komórkowe procesy metaboliczne, najczęściej jako koenzymy lub biologiczne aktywne składniki o charakterze hormonów.
Wiktionary
przym. koenzymatyczny
przysł. koenzymatycznie
Wiktionary
natężenie zewnętrznego pola magnetycznego potrzebne do rozmagnesowania danego ferromagnetyku (np. żelaza, stali)
SJP.pl
Wikipedia
przyrząd do pomiaru natężenia pola magnetycznego potrzebnego do rozmagnesowania danego ferromagnetyka
SJP.pl
zależna od siebie ewolucja dwóch lub większej liczby gatunków
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) biol. proces współzależnej ewolucji dwóch lub kilku gatunków;
Wiktionary
Koewolucja – współzależna ewolucja dwóch lub większej liczby gatunków, z których w każdym zachodzi stopniowe dostosowanie do pozostałych, na zasadzie pewnego rodzaju sprzężenia zwrotnego. Koewolucja może mieć miejsce np. w przypadku drapieżnika i jego ofiary albo owadów i roślin przez nie zapylanych.
Wikipedia
związek chemiczny, który jest potrzebny enzymom do katalizowania konkretnych reakcji chemicznych
SJP.pl
Kofaktory (z łac. co- 'współ-' i factor 'sprawca' od facere 'czynić') – związki chemiczne, które są potrzebne enzymom do katalizowania konkretnych reakcji chemicznych.
Apoenzym i kofaktor tworzą katalitycznie aktywny enzym, nazywany holoenzymem.
Wikipedia
alkaloid występujący w ziarnach kawy i liściach herbaty; teina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) biochem. alkaloid znajdujący się w surowcach roślinnych będący środkiem pobudzającym;
Wiktionary
Kofeina (łac. coffeinum) – organiczny związek chemiczny, alkaloid purynowy znajdujący się w ziarnach kawy i wielu innych surowcach roślinnych. Może również być otrzymywana syntetycznie. Została odkryta przez niemieckiego chemika Friedricha Ferdinanda Rungego w 1819 roku. W zależności od źródła nazywana jest także teiną (gdy źródłem jest herbata), guaraniną (gdy pochodzi z guarany) i mateiną (gdy pochodzi z yerba mate).
Wikipedia
(1.1) Herbata zazwyczaj zawiera w przybliżeniu dwukrotnie mniej kofeiny niż kawa, zależnie od mocy napoju.
Wiktionary
IPA: ˌkɔfɛˈjĩna, AS: kofei ̯ĩna
Wiktionary
przym. kofeinowy, bezkofeinowy
rzecz. kofeinizm m.
Wiktionary
(1.1) teina
Wiktionary
uzależnienie od kofeiny (objawiające się nałogowym piciem kawy)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) med. uzależnienie od kofeiny
Wiktionary
IPA: ˌkɔfɛˈjĩɲism̥, AS: kofei ̯ĩńism̦
Wiktionary
rzecz. kofeina ż.
przym. kofeinowy
Wiktionary
→ kofeina
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący kofeiny, zawierający kofeinę
Wiktionary
IPA: ˌkɔfɛjĩˈnɔvɨ, AS: kofei ̯ĩnovy
Wiktionary
rzecz. kofeina ż., kofeinizm m.
przym. bezkofeinowy
Wiktionary
pusty, szczelny przedział na statku wodnym, oddzielający zbiorniki ładunków płynnych od innych pomieszczeń; grobla; grodza
SJP.pl
Koferdam, potocznie ślinochron – cienki kwadratowy materiał, zwykle wykonany z lateksu lub nitrylu, używany w stomatologii do odizolowania miejsca wykonywania zabiegu od reszty jamy ustnej. Został on zaprojektowany w Stanach Zjednoczonych w 1864 roku przez amerykańskiego dentystę nazwiskiem Sanford Christie Barnum.
Koferdam może być również wykorzystywany do bezpieczniejszego seksu oralnego. W tym kontekście bywa też nazywany chusteczką lateksową.
Wikipedia
Kofi, także Kofirock – polski zespół rockowy założony w Nowej Dębie.
Zespół powstał na przełomie 2000/2001. Założycielem grupy jest Dariusz „Daro” Babiarz – były wokalista formacji Holy Dogs, laureata I nagrody jury Festiwalu w Jarocinie 1991. Pierwszy publiczny występ zespołu odbył się na scenie radiowej „trójki” w Studio im. Agnieszki Osieckiej – czerwiec 2001. Był to konkurs „Rock w Jedynce”. Zespół zajął w tej edycji konkursu I miejsce. W lutym 2004 rozpoczął nagrania w tarnowskim studio „Spectrum” nad płytą Absorbing Music, która ukazała się w grudniu 2005 roku. Po wydaniu płyty grupa zawiesiła działalność.
Wikipedia
dawne nakrycie głowy
SJP.pl
środowiskowo: lokal, w którym można legalnie nabyć i skonsumować marihuanę i haszysz
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
napój marki Kofola
SJP.pl
Kofola – bezalkoholowy napój gazowany typu cola produkowany w Czechach i na Słowacji. Powstał w roku 1960 w Czechosłowacji, gdzie zdobył największą popularność. Właścicielem znaku towarowego Kofola jest spółka Kofola Československo z siedzibą w Karniowie. Kofola nadal jest głównym konkurentem Coca-Coli oraz Pepsi w Czechach i na Słowacji i jednym z czołowych producentów i dystrybutorów napojów bezalkoholowych w Europie Środkowej i Wschodniej.
Wikipedia
pieczone na ruszcie kulki z mięsa mielonego lub białego sera i ziemniaków; kufta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kulin. danie z tradycyjnej kuchni hinduskiej, kaukaskiej, bliskowschodniej i bałkańskiej, rodzaj pulpetów z mielonego mięsa z dodatkami, przyrządzanych również w wersji wegańskiej
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
(1.1) kolokacje-potrawa|koftę.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) danie
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
etym|pers|کوفته. → kotlet, sznycel
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) kofta
* francuski: (1.1) kefta m.
* niemiecki: (1.1) Köfte
* nowogrecki: (1.1) κεφτές m.
źródła.
== kofta (język angielski.) ==
thumb|kofta (1.1)
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) kulin. kofta
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkɔfta, AS: kofta
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) danie
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
etym|pers|کوفته. → kotlet, sznycel
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) kofta
* francuski: (1.1) kefta m.
* niemiecki: (1.1) Köfte
* nowogrecki: (1.1) κεφτές m.
źródła.
== kofta (język angielski.) ==
thumb|kofta (1.1)
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) kulin. kofta
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
kofunkcja funkcji trygonometrycznej jest wobec niej przesunięta o pi/2 (dziewiędziesiąt stopni) wzdłuż osi odciętych, np. cosinus jest kofunkcją sinusa, tangens - kotangensa
SJP.pl
Kąty dopełniające się – dwa ostre kąty wypukłe, mające wspólny wierzchołek i jedno wspólne ramię, których suma równa się kątowi prostemu.
Funkcja trygonometryczna kąta dopełniającego nazywana jest kofunkcją. Jest to skrót od łacińskiego complementum – dopełnienie. W ten sposób z przedrostkiem co- zostały utworzone nazwy kofunkcji:
Wikipedia
mało zwrotny żaglowiec używany dawniej na morzach północnych; koga; kogga
SJP.pl
Kog – wieś w Słowenii, w gminie Ormož. 1 stycznia 2018 liczyła 241 mieszkańców.
Wikipedia
mało zwrotny żaglowiec używany dawniej na morzach północnych; kogga; kog
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. żegl. średniowieczny żaglowiec handlowy o wysokich kasztelach, później używany też jako okręt wojenny;
Wiktionary
Koga, kogga – duży żaglowiec handlowy, dostosowywany do celów wojennych, dominujący na akwenach Bałtyku i Morza Północnego w XIII–XV wieku, spotykany do początku XVI stulecia. Stanowił wówczas podstawowy typ statku użytkowanego przez miasta Hanzy.
Wikipedia
IPA: ˈkɔɡa, AS: koga
Wiktionary
nazwisko, m.in. Leonid Kogan (1924-1982) - skrzypek rosyjski
SJP.pl
mieszanina węglowodorów zawierających w cząsteczce od trzynastu do osiemnastu atomów węgla, stosowana m.in. jako substancja uszlachetniająca paliwa silnikowe
SJP.pl
Kogazyna – produkt będący frakcją z destylacji produktów zgazowania węgla, mieszanina węglowodorów składająca się głównie z parafinowych węglowodorów nasyconych i do 9% węglowodorów nienasyconych. Zawiera w cząsteczce 13–18% atomów węgla. Temperatura wrzenia wynosi od 230 do 320 0C.
Cenny surowiec chemiczny, dawniej używany jako olej napędowy, obecnie jest stosowany do syntezy środków piorących i zwilżających, a niekiedy do uszlachetnienia paliw silnikowych.
Wikipedia
masa z żółtek utartych z cukrem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kulin. masa z surowego żółtka utartego z cukrem, spożywana jako deser lub używana jako dodatek do ciast;
(1.2) pot. zamieszanie, chaos, zamęt
Wiktionary
(1.1) Mamusiu, zrób mi kogel-mogel.
(1.2) Po powrocie z urlopu zastałem w pracy okropny kogel-mogel.
Wiktionary
IPA: ˌkɔɡɛl‿ˈmɔɡɛl|ˌkɔɟɛl‿ˈmɔɟɛl, AS: kogel‿mogel|koǵel‿moǵel
Wiktionary
(1.2) miszmasz, bajzel
Wiktionary
skojarzone wytwarzanie energii elektrycznej i cieplnej w urządzeniach elektrociepłowniczych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) techn. proces jednoczesnego wytwarzania energii elektrycznej i użytkowej energii cieplnej w elektrociepłowni
Wiktionary
Kogeneracja (także skojarzona gospodarka energetyczna, ang. Combined Heat and Power, CHP) – równoczesne wytwarzanie ciepła i energii elektrycznej lub mechanicznej w trakcie tego samego procesu technologicznego.
Ze względu na mniejsze zużycie paliwa, zastosowanie kogeneracji daje duże oszczędności ekonomiczne i jest korzystne pod względem ekologicznym – w porównaniu z odrębnym wytwarzaniem ciepła w klasycznej ciepłowni.
Odmianą kogeneracji jest mikrokogeneracja.
Wikipedia
IPA: ˌkɔɡɛ̃nɛˈrat͡sʲja, AS: kogẽneracʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. generacja ż.
Wiktionary
mało zwrotny żaglowiec używany dawniej na morzach północnych; koga; kog
SJP.pl
rodzaj waleni z rodziny kogiowatych
SJP.pl
Kogia (Kogia) – rodzaj ssaków z rodziny kogiowatych (Kogiidae).
Wikipedia
rodzina waleni
SJP.pl
Wikipedia
naturalne pokrewieństwo w linii męskiej lub żeńskiej; więzy krwi
SJP.pl
związany naturalnym pokrewieństwem
SJP.pl
związany z kognacją
SJP.pl
naturalny krewny ze strony ojca lub matki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. krewny w linii żeńskiej
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) W czasach sarmackich o kognatach mówiono: „krewni po kądzieli”.
Wiktionary
IPA: ˈkɔɡnat, AS: kognat
Wiktionary
rzecz. kognacja ż.
:: rzecz. fż. kognatka
przym. kognacki
Wiktionary
(1.1) krewny po kądzieli
Wiktionary
naturalna krewna ze strony ojca lub matki
SJP.pl
system kognatyczny: system dziedziczenia w średniowiecznej Anglii uwzględniający prawa dziedziczne zarówno mężczyzn jak i kobiet
SJP.pl
proces rozpatrywania sprawy sądowej; dochodzenie, śledztwo w celu ustalenia stanu faktycznego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przest. proces rozpatrywania sprawy sądowej, śledztwo, dochodzenie
Wiktionary
związany z kognicją (np. proces kognicyjny, postępowanie kognicyjne)
SJP.pl
zwolennik lub przedstawiciel kognitywizmu lub kognitywistyki
SJP.pl
związany z kognitywizmem, odnoszący się do kognitywizmu (np. problem kognitywistyczny, seminarium kognitywistyczne)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kognitywizmem, odnoszący się do kognitywizmu
Wiktionary
rzecz. kognitywizm mrz.
Wiktionary
multidyscyplinarna nauka zajmująca się działaniem umysłu
SJP.pl
Kognitywistyka – dziedzina nauki zajmująca się obserwacją i analizą działania zmysłów, mózgu i umysłu, w szczególności ich modelowaniem. Na jej określenie używane są też pojęcia: nauki kognitywne (ang. Cognitive Sciences) bądź nauki o poznaniu.
Wikipedia
1. pogląd filozoficzny przyznający etyce normatywnej naukowy charakter i uznający możliwość orzekania o prawdziwości jej tez
2. interdyscyplinarny kierunek współczesnego językoznawstwa; lingwistyka kognitywna, językoznawstwo kognitywne
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) filoz. pogląd, według którego etyka normatywna ma poznawczy, naukowy charakter i można o jej tezach orzekać, czy są prawdziwe, czy fałszywe
(1.2) jęz. kierunek we współczesnym językoznawstwie, który odwołując się do psychologii, socjologii i innych dyscyplin, zajmuje się opisem języka uwikłanego w kontekst kulturowy i badaniem, w jaki sposób w języku odzwierciedla się rzeczywistość
Wiktionary
Kognitywistyka – dziedzina nauki zajmująca się obserwacją i analizą działania zmysłów, mózgu i umysłu, w szczególności ich modelowaniem. Na jej określenie używane są też pojęcia: nauki kognitywne (ang. Cognitive Sciences) bądź nauki o poznaniu.
Wikipedia
przym. kognitywistyczny, kognitywny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co kognitywne
Wiktionary
przym. kognitywny
Wiktionary
w psychologii: poznawczy, dotyczący poznania
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który zajmuje się poznaniem świata lub badaniem procesów poznawczych, dotyczy takiego poznania, ma z nim związek
Wiktionary
(1.1) Głównymi dyscyplinami wchodzącymi w skład kognitywistyki są: neurobiologia, neuropsychologia, neurokognitywistyka, społeczna nauka poznawcza, psychologia poznawcza, informatyka, sztuczna inteligencja, robotyka kognitywna, językoznawstwo kognitywne, teoria obliczeń i teoria informacji, antropologia kulturowa, filozofia umysłu oraz wybrane działy logiki (zwłaszcza logika epistemiczna, doksastyczna, semantyka logiczna i teoria systemów dedukcyjnych z jej twierdzeniami limitacyjnymi).
Wiktionary
IPA: ˌkɔɟɲiˈtɨvnɨ, AS: koǵńityvny
Wiktionary
rzecz. kognitywizm m., kognitywistyka ż., kognitywność ż., kognitywista m., kognitywistka ż.
przysł. kognitywnie
Wiktionary
(1.1) poznawczy
Wiktionary
w matematyce: graf, który można zbudować z pojedynczych wierzchołków za pomocą operacji złączenia oraz sumowania grafów
SJP.pl
Kograf (ang. cograph, P4-free graph) – graf, który można zbudować z pojedynczych wierzchołków za pomocą operacji złączenia oraz sumowania grafów. Złączenie grafów G i F to graf powstały poprzez połączenie wszystkich wierzchołków grafu G z wszystkimi wierzchołkami grafu F, przy zachowaniu wewnętrznej budowy grafów G i F. Natomiast operacja sumy grafów to zwykłe sumowanie zbiorów krawędzi i wierzchołków.
Wikipedia
→ kogut
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący koguta, odnoszący się do koguta (o zwierzęciu)
(1.2) charakterystyczny dla koguta, mający cechy koguta
Wiktionary
(1.1) Kogucią główkę wieńczy okazały grzebień.
Wiktionary
IPA: kɔˈɡut͡ɕi, AS: kogući
Wiktionary
rzecz. kogut m.
Wiktionary
kogutek;
1. mały, młody kogut;
2. przedmiot w kształcie koguta, np. zabawka;
3. przenośnie: czupurny chłopiec, zawadiaka;
4. kosmyk włosów sterczący na czubku głowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kogut
(1.2) mały kogut
(1.3) daw. ludowa malowana zabawka z drewna w kształcie kogucika (1.2)
Wiktionary
(1.3) Na jarmarku sprzedawał malowane koguciki.
Wiktionary
zob. kogut.
Wiktionary
(1.2) kogutek, reg. śl. kokotek., reg. śl. kohótek.
(1.3) kogutek
Wiktionary
zgrubienie od: kogut
SJP.pl
1. samiec kury domowej, a także bażanta, cietrzewia i innych kuraków;
2. przenośnie: kobieciarz;
3. przenośnie: człowiek zadziorny, zawadiaka;
4. potocznie: załamanie się głosu; fałsz, kiks
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ornit. roln. samiec kury domowej;
(1.2) ornit. łow. samiec innych kurowatych, np. bażanta, głuszca;
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) pot. fryzj. kosmyk włosów na głowie odstający w innym kierunku niż reszta fryzury
(2.2) pot. techn. migająca lampa sygnalizacyjna, która jest umieszczana m.in. na pojazdach uprzywilejowanych
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(3.1) pot. przen. człowiek czupurny, zadziorny
(3.2) pot. przen. mężczyzna mający dużą sprawność seksualną
Wiktionary
Kogut – samiec kury domowej, a także większości innych grzebiących (kuraków).
Zazwyczaj kogut jest większy od samicy i barwniejszy, z silniej rozwiniętym grzebieniem, dłuższymi dzwonkami, łukowato wygiętymi piórami w ogonie i rogową ostrogą na stopie. Różnice w masie mogą być znaczne. Przykładowo, u kur mięsnych rasy Mechelner kogut waży przeciętnie (w dużym przybliżeniu) 4,5 kg, zaś kura 2,5 kg; natomiast u kur fryzyjskich jest to odpowiednio 1,6 i 1,3 kg. Wyjątkiem w kwestii upierzenia są na przykład koguty ras Campine oraz sebrytki, które upierzeniem nie różnią się od samic.
Wikipedia
(1.1) Rano obudziło mnie pianie koguta.
(2.1) Chodź, mamusia ci ugładzi tego koguta.
(2.2) Policjanci wystawili koguta i pomknęli za uciekającym.
Wiktionary
IPA: ˈkɔɡut, AS: kogut
Wiktionary
rzecz. kogutnica ż.
:: zdrobn. kogucik m., kogutek m.
:: zgrub. kogucisko n.
przym. koguci
przysł. kogucio
Wiktionary
(1.1) kur; reg. pozn. kokot., reg. śl. kohót|kokot.
(3.2) donżuan, casanova, lowelas, romeo, playboy, wszetecznik, lubieżnik, żigolak, celadon
Wiktionary
1. mały, młody kogut; kogucik;
2. przedmiot w kształcie koguta, np. zabawka; kogucik;
3. przenośnie: czupurny chłopiec, zawadiaka; kogucik;
4. dawny wielkanocny zwyczaj ludowy polegający na obwożeniu po wsi wózka ze sztucznym kogutem;
5. kosmyk włosów sterczący na czubku głowy; kogucik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kogut
(1.2) mały kogut
(1.3) daw. ludowa malowana zabawka z drewna w kształcie kogutka (1.2)
Wiktionary
Kogutek (słow. Kohútik, 2436 m n.p.m.) – turnia znajdująca się w południowo-zachodniej grani Ciężkiego Szczytu w słowackiej części Tatr Wysokich. Od Ciężkiego Szczytu na północnym wschodzie oddzielona jest siodłem Przełączki pod Kogutkiem, a od Smoczej Grani na południowym zachodzie oddziela ją Smocza Przełączka. Wierzchołek Kogutka jest wyłączony z ruchu turystycznego, dostęp na niego mają jedynie taternicy.
Wikipedia
(1.2) Po podwórku biegały dwa kogutki.
(1.3) Przywiozę ci z targu drewnianego kogutka.
Wiktionary
zob. kogut.
Wiktionary
(1.2) kogucik
(1.3) kogucik
Wiktionary
kogutnica wiązowa - gatunek mszycy, szkodnik wiązu
SJP.pl
skrót od: Księga Koheleta - jedna z ksiąg biblijnych, wchodząca w skład Starego Testamentu
SJP.pl
skrót
(1.1) = Księga Koheleta
Wiktionary
IPA: ˈcɕɛ̃ŋɡa ˌkɔxɛˈlɛta, AS: ḱśẽŋga koχeleta
Wiktionary
[czytaj: koiNUR]
1. wielki i kosztowny diament;
2. potocznie: coś niezmiernie cennego, najlepszego w swojej klasie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) jubil. jeden z najsłynniejszych brylantów świata, obecnie zdobiący koronę królów brytyjskich;
Wiktionary
rzecz. koh-i-noor m.
Wiktionary
koabitacja, cohabitation;
1. wspólne rządy partii o odmiennych opcjach politycznych;
2. dawniej: współżycie, współdziałanie lub współzamieszkiwanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) polit. współrządzenie organów władzy reprezentujących odmienne opcje polityczne;
(1.2) daw. współżycie, współdziałanie lub współzamieszkiwanie
(1.3) socjol. praw. wspólne zamieszkanie, współmieszkanie, nieformalne wspólne życie;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌkɔxabʲiˈtat͡sʲja, AS: koχabʹitacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kohabitowanie n., habitus mrz.
czas. kohabitować
przym. kohabitacyjny
Wiktionary
(1.1) koabitacja
(1.3) koabitacja
Wiktionary
osoba żyjąca w trwałym związku nieformalnym z inną osobą; konkubent
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kohabitować.
Wiktionary
rzecz. kohabitacja ż.
czas. kohabitować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Mazury, Warmia. piec kuchenny
Wiktionary
autor jednej z ksiąg Starego Testamentu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) bibl. liter. starożytny żydowski pisarz, autor Księgi Koheleta;
Wiktionary
Kohelet (albo Ekklesiastes, Eklezjastes) – autor Księgi Koheleta – jednej z ksiąg dydaktycznych (mądrościowych) Starego Testamentu. Nie jest to właściwie własne imię autora, lecz nazwa funkcji mędrca „przemawiającego na zebraniu”. Język grecki zwał tę funkcję Ekklesiastesem i taką nazwę otrzymała Księga Koheleta w Septuagincie i Wulgacie.
Wikipedia
(1.1) Wszystko wygląda tak, jak zostało powiedziane w dobrze już wówczas Koheletowi znanej Księdze Rodzaju.
Wiktionary
przym. koheletowy, Koheletowy
Wiktionary
(1.1) Eklezjasta, Eklezjastes
Wiktionary
1. spójność wewnętrzna myśli, teorii lub ich wzajemna zgodność
2. w fizyce: spójność fazowa fal
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wewnętrzna spójność np. tekstu, poglądów, wypowiedzi
(1.2) fiz. spójność fazowa fal;
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. koherentność ż.
rzecz. koherentny, koherencyjny
przym. koherentny
Wiktionary
związany z koherencją
SJP.pl
spójność
SJP.pl
spoisty, spójny, zwarty
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) będący spójną całością
(1.2) fiz. oparty na koherencji fal
Wiktionary
IPA: ˌkɔxɛˈrɛ̃ntnɨ, AS: koχerẽntny
Wiktionary
rzecz. koherencja ż., koherentność ż.
przysł. koherentnie
Wiktionary
(1.1) jednorodny, konsekwentny, spójny, spoisty, zwarty
Wiktionary
urządzenie do wykrywania fal elektromagnetycznych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) elektron. detektor fal elektromagnetycznych; opiłki metalu umieszczone w rurce;
Wiktionary
Koherer – detektor fal elektromagnetycznych, którego wynalazcą był francuski fizyk, Édouard Branly (1890). Został udoskonalony przez Olivera Lodge’a (demonstrowany publicznie w 1894 roku). W następnych latach był stosowany przez pionierów radia (Guglielmo Marconi, Aleksandr Popow).
Wikipedia
w fizyce: wzajemne przyciąganie się cząsteczek danej substancji wskutek działania sił międzycząsteczkowych krótkiego zasięgu; spójność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) jęz. właściwość tekstu polegająca na tym, że jego części są ze sobą logicznie i formalnie powiązane za pomocą różnych środków językowych
(1.2) fiz. chem. siła wzajemnego przyciągania się cząsteczek tej samej substancji
(1.3) psych. siła więzi między ludźmi w danej grupie
Wiktionary
Termin kohezja ma różne znaczenia w zależności od dziedziny, w jakiej występuje:
Wikipedia
(1.1) Dzięki kohezji tekst jest zrozumiały i tworzy logiczną całość.
Wiktionary
przymiotnik od: kohezja
SJP.pl
nazwisko, m.in. Helmut Kohl - niemiecki polityk, kanclerz Niemiec w latach 1982-1998
SJP.pl
Wikipedia
[czytaj: kyler] nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
roślina z rodziny ostrojowatych
SJP.pl
[czytaj: ko:n] nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
1. potocznie: zgraja, banda;
2. oddział wojskowy w starożytnym Rzymie liczący od 360 do 600 zbrojnych; jednostka taktyczna stanowiąca dziesiątą część legionu;
3. w starożytności: oddział pretorianów oraz miejskiej straży pożarnej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. wojsk. w starożytnym Rzymie: oddział wojska stanowiący dziesiątą część legionu;
(1.2) książk. przen. grupa ludzi, często w agresywnym nastawieniu
(1.3) stat. zbiór obiektów lub ludzi wyodrębniony w celu analizy statystycznej;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Judasz, otrzymawszy kohortę oraz strażników od arcykapłanów i faryzeuszów, przybył tam z latarniami, pochodniami i bronią.
Wiktionary
IPA: kɔˈxɔrta, AS: koχorta
Wiktionary
przym. kohortowy
Wiktionary
(1.2) zgraja
Wiktionary
napomnienie, napominanie
SJP.pl
przymiotnik od: kohorta
SJP.pl
Kohout:
Wikipedia
roślina rozdzielnopłciowa z rodziny palmowców (arekowców)
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) icht. wielobarwny, ozdobny karp japoński;
forma czasownika.
(2.1) 3. os. lp. ter. od: koić
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) nishiki-goi, karp brokatowy, karp kolorowy
Wiktionary
wpływać na coś uspokajająco, łagodzić, uśmierzać (np. ból, cierpienie, żal)
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) wpływać łagodząco
(1.2) pocieszać, uspokajać
Wiktionary
(1.1) Ten efekt uzyskuje Górecki między innymi dzięki zastosowaniu kojącego instrumentarium smyczkowego i delikatnie poprowadzonemu sopranowi.
Wiktionary
IPA: ˈkɔjit͡ɕ, AS: koi ̯ić
Wiktionary
rzecz. ukojenie n., kojenie n.
czas. ukoić
Wiktionary
osoba, która działa uspokajająco, wpływa łagodząco na kogoś
SJP.pl
w genealogii: związek dwojga osób odmiennej płci zawarty w celu wydawania potomstwa
SJP.pl
Koicja (od łac. coitus, coitio – 'spółkowanie, stosunek płciowy') − rodzaj stosunku genealogicznego zachodzącego pomiędzy dwiema osobami płci przeciwnej (tj. kobietą i mężczyzną) a przejawiającego się w związku, którego celem jest spłodzenie i wydanie na świat potomstwa.
Wikipedia
wyobrażenie sceny Zaśnięcia Madonny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) szt. rel. ikona przedstawiająca zaśnięcie (śmierć) Matki Boskiej;
Wiktionary
jednoczesne występowanie kilku zjawisk lub zdarzeń; zbieżność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. jednoczesne występowanie jakichś zdarzeń, zbieżność zjawisk
Wiktionary
Koincydencja (fr. coincident, od śred. łac. im. czas. coincidere, od co-, „razem, współ-” i incidere, „upadać na”, od in- i cadere, „upadać”, być może spokr. z sanskr. śad-, „spaść”) – przypadek, zbieg okoliczności, zbieżność kilku zdarzeń, często nieoczekiwana i bez dostrzegalnej przyczyny. M.in. z powodu swej niepowtarzalności i bezprzyczynowości koincydencje najczęściej nie są w zainteresowaniu badań naukowych, a jako intuicyjnie nieoczekiwane bywają źródłem błędów poznawczych prowadzących do twierdzeń z zakresu okultyzmu, zjawisk nadprzyrodzonych czy paranormalnych. W ogólności w przypadku braku bardziej wyszukanych metod wyjaśniania zdarzeń mogą służyć jako łącze do ludowej psychologii i filozofii.
Wikipedia
przym. koincydencyjny
Wiktionary
związany z koincydencją
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z koincydencją, mający znamiona koincydencji
Wiktionary
IPA: ˌkɔjĩnt͡sɨdɛ̃nˈt͡sɨjnɨ, AS: koi ̯ĩncydẽncyi ̯ny
Wiktionary
rzecz. koincydencja ż.
przysł. koincydencyjnie
Wiktionary
(1.1) zbieżny, równoczesny, symultaniczny
Wiktionary
dialekt języka starogreckiego, który używała ludność śródziemnomorska; kojne
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) jęz. hist. określenie powszechnej formy języka starogreckiego używanego od ok. 300 r. p.n.e. do 300 r. n.e.;
(1.2) jęz. język wspólny na większym obszarze, powstały wskutek zaniku różnic dialektalnych
Wiktionary
Koine, koinè, greka wspólna (od gr. ἡ κοινὴ διάλεκτος, he koine dialektos – wspólny dialekt) – określenie powszechnej formy języka greckiego, która zastąpiła klasyczny język starogrecki i pozostawała w użyciu od początków epoki hellenistycznej do czasów późnoantycznych (ok. 300 p.n.e. – 300 n.e.). Greka koine stała się lingua franca wschodniej części basenu Morza Śródziemnego i nieoficjalnie drugim po łacinie językiem cesarstwa rzymskiego. W koine powstało wiele znanych ksiąg, m.in. Septuaginta i Nowy Testament.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) greka
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
etym2|gr|κοινός|κοινή. → wspólna
uwagi.
tłumaczenia.
* baskijski: (1.1) koine; (1.2) koine
* białoruski: (1.1) кайнэ n.; (1.2) кайнэ n.
* ukraiński: (1.1) койне n.; (1.2) койне n.
źródła.
(1.2) jęz. koine
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
współistnienie dwóch lub więcej chorób zakaźnych
SJP.pl
Wikipedia
własność szeregów czasowych wykorzystywana w ekonometrii
SJP.pl
Kointegracja – własność szeregów czasowych wykorzystywana w ekonometrii, która ma miejsce wówczas, jeżeli dwa szeregi czasowe nie są stacjonarne, ale ich kombinacja liniowa jest stacjonarna.
Termin został zaproponowany i wprowadzony do użytku przez ekonometryków Roberta Engle i Clive'a Grangera w artykule opublikowanym w 1987 roku pod tytułem Co-integration and Error Correction: Representation, Estimation, and Testing. Między innymi za to osiągnięcie zostali oni uhonorowani Nagrodą Banku Szwecji im. Alfreda Nobla w dziedzinie ekonomii w 2003 roku.
Wikipedia
[czytaj: kojs] nazwisko
SJP.pl
chorobliwy lęk przed stosunkiem seksualnym
SJP.pl
1. łóżko na statku;
2. potocznie: prymitywny łóżko, głównie w więzieniu lub obozie; prycza
SJP.pl
1. łóżko na statku;
2. potocznie: prymitywny łóżko, głównie w więzieniu lub obozie; prycza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mar. łóżko na statku
(1.2) gwara więzienna dowolna prycza lub łóżko
Wiktionary
Koja – łóżko na jednostce pływającej w kajucie lub wspólnym pomieszczeniu (kubryk). W Marynarce Wojennej także łóżko marynarza na lądzie.
Istnieje kilka rodzai koi w zależności od miejsca ich usytuowania i przeznaczenia. Możemy wyróżnić: koje stałe, składane, pilotowe, hundkoje oraz dinetki.
Wikipedia
(1.1) Personel łodzi podwodnej śpi na niewygodnych kojach.
Wiktionary
IPA: ˈkɔja, AS: koi ̯a
Wiktionary
(1.1) zob. łóżko.
(1.2) gwara więzienna kojo
Wiktionary
przynoszący ulgę; uśmierzający, uspokajający
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Kojak – amerykański serial kryminalny, emitowany w USA w latach 1973–1978.
Wikipedia
miasto w Indiach
SJP.pl
przymiotnik od: Kojambatur (miasto w Indiach)
SJP.pl
miasto w Korei Południowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kojarzyć.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Jakikolwiek bowiem typ kojarzenia małżeńskiego, monogamiczny czy wielożenny, uprawia dane społeczeństwo - zdrada kobiety stanowi poważne zagrożenie dla interesów rozrodczych mężczyzny (…).
Wiktionary
czas. kojarzyć
rzecz. skojarzenie n.
przym. kojarzeniowy
Wiktionary
przymiotnik od: kojarzenie
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) biol. (w neurologii, o neuronie) przekazujący impulsy nerwowe pomiędzy neuronami czuciowymi, a ruchowymi
Wiktionary
(1.1) Neurony kojarzeniowe znajdują się w ośrodkowej części układu nerwowego, a ich zadaniem jest przekazywanie impulsów nerwowych pomiędzy neuronami ruchowymi i czuciowymi.
Wiktionary
czas. kojarzyć ndk., skojarzyć dk.
rzecz. kojarzenie n.
Wiktionary
(1.1) pośredniczący
Wiktionary
1. powodować połączenie, związek kogoś lub czegoś;
2. łączyć wrażenia, wyobrażenia tak, że pojawienie się jednych powoduje uświadomienie sobie innych;
3. rozumieć
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. skojarzyć)
(1.1) rozumieć, widzieć związek między danymi elementami lub pojęciami
(1.2) zootechn. łączyć samca z samicą w celu uzyskania od nich potomstwa
(1.3) łączyć coś ze sobą
czasownik zwrotny niedokonany kojarzyć się (dk. skojarzyć się)
(2.1) przypominać coś komuś; wydawać się komuś podobnym do czegoś
(2.2) łączyć się w pary
Wiktionary
(2.1) Ten zachód słońca kojarzy mi się z wakacjami na Mazurach.
Wiktionary
IPA: kɔˈjaʒɨt͡ɕ, AS: koi ̯ažyć
Wiktionary
rzecz. kojarzenie n., skojarzenie n., rozkojarzenie n.
czas. skojarzyć dk., kojarzyć się ndk., skojarzyć się dk.
przym. kojarzeniowy
Wiktionary
kojec;
1. rodzaj kosza lub klatki, w których hoduje się lub przewozi drób i inne zwierzęta domowe;
2. przenośna lub stałą, montowana w budynku lub na wolnym powietrzu mała zagroda zwierząt hodowlanych lub psów; grodza;
3. przenośne ogrodzenie ograniczające małemu dziecku swobodę poruszania się i jednocześnie ułatwiające naukę chodzenia
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
kojczyk;
1. rodzaj kosza lub klatki, w których hoduje się lub przewozi drób i inne zwierzęta domowe;
2. przenośna lub stałą, montowana w budynku lub na wolnym powietrzu mała zagroda zwierząt hodowlanych lub psów; grodza;
3. przenośne ogrodzenie ograniczające małemu dziecku swobodę poruszania się i jednocześnie ułatwiające naukę chodzenia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zagroda dla małych dzieci do bezpiecznej zabawy;
(1.2) roln. mała zagroda do bezpiecznego przetrzymywania zwierząt hodowlanych, zwykle młodych np. piskląt, szczeniąt;
(1.3) hist. archit. umocnienie fortyfikacyjne do prowadzenia ostrzału wzdłuż fosy;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Pod wielkim oknem, osłoniętym bialutką firanką, stał kojec z kilkumiesięcznym dzieckiem w środku.
(1.2) W celu uzyskania odpowiednio dużych grup prosiąt, (…) próbuje się trzymać w jednym kojcu dwie lub więcej macior lub wprowadzać wspólny kojec dla prosiąt (…)
(1.3) W pobliżu bramy stoi także budowla z czerwonej cegły – to jedyny zachowany kojec, który służył do obrony fosy.
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. kojczyk m.
przym. kojcowy
Wiktionary
(1.2) zagródka
Wiktionary
Kojęcin – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie strzelińskim, w gminie Borów.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|koić.
Wiktionary
czas. koić, ukoić
Wiktionary
pospolicie: umrzeć
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. brak)
(1.1) ukraść
czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. brak)
(2.1) pot. skonać, umrzeć
Wiktionary
(2.1) Dziadek kojfnął gdzieś tak po piętnastym marca.
Wiktionary
(1.1) pot. podprowadzić, gwizdnąć
(2.1) umrzeć; reg. śl. skrepnąć.; przen. odejść; podn. rozstać się z życiem, przejść na tamten świat, wydać ostatnie tchnienie, wyzionąć ducha, oddać ducha, oddać Bogu ducha / oddać duszę Bogu, zasnąć na wieki, pożegnać się ze światem, o dziecku powiększyć grono aniołków; książk. przenieść się / odejść na łono Abrahama; pot. żart. pójść do Abrahama na piwo; pot. kopnąć w kalendarz, wykitować, przekręcić się; posp. wyciągnąć nogi / wyciągnąć kopyta; wulg. odwalić kitę, wulg. i o zwierzętach zdechnąć
Wiktionary
[czytaj: kodżi]
1. japońskie imię męskie;
2. nazwisko, m.in. Hadżdżi Kadiri Koji (1817-1897) - poeta kurdyjski
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) spoż. przyprawa ze sfermentowanego ryżu
Wiktionary
Kojiki (jap. 古事記 Kojiki) – dzieło mające stanowić oficjalną historię Japonii, spisane w 712 roku przez wysokiej rangi urzędnika dworskiego, Ō-no Yasumaro (jap. 太安万侶), na rozkaz cesarzowej Gemmei. Jest to najwcześniejsze zachowane japońskie dzieło historiograficzne. Jego treść powstała na bazie wcześniejszych podań (jednakże nie zachowały się informacje mówiące, w jakiej formie wcześniej te podania istniały). Tekst Kojiki przygotowany za czasów cesarzowej Genmei nie zachował się, a jego treść znana jest z późniejszych kopii.
Wikipedia
dialekt języka starogreckiego, który używała ludność śródziemnomorska; koine
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) gwara więzienna prycz lub łóżko
Wiktionary
IPA: ˈkɔjɔ, AS: koi ̯o
Wiktionary
(1.1) gwara więzienna koja, zob. też łóżko
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kojotem, dotyczący kojota
przymiotnik dzierżawczy
(2.1) należący do kojota
przymiotnik jakościowy
(3.1) charakterystyczny dla kojota, posiadający cechy przypisywane kojotom
Wiktionary
(2.1) Z oddali słychać było kojoci skowyt.
Wiktionary
rzecz. kojot mzw.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
drapieżne zwierzę z rodziny psów; wilk amerykański; kujot
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zool. nazwa systematyczna|Canis latrans|ref=tak., preriowy drapieżnik przypominający wilka;
Wiktionary
Kojot preriowy, kojot, kujot, wilk preriowy Ameryki Północnej (Canis latrans) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae) o wyglądzie pośrednim między małym wilkiem a szakalem. Ma bardziej krępą budowę, krótszą szyję i ostrzejszy pysk niż wilk europejski. Zamieszkuje obszary od Alaski do Panamy. Wyróżnia się ok. 19 podgatunków kojota.
Wikipedia
(1.1) Tam, gdzie dawniej górnicy śpiewywali wieczorami: „I crossed Mississippi”, obecnie śpiewają kojoty.
Wiktionary
IPA: ˈkɔjɔt, AS: koi ̯ot
Wiktionary
przym. kojoci
Wiktionary
(1.1) przest. kujot, kojot preriowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) folk. fant. człowiek, którego jedną z form jest kojot
Wiktionary
IPA: ˌkɔjɔˈtɔwak, AS: koi ̯otou̯ak
Wiktionary
kwas kojowy - środek o właściwościach rozjaśniających, używany w kosmetyce
SJP.pl
kucharz okrętowy; kuk
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) fryzj. włosy upięte w węzeł z tyłu głowy
(1.2) stpol. gwara. zob. koks.
(1.3) daw. gwara. komin
(1.4) daw. gwara. infant. chleb
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) ornit. gołąb domowy o jaskrawym upierzeniu
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(3.1) mors. kucharz na statku lub okręcie
forma rzeczownika.
(4.1) D. lm. od: koka
Wiktionary
Kok (nazwa pochodzi z fr.) – fryzura polegająca na związaniu włosów z tyłu głowy lub na jej czubku.
Istnieją różne rodzaje koków. Najpopularniejszymi z nich są:
Wikipedia
(1.1) Kiedy miałam długie włosy, to upinałam je w kok.
Wiktionary
IPA: kɔk, AS: kok
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. koczek m.
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|dudlik, neclik.
(3.1) kuk
Wiktionary
1. krzew pochodzący z Andów, zawierający kokainę (od 0,3 do 1,25%); krzew kokainowy; krasnodrzew;
2. potocznie: kokaina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. pot. nazwa systematyczna|Erythroxylum coca|Lam.|ref=tak., krasnodrzew pospolity, krzew z którego uzyskuje się kokainę
(1.2) pot. kokaina
forma rzeczownika|rodzaj=męskorzeczowy.
(2.1) D. lp. od kok
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈkɔka, AS: koka
Wiktionary
rzecz. kokaina ż., kokainista m., kokainistka ż., kokainizm m., kokainizowanie n.
czas. kokainizować ndk.
przym. kokainowy, kokainistyczny, kokainowaty
Wiktionary
(1.2) kokaina
Wiktionary
napój marki Coca-Cola; coca-cola, kola (potocznie), cola (potocznie)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) spoż. słodzony gazowany napój z kofeiną
Wiktionary
(1.1) Jacek polał się koka-kolą.
(1.1) Do koka-koli wrzucam sobie trochę lodu.
Wiktionary
rzecz. kola ż.
Wiktionary
(1.1) kola
Wiktionary
alkaloid z liści kokainowca, bardzo silnie pobudzający i uzależniający, stosowany w lecznictwie jako lek miejscowo znieczulający skórę, błonę śluzową oraz w okulistyce do znieczulania spojówki i rogówki; metylobenzoiloekgonina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) silna, uzależniająca substancja psychotropowa uzyskiwana z krasnodrzewu pospolitego (krzewu koka), używana jako narkotyk i środek medyczny;
Wiktionary
Kokaina (łac. cocainum), pot. koks – organiczny związek chemiczny z grupy alkaloidów o szkielecie tropanu, ester metylowy benzoiloekgoniny. Ma właściwości pobudzające. Jest pozyskiwana z liści krasnodrzewu pospolitego (koki), który pierwotnie porastał tereny Andów w Ameryce Południowej. Odznacza się dużym potencjałem uzależniającym psychicznie.
Wikipedia
(1.1) Prawie wszystkie banknoty euro noszą ślady kokainy.
Wiktionary
IPA: ˌkɔkaˈjĩna, AS: kokai ̯ĩna
Wiktionary
rzecz. koka ż., kokainista m., kokainistka ż., kokainizm m., kokainizowanie n.
czas. kokainizować ndk.
przym. kokainowy, kokainistyczny, kokainowaty
Wiktionary
(1.1) metylobenzoiloekgonina; pot. śnieg, koka
Wiktionary
narkoman zażywający kokainę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) książk. osoba uzależniona od kokainy
Wiktionary
IPA: ˌkɔkajĩˈɲista, AS: kokai ̯ĩńista
Wiktionary
rzecz. kokaina ż., kokainizm m.
:: fż. kokainistka ż.
przym. kokainowy, kokainistyczny
Wiktionary
narkomanka zażywająca kokainę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta uzależniona od kokainy
Wiktionary
IPA: ˌkɔkajĩˈɲistka, AS: kokai ̯ĩńistka
Wiktionary
rzecz. kokaina ż., kokainizm m.
:: fm. kokainista m.
przym. kokainowy, kokainistyczny
Wiktionary
związany z kokainizmem - nałogowym zażywaniem kokainy
SJP.pl
nałogowe zażywanie kokainy; kokainomania
SJP.pl
1. znieczulać miejscowo przy pomocy kokainy;
2. kokainizować się - nałogowo zażywać kokainę; ćpać kokainę
SJP.pl
nałogowe zażywanie kokainy; kokainizm
SJP.pl
rodzina roślin dwuliściennych, obejmująca gatunki rosnące w strefie międzyzwrotnikowej
SJP.pl
o cechach kokainowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
dotyczący kokainy - alkaloidu z liści koki
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kokainą, dotyczący kokainy
Wiktionary
rzecz. kokaina ż., koka ż., kokainista m., kokainistka ż.
Wiktionary
miasto w Uzbekistanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w wilajecie fergańskim, we wschodnim Uzbekistanie, w południowo-zachodniej części Kotliny Fergańskiej;
Wiktionary
Kokand (uzb. Qo'qon; ros. Коканд) – miasto administrowane regionalnie w wilajecie fergańskim, we wschodnim Uzbekistanie, w południowo-zachodniej części Kotliny Fergańskiej. Według szacunków z 2008 roku w Kokandzie mieszkało 216 700 osób. Dawna stolica chanatu kokandzkiego.
Wikipedia
przym. kokandzki
Wiktionary
przymiotnik od: Kokand
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kokandem, dotyczący Kokandu
Wiktionary
rzecz. Kokand mrz.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rodzaj ozdoby, zawiązana wstążka
Wiktionary
(1.1) Mama zawiązała córce na głowie piękną, czerwoną kokardę.
Wiktionary
IPA: kɔˈkarda, AS: kokarda
Wiktionary
rzecz. kokardonik m.
:: zdrobn. kokardka ż.
przym. kokardowy, kokardkowy
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|szlajfa., gw-pl|Śląsk Cieszyński|kistka.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: kokarda
(1.2) kraw. ozdoba w kształcie małej kokardy
Wiktionary
(1.1) Czarne wstążki umieszczaliśmy na antenach samochodów, niektórzy przypinali do ubrań białe lub czarne kokardki – znak żałoby, a w dzień pogrzebu w godzinę śmierci Papieża zgasiliśmy światła
Wiktionary
rzecz. kokarda ż., kokardeczka ż.
przym. kokardowy, kokardkowy
Wiktionary
(1.1) kokardeczka
(1.2) gw-pl|Śląsk Cieszyński|kisteczka.
Wiktionary
makaron przypominający kształtem małe kokardy
SJP.pl
grzybica wywoływana przez niektóre gatunki grzybów z rodzaju coccidioides; gorączka doliny Kalifornia
SJP.pl
Kokcydioidomykoza (gorączka doliny kalifornijskiej) – grzybica wywoływana przez Coccidioides immitis lub Coccidioides posadasii.
Występuje endemicznie głównie w południowo-zachodnich stanach USA, północnym Meksyku i niektórych obszarach Ameryki Południowej, ale notowano zawleczenia choroby do innych krajów.
Wikipedia
Kokcydiozy – wspólna nazwa chorób pasożytniczych zwierząt (bydła, drobiu, królików, gołębi). Kokcydiozy występują w postaci jelitowej i wątrobowej. Są wywoływane przez kokcydia – pasożyty bytujące w nabłonku jelit. Kokcydiozy nasilają się w złych warunkach hodowlanych lub w przemysłowej hodowli zwierząt. Czynnikiem chorobotwórczym są pierwotniaki należące do rzędu Coccidia, rodzaju Eimeria.
Wikipedia
jednokomórkowy pierwotniak z podtypu apikompleksów, pasożyt komórek krwi lub nabłonka przewodu pokarmowego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) biol. pierwotniak, pasożyt z gromady kokcydia podtypu apikompleksów;
Wiktionary
rzecz. kokcydioza ż., kokcydia nmos.
przym. kokcydiowy
Wiktionary
organiczny czerwony barwnik, używany do retuszu negatywów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Kazachstanie, administracyjne centrum obwodu akmolskiego;
Wiktionary
Wikipedia
przym. kokczetawski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kokczetawem, dotyczący Kokczetawu
Wiktionary
rzecz. Kokczetaw mrz.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) japońska technika tworzenia wiszących kompozycji z mchu i żywych roślin
(1.2) kompozycja wykonana techniką kokedama (1.1)
Wiktionary
Kokedama (jap. 苔玉 koke-dama; dosł. kule z mchu, koke – mech, tama – kula) – kula utworzona z ziemi ogrodowej pokryta mchem, na której rośnie roślina ozdobna.
Wikipedia
pies z popularnej angielskiej rasy psów myśliwskich; cocker-spaniel
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) pot. kynol. mały łowiecki pies rasowy o długich, zwisających uszach, krótkich nogach i długiej, jedwabistej sierści, należący do psów płochaczy
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Czy pańskie kokery też się tak strasznie ślinią?
Wiktionary
(1.1) cocker spaniel, cocker-spaniel
Wiktionary
mężczyzna zalotny, odznaczający się kokieterią; czarowniś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) przest. mężczyzna odznaczający się kokieterią, zalotny
Wiktionary
rzecz. kokieteria ż., kokieteryjność ż., kokietliwość ż., kokietowanie n.
:: fż. kokietka
czas. kokietować ndk.
przym. kokieteryjny, kokietliwy
przysł. kokieteryjnie, kokietliwie
Wiktionary
(1.1) kobieciarz, nadskakiwacz, uwodziciel, wielbiciel, zalotnik; pot. babiarz, czaruś, podrywacz; żart. absztyfikant, amant, galopant, wzdychacz; iron. bawidamek; żart. pożeracz damskich serc, pożeracz niewieścich serc; książk. casanova, donżuan, flirciarz, playboy; książk. lew salonowy; książk. pogard. lowelas; przest. bałamutnik, bałamut
Wiktionary
kobieta starająca się spodobać i wzbudzić zainteresowanie mężczyzn; kokietka, zalotnica, uwodzicielka
SJP.pl
zachowanie mające na celu spodobanie się komuś, zwrócenie na siebie życzliwej uwagi; zalotność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zachowanie osoby starającej się spodobać i wzbudzić zainteresowanie osoby przeciwnej płci
(1.2) zachowanie osoby starającej się zjednać sobie kogoś
Wiktionary
IPA: ˌkɔcɛˈtɛrʲja, AS: koḱeterʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kokiet mos., kokietka ż., kokieteryjność ż., kokietliwość ż., kokietowanie n.
czas. kokietować ndk.
przym. kokieteryjny, kokietliwy
przysł. kokieteryjnie, kokietliwie
Wiktionary
(1.1) zalotność, flirt
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób mający wywołać zainteresowanie, obliczony na spodobanie się
Wiktionary
(1.1) Ewa nasrożyła się wnet kokieteryjnie, wysunęła pantofle, halkę i niemal całe pończochy.
Wiktionary
IPA: ˌkɔcɛtɛˈrɨjɲɛ, AS: koḱeteryi ̯ńe
Wiktionary
rzecz. kokieteria, kokiet, kokieta, kokieteryjność, kokietka, kokietliwość, kokietowanie
przym. kokietliwy, kokieteryjny
czas. kokietować
Wiktionary
(1.1) zalotnie, uwodzicielsko
Wiktionary
zachowanie mające na celu spodobanie się komuś, zwrócenie na siebie życzliwej uwagi; zalotność, kokieteria
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co jest kokieteryjne
Wiktionary
rzecz. kokieteria ż., kokiet mos., kokietka ż.
przym. kokieteryjny
przysł. kokieteryjnie
czas. kokietować
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zachowujący się zalotnie
Wiktionary
rzecz. kokietowanie n., kokiet mos., kokieteria ż., kokieteryjność ż., kokietka ż.
czas. kokietować ndk.
przysł. kokieteryjnie
Wiktionary
(1.1) zalotny, war. kokietliwy
Wiktionary
kobieta zalotna; bałamutka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta zalotna, starająca się podobać, wywrzeć wrażenie swym zachowaniem, strojem itp.
Wiktionary
Kokietka (ang. Coquette) – amerykański dramat filmowy z 1929 roku w reżyserii Sama Taylora, będący adaptacją sztuki teatralnej autorstwa George'a Abbotta i Ann Preston Bridgers.
Obraz został zrealizowany przed wprowadzeniem w życie kodeksu Haysa. W głównej roli wystąpiła Mary Pickford, dla której był to pierwszy film dźwiękowy. Aktorka za rolę w tym filmie otrzymała drugiego przyznanego w historii Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej.
Wikipedia
rzecz. kokieteria ż., kokieteryjność ż., kokietliwość ż., kokietowanie n.
:: fm. kokiet
czas. kokietować ndk.
przym. kokieteryjny, kokietliwy
przysł. kokieteryjnie, kokietliwie
Wiktionary
(1.1) bałamutka, dzierlatka, kocica, kusicielka, lolitka, uwodzicielka; pot. flirciara, flirciarka; pieszcz. kotka; daw. szelmutka, zalotnica
Wiktionary
rodzaj drzewa lub krzewu z rodziny zastrzalinowatych
SJP.pl
Wikipedia
starać się komuś przypodobać, być zalotnym
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)
(1.1) starać się komuś spodobać, zwykle okazując seksapil
(1.2) przen. starać się zjednać sobie przychylność kogoś
Wiktionary
(1.1) Partnerka kokietuje, stara się zwabić i skusić swojego partnera do tańca, a partner pokazuje jej męską siłę i stara się ją uwieść.
(1.1) Kokietował całym sobą: uśmiechem, głosem, gigolowskimi ruchami ciała, odważnym wypowiadaniem swoich zdań, (…) Kokietował wszędzie: na sali, w kawiarni, w bufecie, w umywalni, na korytarzu; kokietował wszystkich, a każdego inaczej (…)
(1.2) Stalin kokietuje Anglię, aby zmusić ją do kontynuowania wojny.
(1.2) Krukowiecki, obiecując wszystko, czego odeń żądano, pozyskał dla planów swych Lelewela, usidłał wybitniejszych członków Towarzystwa Patryotycznego, jak Krępowiecki i Czyński, zjednał Nabielaka, jął zmawiać się z Bronikowskim i Zaliwskim, wreszcie zaczął kokietować Mochnackiego.
Wiktionary
IPA: ˌkɔcɛˈtɔvat͡ɕ, AS: koḱetovać
Wiktionary
rzecz. kokieteria ż., kokiet mos., kokietka ż., kokieteryjność ż., kokietliwość ż., kokietowanie n.
przym. kokieteryjny, kokietliwy
przysł. kokieteryjnie, kokietliwie
Wiktionary
(1.1) zalecać się, wdzięczyć się, oczarowywać; przest. bałamucić
(1.2) oczarowywać, przymilać się
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kokietować.
Wiktionary
IPA: ˌkɔcɛtɔˈvãɲɛ, AS: koḱetovãńe
Wiktionary
rzecz. kokieteria ż., kokiet m., kokietka ż.
czas. kokietować ndk.
przym. kokieteryjny
przysł. kokieteryjnie
Wiktionary
1. niewielkie naczynie do zapiekania i podawania przystawek; kokilka, ramekin;
2. żeliwna lub stalowa forma odlewnicza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kulin. małe naczynie do zapiekania przystawek i ich podawania
Wiktionary
Kokila – metalowa forma odlewnicza, do której wlewa się roztopiony metal (często pod ciśnieniem). Kokila jest formą wielokrotnego użytku. Może być zalewana odśrodkowo lub grawitacyjnie.
Kokile stosuje się w odlewaniu kokilowym.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) kokilka
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz.
:: zdrobn. kokilka ż.
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etym|franc|coquille. < etym|łac|conchylium. < etymn|gr|κογχύλιον. i etym|gr|κόγχη.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== kokila (język pali.) ==
thumb|kokila (1.1)
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) ornit. kukułka
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: kɔˈcila, AS: koḱila
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. kokilka ż.
Wiktionary
(1.1) kokilka
Wiktionary
maszyna do wykonywania odlewów w kokilach
SJP.pl
dawniej: ozdoba z muszli
SJP.pl
niewielkie naczynie do zapiekania i podawania przystawek; ramekin, kokila
SJP.pl
Kokilka, kokila – małe naczynie kuchenne w kształcie miseczki, zwykle okrągłe. Wykonywane zwykle z materiału odpornego na działanie wysokiej temperatury: ceramiki (np. porcelany), szkła, metalu.
W kokilkach zapieka się i podaje do stołu niektóre przystawki i desery (na przykład crème brûlée).
Wikipedia
oddział odlewni, w którym wykonuje się odlewy kokilowe
SJP.pl
przymiotnik od: kokila
SJP.pl
mikroskopowa blaszka wapienna, stanowiąca m.in. główne tworzywo kredy, mająca duże znaczenie w oznaczaniu wieku skał; kokolit
SJP.pl
Kokolit, kokkolit – mikroskopowe (maksymalnie 0,01 mm) blaszki wapienne zbudowane z kalcytu, będące szczątkami glonów z grupy Coccolithophyceae. Stanowią m.in. główny składnik kredy, zwłaszcza kredy piszącej.
Kokolity po raz pierwszy w zapisie skalnym obserwuje się w górnym triasie, ale liczne stają się dopiero w skałach jurajskich i młodszych. Kokolity mają duże znaczenie w oznaczaniu wieku skał zwłaszcza kredy i kenozoiku.
Wikipedia
choroba zakaźna wieku dziecięcego wywołana przez pałeczkę krztuśca, przenoszona drogą kropelkową, charakteryzuje się napadami kaszlu i silną dusznością; krztusiec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) med. krztusiec
Wiktionary
Krztusiec (dawna i potoczna nazwa koklusz) – ostra, bakteryjna choroba zakaźna układu oddechowego, charakteryzująca się nawracającymi napadami uporczywego kaszlu, niekiedy z bezdechem i zaburzeniami oddechowymi. Jest wywoływana przez Gram-ujemną pałeczkę krztuśca (Bordetella pertussis). Przechorowanie krztuśca pozostawia długotrwałą odporność organizmu, ale powtórne zachorowanie jest możliwe.
Wikipedia
(1.1) To dziecko mojej siostry, chorowało na koklusz, więc dla zmiany powietrza przysłali je do mnie z Warszawy. (W. Reymont: Fermenty)
Wiktionary
IPA: ˈkɔkluʃ, AS: kokluš
Wiktionary
przym. kokluszowy
Wiktionary
(1.1) krztusiec
Wiktionary
przymiotnik od: koklusz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) slang. kokaina
(1.2) slang. seks analny
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== koko (język baskijski.) ==
wymowa.
audio|LL-Q8752 (eus)-Xabier Cañas-koko.wav.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) spoż. kokos
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkɔkɔ, AS: koko
Wiktionary
zgrubienie od: kokosz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zgrub. zob. kokosz.
Wiktionary
rzecz. Kokoszyce nmos., kokosz ż.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) odrzecz. rzad. koguci
Wiktionary
(1.1) Śród wykwintu kokociego cukiernianej atmosfery (…)
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Kresy. pogard. prowincjonalizm kobieta
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. część miasta Katowice w Polsce, w województwie śląskim;
(1.2) geogr. potok na terenie południowych Katowic;
Wiktionary
Kokociniec (niem. Kokoczinietz) – część Katowic, położona w zachodnim fragmencie miasta, w granicach dzielnicy Ligota-Panewniki, na terenach historycznej gminy Panewniki.
Osada ta zaczęła się rozwijać od połowy XVII wieku wokół powstałej wówczas kuźnicy, zaś w XIX wieku powstała „huta żelaza Ida”. Znaczący rozwój Kokocińca nastąpił dopiero po II wojnie światowej. W 1951 roku miejscowość włączono do Katowic, zaś w latach 70. XX wieku rozpoczęto budowę osiedla Kokociniec. Na przełomie lat 80. i 90. XX wieku powstało osiedle Sadyba, zaś w 2014 roku rozpoczęto budowę osiedla Franciszkańskiego na granicy Kokocińca i Ligoty.
Wikipedia
(1.1) Pani Kasia mieszka na Kokocińcu od trzydziestu lat.
(1.2) Chcieli wielce robić nad Kokocińcem rezerwat przyrody, ale potem się wycofali.
Wiktionary
rzecz. kokocińczanin mos., kokocińczanka ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
mikroskopowa blaszka wapienna, stanowiąca m.in. główne tworzywo kredy, mająca duże znaczenie w oznaczaniu wieku skał; kokkolit
SJP.pl
Kokolit, kokkolit – mikroskopowe (maksymalnie 0,01 mm) blaszki wapienne zbudowane z kalcytu, będące szczątkami glonów z grupy Coccolithophyceae. Stanowią m.in. główny składnik kredy, zwłaszcza kredy piszącej.
Kokolity po raz pierwszy w zapisie skalnym obserwuje się w górnym triasie, ale liczne stają się dopiero w skałach jurajskich i młodszych. Kokolity mają duże znaczenie w oznaczaniu wieku skał zwłaszcza kredy i kenozoiku.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w USA, w stanie Indiana;
(1.2) geogr. toponim, nazwa kilku innych miejscowości w USA
Wiktionary
Kokomo – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Indiana, siedziba administracyjna hrabstwa Howard.
Wikipedia
1. oprzęd niektórych owadów, np. jedwabnika morwowego;
2. zewnętrzna powłoka osłaniająca jaja wielu zwierząt, np. pijawek, pajęczaków;
3. przenośnie: schronienie, kryjówka, azyl
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zool. powłoka osłaniająca larwy lub jaja niektórych zwierząt;
(1.2) przen. coś stanowiącego osłonę przed zagrożeniem zewnętrznym
Wiktionary
Kokon (z fr. cocon – powłoka) – zewnętrzna osłona jaj zwierząt z różnych jednostek systematycznych (robaków, pierścienic, mięczaków i stawonogów) zbudowana z różnych wydzielin ciała. Kokon jest wytwarzany przez zapłodnioną samicę, w formie jednolitej, skórzastej powłoki, izolującej jajo od otoczenia, chroniącej przed niesprzyjającymi warunkami środowiska, drapieżnikami i rozwojem grzybów. Zawiera substancje odżywcze dla wylęgającego się zwierzęcia. W szerszym znaczeniu termin kokon używany jest również dla oprzędu i kokonu rzekomego.
Wikipedia
(1.1) W pobliżu sieci samice pracowicie tkają opasły, ciepluteńki kokon wielkości czereśni, który zawieszony na suchych badylach będzie czekał wiosny.
Wiktionary
rzecz. kokonizacja ż.
:: zdrobn. kokonik m.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kokonizacja ż.
:: zdrobn. kokonik m.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) follicle, cocoon
* francuski: (1.1) cocon m.
* niemiecki: (1.1) Kokon m.
* rosyjski: (1.1) кокон
* słowacki: (1.1) kokón m.
* słoweński: (1.1) zapredek m.
* tuvalu: (1.1) ligoligo
* węgierski: (1.1) báb
* wilamowski: (1.1) zȧjdakokōn m., kokōn, kokon
źródła.
== kokon (język wilamowski.) ==
ortografie.
kokōn
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) kokon
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
zdrobnienie od: kokon
SJP.pl
spędzanie większości czasu w domu, dystansowanie się od bliskich osób i tłumienie w sobie uczuć; cocooning, kokonizm
SJP.pl
spędzanie większości czasu w domu, dystansowanie się od bliskich osób i tłumienie w sobie uczuć; kokoning, cocooning
SJP.pl
roślina pnąca z rodziny kokornakowatych, występująca w wielu gatunkach w strefie umiarkowanej i podzwrotnikowej
SJP.pl
Kokornak (Aristolochia L.) – rodzaj roślin z rodziny kokornakowatych. Obejmuje ok. 540 gatunków. Występują one w całej strefie międzyzwrotnikowej oraz na dużej części obszarów stref umiarkowanych obu półkul. Centrum zróżnicowania rodzaju jest w tropikach i subtropikach kontynentów amerykańskich. W Europie rośnie 19 gatunków rodzimych. W Polsce dziko występuje kokornak powojnikowy A. clematitis, aczkolwiek ma niepewny status – uznawany jest za archeofita.
Wikipedia
rodzina roślin kwiatowych dwuliściennych, obejmująca gatunki roślin zielnych i pnących, rosnących w okolicach podzwrotnikowych i zwrotnikowych
SJP.pl
Kokornakowate (Aristolochiaceae Juss.) – rodzina roślin z rzędu pieprzowców. Należy do niej w zależności od ujęcia 7–9 rodzajów z 587 gatunkami. Rośliny z tej rodziny występują na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy.
Wikipedia
o cechach kokornakowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
1. zygzakowiec kokornakowiec - gatunek motyla z rodziny paziowatych;
2. przedstawiciel rzędu roślin z klasy dwuliściennych
SJP.pl
1. zygzakowiec kokornakowiec - gatunek motyla z rodziny paziowatych;
2. przedstawiciel rzędu roślin z klasy dwuliściennych
SJP.pl
Zygzakowiec kokornakowiec (Zerynthia polyxena) – gatunek motyla dziennego z rodziny paziowatych (Papilionidae). Zamieszkuje południową Europę, rozmieszczony wyspowo w odpowiadających mu biotopach.
Wikipedia
roślina zielna z rodziny makowatych
SJP.pl
Kokorycz (Corydalis DC.) – rodzaj roślin z rodziny makowatych i podrodziny dymnicowych, podnoszonej w niektórych ujęciach systematycznych do rangi odrębnej rodziny. Obejmuje ok. 530 gatunków. Rośliny te są szeroko rozprzestrzenione w strefie umiarkowanej półkuli północnej, z pojedynczymi gatunkami sięgającymi strefy okołobiegunowej i równikowej. W Polsce występuje 5 gatunków.
Wikipedia
bylina o drobnych, białych kwiatach
SJP.pl
Kokoryczka (Polygonatum Mill.) – rodzaj roślin z rodziny szparagowatych (Asparagaceae), dawniej także klasyfikowany do konwaliowatych (Convallariaceae), myszopłochowatych (Ruscaceae) i liliowatych (Liliaceae). Do rodzaju należy ok. 57, 60, 72 gatunki. Występują one głównie w strefie klimatu umiarkowanego na półkuli północnej, przy czym największe zróżnicowanie osiągają w Azji wschodniej między Himalajami i Japonią. W samych Chinach występuje 20 endemitów z tego rodzaju. W Ameryce Północnej występują tylko 3 gatunki, w Europie 5, z czego trzy obecne są we florze Polski: kokoryczka okółkowa P. verticillatum, kokoryczka wielokwiatowa P. multiflorum i kokoryczka wonna P. odoratum.
Wikipedia
1. drzewo z rodziny arekowatych (palm), o pierzastych liściach i rozdzielnopłciowych kwiatach zebranych w wiechy, uprawiane w całej strefie międzyzwrotnikowej, głównie dla wielkich owoców - orzechów kokosowych, dostarczających mleka kokosowego; kokosowiec, palma kokosowa;
2. jadalny owoc palmy kokosowej; orzech kokosowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bot. palma kokosowa (kokos właściwy, nazwa systematyczna|Cocos nucifera|L.|ref=tak.);
(1.2) spoż. owoc palmy kokosowej
(1.3) spoż. wiórki z miąższu kokosa (1.2)
(1.4) przen. zob. kokosy.
rzeczownik, rodzaj żeński
(2.1) gw-pl|Mazury. kura, kokosz
Wiktionary
Kokos właściwy, palma kokosowa, kokosowiec, kokosowiec właściwy (Cocos nucifera L.) – gatunek z monotypowego rodzaju kokos (Cocos L.), należącego do rodziny arekowatych. Pochodzenie palmy kokosowej nie jest pewne. Najbliżej spokrewnione z nią rodzaje występują w tropikach Ameryki Południowej i Środkowej. Za ojczyznę palmy kokosowej zwykle uznaje się jednak albo południowo-wschodnią Azję, albo rejon Wielkiej Rafy Koralowej. Współcześnie jest gatunkiem rozpowszechnionym w całej strefie międzyzwrotnikowej. Jest uprawiana i dziczeje zwykle wzdłuż wybrzeży, rzadko pojawia się w wyższych położeniach do ok. 1000 m n.p.m.
Wikipedia
(1.1) Blisko naszego hotelu rosło kilka kokosów.
(1.3) Lubię ciasto z kokosem.
Wiktionary
IPA: ˈkɔkɔs, AS: kokos
Wiktionary
(1)
rzecz. kokosanka ż., kokosowiec m., kokosy nmos.
:: zdrobn. kokosek m.
przym. kokosowy
(2)
rzecz. kokosz ż., kokosza ż.
:: zdrobn. kokoszka ż.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
(1)
rzecz. kokosanka ż., kokosowiec m., kokosy nmos.
:: zdrobn. kokosek m.
przym. kokosowy
(2)
rzecz. kokosz ż., kokosza ż.
:: zdrobn. kokoszka ż.
frazeologia.
(1) zbijać kokosy
etymologia.
(1.1-3) etym|niem|Kokos. < skr. od Kokospalme, Kokosnute, gdzie Koko- < franc., hiszp., port. coco, a -s – końcówka dopełniacza lp. w niem.
uwagi.
(1.2) zobacz też: Indeks:Polski - Jedzenie
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum|palma kokosowa.
(2.1) zobtłum|kura.
* angielski: (1.2) coconut
* arabski: (1.1) جوز الهند
* baskijski: (1.1) kokondo; (1.2) koko
* białoruski: (1.1) какос m.; (1.2) какос m.
* czeski: (1.2) kokos m., kokosový ořech m.
* duński: (1.2) kokos w.
* esperanto: (1.1) kokoso, kokosujo, kokosarbo, kokospalmo; (1.2) kokoso, kokosnukso
* estoński: (1.2) kookospähkel
* fidżyjski: (1.2) niu
* francuski: (1.1) cocotier m.; (1.2) noix de coco ż.
* hawajski: (1.1) niu; (1.2) niu
* hiszpański: (1.1) cocotero m.; (1.2) coco m.
* ido: (1.1) kokoso
* kataloński: (1.2) coco m.
* koreański: (1.2) 코코넛 (k’ok’onŏt)
* łotewski: (1.1) kokospalma ż.; (1.2) kokosrieksts m.
* nepalski: (1.2) नरिवल
* niemiecki: (1.1) Kokospalme ż.; (1.2) Kokosnuss ż.
* nowogrecki: (1.1) κοκοφοίνικας m.; (1.2) ινδική καρύδα ż., ινδοκάρυδο n.
* rosyjski: (1.1) кокос m.; (1.2) кокос m.; (1.3) кокосовая стружка ż.
* rumuński: (1.2) cocos m.
* słowacki: (1.1) kokosová palma ż.; (1.2) kokos m., kokosový orech m.
* szwedzki: (1.2) kokosnöt w.
* tahitański: (1.?) haʻari
* ukraiński: (1.1) кокос m.
* węgierski: (1.1) kókusz; (1.2) kókusz, kókuszdió
* wilamowski: (1.3) kokos m.
* włoski: (1.2) cocco m.
źródła.
== kokos (język chorwacki.) ==
ortografie.
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) bot. kokos
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
ciastko z wiórkami kokosowymi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kulin. ciastko kokosowe
Wiktionary
Kokosanka (Nesotriccus ridgwayi) – narażony na wyginięcie gatunek małego ptaka z monotypowego rodzaju Nesotriccus z rodziny tyrankowatych (Tyrannidae), występujący na Wyspie Kokosowej na Pacyfiku (Kostaryka).
Jest obecny we wszelkich środowiskach występujących na wyspie jako jeden z jej trzech ptasich endemitów. Używa sześciu różnych technik zdobywania pokarmu, który stanowią stawonogi: głównie pluskwiaki równoskrzydłe, mrówki, chrząszcze i pająki oraz – w mniejszym stopniu – nasiona.
Wikipedia
rzecz. kokos mrz., kokosy nmos., kokosowiec m.
przym. kokosowy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
zdrobnienie od: kokos
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. wiórki kokosowe
Wiktionary
kokosić się:
1. potocznie: kręcić się, wiercić się;
2. dawniej: złościć się, indyczyć się
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
drzewo z rodziny arekowatych (palm), uprawiane w całej strefie międzyzwrotnikowej, głównie dla orzechów kokosowych, dostarczających mleka kokosowego; kokos, palma kokosowa, żywnica
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) syst. bot. nazwa systematyczna|Cocos nucifera|L.|ref=tak., gatunek palmy z rodziny arekowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju kokos;
(1.2) bot. palma z gatunku kokosowca (1.1)
Wiktionary
Kokos właściwy, palma kokosowa, kokosowiec, kokosowiec właściwy (Cocos nucifera L.) – gatunek z monotypowego rodzaju kokos (Cocos L.), należącego do rodziny arekowatych. Pochodzenie palmy kokosowej nie jest pewne. Najbliżej spokrewnione z nią rodzaje występują w tropikach Ameryki Południowej i Środkowej. Za ojczyznę palmy kokosowej zwykle uznaje się jednak albo południowo-wschodnią Azję, albo rejon Wielkiej Rafy Koralowej. Współcześnie jest gatunkiem rozpowszechnionym w całej strefie międzyzwrotnikowej. Jest uprawiana i dziczeje zwykle wzdłuż wybrzeży, rzadko pojawia się w wyższych położeniach do ok. 1000 m n.p.m.
Wikipedia
(1.1) Orzechy kokosowca zdolne do kiełkowania znajdowano w wodzie morskiej w Norwegii.
Wiktionary
rzecz. kokosy nmos., kokosanka ż.
przym. kokosowy
Wiktionary
(1.1) palma kokosowa, kokos właściwy, kokosowiec właściwy
(1.2) palma kokosowa, pot. kokos
Wiktionary
przymiotnik od: kokos; zrobiony z kokosu
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z palmą kokosu lub jej owocem
(1.2) sporządzony z kokosu
Wiktionary
(1.2) Położna poradziła nam, żebyśmy kupili materacyk gryczano-kokosowy.
Wiktionary
IPA: ˌkɔkɔˈsɔvɨ, AS: kokosovy
Wiktionary
rzecz. kokos m., kokosek m., kokosanka ż., kokosowiec m., kokosy nmos.
Wiktionary
potocznie:
1. duże zyski, wysokie zarobki;
2. piersi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) przen. duże zyski
forma rzeczownika|rodzaj=męskorzeczowy.
(2.1) M., B. i W. lp. od: kokos
Wiktionary
(1.1) Z twoją firmą nie będziesz nikim znaczącym na rynku i kokosów z tego nie będziesz miał.
Wiktionary
rzecz. kokos m., kokosanka ż., kokosowiec m.
:: zdrobn. kokosek m.
przym. kokosowy
Wiktionary
dawniej: kura, kwoka; kokosza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przest. kwoka
(1.2) daw. zagroda na tratwie spławiającej zboże
forma rzeczownika.
(2.1) D. lm. od: kokosza
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Moja babcia ma w gospodarstwie dziesięć kokoszy.
Wiktionary
IPA: ˈkɔkɔʃ, AS: kokoš
Wiktionary
rzecz. kokosza ż., kokosznik mrz., kokoszenie się n.
:: zdrobn. kokoszka ż.
:: zgrub. kokocha ż.
przym. kokoszy
wykrz. ko, ko-ko
Wiktionary
(1.1) kura, kwoka; war. kokosza
(1.2) budka
Wiktionary
→ kokosz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kokosz, kura
forma przymiotnika.
(2.1) ż. lp. od: kokoszy
Wiktionary
IPA: kɔˈkɔʃa, AS: kokoša
Wiktionary
rzecz. kokot m./ż.
Wiktionary
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
1. średni ptak wodny z rodziny chruścieli; kurka wodna;
2. potocznie: kura, kokosza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. kura
(1.2) zool. kokoszka wodna → kurka wodna (nazwa systematyczna|Gallinula chloropus|ref=tak.), średni ptak wodny z rodziny chruścieli;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Moja babcia ma w gospodarstwie dziesięć kokoszek.
(1.2) W starorzeczu znaleźliśmy gniazda kokoszek.
Wiktionary
IPA: kɔˈkɔʃka, AS: kokoška
Wiktionary
rzecz. kokot m./ż., kokosz ż.
wykrz. ko
Wiktionary
(1.1) kura, kwoka, kurka
(1.2) kurka, kurka wodna, kokoszka wodna
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Kokoszkowy – wieś kociewska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie starogardzkim, w gminie Starogard Gdański. Leży na Pojezierzu Starogardzkim, przy drodze wojewódzkiej nr 222. Graniczy administracyjnie z Miastem Starogard Gdański i leży 46 km od centrum Gdańska.
Wikipedia
1. dawne rosyjskie nakrycie głowy kobiet, bogato zdobione z przodu;
2. detal architektoniczny na Rusi, szczyt w kształcie łuku, zwykle spiętrzony w wielu rzędach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kobiece wysokie nakrycie głowy używane dawniej w Rosji;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔˈkɔʃʲɲik, AS: kokošʹńik
Wiktionary
rzecz. Kokoszyce nmos., kokosz ż.
Wiktionary
→ kokosz
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kokoszą, pochodzący od kokoszy
forma rzeczownika.
(2.1) D., C., Ms., W. lp. i D. lm. od: kokosz
(2.2) D., C., Ms. lp. i D. lm. od: kokosza
Wiktionary
(1.1) Dlaczego mieszkańcy dowiedzieli się tak późno o budowie kokoszej fermy na polach Cerekwi?
Wiktionary
IPA: kɔˈkɔʃɨ, AS: kokošy
Wiktionary
rzecz. Kokoszyce nmos., kokosz ż.
Wiktionary
(1.1) kurzy, kwoczy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. część miasta Wodzisław Śląski, w województwie śląskim, w powiecie wodzisławskim;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Odkąd mieszkasz w Kokoszycach, ani razu nas nie odwiedziłaś.
Wiktionary
rzecz. kokocha ż., kokosz ż., kokosza ż., kokoszka ż., kokosznik mrz., kokoszenie się n.
czas. kokosić się ndk., kokoszyć się ndk.
przym. kokoszy
wykrz. ko, ko-ko
Wiktionary
dawniej:
1. kobieta lekkich obyczajów;
2. utrzymanka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) daw. (dziś reg.
forma rzeczownika.
(2.1) D. lm. od: kokota
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Niedźwiednik pochwalił Boga, zapiał potem kiej kokot, zabeczał jak baran, zarżał niby ogier rozgrzany […]
Wiktionary
IPA: ˈkɔkɔt, AS: kokot
Wiktionary
rzecz. kokotek m., kokota ż., kokoszka ż., kokosza ż.
czas. kokocić ndk.
przym. kokotliwy
wykrz. ko ko
Wiktionary
(1.1) kur, reg-pl|Poznań|kłekłet., gw-pl|Górny Śląsk|kohót.
(1.2) hyndyk, pultok, trusiok
Wiktionary
dawniej:
1. kobieta lekkich obyczajów;
2. utrzymanka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przest. prostytutka
(1.2) przest. utrzymanka
forma rzeczownika.
(2.1) D. i B. lp. od: kokot
Wiktionary
(1.1) Znaleźli na bulwarach pewną cukierenkę, gdzie były najsmakowitsze neapolitańskie lody, gdzie można było widzieć sławy literackie oraz najszykowniejsze kokoty.
Wiktionary
IPA: kɔˈkɔta, AS: kokota
Wiktionary
rzecz. kokot m.
Wiktionary
(1.1) kurtyzana, nierządnica
(1.2) utrzymanka
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. zootechn. kogucik
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) gw-pl|Górny Śląsk. techn. kran
Wiktionary
Kokotek (niem. Kokottek) – trzecia co do wielkości (po Śródmieściu i Steblowie) dzielnica Lublińca. Sam Kokotek jest małą śródleśną osadą, położoną ok. 8 km na południe od centrum Lublińca, za lasem. Wraz z Pustą Kuźnicą stanowi mały zespół osadniczy. Położony blisko międzywojennej granicy Polski z Niemcami.
Wikipedia
rzecz. kokot mzw.
czas. kokocić ndk.
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński|kohótek.
Wiktionary
zdrobnienie od: kokota
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) stpol. o kogucie: taki, który dużo bije się z innymi
(1.2) stpol. ogólnie: łatwo wpadający w gniew
Wiktionary
IPA: ˌkɔkɔˈtlʲivɨ, AS: kokotlʹivy
Wiktionary
rzecz. kokot
Wiktionary
(1.2) swarliwy
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kokotowem, dotyczący Kokotowa
Wiktionary
rzecz. Kokotów m.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
cockpit;
1. komora, zagłębienie w rufowej części pokładu jachtu, służące jako pomieszczenie dla załogi;
2. wieloosobowa kabina załogi samolotu;
3. ciasna kabina samochodu rajdowego;
4. kabina dla kierowców samochodu ciężarowego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) żegl. zagłębienie dla załogi w pokładzie jachtu;
(1.2) lotn. pomieszczenie dla pilotów statku powietrznego;
(1.3) mot. pomieszczenie dla kierowców w ciężarówce;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Na niektórych jachtach spotyka się kokpit z otwartą rufą, która umożliwia swobodne spływanie wody.
Wiktionary
IPA: ˈkɔkpʲit, AS: kokpʹit
Wiktionary
przym. kokpitowy
Wiktionary
przymiotnik od: kokpit
SJP.pl
1. porowaty produkt suchej destylacji węgla kamiennego, stosowany jako opał;
2. potocznie:
a) środek lub środki dopingujące;
b) narkotyk;
3. koks hutniczy, wielkopiecowy - koks o dużej wytrzymałości mechanicznej;
4. koks odlewniczy - koks stosowany jako paliwo do topienia żeliwa w żeliwiakach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. stały produkt suchej destylacji węgla;
(1.2) pot. środ. środek dopingujący
(1.3) środ. kokaina
(1.4) daw. gwara. więz. chleb
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) pot. pogard. silnie umięśniony mężczyzna, bywalec siłowni
Wiktionary
Koks – paliwo uzyskiwane przemysłowo w koksowniach poprzez koksowanie (wygrzewanie) węgla kamiennego w temperaturze 600–1200 °C w specjalnie w tym celu skonstruowanym piecu koksowniczym za pomocą gazów spalinowych przy ograniczonym dostępie tlenu. Jest to paliwo o wyższej wartości opałowej od zwykłego węgla kopalnego. Wzrost ten jest spowodowany zwiększeniem zawartości węgla pierwiastkowego w paliwie, która może wynosić 90–95% (w przypadku stosowania specjalnych gatunków węgla oraz odpowiedniej technologii można uzyskać koks o zawartości nawet do 98% węgla pierwiastkowego). W procesie koksowania z surowego węgla usuwane są gazy, ciecze oraz inne substancje (głównie organiczne) ulegające pirolizie w tych temperaturach.
Wikipedia
(1.1) Gdy koks spalił się całkiem, zaczął spomiędzy nich buchać z przeraźliwym hukiem wielki płomień, długi, drgający.
(1.2) Po dużej dawce koksu myślał, że mu oczy wyjdą.
(1.3) Wsunął kreskę koksu i totalnie odleciał.
(2.1) Biegały za Zuzą różne koksy, ale wybrała Janka.
Wiktionary
IPA: kɔks, AS: koks
Wiktionary
rzecz. koksownictwo n., koksownia ż., koksiarnia ż., koksownica ż., koksiarz mos., koksiak mrz., koksownik mrz./mos., koksowanie n., koksowalność ż.
:: zdrobn. koksik mrz.
czas. koksować ndk.
przym. koksowy, koksowniczy, koksowniany, koksowalny
Wiktionary
(1.2) drag, doping
(1.3) biała dama, biała śmierć, biały proszek, koka, kokaina, śnieg
(2.1) paker, pakowacz
Wiktionary
1. odmiana jabłoni o małych owocach;
2. owoc tej jabłoni o paskowanym rumieńcu
SJP.pl
bylina z rodziny złożonych, rosnąca dziko w Turkiestanie; mniszek gumodajny
SJP.pl
Koksartroza (łac. coxarthrosis), choroba zwyrodnieniowa stawu biodrowego – częsta (stwierdzana radiologicznie u 4% ludzi po 50 r.ż.) choroba polegająca na zwyrodnieniu jednego lub obu stawów biodrowych.
Wikipedia
1. potocznie: sportowiec stosujący doping; osoba uprawiająca kulturystykę, która stosuje sterydy, anaboliki itp.;
2. potocznie: narkoman
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od koksiak
Wiktionary
rzecz. koksiak m.
Wiktionary
wolno stojący piec, w którym pali się koksem, zwykle wystawiony zimą w miejscu publicznym; koksownik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pot. wolnostojący piecyk na koks
Wiktionary
Koksownik (inaczej koksiak) – przenośne palenisko w postaci stalowego kosza do spalania koksu, służące do ogrzania się na wolnym powietrzu.
Znane ze stosowania podczas stanu wojennego w Polsce (1981–1983) przez żołnierzy i milicjantów do ogrzewania się w mrozy na posterunkach ulicznych. W niektórych miastach (np. w Częstochowie) są ustawiane w mroźne dni w okolicach przystanków komunikacji miejskiej i miejsc, gdzie gromadzą się bezdomni.
Wikipedia
IPA: ˈkɔcɕak, AS: koḱśak
Wiktionary
rzecz. koks m., koksownik m., koksownia ż., koksowanie n.
:: zdrobn. koksiaczek m.
rzecz. koksowanie ndk.
przym. koksowy, koksowniczy, koksowniany
przysł. koksowo
czas. koksować
Wiktionary
(1.1) koksownik
Wiktionary
rzadko: zakład produkcyjny wytwarzający koks jako produkt główny; koksownia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) techn. zakład produkcji koksu
Wiktionary
(1.1) Wujek Józek robił w koksiarni do emerytury.
Wiktionary
rzecz. koks mrz., koksik mrz., koksownictwo n., koksownia ż., koksownica ż., koksiarz mos., koksiak mrz., koksownik mrz., koksowanie n., koksowalność ż.
czas. koksować ndk.
przym. koksowy, koksowniczy, koksowniany, koksowalny
Wiktionary
(1.1) koksownia, zakład koksowniczy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. sport. sportowiec na dopingu
(1.2) środ. narkoman biorący kokainę
Wiktionary
(1.1) Odpowiednie służby wyłapują koksiarzy i ich zawieszają.
(1.2) Takim koksiarzom zdarza się wyprzedawać wszystko z domu.
Wiktionary
rzecz. koks mrz./mos., koksik mrz., koksownictwo n., koksownia ż., koksiarnia ż., koksownica ż., koksiak mrz., koksownik mrz./mos., koksowanie n., koksowalność ż.
czas. koksować ndk.
przym. koksowy, koksowniczy, koksowniany, koksowalny
Wiktionary
(1.1) koksownik
(1.2) kokainista
Wiktionary
1. koks o ziarnistości poniżej 10 mm;
2. pył powstający przy spalaniu koksu lub węgla
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od koks
Wiktionary
Koksik – koks występujący w jednej z następujących szczególnych form:
Wikipedia
(1.1) To nie koks, lecz tylko mały koksik.
Wiktionary
rzecz. koks m., koksowanie n., koksownik mos./mrz.
przym. koksowniany, koksowniczy
Wiktionary
mający zdolność do przetwarzania się w koks
SJP.pl
1. przerabiać węgiel kamienny (rzadziej produkty ropopochodne lub torf) na koks;
2. o węglu kamiennym: zamieniać się w koks;
3. środowiskowo: koksować lub koksować się - przyjmować środki dopingujące lub narkotyki
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. skoksować)
(1.1) techn. przetwarzać na koks
czasownik zwrotny niedokonany koksować się (dk. skoksować się)
(2.1) przetwarzać się w koks
Wiktionary
(1.1) Ile ton węgla kamiennego na dobę koksuje radlińska koksownia?
(2.1) Rzadziej koksuje się torf albo różne odpadki naftowe.
Wiktionary
rzecz. koks mrz., koksiarnia ż., koksik mrz., koksownictwo n., koksownia ż., koksiarz mos., koksiak mrz., koksownik mrz., koksowanie n., koksowalność ż., koksownica ż.
czas. skoksować dk.
przym. koksowy, koksowniczy, koksowniany, koksowalny
Wiktionary
1. przerabiać węgiel kamienny (rzadziej produkty ropopochodne lub torf) na koks;
2. o węglu kamiennym: zamieniać się w koks;
3. środowiskowo: koksować lub koksować się - przyjmować środki dopingujące lub narkotyki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) techn. wytwarzanie koksu
(1.2) geol. proces zamiany węgla kamiennego w koks
(1.3) środ. sport. stosowanie dopingu
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. koks m., koksik m., koksownictwo n., koksownia ż., koksiarnia ż., koksownica ż., koksiarz m., koksiak m., koksownik m.
czas. koksować ndk.
przym. koksowy, koksowniczy, koksowniany
Wiktionary
zakład produkcyjny wytwarzający koks jako produkt główny; koksiarnia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) techn. zakład produkujący koks
Wiktionary
Koksownia – zakład przemysłowy produkujący koks oraz produkty uboczne koksowania węgla (gaz koksowniczy, smołę, benzol).
W koksowni koks i gaz surowy są wytwarzane z węgla koksującego za pomocą jego suchej destylacji. Substancje lotne w węglu są pirolizowane przez ogrzewanie do temperatury 900 °C i 1400 °C, oraz uwalniane.
Wikipedia
(1.1) Jest to największa pod względem produkcji koksownia w Polsce (następne w kolejności są Koksownia Przyjaźń i Koksownia Radlin).
(1.1) Czy to prawda, że koksownie wkrótce znikną z krajobrazu współczesnej Polski?
Wiktionary
rzecz. koks mrz., koksik mrz., koksownictwo n., koksiarnia ż., koksownica ż., koksiarz mos., koksiak mrz., koksownik mrz., koksowanie n., koksowalność ż.
czas. koksować ndk.
przym. koksowy, koksowniczy, koksowniany, koksowalny
Wiktionary
(1.1) zakład koksowniczy, koksiarnia
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) związany z koksownią
Wiktionary
rzecz. koks m., koksik m., koksownictwo n., koksownia ż., koksiarnia ż., koksownica ż., koksiarz m., koksiak m., koksownik m., koksowanie n.
czas. koksować ndk.
przym. koksowy, koksowniczy
Wiktionary
piec koksowniczy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) techn. piec do koksowania węgla
Wiktionary
(1.1) Do dwóch koksownic dosypano już węgiel.
Wiktionary
rzecz. koks mrz., koksiarnia ż., koksik mrz., koksownictwo n., koksownia ż., koksiarz mos., koksiak mrz., koksownik mrz., koksowanie n., koksowalność ż.
czas. koksować ndk.
przym. koksowy, koksowniczy, koksowniany, koksowalny
Wiktionary
dział przemysłu zajmujący się przeróbką węgla kamiennego na koks
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) techn. produkowanie koksu poprzez przeróbkę węgla kamiennego
(1.2) nauk. nauka techniczna o przetwarzaniu węgla w koks
Wiktionary
(1.1) Pokłady węgla gazowego i antracytowego, odpowiednie dla koksownictwa, znajdowały się na głębokości 200–800 metrów.
(1.2) Kto prowadzi wykłady z koksownictwa na AGH?
Wiktionary
rzecz. koks mrz., koksik mrz., koksiarnia ż., koksownica ż., koksiarz mos., koksiak mrz., koksownia ż., koksownik mrz., koksowanie n., koksowalność ż.
czas. koksować ndk.
przym. koksowy, koksowniczy, koksowniany, koksowalny
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) związany z koksem, koksowaniem
Wiktionary
(1.1) W koksowni „Jadwiga” w Zabrzu wybudowano nową baterię koksowniczą.
Wiktionary
rzecz. koks m., koksik m., koksownictwo n., koksownia ż., koksiarnia ż., koksownica ż., koksiarz m., koksiak m., koksownik m., koksowanie n.
czas. koksować ndk.
przym. koksowy, koksowniany
Wiktionary
wolno stojący piec opalany koksem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) techn. pracownik koksowni
(1.2) przen. środ. sport. zawodnik, który stosuje koks (środki dopingujące)
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) techn. wolno stojący piec, najczęściej wykonany z metalowych prętów, w którym pali się koksem, stawiany na ulicach w czasie ostrych mrozów;
Wiktionary
Koksownik (inaczej koksiak) – przenośne palenisko w postaci stalowego kosza do spalania koksu, służące do ogrzania się na wolnym powietrzu.
Znane ze stosowania podczas stanu wojennego w Polsce (1981–1983) przez żołnierzy i milicjantów do ogrzewania się w mrozy na posterunkach ulicznych. W niektórych miastach (np. w Częstochowie) są ustawiane w mroźne dni w okolicach przystanków komunikacji miejskiej i miejsc, gdzie gromadzą się bezdomni.
Wikipedia
(2.1) Wszyscy pasażerowie oczekujący na przyjazd autobusu zgromadzili się przy koksowniku.
Wiktionary
IPA: kɔˈksɔvʲɲik, AS: koksovʹńik
Wiktionary
rzecz. koks m., koksik m., koksownictwo n., koksownia ż., koksiarnia ż., koksownica ż., koksiarz m., koksiak m., koksowanie n.
czas. koksować ndk.
przym. koksowy, koksowniczy, koksowniany
Wiktionary
(1.2) koksiarz
(2.1) koksiak
Wiktionary
przymiotnik od: koks
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z koksem, dotyczący koksu
Wiktionary
(1.1) Około 60 proc. eksportu to węgiel energetyczny, reszta – koksowy i półkoksowy.
Wiktionary
rzecz. koks mrz., koksik m., koksownictwo n., koksownia ż., koksiarnia ż., koksownica ż., koksiarz m., koksiak m., koksownik m., koksowanie n.
czas. koksować ndk.
przym. koksowniczy, koksowniany
Wiktionary
cocktail, koktejl (przestarzale);
1. napój z mieszaniny alkoholi z dodatkiem m.in. soku;
2. napój orzeźwiający sporządzany z mieszaniny soków owocowych, mleka i różnych dodatków smakowych;
3. popołudniowe przyjęcie towarzyskie przy trunkach, zwłaszcza koktajlach; cocktail party, cocktailparty, cocktail-party, koktajl party
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kulin. kolorowy napój alkoholowy z różnych napitków i soków, często podawany w dekoracyjny sposób;
(1.2) kulin. napój mleczny z różnymi dodatkami smakowymi (owocami, czekoladą)
(1.3) książk. oficjalne przyjęcie popołudniowe, na którym podaje się alkohole oraz skromne przekąski
(1.4) przen. mieszanka czegoś, np. styli muzycznych, artystycznych
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Z owoców popielicy robi się wyśmienite koktajle.
Wiktionary
IPA: ˈkɔktajl, AS: koktai ̯l
Wiktionary
rzecz. koktajlówka ż.
:: zdrobn. koktajlik mrz.
przym. koktajlowy
Wiktionary
(1.1) drink, koktajl alkoholowy
(1.2) shake, szejk, koktajl mleczny
(1.3) cocktail party
(1.4) miks, eklektyzm
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od koktajl
Wiktionary
rzecz. koktajl m.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kulin. wysoka szklanka do podawania koktajli
(1.2) sukienka odpowiednia na przyjęcie koktajlowe
Wiktionary
IPA: ˌkɔktajˈlufka, AS: koktai ̯lufka
Wiktionary
rzecz. koktajl m.
przym. koktajlowy
Wiktionary
przymiotnik od: koktajl (cocktail, koktejl;
1. napój alkoholowy;
2. napój orzeźwiający;
3. popołudniowe przyjęcie towarzyskie przy trunkach), np. taca koktajlowa; cocktailowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) kulin. związany z koktajlem, dotyczący koktajlu (napoju)
(1.2) związany z koktajlem, dotyczący koktajlu (przyjęcia)
Wiktionary
rzecz. koktajl m., koktajlówka ż.
Wiktionary
przestarzale: koktajl, cocktail;
1. napój z mieszaniny alkoholi z dodatkiem m.in. soku;
2. napój orzeźwiający sporządzany z mieszaniny soków owocowych, mleka i różnych dodatków smakowych;
3. popołudniowe przyjęcie towarzyskie przy trunkach, zwłaszcza koktajlach; cocktail party, cocktailparty, cocktail-party, koktajl party
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Kokuszka – wieś w Polsce, położona w województwie małopolskim, w powiecie nowosądeckim, w gminie Piwniczna-Zdrój.
Wieś królewska Kokoszka, położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie sądeckim województwa krakowskiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa nowosądeckiego.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) mitgr. jedna z rzek Hadesu, rzeka lamentu, nad której brzegami błądzą dusze nie pogrzebanych jeszcze zmarłych;
(1.2) liter. zamarznięte jezioro na dnie najniższego kręgu piekieł Dantego, które więzi na wieczność Lucyfera oraz tych potępieńców, którzy zdradzili swych dobroczyńców
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(2.1) mitgr. postać mitologiczna, lekarz, uczeń centaura Chirona, który uleczył Adonisa, gdy ten został ranionego przez dzika
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔˈkɨtɔs, AS: kokytos
Wiktionary
(1.1) Kocyt
(1.2) Kocyt
Wiktionary
1. przebijać czymś ostro zakończonym, ranić przez ukłucie
2. ostro boleć
SJP.pl
skrót
(1.1) = bibl. List świętego Pawła do Kolosan
Wiktionary
Kol – rodzaj teropoda z grupy celurozaurów żyjącego w późnej kredzie na terenie dzisiejszej Mongolii. Został opisany w 2009 roku przez Alana Turnera, Sterlinga Nesbitta i Marka Norella w oparciu o niemal kompletną prawą stopę i śródstopie oraz jedną dystalną kość stępu (IGM 100/2011); autorzy ci zaliczyli go do rodziny alwarezaurów (Alvarezsauridae). Podobnie jak u większości teropodów funkcje podporowe pełniły trzy palce – pierwszy był bardzo krótki i składał się z zaledwie dwóch paliczków, a piąty zanikł całkowicie. Drugi palec liczył trzy paliczki, trzeci – cztery, a czwarty – pięć. Śródstopie mierzy 225 mm długości, co sugeruje, że Kol ghuva był największym znanym alwarezaurem (przy założeniu, że należał do tej grupy – ale patrz niżej), ważącym prawdopodobnie ponad 15 kg. Było ono bardzo wydłużone i smukłe, miało też skrajnie wykształcone arctometatarsus. Obecność tej struktury upodabnia Kol do owiraptorozaura Avimimus portentosus i dowodzi, że był on bardziej zaawansowany niż alwarezaury Patagonykus puertai i Alvarezsaurus calvoi. Hipotezę tę potwierdziła analiza przeprowadzona przez Nesbitta i współpracowników, według której Kol stanowi takson siostrzany dla kladu obejmującego niewielkie azjatyckie alwarezaury – Mononykus, Albinykus i Shuvuuia. Przynależność Kol do Alvarezsauridae zakwestionowali Agnolin i współpracownicy (2012); według tych autorów wskazane przez Turnera, Nesbitta i Norella (2009) cechy budowy zachowanych kości K. ghuva, które miały dowodzić jego przynależności do alwarezaurów w rzeczywistości występują również u owiraptorozaurów. Z tej przyczyny, oraz z powodu pewnych podobieństw w budowie kości Kol do kości owiraptorozaurów (zwłaszcza tych z grupy Caenagnathoidea) Agnolin i współpracownicy uznają, że pozycja filogenetyczna K. ghuva w obrębie Coelurosauria jest niepewna i że ustalenie jej wymaga dalszych badań.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
BibliaPL.
tłumaczenia.
* esperanto: (1.1) Kol
źródła.
== Kol (język czeski.) ==
wymowa.
znaczenia.
skrót
(1.1) = bibl. List svatého apoštola Pavla Kolosanům → Kol, List świętego Pawła do Kolosan
odmiana.
(1.1) nieodm.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈlʲizd ˌːɔ‿kɔˈlɔsãn, AS: lʹiz• do‿kolosãn
Wiktionary
skrót od: koleżanka, kolega (czytany jak całe, odmienne wyrażenie)
SJP.pl
skrót
(1.1) kolega
(1.2) koleżanka
Wiktionary
IPA: kɔˈlɛɡa|ˌkɔlɛˈʒãnka, AS: kolega|koležãnka
Wiktionary
cola;
1. słodki, gazowany napój bezalkoholowy, zawierający kofeinę;
2. drzewo z rodziny zatwarowatych występujące w kilkunastu gatunkach w Afryce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) zdrobn. zob. Mikołaj.
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(2.1) geogr. zob. Półwysep Kolski. (egzonim wariantowy)
(2.2) geogr. jedna z Wysp Aru w Indonezji
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
(1.1) kolokacje imię m|D=Koli.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. Mikołaj mos.
przym. Mikołajowy, kolski
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
zob. Koła.
tłumaczenia.
(2.1) zobtłum|Półwysep Kolski.
* arabski: (2.1) كولا ż.
* rosyjski: (1.1) Коля m.; (2.1) Кола
źródła.
== Kola (język czeski.) ==
thumb|Kola (1.1)
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. Kola, Półwysep Kolski
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkɔla, AS: kola
Wiktionary
rzecz. Mikołaj mos.
przym. Mikołajowy, kolski
Wiktionary
1. współpraca z obcą, narzuconą władzą, zwłaszcza z władzami okupacyjnymi;
2. dawniej: każda współpraca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) współpraca z okupantem, wrogiem;
(1.2) przest. dowolna współpraca
(1.3) neol. współpraca pomiędzy artystami
Wiktionary
Kolaboracja (łac. ko – przedrostek oznaczający „razem, wspólnie” + łac. laborare – „pracować”) – współpraca z nieprzyjacielem, okupantem; kolaborant, kolaboracjonista – współpracujący z wrogiem, zaborcą.
Pierwotnie „kolaboracja” oznaczała każdą współpracę. Obecne znaczenie tego terminu pojawiło się w okresie II wojny światowej. Określano nim wówczas konkretne działania jednostek, które czerpały korzyści z nowej sytuacji, jaką stwarzały zwycięstwa militarne III Rzeszy. Zabarwienie emocjonalne tego terminu było zdecydowanie negatywne i praktycznie stawiano znak równości między kolaboracją i zdradą narodową. Synonimem takiej postawy podczas wojny stał się Vidkun Quisling, przywódca norweskiej partii Nasjonal Samling (Zjednoczenie Narodowe). Stopniowo historycy zaczęli jednak dążyć do pozbawienia terminu „kolaboracja” odniesień ideologicznych i związanych z II wojną światową. Kolaboracją zaczęto nazywać zbiór zachowań społecznych, pokazujących zbiorową uległość podbitego społeczeństwa wobec niemal każdego rodzaju represji.
Wikipedia
IPA: ˌkɔlabɔˈrat͡sʲja, AS: kolaboracʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kolaborant m., kolaborantka ż., kolaboracjonista m., kolaboracjonistka ż., kolaboranctwo n., kolaboracjonizm m., kolaborowanie n.
czas. kolaborować
przym. kolaboracyjny, kolaborancki, kolaboracjonistyczny
Wiktionary
(1.1) kolaboranctwo, kolaboracjonizm
(1.3) pot. collab, kolabo
Wiktionary
związany z kolaboracją
SJP.pl
współpracujący z okupantem hitlerowskim
SJP.pl
współpraca z obcą, narzuconą władzą, zwłaszcza z władzami okupacyjnymi; kolaboracja
SJP.pl
osoba współpracująca z wrogiem, najeźdźcą
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) książk. pejor. osoba współpracująca z nieakceptowaną przez daną społeczność władzą, zwłaszcza okupacyjną
Wiktionary
Kolaboracja (łac. ko – przedrostek oznaczający „razem, wspólnie” + łac. laborare – „pracować”) – współpraca z nieprzyjacielem, okupantem; kolaborant, kolaboracjonista – współpracujący z wrogiem, zaborcą.
Pierwotnie „kolaboracja” oznaczała każdą współpracę. Obecne znaczenie tego terminu pojawiło się w okresie II wojny światowej. Określano nim wówczas konkretne działania jednostek, które czerpały korzyści z nowej sytuacji, jaką stwarzały zwycięstwa militarne III Rzeszy. Zabarwienie emocjonalne tego terminu było zdecydowanie negatywne i praktycznie stawiano znak równości między kolaboracją i zdradą narodową. Synonimem takiej postawy podczas wojny stał się Vidkun Quisling, przywódca norweskiej partii Nasjonal Samling (Zjednoczenie Narodowe). Stopniowo historycy zaczęli jednak dążyć do pozbawienia terminu „kolaboracja” odniesień ideologicznych i związanych z II wojną światową. Kolaboracją zaczęto nazywać zbiór zachowań społecznych, pokazujących zbiorową uległość podbitego społeczeństwa wobec niemal każdego rodzaju represji.
Wikipedia
(1.1) 16 stycznia oddział AK „Kurniawa” dowodzony przez Tadeusza Studzińskiego niemal oficjalnie przemaszerował przez Kościeliską i na Krzeptówkach powiesił otoczonego złą sławą góralskiego kolaboranta…
Wiktionary
rzecz. kolaboracja ż., kolaboracjonista mos., kolaboracjonistka ż., kolaboranctwo n., kolaboracjonizm mrz., kolaborowanie n., kolaborator mrz.
:: fż. kolaborantka ż.
czas. kolaborować ndk.
przym. kolaboracyjny, kolaborancki, kolaboracjonistyczny
Wiktionary
(1.1) kolaboracjonista
Wiktionary
kobieta współpracująca z władzami, zwłaszcza władzami okupacyjnymi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. pejor. kobieta współpracująca z nieakceptowaną przez daną społeczność władzą, zwłaszcza okupacyjną
Wiktionary
(1.1) Nieliczne Żydówki, które wbrew zarządzeniu i groźbie kary śmierci nosiły futrzane okrycia, były powszechnie postrzegane jako kolaborantki i konfidentki gestapo.
Wiktionary
rzecz. kolaboracja ż., kolaboranctwo n., kolaboracjonizm m., kolaboracjonista m., kolaboracjonistka ż., kolaborator m., kolaborowanie n.
:: fm. kolaborant m.
czas. kolaborować ndk.
przym. kolaborancki, kolaboracyjny, kolaboracjonistyczny
Wiktionary
(1.1) kolaboracjonistka
Wiktionary
dawniej: współpracownik, kolaborant
SJP.pl
przysłówek
(1.1) na zasadzie współpracy
Wiktionary
(1.1) Na łamach bloga Richarda Liptona, profesjonaliści i amatorzy rozwiązują kolaboratywnie różne problemy matematyczne - w zawrotnym tempie.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlabɔraˈtɨvʲɲɛ, AS: kolaboratyvʹńe
Wiktionary
rzecz. kolaboratywność
przym. kolaboratywny
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) działający na zasadzie współpracy
(1.2) tworzony drogą współpracy
Wiktionary
(1.1) Powstawanie i popularność firm, których model oparty jest na kolaboratywnej konsumpcji nie byłby możliwy bez masowego wzrostu mediów społecznościowych, wykorzystania internetu, sieci bezprzewodowych oraz telefonów komórkowych.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlabɔraˈtɨvnɨ, AS: kolaboratyvny
Wiktionary
rzecz. kolaboratywność ż.
przysł. kolaboratywnie
Wiktionary
współpracować z wrogiem, okupantem
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany
(1.1) współpracować, zwykle w pejoratywnym znaczeniu
Wiktionary
(1.1) Bandera, który - jak wiadomo - podczas wojny kolaborował z Niemcami, a Polakom dobrze zalazł za skórę, w 1945 roku uciekł do Niemiec.
Wiktionary
rzecz. kolaboracja ż., kolaborowanie n., kolaborant m., kolaborantka ż., kolaboracjonizm m., kolaboracjonista m., kolaboracjonistka ż.
przym. kolaboracyjny, kolaboracjonistyczny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) współpracowanie z wrogiem, okupantem
(1.2) przest. jakiekolwiek współpracowanie
Wiktionary
rzecz. kolaboracja ż., kolaborant m., kolaborantka ż., kolaboracjonizm m., kolaboracjonista m., kolaboracjonistka ż.
czas. kolaborować ndk.
przym. kolaboracyjny, kolaboracjonistyczny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) rzad. zgrub. kolano (staw kolanowy)
Wiktionary
(1.1) Zaczęły się przesłuchy. Pan preceptór siad[a]ł / Na swym tronie jak bożek, kolachy rozkładał / Jak jakie[ś] krókwie i nas wołał po kolei / Ku sobie między nogi, potem jak złodziei / Uchwycił nas w te kleszcze.
Wiktionary
IPA: kɔˈlãxɔ, AS: kolãχo
Wiktionary
1. ostatni, wieczorny posiłek;
2. wieczorne, uroczyste przyjęcie, urządzane w restauracji lub w domu prywatnym;
3. porównanie odpisu, kopii lub przekładu z oryginałem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) posiłek wieczorny, ostatni posiłek w ciągu dnia
(1.2) uroczyste wieczorne przyjęcie
(1.3) zestawienie odpisu z oryginałem lub dwóch różnych tekstów
(1.4) daw. praw. kościelny przywilej przedstawiania kandydata na beneficjum
(1.5) daw. praw. obsadzenie beneficjum kościelnego na mocy kolacji (1.4)
Wiktionary
Kolacja – ostatni posiłek wieczorny. Słowo kolacja wywodzi się z języka starołacińskiego od collatio, collationis w znaczeniu zbiórki, składki pieniężnej, ale także zebrania, zgromadzenia dostojnych gości na niezwykle uroczystej biesiadzie, uczcie czy wieczerzy. W tym znaczeniu od XVI w. kolacja zaczęła zastępować wieczerzę, pisana jako kolacya (kollacya, kołacya).
Wikipedia
(1.1) Na kolację zjadłem kanapkę z serem i pomidorem.
(1.2) Prezydent z małżonką ugoszczeni zostali kolacją w siedzibie nuncjatury w Warszawie.
Wiktionary
IPA: kɔˈlat͡sʲja, AS: kolacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. kolacyjka ż.
czas. kolacjonować ndk.
przym. kolacyjny
Wiktionary
(1.1) przest. wieczerza, reg. śl. kolacyjo.
Wiktionary
porównywać teksty, np. odpisu lub tłumaczenia z oryginałem; zestawiać teksty, robić kolację tekstów
SJP.pl
1. przebijać czymś ostro zakończonym, ranić przez ukłucie
2. ostro boleć
SJP.pl
zdrobnienie od: kolacja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) niewielki, zazwyczaj miły, posiłek spożywany wieczorem
Wiktionary
IPA: ˌkɔlaˈt͡sɨjka, AS: kolacyi ̯ka
Wiktionary
rzecz. kolacja
przym. kolacyjny
Wiktionary
→ kolacja; kolacyjny, wieczerzowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kolacją
Wiktionary
rzecz. kolacja ż., kolacyjka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. kolacja
Wiktionary
(1.1) We tych taszach niosli zakupy z kierych zrobiom kolacyjo na Wilijo…
Wiktionary
kollagen;
1. białko proste będące głównym składnikiem tkanki łącznej, odgrywające ważną rolę w budowie ciał kręgowców, występujące m.in. w substancji międzykomórkowej tkanki kostnej i chrzęstnej;
2. substancja proteinowa do produkcji kosmetyków i żelatyny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) biochem. białko włókienkowe stanowiące główny składnik tkanki łącznej kręgowców, nadający jej elastyczność;
Wiktionary
Kolagen – białko fibrylarne stanowiące główny składnik substancji międzykomórkowej organizmów zwierzęcych, nadające tkankom odporność na rozciąganie. Występuje praktycznie we wszystkich tkankach zwierząt, pełniąc rolę głównego białka strukturalnego. Wytrzymałość kolagenu związana jest z powtarzającymi się sekwencjami tripeptydowymi w trzech budujących go łańcuchach, dzięki czemu możliwe jest wzajemnie owinięcie się tych łańcuchów i powstanie długiej, potrójnej helisy (helisa kolagenowa).
Wikipedia
(1.1) Kolagen stosuje się najczęściej do produkcji kleju kostnego i żelatyny.
Wiktionary
rzecz. kolagenaza ż., kolagenoza ż.
przym. kolagenowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) biochem. enzym proteolityczny mający zdolność rozkładania kolagenu
Wiktionary
(1.1) Procesy nadmiernej fibrozy mogą być powodowane przez obniżenie aktywności kolagenaz […] lub przez zahamowanie śmierci apoptotycznej fibroblastów […].
Wiktionary
rzecz. kolagen m., kolagenoza ż.
przym. kolagenowy
Wiktionary
1. zawierający kolagen;
2. choroba kolagenowa - choroba tkanki łącznej w całym organizmie, objawiająca się martwicą; kolagenoza
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) biochem. dotyczący kolagenu
Wiktionary
rzecz. kolagen m., kolagenaza ż.
Wiktionary
ogólna nazwa każdej choroby należącej do kalogenoz, grupy chorób polegających na zwyrodnieniu włóknikowatym tkanki łącznej, niektóre z tych chorób to: twardzina, zapalenie skórno-mięśniowe, liszaj rumieniowaty, zapalenie okołotętnicze guzkowe oraz gościec
SJP.pl
Choroby układowe tkanki łącznej (ang. connective tissue disease, CTD) – grupa zapalnych chorób o różnorodnej symptomatologii i o podłożu autoimmunologicznym, w których pierwotne zmiany patologicznie obejmują tkankę łączną.
Wikipedia
grupa chorób różnorodnych pod względem obrazu klinicznego oraz rozmaitego typu zaburzeń autoimmunologicznych, dla których jest charakterystyczne występowanie włókniakowatego zwyrodnienia tkanki łącznej
SJP.pl
Choroby układowe tkanki łącznej (ang. connective tissue disease, CTD) – grupa zapalnych chorób o różnorodnej symptomatologii i o podłożu autoimmunologicznym, w których pierwotne zmiany patologicznie obejmują tkankę łączną.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. początkowo kwestarz świątynny, później również urzędnik zbierający podatki w ateńskiej polis
Wiktionary
najprostszy aminoalkohol, ciecz o zapachu amoniaku; ma silne właściwości zasadowe; etanoloamina
SJP.pl
Etanoloamina, kolamina (z gr. kólla, klej, + amina), aminoetanol – organiczny związek chemiczny z grupy aminoalkoholi. Należy do grupy amin biogennych.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
mieszkanka Koła
SJP.pl
mieszkaniec Koła
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Koła
(1.2) osoba pochodząca z Koła, urodzona w Kole
Wiktionary
Kolanin (705 m n.p.m.) – szczyt w zachodniej części Beskidu Niskiego.
Piesze szlaki turystyczne:
Wikipedia
rzecz. Koło n.
:: fż. kolanka ż.
przym. kolski
Wiktionary
zgrubienie od: kolano
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zgrub. kolano
Wiktionary
IPA: ˌkɔlãˈniskɔ, AS: kolãnisko
Wiktionary
rzecz. kolano n.
Wiktionary
mieszkanka Koła
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Koła
(1.2) kobieta pochodząca z Koła, urodzona w Kole
forma rzeczownika.
(2.1) D. lp., M., B. i W. lm. od: kolanko
Wiktionary
rzecz. Koło n.
:: fm. kolanin m.
przym. kolski
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
1. zdrobnienie od: kolano;
2. zgrubienie na źdźbłach roślin trawiastych;
3. krótki wygięty kawałek rury do łączenia instalacji;
4. kluska w kształcie wygiętej rurki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zdrobn. od kolano
(1.2) kulin. makaron w kształcie krótkiej, wygiętej rurki
(1.3) bot. zgrubienie w źdźbłach niektórych roślin
(1.4) techn. wygięty półokrągło kawałek rury
forma rzeczownika.
(2.1) W. lp. od: kolanka
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Odkazimy Szymusiowi kolanko wodą kolońską.
(1.2) Na drugie dali kolanka z serem i cukrem.
(1.3) Gdy źdźbło się pokłada, komórki w kolanku rosną i kierują łodygę ku górze.
(1.4) Kolanka hydrauliczne pełnią ważną rolę w montażu instalacji sanitarnych.
Wiktionary
rzecz. kolano n., nakolannik mrz.
przym. kolanowy
Wiktionary
1. mający kolanka, węzły;
2. wygięty w kształcie kolanka
SJP.pl
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
1. mający kształt kolanka (kawałka rury), np. łącznik kolankowy;
2. o niektórych roślinach: mający kolanka (zgrubienia), np. wyczyniec kolankowy
SJP.pl
1. część nogi;
2. miejsce kolistego skrętu ulicy, rzeki itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) anat. największy staw w organizmie człowieka, łączy dwie części nogi: udo i łydkę;
(1.2) miejsce w którym koryto rzeki silnie zakręca
(1.3) techn. wygięty element rury łączący dwa odcinki rurociągu
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Próbowała iść z wyprostowanymi kolanami i spadła ze schodów.
Wiktionary
IPA: kɔˈlãnɔ, AS: kolãno
Wiktionary
rzecz. podkolanówka ż., nakolannik m., kolanowiec m.
:: zdrobn. kolanko n.
:: zgrub. kolanisko n.
przym. kolanowy
Wiktionary
(1.1) kolanko, kolanisko
(1.2) zakole
Wiktionary
Kolanowice (dodatkowa nazwa w j. niem. Kollanowitz – wieś w Polsce, położona w województwie opolskim, w powiecie opolskim, w gminie Łubniany, nad rzeką Małą Panwią, na północ od Opola. Miejscowość liczy ok. 500 mieszkańców (stan na 2006 r.).
Wikipedia
przysłówek
(1.1) rzad. w sposób kolanowy
Wiktionary
Kolanowo – osada w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie szczecineckim, w gminie Borne Sulinowo. Miejscowość wchodzi w skład sołectwa Kiełpino.
Wikipedia
IPA: ˌkɔlãˈnɔvɔ, AS: kolãnovo
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o nazwisku Kolanowski:
Wikipedia
przymiotnik od: kolano
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kolanem
Wiktionary
IPA: ˌkɔlãˈnɔvɨ, AS: kolãnovy
Wiktionary
rzecz. kolano n., kolanko n., nakolannik m.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
gwałtowny spadek ciśnienia krwi; kollaps; zapaść
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
koloidalny roztwór srebra w białku
SJP.pl
Kolargol, srebro koloidalne, srebro koloidowe, korgol (farm. Argentum colloidale, Collargolum, Corgolum) – preparat silnie rozdrobnionego srebra z białkiem lub żelatyną. Preparat farmakopealny powinien zawierać nie mniej niż 70% Ag. Ma formę ciemnoszarych płatków o metalicznym połysku lub ciemnoszarego krystalicznego proszku o odcieniu fioletowym. Kolargol powoli rozpuszcza się w wodzie z wytworzeniem roztworu koloidalnego.
Wikipedia
1. kobieta uprawiająca sport kolarski;
2. potocznie: rower sportowy używany przez kolarzy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) sport. kobieta uprawiająca wyczynowo jazdę na rowerze
(1.2) pot. rower wyścigowy, wyczynowy używany w kolarstwie
Wiktionary
IPA: kɔˈlarka, AS: kolarka
Wiktionary
zob. kolarz.
Wiktionary
(1.1) przest. cyklistka
(1.2) kolarzówka
Wiktionary
1. kobieta uprawiająca sport kolarski;
2. potocznie: rower sportowy używany przez kolarzy
SJP.pl
dotyczący kolarza, kolarstwa
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający związek z kolarstwem lub kolarzem
Wiktionary
(1.1) Wyścig kolarski Tour de France wyruszył z centrum Paryża.
Wiktionary
IPA: kɔˈlarsʲci, AS: kolarsʹḱi
Wiktionary
rzecz. kolarstwo n., kolarz m., kolarka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) sport. forma sportu polegająca na ściganiu się na rowerach lub akrobacjach rowerowych;
Wiktionary
Kolarstwo – sport rowerowy, jazda rowerem w charakterze sportowym; Bardzo szeroki termin, odnoszący się do wielu dyscyplin sportowych, zawsze jednak związanych z korzystaniem z roweru.
Wikipedia
(1.1) Moim ulubionym sportem jest kolarstwo.
Wiktionary
IPA: kɔˈlarstfɔ, AS: kolarstfo
Wiktionary
rzecz. kolarz m., kolarka ż., kolarzówka ż., koło n.
przym. kolarski
przyim. koło
Wiktionary
mężczyzna uprawiający sport kolarski
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) sport. osoba uprawiająca wyczynowo jazdę na rowerze;
(1.2) hist. wojsk. żołnierz poruszający się rowerem;
Wiktionary
kolarz — rowerzysta sportowiec, określenie najczęściej używane wobec zawodników sportowych sportów kolarskich; W obecnych słownikach często definiuje się kolarza jako zawodowego czy też wyczynowego rowerzystę.
W przeciwieństwie do rowerzysty, który oznacza każdą osobę jadącą rowerem, nie jest tak uniwersalnym określeniem, neutralnym znaczeniowo i stylistycznie. Określenie kolarz jest nacechowane i obarczone konotacjami. W przeciwieństwie do rowerzysty nie ma też definicji prawnej.
Wikipedia
(1.1) Dwa ostatnie kilometry były zabójcze dla kolarzy.
Wiktionary
IPA: ˈkɔlaʃ, AS: kolaš
Wiktionary
rzecz. koło n., kolarstwo n., kolarzówka ż., kolarzowanie n., kołowanie n.
:: fż. kolarka ż.
czas. kolarzować ndk., kołować ndk.
przym. kolarski, kołowy, kolisty
przyim. koło, około
partyk. około
Wiktionary
(1.1) przest. cyklista
(1.2) cyklista
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) stpol. namiot
Wiktionary
IPA: kɔˈlaʒa, AS: kolaža
Wiktionary
zgrubienie do: kolarzówka; rower sportowy
SJP.pl
potocznie: rower wyścigowy
SJP.pl
Rower szosowy – sportowy rower, dostosowywany przede wszystkim do jazdy na twardej drodze.
Wikipedia
potocznie: rower wyścigowy
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
lekki, odkryty pojazd konny; kolebka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. starodawny powóz konny;
(1.2) kareta, karoca
Wiktionary
Kolasa – gospodarski wóz transportowy, o drewnianych osiach, bez resorów, znany powszechnie na Rusi i Kresach od XVI–XIX wieku.
Wikipedia
(1.1) Umyślniem zresztą kolasę i wszelki ciężar niepotrzebny zostawił, by w drodze nie był zawadą.
Wiktionary
IPA: kɔˈlasa, AS: kolasa
Wiktionary
rzecz. kolaska ż., Kolasa m., kolaseczka ż.
Wiktionary
(1.1) kolaska
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
zdrobniale: kolasa
SJP.pl
Kolaska – lekki, odkryty pojazd konny w typie bryczki, na podwoziu rozworowym, resorowany, używany w Polsce w XVIII w. (zwany też kolebką).
Wikipedia
polski producent kosmetyków pielęgnacyjnych
SJP.pl
Miraculum S.A. (dawniej Grupa Kolastyna, Laboratorium Kolastyna SA) – polskie przedsiębiorstwo kosmetyczne.
Spółka Miraculum S.A. jest jednostką dominującą grupy kapitałowej, do której należą: Miraculum S.A. jako podmiot dominujący oraz BIONIQ. Institute of Skin Care Technology Sp. z o.o jako podmiot zależny.
Wikipedia
fundator kościoła lub jego sukcesor mający dawniej prawo przedstawiania kandydatów na urzędy kościelne
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. kośc. osoba, która ma prawo obsadzać urzędy kościelne, zazwyczaj fundator kościoła lub spadkobierca fundatora;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔˈlatɔr, AS: kolator
Wiktionary
przym. kolatorski
Wiktionary
fundatorka kościoła lub jego sukcesorka mająca dawniej prawo przedstawiania kandydatów na urzędy kościelne
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący kolatora albo kolatorki
Wiktionary
IPA: ˌkɔlaˈtɔrsʲci, AS: kolatorsʹḱi
Wiktionary
rzecz. kolator, kolatorka
Wiktionary
1. komisyjna ocena materiału zdjęciowego lub filmu pod kątem dopuszczenia do dystrybucji;
2. ocena zgodności wykonanych robót budowlanych z projektem i kosztorysem
SJP.pl
Kolaudacja (łac. collaudatio „pochwała” od collaudare „wspólnie chwalić”; col- od com- „współ-”; laudare „chwalić”, „sławić”) – komisyjny odbiór filmu, słuchowiska lub widowiska telewizyjnego połączony z dyskusją na temat jego wartości i ideowego oddziaływania. W krajach, w których obowiązuje lub obowiązywał autorytarny lub totalitarny reżim polityczny (np. kraje realnego socjalizmu, kraje pod rządami komunistów, kraje pod rządami nazistów, itp.) szczególne znaczenie przywiązywano, aby wymowa społeczna dzieła była zbieżna z założeniami politycznymi. Niekiedy wskazywano na konieczność wprowadzenia zmian do utworu, zarządzano ograniczenia lub wykluczano utwór z rozpowszechniania (por. Półkownik).
Wikipedia
dotyczący kolaudacji
SJP.pl
osoba dokonująca kolaudacji, komisyjnej oceny materiału zdjęciowego lub filmu przed jego dopuszczeniem do dystrybucji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kolaudować.
Wiktionary
czas. kolaudować ndk.
Wiktionary
collage;
1. kompozycja plastyczna z różnych materiałów naklejanych na płótnie lub innym podłożu; papiers collés;
2. technika tworzenia takich kompozycji;
3. mieszanina różnych elementów, stylów, gatunków sztuki itp.;
4. metoda tworzenia takich mieszanin
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) szt. kompozycja plastycznyastyczna wykonana z kawałków różnych materiałów, fragmentów innych obiektów;
(1.2) szt. dzieło będące połączeniem elementów pochodzących z różnych styli lub gatunków sztuki
(1.3) muz. kompozycja muzyczna zmontowana z sampli
Wiktionary
Kolaż (z fr. collage – „naklejanie”, „oklejanie papierem”) – technika artystyczna polegająca na formowaniu kompozycji z różnych materiałów i tworzyw (gazet, tkanin, fotografii, drobnych przedmiotów codziennego użytku itp.). Są one naklejane na płótno lub papier i łączone z tradycyjnymi technikami plastycznymi (np. farbą olejną, farbą akrylową, gwaszem).
Wikipedia
rzecz. collage m., kolażysta m., kolażystka ż.
przym. kolażowy, collage'owy
Wiktionary
(1.1) collage, układanka
Wiktionary
przymiotnik od: kolaż
SJP.pl
1. typ kwiatostanu występujący np. u kukurydzy;
2. naczynie odporne na chemikalia i zmiany temperatur, używane przez chemików, fizyków;
3. lutownica o końcówce z miedzi nagrzewanej przez lampę lutowniczą;
4. tylna część broni palnej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. rodzaj kwiatostanu i owocostanu;
(1.2) techn. chem. szklane naczynie laboratoryjne z szyjką;
(1.3) wojsk. uchwyt broni strzeleckiej;
(1.4) techn. uchwyt narzędzia podobny do kolby (1.3) pistoletu
(1.5) stpol. turniej
(1.6) więz. nos
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Chemik mieszał w kolbie jakiś kolorowy roztwór.
Wiktionary
IPA: ˈkɔlba, AS: kolba
Wiktionary
przym. kolbowy, kolbowaty
Wiktionary
(1.1) kaczan
(1.4) uchwyt pistoletowy
Wiktionary
Maksymilian Maria Kolbe (właściwie: Rajmund Kolbe, 1894-1941), polski duchowny katolicki, więzień KL Auschwitz
SJP.pl
Wikipedia
Wikipedia
Wikipedia
francuski system gospodarczy utworzony przez Jean-Baptiste Colberta
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
mający kształt kolby
SJP.pl
zdrobnienie od: kolba
SJP.pl
podobny kształtem do kolbki
SJP.pl
roślina z klasy jednoliściennych, mająca kwiatostany kłosokształtne typu kolby
SJP.pl
rząd roślin z klasy jednoliściennych, mających najczęściej kwiatostany kłosokształtne typu kolby; kolbokwiatowe, Spadiciflorae
SJP.pl
roślina z klasy jednoliściennych, mająca kwiatostany kłosokształtne typu kolby
SJP.pl
o cechach kolbokwiatowych (rząd roślin)
SJP.pl
tworzący kolbę; w kształcie kolby
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) tworzący kształt kolby
Wiktionary
rzecz. kolba ż.; zdrobn. kolbka ż.
Wiktionary
mieszkaniec Kolbud Górnych
SJP.pl
mieszkanka Kolbud Górnych
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
miasto powiatowe w województwie podkarpackim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Kolbuszowa – miasto w województwie podkarpackim, w powiecie kolbuszowskim. Leży nad rzeką Nil, na płaskowyżu Kolbuszowskim w Kotlinie Sandomierskiej na skraju Puszczy Sandomierskiej. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej.
Kolbuszowa leży w dawnej ziemi sandomierskiej, na południowo-wschodnim skraju historycznej Małopolski.
Wikipedia
IPA: ˌkɔlbuˈʃɔva, AS: kolbušova
Wiktionary
rzecz. kolbuszowianin mos., kolbuszowianka ż.
przym. kolbuszowski
Wiktionary
(1.1) daw. reg. Kolbuszka
Wiktionary
mieszkaniec Kolbuszowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kolbuszowej
Wiktionary
IPA: ˌkɔlbuʃɔˈvʲjä̃ɲĩn, AS: kolbušovʹi ̯ä̃ńĩn
Wiktionary
rzecz. Kolbuszowa ż.
:: fż. kolbuszowianka ż.
przym. kolbuszowski
Wiktionary
mieszkanka Kolbuszowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kolbuszowej
Wiktionary
IPA: ˌkɔlbuʃɔˈvʲjãnka, AS: kolbušovʹi ̯ãnka
Wiktionary
rzecz. Kolbuszowa
:: fm. kolbuszowianin mos.
przym. kolbuszowski
Wiktionary
przymiotnik od: Kolbuszowa
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Kolbuszowej, związany z Kolbuszową, pochodzący z Kolbuszowej
Wiktionary
(1.1) Moi parafianie w Majdanie Królewskim - dawny powiat kolbuszowski - podczas moich wizyt w Kraju zawsze pytali o emigrację.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlbuˈʃɔfsʲci, AS: kolbušofsʹḱi
Wiktionary
rzecz. Kolbuszowa ż., kolbuszowianin m., kolbuszowianka ż.
Wiktionary
1. rodzaj obuwia sportowego;
2. dawniej: kolczyki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) sport. buty o podeszwie z ostrymi, metalowymi ćwiekami, używany do biegów i skoków
forma rzeczownika.
(2.1) M., B. i W. lm. od: kolec
Wiktionary
Kolce (niem. Dörnhau) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wałbrzyskim, w gminie Głuszyca, na pograniczu Gór Sowich i Gór Suchych w Sudetach Środkowych.
Wikipedia
IPA: ˈkɔlt͡sɛ, AS: kolce
Wiktionary
substancja bezpostaciowa zaliczana do pseudoalkaloidów, trucizna hamująca mitozę w stadium metafazy, stosowana jako lek przerywający napad dny moczanowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) biochem. med. związek organiczny z grupy alkaloidów, silnie trująca, otrzymywana z nasion zimowita jesiennego, stosowana w leczeniu napadów zapalenia stawów w przebiegu dny moczanowej i leczeniu rodzinnej gorączki śródziemnomorskiej;
Wiktionary
Kolchicyna – organiczny związek chemiczny z grupy alkaloidów o silnie toksycznym działaniu, także lek stosowany w leczeniu dny moczanowej.
Otrzymywany jest z nasion zimowita jesiennego (Colchicum autumnale). Dawka śmiertelna to ok. 1 mg/kg masy ciała. W dawkach terapeutycznych wykazuje działanie przeciwzapalne, antymikrotubularne (zatrzymując podział komórki na etapie metafazy poprzez uniemożliwienie wytworzenia mikrotubul wrzeciona kariokinetycznego)
Wikipedia
(1.1) Nawet lecznicze dawki kolchicyny są toksyczne.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlxʲiˈt͡sɨ̃na, AS: kolχʹicỹna
Wiktionary
hist. nazwa krainy leżącej na wybrzeżu Morza Czarnego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) hist. geogr. kraina historyczna leżąca na wschodnim wybrzeżu Morza Czarnego, na terenie obecnej Gruzji;
Wiktionary
Kolchida (stgr. Κολχίς Kolchis, dopełniacz Κολχίδος Kolchidos, gruz. კოლხეთი Kolcheti) – historyczna nazwa krainy leżącej na wybrzeżu Morza Czarnego, na terenie obecnej Gruzji. Ważniejsze miasta: Kutaisi (starożytne Kita albo Kutatisiumi), Wani (starożytne Surium) – ojczyzna Medei, Suchumi (starożytne Dioskurias), Poti (starożytne Fasis).
Wikipedia
(1.1) Baran bywa w legendach identyfikowany z cudownym barankiem o złotym runie, na którym Fryksos i Helle uciekli do Kolchidy.
Wiktionary
przym. kolchidzki
Wiktionary
przymiotnik od: Kolchida
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kolchidą, dotyczący Kolchidy
Wiktionary
rzecz. Kolchida ż.
Wiktionary
ryba z rodziny rozdymkowatych; rozdymka
SJP.pl
rodzina ryb promieniopłetwych z rzędu najeżkokształtnych; rozdymkowate, tetrodonowate
SJP.pl
Rozdymkowate, tetrodonowate, kolcobrzuchowate (Tetraodontidae) – rodzina głównie morskich ryb promieniopłetwych z rzędu rozdymkokształtnych (Tetraodontiformes), rzadziej spotykane w wodach słodkich lub słonawych. Ich ciało zawiera silnie trującą tetrodotoksynę. Niektóre gatunki spotykane są w hodowlach akwarystycznych.
Wikipedia
o cechach kolcobrzuchowatych (rodzina ryb)
SJP.pl
bezkręgowiec pasożytujący w przewodzie pokarmowym kręgowców; cierniogłów
SJP.pl
typ pasożytniczych zwierząt bezkręgowych; cierniogłowy
SJP.pl
Kolcogłowy, cierniogłowy (Acanthocephala) – typ pasożytniczych, robakokształtnych zwierząt bezkręgowych. Cechą charakterystyczną kolcogłowów, od której wywodzi się ich nazwa, jest obecność z przodu ciała ryjka opatrzonego wieńcem haczyków i kolców. Stadia larwalne są pasożytami bezkręgowców, a dorosłe – kręgowców.
Wikipedia
rodzaj z rodziny motylkowatych, czyli bobowatych, obejmujący siedem gatunków silnie ciernistych krzewów o zielonych, bruzdowatych gałązkach, które występują głównie w Europie; ostokrzew (dawniej)
SJP.pl
Kolcolist (Ulex L.) – rodzaj roślin należący do rodziny bobowatych. Obejmuje 15 gatunków występujących w zachodniej Europie i północno-zachodniej Afryce. Kolcolist zachodni Ul. europaeus został szeroko rozprzestrzeniony na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy (jako introdukowany obecny jest także w Polsce). Są to krzewy rosnące w śródziemnomorskich formacjach zaroślowych (w makii), w widnych lasach, na wrzosowiskach i na wydmach. Często związane są z obszarami występowania pożarów.
Wikipedia
rodzaj gryzoni z rodziny myszowatych
SJP.pl
Kolcomysz (Acomys) – rodzaj ssaków z podrodziny sztywniaków (Deomyinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae).
Wikipedia
bolica kolconoga - gatunek osy
SJP.pl
rodzaj ptaków z rzędu wróblowych
SJP.pl
nadrząd najbardziej zaawansowanych w rozwoju ryb promieniopłetwych; cierniopłetwe, cierniopromienne
SJP.pl
Kolcopłetwe, cierniopłetwe (Acanthopterygii) – nadrząd najbardziej zaawansowanych w rozwoju i najmłodszych ewolucyjnie ryb promieniopłetwych z infragromady dokonałokostnych (Teleostei), obejmujący ponad 13 000 gatunków z blisko 270 rodzin. Charakteryzują się wysuwalną szczęką, bardziej ruchliwą niż u wcześniejszych Teleostei, ktenoidalnymi łuskami oraz ostrym promieniem kostnym (kolcem) w płetwach. Występują we wszystkich typach wód, najliczniej w morskich wodach przybrzeżnych. 24% gatunków zasiedla wody słodkie.
Wikipedia
kolcoróg bizoniak - gatunek pluskwiaka z rodziny zgarbowatych
SJP.pl
Kolcorośl (Smilax L.) – rodzaj roślin należący do rodziny kolcoroślowatych. Rodzaj obejmuje co najmniej 262 gatunki. Rośliny te występują na wszystkich kontynentach w strefie międzyzwrotnikowej, sięgając stref umiarkowanych na obu półkulach.
Wikipedia
rodzina roślin z rzędu liliowców
SJP.pl
Wikipedia
o cechach kolcoroślowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
kolcosił drzewiasty, kolcosił straszliwy - gatunki roślin z rodziny araliowatych
SJP.pl
Nazwa zwyczajowa odnosząca się do różnych rodzajów i gatunków z rodziny araliowatych:
Wikipedia
kolcosternik wyspowy - gatunek ptaka z rodziny jerzykowatych
SJP.pl
zaopatrywać opony w kolce
SJP.pl
środowiskowo: pantofel z kolcami do biegów sportowych; kolczatka, kolec
SJP.pl
Sarcodontia Schulzer (kolcówka) – rodzaj grzybów z rodziny strocznikowatych (Meruliaceae). W Polsce występują 2 gatunki.
Wikipedia
środowiskowo: pantofel z kolcami do biegów sportowych; kolczatka, kolec
SJP.pl
rodzina grzybów z klasy pieczarniaków
SJP.pl
Kolcownicowate (Bankeraceae R. Heim ex Pouzar) – rodzina grzybów należąca do rzędu chropiatkowców (Thelephorales).
Wikipedia
o cechach kolcownicowatych (rodzina grzybów)
SJP.pl
krzew z rodziny psiankowatych
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: kolec
SJP.pl
pancerz wykonany z metalowej plecionki w kształcie koszuli z rękawami, niekiedy też z kapturem, rękawicami i nogawicami; kolczuga, kirys
SJP.pl
1. grzyb z rodziny kolczakowatych
2. roślinożerne zwierzę z rzędu gryzoni; kolczaki - rodzina tych zwierząt
3. smocznik kolczak - ryba z rodziny żmijkowatych; ostrosz
SJP.pl
Wikipedia
podrodzina ssaków z rzędu gryzoni
SJP.pl
Kolczaki (Echimyinae) – podrodzina ssaków z rodziny kolczakowatych (Echimyidae), wyglądem zewnętrznym zbliżonych do myszowatych.
Wikipedia
rodzina grzybów kapeluszowych
SJP.pl
Wikipedia
o cechach kolczakowatych (rodzina grzybów)
SJP.pl
rodzaj grzybów z rodziny kolcownicowatych
SJP.pl
Hydnellum P. Karst. (kolczakówka) – rodzaj grzybów należący do rodziny kolcownicowatych (Bankeraceae).
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) bot. posiadający kolczaste strąki
Wiktionary
kłujący, mający kolce; kolczaty
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający kolce i kłujący
Wiktionary
(1.1) W nogach łowczego leżał Czart, tęgi morągowaty brytan, w kolczastej stalowej obroży. Zadanie jego było zaszczytne, ale śmiertelne. W razie opresji myśliwych miał być wyrzucony z sań, by siłą kłów i kolczastą obrożą zatrzymać pewien czas natarcie zgrai na sobie.
Wiktionary
IPA: kɔlˈt͡ʃastɨ, AS: kolčasty
Wiktionary
rzecz. kolec mrz., kolczatka ż.
Wiktionary
1. ssak z rzędu stekowców, pokrojem zbliżony do jeża, zamieszkujący Australię i Tasmanię;
2. obroża dla psa z tępymi kolcami;
3. podłużny przedmiot z ostrymi kolcami ustawiany na drodze w celu zatrzymania samochodu;
4. rodzaj brony z metalową ramą i kolcami;
5. część zbroi okrywająca tułów; kolczuga;
6. ostre kolce na zewnętrznych częściach budynków, służące za ochronę przed zanieczyszczaniem przez ptaki;
7. środowiskowo: pantofel z kolcami do biegów sportowych; kolcówka, kolec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Tachyglossus|ref=tak., żywiący się mrówkami ssak pokryty kolcami;
(1.2) zapora drogowa z pasa z kolcami
(1.3) zapora drogowa z ostrych kolców;
(1.4) kolczasta obroża
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kolczatka żyje w Australii, Tasmanii i Nowej Gwinei.
Wiktionary
IPA: kɔlˈt͡ʃatka, AS: kolčatka
Wiktionary
rzecz. kolec mrz.
przym. kolczasty
Wiktionary
rodzina ssaków z rzędu stekowców
SJP.pl
Kolczatkowate (Tachyglossidae) – rodzina stekowców z podgromady prassaków (Monotremata).
Wikipedia
o cechach kolczatkowatych (rodzina ssaków)
SJP.pl
dawniej: mający kolce; kolczasty, kolczy
SJP.pl
bylina z rodziny dyniowatych, rosnąca w krajach tropikalnych
SJP.pl
Kolczoch (Sechium P. Browne) – rodzaj roślin z rodziny dyniowatych. Gatunkiem typowym jest Sechium edule (N. J. Jacquin) O. Swartz.
Wikipedia
pancerz wykonany z metalowej plecionki w kształcie koszuli z rękawami, niekiedy też z kapturem, rękawicami i nogawicami; kolcza, kirys
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. wojsk. pancerz rycerski z metalowej plecionkaecionki, przypominający koszulę;
Wiktionary
Kolczuga (pancerz kolczy, zbroja kolcza) – rodzaj zbroi wykonanej z plecionki kolczej (zespołu drobnych najczęściej stalowych kółek, połączonych w gęsty splot).
Wikipedia
(1.1) Bożydar nie założył kolczugi i o mały włos nie zginął.
Wiktionary
IPA: kɔlˈt͡ʃuɡa, AS: kolčuga
Wiktionary
rzecz. kolec mrz.
Wiktionary
(1.1) kolcza, kolczatka
Wiktionary
typ mikroskopijnych, morskich zwierząt bezkręgowych
SJP.pl
Kolczugowce (Loricifera) – grupa mikroskopijnych, wyłącznie morskich zwierząt bezkręgowych klasyfikowanych w randze typu.
Kolczugowce mają mikroskopijne rozmiary, należą do najmniejszych wielokomórkowców. Ciało osobników dorosłych ma od 115 do 425 µm długości, kształtem przypomina butelkę, wykazuje symetrię dwuboczną (bilateralną). Jest złożone z 5 części: stożka gębowego, odcinka głowowego introwert, odcinka szyjnego, tułowia i odwłoku. Kolczugowce żyją na dnie mórz na głębokości 15–480 m. Przylegają do ziaren piasku lub materii organicznej, rzadziej do osiadłych zwierząt. Jak dotąd (2009) opisano około 200 gatunków, z których najlepiej poznano Nanaloricus mysticus, pierwszy odkryty gatunek, uznany za typowy, żyjący w Morzu Śródziemnym oraz Pliciloricus gracilis.
Wikipedia
przedstawiciel typu mikroskopijnych, morskich zwierząt bezkręgowych
SJP.pl
jednoroczne pnącze z rodziny dyniowatych
SJP.pl
Kolczurka klapowana (Echinocystis lobata) – gatunek jednorocznego pnącza z rodziny dyniowatych z monotypowego rodzaju Echinocystis J. Torrey et A. Gray, Fl. N. Amer. 1: 542. Jun 1840 (nom. cons.). Występuje naturalnie w Ameryce Północnej – w południowej Kanadzie oraz w północnej i środkowej części Stanów Zjednoczonych, częściej na wschodzie kontynentu, rzadziej na zachodzie. Jako gatunek introdukowany rośnie w strefie umiarkowanej w Europie i Azji. W Europie i w Polsce gatunek inwazyjny. Na kontynencie amerykańskim gatunek rośnie w lasach i zaroślach w dolinach rzek i na obrzeżach mokradeł, wzdłuż rowów i brzegów zbiorników, także wzdłuż przytorzy i ogrodzeń. Bywa uprawiany jako roślina ozdobna dla efektownych białych kwiatostanów.
Wikipedia
mający kolce; kolczasty, kolczaty
SJP.pl
1. ozdoba noszona w przekłutej części ciała, zwykle w płatku ucha;
2. blaszka z numerem identyfikacyjnym umieszczana w przekłutym uchu zwierzęcia;
3. przestarzałe zdrobnienie od: kolec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) ozdoba zawieszana w przekłutej skórze, np. na płatkach uszu,
(1.2) znakowana blaszka umieszczana w przekłutym uchu zwierzęcia
(1.3) część bloku ładunkowego na statku służąca do zamocowania stałego końca liny
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Moja siostra do wieczorowych kreacji lubi zakładać na uszy duże kolczyki.
(1.2) Według obowiązującego prawa zwierzęta hodowlane powinny być oznakowane za pomocą kolczyka.
Wiktionary
IPA: ˈkɔlt͡ʃɨk, AS: kolčyk
Wiktionary
rzecz. kolczykowanie n., kolczykownica ż., kolec mrz.
czas. kolczykować ndk., zakolczykować dk.
przym. kolczykowy, wykolczykowany
Wiktionary
(1.1) zausznica
Wiktionary
1. ozdoba noszona w przekłutej części ciała, zwykle w płatku ucha;
2. blaszka z numerem identyfikacyjnym umieszczana w przekłutym uchu zwierzęcia;
3. przestarzałe zdrobnienie od: kolec
SJP.pl
Wikipedia
szczypce do kolczykowania zwierząt
SJP.pl
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
[czytaj: kolin] miasto w Danii
SJP.pl
rzeczownik, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Danii, w południowej Jutlandii;
Wiktionary
Kolding – miasto w Danii, w regionie Dania Południowa, siedziba administracyjna gminy Kolding. Ośrodek przemysłowy i handlowy z rozwiniętym przemysłem maszynowym, włókienniczym, środków transportu, cementowym, elektronicznym. Jest to także port handlowy oraz węzeł kolejowy i drogowy. W 2008 roku miasto liczyło 55,6 tys. mieszkańców.
Wikipedia
(1.1) Kolding to siódme pod względem wielkości miasto Danii.
Wiktionary
(1.1) hist. przest. Koldynga
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. przest. Kolding, miasto w Danii, w południowej Jutlandii;
Wiktionary
Kolding – miasto w Danii, w regionie Dania Południowa, siedziba administracyjna gminy Kolding. Ośrodek przemysłowy i handlowy z rozwiniętym przemysłem maszynowym, włókienniczym, środków transportu, cementowym, elektronicznym. Jest to także port handlowy oraz węzeł kolejowy i drogowy. W 2008 roku miasto liczyło 55,6 tys. mieszkańców.
Wikipedia
(1.1) Kolding
Wiktionary
przyimek
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. koło, obok
(1.2) gw-pl|Śląsk Cieszyński, Górny Śląsk. około
(1.3) gw-pl|Śląsk Cieszyński, Górny Śląsk. wokół
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum|koło|obok.
(1.2) zobtłum|około.
(1.3) zobtłum|wokół.
źródła.
== kole (język estoński.) ==
wymowa.
znaczenia.
przymiotnik
(1.1) okropny, wstrętny
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum|koło|obok.
(1.2) zobtłum|około.
(1.3) zobtłum|wokół.
źródła.
== kole (język estoński.) ==
wymowa.
znaczenia.
przymiotnik
(1.1) okropny, wstrętny
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
koleantus delikatny - gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych
SJP.pl
1. wagonik wywrotka, używany w górnictwie i budownictwie;
2. fragment sklepienia o powierzchni cylindrycznej;
3. miejsce schronienia w górach, zwłaszcza szałas pasterski; koliba
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) schronienie w górach, szałas lub zagłębienie skalne
(1.2) górn. kopalniany wagonik-wywrotka
(1.4) daw. kołyska
Wiktionary
Koleba, koliba, kolyba, – określenie sezonowego schroniska dla pasterzy, myśliwych i drwali; Użycie w tym znaczeniu powszechne w górzystych rejonach Karpat – w polskiej części Karpat synonim słów szałas oraz bacówka i odnosi się najczęściej do drewnianej chaty, będącej schronieniem dla pasterzy, zwykle bez komina, z otwartym paleniskiem (watra), z którego dym wydobywa się bezpośrednio przez szczeliny między belkami z bali a spoinami w dachu.
Wikipedia
rzecz. kolebanie n., kolebka ż., kolebeczka ż., kolebusia ż., kolebowość ż., kolebkowość ż., kolebkowatość ż.
czas. kolebać ndk.
przym. kolebkowy, kolebkowaty
przysł. kolebowy, kolebkowo
Wiktionary
(1.1) koliba
(1.2) reg. śl. kolyba.
Wiktionary
chwiać, huśtać, bujać; kołysać
SJP.pl
zdrobnienie od: kolebka; kolebusia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przest. dziś poet. zdrobn. od: kolebka
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɛˈbɛt͡ʃka, AS: kolebečka
Wiktionary
rzecz. kolebka ż., koleba ż.
Wiktionary
1. dziecinne łóżeczko do huśtania, kołysania; kołyska;
2. pierwotne miejsce rodu lub rodziny;
3. przenośnie: miejsce powstania, rozpoczęcia czegoś;
4. czterokołowy pojazd konny w Polsce w XIV-XVI wieku;
5. w XVI-XVII wieku: kryta aleja w ogrodach, zasklepiona półokrągłą kratą; berso, bindaż
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kołyska, łóżeczko dla dziecka
(1.2) przen. miejsce, w którym coś powstało, rozpoczęło się
(1.3) pojazd konny rozpowszechniony wśród warstw wyższych zwłaszcza w XVI wieku
(1.4) zob. bindaż.
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Orient to kolebka światowych religii.
Wiktionary
IPA: kɔˈlɛpka, AS: kolepka
Wiktionary
rzecz. koleba ż.
:: zdrobn. kolebeczka
przym. kolebkowy
Wiktionary
(1.1) kołyska
Wiktionary
łukowato wygięty
SJP.pl
przymiotnik od: kolebka
SJP.pl
zdrobnienie od: kolebka; kolebeczka
SJP.pl
1. cienki, ostro zakończony wyrostek na łodydze, pniu lub owocach;
2. twardy, ostro zakończony wyrostek na powierzchni ciała niektórych zwierząt;
3. przedmiot lub jego część o wydłużonym, zaostrzonym końcu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) wydłużony przedmiot lub część przedmiotu o zaostrzonym, kłującym końcu
(1.2) bot. twardy, ostro zakończony wyrostek na łodygach, owocach lub liściach roślin
(1.3) zool. twardy, ostry wyrostek na powierzchni ciała niektórych zwierząt
(1.4) sport. zob. kolce.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Umknij ze śmiertelnej pułapki i unikaj wbiegnięcia na kolce w tej grze akcji.
(1.2) Ta róża ma bardzo ostre kolce.
(1.3) Dorosły jeż ma około 6000 kolców.
Wiktionary
IPA: ˈkɔlɛt͡s, AS: kolec
Wiktionary
rzecz. kolczuga ż., kolczak m., kolczatka ż., kolenie n., kolnięcie n., kolka ż., kolczyk m., kolczuga ż., kolczatkowate nmos., kolczurka ż.
czas. koleć ndk., kolnąć dk.
przym. kolcowy, kolczasty, kolczysty, kolczykowy, kolczatkowaty, kolczatkowy
Wiktionary
(1.2) cierń
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kolety lub z nią związany
SJP.pl
Koleczkowo (dodatkowa nazwa w j. kaszub. Kòleczkòwò) – wieś kaszubska w Polsce, położona w województwie pomorskim, w powiecie wejherowskim, w gminie Szemud na obrzeżach Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego przy drodze wojewódzkiej 218 i w pasie Wzgórz Chwaszczyńskich i nad Zagórską Strugą. W skład sołectwa wchodzą również: Bieszkówk, Koleczkowski Młyn, Marchowo, Mazurnia i Sarnia Góra. Znajduje się tu pomnik poświęcony żołnierzom ruchu oporu z Gryfa Pomorskiego.
Wikipedia
pieśń bożonarodzeniowa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. pieśń religijna, tematycznie nawiązująca do Bożego Narodzenia;
(1.2) rel. wizyta duszpasterska w domach wiernych w okresie po Bożym Narodzeniu;
(1.3) etn. zwyczaj polegający na obchodzeniu gospodarstw przez kolędników w okresie świąt Bożego Narodzenia
(1.4) stpol. Nowy Rok
(1.5) stpol. rodzaj dziesięciny
(1.6) stpol. opowiadania ewangeliczne o narodzinach Jezusa Chrystusa
Wiktionary
Kolęda – pierwotnie radosna pieśń noworoczna, która współcześnie przyjęła powszechnie formę pieśni bożonarodzeniowej (nawiązującej do świąt Bożego Narodzenia). Utrzymywana najczęściej w konwencji religijnej, początkowo wywodząca się z tradycji ludowej, w późniejszym okresie komponowana jest również przez wielu wybitnych kompozytorów. Odmiana kolędy o wątkach zaczerpniętych z życia codziennego nazywana jest pastorałką, która w odróżnieniu od kolędy we współczesnym, potocznym tego słowa rozumieniu, nie jest wykorzystywana w chrześcijańskich nabożeństwach ze względu na swój świecki charakter.
Wikipedia
(1.1) W wieczór wigilijny będziemy śpiewali kolędy.
(1.2) Jutro po południu będzie chodził ksiądz po kolędzie na naszej ulicy.
(1.3) W drugi dzień świąt młodziki chodzą po wsi po kolędzie.
Wiktionary
IPA: kɔˈlɛ̃nda, AS: kolẽnda
Wiktionary
rzecz. kolędnik mos., kolędowanie n.
:: zdrobn. kolędeczka ż.
czas. kolędować ndk., pokolędować dk.
przym. kolędowy, kolędny, kolędniczy
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk, Śląsk Cieszyński|kolynda.
(1.2) gw-pl|Górny Śląsk, Śląsk Cieszyński|kolynda.
(1.3) gw-pl|Górny Śląsk, Śląsk Cieszyński|kolynda.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. zdrobn. od: kolęda
(1.2) rzad. krótka, prosta w formie kolęda
Wiktionary
rzecz. kolęda ż., kolędnik m., kolędowanie n.
czas. pokolędować, kolędować ndk.
przym. kolędowy, kolędny, kolędniczy
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kolędnikiem lub kolędowaniem, dotyczący kolędnika lub kolędowania
Wiktionary
(1.1) Już w listopadzie zespół kolędniczy rozpoczyna przygotowania.
Wiktionary
rzecz. kolędowanie n., kolędeczka ż., kolęda ż., kolędnik m.
czas. pokolędować, kolędować ndk.
przym. kolędny, kolędowy
Wiktionary
osoba uczestnicząca w obrzędzie ludowym, polegającym na obchodzeniu domów w okresie świąt Bożego Narodzenia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) etn. osoba, która kolęduje, chodzi po kolędzie
(1.2) osoba, która kolęduje, śpiewa kolędy i pastorałki
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔˈlɛ̃ndʲɲik, AS: kolẽndʹńik
Wiktionary
rzecz. kolęda ż.
:: fż. kolędniczka ż.
czas. pokolędować, kolędować ndk.
przym. kolędniczy, kolędowy, kolędny
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) rzad. kolędowy
Wiktionary
rzecz. kolędowanie n., kolędeczka ż., kolęda ż., kolędnik m.
czas. pokolędować, kolędować ndk.
przym. kolędowy, kolędniczy
Wiktionary
potocznie:
1. śpiewać kolędy;
2. czekać długo, próbując coś załatwić lub gdzieś się dostać;
3. w okresie świąt Bożego Narodzenia - obchodzić domy z szopką lub gwiazdą, śpiewając okolicznościowe pieśni, składając życzenia, zbierając datki
SJP.pl
czasownik niedokonany
(1.1) chodzić po kolędzie
(1.2) śpiewać kolędy
Wiktionary
(1.1) Chłopcy przebrali się i poszli kolędować po domach.
(1.2) Po wieczerzy wigilijnej wspólnie kolędowaliśmy przy akompaniamencie gitary.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɛ̃nˈdɔvat͡ɕ, AS: kolẽndovać
Wiktionary
rzecz. kolęda ż., kolędeczka ż., kolędnik m., kolędowanie n.
przym. kolędowy, kolędniczy, kolędny
czas. pokolędować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) śpiewanie kolęd
(1.2) etn. chodzenie po kolędzie
(1.3) rel. o księdzu: chodzenie po kolędzie z wizytą duszpasterską do parafian
(1.4) pot. żart. chodzenie od drzwi do drzwi
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌkɔlɛ̃ndɔˈvãɲɛ, AS: kolẽndovãńe
Wiktionary
rzecz. kolęda ż., kolędeczka ż., kolędnik m.
czas. pokolędować, kolędować ndk.
przym. kolędowy, kolędny, kolędniczy
Wiktionary
przymiotnik od: kolęda
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kolędą lub kolędowaniem, dotyczący kolędy lub kolędowania
Wiktionary
(1.1) Przyszła zima i nastał kolędowy czas.
Wiktionary
rzecz. kolędowanie n., kolędeczka ż., kolęda ż., kolędnik m.
czas. pokolędować, kolędować ndk.
przym. kolędny, kolędniczy
Wiktionary
college;
1. szkoła średnia lub jednostka organizacyjna uniwersytetu w niektórych krajach anglosaskich;
2. francuska szkoła średnia lub wyższa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rzad. eduk. część uniwersytetu lub samodzielna szkoła wyższa w krajach anglosaskich;
(1.2) rzad. eduk. szkoła kształcąca nauczycieli języka angielskiego
(1.3) rzad. budynek, w którym mieści się college (1.1-2)
Wiktionary
College (koledż) – określenie związane z różnymi formami wyższej edukacji w krajach anglosaskich, szczególnie w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, a także w innych krajach zachodnioeuropejskich. Pierwotnie oznaczał miejsce, w którym żyli studenci uniwersytetu. Koledże prowadziły też swoje kursy. Był to tak zwany system kolegialny, wywodzący się z Francji.
Wikipedia
(1.1) Roland nie idzie do koledżu, bo go nie stać.
(1.3) Nad wejściem do koledżu powiewa flaga.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ.lɛt͡ʂ
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. wieś na Ukrainie, położona w rejonie czortkowskim obwodu tarnopolskiego;
Wiktionary
Kolędziany (al. Kolendziany, ukr. Колиндяни, Kołyndiany) – wieś na Ukrainie położona nad rzeczką Niczławą, w rejonie czortkowskim obwodu tarnopolskiego, w hromadzie Kolędziany. Siedziba hromadzie Kolędziany. Liczy 1759 mieszkańców. Droga terytorialna T 2001 przechodzi przez wieś.
Wikipedia
przym. kolędziański
Wiktionary
towarzysz pracy, nauki, zabawy; kumpel, znajomy, kompan, towarzysz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) towarzysz pracy, nauki lub zabawy
Wiktionary
(1.1) Wsiadłem z kolegami do autobusu.
(1.1) Byłem dzisiaj z kolegą na imprezie.
Wiktionary
IPA: kɔˈlɛɡa, AS: kolega
Wiktionary
rzecz. koleżeństwo n., kolegowanie n., zakolegowanie n.
:: fż. koleżanka ż.
czas. kolegować ndk., kolegować się ndk., zakolegować się dk.
przym. koleżeński
Wiktionary
(1.1) kumpel, znajomy, pot. ziomek
Wiktionary
związany z kolegiatą
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kolegiatą, odnoszący się do kolegiaty
Wiktionary
(1.1) Kanonicy tworzą kapituły katedralne oraz kolegiackie.
(1.1) W piekarni na Placu Kolegiackim nie mieli już bagietek.
Wiktionary
rzecz. kolegium n., kolegiata ż.
przym. pokolegiacki
Wiktionary
przysłówek
(1.1) z udziałem kolegium, zespołowo
Wiktionary
(1.1) Na samym szczycie gangu stał zarząd kolegialnie podejmujący decyzje.
Wiktionary
przym. kolegialny
rzecz. kolegialność ż., kolegium n.
Wiktionary
zasada sprawowania określonej funkcji przez co najmniej dwie osoby
SJP.pl
Kolegialność (łac. colligere – łączyć, gromadzić) – cecha struktur organizacji, oznaczająca łączne sprawowanie władzy przez wiele podmiotów. Występuje m.in. w administracji publicznej i (w innym znaczeniu) w Kościele katolickim.
Wikipedia
1. oparty na współpracy grupy osób; zespołowy, zbiorowy;
2. dotyczący kolegium
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do kolegium, mający związek z kolegium
przymiotnik jakościowy
(2.1) oparty na wspólnym działaniu grupy osób
Wiktionary
(1.1) Niemedyczne używanie amfetaminy w sporcie jest zabronione, podlega kolegialnym, narodowym i międzynarodowym agencjom antydopingowym.
Wiktionary
rzecz. kolegialność ż., kolegium n.
przysł. kolegialnie
Wiktionary
dawniej:
1. członek jakiegoś kolegium, np. rady uczelni;
2. uczeń, student w kolegium, zakładzie dydaktycznym przy wyższej uczelni
SJP.pl
kościół niebędący katedrą z kapitułą kanoników
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kośc. archit. ważniejsza świątynia katolicka z własną kapitułą kanoników;
Wiktionary
Kolegiata – kościół niebędący katedrą, przy którym istnieje kapituła kanoników, erygowana przez papieża na prośbę lub za wiedzą ordynariusza.
Wyższym rangą kościołem względem kolegiaty jest archikolegiata (analogicznie jak archikatedra względem katedry)
Wikipedia
(1.1) Do atrakcji turystycznych Chocza należy barokowa kolegiata wraz z pałacem infułatów.
Wiktionary
przym. kolegiacki
rzecz. kolegium n.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. kolegiacki
rzecz. kolegium n.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* baskijski: (1.1) kolegiata
* hiszpański: (1.1) colegiata ż., iglesia colegial ż.
* włoski: (1.1) collegiata
źródła.
== kolegiata (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) kośc. archit. kolegiata
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
dawniej:
1. stanowisko, godność kolegiata, członka zespołu profesorów zarządzających uczelnią;
2. budynek mieszkalny dla studentów i profesorów; kolegium, bursa
SJP.pl
collegium;
1. grupa osób wspólnie czymś zarządzających, stanowiąca radę, wspólnie pracująca nad czymś;
2. zebranie grupy osób, narada zespołu;
3. szkoła dla młodzieży z domów najczęściej szlacheckich, połączona z internatem (bursą, konwiktem);
4. w średniowieczu: zakład związany z uniwersytetem; od XVI wieku określenie stosowane do szkół średnich prowadzonych najczęściej przez zakonników (zakony pijarów, jezuitów) lub zgromadzenie kanoników;
5. budynek mieszkalny (bursa) dla studentów i profesorów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) grupa pracowników jakiejś instytucji powołanych do omawiania lub rozstrzygania jakichś spraw
(1.2) kośc. ogół kardynałów Kościoła katolickiego;
(1.3) praw. (w Polsce w latach 1951-2001) pozasądowy organ orzekający w sprawach wykroczeń;
(1.4) eduk. szkoła wyższa, w której po trzech latach nauki otrzymuje się tytuł licencjata;
(1.5) hist. eduk. w dawnej Polsce: szkoła średnia połączona z konwiktem, przeznaczona dla młodzieży szlacheckiej;
(1.6) daw. eduk. bursa przy zakładach naukowych dla profesorów i studentów;
(1.7) eduk. hist. wydział dawnej szkoły wyższej;
(1.8) archit. eduk. budynek mieszczący kolegium (1.4-8)
(1.9) hist. w starożytnym Rzymie: stowarzyszenie publiczne lub prywatne skupiające ludzi jednego zawodu lub środowiska
Wiktionary
Kolegium (łac. collegium)
Wikipedia
(1.1) Już wiedział, że kolegium redakcyjne zaakceptuje jego tekst.
(1.2) Po wystąpieniu wakatu Stolicy Apostolskiej kolegium to zbiera się na konklawe w celu wybrania nowego papieża.
(1.4) Absolwenci kolegiów nauczycielskich nie stracą szansy na licencjat
(1.9) Rzymscy cieśle czy kowale łączyli się w zawodowe kolegia, które miały własnych patronów.
Wiktionary
rzecz. kolegialność ż., kolegiant m., kolegiata ż.
przym. kolegialny, kolegiacki
przysł. kolegialnie
Wiktionary
towarzysz pracy, nauki, zabawy; kumpel, znajomy, kompan, towarzysz
SJP.pl
zadawać się z kimś, przyjaźnić
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)
(1.1) daw. być czyimś kolegą; zob. kolegować się.
czasownik zwrotny niedokonany kolegować się (dk. zakolegować się)
(2.1) pozostawać z kimś w koleżeńskich stosunkach
Wiktionary
(1.1) Kolegowali ze sobą w szkole podstawowej.
(2.1) Nie koleguję się już z nim.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɛˈɡɔvat͡ɕ, AS: kolegovać
Wiktionary
rzecz. kolega m., koleżanka ż., koleżeństwo n., kolegowanie n., zakolegowanie n., wykolegowanie n.
czas. zakolegować się dk., wykolegować dk.
przym. koleżeński
ims. zakolegowany
Wiktionary
(1.1) przyjaźnić się; pot. kumplować się, kumać się; przest. fraternizować się; podn. spoufalać się, poufalić się; być za pan brat, trzymać sztamę
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) lwów. koleżanka
Wiktionary
1. wyżłobienie, wgniecenie pozostawione na drodze, ziemi lub śniegu przez pojazdy;
2. w przenośni: utarty schemat, rutyna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ślad, wgłębienie pozostawione przez koła lub płozy pojazdu;
Wiktionary
(1.1) Przejazd czołgów pozostawił głębokie koleiny na ulicach Warszawy.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɛˈjĩna, AS: kolei ̯ĩna
Wiktionary
rzecz. koło n., kolej ż., kołowanie n., kolejnictwo n.
czas. kołować ndk.
przym. kołowy
przyim. koło
Wiktionary
przymiotnik od: koleina
SJP.pl
1. środek transportu osób i ładunków za pośrednictwem pojazdów poruszających się po wyznaczonym torze kolejowym;
2. następstwo;
3. bieg wypadków, los
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) środek transportu lądowego wytyczony torem lub liną;
(1.2) następstwo zdarzeń według ustalonego porządku
Wiktionary
Kolej (również kolej żelazna) – droga szynowa wraz z przeznaczonymi do ich eksploatacji budowlami, urządzeniami oraz poruszającym się po tych drogach taborem, służąca do przewozu osób i rzeczy.
Według innej definicji kolej oznacza linię komunikacyjną, zbudowaną z szyn, wyłącznie do użytku przez pojazdy szynowe.
Wikipedia
(1.1) Era kolei żelaznej zaczęła się w XIX wieku.
(1.1) Związkowcy zapowiadają strajk na kolei.
(1.2) Dzisiaj twoja kolej zmywania naczyń.
Wiktionary
IPA: ˈkɔlɛj, AS: kolei ̯
Wiktionary
rzecz. kolejarz mos., kolejarka ż., kolejka ż., kolejnictwo n., kolejność ż., kolejkowanie mrz., koleina ż., wykolejenie n., wykolejanie n., wkolejenie n., wkolejanie n.
czas. wykoleić dk., wykolejać ndk., wkoleić dk., wkolejać ndk., kolejkować ndk.
przym. kolejowy, kolejarski, kolejny, kolejkowy
przysł. kolejowo, kolejno
Wiktionary
(1.1) reg. pozn. bana.
Wiktionary
skrót od: kolejnictwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta pracująca na kolei
Wiktionary
(1.1) Mam na imię Andrzeja i jestem kolejarką z Tarnowskich Gór.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɛˈjarka, AS: kolei ̯arka
Wiktionary
rzecz. kolej ż., kolejka ż., kolejność ż., kolejówka ż.
:: fm. kolejarz m.
przym. kolejowy, kolejarski
Wiktionary
przymiotnik od: kolejarz
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący kolejarzy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) kolej. pracownik kolei
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Strajki kolejarzy sparaliżowały cały kraj.
Wiktionary
IPA: kɔˈlɛjaʃ, AS: kolei ̯aš
Wiktionary
rzecz. kolej ż., kolejka ż., kolejność ż., kolejówka ż.
:: fż. kolejarka ż.
przym. kolejowy, kolejarski
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|ajzynbaniok, baniok, baniorz.
Wiktionary
1. środek transportu osób i ładunków za pośrednictwem pojazdów poruszających się po wyznaczonym torze kolejowym;
2. następstwo;
3. bieg wypadków, los
SJP.pl
zdrobnienie od: kolejka
SJP.pl
1. kolej łącząca miejscowości podmiejskie;
2. pociąg lub wagony kolei podmiejskiej;
3. rząd ludzi czekających na coś;
4. kolejne miejsce w jakiejś grupie;
5. potocznie: porcja alkoholu wypijanego w towarzystwie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) uporządkowana zbiorowość ludzi czekających na coś;
(1.2) miejsce w uporządkowanej grupie ludzi, w szeregu, w kolejce (1.1)
(1.3) pot. porcja alkoholu wypijana z daną grupą osób
(1.4) pot. lokalny środek transportu obsługiwany przez wagony, np. kolej podmiejska, metro, kolejka górska, kolejka linowa, kolejka wąskotorowa
(1.5) zabawka będąca modelem pociągu lub złożona z wagoników
(1.6) inform. jedna ze struktur danych;
(1.7) sport. seria meczów w rozgrywkach ligowych;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Ten dziwny głód, który każe mu stać nawet przez całą noc w kolejce, a potem tłoczyć się z narażeniem zdrowia i życia w tłumie tysięcy innych jemu podobnych, aby dokonać zakupu po promocyjnej cenie, nie chleba bynajmniej, czy niezbędnego ubrania, lecz rzeczy bez których można łatwo obejść.
(1.2) Zobacz ile ludzi! Musimy spróbować kupić bilety bez kolejki, bo inaczej spóźnimy się na prom.
(1.3) Boryna nie żałował i flachę puszczał częstą kolejką; tańce też szły raźniejsze i gęstsze, śpiewać już poczynali, przytupywać i coraz większym kołem taczać po izbie.
(1.4) Przeprowadzono również kolejkę podjazdową łączącą nadmorskie mieściny z latarnią.
(1.5) Obawiam się, że jej mąż popada w infantylizm - niedawno zaczął bawić się kolejką.
(1.6) Kolejkę można najprościej zaimplementować za pomocą tablicy.
(1.7) Dla obu drużyn był to mecz o awans, gdyż po pierwszej kolejce miały one po zero punktów.
Wiktionary
IPA: kɔˈlɛjka, AS: kolei ̯ka
Wiktionary
rzecz. kolejność ż., kolej ż., kolejarz mos., kolejarka ż., kolejnictwo n.
przym. kolejny, kolejkowy
Wiktionary
(1.1) pot. ogonek
Wiktionary
automat do przydzielania numerków oczekującym w kolejce; numerkomat
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kolejkować.
Wiktionary
Kolejkowanie (ang. queuing) – ogół działań wykonywanych przez system operacyjny lub oprogramowanie użytkowe, np. system transakcyjny w związku z obsługą kolejek.
Rodzaje kolejkowania:
Wikipedia
czas. kolejkować ndk.
rzecz. kolej ż., kolejnictwo n.
Wiktionary
potocznie:
1. człowiek stojący w kolejce; ogonkowicz;
2. dawniej, rzadko: człowiek jeżdżący kolejką (zwłaszcza górską)
SJP.pl
potocznie:
1. kobieta stojąca w kolejce do sklepu;
2. dawniej, rzadko: kobieta jeżdżąca kolejką (zwłaszcza górską)
SJP.pl
przymiotnik od: kolejka
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kolejką, dotyczący kolejki
Wiktionary
(1.1) W liczącej ponad 150 osób kolejce panował wzorowy porządek, działała straż kolejkowa, ale numerki sprawdzano tylko do 30. miejsca.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɛjˈkɔvɨ, AS: kolei ̯kovy
Wiktionary
rzecz. kolej ż., kolejka ż., kolejność ż., kolejnictwo n.
przym. kolejny
przysł. kolejno, po kolei
Wiktionary
forma przymiotnika.
(1.1) rodzaj żeński od: kolejny
rzeczownik, rodzaj żeński
(2.1) stpol. toast
Wiktionary
IPA: kɔˈlɛjna, AS: kolei ̯na
Wiktionary
przym. kolejny
Wiktionary
dział gospodarki zajmujący się transportem i komunikacją za pośrednictwem kolei
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) dział gospodarki zajmujący się komunikacją i transportem za pomocą kolei
Wiktionary
Kolejnictwo – ogół zagadnień związanych z transportem kolejowym, a także gałąź gospodarki obejmująca te zagadnienia.
W skład przedsiębiorstw kolejowych mogą wchodzić różne służby związane z pracą kolei, jak np. służba zdrowia, służba socjalna, szkolnictwo, zaplecze techniczno-badawcze, jak też zakłady produkcyjne i naprawcze. Obecnie dąży się jednak do pozostawienia w przedsiębiorstwach kolejowych tylko służb ściśle związanych z pracą przewozową.
Wikipedia
(1.1) Podróż parowozem ciągle dostarcza wielu wrażeń i przypomina początki kolejnictwa.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɛjˈɲit͡stfɔ, AS: kolei ̯ńictfo
Wiktionary
rzecz. kolej ż., kolejarz m., kolejka ż., kolejność ż., kolejkowanie n., koleina ż., kolejarka ż.
czas. wykoleić dk., kolejkować ndk.
przym. kolejowy, kolejarski, kolejny, kolejkowy
przysł. kolejowo, kolejno
Wiktionary
dawniej: kolejno
SJP.pl
przysłówek sposobu
(1.1) w kolejności, jeden za drugim
Wiktionary
(1.1) Wachtę na mostku pełnią kolejno oficerowie nawigacyjni.
Wiktionary
IPA: kɔˈlɛjnɔ, AS: kolei ̯no
Wiktionary
rzecz. kolejnictwo n., kolej ż., kolejność ż.
przym. kolejny, kolejkowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) uporządkowanie pozwalające ustalić dla dowolnych dwóch elementów pewnej zbiorowości (haseł, czynności, ludzi, itp.), który z nich jest wcześniejszy, a który późniejszy
Wiktionary
(1.1) Podania będą rozpatrywane w kolejności zgłoszeń.
Wiktionary
IPA: kɔˈlɛjnɔɕt͡ɕ, AS: kolei ̯ność
Wiktionary
rzecz. kolej ż., kolejka ż., kolejarz mos., kolejarka ż., kolejnictwo n.
przym. kolejny, kolejkowy
przysł. kolejno
Wiktionary
(1.1) kolej, następstwo, porządek, uporządkowanie, sortowanie; mat. porządek liniowy
Wiktionary
występujący jeden po drugim; następny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) następny po tym, który jest teraz; przyszły
Wiktionary
(1.1) Moi panowie! bądźcie w pogotowiu, • Bo wnet kolejny kielich zacznie krążyć.
(1.1) Kolejny jałowy weekend na emigracji w psychiatryku.
Wiktionary
IPA: kɔˈlɛjnɨ, AS: kolei ̯ny
Wiktionary
rzecz. kolejność ż., kolejka ż., kolej ż., kolejna ż., kolejnictwo n.
przym. kolejkowy
przysł. kolejno
Wiktionary
(1.1) następny, przyszły
Wiktionary
potoczna nazwa klubu sportowego Lech Poznań
SJP.pl
KKS Lech Poznań SA – polski klub piłkarski z siedzibą w Poznaniu występujący w Ekstraklasie. 9-krotny Mistrz Polski, 3-krotny wicemistrz Polski, 5-krotny zdobywca Pucharu Polski, 6-krotny zdobywca Superpucharu Polski. Klub zajmuje 4. miejsce w tabeli wszech czasów ekstraklasy.
Wikipedia
akcja partyzancka polegająca na niszczeniu pociągów i urządzeń kolejowych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) środ. partyzantów hist. dywersyjna akcja partyzancka polegająca na niszczeniu pociągów, urządzeń kolejowych itp.
(1.2) środ. uczn. ocena dostateczna z dwoma minusami
(1.3) środ. policjantów akcja penetracji kolejowych szlaków tranzytowych i infrastruktury kolejowej przy pomocy powietrznych środków transportu
(1.4) środ. prostytutka uprawiająca nierząd w pociągach lub na dworcach kolejowych
(1.5) środ. eduk. kolej. szkoła średnia, która kształci pracowników kolei
Wiktionary
Wikipedia
(1.5) Mieszkam w Warszawie. Skończyłam tam „kolejówkę” i po odbyciu praktyki najpierw jeździłam na pociągach podmiejskich.
(1.5) 6 marca 2018 r. w Zespole Szkół Ponadgimnazjalnych nr 6 w Siedlcach, zwanym potocznie „kolejówką”, podpisano umowy patronackie z PKP Intercity i PKP PLK na utworzenie nowych kierunków kształcenia.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɛˈjufka, AS: kolei ̯ufka
Wiktionary
rzecz. kolejarz mos., kolejarka ż.
przym. kolejowy
Wiktionary
(1.5) neutr. technikum kolejowe
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kolejnictwem (koleją); taki, który dotyczy kolejnictwa, pociągów
Wiktionary
(1.1) Szybko wracałem do zdrowia, natomiast u Jegora, jak nam opowiadał ojciec po powrocie ze szpitala kolejowego, doktor Rybiński stwierdził ropne zapalenie płuc.
(1.1) Efekt podobny, ale w sposób pośredni, wywołują inwestycje w infrastrukturę gospodarczą (np. budowa dróg, modernizacja sieci kolejowej, rozbudowa sieci telekomunikacyjnej).
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɛˈjɔvɨ, AS: kolei ̯ovy
Wiktionary
rzecz. kolejówka ż., kolej ż., kolejnictwo n., kolejowiec m., kolejarz m., kolejarka ż.
Wiktionary
(1.1) pociągowy
Wiktionary
1. drobna ryba, pospolity szkodnik narybku; ciernik; kat
2. ostry ból w jamie brzusznej
SJP.pl
zbiór przedmiotów jednego rodzaju, gromadzonych przez kogoś ze względu na ich wartość artystyczną, naukową lub historyczną
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zbiór przedmiotów tego samego typu, gromadzonych zwykle z powodu ich wartości (artystycznej, historycznej itp.)
(1.2) zestaw projektów jakiejś firmy na dany sezon
(1.3) inform. obiekt mogący przechowywać w określonej strukturze danych dowolną liczbę innych obiektów
Wiktionary
Kolekcja – zestaw 9 albumów (w tym 1, podzielony na dwie części), które dokumentują działalność Grzegorza Ciechowskiego poza zespołem Republika.
Część płyt została poszerzona o dodatkowe utwory.
Bonusami w Kolekcji są:
Wikipedia
(1.1) Wuj Leon ma sporą kolekcję szabel.
(1.2) Dziś zaprezentujemy najnowszą kolekcję znanej firmy produkującej luksusowe samochody.
Wiktionary
IPA: kɔˈlɛkt͡sʲja, AS: kolekcʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kolekcjonerstwo n., kolekcjoner m., kolekcjonerka ż., kolekcjonowanie n.
czas. kolekcjonować ndk.
przym. kolekcjonerski
Wiktionary
namiętność zbierania, kolekcjonowania czegoś
SJP.pl
osoba tworząca kolekcję
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba, która coś kolekcjonuje; właściciel kolekcji
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Na wyprzedaż przyjechało wielu kolekcjonerów antyków.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɛkˈt͡sʲjɔ̃nɛr, AS: kolekcʹi ̯õner
Wiktionary
rzecz. kolekcja ż., kolekcjonowanie n., kolekcjonerstwo n.
:: fż. kolekcjonerka
czas. kolekcjonować
przym. kolekcjonerski
Wiktionary
(1.1) zbieracz
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta, która coś kolekcjonuje; właścicielka kolekcji
Wiktionary
Kolekcjonerka (fr. La Collectionneuse) – francuski komediodramat z 1967 roku w reżyserii Érica Rohmera. Film jest czwartą częścią (kręcony jako trzeci) cyklu filmowego Sześć opowieści moralnych.
Wikipedia
IPA: ˌkɔlɛkt͡sʲjɔ̃ˈnɛrka, AS: kolekcʹi ̯õnerka
Wiktionary
rzecz. kolekcja ż., kolekcjonowanie n., kolekcjonerstwo n.
:: fm. kolekcjoner
czas. kolekcjonować
przym. kolekcjonerski
Wiktionary
(1.1) zbieraczka
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kolekcjonerami, dotyczący kolekcjonerów, kolekcjonowania; charakterystyczny dla kolekcjonera
Wiktionary
(1.1) Hiacynt to bardzo rzadki minerał kolekcjonerski i cenny kamień jubilerski.
Wiktionary
rzecz. kolekcja ż., kolekcjoner mos., kolekcjonerka ż., kolekcjonowanie n., kolekcjonerstwo n.
czas. kolekcjonować ndk.
przym. kolekcyjny
Wiktionary
Kolekcjonerstwo (łac. collectio – zbiór) – świadome gromadzenie przedmiotów o ustalonym zakresie merytorycznym, topograficznym lub chronologicznym w celu tworzenia zbiorów, wystaw lub pokazów. Najczęściej w formie amatorskiej jako hobby. Rozwija się już u dzieci w wieku przedszkolnym.
Wikipedia
czasownik
(1.1) zbierać przedmioty tworząc z nich kolekcję
Wiktionary
(1.1) Kolekcjonuję stare monety.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɛkt͡sʲjɔ̃ˈnɔvat͡ɕ, AS: kolekcʹi ̯õnovać
Wiktionary
rzecz. kolekcja ż., kolekcjoner m., kolekcjonerka ż., kolekcjonerstwo n., kolekcjonowanie n.
przym. kolekcjonerski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kolekcjonować.
Wiktionary
Kolekcjonerstwo (łac. collectio – zbiór) – świadome gromadzenie przedmiotów o ustalonym zakresie merytorycznym, topograficznym lub chronologicznym w celu tworzenia zbiorów, wystaw lub pokazów. Najczęściej w formie amatorskiej jako hobby. Rozwija się już u dzieci w wieku przedszkolnym.
Wikipedia
(1.1) Jeśli chodzi o kolekcjonowanie pluszaków, to moja przyjaciółka jest prawdziwą pasjonatką.
Wiktionary
rzecz. kolekcja ż., kolekcjonerstwo n., kolekcjoner m., kolekcjonerka ż.
czas. kolekcjonować ndk.
przym. kolekcjonerski
Wiktionary
zdrobnienie od: kolekcja
SJP.pl
→ kolekcja
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kolekcją, dotyczący kolekcji
Wiktionary
przym. kolekcjonerski
Wiktionary
1. modlitwa w kościele rzymskokatolickim odmawiana przed pierwszym czytaniem;
2. nadzwyczajna zbiórka pieniędzy na cele określone przez Kościół
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. jedna z modlitw w kanonie mszy świętej;
(1.2) rel. zbiórka datków podczas eucharystii;
(1.3) rel. to, co zostało zebrane podczas zbiórki w czasie mszy, ofiara pieniężna;
Wiktionary
Kolekta (łac. collecta – składka, zbiór) – modlitwa w liturgii kościołów chrześcijańskich, odmawiana przed pierwszym czytaniem w czasie mszy świętej lub nabożeństwa i zamykająca obrzędy wstępne. Wyraża ona charakter danej celebracji.
W Kościele rzymskokatolickim, w zwyczajnej formie rytu rzymskiego, po skończeniu hymnu „Chwała na wysokości Bogu” lub – jeżeli się go nie odmawia – po akcie pokuty i wezwaniach Kyrie eleison (jeżeli nie została wybrana tropowana trzecia forma aktu pokuty – „Panie, który […], zmiłuj się nad nami”), celebrans ze złożonymi rękami mówi „Módlmy się”. Wszyscy modlą się przez pewien czas w milczeniu. Następnie celebrujący rozkłada ręce i odmawia modlitwę z Mszału. Po jej ukończeniu składa ręce, a lud odpowiada: „Amen”, uznając modlitwę za swoją.
Wikipedia
(1.1) W czasie kolekty wierni zachowują postawę stojącą.
(1.2) Za rozdanie śpiewników, dzwonienie i kolektę odpowiedzialni będą akolici.
(1.3) Pieniądze z prasy i kolektę kościelny zaniósł na plebaniaebanię.
Wiktionary
(1.2) składka, taca, ofiara
(1.3) składka, taca, ofiara
Wiktionary
zbiór wypisów z dzieł literackich lub naukowych; collectanea
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zbiór modlitw zwanych kolektami
Wiktionary
Antyfonarz (z łac.średn. antiphonarium) – księga liturgiczna Kościoła rzymskokatolickiego zawierająca zbiór antyfon (najstarszych śpiewów liturgicznych); w czasach późniejszych w skład antyfonarza weszły również śpiewy używane w liturgii poza mszą świętą.W antyfonarz wchodziły pieśni śpiewane w niedziele i inne święta.
Wikipedia
w językoznawstwie: rzeczownik, liczebnik lub zaimek wyrażający pojęcie jakiejś zbiorowości, ale mający formę liczby pojedynczej, np. państwo (Nowakowie), sześcioro (strażaków), kilkoro (ludzi); collectivum; rzeczownik, liczebnik lub zaimek zbiorowy
SJP.pl
całkowite lub częściowe usunięcie jelita grubego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. częściowe lub całkowite chirurgiczne usunięcie jelita grubego;
Wiktionary
Kolektomia – częściowe lub całkowite (totalne) chirurgiczne usunięcie jelita grubego. Najczęściej wykonywana jest z powodu nowotworu złośliwego, wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, polipowatości rodzinnej.
Proktokolektomia to usunięcie jelita grubego razem z odbytnicą. W niektórych przypadkach można wykonać zabieg z zachowaniem funkcji odbytu (np. metodą Duhamela lub Soave, stosowanymi w leczeniu choroby Hirschsprunga), jednak najczęściej konieczne jest wykonanie ileostomii.
Wikipedia
dawniej:
1. kolekcjoner;
2. sprzedawca losów loterii; właściciel kolektury;
3. osoba zbierająca opłaty, poborca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. mot. rura odprowadzająca na zewnątrz spaliny zbierane z rur wydechowych poszczególnych cylindrów tłokowego silnika spalinowego
(1.2) techn. przewód lub kanał zbiorczy służący do przepływu cieczy lub gazów
(1.3) techn. zob. kolektor słoneczny.;
(1.4) chem. w analizie chemicznej: zob. nośnik.
(1.5) geol. skała z pokładami ropy naftowej lub gazu ziemnego
(1.6) techn. obszar tranzystora, a także elektroda doprowadzona do tego obszaru
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) pracownik, ajent, właściciel kolektury
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kolektor zbiera gazy wydechowe do jednej rury.
(1.3) Niektórzy wykorzystują kolektory słoneczne do ogrzewania swoich domów.
Wiktionary
IPA: kɔˈlɛktɔr, AS: kolektor
Wiktionary
dawniej:
1. kolekcjonerka;
2. właścicielka kolektury; kobieta sprzedająca losy loteryjne;
3. kobieta zbierająca opłaty
SJP.pl
przymiotnik od: kolektor
SJP.pl
związany z kolektorem lub kolekturą, sprzedażą kuponów w grach liczbowych lub losów loteryjnych
SJP.pl
punkt sprzedaży kuponów gier liczbowych, losów na loterię itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) miejsce sprzedaży losów loteryjnych
Wiktionary
Kolektura (łac. collectum – zebrać) – punkt sprzedaży i przyjmowania losów lub kuponów loteryjnych lub gier liczbowych.
Na terenie Górnego Śląska określa się tak również punkty handlowe, w których można nabyć bilety okresowe komunikacji miejskiej.
Wikipedia
(1.1) W dniu kumulacji przed kolekturami ustawiały się długie kolejki.
Wiktionary
przymiotnik od: kolektura
SJP.pl
1. zespół ludzi związanych stałą wspólną pracą, działalnością, dążeniami;
2. dalsza (od strony oka) soczewka okularu w mikroskopie lub lunecie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) książk. grupa osób związanych wspólną pracą czy inną działalnością, mających ten sam cel
(1.2) opt. dalsza od oka soczewka okularu w urządzeniu optycznym, np. mikroskopie
Wiktionary
Wikipedia
przym. kolektywistyczny, kolektywizacyjny, kolektywny
rzecz. kolektywność ż., kolektywizowanie n., kolektywizm mrz., kolektywizacja ż.
przysł. kolektywnie
Wiktionary
osoba uznająca prymat dobra zbiorowości nad interesami i potrzebami indywidualnymi, w kwestiach ekonomicznych zwolennik kolektywizacji środków produkcji
SJP.pl
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kolektywizmem, kolektywistami, właściwy kolektywizmowi lub kolektywistom
Wiktionary
rzecz. kolektywizm mrz., kolektywista mos., kolektywistka ż., kolektyw mrz., kolektywizacja ż., kolektywizowanie n.
przym. kolektywny, kolektywizacyjny
przysł. kolektywnie
Wiktionary
proces zastępowania własności indywidualnej (zwłaszcza ziemi i środków produkcji rolnej) różnymi formami własności zbiorowej (państwowej, spółdzielczej, itp.)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nadawanie czemuś formy kolektywnej;
Wiktionary
Kolektywizacja – nadawanie formy zbiorowej, czyli kolektywnej, na przykład przekształcanie indywidualnych gospodarstw rolnych w spółdzielnie rolnicze (zob. RSP, Kołchoz), warsztatów rzemieślniczych w spółdzielnie produkcyjne itp.
Kolektywizacja rolnictwa to przymusowe wstępowanie rolników do spółdzielni, połączone z procesem łączenia gruntów rolnych we wspólnoty spółdzielcze.
Wikipedia
rzecz. kolektyw m., kolektywność ż., kolektywizowanie n., kolektywizm m., kolektywista m., kolektywistka ż.
czas. kolektywizować ndk., skolektywizować dk.
przym. kolektywny, kolektywistyczny, kolektywizacyjny
przysł. kolektywnie
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kolektywizacją, dotyczący kolektywizacji
Wiktionary
rzecz. kolektywizacja ż., kolektyw m., kolektywność ż., kolektywizowanie n., kolektywizm m., kolektywista m., kolektywistka ż.
czas. kolektywizować ndk., skolektywizować dk.
przym. kolektywny, kolektywistyczny
przysł. kolektywnie
Wiktionary
1. w ekonomii: system zarządzania gospodarką, opierający się na uspołecznionych, wspólnych środkach produkcji;
2. w socjologii: stanowisko opierające się na kryteriach holistycznych, przeciwstawiające się indywidualizmowi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) socjol. przeciwstawiany indywidualizmowi pogląd akcentujący rolę wspólnot, grup i zbiorowości;
Wiktionary
Kolektywizm – pogląd traktujący wspólnoty, grupy i zbiorowości jako elementarne jednostki społeczne.
Przeciwieństwem kolektywizmu jest indywidualizm.
W krajach komunistycznych oznacza zasadę przymusu wspólnej własności i zbiorowej pracy, która jest tam propagowana i praktykowana (zob. kolektywizacja, kolektywizacja w ZSRR, kolektywizacja w PRL, komuny ludowe w ChRL).
Wikipedia
rzecz. kolektyw m., kolektywizacja ż., kolektywizowanie n.
przym. kolektywistyczny, kolektywny, kolektywizacyjny
przysł. kolektywnie
Wiktionary
zastępować własność indywidualną (zwłaszcza ziemi i środków produkcji rolnej) różnymi formami własności zbiorowej, np. państwową, spółdzielczą
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kolektywizować.
Wiktionary
rzecz. kolektywizacja ż., kolektyw m., kolektywność ż., kolektywizm m., kolektywista m., kolektywistka ż.
czas. kolektywizować ndk., skolektywizować dk.
przym. kolektywny, kolektywistyczny, kolektywizacyjny
przysł. kolektywnie
Wiktionary
przysłówek
(1.1) zbiorowo, zespołowo, wspólnie
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɛkˈtɨvʲɲɛ, AS: kolektyvʹńe
Wiktionary
rzecz. kolektyw m., kolektywność ż., kolektywizacja ż., kolektywizowanie n., kolektywizm m., kolektywista m., kolektywistka ż.
czas. kolektywizować ndk., skolektywizować dk.
przym. kolektywny, kolektywistyczny, kolektywizacyjny
Wiktionary
(1.1) zbiorowo, zespołowo, wspólnie
Wiktionary
1. zespołowy charakter czegoś;
2. jedność, wspólnota, integracja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kolektywne; cecha tych, którzy są kolektywni
Wiktionary
rzecz. kolektyw m., kolektywizacja ż., kolektywizowanie n.
przym. kolektywny, kolektywizacyjny
przysł. kolektywnie
Wiktionary
książkowo: odnoszący się do kolektywu, oparty na zbiorowej pracy, wspólnym działaniu; zespołowy, zbiorowy, wspólny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zbiorowy, zespołowy, wspólny; oparty na takim działaniu
Wiktionary
(1.1) Tajemnicą inteligencji roju jest kolektywna samoorganizacja.
(1.1) …ważnym zagrożeniem były bunty plemięemion arabskich, które za życia Muhammada złożyły mu przysięgę lojalności, a które po jego śmierci uznały się za zwolnione z zawartej z nim umowy i wynikających stąd zobowiązań wobec Medyny. Arabska tradycja nadała plemiennym przejawom nieposłuszeństwa kolektywną nazwę „ridda”, czyli apostazja, odrzucenie.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɛkˈtɨvnɨ, AS: kolektyvny
Wiktionary
rzecz. kolektyw m., kolektywność ż., kolektywizacja ż., kolektywizowanie n., kolektywizm m., kolektywista m., kolektywistka ż.
czas. kolektywizować ndk., skolektywizować dk.
przym. kolektywistyczny, kolektywizacyjny
przysł. kolektywnie
Wiktionary
(1.1) zbiorowy, zespołowy, wspólny
Wiktionary
minerał z grupy boranów
SJP.pl
Kolemczyce – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie chełmskim, w gminie Dorohusk.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa chełmskiego.
Wieś wchodzi w skład sołectwa Ladeniska, Mościska, Kolemczyce. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 13 mieszkańców i była najmniejszą co do liczby ludności miejscowością gminy.
Wikipedia
gatunek rekina, jego mięso jest jadalne
SJP.pl
Koleń pospolity, koleń (Squalus acanthias) – gatunek ryby chrzęstnoszkieletowej z rodziny koleniowatych (Squalidae). Ceniona ryba konsumpcyjna.
Wikipedia
tkanka roślinna wzmacniająca, zbudowana z żywych i elastycznych komórek o zgrubiałych i niezdrewniałych ściankach, zwiększająca wytrzymałość mechaniczną rośliny; kollenchyma, zwarcica
SJP.pl
Kolenchyma (zwarcica) – tkanka roślinna wzmacniająca złożona z komórek żywych, elastycznych i wydłużonych, otoczonych niezdrewniałą celulozowo-pektynową ścianą. Komórki mogą zawierać chloroplasty, chociaż nie należą do tkanek asymilacyjnych. W ścianie komórkowej występują zwykle nierównomierne zgrubienia. Zwykle komórki kolenchymy ściśle do siebie przylegają. Pomimo znacznej grubości ściany komórkowe kolenchymy pozostają elastyczne, co umożliwia wzrost rośliny na długość. Czasem w skład ściany komórkowej wchodzi oprócz celulozy protopektyna, zdolna do pęcznienia.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) stpol. kolęda
Wiktionary
Kolenda (Kolęda) – polski herb szlachecki odmiana herbu Bełty.
Wikipedia
(1.1) Zwyczaj ten był bardzo pożyteczny, póki go nadużycie nie skaziło. Pleban gdy miał przybyć do wsi z kolendą, organista w przeddzień uwiadamiał mieszkańców obchodząc wieś całą z dzwonkiem.
Wiktionary
rzecz. kolendnik m.
czas. kolendować ndk.
Wiktionary
siewna, pospolita roślina jednoroczna, przyprawowa i w mniejszym stopniu lecznicza, należąca do rodziny selerowatych; kolendra
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
1. siewna, pospolita roślina jednoroczna, przyprawowa i w mniejszym stopniu lecznicza, należąca do rodziny selerowatych; kolender;
2. przyprawa z suszonych owoców rośliny o tej samej nazwie; kolender
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Coriandrum|L.|ref=tak., rodzaj roślin z rodziny selerowatych, mających zastosowanie kulinarne;
(1.2) bot. nazwa systematyczna|Coriandrum sativum|L.|ref=tak., gatunek rośliny jednorocznej z rodziny selerowatych;
(1.3) bot. uprawna roślina z gatunku kolendry (1.2)
(1.4) kulin. spoż. przyprawa z suszonych owoców lub liści kolendry (1.3)
(1.5) kulin. spoż. nać kolendry (1.3)
Wiktionary
Kolendra (Coriandrum L.) – rodzaj roślin z rodziny selerowatych. Obejmuje w zależności od ujęcia dwa lub trzy gatunki. Występują one w południowo-zachodniej Azji, gdzie rosną w suchych, trawiastych murawach. W stanie świeżym mają nieprzyjemny zapach określany jako przypominający woń wydzielaną przez pluskwy.
Wikipedia
(1.4) W potrawach gotowanych rozmaite rzeczy są podobne z postaci do pieprzu: rodzynki korynckie, jałowiec suszony, kolendra.
Wiktionary
IPA: kɔˈlɛ̃ndra, AS: kolẽndra
Wiktionary
przym. kolendrowy
Wiktionary
przymiotnik od: kolendra
SJP.pl
rząd ryb z podgromady spodoustych
SJP.pl
Koleniokształtne (Squaliformes) – rząd ryb chrzęstnoszkieletowych (Chondrichthyes) z nadrzędu Squalomorphi.
Wikipedia
rodzina ryb chrzęstnoszkieletowych
SJP.pl
Koleniowate (Squalidae) – rodzina ryb chrzęstnoszkieletowych z rzędu koleniokształtnych (Squaliformes), obejmująca gatunki głębokowodne i głębinowe.
Wikipedia
o cechach koleniowatych (rodzina ryb)
SJP.pl
samolot pionowego startu i lądowania, którego skrzydło ma kształt pierścienia; coleopter; pierścieniopłat
SJP.pl
Pierścieniopłat – statek powietrzny, który zamiast klasycznych skrzydeł, ma płat nośny ukształtowany w formie pierścienia otaczającego kadłub.
Pierścieniopłat może mieć napęd śmigłowy, pochodzący z dwóch przeciwbieżnych śmigieł napędzanych silnikiem turbośmigłowym, lub napęd odrzutowy pochodzący z silnika turboodrzutowego oraz strumieniowego (pierścieniowy płat nośny pierścieniopłata pełni wtedy także funkcję obudowy silnika strumieniowego).
Wikipedia
zoolog badający chrząszcze
SJP.pl
Koleopterolog – naukowiec, entomolog zajmujący się badaniem chrząszczy (Insecta: Coleoptera). Żargonowo wśród entomologów nazywany bywa "chrząszczarzem". W szerszym rozumieniu to także osoba interesująca się (amatorsko, hobbystycznie) tą grupą owadów, choć nie prowadząca samodzielnie badań naukowych. Ze względu na dużą liczbę gatunków, atrakcyjny wygląd wielu gatunków chrząszczy a także długą tradycję kolekcjonerstwa entomologicznego, grupa koleopterologów (zwłaszcza koleopterologów-amatorów) w Polsce i na świecie jest bardzo liczna.
Wikipedia
dział zoologii, nauka o chrząszczach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. nauka o chrząszczach;
Wiktionary
Koleopterologia (gr. koleopteros – 'chrząszcz', lógos – 'mowa, słowo') – dział entomologii zajmujący się badaniem owadów z rzędu chrząszczy (Insecta: Coleoptera). Naukowcy zajmujący się badaniami chrząszczy to koleopterolodzy.
Wikipedia
IPA: ˌkɔlɛɔptɛrɔˈlɔɟja, AS: koleopteroloǵi ̯a
Wiktionary
rzecz. koleopterolog m.
przym. koleopterologiczny
Wiktionary
pochewka liściowa otaczająca stożek wzrostu i zawiązki pierwszych liści w zarodku traw i w kiełkującym pędzie
SJP.pl
Koleoptyl – w zarodkach traw pochewka wykształcająca się jako pochwiasta część liścienia. Funkcją koleoptylu jest osłanianie merystemu wierzchołkowego pędu i zawiązków pierwszych liści. Podczas kiełkowania ziarniaka koleoptyl rośnie przez pewien czas wraz z zarodkiem, osiąga szydlasty kształt i długość kilku centymetrów, a następnie zostaje rozerwany przez rozwijające się kolejne liście.
Wikipedia
niewielka pochwa osłaniająca korzeń pierwotny zarodka traw
SJP.pl
Koleoryza – pochwa osłaniająca korzeń pierwotny zarodka traw. Prawdopodobnie jest tworem stanowiącym przystosowanie do rozwoju zarodka w nasieniu okrytym zwykle szczątkową łupiną nasienną i usytuowanym na skraju nasienia wypełnionego poza tym bielmem.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) stpol. żółć
Wiktionary
IPA: kɔˈlɛra, AS: kolera
Wiktionary
koleżka, ziom, ziomal, ziomek, ziomuś; potocznie:
1. kolega, kompan;
2. osoba bliżej nieznana; gość, kolo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zgrub. od: kolega
(1.2) pot. mężczyzna, bliżej nieokreślony
Wiktionary
(1.1) Jacek, twoi kolesie znów nabrudzili w przedpokoju.
(1.2) Zobacz, jaki śmieszny koleś idzie.
Wiktionary
IPA: ˈkɔlɛɕ, AS: koleś
Wiktionary
rzecz. kolega mos., koleżanka ż., kolo mos./mrz., kolesiostwo n., koleżeństwo n.
:: fż. kolesiówa ż.
czas. kolesiować się ndk.
przym. kolesiowski, koleżeński
Wiktionary
(1.2) facet
Wiktionary
pot. wzajemne popieranie się ludzi powiązanych ze sobą zażyłością, jakimiś układami w celu osiągnięcia pewnych korzyści, najczęściej zdobywanych w sposób nieuczciwy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) pejor. popieranie kolegów w wyborze na stanowiska
Wiktionary
(1.1) Heniek nie chciał popierać kolesiostwa, to go wykluczyli.
Wiktionary
rzecz. koleś mos., kolo mos./mrz.
przym. kolesiowski
Wiktionary
(1.1) kumoterstwo
Wiktionary
kolesiówka; potocznie:
1. koleżanka, kompanka;
2. bliżej nieznana kobieta; gościówa, babka, facetka
SJP.pl
wykazujący cechy typowe dla kolegi, kompana
SJP.pl
kolesiówa; potocznie:
1. koleżanka, kompanka;
2. bliżej nieznana kobieta; gościówa, babka, facetka
SJP.pl
→ koleś; kolesiowy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) pejor. dotyczący kolesiostwa, związany z kolesiostwem
Wiktionary
rzecz. koleś mos., kolesiostwo n.
Wiktionary
część przednia konnego pługa koleśnego, dwukołowy wózek regulujący głębokość orki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pług umieszczony na dwóch kołach
Wiktionary
Koleśnica (inna nazwy; koleśnie, przodek pługa) – dwukołowy wózek z kabłąkiem z poprzeczką o regulowanej wysokości wyposażoną w siodełko na którym wspiera się grządziel pługa, radła, wyorywacza buraków, i innych tego typu narzędzi. Koleśnica wyposażona też jest w zaczepy łańcuchowe ciągnące narzędzie oraz krótki dyszel z hakiem do zaczepienia uprzęży konia ciągnącego pług.
Wikipedia
przysł. koleśno
rzecz. koleśność ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Koleśnik – osada w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie szczecineckim, w gminie Biały Bór.
W latach 1975–1998 wieś należała do woj. koszalińskiego.
Wikipedia
przysłówek
(1.1) daw. (np. jadąc dokądś) pojazdem kołowym
Wiktionary
(1.1) I jechała szlachta szumnie, konno i koleśno, z pocztami sług, z kredensami, z wozami i obfitością na nich wygód wszelkich, a obciążona tak bronią, iż niejeden za trzech wszelakiego dźwigał oręża [...]
Wiktionary
rzecz. kołowy mos., koleśnica ż., koleśnik m., koleśność ż., koło n.
czas. kołować ndk.
przym. koleśny, kołowy
przyim. koło
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. posiadanie kół
Wiktionary
(1.1) Koleśność u pługów okazała się niepotrzebną i obciążającą sprzężaj, mojem więc zdaniem ta stanowczo usunięta być winna [...]
Wiktionary
rzecz. koleśnica ż., koleśnik m., koło m.
czas. kołować ndk.
przym. koleśny, kołowy
przysł. koleśno
Wiktionary
1. przestarzałe: dotyczący pojazdu poruszającego się na kołach; kołowy;
2. pług koleśny - pług konny składający się z właściwego pługa i z koleśnicy, dwukołowego wózka regulującego głębokość orki
SJP.pl
w ZSRR i innych krajach socjalistycznych: przodownik pracy w rolnictwie
SJP.pl
1. kurtka noszona niegdyś przez żołnierzy w wojsku polskim;
2. ostra końcówka u spodu oszlifowanego diamentu lub innego kamienia szlachetnego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) hist. wojsk. kurtka żołnierska z sukna lub skóry łosiowej
(1.2) hist. rodzaj wywijanego kołnierza w dawnych strojach
Wiktionary
Kolet (fr. collet – kołnierz) – rodzaj skórzanego ubioru wojskowego ze skóry łosiowej, jeleniej lub wołowej, w powszechnym użytku od czasu wojny trzydziestoletniej, w XVIII-XIX wieku zastąpiony ubiorem sukiennym.
Był długim kaftanem lub płaszczem z długimi rękawami (lub bez), rozszerzanym w części dolnej. Zwykle wkładano go pod kirys (np. rajtaria, arkebuzeria, pikinierzy) lub na wierzch jako rodzaj lżejszego ubioru ochronnego (np. u muszkieterów, dragonów). Nazwa pochodzi od wywijanego skórzanego kołnierza.
Wikipedia
1. kurtka noszona niegdyś przez żołnierzy w wojsku polskim;
2. ostra końcówka u spodu oszlifowanego diamentu lub innego kamienia szlachetnego
SJP.pl
Koleta (franc. Colette) – pierwotnie zdrobniała forma imienia Nikoleta, powstałego od Nikoli, żeńskiego odpowiednika Mikołaja. Koleta jest imieniem znanym w Polsce od dawna, dzięki funkcjonującemu na ziemiach polskich zakonowi żeńskiemu.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. zakonnica ze zgromadzenia św. Kolety
Wiktionary
rzecz. Koleta ż., Nikoleta ż., koletanka ż.
:: fm. koletanin m.
przym. koletański
Wiktionary
(1.1) koletanka
Wiktionary
roślina z rodziny wargowych występująca w Afryce i w Azji, uprawiana dla wielobarwnych liści; paczula; pokrzywa amerykańska
SJP.pl
Wikipedia
zdrobnienie od: koleżanka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: koleżanka
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɛʒãˈnɛt͡ʃka, AS: koležãnečka
Wiktionary
towarzyszka w szkole lub w pracy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) towarzyszka nauki lub zabawy
(1.2) towarzyszka pracy
Wiktionary
(1.1) Adelajda to imię mojej najlepszej koleżanki.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɛˈʒãnka, AS: koležãnka
Wiktionary
rzecz. koleś m., koleżeństwo n., kolegowanie n.
:: fm. kolega m.
czas. kolegować się, kolegować
przym. koleżeński
Wiktionary
(1.1-2) znajoma, kumpelka, kumpela, reg. śl. kamaradka.
Wiktionary
inaczej kolegować się z drugą osobą
SJP.pl
dotyczący kolegi; przyjacielski, życzliwy, uczynny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przyjacielski, życzliwy i uczynny
(1.2) dotyczący kolegi, koleżanki lub koleżeństwa
Wiktionary
(1.1) Starałem się być nieco protekcjonalny, ale równocześnie niezmiernie koleżeński.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɛˈʒɛ̃j̃sʲci, AS: koležẽĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. kolega m., koleżanka ż., koleżeństwo n., koleżeńskość ż., koleś mos., koleżka m.
przysł. koleżeńsko, po koleżeńsku
czas. kolegować
Wiktionary
(1.1) oddany, serdeczny
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest koleżeńskie; cecha tych, którzy są koleżeńscy
Wiktionary
(1.1) U mnie w pracy jest duża koleżeńskość między wszystkimi pracownikami.
Wiktionary
przym. koleżeński
przysł. koleżeńsko
rzecz. koleżeństwo n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) przyjazne zachowanie i sympatia okazywane kolegom i koleżankom
(1.2) ogół kolegów i koleżanek
Wiktionary
(1.1) (…) łączyła ich przyjaźń nierozerwana i koleżeństwo, jednakże rozterki pomiędzy nimi nie ustawały: jeden wszystko chciał turczyć, a drugi kozaczyć (…).
Wiktionary
rzecz. koleżka m., koleś mos., kolega m., koleżanka ż., koleżeńskość
czas. kolegować się, kolegować
przym. koleżeński
przysł. koleżeńsko, po koleżeńsku
Wiktionary
(1.1) przyjaźń, drużba, komitywa; pot. kumplostwo, sztama
Wiktionary
koleś, ziom, ziomal, ziomek, ziomuś; potocznie:
1. kolega, kompan;
2. osoba bliżej nieznana; gość, kolo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. kolega, zwłaszcza bliski
Wiktionary
(1.1) Koleżka mój, niejaki Skubliński Alojzy, posiada na Marszałkowskiej ulicy mieszkanie, trzy pokoje z kuchnią i łazienką.
Wiktionary
rzecz. kolega m., koleżanka ż., koleżeństwo n.
czas. kolegować się ndk., zakolegować się dk.
przym. koleżeński
przysł. koleżeńsko
Wiktionary
koleś, ziom, ziomal, ziomek, ziomuś; potocznie:
1. kolega, kompan;
2. osoba bliżej nieznana; gość, kolo
SJP.pl
naszyjnik kobiety, ozdobiony drogimi klejnotami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) naszyjnik ze szlachetnych kamieni lub ich imitacji ułożonych w bogatą, dekoracyjną kompozycję
(1.2) techn. dwuczęściowy, metalowy pierścień mocujący elementy konstrukcji, wiążący rury itp.
Wiktionary
Kolia – miejscowość w Wallis i Futunie (zbiorowość zamorska Francji), położona na wyspie Futuna, w okręgu Alo. Według spisu powszechnego z 2018 roku, liczyła 254 mieszkańców.
Wikipedia
IPA: ˈkɔlʲja, AS: kolʹi ̯a
Wiktionary
miejsce schronienia w górach, zwłaszcza szałas pasterski; koleba
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) etn. góry. szałas stanowiący schronienie w górach
(1.2) gw-pl|Bukowina. szopa przeznaczona dla chorych owiec
Wiktionary
--
Wikipedia
(1.1) Już księżyc na niebo wychodzi, • Zapłoną dookoła ogniska, • I wkrótce popłynie z hawiarskiej koliby • Melodia nam wszystkim tak bliska
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
etym|rum|colibă. (chata, szałas), etym|alb|kolibe. < etym|gr|καλύβη. (kalýbē)
uwagi. inna pisownia: koleba
tłumaczenia.
* hiszpański: (1.1) borda ż., cabaña ż.
źródła.
== koliba (język czeski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) koliba, szałas pasterski, bacówka
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
najmniejszy ptak na świecie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ornit. barwnie upierzony i żywiący się nektarem najmniejszy z ptaków;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Patrz, jakie piękne, różnobarwne papugi, złotopióre kolibry, przecudowne kwiaty i wspaniała roślinność.
Wiktionary
IPA: kɔˈlʲibɛr, AS: kolʹiber
Wiktionary
rzecz. koliberek m.
Wiktionary
zdrobnienie od: koliber
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. osiedle w południowo-wschodniej części Gdyni;
Wiktionary
Kolibki (kaszb. Kòlibczi, niem. Koliebken) – osiedle w Gdyni, w dzielnicy Orłowo położone nad potokiem Kolibkowskim. Obszar osiedla obejmuje południową część dzielnicy Orłowo i znajduje się bezpośrednio nad Morzem Bałtyckim granicząc od południa z Sopotem (granica na rzece Swelina).
Wikipedia
(1.1) We wrześniu 1939 r. na pozycjach pod Kolibkami 2 Morski Pułk Strzelców prowadził ciężkie walki obronne Gdyni.
Wiktionary
przym. kolibkowski
Wiktionary
dawniej: koliber
SJP.pl
rodzina ptaków z rzędu krótkonogich
SJP.pl
Kolibrowate (Trochilidae) – rodzina ptaków z rzędu krótkonogich (Apodiformes), a według taksonomii Sibleya-Ahlquista tworząca osobny rząd Trochiliformes. Obejmuje gatunki lądowe, zamieszkujące Amerykę, głównie w strefie międzyzwrotnikowej.
Wikipedia
o cechach kolibrowatych (rodzina ptaków)
SJP.pl
kolibło egipskie - drzewo rosnące w Afryce i Azji Zachodniej, o różnorodnych zastosowaniach
SJP.pl
Kolibło (Balanites Delile) – rodzaj roślin z rodziny parolistowatych (Zygophyllaceae). Obejmuje 9 gatunków. Wszystkie rosną w Afryce (zasięg rodzaju obejmuje niemal cały jej obszar bez Tunezji i Afryki Południowej), dwa gatunki rosną poza tym także w Azji południowo-zachodniej oraz w Indiach i Mjanmie.
Wikipedia
rodzina roślin okrytozalążkowych z kladu dwuliściennych właściwych; Balanitaceae
SJP.pl
o cechach kolibłowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
laserowy przyrząd do pomiaru odległości; colidar; dalmierz laserowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) przest. dalmierz laserowy
Wiktionary
Kolidar – dalmierz laserowy, którego źródłem promieniowania jest laser impulsowy. Służy głównie do wykrywania i lokalizacji obiektów znajdujących się w przestrzeni kosmicznej lub pomiarów odległości między dwoma statkami kosmicznymi.
Wikipedia
IPA: kɔˈlʲidar, AS: kolʹidar
Wiktionary
(1.1) colidar
Wiktionary
1. być w sprzeczności z czymś, nie zgadzać się z czymś;
2. przeszkadzać w zrobieniu czegoś, być przeszkodą
SJP.pl
czasownik
(1.1) być w sprzeczności, wykluczać się, stać w konflikcie
Wiktionary
IPA: ˌkɔlʲiˈdɔvat͡ɕ, AS: kolʹidovać
Wiktionary
rzecz. kolizja ż., kolidowanie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kolidować.
Wiktionary
czas. kolidować ndk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|koligacić.
Wiktionary
czas. koligacić
Wiktionary
książkowo: łączyć w związki rodzinne (pokrewieństwo lub powinowactwo) poprzez małżeństwo
SJP.pl
czasownik niedokonany (dk. skoligacić)
(1.1) spowinowacać
Wiktionary
IPA: ˌkɔlʲiˈɡat͡ɕit͡ɕ, AS: kolʹigaćić
Wiktionary
rzecz. koligacenie n., koligacja, koligat
Wiktionary
1. książkowo: związek rodzinny oparty na pokrewieństwie lub powinowactwie; parantela;
2. przenośnie: bycie podobnym do kogoś lub czegoś pod jakimś względem, pozostawianie w bliskim związku z kimś lub z czymś; pokrewieństwo, filiacja, pobratymstwo, bliskość
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pokrewieństwo, powinowactwo
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌkɔlʲiˈɡat͡sʲja, AS: kolʹigacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. koligat m.
czas. koligacić ndk., skoligacić dk.
przym. koligacyjny
Wiktionary
dotyczący koligacji
SJP.pl
dawniej:
1. osoba będąca w stosunku rodzinnym z krewnymi współmałżonka, ale niepowiązana z nimi więzami krwi; powinowaty;
2. człowiek, którego łączą z kimś związki pokrewieństwa, który należy z kimś do jednej rodziny; krewniak, krewny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) przest. mężczyzna żonaty z czyjąś krewną
Wiktionary
IPA: kɔˈlʲiɡat, AS: kolʹigat
Wiktionary
rzecz. koligacja ż., skoligacenie n.
:: fż. koligatka ż.
czas. koligacić, skoligacić
Wiktionary
(1.1) powinowaty
Wiktionary
dawniej: być z kimś spokrewnionym, spowinowaconym
SJP.pl
skupianie światła w wąską wiązkę równoległych promieni
SJP.pl
Wikipedia
dotyczący kolimacji
SJP.pl
przyrząd optyczny służący do otrzymywania równoległych wiązek promieni świetlnych, stosowany np. w spektrografie, spektrometrze
SJP.pl
Kolimator – przyrząd przetwarzający padające światło lub strumień cząstek w równoległą wiązkę (skolimowaną) lub w wiązkę o określonej zbieżności. Padający strumień może być rozbieżny, zbieżny bądź może nie mieć ustalonej zbieżności. Kolimator jest zwykle częścią składową większych przyrządów.
Wikipedia
przymiotnik od: kolimator
SJP.pl
Wikipedia
Kolineacja – wzajemnie jednoznaczne przekształcenie geometryczne przestrzeni geometrycznej, np. euklidesowej, afinicznej, liniowej, rzutowej (skończonego wymiaru), na siebie odwzorowujące proste w proste, tj. zachowujące współliniowość punktów.
Wikipedia
dotyczący kolineacji
SJP.pl
w matematyce: uporządkowanie według tej samej prostej; współliniowość
SJP.pl
współliniowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zob. współliniowy.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
o cechach koliściakowatych (rodzina pająków)
SJP.pl
o cechach koliściakowatych (rodzina pająków)
SJP.pl
1. zgrubienie od: koło;
2. coś otaczającego dookoła; krąg, okrąg
SJP.pl
mający kształt koła, przypominający koło; okrągły, półkrągły
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający kształt koła lub zbliżony do koła
Wiktionary
(1.1) Doron dostrzegł wytatuowaną na policzku młodzieńca głowę sokoła obwiedzioną kolistą linią.
Wiktionary
rzecz. kolarz mos.
czas. kołowacieć
Wiktionary
(1.1) kołowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. wystąpienie ruskiego chłopstwa pańszczyźnianego na Ukrainie Prawobrzeżnej w 1768;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Za inne źródło koliszczyzny wskazywano działalność Cerkwi prawosławnej, która podsycała nienawiść do szlachty polskiej i Żydów u ludności prawosławnej zamieszkującej Naddnieprze.
Wiktionary
owad z rzędu pluskwiaków równoskrzydłych, szkodnik drzew owocowych i warzyw
SJP.pl
Koliszewo – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie płońskim, w gminie Sochocin.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ciechanowskiego.
Wikipedia
nadrodzina owadów z rzędu pluskwiaków; miodówki, psylle
SJP.pl
Miodówki, koliszki, psylle (Psylloidea) – licząca około 1500 gatunków na całym świecie nadrodzina owadów w obrębie pluskwiaków równoskrzydłych, piersiodziobych (Sternorrhyncha). Koliszki są grupą pokrewną z mszycami (Aphidoidea), mączlikami (Aleyrodoidea) i czerwcami (Coccoidea), z czego najbardziej podobne są mączlikom. W nauce miodówki znane są bardziej jako koliszki bądź psylle. W zapisie kopalnym znane są od jury.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. zob. koliszczyzna.
Wiktionary
1. zbieg niezgodnych lub sprzecznych ze sobą okoliczności, interesów, zasad, przepisów itp.; sprzeczność;
2. zderzenie się pojazdów będących w ruchu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wypadek samochodowy; zderzenie, stłuczka
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kierowca malucha poważnie ucierpiał w kolizji.
Wiktionary
IPA: kɔˈlʲizʲja, AS: kolʹizʹi ̯a
Wiktionary
czas. kolidować
Wiktionary
(1.1) zderzenie, stłuczka, wypadek, kraksa
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) przym. od kolizja prawna
Wiktionary
IPA: ˌkɔlʲizɨjnɔˈpravnɨ, AS: kolʹizyi ̯nopravny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kolizyjne
Wiktionary
przym. kolizyjny
przysł. kolizyjnie
Wiktionary
przymiotnik od: kolizja
SJP.pl
1. drobna ryba, pospolity szkodnik narybku; ciernik; kat
2. ostry ból w jamie brzusznej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. silne, napadowe bóle w jamie brzusznej
(1.2) med. kłucie w boku
(1.3) bot. kłujący wyrostek roślinny
(1.4) icht. nazwa systematyczna|Gasterosteus aculeatus|Linnaeus|ref=tak., drobna ryba z rodziny ciernikowatych
(1.5) slang. młodz. coca-cola
Wiktionary
Kolka – napad ostrych bólów spowodowany przerzynaniem się kamienia przez wąski przewód lub mocnym skurczem mięśniówki jelit w zatruciach lub ostrych zakażeniach pokarmowych.
Rodzaje kolek:
Wikipedia
(1.1) Berbeć dostał kolki i zabrało go pogotowie.
(1.5) Kopsnij kolki, pić mi się chce.
Wiktionary
przym. kolkowy
rzecz. kolec mrz.
Wiktionary
(1.3) cierń
(1.4) ciernik, czart, kat
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w delcie Gangesu w północno-wschodnich Indiach, stolica stanu Bengal Zachodni;
Wiktionary
Kolkata lub Kalkuta (hindi कोलकाता, trl. Kolkātā, trb. Kolkata; bengali: কলকাতা, trl. Kolkatā, trb. Kolkata ang. Kolkata; do 2001 r. hindi कलकत्ता, trl. Kalkattā, trb. Kalkatta; ang. Calcutta) – miasto w Indiach, w delcie Gangesu, stolica stanu Bengal Zachodni, trzecia aglomeracja w kraju licząca około 15 milionów mieszkańców.
Wikipedia
(1.1) Kolkata położona jest w delcie Gangesu.
Wiktionary
rzecz. Kalkuta ż.
przym. kalkucki, podkalkucki
Wiktionary
(1.1) Kalkuta
Wiktionary
suche igliwie
SJP.pl
Kolki – gaun wikas samiti w zachodniej części Nepalu w strefie Gandaki w dystrykcie Lamjung. Według nepalskiego spisu powszechnego z 2001 roku liczył on 401 gospodarstw domowych i 2165 mieszkańców (1131 kobiet i 1034 mężczyzn).
Wikipedia
tlenek żelaza otrzymywany przy wyrobie kwasu siarkowego, używany jako czerwona farba malarska
SJP.pl
przymiotnik od: kolka (w znaczeniu: ostry ból w jamie brzusznej), np. ból kolkowy
SJP.pl
roślina z rodziny przewiertniowatych
SJP.pl
Wikipedia
[czytaj: kolagen] kolagen;
1. białko proste będące głównym składnikiem tkanki łącznej, odgrywające ważną rolę w budowie ciał kręgowców, występujące m.in. w substancji międzykomórkowej tkanki kostnej i chrzęstnej;
2. substancja proteinowa do produkcji kosmetyków i żelatyny
SJP.pl
gwałtowny spadek ciśnienia krwi; kolaps; zapaść
SJP.pl
Kollaps – debiutancki album studyjny zespołu Einstürzende Neubauten, wydany 5 października 1981 roku nakładem wytwórni ZickZack.
Wikipedia
[czytaj: kolenchyma] tkanka roślinna wzmacniająca, zbudowana z żywych i elastycznych komórek o zgrubiałych i niezdrewniałych ściankach, zwiększająca wytrzymałość mechaniczną rośliny; kolenchyma, zwarcica
SJP.pl
roślina z rodziny floksów, hodowana jako roślina ozdobna
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Colmarem, dotyczący Colmaru (daw. Kolmaru)
Wiktionary
rzecz. Colmar mrz.
Wiktionary
1. naturalne lub sztuczne zapełnianie porów w osadach (głównie piaszczystych) materiałem ilastym niesionym przez przesączającą się wodę;
2. sztuczne podnoszenie poziomu gruntu stosowane w melioracji; namulanie, zamulanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) melior. sposób sztucznego podnoszenia poziomu gruntu przez wykorzystanie osadzających się namułów niesionych przez wodę
(1.2) hydrol. zapełnianie porów drobnymi cząstkami stałymi niesionymi przez przesączającą się wodę
Wiktionary
Kolmatacja (ang. clogging) – osadzanie się w przestrzeni porowej ośrodka porowatego drobnych cząstek stałych unoszonych przez przepływający płyn.
Kolmatacja związana jest z blokowaniem przewężeń kanałów porowych przez cząstki stałe adwekcyjnie unoszone przez poruszający się płyn.
Przykładem procesu kolmatacji jest stopniowe zatykanie się filtrów porowatych (np. sączki, samochodowy filtr powietrza) przez drobne cząstki stałe zawarte w filtrowanym płynie.
Wikipedia
przym. kolmatacyjny
Wiktionary
(1.1) namulanie, zamulanie
(1.2) zatykanie, zapychanie
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) hydrol. melior. związany z kolmatacją, dotyczący kolmatacji
Wiktionary
(1.1) Całkowicie wyschły stawy kolmatacyjne, których zadaniem jest oczyszczanie wody wpływającej do zalewu na Borkach.
Wiktionary
rzecz. kolmatacja ż.
Wiktionary
1. ukłuć, dźgnąć
2. potocznie: zadzwonić (zatelefonować)
SJP.pl
przymiotnik od: Kolno
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Kolna
(1.2) związany z Kolnem
przymiotnik jakościowy
(2.1) typowy lub charakterystyczny dla Kolna
Wiktionary
rzecz. Kolno n.
Wiktionary
mieszkaniec Kolna
SJP.pl
mieszkanka Kolna
SJP.pl
Wikipedia
Kolniszki (niem. Collnischken) – osada w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie gołdapskim, w gminie Gołdap.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa suwalskiego.
Wieś została założona przez Jana Bendera ze Skocz na ziemi zakupionej w 1564 roku.
Wikipedia
1. miasto w Polsce;
2. nazwa kilku wsi w Polsce;
3. wieś na Białorusi;
4. część Nowej Rudy;
5. jezioro na Równinie Augustowskiej;
6. jezioro na Pojezierzu Poznańskim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Kolno – miasto w województwie podlaskim, siedziba powiatu kolneńskiego, położone na Wysoczyźnie Kolneńskiej na Mazowszu, prawa miejskie od 1425 r.
Miasto królewskie Korony Królestwa Polskiego, położone było w drugiej połowie XVI wieku w powiecie kolneńskim ziemi łomżyńskiej województwa mazowieckiego. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa łomżyńskiego.
Wikipedia
IPA: ˈkɔlnɔ, AS: kolno
Wiktionary
przym. kolneński
Wiktionary
Kolnowice (dodatkowa nazwa w j. niem. Kohlsdorf, cz. Kolnovice) – wieś w Polsce, położona w województwie opolskim, w powiecie prudnickim, w gminie Biała. Historycznie leży na Górnym Śląsku, na ziemi prudnickiej. Położona jest na terenie Wysoczyzny Bialskiej, będącej częścią Niziny Śląskiej. Przepływa przez nią potok Psiniec.
Wikipedia
rzadko: przeznaczony do zadawania ciosów kłuciem; kłujący
SJP.pl
1. południowosłowiański taniec ludowy o zmiennym tempie; choro, oro;
2. potocznie: kolokwium; koło
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) slang. posp. facet
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) slang. posp. kolokwium
(2.2) folk. choreogr. południowosłowiański taniec ludowy
Wiktionary
Kolo (inne nazwy: choro, oro) to taniec ludowy wywodzący się z antycznych tańców kołowych. Pochodzi z Serbii, popularny jest nadal i na całym Półwyspie Bałkańskim. Wykonywany jest w formie koła.
Kolo jest zaliczane do najstarszych tańców słowiańskich.
Wikipedia
(1.1) Co ten kolo od ciebie chciał?
(2.1) Jutro mamy kolo z astrofizyki.
(2.2) Kolo jest zaliczane do najstarszych tańców słowiańskich.
Wiktionary
IPA: ˈkɔlɔ, AS: kolo
Wiktionary
(1.1)
:: rzecz. kolega mos.
(2.1)
:: rzecz. kolokwium n.
Wiktionary
(2.1) kolokwium, kolos, koło
Wiktionary
rodzaj roślin z rodziny goździkowatych, obejmujący około 25 gatunków
SJP.pl
Kolobant (Colobanthus) – rodzaj roślin z rodziny goździkowatych obejmujący ok. 25 gatunków. Przedstawiciele występują na półkuli południowej, osiągając największe zróżnicowanie na Nowej Zelandii, poza tym rosną w Ameryce Południowej, Australii i na wyspach otaczających Antarktydę. Kolobant antarktyczny jest jedynym przedstawicielem dwuliściennych we florze Antarktydy.
Wikipedia
roztwór nitrocelulozy w rozpuszczalnikach organicznych, tworzący po wyschnięciu bezbarwną, elastyczną błonkę, stosowany w lecznictwie do opatrywania skaleczeń, używany też do produkcji lakierów i klejów; kolodium
SJP.pl
przymiotnik od: kolodion
SJP.pl
roztwór nitrocelulozy w rozpuszczalnikach organicznych, tworzący po wyschnięciu bezbarwną, elastyczną błonkę, stosowany w lecznictwie do opatrywania skaleczeń, używany też do produkcji lakierów i klejów; kolodion
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) chem. techn. roztwór nitrocelulozy w mieszaninie alkoholu i eteru, po rozlaniu szybko schnący oraz tworzący bezbarwną warstewkę, o wielu zastosowaniach, np. jako opatrunek, klej albo lakier
Wiktionary
Kolodium (kolodion) – roztwory nitrocelulozy o stężeniu 4–10% w rozpuszczalnikach organicznych, np. w mieszaninie eteru etylowego (50–75%) z etanolem (20–70%) lub acetonu (ok. 90%) z izopropanolem (ok. 5%). Mogą zawierać dodatki, np. kamforę i olej rycynowy.
Wikipedia
(1.1) kolodion
Wiktionary
notka informacyjna umieszczana na ostatniej stronie tekstu w starych rękopisach i drukach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) formuła umieszczona na końcu tekstu z tytułem dzieła, datą i miejscem powstania, imieniem pisarza, czasem jego funkcją i pochodzeniem
Wiktionary
Kolofon (stgr. κολοφών kolophōn „szczyt, wierzchołek; zwieńczenie pracy”) – formuła umieszczona na końcu średniowiecznej książki rękopiśmiennej, zawierająca explicit z tytułem dzieła, datację, imię pisarza, czasem jego funkcję (np. praesbiter, organista itp.) i pochodzenie, a nieraz także inne informacje dotyczące okoliczności powstania danego egzemplarza, np. na czyje polecenie czy za czyjego panowania powstał. Uzupełnieniem kolofonu bywały niekiedy osobiste wynurzenia pisarza, zwykle w formie wierszowanej (o charakterze okolicznościowym, pobożnym, poważnym bądź trywialnym itp.), najczęściej wyrażające zadowolenie z powodu ukończonego trudu pisarskiego. Kolofon rozwinął się w późnym średniowieczu ze zwięzłej formuły explicitu. Zwykle był wyróżniany przez pisarza graficznie (np. inną barwą inkaustu lub większymi literami).
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) colophon
* duński: (1.1) kolofon w.
* norweski (bokmål): (1.1) kolofon m.
* norweski (nynorsk): (1.1) kolofon m.
* szwedzki: (1.1) kolofon w.
źródła.
== kolofon (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) kalafonia
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) colophon
* duński: (1.1) kolofon w.
* norweski (bokmål): (1.1) kolofon m.
* norweski (nynorsk): (1.1) kolofon m.
* szwedzki: (1.1) kolofon w.
źródła.
== kolofon (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) kalafonia
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
liczba przeciwna do logarytmu danej liczby (symbol: clg, colog); cologarytm
SJP.pl
Logarytm (łac. [now.] logarithmus – stosunek, z gr. λόγ- log-, od λόγος logos – zasada, rozum, słowo, i ἀριθμός árithmós – liczba) – dla danych liczb a,b>0,\;a\neq 1 liczba oznaczana \log _{a}b będąca rozwiązaniem równania a^{x}=b. Taka definicja logarytmu została zdefiniowana przez Eulera. Liczba a nazywana jest podstawą (zasadą) logarytmu, liczba b liczbą logarytmowaną (niekiedy antylogarytmem swojego logarytmu, patrz: antylogarytm). Jest to więc wykładnik potęgi, do jakiej należy podnieść podstawę a, aby otrzymać liczbę logarytmowaną b.
Wikipedia
1. rozpowszechniony w przyrodzie układ o dużym stopniu rozdrobnienia, stanowiący ogniwo pośrednie między roztworami rzeczywistymi a zawiesinami
2. najdrobniejsza cząstka gleby
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pot. chem. niejednorodna mieszanina tworząca układ dwóch substancji, w którym jedna z nich jest rozproszona w drugiej
Wiktionary
Układ koloidalny, układ koloidowy, roztwór koloidalny, zawiesina koloidalna, potocznie koloid – niejednorodna mieszanina, zwykle dwufazowa, tworząca układ dwóch substancji, w którym jedna z nich jest rozproszona w drugiej. Rozdrobnienie (czyli stopień dyspersji) substancji rozproszonej jest tak duże, że fizycznie mieszanina sprawia wrażenie homogenicznej, jednak nie jest to wymieszanie na poziomie pojedynczych cząsteczek.
Wikipedia
(1.1) Za przykład koloidu można uznać nanożel.
Wiktionary
rzecz. koloidalność ż.
przym. koloidalny, koloidowy
przysł. koloidalnie, koloidowo
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób charakterystyczny dla koloidów
Wiktionary
(1.1) Podczas ogrzewania substancje nierozpuszczalne oraz rozpuszczone koloidalnie zostają zaadsorbowane na glince białej, enzymy ulegają inaktywacji, a białka – koagulacji.
Wiktionary
przym. koloidalny, koloidowy
przysł. koloidowo
rzecz. koloid mrz., koloidalność ż.
Wiktionary
(1.1) koloidowo
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co jest koloidalne
Wiktionary
przym. koloidalny, koloidowy
przysł. koloidalnie, koloidowo
rzecz. koloid mrz.
Wiktionary
przymiotnik jakościowy
(1.1) wytworzony z koloidów, zawierający koloidy
przymiotnik relacyjny
(2.1) związany z koloidem, odnoszący się do koloidu
Wiktionary
(1.1) Większość układów koloidalnych nazywana jest zolami, przy czym pojęcie zolu jest niejednoznaczne.
Wiktionary
rzecz. koloid mrz., koloidalność ż.
przysł. koloidalnie, koloidowo
przym. koloidowy
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób charakterystyczny dla koloidów
Wiktionary
(1.1) Podczas spalania suchego surowca roślinnego (tlących się liści) część substancji czynnych sublimuje i ulatnia się w postaci dymu, czyli koloidowo zawieszonych w powietrzu drobnych cząstek stałych, które, wciągnięte z powietrzem do płuc podczas wdechu, osiadają na błonie śluzowej i ulegają absorpcji, mogąc oddziaływać miejscowo i ogólnoustrojowo.
Wiktionary
przym. koloidalny, koloidowy
przysł. koloidalnie
rzecz. koloid mrz., koloidalność ż.
Wiktionary
(1.1) koloidalnie
Wiktionary
przymiotnik od: koloid
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zob. koloidalny.
Wiktionary
(1.1) Kolory uzyskano dzięki koloidowej zawiesinie złota w szkle.
Wiktionary
przym. koloidalny
przysł. koloidalnie, koloidowo
rzecz. koloid mrz., koloidalność ż.
Wiktionary
1. często używane zestawienie słów, którego znaczenie wynika ze znaczeń poszczególnych słów;
2. wieś szlachecka podzielona na części należące do różnych właścicieli (lub wierzycieli);
3. w dawnym prawie: kolejność spłacania wierzycieli w przypadku upadłości dłużnika;
4. w informatyce: umieszczenie urządzeń klienta w profesjonalnej serwerowni oraz zapewnienie ochrony, konserwacji, obsługi i stałego podłączenia do Internetu; hoteling
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) jęz. często spotykany związek wyrazów, którego znaczenie wynika ze znaczenia jego składników;
(1.2) hist. wieś szlachecka podzielona na części należące do różnych właścicieli
(1.3) hist. kolejność spłacania wierzycieli
(1.4) inform. usługa polegająca na odpłatnym udostępnieniu zasobów serwerowni
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) „Obrać jabłko” to przykład kolokacji.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔˈkat͡sʲja, AS: kolokacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kolokator mos.
Wiktionary
dotyczący kolokacji
SJP.pl
dawniej: wierzyciel, który zajął część majątku dłużnika jako zabezpieczenie swojej wierzytelności
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. praw. wierzyciel, który zajął część majątku dłużnika jako zabezpieczenie swoich roszczeń
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔˈkatɔr, AS: kolokator
Wiktionary
rzecz. kolokacja ż.
:: fż. kolokatorka
przym. kolokatorski
Wiktionary
dawniej: wierzycielka, która zajęła część majątku dłużnika jako zabezpieczenie swojej wierzytelności
SJP.pl
roślina uprawna w klimacie tropikalnym i subtropikalnym, jadalne bulwy i liście; kapusta karaibska; taro; kleśnica; kleśniec jadalny
SJP.pl
Kolokazja (Colocasia Schott in Schott et Endl.) – rodzaj roślin z rodziny obrazkowatych, liczący 16 gatunków, pochodzących z tropikalnych i subtropikalnych regionów Azji, niektóre endemiczne. Kolokazja jadalna jest rośliną uprawianą przemysłowo na całym świecie, z uwagi na duże, bogate w skrobię bulwy. Nazwa naukowa rodzaju pochodzi od arabskiej nazwy kolkas lub kulkas, używanej pierwotnie w Egipcie jako nazwa zwyczajowa lotosu.
Wikipedia
ssak drapieżny z rodziny kotów, występujący w Ameryce Południowej; kot pompasowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Leopardus colocolo|Molina|ref=tak., gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych, występujący w Ameryce Południowej;
(1.2) zool. kot z gatunku kolokolo (1.1)
Wiktionary
Ocelot pampasowy, kolokolo, kot pampasowy (Leopardus colocola) – gatunek drapieżnego ssaka z podrodziny kotów (Felinae) w obrębie rodziny kotowatych (Felidae), zamieszkującego Amerykę Południową.
Wikipedia
(1.2) Na temat biologii rozrodu kolokolo wiadomo niewiele.
Wiktionary
(1.1) kot pampasowy, ocelot, ocelot pampasowy
(1.2) kot pampasowy, ocelot, ocelot pampasowy
Wiktionary
1. w dawnym prawie: uznawać prawa wierzyciela do części majątku dłużnika;
2. w informatyce: umieszczać urządzenia w wynajmowanej serwerowni, specjalizującej się w świadczeniu takich usług
SJP.pl
bawełna kolodionowa
SJP.pl
Bawełna kolodionowa (koloksylina) – rodzaj nitrocelulozy o zawartości azotu 11,1–12,3%. Czasami traktowana jako rodzaj bawełny strzelniczej, tzw. "bawełna strzelnicza nr 2", BS2. Otrzymywana przez częściową estryfikację celulozy za pomocą mieszaniny nitrującej. Stosowana głównie do wyrobu lakierów i klejów nitrocelulozowych, błon fotograficznych, celuloidu i niektórych materiałów wybuchowych (prochu bezdymnego i nowoczesnych dynamitów).
Wikipedia
wprowadzenie do tekstu języka potocznego
SJP.pl
wyraz lub wyrażenie potoczne, używane tylko w swobodnej rozmowie; potocyzm
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) jęz. wyraz lub wyrażenie potoczne, używane tylko w swobodnej rozmowie;
Wiktionary
Kolokwializm (z łac. colloquium „rozmowa” od colloqui „rozmawiać”, col- „współ-” i loqui „mówić”), potocyzm – wyraz, wyrażenie lub forma składni – stosowane wyłącznie w języku potocznym, zwykle w mowie, w życiu codziennym, a jednocześnie w sytuacji, gdy nie ma wymogu dbałości o zgodność przekazu z wyższymi rejestrami języka (językiem starannym czy wyspecjalizowanym).
Wikipedia
IPA: ˌkɔlɔˈkfʲjalʲism̥, AS: kolokfʹi ̯alʹism̦
Wiktionary
rzecz. kolokwialność ż., kolokwium n.
przym. kolokwialny
przysł. kolokwialnie
Wiktionary
(1.1) potocyzm
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób kolokwialny, potocznie
Wiktionary
(1.1) Jezus, po prostu, okazał grzeczność weselnikom w Kanie Galilejskiej i, mówiąc kolokwialnie, skombinował kilka beczek.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔˈkfʲjalʲɲɛ, AS: kolokfʹi ̯alʹńe
Wiktionary
przym. kolokwialny
rzecz. kolokwializm m., kolokwialność ż.
Wiktionary
brak dbałości o styl wyrażania się charakterystyczny dla języka potocznego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kolokwialne
Wiktionary
przym. kolokwialny
przysł. kolokwialnie
rzecz. kolokwializm mrz.
Wiktionary
1. używany w języku potocznym, w zwykłej rozmowie;
2. odnoszący się do kolokwium
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) potoczny
(1.2) odnoszący się do lub związany z kolokwium
Wiktionary
(1.1) Zasada, że należy posługiwać się językiem naturalnym osób badanych, wydaje się oczywista. Czy jednak należy uwzględniać także typowe dla danej grupy błędy językowe oraz zwroty kolokwialne?
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔˈkfʲjalnɨ, AS: kolokfʹi ̯alny
Wiktionary
rzecz. kolokwializm m., kolokwialność ż., kolokwium n.
przysł. kolokwialnie
Wiktionary
płożąca się roślina zielna z rodziny dyniowatych; owoc tej rośliny
SJP.pl
Arbuz kolokwinta, kawon kolokwinta, kolokwinta, kolocynta (Citrullus colocynthis (L.) Schrad.) – gatunek rośliny zielnej z rodziny dyniowatych.
Wikipedia
1. rodzaj egzaminu ustnego lub pisemnego na wyższej uczelni
2. rodzaj sympozjum naukowego, sesja poświęcona określonemu tematowi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) eduk. stud. rodzaj sprawdzianu na studiach
(1.2) sympozjum naukowe, sesja
Wiktionary
Kolokwium (łac. colloquium „rozmowa”) – egzamin w szkołach wyższych, pierwotnie przybierający formę ustną, wtórnie również pisemną. Nierzadko związany jest z zaliczeniem ćwiczeń lub seminariów. Kolokwium stanowi podstawę zaliczenia przedmiotu studiów (częściowego bądź całkowitego).
Mianem kolokwium określa się również spotkanie zwołane w celu przeanalizowania jakiejś problematyki.
Wikipedia
(1.1) Zakładam, że jutro na kolokwium studenci pojawią się w większym gronie.
Wiktionary
rzecz. kolokwializm mrz.
przym. kolokwialny
Wiktionary
mieszkaniec Kolombo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kolombo
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔ̃mˈbʲijt͡ʃɨk, AS: kolõmbʹii ̯čyk
Wiktionary
rzecz. Kolombo n.
:: fż. kolombijka ż.
przym. kolombijski
Wiktionary
mieszkanka Kolombo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kolombo
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔ̃mˈbʲijka, AS: kolõmbʹii ̯ka
Wiktionary
rzecz. Kolombo n.
:: fm. kolombijczyk mos.
przym. kolombijski
Wiktionary
→ Kolombo (stolica Sri Lanki)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do miasta Kolombo
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔ̃mˈbʲijsʲci, AS: kolõmbʹii ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Kolombo n., kolombijczyk m., kolombijka ż.
Wiktionary
w komedii dell'arte: jedna z głównych postaci, partnerka arlekina; colombina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) szt. bohaterka przedstawień commedia dell'arte, ubrana w czarną maskę partnerka arlekina
Wiktionary
Wikipedia
stolica administracyjna Sri Lanki; Colombo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. stolica Sri Lanki;
Wiktionary
Kolombo (syng. කොළඹ Kolamba, tamil. கொழும்பு, IPA: /ˈkoləmbə/, ang. Colombo) – stolica Sri Lanki do 29 kwietnia 1982 roku. Obecnie nadal największe miasto tego państwa – 318 048 mieszkańców (2012), stolica biznesowa, a także siedziba przedstawicielstw dyplomatycznych i wielu urzędów państwowych.
Wikipedia
IPA: kɔˈlɔ̃mbɔ, AS: kolõmbo
Wiktionary
rzecz. kolombijczyk m., kolombijka ż.
przym. kolombijski
Wiktionary
1. drobny dzierżawca gruntu w krajach Ameryki Łacińskiej;
2. w starożytnym Rzymie: dzierżawca gruntu, którego niezależność zmieniała się wraz z przemianami historycznymi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. w starożytnym Rzymie, w okresie klasycznym: dzierżawca działki u wielkiego właściciela ziemskiego
(1.2) hist. w starożytnym Rzymie, w okresie późnego cesarstwa: chłop przypisany do ziemi
Wiktionary
Kolon (z łac. colonus – 'wieśniak, rolnik' z colere 'uprawiać (ziemię)') – w starożytnym Rzymie dzierżawca działki ziemi od właściciela ziemskiego, w okresie cesarstwa chłop zależny od właściciela latyfundium, a z czasem zniewolony rolnik przypisany do ziemi (glebae adscripti). Kolonowie stanowili podstawę systemu kolonatu.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kolonat m.
frazeologia.
etymologia.
etym|łac|colonus. → wieśniak, rolnik
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkɔlɔ̃n, AS: kolõn
Wiktionary
rzecz. kolonat m.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kolonat m.
frazeologia.
etymologia.
etym|łac|colonus. → wieśniak, rolnik
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
w starożytnym Rzymie nazwa systemu organizacji wielkiej własności ziemskiej, polegającego na wydzielaniu przez właścicieli latyfundiów działek nadawanych w uprawę tzw. kolonom, którzy byli w zamian zobowiązani do określonych świadczeń
SJP.pl
Kolonat (z łac. colonatus – stan wieśniaczy) – system eksploatacji ziemi, który wykształcił się w I wieku w cesarstwie rzymskim. Początkowo rozwijał się on przede wszystkim w Italii, z czasem rozpowszechnił się także w innych, głównie zachodnich prowincjach Imperium. W kolonacie osobiście wolni chłopi (kolonowie) dzierżawili od wielkich właścicieli ziemskich działki, oddając za ich użytkowanie czynsz w naturze lub pieniądzu. Problemy z opłacaniem czynszów sprawiały, że kolonowie popadali w coraz większą zależność od latyfundystów, która z czasem przybrała formę rzeczywistego poddaństwa.
Wikipedia
mieszkaniec Kolonii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kolonii
Wiktionary
Klończyk (806 m) lub Kolończyk – kilkuwierzchołkowy, mało wybitny szczyt Beskidu Wyspowego. Znajduje się w długim, południowo-wschodnim grzbiecie ciągnącym się od Modyni przez Jasieńczyk, Klończyk i Spleźnię po Stymberka. Północno-wschodnie stoki Klończyka opadają do wąskiej doliny potoku Jastrzębik w miejscowości Jastrzębie, stoki południowo-zachodnie do doliny Zakiczańskiego Potoku w miejscowości Kicznia. Są w większości porośnięte lasem bukowo-świerkowym, ale po wschodniej i południowej stronie na jego łagodnych stokach znajdują się pola uprawne i zabudowania przysiółków Spleźnia i Sikorzec. Szczyt Klończyka znajduje się w niewielkiej kępie drzew na tej polanie. Przez Klończyka nie prowadzi żaden znakowany szlak turystyki pieszej, można jednak przejść jego grzbietem dość wyraźną ścieżką, która przewija się to z lewej, to z prawej strony grzbietu. Szczyt Klończyka ścieżka omija na polanie, przy niewielkiej szkółce leśnej.
Wikipedia
rzecz. Kolonia ż.
:: fż. kolonka ż.
przym. koloński
Wiktionary
amerykański i brytyjski odpowiednik pułkownika; colonel
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) typogr. druk. w systemie miar typograficznych Didota stopień czcionki odpowiadający siedmiu punktom (2,6313 mm)
Wiktionary
IPA: kɔˈlɔ̃nɛl, AS: kolõnel
Wiktionary
(1.1) mignon
Wiktionary
1. posiadłość państwa leżąca poza jego granicami;
2. grupa dzieci lub młodzieży przebywająca na koloniach;
3. grupa domów położona z dala od centrum wsi;
4. miejsce przymusowego pobytu w odosobnieniu od społeczeństwa;
5. skupisko zwierząt lub organizmów jednego gatunku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w zachodnich Niemczech, położone nad Renem;
(1.2) geogr. miasto w Mikronezji;
(1.3) geogr. toponim, nazwa kilkunastu miejscowości w Polsce
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Mój znajomy przeprowadził się do Kolonii, do domu nad Renem.
Wiktionary
IPA: kɔˈlɔ̃ɲja, AS: kolõńi ̯a
Wiktionary
rzecz. kolończyk m., kolonka ż.
przym. koloński, podkoloński
Wiktionary
(1.1) stpol. Kolno
Wiktionary
zwolennik kolonializmu - polityki państw gospodarczo rozwiniętych
SJP.pl
związany z kolonializmem - polityką państw gospodarczo rozwiniętych
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) polit. hist. związany z kolonializmem, dotyczący kolonializmu lub kolonialistów
Wiktionary
rzecz. kolonializm mrz., kolonia ż., kolonista mos., kolonizacja ż., kolonizator mos., dekolonizacja ż.,kolonistka ż.
przym. kolonialny. postkolonialny
Wiktionary
przekształcanie terytorium w kolonie; kolonizacja, kolonizatorstwo
SJP.pl
polityka państw dobrze rozwiniętych gospodarczo i silnych militarnie, polegająca na uzależnieniu od siebie terenów zagranicznych, krajów słabo rozwiniętych, o niskim poziomie cywilizacji, lecz zasobnych w surowce lub ważnych ze względów strategicznych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) polit. hist. system i polityka mocarstw opierająca się na opanowaniu i utrzymywaniu w politycznej oraz ekonomicznej zależności krajów słabo rozwiniętych w celu czerpania z nich zysków;
Wiktionary
Kolonializm – polityka państw rozwiniętych gospodarczo polegająca na utrzymywaniu w zależności politycznej i ekonomicznej krajów słabo rozwiniętych oraz wykorzystywaniu ich zasobów ludzkich i surowcowych. Zgodnie z zachodnią tradycją kolonializm datowany jest od epoki wielkich odkryć geograficznych, chociaż znany był już w czasach starożytności.
Wikipedia
(1.1) Świat arabski (…) uznaje skutki kolonializmu za główny czynnik kształtujący relacje między Zachodem a państwami arabskimi.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔ̃ˈɲalʲism̥, AS: kolõńalʹism̦
Wiktionary
rzecz. kolonia ż., kolonizacja ż., kolonizator m., dekolonizacja ż., kolonista m., kolonistka ż.
przym. kolonialny, postkolonialny, kolonialistyczny
czas. kolonizować
Wiktionary
regionalnie: sklep z towarami importowanymi, zwłaszcza owocami, przyprawami itp.; sklep kolonialny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Poznań. sklep spożywczy
Wiktionary
(1.1) Leć do kolonialki po pyry. I weź dwie szneki dla dzieci.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kolonialne
Wiktionary
przym. kolonialny
przysł. kolonialnie
Wiktionary
związany z kolonią, charakterystyczny dla kolonii - kraju pozbawionego samodzielności politycznej i gospodarczej
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z terytorium kolonii, dotyczący terytorium kolonii
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔ̃ˈɲalnɨ, AS: kolõńalny
Wiktionary
rzecz. kolonia ż., postkolonializm m., kolonizacja ż., kolonizator m., kolonizatorka ż., kolonista m., kolonistka ż., kolonizowanie n., skolonizowanie n., kolonialista m., kolonialistka ż., półkolonia ż., kolonializm m., kolonialność ż., postkolonialność ż.
czas. kolonizować ndk., skolonizować dk.
przym. kolonizatorski, półkolonialny, postkolonialny, kolonijny, kolonialistyczny
przysł. kolonialnie
Wiktionary
przestarzale: produkt sprowadzony do Europy z krajów kolonialnych; towar kolonialny
SJP.pl
grupowy pobyt wypoczynkowy dzieci i młodzieży, zorganizowany poza miejscem ich stałego zamieszkania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) grupowy pobyt wypoczynkowy dzieci lub młodzieży, zorganizowany poza miejscem ich stałego zamieszkania;
forma rzeczownika.
(2.1) M., B. i W. lm. od: kolonia
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Pierwsze dwa tygodnie lipca Kasia spędzi na koloniach.
Wiktionary
IPA: kɔˈlɔ̃ɲjɛ, AS: kolõńi ̯e
Wiktionary
rzecz. kolonista mos., kolonistka ż., półkolonie nmos., kolonia ż.
przym. kolonijny, półkolonijny
czas. kolonizować
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kolonista mos., kolonistka ż., półkolonie nmos., kolonia ż.
przym. kolonijny, półkolonijny
czas. kolonizować
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
(1.1) por|półkolonie|obóz.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) summer camp
* baskijski: (1.1) udaleku
* białoruski: (1.1) калонія ż.
* białoruski (taraszkiewica): (1.1) калёнія ż.
* francuski: (1.1) colonie de vacances, centre de vacances
* hiszpański: (1.1) colonia ż.
* jidysz: (1.1) קעמפּ m. (kemp), מחנה ż. (machne)
* niemiecki: (1.1) Kolonie ż., Lager n.
* rosyjski: (1.1) лагерь m.
* ukraiński: (1.1) табір ż.
źródła.
== kolonie (język afrykanerski.) ==
wymowa.
audio|LL-Q14196 (afr)-Oesjaar-kolonie.wav.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) kolonia
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
zdrobnienie od: kolonia
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z koloniami (albo kolonią – tylko w znaczeniu: „grupa dzieci przebywających na koloniach”)
Wiktionary
rzecz. Kolonia ż., kolonia ż., kolonista mos., kolonistka ż., półkolonia ż., kolonie nmos., kolonizacja ż.
przym. półkolonijny, kolonizatorski, kolonialny
czas. kolonizować
Wiktionary
1. osoba osiedlająca się na skolonizowanym terenie; osadnik;
2. uczestnik kolonii dla dzieci i młodzieży
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) uczestnik kolonii
(1.2) mieszkaniec kolonii
Wiktionary
(1.1) Czy po tych wakacjach będzie wspominać miłego kolonistę?
(1.2) Po ciężkich stratach, głównie z powodu szkorbutu, koloniści powrócili do Francji. (z Wikipedii)
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔ̃ˈɲista, AS: kolõńista
Wiktionary
rzecz. kolonia ż., kolonie nmos., kolonijka ż., kolonialista m., kolonizator m., kolonializm m., kolonizacja ż., kolonizatorstwo n.
:: fż. kolonistka ż.
czas. kolonizować ndk.
przym. kolonijny, kolonizacyjny, kolonizatorski, kolonialny, postkolonialny, kolonialistyczny, półkolonijny
przysł. kolonialnie, kolonijnie
Wiktionary
(1.2) osadnik, osiedleniec
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) uczestniczka kolonii
(1.2) mieszkanka kolonii
Wiktionary
(1.1) Na peronie stała moja córka z innymi kolonistkami.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔ̃ˈɲistka, AS: kolõńistka
Wiktionary
rzecz. Kolonia ż., kolonia ż., kolonijka ż., kolonie nmos., kolonializm m., kolonizacja ż., kolonizatorstwo n., kolonialista m., kolonizator m.
:: fm. kolonista m.
czas. kolonizować ndk.
przym. kolonijny, kolonizacyjny, kolonizatorski, kolonialny, kolonialistyczny, półkolonijny
Wiktionary
1. tworzenie osad na terenach bezludnych lub słabo zaludnionych; osadnictwo;
2. przekształcanie terytorium w kolonie; kolonializacja, kolonizatorstwo;
3. pojawienie się i rozwój pierwszych organizmów na danym obszarze;
4. podporządkowywanie sobie czegoś i zdobywanie przewagi, np. kolonizacja przez media
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) tworzenie osad na obszarach słabo zamieszkanych lub niezamieszkanych
(1.2) przekształcanie podbitych miejsc w kolonie
(1.3) biol. zasiedlanie organizmu przez drobnoustroje; bezobjawowa obecność mikroorganizmów w ustroju
Wiktionary
Kolonizacja – osadzenie mieszkańców i tworzenie osad na terenach słabo zaludnionych lub niezamieszkanych.
Rodzaje kolonizacji ze względu na pochodzenie osadników:
Wikipedia
(1.2) „Kolonizacja nie była nigdy aktem cywilizacyjnym, nie wyrosła z woli cywilizowania kogokolwiek — mówi Albert Sarraut, w swoim czasie gubernator Indochin. — Jest ona aktem przemocy, i to przemocy kierowanej interesem własnym”.
(1.1) Na wschód od Lachów mieszkają Pogórzanie, prowadzący gospodarkę pastersko-rolniczą, posiadający w swej kulturze materialnej, a zwłaszcza w budownictwie, ślady średniowiecznej kolonizacji niemieckiej (stąd występujące tu czasem określenie „na Głuchoniemcach").
Wiktionary
rzecz. kolonia ż., kolonializm mrz., kolonista mos., kolonistka ż., kolonizator mos., Kolonia ż., kolonizowanie n.
czas. kolonizować ndk., skolonizować n.
przym. kolonialny, kolonijny, kolonizacyjny, kolonizatorski, kolonialistyczny
przysł. kolonialnie, kolonijnie, kolonizacyjnie, kolonizatorsko
Wiktionary
(1.1) osadzanie się
Wiktionary
dotyczący kolonizacji
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kolonizacją, dotyczący kolonizowania
Wiktionary
rzecz. kolonia ż., kolonizacja ż., kolonizatorstwo n., kolonizator m., kolonizowanie n., skolonizowanie n., kolonista mos., kolonistka ż., Kolonia ż.
czas. kolonizować ndk., skolonizować dk.
przym. kolonizatorski, postkolonialny
Wiktionary
1. dawniej: osadnik, kolonista;
2. osoba biorąca udział w kolonizowaniu jakiegoś obszaru
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ten, który organizuje kolonizację danego kraju, obszaru
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔ̃ɲiˈzatɔr, AS: kolõńizator
Wiktionary
rzecz. kolonia ż., kolonizacja ż., kolonista m., kolonistka ż., kolonializm mrz., kolonizatorstwo n., kolonizowanie n., Kolonia ż.
czas. kolonizować ndk., skolonizować dk.
przym. kolonizacyjny, kolonialny, kolonizatorski, kolonialistyczny
Wiktionary
1. dawniej: osadniczka, kolonistka;
2. kobieta biorąca udział w kolonizowaniu jakiegoś obszaru
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący kolonizatorów
Wiktionary
(1.1) Takim chłodnym oddechem dla kolonizatorskiej administracji stołecznej był właśnie Dardżyling.
Wiktionary
rzecz. kolonizatorstwo n., kolonizator m., kolonizatorka ż., kolonia ż., kolonista m., kolonistka ż., kolonizacja ż., kolonizowanie n., skolonizowanie n., Kolonia ż.
czas. kolonizować ndk., skolonizować dk.
przym. kolonizacyjny, kolonialny, kolonijny
Wiktionary
przekształcanie terytorium w kolonie; kolonizacja, kolonializacja
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. skolonizować)
(1.1) przekształcać zdobyty kraj we własną kolonię
(1.2) zasiedlać obszary bezludne lub słabo zaludnione
(1.3) biol. zasiedlać dany organizm przez mniejszy gatunek
Wiktionary
rzecz. kolonistka ż., Kolonia ż., kolonia ż., kolonializm mrz., kolonie nmos., kolonista mos., kolonizacja ż., kolonizator mos., kolonizowanie n.
czas. skolonizować dk.
przym. kolonialny, kolonijny, kolonizacyjny, kolonizatorski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) polit. hist. dokonywanie kolonizacji, zasiedlanie nowych terytoriów
Wiktionary
rzecz. kolonizacja ż., kolonizatorstwo n., kolonizator m., kolonia ż.
czas. kolonizować ndk., skolonizować dk.
przym. kolonizacyjny, kolonialny, kolonizatorski
Wiktionary
mieszkanka Kolonii (miasta w Niemczech)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kolonii (miasta w Niemczech)
Wiktionary
Kolonka – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie radomskim, w gminie Pionki. Ma status sołectwa. Leży przy drodze wojewódzkiej nr 737. Dawniej osada leśna i przysiółek wsi Kieszek.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny w Jedlni-Letnisku.
Wikipedia
rzecz. Kolonia ż.
:: fm. kolończyk mos.
przym. koloński
Wiktionary
kolonoskopia wykonana za pomocą tomografu komputerowego
SJP.pl
przyrząd medyczny służący do diagnostyki (obrazowania) chorób jelita grubego oraz do drobnych zabiegów w świetle jelita (np. pobierania wycinków, usunięcia polipów); koloskop
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) med. urządzenie do przeprowadzania kolonoskopii w zakresie diagnostyki i niewielkich zabiegów;
Wiktionary
Kolonoskop – giętki, oparty na technice światłowodowej przyrząd w kształcie długiej, cienkiej rury, służący do diagnostyki (obrazowania) chorób jelita grubego. Badanie wykonywane tym urządzeniem nazywane jest kolonoskopią (w przypadku wziernikowania całego jelita grubego) lub sigmoidoskopią – w przypadku obrazowania końcowego, 50–60 cm odcinka jelita grubego.
Wikipedia
IPA: ˌkɔlɔ̃ˈnɔskɔp, AS: kolõnoskop
Wiktionary
rzecz. kolonoskopia ż.
przym. kolonoskopowy
przysł. kolonoskopowo
Wiktionary
endoskopowe badanie lekarskie do zobrazowania dolnego odcinka przewodu pokarmowego; koloskopia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. endoskopowe badanie jelita grubego przez odbyt; może obejmować również niewielkie zabiegi;
Wiktionary
Kolonoskopia – metoda badania dolnego odcinka przewodu pokarmowego polegająca na oglądaniu wnętrza jelita grubego. Polega ona na wprowadzeniu przez odbyt specjalnego wziernika zakończonego kamerą i przesłaniu obrazu na zewnątrz. Do tego celu służy giętki instrument zwany kolonoskopem, który jest zbudowany podobnie jak gastroskop służący do diagnostyki górnego odcinka przewodu pokarmowego. Podczas kolonoskopii możliwe jest też pobieranie wycinków błony śluzowej jelita grubego do badań histopatologicznych, a także wykonywanie drobnych zabiegów, np. usuwanie pojedynczych polipów.
Wikipedia
(1.1) Badania dowodzą, że kolonoskopia jest skuteczną metodą zapobiegania nowotworom bliższych i dalszych obszarów jelita grubego.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔ̃nɔˈskɔpʲja, AS: kolõnoskopʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kolonoskop m.
przym. kolonoskopowy
przysł. kolonoskopowo
Wiktionary
przymiotnik od: kolonoskop
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kolonoskopią, dotyczący kolonoskopii
(1.2) związany z kolonoskopem, dotyczący kolonoskopu
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔ̃nɔskɔˈpɔvɨ, AS: kolõnoskopovy
Wiktionary
rzecz. kolonoskop m., kolonoskopia ż.
przysł. kolonoskopowo
Wiktionary
mieszkaniec Kolonowskiego (miasta w Polsce); kolonowszczanin
SJP.pl
mieszkanka Kolonowskiego (miasta w Polsce); kolonowszczanka
SJP.pl
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto oraz gmina w Polsce;
Wiktionary
Kolonowskie (dodatkowa nazwa w j. niem. Colonnowska, w latach 1936–1945 Grafenweiler, śl. Kolōnowska) – miasto na Górnym Śląsku, w województwie opolskim, w powiecie strzeleckim, położone nad Małą Panwią, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kolonowskie. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do dawnego woj. opolskiego.
Według danych GUS z 1 stycznia 2024 r. miasto liczyło 3207 mieszkańców.
Wikipedia
IPA: ˌkɔlɔ̃ˈnɔfsʲcɛ, AS: kolõnofsʹḱe
Wiktionary
rzecz. kolonowszczanin
:: fż. kolonowszczanka
przym. kolonowski
Wiktionary
mieszkaniec Kolonowskiego (miasta w Polsce); kolonowiczanin
SJP.pl
mieszkanka Kolonowskiego (miasta w Polsce); kolonowiczanka
SJP.pl
przymiotnik od: Kolonia (np. woda kolońska)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kolonią, dotyczący Kolonii
(1.2) dotyczący wody kolońskiej
Wiktionary
rzecz. Kolonia ż., kolończyk mos., kolonka ż., kolonia ż.
Wiktionary
1. barwa, zabarwienie;
2. substancja barwiąca;
3. każdy z czterech zespołów kart w talii;
4. kolor biskupi - fiolet z odcieniem amarantowym; fiolet biskupi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) cecha przedmiotu, określająca, jaka część pasma widzialnego światła jest odbijana przez przedmiot;
(1.2) karc. symbol na karcie umieszczony obok jej wartości;
(1.3) fiz. liczba kwantowa wprowadzona, by rozróżnić dwa jednakowe kwarki znajdujące się w tym samym stanie spinowym;
(1.4) zob. kolory.
(1.5) herald. jeden z rodzajów tynktury heraldycznej;
(1.6) karc. układ w pokerze składający się z pięciu kart w tym samym kolorze (1.2), które nie następują po sobie
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Niebo ma niebieski kolor.
(1.2) W brydżu piki są najcenniejszym kolorem.
(1.3) Proton i neutron składają się z trzech kwarków o różnych kolorach.
(1.4) Zosia na myśl o Zbigniewie od razu nabrała kolorów.
Wiktionary
IPA: ˈkɔlɔr, AS: kolor
Wiktionary
rzecz. koloryzacja ż., kolorowanie n., koloryzowanie n.
:: zdrobn. kolorek m.
czas. kolorować ndk., pokolorować dk., koloryzować ndk.
przym. kolorowy, koloryzacyjny, kolorystyczny
przysł. kolorowo, kolorystycznie
Wiktionary
(1.1) barwa
(1.4) rumieniec, wypieki
Wiktionary
rodzaj roślinożernego dinozaura z rodziny masospondyli
SJP.pl
Koloradizaur (Coloradisaurus brevis) – roślinożerny prozauropod z nadrodziny plateozaurów (Plateosauria).
Nazwa pochodzi od gór Los Colorados w Argentynie, gdzie go znaleziono.Żył w okresie późnego triasu (ok. 221-210 mln lat temu) na terenach Ameryki Południowej. Długość ciała do 3-4 m. Jego szczątki znaleziono w Argentynie.
Przypuszcza się, że młode, świeżo wyklute osobniki, które zaliczono do rodzaju muszaur, mogły być w istocie koloradizaurami.
Wikipedia
chrząszcz z rodziny stonkowatych, o długości ciała do 12 mm, najgroźniejszy szkodnik ziemniaka; chrząszcz kolorado, stonka ziemniaczana
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. stan w Stanach Zjednoczonych;
(1.2) geogr. hydron. rzeka w Ameryce Północnej płynąca przez Stany Zjednoczone i Meksyk, uchodząca do Zatoki Kalifornijskiej;
Wiktionary
Stany Zjednoczone:
Zobacz też:
Wikipedia
przym. koloradzki
Wiktionary
→ Kolorado (rzeka i stan w USA)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kolorado, dotyczący Kolorado
Wiktionary
(1.1) W lutym otrzymałam też pieniądze za robotę w 1950 r. przy koloradzkim żuku kartoflanym.
(1.1) Zresztą wiele jest zagadkowego w całej tej wymarłej kulturze urwisk koloradzkich i nowomeksykańskich.
(1.1) Do systemu koloradzkiego zaliczyć należy również depresję Salton.
Wiktionary
rzecz. Kolorado n.
Wiktionary
naturalna lub syntetyczna substancja do barwienia czegoś
SJP.pl
1. biały, sztywny kołnierzyk zapinany z tyłu, noszony przez duchownych chrześcijańskich;
2. sztywny, haftowany kołnierzyk modny w XVII wieku;
3. leśny ptak afrykański z rodziny muchołówkowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kraw. rel. biały, sztywny kołnierzyk noszony przez duchownych chrześcijańskich;
Wiktionary
Koloratka (fr. collerette, „kołnierzyk”) – kołnierzyk zdobiony haftem lub koronką, popularny w XVIII wieku. Obecnie nazwa ta odnosi się do kołnierzyka stosowanego przez duchownych, który występuje w dwóch postaciach: krótkiej (tzw. listek) i długiej z pektorałem.
Wikipedia
(1.1) W sklepie dla duchowieństwa kupiłam Ryśkowi koloratkę i popielatą koszulę.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔˈratka, AS: koloratka
Wiktionary
(1.1) reg. śl. kragel.
Wiktionary
ozdabianie śpiewanej melodii wirtuozowskimi pasażami i trylami; śpiew urozmaicony takimi ozdobnikami albo rodzaj głosu odpowiedni do takiego śpiewu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) muz. ozdabianie partii wokalnej elementami wirtuozowskimi
(1.2) muz. śpiew ozdobiony elementami wirtuozowskimi
Wiktionary
Koloratura (wł. coloratura z łac. color - barwa, zabarwienie) – rodzaj ozdoby fragmentu melodii w kompozycji wokalnej przeznaczonej dla wirtuoza (np. arii lub pieśni) wykorzystujący pasaże, trylery i inne techniki ornamentacji. Ten styl śpiewu kwitł w okresie największego rozwoju opery włoskiej w XVIII i XIX wieku.
Koloratura służy do demonstracji umiejętności wokalnej śpiewaka. Wymaga od wykonawcy biegłości i sprawnego dysponowania skalą głosu.
Wikipedia
(1.1) Rzadkim zjawiskiem były arie z koloraturą w stylu włoskim.
Wiktionary
rzecz. koloraturowość ż.
:: zdrobn. koloraturka ż.
przym. koloraturowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) muz. cecha tego, co koloraturowe
Wiktionary
rzecz. koloratura ż., koloraturka ż.
przym. koloraturowy
Wiktionary
→ koloratura, np. głos koloraturowy, sopran koloraturowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) muz. wyspecjalizowany w śpiewaniu koloratury
(1.2) muz. zawierający koloraturę
Wiktionary
(1.1) Jestem sopranem koloraturowym, a to jest rola dla mezzosopranów.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔratuˈrɔvɨ, AS: koloraturovy
Wiktionary
rzecz. koloratura ż., koloraturka ż., koloraturowość ż.
Wiktionary
(1.2) ornamentalny, ozdobny
Wiktionary
mieszkaniec Republiki Południowej Afryki lub Namibii o mieszanym pochodzeniu rasowym, najczęściej bursko-malezyjsko-hotentockim
SJP.pl
zdrobnienie od: kolor
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kolor
(1.2) zob. kolorki.
Wiktionary
rzecz. kolor mrz., kolorki nmos., kolorowanie n., kolory nmos., koloryt mrz.
czas. kolorować
Wiktionary
zdrobnienie od: kolor
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) pot. różowe zabarwienie policzków
forma rzeczownika.
(2.1) plural|kolorek.
Wiktionary
(1.1) Gdy spojrzał na nią, dostała kolorków i zatrzepotała powiekami.
Wiktionary
rzecz. kolor mrz., kolorek mrz., kolory nmos., koloryt mrz.
Wiktionary
(1.1) rumieńce; pot. kolory
Wiktionary
rodzaj oświetlenia dyskotekowego, lampa z kolorowymi żarówkami, których błyski sterowane są sygnałem elektroakustycznym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) urządzenie dyskotekowe, które włącza barwne oświetlenie pulsujące w takt muzyki
Wiktionary
rzecz. kolorofonik mrz.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kolorofon
Wiktionary
rzecz. kolorofon m.
Wiktionary
leczenie kolorami; chromoterapia
SJP.pl
Wikipedia
pogardliwie albo lekceważąco o kobiecie innej rasy niż biała
SJP.pl
forma przymiotnika.
(1.1) 3. os. ż. lp. od kolorowy
rzeczownik, rodzaj żeński
(2.1) gwara. przestępcza: wódka gatunkowa
Wiktionary
Kolorowa (hindi Rangeela; ang. tytuł Bollywood Dreams lub Full of Colour) – film Rama Gopala Varmy z 1995 roku, reżysera takich sensacyjnych filmów jak Satya (1998), Towarzystwo (2003) czy Sarkar (2005). Film ten jest mieszaniną romansu, musicalu i dramatu. W rolach głównych występują: Aamir Khan, Urmila Matondkar i Jackie Shroff.
Wikipedia
IPA: ˌkɔlɔˈrɔva, AS: kolorova
Wiktionary
rzecz. kolorowy mos., kolor
przym. kolorowy
Wiktionary
czasownik
(1.1) nadawać czemuś kolor, wypełniać kolorem
Wiktionary
(1.1) Moja młodsza córka uwielbia kolorować.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔˈrɔvat͡ɕ, AS: kolorovać
Wiktionary
rzecz. kolorowy mos., kolor m., kolorowanka ż., kolorek m., kolorowanie n., pokolorowanie n., koloryzm m., kolorysta m., kolorystka ż., koloryzowanie n., podkoloryzowanie n., koloryt mrz.
czas. pokolorować, koloryzować, podkoloryzować
przym. kolorowy, kolorowiasty, kolorystyczny
przysł. kolorowo, kolorystycznie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) nadawanie czemuś jakiejś barwy
(1.2) wypełnianie kolorowanki
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔrɔˈvãɲɛ, AS: kolorovãńe
Wiktionary
rzecz. kolorowy mos., kolor m., kolorek m., kolorowanka ż., koloryt m., pokolorowanie n., zakolorowanie n., koloryzowanie n., podkoloryzowanie n.
czas. kolorować ndk., pokolorować dk., zakolorować dk., koloryzować ndk., podkoloryzować dk.
przym. kolorowy
przysł. kolorowo
Wiktionary
(1.1) barwienie
Wiktionary
książka zawierająca konturowe rysunki przeznaczone do kolorowania dla dzieci
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książeczka, w której małe dzieci wypełniają kontury kredkami lub farbami;
Wiktionary
Kolorowanka, malowanka, rysowanka – zbiór obrazków, zwykle czarno-białych konturów, wydawanych najczęściej w formie książkowej, przeznaczonych głównie dla dzieci do nauki i zabawy. Kolorowanie stanowi proste ćwiczenie zwiększające sprawność manualną, co wspomaga następnie naukę pisania.Przykładowe kategorie rysunków do kolorowania: rysunki z bajek, obrazki zwierząt, roślin, samochodów i innych środków lokomocji, a przede wszystkim rysunki postaci z filmów animowanych.
Wikipedia
IPA: ˌkɔlɔrɔˈvãnka, AS: kolorovãnka
Wiktionary
rzecz. kolor m., kolorowanie n., pokolorowanie n., kolorowy mos.
czas. kolorować ndk., pokolorować dk.
przym. kolorowy
przysł. kolorowo
Wiktionary
(1.1) malowanka
Wiktionary
1. maszyna powlekająca papier farbą; powlekarka;
2. potocznie:
a) ogół kosmetyków do wykonywania makijażu;
b) prasa kolorowa;
c) to, co jest kolorowe, np. film
SJP.pl
przysłówek
(1.1) w sposób kolorowy
Wiktionary
rzecz. koloryt mrz., kolor m., kolorowanie n., kolorowy mos., kolorowanka ż.
przym. kolorowy
czas. kolorować
Wiktionary
rzadki stopień wyższy od przymiotnika: kolorowy; bardziej kolorowy
SJP.pl
barwny;
1.
a) mający jakiś kolor (z wyjątkiem czarnego lub białego);
b) mający parę kolorów (z wyjątkiem czarnego i białego); różnokolorowy; różnobarwny;
2. przenośnie: urozmaicony, ciekawy, efektowny
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) wielobarwny, pełen różnych kolorów
(1.2) będący w jakimś kolorze innym niż czarny i biały
(1.3) przen. urozmaicony
(1.4) pot. (czasem lekcew.) o człowieku rasy innej niż biała
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) pot. (czasem lekcew.) każdy człowiek rasy innej niż biała
Wiktionary
(1.1) Twój sweter jest bardziej kolorowy od mojego.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔˈrɔvɨ, AS: kolorovy
Wiktionary
rzecz. kolor m., kolorystyka ż., koloryzm m., kolorowanka ż., kolorowa ż., kolorowanie n., koloryt mrz.
przym. jednokolorowy, wielokolorowy, kolorystyczny
czas. kolorować
przysł. kolorowo, kolorystycznie
Wiktionary
(1.1) barwny, wielobarwny, barwiony, malowany, różnokolorowy; reg. śl. farbisty.
(1.2) barwny
(1.3) różnorodny, urozmaicony
Wiktionary
[czytaj: kolorpojnt] rasa kota powstała w wyniku krzyżowania kotów perskich z kotami syjamskimi; kot himalajski
SJP.pl
Kolorpoint – pojęcie oznaczające umaszczenie kota, przeważnie o zabarwieniu syjamskim. Po narodzeniu koty syjamskie są zupełnie białe, w miarę jak dorastają ich sierść robi się ciemniejsza (szczególnie w okolicach uszu, twarz, łapy, ogon, u samca również jądra; są to miejsca, gdzie ich temperatura ciała jest najniższa); po latach ich futro nadal ciemnieje.
Wikipedia
potocznie:
1. różowe zabarwienie policzków; rumieńce;
2. barwna odzież, bielizna, tkaniny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) pot. różowo zabarwione policzki
forma rzeczownika.
(2.1) plural|kolor.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Dziecina miała policzki zupełnie bez kolorów, jak u trupa.
Wiktionary
rzecz. kolor mrz., kolorek mrz., kolorki nmos., koloryt mrz.
Wiktionary
(1.1) rumieńce; pot. kolorki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od koloryt
Wiktionary
rzecz. koloryt m.
Wiktionary
przyrząd do pomiaru barwy
SJP.pl
Kolorymetr (tintometr) – przyrząd optyczny służący do wykonywania pomiaru barwy badanego roztworu, tzw. pomiarów kolorymetrycznych.
Rodzaje kolorymetrów:
Wikipedia
pomiar długości fali i natężenia promieniowania elektromagnetycznego w paśmie widzialnym
SJP.pl
Wikipedia
1. osoba zajmująca się nakładaniem kolorów w komiksach, ilustracjach itp.;
2. przedstawiciel stylu w sztuce nazywanego kapizmem lub koloryzmem;
3. kompozytor, którego utwory cechuje bogata aranżacja;
4. osoba, która koloryzuje w opowiadaniu
SJP.pl
przysłówek sposobu
(1.1) pod kątem kolorystycznym
Wiktionary
(1.1) Kolorystycznie reklama przypomina starą zażółconą fotografię w sepii, na której dominują odcienie barwy brunatnej.
Wiktionary
rzecz. kolorowy mos., kolor m., kolorystyka ż., koloryt m., koloryzm m., kolorysta m.
czas. koloryzować ndk., kolorować ndk.
przym. kolorystyczny, kolorowy
Wiktionary
1. przymiotnik od: kolorystyka;
2. przymiotnik od: koloryzm
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kolorystyką
Wiktionary
(1.1) Czytelność, przejrzystość i konsekwentny, integralny projekt kolorystyczny są podstawą dobrze zrobionej strony internetowej.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔrɨˈstɨt͡ʃnɨ, AS: kolorystyčny
Wiktionary
rzecz. kolorowy mos., kolor m., kolorystyka ż., koloryt m., koloryzm m., kolorysta m.
czas. koloryzować ndk., kolorować ndk.
przym. kolorowy
przysł. kolorystycznie
Wiktionary
(1.1) kolorowy
Wiktionary
1. zestawienie, dobór barw w stroju, wnętrzu, obrazie itp.;
2. w muzyce: zestawienie barw dźwięku różnych instrumentów lub głosów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zestawienie kolorów
(1.2) muz. dobór różnych barw dźwięków głosów, instrumentów
Wiktionary
Wikipedia
przym. kolorystyczny, kolorowy
przysł. kolorystycznie
rzecz. kolorowy mos., koloryt mrz.
czas. koloryzować
Wiktionary
1. zespół barw nadających ogólny ton dziełu sztuki, krajobrazowi lub jakiemuś przedmiotowi;
2. zespół cech charakterystycznych dla jakiegoś miejsca, czasu lub dla jakiejś społeczności; też: nastrój dzieła sztuki odtwarzający ten zespół cech
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zabarwienie
(1.2) charakter czegoś
Wiktionary
(1.2) Szczególnego kolorytu dodają stawowi kwitnące kaczeńce.
Wiktionary
rzecz. kolorowy mos., kolor mrz., kolorek mrz., kolory nmos., kolorki nmos., kolorystyka ż., kolorysta mos., kolorowanie n., koloryzowanie n., kolorycik mrz.
czas. kolorować ndk., koloryzować ndk.
przym. kolorowy, kolorystyczny
przysł. kolorowo, kolorystycznie
Wiktionary
przymiotnik od: koloryt
SJP.pl
1. nadawanie czemuś barw, odcieni;
2. ubarwianie opowiadania ciekawymi, również zmyślonymi szczegółami;
3. przerabianie filmu czarno-białego na kolorowy;
4. dawniej: kolorystyka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kosmet. farbowanie włosów
(1.2) ubarwianie opowiadania lub opisu szczegółami, często przesadzonymi
(1.3) przetwarzanie filmu czarno-białego na kolorowy
(1.4) daw. zestaw kolorów
Wiktionary
(1.1) Od pewnego czasu staram się odejść od trwałej koloryzacji na rzecz koloryzacji bez amoniaku.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔrɨˈzat͡sʲja, AS: koloryzacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kolor mrz., koloryzator m., koloryzowanie n.
czas. koloryzować ndk.
przym. koloryzacyjny
czas. koloryzować ndk.
Wiktionary
dotyczący koloryzacji
SJP.pl
1. malarz, nadający w obrazie szczególne znaczenie kolorowi, mniejszą uwagę zwracający na kompozycję; kolorysta;
2. osoba, która przesadnie ubarwia swoje opowieści; blagier
SJP.pl
1. malarka, nadająca w obrazie szczególne znaczenie kolorowi, mniejszą uwagę zwracająca na kompozycję; kolorystka;
2. kobieta, która przesadnie ubarwia swoje opowieści; blagierka
SJP.pl
1. akcentowanie znaczenia kolorów w sztukach plastycznych;
2. kierunek w polskim malarstwie okresu międzywojennego; kapizm
SJP.pl
Kapizm (koloryzm) – kierunek malarstwa, który wykształcił się i zdominował polską sztukę w drugiej dekadzie dwudziestolecia międzywojennego. Nazwa utworzona od skrótu K.P. oznaczającego (pierwotnie żartobliwie) Komitet Paryski, będący stowarzyszeniem pomocy dla studentów wyjeżdżających na studia malarskie do Francji, zawiązanym w 1923 roku pod patronatem Józefa Pankiewicza na krakowskiej ASP.
Wikipedia
czasownik nieprzechodni niedokonany
(1.1) nadawać czemuś dany kolor lub odcień
(1.2) film. przerabiać film czarno-biały na kolorowy
(1.3) dodawać do narracji szczegóły w celu jej ubarwienia
Wiktionary
(1.3) Dawni trubadurzy, podobnie jak współcześni poeci, nadmiernie akcentowali, koloryzowali, przesadzali chcąc mocniej coś powiedzieć.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔrɨˈzɔvat͡ɕ, AS: koloryzovać
Wiktionary
rzecz. kolor ż., koloryzacja ż., kolorystyka ż., kolorysta m., kolorystka ż., koloryzator m., koloryzatorka ż., koloryzowanie n., kolorowanie n., koloryt mrz.
przym. kolorystyczny, koloryzacyjny
czas. kolorować ndk.
przysł. kolorystycznie
Wiktionary
(1.1) barwić, farbować, kolorować
(1.3) ubarwiać, malować w tęczowych kolorach, przejaskrawiać, idealizować, wyolbrzymiać, przesadzać, fantazjować, konfabulować, zmyślać; pot. bajerować, kitować, wciskać kit, opowiadać bajki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) nadawanie czemuś jakiegoś koloru
(1.2) przerabianie czarno-białych filmów i fotografii na kolorowe
(1.3) przen. dodawanie do narracji nieprawdziwych szczegółów w celu jej uatrakcyjnienia
Wiktionary
czas. kolorować, koloryzować ndk.
rzecz. koloryzacja n., kolorowanie n., kolor mrz., koloryt mrz.
Wiktionary
(1.3) podkolorowywanie, podmalowywanie, ubarwianie, upiększanie, lakierowanie, lukrowanie
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
kolorzyk rdzawosterny, kolorzyk błękitny - gatunki małego ptaka z rodziny pekińczyków
SJP.pl
1. coś wielkiego, bardzo dużych rozmiarów; olbrzym, mastodont;
2. środowiskowo: kolokwium; kolo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
(1.1) książk. olbrzymi posąg
(1.2) książk. przen. coś bardzo wielkiego, olbrzymiego
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) książk. potężnie zbudowany, wielkiego wzrostu człowiek
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(3.1) środ. stud. kolokwium
Wiktionary
Wikipedia
(3.1) Nie pójdę dziś z wami na piwo, bo mam jutro kolosa ze statystyki.
Wiktionary
IPA: ˈkɔlɔs, AS: kolos
Wiktionary
przym. kolosalny
Wiktionary
(1.2) olbrzym, gigant
(2.1) olbrzym, gigant
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kolosalne; cecha tych, którzy są kolosalni
Wiktionary
przym. kolosalny
przysł. kolosalnie
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) bardzo duży; wielki
Wiktionary
(1.1) Nikt przy zdrowych zmysłach nie kwestionuje, że przemiana jest kolosalna.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlɔˈsalnɨ, AS: kolosalny
Wiktionary
rzecz. kolos m., kolosalność ż.
Wiktionary
(1.1) ogromny, olbrzymi
Wiktionary
mieszkaniec Kolosów (starożytnego miasta w dolinie rzeki Likos we Frygii)
SJP.pl
okrągła budowla
SJP.pl
Koloseum (łac. Colosseum, wł. Colosseo), właściwie amfiteatr Flawiuszów (łac. Amphitheatrum Flavium) – amfiteatr w Rzymie, wzniesiony w latach 70–72 do 80 n.e. przez Wespazjana i Tytusa – cesarzy z dynastii Flawiuszów.
Wikipedia
przyrząd medyczny służący do diagnostyki (obrazowania) chorób jelita grubego oraz do drobnych zabiegów w świetle jelita (np. pobierania wycinków, usunięcia polipów); kolonoskop
SJP.pl
endoskopowe badanie lekarskie do zobrazowania dolnego odcinka przewodu pokarmowego; kolonoskopia
SJP.pl
przymiotnik od: koloskop
SJP.pl
stomia wytworzona na jelicie grubym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. stomia operacyjnie wyłoniona na jelicie grubym;
Wiktionary
Kolostomia – stomia wytworzona na jelicie grubym, czyli operacyjne wyprowadzenie światła jelita grubego na powierzchnię brzucha, umożliwiające wydalanie treści jelitowej, gdy jest to niemożliwe drogą naturalną (najczęściej po usunięciu odbytnicy z powodu nowotworu).
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) colostomy
* baskijski: (1.1) kolostomia
* fiński: (1.1) kolostomia
* francuski: (1.1) colostomie ż.
* hiszpański: (1.1) colostomía ż.
* kataloński: (1.1) colostomia ż.
* perski: (1.1) کولوستومی
* portugalski: (1.1) colostomia ż.
* szwedzki: (1.1) kolostomi w.
* włoski: (1.1) colostomia ż.
źródła.
== kolostomia (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) med. kolostomia
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) colostomy
* baskijski: (1.1) kolostomia
* fiński: (1.1) kolostomia
* francuski: (1.1) colostomie ż.
* hiszpański: (1.1) colostomía ż.
* kataloński: (1.1) colostomia ż.
* perski: (1.1) کولوستومی
* portugalski: (1.1) colostomia ż.
* szwedzki: (1.1) kolostomi w.
* włoski: (1.1) colostomia ż.
źródła.
== kolostomia (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) med. kolostomia
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. Kluż-Napoka
Wiktionary
Kluż-Napoka (historycznie Koloszwar, rum. Cluj-Napoca, węg. Kolozsvár, niem. Klausenburg; do 1974 Kluż) – miasto w północno-zachodniej Rumunii, na Wyżynie Transylwańskiej, nad Małym Samoszem, największe miasto i historyczna stolica Siedmiogrodu, ośrodek administracyjny okręgu Kluż.
Wikipedia
przym. koloszwarski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) hist. związany z Koloszwarem, dotyczący Koloszwaru (współcz. Kluż-Napoka)
Wiktionary
(1.1) Z piętnastu oskarżonych dziesięciu skazano na śmierć i już 30 sierpnia pięciu z nich, między nimi Sandora Kendy, ścięto na rynku koloszwarskim.
(1.1) W roku tym bowiem wojska cesarskie splądrowały 150 domów unitarian koloszwarskich, w szczególności ministrów i nauczycieli.
Wiktionary
rzecz. Koloszwar mrz.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
pośrednictwo między wydawcą a punktem sprzedaży lub bezpośrednim nabywcą; dystrybucja
SJP.pl
rozprowadzanie wśród odbiorców prasy, książek itp.; kolportowanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) działalność polegająca na rozprowadzaniu książek, czasopism itp. bezpośrednio wśród odbiorców albo przez sieć placówkaacówek
Wiktionary
Kolportaż (fr. colportage 'kolportaż' i colporteur 'kolporter' od colporter 'kolportować' z łac. comportare 'znosić, gromadzić'; od com- 'współ-' i portare 'nosić'), inaczej dystrybucja – pośrednictwo między wydawcą a punktem sprzedaży lub bezpośrednim nabywcą.
Wikipedia
rzecz. kolporter mos., kolporterstwo n., kolportowanie n.
przym. kolportażowy
czas. kolportować
Wiktionary
(1.1) kolportowanie, kolporterstwo
Wiktionary
przymiotnik od: kolportaż
SJP.pl
osoba zajmująca się dystrybucją książek, prasy itp. wśród odbiorców
SJP.pl
Wikipedia
rozprowadzać wśród odbiorców prasę, książki itp.
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. rozkolportować)
(1.1) rozprowadzać wydawnictwa wśród odbiorców
(1.2) przekazywać informacje
Wiktionary
(1.1) Dysydentka kolportowała KOR-owską bibułę.
(1.2) To przecież sołtys kolportował plotkaotki o rychłym zamknięciu firmy.
Wiktionary
rzecz. kolportaż mrz., kolporter mos., kolporterka ż., kolporterstwo n., kolportowanie n.
czas. rozkolportować dk.
przym. kolporterski
przysł. kolportersko
Wiktionary
(1.1) dystrybuować, rozprowadzać
(1.2) rozpowszechniać
Wiktionary
przyrząd optyczny służący do wziernikowania pochwy i oglądania szyjki macicy
SJP.pl
Kolposkopia – badanie polegające na oglądaniu powierzchni szyjki macicy, dolnej części jej kanału oraz pochwy i sromu przy pomocy urządzenia optycznego – kolposkopu.
Kolposkopia pozwala w ciągu kilku minut ustalić rozpoznanie, podjąć odpowiednie decyzje dotyczące terapii i w niektórych przypadkach przystąpić od razu do leczenia. Badanie umożliwia wykrycie przedklinicznych postaci raka szyjki macicy.
Wikipedia
wziernikowanie pochwy i szyjki macicy przy pomocy urządzenia optycznego - kolposkopu
SJP.pl
Kolposkopia – badanie polegające na oglądaniu powierzchni szyjki macicy, dolnej części jej kanału oraz pochwy i sromu przy pomocy urządzenia optycznego – kolposkopu.
Kolposkopia pozwala w ciągu kilku minut ustalić rozpoznanie, podjąć odpowiednie decyzje dotyczące terapii i w niektórych przypadkach przystąpić od razu do leczenia. Badanie umożliwia wykrycie przedklinicznych postaci raka szyjki macicy.
Wikipedia
przymiotnik od: kolposkop
SJP.pl
przymiotnik od: Kola (półwysep), Koło (miasto)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kołą, dotyczący Koły (miasta lub rzeki na Półwyspie Kolskim)
(1.2) związany z Kolą (Półwyspem Kolskim), dotyczący Koli
Wiktionary
Osoby o tym nazwisku:
Geografia:
Inne:
Wikipedia
rzecz. kolanka ż., Kola ż., Koła ż., kolanin mos., Koło n.
Wiktionary
przymiotnik od: Kola (półwysep), Koło (miasto)
SJP.pl
Kolsko (niem. Kolzig) – wieś w Polsce położona w Kotlinie Kargowskiej, w województwie lubuskim, w powiecie nowosolskim, w gminie Kolsko.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.
Miejscowość jest siedzibą władz gminy Kolsko.
Wikipedia
mieszkaniec Kolska
SJP.pl
mieszkanka Kolska
SJP.pl
sześciostrzałowy rewolwer bębenkowy; colt
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pot. rewolwer bębenkowy (niekoniecznie wyprodukowany przez firmę Samuela Colta);
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
Samuel Colt → amerykański wynalazca, założyciel firmy produkującej broń palną
etym|ang|colt. → źrebię
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) colt
źródła.
== kolt (język średnio-dolno-niemiecki.) ==
wymowa.
IPA|kʰɔːɫt.
znaczenia.
przymiotnik
(1.1) zimny
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: kɔlt, AS: kolt
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
Samuel Colt → amerykański wynalazca, założyciel firmy produkującej broń palną
etym|ang|colt. → źrebię
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) colt
źródła.
== kolt (język średnio-dolno-niemiecki.) ==
wymowa.
IPA|kʰɔːɫt.
znaczenia.
przymiotnik
(1.1) zimny
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
ruda tantalu i niobu, mieszanina kolumbitu i tantalitu
SJP.pl
Koltan (coltan) – ruda tantalu i niobu, będąca mieszaniną dwóch minerałów: kolumbitu i tantalitu.
Wikipedia
1. ciężkie działo oblężnicze, używane w XVI-XVIII wieku głównie do niszczenia fortyfikacji; szlanga;
2. wielkie działo okrętowe o długiej lufie, używane w XVI-XVII wieku, strzelające pociskami o ciężarze 8-16 funtów;
3. potocznie: rzecz lub osoba duża, ciężka i niezgrabna; landara, kobyła, krowa, krówsko;
4. przenośnie: niepodważalny, kluczowy fakt lub argument
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wojsk. ogólna nazwa odprzodowych dział artyleryjskich używanych w XVI i XVII wieku;
(1.2) przen. pot. bardzo duża i ciężka rzecz
(1.3) przen. pot. ciężka i niezgrabna osoba
Wiktionary
Kolubryna – ogólna nazwa odprzodowych dział artyleryjskich używanych w XVI i XVII wieku.
Nazwa kolubryna pochodzi od łacińskiego słowa colubra – żmija, wężyca; we Francji, gdzie przede wszystkim były używane, nazywane były coulevrine, W Niemczech szlangi. Tego typu działa nazywano także kulewryna, wężownice lub serpentyny.
Wikipedia
(1.1) (…) ciężkie działa z Krakowa, a między nimi taką kolubrynę, której nie tylko częstochowskie, ale żadne w świecie mury oprzeć się nie mogły (…)
Wiktionary
przym. kolubrynowy, kolubryniasty
Wiktionary
(1.1) war. koluwryna, szlanga, serpentyna, wężownica
(1.2) grzmot, kloc, krowa, landara
Wiktionary
przymiotnik od: kolubryna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) rzad. zgrub. gwara. koło, pęto
Wiktionary
(1.1) Wystąpili honorowo, wyłuskali ze snopka butlę smorodinówki [wódki porzeczkowej], kolucho zeschłej na kość kiełbasy i oblaliśmy jak należy początek służby.
Wiktionary
ssak z rodziny lotokotów; latoperz; lotokot
SJP.pl
dawna nazwa niobu, pierwiastka chemicznego z grupy wanadowców
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) hist. spolszczone nazwisko włoskie odkrywcy i żeglarza Krzysztofa Kolumba
(1.2) imię|polski|m.;
Wiktionary
Kolumb – imię pochodzenia łacińskiego. Wywodzi się od słowa columba oznaczającego "gołębia". Nosiło je kilku świętych.
Żeńskim odpowiednikiem, i imieniem iroszkockich mnichów, jest Kolumba.
Kolumb imieniny obchodzi 9 czerwca.
Wikipedia
(1.1) Krzysztof Kolumb był pierwszym Europejczykiem, który dotarł do wybrzeży Ameryki.
Wiktionary
IPA: ˈkɔlũmp, AS: kolũmp
Wiktionary
rzecz. Kolumbia ż., Kolumbijczyk m., Kolumbijka ż., Kolumbowie mos., Columbus m., Kolumban m.
:: fż. Kolumba ż.
przym. kolumbijski, prekolumbijski, postkolumbijski
Wiktionary
(1.1) reg. śl. Kolůmb.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż.
forma rzeczownika.
(2.1) D. i B. lp. od: Kolumb
Wiktionary
Kolumba – żeńska forma imienia Kolumb, pochodzenia łacińskiego. Wywodzi się od słowa oznaczającego „gołębica”. Od imienia Kolumba pochodzi też zdrobnienie Kolumbula.
Nosiło je kilka świętych, w tym Kolumba z Sens.
Kolumba imieniny obchodzi 10 stycznia, 3 marca, 20 maja, 17 września, 24 września i 31 grudnia.
Wikipedia
(1.1) Miała na imię Kolumba i jeździła na pomarańczowym składaku.
Wiktionary
rzecz. Kolumb m., Kolumbowie mos.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
Wiktionary
Kolumban – imię męskie pochodzące od celtyckiego imienia Koloman nawiązujące do łac. Columba (gołębica – będąca symbolem Ducha Świętego).
Kolumban imieniny obchodzi: 2 października i 23 listopada.
Wikipedia
(1.1) Mam na imię Kolumban i jestem nauczycielem z podwarszawskiej miejscowości.
(1.1) Według legendy Kolumban Starszy został pochowany ze świętym Patrykiem.
(1.1) W Kościele katolickim na 23 listopada przypada wspomnienie św. Kolumbana Młodszego, patrona Irlandii.
(1.1) Kolumbanowie dzień swego patrona, czyli imieniny, obchodzą 23 listopada.
Wiktionary
rzecz. Kolumbanowa ż., Kolumbanówna ż., Kolumbanostwo lm m.
:: zdrobn. Kolumbanek mos., Kolumbek mos.
przym. Kolumbanowy, Kolumbankowy
Wiktionary
(1.1) zdrobn. Kolumbanek, Kolumbek
Wiktionary
1. miejsce na cmentarzu przystosowane do pochówku urn z prochami zmarłych;
2. typ rzymskiego i wczesnochrześcijańskiego zbiorowego grobowca w postaci budowli lub sali, gdzie znajdowały się nisze na prochy zmarłych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) hist. archit. rodzaj rzymskiego zbiorowego grobowca w formie budowli z niszami na urny z prochami;
(1.2) współcz. archit. cmentarna ściana z miejscami na urny z prochami zmarłych
(1.3) współcz. pomieszczenie na urny przy krematorium
Wiktionary
Kolumbarium (łac. dosł. „gołębnik” od columba – gołąb) – prostopadłościenna lub niekiedy kopulasta budowla cmentarna z czasów rzymskich i wczesnochrześcijańskich, pełniąca funkcję zbiorowego grobowca.
Starożytne kolumbaria pojawiły się u Rzymian od czasów Augusta w I wieku p.n.e. Charakterystyczne dla Rzymu, były częściowo podziemną budowlą z niszami grzebalnymi rozmieszczonymi w wielopoziomowych rzędach w ścianach wewnętrznych. Umieszczano w nich urny z prochami zmarłych i opatrywano marmurowymi tabliczkami z ich imionami. Pod ścianami, na posadzce niekiedy ustawiano sarkofagi. Wnętrze dekorowane było zazwyczaj freskami i stiukami.
Wikipedia
IPA: ˌkɔlũmˈbarʲjũm, AS: kolũmbarʹi ̯ũm
Wiktionary
rzecz. Kolombina ż.
Wiktionary
1. państwo w Ameryce Południowej ze stolicą w Bogocie; Republika Kolumbii;
2. rzeka w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. polit. państwo w Ameryce Południowej;
(1.2) geogr. hydron. rzeka w Ameryce Północnej, przepływa przez Kanadę i Stany Zjednoczone, uchodzi do Oceanu Spokojnego;
(1.3) hist. poet. Stany Zjednoczone;
Wiktionary
Kolumbia (hiszp. Colombia), Republika Kolumbii (República de Colombia) – państwo w północno-zachodniej części Ameryki Południowej. Jest czwartym pod względem powierzchni państwem na tym kontynencie (1 138 910 km²), a drugim pod względem liczby ludności (49 588 357 osób; szac. 2024).
Wikipedia
(1.1) Oni mieszkają w Kolumbii od kilku lat.
(1.2) Czy po Kolumbii pływają parowce?
(1.3) W XVIII wieku Amerykanie poetycko nazywali swój kraj Kolumbią, od nazwiska podróżnika i odkrywcy Krzysztofa Kolumba.
Wiktionary
IPA: kɔˈlũmbʲja, AS: kolũmbʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. Kolumbijczyk mos., Kolumbijka ż., Kolumbowie lm m., Kolumb mos.
przym. kolumbijski
Wiktionary
(1.1) ofic. Republika Kolumbii
Wiktionary
1. obywatel Kolumbii;
2. obywatel Kolumbii Brytyjskiej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) obywatel Kolumbii
Wiktionary
(1.1) W składzie etnicznym Wenezueli oprócz Wenezuelczyków występują także Kolumbijczycy, Indianie i inni.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlũmˈbʲijt͡ʃɨk, AS: kolũmbʹii ̯čyk
Wiktionary
rzecz. Kolumb mos., Kolumbowie mos., Kolumbia ż.
:: fż. Kolumbijka ż.
przym. kolumbijski
Wiktionary
1. obywatelka Kolumbii;
2. obywatelka Kolumbii Brytyjskiej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) obywatelka Kolumbii
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. Kolumbia ż., Kolumbowie mos., Kolumb mos.
:: fm. Kolumbijczyk mos.
przym. kolumbijski
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum rodz|Kolumbijczyk.
* arabski: (1.1) كولومبية ż.
* bułgarski: (1.1) колумбийка ż.
* esperanto: (1.1) kolombianino
* hiszpański: (1.1) colombiana ż.
* łotewski: (1.1) kolumbiete ż.
* nowogrecki: (1.1) Κολομβιανή ż.
* słowacki: (1.1) Kolumbijčanka ż., Kolumbijka ż.
* słoweński: (1.1) Kolumbijka ż.
* szwedzki: (1.1) colombianska w.
* włoski: (1.1) colombiana ż.
źródła.
== Kolumbijka (język czeski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) Kolumbijka
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlũmˈbʲijka, AS: kolũmbʹii ̯ka
Wiktionary
rzecz. Kolumbia ż., Kolumbowie mos., Kolumb mos.
:: fm. Kolumbijczyk mos.
przym. kolumbijski
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. Kolumbia ż., Kolumbowie mos., Kolumb mos.
:: fm. Kolumbijczyk mos.
przym. kolumbijski
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum rodz|Kolumbijczyk.
* arabski: (1.1) كولومبية ż.
* bułgarski: (1.1) колумбийка ż.
* esperanto: (1.1) kolombianino
* hiszpański: (1.1) colombiana ż.
* łotewski: (1.1) kolumbiete ż.
* nowogrecki: (1.1) Κολομβιανή ż.
* słowacki: (1.1) Kolumbijčanka ż., Kolumbijka ż.
* słoweński: (1.1) Kolumbijka ż.
* szwedzki: (1.1) colombianska w.
* włoski: (1.1) colombiana ż.
źródła.
== Kolumbijka (język czeski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) Kolumbijka
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przymiotnik od: Kolumbia, Kolumbia Brytyjska
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do państwa Kolumbia
(1.2) odnoszący się do rzeki Kolumbia
Wiktionary
(1.1) Boom iberoamerykański dotyczył literatury hiszpańskojęzycznej: argentyńskiej, meksykańskiej, kubańskiej, kolumbijskiej, peruwiańskiej.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlũmˈbʲijsʲci, AS: kolũmbʹii ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Kolumb mos., Kolumbowie mos., Kolumbia ż., Kolumbijczyk m., Kolumbijka ż.
przym. prekolumbijski
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. Kolumb mos., Kolumbowie mos., Kolumbia ż., Kolumbijczyk m., Kolumbijka ż.
przym. prekolumbijski
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
por|kolombijski.
tłumaczenia.
* arabski: (1.1) كولومبي
* białoruski: (1.1) калумбійскі
* białoruski (taraszkiewica): (1.1) калюмбійскі
* bułgarski: (1.1) колумбийски
* chorwacki: (1.1) kolumbijski
* czeski: (1.1) kolumbijský
* esperanto: (1.1) kolombia
* farerski: (1.1) kolumbiskur
* francuski: (1.1) colombien
* hiszpański: (1.1) colombiano
* nowogrecki: (1.1) κολομβιανός
* rosyjski: (1.1) колумбийский
* słowacki: (1.1) kolumbijský; (1.2) kolumbijský
* szwedzki: (1.1) colombiansk
* ukraiński: (1.1) колумбійський
* włoski: (1.1) colombiano
źródła.
== kolumbijski (język chorwacki.) ==
ortografie.
wymowa.
dzielenie|ko|lum|bij|ski.
znaczenia.
przymiotnik
(1.1) kolumbijski
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
minerał, złożony tlenek żelaza, manganu, tantalu i niobu; tantalit; niobit
SJP.pl
Kolumbit-(Fe) (dawn. ferrokolumbit) – minerał niobu i żelaza z grupy kolumbitów. Jego nazwa pochodzi od dawnej nazwy niobu, łac. columbium, oraz symbolu żelaza, Fe (dla odróżnienia od innych kolumbitów).
Synonimy: ferrokolumbit, coltan, columbit, columbite-tantalite, niobit.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) liter. hist. określenie pokolenia Polaków urodzonych w latach 20. XX wieku, których młodość, dojrzewanie i „odkrywanie świata” przypadły na okres II wojny światowej;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Conradowska etyka wpłynęła na wielu wybitnych twórców, zwłaszcza pokolenia Kolumbów, choć nie tylko.
Wiktionary
IPA: ˌkɔlũmˈbɔvʲjɛ, AS: kolũmbovʹi ̯e
Wiktionary
rzecz. Kolumb mos., Kolumbia ż., Kolumbijczyk mos., Kolumbijka ż., Columbus n., Kolumban mos., Kolumba ż.
przym. kolumbijski, prekolumbijski
Wiktionary
(1.1) pokolenie Kolumbów
Wiktionary
rzymski agronom (4-70 n.e.); Columella
SJP.pl
środkowa część puszki zarodniowej sporofitu
SJP.pl
Kolumella lub Columella
Wikipedia
1. mała kolumna;
2. zdrobnienie od: kolumna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: kolumna
(1.2) mała kolumna
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Mensa opierała się na ośmiu spiralnych kolumienkach wykonanych z marmuru.
Wiktionary
rzecz. kolumnada ż., kolumna ż.
przym. kolumnowy
Wiktionary
1. pionowy element architektoniczny, słup podtrzymujący umieszczone na niej partie budowli;
2. pomnik w kształcie słupa, zwykle z umieszczoną na nim figurą;
3. zwarta formacja ludzi lub pojazdów ustawionych w jeden lub kilka rzędów;
4. zespół ludzi zorganizowany do wykonywania jakiegoś zadania;
5. zespół pojazdów lub statków zorganizowany pod jednym kierownictwem lub dowództwem;
6. pionowy rząd znaków, cyfr lub liter;
7. pionowy element tabeli lub macierzy;
8. stronica książki, gazety, z tekstem uformowanym w jeden lub kilka łamów;
9. jeden z takich łamów;
10. stałe miejsce w gazecie lub czasopiśmie, w którym ukazują się artykuły na jeden temat lub jednego autora;
11. zestaw głośników we wspólnej obudowie;
12. pionowe, cylindryczne urządzenie do prowadzenia procesów technologicznych, np. destylacji, chłodzenia;
13. pionowy element stanowiący część maszyny, np. kolumna kierownicza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) archit. pionowy element architektoniczny pełniący rolę konstrukcyjną, dekoracyjną i symboliczną;
(1.2) pomnik składający się z kolumny (1.1) i umieszczonej na niej figury
(1.3) techn. zestaw głośników umieszczonych w specjalnej obudowie;
(1.4) druk. obszar strony ograniczony jej zadrukowaną powierzchnią;
(1.5) stała rubryka w czasopiśmie
(1.6) uformowana grupa osób lub pojazdów wojskowych
(1.7) grupa osób mająca wspólny cel
(1.8) żegl. dolna część masztu
(1.9) pionowy rząd liczb, liter, wyrazów
(1.10) szach. pionowy rząd pól na szachownicy, oznaczony literą od A do H
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) I na ulicach co krok wyrasta albo drzewo, albo latarnia, albo kiosk, albo kolumna zakończona kulą.
(1.3) Pewnie zastanawiasz się co to za dudnienie. To sąsiad z dołu kupił nowe kolumny.
(1.4) W czasopismach w przeciwieństwie do książek na kolumnę może wchodzić kilka szpalt.
(1.6) Odezwały się trąbki i nasz batalion rozłamał się na cztery kompanie uszykowane kolumnami obok siebie.
(1.9) Zsumowałem liczby w obu kolumnach a wyniki wykorzystałem do dalszych obliczeń.
(1.10) Na początku partii króle są w kolumnie E.
Wiktionary
IPA: kɔˈlũmna, AS: kolũmna
Wiktionary
rzecz. kolumnada ż., półkolumna ż.; zdrobn. kolumienka ż.
przym. kolumnowy
Wiktionary
(1.1) filar, podpora, słup
(1.9) słupek
Wiktionary
rząd lub kilka rzędów kolumn, najczęściej zdobionych, pełniących prócz funkcji dekoracyjnych także funkcję konstrukcyjną; perystaza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) archit. dekoracyjny rząd połączonych kolumn lub kilka takich rzędów
Wiktionary
Perystaza (peristaza, kolumnada) – rząd (lub kilka rzędów) kolumn połączonych ze sobą belkowaniem lub łukami arkadowymi.
Kolumnada może pełnić funkcję konstrukcyjną lub dekoracyjną, najczęściej jednak stanowi wyodrębniony, mocno zaakcentowany element w obrębie budowli lub też budowlę wolno stojącą.
Wikipedia
IPA: ˌkɔlũmˈnada, AS: kolũmnada
Wiktionary
rzecz. kolumna ż., kolumienka ż.
przym. kolumnadowy, kolumnowy
Wiktionary
(1.1) perystaza
Wiktionary
przymiotnik od: kolumnada
SJP.pl
przymiotnik od: kolumna
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kolumną, dotyczący kolumny
Wiktionary
rzecz. kolumnada ż., kolumienka ż., kolumna ż.
Wiktionary
koło wielkie na sferze niebieskiej przechodzące przez bieguny niebieskie i:
a) punkty równonocy (kolur równonocy)
b) punkty stanowisk Słońca (kolur stanowisk)
SJP.pl
Kolur (gr. kól-ouros) – koło wielkie na sferze niebieskiej przechodzące przez bieguny niebieskie i:
Wikipedia
wieloletnia roślina zielna z rodziny różowatych
SJP.pl
mieszkaniec Koluszek
SJP.pl
mieszkanka Koluszek
SJP.pl
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Koluszki – miasto w woj. łódzkim, w powiecie łódzkim wschodnim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Koluszki. Miasto położone na Równinie Koluszkowskiej pomiędzy Wysoczyzną Rawską a wyniesieniami Garbu Łódzkiego – pozostałością plejstoceńskich lądolodów, na skraju źródłowego odcinka doliny rzeki Mrogi. Ośrodek przemysłowy (odlewnia). Lokalny ośrodek usługowy. Baza paliw płynnych, połączona rurociągiem z rafinerią w Płocku.
Wikipedia
(1.1) Wampir z Koluszek wpadł w końcu w sidła policji.
Wiktionary
IPA: kɔˈluʃʲci, AS: kolušʹḱi
Wiktionary
rzecz. koluszczanin m., koluszczanka ż.
przym. koluszkowski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) gwara. zdrobn. koło, pęto
Wiktionary
(1.1) Pod szyją zwierzęcia umieścił pszczelarz rzemień nabijany guzami metalowymi, a pod dolną szczęką umocował żelazne koluszko obroży.
Wiktionary
mieszkaniec Koluszek (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Koluszek (miasta w Polsce)
SJP.pl
materiał skalny przemieszczony ruchami grawitacyjnymi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) geol. materiał skalny przemieszczony w dół stoku podczas osuwania
Wiktionary
IPA: kɔˈluvʲjũm, AS: koluvʹi ̯ũm
Wiktionary
przym. koluwialny
Wiktionary
w psychologii: nieświadome współdziałanie dwóch lub więcej osób w celu utrzymania dysfunkcyjnych schematów zachowań lub przekonań
SJP.pl
Koluzja (niem. Kollusion – zmowa, łac. colludere – zagraj razem) – w psychologii koncepcja nieuświadomionej zmowy opartej na nieświadomych motywacjach psychologicznych lub kombinacji konfliktów wewnętrznych dwóch lub więcej osób zaangażowanych w bliską dynamiczną relację.
Wikipedia
rozmiazg kolweński - gatunek chrząszcza z rodziny rozmiazgowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. szałas pasterski
(1.2) górn. gw-pl|Śląsk Cieszyński. kopalniany wagonik-wywrotka
Wiktionary
rzecz. kolybka ż., kolybeczka ż., kolybok mrz.
czas. kolybać ndk.
Wiktionary
czasownik niedokonany
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. kołysać, kolebać
Wiktionary
rzecz. kolybka ż., kolybeczka ż., kolybok mrz., kolyba ż., kolymbus mrz.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. kołyska
Wiktionary
czas. kolybać ndk.
rzecz. kolybok mrz., kolymbus mrz., kolyba ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. krzesło na biegunach
Wiktionary
czas. kolybać ndk.
rzecz. kolyba ż., kolybka ż., kolymbus mrz.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. sport. łyżwa
Wiktionary
czas. kolybać ndk.
rzecz. kolybka ż., kolybok mrz.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk, Śląsk Cieszyński. muz. kolęda
Wiktionary
1. w fizyce: wada układu optycznego, polegająca na tym, że wiązka promieni, która wychodzi z punktu położonego poza osią optyczną, tworzy po przejściu przez układ optyczny obraz tego punktu w kształcie przecinka; komat;
2. w akustyce muzycznej: nierozpoznawalna słuchem odległość między dwoma dźwiękami, pozornie tej samej wysokości; komat;
3. w medycynie: śpiączka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w środkowym Iranie, w ostanie Kom;
Wiktionary
Wikipedia
skrót od: komisarz
SJP.pl
skrót
(1.1) = komisarz
Wiktionary
(1.1) Rzecznik policji w Łowiczu kom. Urszula Szymczak poinformowała nas, że przyczyną zdarzenia było niezachowanie bezpiecznej odległości pomiędzy pojazdami.
Wiktionary
skr. nadkom., podkom.
Wiktionary
1. w fizyce: wada układu optycznego, polegająca na tym, że wiązka promieni, która wychodzi z punktu położonego poza osią optyczną, tworzy po przejściu przez układ optyczny obraz tego punktu w kształcie przecinka; komat;
2. w akustyce muzycznej: nierozpoznawalna słuchem odległość między dwoma dźwiękami, pozornie tej samej wysokości; komat;
3. w medycynie: śpiączka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. śpiączka
(1.2) astr. gazowa otoczka jądra komety
(1.3) fiz. rodzaj aberracji optycznej
(1.4) muz. inaczej: komat
(1.5) przecinek (przy odczytywaniu liczb w liczbowym systemie dziesiętnym)
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Gdy kometa znajdzie się w pobliżu gwiazdy centralnej, jej powłoka gazowo-pyłowa – koma – rozbudowuje się w dużą, świecącą kulę, zwaną głową, oraz świecący ogon, zwany warkoczem.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃ma, AS: kõma
Wiktionary
(1.1) śpiączka
(1.4) przecinek
Wiktionary
członek koczowniczego ludu tureckiego; Kuman, Połowiec
SJP.pl
Osoby o nazwisku Koman:
Wikipedia
Indianin Ameryki Północnej
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Komańcza (łem. Команча, ukr. Команча) – wieś w południowo-wschodniej Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie sanockim, w gminie Komańcza. Leży w Dolinie rzeki Osławicy i potoku Barbarka (dawniej Kumaniecki Potok). Siedziba gminy Komańcza.
Wikipedia
mieszkaniec Komańczy
SJP.pl
mieszkanka Komańczy
SJP.pl
plemię indiańskie; Komanczowie
SJP.pl
Komancze (ang. Comanche) – Indianie Ameryki Północnej posługujący się językiem z rodziny uto-azteckiej. Potomkowie żyją do dziś na terenach USA we wschodniej części stanu Nowy Meksyk, w południowej części Kolorado, północno-wschodniej części Arizony, południowej części stanu Kansas, w Oklahomie i w północno-wschodniej części Teksasu. Pierwotnie należeli do ludności koczowniczej, typowej dla Indian Wielkich Równin w środkowej części Stanów Zjednoczonych.
Wikipedia
Indianka Ameryki Północnej
SJP.pl
Indianin Ameryki Północnej
SJP.pl
przymiotnik od: Komańcza, wieś gminna w województwie podkarpackim; komaniecki
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Komańczy, związany z Komańczą
Wiktionary
rzecz. Komańcza ż., komańczanin m., komańczanka ż.
przym. komaniecki
Wiktionary
(1.1) komaniecki
Wiktionary
dawniej: delegacja, misja urzędowa
SJP.pl
1. oddział żołnierzy do zadań specjalnych;
2. w hitlerowskich obozach koncentracyjnych: jednostka organizacyjna więźniów wykonujących pracę przymusową
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) wojsk. grupa żołnierzy do zadań specjalnych
(1.2) hist. w hitlerowskich obozach koncentracyjnych: grupa więźniów wykonujących pracę przymusową
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔ̃ˈmãndɔ, AS: kõmãndo
Wiktionary
rzecz. komandos mos.
Wiktionary
1. stopień oficerski w polskiej marynarce wojennej;
2. oficer mający ten stopień;
3. prezes klubu wioślarskiego lub żeglarskiego;
4. kierownik i główny sędzie zawodów samochodowych, lotniczych, motocyklowych itp.;
5. tytuł honorowy osoby z odznaczeniem krzyża komandorskiego;
6. w niektórych zakonach rycerskich: zwierzchnik komandorii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) wojsk. mar. stopień oficerski w marynarce wojennej odpowiadający pułkownikowi;
(1.2) kawaler krzyża komandorskiego
(1.3) hist. zakonnik zarządzający posiadłościami w zakonie rycerskim
(1.4) sport. główny sędzia kierujący wyścigami samochodowymi lub motocyklowymi
(1.5) żegl. prezes klubu żeglarskiego
(1.6) daw. dowódca
Wiktionary
Komandor (kmdr) – wojskowy stopień oficerski w Marynarce Wojennej i Jednostce Wojskowej Formoza, odpowiadający pułkownikowi w pozostałych rodzajach sił zbrojnych. Jego odpowiedniki znajdują się także w marynarkach wojennych innych państw w NATO.
Wikipedia
(1.1) Stopień oficerski komandora w polskiej Marynarce Wojennej ma swoje odpowiedniki w marynarkach wojennych innych państw.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmãndɔr, AS: kõmãndor
Wiktionary
rzecz. komandoria ż.
przym. komandorski
Wiktionary
(1.1) skr. kmdr
Wiktionary
1. wyższy stopień orderu umieszczany na wstędze; krzyż komandorski;
2. dawniej: dobra zakonu rycerskiego zarządzane przez komandorów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) krzyż komandorski
(1.2) hist. jednostka administracyjno-terytorialna zakonu rycerskiego
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) W zakonie maltańskim baliwaty dzieliły się na komandorie.
Wiktionary
rzecz. komandor mos.
przym. komandorski
Wiktionary
(1.2) komenda, komturia
Wiktionary
nadwozie zbliżone do autobusowego, używane w samochodach wojskowych, wyposażone w otwierany dach, składane siedzenia i stoły i urządzenia łącznościowe
SJP.pl
komandor z żoną
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z komandorem, dotyczący komandora
przymiotnik dzierżawczy
(2.1) należący do komandora, będący jego własnością
przymiotnik jakościowy
(3.1) taki jak u komandora, charakterystyczny dla komandora
Wiktionary
(2.1) W 1993 roku odznaczono go Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej.
Wiktionary
rzecz. komandor mos., komandoria ż.
Wiktionary
1. elitarny żołnierz wyszkolony do zadań specjalnych;
2. potocznie: żołnierz jednostki powietrznodesantowej; spadochroniarz, skoczek spadochronowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) wojsk. żołnierz wyszkolony do zadań specjalnych
Wiktionary
Siły specjalne (wojska/jednostki specjalne, pot. komandosi) – elitarne wysoce wyspecjalizowane formacje wojskowe, policyjne lub innych służb mundurowych przeznaczone do wykonywania zadań specjalnych, niekonwencjonalnych oraz nadzwyczaj trudnych.
Gwałtowny rozwój sił specjalnych nastąpił podczas II wojny światowej. Obecnie jednostki tego typu wchodzą w skład sił zbrojnych lub policyjnych dużej liczby państw świata.
Wikipedia
rzecz. komando n., komandoska ż.
przym. komandoski
Wiktionary
1. elitarny żołnierz wyszkolony do zadań specjalnych;
2. potocznie: żołnierz jednostki powietrznodesantowej; spadochroniarz, skoczek spadochronowy
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: komandos
SJP.pl
przymiotnik od: komandos
SJP.pl
potocznie: spółka komandytowa - spółka w której co najmniej jeden wspólnik odpowiada za zobowiązania całym swoim majątkiem i co najmniej jeden tylko do wysokości tzw. sumy komandytowej
SJP.pl
udziałowiec spółki komandytowej odpowiadający za zobowiązania spółki wyłącznie swoim wkładem kapitałowym (do wysokości tzw. sumy komandytowej); komandytor
SJP.pl
Komandytariusz (od wł. commendatore) – wspólnik w spółce komandytowej, który ponosi odpowiedzialność za zobowiązania spółki tylko do wysokości sumy komandytowej.
Wikipedia
udziałowiec spółki komandytowej odpowiadający za zobowiązania spółki wyłącznie swoim wkładem kapitałowym (do wysokości tzw. sumy komandytowej); komandytariusz
SJP.pl
przymiotnik od: komandyta
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odrzecz. od: komandyta
Wiktionary
rzecz. komandyta m., komandytariusz m., komandytor m., komandytarium n.
Wiktionary
przymiotnik od: Komańcza, wieś gminna w województwie podkarpackim; komańczowski
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Komańczy, związany z Komańczą
Wiktionary
rzecz. Komańcza ż., komańczanin m., komańczanka ż.
przym. komańczowski
Wiktionary
(1.1) komańczowski
Wiktionary
członek koczowniczego ludu tureckiego; Kuman, Połowiec
SJP.pl
1. dokuczliwy owad wilgociolubny, którego samice żywią się krwią;
2. motorower marki Komar
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy, nazwa własna
(1.1) mot. polska marka motoroweru
Wiktionary
Komarowate, komary (Culicidae) – występująca na całym świecie rodzina owadów (nadrodzina Culicoidea) z rzędu muchówek. Znanych jest ponad 40 rodzajów i ok. 3,5 tys. gatunków komarów. Dawniej do rodziny komarowatych zaliczano także jako podrodziny: Chaoborinae (obecnie rodzina Chaoboridae) i Dixinae (obecnie rodzina Dixidae).
Wikipedia
(1.1) Motorowery marki Komar też nie były na każdą kieszeń.
Wiktionary
rzecz. komar mzw., komarek mzw., komarnica ż., przekomarzanie n., komarzyca ż.
czas. przekomarzać się ndk.
przym. komarowy, komarzy
Wiktionary
1. zdrobnienie od: komar;
2. popularny motorower
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zdrobn. od komar
(1.2) iron. komar
(1.3) pieszcz. mot. motorower marki Komar
Wiktionary
(1.2) Taki już jest los komarka, że ginie pod łapą Czesia.
(1.3) Pan Gienek zawsze stawia swojego komarka pod naszym oknem.
Wiktionary
rzecz. komarowate nmos., Komar mzw., komar mzw., komarnica ż., przekomarzanie n., komarzyca ż.
czas. przekomarzać się ndk.
przym. komarowy, komarzy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o nazwisku Komarnicki:
Wikipedia
1. gwarowo: gęsta siatka dla ochrony przed komarami;
2. miejsce składowania i przechowywania serów, żętycy i bryndzy
SJP.pl
Komarnik (Baccharis L.) – rodzaj roślin z rodziny astrowatych (Asteraceae). Obejmuje w szerokim ujęciu ok. 430 gatunków, które bywają klasyfikowane do szeregu mniejszych rodzajów, ale nie ma konsensusu naukowego do takiej klasyfikacji. Rosną one w całej Ameryce Południowej oraz w południowej części Ameryki Północnej sięgając na północ do Oregonu na zachodzie i Nowego Jorku oraz Nowej Szkocji na wschodzie. Introdukowane rośliny z tego rodzaju rosną w Europie Zachodniej (komarnik wirginijski B. halimifolia jest tam gatunkiem inwazyjnym), na Kaukazie, w południowej Afryce i w Australii. Centrum zróżnicowania rodzaju stanowią tropiki w Ameryce Południowej.
Wikipedia
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Komarow, rosyjskie nazwisko Комаров, w ang. i francuskim jako Komarov, niem. Komarow
Wikipedia
Komarów-Osada – wieś (dawne miasto) w Polsce, położona w województwie lubelskim, w powiecie zamojskim, w gminie Komarów-Osada.
Komarów uzyskał lokację miejską w 1748 roku, zdegradowany w 1869 roku. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Komarów-Osada. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
Wikipedia
potocznie: przysypiać lub przemieszkiwać gdzieś, zwłaszcza w nieswoim mieszkaniu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|komarować.
Wiktionary
czas. komarować ndk.
Wiktionary
rodzina owadów żywiących się krwią ludzi i zwierząt, żyjących nieomal na całym świecie, często przenoszących bakterie chorobotwórcze; komary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) ent. nazwa systematyczna|Culicidae|Meigen|ref=tak., rodzina owadów z rzędu muchówek;
Wiktionary
Komarowate, komary (Culicidae) – występująca na całym świecie rodzina owadów (nadrodzina Culicoidea) z rzędu muchówek. Znanych jest ponad 40 rodzajów i ok. 3,5 tys. gatunków komarów. Dawniej do rodziny komarowatych zaliczano także jako podrodziny: Chaoborinae (obecnie rodzina Chaoboridae) i Dixinae (obecnie rodzina Dixidae).
Wikipedia
(1.1) Czy wszystkie komarowate ssą krew?
Wiktionary
rzecz. komar mzw., komarek mzw., komarzyca ż., przekomarki lm nm., przekomarzanie n.
czas. przekomarzać się ndk.
przym. komarzy
Wiktionary
o cechach komarowatych (rodzina owadów)
SJP.pl
przymiotnik od: Komarówka Podlaska
SJP.pl
mieszkaniec Komarowa Osady
SJP.pl
mieszkanka Komarowa Osady
SJP.pl
1. nazwa kilku wsi w Polsce i Rosji;
2. nazwa wielu wsi na Białorusi i Ukrainie
SJP.pl
Wikipedia
Komarowo (niem. Karlshof) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Goleniów.
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa szczecińskiego. W roku 2009 miejscowość liczyła 616 mieszkańców.
Wikipedia
przymiotnik od: Komarów Osada
SJP.pl
przymiotnik od: komar; komarzy
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) należący do komara
przymiotnik relacyjny
(2.1) dotyczący komara, określający komara
przymiotnik jakościowy
(3.1) charakterystyczny dla komara, mający cechy komara
Wiktionary
rzecz. komar mzw., Komar mzw., komarek mzw., komarnica ż., przekomarzanie n., komarzyca ż.
czas. przekomarzać się ndk.
przym. komarzy
Wiktionary
(1.1) war. komarzy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gwara więzienna sen
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃maˈrũnɛk, AS: kõmarũnek
Wiktionary
(1.1) pot. kima, kimono; zob. też łóżko
Wiktionary
rodzina owadów żywiących się krwią ludzi i zwierząt, żyjących nieomal na całym świecie, często przenoszących bakterie chorobotwórcze; komarowate
SJP.pl
Wikipedia
→ komar
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) należący do komara
przymiotnik relacyjny
(2.1) dotyczący komara, określający komara
przymiotnik jakościowy
(3.1) charakterystyczny dla komara, mający cechy komara
Wiktionary
rzecz. komarowate nmos., komar mzw., Komar mzw., komarek mzw., komarnica ż., przekomarzanie n., komarzyca ż.
czas. przekomarzać się ndk.
przym. komarowy
Wiktionary
(1.1) war. komarowy
Wiktionary
samica komara
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ent. samica komara
Wiktionary
Plektrantus koleusowaty (Plectranthus glabratus (Benth.) Alston) – gatunek rośliny z rodziny jasnotowatych. Popularne nazwy: komarzyca, komarnica, kadzidełko. Pochodzi z obszarów tropikalnych; według niektórych źródeł z Wysp Fidżi, Nowej Kaledonii i Australii, według innych z Półwyspu Indyjskiego. Jest uprawiany jako roślina ozdobna, w Polsce głównie jako roślina pokojowa.
Wikipedia
(1.1) Nie ma strachu. Malarię przenoszą tylko komarzyce, wystarczy je wyłapać – śmieje się jeden z oficerów.
(1.1) Po ugryzieniu przez komarzycę musiałam dostać zastrzyk, bo strasznie opuchło mi oko.
Wiktionary
rzecz. komar mzw., komarek mzw., Komar mzw., komarowate nmos.
czas. przekomarzać się ndk.
przym. komarowy, komarzy
Wiktionary
zgrubienie od: komar
SJP.pl
łączenie, scalanie, gromadzenie w jednym miejscu dużej liczby rzeczy lub zjawisk
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. połączenie czegoś w całość
(1.2) urz. łączenie gruntów rolnych w celu zlikwidowania rozproszonych, niewielkich działek jednego właściciela i utworzenia gospodarstwa o zwartej powierzchni
Wiktionary
Komasacja (także: komasacja gruntów, scalanie gruntów; łac. commasso = scalam) – scalanie gruntów przez wymianę między właścicielami w celu przekształcenia gruntów rozdrobnionych w obszary odpowiadające wymogom prawidłowego gospodarowania.
Wikipedia
rzecz. komasowanie n.
przym. komasacyjny
czas. komasować ndk., skomasować dk.
Wiktionary
(1.1-2) scalenie
Wiktionary
dotyczący komasacji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba zamieszkująca lub pochodząca z okolic jeziora Como
Wiktionary
(1.1) Był to Komasek, to jest Włoch z okolic jeziora Como na pograniczu ze Szwajcarią, a więc siłą rzeczy znać musiał architekturę Lombardii i Mediolanu, co się w jego twórczości mocno uwidoczniło.
(1.1) Przebudowa poznańskiego ratusza miała miejsce w latach 1550-1560 według projektu Jana Baptysty Quadra, Komaska z okolic Lugano.
(1.1) Reprezentacyjne dzieła kamienne po 1580 roku na ogół wykonywane były w warsztatach Meklemburgii, w których przewodnimi artystami byli Niderlandczycy współpracujący z Komaskami i miejscowymi.
(1.1) Na twórców północnolombardzkich przyjęto więc nie do końca właściwe historycznie, choć poprawne stylistycznie, określenie „Komasek”, zadomowione już w polskojęzycznej literaturze z zakresu historii sztuki, choć głównie w odniesieniu do czasów nowożytnych.
Wiktionary
rzecz. Como n.
przym. komaski
Wiktionary
Komasin – wieś pałucka w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wągrowieckim, w gminie Wapno.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa pilskiego.
Wieś ta powstała z połączenia terenów zwanych "Hub Srebno Górskich" i "Podolinka".
26 października 1939 roku wieś została przyłączona do Rzeszy Niemieckiej pod nazwą Klemkenhof.
Wikipedia
przedstawiciel grupy rzemieślników, budowniczych i architektów, pochodzących z okolic jeziora Como (pogranicze włosko-szwajcarskie)
SJP.pl
łączyć jakieś elementy w całość, scalać, zespalać
SJP.pl
czasownik
(1.1) wykonywać komasację gruntów
(1.2) łączyć dane elementy w całość
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃maˈsɔvat͡ɕ, AS: kõmasovać
Wiktionary
rzecz. komasowanie n., komasacja
Wiktionary
(1.2) zespalać, spajać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|komasować.
Wiktionary
czas. komasować ndk.
rzecz. komasacja ż.
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
1. nierozpoznawalna słuchem odległość między dwoma dźwiękami, pozornie tej samej wysokości; koma
2. wada układu optycznego; koma
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) muz. bardzo mały interwał wynikły ze strojenia jednego dźwięku na dwa różne sposoby;
(1.2) fiz. inaczej: koma
Wiktionary
Komat – w teorii muzycznej to bardzo mały interwał, różnica wynikająca z nastrojenia jednej nuty na dwoma różnymi systemami. Istnieją dwa główne rodzaje komatu: komat syntoniczny, "różnica między właściwą tercją wielką a czterema właściwymi kwintami pomniejszonymi o dwa oktawy", oraz komat pitagorejski, "różnica między dwunastoma kwintami a siedmioma oktawami". Słowo "komat", używane bez dodatkowego określenia, odnosi się do komatu syntonicznego, który można zdefiniować, na przykład, jako różnicę między F♯ nastrojonym przy użyciu systemu strojenia pitagorejskiego opartego na D, a innym F♯ nastrojonym przy użyciu systemu strojenia ćwierćkomatowego opartego na D. Interwały oddzielone stosunkiem 81:80 uważane są za tę samą nutę, ponieważ dwunastotonowa zachodnia skala chromatyczna nie rozróżnia interwałów pitagorejskich od interwałów o ograniczeniu pięciostopniowym w swojej notacji. Inne interwały uważane są za komaty z powodu równoważności enarmonicznych w systemie strojenia. Na przykład, w systemie 53TET, B7♭ i A♯ są oba przybliżane tym samym interwałem, chociaż dzieli je septymalna kleisma.
Wikipedia
IPA: ˈkɔ̃mat, AS: kõmat
Wiktionary
1. aberracja komatyczna - wada układu optycznego, polegająca na tym, że wiązka promieni, która wychodzi z punktu położonego poza osią optyczną, tworzy po przejściu przez układ optyczny obraz tego punktu w kształcie przecinka; koma;
2. związany ze snem lu śpiączką, np. środki komatyczne - środki nasenne
SJP.pl
1. maszyna rolnicza do zbioru roślin uprawnych;
2. maszyna stosowana w górnictwie do wydobycia węgla
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) roln. wieloczynnościowa maszyna rolnicza do zmechanizowanego zbierania plonów
(1.2) pot. wieloczynnościowe urządzenie lub narzędzie, np. drukarka, skaner i faks w jednym albo scyzoryk o wielu ostrzach
(1.3) slang. komputer
Wiktionary
Kombajny rolnicze:
Kombajny leśne (Harwestery)
Kombajny górnicze:
inne:
Wikipedia
(1.1) Rolnik wjeżdża kombajnem na pole. Jedzie i jedzie, i jedzie, i nagle wali ręką w czoło: — No kurczę, znowu zapomniałem zasiać!
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃mbajn, AS: kõmbai ̯n
Wiktionary
rzecz. kombajnista mos., kombajnistka ż., kombajner mos., kombajnowanie n.
czas. kombajnować ndk.
przym. kombajnowy
Wiktionary
osoba obsługująca kombajn; kombajnista
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) techn. roln. kierowca kombajnu
Wiktionary
rzecz. kombajn m., kombajnista m.
przym. kombajnowy
Wiktionary
(1.1) kombajnista
Wiktionary
kobieta obsługująca kombajn; kombajnistka
SJP.pl
osoba obsługująca kombajn; kombajner
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) techn. roln. kierowca kombajnu
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) kombajner
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kombajn m., kombajner m.
przym. kombajnowy
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* białoruski: (1.1) камбайнер m.
* bułgarski: (1.1) комбайнер m.
* rosyjski: (1.1) комба́йнер m., комбайнёр m.
* ukraiński: (1.1) комбайнер m.
źródła.
== kombajnista (język słowacki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski żywotny
(1.1) roln. kombajnista
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz. kombajn m., kombajner m.
przym. kombajnowy
Wiktionary
(1.1) kombajner
Wiktionary
kobieta obsługująca kombajn; kombajnerka
SJP.pl
czasownik
(1.1) roln. sprzątać zboże kombajnem
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mbajˈnɔvat͡ɕ, AS: kõmbai ̯novać
Wiktionary
rzecz. kombajn mrz., kombajnowanie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kombajnować.
Wiktionary
czas. kombajnować ndk.
rzecz. kombajn mrz.
Wiktionary
przymiotnik od: kombajn
SJP.pl
odnoszący się do kombatanta, właściwy kombatantom
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kombatantami, dotyczący kombatantów
Wiktionary
rzecz. kombatant mos., kombatantka ż.
Wiktionary
1. ogół kombatantów, weteranów regularnych formacji wojskowych, oddziałów partyzanckich lub uczestnik ruchu oporu;
2. bycie kombatantem
SJP.pl
były żołnierz regularnych formacji wojskowych, oddziałów partyzanckich lub uczestnik ruchu oporu; weteran
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) emerytowany żołnierz i były uczestnik wojny
Wiktionary
Kombatant (z fr. combattant) – żołnierz regularnych sił zbrojnych, oddziałów partyzanckich lub członek ruchu oporu zaangażowany w walkę w trakcie konfliktu zbrojnego. Osoba o szczególnym statusie w prawie konfliktów zbrojnych. Także potoczne określenie weterana.
Wikipedia
IPA: kɔ̃mˈbatãnt, AS: kõmbatãnt
Wiktionary
rzecz. kombatanctwo n.
:: fż. kombatantka ż.
przym. kombatancki
Wiktionary
(1.1) weteran
Wiktionary
combi;
1. rodzaj przedłużonego nadwozia samochodowego przystosowanego do przewożenia osób bądź towarów;
2. samochód o typie nadwozia o takiej samej nazwie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) mot. typ nadwozia
(1.2) mot. samochód z nadwoziem typu kombi (1.1)
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kierowca passata kombi cudem uszedł z życiem.
(1.2) pot. Będzie chryja, bo znowu zaparkowałeś kombi tuż pod oknami szefa.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃mbʲi, AS: kõmbʹi
Wiktionary
(1.2) rzad. war. combi; pot. żart. trumniak
Wiktionary
potocznie: samochód kombi
SJP.pl
stanowisko służące zwierzęciu zarówno do pobierania karmy, jak i do odpoczynku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kombinat
Wiktionary
(1.1) To nie kombinat, lecz tylko mały kombinacik.
Wiktionary
rzecz. kombinat m.
Wiktionary
1. łączenie różnych elementów w pewną całość;
2. całość, układ powstały z połączenia jakichś elementów;
3. sprytny, często nieuczciwy plan, manewr; podstęp, oszustwo;
4. nieuczciwe, podstępne działanie; machinacja, machlojka;
5. złożona konkurencja narciarska;
6. w szachach: niespodziewany manewr taktyczny, prowadzący do zdecydowanej zmiany układu sił na szachownicy;
7. w kombinatoryce: dowolny podzbiór utworzony z elementów danego zbioru skończonego, w którym kolejność elementów nie jest istotna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) łączenie składowych w całość oraz efekt tego działania
(1.2) pomysłowy plan, nierzadko nieuczciwy
(1.3) mat. podzbiór zbioru skończonego o określonej liczbie elementów, których porządek nie jest istotny
(1.4) sport. szachy nieprzewidziany, forsowny manewr taktyczny wyraźnie zmieniający układ sił na szachownicy
(1.5) sport. narciarstwo konkurencja złożona, w której o zwycięstwie decyduje suma uzyskanych wyników z poszczególnych etapów
(1.6) przest. część bielizny damskiej pod postacią spodu pod suknię
Wiktionary
W sporcie:
Wikipedia
rzecz. kombinat mrz., kombinator mos., kombinatorka ż., kombinatorstwo n., kombinatoryka ż., kombinerki nmos.
czas. kombinować, skombinować, wykombinować
przysł. kombinacyjny, kombinatorski, kombinatoryczny
Wiktionary
(1.1) kolaż, kompozycja, łączenie, połączenie, synteza, zestaw, zestawienie
(1.2) machinacja, machlojka
Wiktionary
dotyczący kombinatu - zespołu kilku zakładów przemysłowych działających pod wspólnym zarządem i związanych ze sobą pod względem organizacyjnym i technologicznym
SJP.pl
zdrobnienie od: kombinacja
SJP.pl
dotyczący kombinacji, związany z kombinacją, np. zdolności kombinacyjne, układ kombinacyjny
SJP.pl
1. zespół kilku zakładów przemysłowych działających pod wspólnym zarządem i związanych ze sobą pod względem organizacyjnym i technologicznym;
2. potocznie: instytucja, organizacja rozbudowana do rozmiarów trudnych do ogarnięcia, zarządzania; kolos, gigant, moloch
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zarz. zespół kilku zakładów przemysłowych powiązanych organizacyjnie i technologicznie;
Wiktionary
Kombinat – przedsiębiorstwo stanowiące zespół zakładów, działające pod wspólnym zarządem.
Wikipedia
(1.1) Kombinat metalurgiczny składa się z dwóch wielkich pieców, dwóch walcowni oraz dwóch linii ciągłego odlewania stali (COS).
Wiktionary
IPA: kɔ̃mˈbʲĩnat, AS: kõmbʹĩnat
Wiktionary
rzecz. kombinacja ż., kombinowanie n., kombinacik mrz.
czas. kombinować ndk.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kombinacja ż., kombinowanie n., kombinacik mrz.
czas. kombinować ndk.
frazeologia.
etymologia.
etym|niem|Kombinat.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) combine
* białoruski: (1.1) камбінат m.
* bułgarski: (1.1) комбинат m.
* esperanto: (1.1) kombinato
* francuski: (1.1) combinat m.
* niemiecki: (1.1) Kombinat n.
* rosyjski: (1.1) комбинат m.
* węgierski: (1.1) kombinát
* włoski: (1.1) complesso m.
źródła.
== kombinat (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) ekon. kombinat
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
odmiana krzyżówki polegająca na przenoszeniu liter odgadniętych wyrazów z jednego diagramu do drugiego, według określonej zasady, w celu uzyskania rozwiązania
SJP.pl
1. potocznie: osoba cechująca się sprytem, krętactwem, oszustwem; szachraj, krętacz, cwaniak, kanciarz;
2. środowiskowo: osoba uprawiająca kombinację alpejską lub norweską (sport zimowy będący połączeniem skoków i biegów narciarskich)
SJP.pl
kobieta cechująca się sprytem, krętactwem, oszustwem; szachrajka, krętaczka, cwaniara, kanciara
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) forma żeńska od kombinator
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mbʲĩnaˈtɔrka, AS: kõmbʹĩnatorka
Wiktionary
zob. kombinator.
Wiktionary
dotyczący kombinatora - osoby cechującej się sprytem, krętactwem, oszustwem; szachrajski, krętacki, cwaniacki, kanciarski
SJP.pl
potocznie: umiejętność sprytnego robienia interesów, wiążąca się najczęściej z metodami nieuczciwymi, podstępem, oszustwem; cwaniactwo, kanciarstwo, szachrajstwo
SJP.pl
1. książkowo: występujący w określonych kombinacjach (połączeniach);
2. w matematyce: dotyczący kombinatoryki - dyscypliny matematycznej badającej własności zbiorów skończonych
SJP.pl
dyscyplina matematyczna badająca własności zbiorów skończonych, stosowana m.in. w teorii liczb, rachunku prawdopodobieństwa oraz w informatyce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mat. dział matematyki zajmujący się badaniem liczby możliwych do utworzenia konfiguracji, które spełniałyby określone warunki w danej strukturze matematycznej;
Wiktionary
Kombinatoryka – dział matematyki badający struktury skończone lub nieskończone, ale przeliczalne. Np. określenie, ile jest podzbiorów k-elementowych w zbiorze n-elementowym stanowi jedno z typowych zagadnień kombinatoryki. Nazwa dyscypliny pochodzi od G.W. Leibniza.
Wikipedia
(1.1) O dziwo nie miałem najmniejszego problemu ze zrozumieniem kombinatoryki w liceum.
Wiktionary
przym. kombinatoryczny
przysł. kombinatorycznie
rzecz. kombinacja ż.
Wiktionary
przymiotnik od: kombinat
SJP.pl
proste wielofunkcyjne narzędzie służące m.in. do cięcia drutu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) techn. narzędzie ręczne, rodzaj szczypiec o uniwersalnym zastosowaniu;
Wiktionary
Kombinerki (szczypce uniwersalne) – jednoręczne szczypce uniwersalne, przeznaczone do drobnych prac takich jak: przytrzymywanie elementów, ich cięcie, zgniatanie, zaginanie czy kształtowanie.
Część robocza kombinerek składa się (kolejno od końca):
Wikipedia
rzecz. kombinacja ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) jednoczęściowe ubranie ochronne;
Wiktionary
Kombinezon – jednoczęściowe ubranie, będące połączeniem bluzy ze spodniami, najczęściej pełniące funkcję ubrania roboczego lub sportowego (np. kombinezon narciarski).Kombinezonami nazywa się też czasem ubrania dwuczęściowe, gdy bluza i spodnie (najczęściej ogrodniczki) tworzą komplet.
Wikipedia
(1.1) Na naszych kombinezonach pojawiły się granatowe naszywki.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
etym|franc|combinaison. < etym|franc|combiner. < etym2|łac|combino|combinare.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) boiler suit
* białoruski: (1.1) камбінезон m.
* bułgarski: (1.1) комбинезон m.
* czeski: (1.1) kombinéza ż.
* francuski: (1.1) combinaison ż.
* hiszpański: (1.1) mono m.
* nowogrecki: (1.1) φόρμα ż., εργατική στολή ż.
* rosyjski: (1.1) комбинезон m.
* słowacki: (1.1) kombinéza ż.
* słoweński: (1.1) kombinezon m.
* włoski: (1.1) tuta ż.
źródła.
== kombinezon (język słoweński.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny
(1.1) kombinezon
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. zestawiać elementy w spójną całość; łączyć, zespalać, jednoczyć;
2. potocznie: sprytnie przeprowadzać jakieś plany, prowadzić podejrzane, nieuczciwe interesy; kręcić, mieszać, motać;
3. potocznie: szukać rozwiązania jakiegoś problemu, zastanawiać się nad czymś; główkować, rozmyślać;
4. potocznie: robić coś, poprawiać, zmieniać, zwykle w sposób nieudolny lub niezupełnie uczciwy; grzebać, majstrować, manipulować;
5. potocznie o kobiecie i mężczyźnie: nawiązywać intymne stosunki
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. skombinować)
(1.1) łączyć różne części w spójną całość
(1.2) pot. zdobywać dzięki sprytowi
(1.3) pot. wyciągać wnioski na podstawie jakichś danychfakt.
czasownik przechodni niedokonany (dk. wykombinować)
(2.1) pot. szukać wyjścia z sytuacji, zastanawiać się nad rozwiązaniem problemu
(2.2) pot. sprytnie, na granicy uczciwości lub nieuczciwie załatwiać interesy
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)
(3.1) pot. majstrować w czymś
(3.2) pot. nawiązywać intymne relacje
Wiktionary
(2.2) Kombinują jak się da, żeby coś zarobić.
Wiktionary
rzecz. kombinat mrz., kombinacja ż., kombinator mos., kombinowanie n.
przym. kombinacyjny, kombinowany
Wiktionary
(1.1) komponować, łączyć, zespalać, zestawiać
Wiktionary
1. zestawiać elementy w spójną całość; łączyć, zespalać, jednoczyć;
2. potocznie: sprytnie przeprowadzać jakieś plany, prowadzić podejrzane, nieuczciwe interesy; kręcić, mieszać, motać;
3. potocznie: szukać rozwiązania jakiegoś problemu, zastanawiać się nad czymś; główkować, rozmyślać;
4. potocznie: robić coś, poprawiać, zmieniać, zwykle w sposób nieudolny lub niezupełnie uczciwy; grzebać, majstrować, manipulować;
5. potocznie o kobiecie i mężczyźnie: nawiązywać intymne stosunki
SJP.pl
rodzaj stroju, szorty i bluzka zszyte razem
SJP.pl
wielofunkcyjne urządzenie elektryczne do przygotowywania posiłków; combiwar
SJP.pl
Kombiwar – sprzęt kuchenny składający się z naczynia, panelu sterowniczego oraz pokrywy grzejnej, wyposażonej w wentylator, dzięki któremu znajdujące się w naczyniu produkty są owiewane strumieniem gorącego powietrza (termoobieg). Taka konstrukcja powoduje, iż produkty są pieczone szybko i równomiernie.
Wikipedia
combo;
1. kilkuosobowy zespół jazzowy;
2. urządzenie łączące cechy dwóch lub więcej typów urządzeń;
3. potocznie: połączenie, kombinacja
SJP.pl
zakonnik Misjonarzy Kombonianów Serca Jezusowego - katolickiego zgromadzenia zakonnego powstałego w 1979 roku
SJP.pl
Misjonarze Kombonianie Serca Jezusowego – zgromadzenie misyjne pracujące we wspólnotach międzynarodowych na czterech kontynentach.
Obecnie liczy prawie 1800 misjonarzy, 1800 sióstr zakonnych i 200 misjonarzy i misjonarek świeckich, którzy swym stylem życia i działalnością całkowicie poświęcają się służbie misyjnej wśród narodów i grup etnicznych jeszcze nieznających Dobrej Nowiny lub ewangelizowanych niedostatecznie.
Wikipedia
zakonnik Misjonarzy Kombonianów Serca Jezusowego - katolickiego zgromadzenia zakonnego powstałego w 1979 roku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rel. członek katolickiego męskiego zgromadzenia zakonnego, założonego przez św. Daniela Comboniego;
Wiktionary
(1.1) Pani Abramowicz ma syna u kombonianów w Rzymie.
Wiktionary
rzecz.
:: fż. kombonianka ż.
przym. komboniański
Wiktionary
członkini zakonu: Siostry Misjonarki Kombonianki (SMC)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. zakonnica ze zgromadzenia komboniańskiego
Wiktionary
rzecz.
:: fm. kombonianin m.
przym. komboniański
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kombonianami lub komboniankami, dotyczący kombonianów lub kombonianek
przymiotnik dzierżawczy
(2.1) należący do kombonianów lub kombonianek, będący ich własnością
Wiktionary
rzecz. kombonianin m., kombonianka ż.
Wiktionary
wieś w Polsce w województwie podkarpackim, w powiecie krośnieńskim
SJP.pl
Kombornia (dawniej też: Kąbornia) – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie krośnieńskim, w gminie Korczyna.
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kombornia. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krośnieńskiego.
Wikipedia
przymiotnik od: Kombornia (wieś na Podkarpaciu)
SJP.pl
wodorost morski, używany w japońskiej kuchni do przyprawiania potraw
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) plechaechy jadalnych wodorostów, najczęściej listownicy japońskiej, używane w kuchniach wielu krajów wschodnioazjatyckich;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Tempeh należy (podobnie jak soję) długo gotować z kombu, warzywami i sosem sojowym.
Wiktionary
[czytaj: kombucza] kwaskowaty, musujący napój japoński ze słodzonej herbaty poddanej fermentacji; kombucza
SJP.pl
Kombucza (także jako kombucha i grzyb herbaciany) – napój uzyskiwany ze słodzonej herbaty poddanej fermentacji przez tzw. grzybek herbaciany, inaczej znany jako grzybek japoński lub SCOBY (z ang. Symbiotic Culture of Bacteria and Yeasts, czyli symbiotyczna kultura bakterii i drożdży). Napój jest lekko słodki, kwaskowaty, orzeźwiający i musujący. Ma barwę od jasnoszarej do ciemnobrązowej. „Grzybek” to galaretowata struktura o białej lub jasnopomarańczowej barwie, zbudowana z celulozy wraz z żyjącymi tam w symbiozie mikroorganizmami. Barwa napoju zależna jest od rodzaju herbaty użytej do fermentacji. Do wyrobu kombuczy najlepiej nadaje się czarna lub zielona herbata oraz cukier. W wyniku fermentacji takiej brzeczki powstają różnorodne produkty, z których najważniejsze związki to kwasy organiczne, etanol oraz dwutlenek węgla.
Wikipedia
kwaskowaty, musujący napój japoński ze słodzonej herbaty poddanej fermentacji; kombucha
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kulin. napój ze słodzonej herbaty poddanej fermentacji przez tzw. „grzybek” herbaciany;
Wiktionary
Kombucza (także jako kombucha i grzyb herbaciany) – napój uzyskiwany ze słodzonej herbaty poddanej fermentacji przez tzw. grzybek herbaciany, inaczej znany jako grzybek japoński lub SCOBY (z ang. Symbiotic Culture of Bacteria and Yeasts, czyli symbiotyczna kultura bakterii i drożdży). Napój jest lekko słodki, kwaskowaty, orzeźwiający i musujący. Ma barwę od jasnoszarej do ciemnobrązowej. „Grzybek” to galaretowata struktura o białej lub jasnopomarańczowej barwie, zbudowana z celulozy wraz z żyjącymi tam w symbiozie mikroorganizmami. Barwa napoju zależna jest od rodzaju herbaty użytej do fermentacji. Do wyrobu kombuczy najlepiej nadaje się czarna lub zielona herbata oraz cukier. W wyniku fermentacji takiej brzeczki powstają różnorodne produkty, z których najważniejsze związki to kwasy organiczne, etanol oraz dwutlenek węgla.
Wikipedia
dawniej: spalenie, oparzenie
SJP.pl
potocznie: komentarz w internecie; komć, komcio
SJP.pl
potocznie: komentować w internecie
SJP.pl
potocznie: komentarz w internecie; komć, koment
SJP.pl
Krzysztof Komeda, pseudonim Krzysztofa Trzcińskiego (1931 - 1969), polskiego pianisty jazzowego i kompozytora
SJP.pl
Wikipedia
1. gatunek dramatu lub filmu, obejmujący utwory o wesołym nastroju, lekkiej i pogodnej tematyce, charakteryzujące się humorem, wesołością i pomyślnym zakończeniem;
2. utwór reprezentujący gatunek komediowy;
3. nieszczere zachowanie, udawanie w celu wprowadzenia kogoś w błąd; hipokryzja, obłuda, fałsz, intryga;
4. potocznie: śmieszna sytuacja, coś niepoważnego; cyrk, kabaret, heca, szopka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) teatr. film. utwór sceniczny lub filmowy przedstawiający w sposób zabawny lub satyryczny postacie, obyczaje, wydarzenia itp.;
(1.2) sytuacja oceniana przez kogoś jako śmieszna lub niepoważna
(1.3) obłudne zachowanie kogoś, kto odgrywa jakąś rolę, aby odnieść korzyści
Wiktionary
Komedia (łac. comoedia, z gr. κωμῳδία komodia, od wyrazów κῶμος komos – pochód i ᾠδή ode – pieśń) – jeden z trzech, obok tragedii i dramatu właściwego, gatunków dramatycznych. Komedie cechuje pogodny nastrój, komizm, najczęściej żywa akcja i szczęśliwe dla bohaterów zakończenie. Komedia rozwijała się już w starożytnej Grecji i Rzymie.Przedstawia komicznie sytuacje i wady bohaterów.
Wikipedia
(1.1) Po pracy w telewizji mam ochotę oglądać tylko durne komedie.
(1.2) Pociąg ma 300 minut opóźnienia? To jakaś komedia!
(1.3) Burmistrz, odpowiadając na niewygodne pytania dziennikarzy i radnych, odegrał niezłą komedię.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmɛdʲja, AS: kõmedʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. komediant m., komediantka ż., komedianctwo n., komediowość ż.
:: zdrobn. komedyjka ż.
przym. komediowy, komediancki
przysł. komediowo, komediancko
Wiktionary
(1.2) arlekinada, błazenada, błazeństwo, klownada, komedianctwo; pot. małpiarstwo
(1.3) heca, przedstawienie; pot. bonanza, cyrk, kino, opera, przeboje, szopa, szopka; pot. żart. hocki-klocki; wulg. jaja
Wiktionary
zdrobnienie od: komediant
SJP.pl
odnoszący się do komedianta, właściwy komediantom
SJP.pl
1. człowiek zachowujący się nienaturalnie lub niepoważnie; pozer, efekciarz, kabotyn;
2. środowiskowo: aktor komediowy;
3. dawniej: aktor
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) człowiek udający, zachowujący się nienaturalnie czy niepoważnie
(1.2) daw. osoba grająca różne postaci zawodowo
Wiktionary
rzecz. komediantka ż., komedianctwo n., komedia ż., komizm mrz.
przym. komediancki, komediowy
przysł. komediancko
Wiktionary
(1.1) pozer, błazen, hipokryta, obłudnik
(1.2) aktor, frant
Wiktionary
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) film. teatr. dzieło sceniczne łączące elementy komedii i dramatu;
Wiktionary
Komediodramat, film tragikomiczny – utwór filmowy, który łączy w swej konstrukcji elementy dramatu, komedii, liryzmu i tragizmu, tworząc z nich zarazem komediową i dramatyczną wizję świata wywołującą zarówno śmiech, jak i współczucie widza.
Charakterystyczną cechą komediodramatu jest ton serio, różniący go od form czysto komediowych takich jak: burleska, groteska, farsa, parodia itp.
Wikipedia
(1.1) Sami twórcy nie ukrywają, że stworzenie udanego komediodramatu wymaga ponadprzeciętnego warsztatu – niełatwo bowiem zgrabnie połączyć ze sobą elementy komiczne z tragicznymi, tak by tworzyły one spójną całość.
(1.1) Zapraszamy Państwa na premierowy pokaz francuskiego komediodramatu z 2013 roku.
Wiktionary
przym. komediodramatyczny
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) film. teatr. związany z komediodramatem, dotyczący komediodramatu
Wiktionary
rzecz. komediodramat mrz.
Wiktionary
przymiotnik od: komediofarsa
SJP.pl
przymiotnik od: komedioopera
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) liter. autorka komedii
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mɛdʲjɔpʲiˈsarka, AS: kõmedʹi ̯opʹisarka
Wiktionary
rzecz. komediopisarstwo n.
:: fm. komediopisarz m.
przym. komediopisarski
Wiktionary
dotyczący komediopisarza, komediopisarstwa
SJP.pl
1. sztuka pisania komedii;
2. twórczość obejmująca komedie
SJP.pl
pisarz komedii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) liter. teatr. autor komedii
Wiktionary
Komedia (łac. comoedia, z gr. κωμῳδία komodia, od wyrazów κῶμος komos – pochód i ᾠδή ode – pieśń) – jeden z trzech, obok tragedii i dramatu właściwego, gatunków dramatycznych. Komedie cechuje pogodny nastrój, komizm, najczęściej żywa akcja i szczęśliwe dla bohaterów zakończenie. Komedia rozwijała się już w starożytnej Grecji i Rzymie.Przedstawia komicznie sytuacje i wady bohaterów.
Wikipedia
(1.1) Fredro był wybitnym polskim komediopisarzem.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mɛdʲjɔˈpʲisaʃ, AS: kõmedʹi ̯opʹisaš
Wiktionary
rzecz. komediopisarstwo n.
:: fż. komediopisarka ż.
przym. komediopisarski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest komediowe; cecha tych, którzy są komediowi
Wiktionary
rzecz. komedia ż., komik m., komiczność ż.
przym. komediowy, komiczny
przysł. komediowo, komicznie
Wiktionary
przymiotnik od: komedia
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący komedii
Wiktionary
rzecz. komik mos., komediowość ż., komedia ż., komediant mos.
Wiktionary
(1.1) komiczny
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) kosmet. zatykający pory skóry, przyczyniający się do powstawania zaskórników
Wiktionary
(1.1) Nie polecam wosku sojowego, ponieważ jest komedogenny.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mɛdɔˈɡɛ̃nːɨ, AS: kõmedogẽ•ny
Wiktionary
zdrobnienie od: komedia
SJP.pl
o cechach komelinowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
Wikipedia
o cechach komelinowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
rząd roślin zielnych z kladu jednoliściennych; trzykrotkowce
SJP.pl
Wikipedia
grupa roślin jednoliściennych
SJP.pl
Wikipedia
przedstawiciel rzędu roślin zielnych z kladu jednoliściennych; trzykrotkowiec
SJP.pl
kommemoracja;
1. upamiętnienie wydarzenia lub osoby specjalną uroczystością, tablicą pamiątkową, dziełem artystycznym itp;
2. w liturgii katolickiej:
a) modlitwa za żywych i umarłych w czasie mszy;
b) wezwanie świętego w jednej z części mszy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) uroczyste upamiętnienie jakiejś osoby lub jakiegoś zdarzenia
Wiktionary
przym. komemoratywny, komemoracyjny
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z komemoracją, dotyczący komemoracji
Wiktionary
rzecz. komemoracja ż.
przym. komemoratywny
przysł. komemoracyjnie
Wiktionary
1. w wojsku, policji, harcerstwie itp.: krótki, ustny rozkaz nakazujący wykonanie jakiejś czynności lub przerwanie wykonywanej;
2. organizacja lub urząd zarządzany lub dowodzony przez komendanta;
3. dowodzenie organizacją militarną lub paramilitarną;
4. siedziba dowódcy, komendanta; komendantura;
5. w informatyce: instrukcja wykonania pewnej czynności przez system komputerowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) krótki, słowny rozkaz natychmiastowego podjęcia lub zaprzestania czegoś, wydany przez dowódcę, zwierzchnika, itp.
(1.2) dowodzenie, kierowanie, komenderowanie, kierowanie czymś
(1.3) urząd, na którego czele stoi komendant; też siedziba tego urzędu
(1.4) inform. instrukcja wykonania pewnej czynności przeznaczona dla systemu operacyjnego lub procesora komputera
(1.5) daw. część wojska będąca pod czyimś dowództwem
Wiktionary
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
(1.1) Jeżeli dowódca da komendę, trzeba ją wykonać.
(1.2) Ja major, ja nie mogę odstąpić żołnierzy, / Do mnie batalijonu komenda należy.
(1.3) Byłem wczoraj na komendzie, ale niczego się nie dowiedziałem.
Wiktionary
rzecz. komendant
Wiktionary
w ustroju fedualnym nawiązujący do tradycji germańskich akt oddawania się tzw. wolnych pod opiekę króla lub innych możnych zwanych seniorami i zobowiązania się wobec nich pod przysięgą do wiernej, dożywotniej służby jako wasale
SJP.pl
Komendacja (łac. commendatio: polecenie) – cywilnoprawny akt oddania się wolnej osoby w osobisty stosunek poddańczy (wasalny) względem innej wolnej osoby (seniora). W Europie występował najczęściej we wczesnym średniowieczu: wywodził się z tradycji germańskiej, pojawił się w VIII wieku, a rozpowszechnił w czasach karolińskich.
Wikipedia
dotyczący komendacji
SJP.pl
odnoszący się do komendanta, właściwy komendantom
SJP.pl
dowódca, zwierzchnik jednostki organizacyjnej w wojsku, policji, straży pożarnej lub w harcerstwie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) wojsk. dowódca wojskowy
(1.2) kierownik posterunku policji
(1.3) zwierzchnik oddziału straży pożarnej
(1.4) zwierzchnik organizacji paramilitarnej
(1.5) harc. instruktor harcerski kierujący daną jednostką
Wiktionary
Komendant – zwierzchnik, dowódca.
Wikipedia
(1.1) Wojna z Niemcami wchodzi w okres końcowy – pisał w nim Komendant Sił Zbrojnych w Kraju (…)
(1.2) Komendant policji nadzoruje pracę swojego wydziału.
Wiktionary
czas. komenderować ndk.
rzecz. komenda ż., komendatura ż.
:: fż. komendantka ż.
przym. komendancki
Wiktionary
(1) dowódca, kierownik, przełożony, szef, zwierzchnik
Wiktionary
1. siedziba komendanta;
2. funkcja komendanta
SJP.pl
okręg administracyjno-sądowo-wojskowy w zakonach rycerskich, podległy komandorowi; komturia
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) rel. hist. taki, który wchodzi w skład czyjegoś beneficjum kościelnego, nadany uznaniowo przez władcę świeckiego
Wiktionary
rzecz. komendatariusz m., komendatorium n.
Wiktionary
1. wydawać nakaz, polecenie; rozkazywać;
2. wydawać komendę, dowodzić oddziałem wojska
SJP.pl
1. wydawać nakaz, polecenie; rozkazywać;
2. wydawać komendę, dowodzić oddziałem wojska
SJP.pl
organizm pozostający w symbiozie z innym organizmem
SJP.pl
Komensalizm (współbiesiadnictwo; od łac. commensalis „współbiesiadnik” com „współ” i mensa „stół”) – najbardziej pierwotny typ oddziaływania protekcyjnego. Pojęcie to zostało wprowadzone przez zoologa Pierra Josepha van Bendena w 1876 roku.
Wikipedia
forma symbiozy zwierząt, polegająca na wykorzystywaniu przez jedno (komensal) np. odchodów lub resztek pożywienia zdobywanego przez drugie (gospodarz); współbiesiadnictwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) ekol. typ współżycia między dwoma gatunkami, w którym jeden czerpie korzyści nie przynosząc korzyści ani szkody drugiemu
Wiktionary
Komensalizm (współbiesiadnictwo; od łac. commensalis „współbiesiadnik” com „współ” i mensa „stół”) – najbardziej pierwotny typ oddziaływania protekcyjnego. Pojęcie to zostało wprowadzone przez zoologa Pierra Josepha van Bendena w 1876 roku.
Wikipedia
przym. komensalny
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z komensalizmem, dotyczący komensalizmu
Wiktionary
rzecz. komensalizm m.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
potocznie: komentarz w internecie; komć, komcio
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. komentowanie, robienie komentarzy
(1.2) daw. komentarz
Wiktionary
rzecz. komentarz mrz., autokomentarz mrz.
czas. komentować ndk.
Wiktionary
1. dyskutanci w mediach społecznościowych;
2. publicyści zajmujący się komentowaniem życia publicznego
SJP.pl
rzeczownik zbiorowy, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) ogół osób zajmujących się publicystyką, komentowaniem życia społecznego i biorących udział w dyskusjach w mediach (również za pośrednictwem mediów społecznościowych)
Wiktionary
1. uwaga na temat kogoś lub czegoś, najczęściej krytyczna lub złośliwa;
2. artykuł publicystyczny lub wypowiedź omawiające aktualne wydarzenia polityczne, gospodarcze itp., zawierające ocenę omawianych faktów i zjawisk;
3. objaśnienia lub interpretacja tekstu, obrazu, badania naukowego itp., dodawane przez autora, wystawcę, reżysera lub wydawcę; przypis, uwaga;
4. dziennikarska relacja z przebiegu wydarzeń, prowadzona na bieżąco w radiu lub telewizji;
5. w filmoznawstwie: tekst czytany przez aktora lub lektora zza kadru
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) uwaga odnośnie czegoś lub kogoś
(1.2) objaśnienie lub uzupełnienie jakiegoś tekstu bądź grafiki zamieszczone przez autora
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Komentarze nie trzymają się tematu.
(1.2) Maritain cytuje gdzieś Boccaccia, który w komentarzu do Dantego powiedział: "Poezja jest teologią".
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmɛ̃ntaʃ, AS: kõmẽntaš
Wiktionary
czas. komentować ndk.
rzecz. autokomentarz mrz., komentator m., komentatorka ż., komentacja ż.
przym. komentatorski
Wiktionary
rzadko: taki, który dotyczy komentarza, jest z nim związany, np. artykuł komentarzowy; wyjaśniający, objaśniający
SJP.pl
zdrobnienie od: komentarz; pobłażliwie, żartobliwie o komentarzu
SJP.pl
osoba coś komentująca, interpretująca, udzielająca wyjaśnień; interpretator, objaśniacz, tłumacz, publicysta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba, która komentuje coś
(1.2) sport. sprawozdawca sportowy
Wiktionary
(1.1) Część komentatorów zwraca uwagę, że poczucie moralności w Chile podlega głębokim zmianom.
(1.1) Komentatorzy są zgodni, że większość decyzji tego rządu była błędna.
(1.2) Pijany komentator przegapił bramkę dla Polski i do końca pierwszej połowy meczu podawał zły wynik.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mɛ̃nˈtatɔr, AS: kõmẽntator
Wiktionary
rzecz. komentatorstwo n., komentarz mrz., komentarzyk m., komentowanie n.
:: fż. komentatorka ż.
czas. komentować ndk.
przym. komentatorski
Wiktionary
(1.1) analityk
(1.2) sprawozdawca
Wiktionary
kobieta komentująca coś, interpretująca, udzielająca wyjaśnień; interpretatorka, publicystka, recenzentka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) forma żeńska od: komentator
Wiktionary
(1.1) Dała się poznać jako bezkompromisowa komentatorka polskiej rzeczywistości.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mɛ̃ntaˈtɔrka, AS: kõmẽntatorka
Wiktionary
zob. komentator.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
zob. komentator.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum rodz|komentator.
* bułgarski: (1.1) коментаторка ż.
* francuski: (1.1) commentatrice ż.
* hiszpański: (1.1) comentarista ż.
* niemiecki: (1.1) Kommentatorin ż.
* słoweński: (1.1) komentatorka ż.
źródła.
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
taki, który jest charakterystyczny dla komentarza, związany z komentarzem, np. rozprawa komentatorska; interpretatorski, egzegetyczny, objaśniający
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z komentatorem, dotyczący komentatora
Wiktionary
rzecz. autokomentarz mrz., komentator mos., komentatorka ż., komentarz mrz., komentatorstwo n.
czas. komentować ndk., zakomentować dk., wykomentować dk.
przym. komentarzowy
Wiktionary
rzadko: zajęcie, praca komentatora (pisanie, wygłaszanie komentarzy); interpretowanie, egzegeza, objaśnianie
SJP.pl
1. objaśniać tekst lub wydarzenia, opatrywać je komentarzem; wyjaśniać, oceniać, recenzować;
2. opatrywać złośliwymi uwagami, wygłaszać krytyczne uwagi; obmawiać, krytykować
SJP.pl
czasownik
(1.1) wyrażać opinię na jakiś temat; oceniać coś, robić uwagi
(1.2) objaśniać
Wiktionary
(1.1) Ona często komentuje wygląd jej przyjaciółki.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mɛ̃nˈtɔvat͡ɕ, AS: kõmẽntovać
Wiktionary
rzecz. autokomentarz mrz., komentacja ż., komentarz m., komentator m., komentatorka ż., komentowanie
przym. komentatorski
Wiktionary
(1.1) opisywać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|komentować.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mɛ̃ntɔˈvãɲɛ, AS: kõmẽntovãńe
Wiktionary
czas. komentować
rzecz. komentator mos., autokomentarz mrz.
Wiktionary
dawniej: złośliwa plotka, obgadywanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. plotka, intryga, nieporozumienie, powaśnienie
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmɛraʃ, AS: kõmeraš
Wiktionary
rzecz. komerażnica, komerażowanie, komerażyk
czas. komerażować
Wiktionary
podstępne działania, intrygi
SJP.pl
pogardliwie: komercja
SJP.pl
1. działalność nastawiona tylko na osiągnięciu zysków;
2. dawniej: handel towarami
SJP.pl
Komercjalizacja – oparcie działalności na zasadach rynkowych.
Wikipedia
proces podporządkowywania jakiejś części życia społecznego lub gospodarczego regułom komercjalnym, handlowym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ogół zmian mających na celu oparcie czegoś na zasadach komercyjnych;
Wiktionary
Komercjalizacja – oparcie działalności na zasadach rynkowych.
Wikipedia
(1.1) Duża ilość programistów jest niezadowolona z faktu komercjalizacji oprogramowania systemowego.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mɛrt͡sʲjalʲiˈzat͡sʲja, AS: kõmercʹi ̯alʹizacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. komercja ż., komercjalizowanie n.
czas. komercjalizować ndk.
przym. komercyjny
Wiktionary
dotyczący komercjalizacji
SJP.pl
doktryna, zakładająca wynoszenie jak największej korzyści ze swoich działań
SJP.pl
→ komercja; komercjalny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) nastawiony na zysk; związany z odnoszeniem korzyści ze swoich działań
Wiktionary
(1.1) Lata 90. to początek istnienia mediów komercyjnych w Polsce.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mɛrˈt͡sɨjnɨ, AS: kõmercyi ̯ny
Wiktionary
rzecz. komercja ż., komercjalizacja ż., komercyjność ż., komercha ż.
czas. komercjalizować, komercjalizować się
przym. komercjalny
przysł. komercyjnie
Wiktionary
(1.1) merkantylny
Wiktionary
bankiet, uczta; również: towarzyska gra w karty
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) uroczysty bal organizowany przez uczniów;
(1.2) daw. niehazardowa towarzyska gra karciana
(1.3) daw. spółka, stowarzyszenie
Wiktionary
Komers, także komersz (z łac. commercium, „handel”, „obcowanie”) – tradycyjne, uroczyste spotkanie członków korporacji akademickiej, zwykle organizowane w rocznicę jej powstania.
W niektórych korporacjach, np. Arkonii, komersz jest uroczystością zamkniętą; mogą w nim brać udział tylko członkowie stowarzyszenia i zaprzyjaźnionych korporacji (tzw. „korporacji skartelowanych”). Inne korporacje nie ograniczają listy oficjalnych gości, a niektóre, jak Konwent Polonia, organizują komersze zamknięte, tzw. „komersze intern”, tylko dla grona korporantów, oraz komersze otwarte, tzw. „komersze extern”, na które mogą być zapraszani np. nauczyciele akademiccy, przedstawiciele władz uczelni lub władz państwowych i samorządowych.
Wikipedia
(1.1) Po studniówce zgodnie stwierdziliśmy, że musimy zrobić równie piękny komers po maturze.
Wiktionary
przymiotnik od: komers
SJP.pl
wyższy urzędnik dworu w dawnej Polsce; comes
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: komes
SJP.pl
nietrwałe ciało niebieskie składające się z jądra o powłoce gazowej i warkocza; poruszające się po orbitach o dużych mimośrodach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) astr. małe, nietrwałe ciało niebieskie, złożone z jądra otoczonego komą, które na krótko pojawia się w pobliżu gwiazdy centralnej;
(1.2) daw. rodzaj towarzyskiej gry karcianej
(1.3) więz. zwykle w lm. oko
Wiktionary
Kometa – małe, lodowo-skalne porowate ciało, składające się z gazów, lodu i materii skalnej, które zbliżając się do gwiazdy (na mniej więcej odległości 2 AU), uwalnia pył i gruz oraz gaz ze swojej powierzchni, tworząc dwa warkocze kometarne – jeden jonowy składający się ze zjonizowanych cząsteczek odpychanych przez ciśnienie słoneczne oraz pyłowy tworzony przez pył i fragmenty skał.
Wikipedia
(1.1) W przeszłości powszechne było przekonanie, że pojawienie się komety to zły znak oznaczający jakąś katastrofę.
(1.1) Gdy kometa znajdzie się w pobliżu gwiazdy centralnej, jej powłoka gazowo-pyłowa – koma – rozbudowuje się w dużą, świecącą kulę, zwaną głową, oraz świecący ogon, zwany warkoczem.
(1.1) Dziś oczy i myśl wszystkich pociąga do siebie / Nowy gość, dostrzeżony niedawno na niebie, / Był to kometa piérwszéj wielkości i mocy, / Zjawił się na zachodzie, leciał ku północy… (w kwestii rodzaju, patrz: uwagi)
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmɛta, AS: kõmeta
Wiktionary
rzecz. kometka ż., gwara. komita ż., kometologia ż., kometografia ż.
przym. kometowy, daw. kometny, daw. komeciany
Wiktionary
(1.1) stpol. ogonatka, gwara. komita; symbol. ☄
Wiktionary
gra przeznaczona dla dwóch lub czterech osób polegająca na przebijaniu nad siatką lotki (zazwyczaj zrobionej z piór i zakończonej gumowym końcem) za pomocą rakietki; badminton
SJP.pl
katolicka biała szata liturgiczna; komża
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: komża
(1.2) rel. komża ministrancka
Wiktionary
Komża (łac. comisia – koszula) – szata liturgiczna używana przez ministranta. Jest to skrócona alba o szerokich rękawach. Komża ma kolor biały, co symbolizuje czystość serca i ducha.
Do XI w. komża była używana wyłącznie w chórach, podczas liturgii godzin jako strój chórowy. Dopiero od XIV w. może być stosowana we wszystkich czynnościach liturgicznych, dla których wyraźnie nie zastrzeżono użycia alby.
Wikipedia
(1.2) W zakrystii w szafie wiszą komże i komeżki dla ministrantów.
Wiktionary
rzecz. komża ż.
przym. komżowy
Wiktionary
zdrobnienie od: komfort
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od komfort
Wiktionary
rzecz. komfort m.
Wiktionary
1. ogół warunków zapewniających człowiekowi wygodę, odznaczających się dostatkiem i elegancją; dobrobyt;
2. stan zaspokojenia potrzeb fizycznych i psychicznych; dobrostan
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) ogólnie warunki zapewniające spokój, wygodę i elegancję
(1.2) stan zaspokojenia i braku kłopotów
Wiktionary
Sklepy Komfort S.A. – polskie przedsiębiorstwo zarządzające siecią sklepów oferujących produkty przeznaczone do aranżacji i wykończenia wnętrz.
Sprzedaż realizowana jest poprzez sieć sklepów stacjonarnych, a także za pośrednictwem sklepu on-line. Siecią zarządza spółka Sklepy Komfort S.A., od 2014 roku kontrolowana przez Michała Sołowowa.
Wikipedia
(1.1) Myślałem, że ten wielki dom, z jego staroświeckimi urządzeniami, możnaby przemienić na prawdziwe cacko, pod względem komfortu i estetyki.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃w̃fɔrt, AS: kõũ̯fort
Wiktionary
rzecz. dyskomfort m., półkomfort m., komfortowość ż., półkomfortowość ż., niekomfortowość ż., komfortówka ż.
:: zdrobn. komforcik m.
przym. komfortowy, półkomfortowy, niekomfortowy
przysł. komfortowo, półkomfortowo, niekomfortowo
Wiktionary
(1.1) wygoda
Wiktionary
przysłówek
(1.1) z komfortem, wygodą, dostatkiem
(1.2) z odczuciem spokoju, swobody, beztroski
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃fɔrˈtɔvɔ, AS: kõũ̯fortovo
Wiktionary
rzecz. komfortowość ż., komfort
przym. komfortowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest komfortowe
Wiktionary
przym. komfortowy
przysł. komfortowo
rzecz. komfort mrz.
Wiktionary
wygodny, zapewniający komfort
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) sprawiający, że czujemy się bardzo wygodnie
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃fɔrˈtɔvɨ, AS: kõũ̯fortovy
Wiktionary
rzecz. komfort m., komfortowość ż.
przysł. komfortowo
Wiktionary
(1.1) wygodny
Wiktionary
język ludności Komi
SJP.pl
rzeczownik, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. jedna z republik wchodzących w skład Federacji Rosyjskiej;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈkɔ̃mʲi
Wiktionary
rzecz. komi; Komiak m., Komiaczka ż.
przym. komi, komiacki
Wiktionary
(1.1) ofic. Republika Komi
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Komi-Permiakami, dotyczący Komi-Permiaków
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język komi-permiacki;
Wiktionary
rzecz. Komi-Permiak mos., Komi-Permiaczka ż.
Wiktionary
(2.1) komi-permski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) jęz. język komi-zyriański (język komi);
Wiktionary
rzecz. Komiak mos., Komiaczka ż.
Wiktionary
(1.1) komi, daw. zyriański
Wiktionary
przymiotnik od: Komi (republika w Rosji)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Komiakami, dotyczący Komiaków
Wiktionary
rzecz. Komi, Komiak mos., Komiaczka ż.
przym. komi
Wiktionary
(1.1) zyriański
Wiktionary
mieszkanka Komi (republiki w Rosji)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) członkini narodu Komiaków zamieszkującego Republikę Komi
Wiktionary
rzecz. Komi n.
:: fm. Komiak mos.
przym. komiacki
Wiktionary
mieszkaniec Komi (republiki w Rosji)
SJP.pl
w starożytnym Rzymie: zgromadzenie bądź wybory; komicje
SJP.pl
w starożytnym Rzymie: zgromadzenie bądź wybory; komicja
SJP.pl
1. kobieta występująca przed publicznością, aby ją rozbawić;
2. aktorka grająca role komediowe
SJP.pl
przysłówek
(1.1) w sposób komiczny
Wiktionary
(1.1) Zachowywał się komicznie, nikt go już nie poprze.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmʲit͡ʃʲɲɛ, AS: kõmʹičʹńe
Wiktionary
rzecz. komizm mrz., komik mos., komiczność ż., komediowość ż.
przym. komiczny
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: komicznie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: komiczny
SJP.pl
komiczny i groteskowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co jest komiczne
Wiktionary
przym. komiczny
przysł. komicznie
rzecz. komik m., komedia ż., komizm m., komediowość ż.
Wiktionary
(1.1) komizm
Wiktionary
1. dotyczący komizmu;
2. zabawny, wywołujący śmiech
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który wywołuje śmiech; jest śmieszny
(1.2) związany z komedią; taki, jak komedia; humorystyczny
Wiktionary
(1.1) Zobaczyłem obcą, spuchniętą gębę tak niewypowiedzianie komiczną, że gdyby to nie była moja własna twarz, pękłbym chyba ze śmiechu.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmʲit͡ʃnɨ, AS: kõmʹičny
Wiktionary
rzecz. komik m., komizm m., komiczność ż., komediowość ż.
przysł. komicznie
Wiktionary
(1.1-2) humorystyczny, zabawny, śmieszny
Wiktionary
staropolski statek rzeczny do jednorazowego spływu z biegiem rzeki, głównie do spławiania zboża; używany do XIX wieku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. czworoboczny statek rzeczny do spławiania zboża
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Dniestrem szły komięgi do morza.
Wiktionary
(1.1) kadź
Wiktionary
Komierówko – osada krajeńska w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie sępoleńskim, w gminie Sępólno Krajeńskie.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bydgoskiego. Według danych Urzędu Gminy Sępólno Krajeńskie (XII 2014 r.) liczyła 49 mieszkańców.
Wikipedia
Komierowo – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie sępoleńskim, w gminie Sępólno Krajeńskie.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bydgoskiego. Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 347 mieszkańców. Jest szóstą co do wielkości miejscowością gminy Sępólno Krajeńskie.
Wikipedia
1. mniejszy model komięgi;
2. jednokomórkowy glon zaliczany do okrzemek
SJP.pl
człowiek mający za zadanie rozśmieszanie publiczności
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) artysta estradowy zabawiający publiczność śmiesznymi występami
Wiktionary
Komik – artysta uprawiający komedię, zarazem ktoś wesoły, o dużym poczuciu humoru. Komikiem może być artysta kabaretowy, a także stand-uper.
Wikipedia
IPA: ˈkɔ̃mʲik, AS: kõmʹik
Wiktionary
rzecz. komizm m., komiczność ż., komedia ż., komediowość ż.
przym. komiczny, komediowy
przysł. komicznie, komediowo
Wiktionary
komizm
SJP.pl
historia wydawana jako osobna broszura lub zamieszczana np. w czasopismach, przedstawiona za pomocą obrazków, opatrzonych m.in. w dialogi postaci, narrację; pojedyncza broszura takiej historii; sztuka tworzenia takich historii; comics
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) liter. z reguły opowiadanie utworzone przez połączenie kilku lub więcej obrazków składających się na historię;
Wiktionary
Komiks – sekwencyjna historia obrazkowa, z dodanym tekstem, publikowana w prasie lub w formie osobnych zeszytów, która wykształciła się jako odrębna forma wydawnicza na przełomie XIX i XX wieku z gazetowej grafiki satyrycznej.
Wikipedia
(1.1) Piotrek jest wielkim fanem komiksów o Batmanie.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃mʲiks, AS: kõmʹiks
Wiktionary
rzecz. komiksiarz mos., komiksowość ż.
przym. komiksowy
przysł. komiksowo
Wiktionary
potocznie: osoba rysująca komiksy; komiksowiec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) środ. autor komiksów
Wiktionary
(1.1) Spotkanie ze znanym komiksiarzem odbyło się w miejskiej bibliotece.
Wiktionary
rzecz. komiks mrz., komiksowość ż.
przym. komiksowy
przysł. komiksowo
Wiktionary
potocznie: osoba rysująca komiksy; komiksiarz
SJP.pl
przysłówek sposobu
(1.1) w formie komiksu
(1.2) w sposób właściwy dla publikacji komiksowych
Wiktionary
Komiksowo – komiks, dodatek do Gazety Wyborczej kierowany do dzieci, drukowany od 2000 do 2004 roku. Pierwszy numer ukazał się 25 lutego 2000 roku. Ukazywał się co piątek, a od 13 marca 2004 roku co sobotę. W ostatnim numerze (227) z 20 czerwca 2004 redaktorzy żegnają się słowami: „Komiksowo żegna się ze swoimi czytelnikami."
Wikipedia
rzecz. komiks mrz., komiksiarz mos., komiksowość ż.
przym. komiksowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) upodobnienie do komiksu
Wiktionary
(1.1) Dyskutanci rozmawiali o zjawisku komiksowości ilustracji książkowej.
Wiktionary
rzecz. komiks mrz., komiksiarz mos.
przym. komiksowy
przysł. komiksowo
Wiktionary
dotyczący komiksu
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z komiksem, dotyczący komiksu
przymiotnik jakościowy
(2.1) taki jak w komiksie bądź pasujący do komiksu
Wiktionary
(1.1) Spider-Man stał się moim ulubionym bohaterem komiksowym.
Wiktionary
rzecz. komiks mrz., komiksiarz mos., komiksowość ż.
przysł. komiksowo
Wiktionary
dawniej: kolega szkolny, towarzysz broni
SJP.pl
Komiliton (z łac. commilitonis, „towarzysz w wojsku”, „kamrat”) – w języku polskim przestarzałe określenie oznaczające towarzysza broni, kolegę, zwłaszcza uniwersyteckiego. W korporacjach akademickich zwrot grzecznościowy stosowany w relacjach między korporantami lub jedna z kategorii członków korporacji.
Wikipedia
1. pionowa konstrukcja, zapewniająca przepływ powietrza;
2. wąskie wcięcie w stoku górskim;
3. wysoka i wąska wyrwa nad wyrobiskiem w kopalni;
4. prąd wznoszący ciepłego powietrza;
5. dawniej: piec kuchenny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bud. konstrukcja służąca do odprowadzenia ku górze dymu z paleniska, silnika lub pieca;
(1.2) pionowy tunel w kształcie komina (1.1)
(1.3) pionowa formacja skalna w formie zagłębienia o trzech ścianach;
(1.4) przest. kominek, otwarte palenisko
(1.5) element ubioru w postaci szerokiego golfu lub szala ze zszytymi końcami mogącego służyć jednocześnie za szal i za nakrycie głowy
(1.6) zob. komin wulkaniczny.
(1.7) zob. komin termiczny.
(1.8) zob. komin hydrotermalny.
(1.9) zob. komin płacowy.
Wiktionary
Komin (z łac. caminus, od gr. κάμινος (kaminos) „piec”) – droga przenoszenia spalin w przypadku komina spalinowego oraz droga przenoszenia zużytego powietrza w przypadku komina wentylacyjnego. Potocznie jest to pionowa konstrukcja budowlana.
Wikipedia
(1.1) Ze względu na bezpieczeństwo wysokie kominy maluje się w poprzeczne biało-czerwone pasy, aby były dobrze widoczne z daleka.
(1.4) Nazajutrz, ledwie wdowa zaświeciła kaganek i na komin nałożyła drewek, zerwał się Stacho z ławy (…)
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃mʲĩn, AS: kõmʹĩn
Wiktionary
rzecz. kominiarz m., kominiarczyk m., kominiarka ż., kominiarstwo n.
:: zdrobn. kominek m.
przym. kominowy, kominkowy, kominiarski
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: komin
(1.2) otwarte palenisko umieszczone bezpośrednio w ścianie lub przed nią w celu ogrzewania wnętrza pomieszczenia;
(1.3) mały, krótki komin
(1.4) spotkanie organizowane towarzyskie w sali z kominkiem (1.2), zazwyczaj z programem artystycznym lub dyskusją
(1.5) lotn. otwór w środku czaszy spadochronu, przepuszczający nadmiar powietrza
(1.6) łow. podskok zwierzęcia
(1.7) harc. zastępstwo dla obrzędowego ogniska, gdy warunki nie pozwalają na rozpalenie normalnego ognia; składa się z kilku świeczek
Wiktionary
Kominek – nakryte palenisko, zbudowane z wnęki umieszczonej w ścianie niewiele wyżej niż poziom podłogi, wystającego z lica ściany obramowania, na którym opiera się okap odprowadzający spaliny do przewodu dymowego.
Wikipedia
(1.2) Kiedy byłem mały, lubiłem siedzieć przy kominku.
(1.3) Na działce zbudowałem sobie murowany grill wykończony kominkiem.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmʲĩnɛk, AS: kõmʹĩnek
Wiktionary
rzecz. komin m., kominiarz m., kominiarka m., komineczek m., kominówka ż.
przym. kominkowy, kominiarski, kominowy
Wiktionary
Biuro Informacyjne Partii Komunistycznych i Robotniczych, instytucja powołana do koordynacji działań partii komunistycznych w państwach podległych ZSRR
SJP.pl
Kominform (Biuro Informacyjne Partii Komunistycznych i Robotniczych) – organizacja międzynarodowa zrzeszająca europejskie partie komunistyczne, powstała w 1947 roku.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
zgrubienie od: kominiarka
SJP.pl
pomocnik kominiarski, młody kominiarz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) adept kominiarski, młody kominiarz
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) ornit. nazwa systematyczna|Chaetura|ref=tak., ptak z rodziny jerzykowatych;
Wiktionary
rzecz. komin m., kominiarz m., kominiarka ż.
przym. kominiarski, kominowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. czapka okrywająca głowę i szyję, mająca niewielkie wycięcie na twarz, a czasem tylko na oczy i usta, noszona także w formie wywiniętej wokół głowy
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Chodnikiem szła grupa kibiców w kominiarkach.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mʲĩˈɲarka, AS: kõmʹĩńarka
Wiktionary
rzecz. komin mrz., kominek mrz., kominiarz m., kominiarczyk mos./mzw.
przym. kominowy
Wiktionary
przymiotnik od: kominiarz
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z osobą lub zawodem kominiarza, dotyczący kominiarstwa lub kominiarza
Wiktionary
rzecz. komin m., kominek m., kominiarz m., kominiarczyk m., kominiarka ż., kominiarstwo n.
przym. kominowy, kominkowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) rzem. rzemiosło związane z utrzymaniem sprawnych kominów
Wiktionary
Kominiarz – rzemieślnik zajmujący się czyszczeniem i sprawdzaniem stanu technicznego przewodów kominowych dymowych, spalinowych i wentylacyjnych.
Wikipedia
(1.1) Gdzie twój ojciec uczył się kominiarstwa?
Wiktionary
rzecz. kominiarz mos., komin mrz.
przym. kominiarski, kominowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rzemieślnik zajmujący się czyszczeniem kominów;
Wiktionary
Kominiarz – rzemieślnik zajmujący się czyszczeniem i sprawdzaniem stanu technicznego przewodów kominowych dymowych, spalinowych i wentylacyjnych.
Wikipedia
(1.1) Przesądy mówią, że widząc kominiarza, należy jak najszybciej złapać się za guzik.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmʲĩɲaʃ, AS: kõmʹĩńaš
Wiktionary
rzecz. komin m., kominek m., kominiarstwo n., kominiarka ż.
:: zdrobn. kominiarczyk m.
przym. kominiarski, kominowy, kominkowy
Wiktionary
(1.1) stpol. sadzielnik
Wiktionary
rzemieślnik zajmujący się wykonywaniem i konserwacją kominków
SJP.pl
przymiotnik od: kominek
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kominkiem, wyposażony w kominek
Wiktionary
(1.1) Malarze wsparli rusztowanie na kobyłkach i zaczęli malować sufit sali kominkowej.
Wiktionary
rzecz. kominek mrz., komin mrz., kominiarz mos., kominówka ż.
przym. kominiarski, kominowy
Wiktionary
przymiotnik od: komin
SJP.pl
1. specjalna cegła w kształcie wycinka pierścienia, używana do budowy okrągłych kominów;
2. potocznie: ustawa ograniczająca wynagrodzenia kierownictwa w niektórych przedsiębiorstwach państwowych; ustawa kominowa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. cegła będąca wycinkiem pierścienia, używana do budowy kominów
(1.2) pot. zob. ustawa kominowa.
(1.3) pot. bimber nielegalnie wytwarzany w prymitywnych warunkach
Wiktionary
(1.2) Kominówka, która miała okiełznać rozbuchane pensje szefów państwowych spółek, od samego początku stała się źródłem patologii
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mʲĩˈnufka, AS: kõmʹĩnufka
Wiktionary
rzecz. komin, kominek
przym. kominowy, kominkowy
Wiktionary
(1.2) ustawa kominowa
Wiktionary
przymiotnik od: komin
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kominem, dotyczący komina
Wiktionary
(1.1) Stowarzyszenie zażądało także powołania biegłego sądowego do sprawdzenia przewodów kominowych na os. Topolowym.
Wiktionary
rzecz. komin m., kominek m., kominiarz m., kominiarka ż., kominiarstwo n., kominówka ż., kominiarczyk mos./mzw.
przym. kominiarski, kominkowy
Wiktionary
międzynarodowa organizacja partii komunistycznych powstała z inicjatywy Lenina, działająca w latach 1919-43, realizująca założenia radzieckiej polityki zagranicznej; III Międzynarodówka, Międzynarodówka Komunistyczna
SJP.pl
Międzynarodówka Komunistyczna (zwana także III Międzynarodówką), w skrócie Komintern (od ros. Коммунистический интернационал, trl. Kommunisticzjeskij internacionał) – organizacja międzynarodowa, która powstała z inicjatywy Włodzimierza Lenina w Moskwie, w dniach 2–6 marca 1919 roku. Została ona założona przez 19 partii komunistycznych, a wśród nich także Komunistyczną Partię Polski.
Wikipedia
przymiotnik relacyjny
(1.1) hist. polit. związany z Kominternem, dotyczący Kominternu
Wiktionary
rzecz. Komintern mrz.
przym. antykominternowski
Wiktionary
1. sklep lub firma pośredniczące w sprzedaży i kupnie towarów, pobierająca prowizję;
2. działalność sklepu lub firmy na takich zasadach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) firma lub sklep pośredniczące za opłatą w sprzedaży różnych przedmiotów
(1.2) transakcje kupna-sprzedaży na rachunek innej osoby
(1.3) uczn. stud. egzamin komisyjny
Wiktionary
Komis – instytucja zajmująca się sprzedażą lub skupem dóbr na zasadach określonych w umowie komisowej. Komis we własnym imieniu sprzedaje na rzecz zleceniodawcy przedmiot ujęty w umowie, pobierając za to określoną w umowie prowizję.
Rodzaje komisów:
Wikipedia
(1.1) Otworzył komis samochodowy.
(1.2) Wziął w komis kilka antyków.
(1.3) W przyszły czwartek mam komis z matematyki.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃mʲis, AS: kõmʹis
Wiktionary
1. osoba fizyczna lub przedsiębiorstwo, zajmujące się transakcjami komisowymi kupna-sprzedaży
2. przestarzale: komisjoner
SJP.pl
kobieta komisant
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
→ komisarz
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od komisariat
Wiktionary
(1.1) To nie komisariat, lecz tylko mały komisariacik.
Wiktionary
rzecz. komisariat m.
Wiktionary
1. jednostka organizacyjna policji obejmująca swą działalnością określony teren;
2. lokal tej jednostki;
3. instytucja lub urząd podległe komisarzowi, często tworzony doraźnie do wykonania określonego zadania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) lokal, w którym urzędują pracownicy policji
(1.2) jednostka organizacyjna policji pełniąca funkcje w określonym terenie
(1.3) urząd tymczasowy utworzony do spełniania określonych zadań
Wiktionary
Zobacz też: komisarz
Wikipedia
(1.1) Przy naszym rynku znajduje się poczta, kościół, komisariat i urząd miasta.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mʲiˈsarʲjat, AS: kõmʹisarʹi ̯at
Wiktionary
rzecz. komisja ż., komisarz m.
:: zdrobn. komisariacik mrz.
przym. komisaryczny
Wiktionary
przymiotnik od: komisariat
SJP.pl
przymiotnik od: komisarz
SJP.pl
niepochodzący z wyboru, lecz ustanowiony przez władze w związku ze szczególnymi okolicznościami, np. zarząd komisaryczny
SJP.pl
1. urzędnik powołany do pełnienia określonej funkcji lub realizacji misji, często mający specjalne kompetencje;
2. stopień oficerski w policji;
3. oficer mający ten stopień;
4. pełnomocnik dyplomatyczny niektórych państw w krajach lub terytoriach niemających pełnej suwerenności;
5. osoba wyznaczona do czasowego pełnienia funkcji obieralnej;
6. w ZSRR do 1946 roku: członek rządu kierujący komisariatem ludowym; minister
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) urzędnik posiadający szczególne pełnomocnictwa
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. komisariat mrz., komisja ż., nadkomisarz mos., podkomisarz mos.
Wiktionary
(1.1) pełnomocnik
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) grupa wydelegowana z większego grona, powołana do sprawowania określonych funkcji, najczęściej do zbadania jakiejś kwestii, kontroli czyjejś działalności;
Wiktionary
Komisja – zespół osób kompetentnych i odpowiedzialnych, któremu zlecone zostało zbadanie pewnej sprawy lub spełnienie pewnej konkretnej i specjalnej czynności. Komisja jest ciałem delegowanym, a więc podlega instancji, która ją ustanowiła (delegowała), zdaje jej sprawę ze swych czynności i przedkłada projekt decyzji.
Wikipedia
(1.1) W komisji był obok mnie inny malarz, który po prostu nic nie mówił.
(1.1) To dobrze, że tak szybko potrafiłeś nawiązać kontakty z Duńczykami. Z pewnością zostanie to docenione przez komisję przyznającą prawo pobytu.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmʲisʲja, AS: kõmʹisʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. komisarz m., komisariat m.
przym. komisyjny, wewnątrzkomisyjny, komisaryczny, komisariatowy
przysł. komisyjnie, komisarycznie
Wiktionary
(1.1) komitet
Wiktionary
przestarzale: agent, pośrednik przy kupnie i sprzedaży; komisant
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pracownik magazynu zajmujący się komisjonowaniem
Wiktionary
rzecz. komisjonowanie n.
:: fż. komisjonerka ż.
czas. komisjonować ndk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od komiśniak
Wiktionary
rzecz. komiśniak m.
Wiktionary
dawniej: ciemny, razowy chleb przydzielany żołnierzom
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) przest. ciemny razowy chleb przydzielany dawniej żołnierzom;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Pewnego razu żołnierze zameldowali mu, że komiśniaka, który właśnie fasowali – żreć niepodobna.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmʲiɕɲak, AS: kõmʹiśńak
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. komiśniaczek m.
Wiktionary
(1.1) chleb kommisowy, chleb komiśny
Wiktionary
dawniej żołnierski, przeznaczony dla żołnierzy, wojska
SJP.pl
opłata pobierana przez komisanta za dokonanie transakcji kupna lub sprzedaży
SJP.pl
przymiotnik od: komis
SJP.pl
zabieg operacyjny polegający na rozerwaniu lub rozcięciu, najczęściej lewej zastawki przedsionkowo-komorowej serca, chorobowo zwężonej i utrudniającej przepływ krwi
SJP.pl
Komisurotomia – zabieg chirurgiczny polegający na przecięciu spoideł mózgowych łączących półkule mózgu. Wykorzystuje się go do łagodzenia objawów padaczki, ponieważ ogranicza rozprzestrzenianie się ataków epileptycznych pomiędzy półkulami. Ogranicza także przepływ informacji pomiędzy nimi, co wiąże się z występowaniem objawów zespołów spoidłowych.
Wikipedia
zdrobnienie od: komisja
SJP.pl
dotyczący komisji; stworzony przez komisję, będący komisją
SJP.pl
członek zbrojnych oddziałów bułgarskich, które prowadziły walkę z Turkami
SJP.pl
Komitadżi (także Comitadji lub Komitaji od bułgarskiego Комити, gr. κομιτατζήδες) – pojęcie historyczne określające członków słowiańskojęzycznych oddziałów zbrojnych z krajów bałkańskich, pochodzących głównie z Bułgarii, Serbii i regionu geograficznego Macedonii, walczących o wyzwolenie spod osmańskiej okupacji.
Wikipedia
jednostka podziału terytorialnego na Węgrzech
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) adm. węgierska jednostka administracyjna pierwszego rzędu;
Wiktionary
Komitat (z łac. commitatus; węg. vármegye, chorw. županija, słow. župa) – jednostka administracyjna pierwszego rzędu w podziale administracyjnym Węgier, odpowiadająca polskiemu województwu.
Podział terytorium Królestwa Węgier na komitaty zaczął się kształtować około X–XI wieku. Początkowo komitat był jednostką administracji centralnej (królewskiej). W czasach późnego średniowiecza, po osłabnięciu władzy królewskiej, komitat stał się jednostką administracji samorządowej (samorządu szlacheckiego). W 1914 r. Królestwo Węgier podzielone było na 64 komitaty.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. komitatowy
frazeologia.
etymologia.
(1.1) łac|commitatus.
uwagi.
tłumaczenia.
* słowacki: (1.1) komitát m.
* węgierski: (1.1) megye
źródła.
== komitat (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) komitet
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmʲitat, AS: kõmʹitat
Wiktionary
przym. komitatowy
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. komitatowy
frazeologia.
etymologia.
(1.1) łac|commitatus.
uwagi.
tłumaczenia.
* słowacki: (1.1) komitát m.
* węgierski: (1.1) megye
źródła.
== komitat (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) komitet
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od komitet
Wiktionary
rzecz. komitet m.
Wiktionary
posiadacz rzeczy oddanej w komis
SJP.pl
grupa osób powołanych do wykonania określonych zadań
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) grupa osób powołanych do wykonania określonych zadań
Wiktionary
Komitet (fr. comité, ang. commitee) – grupa osób, działająca w imieniu szerszego zespołu i powstała drogą wyboru, wyznaczenia lub też samorzutnie.
Wikipedia
(1.1) Poproś komitet o oficjalną zgodę.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃mʲitɛt, AS: kõmʹitet
Wiktionary
rzecz. komitecik mrz.
Wiktionary
(1.1) komisja
Wiktionary
przymiotnik od: komitet
SJP.pl
proces przyjmowania przez Komisję Europejską aktów wykonawczych do aktów prawnych; komitetologia
SJP.pl
1. bliskie stosunki łączące dobrych znajomych lub przyjaciół, zażyłość;
2. dawniej: grupa osób towarzysząca komuś, czemuś; orszak; świta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bliskie stosunki między znajomymi lub przyjaciółmi
(1.2) daw. grupa osób towarzysząca komuś lub czemuś
Wiktionary
Zażyłość (także: poufałość, komitywa, bliskość, intymność, konfidencjalność) – zwykle pozytywne relacje międzyludzkie, charakteryzujące się ciepłym i życzliwym wzajemnym odnoszeniem się do siebie, zaufaniem i skłonnością do wzajemnych zwierzeń. W warstwie językowej typowe jest używanie języka potocznego, zdrobnień, wyrażeń pieszczotliwych, czasem także wulgaryzmów i slangu. Przy dużej zażyłości dochodzi także do przekroczenia bariery fizycznej, a wtedy emocje mogą być wyrażane przez obejmowanie, poklepywanie, przytulanie, chwytanie za ręce i ramiona, głaskanie, całowanie itp. Zażyłość powstaje między osobami, które się dobrze znają, a zwłaszcza członkami rodziny lub członkami grupy pozostającej w częstych kontaktach towarzyskich, np. w grupie przyjaciół, dobrych znajomych lub bliskich sąsiadów, prawie zawsze towarzyszy odwzajemnionej miłości.
Wikipedia
(1.1) zażyłość
Wiktionary
agent handlowy, przedstawiciel jakiejś firmy podróżujący w celu zdobywania klientów i przyjmowania zamówień na towar
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) przest. hand. przedstawiciel handlowy odbywający podróże w celu zdobycia nabywców produktu czy usługi
Wiktionary
Akwizycja (z łac. acquisitio – nabywanie) – nabycie, nabytek.
W marketingu to:
Wikipedia
przym. komiwojażerski
Wiktionary
(1.1) agent, akwizytor, pot. domokrążca
Wiktionary
1. kobieta komiwojażer;
2. potocznie: komiwojażerstwo
SJP.pl
przymiotnik od: komiwojażer
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z komiwojażerem, dotyczący komiwojażera
Wiktionary
rzecz. komiwojażer mos.
Wiktionary
zajęcie, praca komiwojażera
SJP.pl
zespół cech jakiejś osoby, sytuacji, jakiegoś zdarzenia, przedmiotu budzących wesołość, rozśmieszających; śmieszność, zabawność, komiczność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zespół cech jakiejś osoby lub sytuacji budzący wesołość
Wiktionary
Komizm (gr.) – kategoria estetyczna, określająca właściwości zjawisk zdolnych wywołać śmiech oraz okoliczności, w jakich dochodzi do powstania tej reakcji. Istnieje wiele poglądów w kwestii źródeł efektu komicznego, na ogół przyjmuje się, że jego istota polega na ujawnianiu zaskakującej sprzeczności, kontrastu, będących wynikiem przedstawienia osób, sytuacji odbiegających od oczekiwań odbiorcy.
Wikipedia
IPA: ˈkɔ̃mʲism̥, AS: kõmʹism̦
Wiktionary
przym. komiczny
przysł. komicznie
rzecz. komik m., komedia ż., komediant m., komediantka ż., komiczność ż.
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kommageną, dotyczący Kommageny
Wiktionary
rzecz. Kommagena ż.
Wiktionary
komemoracja;
1. upamiętnienie wydarzenia lub osoby specjalną uroczystością, tablicą pamiątkową, dziełem artystycznym itp;
2. w liturgii katolickiej:
a) modlitwa za żywych i umarłych w czasie mszy;
b) wezwanie świętego w jednej z części mszy
SJP.pl
Exemplum, egzemplum, kommemoracja (łac. commemoratio), przykład (łac. exemplum), wzór (łac. model) – w retoryce i dialektyce argument z wydarzenia lub wydarzeń rzeczywistych czy fikcyjnych, który jest elementem wypowiedzi. Podczas argumentacji exemplum jest przesłanką prowadzącą przez podobieństwo (łac. similitudo) lub porównanie (łac. comparatio) do orzekania o podmiocie wnioskowania.
Wikipedia
dotyczący kommemoracji
SJP.pl
upamiętniający; memoratywny
SJP.pl
dawniej: kolega szkolny, towarzysz broni; komiliton
SJP.pl
1. część dramatu antycznego, na którą składa się lament bohatera;
2. śpiew aktorów w teatrze starożytnym
SJP.pl
Wikipedia
pokój lub sala reprezentacyjna w dawnych zamkach, pałacach itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pomieszczenie mieszkalne w pałacu lub rezydencji, zwykle pełne przepychu;
Wiktionary
Komnata (wł. caminata – izba z piecem) – do XVI wieku termin stosowany do określenia izby mieszkalnej lub pokoju ogrzewanego kominkiem, najczęściej w odniesieniu do wnętrz zamkowych i pałacowych, obecnie w odniesieniu do sal reprezentacyjnych i pokoi mieszkalnych znajdujących się na zamkach, w pałacach, dworach z czasu gotyku i renesansu. Są to wnętrza urządzone z przepychem, o bogato dekorowanych ścianach i sufitach.
Wikipedia
(1.1) W głębi komnaty stała złocista otomana, a na niej spoczywała piękna królewna, która właśnie paląc nargile ziewała tak czarownie, że nie mogłem oderwać oczu od jej wdzięcznych i porywająco słodkich poziewań.
Wiktionary
IPA: kɔ̃mˈnata, AS: kõmnata
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. komnatka ż.
przym. komnatowy
Wiktionary
Kimnata (ukr. Кімната) – wieś na Ukrainie, w obwodzie tarnopolskim, w rejonie krzemienieckim, w hromadzie Krzemieniec. W 2001 roku liczyła 873 mieszkańców.
Do 2009 roku nosiła nazwę Komnatka (ukr. Кімнатка, Kimnatka).
Za II RP Komnatka stanowiła gromadę w gminie Bereżce w powiecie krzemienieckim. Północną część wsi stanowi dawniej odrębna wieś Zielona (ukr. Зелена, Zełena).
Wikipedia
przymiotnik od: komnata
SJP.pl
członek dynastii bizantyjskich cesarzy panującej w latach 1081-1185
SJP.pl
dynastia bizantyjskich cesarzy panująca w latach 1081-1185
SJP.pl
Komnenowie – jedna z ostatnich dynastii bizantyjskich panujących w Cesarstwie Bizancjum, a następnie Cesarstwie Trapezuntu.
Wikipedia
mebel w kształcie skrzyni z szufladami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mebel z szufladami, niski, ok. metr, półtora metra wysoki;
(1.2) żart. środ. pot. jeden z ośmiobitowych komputerów firmy Commodore
Wiktionary
Komoda – mebel skrzyniowy ustawiony na nogach, z szufladami do przechowywania bielizny stołowej, pościelowej, odzieży i drobiazgów.
Wikipedia
(1.1) W komodzie żona trzyma swoje desu i pościel.
(1.2) W naszej klasie toczył się zajadły spór między posiadaczami atarynek i komód.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmɔda, AS: kõmoda
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. komódka ż.
Wiktionary
mały mebel w kształcie skrzyni z szufladami
SJP.pl
mebel w kształcie skrzyni z szufladami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. wyspa w Indonezji, w archipelagu Małe Wyspy Sundajskie, pomiędzy większymi wyspami Sumbawa i Flores;
Wiktionary
Komodo (indonez. Pulau Komodo) – wyspa w Indonezji w archipelagu Małe Wyspy Sundajskie pomiędzy większymi wyspami Sumbawa i Flores; powierzchnia 330,0 km²; długość linii brzegowej 158,0 km; słabo zaludniona.
Oblewana przez: morze Flores (od północy), cieśninę Lintah (od wschodu), cieśninę Sumba (od południa) i cieśninę Sape (od zachodu).
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
(1.1) waran z Komodo / smok z Komodo
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) Komodo
źródła.
== Komodo (język angielski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, nazwa własna
(1.1) geogr. Komodo
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) Komodo
źródła.
== Komodo (język angielski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, nazwa własna
(1.1) geogr. Komodo
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. oficer marynarki wojennej niemający stopnia admiralskiego, dowodzący czasowo zespołem jednostek;
2. tytuł grzecznościowy najstarszego kapitana statku pasażerskiego;
3. w czasie II wojny światowej: dowódca konwoju statków handlowych;
4. prezes klubu żeglarskiego lub wioślarskiego; komandor
SJP.pl
Komodor (ang. commodore, niem. Kommodore) – stopień wojskowy marynarki wojennej, lub oznaka funkcji, używane przede wszystkim w krajach anglosaskich. Przewidziani do kierowania zespołem okrętów z jednoczesnym dowództwem najważniejszego z nich.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ekon. przekształcenie rzeczy, usług, pomysłów czy idei z wartości użytkowej na wartość wymienną;
Wiktionary
Komodyfikacja (utowarowienie) – przekształcenie (transformacja) rzeczy (produktów), usług, ale też pomysłów czy idei z wartości użytkowej na wartość wymienną – wystawienie na sprzedaż rzeczy, które najczęściej nie są przedmiotem obrotu na rynku.
Wikipedia
(1.1) Z czasem komodyfikacji uległy najważniejsze dla nich – w wymiarze symbolicznym – artefakty konstytuujące historyczną tożsamość ich pokolenia, które w efekcie stały się zwykłymi gadżetami.
Wiktionary
(1.1) utowarowienie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) w go punkt położony na czwartej linii licząc od jednego boku gobanu i na trzeciej od drugiego boku;
Wiktionary
Pojęcia związane z go – specyficzna terminologia stosowana w grze go.
W Polsce na ogół stosuje się terminy wywodzące się z języka japońskiego, jednak w niektórych przypadkach lepiej przyjęły się nazwy polskie lub angielskie.
Wikipedia
(1.1) Pierwszy ruch zagrany w komoku to bardzo tradycyjne otwarcie.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmɔku, AS: kõmoku
Wiktionary
pies z rasy należącej do grupy psów pasterskich i zaganiających, wyhodowanej na Węgrzech
SJP.pl
Komondor – rasa psa, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Typ dogowaty. Nie podlega próbom pracy.
Wikipedia
półkrzew lub bylina z rodziny motylkowatych
SJP.pl
Komonica (Lotus L.) – rodzaj roślin zielnych oraz półkrzewów należący do rodziny bobowatych. Obejmuje 124 gatunki. Występują one na całej kuli ziemskiej, z wyjątkiem Ameryki Północnej i Ameryki Południowej (tam tylko gatunki zawleczone). Rosną na bagnach, łąkach i murawach, w miejscach piaszczystych i na klifach. Nazwa naukowa nawiązuje do jednej z grup roślin w starożytnej taksonomii ludowej opisywanych jako lotos.
Wikipedia
smółka komonicówka - gatunek pszczoły
SJP.pl
kornutka komonicowa - gatunek pszczoły
SJP.pl
1. ciemna, mała izba w wiejskim domu, przeznaczona do przechowywania zapasów żywności, odzieży; spiżarnia;
2. niewielka izba mieszkalna w wiejskich chatach; alkierz;
3. klatka piersiowa u zwierzyny;
4. część serca;
5. obszerne wyrobisko górnicze wykute w skale;
6. część nory zwierzęcej;
7. część zalążni lub owocu roślin, mieszcząca zalążki albo nasiona
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. grub. od: komórka (telefon komórkowy)
Wiktionary
Komora – staropolskie określenie pomieszczenia magazynowego, w szczególności spiżarni, a także jako miejsce poboru cła (komora celna).
Obecnie stosowane głównie w złożeniach:
elementy silnika spalinowego:
Wikipedia
(1.1) Fajna komóra. Ciekawe ile za nią dał? Mnie nie stać na używaną, a tyram po 12 godzin dziennie.
Wiktionary
rzecz. komórka ż., komóreczka ż., komora ż.
przym. komórkowy, komorowy
Wiktionary
(1.1) telefon komórkowy, komórka
Wiktionary
wielojądrowa komórka roślinna lub zwierzęca; cenocyt
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) biol. komórka, w której protoplazmie występuje wiele jąder
(1.2) med. typ nowotworu zbudowanego z wielojądrowych komórek
Wiktionary
Komórczak (także koenocyt lub polienergida) – pojedyncza, zwykle bardzo duża komórka posiadająca wiele jąder komórkowych oraz organizm lub jego część zbudowana z takich komórek. W ten sposób zbudowane jest wiele organizmów, np. niektóre glony z grupy zielenic i grzyby oraz śluzowce, a także niektórzy przedstawiciele pierwotniaków.
Wikipedia
(1.1) polienergida, komórka wielojądrowa
Wiktionary
o cechach komórczakowatych (rodzina pająków)
SJP.pl
Komórczakowate (Dysderidae) rodzina pająków z podrzędu Opisthothela, sekcji Labidognatha (syn. Araneomorpha). W Polsce występuje pięć gatunków (zobacz: komórczakowate Polski).
Wikipedia
o cechach komórczakowatych (rodzina pająków)
SJP.pl
gromada roślin z gatunku zielenic
SJP.pl
o cechach komórczakowych (gromada roślin)
SJP.pl
Komorczyn (kaszb. Kòmórczëno lub Kòmòrzno, niem. Kummerzin) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, w gminie Kobylnica.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa słupskiego.
Wikipedia
zdrobnienie od: komórka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: komórka
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃muˈrɛt͡ʃka, AS: kõmurečka
Wiktionary
rzecz. komora ż., komóra ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
1. potocznie:
a) pomieszczenie, zwykle niewielkie, służące jako spiżarnia, skład opału itp.;
b) telefon komórkowy;
2. podstawowa jednostka strukturalno-funkcjonalna każdego żywego organizmu;
3. podstawowa, często najmniejsza część jakiegoś urządzenia;
4. w ulu pszczelim: sześciokątna przegródka w plastrze służąca m.in. do gromadzenia zapasów pokarmu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: komora
(1.2) małe pomieszczenie, pokój
(1.3) biol. podstawowa jednostka budowy organizmów żywych;
(1.4) pot. telekom. telefon komórkowy
(1.5) podstawowy, najmniejszy element składowy jakieś struktury lub urządzenia
(1.6) najmniejsza jednostka organizacyjna instytucji bądź przedsiębiorstwa
Wiktionary
Komórka (łac. cellula) – najmniejsza strukturalna i funkcjonalna jednostka organizmów żywych zdolna do przeprowadzania wszystkich podstawowych procesów życiowych (takich jak przemiana materii, wzrost i rozmnażanie). Jest podstawową jednostką morfologiczno-czynnościową ustroju.
Wikipedia
(1.2) Siedzę w ciasnej komórce.
(1.3) Biolog obserwował komórki pod mikroskopem.
(1.4) Wczoraj kupiłem sobie nową komórkę.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmurka, AS: kõmurka
Wiktionary
rzecz. komórkowiec mzw., komora ż.
:: zgrub. komóra ż.
przym. komórkowy
Wiktionary
(1.2) składzik, schowek
(1.4) telefon komórkowy, komóra
Wiktionary
chorobliwa fascynacja telefonami komórkowymi
SJP.pl
podobny do komórki; zawierający komórki
SJP.pl
potocznie: posiadacz telefonu komórkowego
SJP.pl
1. związany z komórką (biologiczną), zbudowany z komórek, np. błona komórkowa; celularny
2. zawierający komórki (otwory), np. beton komórkowy; porowaty
3. telefon komórkowy - przenośny telefon komunikujący się z siecią poprzez fale radiowe
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z komórką
(1.2) zbudowany z komórek
(1.3) zawierający komórki
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃murˈkɔvɨ, AS: kõmurkovy
Wiktionary
rzecz. komórka ż., komora ż., komóra ż.
przysł. komórkowo
Wiktionary
(1.1-2) celularny
(1.3) porowaty
Wiktionary
opłata za wynajmowane mieszkanie; czynsz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) przest. czynsz za wynajem mieszkania lub pokoju
(1.2) hist. opłata lub renta, którą chłopi płacili właścicielowi ziemskiemu za użytkowanie ziemi
Wiktionary
rzecz. komornik mos.
przym. komorniczy
Wiktionary
przestarzałe: kobieta wiejska niemająca własnego gospodarstwa ani domu, mieszkająca w cudzej chacie
SJP.pl
Komornica – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie legionowskim, w gminie Wieliszew.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa warszawskiego.
Komornica to miejscowość typowo wypoczynkowa, z dostępem do Zalewu Zegrzyńskiego oddalonego o około 1,5 km. wieś otaczają lasy i łąki. Na terenie Komornicy znajduje się hotel, sklep wielobranżowy i dom weselny połączony z dyskotekąpotrzebne źródło.
Wikipedia
przymiotnik od: Komorniki
SJP.pl
Komornicki – polskie nazwisko. Na początku lat 90. nosiło je ponad 550 osób.
Wikipedia
dawniej: urząd komornika; komornikostwo
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
mieszkaniec Komornik
SJP.pl
mieszkanka Komornik
SJP.pl
→ komornik
SJP.pl
Julella Fabre (komorniczka) – rodzaj grzybów z rodziny Thelenellaceae.
Wikipedia
1. urzędnik ściągający należności od dłużników, na podstawie wyroków sądowych lub innych orzeczeń wydawanych przez sąd;
2. wysoki urzędnik dworski w średniowiecznej Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) adm. funkcjonariusz publiczny zajmujący się wykonywaniem rozstrzygnięć o roszczeniach cywilnych w drodze przymusu egzekucyjnego
(1.2) reg. duch domowy
(1.3) hist. chłop bez własnej ziemi
(1.4) hist. wysoki urzędnik dworski w średniowiecznej Polsce
(1.5) gw-pl|Bukowina. lokator
(1.6) daw. gw-pl|Czerniejewo. współlokator płacący czynsz
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Jeśli nie spłacimy tego kredytu, komornik zajmie nam mieszkanie.
Wiktionary
rzecz. komora ż., komorzy mos., Komorniki nmos.
:: fż. komornica ż.
przym. komorniczy
Wiktionary
(1.1) windykator, egzekutor
(1.2) chowanek, chowaniec, chobołd, gospodarczyk, piecuch, latawiec, wychowaniec
Wiktionary
1. urzędnik ściągający należności od dłużników, na podstawie wyroków sądowych lub innych orzeczeń wydawanych przez sąd;
2. wysoki urzędnik dworski w średniowiecznej Polsce
SJP.pl
Wikipedia
Komorno (dodatkowa nazwa w j. niem. Komorno, w latach 1936-45 Altenwall) – wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie kędzierzyńsko-kozielskim, w gminie Reńska Wieś.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa opolskiego.
Przez Komorno przebiega droga krajowa 45.
Wikipedia
związany z urzędem komornika lub komornego; komorniczy
SJP.pl
grupa wodnych kręgowców obejmująca minogi i śluzice zaliczane do bezżuchwowców; Marsipobranchii
SJP.pl
o cechach komoroskrzelnych (grupa kręgowców)
SJP.pl
1. archipelag wulkaniczny na Oceanie Indyjskim; Archipelag Komorów;
2. (do 2001 Federalna Islamska Republika Komorów) państwo obejmujące archipelag Komory; Związek Komorów
SJP.pl
Wikipedia
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
3 miejscowości w Polsce:
Zobacz też: Komorowo
Wikipedia
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: komora
SJP.pl
1. ciemna, mała izba w wiejskim domu, przeznaczona do przechowywania zapasów żywności, odzieży; spiżarnia;
2. niewielka izba mieszkalna w wiejskich chatach; alkierz;
3. klatka piersiowa u zwierzyny;
4. część serca;
5. obszerne wyrobisko górnicze wykute w skale;
6. część nory zwierzęcej;
7. część zalążni lub owocu roślin, mieszcząca zalążki albo nasiona
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. polit. państwo w Afryce;
(1.2) geogr. archipelag zajmowany przez Komory (1.1)
Wiktionary
Komory (arab. جزر القمر Juzur al-Qumur), oficjalnie Związek Komorów (fr. Union des Comores, arab. الاتحاد القمري al-Ittiḥād al-Qumurī / Qamarī) – wyspiarskie państwo w północnej części Kanału Mozambickiego, zlokalizowane na archipelagu Komorów, pomiędzy północną częścią Madagaskaru a północno-wschodnią częścią Mozambiku. Najbliższymi państwami są Mozambik, Tanzania, Madagaskar oraz Seszele.
Wikipedia
(1.1) Komory są jednym z najbiedniejszych krajów świata.
(1.2) U wybrzeży Komorów rozbił się samolot.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmɔrɨ, AS: kõmory
Wiktionary
rzecz. komoryjski mrz., Komoryjczyk m., Komoryjka ż.
przym. komoryjski
Wiktionary
(1.1) Związek Komorów
Wiktionary
obywatel Komorów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) obywatel Komorów
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mɔˈrɨjt͡ʃɨk, AS: kõmoryi ̯čyk
Wiktionary
rzecz. Komory nmos.
:: fż. Komoryjka ż.
przym. komoryjski
Wiktionary
obywatelka Komorów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) obywatelka Komorów
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mɔˈrɨjka, AS: kõmoryi ̯ka
Wiktionary
rzecz. Komory nmos.
:: fm. Komoryjczyk mos.
przym. komoryjski
Wiktionary
przymiotnik od: Komory (archipelag lub państwo)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do państwa Komory
(1.2) odnoszący się do archipelagu Komorów
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język komoryjski;
Wiktionary
(1.1) Haruna na skonfiskowany statek załadował żołnierzy, jedną trzecią komoryjskiej armii.
(1.2) Więc wygodę i szacunek dla klasy turystycznej diabli wzięli w Moroni, porcie wysp Komoryjskich.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mɔˈrɨjsʲci, AS: kõmoryi ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Komory nmos., Komoryjczyk mos., Komoryjka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś w Polsce w województwie wielkopolskim
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔ̃ˈmɔʒɛ, AS: kõmože
Wiktionary
Komorzewo – (niem. Grützendorf) wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim, w gminie Czarnków.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa pilskiego.
Wikipedia
Komorzno (niem. Reinersdorf) – wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie kluczborskim, w gminie Wołczyn.
Do wsi należą przysiółki wsi: Lubiatowice, Zajdak, Wolna Wieś (do 2002 r. Kolonia Komorzeńska), Sułaszów oraz Zapłotnik
Wikipedia
dawniej: dworzanin zajmujący się pokojami i sprzętami króla; komornik; komorny
SJP.pl
roślina z rodziny komosowatych, występująca w ponad 200 gatunkach zamieszkujących głównie obszary umiarkowane całej kuli ziemskiej
SJP.pl
roślina z rodziny komosowatych, występująca w ponad 200 gatunkach zamieszkujących głównie obszary umiarkowane całej kuli ziemskiej
SJP.pl
Wikipedia
Komosewo – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie grajewskim, w gminie Wąsosz.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa łomżyńskiego.
Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Przemienienia Pańskiego w Wąsoszu.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
szarek komośnik - gatunek chrząszcza z rodziny jelonkowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) kulin. potrawa na bazie komosy ryżowej przygotowana tak jak risotto
Wiktionary
(1.1) Komosotto z suszonymi pomidorami i żurawiną to nasza odpowiedź na zbilansowany posiłek pełen roślinnego białka.
Wiktionary
rodzina roślin dwuliściennych z rzędu goździkowców, o drobnych kwiatach zebranych w kwiatostany, rosnących w strefie umiarkowanej, występujących w około 1500 gatunkach
SJP.pl
Komosowate (Chenopodiaceae Vent.) – takson w randze rodziny wyróżniany w dawniejszych systemach (np. system Cronquista z 1981, system Reveala z 1993), obecnie raczej jako grupa o niepewnym monofiletyzmie, włączana do szarłatowatych (Amaranthaceae). Należą tu rośliny zielne klasyfikowane do ok. 1,5 tys. gatunków.
Wikipedia
o cechach komosowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
środowiskowo: komputer
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) slang. komputer
Wiktionary
(1.1) Odpal kompa, to obejrzymy film.
Wiktionary
IPA: kɔ̃mp, AS: kõmp
Wiktionary
rzecz. skomputeryzowanie n., komputer m., komputeryzacja ż.
przym. komputeryzacyjny
czas. komputeryzować, skomputeryzować
Wiktionary
(1.1) pecet, komputer
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) hist. polit. związany z kompradorami; taki jak w społeczeństwach, gdzie istnieli kompradorzy
Wiktionary
rzecz. komprador mos.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kompakt
Wiktionary
rzecz. kompakt m.
Wiktionary
zmniejszanie się objętości skał pod wpływem ciśnienia wywieranego przez warstwy położone wyżej
SJP.pl
Kompakcja – zmiany fizyczne polegające na zbliżaniu się do siebie cząstek lub ziaren mineralnych na skutek ciężaru warstw nadkładu. Skutkiem kompakcji jest znaczne zmniejszenie objętości i miąższości osadu oraz zwiększenie jego gęstości.
Kompakcja dotyczy wszystkich osadów.
Wikipedia
compact;
1. płyta kompaktowa;
2. odtwarzacz kompaktowy;
3. produkt zawierający kilka elementów we wspólnej obudowie lub opakowaniu;
4. nieduży samochód osobowy średniej klasy;
5. kosmetyk wielofunkcyjny;
6. muszla klozetowa wraz ze stojącą bezpośrednio na niej spłuczką
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. urządzenie wielofunkcyjne, np. radio, magnetofon, odtwarzacz CD we wspólnej obudowie
(1.2) pot. techn. płyta kompaktowa
(1.3) pot. techn. urządzenie służące do odtwarzania płyt kompaktowych
(1.4) pot. fot. aparat kompaktowy
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
(1.4) lustrzanka
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. kompaktowy
rzecz. kompaktowość ż., kompakcik mrz.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
inna pisownia: compact
tłumaczenia.
źródła.
== kompakt (język niemiecki.) ==
wymowa. audio|De-kompakt.ogg.
IPA3|kɔmˈpakt.
znaczenia.
przymiotnik
(1.1) kompakt, kompaktowy, zwarty
odmiana.
(1.1) odmiana-przymiotnik-niemiecki.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃mpakt, AS: kõmpakt
Wiktionary
przym. kompaktowy
rzecz. kompaktowość ż., kompakcik mrz.
Wiktionary
1. dawniej: umowa, ukłąd, przymierze; kompakty;
2. kompakty praskie - porozumienie zawarte w 1436 roku przez stany czeskie z Zygmuntem Luksemburskim; kompakty praskie
SJP.pl
1. urządzenie do zgniatania czegoś w celu redukcji objętości;
2. program komputerowy do zmniejszania objętości plików lub porządkowania dysku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pojazd do zagęszczania masy odpadów
Wiktionary
czas. kompaktować
Wiktionary
w informatyce: procedura oczyszczania ze zbędnych danych plików zawierających pocztę elektroniczną
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kompaktować.
Wiktionary
czas. kompaktować
rzecz. kompaktowość ż.
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co jest kompaktowe
Wiktionary
rzecz. kompakt m., compact m., kompaktowanie, skompaktowanie n.
czas. kompaktować ndk., skompaktować dk.
przym. kompaktowy, niekompaktowy
przysł. kompaktowo, niekompaktowo
Wiktionary
przymiotnik od: kompakt
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) techn. będący prostszej budowy, a jednocześnie zawierający w sobie wiele składników
(1.2) techn. muz. odnoszący się do kompaktu (CD)
Wiktionary
(1.2) Kiedy ZPAV i ZAiKS wprowadziły hologramy na kasety i płyty kompaktowe?
Wiktionary
rzecz. kompakt mrz., kompaktowość ż.
Wiktionary
1. dawniej: umowa, ukłąd, przymierze; kompaktaty;
2. kompakty praskie - porozumienie zawarte w 1436 roku przez stany czeskie z Zygmuntem Luksemburskim; kompaktaty praskie
SJP.pl
potocznie: kolega, towarzysz wspólnych przedsięwzięć, zabaw; koleżka, kamrat
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. towarzysz wspólnych przedsięwzięć, zwłaszcza rozrywek
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃mpãn, AS: kõmpãn
Wiktionary
rzecz. kompania ż.
:: fż. kompanka ż.
Wiktionary
(1.1) neutr. kolega; pot. kamrat, koleżka, koleś, kumpel; przest. komiliton, konfrater, kompanion
Wiktionary
kompandor;
1. układ urządzeń do redukcji szumów sygnału, składający się z kompresora i ekspandera;
2. urządzenie poprawiające jakość nagrywanego sygnału, kompresor zintegrowany z ekspanderem
SJP.pl
Wikipedia
kompander;
1. układ urządzeń do redukcji szumów sygnału, składający się z kompresora i ekspandera;
2. urządzenie poprawiające jakość nagrywanego sygnału, kompresor zintegrowany z ekspanderem
SJP.pl
Wikipedia
1. mieszać różne składniki tworzywa sztucznego;
2. w telekomunikacji, informatyce: kompresować sygnał lub plik w celu dostosowania go do własności kanału przesyłowego
SJP.pl
1. jednostka wojskowa składająca się z kilku plutonów; dawniej grupa mężczyzn towarzysząca rycerzowi w walce;
2. grono znajomych;
3. stowarzyszenie kupców, zakładane dawniej w celu prowadzenia handlu za granicą
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kilka osób spędzających wspólnie czas
(1.2) wojsk. jednostka wojskowa (rzadziej policyjna) składająca się z kilkudziesięciu żołnierzy pod dowództwem młodszego oficera;
(1.3) kupieckie stowarzyszenie zawiązane do prowadzenia handlu zagranicznego
(1.4) daw. czynność towarzyszenia komuś
(1.5) uformowany pochód pielgrzymów
Wiktionary
Kompania (fr. compagnie) – pododdział wojska, zazwyczaj liczący około 60-110 żołnierzy, podoficerów i oficerów. Składa się zazwyczaj z pododdziału dowodzenia, 3–4 plutonów zasadniczego rodzaju wojsk, ewentualnie plutonu wsparcia. Zazwyczaj trzy, rzadziej dwie lub cztery kompanie wchodzą w skład batalionu. Kompanie czasami mogą wchodzić w skład pułku, a nawet brygad czy dywizji (jak np. kompania zaopatrzenia, obsługi).
Wikipedia
(1.2) Nasz batalion składał się z czterech kompanii.
Wiktionary
IPA: kɔ̃mˈpãɲja, AS: kõmpãńi ̯a
Wiktionary
rzecz. kompan m., kompanka ż., kompanion m., kompanionka ż., kompanista m., kompańczyk m.
:: zdrobn. kompanijka ż.
przym. kompanijny
Wiktionary
(1.5) pielgrzymka
Wiktionary
zdrobnienie od: kompania
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kompanią, dotyczący kompanii
Wiktionary
rzecz. kompania ż.
Wiktionary
przestarzałe: towarzysz wspólnych przedsięwzięć, pracy; współuczestnik zabaw; kompan
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) przest. towarzysz
Wiktionary
(1.1) kompanionka ż.
Wiktionary
(1.1) kompan
Wiktionary
dawniej: kompanka (koleżanka, towarzyszka)
SJP.pl
potocznie: koleżanka, towarzyszka, zwłaszcza: współuczestniczka zabawy
SJP.pl
porównanie
SJP.pl
komparatiwus, komparatyw; w językoznawstwie:
1. stopień wyższy przysłówka lub przymiotnika;
2. przymiotnik lub przysłówek w stopniu wyższym
SJP.pl
1. przyrząd pomiarowy do dokładnego mierzenia wielkości fizycznych przez ich porównanie z wzorcem;
2. program komputerowy do porównywania plików
SJP.pl
Komparator – układ kombinacyjny służący do porównywania dwóch liczb binarnych (komparator cyfrowy) albo dwóch poziomów napięć (komparator analogowy).
Wikipedia
specjalista zajmujący się badaniami porównawczymi, ustalaniem zależności, pokrewieństw, analogii, zwłaszcza w zakresie językoznawstwa i literatury
SJP.pl
specjalistka zajmująca się badaniami porównawczymi, ustalaniem zależności, pokrewieństw, analogii, zwłaszcza w zakresie językoznawstwa i literatury
SJP.pl
związany z komparatystyką, badaniami porównawczymi
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z komparatystyką, dotyczący komparatystyki
Wiktionary
rzecz. komparatystyka ż.
przym. komparatywny
Wiktionary
dziedzina nauki obejmująca badania porównawcze
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nauk. dziedzina nauki, zajmująca się badaniami porównawczymi – ustalaniem zależności, pokrewieństw, analogii;
Wiktionary
Komparatystyka (łac. comparare „porównywać”), literaturoznawstwo porównawcze – dział nauki o literaturze, którego celem jest porównanie utworów należących do literatur różnych narodów oraz wpływów i zależności w literaturze światowej. Nowoczesna komparatystyka zajmuje się także badaniem związków pomiędzy literaturą a innymi dziedzinami sztuki, np. muzyką, malarstwem, filmem.
Wikipedia
rzecz. komparatysta m., komparatystka ż., komparacja ż., komparatywizm m., komparatyzm m., komparator m., komparatywność ż.
przym. komparatystyczny, komparatywny
przysł. komparatystycznie, komparatywnie
Wiktionary
comparativus, komparatiwus; w językoznawstwie:
1. stopień wyższy przysłówka lub przymiotnika;
2. przymiotnik lub przysłówek w stopniu wyższym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gram. stopień wyższy przymiotnika lub przysłówka
(1.2) gram. przymiotnik lub przysłówek w stopniu wyższym
(1.3) gram. przypadek gramatyczny stosowany w niektórych językach przy porównaniach
Wiktionary
(1.1-2) komparatiwus, comparativus
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest komparatywne; cecha tych, którzy są komparatywni
Wiktionary
przym. komparatywny
przysł. komparatywnie
rzecz. komparatystyka ż.
Wiktionary
zestawiający se sobą badane obiekty, porównawczy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) porównawczy
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mparaˈtɨvnɨ, AS: kõmparatyvny
Wiktionary
rzecz. komparacja ż., komparatywizm m., komparatyzm m., komparator m., komparatysta m., komparatystka ż., komparatystyka ż., komparatywność ż.
przym. komparatystyczny
Wiktionary
(1.1) porównawczy
Wiktionary
dawniej: porównywać, przyrównywać
SJP.pl
statysta, aktor towarzyszący
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) film. teatr. statysta
(1.2) przen. miernota
Wiktionary
przestarzale: partia komunistyczna
SJP.pl
sytuacja, w której enzym i jego substraty idealnie do siebie pasują
SJP.pl
Kompartmentacja, kompartymentacja, uprzedziałowienie komórki – zjawisko ścisłego lokalizowania wielu białek w określonych strukturach lub organellach komórkowych, tzw. kompartmentach, czyli otoczonych błonami przedziałach w komórce. Zjawisko to dotyczy biochemicznego, przestrzennego i fizjologicznego zróżnicowania w komórce.
Zjawisko kompartmentacji pozwala na zachodzenie w komórce przeciwstawnych procesów w tym samym czasie.
Wikipedia
przymiotnik od: kompartment
SJP.pl
1. element kompozycyjny stanowiący część parteru ogrodowego (kobierca trawnikowego lub kwiatowego w ogrodzie barokowym);
2. zaznaczona w jakiś sposób część podzielonej symetrycznie powierzchni, np. ściany, sufitu; pole
SJP.pl
Kompartmentacja, kompartymentacja, uprzedziałowienie komórki – zjawisko ścisłego lokalizowania wielu białek w określonych strukturach lub organellach komórkowych, tzw. kompartmentach, czyli otoczonych błonami przedziałach w komórce. Zjawisko to dotyczy biochemicznego, przestrzennego i fizjologicznego zróżnicowania w komórce.
Zjawisko kompartmentacji pozwala na zachodzenie w komórce przeciwstawnych procesów w tym samym czasie.
Wikipedia
termin określający wstęp dokumentu (akt notarialny, wyrok sądowy itp.) zawierający czas, miejsce, strony i okoliczności czynności opisane w dalszej jego części
SJP.pl
Komparycja (łac. comparare „łączyć w pary, porównywać” od com- „współ-” i par „równy”) – określenie używane w stosunku do nagłówków w różnorakich dokumentach (np. w aktach notarialnych, wyrokach sądowych itp.). Komparycja nie jest właściwą treścią dokumentu, a tylko jego technicznym rozpoczęciem, określającym czas, okoliczności oraz strony czynności, opisanych w dalszej części dokumentu.
Wikipedia
przyrząd służący do określenia kierunku na powierzchni ziemi, wykorzystujący właściwości igły magnetycznej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) astr. jeden z gwiazdozbiorów nieba południowego;
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
(1.1) leżeć w Kompasie
synonimy.
(1.1) Kompas Okrętowy, skr. Pyx
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. kompasowy
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
(1.1) zoblistę|Indeks:Polski - Astronomia.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) Pyxis
* kataloński: (1.1) Brúixola
* rosyjski: (1.1) Компас m.
* słowacki: (1.1) Kompas m.
* węgierski: (1.1) Tájoló
* włoski: (1.1) Bussola ż.
źródła.
== Kompas (język czeski.) ==
thumb|Kompas (1.1)
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny, nazwa własna
(1.1) astr. Kompas
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃mpas, AS: kõmpas
Wiktionary
przym. kompasowy
Wiktionary
(1.1) Kompas Okrętowy, skr. Pyx
Wiktionary
dawniej: współczucie, litość
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. współczucie, litość
Wiktionary
(1.1) Dziewczyny też nie ruszać, nie macać, nie czynić wstrętów ni insultów! Okazać nieco kompasji.
Wiktionary
przymiotnik od: kompas
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kompasem, dotyczący kompasu
Wiktionary
rzecz. kompas mrz., Kompas mrz.
Wiktionary
dawniej: rodak, ziomek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. rodak
Wiktionary
(1.1) Sądzę jednak, że moi kompatrioci tworząc protesty wokół książki, nie zwrócili uwagi na fakt, że odtwarza ona zaginiony świat młodości z dużą dozą sentymentu.
Wiktionary
rzecz. patriota m., patriotka ż., patriotyzm m., patriotyczność ż., patria ż.
:: fż. kompatriotka ż.
przym. kompatriotyczny, patriotyczny
przysł. patriotycznie
Wiktionary
(1.1) rodak, ziomek, pobratymiec, krajan; pot. ziomal
Wiktionary
dawniej: rodaczka
SJP.pl
dawniej:
1. okładka książki albo zeszytu;
2. pergamin lub gruby papier do owijania ksiąg
SJP.pl
dawniej: mała kompatura
SJP.pl
zgodność, zdolność do bezkonfliktowego współdziałania
SJP.pl
W informatyce:
W radiotechnice:
Wikipedia
mogący współgrać z innym czynnikiem, elementem, nie powodując zakłóceń; wzajemnie się uzupełniający; zgodny z czymś
SJP.pl
[czytaj: kompałnt] dawniej: maszyna parowa złożona z kilku cylindrów, przez które kolejno przechodzi para
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
dzieło zawierające zbiór lub zarys podstawowych wiadomości z określonej dziedziny wiedzy; compendium
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) książka zawierająca zwięzły wykład podstawowych wiadomości z danej dziedziny wiedzy;
Wiktionary
Kompendium – w miarę pełny, ale zwykle podany w sposób skrótowy zasób wiedzy na jakiś konkretny temat, zawierający „esencję” tej wiedzy. Kompendium może także stanowić podsumowanie jakiegoś większego dzieła lub pracy naukowej. W większości przypadków koncentruje się na wybranych zagadnieniach będących przedmiotem badań lub zainteresowania ludzi (np. hydrologii, medycyny lub metrologii), podczas gdy encyklopedia „uniwersalna”, będąca w swej istocie kompendium wszystkich kompendiów, stara się zgromadzić wiedzę z wszystkich dziedzin poznania.
Wikipedia
IPA: kɔ̃mˈpɛ̃ndʲjũm, AS: kõmpẽndʹi ̯ũm
Wiktionary
1. w biologii: przejęcie funkcji jakiegoś narządu w razie jego schorzenia; zastępczość funkcji;
2. w botanice: zjawisko wykorzystywania przez sąsiednie rośliny powierzchni odzyskanej po zniszczonych roślinach, np. po chwastach;
3. w prawie: umorzenie zobowiązania, gdy jedna osoba staje się wobec drugiej jednocześnie wierzycielem i dłużnikiem;
4. w psychologii: nieświadomy proces psychiczny, który polega na równoważeniu poczucia własnej niższości w pewnej dziedzinie przez dążenie do zaznaczenia swej wartości w innej;
5. równoważenie określonego działania innym działaniem, które znosi lub wyrównuje początkowe działanie;
6. technika przekładu polegająca na wyrównaniu straty informacji powstałej przy tłumaczeniu innego fragmentu tekstu;
7. rzadko: wyrównanie strat, szkód, wszelkich braków zarówno w sferze materialnej, jak i moralnej; kompensata, rekompensata, rekompensacja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. biol. przejmowanie funkcji niepełnosprawnego lub utraconego narządu lub czynnika biologicznego
(1.2) aklimatyzacja organizmu
(1.3) psych. świadome lub podświadome dążenie do wyrównania braków w jednej dziedzinie przez wyróżnianie się w innej
(1.4) ekon. wzajemne umorzenie wierzytelności u dwóch osób, które są dla siebie zarówno dłużnikami, jak i wierzycielami
(1.5) równoważenie technicznego działania, sygnału lub zakłócenia
Wiktionary
Kompensacja, ogólnie: równoważenie jednego działania innym działaniem.
Wikipedia
(1.5) W tym układzie elektronicznym zastosowano kompensację wpływu temperatury.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mpɛ̃w̃ˈsat͡sʲja, AS: kõmpẽũ̯sacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kompensata ż.
czas. kompensować
przym. kompensacyjny
Wiktionary
(1.1) kompensata
Wiktionary
1. taki, który wyrównuje, znosi różnice lub straty; wyrównawczy;
2. przymiotnik od: kompensacja (w różnych dziedzinach)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kompensacją
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mpɛ̃w̃saˈt͡sɨjnɨ, AS: kõmpẽũ̯sacyi ̯ny
Wiktionary
rzecz. kompensacja ż., kompensata ż.
przysł. kompensacyjnie
czas. kompensować
Wiktionary
1. wyrównanie strat, szkód, wszelkich braków zarówno w sferze materialnej, jak i moralnej; kompensacja, rekompensata, rekompensacja, zadośćuczynienie;
2. w ekonomii: rodzaj transakcji w obrocie towarowym z zagranicą;
3. w ekonomii: metoda rozliczania w krajowym obrocie towarowym
SJP.pl
Kompensata to, ogólnie: wyrównywanie wzajemnych roszczeń, należności, pretensji; odszkodowanie; rekompensata; powetowanie strat, szkód
zobacz też:
Wikipedia
1. urządzenie kompensujące, wyrównujące wpływ określonych czynników fizycznych (temperatury, ciśnienia) na dany układ;
2. przyrząd do mierzenia wielkości fizycznych przez przeciwstawienie jej innej wielkości tego samego charakteru, które znosi działanie wielkości mierzonej;
3. kompensator cieplny - wygięta część rurociągu umożliwiająca ograniczenie wpływu ciśnienia spowodowanego rozszerzalnością cieplną materiałów, z których ten rurociąg jest wykonany; wydłużalnik
SJP.pl
Wikipedia
1. wyrównywać braki, należności zarówno w sferze materialnej, jak i moralnej; rekompensować, wynagradzać;
2. w biologii o narządach w organizmie: przejmować funkcje innego (uszkodzonego lub utraconego) narządu; zastępować;
3. w fizyce: równoważyć określone działanie innym, znoszącym tamto, działaniem;
4. w psychologii: wyrównywać rzeczywiste lub subiektywnie odczuwane braki w jednej dziedzinie wzmożoną aktywnością w innej dziedzinie lub sferze życia
SJP.pl
czasownik
(1.1) równoważyć lub wyrównywać brak, niedobór, negatywny charakter czegoś
(1.2) wynagradzać straty lub krzywdy
Wiktionary
(1.1) Klęskę kompensuje sobie ucieczką w świat fantazji, w którym może być królem.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mpɛ̃w̃ˈsɔvat͡ɕ, AS: kõmpẽũ̯sovać
Wiktionary
rzecz. kompensacja ż., kompensata ż., kompensowanie n.
przym. kompensacyjny
Wiktionary
dający się kompensować
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kompensować.
Wiktionary
czas. kompensować ndk.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
(zwykle w liczbie mnogiej)
1. zakres czyjejś wiedzy, umiejętności;
2. zakres uprawnień, pełnomocnictw jakiejś instytucji;
3. kompetencja miękka - zdolność psychospołeczna, np. elastyczność, kreatywność, komunikatywność;
4. kompetencja twarda - umiejętności potrzebne do wykonywania danej pracy, np. obsługa komputera, znajomość języków
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zakres czyjejś wiedzy
(1.2) zakres czyiś uprawnień, władzy, spraw, którymi ktoś zajmuje się
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Został zwolniony za brak kompetencji.
(1.1) Kilka lat pracowałem w Szwecji. Do pracy przyszedłem "z ogłoszenia". Warunek był tylko jeden: kompetencje!
(1.2) Do kompetencji senatu uczelni należy nadawanie tytułu doktora honoris causa.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mpɛˈtɛ̃nt͡sʲja, AS: kõmpetẽncʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. niekompetencja ż., kompetentność ż., kompetencyjność ż.
przym. kompetentny, kompetencyjny
przysł. kompetentnie
Wiktionary
(1.1) umiejętność, wiedza, zdolność
(1.2) uprawnienie, domena, dziedzina, królestwo, obszar, płaszczyzna, sfera, teren, uniwersum
Wiktionary
dotyczący kompetencji
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący kompetencji
Wiktionary
rzecz. kompetencja ż., kompetentność ż., kompetencyjność ż.
przysł. kompetentnie
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: kompetentnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: kompetentny
SJP.pl
sprawność, przygotowanie merytoryczne, wiedza w danej dziedzinie, umiejętność rozwiązywania problemów mających związek z konkretną profesją
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kompetentne; cecha tych, którzy są kompetentni
Wiktionary
rzecz. kompetencja ż.
przym. kompetentny, kompetencyjny
przysł. kompetentnie
Wiktionary
1. mający kwalifikacje, podstawy do podejmowania właściwych decyzji i wypowiadania się w określonych sprawach;
2. świadczący o czyjejś zdolności do podejmowania właściwych decyzji i wypowiadania się w określonych sprawach;
3. upoważniony do podejmowania czynności prawnych;
4. dostarczający wiarygodnych informacji
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) uprawniony do decydowania, posiadający kwalifikacje
Wiktionary
(1.1) Był on bardzo kompetentnym pracownikiem w swoim zawodzie i jego szef bardzo go cenił.
Wiktionary
rzecz. kompetentność ż., kompetencja ż.
przysł. kompetentnie
Wiktionary
(1.1) fachowy, odpowiedni, właściwy
Wiktionary
rywalizacja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przest. współzawodnictwo
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mpɛˈtɨt͡sʲja, AS: kõmpetycʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kompetytor m.
czas. kompetować
przym. kompetytywny
Wiktionary
agonistyczny, kompetytywny;
1. dotyczący walki lub rywalizacji;
2. w medycynie: wzmacniający działanie jakiejś substancji, współdziałający z nią lub mający działanie podobne
SJP.pl
agonistyczny, kompetycyjny;
1. dotyczący walki lub rywalizacji;
2. w medycynie: wzmacniający działanie jakiejś substancji, współdziałający z nią lub mający działanie podobne
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Compiègne, dotyczący Compiègne
Wiktionary
rzecz. Compiègne n.
Wiktionary
1. w informatyce: proces tłumaczenia kodu źródłowego programu na kod wyjściowy;
2. praca, utwór będące połączeniem fragmentów tekstów powstałych wcześniej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) dokonywanie zbioru dzieł (lub ich fragmentów) na jakiś temat
(1.2) wynik kompilacji (1.1) (zbiór fragmentów dzieł na jakiś temat)
(1.3) inform. tłumaczenie przez kompilator kodu źródłowego na równoważny kod wynikowy
(1.4) inform. wynik kompilacji (1.3), skompilowany program
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Wydawnictwo rozpoczęło prace nad kompilacją dzieł poety.
(1.2) Ta kompilacja będzie dostępna w sprzedaży w maju.
(1.3) Podczas kompilacji pojawiły się jakieś błędy.
(1.4) Z naszej strony WWW może pan ściągnąć źródła programu lub gotową kompilację.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mpʲiˈlat͡sʲja, AS: kõmpʹilacʹi ̯a
Wiktionary
(1) czas. kompilować/skompilować
rzecz. kompilator mos., kompilatorka ż.
Wiktionary
(1.1) składanka
Wiktionary
zdrobnienie od: kompilacja
SJP.pl
dotyczący kompilacji
SJP.pl
autor kompilacji; autor dzieła opierającego się na innych pracach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) inform. program komputerowy dokonujący kompilacji;
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) przest. ten, kto kompiluje
Wiktionary
Kompilator – program służący do automatycznego tłumaczenia kodu napisanego w jednym języku (języku źródłowym) na równoważny kod w innym języku (języku wynikowym). Proces ten nazywany jest kompilacją. W informatyce kompilatorem nazywa się najczęściej program do tłumaczenia kodu źródłowego w języku programowania na język maszynowy. Niektóre z nich tłumaczą najpierw do języka asemblera, a ten na język maszynowy jest tłumaczony przez asembler.
Wikipedia
(1.1) W dziesiątej linii kompilator zgłasza jakiś błąd.
(2.1) Przy zbieraniu dzieł pisarza kompilator znalazł jakieś nieprzyzwoite teksty.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mpʲiˈlatɔr, AS: kõmpʹilator
Wiktionary
rzecz. kompilacja ż.
:: fż. kompilatorka ż.
czas. kompilować ndk., skompilować dk.
przym. kompilatorowy
Wiktionary
autorka kompilacji
SJP.pl
1. w informatyce: zmieniać kod źródłowy programu na kod wyjściowy przy pomocy kompilatora;
2. zestawiać jakiś tekst, pracę, dzieło z powstałych wcześniej fragmentów
SJP.pl
dawniej: akt zgody będący zakończeniem zatargu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. praw. ugoda między stronami sporu
Wiktionary
(1.1) A może to był swojego czasu jaki wielki posesjonat, który skupował dobra drogą licytacyj, subhastacyj, komplanacyj, transakcyj i cesyj?
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mplãˈnat͡sʲja, AS: kõmplãnacʹi ̯a
Wiktionary
w matematyce: leżący w tej samej płaszczyźnie; koplanarny
SJP.pl
zdrobnienie od: komplet
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od komplet
Wiktionary
(1.1) To nie komplet, lecz tylko mały komplecik.
Wiktionary
rzecz. komplet m., kompletność ż., kompletowanie n.
czas. kompletować ndk.
przym. kompletny
przysł. kompletnie
Wiktionary
1. zbiór określonych przedmiotów lub zjawisk wzajemnie się uzupełniających, np. kompleks budynków; zespół, zbiór, układ;
2. w psychologii: kombinacja cech osobniczych, pragnień, emocji, uczuć, najczęściej nieświadomych, przejawiających się w różnego typu dążeniach, obawach, wpływający na zachowanie się i przyjmowanie określonej postawy wobec innych, np. kompleks Edypa;
3. (zwykle w liczbie mnogiej) potocznie: poczucie winy, niepewności, niższej wartości; kompleks niższości;
4. w chemii: związek nieorganiczny powstały przez połączenie dwóch soli; związek kompleksowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) psych. zespół wyobrażeń lub odczuć tkwiących w psychice człowieka i nieakceptowanych przez niego;
(1.2) bud. zespół budowli i urządzeń, które tworzą jakąś całość
(1.3) zespół zjawisk lub cech, które są grupowane w całość
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Kompleks ma zostać otwarty w drugiej połowie 2016 roku.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃mplɛks, AS: kõmpleks
Wiktionary
rzecz. komplekson m., kompleksowość ż., kopleksowanie n.
:: zdrobn. kompleksik m.
czas. kompleksować ndk.
przym. kompleksowy
przysł. kompleksowo
Wiktionary
potocznie: kobieta mająca kompleksy
SJP.pl
potocznie: osoba mająca kompleksy
SJP.pl
zdrobnienie od: kompleks
SJP.pl
budowa ciała; także usposobienie, temperament
SJP.pl
metoda chemicznej analizy miareczkowej stosowana głównie do oznaczania jonów metali; miareczkowanie kompleksometryczne
SJP.pl
Kompleksometria – dział analizy miareczkowej w którym oznacza się substancje w reakcji z czynnikami kompleksującymi. Jako pierwszy tę metodę analizy ilościowej wykorzystał Justus von Liebig w roku 1851, miareczkował on jony cyjankowe mianowanym roztworem azotanu srebra. Analizę wykorzystującą tworzenie kompleksów rozwinął Gerold Schwarzenbach odkrywając kompleksotwórcze właściwości kwasków aminopolikarboksylowych.
Wikipedia
Kompleksony – grupa aminokwasów, pochodnych kwasu iminodioctowego. Kompleksony tworzą bardzo trwałe związki kompleksowe niemal ze wszystkimi kationami wielowartościowymi, dlatego też są powszechnie używane w miareczkowaniu (→ kompleksonometria) i innych technikach analitycznych.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kompleksowe; cecha tych, którzy są kompleksowi
Wiktionary
rzecz. kompleks m., kompleksik m.
przym. kompleksowy
przysł. kompleksowo
Wiktionary
ogarniający kilka różnych dziedzin; całościowy; obejmujący całość
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) obejmujący wszystkie elementy, tworząc zwarty kompleks
(1.2) nauk. bud. tworzący kompleks, należący do kompleksu
Wiktionary
rzecz. kompleks mrz., kompleksowość ż.
przysł. kompleksowo
Wiktionary
(1.1) całościowy, globalny, holistyczny, zbiorczy
Wiktionary
przymiotnik od: komplemenciarz
SJP.pl
człowiek lubiący prawić komplementy; pochlebca
SJP.pl
zdrobnienie od: komplement
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od komplement
Wiktionary
(1.1) To nie komplement, lecz tylko mały komplemencik.
Wiktionary
rzecz. komplement m.
czas. komplementować
Wiktionary
1. uprzejma, często przesadna pochwała; pochlebstwo, duser;
2. w biologii: rodzaj ciała odpornościowego obecnego we krwi i limfie; dopełniacz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) grzecznościowa, zwykle przesadna pochwała
(1.2) biol. układ dopełniacza
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. komplemenciarz m., komplementowanie n.
:: zdrobn. komplemencik m.
czas. komplementować
Wiktionary
(1.1) pochlebstwo, pochwała, duser
(1.2) dopełniacz
Wiktionary
1. dawniej: prawienie komplementów;
2. książkowo: dopełnienie, uzupełnienie;
3. w biologii: komplementacja genetyczna - uzupełnianie odcinków DNA w odrębnych, podwójnie zmutowanych genach, prowadzące do odtworzenia normalnego fenotypu
SJP.pl
dotyczący komplementacji
SJP.pl
wspólnik spółki komandytowej lub komandytowo-akcyjnej, który za zobowiązania spółki odpowiada subsydiarnie całym swoim majątkiem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) praw. zarz. aktywny wspólnik w spółce komandytowej lub komandytowo-akcyjnej, który ponosi odpowiedzialność bez ograniczenia za zobowiązania spółki wobec jej wierzycieli
Wiktionary
Komplementariusz (łac. complementarius od complementum, uzupełnienie) – wspólnik w spółce komandytowej lub komandytowo-akcyjnej, który za zobowiązania spółki odpowiada bez ograniczenia całym swoim majątkiem.
Wikipedia
rzecz. komplementarność ż.
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób wzajemnie uzupełniający się
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mplɛ̃mɛ̃nˈtarʲɲɛ, AS: kõmplẽmẽntarʹńe
Wiktionary
rzecz. komplementarność
przym. komplementarny
czas. komplementować
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wzajemne uzupełnianie się
Wiktionary
Zasada komplementarności, reguła komplementarności (łac. complementum znaczy dopełnienie, uzupełnienie) – pojęcie stereochemiczne stosowane najczęściej w odniesieniu do struktur DNA powstających dzięki komplementarności par zasad występujących w sąsiednich niciach DNA lub DNA i RNA.
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃mplɛ̃mɛ̃nˈtarnɔɕt͡ɕ, AS: kõmplẽmẽntarność
Wiktionary
rzecz. komplementariusz m.
przym. komplementarny
przysł. komplementarnie
Wiktionary
taki, który jest uzupełnieniem czegoś, dopełnia się z czymś; uzupełniający, dopełniający
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) wzajemnie się uzupełniający
(1.2) biol. (o nukleotydach) parujący się wiązaniami wodorowymi z nukleotydem na sąsiedniej nici kwasu nukleinowego
(1.3) biol. (o nici kwasu nukleinowego) zbudowany z kolejnych nukleotydów komplementarnych (1.2) do swoich odpowiedników na drugiej nici
Wiktionary
(1.1) Książka składa się z sześciu komplementarnych - choć asymetrycznych - rozdziałów.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mplɛ̃mɛ̃nˈtarnɨ, AS: kõmplẽmẽntarny
Wiktionary
rzecz. komplementarność
przysł. komplementarnie
czas. komplementować
Wiktionary
(1.1) całościowy
Wiktionary
prawić komuś komplementy
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. skomplementować)
(1.1) wyrażać uznanie; prawić komplementy
(1.2) dodawać do całości
czasownik zwrotny niedokonany komplementować się (dk. skomplementować się)
(2.1) komplementować jeden drugiego
(2.2) komplementować samego siebie
Wiktionary
(1.1) Bożena komplementowała go za jego talent do języków.
Wiktionary
rzecz. komplemencik mrz., komplement mrz., komplementowanie n.
czas. skomplementować
przym. komplementarny
przysł. komplementarnie
Wiktionary
(1.1) chwalić
(1.2) dopełniać, kompletować, uzupełniać
Wiktionary
przymiotnik od: komplement
SJP.pl
1. pełny zestaw tworzący całość;
2. grupa uczniów pobierających wspólnie lekcje poza szkołą
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pełny zestaw elementów, które stanowią pewną całość
(1.2) grupa osób, która zapełnia wszystkie miejsca
(1.3) przest. grupa uczniów, która uczęszcza wspólnie na zajęcia pozaszkolne
Wiktionary
(1.1) W skrzynce znajduje się komplet narzędzi.
(1.1) Ile kosztuje komplet podręczników do piątej klasy?
(1.2) To przedstawienie grano przez pięć lat przy kompletach na widowni.
(1.3) Basia chodzi na komplety z niemieckiego.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃mplɛt, AS: kõmplet
Wiktionary
rzecz. kompletowanie n., nadkomplet m., kompletowanie n., skompletowanie n., ukompletowanie n., kompletność ż.
:: zdrobn. komplecik m.
czas. kompletować ndk., skompletować dk.
przym. kompletny, kompletowy, niekompletny
przysł. kompletnie, niekompletnie
Wiktionary
(1.1) zestaw
Wiktionary
pora dnia w podziale mnichów zakonnych odpowiadająca godzinie 18
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. jedna z godzin kanonicznych w Liturgii godzin;
Wiktionary
Kompleta (łac. completorium, gr. Ἀπόδειπνον, cs. powieczerije, połunoszcznica) – w Kościele katolickim ostatnia modlitwa liturgii godzin (brewiarza), odmawiana w nocy przed udaniem się na spoczynek.
Funkcje komplety w prawosławnym dobowym cyklu nabożeństw spełnia powieczerze (wielka i mała kompleta). Nabożeństwo to w monasterach odprawiane jest po wieczornym posiłku.
Wikipedia
(1.1) Byliśmy na Komplecie, gdy zaczęły dzwonić dzwony.
Wiktionary
książkowo: uzupełnianie czegoś; kompletowanie
SJP.pl
służący do gromadzenia, kompletowania czegoś
SJP.pl
rzadko: firma lub przedsiębiorstwo wypuszczające na rynek zbytu pod własnym szyldem produkty kupione od innych wytwórców
SJP.pl
kobieta kompletująca jakieś elementy, przedmioty
SJP.pl
przysłówek
(1.1) w sposób całkowity, zupełny; bez reszty, w pełni
Wiktionary
(1.1) Jestem noga z matmy, kompletnie nic nie umiem!
Wiktionary
IPA: kɔ̃mˈplɛtʲɲɛ, AS: kõmpletʹńe
Wiktionary
rzecz. kompletność ż., komplet mrz., komplecik mrz., kompletowanie n.
czas. kompletować ndk.
przym. kompletny
Wiktionary
(1.1) zupełnie, całkowicie
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: kompletnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: kompletny; bardziej kompletny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co jest kompletne, nie ma braków
Wiktionary
IPA: kɔ̃mˈplɛtnɔɕt͡ɕ, AS: kõmpletność
Wiktionary
rzecz. komplet m., komplecik m., kompletowanie n.
czas. kompletować ndk.
przym. kompletny
przysł. kompletnie
Wiktionary
(1.1) pełność
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) cały, będący w komplecie
(1.2) całkowity, zupełny
Wiktionary
(1.2) Próba zainteresowania mieszkańców dzielnicy kulturą i sztuką skończyła się kompletnym fiaskiem.
Wiktionary
IPA: kɔ̃mˈplɛtnɨ, AS: kõmpletny
Wiktionary
rzecz. kompletność ż., komplet m., komplecik m., kompletowanie n., skompletowanie n.
czas. kompletować ndk., skompletować dk.
przysł. kompletnie
Wiktionary
uzupełniać do całości
SJP.pl
czasownik przechodni
(1.1) uzupełniać zbiór przedmiotów, grupę ludzi itp. w celu uzyskania kompletu
Wiktionary
(1.1) Kierownik wyprawy kompletuje skład ekipy na wyjazd.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mplɛˈtɔvat͡ɕ, AS: kõmpletovać
Wiktionary
czas. skompletować
rzecz. komplet m., komplecik m., kompletność ż., kompletowanie n., skompletowanie n.
przym. kompletny
przysł. kompletnie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kompletować.
Wiktionary
czas. kompletować ndk.
rzecz. komplet mrz., kompletność ż., komplecik mrz.
przym. kompletny
przysł. kompletnie
Wiktionary
dział zakładu produkcyjnego, w którym kompletuje się części potrzebne do montażu poszczególnych podzespołów
SJP.pl
przymiotnik od: komplet
SJP.pl
pora dnia w podziale mnichów zakonnych odpowiadająca godzinie 18
SJP.pl
Tajne nauczanie, także tajne komplety – używane w Polsce określenie nauczania prowadzonego w formie nielegalnych zajęć i wykładów organizowanych poza szkołą lub uczelnią w okresie zaborów oraz okupacji w czasie II wojny światowej.
Wikipedia
1. niespodziewana okoliczność lub zdarzenie utrudniające realizację zamierzeń;
2. złożoność jakiegoś zjawiska lub procesu;
3. schorzenie występujące po przebyciu choroby, operacji lub niewłaściwego leczenia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) dodatkowa, nieprzewidziana wcześniej trudność wymuszająca odstępstwo od założeń
(1.2) med. powikłanie
(1.3) techn. każde z rozszerzeń funkcji mechanizmu zegarowego o nowe względem podstawowego mechanizmu wskazania
Wiktionary
Komplikacja – element mechanizmu zegarka; dodatkowe, w stosunku do mechanizmu podstawowego konstrukcje, pozwalające na realizację kolejnych wskazań, uzyskanych poprzez zliczanie odpowiednich sekwencji impulsów podstawowych i ich projekcję, zwykle na tarczy zegarka. Jako komplikacje przyjmowane są także dodatkowe zespoły funkcjonalne mechanizmu, pozwalające na rejestrację wskazań, lub realizację funkcji związanych z pomiarem czasu. Komplikacjami mechanizmu są też nowe rozwiązania z rozbudowaną, lub nietypową konstrukcją któregoś z zespołów funkcjonalnych mechanizmu.
Wikipedia
(1.2) Mimo komplikacji podczas porodu dziecko jest zdrowe.
Wiktionary
rzecz. komplikowanie n.
przym. skomplikowany
Wiktionary
powikłania zdrowotne pojawiające się po przebytej wcześniej chorobie
SJP.pl
Komplikacja – element mechanizmu zegarka; dodatkowe, w stosunku do mechanizmu podstawowego konstrukcje, pozwalające na realizację kolejnych wskazań, uzyskanych poprzez zliczanie odpowiednich sekwencji impulsów podstawowych i ich projekcję, zwykle na tarczy zegarka. Jako komplikacje przyjmowane są także dodatkowe zespoły funkcjonalne mechanizmu, pozwalające na rejestrację wskazań, lub realizację funkcji związanych z pomiarem czasu. Komplikacjami mechanizmu są też nowe rozwiązania z rozbudowaną, lub nietypową konstrukcją któregoś z zespołów funkcjonalnych mechanizmu.
Wikipedia
czasownik przechodni niedokonany (dk. skomplikować)
(1.1) czynić bardziej złożonym, trudniejszym
czasownik zwrotny niedokonany komplikować się (dk. skomplikować się)
(2.1) stawać się bardziej złożonym, trudniejszym
Wiktionary
(2.1) Wszystko zaczyna się komplikować, gdy Don Vito odmawia współpracy w handlu narkotykami.
Wiktionary
rzecz. komplikowanie n.
przym. skomplikowany
Wiktionary
(1.1) chachmęcić, gmatwać, mącić, motać, utrudniać, wikłać, zakałapućkać, zamulać, zapętlać, zawęźlać
(2.1) gmatwać się, wikłać się, zapętlać się, zawęźlać się
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) czynienie czegoś zawiłym, skomplikowanym, trudnym do rozwikłania
Wiktionary
rzecz. komplikacja ż., komplikacjonizm m., skomplikowanie n.
czas. komplikować ndk., skomplikować dk.
przym. skomplikowany
Wiktionary
(1.1) gmatwanie, zapętlanie; pot. chachmęcenie, kałapućkanie, mącenie, motanie, zamulanie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. tajne porozumienie między grupą osób
Wiktionary
(1.1) […] podejrzywano nawet Władysława o knowanie jakichś skrytych na szkodę dynastyi szwedzkiej obrachowanych komplotów.
Wiktionary
(1.1) knowanie, spisek, sprzysiężenie, zmowa
Wiktionary
czworokątny otwór w dachu starożytnego domu etruskiego i rzymskiego; compluvium
SJP.pl
Compluvium – prostokątny otwór w dachu nad atrium w domach etruskich i rzymskich. Służył do zbierania wody w impluvium i oświetlania wnętrza. W domach etruskich dodatkowo pozwalał na odprowadzenie dymu znad paleniska.
Wikipedia
środowiskowo: narkoman odurzający się kompotem (wywarem ze słomy makowej)
SJP.pl
zdrobnienie od: kompot
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: kompot
Wiktionary
rzecz. kompot mrz., kompotierka ż., kompotiera ż., kompotówka ż.
przym. kompotowy
Wiktionary
część składowa czegoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) część składowa, element
Wiktionary
Komponent – niezależnie wytworzony, skompilowany (z ukrytymi szczegółami implementacyjnymi) moduł programowy, udostępniający swą funkcjonalność za pomocą jednoznacznie zdefiniowanego interfejsu, zdolny do współdziałania z większą całością (systemem) oraz innymi komponentami.
Wikipedia
(1.1) Żelbet może obejmować wiele rodzajów struktur i komponentów.
Wiktionary
(1.1) składnik, element, część, cząstka, pot. kostka, pot. klocek
Wiktionary
komponent
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. muz. kompozytor
Wiktionary
czasownik niedokonany
(1.1) muz. tworzyć utwór muzyczny
(1.2) tworzyć; układać w całość z danych elementów, tak aby poszczególne elementy ze sobą współgrały
czasownik zwrotny niedokonany komponować się
(2.1) dobrze współgrać w kompozycji
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mpɔ̃ˈnɔvat͡ɕ, AS: kõmpõnovać
Wiktionary
rzecz. kompozytor m., kompozycja ż., komponowanie n., skomponowanie n.
czas. dekomponować, skomponować
przym. kompozycyjny, kompozytorski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|komponować.
Wiktionary
rzecz. skomponowanie n., kompozycja ż., kompozytor m., kompozytorka ż.
czas. komponować ndk., skomponować dk.
przym. kompozycyjny, kompozytorski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. kulin. kompot
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kompost
Wiktionary
rzecz. kompost m.
Wiktionary
nawóz otrzymywany z materiałów organicznych, przekładanych ziemią lub torfem i poddanych dłuższemu działaniu czynników biologicznych i fizykochemicznych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) produkt rozkładu substancji organicznych, najczęściej odpadów, za pomocą mikroorganizmów - bakterii i grzybów, insektów i robaków (dżdżownic)
Wiktionary
Kompost – nawóz organiczny wytwarzany z odpadów roślinnych i zwierzęcych w wyniku częściowego, tlenowego rozkładu (butwienie) przez mikroorganizmy poprzez proces kompostowania.
Wikipedia
(1.1) Młode rośliny zimują dość dobrze, starsze należy okryć jedliną i okopcować kompostem lub korą.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃mpɔst, AS: kõmpost
Wiktionary
rzecz. kompostownik m., kompostowanie n., kompościk mrz.
czas. kompostować ndk., skompostować dk.
przym. kompostowy, kompostowalny
Wiktionary
(1.1) humus
Wiktionary
1. urządzenie do przetwarzania odpadów na kompost;
2. substancja przyśpieszająca powstawanie kompostu;
3. urządzenie do robienia dziurek lub tworzenia znaków; dziurkarka
SJP.pl
Komposter – urządzenie mechaniczne służące do wytłaczania daty sprzedania na kartonikowych biletach kolejowych (nazywanych również od nazwiska wynalazcy biletami Edmondsona). W zależności od obowiązujących w danym zarządzie kolei przepisów, bilet był ważny przez określony czas od oznaczonej daty sprzedaży – przykładowo według przepisów PKP okres ważności biletów wynosi:
Wikipedia
1. wytwarzać nawóz z odpadów organicznych, przetwarzać odpadki na kompost;
2. użyźniać glebę kompostem
SJP.pl
możliwy do kompostowania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kompostować.
Wiktionary
Kompostowanie (organiczny recykling) – naturalna metoda unieszkodliwiania (utylizacji) i zagospodarowania odpadów, polegająca na rozkładzie substancji organicznej przez mikroorganizmy – bakterie tlenowe, nicienie, grzyby etc. Jest to proces przetwarzania substancji w kontrolowanych warunkach w obecności tlenu (powietrza), w odpowiedniej temperaturze i wilgotności. Produktami procesu są ciepło, dwutlenek węgla i związki amonowe przyswajalne przez rośliny, które pod wpływem bakterii nitryfikacyjnych mogą zostać przekształcone w azotany. Kompost, jako podłoże bogate w łatwo przyswajalne przez rośliny składniki, stosowany jest jako substancja poprawiająca właściwości gleby w miejskich zieleńcach, w ogrodnictwie i rolnictwie. Może pełnić rolę zarówno nawozu, jak i źródła kwasów humusowych, jest też naturalnym pestycydem. Organiczne substancje poddawane kompostowaniu mogą być alternatywnie poddawane procesom beztlenowym.
Wikipedia
czas. kompostować ndk.
rzecz. kompost mrz.
Wiktionary
kompostowiec różowy - gatunek skąposzczeta; dżdżownica kalifornijska
SJP.pl
pomieszczenie z wyposażeniem do przerabiania odpadków na kompost
SJP.pl
Kompostownia – obiekt przemysłowy zajmujący się przeróbką odpadów z wykorzystaniem technologii kompostowania, w wyniku której powstaje kompost.
Odpadami są: odpady z gospodarstw rolnych i ogrodniczych, nieprodukcyjna roślinność (zadrzewienia, zakrzaczenia, zarośla), odpady przetwórstwa rolno-spożywczego, odpady przetwórstwa włókien naturalnych, zdyskwalifikowane surowce i produkty biologicznego pochodzenia, biologiczne odpady gromadzone selektywnie w miastach, osady z biologicznego oczyszczania ścieków oraz zieleni miejskiej, rekreacyjnej i przemysłowej.
Wikipedia
urządzenie do przeróbki odpadków na kompost; biostabilizator
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pojemnik na kompost
Wiktionary
Kompostownik – pojemnik, w którym przebiega kompostowanie odpadów biodegradowalnych, w wyniku czego otrzymywany jest kompost.
Wyróżnia się trzy główne rodzaje kompostowników:
Wikipedia
(1.1) Kupiłem ostatnio materiały potrzebne do samodzielnego zrobienia kompostownika.
Wiktionary
rzecz. kompost m., kompostownia ż.
przym. kompostowy
czas. kompostować
Wiktionary
przymiotnik od: kompost
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kompostem, dotyczący kompostu
Wiktionary
rzecz. kompost mrz., kompostownik mrz.
Wiktionary
deser z ugotowanych w wodzie owoców z dodatkiem cukru ewentualnie cynamonu, goździków lub cytryny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kulin. słodki napój z gotowanych owoców;
(1.2) przen. wywar ze słomy makowej używany przez narkomanów jako środek odurzający;
Wiktionary
Kompot – napój owocowy z gotowanych owoców świeżych lub suszonych. Kompoty zaliczane są do grupy przetworów owocowych.
Mogą być przyrządzone z dodatkiem cukru lub przypraw, np. goździków. Kompot przyrządza się między innymi z jabłek, wiśni, porzeczek, czereśni, truskawek, gruszek i rabarbaru.
Wikipedia
(1.1) Na dzisiejsze menu składa się grochówka i schabowy z kapustą oraz kompot śliwkowy.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃mpɔt, AS: kõmpot
Wiktionary
rzecz. kompotierka ż., kompotiera ż., kompotówka ż.
:: zdrobn. kompocik m.
przym. kompotowy
Wiktionary
Kompotierka – mała, zwykle szklana lub porcelanowa miseczka, służąca do podawania kompotu z owocami lub innych deserów w postaci lodów, bitej śmietany czy galaretki. Może posiadać nóżkę, rzadziej podstawkę i przykrywkę.
Wikipedia
naczynie do podawania kompotu lub innych deserów
SJP.pl
Kompotierka – mała, zwykle szklana lub porcelanowa miseczka, służąca do podawania kompotu z owocami lub innych deserów w postaci lodów, bitej śmietany czy galaretki. Może posiadać nóżkę, rzadziej podstawkę i przykrywkę.
Wikipedia
przymiotnik od: kompot
SJP.pl
układ elementów w określonej formie estetycznej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ogół składników wraz ze sposobem, w jaki tworzą całość
(1.2) szt. budowa utworu, zwłaszcza plastycznyastycznego, literackiego, muzycznego
(1.3) pot. utwór
(1.4) nauka o kompozycji (1.2)
(1.5) jęz. budowanie wyrażeń złożonych
(1.6) inform. agregacja obiektów, które nie mogą istnieć bez obiektu głównego;
(1.7) inform. wygląd programu komputerowego itp.;
(1.8) daw. zapłata dla uniknięcia zemsty
Wiktionary
Kompozycja – termin może oznaczać jedno z następujących pojęć:
Wikipedia
(1.3) Ojciec i córka grali jakąś piękną, długą i trudną kompozycję (…)
(1.4) Powiadasz pan, żeś uczył akompaniamentu i kompozycji?
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mpɔˈzɨt͡sʲja, AS: kõmpozycʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kompozytor m., kompozytorka ż., komponowanie n., skomponowanie n.
czas. komponować
przym. kompozycyjny, kompozytorski
Wiktionary
(1.7) motyw, skórka, karnacja
Wiktionary
dotyczący kompozycji
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kompozycją, dotyczący kompozycji
Wiktionary
(1.1) W pejzażach z ziemi olkuskiej stosowała różne metody kompozycyjne: bliskiego kadru, szerokiej perspektywy lub spojrzenia z podniesionego punktu obserwacji.
Wiktionary
rzecz. kompozycja ż., kompozytor m., kompozytorka ż., kompozyt m., komponowanie n., skomponowanie n.
czas. komponować ndk., skomponować dk.
przym. kompozytorski, kompozytowy
Wiktionary
1. materiał złożony z co najmniej dwóch składników o właściwościach lepszych lub nowych w stosunku do sumy właściwości tych składników, np. laka, sklejka, bakelit;
2. w architekturze wg serliańskiego systemu piąty porządek architektoniczny zwany rzymskim lub wg Albertiego połączenie porządku jońskiego i korynckiego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) materiał wytworzony z różnych składników o nowych lub lepszych od nich właściwościach;
(1.2) inform. strukturalny wzorzec projektowy;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Dlatego protezę stworzył właśnie z kompozytów: z włókien węglowych, a także z włókien szklanych.
Wiktionary
rzecz. mikrokompozyt mrz., nanokompozyt mrz., kompozytor mos.
przym. kompozytowy, kompozycyjny, kompozytorski
Wiktionary
(1.1) war. materiał kompozytowy
Wiktionary
środowiskowo: ulotka ze zdjęciem i danymi modelki
SJP.pl
autor utworu muzycznego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) muz. osoba tworząca, komponująca muzykę;
Wiktionary
Kompozytor (łac. compositor) – twórca utworu muzycznego. Termin kompozytor odnosi się do twórców używających notacji muzycznej (zarówno tradycyjnej, jak i współczesnej; w przypadku muzyki komputerowej utwór może nie być zapisywany), komponujących muzykę poważną (autora muzyki rozrywkowej nazywa się autorem piosenek lub autorem muzyki rozrywkowej). Na uczelniach muzycznych (np. w Polsce) kształci się studentów na kierunku kompozycja i teoria muzyki, w specjalności kompozycja. Kompozytor nie musi być absolwentem takich studiów, jednak dają one pełny warsztat kompozytorski, obejmujący harmonię, kontrapunkt, instrumentację, analizę dzieła muzycznego i wiele innych specjalistycznych przedmiotów, w których brak wiedzy stosowanej czyni muzykę amatorską (tj. nieprofesjonalną) – choć nieraz w pozytywnym sensie i na bardzo wysokim poziomie.
Wikipedia
(1.1) Podczas premiery nowej symfonii orkiestrą dyrygował sam kompozytor.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mpɔˈzɨtɔr, AS: kõmpozytor
Wiktionary
rzecz. kompozycja ż., kompozyt m., komponowanie n., skomponowanie n.
:: fż. kompozytorka ż.
czas. komponować ndk., skomponować dk.
przym. kompozytorski, kompozycyjny, kompozytowy
Wiktionary
(1.1) daw. komponista
Wiktionary
autorka utworu muzycznego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta tworząca, komponująca muzykę
Wiktionary
Kompozytor (łac. compositor) – twórca utworu muzycznego. Termin kompozytor odnosi się do twórców używających notacji muzycznej (zarówno tradycyjnej, jak i współczesnej; w przypadku muzyki komputerowej utwór może nie być zapisywany), komponujących muzykę poważną (autora muzyki rozrywkowej nazywa się autorem piosenek lub autorem muzyki rozrywkowej). Na uczelniach muzycznych (np. w Polsce) kształci się studentów na kierunku kompozycja i teoria muzyki, w specjalności kompozycja. Kompozytor nie musi być absolwentem takich studiów, jednak dają one pełny warsztat kompozytorski, obejmujący harmonię, kontrapunkt, instrumentację, analizę dzieła muzycznego i wiele innych specjalistycznych przedmiotów, w których brak wiedzy stosowanej czyni muzykę amatorską (tj. nieprofesjonalną) – choć nieraz w pozytywnym sensie i na bardzo wysokim poziomie.
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃mpɔzɨˈtɔrka, AS: kõmpozytorka
Wiktionary
zob. kompozytor.
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kompozytorem, dotyczący kompozytora, komponowania
Wiktionary
rzecz. kompozytor mos., kompozytorka ż., kompozycja ż., komponowanie n., skomponowanie n., kompozyt mrz.
czas. komponować ndk., skomponować dk.
przym. kompozycyjny, kompozytowy
Wiktionary
przymiotnik od: kompozyt
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) składający się z różnych elementów
(1.2) archit. łączący elementy porządków jońskiego i korynckiego
Wiktionary
rzecz. kompozyt mrz., kompozytor mos.
przym. kompozycyjny, kompozytorski
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Komprachcice (dodatkowa nazwa w j. niem. Comprachtschütz, łac. Villa Gumperti; śl. Kůmprachćicy) – wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie opolskim. Jest siedzibą gminy Komprachcice.
Kościół parafialny z lat 30. XX wieku, wcześniejszy drewniany przeniesiony do sąsiedniej miejscowości Ochodze, zabytkowe nagrobki na cmentarzu przykościelnym i parafialnym.
Wikipedia
przymiotnik od: Komprachcice
SJP.pl
1. dawniej: miejscowy kupiec w kraju kolonialnym, pośredniczący w kontaktach handlowych z metropolią;
2. członek zamożnej burżuazji w krajach kolonialnych
SJP.pl
Komprador – w pierwotnym znaczeniu pośrednik handlowy w portugalskich koloniach w Chinach.
Słowo pochodzi od portugalskiego comprador – nabywca. Początkowo oznaczało chińskiego urzędnika służącego w załatwianiu lokalnych spraw, zatrudnionego w zagranicznym biurze (np. konsulacie).
W badaniach relacji metropolii i kolonii stosowano pojęcie burżuazja kompradorska.
Obecnie oznacza człowieka będącego pomocnikiem obcych, zaborców kraju, kolonizatorów.
Wikipedia
zabieg polegający na przyłożeniu miejscowo okładu rozgrzewającego lub schładzającego ciało
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zimny lub gorący okład
Wiktionary
(1.1) Na tę opuchliznę tylko kompres pomoże.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃mprɛs, AS: kõmpres
Wiktionary
rzecz. kompresor mrz.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kompresor mrz.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) poultice, compress
* bułgarski: (1.1) компрес m.
* esperanto: (1.1) kompreso
* francuski: (1.1) compresse ż.
* kataloński: (1.1) compresa ż.
* rosyjski: (1.1) компресс
* węgierski: (1.1) borogatás
* włoski: (1.1) compressa ż., impiastro m.
źródła.
== kompres (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) kompres, okład
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
mały kompres
SJP.pl
1. proces zmniejszania objętości, zagęszczanie, sprężanie powietrza lub innych gazów;
2. zmniejszanie pliku lub folderu, by zaoszczędzić wolne miejsce na dysku lub wysłać dane przez internet
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) fiz. zagęszczenie, sprężenie czegoś, zmniejszenie, redukcja zajmowanej przez coś przestrzeni;
(1.2) inform. operacja zakodowania danych w taki sposób aby zajmowały mniej bajtów;
(1.3) pot. wielkość ciśnienia sprężania silnika
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kompresja gazów jest jedną z metod skraplania.
(1.2) Kompresja stratna obrazu daje mniejsze pliki, ale kosztem jakości.
(1.3) Jeżeli kompresja jest w normie i zużywa niewiele oleju, to uszczelniacze możesz spróbować wymienić sam. (z forum internetowego)
Wiktionary
IPA: kɔ̃mˈprɛsʲja, AS: kõmpresʹi ̯a
Wiktionary
czas. kompresować ndk.
rzecz. kompresor mrz.
Wiktionary
(1.1) stłoczenie, ścisk, zacieśnienie
Wiktionary
1. sprężarka;
2. urządzenie kompresujące sygnał
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. zob. sprężarka.
(1.2) elektr. akust. urządzenie do kompresji sygnału audio;
Wiktionary
Sprężarka – maszyna energetyczna, której zadaniem jest podwyższenie ciśnienia gazu lub wymuszenie jego przepływu (nadanie energii kinetycznej).
W sprężarce ciśnienie ssawne – p_{s} jest nieznacznie niższe od ciśnienia atmosferycznego (na tyle tylko by zachować zdolność ssania), zaś ciśnienie tłoczne p_{t} znacznie wyższe od atmosferycznego, jak na to wskazuje parametr \pi .
Wikipedia
(1.1) Głównymi mechanicznymi elementami respiratora są kompresor i silnik.
Wiktionary
rzecz. dekompresator mrz., dekompresja ż., dekompresor mrz., dekompresowanie n., kompres mrz., kompresik mrz., kompresja ż., kompresornia ż., kompresorownia ż., kompresowanie n., rozkompresowanie n., skompresowanie n., zdekompresowanie n.
czas. dekompresować ndk., kompresować ndk., rozkompresować dk., skompresować dk., zdekompresować dk.
przym. dekompresyjny, kompresorowy, kompresyjny
Wiktionary
pomieszczenie, w którym znajdują się kompresory
SJP.pl
pomieszczenie, w którym znajdują się kompresory; kompresornia
SJP.pl
przymiotnik od: kompresor
SJP.pl
nadawać czemuś mniejszą wielkość lub objętość
SJP.pl
materiał kompromitujący jakąś osobę bądź organizację używany do wywierania nacisku lub manipulacji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rzad. materiał kompromitujący jakąś osobę bądź organizację
Wiktionary
Kompromat (ros. компромат, skrót od компрометирующий материал, trb. kompromietirujuszczij matieriał) – termin określający kompromitujące materiały na temat polityka lub innej osoby publicznej.
Wikipedia
(1.1) Kompromat zbliża ludzi obarczonych kompromatem, zwłaszcza jeśli zamieszani są w tę samą sprawę i istnieją na nich takie same haki.
Wiktionary
IPA: kɔ̃mˈprɔ̃mat, AS: kõmprõmat
Wiktionary
rzecz. kompromitacja ż., kompromitowanie n., skompromitowanie n.
czas. kompromitować ndk., skompromitować dk.
przym. kompromitujący
przysł. kompromitująco
Wiktionary
(1.1) hak, komprmateriał
Wiktionary
1. polubowne rozwiązanie sporu w oparciu o wzajemne ustępstwa;
2. rezygnacja z pewnych warunków, zasad w celu osiągnięcia praktycznych korzyści
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) sposób zakończenia dyskusji lub sporu, w którym obie strony rezygnują z części swoich żądań, chcąc zawrzeć porozumienie;
Wiktionary
Kompromis – metoda rozwiązania konfliktu, oznaczająca wspólne stanowisko, możliwe do przyjęcia dla stron negocjujących.
Wbrew obiegowej opinii kompromis nie jest optymalnym rozwiązaniem konfliktu, ponieważ oznacza konieczność rezygnacji z części interesów każdej ze stron. Taki idealny sposób radzenia sobie z konfliktem stanowi współpraca.
Wikipedia
(1.1) Wiele osób uważa, że osiągnięcie kompromisu jest korzystne dla obu stron.
Wiktionary
IPA: kɔ̃mˈprɔ̃mʲis, AS: kõmprõmʹis
Wiktionary
rzecz. kompromisowość ż.
przym. kompromisowy
przysł. kompromisowo
Wiktionary
(1.1) ugoda, konsensus; por. krakowski targ
Wiktionary
rzadko: zwolennik kompromisu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co kompromisowe, ugodowe
Wiktionary
rzecz. kompromis m., kompromisowiec m.
przym. kompromisowy
przysł. kompromisowo
Wiktionary
(1.1) ugodowość, koncyliacyjność, pojednawczość
Wiktionary
przymiotnik od: kompromis
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący kompromisu
Wiktionary
rzecz. kompromis mrz., kompromisowość ż.
Wiktionary
osoba szukająca kompromisu, często idąca na kompromis
SJP.pl
wystawienie siebie lub kogoś innego na wstyd, śmieszność lub utratę dobrej opinii; ośmieszenie, upokorzenie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) utrata dobrej opinii, narażenie się na śmieszność
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mprɔ̃mʲiˈtat͡sʲja, AS: kõmprõmʹitacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kompromitowanie n., skompromitowanie n., kompromat mrz.
czas. kompromitować
Wiktionary
(1.1) wstyd, blamaż; pot. poruta, krewa
Wiktionary
1. wystawiać kogoś na wstyd, śmieszność lub utratę opinii; ośmieszać, upokarzać, zawstydzać;
2. być dowodem świadczącym przeciwko komuś; dekonspirować, demaskować;
3. kompromitować się - narażać się na wstyd, śmieszność lub utratę opinii; ośmieszać się
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) o człowieku szkodzić czyjejś opinii, narażać na wstyd lub śmieszność
(1.2) być dowodem na czyjąś niekorzyść
czasownik zwrotny niedokonany kompromitować się
(2.1) kompromitować (1.1) siebie samego
(2.2) kompromitować (1.1) siebie nawzajem
Wiktionary
(1.1) Załóż garnitur na to wesele, nie kompromituj mnie przy ludziach
(1.2) Jacek niczego się nie bał, bo miał jakieś faktury, które kompromitowały szefa.
(2.1) […] pokaż, co umiesz… nie kompromituj się przy chorym…
(2.2) Anka z Jankiem kompromitowali się przy swoich znajomych.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mprɔ̃mʲiˈtɔvat͡ɕ, AS: kõmprõmʹitovać
Wiktionary
rzecz. kompromat mrz., skompromitowanie n., kompromitacja, kompromitowanie
Wiktionary
(1.1) ośmieszać
(1.2) dekonspirować, demaskować
(2.1) blamować się, ośmieszać się, zbłaźnić się
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) szkodzenie czyjejś opinii, narażanie na wstyd lub śmieszność
Wiktionary
rzecz. kompromitacja ż., skompromitowanie n., kompromat mrz.
czas. kompromitować ndk., skompromitować dk.
Wiktionary
(1.1) ośmieszanie
Wiktionary
1. taki, który ośmiesza kogoś, wystawia na wstyd; ośmieszający, zawstydzający, upokarzający;
2. taki, który ujawnia ukrywane fakty, dowody świadczące przeciwko komuś; demaskacyjny
SJP.pl
działanie mające na celu zmniejszenie rozmiarów czegoś poprzez ugniecenie, ściśnięcie lub redukcję elementów; kompresja
SJP.pl
dotyczący komprymacji
SJP.pl
ścieśniać, tłoczyć, redukować
SJP.pl
rodzaj niewielkiego dinozaura z podrzędu teropodów
SJP.pl
Wikipedia
rodzina niewielkich dinozaurów drapieżnych
SJP.pl
Kompsognaty (Compsognathidae) – rodzina niewielkich dinozaurów drapieżnych z grupy celurozaurów.
Wikipedia
1. popęd, przymus
2. w psychologii: nieodparta chęć popełnienia uczynku irracjonalnego
SJP.pl
Kompulsje (z łac. compulsio przymus) inaczej czynności natrętne lub natręctwa ruchowe – objaw psychopatologiczny polegający na występowaniu powtarzających się czynności, które odbierane są przez daną osobę jako niechciane (ego-dystoniczne), uporczywe i nie dające się opanować. Pacjenci najczęściej opisują owe czynności jako bezsensowne i irracjonalne, jednak ich próby powstrzymania się od wykonywania czynności natrętnych zwykle powodują kumulowanie się napięcia emocjonalnego (np. poczucia zagrożenia – nieraz o dużej intensywności), co niejako zmusza ich do powtarzania kompulsji.
Wikipedia
kompulsywny; w psychologii:
a) wykonywany pod wpływem nie dającego się opanować wewnętrznego przymusu;
b) ulegający takiemu przymusowi
SJP.pl
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kompulsywne; cecha tych, którzy są kompulsywni
Wiktionary
przym. kompulsywny
przysł. kompulsywnie
Wiktionary
kompulsyjny; w psychologii:
a) wykonywany pod wpływem nie dającego się opanować wewnętrznego przymusu;
b) ulegający takiemu przymusowi
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dokonywany pod wpływem niedającego się opanować przymusu wewnętrznego
Wiktionary
(1.1) Negowano również możliwość stosowania teorii w odniesieniu do sprawców przestępstw irracjonalnych, przypadkowych i kompulsywnych.
(1.1) Jest pracoholiczką z nerwicą, natręctwami, zachowaniami kompulsywnymi.
Wiktionary
rzecz. kompulsja ż., kompulsywność ż.
Wiktionary
(1.1) niekontrolowany
Wiktionary
dawniej:
1. stan liczebny, zwłaszcza wojska; poczet, liczba;
2. rejestr, spis;
3. główne siły regularnej armii, utrzymywane przez skarb państwa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) przest. poczet, rejestr, zbiór
(1.2) stpol. liczba, rachunek
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
(1.1) komput królów • komput wojska • komput kościelny
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. komputacja ż.
czas. komputować ndk.
przym. komputowy
frazeologia.
etymologia.
etym|łac|computus.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== komput (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) obliczać
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃mput, AS: kõmput
Wiktionary
rzecz. komputacja ż.
czas. komputować ndk.
przym. komputowy
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. komputacja ż.
czas. komputować ndk.
przym. komputowy
frazeologia.
etymologia.
etym|łac|computus.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== komput (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) obliczać
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
skrót od: komputerowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. obliczanie
Wiktionary
Stopień pokrewieństwa – sposób ustalania wzajemnego stosunku, łączącego osoby pochodzące od wspólnego przodka, czyli spokrewnionych w znaczeniu społecznym i prawnym. Pokrewieństwo oblicza się za pomocą linii i stopni.
Technikę, która zajmuje się ustalaniem stopnia pokrewieństwa, nazywa się komputacją. Wyróżnia się dwie najpowszechniejsze metody:
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃mpuˈtat͡sʲja, AS: kõmputacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. komput m.
czas. komputować
przym. komputowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) inform. maszyna licząca, służąca do przetwarzania informacji, które da się zakodować w formie ciągu cyfr;
(1.2) pot. zestaw komputerowy złożony np. z właściwego komputera (1.1), monitora, myszki i klawiatury
Wiktionary
Komputer (od ang. computer); dawniej: mózg elektronowy, elektroniczna maszyna cyfrowa, maszyna matematyczna – maszyna przeznaczona do przetwarzania informacji, które da się zapisać w formie ciągu cyfr albo sygnału ciągłego. Maszyna roku tygodnika „Time” w 1982 roku.
Wikipedia
(1.1) W moim komputerze znów zepsuł się twardy dysk.
(1.2) Co tam jest napisane na komputerze?
Wiktionary
IPA: kɔ̃mˈputɛr, AS: kõmputer
Wiktionary
rzecz. komputeryzacja ż., komputerowiec m., komputeryzowanie n., komputerówka ż., komputerownia ż., komp m.
:: zdrobn. komputerek m.
czas. skomputeryzować, komputeryzować ndk.
przym. komputerowy, komputeryzacyjny
przysł. komputerowo
Wiktionary
(1.1) EMC, elektroniczna maszyna cyfrowa, pot. komp
Wiktionary
zdrobnienie od: komputer
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od komputer
Wiktionary
rzecz. skomputeryzowanie n., komputer mrz., komputerowiec mos., komputeryzowanie n., komputeryzacja ż.
przym. komputerowy, komputeryzacyjny
przysł. komputerowo
czas. komputeryzować, skomputeryzować
Wiktionary
uporczywy lęk przed korzystaniem z komputera
SJP.pl
osoba uzależniona od komputera
SJP.pl
uzależnienie od komputera; komputeromania
SJP.pl
mania na punkcie komputerów
SJP.pl
potocznie:
1. specjalista w zakresie programowania lub budowy komputerów;
2. zapalony użytkownik komputera
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. osoba znająca się na komputerach, specjalista od komputerów
(1.2) pot. zapaleniec komputerowy, entuzjasta techniki komputerowej
Wiktionary
(1.1) Od rana w firmie mamy komputerowców, którzy zakładają nam sieć i instalują software.
(1.1) Brat Aśki to zapalony komputerowiec, niemal nie odchodzi od kompa.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mputɛˈrɔvʲjɛt͡s, AS: kõmputerovʹi ̯ec
Wiktionary
rzecz. skomputeryzowanie n., komputer m., komputeryzacja ż., komputerek mrz.
przym. komputerowy, komputeryzacyjny
przysł. komputerowo
czas. komputeryzować, skomputeryzować
Wiktionary
(1.1) informatyk
Wiktionary
przysłówek
(1.1) przy użyciu komputera, technik komputerowych
Wiktionary
(1.1) Obliczyliśmy komputerowo roczne statystyki urodzin w naszym mieście.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mputɛˈrɔvɔ, AS: kõmputerovo
Wiktionary
rzecz. skomputeryzowanie n., komputer m., komputerek m., komputerowiec m., komputeryzacja ż.
przym. komputerowy, komputeryzacyjny
czas. komputeryzować, skomputeryzować
Wiktionary
dotyczący komputera
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący komputera, związany z komputerem
(1.2) taki, który jest wykonywany przy pomocy komputera
Wiktionary
(1.2) Nasz lokalny optyk oferuje komputerowe badanie wzroku.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mputɛˈrɔvɨ, AS: kõmputerovy
Wiktionary
rzecz. komputer m., komputerek m., komputerowiec m., komputeryzacja ż., komputeryzowanie n., skomputeryzowanie n.
czas. komputeryzować ndk., skomputeryzować dk.
przym. komputeryzacyjny
przysł. komputerowo
Wiktionary
(1.1) cyfrowy, elektroniczny
Wiktionary
informatyzacja; wprowadzanie komputerów i technologii informatycznych w gospodarce, technice i innych dziedzinach życia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) inform. wprowadzanie używania komputerów do przedsiębiorstw, szkół i urzędów;
Wiktionary
Komputeryzacja – poprzedza informatyzację i polega na wprowadzaniu komputerów do przedsiębiorstw i urzędów, zastępując tym samym ręcznie uzupełniane formularze przez formularze elektroniczne, papierowe archiwa przez bazy danych i wprowadzając pocztę elektroniczną lub komunikatory internetowe jako system komunikacji.
Wikipedia
(1.1) W zasadzie komputeryzacja winna poprzedzać informatyzację.
Wiktionary
rzecz. komputer mrz., komputerek mrz.,komputerowiec mos., komputeryzowanie n., komputerówka ż., komputerownia ż., komp mrz., skomputeryzowanie n.
czas. komputeryzować ndk., skomputeryzować dk.
przym. komputerowy, komputeryzacyjny
przysł. komputerowo
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) inform. związany z komputeryzacją, dotyczący komputeryzacji
Wiktionary
(1.1) W naszym instytucie działania komputeryzacyjne podjęto już w latach dziewięćdziesiątych minionego wieku.
Wiktionary
rzecz. komputer mrz., komputerek mrz.,komputerowiec mos., komputeryzacja ż., komputeryzowanie n., komputerówka ż., komputerownia ż., komp mrz., skomputeryzowanie n.
czas. komputeryzować ndk., skomputeryzować dk.
przym. komputerowy
przysł. komputerowo
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. skomputeryzować)
(1.1) inform. wyposażać w komputery
czasownik zwrotny niedokonany komputeryzować się (dk. skomputeryzować się)
(2.1) inform. podlegać procesowi komputeryzacji
Wiktionary
rzecz. komputer mrz., komputerek mrz., komputerowiec mos., komputeryzacja ż., komputeryzowanie n., komputerówka ż., komputerownia ż., komp mrz., skomputeryzowanie n.
czas. skomputeryzować dk.
przym. komputerowy, komputeryzacyjny
przysł. komputerowo
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) wprowadzenie komputerów i komputerowych metod przetwarzania informacji w określonej dziedzinie
Wiktionary
rzecz. skomputeryzowanie n., komputer m., komputeryzacja ż., komputerek m.
przym. komputerowy, komputeryzacyjny
czas. komputeryzować, skomputeryzować
Wiktionary
(1.1) komputeryzacja
Wiktionary
kobieta pracująca przy komputerze
SJP.pl
czasownik
(1.1) daw. obliczać, kompletować
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mpuˈtɔvat͡ɕ, AS: kõmputovać
Wiktionary
rzecz. komputowanie n., komputacja, komput
przym. komputowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|komputować.
Wiktionary
czas. komputować ndk.
Wiktionary
przymiotnik od: komput
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) stpol. rejestrowy, rachunkowy, etatowy
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mpuˈtɔvɨ, AS: kõmputovy
Wiktionary
rzecz. komput m., komputacja ż.
czas. komputować
Wiktionary
Komputronik (oficjalnie Komputronik S.A.) – polska sieć sklepów, oferujących m.in. sprzęt komputerowy i urządzenia AGD oraz RTV. Przedsiębiorstwo powstało w październiku 1996 roku, kiedy otworzyło pierwszy sklep w Poznaniu.
Wikipedia
obliczanie danych potrzebnych do skonstruowania kalendarza liturgicznego
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Komrat (stolica Gagauzji)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Komratem, dotyczący Komratu
Wiktionary
rzecz. Komrat mrz.
Wiktionary
stolica Gagauzji (autonomicznego terytorium w Mołdawii)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w południowej Mołdawii, nad rzeką Jałpuch;
Wiktionary
Wikipedia
przym. komracki
Wiktionary
Komratowo – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Gąsawa.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bydgoskiego. Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 64 mieszkańców. Jest dwudziestą co do wielkości miejscowością gminy Gąsawa.
Wikipedia
Komsin – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie płońskim, w gminie Czerwińsk nad Wisłą.
Wieś duchowna Komsino położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie sąchockim ziemi ciechanowskiej województwa mazowieckiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa płockiego.
Wikipedia
przymiotnik od: Kom (ostan i miasto w Iranie)
SJP.pl
członek Komsomołu, społeczno-politycznej organizacji młodzieży radzieckiej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. polit. członek komsomołu
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Książki Ostrowskiego, służące politycznej indoktrynacji młodego pokolenia, sprawiły, iż Korczagin stał się patronem pionierów i komsomolców.
(1.1) Epoka Chruszczowa to również wyjazdy komsomolców do Kazachstanu i na Syberię […], megalomańskie hasła typu „Dogonimy i przegonimy Amerykę!”, obietnice bez pokrycia.
Wiktionary
rzecz. komsomoł mrz., Komsomoł mrz.
:: fż. komsomołka ż.
przym. komsomolski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. Horiszni Pławni, miasto na Ukrainie, w obwodzie połtawskim (polski egzonim do 2016 roku);
(1.2) geogr. zob. Komsomolsk nad Amurem.
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. komsomoł mrz., Komsomoł mrz.
przym. komsomolski
Wiktionary
dotyczący Komsomołu
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) hist. związany z komsomołem, dotyczący komsomołu
(1.2) związany z Komsomolskiem nad Amurem
Wiktionary
rzecz. komsomoł m., komsomolec m., komsomołka ż., Komsomolsk mrz., Komsomoł mrz.
Wiktionary
sowiecka organizacja społeczno-polityczna, wychowująca młodzież do 23 roku życia na ideowych komunistów, działająca w latach 1918-1991 pod kierownictwem Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pot. hist. komunistyczna organizacja młodzieży w Związku Radzieckim, działająca w latach 1918-1991;
Wiktionary
Komsomoł (ros. Комсомо́л) – komunistyczna organizacja młodzieży w Rosji Sowieckiej i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, powstała w 1918 roku. Nazwa jest akronimem od słów Kommunisticzeskij Sojuz Mołodioży (Коммунистический союз молодёжи), czyli Komunistyczny Związek Młodzieży. Od 1922 pełna nazwa brzmiała Wsiesojuznyj Leninskij Kommunisticzeskij Sojuz Mołodioży (Всесоюзный Ленинский Коммунистический Союз Молодёжи), czyli Wszechzwiązkowy Leninowski Komunistyczny Związek Młodzieży.
Wikipedia
rzecz. komsomoł mrz., komsomolec mos., komsomołka ż., Komsomolsk mrz.
przym. komsomolski
Wiktionary
(1.1) Komunistyczny Związek Młodzieży (do 1922), Wszechzwiązkowy Leninowski Komunistyczny Związek Młodzieży (od 1922)
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. polit. członkini komsomołu
Wiktionary
(1.1) Babka szczyciła się być komsomołką z przekonania, szczerze kochającą partię.
Wiktionary
rzecz. komsomoł mrz., Komsomoł mrz.
:: fm. komsomolec mos.
przym. komsomolski
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
z włoskiego: hrabina; contessa, kontessa
SJP.pl
1. mistrz, zwierzchnik w zakonie rycerskim;
2. zarządca prowincji (komturii) w państwach zakonów rycerskich i dowódca oddziału rycerskiego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. krzyżacki zwierzchnik komturii, okręgu administracyjnego i wojskowego
Wiktionary
Komtur, inaczej komandor – zwierzchnik domu zakonnego w niektórych zakonach rycerskich (np. krzyżacy, joannici, templariusze). Później w państwach tych zakonów – zarządca okręgu, prowincji (komturii), złożonej z 1 lub kilku zamków i przyległego terytorium. W zakonie krzyżackim podlegali mu prokuratorzy.
W krajach języka niemieckiego komtur jest także oznaczeniem II i III klasy orderowej.
Wikipedia
IPA: ˈkɔ̃mtur, AS: kõmtur
Wiktionary
rzecz. komturia ż., komturstwo n.
Wiktionary
(1.1) komandor
Wiktionary
okręg administracyjno-sądowo-wojskowy podległy komturowi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. jednostka terytorialna zakonów rycerskich zarządzana przez komtura;
Wiktionary
Komturia (również: komenda, komandoria) – podstawowa jednostka administracyjno-terytorialno-wojskowa zakonów rycerskich, zarządzana przez komtura (komandora), obejmująca najczęściej zamek wraz z przylegającymi do niego dobrami ziemskimi.
Wikipedia
(1.1) Powierzono mu komturię na Warmii.
Wiktionary
rzecz. komtur mos., komturstwo n.
Wiktionary
(1.1) komturstwo
Wiktionary
urząd lub godność komtura, zwierzchnika okręgu w państwie krzyżackim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) hist. urząd komtura
(1.2) hist. jednostka terytorialna zakonów rycerskich zarządzana przez komtura
Wiktionary
Komturia (również: komenda, komandoria) – podstawowa jednostka administracyjno-terytorialno-wojskowa zakonów rycerskich, zarządzana przez komtura (komandora), obejmująca najczęściej zamek wraz z przylegającymi do niego dobrami ziemskimi.
Wikipedia
(1.2) Powierzono mu komturstwo na Kaszubach.
Wiktionary
rzecz. komtur mos., komturia ż.
Wiktionary
(1.2) komturia
Wiktionary
pogardliwie o zwolenniku socjalizmu, komunizmu; czerwony
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pogard. polit. komunista lub inna osoba o poglądach lewicowych
Wiktionary
(1.1) Komuchy precz do Moskwy!
(1.1) Trzeba rozliczyć komuchów za ich świństwa.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃mux, AS: kõmuχ
Wiktionary
rzecz. komuszka ż., komuchowatość ż.
:: zdrobn. komuszek m.
przym. komuszy, komuchowaty, komunistyczny
czas. komuszyć, zdekomunizować
Wiktionary
(1.1) bolszewik, mienszewik, czerwony, lewak
Wiktionary
pogardliwie: bycie komunistą
SJP.pl
pogardliwie: komunistyczny, socjalistyczny
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
1. potocznie: ustrój komunistyczny lub ogół komunistów;
2. w ChRL w okresie tzw. "wielkiego skoku": podstawowa, samowystarczalna (z założenia) wspólnota wiejska, zajmująca się produkcją rolną i prymitywną produkcją przemysłową;
3. od lat 60. w USA i Europie Zachodniej: wspólnie zamieszkująca grupa ludzi o skrajnie lewicowych poglądach politycznych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wspólnota ludzi żyjących razem w oparciu o dzielenie się pracą i własnością;
(1.2) pot. pejor. komunizm, socjalizm
(1.3) pot. pejor. komuniści
Wiktionary
Komuna (francuskie słowo pochodzące z XII wieku od średniowiecznej łacińskiej communia, oznaczające duże skupisko ludzi dzielących wspólne życie; od łac. communis – rzeczy wspólne) – świadoma wspólnota ludzi żyjących razem, dzielących wspólne interesy, często posiadających wspólne wartości i przekonania, a także wspólne mienie, zasoby, a w niektórych komunach pracę, dochody lub majątek.
Wikipedia
(1.1) Hippisi nie chcieli zakładać rodzin, bo woleli żyć w komunach.
(1.2) Kiedyś stali godzinami w kolejce po mięso, bo tak chciała komuna, dziś opychają się hamburgerami, bo tego chce amerykański koncern.
(1.2) Za komuny nic nie było, a wszystko było; teraz wszystko jest, a nic nie ma.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmũna, AS: kõmũna
Wiktionary
rzecz. komunizm m., komunista m., komunistka ż., komunia ż., komunizowanie n., komunistyczność ż., komunard m., komunizacja ż.
przym. komunistyczny, komunalny, komunijny, komunistycznie
czas. komunizować, zdekomunizować
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) wspólnota
hiponimy.
(1.1) squat, kibuc
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. komunizm m., komunista m., komunistka ż., komunia ż., komunizowanie n., komunistyczność ż., komunard m., komunizacja ż.
przym. komunistyczny, komunalny, komunijny, komunistycznie
czas. komunizować, zdekomunizować
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etym|franc|commune. < etym|łac|communis. → wspólny, zwykły, powszechny
uwagi.
tłumaczenia.
* bułgarski: (1.1) комуна ż.
* niemiecki: (1.1) Kommune ż.; (1.2) Kommunismus m.
źródła.
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
stworzenie wspólnoty majątkowej podległej samorządowi miejskiemu
SJP.pl
Komunalizacja – proces polegający na przejmowaniu mienia prywatnego lub państwowego przez podmioty komunalne. Komunalizacja mienia państwowego najczęściej odbywała się przy utworzeniu samorządu gminnego, w celu wyposażenia gmin w niezbędny do funkcjonowania majątek.
Wikipedia
dotyczący komunalizacji
SJP.pl
1. podtrzymywanie antagonizmów między wspólnotami religijnymi w celu ich politycznego wykorzystania;
2. ekonomiczna koncepcja przekazywania związkom komunalnym różnych funkcji gospodarczych
SJP.pl
Komunalizm – zjawisko społeczne polegające na wykorzystywaniu różnic religijnych i podtrzymywaniu antagonizmów między wspólnotami religijnymi dla osiągnięcia celów politycznych. Przede wszystkim dotyczy hindusów i muzułmanów w Azji Południowej.Komunalizm indyjski, od czasu odzyskania niepodległości przez Indie, charakteryzuje się eskalacją nienawiści i przemocy.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|komunalizować.
Wiktionary
rzecz. skomunalizowanie n., komunalizacja ż., komunalnik m.
czas. komunalizować ndk., skomunalizować dk.
przym. komunalny
Wiktionary
potocznie: mieszkanie komunalne
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zakład usług komunalnych
Wiktionary
(1.1) Komunalka dostała dotację na sprzęt w laboratorium.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mũˈnalka, AS: kõmũnalka
Wiktionary
dawniej: władza miejska, samorząd miejski
SJP.pl
1. należący do samorządu miejskiego, przynależny do miasta;
2. dawniej: będący komunałem; banalny, pospolity
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) urz. podlegający samorządowi miejskiemu
Wiktionary
(1.1) W piśmie naczelnika wydziału infrastruktury komunalnej Jana Galicy przeczytać można, że inwestycja z punktu widzenia władz miasta jest nieopłacalna.
Wiktionary
rzecz. komuna ż., komunalnik m., komunalizacja ż., komunalizowanie n., skomunalizowanie n.
Wiktionary
(1.1) miejski, municypalny
Wiktionary
osoba będąca uczestnikiem Komuny Paryskiej w 1871 roku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) hist. uczestnik Komuny Paryskiej, zrywu ludności Paryża w 1871 roku
Wiktionary
rzecz. komuna ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. Ałczewsk, nazwa funkcjonująca w latach 1962-1992
Wiktionary
Ałczewsk (ukr. Алчевськ) – miasto na południowo-wschodniej Ukrainie, w obwodzie ługańskim, w Donieckim Zagłębiu Węglowym, oddalone 45 km od Ługańska. Stacja kolejowa.
Od 1961 miasto trzy razy zmieniało nazwy. Od 1931 do 1961 nazywało się Woroszyłowśk (Ворошиловск), później do 1991 Kommunarśk (Коммунарск), od 1991 nazywa się Ałczewsk.
Wikipedia
przym. komunarski
Wiktionary
(1.1) war. Kommunarsk, war. Kommunarśk
Wiktionary
to, co jest oczywiste, powszechnie znane; banał, frazes, truizm
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) wytarty frazes, nie wnosząca nic opinia, ogólne stwierdzenie
(1.2) przest. topos;
Wiktionary
Topos (stgr. τόπος κοινός) lub miejsce wspólne (łac. locus communis), w dawniejszych polskich pracach niekiedy komunał – twierdzenie przyjmowane w danej kulturze bez dowodu, będące podstawą argumentacji (według definicji dialektycznej); gotowy do użycia, powszechnie znany argument, o dużej sile perswazyjnej, który można zastosować do udowadniania dowolnej tezy podczas wypowiedzi (według definicji retorycznej); ponadczasowy konstant w literaturze, przejawiający się w tożsamych znakach, motywach i sformułowaniach (według definicji literackiej).
Wikipedia
(1.2) miejsce wspólne
Wiktionary
potocznie: mieszkanie komunalne, lokal mieszkalny będący własnością miasta
SJP.pl
1. w religii chrześcijańskiej: spożywanie hostii;
2. w religii chrześcijańskiej: hostia i wino symbolizujące ciało i krew Chrystusa;
3. część mszy katolickiej, w której celebrans i wierni spożywają komunię;
4. emocjonalne utożsamienie się z otoczeniem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. sakrament eucharystii;
(1.2) rel. hostia
(1.3) rel. świętych obcowanie, społeczność świętych;
(1.4) rel. wspólnota Kościoła;
(1.5) rel. część mszy, w czasie której celebrans i wierni spożywają hostię
(1.6) książk. przen. emocjonalne utożsamienie się z czymś
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔ̃ˈmũɲja, AS: kõmũńi ̯a
Wiktionary
przym. komunijny
rzecz. komuna ż.
Wiktionary
1. potocznie: ustrój komunistyczny lub ogół komunistów;
2. w ChRL w okresie tzw. "wielkiego skoku": podstawowa, samowystarczalna (z założenia) wspólnota wiejska, zajmująca się produkcją rolną i prymitywną produkcją przemysłową;
3. od lat 60. w USA i Europie Zachodniej: wspólnie zamieszkująca grupa ludzi o skrajnie lewicowych poglądach politycznych
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) rel. związany z sakramentem komunii świętej
Wiktionary
(1.1) Dzieci podeszły do stopnia komunijnego i wyrecytowały przygotowane wiersze.
Wiktionary
rzecz. komunia ż., komuna ż.
Wiktionary
w dawnym wojsku polskim: niezwykle mobilny odział jazdy bez taboru, zdolny do błyskawicznych działań
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) hist. zastęp konny
(1.2) hist. wojsk. jazda w szybkim marszu, bez taborów i armat;
Wiktionary
Komunik – w XVI–XVII-wiecznym wojsku polskim oddział konnicy zdolny do szybkich i niespodziewanych działań bojowych; w uproszczeniu: jazda poruszająca się bez taborów i armat.
Były to oddziały kawalerii oraz dragonów dostosowane do odbywania pospiesznych marszów dzięki pozbyciu się taborów i dodatkowego sprzętu (za to czasem z rezerwowymi końmi). Wyjątkowo podejmowane działanie komunikiem stosowano w celu:
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
(1.2) iść komunikiem
etymologia.
uwagi.
współczesna.
tłumaczenia.
źródła.
== komunik (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) komunikować, komunikacyjny
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmũɲik, AS: kõmũńik
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
(1.2) iść komunikiem
etymologia.
uwagi.
współczesna.
tłumaczenia.
źródła.
== komunik (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) komunikować, komunikacyjny
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
zdrobnienie od: komunikat
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od komunikat
Wiktionary
(1.1) To nie komunikat, lecz tylko mały komunikacik.
Wiktionary
rzecz. komunikat m., komunikator mos./mrz.
Wiktionary
1. ogół środków lokomocji służących do przemieszczania się;
2. regularne przemieszczanie się za pomocą środków lokomocji;
3. przekazywanie sobie informacji;
4. łączność między urządzeniami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ogół działań składających się na utrzymanie łączności między danymi miejscami; drogi, szlaki i środki lokomocji służące do utrzymywania tej łączności;
(1.2) książk. porozumiewanie się, przekazywanie myśli, udzielanie wiadomości
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) System komunikacji miejskiej w Bielsku-Białej składa się z tras autobusowych (od 1927 roku), prowadzonych przez dwóch przewoźników.
(1.2) W przypadku komunikacji interpersonalnej wyróżnić można trzy rodzaje kodów: językowy, parajęzykowy i pozajęzykowy.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mũɲiˈkat͡sʲja, AS: kõmũńikacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. komunikat mrz., komunikator mrz., komunikologia ż., komunikowanie n.
czas. skomunikować, komunikować ndk., zakomunikować dk.
przym. komunikacyjny
Wiktionary
(1.1) łączność, ruch, wymiana, połączenie, transport
(1.2) korespondencja, pismo, mowa, wiadomość
Wiktionary
dotyczący komunikacji
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z komunikacją, dotyczący komunikacji
Wiktionary
(1.1) Następnego dnia przestaje działać sygnalizacja świetlna we Wrocławiu i Warszawie, oba miasta ogarnia komunikacyjny chaos.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mũɲikaˈt͡sɨjnɨ, AS: kõmũńikacyi ̯ny
Wiktionary
rzecz. komunikacja ż., komunikator mos./mrz.
Wiktionary
w kościele katolickim: hostia przeznaczona dla wiernych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kośc. okrągły opłatek z mąki pszennej, mniejszy od hostii, używany podczas mszy;
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) kośc. przest. przystępujący do komunii
Wiktionary
Komunikant (łac. communicans – dzielący się z kimś) – w chrześcijaństwie mała hostia; wypiekany jest z mąki i wody. Po konsekracji staje się Komunią Świętą.
W Kościele katolickim po przeistoczeniu, jako postacie eucharystyczne, komunikanty przechowywane są w puszkach (cyboriach) w tabernakulum, aby zanosić komunię chorym do domów i adorować Najświętszy Sakrament w kościele.
Wikipedia
(1.1) Klaryski zajmują się wypiekiem komunikantów i hostii.
(1.1) Wikaremu w Sokółce wypadł komunikant podczas rozdawania komunii świętej.
Wiktionary
rzecz. fż. komunikantka
Wiktionary
(1.1) eucharystia, komunia, Najświętszy Sakrament
(2.1) komunista
Wiktionary
1. oficjalna wiadomość podana do powszechnej wiadomości;
2. tekst zawierający taką wiadomość; 2. przekaz kierowany przez jedną osobę do drugiej;
3. wiadomość dla użytkownika komputera generowana przez system informatyczny, zwykle wyświetlana na ekranie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) wiadomość przekazywana przez nadawcę odbiorcy; wymieniana informacja.
Wiktionary
Komunikat, przekaz informacyjny – tekst (system) złożony z wyrażeń danego języka o strukturze zgodnej z regułami syntaktyki (gramatyki) tego języka, skończony zbiór zdań danego języka) z przyporządkowaną mu materialną realizacją w postaci procesu fizycznego (sygnału) w medium transmisyjnym (komunikat czynny) lub stanu układu fizycznego (zapisu) na nośniku danych (komunikat bierny), przekazany przez nadawcę (nadajnik) komunikatu odbiorcy (odbiornikowi) komunikatu, lub odebrany przez odbiorcę (odbiornik), w jednym akcie komunikacji (procesie komunikacyjnym).
Wikipedia
(1.1) W radiu nadano komunikat o pożarze w lesie.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mũˈɲikat, AS: kõmũńikat
Wiktionary
rzecz. komunikacja ż., komunikator mos./mrz.
czas. komunikować ndk.
Wiktionary
(1.1) przekaz, wiadomość
Wiktionary
program komputerowy do komunikacji; messenger, mesendżer
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) środek komunikacji
(1.2) środek masowego przekazu
(1.3) inform. program komputerowy pozwalający na przesyłanie natychmiastowych komunikatów pomiędzy komputerami;
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) ktoś komunikatywny, mający zdolność skutecznego docierania do odbiorcy w procesie porozumiewania
(2.2) nauk. nadawca komunikatu
Wiktionary
Komunikator internetowy (ang. instant messenger, od tego skrót IM) – program komputerowy pozwalający na przesyłanie natychmiastowych komunikatów (komunikacja natychmiastowa – ang. instant messaging) pomiędzy dwoma lub większą liczbą komputerów, poprzez sieć komputerową, zazwyczaj Internet (dlatego komunikatory internetowe). Od poczty elektronicznej różni się tym, że oprócz samej wiadomości, przesyłane są także informacje o obecności użytkowników, co zwiększa znacznie szansę na prowadzenie bezpośredniej konwersacji.
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃mũɲiˈkatɔr, AS: kõmũńikator
Wiktionary
rzecz. komunikacja ż., komunikat m., komunikowanie n., zakomunikowanie n., komunikatywność n., niekomunikatywność ż., komunikacik m.
czas. skomunikować, komunikować ndk., zakomunikować dk.
przym. komunikacyjny, komunikatywny, niekomunikatywny
przysł. komunikatywnie, niekomunikatywnie
Wiktionary
(1.3) komunikator internetowy
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób komunikatywny
Wiktionary
przym. komunikatywny
rzecz. komunikator mos./mrz.
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: komunikatywnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: komunikatywny; bardziej komunikatywny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest komunikatywne; cecha tych, którzy są komunikatywni
Wiktionary
przym. komunikatywny
przysł. komunikatywnie
rzecz. komunikator mos./mrz.
Wiktionary
1. o tekście, dziele sztuki itp.: niosący jasne, zrozumiałe przesłanie lub komunikat; zrozumiały, wyrazisty;
2. umiejący nawiązywać kontakty i porozumiewać się z innymi ludźmi;
3. związany z przekazywaniem informacji, porozumiewaniem się
SJP.pl
rzadko: komunikować się - przyjmować, przyjąć komunię
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. zakomunikować)
(1.1) przekazywać wiadomość
(1.2) rel. udzielać komunii
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zakomunikować)
(2.1) rel. przyjmować komunię
(2.2) przest. być połączonym
czasownik zwrotny niedokonany komunikować się (dk. skomunikować się)
(3.1) mieć kontakt
Wiktionary
rzecz. komunikacja ż., komunikowanie n., komunikat mrz., komunikator mos./mrz.
Wiktionary
(1.1) informować, obwieszczać, ogłaszać, powiadamiać
(2.2) łączyć się
(3.1) kontaktować się
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) przekazywanie wiadomości
(1.2) utrzymywanie kontaktu
(1.3) rel. udzielanie komunii
Wiktionary
(1.1) Antropolodzy uznają komunikowanie za jedną z podstawowych cech człowieczych.
(1.2) Przestaliście w ogóle inwestować w komunikowanie z waszymi własnymi dziećmi.
(1.3) Szafarze pomagają proboszczowi w komunikowaniu na mszach porannych.
Wiktionary
czas. skomunikować, komunikować ndk., zakomunikować dk.
rzecz. komunikator mos./mrz., komunikacja ż.
Wiktionary
(1.1) książk. komunikacja
Wiktionary
1. członek partii komunistycznej;
2. zwolennik komunizmu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) polit. zwolennik komunizmu
(1.2) żart. przyjmujący pierwszą komunię
Wiktionary
Komunizm (od łac. communis „wspólny, powszechny”) – polityczna i ekonomiczna ideologia klasyfikowana jako utopijna, której celem jest utworzenie społeczeństwa pozbawionego ucisku i wyzysku klasowego, opartego na braku własności prywatnej (w rozumieniu marksistowskim), kolektywnej własności środków produkcji i wspólnotowym podziale dóbr. W pismach Karola Marksa, Fryderyka Engelsa i innych teoretyków marksizmu, komunizm jest przyszłym ustrojem rozwiniętych społeczeństw, w którym wspólnota własności obejmować będzie przede wszystkim środki produkcji. Potocznie mianem komunizmu określa się też ustrój polityczny zaprowadzony w państwach, w których władzę zdobyły dyktatury i partie komunistyczne (zob. ZSRR i blok wschodni).
Wikipedia
(1.1) Zarówno komuniści, jak i faszyści byli zwolennikami państwo totalnego, które jest rządzone przez jedną wszechwładną partię, a życie obywateli jest poddane całkowitej kontroli państwa.
(1.2) Po mszy z kościoła wyległy tłumy ubranych na biało „komunistów”.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mũˈɲista, AS: kõmũńista
Wiktionary
rzecz. komunizm mrz., komuna ż.
:: fż. komunistka ż.
czas. zdekomunizować, komunizować ndk.
przym. komunistyczny, komunistycznie
Wiktionary
(1.1) pogard. komuch, czerwony
Wiktionary
zwolenniczka komunizmu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) polit. zwolenniczka komunizmu
Wiktionary
(1.1) Czytam sobie dyskusję na facebooku i doszłam do wniosku, że chyba jestem komunistką, przynajmniej w oczach zwolenników prywatyzacji i takich tam.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mũˈɲistka, AS: kõmũńistka
Wiktionary
rzecz. komunizm m., komuna ż., komunizowanie n.
:: fm. komunista m.
czas. zdekomunizować, komunizować ndk.
przym. komunistyczny, komunistycznie
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) w sposób komunistyczny
Wiktionary
rzecz. komunizm m., komunista m., komunistka ż., komuna ż.
przym. komunistyczny
Wiktionary
→ komunizm
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) polit. związany z komunizmem, dotyczący komunizmu
Wiktionary
(1.1) Po rozwiązaniu się Związku Radzieckiego nastąpił rozłam w partii komunistycznej.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mũɲiˈstɨt͡ʃnɨ, AS: kõmũńistyčny
Wiktionary
rzecz. komunizm m., komunista m., komunistka ż., komuch m., komuszek m., komuna ż., komunizacja ż., komunizowanie n., skomunizowanie n.
czas. zdekomunizować, komunizować ndk., skomunizować dk.
przym. komuszy, komunizacyjny, komunistycznie
przysł. komunistycznie
Wiktionary
(1.1) bolszewicki
Wiktionary
zwolennik komunitaryzmu, nurtu filozoficznego podkreślającego znaczenie wspólnoty w życiu człowieka
SJP.pl
Komunitaryzm (lub komunitarianizm) – nurt we współczesnej filozofii polityki, podkreślający ważność i wartość wspólnot w społecznym życiu człowieka. Narodził się jako odpowiedź na proceduralny liberalizm sformułowany przez Johna Rawlsa w książce Teoria sprawiedliwości (wyd. 1971, wyd. pol. 1994) oraz na kryzys kapitalizmu w drugiej połowie XX wieku.
Wikipedia
w filozofii: współczesny nurt podkreślający znaczenie wspólnoty w życiu człowieka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) filoz. socjol. nurt we współczesnej filozofii polityki, podkreślający ważność i wartość wspólnot w społecznym życiu człowieka;
Wiktionary
Komunitaryzm (lub komunitarianizm) – nurt we współczesnej filozofii polityki, podkreślający ważność i wartość wspólnot w społecznym życiu człowieka. Narodził się jako odpowiedź na proceduralny liberalizm sformułowany przez Johna Rawlsa w książce Teoria sprawiedliwości (wyd. 1971, wyd. pol. 1994) oraz na kryzys kapitalizmu w drugiej połowie XX wieku.
Wikipedia
(1.1) Komunitaryzm powstał i jest popularny (głównie jako model metodologiczny) w Stanach Zjednoczonych. (Wikipedia)
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃mũɲiˈtarɨsm̥, AS: kõmũńitarysm̦
Wiktionary
rzecz. komunitarianin m.
przym. komunitariański
Wiktionary
(1.1) komunitarianizm
Wiktionary
nadawanie czemuś cech komunistycznych, wprowadzanie komunizmu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. polit. wprowadzanie komunizmu
Wiktionary
(1.1) Komunizacji Czechosłowacji sprzyjała sytuacja ekonomiczna kraju.
Wiktionary
rzecz. komunizm mrz., komuna
czas. zdekomunizować, komunizować ndk.
przym. komunistyczny
Wiktionary
osoba wprowadzająca komunizm
SJP.pl
1. ideologia i doktryna społeczna głosząca zniesienie własności prywatnej i różnic klasowych, uspołecznienie środków produkcji i równy podział dóbr;
2. bezklasowy ustrój społeczny o takiej ideologii;
3. totalitarny ustrój społeczny, oparty na monopolu władzy jednej partii, centralnym planowaniu i państwowej własności środków produkcji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) hist. polit. ustrój ekonomiczny i doktryna polityczna, zgodnie z którymi środki produkcji powinny być własnością społeczeństwa;
Wiktionary
Komunizm (od łac. communis „wspólny, powszechny”) – polityczna i ekonomiczna ideologia klasyfikowana jako utopijna, której celem jest utworzenie społeczeństwa pozbawionego ucisku i wyzysku klasowego, opartego na braku własności prywatnej (w rozumieniu marksistowskim), kolektywnej własności środków produkcji i wspólnotowym podziale dóbr. W pismach Karola Marksa, Fryderyka Engelsa i innych teoretyków marksizmu, komunizm jest przyszłym ustrojem rozwiniętych społeczeństw, w którym wspólnota własności obejmować będzie przede wszystkim środki produkcji. Potocznie mianem komunizmu określa się też ustrój polityczny zaprowadzony w państwach, w których władzę zdobyły dyktatury i partie komunistyczne (zob. ZSRR i blok wschodni).
Wikipedia
(1.1) Przez większą część drugiej połowy XX wieku ustrojem Polski był komunizm.
(1.1) Komunizm jest już przez wszystkie potęgi europejskie uznany za potęgę.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmũɲism̥, AS: kõmũńism̦
Wiktionary
rzecz. komuna ż., komunizacja ż., dekomunizacja ż., rekomunizacja ż., komunista mos., komunistka ż., komuch mos., komuszek mos., komuszka ż., komunizator mos., dekomunizator mos., komunizowanie n., dekomunizowanie n., odkomunizowanie n., rekomunizowanie n., skomunizowanie n., zdekomunizowanie n., komuszenie n., skomuszenie n.
czas. komunizować ndk., dekomunizować ndk., odkomunizować dk., rekomunizować ndk., skomunizować dk., zdekomunizować dk., komuszyć ndk., skomuszyć dk.
przym. komunistyczny, komuszy, dekomunizacyjny, rekomunizacyjny, skomunizowany, komunistycznie
Wiktionary
antonimy.
(1.1) kapitalizm, antykomunizm, liberalizm
hiperonimy.
(1.1) totalitaryzm
hiponimy.
(1.1) maoizm, stalinizm, trockizm
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. komuna ż., komunizacja ż., dekomunizacja ż., rekomunizacja ż., komunista mos., komunistka ż., komuch mos., komuszek mos., komuszka ż., komunizator mos., dekomunizator mos., komunizowanie n., dekomunizowanie n., odkomunizowanie n., rekomunizowanie n., skomunizowanie n., zdekomunizowanie n., komuszenie n., skomuszenie n.
czas. komunizować ndk., dekomunizować ndk., odkomunizować dk., rekomunizować ndk., skomunizować dk., zdekomunizować dk., komuszyć ndk., skomuszyć dk.
przym. komunistyczny, komuszy, dekomunizacyjny, rekomunizacyjny, skomunizowany, komunistycznie
frazeologia.
etymologia.
etym|franc|communisme.
uwagi.
* Formy liczby mnogiej w tabeli odmiany zostały podane za Słownikiem gramatycznym języka polskiego. Inne słowniki (np.: Uniwersalny słownik języka polskiego; hasło: „komunizm”) odnotowują, że rzeczownik ten nie tworzy liczby mnogiej.
* Choć zapis „komuniźmie” odpowiada typowej wymowie, nie jest on zgodny z polskimi konwencjami ortograficznymi, które nakazują zawsze stosować zapis „komunizmie”, niezależnie od sposobu wymowy.
tłumaczenia.
* albański: (1.1) komunizëm
* angielski: (1.1) communism
* arabski: (1.1) شيوعية
* azerski: (1.1) kommunizm
* baskijski: (1.1) komunismo
* białoruski: (1.1) камунізм m.
* bułgarski: (1.1) комунизъм m.
* chorwacki: (1.1) komunizam m.
* duński: (1.1) kommunisme w.
* esperanto: (1.1) komunismo
* farerski: (1.1) kommunisma ż.
* fiński: (1.1) kommunismi
* francuski: (1.1) communisme m.
* grenlandzki: (1.1) kommunistiussuseq
* hiszpański: (1.1) comunismo m.
* interlingua: (1.1) communismo
* islandzki: (1.1) kommúnismi m.
* japoński: (1.1) 共産主義
* jidysz: (1.1) קאָמוניזם m. (komunizm)
* kaszubski: (1.1) kòmùnizm m.
* łaciński: (1.1) communismus m.
* niderlandzki: (1.1) communisme n.
* niemiecki: (1.1) Kommunismus m.
* polski język migowy: PJM-ukryj| (1.1) {{PJM|komunizm. ,. PJM|komunizm 2.}}
* rosyjski: (1.1) коммунизм m.
* slovio: (1.1) komunizm (комунизм)
* słowacki: (1.1) komunizmus
* szwedzki: (1.1) kommunism w.
* tajski: (1.1) ลัทธิคอมมิวนิสต์
* turecki: (1.1) komünizm
* ukraiński: (1.1) комунізм m.
* volapük: (1.1) kobädim
* węgierski: (1.1) kommunizmus
* wietnamski: (1.1) chủ nghĩa cộng sản
* włoski: (1.1) comunismo m.
źródła.
== komunizm (slovio.) ==
ortografie. комунизм
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) komunizm
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
czasownik niedokonany
(1.1) polit. wprowadzać lub upowszechniać komunizm
(1.2) sympatyzować z komunizmem
Wiktionary
(1.1) W następnych dziesięcioleciach zaczęły się komunizować kolejne warstwy społeczne.
Wiktionary
rzecz. komuna ż., komunizm m., komunizacja ż., komunista m., komunistka ż., komunizowanie n.
przym. komunistyczny
czas. dekomunizować, zdekomunizować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) sympatyzowanie z komunizmem lub z komunistami
(1.2) czynienie czegoś komunistycznym
Wiktionary
rzecz. skomunizowanie n., komunizm m., komunista m., komunistka ż., komuna ż.
czas. zdekomunizować, komunizować ndk., skomunizować dk.
przym. komunistyczny
Wiktionary
(1.1-2) niekomunizowanie
Wiktionary
pejoratywnie: osoba próbująca uchodzić za liberała, której działania wskazują na wyznawanie poglądów komunistycznych
SJP.pl
zdrobnienie od: komuch
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zdrobn. od zob. komuch.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmuʃɛk, AS: kõmušek
Wiktionary
rzecz. komuch m.
:: fż. komuszka ż.
przym. komuszy, komunistyczny
czas. komuszyć, zdekomunizować
Wiktionary
→ komuch
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pogard. zwolenniczka komunizmu lub innych idei lewicowych
Wiktionary
(1.1) Kiedyś większość czerwonych stanowili mężczyźni. Teraz pomagają im też komuszki.
(1.1) Proszę bardzo, walcz sobie o równouprawnienie, ale nie bądź zaraz komuszką!
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmuʃka, AS: kõmuška
Wiktionary
rzecz. komuch m., komuszek m., komunizm mrz.
czas. zdekomunizować
Wiktionary
pogardliwie: właściwy komuchom, mający cechy komunistyczne, związany z komunizmem, komunistami
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pot. związany z komuchem, dotyczący komucha
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈmuʃɨ, AS: kõmušy
Wiktionary
rzecz. komuch m., komuszek m., komunizm mrz.
przym. komunistyczny
czas. zdekomunizować
Wiktionary
potocznie:
1. poddawać kogoś lub coś wpływom komunizmu, doprowadzać do nabierania cech komunistycznych;
2. komuszyć się - poddawać się działaniu ideologii komunistycznej, przystępować do komunistów
SJP.pl
1. w elektrotechnice: automatyczne przełączenie kierunku lub drogi przepływu prądu;
2. w telekomunikacji:
a) zestawianie łącza na czas trwania transmisji sygnału;
b) transmisja danych w postaci pakietów;
3. w językoznawstwie: współzależność elementów planu treści i planu wyrażenia
SJP.pl
Komutacja – dynamiczne zestawianie połączeń.
Wikipedia
dotyczący komutacji
SJP.pl
szczególna podgrupa danej grupy pomocna przy badaniu jej przemienności
SJP.pl
Komutant – szczególna podgrupa danej grupy pomocna przy badaniu jej przemienności.
Wikipedia
część maszyny elektrycznej pełniąca rolę prostownika
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) elektr. element przełączający umieszczany na wirniku komutatorowych maszyn elektrycznych;
(1.2) inform. urządzenie łączące segmenty sieci komputerowej;
(1.3) mat. wskaźnik stopnia nieprzemienności pewnego działania dwuargumentowego;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Komutator pozwala na takie przełączanie uzwojeń wirnika, by kierunek siły elektrodynamicznej powstającej w wirniku był stały.
(1.2) Zadaniem komutatora jest przekazywanie ramki między segmentami sieci z doborem portu przełącznika, na który jest przekazywana.
(1.3) Komutator dwóch elementów g i h należących do grupy G to element [g, h] = g^{-1}h^{-1}gh.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃muˈtatɔr, AS: kõmutator
Wiktionary
rzecz. komutant m.
czas. komutować ndk.
przym. komutatorowy
Wiktionary
przymiotnik od: komutator
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący komutatora
Wiktionary
rzecz. komutator m.
Wiktionary
właściwość operacji algebraicznych polegająca na niezależeniu wyniku operacji wykonanej na dwóch elementach od ich kolejności; przemienność
SJP.pl
Przemienność, komutatywność – własność niektórych działań dwuargumentowych polegająca na niezależności wyniku od kolejności argumentów. Formalnie: niech \diamondsuit będzie działaniem dwuargumentowym w zbiorze X, czyli \diamondsuit :X^{2}\to X. Działanie to nazywa się przemiennym, jeśli dla każdej pary elementów x,y\in X zachodzi równość: x\diamondsuit y=y\diamondsuit x.
Wikipedia
przełączać obwody elektryczne
SJP.pl
wzmocniony zaimek pytajny "komuż" połączony z końcówką czasownikową "-eś" (np. "Komużeś powiedział te słowa?")
SJP.pl
drążki, do których przywiązane są końce sieci rybackich
SJP.pl
(zwykle w liczbie mnogiej)
1. krzak, zarośle, zwłaszcza na miejscach podmokłych;
2. zwierzęce legowisko w zaroślach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) przest. zakrzaczenie, zwłaszcza na terenie podmokłym
(1.2) przest. zwierzęce legowisko w zaroślach
Wiktionary
rzecz. komysze nmos., Komyszów m., Komyszew m.
przym. komyszowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) przest. zakrzaczenia, zwłaszcza na terenie podmokłym
forma rzeczownika|rodzaj=męskorzeczowy.
(2.1) lm. od komysz
Wiktionary
(1.1) Nie ma gwaru, cicho, głucho, / Jedne szeleszczą komysze; / Natężone wszystkich ucho, / Usta milczą, pierś nie dysze.
Wiktionary
rzecz. komysz m., Komyszów m., Komyszew m.
przym. komyszowy
Wiktionary
(1.1) zarośla, chaszcze
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) przest. związany z komyszami lub komyszem, dotyczący komyszy lub komysza
Wiktionary
(1.1) W komyszowych zaroślach miał ukrytą małą łódeczkę. W tym samym miejscu trzymał wiosła, blaszanki z zapasem glist, dwuskrzydłowe sieci, zmajstrowane przez dziadka Fiłata, wędki.
Wiktionary
rzecz. komysz m., komysze nmos., Komyszów m., Komyszew m.
Wiktionary
katolicka biała szata liturgiczna; komeżka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kośc. biała szata liturgiczna, względnie krótka (do ud), o szerokich rękawach;
Wiktionary
Komża (łac. comisia – koszula) – szata liturgiczna używana przez ministranta. Jest to skrócona alba o szerokich rękawach. Komża ma kolor biały, co symbolizuje czystość serca i ducha.
Do XI w. komża była używana wyłącznie w chórach, podczas liturgii godzin jako strój chórowy. Dopiero od XIV w. może być stosowana we wszystkich czynnościach liturgicznych, dla których wyraźnie nie zastrzeżono użycia alby.
Wikipedia
(1.1) Przed drzwiami zakrystii stoi ojciec Piotr w komży i ze stułą.
(1.1) Klaryski uszyły dziesięć nowych komż.
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. komeżka ż.
przym. komżowy
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący komży, związany z komżą
Wiktionary
(1.1) Klaryski mają dobry materiał komżowy, kiedyś u nich szyłem komeżki dla ministrantów.
Wiktionary
rzecz. komża ż., komeżka ż.
Wiktionary
(1.1) na komże
Wiktionary
1. ssak nieparzystokopytny hodowany jako zwierzę domowe, pociągowe lub wierzchowe;
2. figura szachowa w kształcie głowy konia; konik, skoczek;
3. zabawka dziecięca wyobrażająca konia;
4. podłużna skrzynka do ćwiczeń gimnastycznych;
5. żartobliwie: penis; kuśka, banan, ptaszek;
6. koń mechaniczny - jednostka mocy silnika;
7. koń trojański - złośliwe oprogramowanie o destruktywnym działaniu, instalujące się i działające w ukryciu; trojan;
8. koń plamisty - gatunek ryby z rodziny karpiowatych; koń pstry
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. koń
Wiktionary
Koń domowy (Equus caballus) – gatunek udomowionego ssaka nieparzystokopytnego z rodziny koniowatych (Equuidae).
Wikipedia
(1.1) Kóń je spokojniejszy jak mo blinde na oczach. sic.
Wiktionary
1. bóg Inków;
2. tratwa Thora Heyerdahla
SJP.pl
Wyprawa Kon-Tiki – podróż Thora Heyerdahla na tratwie Kon-Tiki przez Ocean Spokojny w 1947 roku.
Wikipedia
być w trakcie umierania, tracić życie
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. skonać)
(1.1) przestawać żyć, umierać w agonii
(1.2) daw. kończyć coś, wykonywać do końca
Wiktionary
(1.1) Chora kona w swoim własnym łóżku.
Wiktionary
rzecz. konanie n., skonanie n.
czas. skonać dk.
przym. skonany
Wiktionary
(1.1) umierać, odchodzić, gasnąć
Wiktionary
kobieta umierająca, będąca w agonii; umierająca
SJP.pl
taki, który umiera, kona, jest w agonii; umierający
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. rel. dzwonienie konającemu
Wiktionary
w krajach osmańskich i bałkańskich: duży, reprezentacyjny budynek, zwykle gmach urzędu
SJP.pl
Konak – reprezentacyjna budowla mieszkalna, rezydencja władcy lub wysokich urzędników państwowych na obszarze Imperium Osmańskiego.
Wikipedia
stolica Gwinei; Konakry
SJP.pl
stolica Gwinei; Konakri
SJP.pl
rzeczownik, nazwa własna
(1.1) geogr. stolica Gwinei;
Wiktionary
Konakry (fr. Conakry) – stolica Gwinei, leży w zachodniej części kraju, nad Oceanem Atlantyckim. Znaczna część miasta znajduje się na wyspie Tombo. W 2014 roku liczyło ok. 1,7 mln mieszkańców.
Konakry jest głównym gospodarczym i kulturalno-naukowym ośrodkiem Gwinei, a także największym portem morskim kraju. Klimat Konakry w klasyfikacji klimatów Köppena należy do klimatów tropikalnych monsunowych (Am).
Wikipedia
IPA: kɔ̃ˈnakrɨ, AS: kõnakry
Wiktionary
rzecz. konakryjczyk mos., konakryjka ż.
przym. konakryjski
Wiktionary
mieszkaniec Konakri (Konakry) (stolicy Gwinei)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec miasta Konakry
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃naˈkrɨjt͡ʃɨk, AS: kõnakryi ̯čyk
Wiktionary
rzecz. Konakry n.
:: fż. konakryjka ż.
przym. konakryjski
Wiktionary
mieszkanka Konakri
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka miasta Konakry
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃naˈkrɨjka, AS: kõnakryi ̯ka
Wiktionary
rzecz. Konakry n.
:: fm. konakryjczyk mos.
przym. konakryjski
Wiktionary
→ Konakry (stolica Gwinei)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do miasta Konakry
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃naˈkrɨjsʲci, AS: kõnakryi ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Konakry n., konakryjczyk mos., konakryjka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) umieranie
Wiktionary
Agonia – proces umierania poprzedzający śmierć, czyli okres poprzedzający ustanie funkcji życiowych organizmu. Polega na stopniowym zanikaniu czynności życiowych, prowadzący do śmierci klinicznej, a następnie biologicznej. Agonia nie zawsze kończy się zgonem. Zastosowanie reanimacji może odwrócić jej proces.
Wikipedia
(1.1) Deszcz jak siwe łodygi, szary szum, • a u okien smutek i konanie.
(1.1) Nosimy nieustannie w ciele naszym konanie Jezusa, aby życie Jezusa objawiło się w naszym ciele.
Wiktionary
rzecz. skonanie n.
czas. konać ndk., skonać dk.
przym. skonany
Wiktionary
(1.1) umieranie, agonia
Wiktionary
gruba gałąź drzewa wyrastająca bezpośrednio z pnia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gruba, wyrastająca z pnia, gałąź z licznymi odroślami
(1.2) łow. część poroża z jednej strony głowy
(1.3) żart. grub. penis
Wiktionary
Gałąź – fragment pędu stanowiący boczne odgałęzienie pnia roślin drzewiastych. Grube gałęzie odchodzące bezpośrednio od pnia nazywane są konarami.
Sposób wzrostu gałęzi ma istotny wpływ na kształt korony drzewa. Zwykle kąt nachylenia gałęzi zmienia się od ostrego w górnej części korony, poprzez zbliżony do prostego w środkowej części korony, po opadające gałęzie w dolnej części. Położenie gałęzi ulega zmianie w trakcie ontogenezy. Młode odgałęzienia zwykle odrastają pod kątem ostrym w stosunku do pnia. W miarę wzrostu uginają się zwiększając kąt do rozwartego. Nierzadko końce gałęzi ponownie wznoszą się ku górze zapewniając liściom odpowiedni dostęp do światła.
Wikipedia
(1.1) Deszcz przybrał na sile, wiatr targał konarami drzew.
(1.3) Na jej widok konar mi płonie.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃nar, AS: kõnar
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. konarek
przym. konarny, konarzysty
przysł. konarzysto
Wiktionary
(1.2) tyka
Wiktionary
1. mały konar, gałązka, element wyposażenia akwariów i terrariów;
2. konarek tajgowy - reliktowy chrząszcz lasów pierwotnych
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
plątanina gałęzi
SJP.pl
Wikipedia
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Konarzewski – polski herb szlachecki.
Wikipedia
Wikipedia
przymiotnik od: Konarzyny
SJP.pl
nazwa dwóch wsi w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Konaszówka – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie miechowskim, w gminie Książ Wielki.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
japoński minimarket otwarty 24 godziny na dobę każdego dnia w roku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. kawałek czegoś
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wspólne sprawowanie eucharystii przez więcej niż jednego prezbitera;
Wiktionary
Koncelebra – w wyznaniu katolickim, a także prawosławiu wspólne odprawianie jednej mszy świętej przez dwóch lub więcej księży. Praktyka ta znana była już w starożytności, jednak z biegiem czasu w obrządkach zachodnich została ograniczona tylko do mszy święceń kapłańskich i biskupich.
Wikipedia
(1.1) Czy ojciec Bonawentura dołączy się do koncelebry?
(1.1) Moja babcia nie lubiła koncelebr, mówiła, że to msze „kołchoźnicze”.
Wiktionary
rzecz. koncelebracja ż., koncelebrant m., koncelebrans m., celebrans mos., koncelebrowanie n.
Wiktionary
(1.1) celebra, eucharystia, msza, koncelebracja
Wiktionary
w liturgii chrześcijańskiej: odprawianie mszy przez więcej niż jednego kapłana
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wspólne sprawowanie eucharystii przez więcej niż jednego prezbitera;
(1.2) msza sprawowana w koncelebrze
Wiktionary
(1.1) Uroczystej koncelebracji przewodniczy pszowski dziekan.
(1.2) Wszystko się przedłużyło, koncelebracja trwała półtorej godziny.
Wiktionary
rzecz. koncelebrant m., koncelebrans m., koncelebra ż., koncelebrowanie n.
czas. koncelebrować ndk.
Wiktionary
(1.1) koncelebra, celebracja, celebrowanie
(1.2) koncelebra, msza, eucharystia, liturgia
Wiktionary
w kościele chrześcijańskim: jeden z kapłanów wspólnie odprawiających mszę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) prezbiter nie będący głównym celebransem podczas sprawowania eucharystii
Wiktionary
(1.1) W Wielki Czwartek koncelebransi wyszli do ołtarza w czerwonych stułach.
Wiktionary
rzecz. koncelebracja ż., koncelebrowanie n., koncelebrant m., koncelebra ż.
czas. koncelebrować ndk.
Wiktionary
(1.1) koncelebrant
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) kośc. prezbiter nie będący głównym celebransem podczas sprawowania eucharystii
Wiktionary
(1.1) W Wielki Czwartek każdy koncelebrant otrzyma białą różę.
(1.1) Wszelkie formuły koncelebranci powinni wypowiadać ściszonym głosem.
Wiktionary
rzecz. koncelebracja ż., koncelebrowanie n., koncelebrans m., koncelebra ż.
czas. koncelebrować ndk.
Wiktionary
(1.1) koncelebrans
Wiktionary
w kościele chrześcijańskim: wspólnie odprawiać mszę
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)
(1.1) sprawować eucharystię nie będąc głównym celebransem (o prezbiterze)
Wiktionary
(1.1) O północy odprawiona została pasterka maryjna. Koncelebrowali ją młodzi kapłani, pochodzący z tutejszej parafii [...].
Wiktionary
rzecz. koncelebracja ż., koncelebrowanie n., koncelebrant m., koncelebrans m.
czas. celebrować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) rel. wspólne odprawianie nabożeństwa przez więcej niż jednego duchownego
Wiktionary
(1.1) Starsi kapłani nie lubią koncelebrowania, wolą odprawiać samemu.
Wiktionary
rzecz. koncelebra ż., koncelebracja ż., koncelebrant m., koncelebrans mos.
czas. celebrować, koncelebrować ndk.
Wiktionary
(1.1) koncelebra
Wiktionary
1. gromadzenie ludzi, obiektów itp. w jednym miejscu;
2. skupienie działań dla osiągnięcia jakiegoś celu;
3. intensywne skupienie uwagi na czymś;
4. zawartość danego składnika w jednostce objętości lub masy substancji; stężenie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) psych. eduk. skupienie uwagi
(1.2) skupienie, ześrodkowanie, zgromadzenie czegoś w danym miejscu
(1.3) chem. zawartość substancji w mieszaninie odniesiona do jednostki objętości lub masy
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Aby zdać maturę, potrzebne są koncentracja i wiedza.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nt͡sɛ̃nˈtrat͡sʲja, AS: kõncẽntracʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. koncentrowanie n., koncentrowanie się n., koncentrator m., skoncentrowanie n.
czas. koncentrować ndk., skoncentrować dk., koncentrować się ndk., skoncentrować się dk.
przym. koncentracyjny, koncentratywny, koncentryczny
Wiktionary
(1.3) stężenie
Wiktionary
1. dotyczący koncentracji - gromadzenia czegoś w jednym miejscu;
2. obóz koncentracyjny - miejsce więzienia, niewolniczej pracy i zagłady całych grup ludności; obóz śmierci
SJP.pl
potocznie: obóz koncentracyjny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) artykuł zawierający więcej składników wartościowych niż wyjściowy
(1.2) produkt wzbogacenia niskoprocentowych kopalin użytecznych
Wiktionary
Koncentrat – substancja, z której usunięto większość rozpuszczalnika.
Zazwyczaj jest to usunięcie wody z roztworu lub zawiesiny (na przykład wody z soku owocowego). Jedną z korzyści produkcji koncentratów jest zmniejszenie masy i objętości do transportu.
Koncentrat może być przywrócony do pierwotnej formy przez dodanie rozpuszczalnika.
Wikipedia
(1.1) Zwykłej jakości soki pomarańczowe są często wytwarzane z koncentratu.
Wiktionary
rzecz. skoncentrowanie n.
Wiktionary
element sieci komputerowej umożliwiający podłączenie do niej wielu urządzeń; hub
SJP.pl
Koncentrator sieciowy (także z ang. hub) – urządzenie pozwalające na przyłączenie wielu urządzeń sieciowych do sieci komputerowej o topologii gwiazdy. Najczęściej spotykane w wersji 4-, 8-, 16- lub 24-portowej.
Wikipedia
rzadko: polegający na intensywnym skupieniu uwagi na czymś
SJP.pl
koncentrować się:
1. gromadzić się w jakimś miejscu;
2. kierować całe działanie itp. na wybrany obiekt lub cel;
3. być skierowanym na wybrany obiekt lub cel
SJP.pl
czasownik
(1.1) skupiać, zbierać coś w jedno miejsce, w jeden punkt
czasownik zwrotny koncentrować się
(2.1) skupiać swoją uwagę, zwiększać swoją koncentrację, skupienie
(2.2) zbierać się w jedno miejsce
Wiktionary
(2.1) W wyniku interpelacji poselskiej dotyczącej nadużyć w kierowanym przezeń resorcie musiał zrezygnować z tego stanowiska, koncentrując się na kierowaniu PKO.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nt͡sɛ̃nˈtrɔvat͡ɕ, AS: kõncẽntrovać
Wiktionary
rzecz. koncentracja ż., koncentrator m., koncentrowanie n., skoncentrowanie n.
czas. skoncentrować
przym. koncentracyjny
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. koncentracja ż., koncentrator m., koncentrowanie n., skoncentrowanie n.
czas. skoncentrować
przym. koncentracyjny
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) focus, concentrate; (2.1) focus, concentrate
* arabski: (2.1) ركز
* czeski: (2.1) soustředat se
* esperanto: (1.1) koncentri
* francuski: (1.1) axer
* górnołużycki: (1.1) koncentrować
* hebrajski: (1.1) לרכז
* interlingua: (1.1) concentrar, focalisar
* niemiecki: (1.1) konzentrieren
* włoski: (1.1) concentrare; (2.1) concentrarsi
źródła.
== koncentrować (język górnołużycki.) ==
wymowa.
znaczenia.
czasownik
(1.1) koncentrować
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|koncentrować.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nt͡sɛ̃ntrɔˈvãɲɛ, AS: kõncẽntrovãńe
Wiktionary
czas. koncentrować, skoncentrować
rzecz. koncentracja
Wiktionary
skierowany ku środkowi
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający wspólny środek
Wiktionary
(1.1) Pomieszczenia niezbędne do obsługi widowisk zaprojektowano w układzie koncentrycznym względem środka sceny.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nt͡sɛ̃nˈtrɨt͡ʃnɨ, AS: kõncẽntryčny
Wiktionary
rzecz. koncentryk mrz., koncentracja ż.
przysł. koncentrycznie
Wiktionary
(1.1) współśrodkowy, homocentryczny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) środ. inform. kabel koncentryczny
Wiktionary
(1.1) Koncentryk wykorzystywany jest m.in. w kablówce.
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈt͡sɛ̃ntrɨk, AS: kõncẽntryk
Wiktionary
przym. koncentryczny
Wiktionary
zdrobnienie od: koncept
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od koncept
Wiktionary
(1.1) To nie koncept, lecz tylko mały koncepcik.
Wiktionary
rzecz. koncept m., koncepcja ż.
przym. konceptualny
Wiktionary
1. pomysł, plan, idea, projekt;
2. przestarzale: poczęcie, zajście w ciążę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ogólny plan działania, rozwiązania jakiegoś problemu
(1.2) daw. med. zajście w ciążę
Wiktionary
(1.1) W epoce Han (począwszy od I w. p.n.e.) koncepcję jin-jang zaczęto stosować łącznie z koncepcją „pięciu żywiołów" (wu xing) także w interpretacji procesów historycznych, społecznych i politycznych.
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈt͡sɛpt͡sʲja, AS: kõncepcʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. koncept m., koncepcik m., konceptualizm m., koncepciarstwo n., koncepciarz m.
:: zdrobn. koncepcyjka ż.
przym. koncepcyjny, konceptualny
czas. koncypować, wykoncypować
Wiktionary
(1.1) pomysł, projekt, idea, myśl; przest. koncept
(1.2) poczęcie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. zakonnica ze zgromadzenia założonego przez św. Beatrycze z Silvy
Wiktionary
(1.1) Założycielka koncepcjonistek była damą na dworze królowej Izabeli Portugalskiej.
Wiktionary
rzecz. koncepcjonista mos.
Wiktionary
zdrobnienie od: koncepcja
SJP.pl
dotyczący koncepcji, pomysłu; pomysłowy, twórczy
SJP.pl
1. trafny, sprytny pomysł, projekt;
2. przestarzałe: dowcip, żart
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) książk. trafny, szybko nasuwający się pomysł; szczęśliwa myśl
(1.2) pomysłowość, zmyślność, spryt, inteligencja
(1.3) przest. dowcip, żart
(1.4) daw. podstawowy zarys, szkic, plan
(1.5) w archiwistyce: projekt pisma sporządzony przez referenta przed aprobatą szefa
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Nic dziwnego, że podstawowy koncept jest tymczasem naśladowany przez wszystkie możliwe firmy.
(1.3) Pan podczaszy bawił zgromadzone towarzystwo swym konceptem, bo znany był z tego w całym powiecie.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃nt͡sɛpt, AS: kõncept
Wiktionary
rzecz. koncepcja ż., konceptualizm m., koncepcik mrz.
przym. konceptowy, koncepcyjny, konceptualny
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. koncepcja ż., konceptualizm m., koncepcik mrz.
przym. konceptowy, koncepcyjny, konceptualny
frazeologia.
(1.1) wpaść na koncept
(1.2) ruszyć konceptem
(1.3) bawić konceptem
etymologia.
etym|łac|conceptus. → poczęcie
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== koncept (język górnołużycki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) koncept
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przymiotnik od: koncept
SJP.pl
zwolennik konceptualizmu w filozofii lub sztuce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zwolennik konceptualizmu
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nt͡sɛptuwaˈlʲista, AS: kõnceptuu̯alʹista
Wiktionary
rzecz. konceptualizm m.
:: fż. konceptualistka ż.
przym. konceptualistyczny
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) filoz. szt. związany z konceptualizmem, dotyczący konceptualizmu
Wiktionary
rzecz. konceptualizm mrz., konceptualista mos.
Wiktionary
1. tendencja w sztuce współczesnej polegająca na ograniczaniu twórczości jedynie do jakiegoś pomysłu;
2. proces tworzenia pojęć na podstawie ogólnej wiedzy o świecie poprzez ustalenie problematyki oraz definicję danego słowa
SJP.pl
Konceptualizacja – proces tworzenia pojęć na podstawie ogólnej wiedzy o świecie poprzez ustalenie problematyki oraz definicję danego słowa. W języku angielskim i francuskim, odróżnia się notion – pojęcie przed-teoretyczne, i concept – pojęcie, które zostało steoretyzowane; konceptualizacja to proces mający miejsce między tymi dwiema fazami.
Wikipedia
1. w sztuce: kierunek koncentrujący się na samym pomyśle i procesie twórczym, idei dzieła; sztuka konceptualna;
2. w filozofii: teoria, według której nie istnieją przedmioty ogólne, a pojęcia ogólne są wytworem umysłu; rodzaj nominalizmu
SJP.pl
Konceptualizm – w średniowieczu stanowisko w sporze o uniwersalia, przeciwstawne realizmowi pojęciowemu, jedna z umiarkowanych postaci nominalizmu.
Konceptualiści utrzymywali, iż powszechniki nie posiadają realnego bytu, lecz są jedynie tworami ludzkiej wyobraźni. Przedmiotem pojęć ogólnych są zatem pewne stany psychiczne.
Wikipedia
ujmować intuicje poznawcze w pojęcia
SJP.pl
1. książkowo: dotyczący pojęć, koncepcji;
2. odnoszący się do konceptualizmu jako teorii filozoficznej lub kierunku w sztuce
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący pojęć
(1.2) filoz. szt. związany z konceptualizmem
Wiktionary
rzecz. koncepcja ż., koncept mrz., konceptualizm mrz., koncepcik mrz.
przym. konceptowy, koncepcyjny
Wiktionary
(1.1) pojęciowy
Wiktionary
przedstawiciel nurtu literackiego w barokowej literaturze hiszpańskiej i włoskiej charakteryzującego się stosowaniem niezwykłych skojarzeń i zaskakujących puent
SJP.pl
przedstawicielka nurtu literackiego w barokowej literaturze hiszpańskiej i włoskiej charakteryzującego się stosowaniem niezwykłych skojarzeń i zaskakujących puent
SJP.pl
Wikipedia
zdrobnienie od: koncert
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od koncert
Wiktionary
(1.1) To nie koncert, lecz tylko mały koncercik.
Wiktionary
rzecz. koncert m.
przym. koncertowy
Wiktionary
grupa przedsiębiorstw z danej branży powiązana wspólnym zarządem i nadzorem właścicielskim, ale składająca się z prawnie odrębnych firm
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) ekon. zjednoczenie przedsiębiorstw o odrębnej osobowości prawnej;
Wiktionary
Koncern – forma organizacji, skupiająca przedsiębiorstwa o odrębnej osobowości prawnej należące do jednego właściciela.
Koncern powstaje na skutek koncentracji kapitału, dokonywanej zazwyczaj w drodze zakupu akcji lub udziałów innych przedsiębiorstw. Przedsiębiorstwa wchodzące w skład koncernu mają odrębną osobowość prawną i odrębne organy korporacyjne – w tym przede wszystkim odrębny zarząd.
Wikipedia
(1.1) Mam miesiąc na przygotowanie i przedstawienie planu dalszego rozwoju koncernu.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃nt͡sɛrn, AS: kõncern
Wiktionary
rzecz. koncerniak m.
przym. koncernowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od koncerniak
Wiktionary
rzecz. koncerniak m.
Wiktionary
potocznie: piwo wyprodukowane przez koncern browarniczy (w przeciwieństwie do piwa rzemieślniczego)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) posp. piwo będące produktem koncernu browarniczego (nazywane tak w przeciwieństwie do piw wytwarzanych przez małe browary)
Wiktionary
(1.1) Wyobraźcie sobie, że jeszcze w latach 90. polskie koncerniaki szło czasem wypić, teraz trzeba już mieć jakiś podkład, bo na trzeźwo to ciężko…
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈt͡sɛrʲɲak, AS: kõncerʹńak
Wiktionary
rzecz. koncern m.
:: rzecz. koncerniaczek m.
przym. koncernowy
Wiktionary
przymiotnik od: koncern
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z koncernen albo koncernami, dotyczący koncernu; wytworzony przez koncern
Wiktionary
rzecz. koncern mrz., koncerniak mrz.
Wiktionary
1. publiczne wykonanie jednego lub kilku utworów muzycznych;
2. instrumentalny utwór muzyczny przeznaczony dla solisty z towarzyszeniem orkiestry;
3. w przenośni: mistrzowskie wykonanie czegoś, zwłaszcza publiczne
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) występ muzyczny instrumentalny, wokalny, bądź wokalno-instrumentalny;
(1.2) muz. forma muzyczna pokrewna sonacie;
(1.3) przen. hałaśliwe zachowanie ludzi lub zwierząt
Wiktionary
Koncert (łac. concerto – spieram się, walczę, współzawodniczę) – występ artysty muzyka (bądź grupy muzyków) na żywo przed publicznością. Jeśli muzyk występuje solo, określa się to mianem recitalu, w przypadku występu grupy muzyków może występować orkiestra, chór bądź grupa muzyczna. Mogą to być także występy mieszane, np. solista z towarzyszeniem chóru czy orkiestry.
Wikipedia
(1.1) Zanim został wynaleziony gramofon jedyną możliwością posłuchania muzyki było chodzenie na koncerty.
(1.1) Organizowali koncerty z kilkutysięczną widownią.
(1.2) Koncert to najczęściej trzyczęściowy utwór na wiodący instrument oraz orkiestrę.
(1.2) Orkiestra symfoniczna wykonała koncert skrzypcowy Czajkowskiego.
(1.3) Zawsze od połowy marca mamy pod domem koci koncert.
(1.3) Podobał ci się wczorajszy koncert u sąsiadów? Mnie on wykańcza każdego dnia.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃nt͡sɛrt, AS: kõncert
Wiktionary
rzecz. koncertant m., koncertantka ż., koncertówka ż., koncertowanie n.
:: zdrobn. koncercik m.
czas. koncertować ndk.
przym. koncertowy
przysł. koncertowo
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. koncertant m., koncertantka ż., koncertówka ż., koncertowanie n.
:: zdrobn. koncercik m.
czas. koncertować ndk.
przym. koncertowy
przysł. koncertowo
frazeologia.
fryzura jak u Chopina po koncercie • koncert życzeń
etymologia.
(1.2) etym|wł|concertrare.
uwagi.
wikicytaty.
tłumaczenia.
* afrykanerski: (1.1) konsert
* albański: (1.1) koncert m.
* angielski: (1.1) concert, concerto
* arabski: (1.1) حفلة موسيقية ż. (ḥafla(t) mūsīqiyya)
* asturyjski: (1.1) conciertu m.
* azerski: (1.1) konsert
* baskijski: (1.1) kontzertu
* birmański: (1.1) စတိတ်ရှိုး (ca.tithrui:)
* bośniacki: (1.1) koncert / концерт m.
* bułgarski: (1.1) концерт m.; (1.2) концерт m.; (1.3) концерт m.
* cebuano: (1.1) konserto
* chiński standardowy: (1.1) 音乐会 (yīnyuèhuì), 演唱会 (yǎnchànghuì)
* chorwacki: zweryfikuj|(1.?) koncert {{m.}}
* czeski: zweryfikuj|(1.?) koncert {{m.}}
* dolnołużycki: (1.1) koncert m.
* duński: (1.1) koncert w.
* esperanto: (1.1) koncerto; (1.2) konĉerto
* estoński: (1.1) kontsert
* fiński: (1.1) konsertti
* francuski: (1.1) concert m.
* galicyjski: (1.1) concerto m.
* górnołużycki: (1.1) koncert m.
* grenlandzki: (1.1) tusarnaartitsineq
* gruziński: (1.1) კონცერტი (ḳoncerṭi)
* hebrajski: (1.1) קונצרט m. (kontsert)
* hiszpański: (1.1) concierto m.
* ido: (1.1) koncerto
* indonezyjski: (1.1) konser, pagelaran
* interlingua: (1.1) concerto
* irlandzki: (1.1) ceolchoirm ż.
* islandzki: (1.1) hljómleikar m. lm., tónleikar m. lm., konsert m.
* jakucki: (1.1) концерт (kontsert)
* japoński: (1.1) コンサート (konsāto)
* jidysz: (1.1) קאָנצערט m. (koncert)
* kabylski: (1.1) abaraz
* kaszubski: (1.1) kòncert m.
* kataloński: (1.1) concert m.
* kazachski: (1.1) концерт / konsert
* khmerski: (1.1) តន្ត្រីប្រគំ (dɑntrəy prɑkum), មហោស្រព (mĕəʼhaosrɑp)
* kirgiski: (1.1) концерт (qontsert)
* koreański: (1.1) 콘서트 (konseoteu), 음악회 (eumakhoe)
* laotański: (1.1) ຄອນເສີດ (khǭn sœ̄t)
* litewski: (1.1) koncertas m.
* luksemburski: (1.1) Concert m.
* łaciński: (1.1) concentus m.
* łotewski: (1.1) koncerts m.
* macedoński: (1.1) концерт m. (koncert)
* malajalam: (1.1) കച്ചേരി (kaccēri)
* malajski: (1.1) konsert
* niderlandzki: (1.1) concert n.
* niemiecki: (1.1) Konzert n.
* norweski (bokmål): (1.1) konsert m.
* norweski (nynorsk): (1.1) konsert m.
* norweski (riksmål): (1.1) konsert w.
* nowogrecki: (1.1) συναυλία ż. (synavlía)
* ormiański: (1.1) համերգ (hamerg)
* perski: (1.1) کنسرت (konsert)
* portugalski: (1.1) concerto m.
* prowansalski: (1.1) concèrt m.
* rosyjski: (1.1) концерт m.; (1.2) концерт m.
* rumuński: (1.1) concert n.
* serbski: (1.1) концерт / koncert m.
* słowacki: (1.1) koncert m.; (1.2) koncert m.
* słoweński: (1.1) koncert m.
* szkocki gaelicki: (1.1) cuirm-chiùil ż.
* szwedzki: (1.1) konsert w.
* tajski: (1.1) คอนเสิร์ต (kɔɔn-sə̀ət)
* turecki: (1.1) konser, dinleti
* turkmeński: (1.1) konsert
* ukraiński: (1.1) концерт m.; (1.2) концерт m.
* uzbecki: (1.1) kontsert
* volapük: (1.1) konsärt
* walijski: (1.1) cyngerdd m.
* węgierski: (1.1) koncert; (1.2) koncert
* wietnamski: (1.1) buổi hòa nhạc
* wilamowski: (1.1) koncert m.; (1.2) koncert m.; (1.3) koncert m.
* włoski: (1.1) concerto m.; (1.2) concerto m.
źródła.
== koncert (język albański.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) koncert
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
muzyk biorący udział w koncercie
SJP.pl