klątwa

1. wyłączenie kogoś ze społeczności kościelnej; ekskomunika;
2. przeklęcie, wyklęcie kogoś;
3. przeklinanie złorzeczenie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) rel. kara wyłączenia kogoś ze wspólnoty wiernych

 (1.2) życzenie komuś nieszczęścia

 (1.3) daw. przeklinanie, wykrzykiwanie złych słów

Wiktionary

Magia i religia
  • klątwa – pojęcie z zakresu magii
  • anatema – wyłączenie ze społeczności
    • klątwa (cherem) – w judaizmie anatema nałożona przez bejt din
  • klątwa (ekskomunika) – w chrześcijaństwie kara kościelna polegająca na wykluczeniu ze wspólnoty wiernych

Wikipedia

Powiązane:

 czas. wykląć

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) ekskomunika, wyklęcie, anatema

Wiktionary


klątwić

dawniej: złorzeczyć, przeklinać kogoś, rzucać klątwy


SJP.pl


klaudetyt

minerał, polimorficzna odmiana tlenku arsenu


SJP.pl


klaudia

imię żeńskie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) imię|polski|ż.;

Wiktionary

Klaudia (łac. Claudia) – imię żeńskie pochodzenia łacińskiego. Wywodzi się od nazwy rzymskiego rodu Klaudiuszów. Imię Klaudia nosiły wszystkie kobiety z tego rodu. Odnotowano trzy święte katolickie o tym imieniu. Istnieje też pochodna forma tego imienia: Klaudyna.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Klaudia była najlepszą uczestniczką konkursu talentów.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklawdʲja, AS: klau̯dʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Klaudyna ż., Klaudiusz m., Klaudian m.

Wiktionary


klaudiusz

imię męskie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna

 (1.1) imię|polski|m.;

Wiktionary

  • Klaudiusz (imię)
  • Klaudiusz (cesarz)
  • Klaudiusz Pulcher (członkowie rzymskiego rodu)
  • Klaudiusz Marcellus (członkowie rzymskiego rodu)
  • Klaudiusz (1521 lub 1522-1559) – cesarz Etiopii
  • Klaudiusz z Turynu (biskup reformator z IX wieku)
  • Appiusz Klaudiusz

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Klaudiusz jest zawodowym konferansjerem.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklawdʲjuʃ, AS: klau̯dʹi ̯uš

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Klaudia ż.

 przym. Klaudiuszowy

Wiktionary


klaudiuszek

zdrobnienie od: Klaudiusz (imię męskie)


SJP.pl


klaudiuszkowy

przymiotnik dzierżawczy - należący do Klaudiuszka lub z nim związany


SJP.pl


klaudiuszostwo

Klaudiusz z małżonką; Klaudiuszowie


SJP.pl


klaudiuszowie

Klaudiusz z małżonką; Klaudiuszostwo


SJP.pl

Klaudiusze – patrycjuszowski ród rzymski pochodzenia sabińskiego, którego przedstawiciele pełnili najwyższe funkcje przez cały okres trwania republiki rzymskiej.

Poszczególne gałęzie rodu Klaudiuszów nosiły przydomki (cognomen) Pulcher, Neron, Gento, Krassus. Odrębnym rodem plebejskim byli Klaudiusze z przydomkiem Marcellus.

Wikipedia


klaudiuszowy

przymiotnik dzierżawczy - należący do Klaudiusza lub z nim związany


SJP.pl

przymiotnik dzierżawczy

 (1.1) przest. gwara. taki, który należy do Klaudiusza

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Na lodówce leżał Klaudiuszowy śrubokręt.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Klaudiusz mos., Klaudiuszek mos.

Wiktionary


klaudyna

imię żeńskie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) imię|polski|ż.;

Wiktionary

Klaudyna – pochodna forma imienia Klaudia, powstała od zdrobniałego imienia Claudine, co oznacza 'należąca do rodu Claudia, córka Claudiusa' lub 'mała, kochana Claudia'. Patronką tego imienia jest św. Klaudyna Thévenet.

Klaudyna imieniny obchodzi 3 lutego, jako wspomnienie św. Klaudyny Thévenet. Można też spotkać dzień 18 listopada.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Co powiedziała Klaudyna?

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Klaudia ż.

Wiktionary


klaudyniny

przymiotnik dzierżawczy - należący do Klaudyny lub z nią związany


SJP.pl


klaudynka

zdrobnienie od: Klaudyna (imię żeńskie)


SJP.pl


klaun

klown; clown;
1. komik cyrkowy
2. pot. osoba, która swoim zachowaniem lub wyglądem naraża się na kpiny


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) komik cyrkowy

 (1.2) osoba zachowująca się niepoważnie

Wiktionary

Klaun, klown (ang. clown) – artysta komediowy występujący najczęściej w cyrku.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Po występie niemieckiego klauna na arenie pojawił się słowacki żongler.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klawn, AS: klau̯n

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klaunada ż., klaunowanie n.

 czas. klaunować ndk.

 przym. klaunowski

Wiktionary


klaunada

klownada; clownada;
1. występy klauna
2. błaznowanie, popisywanie się; błazeństwo


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) występ komiczny z udziałem klaunów

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klaun mos.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) klownada, clownada

Wiktionary


klaunowski

klaun; klownowski, clownowski


SJP.pl


klaus

1. niemieckie imię męskie;
2. nazwisko


SJP.pl

Geografia

Austria

  • Klaus – gmina w kraju związkowym Vorarlberg, w powiecie Feldkirch
  • Klaus an der Pyhrnbahn – gmina w kraju związkowym Górna Austria, w powiecie Kirchdorf an der Krems

Wikipedia


klaustralny

przymiotnik relacyjny

 (1.1) daw. klasztorny, zakonny

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Cokolwiek zatem pisać będę o okazałości biskupów, toż samo brać należy czytelnikowi o klaustralnych opatach.

 (1.1) W sali panowała cichość klasztorna, bo i ona sama coś miała w sobie klaustralnego.

 (1.1) Ten wiózł zarazem list upominający generała, aby zaniechał podobnych matactw i aby nałożył karę klaustralną na obu zakonników.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klaustrum n.

Wiktionary


klaustrofil

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) osoba, która lubi przebywać w małych, ciasnych pomieszczeniach

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klaustrofilia

Wiktionary


klaustrofob

osoba przejawiająca chorobliwy lęk przed ciasnymi i zamkniętymi pomieszczeniami; klaustrofobik


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) osoba cierpiąca na klaustrofobię

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klawˈstrɔfɔp, AS: klau̯strofop

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klaustrofobik m., klaustrofobia ż., klaustrofobizm m.

:: fż. klaustrofobiczka ż.

 przym. klaustrofobiczny

 przysł. klaustrofobicznie

Wiktionary


klaustrofobia

chorobliwy lęk przed ciasnymi, zamkniętymi pomieszczeniami


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) med. psych. chorobliwy lęk przed przebywaniem w pomieszczeniu zamkniętym lub ciasnym;

Wiktionary

Klaustrofobia (łac. claustrum „zamknięcie, rygiel”, gr. phóbos „strach, lęk”) – jedna z odmian fobii. Jest nią niczym nieuzasadniony, patologiczny lęk przed przebywaniem w zamkniętych, niedużych pomieszczeniach, np. małych pokojach, windach. Strach przed utknięciem i brakiem możliwości wyjścia np. w pomieszczeniach zamykanych od zewnątrz, ciasnym przejściu. Jest wiele teorii próbujących wytłumaczyć pochodzenie klaustrofobii. Może powstać po wypadku, w którym osoba była zamknięta bez jakiejkolwiek możliwości wyjścia przez dłuższy czas, np. utknęła w windzie lub w wagonie metra. Istnieje teoria mówiąca o tym, że każdy człowiek ma klaustrofobię, tylko u niektórych jest ona znacznie mocniejsza. Jest też inna teoria, według której klaustrofobia jest pozostałością po porodzie (im dłuższy i trudniejszy poród, tym większe prawdopodobieństwo silnego strachu przed zamkniętą przestrzenią). Po raz pierwszy w ten sposób przedstawił pochodzenie klaustrofobii Zygmunt Freud.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Przyroda w Skanii i Hallandzie sprzyja nawet tym osobom, które cierpią na klaustrofobię.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌklawstrɔˈfɔbʲja, AS: klau̯strofobʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klaustrofobizm m., klaustrofob m., klaustrofobik m., klaustrofobiczka ż.

 przym. klaustrofobiczny

 przysł. klaustrofobicznie

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. klaustrofobizm m., klaustrofob m., klaustrofobik m., klaustrofobiczka ż.

 przym. klaustrofobiczny

 przysł. klaustrofobicznie

frazeologia.

etymologia.

 etym|łac|claustrum|fobia. → zamknięcie + fobia

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


klaustrofobiczka

kobieta przejawiająca chorobliwy lęk przed ciasnymi i zamkniętymi pomieszczeniami; klaustrofobka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) kobieta cierpiąca na klaustrofobię

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌklawstrɔfɔˈbʲit͡ʃka, AS: klau̯strofobʹička

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klaustrofob m., klaustrofobia, klaustrofobizm, klaustrofobik

 przym. klaustrofobiczny

 przysł. klaustrofobicznie

Wiktionary


klaustrofobiczny

klaustrofobia


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) odnoszący się do klaustrofobii

przymiotnik jakościowy

 (2.1) przen. o pomieszczeniu: bardzo ciasny

Wiktionary

Patrz:

klaustrofobia

Wymowa:

IPA: ˌklawstrɔfɔˈbʲit͡ʃnɨ, AS: klau̯strofobʹičny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klaustrofobia ż., klaustrofobizm m., klaustrofob m., klaustrofobik m., klaustrofobiczka ż.

 przysł. klaustrofobicznie

Wiktionary


klaustrofobik

osoba przejawiająca chorobliwy lęk przed ciasnymi i zamkniętymi pomieszczeniami; klaustrofob


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) rzad. osoba cierpiąca na klaustrofobię

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌklawstrɔˈfɔbʲik, AS: klau̯strofobʹik

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klaustrofobia ż., klaustrofobizm m., klaustrofob m.

:: fż. klaustrofobiczka ż.

 przym. klaustrofobiczny

 przysł. klaustrofobicznie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) klaustrofob

Wiktionary


klaustrofobka

kobieta przejawiająca chorobliwy lęk przed ciasnymi i zamkniętymi pomieszczeniami; klaustrofobiczka


SJP.pl


klaustrum

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) daw. klasztor

 (1.2) daw. zamknięcie, odosobnienie

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. claustrum n.

 przym. klaustralny

Wiktionary


klauza

1. sztuczny zbiornik wody budowany na górskich rzekach Karpat Wschodnich, umożliwiający spław drzewa
2. dawniej: klauzula


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) budowla hydrotechniczna, przeznaczona do piętrzenia wód rzeki lub potoku w celu okresowej poprawy ich spławności;

Wiktionary

Klauza – budowla hydrotechniczna, przeznaczona do piętrzenia wód rzeki lub potoku w celu okresowej poprawy ich spławności.

Nazwa z języka niemieckiego (Klause, z łacińskiego clausus – „zamknięty”), spotykana głównie w krajach niemieckich oraz w zasięgu dawnego państwa austro-węgierskiego, w tym szczególnie w Karpatach.

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. klaus m., klajzł m., klojz m.

 przym. klauzowy, klausowy

frazeologia.

etymologia.

 etym|łac|clausus.

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) splash dam

* czeski: (1.1) splavovací nádrž ż., klauza ż., klauzura ż.

* karpatorusiński: (1.1) клавзура ż., клавза ż.

* niemiecki: (1.1) Klause ż.

* słowacki: (1.1) klauzúra ż., klauza ż.

* ukraiński: (1.1) клявза ż., кляуза ż.

źródła.

== klauza (język słowacki.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) klauza

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klaus m., klajzł m., klojz m.

 przym. klauzowy, klausowy

Wiktionary


klauzula

zastrzeżenie, postanowienie lub warunek w umowie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) praw. zastrzeżenie lub warunek w dokumencie prawnym;

 (1.2) liter. końcowy odcinek wersu o stałej budowie określanej przez reguły danego systemu wersyfikacyjnego;

 (1.3) w retoryce antycznej: zakończenie zdania lub jego części określonym układem sylab długich i krótkich

 (1.4) muz. zwrot melodyczny głosu w kadencji;

Wiktionary

  • klauzula (matematyka)
  • klauzula – forma muzyczna
  • klauzula (poezja)
  • klauzula (prawo)
  • klauzule stabilizacyjne

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Do czarterpartii mogą być dołączane kartki zawierające klauzule ustalone już po zawarciu umowy czarteru, niekiedy są one dopisywane nawet odręcznie.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klawˈzula, AS: klau̯zula

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klauzulowiec m.

 przym. klauzulowy

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. klauzulowiec m.

 przym. klauzulowy

frazeologia.

 klauzula sumienia

etymologia.

 etym|łac|clausula. → formuła zamykająca < etym2|łac|claudo|claudere. → zamykać, kończyć

uwagi.

*

* nie mylić z|klauzura.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) clause

* bułgarski: (1.1) клауза ż.

* duński: (1.1) klausul w.

* francuski: (1.1) clause ż.

* hiszpański: (1.1) cláusula ż.

* interlingua: (1.1) clausula

* niemiecki: (1.1) Klausel ż.

* norweski (bokmål): (1.1) klausul m.

* norweski (nynorsk): (1.1) klausul m.

* portugalski: (1.1) cláusula ż.

* szwedzki: (1.1) klausul w.

źródła.

== klauzula (język słowacki.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) klauzula

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


klauzulowiec

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) med. pot. lekarz deklarujący klauzulę sumienia, która zabrania mu wykonywania niektórych praktyk medycznych, zwykle z pobudek religijnych

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klauzula ż.

 przym. klauzulowy

Wiktionary


klauzulowy

przymiotnik od: klauzula


SJP.pl


klauzura

1. przepisy ograniczające komunikowanie się zakonników z osobami z zewnątrz;
2. część klasztoru zamknięta dla osób z zewnątrz


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) rel. zamknięta dla niezakonników część klasztoru;

 (1.2) praw. przepisy regulujące życie wewnątrz klauzury (1.1)

Wiktionary

Klauzura (łac. clausus – zamknięty) – zamknięta część domu zakonnego lub klasztoru. Nie mają do niej wstępu osoby z zewnątrz, zwłaszcza płci odmiennej. Nie wolno jej opuścić zakonnikom bez zezwolenia przełożonego. Zakony z obowiązującą ścisłą klauzurą nazywane są zakonami klauzurowymi. Tylko nieliczni zakonnicy zostają wyznaczeni do kontaktu z otoczeniem i osobami z zewnątrz (np. w sprawach zakupów, remontów itp.).

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Zakony z obowiązującą ścisłą klauzurą nazywane są zakonami klauzurowymi.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klauzurowość ż.

 przym. klauzuralny, klauzurowy, klauzuryczny

Wiktionary


klauzuralny

przymiotnik relacyjny

 (1.1) przest. klauzurowy

 (1.2) przest. surowy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klauzura ż.

 przym. klauzurowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) klauzurowy; daw. klauzuryczny

 (1.2) rygorystyczny

Wiktionary


klauzurowy

przymiotnik od: klauzura


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z klauzurą, dotyczący klauzury

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Natalia wstąpiła do zakonu klauzurowego w Kaliszu.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klauzura ż.

 przym. klauzuralny, klauzuryczny

Wiktionary


klauzuryczny

przymiotnik relacyjny

 (1.1) daw. klauzurowy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klauzura ż.

 przym. klauzurowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) klauzurowy; przest. klauzuralny

Wiktionary


klawerianka

członkini katolickiego zakonu żeńskiego: Zgromadzenie Sióstr Misjonarek św.Piotra Klawera


SJP.pl


klawerianki

członkini katolickiego zakonu żeńskiego: Zgromadzenie Sióstr Misjonarek św.Piotra Klawera


SJP.pl

Zgromadzenie Sióstr Misjonarek św. Piotra Klawera (łac. Sodalitas Sancti Petri Claver pro Missionibus Africanis) – żeńskie zgromadzenie zakonne, zajmujące się opieką duchową i materialną nad misjami.

Wikipedia


klawesyn

instrument klawiszowo-strunowy, podobny do fortepianu; klawicymbał


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) muz. klawiszowy instrument strunowy, w którym dźwięk wzbudzany jest przez piórka szarpiące struny;

Wiktionary

Klawesyn (wł. cembalo, clavicembalo, skrót: cemb.; fr. clavecin; ang. harpsichord) – instrument strunowy szarpany, wyposażony w klawiaturę, zaliczany do rodziny cytr. Znany powszechnie w Europie od XV wieku.

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

 (1.1) chordofon

hiponimy.

 (1.1) gravicembalo, unison, wirginał, szpinet (excellencik), klawicyterium

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. klawesynista m., klawesynistka ż.

 przym. klawesynowy

frazeologia.

etymologia.

 etym|franc|clavecin.

uwagi.

 (1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Instrumenty muzyczne

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) harpsichord

* azerski: (1.1) klavesin

* białoruski: (1.1) клавесін m.

* bułgarski: (1.1) клавесин m., чембало n.

* duński: (1.1) cembalo n.

* esperanto: (1.1) klaviceno

* ido: (1.1) klavikordo

* interlingua: (1.1) clavicymbalo

* kaszubski: (1.1) klawesyn m.

* niemiecki: (1.1) Cembalo n.

* nowogrecki: (1.1) τσέμπαλο (cembalo) n.

* rosyjski: (1.1) клавесин m.

* słowacki: (1.1) čembalo n., klavičembalo n.

* ukraiński: (1.1) клавесин m.

* włoski: (1.1) cembalo m., clavicembalo m.

źródła.

== klawesyn (język kaszubski.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) muz. klawesyn

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klaˈvɛsɨ̃n, AS: klavesỹn

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klawesynista m., klawesynistka ż.

 przym. klawesynowy

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

 (1.1) chordofon

hiponimy.

 (1.1) gravicembalo, unison, wirginał, szpinet (excellencik), klawicyterium

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. klawesynista m., klawesynistka ż.

 przym. klawesynowy

frazeologia.

etymologia.

 etym|franc|clavecin.

uwagi.

 (1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Instrumenty muzyczne

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) harpsichord

* azerski: (1.1) klavesin

* białoruski: (1.1) клавесін m.

* bułgarski: (1.1) клавесин m., чембало n.

* duński: (1.1) cembalo n.

* esperanto: (1.1) klaviceno

* ido: (1.1) klavikordo

* interlingua: (1.1) clavicymbalo

* kaszubski: (1.1) klawesyn m.

* niemiecki: (1.1) Cembalo n.

* nowogrecki: (1.1) τσέμπαλο (cembalo) n.

* rosyjski: (1.1) клавесин m.

* słowacki: (1.1) čembalo n., klavičembalo n.

* ukraiński: (1.1) клавесин m.

* włoski: (1.1) cembalo m., clavicembalo m.

źródła.

== klawesyn (język kaszubski.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) muz. klawesyn

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


klawesynista

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) muz. osoba grająca na klawesynie

Wiktionary

Klawesyn (wł. cembalo, clavicembalo, skrót: cemb.; fr. clavecin; ang. harpsichord) – instrument strunowy szarpany, wyposażony w klawiaturę, zaliczany do rodziny cytr. Znany powszechnie w Europie od XV wieku.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. klawesyn mrz.

:: fż. klawesynistka ż.

 przym. klawesynowy

Wiktionary


klawesynistka

klawesynista


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) muz. kobieta grająca na klawesynie

Wiktionary

Patrz:

klawesynista

Powiązane:

 rzecz. klawesyn mrz.

:: fm. klawesynista m.

 przym. klawesynowy

Wiktionary


klawesynowy

przymiotnik od: klawesyn


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) muz. związany z klawesynem, dotyczący klawesynu

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klawesyn mrz., klawesynista mos., klawesynistka ż.

Wiktionary


klawiatura

1. rząd klawiszy w instrumentach muzycznych;
2. odpowiedni układ kilku rzędów klawiszy, który obsługuje różnego rodzaju maszyny i mechanizmy


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) muz. układ klawiszy umieszczonych kolejno obok siebie, zamocowanych w odpowiedni sposób, ułatwiający granie na instrumentach klawiszowych

 (1.2) techn. część maszyny do pisania, komputera i innych urządzeń, wyposażona w klawisze i pozwalająca na wprowadzanie znaków

 (1.3) środ. mot. górna część mechanizmu rozrządu, widoczna po zdjęciu pokrywy silnika

Wiktionary

Klawiatura – zestaw klawiszy (przycisków), występujący w różnych urządzeniach: komputerach, maszynach do pisania, klawiszowych instrumentach muzycznych, kalkulatorach, telefonach, tokenach.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Klawiatura tego fortepianu jest popsuta i nie można grać.

 (1.2) Józef złośliwie odłączył Piotrowi klawiaturę od komputera.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌklavʲjaˈtura, AS: klavʹi ̯atura

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: zdrobn. klawiaturka ż.

 przym. klawiaturowy

Wiktionary


klawiaturka

zdrobnienie od: klawiatura


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zdrobn. od: klawiatura

 (1.2) mała klawiatura

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌklavʲjaˈturka, AS: klavʹi ̯aturka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klawiatura ż.

 przym. klawiaturowy

Wiktionary


klawiaturowy

przymiotnik od: klawiatura


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z klawiaturą, dotyczący klawiatury

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klawiaturka ż., klawiatura ż.

Wiktionary


klawicymbał

instrument klawiszowo-strunowy, podobny do fortepianu; klawesyn


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) daw. klawesyn

Wiktionary

Klawesyn (wł. cembalo, clavicembalo, skrót: cemb.; fr. clavecin; ang. harpsichord) – instrument strunowy szarpany, wyposażony w klawiaturę, zaliczany do rodziny cytr. Znany powszechnie w Europie od XV wieku.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Inne mordują odwieczny klawicymbał, który, po siedmiu latach, brzmi jak kocioł żelazny i kończy swoje dni na astmę w zamku Anzy.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) klawesyn

Wiktionary


klawicyterium

dawny instrument muzyczny, odmiana małego klawesynu


SJP.pl

Klawicyterium (clavicytherium) – rodzaj klawesynu, w którym struny są ustawione pionowo, a nie poziomo. Były one popularne w XVI wieku i XVII wieku.

Wikipedia


klawik

specjalny, ostry przyrząd do uciskania skóry chorego, wykorzystywany w klawiterapii


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) metalowy, zaostrzony patyczek wykorzystywany jako narzędzie w pseudomedycznej klawiterapii

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klawikord m.

Wiktionary


klawikord

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) muz. instrument klawiszowy strunowy;

Wiktionary

Klawikord – najstarszy instrument klawiszowy strunowy, skonstruowany po raz pierwszy przez Domenico Pisaurensisa w XVI wieku.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Wielkimi miłośnikami klawikordu byli Johann Sebastian Bach i jego syn Carl Philipp Emanuel Bach.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klawikordzista mos., klawikordzistka ż.

:: zdrobn. klawikordzik mrz.

Wiktionary


klawikordzik

rzadkie zdrobnienie od: klawikord


SJP.pl


klawikordzistka

klawikordzista


SJP.pl

Patrz:

klawikordzista

klawikowski

nazwisko


SJP.pl


klawiński

nazwisko


SJP.pl


klawirauscug

[czytaj: klawirałsCUG] środowiskowo, rzadko: opracowanie utworu orkiestrowego lub chóralnego na fortepian; wyciąg fortepianowy


SJP.pl


klawisz

1. wąska płytka w instrumentach muzycznych, wprowadzająca w ruch mechanizm młoteczkowy w instrumentach strunowych lub otwierająca i odcinająca dopływ powietrza do piszczałek, stroików;
2. przycisk;
3. potocznie: dozorca więzienny


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) element klawiatury odpowiadający za wydobywanie dźwięku w instrumentach muzycznych lub za wprowadzenie znaku w komputerach, maszynach do pisania itp.;

 (1.2) daw. gwara. więz. wytrych

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (2.1) gwara. więz. strażnik więzienny

Wiktionary

Klawisz – element klawiatury, rodzaj przycisku, który spełnia funkcję obsługi jakiegoś urządzenia. Wykonany jest zwykle z tworzywa sztucznego, rzadziej z metalu; czasami bywa podświetlany. Naciśnięcie klawisza zwykle powoduje zamknięcie obwodu elektrycznego lub wywołuje jakieś zdarzenie mechaniczne, jak na przykład w maszynie do pisania lub w muzycznych instrumentach klawiszowych.


Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Pianista podszedł do fortepianu, skłonił się, usiadł i trącając delikatnie klawisze, wydobył dźwięki.

 (2.1) Ten nowy klawisz ciągle robi rewizje.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklavʲiʃ, AS: klavʹiš

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klawisze nmos., klawiszowiec m., klawisznik m.

 przym. klawiszowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) znak

 (1.2) szpyral

 (2.1) daw. zięba

Wiktionary


klawisze

środowiskowo: instrument muzyczny klawiszowy


SJP.pl


klawiszka

klawisz


SJP.pl

Patrz:

klawisz

klawiszologia

środowiskowo: wykaz i opis wszystkich klawiszy używanych w danej grze komputerowej


SJP.pl


klawiszowiec

1. muzyk grający na instrumentach klawiszowych;
2. potocznie: osoba szybko pisząca na klawiaturze


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) muz. pot. instrumentalista grający na instrumentach klawiszowych

Wiktionary

Klawiszowiec (również keyboardzista) – muzyk grający na instrumentach klawiszowych. Przed latami 60. XX wieku muzycy grający na instrumentach klawiszowych byli nazywani głównie pianistami lub organistami. Od połowy lat 60. XX wieku mnogość nowych instrumentów z klawiaturami, które weszły do użytku w muzyce pop, wymogła bardziej ogólny termin określający ludzi, którzy na nich grają.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Na scenie klawiszowiec otoczony był kilkoma czerwonymi nordami.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌklavʲiˈʃɔvʲjɛt͡s, AS: klavʹišovʹi ̯ec

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klawisz m., klawisze nmos., klawisznik m.

 przym. klawiszowy

Wiktionary


klawiszowy

przymiotnik od: klawisz


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z klawiszami

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Ten wirtuoz instrumentów klawiszowych i znakomity śpiewak w jidysz woli jednak samplować.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klawisz mrz. mos., klawiszowiec mos.

Wiktionary


klawiterapia

w medycynie niekonwencjonalnej: leczenie przy pomocy klawików


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pseudomedyczna praktyka rzekomo lecząca wszelkie dolegliwości przez uciskanie skóry zaostrzonymi metalowymi patyczkami – klawikami

Wiktionary


klawo

przysłówek

 (1.1) pot. wspaniale

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Jutro idę na imprezę. Klawo!

Wiktionary

Powiązane:

 przym. klawy

Wiktionary


klawość

klawy


SJP.pl

Patrz:

klawy

klawy

ciekawy, interesujący


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) pot. wspaniały

 (1.2) gwara. więz. dobry, porządny

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Z pana, jak widzę jest klawy frant, / Nie mnie brać na taki kant.

Wiktionary

Powiązane:

 przysł. klawo

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) fajny

Wiktionary


kląża

drzewo rosnące na moczarach i bagnach w Ameryce Północnej


SJP.pl


klaziemski

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Klaźmą, dotyczący Klaźmy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Klaźma ż.

Wiktionary


klaźma

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) geogr. hydron. rzeka w Rosji, lewy dopływ Oki w dorzeczu Wołgi;

Wiktionary

Klaźma (ros. Клязьма) – rzeka w Rosji. Lewy dopływ Oki, o długości 686 km i powierzchni dorzecza 42,5 tys. km². Jej źródła znajdują się w pobliżu miejscowości Sołniecznogorsk, a ujście w okolicach Ilinogorska.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. klaziemski

Wiktionary


klążowate

o cechach klążowatych (rodzina roślin)


SJP.pl


klążowaty

o cechach klążowatych (rodzina roślin)


SJP.pl


kld

skrót od: Kongres Liberalno-Demokratyczny


SJP.pl


kle

wyraz mający naśladować głos bociana, zwykle powtórzony


SJP.pl

wykrzyknik

 (1.1) dźwięk. odgłos wydawany przez bociana

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Bociek, bociek leci!/ Dalej, żywo, dzieci! / Kto bociana w lot wyścignie, / Temu kasza nie ostygnie. // Kle, kle, kle, kle, kle!

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klɛ, AS: kle

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klekot, klekotanie, klekotka

 czas. klekotać

Wiktionary


kleantes

Kleantes z Assos (gr. Κλεάνθης ὁ Ἄσσιος Kleanthes ho Assios łac. Cleanthes; ur. ok. 331, zm. ok. 232 p.n.e.) – grecki filozof, pisarz i poeta, przedstawiciel stoicyzmu.

Wikipedia


klebba

nazwisko


SJP.pl


kleber

Kléber – stacja linii nr 6 metra w Paryżu. Stacja znajduje się w 16. dzielnicy Paryża. Została otwarta 6 października 1942 r.

Wikipedia


klebeta

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) daw. gw-pl|Śląsk Cieszyński. obmowa

Wiktionary

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

 etym|czes|kleveta.

odmiana.

przykłady.

Wiktionary


klebetnica

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. plotkarka

Wiktionary

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

 (1.1) zobtłumotkara.

źródła.

odmiana.

przykłady.

Wiktionary


klebocon

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) gwara. bocian, bocian biały

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) bocian, pot. bociek; gwara. bocion, bociun, bocan, boción, bociąg, bocon, bocoń, boczoń, boć, boćko, busiek, busion, buśko, iwanko, klobocon, ksiądz wojciech, mocian, pocian, staś, wojtek, wojtuś, wosio; białystok|klekotun.

Wiktionary


kleć

dawniej:
1. małe, ciasne pomieszczenie; klitka;
2. licha budowla; lepianka


SJP.pl


klecanka

rodzaj owadów z rodziny osowatych


SJP.pl

Klecanki – owady z rodziny osowatych (Vespidae). Nazwa ta może oznaczać:

  • przedstawicieli rodzaju Polistes
  • przedstawicieli podrodziny Polistinae

Wikipedia


klecewo

2 miejscowości w Polsce:

  • Klecewo – wieś w woj. pomorskim, w pow. kwidzyńskim, w gminie Gardeja
  • Klecewo – wieś w woj. pomorskim, w pow. sztumskim, w gminie Stary Targ

Wikipedia


klecha

1. pogardliwie: ksiądz, duchowny; księżyna, katabas, sukienkowy, sukmaniarz, labuś;
2. dawniej:
a) pomocnik proboszcza;
b) nauczyciel szkolny na wsi


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) pot. pogard. duchowny, ksiądz

 (1.2) daw. kośc. pomocnik proboszcza, zazwyczaj pragnący zostać duchownym

 (1.3) daw. eduk. nauczyciel wiejski

Wiktionary

Klecha (łac. clericus – duchowny) – pogardliwe określenie duchownego, a pierwotnie sługa kościelny, nauczyciel, organista, kantor, dzwonnik, grabarz. Nazwa jest zgrubieniem od kleryka bowiem służba kościelna w średniowieczu składała się głównie z niedoszłych księży, którzy z różnych przyczyn nie zdobyli święceń, ale znali trochę łaciny, przydatnej w pracy w parafii.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈklɛxa, AS: kleχa

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kleszy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) katabas, księżyna

Wiktionary


klechda

stare podanie; baśń


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) podanie ludowe;

Wiktionary

Klechda – podanie ludowe wiążące się z miejscowymi wierzeniami, obyczajowością i tradycjami kulturalnymi.

Zazwyczaj opowiada o legendarnej przeszłości regionu, niezwykłych wydarzeniach i postaciach czy osobliwościach krajobrazu. Choć jest spokrewniona z baśnią, jest jednak silniej osadzona w realiach społeczno-obyczajowych regionu, a mniej fantastyczna.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. klechdarz mos.

 przym. klechdowy

Wiktionary


klechdowy

przymiotnik od: klechda


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z klechdą, dotyczący klechdy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klechda ż.

Wiktionary


klechostwo

pogardliwie: duchowieństwo


SJP.pl


kleciański

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Kletnem, dotyczący Kletna

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kletno n.

Wiktionary


klecić

1. budować coś szybko, niestarannie;
2. potocznie: tworzyć coś nieumiejętnie


SJP.pl

czasownik przechodni niedokonany (dk. sklecić)

 (1.1) tworzyć, budować coś pospiesznie, nieudolnie

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Są już w dzielnicy zahaczającej o maleńkie działki, na których pełno budek kleconych z desek.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klecenie n., sklecenie n., uklecenie n., Klecina ż., kleć ż., klatka ż.

 przym. sklecić dk., uklecić dk.

 przyr. -klectwo, -klecki, -kleta

Wiktionary


klęcie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|kląć.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklɛ̃ɲt͡ɕɛ, AS: klńće

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kląć

Wiktionary


klecin

Klecin (dawniej niem. Klettendorf) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie świdnickim, w gminie Marcinowice.

Wikipedia


klęcino

Klęcino (kaszb. Klicëno, Knicëno lub też Klisëno, niem. Klenzin) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, w gminie Główczyce.

Wikipedia


klecza

Klecza – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lwóweckim, w gminie Wleń.

Wikipedia


klęcząco

w pozycji klęczącej, na kolanach


SJP.pl


kleczanów

Kleczanów – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie sandomierskim, w gminie Obrazów.

Wieś kościelna Kliczanów położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie sandomierskim województwa sandomierskiego. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kleczanów. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.

Wikipedia


klęczeć

trwać w pozycji z ugiętymi kolanami opartymi na ziemi


SJP.pl

czasownik nieprzechodni

 (1.1) mając nogi zgięte w kolanach i opierając kolana na ziemi, trwać w tej pozycji

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Zygmunt wyobraził sobie grupkę klęczących. Pobrzękiwali szabelkami, modląc się do plastikowyastikowej konewki w kształcie Matki Boskiej Gietrzwałdzkiej.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklɛ̃n͇t͡ʃɛt͡ɕ, AS: klṇčeć

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klęcznik m., klękanie n., klęczenie n., klęczki

 czas. klękać, klęknąć, uklęknąć

Wiktionary


kleczek

nazwisko


SJP.pl


kleczew

miasto w Polsce


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. miasto w Polsce;

Wiktionary

Kleczew – miasto położone we wschodniej części województwa wielkopolskiego, w powiecie konińskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kleczew.

W latach 1954–1972 miasto było siedzibą władz gromady Kleczew, ale nie należało do tej gromady. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. konińskiego.

Według danych GUS z 30 czerwca 2019 r. miasto liczyło 4159 mieszkańców.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈklɛt͡ʃɛf, AS: klečef

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kleczewianin m., kleczewianka ż.

 przym. kleczewski

Wiktionary


kleczewianin

mieszkaniec Kleczewa (miasta w Polsce)


SJP.pl


kleczewianka

mieszkanka Kleczewa (miasta w Polsce)


SJP.pl


kleczewo

Kleczewo – osada w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie kwidzyńskim, w gminie Prabuty.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa elbląskiego.

Inne miejscowości o nazwie Kleczew: Kleczew

Wikipedia


kleczewski

przymiotnik od: Kleczew


SJP.pl


klęczki

pozycja z ugiętymi kolanami opartymi o ziemię; najczęściej w wyrażeniach:
a) na klęczki, na klęczkach - w pozycji klęczącej;
b) z klęczek - z pozycji klęczącej


SJP.pl


kleczkowo

Kleczkowo – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie ostrołęckim, w gminie Troszyn. Leży nad rzeką Ruż.

Wikipedia


kleczkowski

nazwisko


SJP.pl


klęcznik

rodzaj podestu lub mebel przeznaczony do klęczenia


SJP.pl

Klęcznik – sprzęt lub rodzaj mebla służący do klęczenia lub siedzenia z równoczesnym oparciem kolan o podnóżek.

Typowy klęcznik składa się z podnóżka i pulpitu, często także z ławeczki.

Wikipedia


klęcznikowy

klęcznik


SJP.pl

Patrz:

klęcznik

klęczny

siad klęczny - siad na klęczkach


SJP.pl


kleczyński

nazwisko


SJP.pl

  • Bohdan Kleczyński – 1900-1944 – pułkownik, lotnik
  • Bohdan Kleczyński – 1851-1916 – malarz
  • Jan Kleczyński – 1837-1895 – pianista
  • Jan Kleczyński – 1875-1939 – pisarz
  • Jan Baptysta Kleczyński – 1756-1828 – skrzypek, dyrygent i kompozytor
  • Józef Kleczyński – 1841-1900 – statystyk i demograf

Wikipedia


kleeberg

  • Franciszek Kleeberg (1888-1941) – generał brygady Wojska Polskiego
  • Juliusz Kleeberg (1890-1970) – generał brygady Wojska Polskiego
  • Minna Kleeberg (1841-1878) – poetka żydowsko-niemiecko-amerykańska
  • Sophie Kleeberg (ur. 1990) – niemiecka lekkoatletka specjalizująca się w pchnięciu kulą

Wikipedia


klefedron

organiczny związek chemiczny, stosowany jako stymulant


SJP.pl

Klefedron, 4-CMC, 4-chlorometkatynon – organiczny związek chemiczny, pochodna katynonu. Stosowany jako stymulant.

Prawdopodobnie jest to środek uwalniający dopaminę i serotoninę. Badania na myszach wskazują, że jest neurotoksyczny.

Wikipedia


kleft

członek greckich grup oporu przeciw Turkom, szczególnie aktywnych w czasie powstania 1821-1829


SJP.pl


kleftiko

grecka potrawa z mięsa młodego jagnięcia lub koźlęcia


SJP.pl


kleftycki

opowiadający o kleftach (greckich partyzantach walczących z Turkami), charakterystyczny dla kleftów lub w inny sposób związany z tą grupą


SJP.pl


kleiber

[czytaj: klajber] nazwisko


SJP.pl

Kleiber:

  • Carlos Kleiber
  • Erich Kleiber
  • Michał Kleiber
  • Teresa Sukniewicz-Kleiber

Wikipedia


kleić

złączać coś ze sobą za pomocą kleju


SJP.pl

czasownik przechodni niedokonany

 (1.1) łączyć coś za pomocą kleju, sklejać coś z czymś

 (1.2) slang. przen. rozumieć

czasownik zwrotny niedokonany kleić się

 (2.1) mieć zdolność klejenia

 (2.2) przywierać do czegoś

 (2.3) być spoconym

 (2.4) przen. namolnie próbować przytulać się

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Dawniej stosowano magnetofony szpulowe, przy których trzeba było spędzać czas z żyletką i taśmą klejącą.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklɛjit͡ɕ, AS: klei ̯

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kleik m., klej m., klejenie n., klejówka ż., naklejeczka ż., odklejanie n., odklejenie n.

 czas. pokleić, skleić, przykleić, nakleić, rozklejać, rozkleić, wkleić

 przym. kleisty, klejowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) lepić

 (1.2) czaić bazę, czaić, kumać czaczę

Wiktionary


kleiczek

zdrobnienie od: kleik


SJP.pl


kleidło

dawniej: klej lub inna substancja służąca do klejenia; spoiwo, lepiszcze


SJP.pl


kleik

rodzaj dietetycznej potrawy w postaci wywaru z kaszy lub ryżu


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od: klej

 (1.2) kulin. potrawa z rozgotowanego ryżu lub kaszy, podawana głównie chorym lub dzieciom

Wiktionary

  • kleik (mucilago, l.mn. mucilagines) – w farmacji, wodny, koloidalny roztwór związków takich jak np. polisacharydy wielkocząsteczkowe i polimery syntetyczne. Zob. też: kleikowanie skrobi, kleik skrobiowy, kleik żelatynowy.
  • kleik – potrawa z rozgotowanego ryżu (kleik ryżowy) lub kaszy (np. owsianka).

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈklɛjik, AS: klei ̯ik

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klej m., klejówka ż.

 czas. kleić, skleić, sklejać, przykleić, przyklejać, wykleić, wyklejać, przykleić, przyklejać

 przym. klejowy, kleikowy

Wiktionary


kleikować

1. zaprawiać karmę kleikiem z mąki i ciepłej wody;
2. wytwarzać kleik skrobiowy


SJP.pl


kleikowy

kleik


SJP.pl

Patrz:

kleik

klein

[czytaj: klajn] nazwisko


SJP.pl

Geografia

Austria

  • Klein-Neusiedl – gmina w kraju związkowym Dolna Austria, w powiecie Bruck an der Leitha
  • Klein St. Paul – gmina targowa w kraju związkowym Karyntia, w powiecie Sankt Veit an der Glan

Wikipedia


kleiner

  • Isaac Kleiner – postać fikcyjna, jeden z głównych bohaterów gry Half-Life 2,
  • Juliusz Kleiner (ur. 24 kwietnia 1886 we Lwowie, zm. 23 marca 1957 w Krakowie) – polski historyk literatury polskiej żydowskiego pochodzenia,
  • Karl Kleiner (1705–1780) – niemiecki duchowny katolicki,
  • Sergio Kleiner (ur. 1936) – aktor argentyński,
  • Witold Kleiner (1929–2018) – polski matematyk, profesor na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Wikipedia


kleist

Kleist (Clest, Kleyst, Klejst, Kleisters) – niemiecki, kurlandzki i pomorski herb szlachecki, używany przez starą słowiańską rodzinę wywodzącą się z Pomorza Zachodniego.

Wikipedia


kleistość

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) cecha tego, co kleiste

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kleisty

Wiktionary


kleisty

mający właściwości klejące; lepki


SJP.pl

przymiotnik jakościowy

 (1.1) o właściwościach klejenia się, ciągnący się

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Na śniadanie dostaliśmy gęstą, kleistą papkę przygotowaną z mąki kukurydzianej.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. naklejeczka ż., klej m., kleistość ż., klejenie n.

 przym. klejowaty

 przysł. kleiście

 czas. kleić

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) klejowaty, klajstrowaty, maziowaty, mazisty

Wiktionary


klej

lepka substancja służąca do sklejania, łączenia przedmiotów


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) lepka substancja, rodzaj spoiwa używanego do łączenia przedmiotów

forma czasownika.

 (2.1) 2. os. lp. rozk. od: kleić

Wiktionary

Klej – substancja, która wprowadzona między powierzchnie przylegające dwóch przedmiotów, wykonanych z takich samych lub różnych materiałów, umożliwia trwałe ich połączenie w procesie klejenia. Kleje są zaliczane do materiałów powierzchniowo czynnych (podobnie jak farby, lakiery i detergenty), których cechą charakterystyczną jest zwiększanie adhezji.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Idź do sklepu po klej i nożyczki.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klɛj, AS: klei ̯

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. naklejka ż., kleik m., klejówka m., naklejeczka ż.

 czas. kleić, przykleić, nakleić, skleić, pokleić, wkleić

 przym. klejący, kleisty

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) klajster, gluta, lepik, lepidło, lep

Wiktionary


klej-kodesz

przedmioty kultu religijnego w synagodze lub domu żydowskim; święte naczynia


SJP.pl


klejarka

urządzenie półautomatyczne służące do klejenia i scalania


SJP.pl


klejarnia

klejownia;
1. zakład przemysłowy produkujący klej;
2. dział zakładu zajmujący się klejeniem, sklejaniem czegoś


SJP.pl


klejarski

dotyczący kleju, klejenia


SJP.pl


klejarz

pracownik zajmujący się klejeniem


SJP.pl


klejce

przyrząd ściskający świeżo sklejone powierzchnie (termin rzemieślniczy)


SJP.pl


klejda

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) gw-pl|Mazury, Warmia. sukienka

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) klejd

Wiktionary


klejek

rodzaj grzybów z rodziny klejówkowatych


SJP.pl

Chroogomphus (Schaeff.) O.K. Mill. (klejek) – rodzaj grzybów z rodziny klejówkowatych.

Wikipedia


klejeń

kleista ciecz, która wypełnia niektóre tkanki nowotworowe


SJP.pl


klejenie

kleista ciecz, która wypełnia niektóre tkanki nowotworowe


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|kleić.

Wiktionary

Klej – substancja, która wprowadzona między powierzchnie przylegające dwóch przedmiotów, wykonanych z takich samych lub różnych materiałów, umożliwia trwałe ich połączenie w procesie klejenia. Kleje są zaliczane do materiałów powierzchniowo czynnych (podobnie jak farby, lakiery i detergenty), których cechą charakterystyczną jest zwiększanie adhezji.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Laminaty są opakowaniami kilkuwarstwowymi, w których poszczególne materiały łączone są poprzez zgrzewanie lub klejenie (bezwonnym i nietoksycznym klejem).

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kleić

 rzecz. naklejeczka ż.

 przym. kleisty

Wiktionary


klejnocik

zdrobnienie od: klejnot


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od klejnot

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) To nie klejnot, lecz tylko mały klejnocik.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klejnot m., klejnoty nmos.

Wiktionary


klejnocki

nazwisko


SJP.pl


klejnot

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) jubil. drogocenny kamień lub wyrób jubilerski

 (1.2) przen. cenna rzecz lub osoba

 (1.3) ozdoba hełmu rycerskiego

 (1.4) herald. część herbu szlacheckiego znajdująca się nad hełmem lub koroną

 (1.5) daw. pot. herb szlachecki

 (1.6) godność szlachecka

 (1.7) lm. zob. klejnoty.

Wiktionary

  • klejnot – inaczej kamień szlachetny
  • klejnot – ozdobne zwieńczenie hełmu
  • klejnot – element heraldyczny
  • Klejnot – wariant telewizora Szmaragd 902, z 21 calowym kineskopem

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Prababcia podarowała mi złoty pierścień z turkusowym klejnotem.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klejnotka ż., klejnoty nmos., klejnotni mos.

:: zdrobn. klejnocik m.

 przym. klejnotowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kamień szlachetny, biżuteria, cenność, kosztowność, skarb

 (1.2) skarb, oczko w głowie, cudo

 (1.5) herb

 (1.6) szlachectwo

Wiktionary


klejnotka

słodkowodny pierwotniak; euglena


SJP.pl

  • Euglena – rodzaj
  • Euglena zielona – gatunek

Wikipedia


klejnotnik

gatunek pająka z rodziny klejnotnikowatych


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) daw. szlifierz klejnotów

 (1.2) daw. szlachcic herbowy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klejnot mrz., klejnoty lm nm.

Wiktionary


klejnotnikowate

o cechach klejnotnikowatych (rodzina pająków)


SJP.pl


klejnotnikowaty

o cechach klejnotnikowatych (rodzina pająków)


SJP.pl


klejnoty

1. biżuteria, kosztowności;
2. potocznie: męskie jądra; zbuki


SJP.pl

forma rzeczownika|rodzaj=męskorzeczowy.

 (1.1) M., B. i W. lm. od: klejnot

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

 (2.1) eufem. męskie narządy płciowe

Wiktionary

  • Klejnoty – kamienie szlachetne
  • Klejnoty – powieść Włodzimierza Perzyńskiego z 1930
  • Klejnoty – powieść Danielle Steel z 1992
  • Klejnoty – film z 1992 roku

Wikipedia

Przykłady

 (2.1) Jacek spadł z roweru i potłukł sobie klejnoty.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klejnotka ż., klejnot mrz., klejnotnik mos.

:: zdrobn. klejnocik m.

 przym. klejnotowy

Wiktionary

Synonimy:

 (2.1) męskość, przyrodzenie, jaja, jajka, jądra, klejnoty rodowe

Wiktionary


klejnówko

Klejnówko (niem. Klenau-Gut) – osada w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie braniewskim, w gminie Braniewo.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa elbląskiego. Osada znajduje się w historycznym regionie Warmia.

Zobacz też: Klejnowo

  • Klejnówko. braniewo-ug.bil-wm.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-30)].

Wikipedia


klejnowo

Klejnowo – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie braniewskim, w gminie Braniewo.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa elbląskiego. Wieś znajduje się w historycznym regionie Warmia.

Wikipedia


klejnowski

nazwisko


SJP.pl


klejodajny

wydzielający lepką, kleistą substancję; klejorodny


SJP.pl


klejonka

1. sztywne, mocno krochmalone płótno krawieckie wszywane w środek kołnierza, mankietów, klap itp.;
2. cienka deska sklejona z kilku warstw drewna;
3. narta klejona z kilku warstw różnego rodzaju drewna


SJP.pl

Klejonka – rodzaj płyty meblowej stosowanej w meblarstwie lub kantówki i krawędziaki o różnym przekroju produkowane z drewna klejonego warstwowo na grubość stosowane w budownictwie i stolarce budowlanej. Klejonka najczęściej produkowana jest z litego drewna gatunków liściastych lub iglastych. Płyta jest klejona na dwa sposoby: z lameli tarcicy litej (drewno klejone na szerokości) lub łączonej na mikrowczepy (drewno klejone na długości i szerokości).

Wikipedia


klejopodobny

mający właściwości kleju; lepki; kleisty


SJP.pl


klejoporek

rodzaj grzybów z rodziny strocznikowatych


SJP.pl

Gloeoporus Mont. (klejoporek) – rodzaj grzybów z rodziny Irpicaceae.

Wikipedia


klejorodny

wydzielający lepką, kleistą substancję; klejodajny


SJP.pl


klejowaty

lepki, kleisty, mający właściwości kleju


SJP.pl


klejówka

Gomphidius Fr. (klejówka) – rodzaj grzybów z rodziny klejówkowatych.

Wikipedia


klejówkowate

o cechach klejówkowatych (rodzina grzybów)


SJP.pl

Klejówkowate (Gomphidiaceae Maire ex Jülich) – rodzina grzybów z rzędu borowikowców (Boletales).

Wikipedia


klejówkowaty

o cechach klejówkowatych (rodzina grzybów)


SJP.pl


klejownia

klejarnia;
1. zakład przemysłowy produkujący klej;
2. dział zakładu zajmujący się klejeniem, sklejaniem czegoś


SJP.pl


klejowy

przymiotnik od: klej


SJP.pl


klejstenes

ateński polityk żyjący na przełomie VI i V w. p.n.e.; Klistenes


SJP.pl

Klejstenes (gr. Κλεισθένης Kleisthenes) – polityk ateński, żyjący na przełomie VI i V w. p.n.e. Był synem Megaklesa i Agaristy. Ojcem jego matki był Klejstenes (tyran Sykionu).

Wikipedia


klejstogamia

szczególny rodzaj samopylności zachodzący w pąkach kwiatowych


SJP.pl

Klejstogamia – szczególny rodzaj samopylności zachodzący w zamkniętym kwiecie (pąku kwiatowym). Zjawisko takie zachodzi u niektórych zbóż, np. pszenica, jęczmień, u niektórych gatunków fiołków, jasnoty. Rośliny te mają cechy budowy kwiatu przystosowujące je do samozapylenia. Ich kwiaty są cały czas zamknięte, płatki korony są często niedorozwinięte, a pyłek samorzutnie wysypuje się z pylników na znamię słupka. W populacjach roślin, u których występuje klejstogamia, stwierdzono dużo mniejszą różnorodność genetyczną w obrębie populacji.

Wikipedia


klejstotecjum

typ owocnika u grzybów


SJP.pl

Klejstotecjum (l.mn. kleistotecja, łac. cleistothecium) – rodzaj owocnika u workowców. Nazwa pochodzi od dwóch greckich słów: kleistós oznaczającego zamknięty’ i théke – schowanie, skrzynia.

Klejsotecjum to owocnik całkowicie zamknięty, bez otworu. Wewnątrz nie posiada płonnych strzępek. Worki, w których powstają zarodniki rozmieszczone są w nim bezładnie. Zarodniki wydostają się na zewnątrz dopiero po dojrzeniu owocnika. Następuje to na dwa sposoby: albo ściana owocnika pęka i zarodniki wydostają się przez powstały otwór, albo całkowicie rozpada się. Klejstotecjum to przeważnie nieduży owocnik o mniej więcej kulistym kształcie. Owocniki typu klejsotecjum występują np. w rzędach Eurotiales, Erysiphales, Elaphomycetales.

Wikipedia


klęk

postawa w ćwiczeniach gimnastycznych


SJP.pl

Klęk – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie zgierskim, w gminie Stryków.

W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do ówczesnego województwa łódzkiego.

Wikipedia


klękać

zginając kolana, przybierać pozycję klęczącą


SJP.pl

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. klęknąć)

 (1.1) zginać kolana, przyjmując pozycję opierającą się na nich

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Czy wiecie, że kiedy klękacie, by się pomodlić, Anioł Stróż klęka i modli się razem z Wami i za Was?

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklɛ̃ŋkat͡ɕ, AS: klŋkać

Wiktionary

Powiązane:

 czas. uklęknąć dk., klęczeć ndk., przyklękać ndk., przyklęknąć dk.

 rzecz. klękanie n., klęczenie n., klęcznik m.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) padać na kolana

Wiktionary


klękanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|klękać.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klɛ̃ŋˈkãɲɛ, AS: klẽŋkãńe

Wiktionary

Powiązane:

 czas. klęczeć, klękać ndk., klęknąć dk., uklęknąć dk.

 rzecz. przyklęknięcie n., klęknięcie, klęcznik

Wiktionary


klękany

odmiana oberka, w której jedną z figur jest przyklęknięcie tancerza


SJP.pl


kleknąć

dawniej: wydać dźwięk powstający przy uderzeniu o siebie twardych przedmiotów; załoskotać, zaterkotać, zaklekotać


SJP.pl

czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. klękać)

 (1.1) dokonany od|klękać.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklɛ̃ŋknɔ̃ɲt͡ɕ, AS: klŋknõńć

Wiktionary

Powiązane:

 czas. klęczeć

 rzecz. klękanie n., klęknięcie n., przyklęknięcie n.

Wiktionary


klęknięcie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|klęknąć.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. klęknąć

 rzecz. klękanie n.

Wiktionary


klekocik

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od klekot

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klekot m.

Wiktionary


klękosiad

Klękosiad – forma krzesła ergonomicznego. Składa się zwykle z siedziska oraz części stanowiącej podparcie dla kolan lub goleni. Budowa klękosiadu pozwala zwykle na regulację jego wysokości poprzez zmianę kąta pomiędzy siedziskiem i podparciem. Za główną zaletę klękosiadu uważa się wymuszenie na użytkowniku pozycji wyprostowanej, korzystnej zdrowotnie oraz istotnej z punktu widzenia ergonomii pracy.

Wikipedia


klekot

potocznie o zniszczonym urządzeniu, maszynie, pojeździe; grat, gruchot


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) ornit. odgłos wydawany przez bociany

 (1.2) terkotanie maszyny lub motoru

 (1.3) stary przedmiot, najczęściej instrument lub urządzenie

 (1.4) przest. kościelna drewniana kołatka

Wiktionary

Klekot – osada leśna w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie włoszczowskim, w gminie Włoszczowa.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Nad dachami chat rozległ się bociani klekot.

 (1.2) Znam mechanika, który po klekocie silnika potrafi ocenić skalę problemu.

 (1.3) Piwnicę dziadka Józka wypełniają nieużyteczne klekoty.

 (1.4) W Wielki Piątek w kościele używa się klekotów zamiast dzwonka.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klekotka ż., klekotnica ż., klekotun m., klekotanie n., klekocik mrz.

 czas. klekotać ndk.

 przym. klekotliwy

 wykrz. kle

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) klekotanie

 (1.2) klekotanie

 (1.3) grat, rzęch, rupieć

Wiktionary


klekotać

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zaklekotać)

 (1.1) o bocianie wydawać odgłosy dziobem, kłapać

 (1.2) o motorze wydawać warkot

 (1.3) pot. paplać, trajkotać

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Zrobiło się wiosennie, na dachu klekotał bociek.

 (1.2) Jego samochód to wielka klekocząca czortopchajka.

 (1.3) Zuza codziennie przy śniadaniu klekocze mi nad łbem.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klekot m., klekotka ż., klekotnica ż., klekotun m., klekotanie n.

 czas. zaklekotać dk.

 przym. klekotliwy

 wykrz. kle

Wiktionary


klekotania

1. odgłos wydawany przez bociana;
2. potocznie: dźwięk wydawany przez pracujące maszyny lub ich części


SJP.pl


klekotanie

1. odgłos wydawany przez bociana;
2. potocznie: dźwięk wydawany przez pracujące maszyny lub ich części


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) wydawanie klekotu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Są też pewne ceremonie bocianie polegające na modulowaniu głosu podczas klekotania, na przekrzywianiu szyi oraz głowy, na trzepotaniu skrzydłami itd.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klekot m., klekotka ż., klekotnica ż., klekotun m.

 czas. klekotać ndk.

 przym. klekotliwy

 wykrz. kle

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) klekot

Wiktionary


klekotka

1. potocznie: kobieta mówiąca dużo i szybko, często bez sensu; trajkotka, pleciuch, plociuch, pleciuga;
2. przestarzałe: kołatka wykonana z drewna;
3. w górnictwie: urządzenie do mechanicznego przesuwania przenośnika, którym transportuje się fedrunek


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. plotkarka

Wiktionary

Powiązane:

 wykrz. kle

 rzecz. klekot mrz., klekotanie n., klekotun mzw.

 czas. klekotać

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk|drzistula, fyrtula, klachula, klachulino, klapaczka, klebetnica, klyta, melikot, paploła, tyrtula, tyrtulino, tyrtyna.; gw-pl|Śląsk Cieszyński|fulandryna, klebetnica, lejana.

Wiktionary


klekotliwy

wydający dźwięk podobny do klekotania bociana; klekoczący


SJP.pl


klekotnica

wielogatunkowa roślina z rodziny bobowatych; krotolaria


SJP.pl

Klekotnica, krotalaria, gruchatka (Crotalaria L.) – rodzaj roślin należący do rodziny bobowatych. Obejmuje około 700 gatunków (715 gatunków o nazwach zweryfikowanych i zaakceptowanych wymienia baza danych Plants of the World). Największa ich liczba rośnie we wschodniej i południowej Afryce (ok. 500, w tym 34 endemity Madagaskaru), ale przedstawiciele rodzaju występują w całej strefie międzyzwrotnikowej oraz w przyległych obszarach strefy umiarkowanej. Rosną w okresowo suchych lasach tropikalnych i subtropikalnych, w kserofitycznych zaroślach i formacjach trawiastych, często na terenach zaburzonych, na glebach piaszczystych i skalistych.

Wikipedia


klekotowo

Miejscowości w Polsce:

  • Klekotowo – wieś w województwie podlaskim, w powiecie siemiatyckim, w gminie Siemiatycze.
  • Klekotowo – wieś w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie olsztyńskim, w gminie Stawiguda.

Wikipedia


klekotun

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) białystok. bocian

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klekot m., klekotka ż., klekotnica ż., klekotanie n.

 czas. klekotać ndk.

 przym. klekotliwy

Wiktionary


klekoty

potocznie o zniszczonym urządzeniu, maszynie, pojeździe; grat, gruchot


SJP.pl


klekowiec

Klekowiec – przysiółek wsi Bobry w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie radomszczańskim, w gminie Radomsko, miejscowość w dolinie rzeki Warty, położona w pobliżu potoku Brylisko.

Wikipedia


klekowski

nazwisko


SJP.pl


kleks

1. plama z atramentu
2. dawniej: barwna plama na obrazie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) plama atramentu lub tuszu na papierze

 (1.2) kulin. niewielka ilość bitej śmietany, jogurtu, sosu itp. położona na potrawie

 (1.3) pot. barwna plama na obrazie, stanowiąca część kompozycji malarskiej

Wiktionary

Fikcyjni bohaterowie

  • Pan Kleks (Akademia pana Kleksa Jana Brzechwy)
  • Jonka, Jonek i Kleks bohaterowie komiksów Szarloty Pawel

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Praca domowa dziecka była pokryta atramentowymi kleksami.

 (1.2) Na wierzchu wuzetka jest udekorowana polewą czekoladową i kleksem z bitej śmietany.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. zdrobn. kleksik mrz.

Wiktionary


kleksik

zdrobnienie od: kleks


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od kleks

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) To nie kleks, lecz tylko mały kleksik.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kleks m.

Wiktionary


klektać

1. o głuszcu: wydawać dźwięk w czasie toków;
2. dawniej: klekotać


SJP.pl


klem

1. zacisk mocujący kable zasilające do akumulatora;
2. zacisk mocujący szynę do torowiska


SJP.pl


klema

1. zacisk mocujący kable zasilające do akumulatora;
2. zacisk mocujący szynę do torowiska


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. mot. techn. zacisk akumulatorowy

Wiktionary

Zacisk główkowy – rodzaj zacisku przykręcanego śrubą, np. zacisk umożliwiający dołączenie do akumulatora kabli zasilających (popularne klemy akumulatorowe), lub zacisk mocujący szynę do torowiska.

Konstrukcja klem akumulatorowych unormowana była w Polsce normą branżową BN-77/3687-01 – „Końcówki przewodów do akumulatorów samochodowych”.

Wikipedia

Synonimy:

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk|klyma.

Wiktionary


klematis

roślina pnąca z rodziny jaskrowatych, o drewniejących łodygach i dużych, barwnych kwiatach, dorastająca do 8 metrów długości; clematis, powojnik


SJP.pl

Powojnik (Clematis L.) – rodzaj roślin z rodziny jaskrowatych (Ranunculaceae). Obejmuje ok. 500 gatunków. Występują na całym świecie w strefie klimatu umiarkowanego i ciepłego. Nieliczne gatunki rosną także w klimacie okołobiegunowym i w strefie międzyzwrotnikowej (przedstawicieli rodzaju brak tylko w Ameryce Południowej). Największe zróżnicowanie gatunkowe występuje w Azji wschodniej. Tylko w Chinach rośnie co najmniej 147 gatunków, z czego 93 to endemity. Rośliny te zajmują zróżnicowane siedliska – od lasów deszczowych po półpustynie.

Wikipedia


klembów

wieś w Polsce


SJP.pl

Klembów – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie wołomińskim, w gminie Klembów. Ma status sołectwa. Przez miejscowość przepływa rzeka Cienka, dopływ Rządzy.

Prywatna wieś szlachecka Klembowo położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie kamienieckim ziemi nurskiej województwa mazowieckiego. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Klembów, następnie gminy Klembów. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ostrołęckiego. Miejscowość jest siedzibą gminy Klembów.

Wikipedia


klembowski

przymiotnik od: Klembów


SJP.pl


klemczak

nazwisko


SJP.pl


klemencice

nazwa kilku wsi w Polsce


SJP.pl

Klemencice – wieś sołecka w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie jędrzejowskim, w gminie Wodzisław. Leży przy drodze krajowej nr 7.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.

Wikipedia


klemencja

imię żeńskie


SJP.pl

Klemencja – imię żeńskie pochodzenia łacińskiego, żeński odpowiednik imienia Klemens. Imieniny obchodzi 21 marca.

Patronką tego imienia jest św. Klemencja, dziewica. W Polsce imię to zostało zapisane po raz pierwszy w 1265, czyli dużo wcześniej od pokrewnej Klementyny, która rozpowszechniła się dopiero w XVIII wieku, ale obecnie jest mniej od Klementyny znane.

Wikipedia


klemens

imię męskie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna

 (1.1) imię|polski|m.;

Wiktionary

Klemens – imię męskie pochodzenia łacińskiego. Wywodzi się od słowa oznaczającego „człowiek o łagodnym usposobieniu”, „delikatny”, „pobłażliwy”. Jego żeńskim odpowiednikiem jest Klemencja.

Klemens imieniny obchodzi 23 stycznia, 17 lutego, 15 marca, 20 marca, 10 września, 20 września, 23 listopada i 4 grudnia.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Nazajutrz wuj Klemens nie wstał już z łóżka.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklɛ̃mɛ̃w̃s, AS: klmẽũ̯s

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Klemencja ż., Klemensowa ż., Klemensowo n., Klemensów mrz.

:: zdrobn. Klimek mos.

 przym. Klemensowy

Wiktionary


klemensiewicz

nazwisko


SJP.pl

Osoby o nazwisku Klemensiewicz:

  • Edmund Klemensiewicz – poseł do Sejmu Krajowego Galicji VI i VII kadencji
  • Hanna Klemensiewicz (Anna Skoczylas) – polska pisarka, poetka, absolwentka krakowskiej ASP
  • Rudolf Klemensiewicz – austriacki lekarz, patolog
  • Zenon Klemensiewicz – polski językoznawca, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek PAN
  • Zygmunt Klemensiewicz – polski polityk, poseł do austriackiej Rady Państwa oraz na Sejm Ustawodawczy II RP, senator, publicysta, filatelista i kolekcjoner ekslibrisów
  • Zygmunt Aleksander Klemensiewicz – polski chemik i fizyk, profesor Politechniki Lwowskiej i Politechniki Śląskiej, taternik, fotograf

Wikipedia


klemensik

zdrobnienie od: Klemens (imię męskie)


SJP.pl


klemensikowy

przymiotnik dzierżawczy - należący do Klemensika lub z nim związany


SJP.pl


klemensostwo

Klemens z małżonką; Klemensowie


SJP.pl


klemensowa

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) przest. żona Klemensa

forma rzeczownika.

 (2.1) D. lp. od: Klemensowo

 (2.2) D. lp. od: Klemensów

forma przymiotnika.

 (3.1) ż. lp. od: Klemensowy

Wiktionary

Przykłady

 (2.1-2) W sobotę wybiorę się do Klemensowa.

Wiktionary

Powiązane:

 zob. Klemens.

Wiktionary


klemensowie

imię męskie


SJP.pl


klemensowy

przymiotnik dzierżawczy - należący do Klemensa lub z nim związany


SJP.pl

przymiotnik dzierżawczy

 (1.1) przest. gwara. należący do Klemensa

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Przed Klemensową chałupą rosną dwa stare jesiony.

 (1.1) Sąsiadował z Klemensową zagrodą z jednej strony i z Piotrowym polem z drugiej.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Klemens mos.

Wiktionary


klement

1. obce imię męskie;
2. nazwisko


SJP.pl

Klemens – imię męskie pochodzenia łacińskiego. Wywodzi się od słowa oznaczającego „człowiek o łagodnym usposobieniu”, „delikatny”, „pobłażliwy”. Jego żeńskim odpowiednikiem jest Klemencja.

Klemens imieniny obchodzi 23 stycznia, 17 lutego, 15 marca, 20 marca, 10 września, 20 września, 23 listopada i 4 grudnia.

Wikipedia


klementowice

Klementowice – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie puławskim, w gminie Kurów.

Wieś została założona przez Klemensa herbu Szreniawa pod koniec XIV wieku. Wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie lubelskim województwa lubelskiego. Z liczbą prawie 1400 mieszkańców jest drugą miejscowością w gminie. Jej powierzchnia wynosi 18,6 km² (1. miejsce). Przez wieś przepływa prawy dopływ Kurówki – Struga Kurów (Garbówka). Miejscowość leży przy linii kolejowej nr 7. Jej część należy do Kazimierskiego Parku Krajobrazowego.

Wikipedia


klementyn

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna

 (1.1) imię|polski|m.;

forma rzeczownika.

 (2.1) D. lm. od: Klementyna

Wiktionary

Klementyn – imię męskie pochodzące od imienia Klemens. Patronem tego imienia jest św. Klementyn, wspominany razem ze świętymi św. Filomenem i Teodotem.

Klementyn imieniny obchodzi 14 listopada.

Żeński odpowiednik: Klementyna

Znane osoby noszące to imię:

  • Clement Attlee – premier Wielkiej Brytanii w l. 1945–1951
  • Klimient Woroszyłow – marszałek Związku Radzieckiego

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Nazywał się Klementyn i miał dobry gust.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Klementyna ż., Klementynka ż., klementynka ż.

Wiktionary


klementyna

imię żeńskie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) imię|polski|ż.;

forma rzeczownika.

 (2.1) D. i B. lp. od: Klementyn

Wiktionary

Klementyna – żeński odpowiednik łacińskiego imienia Klementyn.

Imię spotykane niezbyt często w XVIII wieku pod wpływem literatury, natomiast pokrewne imię Klemencyja znane było w 1265. W XXI wieku imię Klementyna pozostaje rzadkie. W styczniu 2024 r. w rejestrze PESEL, wśród publicznie dostępnych danych dotyczących osób żyjących, wykazano 1712 kobiet o imieniu Klementyna nadanym jako imię pierwsze.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) To Klementyna założyła za domem, w parku schodzącym tarasami w dół, grabowe szpalery na francuską modłę.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌklɛ̃mɛ̃nˈtɨ̃na, AS: klmẽntna

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Klementyn mos., klementynka ż.

:: zdrobn. Klementynka ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zdrobn. Klementynka

Wiktionary


klementyniny

przymiotnik dzierżawczy - należący do Klementyny lub z nią związany


SJP.pl


klementynka

odmiana mandarynki


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) imię|polski|ż. zdrobn. Klementyna

Wiktionary

  • Klementynka (roślina) – owoc tropikalny, cytrus
  • Klementynka – francuski serial animowany
  • Klementynka - forma zdrobniała imienia Klementyna

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Nic nie stoi na przeszkodzie, by Klementynka pojechała razem z nami.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Klementyn mos., Klementyna ż., klementynka ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) Klementyna

Wiktionary


klementynów

Miejscowości i ich części w Polsce

Wg TERYT jest ich 4, w tym 3 podstawowe
  • Klementynów – część wsi Stary Majdan w woj. lubelskim, w pow. chełmskim, w gminie Rejowiec
  • Klementynów – wieś w woj. lubelskim, w pow. lubartowskim, w gminie Niedźwiada
  • Klementynów – wieś w woj. łódzkim, w pow. piotrkowskim, w gminie Sulejów
  • Klementynów – wieś w woj. mazowieckim, w pow. kozienickim, w gminie Głowaczów

Wikipedia


klementyński

przymiotnik relacyjny

 (1.1) odnoszący się do pontyfikatu papieża o imieniu Klemens, związany z pontyfikatem papieża Klemensa

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) O kradzieży koron klementyńskich opowiedział nam jeden z jasnogórskich przewodników.

 (1.1) Okazją do tego były nagrody przyznawane młodym artystom przez Akademię św. Łukasza w ramach tzw. Konkursów Klementyńskich.

Wiktionary


klemować

uciskać (np. pępowinę, tętnicę) lub łączyć (np. brzegi rany) za pomocą klemu


SJP.pl


kleń

ryba z rodziny karpiowatych


SJP.pl

Kleń (Squalius cephalus) – gatunek słodkowodnej ryby karpiokształtnej z rodziny karpiowatych (Cyprinidae).

Wikipedia


klenbuterol

organiczny związek chemiczny stosowany w medycynie oraz jako środek dopingujący; clenbuterol


SJP.pl

Klenbuterol (łac. clenbuterolum) – wielofunkcyjny organiczny związek chemiczny stosowany jako lek z grupy β2-mimetyków, rozszerzający oskrzela. W Polsce nie jest stosowany w leczeniu ludzi, podobnie jak w Stanach Zjednoczonych. W krajach europejskich został wycofany z lecznictwa w 1988, po aferze z DES. Pomimo tego notuje się wzrost nielegalnego stosowania klenbuterolu u ludzi (tzw. chemiczna liposukcja lub jako doping w niektórych dyscyplinach sportowych) oraz zwierząt hodowlanych, którym jest podawany w celu przyspieszenia wzrostu i zwiększenia masy tkanki mięśniowej.

Wikipedia


klenczon

nazwisko


SJP.pl


klenica

Klenica (niem. Kleinitz) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie zielonogórskim, w gminie Bojadła.

Wikipedia


kleniec

dawniej: deseczka (zwykle dębowa lub osinowa) używana do krycia dachów


SJP.pl


kleniowy

kleń


SJP.pl

Patrz:

kleń

kleofas

imię męskie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna

 (1.1) imię|polski|m.;

Wiktionary

Kleofas – imię męskie pochodzenia greckiego. Powstało ono przez skrócenie gr. Κλεοπατρος (Kleopatros), które stanowi złożenie członów κλεος (kleos) „chwała, sława” i πατρος (patros) „ojca, ojcowska” (zob. też Kleopatra).

W chrześcijaństwie patronem tego imienia jest św. Kleofas (Kleopas), uczeń Jezusa Chrystusa, który jako jeden z pierwszych po Marii Magdalenie widział Go po zmartwychwstaniu.

Kleofas imieniny obchodzi 25 września.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: klɛˈɔfas, AS: kleofas

Wiktionary


kleofasek

zdrobnienie od: Kleofas (imię męskie)


SJP.pl


kleofaskowy

przymiotnik dzierżawczy - należący do Kleofaska lub z nim związany


SJP.pl


kleofasostwo

Kleofas z małżonką; Kleofasowie


SJP.pl


kleofasowie

Kleofas z małżonką; Kleofasostwo


SJP.pl


kleofasowy

przymiotnik dzierżawczy - należący do Kleofasa lub z nim związany


SJP.pl


kleome

rodzaj roślin zielnych z rzędu kapustowców


SJP.pl

Kleome (Cleome L.) – rodzaj roślin zielnych lub drewniejących bylin z rodziny Cleomaceae. W przeszłości i w niektórych współczesnych ujęciach do rodzaju tego zaliczanych było od około 75, przez ponad 120 do ponad 200 gatunków. W rewizji taksonomicznej w 2007 zaproponowano pozostawienie w nim tylko około 20 gatunków, pozostałe przenosząc do rodzajów Arivela, Cleoserrata, Gynandropsis i Tarenaya. W bazie taksonomicznej Plants of the World Online rodzaj jest szeroko ujmowany.

Wikipedia


kleopatra

imię żeńskie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) mitgr. królowa Tracji; córka Boreasza i Orejtyi oraz żona Fineusa;

 (1.2) mitgr. córka Idasa i Marpessy oraz żona Meleagra;

 (1.3) imię|polski|ż.;

 (1.4) astr. planetoida o numerze katalogowym 216, z pasa głównego planetoid, odkryta w 1880 r.;

Wiktionary

Kleopatra VII Filopator, Kleopatra Wielka (stgr. Κλεοπάτρα Φιλοπάτωρ; ur. 69 rok p.n.e., zm. 12 sierpnia 30 roku p.n.e. w Aleksandrii) – ostatnia królowa hellenistycznego Egiptu, panująca w latach 51–30 p.n.e.

Nosiła tytuły: Królowa, Nowa Bogini, Bogini Miłująca Ojca, Bogini Miłująca Ojczyznę. Była córką Ptolemeusza XII Auletesa. Po wstąpieniu na tron poślubiła swego brata Ptolemeusza XIII. Wskutek dworskich intryg opuściła Egipt i udała się do Palestyny, gdzie zdobyła poparcie Cezara, z którym miała syna, Ptolemeusza XV Cezariona. Dzięki interwencji wojskowej Cezara powróciła na tron egipski. Po śmierci Ptolemeusza XIII, który zginął na skutek zamieszek antyrzymskich w Aleksandrii, Kleopatra poślubiła drugiego brata, Ptolemeusza XIV. Z nim odbyła podróż do Rzymu w celu wzmocnienia więzi politycznych pomiędzy obydwoma państwami. Po śmierci Cezara powróciła do Egiptu i rozkazała zamordować małżonka, po czym objęła rządy w imieniu małoletniego Cezariona.

Wikipedia

Przykłady

 (1.3) Mam na imię Kleopatra i studiuję egiptologię na Uniwersytecie Warszawskim.

 (1.3) 7 stycznia, 1 lipca i 20 października przypadają imieniny Kleopatry.

 (1.4) Kleopatra porusza się w obszarze między orbitami Marsa i Jowisza.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌklɛɔˈpatra, AS: kleopatra

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: zdrobn. Klea ż., Kleo ż.

 przym. przest. gwara. Kleopatrzyn

Wiktionary

Synonimy:

 (1.3) zdrobn. Klea, Kleo

Wiktionary


kleopatrzyny

przymiotnik dzierżawczy - należący do Kleopatry lub z nią związany


SJP.pl


kleosin

Kleosin – osada w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie białostockim, w gminie Juchnowiec Kościelny. Leży przy granicy z Białymstokiem, tuż przy linii kolejowej Białystok–Czeremcha. W miejscowości znajduje się Wydział Inżynierii Zarządzania Politechniki Białostockiej.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa białostockiego.

Wikipedia


klep

przyrząd do zapędzania ryb w sieci


SJP.pl


klępa

1. w łowiectwie: samica łosia; łosica, łosza;
2. obelżywie: kobieta niezgrabna, ociężała, nieporządna, niechlujna; flądra, jędza, wiedźma


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) łow. samica łosia

 (1.2) pejor. obraź. niezdarna, niezgrabna kobieta

Wiktionary

Klępa, łosza – określenie samicy łosia w gwarze myśliwskiej.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈklɛ̃mpa, AS: klmpa

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) łosica, łosza

Wiktionary


klepać

1. uderzać niezbyt silnie dłonią;
2. rozpłaszczać za pomocą młota, przede wszystkim metal; kuć;
3. mówić coś bez przemyślenia, bez zrozumienia; pleść, paplać


SJP.pl

czasownik przechodni niedokonany (dk. klepnąć)

 (1.1) uderzać lekko dłonią

czasownik przechodni niedokonany (dk. wyklepać)

 (2.1) bijąc młotem, rozpłaszczać metal

 (2.2) mówić bez namysłu; bezmyślnie wypowiadać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klepanie n., klepka ż.

 czas. uklepać, wklepywać, zaklepać

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) poklepywać

 (2.1) kuć, wyklepywać

 (2.2) paplać

Wiktionary


klepacki

nazwisko


SJP.pl

Osoby o nazwisku Klepacki:

  • Frank Klepacki (ur. 1974) – amerykański muzyk
  • Marian Klepacki (1947–1999) – polski przestępca
  • Witold Klepacki (1897–1960) – polski lekarz
  • Zbigniew Klepacki (ur. 1966) – polski menedżer
  • Zygmunt Klepacki (1948–2020) – polski trener
  • Zofia Noceti-Klepacka (ur. 1986) – polska windsurferka

Wikipedia


klepacz

1. dawniej: fałszywa, podrabiana przez fałszerzy moneta;
2. młot używany w fabrykach wyrobów metalowych


SJP.pl

  • Klepacz – wieś w Macedonii Północnej, w gminie Prilep
  • Klepacz – popularna nazwa fałszywej miedzianej monety drobnej

Osoby o tym nazwisku:

  • Aleksander Klepacz – polski wokalista, autor tekstów i piosenek
  • Apolonia Klepacz – polska polityk, senator
  • Maciej Klepacz – polski funkcjonariusz służb specjalnych
  • Michał Klepacz – rzymskokatolicki biskup
  • Rafał Klepacz – polski działacz harcerski
  • Stanisław Klepacz – polski wojskowy, oficer WP i AK
  • Witold Klepacz – polski polityk, samorządowiec, inżynier budownictwa, poseł na Sejm
  • Władysław Klepacz – polski informatyk, dziennikarz i popularyzator techniki

Wikipedia


klepaczka

przyrząd do klepania lnu lub konopi


SJP.pl

W Polsce
  • Klepaczka – wieś w woj. śląskim, w pow. częstochowskim, w gminie Starcza
  • Klepaczka – część wsi Kamienica Polska, w woj. śląskim, w pow. częstochowskim, w gminie Kamienica Polska
  • Klepaczka – część wsi Opatów, w woj. śląskim, w pow. kłobuckim, w gminie Opatów
  • Klepaczka – wieś w woj. śląskim, w pow. kłobuckim, w gminie Wręczyca Wielka
  • Klepaczka – dawna gmina

Wikipedia


klepadło

małe kowadło, na którym opiera się przedmiot z blachy przy klepaniu młotkiem


SJP.pl


klepak

1. młot do klepania blachy;
2. potocznie: drobna moneta;
3. potocznie: człowiek gadatliwy;
4. maszyna do wstępnego oczyszczania surowca włókienniczego o dużym zanieczyszczeniu; kleparka


SJP.pl


klepalność

zdolność metalu do zmiany kształtu pod wpływem kucia; kowalność, kujność


SJP.pl


klepalny

o metalach: dający się łatwo kuć; kujny, kowalny


SJP.pl


klepanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|klepać.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. uklepać, wklepywać, zaklepać, klepać ndk.

Wiktionary


klepaniec

dawniej: podrabiana przez fałszerzy moneta; klepacz


SJP.pl


kleparka

maszyna do wstępnego oczyszczania surowca włókienniczego o dużym zanieczyszczeniu; klepak


SJP.pl

Kleparka – wzniesienie pomiędzy miejscowościami Kamień, Rusocice i Przeginia Duchowna w województwie małopolskim, powiecie krakowskim, gminie Czernichów, w granicach wsi Kamień i Rusocice. Kleparka znajduje się w paśmie wzniesień pomiędzy wzniesieniami Kizarka (311 m) i Galasówki (264 m), pod względem geograficznym na Garbie Tenczyńskim (część Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej) w obrębie Rudniańskiego Parku Krajobrazowego.

Wikipedia


kleparnia

średniowieczna huta lub kuźnia, w której wyrabiano sztaby żelazne za pomocą kucia młotem; cajniarnia


SJP.pl


kleparski

przymiotnik od: Kleparz


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Kleparzem, dotyczący Kleparza

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kleparz m.

Wiktionary


kleparz

rzemieślnik zajmujący się klepaniem przedmiotów z blachy


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. historyczna dzielnica Krakowa, dawne miasto królewskie;

 (1.2) pot. każde z dwóch stałych targowisk w dzielnicy Kleparz (1.1)

Wiktionary

Kleparz – obszar Krakowa wchodzący w skład Dzielnicy I Stare Miasto, położony na północ od Starego Miasta. Od 1366 do końca XVIII w. samodzielne miasto. Był miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. kleparski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) hist. Florencja, Clepardia

Wiktionary


kleparzanin

mieszkaniec Kleparza


SJP.pl


kleparzanka

mieszkanka Kleparza


SJP.pl


klepczarek

nazwisko


SJP.pl


klepczyński

nazwisko


SJP.pl


klepiec

gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych; sapa


SJP.pl

Sapa, klepiec (Ballerus sapa) – gatunek słodkowodnej ryby karpiokształtnej z rodziny karpiowatych (Cyprinidae).

Wikipedia


klepisko

1. rodzaj podłogi w dawnych budynkach mieszkalnych albo w stodole;
2. równa, ubita gładko płaszczyzna z ziemi lub gliny, przeznaczona np. do tańca;
3. część aparatu młócącego młocarni lub kombajnu zbożowego


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) rodzaj powierzchni wykonanej z ubitej, wyschniętej gliny, zazwyczaj spełniało rolę podłogi w chatach lub stodołach;

 (1.2) miejsce młócenia zboża

Wiktionary

  • Klepisko (podłoga) – powierzchnia wykonana z ubitej gliny
  • Klepisko – podzespół młocarni (element o który zespół młócący ociera lub uderza zboże)

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. klepka ż.

 czas. zaklepać

Wiktionary


klepiskowy

przymiotnik od: klepisko


SJP.pl


klepka

deszczułka z twardego drewna do układania posadzek, do wyrobów bednarskich lub na poszycie pokładu łodzi


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) rodzaj niedużej deski z trwałego drewna, która po odpowiedniej obróbce jest używana w robocie bednarskiej lub do wykładania podłóg

 (1.2) gw-pl|Pomorze. miara masła

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Weronika chciałaby wyłożyć podłogę w kuchni klepkami z drewna egzotycznego.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklɛpka, AS: klepka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klepisko n.

 czas. wklepywać, zaklepać, klepać ndk., klepnąć dk.

 przym. klepkowy

Wiktionary


klepkarz

osoba wyrabiająca klepki do beczek


SJP.pl


klepkowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|klepkować.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. klepkować

Wiktionary


klepkowy

przymiotnik od: klepka


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) wykonany z klepek

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Klepkowe podłogi świetnie komponują się z nowoczesnymi wnętrzami.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klɛpˈkɔvɨ, AS: klepkovy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klepka

 czas. wklepywać

Wiktionary


klepnąć

uderzyć lekko dłonią


SJP.pl


klępnica

Klępnica (niem. Glietzig) – wieś sołecka w północno-zachodniej Polsce, położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie łobeskim, w gminie Łobez, przy linii kolejowej 202 Gdańsk-Stargard, z przystankiem Klępnica. Wieś leży nad południowym brzegiem jeziora Klępnicko. Według danych z 29 września 2014 r. wieś miała mieszkańców 85 mieszkających w 19 domach.

Wikipedia


klepnięcie

uderzyć lekko dłonią


SJP.pl


klepsydra

1. przyrząd służący do odmierzania czasu na podstawie ilości przepływającej cieczy (wody, rtęci) lub przemieszczającego się materiału sypkiego (piasku);
2. afisz zawiadamiający o czyjejś śmierci i pogrzebie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) przyrząd do odmierzania czasu, składający się z dwóch połączonych ze sobą identycznych, szklanych naczyń, w którym woda lub piasek przechodzą przez wąski kanalik łączący;

 (1.2) niewielki plakat informujący o czyjejś śmierci oraz terminie i miejscu pogrzebu

Wiktionary

Klepsydra (gr. κλεψύδρα od κλέπτω, κλέπτειν „kraść, uchodzić ukradkiem, wymykać się” i ὕδωρ „woda”) – zegar wodny, w późniejszych czasach także piaskowy, składający się z dwóch, zazwyczaj szklanych baniek, z których jedna znajduje się nad drugą, połączonych rurką przepuszczającą określoną ilość wody lub piasku w określonym czasie. Znane są klepsydry odmierzające od kilkudziesięciu sekund do doby.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W przeszłości klepsydry były używane do mierzenia czasu.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klɛpˈsɨdra, AS: klepsydra

Wiktionary

Powiązane:

 przym. klepsydrowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zegar piaskowy

 (1.2) nekrolog

Wiktionary


klepsydrowaty

przypominający kształtem klepsydrę


SJP.pl


klepsydrowy

przymiotnik od: klepsydra


SJP.pl


kleptokracja

forma władzy ze skorumpowanymi władcami niedbającymi o dobro państwa


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) polit. rządy złodziei, osób skorumpowanych;

Wiktionary

Kleptokracja (gr. κλέπτης (kléptēs – złodziej), κρατία (krátos – rządy)) – dosłownie „władza złodziei” – forma władzy ze skorumpowanymi władcami, wykorzystującymi swoją pozycję do wykorzystywania bogactw naturalnych kosztem mieszkańców w celu defraudowania funduszy państwowych oraz poszerzania osobistego bogactwa i władzy politycznej.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. kleptokrata m., klepokratka ż.

 przym. kleptokratyczny

Wiktionary


kleptokrata

skorumpowany władca niedbający o dobro państwa


SJP.pl


kleptokratka

skorumpowana urzędniczka niedbająca o dobro państwa


SJP.pl


kleptokratyczny

kleptokracja


SJP.pl

Patrz:

kleptokracja

kleptoman

osoba przejawiająca chorobliwą skłonność do drobnych kradzieży


SJP.pl

Kleptomania (gr. κλεπτειν / kleptein → kraść, zabierać) – zaburzenie psychiczne, objawiające się jako trudna lub niemożliwa do powstrzymywania potrzeba kradzieży. Kradzieże nie są dokonywane z potrzeby posiadania określonego przedmiotu bądź chęci zysku; po jej dokonaniu przedmioty mogą zostać wyrzucone bądź oddane komuś innemu albo zbierane.

Wikipedia


kleptomania

chorobliwa potrzeba dokonywania drobnych kradzieży


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) med. psych. zaburzenie psychiczne, objawiające się jako trudna lub niemożliwa do powstrzymania potrzeba kradzieży, zwykle nie motywowana zyskiem, ani chęcią posiadania;

Wiktionary

Kleptomania (gr. κλεπτειν / kleptein → kraść, zabierać) – zaburzenie psychiczne, objawiające się jako trudna lub niemożliwa do powstrzymywania potrzeba kradzieży. Kradzieże nie są dokonywane z potrzeby posiadania określonego przedmiotu bądź chęci zysku; po jej dokonaniu przedmioty mogą zostać wyrzucone bądź oddane komuś innemu albo zbierane.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˌklɛptɔ̃ˈmãɲja, AS: kleptõmãńi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kleptoman m., kleptomanka ż.

 przym. kleptomański

Wiktionary


kleptomanka

kobieta przejawiająca chorobliwą skłonność do drobnych kradzieży


SJP.pl


kleptomański

kleptoman


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) med. psych. związany z kleptomanią lub kleptomanami; mający cechy kleptomana

Wiktionary

Patrz:

kleptoman

Powiązane:

 rzecz. kleptomania ż., kleptoman mos., kleptomanka ż.

Wiktionary


klepulec

klocek z twardego drewna o gładkiej powierzchni dolnej, służący do sklepywania powierzchni formy typograficznej


SJP.pl


kler

ogół duchownych w danym Kościele lub kraju; duchowieństwo


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) ogół duchowieństwa danego wyznania lub kraju

Wiktionary

  • kler – ogół duchownych Kościoła
  • Kler – polski film fabularny z 2018 roku w reżyserii Wojciecha Smarzowskiego
  • Kler – polska sieć handlowa

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Hierarchia kościelna nie traktuje świeckich jako partnera do dyskusji o sprawach Kościoła, ponieważ przez wieki stan świecki traktowany był jako podrzędny wobec kleru.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klɛr, AS: kler

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klerykalność ż., klerykalizm m., klerykalizacja ż., kleryk m., klerykat mrz., klerykał mos., klerykałka ż.

 przym. klerykalny, klerycki

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) duchowieństwo

Wiktionary


klerk

clerk;
1. intelektualista, osoba uczona nie angażująca się w sprawy społeczne ani państwowe;
2. w średniowieczu: wędrowny student lub uczony;
3. dawniej: urzędnik


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) rzad. książk. osoba wykształcona trzymająca się z dala od życia politycznego

 (1.2) książk. średniowieczny student lub magister wędrujący z jednej Alma Mater do drugiej

 (1.3) daw. urzędnik

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Czasy po 2007 roku przejdą do historii polskiej inteligencji jako okres zdrady klerków.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klerkizm m.

 przym. klerkowski

Wiktionary


klerkizm

postawa intelektualistów wyznających zasadę nieangażowania się w bieżące życie polityczne


SJP.pl

Klerkizm – światopogląd, według którego intelektualista powinien dystansować się wobec spraw polityki i nie uczestniczyć w sporach politycznych. Ma on za zadanie poświęcać się sprawom związanym ze sztuką lub nauką i unikać angażowania się w procesy mające na celu zmianę zastanego świata. W związku z tym przez niektórych postawa taka może być wiązana z eskapizmem.

Wikipedia


klermoncki

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Clermontem, dotyczący Clermontu (współcz. Clermont-Ferrand)

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Clermont mrz.

Wiktionary


klerodendron

drzewo, krzew lub pnącze z rodziny werbenowatych; wolkameria; szczęślin


SJP.pl

Klerodendron, szczęślin (Clerodendrum L.) – rodzaj roślin z rodziny jasnotowatych. Obejmuje 258 gatunków. Występują one w niemal całej strefie międzyzwrotnikowej, a w strefie umiarkowanej sięgają na północy po północne Chiny i Japonię. Najbardziej zróżnicowane są w strefie tropikalnej i subtropikalnej Starego Świata. Rośliny te występują w formacjach zaroślowych i leśnych. Ich kwiaty zapylane są przez owady, często przez motyle.

Wikipedia


klerofob

osoba odczuwająca niechęć i odrazę do duchownych chrześcijańskich


SJP.pl


klerofobia

niechęć i odraza do duchownych chrześcijańskich


SJP.pl


klerokracja

rządy, władza kleru


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) polit. system rządzenia, w którym władza należy do kleru

Wiktionary


kleruch

w starożytnej Grecji: osiedleniec na podbitych ziemiach, któremu przyznano działkę w zamian za zobowiązanie do służby wojskowej i innych świadczeń


SJP.pl

Kleruchia — kolonia obywateli ateńskich na ziemiach buntującego się polis Związku Morskiego. Najstarszą kleruchią mogła być placówka na Salaminie, zdobytej w VI wieku p.n.e. od Megary. Ateńskich osadników dobierano spośród najuboższych mieszkańców. Otrzymywali oni przydzielane przez losowanie działki (kleros). Osiedleńcy nazywani byli kleruchami, zwykle otrzymywali najlepsze ziemie, stanowili też lokalny garnizon ateński. W V i IV wieku p.n.e. jeden z elementów ateńskiego imperializmu.

Wikipedia


kleruchia

1. kolonia rolniczo-wojskowa w starożytnych Atenach
2. w państwach hellenistycznych: nadział ziemi nadawany z obowiązkiem służby wojskowej


SJP.pl

Kleruchia — kolonia obywateli ateńskich na ziemiach buntującego się polis Związku Morskiego. Najstarszą kleruchią mogła być placówka na Salaminie, zdobytej w VI wieku p.n.e. od Megary. Ateńskich osadników dobierano spośród najuboższych mieszkańców. Otrzymywali oni przydzielane przez losowanie działki (kleros). Osiedleńcy nazywani byli kleruchami, zwykle otrzymywali najlepsze ziemie, stanowili też lokalny garnizon ateński. W V i IV wieku p.n.e. jeden z elementów ateńskiego imperializmu.

Wikipedia


klerycki

związany z klerykiem


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) odnoszący się do kleru, mający związek z klerem

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Franciszkanie należą do zakonów kleryckich.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kler m., kleryk m., klerykalizm m., klerykalizacja ż., klerykat mrz., klerykał mos., klerykałka ż.

 przym. klerykalny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) duchowny

Wiktionary


kleryczka

w świecie fantasy: przyszła kapłanka


SJP.pl


kleryk

uczeń seminarium duchownego


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) rel. student seminarium duchownego;

Wiktionary

  • kleryk – duchowny
  • kleryk – student seminarium duchownego, alumn

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Dwóch kleryków pojedzie z wikarym na rekolekcje ministranckie do Szczyrku.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklɛrɨk, AS: kleryk

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kler m., klerykat m., klerykalista m., klerykalizm m., klerykalizacja ż., klerykalizowanie n.

 czas. klerykalizować ndk.

 przym. klerycki, klerykalny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) alumn, seminarzysta

Wiktionary


klerykalistka

klerykalista


SJP.pl

Patrz:

klerykalista

klerykalizacja

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zjawisko stopniowego podporządkowania klerowi i Kościołowi wszelkich dziedzin życia w państwie

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Klauzula sumienia aptekarzy to klerykalizacja kraju.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klerykalność ż., kler m., klerykalizm m., klerykał m., klerykałka ż., kleryk mos.

 czas. klerykalizować ndk.

 przym. klerykalny, klerycki

 przysł. klerykalnie

Wiktionary


klerykalizm

dążenie do zwiększenia wpływu duchowieństwa i Kościoła na politykę państwa i zachowanie społeczne


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) tendencja do podporządkowania klerowi i Kościołowi wszelkich dziedzin życia w państwie;

Wiktionary

Klerykalizm (fr. cléricalisme) – stanowisko ideologiczne opowiadające się za dominacją idei religijnych oraz wpływem instytucjonalnego kleru na życie społeczne, polityczne oraz kulturalne aż do całkowitego podporządkowania go duchowieństwu i Kościołowi. Ze słownika francuskiego określenie klerykalizm przeniknęło do terminologii stosowanej w innych krajach.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kiedy w Kościele brakuje proroctwa, górę bierze w nim klerykalizm.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klerykalność ż., kler m., kleryk mos., klerykalizacja ż., klerykał m., klerykałka ż.

 czas. klerykalizować ndk.

 przym. klerykalny, klerycki

 przysł. klerykalnie

Wiktionary


klerykalizować

1. dążyć do zwiększenia wpływów duchowieństwa i Kościoła politykę państwa i zachowanie społeczne;
2. klerykalizować się - ulegać takim dążeniom


SJP.pl


klerykalność

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest klerykalne; cecha tych, którzy są klerykalni

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kler m., klerykalizm m., klerykalizacja ż., klerykalizowanie n.

 czas. klerykalizować

 przym. klerykalny

 przysł. klerykalnie

Wiktionary


klerykalny

dotyczący kleru, związany z duchowieństwem


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z klerykalizmem, charakterystyczny dla klerykalizmu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) W Koszycach wychodziły 4 gazety: biskupi dziennik klerykalny, dwa Partii Pracy i jeden konserwatywny w języku niemieckim.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kler m., klerykalizm m., klerykalizacja ż., klerykał m., kleryk mos., klerykałka ż., klerykalność ż.

 czas. klerykalizować ndk.

 przysł. klerykalnie

 przym. klerycki

Wiktionary


klerykat

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) rel. pot. seminarium duchowne

 (1.2) rel. pot. część klasztoru, w której mieszkają alumni

 (1.3) rel. pot. okres studiów seminaryjnych

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Franciszkański klerykat funkcjonował do wybuchu wojny.

 (1.2) Nie wszystkie cele na klerykacie wyposażone są w łazienki.

 (1.3) Błogi okres klerykatu wspominam jako czas wypełniony modlitwą, czytaniem i sportem.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kleryk m., kler m.

 przym. klerycki

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) seminarium

 (1.2) studentat

 (1.3) studia

Wiktionary


klerykał

zwolennik klerykalizmu


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) zwolennik klerykalizmu, zwolennik podporządkowania życia społecznego, polityki oraz kultury duchowieństwu i Kościołowi

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klerykalizm m., klerykalista ż., klerykalizacja ż., kler m.

:: fż. klerykałka

 przym. klerykalny, klerycki

 przysł. klerycki

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) klerykalista

Wiktionary


klerykałka

klerykał


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zwolenniczka klerykalizmu, zwolenniczka podporządkowania życia społecznego, polityki oraz kultury duchowieństwu i Kościołowi

Wiktionary

Patrz:

klerykał

Przykłady

 (1.1) Dwa razy już przyjeżdżała mnie odwiedzić… i opisując jak gorliwą zwolenniczką buddyzmu stała się Rodziewiczówna, kończy: „No, mój Janku, co to się zrobiło z tej gorliwej klerykałki! Co prawda to też klerykałka, tylko buddyjska”.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klerykalizm m., klerykalista ż., klerykalizacja ż., kler m.

:: fm. klerykał

 przym. klerykalny, klerycki

 przysł. klerycki

Wiktionary


klerykowski

dotyczący kleryka (np. klerykowskie życie)


SJP.pl


klęska

porażka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) fatalna przegrana w bitwie

 (1.2) wielkie nieszczęście, niepowodzenie lub zniszczenie

Wiktionary

Klęska (fr. La débâcle) – dziewiętnasty tom cyklu Rougon-Macquartowie. Tłem fabuły jest seria zdarzeń polityczno-militarnych, które towarzyszyły końcowi panowania Napoleona III i upadku II Cesarstwa Francuskiego w 1870 r., takich jak: wojna francusko-pruska, bitwa pod Sedanem czy powstanie Komuny Paryskiej. Powieść została wydana w roku 1892.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Klęska wojsk kościuszkowskich pod Maciejowicami była gwoździem do trumny wolnej Rzeczpospolitej i doprowadziła do ostatniego, trzeciego rozbioru Polski.

 (1.1) Bitwa zakończyła się klęską armii przeciwnika.

 (1.2) Nasze małżeństwo od początku było moją życiową klęską.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklɛ̃w̃ska, AS: klũ̯ska

Wiktionary

Powiązane:

 przym. klęskowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1-2) stpol. klęsta

 (1.1) przegrana, porażka, pogrom, niepowodzenie

 (1.2) katastrofa, kataklizm, plaga, tragedia, dramat, fiasko, nieszczęście

Wiktionary


klęskowo

klęskowy


SJP.pl

Klęskowo (hist. Clescow, niem. Hökendorf) – część miasta Szczecina na osiedlu Bukowe-Klęskowo, położona w południowo-wschodniej części miasta, w dolinach Rudzianki i Chojnówki.

Wikipedia

Patrz:

klęskowy

klęskowy

klęska


SJP.pl

Patrz:

klęska

klęsnąć

1. uginać się, opadać, zapadać się;
2. tracić obrzęk; tęchnąć


SJP.pl


kleśnica

gatunek rośliny z rodziny obrazkowatych rosnąca na podmokłych terenach Polinezji, na Wyspach Hawajskich, w Afryce i Amerykach; taro, kolokazja


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. bot. nazwa systematyczna|Colocasia esculenta|ref=tak., kolokazja jadalna

Wiktionary

Kleśnica (niem. Klessen Bach – potok, lewy dopływ Morawki o długości 8,89 km.

Potok bierze swój początek na stoku Śnieżnika, drążąc wąską, głęboką dolinkę zwaną Gęsią Gardzielą. Przepływa przez wsie Kletno i Stara Morawa oraz przez rezerwat przyrody Jaskinia Niedźwiedzia chroniący unikatową jaskinię oraz zjawiska krasowe.

Wikipedia


kleśniec

rodzaj roślin zielnych z rodziny obrazkowatych


SJP.pl

Kleśniec (Arisarum Mill.) – rodzaj roślin zielnych należący do rodziny obrazkowatych, liczący 3 gatunki pochodzące z obszaru Makaronezji i rejonu śródziemnomorskiego do zachodniej Transkaukazji.

Wikipedia


kleśno

Kleśno (niem. Hinter See) – jezioro w Bruździe Zbąszyńskiej, w gminie Bledzew.

Wikipedia


kleszcz

pajęczak żywiący się krwią zwierząt i ludzi


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) zool. pasożytniczy pajęczak żywiący się krwią;

forma czasownika.

 (2.1) 2. os. lp. rozk. od: kleszczyć

Wiktionary

Kleszcz – dawna osada młynarska, od 1953 w granicach miasta Piotrków Trybunalski. Leży we wschodniej części miasta, wzdłuż ulicy Kleszcz, po południowej stronie jeziora Bugaj.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Żeby pan Sapieha nie był chory i żeby tu był obecny, powiedziałby wam, kto szwedzkiego kleszcza z warszawskiej skóry najpierwszy wyciągnął.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klɛʃt͡ʃ, AS: klešč

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kleszcze nmos., kleszczenie n., zakleszczenie n., kleszczotek m.

:: zdrobn. kleszczyk m., kleszczyki nmos.

 czas. kleszczyć ndk., zakleszczyć dk.

 przym. kleszczowy

 przysł. kleszczowo

Wiktionary


kleszczak

egzotyczny duży ptak z rodziny bocianowatych; kleszczak azjatycki lub kleszczak afrykański


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) ornit. duży ptak brodzący z rodzaju nazwa systematyczna|Anastomus|Bonnaterre|ref=tak.;

Wiktionary

Kleszczak afrykański (Anastomus lamelligerus) – gatunek dużego ptaka z rodziny bocianów (Ciconiidae). Dziób jasny, między zamkniętymi połówkami szeroka „dziura”. Zwykle towarzyski, żeruje na terenach otwartych; pozwala obserwować się z bliska. Swoim niezwykłym dziobem kruszy skorupy małży i ślimaków.

Rozmiary
Długość ciała około 100 cm, rozpiętość skrzydeł 130–150 cm, masa ciała 1,2–1,3 kg.
Zasięg, środowisko
Afryka. Lokalnie liczny na terenach podmokłych. Niektóre osiadłe, większość jednak wędruje w obrębie całej Afryki.
Podgatunki
Wyróżniono dwa podgatunki A. lamelligerus:
  • Anastomus lamelligerus lamelligerus – Afryka na południe od Sahary
  • Anastomus lamelligerus madagascariensis – Madagaskar

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Ciemnoszare dzioby dorosłych kleszczaków rzeczywiście przypominają kleszcze.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklɛʃt͡ʃak, AS: kleščak

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kleszcz mzw., kleszczaki nmos., kleszcze nmos., kleszczenie n., kleszczyk mzw., kleszczyki nmos., zakleszczenie n., kleszczotek mzw.

 czas. kleszczyć ndk., zakleszczyć dk.

 przym. kleszczowy

 przysł. kleszczowo

Wiktionary


kleszczaki

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

 (1.1) ornit. nazwa systematyczna|Anastomus|ref=tak., rodzaj ptaków z rodziny bocianowatych;

forma rzeczownika.

 (2.1) M., B. i W. od: kleszczak

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klɛʃˈt͡ʃaci, AS: kleščaḱi

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kleszczak m.

Wiktionary


kleszczanka

gatunek skorka


SJP.pl

Wikipedia


kleszczasty

podobny do kleszczy, przypominający kleszcze


SJP.pl


kleszcze

1. narzędzie do chwytania przedmiotów; cęgi
2. zakończenie odnóży raka, kraba


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

 (1.1) techn. narzędzie z uchwytami służące do chwytania przedmiotów

 (1.2) med. zob. kleszcze porodowe.

 (1.3) przen. coś wywierającego nacisk, presję

 (1.4) przen. coś utrudniającego wydostanie się

 (1.5) bud. w konstrukcji dachu: element poziomy usztywniający poprzecznie więźbę, występujący w formie zdwojonej;

 (1.6) zool. przypominające kleszcze (1.1) zakończenie odnóży u niektórych stawonogów

forma rzeczownika.

 (2.1) M., B. i W. lm. od: kleszcz

Wiktionary

  • kleszcze (pajęczaki)
  • kleszcze – przekształcone odnóża niektórych stawonogów, inaczej szczypce
  • kleszcze (narzędzie)
  • kleszcze (budownictwo)
  • kleszcze (fortyfikacja)

Pierwotnie odnosiło się do narzędzia służącego do ściskania, zaciskania.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈklɛʃt͡ʃɛ, AS: klešče

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kleszcz mzw., kleszczenie n., zakleszczenie n., kleszczotek mzw.

:: zdrobn. kleszczyk m., kleszczyki nmos.

 czas. kleszczyć ndk., zakleszczyć dk.

 przym. kleszczowy

 przysł. kleszczowo

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) szczypce, cęgi; gw-pl|Górny Śląsk|canga, cangi, klyszcze.

Wiktionary


kleszczelanin

mieszkaniec Kleszczel (miasta w Polsce)


SJP.pl


kleszczelanka

mieszkanka Kleszczel (miasta w Polsce)


SJP.pl


kleszczele

miasto w Polsce


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna

 (1.1) geogr. miasto w Polsce;

Wiktionary

Kleszczele – miasto w Polsce w województwie podlaskim, w powiecie hajnowskim, nad rzeką Nurzec, położone przy granicy z Białorusią. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kleszczele. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa białostockiego.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: klɛʃˈt͡ʃɛlɛ, AS: kleščele

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kleszczelski

Wiktionary


kleszczelski

przymiotnik od: Kleszczele


SJP.pl


kleszczewko

Kleszczewko (niem. Kleschkau) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie gdańskim, w gminie Pszczółki. W 2010 zamieszkiwało ją 311 osób.

Wikipedia


kleszczewo

nazwa wielu miejscowości w Polsce


SJP.pl

W Polsce
  • Kleszczewo – wieś w woj. lubuskim, w pow. międzyrzeckim, w gminie Bledzew
  • Kleszczewo – przysiółek wsi Gumieniec w woj. pomorskim, w pow. bytowskim, w gminie Trzebielino
  • Kleszczewo – wieś w woj. pomorskim, w pow. gdańskim, w gminie Trąbki Wielkie
  • Kleszczewo – wieś w woj. warmińsko-mazurskim, w pow. giżyckim, w gminie Miłki
  • Kleszczewo – wieś w woj. warmińsko-mazurskim, w pow. oleckim, w gminie Wieliczki
  • Kleszczewo – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. leszczyńskim, w gminie Osieczna
  • Kleszczewo – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. poznańskim, w gminie Kleszczewo
  • Kleszczewo – kolonia w woj. zachodniopomorskim, w pow. choszczeńskim, w gminie Choszczno
  • Kleszczewo – gmina w powiecie poznańskim
  • Kleszczewo – gromada w powiecie oleckim
  • Kleszczewo – gromada w powiecie średzkim

Wikipedia


kleszczewski

przymiotnik od: Kleszczewo


SJP.pl

Osoby o tym nazwisku:

  • Mariusz Kleszczewski – polski samorządowiec, lekarz i przedsiębiorca
  • Zygmunt Kleszczewski – polski fizyk

Wikipedia


kleszczka

szydło rybackie


SJP.pl


kleszczojad

ptak z rodziny kukułkowatych, żyjący w Ameryce Południowej i Środkowej


SJP.pl


kleszczojady

ptak z rodziny kukułkowatych, żyjący w Ameryce Południowej i Środkowej


SJP.pl

Kleszczojady (Crotophaginae) – podrodzina ptaków z rodziny kukułkowatych (Cuculidae).

Wikipedia


kleszczotek

jadowity stawonóg z gromady pajęczaków, podobny do skorpiona; zaleszczotek


SJP.pl


kleszczów

1. narzędzie do chwytania przedmiotów; cęgi
2. zakończenie odnóży raka, kraba


SJP.pl

W Polsce
  • Kleszczów – część miasta Żory
  • Kleszczów – wieś w woj. łódzkim, w pow. bełchatowskim, w gminie Kleszczów
  • Kleszczów – wieś w woj. małopolskim, w pow. krakowskim, w gminie Zabierzów
  • Kleszczów – wieś w woj. śląskim, w pow. gliwickim, w gminie Rudziniec
  • Kleszczów – gmina w powiecie bełchatowskim
  • Kleszczów – gromada w powiecie piotrkowskim/bełchatowskim
  • Kleszczów – jezioro

Wikipedia


kleszczowice

Kleszczowice – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wołowskim, w gminie Wińsko.

Wikipedia


kleszczowina

1. część materiału, którą się chwyta kleszczami podczas kucia;
2. roślina z rodziny wilczomleczowatych; rącznik


SJP.pl

Wikipedia


kleszczówka

wieś w Polsce


SJP.pl

  • Dzielnice
    • Kleszczówka – dzielnica Żor
  • 1 miejscowość w Polsce:
    • Kleszczówka – wieś woj. lubelskim, w powiecie ryckim, w gminie Ryki.

Wikipedia


kleszczowski

przymiotnik od: Kleszczowa, Kleszczów


SJP.pl


kleszczowy

kleszcz, kleszcze


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z kleszczami

Wiktionary

Patrz:

kleszcz, kleszcze

Powiązane:

 rzecz. kleszczak mzw., kleszcz m., kleszcze nmos. lm.

 przysł. kleszczowo

Wiktionary


kleszczołapka

przyrząd do usuwania kleszczy


SJP.pl


kleszczyk

zdrobnienie od: kleszcz


SJP.pl


kleszczyki

zdrobnienie od: kleszcze


SJP.pl


kleszczyniec

Kleszczyniec (kaszub. Kleszczińc) – wieś kaszubska w Polsce, położona w województwie pomorskim, w powiecie bytowskim, w gminie Czarna Dąbrówka, przy drodze wojewódzkiej nr .

W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa słupskiego.

Wieś stanowi sołectwo gminy Czarna Dąbrówka.

Wikipedia


kleszczyński

nazwisko


SJP.pl


kleszczyny

drewniane części chomąta


SJP.pl

Kleszczyny – dzielnica we wschodniej części miasta Suchedniowa w woj. świętokrzyskim, w powiecie skarżyskim. Rozpościera się wzdłuż ulicy Langiewicza w kierunku na Mostki. Do końca 1955 roku samodzielna wieś.

Wikipedia


kleszewo

Kleszewo – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie pułtuskim, w gminie Pułtusk. Ma status sołectwa. Leży nad Narwią przy ujściu Pełty.

Wieś duchowna położona była w drugiej połowie XVI wieku w ziemi zakroczymskiej województwa mazowieckiego. W 1765 roku wchodziła w skład klucza przemiarowskiego biskupstwa płockiego. Do 1954 roku istniała gmina Kleszewo. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ciechanowskiego.

Wikipedia


klesztów

Klesztów – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie chełmskim, w gminie Żmudź. Leży w odległości 20 km od Chełma.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa chełmskiego.

Wieś stanowi sołectwo gminy Żmudź. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 269 mieszkańców i była czwartą co do liczby ludności miejscowością gminy.

Wieś jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.

Wikipedia


kleszy

przymiotnik od: klecha


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z klechą, dotyczący klechy

przymiotnik dzierżawczy

 (2.1) należący do klechy, będący jego własnością

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klecha m.

Wiktionary


klet

imię męskie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna

 (1.1) imię|polski|m.;

 (1.2) zdrobn. Anaklet (hipokorystyk)

Wiktionary

Klet – imię męskie o niejasnej etymologii. Może być ono użytym jako nazwa własna greckim przymiotnikiem kl-tós oznaczającym: "wybrany", "wezwany", jak również może być aluzją do greckiego ewangelicznego cytatu: "polloi eisi kl-toi, olígoi d- eklektoi" - "wielu wezwanych, mało wybranych".

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. Anaklet mos.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) Anaklet

Wiktionary


kleta

imię męskie


SJP.pl


kleterek

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) but do wspinaczki

Wiktionary


kleterki

obuwie do wspinaczki wysokogórskiej


SJP.pl


kletka

1. dawniej: kram;
2. dawniej: klitka (ciasne, nieduże pomieszczenie);
3. dawne zdrobnienie od: kleta (nędzny dom, budynek)


SJP.pl


kletno

Kletno (dawniej niem. Klessengrund) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Stronie Śląskie.

Wikipedia


kletuśnica

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) poznań. plotkarka

Wiktionary


klewianka

wieś w Polsce


SJP.pl

Klewianka – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie monieckim, w gminie Goniądz.

W latach 1954–1971 wieś należała i była siedzibą władz gromady Klewianka, po przeniesieniu siedziby i zmianie nazwy gromady w gromadzie Goniądz. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa łomżyńskiego.

Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Agnieszki w Goniądzu.

Wikipedia


klewinowo

Klewinowo – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie białostockim, w gminie Juchnowiec Kościelny.

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku wieś zamieszkiwało 399 osób, wśród których 384 było wyznania rzymskokatolickiego, 13 prawosławnego a 2 mojżeszowego. Jednocześnie 398 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową a 9 białoruską. We wsi było 56 budynków mieszkalnych.

Wikipedia


klewki

wieś w województwie warmińsko-mazurskim


SJP.pl

W Polsce
  • Klewki – wieś w woj. mazowieckim, w pow. przasnyskim, w gminie Przasnysz
  • Klewki – wieś w woj. warmińsko-mazurskim, w pow. olsztyńskim, w gminie Purda
  • Klewki – przystanek kolejowy w Klewkach w województwie warmińsko-mazurskim

Wikipedia


klewków

Klewków – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie łowickim, w gminie Łowicz.

Wieś duchowna położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie gąbińskim ziemi gostynińskiej województwa rawskiego. Była wsią klucza łowickiego arcybiskupów gnieźnieńskich. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa skierniewickiego.

Wikipedia


klewno

W Polsce
  • Klewno – wieś w woj. pomorskim, w pow. bytowskim, w gminie Miastko
  • Klewno – wieś w woj. warmińsko-mazurskim, w pow. kętrzyńskim, w gminie Reszel
  • Klewno – dawna gmina
  • Klewno – zlikwidowany przystanek osobowy w Klewnie, w gminie Reszel, w powiecie kętrzyńskim w województwie warmińsko-mazurskim

Wikipedia


klezmer

1. żydowski muzyk, którego gra nawiązuje do tradycyjnej muzyki żydowskiej;
2. pogardliwie: muzyk grający w lokalach rozrywkowych lub na weselach, którego głównym celem jest zarobek, a nie twórczość artystyczna


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) muz. lud. żydowski muzykant;

 (1.2) pogard. muzyk grywający na imprezach towarzyskich lub w lokalach

Wiktionary

Klezmer (hebr. ‏כלי‎ „narzędzie, instrument”; ‏זמר‎ „piosenkarz”) – tradycyjny muzykant żydowski weselno-karczmiany lub grający na innych przyjęciach (np. na bar micwie). W polszczyźnie słowo to nabrało bardziej negatywnych konotacji: kiepski muzyk grający bez miłości do muzyki, a tylko dla pieniędzy, tzw. grający „do kotleta”. W swoim pierwotnym znaczeniu termin „klezmer” oznaczał muzyka o specyficznych, niemniej wysokich umiejętnościach.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz.

:: fż. klezmerka ż.

 przym. klezmerski

 przysł. klezmersko

Wiktionary


klezmerka

dawniej: muzykantka grająca w lokalach rozrywkowych, na weselach itp.


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pogard. kobieta pracująca jako muzyk na imprezach towarzyskich lub w lokalach

 (1.2) pot. praca klezmera

Wiktionary

Przykłady

 (1.2) W lecie trudnił się klezmerką na wiejskich weselach.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: fm. klezmer mos.

 przym. klezmerski

 przysł. klezmersko

Wiktionary


klezmerski

1. dotyczący klezmera;
2. muzyka klezmerska - odmiana instrumentalno-wokalnej muzyki żydowskiej


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z klezmerem, dotyczący klezmera

przymiotnik dzierżawczy

 (2.1) należący do klezmera, będący jego własnością lub dziełem

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Płytę z muzyką klezmerską przywieźliśmy z Krakowa.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klezmer mos., klezmerka ż.

 przysł. klezmersko

Wiktionary


klezmersko

przysłówek sposobu

 (1.1) na sposób klezmerski, po klezmersku

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Na koncercie było klasycznie i klezmersko za sprawą muzykującej rodziny z Izraela.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klezmer mos., klezmerka ż.

 przym. klezmerski

Wiktionary


kliber

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) gw-pl|Poznań. nos

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kluber, kluka

Wiktionary


klich

nazwisko


SJP.pl

  • Adam Klich (ur. 1932) – polski naukowiec, profesor AGH
  • Bogdan Klich (ur. 1960) – polityk
  • Edmund Klich (ur. 1946) – lotnik, szef Państwowej Komisji Badania Wypadków Lotniczych
  • Edward Klich (1878-1939) – slawista
  • Katarzyna Klich (ur. 1973) – polska wokalistka
  • Maciej Klich (ur. 1958) – działacz niepodległościowy i polonijny
  • Mateusz Klich (ur. 1990) – polski piłkarz
  • Wojciech Klich (ur. 1965) – polski piłkarz i trener piłkarski

Wikipedia


klicki

nazwisko


SJP.pl


kliczka

zdrobnienie od: klika


SJP.pl


kliczków

Kliczków (niem. Klitschdorf) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie bolesławieckim, w gminie Osiecznica.

Wikipedia


kliencki

odnoszący się do klienta, właściwy klientom


SJP.pl


klient

1. kupujący, interesant, petent;
2. potocznie: bliżej nieokreślony mężczyzna;
3. obywatel starożytnego Rzymu, będący pod opieką prawną patrycjusza;
4. tajemniczy klient - osoba anonimowo badająca jakość obsługi klienta w punkcie handlowym


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) hand. osoba kupująca w sklepie, interesant załatwiający sprawy w urzędzie lub placówkaacówce usługowej

 (1.2) daw. hist. ubogi człowiek uzależniony od swojego patrona

 (1.3) pot. bliżej nieokreślony mężczyzna

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (2.1) inform. oprogramowanie korzystające z usług dostarczanych przez serwer

Wiktionary

Określenia osób

  • klient – osoba nabywająca towar lub usługę
  • klient – ubogi szlachcic zależny od możnowładcy
  • klient – obywatel starożytnego Rzymu

Informatyka

  • klient – oprogramowanie korzystające z usług serwera
    • klient FTP – program komputerowy do łączenia się z serwerem FTP

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W sklepie wisiał szyld: „Nasz klient – nasz pan!”.

 (2.1) Klient/serwer to architektura oprogramowania umożliwiająca rozdzielenie pewnych funkcjonalności w celu zwiększenia jego elastyczności i ułatwienia wprowadzania zmian w każdej z części.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklʲijɛ̃nt, AS: klʹii ̯ẽnt

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klientela ż., klientyzm m.

:: fż. klientka ż.

 przym. kliencki, klientowski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) daw. kundman

 (1.3) delikwent, facet, gość, koleś, jegomość

 (2.1) terminal

Wiktionary


klientela

ogół klientów


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) ogół klientów jakiejś instytucji, jakiegoś sklepu, punktu usługowego itp.

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Klientela tego lokalu także była zupełnie inna, aniżeli w cukierniach śródmieścia.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌklʲijɛ̃nˈtɛla, AS: klʹii ̯ẽntela

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klient m., klientka ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) klienci, bywalcy

Wiktionary


klientelistyczny

klientelizm; klientystyczny


SJP.pl


klientelizm

klientyzm:
1. popieranie i protegowanie przez osoby wpływowe tych, którzy świadczą na ich rzecz usługi;
2. w starożytnym Rzymie: system zależności klienta od patrona


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) nieformalny układ zależności polegający na popieraniu i chronieniu przez osoby wpływowe tych, które świadczą usługi na ich rzecz;

Wiktionary

Klientelizm – układ nieformalnych zależności typu ekonomiczno-politycznego, w ramach których wpływowy decydent polityczny (lub zasobny dysponent dóbr ekonomicznych) – (patron) roztacza opiekę nad osobą (lub grupą społeczną) – (klientela) w zamian za poparcie polityczne. Zjawisko klientelizmu jest powszechnie uznawane za formę patologii społecznej, ponieważ narusza formalne i oficjalne reguły gry politycznej i ekonomicznej. Powiązania typu klientelistycznego zaburzają prawidłowy (z punktu widzenia obowiązujących urządzeń i instytucji społeczno-politycznych) proces dystrybucji dóbr politycznych i ekonomicznych, doprowadzając do powstania szarej strefy, niepodlegającej ogólnospołecznej kontroli. Zjawiskami pokrewnymi są zjawiska nepotyzmu oraz kumoterstwa.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W Grecji polityk polityka nie skrzywdzi - mówi dyplomata, który spędził w tym kraju wiele lat. Nadal jeszcze panuje system rousfeti, który w wolnym tłumaczeniu znaczy tyle co "ręka rękę myje", klientelizm, zasada "żyj i daj żyć innym".

Wiktionary

Powiązane:

 przym. klientelistyczny, klientystyczny

Wiktionary


klientka

klient


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) ekon. hand. kobieta kupująca, nabywająca towary lub usługi

Wiktionary

Patrz:

klient

Przykłady

 (1.1) Pana mecenasa nie ma, jest na spotkaniu z klientką.

 (1.1) Typowa bikejka jest zwykle stałą klientką solariów oraz bywalczynią dyskotek. (z Internetu)

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klʲiˈjɛ̃ntka, AS: klʹii ̯ntka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klientela ż., klientyzm m.

:: fm. klient m.

 przym. kliencki, klientowski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) interesantka

Wiktionary


klientowski

przymiotnik od: klient


SJP.pl


klientoza

potocznie: poczucie wyższości nad sprzedawcą lub usługodawcą, objawiające się pogardą, manipulacją i przesadnymi roszczeniami


SJP.pl


klientystyczny

klientyzm; klientelistyczny


SJP.pl


klientyzm

klientelizm:
1. popieranie i protegowanie przez osoby wpływowe tych, którzy świadczą na ich rzecz usługi;
2. w starożytnym Rzymie: system zależności klienta od patrona


SJP.pl


klif

urwisty brzeg morza i jeziora; faleza


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) geogr. geol. wysoki i stromy, często pionowy, urwisty brzeg morza lub jeziora, powstały w wyniku abrazji;

Wiktionary

Klif (faleza, urwisko brzegowe) – stroma, często pionowa ściana brzegu morskiego lub jeziornego, utworzona wskutek procesu abrazji (ścierania brzegu przez okruchy skalne poruszane przez fale) zachodzącego u jej podstawy na styku z platformą abrazyjną.

Według Księgi rekordów Guinnessa największy klif na Ziemi znajduje się na Hawajach, na północnym wybrzeżu wyspy Molokaʻi niedaleko Umilehi Point i wznosi się 1010 m nad poziomem wody.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Wieża strażnicza znajdowała się na szczycie klifu, z którego roztaczał się widok na cieśninę oraz brzegi południowej wyspy.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klʲif, AS: klʹif

Wiktionary

Powiązane:

 przym. klifowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) faleza, urwisko brzegowe

Wiktionary


klifowy

przymiotnik od: klif


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z klifem, dotyczący klifu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) W rejonie od Rewala po zachodni fragment Niechorza znajduje się wysoczyzna moreny dennej podcięta od północy abrazyjną krawędzią wybrzeża klifowego.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klif m.

Wiktionary


klik

naciśnięcie klawisza myszki; kliknięcie


SJP.pl

wykrzyknik

 (1.1) dźwięk. odgłos, jaki wydaje naciśnięty przycisk myszy komputerowej

 (1.2) gw-pl|Radomsko. wydzielina z nosa.

forma rzeczownika.

 (2.1) D. lm. od: klika

Wiktionary

AppImage (wcześniej klik oraz PortableLinuxApps) – uniwersalny format pakietów służący do łatwego i szybkiego uruchamiania oprogramowania w większości dystrybucji GNU/Linux. Uruchamianie aplikacji jest możliwe z poziomu konta zwykłego użytkownika bez konieczności posiadania uprawnień roota, wystarczą tylko uprawnienia do uruchamiania. W każdym pliku AppImage zawarte są wszystkie komponenty potrzebne do działania programu.

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. kliker mrz., klikanie, kliknięcie

 czas. klikać, kliknąć

frazeologia.

etymologia.

 (1.1) etym|ang|click.

uwagi.

tłumaczenia.

źródła.

== klik (język baskijski.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik

 (1.1) inform. klik, kliknięcie

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klʲik, AS: klʹik

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kliker mrz., klikanie, kliknięcie

 czas. klikać, kliknąć

Wiktionary


klika

grupa osób wspierających się wzajemnie, dążąca do osiągnięcia jakichś korzyści, przynosząca szkodę innym osobom; koteria, sitwa


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) socjol. grupa ludzi powiązanych wspólnymi interesami i wspierających się wzajemnie, wbrew interesowi szerszej grupy, do której należą;

 (1.2) mat. część grafu, w której każdy wierzchołek jest połączony z każdym różnym od niego;

czasownik

 (2.1) 3 os. lp. ter. zob. klikać.

Wiktionary

  • Klika – mała podgrupa osób.
  • Klika – pojęcie w teorii grafów.
  • Kabaret Klika – polski kabaret.
  • THS Klika – polska grupa muzyczna.
  • Miloš Klika – czeski szermierz.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) I cała ta klika, każdy każdemu rączkę myje, a z ludźmi się nie liczą.

 (1.2) Klika jest maksymalna, jeśli nie da się dodać do niej wierzchołka tak, aby razem z nią również tworzył klikę.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklʲika, AS: klʹika

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kasta, klan, koteria, mafia, sitwa; żart. towarzystwo wzajemnej adoracji, krewni i znajomi królika; przest. kamaryla

Wiktionary


klikać

czasownik przechodni niedokonany (dk. kliknąć)

 (1.1) inform. naciskać przycisk myszy komputerowej

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)

 (2.1) pot. inform. rozmawiać za pomocą komunikatora internetowego lub na czacie

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Klikam i klikam, i okno nie chce się zamknąć.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklʲikat͡ɕ, AS: klʹikać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klikanie n., kliknięcie n., klikalność ż., kliker mrz.

 przym. klikalny

 wykrz. klik

 czas. kliknąć

Wiktionary


klikacz

kliker;
1. rodzaj małego licznika zliczającego kliknięcia przyciskiem;
2. zabawka, która po kliknięciu wydaje charakterystyczny dźwięk;
3. program komputerowy do automatyzacji kliknięć myszy;
4. gra komputerowa oparta na wskazywaniu i klikaniu myszą


SJP.pl

Klikacz (bułg. Кликач) – wieś w Bułgarii, w obwodzie Burgas, w gminie Karnobat. W 2023 roku liczyła 780 mieszkańców.

Wikipedia


klikalność

1. współczynnik klikalności - stosunek pomiędzy liczbą klików a wyświetleniami reklamy internetowej, wyrażony w procentach; CTR;
2. cecha tego, co da się kliknąć


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) cecha tego, co klikalne

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klikanie n., kliknięcie n., kliker mrz.

 czas. klikać ndk., kliknąć dk.

 przym. klikalny

Wiktionary


klikalny

dający się kliknąć


SJP.pl


klikanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|klikać.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klʲiˈkãɲɛ, AS: klʹikãńe

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kliknięcie n., klik m., klikalność ż., kliker mrz.

 czas. klikać ndk., kliknąć dk.

 przym. klikalny

 wykrz. klik

Wiktionary


klikbajt

rzadko: chwytliwa treść odnośnika na stronie internetowej, prowokująca do jego kliknięcia; clickbait


SJP.pl


klikbajtowy

klikbajt; clickbaitowy


SJP.pl


kliker

klikacz;
1. rodzaj małego licznika zliczającego kliknięcia przyciskiem;
2. zabawka, która po kliknięciu wydaje charakterystyczny dźwięk;
3. program komputerowy do automatyzacji kliknięć myszy;
4. gra komputerowa oparta na wskazywaniu i klikaniu myszą


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) prosty mechaniczny przyrząd do przywoływania psa; po naciśnięciu wydaje dźwięk – kliknięcie

Wiktionary

Kliker (ang. clicker) – kawałek blaszki, zazwyczaj grubości 0,25 mm, przymocowanej do majdanu w łuku sportowym. Jest elementem informującym dźwiękowo i drganiowo o przeciągnięciu strzały a tym samym o prawidłowym układzie (zamknięciu) łucznika. Istnieje kilka typów klikerów, m.in. kliker magnetyczny (rolę zawiasu i elementu powrotnego pełni magnes), kliker blaszkowy (zwykły), kliker optyczny (polegający na systemie lusterek przymocowanych do łuku).

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. klik m., klikanie n., kliknięcie n., klikalność ż., klikacz m.

 czas. klikać ndk., kliknąć dk.

 przym. klikalny

 wykrz. klik

Wiktionary


klikerowy

kliker


SJP.pl

Patrz:

kliker

kliknąć

nacisnąć jeden z przycisków myszy komputerowej


SJP.pl

czasownik przechodni dokonany (ndk. klikać)

 (1.1) dokonany od|klikać.

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Kliknij prawym klawiszem myszy, aby otworzyć menu kontekstowe.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklʲiknɔ̃ɲt͡ɕ, AS: klʹiknõńć

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klikanie n., kliknięcie n., klikalność ż., kliker mrz.

 czas. klikać ndk.

 przym. klikalny

 wykrz. klik

Wiktionary


kliknięcie

nacisnąć jeden z przycisków myszy komputerowej


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) inform. odczasownikowy od|kliknąć.

 (1.2) inform. pojedyncze naciśnięcie i zwolnienie przycisku myszy

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Po kliknięciu w odsyłacz wyświetli się odnośne hasło.

 (1.2) Zapisanie się na ten kurs internetowy jest bardzo proste, wymaga dosłownie trzech kliknięć.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klʲicˈɲɛ̇̃ɲt͡ɕɛ, AS: klʹiḱńė̃ńće

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klik m., klikanie n., klikalność ż., kliker mrz.

 czas. kliknąć dk., klikać ndk.

 przysł. klikalny

 wykrz. klik

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) klik

Wiktionary


klikon

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) hist. osoba, której zadaniem jest obwieszczanie głosem zarządzeń lub powtarzanie tłumowi słów panującego

Wiktionary

Klikon, krzykacz miejski lub obwoływacz miejski – osoba ogłaszająca różne informacje na specjalne okazje. Dawniej funkcja klikona oznaczała również powtarzanie tłumowi na wiecach tego, co obwieszczał przywódca. Klikon pełnił funkcję dzisiaj spełnianą przez sprzęt nagłaśniający.

Wikipedia

Synonimy:

 (1.1) krzykacz miejski

Wiktionary


klikowicz

osoba należąca do kliki; klikowiec


SJP.pl


klikowiec

członek kliki


SJP.pl


klikowy

przymiotnik od: klika


SJP.pl


kliktywista

pogardliwie: osoba angażująca się w działalność społeczno-polityczną przez internet, ograniczająca się do oceniania treści publikacji w mediach społecznościowych


SJP.pl


kliktywizm

pogardliwie: działalność społeczno-polityczna przez internet, ograniczająca się do oceniania treści publikacji w mediach społecznościowych


SJP.pl


klikuszowa

wieś w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim


SJP.pl

Klikuszowa – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, w gminie Nowy Targ.

Wieś królewska Klukoszowa, położona w drugiej połowie XVI wieku w powiecie sądeckim województwa krakowskiego, należała do tenuty nowotarskiej. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Klikuszowa. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa nowosądeckiego.

Wikipedia


klikuszowski

przymiotnik od: Klikuszowa


SJP.pl


klim

potocznie: klimatyzacja


SJP.pl

Miejscowości
  • Klim – miasto w Danii
  • Klim – część wsi Kojły, w Polsce, w woj. podlaskim, w pow. hajnowskim, w gminie Czyże
  • Klim − chutor na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie iwiejskim, w sielsowiecie Ejgirdy.

Wikipedia


klima

potocznie: klimatyzacja


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. klimatyzacja

Wiktionary

Osoby o nazwisku Klima / Klíma:

  • Aleksander Klima – biathlonista i biegacz narciarski, olimpijczyk z Sapporo 1972
  • Franciszek Leszek Klima – geograf, autor podręczników
  • Ivan Klíma – czeski prozaik i dramatopisarz
  • Ladislav Klíma – czeski pisarz i filozof
  • Leszek Klima (Leszek Hołownia) – lekkoatleta, tyczkarz, reprezentant Polski, następnie trener w Niemczech
  • Maciej Klima – polityk, były wojewoda małopolski
  • Maciej Klima – koszykarz
  • Petr Klíma – czeski hokeista
  • Viktor Klima – austriacki polityk

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Męczy mnie ten gorąc, nie da się żyć bez klimy.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklʲĩma, AS: klʹĩma

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klimatyzowanie n., klimatyzator mrz., klimatyzacja ż., klimat mrz.

 przym. klimatyzacyjny, klimatyczny

 czas. klimatyzować

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. klimatyzowanie n., klimatyzator mrz., klimatyzacja ż., klimat mrz.

 przym. klimatyzacyjny, klimatyczny

 czas. klimatyzować

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

 (1.1) zobtłum|klimatyzacja.

źródła.

== klima (język baskijski.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik

 (1.1) geogr. klimat

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


klimacik

zdrobnienie od: klimat


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od: klimat

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) To nie klimat, lecz tylko mały klimacik.

 (1.1) W pokoiku panował przyjemny klimacik

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klimat mrz.

 przym. klimatyczny, klimatyzacyjny

 czas. klimatyzować

Wiktionary


klimakonwektor

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) urządzenie grzewczo-chłodzące

Wiktionary

Klimakonwektor – urządzenie służące do utrzymywania zadanej temperatury w pomieszczeniu, stosowane przeważnie w biurach i budynkach użyteczności publicznej. Potoczna nazwa fan-coil jest bardziej popularna, choć nie zawsze prawidłowa. Angielskie słowo fan oznacza wentylator, w związku z tym pojęcie fan-coil odnosi się tylko do klimakonwektorów wentylatorowych.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Klimakonwektor to urządzenie łączące cechy grzejnika konwekcyjnego oraz klimatyzatora.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) grzejnik rewersyjny

Wiktionary


klimaks

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) stan względnej równowagi w środowisku / biocenozie

Wiktionary

Klimaks – końcowe, stabilne stadium rozwojowe biocenozy (zobacz sukcesja ekologiczna). Stan końcowy rozwoju biocenozy uwarunkowany jest lokalnym klimatem.

Klimaks to końcowe, stabilne stadium rozwoju roślinności i gleby, osiągające równowagę produkcji, dekompozycji i liczby gatunków, zdolne do regeneracji po zaburzeniu.Koncepcja "klimaksu" dość dobrze pasuje do pojęcia ekosystemu, ale zastosowana do biocenozy może prowadzić do sprzeczności. Ekosystem i biocenoza to różne próby opisania tej samej przyrodniczej rzeczywistości, próby opisania biosfery, w obu pojęciach nacisk jest położony na inne aspekty funkcjonowania układów ekologicznych. Ekosystem to podejście bardziej funkcjonalne i procesowe, biocenoza to podejście bardziej „taksonomiczne” i quasi-organizmalne (biocenoza jako superorganizm dobrze wyodrębniający się ze środowiska).

Wikipedia


klimaksowy

przymiotnik od: klimaks


SJP.pl


klimakter

dawniej:
1. okres siedmiu lat;
2. nieszczęśliwy rok, przypadający co siedem lat;
3. przekwitanie; klimakterium


SJP.pl


klimakterium

okres w życiu kobiety, w którym następuje stopniowe zanikanie czynności gruczołów płciowych i zdolności rozrodczej; przekwitanie


SJP.pl

Wikipedia


klimakteryczny

dotyczący klimakterium


SJP.pl


klimakteryjny

klimakterium


SJP.pl

Patrz:

klimakterium

klimas

nazwisko


SJP.pl

Osoby o tym nazwisku:

  • Aleksander Klimas (ur. 1940) – podpułkownik oraz dowódca batalionu WOP Prudnik
  • Arkadiusz Klimas (ur. 1957) – polski piłkarz
  • Czesław Klimas (1865–1937) – rzymskokatolicki duchowny, poseł do niemieckiego parlamentu, działacz polski
  • Jarosław Klimas (ur. 1967) – polski prawnik, urzędnik, polityk
  • Joanna Klimas (ur. 1955) – polska projektantka mody
  • Maria Klimas-Błahutowa (1909–1994) – polska pisarka i krytyk literacki
  • Petras Klimas (1891–1969) – litewski historyk, dyplomata
  • Wacław Klimas (1929–1997) – polski dyplomata
  • Zbigniew Klimas (1921–2006) – polski instruktor harcerski, żołnierz AK, dziennikarz

Wikipedia


klimaszewski

nazwisko


SJP.pl

Osoby o nazwisku Klimaszewski:

  • Andrzej Klimaszewski – polski lekkoatleta
  • Andrzej Aleksander Klimaszewski – polski kajakarz, olimpijczyk
  • Bernard Klimaszewski – dyrektor fabryki, major powstania styczniowego
  • Bronisław Klimaszewski – pilot, menedżer, dyplomata
  • Franciszek Ksawery Klimaszewski – polski duchowny katolicki, administrator diecezji saratowskiej
  • Jan Klimaszewski – major Bezpieczeństwa Publicznego
  • Jan Klimaszewski – entomolog (koleopterolog)
  • Mieczysław Klimaszewski – polski geograf i geomorfolog
  • Ryszard Klimaszewski – sierżant podchorąży, powstaniec warszawski
  • Sędzimir Klimaszewski – polski zoolog
  • Jarosław Jan Klimaszewski - polski polityk i samorządowiec, prezydent Bielska-Białej

Wikipedia


klimat

1. związany z danym obszarem zespół zjawisk i warunków atmosferycznych
2. nastrój panujący w jakimś środowisku, grupie, epoce itp.


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) geogr. warunki pogodowe przeważające na danym obszarze przez wiele lat;

 (1.2) przen. atmosfera, stosunki między członkami grupy

Wiktionary

Klimat (z gr. κλίμα lm. κλίματα - skłonność) – wolnozmienne cechy oddziaływań w systemie klimatycznym, obejmującym atmosferę, hydrosferę i powierzchnie lądów. Ustalany jest na podstawie wieloletnich obserwacji różnorodnych składników, najczęściej pomiarów temperatury, opadów atmosferycznych i wiatru uśrednianych w skali miesiąca lub dłuższego okresu.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Na Grenlandii panuje bardzo surowy klimat.

 (1.2) Została wychowana w klimacie ciepła i akceptacji.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklʲĩmat, AS: klʹĩmat

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klimatyzacja ż., klimatyzator m., klima ż.

:: zdrobn. klimacik mrz.

 przym. klimatyczny, klimatyzacyjny

 czas. klimatyzować

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) aura, atmosfera, nastrój, temperatura

Wiktionary


klimat.

skrót od: klimatologia


SJP.pl


klimatogram

wykres przedstawiający łącznie przebieg temperatury i opadów lub temperatury i wilgotności względnej powietrza w określonym czasie


SJP.pl

Klimatogram – graficzny diagram służący do zilustrowania cech klimatu dla danego miejsca.

Klimatogram może prezentować roczny przebieg wybranych elementów klimatu, np. opadu i temperatury, albo zależność dwóch elementów od siebie.

Wikipedia


klimatolog

specjalista w zakresie klimatologii


SJP.pl


klimatologia

dział geografii fizycznej, nauka zajmująca się badaniem klimatu


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) meteorol. nauka zajmująca się badaniem klimatu

Wiktionary

Klimatologia – dział geografii fizycznej, nauka o klimacie.

Zajmuje się następującymi zagadnieniami:

  • procesy klimatotwórcze,
  • wpływ czynników geograficznych na przebieg tych procesów,
  • opisywanie i klasyfikacja klimatów kuli ziemskiej,

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. klimat mrz., klimatolog mos., klimatolożka ż.

 przym. klimatologiczny

 przysł. klimatologicznie

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) climatology

* bułgarski: (1.1) климатология ż.

* duński: (1.1) klimatologi w.

* hiszpański: (1.1) climatología ż.

* irlandzki: (1.1) clíomeolaíocht ż.

* niemiecki: (1.1) Klimatologie ż.

* norweski (bokmål): (1.1) klimatologi m.

* norweski (nynorsk): (1.1) klimatologi m.

* nowogrecki: (1.1) κλιματολογία ż.

* szwedzki: (1.1) klimatologi w.

* węgierski: (1.1) klimatológia, éghajlattan

źródła.

== klimatologia (język baskijski.) ==

wymowa.

 audio|LL-Q8752 (eus)-Jiang Chaoxia-klimatologia.wav.

znaczenia.

rzeczownik

 (1.1) nauk. klimatologia

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klimat mrz., klimatolog mos., klimatolożka ż.

 przym. klimatologiczny

 przysł. klimatologicznie

Wiktionary


klimatologiczny

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z klimatologią, dotyczący klimatologii

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klimatologia ż., klimatolog mos.

Wiktionary


klimatolożka

klimatolog


SJP.pl

Patrz:

klimatolog

klimator

urządzenie do chłodzenia powietrza wodą


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) urządzenie do schładzania powietrza za pomocą parowania wody

Wiktionary


klimatoterapeutyczny

klimatoterapia


SJP.pl

Patrz:

klimatoterapia

klimatoterapia

Klimatoterapia, leczenie klimatyczne (od gr. klíma = strefa + therapeíã = pielęgnowanie) – dziedzina fizykoterapii wyzyskująca korzystne warunki klimatyczne określonych miejscowości w poszczególnych porach roku dla celów leczniczych. Leczenie to polega na pobudzaniu i przestrajaniu czynności fizjologicznych ustroju bodźcami klimatycznymi, wywierając korzystny wpływ w terapii pewnych chorób, a także zapobiegawczo, utrwalając wyniki leczenia klinicznego.

Wikipedia


klimatotwórczy

mający wpływ na klimat


SJP.pl


klimatowo

klimatowy


SJP.pl

Patrz:

klimatowy

klimaty

nastrój panujący w jakimś środowisku, grupie, epoce itp.; klimat, atmosfera


SJP.pl


klimatyczny

1. związany z klimatem, zespołem zjawisk i warunków atmosferycznych na jakimś terenie;
2. posiadający szczególny nastrój, mający swój specyficzny urok


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z klimatem

 (1.2) przen. o dobrym nastroju, atmosferze

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Mauritius jest już na liście krajów z zagrożeniem, szczególnie w kontekście zmiany klimatycznej.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌklʲĩmaˈtɨt͡ʃnɨ, AS: klʹĩmatyčny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klimat m., klimacik m., klima ż., klimatyzacja ż., klimatyzator m.

 przym. klimatyzacyjny

 przysł. klimatycznie

 czas. klimatyzować

Wiktionary


klimatysta

zwolennik ideologii, według której nadciąga wielka katastrofa klimatyczna, wywołana przez człowieka, a jedynym ratunkiem jest zmniejszenie emisji dwutlenku węgla


SJP.pl


klimatystka

klimatysta


SJP.pl

Patrz:

klimatysta

klimatyzacja

1. utrzymywanie określonej temperatury powietrza, wilgotności itp. w pomieszczeniu
2. urządzenie służące do tego celu


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) automatyczny system utrzymywania stałej temperatury i innych warunków klimatycznych w zamkniętym pomieszczeniu;

 (1.2) techn. ogół urządzeń służących do klimatyzowania

Wiktionary

Klimatyzacja – proces przetwarzania powietrza w pomieszczeniu, mający na celu utrzymywanie zadanych warunków klimatycznych, czyli odpowiedniego zakresu temperatur i wilgotności powietrza, zapewniających dogodne warunki do pracy i funkcjonowania człowieka (warunki komfortu) lub optymalne warunki dla określonego procesu przemysłowego (np. w przemyśle elektronicznym).

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Obecnie wiele samochodów jest wyposażonych w klimatyzację.

 (1.2) Nareszcie do naszej firmy weszła ekipa, która zakłada klimatyzację.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌklʲĩmatɨˈzat͡sʲja, AS: klʹĩmatyzacʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klimatyzator m., klimat m., klima ż., klimatyzowanie n.

 czas. klimatyzować ndk.

 przym. klimatyzacyjny, klimatyczny

 przysł. klimatycznie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pot. klima

Wiktionary


klimatyzacyjny

klimatyzacja


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z klimatyzacją, dotyczący klimatyzacji

Wiktionary

Patrz:

klimatyzacja

Przykłady

 (1.1) Ponadto znaleziono w magazynach DSK aparaturę medyczną do sterylizacji, dezynfekcji, urządzenia chłodnicze i klimatyzacyjne o wartości ponad 1,2 mld zł.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klimatyzacja ż., klimatyzator m., klimat m., klimacik m., klima ż., klimatyzowanie n.

 czas. klimatyzować ndk.

 przym. klimatyczny, klimatyzatorowy

 przysł. klimatycznie

Wiktionary


klimatyzator

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) techn. urządzenie służące do klimatyzowania pomieszczeń;

Wiktionary

Klimatyzator – urządzenie do chłodzenia pomieszczenia.

Składa się ze sprężarki, parownika i skraplacza (te dwa ostatnie wyposażone w wentylator). Wentylator promieniowy wymusza obieg powietrza na parowniku umieszczonym wewnątrz chłodzonego pomieszczenia. Powietrze z pomieszczenia ochładza się na parowniku, oddając ciepło czynnikowi chłodniczemu pośredniemu, który krąży w obiegu zamkniętym. Następnie czynnik pośredni (gaz) zostaje sprężony w sprężarce (wzrasta jego temperatura) i jest przetłoczony do skraplacza, który znajduje się na zewnątrz (w powietrzu zewnętrznym). W skraplaczu ciepło z czynnika zostaje oddane do powietrza zewnętrznego, gaz skrapla się i staje cieczą (nadal pod wysokim ciśnieniem). Ciecz dostaje się do elementu rozprężnego (kapilara lub TZR), gdzie jest dławiona – zostaje zmniejszone jej ciśnienie i temperatura. Schłodzony czynnik w postaci cieczy ponownie zostaje podany na parownik, gdzie się ogrzewa od powietrza w pomieszczeniu i przechodzi w stan gazowy.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Jak dobrze, że w tym pomieszczeniu jest klimatyzator.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌklʲĩmatɨˈzatɔr, AS: klʹĩmatyzator

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klimatyzacja ż., klima ż., klimat m., klimatyzowanie n.

 czas. klimatyzować ndk.

 przym. klimatyzacyjny, klimatyczny

 przysł. klimatycznie

Wiktionary


klimatyzm

ideologia, według której nadciąga wielka katastrofa klimatyczna, wywołana przez człowieka, a jedynym ratunkiem jest zmniejszenie emisji dwutlenku węgla


SJP.pl


klimatyzować

czasownik przechodni niedokonany (dk. sklimatyzować)

 (1.1) utrzymywać pożądaną wilgotność i temperaturę powietrza w przestrzeni zamkniętej

 (1.2) pot. wyposażać w klimatyzatory

 (1.3) przystosowywać do nowych warunków środowiskowych, np. rośliny

czasownik zwrotny niedokonany klimatyzować się (dk. brak)

 (2.1) przystosowywać się do nowych warunków

 (2.2) stawać się chłodniejszym dzięki włączonej klimatyzacji

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Kto klimatyzuje sauny lub pomieszczenia z prysznicami?

 (1.2) W przyszłym roku będziemy klimatyzować pozostałe piętra schroniska.

 (1.3) Różaneczniki klimatyzujemy, np. na balkonach lub w zimnej sieni.

 (2.1) Potrafię się łatwo klimatyzować w nowym środowisku.

 (2.2) Wnętrze auta szybko się klimatyzuje.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klimatyzowanie n., klimatyzator mrz., klimatyzacja ż., klimat mrz., klimacik mrz., klima ż.

 czas. sklimatyzować dk.

 przym. klimatyzacyjny, klimatyczny, klimatyzowany

Wiktionary

Synonimy:

 (2.1) aklimatyzować się

Wiktionary


klimatyzowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) utrzymywanie stałej temperatury i innych warunków klimatycznych w zamkniętym pomieszczeniu

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klimatyzacja ż., klimatyzator m., klima ż.

 czas. klimatyzować ndk.

 przym. klimatyzacyjny, klimatyzowany

Wiktionary


klimatyzowany

taki, w którym działają urządzenia klimatyzacyjne


SJP.pl

forma czasownika.

 (1.1) imiesłów przymiotnikowy bierny od klimatyzować

przymiotnik

 (2.1) z możliwością regulacji stanu powietrza i wysokości temperatury

Wiktionary

Przykłady

 (2.1) Latem spędzam sporo czasu w klimatyzowanych pomieszczeniach.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klimatyzowanie n.

 czas. klimatyzować ndk., klimatyzować się ndk.

Wiktionary


klimazon

środowiskowo: fryzjerskie urządzenie przyspieszające zabiegi chemiczne i pielęgnacyjne na włosach; infrazon


SJP.pl


klimczak

nazwisko


SJP.pl

Klimczak (forma żeńska: Klimczak lub Klimczakowa; liczba mnoga: Klimczakowie) – polskie nazwisko. Najwięcej osób o tym nazwisku mieszka w Polsce centralnej i południowej.

Nazwisko jest formą pochodną od pochodzącego z łaciny imienia Klemens, notowanego w Polsce od XIII wieku w różnych wariantach, którego podstawę stanowi wyraz clemens (łagodny, spokojny, cichy).

Wikipedia


klimczewski

nazwisko


SJP.pl


klimczok

Klimczok (1117 m n.p.m.) – szczyt w Paśmie Klimczoka i Szyndzielni w Beskidzie Śląskim. Przebiega przezeń granica administracyjna między Bielskiem-Białą i Szczyrkiem. Przez szczyt biegnie też historyczna granica pomiędzy Śląskiem i Małopolską.

Wikipedia


klimczuk

nazwisko


SJP.pl

Osoby o nazwisku Klimczuk:

  • Bogusław Klimczuk – kompozytor, pianista, dyrygent
  • Borys Klimczuk – ukraiński polityk
  • Joanna Wizmur-Klimczuk – aktorka głosowa i teatralna, reżyser dubbingu
  • Maksymilian Klimczuk – wojskowy, samorządowiec i działacz polityczny
  • Marek Klimczuk – kierownik muzyczny, reżyser dubbingu

Zobacz też:

  • Klimczak
  • Klimczakowie
  • Klimczok
  • Klimczyk

Wikipedia


klimczyce

Klimczyce – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie łosickim, w gminie Sarnaki. Leży nad Bugiem.

Klimczyce to swoisty region sadowniczy położony na krańcu wschodnim województwa mazowieckiego. Piękne sady doskonale wkomponowały się w krajobraz nadbużański, dzięki czemu okolica ta jest jeszcze piękniejsza. Dlatego zimą można natknąć się tu na niezliczone rzesze Białorusinów i Rosjan, którzy przyjeżdżają do miejscowych sadowników po jabłka. I właśnie położenie wsi blisko granicy wschodniej sprzyja temu niesamowicie. W okresie letnim można spotkać tu wielu turystów z całej Polski, którzy w Klimczycach zaczęli kupować działki i budować domy. Już dziś jest tu kilka rodzin - szczególnie emerytów - którzy na stałe przeprowadzili się z miasta na wieś.

Wikipedia


klimczyk

nazwisko


SJP.pl

Osoby o nazwisku Klimczyk:

  • Grzegorz Klimczyk – lekkoatleta i sprinter
  • Mariusz Klimczyk – lekkoatleta, olimpijczyk z Moskwy 1980
  • Tadeusz Klimczyk – autor marynista
  • Władysław Klimczyk – menedżer i działacz państwowy

Zobacz też:

  • Klimczak
  • Klimczuk

Wikipedia


klimecki

nazwisko


SJP.pl

Osoby o nazwisku Klimecka / Klimecki:

  • Jan Klimecki – polski bokser
  • Leon Klimecki – polski działacz społeczny i dyplomata
  • Michał Klimecki – polski historyk, profesor
  • Tadeusz Klimecki – generał brygady Wojska Polskiego
  • Teresa Świeży-Klimecka – polska artystka malarka
  • Stanisław Klimecki – prawnik, działacz społeczny, prezydent Krakowa

Wikipedia


klimek

1. nazwisko;
2. zdrobnienie od: Klemens, Klementyn (imiona męskie)


SJP.pl

  • Klimek – zdrobnienie imienia Klemens
Osoby o nazwisku Klimek
  • Adam Klimek – polski fizjolog sportu oraz rektor AWF
  • Agata Klimek – polska kajakarka
  • Andrzej Klimek – polski fizjolog sportu oraz rektor AWF
  • Andrzej Klimek (neurolog) – polski neurolog i profesor
  • Antonín Klimek – czeski historyk i archiwista
  • Arkadiusz Klimek – polski piłkarz
  • Arkadiusz Klimek – polski rysownik, ilustrator oraz autor komiksów
  • Augustyn Klimek – polski nauczyciel, działacz i samorządowiec
  • Beata Klimek – polska działaczka samorządowa i prezydent Ostrowa Wielkopolskiego
  • Cezary Klimek – nauczyciel, kierownik szkoły i działacz społeczny w Gościcinie
  • Christian Klimek – niemiecki piłkarz ręczny
  • Claude Klimek – francuski piłkarz
  • Damazy Klimek – honorowy obywatel Grudziądza
  • Dariusz Klimek – meneżer, wiceminister gospodarki
  • David Klímek – czeski hokeista
  • Franciszek Klimek – polski poeta i dziennikarz
  • Grzegorz Klimek – polski siatkarz i trener reprezentacji Polski
  • Hanna Klimek – polska ekonom i nauczyciel akademicki
  • Henryk Klimek (1933–2017) – polski prawnik i pisarz
  • Hynek Klimek – czeski pisarz i dziennikarz
  • István Klimek – rumuński piłkarz
  • Jacek Klimek – polski manager, działacz sportowy i ekonomista
  • Jan Klimek – poseł III i IV kadencji Sejmu
  • Jan Klimek – obrońca Poczty Polskiej w Gdańsku
  • Janusz Klimek – polski koszykarz
  • Jerzy Klimek – polski farmaceuta, biochemik i profesor
  • Johnny Klimek – australijski muzyk, kompozytor i producent muzyczny
  • Jolanta Klimek-Grądzka – polska slawistka i nauczycielka akademicka
  • Józef Klimek – polski artysta, malarz i medalier
  • Kazimierz Klimek – polski geograf
  • Krzysztof Klimek – polski generał BOR
  • Leszek Klimek – polski profesor nauk technicznych
  • Ludwik Klimek – polski artysta malarz i ilustrator
  • Lukáš Klimek – czeski hokeista
  • Maciej Klimek – polski matematyk i wykładowca
  • Małgorzata Klimek – polska profesor fizyki matematycznej
  • Magdalena Klimek-Ochab – polska biotechnolog, biochemik i nauczyciel akademicki
  • Marek Klimek – polski socjolog
  • Marek Klimek (lekarz) – polski ginekolog i profesor
  • Mariusz Klimek – polski śpiewak, kompozytor i nauczyciel akademicki
  • Mieczysław Klimek – rektor Politechniki Łódzkiej
  • Mieczysław Klimek – polski dyplomata
  • Mikołaj Klimek – polski aktor
  • Miloš Klimek – czechosłowacki piłkarz
  • Paweł Klimek – polski geograf, dziennikarz i przewodnik górski
  • Piotr Klimek – polski duchowny, katecheta i dziekan
  • Piotr Klimek – polski muzykolog, kompozytor i wykładowca
  • Radosław Klimek – polski pięcioboista, medalista mistrzostw Polski
  • Robert Klimek – polski prehistoryk, badacz kultury Prusów
  • Rudolf Klimek – polski onkolog, endokrynolog, położnik i ginekolog
  • Stanisław Klimek – polski antropolog, etnograf i wykładowca
  • Stanisław Klimek – polski fotografik oraz wydawca
  • Teresa Klimek – chrześcijańska działaczka opozycyjna, honorowy obywatel Gorzowa Wlkp.
  • Teofila "Tillie" Klimek – amerykańska seryjna morderczyni polskiego pochodzenia
  • Tomáš Klimek – czeski historyk i tłumacz
  • Tomasz Klimek – polski funkcjonariusz cywilnych służb specjalnych w stopniu pułkownika
  • Władysław Klimek – samorządowiec oraz poseł do Sejmu
  • Władysław Klimek (pedagog) – polski pedagog, naukowiec i działacz związkowy
  • Wojtek Klimek – współczesny artysta malarz
  • Zdzisław Klimek – polski śpiewak operowy

Wikipedia


klimenia

wymarły głowonóg morski z rodziny amonitów; klymenia


SJP.pl


klimeniowy

przymiotnik od: klimenia


SJP.pl


klimiuk

nazwisko


SJP.pl


klimkiewicz

nazwisko


SJP.pl

Osoby o nazwisku Klimkiewicz:

  • Barbara Klimkiewicz – polska aktorka
  • Janina Klimkiewicz – polska aktorka
  • Katarzyna Klimkiewicz – polska reżyserka i scenarzystka
  • Sławomir Klimkiewicz – polski dyplomata, politolog

Wikipedia


klimkówka

wieś w Polsce


SJP.pl

W Polsce
  • Klimkówka – wieś w woj. małopolskim, w pow. gorlickim, w gminie Ropa
  • Klimkówka – część wsi Dobra w woj. małopolskim, w pow. limanowskim, w gminie Dobra
  • Klimkówka – część wsi Przenosza w woj. małopolskim, w pow. limanowskim, w gminie Dobra
  • Klimkówka – osada w woj. małopolskim, w pow. limanowskim, w gminie Mszana Dolna
  • Klimkówka – wieś w woj. małopolskim, w pow. nowosądeckim, w gminie Chełmiec
  • Klimkówka – wieś w woj. podkarpackim, w pow. krośnieńskim, w gminie Rymanów
  • Klimkówka – gromada w powiecie sanockim
  • Klimkówka – jezioro
  • Klimkówka – wzniesienie (512 m) na Pogórzu Rożnowskim

Wikipedia


klimkowski

nazwisko


SJP.pl

Osoby o nazwisku Klimkowska / Klimkowski:

  • Janina Klimkowska – polska aktorka
  • Jerzy Klimkowski – polski wojskowy, rotmistrz
  • Marceli Klimkowski – polski psycholog kliniczny oraz neuropsycholog

Wikipedia


klimogram

wykres łączący temperaturę i wilgotność (ilość opadów) na danym terenie w określonym czasie


SJP.pl


klimontów

1. miasto w Polsce;
2. nazwa kilku wsi w Polsce;
3. dzielnica Sosnowca


SJP.pl

Klimontów – miasto w Polsce położone w województwie świętokrzyskim, w powiecie sandomierskim, na Wyżynie Sandomierskiej. Siedziba gminy Klimontów. Miasto jest członkiem Unii Miasteczek Polskich.

W latach 1975–1998 miejscowość należała do województwa tarnobrzeskiego. Przez miasto przebiega droga krajowa nr 9 z Radomia do Rzeszowa, a także droga wojewódzka nr 758. Miasto znajduje się też na Małopolskiej Drodze św. Jakuba.

Wikipedia


klimontowianin

mieszkaniec Klimontowa (miasta lub wsi w Polsce)


SJP.pl


klimontowianka

mieszkanka Klimontowa (miasta lub wsi w Polsce)


SJP.pl


klimontowice

dawniej: Klementowice


SJP.pl


klimontowski

przymiotnik od: Klimontów, wieś gminna w województwie świętokrzyskim lub dzielnica Sosnowca


SJP.pl


klimowicz

nazwisko


SJP.pl

Osoby o nazwisku Klimowicz:

  • Andrzej Klimowicz
  • Arkadiusz Wojciech Klimowicz – polski samorządowiec, działacz społeczny i polityk
  • Bronisław Klimowicz
  • Cyryl Klimowicz
  • Diego Klimowicz
  • Dzmitryj Klimowicz (ur. 1972) – białoruski piłkarz
  • Dzmitryj Klimowicz (ur. 1984) – białoruski piłkarz
  • Eliasz Klimowicz
  • Javier Klimowicz
  • Jolanta Klimowicz
  • Maria Klimowicz – polska lekarka stomatolog, działaczka Solidarności, animatorka kultury, społeczniczka
  • Mieczysław Klimowicz (1920–1944) – polski działacz socjalistyczny
  • Mieczysław Klimowicz (1919–2008) – polski historyk literatury, rektor Uniwersytetu Wrocławskiego, członek rzeczywisty PAN, poseł na Sejm PRL VI kadencji
  • Paweł Klimowicz
  • Uładzimir Klimowicz
  • Wanda Klimowicz – polska pianistka, akompaniatorka, korepetytorka

Wikipedia


klimowski

nazwisko


SJP.pl

Osoby o nazwisku Klimowski:

  • Jerzy Klimkowski – polski wojskowy
  • Stanisław Klimowski − polski artysta, malarz i rzeźbiarz
  • Tadeusz Klimowski – oficer Armii Krajowej
  • Zbigniew Klimowski – skoczek narciarski, mistrz Polski, olimpijczyk, trener

Wikipedia


klimt

nazwisko


SJP.pl

Gustav Klimt (ur. 14 lipca 1862 w Baumgarten, dziś w Penzing, 14 dzielnicy Wiednia, zm. 6 lutego 1918 w Wiedniu) – austriacki malarz i grafik, symbolista. Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli secesji, przedstawiciel wiedeńskiego modernizmu.

Wikipedia


klimusin

Klimusin – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie świdnickim, w gminie Piaski.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa lubelskiego.

Wieś jest sołectwem w gminie Piaski. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 133 mieszkańców.

Wikipedia


klimuszko

nazwisko


SJP.pl


klin

1. kawałek drewna lub metalu o zaostrzonym kształcie służący do rozbijania twardych materiałów,
2. coś w kształcie trójkąta ostrego,
3. szyk bojowy wojska,
4. szyk samolotów w czasie lotu


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. adm. miasto w Rosji, w obwodzie moskiewskim;

Wiktionary

Znaczenie potoczne

Klin to:

  • kawałek metalu, drewna lub innego tworzywa o przekroju wąskiego, ostrokątnego trójkąta, używany do rozłupywania materiałów włóknistych (np. drewna), rozbijania twardych brył (np. węgla), mogący służyć również do mocowania lub blokowania części maszyn i urządzeń
  • kawałek cienkiego materiału (np. papieru, tkaniny) w kształcie trójkąta

Wikipedia

Powiązane:

 przym. kliński

Wiktionary


klińce

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna

 (1.1) geogr. adm. miasto w Rosji, w obwodzie briańskim, położone nad Turosną;

Wiktionary

Klińce (ros. Клинцы́, ukr. Клинці) – miasto w Rosji, w obwodzie briańskim, nad Turosną (dopływ Desny). Miasto w 2021 roku zamieszkiwało 62 704 mieszkańców. Jest siedzibą rejonu klinieckiego.

Miejscowość została założona w 1707 roku na obszarze, który Carstwo Rosyjskie uzyskało kosztem Polski na mocy rozejmu andruszowskiego 40 lat wcześniej. Prawa miejskie od 1925 roku.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. kliniecki

Wiktionary


klincz

1. w boksie, zapasach: pozycja, w której żaden z zawodników nie może wykonać ruchu, gdyż blokują się wzajemnie;
2. sytuacja bez wyjścia z powodu wzajemnego uniemożliwiania sobie działania


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) sport. w boksie: przytrzymanie się bokserów w zwarciu mającym uniemożliwiać zadawanie ciosów

 (1.2) przen. sytuacja konfliktowa, która uniemożliwia jakikolwiek ruch ku pojednaniu

Wiktionary

  • Klincz (chwyt) – pojęcie z dziedziny sportów walki – inaczej: chwyt klamrowy
  • Klincz (zespół muzyczny)
  • Klincz (film 1979)
  • Klincz (film 1997)
  • Klincz – kompilacyjny album zespołu Klincz wydany w 1999
Zobacz też
  • Nowy Klincz – wieś w Polsce (woj. pomorskie)
  • Mały Klincz – wieś w Polsce (woj. pomorskie)
  • Wielki Klincz – wieś w Polsce (woj. pomorskie)
  • Wielki Klincz (przystanek kolejowy)

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. klinczowanie n.

 czas. klinczować ndk.

Wiktionary


klinczować

w boksie: stwarzać sytuację klinczu, przytrzymywać przeciwnika w zwarciu, uniemożliwiając zadawanie ciosów


SJP.pl


kline

starogreckie łoże biesiadne na wysokich nogach i o wygiętym podgłówku


SJP.pl

Stany Zjednoczone:

  • Kline – miejscowość w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Barnwell
  • Kline (ang. Kline Township) – gmina w stanie Pensylwania, w hrabstwie Schuylkill

Inne:

  • Kline (K:line) – linia konfiguracyjna serwera IRC
  • Kline – rodzaj leżanki

Zobacz też:

  • Cline

Wikipedia


klinek

zdrobnienie od: klin; klinik


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od: klin

 (1.2) anat. część płata potylicznego mózgu ludzkiego;

 (1.3) kulin. spoż. twaróg uformowany w kształt klinu o zaokrąglonych krawędziach i wierzchołkach

Wiktionary

Klinek (łac. cuneus) – część płata potylicznego mózgu ludzkiego. Od przodu od przedklinka oddziela go bruzda ciemieniowo-potyliczna, od dołu natomiast bruzda ostrogowa. Ma w przybliżeniu kształt trójkątny. Znajduje się na przyśrodkowej powierzchni półkul.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Piosenka to jest klinek na splinek.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klin mrz., klinik mrz., klinowanie n., zaklinowanie n.

 czas. klinować

Wiktionary


klinga

ostrze broni białej typu siecznego; głownia; brzeszczot


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) ostrze broni siecznej

 (1.2) gw-pl|Warmia, Mazury. dzwonek

Wiktionary

Głownia (z niem. klinga, staropol. żelazo, brzeszczot) – podstawowa (główna – stąd nazwa) część broni białej przeznaczona do zadawania i parowania ciosów. Zazwyczaj stanowi przeważającą większość długości i masy całej broni.

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

 (1.1) brzeszczot, głownia

antonimy.

hiperonimy.

 (1.1) ostrze

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

 (1.1) etym|niem|Klinge.

 (1.2) etym|niem|Klingel.

uwagi.

tłumaczenia.

 (1.2) zobtłum|dzwonek.

* angielski: (1.1) blade

* esperanto: (1.1) klingo

* hiszpański: (1.1) cuchilla ż.

* kaszubski: (1.1) klinga ż.

* niemiecki: (1.1) Klinge ż.

* rosyjski: (1.1) клинок m.

* szwedzki: (1.1) klinga w.

* włoski: (1.1) lama ż.

źródła.

== klinga (język kaszubski.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) klinga

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklʲĩŋɡa, AS: klʹĩŋga

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) brzeszczot, głownia

Wiktionary


klingenthal

Klingenthal – miasto w Niemczech, w kraju związkowym Saksonia, w Rudawach (Vogtland), przy granicy z Czechami. Siedziba wspólnoty administracyjnej Klingenthal. 1 stycznia 2013 do miasta przyłączono gminę Zwota, która stała się jego dzielnicą. Do 29 lutego 2012 należała do okręgu administracyjnego Chemnitz. Według danych na 31 grudnia 2022 zamieszkiwany przez 7764 osoby.

Wikipedia


klinger

Klinger – sztuczny zbiornik wodny w Górach Szczawnickich na Słowacji, ok. 1 km na południowy zachód od centrum Bańskiej Szczawnicy. Jeden z mniejszych dawnych tajchów (z niem. der Teich – staw) – sztucznych zbiorników piętrzących wodę do napędzania maszyn i urządzeń górniczych i hutniczych w historycznym bańskoszczawnickim rewirze górniczym.

Wikipedia


klingeryt

materiał uszczelniający, otrzymywany przez sprasowanie włókna azbestowego z klejem kauczukowym, używany do wyrobu uszczelek; klinkieryt


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) techn. materiał uszczelniający ze sprasowanych włókna azbestowego z klejem kauczukowym, mający zastosowanie w urządzeniach pracujących pod wysokim ciśnieniem i w wysokiej temperaturze

Wiktionary


klingoni

fikcyjna rasa humanoidalna w serii Star Trek


SJP.pl

Klingoni (w języku klingońskim tlhİngan) – fikcyjna rasa humanoidalna przedstawiona w serii Star Trek.

Klingoni są rasą wojowników. Ich ojczystą planetą jest Qo'noS. Klingoni słyną z wielkiego męstwa oraz chęci do walki, a ich społeczeństwo funkcjonuje w oparciu o brutalne zasady, w których współczucie i słabość traktowane są z największą odrazą. W swoich poczynaniach Klingoni kierują się zasadami honoru i chęcią zdobycia chwały.

Wikipedia


klingoński

Klingoni (rasa humanoidalna w serii Star Trek)


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) film. dotyczący Klingonów

rzeczownik, rodzaj męski

 (2.1) jęz. film. sztuczny język używany przez przedstawicieli rasy Klingonów z serialu "Star Trek"

Wiktionary


kliniak

specjalistyczny młotek górniczy służący do wykuwania w skale gniazdek na kliny


SJP.pl

Kliniak (niem. Klinkei) – potok w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach; prawy dopływ Bystrzycy Dusznickiej.

Potok ma źródła pomiędzy wzniesieniami Ptasia Góra a Koniuch na wysokości 730 m n.p.m. a ujście na wysokości 480 m n.p.m. w miejscowości Szczytna.

Wikipedia


kliniasty

podobny kształtem do klina


SJP.pl


klinicysta

specjalista w dziedzinie medycyny klinicznej


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) med. lekarz mający praktykę w klinice, oddziale, w pracy szpitalnej

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klinika ż.

 przym. kliniczny

 przysł. klinicznie

Wiktionary


klinicystka

klinicysta


SJP.pl

Patrz:

klinicysta

kliniczny

przymiotnik od: klinika


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) med. dotyczący lecznictwa zamkniętego

 (1.2) med. związany z opisem choroby

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Jego podręcznik hematologii klinicznej zawiera wszystko o chorobach krwi.

 (1.2) Stwierdzono, że zaburzenia depresyjne wyrażają się głównie dysforią, a ponadto występują także różnego typu obrazy depresyjne, zwykle jednak o nietypowym obrazie klinicznym.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klinicysta m., klinika ż.

 przysł. klinicznie

Wiktionary


kliniec

1. cios kamienny lub cegła o kształcie klina jako element konstrukcyjny łuku lub sklepienia
2. drobno tłuczone kruszywo kamienne


SJP.pl

Kliniec – terminem tym określa się w budownictwie:

  • kruszywo budowlane, kamień łamany o frakcji od 5 mm do 25 mm.
  • cios kamienny (czasem cegła) w kształcie fragmentu klina (bryły, której największe powierzchnie zbliżają się do siebie przez zwężenie dwóch równoległych powierzchni bocznych). Podstawowy konstrukcyjny element łęków i sklepień.

Wikipedia


kliniecki

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Klińcami, dotyczący Klińcy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Klińce nmos.

Wiktionary


klinik

zdrobnienie od: klin; klinek


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od: klin

forma rzeczownika|rodzaj=żeński.

 (2.1) D. lm. od: klinika

Wiktionary

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

 (1.1) klinek

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. klin m., kliniec m., klinowanie n., zaklinowanie n., klinek m.

 czas. klinować, zaklinować ndk., zaklinować dk.

 przym. klinowy, klinowaty

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

 (1.1) zobtłum zdrobn|klin.

źródła.

== klinik (język cebuano.) ==

wymowa.

 dzielenie|kli|nik.

znaczenia.

rzeczownik

 (1.1) med. klinika

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklʲĩɲik, AS: klʹĩńik

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klin m., kliniec m., klinowanie n., zaklinowanie n., klinek m.

 czas. klinować, zaklinować ndk., zaklinować dk.

 przym. klinowy, klinowaty

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) klinek

Wiktionary


klinika

szpital pełniący również funkcje naukowo-badawcze oraz prowadzący szkolenia studentów medycyny


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) med. eduk. specjalistyczny oddział szpitalny działający przy uczelni lub instytucie naukowym;

 (1.2) archit. budynek będący siedzibą kliniki (1.1)

forma rzeczownika|rodzaj=męskorzeczowy.

 (2.1) D. lp. od: klinik

Wiktionary

Klinika – specjalistyczny oddział szpitalny wchodzący w skład uczelni lub instytutu naukowego, który oprócz leczenia chorych prowadzi prace dydaktyczne oraz badawcze.

Wyraz pochodzi z języka greckiego i odnosi się do łóżka – klinika jest miejscem nauczania medycyny „przy łóżku chorego”.Znaczenie angielskiego wyrazu clinic bliskie jest polskiej przychodni.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W tej klinice istnieje oddział chorób wewnętrznych.

 (1.2) W wielu klinikach zainstalowano systemy przeciwpożarowe.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklʲĩɲika, AS: klʹĩńika

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kliniczny

 przysł. klinicznie

 rzecz. klinicysta m.

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

 (1.1) szpital

 (1.2) budynek

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 przym. kliniczny

 przysł. klinicznie

 rzecz. klinicysta m.

frazeologia.

etymologia.

 (1.1-2) etym|łac|clinicus. < etym|gr|κλινικός. < etym|gr|κλίνη. < etym|gr|κλίνω. → zbliżać się, pochylić się

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) teaching hospital, university hospital, clinical school

* bułgarski: (1.1) клиника ż.

* duński: (1.1) klinik w.; (1.2) klinik w.

* grenlandzki: (1.1) passussivik

* hindi: (1.1) क्लिनिक m. (klinik)

* hiszpański: (1.1) clínica ż.; (1.2) clínica ż.

* kataloński: (1.1) clínica ż.; (1.2) clínica ż.

* niemiecki: (1.1) Klinik ż.; (1.2) Klinik ż.

* norweski (bokmål): (1.1) klinikk m.

* norweski (nynorsk): (1.1) klinikk m.

* nowogrecki: (1.1) κλινική ż.; (1.2) κλινική ż.

* szwedzki: (1.1) klinik w.

* ukraiński: (1.1) клі́ніка ż.

* włoski: (1.1) clinica ż.; (1.2) clinica ż.

źródła.

== klinika (język baskijski.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik

 (1.1) med. klinika

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


klinkier

1. kamionkowy materiał budowlany (wypalona mieszanina margli z gliną);
2. spieczone wyroby ceramiczne stosowane na nawierzchnie dróg, płytki ścienne


SJP.pl

Wikipedia


klinkiernia

wytwórnia klinkieru


SJP.pl

Wikipedia


klinkierówka

rodzaj ozdobnej cegły


SJP.pl


klinkierowy

przymiotnik od: klinkier


SJP.pl


klinkieryt

żelazna zasuwa do łączenia lub oddzielania komór wodnych na statku


SJP.pl


klinkosz

nazwisko


SJP.pl


klinochlor

minerał, glinokrzemian magnezowy


SJP.pl

Klinochlor – minerał z gromady krzemianów (glinokrzemianów), z grupy chlorytów (magnezowych). Nazwa pochodzi od złożenia greckich słów klinos – ukośny, i chloros – zielony. Opisany w 1851 r. Przez W.P.Blade’a.

Przedrostka „klino” często stosuje się w nazewnictwie minerałów jednoskośnych.

Wikipedia


klinodziobek

klinodziobek szary - gatunek ptaka z rodziny muchotyranikowatych


SJP.pl


klinolist

roślina kopalna, skrzyp o klinowatych liściach


SJP.pl


klinolisty

roślina kopalna, skrzyp o klinowatych liściach


SJP.pl

Klinolisty (Sphenophyllales) – wymarły rząd skrzypów, żyjących od końca dewonu do permu. Swój rozkwit osiągnęły w późnym karbonie, stanowiąc ważny składnik niskiej roślinności bagnisk węglotwórczych. Prawdopodobnie były pnączami.

Wikipedia


klinometr

przyrząd do pomiaru kąta nachylenia powierzchni w terenie względem poziomu; pochyłomierz, spadkomierz, eklimetr, pochylnik


SJP.pl

Klinometr (spadkomierz) – przyrząd do mierzenia kątów pionowych warstw skalnych i innych powierzchni, a także struktur geologicznych. Jest wbudowany w kompas geologiczny (jako klinometr wahadłowy i/lub płytkowy). Stosowany w terenowych pracach geologicznych.

Wikipedia


klinopiroksen

minerał z podgrupy piroksenów, np. augit, diopsyd


SJP.pl

Klinopirokseny – podgrupa piroksenów charakteryzujących się jednoskośną strukturą krystaliczną. Najczęściej występującymi minerałami z tej grupy są egiryn, augit i diopsyd.

Wikipedia


klinostat

urządzenie laboratoryjne do symulowania zmienionej siły ciążenia, stosowane przy badaniu rozwoju organizmów


SJP.pl


klinować

wbijać klin


SJP.pl

czasownik przechodni niedokonany (dk. zaklinować)

 (1.1) umocowywać za pomocą klina

 (1.2) rozłupywać klinem i młotem głazy na mniejsze

 (1.3) pot. leczyć kaca piciem alkoholu

czasownik zwrotny niedokonany klinować się (dk. zaklinować się)

 (2.1) stawać się unieruchomionym

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klin mrz., kliniec mrz., klinik mrz., klinek mrz., klinowanie n., zaklinowanie n.

 czas. zaklinować dk.

 przym. klinowy, klinowaty

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zakleszczać, zagważdżać, zagwożdżać, zaklinowywać

 (1.2) gw-pl|Śląsk Cieszyński|ćwikować.

 (2.1) zaklinowywać się, zagważdżać się, zagwożdżać się, zakleszczać się

Wiktionary


klinowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|klinować.

Wiktionary

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. klin m., klinek m., klinik m., zaklinowanie n., kliniec m.

 czas. klinować ndk., zaklinować dk.

 przym. klinowy, klinowaty

Wiktionary


klinowaty

podobny kształtem do klina


SJP.pl


klinowotrzonowy

sinoborowik klinowotrzonowy - gatunek grzybów z rodziny borowikowatych


SJP.pl


klinowski

nazwisko


SJP.pl


klinowy

przymiotnik od: klin


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) składający się z klinów lub wykonany za pomocą klina

 (1.2) w kształcie klina

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Język chaldejski zapisywany był sumeryjskim pismem klinowym.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klin mrz., klinik mrz., klinowanie n., zaklinowanie n.

 czas. klinować dk.

 przym. klinowaty

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) klinowaty

Wiktionary


kliński

nazwisko


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Klinem, dotyczący Klina

Wiktionary

Osoby o tym nazwisku:

  • Ignacy Kliński – polski działacz społeczno-narodowy
  • Stanisław Kliński – polski urzędnik i poseł na Sejm

Inne:

  • Kliński – kaszubski herb szlachecki

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. Klin mrz.

Wiktionary


klio

[czytaj: klijo albo klio] w mitologii greckiej: muza historii wyobrażana ze zwojem papirusu; Clio


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) mitgr. muza historii, jedna z towarzyszek Apolla; córka Zeusa i Mnemosyne;

 (1.2) mitgr. jedna z nereid, córka Nereusa i Doris

 (1.3) astr. planetoida o numerze katalogowym 84, z pasa głównego planetoid, odkryta w 1865 r.;

 (1.4) imię|polski|ż.

 (1.5) geogr. grecka wieś w północnej części Lesbos

Wiktionary

  • Klio – w mitologii greckiej muza historii
  • Klio – w mitologii greckiej jedna z Nereid
  • Klio – planetoida o numerze katalogowym 84
  • „Klio” – czasopismo historyczne

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Klio i jej siostry uświetniały śpiewem biesiady bosko-ludzkie oraz uczty olimpijskie bogów.

 (1.1) Atrybutem Klio był zwój papirusu lub pergaminu.

 (1.3) Klio porusza się w obszarze między orbitami Marsa i Jowisza.

 (1.4) Przedstawiam Wam dwie Klio, moje kuzynki z Salonik.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklʲijɔ, AS: klʹii ̯o

Wiktionary


kliochinol

organiczny związek chemiczny, środek o działaniu przeciwbakteryjnym, przeciwpierwotniakowym i przeciwgrzybiczym; enteroseptol


SJP.pl

Wikipedia


kliometria

Kliometria (z gr. Klio – muza historii; métron – miara) – stosunkowo nowy kierunek badań historii gospodarczej systematycznie wykorzystujący teorie ekonomiczne i ilościowe techniki ekonometrii. Kliometria zaliczana jest czasami do historii kontrafaktycznej.

Wikipedia


klip

ilustracja filmowa piosenki; teledysk, wideoklip, clip


SJP.pl

Holandia:

  • Klip – miejscowość (plaats) w strefie Klip/Mon Plaisir, w regionie Oranjestad-Oost, w kraju autonomicznym Aruba
  • Klip/Mon Plaisir – strefa (zone) w regionie Oranjestad-Oost, w kraju autonomicznym Aruba

Inne:

  • klip – forma sztuki filmowej
  • Klip – singel Jimiliana
  • KLIP – amerykańska stacja radiowa

Zobacz też:

  • Clip
  • Ronde Klip

Wikipedia


klipa

1. gra chłopięca polegająca na umiejętnym podbijaniu kijkiem drewienka zaostrzonego klinowato po obu końcach
2. moneta kwadratowa, używana w starożytności i w średniowieczu


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) środ. gra zespołowa, dawniej szczególnie popularna wśród dzieci i młodzieży;

 (1.2) numizm. moneta nieokrągła, obcięta w formie kwadratu lub innego wielokąta;

Wiktionary

Klipa (ze szw. klippa – obcinać [nożycami]) – wszelka moneta nieokrągła.

Nazwę tę nadaje się wszystkim monetom o kształcie czworo- i wielokąta: kwadratowym (rombowatym), prostokątnym, sześcio-, a nawet ośmiokątnym. Wybijano je stemplem okrągłym bądź czworokątnym.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Biegając bezustannie po podwórku, całymi dniami grali w pikuty i klipę.

 (1.2) Klipy często bito jako monety zastępcze w trudnych warunkach, np. podczas oblężenia.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) gw-pl|Poznań. szczekiel, sztekiel

Wiktionary


klipart

środowiskowo: prosty obrazek oferowany przez dany program, umieszczany w dokumencie komputerowym; clipart, clip art


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) inform. gotowy plik graficzny wstawiany do dokumentu komputerowego;

Wiktionary

Clipart (czasem także clip art, clip-art lub klipart) – plik graficzny dołączany do dokumentu tekstowego jako ozdoba. Pliki takie można wstawiać z gotowych zbiorów oferowanych zwykle na licencji royalty free, rights managed lub jako domena publiczna czy Creative Commons.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Z biblioteki klipartów wybraliśmy trzy pliki.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklʲipart, AS: klʹipart

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. clipart mrz.

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

 (1.1) plik

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. clipart mrz.

frazeologia.

etymologia. etym|ang|clipart.

uwagi.

 (1.1) inna pisownia clipart

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) clip art

źródła.

== klipart (język czeski.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik

 (1.1) klipart

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


kliper

szybki żaglowiec rejowy


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) mar. żegl. dziewiętnastowieczny żaglowiec transportowy;

Wiktionary

  • Kliper – żaglowiec
  • Kliper – rosyjski program kosmiczny
  • Kliper – zespół szantowy

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Klipry herbaciane z ożaglowaniem fregaty należały do najszybszych i najpiękniejszych żaglowców. Najbardziej znanym jest Cutty Sark, jedyny zachowany do dziś w Londynie.

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kliprowy

Wiktionary


klipfisz

solony i suszony dorsz


SJP.pl


klipować

1. zakładać specjalne klipsy na towar sklepie w celu ochrony przed jego kradzieżą; klipować;
2. zakładać konstrukcję mającą na celu utrzymanie danej rzeczy w odpowiedniej pozycji; klipować;
3. zaciskać na żyłce klips wędkarski; klipować;
4. środowiskowo o urządzeniu elektrycznym: wydawać dziwne dźwięki


SJP.pl


klipowy

klip; clipowy


SJP.pl


kliprowy

przymiotnik od: kliper


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) mar. żegl. związany z kliprem, dotyczący klipera

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kliper mrz.

Wiktionary


klips

1. element biżuterii zakładanej najczęściej na uszy;
2. uchwyt przy długopisie, piórze lub ołówku, służący do zaczepiania ich o coś, np. o brzeg kieszeni;
3. guzik do pościeli;
4. sprężynujący spinacz


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) element biżuterii przypinany najczęściej do ucha

 (1.2) sprężynujący spinacz

 (1.3) uchwyt przy długopisie lub innym przedmiocie o podobnym kształcie służący do zaczepiania ich o coś, np. o okładkę zeszytu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Myślisz, że te klipsy pasują do tej sukienki?

 (1.3) Nie zgub tego długopisu, przypnij go klipsem do książki.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klʲips, AS: klʹips

Wiktionary


klipsować

1. oznaczać bydło hodowlane klipsami; kolczykować bydło;
2. zamykać uszkodzony narząd wewnętrzny klipsem naczyniowym;
3. zakładać specjalne klipsy na towar sklepie w celu ochrony przed jego kradzieżą; klipować;
4. zakładać konstrukcję mającą na celu utrzymanie danej rzeczy w odpowiedniej pozycji; klipować;
5. zaciskać na żyłce klips wędkarski; klipować


SJP.pl


klipsowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|klipsować.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. klipsować

Wiktionary


klipsy

para klipsów (ozdób)


SJP.pl

Klipsy – element biżuterii zakładanej najczęściej na uszy.

Wikipedia


klirens

wskaźnik oczyszczania osocza ukazujący zdolność nerek do usuwania zbędnych substancji z krwi; klirens nerkowy


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) fizj. współczynnik określający objętość osocza, jakie w jednostce czasu zostanie oczyszczone z pewnej substancji;

Wiktionary

Klirens (współczynnik oczyszczania) – objętość osocza całkowicie oczyszczonego z danej substancji w jednostce czasu. Wyraża sprawność, z jaką osocze zostaje oczyszczone z danej substancji. Klirens danej substancji obliczamy ze wzoru:

Cx={\frac {D}{P}}

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Zmniejszenie klirensu metabolicznego analogu powoduje, że znajduje się on w większym stężeniu poza komórką i z tego powodu wywołuje silniejsze działanie regulacyjne.

Wiktionary


klirensowy

klirens


SJP.pl

Patrz:

klirens

kliring

clearing;
1. rozliczenie bezgotówkowe wzajemnych zobowiązań;
2. stwarzanie równowagi między popytem a podażą na pracę przez odpowiednie rozłożenie siły roboczej


SJP.pl


kliringowy

związany z kliringiem (clearingiem); clearingowy


SJP.pl


kliros

ros. podium przeznaczone dla chóru cerkiewnego, znajdujące się po obu stronach ołtarza


SJP.pl

Kliros (gr. κλῆρος – część ziemi, która przypadła w losowaniu) – w cerkwi prawosławnej miejsce na podium przed ikonostasem. Podczas liturgii znajdują się tu chór, lektorzy, kantorzy oraz osoby duchowne, które nie biorą udziału w celebrowaniu nabożeństwa, lecz pomagają podczas czytania i śpiewu. Kliros symbolizuje chór anielski, śpiewający na chwałę Bożą. Większość świątyń prawosławnych posiada po dwa klirosy – na podwyższeniu przed ołtarzem, po bokach solei. W niektórych cerkwiach zamiast klirosu naprzeciwko ołtarza znajduje się balkon, przeznaczony dla chóru.

Wikipedia


kliś

nazwisko


SJP.pl

Osoby o tym nazwisku:

  • Bolesław Kliś − polski wojskowy
  • Józef Kliś − polski dziennikarz i działacz polityczny
  • Maciej Kliś – polski adwokat i brydżysta
  • Zdzisław Kliś − rzymskokatolicki uchowny, wykładowca akademicki

Wikipedia


klisiewicz

nazwisko


SJP.pl


klistenes

ateński polityk żyjący na przełomie VI i V w. p.n.e.; Klejstenes


SJP.pl


klister

smar do nart


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) wosk używany w narciarstwie, bardzo lepki

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Śnieg już bardzo długo leży, może lepiej użyj klistera?

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklʲistɛr, AS: klʹister

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) klajster

Wiktionary


klistera

dawniej: przyrząd do robienia lewatywy


SJP.pl


klistron

mikrofalowa lampa elektronowa


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) techn. urządzenie do wytwarzania mikrofal;

Wiktionary

Klistron – lampa mikrofalowa z modulacją prędkości elektronów. Służy do wzmacniania i generacji przebiegów mikrofalowych (o częstotliwościach od setek megaherców w górę). Składa się z katody wysyłającej elektrony, zespołu elektrod ogniskujących wyemitowane elektrony w wąską wiązkę, anody przyśpieszającej oraz przynajmniej dwóch rezonatorów i kolektora.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈklʲistrɔ̃n, AS: klʹistrõn

Wiktionary


klistronowy

przymiotnik od: klistron


SJP.pl


klisz

sztywna, szklana płytka fotograficzna, pot. błona fotograficzna


SJP.pl


klisza

sztywna, szklana płytka fotograficzna, pot. błona fotograficzna


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) fot. błona pokryta substancją chemiczną w celu wykonania negatywu zdjęcia

 (1.2) druk. fot. rodzaj matrycy w postaci sztywnej, płaskiej płyty

 (1.3) jęz. liter. stereotypowe zestawienie wyrazów

 (1.4) liter. nieoryginalny, powtarzany wątek

Wiktionary

Klisza – rodzaj matrycy w postaci płaskiej, sztywnej płyty.

W fotografii pierwsze klisze w postaci szklanych płyt pojawiły się w II poł. XIX w. Były to klisze negatywowe, służące do fotografowania, a następnie reprodukcji zdjęć fotograficznych. W dwudziestoleciu międzywojennym zostały wyparte przez znacznie wygodniejsze w użyciu błony fotograficzne (cięte i zwojowe), umożliwiające nie tylko wygodniejsze przechowywanie i obróbkę materiałów światłoczułych, ale i wykonywanie (w przypadku błon zwojowych) w aparacie fotograficznym wielu zdjęć z jednego ładunku. Od tych czasów, pojęcie kliszy stało się również popularnym, potocznym (choć niezupełnie precyzyjnym) określeniem na materiały w postaci błony.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Artur, czy wywołałeś już klisze z gór?

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklʲiʃa, AS: klʹiša

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kliszowy, kliszowany

 czas. kliszować

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) błona fotograficzna, celuloid, film, negatyw

 (1.2) płyta negatywna

 (1.3) banał, frazes, komunał, ogólnik, rutyna, stereotyp, szablon, sztampa, sztanca

Wiktionary


kliszarnia

dział drukarni lub odrębny zakład przemysłowy wykonujący klisze drukarskie


SJP.pl


kliszcz

nazwisko


SJP.pl


kliszczacy

górale z Gorców


SJP.pl

Górale kliszczaccy, Kliszczacy, Kliszczaki – grupa etnograficzna ludności polskiej zamieszkująca środkową część Beskidu Średniego, między górnym biegiem Raby i Skawy. Ze wsi przynależnej do kliszczackich - Baczyna - pochodził znany zbójnik beskidzki Józef Baczyński.

Wikipedia


kliszczaczka

góralka z Gorców


SJP.pl


kliszczak

góral z Gorców


SJP.pl


kliszewski

nazwisko


SJP.pl


kliszka

zdrobnienie od: klisza


SJP.pl


kliszkowice

Kliszkowice – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie trzebnickim, w gminie Żmigród.

Wikipedia


kliszograf

urządzenie wytwarzające klisze drukarskie metodą grawerowania fotoelektrycznego


SJP.pl


kliszów

nazwa kilku wsi w Polsce


SJP.pl

W Polsce
  • Kliszów – wieś w woj. dolnośląskim, w pow. lubińskim, w gminie Rudna
  • Kliszów – wieś w woj. podkarpackim, w pow. mieleckim, w gminie Gawłuszowice
  • Kliszów – wieś w woj. świętokrzyskim, w pow. pińczowskim, w gminie Kije
  • Kliszów – gromada w powiecie pińczowskim
  • Kliszów – dawna gmina

Wikipedia


kliszować

przygotowywać klisze drukarskie


SJP.pl


kliszowianin

mieszkaniec Kliszowa


SJP.pl


kliszowianka

mieszkanka Kliszowa


SJP.pl


kliszowski

przymiotnik od: Kliszów, wieś w województwie świętokrzyskim


SJP.pl


kliszowy

klisza


SJP.pl

Patrz:

klisza

klita

zgrubienie od klitka


SJP.pl


klitajmestra

w mitologii greckiej: królewna spartańska i królowa mykeńska


SJP.pl

Klitajmestra (także Klytajmestra, Klitajmnestra, gr. Κλυταιμήστρα Klytaimḗstra, „Słynna-Oblubienica”) – w mitologii greckiej królewna spartańska i królowa mykeńska, pochodząca od Tyndareosa i Ledy.

Żona i wespół ze swym kochankiem Ajgistem zabójczyni wodza i zwycięzcy spod Troi Agamemnona, ojca ich trójki dzieci, pomszczonego przez ich syna Orestesa, ściganego później za przyczynienie się do śmierci matki przez erynie.

Wikipedia


klitemestra

postać z mitologii greckiej; Klitajmestra


SJP.pl


klitka

potocznie: małe, niewygodne pomieszczenie; ciupka, ciupa


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) małe, ciasne pomieszczenie

Wiktionary


klitoralny

łechtaczkowy, np. orgazm klitoralny - orgazm uzyskiwany w wyniku stymulacji łechtaczki


SJP.pl


klitoria

rodzaj roślin z rodziny bobowatych, zioło stosowane w medycynie ajurwedyjskiej


SJP.pl

Klitoria (Clitoria L.) – rodzaj roślin z rodziny bobowatych. Obejmuje co najmniej 66 gatunków, występujących dziko w strefie tropikalnej i subtropikalnej, z kilkoma gatunkami sięgającymi do strefy klimatu umiarkowanego. Nazwa naukowa nadana została z powodu podobieństwa kwiatów do łechtaczki (clitoris). Z tych samych powodów rośliny wykorzystywane były w medycynie tradycyjnej jako afrodyzjak i w leczeniu chorób wenerycznych.

Wikipedia


klitoridektomia

zabieg polegający na usunięciu łechtaczki


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) chirurgiczne usunięcie łechtaczki; obrzezanie dziewcząt polegające na usunięciu łechtaczki

Wiktionary

Okaleczanie żeńskich narządów płciowych (ang. female genital mutilation, FGM), potocznie obrzezanie kobiet lub wyrzezanie – rytualne nacinanie lub usuwanie niektórych lub wszystkich części zewnętrznych żeńskich narządów płciowych. Praktyka ta spotykana jest w Afryce, Azji i na Bliskim Wschodzie. UNICEF oszacował w 2016 roku, że 200 milionów kobiet żyjących obecnie w 30 krajach – 27 państw afrykańskich, Indonezji, irackiego Kurdystanu i Jemenu – zostało poddanych temu rytuałowi.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Inną sprawą jest to, że w rzeczywistości toleruja ona wiele praktyk niezgodnych z najbardziej elementarnym zbiorem praw. Chociażby rytualne praktyki związane z ciałem kobiety - klitoridektomię i infibulację - operacyjne okaleczania genitaliów niemowląt i młodych kobiet przeprowadzane w wielu krajach afrykańskich.

Wiktionary


klitoris

żeński zewnętrzny narząd płciowy; clitoris; łechtaczka


SJP.pl


klitoroplastyka

chirurgiczna zmiana wielkości łechtaczki


SJP.pl


klituś-bajduś

potocznie o gadule, pleciudze


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) pot. żart. lub lekcew. głupie gadanie, nieprawdziwe opowieści

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (2.1) pot. żart. lub lekcew. osoba opowiadająca rzeczy nieprawdopodobne, niewiarygodne, bzdurne

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Kupiłeś najnowszy model mercedesa? Klituś-bajduś.

 (2.1) Nie przejmuj się tym, co on opowiada, z niego jest taki klituś-bajduś.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌklʲituʑ‿ˈbajduɕ, AS: klʹituź‿bai ̯duś

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) paplanina

 (2.1) bajerant, gaduła, pleciuga, gawędziarz

Wiktionary


kliważ

równoległe spękania w skale powstałe wskutek ciśnień bocznych związanych z ruchami tektonicznymi


SJP.pl

Kliważ – gęste (do kilku cm) spękania seryjne skał o uporządkowaniu kierunkowym, występujące w zespołach.

Często spękania kliważowe nie są widoczne makroskopowo, tylko pod mikroskopem. Można wyróżnić ciągły, krenulacyjny, ołówkowy (pręcikowy), osiowy, spękaniowy.

Wikipedia


kliwer

trójkątny żagiel przedni podnoszony na sztagu (stalowej linie podtrzymującej maszt) umocowanym do bukszprytu (belki na dziobnicy żaglowca)


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) żegl. trójkątny przedni żagiel

Wiktionary

Kliwer – żagiel zaliczanych do sztaksli przednich. Charakteryzuje się wysoko uniesionym rogiem halsowym. Występuje przed fokiem, a przy większej liczbie sztaksli przednich może być dodatkowo poprzedzony lataczem i (rzadziej)bomkliwrem. Dawniej nazywany był również yankee.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Lekki wiaterek łopotał nad moją głową płótniskami kliwrów.

 (1.1) Czasami kliwrami nazywa się ogólnie grupę wszystkich sztaksli przednich jednostki.

Wiktionary


kliwerbom

przedłużenie bukszprytu, przednia nastawa bukszprytu; bomstenga; bukszpir; dziobak drugi


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) żegl. zob. bomstenga.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) bomstenga, bukszpryt

Wiktionary


kliwerszkot

lina do nadawania kliwrowi (trójkątnemu żaglowi przedniemu) odpowiedniego ułożenia względem wiatru; kliwerszot


SJP.pl


kliwerszot

lina do nawania kliwrowi (trójkątnemu żaglowi przedniemu) odpowiedniego ułożenia względem wiatru; kliwerszkot


SJP.pl


kliwia

ozdobna roślina cieniolubna z rodziny amarylkowatych, o ciemnozielonych liściach i pomarańczowych, czerwonych z żółtym środkiem lub żółtobiałych kwiatach zebranych w baldachy; cliwia


SJP.pl

Kliwia (Clivia Lindl.) – rodzaj roślin z rodziny amarylkowatych, występujących naturalnie w południowej Afryce. Kliwia cynobrowa została introdukowana do Meksyku. Nazwa rodzaju została nadana dla uczczenia lady Clive, hrabiny Northumberland, która była znanym patronem ogrodnictwa i w jej ogrodzie po raz pierwszy zakwitła Clivia nobilis. Rośliny z tego rodzaju uprawiane są jako ozdobne w klimacie umiarkowanym, w tym w Polsce głównie jako rośliny pokojowe.

Wikipedia


klizin

Klizin – wieś w Polsce, położona w województwie łódzkim, w powiecie radomszczańskim, w gminie Kodrąb.

W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa piotrkowskiego.

Wikipedia


klizma

zabieg polegający na wprowadzeniu do odbytnicy ciepłej wody, często z dodatkiem soli lub leków, w celu spowodowania wypróżnienia; lewatywa; wlew doodbytniczy; enema


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) med. zabieg płukania jelita grubego, lewatywa

Wiktionary

Lewatywa (łac. enema) – zabieg medyczny polegający na wlewaniu przez odbyt płynu do jelita grubego w celu usunięcia mas kałowych.

W medycynie lewatywy znajdują zastosowanie jako:

  • leczenie zaparć, wobec nieskuteczności innych metod
  • przygotowanie do zabiegów diagnostycznych i chirurgicznych
  • przygotowanie przed porodem.

Wikipedia

Synonimy:

 (1.1) lewatywa, enema; eufem. hydrokolonoterapia

Wiktionary


klizmafil

osoba osiągająca satysfakcję seksualną poprzez stosowanie lewatywy


SJP.pl


klizmafilia

typ parafilii, w której satysfakcja seksualna osiągana jest poprzez stosowanie lewatywy


SJP.pl

Klizmafilia (ang. klismaphilia) – parafilia, w której satysfakcja seksualna jest osiągana poprzez wlewy doodbytnicze (lewatywa). Niektórzy producenci przemysłu pornograficznego posiadają w ofercie zestawy do lewatywy służące do zaspokojenia potrzeb klismafilicznych. Klismafilię określa się czasami jako rodzaj masturbacji analnej. Angielski termin został ukuty w 1973 przez Joanne Denko.

Wikipedia


klizmafilka

klizmafil


SJP.pl

Patrz:

klizmafil

klizymetr

przyrząd optyczny do mierzenia kątów pionowych; pochyłościomierz


SJP.pl

Klizymetr (pochyłościomierz) – prosty optyczny przyrząd geodezyjny stosowany w geologicznych pracach terenowych, służący do mierzenia kątów pionowych przez celowanie, w tym pomiaru kąta nachylenia stoku, do wyznaczania płaszczyzny poziomej i mogący również służyć za odległościomierz. Może być wbudowany w kompas geologiczny lub występować niezależnie.

Wikipedia


klm

skrótowiec w funkcji rzeczownika rodzaju męskorzeczowego

 (1.1) lotn. Królewskie Towarzystwo Lotnicze, nazwa holenderskich linii lotniczych;

 (1.2) pot. samolot KLM-u (1.1)

Wiktionary


klo

potocznie: toaleta, ubikacja; wucet, wuce, WC, klop, klozet, kibel


SJP.pl


kloaczny

przymiotnik od: kloaka (w znaczeniu: ustęp), np. kloaczny dół; kloakowy (rzadziej)


SJP.pl


kloaka

1. końcowy odcinek przewodu pokarmowego ryb spodoustych, płazów, gadów, ptaków i stekowców; stek;
2. dół, zbiornik będący miejscem gromadzenia odchodów; szambo;
3. potocznie: toaleta, ubikacja; wucet, wuce, WC, kibel, klo, klozet, klop


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) dół lub zbiornik przeznaczony do gromadzenia odchodów

 (1.2) anat. końcowy odcinek jelita kręgowców

Wiktionary

  • kloaka (biologia) – końcowy odcinek jelita kręgowców
  • kloaka (budownictwo) – element kanalizacji; obiekt budowlany

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Ciało męczennicy Felikuli wrzucono do rzymskiej kloaki.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klɔˈaka, AS: kloaka

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kloaczny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) ustęp

Wiktionary


kloakalny

kloaka (końcowy odcinek przewodu pokarmowego)


SJP.pl


kloakowy

przymiotnik od: kloaka (w znaczeniu: ustęp), np. kloakowy dół; kloaczny (częściej)


SJP.pl


klobocon

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) gwara. bocian, bocian biały

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) bocian, pot. bociek; gwara. bocion, bociun, bocan, boción, bociąg, bocon, bocoń, boczoń, boć, boćko, busiek, busion, buśko, iwanko, klebocon, ksiądz wojciech, mocian, pocian, staś, wojtek, wojtuś, wosio; białystok|klekotun.

Wiktionary


kloc

1. duży kawał drewna; kłoda
2. potocznie, lekceważąco o kimś ciężkim i niezdarnym


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) gruby pniak

 (1.2) pot. ktoś gruby lub pokraczny

 (1.3) pot. coś grubego lub nieforemnego

 (1.4) pot. gruba noga

 (1.5) reg. zapustowy zwyczaj obnoszenia po wsi kawałka drewna zawiniętego jak dziecko

 (1.6) odmiana szachów rozgrywana na dwóch planszach przez cztery osoby;

Wiktionary

Kloc – odmiana szachów rozgrywana na dwóch szachownicach przez dwie dwuosobowe drużyny. W drużynie gracze grają różnymi kolorami.

W klocu obowiązują normalne zasady szachów międzynarodowych. Wyróżnikiem gry jest zasada, że bierki zdobyte przez jednego z graczy przechodzą "do ręki" partnera z drużyny, który może postawić je na swojej szachownicy. Umieszczenie bierki zastępuje wykonanie ruchu. Reguła ta powoduje, że gracze muszą ze sobą ściśle współpracować – przegrana szachisty oznacza porażkę całej drużyny.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Wieczorem, po siekierezadzie na zrębie i po siekierezadzie w szopie, gdzie porąbałem resztę kloców, stałem przy piecu w izdebce Babci Oleńki i przetapiałem na patelni smalec ten, co go wczoraj zakupiłem w sklepie.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klɔt͡s, AS: kloc

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klocownik m., klocek

 przym. klocowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) bal, bierwiono

Wiktionary


klocek

1. zdrobnienie od: kloc;
2. zabawka dziecięca;
3. kilka książek razem oprawionych;
4. element hamulca ciernego;
5. deska lub płyta drewniana;
6. jeden z kilku wałeczków, na które nawijane są nici do robienia koronek (bez użycia igły, szydełka, drutów) metodą przeplatania nitek


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od: kloc

 (1.2) dziecięca zabawka o kształcie graniastosłupa

 (1.3) pot. grub. odchody, kał

 (1.4) mech. część układu hamulcowego samochodu

 (1.5) bibliot. kilka książek oprawionych razem

 (1.6) plast. płyta z wyrytym rysunkiem do odbijania go na papierze lub tkaninie

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Ale ciężki klocek.

 (1.2) Mój syn lubi się bawić klockami.

 (1.3) Idę zrzucić klocka.

 (1.4) Jutro jadę do mechanika, żeby wymienił mi klocki.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklɔt͡sɛk, AS: klocek

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kloc m., klocuszek m.

 przym. klockowy, klocowy

Wiktionary


kloch

nazwisko


SJP.pl


klocia

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) zdrobn. poufała forma imienia Klotylda

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Zatem w każdy wtorek ciocia Klocia zjawiała się między szóstą a siódmą rano i natychmiast znikała w garderobie.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Klotylda ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) Klotka

Wiktionary


klockowaty

podobny do klocka


SJP.pl


klockowy

przymiotnik od: klocek


SJP.pl


klocować

ustawiać kloce zabezpieczające strop w kopalni


SJP.pl


klocowanie

ustawiać kloce zabezpieczające strop w kopalni


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|klocować.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. klocować

Wiktionary


klocowaty

podobny kształtem do kloca; ciężki, duży


SJP.pl


klocówka

tama zbudowana z drewnianych kloców, zwykle na zaprawie glinowej, służąca jako tama pożarowa ostateczna; tama klocowa


SJP.pl

Klocówka – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Tarnawatka.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.

Wieś jest sołectwem w gminie Tarnawatka. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 106 mieszkańców.

Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Krasnobrodzie.

Wikipedia


klocownik

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) gwara. przebrany za dziada chłop noszący kloc w zapusty

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kloc m.

Wiktionary


klocowy

kloc


SJP.pl

Patrz:

kloc

klocuszek

zdrobnienie od: klocek


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) zdrobn. od: klocek

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klɔˈt͡suʃɛk, AS: klocušek

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klocek m.

Wiktionary


klocuszki

zdrobnienie od: klocek


SJP.pl


klodwig

imię królów Franków; Chlodwig


SJP.pl

Chlodwig I (fr. Clovis Ier, łac. Clodovicus, frankijski Chlodowech; ur. ok. 466, zm. 27 października 511) – władca Franków, syn Childeryka I i Basiny. Najsłynniejszy spośród merowińskich władców.

Wikipedia


klofta

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) poznań. kłoda, pień drzewa

 (1.2) poznań. tęga kobieta

Wiktionary


klojz

niewielki budynek lub jego część, używany do modlitwy przez chasydów


SJP.pl

Klojz, klaus (jid. ‏קלויז‎ klojz, z niem. Klause „cela”), klajzł (zdrobniałe jid. ‏קלײַזל‎ klajzl) – mały budynek lub jego część, służący jako dom modlitwy (niewielka bóżnica lub bet midrasz), należący do określonej grupy zawodowej bądź społecznej.

Wikipedia


klomb

1. wydzielone miejsce w ogrodzie, otoczone kwiatami lub krzewami
2. dawniej: kilka drzew


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) rodzaj okrągłej bądź owalnej grządki ogrodowej, czasem znajdującej się na podwyższeniu.

Wiktionary

Kwietnik (inaczej ogród kwiatowy) – różnego kształtu i wielkości teren porośnięty roślinnością ozdobną, głównie kwiatową, posadzoną lub posianą według zamierzonego planu w celach dekoracyjnych. Kwietniki są ozdobą ogrodów, parków, ozdabiają budynki i ich wejścia.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kwiaty rosnące na klombie podobały się wszystkim.

 (1.1) Urszula postanowiła zasadzić kilka wrzosów na klombie.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klɔ̃mp, AS: klõmp

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: zdrobn. klombik m.

 przym. klombowy

Wiktionary


klombik

zdrobnienie od: klomb; kwietniczek, rabatka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. klomb

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklɔ̃mbʲik, AS: klõmbʹik

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klomb

 przym. klombowy

Wiktionary


klombowy

przymiotnik od: klomb


SJP.pl


klomifen

organiczny związek chemiczny, używany jako lek hormonalny w leczeniu niepłodności oraz jako środek dopingujący


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) chem. farm. związek organiczny, lek hormonalny blokujący działanie estrogenów, stosowany w leczeniu bezpłodności wynikłej z zaburzeń jajeczkowania;

Wiktionary

Klomifen – organiczny związek chemiczny, lek hormonalny z grupy selektywnych modulatorów receptora estrogenowego. Jego działanie polega na blokowaniu efektów żeńskich hormonów płciowych – estrogenów. Wskazany w leczeniu niepłodności z powodu zaburzeń owulacji. Stosowany również przez osoby używające farmakologicznego dopingu wydolnościowego w celu złagodzenia jego skutków ubocznych.

Stosowany jest doustnie w postaci cytrynianu.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W czasie ciąży nie powinno stosować się klomifenu.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klɔ̃ˈmʲifɛ̃n, AS: klõmʹifẽn

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) 2-(4-(2-chloro-1,2-difenyloetenylo)fenoksy)-N,N-dietyloetanoamina

Wiktionary


klon

1. drzewo liściaste z rodziny klonowatych;
2. drewno drzewa o tej samej nazwie; klonina


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy

 (1.1) dendr. nazwa systematyczna|Acer|L.|ref=tak., rodzaj drzew i krzewów z rodziny klonowatych;

 (1.2) biol. zbiór komórek lub cały organizm wywodzący się z jednej komórki, identyczny pod względem genetycznym;

Wiktionary

  • klon – organizm powstały w wyniku klonowania
  • klon – rodzaj roślin z rodziny mydleńcowatych (Sapindaceae)
  • klon – potocznie: synonim bliskiego podobieństwa (np. w informatyce klon to program odtwarzający zachowanie lub wygląd innego, najczęściej znanego programu)
  • klon – w społecznościach internetowych konto użytkownika założone niezgodnie z regułami społeczności i służące celom sprzecznym z jej celami
  • Klon – telenowela brazylijska
  • KLON – polski ośrodek konspiracyjny stanowiący platformę współpracy i konsolidacji różnych podziemnych organizacji

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W parku rośnie kilka okazów klonu.

 (1.2) Naukowcy zaprezentowali pierwszy klon psa.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klɔ̃n, AS: klõn

Wiktionary

Powiązane:

 (1.1)

 rzecz. klonina ż., klonowate nmos., paklon m.

:: zdrobn. klonik m.

 przym. klonowy, klonowaty

 (1.2)

 rzecz. klonowanie n., sklonowanie n.

 czas. klonować ndk., sklonować dk.

 przym. klonalny, klonowy

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 (1.1)

 rzecz. klonina ż., klonowate nmos., paklon m.

:: zdrobn. klonik m.

 przym. klonowy, klonowaty

 (1.2)

 rzecz. klonowanie n., sklonowanie n.

 czas. klonować ndk., sklonować dk.

 przym. klonalny, klonowy

frazeologia.

etymologia.

 (1.1) etym|prasł|*klenъ.

 (1.2) etym|ang|clone.

uwagi.

 wikicytaty.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) maple; (1.2) clone

* arabski: (1.1) قيقب

* baskijski: (1.1) astigar; (1.2) klon

* białoruski: (1.1) клён m.

* bułgarski: (1.1) явор m., клен m.; (1.2) клонинг m.

* czeski: (1.1) javor m.; (1.2) klon m.

* duński: (1.1) løn w.

* esperanto: (1.1) acero

* francuski: (1.1) érable m.; (1.2) clone m.

* hiszpański: (1.1) arce m.; (1.2) clon m.

* interlingua: (1.1) acere; (1.2) clono

* islandzki: (1.1) ahorntré n., mösur m., hlynur m.; (1.2) klón n.

* japoński: (1.1) 楓 / カエデ (かえで, kaede); (1.2) クローン (kurōn)

* jidysz: (1.1) נעזבוים m. (nezbojm)

* kataloński: (1.2) clon m.

* kazachski: (1.1) үйеңкі

* litewski: (1.1) klevas m.

* łaciński: (1.1) acer n.

* macedoński: (1.1) клен m.

* niemiecki: (1.1) Ahorn m.; (1.2) Klon m.

* nowogrecki: (1.1) σφεντάμι n.; (1.2) κλώνος m.

* portugalski: (1.1) ácer m., bordo m.

* rosyjski: (1.1) клён m.; (1.2) клон m.

* słowacki: (1.1) javor m.; (1.2) klon m.

* szwedzki: (1.1) lönn w.; (1.2) klon w.

* ukraiński: (1.1) клен m.; (1.2) клон m.

* włoski: (1.1) acero m.

źródła.

== klon (język baskijski.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik

 (1.1) biol. klon (sklonowany organizm)

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


klonalny

przymiotnik

 (1.1) związany z lub powstały w wyniku klonowania

Wiktionary


klonazepam

lek psychotropowy o silnym i długotrwałym działaniu przeciwdrgawkowym i przeciwlękowym


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) farm. anksjolityk z grupy benzodiazepin o silnym, długotrwałym działaniu;

Wiktionary

Klonazepam (łac. clonazepamum) – organiczny związek chemiczny z grupy benzodiazepin, stosowany jako lek psychotropowy o silnym i długotrwałym działaniu przeciwdrgawkowym i przeciwlękowym. Profilem działania przypomina fenobarbital. Działa na struktury ośrodkowego układu nerwowego (OUN), głównie na układ limbiczny i podwzgórze (ułatwia przekaźnictwo GABA-ergiczne). Działanie objawia się silnym i długotrwałym efektem przeciwdrgawkowym. Jest jedną z najsilniejszych benzodiazepin, wykazuje silne powinowactwo do ośrodkowego receptora benzodiazepinowego. Klonazepam działa również przeciwlękowo, uspokajająco, umiarkowanie nasennie i zmniejsza napięcie mięśni szkieletowych. Wykazano także, że klonazepam zmniejsza aktywność serotoninergiczną neuronów, działając jako antagonista receptorów 5-HT1A.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Działanie klonazepamu może zostać osłabione przez palenie tytoniu.

Wiktionary


klondike

[czytaj: klondajk] dawny okręg górniczy w Kanadzie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński (rzad. męskorzeczowy), nazwa własna

 (1.1) geogr. rzeka w Kanadzie;

rzeczownik, rodzaj nijaki (rzad. męskorzeczowy), nazwa własna

 (2.1) geogr. region otaczający rzekę Klondike (1.1)

Wiktionary

Klondike – rzeka w Jukonie w zachodniej Kanadzie. Jej nazwa została trwale związana z odkryciem złota w okolicach Dawson City w sierpniu 1896 (gorączka złota nad Klondike).

Wikipedia

Przykłady

 (2.1) Psie zaprzęgi używane były od wieków przez Indian. Biali docenili je dopiero w 1896 roku, gdy w Klondike odkryto złoto i zapanowała słynna „gorączka”.

Wiktionary


klonek

mały kleń


SJP.pl

Klonek – jezioro w gminie Nowinka, w powiecie augustowskim, w woj. podlaskim.

Wikipedia


klonia

jeden z objawów jąkania się; skurczowe powtarzanie sylab, słów


SJP.pl


klonik

1. roślina zielna lub krzew z rodziny ślazowatych; zaślaz, abutilon
2. mały klon


SJP.pl

Zaślaz mieszańcowy (Abutilon × hybridum) – wyhodowany przez ogrodników mieszaniec różnych gatunków zaślazu z rodziny ślazowatych. Popularnie bywa nazywany klonikiem. Pochodzi z Ameryki Południowej. W Polsce jest uprawiany jako ozdobna roślina doniczkowa.

Wikipedia


klonina

drewno klonu; klon


SJP.pl

Klonina – część wsi Jastrzębia w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie skarżyskim, w gminie Bliżyn.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.

Przed 2023 r. miejscowość była miejscowością typu osada leśna.

Wikipedia


kloning

rzadko: tworzenie organizmów o informacji genetycznej identycznej z dawcą; klonowanie


SJP.pl


klonolistny

przymiotnik

 (1.1) bot. mający liście jak klon

Wiktionary


klonowa

przymiotnik od: klon (w znaczeniu:
1. drzewo liściaste, np. liście klonowe;
2. drewno tego drzewa, np. parkiet klonowy)


SJP.pl

  • Klonowa – określenie jednego z ośrodków władzy państwowej w II RP
W Polsce
  • Klonowa – wieś w woj. łódzkim, w pow. sieradzkim, w gminie Klonowa
  • Klonowa – wieś w woj. mazowieckim, w pow. przysuskim, w gminie Rusinów
  • Klonowa – część wsi Koszary w woj. wielkopolskim, w pow. konińskim, w gminie Sompolno
  • Klonowa – gromada w powiecie sieradzkim

Wikipedia


klonować

1. tworzyć organizmy o informacji genetycznej identycznej z dawcą;
2. potocznie: tworzyć identyczną kopię z oryginału


SJP.pl

czasownik przechodni niedokonany (dk. sklonować)

 (1.1) tworzyć klona czyli wierną kopię czegoś

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klon mrz., klonowanie n.

 czas. sklonować dk.

Wiktionary


klonowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|klonować.;

Wiktionary

W rozumieniu potocznym klonowaniem określa się proces tworzenia identycznej kopii z oryginału.

W biologii mianem klonu określa się organizmy mające identyczny lub prawie identyczny materiał genetyczny. Klonami są więc organizmy powstałe w procesie rozmnażania wegetatywnego, takie jak kolonie bakterii, jednokomórkowców, odrośla i rozmnóżki roślin etc.

Wikipedia

Powiązane:

 czas. klonować

Wiktionary


klonowate

rodzina roślin z rzędu mydleńcowców


SJP.pl

Klonowate (Aceraceae Juss.) – rodzina roślin wyróżniana w niektórych (zwłaszcza dawniejszych) systemach klasyfikacyjnych w obrębie rzędu mydleńcowców (Sapindales). Zgodnie ze współczesną wiedzą wyodrębnienie zaliczanych tu dwóch rodzajów (klon Acer i Dipteronia) w randze rodziny, zmienia mydleńcowate w takson parafiletyczny. Dlatego w nowszych systemach rodzina klonowatych nie jest wyróżniana.

Wikipedia


klonowaty

o cechach klonowatych (rodzina roślin)


SJP.pl


klonówek

wieczernica klonówka - gatunek motyla z rodziny sówkowatych


SJP.pl

Klonówek – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie sieradzkim, w gminie Warta.

Wikipedia


klonowianin

mieszkaniec Klonowej


SJP.pl


klonowianka

mieszkanka Klonowej


SJP.pl


klonówka

wieczernica klonówka - gatunek motyla z rodziny sówkowatych


SJP.pl

W Polsce
  • Klonówka – grzbiet we wschodniej części Pasma Masłowskiego w Górach Świętokrzyskich
  • Klonówka – wieś w województwie łódzkim, w powiecie sieradzkim, w gminie Klonowa
  • Klonówka – wieś w województwie pomorskim, w powiecie starogardzkim, w gminie Starogard Gdański
  • Klonówka – projektowany specjalny obszar ochrony siedlisk położony na Pogórzu Strzyżowskim, na górze Chełm

Wikipedia


klonowo

W Polsce
  • Klonowo – wieś w woj. kujawsko-pomorskim, w pow. golubsko-dobrzyńskim, w gminie Zbójno
  • Klonowo – wieś w woj. kujawsko-pomorskim, w pow. tucholskim, w gminie Lubiewo
  • Klonowo – wieś w woj. mazowieckim, w pow. ciechanowskim, w gminie Opinogóra Górna
  • Klonowo – osada w woj. podlaskim, w pow. augustowskim, w gminie Sztabin
  • Klonowo – wieś w woj. warmińsko-mazurskim, w pow. działdowskim, w gminie Lidzbark
  • Klonowo – osada w woj. warmińsko-mazurskim, w pow. ostródzkim, w gminie Ostróda
  • Klonowo – zlikwidowana stacja kolejowa w Wygodzie, w gminie Ostróda w powiecie ostródzkim, w województwie warmińsko-mazurskim

Wikipedia


klonowski

przymiotnik od: Klonowa, gmina w województwie łódzkim


SJP.pl


klonowy

przymiotnik od: klon (w znaczeniu:
1. drzewo liściaste, np. liście klonowe;
2. drewno tego drzewa, np. parkiet klonowy)


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) składający się z klonu

 (1.2) wykonany z drewna lub innej części klonu

 (1.3) będący częścią klonu

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klɔ̃ˈnɔvɨ, AS: klõnovy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klon m., klonina ż.

Wiktionary


klonus

drżenie mięśni spastycznych po ich nagłym rozciągnięciu


SJP.pl

Klonus (trząs) – ciąg mimowolnych skurczów włókien mięśniowych wywołanych przez nagłe rozciąganie mięśnia. Klonusy są charakterystyczne dla zespołu piramidowego. W przeciwieństwie do samoistnych drobnych drgań (fascykulacji) występujących w przypadku uszkodzenia dolnego (obwodowego) neuronu ruchowego klonusy zawsze są wywołane na drodze odruchowej (są wynikiem znacznego wygórowania odruchu) oraz posiadają znaczną amplitudę.

Wikipedia


klony

1. drzewo liściaste z rodziny klonowatych;
2. drewno drzewa o tej samej nazwie; klonina


SJP.pl

W Polsce
  • Klony – wieś w woj. warmińsko-mazurskim, w pow. olsztyńskim, w gminie Świątki
  • Klony – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. poznańskim, w gminie Kostrzyn
  • Klony – osada leśna w woj. wielkopolskim, w pow. gostyńskim, w gminie Gostyń
  • Klony – gromada w powiecie średzkim

Wikipedia


klop

potocznie: ubikacja


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) pot. ubikacja

 (1.2) pot. sedes

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Muszę skoczyć do klopa!

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klɔp, AS: klop

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1), (1.2) kibel, grub. sracz

Wiktionary


kloper

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. trzepaczka do dywanów

Wiktionary


klopidogrel

organiczny związek chemiczny hamujący agregację płytek we krwi


SJP.pl

Klopidogrel (clopidogrel, B01AC) – organiczny związek chemiczny, pochodna tienopirydyny, inhibitor agregacji płytek krwi indukowanej przez ADP. Stosowanie nasycającej dawki klopidogrelu w skojarzeniu z kwasem acetylosalicylowym (ASA) uznano za złoty standard w prewencji incydentów sercowo-naczyniowych po PCI u chorych z niestabilną dławicą piersiową i zawałem bez uniesienia odcinka ST.

Wikipedia


klopik

zdrobnienie od: klop


SJP.pl


klopnąć

czasownik przechodni

 (1.1) poznań. sprzedać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klopnięcie n.

Wiktionary


klopnięcie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|klopnąć.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. klopnąć

Wiktionary


klops

1. upieczone lub usmażone mięso mielone;
2. potocznie: porażka, niepowodzenie, fiasko


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) kulin. mięsna kulka duszona w sosie;

 (1.2) pot. przen. fiasko, niepowodzenie

Wiktionary

Klops – potrawa z zapiekanej masy mięsa mielonego z dodatkami (tarta bułka i cebula, jajka, przyprawy), do obróbki termicznej i do konsumpcji formowana w postaci walca.

W kuchni polskiej zależnie od sposobu wykonania dzieli się na klopsy pieczone lub nadziewane.

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

 (1.1) pulpet

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz.

:: zdrobn. klopsik m.

frazeologia.

etymologia.

 (1.1-2) etym|niem|Klops.

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) meatball

* jidysz: (1.1) קלאָפּס m.

* kaszubski: (1.1) klops m.

* niemiecki: (1.1) Klops m.; (1.2) Klops m.

* portugalski: (1.1) almôndega ż.

* rosyjski: (1.1) тефтель m.

* szwedzki: (1.1) köttbulle w.

* węgierski: (1.1) húsgombóc

* włoski: (1.1) polpetta ż.

źródła.

== klops (język kaszubski.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) kulin. klops

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klɔps, AS: klops

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: zdrobn. klopsik m.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pulpet

Wiktionary


klopsik

zdrobnienie od: klops


SJP.pl


klopsiki

zdrobnienie od: klopsy


SJP.pl


klopsy

1. upieczone lub usmażone mięso mielone;
2. potocznie: porażka, niepowodzenie, fiasko


SJP.pl


klopsztanga

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. trzepak

Wiktionary


klorek

nazwisko


SJP.pl


klose

Osoby
  • Bob Klose – brytyjski muzyk i fotograf
  • Friedrich Klose – szwajcarski kompozytor
  • Józef Klose – polski piłkarz, grający na pozycji napastnika, ojciec Miroslava Klose
  • Józef Klose – polski dzialacz komunistyczny
  • Karl Franz Klose – niemiecki fotograf
  • Kirsten Klose – niemiecka lekkoatletka, młociarka
  • Margarete Klose – niemiecka śpiewaczka operowa
  • Miroslav Klose – niemiecki piłkarz
  • Othmar Klose – austriacki kompozytor
  • Timm Klose – szwajcarski piłkarz
  • Sandra Klose – niemiecka kolarka górska

Wikipedia


klosik

zdrobnienie od klosz


SJP.pl


kloska

nazwisko


SJP.pl


kloskowski

nazwisko


SJP.pl


klosnowo

Klosnowo (kaszub. Klósnowò) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie chojnickim, w gminie Chojnice.

Wieś położona na wschodnim obrzeżu Zaborskiego Parku Krajobrazowego. Połączenie z centrum Chojnic umożliwiają autobusy komunikacji miejskiej (linia nr 4).

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bydgoskiego.

Wieś stanowi sołectwo gminy Chojnice.

Wikipedia


klosowicz

nazwisko


SJP.pl


kloss

Osoby:

  • Ernst Kloss (1897–1945) – niemiecki historyk sztuki
  • Hans Kloss – główny bohater serialu Stawka większa niż życie, filmu Hans Kloss. Stawka większa niż śmierć itd.
  • Heinz Kloss (1904–1987) – niemiecki językoznawca
  • Ilana Sheryl Kloss (ur. 1956) – południowoafrykańska tenisistka
  • Karlie Kloss (ur. 1992) − amerykańska modelka
  • Ludwik Kloss (1845–1902) – polski ksiądz rzymskokatolicki, doktor teologii, profesor i rektor Uniwersytetu Lwowskiego
  • Max Kloss (1873–1961) – niemiecki inżynier mechanik i nauczyciel uniwersytecki.
  • Wacław Kloss – polski nauczyciel, krajoznawca

Wikipedia


klossowski

nazwisko


SJP.pl

Osoby noszące nazwisko Klossowski/a:

  • Baladine Klossowska (1886–1969) – niemiecka malarka
  • Erich Klossowski (1875–1949) – niemiecki historyk sztuki
  • Pierre Klossowski (1905–2001) – francuski pisarz, malarz i filozof
  • Setsuko Klossowska de Rola (ur. 1943) – japońska malarka i pisarka
  • Balthus, właśc. Balthasar Kłossowski de Rola (1908–2001) – francuski malarz

Wikipedia


klosz

1. osłona lampy, najczęściej szklana, służąca do częściowego rozproszenia światła pochodzącego z żarówki lub zmiany jego barwy; abażur;
2. szklana lub plastikowa pokrywa, pod którą przechowuje się żywność;
3. ozdobne naczynie wykonane ze szkła, przeznaczone do podawania ciast, owoców lub do przechowywania kwiatów; patera


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) szklana osłona na żarówkę

 (1.2) rodzaj kroju spódnicy, sukni albo spodni rozszerzających się ku dołowi na kształt dzwonu

 (1.3) półkolista osłona do przykrywania żywności

 (1.4) rodzaj kapelusza damskiego

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (2.1) slang. osoba żyjąca w bałaganie lub śmiecąca na imprezie

Wiktionary

Klosz – element oprawy oświetleniowej wykonany z materiału częściowo lub całkowicie przepuszczającego światło. Główną funkcją kloszy jest ochrona źródła światła. Ponadto klosze z materiałów częściowo przepuszczających światło mają własności rozpraszające światło, dzięki czemu mogą redukować luminację i kształtować rozsył światła.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Bez klosza to w tym pokoju jest zdecydowanie za jasno.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klɔʃ, AS: kloš

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klosik m., kloszyk m., rozkloszowanie n.

 czas. rozkloszować dk.

 przym. kloszowy, kloszowaty

 przysł. kloszowo

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) abażur

Wiktionary


kloszard

bezdomny żebrak, włóczęga; clochard


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) odziany w łachy żebrak, często bezdomny

Wiktionary

Bezdomność – w ujęciu socjologicznym problem społeczny (zjawisko społeczne), charakteryzujący się brakiem miejsca zamieszkania (brakiem domu).

Bezdomność w ujęciu psychologicznym to kryzysowy stan egzystencji osoby nieposiadającej faktycznego miejsca zamieszkania, pozbawionej środków niezbędnych do zaspokojenia elementarnych potrzeb, trwale wykorzenionej ze środowiska w wyniku rozpadu więzi społecznych i akceptującej swoją rolę społeczną. Jako stan ewidentnej i trwałej deprywacji potrzeb mieszkaniowych w sytuacji, gdy dotknięta bezdomnością osoba nie jest w stanie jej zapobiec, wiąże się z poważnym upośledzeniem psychicznego i społecznego funkcjonowania człowieka.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Drogę zagrodził jej żądający dwóch złotych bezzębny kloszard.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklɔʃart, AS: klošart

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. clochard mos.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) żebrak, włóczęga, bezdomny, pot. chlor, żul, menel

Wiktionary


kloszardka

kloszard; clochardka


SJP.pl


kloszardowski

kloszard: kloszardzki


SJP.pl


kloszardzki

kloszard: kloszardowski


SJP.pl


kloszowany

o ubraniu: uszyty w klosz, roszerzający się ku dołowi; kloszowaty


SJP.pl


kloszowaty

o ubraniu: uszyty w klosz, roszerzający się ku dołowi; kloszowany


SJP.pl


kloszowy

przymiotnik od: klosz


SJP.pl

przymiotnik jakościowy

 (1.1) mający formę klosza, taki jak klosz

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klosz m., rozkloszowanie n., klosik m., kloszyk m.

 czas. rozkloszować dk.

 przym. kloszowaty

 przym. kloszowo

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kloszowaty, dzwonowaty

Wiktionary


klosztor

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. klasztor

Wiktionary


kloszyk

zdrobnienie od: klosz


SJP.pl


klot

bawełniana tkanina z silnym połyskiem


SJP.pl

Klot – gęsta bawełniana tkanina z przędzy merceryzowanej, o splocie atłasowym, charakteryzująca się połyskiem o różnym stopniu. Może to być również czesankowa tkanina półwełniana, wątkowa na osnowie z bawełny. Klotu używa się do wyrobu podszewek ubraniowych, dawniej także m.in. chałatów i spodenek gimnastycznych.

Nazwa pochodzi od angielskiego cloth – 'sukno'.

Wikipedia


klotka

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) zdrobn. poufała forma imienia Klotylda

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Ciotka Klotka, patrzcie dzieci / Na kokardach w górę leci.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Klotylda ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) Klocia

Wiktionary


kloto

Kloto (gr. Κλωθώ Klōthṓ, łac. Clotho, Nona – "Prządka") – w mitologii greckiej jedna z trzech Mojr, wyznaczających czas życia i los człowieka. Kloto, przedstawiana z wrzecionem, przędła nić ludzkiego żywota. Miała dwie siostry – Lachesis, która jako pierwsza snuła nić, oraz Atropos, która przecinała ją, gdy życie dobiegało końca.

Wikipedia


klotoida

krzywa płaska występująca w teorii dyfrakcji światła


SJP.pl

Wikipedia


klotowy

przymiotnik od: klot


SJP.pl


klotrimazol

lek przeciwgrzybiczy


SJP.pl

Klotrimazol, klotrymazol (łac. Clotrimazolum) – organiczny związek chemiczny, pochodna imidazolu, miejscowo działający środek przeciwgrzybiczy. Praktycznie nie wchłania się przez skórę, a w niewielkim stopniu wchłania się przez błony śluzowe.

Wikipedia


klotylda

imię żeńskie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) imię|polski|ż.;

Wiktionary

  • Święta Klotylda (475-545) – królowa Burgundów, święta katolicka i prawosławna
  • Klotylda Maria (1843-1911) – królewna włoska, żona Napoleona Józefa Bonapartego
  • Klotylda Maria (1846-1927) – księżniczka Sachsen-Coburg-Saalfeld, arcyksiężna Austrii
  • Klotylda (córka Chlodwiga I) – księżniczka frankijska z dynastii Merowingów
  • Klotylda – imię

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Prawie gotów, paniczu — odrzekła ciotka Klotylda, podnosząc pokrywkę z tygielka — a skórka jak się rumieni!.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klɔˈtɨlda, AS: klotylda

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Klotka ż., Klocia ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) Klocia

Wiktionary


klotyldowo

Klotyldowo – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Łabiszyn. Miejscowość wchodzi w skład sołectwa Ostatkowo.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bydgoskiego.

Wikipedia


klotyldziny

przymiotnik dzierżawczy - należący do Klotyldy lub z nią związany


SJP.pl


klown

[czytaj: klałn] klaun, clown;
1. komik cyrkowy;
2. potocznie: osoba, która swoim zachowaniem lub wyglądem naraża się na kpiny


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) komik cyrkowy

 (1.2) osoba zachowująca się niepoważnie

Wiktionary

Klaun, klown (ang. clown) – artysta komediowy występujący najczęściej w cyrku.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Po występie niemieckiego klowna na arenie pojawił się rosyjski żongler.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klownada ż., klownowskość ż.

 przym. klownowski

 przysł. klownowsko

Wiktionary


klownada

[czytaj: klaunada] clownada; klaunada;
1. występy klowna;
2. błaznowanie, popisywanie się; błazeństwo


SJP.pl


klownowski

klown; clownowski, klaunowski


SJP.pl


klozapina

lek przeciwpsychotyczny


SJP.pl

Wikipedia


klozecik

zdrobnienie od: klozet


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) niewielki klozet

 (1.2) zdrobn|klozet. od: klozet

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) W przedszkolach instaluje się klozeciki dla maluchów.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klozet mrz., klozetka ż.

 przym. bezklozetowy, klozetowy

Wiktionary


klozet

toaleta, ubikacja


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) pot. miejsce przeznaczone do załatwiania potrzeb fizjologicznych;

 (1.2) pot. urządzenie przeznaczone do załatwiania potrzeb fizjologicznych

Wiktionary

Ubikacja, toaleta, potocznie WC (ang. water closet) – pomieszczenie sanitarne, w którym człowiek załatwia swoje potrzeby fizjologiczne, jak: defekacja, mikcja (oddanie moczu) lub wymioty. W krajach rozwiniętych wchodzi w skład prawie każdego mieszkania jako osobne pomieszczenie lub jest częścią łazienki. W skład jego wyposażenia wchodzi: muszla klozetowa z deską sedesową, często osobna umywalka i – jeśli pomieszczenie jest dostatecznie obszerne – bidet.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Generalnie osoby cywilizowane załatwiają się w klozecie.

 (1.2) Kiedyś komórka wpadła jej do klozetu w miejskim szalecie.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklɔzɛt, AS: klozet

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klozetka ż.

:: zdrobn. klozecik mrz.

 przym. bezklozetowy, klozetowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) toaleta, latryna, ustęp, wychodek; reg. śl. haziel.; grub. sracz, kibel, klop, bardacha; eufem. miejsce potrzebne, miejsce sekretne, tam, gdzie król chadza piechotą; reg. klozetka

 (1.2) muszla

Wiktionary


klozetka

ubikacja z urządzeniem wodociągowo-kanalizacyjnym; klozet


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) reg. ubikacja

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klozecik mrz., klozet mrz.

 przym. bezklozetowy, klozetowy

Wiktionary


klozetowy

przymiotnik od: klozet


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z klozetem, dotyczący klozetu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Lubię rozwiązywać krzyżówki siedząc na muszli klozetowej.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klozecik mrz., klozet mrz., klozetka ż.

 przym. bezklozetowy

Wiktionary


klub

1. organizacja skupiająca ludzi określonego zawodu lub wspólnych zainteresowań, mająca na celu organizowanie rozrywek, gier itp;
2. lokal rozrywkowy czynny wieczorem i nocą;
3. w parlamencie: grupa posłów z tej samej partii politycznej


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) stowarzyszenie, grupa osób o wspólnych zainteresowaniach

 (1.2) kult. rodzaj lokalu rozrywkowego

 (1.3) polit. grupa posłów i senatorów tworząca frakcję w parlamencie;

 (1.4) gw-pl|Bukowina. kult. dom kultury

Wiktionary

  • klub hobbystyczny – jedna z form zrzeszania się ludzi o tym samym hobby
  • klub nocny – miejsce, w którym organizowane są występy lub imprezy muzyczne
  • klub parlamentarny – jedna z form zrzeszenia posłów i senatorów
  • klub sportowy – jedno- lub wielosekcyjna organizacja sportowa
    • klub piłkarski – jeden lub więcej zespołów zawodników, występujących w rozgrywkach piłkarskich (głównie ligowych)

    Wikipedia

    Przykłady

     (1.1) Nie zostałem członkiem klubu akwarystycznego tylko z powodu zaporowo wysokiej składki członkowskiej.

    Wiktionary

    Wymowa:

    IPA: klup, AS: klup

    Wiktionary

    Powiązane:

     rzecz. klubowicz m., klubowiczka ż., klubowy mrz./mzw.

     przym. klubowy, wokółklubowy, przyklubowy

    Wiktionary

    Synonimy:

     (1.1) organizacja, stowarzyszenie

    Wiktionary


klub-kawiarnia

połączenie kawiarni z klubem; klubokawiarnia


SJP.pl


kluba

1. dawne narzędzie tortur;
2. wziąć w kluby - zmusić kogoś do posłuszeństwa, ograniczyć, ujarzmić


SJP.pl


kluber

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) gw-pl|Poznań. nos

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: zdrobn. kluberek

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kliber, kluka

Wiktionary


klubik

zdrobnienie od: klub


SJP.pl


klubing

regularne spędzanie wolnego czasu w lokalach rozrywkowych; clubbing, klabing


SJP.pl


klubista

dawniej: członek klubu; klubowiec, klubowicz, klubman


SJP.pl


klubistka

dawniej: klubowiczka (członkini klubu)


SJP.pl


klubka

zdrobnienie od: kluba


SJP.pl


klubman

rzadko: członek klubu; klubowicz, klubowiec, klubista


SJP.pl


klubokawiarnia

połączenie kawiarni z klubem; klub-kawiarnia


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) typ lokalu będący połączeniem klubu z kawiarnią

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) klub-kawiarnia

Wiktionary


klubowe

przymiotnik od: klub


SJP.pl

Klubowe – trzeci album studyjny polskiego rapera Tymka. Wydawnictwo ukazało się 22 marca 2019 roku nakładem wytwórni Renesans.

Album otrzymał w Polsce status platynowej płyty w 2020 roku.

Wikipedia


klubowicz

1. członek klubu (stowarzyszenia); klubowiec, klubman, klubista;
2. bywalec klubu (lokalu)


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) członek klubu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Tym razem klubowicze poznawali piękno zabytków kultury polskiej Mińszczyzny.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klub m., klubing m., klubowy mrz./mzw.

:: fż. klubowiczka ż.

 przym. klubowy

Wiktionary


klubowiczka

1. członkini klubu (stowarzyszenia); klubistka;
2. bywalczyni klubu (lokalu)


SJP.pl


klubowiec

członek klubu; klubista, klubowicz, klubman


SJP.pl


klubówka

potocznie:
1. impreza w klubie;
2. książka wydana w prywatnym gronie


SJP.pl

Klubówka – półlegalna publikacja zwarta zawierająca utwór fantastyczny przetłumaczona bez zgody autora na język polski i wydana metodą małej poligrafii. Klubówki były wydawane od drugiej połowy lat 70. do końca lat 80. w PRL, najczęściej przez lokalne kluby fanowskie i rozprowadzane poza oficjalnym obiegiem księgarskim wśród fanów fantastyki, np. na konwentach czy spotkaniach klubowych. Wydawnictwa te czasem określa się mianem trzeciego obiegu.

Wikipedia


klubowość

1. przynależność do klubu;
2. zespół cech typowych dla muzyki klubowej


SJP.pl


klubowy

przymiotnik od: klub


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z klubem, dotyczący klubu

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy

 (2.1) daw. papieros marki „Klubowe”, popularnej w PRL

Wiktionary

Przykłady

 (2.1) Patrzył na zwłoki, wyraźnie był zaintrygowany, co mu się przytrafiało rzadko, technik wykonał kilkanaście zdjęć, ziewnął i odszedł na bok, aby spokojnie wypalić klubowego.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klub mrz., klubowicz mos., klubowiczka ż., klubing mrz.

 przym. wokółklubowy, przyklubowy

Wiktionary


klubry

rzeczownik

 (1.1) gw-pl|Poznań. kulin. grudki mąki w potrawie

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: zdrobn. kluberki

Wiktionary


klubzaga

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) stpol. kłodnica

Wiktionary

Wymowa:

IPA: klubˈzaɡa, AS: klubzaga

Wiktionary


kluć

kluć się:
1. lęgnąć się, wydobywać się z jaja;
2. przenośne: powstawać, formować się


SJP.pl


kluch

1. zgrubienie od: klusek;
2. zakalec


SJP.pl


klucha

zgrubienie od: kluska


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zgrub. od kluska

 (1.2) duża kluska

Wiktionary

Przykłady

 (1.2) Na stole pojawił się półmisek z kluchami i dzban ze zsiadłym mlekiem.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kluska ż.

Wiktionary


kluchowaty

kluskowaty;
1. o cieście: niedopieczony; zakalcowaty;
2. przenośnie: pulchny, niezgrabny, gruby


SJP.pl


kluchy

zgrubienie od: kluska


SJP.pl


klucki

1. przymiotnik od: Kluki;
2. przymiotnik od: Klucze; kluczański


SJP.pl


klucz

1. narzędzie do zamykania i otwierania zamków i kłódek;
2. szyfr;
3. objaśniający komentarz;
4. znak graficzny umieszczany na początku pięciolinii, określający wysokość dźwięków przypisanych nutom;
5. szyk, w jakim lecą ptaki wędrowne;
6. narządzie do przykręcania lub odkręcania nakrętek;
7. przycisk w aparaturze telegraficznej lub radiowej, umożliwiający nadawanie informacji za pomocą alfabetu Morse'a;
8. konstrukcyjne, zwykle zdobione zamknięcie sklepienia lub łuku; kliniec szczytowy, zwornik;
9. zespół majątków ziemskich, folwarków, będących pod wspólnym zarządem;
10. przenośnie: sposób pozwalający na osiągnięcie czegoś


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) przyrząd do otwierania zamka;

 (1.2) kod do szyfru;

 (1.3) podpowiedź umożliwiająca rozwiązanie zagadki

 (1.4) szyk lotu stada ptaków;

 (1.5) wojsk. jednostka taktyczna lotnictwa złożona z trzech lub czterech samolotów;

 (1.6) narzędzie w postaci dźwigni rozwidlonej na końcu do odkręcania i przykręcania śrub

 (1.7) muz. znak na pięciolinii określający wysokość opisywanych dźwięków;

 (1.8) elektron. przycisk do zwierania obwodu elektrycznego

 (1.9) inform. kolumna bazy danych lub ich zbiór, które identyfikują rekord

 (1.10) archit. zwornik, element konstrukcyjny w kształcie klina w najwyższym punkcie sklepienia lub łęku;

 (1.11) muz. pokrętło do naciągu strun i strojenia instrumentu

 (1.12) kilka posiadłości jednego właściciela ziemskiego, zorganizowanych w jeden organizm gospodarczy, pod wspólnym zarządem;

 (1.13) symboliczny przedmiot w kształcie klucza (1.1) wręczany zasłużonym osobom

forma czasownika.

 (2.1) 2 os., lp., trybu rozkazującego od kluczyć

Wiktionary

W mechanice i budownictwie

  • klucz – przedmiot służący do otwierania zamków lub kłódek
  • klucz (inaczej: zwornik) – w architekturze: jeden z klińców w łuku arkady, w łuku sklepiennym
  • klucz – nazwa różnych typów narzędzi technicznych, służących do przykręcania i odkręcania śrub i nakrętek, obejmująca m.in.:
    • klucze regulowane
    • klucze stałe do śrub z łbem sześciokątnym, w tym klucz płaski, klucz nasadowy, klucz półotwarty
    • klucze hakowe do nakrętek rowkowych
    • klucze trzpieniowe do śrub z wgłębieniami na trzpień, w tym wkrętaki, wkrętaki zegarmistrzowskie, klucze imbusowe (inaczej ampulowe)
    • klucze z mechanizmem ułatwiającym dokręcanie lub odkręcanie śrub, w tym klucz pneumatyczny
    • klucze z mechanizmem umożliwiającym pomiar momentu siły, klucze dynamometryczne

    Wikipedia

    Przykłady

     (1.1) Zgubiłem klucze i musieliśmy zmieniać wszystkie zamki.

     (1.2) Niestety, nie mam klucza do tego szyfru i nie możemy nic przeczytać.

     (1.3) Klucz do wykrycia mordercy polegał na tym, że inspektor odkrył ślady błota na dywanie.

     (1.4) Na niebie ujrzeliśmy klucz żurawi.

     (1.5) Podczas wojny mój dziadek był dowódcą klucza.

     (1.6) Do odkręcenia tej śruby trzeba użyć klucza.

     (1.7) Na początku zapisu nutowego utworów muzycznych może znajdować się klucz wiolinowy.

     (1.8) Telegrafista bardzo szybko przyciska klucz.

     (1.9) Kluczem głównym tej tabeli jest kolumna page_id.

    Wiktionary

    Wymowa:

    IPA: klut͡ʃ, AS: kluč

    Wiktionary

    Powiązane:

     rzecz. klucznik mos., kluczenie n.

    :: zdrobn. kluczyk mrz.

     czas. kluczyć ndk.

     przym. kluczowy

    Wiktionary

    Synonimy:

     (1.2) kod

     (1.9) indeks

    Wiktionary


kluczanin

mieszkaniec Kluczy lub Kluk


SJP.pl


kluczanka

mieszkanka Kluczy lub Kluk


SJP.pl


kluczański

przymiotnik od: Klucze; klucki


SJP.pl


kluczborczanin

mieszkaniec Kluczborka (miasta w Polsce)


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) mieszkaniec Kluczborka

 (1.2) osoba pochodząca z Kluczborka, urodzona w Kluczborku

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Grupa kluczborczan zaproponowała wysadzenie klombów bratkami.

 (1.2) Mąż pani Zyty był rodowitym kluczborczaninem.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kluczbork mrz., Kluczborzak mos.

:: fż. kluczborczanka ż.

 przym. kluczborski

Wiktionary


kluczborczanka

mieszkanka Kluczborka (miasta w Polsce)


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) mieszkanka Kluczborka

 (1.2) kobieta pochodząca z Kluczborka, urodzona w Kluczborku

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Grupa kluczborczanek zaproponowała upamiętnienie rocznicy urodzin naszej noblistki.

 (1.2) Pani Alfreda jest rodowitą kluczborczanką.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kluczbork mrz., Kluczborzak mos.

:: fm. kluczborczanin mos.

 przym. kluczborski

Wiktionary


kluczbork

miasto w Polsce


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. miasto na Opolszczyźnie;

Wiktionary

Kluczbork (niem. Kreuzburg) – miasto w województwie opolskim, w powiecie kluczborskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kluczbork. Leży na pograniczu Niziny Śląskiej i Wyżyny Śląskiej. Przepływa przez nie rzeka Stobrawa.

W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa opolskiego.

Według danych GUS z 1 stycznia 2024 r. miasto liczyło 22 033 mieszkańców.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kluczbork leży nad Stobrawą.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklud͡ʒbɔrk, AS: kluǯbork

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kluczborzak mos., kluczborczanin m., kluczborczanka ż.

 przym. kluczborski

Wiktionary


kluczborski

przymiotnik od: Kluczbork


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) odnoszący się do Kluczborka, związany z Kluczborkiem

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Hanka ze Zbyszkiem pobrali się w kluczborskim kościele.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kluczborczanin mos., kluczborczanka ż., Kluczbork mrz., Kluczborzak mos.

Wiktionary


kluczborzak

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) hist. etn. członek historycznej grupy etnicznej zamieszkującej Kluczbork i okolice

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Okolice Kluczborka na Opolszczyźnie zamieszkiwane były przez Kluczborzaków.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kluczborczanin mos., kluczborczanka ż., Kluczbork mrz.

 przym. kluczborski

Wiktionary


klucze

1. narzędzie do zamykania i otwierania zamków i kłódek;
2. szyfr;
3. objaśniający komentarz;
4. znak graficzny umieszczany na początku pięciolinii, określający wysokość dźwięków przypisanych nutom;
5. szyk, w jakim lecą ptaki wędrowne;
6. narządzie do przykręcania lub odkręcania nakrętek;
7. przycisk w aparaturze telegraficznej lub radiowej, umożliwiający nadawanie informacji za pomocą alfabetu Morse'a;
8. konstrukcyjne, zwykle zdobione zamknięcie sklepienia lub łuku; kliniec szczytowy, zwornik;
9. zespół majątków ziemskich, folwarków, będących pod wspólnym zarządem;
10. przenośnie: sposób pozwalający na osiągnięcie czegoś


SJP.pl

W Polsce
  • Klucze – wieś w woj. dolnośląskim, w pow. głogowskim, w gminie Głogów
  • Klucze – wieś w woj. małopolskim, w pow. olkuskim, w gminie Klucze
  • Klucze – gmina w powiecie olkuskim
  • Klucze – gromada w powiecie olkuskim

Wikipedia


kluczek

1. rodzaj prostego węzła;
2. pętla ze sznura lub rzemienia zaciskająca się, służąca do wiązania czegoś;
3. tyczka z odnogą, służąca do wyciągania wiadra ze studni, naginania gałęzi itp.;
4. w łowiectwie: zboczenie zwierzyny z kierunku, w którym się przemieszcza; kluczenie


SJP.pl


kluczewo

W Polsce
  • Kluczewo – część Stargardu
  • Kluczewo – wieś w woj. mazowieckim, w pow. płońskim, w gminie Płońsk
  • Kluczewo – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. szamotulskim, w gminie Ostroróg
  • Kluczewo – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. wolsztyńskim, w gminie Przemęt
  • Kluczewo – wieś w woj. zachodniopomorskim, w pow. drawskim, w gminie Czaplinek
  • Kluczewo – gromada w powiecie kościańskim
  • Kluczewo – gromada w powiecie stargardzkim
  • Kluczewo – gromada w powiecie szczecińskim
  • Kluczewo – dawna gmina

Wikipedia


kluczewski

1. przymiotnik od: Kluczewsko;
2. przymiotnik od: Klucze; klucki, kluczański


SJP.pl


kluczewsko

1. przymiotnik od: Kluczewsko;
2. przymiotnik od: Klucze; klucki, kluczański


SJP.pl

Kluczewsko – wieś w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie włoszczowskim, w gminie Kluczewsko.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa piotrkowskiego.KluczewskoPrzez miejscowość przebiega droga wojewódzka nr 742.

Wikipedia


kluczka

1. rodzaj prostego węzła;
2. pętla ze sznura lub rzemienia zaciskająca się, służąca do wiązania czegoś;
3. tyczka z odnogą, służąca do wyciągania wiadra ze studni, naginania gałęzi itp.;
4. w łowiectwie: zboczenie zwierzyny z kierunku, w którym się przemieszcza; kluczenie


SJP.pl

Kluczka – węzeł stosowany w żeglarstwie i wspinaczce, głównie do łączenia lin o zbliżonej średnicy oraz formowania pętli. Podczas wiązania kluczki należy pamiętać o pozostawieniu stosunkowo długich wolnych końców lin (około dziesięciokrotności średnicy liny).

Wikipedia


kluczkowice

Kluczkowice – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie opolskim, w gminie Opole Lubelskie.

Typ zabudowy: ulicówka. We wsi znajduje się szkoła podstawowa, było gimnazjum.

W latach 1954–1959 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kluczkowice, po jej zniesieniu w gromadzie Wrzelowiec. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa lubelskiego.

Wikipedia


kluczkowo

Kluczkowo (niem. Klützkow) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie świdwińskim, w gminie Świdwin.

Wikipedia


klucznica

kobieta zarządzająca kluczami do czegoś; kluczniczka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) daw. kobieta zarządzająca kluczami do danego obiektu

 (1.2) szafka lub gablotka na klucze

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Stare klucznice chodziły spać z kurami, toteż wieczorami nie sposób było się dostać do zwykle zamkniętej komnaty dziennej.

 (1.2) Sama klucznica również była zakluczona.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klucz m., klucznik m., kluczyk m., kluczenie n.

 czas. kluczyć ndk., zakluczyć dk.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) furtowa, odźwierna

 (1.2) szafka na klucze

Wiktionary


klucznictwo

urząd administracji gospodarczej ziem Wielkiego Księstwa Litewskiego, później godność honorowa


SJP.pl


kluczniczka

kobieta zarządzająca kluczami do czegoś; klucznica


SJP.pl


klucznik

1. osoba mająca pod swoim zarządem klucze do czegoś;
2. dawniej urzędnik zarządzający kluczem majątków ziemskich, później tytuł honorowy


SJP.pl

  • klucznik – zawód
  • klucznik – urzędnik w Wielkim Księstwie Litewskim
  • Klucznik – wieś w województwie warmińsko-mazurskim
  • Klucznik – nieistniejąca wieś w województwie opolskim
  • Klucznik – dramat z 1978 r. autorstwa Wiesława Myśliwskiego
  • Klucznik – film z 1979 r. w reżyserii Wojciecha Marczewskiego, adaptacja dramatu
  • Klucznik - singel Lao Che z albumu Gusła, wydany w 2003 r.

Wikipedia


kluczować

1. nadawać wiadomość telegraficzną lub radiową alfabetem Morse'a za pomocą specjalnego przycisku w aparaturze;
2. w kinematografii, grafice komputerowej: nakładanie na obraz pewnego fragmentu innego obrazu;
3. w telekomunikacji, elektronice: modulować sygnał;
4. dawniej: organizować, porządkować coś według jakiegoś systemu;
5. dawniej: kluczyć


SJP.pl


kluczowość

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest kluczowe; cecha tych, którzy są kluczowi

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klucz m., kluczyk m., klucznik m.

 przym. kluczowy

 przysł. kluczowo

Wiktionary


kluczowy

1. przymiotnik od: klucz (w znaczeniu: środkowy kliniec szczytowy, np. klin kluczowy);
2. decydujący, najważniejszy


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) podstawowy, najważniejszy

 (1.2) daw. przym. od klucz

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Przytoczono kluczowe wnioski płynące z wystąpień, powołując się również na odpowiednią literaturę.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kluˈt͡ʃɔvɨ, AS: klučovy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kluczowość ż., klucz, klucznik, kluczyk

 przym. kluczny

Wiktionary


kluczwójt

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) daw. zabór rosyjski, Litwa: najniższy stopniem urzędnik na obszarze jednostki terytorialnej odpowiadającej parafii

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Pierwszym urzędnikiem administracyjnym w parafii jest jak wyżéj nadmieniono, asessor sądu niższego ziemskiego i po nim idzie dozorca czyli »smotrytiel«, albo jak go w ostatnich czasach przezwano, kluczwójt. (…) Kluczwójt jest ostatniém ogniwem hierarchii administracyjnéj i on ma pod swemi rozkazami sotników i dziesiętników. (…) Obowiązkiem sotnika i dziesiętnika jest: asystować panu kluczwójtowi i wszystkim wyższym urzędnikom i być na ich usługi. Używani oni bywają niekiedy do rozwożenia rozkazów i wyższych postanowień rządowych, ale to głównie należy do kluczwójta. Od zabrania Litwy przez Rossyą aż do 1825 roku, kluczwójtowie (…) brani byli ze szlachty i jako tacy wyjęci spod kary cielesnéj; to jest, że nie mogli być bici przez wyższych urzędników. (…) kluczwójt utrzymuje się z sypek zbożowych do których obowiązani są jego parafianie; sotnicy i dziesiętnicy mają bizuny i pałki za całą nagrodę sic..

 (1.1) Najbogatsi Machnowicze, z których jeden piastował dostojny urząd kluczwójta, a spadek po nim nie dawno żwawe obudził spory, reszta, mnogie rodziny Sérnickich, […] itd., żyją ze swoich zagonów, z najmu na czółna, do kośby i żniwa w okolicy. Przy całém tém ubóstwie jest w nich jednakże rodzaj dumy, który ich od chłopów odróżnia. Krój nawet ubioru mają odmienny sic..

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) tysięcznik

Wiktionary


kluczyć

iść, jechać, posuwać się do celu okrężną drogą, zmieniając ciągle kierunek


SJP.pl


kluczyce

Kluczyce – wieś sołecka w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie włoszczowskim, w gminie Secemin.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa częstochowskiego.

Wikipedia


kluczyk

1. mały klucz
2. roślina z rodziny pierwiosnkowatych


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od: klucz

 (1.2) klucz do samochodu

 (1.3) prosty mechanizm otwierający

Wiktionary

Stroik (również klucz, kluczyk, maszynka) – element instrumentów strunowych począwszy od skrzypiec przez kontrabas po gitarę zamontowany najczęściej na główce odpowiadający za strojenie (przez zwiększanie lub zmniejszanie napięcia strun) i trzymanie stroju instrumentu. Jeden stroik odpowiada jednej strunie. Od jakości klucza zależy jak precyzyjnie i sprawnie można nastroić instrument oraz jak długo nie będzie on wymagał ponownego strojenia.

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) Wróciłem do domu po kluczyki do samochodu.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklut͡ʃɨk, AS: klučyk

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klucznica ż., klucz m., klucznik m., kluczowość ż.

 czas. kluczyć ndk., wykluczyć dk., wykluczać ndk.

 przym. kluczowy

Wiktionary


kluczykomat

automat do odbierania i oddawania kluczyków samochodowych przez osoby wynajmujące auta


SJP.pl


kluczykowy

przymiotnik od: kluczyk


SJP.pl


kluczyński

nazwisko


SJP.pl

Osoby o tym nazwisku:

  • Andrzej Kluczyński – polski robotnik, powstaniec wielkopolski
  • Marek Kluczyński – polski polityk i menedżer
  • Stefan Kluczyński – polski inżynier i wojskowy
  • Tomasz Kluczyński – polski lekkoatleta
  • Wacław Kluczyński – polski wojskowy
  • Wincenty Kluczyński – katolicki duchowny

Wikipedia


kludzenie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|kludzić.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kludzić

Wiktionary


kludzić

czasownik

 (1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. wyprowadzać się

 (1.2) gw-pl|Śląsk Cieszyński. prowadzić kogoś

 (1.3) gw-pl|Śląsk Cieszyński. przenosić, zwozić siano

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kludzenie n.

Wiktionary


kluft

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) reg-pl|Poznań. odzież, ubranie

 (1.2) reg-pl|Poznań. garnitur

 (1.3) reg-pl|Poznań. mundur

Wiktionary


kluj

kluć się:
1. lęgnąć się, wydobywać się z jaja;
2. przenośne: powstawać, formować się


SJP.pl


klujnik

część aparatury do wylęgu piskląt


SJP.pl


kluk

1. okrętka do połączenia przewodu wiertniczego z łańcuchem wiertniczym;
2. w gwarze poznańskiej: nos; kluka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. chłopiec

Wiktionary


kluka

w gwarze poznańskiej: nos; kluk


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) gw-pl|Poznań. nos

 (1.2) gw-pl|Mazury. kwoka

Wiktionary

Kluka (kaszb. klëka) - rodzaj laski, charakterystycznej dla kultury kaszubskiej.

Kluka była związana była z urzędem sołtysa i służyła np. do zwoływania wiejskich zebrań. Laskę przekazywano od sąsiada do sąsiada, aż wróciła do sołtysa, co było znakiem, że wszyscy zapoznali się z wezwaniem czy wiadomością. Zwyczaj ten był kultywowany na Kaszubach jeszcze na początku XX wieku. Kluki używano także do informowania o śmierci mieszkańca wsi; była wtedy symbolicznie przewiązywana czarną wstążką. Czerwona wstążka oznaczała z kolei nadchodzące wesele.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Ciekawe, dlaczego, gdy dostaniecie na ulicy w klukę, zamiast walczyć zalewacie się łzami?

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kluber, kliber

Wiktionary


kluki

w gwarze poznańskiej: nos; kluk


SJP.pl

W Polsce
  • Klukom (Kluki) – jezioro w granicach miasta Choszczno w województwie zachodniopomorskim
  • Kluki – wieś w województwie łódzkim, w powiecie bełchatowskim, w gminie Kluki
  • Kluki – wieś w województwie mazowieckim, w powiecie mińskim, w gminie Kałuszyn
  • Kluki – wieś w województwie mazowieckim, w powiecie mińskim, w gminie Mińsk Mazowiecki
  • Kluki – wieś w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, w gminie Smołdzino
  • Kluki – wieś w województwie zachodniopomorskim, w powiecie pyrzyckim, w gminie Przelewice

Wikipedia


klukówek

Klukówek – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie pułtuskim, w gminie Świercze. Ma status sołectwa.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ciechanowskiego.

Wikipedia


klukowo

1. nazwa kilku wsi w Polsce;
2. osiedle w Gdańsku


SJP.pl

W Polsce:

  • Klukowo – wieś w woj. mazowieckim, w pow. ostrowskim, w gminie Małkinia Górna
  • Klukowo – wieś w woj. mazowieckim, w pow. pułtuskim, w gminie Świercze
  • Klukowo – wieś w woj. podlaskim, w pow. siemiatyckim, w gminie Siemiatycze
  • Klukowo – wieś w woj. podlaskim, w pow. wysokomazowieckim, w gminie Klukowo
  • Klukowo – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. złotowskim, w gminie Złotów
  • Klukowo – gmina w powiecie wysokomazowieckim
  • Klukowo – gromada w powiecie wysokomazowieckim
  • Klukowo – osiedle w Gdańsku, w dzielnicy Matarnia
  • Klukowo – przystanek kolejowy w Gdańsku, w dzielnicy Matarnia
  • Klukowo – nieistniejąca już stacja kolejowa w Blękwicie, w powiecie złotowskim, w województwie wielkopolskim

Wikipedia


klukowski

przymiotnik od: Klukowo


SJP.pl

  • Klukowski – polskie nazwisko

Wikipedia


klukowszczyzna

wieś w Polsce


SJP.pl

Klukowszczyzna – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie bialskim, w gminie Leśna Podlaska.

Wieś duchowna Kłukowszczyzna, własność paulinów z Leśniej, położona była w 1795 roku w ziemi mielnickiej województwa podlaskiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bialskopodlaskiego.

Wikipedia


klukwa

żurawina błotna - krzewinka


SJP.pl

Klukwa (ros. Клюква) – wieś (ros. село, trb. sieło) w zachodniej Rosji, w sielsowiecie klukwinskim rejonu kurskiego w obwodzie kurskim.

Wikipedia


kluniacki

od reformy kluniackiej z XI wieku


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) hist. dotyczący Cluny, miasta w środkowo-wschodniej Francji lub tamtejszego klasztoru;

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kluniata mos.

Wiktionary


klunkier

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) reg-pl|Poznań. grat, rupieć

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Posprzątaj te klunkry!

 (1.1) W sklepie „U Gerarda”, bo tak się nazywa ten lokal, można kupić odzież i owe tajemnicze klunkry.

Wiktionary


klupa

przyrząd do mierzenia średnicy drzew; fita; średnicomierz


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) środ. leśn. przyrząd do mierzenia grubości drzew na pniu lub ściętego drewna okrągłego

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈklupa, AS: klupa

Wiktionary

Powiązane:

 czas. sklupować

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) średnicomierz, przest. jarzemko

Wiktionary


klupać

czasownik nieprzechodni niedokonany

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. szukać, szperać

 (1.2) gw-pl|Górny Śląsk. pukać, stukać

 (1.3) gw-pl|Górny Śląsk. trzepać

 (1.4) gw-pl|Górny Śląsk. bić

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klupanie n.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) gw-pl|Górny Śląsk|klupkać., gw-pl|Górny Śląsk|kupkać.

Wiktionary


klupanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|klupać.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. klupać ndk.

Wiktionary


klupczyński

nazwisko


SJP.pl


klupować

dokonywać pomiaru klupą


SJP.pl


klupś

nazwisko


SJP.pl


kluś

nazwisko


SJP.pl


kluseczek

zdrobnienie od: klusek


SJP.pl


kluseczka

zdrobnienie od: kluska


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. zdrobn. od: kluska

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Janek lubi kluseczki z suszem.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kluˈsɛt͡ʃka, AS: klusečka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kluska ż.

Wiktionary


kluseczki

zdrobnienie od: kluski


SJP.pl


klusek

(zwykle w liczbie mnogiej) mały kawałek ciasta, zwykle zagniatanego z mąki i jaj; kluska


SJP.pl

2 miejscowości w Polsce:

  • Klusek – wieś w woj. mazowieckim, w pow. gostynińskim, w gminie Gostynin
  • Klusek – wieś w woj. mazowieckim, w pow. pułtuskim, w gminie Pokrzywnica

Wikipedia


klusia

nazwisko


SJP.pl


kluska

(zwykle w liczbie mnogiej) mały kawałek ciasta, zwykle zagniatanego z mąki i jaj; klusek


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) spoż. kulin. gotowana potrawa z ciasta z dodatkiem mąki i innych składników, podawana do zup lub jako podstawa drugiego dania;

 (1.2) przen. pot. obraź. osoba otyła, niezdarnie się poruszająca

 (1.3) reg. spoż. makaron

Wiktionary

kulinaria
  • kluska – potrawa lub element potrawy przygotowywanej z mąki lub ziemniaków
osoby o nazwisku Kluska
  • Adam Kluska (ur. 1936) – polski polityk,
  • Józef Kluska (1909–1943) – polski polityk,
  • Roman Kluska (ur. w 1954) – polski przedsiębiorca,
  • Stanisław Kluska (ujednoznacznienie)

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Zjadłem pięć klusek i popiłem kompotem z truskawek.

 (1.2) Idzie kluska i jeszcze człowieka rozdepcze.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkluska, AS: kluska

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klusek m., kluch m., Kluski nmos., Kluska m.

:: zdrobn. kluseczka ż., kluseczek m.

:: zgrub. klucha ż.

 przym. kluskowy, kluskowaty, kluchowaty

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) reg. śl. gałuszka.

 (1.2) klucha

Wiktionary


kluski

potrawa z ciasta, zwykle zagniatanego z mąki i jaj, także z ugotowanych, roztartych ziemniaków, sera, podawana do zup lub jako drugie danie


SJP.pl

kulinaria
  • kluski – potrawa przygotowywana z mąki lub ziemniaków
  • makaron – produkt żywnościowy wytwarzany na bazie mąki, wody i niekiedy jaj
geografia
  • Kluski – wieś w województwie łódzkim, w powiecie wieluńskim, w gminie Pątnów
  • Kluski – wieś w województwie łódzkim, w powiecie wieruszowskim, w gminie Lututów
osoby o nazwisku Kluski
  • Franek Kluski

Wikipedia


kluskowaty

kluchowaty;
1. o cieście: niedopieczony; zakalcowaty;
2. przenośnie: pulchny, niezgrabny, gruby


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) o konsystencji podobnej do kluski

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kluska ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kluchowaty, zakalcowaty

Wiktionary


kluskowy

przymiotnik od: klusek albo kluska


SJP.pl


kluszczyński

nazwisko


SJP.pl

Osoby o tym nazwisku:

  • Krzysztof Kluszczyński – polski inżynier elektrotechnik
  • Ryszard Kluszczyński – polski medioznawca i kulturoznawca

Wikipedia


kluszewo

Kluszewo – wieś sołecka w Polsce, położona w województwie mazowieckim, w powiecie mławskim, w gminie Szydłowo.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ciechanowskiego.

Wikipedia


kluszkowce

wieś w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim


SJP.pl

Kluszkowce – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, w gminie Czorsztyn, przy drodze wojewódzkiej nr 969 (Stary Sącz – Nowy Targ). Zabudowania i pola uprawne wsi znajdują się w dolinie potoku Kluszkowianka, u podnóży południowych stoków Pasma Lubania w Gorcach. Od wschodniej strony nad miejscowością wznosi się góra Wdżar.

Wikipedia


kluż

okręg w Rumunii


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. hist. Kluż-Napoka, dawna nazwa miasta

 (1.2) geogr. okręg w północno-zachodniej Rumunii (Siedmiogród);

Wiktionary

Kluż-Napoka (historycznie Koloszwar, rum. Cluj-Napoca, węg. Kolozsvár, niem. Klausenburg; do 1974 Kluż) – miasto w północno-zachodniej Rumunii, na Wyżynie Transylwańskiej, nad Małym Samoszem, największe miasto i historyczna stolica Siedmiogrodu, ośrodek administracyjny okręgu Kluż.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. klużański

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) Kluż-Napoka, hist. Koloszwar

Wiktionary


kluż-napoka

miasto w Rumunii


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy lub nijaki, nazwa własna

 (1.1) geogr. miasto w Rumunii, w północno-zachodnim Siedmiogrodzie;

Wiktionary

Kluż-Napoka (historycznie Koloszwar, rum. Cluj-Napoca, węg. Kolozsvár, niem. Klausenburg; do 1974 Kluż) – miasto w północno-zachodniej Rumunii, na Wyżynie Transylwańskiej, nad Małym Samoszem, największe miasto i historyczna stolica Siedmiogrodu, ośrodek administracyjny okręgu Kluż.

Wikipedia

Synonimy:

 (1.1) Kluż (do 1974), hist. Koloszwar (w czasach panowania węgierskiego), daw. Kolocza

Wiktionary


kluza

1. otwór w burcie, pokładzie lub nadburciu statku, przez który przesuwa się m.in. cuma;
2. dawniej: zamknięty dom dla psychicznie chorych


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) żegl. otwór w burcie statku do przeciągania cum, łańcucha kotwicznego itp.;

 (1.2) stpol. więzienie

Wiktionary

Kluza (przewłoka) – okrągły lub owalny otwór w burcie, nadburciu lub powierzchni pokładu jednostki pływającej, często o wzmocnionych brzegach, przez który przeprowadza się liny cumownicze albo linę bądź łańcuch kotwiczny. Na małych jednostkach kluza może mieć postać okucia w kształcie metalowego ucha.

Stosowane są także półkluzy czyli analogiczne do otworów uchwyty, jednak z wycięciem od góry, przez które można linę lub łańcuch wkładać, zamiast przewlekania.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈkluza, AS: kluza

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. półkluza ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) przewłoka

Wiktionary


kluzak

w żeglarstwie: przykrywa służąca do zamykania kluzy (otworu w burcie), gdy łańcuch kotwiczy jest wyciągnięty


SJP.pl


klużański

Kluż-Napoka (miasto w Rumunii)


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Klużem-Napoką (Klużem), dotyczący Klużu-Napoki (Klużu)

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Pamiętam odpowiedź zacnej klużańskiej mieszczki, kiedy pytałam szukając u niej pokoju, czy nie ma pluskwauskiew. Odpowiedziała: — Owszem, są, ale nie tak, żeby nam przeszkadzały.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kluż m.

Wiktionary


kluzik

nazwisko


SJP.pl


kluzja

krzew lub drzewo rosnące w tropikalnej Ameryce, dostarczające żywic używanych do celów leczniczych i technicznych; okrętnica


SJP.pl

Kluzja, okrętnica (Clusia L.) – rodzaj roślin z rodziny kluzjowatych pochodzący z rejonu Morza Karaibskiego. Żywica tych roślin bywa używana do uszczelniania łodzi.

Wikipedia


kluzjowate

rodzina roślin z rzędu malpigiowców; okrętnicowate


SJP.pl

Wikipedia


kluzjowaty

o cechach kluzjowatych (rodzina krzewów i drzew)


SJP.pl


kluźniak

nazwisko


SJP.pl

  • Dominika Kluźniak – polska aktorka.
  • Włodzimierz Kluźniak – polski astronom.

Wikipedia


klwów

wieś w Polsce


SJP.pl

Klwów – wieś w Polsce, położona w województwie mazowieckim, w powiecie przysuskim, w gminie Klwów. Leży nad rzeką Sławną. Wieś na status sołectwa.

Wieś jest siedzibą gminy Klwów oraz rzymskokatolickiej parafii św. Macieja Apostoła.

W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Klwów. W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa radomskiego.

Wikipedia


klwowski

przymiotnik od: Klwów


SJP.pl


klybać

czasownik

 (1.1) poznań. plotkować, obgadywać

 (1.2) poznań. marudzić

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klybanie n.

Wiktionary


klybanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|klybać.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. klybać ndk.

Wiktionary


klydesdale

[czytaj: klajdesdal] rzadko: ciężki koń pociągowy maści gniadej; klajdesdal, clydesdale


SJP.pl


klyma

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. mot. techn. zacisk akumulatorowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk|klema.

Wiktionary


klymenia

wymarły głowonóg morski z rodziny amonitów; klimenia


SJP.pl


klymenie

rząd wymarłych głowonogów


SJP.pl

Clymeniida (po polsku klimenie, dawniej także klymenie) – rząd wymarłych głowonogów z podgromady amonitów.

Charakterystyczne wyłącznie dla klimenii jest położenie u form dorosłych syfonu po stronie grzbietowej, a nie brzusznej, jak u innych amonitowatych. Klimenie mają linię przegrodową typu goniatytowego; większość klimenii ma także nietypową linię przegrodową, gdyż zaczyna się ona od siodła.

Wikipedia


klympiorz

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. techn. blacharz

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk|klympiyrz.

Wiktionary


klympiyrz

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. blacharz

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk|klympiorz.

Wiktionary


klympnerstwo

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. blacharstwo

Wiktionary


klynkać

czasownik nieprzechodni niedokonany

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. klękać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klynkanie n.

 czas. klynknóńć dk.

Wiktionary


klynkanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. rel. Anioł Pański

Wiktionary

Powiązane:

 czas. klynkać ndk., klynknóńć dk.

Wiktionary


klynknóńć

czasownik nieprzechodni dokonany

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. klęknąć

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. klynkanie n.

 czas. klynkać ndk.

Wiktionary


klyszcz

nazwisko


SJP.pl


klyszcze

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. techn. kleszcze

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk|canga, cangi.

Wiktionary


klyta

nazwisko


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. plotkarka

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) klachula, klebetnica, drzistula, melikot

Wiktionary


km

skrót od: kilometr


SJP.pl

symbol

 (1.1) = metrol. koń mechaniczny (jednostka)

skrótowiec

 (2.1) = praw. kodeks morski;

Wiktionary

Kilometr (symbol: km) – powszechnie stosowana wielokrotność metra, podstawowej jednostki długości w układzie SI. Dokładniej, kilometr to 1000 metrów. Stowarzyszona i dość często używana jednostka powierzchni to kilometr kwadratowy (symbol: km²), a objętości – kilometr sześcienny (symbol: km³).

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Silnik w tym samochodzie ma moc 100 KM.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃ɲ ˌmɛxãˈɲiʧ̑nɨ|‿ka‿ˈɛ̃m, AS: kõń meχãńičny|‿ka‿m

Wiktionary


kmak

nazwisko


SJP.pl


kmd.

skrót od: komandor; kmdr.


SJP.pl


kmdr

skrót od: komandor (czytany jako cały, odmienny wyraz)


SJP.pl

skrót

 (1.1) wojsk. mar. komandor

Wiktionary

Komandor (kmdr) – wojskowy stopień oficerski w Marynarce Wojennej i Jednostce Wojskowej Formoza, odpowiadający pułkownikowi w pozostałych rodzajach sił zbrojnych. Jego odpowiedniki znajdują się także w marynarkach wojennych innych państw w NATO.

Wikipedia


kmdr.

skrót od: komandor; kmd.


SJP.pl


kmdt

skrót od: komendant (czytany jako cały, odmienny wyraz)


SJP.pl


kmicic

Andrzej Kmicic - bohater powieści pt. "Potop" oraz "Pan Wołodyjowski" autorstwa Henryka Sienkiewicza


SJP.pl

Osoby:

  • Samuel Kmicic − strażnik wielki litewski, pierwowzór bohatera Potopu
  • Andrzej Kmicic − postać z powieści Potop Henryka Sienkiewicza
  • Franciszek Paszek ps. Kmicic − porucznik Armii Krajowej, dowódca oddziału partyzanckiego − 7 kompanii 3 batalionu 1 PSP AK
  • Stanisław Nakoniecznikoff-Klukowski ps. Kmicic − komendant główny Narodowych Sił Zbrojnych

Wikipedia


kmiczyn

Kmiczyn – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Łaszczów.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.

Wieś stanowi sołectwo gminy Łaszczów. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 103 mieszkańców. W skład sołectwa Kmiczyn wchodzi także kolonia Kmiczyn-Kolonia.

Wikipedia


kmieć

1. w okresie kolonizacji: chłop mający własne gospodarstwo na prawie czynszowym
2. w czasach nowożytnych: zamożny gospodarz, chłop


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) w średniowieczu: chłop mający własne gospodarstwo na prawie czynszowym

 (1.2) w czasach nowożytnych: zamożny gospodarz, chłop

 (1.3) stpol. starzec

 (1.4) stpol. wysoki urzędnik książęcy

Wiktionary

Kmieć (łac. cmetos, cmetones, kmetho) – w czasach nowożytnych pojęcie to oznaczało zamożnego gospodarza – używane potocznie jako synonim chłopa.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: kmʲjɛ̇t͡ɕ, AS: kmʹi ̯ėć

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: zdrobn. kmiotek m.

:: zgrub. kmiot m.

 przym. kmiecy, kmieci

Wiktionary


kmieci

przymiotnik relacyjny

 (1.1) daw. związany z kmieciem, dotyczący kmiecia

przymiotnik dzierżawczy

 (2.1) daw. należący do kmieci

forma rzeczownika.

 (3.1) lp. D., B. od kmieć

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kmieć mos.

 przym. kmiecy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kmiecy

Wiktionary


kmieciak

nazwisko


SJP.pl


kmiecieć

przestarzale: stawać się kmieciem, ubożeć, deklasować się


SJP.pl


kmiecik

nazwisko


SJP.pl

Kmiecik – żeńska forma: Kmiecikowa, Kmiecikówna – polskie nazwisko. Noszą je 9902 osoby.

Wikipedia


kmiecin

Kmiecin (niem. Fürstenau) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie nowodworskim, w gminie Nowy Dwór Gdański na obszarze Żuław Wiślanych.

Wieś komornictwa zewnętrznego Elbląga w XVII i XVIII wieku. W 1954 miejscowość była siedzibą gminy Kmiecin, następnie gromady Kmiecin. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa elbląskiego.

Wikipedia


kmieciński

nazwisko


SJP.pl


kmieciówna

dawniej: córka kmiecia; kmiotówna


SJP.pl


kmiecy

przymiotnik od: kmieć


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) daw. związany pracą na roli, dotyczący pracy na roli

 (1.2) daw. związany z kmieciem, dotyczący kmiecia

przymiotnik dzierżawczy

 (2.1) książk. należący do kmieci

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kmieć mos.

 przym. kmieci

Wiktionary


kmin

roślina przyprawowa; owoce tej rośliny


SJP.pl

Kmin (Cuminum L.) – rodzaj roślin należący do rodziny selerowatych. Wyróżnia się w jego obrębie dwa lub cztery gatunki. Rośliny te rosną w basenie Morza Śródziemnego na południe sięgając po Sudan, a na wschodzie po Azję Centralną. Owoce kminu rzymskiego C. cyminum są przyprawą znaną i stosowaną co najmniej od czasów rozwoju kultury minojskiej. Stosowane są do aromatyzowania serów, wypieków, likierów i wchodzą w skład curry. Niegdyś bardziej popularne, zostały w dużym stopniu zastąpione przez owoce kminku zwyczajnego.

Wikipedia


kmina

środowiskowo, przestarzale: tajna gwara przestępcza, więzienna


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) dawna gwara więzienna, poprzedniczka grypsery

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkmʲĩna, AS: kmʹĩna

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. rozkmina ż., kminienie n., rozkminianie n., rozkminienie n.

 czas. kminić ndk., rozkminić dk., rozkminiać ndk.

Wiktionary


kminek

1. dwuletnia roślina z rodziny selerowatych, o drobnych, białych kwiatach, uprawiana ze względu na nasiona
2. owoce kminku, służące jako przyprawa


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) bot. nazwa systematyczna|Carum|ref=tak., rodzaj roślin z rodziny selerowatych;

 (1.2) farm. kulin. suszone owoce jednej z odmian tej rośliny zawierające olejek kminkowy, stosowany w sztuce kulinarnej jako przyprawa oraz w ziołolecznictwie

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) Wielu ludzi nie przepada za specyficznym smakiem kminku.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkmʲĩnɛk, AS: kmʹĩnek

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kminkowy

 rzecz. kminkówka

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) lud. henysek

Wiktionary


kminić

potocznie:
1. rozumieć coś; czaić, kumać, jarzyć, kapować, łapać;
2. rozmyślać, zastanawiać się nad rozwiązaniem jakiejś sytuacji


SJP.pl

czasownik

 (1.1) mówić kminą

 (1.2) slang. rozumieć

 (1.3) slang. zastanawiać się, myśleć

Wiktionary

Przykłady

 (1.2) O co w tym chodzi? Nic nie kminię.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkmʲĩɲit͡ɕ, AS: kmʹĩńić

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kmina ż., rozkmina ż., kminienie n., rozkminianie n., rozkminka ż.

 czas. rozkminić, rozkminiać, wykminić

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) czaić, kumać

Wiktionary


kminienie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|kminić.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kminić

 rzecz. kmina ż., rozkminianie n.

Wiktionary


kminkolistny

przymiotnik

 (1.1) bot. posiadający liście jak kminek

Wiktionary


kminkówka

wódka nalewana na ziarna kminku; wódka kminkowa


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) spoż. nalewka na kminku

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Napiłbym się dziadkowej kminkówki.

 (1.1) Zawsze od niego kminkówkę było słychać.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kminek mrz., kmin mrz.

 przym. kminkowy

Wiktionary


kminkowy

przymiotnik od: kminek


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z kminkiem, dotyczący kminku

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Alasz to likier kminkowy.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kmʲĩŋˈkɔvɨ, AS: kmʹĩŋkovy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kminkówka ż., kminek

Wiktionary


kminowiec

kraśnik kminowiec - motyl z rodziny kraśnikowatych


SJP.pl


kmiot

1. obraźliwie: ktoś mało inteligentny lub bez ogłady;
2. dawniej pogardliwie o kmieciu (chłopie)


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) zgrub. od: kmiotek

 (1.2) pot. obraź. rolnik

 (1.3) pot. obraź. osoba prostacka, nieobyta

Wiktionary

Przykłady

 (1.3) Ile razy trzeba temu kmiotowi powtarzać?

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kmieć mos., kmiotek mos., kmiotka ż.

Wiktionary


kmiotek

1. zdrobnienie od: kmieć lub kmiot (dawniej - zamożny gospodarz);
2. lekceważąco o kimś mało inteligentnym i bez ogłady; kmiot


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) zdrobn. od: kmieć

 (1.2) pot. obraź. rolnik

 (1.3) pot. obraź. osoba prostacka, nieobyta

forma rzeczownika.

 (2.1) D. plural|kmiotka.

Wiktionary

Przykłady

 (1.3) Nigdy tego kmiotek nie pojmie.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kmieć mos.

:: zgrub. kmiot mos.

:: fż. kmiotka ż.

Wiktionary


kmiotka

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) daw. chłopka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kmieć mos., kmiot mos.

:: fm. kmiotek mos.

Wiktionary


kmiotówna

dawniej: córka kmiecia - chłopa użytkującego gospodarstwo rolne; kmieciówna


SJP.pl


kmita

nazwisko


SJP.pl

  • Kmitowie – polski ród magnacki
  • Kmita – kopalnia węgla kamiennego w Tenczynku
  • Kmita Zabierzów – klub sportowy

Wikipedia


kmocha

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) daw. kuma, przyjaciółka, sąsiadka, kumoszka

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Onę niezgodę, sprośną z piekła kmochę, / Co jadowitym jędza mózgi płoche / Mącąc ozorem, wielo-gęba szepce, / Noga ma zdepce.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkmɔxa, AS: kmoχa

Wiktionary


kmotr

gwarowo: ojciec chrzestny; kum


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) stpol. ojciec chrzestny w stosunku do rodzica naturalnego

 (1.2) stpol. kum (przyjaciel, towarzysz)

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kmɔtr̥, AS: kmotr̦

Wiktionary


kmotra

gwarowo: matka chrzestna; kuma


SJP.pl


kmotrowski

kmotr


SJP.pl

Patrz:

kmotr

kmp

[czytaj: ka-em-PE]
1. skrót od: Komenda Miejska Policji;
2. skrót od: Klubowe Mistrzostwa Polski


SJP.pl


kmpik

MPiK; Klub Międzynarodowej Prasy i Książki


SJP.pl


kmwtw

skrótowiec, fraza zdaniowa

 (1.1) pot. środ. kto ma wiedzieć, ten wie

Wiktionary


km²

symbol

 (1.1) = metrol. kilometr kwadratowy

Wiktionary

Kilometr kwadratowy (symbol: km²) – jednostka wielokrotna jednostki pola powierzchni – metra kwadratowego. 1 km² jest to pole powierzchni kwadratu o boku 1000 m.

1 km² =

  • 1 000 000 m²
  • 100 hm²
  • 10 000 dam²
  • 10 000 arów
  • 100 ha
  • 0,386 102 mili kwadratowej
  • 247,105 381 akrów

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Badane przez autora górne dorzecze Nysy Kłodzkiej o powierzchni 1731 km² leży na terenie określanym terminem Ziemia Kłodzka.

Wiktionary


kn

skrót od: kiloniuton, jednostka siły


SJP.pl

Kn – dwuznak występujący w języku angielskim. Oznacza n czytane bez poprzedzającego je k. W języku niderlandzkim czytane jako kn (przykład: „knie” – kni (kolano))

Wikipedia


kna

skrót od:
1. Korean National Airlines;
2. Kenya News Agency


SJP.pl


knabas

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) gwara kociewska chłopak

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Knabas wzdychał do psianknégo dziewczaka.Chłopak wzdychał do pięknej dziewczyny.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈknabas, AS: knabas

Wiktionary


knabstrup

gorącokrwista rasa koni pochodząca z Danii, o tarantowatej maści (np. koń Pippi Langstrump)


SJP.pl

Knabstrup – gorącokrwista rasa koni pochodząca z Danii o charakterystycznej, tarantowatej maści.

Wikipedia


knaflewski

nazwisko


SJP.pl


knaga

1. drewniana lub metalowa część osprzętu jachtu w kształcie rogów, przyśrubowana do pokładu lub masztu
2. listwa przybita wzdłuż burty łodzi
3. regionalnie o dużej kości


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) żegl. okucie występujące powszechnie na pokładach jednostek pływających lub doków, służące do unieruchamiania różnych lin olinowania ruchomego;

 (1.2) żegl. listwa znajdująca się wzdłuż burty łodzi, służąca do osadzania dulek

 (1.3) archit. wspornik w drewnianych budowlach szkieletowych

 (1.4) reg. duża kość, gnat

Wiktionary

Knaga – okucie używane na pokładach jednostek pływających służące do unieruchamiania lin olinowana ruchomego: lin cumowniczych, lin takielunku, fałów itp. Warunkiem jest jednak, aby były to liny elastyczne – z włókien roślinnych lub tworzywa sztucznego, gdyż liny te ciasno owija się wokół knagi lub zaciskają w niej. Knaga umożliwia szybkie i pewne unieruchomienie liny oraz równie szybkie jej zwolnienie w razie potrzeby. Knagi mogą mieć różne kształty i sposoby mocowania.

  • Knaga zwykła – nazywana również rożkową. To element z dwoma płaskimi rogami ustawionymi w przeciwnych kierunkach (z przerwą pośrodku lub bez). Linę obkłada się na niej węzłem knagowym. To najpopularniejszy typ knag.
  • Knaga zaciskowa:
    • Knaga klinowa – nazywana również palcową. Powszechna szczególnie na małych jednostkach śródlądowych. W knadze klinowej linę wciska się wzdłużnie w rowek o zmniejszającej się średnicy. Zapewnia to samozaciskanie się liny i jej trwałe unieruchomienie.
    • Knaga rowkowa – zapewnia unieruchomienie liny poprzez wciśnięcie jej w rowek o karbowanej powierzchni. Występuje wiele odmian knagi rowkowej. Konstrukcja ta nie posiada elementów ruchomych.
    • Knaga szczękowa – nazywana potocznie sprężynową lub „pieskiem”. Powszechna zarówno na jednostkach śródlądowych jak i morskich. Składa się z dwóch karbowanych, ruchomych elementów, pomiędzy które mocuje się linę. Knaga szczękowa umożliwia ruch liny tylko w jednym kierunku. Obecnie dość często konstrukcja ta zastępowana jest przez tzw. stoper, urządzenie blokujące (zaciskające) linę poprzez przesunięcie dźwigni. Użycie stoperów jest uzasadnione przy bardzo obciążonych linach z włókien aramidowych, których nie da się knagować na tradycyjnych okuciach.

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

 (1.1) rożek linowy

 (1.2) siodełko

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. knagowanie n.

 czas. knagować

frazeologia.

etymologia.

 (1.1-4) etym|niem|Knagge. → gnat

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈknaɡa, AS: knaga

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. knagowanie n.

 czas. knagować

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) rożek linowy

 (1.2) siodełko

Wiktionary


knagowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) przymocowywanie linki do knagi

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌknaɡɔˈvãɲɛ, AS: knagovãńe

Wiktionary

Powiązane:

 czas. knagować

 rzecz. knaga

Wiktionary


knagowy

knaga


SJP.pl

Patrz:

knaga

knajacki

związany z knajakiem


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) pot. posp. dotyczący knajaka, właściwy knajakowi

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Wandale malujący na ścianach powieszone gwiazdy Dawida lub hasła typu „Żydzi do gazu” to knajaccy antysemici bezmyślnie odtwarzający podsłuchane opinie rodziców, sąsiadów czy polityków.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. knajak m., knajactwo n., knajackość ż.

Wiktionary


knajackość

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest knajackie; cecha tych, którzy są knajaccy

Wiktionary

Powiązane:

 przym. knajacki

 przysł. knajacko

Wiktionary


knajactwo

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) zachowanie ludzi z marginesu społecznego

 (1.2) ludzie przejawiający takie zachowanie

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Mówi najczęściej w sposób arogancki, taki trącący nawet knajactwem.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: knaˈjat͡stfɔ, AS: knai ̯actfo

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. knajaczek mos., knajak mos.

 przym. knajacki

Wiktionary


knajaczek

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) zdrobn. od knajak

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. knajak m., knajactwo n.

Wiktionary


knajak

potocznie:
1. osoba bez kultury osobistej, spędzająca czas na piciu alkoholu i popełnianiu wykroczeń;
2. człowiek z nizin społecznych


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) pot. posp. ulicznik, człowiek z marginesu społecznego

 (1.2) slang. spryciarz, cwaniak

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈknajak, AS: knai ̯ak

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. knajactwo n.

:: zdrobn. knajaczek m.

 przym. knajacki

Wiktionary


knajder

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) poznań. mężczyzna niskiego wzrostu, mały chłopiec

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. knajtek mos.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) knajtek

Wiktionary


knajpa

potocznie: podrzędna restauracja


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. podrzędny typ restauracji

Wiktionary

Restauracja – zakład gastronomiczny dostępny dla ogółu konsumentów, z pełną obsługą kelnerską, oferujący szeroki i zróżnicowany asortyment potraw i napojów, podawany konsumentom według karty jadłospisowej.

Zakład taki zaspokaja podstawowe i ekskluzywne potrzeby konsumenta, zapewniając mu przy tym wypoczynek i rozrywkę.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Antonin zasnął w knajpie nad kuflem piwa.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈknajpa, AS: knai ̯pa

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: zdrobn. knajpka ż.

 przym. knajpowy, knajpiany

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pot. mordownia; bar, pub

Wiktionary


knajpeczka

zdrobnienie od: knajpka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. zdrobn. od: knajpka

Wiktionary

Wymowa:

IPA: knajˈpɛt͡ʃka, AS: knai ̯pečka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. knajpka ż.

Wiktionary


knajpiarka

knajpiarz


SJP.pl

Patrz:

knajpiarz

knajpiarski

dotyczący knajpiarza, knajpy


SJP.pl


knajpina

licha, marna knajpa


SJP.pl


knajpka

zdrobnienie od: knajpa


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. zdrobn. od: knajpa

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Anka skończyła konserwatorium z wyróżnieniem, a teraz gra do kotleta w jakiejś chińskiej knajpce.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: knajˈpka, AS: knai ̯pka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. knajpa ż.

:: zdrobn. knajpeczka ż.

 przym. knajpiany

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pot. lokalik, restauracyjka, kafejka

Wiktionary


knajpowy

przymiotnik od: knajpa


SJP.pl


knajtek

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) poznań. zob. knajder.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. knajder m.

Wiktionary


knap

knap podkamiennik - gatunek dużego pająka z rodziny worczakowatych


SJP.pl

Osoby o tym nazwisku:

  • Andrzej Knap – polski dyrygent
  • Andrzej Knap – polski oficer
  • Jacek Knap – polski aktor
  • Kuba Knap – polski raper
  • Zbigniew Knap – polski nauczyciel, piłkarz i samorządowiec

Wikipedia


knapczyk

nazwisko


SJP.pl


knapek

nazwisko


SJP.pl


knapiatek

knapiatek brązowy - gatunek pająka z rodziny obniżowatych


SJP.pl


knapik

nazwisko


SJP.pl

  • Anna Knapik – pedagog, animator kultury, wiceprezydent Tarnowa
  • Eugeniusz Knapik – polski kompozytor i pianista, profesor sztuki
  • František Knapík – słowacki inżynier i działacz samorządowy, burmistrz Koszyc
  • Jan Knapik – ekonomista, minister
  • Jan Knapik – polski polityk, poseł na Sejm
  • Jerzy Knapik – polski działacz państwowy, ekonomista
  • Józef Knapik – katolicki działacz społeczny, poseł na Sejm
  • Klara Knapik – polska szachistka
  • Maciej Knapik – tłumacz i dziennikarz
  • Stefan Knapik – powstaniec śląski, działacz robotniczy
  • Stefan Knapik – działacz komunistyczny
  • Tomasz Knapik – polski lektor filmowy, radiowy i telewizyjny
  • Wojciech Knapik – polski zawodnik uprawiający strzelectwo, olimpijczyk

Wikipedia


knapiński

nazwisko


SJP.pl


knapiusz

nazwisko


SJP.pl


knapski

nazwisko


SJP.pl


knasiecki

nazwisko


SJP.pl


knaster

tytoń fajkowy pakowany w koszyczki; knastr


SJP.pl


knastr

tytoń fajkowy pakowany w koszyczki; knaster


SJP.pl


knastrowy

przymiotnik od: knastr albo knaster


SJP.pl


knebel

1. zwitek szmat wepchnięty przemocą komuś do ust w celu uniemożliwienia mu wydobycia głosu;
2. coś ograniczającego, uniemożliwiającego swobodną wypowiedź


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) książk. szmata wepchnięta komuś przemocą do ust, aby uniemożliwić mu wydobycie głosu;

 (1.2) książk. przen. coś, co ogranicza swobodne wypowiadanie się

 (1.3) seks. zabawka erotyczna przypominająca knebel (1.1) wykonana najczęściej z tworzyw sztucznych

Wiktionary

Knebel – przedmiot wkładany do ust lub przykrywający je, mający na celu utrudnienie lub uniemożliwienie przez osobę kneblowaną mowy oraz wydawania innych dźwięków ustami. Czynność taką nazywa się zakneblowaniem.

Knebel może być stosowany jako element przemocy w stosunku do ofiary przestępstwa. Bywa również używany w celach erotycznych, szczególnie w praktykach BDSM.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈknɛbɛl, AS: knebel

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kneblować ndk., zakneblować dk.

Wiktionary


kneblować

1. zatykać komuś usta, zwykle zwitkiem szmat, aby uniemożliwić wydobycie głosu;
2. w przenośni: zmuszać do milczenia, uniemożliwiać zabieranie głosu, tłumić wyrażanie poglądów


SJP.pl


kneblowy

knebel


SJP.pl

Patrz:

knebel

knecht

w dawnym wojsku niemieckim: żołnierz piechoty, piechur


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) hist. wojsk. żołnierz pieszy w dawnym wojsku niemieckim lub krzyżackim

 (1.2) daw. pachołek, sługa

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (2.1) żegl. słupek na pokładzie statku lub na nabrzeżu służący do mocowania na nim cum

Wiktionary

  • zob. poler
  • żołnierz pieszy w dawnym wojsku niemieckim lub krzyżackim

Wikipedia

Synonimy:

 (2.1) poler, pachoł, pachołek

Wiktionary


knedel

kulka z ciasta wyrabiana z gotowanych ziemniaków i mąki, nadziewana owocami lub farszem


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) kulin. kulisty pieróg (kluska) z ciasta przyrządzonego z rozgniecionych gotowanych ziemniaków i mąki pszennej, nadziewana owocami lub mięsem;

Wiktionary

Knedle – gotowane w wodzie, kuliste lub podłużne pierogi. Wytwarzane z ciasta ziemniaczanego (z mąki i gotowanych ziemniaków) lub parzonego, rzadziej twarogowego. Nadziewane owocami (truskawkami, śliwkami, morelami, jabłkami), grzybami, serem, mięsem itp.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Ja też się razu pewnego założyłem i zjadłem cztery gęsi i dwie misy knedli z kapustą.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈknɛdɛl, AS: knedel

Wiktionary

Powiązane:

 przym. knedlowy

Wiktionary


knedelek

zdrobnienie od: knedel; knedliczek


SJP.pl


knedle

potrawa z nadziewanych kulek wyrabianych z ciasta z dodatkiem ziemniaków, podawana jako samodzielne danie lub dodatek


SJP.pl

Knedle – gotowane w wodzie, kuliste lub podłużne pierogi. Wytwarzane z ciasta ziemniaczanego (z mąki i gotowanych ziemniaków) lub parzonego, rzadziej twarogowego. Nadziewane owocami (truskawkami, śliwkami, morelami, jabłkami), grzybami, serem, mięsem itp.

Wikipedia


knedliczek

1. zdrobnienie od: knedlik; knedelek;
2. lekceważąco: Czech; knedlik (Knedlik), knedliczek, pepik (Pepik), pepiczek (Pepiczek)


SJP.pl


knedlik

1. ciasto drożdżowe z ugotowanych ziemniaków lub mąki, gotowane na parze, charakterystyczne dla kuchni czeskiej i słowackiej;
2. lekceważąco: Czech; Knedlik, knedliczek (Knedliczek), pepik (Pepik), pepiczek (Pepiczek)


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) kulin. potrawa mączna kuchni czeskiej i słowackiej, przygotowywana z ciasta na bazie gotowanych ziemniaków lub bułki, gotowana w wodzie lub na parze;

Wiktionary

Knedliki (knedliczki) – popularna potrawa mączna kuchni czeskiej i słowackiej. Podłużne bułki gotowane na parze, przygotowywane z ciasta, którego podstawę stanowią gotowane ziemniaki (bramborový knedlík) lub mąka pszenna (houskový knedlík) z dodatkiem drożdży. Z ciasta formuje się zazwyczaj walec, który gotuje się w osolonej wodzie, po ostudzeniu kroi na plastry i odgrzewa na parze. Do knedlików najczęściej podaje się gulasz mięsny, pieczoną wieprzowinę lub sztukę mięsa z sosem. Jako dodatek zwykle podaje się duszoną kapustę.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈknɛdlʲik, AS: knedlʹik

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: zdrobn. knedliczek m.

Wiktionary


knedlowy

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z knedlami, dotyczący knedlów

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. knedel mrz.

Wiktionary


kneeboard

[czytaj: nibord] specjalna deska do jazdy po wodzie w pozycji klęczącej


SJP.pl


kneeboarding

[czytaj: nibording] sport wodny, w którym klęczy się na specjalnej desce ciągniętej po wodzie przez motorówkę lub wyciąg


SJP.pl


kneeboardingowy

[czytaj: nibordingowy] związany ze sportem wodnym, w którym klęczy się na specjalnej desce ciągniętej po wodzie przez motorówkę lub wyciąg


SJP.pl


knefel

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. guzik

 (1.2) gw-pl|Górny Śląsk. przycisk (w sensie: włącznik elektryczny, bądź pole na ekranie reagujące na kliknięcie)

 (1.3) gw-pl|Górny Śląsk. pogard. osoba niskiego wzrostu

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈknɛfɛl, AS: knefel

Wiktionary


kneippowski

przymiotnik dzierżawczy - należący do Kneippa lub z nim związany


SJP.pl


knel

pulpet z siekanego mięsa


SJP.pl


kneset

jednoizbowy parlament Izraela, wybierany na czteroletnią kadencję


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) polit. jednoizbowy parlament Izraela

Wiktionary

Kneset (hebr. הכנסת, Ha-Keneset, dosł. Zgromadzenie) – parlament Izraela. Siedziba znajduje się w Jerozolimie. Jako władza ustawodawcza Kneset uchwala prawa, nadzoruje działalność rządu, ma władzę usunięcia prezydenta państwa, usunięcia premiera i jego rządu, poprzez przegłosowanie braku zaufania, oraz ogłoszenia wcześniejszych wyborów.

Parlament jest chroniony przez honorową Gwardię Knesetu.

Aktualnym spikerem parlamentu jest Miki Lewi.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Jesz zdobyła w wyborach 19 miejsc i stała się drugą siłą polityczną w stu dwudziestoosobowym Knesecie.

Wiktionary


kneź

rzadko: książkowe określenie księcia


SJP.pl


kneziowski

kneź


SJP.pl

Patrz:

kneź

knf

[czytaj: ka-en-EF] skrót od: Komisja Nadzoru Finansowego


SJP.pl

skrótowiec

 (1.1) = ekon. Komisja Nadzoru Finansowego;

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Zobaczymy jak będą śpiewać, kiedy KNF im się dobierze do skóry.

Wiktionary


kniądz

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) stpol. książę

 (1.2) stpol. duchowny, ksiądz

Wiktionary

Wymowa:

IPA: cɲɔ̃nt͡s, AS: ḱńõnc

Wiktionary


kniahini

księżna panująca dawniej na Rusi i Litwie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) daw. księżna na Rusi

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Pacholętami jeszcze będąc, brali udział w poswarkach starej kniahini, w zajazdach na Siwińskich, w wyprawach na kupy tatarskie.

Wiktionary


kniahinin

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. adm. wieś na Ukrainie, położona w rejonie demidowskim obwodu rówieńskiego;

Wiktionary

  • Kniahinin – dawna gmina wiejska w powiecie dubieńskim województwa wołyńskiego II Rzeczypospolitej
Na Białorusi
  • Kniahinin – agromiasteczko w obwodzie mińskim, w rejonie miadzielskim, w sielsowiecie Kniahinin
  • Kniahinin – dawniej osada kolejowa. Obecnie część agromiasteczka Kniahinin w obwodzie mińskim, w rejonie miadzielskim, w sielsowiecie Kniahinin
  • Kniahinin – dawny majątek. Tereny, na których był położony leżą w obwodzie mińskim, w rejonie miadzielskim, w sielsowiecie Kniahinin
  • Kniahinin – stacja kolejowa w miejscowości Kniahinin, w rejonie miadzielskim, w obwodzie mińskim

Wikipedia

Powiązane:

 przym. kniahiniński

Wiktionary


kniahininek

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. adm. wieś na Ukrainie, położona w rejonie łuckim obwodu wołyńskiego;

Wiktionary

Kniahininek (ukr. Княгининок, w latach 1964–2016 Majaky, Маяки) – wieś w rejonie łuckim obwodu wołyńskiego.

Wieś założona w XII w. W II Rzeczypospolitej miejscowość była siedzibą gminy wiejskiej Kniahininek w powiecie łuckim województwa wołyńskiego. Liczy 2303 mieszkańców.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. kniahininecki

Wiktionary


kniaź

książę ruski lub litewski


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) hist. tytuł księcia na dawnej Rusi i Litwie;

Wiktionary

Kniaź – z bułg. кнѣзъ, ze staroruskiego князь:

  • tytuł określający wodza plemienia, później głowę państwa u Słowian i Litwinów, a w końcu dziedziczny honorowy tytuł szlachecki w Wielkim Księstwie Litewskim, Wielkim Księstwie Moskiewskim, Carstwie Rosyjskim i Imperium Rosyjskim. W Rzeczypospolitej Obojga Narodów od lat trzydziestych XVII wieku jedynym tytułem dziedzicznym uznawanym i używanym oficjalnie był właśnie tytuł kniazia.
  • kniaź (prawo wołoskie) – w systemie samorządu osady lokowanej na prawie wołoskim kniaź to osoba stojąca na czele wsi (sołtys).

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Czyliś ukochał może te powiaty, • Gdzie, jak kniaź Litwy, władny i bogaty

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kniaziostwo n., kniaziowa ż., kniaziówna ż., książę m., ksiądz m.

:: zdrobn. kniazik mos.

 przym. kniaziowski, kniaży

 czas. kniaziować ndk., kniażyć ndk.

Wiktionary


kniażdwór

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. adm. wieś na Ukrainie, położona w rejonie kołomyjskim obwodu iwanofrankiwskiego;

Wiktionary

Kniaźdwór, Kniażdwór (ukr. Княждвір, Kniażdwir) – wieś na Ukrainie, w obwodzie iwanofrankiwskim, w rejonie kołomyjskim.

W II Rzeczypospolitej wieś w powiecie kołomyjskim województwa stanisławowskiego. W marcu 1944 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA spalili żywcem tutaj 7 młodych Polaków.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. kniażdworski

Wiktionary


kniazić

o zającu: piszczeć żałośnie


SJP.pl


kniaziostwo

dawniej:
1. godność, urząd kniazia;
2. dobra należące do kniazia; księstwo;
3. kniaziowanie, bycie kniaziem (księciem ruskim lub litewskim)


SJP.pl


kniaziowa

kniaź (dawniej); kniaziowski


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) hist. żona kniazia

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kniaź mos., kniazik mos., kniaziostwo n., kniaziówna ż.

 przym. kniaziowski, kniaży

 czas. kniaziować ndk., kniażyć ndk.

Wiktionary


kniaziować

dawniej: sprawować na jakimś obszarze władzę książęcą, być kniaziem


SJP.pl


kniaziówna

dawniej: córka kniazia


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) hist. córka kniazia

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kniaź mos., kniazik mos., kniaziostwo n., kniaziowa ż.

 przym. kniaziowski, kniaży

 czas. kniaziować ndk., kniażyć ndk.

Wiktionary


kniaziowy

kniaź (dawniej); kniaziowski


SJP.pl


kniaźnin

nazwisko


SJP.pl


kniażołuka

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) geogr. adm. wieś na Ukrainie, położona w rejonie dolińskim obwodu iwanofrankiwskiego;

Wiktionary

Kniażołuka (ukr. Княжолука) – wieś na Ukrainie, w obwodzie iwanofrankiwskim, w rejonie dolińskim.

Częścią wsi jest dawniej samodzielna wieś Debelówka.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. kniażołucki

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) hist. war. Kniaziołuka

Wiktionary


kniażyce

Kniażyce (w latach 1977–1981 Podlesie) – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie przemyskim, w gminie Fredropol.

W 1445 Stefan Świętopełk z Irządz i Zawady, chorąży przemyski w 1467–1503 ożenił się z Małgorzatą Steczkówną, dziedziczką wsi Bolestraszyce, Małkowice, Knieżyce, Nowosiedlce i dał początek Bolestraszyckim herbu Lis.

Wikipedia


knickerbocker

[czytaj: nikerboker] rzadko: potomek dawnych kolonialistów holenderskich w Nowym Jorku


SJP.pl


knickerbockery

[czytaj: nikerboker] rzadko: potomek dawnych kolonialistów holenderskich w Nowym Jorku


SJP.pl


knidia

komórki parzydełkowe u jamochłonów


SJP.pl


knidoblast

Knidoblast (gr. kníde ‘pokrzywa’, blastós ‘kiełek’, ‘zarodek’) – typ występującej w ciele parzydełkowców (Cnidaria) komórki macierzystej, z której powstaje komórka parzydełkowa. Knidoblasty powstają z komórek interstycjalnych przez całe życie osobnika. Obecność knidoblastów jest cechą typową parzydełkowców.

Wikipedia


knidocyl

cienki włosek czuciowy u jamochłonów


SJP.pl

Komórka parzydełkowa, knidocyt – wyspecjalizowana komórka charakterystyczna dla zwierząt z typu parzydełkowców (Cnidaria) zawierająca organ zaczepno-obronny zwany parzydełkiem, knidocystą, knidą lub parzawką. Służy do zdobywania pokarmu i do obrony. Poza Cnidaria, knidocyty spotykane są u ślimaków nagoskrzelnych (Nudibranchia), które przejmują parzydełka od zjadanych meduz.

Wikipedia


knieć

roślina błotna z rodziny jaskrowatych o żółtych lub białych kwiatach i dużych lśniących liściach; kaczeniec; kaczyniec


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) bot. syst. nazwa systematyczna|Caltha|L.|ref=tak., rodzaj roślin zielnych z rodziny jaskrowatych;

 (1.2) bot. roślina z rodzaju knieć (1.1)

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) Płożące łodygi knieci korzenią się w węzłach.

Wiktionary


knieja

wielki, gęsty las


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) gęsty las

Wiktionary

  • knieja – las, puszcza, gęstwina
  • Knieja – gajówka w woj. świętokrzyskim, w pow. kieleckim, w gminie Łopuszno
  • Knieja – osada w woj. kujawsko-pomorskim, w pow. tucholskim, w gminie Cekcyn
  • Knieja – osada w woj. pomorskim, w pow. człuchowskim, w gminie Rzeczenica
  • Knieja – osada w woj. pomorskim, w pow. kościerskim, w gminie Karsin
  • Knieja – osada w woj. zachodniopomorskim, w pow. koszalińskim, w gminie Polanów
  • Knieja – wieś w woj. kujawsko-pomorskim, w pow. żnińskim, w gminie Barcin
  • Knieja – wieś w woj. opolskim, w pow. oleskim, w gminie Zębowice
  • Knieja – wieś w woj. śląskim, w pow. częstochowskim, w gminie Przyrów
  • Knieja – wzniesienie na Wyżynie Częstochowskiej
  • Knieja – skała na wzniesienie Knieje na Wyżynie Częstochowskiej

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Płonie ognisko i szumią knieje, drużynowy jest wśród nas. Opowiada starodawne dzieje, bohaterski wskrzesza czas.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈcɲɛ̇ja, AS: ḱńėi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kniejowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) puszcza, gęstwina

Wiktionary


kniejnik

karłątek kniejnik - motyl z rodziny powszelatkowatych


SJP.pl


kniejówka

1. broń kombinowana do polowań - połączenie sztucera i strzelby;
2. trąbka myśliwska


SJP.pl

W myślistwie:

  • kniejówka (broń) – rodzaj strzelby
  • trąbka sygnałowa

Wikipedia


kniejowy

przymiotnik od: knieja


SJP.pl


kniewo

Kniewo (dodatkowa nazwa w j. kaszub. Kniewò) – wieś kaszubska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie wejherowskim, w gminie Wejherowo. Leży w pradolinie Redy. Kniewo leży na trasie zawieszonej linii kolejowej Wejherowo-Choczewo-Lębork. Wieś jest siedzibą sołectwa Kniewo w którego skład wchodzi również Zamostne, znajduje się tu także hodowla strusi afrykańskich.

Wikipedia


knieżyca

rodzaj pluskwiaków z rodziny puklicowatych


SJP.pl

Knieżyca (Elasmucha) – rodzaj pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny puklicowatych.

Wikipedia


knifofia

roślina z rodziny liliowatych; wstydlin


SJP.pl

Trytoma, knifofia, wstydlin (Kniphofia) – rodzaj roślin z rodziny złotogłowowatych. Obejmuje 70 gatunków. Większość gatunków (48) występuje w południowej części Afryki, zwłaszcza w Górach Smoczych. W górach Afryki środkowej rosną 22 gatunki (na północy sięgają do Kamerunu i Erytrei). Dwa opisano także z Madagaskaru, a jeden z Jemenu.

Wikipedia


kniga

żartobliwie: książka


SJP.pl


knihynicze

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna

 (1.1) geogr. adm. wieś na Ukrainie, a dawniej miasteczko, położona w rejonie rohatyńskim obwodu iwanofrankiwskiego;

Wiktionary

Knihynicze lub Knihinicze (ukr. Княгиничі) – wieś w rejonie rohatyńskim obwodu iwanofrankiwskiego. Wieś liczy 718 mieszkańców.

Założona przed 1444 rokiem.

Knihynicze należały do Jaryczowskich, później do Mikołaja Herburta w roku 1451, także do Fryderyka Herburta w 1502.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. knihynicki

Wiktionary


knin

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. adm. miasto w Chorwacji;

Wiktionary

Knin (wł. Tenin, węg. Tinin, serb. Kнин) – miasto w Chorwacji, w żupanii szybenicko-knińskiej, siedziba miasta Knin. Jest położony w pobliżu źródeł rzeki Krka. W 2011 roku liczył 10 633 mieszkańców.

Leży przy linii kolejowej Zagrzeb – Split (pierwsze połączenie kolejowe w latach 80. XIX w., ze Splitem i Szybenikiem), średniowieczna stolica Królestwa Chorwacji, w latach 1991–1995 stolica Republiki Serbskiej Krajiny.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. kniński

Wiktionary


kniński

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Kninem, dotyczący Kninu (miasta w Chorwacji)

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Knin mrz.

Wiktionary


knipa

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) poznań. książka

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zob. książka.

Wiktionary


knitter

nazwisko


SJP.pl


knoblech

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. bot. kulin. czosnek

Wiktionary


knobloch

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) poznań. kiełbasa czosnkowa

 (1.2) gw-pl|Górny Śląsk. kulin. czosnek

Wiktionary


knociarstwo

potocznie: nieporządne wykonanie czegoś


SJP.pl


knociarz

potocznie: osoba niestarannie wykonująca jakąś pracę; fuszer, patałach, brakorób, partacz


SJP.pl


knocić

psuć, robić coś źle, partolić


SJP.pl


knocik

zdrobnienie od: knot


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od knot

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. knot m.

Wiktionary


knock-down

[czytaj: nokdałn] w sportach walki: cios powalający rywala na deski ringu, ale niekończący walki; knockdown, nokdaun


SJP.pl


knock-out

[czytaj: nokałt] w sportach walki: cios eliminujący rywala z dalszej walki; knockout, nokaut


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) sport. w sportach walki: cios powalający przeciwnika i uniemożliwiający dalszy pojedynek

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Nie doszło do knock-outu, ale rywal wstał trochę zamroczony.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) nokaut

Wiktionary


knockdown

w sportach walki: cios powalający rywala na deski ringu; knock-down; nokdaun


SJP.pl

Wikipedia


knockout

w sportach walki: cios eliminujący rywala z dalszej walki; knock-out; nokaut


SJP.pl

Nokaut (ang. knockout, skr. KO) – w niektórych sportach walki, takich jak boks, kickboxing, boks tajski, niezdolność do podjęcia dalszej walki w określonym czasie, zwykle dziesięciu sekund, odliczanych przez sędziego ringowego. Najczęściej powstaje z powodu utraty przytomności, zamroczenia, wyczerpania, bądź kontuzji. Nokautem nazywa się również (przepisową lub nieprzepisową) akcję zawodnika (np. powalenie), która skutkuje wspomnianą niezdolnością u przeciwnika.

Wikipedia


knop

nazwisko


SJP.pl


knopczyk

nazwisko


SJP.pl


knopik

nazwisko


SJP.pl


knopin

Knopin (niem. Knopen) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie olsztyńskim, w gminie Dobre Miasto. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego. Wieś znajduje się w historycznym regionie Warmia.

Wikipedia


knopry

narośle na liściu lub łodydze rośliny, powstałe na skutek nakłucia przez owada, zawierające garbnik; galasówki


SJP.pl


knorow

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. geogr. Knurów

Wiktionary


knorr

międzynarodowa marka produktów spożywczych, m.in. zup, sosów itp.


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) kulin. produkt marki Knorr

 (1.2) kolej. system hamulcowy marki Knorr-Bremse

Wiktionary

Knorr – marka produktów spożywczych należąca do Unilever. Jej założycielem był niemiecki przedsiębiorca Carl Heinrich Knorr.

Wikipedia


knorringit

minerał, odmiana granatu


SJP.pl


knossos

starożytne miasto na Krecie


SJP.pl

Knossos (gr. Κνωσ(σ)ός, łac. Cnossus, Gnossus), miejscowość na greckiej wyspie Krecie, położona około 6 km na południowy wschód od Heraklionu (Iraklion), u stóp gór Ida, w administracji zdecentralizowanej Kreta, w regionie Kreta, w jednostce regionalnej Heraklion, w gminie Heraklion. W 2011 roku liczyła 300 mieszkańców.

Wikipedia


knot

1. nić paląca się w świecy albo taśma w lampie olejnej, naftowej;
2. sznurek używany przy wyrobie rdzeni odlewniczych; stoczek;
3. potocznie: małe dziecko;
4. potocznie: coś nieudanego;
5. przestarzałe: niedostateczna ocena w szkole;
6. dawniej: lont


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) część świecy lub lampy naftowej w postaci sznurka lub taśmy bawełnianej nasączonej paliwem płynnym

 (1.2) pot. rzecz lub wydarzenie źle zrobione

 (1.3) daw. uczn. stud. gw-pl|Lublin. ocena niedostateczna

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (2.1) pot. mały chłopiec

Wiktionary

Knot – część świecy, znicza lub lampy spalającej paliwo ciekłe, takie jak olej bądź nafta, wyprowadzająca ciekłe (naturalne lub stopione) paliwo poza zbiornik dzięki wykorzystaniu zjawiska kapilarnego, by umożliwić lub ułatwić jego parowanie w wysokiej temperaturze płomienia. Materiałem faktycznie spalanym są wtedy opary paliwa.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Świeca to laska wosku z knotem w środku.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: knɔt, AS: knot

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. knotówka ż., knocenie n.

:: zdrobn. knocik m.

 czas. knocić ndk., sknocić dk.

 przym. knotowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) chłam, bubel, gniot, lipa, dziadostwo

 (2.1) berbeć, grzdyl, smyk, szczyl, szkrab

Wiktionary


knotek

zdrobnienie od: knot


SJP.pl


knothe

Knothe – rodzina fabrykantów tomaszowskich rodem ze Zgorzelca (niem. Görlitz), zasłużona dla społeczności miasta Tomaszowa Mazowieckiego. O dawnej wielkości i majętności rodziny Knothe świadczy kamienica fabrykancka, zbudowana w 3-iej dekadzie XIX wieku przy placu Św. Józefa (obecnie plac T. Kościuszki), potem przebudowana. Kamienica rodziny Knothe jest obecnie zaliczana do najcenniejszych zabytków miasta.

Wikipedia


knotówka

1. granat produkcji konspiracyjnej;
2. rodzaj lampy naftowej wieszanej na ścianie


SJP.pl


knotowy

przymiotnik od: knot


SJP.pl


know-how

[czytaj: noł hał]: ang. wiedza technologiczna pozwalająca na szybkie wykonanie jakichś czynności w celu wytworzenia jakiegoś wyrobu, oparta m.in. na doświadczeniu


SJP.pl

rzeczownik

 (1.1) wiedza technologiczna pozwalająca na wytworzenie jakiegoś wyrobu lub wykonanie jakiejś czynności;

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Zespół pod kierownictwem prof. dra hab. Zenona Foltynowicza i dra inż. Wojciecha Kozaka z Wydziału Towaroznawstwa Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu opracował według swojego know-how zupełnie nowy typ pochłaniaczy tlenu – wykorzystujący nanotechnologię, mianowicie nanożelazo.

Wiktionary


knować

dawniej: knuć (planować, obmyślać potajemnie coś złego)


SJP.pl

czasownik

 (1.1) planować, obmyślać potajemnie coś złego, knuć spisek

 (1.2) przest. obrąbać drzewo

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Rad bym ci za to wziąć te złote sploty / I obciąć nożem / Albo knować jakie pieskie psoty / Z aniołem-stróżem…

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈknɔvat͡ɕ, AS: knovać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. knowanie n., knowacz m., knowie

 czas. uknować

 przym. knowany, knowający

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) chytrzyć, intrygować, konszachtować, knuć, namawiać się, roić, snuć intrygi, spiskować, szyć buty, ukartowywać, zmawiać się

Wiktionary


knowacz

rzadko: osoba potajemnie planująca coś złego


SJP.pl


knowania

dawniej: knuć (planować, obmyślać potajemnie coś złego)


SJP.pl


knowanie

chytre, podstępne działanie dla osiągnięcia jakiegoś celu; podstęp, intryga, matactwo, knowania


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|knować.

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Antywojennymi mediami zawładnął populistyczny instynkt stadny: elity to kanalie, rozprawa z Husajnem to zasłona dymna dla ich knowań, raport Huttona to problairowska propaganda.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. knować

Wiktionary


knowbot

[czytaj: nołbot] program komputerowy do wyszukiwania określonych informacji w Internecie


SJP.pl


knowie

dolna część snopa


SJP.pl

Knowie (niem. Kienhof) – osada w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie drawskim, w gminie Wierzchowo.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa koszalińskiego. Osada wchodzi w skład sołectwa Sośnica.

Wikipedia


knowles

[czytaj: nouls] nazwisko obce


SJP.pl

Knowles – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Oklahoma, w hrabstwie Beaver.

Wikipedia


knoxville

[czytaj: NOKSwil] miasto w USA


SJP.pl

Knoxville – miasto w Stanach Zjednoczonych, we wschodniej części stanu Tennessee, nad rzeką Tennessee. Według danych z 2023 roku liczy 198,2 tys. mieszkańców. Obszar metropolitalny liczy 947 tys. mieszkańców i należą do niego miasta: Oak Ridge, Farragut i Maryville. Jest jedną z dużych amerykańskich aglomeracji, z najwyższym odsetkiem (85%) białej populacji nielatynoskiej.

Wikipedia


knr

skrótowiec, rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) techn. katalog nakładów rzeczowych

Wiktionary


knu

skrótowiec

 (1.1) = praw. klauzula najwyższego uprzywilejowania;

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ka‿ɛ̃n‿ˈu, AS: ka‿ẽn‿u

Wiktionary


knuć

planować potajemnie coś złego


SJP.pl

czasownik przechodni niedokonany (dk. uknuć)

 (1.1) skrycie planować działania przeciw komu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Towarzysze i towarzyszki, amerykańska burżuazja knuje podstępy przeciw ludowi pracującemu!

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. knucie n., uknucie n.

 czas. uknuć dk.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) spiskować, daw. knować

Wiktionary


knur

samiec świni domowej; kiernoz


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) zootechn. samiec świni hodowany w celu rozpłodu

Wiktionary

Knur – dorosły osobnik męski świni domowej. Jest większych rozmiarów o wadze dochodzącej niekiedy do 400 kg oraz ma grubszą skórę pokrytą szczeciną w odróżnieniu od lochy. U starszych osobników kły są bardziej wydłużone podobnie jak szable odyńców u dzików. Knury rozpłodowe wydzielają specyficzną woń, niewystępującą u loch.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Jak przechowywać nasienie knura?

Wiktionary

Powiązane:

 przym. knurowaty

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kiernoz

Wiktionary


knurek

zdrobnienie od: knur


SJP.pl


knurów

samiec świni domowej; kiernoz


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. miasto w Polsce, w województwie śląskim, w powiecie gliwickim;

 (1.2) geogr. wieś w Polsce, w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, w gminie Nowy Targ;

Wiktionary

Knurów (niem. Knurow, dawniej Knauersdorf) – miasto w południowej Polsce, w województwie śląskim, w powiecie gliwickim.

Knurów jest czwartym co do wielkości (po Rumi, Ząbkach i Markach) miastem niebędącym siedzibą powiatu. Jest jedynym miastem w Polsce niebędącym siedzibą powiatu, którego organem władzy wykonawczej jest prezydent (a nie burmistrz).

W latach 1945–1950 był siedzibą gminy Knurów.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Pojechaliśmy w czwartek do Knurowa na biesiadę barbórkową.

 (1.2) Do niedawna istniał w Knurowie tartak, napędzany wodami potoku.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈknuruf, AS: knuruf

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. knurowianin mos., knurowianka ż.

 przym. knurowski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk|Knorow.

Wiktionary


knurowaty

podobny do knura


SJP.pl


knurowianin

mieszkaniec Knurowa


SJP.pl


knurowianka

mieszkanka Knurowa


SJP.pl


knurowiec

Knurowiec – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie wyszkowskim, w gminie Brańszczyk. Ma status sołectwa.

Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Jana Chrzciciela w Brańszczyku.

Wikipedia


knurowski

przymiotnik od: Knurów


SJP.pl


knut

bicz spleciony z rzemieni


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) rodzaj bicza ze splecionych rzemieni;

 (1.2) uderzenie wymierzone knutem (1.1)

Wiktionary

  • knut – rodzaj bata
  • Knut – niedźwiedź polarny z berlińskiego ZOO
  • Knut – imię męskie pochodzenia nordyckiego

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Uderzył więźnia czarnym knutem przez środek piersi.

 (1.1) – Wydaje mi się, że do pewnego gatunku ludzi nie dociera dobroć, tolerancja, metody perswazji. Oni potrzebują nad sobą silnego przewodnika z knutem w dłoni.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: knut, AS: knut

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

 etym|rosyjski|кнут. (knut) → bat, bicz

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) knout

źródła.

== knut (język niderlandzki.) ==

wymowa.

 audio|Nl-knut.ogg.

znaczenia.

rzeczownik

 (1.1) ent. komar

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


knutowy

przymiotnik od: knut


SJP.pl


knychalski

nazwisko


SJP.pl


knychówek

Knychówek – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie siedleckim, w gminie Korczew.

Siedziba sołectwa, w skład którego wchodzi również Józefin.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa siedleckiego.

Wikipedia


knycz

nazwisko


SJP.pl


knyf

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) reg-pl|Poznań. pomysłowe, sprytne posunięcie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) sposób, podstęp, chwyt, sztuczka, myk, trik

Wiktionary


knykieć

staw łączący części palca; kłykieć


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) anat. wyrostek kostny przy nasadzie kości długich, będący elementem stawu i miejscem przyczepu ścięgien

 (1.2) anat. spojenie stawowe palca ręki

 (1.3) anat. człon palca ręki (zginający się)

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈknɨcɛ̇t͡ɕ, AS: knyḱėć

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1-3) kłykieć

Wiktionary


knyp

krótki nóż szewski; gnyp


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) krzywy nóż szewski o spiczastym zakończeniu

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. knypek mos.

Wiktionary


knypeć

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) białystok. niedorostek, smarkacz

Wiktionary


knypek

niski człowiek; kurdupel; niziołek


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) pot. niski człowiek

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (2.1) gw-pl|Poznań. mały nożyk

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈknɨpɛk, AS: knypek

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. knyp mrz.

Wiktionary


knypel

1. drążek sterowy w samolocie;
2. młotek do pobijania dłuta przy obróbce kamienia miękkiego; pobijak, pucka, klepak


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. techn. pobijak

 (1.2) gw-pl|Górny Śląsk. pałka

Wiktionary

Pobijak – młotek z dużym drewnianym obuchem. Służy do pobijania dłuta ręcznego podczas dłutowania (dłubania) w drewnie otworów, rowków, wrębów i gniazd.

Pobijak typowo rzeźbiarski (bijak) wykonany jest z jednego walcowatego kawałka drewna z wyciętym trzonkiem. Przy długotrwałym pobijaniu dłuta nie następuje obluzowywanie się trzonka.

Inne nazwy: Knypel (z niem. Knüpfel), pucka.


Wikipedia


knysak

nazwisko


SJP.pl


knysz

potrawa wschodnioeuropejska, pieczone pierogi z ciasta drożdżowego lub ziemniaczanego z różnego rodzaju nadzieniem, najczęściej z zasmażaną cebulą


SJP.pl

  • knysz – potrawa wschodnioeuropejska, kawałki strudla z nadzieniem z ugotowanej kaszy gryczanej
  • knysz – potrawa wschodnioeuropejska, rodzaj pieczonych pierogów z różnego rodzaju nadzieniem

Wikipedia


knysza

rodzaj bułki wypełnionej farszem


SJP.pl

Knysza – rodzaj fast foodu, wypełnione różnymi składnikami pieczywo. Jest to połówka wydrążonej w środku bułki drożdżowej, ewentualnie uprzednio podgrillowanej, wypełniona nadzieniem, na przykład surowymi warzywami z kotletem, polanymi sosem.

Wikipedia


knyszyn

miasto w województwie podlaskim


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. miasto w Polsce w województwie podlaskim;

Wiktionary

Knyszyn – miasto w województwie podlaskim, w powiecie monieckim, nad rzeką Jaskranką, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Knyszyn. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. białostockiego.

Według danych GUS z 1 stycznia 2024 r. Knyszyn liczył 2643 mieszkańców.

Knyszyn uzyskał lokację miejską w 1538 roku. Był miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego, w starostwie knyszyńskim w ziemi bielskiej województwa podlaskiego w 1795 roku.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈknɨʃɨ̃n, AS: knyšỹn

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. knyszynianin m., knyszynianka ż.

 przym. knyszyński

Wiktionary


knyszynianin

mieszkaniec Knyszyna


SJP.pl


knyszynianka

mieszkanka Knyszyna


SJP.pl


knyszyński

przymiotnik od: Knyszyn


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Knyszynem, dotyczący Knyszyna

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Knyszyn m., knyszynianin m., knyszynianka ż.

Wiktionary


ko

1. wyraz naśladujący głos kury, zwykle powtarzany; kwo (bardzo rzadko), kwok (bardzo rzadko);
2. sytuacja w grze go


SJP.pl

skrótowiec

 (1.1) = kulturalno-oświatowy

 (1.2) = kontakt operacyjny

 (1.3) = polit. komitet obywatelski

 (1.4) = adm. kuratorium oświaty

 (1.5) = polit. koalicja obywatelska

Wiktionary

  • KO – Kaowiec (kulturalno-oświatowy)
  • ko – układ kamieni w grze go
  • KO – skrótowiec od kontakt operacyjny
  • KO – skrótowiec od Knockout
  • KO – Knight Online
  • Kö – niemiecka lokomotywa spalinowa
  • KO – skrótowiec od kurator oświaty
  • KO – Koalicja Obywatelska
  • Ko – znak japońskich sylabariuszy

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Przyjęli mnie do pracy w domu kultury jako KO.

 (1.2) Mówi się nieoficjalnie, że ten Kowalski to był KO w SB.

 (1.3) Na potrzeby kampanii wyborczej powołaliśmy doraźny KO.

 (1.4) W wizytacji szkoły uczestniczyli przedstawiciele KO Białystok i KO Lublin.

 (1.5) KO zaczyna budować własne listy na wybory.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ka‿ˈɔ, AS: ka‿o

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kaowiec m.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kaowiec

Wiktionary


ko-

przedrostek

 (1.1) pierwszy człon wyrazów złożonych tworzący nazwy czynności wykonywanych wspólnie, osób wykonujących wspólnie jakieś czynności oraz zjawisk albo rzeczy, w których współwystępują jakieś elementy lub procesy

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) koprodukcja, kooperacja

 (1.1) zaczynające się od|polski.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ, AS: ko

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) co-

* duński: (1.1) ko-

* jidysz: (1.1) מיט־ (mit)

źródła.

== ko- (język duński.) ==

wymowa.

znaczenia.

przedrostek

 (1.1) ko- (razem, wspólnie)

odmiana.

przykłady.

 (1.1) koproduktionkoprodukcja

składnia.

kolokacje.

synonimy.

 (1.1) sam-, sammen-

Wiktionary


ko-ko

wykrzyknik

 (1.1) onomatopeja imitująca kurze gdakanie

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kokoszyce nmos., kokosz mzw., kokoszka ż.

 czas. kokosić się ndk.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kud-ku-dak

Wiktionary


ko-ko-dak

wykrzyknik

 (1.1) onomatopeja imitująca gdakanie kury

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kud-ku-dak, kod-ko-dak, ko-ko-ko kodaku, kod-kod kodaku

Wiktionary


koa

Koa – czwarta płyta Katarzyny Skrzyneckiej, na której znajduje się czternaście utworów w stylistyce popowej. Piosenki charakteryzują się spokojem, tanecznym rytmem oraz refleksyjnym nastrojem. Artystka śpiewa trzy utwory w duecie. „All in the Scheme of Things” z Gordonem Haskellem, „Zabierz mnie do domu” z Mietkiem Szcześniakiem oraz „W sieci kłamstw” z Liroyem.

Wikipedia


koabitacja

kohabitacja, cohabitation;
1. wspólne rządy partii o odmiennych opcjach politycznych;
2. dawniej: współżycie, współdziałanie lub współzamieszkiwanie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zob. kohabitacja.

Wiktionary

Koabitacja, kohabitacja (fr. cohabitationwspółzamieszkiwanie) – w polityce współistnienie w obrębie władzy wykonawczej – rządu i prezydenta – pochodzących z przeciwnych obozów politycznych. Sytuacja taka ma miejsce, kiedy w trakcie trwania kadencji prezydenta zostaje wybrany parlament, w którego izbie niższej przewagę uzyskuje partia opozycyjna (lub koalicja partii) w stosunku do prezydenta. Wtedy prezydent zmuszony jest powołać premiera i rząd popierany przez większość parlamentarną, a następnie współpracować z nim oraz dzielić kompetencje władzy wykonawczej.

Wikipedia

Synonimy:

 (1.1) kohabitacja

Wiktionary


koabitować

koabitacja; kohabitować


SJP.pl


koacerwacja

rozwarstwianie się zolu na dwie części o zróżnicowanym stężeniu cząstek koloidowych, wydzielanie się koacerwatów


SJP.pl


koacerwat

duża micela tworząca się spontanicznie w układach koloidalnych, zawierająca więcej cząsteczek koloidowych niż reszta zolu


SJP.pl

Koacerwaty to duże micele samoistnie tworzące się w układach koloidalnych wielu ważnych związków organicznych, takich jak białka, tłuszcze i kwasy nukleinowe.

Bariera rozgraniczająca koacerwat od środowiska zewnętrznego jest półprzepuszczalna i środowisko panujące wewnątrz nich często znacząco odbiega od tego na zewnątrz. Dodając do roztworu takie enzymy, które będą miały tendencję do stawania się częścią koacerwatów, można uzyskać efekt pseudometabolizmu.

Wikipedia


koadiutor

1. w Kościele katolickim: wyznaczony przez władze kościelne pomocnik posiadacza urzędu, np. biskup tytularny, pomocnik ordynariusza;
2. dawniej: pomocnik


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) kośc. duchowny z prawem sukcesji;

 (1.2) daw. pomocnik

Wiktionary

Biskup koadiutor – w Kościele katolickim prawnie ustanowiony przez papieża biskup, który po śmierci, awansie lub przejściu na emeryturę biskupa diecezjalnego ma prawo następstwa po nim na urzędzie biskupa diecezji zgodnie z kan. 403 § 3 kodeksu prawa kanonicznego z 1983. Dawniej biskupem koadiutorem nazywano także biskupa bez prawa następstwa, ale wyposażonego w specjalne uprawnienia (mianowanego zgodnie z kan. 403 § 2 kodeksu prawa kanonicznego z 1983). Biskup taki określany był mianem koadiutora sedi datus w odróżnieniu od biskupa z prawem następstwa określanego mianem koadiutora personae datus. Przykładowo biskupem mianowanym koadiutorem sedi datus diecezji gdańskiej był ks. Edmund Nowicki, który jednak ostatecznie zastąpił zmarłego w 1964 roku bp. Karola Marię Spletta. Obecnie biskupów koadiutorów sedi datus nazywa się po prostu biskupami pomocniczymi, a miano koadiutorów zarezerwowane jest wyłącznie dla biskupów z prawem następstwa.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Papież Franciszek mianował biskupa Adriana Galbasa arcybiskupem koadiutorem archidiecezji katowickiej - poinformował arcybiskup Salvatore Pennacchio, nuncjusz apostolski w Polsce.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koadiutoria ż., koadiutorka ż., koadiutorstwo n.

 przym. koadiutorski

Wiktionary


koadiutorka

dawniej: pomocniczka


SJP.pl


koafiura

dawniej: uczesanie, fryzura


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) książk. przest. lub żart. fryzura, uczesanie (głównie kobiece)

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Na głowie jej piętrzyła się koafiura od sukni jeszcze niezwyklejsza, wysoka, kołysząca się, pomadą nasiąkła, jaskrawymi wstążkami i błyszczącymi szpilkami upstrzona.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔaˈfʲjura, AS: koafʹi ̯ura

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) fryzura, uczesanie

Wiktionary


koagulacja

1. łączenie się cząstek koloidowych w większe zespoły tworzące spoistą masę; żelowanie, krzepnięcie;
2. w medycynie: niszczenie zbędnej tkanki wysoką temperaturą; przypalanie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) chem. zjawisko łączenia się cząstek fazy rozproszonej w cieczy (np. w zawiesinie lub koloidzie) w większe agregaty, prowadzące do ich oddzielenia od cieczy;

Wiktionary

Koagulacja – proces polegający na łączeniu się cząstek fazy rozproszonej koloidu w większe agregaty tworzące fazę ciągłą o nieregularnej strukturze. Istnieje koagulacja odwracalna i nieodwracalna, a także spontaniczna i wymuszona. W wyniku koagulacji może następować zjawisko żelowania, tworzenia się past i materiałów stałych, sedymentacji lub pokrywania powierzchni mieszaniny warstwą fazy rozproszonej.

Wikipedia


koagulacyjny

związany z koagulacją


SJP.pl


koagulant

środek wywołujący koagulację (krzepnięcie) galaretowatego roztworu; koagulator


SJP.pl

Koagulacja – proces polegający na łączeniu się cząstek fazy rozproszonej koloidu w większe agregaty tworzące fazę ciągłą o nieregularnej strukturze. Istnieje koagulacja odwracalna i nieodwracalna, a także spontaniczna i wymuszona. W wyniku koagulacji może następować zjawisko żelowania, tworzenia się past i materiałów stałych, sedymentacji lub pokrywania powierzchni mieszaniny warstwą fazy rozproszonej.

Wikipedia


koagulat

układ koloidowy, w którym cząsteczki połączyły się w zwartą, stabilną strukturę; żel


SJP.pl

Żel – szczególny rodzaj układu koloidalnego, będący efektem koagulacji zolu.

Zazwyczaj ma konsystencję galaretowatą, choć niektóre rodzaje żelu są sztywne. Żel powstaje w momencie, gdy w układzie koloidalnym znajduje się tak dużo cząstek koloidalnych, że stykają się one lub łączą się ze sobą w wielu punktach, tworząc strukturę sieci przestrzennej, która rozprzestrzenia się w całej objętości substancji, uniemożliwiając swobodne przemieszczanie się cząsteczek fazy rozpraszającej (cieczy lub gazu). Nazywa się to procesem koagulacji. W przypadku żeli tworzonych przez polimery proces koagulacji może też następować na skutek chemicznej reakcji sieciowania.

Wikipedia


koagulator

1. środek wywołujący koagulację (krzepnięcie) galaretowatego roztworu; koagulant;
2. urządzenie do przeprowadzania precyzyjnych operacji oczu


SJP.pl


koagulolog

specjalista badający zjawisko krzepnięcia krwi


SJP.pl


koagulologia

Krzepnięcie krwi – naturalny, fizjologiczny proces zapobiegający utracie krwi w wyniku uszkodzeń naczyń krwionośnych. Istotą krzepnięcia krwi jest przejście rozpuszczonego w osoczu fibrynogenu w sieć przestrzenną skrzepu (fibryny) pod wpływem trombiny. Krzepnięcie krwi jest jednym z mechanizmów obronnych organizmu w wypadku przerwania ciągłości tkanek.

Dział nauk medycznych zajmujący się krzepnięciem krwi to koagulologia (łac. coagulo = powoduję krzepnięcie, logos = nauka).

Wikipedia


koagulologiczny

koagulologia


SJP.pl

Patrz:

koagulologia

koagulopatia

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) med. zaburzenie krzepnięcia krwi;

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) coagulopathy

* francuski: (1.1) coagulopathie ż.

* hiszpański: (1.1) coagulopatía ż.

* serbski: (1.1) коагулопатија ż.

* słowacki: (1.1) koagulopatia ż.

* ukraiński: (1.1) коагулопатія ż.

źródła.

== koagulopatia (język słowacki.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) med. koagulopatia

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) coagulopathy

* francuski: (1.1) coagulopathie ż.

* hiszpański: (1.1) coagulopatía ż.

* serbski: (1.1) коагулопатија ż.

* słowacki: (1.1) koagulopatia ż.

* ukraiński: (1.1) коагулопатія ż.

źródła.

== koagulopatia (język słowacki.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) med. koagulopatia

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


koagulować

1. doprowadzać do łączenia się cząstek koloidowych w większe zespoły tworzące spoistą masę; żelować, ścinać;
2. w medycynie: niszczyć zbędną tkankę wysoką temperaturą; przypalać


SJP.pl


koaksjalność

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest koaksjalne

Wiktionary

Powiązane:

 przym. koaksjalny

 przysł. koaksjalnie

Wiktionary


koaksjalny

w matematyce, technice: współosiowy


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) techn. współosiowy

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔakˈsʲjalnɨ, AS: koaksʹi ̯alny

Wiktionary

Powiązane:

 przym. aksjalny

 rzecz. koaksjalność ż.

Wiktionary


koala

australijski ssak nadrzewny z rodziny pałankowatych


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub żeński

 (1.1) zool. nadrzewny ssak australijski;

Wiktionary

Koala (Phascolarctos) – rodzaj ssaka z rodziny koalowatych (Phascolarctidae).

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Koale występują na wschodzie Australii.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈala, AS: koala

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koalowate nmos.

 przym. koalowaty

Wiktionary


koalescencja

łączenie się kropelek cieczy w większe krople


SJP.pl

Koalescencja – proces, w którym dwie lub więcej cząstek łączy się z sobą, tworząc pojedynczą cząstkę.

Koalescencja zachodząca w układach koloidalnych (na przykład pianach i emulsjach) polega na łączeniu się cząstek fazy rozproszonej (kropli cieczy lub pęcherzyków gazu) w większe, co zmniejsza stopień dyspersji układu. Doprowadza to do rozbicia emulsji na odrębne fazy lub opadnięcia piany.

Proces koalescencji zachodzący w chmurach prowadzi do powstawania kropli deszczu.

Wikipedia


koalescencyjny

związany z koalescencją


SJP.pl


koalicja

związek, przymierze, alians, sojusz państw, partii politycznych zawarty dla przeprowadzenia wspólnej akcji albo osiągnięcia określonego wspólnego celu


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) polit. porozumienie partii politycznych, które realizują wspólne cele polityczne tworząc rząd albo działając w opozycji

 (1.2) polit. sojusz państw zawiązany w celu prowadzenia wspólnej polityki, zwłaszcza wojskowej

Wiktionary

  • koalicja państwowa – sojusz państw zawarty dla osiągnięcia wspólnego celu
  • koalicja rządowa – porozumienie partii politycznych w celu utworzenia nowego rządu
  • koalicja wojskowa
  • koalicja wyborcza – w celu wspólnego wzięcia udziału w wyborach
Nazwy własne
  • Koalicja – blok partii centroprawicowych działających w Australii

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Zwycięskie partie zawiązały koalicję.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔaˈlʲit͡sʲja, AS: koalʹicʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koalicjant m., koalicjantka ż., koalicyjka ż.

 przym. koalicyjny, wewnątrzkoalicyjny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) alians, przymierze, sojusz

Wiktionary


koalicjant

członek koalicji


SJP.pl


koalicjantka

koalicjant


SJP.pl

Patrz:

koalicjant

koalicjonistka

koalicjonista; koalicjantka


SJP.pl


koalicyjka

1. zdrobnienie od: koalicja;
2. skórzany pas oficerski, przerzucany ukośnie przez ramię i pierś


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zdrobn. od: koalicja

 (1.2) wojsk. wąski, skórzany pasek zakładany przez pierś do galowego munduru, dawniej równoważący ciężar broni, współcześnie tylko ozdobny;

 (1.3) wojsk. wąski, zwykle skórzany pasek u galowej czapki

Wiktionary

Koalicyjka − rodzaj paska noszonego na skos w poprzek piersi i troczonego do pasa głównego. Koalicyjkę (najczęściej wykonaną ze skóry) nosi się przewieszoną przez ramię, pod naramiennikiem lub między naramiennikiem a kołnierzem munduru. Pas z koalicyjką spełnia dwie zasadnicze funkcje: podtrzymuje ciężar przytroczonej u pasa broni białej lub pistoletu, a także zapobiega obracaniu się pasa wraz z bronią wokół ciała. Dzięki temu ułatwia dobywanie broni za pomocą jednej ręki.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˌkɔalʲiˈt͡sɨjka, AS: koalʹicyi ̯ka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koalicja ż., koalicjant m., koalicjantka ż.

 przym. koalicyjny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) poprzeczka

Wiktionary


koalicyjny

związany z koalicją


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) polit. związany z koalicją, dotyczący koalicji; stworzony przez koalicję

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koalicyjka ż., koalicja ż.

Wiktionary


koalowate

o cechach koalowatych (rodzina torbaczy)


SJP.pl

Koalowate (Phascolarctidae) – rodzina ssaków z rzędu dwuprzodozębowców (Diprotodontia). Obejmuje kilkanaście gatunków wymarłych oraz jeden współcześnie żyjący, koala, będący nieoficjalnie symbolem kontynentu, który zamieszkuje, spore zwierzę nadrzewne, przypominające małego niedźwiedzia, zamieszkujące wschodnią Australię. W początkach XX wieku polowano na koale dla ich futra. W samym roku 1924 wyeksportowano z Australii 2 mln skórek tego zwierzęcia. Dzięki ścisłej ochronie nie są już zagrożone wyginięciem, są jednak nagminnie trapione kryptokokozą, wywołującą zapalenie mózgu, stawów i płuc. Choroba jest poważna i stanowi dla tych zwierząt zagrożenie. Wywołuje ją grzyb z rodzaju Cryptococcus, którym koale zarażają się prawdopodobnie zjadając niewielkie ilości ziemi. Sądzi się, że praktyka ta w jakiś sposób ułatwia koalom trawienie liści eukaliptusa, który wraz z bukszpanem (Tristania) stanowi ich jedyne pożywienie. Innym czynnikiem mającym ograniczający wpływ na liczebność tych zwierząt jest przenoszona drogą płciową choroba bakteryjna wywoływana przez Chlamydia trachomatis.

Wikipedia


koalowaty

o cechach koalowatych (rodzina torbaczy)


SJP.pl


koan

paradoksalna opowieść lub paradoksalne pytanie, stosowane w zen


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) paradoksalne pytanie lub problem, stosowane w zen jako środek w procesie osiągania oświecenia;

Wiktionary

Koan (jap. kōan, z chiń. gōng’àn, dosłownie publiczny przypadek; wiet. công án) – jedna z metod praktyki buddyzmu zen (chan). Paradoksalne pytanie lub opowieść.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Znanym koanem jest: "Jaki jest dźwięk jednej klaszczącej dłoni?"

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔãn, AS: koãn

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) inna pisownia: kongan, kōan

Wiktionary


koarktacja

koarktacja aorty, wrodzona, niesinicza wada serca, polega na zwężeniu aorty w części jej łuku; zwężenie cieśni aorty


SJP.pl

Koarktacja aorty, zwężenie cieśni aorty (łac. coarctatio aortae, ang. aortic coarctation, CoAo) – wrodzona, niesinicza wada serca, polegająca na zwężeniu aorty między odejściem lewej tętnicy podobojczykowej i więzadłem tętniczym, lub przetrwałym przewodem tętniczym. Czasami towarzyszy mu niedorozwój łuku aorty (hypoplazja). W rzadkich przypadkach zwężenie może dotyczyć innych odcinków aorty. Wada ta występuje szczególnie często u osób chorych z zespołem Turnera.

Wikipedia


koartykulacja

Koartykulacja – wymawianie (artykulacja) głosek w ciągu fonicznym; występowanie w artykulacji jakiejś głoski ruchów lub układów narządów mowy właściwych głosce lub głoskom sąsiednim.

Na przykład w sąsiedztwie głoski u inne głoski uzyskują zaokrąglenie wargowe. Dzieje się tak dlatego, że nie wymawiamy głosek wyabstrahowanych, lecz cały ich ciąg. W mowie ludzkiej widoczne są tendencje do ujednolicania wymowy, w wyniku tego procesu np. głoski dźwięczne i bezdźwięczne w swojej bezpośredniej obecności nie zachowują swych pierwotnych właściwości.

Wikipedia


koasekuracja

Koasekuracja – umowa ubezpieczenia, na podstawie której co najmniej dwa zakłady ubezpieczeń, działając w porozumieniu, zobowiązują się do spełnienia określonego świadczenia w przypadku wystąpienia zdarzenia losowego przewidzianego w umowie.

Istotą koasekuracji jest to, że jeden ubezpieczający ubezpiecza dane dobro osobiste w co najmniej dwóch zakładach ubezpieczeń, na podstawie jednej umowy ubezpieczenia. Koasekuratorzy ponoszą natomiast ryzyko w określonych częściach (wyrażane w sposób ułamkowy bądź procentowy), przy czym sposób ich wzajemnych rozliczeń jest określony poprzez porozumienie koasekuracyjne.

Wikipedia


koasekuracyjny

koasekuracja


SJP.pl

Patrz:

koasekuracja

koati

zwierzę z rodziny szopów, gatunek ostronosa


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) zool. południowoamerykański ssak o ruchliwym ryjku;

Wiktionary

Ostronos rudy, koati (Nasua nasua) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny szopowatych.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Koati, aguti, amazonka, wyjec, tukan i wiskacza to zwierzęta południowoamerykańskie.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈatʲi, AS: koatʹi

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) ostronos rudy

Wiktionary


koażel

zespoły cząstek fazy rozproszonej tworzące się podczas procesu koagulacji


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) chem. inaczej → koagulat

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈaʒɛl, AS: koažel

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) koagulat

Wiktionary


kob

gatunek antylopy przypominający nieco sylwetką dużego jelenia, o silnych, szeroko rozstawionych i silnie obrączkowanych rogach


SJP.pl

Kob:

  • zwierzęta
    • Kob żółty
    • Kob liczi
    • Kob śniady
    • Kob nilowy
    • Kob Defassa
  • KOB – książka obiektu budowlanego

Wikipedia


koba

gatunek antylopy przypominający nieco sylwetką dużego jelenia, o silnych, szeroko rozstawionych i silnie obrączkowanych rogach


SJP.pl


kobak

nazwisko


SJP.pl


kobaki

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna

 (1.1) geogr. adm. wieś na Ukrainie, położona w rejonie kosowskim obwodu iwanofrankiwskiego;

Wiktionary

Kobaki (ukr. Кобаки) – wieś na Ukrainie, w rejonie kosowskim obwodu iwanofrankiwskiego.

W okresie międzywojennym w składzie powiatu kosowskiego województwa stanisławowskiego. W miejscowości stacjonowała placówka Straży Celnej „Kobaki”, a potem placówka Straży Granicznej I linii „Kobaki”.

W marcu 1944 r. nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali 35 Polaków.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. kobacki

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) hist. war. Kabaki

Wiktionary


kobalamina

witamina B12, zawierająca kobalt; cobalamina


SJP.pl

Witamina B12, kobalamina – metaloorganiczny związek chemiczny zawierający kobalt jako atom centralny. W organizmach żywych pełni rolę regulatora produkcji erytrocytów (czerwonych ciałek krwi). Jej niedobór powoduje niedokrwistość. Zaliczana jest do witamin z grupy B, tj. rozpuszczalnych w wodzie prekursorów koenzymów.

Wikipedia


kobalczyk

nazwisko


SJP.pl


kobalt

pierwiastek chemiczny o symbolu Co


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) chem. pierwiastek chemiczny o symbolu Co i liczbie atomowej 27;

Wiktionary

Kobalt (Co, łac. cobaltum) – pierwiastek chemiczny z grupy metali przejściowych układu okresowego.

Ma 26 izotopów z przedziału mas 50–75. Trwały jest tylko izotop 59, który stanowi 100% naturalnego kobaltu. Został odkryty w roku 1735 przez Georga Brandta.

Czysty kobalt jest lśniącym, srebrzystym metalem o własnościach ferromagnetycznych. Jest stosowany jako dodatek do stopów magnetycznych.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Jakie właściwości chemiczne ma kobalt?

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔbalt, AS: kobalt

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobaltowiec m.

 czas. kobaltować ndk.

 przym. kobaltowy, kobaltawy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) symbol. Co

Wiktionary


kobaltowce

grupa pierwiastków chemicznych stanowiąca IX grupę główną układu okresowego: kobalt, rod i iryd


SJP.pl

Kobaltowce – pierwiastki chemiczne znajdujące się w 9 grupie układu okresowego (dawniej zaliczane do VIII grupy pobocznej) - są to kobalt (Co), rod (Rh), iryd (Ir) i meitner (Mt).

Wikipedia


kobaltowiec

każdy z trzech pierwiastków chemicznych (kobalt, rod, iryd) tworzących IX grupę główną układu okresowego


SJP.pl


kobaltowoniebieski

niebieski o kobaltowym odcieniu


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) ciemnoniebieski

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔbaltɔvɔ̃ɲɛˈbʲjɛsʲci, AS: kobaltovõńebʹi ̯esʹḱi

Wiktionary


kobaltowy

przymiotnik od: kobalt


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) chem. dotyczący kobaltu, związany z kobaltem, zawierający kobalt

przymiotnik jakościowy

 (2.1) mający kolor ciemnoniebieski, jasnogranatowy

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔbalˈtɔvɨ, AS: kobaltovy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobalt mrz., kobaltyn mrz., kobaltowiec mrz., kobaltowość ż., kobaltowanie n.

 czas. kobaltować ndk.

Wiktionary

Synonimy:

 (2.1) jasnogranatowy

Wiktionary


kobaltron

bomba kobaltowa


SJP.pl


kobaltyn

minerał, siarczek kobaltu i arsenu; błyszcz kobaltu


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) miner. rzadki minerał z gromady siarkosoli, siarczek kobaltu i arsenu;

Wiktionary

Kobaltyn (cobaltyn, błyszcz kobaltu) – minerał z gromady siarkosoli. Jest minerałem rzadkim.

Nazwa kobold (od złego ducha kobolda) pojawia się u Basilliusa (329–379) na określenie kruszców, z których nie można było uzyskać żadnego metalu.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. kobaltynowy, kobaltowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) błyszcz kobaltu

Wiktionary


kobayashi

  • Kobayashi – japońskie nazwisko
  • Kobayashi – miasto w Prefekturze Miyazaki na Kiusiu
  • Aikido Kobayashi – szkoła aikido
  • (3500) Kobayashi – planetoida z pasa głównego asteroid
  • Kobayashi Maru - Praktyczne ćwiczenie w uniwersum Star Trek, sprawdzające zachowanie kadetów Gwiezdnej Floty w sytuacji bez wyjścia

Wikipedia


kobczyk

ptak drapieżny z rodziny sokołów


SJP.pl

Kobczyk (zwyczajny) (Falco vespertinus) – gatunek średniej wielkości ptaka drapieżnego z rodziny sokołowatych (Falconidae). W sezonie lęgowym zamieszkuje Eurazję, zimuje w Afryce. Narażony na wyginięcie.

Wikipedia


kobdo

rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna

 (1.1) geogr. adm. miasto w Mongolii;

 (1.2) geogr. hydrol. rzeka w Mongolii;

Wiktionary

Kobdo (mong. Ховд, Chowd) – miasto w Mongolii, siedziba administracyjna ajmaku kobdoskiego, położone 1200 km na zachód od stolicy kraju Ułan Bator. Tworzy oddzielny somon o nazwie Dżarglant.

Położone na wysokości 1395 m n.p.m. nad rzeką Bujant gol. W 2010 roku liczyło 29 tys. mieszkańców; dla porównania, w 1969 było ich 12,4 tys.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈkɔbdɔ, AS: kobdo

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kobdoski

Wiktionary


kobdoski

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Kobdem, dotyczący Kobda

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kobdo n.

Wiktionary


kobe

miasto w Japonii


SJP.pl

Kobe (jap. 神戸市 Kōbe-shi) – miasto portowe w Japonii, położone na wschodnim wybrzeżu wyspy Honsiu (Honshū) pomiędzy zatoką Osaka (Ōsaka-wan) a łańcuchem niskich gór Rokkō (Rokkō-sankei) o długości 56 km. Ich częścią jest pasmo również niewysokich gór o nazwie Tanjō-sankei lub Tanjō-Taishaku. Najwyższym szczytem jest Rokkō (931 m).

Wikipedia


kobea

roślina pnąca z rodziny wielosiłowatych; sępota


SJP.pl

Wikipedia


kobecki

nazwisko


SJP.pl

  • Emanuel Kobecki (1863–1927) – działacz społeczności karaimskiej
  • Emil Kobecki (1868–1943) – działacz społeczności karaimskiej i urzędnik
  • Szymon Kobecki (1865–1933) – polski poeta i dramaturg karaimskiego pochodzenia
  • Szymon Kobecki (1911–1985) – litewski inżynier, dramaturg i poeta karaimskiego pochodzenia.

Wikipedia


kober

nazwisko, m.in. Marcin Kober (ok. 1550-1598) - nadworny malarz królów polskich


SJP.pl

  • Amelie Kober – niemiecka snowboardzistka
  • Marcin Kober – malarz działający w Polsce
  • Marta Kober – aktorka amerykańska

Wikipedia


kobia

ryba atlantycka z rodziny rachicowatych obejmującej tylko jeden gatunek; rachica


SJP.pl


kobiak

nazwisko


SJP.pl


kobiała

koszyk z łyka lub wikliny; kobiałka


SJP.pl


kobiałczyna

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. zdrobn. od: kobiałka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobiałeczka ż., kobiałka ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kobiałeczka

Wiktionary


kobiałeczka

zdrobnienie od: kobiałka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. zdrobn. od: kobiałka

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔbʲjaˈwɛt͡ʃka, AS: kobʹi ̯au̯ečka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobiała ż., kobiałczyna ż., kobiałka ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kobiałczyna

Wiktionary


kobiałka

1. potocznie: nieduży koszyk z łyka lub wikliny, z pałąkiem;
2. ilość czegoś, zwykle produktów spożywczych, mieszcząca się w takim koszyku


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. kanciasty koszyk z zaplatanych pasów łyka, łupek lub wikliny, zwykle używany do owoców

 (1.2) pot. zawartość kobiałki (1.1)

 (1.3) pot. żart. kobieta

Wiktionary

kobiałka – prostopadłościenny koszyk do transportu drobnych owoców np. truskawek, borówek, grzybów i innych produktów, tradycyjnie wykonywany z dartki drzewnej.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kobiecina trzymała kobiałkę pełną maślaków.

 (1.2) Rozsypano na blacie trzy kobiałki przyniesionych truskawek.

Wiktionary

Powiązane:

 (1.1)

 rzecz.

:: zdrobn. kobiałczyna ż., kobiałeczka ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) łubianka, piekiełko

 (1.2) łubianka

 (1.3) kobieta

Wiktionary


kobidz

skrótowiec, rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) = Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków

Wiktionary


kobieciarstwo

potocznie: uganianie się za kobietami; uwodzicielstwo


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) uganianie się za kobietami

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Nalegałem, by ocenił ów skandal. Powiedział tylko, że to przygnębiające, że cały początek kampanii wyborczej Billa Clintona w USA zdominowały twierdzenia niemające związku z polityką (już wówczas Clintonowi zarzucano kobieciarstwo).

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobietka ż., kobieta ż., kobieciarz mos., kobiecina ż., kobiecinka ż., kobiecość ż.

 przysł. kobieco, po kobiecemu

 przym. kobiecy

Wiktionary


kobieciarz

mężczyzna lubiący obracać się w towarzystwie kobiet, mający kontakty erotyczne z licznymi kobietami; babiarz, flirciarz, rozpustnik, bawidamek


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) pot. mężczyzna lubiący flirty z kobietami

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Mój kolega jest nieuleczalnym kobieciarzem.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈbʲjɛ̇t͡ɕaʃ, AS: kobʹi ̯ėćaš

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobieta ż., kobietka ż., kobieciątko n., kobiecina ż., kobiecinka ż., kobiecisko n., kobieton m., kobieciarstwo n., kobiecość ż.

 przym. kobiecy

 przysł. kobieco, po kobiecemu

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) książk. casanova, donżuan, flirciarz, playboy, uwodziciel; książk. lew salonowy; książk. pogard. lowelas; książk. żart. kokiet; żart. albo iron. bawidamek; żart. pożeracz damskich serc, pożeracz niewieścich serc; pot. babiarz, czaruś, podrywacz; przest. bałamutnik, bałamut

Wiktionary


kobieciątko

żartobliwie, ironicznie: kobieta miła, ale niezbyt mądra, nie mająca żadnych zainteresowań


SJP.pl


kobiecieć

stawać się podobnym do kobiety, nabierać cech kobiecych


SJP.pl


kobiecina

ze współczuciem lub politowaniem o kobiecie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. z politowaniem, współczuciem, raczej serdecznie o kobiecie, zwykle wiejskiej

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Chodnikiem szła kobiecina, dźwigając ciężkie pakunki.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobieta ż., kobita ż., kobitka ż., kobiecość ż., kobieciarstwo n., kobieciarz m.

:: zdrobn. kobiecinka

 przym. kobiecy

 przysł. kobieco, po kobiecemu

Wiktionary


kobiecinka

zdrobnienie od: kobiecina


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zdrobn. od: kobiecina

 (1.2) pot. bardzo niska drobna kobieta, generalnie starsza

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Przy okienku stała kobiecinka ze złożoną parasolką.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobietka ż., kobieta ż., kobiecość ż., kobieciarstwo n., kobieciarz m., kobiecina ż.

 przym. kobiecy

 przysł. kobieco, po kobiecemu

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kobiecina

Wiktionary


kobiecisko

zgrubienie od: kobieta; z politowaniem lub niechęcią o kobiecie; babus, babsko, babsztyl


SJP.pl


kobieco

przysłówek

 (1.1) od: kobiecy

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈbʲjɛt͡sɔ, AS: kobʹi ̯eco

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobieta ż., kobietka ż., kobieciątko n., kobiecina ż., kobiecinka ż., kobiecisko n., kobieton m., kobieciarstwo n., kobieciarz m., kobiecość ż., kobitka ż.

 przym. kobiecy

 przysł. po kobiecemu

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) po kobiecemu

Wiktionary


kobiecość

ogół cech charakterystycznych dla kobiety


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) cecha tego, co kobiece

Wiktionary

Kobiecość – pojęcie abstrakcyjne; pojmowane tradycyjnie oznacza względnie stałą charakterystykę obejmującą cechy, wygląd, zainteresowania i zachowania, które stereotypowo były uważane za stosunkowo bardziej typowe dla kobiet niż mężczyzn. Współcześnie postrzeganie kobiecości uległo przeobrażeniu i bardziej adekwatne jest mówienie o różnych typach kobiecości, zamiast o kobiecości jako pojedynczym i jednorodnym koncepcie. Kobiece zachowanie kształtuje się w wyniku oddziaływania czynników biologicznych (chromosomy, hormony) wespół z licznymi czynnikami psychologicznymi, socjalnymi, kulturowymi i środowiskowymi w procesie socjalizacji.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Niesłychany sukces Nowej Heloizy, apologia miłości, kobiecości, uczuć, nie mogą jednak przesłonić przesłania innego z dzieł wielkiego genewczyka - Emila, traktatu w pięciu księgach, poświęconego wychowaniu dzieci.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobieta ż., kobietka ż., kobitka ż., kobieciątko n., kobiecina ż., kobiecinka ż., kobiecisko n., kobieton m., kobieciarstwo n., kobieciarz m.

 przym. kobiecy

 przysł. kobieco, po kobiecemu

Wiktionary


kobiecy

dotyczący kobiety, właściwy kobiecie, przeznaczony dla kobiety; damski, żeński


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) dotyczący kobiety, kobiecości; charakterystyczny dla kobiety

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈbʲjɛt͡sɨ, AS: kobʹi ̯ecy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobieta ż., kobietka ż., kobitka ż., kobieciątko n., kobiecina ż., kobiecinka ż., kobiecisko n., kobieton m., kobieciarstwo n., kobieciarz m., kobiecość ż.

 przysł. kobieco, po kobiecemu

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) damski, żeński, babi, babski, niewieści

Wiktionary


kobiela

nazwisko


SJP.pl

miejscowości w Polsce:

  • Kobiela – wieś w woj. opolskim, w pow. brzeskim, w gm. Grodków
  • Kobiela – wieś w woj. świętokrzyskim, w pow. kazimierskim, w gm. Opatowiec
  • Kobiela – wieś w woj. warmińsko-mazurskim, w pow. lidzbarskim, w gm. Kiwity

Wikipedia


kobielatka

kobielatka siwak, kobielatka kawowa - gatunki chrząszczy z rodziny kobielatkowatych


SJP.pl


kobielatkowate

o cechach kobielatkowatych (rodzina chrząszczy)


SJP.pl

Kobielatkowate (Anthribidae) – rodzina chrząszczy z podrzędu wielożernych i nadrodziny ryjkowców. Obejmuje około 3 tysiące gatunków. Dorosłe charakteryzują: wyraźnie oddzielona warga górna oraz pokrywy odsłaniające przynajmniej część pygidium. Larwy najczęściej żerują na grzybach rozkładających drewno, niektóre są częściowo drapieżne.

Wikipedia


kobielatkowaty

o cechach kobielatkowatych (rodzina chrząszczy)


SJP.pl


kobielice

W Polsce
  • Kobielice – wieś w woj. kujawsko-pomorskim, w pow. aleksandrowskim, w gminie Zakrzewo
  • Kobielice – wieś w woj. śląskim, w pow. pszczyńskim, w gminie Suszec
  • Kobielice – gromada w powiecie pszczyńskim

Wikipedia


kobielski

przymiotnik od: Kobiela, Kobiele Małe, Kobiele Wielkie


SJP.pl


kobiera

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) gw-pl|Łowicz. kobieta

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Dzielno z ni kobiera!

Wiktionary


kobiercowy

przymiotnik od: kobierzec


SJP.pl


kobierczyk

mały kobierzec - ozdobna tkanina wykonana z wełny lub jedwabiu


SJP.pl


kobierecki

nazwisko


SJP.pl


kobiernice

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna

 (1.1) geogr. wieś w Polsce;

Wiktionary

Kobiernice (wil.: Kywnik) – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie bielskim, w gminie Porąbka. Miejscowość położona w dwóch mezoregionach Pogórza Śląskiego i Beskidu Małego. Przez miejscowość przebiega droga krajowa nr 52 i droga wojewódzka nr 948.

Wieś królewska starostwa oświęcimskiego w powiecie śląskim województwa krakowskiego w końcu XVI wieku.

Wikipedia


kobiernictwo

sztuka wytwarzania kobierców - ozdobnych tkanin wykonanych z wełny lub jedwabiu


SJP.pl


kobierniczy

dotyczący kobiernictwa - wytwarzania tkanin dekoracyjnych


SJP.pl


kobiernieński

przymiotnik relacyjny

 (1.1) odnoszący się do Kobierna, związany z Kobiernem

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Prochy powstańca spoczęły na kobiernieńskim cmentarzu parafialnym.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobiernianin mos., kobiernianka ż., Kobierno n.

 przym. kobierski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kobierski

Wiktionary


kobiernik

1. rodzaj grzybów z rodziny tarczownicowatych;
2. gatunek pająka z rodziny osnuwikowatych


SJP.pl

Parmotrema A. Massal. (kobiernik) – rodzaj grzybów z rodziny tarczownicowatych (Parmeliaceae). Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do grupy porostów.

Wikipedia


kobierno

rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna

 (1.1) geogr. wieś w Polsce, w województwie wielkopolskim, w powiecie kaliskim, w gminie Opatówek;

 (1.2) geogr. wieś w Polsce, w województwie wielkopolskim, w powiecie krotoszyńskim, w gminie Krotoszyn;

Wiktionary

W Polsce
  • Kobierno – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. kaliskim, w gminie Opatówek
  • Kobierno – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. krotoszyńskim, w gminie Krotoszyn
  • Kobierno – gromada w powiecie krotoszyńskim

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) W 1292 roku odbył się w Kobiernie zjazd dostojników książęcych, którzy zgromadzili się tu, aby radzić o zjednoczeniu rozbitej dzielnicowo Polski.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobiernianin mos., kobiernianka ż.

 przym. kobiernieński, kobierski

Wiktionary


kobierski

nazwisko


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) odnoszący się do Kobierna, związany z Kobiernem

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Prochy powstańca spoczęły na kobierskim cmentarzu parafialnym.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobiernianin mos., kobiernianka ż., Kobierno n.

 przym. kobiernieński

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kobiernieński

Wiktionary


kobierzec

tkanina dekoracyjna jednostronna z wzorem ornamentalnym


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) wzorzysty dywan, szczególnie pochodzenia wschodniego;

 (1.2) książk. przen. coś ułożonego na podłodze lub gruncie na kształt kobierca (1.1)

Wiktionary

Kobierzec – jednostronna tkanina dekoracyjna pochodzenia wschodniego. Wykorzystywana przede wszystkim jako ozdoba ścienna. Zawiera ornamentalne wzory, co odróżnia ją od tkanin obrazkowych – gobelinów. Charakterystyczny element kultury perskiej, a także m.in. polskiej epoki sarmatyzmu. Kobierce produkowane są również współcześnie, głównie w krajach Bliskiego Wschodu. Niekiedy słowa „kobierzec” używa się w roli synonimu bogato zdobionego dywanu, a także w utartym związku frazeologicznym: stanąć na ślubnym kobiercu.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) To wówczas znalazły się w Polsce wspaniałe końskie rzędy, kobierce, dywany, różnego rodzaju uzbrojenie ochronne, łuki z sajdakami, broń palna i sieczna - w tym również tureckie i perskie szable.

 (1.2) Mieszkańcy dzielnicy przygotowują kwiatowy kobierzec, po którym przejdzie procesja.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈbʲjɛʒɛt͡s, AS: kobʹi ̯ežec

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) dywan

 (1.2) dywan

Wiktionary


kobierzyce

wieś w Polsce


SJP.pl

Kobierzyce (niem. Koberwitz) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wrocławskim, w gminie Kobierzyce.

Wikipedia


kobierzycki

przymiotnik od: Kobierzyce


SJP.pl


kobierzyn

1. wieś w Polsce;
2. osada w Polsce;
3. dzielnica Krakowa


SJP.pl

2 miejscowości w Polsce:

  • Kobierzyn – wieś w woj. małopolskim, w pow. tarnowskim, w gminie Lisia Góra
  • Kobierzyn – osada wsi Rościszewo w woj. pomorskim, w pow. gdańskim, w gminie Trąbki Wielkie

oraz:

  • Kobierzyn – dzielnica Krakowa

Wikipedia


kobierzyński

przymiotnik od: Kobierzyn


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Kobierzynem, dotyczący Kobierzyna

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kobierzyn m.

Wiktionary


kobieta

dorosły człowiek płci żeńskiej


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) dorosły człowiek płci żeńskiej;

 (1.2) daw. obraź. osoba płci żeńskiej

 (1.3) pot. żona lub dziewczyna

Wiktionary

Kobieta – dorosła przedstawicielka gatunku Homo sapiens o płci żeńskiej. Przed osiągnięciem dorosłości człowiek płci żeńskiej określany jest jako dziewczyna. Słowo „kobieta” może być używane w języku polskim na określenie ludzi płci żeńskiej bez względu na wiek (na przykład we wniosku o wydanie dowodu osobistego DO/W/1).

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Seksizm życzliwy dotyczy właśnie przekonań o tym, że kobiety są wyjątkowe, wymagają opieki i ochrony, są uzupełnieniem mężczyzny, który bez życiowej partnerki nie będzie szczęśliwy.

 (1.3) Budzę się rano z moją kobietą u boku – wspaniale. Czego chcieć więcej od życia…

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈbʲjɛta, AS: kobʹi ̯eta

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobiecość ż., kobieciarstwo n., kobieciarz mos.

:: zdrobn. kobietka ż., kobieciątko n., kobiecina ż., kobiecinka ż.

:: zgrub. kobiecisko n., kobieton mzw.

 przym. kobiecy

 przysł. kobieco, po kobiecemu

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pani; przest. niewiasta, białogłowa; żart. babka, baba; pogard. babsko; reg. śl. żyńsko.; symbol. ♀; skr. K

 (1.3) żona, pot. baba, moja

Wiktionary


kobieta-ryba

nimfa morska, demon morza; syrena


SJP.pl


kobietka

zdrobnienie od: kobieta


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) szczupła i drobna kobieta

 (1.2) pieszcz. z sympatią o kobiecie

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Aleją parkową szła drobniutka kobietka z niesfornym jamnikiem.

 (1.2) Z Baśki fajna kobietka, chociaż już jej stuknęła czterdziecha.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobieta ż., kobiecość ż., kobieciarstwo n., kobieciarz mos., kobieciątko n., kobiecina ż., kobiecinka ż., kobiecisko n., kobieton mzw.

 przym. kobiecy

 przysł. kobieco, po kobiecemu

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) kobieta; pot. kobitka

Wiktionary


kobietobójstwo

zabójstwo, którego ofiarą jest kobieta


SJP.pl

Kobietobójstwo – zbrodnia nienawiści szeroko definiowana jako „celowe zabijanie kobiet lub dziewcząt, ze względu na ich płeć”, choć definicje różnią się w zależności od kontekstu kulturowego.

Wikipedia


kobieton

potocznie: kobieta przypominająca wyglądem lub zachowaniem mężczyznę; baba-chłop, babochłop, chłopobaba


SJP.pl


kobijczyk

mieszkaniec Kobe


SJP.pl


kobijka

mieszkanka Kobe


SJP.pl


kobijski

Kobe


SJP.pl

Patrz:

Kobe

kobiór

wieś w województwie śląskim, w powiecie pszczyńskim


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie pszczyński;

Wiktionary

Kobiór (niem. Kobier) – wieś w Polsce, w województwie śląskim, w powiecie pszczyńskim, siedziba jednowioskowej gminy Kobiór.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Od północy Tychy graniczą z Katowicami, od wschodu z Lędzinami i Bieruniem, od południa ze Świerczyńcem i Kobiórem, od zachodu z Wyrami i Mikołowem.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobiórzanin mos., kobiórzanka ż.

 przym. kobiórski

Wiktionary


kobiórski

Kobiór


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) odnoszący się do Kobióra, związany z Kobiórem

Wiktionary

Patrz:

Kobiór

Przykłady

 (1.1) Wybierzemy się na grzyby do kobiórskiego lasu.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kobiór mrz., kobiórzanin mos., kobiórzanka ż.

Wiktionary


kobiórzanin

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) mieszkaniec Kobióra

 (1.2) osoba pochodząca z Kobióra, urodzona w Kobiórze

Wiktionary

Przykłady

 (1.2) Olaf wcale nie jest rodowitym kobiórzaninem.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kobiór mrz.

:: fż. kobiórzanka ż.

 przym. kobiórski

Wiktionary


kobiórzanka

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) mieszkanka Kobióra

 (1.2) kobieta pochodząca z Kobióra, urodzona w Kobiórze

Wiktionary

Przykłady

 (1.2) Pani Maria jest kobiórzanką z urodzenia.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kobiór mrz.

:: fm. kobiórzanin mos.

 przym. kobiórski

Wiktionary


kobiowate

rodzina ryb okoniokształtnych; rachicowate


SJP.pl


kobita

potocznie, żartobliwie: kobieta


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. kobieta

 (1.2) pot. żona, partnerka

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Pod sklepem stały jakieś kobity i głośno rozmawiały.

 (1.2) Przyjdzie do nas Janek z kobitą i dzieciakami.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobieta ż.

:: zdrobn. kobitka

Wiktionary


kobitka

zdrobnienie od: kobita; potocznie, żartobliwie o młodej, atrakcyjnej kobiecie, dziewczynie; laska, laseczka, lala


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. żart. zdrobn. od: kobita (zwykle w znaczeniu kobieta)

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) – Słyszałem, że paradował pan ostatnio z jakąś niezłą kobitką – dodał.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobiecina ż., kobita ż., kobieta ż., kobiecość ż.

 przym. kobiecy

 przysł. kobieco

Wiktionary


koblencja

miasto w zachodniej części Niemiec, przy ujściu rzeki Mozeli do Renu


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) geogr. miasto w zachodniej części Niemiec, u ujścia Mozeli do Renu;

Wiktionary

Koblencja (niem. Koblenz, fr. Coblence; do 1926 r. Coblenz) – miasto na prawach powiatu w zachodniej części Niemiec, w kraju związkowym Nadrenia-Palatynat, siedziba powiatu Mayen-Koblenz, port rzeczny u ujścia Mozeli do Renu.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. koblencjanin mos., koblencjanka ż.

 przym. koblencki

Wiktionary


koblencjanin

mieszkaniec Koblencji


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) mieszkaniec Koblencji

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Koblencja ż.

:: fż. koblencjanka ż.

 przym. koblencki

Wiktionary


koblencjanka

mieszkanka Koblencji


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) mieszkanka Kolbencji

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Koblencja ż.

:: fm. koblencjanin mos.

 przym. koblencki

Wiktionary


koblencki

przymiotnik od: Koblencja, miasto w zachodniej części Niemiec


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Koblencją, dotyczący Koblencji

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Koblencja ż., koblencjanin mos., koblencjanka ż.

Wiktionary


kobo

moneta używana w Nigerii, jedna setna nairy


SJP.pl

Kobo – drobna moneta nigeryjska wprowadzona w 1973 r. jako 1/100 nairy.

Wikipedia


kobold

w mitologii germańskiej: opiekuńczy duszek strzegący skarbów podziemnych, mieszkający także w domach


SJP.pl

Kobold – karzełek, duszek, złośliwy domowy krasnal lub gnom pilnujący podziemnych skarbów.

Wikipedia


kobra

1. rodzaj jadowitego węża z rodziny zdradnicowatych, zamieszkujący Azję i Afrykę, występujący w wielu gatunkach;
2. kobra indyjska - gatunek węża z rodziny zdradnicowatych, jeden z najbardziej znanych węży jadowitych, osiągający do 2 metrów długości, zamieszkujący Azję, Tajwan i Archipelag Malajski; naja indyjska, okularnik, okularnik indyjski;
3. potocznie: telewizyjny spektakl kryminalny


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) herp. duży i jadowity wąż zamieszkujący tropikalne i pustynne tereny Azji i Afryki;

 (1.2) pot. kryminalny spektakl w telewizji

 (1.3) lotn. jedna z akrobacji lotniczych;

Wiktionary

  • kobry – grupa węży z rodziny zdradnicowatych
  • kobra – Naja mossambica
  • kobra – Naja katiensis
  • kobra – Naja pallida
  • kobra (akrobacja lotnicza) – figura w akrobacji lotniczej
  • Kobra – polski telewizyjny teatr sensacji
  • Kobra – wokalista zespołu Kobranocka
  • Kobra – polski raper
  • Kobra – Pomorskie Zakłady Przemysłu Skórzanego „Kobra” w Bydgoszczy (1876-1992)
  • Popularna nazwa telewizyjnego Teatru Sensacji
  • Kobra – film z 1986 roku
  • Kobra – powieść Fredericka Forsytha z 2011 roku
  • Kobra – powieść Deona Meyera
  • Kobra – wieś w Estonii, w prowincji Parnawa, w gminie Vändra

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Jad kobry królewskiej jest w stanie zabić człowieka w ciągu kilkunastu minut.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔbra, AS: kobra

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) okularnik

Wiktionary


kobranocka

Kobranocka – polski zespół rockowy powstały w roku 1985 w Toruniu. Zespół początkowo nazywał się Latający Pisuar. Niedługo po debiucie nagrania Kobranocki pojawiły się na antenie Rozgłośni Harcerskiej. W latach 1986–2005 zespół sześciokrotnie wystąpił na festiwalu w Jarocinie. Gra muzykę odwołującą się do punk rocka z mocno pacyfistycznymi tekstami. Cechą charakterystyczną tekstów Kobranocki (pisanych zwykle przez Andrzeja Michorzewskiego) jest ich abstrakcyjna metaforyka.

Wikipedia


kobryń

miasto na Białorusi


SJP.pl

Wikipedia


kobrzyński

nazwisko


SJP.pl


kobuch

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. kontroler biletów

Wiktionary


kobulecki

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Kobuleti, dotyczący Kobuleti

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kobuleti n.

Wiktionary


kobuleti

rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna

 (1.1) geogr. adm. miasto w Gruzji, w Adżarii, nad Morzem Czarnym;

Wiktionary

Kobuleti (gruz. ქობულეთი) – miasto w Gruzji, w Adżarii, nad Morzem Czarnym, ok. 25 km na północny wschód od Batumi.

Kobuleti to drugie najludniejsze miasto w Adżarii, według danych z 2014 roku zamieszkuje je 16 546 ludzi. Miasto rozciąga się na odcinku 12 km wzdłuż wybrzeża Morza Czarnego. Miasto jest uzdrowiskiem – leczy się tu choroby układu krążenia, nerwowego i oddechowego.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. kobulecki

Wiktionary


kobura

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) przest. zob. kabura.

Wiktionary


koburg

miasto w Niemczech; Coburg


SJP.pl

Słowo jest spolszczeniem wyrazu Coburg (zobacz też Coburg)

Wikipedia


koburgowie

dynastia niemiecka


SJP.pl

Wettynowie (Wettinowie, Wettyni, niem. Wettiner) – dynastia niemiecka wywodząca się z dzisiejszej Saksonii-Anhaltu. Panowała w Miśni, Saksonii oraz w księstwach Turyngii. Jej przedstawiciele zasiadali także na tronie w Warszawie (elektorowie August II Mocny, August III Sas jako królowie Polski i wielcy książęta Litwy oraz król Saksonii Fryderyk August I jako książę warszawski). W 1423 Wettinowie uzyskali wraz z księstwem sasko-wittenberskim godność elektora Rzeszy, a całość ich posiadłości zaczęto określać historyczną nazwą Saksonia. W 1485 nastąpił podział dynastii na dwie linie: ernestyńską (starszą), elektorską panującą w Wittenberdze i w znacznej części Turyngii oraz albertyńską (młodszą), panującą w Miśni i płn. Turyngii.

Wikipedia


koburski

przymiotnik od: Koburg


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Coburgiem (Koburgiem) (miastem w Niemczech)

 (1.2) związany z dynastią Koburgów

Wiktionary


kobus

nazwisko


SJP.pl

Kobus – rodzaj ssaków z podrodziny antylop (Antilopinae) w obrębie rodziny wołowatych (Bovidae).

Wikipedia


kobusiński

nazwisko


SJP.pl


kobuszewski

nazwisko


SJP.pl


kobuwirus

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy

 (1.1) mikrobiol. nazwa systematyczna|Kobuvirus|ref=tak., wirus z rodziny pikornawirusów wywołujący biegunki u ludzi i zwierząt

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Dane statystyczne dowodzą, że istnieje znamienna korelacja między występowaniem u świń biegunki i izolacją kobuwirusa z przypadku chorobowego.

Wiktionary


kobuz

chroniony ptak z rodziny sokołów, drapieżny, wielkością zbliżony do gołębia, dawniej używany do polowań; sokół kobuz, sokół leśny


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) ornit. nazwa systematyczna|Falco subbuteo|ref=tak., ptak drapieżny z rodziny sokołowatych;

Wiktionary

Kobuz, sokół kobuz, sokół leśny, sokolik drzewiec (Falco subbuteo) – gatunek średniej wielkości ptaka drapieżnego z rodziny sokołowatych (Falconidae).

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈkɔbus, AS: kobus

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) sokół leśny, sokolik drzewiec

Wiktionary


kobuzi

przymiotnik od: kobuz


SJP.pl


kobylanka

wieś w Polsce


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) mieszkanka Kobyla

Wiktionary

W Polsce

  • Kobylanka – wieś w woj. kujawsko-pomorskim, w pow. grudziądzkim, w gminie Grudziądz
  • Kobylanka – część wsi Wiechucice w woj. łódzkim, w pow. sieradzkim, w gminie Sieradz
  • Kobylanka – wieś w woj. małopolskim, w pow. gorlickim, w gminie Gorlice
  • Kobylanka – wieś w woj. mazowieckim, w pow. mińskim, w gminie Dobre
  • Kobylanka – wieś w woj. podlaskim, w pow. białostockim, w gminie Michałowo
  • Kobylanka – osada leśna w województwie świętokrzyskim, w powiecie koneckim, w gminie Stąporków
  • Kobylanka – wieś w woj. zachodniopomorskim, w pow. stargardzkim, w gminie Kobylanka
  • Kobylanka – gmina w powiecie stargardzkim
  • Kobylanka – gromada w powiecie gorlickim
  • Kobylanka – gromada w powiecie stargardzkim

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. Kobyle m.

:: fm. kobylanin m.

 przym. kobylski

Wiktionary


kobylański

przymiotnik od: Kobylanka


SJP.pl

  • Andrzej Kobylański
  • Jakub Kobylański
  • Jan Kobylański (ujednoznacznienie)
  • Krzysztof Kobylański

Wikipedia


kobylarczyk

nazwisko


SJP.pl


kobylarz

nazwisko


SJP.pl

Kobylarz – niewielka trawiasta rówień w górnej części Doliny Miętusiej w polskich Tatrach Zachodnich. Jest to polanka na wysokości około 1430 m n.p.m., na wschodnich zboczach doliny, poniżej Kobylarzowej Turni i Zagonnej Turni. Od zachodniej i południowej strony podcięta jest urwiskiem Kobylarzowej Kazalnicy opadającym do Wantuli i Wielkiej Świstówki. Znajduje się na obszarze skał wapiennych i porasta ją bogata flora roślin wapieniolubnych. M.in. stwierdzono tutaj występowanie ostrołódki polnej, rogownicy szerokolistnej i traganka wytrzymałego – bardzo rzadkich roślin, w Polsce występujących tylko w Tatrach i to w nielicznych tylko miejscach, a także tojadu kosmatego i zimoziołu północnego – roślin rzadkich w Karpatach

Wikipedia


kobylasty

nadmiernie duży, niezgrabny


SJP.pl


kobylec

Miejscowości i ich części w Polsce

Wg TERYT jest ich 5, w tym 2 podstawowe
  • Kobylec – część wsi Kocierzew Północny w woj. łódzkim, w pow. łowickim, w gminie Kocierzew Południowy
  • Kobylec – wieś w woj. małopolskim, w pow. bocheńskim, w gminie Łapanów
  • Kobylec – część wsi Jawiszowice w woj. małopolskim, w pow. oświęcimskim, w gminie Brzeszcze
  • Kobylec – część wsi Żurawniki w woj. świętokrzyskim, w pow. pińczowskim, w gminie Złota
  • Kobylec – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. wągrowieckim, w gminie Wągrowiec

Wikipedia


kobyli

1. związany z kobyłą, dotyczący kobyły (dorosła samica konia);
2. wielki, ogromy


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) charakterystyczny dla kobyły; dotyczący, odnoszący się do kobyły

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Nadleciały szponiaste ptaszyska i porozrywały kobyle truchło.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈbɨlʲi, AS: kobylʹi

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobyła ż., kobyłka ż.

Wiktionary


kobylice

Miejscowości w Polsce
  • Kobylice – wieś w woj. dolnośląskim, w pow. trzebnickim, w gminie Trzebnica
  • Kobylice – wieś w woj. opolskim, w pow. kędzierzyńsko-kozielskim, w gminie Cisek
Inne
  • Kobylice – inaczej kobylina rodzaj przeszkody używanej do obrony i fortyfikacji
  • Kobylice – gmina w Czechach, w powiecie Hradec Králové, w kraju hradeckim

Wikipedia


kobyliczka

1. niski płotek składający się ze słupków i poprzecznej bariery;
2. kobyliczka pniowa - muchówka z rodziny kobyliczkowatych


SJP.pl


kobyliczkowate

o cechach kobyliczkowatych (rodzina muchówek)


SJP.pl


kobyliczkowaty

o cechach kobyliczkowatych (rodzina muchówek)


SJP.pl


kobylin

miasto w Polsce


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. adm. miasto w Polsce, w województwie wielkopolskim, w powiecie krotoszyńskim;

 (1.2) geogr. toponim, nazwa szeregu miejscowości w Polsce;

Wiktionary

Kobylin – miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie krotoszyńskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kobylin.

Według danych z 31 grudnia 2009 miasto miało 3130 mieszkańców.

Prywatne miasto szlacheckie lokowane w 1303 roku położone było w XVI wieku w województwie kaliskim.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Podobnie jak przy innych klasztorach bernardyńskich, tak też w Kobylinie istniało kilka bractw.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈbɨlʲĩn, AS: kobylʹĩn

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobylinianin mos., kobylinianka ż.

 przym. kobyliński

Wiktionary


kobylin-borzymy

wieś w Polsce


SJP.pl

Kobylin-Borzymy – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie wysokomazowieckim, w gminie Kobylin-Borzymy.

W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kobylin-Borzymy, następnie gminy Kobylin-Borzymy.W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa łomżyńskiego.

Wikipedia


kobylinek

2 miejscowości w Polsce:

  • Kobylinek – wieś w woj. mazowieckim, w pow. makowskim, w gminie Płoniawy-Bramura
  • Kobylinek – wieś w woj. warmińsko-mazurskim, w pow. ełckim, w gminie Prostki

Wikipedia


kobylinianin

mieszkaniec Kobylina lub Kobylina-Borzym


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) mieszkaniec Kobylina

 (1.2) osoba pochodząca z Kobylina, urodzona w Kobylinie

Wiktionary

Przykłady

 (1.2) Wiedziałaś, że Bronek jest rodowitym kobylinianinem?

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kobylin mrz.

:: fż. kobylinianka ż.

 przym. kobyliński

Wiktionary


kobylinianka

mieszkanka Kobylina lub Kobylina-Borzym


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) mieszkanka Kobylina

 (1.2) kobieta pochodząca z Kobylina, urodzona w Kobylinie

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Większość kobylinianek robi zakupy w tym pawilonie.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kobylin mrz.

:: fm. kobylinianin mos.

 przym. kobyliński

Wiktionary


kobyliński

przymiotnik od: Kobylin, Kobylin-Borzymy


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) odnoszący się do Kobylina, związany z Kobylinem

Wiktionary

Osoby o tym nazwisku:

  • Aleksander Kobyliński - polski artysta sceniczny, lider zespołu "Andrusy", działacz społeczny
  • Lech Kobyliński – polski naukowiec, specjalista w dziedzinie budowy okrętów
  • Maciej Kobyliński – polski polityk, samorządowiec
  • Szymon Kobyliński – polski grafik, rysownik, karykaturzysta, satyryk, historyk, scenograf
  • Tadeusz Kobyliński – polski wojskowy
  • Tadeusz Kobyliński – polski wojskowy

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Młodzież zbierała się na kobylińskim rynku tuż po godz. 15:00.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kobylin mrz., kobylinianin mos., kobylinianka ż.

Wiktionary


kobylińsko-borzymski

Kobylin-Borzymy


SJP.pl

Patrz:

Kobylin-Borzymy

kobylisko

zgrubienie od: kobyła; kobylsko


SJP.pl


kobylnica

1. miasto w Polsce;
2. nazwa kilku wsi w Polsce;
3. szczyt na Pogórzu Rożnowskim


SJP.pl

Kobylnica (kaszb. Kòbëlnica, niem. Kublitz) – miasto w Polsce, w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kobylnica, bezpośrednio granicząca ze Słupskiem.

Kobylnica jest położona przy drodze krajowej nr 21 oraz na północnym zachodzie przy drodze krajowej nr 6. Połączenie z centrum Słupska umożliwiają autobusy komunikacji miejskiej. Wschodnim obrzeżem Kobylnicy przepływa rzeka Słupia. Znajduje się tu szkoła podstawowa, komisariat policji, przychodnia lekarska, urząd gminy, 2 oddziały bankowe, XVI-wieczny kościół, biblioteka, hala sportowa, stadion miejscowej drużyny Słupia Kobylnica, a także zakłady rzemieślnicze, sklepy (przemysłowe, spożywcze, motoryzacyjne, chemiczne) i fabryki. W miejscowości znajduje się przystanek kolejowy Kobylnica Słupska.

Wikipedia


kobylnicki

przymiotnik od: Kobylnica


SJP.pl


kobylniczanin

mieszkaniec Kobylnicy (miasta w Polsce)


SJP.pl


kobylniczanka

mieszkanka Kobylnicy (miasta w Polsce)


SJP.pl


kobylniki

W Polsce

  • Kobylniki – wieś w woj. dolnośląskim, w pow. górowskim, w gminie Wąsosz
  • Kobylniki – wieś w woj. dolnośląskim, w pow. średzkim, w gminie Środa Śląska
  • Kobylniki – wieś w woj. kujawsko-pomorskim, w pow. inowrocławskim, w gminie Kruszwica
  • Kobylniki – wieś w woj. łódzkim, w pow. poddębickim, w gminie Poddębice
  • Kobylniki – wieś w woj. łódzkim, w pow. sieradzkim, w gminie Błaszki
  • Kobylniki – wieś w woj. mazowieckim, w pow. płockim, w gminie Wyszogród
  • Kobylniki – wieś w woj. świętokrzyskim, w pow. buskim, w gminie Wiślica
  • Kobylniki – wieś w woj. świętokrzyskim, w pow. kazimierskim, w gminie Skalbmierz
  • Kobylniki – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. grodziskim, w gminie Grodzisk Wielkopolski
  • Kobylniki – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. kościańskim, w gminie Kościan
  • Kobylniki – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. poznańskim, w gminie Rokietnica
  • Kobylniki – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. szamotulskim, w gminie Obrzycko
  • Kobylniki – gromada w powiecie kazimierskim
  • Kobylniki – gromada w powiecie nowotomyskim
  • Kobylniki – gromada w powiecie płockim

Wikipedia


kobylno

Kobylno (dodatkowa nazwa w j. niem. Kobyllno) – wieś w Polsce, położona w województwie opolskim, w powiecie opolskim, w gminie Łubniany. Miejscowość zajmuje 670 hm2 (w tym 209 hm2, ok. 31%, to lasy) i mieszka w niej 218 ludzi (stan na 2002 rok); jest położona ok. 20 km w kierunku północno-wschodnim od Opola. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie opolskim.

Wikipedia


kobylogórski

przymiotnik od: Kobyla Góra


SJP.pl


kobylski

nazwisko


SJP.pl


kobylsko

zgrubienie od: kobyła; kobylisko


SJP.pl


kobysewo

Kobysewo (kaszub. Kòbùsewò) – wieś kaszubska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie kartuskim, w gminie Przodkowo w pobliżu trasy drogi wojewódzkiej nr 224. Wieś charakteryzuje się dużym stopniem zurbanizowania.

Wieś królewska w powiecie mirachowskim w województwie pomorskim w II połowie XVI wieku. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.


Wikipedia


kobyła

1. samica konia; klacz;
2. potocznie: rzecz lub osoba duża, ciężka i niezgrabna; landara, kolubryna, krowa, krówsko;
3. potocznie: utwór literacki mający wielkie rozmiary;
4. środowiskowo: egzamin, do którego trzeba opanować dużą partię materiału


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zool. klacz, samica konia

 (1.2) pot. rzecz, szczególnie utwór literacki, o bardzo dużych rozmiarach

 (1.3) środ. uczn. stud. przedmiot o wielkiej objętości materiału; egzamin z tego przedmiotu

 (1.4) pot. pejor. kobieta dużego wzrostu, niezgrabna, bez wdzięku

 (1.5) daw. przen. bot. gatunek śliwki

Wiktionary

  • Kobyła – samica konia, zobacz: klacz

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) Dzieciakom i młodzieży podsuwa się nudne kobyły zamiast interesujących książek.

 (1.3) Tak jest na każdej uczelni. Wszędzie są „kobyły”, których nie zdasz inaczej jak tylko poprzez uczciwą i solidną naukę.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈbɨwa, AS: kobyu̯a

Wiktionary

Powiązane:

:: zdrobn. kobyłka ż.

 przym. kobyli, kobylasty

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) klacz

Wiktionary


kobyłczanin

mieszkaniec Kobyłki


SJP.pl


kobyłczanka

mieszkanka Kobyłki


SJP.pl


kobyłecki

przymiotnik od: Kobyłka


SJP.pl


kobyłka

1. zdrobnienie od: kobyła;
2. rodzaj kozła, proste narzędzie do podtrzymywania rusztowań


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) geogr. miasto w Polsce;

Wiktionary

Kobyłka – miasto w Polsce w województwie mazowieckim, w powiecie wołomińskim, w aglomeracji warszawskiej, ok. 17 km od centrum Warszawy w kierunku północno-wschodnim na Nizinie Mazowieckiej.

Według danych GUS z 1 stycznia 2024 r. miasto liczyło 28 339 mieszkańców, będąc 20. najludniejszym miastem w województwie.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) U nas, w Kobyłce i Zielonce, bracia Ukraińcy ów spirytus dosmaczali i dobarwiali, kierując się wyobrażeniami o bukietach i aromatach szlachetnych trunków, a zapewne również i fantazją.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈbɨwka, AS: kobyu̯ka

Wiktionary


kobza

rodzaj lutni, często mylonej z dudami


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) muz. ludowy instrument strunowy;

 (1.2) pot. muz. dudy góralskie

Wiktionary

Kobza – dawny instrument muzyczny z grupy chordofonów szarpanych, rodzaj lutni z krótką szyjką o mocno wypukłym korpusie rezonansowym. Struny szarpie się plektronem. Kobza przeznaczona do gry solowej ma 2–6 strun metalowych lub jelitowych (często mieszanych); używana do akompaniamentu ma 8–12 strun jelitowych (niższych) i metalowych (wyższych), strojonych po dwie w unisonie lub w oktawie. Struny rozciągnięte są wzdłuż szyjki. Dodatkowe – rozpięte poniżej szyjki, nad płytą wierzchnią pudła rezonansowego – dodane zostały w XIV lub XV wieku; od tego czasu instrument nazywano bandurą.

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

 (1.2) dudy, koza

antonimy.

hiperonimy.

 (1.1) instrument

 (1.2) instrument

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. kobzar mos., kobziarz mos.

 przym. kobzarski

frazeologia.

etymologia.

 (1.1) etym2|ukr|кобза|ко́бза.

 (1.2) etymn|pol|koza.

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) kobza

* białoruski: (1.1) кобза ż. (kóbza)

* francuski: (1.1) kobza ż.

* hiszpański: (1.1) kobza ż.

* rosyjski: (1.1) кобза ż. (kóbzá)

* słowacki: (1.1) kobza ż.

* ukraiński: (1.1) кобза ż. (kóbza)

* węgierski: (1.1) koboz

źródła.

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobzar mos., kobziarz mos.

 przym. kobzarski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) dudy, koza

Wiktionary


kobzarski

przymiotnik dzierżawczy

 (1.1) należący do kobzara lub kobzarza

przymiotnik relacyjny

 (2.1) dotyczący kobzara lub kobzarza, związany z kobzarem lub kobzarzem

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kobza ż., kobzar mos., kobzarz mos.

Wiktionary


kobziarz

osoba grająca na kobzie (również na dudach, gdyż kobzą zwyczajowo - niektórzy sądzą, że niepoprawnie - nazywa się dudy)


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) muz. muzyk, który gra na kobzie

Wiktionary

Kobziarz (ukr. Кобзар) – na Ukrainie ludowy śpiewak wykonujący pieśni patriotyczne i akompaniujący sobie na kobzie. Kobziarz to także błędna nazwa muzyka grającego na dudach. Na wschodnich ziemiach Rzeczypospolitej Obojga Narodów kobziarzami nazywano niekiedy lirników grających na lirze korbowej.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. kobza ż.

Wiktionary


koc

1. gruba, ciepła tkanina używana do przykrycia; pled
2. rodzaj sieci służącej do połowu ryb pod lodem


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) gruba tkanina, zwykle wełniana, najczęściej w kształcie prostokąta, służąca do okrywania w celu ochrony przed zimnem

 (1.2) ryb. sieć wykonana z mat trzcinowych do łowienia ryb pod lodem

 (1.3) hist. w prawie polskim: rodzaj zakładu wnoszonego na rzecz sędziego;

 (1.4) hist. błam futrzany

 (1.5) gw-pl|Bukowina. dywan

 (1.6) daw. uczn. stud. gw-pl|Warszawa. ocena niedostateczna

Wiktionary

Osoby

  • Adam Koc
  • Tadeusz Koc – polski pilot

Przykrycie

  • koc – gruba tkanina używana jako przykrycie
  • Koc gaśniczy
  • Koc przeciwwstrząsowy → Folia NRC

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Pielęgniarka otuliła chorego kocem.

 (1.1) Nigdzie nie widzę koców, które zabraliśmy.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔt͡s, AS: koc

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kocówa ż.

:: zdrobn. kocyk m.

 przym. kocowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.3) kocz

Wiktionary


kocaj

nazwisko


SJP.pl


kocaneczka

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zdrobn. od: kocanka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kocanka ż.

Wiktionary


kocanka

1. rodzaj roślin zielnych lub półkrzewów z rodziny astrowatych (złożonych), mających koszyczki kwiatowe o kwiatach rurkowatych oraz o barwnych, suchych listkach okrywy; suchołuska, suchlin;
2. kocanka piaskowa - pospolita w Polsce roślina zielna z rodziny astrowatych (złożonych), o całobrzegich, szaro owłosionych liściach i żółtych lub pomarańczowych koszyczkach, zasychających, o właściwościach leczniczych; nieśmiertelnik żółty


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) bot. roślina zielna z rodziny astrowatych;

Wiktionary

Kocanki (Helichrysum Mill.) – rodzaj roślin z rodziny astrowatych. Obejmuje ponad 550 gatunków. Rośliny te występują na Starym Świecie, głównie na obszarach o ciepłym klimacie – w południowej Afryce (w Kraju Przylądkowym rośnie 85 gatunków, w tym 35 endemitów), w basenie Morza Śródziemnego, w zachodniej i środkowej Azji oraz w Nowej Zelandii. Poza kontynentami amerykańskimi, gdzie kocanki występują tylko jako introdukowane, brak przedstawicieli tego rodzaju w północnej Europie i znacznej części wschodniej Azji. W Europie rośnie 5 gatunków, przy czym w Polsce obecny w naturze jest tylko jeden gatunek – kocanki piaskowe H. arenarium.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kocanka jest rośliną leczniczą i ozdobną.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈt͡sãnka, AS: kocãnka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. zdrobn. kocaneczka ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) nieśmiertelnik

Wiktionary


kocankowy

kocanka


SJP.pl

Patrz:

kocanka

kocanowo

Kocanowo – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie poznańskim, w gminie Pobiedziska.

Wieś królewska Koczonowo należąca do starostwa pobiedziskiego, pod koniec XVI wieku leżała w powiecie gnieźnieńskim województwa kaliskiego.

Wikipedia


kocborowo

  • Kocborowo (dzielnica Starogardu Gdańskiego)
  • Wojewódzki Szpital dla Psychicznie Chorych "Kocborowo"

Wikipedia


kocborowski

Kocborowo


SJP.pl

Patrz:

Kocborowo

kocczanin

mieszkaniec Kocka


SJP.pl


kocczanka

mieszkanka Kocka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) mieszkanka Kocka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kock m.

:: fm. kocczanin m.

 przym. kocki

Wiktionary


kocemba

nazwisko


SJP.pl


kocender

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. łazik, wędrowiec

 (1.2) gw-pl|Górny Śląsk. dowcipniś

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kocynder

 (1.2) kocynder

Wiktionary


koch

nazwisko wielu znanych postaci austriackich i niemieckich


SJP.pl

Osoby o nazwisku Koch:

  • Alexander Koch – belgijski wioślarz
  • Andrea Koch-Benvenuto – chilijska tenisistka
  • Beate Koch – wschodnioniemiecka oszczepniczka
  • Bill Koch – amerykański biegacz narciarski
  • Björn Koch – austriacki skoczek narciarski
  • Carl Ludwig Koch – niemiecki przyrodnik, entomolog i arachnolog
  • Dieter-Lebrecht Koch – niemiecki polityk i architekt
  • Emil Koch – niemiecki as myśliwski z czasów I wojny światowej
  • Erich Koch – gauleiter Prus Wschodnich w latach 1933-1945
  • Erland von Koch – szwedzki kompozytor
  • Fritz Koch – austriacki skoczek narciarski
  • Hans Koch – niemiecki historyk, oficer Abwehry
  • Hans Koch – niemiecki zbrodniarz hitlerowski
  • Harald Koch – duński prawnik i urzędnik konsularny
  • Harry Koch – niemiecki piłkarz
  • Heiner Koch – niemiecki duchowny katolicki
  • Heinrich Christoph Koch – niemiecki teoretyk muzyki
  • Helge von Koch – szwedzki matematyk
  • Helmut Koch – niemiecki dyrygent
  • Howard W. Koch – amerykański reżyser
  • Hugo Koch – niemiecki teolog katolicki i historyk Kościoła
  • Hugo Koch – holenderski wynalazca
  • Ilse Koch – żona Karla Otto Kocha, zbrodniarka hitlerowska
  • Jerzy Koch – polski filolog
  • Jonathan Koch – niemiecki wioślarz
  • Julius Koch – za życia najwyższy mieszkaniec Europy
  • Julius Ludwig August Koch – niemiecki lekarz psychiatra
  • Jurij Koch – łużycki pisarz
  • Karl Otto Koch – niemiecki zbrodniarz hitlerowski
  • Kenneth Koch – amerykański poeta
  • Kurt Koch – szwajcarski duchowny katolicki
  • Ludwig Carl Christian Koch – niemiecki entomolog i arachnolog
  • Marco Koch – niemiecki pływak
  • Marita Koch – lekkoatletka, reprezentantka NRD
  • Martin Koch – austriacki skoczek narciarski
  • Moritz Koch – niemiecki wioślarz
  • Robert Koch – niemiecki lekarz, bakteriolog
  • Robert Koch – węgierski siatkarz
  • Roland Koch – niemiecki polityk, premier Hesji
  • Sebastian Koch – niemiecki aktor
  • Silvana Koch-Mehrin – niemiecka polityk i ekonomistka
  • Thomas Koch – austriacki hokeista
  • Thomaz Koch – brazylijski tenisista

Wikipedia


kochać

1. darzyć kogoś miłością
2. kochać się - być w kimś zakochanym, mieć do czegoś zamiłowanie


SJP.pl

czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)

 (1.1) odczuwać miłość do kogoś

 (1.2) uwielbiać, darzyć kogoś wielkim podziwem

 (1.3) uwielbiać jakąś rzecz

 (1.4) przen. potrzebować czegoś, mieć coś za niezbędne

czasownik zwrotny niedokonany kochać się (dk. brak)

 (2.1) odczuwać odwzajemnioną miłość do kogoś

 (2.2) być w kimś zakochanym

 (2.3) odbywać stosunek seksualny z kimś

Wiktionary

Kochać – dwudziesty szósty album muzyczny piosenkarki Maryli Rodowicz, wydany 23 września 2005. Producentem muzycznym jest Bogdan Kondracki, producentem wykonawczym Paweł Jóźwicki.

Album nagrywany był od 1 marca 2005 do 15 sierpnia 2005 w Jazzboy Studio oraz w dniach 1–2 lipca 2005 w Studiu im. Agnieszki Osieckiej. Autorem projektu graficznego jest Wojciech Wilk.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Każda dobra żona kocha swojego męża, a on ją.

 (1.2) Trener na niego stawia, kibice kochają, drużyna walczy o awans, a on sam o tytuł króla strzelców.

 (1.3) Kocham tenis, ale będę chciała odpocząć od niego przez kilka lat.

 (1.4) Len jest rośliną, która kocha słońce.

 (2.1) Są już 40 lat po ślubie, a kochają się, jakby byli nastolatkami.

 (2.2) Uczeń od dawna kochał się w nauczycielce.

 (2.3) Jutro mam wolne, możemy kochać się całą noc!

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔxat͡ɕ, AS: koχać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kochanie n., kochany mos., kochanek mos., kochanka ż., kochanoviana nmos.

 czas. ukochać, odkochiwać się ndk., odkochać się dk., zakochiwać się ndk., zakochać się dk., pokochać dk.

 wykrz. kochanie

 przym. kochany, kochliwy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) miłować, uwielbiać, lubić, pożądać, fascynować się (zob. uwagi); gw-pl|Górny Śląsk|przoć.

 (2.3) współżyć

Wiktionary


kochający

1. darzyć kogoś miłością
2. kochać się - być w kimś zakochanym, mieć do czegoś zamiłowanie


SJP.pl

Patrz:

kochać

kochalski

nazwisko


SJP.pl


kochan

imię męskie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) stpol. kochanek

Wiktionary

Kochan – imię staropolskie (a współcześnie polskie nazwisko odimienne), model jednoczłonowy, imiesłowowy Koch-an, od kochać; zobacz podobne: Poznan, Stojan, Ciechan, Chocian, mające swoje historyczne i nazewnicze potwierdzenie w licznych nazwach miejscowych: Kochanów, Kochanówka, Kochanowo. Staropolskie Koch mogło być skróceniem od Kochana, ale również od Konstantyna lub Konrada. Imię to notowane w Polsce od 1136 r.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈkɔxãn, AS: koχãn

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) wiernek

Wiktionary


kochana

kobieta bliska, droga, ukochana


SJP.pl


kochańczyk

nazwisko


SJP.pl


kochaneczek

1. ironicznie o mężczyźnie będącym w stałym, lecz niezobowiązującym związku; kochanek, kochaś, konkubent;
2. żartobliwie o mężczyźnie; kochany, kochanie


SJP.pl


kochaneczka

ukochana kobieta, miła dziewczyna, ulubiona


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. zdrobn. od: kochanka

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔxãˈnɛt͡ʃka, AS: koχãnečka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kochanka ż.

Wiktionary


kochanek

1. mężczyzna utrzymujący stosunki seksualne z kobietą bez zawarcia związku małżeńskiego; utrzymanek, amant, kochaś;
2. dawniej: poufale lub pogardliwie o mężczyźnie; kochany, kolega


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) mężczyzna utrzymujący stosunki seksualne bez wchodzenia w związek małżeński

 (1.2) ogólnie o mężczyźnie z punktu widzenia jakości relacji seksualnych

 (1.3) przest. ukochany mężczyzna

forma rzeczownika|rodzaj=żeński.

 (2.1) D. lm. od: kochanka

Wiktionary

osoby

  • Hermann Kochanek – werbista
  • Robert Kochanek (ur. 1974) – polski tancerz
  • Stanisław Kochanek (1905–1995) – polski malarz i rzeźbiarz realista

kultura

  • Kochanek – sztuka autorstwa Harolda Pintera,
  • Kochanek – film z 1992 roku
  • Kochanek – powieść autobiograficzna napisana przez Marguerite Duras
Zobacz też
  • Kochanka
  • Kochankowie

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Zazdrosny mąż zamordował swoją żonę godzinę po tym, jak dostała SMS-a od kochanka.

 (1.2) Najgorszymi kochankami zostali oficjalnie ogłoszeni Niemcy.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈxãnɛk, AS: koχãnek

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kochanie n., zakochanie n., kochanica ż., kochaś m.

:: zdrobn. kochaneczek m.

:: fż. kochanka ż.

 czas. kochać ndk., zakochać dk.

 przym. kochliwy, kochany

 wykrz. kochanie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pot. pogard. gach; żart. kochaś

 (1.3) oblubieniec, luby, miły, miłośnik

Wiktionary


kochaneńka

zdrobnienie od: kochany; kochanieńki, kochaniutki


SJP.pl


kochaneńki

zdrobnienie od: kochany; kochanieńki, kochaniutki


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) pot. zdrobn. od: kochany

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) - Taż wiesz, kochaneńka, taż tu jest oficerów kilku z Grodna.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔxãˈnɛ̃ɲci, AS: koχãnńḱi

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kochanieńki, kochaniutki

 rzecz. kochanie n.

 wykrz. kochanie

Wiktionary


kochanica

ironicznie, lekceważąco: kobieta utrzymująca stosunki seksualne z mężczyzną bez zawarcia związku małżeńskiego; kochanka, utrzymanka, faworyta, metresa, miłośnica


SJP.pl


kochanie

osoba kochana; przedmiot miłości


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) darzenie uczuciem miłości

 (1.2) pot. osoba ukochana

wykrzyknik

 (2.1) służy okazaniu uczucia ukochanej osobie

 (2.2) służy tylko okazaniu sympatii

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Od tego kochania całkiem już straciła głowę.

 (1.1) Powinnaś kochaniom swoim dawać życie i kształty.

 (1.2) Kupuję zawsze wołowinę, bo moje kochanie nie jada innego mięsa.

 (1.2) Moim dwóm największym kochaniom, temu dużemu i temu małemu.

 (1.2) Nigdy mnie nie zostawią. Moje kochania dwa najsłodsze.

 (2.1) Co mówiłaś, kochanie?

 (2.2) Kochanie, jeszcze cię wiele rzeczy w życiu zdziwi.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈxãɲɛ, AS: koχãńe

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kochany mos., kochana ż., kochani lm. m., zakochany mos., kochanek mos., kochanka ż., kochanoviana nmos.

 czas. kochać ndk., kochać się ndk., ukochać dk., zakochać dk., pokochać dk.

 przym. kochany, kochaneńki, kochanieńki, zakochany

 ims. kochany

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) miłość, miłowanie

 (2.1) misiu, misiaczku, misiaku, miśku, kotku, koteczku, koteczko, skarbie, skarbeczku, słoneczko, myszko, dziubku, dziubeczku, dziubeńku, żabko, żabciu, serdeńko, serduszko, tygrysku

 (2.2) kotuś, kotusiu, złotko

Wiktionary


kochanieńki

zdrobnienie od: kochany; kochaneńki, kochaniutki


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) pot. zdrobn. od: kochany

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔxãˈɲɛ̇̃ɲci, AS: koχãńė̃ńḱi

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kochany, kochaneńki, kochaniutki

 rzecz. kochany mos., kochanie n.

 wykrz. kochanie

Wiktionary


kochaniutka

potocznie:
1. kobieta ukochana, droga, bliska;
2. poufała forma zwracania się do kobiety


SJP.pl


kochaniutki

zdrobnienie od: kochany; kochaneńki, kochanieńki


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) zdrobn. od: kochany

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Kochaniutki, weź ten pięciotomowy słowniczek i odłóż mi go na górną półeczkę.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔxãˈɲutʲci, AS: koχãńutʹḱi

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kochanieńki, kochaneńki, kochany

 rzecz. kochany mos.

Wiktionary


kochanka

kobieta utrzymująca stosunki seksualne z mężczyzną bez zawarcia związku małżeńskiego; utrzymanka, faworyta, metresa, miłośnica, kochanica


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) kobieta pozostająca w nieformalnym związku seksualnym z mężczyzną

 (1.2) ogólnie o kobiecie z punktu widzenia jakości relacji seksualnych

 (1.3) przest. ukochana kobieta

forma rzeczownika|rodzaj=męskoosobowy.

 (2.1) D. i B. lp. od: kochanek

Wiktionary

  • kochanka – faworyta, metresa


  • Kochanka – skała w Lesie Zabierzowskim na Garbie Tenczyńskim
  • Kochanka – wzgórze na Garbie Tenczyńskim na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej
  • Kochanka – jezioro położone w Starogardzie Gdańskim

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Magda chce wyprowadzić się z dziećmi. Uważa, że inżynier ma kochankę. Czym zakończy się domowa awantura?.

 (1.3) Czekasz na ziemi anielskiego bóstwa: Dlatego tyle zestarzałych panien Dotąd się mężów swych nie doczekały; Szukaj kochanki na ziemi.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈxãnka, AS: koχãnka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kochanie n., zakochanie n., kochanica ż., kochaś m.

:: zdrobn. kochaneczka n.

:: fm. kochanek m.

 czas. kochać ndk., zakochać dk.

 przym. kochliwy, kochany

 wykrz. kochanie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) przest. kochanica, miłośnica, stpol. lubka pot. żart. nieślubna

 (1.2) partnerka, konkubina, podn. towarzyszka życia

 (1.3) stpol. duszka

Wiktionary


kochankowie

dwoje ludzi utrzymujących ze sobą stosunki seksualne bez ślubu


SJP.pl

  • kochankowie – osoby utrzymujące ze sobą pozamałżeńskie stosunki miłosne.
  • Kochankowie – karta tarota
  • Kochankowie – dramat Wacława Grubińskiego z 1915
Filmy
  • Kochankowie − film z 1958 roku, francuski dramat w reżyserii Louisa Malle'a
  • Kochankowie − film z 1968 roku, włosko-francuski melodramat w reżyserii Vittorio De Sica
  • Kochankowie − film z 1991 roku, hiszpański melodramat kryminalny w reżyserii Vicente Aranda
  • Kochankowie − film z 1999 roku, francuski melodramat w reżyserii Jeana-Marca Barra
  • Kochankowie − film z 2008 roku, amerykański melodramat w reżyserii Jamesa Graya

Wikipedia


kochanku

1. mężczyzna utrzymujący stosunki seksualne z kobietą bez zawarcia związku małżeńskiego; utrzymanek, amant, kochaś;
2. dawniej: poufale lub pogardliwie o mężczyźnie; kochany, kolega


SJP.pl


kochanoviana

wszystko, co dotyczy życia i twórczości Jana Kochanowskiego, np. prace naukowe o nim, wydania jego dzieł; cochanoviana


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

 (1.1) liter. autografy i dokumenty dotyczące Jana Kochanowskiego

 (1.2) druk. księg. wydawnictwa związane z Janem Kochanowskim i jego twórczością

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kochanie n.

 czas. kochać ndk.

 wykrz. kochanie

Wiktionary


kochanowianka

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) mieszkanka Kochanowa

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kochanów m.

:: fm. kochanowianin m.

 przym. kochanowski

Wiktionary


kochanowice

wieś w Polsce


SJP.pl

Kochanowice (niem. Kochanowitz) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie lublinieckim, w gminie Kochanowice. Przez miejscowość przebiega droga krajowa nr 46 oraz linia kolejowa z Częstochowy do Lublińca.

W latach 1945–1954 siedziba gminy Kochcice. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kochanowice, po reformie administracji – gminy Kochanowice. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa częstochowskiego.

Wikipedia


kochanowicki

przymiotnik od: Kochanowice


SJP.pl


kochanowicz

nazwisko


SJP.pl


kochanowski

nazwisko, np.:
1. Jan Kochanowski (1530-84), poeta;
2. Michał Kochanowski (1757-1832), polityk;
3. Piotr Kochanowski (1566-1620), poeta, tłumacz;
4. Roman Kochanowski (1857-1945), malarz


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) dotyczący Kochanowa, kochanowianina lub kochanowianki

Wiktionary

  • Kochanowscy – polska rodzina szlachecka herbu Korwin
  • Andrzej Kochanowski – tłumacz Eneidy
  • Jakub Kochanowski – polski siatkarz
  • Jan Kochanowski – poeta polski epoki renesansu
  • Jan Kochanowski – polski polityk
  • Jan Karol Kochanowski – polski historyk
  • Janusz Kochanowski – polski prawnik i dyplomata, Rzecznik Praw Obywatelskich w latach 2006-2010
  • Jerzy Kochanowski (zm. w 1633 roku) – kasztelan małogoski, stolnik sandomierski
  • Jerzy Kochanowski (ur. 1960) – profesor nauk humanistycznych, historyk specjalizujący się w najnowszej historii Polski
  • Jacek Kochanowski (ur. 1973) – socjolog, filozof, specjalista w zakresie gender studies i queer studies
  • Piotr Kochanowski – poeta epicki
  • Roman Kochanowski – polski malarz i rysownik

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. Kochanów m., kochanowianin m., kochanowianka ż.

Wiktionary


kochański

nazwisko


SJP.pl

Znane postacie noszące nazwisko „Kochański”:

  • Adam Adamandy Kochański (1631–1700) – polski uczony i duchowny katolicki
  • Eli Kochański (1886–1940) – polski wiolonczelista
  • Filip Kochański (ur. 1875) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego
  • Janusz Kochański (1930–1988) – oficer polskiego wywiadu, podpułkownik Bezpieczeństwa Publicznego
  • Krzysztof Kochański (ur. 1958) – polski pisarz, autor utworów fantasy i science fiction
  • Paweł Kochański (1887–1934) – polski skrzypek
  • Stanisław Kochański (1876–1937) – działacz socjalistyczny i komunistyczny, uczestnik rewolucji lutowej i październikowej, funkcjonariusz Czeki.
  • Wacław Romuald Kochański (1878–1939) – polski skrzypek
  • Witold Kochański (1911–1992) – polski literaturoznawca, pedagog, znawca kultury serbołużyckiej, filozof

Wikipedia


kochańszy

rzadki stopień wyższy od przymiotnika: kochany; bardziej kochany


SJP.pl


kochany

człowiek bliski komuś


SJP.pl

forma czasownika.

 (1.1) imiesłów przymiotnikowy bierny od: kochać

przymiotnik

 (2.1) taki, który jest darzony przez kogoś miłością

 (2.2) taki, który jest komuś miły, bliski; związany z miłością, kochaniem, sympatią

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (3.1) osoba bliska, darzona miłością

Wiktionary

Kochany – wieś w Polsce, położona w województwie mazowieckim, w powiecie siedleckim, w gminie Wodynie. Ma status sołectwa. Przez wieś przepływa rzeczka Jamielna.

W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa siedleckiego.

Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Seroczynie.

Wieś królewska położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie garwolińskim ziemi czerskiej województwa mazowieckiego.

Wikipedia

Przykłady

 (2.1) Jeśli chcesz być kochany, bądź godny miłości.

 (2.2) Mój kochany pies nie boi się wizyt u weterynarza.

 (3.1) Mój kochany codziennie do mnie dzwoni.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈxãnɨ, AS: koχãny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. zakochany mos., ukochany m., kochanie n., zakochanie n., kochanek m., kochanka ż., kochaś m., Kochanowski m., Kochanowska ż., Kochański m., Kochańska ż., pokochanie n., zakochiwanie n., zakochanie n., podkochiwanie n., odkochiwanie n., odkochanie n.

 czas. kochać ndk., pokochać dk., zakochiwać się ndk., zakochać się dk., podkochiwać się ndk., odkochiwać się ndk., odkochać się dk.

 przym. ukochany, kochaniutki, kochanieńki, zakochany

 wykrz. kochanie

Wiktionary

Synonimy:

 (2.1) drogi, reg. śl. roztomiły.

 (2.2) dobrotliwy, miły, reg. śl. roztomiły.

 (2.1, 3.1) ukochany, umiłowany, reg. śl. roztomiły.

Wiktionary


kochaś

żartobliwie o ukochanym, sympatii


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) pot. kochanek

 (1.2) poufale o osobie płci męskiej

Wiktionary

  • Kochaś – album grupy Toples
  • Kochaś – film komediowy z 1961 roku
  • Kochaś – film komediowy z 1989 roku

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) A ty, kochasiu, weź worki z chrustem.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: fż. kochasia ż.

 przym. kochany

Wiktionary


kochasia

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) poufale o osobie płci żeńskiej

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Ja tylko na chwileczkę, kochasiu - powiedziała (…) przelotnie całując panią Józefę.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: fm. kochaś m.

Wiktionary


kochasiu

żartobliwie o ukochanym, sympatii


SJP.pl


kochaszli

dawniej: czasownik w formie osobowej "kochasz" połączony z partykułą pytającą "-li" (= czy), np. "Kochaszli kraj ten?"


SJP.pl


kochcice

Kochcice (niem. Kochczütz) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie lublinieckim, w gminie Kochanowice. Do 1954 roku była siedzibą gminy Kochcice.

W latach 1945–1954 istniała gmina Kochcice z siedzibą w Kochanowicach. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kochcice. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa częstochowskiego.

Wikipedia


kocher

1. przenośna kuchenka turystyczna
2. szczypce chirurgiczne do zaciskania naczyń krwionośnych


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) turystyczna maszynka na paliwo ciekłe – spirytus lub benzynę

Wiktionary

Niemcy:

  • Kocher – rzeka, dopływ Neckar

Osoby:

  • Emil Theodor Kocher – chirurg

Inne:

  • kocher – kuchenka turystyczna
  • kocher – kleszczyki chirurgiczne (od nazwiska wynalazcy)

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈkɔxɛr, AS: koχer

Wiktionary


kochia

roślina zielna z rodziny komosowatych; mietelnik


SJP.pl


kochin

rasa kur ozdobnych z Chin; cochin


SJP.pl

Cochin – rasa kur mięsnych typu ciężkiego.

Wikipedia


kochina

rasa kur ozdobnych z Chin; cochin


SJP.pl


kochinchina

rasa dużych kur pochodzenia indochińskiego, hodowanych ze względu na mięso


SJP.pl

Kochinchina (fr. Cochinchine) – dawna nazwa położonej najbardziej na południe części Wietnamu, stanowiąca część francuskiej kolonii Indochin, nadana przez Portugalczyków. Nazwa była w użyciu podczas protektoratu francuskiego, którego stolicą było miasto Sajgon. Obecnie obszar ten nazywany jest Nam Bộ.

Wikipedia


kochinchiński

przymiotnik od: Kochinchina


SJP.pl


kochliwiej

stopień wyższy od przysłówka: kochliwie


SJP.pl


kochliwość

kochliwy


SJP.pl

Patrz:

kochliwy

kochliwszy

rzadki stopień wyższy od przymiotnika: kochliwy; bardziej kochliwy


SJP.pl


kochliwy

zakochujący się często, łatwo i szybko


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) mający skłonność do łatwego zakochiwania się

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) I tutaj Tadeusz ją zadziwił, sądziła, że będzie nalegał, aby odprawić kochliwego inżyniera, a on nagle obrócił wszystko w żart.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔxˈlʲivɨ, AS: koχlʹivy

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kochać (się) ndk.

 rzecz. kochliwość ż., kochaś m., zakochiwanie n., kochanek m., kochaneczek m., kochanka ż., kochaneczka ż., kochanica ż., kochanie n., kochankowie, kochany m., kochana ż., kochaniutki m.

 przym. kochany, kochaniutki

Wiktionary


kochman

nazwisko. m.in. Józef Kochman (1903-1995) - polski fitopatolog, mikolog


SJP.pl

osoby noszące nazwisko Kochman:

  • Jerzy Kochman (ur. 1954) – polski żużlowiec
  • Józef Kochman (1903–1995) – polski fitopatolog, mikolog
  • Roger Kochman (ur. 1941) – amerykański piłkarz
  • Stanisław Kochman (1935–2010) – polski filolog

Wikipedia


kochmański

nazwisko


SJP.pl

Osoby o tym nazwisku:

  • Marek Kochmański – polski lekarz
  • Tadeusz Kochmański – polski geodeta

Wikipedia


kochowo

Kochowo – wieś w Polsce położona na wschodnim skraju Jeziora Powidzkiego w województwie wielkopolskim, w powiecie słupeckim, w gminie Słupca.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa konińskiego.

We wsi przed II wojną światową mieszkało wiele rodzin niemieckich. Stąd pozostałości ewangelickiego cmentarza z I połowie XX wieku.

Wikipedia


kochowski

nazwisko


SJP.pl


kochłowice

1. wieś w Polsce;
2. dzielnica Rudy Śląskiej


SJP.pl

W Polsce
  • Kochłowice – wieś w województwie opolskim, w powiecie kluczborskim, w gminie Byczyna
  • Kochłowice – dzielnica miasta Ruda Śląska, dawniej wieś, siedziba gminy Kochłowice
  • Kochłowice − średniowieczny gródek stożkowy w Kochłowicach

Wikipedia


kochłowicki

przymiotnik od: Kochłowice


SJP.pl


koci

kot


SJP.pl

przymiotnik dzierżawczy

 (1.1) należący do kota

przymiotnik relacyjny

 (2.1) związany z kotem, dotyczący kota

przymiotnik jakościowy

 (3.1) charakterystyczny dla kota, mający cechy kota

forma czasownika.

 (4.1) 2. os. lp. ter. od: kocić

Wiktionary

Miejsca

  • Kočí – gmina w Czechach
  • Koći – wieś w Czarnogórze
  • Kočí – gmina w Czechach

Osoby

Osoby o nazwisku Koci

  • Ava Max (Amanda Ava Koci) – albańsko-amerykańska piosenkarka
  • Akil Mark Koci – albański kompozytor

Wikipedia

Patrz:

kot

Przykłady

 (1.1) Na łydce mam ślady kocich pazurów.

 (2.1) Zawsze od połowy marca mamy pod domem koci koncert.

 (3.1) Przyjaciele często jej mówią, że ma kocie spojrzenie.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ.t͡ɕi, AS: ko.ći

Wiktionary

Powiązane:

 zob. kot.

Wiktionary


kociaczek

zdrobnienie od: kociak


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) zdrobn. kot

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) — Kituś, kiziunie, kicie moje! — zakwilił. — Leżą sobie kiziunie kochane w kaszy i pyszczki zadzierają… Pieszczą się… Przysłałbyś mi […] jednego kociaczka!

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈt͡ɕat͡ʃɛk, AS: koćaček

Wiktionary

Powiązane:

 przysł. kocio

 rzecz. kot mzw./mos.

Wiktionary


kociak

1. potocznie: młody kot domowy; kotek;
2. pieszczotliwie o kocie; kiciunia, kiciuś, kocina, kicia;
3. potocznie: młoda, ładna dziewczyna; cizia, kicia, kizia, towar;
4. w gwarze myśliwskiej: młode zająca, rysia lub żbika; kocię


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) młody kot

 (1.2) łow. młody zając, żbik lub ryś

 (1.3) przen. ładna dziewczyna o kokieteryjnym wyglądzie i zachowaniu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Nasza kotka powiła cztery kociaki.

 (1.1) Ujrzał, że przez otwarte okno u góry przechodzi stara, duża kotka, trzymająca w zębach maleńkiego kociaka.

 (1.3) Mój sąsiad pokazuje się z nowym kociakiem.

 (1.3) Leże tak sobie nad basenem w tem Ciechocinku z tem kociakiem i piegi na słońcu przypalamy. sic.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔt͡ɕak, AS: koćak

Wiktionary

Powiązane:

 zob. kot.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kotek, kocię, kociątko

 (1.3) kocica, cizia, laska

Wiktionary


kociakowy

kociak


SJP.pl

Patrz:

kociak

kociamber

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) gw-pl|Poznań. żart. kot

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (2.1) środ. uczn. uczeń pierwszej klasy szkoły średniej

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Tyn szczun to sznupę mo nawet podobną, ino jakiś zdalasiały jak kociamber z kałuży.

 (1.1) Wetryniarz powiatowy kazoł uśpić wszystkie kejtry i kociambry.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kot mzw.

 przysł. kocio

Wiktionary


kocianów

Kocianów – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie opolskim, w gminie Poniatowa.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa lubelskiego.

Wieś stanowi sołectwo w gminie Poniatowa. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 132 mieszkańców.

Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Matki Bożej Królowej Polski i św. Judy Tadeusza w Łubkach.

Wikipedia


kociara

kociarka;
1. potocznie: miłośniczka kotów;
2. pogardliwie: kobieta będąca świadkiem Jehowy


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. miłośniczka kotów

 (1.2) przest. duży kot, kocisko

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Jestem kociarą.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈt͡ɕara, AS: koćara

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kot mzw., kocię n., kotka ż.

:: fm. kociarz mos.

 przym. koci

 przysł. kocio

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kocia mama, kociarka

Wiktionary


kociarka

kociara;
1. potocznie: miłośniczka kotów;
2. pogardliwie: kobieta będąca świadkiem Jehowy


SJP.pl


kociarnia

1. miejsce, gdzie hoduje się wiele kotów
2. gromada kotów


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) miejsce trzymania lub hodowania kotów

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kociarz mos.

Wiktionary


kociarski

przymiotnik

 (1.1) dotyczący kota

Wiktionary

Powiązane:

 przysł. kocio

 rzecz. kot mzw./mos.

Wiktionary


kociarstwo

potocznie: zajmowanie się bezdomnymi kotami lub hodowanie kotów


SJP.pl


kociarz

1. potocznie: miłośnik kotów;
2. pogardliwie: świadek Jehowy


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) pot. miłośnik kotów, człowiek lubiący koty lub mający wiele kotów

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Jestem kociarzem. Mam 13-letnią śliczną kotkę, którą bardzo lubię, a której muszę służyć bezinteresownie, i w dzień i w nocy, bo nieraz budzi mnie w nocy z jakimś życzeniem. Wiem, że ona jest do mnie przywiązana na swój koci sposób (…).

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kot m., kocica ż., kotka ż., kociarka ż., kociarnia ż.

:: fż. kociara ż.

 przym. koci

 przysł. kocio

Wiktionary


kociątko

pieszczotliwe zdrobnienie od: kocię


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) zdrobn. od: kocię; mały kot

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Moja kotka urodziła wczoraj czworo słodkich kociąt.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈt͡ɕɔ̃ntkɔ, AS: koćõntko

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kot m., kotek m., kiciuś m., kocię n., kociak m.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) mały kot, kotek, kiciuś, kocię, kociak

Wiktionary


kociborski

Kocibórz


SJP.pl

Patrz:

Kocibórz

kocibórz

osada w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie kętrzyńskim


SJP.pl

Kocibórz (niem. Kattmedien) – osada w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie kętrzyńskim, w gminie Reszel.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.

Wikipedia


kocić

kocić się - wydawać potomstwo (o samicy niektórych zwierząt)


SJP.pl


kocica

1. samica kota domowego; kotka;
2. samica kota - dużego drapieżnika;
3. samica zająca; zajęczyca;
4. atrakcyjna kobieta zachowująca się prowokacyjnie wobec mężczyzn; kociczka, koteczka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zool. samica kota domowego

 (1.2) łow. samica zająca

 (1.3) przen. kobieta z dużym temperamentem, rozbudzona erotycznie

 (1.4) uczn. uczennica pierwszej klasy szkoły średniej

Wiktionary

  • kocica – samica kota domowego lub zająca
  • kocica – kobieta pełna temperamentu, prowokująca mężczyzn
  • Kocica – skała na Wyżynie Olkuskiej

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kocicą zajął się Jacek, gdy Basia i Maciek wyjechali na wakacje.

 (1.2) Odróżnienie gacha od kocicy jest bardzo trudne.

 (1.3) Atrakcyjna kocica wpatrywała się w niego z pożądaniem w oczach.

 (1.4) Wszyscy gapili się na cycki tej kocicy.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kotka ż., kot m., kocisko n., koteczka ż., kociarz m., kociara ż.

 czas. kocić się, okocić się

 przym. koci

 przysł. kocio

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kotka

 (1.2) zajęczyca

Wiktionary


kociczek

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. kotek

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kocik mzw.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk|kocik.

Wiktionary


kociczka

1. zdrobnienie od: kocica;
2. potocznie: atrakcyjna kobieta zachowująca się prowokacyjnie wobec mężczyzn; kocica


SJP.pl


kocię

młode kota; rzadziej: młode zająca, rysia, żbika


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) młody kot

 (1.2) łow. młody zając, ryś lub żbik

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Kotka liże swoje kocięta.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔt͡ɕɛ, AS: koće

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kot mzw.

:: zdrobn. kociątko n.

 przym. koci

 przysł. kocio

 czas. kocić się

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kociak, zdrobn. kociątko

Wiktionary


kocięcki

nazwisko


SJP.pl

Osoby o tym nazwisku:

  • Artur Kocięcki – polski aktor teatralny i filmowy, pisarz, poeta
  • Jarosław Kocięcki – polski okulista

Wikipedia


kocięcość

ogół cech typowych dla kocięcia (młodego kota domowego)


SJP.pl


kocięcy

kocię


SJP.pl

Patrz:

kocię

kociemba

nazwisko


SJP.pl


kocierbka

gatunek drzewa lub dużego krzewu z rodziny różowatych; kocierpka, trzemcha, czeremcha zwyczajna, smrodynia


SJP.pl


kocierz

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) łow. gniazdo lęgowe rysia

Wiktionary

  • Kocierz – szczyt w Beskidzie Małym
  • Kocierz – szczyt w Karkonoszach
  • Kocierz – wieś w województwie zachodniopomorskim, w powiecie gryfickim, w gminie Płoty
  • Kocierz – wzniesienie nad rzeką Regą na Równinie Gryfickiej
  • Kocierz – gromada w powiecie żywieckim z siedzibą we wsi Kocierz Moszczanicki
  • Kocierz – wzniesienie w obrębie Wzgórz Trzebnickich, w mikroregionie Wzgórz Skrzypińskich, w gminie Wołów

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Chodziły słuchy, że zakładała w tym ustroniu swoją kocierz rysica: o-ho, spotkać się z nią nocą przy gnieździe!

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kocenie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kocierz pieleszna

Wiktionary


kocierzewski

przymiotnik od: Kocierzew Południowy


SJP.pl


kociewiaczka

mieszkanka Kociewia (region na północy Polski)


SJP.pl


kociewiak

mieszkaniec Kociewia (regionu na północy Polski)


SJP.pl


kociewianin

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) mieszkaniec Kociewia

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Najwięcej Kociewian zamieszkuje tereny Borów Tucholskich.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kociewie n.

:: fż. Kociewianka ż.

 przym. kociewski

Wiktionary


kociewianka

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) mieszkanka Kociewia

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Pani Oktawia szczyci się być Kociewianką z dziada pradziada.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kociewie n.

:: fm. Kociewianin m.

 przym. kociewski

Wiktionary


kociewie

region na Pomorzu Gdańskim


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna

 (1.1) geogr. region etnograficzno-kulturowy na Pomorzu Gdańskim, w dorzeczu Wdy i Wierzycy;

Wiktionary

Kociewie – region etnograficzny na Pomorzu Gdańskim, położony na zachodnim brzegu Wisły w dorzeczu Wdy i Wierzycy, obejmujący wschodnią część Borów Tucholskich.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Granice Kociewia wytyczać można z różnych punktów widzenia.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kociewianin mos., Kociewianka ż.

 przym. kociewski

Wiktionary


kociewski

przymiotnik od: Kociewie


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) odnoszący się do Kociewia, związany z Kociewiem

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Ten sam tekst zakodowany np. w gwarach borowiackiej, mazurskiej, kociewskiej, góralskiej czy w języku kaszubskim będzie niewątpliwie dowodem bogactwa językowego Polski.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kociewie n., Kociewianin mos., Kociewianka ż.

Wiktionary


kociewskość

kociewski


SJP.pl

Patrz:

kociewski

kocik

nazwisko


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) białystok. gw-pl|Górny Śląsk. mały kot, kotek

Wiktionary

Osoby o nazwisku Kocik

  • Eustachy Gerard Kocik (1930-2014) – polski opat
  • Jan Kocik (1900-1992) – działacz polonijny Związku Polaków w Niemczech, burmistrz Złotowa (1945–1948)
  • Jerzy Kocik – amerykański matematyk, profesor Southern Illinois University
  • Krzysztof Kocik (ur. 1979) – polski siatkarz
  • Lucjan Kocik (ur. 1944) – polski socjolog
  • Marcin Kocik (ur. 1979) – polski siatkarz
  • Marek Kocik (ur. 1970) – profesor Instytutu Maszyn Przepływowych PAN

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. kot mzw./mos.

Wiktionary


kocimiętka

roślina z rodziny wargowych


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) bot. nazwa systematyczna|Nepeta|ref=tak., bylina o białych, niebieskie, różowe lub liliowych kwiatach zebranych na szczytach łodyg;

Wiktionary

Kocimiętka (Nepeta L.) – rodzaj roślin z rodziny jasnotowatych. Obejmuje ok. 290 gatunków. Występują one w strefie umiarkowanej Europy, Azji oraz w północnej Afryce i na obszarach górskich w Afryce tropikalnej. W Polsce rodzimym gatunkiem jest tylko kocimiętka naga N. pannonica, kilka innych dziczeje trwale lub przejściowo.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. kot mos./mzw.

Wiktionary


kocina

(r. żeński) pieszczotliwie lub z politowaniem o kotce; także o kocie, z silniejszym zabarwieniem ekspresywnym


SJP.pl

Miejscowości w Polsce
  • Kocina – wieś w woj. łódzkim, w pow. łaskim, w gminie Widawa
  • Kocina – wieś w woj. świętokrzyskim, w pow. kazimierskim, w gminie Opatowiec
  • Kocina – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. ostrowskim, w gminie Sośnie
  • Kocina – niestandaryzowana nazwa części miasta Gogolin

Wikipedia


kociniak

nazwisko


SJP.pl

Osoby o tym nazwisku:

  • Grażyna Kociniak (1938–2016) – polska montażyska filmowa
  • Jan Kociniak (1937–2007) – polski aktor
  • Marian Kociniak (1936–2016) – polski aktor

Wikipedia


kocinianka

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) mieszkanka Kociny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kocina m.

:: fm. kocinianin m.

 przym. kociński

Wiktionary


kociński

nazwisko


SJP.pl

Osoby o tym nazwisku:

  • Jędrzej Kociński – polski fizyk i akustyk
  • Maciej Kociński – polski muzyk jazzowy, kompozytor, pedagog

Wikipedia


kocio

przysłówek

 (1.1) na sposób koci

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Spojrzała na niego jakoś tak kocio i uszczypnęła go w kolano.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kot mzw., kotka ż., kocica ż., kocię n., kocur m., kociarz m., kociara ż., kocimiętka ż., kociarstwo n., kociamber m.

:: zdrobn. kotek m., kociak m., koteczek m., kociaczek m., kiciuś m., kizia ż., kicia ż.

:: zgrub. kocisko, kocurzysko

 czas. kocić ndk., okocić dk., wykocić dk.

 przym. koci, kociarski, kotny, kotowaty

 temsłow. kocio-

Wiktionary


kociokwik

1. złe samopoczucie po wypiciu dużej ilości alkoholu; kacenjamer, katzenjammer, kac
2. zamęt w głowie jako wynik podekscytowania, zdenerwowania
3. zamieszanie, raban, chaos


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) pot. zamieszanie, zamęt

 (1.2) pot. zamęt umysłowy będący wynikiem ekscytacji, podniecenia itp.

 (1.3) środ. pot. kac

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈt͡ɕɔkfʲik, AS: koćokfʹik

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kot mzw./mos.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pot. bałagan, bigos, dom wariatów, galimatias, kocioł, kołomyja, kołowacizna, kołowanina, kołowrotek, koniec świata, meksyk, mętlik, miszmasz, młyn, obłęd, pomieszanie z poplątaniem, przewalanka, sajgon, sądny dzień, szurum-burum, urwanie głowy; neutr. bezład, nieład, chaos, dezorganizacja, kakofonia, nieporządek, rozgardiasz, zamęt, zamieszanie; przest. kweres

Wiktionary


kociość

zespół cech właściwych kotu


SJP.pl


kocioł

duże, metalowe naczynie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) duże naczynie metalowe z pokrywą;

 (1.2) techn. urządzenie służące do podgrzewania cieczy (np. wody)

 (1.3) pot. zamieszanie, zagmatwana sytuacja

 (1.4) muz. instrument perkusyjny z grupy membranofonów;

 (1.5) pot. zasadzka urządzona w mieszkaniu w celu zatrzymania podejrzanych osób

 (1.6) geol. półkolista nisza w terenie o wklęsłym dnie, otoczona z trzech stron ostrym zboczem, opadająca ku dolinie stromym progiem;

 (1.7) wojsk. okrążenie przez nieprzyjaciela

 (1.8) łow. jeden ze sposobów polowania na zające

 (1.9) geogr. zob. kocioł eworsyjny.

Wiktionary

  • kocioł – duże naczynie do gotowania, którego dno jest połową sfery,
  • kocioł – forma ukształtowania terenu (koliste zagłębienie),
    • kocioł lodowcowy (cyrk lodowcowy),
    • kocioł eworsyjny.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Zupę rozdawano z wielkiego kotła.

 (1.2) W kotle wzrastało ciśnienie.

 (1.3) Tam się zrobił niezły kocioł.

 (1.4) Bijcie w kotły, w trąby grajcie, / a Jezusa przywitajcie, / Nowo narodzonego.

 (1.5) Kloss zobaczył młodego gestapowca z pistoletem w dłoni. Parę sekund wahania… Więc zasadzka! Kocioł!

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔt͡ɕɔw, AS: koćou̯

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kotłownia ż., kotlarz m., kotlarstwo n., kotlina ż., kotłowanina ż., kotlista ż.

:: zdrobn. kociołek m.

 czas. kotłować się, zakotłować się

 przym. kotłowy, kotlarski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.3) chaos

Wiktionary


kociołek

nazwisko


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. nazwa kilku miejscowości w Polsce

 (1.2) geogr. nazwa kilkunastu jezior w Polsce

Wiktionary

  • kociołek – naczynie do gotowania, zdrobnienie od kocioł
W Polsce
  • Kociołek – wieś w woj. mazowieckim, w powiecie kozienickim, w gminie Gniewoszów
  • Kociołek – część wsi Bystra w woj. śląskim, w pow. żywieckim, w gminie Radziechowy-Wieprz

Wikipedia

Wymowa:

IPA: kɔˈt͡ɕɔwɛk, AS: koćou̯ek

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kociołek mrz.

Wiktionary


kociołkować

potocznie: przyrządzać potrawy w kociołku


SJP.pl


kociołkowaty

podobny z wyglądu do kociołka


SJP.pl


kociołkowy

przymiotnik od: kociołek


SJP.pl


kocisko

zgrubienie od: kot


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) zgrub. od: kot

 (1.2) rub. o kocie

Wiktionary

Przykłady

 (1.2) Jonatan zobaczył z okna stare kocisko.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈt͡ɕiskɔ, AS: koćisko

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kocica ż., kocię n., kot m., kocur m., kotka ż.

 czas. kocić się ndk.

 przym. koci

 przysł. kocio

Wiktionary


kociszewski

nazwisko


SJP.pl


kociuba

1. narzędzie do wygarniania węgli z pieca chlebowego; pogrzebacz;
2. łyżkowaty drążek żelazny, używany w hucie do mieszania roztopionego metalu


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pogrzebacz do opróżniania pieca chlebowego z węgla

 (1.2) hutn. łyżkowate mieszadło do roztopionego materiału

 (1.3) daw. kij

Wiktionary

  • Kociuba – część wsi Majdan Krynicki, w woj. lubelskim, w pow. tomaszowskim, w gminie Krynice
  • Kociuba – kolonia w woj. lubelskim, w pow. tomaszowskim, w gminie Rachanie
  • Kociuba – część wsi Księżostany-Kolonia, w woj. lubelskim, w pow. zamojskim, w gminie Komarów-Osada
  • Kociuba – część wsi Hadle Szklarskie, w woj. podkarpackim, w pow. przeworskim, w gminie Jawornik Polski
  • kociuba – rodzaj pogrzebacza służącego do rozgarniania żaru w piecu chlebowym, zob. pociask
  • kociuba – rodzaj płaskiej szufli, służącej do wkładania i wyjmowania ciasta (bochenków chleba, placków pizzy itp.) z pieca chlebowego

Wikipedia

Synonimy:

 (1.2) zgrzebło

Wiktionary


kociubiński

nazwisko


SJP.pl

Znane osoby o tym nazwisku:

  • Krzysztof Kociubiński (ur. 1971) – polski politolog, doktor habilitowany nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki.
  • Mieczysław Kociubiński (1910–1996) – kapłan diecezji przemyskiej, rektor kościoła św. Ducha w Jarosławiu i dyrektor Archiwum Przemyskiego w Przemyślu.
  • Jur Kociubiński (1896–1937) – ukraiński i radziecki komunista, dyplomata, komisarz spraw wojskowych.
  • Andrzej Kociubiński (ur. 1975) – polski aktor.

Wikipedia


kocjan

nazwisko


SJP.pl

  • Kocjan – połowiecki chan
  • Kocjan – wieś w Słowenii
  • Antoni Kocjan – polski konstruktor szybowców

Wikipedia


kock

miasto w Polsce


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. miasto w Polsce;

Wiktionary

Kock – miasto w województwie lubelskim, w powiecie lubartowskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kock. Leży u ujścia Czarnej do Tyśmienicy na wysokości ok. 150 m n.p.m. na wysoczyźnie morenowej prawego zbocza Pradoliny Wieprza przy granicy Równiny Łukowskiej. Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. Kock liczył 3273 mieszkańców.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W 1969 roku jego szczątki zostały ekshumowane, przywiezione do Polski i ponownie pochowane w Kocku pomiędzy poległymi żołnierzami Samodzielnej Grupy Operacyjnej Polesie.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔt͡sk, AS: kock

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kocczanin m., kocczanka ż.

 przym. kocki

Wiktionary


kocki

przymiotnik od: Kock


SJP.pl

Osoby o tym nazwisku:

  • Janusz Kocki – polski lekarz pediatra, genetyk, wykładowca
  • Tomasz Kocki – polski lekarz internista, farmakolog, wykładowca

Wikipedia


kocmołuch

potocznie: osoba brudna, niedbająca o swój wygląd; brudas (brudaska), fleja


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) pot. osoba brudna lub niechlujna

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Nie wpuszczaj tu tego kocmołucha!

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kocmołuszek m.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kopciuch, śmieciuch, niedbalec, oberwaniec, lump

Wiktionary


kocmołuszek

zdrobnienie od: kocmołuch


SJP.pl


kocmyrzów

wieś w Polsce


SJP.pl

Kocmyrzów – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, w gminie Kocmyrzów-Luborzyca.

W latach 1954–1960 wieś należała do gromady Dojazdów, po zmianie siedziby i nazwy gromady należała była siedzibą władz gromady Kocmyrzów. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krakowskiego.

Wikipedia


kocmyrzowski

przymiotnik od: Kocmyrzów


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Kocmyrzowem, dotyczący Kocmyrzowa

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kocmyrzów mrz.

Wiktionary


kocoń

nazwisko


SJP.pl

Kocoń – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie żywieckim, w gminie Ślemień.

Integralne części wsi Kocoń: Działy, Góra, Górniówka, Jagoszówka, Kocońska Góra, Kuźlikówka, Marczaki, Pikaniówka, Płotnik, Pod Borem, Przydawki, Pyclikówka, Siekierówka, Siwcówka, Stanikówka

Wikipedia


kocopoły

potocznie: głupoty, bzdety; banialuki, duperele, trele-morele


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy

 (1.1) bzdury, brednie

Wiktionary


kocot

nazwisko


SJP.pl

Kocot – polskie nazwisko, wywodzić od rzeczownika kocot (ze znaczeniem: «kogut»).

Wikipedia


kocówa

potocznie: kara cielesna wymierzana komuś przez grupę osób, dla zabawy lub z zemsty, polegająca na biciu tej osoby zawiniętej najczęściej w koc, aby nie widziała, przez kogo jest bita


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. pobicie przez grupę osoby leżącej na łóżku okrytej najpierw kocem

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Mieli nadzieję, że kocówami naprowadzą kabla na ścieżkę przyzwoitości.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koc mrz., kocyk mrz.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) więz. kocka

Wiktionary


kocować

zawijać chorego w koc w celu wywołania silnych potów


SJP.pl


kocówka

zdrobnienie od: kocówa; kara cielesna wymierzana komuś przez grupę osób, dla zabawy lub z zemsty, polegająca na biciu tej osoby zawiniętej najczęściej w koc, aby nie widziała, przez kogo jest bita


SJP.pl


kocowy

przymiotnik od: koc


SJP.pl


kocudza

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) geogr. część wsi Paary, w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Susiec

 (1.2) geogr. toponim, część nazwy polskich miejscowości;

Wiktionary

W Polsce
  • pięć miejscowości w województwie lubelskim, w powiecie janowskim, w gminie Dzwola:
    • Kocudza Górna
    • Kocudza Pierwsza
    • Kocudza Druga
    • Kocudza Trzecia
    • Kolonia Kocudza
  • Kocudza – część wsi Paary w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Susiec
  • Kocudza – gromada w powiecie janowskim
  • Kocudza – dawna gmina

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) W połowie XIX wieku w Kocudzy powstała karczma.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kocudzanin mos., kocudzanka ż.

Wiktionary


kocudzanka

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) mieszkanka Kocudzy

 (1.2) kobieta pochodząca z Kocudzy, urodzona w Kocudzie

Wiktionary

Przykłady

 (1.2) Panie z zespołu śpiewaczego, wszystkie rodowite kocudzanki, wspaniale ugościły polską wokalistkę.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kocudza ż.

:: fm. kocudzanin mos.

Wiktionary


kocur

dorosły samiec kota


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) samiec kota

 (1.2) łow. samiec rysia

 (1.3) łow. samiec żbika

Wiktionary

  • kocur – dorosły samiec kotowatych, w szczególności kota domowego

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Pod balkonem pięć kocurów zaleca się do mojej kotki!

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔt͡sur, AS: kocur

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: zdrobn. kocurek m.

 przysł. kocio

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kot

Wiktionary


kocurek

zdrobnienie od: kocur


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) zdrobn. od: kocur

Wiktionary

Kocurek (tytuł oryg. Tomcats) – amerykański film fabularny z 2001 roku w reżyserii Gregory'ego Poiriera.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Trochę wolnego czasu i znowu dziś zrobiłam scrapek z moim kocurkiem. (z Internetu)

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈt͡surɛk, AS: kocurek

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kocur m.

Wiktionary


kocyk

mały koc


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od: koc

 (1.2) mały, lekki koc

Wiktionary

Przykłady

 (1.2) Marku, przykrywaj kocykiem siostrzyczkę, gdy się odkryje!

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔt͡sɨk, AS: kocyk

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koc mrz., kocówa ż.

Wiktionary


kocynder

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. łazik, wędrowiec

 (1.2) gw-pl|Górny Śląsk. dowcipniś

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Tóż tam jakiś kocynder przyszoł, kiery szuko kómpanijnego. → Przyszedł jakiś łazik, który szuka dowódcy kompanii.

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kocyndrowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kocender

 (1.2) kocender

Wiktionary


kocyndrowy

przymiotnik relacyjny

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. związany z kocyndrem, dotyczący kocyndra

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kocynder mos.

Wiktionary


kocyt

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) mitgr. jedna z rzek Hadesu; rzeka lamentu, nad której brzegami błądzą dusze nie pogrzebanych jeszcze zmarłych;

 (1.2) książk. zamarznięte jezioro na dnie najniższego kręgu piekieł Dantego, które więzi na wieczność Lucyfera oraz tych potępieńców, którzy zdradzili swych dobroczyńców

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) O małoś do stygijskich nie zaniósł mnie błoni, • Żem przedwcześnie nie ujrzał Kocytu, Charona • Żeglarza, trójgłowego psa, sądu Minosa, • Gromady cieni, co jest światła pozbawiona (…)

 (1.2) Jako nietoperz, miał nieupierzoną • Skrzydeł pokrywę, a gdy nimi śmigał, • Trzy wiatry budził pod okropną błoną. • Od tego wiania Kocyt w lód zastygał (…)

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔt͡sɨt, AS: kocyt

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) Kokytos

Wiktionary


kocz

1. dawniej: wadium na rzecz sędziego składane przez naganiającego;
2. czterokołowy, półkryty powóz używany od XVI do XIX wieku


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) daw. rodzaj czterokołowego resorowanego pojazdu konnego;

 (1.2) daw. rodzaj rosyjskiego statku do żeglugi w warunkach silnego zalodzenia;

 (1.3) daw. w prawie polskim: rodzaj zakładu wnoszonego na rzecz sędziego;

Wiktionary

  • kocz (powóz)
  • kocz (statek)
  • kocz (zakład) – historia prawa

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. kuczer mos.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.3) koc

Wiktionary


kocza

płaskodenna, jednomasztowa, długa łódź służąca Kozakom syberyjskim do żeglugi po rzekach i jeziorach


SJP.pl


koczalski

przymiotnik od: Koczała


SJP.pl


koczan

nazwisko


SJP.pl

Koczan herbu Nałęcz (ur. w XIV w., zm. w XV w.) – bojar litewski, adoptowany podczas unii horodelskiej (1413).

Wikipedia


koczanowicz

nazwisko


SJP.pl


koczara

nazwisko


SJP.pl


koczała

wieś w Polsce w województwie pomorskim


SJP.pl

Koczała (kaszub. Kòczała, niem. Flötenstein) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie człuchowskim, nad rzeką Rudą, siedziba wiejskiej gminy Koczała. Teren Koczały obfituje w liczne jeziora, między innymi Jezioro Dymno, które liczy 88 ha i posiada pierwszą klasę czystości. Koczała leży na trasie nieistniejącej już linii kolejowej (Miastko-Koczała-Przechlewo-Człuchów). We wsi znajduje się Szkoła Podstawowa im. Żołnierzy Pierwszej Armii Wojska Polskiego.

Wikipedia


koczek

zdrobnienie od: kok, mały kok


SJP.pl

Koczek (niem. Waldersee, do 1905 Kotzek) – wieś w Polsce, w województwie warmińsko-mazurskim, powiecie szczycieńskim, gminie Świętajno. Położona jest nad Krutynią (dawniej na odcinku Jezioro Spychowskie - Jezioro Zdróżno znaną jako ,,Spychowska Struga") oraz jeziorami Zdróżno i Uplik. W pobliżu południowych granic wsi znajduje się Jezioro Kierwik i kanał łączący je z Krutynią.

Wikipedia


koczin

miasto w Indiach


SJP.pl

Koczin (malajalam കൊച്ചി, trl. Kocci, trb. Koćći; hindi कोच्चि, trl. Koćći, trb. Koćći; ang. Kochi; dawniej: hindi कोचीन, trl. Koćīn, trb. Koćin; ang. Cochin) – miasto w południowej części Indii, w stanie Kerala, na Wybrzeżu Malabarskim nad Morzem Arabskim, będące jednym z najważniejszych portów kraju. Jest zamieszkane przez około sześćset tysięcy ludzi, a wraz z całą aglomeracją populacja wynosi około półtora miliona.

Wikipedia


koczkodan

1. niewielka małpa żyjąca w lasach Afryki;
2. obraźliwie: brzydka, dziwaczna kobieta


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) zool. nazwa systematyczna|Cercopithecus|ref=tak., niewielka afrykańska małpa;

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy lub męskozwierzęcy

 (2.1) pot. (zwykle o kobiecie) osoba brzydka

Wiktionary

Koczkodan (Cercopithecus) – rodzaj ssaków naczelnych z podrodziny koczkodanów (Cercopithecinae) w obrębie rodziny koczkodanowatych (Cercopithecidae).

Wikipedia

Wymowa:

IPA: kɔt͡ʃˈkɔdãn, AS: kočkodãn

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koczkodanowate nmos., koczkodanowce nmos.

Wiktionary

Synonimy:

 (2.1) pot. baba-jaga, czupiradło, kaszalot, paszczur, raszpla, małpiszon; neutr. brzydula

Wiktionary


koczkodanik

zdrobnienie od: koczkodan


SJP.pl


koczkodanka

dawniej: brzydka, dziwnie ubrana kobieta; koczkodan, małpiszon


SJP.pl


koczkodanowate

o cechach koczkodanowatych (rodzina ssaków naczelnych)


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

 (1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Cercopithecidae|Gray|ref=tak., rodzina ssaków z rzędu naczelnych;

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Na pośladkach koczkodanowatych występują nagnioty pośladkowe.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koczkodan mzw., koczkodanowce lm nm.

Wiktionary


koczkodanowaty

o cechach koczkodanowatych (rodzina ssaków naczelnych)


SJP.pl


koczkodanowce

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

 (1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Cercopithecoidea|Gray|ref=tak., nadrodzina ssaków z rzędu naczelnych;

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Koczkodanowce zamieszkują głównie Afrykę.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koczkodan mzw., koczkodanowate lm nm.

Wiktionary


koczobryk

dawny pojazd konny, duża bryczka podobna do kocza


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) daw. rodzaj dużej bryczki;

Wiktionary

Koczobryk – zbliżona kształtem do kocza resorowana duża kryta (całkowicie lub częściowo) bryczka czterokołowa, czteroosobowa, o płaskim dnie, z drzwiczkami i nadkolami; stosowana jako środek transportu przez drobną szlachtę w XIX wieku, zwłaszcza na Mazowszu, Małopolsce i Kielecczyźnie.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Ujrzałem nazajutrz siedząc w oknie moim, postać opakowanego jak do długiej drogi koczobryka, który zwolna posuwał się ulicą.

Wiktionary


koczorowski

nazwisko


SJP.pl


koczować

1. mieszkać, przebywać gdzieś tymczasowo, raczej w niedogodnych warunkach;
2. o ludach, plemionach: prowadzić wędrowny tryb życia;
3. tułać się, błąkać się;
4. w łowiectwie o zwierzynie: przebywać tymczasowo na jakimś terenie


SJP.pl


koczowisko

1. obóz koczowników
2. w łowiectwie: teren koczowania zwierzyny


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) obóz koczowników

 (1.2) teren, na którym koczuje zwierzyna

 (1.3) pot. miejsce, w którym ludzie (np. uchodźcy) są zmuszeni do przebywania tymczasowo, zwłaszcza w złych warunkach

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koczownik m., koczowniczka ż., koczowanie n., koczownictwo n.

 czas. koczować ndk.

 przym. koczowniczy

 przysł. koczowniczo

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) obozowisko, obóz

 (1.2) siedlisko

 (1.3) obóz

Wiktionary


koczownica

koczownica rudowłosa, koczownica żółta - gatunki pszczoły


SJP.pl

Koczownica (Nomada) – rodzaj pszczół z rodziny pszczołowatych i podrodziny koczownicowatych. Jedyny z monotypowego plemienia koczownic (Nomadini). Takson kosmopolityczny, obejmujący około 750 opisanych gatunków.

Wikipedia


koczownictwo

tryb życia polegający na ciągłym przenoszeniu się z miejsca na miejsce, charakterystyczny dla pasterskich i łowieckich ludów Afryki, Azji, Australii, Ameryki Południowej; nomadyzm


SJP.pl

Koczownik, nomada – wędrowiec, członek grupy ludzi nieposiadającej stałego miejsca zamieszkania, przemieszczającej się z miejsca na miejsce, np. w związku ze zmianami pogody lub w poszukiwaniu żywności, wody, opału albo pastwisk dla zwierząt hodowlanych. Osoba prowadząca koczowniczy, wędrowny tryb życia, także podróżująca stale lub sezonowo z powodów handlowych, kulturowych lub religijnych.

Wikipedia


koczowniczka

członkini ludu, plemienia prowadzącego wędrowny tryb życia


SJP.pl


koczowniczo-pasterski

dotyczący zarówno koczownictwa jak i pasterstwa, np. koczowniczo-pasterski tryb życia


SJP.pl


koczowniczy

1. dotyczący koczownictwa, koczowników (np. koczowniczy tryb życia, plemiona koczownicze); wędrowny
2. tyle co: tułaczy (np. koczowniczy żywot)


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z koczownictwem i koczownikami, polegający na ciągłej zmianie miejsca pobytu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Przedsięwzięcia plantacyjnyantacyjne miały przyciągnąć nomadów do pracy na plantacjach, tak aby porzucali koczowniczy tryb życia.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔt͡ʃɔvʲˈɲit͡ʃɨ, AS: kočovʹńičy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koczowisko n., koczownictwo n., koczownik mos., koczowniczka ż., koczowanie n.

 przysł. koczowniczo

 czas. koczować ndk.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) wędrowny, nomadyczny

Wiktionary


koczownik

członek ludu, plemienia prowadzącego wędrowny tryb życia; nomada


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) etn. kult. członek grupy ludzi nieposiadającej stałego miejsca zamieszkania, przemieszczającej się z miejsca na miejsce

Wiktionary

Koczownik, nomada – wędrowiec, członek grupy ludzi nieposiadającej stałego miejsca zamieszkania, przemieszczającej się z miejsca na miejsce, np. w związku ze zmianami pogody lub w poszukiwaniu żywności, wody, opału albo pastwisk dla zwierząt hodowlanych. Osoba prowadząca koczowniczy, wędrowny tryb życia, także podróżująca stale lub sezonowo z powodów handlowych, kulturowych lub religijnych.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Pasterz wyróżniał się w grupie koczowników przybyłych ze wschodu.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koczownictwo n., koczowanie n.

:: fż. koczowniczka ż.

 przym. koczowniczy

 przysł. koczowniczo

 czas. koczować ndk.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) nomada

Wiktionary


koczubeit

trioktaedryczny chloryt chromowy, występujący w skałach oliwinowych i serpentynitach zasobnych w chromit


SJP.pl


koczubin

roślina z rodziny ożwiowatych


SJP.pl


koczukówka

wieś w Polsce


SJP.pl

Koczukówka – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie bialskim, w gminie Zalesie.

Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Trójcy Świętej w Rokitnie.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bialskopodlaskiego.

Wieś jest sołectwem w gminie Zalesie. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 65 mieszkańców.

Wikipedia


koczur

dawniej: kocur


SJP.pl


koczwara

nazwisko


SJP.pl

Koczwara – wieś sołecka w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie koneckim, w gminie Końskie.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.

Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Pomykowie.

Wikipedia


koczyk

mały kocz


SJP.pl


kod

1. system znaków do zapisywania, przechowywania i przekazywania określonych informacji;
2. ciąg znaków, któremu jest w sposób umowny przypisana określona informacja;
3. ciąg instrukcji będący elementem programu komputerowego


SJP.pl

skrótowiec w funkcji rzeczownika rodzaju męskorzeczowego, nazwa własna

 (1.1) społ. polit. Komitet Obrony Demokracji;

Wiktionary

Kod (łac. codex), spis – ciąg składników sygnału (kombinacji sygnałów elementarnych, np. kropek i kresek, impulsów prądu, symboli) oraz reguła ich przyporządkowania składnikom wiadomości (np. znakom pisma). W niektórych zastosowaniach, głównie przy przesyłaniu informacji podlegających utajnieniu, zwany jest szyfrem. Kody są stosowane m.in. w telegrafii, telefonii, w technice cyfrowej.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Sobotni marsz KOD-u i opozycji miał być sygnałem dla przedwyborczego zjednoczenia różnych środowisk przeciwko PiS-owi.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. KOD-owiec mos., KOD-er mos., KOD-erka ż., kodziarz mos., kodziara ż.

 przym. kodowski, kodziarski

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

 (1.1) ruch społeczny

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. KOD-owiec mos., KOD-er mos., KOD-erka ż., kodziarz mos., kodziara ż.

 przym. kodowski, kodziarski

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

źródła.

== KOD (język niemiecki.) ==

wymowa.

znaczenia.

skrótowiec, rodzaj męski

 (1.1) = biol. fiz. kolloidosmotischer Druck → ciśnienie onkotyczne

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


kod-ko-dak

wykrzyknik

 (1.1) onomatopeja imitująca gdakanie kury

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kud-ku-dak, ko-ko-dak, ko-ko-ko kodaku, kod-kod kodaku

Wiktionary


koda

coda;
1. końcowy, zwykle przyspieszający fragment utworu muzycznego (np. sonaty), oparty na jego materiale tematycznym;
2. przenośnie: zakończenie utworu literackiego albo jakiejś historii stanowiące ich podsumowanie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) muz. zakończenie kompozycji muzycznych zawierające zwięzłe powtórzenie głównych tematów

 (1.2) liter. zakończenie utworu literackiego lub jakiejś historii, będące ich podsumowaniem

Wiktionary

  • koda – termin muzyczny, zobacz Coda (muzyka), Fuga (muzyka)#Koda
  • nazwisko
  • inne
    • Koda-Press – wydawnictwo
    • KODA – nieletnie słyszące dzieci głuchych rodziców (skrót od ang. Kids/Kid of Deaf Adults)

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈkɔda, AS: koda

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) war. coda

Wiktionary


kodak

produkt firmy Kodak


SJP.pl

  • Eastman Kodak – koncern zajmujący się produkcją sprzętu fotograficznego i filmowego
  • Kodak Theatre – amerykański teatr w Hollywood w Kalifornii, znany z corocznych ceremonii wręczenia Oscarów
  • Kodak Tower – wieżowiec w Rochester, główna siedziba Eastman Kodak
  • Kodak Black – amerykański muzyk, filantrop i przestępca
  • Heart Break Kodak – album muzyczny Kodaka Blacka
  • Haitian Boy Kodak – EP Kodaka Blacka

Wikipedia


kodaly

[czytaj: KOdaj] nazwisko


SJP.pl


kodeina

alkaloid występujący w soku mlecznym maku, otrzymywany z opium lub syntetycznie z morfiny, stosowany jako środek przeciwkaszlowy oraz jako składnik mieszanek znieczulających, przeciwbólowych


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) farm. przeciwkaszlowy lek narkotyczny, pochodna morfiny;

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Nie wytrzymam z tym męczącym kaszlem, jeśli nie wypiję kodeiny.

 (1.1) Brał środki przeciwkurczowe na zapalenie okrężnicy, a także przeciwbólowe: kodeinę, demerol i metadon.

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kodeinowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) chem. metylomorfina, 3-metylomorfina

 gwara narkotykowa antek, koda

Wiktionary


kodeinizm

uzależnienie od kodeiny


SJP.pl


kodeinowy

zawierający kodeinę


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) chem. związany z kodeiną; zawierający kodeinę

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kodeina ż.

Wiktionary


kodek

w informatyce: urządzenie lub program służące do kodowania bądź dekodowania strumieni danych, np. obrazu, dźwięku itp.


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) inform. urządzenie lub program komputerowy zdolny do kompresji i dekompresji sygnału lub strumienia danych;

Wiktionary

Kodek (zbitka wyrazowa od koder-dekoder) – urządzenie lub program zdolny do przekształcania strumienia danych lub sygnału. Kodeki mogą zmienić strumień danych w formę zakodowaną (często w celu transmisji, składowania lub zaszyfrowania) lub odzyskać (odkodować) strumień danych z formy zakodowanej, by umożliwić ich odtwarzanie bądź obróbkę. Kodeki są często używane w wideokonferencjach oraz strumieniowaniu obrazu lub dźwięku.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kodeki MPEG nie rozpoznają tego przypadku i niepotrzebnie będą starać się jak najwierniej odtworzyć powstałe w wyniku przeplotu klatek ostre krawędzie.

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

 etym|ang|codec., połączenie etym2n|ang|coder|co(der)|decoder|dec(oder). → koder + dekoder

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) codec

* słowacki: (1.1) kodek m.

źródła.

== kodek (język słowacki.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny

 (1.1) inform. kodek

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


kodeks

1. usystematyzowany zbiór przepisów prawnych z jakiejś dziedziny
2. zebrane (czasem niepisane) normy, zasady dotyczące pewnych dziedzin życia, etyki zawodowej itp.
3. rodzaj starej księgi pisanej ręcznie, zwykle bogato zdobionej


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) praw. usystematyzowany zbiór przepisów prawnych, najczęściej dotyczących jednej dziedziny prawa;

 (1.2) praw. zbiór zasad postępowania, dotyczących np. życia towarzyskiego lub etyki zawodowej

 (1.3) stara księga rękopiśmienna powstała z szeregu składek, ułożonych jedna na drugiej i spojonych ze sobą u grzbietu;

Wiktionary

  • kodeks – zbiór przepisów prawnych
  • kodeks – forma książki
  • kodeks – zbiór zasad postępowania

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Tryb odwołania od decyzji urzędnika reguluje kodeks postępowania administracyjnego.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔdɛks, AS: kodeks

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kodeksowy

 rzecz. kod mrz.

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

 (1.1-2) zbiór

 (1.3) księga

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 przym. kodeksowy

 rzecz. kod mrz.

frazeologia.

etymologia.

 etym|łac|codex.

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) code of law, law code, legal code; (1.3) codex

* bułgarski: (1.1) кодекс m.

* esperanto: (1.1) kodo; (1.2) kodo; (1.3) kodekso

* niemiecki: (1.1) Gesetzbuch n.

* rosyjski: (1.1) кодекс m.; (1.3) кодекс m.

* węgierski: (1.1) kódex; (1.2) kódex; (1.3) kódex

źródła.

== kodeks (język turkmeński.) ==

ortografie.

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik

 (1.1) kodeks

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


kodeksik

zdrobnienie od: kodeks


SJP.pl


kodeksowy

dotyczący kodeksu, wynikający z kodeksu (np. kodeksowy zbiór przepisów, kodeksowa definicja)


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) praw. dotyczący kodeksu, wynikający z kodeksu

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔdɛˈksɔvɨ, AS: kodeksovy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kodeks m., kod mrz.

Wiktionary


kodeń

wieś w Polsce


SJP.pl

Kodeń – wieś w Polsce, położona w województwie lubelskim, w powiecie bialskim, w gminie Kodeń. Leży na Równinie Kodeńskiej, na terasie nadzalewowej kilka metrów nad doliną Bugu, niedaleko ujścia rzeczki o nazwie Kałamanka.

Wieś jest siedzibą gminy Kodeń. Dawne miasto – Kodeń uzyskał lokację miejską w 1511 roku, zdegradowany w 1869 roku. Miasto magnackie położone było w końcu XVIII wieku w hrabstwie kodeńskim w powiecie brzeskolitewskim województwa brzeskolitewskiego. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kodeń. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bialskopodlaskiego.

Wikipedia


kodeński

przymiotnik od: Kodeń


SJP.pl


koder

1. narzędzie do kodowania wiadomości; szyfrator;
2. urządzenie telekomunikacyjne do tworzenia sygnałów radiowo-telewizyjnych


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) inform. osoba tworząca kod programu

Wiktionary

Koder należy do klasy układów kombinacyjnych. Jest to układ posiadający n wejść oraz k=log2n wyjść (czyli n = 2k).

Jego działanie polega na zamianie kodu „1 z n” na naturalny kod binarny o długości k, czyli służy on do przedstawiania informacji tylko jednego aktywnego wejścia na postać binarną. Ponieważ istnieje fizyczna możliwość aktywacji więcej niż jednego wejścia, musi istnieć możliwość uznania tylko jednego z nich np. poprzez ustalenie priorytetów wejść.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. kod mrz.

 czas. kodować

Wiktionary


koderka

potocznie: programistka


SJP.pl


koderski

koder


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z KOD-em, dotyczący KOD-u

 (1.2) związany z koderem, dotyczący kodera

Wiktionary

Patrz:

koder

Powiązane:

 (1.1)

 rzecz. KOD m.

 (1.2)

 rzecz. kod m., koder m., koderka ż., kodowanie n., zakodowanie n.

 czas. kodować ndk., zakodować dk.

 przym. kodowy

Wiktionary


kodiacki

niedźwiedź (grizzly) kodiacki - podgatunek niedźwiedzia brunatnego; kodiak


SJP.pl


kodiak

1. podgatunek niedźwiedzia brunatnego; niedźwiedź kodiacki, grizzly kodiacki;
2. krab kodiak - gatunek kraba występujący na wyspie Kodiak;
3. samochód typu Chevrolet Kodiak


SJP.pl

  • Kodiak – wyspa na Alasce (Stany Zjednoczone)
  • Kodiak – archipelag obejmujący m.in. powyższą wyspę
  • Kodiak – miasto na wyspie Kodiak
  • port lotniczy Kodiak – port lotniczy na wyspie Kodiak
  • niedźwiedź kodiak – drapieżny ssak, podgatunek niedźwiedzia brunatnego – endemiczny podgatunek występujący na wyspie Kodiak
  • Mac OS X Public Beta (nazwa kodowa: Kodiak) – wersja systemu operacyjnego OS X

Wikipedia


kodkod

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Leopardus guigna|Molina|ref=tak., gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych, występujący w Ameryce Południowej;

 (1.2) zool. kot z gatunku kodkodów (1.1)

Wiktionary

Ocelot chilijski, kot górski, kodkod, kot chilijski (Leopardus guigna) – gatunek drapieżnego ssaka z podrodziny kotów (Felinae) w obrębie rodziny kotowatych (Felidae). Jest najmniejszym kotowatym półkuli zachodniej.

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) Rozwój i życie kodkodów nie zostały do końca poznane.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kot górski, kot chilijski, ocelot, ocelot chilijski

 (1.2) kot górski, kot chilijski, ocelot, ocelot chilijski

Wiktionary


kodnianin

mieszkaniec Kodnia


SJP.pl


kodnianka

mieszkanka Kodnia


SJP.pl


kodogram

wiadomość przekazana kodem i zapisana przez odbierającego


SJP.pl


kodominacja

w genetyce: występowanie dwóch alleli genu, z których żaden nie jest dominujący ani recesywny


SJP.pl

Kodominacja – zjawisko w genetyce polegające na występowaniu dwóch różnych alleli danego genu, z których żaden nie jest recesywny ani dominujący. W odróżnieniu od dominacji niezupełnej, allele tego genu są sobie równe pod względem siły wzajemnego maskowania się. Jeden i drugi biorą taki sam udział w tworzeniu fenotypu. Oznacza, to że w fenotypie ujawniają się cechy kodowane przez oba warianty genu.

Wikipedia


kodon

trzy kolejne nukleotydy w łańcuchu DNA; triplet; tryplet


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) med. trójnukleotydowa sekwencja DNA kodująca aminokwas;

Wiktionary

Kodon – sekwencja trzech nukleotydów (triplet) występująca w mRNA, stanowiąca jednostkę kodującą określony aminokwas podczas syntezy białka. Istnieją 64 kodony, z czego 61 to kodony określające 20 podstawowych aminokwasów białkowych, zaś 3 pozostałe odpowiadają za zakończenie translacji.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W końcowych odcinkach genów występuje nadreprezentacja kodonów lizyny.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔdɔ̃n, AS: kodõn

Wiktionary


kodopis

urządzenie z klawiaturą stosowane w elektronicznej technice obliczeniowej


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) techn. elektroniczna maszyna do pisania z przystawką do dziurkowania taśmy papierowej;

Wiktionary

Kodopis – elektroniczno-mechaniczne urządzenie z klawiaturą, stosowane w elektronicznej technice obliczeniowej, łączące funkcje dalekopisu, elektronicznej maszyny do pisania i dziurkarki taśmy.

Wikipedia


kodori

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) geogr. hydron. rzeka w Gruzji uchodząca do Morza Czarnego;

Wiktionary

Kodori – rzeka w Gruzji, długości 105 km, uchodząca do Morza Czarnego. W swoim górnym biegu tworzy tzw. wąwóz Kodori.

Rzeka powstaje z połączenia potoków Saken i Gwandra, powierzchnia dorzecza wynosi 2051 km².

Wikipedia

Powiązane:

 przym. kodorski

Wiktionary


kodorski

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Kodori, dotyczący Kodori (rzeki w Gruzji)

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kodori n.

Wiktionary


kodować

1. przetwarzać informacje na kod; szyfrować
2. oznaczać coś umownymi znakami


SJP.pl

czasownik niedokonany

 (1.1) szyfrować używając kodu

 (1.2) pot. inform. tworzyć programy komputerowe

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Maszyna zaczęła kodować tekst raportu dla sztabu głównego.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kod m., koder m., kodownik m., kodownica ż., kodowanie n.

 czas. zakodować dk., odkodować dk.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) programować

Wiktionary


kodowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) kod, sposób zakodowania

Wiktionary

  • kod
  • Kodowanie (psychologia) – proces przekształcania nadchodzących danych w celu ich zgromadzenia w pamięci.
  • Kodowanie (badania społeczne) – proces przekształcania danych z badań empirycznych w postać nadającą się do ilościowej analizy;
  • Kodowanie (kryptografia) – jeden ze sposobów utajniania tekstu.
  • Kodowanie zapachu – sposób rejestrowania i rozpoznawania sygnałów węchowych
  • Kodowanie znaków – termin informatyczny

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kodowanie utworzone zostało przez człowieka – kryptologa.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔdɔˈvãɲɛ, AS: kodovãńe

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kodować, kodzić

 rzecz. kod

Wiktionary


kodowy

przymiotnik od: kod (np. system kodowy, zamek kodowy)


SJP.pl


kodrąb

wieś w Polsce


SJP.pl

Miejscowości w Polsce

Wg TERYT jest ich 2
  • Kodrąb – wieś w woj. łódzkim, w pow. radomszczańskim, w gminie Kodrąb
  • Kodrąb – wieś w woj. zachodniopomorskim, w pow. kamieńskim, w gminie Wolin

Wikipedia


kodrąbianin

mieszkaniec Kodrąba (wsi w Polsce)


SJP.pl


kodrąbianka

mieszkanka Kodrąba (wsi w Polsce)


SJP.pl


kodrąbski

przymiotnik od: Kodrąb


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) dotyczący Kodrąbia

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kodrąb, kodrąbianin, kodrąbianka

Wiktionary


kodycyl

rozporządzenie majątkiem na wypadek śmierci, bez ustanowienia spadkobiercy


SJP.pl

Kodycyl (łac. codicillus – dodatek do testamentu) – przeniesiona z języka prawniczego nazwa końcowej części utworu literackiego, mającej formę ostatniej woli, często wyrażonej w sposób żartobliwy. Przykładem takiego utworu jest Wielki testament François Villona.

Wikipedia


kodycyle

w starożytności: połączone małe tabliczki woskowe lub kartki pergaminowe, służące jako notatnik


SJP.pl


kodycylowy

przymiotnik od: kodycyl


SJP.pl


kodyfikacja

1. zebranie, ujęcie czegoś w system określonych norm;
2. proces tworzenia kodeksu prawnego


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) ujęcie czegoś w spójny system;

 (1.2) praw. opracowanie istniejących przepisów prawnych w jeden zbiór, usuwając sprzeczności, aktualizując i uzupełniając je

 (1.3) praw. uporządkowany zbiór przepisów z jednej dziedziny

 (1.4) jęz. formalne uregulowanie norm danego języka w wydawnictwach normatywnych;

Wiktionary

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. kod mrz., kodyfikator mos., kodyfikatorka ż.

 czas. kodyfikować ndk., skodyfikować dk.

 przym. kodyfikatorski, kodyfikacyjny

Wiktionary


kodyfikacyjny

związany z kodyfikacją


SJP.pl


kodyfikator

osoba zajmująca się ujednolicaniem i systematyzowaniem norm prawnych


SJP.pl


kodyfikatorka

kobieta dokonująca kodyfikacji


SJP.pl


kodyfikatorski

przymiotnik od: kodyfikator (np. działania kodyfikatorskie, praca kodyfikatorska)


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kodyfikatorem, dotyczący kodyfikatora, właściwy kodyfikatorowi

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kodyfikator mos., kodyfikacja ż.

 przym. kodyfikacyjny

Wiktionary


kodyfikować

dokonywać kodyfikacji


SJP.pl


kodykolog

specjalista badający zabytki rękopiśmienne


SJP.pl


kodykologia

nauka badająca księgi pisane ręcznie, dział rękopisoznawstwa; nauka pomocnicza historii i filologii


SJP.pl

Kodykologia (od fr. codicologie, a to z łac. codex, dop. codicis – kodeks i gr. logos – słowo) − dyscyplina naukowa zajmująca się badaniem ksiąg rękopiśmiennych powstałych do początku XVI w. (tj. do momentu wyparcia przez książki drukowane).

Wikipedia


kodykologiczny

związany z kodykologią (np. studium kodykologiczne, analiza kodykologiczna)


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kodykologią, dotyczący kodykologii

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kodykologia ż.

Wiktionary


kodzenie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|kodzić.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kodzić

Wiktionary


kodziarz

pogardliwie: członek lub zwolennik KOD-u (Komitetu Obrony Demokracji)


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) pot. lekcew. członek lub sympatyk KOD-u

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. KOD m., KOD-er m.

:: fż. kodziara ż., KOD-erka ż.

 przym. kodowski, kodziarski

 skr. KOD

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) KOD-er

Wiktionary


kodzić

środowiskowo w informatyce: pisać kod


SJP.pl

czasownik

 (1.1) środ. pot. inform. programować, pisać kod źródłowy

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Burmistrz Nowego Jorku postanawia nauczyć się „kodzić”.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔd͡ʑit͡ɕ, AS: koʒ́ić

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kodzenie, kod, kodowanie

 przym. kodowy

Wiktionary


kodzik

zdrobnienie od: kod


SJP.pl


kodłutowo

Kodłutowo – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie płońskim, w gminie Raciąż.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ciechanowskiego. 1 stycznia 2003 roku częściami wsi Kodłutowo stały się ówczesne przysiółki Krzyżak i Sobocin.

Wikipedia


koedukacja

wspólne nauczanie i wychowywanie dziewcząt i chłopców w placówkach edukacyjnych


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) eduk. wspólne kształcenie dzieci i młodzieży bez podziału ze względu na płeć;

Wiktionary

Koedukacja (łac. co- – razem; educare – kształcić, wychowywać) – system wspólnego kształcenia dzieci i młodzieży obojga płci, przeciwieństwo edukacji zróżnicowanej.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. koedukacyjność ż., koedukowanie n., edukacja ż., edukator m., edukatorka ż., edukowanie n., wyedukowanie n.

 czas. koedukować ndk., edukować ndk., wyedukować dk.

 przym. koedukacyjny, edukacyjny

 przysł. koedukacyjnie, edukacyjnie

Wiktionary


koedukacyjność

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest koedukacyjne

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koedukacja ż.

 przym. koedukacyjny

Wiktionary


koedukacyjny

związany z koedukacją, oparty na zasadach koedukacji (np. koedukacyjna szkoła, obóz koedukacyjny)


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) pedag. odnoszący się do koedukacji, przeznaczony do wspólnej edukacji obu płci

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Asia nie chce chodzić na wf na basenie, bo to są zajęcia koedukacyjne, a ona wstydzi się chłopców.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔɛdukaˈt͡sɨjnɨ, AS: koedukacyi ̯ny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koedukacja ż., koedukacyjność ż.

 przysł. koedukacyjnie

Wiktionary


koedycja

wspólna edycja jakiegoś dzieła razem z innym wydawcą/wydawcami


SJP.pl


koedycyjny

dotyczący koedycji (np. koedycyjne wydanie, publikacja koedycyjna)


SJP.pl


koedytor

wydawca wydający dzieło wspólnie z innymi podmiotami


SJP.pl


koeficjent

liczba lub funkcja będąca mnożnikiem jakiegoś wyrażenia; współczynnik


SJP.pl


koegzystencja

wspólne bytowanie, współistnienie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) współistnienie (zwierząt, kultur, ludzi, grup społecznych itp.)

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Od dobrej koegzystencji tak licznych i odmiennych religijnie, językowo, obyczajowo i prawnie społeczności zależało powodzenie w funkcjonowaniu państwa.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔɛɡzɨˈstɛ̃nt͡sʲja, AS: koegzystncʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 czas. koegzystować

 przym. koegzystencjalny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) współistnienie, współegzystencja, współżycie, symbioza

Wiktionary


koegzystencjalny

koegzystencja


SJP.pl

Patrz:

koegzystencja

koegzystować

wspólnie bytować, współistnieć, współżyć


SJP.pl


koekwacja

dawniej: zrównanie, głównie podatków, powinności


SJP.pl


koel

ptak z rodziny kukułek


SJP.pl


koendu

rodzaj gryzoni z rodziny ursonowatych; kuandu, igłozwierz, jeżownica


SJP.pl

Koendu, igłozwierz, jeżownica (Coendou) – rodzaj ssaków z podrodziny ursonów (Erethizontinae) w obrębie rodziny ursonowatych (Erethizontidae).

Wikipedia


koenig

[czytaj: kynig] nazwisko


SJP.pl

Niemcy:

  • Bad König – miasto w kraju związkowym Hesja, w powiecie Odenwald

Osoby:

  • Claës König – szwedzki jeździec sportowy
  • Ernst August König – zbrodniarz hitlerowski
  • Erwin König – fikcyjny niemiecki snajper
  • Franz König – austriacki duchowny
  • Friedrich Koenig – niemiecki inżynier i wynalazca
  • Georg König – zbrodniarz nazistowski
  • Hans Wilhelm König – zbrodniarz hitlerowski
  • Jan Latham-Koenig – pianista i dyrygent
  • Jerzy Koenig – polski krytyk teatralny
  • Johann Gerhard König – niemiecki botanik imykolog
  • Johann König – zbrodniarz hitlerowski
  • Lea Koenig – izraelska aktorka i piosenkarka
  • Maksymilian Koenig – polski piłkarz
  • Marie Pierre Kœnig – francuski generał
  • Pierre Koenig – amerykański architekt
  • Ralf König – niemiecki twórca komiksowy
  • Robbie Koenig – południowoafrykański tenisista
  • Susann König – niemiecka biathlonistka
  • Walter Koenig – amerykański aktor

Wikipedia


koenocytalny

przymiotnik

 (1.1) biol. zob. syncytialny.

Wiktionary


koenzym

niebiałkowy związek organiczny niezbędny do odpowiedniego funkcjonowania pewnych enzymów


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) biochem. niebiałkowy związek organiczny niezbędny do działania niektórych enzymów;

Wiktionary

Koenzymy – niebiałkowe składniki białek (np. enzymów) niezbędne dla ich aktywności, rodzaj kofaktorów. W przeciwieństwie do grup prostetycznych, są nietrwale (niekowalencyjnie), luźno związane z białkami. Białko bez swojego koenzymu to apobiałko (apoproteina, apoenzym), natomiast wraz z nim holobiałko (holoproteina).

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Mechanizm działania witamin jest różny, jednak wszystkie wpływają w sposób bezpośredni lub pośredni na komórkowe procesy metaboliczne, najczęściej jako koenzymy lub biologiczne aktywne składniki o charakterze hormonów.

Wiktionary

Powiązane:

 przym. koenzymatyczny

 przysł. koenzymatycznie

Wiktionary


koenzymatyczny

koenzym, np. funkcje koenzymatyczne, kataliza koenzymatyczna


SJP.pl


koercja

natężenie zewnętrznego pola magnetycznego potrzebne do rozmagnesowania danego ferromagnetyku (np. żelaza, stali)


SJP.pl

  • Koercja magnetyczna
  • Koercja ferroelektryczna

Wikipedia


koercjometr

przyrząd do pomiaru natężenia pola magnetycznego potrzebnego do rozmagnesowania danego ferromagnetyka


SJP.pl


koercyjny

koercja


SJP.pl

Patrz:

koercja

koewolucja

zależna od siebie ewolucja dwóch lub większej liczby gatunków


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) biol. proces współzależnej ewolucji dwóch lub kilku gatunków;

Wiktionary

Koewolucja – współzależna ewolucja dwóch lub większej liczby gatunków, z których w każdym zachodzi stopniowe dostosowanie do pozostałych, na zasadzie pewnego rodzaju sprzężenia zwrotnego. Koewolucja może mieć miejsce np. w przypadku drapieżnika i jego ofiary albo owadów i roślin przez nie zapylanych.

Wikipedia


kofaktor

związek chemiczny, który jest potrzebny enzymom do katalizowania konkretnych reakcji chemicznych


SJP.pl

Kofaktory (z łac. co- 'współ-' i factor 'sprawca' od facere 'czynić') – związki chemiczne, które są potrzebne enzymom do katalizowania konkretnych reakcji chemicznych.

Apoenzym i kofaktor tworzą katalitycznie aktywny enzym, nazywany holoenzymem.

Wikipedia


kofeina

alkaloid występujący w ziarnach kawy i liściach herbaty; teina


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) biochem. alkaloid znajdujący się w surowcach roślinnych będący środkiem pobudzającym;

Wiktionary

Kofeina (łac. coffeinum) – organiczny związek chemiczny, alkaloid purynowy znajdujący się w ziarnach kawy i wielu innych surowcach roślinnych. Może również być otrzymywana syntetycznie. Została odkryta przez niemieckiego chemika Friedricha Ferdinanda Rungego w 1819 roku. W zależności od źródła nazywana jest także teiną (gdy źródłem jest herbata), guaraniną (gdy pochodzi z guarany) i mateiną (gdy pochodzi z yerba mate).

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Herbata zazwyczaj zawiera w przybliżeniu dwukrotnie mniej kofeiny niż kawa, zależnie od mocy napoju.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔfɛˈjĩna, AS: kofei ̯ĩna

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kofeinowy, bezkofeinowy

 rzecz. kofeinizm m.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) teina

Wiktionary


kofeinizm

uzależnienie od kofeiny (objawiające się nałogowym piciem kawy)


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) med. uzależnienie od kofeiny

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔfɛˈjĩɲism̥, AS: kofei ̯ĩńism̦

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kofeina ż.

 przym. kofeinowy

Wiktionary


kofeinowy

kofeina


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) dotyczący kofeiny, zawierający kofeinę

Wiktionary

Patrz:

kofeina

Wymowa:

IPA: ˌkɔfɛjĩˈnɔvɨ, AS: kofei ̯ĩnovy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kofeina ż., kofeinizm m.

 przym. bezkofeinowy

Wiktionary


koferdam

pusty, szczelny przedział na statku wodnym, oddzielający zbiorniki ładunków płynnych od innych pomieszczeń; grobla; grodza


SJP.pl

Koferdam, potocznie ślinochron – cienki kwadratowy materiał, zwykle wykonany z lateksu lub nitrylu, używany w stomatologii do odizolowania miejsca wykonywania zabiegu od reszty jamy ustnej. Został on zaprojektowany w Stanach Zjednoczonych w 1864 roku przez amerykańskiego dentystę nazwiskiem Sanford Christie Barnum.

Koferdam może być również wykorzystywany do bezpieczniejszego seksu oralnego. W tym kontekście bywa też nazywany chusteczką lateksową.

Wikipedia


kofi

Kofi, także Kofirock – polski zespół rockowy założony w Nowej Dębie.

Zespół powstał na przełomie 2000/2001. Założycielem grupy jest Dariusz „Daro” Babiarz – były wokalista formacji Holy Dogs, laureata I nagrody jury Festiwalu w Jarocinie 1991. Pierwszy publiczny występ zespołu odbył się na scenie radiowej „trójki” w Studio im. Agnieszki Osieckiej – czerwiec 2001. Był to konkurs „Rock w Jedynce”. Zespół zajął w tej edycji konkursu I miejsce. W lutym 2004 rozpoczął nagrania w tarnowskim studio „Spectrum” nad płytą Absorbing Music, która ukazała się w grudniu 2005 roku. Po wydaniu płyty grupa zawiesiła działalność.

Wikipedia


kofia

dawne nakrycie głowy


SJP.pl


kofik

środowiskowo: lokal, w którym można legalnie nabyć i skonsumować marihuanę i haszysz


SJP.pl


kofler

nazwisko


SJP.pl

  • Andreas Kofler – austriacki skoczek narciarski
  • Edward Kofler – polsko-szwajcarski matematyk
  • Franz Kofler – zbrodniarz hitlerowski

Wikipedia


kofola

napój marki Kofola


SJP.pl

Kofola – bezalkoholowy napój gazowany typu cola produkowany w Czechach i na Słowacji. Powstał w roku 1960 w Czechosłowacji, gdzie zdobył największą popularność. Właścicielem znaku towarowego Kofola jest spółka Kofola Československo z siedzibą w Karniowie. Kofola nadal jest głównym konkurentem Coca-Coli oraz Pepsi w Czechach i na Słowacji i jednym z czołowych producentów i dystrybutorów napojów bezalkoholowych w Europie Środkowej i Wschodniej.

Wikipedia


kofta

pieczone na ruszcie kulki z mięsa mielonego lub białego sera i ziemniaków; kufta


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) kulin. danie z tradycyjnej kuchni hinduskiej, kaukaskiej, bliskowschodniej i bałkańskiej, rodzaj pulpetów z mielonego mięsa z dodatkami, przyrządzanych również w wersji wegańskiej

Wiktionary

Przykłady

składnia.

kolokacje.

 (1.1) kolokacje-potrawa|koftę.

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

 (1.1) danie

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

 etym|pers|کوفته. → kotlet, sznycel

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) kofta

* francuski: (1.1) kefta m.

* niemiecki: (1.1) Köfte

* nowogrecki: (1.1) κεφτές m.

źródła.

== kofta (język angielski.) ==

thumb|kofta (1.1)

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik

 (1.1) kulin. kofta

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔfta, AS: kofta

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

 (1.1) danie

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

 etym|pers|کوفته. → kotlet, sznycel

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) kofta

* francuski: (1.1) kefta m.

* niemiecki: (1.1) Köfte

* nowogrecki: (1.1) κεφτές m.

źródła.

== kofta (język angielski.) ==

thumb|kofta (1.1)

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik

 (1.1) kulin. kofta

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


kofunkcja

kofunkcja funkcji trygonometrycznej jest wobec niej przesunięta o pi/2 (dziewiędziesiąt stopni) wzdłuż osi odciętych, np. cosinus jest kofunkcją sinusa, tangens - kotangensa


SJP.pl

Kąty dopełniające się – dwa ostre kąty wypukłe, mające wspólny wierzchołek i jedno wspólne ramię, których suma równa się kątowi prostemu.

Funkcja trygonometryczna kąta dopełniającego nazywana jest kofunkcją. Jest to skrót od łacińskiego complementum – dopełnienie. W ten sposób z przedrostkiem co- zostały utworzone nazwy kofunkcji:

  • cosinus,
  • cotangens,
  • cosecans.

Wikipedia


kog

mało zwrotny żaglowiec używany dawniej na morzach północnych; koga; kogga


SJP.pl

Kog – wieś w Słowenii, w gminie Ormož. 1 stycznia 2018 liczyła 241 mieszkańców.

Wikipedia


koga

mało zwrotny żaglowiec używany dawniej na morzach północnych; kogga; kog


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) hist. żegl. średniowieczny żaglowiec handlowy o wysokich kasztelach, później używany też jako okręt wojenny;

Wiktionary

Koga, kogga – duży żaglowiec handlowy, dostosowywany do celów wojennych, dominujący na akwenach Bałtyku i Morza Północnego w XIII–XV wieku, spotykany do początku XVI stulecia. Stanowił wówczas podstawowy typ statku użytkowanego przez miasta Hanzy.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈkɔɡa, AS: koga

Wiktionary


kogan

nazwisko, m.in. Leonid Kogan (1924-1982) - skrzypek rosyjski


SJP.pl


kogazyna

mieszanina węglowodorów zawierających w cząsteczce od trzynastu do osiemnastu atomów węgla, stosowana m.in. jako substancja uszlachetniająca paliwa silnikowe


SJP.pl

Kogazyna – produkt będący frakcją z destylacji produktów zgazowania węgla, mieszanina węglowodorów składająca się głównie z parafinowych węglowodorów nasyconych i do 9% węglowodorów nienasyconych. Zawiera w cząsteczce 13–18% atomów węgla. Temperatura wrzenia wynosi od 230 do 320 0C.

Cenny surowiec chemiczny, dawniej używany jako olej napędowy, obecnie jest stosowany do syntezy środków piorących i zwilżających, a niekiedy do uszlachetnienia paliw silnikowych.

Wikipedia


kogel-mogel

masa z żółtek utartych z cukrem


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) kulin. masa z surowego żółtka utartego z cukrem, spożywana jako deser lub używana jako dodatek do ciast;

 (1.2) pot. zamieszanie, chaos, zamęt

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Mamusiu, zrób mi kogel-mogel.

 (1.2) Po powrocie z urlopu zastałem w pracy okropny kogel-mogel.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔɡɛl‿ˈmɔɡɛl|ˌkɔɟɛl‿ˈmɔɟɛl, AS: kogel‿mogel|koǵel‿moǵel

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) miszmasz, bajzel

Wiktionary


kogeneracja

skojarzone wytwarzanie energii elektrycznej i cieplnej w urządzeniach elektrociepłowniczych


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) techn. proces jednoczesnego wytwarzania energii elektrycznej i użytkowej energii cieplnej w elektrociepłowni

Wiktionary

Kogeneracja (także skojarzona gospodarka energetyczna, ang. Combined Heat and Power, CHP) – równoczesne wytwarzanie ciepła i energii elektrycznej lub mechanicznej w trakcie tego samego procesu technologicznego.

Ze względu na mniejsze zużycie paliwa, zastosowanie kogeneracji daje duże oszczędności ekonomiczne i jest korzystne pod względem ekologicznym – w porównaniu z odrębnym wytwarzaniem ciepła w klasycznej ciepłowni.

Odmianą kogeneracji jest mikrokogeneracja.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˌkɔɡɛ̃nɛˈrat͡sʲja, AS: kogẽneracʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. generacja ż.

Wiktionary


kogeneracyjny

kogeneracja


SJP.pl

Patrz:

kogeneracja

kogga

mało zwrotny żaglowiec używany dawniej na morzach północnych; koga; kog


SJP.pl


kogia

rodzaj waleni z rodziny kogiowatych


SJP.pl

Kogia (Kogia) – rodzaj ssaków z rodziny kogiowatych (Kogiidae).

Wikipedia


kogiowate

rodzina waleni


SJP.pl

Wikipedia


kognacja

naturalne pokrewieństwo w linii męskiej lub żeńskiej; więzy krwi


SJP.pl


kognacki

związany naturalnym pokrewieństwem


SJP.pl


kognacyjny

związany z kognacją


SJP.pl


kognat

naturalny krewny ze strony ojca lub matki


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) daw. krewny w linii żeńskiej

Wiktionary

  • wyrazy pokrewne – kognat w językoznawstwie
  • kognacja – pokrewieństwo według prawa rzymskiego

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W czasach sarmackich o kognatach mówiono: „krewni po kądzieli”.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔɡnat, AS: kognat

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kognacja ż.

:: rzecz. fż. kognatka

 przym. kognacki

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) krewny po kądzieli

Wiktionary


kognatka

naturalna krewna ze strony ojca lub matki


SJP.pl


kognatyczny

system kognatyczny: system dziedziczenia w średniowiecznej Anglii uwzględniający prawa dziedziczne zarówno mężczyzn jak i kobiet


SJP.pl


kognicja

proces rozpatrywania sprawy sądowej; dochodzenie, śledztwo w celu ustalenia stanu faktycznego


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) przest. proces rozpatrywania sprawy sądowej, śledztwo, dochodzenie

Wiktionary


kognicyjny

związany z kognicją (np. proces kognicyjny, postępowanie kognicyjne)


SJP.pl


kognitywista

zwolennik lub przedstawiciel kognitywizmu lub kognitywistyki


SJP.pl


kognitywistka

kognitywista


SJP.pl

Patrz:

kognitywista

kognitywistyczny

związany z kognitywizmem, odnoszący się do kognitywizmu (np. problem kognitywistyczny, seminarium kognitywistyczne)


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kognitywizmem, odnoszący się do kognitywizmu

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kognitywizm mrz.

Wiktionary


kognitywistyka

multidyscyplinarna nauka zajmująca się działaniem umysłu


SJP.pl

Kognitywistyka – dziedzina nauki zajmująca się obserwacją i analizą działania zmysłów, mózgu i umysłu, w szczególności ich modelowaniem. Na jej określenie używane są też pojęcia: nauki kognitywne (ang. Cognitive Sciences) bądź nauki o poznaniu.

Wikipedia


kognitywizm

1. pogląd filozoficzny przyznający etyce normatywnej naukowy charakter i uznający możliwość orzekania o prawdziwości jej tez
2. interdyscyplinarny kierunek współczesnego językoznawstwa; lingwistyka kognitywna, językoznawstwo kognitywne


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) filoz. pogląd, według którego etyka normatywna ma poznawczy, naukowy charakter i można o jej tezach orzekać, czy są prawdziwe, czy fałszywe

 (1.2) jęz. kierunek we współczesnym językoznawstwie, który odwołując się do psychologii, socjologii i innych dyscyplin, zajmuje się opisem języka uwikłanego w kontekst kulturowy i badaniem, w jaki sposób w języku odzwierciedla się rzeczywistość

Wiktionary

Kognitywistyka – dziedzina nauki zajmująca się obserwacją i analizą działania zmysłów, mózgu i umysłu, w szczególności ich modelowaniem. Na jej określenie używane są też pojęcia: nauki kognitywne (ang. Cognitive Sciences) bądź nauki o poznaniu.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. kognitywistyczny, kognitywny

Wiktionary


kognitywnie

kognitywny


SJP.pl

Patrz:

kognitywny

kognitywność

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) cecha tego, co kognitywne

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kognitywny

Wiktionary


kognitywny

w psychologii: poznawczy, dotyczący poznania


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) taki, który zajmuje się poznaniem świata lub badaniem procesów poznawczych, dotyczy takiego poznania, ma z nim związek

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Głównymi dyscyplinami wchodzącymi w skład kognitywistyki są: neurobiologia, neuropsychologia, neurokognitywistyka, społeczna nauka poznawcza, psychologia poznawcza, informatyka, sztuczna inteligencja, robotyka kognitywna, językoznawstwo kognitywne, teoria obliczeń i teoria informacji, antropologia kulturowa, filozofia umysłu oraz wybrane działy logiki (zwłaszcza logika epistemiczna, doksastyczna, semantyka logiczna i teoria systemów dedukcyjnych z jej twierdzeniami limitacyjnymi).

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔɟɲiˈtɨvnɨ, AS: koǵńityvny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kognitywizm m., kognitywistyka ż., kognitywność ż., kognitywista m., kognitywistka ż.

 przysł. kognitywnie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) poznawczy

Wiktionary


kograf

w matematyce: graf, który można zbudować z pojedynczych wierzchołków za pomocą operacji złączenia oraz sumowania grafów


SJP.pl

Kograf (ang. cograph, P4-free graph) – graf, który można zbudować z pojedynczych wierzchołków za pomocą operacji złączenia oraz sumowania grafów. Złączenie grafów G i F to graf powstały poprzez połączenie wszystkich wierzchołków grafu G z wszystkimi wierzchołkami grafu F, przy zachowaniu wewnętrznej budowy grafów G i F. Natomiast operacja sumy grafów to zwykłe sumowanie zbiorów krawędzi i wierzchołków.

Wikipedia


koguci

kogut


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) dotyczący koguta, odnoszący się do koguta (o zwierzęciu)

 (1.2) charakterystyczny dla koguta, mający cechy koguta

Wiktionary

Patrz:

kogut

Przykłady

 (1.1) Kogucią główkę wieńczy okazały grzebień.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈɡut͡ɕi, AS: kogući

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kogut m.

Wiktionary


kogucik

kogutek;
1. mały, młody kogut;
2. przedmiot w kształcie koguta, np. zabawka;
3. przenośnie: czupurny chłopiec, zawadiaka;
4. kosmyk włosów sterczący na czubku głowy


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od kogut

 (1.2) mały kogut

 (1.3) daw. ludowa malowana zabawka z drewna w kształcie kogucika (1.2)

Wiktionary

Przykłady

 (1.3) Na jarmarku sprzedawał malowane koguciki.

Wiktionary

Powiązane:

 zob. kogut.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) kogutek, reg. śl. kokotek., reg. śl. kohótek.

 (1.3) kogutek

Wiktionary


kogucisko

zgrubienie od: kogut


SJP.pl


kogut

1. samiec kury domowej, a także bażanta, cietrzewia i innych kuraków;
2. przenośnie: kobieciarz;
3. przenośnie: człowiek zadziorny, zawadiaka;
4. potocznie: załamanie się głosu; fałsz, kiks


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) ornit. roln. samiec kury domowej;

 (1.2) ornit. łow. samiec innych kurowatych, np. bażanta, głuszca;

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (2.1) pot. fryzj. kosmyk włosów na głowie odstający w innym kierunku niż reszta fryzury

 (2.2) pot. techn. migająca lampa sygnalizacyjna, która jest umieszczana m.in. na pojazdach uprzywilejowanych

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (3.1) pot. przen. człowiek czupurny, zadziorny

 (3.2) pot. przen. mężczyzna mający dużą sprawność seksualną

Wiktionary

Kogut – samiec kury domowej, a także większości innych grzebiących (kuraków).

Zazwyczaj kogut jest większy od samicy i barwniejszy, z silniej rozwiniętym grzebieniem, dłuższymi dzwonkami, łukowato wygiętymi piórami w ogonie i rogową ostrogą na stopie. Różnice w masie mogą być znaczne. Przykładowo, u kur mięsnych rasy Mechelner kogut waży przeciętnie (w dużym przybliżeniu) 4,5 kg, zaś kura 2,5 kg; natomiast u kur fryzyjskich jest to odpowiednio 1,6 i 1,3 kg. Wyjątkiem w kwestii upierzenia są na przykład koguty ras Campine oraz sebrytki, które upierzeniem nie różnią się od samic.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Rano obudziło mnie pianie koguta.

 (2.1) Chodź, mamusia ci ugładzi tego koguta.

 (2.2) Policjanci wystawili koguta i pomknęli za uciekającym.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔɡut, AS: kogut

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kogutnica ż.

:: zdrobn. kogucik m., kogutek m.

:: zgrub. kogucisko n.

 przym. koguci

 przysł. kogucio

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kur; reg. pozn. kokot., reg. śl. kohót|kokot.

 (3.2) donżuan, casanova, lowelas, romeo, playboy, wszetecznik, lubieżnik, żigolak, celadon

Wiktionary


kogutek

1. mały, młody kogut; kogucik;
2. przedmiot w kształcie koguta, np. zabawka; kogucik;
3. przenośnie: czupurny chłopiec, zawadiaka; kogucik;
4. dawny wielkanocny zwyczaj ludowy polegający na obwożeniu po wsi wózka ze sztucznym kogutem;
5. kosmyk włosów sterczący na czubku głowy; kogucik


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od kogut

 (1.2) mały kogut

 (1.3) daw. ludowa malowana zabawka z drewna w kształcie kogutka (1.2)

Wiktionary

Kogutek (słow. Kohútik, 2436 m n.p.m.) – turnia znajdująca się w południowo-zachodniej grani Ciężkiego Szczytu w słowackiej części Tatr Wysokich. Od Ciężkiego Szczytu na północnym wschodzie oddzielona jest siodłem Przełączki pod Kogutkiem, a od Smoczej Grani na południowym zachodzie oddziela ją Smocza Przełączka. Wierzchołek Kogutka jest wyłączony z ruchu turystycznego, dostęp na niego mają jedynie taternicy.

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) Po podwórku biegały dwa kogutki.

 (1.3) Przywiozę ci z targu drewnianego kogutka.

Wiktionary

Powiązane:

 zob. kogut.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) kogucik

 (1.3) kogucik

Wiktionary


kogutkowy

kogutek


SJP.pl

Patrz:

kogutek

kogutnica

kogutnica wiązowa - gatunek mszycy, szkodnik wiązu


SJP.pl


koh

skrót od: Księga Koheleta - jedna z ksiąg biblijnych, wchodząca w skład Starego Testamentu


SJP.pl

skrót

 (1.1) = Księga Koheleta

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈcɕɛ̃ŋɡa ˌkɔxɛˈlɛta, AS: ḱśŋga koχeleta

Wiktionary


koh-i-noor

[czytaj: koiNUR]
1. wielki i kosztowny diament;
2. potocznie: coś niezmiernie cennego, najlepszego w swojej klasie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) jubil. jeden z najsłynniejszych brylantów świata, obecnie zdobiący koronę królów brytyjskich;

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koh-i-noor m.

Wiktionary


kohabitacja

koabitacja, cohabitation;
1. wspólne rządy partii o odmiennych opcjach politycznych;
2. dawniej: współżycie, współdziałanie lub współzamieszkiwanie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) polit. współrządzenie organów władzy reprezentujących odmienne opcje polityczne;

 (1.2) daw. współżycie, współdziałanie lub współzamieszkiwanie

 (1.3) socjol. praw. wspólne zamieszkanie, współmieszkanie, nieformalne wspólne życie;

Wiktionary

  • kohabitacja – w polityce sytuacja, gdy rząd i prezydent pochodzą z przeciwnych obozów politycznych
  • kohabitacja – wspólne zamieszkanie, współmieszkanie, nieformalne „życie razem”

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˌkɔxabʲiˈtat͡sʲja, AS: koχabʹitacʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kohabitowanie n., habitus mrz.

 czas. kohabitować

 przym. kohabitacyjny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) koabitacja

 (1.3) koabitacja

Wiktionary


kohabitacyjny

kohabitacja


SJP.pl

Patrz:

kohabitacja

kohabitant

osoba żyjąca w trwałym związku nieformalnym z inną osobą; konkubent


SJP.pl


kohabitować

kohabitacja; koabitować


SJP.pl


kohabitowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|kohabitować.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kohabitacja ż.

 czas. kohabitować

Wiktionary


kohart

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) gw-pl|Mazury, Warmia. piec kuchenny

Wiktionary


kohelet

autor jednej z ksiąg Starego Testamentu


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna

 (1.1) bibl. liter. starożytny żydowski pisarz, autor Księgi Koheleta;

Wiktionary

Kohelet (albo Ekklesiastes, Eklezjastes) – autor Księgi Koheleta – jednej z ksiąg dydaktycznych (mądrościowych) Starego Testamentu. Nie jest to właściwie własne imię autora, lecz nazwa funkcji mędrca „przemawiającego na zebraniu”. Język grecki zwał tę funkcję Ekklesiastesem i taką nazwę otrzymała Księga Koheleta w Septuagincie i Wulgacie.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Wszystko wygląda tak, jak zostało powiedziane w dobrze już wówczas Koheletowi znanej Księdze Rodzaju.

Wiktionary

Powiązane:

 przym. koheletowy, Koheletowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) Eklezjasta, Eklezjastes

Wiktionary


koherencja

1. spójność wewnętrzna myśli, teorii lub ich wzajemna zgodność
2. w fizyce: spójność fazowa fal


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) wewnętrzna spójność np. tekstu, poglądów, wypowiedzi

 (1.2) fiz. spójność fazowa fal;

Wiktionary

  • koherencja w fizyce
  • koherencja w filozofii
  • koherencja w psychologii

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. koherentność ż.

 rzecz. koherentny, koherencyjny

 przym. koherentny

Wiktionary


koherencyjny

związany z koherencją


SJP.pl


koherentność

spójność


SJP.pl


koherentny

spoisty, spójny, zwarty


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) będący spójną całością

 (1.2) fiz. oparty na koherencji fal

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔxɛˈrɛ̃ntnɨ, AS: koχerntny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koherencja ż., koherentność ż.

 przysł. koherentnie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) jednorodny, konsekwentny, spójny, spoisty, zwarty

Wiktionary


koherer

urządzenie do wykrywania fal elektromagnetycznych


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) elektron. detektor fal elektromagnetycznych; opiłki metalu umieszczone w rurce;

Wiktionary

Koherer – detektor fal elektromagnetycznych, którego wynalazcą był francuski fizyk, Édouard Branly (1890). Został udoskonalony przez Olivera Lodge’a (demonstrowany publicznie w 1894 roku). W następnych latach był stosowany przez pionierów radia (Guglielmo Marconi, Aleksandr Popow).

Wikipedia


kohezja

w fizyce: wzajemne przyciąganie się cząsteczek danej substancji wskutek działania sił międzycząsteczkowych krótkiego zasięgu; spójność


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) jęz. właściwość tekstu polegająca na tym, że jego części są ze sobą logicznie i formalnie powiązane za pomocą różnych środków językowych

 (1.2) fiz. chem. siła wzajemnego przyciągania się cząsteczek tej samej substancji

 (1.3) psych. siła więzi między ludźmi w danej grupie

Wiktionary

Termin kohezja ma różne znaczenia w zależności od dziedziny, w jakiej występuje:

  • w fizyce
  • w językoznawstwie

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Dzięki kohezji tekst jest zrozumiały i tworzy logiczną całość.

Wiktionary


kohezyjny

przymiotnik od: kohezja


SJP.pl


kohl

nazwisko, m.in. Helmut Kohl - niemiecki polityk, kanclerz Niemiec w latach 1982-1998


SJP.pl

  • Bernhard Kohl (ur. 1982) – zawodowy austriacki kolarz szosowy
  • Helmut Kohl (1930–2017) – kanclerz Niemiec
  • Helmut Kohl (1943-1991) – austriacki sędzia piłkarski
  • Herbert Kohl (ur. 1935) – polityk amerykański

Wikipedia


köhler

[czytaj: kyler] nazwisko


SJP.pl

Osoby

  • Anna Köhler (ur. 1993) – niemiecka bobsleistka
  • Benjamin Köhler (ur. 1980) – niemiecki piłkarz
  • Christa Köhler (ur. 1951) – niemiecka skoczkini do wody
  • Eva Luise Köhler (ur. 1947) – była pierwsza dama Niemiec
  • Georges Köhler (1945–1996) – niemiecki biolog
  • Hermann Köhler (ur. 1950) – niemiecki lekkoatleta
  • Horst Köhler (ur. 1943) – niemiecki polityk CDU, były dyrektor Międzynarodowego Funduszu Walutowego oraz były prezydent Republiki Federalnej Niemiec
  • Jakob Köhler (1902–1970) – holenderski pływak i waterpolista
  • Juliane Köhler (ur. 1965) – niemiecka aktorka
  • Käthe Köhler (ur. 1913 – nieznana data śmierci) – niemiecka skoczkini do wody
  • Kristina Schröder z domu Köhler (ur. 1977) – niemiecka polityk i socjolog
  • Louis Köhler (1820–1886) – niemiecki kompozytor, pianista i pedagog
  • Michael Köhler (ur. 1944) – niemiecki saneczkarz reprezentujący NRD
  • Richard Köhler (1916–1948) – niemiecki zbrodniarz nazistowski,
  • Rolf Köhler (1951–2007) – niemiecki wokalista, kompozytor i producent
  • Sarah Köhler (ur. 1994) – niemiecka pływaczka
  • Siegfried Köhler (ur. 1935) – niemiecki kolarz torowy reprezentujący NRD,
  • Thomas Köhler (ur. 1940) – niemiecki saneczkarz reprezentujący NRD
  • Ulrich Köhler (ur. 1969) – niemiecki reżyser i scenarzysta filmowy
  • Wolfgang Köhler (1887–1967) – niemiecki psycholog

Wikipedia


kohleria

roślina z rodziny ostrojowatych


SJP.pl


kohn

[czytaj: ko:n] nazwisko


SJP.pl

  • Béla Kun, właśc. Béla Kohn – węgierski komunista pochodzenia żydowskiego
  • Berek Kohn − żydowski przemysłowiec związany z Częstochową
  • Franz Kohn – zbrodniarz nazistowski
  • Hans Kohn – żydowski filozof i historyk
  • Jakub Kohn – częstochowski przemysłowiec i działacz społeczny
  • Julian Konar (wł. Jakub Kohn) – funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa RP i PRL.
  • Mike Kohn – amerykański bobsleista
  • Stanisław Kohn – polski szachista
  • Walter Kohn – amerykański fizyk
  • Wilhelm Kohn – polski lekarz

Wikipedia


kohorta

1. potocznie: zgraja, banda;
2. oddział wojskowy w starożytnym Rzymie liczący od 360 do 600 zbrojnych; jednostka taktyczna stanowiąca dziesiątą część legionu;
3. w starożytności: oddział pretorianów oraz miejskiej straży pożarnej


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) hist. wojsk. w starożytnym Rzymie: oddział wojska stanowiący dziesiątą część legionu;

 (1.2) książk. przen. grupa ludzi, często w agresywnym nastawieniu

 (1.3) stat. zbiór obiektów lub ludzi wyodrębniony w celu analizy statystycznej;

Wiktionary

  • kohorta – jednostka armii rzymskiej
  • kohorta – zbiór obiektów w statystyce
  • kohorta – pomocnicza kategoria systematyczna stosowana czasami w systematyce organizmów

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Judasz, otrzymawszy kohortę oraz strażników od arcykapłanów i faryzeuszów, przybył tam z latarniami, pochodniami i bronią.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈxɔrta, AS: koχorta

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kohortowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) zgraja

Wiktionary


kohortacja

napomnienie, napominanie


SJP.pl


kohortowy

przymiotnik od: kohorta


SJP.pl


kohout

Kohout:

  • Anatoli Kohout
  • Eduard Kohout
  • Jan Kohout
  • Pavel Kohout

Wikipedia


kohuna

roślina rozdzielnopłciowa z rodziny palmowców (arekowców)


SJP.pl


kohut

nazwisko


SJP.pl

  • kohút – w języku słowackim kogut
Nazwiska
  • Edward Kohut – polski piłkarz i trener piłkarski
  • Emanuel Kohút – słowacki siatkarz
  • Heinz Kohut – twórca kierunku psychologii
  • Janusz Kohut – polski kompozytor i pianista
  • Józef Kohut – polski piłkarz
  • Łukasz Kohut – polski polityk, fotograf
  • Ołeksandra Kohut – ukraińska zapaśniczka
  • Osyp Kohut – ukraiński polityk, adwokat i działacz społeczny
  • Sławomir Kohut – polski kolarz
  • Vilmos Kohut – węgierski piłkarz

Wikipedia


koi

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) icht. wielobarwny, ozdobny karp japoński;

forma czasownika.

 (2.1) 3. os. lp. ter. od: koić

Wiktionary

Wikipedia

Synonimy:

 (1.1) nishiki-goi, karp brokatowy, karp kolorowy

Wiktionary


koić

wpływać na coś uspokajająco, łagodzić, uśmierzać (np. ból, cierpienie, żal)


SJP.pl

czasownik przechodni niedokonany

 (1.1) wpływać łagodząco

 (1.2) pocieszać, uspokajać

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Ten efekt uzyskuje Górecki między innymi dzięki zastosowaniu kojącego instrumentarium smyczkowego i delikatnie poprowadzonemu sopranowi.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔjit͡ɕ, AS: koi ̯

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. ukojenie n., kojenie n.

 czas. ukoić

Wiktionary


koiciel

osoba, która działa uspokajająco, wpływa łagodząco na kogoś


SJP.pl


koicielka

koiciel


SJP.pl

Patrz:

koiciel

koicja

w genealogii: związek dwojga osób odmiennej płci zawarty w celu wydawania potomstwa


SJP.pl

Koicja (od łac. coitus, coitio – 'spółkowanie, stosunek płciowy') − rodzaj stosunku genealogicznego zachodzącego pomiędzy dwiema osobami płci przeciwnej (tj. kobietą i mężczyzną) a przejawiającego się w związku, którego celem jest spłodzenie i wydanie na świat potomstwa.

Wikipedia


koimesis

wyobrażenie sceny Zaśnięcia Madonny


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) szt. rel. ikona przedstawiająca zaśnięcie (śmierć) Matki Boskiej;

Wiktionary


koincydencja

jednoczesne występowanie kilku zjawisk lub zdarzeń; zbieżność


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) książk. jednoczesne występowanie jakichś zdarzeń, zbieżność zjawisk

Wiktionary

Koincydencja (fr. coincident, od śred. łac. im. czas. coincidere, od co-, „razem, współ-” i incidere, „upadać na”, od in- i cadere, „upadać”, być może spokr. z sanskr. śad-, „spaść”) – przypadek, zbieg okoliczności, zbieżność kilku zdarzeń, często nieoczekiwana i bez dostrzegalnej przyczyny. M.in. z powodu swej niepowtarzalności i bezprzyczynowości koincydencje najczęściej nie są w zainteresowaniu badań naukowych, a jako intuicyjnie nieoczekiwane bywają źródłem błędów poznawczych prowadzących do twierdzeń z zakresu okultyzmu, zjawisk nadprzyrodzonych czy paranormalnych. W ogólności w przypadku braku bardziej wyszukanych metod wyjaśniania zdarzeń mogą służyć jako łącze do ludowej psychologii i filozofii.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. koincydencyjny

Wiktionary


koincydencyjny

związany z koincydencją


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z koincydencją, mający znamiona koincydencji

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔjĩnt͡sɨdɛ̃nˈt͡sɨjnɨ, AS: koi ̯ĩncydẽncyi ̯ny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koincydencja ż.

 przysł. koincydencyjnie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zbieżny, równoczesny, symultaniczny

Wiktionary


koine

dialekt języka starogreckiego, który używała ludność śródziemnomorska; kojne


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) jęz. hist. określenie powszechnej formy języka starogreckiego używanego od ok. 300 r. p.n.e. do 300 r. n.e.;

 (1.2) jęz. język wspólny na większym obszarze, powstały wskutek zaniku różnic dialektalnych

Wiktionary

Koine, koinè, greka wspólna (od gr. ἡ κοινὴ διάλεκτος, he koine dialektos – wspólny dialekt) – określenie powszechnej formy języka greckiego, która zastąpiła klasyczny język starogrecki i pozostawała w użyciu od początków epoki hellenistycznej do czasów późnoantycznych (ok. 300 p.n.e. – 300 n.e.). Greka koine stała się lingua franca wschodniej części basenu Morza Śródziemnego i nieoficjalnie drugim po łacinie językiem cesarstwa rzymskiego. W koine powstało wiele znanych ksiąg, m.in. Septuaginta i Nowy Testament.

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

 (1.1) greka

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

 etym2|gr|κοινός|κοινή. → wspólna

uwagi.

tłumaczenia.

* baskijski: (1.1) koine; (1.2) koine

* białoruski: (1.1) кайнэ n.; (1.2) кайнэ n.

* ukraiński: (1.1) койне n.; (1.2) койне n.

źródła.

 (1.2) jęz. koine

odmiana.

przykłady.

Wiktionary


koinfekcja

współistnienie dwóch lub więcej chorób zakaźnych


SJP.pl

Wikipedia


kointegracja

własność szeregów czasowych wykorzystywana w ekonometrii


SJP.pl

Kointegracja – własność szeregów czasowych wykorzystywana w ekonometrii, która ma miejsce wówczas, jeżeli dwa szeregi czasowe nie są stacjonarne, ale ich kombinacja liniowa jest stacjonarna.

Termin został zaproponowany i wprowadzony do użytku przez ekonometryków Roberta Engle i Clive'a Grangera w artykule opublikowanym w 1987 roku pod tytułem Co-integration and Error Correction: Representation, Estimation, and Testing. Między innymi za to osiągnięcie zostali oni uhonorowani Nagrodą Banku Szwecji im. Alfreda Nobla w dziedzinie ekonomii w 2003 roku.

Wikipedia


kointegracyjny

kointegracja


SJP.pl

Patrz:

kointegracja

kois

[czytaj: kojs] nazwisko


SJP.pl


koitofobia

chorobliwy lęk przed stosunkiem seksualnym


SJP.pl


koj

1. łóżko na statku;
2. potocznie: prymitywny łóżko, głównie w więzieniu lub obozie; prycza


SJP.pl


koja

1. łóżko na statku;
2. potocznie: prymitywny łóżko, głównie w więzieniu lub obozie; prycza


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) mar. łóżko na statku

 (1.2) gwara więzienna dowolna prycza lub łóżko

Wiktionary

Koja – łóżko na jednostce pływającej w kajucie lub wspólnym pomieszczeniu (kubryk). W Marynarce Wojennej także łóżko marynarza na lądzie.

Istnieje kilka rodzai koi w zależności od miejsca ich usytuowania i przeznaczenia. Możemy wyróżnić: koje stałe, składane, pilotowe, hundkoje oraz dinetki.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Personel łodzi podwodnej śpi na niewygodnych kojach.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔja, AS: koi ̯a

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zob. łóżko.

 (1.2) gwara więzienna kojo

Wiktionary


kojący

przynoszący ulgę; uśmierzający, uspokajający


SJP.pl


kojak

nazwisko


SJP.pl

Kojak – amerykański serial kryminalny, emitowany w USA w latach 1973–1978.

Wikipedia


kojambatur

miasto w Indiach


SJP.pl


kojambaturski

przymiotnik od: Kojambatur (miasto w Indiach)


SJP.pl


kojang

miasto w Korei Południowej


SJP.pl


kojarzenie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|kojarzyć.

Wiktionary

  • kojarzenie (się) – łączenie (się) w pary, np. w zootechnice kojarzenie zwierząt
  • kojarzenie (np. wątków) – w psychologii - asocjacja

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Jakikolwiek bowiem typ kojarzenia małżeńskiego, monogamiczny czy wielożenny, uprawia dane społeczeństwo - zdrada kobiety stanowi poważne zagrożenie dla interesów rozrodczych mężczyzny (…).

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kojarzyć

 rzecz. skojarzenie n.

 przym. kojarzeniowy

Wiktionary


kojarzeniowy

przymiotnik od: kojarzenie


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) biol. (w neurologii, o neuronie) przekazujący impulsy nerwowe pomiędzy neuronami czuciowymi, a ruchowymi

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Neurony kojarzeniowe znajdują się w ośrodkowej części układu nerwowego, a ich zadaniem jest przekazywanie impulsów nerwowych pomiędzy neuronami ruchowymi i czuciowymi.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kojarzyć ndk., skojarzyć dk.

 rzecz. kojarzenie n.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pośredniczący

Wiktionary


kojarzyć

1. powodować połączenie, związek kogoś lub czegoś;
2. łączyć wrażenia, wyobrażenia tak, że pojawienie się jednych powoduje uświadomienie sobie innych;
3. rozumieć


SJP.pl

czasownik przechodni niedokonany (dk. skojarzyć)

 (1.1) rozumieć, widzieć związek między danymi elementami lub pojęciami

 (1.2) zootechn. łączyć samca z samicą w celu uzyskania od nich potomstwa

 (1.3) łączyć coś ze sobą

czasownik zwrotny niedokonany kojarzyć się (dk. skojarzyć się)

 (2.1) przypominać coś komuś; wydawać się komuś podobnym do czegoś

 (2.2) łączyć się w pary

Wiktionary

Przykłady

 (2.1) Ten zachód słońca kojarzy mi się z wakacjami na Mazurach.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈjaʒɨt͡ɕ, AS: koi ̯ažyć

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kojarzenie n., skojarzenie n., rozkojarzenie n.

 czas. skojarzyć dk., kojarzyć się ndk., skojarzyć się dk.

 przym. kojarzeniowy

Wiktionary


kojczyk

kojec;
1. rodzaj kosza lub klatki, w których hoduje się lub przewozi drób i inne zwierzęta domowe;
2. przenośna lub stałą, montowana w budynku lub na wolnym powietrzu mała zagroda zwierząt hodowlanych lub psów; grodza;
3. przenośne ogrodzenie ograniczające małemu dziecku swobodę poruszania się i jednocześnie ułatwiające naukę chodzenia


SJP.pl


kojdecki

nazwisko


SJP.pl


kojec

kojczyk;
1. rodzaj kosza lub klatki, w których hoduje się lub przewozi drób i inne zwierzęta domowe;
2. przenośna lub stałą, montowana w budynku lub na wolnym powietrzu mała zagroda zwierząt hodowlanych lub psów; grodza;
3. przenośne ogrodzenie ograniczające małemu dziecku swobodę poruszania się i jednocześnie ułatwiające naukę chodzenia


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zagroda dla małych dzieci do bezpiecznej zabawy;

 (1.2) roln. mała zagroda do bezpiecznego przetrzymywania zwierząt hodowlanych, zwykle młodych np. piskląt, szczeniąt;

 (1.3) hist. archit. umocnienie fortyfikacyjne do prowadzenia ostrzału wzdłuż fosy;

Wiktionary

  • Kojec – przestrzeń do przetrzymywania psów lub zwierząt hodowlanych
  • Kojec – umocnienie, z którego prowadzono ostrzał wzdłuż fosy
  • Kojec dla dziecka – ogrodzenie tworzące małemu dziecku bezpieczną przestrzeń do zabawy

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Pod wielkim oknem, osłoniętym bialutką firanką, stał kojec z kilkumiesięcznym dzieckiem w środku.

 (1.2) W celu uzyskania odpowiednio dużych grup prosiąt, (…) próbuje się trzymać w jednym kojcu dwie lub więcej macior lub wprowadzać wspólny kojec dla prosiąt (…)

 (1.3) W pobliżu bramy stoi także budowla z czerwonej cegły – to jedyny zachowany kojec, który służył do obrony fosy.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: zdrobn. kojczyk m.

 przym. kojcowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) zagródka

Wiktionary


kojęcin

Kojęcin – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie strzelińskim, w gminie Borów.

Wikipedia


kojenie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|koić.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. koić, ukoić

Wiktionary


kojfnąć

pospolicie: umrzeć


SJP.pl

czasownik przechodni dokonany (ndk. brak)

 (1.1) ukraść

czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. brak)

 (2.1) pot. skonać, umrzeć

Wiktionary

Przykłady

 (2.1) Dziadek kojfnął gdzieś tak po piętnastym marca.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pot. podprowadzić, gwizdnąć

 (2.1) umrzeć; reg. śl. skrepnąć.; przen. odejść; podn. rozstać się z życiem, przejść na tamten świat, wydać ostatnie tchnienie, wyzionąć ducha, oddać ducha, oddać Bogu ducha / oddać duszę Bogu, zasnąć na wieki, pożegnać się ze światem, o dziecku powiększyć grono aniołków; książk. przenieść się / odejść na łono Abrahama; pot. żart. pójść do Abrahama na piwo; pot. kopnąć w kalendarz, wykitować, przekręcić się; posp. wyciągnąć nogi / wyciągnąć kopyta; wulg. odwalić kitę, wulg. i o zwierzętach zdechnąć

Wiktionary


koji

[czytaj: kodżi]
1. japońskie imię męskie;
2. nazwisko, m.in. Hadżdżi Kadiri Koji (1817-1897) - poeta kurdyjski


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) spoż. przyprawa ze sfermentowanego ryżu

Wiktionary


kojiki

Kojiki (jap. 古事記 Kojiki) – dzieło mające stanowić oficjalną historię Japonii, spisane w 712 roku przez wysokiej rangi urzędnika dworskiego, Ō-no Yasumaro (jap. 太安万侶), na rozkaz cesarzowej Gemmei. Jest to najwcześniejsze zachowane japońskie dzieło historiograficzne. Jego treść powstała na bazie wcześniejszych podań (jednakże nie zachowały się informacje mówiące, w jakiej formie wcześniej te podania istniały). Tekst Kojiki przygotowany za czasów cesarzowej Genmei nie zachował się, a jego treść znana jest z późniejszych kopii.

Wikipedia


kojne

dialekt języka starogreckiego, który używała ludność śródziemnomorska; koine


SJP.pl


kojo

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) gwara więzienna prycz lub łóżko

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔjɔ, AS: koi ̯o

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) gwara więzienna koja, zob. też łóżko

Wiktionary


kojoci

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kojotem, dotyczący kojota

przymiotnik dzierżawczy

 (2.1) należący do kojota

przymiotnik jakościowy

 (3.1) charakterystyczny dla kojota, posiadający cechy przypisywane kojotom

Wiktionary

Przykłady

 (2.1) Z oddali słychać było kojoci skowyt.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kojot mzw.

Wiktionary


kojonkoski

nazwisko


SJP.pl


kojot

drapieżne zwierzę z rodziny psów; wilk amerykański; kujot


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) zool. nazwa systematyczna|Canis latrans|ref=tak., preriowy drapieżnik przypominający wilka;

Wiktionary

Kojot preriowy, kojot, kujot, wilk preriowy Ameryki Północnej (Canis latrans) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae) o wyglądzie pośrednim między małym wilkiem a szakalem. Ma bardziej krępą budowę, krótszą szyję i ostrzejszy pysk niż wilk europejski. Zamieszkuje obszary od Alaski do Panamy. Wyróżnia się ok. 19 podgatunków kojota.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Tam, gdzie dawniej górnicy śpiewywali wieczorami: „I crossed Mississippi”, obecnie śpiewają kojoty.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔjɔt, AS: koi ̯ot

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kojoci

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) przest. kujot, kojot preriowy

Wiktionary


kojotołak

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) folk. fant. człowiek, którego jedną z form jest kojot

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔjɔˈtɔwak, AS: koi ̯otou̯ak

Wiktionary


kojowy

kwas kojowy - środek o właściwościach rozjaśniających, używany w kosmetyce


SJP.pl


kok

kucharz okrętowy; kuk


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) fryzj. włosy upięte w węzeł z tyłu głowy

 (1.2) stpol. gwara. zob. koks.

 (1.3) daw. gwara. komin

 (1.4) daw. gwara. infant. chleb

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (2.1) ornit. gołąb domowy o jaskrawym upierzeniu

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (3.1) mors. kucharz na statku lub okręcie

forma rzeczownika.

 (4.1) D. lm. od: koka

Wiktionary

Kok (nazwa pochodzi z fr.) – fryzura polegająca na związaniu włosów z tyłu głowy lub na jej czubku.

Istnieją różne rodzaje koków. Najpopularniejszymi z nich są:

  • kok "banan" (podłużny kok ułożony pionowo z tyłu głowy)
  • kok węzłowy (sztywny, ściśnięty specjalnie wiązany węzeł włosów)
  • kok warkoczowy (włosy splecione w warkocz, a później związane w kok)
  • kok na piance (włosy zawinięte na wypełniaczu do koka)


Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kiedy miałam długie włosy, to upinałam je w kok.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔk, AS: kok

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: zdrobn. koczek m.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk|dudlik, neclik.

 (3.1) kuk

Wiktionary


koka

1. krzew pochodzący z Andów, zawierający kokainę (od 0,3 do 1,25%); krzew kokainowy; krasnodrzew;
2. potocznie: kokaina


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) bot. pot. nazwa systematyczna|Erythroxylum coca|Lam.|ref=tak., krasnodrzew pospolity, krzew z którego uzyskuje się kokainę

 (1.2) pot. kokaina

forma rzeczownika|rodzaj=męskorzeczowy.

 (2.1) D. lp. od kok

Wiktionary

  • krasnodrzew pospolity – gatunek krzewu, zwyczajowo zwany koką lub kokainowym krzewem
  • Kōka – miasto w Japonii w Prefekturze Shiga
  • potoczne określenie kokainy

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈkɔka, AS: koka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokaina ż., kokainista m., kokainistka ż., kokainizm m., kokainizowanie n.

 czas. kokainizować ndk.

 przym. kokainowy, kokainistyczny, kokainowaty

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) kokaina

Wiktionary


koka-kola

napój marki Coca-Cola; coca-cola, kola (potocznie), cola (potocznie)


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) spoż. słodzony gazowany napój z kofeiną

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Jacek polał się koka-kolą.

 (1.1) Do koka-koli wrzucam sobie trochę lodu.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kola ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kola

Wiktionary


kokaina

alkaloid z liści kokainowca, bardzo silnie pobudzający i uzależniający, stosowany w lecznictwie jako lek miejscowo znieczulający skórę, błonę śluzową oraz w okulistyce do znieczulania spojówki i rogówki; metylobenzoiloekgonina


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) silna, uzależniająca substancja psychotropowa uzyskiwana z krasnodrzewu pospolitego (krzewu koka), używana jako narkotyk i środek medyczny;

Wiktionary

Kokaina (łac. cocainum), pot. koks – organiczny związek chemiczny z grupy alkaloidów o szkielecie tropanu, ester metylowy benzoiloekgoniny. Ma właściwości pobudzające. Jest pozyskiwana z liści krasnodrzewu pospolitego (koki), który pierwotnie porastał tereny Andów w Ameryce Południowej. Odznacza się dużym potencjałem uzależniającym psychicznie.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Prawie wszystkie banknoty euro noszą ślady kokainy.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔkaˈjĩna, AS: kokai ̯ĩna

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koka ż., kokainista m., kokainistka ż., kokainizm m., kokainizowanie n.

 czas. kokainizować ndk.

 przym. kokainowy, kokainistyczny, kokainowaty

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) metylobenzoiloekgonina; pot. śnieg, koka

Wiktionary


kokainista

narkoman zażywający kokainę


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) książk. osoba uzależniona od kokainy

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔkajĩˈɲista, AS: kokai ̯ĩńista

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokaina ż., kokainizm m.

:: fż. kokainistka ż.

 przym. kokainowy, kokainistyczny

Wiktionary


kokainistka

narkomanka zażywająca kokainę


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) kobieta uzależniona od kokainy

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔkajĩˈɲistka, AS: kokai ̯ĩńistka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokaina ż., kokainizm m.

:: fm. kokainista m.

 przym. kokainowy, kokainistyczny

Wiktionary


kokainistyczny

związany z kokainizmem - nałogowym zażywaniem kokainy


SJP.pl


kokainizm

nałogowe zażywanie kokainy; kokainomania


SJP.pl


kokainizować

1. znieczulać miejscowo przy pomocy kokainy;
2. kokainizować się - nałogowo zażywać kokainę; ćpać kokainę


SJP.pl


kokainomania

nałogowe zażywanie kokainy; kokainizm


SJP.pl


kokainowate

rodzina roślin dwuliściennych, obejmująca gatunki rosnące w strefie międzyzwrotnikowej


SJP.pl


kokainowaty

o cechach kokainowatych (rodzina roślin)


SJP.pl


kokainowy

dotyczący kokainy - alkaloidu z liści koki


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kokainą, dotyczący kokainy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokaina ż., koka ż., kokainista m., kokainistka ż.

Wiktionary


kokand

miasto w Uzbekistanie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. adm. miasto w wilajecie fergańskim, we wschodnim Uzbekistanie, w południowo-zachodniej części Kotliny Fergańskiej;

Wiktionary

Kokand (uzb. Qo'qon; ros. Коканд) – miasto administrowane regionalnie w wilajecie fergańskim, we wschodnim Uzbekistanie, w południowo-zachodniej części Kotliny Fergańskiej. Według szacunków z 2008 roku w Kokandzie mieszkało 216 700 osób. Dawna stolica chanatu kokandzkiego.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. kokandzki

Wiktionary


kokandzki

przymiotnik od: Kokand


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Kokandem, dotyczący Kokandu

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kokand mrz.

Wiktionary


kokarda

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) rodzaj ozdoby, zawiązana wstążka

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Mama zawiązała córce na głowie piękną, czerwoną kokardę.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈkarda, AS: kokarda

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokardonik m.

:: zdrobn. kokardka ż.

 przym. kokardowy, kokardkowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk|szlajfa., gw-pl|Śląsk Cieszyński|kistka.

Wiktionary


kokardka

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zdrobn. od: kokarda

 (1.2) kraw. ozdoba w kształcie małej kokardy

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Czarne wstążki umieszczaliśmy na antenach samochodów, niektórzy przypinali do ubrań białe lub czarne kokardki – znak żałoby, a w dzień pogrzebu w godzinę śmierci Papieża zgasiliśmy światła

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokarda ż., kokardeczka ż.

 przym. kokardowy, kokardkowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kokardeczka

 (1.2) gw-pl|Śląsk Cieszyński|kisteczka.

Wiktionary


kokardki

makaron przypominający kształtem małe kokardy


SJP.pl


kokardowy

kokarda


SJP.pl

Patrz:

kokarda

kokcydioidomikoza

grzybica wywoływana przez niektóre gatunki grzybów z rodzaju coccidioides; gorączka doliny Kalifornia


SJP.pl

Kokcydioidomykoza (gorączka doliny kalifornijskiej) – grzybica wywoływana przez Coccidioides immitis lub Coccidioides posadasii.

Występuje endemicznie głównie w południowo-zachodnich stanach USA, północnym Meksyku i niektórych obszarach Ameryki Południowej, ale notowano zawleczenia choroby do innych krajów.

Wikipedia


kokcydioza

Kokcydiozy – wspólna nazwa chorób pasożytniczych zwierząt (bydła, drobiu, królików, gołębi). Kokcydiozy występują w postaci jelitowej i wątrobowej. Są wywoływane przez kokcydia – pasożyty bytujące w nabłonku jelit. Kokcydiozy nasilają się w złych warunkach hodowlanych lub w przemysłowej hodowli zwierząt. Czynnikiem chorobotwórczym są pierwotniaki należące do rzędu Coccidia, rodzaju Eimeria.

Wikipedia


kokcydium

jednokomórkowy pierwotniak z podtypu apikompleksów, pasożyt komórek krwi lub nabłonka przewodu pokarmowego


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) biol. pierwotniak, pasożyt z gromady kokcydia podtypu apikompleksów;

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokcydioza ż., kokcydia nmos.

 przym. kokcydiowy

Wiktionary


kokcyna

organiczny czerwony barwnik, używany do retuszu negatywów


SJP.pl


kokczetaw

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. miasto w Kazachstanie, administracyjne centrum obwodu akmolskiego;

Wiktionary

Wikipedia

Powiązane:

 przym. kokczetawski

Wiktionary


kokczetawski

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Kokczetawem, dotyczący Kokczetawu

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kokczetaw mrz.

Wiktionary


kokedama

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) japońska technika tworzenia wiszących kompozycji z mchu i żywych roślin

 (1.2) kompozycja wykonana techniką kokedama (1.1)

Wiktionary

Kokedama (jap. 苔玉 koke-dama; dosł. kule z mchu, koke – mech, tama – kula) – kula utworzona z ziemi ogrodowej pokryta mchem, na której rośnie roślina ozdobna.

Wikipedia


koker

pies z popularnej angielskiej rasy psów myśliwskich; cocker-spaniel


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) pot. kynol. mały łowiecki pies rasowy o długich, zwisających uszach, krótkich nogach i długiej, jedwabistej sierści, należący do psów płochaczy

Wiktionary

  • Cocker spaniel amerykański
  • Cocker spaniel angielski

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Czy pańskie kokery też się tak strasznie ślinią?

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) cocker spaniel, cocker-spaniel

Wiktionary


kokiet

mężczyzna zalotny, odznaczający się kokieterią; czarowniś


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) przest. mężczyzna odznaczający się kokieterią, zalotny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokieteria ż., kokieteryjność ż., kokietliwość ż., kokietowanie n.

:: fż. kokietka

 czas. kokietować ndk.

 przym. kokieteryjny, kokietliwy

 przysł. kokieteryjnie, kokietliwie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kobieciarz, nadskakiwacz, uwodziciel, wielbiciel, zalotnik; pot. babiarz, czaruś, podrywacz; żart. absztyfikant, amant, galopant, wzdychacz; iron. bawidamek; żart. pożeracz damskich serc, pożeracz niewieścich serc; książk. casanova, donżuan, flirciarz, playboy; książk. lew salonowy; książk. pogard. lowelas; przest. bałamutnik, bałamut

Wiktionary


kokieta

kobieta starająca się spodobać i wzbudzić zainteresowanie mężczyzn; kokietka, zalotnica, uwodzicielka


SJP.pl


kokieteria

zachowanie mające na celu spodobanie się komuś, zwrócenie na siebie życzliwej uwagi; zalotność


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zachowanie osoby starającej się spodobać i wzbudzić zainteresowanie osoby przeciwnej płci

 (1.2) zachowanie osoby starającej się zjednać sobie kogoś

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔcɛˈtɛrʲja, AS: koḱeterʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokiet mos., kokietka ż., kokieteryjność ż., kokietliwość ż., kokietowanie n.

 czas. kokietować ndk.

 przym. kokieteryjny, kokietliwy

 przysł. kokieteryjnie, kokietliwie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zalotność, flirt

Wiktionary


kokieteryjnie

przysłówek

 (1.1) w sposób mający wywołać zainteresowanie, obliczony na spodobanie się

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Ewa nasrożyła się wnet kokieteryjnie, wysunęła pantofle, halkę i niemal całe pończochy.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔcɛtɛˈrɨjɲɛ, AS: koḱeteryi ̯ńe

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokieteria, kokiet, kokieta, kokieteryjność, kokietka, kokietliwość, kokietowanie

 przym. kokietliwy, kokieteryjny

 czas. kokietować

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zalotnie, uwodzicielsko

Wiktionary


kokieteryjność

zachowanie mające na celu spodobanie się komuś, zwrócenie na siebie życzliwej uwagi; zalotność, kokieteria


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) cecha tego, co jest kokieteryjne

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokieteria ż., kokiet mos., kokietka ż.

 przym. kokieteryjny

 przysł. kokieteryjnie

 czas. kokietować

Wiktionary


kokieteryjny

kokieteria


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) zachowujący się zalotnie

Wiktionary

Patrz:

kokieteria

Powiązane:

 rzecz. kokietowanie n., kokiet mos., kokieteria ż., kokieteryjność ż., kokietka ż.

 czas. kokietować ndk.

 przysł. kokieteryjnie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zalotny, war. kokietliwy

Wiktionary


kokietka

kobieta zalotna; bałamutka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) kobieta zalotna, starająca się podobać, wywrzeć wrażenie swym zachowaniem, strojem itp.

Wiktionary

Kokietka (ang. Coquette) – amerykański dramat filmowy z 1929 roku w reżyserii Sama Taylora, będący adaptacją sztuki teatralnej autorstwa George'a Abbotta i Ann Preston Bridgers.

Obraz został zrealizowany przed wprowadzeniem w życie kodeksu Haysa. W głównej roli wystąpiła Mary Pickford, dla której był to pierwszy film dźwiękowy. Aktorka za rolę w tym filmie otrzymała drugiego przyznanego w historii Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. kokieteria ż., kokieteryjność ż., kokietliwość ż., kokietowanie n.

:: fm. kokiet

 czas. kokietować ndk.

 przym. kokieteryjny, kokietliwy

 przysł. kokieteryjnie, kokietliwie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) bałamutka, dzierlatka, kocica, kusicielka, lolitka, uwodzicielka; pot. flirciara, flirciarka; pieszcz. kotka; daw. szelmutka, zalotnica

Wiktionary


kokietnik

rodzaj drzewa lub krzewu z rodziny zastrzalinowatych


SJP.pl

Wikipedia


kokietować

starać się komuś przypodobać, być zalotnym


SJP.pl

czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)

 (1.1) starać się komuś spodobać, zwykle okazując seksapil

 (1.2) przen. starać się zjednać sobie przychylność kogoś

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Partnerka kokietuje, stara się zwabić i skusić swojego partnera do tańca, a partner pokazuje jej męską siłę i stara się ją uwieść.

 (1.1) Kokietował całym sobą: uśmiechem, głosem, gigolowskimi ruchami ciała, odważnym wypowiadaniem swoich zdań, (…) Kokietował wszędzie: na sali, w kawiarni, w bufecie, w umywalni, na korytarzu; kokietował wszystkich, a każdego inaczej (…)

 (1.2) Stalin kokietuje Anglię, aby zmusić ją do kontynuowania wojny.

 (1.2) Krukowiecki, obiecując wszystko, czego odeń żądano, pozyskał dla planów swych Lelewela, usidłał wybitniejszych członków Towarzystwa Patryotycznego, jak Krępowiecki i Czyński, zjednał Nabielaka, jął zmawiać się z Bronikowskim i Zaliwskim, wreszcie zaczął kokietować Mochnackiego.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔcɛˈtɔvat͡ɕ, AS: koḱetovać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokieteria ż., kokiet mos., kokietka ż., kokieteryjność ż., kokietliwość ż., kokietowanie n.

 przym. kokieteryjny, kokietliwy

 przysł. kokieteryjnie, kokietliwie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zalecać się, wdzięczyć się, oczarowywać; przest. bałamucić

 (1.2) oczarowywać, przymilać się

Wiktionary


kokietowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|kokietować.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔcɛtɔˈvãɲɛ, AS: koḱetovãńe

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokieteria ż., kokiet m., kokietka ż.

 czas. kokietować ndk.

 przym. kokieteryjny

 przysł. kokieteryjnie

Wiktionary


kokila

1. niewielkie naczynie do zapiekania i podawania przystawek; kokilka, ramekin;
2. żeliwna lub stalowa forma odlewnicza


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) kulin. małe naczynie do zapiekania przystawek i ich podawania

Wiktionary

Kokila – metalowa forma odlewnicza, do której wlewa się roztopiony metal (często pod ciśnieniem). Kokila jest formą wielokrotnego użytku. Może być zalewana odśrodkowo lub grawitacyjnie.

Kokile stosuje się w odlewaniu kokilowym.

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

 (1.1) kokilka

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz.

:: zdrobn. kokilka ż.

frazeologia.

etymologia.

 (1.1) etym|franc|coquille. < etym|łac|conchylium. < etymn|gr|κογχύλιον. i etym|gr|κόγχη.

uwagi.

tłumaczenia.

źródła.

== kokila (język pali.) ==

thumb|kokila (1.1)

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) ornit. kukułka

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈcila, AS: koḱila

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: zdrobn. kokilka ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kokilka

Wiktionary


kokilarka

maszyna do wykonywania odlewów w kokilach


SJP.pl


kokilia

dawniej: ozdoba z muszli


SJP.pl


kokilka

niewielkie naczynie do zapiekania i podawania przystawek; ramekin, kokila


SJP.pl

Kokilka, kokila – małe naczynie kuchenne w kształcie miseczki, zwykle okrągłe. Wykonywane zwykle z materiału odpornego na działanie wysokiej temperatury: ceramiki (np. porcelany), szkła, metalu.

W kokilkach zapieka się i podaje do stołu niektóre przystawki i desery (na przykład crème brûlée).

Wikipedia


kokilownia

oddział odlewni, w którym wykonuje się odlewy kokilowe


SJP.pl


kokilowy

przymiotnik od: kokila


SJP.pl


kokkolit

mikroskopowa blaszka wapienna, stanowiąca m.in. główne tworzywo kredy, mająca duże znaczenie w oznaczaniu wieku skał; kokolit


SJP.pl

Kokolit, kokkolit – mikroskopowe (maksymalnie 0,01 mm) blaszki wapienne zbudowane z kalcytu, będące szczątkami glonów z grupy Coccolithophyceae. Stanowią m.in. główny składnik kredy, zwłaszcza kredy piszącej.

Kokolity po raz pierwszy w zapisie skalnym obserwuje się w górnym triasie, ale liczne stają się dopiero w skałach jurajskich i młodszych. Kokolity mają duże znaczenie w oznaczaniu wieku skał zwłaszcza kredy i kenozoiku.

Wikipedia


koklusz

choroba zakaźna wieku dziecięcego wywołana przez pałeczkę krztuśca, przenoszona drogą kropelkową, charakteryzuje się napadami kaszlu i silną dusznością; krztusiec


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) med. krztusiec

Wiktionary

Krztusiec (dawna i potoczna nazwa koklusz) – ostra, bakteryjna choroba zakaźna układu oddechowego, charakteryzująca się nawracającymi napadami uporczywego kaszlu, niekiedy z bezdechem i zaburzeniami oddechowymi. Jest wywoływana przez Gram-ujemną pałeczkę krztuśca (Bordetella pertussis). Przechorowanie krztuśca pozostawia długotrwałą odporność organizmu, ale powtórne zachorowanie jest możliwe.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) To dziecko mojej siostry, chorowało na koklusz, więc dla zmiany powietrza przysłali je do mnie z Warszawy. (W. Reymont: Fermenty)

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔkluʃ, AS: kokluš

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kokluszowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) krztusiec

Wiktionary


kokluszowy

przymiotnik od: koklusz


SJP.pl


koko

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) slang. kokaina

 (1.2) slang. seks analny

Wiktionary

  • Kōkō – pięćdziesiąty ósmy cesarz Japonii
  • Koko – francuski film z 1963 roku
  • Koko – bohater komiksów Janusza Christy
  • Koko – postać z serialu animowanego Dom dla zmyślonych przyjaciół pani Foster
  • Koko – gra karciana
  • Koko – samica goryla znana z umiejętności posługiwania się językiem migowym i rozumienia mowy ludzkiej
  • Koko (zapis stylizowany: KOKO) – klub muzyczny w Londynie

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

źródła.

== koko (język baskijski.) ==

wymowa.

 audio|LL-Q8752 (eus)-Xabier Cañas-koko.wav.

znaczenia.

rzeczownik

 (1.1) spoż. kokos

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔkɔ, AS: koko

Wiktionary


kokocha

zgrubienie od: kokosz


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zgrub. zob. kokosz.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kokoszyce nmos., kokosz ż.

Wiktionary


kokoci

przymiotnik

 (1.1) odrzecz. rzad. koguci

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Śród wykwintu kokociego cukiernianej atmosfery (…)

Wiktionary


kokocica

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) gw-pl|Kresy. pogard. prowincjonalizm kobieta

Wiktionary


kokociniec

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. część miasta Katowice w Polsce, w województwie śląskim;

 (1.2) geogr. potok na terenie południowych Katowic;

Wiktionary

Kokociniec (niem. Kokoczinietz) – część Katowic, położona w zachodnim fragmencie miasta, w granicach dzielnicy Ligota-Panewniki, na terenach historycznej gminy Panewniki.

Osada ta zaczęła się rozwijać od połowy XVII wieku wokół powstałej wówczas kuźnicy, zaś w XIX wieku powstała „huta żelaza Ida”. Znaczący rozwój Kokocińca nastąpił dopiero po II wojnie światowej. W 1951 roku miejscowość włączono do Katowic, zaś w latach 70. XX wieku rozpoczęto budowę osiedla Kokociniec. Na przełomie lat 80. i 90. XX wieku powstało osiedle Sadyba, zaś w 2014 roku rozpoczęto budowę osiedla Franciszkańskiego na granicy Kokocińca i Ligoty.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Pani Kasia mieszka na Kokocińcu od trzydziestu lat.

 (1.2) Chcieli wielce robić nad Kokocińcem rezerwat przyrody, ale potem się wycofali.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokocińczanin mos., kokocińczanka ż.

Wiktionary


kokociński

nazwisko


SJP.pl


kokocki

kokota


SJP.pl

Patrz:

kokota

kokolit

mikroskopowa blaszka wapienna, stanowiąca m.in. główne tworzywo kredy, mająca duże znaczenie w oznaczaniu wieku skał; kokkolit


SJP.pl

Kokolit, kokkolit – mikroskopowe (maksymalnie 0,01 mm) blaszki wapienne zbudowane z kalcytu, będące szczątkami glonów z grupy Coccolithophyceae. Stanowią m.in. główny składnik kredy, zwłaszcza kredy piszącej.

Kokolity po raz pierwszy w zapisie skalnym obserwuje się w górnym triasie, ale liczne stają się dopiero w skałach jurajskich i młodszych. Kokolity mają duże znaczenie w oznaczaniu wieku skał zwłaszcza kredy i kenozoiku.

Wikipedia


kokomo

rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna

 (1.1) geogr. miasto w USA, w stanie Indiana;

 (1.2) geogr. toponim, nazwa kilku innych miejscowości w USA

Wiktionary

Kokomo – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Indiana, siedziba administracyjna hrabstwa Howard.

Wikipedia


kokon

1. oprzęd niektórych owadów, np. jedwabnika morwowego;
2. zewnętrzna powłoka osłaniająca jaja wielu zwierząt, np. pijawek, pajęczaków;
3. przenośnie: schronienie, kryjówka, azyl


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zool. powłoka osłaniająca larwy lub jaja niektórych zwierząt;

 (1.2) przen. coś stanowiącego osłonę przed zagrożeniem zewnętrznym

Wiktionary

Kokon (z fr. cocon – powłoka) – zewnętrzna osłona jaj zwierząt z różnych jednostek systematycznych (robaków, pierścienic, mięczaków i stawonogów) zbudowana z różnych wydzielin ciała. Kokon jest wytwarzany przez zapłodnioną samicę, w formie jednolitej, skórzastej powłoki, izolującej jajo od otoczenia, chroniącej przed niesprzyjającymi warunkami środowiska, drapieżnikami i rozwojem grzybów. Zawiera substancje odżywcze dla wylęgającego się zwierzęcia. W szerszym znaczeniu termin kokon używany jest również dla oprzędu i kokonu rzekomego.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W pobliżu sieci samice pracowicie tkają opasły, ciepluteńki kokon wielkości czereśni, który zawieszony na suchych badylach będzie czekał wiosny.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokonizacja ż.

:: zdrobn. kokonik m.

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. kokonizacja ż.

:: zdrobn. kokonik m.

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) follicle, cocoon

* francuski: (1.1) cocon m.

* niemiecki: (1.1) Kokon m.

* rosyjski: (1.1) кокон

* słowacki: (1.1) kokón m.

* słoweński: (1.1) zapredek m.

* tuvalu: (1.1) ligoligo

* węgierski: (1.1) báb

* wilamowski: (1.1) zȧjdakokōn m., kokōn, kokon

źródła.

== kokon (język wilamowski.) ==

ortografie.

 kokōn

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) kokon

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


kokonik

zdrobnienie od: kokon


SJP.pl


kokoning

spędzanie większości czasu w domu, dystansowanie się od bliskich osób i tłumienie w sobie uczuć; cocooning, kokonizm


SJP.pl


kokonizm

spędzanie większości czasu w domu, dystansowanie się od bliskich osób i tłumienie w sobie uczuć; kokoning, cocooning


SJP.pl


kokornak

roślina pnąca z rodziny kokornakowatych, występująca w wielu gatunkach w strefie umiarkowanej i podzwrotnikowej


SJP.pl

Kokornak (Aristolochia L.) – rodzaj roślin z rodziny kokornakowatych. Obejmuje ok. 540 gatunków. Występują one w całej strefie międzyzwrotnikowej oraz na dużej części obszarów stref umiarkowanych obu półkul. Centrum zróżnicowania rodzaju jest w tropikach i subtropikach kontynentów amerykańskich. W Europie rośnie 19 gatunków rodzimych. W Polsce dziko występuje kokornak powojnikowy A. clematitis, aczkolwiek ma niepewny status – uznawany jest za archeofita.

Wikipedia


kokornakowate

rodzina roślin kwiatowych dwuliściennych, obejmująca gatunki roślin zielnych i pnących, rosnących w okolicach podzwrotnikowych i zwrotnikowych


SJP.pl

Kokornakowate (Aristolochiaceae Juss.) – rodzina roślin z rzędu pieprzowców. Należy do niej w zależności od ujęcia 7–9 rodzajów z 587 gatunkami. Rośliny z tej rodziny występują na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy.

Wikipedia


kokornakowaty

o cechach kokornakowatych (rodzina roślin)


SJP.pl


kokornakowce

1. zygzakowiec kokornakowiec - gatunek motyla z rodziny paziowatych;
2. przedstawiciel rzędu roślin z klasy dwuliściennych


SJP.pl


kokornakowiec

1. zygzakowiec kokornakowiec - gatunek motyla z rodziny paziowatych;
2. przedstawiciel rzędu roślin z klasy dwuliściennych


SJP.pl

Zygzakowiec kokornakowiec (Zerynthia polyxena) – gatunek motyla dziennego z rodziny paziowatych (Papilionidae). Zamieszkuje południową Europę, rozmieszczony wyspowo w odpowiadających mu biotopach.

Wikipedia


kokorycz

roślina zielna z rodziny makowatych


SJP.pl

Kokorycz (Corydalis DC.) – rodzaj roślin z rodziny makowatych i podrodziny dymnicowych, podnoszonej w niektórych ujęciach systematycznych do rangi odrębnej rodziny. Obejmuje ok. 530 gatunków. Rośliny te są szeroko rozprzestrzenione w strefie umiarkowanej półkuli północnej, z pojedynczymi gatunkami sięgającymi strefy okołobiegunowej i równikowej. W Polsce występuje 5 gatunków.

Wikipedia


kokoryczka

bylina o drobnych, białych kwiatach


SJP.pl

Kokoryczka (Polygonatum Mill.) – rodzaj roślin z rodziny szparagowatych (Asparagaceae), dawniej także klasyfikowany do konwaliowatych (Convallariaceae), myszopłochowatych (Ruscaceae) i liliowatych (Liliaceae). Do rodzaju należy ok. 57, 60, 72 gatunki. Występują one głównie w strefie klimatu umiarkowanego na półkuli północnej, przy czym największe zróżnicowanie osiągają w Azji wschodniej między Himalajami i Japonią. W samych Chinach występuje 20 endemitów z tego rodzaju. W Ameryce Północnej występują tylko 3 gatunki, w Europie 5, z czego trzy obecne są we florze Polski: kokoryczka okółkowa P. verticillatum, kokoryczka wielokwiatowa P. multiflorum i kokoryczka wonna P. odoratum.

Wikipedia


kokos

1. drzewo z rodziny arekowatych (palm), o pierzastych liściach i rozdzielnopłciowych kwiatach zebranych w wiechy, uprawiane w całej strefie międzyzwrotnikowej, głównie dla wielkich owoców - orzechów kokosowych, dostarczających mleka kokosowego; kokosowiec, palma kokosowa;
2. jadalny owoc palmy kokosowej; orzech kokosowy


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) bot. palma kokosowa (kokos właściwy, nazwa systematyczna|Cocos nucifera|L.|ref=tak.);

 (1.2) spoż. owoc palmy kokosowej

 (1.3) spoż. wiórki z miąższu kokosa (1.2)

 (1.4) przen. zob. kokosy.

rzeczownik, rodzaj żeński

 (2.1) gw-pl|Mazury. kura, kokosz

Wiktionary

Kokos właściwy, palma kokosowa, kokosowiec, kokosowiec właściwy (Cocos nucifera L.) – gatunek z monotypowego rodzaju kokos (Cocos L.), należącego do rodziny arekowatych. Pochodzenie palmy kokosowej nie jest pewne. Najbliżej spokrewnione z nią rodzaje występują w tropikach Ameryki Południowej i Środkowej. Za ojczyznę palmy kokosowej zwykle uznaje się jednak albo południowo-wschodnią Azję, albo rejon Wielkiej Rafy Koralowej. Współcześnie jest gatunkiem rozpowszechnionym w całej strefie międzyzwrotnikowej. Jest uprawiana i dziczeje zwykle wzdłuż wybrzeży, rzadko pojawia się w wyższych położeniach do ok. 1000 m n.p.m.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Blisko naszego hotelu rosło kilka kokosów.

 (1.3) Lubię ciasto z kokosem.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔkɔs, AS: kokos

Wiktionary

Powiązane:

 (1)

 rzecz. kokosanka ż., kokosowiec m., kokosy nmos.

:: zdrobn. kokosek m.

 przym. kokosowy

 (2)

 rzecz. kokosz ż., kokosza ż.

:: zdrobn. kokoszka ż.

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 (1)

 rzecz. kokosanka ż., kokosowiec m., kokosy nmos.

:: zdrobn. kokosek m.

 przym. kokosowy

 (2)

 rzecz. kokosz ż., kokosza ż.

:: zdrobn. kokoszka ż.

frazeologia.

 (1) zbijać kokosy

etymologia.

 (1.1-3) etym|niem|Kokos. < skr. od Kokospalme, Kokosnute, gdzie Koko- < franc., hiszp., port. coco, a -s – końcówka dopełniacza lp. w niem.

uwagi.

 (1.2) zobacz też: Indeks:Polski - Jedzenie

tłumaczenia.

 (1.1) zobtłum|palma kokosowa.

 (2.1) zobtłum|kura.

* angielski: (1.2) coconut

* arabski: (1.1) جوز الهند

* baskijski: (1.1) kokondo; (1.2) koko

* białoruski: (1.1) какос m.; (1.2) какос m.

* czeski: (1.2) kokos m., kokosový ořech m.

* duński: (1.2) kokos w.

* esperanto: (1.1) kokoso, kokosujo, kokosarbo, kokospalmo; (1.2) kokoso, kokosnukso

* estoński: (1.2) kookospähkel

* fidżyjski: (1.2) niu

* francuski: (1.1) cocotier m.; (1.2) noix de coco ż.

* hawajski: (1.1) niu; (1.2) niu

* hiszpański: (1.1) cocotero m.; (1.2) coco m.

* ido: (1.1) kokoso

* kataloński: (1.2) coco m.

* koreański: (1.2) 코코넛 (k’ok’onŏt)

* łotewski: (1.1) kokospalma ż.; (1.2) kokosrieksts m.

* nepalski: (1.2) नरिवल

* niemiecki: (1.1) Kokospalme ż.; (1.2) Kokosnuss ż.

* nowogrecki: (1.1) κοκοφοίνικας m.; (1.2) ινδική καρύδα ż., ινδοκάρυδο n.

* rosyjski: (1.1) кокос m.; (1.2) кокос m.; (1.3) кокосовая стружка ż.

* rumuński: (1.2) cocos m.

* słowacki: (1.1) kokosová palma ż.; (1.2) kokos m., kokosový orech m.

* szwedzki: (1.2) kokosnöt w.

* tahitański: (1.?) haʻari

* ukraiński: (1.1) кокос m.

* węgierski: (1.1) kókusz; (1.2) kókusz, kókuszdió

* wilamowski: (1.3) kokos m.

* włoski: (1.2) cocco m.

źródła.

== kokos (język chorwacki.) ==

ortografie.

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) bot. kokos

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


kokosanka

ciastko z wiórkami kokosowymi


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) kulin. ciastko kokosowe

Wiktionary

Kokosanka (Nesotriccus ridgwayi) – narażony na wyginięcie gatunek małego ptaka z monotypowego rodzaju Nesotriccus z rodziny tyrankowatych (Tyrannidae), występujący na Wyspie Kokosowej na Pacyfiku (Kostaryka).

Jest obecny we wszelkich środowiskach występujących na wyspie jako jeden z jej trzech ptasich endemitów. Używa sześciu różnych technik zdobywania pokarmu, który stanowią stawonogi: głównie pluskwiaki równoskrzydłe, mrówki, chrząszcze i pająki oraz – w mniejszym stopniu – nasiona.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. kokos mrz., kokosy nmos., kokosowiec m.

 przym. kokosowy

Wiktionary


kokoschka

nazwisko


SJP.pl


kokosek

zdrobnienie od: kokos


SJP.pl


kokosfloki

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. wiórki kokosowe

Wiktionary


kokosić

kokosić się:
1. potocznie: kręcić się, wiercić się;
2. dawniej: złościć się, indyczyć się


SJP.pl


kokosiński

nazwisko


SJP.pl

  • Eugeniusz Kokosiński (1910–2012) – polski fotograf, wynalazca i konstruktor mechanik.
  • Piotr Kokosiński (1966–2016) – polski muzyk, producent muzyczny i operator dźwięku.

Wikipedia


kokosowiec

drzewo z rodziny arekowatych (palm), uprawiane w całej strefie międzyzwrotnikowej, głównie dla orzechów kokosowych, dostarczających mleka kokosowego; kokos, palma kokosowa, żywnica


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) syst. bot. nazwa systematyczna|Cocos nucifera|L.|ref=tak., gatunek palmy z rodziny arekowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju kokos;

 (1.2) bot. palma z gatunku kokosowca (1.1)

Wiktionary

Kokos właściwy, palma kokosowa, kokosowiec, kokosowiec właściwy (Cocos nucifera L.) – gatunek z monotypowego rodzaju kokos (Cocos L.), należącego do rodziny arekowatych. Pochodzenie palmy kokosowej nie jest pewne. Najbliżej spokrewnione z nią rodzaje występują w tropikach Ameryki Południowej i Środkowej. Za ojczyznę palmy kokosowej zwykle uznaje się jednak albo południowo-wschodnią Azję, albo rejon Wielkiej Rafy Koralowej. Współcześnie jest gatunkiem rozpowszechnionym w całej strefie międzyzwrotnikowej. Jest uprawiana i dziczeje zwykle wzdłuż wybrzeży, rzadko pojawia się w wyższych położeniach do ok. 1000 m n.p.m.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Orzechy kokosowca zdolne do kiełkowania znajdowano w wodzie morskiej w Norwegii.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokosy nmos., kokosanka ż.

 przym. kokosowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) palma kokosowa, kokos właściwy, kokosowiec właściwy

 (1.2) palma kokosowa, pot. kokos

Wiktionary


kokosowy

przymiotnik od: kokos; zrobiony z kokosu


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z palmą kokosu lub jej owocem

 (1.2) sporządzony z kokosu

Wiktionary

Przykłady

 (1.2) Położna poradziła nam, żebyśmy kupili materacyk gryczano-kokosowy.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔkɔˈsɔvɨ, AS: kokosovy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokos m., kokosek m., kokosanka ż., kokosowiec m., kokosy nmos.

Wiktionary


kokosy

potocznie:
1. duże zyski, wysokie zarobki;
2. piersi


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

 (1.1) przen. duże zyski

forma rzeczownika|rodzaj=męskorzeczowy.

 (2.1) M., B. i W. lp. od: kokos

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Z twoją firmą nie będziesz nikim znaczącym na rynku i kokosów z tego nie będziesz miał.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokos m., kokosanka ż., kokosowiec m.

:: zdrobn. kokosek m.

 przym. kokosowy

Wiktionary


kokosz

dawniej: kura, kwoka; kokosza


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) przest. kwoka

 (1.2) daw. zagroda na tratwie spławiającej zboże

forma rzeczownika.

 (2.1) D. lm. od: kokosza

Wiktionary

  • Kokosz – bohater serii komiksów Kajko i Kokosz
  • Kokosz – kolonia w województwie lubelskim
  • Kokosz (Kokos) – część wsi Malanów w województwie wielkopolskim
  • Wojna kokosza – nazwa rokoszu szlachty polskiej, zawiązanego w lipcu 1537 roku (rokosz lwowski)

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Moja babcia ma w gospodarstwie dziesięć kokoszy.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔkɔʃ, AS: kokoš

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokosza ż., kokosznik mrz., kokoszenie się n.

:: zdrobn. kokoszka ż.

:: zgrub. kokocha ż.

 przym. kokoszy

 wykrz. ko, ko-ko

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kura, kwoka; war. kokosza

 (1.2) budka

Wiktionary


kokosza

kokosz


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) kokosz, kura

forma przymiotnika.

 (2.1) ż. lp. od: kokoszy

Wiktionary

Patrz:

kokosz

Wymowa:

IPA: kɔˈkɔʃa, AS: kokoša

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokot m./ż.

Wiktionary


kokoszczyn

2 miejscowości w Polsce:

  • Kokoszczyn – wieś w woj. mazowieckim, w pow. sierpeckim, w gminie Mochowo
  • Kokoszczyn – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. poznańskim, w gminie Tarnowo Podgórne

Wikipedia


kokoszka

1. średni ptak wodny z rodziny chruścieli; kurka wodna;
2. potocznie: kura, kokosza


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. zdrobn. kura

 (1.2) zool. kokoszka wodna → kurka wodna (nazwa systematyczna|Gallinula chloropus|ref=tak.), średni ptak wodny z rodziny chruścieli;

Wiktionary

  • kokoszka – ptak z rodziny chruścielowatych, kilka gatunków, nazwa zwykle stosowana w odniesieniu do kokoszki zwyczajnej (Gallinula chloropus)
  • Adam Kokoszka – polski piłkarz
  • Marcin Kokoszka – polski piłkarz

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Moja babcia ma w gospodarstwie dziesięć kokoszek.

 (1.2) W starorzeczu znaleźliśmy gniazda kokoszek.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈkɔʃka, AS: kokoška

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokot m./ż., kokosz ż.

 wykrz. ko

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kura, kwoka, kurka

 (1.2) kurka, kurka wodna, kokoszka wodna

Wiktionary


kokoszkiewicz

nazwisko


SJP.pl


kokoszkowy

wieś w Polsce


SJP.pl

Kokoszkowy – wieś kociewska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie starogardzkim, w gminie Starogard Gdański. Leży na Pojezierzu Starogardzkim, przy drodze wojewódzkiej nr 222. Graniczy administracyjnie z Miastem Starogard Gdański i leży 46 km od centrum Gdańska.

Wikipedia


kokosznik

1. dawne rosyjskie nakrycie głowy kobiet, bogato zdobione z przodu;
2. detal architektoniczny na Rusi, szczyt w kształcie łuku, zwykle spiętrzony w wielu rzędach


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) kobiece wysokie nakrycie głowy używane dawniej w Rosji;

Wiktionary

  • Kokosznik (architektura)
  • Kokosznik (nakrycie głowy)
  • Kokosznik (Gallicrex cinerea) – ptak z rodziny chruścielowatych

Wikipedia

Wymowa:

IPA: kɔˈkɔʃʲɲik, AS: kokošʹńik

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kokoszyce nmos., kokosz ż.

Wiktionary


kokoszy

kokosz


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z kokoszą, pochodzący od kokoszy

forma rzeczownika.

 (2.1) D., C., Ms., W. lp. i D. lm. od: kokosz

 (2.2) D., C., Ms. lp. i D. lm. od: kokosza

Wiktionary

Patrz:

kokosz

Przykłady

 (1.1) Dlaczego mieszkańcy dowiedzieli się tak późno o budowie kokoszej fermy na polach Cerekwi?

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈkɔʃɨ, AS: kokošy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kokoszyce nmos., kokosz ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kurzy, kwoczy

Wiktionary


kokoszyce

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna

 (1.1) geogr. część miasta Wodzisław Śląski, w województwie śląskim, w powiecie wodzisławskim;

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Odkąd mieszkasz w Kokoszycach, ani razu nas nie odwiedziłaś.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokocha ż., kokosz ż., kokosza ż., kokoszka ż., kokosznik mrz., kokoszenie się n.

 czas. kokosić się ndk., kokoszyć się ndk.

 przym. kokoszy

 wykrz. ko, ko-ko

Wiktionary


kokot

dawniej:
1. kobieta lekkich obyczajów;
2. utrzymanka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) daw. (dziś reg.

forma rzeczownika.

 (2.1) D. lm. od: kokota

Wiktionary

Miejscowości i ich części w Polsce

Wg TERYT jest ich 2, w tym 1 podstawowa
  • Kokot – przysiółek wsi Kolnowice w woj.opolskim, w pow. prudnickim, w gminie Biała
  • Kokot – wieś w woj. świętokrzyskim, w pow. pińczowskim, w gminie Kije

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Niedźwiednik pochwalił Boga, zapiał potem kiej kokot, zabeczał jak baran, zarżał niby ogier rozgrzany […]

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔkɔt, AS: kokot

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokotek m., kokota ż., kokoszka ż., kokosza ż.

 czas. kokocić ndk.

 przym. kokotliwy

 wykrz. ko ko

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kur, reg-pl|Poznań|kłekłet., gw-pl|Górny Śląsk|kohót.

 (1.2) hyndyk, pultok, trusiok

Wiktionary


kokota

dawniej:
1. kobieta lekkich obyczajów;
2. utrzymanka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) przest. prostytutka

 (1.2) przest. utrzymanka

forma rzeczownika.

 (2.1) D. i B. lp. od: kokot

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Znaleźli na bulwarach pewną cukierenkę, gdzie były najsmakowitsze neapolitańskie lody, gdzie można było widzieć sławy literackie oraz najszykowniejsze kokoty.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈkɔta, AS: kokota

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokot m.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kurtyzana, nierządnica

 (1.2) utrzymanka

Wiktionary


kokotek

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. zootechn. kogucik

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (2.1) gw-pl|Górny Śląsk. techn. kran

Wiktionary

Kokotek (niem. Kokottek) – trzecia co do wielkości (po Śródmieściu i Steblowie) dzielnica Lublińca. Sam Kokotek jest małą śródleśną osadą, położoną ok. 8 km na południe od centrum Lublińca, za lasem. Wraz z Pustą Kuźnicą stanowi mały zespół osadniczy. Położony blisko międzywojennej granicy Polski z Niemcami.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. kokot mzw.

 czas. kokocić ndk.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński|kohótek.

Wiktionary


kokotka

zdrobnienie od: kokota


SJP.pl


kokotliwy

przymiotnik

 (1.1) stpol. o kogucie: taki, który dużo bije się z innymi

 (1.2) stpol. ogólnie: łatwo wpadający w gniew

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔkɔˈtlʲivɨ, AS: kokotlʹivy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kokot

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) swarliwy

Wiktionary


kokotowski

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Kokotowem, dotyczący Kokotowa

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kokotów m.

Wiktionary


kokowski

nazwisko


SJP.pl

  • Andrzej Kokowski (1953), polski archeolog
  • Bernard Kokowski (1936–2003), działacz państwowy, przewodniczący Prezydium MRN i prezydent Koszalina
  • Franc Kokowski (1885-1940), ukraiński prawnik, literat, działacz społeczny
  • Michał Kokowski (1961-), polski fizyk, historyk, genealog

Wikipedia


kokpit

cockpit;
1. komora, zagłębienie w rufowej części pokładu jachtu, służące jako pomieszczenie dla załogi;
2. wieloosobowa kabina załogi samolotu;
3. ciasna kabina samochodu rajdowego;
4. kabina dla kierowców samochodu ciężarowego


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) żegl. zagłębienie dla załogi w pokładzie jachtu;

 (1.2) lotn. pomieszczenie dla pilotów statku powietrznego;

 (1.3) mot. pomieszczenie dla kierowców w ciężarówce;

Wiktionary

  • kokpit (lotnictwo) – kabina pilota
  • kokpit (żeglarstwo)
  • kokpit (motoryzacja)

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Na niektórych jachtach spotyka się kokpit z otwartą rufą, która umożliwia swobodne spływanie wody.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔkpʲit, AS: kokpʹit

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kokpitowy

Wiktionary


kokpitowy

przymiotnik od: kokpit


SJP.pl


koks

1. porowaty produkt suchej destylacji węgla kamiennego, stosowany jako opał;
2. potocznie:
a) środek lub środki dopingujące;
b) narkotyk;
3. koks hutniczy, wielkopiecowy - koks o dużej wytrzymałości mechanicznej;
4. koks odlewniczy - koks stosowany jako paliwo do topienia żeliwa w żeliwiakach


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) techn. stały produkt suchej destylacji węgla;

 (1.2) pot. środ. środek dopingujący

 (1.3) środ. kokaina

 (1.4) daw. gwara. więz. chleb

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (2.1) pot. pogard. silnie umięśniony mężczyzna, bywalec siłowni

Wiktionary

Koks – paliwo uzyskiwane przemysłowo w koksowniach poprzez koksowanie (wygrzewanie) węgla kamiennego w temperaturze 600–1200 °C w specjalnie w tym celu skonstruowanym piecu koksowniczym za pomocą gazów spalinowych przy ograniczonym dostępie tlenu. Jest to paliwo o wyższej wartości opałowej od zwykłego węgla kopalnego. Wzrost ten jest spowodowany zwiększeniem zawartości węgla pierwiastkowego w paliwie, która może wynosić 90–95% (w przypadku stosowania specjalnych gatunków węgla oraz odpowiedniej technologii można uzyskać koks o zawartości nawet do 98% węgla pierwiastkowego). W procesie koksowania z surowego węgla usuwane są gazy, ciecze oraz inne substancje (głównie organiczne) ulegające pirolizie w tych temperaturach.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Gdy koks spalił się całkiem, zaczął spomiędzy nich buchać z przeraźliwym hukiem wielki płomień, długi, drgający.

 (1.2) Po dużej dawce koksu myślał, że mu oczy wyjdą.

 (1.3) Wsunął kreskę koksu i totalnie odleciał.

 (2.1) Biegały za Zuzą różne koksy, ale wybrała Janka.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔks, AS: koks

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koksownictwo n., koksownia ż., koksiarnia ż., koksownica ż., koksiarz mos., koksiak mrz., koksownik mrz./mos., koksowanie n., koksowalność ż.

:: zdrobn. koksik mrz.

 czas. koksować ndk.

 przym. koksowy, koksowniczy, koksowniany, koksowalny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) drag, doping

 (1.3) biała dama, biała śmierć, biały proszek, koka, kokaina, śnieg

 (2.1) paker, pakowacz

Wiktionary


koksa

1. odmiana jabłoni o małych owocach;
2. owoc tej jabłoni o paskowanym rumieńcu


SJP.pl


koksagiz

bylina z rodziny złożonych, rosnąca dziko w Turkiestanie; mniszek gumodajny


SJP.pl


koksartroza

Koksartroza (łac. coxarthrosis), choroba zwyrodnieniowa stawu biodrowego – częsta (stwierdzana radiologicznie u 4% ludzi po 50 r.ż.) choroba polegająca na zwyrodnieniu jednego lub obu stawów biodrowych.

Wikipedia


kokser

1. potocznie: sportowiec stosujący doping; osoba uprawiająca kulturystykę, która stosuje sterydy, anaboliki itp.;
2. potocznie: narkoman


SJP.pl


koksiaczek

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od koksiak

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koksiak m.

Wiktionary


koksiak

wolno stojący piec, w którym pali się koksem, zwykle wystawiony zimą w miejscu publicznym; koksownik


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) pot. wolnostojący piecyk na koks

Wiktionary

Koksownik (inaczej koksiak) – przenośne palenisko w postaci stalowego kosza do spalania koksu, służące do ogrzania się na wolnym powietrzu.

Znane ze stosowania podczas stanu wojennego w Polsce (1981–1983) przez żołnierzy i milicjantów do ogrzewania się w mrozy na posterunkach ulicznych. W niektórych miastach (np. w Częstochowie) są ustawiane w mroźne dni w okolicach przystanków komunikacji miejskiej i miejsc, gdzie gromadzą się bezdomni.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈkɔcɕak, AS: koḱśak

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koks m., koksownik m., koksownia ż., koksowanie n.

:: zdrobn. koksiaczek m.

 rzecz. koksowanie ndk.

 przym. koksowy, koksowniczy, koksowniany

 przysł. koksowo

 czas. koksować

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) koksownik

Wiktionary


koksiara

koksiarz


SJP.pl

Patrz:

koksiarz

koksiarnia

rzadko: zakład produkcyjny wytwarzający koks jako produkt główny; koksownia


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) techn. zakład produkcji koksu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Wujek Józek robił w koksiarni do emerytury.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koks mrz., koksik mrz., koksownictwo n., koksownia ż., koksownica ż., koksiarz mos., koksiak mrz., koksownik mrz., koksowanie n., koksowalność ż.

 czas. koksować ndk.

 przym. koksowy, koksowniczy, koksowniany, koksowalny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) koksownia, zakład koksowniczy

Wiktionary


koksiarz

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) pot. sport. sportowiec na dopingu

 (1.2) środ. narkoman biorący kokainę

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Odpowiednie służby wyłapują koksiarzy i ich zawieszają.

 (1.2) Takim koksiarzom zdarza się wyprzedawać wszystko z domu.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koks mrz./mos., koksik mrz., koksownictwo n., koksownia ż., koksiarnia ż., koksownica ż., koksiak mrz., koksownik mrz./mos., koksowanie n., koksowalność ż.

 czas. koksować ndk.

 przym. koksowy, koksowniczy, koksowniany, koksowalny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) koksownik

 (1.2) kokainista

Wiktionary


koksik

1. koks o ziarnistości poniżej 10 mm;
2. pył powstający przy spalaniu koksu lub węgla


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od koks

Wiktionary

Koksik – koks występujący w jednej z następujących szczególnych form:

  • sortyment koksu o średnicy ziarn 0-10 mm (potocznie również pył koksu) – główne zastosowania:
    • w energetyce jako samodzielne paliwo lub w mieszankach,
    • w metalurgii żelaza jako jeden z surowców w procesie spiekania (aglomeracji) rudy (pożądana granulacja koksiku 0,5-3 mm, niższa powoduje wzrost stężenia CO w spalinach);

    Wikipedia

    Przykłady

     (1.1) To nie koks, lecz tylko mały koksik.

    Wiktionary

    Powiązane:

     rzecz. koks m., koksowanie n., koksownik mos./mrz.

     przym. koksowniany, koksowniczy

    Wiktionary


koksotwórczy

mający zdolność do przetwarzania się w koks


SJP.pl


koksować

1. przerabiać węgiel kamienny (rzadziej produkty ropopochodne lub torf) na koks;
2. o węglu kamiennym: zamieniać się w koks;
3. środowiskowo: koksować lub koksować się - przyjmować środki dopingujące lub narkotyki


SJP.pl

czasownik przechodni niedokonany (dk. skoksować)

 (1.1) techn. przetwarzać na koks

czasownik zwrotny niedokonany koksować się (dk. skoksować się)

 (2.1) przetwarzać się w koks

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Ile ton węgla kamiennego na dobę koksuje radlińska koksownia?

 (2.1) Rzadziej koksuje się torf albo różne odpadki naftowe.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koks mrz., koksiarnia ż., koksik mrz., koksownictwo n., koksownia ż., koksiarz mos., koksiak mrz., koksownik mrz., koksowanie n., koksowalność ż., koksownica ż.

 czas. skoksować dk.

 przym. koksowy, koksowniczy, koksowniany, koksowalny

Wiktionary


koksowanie

1. przerabiać węgiel kamienny (rzadziej produkty ropopochodne lub torf) na koks;
2. o węglu kamiennym: zamieniać się w koks;
3. środowiskowo: koksować lub koksować się - przyjmować środki dopingujące lub narkotyki


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) techn. wytwarzanie koksu

 (1.2) geol. proces zamiany węgla kamiennego w koks

 (1.3) środ. sport. stosowanie dopingu

Wiktionary

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. koks m., koksik m., koksownictwo n., koksownia ż., koksiarnia ż., koksownica ż., koksiarz m., koksiak m., koksownik m.

 czas. koksować ndk.

 przym. koksowy, koksowniczy, koksowniany

Wiktionary


koksownia

zakład produkcyjny wytwarzający koks jako produkt główny; koksiarnia


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) techn. zakład produkujący koks

Wiktionary

Koksownia – zakład przemysłowy produkujący koks oraz produkty uboczne koksowania węgla (gaz koksowniczy, smołę, benzol).

W koksowni koks i gaz surowy są wytwarzane z węgla koksującego za pomocą jego suchej destylacji. Substancje lotne w węglu są pirolizowane przez ogrzewanie do temperatury 900 °C i 1400 °C, oraz uwalniane.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Jest to największa pod względem produkcji koksownia w Polsce (następne w kolejności są Koksownia Przyjaźń i Koksownia Radlin).

 (1.1) Czy to prawda, że koksownie wkrótce znikną z krajobrazu współczesnej Polski?

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koks mrz., koksik mrz., koksownictwo n., koksiarnia ż., koksownica ż., koksiarz mos., koksiak mrz., koksownik mrz., koksowanie n., koksowalność ż.

 czas. koksować ndk.

 przym. koksowy, koksowniczy, koksowniany, koksowalny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zakład koksowniczy, koksiarnia

Wiktionary


koksowniany

przymiotnik

 (1.1) związany z koksownią

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koks m., koksik m., koksownictwo n., koksownia ż., koksiarnia ż., koksownica ż., koksiarz m., koksiak m., koksownik m., koksowanie n.

 czas. koksować ndk.

 przym. koksowy, koksowniczy

Wiktionary


koksownica

piec koksowniczy


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) techn. piec do koksowania węgla

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Do dwóch koksownic dosypano już węgiel.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koks mrz., koksiarnia ż., koksik mrz., koksownictwo n., koksownia ż., koksiarz mos., koksiak mrz., koksownik mrz., koksowanie n., koksowalność ż.

 czas. koksować ndk.

 przym. koksowy, koksowniczy, koksowniany, koksowalny

Wiktionary


koksownictwo

dział przemysłu zajmujący się przeróbką węgla kamiennego na koks


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) techn. produkowanie koksu poprzez przeróbkę węgla kamiennego

 (1.2) nauk. nauka techniczna o przetwarzaniu węgla w koks

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Pokłady węgla gazowego i antracytowego, odpowiednie dla koksownictwa, znajdowały się na głębokości 200–800 metrów.

 (1.2) Kto prowadzi wykłady z koksownictwa na AGH?

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koks mrz., koksik mrz., koksiarnia ż., koksownica ż., koksiarz mos., koksiak mrz., koksownia ż., koksownik mrz., koksowanie n., koksowalność ż.

 czas. koksować ndk.

 przym. koksowy, koksowniczy, koksowniany, koksowalny

Wiktionary


koksowniczy

przymiotnik

 (1.1) związany z koksem, koksowaniem

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) W koksowni „Jadwiga” w Zabrzu wybudowano nową baterię koksowniczą.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koks m., koksik m., koksownictwo n., koksownia ż., koksiarnia ż., koksownica ż., koksiarz m., koksiak m., koksownik m., koksowanie n.

 czas. koksować ndk.

 przym. koksowy, koksowniany

Wiktionary


koksownik

wolno stojący piec opalany koksem


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) techn. pracownik koksowni

 (1.2) przen. środ. sport. zawodnik, który stosuje koks (środki dopingujące)

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (2.1) techn. wolno stojący piec, najczęściej wykonany z metalowych prętów, w którym pali się koksem, stawiany na ulicach w czasie ostrych mrozów;

Wiktionary

Koksownik (inaczej koksiak) – przenośne palenisko w postaci stalowego kosza do spalania koksu, służące do ogrzania się na wolnym powietrzu.

Znane ze stosowania podczas stanu wojennego w Polsce (1981–1983) przez żołnierzy i milicjantów do ogrzewania się w mrozy na posterunkach ulicznych. W niektórych miastach (np. w Częstochowie) są ustawiane w mroźne dni w okolicach przystanków komunikacji miejskiej i miejsc, gdzie gromadzą się bezdomni.

Wikipedia

Przykłady

 (2.1) Wszyscy pasażerowie oczekujący na przyjazd autobusu zgromadzili się przy koksowniku.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈksɔvʲɲik, AS: koksovʹńik

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koks m., koksik m., koksownictwo n., koksownia ż., koksiarnia ż., koksownica ż., koksiarz m., koksiak m., koksowanie n.

 czas. koksować ndk.

 przym. koksowy, koksowniczy, koksowniany

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) koksiarz

 (2.1) koksiak

Wiktionary


koksowy

przymiotnik od: koks


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z koksem, dotyczący koksu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Około 60 proc. eksportu to węgiel energetyczny, reszta – koksowy i półkoksowy.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koks mrz., koksik m., koksownictwo n., koksownia ż., koksiarnia ż., koksownica ż., koksiarz m., koksiak m., koksownik m., koksowanie n.

 czas. koksować ndk.

 przym. koksowniczy, koksowniany

Wiktionary


koktajl

cocktail, koktejl (przestarzale);
1. napój z mieszaniny alkoholi z dodatkiem m.in. soku;
2. napój orzeźwiający sporządzany z mieszaniny soków owocowych, mleka i różnych dodatków smakowych;
3. popołudniowe przyjęcie towarzyskie przy trunkach, zwłaszcza koktajlach; cocktail party, cocktailparty, cocktail-party, koktajl party


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) kulin. kolorowy napój alkoholowy z różnych napitków i soków, często podawany w dekoracyjny sposób;

 (1.2) kulin. napój mleczny z różnymi dodatkami smakowymi (owocami, czekoladą)

 (1.3) książk. oficjalne przyjęcie popołudniowe, na którym podaje się alkohole oraz skromne przekąski

 (1.4) przen. mieszanka czegoś, np. styli muzycznych, artystycznych

Wiktionary

  • koktajl – rodzaj przyjęcia
  • koktajl – rodzaj napoju:
    • koktajl alkoholowy
    • koktajl bezalkoholowy
    • koktajl owocowy
    • zobacz też: smoothie, shake
  • Koktajl (oryg. Cocktail) – film fabularny z 1988 roku w reżyserii Rogera Donaldsona
  • Koktajl – album muzyczny zespołu Ich Troje (2002)
  • Koktajl – album muzyczny Borixona (2017)

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) Z owoców popielicy robi się wyśmienite koktajle.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔktajl, AS: koktai ̯l

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koktajlówka ż.

:: zdrobn. koktajlik mrz.

 przym. koktajlowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) drink, koktajl alkoholowy

 (1.2) shake, szejk, koktajl mleczny

 (1.3) cocktail party

 (1.4) miks, eklektyzm

Wiktionary


koktajlik

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od koktajl

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koktajl m.

Wiktionary


koktajlówka

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) kulin. wysoka szklanka do podawania koktajli

 (1.2) sukienka odpowiednia na przyjęcie koktajlowe

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔktajˈlufka, AS: koktai ̯lufka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koktajl m.

 przym. koktajlowy

Wiktionary


koktajlowy

przymiotnik od: koktajl (cocktail, koktejl;
1. napój alkoholowy;
2. napój orzeźwiający;
3. popołudniowe przyjęcie towarzyskie przy trunkach), np. taca koktajlowa; cocktailowy


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) kulin. związany z koktajlem, dotyczący koktajlu (napoju)

 (1.2) związany z koktajlem, dotyczący koktajlu (przyjęcia)

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koktajl m., koktajlówka ż.

Wiktionary


koktejl

przestarzale: koktajl, cocktail;
1. napój z mieszaniny alkoholi z dodatkiem m.in. soku;
2. napój orzeźwiający sporządzany z mieszaniny soków owocowych, mleka i różnych dodatków smakowych;
3. popołudniowe przyjęcie towarzyskie przy trunkach, zwłaszcza koktajlach; cocktail party, cocktailparty, cocktail-party, koktajl party


SJP.pl


kokurewicz

nazwisko


SJP.pl


kokuszka

wieś w Polsce


SJP.pl

Kokuszka – wieś w Polsce, położona w województwie małopolskim, w powiecie nowosądeckim, w gminie Piwniczna-Zdrój.

Wieś królewska Kokoszka, położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie sądeckim województwa krakowskiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa nowosądeckiego.

Wikipedia


kokytos

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) mitgr. jedna z rzek Hadesu, rzeka lamentu, nad której brzegami błądzą dusze nie pogrzebanych jeszcze zmarłych;

 (1.2) liter. zamarznięte jezioro na dnie najniższego kręgu piekieł Dantego, które więzi na wieczność Lucyfera oraz tych potępieńców, którzy zdradzili swych dobroczyńców

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna

 (2.1) mitgr. postać mitologiczna, lekarz, uczeń centaura Chirona, który uleczył Adonisa, gdy ten został ranionego przez dzika

Wiktionary

Wikipedia

Wymowa:

IPA: kɔˈkɨtɔs, AS: kokytos

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) Kocyt

 (1.2) Kocyt

Wiktionary


kol

1. przebijać czymś ostro zakończonym, ranić przez ukłucie
2. ostro boleć


SJP.pl

skrót

 (1.1) = bibl. List świętego Pawła do Kolosan

Wiktionary

Kol – rodzaj teropoda z grupy celurozaurów żyjącego w późnej kredzie na terenie dzisiejszej Mongolii. Został opisany w 2009 roku przez Alana Turnera, Sterlinga Nesbitta i Marka Norella w oparciu o niemal kompletną prawą stopę i śródstopie oraz jedną dystalną kość stępu (IGM 100/2011); autorzy ci zaliczyli go do rodziny alwarezaurów (Alvarezsauridae). Podobnie jak u większości teropodów funkcje podporowe pełniły trzy palce – pierwszy był bardzo krótki i składał się z zaledwie dwóch paliczków, a piąty zanikł całkowicie. Drugi palec liczył trzy paliczki, trzeci – cztery, a czwarty – pięć. Śródstopie mierzy 225 mm długości, co sugeruje, że Kol ghuva był największym znanym alwarezaurem (przy założeniu, że należał do tej grupy – ale patrz niżej), ważącym prawdopodobnie ponad 15 kg. Było ono bardzo wydłużone i smukłe, miało też skrajnie wykształcone arctometatarsus. Obecność tej struktury upodabnia Kol do owiraptorozaura Avimimus portentosus i dowodzi, że był on bardziej zaawansowany niż alwarezaury Patagonykus puertai i Alvarezsaurus calvoi. Hipotezę tę potwierdziła analiza przeprowadzona przez Nesbitta i współpracowników, według której Kol stanowi takson siostrzany dla kladu obejmującego niewielkie azjatyckie alwarezaury – Mononykus, Albinykus i Shuvuuia. Przynależność Kol do Alvarezsauridae zakwestionowali Agnolin i współpracownicy (2012); według tych autorów wskazane przez Turnera, Nesbitta i Norella (2009) cechy budowy zachowanych kości K. ghuva, które miały dowodzić jego przynależności do alwarezaurów w rzeczywistości występują również u owiraptorozaurów. Z tej przyczyny, oraz z powodu pewnych podobieństw w budowie kości Kol do kości owiraptorozaurów (zwłaszcza tych z grupy Caenagnathoidea) Agnolin i współpracownicy uznają, że pozycja filogenetyczna K. ghuva w obrębie Coelurosauria jest niepewna i że ustalenie jej wymaga dalszych badań.

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

 BibliaPL.

tłumaczenia.

* esperanto: (1.1) Kol

źródła.

== Kol (język czeski.) ==

wymowa.

znaczenia.

skrót

 (1.1) = bibl. List svatého apoštola Pavla Kolosanům → Kol, List świętego Pawła do Kolosan

odmiana.

 (1.1) nieodm.

przykłady.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈlʲizd ˌːɔ‿kɔˈlɔsãn, AS: lʹiz• do‿kolosãn

Wiktionary


kol.

skrót od: koleżanka, kolega (czytany jak całe, odmienne wyrażenie)


SJP.pl

skrót

 (1.1) kolega

 (1.2) koleżanka

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlɛɡa|ˌkɔlɛˈʒãnka, AS: kolega|koležãnka

Wiktionary


kola

cola;
1. słodki, gazowany napój bezalkoholowy, zawierający kofeinę;
2. drzewo z rodziny zatwarowatych występujące w kilkunastu gatunkach w Afryce


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna

 (1.1) zdrobn. zob. Mikołaj.

rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna

 (2.1) geogr. zob. Półwysep Kolski. (egzonim wariantowy)

 (2.2) geogr. jedna z Wysp Aru w Indonezji

Wiktionary

  • kola – rodzaj roślin z rodziny ślazowatych
Geografia
  • Kola – wieś w Bośni i Hercegowinie, w Federacji Bośni i Hercegowiny, w kantonie bośniacko-podrińskim, w mieście Goražde
  • Kola – wieś w Bośni i Hercegowinie, w Republice Serbskiej, w mieście Banja Luka
  • Półwysep Kolski – położony w północnej części Rosji europejskiej,
  • Kola – jedna z Wysp Aru w Indonezji.
  • Kola – wieś w Osetii Południowej, w regionie Dżawa

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

 (1.1) kolokacje imię m|D=Koli.

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. Mikołaj mos.

 przym. Mikołajowy, kolski

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

 

 zob. Koła.

tłumaczenia.

 (2.1) zobtłum|Półwysep Kolski.

* arabski: (2.1) كولا ż.

* rosyjski: (1.1) Коля m.; (2.1) Кола

źródła.

== Kola (język czeski.) ==

thumb|Kola (1.1)

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) geogr. Kola, Półwysep Kolski

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔla, AS: kola

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Mikołaj mos.

 przym. Mikołajowy, kolski

Wiktionary


kolaboracja

1. współpraca z obcą, narzuconą władzą, zwłaszcza z władzami okupacyjnymi;
2. dawniej: każda współpraca


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) współpraca z okupantem, wrogiem;

 (1.2) przest. dowolna współpraca

 (1.3) neol. współpraca pomiędzy artystami

Wiktionary

Kolaboracja (łac. ko – przedrostek oznaczający „razem, wspólnie” + łac. laborare – „pracować”) – współpraca z nieprzyjacielem, okupantem; kolaborant, kolaboracjonista – współpracujący z wrogiem, zaborcą.

Pierwotnie „kolaboracja” oznaczała każdą współpracę. Obecne znaczenie tego terminu pojawiło się w okresie II wojny światowej. Określano nim wówczas konkretne działania jednostek, które czerpały korzyści z nowej sytuacji, jaką stwarzały zwycięstwa militarne III Rzeszy. Zabarwienie emocjonalne tego terminu było zdecydowanie negatywne i praktycznie stawiano znak równości między kolaboracją i zdradą narodową. Synonimem takiej postawy podczas wojny stał się Vidkun Quisling, przywódca norweskiej partii Nasjonal Samling (Zjednoczenie Narodowe). Stopniowo historycy zaczęli jednak dążyć do pozbawienia terminu „kolaboracja” odniesień ideologicznych i związanych z II wojną światową. Kolaboracją zaczęto nazywać zbiór zachowań społecznych, pokazujących zbiorową uległość podbitego społeczeństwa wobec niemal każdego rodzaju represji.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˌkɔlabɔˈrat͡sʲja, AS: kolaboracʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolaborant m., kolaborantka ż., kolaboracjonista m., kolaboracjonistka ż., kolaboranctwo n., kolaboracjonizm m., kolaborowanie n.

 czas. kolaborować

 przym. kolaboracyjny, kolaborancki, kolaboracjonistyczny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kolaboranctwo, kolaboracjonizm

 (1.3) pot. collab, kolabo

Wiktionary


kolaboracjonistka

kolaboracjonista


SJP.pl

Patrz:

kolaboracjonista

kolaboracjonistyczny

kolaboracjonizm


SJP.pl

Patrz:

kolaboracjonizm

kolaboracyjny

związany z kolaboracją


SJP.pl


kolaborancki

współpracujący z okupantem hitlerowskim


SJP.pl


kolaboranctwo

współpraca z obcą, narzuconą władzą, zwłaszcza z władzami okupacyjnymi; kolaboracja


SJP.pl


kolaborant

osoba współpracująca z wrogiem, najeźdźcą


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) książk. pejor. osoba współpracująca z nieakceptowaną przez daną społeczność władzą, zwłaszcza okupacyjną

Wiktionary

Kolaboracja (łac. ko – przedrostek oznaczający „razem, wspólnie” + łac. laborare – „pracować”) – współpraca z nieprzyjacielem, okupantem; kolaborant, kolaboracjonista – współpracujący z wrogiem, zaborcą.

Pierwotnie „kolaboracja” oznaczała każdą współpracę. Obecne znaczenie tego terminu pojawiło się w okresie II wojny światowej. Określano nim wówczas konkretne działania jednostek, które czerpały korzyści z nowej sytuacji, jaką stwarzały zwycięstwa militarne III Rzeszy. Zabarwienie emocjonalne tego terminu było zdecydowanie negatywne i praktycznie stawiano znak równości między kolaboracją i zdradą narodową. Synonimem takiej postawy podczas wojny stał się Vidkun Quisling, przywódca norweskiej partii Nasjonal Samling (Zjednoczenie Narodowe). Stopniowo historycy zaczęli jednak dążyć do pozbawienia terminu „kolaboracja” odniesień ideologicznych i związanych z II wojną światową. Kolaboracją zaczęto nazywać zbiór zachowań społecznych, pokazujących zbiorową uległość podbitego społeczeństwa wobec niemal każdego rodzaju represji.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) 16 stycznia oddział AK „Kurniawa” dowodzony przez Tadeusza Studzińskiego niemal oficjalnie przemaszerował przez Kościeliską i na Krzeptówkach powiesił otoczonego złą sławą góralskiego kolaboranta…

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolaboracja ż., kolaboracjonista mos., kolaboracjonistka ż., kolaboranctwo n., kolaboracjonizm mrz., kolaborowanie n., kolaborator mrz.

:: fż. kolaborantka ż.

 czas. kolaborować ndk.

 przym. kolaboracyjny, kolaborancki, kolaboracjonistyczny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kolaboracjonista

Wiktionary


kolaborantka

kobieta współpracująca z władzami, zwłaszcza władzami okupacyjnymi


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) książk. pejor. kobieta współpracująca z nieakceptowaną przez daną społeczność władzą, zwłaszcza okupacyjną

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Nieliczne Żydówki, które wbrew zarządzeniu i groźbie kary śmierci nosiły futrzane okrycia, były powszechnie postrzegane jako kolaborantki i konfidentki gestapo.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolaboracja ż., kolaboranctwo n., kolaboracjonizm m., kolaboracjonista m., kolaboracjonistka ż., kolaborator m., kolaborowanie n.

:: fm. kolaborant m.

 czas. kolaborować ndk.

 przym. kolaborancki, kolaboracyjny, kolaboracjonistyczny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kolaboracjonistka

Wiktionary


kolaborator

dawniej: współpracownik, kolaborant


SJP.pl


kolaboratorka

kolaborator


SJP.pl

Patrz:

kolaborator

kolaboratywnie

przysłówek

 (1.1) na zasadzie współpracy

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Na łamach bloga Richarda Liptona, profesjonaliści i amatorzy rozwiązują kolaboratywnie różne problemy matematyczne - w zawrotnym tempie.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlabɔraˈtɨvʲɲɛ, AS: kolaboratyvʹńe

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolaboratywność

 przym. kolaboratywny

Wiktionary


kolaboratywny

przymiotnik

 (1.1) działający na zasadzie współpracy

 (1.2) tworzony drogą współpracy

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Powstawanie i popularność firm, których model oparty jest na kolaboratywnej konsumpcji nie byłby możliwy bez masowego wzrostu mediów społecznościowych, wykorzystania internetu, sieci bezprzewodowych oraz telefonów komórkowych.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlabɔraˈtɨvnɨ, AS: kolaboratyvny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolaboratywność ż.

 przysł. kolaboratywnie

Wiktionary


kolaborować

współpracować z wrogiem, okupantem


SJP.pl

czasownik nieprzechodni niedokonany

 (1.1) współpracować, zwykle w pejoratywnym znaczeniu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Bandera, który - jak wiadomo - podczas wojny kolaborował z Niemcami, a Polakom dobrze zalazł za skórę, w 1945 roku uciekł do Niemiec.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolaboracja ż., kolaborowanie n., kolaborant m., kolaborantka ż., kolaboracjonizm m., kolaboracjonista m., kolaboracjonistka ż.

 przym. kolaboracyjny, kolaboracjonistyczny

Wiktionary


kolaborowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) współpracowanie z wrogiem, okupantem

 (1.2) przest. jakiekolwiek współpracowanie

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolaboracja ż., kolaborant m., kolaborantka ż., kolaboracjonizm m., kolaboracjonista m., kolaboracjonistka ż.

 czas. kolaborować ndk.

 przym. kolaboracyjny, kolaboracjonistyczny

Wiktionary


kolacho

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) rzad. zgrub. kolano (staw kolanowy)

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Zaczęły się przesłuchy. Pan preceptór siad[a]ł / Na swym tronie jak bożek, kolachy rozkładał / Jak jakie[ś] krókwie i nas wołał po kolei / Ku sobie między nogi, potem jak złodziei / Uchwycił nas w te kleszcze.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlãxɔ, AS: kolãχo

Wiktionary


kolacja

1. ostatni, wieczorny posiłek;
2. wieczorne, uroczyste przyjęcie, urządzane w restauracji lub w domu prywatnym;
3. porównanie odpisu, kopii lub przekładu z oryginałem


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) posiłek wieczorny, ostatni posiłek w ciągu dnia

 (1.2) uroczyste wieczorne przyjęcie

 (1.3) zestawienie odpisu z oryginałem lub dwóch różnych tekstów

 (1.4) daw. praw. kościelny przywilej przedstawiania kandydata na beneficjum

 (1.5) daw. praw. obsadzenie beneficjum kościelnego na mocy kolacji (1.4)

Wiktionary

Kolacja – ostatni posiłek wieczorny. Słowo kolacja wywodzi się z języka starołacińskiego od collatio, collationis w znaczeniu zbiórki, składki pieniężnej, ale także zebrania, zgromadzenia dostojnych gości na niezwykle uroczystej biesiadzie, uczcie czy wieczerzy. W tym znaczeniu od XVI w. kolacja zaczęła zastępować wieczerzę, pisana jako kolacya (kollacya, kołacya).

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Na kolację zjadłem kanapkę z serem i pomidorem.

 (1.2) Prezydent z małżonką ugoszczeni zostali kolacją w siedzibie nuncjatury w Warszawie.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlat͡sʲja, AS: kolacʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: zdrobn. kolacyjka ż.

 czas. kolacjonować ndk.

 przym. kolacyjny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) przest. wieczerza, reg. śl. kolacyjo.

Wiktionary


kolacjonować

porównywać teksty, np. odpisu lub tłumaczenia z oryginałem; zestawiać teksty, robić kolację tekstów


SJP.pl


kolacjowy

kolacja; kolacyjny, wieczerzowy


SJP.pl


kolący

1. przebijać czymś ostro zakończonym, ranić przez ukłucie
2. ostro boleć


SJP.pl

Patrz:

kłuć

kolacyjka

zdrobnienie od: kolacja


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) niewielki, zazwyczaj miły, posiłek spożywany wieczorem

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlaˈt͡sɨjka, AS: kolacyi ̯ka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolacja

 przym. kolacyjny

Wiktionary


kolacyjny

kolacja; kolacyjny, wieczerzowy


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z kolacją

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolacja ż., kolacyjka ż.

Wiktionary


kolacyjo

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. kolacja

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) We tych taszach niosli zakupy z kierych zrobiom kolacyjo na Wilijo…

Wiktionary


kolagen

kollagen;
1. białko proste będące głównym składnikiem tkanki łącznej, odgrywające ważną rolę w budowie ciał kręgowców, występujące m.in. w substancji międzykomórkowej tkanki kostnej i chrzęstnej;
2. substancja proteinowa do produkcji kosmetyków i żelatyny


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) biochem. białko włókienkowe stanowiące główny składnik tkanki łącznej kręgowców, nadający jej elastyczność;

Wiktionary

Kolagen – białko fibrylarne stanowiące główny składnik substancji międzykomórkowej organizmów zwierzęcych, nadające tkankom odporność na rozciąganie. Występuje praktycznie we wszystkich tkankach zwierząt, pełniąc rolę głównego białka strukturalnego. Wytrzymałość kolagenu związana jest z powtarzającymi się sekwencjami tripeptydowymi w trzech budujących go łańcuchach, dzięki czemu możliwe jest wzajemnie owinięcie się tych łańcuchów i powstanie długiej, potrójnej helisy (helisa kolagenowa).

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kolagen stosuje się najczęściej do produkcji kleju kostnego i żelatyny.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolagenaza ż., kolagenoza ż.

 przym. kolagenowy

Wiktionary


kolagenaza

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) biochem. enzym proteolityczny mający zdolność rozkładania kolagenu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Procesy nadmiernej fibrozy mogą być powodowane przez obniżenie aktywności kolagenaz […] lub przez zahamowanie śmierci apoptotycznej fibroblastów […].

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolagen m., kolagenoza ż.

 przym. kolagenowy

Wiktionary


kolagenowy

1. zawierający kolagen;
2. choroba kolagenowa - choroba tkanki łącznej w całym organizmie, objawiająca się martwicą; kolagenoza


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) biochem. dotyczący kolagenu

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolagen m., kolagenaza ż.

Wiktionary


kolagenoza

ogólna nazwa każdej choroby należącej do kalogenoz, grupy chorób polegających na zwyrodnieniu włóknikowatym tkanki łącznej, niektóre z tych chorób to: twardzina, zapalenie skórno-mięśniowe, liszaj rumieniowaty, zapalenie okołotętnicze guzkowe oraz gościec


SJP.pl

Choroby układowe tkanki łącznej (ang. connective tissue disease, CTD) – grupa zapalnych chorób o różnorodnej symptomatologii i o podłożu autoimmunologicznym, w których pierwotne zmiany patologicznie obejmują tkankę łączną.

Wikipedia


kolagenozy

grupa chorób różnorodnych pod względem obrazu klinicznego oraz rozmaitego typu zaburzeń autoimmunologicznych, dla których jest charakterystyczne występowanie włókniakowatego zwyrodnienia tkanki łącznej


SJP.pl

Choroby układowe tkanki łącznej (ang. connective tissue disease, CTD) – grupa zapalnych chorób o różnorodnej symptomatologii i o podłożu autoimmunologicznym, w których pierwotne zmiany patologicznie obejmują tkankę łączną.

Wikipedia


kolakretaj

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) hist. początkowo kwestarz świątynny, później również urzędnik zbierający podatki w ateńskiej polis

Wiktionary


kolamina

najprostszy aminoalkohol, ciecz o zapachu amoniaku; ma silne właściwości zasadowe; etanoloamina


SJP.pl

Etanoloamina, kolamina (z gr. kólla, klej, + amina), aminoetanol – organiczny związek chemiczny z grupy aminoalkoholi. Należy do grupy amin biogennych.

Wikipedia


kolańczyk

nazwisko


SJP.pl

Osoby o tym nazwisku:

  • Aneta Kolańczyk (ur. 1969) – polska poetka
  • Kazimierz Kolańczyk (1915-1982) – polski historyk prawa
  • Wojciech Kolańczyk (ur. 1946) – polski prawnik
  • Wojciech Kolańczyk (ur. 1999) – polski szermierz.

Wikipedia


kolanek

mieszkanka Koła


SJP.pl


kolanin

mieszkaniec Koła


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) mieszkaniec Koła

 (1.2) osoba pochodząca z Koła, urodzona w Kole

Wiktionary

Kolanin (705 m n.p.m.) – szczyt w zachodniej części Beskidu Niskiego.

Piesze szlaki turystyczne:

  • Świerzowa (801 m n.p.m.) – Kolanin (705 m n.p.m.) – Kamień (714 m n.p.m.) – Kąty – Grzywacka Góra (567 m n.p.m.) – Łysa Góra (641 m n.p.m.) – Polana (651 m n.p.m.) (Główny Szlak Beskidzki)

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. Koło n.

:: fż. kolanka ż.

 przym. kolski

Wiktionary


kolanisko

zgrubienie od: kolano


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) zgrub. kolano

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlãˈniskɔ, AS: kolãnisko

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolano n.

Wiktionary


kolanka

mieszkanka Koła


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) mieszkanka Koła

 (1.2) kobieta pochodząca z Koła, urodzona w Kole

forma rzeczownika.

 (2.1) D. lp., M., B. i W. lm. od: kolanko

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Koło n.

:: fm. kolanin m.

 przym. kolski

Wiktionary


kolankiewicz

nazwisko


SJP.pl


kolanko

1. zdrobnienie od: kolano;
2. zgrubienie na źdźbłach roślin trawiastych;
3. krótki wygięty kawałek rury do łączenia instalacji;
4. kluska w kształcie wygiętej rurki


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) zdrobn. od kolano

 (1.2) kulin. makaron w kształcie krótkiej, wygiętej rurki

 (1.3) bot. zgrubienie w źdźbłach niektórych roślin

 (1.4) techn. wygięty półokrągło kawałek rury

forma rzeczownika.

 (2.1) W. lp. od: kolanka

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Odkazimy Szymusiowi kolanko wodą kolońską.

 (1.2) Na drugie dali kolanka z serem i cukrem.

 (1.3) Gdy źdźbło się pokłada, komórki w kolanku rosną i kierują łodygę ku górze.

 (1.4) Kolanka hydrauliczne pełnią ważną rolę w montażu instalacji sanitarnych.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolano n., nakolannik mrz.

 przym. kolanowy

Wiktionary


kolankowaty

1. mający kolanka, węzły;
2. wygięty w kształcie kolanka


SJP.pl


kolankowo

2 miejscowości w Polsce:

  • Kolankowo – wieś w woj. kujawsko-pomorskim, w pow. bydgoskim, w gminie Nowa Wieś Wielka
  • Kolankowo – wieś w woj. kujawsko-pomorskim, w pow. lipnowskim, w gminie Lipno

Wikipedia


kolankowski

nazwisko


SJP.pl


kolankowy

1. mający kształt kolanka (kawałka rury), np. łącznik kolankowy;
2. o niektórych roślinach: mający kolanka (zgrubienia), np. wyczyniec kolankowy


SJP.pl


kolano

1. część nogi;
2. miejsce kolistego skrętu ulicy, rzeki itp.


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) anat. największy staw w organizmie człowieka, łączy dwie części nogi: udo i łydkę;

 (1.2) miejsce w którym koryto rzeki silnie zakręca

 (1.3) techn. wygięty element rury łączący dwa odcinki rurociągu

Wiktionary

  • kolano – potoczna nazwa stawu kolanowego ssaków
  • kolano – u roztoczy: człon odnóża (odpowiednik rzepki innych pajęczaków)
  • kolano – u owadów: część odnóża (niebędąca członem)
  • Kolano – kształtka w hydraulice
W Polsce
  • Kolano – wieś w woj. lubelskim, w pow. parczewskim, w gminie Jabłoń
  • Kolano – kolonia w woj. pomorskim, w pow. kartuskim, w gminie Stężyca
  • Kolano – osada w woj. pomorskim, w pow. kościerskim, w gminie Dziemiany

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Próbowała iść z wyprostowanymi kolanami i spadła ze schodów.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlãnɔ, AS: kolãno

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. podkolanówka ż., nakolannik m., kolanowiec m.

:: zdrobn. kolanko n.

:: zgrub. kolanisko n.

 przym. kolanowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kolanko, kolanisko

 (1.2) zakole

Wiktionary


kolanowice

Kolanowice (dodatkowa nazwa w j. niem. Kollanowitz – wieś w Polsce, położona w województwie opolskim, w powiecie opolskim, w gminie Łubniany, nad rzeką Małą Panwią, na północ od Opola. Miejscowość liczy ok. 500 mieszkańców (stan na 2006 r.).

Wikipedia


kolanowo

przysłówek

 (1.1) rzad. w sposób kolanowy

Wiktionary

Kolanowo – osada w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie szczecineckim, w gminie Borne Sulinowo. Miejscowość wchodzi w skład sołectwa Kiełpino.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˌkɔlãˈnɔvɔ, AS: kolãnovo

Wiktionary


kolanowski

nazwisko


SJP.pl

  • Kolanowski – polskie nazwisko. Nosi je 1 462 Polskich obywateli.

Osoby o nazwisku Kolanowski:

  • Edmund Kolanowski – polski seryjny morderca, nekrofil
  • Maksymilian Kolanowski – polski nauczyciel, filolog
  • Ludwik Kolankowski – polski historyk, senator II RP
  • Michał Kolanowski – polski stolarz, poseł na Sejm
  • Stanisław Kolanowski – polski piwowar, radny, społecznik, filantrop
  • Włodzimierz Kolanowski – polski lotnik

Wikipedia


kolanowy

przymiotnik od: kolano


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z kolanem

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlãˈnɔvɨ, AS: kolãnovy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolano n., kolanko n., nakolannik m.

Wiktionary


kolański

nazwisko


SJP.pl


kolaps

gwałtowny spadek ciśnienia krwi; kollaps; zapaść


SJP.pl


kolarczyk

nazwisko


SJP.pl


kolargol

koloidalny roztwór srebra w białku


SJP.pl

Kolargol, srebro koloidalne, srebro koloidowe, korgol (farm. Argentum colloidale, Collargolum, Corgolum) – preparat silnie rozdrobnionego srebra z białkiem lub żelatyną. Preparat farmakopealny powinien zawierać nie mniej niż 70% Ag. Ma formę ciemnoszarych płatków o metalicznym połysku lub ciemnoszarego krystalicznego proszku o odcieniu fioletowym. Kolargol powoli rozpuszcza się w wodzie z wytworzeniem roztworu koloidalnego.

Wikipedia


kolarka

1. kobieta uprawiająca sport kolarski;
2. potocznie: rower sportowy używany przez kolarzy


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) sport. kobieta uprawiająca wyczynowo jazdę na rowerze

 (1.2) pot. rower wyścigowy, wyczynowy używany w kolarstwie

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlarka, AS: kolarka

Wiktionary

Powiązane:

 zob. kolarz.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) przest. cyklistka

 (1.2) kolarzówka

Wiktionary


kolarki

1. kobieta uprawiająca sport kolarski;
2. potocznie: rower sportowy używany przez kolarzy


SJP.pl


kolarski

dotyczący kolarza, kolarstwa


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) mający związek z kolarstwem lub kolarzem

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Wyścig kolarski Tour de France wyruszył z centrum Paryża.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlarsʲci, AS: kolarsʹḱi

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolarstwo n., kolarz m., kolarka ż.

Wiktionary


kolarstwo

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) sport. forma sportu polegająca na ściganiu się na rowerach lub akrobacjach rowerowych;

Wiktionary

Kolarstwo – sport rowerowy, jazda rowerem w charakterze sportowym; Bardzo szeroki termin, odnoszący się do wielu dyscyplin sportowych, zawsze jednak związanych z korzystaniem z roweru.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Moim ulubionym sportem jest kolarstwo.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlarstfɔ, AS: kolarstfo

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolarz m., kolarka ż., kolarzówka ż., koło n.

 przym. kolarski

 przyim. koło

Wiktionary


kolarz

mężczyzna uprawiający sport kolarski


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) sport. osoba uprawiająca wyczynowo jazdę na rowerze;

 (1.2) hist. wojsk. żołnierz poruszający się rowerem;

Wiktionary

kolarz — rowerzysta sportowiec, określenie najczęściej używane wobec zawodników sportowych sportów kolarskich; W obecnych słownikach często definiuje się kolarza jako zawodowego czy też wyczynowego rowerzystę.

W przeciwieństwie do rowerzysty, który oznacza każdą osobę jadącą rowerem, nie jest tak uniwersalnym określeniem, neutralnym znaczeniowo i stylistycznie. Określenie kolarz jest nacechowane i obarczone konotacjami. W przeciwieństwie do rowerzysty nie ma też definicji prawnej.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Dwa ostatnie kilometry były zabójcze dla kolarzy.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔlaʃ, AS: kolaš

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koło n., kolarstwo n., kolarzówka ż., kolarzowanie n., kołowanie n.

:: fż. kolarka ż.

 czas. kolarzować ndk., kołować ndk.

 przym. kolarski, kołowy, kolisty

 przyim. koło, około

 partyk. około

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) przest. cyklista

 (1.2) cyklista

Wiktionary


kolarza

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) stpol. namiot

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlaʒa, AS: kolaža

Wiktionary


kolarzówa

zgrubienie do: kolarzówka; rower sportowy


SJP.pl


kolarzówka

potocznie: rower wyścigowy


SJP.pl

Rower szosowy – sportowy rower, dostosowywany przede wszystkim do jazdy na twardej drodze.

Wikipedia


kolarzówki

potocznie: rower wyścigowy


SJP.pl


kolarzowski

nazwisko


SJP.pl


kolasa

lekki, odkryty pojazd konny; kolebka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) daw. starodawny powóz konny;

 (1.2) kareta, karoca

Wiktionary

Kolasa – gospodarski wóz transportowy, o drewnianych osiach, bez resorów, znany powszechnie na Rusi i Kresach od XVI–XIX wieku.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Umyślniem zresztą kolasę i wszelki ciężar niepotrzebny zostawił, by w drodze nie był zawadą.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlasa, AS: kolasa

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolaska ż., Kolasa m., kolaseczka ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kolaska

Wiktionary


kolasiński

nazwisko


SJP.pl


kolaska

zdrobniale: kolasa


SJP.pl

Kolaska – lekki, odkryty pojazd konny w typie bryczki, na podwoziu rozworowym, resorowany, używany w Polsce w XVIII w. (zwany też kolebką).

Wikipedia


kolastyna

polski producent kosmetyków pielęgnacyjnych


SJP.pl

Miraculum S.A. (dawniej Grupa Kolastyna, Laboratorium Kolastyna SA) – polskie przedsiębiorstwo kosmetyczne.

Spółka Miraculum S.A. jest jednostką dominującą grupy kapitałowej, do której należą: Miraculum S.A. jako podmiot dominujący oraz BIONIQ. Institute of Skin Care Technology Sp. z o.o jako podmiot zależny.

Wikipedia


kolator

fundator kościoła lub jego sukcesor mający dawniej prawo przedstawiania kandydatów na urzędy kościelne


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) hist. kośc. osoba, która ma prawo obsadzać urzędy kościelne, zazwyczaj fundator kościoła lub spadkobierca fundatora;

Wiktionary

Wikipedia

Wymowa:

IPA: kɔˈlatɔr, AS: kolator

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kolatorski

Wiktionary


kolatorka

fundatorka kościoła lub jego sukcesorka mająca dawniej prawo przedstawiania kandydatów na urzędy kościelne


SJP.pl


kolatorski

przymiotnik

 (1.1) dotyczący kolatora albo kolatorki

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlaˈtɔrsʲci, AS: kolatorsʹḱi

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolator, kolatorka

Wiktionary


kolaudacja

1. komisyjna ocena materiału zdjęciowego lub filmu pod kątem dopuszczenia do dystrybucji;
2. ocena zgodności wykonanych robót budowlanych z projektem i kosztorysem


SJP.pl

Kolaudacja (łac. collaudatio „pochwała” od collaudare „wspólnie chwalić”; col- od com- „współ-”; laudare „chwalić”, „sławić”) – komisyjny odbiór filmu, słuchowiska lub widowiska telewizyjnego połączony z dyskusją na temat jego wartości i ideowego oddziaływania. W krajach, w których obowiązuje lub obowiązywał autorytarny lub totalitarny reżim polityczny (np. kraje realnego socjalizmu, kraje pod rządami komunistów, kraje pod rządami nazistów, itp.) szczególne znaczenie przywiązywano, aby wymowa społeczna dzieła była zbieżna z założeniami politycznymi. Niekiedy wskazywano na konieczność wprowadzenia zmian do utworu, zarządzano ograniczenia lub wykluczano utwór z rozpowszechniania (por. Półkownik).

Wikipedia


kolaudacyjny

dotyczący kolaudacji


SJP.pl


kolaudant

osoba dokonująca kolaudacji, komisyjnej oceny materiału zdjęciowego lub filmu przed jego dopuszczeniem do dystrybucji


SJP.pl


kolaudowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|kolaudować.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kolaudować ndk.

Wiktionary


kolaż

collage;
1. kompozycja plastyczna z różnych materiałów naklejanych na płótnie lub innym podłożu; papiers collés;
2. technika tworzenia takich kompozycji;
3. mieszanina różnych elementów, stylów, gatunków sztuki itp.;
4. metoda tworzenia takich mieszanin


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) szt. kompozycja plastycznyastyczna wykonana z kawałków różnych materiałów, fragmentów innych obiektów;

 (1.2) szt. dzieło będące połączeniem elementów pochodzących z różnych styli lub gatunków sztuki

 (1.3) muz. kompozycja muzyczna zmontowana z sampli

Wiktionary

Kolaż (z fr. collage – „naklejanie”, „oklejanie papierem”) – technika artystyczna polegająca na formowaniu kompozycji z różnych materiałów i tworzyw (gazet, tkanin, fotografii, drobnych przedmiotów codziennego użytku itp.). Są one naklejane na płótno lub papier i łączone z tradycyjnymi technikami plastycznymi (np. farbą olejną, farbą akrylową, gwaszem).

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. collage m., kolażysta m., kolażystka ż.

 przym. kolażowy, collage'owy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) collage, układanka

Wiktionary


kolażowy

przymiotnik od: kolaż


SJP.pl


kolba

1. typ kwiatostanu występujący np. u kukurydzy;
2. naczynie odporne na chemikalia i zmiany temperatur, używane przez chemików, fizyków;
3. lutownica o końcówce z miedzi nagrzewanej przez lampę lutowniczą;
4. tylna część broni palnej


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) bot. rodzaj kwiatostanu i owocostanu;

 (1.2) techn. chem. szklane naczynie laboratoryjne z szyjką;

 (1.3) wojsk. uchwyt broni strzeleckiej;

 (1.4) techn. uchwyt narzędzia podobny do kolby (1.3) pistoletu

 (1.5) stpol. turniej

 (1.6) więz. nos

Wiktionary

  • Kolba − naczynie laboratoryjne
  • Kolba − element broni palnej
  • Kolba − rodzaj kwiatostanu
  • Kolba − góra w Rudawach Weporskich na Słowacji

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) Chemik mieszał w kolbie jakiś kolorowy roztwór.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔlba, AS: kolba

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kolbowy, kolbowaty

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kaczan

 (1.4) uchwyt pistoletowy

Wiktionary


kolbe

Maksymilian Maria Kolbe (właściwie: Rajmund Kolbe, 1894-1941), polski duchowny katolicki, więzień KL Auschwitz


SJP.pl

  • (7315) Kolbe – planetoida z grupy pasa głównego asteroid
  • Adolph Wilhelm Hermann Kolbe (1818–1884) – niemiecki chemik-organik
  • Wilhelm Kolbe (1852–1929) – niemiecki koleopterolog
  • Hermann Julius Kolbe (1855–1939) – niemiecki entomolog
  • Bronisław Kolbe (1876–1941) – polski inżynier górniczy
  • Jerzy Kolbe (1906–1977) – profesor AGH
  • Maksymilian Maria Kolbe (1894–1941) – polski franciszkanin, święty Kościoła katolickiego

Wikipedia


kolberg

Niemcy

  • Kolberg – dzielnica gminy Großkarolinenfeld w kraju związkowym Bawaria, w powiecie Rosenheim
  • Kolberg – dzielnica gminy Heidesee w kraju związkowym Brandenburgia, w powiecie Dahme-Spreewald
  • Kolberg-Körlin – dawny powiat

Polska

Wikipedia


kolberger

Osoby

  • Georg Kolberger (zm. ok. 1495) – biskup Gurk
  • Julia Kolberger (ur. 1978) – polska reżyserka i aktorka filmowa
  • Krzysztof Marek Kolberger (ur. 1950, zm. 2011) – polski aktor i reżyser teatralny

Inne

  • bitwa morska pod Kolberger Heide – starcie zbrojne w XVII w.
  • Dźwirzyno (niem. Kolberger Deep) – polska wieś sołecka


Wikipedia


kolbertyzm

francuski system gospodarczy utworzony przez Jean-Baptiste Colberta


SJP.pl

Wikipedia


kolbiarz

nazwisko


SJP.pl


kolbiasty

mający kształt kolby


SJP.pl


kolbka

zdrobnienie od: kolba


SJP.pl


kolbkowaty

podobny kształtem do kolbki


SJP.pl


kolbokwiatowce

roślina z klasy jednoliściennych, mająca kwiatostany kłosokształtne typu kolby


SJP.pl


kolbokwiatowe

rząd roślin z klasy jednoliściennych, mających najczęściej kwiatostany kłosokształtne typu kolby; kolbokwiatowe, Spadiciflorae


SJP.pl


kolbokwiatowiec

roślina z klasy jednoliściennych, mająca kwiatostany kłosokształtne typu kolby


SJP.pl


kolbokwiatowy

o cechach kolbokwiatowych (rząd roślin)


SJP.pl


kolbowaty

tworzący kolbę; w kształcie kolby


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) tworzący kształt kolby

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolba ż.; zdrobn. kolbka ż.

Wiktionary


kolbowy

kolba


SJP.pl

Patrz:

kolba

kolbudzianin

mieszkaniec Kolbud Górnych


SJP.pl


kolbudzianka

mieszkanka Kolbud Górnych


SJP.pl


kolbudzki

Kolbudy (wieś w województwie pomorskim)


SJP.pl


kolbusz

nazwisko


SJP.pl


kolbuszewski

nazwisko


SJP.pl


kolbuszowa

miasto powiatowe w województwie podkarpackim


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) geogr. miasto w Polsce;

Wiktionary

Kolbuszowa – miasto w województwie podkarpackim, w powiecie kolbuszowskim. Leży nad rzeką Nil, na płaskowyżu Kolbuszowskim w Kotlinie Sandomierskiej na skraju Puszczy Sandomierskiej. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej.

Kolbuszowa leży w dawnej ziemi sandomierskiej, na południowo-wschodnim skraju historycznej Małopolski.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˌkɔlbuˈʃɔva, AS: kolbušova

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolbuszowianin mos., kolbuszowianka ż.

 przym. kolbuszowski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) daw. reg. Kolbuszka

Wiktionary


kolbuszowianin

mieszkaniec Kolbuszowej


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) mieszkaniec Kolbuszowej

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlbuʃɔˈvʲjä̃ɲĩn, AS: kolbušovʹi ̯ä̃ńĩn

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolbuszowa ż.

:: fż. kolbuszowianka ż.

 przym. kolbuszowski

Wiktionary


kolbuszowianka

mieszkanka Kolbuszowej


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) mieszkanka Kolbuszowej

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlbuʃɔˈvʲjãnka, AS: kolbušovʹi ̯ãnka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolbuszowa

:: fm. kolbuszowianin mos.

 przym. kolbuszowski

Wiktionary


kolbuszowski

przymiotnik od: Kolbuszowa


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) dotyczący Kolbuszowej, związany z Kolbuszową, pochodzący z Kolbuszowej

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Moi parafianie w Majdanie Królewskim - dawny powiat kolbuszowski - podczas moich wizyt w Kraju zawsze pytali o emigrację.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlbuˈʃɔfsʲci, AS: kolbušofsʹḱi

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolbuszowa ż., kolbuszowianin m., kolbuszowianka ż.

Wiktionary


kolce

1. rodzaj obuwia sportowego;
2. dawniej: kolczyki


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

 (1.1) sport. buty o podeszwie z ostrymi, metalowymi ćwiekami, używany do biegów i skoków

forma rzeczownika.

 (2.1) M., B. i W. lm. od: kolec

Wiktionary

Kolce (niem. Dörnhau) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wałbrzyskim, w gminie Głuszyca, na pograniczu Gór Sowich i Gór Suchych w Sudetach Środkowych.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈkɔlt͡sɛ, AS: kolce

Wiktionary


kolchicyna

substancja bezpostaciowa zaliczana do pseudoalkaloidów, trucizna hamująca mitozę w stadium metafazy, stosowana jako lek przerywający napad dny moczanowej


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) biochem. med. związek organiczny z grupy alkaloidów, silnie trująca, otrzymywana z nasion zimowita jesiennego, stosowana w leczeniu napadów zapalenia stawów w przebiegu dny moczanowej i leczeniu rodzinnej gorączki śródziemnomorskiej;

Wiktionary

Kolchicyna – organiczny związek chemiczny z grupy alkaloidów o silnie toksycznym działaniu, także lek stosowany w leczeniu dny moczanowej.

Otrzymywany jest z nasion zimowita jesiennego (Colchicum autumnale). Dawka śmiertelna to ok. 1 mg/kg masy ciała. W dawkach terapeutycznych wykazuje działanie przeciwzapalne, antymikrotubularne (zatrzymując podział komórki na etapie metafazy poprzez uniemożliwienie wytworzenia mikrotubul wrzeciona kariokinetycznego)

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Nawet lecznicze dawki kolchicyny są toksyczne.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlxʲiˈt͡sɨ̃na, AS: kolχʹicna

Wiktionary


kolchida

hist. nazwa krainy leżącej na wybrzeżu Morza Czarnego


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) hist. geogr. kraina historyczna leżąca na wschodnim wybrzeżu Morza Czarnego, na terenie obecnej Gruzji;

Wiktionary

Kolchida (stgr. Κολχίς Kolchis, dopełniacz Κολχίδος Kolchidos, gruz. კოლხეთი Kolcheti) – historyczna nazwa krainy leżącej na wybrzeżu Morza Czarnego, na terenie obecnej Gruzji. Ważniejsze miasta: Kutaisi (starożytne Kita albo Kutatisiumi), Wani (starożytne Surium) – ojczyzna Medei, Suchumi (starożytne Dioskurias), Poti (starożytne Fasis).

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Baran bywa w legendach identyfikowany z cudownym barankiem o złotym runie, na którym Fryksos i Helle uciekli do Kolchidy.

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kolchidzki

Wiktionary


kolchidzki

przymiotnik od: Kolchida


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Kolchidą, dotyczący Kolchidy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolchida ż.

Wiktionary


kolcobrzuch

ryba z rodziny rozdymkowatych; rozdymka


SJP.pl


kolcobrzuchowate

rodzina ryb promieniopłetwych z rzędu najeżkokształtnych; rozdymkowate, tetrodonowate


SJP.pl

Rozdymkowate, tetrodonowate, kolcobrzuchowate (Tetraodontidae) – rodzina głównie morskich ryb promieniopłetwych z rzędu rozdymkokształtnych (Tetraodontiformes), rzadziej spotykane w wodach słodkich lub słonawych. Ich ciało zawiera silnie trującą tetrodotoksynę. Niektóre gatunki spotykane są w hodowlach akwarystycznych.

Wikipedia


kolcobrzuchowaty

o cechach kolcobrzuchowatych (rodzina ryb)


SJP.pl


kolcogłów

bezkręgowiec pasożytujący w przewodzie pokarmowym kręgowców; cierniogłów


SJP.pl


kolcogłowy

typ pasożytniczych zwierząt bezkręgowych; cierniogłowy


SJP.pl

Kolcogłowy, cierniogłowy (Acanthocephala) – typ pasożytniczych, robakokształtnych zwierząt bezkręgowych. Cechą charakterystyczną kolcogłowów, od której wywodzi się ich nazwa, jest obecność z przodu ciała ryjka opatrzonego wieńcem haczyków i kolców. Stadia larwalne są pasożytami bezkręgowców, a dorosłe – kręgowców.

Wikipedia


kolcolist

rodzaj z rodziny motylkowatych, czyli bobowatych, obejmujący siedem gatunków silnie ciernistych krzewów o zielonych, bruzdowatych gałązkach, które występują głównie w Europie; ostokrzew (dawniej)


SJP.pl

Kolcolist (Ulex L.) – rodzaj roślin należący do rodziny bobowatych. Obejmuje 15 gatunków występujących w zachodniej Europie i północno-zachodniej Afryce. Kolcolist zachodni Ul. europaeus został szeroko rozprzestrzeniony na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy (jako introdukowany obecny jest także w Polsce). Są to krzewy rosnące w śródziemnomorskich formacjach zaroślowych (w makii), w widnych lasach, na wrzosowiskach i na wydmach. Często związane są z obszarami występowania pożarów.

Wikipedia


kolcomysz

rodzaj gryzoni z rodziny myszowatych


SJP.pl

Kolcomysz (Acomys) – rodzaj ssaków z podrodziny sztywniaków (Deomyinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae).

Wikipedia


kolconogi

bolica kolconoga - gatunek osy


SJP.pl


kolcopiórek

rodzaj ptaków z rzędu wróblowych


SJP.pl


kolcopłetwe

nadrząd najbardziej zaawansowanych w rozwoju ryb promieniopłetwych; cierniopłetwe, cierniopromienne


SJP.pl

Kolcopłetwe, cierniopłetwe (Acanthopterygii) – nadrząd najbardziej zaawansowanych w rozwoju i najmłodszych ewolucyjnie ryb promieniopłetwych z infragromady dokonałokostnych (Teleostei), obejmujący ponad 13 000 gatunków z blisko 270 rodzin. Charakteryzują się wysuwalną szczęką, bardziej ruchliwą niż u wcześniejszych Teleostei, ktenoidalnymi łuskami oraz ostrym promieniem kostnym (kolcem) w płetwach. Występują we wszystkich typach wód, najliczniej w morskich wodach przybrzeżnych. 24% gatunków zasiedla wody słodkie.

Wikipedia


kolcoróg

kolcoróg bizoniak - gatunek pluskwiaka z rodziny zgarbowatych


SJP.pl


kolcorośl

Kolcorośl (Smilax L.) – rodzaj roślin należący do rodziny kolcoroślowatych. Rodzaj obejmuje co najmniej 262 gatunki. Rośliny te występują na wszystkich kontynentach w strefie międzyzwrotnikowej, sięgając stref umiarkowanych na obu półkulach.

Wikipedia


kolcoroślowate

rodzina roślin z rzędu liliowców


SJP.pl

Wikipedia


kolcoroślowaty

o cechach kolcoroślowatych (rodzina roślin)


SJP.pl


kolcosił

kolcosił drzewiasty, kolcosił straszliwy - gatunki roślin z rodziny araliowatych


SJP.pl

Nazwa zwyczajowa odnosząca się do różnych rodzajów i gatunków z rodziny araliowatych:

  • Oplopanax, w tym kolcosił straszliwy
  • Kalopanax z gatunkiem kolcosił drzewiasty
  • Eleutherococcus

Wikipedia


kolcosternik

kolcosternik wyspowy - gatunek ptaka z rodziny jerzykowatych


SJP.pl


kolcować

zaopatrywać opony w kolce


SJP.pl


kolcówka

środowiskowo: pantofel z kolcami do biegów sportowych; kolczatka, kolec


SJP.pl

Sarcodontia Schulzer (kolcówka) – rodzaj grzybów z rodziny strocznikowatych (Meruliaceae). W Polsce występują 2 gatunki.

Wikipedia


kolcówki

środowiskowo: pantofel z kolcami do biegów sportowych; kolczatka, kolec


SJP.pl


kolcownicowate

rodzina grzybów z klasy pieczarniaków


SJP.pl

Kolcownicowate (Bankeraceae R. Heim ex Pouzar) – rodzina grzybów należąca do rzędu chropiatkowców (Thelephorales).

Wikipedia


kolcownicowaty

o cechach kolcownicowatych (rodzina grzybów)


SJP.pl


kolcowój

krzew z rodziny psiankowatych


SJP.pl

Wikipedia


kolcowy

przymiotnik od: kolec


SJP.pl


kolcza

pancerz wykonany z metalowej plecionki w kształcie koszuli z rękawami, niekiedy też z kapturem, rękawicami i nogawicami; kolczuga, kirys


SJP.pl


kolczak

1. grzyb z rodziny kolczakowatych
2. roślinożerne zwierzę z rzędu gryzoni; kolczaki - rodzina tych zwierząt
3. smocznik kolczak - ryba z rodziny żmijkowatych; ostrosz


SJP.pl

  • kolczak – rodzaj grzybów (Hydnum)
  • kolczak (Echimys) – rodzaj gryzoni z rodziny kolczakowatych (Echimyidae)
  • kolczak – gatunek rekina:
    • kolczak czarny albo kolczak
    • kolczak smukły
  • kolczak – rodzaj pająków (Cheiracanthium)

Wikipedia


kolczaki

podrodzina ssaków z rzędu gryzoni


SJP.pl

Kolczaki (Echimyinae) – podrodzina ssaków z rodziny kolczakowatych (Echimyidae), wyglądem zewnętrznym zbliżonych do myszowatych.

Wikipedia


kolczakowate

rodzina grzybów kapeluszowych


SJP.pl

  • kolczakowate (Hydnaceae) – rodzina grzybów
  • kolczakowate (Echimyidae) – rodzina ssaków

Wikipedia


kolczakowaty

o cechach kolczakowatych (rodzina grzybów)


SJP.pl


kolczakówka

rodzaj grzybów z rodziny kolcownicowatych


SJP.pl

Hydnellum P. Karst. (kolczakówka) – rodzaj grzybów należący do rodziny kolcownicowatych (Bankeraceae).

Wikipedia


kolczastostrąkowy

przymiotnik

 (1.1) bot. posiadający kolczaste strąki

Wiktionary


kolczasty

kłujący, mający kolce; kolczaty


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) mający kolce i kłujący

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) W nogach łowczego leżał Czart, tęgi morągowaty brytan, w kolczastej stalowej obroży. Zadanie jego było zaszczytne, ale śmiertelne. W razie opresji myśliwych miał być wyrzucony z sań, by siłą kłów i kolczastą obrożą zatrzymać pewien czas natarcie zgrai na sobie.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔlˈt͡ʃastɨ, AS: kolčasty

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolec mrz., kolczatka ż.

Wiktionary


kolczatka

1. ssak z rzędu stekowców, pokrojem zbliżony do jeża, zamieszkujący Australię i Tasmanię;
2. obroża dla psa z tępymi kolcami;
3. podłużny przedmiot z ostrymi kolcami ustawiany na drodze w celu zatrzymania samochodu;
4. rodzaj brony z metalową ramą i kolcami;
5. część zbroi okrywająca tułów; kolczuga;
6. ostre kolce na zewnętrznych częściach budynków, służące za ochronę przed zanieczyszczaniem przez ptaki;
7. środowiskowo: pantofel z kolcami do biegów sportowych; kolcówka, kolec


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Tachyglossus|ref=tak., żywiący się mrówkami ssak pokryty kolcami;

 (1.2) zapora drogowa z pasa z kolcami

 (1.3) zapora drogowa z ostrych kolców;

 (1.4) kolczasta obroża

Wiktionary

  • kolczatka – zapora drogowa
  • kolczatka australijska – zwierzę (stekowiec z rodziny kolczatkowatych)
  • kolczatka (obroża) – typ obroży
  • maszyny rolnicze:
    • brona kolczatka – rodzaj brony
    • wał kolczatka

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kolczatka żyje w Australii, Tasmanii i Nowej Gwinei.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔlˈt͡ʃatka, AS: kolčatka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolec mrz.

 przym. kolczasty

Wiktionary


kolczatkowate

rodzina ssaków z rzędu stekowców


SJP.pl

Kolczatkowate (Tachyglossidae) – rodzina stekowców z podgromady prassaków (Monotremata).

Wikipedia


kolczatkowaty

o cechach kolczatkowatych (rodzina ssaków)


SJP.pl


kolczaty

dawniej: mający kolce; kolczasty, kolczy


SJP.pl


kolczoch

bylina z rodziny dyniowatych, rosnąca w krajach tropikalnych


SJP.pl

Kolczoch (Sechium P. Browne) – rodzaj roślin z rodziny dyniowatych. Gatunkiem typowym jest Sechium edule (N. J. Jacquin) O. Swartz.

Wikipedia


kolczuga

pancerz wykonany z metalowej plecionki w kształcie koszuli z rękawami, niekiedy też z kapturem, rękawicami i nogawicami; kolcza, kirys


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) hist. wojsk. pancerz rycerski z metalowej plecionkaecionki, przypominający koszulę;

Wiktionary

Kolczuga (pancerz kolczy, zbroja kolcza) – rodzaj zbroi wykonanej z plecionki kolczej (zespołu drobnych najczęściej stalowych kółek, połączonych w gęsty splot).

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Bożydar nie założył kolczugi i o mały włos nie zginął.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔlˈt͡ʃuɡa, AS: kolčuga

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolec mrz.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kolcza, kolczatka

Wiktionary


kolczugowce

typ mikroskopijnych, morskich zwierząt bezkręgowych


SJP.pl

Kolczugowce (Loricifera) – grupa mikroskopijnych, wyłącznie morskich zwierząt bezkręgowych klasyfikowanych w randze typu.

Kolczugowce mają mikroskopijne rozmiary, należą do najmniejszych wielokomórkowców. Ciało osobników dorosłych ma od 115 do 425 µm długości, kształtem przypomina butelkę, wykazuje symetrię dwuboczną (bilateralną). Jest złożone z 5 części: stożka gębowego, odcinka głowowego introwert, odcinka szyjnego, tułowia i odwłoku. Kolczugowce żyją na dnie mórz na głębokości 15–480 m. Przylegają do ziaren piasku lub materii organicznej, rzadziej do osiadłych zwierząt. Jak dotąd (2009) opisano około 200 gatunków, z których najlepiej poznano Nanaloricus mysticus, pierwszy odkryty gatunek, uznany za typowy, żyjący w Morzu Śródziemnym oraz Pliciloricus gracilis.

Wikipedia


kolczugowiec

przedstawiciel typu mikroskopijnych, morskich zwierząt bezkręgowych


SJP.pl


kolczurka

jednoroczne pnącze z rodziny dyniowatych


SJP.pl

Kolczurka klapowana (Echinocystis lobata) – gatunek jednorocznego pnącza z rodziny dyniowatych z monotypowego rodzaju Echinocystis J. Torrey et A. Gray, Fl. N. Amer. 1: 542. Jun 1840 (nom. cons.). Występuje naturalnie w Ameryce Północnej – w południowej Kanadzie oraz w północnej i środkowej części Stanów Zjednoczonych, częściej na wschodzie kontynentu, rzadziej na zachodzie. Jako gatunek introdukowany rośnie w strefie umiarkowanej w Europie i Azji. W Europie i w Polsce gatunek inwazyjny. Na kontynencie amerykańskim gatunek rośnie w lasach i zaroślach w dolinach rzek i na obrzeżach mokradeł, wzdłuż rowów i brzegów zbiorników, także wzdłuż przytorzy i ogrodzeń. Bywa uprawiany jako roślina ozdobna dla efektownych białych kwiatostanów.

Wikipedia


kolczy

mający kolce; kolczasty, kolczaty


SJP.pl


kolczyk

1. ozdoba noszona w przekłutej części ciała, zwykle w płatku ucha;
2. blaszka z numerem identyfikacyjnym umieszczana w przekłutym uchu zwierzęcia;
3. przestarzałe zdrobnienie od: kolec


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) ozdoba zawieszana w przekłutej skórze, np. na płatkach uszu,

 (1.2) znakowana blaszka umieszczana w przekłutym uchu zwierzęcia

 (1.3) część bloku ładunkowego na statku służąca do zamocowania stałego końca liny

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Moja siostra do wieczorowych kreacji lubi zakładać na uszy duże kolczyki.

 (1.2) Według obowiązującego prawa zwierzęta hodowlane powinny być oznakowane za pomocą kolczyka.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔlt͡ʃɨk, AS: kolčyk

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolczykowanie n., kolczykownica ż., kolec mrz.

 czas. kolczykować ndk., zakolczykować dk.

 przym. kolczykowy, wykolczykowany

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zausznica

Wiktionary


kolczyki

1. ozdoba noszona w przekłutej części ciała, zwykle w płatku ucha;
2. blaszka z numerem identyfikacyjnym umieszczana w przekłutym uchu zwierzęcia;
3. przestarzałe zdrobnienie od: kolec


SJP.pl

Wikipedia


kolczykownica

szczypce do kolczykowania zwierząt


SJP.pl


kolczykowy

kolczyk


SJP.pl

Patrz:

kolczyk

kolczyn

2 miejscowości w Polsce:

  • Kolczyn – wieś w woj. lubelskim, w pow. opolskim, w gminie Józefów nad Wisłą
  • Kolczyn – wieś w woj. mazowieckim, w pow. sierpeckim, w gminie Gozdowo

Wikipedia


kolczyński

nazwisko


SJP.pl


kolding

[czytaj: kolin] miasto w Danii


SJP.pl

rzeczownik, nazwa własna

 (1.1) geogr. miasto w Danii, w południowej Jutlandii;

Wiktionary

Kolding – miasto w Danii, w regionie Dania Południowa, siedziba administracyjna gminy Kolding. Ośrodek przemysłowy i handlowy z rozwiniętym przemysłem maszynowym, włókienniczym, środków transportu, cementowym, elektronicznym. Jest to także port handlowy oraz węzeł kolejowy i drogowy. W 2008 roku miasto liczyło 55,6 tys. mieszkańców.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kolding to siódme pod względem wielkości miasto Danii.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) hist. przest. Koldynga

Wiktionary


koldynga

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) geogr. hist. przest. Kolding, miasto w Danii, w południowej Jutlandii;

Wiktionary

Kolding – miasto w Danii, w regionie Dania Południowa, siedziba administracyjna gminy Kolding. Ośrodek przemysłowy i handlowy z rozwiniętym przemysłem maszynowym, włókienniczym, środków transportu, cementowym, elektronicznym. Jest to także port handlowy oraz węzeł kolejowy i drogowy. W 2008 roku miasto liczyło 55,6 tys. mieszkańców.

Wikipedia

Synonimy:

 (1.1) Kolding

Wiktionary


kole

przyimek

 (1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. koło, obok

 (1.2) gw-pl|Śląsk Cieszyński, Górny Śląsk. około

 (1.3) gw-pl|Śląsk Cieszyński, Górny Śląsk. wokół

Wiktionary

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

 (1.1) zobtłum|koło|obok.

 (1.2) zobtłum|około.

 (1.3) zobtłum|wokół.

źródła.

== kole (język estoński.) ==

wymowa.

znaczenia.

przymiotnik

 (1.1) okropny, wstrętny

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

 (1.1) zobtłum|koło|obok.

 (1.2) zobtłum|około.

 (1.3) zobtłum|wokół.

źródła.

== kole (język estoński.) ==

wymowa.

znaczenia.

przymiotnik

 (1.1) okropny, wstrętny

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


koleantus

koleantus delikatny - gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych


SJP.pl


koleba

1. wagonik wywrotka, używany w górnictwie i budownictwie;
2. fragment sklepienia o powierzchni cylindrycznej;
3. miejsce schronienia w górach, zwłaszcza szałas pasterski; koliba


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) schronienie w górach, szałas lub zagłębienie skalne

 (1.2) górn. kopalniany wagonik-wywrotka

 (1.4) daw. kołyska

Wiktionary

Koleba, koliba, kolyba, – określenie sezonowego schroniska dla pasterzy, myśliwych i drwali; Użycie w tym znaczeniu powszechne w górzystych rejonach Karpat – w polskiej części Karpat synonim słów szałas oraz bacówka i odnosi się najczęściej do drewnianej chaty, będącej schronieniem dla pasterzy, zwykle bez komina, z otwartym paleniskiem (watra), z którego dym wydobywa się bezpośrednio przez szczeliny między belkami z bali a spoinami w dachu.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. kolebanie n., kolebka ż., kolebeczka ż., kolebusia ż., kolebowość ż., kolebkowość ż., kolebkowatość ż.

 czas. kolebać ndk.

 przym. kolebkowy, kolebkowaty

 przysł. kolebowy, kolebkowo

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) koliba

 (1.2) reg. śl. kolyba.

Wiktionary


kolebać

chwiać, huśtać, bujać; kołysać


SJP.pl


kolebeczka

zdrobnienie od: kolebka; kolebusia


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) przest. dziś poet. zdrobn. od: kolebka

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɛˈbɛt͡ʃka, AS: kolebečka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolebka ż., koleba ż.

Wiktionary


kolebka

1. dziecinne łóżeczko do huśtania, kołysania; kołyska;
2. pierwotne miejsce rodu lub rodziny;
3. przenośnie: miejsce powstania, rozpoczęcia czegoś;
4. czterokołowy pojazd konny w Polsce w XIV-XVI wieku;
5. w XVI-XVII wieku: kryta aleja w ogrodach, zasklepiona półokrągłą kratą; berso, bindaż


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) kołyska, łóżeczko dla dziecka

 (1.2) przen. miejsce, w którym coś powstało, rozpoczęło się

 (1.3) pojazd konny rozpowszechniony wśród warstw wyższych zwłaszcza w XVI wieku

 (1.4) zob. bindaż.

Wiktionary

  1. Kolebka – pojazd zaprzęgowy, którego pudło jest zawieszone na pasach
  2. Kolebka – rodzaj sklepienia
  3. Kolebka – kołyska
  4. Kolebka poczwarkowa – u niektórych chrząszczy osłona poczwarki
  5. Kolebka – powieść Waldemara Łysiaka
  6. Kolebka – powieść Arthura C. Clarke’a

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) Orient to kolebka światowych religii.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlɛpka, AS: kolepka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koleba ż.

:: zdrobn. kolebeczka

 przym. kolebkowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kołyska

Wiktionary


kolebkowaty

łukowato wygięty


SJP.pl


kolebkowy

przymiotnik od: kolebka


SJP.pl


kolebowy

koleba


SJP.pl

Patrz:

koleba

kolebusia

zdrobnienie od: kolebka; kolebeczka


SJP.pl


kolec

1. cienki, ostro zakończony wyrostek na łodydze, pniu lub owocach;
2. twardy, ostro zakończony wyrostek na powierzchni ciała niektórych zwierząt;
3. przedmiot lub jego część o wydłużonym, zaostrzonym końcu


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) wydłużony przedmiot lub część przedmiotu o zaostrzonym, kłującym końcu

 (1.2) bot. twardy, ostro zakończony wyrostek na łodygach, owocach lub liściach roślin

 (1.3) zool. twardy, ostry wyrostek na powierzchni ciała niektórych zwierząt

 (1.4) sport. zob. kolce.

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Umknij ze śmiertelnej pułapki i unikaj wbiegnięcia na kolce w tej grze akcji.

 (1.2) Ta róża ma bardzo ostre kolce.

 (1.3) Dorosły jeż ma około 6000 kolców.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔlɛt͡s, AS: kolec

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolczuga ż., kolczak m., kolczatka ż., kolenie n., kolnięcie n., kolka ż., kolczyk m., kolczuga ż., kolczatkowate nmos., kolczurka ż.

 czas. koleć ndk., kolnąć dk.

 przym. kolcowy, kolczasty, kolczysty, kolczykowy, kolczatkowaty, kolczatkowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) cierń

Wiktionary


koleciny

przymiotnik dzierżawczy - należący do Kolety lub z nią związany


SJP.pl


koleczkowo

Koleczkowo (dodatkowa nazwa w j. kaszub. Kòleczkòwò) – wieś kaszubska w Polsce, położona w województwie pomorskim, w powiecie wejherowskim, w gminie Szemud na obrzeżach Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego przy drodze wojewódzkiej 218 i w pasie Wzgórz Chwaszczyńskich i nad Zagórską Strugą. W skład sołectwa wchodzą również: Bieszkówk, Koleczkowski Młyn, Marchowo, Mazurnia i Sarnia Góra. Znajduje się tu pomnik poświęcony żołnierzom ruchu oporu z Gryfa Pomorskiego.

Wikipedia


kolęda

pieśń bożonarodzeniowa


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) rel. pieśń religijna, tematycznie nawiązująca do Bożego Narodzenia;

 (1.2) rel. wizyta duszpasterska w domach wiernych w okresie po Bożym Narodzeniu;

 (1.3) etn. zwyczaj polegający na obchodzeniu gospodarstw przez kolędników w okresie świąt Bożego Narodzenia

 (1.4) stpol. Nowy Rok

 (1.5) stpol. rodzaj dziesięciny

 (1.6) stpol. opowiadania ewangeliczne o narodzinach Jezusa Chrystusa

Wiktionary

Kolęda – pierwotnie radosna pieśń noworoczna, która współcześnie przyjęła powszechnie formę pieśni bożonarodzeniowej (nawiązującej do świąt Bożego Narodzenia). Utrzymywana najczęściej w konwencji religijnej, początkowo wywodząca się z tradycji ludowej, w późniejszym okresie komponowana jest również przez wielu wybitnych kompozytorów. Odmiana kolędy o wątkach zaczerpniętych z życia codziennego nazywana jest pastorałką, która w odróżnieniu od kolędy we współczesnym, potocznym tego słowa rozumieniu, nie jest wykorzystywana w chrześcijańskich nabożeństwach ze względu na swój świecki charakter.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W wieczór wigilijny będziemy śpiewali kolędy.

 (1.2) Jutro po południu będzie chodził ksiądz po kolędzie na naszej ulicy.

 (1.3) W drugi dzień świąt młodziki chodzą po wsi po kolędzie.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlɛ̃nda, AS: kolnda

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolędnik mos., kolędowanie n.

:: zdrobn. kolędeczka ż.

 czas. kolędować ndk., pokolędować dk.

 przym. kolędowy, kolędny, kolędniczy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk, Śląsk Cieszyński|kolynda.

 (1.2) gw-pl|Górny Śląsk, Śląsk Cieszyński|kolynda.

 (1.3) gw-pl|Górny Śląsk, Śląsk Cieszyński|kolynda.

Wiktionary


kolędeczka

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) daw. zdrobn. od: kolęda

 (1.2) rzad. krótka, prosta w formie kolęda

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolęda ż., kolędnik m., kolędowanie n.

 czas. pokolędować, kolędować ndk.

 przym. kolędowy, kolędny, kolędniczy

Wiktionary


kolędniczka

kolędnik


SJP.pl

Patrz:

kolędnik

kolędniczy

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kolędnikiem lub kolędowaniem, dotyczący kolędnika lub kolędowania

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Już w listopadzie zespół kolędniczy rozpoczyna przygotowania.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolędowanie n., kolędeczka ż., kolęda ż., kolędnik m.

 czas. pokolędować, kolędować ndk.

 przym. kolędny, kolędowy

Wiktionary


kolędnik

osoba uczestnicząca w obrzędzie ludowym, polegającym na obchodzeniu domów w okresie świąt Bożego Narodzenia


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) etn. osoba, która kolęduje, chodzi po kolędzie

 (1.2) osoba, która kolęduje, śpiewa kolędy i pastorałki

Wiktionary

Wikipedia

Wymowa:

IPA: kɔˈlɛ̃ndʲɲik, AS: kolndʹńik

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolęda ż.

:: fż. kolędniczka ż.

 czas. pokolędować, kolędować ndk.

 przym. kolędniczy, kolędowy, kolędny

Wiktionary


kolędny

przymiotnik

 (1.1) rzad. kolędowy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolędowanie n., kolędeczka ż., kolęda ż., kolędnik m.

 czas. pokolędować, kolędować ndk.

 przym. kolędowy, kolędniczy

Wiktionary


kolędować

potocznie:
1. śpiewać kolędy;
2. czekać długo, próbując coś załatwić lub gdzieś się dostać;
3. w okresie świąt Bożego Narodzenia - obchodzić domy z szopką lub gwiazdą, śpiewając okolicznościowe pieśni, składając życzenia, zbierając datki


SJP.pl

czasownik niedokonany

 (1.1) chodzić po kolędzie

 (1.2) śpiewać kolędy

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Chłopcy przebrali się i poszli kolędować po domach.

 (1.2) Po wieczerzy wigilijnej wspólnie kolędowaliśmy przy akompaniamencie gitary.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɛ̃nˈdɔvat͡ɕ, AS: kolẽndovać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolęda ż., kolędeczka ż., kolędnik m., kolędowanie n.

 przym. kolędowy, kolędniczy, kolędny

 czas. pokolędować

Wiktionary


kolędowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) śpiewanie kolęd

 (1.2) etn. chodzenie po kolędzie

 (1.3) rel. o księdzu: chodzenie po kolędzie z wizytą duszpasterską do parafian

 (1.4) pot. żart. chodzenie od drzwi do drzwi

Wiktionary

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɛ̃ndɔˈvãɲɛ, AS: kolẽndovãńe

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolęda ż., kolędeczka ż., kolędnik m.

 czas. pokolędować, kolędować ndk.

 przym. kolędowy, kolędny, kolędniczy

Wiktionary


kolędowy

przymiotnik od: kolęda


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kolędą lub kolędowaniem, dotyczący kolędy lub kolędowania

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Przyszła zima i nastał kolędowy czas.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolędowanie n., kolędeczka ż., kolęda ż., kolędnik m.

 czas. pokolędować, kolędować ndk.

 przym. kolędny, kolędniczy

Wiktionary


koledż

college;
1. szkoła średnia lub jednostka organizacyjna uniwersytetu w niektórych krajach anglosaskich;
2. francuska szkoła średnia lub wyższa


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) rzad. eduk. część uniwersytetu lub samodzielna szkoła wyższa w krajach anglosaskich;

 (1.2) rzad. eduk. szkoła kształcąca nauczycieli języka angielskiego

 (1.3) rzad. budynek, w którym mieści się college (1.1-2)

Wiktionary

College (koledż) – określenie związane z różnymi formami wyższej edukacji w krajach anglosaskich, szczególnie w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, a także w innych krajach zachodnioeuropejskich. Pierwotnie oznaczał miejsce, w którym żyli studenci uniwersytetu. Koledże prowadziły też swoje kursy. Był to tak zwany system kolegialny, wywodzący się z Francji.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Roland nie idzie do koledżu, bo go nie stać.

 (1.3) Nad wejściem do koledżu powiewa flaga.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ.lɛt͡ʂ

Wiktionary


kolędziany

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna

 (1.1) geogr. adm. wieś na Ukrainie, położona w rejonie czortkowskim obwodu tarnopolskiego;

Wiktionary

Kolędziany (al. Kolendziany, ukr. Колиндяни, Kołyndiany) – wieś na Ukrainie położona nad rzeczką Niczławą, w rejonie czortkowskim obwodu tarnopolskiego, w hromadzie Kolędziany. Siedziba hromadzie Kolędziany. Liczy 1759 mieszkańców. Droga terytorialna T 2001 przechodzi przez wieś.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. kolędziański

Wiktionary


kolega

towarzysz pracy, nauki, zabawy; kumpel, znajomy, kompan, towarzysz


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) towarzysz pracy, nauki lub zabawy

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Wsiadłem z kolegami do autobusu.

 (1.1) Byłem dzisiaj z kolegą na imprezie.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlɛɡa, AS: kolega

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koleżeństwo n., kolegowanie n., zakolegowanie n.

:: fż. koleżanka ż.

 czas. kolegować ndk., kolegować się ndk., zakolegować się dk.

 przym. koleżeński

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kumpel, znajomy, pot. ziomek

Wiktionary


kolegiacki

związany z kolegiatą


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kolegiatą, odnoszący się do kolegiaty

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Kanonicy tworzą kapituły katedralne oraz kolegiackie.

 (1.1) W piekarni na Placu Kolegiackim nie mieli już bagietek.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolegium n., kolegiata ż.

 przym. pokolegiacki

Wiktionary


kolegialnie

przysłówek

 (1.1) z udziałem kolegium, zespołowo

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Na samym szczycie gangu stał zarząd kolegialnie podejmujący decyzje.

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kolegialny

 rzecz. kolegialność ż., kolegium n.

Wiktionary


kolegialność

zasada sprawowania określonej funkcji przez co najmniej dwie osoby


SJP.pl

Kolegialność (łac. colligere – łączyć, gromadzić) – cecha struktur organizacji, oznaczająca łączne sprawowanie władzy przez wiele podmiotów. Występuje m.in. w administracji publicznej i (w innym znaczeniu) w Kościele katolickim.

Wikipedia


kolegialny

1. oparty na współpracy grupy osób; zespołowy, zbiorowy;
2. dotyczący kolegium


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) odnoszący się do kolegium, mający związek z kolegium

przymiotnik jakościowy

 (2.1) oparty na wspólnym działaniu grupy osób

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Niemedyczne używanie amfetaminy w sporcie jest zabronione, podlega kolegialnym, narodowym i międzynarodowym agencjom antydopingowym.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolegialność ż., kolegium n.

 przysł. kolegialnie

Wiktionary


kolegiat

dawniej:
1. członek jakiegoś kolegium, np. rady uczelni;
2. uczeń, student w kolegium, zakładzie dydaktycznym przy wyższej uczelni


SJP.pl


kolegiata

kościół niebędący katedrą z kapitułą kanoników


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) kośc. archit. ważniejsza świątynia katolicka z własną kapitułą kanoników;

Wiktionary

Kolegiata – kościół niebędący katedrą, przy którym istnieje kapituła kanoników, erygowana przez papieża na prośbę lub za wiedzą ordynariusza.

Wyższym rangą kościołem względem kolegiaty jest archikolegiata (analogicznie jak archikatedra względem katedry)

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Do atrakcji turystycznych Chocza należy barokowa kolegiata wraz z pałacem infułatów.

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kolegiacki

 rzecz. kolegium n.

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 przym. kolegiacki

 rzecz. kolegium n.

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

* baskijski: (1.1) kolegiata

* hiszpański: (1.1) colegiata ż., iglesia colegial ż.

* włoski: (1.1) collegiata

źródła.

== kolegiata (język baskijski.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik

 (1.1) kośc. archit. kolegiata

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


kolegiatura

dawniej:
1. stanowisko, godność kolegiata, członka zespołu profesorów zarządzających uczelnią;
2. budynek mieszkalny dla studentów i profesorów; kolegium, bursa


SJP.pl


kolegium

collegium;
1. grupa osób wspólnie czymś zarządzających, stanowiąca radę, wspólnie pracująca nad czymś;
2. zebranie grupy osób, narada zespołu;
3. szkoła dla młodzieży z domów najczęściej szlacheckich, połączona z internatem (bursą, konwiktem);
4. w średniowieczu: zakład związany z uniwersytetem; od XVI wieku określenie stosowane do szkół średnich prowadzonych najczęściej przez zakonników (zakony pijarów, jezuitów) lub zgromadzenie kanoników;
5. budynek mieszkalny (bursa) dla studentów i profesorów


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) grupa pracowników jakiejś instytucji powołanych do omawiania lub rozstrzygania jakichś spraw

 (1.2) kośc. ogół kardynałów Kościoła katolickiego;

 (1.3) praw. (w Polsce w latach 1951-2001) pozasądowy organ orzekający w sprawach wykroczeń;

 (1.4) eduk. szkoła wyższa, w której po trzech latach nauki otrzymuje się tytuł licencjata;

 (1.5) hist. eduk. w dawnej Polsce: szkoła średnia połączona z konwiktem, przeznaczona dla młodzieży szlacheckiej;

 (1.6) daw. eduk. bursa przy zakładach naukowych dla profesorów i studentów;

 (1.7) eduk. hist. wydział dawnej szkoły wyższej;

 (1.8) archit. eduk. budynek mieszczący kolegium (1.4-8)

 (1.9) hist. w starożytnym Rzymie: stowarzyszenie publiczne lub prywatne skupiające ludzi jednego zawodu lub środowiska

Wiktionary

Kolegium (łac. collegium)

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Już wiedział, że kolegium redakcyjne zaakceptuje jego tekst.

 (1.2) Po wystąpieniu wakatu Stolicy Apostolskiej kolegium to zbiera się na konklawe w celu wybrania nowego papieża.

 (1.4) Absolwenci kolegiów nauczycielskich nie stracą szansy na licencjat

 (1.9) Rzymscy cieśle czy kowale łączyli się w zawodowe kolegia, które miały własnych patronów.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolegialność ż., kolegiant m., kolegiata ż.

 przym. kolegialny, kolegiacki

 przysł. kolegialnie

Wiktionary


kolego

towarzysz pracy, nauki, zabawy; kumpel, znajomy, kompan, towarzysz


SJP.pl


kolegować

zadawać się z kimś, przyjaźnić


SJP.pl

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)

 (1.1) daw. być czyimś kolegą; zob. kolegować się.

czasownik zwrotny niedokonany kolegować się (dk. zakolegować się)

 (2.1) pozostawać z kimś w koleżeńskich stosunkach

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Kolegowali ze sobą w szkole podstawowej.

 (2.1) Nie koleguję się już z nim.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɛˈɡɔvat͡ɕ, AS: kolegovać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolega m., koleżanka ż., koleżeństwo n., kolegowanie n., zakolegowanie n., wykolegowanie n.

 czas. zakolegować się dk., wykolegować dk.

 przym. koleżeński

 ims. zakolegowany

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) przyjaźnić się; pot. kumplować się, kumać się; przest. fraternizować się; podn. spoufalać się, poufalić się; być za pan brat, trzymać sztamę

Wiktionary


kolegówna

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) lwów. koleżanka

Wiktionary


koleina

1. wyżłobienie, wgniecenie pozostawione na drodze, ziemi lub śniegu przez pojazdy;
2. w przenośni: utarty schemat, rutyna


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) ślad, wgłębienie pozostawione przez koła lub płozy pojazdu;

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Przejazd czołgów pozostawił głębokie koleiny na ulicach Warszawy.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɛˈjĩna, AS: kolei ̯ĩna

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koło n., kolej ż., kołowanie n., kolejnictwo n.

 czas. kołować ndk.

 przym. kołowy

 przyim. koło

Wiktionary


koleinowy

przymiotnik od: koleina


SJP.pl


kolej

1. środek transportu osób i ładunków za pośrednictwem pojazdów poruszających się po wyznaczonym torze kolejowym;
2. następstwo;
3. bieg wypadków, los


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) środek transportu lądowego wytyczony torem lub liną;

 (1.2) następstwo zdarzeń według ustalonego porządku

Wiktionary

Kolej (również kolej żelazna) – droga szynowa wraz z przeznaczonymi do ich eksploatacji budowlami, urządzeniami oraz poruszającym się po tych drogach taborem, służąca do przewozu osób i rzeczy.

Według innej definicji kolej oznacza linię komunikacyjną, zbudowaną z szyn, wyłącznie do użytku przez pojazdy szynowe.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Era kolei żelaznej zaczęła się w XIX wieku.

 (1.1) Związkowcy zapowiadają strajk na kolei.

 (1.2) Dzisiaj twoja kolej zmywania naczyń.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔlɛj, AS: kolei ̯

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolejarz mos., kolejarka ż., kolejka ż., kolejnictwo n., kolejność ż., kolejkowanie mrz., koleina ż., wykolejenie n., wykolejanie n., wkolejenie n., wkolejanie n.

 czas. wykoleić dk., wykolejać ndk., wkoleić dk., wkolejać ndk., kolejkować ndk.

 przym. kolejowy, kolejarski, kolejny, kolejkowy

 przysł. kolejowo, kolejno

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) reg. pozn. bana.

Wiktionary


kolej.

skrót od: kolejnictwo


SJP.pl


kolejarka

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) kobieta pracująca na kolei

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Mam na imię Andrzeja i jestem kolejarką z Tarnowskich Gór.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɛˈjarka, AS: kolei ̯arka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolej ż., kolejka ż., kolejność ż., kolejówka ż.

:: fm. kolejarz m.

 przym. kolejowy, kolejarski

Wiktionary


kolejarski

przymiotnik od: kolejarz


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) dotyczący kolejarzy

Wiktionary


kolejarz

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) kolej. pracownik kolei

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Strajki kolejarzy sparaliżowały cały kraj.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlɛjaʃ, AS: kolei ̯aš

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolej ż., kolejka ż., kolejność ż., kolejówka ż.

:: fż. kolejarka ż.

 przym. kolejowy, kolejarski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk|ajzynbaniok, baniok, baniorz.

Wiktionary


koleje

1. środek transportu osób i ładunków za pośrednictwem pojazdów poruszających się po wyznaczonym torze kolejowym;
2. następstwo;
3. bieg wypadków, los


SJP.pl


kolejeczka

zdrobnienie od: kolejka


SJP.pl


kolejka

1. kolej łącząca miejscowości podmiejskie;
2. pociąg lub wagony kolei podmiejskiej;
3. rząd ludzi czekających na coś;
4. kolejne miejsce w jakiejś grupie;
5. potocznie: porcja alkoholu wypijanego w towarzystwie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) uporządkowana zbiorowość ludzi czekających na coś;

 (1.2) miejsce w uporządkowanej grupie ludzi, w szeregu, w kolejce (1.1)

 (1.3) pot. porcja alkoholu wypijana z daną grupą osób

 (1.4) pot. lokalny środek transportu obsługiwany przez wagony, np. kolej podmiejska, metro, kolejka górska, kolejka linowa, kolejka wąskotorowa

 (1.5) zabawka będąca modelem pociągu lub złożona z wagoników

 (1.6) inform. jedna ze struktur danych;

 (1.7) sport. seria meczów w rozgrywkach ligowych;

Wiktionary

  • kolejka – uporządkowana zbiorowość ludzi oczekujących na coś
  • kolejka – struktura danych (FIFO)
  • kolejka – sposób opisu procesów technologicznych i ekonomicznych w badaniach operacyjnych
  • sposób zarządzania zasobami
  • kolejka – nieduży system kolejowy, np. kolej wąskotorowa, kolej linowa, SKM
  • kolejka łańcuchowa – urządzenie kopalniane
  • zabawka techniczna (zobacz: modelarstwo)
  • kolejka górska – urządzenie rozrywkowe

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Ten dziwny głód, który każe mu stać nawet przez całą noc w kolejce, a potem tłoczyć się z narażeniem zdrowia i życia w tłumie tysięcy innych jemu podobnych, aby dokonać zakupu po promocyjnej cenie, nie chleba bynajmniej, czy niezbędnego ubrania, lecz rzeczy bez których można łatwo obejść.

 (1.2) Zobacz ile ludzi! Musimy spróbować kupić bilety bez kolejki, bo inaczej spóźnimy się na prom.

 (1.3) Boryna nie żałował i flachę puszczał częstą kolejką; tańce też szły raźniejsze i gęstsze, śpiewać już poczynali, przytupywać i coraz większym kołem taczać po izbie.

 (1.4) Przeprowadzono również kolejkę podjazdową łączącą nadmorskie mieściny z latarnią.

 (1.5) Obawiam się, że jej mąż popada w infantylizm - niedawno zaczął bawić się kolejką.

 (1.6) Kolejkę można najprościej zaimplementować za pomocą tablicy.

 (1.7) Dla obu drużyn był to mecz o awans, gdyż po pierwszej kolejce miały one po zero punktów.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlɛjka, AS: kolei ̯ka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolejność ż., kolej ż., kolejarz mos., kolejarka ż., kolejnictwo n.

 przym. kolejny, kolejkowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pot. ogonek

Wiktionary


kolejkomat

automat do przydzielania numerków oczekującym w kolejce; numerkomat


SJP.pl


kolejkowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|kolejkować.

Wiktionary

Kolejkowanie (ang. queuing) – ogół działań wykonywanych przez system operacyjny lub oprogramowanie użytkowe, np. system transakcyjny w związku z obsługą kolejek.

Rodzaje kolejkowania:

  • FIFO
  • szeregowanie priorytetów
  • WFQ – ważone sprawiedliwe kolejkowanie (ang. weightedfair queuing, WFQ)
    • uogólniona cykliczność
    • każda klasa otrzymuje ważoną ilość usługi w każdym cyklu

Wikipedia

Powiązane:

 czas. kolejkować ndk.

 rzecz. kolej ż., kolejnictwo n.

Wiktionary


kolejkowicz

potocznie:
1. człowiek stojący w kolejce; ogonkowicz;
2. dawniej, rzadko: człowiek jeżdżący kolejką (zwłaszcza górską)


SJP.pl


kolejkowiczka

potocznie:
1. kobieta stojąca w kolejce do sklepu;
2. dawniej, rzadko: kobieta jeżdżąca kolejką (zwłaszcza górską)


SJP.pl


kolejkowy

przymiotnik od: kolejka


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z kolejką, dotyczący kolejki

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) W liczącej ponad 150 osób kolejce panował wzorowy porządek, działała straż kolejkowa, ale numerki sprawdzano tylko do 30. miejsca.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɛjˈkɔvɨ, AS: kolei ̯kovy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolej ż., kolejka ż., kolejność ż., kolejnictwo n.

 przym. kolejny

 przysł. kolejno, po kolei

Wiktionary


kolejna

forma przymiotnika.

 (1.1) rodzaj żeński od: kolejny

rzeczownik, rodzaj żeński

 (2.1) stpol. toast

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlɛjna, AS: kolei ̯na

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kolejny

Wiktionary


kolejnictwo

dział gospodarki zajmujący się transportem i komunikacją za pośrednictwem kolei


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) dział gospodarki zajmujący się komunikacją i transportem za pomocą kolei

Wiktionary

Kolejnictwo – ogół zagadnień związanych z transportem kolejowym, a także gałąź gospodarki obejmująca te zagadnienia.

W skład przedsiębiorstw kolejowych mogą wchodzić różne służby związane z pracą kolei, jak np. służba zdrowia, służba socjalna, szkolnictwo, zaplecze techniczno-badawcze, jak też zakłady produkcyjne i naprawcze. Obecnie dąży się jednak do pozostawienia w przedsiębiorstwach kolejowych tylko służb ściśle związanych z pracą przewozową.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Podróż parowozem ciągle dostarcza wielu wrażeń i przypomina początki kolejnictwa.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɛjˈɲit͡stfɔ, AS: kolei ̯ńictfo

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolej ż., kolejarz m., kolejka ż., kolejność ż., kolejkowanie n., koleina ż., kolejarka ż.

 czas. wykoleić dk., kolejkować ndk.

 przym. kolejowy, kolejarski, kolejny, kolejkowy

 przysł. kolejowo, kolejno

Wiktionary


kolejnie

dawniej: kolejno


SJP.pl


kolejno

przysłówek sposobu

 (1.1) w kolejności, jeden za drugim

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Wachtę na mostku pełnią kolejno oficerowie nawigacyjni.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlɛjnɔ, AS: kolei ̯no

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolejnictwo n., kolej ż., kolejność ż.

 przym. kolejny, kolejkowy

Wiktionary


kolejność

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) uporządkowanie pozwalające ustalić dla dowolnych dwóch elementów pewnej zbiorowości (haseł, czynności, ludzi, itp.), który z nich jest wcześniejszy, a który późniejszy

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Podania będą rozpatrywane w kolejności zgłoszeń.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlɛjnɔɕt͡ɕ, AS: kolei ̯ność

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolej ż., kolejka ż., kolejarz mos., kolejarka ż., kolejnictwo n.

 przym. kolejny, kolejkowy

 przysł. kolejno

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kolej, następstwo, porządek, uporządkowanie, sortowanie; mat. porządek liniowy

Wiktionary


kolejny

występujący jeden po drugim; następny


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) następny po tym, który jest teraz; przyszły

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Moi panowie! bądźcie w pogotowiu, • Bo wnet kolejny kielich zacznie krążyć.

 (1.1) Kolejny jałowy weekend na emigracji w psychiatryku.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlɛjnɨ, AS: kolei ̯ny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolejność ż., kolejka ż., kolej ż., kolejna ż., kolejnictwo n.

 przym. kolejkowy

 przysł. kolejno

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) następny, przyszły

Wiktionary


kolejorz

potoczna nazwa klubu sportowego Lech Poznań


SJP.pl

KKS Lech Poznań SA – polski klub piłkarski z siedzibą w Poznaniu występujący w Ekstraklasie. 9-krotny Mistrz Polski, 3-krotny wicemistrz Polski, 5-krotny zdobywca Pucharu Polski, 6-krotny zdobywca Superpucharu Polski. Klub zajmuje 4. miejsce w tabeli wszech czasów ekstraklasy.

Wikipedia


kolejówka

akcja partyzancka polegająca na niszczeniu pociągów i urządzeń kolejowych


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) środ. partyzantów hist. dywersyjna akcja partyzancka polegająca na niszczeniu pociągów, urządzeń kolejowych itp.

 (1.2) środ. uczn. ocena dostateczna z dwoma minusami

 (1.3) środ. policjantów akcja penetracji kolejowych szlaków tranzytowych i infrastruktury kolejowej przy pomocy powietrznych środków transportu

 (1.4) środ. prostytutka uprawiająca nierząd w pociągach lub na dworcach kolejowych

 (1.5) środ. eduk. kolej. szkoła średnia, która kształci pracowników kolei

Wiktionary

  • Kolejówka (potok)
  • Kolejówka (dywersja)

Wikipedia

Przykłady

 (1.5) Mieszkam w Warszawie. Skończyłam tam „kolejówkę” i po odbyciu praktyki najpierw jeździłam na pociągach podmiejskich.

 (1.5) 6 marca 2018 r. w Zespole Szkół Ponadgimnazjalnych nr 6 w Siedlcach, zwanym potocznie „kolejówką”, podpisano umowy patronackie z PKP Intercity i PKP PLK na utworzenie nowych kierunków kształcenia.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɛˈjufka, AS: kolei ̯ufka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolejarz mos., kolejarka ż.

 przym. kolejowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.5) neutr. technikum kolejowe

Wiktionary


kolejowy

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kolejnictwem (koleją); taki, który dotyczy kolejnictwa, pociągów

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Szybko wracałem do zdrowia, natomiast u Jegora, jak nam opowiadał ojciec po powrocie ze szpitala kolejowego, doktor Rybiński stwierdził ropne zapalenie płuc.

 (1.1) Efekt podobny, ale w sposób pośredni, wywołują inwestycje w infrastrukturę gospodarczą (np. budowa dróg, modernizacja sieci kolejowej, rozbudowa sieci telekomunikacyjnej).

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɛˈjɔvɨ, AS: kolei ̯ovy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolejówka ż., kolej ż., kolejnictwo n., kolejowiec m., kolejarz m., kolejarka ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pociągowy

Wiktionary


kolek

1. drobna ryba, pospolity szkodnik narybku; ciernik; kat
2. ostry ból w jamie brzusznej


SJP.pl


kolekcja

zbiór przedmiotów jednego rodzaju, gromadzonych przez kogoś ze względu na ich wartość artystyczną, naukową lub historyczną


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zbiór przedmiotów tego samego typu, gromadzonych zwykle z powodu ich wartości (artystycznej, historycznej itp.)

 (1.2) zestaw projektów jakiejś firmy na dany sezon

 (1.3) inform. obiekt mogący przechowywać w określonej strukturze danych dowolną liczbę innych obiektów

Wiktionary

Kolekcja – zestaw 9 albumów (w tym 1, podzielony na dwie części), które dokumentują działalność Grzegorza Ciechowskiego poza zespołem Republika.

Część płyt została poszerzona o dodatkowe utwory.

Bonusami w Kolekcji są:

  • koncert Obywatela G.C. w warszawskiej Sali Kongresowej, który odbył się 16 listopada 1988
  • zrealizowany w 1996 roku przez Jana Jakuba Kolskiego film OjDADAna.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Wuj Leon ma sporą kolekcję szabel.

 (1.2) Dziś zaprezentujemy najnowszą kolekcję znanej firmy produkującej luksusowe samochody.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlɛkt͡sʲja, AS: kolekcʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolekcjonerstwo n., kolekcjoner m., kolekcjonerka ż., kolekcjonowanie n.

 czas. kolekcjonować ndk.

 przym. kolekcjonerski

Wiktionary


kolekcjomania

namiętność zbierania, kolekcjonowania czegoś


SJP.pl


kolekcjoner

osoba tworząca kolekcję


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) osoba, która coś kolekcjonuje; właściciel kolekcji

Wiktionary

  • kolekcjoner – osoba tworząca kolekcję
  • Kolekcjoner – powieść Johna Fowlesa z 1963 roku
  • Kolekcjoner – film z 1965 roku
  • Kolekcjoner – film z 1997 roku
  • Kolekcjoner – film z 2001 roku
  • Kolekcjoner – film z 2012 roku
  • Kolekcjoner – minialbum zespołu Maanam wydany w 1995 roku

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Na wyprzedaż przyjechało wielu kolekcjonerów antyków.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɛkˈt͡sʲjɔ̃nɛr, AS: kolekcʹi ̯õner

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolekcja ż., kolekcjonowanie n., kolekcjonerstwo n.

:: fż. kolekcjonerka

 czas. kolekcjonować

 przym. kolekcjonerski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zbieracz

Wiktionary


kolekcjonerka

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) kobieta, która coś kolekcjonuje; właścicielka kolekcji

Wiktionary

Kolekcjonerka (fr. La Collectionneuse) – francuski komediodramat z 1967 roku w reżyserii Érica Rohmera. Film jest czwartą częścią (kręcony jako trzeci) cyklu filmowego Sześć opowieści moralnych.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɛkt͡sʲjɔ̃ˈnɛrka, AS: kolekcʹi ̯õnerka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolekcja ż., kolekcjonowanie n., kolekcjonerstwo n.

:: fm. kolekcjoner

 czas. kolekcjonować

 przym. kolekcjonerski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zbieraczka

Wiktionary


kolekcjonerski

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kolekcjonerami, dotyczący kolekcjonerów, kolekcjonowania; charakterystyczny dla kolekcjonera

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Hiacynt to bardzo rzadki minerał kolekcjonerski i cenny kamień jubilerski.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolekcja ż., kolekcjoner mos., kolekcjonerka ż., kolekcjonowanie n., kolekcjonerstwo n.

 czas. kolekcjonować ndk.

 przym. kolekcyjny

Wiktionary


kolekcjonerskość

kolekcjonerski


SJP.pl

Patrz:

kolekcjonerski

kolekcjonerstwo

Kolekcjonerstwo (łac. collectio – zbiór) – świadome gromadzenie przedmiotów o ustalonym zakresie merytorycznym, topograficznym lub chronologicznym w celu tworzenia zbiorów, wystaw lub pokazów. Najczęściej w formie amatorskiej jako hobby. Rozwija się już u dzieci w wieku przedszkolnym.

  • bibliofilstwo – książki (zwłaszcza cenne i rzadkie, rękopisy, starodruki)
  • birofilistyka – przedmioty związane z piwem (etykiety, podkładki pod kufle, kapsle z nadrukami itp.)
  • ekslibris – ekslibris, PF-ki, grafika okołoekslibrisowa
  • falerystyka – ordery i odznaczenia
  • filatelistyka – znaczki pocztowe
  • filobutonistyka – guziki
  • deltiologia – pocztówki
  • filumenistyka – etykiety z pudełek od zapałek
  • fonotelistyka – karty telefoniczne
  • ksyrofilistyka – przedmioty związane z goleniem (żyletki, maszynki do golenia, brzytwy itp.)
  • notafilia - banknoty i notgeldy
  • numizmatyka – monety i medale
  • militarystyka – przedmioty pochodzenia wojskowego (manierki, menażki, hełmy, bagnety)
  • skrypofilistyka – papiery wartościowe, przede wszystkim akcje i obligacje.

Wikipedia


kolekcjonować

czasownik

 (1.1) zbierać przedmioty tworząc z nich kolekcję

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Kolekcjonuję stare monety.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɛkt͡sʲjɔ̃ˈnɔvat͡ɕ, AS: kolekcʹi ̯õnovać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolekcja ż., kolekcjoner m., kolekcjonerka ż., kolekcjonerstwo n., kolekcjonowanie n.

 przym. kolekcjonerski

Wiktionary


kolekcjonowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|kolekcjonować.

Wiktionary

Kolekcjonerstwo (łac. collectio – zbiór) – świadome gromadzenie przedmiotów o ustalonym zakresie merytorycznym, topograficznym lub chronologicznym w celu tworzenia zbiorów, wystaw lub pokazów. Najczęściej w formie amatorskiej jako hobby. Rozwija się już u dzieci w wieku przedszkolnym.

  • bibliofilstwo – książki (zwłaszcza cenne i rzadkie, rękopisy, starodruki)
  • birofilistyka – przedmioty związane z piwem (etykiety, podkładki pod kufle, kapsle z nadrukami itp.)
  • ekslibris – ekslibris, PF-ki, grafika okołoekslibrisowa
  • falerystyka – ordery i odznaczenia
  • filatelistyka – znaczki pocztowe
  • filobutonistyka – guziki
  • deltiologia – pocztówki
  • filumenistyka – etykiety z pudełek od zapałek
  • fonotelistyka – karty telefoniczne
  • ksyrofilistyka – przedmioty związane z goleniem (żyletki, maszynki do golenia, brzytwy itp.)
  • notafilia - banknoty i notgeldy
  • numizmatyka – monety i medale
  • militarystyka – przedmioty pochodzenia wojskowego (manierki, menażki, hełmy, bagnety)
  • skrypofilistyka – papiery wartościowe, przede wszystkim akcje i obligacje.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Jeśli chodzi o kolekcjonowanie pluszaków, to moja przyjaciółka jest prawdziwą pasjonatką.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolekcja ż., kolekcjonerstwo n., kolekcjoner m., kolekcjonerka ż.

 czas. kolekcjonować ndk.

 przym. kolekcjonerski

Wiktionary


kolekcyjka

zdrobnienie od: kolekcja


SJP.pl


kolekcyjny

kolekcja


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z kolekcją, dotyczący kolekcji

Wiktionary

Patrz:

kolekcja

Powiązane:

 przym. kolekcjonerski

Wiktionary


kolekta

1. modlitwa w kościele rzymskokatolickim odmawiana przed pierwszym czytaniem;
2. nadzwyczajna zbiórka pieniędzy na cele określone przez Kościół


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) rel. jedna z modlitw w kanonie mszy świętej;

 (1.2) rel. zbiórka datków podczas eucharystii;

 (1.3) rel. to, co zostało zebrane podczas zbiórki w czasie mszy, ofiara pieniężna;

Wiktionary

Kolekta (łac. collecta – składka, zbiór) – modlitwa w liturgii kościołów chrześcijańskich, odmawiana przed pierwszym czytaniem w czasie mszy świętej lub nabożeństwa i zamykająca obrzędy wstępne. Wyraża ona charakter danej celebracji.

W Kościele rzymskokatolickim, w zwyczajnej formie rytu rzymskiego, po skończeniu hymnu „Chwała na wysokości Bogu lub – jeżeli się go nie odmawia – po akcie pokuty i wezwaniach Kyrie eleison (jeżeli nie została wybrana tropowana trzecia forma aktu pokuty – „Panie, który […], zmiłuj się nad nami), celebrans ze złożonymi rękami mówi „Módlmy się”. Wszyscy modlą się przez pewien czas w milczeniu. Następnie celebrujący rozkłada ręce i odmawia modlitwę z Mszału. Po jej ukończeniu składa ręce, a lud odpowiada: „Amen”, uznając modlitwę za swoją.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W czasie kolekty wierni zachowują postawę stojącą.

 (1.2) Za rozdanie śpiewników, dzwonienie i kolektę odpowiedzialni będą akolici.

 (1.3) Pieniądze z prasy i kolektę kościelny zaniósł na plebaniaebanię.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) składka, taca, ofiara

 (1.3) składka, taca, ofiara

Wiktionary


kolektanea

zbiór wypisów z dzieł literackich lub naukowych; collectanea


SJP.pl


kolektarz

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zbiór modlitw zwanych kolektami

Wiktionary

Antyfonarz (z łac.średn. antiphonarium) – księga liturgiczna Kościoła rzymskokatolickiego zawierająca zbiór antyfon (najstarszych śpiewów liturgicznych); w czasach późniejszych w skład antyfonarza weszły również śpiewy używane w liturgii poza mszą świętą.W antyfonarz wchodziły pieśni śpiewane w niedziele i inne święta.

Wikipedia


kolektiwum

w językoznawstwie: rzeczownik, liczebnik lub zaimek wyrażający pojęcie jakiejś zbiorowości, ale mający formę liczby pojedynczej, np. państwo (Nowakowie), sześcioro (strażaków), kilkoro (ludzi); collectivum; rzeczownik, liczebnik lub zaimek zbiorowy


SJP.pl


kolektomia

całkowite lub częściowe usunięcie jelita grubego


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) med. częściowe lub całkowite chirurgiczne usunięcie jelita grubego;

Wiktionary

Kolektomia – częściowe lub całkowite (totalne) chirurgiczne usunięcie jelita grubego. Najczęściej wykonywana jest z powodu nowotworu złośliwego, wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, polipowatości rodzinnej.

Proktokolektomia to usunięcie jelita grubego razem z odbytnicą. W niektórych przypadkach można wykonać zabieg z zachowaniem funkcji odbytu (np. metodą Duhamela lub Soave, stosowanymi w leczeniu choroby Hirschsprunga), jednak najczęściej konieczne jest wykonanie ileostomii.

Wikipedia


kolektor

dawniej:
1. kolekcjoner;
2. sprzedawca losów loterii; właściciel kolektury;
3. osoba zbierająca opłaty, poborca


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) techn. mot. rura odprowadzająca na zewnątrz spaliny zbierane z rur wydechowych poszczególnych cylindrów tłokowego silnika spalinowego

 (1.2) techn. przewód lub kanał zbiorczy służący do przepływu cieczy lub gazów

 (1.3) techn. zob. kolektor słoneczny.;

 (1.4) chem. w analizie chemicznej: zob. nośnik.

 (1.5) geol. skała z pokładami ropy naftowej lub gazu ziemnego

 (1.6) techn. obszar tranzystora, a także elektroda doprowadzona do tego obszaru

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (2.1) pracownik, ajent, właściciel kolektury

Wiktionary

  • kolektor dolotowy
    • kolektor ssący
  • kolektor wylotowy
  • kolektor słoneczny
  • kolektor kanalizacyjny: rurociąg do zbierania ścieków lub wód opadowych z sieci kanalizacyjnej
  • kolektor złożowy (zbiornik złożowy): skała o właściwościach umożliwiających gromadzenie w niej ropy naftowej lub gazu ziemnego
  • kolektor flotacyjny (odczynnik flotacyjny): substancja chemiczna wspomagająca flotację
  • w analizie chemicznej: nośnik
  • część układu optycznego mikroskopu
  • obszar tranzystora, a także elektroda doprowadzona do tego obszaru
  • elektroda do zbierania jonów (w lampie elektronowej)
  • pracownik kolektury

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kolektor zbiera gazy wydechowe do jednej rury.

 (1.3) Niektórzy wykorzystują kolektory słoneczne do ogrzewania swoich domów.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlɛktɔr, AS: kolektor

Wiktionary


kolektorka

dawniej:
1. kolekcjonerka;
2. właścicielka kolektury; kobieta sprzedająca losy loteryjne;
3. kobieta zbierająca opłaty


SJP.pl


kolektorowy

przymiotnik od: kolektor


SJP.pl


kolektorski

związany z kolektorem lub kolekturą, sprzedażą kuponów w grach liczbowych lub losów loteryjnych


SJP.pl


kolektura

punkt sprzedaży kuponów gier liczbowych, losów na loterię itp.


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) miejsce sprzedaży losów loteryjnych

Wiktionary

Kolektura (łac. collectum – zebrać) – punkt sprzedaży i przyjmowania losów lub kuponów loteryjnych lub gier liczbowych.

Na terenie Górnego Śląska określa się tak również punkty handlowe, w których można nabyć bilety okresowe komunikacji miejskiej.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W dniu kumulacji przed kolekturami ustawiały się długie kolejki.

Wiktionary


kolekturowy

przymiotnik od: kolektura


SJP.pl


kolektyw

1. zespół ludzi związanych stałą wspólną pracą, działalnością, dążeniami;
2. dalsza (od strony oka) soczewka okularu w mikroskopie lub lunecie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) książk. grupa osób związanych wspólną pracą czy inną działalnością, mających ten sam cel

 (1.2) opt. dalsza od oka soczewka okularu w urządzeniu optycznym, np. mikroskopie

Wiktionary

  • grupa osób związanych wspólnym działaniem, zespół
  • Kolektyw (soczewka) – soczewka układu optycznego okularu
  • Kolektyw (komiks) – magazyn komiksowy
  • Kolektyw – rumuński film dokumentalny z 2019 roku
  • Kolektyw nieregularny – pojęcie statystyczne
Zobacz też
  • Kolektywizacja
  • Kolektywizm
  • Anarchizm kolektywistyczny
  • Wychowanie kolektywne – zob. homo sovieticus
  • Grupa korporacyjna

Wikipedia

Powiązane:

 przym. kolektywistyczny, kolektywizacyjny, kolektywny

 rzecz. kolektywność ż., kolektywizowanie n., kolektywizm mrz., kolektywizacja ż.

 przysł. kolektywnie

Wiktionary


kolektywista

osoba uznająca prymat dobra zbiorowości nad interesami i potrzebami indywidualnymi, w kwestiach ekonomicznych zwolennik kolektywizacji środków produkcji


SJP.pl


kolektywistka

kolektywista


SJP.pl

Patrz:

kolektywista

kolektywistyczny

kolektywizm


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kolektywizmem, kolektywistami, właściwy kolektywizmowi lub kolektywistom

Wiktionary

Patrz:

kolektywizm

Powiązane:

 rzecz. kolektywizm mrz., kolektywista mos., kolektywistka ż., kolektyw mrz., kolektywizacja ż., kolektywizowanie n.

 przym. kolektywny, kolektywizacyjny

 przysł. kolektywnie

Wiktionary


kolektywizacja

proces zastępowania własności indywidualnej (zwłaszcza ziemi i środków produkcji rolnej) różnymi formami własności zbiorowej (państwowej, spółdzielczej, itp.)


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) nadawanie czemuś formy kolektywnej;

Wiktionary

Kolektywizacja – nadawanie formy zbiorowej, czyli kolektywnej, na przykład przekształcanie indywidualnych gospodarstw rolnych w spółdzielnie rolnicze (zob. RSP, Kołchoz), warsztatów rzemieślniczych w spółdzielnie produkcyjne itp.

Kolektywizacja rolnictwa to przymusowe wstępowanie rolników do spółdzielni, połączone z procesem łączenia gruntów rolnych we wspólnoty spółdzielcze.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. kolektyw m., kolektywność ż., kolektywizowanie n., kolektywizm m., kolektywista m., kolektywistka ż.

 czas. kolektywizować ndk., skolektywizować dk.

 przym. kolektywny, kolektywistyczny, kolektywizacyjny

 przysł. kolektywnie

Wiktionary


kolektywizacyjny

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kolektywizacją, dotyczący kolektywizacji

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolektywizacja ż., kolektyw m., kolektywność ż., kolektywizowanie n., kolektywizm m., kolektywista m., kolektywistka ż.

 czas. kolektywizować ndk., skolektywizować dk.

 przym. kolektywny, kolektywistyczny

 przysł. kolektywnie

Wiktionary


kolektywizm

1. w ekonomii: system zarządzania gospodarką, opierający się na uspołecznionych, wspólnych środkach produkcji;
2. w socjologii: stanowisko opierające się na kryteriach holistycznych, przeciwstawiające się indywidualizmowi


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) socjol. przeciwstawiany indywidualizmowi pogląd akcentujący rolę wspólnot, grup i zbiorowości;

Wiktionary

Kolektywizm – pogląd traktujący wspólnoty, grupy i zbiorowości jako elementarne jednostki społeczne.

Przeciwieństwem kolektywizmu jest indywidualizm.

W krajach komunistycznych oznacza zasadę przymusu wspólnej własności i zbiorowej pracy, która jest tam propagowana i praktykowana (zob. kolektywizacja, kolektywizacja w ZSRR, kolektywizacja w PRL, komuny ludowe w ChRL).

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. kolektyw m., kolektywizacja ż., kolektywizowanie n.

 przym. kolektywistyczny, kolektywny, kolektywizacyjny

 przysł. kolektywnie

Wiktionary


kolektywizować

zastępować własność indywidualną (zwłaszcza ziemi i środków produkcji rolnej) różnymi formami własności zbiorowej, np. państwową, spółdzielczą


SJP.pl


kolektywizowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|kolektywizować.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolektywizacja ż., kolektyw m., kolektywność ż., kolektywizm m., kolektywista m., kolektywistka ż.

 czas. kolektywizować ndk., skolektywizować dk.

 przym. kolektywny, kolektywistyczny, kolektywizacyjny

 przysł. kolektywnie

Wiktionary


kolektywnie

przysłówek

 (1.1) zbiorowo, zespołowo, wspólnie

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɛkˈtɨvʲɲɛ, AS: kolektyvʹńe

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolektyw m., kolektywność ż., kolektywizacja ż., kolektywizowanie n., kolektywizm m., kolektywista m., kolektywistka ż.

 czas. kolektywizować ndk., skolektywizować dk.

 przym. kolektywny, kolektywistyczny, kolektywizacyjny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zbiorowo, zespołowo, wspólnie

Wiktionary


kolektywność

1. zespołowy charakter czegoś;
2. jedność, wspólnota, integracja


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest kolektywne; cecha tych, którzy są kolektywni

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolektyw m., kolektywizacja ż., kolektywizowanie n.

 przym. kolektywny, kolektywizacyjny

 przysł. kolektywnie

Wiktionary


kolektywny

książkowo: odnoszący się do kolektywu, oparty na zbiorowej pracy, wspólnym działaniu; zespołowy, zbiorowy, wspólny


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) zbiorowy, zespołowy, wspólny; oparty na takim działaniu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Tajemnicą inteligencji roju jest kolektywna samoorganizacja.

 (1.1) …ważnym zagrożeniem były bunty plemięemion arabskich, które za życia Muhammada złożyły mu przysięgę lojalności, a które po jego śmierci uznały się za zwolnione z zawartej z nim umowy i wynikających stąd zobowiązań wobec Medyny. Arabska tradycja nadała plemiennym przejawom nieposłuszeństwa kolektywną nazwę „ridda”, czyli apostazja, odrzucenie.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɛkˈtɨvnɨ, AS: kolektyvny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolektyw m., kolektywność ż., kolektywizacja ż., kolektywizowanie n., kolektywizm m., kolektywista m., kolektywistka ż.

 czas. kolektywizować ndk., skolektywizować dk.

 przym. kolektywistyczny, kolektywizacyjny

 przysł. kolektywnie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zbiorowy, zespołowy, wspólny

Wiktionary


kolemanit

minerał z grupy boranów


SJP.pl


kolemczyce

Kolemczyce – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie chełmskim, w gminie Dorohusk.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa chełmskiego.

Wieś wchodzi w skład sołectwa Ladeniska, Mościska, Kolemczyce. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 13 mieszkańców i była najmniejszą co do liczby ludności miejscowością gminy.

Wikipedia


koleń

gatunek rekina, jego mięso jest jadalne


SJP.pl

Koleń pospolity, koleń (Squalus acanthias) – gatunek ryby chrzęstnoszkieletowej z rodziny koleniowatych (Squalidae). Ceniona ryba konsumpcyjna.

Wikipedia


kolenchyma

tkanka roślinna wzmacniająca, zbudowana z żywych i elastycznych komórek o zgrubiałych i niezdrewniałych ściankach, zwiększająca wytrzymałość mechaniczną rośliny; kollenchyma, zwarcica


SJP.pl

Kolenchyma (zwarcica) – tkanka roślinna wzmacniająca złożona z komórek żywych, elastycznych i wydłużonych, otoczonych niezdrewniałą celulozowo-pektynową ścianą. Komórki mogą zawierać chloroplasty, chociaż nie należą do tkanek asymilacyjnych. W ścianie komórkowej występują zwykle nierównomierne zgrubienia. Zwykle komórki kolenchymy ściśle do siebie przylegają. Pomimo znacznej grubości ściany komórkowe kolenchymy pozostają elastyczne, co umożliwia wzrost rośliny na długość. Czasem w skład ściany komórkowej wchodzi oprócz celulozy protopektyna, zdolna do pęcznienia.

Wikipedia


kolenda

nazwisko


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) stpol. kolęda

Wiktionary

Kolenda (Kolęda) – polski herb szlachecki odmiana herbu Bełty.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Zwyczaj ten był bardzo pożyteczny, póki go nadużycie nie skaziło. Pleban gdy miał przybyć do wsi z kolendą, organista w przeddzień uwiadamiał mieszkańców obchodząc wieś całą z dzwonkiem.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolendnik m.

 czas. kolendować ndk.

Wiktionary


kolender

siewna, pospolita roślina jednoroczna, przyprawowa i w mniejszym stopniu lecznicza, należąca do rodziny selerowatych; kolendra


SJP.pl


kolendowicz

nazwisko


SJP.pl

Osoby o tym nazwisku:

  • Jacek Kolendowicz – polski działacz i redaktor wędkarski
  • Robert Kolendowicz – polski piłkarz, trener

Wikipedia


kolendra

1. siewna, pospolita roślina jednoroczna, przyprawowa i w mniejszym stopniu lecznicza, należąca do rodziny selerowatych; kolender;
2. przyprawa z suszonych owoców rośliny o tej samej nazwie; kolender


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) bot. nazwa systematyczna|Coriandrum|L.|ref=tak., rodzaj roślin z rodziny selerowatych, mających zastosowanie kulinarne;

 (1.2) bot. nazwa systematyczna|Coriandrum sativum|L.|ref=tak., gatunek rośliny jednorocznej z rodziny selerowatych;

 (1.3) bot. uprawna roślina z gatunku kolendry (1.2)

 (1.4) kulin. spoż. przyprawa z suszonych owoców lub liści kolendry (1.3)

 (1.5) kulin. spoż. nać kolendry (1.3)

Wiktionary

Kolendra (Coriandrum L.) – rodzaj roślin z rodziny selerowatych. Obejmuje w zależności od ujęcia dwa lub trzy gatunki. Występują one w południowo-zachodniej Azji, gdzie rosną w suchych, trawiastych murawach. W stanie świeżym mają nieprzyjemny zapach określany jako przypominający woń wydzielaną przez pluskwy.

Wikipedia

Przykłady

 (1.4) W potrawach gotowanych rozmaite rzeczy są podobne z postaci do pieprzu: rodzynki korynckie, jałowiec suszony, kolendra.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlɛ̃ndra, AS: kolndra

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kolendrowy

Wiktionary


kolendrowy

przymiotnik od: kolendra


SJP.pl


koleniokształtne

rząd ryb z podgromady spodoustych


SJP.pl

Koleniokształtne (Squaliformes) – rząd ryb chrzęstnoszkieletowych (Chondrichthyes) z nadrzędu Squalomorphi.

Wikipedia


koleniowate

rodzina ryb chrzęstnoszkieletowych


SJP.pl

Koleniowate (Squalidae) – rodzina ryb chrzęstnoszkieletowych z rzędu koleniokształtnych (Squaliformes), obejmująca gatunki głębokowodne i głębinowe.

Wikipedia


koleniowaty

o cechach koleniowatych (rodzina ryb)


SJP.pl


koleopter

samolot pionowego startu i lądowania, którego skrzydło ma kształt pierścienia; coleopter; pierścieniopłat


SJP.pl

Pierścieniopłat – statek powietrzny, który zamiast klasycznych skrzydeł, ma płat nośny ukształtowany w formie pierścienia otaczającego kadłub.

Pierścieniopłat może mieć napęd śmigłowy, pochodzący z dwóch przeciwbieżnych śmigieł napędzanych silnikiem turbośmigłowym, lub napęd odrzutowy pochodzący z silnika turboodrzutowego oraz strumieniowego (pierścieniowy płat nośny pierścieniopłata pełni wtedy także funkcję obudowy silnika strumieniowego).

Wikipedia


koleopterolog

zoolog badający chrząszcze


SJP.pl

Koleopterolog – naukowiec, entomolog zajmujący się badaniem chrząszczy (Insecta: Coleoptera). Żargonowo wśród entomologów nazywany bywa "chrząszczarzem". W szerszym rozumieniu to także osoba interesująca się (amatorsko, hobbystycznie) tą grupą owadów, choć nie prowadząca samodzielnie badań naukowych. Ze względu na dużą liczbę gatunków, atrakcyjny wygląd wielu gatunków chrząszczy a także długą tradycję kolekcjonerstwa entomologicznego, grupa koleopterologów (zwłaszcza koleopterologów-amatorów) w Polsce i na świecie jest bardzo liczna.

Wikipedia


koleopterologia

dział zoologii, nauka o chrząszczach


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zool. nauka o chrząszczach;

Wiktionary

Koleopterologia (gr. koleopteros – 'chrząszcz', lógos – 'mowa, słowo') – dział entomologii zajmujący się badaniem owadów z rzędu chrząszczy (Insecta: Coleoptera). Naukowcy zajmujący się badaniami chrząszczy to koleopterolodzy.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɛɔptɛrɔˈlɔɟja, AS: koleopteroloǵi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koleopterolog m.

 przym. koleopterologiczny

Wiktionary


koleoptyl

pochewka liściowa otaczająca stożek wzrostu i zawiązki pierwszych liści w zarodku traw i w kiełkującym pędzie


SJP.pl

Koleoptyl – w zarodkach traw pochewka wykształcająca się jako pochwiasta część liścienia. Funkcją koleoptylu jest osłanianie merystemu wierzchołkowego pędu i zawiązków pierwszych liści. Podczas kiełkowania ziarniaka koleoptyl rośnie przez pewien czas wraz z zarodkiem, osiąga szydlasty kształt i długość kilku centymetrów, a następnie zostaje rozerwany przez rozwijające się kolejne liście.

Wikipedia


koleoryza

niewielka pochwa osłaniająca korzeń pierwotny zarodka traw


SJP.pl

Koleoryza – pochwa osłaniająca korzeń pierwotny zarodka traw. Prawdopodobnie jest tworem stanowiącym przystosowanie do rozwoju zarodka w nasieniu okrytym zwykle szczątkową łupiną nasienną i usytuowanym na skraju nasienia wypełnionego poza tym bielmem.

Wikipedia


kolera

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) stpol. żółć

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlɛra, AS: kolera

Wiktionary


koleś

koleżka, ziom, ziomal, ziomek, ziomuś; potocznie:
1. kolega, kompan;
2. osoba bliżej nieznana; gość, kolo


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) zgrub. od: kolega

 (1.2) pot. mężczyzna, bliżej nieokreślony

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Jacek, twoi kolesie znów nabrudzili w przedpokoju.

 (1.2) Zobacz, jaki śmieszny koleś idzie.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔlɛɕ, AS: koleś

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolega mos., koleżanka ż., kolo mos./mrz., kolesiostwo n., koleżeństwo n.

:: fż. kolesiówa ż.

 czas. kolesiować się ndk.

 przym. kolesiowski, koleżeński

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) facet

Wiktionary


kolesiostwo

pot. wzajemne popieranie się ludzi powiązanych ze sobą zażyłością, jakimiś układami w celu osiągnięcia pewnych korzyści, najczęściej zdobywanych w sposób nieuczciwy


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) pejor. popieranie kolegów w wyborze na stanowiska

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Heniek nie chciał popierać kolesiostwa, to go wykluczyli.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koleś mos., kolo mos./mrz.

 przym. kolesiowski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kumoterstwo

Wiktionary


kolesiówa

kolesiówka; potocznie:
1. koleżanka, kompanka;
2. bliżej nieznana kobieta; gościówa, babka, facetka


SJP.pl


kolesiowaty

wykazujący cechy typowe dla kolegi, kompana


SJP.pl


kolesiówka

kolesiówa; potocznie:
1. koleżanka, kompanka;
2. bliżej nieznana kobieta; gościówa, babka, facetka


SJP.pl


kolesiowski

koleś; kolesiowy


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) pejor. dotyczący kolesiostwa, związany z kolesiostwem

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koleś mos., kolesiostwo n.

Wiktionary


kolesiowy

koleś; kolesiowski


SJP.pl


koleśnica

część przednia konnego pługa koleśnego, dwukołowy wózek regulujący głębokość orki


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pług umieszczony na dwóch kołach

Wiktionary

Koleśnica (inna nazwy; koleśnie, przodek pługa) – dwukołowy wózek z kabłąkiem z poprzeczką o regulowanej wysokości wyposażoną w siodełko na którym wspiera się grządziel pługa, radła, wyorywacza buraków, i innych tego typu narzędzi. Koleśnica wyposażona też jest w zaczepy łańcuchowe ciągnące narzędzie oraz krótki dyszel z hakiem do zaczepienia uprzęży konia ciągnącego pług.

Wikipedia

Powiązane:

 przysł. koleśno

 rzecz. koleśność ż.

Wiktionary


koleśnik

nazwisko


SJP.pl

Koleśnik – osada w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie szczecineckim, w gminie Biały Bór.

W latach 1975–1998 wieś należała do woj. koszalińskiego.

Wikipedia


koleśno

przysłówek

 (1.1) daw. (np. jadąc dokądś) pojazdem kołowym

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) I jechała szlachta szumnie, konno i koleśno, z pocztami sług, z kredensami, z wozami i obfitością na nich wygód wszelkich, a obciążona tak bronią, iż niejeden za trzech wszelakiego dźwigał oręża [...]

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kołowy mos., koleśnica ż., koleśnik m., koleśność ż., koło n.

 czas. kołować ndk.

 przym. koleśny, kołowy

 przyim. koło

Wiktionary


koleśność

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) daw. posiadanie kół

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Koleśność u pługów okazała się niepotrzebną i obciążającą sprzężaj, mojem więc zdaniem ta stanowczo usunięta być winna [...]

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koleśnica ż., koleśnik m., koło m.

 czas. kołować ndk.

 przym. koleśny, kołowy

 przysł. koleśno

Wiktionary


koleśny

1. przestarzałe: dotyczący pojazdu poruszającego się na kołach; kołowy;
2. pług koleśny - pług konny składający się z właściwego pługa i z koleśnicy, dwukołowego wózka regulującego głębokość orki


SJP.pl


kolesowiec

w ZSRR i innych krajach socjalistycznych: przodownik pracy w rolnictwie


SJP.pl


kolet

1. kurtka noszona niegdyś przez żołnierzy w wojsku polskim;
2. ostra końcówka u spodu oszlifowanego diamentu lub innego kamienia szlachetnego


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) hist. wojsk. kurtka żołnierska z sukna lub skóry łosiowej

 (1.2) hist. rodzaj wywijanego kołnierza w dawnych strojach

Wiktionary

Kolet (fr. collet – kołnierz) – rodzaj skórzanego ubioru wojskowego ze skóry łosiowej, jeleniej lub wołowej, w powszechnym użytku od czasu wojny trzydziestoletniej, w XVIII-XIX wieku zastąpiony ubiorem sukiennym.

Był długim kaftanem lub płaszczem z długimi rękawami (lub bez), rozszerzanym w części dolnej. Zwykle wkładano go pod kirys (np. rajtaria, arkebuzeria, pikinierzy) lub na wierzch jako rodzaj lżejszego ubioru ochronnego (np. u muszkieterów, dragonów). Nazwa pochodzi od wywijanego skórzanego kołnierza.

Wikipedia


koleta

1. kurtka noszona niegdyś przez żołnierzy w wojsku polskim;
2. ostra końcówka u spodu oszlifowanego diamentu lub innego kamienia szlachetnego


SJP.pl

Koleta (franc. Colette) – pierwotnie zdrobniała forma imienia Nikoleta, powstałego od Nikoli, żeńskiego odpowiednika Mikołaja. Koleta jest imieniem znanym w Polsce od dawna, dzięki funkcjonującemu na ziemiach polskich zakonowi żeńskiemu.

Wikipedia


koletka

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) rel. zakonnica ze zgromadzenia św. Kolety

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Koleta ż., Nikoleta ż., koletanka ż.

:: fm. koletanin m.

 przym. koletański

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) koletanka

Wiktionary


koleus

roślina z rodziny wargowych występująca w Afryce i w Azji, uprawiana dla wielobarwnych liści; paczula; pokrzywa amerykańska


SJP.pl

Wikipedia


koleżaneczka

zdrobnienie od: koleżanka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. zdrobn. od: koleżanka

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɛʒãˈnɛt͡ʃka, AS: koležãnečka

Wiktionary


koleżanka

towarzyszka w szkole lub w pracy


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) towarzyszka nauki lub zabawy

 (1.2) towarzyszka pracy

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Adelajda to imię mojej najlepszej koleżanki.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɛˈʒãnka, AS: koležãnka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koleś m., koleżeństwo n., kolegowanie n.

:: fm. kolega m.

 czas. kolegować się, kolegować

 przym. koleżeński

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1-2) znajoma, kumpelka, kumpela, reg. śl. kamaradka.

Wiktionary


koleżankować

inaczej kolegować się z drugą osobą


SJP.pl


koleżeński

dotyczący kolegi; przyjacielski, życzliwy, uczynny


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) przyjacielski, życzliwy i uczynny

 (1.2) dotyczący kolegi, koleżanki lub koleżeństwa

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Starałem się być nieco protekcjonalny, ale równocześnie niezmiernie koleżeński.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɛˈʒɛ̃j̃sʲci, AS: koležĩ ̯sʹḱi

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolega m., koleżanka ż., koleżeństwo n., koleżeńskość ż., koleś mos., koleżka m.

 przysł. koleżeńsko, po koleżeńsku

 czas. kolegować

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) oddany, serdeczny

Wiktionary


koleżeńskość

koleżeński


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest koleżeńskie; cecha tych, którzy są koleżeńscy

Wiktionary

Patrz:

koleżeński

Przykłady

 (1.1) U mnie w pracy jest duża koleżeńskość między wszystkimi pracownikami.

Wiktionary

Powiązane:

 przym. koleżeński

 przysł. koleżeńsko

 rzecz. koleżeństwo n.

Wiktionary


koleżeństwo

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) przyjazne zachowanie i sympatia okazywane kolegom i koleżankom

 (1.2) ogół kolegów i koleżanek

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) (…) łączyła ich przyjaźń nierozerwana i koleżeństwo, jednakże rozterki pomiędzy nimi nie ustawały: jeden wszystko chciał turczyć, a drugi kozaczyć (…).

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koleżka m., koleś mos., kolega m., koleżanka ż., koleżeńskość

 czas. kolegować się, kolegować

 przym. koleżeński

 przysł. koleżeńsko, po koleżeńsku

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) przyjaźń, drużba, komitywa; pot. kumplostwo, sztama

Wiktionary


koleżka

koleś, ziom, ziomal, ziomek, ziomuś; potocznie:
1. kolega, kompan;
2. osoba bliżej nieznana; gość, kolo


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) pot. kolega, zwłaszcza bliski

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Koleżka mój, niejaki Skubliński Alojzy, posiada na Marszałkowskiej ulicy mieszkanie, trzy pokoje z kuchnią i łazienką.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolega m., koleżanka ż., koleżeństwo n.

 czas. kolegować się ndk., zakolegować się dk.

 przym. koleżeński

 przysł. koleżeńsko

Wiktionary


koleżko

koleś, ziom, ziomal, ziomek, ziomuś; potocznie:
1. kolega, kompan;
2. osoba bliżej nieznana; gość, kolo


SJP.pl


kolia

naszyjnik kobiety, ozdobiony drogimi klejnotami


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) naszyjnik ze szlachetnych kamieni lub ich imitacji ułożonych w bogatą, dekoracyjną kompozycję

 (1.2) techn. dwuczęściowy, metalowy pierścień mocujący elementy konstrukcji, wiążący rury itp.

Wiktionary

Kolia – miejscowość w Wallis i Futunie (zbiorowość zamorska Francji), położona na wyspie Futuna, w okręgu Alo. Według spisu powszechnego z 2018 roku, liczyła 254 mieszkańców.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈkɔlʲja, AS: kolʹi ̯a

Wiktionary


koliba

miejsce schronienia w górach, zwłaszcza szałas pasterski; koleba


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) etn. góry. szałas stanowiący schronienie w górach

 (1.2) gw-pl|Bukowina. szopa przeznaczona dla chorych owiec

Wiktionary

  • koliba, koleba, kolyba – miejsce schronienia w górach
  • Willa „Koliba”
  • Koliba Studencka Politechniki Warszawskiej

--

  • koleba (transport) – wagonik-wywrotka używany w górnictwie, budownictwie itp

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Już księżyc na niebo wychodzi, • Zapłoną dookoła ogniska, • I wkrótce popłynie z hawiarskiej koliby • Melodia nam wszystkim tak bliska

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

 etym|rum|colibă. (chata, szałas), etym|alb|kolibe. < etym|gr|καλύβη. (kalýbē)

uwagi. inna pisownia: koleba

tłumaczenia.

* hiszpański: (1.1) borda ż., cabaña ż.

źródła.

== koliba (język czeski.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) koliba, szałas pasterski, bacówka

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


koliber

najmniejszy ptak na świecie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) ornit. barwnie upierzony i żywiący się nektarem najmniejszy z ptaków;

Wiktionary

  • ptak z rodziny kolibrowatych (Trochilidae)
  • ptak z podrodziny kolibrów (Trochilinae)
  • KoLiber – polskie stowarzyszenie konserwatywno-liberalne
  • Koliber – polska seria wydawnicza
  • Koliber – produkowany w Polsce radioodbiornik
  • Koliber – brytyjsko-amerykański film kryminalny z gatunku dramat z 2013 roku

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Patrz, jakie piękne, różnobarwne papugi, złotopióre kolibry, przecudowne kwiaty i wspaniała roślinność.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlʲibɛr, AS: kolʹiber

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koliberek m.

Wiktionary


koliberek

zdrobnienie od: koliber


SJP.pl


kolibki

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna

 (1.1) geogr. adm. osiedle w południowo-wschodniej części Gdyni;

Wiktionary

Kolibki (kaszb. Kòlibczi, niem. Koliebken) – osiedle w Gdyni, w dzielnicy Orłowo położone nad potokiem Kolibkowskim. Obszar osiedla obejmuje południową część dzielnicy Orłowo i znajduje się bezpośrednio nad Morzem Bałtyckim granicząc od południa z Sopotem (granica na rzece Swelina).

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) We wrześniu 1939 r. na pozycjach pod Kolibkami 2 Morski Pułk Strzelców prowadził ciężkie walki obronne Gdyni.

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kolibkowski

Wiktionary


kolibr

dawniej: koliber


SJP.pl


kolibrowate

rodzina ptaków z rzędu krótkonogich


SJP.pl

Kolibrowate (Trochilidae) – rodzina ptaków z rzędu krótkonogich (Apodiformes), a według taksonomii Sibleya-Ahlquista tworząca osobny rząd Trochiliformes. Obejmuje gatunki lądowe, zamieszkujące Amerykę, głównie w strefie międzyzwrotnikowej.

Wikipedia


kolibrowaty

o cechach kolibrowatych (rodzina ptaków)


SJP.pl


kolibło

kolibło egipskie - drzewo rosnące w Afryce i Azji Zachodniej, o różnorodnych zastosowaniach


SJP.pl

Kolibło (Balanites Delile) – rodzaj roślin z rodziny parolistowatych (Zygophyllaceae). Obejmuje 9 gatunków. Wszystkie rosną w Afryce (zasięg rodzaju obejmuje niemal cały jej obszar bez Tunezji i Afryki Południowej), dwa gatunki rosną poza tym także w Azji południowo-zachodniej oraz w Indiach i Mjanmie.

Wikipedia


kolibłowate

rodzina roślin okrytozalążkowych z kladu dwuliściennych właściwych; Balanitaceae


SJP.pl


kolibłowaty

o cechach kolibłowatych (rodzina roślin)


SJP.pl


kolidar

laserowy przyrząd do pomiaru odległości; colidar; dalmierz laserowy


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) przest. dalmierz laserowy

Wiktionary

Kolidar – dalmierz laserowy, którego źródłem promieniowania jest laser impulsowy. Służy głównie do wykrywania i lokalizacji obiektów znajdujących się w przestrzeni kosmicznej lub pomiarów odległości między dwoma statkami kosmicznymi.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: kɔˈlʲidar, AS: kolʹidar

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) colidar

Wiktionary


kolidować

1. być w sprzeczności z czymś, nie zgadzać się z czymś;
2. przeszkadzać w zrobieniu czegoś, być przeszkodą


SJP.pl

czasownik

 (1.1) być w sprzeczności, wykluczać się, stać w konflikcie

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlʲiˈdɔvat͡ɕ, AS: kolʹidovać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolizja ż., kolidowanie n.

Wiktionary


kolidowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|kolidować.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kolidować ndk.

Wiktionary


koligacenie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|koligacić.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. koligacić

Wiktionary


koligacić

książkowo: łączyć w związki rodzinne (pokrewieństwo lub powinowactwo) poprzez małżeństwo


SJP.pl

czasownik niedokonany (dk. skoligacić)

 (1.1) spowinowacać

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlʲiˈɡat͡ɕit͡ɕ, AS: kolʹigaćić

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koligacenie n., koligacja, koligat

Wiktionary


koligacja

1. książkowo: związek rodzinny oparty na pokrewieństwie lub powinowactwie; parantela;
2. przenośnie: bycie podobnym do kogoś lub czegoś pod jakimś względem, pozostawianie w bliskim związku z kimś lub z czymś; pokrewieństwo, filiacja, pobratymstwo, bliskość


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pokrewieństwo, powinowactwo

Wiktionary

  • relacja rodzinna
  • koligacja procesorów

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˌkɔlʲiˈɡat͡sʲja, AS: kolʹigacʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koligat m.

 czas. koligacić ndk., skoligacić dk.

 przym. koligacyjny

Wiktionary


koligacyjny

dotyczący koligacji


SJP.pl


koligat

dawniej:
1. osoba będąca w stosunku rodzinnym z krewnymi współmałżonka, ale niepowiązana z nimi więzami krwi; powinowaty;
2. człowiek, którego łączą z kimś związki pokrewieństwa, który należy z kimś do jednej rodziny; krewniak, krewny


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) przest. mężczyzna żonaty z czyjąś krewną

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlʲiɡat, AS: kolʹigat

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koligacja ż., skoligacenie n.

:: fż. koligatka ż.

 czas. koligacić, skoligacić

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) powinowaty

Wiktionary


koligatka

koligat


SJP.pl

Patrz:

koligat

koligować

dawniej: być z kimś spokrewnionym, spowinowaconym


SJP.pl


kolimacja

skupianie światła w wąską wiązkę równoległych promieni


SJP.pl

Wikipedia


kolimacyjny

dotyczący kolimacji


SJP.pl


kolimator

przyrząd optyczny służący do otrzymywania równoległych wiązek promieni świetlnych, stosowany np. w spektrografie, spektrometrze


SJP.pl

Kolimator – przyrząd przetwarzający padające światło lub strumień cząstek w równoległą wiązkę (skolimowaną) lub w wiązkę o określonej zbieżności. Padający strumień może być rozbieżny, zbieżny bądź może nie mieć ustalonej zbieżności. Kolimator jest zwykle częścią składową większych przyrządów.

Wikipedia


kolimatorowy

przymiotnik od: kolimator


SJP.pl


kolin

  • Kolin – wieś w woj. zachodniopomorskim
  • Kolin – gromada w powiecie pyrzyckim
  • Kolin – dawna gmina
  • Kolin – stacja kolejowa w Kolinie, w województwie zachodniopomorskim
  • Kolín – miasto w Czechach

Wikipedia


kolineacja

Kolineacja – wzajemnie jednoznaczne przekształcenie geometryczne przestrzeni geometrycznej, np. euklidesowej, afinicznej, liniowej, rzutowej (skończonego wymiaru), na siebie odwzorowujące proste w proste, tj. zachowujące współliniowość punktów.

Wikipedia


kolineacyjny

dotyczący kolineacji


SJP.pl


kolinearność

w matematyce: uporządkowanie według tej samej prostej; współliniowość


SJP.pl


kolinearny

współliniowy


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) zob. współliniowy.

Wiktionary


koliński

nazwisko


SJP.pl

Osoby o tym nazwisku:

  • Andrzej Koliński – polski chemik
  • Gustaw Koliński – polski aktor teatralny, tłumacz
  • Mieczysław Koliński – muzykolog i kompozytor polskiego pochodzenia

Wikipedia


koliściakowate

o cechach koliściakowatych (rodzina pająków)


SJP.pl


koliściakowaty

o cechach koliściakowatych (rodzina pająków)


SJP.pl


kolisko

1. zgrubienie od: koło;
2. coś otaczającego dookoła; krąg, okrąg


SJP.pl


kolisty

mający kształt koła, przypominający koło; okrągły, półkrągły


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) mający kształt koła lub zbliżony do koła

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Doron dostrzegł wytatuowaną na policzku młodzieńca głowę sokoła obwiedzioną kolistą linią.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolarz mos.

 czas. kołowacieć

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kołowy

Wiktionary


koliszczyzna

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) hist. wystąpienie ruskiego chłopstwa pańszczyźnianego na Ukrainie Prawobrzeżnej w 1768;

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Za inne źródło koliszczyzny wskazywano działalność Cerkwi prawosławnej, która podsycała nienawiść do szlachty polskiej i Żydów u ludności prawosławnej zamieszkującej Naddnieprze.

Wiktionary


koliszek

owad z rzędu pluskwiaków równoskrzydłych, szkodnik drzew owocowych i warzyw


SJP.pl


koliszewo

Koliszewo – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie płońskim, w gminie Sochocin.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ciechanowskiego.

Wikipedia


koliszki

nadrodzina owadów z rzędu pluskwiaków; miodówki, psylle


SJP.pl

Miodówki, koliszki, psylle (Psylloidea) – licząca około 1500 gatunków na całym świecie nadrodzina owadów w obrębie pluskwiaków równoskrzydłych, piersiodziobych (Sternorrhyncha). Koliszki są grupą pokrewną z mszycami (Aphidoidea), mączlikami (Aleyrodoidea) i czerwcami (Coccoidea), z czego najbardziej podobne są mączlikom. W nauce miodówki znane są bardziej jako koliszki bądź psylle. W zapisie kopalnym znane są od jury.

Wikipedia


koliwszczyzna

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) hist. zob. koliszczyzna.

Wiktionary


kolizja

1. zbieg niezgodnych lub sprzecznych ze sobą okoliczności, interesów, zasad, przepisów itp.; sprzeczność;
2. zderzenie się pojazdów będących w ruchu


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) wypadek samochodowy; zderzenie, stłuczka

Wiktionary

  • kolizja drogowa
  • kolizja ustaw
  • kolizja (kryptografia)
  • kolizja pakietów w sieci
  • kolizja galaktyk

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kierowca malucha poważnie ucierpiał w kolizji.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlʲizʲja, AS: kolʹizʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kolidować

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zderzenie, stłuczka, wypadek, kraksa

Wiktionary


kolizyjnoprawny

przymiotnik

 (1.1) przym. od kolizja prawna

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlʲizɨjnɔˈpravnɨ, AS: kolʹizyi ̯nopravny

Wiktionary


kolizyjność

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest kolizyjne

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kolizyjny

 przysł. kolizyjnie

Wiktionary


kolizyjny

przymiotnik od: kolizja


SJP.pl


kolka

1. drobna ryba, pospolity szkodnik narybku; ciernik; kat
2. ostry ból w jamie brzusznej


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) med. silne, napadowe bóle w jamie brzusznej

 (1.2) med. kłucie w boku

 (1.3) bot. kłujący wyrostek roślinny

 (1.4) icht. nazwa systematyczna|Gasterosteus aculeatus|Linnaeus|ref=tak., drobna ryba z rodziny ciernikowatych

 (1.5) slang. młodz. coca-cola

Wiktionary

Kolka – napad ostrych bólów spowodowany przerzynaniem się kamienia przez wąski przewód lub mocnym skurczem mięśniówki jelit w zatruciach lub ostrych zakażeniach pokarmowych.

Rodzaje kolek:

  • kolka wątrobowa
  • kolka nerkowa
  • kolka dziecięca
  • kolka moczowodowa
  • kolka jelitowa

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Berbeć dostał kolki i zabrało go pogotowie.

 (1.5) Kopsnij kolki, pić mi się chce.

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kolkowy

 rzecz. kolec mrz.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.3) cierń

 (1.4) ciernik, czart, kat

Wiktionary


kolkata

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) geogr. miasto w delcie Gangesu w północno-wschodnich Indiach, stolica stanu Bengal Zachodni;

Wiktionary

Kolkata lub Kalkuta (hindi कोलकाता, trl. Kolkātā, trb. Kolkata; bengali: কলকাতা, trl. Kolkatā, trb. Kolkata ang. Kolkata; do 2001 r. hindi कलकत्ता, trl. Kalkattā, trb. Kalkatta; ang. Calcutta) – miasto w Indiach, w delcie Gangesu, stolica stanu Bengal Zachodni, trzecia aglomeracja w kraju licząca około 15 milionów mieszkańców.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kolkata położona jest w delcie Gangesu.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kalkuta ż.

 przym. kalkucki, podkalkucki

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) Kalkuta

Wiktionary


kolki

suche igliwie


SJP.pl

Kolki – gaun wikas samiti w zachodniej części Nepalu w strefie Gandaki w dystrykcie Lamjung. Według nepalskiego spisu powszechnego z 2001 roku liczył on 401 gospodarstw domowych i 2165 mieszkańców (1131 kobiet i 1034 mężczyzn).

Wikipedia


kolkotar

tlenek żelaza otrzymywany przy wyrobie kwasu siarkowego, używany jako czerwona farba malarska


SJP.pl


kolkowy

przymiotnik od: kolka (w znaczeniu: ostry ból w jamie brzusznej), np. ból kolkowy


SJP.pl


kolkwicja

roślina z rodziny przewiertniowatych


SJP.pl

Wikipedia


kollagen

[czytaj: kolagen] kolagen;
1. białko proste będące głównym składnikiem tkanki łącznej, odgrywające ważną rolę w budowie ciał kręgowców, występujące m.in. w substancji międzykomórkowej tkanki kostnej i chrzęstnej;
2. substancja proteinowa do produkcji kosmetyków i żelatyny


SJP.pl


kollaps

gwałtowny spadek ciśnienia krwi; kolaps; zapaść


SJP.pl

Kollaps – debiutancki album studyjny zespołu Einstürzende Neubauten, wydany 5 października 1981 roku nakładem wytwórni ZickZack.

Wikipedia


kollenchyma

[czytaj: kolenchyma] tkanka roślinna wzmacniająca, zbudowana z żywych i elastycznych komórek o zgrubiałych i niezdrewniałych ściankach, zwiększająca wytrzymałość mechaniczną rośliny; kolenchyma, zwarcica


SJP.pl


kollomia

roślina z rodziny floksów, hodowana jako roślina ozdobna


SJP.pl

Wikipedia


kolmarski

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Colmarem, dotyczący Colmaru (daw. Kolmaru)

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Colmar mrz.

Wiktionary


kolmatacja

1. naturalne lub sztuczne zapełnianie porów w osadach (głównie piaszczystych) materiałem ilastym niesionym przez przesączającą się wodę;
2. sztuczne podnoszenie poziomu gruntu stosowane w melioracji; namulanie, zamulanie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) melior. sposób sztucznego podnoszenia poziomu gruntu przez wykorzystanie osadzających się namułów niesionych przez wodę

 (1.2) hydrol. zapełnianie porów drobnymi cząstkami stałymi niesionymi przez przesączającą się wodę

Wiktionary

Kolmatacja (ang. clogging) – osadzanie się w przestrzeni porowej ośrodka porowatego drobnych cząstek stałych unoszonych przez przepływający płyn.

Kolmatacja związana jest z blokowaniem przewężeń kanałów porowych przez cząstki stałe adwekcyjnie unoszone przez poruszający się płyn.

Przykładem procesu kolmatacji jest stopniowe zatykanie się filtrów porowatych (np. sączki, samochodowy filtr powietrza) przez drobne cząstki stałe zawarte w filtrowanym płynie.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. kolmatacyjny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) namulanie, zamulanie

 (1.2) zatykanie, zapychanie

Wiktionary


kolmatacyjny

kolmatacja


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) hydrol. melior. związany z kolmatacją, dotyczący kolmatacji

Wiktionary

Patrz:

kolmatacja

Przykłady

 (1.1) Całkowicie wyschły stawy kolmatacyjne, których zadaniem jest oczyszczanie wody wpływającej do zalewu na Borkach.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolmatacja ż.

Wiktionary


kolnąć

1. ukłuć, dźgnąć
2. potocznie: zadzwonić (zatelefonować)


SJP.pl


kolneński

przymiotnik od: Kolno


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) dotyczący Kolna

 (1.2) związany z Kolnem

przymiotnik jakościowy

 (2.1) typowy lub charakterystyczny dla Kolna

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolno n.

Wiktionary


kolnianin

mieszkaniec Kolna


SJP.pl


kolnianka

mieszkanka Kolna


SJP.pl


kolnica

W Polsce
  • Kolnica – wieś w woj. opolskim, w pow. brzeskim, w gminie Grodków
  • Kolnica – wieś w woj. podlaskim, w pow. augustowskim, w gminie Augustów
  • Kolnica (od 2023 Kolnica Nowa) – osada w woj. podlaskim, w pow. augustowskim, w gminie Augustów
  • Kolnica – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. tureckim, w gminie Brudzew
  • Kolnica – część wsi Targówka w woj. wielkopolskim, w pow. tureckim, w gminie Malanów
  • Kolnica – gromada
  • Kolnica – dawna gmina
  • Kolnica – struga, lewy dopływ Sony

Wikipedia


kolniszki

Kolniszki (niem. Collnischken) – osada w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie gołdapskim, w gminie Gołdap.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa suwalskiego.

Wieś została założona przez Jana Bendera ze Skocz na ziemi zakupionej w 1564 roku.

Wikipedia


kolno

1. miasto w Polsce;
2. nazwa kilku wsi w Polsce;
3. wieś na Białorusi;
4. część Nowej Rudy;
5. jezioro na Równinie Augustowskiej;
6. jezioro na Pojezierzu Poznańskim


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna

 (1.1) geogr. miasto w Polsce;

Wiktionary

Kolno – miasto w województwie podlaskim, siedziba powiatu kolneńskiego, położone na Wysoczyźnie Kolneńskiej na Mazowszu, prawa miejskie od 1425 r.

Miasto królewskie Korony Królestwa Polskiego, położone było w drugiej połowie XVI wieku w powiecie kolneńskim ziemi łomżyńskiej województwa mazowieckiego. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa łomżyńskiego.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈkɔlnɔ, AS: kolno

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kolneński

Wiktionary


kolnowice

Kolnowice (dodatkowa nazwa w j. niem. Kohlsdorf, cz. Kolnovice) – wieś w Polsce, położona w województwie opolskim, w powiecie prudnickim, w gminie Biała. Historycznie leży na Górnym Śląsku, na ziemi prudnickiej. Położona jest na terenie Wysoczyzny Bialskiej, będącej częścią Niziny Śląskiej. Przepływa przez nią potok Psiniec.

Wikipedia


kolny

rzadko: przeznaczony do zadawania ciosów kłuciem; kłujący


SJP.pl


kolo

1. południowosłowiański taniec ludowy o zmiennym tempie; choro, oro;
2. potocznie: kolokwium; koło


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) slang. posp. facet

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (2.1) slang. posp. kolokwium

 (2.2) folk. choreogr. południowosłowiański taniec ludowy

Wiktionary

Kolo (inne nazwy: choro, oro) to taniec ludowy wywodzący się z antycznych tańców kołowych. Pochodzi z Serbii, popularny jest nadal i na całym Półwyspie Bałkańskim. Wykonywany jest w formie koła.

Kolo jest zaliczane do najstarszych tańców słowiańskich.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Co ten kolo od ciebie chciał?

 (2.1) Jutro mamy kolo z astrofizyki.

 (2.2) Kolo jest zaliczane do najstarszych tańców słowiańskich.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔlɔ, AS: kolo

Wiktionary

Powiązane:

 (1.1)

:: rzecz. kolega mos.

 (2.1)

:: rzecz. kolokwium n.

Wiktionary

Synonimy:

 (2.1) kolokwium, kolos, koło

Wiktionary


kolobant

rodzaj roślin z rodziny goździkowatych, obejmujący około 25 gatunków


SJP.pl

Kolobant (Colobanthus) – rodzaj roślin z rodziny goździkowatych obejmujący ok. 25 gatunków. Przedstawiciele występują na półkuli południowej, osiągając największe zróżnicowanie na Nowej Zelandii, poza tym rosną w Ameryce Południowej, Australii i na wyspach otaczających Antarktydę. Kolobant antarktyczny jest jedynym przedstawicielem dwuliściennych we florze Antarktydy.

Wikipedia


kolodion

roztwór nitrocelulozy w rozpuszczalnikach organicznych, tworzący po wyschnięciu bezbarwną, elastyczną błonkę, stosowany w lecznictwie do opatrywania skaleczeń, używany też do produkcji lakierów i klejów; kolodium


SJP.pl


kolodionowy

przymiotnik od: kolodion


SJP.pl


kolodium

roztwór nitrocelulozy w rozpuszczalnikach organicznych, tworzący po wyschnięciu bezbarwną, elastyczną błonkę, stosowany w lecznictwie do opatrywania skaleczeń, używany też do produkcji lakierów i klejów; kolodion


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) chem. techn. roztwór nitrocelulozy w mieszaninie alkoholu i eteru, po rozlaniu szybko schnący oraz tworzący bezbarwną warstewkę, o wielu zastosowaniach, np. jako opatrunek, klej albo lakier

Wiktionary

Kolodium (kolodion) – roztwory nitrocelulozy o stężeniu 4–10% w rozpuszczalnikach organicznych, np. w mieszaninie eteru etylowego (50–75%) z etanolem (20–70%) lub acetonu (ok. 90%) z izopropanolem (ok. 5%). Mogą zawierać dodatki, np. kamforę i olej rycynowy.

Wikipedia

Synonimy:

 (1.1) kolodion

Wiktionary


kolofon

notka informacyjna umieszczana na ostatniej stronie tekstu w starych rękopisach i drukach


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) formuła umieszczona na końcu tekstu z tytułem dzieła, datą i miejscem powstania, imieniem pisarza, czasem jego funkcją i pochodzeniem

Wiktionary

Kolofon (stgr. κολοφών kolophōn „szczyt, wierzchołek; zwieńczenie pracy”) – formuła umieszczona na końcu średniowiecznej książki rękopiśmiennej, zawierająca explicit z tytułem dzieła, datację, imię pisarza, czasem jego funkcję (np. praesbiter, organista itp.) i pochodzenie, a nieraz także inne informacje dotyczące okoliczności powstania danego egzemplarza, np. na czyje polecenie czy za czyjego panowania powstał. Uzupełnieniem kolofonu bywały niekiedy osobiste wynurzenia pisarza, zwykle w formie wierszowanej (o charakterze okolicznościowym, pobożnym, poważnym bądź trywialnym itp.), najczęściej wyrażające zadowolenie z powodu ukończonego trudu pisarskiego. Kolofon rozwinął się w późnym średniowieczu ze zwięzłej formuły explicitu. Zwykle był wyróżniany przez pisarza graficznie (np. inną barwą inkaustu lub większymi literami).

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) colophon

* duński: (1.1) kolofon w.

* norweski (bokmål): (1.1) kolofon m.

* norweski (nynorsk): (1.1) kolofon m.

* szwedzki: (1.1) kolofon w.

źródła.

== kolofon (esperanto (morfem).) ==

wymowa.

znaczenia.

morfem|eo.

 (1.1) kalafonia

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) colophon

* duński: (1.1) kolofon w.

* norweski (bokmål): (1.1) kolofon m.

* norweski (nynorsk): (1.1) kolofon m.

* szwedzki: (1.1) kolofon w.

źródła.

== kolofon (esperanto (morfem).) ==

wymowa.

znaczenia.

morfem|eo.

 (1.1) kalafonia

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


kologarytm

liczba przeciwna do logarytmu danej liczby (symbol: clg, colog); cologarytm


SJP.pl

Logarytm (łac. [now.] logarithmus – stosunek, z gr. λόγ- log-, od λόγος logos – zasada, rozum, słowo, i ἀριθμός árithmós – liczba) – dla danych liczb a,b>0,\;a\neq 1 liczba oznaczana \log _{a}b będąca rozwiązaniem równania a^{x}=b. Taka definicja logarytmu została zdefiniowana przez Eulera. Liczba a nazywana jest podstawą (zasadą) logarytmu, liczba b liczbą logarytmowaną (niekiedy antylogarytmem swojego logarytmu, patrz: antylogarytm). Jest to więc wykładnik potęgi, do jakiej należy podnieść podstawę a, aby otrzymać liczbę logarytmowaną b.

Wikipedia


koloid

1. rozpowszechniony w przyrodzie układ o dużym stopniu rozdrobnienia, stanowiący ogniwo pośrednie między roztworami rzeczywistymi a zawiesinami
2. najdrobniejsza cząstka gleby


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) pot. chem. niejednorodna mieszanina tworząca układ dwóch substancji, w którym jedna z nich jest rozproszona w drugiej

Wiktionary

Układ koloidalny, układ koloidowy, roztwór koloidalny, zawiesina koloidalna, potocznie koloid – niejednorodna mieszanina, zwykle dwufazowa, tworząca układ dwóch substancji, w którym jedna z nich jest rozproszona w drugiej. Rozdrobnienie (czyli stopień dyspersji) substancji rozproszonej jest tak duże, że fizycznie mieszanina sprawia wrażenie homogenicznej, jednak nie jest to wymieszanie na poziomie pojedynczych cząsteczek.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Za przykład koloidu można uznać nanożel.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koloidalność ż.

 przym. koloidalny, koloidowy

 przysł. koloidalnie, koloidowo

Wiktionary


koloidalnie

przysłówek

 (1.1) w sposób charakterystyczny dla koloidów

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Podczas ogrzewania substancje nierozpuszczalne oraz rozpuszczone koloidalnie zostają zaadsorbowane na glince białej, enzymy ulegają inaktywacji, a białka – koagulacji.

Wiktionary

Powiązane:

 przym. koloidalny, koloidowy

 przysł. koloidowo

 rzecz. koloid mrz., koloidalność ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) koloidowo

Wiktionary


koloidalność

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) cecha tego, co jest koloidalne

Wiktionary

Powiązane:

 przym. koloidalny, koloidowy

 przysł. koloidalnie, koloidowo

 rzecz. koloid mrz.

Wiktionary


koloidalny

przymiotnik jakościowy

 (1.1) wytworzony z koloidów, zawierający koloidy

przymiotnik relacyjny

 (2.1) związany z koloidem, odnoszący się do koloidu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Większość układów koloidalnych nazywana jest zolami, przy czym pojęcie zolu jest niejednoznaczne.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koloid mrz., koloidalność ż.

 przysł. koloidalnie, koloidowo

 przym. koloidowy

Wiktionary


koloidowo

przysłówek

 (1.1) w sposób charakterystyczny dla koloidów

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Podczas spalania suchego surowca roślinnego (tlących się liści) część substancji czynnych sublimuje i ulatnia się w postaci dymu, czyli koloidowo zawieszonych w powietrzu drobnych cząstek stałych, które, wciągnięte z powietrzem do płuc podczas wdechu, osiadają na błonie śluzowej i ulegają absorpcji, mogąc oddziaływać miejscowo i ogólnoustrojowo.

Wiktionary

Powiązane:

 przym. koloidalny, koloidowy

 przysł. koloidalnie

 rzecz. koloid mrz., koloidalność ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) koloidalnie

Wiktionary


koloidowy

przymiotnik od: koloid


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) zob. koloidalny.

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Kolory uzyskano dzięki koloidowej zawiesinie złota w szkle.

Wiktionary

Powiązane:

 przym. koloidalny

 przysł. koloidalnie, koloidowo

 rzecz. koloid mrz., koloidalność ż.

Wiktionary


kolokacja

1. często używane zestawienie słów, którego znaczenie wynika ze znaczeń poszczególnych słów;
2. wieś szlachecka podzielona na części należące do różnych właścicieli (lub wierzycieli);
3. w dawnym prawie: kolejność spłacania wierzycieli w przypadku upadłości dłużnika;
4. w informatyce: umieszczenie urządzeń klienta w profesjonalnej serwerowni oraz zapewnienie ochrony, konserwacji, obsługi i stałego podłączenia do Internetu; hoteling


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) jęz. często spotykany związek wyrazów, którego znaczenie wynika ze znaczenia jego składników;

 (1.2) hist. wieś szlachecka podzielona na części należące do różnych właścicieli

 (1.3) hist. kolejność spłacania wierzycieli

 (1.4) inform. usługa polegająca na odpłatnym udostępnieniu zasobów serwerowni

Wiktionary

  • kolokacja – rodzaj związku frazeologicznego
  • wieś szlachecka podzielona na części należące do różnych właścicieli (lub wierzycieli)
  • w dawnym prawie: kolejność spłacania wierzycieli w przypadku upadłości dłużnika
  • w informatyce: hoteling
  • w prawie telekomunikacyjnym: udostępnianie fizycznej przestrzeni lub urządzeń technicznych w celu umieszczenia i podłączenia niezbędnego sprzętu operatora podłączającego swoją sieć do sieci innego operatora lub korzystającego z dostępu do lokalnej pętli abonenckiej
  • w technice satelitarnej – umieszczenie wielu satelitów na jednej pozycji orbitalnej

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) „Obrać jabłko” to przykład kolokacji.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔˈkat͡sʲja, AS: kolokacʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolokator mos.

Wiktionary


kolokacyjny

dotyczący kolokacji


SJP.pl


kolokator

dawniej: wierzyciel, który zajął część majątku dłużnika jako zabezpieczenie swojej wierzytelności


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) daw. praw. wierzyciel, który zajął część majątku dłużnika jako zabezpieczenie swoich roszczeń

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔˈkatɔr, AS: kolokator

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolokacja ż.

:: fż. kolokatorka

 przym. kolokatorski

Wiktionary


kolokatorka

dawniej: wierzycielka, która zajęła część majątku dłużnika jako zabezpieczenie swojej wierzytelności


SJP.pl


kolokazja

roślina uprawna w klimacie tropikalnym i subtropikalnym, jadalne bulwy i liście; kapusta karaibska; taro; kleśnica; kleśniec jadalny


SJP.pl

Kolokazja (Colocasia Schott in Schott et Endl.) – rodzaj roślin z rodziny obrazkowatych, liczący 16 gatunków, pochodzących z tropikalnych i subtropikalnych regionów Azji, niektóre endemiczne. Kolokazja jadalna jest rośliną uprawianą przemysłowo na całym świecie, z uwagi na duże, bogate w skrobię bulwy. Nazwa naukowa rodzaju pochodzi od arabskiej nazwy kolkas lub kulkas, używanej pierwotnie w Egipcie jako nazwa zwyczajowa lotosu.

Wikipedia


kolokolo

ssak drapieżny z rodziny kotów, występujący w Ameryce Południowej; kot pompasowy


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Leopardus colocolo|Molina|ref=tak., gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych, występujący w Ameryce Południowej;

 (1.2) zool. kot z gatunku kolokolo (1.1)

Wiktionary

Ocelot pampasowy, kolokolo, kot pampasowy (Leopardus colocola) – gatunek drapieżnego ssaka z podrodziny kotów (Felinae) w obrębie rodziny kotowatych (Felidae), zamieszkującego Amerykę Południową.

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) Na temat biologii rozrodu kolokolo wiadomo niewiele.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kot pampasowy, ocelot, ocelot pampasowy

 (1.2) kot pampasowy, ocelot, ocelot pampasowy

Wiktionary


kolokować

1. w dawnym prawie: uznawać prawa wierzyciela do części majątku dłużnika;
2. w informatyce: umieszczać urządzenia w wynajmowanej serwerowni, specjalizującej się w świadczeniu takich usług


SJP.pl


koloksylina

bawełna kolodionowa


SJP.pl

Bawełna kolodionowa (koloksylina) – rodzaj nitrocelulozy o zawartości azotu 11,1–12,3%. Czasami traktowana jako rodzaj bawełny strzelniczej, tzw. "bawełna strzelnicza nr 2", BS2. Otrzymywana przez częściową estryfikację celulozy za pomocą mieszaniny nitrującej. Stosowana głównie do wyrobu lakierów i klejów nitrocelulozowych, błon fotograficznych, celuloidu i niektórych materiałów wybuchowych (prochu bezdymnego i nowoczesnych dynamitów).

Wikipedia


kolokwializacja

wprowadzenie do tekstu języka potocznego


SJP.pl


kolokwializm

wyraz lub wyrażenie potoczne, używane tylko w swobodnej rozmowie; potocyzm


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) jęz. wyraz lub wyrażenie potoczne, używane tylko w swobodnej rozmowie;

Wiktionary

Kolokwializm (z łac. colloquium „rozmowa” od colloqui „rozmawiać”, col- „współ-” i loqui „mówić”), potocyzm – wyraz, wyrażenie lub forma składni – stosowane wyłącznie w języku potocznym, zwykle w mowie, w życiu codziennym, a jednocześnie w sytuacji, gdy nie ma wymogu dbałości o zgodność przekazu z wyższymi rejestrami języka (językiem starannym czy wyspecjalizowanym).

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔˈkfʲjalʲism̥, AS: kolokfʹi ̯alʹism̦

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolokwialność ż., kolokwium n.

 przym. kolokwialny

 przysł. kolokwialnie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) potocyzm

Wiktionary


kolokwialnie

przysłówek

 (1.1) w sposób kolokwialny, potocznie

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Jezus, po prostu, okazał grzeczność weselnikom w Kanie Galilejskiej i, mówiąc kolokwialnie, skombinował kilka beczek.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔˈkfʲjalʲɲɛ, AS: kolokfʹi ̯alʹńe

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kolokwialny

 rzecz. kolokwializm m., kolokwialność ż.

Wiktionary


kolokwialność

brak dbałości o styl wyrażania się charakterystyczny dla języka potocznego


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest kolokwialne

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kolokwialny

 przysł. kolokwialnie

 rzecz. kolokwializm mrz.

Wiktionary


kolokwialny

1. używany w języku potocznym, w zwykłej rozmowie;
2. odnoszący się do kolokwium


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) potoczny

 (1.2) odnoszący się do lub związany z kolokwium

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Zasada, że należy posługiwać się językiem naturalnym osób badanych, wydaje się oczywista. Czy jednak należy uwzględniać także typowe dla danej grupy błędy językowe oraz zwroty kolokwialne?

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔˈkfʲjalnɨ, AS: kolokfʹi ̯alny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolokwializm m., kolokwialność ż., kolokwium n.

 przysł. kolokwialnie

Wiktionary


kolokwinta

płożąca się roślina zielna z rodziny dyniowatych; owoc tej rośliny


SJP.pl

Arbuz kolokwinta, kawon kolokwinta, kolokwinta, kolocynta (Citrullus colocynthis (L.) Schrad.) – gatunek rośliny zielnej z rodziny dyniowatych.

Wikipedia


kolokwium

1. rodzaj egzaminu ustnego lub pisemnego na wyższej uczelni
2. rodzaj sympozjum naukowego, sesja poświęcona określonemu tematowi


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) eduk. stud. rodzaj sprawdzianu na studiach

 (1.2) sympozjum naukowe, sesja

Wiktionary

Kolokwium (łac. colloquium „rozmowa”) – egzamin w szkołach wyższych, pierwotnie przybierający formę ustną, wtórnie również pisemną. Nierzadko związany jest z zaliczeniem ćwiczeń lub seminariów. Kolokwium stanowi podstawę zaliczenia przedmiotu studiów (częściowego bądź całkowitego).

Mianem kolokwium określa się również spotkanie zwołane w celu przeanalizowania jakiejś problematyki.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Zakładam, że jutro na kolokwium studenci pojawią się w większym gronie.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolokwializm mrz.

 przym. kolokwialny

Wiktionary


kolombijczyk

mieszkaniec Kolombo


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) mieszkaniec Kolombo

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔ̃mˈbʲijt͡ʃɨk, AS: kolõmbʹii ̯čyk

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolombo n.

:: fż. kolombijka ż.

 przym. kolombijski

Wiktionary


kolombijka

mieszkanka Kolombo


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) mieszkanka Kolombo

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔ̃mˈbʲijka, AS: kolõmbʹii ̯ka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolombo n.

:: fm. kolombijczyk mos.

 przym. kolombijski

Wiktionary


kolombijski

Kolombo (stolica Sri Lanki)


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) odnoszący się do miasta Kolombo

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔ̃mˈbʲijsʲci, AS: kolõmbʹii ̯sʹḱi

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolombo n., kolombijczyk m., kolombijka ż.

Wiktionary


kolombina

w komedii dell'arte: jedna z głównych postaci, partnerka arlekina; colombina


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) szt. bohaterka przedstawień commedia dell'arte, ubrana w czarną maskę partnerka arlekina

Wiktionary

  • Kolombina – jedna z głównych postaci w commedia dell’arte
  • Kolumba – żeńska forma imienia Kolumb

Wikipedia


kolombo

stolica administracyjna Sri Lanki; Colombo


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna

 (1.1) geogr. stolica Sri Lanki;

Wiktionary

Kolombo (syng. කොළඹ Kolamba, tamil. கொழும்பு, IPA: /ˈkoləmbə/, ang. Colombo) – stolica Sri Lanki do 29 kwietnia 1982 roku. Obecnie nadal największe miasto tego państwa – 318 048 mieszkańców (2012), stolica biznesowa, a także siedziba przedstawicielstw dyplomatycznych i wielu urzędów państwowych.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: kɔˈlɔ̃mbɔ, AS: kolõmbo

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolombijczyk m., kolombijka ż.

 przym. kolombijski

Wiktionary


kolon

1. drobny dzierżawca gruntu w krajach Ameryki Łacińskiej;
2. w starożytnym Rzymie: dzierżawca gruntu, którego niezależność zmieniała się wraz z przemianami historycznymi


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) hist. w starożytnym Rzymie, w okresie klasycznym: dzierżawca działki u wielkiego właściciela ziemskiego

 (1.2) hist. w starożytnym Rzymie, w okresie późnego cesarstwa: chłop przypisany do ziemi

Wiktionary

Kolon (z łac. colonus – 'wieśniak, rolnik' z colere 'uprawiać (ziemię)') – w starożytnym Rzymie dzierżawca działki ziemi od właściciela ziemskiego, w okresie cesarstwa chłop zależny od właściciela latyfundium, a z czasem zniewolony rolnik przypisany do ziemi (glebae adscripti). Kolonowie stanowili podstawę systemu kolonatu.

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. kolonat m.

frazeologia.

etymologia.

 etym|łac|colonus. → wieśniak, rolnik

uwagi.

tłumaczenia.

źródła.

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔlɔ̃n, AS: kolõn

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolonat m.

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. kolonat m.

frazeologia.

etymologia.

 etym|łac|colonus. → wieśniak, rolnik

uwagi.

tłumaczenia.

źródła.

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


kolonat

w starożytnym Rzymie nazwa systemu organizacji wielkiej własności ziemskiej, polegającego na wydzielaniu przez właścicieli latyfundiów działek nadawanych w uprawę tzw. kolonom, którzy byli w zamian zobowiązani do określonych świadczeń


SJP.pl

Kolonat (z łac. colonatus – stan wieśniaczy) – system eksploatacji ziemi, który wykształcił się w I wieku w cesarstwie rzymskim. Początkowo rozwijał się on przede wszystkim w Italii, z czasem rozpowszechnił się także w innych, głównie zachodnich prowincjach Imperium. W kolonacie osobiście wolni chłopi (kolonowie) dzierżawili od wielkich właścicieli ziemskich działki, oddając za ich użytkowanie czynsz w naturze lub pieniądzu. Problemy z opłacaniem czynszów sprawiały, że kolonowie popadali w coraz większą zależność od latyfundystów, która z czasem przybrała formę rzeczywistego poddaństwa.

Wikipedia


kolończyk

mieszkaniec Kolonii


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) mieszkaniec Kolonii

Wiktionary

Klończyk (806 m) lub Kolończyk – kilkuwierzchołkowy, mało wybitny szczyt Beskidu Wyspowego. Znajduje się w długim, południowo-wschodnim grzbiecie ciągnącym się od Modyni przez Jasieńczyk, Klończyk i Spleźnię po Stymberka. Północno-wschodnie stoki Klończyka opadają do wąskiej doliny potoku Jastrzębik w miejscowości Jastrzębie, stoki południowo-zachodnie do doliny Zakiczańskiego Potoku w miejscowości Kicznia. Są w większości porośnięte lasem bukowo-świerkowym, ale po wschodniej i południowej stronie na jego łagodnych stokach znajdują się pola uprawne i zabudowania przysiółków Spleźnia i Sikorzec. Szczyt Klończyka znajduje się w niewielkiej kępie drzew na tej polanie. Przez Klończyka nie prowadzi żaden znakowany szlak turystyki pieszej, można jednak przejść jego grzbietem dość wyraźną ścieżką, która przewija się to z lewej, to z prawej strony grzbietu. Szczyt Klończyka ścieżka omija na polanie, przy niewielkiej szkółce leśnej.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. Kolonia ż.

:: fż. kolonka ż.

 przym. koloński

Wiktionary


kolonel

amerykański i brytyjski odpowiednik pułkownika; colonel


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) typogr. druk. w systemie miar typograficznych Didota stopień czcionki odpowiadający siedmiu punktom (2,6313 mm)

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlɔ̃nɛl, AS: kolõnel

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) mignon

Wiktionary


kolonia

1. posiadłość państwa leżąca poza jego granicami;
2. grupa dzieci lub młodzieży przebywająca na koloniach;
3. grupa domów położona z dala od centrum wsi;
4. miejsce przymusowego pobytu w odosobnieniu od społeczeństwa;
5. skupisko zwierząt lub organizmów jednego gatunku


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) geogr. miasto w zachodnich Niemczech, położone nad Renem;

 (1.2) geogr. miasto w Mikronezji;

 (1.3) geogr. toponim, nazwa kilkunastu miejscowości w Polsce

Wiktionary

  • kolonia – pojęcie z zakresu geografii politycznej
    • kolonia fenicka
    • kolonia grecka
    • kolonia rzymska
  • kolonia – jednostka osadnicza
  • kolonia karna
  • kolonia – forma wypoczynku młodzieży
  • kolonia – pojęcie biologiczne
    • kolonia – kolonia bakteryjna
    • kolonia – kolonia grzybów

    Wikipedia

    Przykłady

     (1.1) Mój znajomy przeprowadził się do Kolonii, do domu nad Renem.

    Wiktionary

    Wymowa:

    IPA: kɔˈlɔ̃ɲja, AS: kolõńi ̯a

    Wiktionary

    Powiązane:

     rzecz. kolończyk m., kolonka ż.

     przym. koloński, podkoloński

    Wiktionary

    Synonimy:

     (1.1) stpol. Kolno

    Wiktionary


kolonialista

zwolennik kolonializmu - polityki państw gospodarczo rozwiniętych


SJP.pl


kolonialistka

kolonialista


SJP.pl

Patrz:

kolonialista

kolonialistyczny

związany z kolonializmem - polityką państw gospodarczo rozwiniętych


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) polit. hist. związany z kolonializmem, dotyczący kolonializmu lub kolonialistów

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolonializm mrz., kolonia ż., kolonista mos., kolonizacja ż., kolonizator mos., dekolonizacja ż.,kolonistka ż.

 przym. kolonialny. postkolonialny

Wiktionary


kolonializacja

przekształcanie terytorium w kolonie; kolonizacja, kolonizatorstwo


SJP.pl


kolonializm

polityka państw dobrze rozwiniętych gospodarczo i silnych militarnie, polegająca na uzależnieniu od siebie terenów zagranicznych, krajów słabo rozwiniętych, o niskim poziomie cywilizacji, lecz zasobnych w surowce lub ważnych ze względów strategicznych


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) polit. hist. system i polityka mocarstw opierająca się na opanowaniu i utrzymywaniu w politycznej oraz ekonomicznej zależności krajów słabo rozwiniętych w celu czerpania z nich zysków;

Wiktionary

Kolonializm – polityka państw rozwiniętych gospodarczo polegająca na utrzymywaniu w zależności politycznej i ekonomicznej krajów słabo rozwiniętych oraz wykorzystywaniu ich zasobów ludzkich i surowcowych. Zgodnie z zachodnią tradycją kolonializm datowany jest od epoki wielkich odkryć geograficznych, chociaż znany był już w czasach starożytności.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Świat arabski (…) uznaje skutki kolonializmu za główny czynnik kształtujący relacje między Zachodem a państwami arabskimi.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔ̃ˈɲalʲism̥, AS: kolõńalʹism̦

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolonia ż., kolonizacja ż., kolonizator m., dekolonizacja ż., kolonista m., kolonistka ż.

 przym. kolonialny, postkolonialny, kolonialistyczny

 czas. kolonizować

Wiktionary


kolonialka

regionalnie: sklep z towarami importowanymi, zwłaszcza owocami, przyprawami itp.; sklep kolonialny


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) gw-pl|Poznań. sklep spożywczy

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Leć do kolonialki po pyry. I weź dwie szneki dla dzieci.

Wiktionary


kolonialność

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest kolonialne

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kolonialny

 przysł. kolonialnie

Wiktionary


kolonialny

związany z kolonią, charakterystyczny dla kolonii - kraju pozbawionego samodzielności politycznej i gospodarczej


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z terytorium kolonii, dotyczący terytorium kolonii

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔ̃ˈɲalnɨ, AS: kolõńalny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolonia ż., postkolonializm m., kolonizacja ż., kolonizator m., kolonizatorka ż., kolonista m., kolonistka ż., kolonizowanie n., skolonizowanie n., kolonialista m., kolonialistka ż., półkolonia ż., kolonializm m., kolonialność ż., postkolonialność ż.

 czas. kolonizować ndk., skolonizować dk.

 przym. kolonizatorski, półkolonialny, postkolonialny, kolonijny, kolonialistyczny

 przysł. kolonialnie

Wiktionary


koloniał

przestarzale: produkt sprowadzony do Europy z krajów kolonialnych; towar kolonialny


SJP.pl


kolonie

grupowy pobyt wypoczynkowy dzieci i młodzieży, zorganizowany poza miejscem ich stałego zamieszkania


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

 (1.1) grupowy pobyt wypoczynkowy dzieci lub młodzieży, zorganizowany poza miejscem ich stałego zamieszkania;

forma rzeczownika.

 (2.1) M., B. i W. lm. od: kolonia

Wiktionary

Miejscowości i ich części w Polsce

  • Kolonie – część miasta Łosice

Inne

  • Kolonie – pojęcie z geografii politycznej
  • Kolonie dla dzieci i młodzieży
  • Półkolonie

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Pierwsze dwa tygodnie lipca Kasia spędzi na koloniach.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlɔ̃ɲjɛ, AS: kolõńi ̯e

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolonista mos., kolonistka ż., półkolonie nmos., kolonia ż.

 przym. kolonijny, półkolonijny

 czas. kolonizować

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. kolonista mos., kolonistka ż., półkolonie nmos., kolonia ż.

 przym. kolonijny, półkolonijny

 czas. kolonizować

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

 (1.1) por|półkolonie|obóz.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) summer camp

* baskijski: (1.1) udaleku

* białoruski: (1.1) калонія ż.

* białoruski (taraszkiewica): (1.1) калёнія ż.

* francuski: (1.1) colonie de vacances, centre de vacances

* hiszpański: (1.1) colonia ż.

* jidysz: (1.1) קעמפּ m. (kemp), מחנה ż. (machne)

* niemiecki: (1.1) Kolonie ż., Lager n.

* rosyjski: (1.1) лагерь m.

* ukraiński: (1.1) табір ż.

źródła.

== kolonie (język afrykanerski.) ==

wymowa.

 audio|LL-Q14196 (afr)-Oesjaar-kolonie.wav.

znaczenia.

rzeczownik

 (1.1) kolonia

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


kolonijka

zdrobnienie od: kolonia


SJP.pl

Integralne części wsi w Polsce

  • Kolonijka – część wsi Strzebieszew woj. łódzkim, w pow. łowickim, w gminie Domaniewice
  • Kolonijka – część wsi Łaguszew woj. łódzkim, w pow. łowickim, w gminie Kocierzew Południowy
  • Kolonijka – część wsi Bednary w woj. łódzkim, w pow. łowickim, w gminie Nieborów
  • Kolonijka – część wsi Kunice woj. łódzkim, w pow. opoczyńskim, w gminie Sławno
  • Kolonijka – część wsi Zachorzów woj. łódzkim, w pow. opoczyńskim, w gminie Sławno
  • Kolonijka – część wsi Lutosławice Rządowe woj. łódzkim, w pow. piotrkowskim, w gminie Grabica
  • Kolonijka – część wsi Podgórcze woj. łódzkim, w pow. poddębickim, w gminie Poddębice
  • Kolonijka – część wsi Wierzbowa woj. łódzkim, w pow. poddębickim, w gminie Wartkowice

Wikipedia


kolonijny

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z koloniami (albo kolonią – tylko w znaczeniu: „grupa dzieci przebywających na koloniach”)

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolonia ż., kolonia ż., kolonista mos., kolonistka ż., półkolonia ż., kolonie nmos., kolonizacja ż.

 przym. półkolonijny, kolonizatorski, kolonialny

 czas. kolonizować

Wiktionary


kolonista

1. osoba osiedlająca się na skolonizowanym terenie; osadnik;
2. uczestnik kolonii dla dzieci i młodzieży


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) uczestnik kolonii

 (1.2) mieszkaniec kolonii

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Czy po tych wakacjach będzie wspominać miłego kolonistę?

 (1.2) Po ciężkich stratach, głównie z powodu szkorbutu, koloniści powrócili do Francji. (z Wikipedii)

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔ̃ˈɲista, AS: kolõńista

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolonia ż., kolonie nmos., kolonijka ż., kolonialista m., kolonizator m., kolonializm m., kolonizacja ż., kolonizatorstwo n.

:: fż. kolonistka ż.

 czas. kolonizować ndk.

 przym. kolonijny, kolonizacyjny, kolonizatorski, kolonialny, postkolonialny, kolonialistyczny, półkolonijny

 przysł. kolonialnie, kolonijnie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) osadnik, osiedleniec

Wiktionary


kolonistka

kolonista


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) uczestniczka kolonii

 (1.2) mieszkanka kolonii

Wiktionary

Patrz:

kolonista

Przykłady

 (1.1) Na peronie stała moja córka z innymi kolonistkami.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔ̃ˈɲistka, AS: kolõńistka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolonia ż., kolonia ż., kolonijka ż., kolonie nmos., kolonializm m., kolonizacja ż., kolonizatorstwo n., kolonialista m., kolonizator m.

:: fm. kolonista m.

 czas. kolonizować ndk.

 przym. kolonijny, kolonizacyjny, kolonizatorski, kolonialny, kolonialistyczny, półkolonijny

Wiktionary


kolonizacja

1. tworzenie osad na terenach bezludnych lub słabo zaludnionych; osadnictwo;
2. przekształcanie terytorium w kolonie; kolonializacja, kolonizatorstwo;
3. pojawienie się i rozwój pierwszych organizmów na danym obszarze;
4. podporządkowywanie sobie czegoś i zdobywanie przewagi, np. kolonizacja przez media


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) tworzenie osad na obszarach słabo zamieszkanych lub niezamieszkanych

 (1.2) przekształcanie podbitych miejsc w kolonie

 (1.3) biol. zasiedlanie organizmu przez drobnoustroje; bezobjawowa obecność mikroorganizmów w ustroju

Wiktionary

Kolonizacja – osadzenie mieszkańców i tworzenie osad na terenach słabo zaludnionych lub niezamieszkanych.

Rodzaje kolonizacji ze względu na pochodzenie osadników:

  • wewnętrzna – przeprowadzana w ramach jednego państwa (jednego obszaru etnicznego);
  • zewnętrzna – osadnicy pochodzą z terenu innych państw (obszarów etnicznych);

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) „Kolonizacja nie była nigdy aktem cywilizacyjnym, nie wyrosła z woli cywilizowania kogokolwiek — mówi Albert Sarraut, w swoim czasie gubernator Indochin. — Jest ona aktem przemocy, i to przemocy kierowanej interesem własnym”.

 (1.1) Na wschód od Lachów mieszkają Pogórzanie, prowadzący gospodarkę pastersko-rolniczą, posiadający w swej kulturze materialnej, a zwłaszcza w budownictwie, ślady średniowiecznej kolonizacji niemieckiej (stąd występujące tu czasem określenie „na Głuchoniemcach").

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolonia ż., kolonializm mrz., kolonista mos., kolonistka ż., kolonizator mos., Kolonia ż., kolonizowanie n.

 czas. kolonizować ndk., skolonizować n.

 przym. kolonialny, kolonijny, kolonizacyjny, kolonizatorski, kolonialistyczny

 przysł. kolonialnie, kolonijnie, kolonizacyjnie, kolonizatorsko

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) osadzanie się

Wiktionary


kolonizacyjny

dotyczący kolonizacji


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z kolonizacją, dotyczący kolonizowania

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolonia ż., kolonizacja ż., kolonizatorstwo n., kolonizator m., kolonizowanie n., skolonizowanie n., kolonista mos., kolonistka ż., Kolonia ż.

 czas. kolonizować ndk., skolonizować dk.

 przym. kolonizatorski, postkolonialny

Wiktionary


kolonizator

1. dawniej: osadnik, kolonista;
2. osoba biorąca udział w kolonizowaniu jakiegoś obszaru


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) ten, który organizuje kolonizację danego kraju, obszaru

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔ̃ɲiˈzatɔr, AS: kolõńizator

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolonia ż., kolonizacja ż., kolonista m., kolonistka ż., kolonializm mrz., kolonizatorstwo n., kolonizowanie n., Kolonia ż.

 czas. kolonizować ndk., skolonizować dk.

 przym. kolonizacyjny, kolonialny, kolonizatorski, kolonialistyczny

Wiktionary


kolonizatorka

1. dawniej: osadniczka, kolonistka;
2. kobieta biorąca udział w kolonizowaniu jakiegoś obszaru


SJP.pl


kolonizatorski

przymiotnik

 (1.1) dotyczący kolonizatorów

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Takim chłodnym oddechem dla kolonizatorskiej administracji stołecznej był właśnie Dardżyling.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolonizatorstwo n., kolonizator m., kolonizatorka ż., kolonia ż., kolonista m., kolonistka ż., kolonizacja ż., kolonizowanie n., skolonizowanie n., Kolonia ż.

 czas. kolonizować ndk., skolonizować dk.

 przym. kolonizacyjny, kolonialny, kolonijny

Wiktionary


kolonizatorstwo

przekształcanie terytorium w kolonie; kolonizacja, kolonializacja


SJP.pl


kolonizować

czasownik przechodni niedokonany (dk. skolonizować)

 (1.1) przekształcać zdobyty kraj we własną kolonię

 (1.2) zasiedlać obszary bezludne lub słabo zaludnione

 (1.3) biol. zasiedlać dany organizm przez mniejszy gatunek

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolonistka ż., Kolonia ż., kolonia ż., kolonializm mrz., kolonie nmos., kolonista mos., kolonizacja ż., kolonizator mos., kolonizowanie n.

 czas. skolonizować dk.

 przym. kolonialny, kolonijny, kolonizacyjny, kolonizatorski

Wiktionary


kolonizowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) polit. hist. dokonywanie kolonizacji, zasiedlanie nowych terytoriów

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolonizacja ż., kolonizatorstwo n., kolonizator m., kolonia ż.

 czas. kolonizować ndk., skolonizować dk.

 przym. kolonizacyjny, kolonialny, kolonizatorski

Wiktionary


kolonka

mieszkanka Kolonii (miasta w Niemczech)


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) mieszkanka Kolonii (miasta w Niemczech)

Wiktionary

Kolonka – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie radomskim, w gminie Pionki. Ma status sołectwa. Leży przy drodze wojewódzkiej nr 737. Dawniej osada leśna i przysiółek wsi Kieszek.

Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny w Jedlni-Letnisku.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. Kolonia ż.

:: fm. kolończyk mos.

 przym. koloński

Wiktionary


kolonografia

kolonoskopia wykonana za pomocą tomografu komputerowego


SJP.pl


kolonoskop

przyrząd medyczny służący do diagnostyki (obrazowania) chorób jelita grubego oraz do drobnych zabiegów w świetle jelita (np. pobierania wycinków, usunięcia polipów); koloskop


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) med. urządzenie do przeprowadzania kolonoskopii w zakresie diagnostyki i niewielkich zabiegów;

Wiktionary

Kolonoskop – giętki, oparty na technice światłowodowej przyrząd w kształcie długiej, cienkiej rury, służący do diagnostyki (obrazowania) chorób jelita grubego. Badanie wykonywane tym urządzeniem nazywane jest kolonoskopią (w przypadku wziernikowania całego jelita grubego) lub sigmoidoskopią – w przypadku obrazowania końcowego, 50–60 cm odcinka jelita grubego.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔ̃ˈnɔskɔp, AS: kolõnoskop

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolonoskopia ż.

 przym. kolonoskopowy

 przysł. kolonoskopowo

Wiktionary


kolonoskopia

endoskopowe badanie lekarskie do zobrazowania dolnego odcinka przewodu pokarmowego; koloskopia


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) med. endoskopowe badanie jelita grubego przez odbyt; może obejmować również niewielkie zabiegi;

Wiktionary

Kolonoskopia – metoda badania dolnego odcinka przewodu pokarmowego polegająca na oglądaniu wnętrza jelita grubego. Polega ona na wprowadzeniu przez odbyt specjalnego wziernika zakończonego kamerą i przesłaniu obrazu na zewnątrz. Do tego celu służy giętki instrument zwany kolonoskopem, który jest zbudowany podobnie jak gastroskop służący do diagnostyki górnego odcinka przewodu pokarmowego. Podczas kolonoskopii możliwe jest też pobieranie wycinków błony śluzowej jelita grubego do badań histopatologicznych, a także wykonywanie drobnych zabiegów, np. usuwanie pojedynczych polipów.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Badania dowodzą, że kolonoskopia jest skuteczną metodą zapobiegania nowotworom bliższych i dalszych obszarów jelita grubego.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔ̃nɔˈskɔpʲja, AS: kolõnoskopʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolonoskop m.

 przym. kolonoskopowy

 przysł. kolonoskopowo

Wiktionary


kolonoskopowy

przymiotnik od: kolonoskop


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z kolonoskopią, dotyczący kolonoskopii

 (1.2) związany z kolonoskopem, dotyczący kolonoskopu

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔ̃nɔskɔˈpɔvɨ, AS: kolõnoskopovy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolonoskop m., kolonoskopia ż.

 przysł. kolonoskopowo

Wiktionary


kolonowiczanin

mieszkaniec Kolonowskiego (miasta w Polsce); kolonowszczanin


SJP.pl


kolonowiczanka

mieszkanka Kolonowskiego (miasta w Polsce); kolonowszczanka


SJP.pl


kolonowski

Kolonowskie


SJP.pl

Patrz:

Kolonowskie

kolonowskie

Kolonowskie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna

 (1.1) geogr. miasto oraz gmina w Polsce;

Wiktionary

Kolonowskie (dodatkowa nazwa w j. niem. Colonnowska, w latach 1936–1945 Grafenweiler, śl. Kolōnowska) – miasto na Górnym Śląsku, w województwie opolskim, w powiecie strzeleckim, położone nad Małą Panwią, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kolonowskie. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do dawnego woj. opolskiego.

Według danych GUS z 1 stycznia 2024 r. miasto liczyło 3207 mieszkańców.

Wikipedia

Patrz:

Kolonowskie

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔ̃ˈnɔfsʲcɛ, AS: kolõnofsʹḱe

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolonowszczanin

:: fż. kolonowszczanka

 przym. kolonowski

Wiktionary


kolonowszczanin

mieszkaniec Kolonowskiego (miasta w Polsce); kolonowiczanin


SJP.pl


kolonowszczanka

mieszkanka Kolonowskiego (miasta w Polsce); kolonowiczanka


SJP.pl


koloński

przymiotnik od: Kolonia (np. woda kolońska)


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Kolonią, dotyczący Kolonii

 (1.2) dotyczący wody kolońskiej

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolonia ż., kolończyk mos., kolonka ż., kolonia ż.

Wiktionary


kolor

1. barwa, zabarwienie;
2. substancja barwiąca;
3. każdy z czterech zespołów kart w talii;
4. kolor biskupi - fiolet z odcieniem amarantowym; fiolet biskupi


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) cecha przedmiotu, określająca, jaka część pasma widzialnego światła jest odbijana przez przedmiot;

 (1.2) karc. symbol na karcie umieszczony obok jej wartości;

 (1.3) fiz. liczba kwantowa wprowadzona, by rozróżnić dwa jednakowe kwarki znajdujące się w tym samym stanie spinowym;

 (1.4) zob. kolory.

 (1.5) herald. jeden z rodzajów tynktury heraldycznej;

 (1.6) karc. układ w pokerze składający się z pięciu kart w tym samym kolorze (1.2), które nie następują po sobie

Wiktionary

  • Kolor – synonim barwy
  • kolor – oznaczenia w grze w karty
  • kolor – właściwość kwarków (patrz chromodynamika kwantowa)
  • Kolor – miejscowość w Indonezji, w prowincji Jawa Wschodnia
  • Kolor – czerwona odmiana winorośli
  • Kolor – zespół disco polo
  • Kolor – album zespołu Róże Europy
  • Radio Kolor – rozgłośnia radiowa z siedzibą w Warszawie
  • Kolory – tomik z piosenkami Agnieszki Osieckiej wydany w 1963 r.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Niebo ma niebieski kolor.

 (1.2) W brydżu piki są najcenniejszym kolorem.

 (1.3) Proton i neutron składają się z trzech kwarków o różnych kolorach.

 (1.4) Zosia na myśl o Zbigniewie od razu nabrała kolorów.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔlɔr, AS: kolor

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koloryzacja ż., kolorowanie n., koloryzowanie n.

:: zdrobn. kolorek m.

 czas. kolorować ndk., pokolorować dk., koloryzować ndk.

 przym. kolorowy, koloryzacyjny, kolorystyczny

 przysł. kolorowo, kolorystycznie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) barwa

 (1.4) rumieniec, wypieki

Wiktionary


koloradizaur

rodzaj roślinożernego dinozaura z rodziny masospondyli


SJP.pl

Koloradizaur (Coloradisaurus brevis) – roślinożerny prozauropod z nadrodziny plateozaurów (Plateosauria).

Nazwa pochodzi od gór Los Colorados w Argentynie, gdzie go znaleziono.Żył w okresie późnego triasu (ok. 221-210 mln lat temu) na terenach Ameryki Południowej. Długość ciała do 3-4 m. Jego szczątki znaleziono w Argentynie.

Przypuszcza się, że młode, świeżo wyklute osobniki, które zaliczono do rodzaju muszaur, mogły być w istocie koloradizaurami.

Wikipedia


kolorado

chrząszcz z rodziny stonkowatych, o długości ciała do 12 mm, najgroźniejszy szkodnik ziemniaka; chrząszcz kolorado, stonka ziemniaczana


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna

 (1.1) geogr. adm. stan w Stanach Zjednoczonych;

 (1.2) geogr. hydron. rzeka w Ameryce Północnej płynąca przez Stany Zjednoczone i Meksyk, uchodząca do Zatoki Kalifornijskiej;

Wiktionary

Stany Zjednoczone:

  • Kolorado (ang. Colorado River) – rzeka
  • Kolorado (ang. Colorado) – stan w USA
  • Wielki Kanion Kolorado – przełom rzeki Kolorado w stanie Arizona przez Płaskowyż Kolorado, park narodowy
  • Wyżyna Kolorado (ang. Colorado Plateau) – część Gór Skalistych

Zobacz też:

  • Colorado

Wikipedia

Powiązane:

 przym. koloradzki

Wiktionary


koloradzki

Kolorado (rzeka i stan w USA)


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Kolorado, dotyczący Kolorado

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) W lutym otrzymałam też pieniądze za robotę w 1950 r. przy koloradzkim żuku kartoflanym.

 (1.1) Zresztą wiele jest zagadkowego w całej tej wymarłej kulturze urwisk koloradzkich i nowomeksykańskich.

 (1.1) Do systemu koloradzkiego zaliczyć należy również depresję Salton.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolorado n.

Wiktionary


kolorant

naturalna lub syntetyczna substancja do barwienia czegoś


SJP.pl


koloratka

1. biały, sztywny kołnierzyk zapinany z tyłu, noszony przez duchownych chrześcijańskich;
2. sztywny, haftowany kołnierzyk modny w XVII wieku;
3. leśny ptak afrykański z rodziny muchołówkowatych


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) kraw. rel. biały, sztywny kołnierzyk noszony przez duchownych chrześcijańskich;

Wiktionary

Koloratka (fr. collerette, „kołnierzyk”) – kołnierzyk zdobiony haftem lub koronką, popularny w XVIII wieku. Obecnie nazwa ta odnosi się do kołnierzyka stosowanego przez duchownych, który występuje w dwóch postaciach: krótkiej (tzw. listek) i długiej z pektorałem.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W sklepie dla duchowieństwa kupiłam Ryśkowi koloratkę i popielatą koszulę.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔˈratka, AS: koloratka

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) reg. śl. kragel.

Wiktionary


koloratura

ozdabianie śpiewanej melodii wirtuozowskimi pasażami i trylami; śpiew urozmaicony takimi ozdobnikami albo rodzaj głosu odpowiedni do takiego śpiewu


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) muz. ozdabianie partii wokalnej elementami wirtuozowskimi

 (1.2) muz. śpiew ozdobiony elementami wirtuozowskimi

Wiktionary

Koloratura (wł. coloratura z łac. color - barwa, zabarwienie) – rodzaj ozdoby fragmentu melodii w kompozycji wokalnej przeznaczonej dla wirtuoza (np. arii lub pieśni) wykorzystujący pasaże, trylery i inne techniki ornamentacji. Ten styl śpiewu kwitł w okresie największego rozwoju opery włoskiej w XVIII i XIX wieku.

Koloratura służy do demonstracji umiejętności wokalnej śpiewaka. Wymaga od wykonawcy biegłości i sprawnego dysponowania skalą głosu.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Rzadkim zjawiskiem były arie z koloraturą w stylu włoskim.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koloraturowość ż.

:: zdrobn. koloraturka ż.

 przym. koloraturowy

Wiktionary


koloraturowość

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) muz. cecha tego, co koloraturowe

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koloratura ż., koloraturka ż.

 przym. koloraturowy

Wiktionary


koloraturowy

koloratura, np. głos koloraturowy, sopran koloraturowy


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) muz. wyspecjalizowany w śpiewaniu koloratury

 (1.2) muz. zawierający koloraturę

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Jestem sopranem koloraturowym, a to jest rola dla mezzosopranów.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔratuˈrɔvɨ, AS: koloraturovy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koloratura ż., koloraturka ż., koloraturowość ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) ornamentalny, ozdobny

Wiktionary


kolored

mieszkaniec Republiki Południowej Afryki lub Namibii o mieszanym pochodzeniu rasowym, najczęściej bursko-malezyjsko-hotentockim


SJP.pl


kolorek

zdrobnienie od: kolor


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od kolor

 (1.2) zob. kolorki.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolor mrz., kolorki nmos., kolorowanie n., kolory nmos., koloryt mrz.

 czas. kolorować

Wiktionary


kolorki

zdrobnienie od: kolor


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

 (1.1) pot. różowe zabarwienie policzków

forma rzeczownika.

 (2.1) plural|kolorek.

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Gdy spojrzał na nią, dostała kolorków i zatrzepotała powiekami.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolor mrz., kolorek mrz., kolory nmos., koloryt mrz.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) rumieńce; pot. kolory

Wiktionary


kolorofon

rodzaj oświetlenia dyskotekowego, lampa z kolorowymi żarówkami, których błyski sterowane są sygnałem elektroakustycznym


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) urządzenie dyskotekowe, które włącza barwne oświetlenie pulsujące w takt muzyki

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolorofonik mrz.

Wiktionary


kolorofonik

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od kolorofon

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolorofon m.

Wiktionary


koloroterapia

leczenie kolorami; chromoterapia


SJP.pl

Wikipedia


kolorowa

pogardliwie albo lekceważąco o kobiecie innej rasy niż biała


SJP.pl

forma przymiotnika.

 (1.1) 3. os. ż. lp. od kolorowy

rzeczownik, rodzaj żeński

 (2.1) gwara. przestępcza: wódka gatunkowa

Wiktionary

Kolorowa (hindi Rangeela; ang. tytuł Bollywood Dreams lub Full of Colour) – film Rama Gopala Varmy z 1995 roku, reżysera takich sensacyjnych filmów jak Satya (1998), Towarzystwo (2003) czy Sarkar (2005). Film ten jest mieszaniną romansu, musicalu i dramatu. W rolach głównych występują: Aamir Khan, Urmila Matondkar i Jackie Shroff.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔˈrɔva, AS: kolorova

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolorowy mos., kolor

 przym. kolorowy

Wiktionary


kolorować

czasownik

 (1.1) nadawać czemuś kolor, wypełniać kolorem

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Moja młodsza córka uwielbia kolorować.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔˈrɔvat͡ɕ, AS: kolorovać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolorowy mos., kolor m., kolorowanka ż., kolorek m., kolorowanie n., pokolorowanie n., koloryzm m., kolorysta m., kolorystka ż., koloryzowanie n., podkoloryzowanie n., koloryt mrz.

 czas. pokolorować, koloryzować, podkoloryzować

 przym. kolorowy, kolorowiasty, kolorystyczny

 przysł. kolorowo, kolorystycznie

Wiktionary


kolorowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) nadawanie czemuś jakiejś barwy

 (1.2) wypełnianie kolorowanki

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔrɔˈvãɲɛ, AS: kolorovãńe

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolorowy mos., kolor m., kolorek m., kolorowanka ż., koloryt m., pokolorowanie n., zakolorowanie n., koloryzowanie n., podkoloryzowanie n.

 czas. kolorować ndk., pokolorować dk., zakolorować dk., koloryzować ndk., podkoloryzować dk.

 przym. kolorowy

 przysł. kolorowo

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) barwienie

Wiktionary


kolorowanka

książka zawierająca konturowe rysunki przeznaczone do kolorowania dla dzieci


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) książeczka, w której małe dzieci wypełniają kontury kredkami lub farbami;

Wiktionary

Kolorowanka, malowanka, rysowanka – zbiór obrazków, zwykle czarno-białych konturów, wydawanych najczęściej w formie książkowej, przeznaczonych głównie dla dzieci do nauki i zabawy. Kolorowanie stanowi proste ćwiczenie zwiększające sprawność manualną, co wspomaga następnie naukę pisania.Przykładowe kategorie rysunków do kolorowania: rysunki z bajek, obrazki zwierząt, roślin, samochodów i innych środków lokomocji, a przede wszystkim rysunki postaci z filmów animowanych.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔrɔˈvãnka, AS: kolorovãnka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolor m., kolorowanie n., pokolorowanie n., kolorowy mos.

 czas. kolorować ndk., pokolorować dk.

 przym. kolorowy

 przysł. kolorowo

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) malowanka

Wiktionary


kolorówka

1. maszyna powlekająca papier farbą; powlekarka;
2. potocznie:
a) ogół kosmetyków do wykonywania makijażu;
b) prasa kolorowa;
c) to, co jest kolorowe, np. film


SJP.pl


kolorowo

przysłówek

 (1.1) w sposób kolorowy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koloryt mrz., kolor m., kolorowanie n., kolorowy mos., kolorowanka ż.

 przym. kolorowy

 czas. kolorować

Wiktionary


kolorowszy

rzadki stopień wyższy od przymiotnika: kolorowy; bardziej kolorowy


SJP.pl


kolorowy

barwny;
1.
a) mający jakiś kolor (z wyjątkiem czarnego lub białego);
b) mający parę kolorów (z wyjątkiem czarnego i białego); różnokolorowy; różnobarwny;
2. przenośnie: urozmaicony, ciekawy, efektowny


SJP.pl

przymiotnik jakościowy

 (1.1) wielobarwny, pełen różnych kolorów

 (1.2) będący w jakimś kolorze innym niż czarny i biały

 (1.3) przen. urozmaicony

 (1.4) pot. (czasem lekcew.) o człowieku rasy innej niż biała

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (2.1) pot. (czasem lekcew.) każdy człowiek rasy innej niż biała

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Twój sweter jest bardziej kolorowy od mojego.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔˈrɔvɨ, AS: kolorovy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolor m., kolorystyka ż., koloryzm m., kolorowanka ż., kolorowa ż., kolorowanie n., koloryt mrz.

 przym. jednokolorowy, wielokolorowy, kolorystyczny

 czas. kolorować

 przysł. kolorowo, kolorystycznie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) barwny, wielobarwny, barwiony, malowany, różnokolorowy; reg. śl. farbisty.

 (1.2) barwny

 (1.3) różnorodny, urozmaicony

Wiktionary


kolorpoint

[czytaj: kolorpojnt] rasa kota powstała w wyniku krzyżowania kotów perskich z kotami syjamskimi; kot himalajski


SJP.pl

Kolorpoint – pojęcie oznaczające umaszczenie kota, przeważnie o zabarwieniu syjamskim. Po narodzeniu koty syjamskie są zupełnie białe, w miarę jak dorastają ich sierść robi się ciemniejsza (szczególnie w okolicach uszu, twarz, łapy, ogon, u samca również jądra; są to miejsca, gdzie ich temperatura ciała jest najniższa); po latach ich futro nadal ciemnieje.

Wikipedia


kolory

potocznie:
1. różowe zabarwienie policzków; rumieńce;
2. barwna odzież, bielizna, tkaniny


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

 (1.1) pot. różowo zabarwione policzki

forma rzeczownika.

 (2.1) plural|kolor.

Wiktionary

  • Kolor – synonim barwy
  • kolor – oznaczenia w grze w karty
  • kolor – właściwość kwarków (patrz chromodynamika kwantowa)
  • Kolor – miejscowość w Indonezji, w prowincji Jawa Wschodnia
  • Kolor – czerwona odmiana winorośli
  • Kolor – zespół disco polo
  • Kolor – album zespołu Róże Europy
  • Radio Kolor – rozgłośnia radiowa z siedzibą w Warszawie
  • Kolory – tomik z piosenkami Agnieszki Osieckiej wydany w 1963 r.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Dziecina miała policzki zupełnie bez kolorów, jak u trupa.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolor mrz., kolorek mrz., kolorki nmos., koloryt mrz.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) rumieńce; pot. kolorki

Wiktionary


kolorycik

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od koloryt

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koloryt m.

Wiktionary


kolorymetr

przyrząd do pomiaru barwy


SJP.pl

Kolorymetr (tintometr) – przyrząd optyczny służący do wykonywania pomiaru barwy badanego roztworu, tzw. pomiarów kolorymetrycznych.

Rodzaje kolorymetrów:

  • kolorymetr wizualny (trójbarwny) – pomiaru takiego dokonuje się przez zrównanie barw 2 części pola widzenia, z których jedna ma barwę badaną, druga zaś – uzyskaną przez nałożenie trzech barw podstawowych na białym tle przy odpowiednich natężeniach. Składowe wiązki świetlnej o tych barwach są wydzielane ze światła porównawczego za pomocą odpowiednich filtrów lub pryzmatu. Zmianę natężenia uzyskuje się stosując kliny fotometryczne lub przesłony.
  • kolorymetr obiektywny – działanie to polega na pomiarze prądów fotoelektrycznych odbiornika światła (w tym przypadku fotodetektora) przesłoniętego kolejno jednym z trzech filtrów. Są one tak dobrane aby krzywa czułości widmowej była zbliżona do jednej z krzywych składowych trójchromatycznych widmowych dla danego układu kolorymetrycznego. Stosowane są m.in. do kontroli barw: źródeł światła, barwników, filtrów barwnych, czy również ekranów kineskopów kolorowych.

Wikipedia


kolorymetria

pomiar długości fali i natężenia promieniowania elektromagnetycznego w paśmie widzialnym


SJP.pl

  • kolorymetria (chemia)
  • kolorymetria (fizyka)

Wikipedia


kolorysta

1. osoba zajmująca się nakładaniem kolorów w komiksach, ilustracjach itp.;
2. przedstawiciel stylu w sztuce nazywanego kapizmem lub koloryzmem;
3. kompozytor, którego utwory cechuje bogata aranżacja;
4. osoba, która koloryzuje w opowiadaniu


SJP.pl


kolorystka

kolorysta


SJP.pl

Patrz:

kolorysta

kolorystycznie

przysłówek sposobu

 (1.1) pod kątem kolorystycznym

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Kolorystycznie reklama przypomina starą zażółconą fotografię w sepii, na której dominują odcienie barwy brunatnej.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolorowy mos., kolor m., kolorystyka ż., koloryt m., koloryzm m., kolorysta m.

 czas. koloryzować ndk., kolorować ndk.

 przym. kolorystyczny, kolorowy

Wiktionary


kolorystyczny

1. przymiotnik od: kolorystyka;
2. przymiotnik od: koloryzm


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z kolorystyką

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Czytelność, przejrzystość i konsekwentny, integralny projekt kolorystyczny są podstawą dobrze zrobionej strony internetowej.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔrɨˈstɨt͡ʃnɨ, AS: kolorystyčny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolorowy mos., kolor m., kolorystyka ż., koloryt m., koloryzm m., kolorysta m.

 czas. koloryzować ndk., kolorować ndk.

 przym. kolorowy

 przysł. kolorystycznie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kolorowy

Wiktionary


kolorystyka

1. zestawienie, dobór barw w stroju, wnętrzu, obrazie itp.;
2. w muzyce: zestawienie barw dźwięku różnych instrumentów lub głosów


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zestawienie kolorów

 (1.2) muz. dobór różnych barw dźwięków głosów, instrumentów

Wiktionary

  • kolorystyka (muzyka)
  • kolorystyka (plastyka)

Wikipedia

Powiązane:

 przym. kolorystyczny, kolorowy

 przysł. kolorystycznie

 rzecz. kolorowy mos., koloryt mrz.

 czas. koloryzować

Wiktionary


koloryt

1. zespół barw nadających ogólny ton dziełu sztuki, krajobrazowi lub jakiemuś przedmiotowi;
2. zespół cech charakterystycznych dla jakiegoś miejsca, czasu lub dla jakiejś społeczności; też: nastrój dzieła sztuki odtwarzający ten zespół cech


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zabarwienie

 (1.2) charakter czegoś

Wiktionary

Przykłady

 (1.2) Szczególnego kolorytu dodają stawowi kwitnące kaczeńce.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolorowy mos., kolor mrz., kolorek mrz., kolory nmos., kolorki nmos., kolorystyka ż., kolorysta mos., kolorowanie n., koloryzowanie n., kolorycik mrz.

 czas. kolorować ndk., koloryzować ndk.

 przym. kolorowy, kolorystyczny

 przysł. kolorowo, kolorystycznie

Wiktionary


kolorytowy

przymiotnik od: koloryt


SJP.pl


koloryzacja

1. nadawanie czemuś barw, odcieni;
2. ubarwianie opowiadania ciekawymi, również zmyślonymi szczegółami;
3. przerabianie filmu czarno-białego na kolorowy;
4. dawniej: kolorystyka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) kosmet. farbowanie włosów

 (1.2) ubarwianie opowiadania lub opisu szczegółami, często przesadzonymi

 (1.3) przetwarzanie filmu czarno-białego na kolorowy

 (1.4) daw. zestaw kolorów

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Od pewnego czasu staram się odejść od trwałej koloryzacji na rzecz koloryzacji bez amoniaku.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔrɨˈzat͡sʲja, AS: koloryzacʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolor mrz., koloryzator m., koloryzowanie n.

 czas. koloryzować ndk.

 przym. koloryzacyjny

 czas. koloryzować ndk.

Wiktionary


koloryzacyjny

dotyczący koloryzacji


SJP.pl


koloryzator

1. malarz, nadający w obrazie szczególne znaczenie kolorowi, mniejszą uwagę zwracający na kompozycję; kolorysta;
2. osoba, która przesadnie ubarwia swoje opowieści; blagier


SJP.pl


koloryzatorka

1. malarka, nadająca w obrazie szczególne znaczenie kolorowi, mniejszą uwagę zwracająca na kompozycję; kolorystka;
2. kobieta, która przesadnie ubarwia swoje opowieści; blagierka


SJP.pl


koloryzm

1. akcentowanie znaczenia kolorów w sztukach plastycznych;
2. kierunek w polskim malarstwie okresu międzywojennego; kapizm


SJP.pl

Kapizm (koloryzm) – kierunek malarstwa, który wykształcił się i zdominował polską sztukę w drugiej dekadzie dwudziestolecia międzywojennego. Nazwa utworzona od skrótu K.P. oznaczającego (pierwotnie żartobliwie) Komitet Paryski, będący stowarzyszeniem pomocy dla studentów wyjeżdżających na studia malarskie do Francji, zawiązanym w 1923 roku pod patronatem Józefa Pankiewicza na krakowskiej ASP.

Wikipedia


koloryzować

czasownik nieprzechodni niedokonany

 (1.1) nadawać czemuś dany kolor lub odcień

 (1.2) film. przerabiać film czarno-biały na kolorowy

 (1.3) dodawać do narracji szczegóły w celu jej ubarwienia

Wiktionary

Przykłady

 (1.3) Dawni trubadurzy, podobnie jak współcześni poeci, nadmiernie akcentowali, koloryzowali, przesadzali chcąc mocniej coś powiedzieć.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔrɨˈzɔvat͡ɕ, AS: koloryzovać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolor ż., koloryzacja ż., kolorystyka ż., kolorysta m., kolorystka ż., koloryzator m., koloryzatorka ż., koloryzowanie n., kolorowanie n., koloryt mrz.

 przym. kolorystyczny, koloryzacyjny

 czas. kolorować ndk.

 przysł. kolorystycznie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) barwić, farbować, kolorować

 (1.3) ubarwiać, malować w tęczowych kolorach, przejaskrawiać, idealizować, wyolbrzymiać, przesadzać, fantazjować, konfabulować, zmyślać; pot. bajerować, kitować, wciskać kit, opowiadać bajki

Wiktionary


koloryzowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) nadawanie czemuś jakiegoś koloru

 (1.2) przerabianie czarno-białych filmów i fotografii na kolorowe

 (1.3) przen. dodawanie do narracji nieprawdziwych szczegółów w celu jej uatrakcyjnienia

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kolorować, koloryzować ndk.

 rzecz. koloryzacja n., kolorowanie n., kolor mrz., koloryt mrz.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.3) podkolorowywanie, podmalowywanie, ubarwianie, upiększanie, lakierowanie, lukrowanie

Wiktionary


kolorz

nazwisko


SJP.pl

Osoby o tym nazwisku:

  • Dominik Kolorz – polski działacz związkowy
  • Józef Kolorz – polski działacz związkowy, komunista, uczestnik powstań śląskich

Wikipedia


kolorzyk

kolorzyk rdzawosterny, kolorzyk błękitny - gatunki małego ptaka z rodziny pekińczyków


SJP.pl


kolos

1. coś wielkiego, bardzo dużych rozmiarów; olbrzym, mastodont;
2. środowiskowo: kolokwium; kolo


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy

 (1.1) książk. olbrzymi posąg

 (1.2) książk. przen. coś bardzo wielkiego, olbrzymiego

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (2.1) książk. potężnie zbudowany, wielkiego wzrostu człowiek

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (3.1) środ. stud. kolokwium

Wiktionary

  • Kolos – polska nagroda podróżnicza
  • Kolos – dzieło malarskie Francisca Goi
  • Kolos – wieś na Ukrainie
  • Kolos. Zapiski Bragego Bragessona (Koloss. Brage Bragessons skrift ) – powieść norweskiego pisarza Finna Alnaesa
  • Kolos – film fabularny w koprodukcji polsko-norweskiej, reż. Witold Leszczyński, ekranizacja powieści Finna Alnaesa

Wikipedia

Przykłady

 (3.1) Nie pójdę dziś z wami na piwo, bo mam jutro kolosa ze statystyki.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔlɔs, AS: kolos

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kolosalny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) olbrzym, gigant

 (2.1) olbrzym, gigant

Wiktionary


kolosalność

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest kolosalne; cecha tych, którzy są kolosalni

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kolosalny

 przysł. kolosalnie

Wiktionary


kolosalny

przymiotnik

 (1.1) bardzo duży; wielki

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Nikt przy zdrowych zmysłach nie kwestionuje, że przemiana jest kolosalna.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlɔˈsalnɨ, AS: kolosalny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolos m., kolosalność ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) ogromny, olbrzymi

Wiktionary


kolosanin

mieszkaniec Kolosów (starożytnego miasta w dolinie rzeki Likos we Frygii)


SJP.pl


koloseum

okrągła budowla


SJP.pl

Koloseum (łac. Colosseum, wł. Colosseo), właściwie amfiteatr Flawiuszów (łac. Amphitheatrum Flavium) – amfiteatr w Rzymie, wzniesiony w latach 70–72 do 80 n.e. przez Wespazjana i Tytusa – cesarzy z dynastii Flawiuszów.

Wikipedia


koloskop

przyrząd medyczny służący do diagnostyki (obrazowania) chorób jelita grubego oraz do drobnych zabiegów w świetle jelita (np. pobierania wycinków, usunięcia polipów); kolonoskop


SJP.pl


koloskopia

endoskopowe badanie lekarskie do zobrazowania dolnego odcinka przewodu pokarmowego; kolonoskopia


SJP.pl


koloskopowy

przymiotnik od: koloskop


SJP.pl


kolostomia

stomia wytworzona na jelicie grubym


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) med. stomia operacyjnie wyłoniona na jelicie grubym;

Wiktionary

Kolostomia – stomia wytworzona na jelicie grubym, czyli operacyjne wyprowadzenie światła jelita grubego na powierzchnię brzucha, umożliwiające wydalanie treści jelitowej, gdy jest to niemożliwe drogą naturalną (najczęściej po usunięciu odbytnicy z powodu nowotworu).

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) colostomy

* baskijski: (1.1) kolostomia

* fiński: (1.1) kolostomia

* francuski: (1.1) colostomie ż.

* hiszpański: (1.1) colostomía ż.

* kataloński: (1.1) colostomia ż.

* perski: (1.1) کولوستومی

* portugalski: (1.1) colostomia ż.

* szwedzki: (1.1) kolostomi w.

* włoski: (1.1) colostomia ż.

źródła.

== kolostomia (język baskijski.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik

 (1.1) med. kolostomia

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) colostomy

* baskijski: (1.1) kolostomia

* fiński: (1.1) kolostomia

* francuski: (1.1) colostomie ż.

* hiszpański: (1.1) colostomía ż.

* kataloński: (1.1) colostomia ż.

* perski: (1.1) کولوستومی

* portugalski: (1.1) colostomia ż.

* szwedzki: (1.1) kolostomi w.

* włoski: (1.1) colostomia ż.

źródła.

== kolostomia (język baskijski.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik

 (1.1) med. kolostomia

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


koloszwar

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. hist. Kluż-Napoka

Wiktionary

Kluż-Napoka (historycznie Koloszwar, rum. Cluj-Napoca, węg. Kolozsvár, niem. Klausenburg; do 1974 Kluż) – miasto w północno-zachodniej Rumunii, na Wyżynie Transylwańskiej, nad Małym Samoszem, największe miasto i historyczna stolica Siedmiogrodu, ośrodek administracyjny okręgu Kluż.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. koloszwarski

Wiktionary


koloszwarski

przymiotnik relacyjny

 (1.1) hist. związany z Koloszwarem, dotyczący Koloszwaru (współcz. Kluż-Napoka)

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Z piętnastu oskarżonych dziesięciu skazano na śmierć i już 30 sierpnia pięciu z nich, między nimi Sandora Kendy, ścięto na rynku koloszwarskim.

 (1.1) W roku tym bowiem wojska cesarskie splądrowały 150 domów unitarian koloszwarskich, w szczególności ministrów i nauczycieli.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Koloszwar mrz.

Wiktionary


kolowy

kola; colowy


SJP.pl


kolpak

nazwisko


SJP.pl


kolportacja

pośrednictwo między wydawcą a punktem sprzedaży lub bezpośrednim nabywcą; dystrybucja


SJP.pl


kolportaż

rozprowadzanie wśród odbiorców prasy, książek itp.; kolportowanie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) działalność polegająca na rozprowadzaniu książek, czasopism itp. bezpośrednio wśród odbiorców albo przez sieć placówkaacówek

Wiktionary

Kolportaż (fr. colportage 'kolportaż' i colporteur 'kolporter' od colporter 'kolportować' z łac. comportare 'znosić, gromadzić'; od com- 'współ-' i portare 'nosić'), inaczej dystrybucja – pośrednictwo między wydawcą a punktem sprzedaży lub bezpośrednim nabywcą.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. kolporter mos., kolporterstwo n., kolportowanie n.

 przym. kolportażowy

 czas. kolportować

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kolportowanie, kolporterstwo

Wiktionary


kolportażowy

przymiotnik od: kolportaż


SJP.pl


kolporter

osoba zajmująca się dystrybucją książek, prasy itp. wśród odbiorców


SJP.pl

  • osoba lub firma, zajmująca się kolportażem
  • Kolporter – polskie przedsiębiorstwo

Wikipedia


kolporterka

kolporter


SJP.pl

Patrz:

kolporter

kolportować

rozprowadzać wśród odbiorców prasę, książki itp.


SJP.pl

czasownik przechodni niedokonany (dk. rozkolportować)

 (1.1) rozprowadzać wydawnictwa wśród odbiorców

 (1.2) przekazywać informacje

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Dysydentka kolportowała KOR-owską bibułę.

 (1.2) To przecież sołtys kolportował plotkaotki o rychłym zamknięciu firmy.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolportaż mrz., kolporter mos., kolporterka ż., kolporterstwo n., kolportowanie n.

 czas. rozkolportować dk.

 przym. kolporterski

 przysł. kolportersko

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) dystrybuować, rozprowadzać

 (1.2) rozpowszechniać

Wiktionary


kolposkop

przyrząd optyczny służący do wziernikowania pochwy i oglądania szyjki macicy


SJP.pl

Kolposkopia – badanie polegające na oglądaniu powierzchni szyjki macicy, dolnej części jej kanału oraz pochwy i sromu przy pomocy urządzenia optycznego – kolposkopu.

Kolposkopia pozwala w ciągu kilku minut ustalić rozpoznanie, podjąć odpowiednie decyzje dotyczące terapii i w niektórych przypadkach przystąpić od razu do leczenia. Badanie umożliwia wykrycie przedklinicznych postaci raka szyjki macicy.

Wikipedia


kolposkopia

wziernikowanie pochwy i szyjki macicy przy pomocy urządzenia optycznego - kolposkopu


SJP.pl

Kolposkopia – badanie polegające na oglądaniu powierzchni szyjki macicy, dolnej części jej kanału oraz pochwy i sromu przy pomocy urządzenia optycznego – kolposkopu.

Kolposkopia pozwala w ciągu kilku minut ustalić rozpoznanie, podjąć odpowiednie decyzje dotyczące terapii i w niektórych przypadkach przystąpić od razu do leczenia. Badanie umożliwia wykrycie przedklinicznych postaci raka szyjki macicy.

Wikipedia


kolposkopowy

przymiotnik od: kolposkop


SJP.pl


kolski

przymiotnik od: Kola (półwysep), Koło (miasto)


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Kołą, dotyczący Koły (miasta lub rzeki na Półwyspie Kolskim)

 (1.2) związany z Kolą (Półwyspem Kolskim), dotyczący Koli

Wiktionary

Osoby o tym nazwisku:

  • Jan Jakub Kolski – polski reżyser i scenarzysta
  • Witold Kolski – polski komunista
  • Baruch Kolski – żydowski działacz ruchu Haszomer Hacair

Geografia:

  • Półwysep Kolski
  • Powiat kolski

Inne:

  • Przegląd Kolski
  • Dekanat kolski


Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. kolanka ż., Kola ż., Koła ż., kolanin mos., Koło n.

Wiktionary


kolsko

przymiotnik od: Kola (półwysep), Koło (miasto)


SJP.pl

Kolsko (niem. Kolzig) – wieś w Polsce położona w Kotlinie Kargowskiej, w województwie lubuskim, w powiecie nowosolskim, w gminie Kolsko.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.

Miejscowość jest siedzibą władz gminy Kolsko.

Wikipedia


kolszczanin

mieszkaniec Kolska


SJP.pl


kolszczanka

mieszkanka Kolska


SJP.pl


kolt

sześciostrzałowy rewolwer bębenkowy; colt


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) pot. rewolwer bębenkowy (niekoniecznie wyprodukowany przez firmę Samuela Colta);

Wiktionary

  • Samuel Colt – amerykański konstruktor broni
  • Colt – miasto w USA, w stanie Arkansas, w hrabstwie St. Francis
  • Colt – marka rewolweru, karabinu lub pistoletu
  • Colt – Colt's Manufacturing Company – amerykańska firma zbrojeniowa
  • Colt (koń) – po angielsku lub w żargonie koniarzy samiec konia w wieku 1 – 3 lat
  • Mitsubishi Colt – marka japońskich samochodów

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

 Samuel Colt → amerykański wynalazca, założyciel firmy produkującej broń palną

 etym|ang|colt. → źrebię

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) colt

źródła.

== kolt (język średnio-dolno-niemiecki.) ==

wymowa.

 IPA|kʰɔːɫt.

znaczenia.

przymiotnik

 (1.1) zimny

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔlt, AS: kolt

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

 Samuel Colt → amerykański wynalazca, założyciel firmy produkującej broń palną

 etym|ang|colt. → źrebię

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) colt

źródła.

== kolt (język średnio-dolno-niemiecki.) ==

wymowa.

 IPA|kʰɔːɫt.

znaczenia.

przymiotnik

 (1.1) zimny

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


koltan

ruda tantalu i niobu, mieszanina kolumbitu i tantalitu


SJP.pl

Koltan (coltan) – ruda tantalu i niobu, będąca mieszaniną dwóch minerałów: kolumbitu i tantalitu.

Wikipedia


kolubryna

1. ciężkie działo oblężnicze, używane w XVI-XVIII wieku głównie do niszczenia fortyfikacji; szlanga;
2. wielkie działo okrętowe o długiej lufie, używane w XVI-XVII wieku, strzelające pociskami o ciężarze 8-16 funtów;
3. potocznie: rzecz lub osoba duża, ciężka i niezgrabna; landara, kobyła, krowa, krówsko;
4. przenośnie: niepodważalny, kluczowy fakt lub argument


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) wojsk. ogólna nazwa odprzodowych dział artyleryjskich używanych w XVI i XVII wieku;

 (1.2) przen. pot. bardzo duża i ciężka rzecz

 (1.3) przen. pot. ciężka i niezgrabna osoba

Wiktionary

Kolubryna – ogólna nazwa odprzodowych dział artyleryjskich używanych w XVI i XVII wieku.

Nazwa kolubryna pochodzi od łacińskiego słowa colubra – żmija, wężyca; we Francji, gdzie przede wszystkim były używane, nazywane były coulevrine, W Niemczech szlangi. Tego typu działa nazywano także kulewryna, wężownice lub serpentyny.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) (…) ciężkie działa z Krakowa, a między nimi taką kolubrynę, której nie tylko częstochowskie, ale żadne w świecie mury oprzeć się nie mogły (…)

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kolubrynowy, kolubryniasty

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) war. koluwryna, szlanga, serpentyna, wężownica

 (1.2) grzmot, kloc, krowa, landara

Wiktionary


kolubrynowy

przymiotnik od: kolubryna


SJP.pl


kolucho

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) rzad. zgrub. gwara. koło, pęto

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Wystąpili honorowo, wyłuskali ze snopka butlę smorodinówki [wódki porzeczkowej], kolucho zeschłej na kość kiełbasy i oblaliśmy jak należy początek służby.

Wiktionary


kolugo

ssak z rodziny lotokotów; latoperz; lotokot


SJP.pl


kolumb

dawna nazwa niobu, pierwiastka chemicznego z grupy wanadowców


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna

 (1.1) hist. spolszczone nazwisko włoskie odkrywcy i żeglarza Krzysztofa Kolumba

 (1.2) imię|polski|m.;

Wiktionary

Kolumb – imię pochodzenia łacińskiego. Wywodzi się od słowa columba oznaczającego "gołębia". Nosiło je kilku świętych.

Żeńskim odpowiednikiem, i imieniem iroszkockich mnichów, jest Kolumba.

Kolumb imieniny obchodzi 9 czerwca.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Krzysztof Kolumb był pierwszym Europejczykiem, który dotarł do wybrzeży Ameryki.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔlũmp, AS: kolũmp

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolumbia ż., Kolumbijczyk m., Kolumbijka ż., Kolumbowie mos., Columbus m., Kolumban m.

:: fż. Kolumba ż.

 przym. kolumbijski, prekolumbijski, postkolumbijski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) reg. śl. Kolůmb.

Wiktionary


kolumba

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) imię|polski|ż.

forma rzeczownika.

 (2.1) D. i B. lp. od: Kolumb

Wiktionary

Kolumba – żeńska forma imienia Kolumb, pochodzenia łacińskiego. Wywodzi się od słowa oznaczającego „gołębica”. Od imienia Kolumba pochodzi też zdrobnienie Kolumbula.
Nosiło je kilka świętych, w tym Kolumba z Sens.

Kolumba imieniny obchodzi 10 stycznia, 3 marca, 20 maja, 17 września, 24 września i 31 grudnia.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Miała na imię Kolumba i jeździła na pomarańczowym składaku.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolumb m., Kolumbowie mos.

Wiktionary


kolumban

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna

 (1.1) imię|polski|m.;

Wiktionary

Kolumban – imię męskie pochodzące od celtyckiego imienia Koloman nawiązujące do łac. Columba (gołębica – będąca symbolem Ducha Świętego).

Kolumban imieniny obchodzi: 2 października i 23 listopada.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Mam na imię Kolumban i jestem nauczycielem z podwarszawskiej miejscowości.

 (1.1) Według legendy Kolumban Starszy został pochowany ze świętym Patrykiem.

 (1.1) W Kościele katolickim na 23 listopada przypada wspomnienie św. Kolumbana Młodszego, patrona Irlandii.

 (1.1) Kolumbanowie dzień swego patrona, czyli imieniny, obchodzą 23 listopada.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolumbanowa ż., Kolumbanówna ż., Kolumbanostwo lm m.

:: zdrobn. Kolumbanek mos., Kolumbek mos.

 przym. Kolumbanowy, Kolumbankowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zdrobn. Kolumbanek, Kolumbek

Wiktionary


kolumbarium

1. miejsce na cmentarzu przystosowane do pochówku urn z prochami zmarłych;
2. typ rzymskiego i wczesnochrześcijańskiego zbiorowego grobowca w postaci budowli lub sali, gdzie znajdowały się nisze na prochy zmarłych


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) hist. archit. rodzaj rzymskiego zbiorowego grobowca w formie budowli z niszami na urny z prochami;

 (1.2) współcz. archit. cmentarna ściana z miejscami na urny z prochami zmarłych

 (1.3) współcz. pomieszczenie na urny przy krematorium

Wiktionary

Kolumbarium (łac. dosł. „gołębnik” od columba – gołąb) – prostopadłościenna lub niekiedy kopulasta budowla cmentarna z czasów rzymskich i wczesnochrześcijańskich, pełniąca funkcję zbiorowego grobowca.

Starożytne kolumbaria pojawiły się u Rzymian od czasów Augusta w I wieku p.n.e. Charakterystyczne dla Rzymu, były częściowo podziemną budowlą z niszami grzebalnymi rozmieszczonymi w wielopoziomowych rzędach w ścianach wewnętrznych. Umieszczano w nich urny z prochami zmarłych i opatrywano marmurowymi tabliczkami z ich imionami. Pod ścianami, na posadzce niekiedy ustawiano sarkofagi. Wnętrze dekorowane było zazwyczaj freskami i stiukami.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˌkɔlũmˈbarʲjũm, AS: kolũmbarʹi ̯ũm

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolombina ż.

Wiktionary


kolumbaryjny

kolumbarium


SJP.pl

Patrz:

kolumbarium

kolumbia

1. państwo w Ameryce Południowej ze stolicą w Bogocie; Republika Kolumbii;
2. rzeka w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

 (1.1) geogr. polit. państwo w Ameryce Południowej;

 (1.2) geogr. hydron. rzeka w Ameryce Północnej, przepływa przez Kanadę i Stany Zjednoczone, uchodzi do Oceanu Spokojnego;

 (1.3) hist. poet. Stany Zjednoczone;

Wiktionary

Kolumbia (hiszp. Colombia), Republika Kolumbii (República de Colombia) – państwo w północno-zachodniej części Ameryki Południowej. Jest czwartym pod względem powierzchni państwem na tym kontynencie (1 138 910 km²), a drugim pod względem liczby ludności (49 588 357 osób; szac. 2024).

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Oni mieszkają w Kolumbii od kilku lat.

 (1.2) Czy po Kolumbii pływają parowce?

 (1.3) W XVIII wieku Amerykanie poetycko nazywali swój kraj Kolumbią, od nazwiska podróżnika i odkrywcy Krzysztofa Kolumba.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈlũmbʲja, AS: kolũmbʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolumbijczyk mos., Kolumbijka ż., Kolumbowie lm m., Kolumb mos.

 przym. kolumbijski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) ofic. Republika Kolumbii

Wiktionary


kolumbijczyk

1. obywatel Kolumbii;
2. obywatel Kolumbii Brytyjskiej


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) obywatel Kolumbii

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) W składzie etnicznym Wenezueli oprócz Wenezuelczyków występują także Kolumbijczycy, Indianie i inni.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlũmˈbʲijt͡ʃɨk, AS: kolũmbʹii ̯čyk

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolumb mos., Kolumbowie mos., Kolumbia ż.

:: fż. Kolumbijka ż.

 przym. kolumbijski

Wiktionary


kolumbijka

1. obywatelka Kolumbii;
2. obywatelka Kolumbii Brytyjskiej


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) obywatelka Kolumbii

Wiktionary

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. Kolumbia ż., Kolumbowie mos., Kolumb mos.

:: fm. Kolumbijczyk mos.

 przym. kolumbijski

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

 (1.1) zobtłum rodz|Kolumbijczyk.

* arabski: (1.1) كولومبية ż.

* bułgarski: (1.1) колумбийка ż.

* esperanto: (1.1) kolombianino

* hiszpański: (1.1) colombiana ż.

* łotewski: (1.1) kolumbiete ż.

* nowogrecki: (1.1) Κολομβιανή ż.

* słowacki: (1.1) Kolumbijčanka ż., Kolumbijka ż.

* słoweński: (1.1) Kolumbijka ż.

* szwedzki: (1.1) colombianska w.

* włoski: (1.1) colombiana ż.

źródła.

== Kolumbijka (język czeski.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) Kolumbijka

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlũmˈbʲijka, AS: kolũmbʹii ̯ka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolumbia ż., Kolumbowie mos., Kolumb mos.

:: fm. Kolumbijczyk mos.

 przym. kolumbijski

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. Kolumbia ż., Kolumbowie mos., Kolumb mos.

:: fm. Kolumbijczyk mos.

 przym. kolumbijski

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

 (1.1) zobtłum rodz|Kolumbijczyk.

* arabski: (1.1) كولومبية ż.

* bułgarski: (1.1) колумбийка ż.

* esperanto: (1.1) kolombianino

* hiszpański: (1.1) colombiana ż.

* łotewski: (1.1) kolumbiete ż.

* nowogrecki: (1.1) Κολομβιανή ż.

* słowacki: (1.1) Kolumbijčanka ż., Kolumbijka ż.

* słoweński: (1.1) Kolumbijka ż.

* szwedzki: (1.1) colombianska w.

* włoski: (1.1) colombiana ż.

źródła.

== Kolumbijka (język czeski.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) Kolumbijka

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


kolumbijski

przymiotnik od: Kolumbia, Kolumbia Brytyjska


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) odnoszący się do państwa Kolumbia

 (1.2) odnoszący się do rzeki Kolumbia

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Boom iberoamerykański dotyczył literatury hiszpańskojęzycznej: argentyńskiej, meksykańskiej, kubańskiej, kolumbijskiej, peruwiańskiej.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlũmˈbʲijsʲci, AS: kolũmbʹii ̯sʹḱi

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolumb mos., Kolumbowie mos., Kolumbia ż., Kolumbijczyk m., Kolumbijka ż.

 przym. prekolumbijski

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. Kolumb mos., Kolumbowie mos., Kolumbia ż., Kolumbijczyk m., Kolumbijka ż.

 przym. prekolumbijski

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

 por|kolombijski.

tłumaczenia.

* arabski: (1.1) كولومبي

* białoruski: (1.1) калумбійскі

* białoruski (taraszkiewica): (1.1) калюмбійскі

* bułgarski: (1.1) колумбийски

* chorwacki: (1.1) kolumbijski

* czeski: (1.1) kolumbijský

* esperanto: (1.1) kolombia

* farerski: (1.1) kolumbiskur

* francuski: (1.1) colombien

* hiszpański: (1.1) colombiano

* nowogrecki: (1.1) κολομβιανός

* rosyjski: (1.1) колумбийский

* słowacki: (1.1) kolumbijský; (1.2) kolumbijský

* szwedzki: (1.1) colombiansk

* ukraiński: (1.1) колумбійський

* włoski: (1.1) colombiano

źródła.

== kolumbijski (język chorwacki.) ==

ortografie.

wymowa.

 dzielenie|ko|lum|bij|ski.

znaczenia.

przymiotnik

 (1.1) kolumbijski

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


kolumbit

minerał, złożony tlenek żelaza, manganu, tantalu i niobu; tantalit; niobit


SJP.pl

Kolumbit-(Fe) (dawn. ferrokolumbit) – minerał niobu i żelaza z grupy kolumbitów. Jego nazwa pochodzi od dawnej nazwy niobu, łac. columbium, oraz symbolu żelaza, Fe (dla odróżnienia od innych kolumbitów).

Synonimy: ferrokolumbit, coltan, columbit, columbite-tantalite, niobit.

Wikipedia


kolumbowie

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna

 (1.1) liter. hist. określenie pokolenia Polaków urodzonych w latach 20. XX wieku, których młodość, dojrzewanie i „odkrywanie świata” przypadły na okres II wojny światowej;

Wiktionary

  • pokolenie Kolumbów, Kolumbowie lub kolumbowie – generacja polskich pisarzy, urodzonych około roku 1920, dla której przeżyciem pokoleniowym była II wojna światowa;
  • Kolumbowie. Rocznik 20 – powieść Romana Bratnego;
  • Kolumbowie – polski serial telewizyjny z 1970 roku, w reżyserii Janusza Morgensterna, oparty na prozie Romana Bratnego.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Conradowska etyka wpłynęła na wielu wybitnych twórców, zwłaszcza pokolenia Kolumbów, choć nie tylko.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔlũmˈbɔvʲjɛ, AS: kolũmbovʹi ̯e

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kolumb mos., Kolumbia ż., Kolumbijczyk mos., Kolumbijka ż., Columbus n., Kolumban mos., Kolumba ż.

 przym. kolumbijski, prekolumbijski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pokolenie Kolumbów

Wiktionary


kolumela

rzymski agronom (4-70 n.e.); Columella


SJP.pl


kolumella

środkowa część puszki zarodniowej sporofitu


SJP.pl

Kolumella lub Columella

  • kolumella – element budowy niektórych grzybów i śluzowców
  • kolumella – element budowy roślin
  • Kolumella (4-70) – rzymski autor dzieł poświęconych agrotechnice

Wikipedia


kolumienka

1. mała kolumna;
2. zdrobnienie od: kolumna


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zdrobn. od: kolumna

 (1.2) mała kolumna

Wiktionary

  • inaczej kolumella – część roślin
  • inaczej strzemiączko występujące u niessaczych tetrapodów

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Mensa opierała się na ośmiu spiralnych kolumienkach wykonanych z marmuru.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolumnada ż., kolumna ż.

 przym. kolumnowy

Wiktionary


kolumienkowy

kolumienka


SJP.pl

Patrz:

kolumienka

kolumna

1. pionowy element architektoniczny, słup podtrzymujący umieszczone na niej partie budowli;
2. pomnik w kształcie słupa, zwykle z umieszczoną na nim figurą;
3. zwarta formacja ludzi lub pojazdów ustawionych w jeden lub kilka rzędów;
4. zespół ludzi zorganizowany do wykonywania jakiegoś zadania;
5. zespół pojazdów lub statków zorganizowany pod jednym kierownictwem lub dowództwem;
6. pionowy rząd znaków, cyfr lub liter;
7. pionowy element tabeli lub macierzy;
8. stronica książki, gazety, z tekstem uformowanym w jeden lub kilka łamów;
9. jeden z takich łamów;
10. stałe miejsce w gazecie lub czasopiśmie, w którym ukazują się artykuły na jeden temat lub jednego autora;
11. zestaw głośników we wspólnej obudowie;
12. pionowe, cylindryczne urządzenie do prowadzenia procesów technologicznych, np. destylacji, chłodzenia;
13. pionowy element stanowiący część maszyny, np. kolumna kierownicza


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) archit. pionowy element architektoniczny pełniący rolę konstrukcyjną, dekoracyjną i symboliczną;

 (1.2) pomnik składający się z kolumny (1.1) i umieszczonej na niej figury

 (1.3) techn. zestaw głośników umieszczonych w specjalnej obudowie;

 (1.4) druk. obszar strony ograniczony jej zadrukowaną powierzchnią;

 (1.5) stała rubryka w czasopiśmie

 (1.6) uformowana grupa osób lub pojazdów wojskowych

 (1.7) grupa osób mająca wspólny cel

 (1.8) żegl. dolna część masztu

 (1.9) pionowy rząd liczb, liter, wyrazów

 (1.10) szach. pionowy rząd pól na szachownicy, oznaczony literą od A do H

Wiktionary

  • Kolumna – element architektoniczny
    • Kolumna Fokasa (starożytny Rzym)
    • Kolumna Marka Aureliusza (starożytny Rzym)
    • Kolumna Morowa (Pestsäule) (Wiedeń)
    • Kolumna Trajana (starożytny Rzym)
    • Kolumna Zwycięstwa (Berlin)
    • Kolumna Zygmunta (Warszawa)

    Wikipedia

    Przykłady

     (1.1) I na ulicach co krok wyrasta albo drzewo, albo latarnia, albo kiosk, albo kolumna zakończona kulą.

     (1.3) Pewnie zastanawiasz się co to za dudnienie. To sąsiad z dołu kupił nowe kolumny.

     (1.4) W czasopismach w przeciwieństwie do książek na kolumnę może wchodzić kilka szpalt.

     (1.6) Odezwały się trąbki i nasz batalion rozłamał się na cztery kompanie uszykowane kolumnami obok siebie.

     (1.9) Zsumowałem liczby w obu kolumnach a wyniki wykorzystałem do dalszych obliczeń.

     (1.10) Na początku partii króle są w kolumnie E.

    Wiktionary

    Wymowa:

    IPA: kɔˈlũmna, AS: kolũmna

    Wiktionary

    Powiązane:

     rzecz. kolumnada ż., półkolumna ż.; zdrobn. kolumienka ż.

     przym. kolumnowy

    Wiktionary

    Synonimy:

     (1.1) filar, podpora, słup

     (1.9) słupek

    Wiktionary


kolumnada

rząd lub kilka rzędów kolumn, najczęściej zdobionych, pełniących prócz funkcji dekoracyjnych także funkcję konstrukcyjną; perystaza


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) archit. dekoracyjny rząd połączonych kolumn lub kilka takich rzędów

Wiktionary

Perystaza (peristaza, kolumnada) – rząd (lub kilka rzędów) kolumn połączonych ze sobą belkowaniem lub łukami arkadowymi.

Kolumnada może pełnić funkcję konstrukcyjną lub dekoracyjną, najczęściej jednak stanowi wyodrębniony, mocno zaakcentowany element w obrębie budowli lub też budowlę wolno stojącą.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˌkɔlũmˈnada, AS: kolũmnada

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolumna ż., kolumienka ż.

 przym. kolumnadowy, kolumnowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) perystaza

Wiktionary


kolumnadowy

przymiotnik od: kolumnada


SJP.pl


kolumnowy

przymiotnik od: kolumna


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kolumną, dotyczący kolumny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolumnada ż., kolumienka ż., kolumna ż.

Wiktionary


kolur

koło wielkie na sferze niebieskiej przechodzące przez bieguny niebieskie i:
a) punkty równonocy (kolur równonocy)
b) punkty stanowisk Słońca (kolur stanowisk)


SJP.pl

Kolur (gr. kól-ouros) – koło wielkie na sferze niebieskiej przechodzące przez bieguny niebieskie i:

  1. punkty równonocy (kolur równonocy);
  2. punkty stanowisk Słońca (kolur stanowisk).

Wikipedia


koluria

wieloletnia roślina zielna z rodziny różowatych


SJP.pl


koluszczanin

mieszkaniec Koluszek


SJP.pl


koluszczanka

mieszkanka Koluszek


SJP.pl


koluszki

miasto w Polsce


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna

 (1.1) geogr. miasto w Polsce;

Wiktionary

Koluszki – miasto w woj. łódzkim, w powiecie łódzkim wschodnim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Koluszki. Miasto położone na Równinie Koluszkowskiej pomiędzy Wysoczyzną Rawską a wyniesieniami Garbu Łódzkiego – pozostałością plejstoceńskich lądolodów, na skraju źródłowego odcinka doliny rzeki Mrogi. Ośrodek przemysłowy (odlewnia). Lokalny ośrodek usługowy. Baza paliw płynnych, połączona rurociągiem z rafinerią w Płocku.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Wampir z Koluszek wpadł w końcu w sidła policji.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈluʃʲci, AS: kolušʹḱi

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koluszczanin m., koluszczanka ż.

 przym. koluszkowski

Wiktionary


koluszko

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) gwara. zdrobn. koło, pęto

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Pod szyją zwierzęcia umieścił pszczelarz rzemień nabijany guzami metalowymi, a pod dolną szczęką umocował żelazne koluszko obroży.

Wiktionary


koluszkowianin

mieszkaniec Koluszek (miasta w Polsce)


SJP.pl


koluszkowianka

mieszkanka Koluszek (miasta w Polsce)


SJP.pl


koluszkowski

Koluszki


SJP.pl

Patrz:

Koluszki

koluwialny

koluwium


SJP.pl

Patrz:

koluwium

koluwium

materiał skalny przemieszczony ruchami grawitacyjnymi


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) geol. materiał skalny przemieszczony w dół stoku podczas osuwania

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔˈluvʲjũm, AS: koluvʹi ̯ũm

Wiktionary

Powiązane:

 przym. koluwialny

Wiktionary


koluzja

w psychologii: nieświadome współdziałanie dwóch lub więcej osób w celu utrzymania dysfunkcyjnych schematów zachowań lub przekonań


SJP.pl

Koluzja (niem. Kollusionzmowa, łac. colluderezagraj razem) – w psychologii koncepcja nieuświadomionej zmowy opartej na nieświadomych motywacjach psychologicznych lub kombinacji konfliktów wewnętrznych dwóch lub więcej osób zaangażowanych w bliską dynamiczną relację.

Wikipedia


koluzyjny

koluzja


SJP.pl

Patrz:

koluzja

kolweński

rozmiazg kolweński - gatunek chrząszcza z rodziny rozmiazgowatych


SJP.pl


kolyba

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. szałas pasterski

 (1.2) górn. gw-pl|Śląsk Cieszyński. kopalniany wagonik-wywrotka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolybka ż., kolybeczka ż., kolybok mrz.

 czas. kolybać ndk.

Wiktionary


kolybać

czasownik niedokonany

 (1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. kołysać, kolebać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kolybka ż., kolybeczka ż., kolybok mrz., kolyba ż., kolymbus mrz.

Wiktionary


kolybka

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. kołyska

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kolybać ndk.

 rzecz. kolybok mrz., kolymbus mrz., kolyba ż.

Wiktionary


kolybok

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. krzesło na biegunach

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kolybać ndk.

 rzecz. kolyba ż., kolybka ż., kolymbus mrz.

Wiktionary


kolymbus

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. sport. łyżwa

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kolybać ndk.

 rzecz. kolybka ż., kolybok mrz.

Wiktionary


kolynda

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk, Śląsk Cieszyński. muz. kolęda

Wiktionary


kom

1. w fizyce: wada układu optycznego, polegająca na tym, że wiązka promieni, która wychodzi z punktu położonego poza osią optyczną, tworzy po przejściu przez układ optyczny obraz tego punktu w kształcie przecinka; komat;
2. w akustyce muzycznej: nierozpoznawalna słuchem odległość między dwoma dźwiękami, pozornie tej samej wysokości; komat;
3. w medycynie: śpiączka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. adm. miasto w środkowym Iranie, w ostanie Kom;

Wiktionary

  • Kom – miasto w Iranie
  • Kom – ostan w Iranie
  • Kom – rzeka w Iranie
  • Kom – rzeka w Kamerunie
  • Kom – szczyt w Bułgarii
  • Kom – schroniska w Bułgarii
  • Kom – wieś w Chorwacji, w żupanii zadarskiej, w gminie Gračac
  • Kom – szczyt w Chorwacji
  • kom – pojęcie z zakresu archeologii

Wikipedia


kom.

skrót od: komisarz


SJP.pl

skrót

 (1.1) = komisarz

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Rzecznik policji w Łowiczu kom. Urszula Szymczak poinformowała nas, że przyczyną zdarzenia było niezachowanie bezpiecznej odległości pomiędzy pojazdami.

Wiktionary

Powiązane:

 skr. nadkom., podkom.

Wiktionary


koma

1. w fizyce: wada układu optycznego, polegająca na tym, że wiązka promieni, która wychodzi z punktu położonego poza osią optyczną, tworzy po przejściu przez układ optyczny obraz tego punktu w kształcie przecinka; komat;
2. w akustyce muzycznej: nierozpoznawalna słuchem odległość między dwoma dźwiękami, pozornie tej samej wysokości; komat;
3. w medycynie: śpiączka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) med. śpiączka

 (1.2) astr. gazowa otoczka jądra komety

 (1.3) fiz. rodzaj aberracji optycznej

 (1.4) muz. inaczej: komat

 (1.5) przecinek (przy odczytywaniu liczb w liczbowym systemie dziesiętnym)

Wiktionary

  • koma – w optyce rodzaj aberracji optycznej
  • koma – w medycynie inne określenie śpiączki
  • koma – w astronomii gazowa otoczka jądra komety
  • koma – w językoznawstwie inne określenie przecinka
  • Koma – miejscowość na Cyprze

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) Gdy kometa znajdzie się w pobliżu gwiazdy centralnej, jej powłoka gazowo-pyłowa – koma – rozbudowuje się w dużą, świecącą kulę, zwaną głową, oraz świecący ogon, zwany warkoczem.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃ma, AS: kõma

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) śpiączka

 (1.4) przecinek

Wiktionary


koman

członek koczowniczego ludu tureckiego; Kuman, Połowiec


SJP.pl

Osoby o nazwisku Koman:

  • Dorota Koman – polska poetka
  • Jacek Koman (ur. 15 sierpnia 1956 w Bielsku-Białej) – aktor filmowy
  • Janusz Koman – polski muzyk
  • Maja Koman – polski muzyk
  • Mychajło Koman – ukraiński piłkarz
  • Veronica Koman – indonezyjska prawniczka
  • Vladimir Koman – węgierski piłkarz
  • Wołodymyr Koman – ukraiński piłkarz

Wikipedia


komancz

Indianin Ameryki Północnej


SJP.pl


komańcza

wieś w Polsce


SJP.pl

Komańcza (łem. Команча, ukr. Команча) – wieś w południowo-wschodniej Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie sanockim, w gminie Komańcza. Leży w Dolinie rzeki Osławicy i potoku Barbarka (dawniej Kumaniecki Potok). Siedziba gminy Komańcza.

Wikipedia


komańczanin

mieszkaniec Komańczy


SJP.pl


komańczanka

mieszkanka Komańczy


SJP.pl


komancze

plemię indiańskie; Komanczowie


SJP.pl

Komancze (ang. Comanche) – Indianie Ameryki Północnej posługujący się językiem z rodziny uto-azteckiej. Potomkowie żyją do dziś na terenach USA we wschodniej części stanu Nowy Meksyk, w południowej części Kolorado, północno-wschodniej części Arizony, południowej części stanu Kansas, w Oklahomie i w północno-wschodniej części Teksasu. Pierwotnie należeli do ludności koczowniczej, typowej dla Indian Wielkich Równin w środkowej części Stanów Zjednoczonych.

Wikipedia


komanczka

Indianka Ameryki Północnej


SJP.pl


komanczowie

Indianin Ameryki Północnej


SJP.pl


komańczowski

przymiotnik od: Komańcza, wieś gminna w województwie podkarpackim; komaniecki


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) dotyczący Komańczy, związany z Komańczą

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Komańcza ż., komańczanin m., komańczanka ż.

 przym. komaniecki

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) komaniecki

Wiktionary


komandirowka

dawniej: delegacja, misja urzędowa


SJP.pl


komando

1. oddział żołnierzy do zadań specjalnych;
2. w hitlerowskich obozach koncentracyjnych: jednostka organizacyjna więźniów wykonujących pracę przymusową


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) wojsk. grupa żołnierzy do zadań specjalnych

 (1.2) hist. w hitlerowskich obozach koncentracyjnych: grupa więźniów wykonujących pracę przymusową

Wiktionary

  • komando – grupa żołnierzy wydzielona do zadań specjalnych
  • komando – podstawowa komórka w organizacji pracy w niemieckich obozach koncentracyjnych
  • Komando – amerykański film sensacyjny w reżyserii Marka L. Lestera z 1985 roku z Arnoldem Schwarzeneggerem

Wikipedia

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmãndɔ, AS: kõmãndo

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komandos mos.

Wiktionary


komandor

1. stopień oficerski w polskiej marynarce wojennej;
2. oficer mający ten stopień;
3. prezes klubu wioślarskiego lub żeglarskiego;
4. kierownik i główny sędzie zawodów samochodowych, lotniczych, motocyklowych itp.;
5. tytuł honorowy osoby z odznaczeniem krzyża komandorskiego;
6. w niektórych zakonach rycerskich: zwierzchnik komandorii


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) wojsk. mar. stopień oficerski w marynarce wojennej odpowiadający pułkownikowi;

 (1.2) kawaler krzyża komandorskiego

 (1.3) hist. zakonnik zarządzający posiadłościami w zakonie rycerskim

 (1.4) sport. główny sędzia kierujący wyścigami samochodowymi lub motocyklowymi

 (1.5) żegl. prezes klubu żeglarskiego

 (1.6) daw. dowódca

Wiktionary

Komandor (kmdr) – wojskowy stopień oficerski w Marynarce Wojennej i Jednostce Wojskowej Formoza, odpowiadający pułkownikowi w pozostałych rodzajach sił zbrojnych. Jego odpowiedniki znajdują się także w marynarkach wojennych innych państw w NATO.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Stopień oficerski komandora w polskiej Marynarce Wojennej ma swoje odpowiedniki w marynarkach wojennych innych państw.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmãndɔr, AS: kõmãndor

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komandoria ż.

 przym. komandorski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) skr. kmdr

Wiktionary


komandoria

1. wyższy stopień orderu umieszczany na wstędze; krzyż komandorski;
2. dawniej: dobra zakonu rycerskiego zarządzane przez komandorów


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) krzyż komandorski

 (1.2) hist. jednostka administracyjno-terytorialna zakonu rycerskiego

Wiktionary

  • Komandoria – jednostka administracyjno-terytorialno-wojskowa zakonów rycerskich
  • Komandoria – część Poznania
  • Komandoria – francuski serial telewizyjny z 2010 roku
  • Komandoria – wieszana na szyi odznaka orderu lub odznaczenia
  • Komandoria Missio Reconciliationis – odznaczenie organizacyjne

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) W zakonie maltańskim baliwaty dzieliły się na komandorie.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komandor mos.

 przym. komandorski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) komenda, komturia

Wiktionary


komandorka

nadwozie zbliżone do autobusowego, używane w samochodach wojskowych, wyposażone w otwierany dach, składane siedzenia i stoły i urządzenia łącznościowe


SJP.pl


komandorostwo

komandor z żoną


SJP.pl


komandorski

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z komandorem, dotyczący komandora

przymiotnik dzierżawczy

 (2.1) należący do komandora, będący jego własnością

przymiotnik jakościowy

 (3.1) taki jak u komandora, charakterystyczny dla komandora

Wiktionary

Przykłady

 (2.1) W 1993 roku odznaczono go Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komandor mos., komandoria ż.

Wiktionary


komandos

1. elitarny żołnierz wyszkolony do zadań specjalnych;
2. potocznie: żołnierz jednostki powietrznodesantowej; spadochroniarz, skoczek spadochronowy


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) wojsk. żołnierz wyszkolony do zadań specjalnych

Wiktionary

Siły specjalne (wojska/jednostki specjalne, pot. komandosi) – elitarne wysoce wyspecjalizowane formacje wojskowe, policyjne lub innych służb mundurowych przeznaczone do wykonywania zadań specjalnych, niekonwencjonalnych oraz nadzwyczaj trudnych.

Gwałtowny rozwój sił specjalnych nastąpił podczas II wojny światowej. Obecnie jednostki tego typu wchodzą w skład sił zbrojnych lub policyjnych dużej liczby państw świata.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. komando n., komandoska ż.

 przym. komandoski

Wiktionary


komandosi

1. elitarny żołnierz wyszkolony do zadań specjalnych;
2. potocznie: żołnierz jednostki powietrznodesantowej; spadochroniarz, skoczek spadochronowy


SJP.pl

Wojsko
  • Komandosi – potoczne określenie sił specjalnych
  • Jednostka Wojskowa Komandosów – polski oddział Wojsk Specjalnych
Inne
  • Komandosi – grupa opozycyjna w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
  • Komandosi z Nawarony – powieść Alistaira MacLeana
  • Komandosi z Navarony – brytyjski film wojenny na podstawie książki MacLeana
  • Komandosi – brytyjski serial telewizyjny
  • Komandosi śmierci – amerykański film sensacyjny
  • Komandos – polski miesięcznik o tematyce militarnej
  • Komandosi – polska gra planszowa
  • Komandos – marka taniego wina

Wikipedia


komandoska

przymiotnik od: komandos


SJP.pl


komandoski

przymiotnik od: komandos


SJP.pl


komandyta

potocznie: spółka komandytowa - spółka w której co najmniej jeden wspólnik odpowiada za zobowiązania całym swoim majątkiem i co najmniej jeden tylko do wysokości tzw. sumy komandytowej


SJP.pl


komandytariusz

udziałowiec spółki komandytowej odpowiadający za zobowiązania spółki wyłącznie swoim wkładem kapitałowym (do wysokości tzw. sumy komandytowej); komandytor


SJP.pl

Komandytariusz (od wł. commendatore) – wspólnik w spółce komandytowej, który ponosi odpowiedzialność za zobowiązania spółki tylko do wysokości sumy komandytowej.

Wikipedia


komandytor

udziałowiec spółki komandytowej odpowiadający za zobowiązania spółki wyłącznie swoim wkładem kapitałowym (do wysokości tzw. sumy komandytowej); komandytariusz


SJP.pl


komandytowy

przymiotnik od: komandyta


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) odrzecz. od: komandyta

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komandyta m., komandytariusz m., komandytor m., komandytarium n.

Wiktionary


komaniecki

przymiotnik od: Komańcza, wieś gminna w województwie podkarpackim; komańczowski


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) dotyczący Komańczy, związany z Komańczą

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Komańcza ż., komańczanin m., komańczanka ż.

 przym. komańczowski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) komańczowski

Wiktionary


komanowie

członek koczowniczego ludu tureckiego; Kuman, Połowiec


SJP.pl


komar

1. dokuczliwy owad wilgociolubny, którego samice żywią się krwią;
2. motorower marki Komar


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy, nazwa własna

 (1.1) mot. polska marka motoroweru

Wiktionary

Komarowate, komary (Culicidae) – występująca na całym świecie rodzina owadów (nadrodzina Culicoidea) z rzędu muchówek. Znanych jest ponad 40 rodzajów i ok. 3,5 tys. gatunków komarów. Dawniej do rodziny komarowatych zaliczano także jako podrodziny: Chaoborinae (obecnie rodzina Chaoboridae) i Dixinae (obecnie rodzina Dixidae).

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Motorowery marki Komar też nie były na każdą kieszeń.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komar mzw., komarek mzw., komarnica ż., przekomarzanie n., komarzyca ż.

 czas. przekomarzać się ndk.

 przym. komarowy, komarzy

Wiktionary


komarek

1. zdrobnienie od: komar;
2. popularny motorower


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) zdrobn. od komar

 (1.2) iron. komar

 (1.3) pieszcz. mot. motorower marki Komar

Wiktionary

Przykłady

 (1.2) Taki już jest los komarka, że ginie pod łapą Czesia.

 (1.3) Pan Gienek zawsze stawia swojego komarka pod naszym oknem.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komarowate nmos., Komar mzw., komar mzw., komarnica ż., przekomarzanie n., komarzyca ż.

 czas. przekomarzać się ndk.

 przym. komarowy, komarzy

Wiktionary


komarnicki

nazwisko


SJP.pl

Osoby o nazwisku Komarnicki:

  • Bazyli Jan Komarnicki – skarbnik, podwojewodzi, regent i cześnik w 18. wieku
  • Edward "Ed" Komarnicki (* 1949) – kanadyjski polityk
  • Edward Rafał Komarnicki (1912–1992) – polski inżynier, profesor, prorektor Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie
  • Emilia Komarnicka (* 1985) – polska aktorka i wokalistka
  • Gyula Komarnicki (1885–1975) – węgierski taternik i autor przewodników
  • Grzegorz Komarnicki – kapitan Korpusu Kadetów, pułkownik w czasie insurekcji kościuszkowskiej
  • Jan Komarnicki – podczaszy w latach 1731–1735
  • Józef Komarnicki (1853–1920) – rektor Uniwersytetu Lwowskiego i greckokatolicki poseł
  • Roman Komarnicki (1887–1973) – węgierski taternik, alpinista, prawnik i adwokat
  • Tadeusz Komarnicki (* 1940) – generał dywizji WP
  • Todd Komarnicki (* 1965) – amerykański scenarzysta i reżyser
  • Tytus Komarnicki (1896–1967) – polski doktor prawa, dyplomata i historyk
  • Wacław Komarnicki (1891–1954) – polski prawnik, działacz polityczny, minister i profesor
  • Władysław Komarnicki (* 1945) – polski przedsiębiorca i senator
  • Zygmunt Erazm Komarnicki (1808–1868) – polski historyk i tłumacz

Wikipedia


komarnik

1. gwarowo: gęsta siatka dla ochrony przed komarami;
2. miejsce składowania i przechowywania serów, żętycy i bryndzy


SJP.pl

Komarnik (Baccharis L.) – rodzaj roślin z rodziny astrowatych (Asteraceae). Obejmuje w szerokim ujęciu ok. 430 gatunków, które bywają klasyfikowane do szeregu mniejszych rodzajów, ale nie ma konsensusu naukowego do takiej klasyfikacji. Rosną one w całej Ameryce Południowej oraz w południowej części Ameryki Północnej sięgając na północ do Oregonu na zachodzie i Nowego Jorku oraz Nowej Szkocji na wschodzie. Introdukowane rośliny z tego rodzaju rosną w Europie Zachodniej (komarnik wirginijski B. halimifolia jest tam gatunkiem inwazyjnym), na Kaukazie, w południowej Afryce i w Australii. Centrum zróżnicowania rodzaju stanowią tropiki w Ameryce Południowej.

Wikipedia


komarno

W Polsce
  • Komarno – wieś w woj. dolnośląskim, w pow. karkonoskim, w gminie Janowice Wielkie
  • Komarno – wieś w woj. lubelskim, w pow. bialskim, w gminie Konstantynów
  • Komarno – część wsi Wyczółki w woj. lubelskim, w pow. bialskim, w gminie Piszczac
  • Komarno – gromada w powiecie bialskim

Wikipedia


komarow

nazwisko


SJP.pl

Komarow, rosyjskie nazwisko Комаров, w ang. i francuskim jako Komarov, niem. Komarow

Wikipedia


komarów-osada

Komarów-Osada – wieś (dawne miasto) w Polsce, położona w województwie lubelskim, w powiecie zamojskim, w gminie Komarów-Osada.

Komarów uzyskał lokację miejską w 1748 roku, zdegradowany w 1869 roku. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Komarów-Osada. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.

Wikipedia


komarować

potocznie: przysypiać lub przemieszkiwać gdzieś, zwłaszcza w nieswoim mieszkaniu


SJP.pl


komarowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|komarować.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. komarować ndk.

Wiktionary


komarowate

rodzina owadów żywiących się krwią ludzi i zwierząt, żyjących nieomal na całym świecie, często przenoszących bakterie chorobotwórcze; komary


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

 (1.1) ent. nazwa systematyczna|Culicidae|Meigen|ref=tak., rodzina owadów z rzędu muchówek;

Wiktionary

Komarowate, komary (Culicidae) – występująca na całym świecie rodzina owadów (nadrodzina Culicoidea) z rzędu muchówek. Znanych jest ponad 40 rodzajów i ok. 3,5 tys. gatunków komarów. Dawniej do rodziny komarowatych zaliczano także jako podrodziny: Chaoborinae (obecnie rodzina Chaoboridae) i Dixinae (obecnie rodzina Dixidae).

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Czy wszystkie komarowate ssą krew?

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komar mzw., komarek mzw., komarzyca ż., przekomarki lm nm., przekomarzanie n.

 czas. przekomarzać się ndk.

 przym. komarzy

Wiktionary


komarowaty

o cechach komarowatych (rodzina owadów)


SJP.pl


komarówecki

przymiotnik od: Komarówka Podlaska


SJP.pl


komarowianin

mieszkaniec Komarowa Osady


SJP.pl


komarowianka

mieszkanka Komarowa Osady


SJP.pl


komarówka

1. nazwa kilku wsi w Polsce i Rosji;
2. nazwa wielu wsi na Białorusi i Ukrainie


SJP.pl

W Polsce
  • Komarówka – wieś w województwie lubelskim, w powiecie parczewskim
  • Komarówka Podlaska – wieś w województwie lubelskim, w powiecie radzyńskim
  • Komarówka – wieś w województwie pomorskim, w powiecie nowodworskim
  • Komarówka – wzgórze na Wyżynie Olkuskiej
Na Białorusi
  • Komarówka – wieś w obwodzie brzeskim, w rejonie brzeskim
  • Komarówka – wieś w obwodzie mohylewskim, w rejonie bychowskim
  • Komarówka – wieś w obwodzie mohylewskim, w rejonie krzyczewskim
  • Komarówka – wieś w obwodzie mohylewskim, w rejonie szkłowski
  • Komarówka – wieś w obwodzie mińskim, w rejonie wołożyńskim
  • Komarówka – wieś w obwodzie mińskim, w rejonie łohojskim
  • Komarówka – wieś w obwodzie mińskim, w rejonie uździeńskim
  • Komarówka – dawna wieś, historyczne przedmieście Mińska, obecnie część miasta: centrum targowe w mińskim rejonie sawieckim (Мінскі Камароўскі рынак) oraz plac Jakuba Kołasa w rejonie pierszamajskim
  • Komarówka – przystanek kolejowy w miejscowości Komarówka, w rejonie brzeskim, w obwodzie brzeskim
W Rosji
  • Komarówka – wieś w obwodzie leningradzkim
  • Komarówka – wieś w Kraju Nadmorskim
  • Komarówka – wieś w obwodzie samarskim
  • Komarówka – wieś w obwodzie uljanowskim, w rejonie uljanowskim
Na Ukrainie
  • Komarówka – wieś w Republice Autonomicznej Krymu, w rejonie krasnogwardijskim
  • Komarówka – wieś w obwodzie charkowskim, w rejonie izjumskim
  • Komarówka – wieś w obwodzie charkowskim, w rejonie krasnokutski
  • Komarówka – wieś w obwodzie chmielnickim, w rejonie sławuckim
  • Komarówka – wieś w obwodzie czerkaskim, w rejonie zwinogródzkim
  • Komarówka – wieś w obwodzie czerkaskim, w rejonie złotonoszańskim
  • Komarówka – wieś w obwodzie czernihowskim, w rejonie borzniańskim
  • Komarówka – wieś w obwodzie czernihowskim, w rejonie iczniańskim
  • Komarówka – wieś w obwodzie czernihowskim, w rejonie meńskim
  • Komarówka – wieś w obwodzie czernihowskim, w rejonie ripkyńskim
  • Komarówka – wieś w obwodzie kijowskim, w rejonie makarowskim
  • Komarówka – wieś w obwodzie odeskim, w rejonie wełykomychajliwskim
  • Komarówka – wieś w obwodzie odeskim, w rejonie liubasziwskim
  • Komarówka – wieś w obwodzie połtawskim, w rejonie kobielackim
  • Komarówka – wieś w obwodzie rówieńskim, w rejonie dubieńskim, w okresie II RP w gminie Werba
  • Komarówka – wieś w obwodzie rówieńskim, w rejonie kostopolskim, w okresie II RP w gminie Stepań
  • Komarówka – wieś w obwodzie sumskim, w rejonie głuchowskim
  • Komarówka – wieś w obwodzie sumskim, w rejonie ochtyrskim
  • Komarówka – wieś w obwodzie tarnopolskim, w rejonie tarnopolskim, w okresie II RP w gminie Brzeżany
  • Komarówka – wieś w obwodzie tarnopolskim, w rejonie krzemienieckim
  • Komarówka – wieś w obwodzie tarnopolskim, w rejonie czortkowskim
  • Komarówka – wieś w obwodzie winnickim, w rejonie tepłyckim
  • Komarówka – wieś w obwodzie żytomierskim, w rejonie wołodarskim
Ornitologia

Wikipedia


komarowo

Komarowo (niem. Karlshof) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Goleniów.

W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa szczecińskiego. W roku 2009 miejscowość liczyła 616 mieszkańców.

Wikipedia


komarowski

przymiotnik od: Komarów Osada


SJP.pl


komarowy

przymiotnik od: komar; komarzy


SJP.pl

przymiotnik dzierżawczy

 (1.1) należący do komara

przymiotnik relacyjny

 (2.1) dotyczący komara, określający komara

przymiotnik jakościowy

 (3.1) charakterystyczny dla komara, mający cechy komara

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komar mzw., Komar mzw., komarek mzw., komarnica ż., przekomarzanie n., komarzyca ż.

 czas. przekomarzać się ndk.

 przym. komarzy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) war. komarzy

Wiktionary


komarunek

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) gwara więzienna sen

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃maˈrũnɛk, AS: kõmarũnek

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pot. kima, kimono; zob. też łóżko

Wiktionary


komary

rodzina owadów żywiących się krwią ludzi i zwierząt, żyjących nieomal na całym świecie, często przenoszących bakterie chorobotwórcze; komarowate


SJP.pl

  • komarowate – rodzina owadów z rzędu muchówek
  • Komary – osiedle w Gdańsku, na Wyspie Sobieszewskiej
  • Komary – uroczysko w Kampinoskim Parku Narodowym, położone w woj. mazowieckim, w powiecie warszawskim zachodnim, w gminie Łomianki

Wikipedia


komarzy

komar


SJP.pl

przymiotnik dzierżawczy

 (1.1) należący do komara

przymiotnik relacyjny

 (2.1) dotyczący komara, określający komara

przymiotnik jakościowy

 (3.1) charakterystyczny dla komara, mający cechy komara

Wiktionary

Patrz:

komar

Powiązane:

 rzecz. komarowate nmos., komar mzw., Komar mzw., komarek mzw., komarnica ż., przekomarzanie n., komarzyca ż.

 czas. przekomarzać się ndk.

 przym. komarowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) war. komarowy

Wiktionary


komarzyca

samica komara


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) ent. samica komara

Wiktionary

Plektrantus koleusowaty (Plectranthus glabratus (Benth.) Alston) – gatunek rośliny z rodziny jasnotowatych. Popularne nazwy: komarzyca, komarnica, kadzidełko. Pochodzi z obszarów tropikalnych; według niektórych źródeł z Wysp Fidżi, Nowej Kaledonii i Australii, według innych z Półwyspu Indyjskiego. Jest uprawiany jako roślina ozdobna, w Polsce głównie jako roślina pokojowa.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Nie ma strachu. Malarię przenoszą tylko komarzyce, wystarczy je wyłapać – śmieje się jeden z oficerów.

 (1.1) Po ugryzieniu przez komarzycę musiałam dostać zastrzyk, bo strasznie opuchło mi oko.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komar mzw., komarek mzw., Komar mzw., komarowate nmos.

 czas. przekomarzać się ndk.

 przym. komarowy, komarzy

Wiktionary


komarzysko

zgrubienie od: komar


SJP.pl


komasacja

łączenie, scalanie, gromadzenie w jednym miejscu dużej liczby rzeczy lub zjawisk


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) książk. połączenie czegoś w całość

 (1.2) urz. łączenie gruntów rolnych w celu zlikwidowania rozproszonych, niewielkich działek jednego właściciela i utworzenia gospodarstwa o zwartej powierzchni

Wiktionary

Komasacja (także: komasacja gruntów, scalanie gruntów; łac. commasso = scalam) – scalanie gruntów przez wymianę między właścicielami w celu przekształcenia gruntów rozdrobnionych w obszary odpowiadające wymogom prawidłowego gospodarowania.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. komasowanie n.

 przym. komasacyjny

 czas. komasować ndk., skomasować dk.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1-2) scalenie

Wiktionary


komasacyjny

dotyczący komasacji


SJP.pl


komasek

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) osoba zamieszkująca lub pochodząca z okolic jeziora Como

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Był to Komasek, to jest Włoch z okolic jeziora Como na pograniczu ze Szwajcarią, a więc siłą rzeczy znać musiał architekturę Lombardii i Mediolanu, co się w jego twórczości mocno uwidoczniło.

 (1.1) Przebudowa poznańskiego ratusza miała miejsce w latach 1550-1560 według projektu Jana Baptysty Quadra, Komaska z okolic Lugano.

 (1.1) Reprezentacyjne dzieła kamienne po 1580 roku na ogół wykonywane były w warsztatach Meklemburgii, w których przewodnimi artystami byli Niderlandczycy współpracujący z Komaskami i miejscowymi.

 (1.1) Na twórców północnolombardzkich przyjęto więc nie do końca właściwe historycznie, choć poprawne stylistycznie, określenie „Komasek”, zadomowione już w polskojęzycznej literaturze z zakresu historii sztuki, choć głównie w odniesieniu do czasów nowożytnych.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Como n.

 przym. komaski

Wiktionary


komasin

Komasin – wieś pałucka w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wągrowieckim, w gminie Wapno.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa pilskiego.

Wieś ta powstała z połączenia terenów zwanych "Hub Srebno Górskich" i "Podolinka".

26 października 1939 roku wieś została przyłączona do Rzeszy Niemieckiej pod nazwą Klemkenhof.

Wikipedia


komask

przedstawiciel grupy rzemieślników, budowniczych i architektów, pochodzących z okolic jeziora Como (pogranicze włosko-szwajcarskie)


SJP.pl


komasować

łączyć jakieś elementy w całość, scalać, zespalać


SJP.pl

czasownik

 (1.1) wykonywać komasację gruntów

 (1.2) łączyć dane elementy w całość

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃maˈsɔvat͡ɕ, AS: kõmasovać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komasowanie n., komasacja

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) zespalać, spajać

Wiktionary


komasowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|komasować.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. komasować ndk.

 rzecz. komasacja ż.

Wiktionary


komaszówka

wieś w Polsce


SJP.pl

2 miejscowości w Polsce:

  • Komaszówka – wieś w woj. podlaskim, w pow. augustowskim, w gminie Augustów
  • Komaszówka – wieś w woj. podlaskim, w pow. augustowskim, w gminie Sztabin

Wikipedia


komat

1. nierozpoznawalna słuchem odległość między dwoma dźwiękami, pozornie tej samej wysokości; koma
2. wada układu optycznego; koma


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) muz. bardzo mały interwał wynikły ze strojenia jednego dźwięku na dwa różne sposoby;

 (1.2) fiz. inaczej: koma

Wiktionary

Komat – w teorii muzycznej to bardzo mały interwał, różnica wynikająca z nastrojenia jednej nuty na dwoma różnymi systemami. Istnieją dwa główne rodzaje komatu: komat syntoniczny, "różnica między właściwą tercją wielką a czterema właściwymi kwintami pomniejszonymi o dwa oktawy", oraz komat pitagorejski, "różnica między dwunastoma kwintami a siedmioma oktawami". Słowo "komat", używane bez dodatkowego określenia, odnosi się do komatu syntonicznego, który można zdefiniować, na przykład, jako różnicę między F♯ nastrojonym przy użyciu systemu strojenia pitagorejskiego opartego na D, a innym F♯ nastrojonym przy użyciu systemu strojenia ćwierćkomatowego opartego na D. Interwały oddzielone stosunkiem 81:80 uważane są za tę samą nutę, ponieważ dwunastotonowa zachodnia skala chromatyczna nie rozróżnia interwałów pitagorejskich od interwałów o ograniczeniu pięciostopniowym w swojej notacji. Inne interwały uważane są za komaty z powodu równoważności enarmonicznych w systemie strojenia. Na przykład, w systemie 53TET, B7♭ i A♯ są oba przybliżane tym samym interwałem, chociaż dzieli je septymalna kleisma.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃mat, AS: kõmat

Wiktionary


komatyczny

1. aberracja komatyczna - wada układu optycznego, polegająca na tym, że wiązka promieni, która wychodzi z punktu położonego poza osią optyczną, tworzy po przejściu przez układ optyczny obraz tego punktu w kształcie przecinka; koma;
2. związany ze snem lu śpiączką, np. środki komatyczne - środki nasenne


SJP.pl


kombajn

1. maszyna rolnicza do zbioru roślin uprawnych;
2. maszyna stosowana w górnictwie do wydobycia węgla


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) roln. wieloczynnościowa maszyna rolnicza do zmechanizowanego zbierania plonów

 (1.2) pot. wieloczynnościowe urządzenie lub narzędzie, np. drukarka, skaner i faks w jednym albo scyzoryk o wielu ostrzach

 (1.3) slang. komputer

Wiktionary

Kombajny rolnicze:

  • kombajn do zboża
  • kombajn ziemniaczany
  • kombajn do buraków
  • kombajn do kukurydzy

Kombajny leśne (Harwestery)

Kombajny górnicze:

  • kombajn chodnikowy
  • kombajn ścianowy
  • kombajn frezujący

inne:

  • Kombajn – osiedle mieszkaniowe w Warszawie
  • Wist kombajn – system wistowy w brydżu
  • Kombajn do Zbierania Kur po Wioskach – polska grupa muzyczna

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Rolnik wjeżdża kombajnem na pole. Jedzie i jedzie, i jedzie, i nagle wali ręką w czoło: — No kurczę, znowu zapomniałem zasiać!

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃mbajn, AS: kõmbai ̯n

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kombajnista mos., kombajnistka ż., kombajner mos., kombajnowanie n.

 czas. kombajnować ndk.

 przym. kombajnowy

Wiktionary


kombajner

osoba obsługująca kombajn; kombajnista


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) techn. roln. kierowca kombajnu

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kombajn m., kombajnista m.

 przym. kombajnowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kombajnista

Wiktionary


kombajnerka

kobieta obsługująca kombajn; kombajnistka


SJP.pl


kombajnista

osoba obsługująca kombajn; kombajner


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) techn. roln. kierowca kombajnu

Wiktionary

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

 (1.1) kombajner

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. kombajn m., kombajner m.

 przym. kombajnowy

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

* białoruski: (1.1) камбайнер m.

* bułgarski: (1.1) комбайнер m.

* rosyjski: (1.1) комба́йнер m., комбайнёр m.

* ukraiński: (1.1) комбайнер m.

źródła.

== kombajnista (język słowacki.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, rodzaj męski żywotny

 (1.1) roln. kombajnista

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kombajn m., kombajner m.

 przym. kombajnowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kombajner

Wiktionary


kombajnistka

kobieta obsługująca kombajn; kombajnerka


SJP.pl


kombajnować

czasownik

 (1.1) roln. sprzątać zboże kombajnem

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mbajˈnɔvat͡ɕ, AS: kõmbai ̯novać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kombajn mrz., kombajnowanie n.

Wiktionary


kombajnowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|kombajnować.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kombajnować ndk.

 rzecz. kombajn mrz.

Wiktionary


kombajnowy

przymiotnik od: kombajn


SJP.pl


kombatancki

odnoszący się do kombatanta, właściwy kombatantom


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kombatantami, dotyczący kombatantów

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kombatant mos., kombatantka ż.

Wiktionary


kombatanckość

kombatancki


SJP.pl

Patrz:

kombatancki

kombatanctwo

1. ogół kombatantów, weteranów regularnych formacji wojskowych, oddziałów partyzanckich lub uczestnik ruchu oporu;
2. bycie kombatantem


SJP.pl


kombatant

były żołnierz regularnych formacji wojskowych, oddziałów partyzanckich lub uczestnik ruchu oporu; weteran


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) emerytowany żołnierz i były uczestnik wojny

Wiktionary

Kombatant (z fr. combattant) – żołnierz regularnych sił zbrojnych, oddziałów partyzanckich lub członek ruchu oporu zaangażowany w walkę w trakcie konfliktu zbrojnego. Osoba o szczególnym statusie w prawie konfliktów zbrojnych. Także potoczne określenie weterana.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: kɔ̃mˈbatãnt, AS: kõmbatãnt

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kombatanctwo n.

:: fż. kombatantka ż.

 przym. kombatancki

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) weteran

Wiktionary


kombatantka

kombatanta


SJP.pl

Patrz:

kombatanta

kombi

combi;
1. rodzaj przedłużonego nadwozia samochodowego przystosowanego do przewożenia osób bądź towarów;
2. samochód o typie nadwozia o takiej samej nazwie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) mot. typ nadwozia

 (1.2) mot. samochód z nadwoziem typu kombi (1.1)

Wiktionary

  • kombi – typ nadwozia samochodu
  • Kombi – zespół muzyczny istniejący w latach 1976-2003
  • Kombi – album muzyczny polskiej grupy muzyki elektronicznej Kombi
  • Kombi – program do komputerowego składu dokumentów

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kierowca passata kombi cudem uszedł z życiem.

 (1.2) pot. Będzie chryja, bo znowu zaparkowałeś kombi tuż pod oknami szefa.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃mbʲi, AS: kõmbʹi

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) rzad. war. combi; pot. żart. trumniak

Wiktionary


kombiak

potocznie: samochód kombi


SJP.pl


kombiboks

stanowisko służące zwierzęciu zarówno do pobierania karmy, jak i do odpoczynku


SJP.pl


kombinacik

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od kombinat

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) To nie kombinat, lecz tylko mały kombinacik.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kombinat m.

Wiktionary


kombinacja

1. łączenie różnych elementów w pewną całość;
2. całość, układ powstały z połączenia jakichś elementów;
3. sprytny, często nieuczciwy plan, manewr; podstęp, oszustwo;
4. nieuczciwe, podstępne działanie; machinacja, machlojka;
5. złożona konkurencja narciarska;
6. w szachach: niespodziewany manewr taktyczny, prowadzący do zdecydowanej zmiany układu sił na szachownicy;
7. w kombinatoryce: dowolny podzbiór utworzony z elementów danego zbioru skończonego, w którym kolejność elementów nie jest istotna


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) łączenie składowych w całość oraz efekt tego działania

 (1.2) pomysłowy plan, nierzadko nieuczciwy

 (1.3) mat. podzbiór zbioru skończonego o określonej liczbie elementów, których porządek nie jest istotny

 (1.4) sport. szachy nieprzewidziany, forsowny manewr taktyczny wyraźnie zmieniający układ sił na szachownicy

 (1.5) sport. narciarstwo konkurencja złożona, w której o zwycięstwie decyduje suma uzyskanych wyników z poszczególnych etapów

 (1.6) przest. część bielizny damskiej pod postacią spodu pod suknię

Wiktionary

W sporcie:

  • kombinacja alpejska – olimpijska konkurencja narciarska, składająca się za slalomu specjalnego i biegu zjazdowego
  • kombinacja norweska – olimpijska dyscyplina sportowa, na którą składają się skoki i biegi narciarskie
  • kombinacja szachowa

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. kombinat mrz., kombinator mos., kombinatorka ż., kombinatorstwo n., kombinatoryka ż., kombinerki nmos.

 czas. kombinować, skombinować, wykombinować

 przysł. kombinacyjny, kombinatorski, kombinatoryczny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kolaż, kompozycja, łączenie, połączenie, synteza, zestaw, zestawienie

 (1.2) machinacja, machlojka

Wiktionary


kombinacki

dotyczący kombinatu - zespołu kilku zakładów przemysłowych działających pod wspólnym zarządem i związanych ze sobą pod względem organizacyjnym i technologicznym


SJP.pl


kombinacyjka

zdrobnienie od: kombinacja


SJP.pl


kombinacyjny

dotyczący kombinacji, związany z kombinacją, np. zdolności kombinacyjne, układ kombinacyjny


SJP.pl


kombinat

1. zespół kilku zakładów przemysłowych działających pod wspólnym zarządem i związanych ze sobą pod względem organizacyjnym i technologicznym;
2. potocznie: instytucja, organizacja rozbudowana do rozmiarów trudnych do ogarnięcia, zarządzania; kolos, gigant, moloch


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zarz. zespół kilku zakładów przemysłowych powiązanych organizacyjnie i technologicznie;

Wiktionary

Kombinat – przedsiębiorstwo stanowiące zespół zakładów, działające pod wspólnym zarządem.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kombinat metalurgiczny składa się z dwóch wielkich pieców, dwóch walcowni oraz dwóch linii ciągłego odlewania stali (COS).

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃mˈbʲĩnat, AS: kõmbʹĩnat

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kombinacja ż., kombinowanie n., kombinacik mrz.

 czas. kombinować ndk.

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. kombinacja ż., kombinowanie n., kombinacik mrz.

 czas. kombinować ndk.

frazeologia.

etymologia.

 etym|niem|Kombinat.

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) combine

* białoruski: (1.1) камбінат m.

* bułgarski: (1.1) комбинат m.

* esperanto: (1.1) kombinato

* francuski: (1.1) combinat m.

* niemiecki: (1.1) Kombinat n.

* rosyjski: (1.1) комбинат m.

* węgierski: (1.1) kombinát

* włoski: (1.1) complesso m.

źródła.

== kombinat (esperanto (morfem).) ==

wymowa.

znaczenia.

morfem|eo.

 (1.1) ekon. kombinat

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


kombinatka

odmiana krzyżówki polegająca na przenoszeniu liter odgadniętych wyrazów z jednego diagramu do drugiego, według określonej zasady, w celu uzyskania rozwiązania


SJP.pl


kombinator

1. potocznie: osoba cechująca się sprytem, krętactwem, oszustwem; szachraj, krętacz, cwaniak, kanciarz;
2. środowiskowo: osoba uprawiająca kombinację alpejską lub norweską (sport zimowy będący połączeniem skoków i biegów narciarskich)


SJP.pl


kombinatorka

kobieta cechująca się sprytem, krętactwem, oszustwem; szachrajka, krętaczka, cwaniara, kanciara


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) forma żeńska od kombinator

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mbʲĩnaˈtɔrka, AS: kõmbʹĩnatorka

Wiktionary

Powiązane:

 zob. kombinator.

Wiktionary


kombinatorski

dotyczący kombinatora - osoby cechującej się sprytem, krętactwem, oszustwem; szachrajski, krętacki, cwaniacki, kanciarski


SJP.pl


kombinatorstwo

potocznie: umiejętność sprytnego robienia interesów, wiążąca się najczęściej z metodami nieuczciwymi, podstępem, oszustwem; cwaniactwo, kanciarstwo, szachrajstwo


SJP.pl


kombinatoryczny

1. książkowo: występujący w określonych kombinacjach (połączeniach);
2. w matematyce: dotyczący kombinatoryki - dyscypliny matematycznej badającej własności zbiorów skończonych


SJP.pl


kombinatoryka

dyscyplina matematyczna badająca własności zbiorów skończonych, stosowana m.in. w teorii liczb, rachunku prawdopodobieństwa oraz w informatyce


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) mat. dział matematyki zajmujący się badaniem liczby możliwych do utworzenia konfiguracji, które spełniałyby określone warunki w danej strukturze matematycznej;

Wiktionary

Kombinatoryka – dział matematyki badający struktury skończone lub nieskończone, ale przeliczalne. Np. określenie, ile jest podzbiorów k-elementowych w zbiorze n-elementowym stanowi jedno z typowych zagadnień kombinatoryki. Nazwa dyscypliny pochodzi od G.W. Leibniza.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) O dziwo nie miałem najmniejszego problemu ze zrozumieniem kombinatoryki w liceum.

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kombinatoryczny

 przysł. kombinatorycznie

 rzecz. kombinacja ż.

Wiktionary


kombinatowy

przymiotnik od: kombinat


SJP.pl


kombinerki

proste wielofunkcyjne narzędzie służące m.in. do cięcia drutu


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

 (1.1) techn. narzędzie ręczne, rodzaj szczypiec o uniwersalnym zastosowaniu;

Wiktionary

Kombinerki (szczypce uniwersalne) – jednoręczne szczypce uniwersalne, przeznaczone do drobnych prac takich jak: przytrzymywanie elementów, ich cięcie, zgniatanie, zaginanie czy kształtowanie.

Część robocza kombinerek składa się (kolejno od końca):

  • powierzchni chwytającej płaskiej poprzecznie ząbkowanej,
  • powierzchni kształtowej ząbkowanej,
  • bocznego ostrza tnącego.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. kombinacja ż.

Wiktionary


kombinezon

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) jednoczęściowe ubranie ochronne;

Wiktionary

Kombinezon – jednoczęściowe ubranie, będące połączeniem bluzy ze spodniami, najczęściej pełniące funkcję ubrania roboczego lub sportowego (np. kombinezon narciarski).Kombinezonami nazywa się też czasem ubrania dwuczęściowe, gdy bluza i spodnie (najczęściej ogrodniczki) tworzą komplet.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Na naszych kombinezonach pojawiły się granatowe naszywki.

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

 etym|franc|combinaison. < etym|franc|combiner. < etym2|łac|combino|combinare.

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) boiler suit

* białoruski: (1.1) камбінезон m.

* bułgarski: (1.1) комбинезон m.

* czeski: (1.1) kombinéza ż.

* francuski: (1.1) combinaison ż.

* hiszpański: (1.1) mono m.

* nowogrecki: (1.1) φόρμα ż., εργατική στολή ż.

* rosyjski: (1.1) комбинезон m.

* słowacki: (1.1) kombinéza ż.

* słoweński: (1.1) kombinezon m.

* włoski: (1.1) tuta ż.

źródła.

== kombinezon (język słoweński.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny

 (1.1) kombinezon

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


kombinezonowy

kombinezon


SJP.pl

Patrz:

kombinezon

kombinować

1. zestawiać elementy w spójną całość; łączyć, zespalać, jednoczyć;
2. potocznie: sprytnie przeprowadzać jakieś plany, prowadzić podejrzane, nieuczciwe interesy; kręcić, mieszać, motać;
3. potocznie: szukać rozwiązania jakiegoś problemu, zastanawiać się nad czymś; główkować, rozmyślać;
4. potocznie: robić coś, poprawiać, zmieniać, zwykle w sposób nieudolny lub niezupełnie uczciwy; grzebać, majstrować, manipulować;
5. potocznie o kobiecie i mężczyźnie: nawiązywać intymne stosunki


SJP.pl

czasownik przechodni niedokonany (dk. skombinować)

 (1.1) łączyć różne części w spójną całość

 (1.2) pot. zdobywać dzięki sprytowi

 (1.3) pot. wyciągać wnioski na podstawie jakichś danychfakt.

czasownik przechodni niedokonany (dk. wykombinować)

 (2.1) pot. szukać wyjścia z sytuacji, zastanawiać się nad rozwiązaniem problemu

 (2.2) pot. sprytnie, na granicy uczciwości lub nieuczciwie załatwiać interesy

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)

 (3.1) pot. majstrować w czymś

 (3.2) pot. nawiązywać intymne relacje

Wiktionary

Przykłady

 (2.2) Kombinują jak się da, żeby coś zarobić.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kombinat mrz., kombinacja ż., kombinator mos., kombinowanie n.

 przym. kombinacyjny, kombinowany

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) komponować, łączyć, zespalać, zestawiać

Wiktionary


kombinowany

1. zestawiać elementy w spójną całość; łączyć, zespalać, jednoczyć;
2. potocznie: sprytnie przeprowadzać jakieś plany, prowadzić podejrzane, nieuczciwe interesy; kręcić, mieszać, motać;
3. potocznie: szukać rozwiązania jakiegoś problemu, zastanawiać się nad czymś; główkować, rozmyślać;
4. potocznie: robić coś, poprawiać, zmieniać, zwykle w sposób nieudolny lub niezupełnie uczciwy; grzebać, majstrować, manipulować;
5. potocznie o kobiecie i mężczyźnie: nawiązywać intymne stosunki


SJP.pl


kombiszorty

rodzaj stroju, szorty i bluzka zszyte razem


SJP.pl


kombiwar

wielofunkcyjne urządzenie elektryczne do przygotowywania posiłków; combiwar


SJP.pl

Kombiwar – sprzęt kuchenny składający się z naczynia, panelu sterowniczego oraz pokrywy grzejnej, wyposażonej w wentylator, dzięki któremu znajdujące się w naczyniu produkty są owiewane strumieniem gorącego powietrza (termoobieg). Taka konstrukcja powoduje, iż produkty są pieczone szybko i równomiernie.

Wikipedia


kombo

combo;
1. kilkuosobowy zespół jazzowy;
2. urządzenie łączące cechy dwóch lub więcej typów urządzeń;
3. potocznie: połączenie, kombinacja


SJP.pl


kombonianie

zakonnik Misjonarzy Kombonianów Serca Jezusowego - katolickiego zgromadzenia zakonnego powstałego w 1979 roku


SJP.pl

Misjonarze Kombonianie Serca Jezusowego – zgromadzenie misyjne pracujące we wspólnotach międzynarodowych na czterech kontynentach.

Obecnie liczy prawie 1800 misjonarzy, 1800 sióstr zakonnych i 200 misjonarzy i misjonarek świeckich, którzy swym stylem życia i działalnością całkowicie poświęcają się służbie misyjnej wśród narodów i grup etnicznych jeszcze nieznających Dobrej Nowiny lub ewangelizowanych niedostatecznie.

Wikipedia


kombonianin

zakonnik Misjonarzy Kombonianów Serca Jezusowego - katolickiego zgromadzenia zakonnego powstałego w 1979 roku


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) rel. członek katolickiego męskiego zgromadzenia zakonnego, założonego przez św. Daniela Comboniego;

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Pani Abramowicz ma syna u kombonianów w Rzymie.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: fż. kombonianka ż.

 przym. komboniański

Wiktionary


kombonianka

członkini zakonu: Siostry Misjonarki Kombonianki (SMC)


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) rel. zakonnica ze zgromadzenia komboniańskiego

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: fm. kombonianin m.

 przym. komboniański

Wiktionary


komboniański

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kombonianami lub komboniankami, dotyczący kombonianów lub kombonianek

przymiotnik dzierżawczy

 (2.1) należący do kombonianów lub kombonianek, będący ich własnością

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kombonianin m., kombonianka ż.

Wiktionary


kombornia

wieś w Polsce w województwie podkarpackim, w powiecie krośnieńskim


SJP.pl

Kombornia (dawniej też: Kąbornia) – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie krośnieńskim, w gminie Korczyna.

W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kombornia. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krośnieńskiego.

Wikipedia


komborski

przymiotnik od: Kombornia (wieś na Podkarpaciu)


SJP.pl


kombu

wodorost morski, używany w japońskiej kuchni do przyprawiania potraw


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) plechaechy jadalnych wodorostów, najczęściej listownicy japońskiej, używane w kuchniach wielu krajów wschodnioazjatyckich;

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Tempeh należy (podobnie jak soję) długo gotować z kombu, warzywami i sosem sojowym.

Wiktionary


kombucha

[czytaj: kombucza] kwaskowaty, musujący napój japoński ze słodzonej herbaty poddanej fermentacji; kombucza


SJP.pl

Kombucza (także jako kombucha i grzyb herbaciany) – napój uzyskiwany ze słodzonej herbaty poddanej fermentacji przez tzw. grzybek herbaciany, inaczej znany jako grzybek japoński lub SCOBY (z ang. Symbiotic Culture of Bacteria and Yeasts, czyli symbiotyczna kultura bakterii i drożdży). Napój jest lekko słodki, kwaskowaty, orzeźwiający i musujący. Ma barwę od jasnoszarej do ciemnobrązowej. „Grzybek” to galaretowata struktura o białej lub jasnopomarańczowej barwie, zbudowana z celulozy wraz z żyjącymi tam w symbiozie mikroorganizmami. Barwa napoju zależna jest od rodzaju herbaty użytej do fermentacji. Do wyrobu kombuczy najlepiej nadaje się czarna lub zielona herbata oraz cukier. W wyniku fermentacji takiej brzeczki powstają różnorodne produkty, z których najważniejsze związki to kwasy organiczne, etanol oraz dwutlenek węgla.

Wikipedia


kombucza

kwaskowaty, musujący napój japoński ze słodzonej herbaty poddanej fermentacji; kombucha


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) kulin. napój ze słodzonej herbaty poddanej fermentacji przez tzw. „grzybek” herbaciany;

Wiktionary

Kombucza (także jako kombucha i grzyb herbaciany) – napój uzyskiwany ze słodzonej herbaty poddanej fermentacji przez tzw. grzybek herbaciany, inaczej znany jako grzybek japoński lub SCOBY (z ang. Symbiotic Culture of Bacteria and Yeasts, czyli symbiotyczna kultura bakterii i drożdży). Napój jest lekko słodki, kwaskowaty, orzeźwiający i musujący. Ma barwę od jasnoszarej do ciemnobrązowej. „Grzybek” to galaretowata struktura o białej lub jasnopomarańczowej barwie, zbudowana z celulozy wraz z żyjącymi tam w symbiozie mikroorganizmami. Barwa napoju zależna jest od rodzaju herbaty użytej do fermentacji. Do wyrobu kombuczy najlepiej nadaje się czarna lub zielona herbata oraz cukier. W wyniku fermentacji takiej brzeczki powstają różnorodne produkty, z których najważniejsze związki to kwasy organiczne, etanol oraz dwutlenek węgla.

Wikipedia


kombustia

dawniej: spalenie, oparzenie


SJP.pl


komć

potocznie: komentarz w internecie; komć, komcio


SJP.pl


komciać

potocznie: komentować w internecie


SJP.pl


komcio

potocznie: komentarz w internecie; komć, koment


SJP.pl


komeda

Krzysztof Komeda, pseudonim Krzysztofa Trzcińskiego (1931 - 1969), polskiego pianisty jazzowego i kompozytora


SJP.pl

  • Krzysztof Komeda – polski kompozytor i pianista jazzowy, twórca muzyki filmowej
  • Zofia Komedowa – organizatorka, promotorka i manager, guru polskich jazzmanów, muza i żona Krzysztofa Komedy
  • Komeda Quintet – zespół muzyczny założony przez Krzysztofa Komedę
  • Komeda – album studyjny Leszka Możdżera

Wikipedia


komedia

1. gatunek dramatu lub filmu, obejmujący utwory o wesołym nastroju, lekkiej i pogodnej tematyce, charakteryzujące się humorem, wesołością i pomyślnym zakończeniem;
2. utwór reprezentujący gatunek komediowy;
3. nieszczere zachowanie, udawanie w celu wprowadzenia kogoś w błąd; hipokryzja, obłuda, fałsz, intryga;
4. potocznie: śmieszna sytuacja, coś niepoważnego; cyrk, kabaret, heca, szopka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) teatr. film. utwór sceniczny lub filmowy przedstawiający w sposób zabawny lub satyryczny postacie, obyczaje, wydarzenia itp.;

 (1.2) sytuacja oceniana przez kogoś jako śmieszna lub niepoważna

 (1.3) obłudne zachowanie kogoś, kto odgrywa jakąś rolę, aby odnieść korzyści

Wiktionary

Komedia (łac. comoedia, z gr. κωμῳδία komodia, od wyrazów κῶμος komos – pochód i ᾠδή ode – pieśń) – jeden z trzech, obok tragedii i dramatu właściwego, gatunków dramatycznych. Komedie cechuje pogodny nastrój, komizm, najczęściej żywa akcja i szczęśliwe dla bohaterów zakończenie. Komedia rozwijała się już w starożytnej Grecji i Rzymie.Przedstawia komicznie sytuacje i wady bohaterów.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Po pracy w telewizji mam ochotę oglądać tylko durne komedie.

 (1.2) Pociąg ma 300 minut opóźnienia? To jakaś komedia!

 (1.3) Burmistrz, odpowiadając na niewygodne pytania dziennikarzy i radnych, odegrał niezłą komedię.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmɛdʲja, AS: kõmedʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komediant m., komediantka ż., komedianctwo n., komediowość ż.

:: zdrobn. komedyjka ż.

 przym. komediowy, komediancki

 przysł. komediowo, komediancko

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) arlekinada, błazenada, błazeństwo, klownada, komedianctwo; pot. małpiarstwo

 (1.3) heca, przedstawienie; pot. bonanza, cyrk, kino, opera, przeboje, szopa, szopka; pot. żart. hocki-klocki; wulg. jaja

Wiktionary


komediancik

zdrobnienie od: komediant


SJP.pl


komediancki

odnoszący się do komedianta, właściwy komediantom


SJP.pl


komediant

1. człowiek zachowujący się nienaturalnie lub niepoważnie; pozer, efekciarz, kabotyn;
2. środowiskowo: aktor komediowy;
3. dawniej: aktor


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) człowiek udający, zachowujący się nienaturalnie czy niepoważnie

 (1.2) daw. osoba grająca różne postaci zawodowo

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komediantka ż., komedianctwo n., komedia ż., komizm mrz.

 przym. komediancki, komediowy

 przysł. komediancko

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pozer, błazen, hipokryta, obłudnik

 (1.2) aktor, frant

Wiktionary


komediantka

komediant


SJP.pl

  • Komediantka – powieść Władysława Reymonta wydana w 1896 r.
  • Komediantka – film polski z 1986 r. w reżyserii Jerzego Sztwiertni z Małgorzatą Pieczyńską w roli głównej, adaptacja powieści
  • Komediantka – 9-odcinkowy serial telewizyjny z 1987 r. w reżyserii Jerzego Sztwiertni

Wikipedia

Patrz:

komediant

komediodramat

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) film. teatr. dzieło sceniczne łączące elementy komedii i dramatu;

Wiktionary

Komediodramat, film tragikomiczny – utwór filmowy, który łączy w swej konstrukcji elementy dramatu, komedii, liryzmu i tragizmu, tworząc z nich zarazem komediową i dramatyczną wizję świata wywołującą zarówno śmiech, jak i współczucie widza.

Charakterystyczną cechą komediodramatu jest ton serio, różniący go od form czysto komediowych takich jak: burleska, groteska, farsa, parodia itp.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Sami twórcy nie ukrywają, że stworzenie udanego komediodramatu wymaga ponadprzeciętnego warsztatu – niełatwo bowiem zgrabnie połączyć ze sobą elementy komiczne z tragicznymi, tak by tworzyły one spójną całość.

 (1.1) Zapraszamy Państwa na premierowy pokaz francuskiego komediodramatu z 2013 roku.

Wiktionary

Powiązane:

 przym. komediodramatyczny

Wiktionary


komediodramatyczny

komediodramat


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) film. teatr. związany z komediodramatem, dotyczący komediodramatu

Wiktionary

Patrz:

komediodramat

Powiązane:

 rzecz. komediodramat mrz.

Wiktionary


komediofarsowy

przymiotnik od: komediofarsa


SJP.pl


komediooperowy

przymiotnik od: komedioopera


SJP.pl


komediopisarka

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) liter. autorka komedii

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mɛdʲjɔpʲiˈsarka, AS: kõmedʹi ̯opʹisarka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komediopisarstwo n.

:: fm. komediopisarz m.

 przym. komediopisarski

Wiktionary


komediopisarski

dotyczący komediopisarza, komediopisarstwa


SJP.pl


komediopisarstwo

1. sztuka pisania komedii;
2. twórczość obejmująca komedie


SJP.pl


komediopisarz

pisarz komedii


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) liter. teatr. autor komedii

Wiktionary

Komedia (łac. comoedia, z gr. κωμῳδία komodia, od wyrazów κῶμος komos – pochód i ᾠδή ode – pieśń) – jeden z trzech, obok tragedii i dramatu właściwego, gatunków dramatycznych. Komedie cechuje pogodny nastrój, komizm, najczęściej żywa akcja i szczęśliwe dla bohaterów zakończenie. Komedia rozwijała się już w starożytnej Grecji i Rzymie.Przedstawia komicznie sytuacje i wady bohaterów.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Fredro był wybitnym polskim komediopisarzem.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mɛdʲjɔˈpʲisaʃ, AS: kõmedʹi ̯opʹisaš

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komediopisarstwo n.

:: fż. komediopisarka ż.

 przym. komediopisarski

Wiktionary


komediowość

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest komediowe; cecha tych, którzy są komediowi

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komedia ż., komik m., komiczność ż.

 przym. komediowy, komiczny

 przysł. komediowo, komicznie

Wiktionary


komediowy

przymiotnik od: komedia


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) dotyczący komedii

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komik mos., komediowość ż., komedia ż., komediant mos.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) komiczny

Wiktionary


komedogenny

przymiotnik

 (1.1) kosmet. zatykający pory skóry, przyczyniający się do powstawania zaskórników

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Nie polecam wosku sojowego, ponieważ jest komedogenny.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mɛdɔˈɡɛ̃nːɨ, AS: kõmedog•ny

Wiktionary


komedyjka

zdrobnienie od: komedia


SJP.pl


komelinowate

o cechach komelinowatych (rodzina roślin)


SJP.pl

Wikipedia


komelinowaty

o cechach komelinowatych (rodzina roślin)


SJP.pl


komelinowce

rząd roślin zielnych z kladu jednoliściennych; trzykrotkowce


SJP.pl

Wikipedia


komelinowe

grupa roślin jednoliściennych


SJP.pl

Wikipedia


komelinowiec

przedstawiciel rzędu roślin zielnych z kladu jednoliściennych; trzykrotkowiec


SJP.pl


komemoracja

kommemoracja;
1. upamiętnienie wydarzenia lub osoby specjalną uroczystością, tablicą pamiątkową, dziełem artystycznym itp;
2. w liturgii katolickiej:
a) modlitwa za żywych i umarłych w czasie mszy;
b) wezwanie świętego w jednej z części mszy


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1)  uroczyste upamiętnienie jakiejś osoby lub jakiegoś zdarzenia

Wiktionary

Powiązane:

 przym. komemoratywny, komemoracyjny

Wiktionary


komemoracyjny

komemoracja


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z komemoracją, dotyczący komemoracji

Wiktionary

Patrz:

komemoracja

Powiązane:

 rzecz. komemoracja ż.

 przym. komemoratywny

 przysł. komemoracyjnie

Wiktionary


komenda

1. w wojsku, policji, harcerstwie itp.: krótki, ustny rozkaz nakazujący wykonanie jakiejś czynności lub przerwanie wykonywanej;
2. organizacja lub urząd zarządzany lub dowodzony przez komendanta;
3. dowodzenie organizacją militarną lub paramilitarną;
4. siedziba dowódcy, komendanta; komendantura;
5. w informatyce: instrukcja wykonania pewnej czynności przez system komputerowy


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) krótki, słowny rozkaz natychmiastowego podjęcia lub zaprzestania czegoś, wydany przez dowódcę, zwierzchnika, itp.

 (1.2) dowodzenie, kierowanie, komenderowanie, kierowanie czymś

 (1.3) urząd, na którego czele stoi komendant; też siedziba tego urzędu

 (1.4) inform. instrukcja wykonania pewnej czynności przeznaczona dla systemu operacyjnego lub procesora komputera

 (1.5) daw. część wojska będąca pod czyimś dowództwem

Wiktionary

  • komenda – inaczej rozkaz
  • komenda – jednostka organizacyjna służby mundurowej lub formacji paramundurowej stanowiąca dla danego obszaru dowództwo terytorialne, którym kieruje komendant
  • Komenda – wieś w Słowenii
  • Gmina Komenda – gmina w Słowenii z siedzibą w ww. wsi
  • Komenda – miasto w dystrykcie Komenda/Edina/Eguafo/Abirem w regionie Centralnym w Ghanie

Osoby o tym nazwisku:

  • Marcin Komenda
  • Tomasz Komenda

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Jeżeli dowódca da komendę, trzeba ją wykonać.

 (1.2) Ja major, ja nie mogę odstąpić żołnierzy, / Do mnie batalijonu komenda należy.

 (1.3) Byłem wczoraj na komendzie, ale niczego się nie dowiedziałem.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komendant

Wiktionary


komendacja

w ustroju fedualnym nawiązujący do tradycji germańskich akt oddawania się tzw. wolnych pod opiekę króla lub innych możnych zwanych seniorami i zobowiązania się wobec nich pod przysięgą do wiernej, dożywotniej służby jako wasale


SJP.pl

Komendacja (łac. commendatio: polecenie) – cywilnoprawny akt oddania się wolnej osoby w osobisty stosunek poddańczy (wasalny) względem innej wolnej osoby (seniora). W Europie występował najczęściej we wczesnym średniowieczu: wywodził się z tradycji germańskiej, pojawił się w VIII wieku, a rozpowszechnił w czasach karolińskich.

Wikipedia


komendacyjny

dotyczący komendacji


SJP.pl


komendancki

odnoszący się do komendanta, właściwy komendantom


SJP.pl


komendant

dowódca, zwierzchnik jednostki organizacyjnej w wojsku, policji, straży pożarnej lub w harcerstwie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) wojsk. dowódca wojskowy

 (1.2) kierownik posterunku policji

 (1.3) zwierzchnik oddziału straży pożarnej

 (1.4) zwierzchnik organizacji paramilitarnej

 (1.5) harc. instruktor harcerski kierujący daną jednostką

Wiktionary


Komendant – zwierzchnik, dowódca.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Wojna z Niemcami wchodzi w okres końcowy – pisał w nim Komendant Sił Zbrojnych w Kraju (…)

 (1.2) Komendant policji nadzoruje pracę swojego wydziału.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. komenderować ndk.

 rzecz. komenda ż., komendatura ż.

:: fż. komendantka ż.

 przym. komendancki

Wiktionary

Synonimy:

 (1) dowódca, kierownik, przełożony, szef, zwierzchnik

Wiktionary


komendantka

komendanta


SJP.pl

Patrz:

komendanta

komendantura

1. siedziba komendanta;
2. funkcja komendanta


SJP.pl


komendatorium

okręg administracyjno-sądowo-wojskowy w zakonach rycerskich, podległy komandorowi; komturia


SJP.pl


komendatoryjny

przymiotnik

 (1.1) rel. hist. taki, który wchodzi w skład czyjegoś beneficjum kościelnego, nadany uznaniowo przez władcę świeckiego

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komendatariusz m., komendatorium n.

Wiktionary


komenderować

1. wydawać nakaz, polecenie; rozkazywać;
2. wydawać komendę, dowodzić oddziałem wojska


SJP.pl


komenderujący

1. wydawać nakaz, polecenie; rozkazywać;
2. wydawać komendę, dowodzić oddziałem wojska


SJP.pl


komensal

organizm pozostający w symbiozie z innym organizmem


SJP.pl

Komensalizm (współbiesiadnictwo; od łac. commensalis „współbiesiadnik” com „współ” i mensa „stół”) – najbardziej pierwotny typ oddziaływania protekcyjnego. Pojęcie to zostało wprowadzone przez zoologa Pierra Josepha van Bendena w 1876 roku.

Wikipedia


komensaliczny

komensalizm


SJP.pl

Patrz:

komensalizm

komensalistyczny

komensalizm


SJP.pl

Patrz:

komensalizm

komensalizm

forma symbiozy zwierząt, polegająca na wykorzystywaniu przez jedno (komensal) np. odchodów lub resztek pożywienia zdobywanego przez drugie (gospodarz); współbiesiadnictwo


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) ekol. typ współżycia między dwoma gatunkami, w którym jeden czerpie korzyści nie przynosząc korzyści ani szkody drugiemu

Wiktionary

Komensalizm (współbiesiadnictwo; od łac. commensalis „współbiesiadnik” com „współ” i mensa „stół”) – najbardziej pierwotny typ oddziaływania protekcyjnego. Pojęcie to zostało wprowadzone przez zoologa Pierra Josepha van Bendena w 1876 roku.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. komensalny

Wiktionary


komensalny

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z komensalizmem, dotyczący komensalizmu

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komensalizm m.

Wiktionary


komeński

nazwisko


SJP.pl


koment

potocznie: komentarz w internecie; komć, komcio


SJP.pl


komentacja

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) daw. komentowanie, robienie komentarzy

 (1.2) daw. komentarz

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komentarz mrz., autokomentarz mrz.

 czas. komentować ndk.

Wiktionary


komentariat

1. dyskutanci w mediach społecznościowych;
2. publicyści zajmujący się komentowaniem życia publicznego


SJP.pl

rzeczownik zbiorowy, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) ogół osób zajmujących się publicystyką, komentowaniem życia społecznego i biorących udział w dyskusjach w mediach (również za pośrednictwem mediów społecznościowych)

Wiktionary


komentarz

1. uwaga na temat kogoś lub czegoś, najczęściej krytyczna lub złośliwa;
2. artykuł publicystyczny lub wypowiedź omawiające aktualne wydarzenia polityczne, gospodarcze itp., zawierające ocenę omawianych faktów i zjawisk;
3. objaśnienia lub interpretacja tekstu, obrazu, badania naukowego itp., dodawane przez autora, wystawcę, reżysera lub wydawcę; przypis, uwaga;
4. dziennikarska relacja z przebiegu wydarzeń, prowadzona na bieżąco w radiu lub telewizji;
5. w filmoznawstwie: tekst czytany przez aktora lub lektora zza kadru


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) uwaga odnośnie czegoś lub kogoś

 (1.2) objaśnienie lub uzupełnienie jakiegoś tekstu bądź grafiki zamieszczone przez autora

Wiktionary

  • Komentarz (gatunek literacki) – gatunek literatury użytkowej (filozoficznej, teologicznej i naukowej),
  • Komentarz (informatyka) – fragment kodu źródłowego programu pomijany przez kompilator lub interpreter
  • Komentarz (publicystyka) – rodzaj wypowiedzi publicystycznej
  • Komentarz do aktu normatywnego – w dogmatyce prawniczej pomoc w interpretacji takich aktów, np. Komentarz do Kodeksu Karnego, Komentarz do ustawy Prawo zamówień publicznych

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Komentarze nie trzymają się tematu.

 (1.2) Maritain cytuje gdzieś Boccaccia, który w komentarzu do Dantego powiedział: "Poezja jest teologią".

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmɛ̃ntaʃ, AS: kõmntaš

Wiktionary

Powiązane:

 czas. komentować ndk.

 rzecz. autokomentarz mrz., komentator m., komentatorka ż., komentacja ż.

 przym. komentatorski

Wiktionary


komentarzowy

rzadko: taki, który dotyczy komentarza, jest z nim związany, np. artykuł komentarzowy; wyjaśniający, objaśniający


SJP.pl


komentarzyk

zdrobnienie od: komentarz; pobłażliwie, żartobliwie o komentarzu


SJP.pl


komentator

osoba coś komentująca, interpretująca, udzielająca wyjaśnień; interpretator, objaśniacz, tłumacz, publicysta


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) osoba, która komentuje coś

 (1.2) sport. sprawozdawca sportowy

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Część komentatorów zwraca uwagę, że poczucie moralności w Chile podlega głębokim zmianom.

 (1.1) Komentatorzy są zgodni, że większość decyzji tego rządu była błędna.

 (1.2) Pijany komentator przegapił bramkę dla Polski i do końca pierwszej połowy meczu podawał zły wynik.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mɛ̃nˈtatɔr, AS: kõmẽntator

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komentatorstwo n., komentarz mrz., komentarzyk m., komentowanie n.

:: fż. komentatorka ż.

 czas. komentować ndk.

 przym. komentatorski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) analityk

 (1.2) sprawozdawca

Wiktionary


komentatorka

kobieta komentująca coś, interpretująca, udzielająca wyjaśnień; interpretatorka, publicystka, recenzentka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) forma żeńska od: komentator

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Dała się poznać jako bezkompromisowa komentatorka polskiej rzeczywistości.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mɛ̃ntaˈtɔrka, AS: kõmẽntatorka

Wiktionary

Powiązane:

 zob. komentator.

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 zob. komentator.

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

 (1.1) zobtłum rodz|komentator.

* bułgarski: (1.1) коментаторка ż.

* francuski: (1.1) commentatrice ż.

* hiszpański: (1.1) comentarista ż.

* niemiecki: (1.1) Kommentatorin ż.

* słoweński: (1.1) komentatorka ż.

źródła.

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


komentatorski

taki, który jest charakterystyczny dla komentarza, związany z komentarzem, np. rozprawa komentatorska; interpretatorski, egzegetyczny, objaśniający


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z komentatorem, dotyczący komentatora

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. autokomentarz mrz., komentator mos., komentatorka ż., komentarz mrz., komentatorstwo n.

 czas. komentować ndk., zakomentować dk., wykomentować dk.

 przym. komentarzowy

Wiktionary


komentatorstwo

rzadko: zajęcie, praca komentatora (pisanie, wygłaszanie komentarzy); interpretowanie, egzegeza, objaśnianie


SJP.pl


komentować

1. objaśniać tekst lub wydarzenia, opatrywać je komentarzem; wyjaśniać, oceniać, recenzować;
2. opatrywać złośliwymi uwagami, wygłaszać krytyczne uwagi; obmawiać, krytykować


SJP.pl

czasownik

 (1.1) wyrażać opinię na jakiś temat; oceniać coś, robić uwagi

 (1.2) objaśniać

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Ona często komentuje wygląd jej przyjaciółki.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mɛ̃nˈtɔvat͡ɕ, AS: kõmẽntovać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. autokomentarz mrz., komentacja ż., komentarz m., komentator m., komentatorka ż., komentowanie

 przym. komentatorski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) opisywać

Wiktionary


komentowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|komentować.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mɛ̃ntɔˈvãɲɛ, AS: kõmẽntovãńe

Wiktionary

Powiązane:

 czas. komentować

 rzecz. komentator mos., autokomentarz mrz.

Wiktionary


komeraż

dawniej: złośliwa plotka, obgadywanie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) daw. plotka, intryga, nieporozumienie, powaśnienie

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmɛraʃ, AS: kõmeraš

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komerażnica, komerażowanie, komerażyk

 czas. komerażować

Wiktionary


komeraże

podstępne działania, intrygi


SJP.pl


komercha

pogardliwie: komercja


SJP.pl


komercja

1. działalność nastawiona tylko na osiągnięciu zysków;
2. dawniej: handel towarami


SJP.pl

Komercjalizacja – oparcie działalności na zasadach rynkowych.

Wikipedia


komercjalizacja

proces podporządkowywania jakiejś części życia społecznego lub gospodarczego regułom komercjalnym, handlowym


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) ogół zmian mających na celu oparcie czegoś na zasadach komercyjnych;

Wiktionary

Komercjalizacja – oparcie działalności na zasadach rynkowych.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Duża ilość programistów jest niezadowolona z faktu komercjalizacji oprogramowania systemowego.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mɛrt͡sʲjalʲiˈzat͡sʲja, AS: kõmercʹi ̯alʹizacʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komercja ż., komercjalizowanie n.

 czas. komercjalizować ndk.

 przym. komercyjny

Wiktionary


komercjalizacyjny

dotyczący komercjalizacji


SJP.pl


komercjalizm

doktryna, zakładająca wynoszenie jak największej korzyści ze swoich działań


SJP.pl


komercjalny

komercja; komercyjny


SJP.pl


komercyjność

komercja


SJP.pl

Patrz:

komercja

komercyjny

komercja; komercjalny


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) nastawiony na zysk; związany z odnoszeniem korzyści ze swoich działań

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Lata 90. to początek istnienia mediów komercyjnych w Polsce.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mɛrˈt͡sɨjnɨ, AS: kõmercyi ̯ny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komercja ż., komercjalizacja ż., komercyjność ż., komercha ż.

 czas. komercjalizować, komercjalizować się

 przym. komercjalny

 przysł. komercyjnie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) merkantylny

Wiktionary


komers

bankiet, uczta; również: towarzyska gra w karty


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) uroczysty bal organizowany przez uczniów;

 (1.2) daw. niehazardowa towarzyska gra karciana

 (1.3) daw. spółka, stowarzyszenie

Wiktionary

Komers, także komersz (z łac. commercium, „handel”, „obcowanie”) – tradycyjne, uroczyste spotkanie członków korporacji akademickiej, zwykle organizowane w rocznicę jej powstania.

W niektórych korporacjach, np. Arkonii, komersz jest uroczystością zamkniętą; mogą w nim brać udział tylko członkowie stowarzyszenia i zaprzyjaźnionych korporacji (tzw. „korporacji skartelowanych”). Inne korporacje nie ograniczają listy oficjalnych gości, a niektóre, jak Konwent Polonia, organizują komersze zamknięte, tzw. „komersze intern”, tylko dla grona korporantów, oraz komersze otwarte, tzw. „komersze extern”, na które mogą być zapraszani np. nauczyciele akademiccy, przedstawiciele władz uczelni lub władz państwowych i samorządowych.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Po studniówce zgodnie stwierdziliśmy, że musimy zrobić równie piękny komers po maturze.

Wiktionary


komersowy

przymiotnik od: komers


SJP.pl


komes

wyższy urzędnik dworu w dawnej Polsce; comes


SJP.pl

Wikipedia


komesowy

przymiotnik od: komes


SJP.pl


kometa

nietrwałe ciało niebieskie składające się z jądra o powłoce gazowej i warkocza; poruszające się po orbitach o dużych mimośrodach


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) astr. małe, nietrwałe ciało niebieskie, złożone z jądra otoczonego komą, które na krótko pojawia się w pobliżu gwiazdy centralnej;

 (1.2) daw. rodzaj towarzyskiej gry karcianej

 (1.3) więz. zwykle w lm. oko

Wiktionary

Kometa – małe, lodowo-skalne porowate ciało, składające się z gazów, lodu i materii skalnej, które zbliżając się do gwiazdy (na mniej więcej odległości 2 AU), uwalnia pył i gruz oraz gaz ze swojej powierzchni, tworząc dwa warkocze kometarne – jeden jonowy składający się ze zjonizowanych cząsteczek odpychanych przez ciśnienie słoneczne oraz pyłowy tworzony przez pył i fragmenty skał.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W przeszłości powszechne było przekonanie, że pojawienie się komety to zły znak oznaczający jakąś katastrofę.

 (1.1) Gdy kometa znajdzie się w pobliżu gwiazdy centralnej, jej powłoka gazowo-pyłowa – koma – rozbudowuje się w dużą, świecącą kulę, zwaną głową, oraz świecący ogon, zwany warkoczem.

 (1.1) Dziś oczy i myśl wszystkich pociąga do siebie / Nowy gość, dostrzeżony niedawno na niebie, / Był to kometa piérwszéj wielkości i mocy, / Zjawił się na zachodzie, leciał ku północy… (w kwestii rodzaju, patrz: uwagi)

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmɛta, AS: kõmeta

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kometka ż., gwara. komita ż., kometologia ż., kometografia ż.

 przym. kometowy, daw. kometny, daw. komeciany

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) stpol. ogonatka, gwara. komita; symbol.

Wiktionary


kometarny

kometa; kometowy


SJP.pl


kometka

gra przeznaczona dla dwóch lub czterech osób polegająca na przebijaniu nad siatką lotki (zazwyczaj zrobionej z piór i zakończonej gumowym końcem) za pomocą rakietki; badminton


SJP.pl


kometowy

kometa; kometarny


SJP.pl


komeżka

katolicka biała szata liturgiczna; komża


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zdrobn. od: komża

 (1.2) rel. komża ministrancka

Wiktionary

Komża (łac. comisia – koszula) – szata liturgiczna używana przez ministranta. Jest to skrócona alba o szerokich rękawach. Komża ma kolor biały, co symbolizuje czystość serca i ducha.

Do XI w. komża była używana wyłącznie w chórach, podczas liturgii godzin jako strój chórowy. Dopiero od XIV w. może być stosowana we wszystkich czynnościach liturgicznych, dla których wyraźnie nie zastrzeżono użycia alby.

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) W zakrystii w szafie wiszą komże i komeżki dla ministrantów.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komża ż.

 przym. komżowy

Wiktionary


komforcik

zdrobnienie od: komfort


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od komfort

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komfort m.

Wiktionary


komfort

1. ogół warunków zapewniających człowiekowi wygodę, odznaczających się dostatkiem i elegancją; dobrobyt;
2. stan zaspokojenia potrzeb fizycznych i psychicznych; dobrostan


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) ogólnie warunki zapewniające spokój, wygodę i elegancję

 (1.2) stan zaspokojenia i braku kłopotów

Wiktionary

Sklepy Komfort S.A. – polskie przedsiębiorstwo zarządzające siecią sklepów oferujących produkty przeznaczone do aranżacji i wykończenia wnętrz.

Sprzedaż realizowana jest poprzez sieć sklepów stacjonarnych, a także za pośrednictwem sklepu on-line. Siecią zarządza spółka Sklepy Komfort S.A., od 2014 roku kontrolowana przez Michała Sołowowa.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Myślałem, że ten wielki dom, z jego staroświeckimi urządzeniami, możnaby przemienić na prawdziwe cacko, pod względem komfortu i estetyki.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃w̃fɔrt, AS: kõũ̯fort

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. dyskomfort m., półkomfort m., komfortowość ż., półkomfortowość ż., niekomfortowość ż., komfortówka ż.

:: zdrobn. komforcik m.

 przym. komfortowy, półkomfortowy, niekomfortowy

 przysł. komfortowo, półkomfortowo, niekomfortowo

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) wygoda

Wiktionary


komfortowo

przysłówek

 (1.1) z komfortem, wygodą, dostatkiem

 (1.2) z odczuciem spokoju, swobody, beztroski

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃w̃fɔrˈtɔvɔ, AS: kõũ̯fortovo

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komfortowość ż., komfort

 przym. komfortowy

Wiktionary


komfortowość

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest komfortowe

Wiktionary

Powiązane:

 przym. komfortowy

 przysł. komfortowo

 rzecz. komfort mrz.

Wiktionary


komfortowy

wygodny, zapewniający komfort


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) sprawiający, że czujemy się bardzo wygodnie

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃w̃fɔrˈtɔvɨ, AS: kõũ̯fortovy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komfort m., komfortowość ż.

 przysł. komfortowo

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) wygodny

Wiktionary


komi

język ludności Komi


SJP.pl

rzeczownik, nazwa własna

 (1.1) geogr. adm. jedna z republik wchodzących w skład Federacji Rosyjskiej;

Wiktionary

  • Komi – republika w składzie Federacji Rosyjskiej
  • Komi – lud ugrofiński
  • komi – język z grupy ugrofińskiej
  • komi – zasada gry go
  • Komi – miejscowość na Cyprze

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃mʲi

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komi; Komiak m., Komiaczka ż.

 przym. komi, komiacki

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) ofic. Republika Komi

Wiktionary


komi-permiacki

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Komi-Permiakami, dotyczący Komi-Permiaków

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (2.1) jęz. język komi-permiacki;

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Komi-Permiak mos., Komi-Permiaczka ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (2.1) komi-permski

Wiktionary


komi-zyriański

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) jęz. język komi-zyriański (język komi);

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Komiak mos., Komiaczka ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) komi, daw. zyriański

Wiktionary


komiacki

przymiotnik od: Komi (republika w Rosji)


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Komiakami, dotyczący Komiaków

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Komi, Komiak mos., Komiaczka ż.

 przym. komi

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zyriański

Wiktionary


komiaczka

mieszkanka Komi (republiki w Rosji)


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) członkini narodu Komiaków zamieszkującego Republikę Komi

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Komi n.

:: fm. Komiak mos.

 przym. komiacki

Wiktionary


komiak

mieszkaniec Komi (republiki w Rosji)


SJP.pl


komicja

w starożytnym Rzymie: zgromadzenie bądź wybory; komicje


SJP.pl


komicje

w starożytnym Rzymie: zgromadzenie bądź wybory; komicja


SJP.pl


komiczka

1. kobieta występująca przed publicznością, aby ją rozbawić;
2. aktorka grająca role komediowe


SJP.pl


komicznie

przysłówek

 (1.1) w sposób komiczny

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Zachowywał się komicznie, nikt go już nie poprze.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmʲit͡ʃʲɲɛ, AS: kõmʹičʹńe

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komizm mrz., komik mos., komiczność ż., komediowość ż.

 przym. komiczny

Wiktionary


komiczniej

stopień wyższy od przysłówka: komicznie


SJP.pl


komiczniejszy

stopień wyższy od przymiotnika: komiczny


SJP.pl


komiczno-groteskowy

komiczny i groteskowy


SJP.pl


komiczność

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) cecha tego, co jest komiczne

Wiktionary

Powiązane:

 przym. komiczny

 przysł. komicznie

 rzecz. komik m., komedia ż., komizm m., komediowość ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) komizm

Wiktionary


komiczny

1. dotyczący komizmu;
2. zabawny, wywołujący śmiech


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) taki, który wywołuje śmiech; jest śmieszny

 (1.2) związany z komedią; taki, jak komedia; humorystyczny

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Zobaczyłem obcą, spuchniętą gębę tak niewypowiedzianie komiczną, że gdyby to nie była moja własna twarz, pękłbym chyba ze śmiechu.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmʲit͡ʃnɨ, AS: kõmʹičny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komik m., komizm m., komiczność ż., komediowość ż.

 przysł. komicznie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1-2) humorystyczny, zabawny, śmieszny

Wiktionary


komięga

staropolski statek rzeczny do jednorazowego spływu z biegiem rzeki, głównie do spławiania zboża; używany do XIX wieku


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) daw. czworoboczny statek rzeczny do spławiania zboża

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Dniestrem szły komięgi do morza.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kadź

Wiktionary


komierówko

Komierówko – osada krajeńska w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie sępoleńskim, w gminie Sępólno Krajeńskie.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bydgoskiego. Według danych Urzędu Gminy Sępólno Krajeńskie (XII 2014 r.) liczyła 49 mieszkańców.

Wikipedia


komierowo

Komierowo – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie sępoleńskim, w gminie Sępólno Krajeńskie.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bydgoskiego. Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 347 mieszkańców. Jest szóstą co do wielkości miejscowością gminy Sępólno Krajeńskie.

Wikipedia


komiężka

1. mniejszy model komięgi;
2. jednokomórkowy glon zaliczany do okrzemek


SJP.pl


komik

człowiek mający za zadanie rozśmieszanie publiczności


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) artysta estradowy zabawiający publiczność śmiesznymi występami

Wiktionary

Komik – artysta uprawiający komedię, zarazem ktoś wesoły, o dużym poczuciu humoru. Komikiem może być artysta kabaretowy, a także stand-uper.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃mʲik, AS: kõmʹik

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komizm m., komiczność ż., komedia ż., komediowość ż.

 przym. komiczny, komediowy

 przysł. komicznie, komediowo

Wiktionary


komika

komizm


SJP.pl


komiks

historia wydawana jako osobna broszura lub zamieszczana np. w czasopismach, przedstawiona za pomocą obrazków, opatrzonych m.in. w dialogi postaci, narrację; pojedyncza broszura takiej historii; sztuka tworzenia takich historii; comics


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) liter. z reguły opowiadanie utworzone przez połączenie kilku lub więcej obrazków składających się na historię;

Wiktionary

Komiks – sekwencyjna historia obrazkowa, z dodanym tekstem, publikowana w prasie lub w formie osobnych zeszytów, która wykształciła się jako odrębna forma wydawnicza na przełomie XIX i XX wieku z gazetowej grafiki satyrycznej.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Piotrek jest wielkim fanem komiksów o Batmanie.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃mʲiks, AS: kõmʹiks

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komiksiarz mos., komiksowość ż.

 przym. komiksowy

 przysł. komiksowo

Wiktionary


komiksiarz

potocznie: osoba rysująca komiksy; komiksowiec


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) środ. autor komiksów

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Spotkanie ze znanym komiksiarzem odbyło się w miejskiej bibliotece.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komiks mrz., komiksowość ż.

 przym. komiksowy

 przysł. komiksowo

Wiktionary


komiksowiec

potocznie: osoba rysująca komiksy; komiksiarz


SJP.pl


komiksowo

przysłówek sposobu

 (1.1) w formie komiksu

 (1.2) w sposób właściwy dla publikacji komiksowych

Wiktionary

Komiksowo – komiks, dodatek do Gazety Wyborczej kierowany do dzieci, drukowany od 2000 do 2004 roku. Pierwszy numer ukazał się 25 lutego 2000 roku. Ukazywał się co piątek, a od 13 marca 2004 roku co sobotę. W ostatnim numerze (227) z 20 czerwca 2004 redaktorzy żegnają się słowami: „Komiksowo żegna się ze swoimi czytelnikami."

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. komiks mrz., komiksiarz mos., komiksowość ż.

 przym. komiksowy

Wiktionary


komiksowość

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) upodobnienie do komiksu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Dyskutanci rozmawiali o zjawisku komiksowości ilustracji książkowej.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komiks mrz., komiksiarz mos.

 przym. komiksowy

 przysł. komiksowo

Wiktionary


komiksowy

dotyczący komiksu


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z komiksem, dotyczący komiksu

przymiotnik jakościowy

 (2.1) taki jak w komiksie bądź pasujący do komiksu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Spider-Man stał się moim ulubionym bohaterem komiksowym.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komiks mrz., komiksiarz mos., komiksowość ż.

 przysł. komiksowo

Wiktionary


komiliton

dawniej: kolega szkolny, towarzysz broni


SJP.pl

Komiliton (z łac. commilitonis, „towarzysz w wojsku”, „kamrat”) – w języku polskim przestarzałe określenie oznaczające towarzysza broni, kolegę, zwłaszcza uniwersyteckiego. W korporacjach akademickich zwrot grzecznościowy stosowany w relacjach między korporantami lub jedna z kategorii członków korporacji.

Wikipedia


komin

1. pionowa konstrukcja, zapewniająca przepływ powietrza;
2. wąskie wcięcie w stoku górskim;
3. wysoka i wąska wyrwa nad wyrobiskiem w kopalni;
4. prąd wznoszący ciepłego powietrza;
5. dawniej: piec kuchenny


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) bud. konstrukcja służąca do odprowadzenia ku górze dymu z paleniska, silnika lub pieca;

 (1.2) pionowy tunel w kształcie komina (1.1)

 (1.3) pionowa formacja skalna w formie zagłębienia o trzech ścianach;

 (1.4) przest. kominek, otwarte palenisko

 (1.5) element ubioru w postaci szerokiego golfu lub szala ze zszytymi końcami mogącego służyć jednocześnie za szal i za nakrycie głowy

 (1.6) zob. komin wulkaniczny.

 (1.7) zob. komin termiczny.

 (1.8) zob. komin hydrotermalny.

 (1.9) zob. komin płacowy.

Wiktionary

Komin (z łac. caminus, od gr. κάμινος (kaminos) „piec”) – droga przenoszenia spalin w przypadku komina spalinowego oraz droga przenoszenia zużytego powietrza w przypadku komina wentylacyjnego. Potocznie jest to pionowa konstrukcja budowlana.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Ze względu na bezpieczeństwo wysokie kominy maluje się w poprzeczne biało-czerwone pasy, aby były dobrze widoczne z daleka.

 (1.4) Nazajutrz, ledwie wdowa zaświeciła kaganek i na komin nałożyła drewek, zerwał się Stacho z ławy (…)

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃mʲĩn, AS: kõmʹĩn

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kominiarz m., kominiarczyk m., kominiarka ż., kominiarstwo n.

:: zdrobn. kominek m.

 przym. kominowy, kominkowy, kominiarski

Wiktionary


kominek

nazwisko


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od: komin

 (1.2) otwarte palenisko umieszczone bezpośrednio w ścianie lub przed nią w celu ogrzewania wnętrza pomieszczenia;

 (1.3) mały, krótki komin

 (1.4) spotkanie organizowane towarzyskie w sali z kominkiem (1.2), zazwyczaj z programem artystycznym lub dyskusją

 (1.5) lotn. otwór w środku czaszy spadochronu, przepuszczający nadmiar powietrza

 (1.6) łow. podskok zwierzęcia

 (1.7) harc. zastępstwo dla obrzędowego ogniska, gdy warunki nie pozwalają na rozpalenie normalnego ognia; składa się z kilku świeczek

Wiktionary

Kominek – nakryte palenisko, zbudowane z wnęki umieszczonej w ścianie niewiele wyżej niż poziom podłogi, wystającego z lica ściany obramowania, na którym opiera się okap odprowadzający spaliny do przewodu dymowego.

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) Kiedy byłem mały, lubiłem siedzieć przy kominku.

 (1.3) Na działce zbudowałem sobie murowany grill wykończony kominkiem.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmʲĩnɛk, AS: kõmʹĩnek

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komin m., kominiarz m., kominiarka m., komineczek m., kominówka ż.

 przym. kominkowy, kominiarski, kominowy

Wiktionary


kominform

Biuro Informacyjne Partii Komunistycznych i Robotniczych, instytucja powołana do koordynacji działań partii komunistycznych w państwach podległych ZSRR


SJP.pl

Kominform (Biuro Informacyjne Partii Komunistycznych i Robotniczych) – organizacja międzynarodowa zrzeszająca europejskie partie komunistyczne, powstała w 1947 roku.

Wikipedia


kominiak

nazwisko


SJP.pl


kominiara

zgrubienie od: kominiarka


SJP.pl


kominiarczyk

pomocnik kominiarski, młody kominiarz


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) adept kominiarski, młody kominiarz

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (2.1) ornit. nazwa systematyczna|Chaetura|ref=tak., ptak z rodziny jerzykowatych;

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komin m., kominiarz m., kominiarka ż.

 przym. kominiarski, kominowy

Wiktionary


kominiarka

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. czapka okrywająca głowę i szyję, mająca niewielkie wycięcie na twarz, a czasem tylko na oczy i usta, noszona także w formie wywiniętej wokół głowy

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Chodnikiem szła grupa kibiców w kominiarkach.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mʲĩˈɲarka, AS: kõmʹĩńarka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komin mrz., kominek mrz., kominiarz m., kominiarczyk mos./mzw.

 przym. kominowy

Wiktionary


kominiarski

przymiotnik od: kominiarz


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z osobą lub zawodem kominiarza, dotyczący kominiarstwa lub kominiarza

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komin m., kominek m., kominiarz m., kominiarczyk m., kominiarka ż., kominiarstwo n.

 przym. kominowy, kominkowy

Wiktionary


kominiarstwo

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) rzem. rzemiosło związane z utrzymaniem sprawnych kominów

Wiktionary

Kominiarz – rzemieślnik zajmujący się czyszczeniem i sprawdzaniem stanu technicznego przewodów kominowych dymowych, spalinowych i wentylacyjnych.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Gdzie twój ojciec uczył się kominiarstwa?

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kominiarz mos., komin mrz.

 przym. kominiarski, kominowy

Wiktionary


kominiarz

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) rzemieślnik zajmujący się czyszczeniem kominów;

Wiktionary

Kominiarz – rzemieślnik zajmujący się czyszczeniem i sprawdzaniem stanu technicznego przewodów kominowych dymowych, spalinowych i wentylacyjnych.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Przesądy mówią, że widząc kominiarza, należy jak najszybciej złapać się za guzik.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmʲĩɲaʃ, AS: kõmʹĩńaš

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komin m., kominek m., kominiarstwo n., kominiarka ż.

:: zdrobn. kominiarczyk m.

 przym. kominiarski, kominowy, kominkowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) stpol. sadzielnik

Wiktionary


kominkarz

rzemieślnik zajmujący się wykonywaniem i konserwacją kominków


SJP.pl


kominkowy

przymiotnik od: kominek


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kominkiem, wyposażony w kominek

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Malarze wsparli rusztowanie na kobyłkach i zaczęli malować sufit sali kominkowej.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kominek mrz., komin mrz., kominiarz mos., kominówka ż.

 przym. kominiarski, kominowy

Wiktionary


kominowe

przymiotnik od: komin


SJP.pl


kominówka

1. specjalna cegła w kształcie wycinka pierścienia, używana do budowy okrągłych kominów;
2. potocznie: ustawa ograniczająca wynagrodzenia kierownictwa w niektórych przedsiębiorstwach państwowych; ustawa kominowa


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. cegła będąca wycinkiem pierścienia, używana do budowy kominów

 (1.2) pot. zob. ustawa kominowa.

 (1.3) pot. bimber nielegalnie wytwarzany w prymitywnych warunkach

Wiktionary

Przykłady

 (1.2) Kominówka, która miała okiełznać rozbuchane pensje szefów państwowych spółek, od samego początku stała się źródłem patologii

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mʲĩˈnufka, AS: kõmʹĩnufka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komin, kominek

 przym. kominowy, kominkowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) ustawa kominowa

Wiktionary


kominowy

przymiotnik od: komin


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z kominem, dotyczący komina

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Stowarzyszenie zażądało także powołania biegłego sądowego do sprawdzenia przewodów kominowych na os. Topolowym.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komin m., kominek m., kominiarz m., kominiarka ż., kominiarstwo n., kominówka ż., kominiarczyk mos./mzw.

 przym. kominiarski, kominkowy

Wiktionary


komintern

międzynarodowa organizacja partii komunistycznych powstała z inicjatywy Lenina, działająca w latach 1919-43, realizująca założenia radzieckiej polityki zagranicznej; III Międzynarodówka, Międzynarodówka Komunistyczna


SJP.pl

Międzynarodówka Komunistyczna (zwana także III Międzynarodówką), w skrócie Komintern (od ros. Коммунистический интернационал, trl. Kommunisticzjeskij internacionał) – organizacja międzynarodowa, która powstała z inicjatywy Włodzimierza Lenina w Moskwie, w dniach 2–6 marca 1919 roku. Została ona założona przez 19 partii komunistycznych, a wśród nich także Komunistyczną Partię Polski.

Wikipedia


kominternowski

przymiotnik relacyjny

 (1.1) hist. polit. związany z Kominternem, dotyczący Kominternu

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Komintern mrz.

 przym. antykominternowski

Wiktionary


komis

1. sklep lub firma pośredniczące w sprzedaży i kupnie towarów, pobierająca prowizję;
2. działalność sklepu lub firmy na takich zasadach


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) firma lub sklep pośredniczące za opłatą w sprzedaży różnych przedmiotów

 (1.2) transakcje kupna-sprzedaży na rachunek innej osoby

 (1.3) uczn. stud. egzamin komisyjny

Wiktionary

Komis – instytucja zajmująca się sprzedażą lub skupem dóbr na zasadach określonych w umowie komisowej. Komis we własnym imieniu sprzedaje na rzecz zleceniodawcy przedmiot ujęty w umowie, pobierając za to określoną w umowie prowizję.

Rodzaje komisów:

  • samochodowy – zajmujący się kupnem/sprzedażą samochodów. W celu sprzedaży pojazdu komis przyjmuje samochód od właściciela i umieszcza na specjalnie przygotowanym placu. W tym czasie właściciel nie ma możliwości korzystania z pojazdu.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Otworzył komis samochodowy.

 (1.2) Wziął w komis kilka antyków.

 (1.3) W przyszły czwartek mam komis z matematyki.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃mʲis, AS: kõmʹis

Wiktionary


komisant

1. osoba fizyczna lub przedsiębiorstwo, zajmujące się transakcjami komisowymi kupna-sprzedaży
2. przestarzale: komisjoner


SJP.pl


komisantka

kobieta komisant


SJP.pl


komisarczyk

nazwisko


SJP.pl


komisarek

komisarz


SJP.pl

Osoby o tym nazwisku:

  • Maria Komisarek – polska pływaczka
  • Mike Komisarek – amerykański hokeista

Wikipedia

Patrz:

komisarz

komisariacik

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od komisariat

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) To nie komisariat, lecz tylko mały komisariacik.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komisariat m.

Wiktionary


komisariat

1. jednostka organizacyjna policji obejmująca swą działalnością określony teren;
2. lokal tej jednostki;
3. instytucja lub urząd podległe komisarzowi, często tworzony doraźnie do wykonania określonego zadania


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) lokal, w którym urzędują pracownicy policji

 (1.2) jednostka organizacyjna policji pełniąca funkcje w określonym terenie

 (1.3) urząd tymczasowy utworzony do spełniania określonych zadań

Wiktionary

  • Komisariat Policji
  • Komisariat ludowy
  • Komisariat Rzeszy Ukraina
  • Komisariat Rzeszy Wschód
  • Komisariat Rzeszy Moskwa
  • Komisariat Rzeszy Kaukaz
  • Komisariat Ziemi Świętej
  • Komisariat (serial telewizyjny)

Zobacz też: komisarz

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Przy naszym rynku znajduje się poczta, kościół, komisariat i urząd miasta.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mʲiˈsarʲjat, AS: kõmʹisarʹi ̯at

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komisja ż., komisarz m.

:: zdrobn. komisariacik mrz.

 przym. komisaryczny

Wiktionary


komisariatowy

przymiotnik od: komisariat


SJP.pl


komisarka

komisarz


SJP.pl

Patrz:

komisarz

komisarski

przymiotnik od: komisarz


SJP.pl


komisaryczny

niepochodzący z wyboru, lecz ustanowiony przez władze w związku ze szczególnymi okolicznościami, np. zarząd komisaryczny


SJP.pl


komisarz

1. urzędnik powołany do pełnienia określonej funkcji lub realizacji misji, często mający specjalne kompetencje;
2. stopień oficerski w policji;
3. oficer mający ten stopień;
4. pełnomocnik dyplomatyczny niektórych państw w krajach lub terytoriach niemających pełnej suwerenności;
5. osoba wyznaczona do czasowego pełnienia funkcji obieralnej;
6. w ZSRR do 1946 roku: członek rządu kierujący komisariatem ludowym; minister


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) urzędnik posiadający szczególne pełnomocnictwa

Wiktionary

  • komisarz awaryjny – osoba zastępująca ubezpieczyciela na terenie innego państwa w razie wystąpienia zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową
  • komisarz europejski – członek gabinetu Komisji Europejskiej, odpowiednik ministra w zwykłym rządzie

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. komisariat mrz., komisja ż., nadkomisarz mos., podkomisarz mos.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pełnomocnik

Wiktionary


komisja

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) grupa wydelegowana z większego grona, powołana do sprawowania określonych funkcji, najczęściej do zbadania jakiejś kwestii, kontroli czyjejś działalności;

Wiktionary

Komisja – zespół osób kompetentnych i odpowiedzialnych, któremu zlecone zostało zbadanie pewnej sprawy lub spełnienie pewnej konkretnej i specjalnej czynności. Komisja jest ciałem delegowanym, a więc podlega instancji, która ją ustanowiła (delegowała), zdaje jej sprawę ze swych czynności i przedkłada projekt decyzji.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W komisji był obok mnie inny malarz, który po prostu nic nie mówił.

 (1.1) To dobrze, że tak szybko potrafiłeś nawiązać kontakty z Duńczykami. Z pewnością zostanie to docenione przez komisję przyznającą prawo pobytu.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmʲisʲja, AS: kõmʹisʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komisarz m., komisariat m.

 przym. komisyjny, wewnątrzkomisyjny, komisaryczny, komisariatowy

 przysł. komisyjnie, komisarycznie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) komitet

Wiktionary


komisjoner

przestarzale: agent, pośrednik przy kupnie i sprzedaży; komisant


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) pracownik magazynu zajmujący się komisjonowaniem

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komisjonowanie n.

:: fż. komisjonerka ż.

 czas. komisjonować ndk.

Wiktionary


komisjonerka

komisjoner; komisantka


SJP.pl


komiśniaczek

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od komiśniak

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komiśniak m.

Wiktionary


komiśniak

dawniej: ciemny, razowy chleb przydzielany żołnierzom


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) przest. ciemny razowy chleb przydzielany dawniej żołnierzom;

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Pewnego razu żołnierze zameldowali mu, że komiśniaka, który właśnie fasowali – żreć niepodobna.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmʲiɕɲak, AS: kõmʹiśńak

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: zdrobn. komiśniaczek m.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) chleb kommisowy, chleb komiśny

Wiktionary


komiśny

dawniej żołnierski, przeznaczony dla żołnierzy, wojska


SJP.pl


komisowe

opłata pobierana przez komisanta za dokonanie transakcji kupna lub sprzedaży


SJP.pl


komisowy

przymiotnik od: komis


SJP.pl


komisurotomia

zabieg operacyjny polegający na rozerwaniu lub rozcięciu, najczęściej lewej zastawki przedsionkowo-komorowej serca, chorobowo zwężonej i utrudniającej przepływ krwi


SJP.pl

Komisurotomia – zabieg chirurgiczny polegający na przecięciu spoideł mózgowych łączących półkule mózgu. Wykorzystuje się go do łagodzenia objawów padaczki, ponieważ ogranicza rozprzestrzenianie się ataków epileptycznych pomiędzy półkulami. Ogranicza także przepływ informacji pomiędzy nimi, co wiąże się z występowaniem objawów zespołów spoidłowych.

Wikipedia


komisyjka

zdrobnienie od: komisja


SJP.pl


komisyjny

dotyczący komisji; stworzony przez komisję, będący komisją


SJP.pl


komitacki

komitat


SJP.pl

Patrz:

komitat

komitadżi

członek zbrojnych oddziałów bułgarskich, które prowadziły walkę z Turkami


SJP.pl

Komitadżi (także Comitadji lub Komitaji od bułgarskiego Комити, gr. κομιτατζήδες) – pojęcie historyczne określające członków słowiańskojęzycznych oddziałów zbrojnych z krajów bałkańskich, pochodzących głównie z Bułgarii, Serbii i regionu geograficznego Macedonii, walczących o wyzwolenie spod osmańskiej okupacji.

Wikipedia


komitat

jednostka podziału terytorialnego na Węgrzech


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) adm. węgierska jednostka administracyjna pierwszego rzędu;

Wiktionary

Komitat (z łac. commitatus; węg. vármegye, chorw. županija, słow. župa) – jednostka administracyjna pierwszego rzędu w podziale administracyjnym Węgier, odpowiadająca polskiemu województwu.

Podział terytorium Królestwa Węgier na komitaty zaczął się kształtować około X–XI wieku. Początkowo komitat był jednostką administracji centralnej (królewskiej). W czasach późnego średniowiecza, po osłabnięciu władzy królewskiej, komitat stał się jednostką administracji samorządowej (samorządu szlacheckiego). W 1914 r. Królestwo Węgier podzielone było na 64 komitaty.

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 przym. komitatowy

frazeologia.

etymologia.

 (1.1) łac|commitatus.

uwagi.

tłumaczenia.

* słowacki: (1.1) komitát m.

* węgierski: (1.1) megye

źródła.

== komitat (esperanto (morfem).) ==

wymowa.

znaczenia.

morfem|eo.

 (1.1) komitet

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmʲitat, AS: kõmʹitat

Wiktionary

Powiązane:

 przym. komitatowy

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 przym. komitatowy

frazeologia.

etymologia.

 (1.1) łac|commitatus.

uwagi.

tłumaczenia.

* słowacki: (1.1) komitát m.

* węgierski: (1.1) megye

źródła.

== komitat (esperanto (morfem).) ==

wymowa.

znaczenia.

morfem|eo.

 (1.1) komitet

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


komitecik

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od komitet

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komitet m.

Wiktionary


komitent

posiadacz rzeczy oddanej w komis


SJP.pl


komitet

grupa osób powołanych do wykonania określonych zadań


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) grupa osób powołanych do wykonania określonych zadań

Wiktionary

Komitet (fr. comité, ang. commitee) – grupa osób, działająca w imieniu szerszego zespołu i powstała drogą wyboru, wyznaczenia lub też samorzutnie.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Poproś komitet o oficjalną zgodę.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃mʲitɛt, AS: kõmʹitet

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komitecik mrz.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) komisja

Wiktionary


komitetowy

przymiotnik od: komitet


SJP.pl


komitologia

proces przyjmowania przez Komisję Europejską aktów wykonawczych do aktów prawnych; komitetologia


SJP.pl


komitywa

1. bliskie stosunki łączące dobrych znajomych lub przyjaciół, zażyłość;
2. dawniej: grupa osób towarzysząca komuś, czemuś; orszak; świta


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) bliskie stosunki między znajomymi lub przyjaciółmi

 (1.2) daw. grupa osób towarzysząca komuś lub czemuś

Wiktionary

Zażyłość (także: poufałość, komitywa, bliskość, intymność, konfidencjalność) – zwykle pozytywne relacje międzyludzkie, charakteryzujące się ciepłym i życzliwym wzajemnym odnoszeniem się do siebie, zaufaniem i skłonnością do wzajemnych zwierzeń. W warstwie językowej typowe jest używanie języka potocznego, zdrobnień, wyrażeń pieszczotliwych, czasem także wulgaryzmów i slangu. Przy dużej zażyłości dochodzi także do przekroczenia bariery fizycznej, a wtedy emocje mogą być wyrażane przez obejmowanie, poklepywanie, przytulanie, chwytanie za ręce i ramiona, głaskanie, całowanie itp. Zażyłość powstaje między osobami, które się dobrze znają, a zwłaszcza członkami rodziny lub członkami grupy pozostającej w częstych kontaktach towarzyskich, np. w grupie przyjaciół, dobrych znajomych lub bliskich sąsiadów, prawie zawsze towarzyszy odwzajemnionej miłości.

Wikipedia

Synonimy:

 (1.1) zażyłość

Wiktionary


komiwojażer

agent handlowy, przedstawiciel jakiejś firmy podróżujący w celu zdobywania klientów i przyjmowania zamówień na towar


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) przest. hand. przedstawiciel handlowy odbywający podróże w celu zdobycia nabywców produktu czy usługi

Wiktionary

Akwizycja (z łac. acquisitio – nabywanie) – nabycie, nabytek.

W marketingu to:

  • zjednywanie, pozyskiwanie klientów,
  • zbieranie zamówień,
  • zawieranie umów dotyczących dostawy produktów lub wykonanie usług.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. komiwojażerski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) agent, akwizytor, pot. domokrążca

Wiktionary


komiwojażerka

1. kobieta komiwojażer;
2. potocznie: komiwojażerstwo


SJP.pl


komiwojażerski

przymiotnik od: komiwojażer


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z komiwojażerem, dotyczący komiwojażera

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komiwojażer mos.

Wiktionary


komiwojażerstwo

zajęcie, praca komiwojażera


SJP.pl


komizm

zespół cech jakiejś osoby, sytuacji, jakiegoś zdarzenia, przedmiotu budzących wesołość, rozśmieszających; śmieszność, zabawność, komiczność


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zespół cech jakiejś osoby lub sytuacji budzący wesołość

Wiktionary

Komizm (gr.) – kategoria estetyczna, określająca właściwości zjawisk zdolnych wywołać śmiech oraz okoliczności, w jakich dochodzi do powstania tej reakcji. Istnieje wiele poglądów w kwestii źródeł efektu komicznego, na ogół przyjmuje się, że jego istota polega na ujawnianiu zaskakującej sprzeczności, kontrastu, będących wynikiem przedstawienia osób, sytuacji odbiegających od oczekiwań odbiorcy.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃mʲism̥, AS: kõmʹism̦

Wiktionary

Powiązane:

 przym. komiczny

 przysł. komicznie

 rzecz. komik m., komedia ż., komediant m., komediantka ż., komiczność ż.

Wiktionary


kommageński

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Kommageną, dotyczący Kommageny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Kommagena ż.

Wiktionary


kommemoracja

komemoracja;
1. upamiętnienie wydarzenia lub osoby specjalną uroczystością, tablicą pamiątkową, dziełem artystycznym itp;
2. w liturgii katolickiej:
a) modlitwa za żywych i umarłych w czasie mszy;
b) wezwanie świętego w jednej z części mszy


SJP.pl

Exemplum, egzemplum, kommemoracja (łac. commemoratio), przykład (łac. exemplum), wzór (łac. model) – w retoryce i dialektyce argument z wydarzenia lub wydarzeń rzeczywistych czy fikcyjnych, który jest elementem wypowiedzi. Podczas argumentacji exemplum jest przesłanką prowadzącą przez podobieństwo (łac. similitudo) lub porównanie (łac. comparatio) do orzekania o podmiocie wnioskowania.

Wikipedia


kommemoracyjny

dotyczący kommemoracji


SJP.pl


kommemoratywny

upamiętniający; memoratywny


SJP.pl


kommiliton

dawniej: kolega szkolny, towarzysz broni; komiliton


SJP.pl


kommos

1. część dramatu antycznego, na którą składa się lament bohatera;
2. śpiew aktorów w teatrze starożytnym


SJP.pl

  • Kommos – pojęcie związane z teatrem starożytnym
  • Kommós – stanowisko archeologiczne w południowej Krecie

Wikipedia


komnata

pokój lub sala reprezentacyjna w dawnych zamkach, pałacach itp.


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pomieszczenie mieszkalne w pałacu lub rezydencji, zwykle pełne przepychu;

Wiktionary

Komnata (wł. caminata – izba z piecem) – do XVI wieku termin stosowany do określenia izby mieszkalnej lub pokoju ogrzewanego kominkiem, najczęściej w odniesieniu do wnętrz zamkowych i pałacowych, obecnie w odniesieniu do sal reprezentacyjnych i pokoi mieszkalnych znajdujących się na zamkach, w pałacach, dworach z czasu gotyku i renesansu. Są to wnętrza urządzone z przepychem, o bogato dekorowanych ścianach i sufitach.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W głębi komnaty stała złocista otomana, a na niej spoczywała piękna królewna, która właśnie paląc nargile ziewała tak czarownie, że nie mogłem oderwać oczu od jej wdzięcznych i porywająco słodkich poziewań.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃mˈnata, AS: kõmnata

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: zdrobn. komnatka ż.

 przym. komnatowy

Wiktionary


komnatka

Kimnata (ukr. Кімната) – wieś na Ukrainie, w obwodzie tarnopolskim, w rejonie krzemienieckim, w hromadzie Krzemieniec. W 2001 roku liczyła 873 mieszkańców.

Do 2009 roku nosiła nazwę Komnatka (ukr. Кімнатка, Kimnatka).

Za II RP Komnatka stanowiła gromadę w gminie Bereżce w powiecie krzemienieckim. Północną część wsi stanowi dawniej odrębna wieś Zielona (ukr. Зелена, Zełena).

Wikipedia


komnatowy

przymiotnik od: komnata


SJP.pl


komnen

członek dynastii bizantyjskich cesarzy panującej w latach 1081-1185


SJP.pl


komnenowie

dynastia bizantyjskich cesarzy panująca w latach 1081-1185


SJP.pl

Komnenowie – jedna z ostatnich dynastii bizantyjskich panujących w Cesarstwie Bizancjum, a następnie Cesarstwie Trapezuntu.

Wikipedia


komoda

mebel w kształcie skrzyni z szufladami


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) mebel z szufladami, niski, ok. metr, półtora metra wysoki;

 (1.2) żart. środ. pot. jeden z ośmiobitowych komputerów firmy Commodore

Wiktionary

Komoda – mebel skrzyniowy ustawiony na nogach, z szufladami do przechowywania bielizny stołowej, pościelowej, odzieży i drobiazgów.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W komodzie żona trzyma swoje desu i pościel.

 (1.2) W naszej klasie toczył się zajadły spór między posiadaczami atarynek i komód.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmɔda, AS: kõmoda

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: zdrobn. komódka ż.

Wiktionary


komódka

mały mebel w kształcie skrzyni z szufladami


SJP.pl


komodo

mebel w kształcie skrzyni z szufladami


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna

 (1.1) geogr. wyspa w Indonezji, w archipelagu Małe Wyspy Sundajskie, pomiędzy większymi wyspami Sumbawa i Flores;

Wiktionary

Komodo (indonez. Pulau Komodo) – wyspa w Indonezji w archipelagu Małe Wyspy Sundajskie pomiędzy większymi wyspami Sumbawa i Flores; powierzchnia 330,0 km²; długość linii brzegowej 158,0 km; słabo zaludniona.

Oblewana przez: morze Flores (od północy), cieśninę Lintah (od wschodu), cieśninę Sumba (od południa) i cieśninę Sape (od zachodu).

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

 (1.1) waran z Komodo / smok z Komodo

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) Komodo

źródła.

== Komodo (język angielski.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, nazwa własna

 (1.1) geogr. Komodo

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) Komodo

źródła.

== Komodo (język angielski.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, nazwa własna

 (1.1) geogr. Komodo

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


komodor

1. oficer marynarki wojennej niemający stopnia admiralskiego, dowodzący czasowo zespołem jednostek;
2. tytuł grzecznościowy najstarszego kapitana statku pasażerskiego;
3. w czasie II wojny światowej: dowódca konwoju statków handlowych;
4. prezes klubu żeglarskiego lub wioślarskiego; komandor


SJP.pl

Komodor (ang. commodore, niem. Kommodore) – stopień wojskowy marynarki wojennej, lub oznaka funkcji, używane przede wszystkim w krajach anglosaskich. Przewidziani do kierowania zespołem okrętów z jednoczesnym dowództwem najważniejszego z nich.

Wikipedia


komodyfikacja

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) ekon. przekształcenie rzeczy, usług, pomysłów czy idei z wartości użytkowej na wartość wymienną;

Wiktionary

Komodyfikacja (utowarowienie) – przekształcenie (transformacja) rzeczy (produktów), usług, ale też pomysłów czy idei z wartości użytkowej na wartość wymienną – wystawienie na sprzedaż rzeczy, które najczęściej nie są przedmiotem obrotu na rynku.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Z czasem komodyfikacji uległy najważniejsze dla nich – w wymiarze symbolicznym – artefakty konstytuujące historyczną tożsamość ich pokolenia, które w efekcie stały się zwykłymi gadżetami.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) utowarowienie

Wiktionary


komoku

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) w go punkt położony na czwartej linii licząc od jednego boku gobanu i na trzeciej od drugiego boku;

Wiktionary

Pojęcia związane z go – specyficzna terminologia stosowana w grze go.

W Polsce na ogół stosuje się terminy wywodzące się z języka japońskiego, jednak w niektórych przypadkach lepiej przyjęły się nazwy polskie lub angielskie.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Pierwszy ruch zagrany w komoku to bardzo tradycyjne otwarcie.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmɔku, AS: kõmoku

Wiktionary


komondor

pies z rasy należącej do grupy psów pasterskich i zaganiających, wyhodowanej na Węgrzech


SJP.pl

Komondor – rasa psa, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Typ dogowaty. Nie podlega próbom pracy.

Wikipedia


komonica

półkrzew lub bylina z rodziny motylkowatych


SJP.pl

Komonica (Lotus L.) – rodzaj roślin zielnych oraz półkrzewów należący do rodziny bobowatych. Obejmuje 124 gatunki. Występują one na całej kuli ziemskiej, z wyjątkiem Ameryki Północnej i Ameryki Południowej (tam tylko gatunki zawleczone). Rosną na bagnach, łąkach i murawach, w miejscach piaszczystych i na klifach. Nazwa naukowa nawiązuje do jednej z grup roślin w starożytnej taksonomii ludowej opisywanych jako lotos.

Wikipedia


komonicówka

smółka komonicówka - gatunek pszczoły


SJP.pl


komonicowy

kornutka komonicowa - gatunek pszczoły


SJP.pl


komora

1. ciemna, mała izba w wiejskim domu, przeznaczona do przechowywania zapasów żywności, odzieży; spiżarnia;
2. niewielka izba mieszkalna w wiejskich chatach; alkierz;
3. klatka piersiowa u zwierzyny;
4. część serca;
5. obszerne wyrobisko górnicze wykute w skale;
6. część nory zwierzęcej;
7. część zalążni lub owocu roślin, mieszcząca zalążki albo nasiona


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. grub. od: komórka (telefon komórkowy)

Wiktionary

Komora – staropolskie określenie pomieszczenia magazynowego, w szczególności spiżarni, a także jako miejsce poboru cła (komora celna).

Obecnie stosowane głównie w złożeniach:

elementy silnika spalinowego:

  • komory spalania: daszkowa, klinowa, polisferyczna, półkolista, rakiety, silnika wysokoprężnego, wanienkowa, wstępna, wirowa

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Fajna komóra. Ciekawe ile za nią dał? Mnie nie stać na używaną, a tyram po 12 godzin dziennie.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komórka ż., komóreczka ż., komora ż.

 przym. komórkowy, komorowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) telefon komórkowy, komórka

Wiktionary


komórczak

wielojądrowa komórka roślinna lub zwierzęca; cenocyt


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) biol. komórka, w której protoplazmie występuje wiele jąder

 (1.2) med. typ nowotworu zbudowanego z wielojądrowych komórek

Wiktionary

Komórczak (także koenocyt lub polienergida) – pojedyncza, zwykle bardzo duża komórka posiadająca wiele jąder komórkowych oraz organizm lub jego część zbudowana z takich komórek. W ten sposób zbudowane jest wiele organizmów, np. niektóre glony z grupy zielenic i grzyby oraz śluzowce, a także niektórzy przedstawiciele pierwotniaków.

Wikipedia

Synonimy:

 (1.1) polienergida, komórka wielojądrowa

Wiktionary


komórczakowate

o cechach komórczakowatych (rodzina pająków)


SJP.pl

Komórczakowate (Dysderidae) rodzina pająków z podrzędu Opisthothela, sekcji Labidognatha (syn. Araneomorpha). W Polsce występuje pięć gatunków (zobacz: komórczakowate Polski).

Wikipedia


komórczakowaty

o cechach komórczakowatych (rodzina pająków)


SJP.pl


komórczakowe

gromada roślin z gatunku zielenic


SJP.pl


komórczakowy

o cechach komórczakowych (gromada roślin)


SJP.pl


komorczyn

Komorczyn (kaszb. Kòmórczëno lub Kòmòrzno, niem. Kummerzin) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, w gminie Kobylnica.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa słupskiego.

Wikipedia


komóreczka

zdrobnienie od: komórka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. zdrobn. od: komórka

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃muˈrɛt͡ʃka, AS: kõmurečka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komora ż., komóra ż.

Wiktionary


komorek

nazwisko


SJP.pl


komórka

1. potocznie:
a) pomieszczenie, zwykle niewielkie, służące jako spiżarnia, skład opału itp.;
b) telefon komórkowy;
2. podstawowa jednostka strukturalno-funkcjonalna każdego żywego organizmu;
3. podstawowa, często najmniejsza część jakiegoś urządzenia;
4. w ulu pszczelim: sześciokątna przegródka w plastrze służąca m.in. do gromadzenia zapasów pokarmu


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zdrobn. od: komora

 (1.2) małe pomieszczenie, pokój

 (1.3) biol. podstawowa jednostka budowy organizmów żywych;

 (1.4) pot. telekom. telefon komórkowy

 (1.5) podstawowy, najmniejszy element składowy jakieś struktury lub urządzenia

 (1.6) najmniejsza jednostka organizacyjna instytucji bądź przedsiębiorstwa

Wiktionary

Komórka (łac. cellula) – najmniejsza strukturalna i funkcjonalna jednostka organizmów żywych zdolna do przeprowadzania wszystkich podstawowych procesów życiowych (takich jak przemiana materii, wzrost i rozmnażanie). Jest podstawową jednostką morfologiczno-czynnościową ustroju.

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) Siedzę w ciasnej komórce.

 (1.3) Biolog obserwował komórki pod mikroskopem.

 (1.4) Wczoraj kupiłem sobie nową komórkę.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmurka, AS: kõmurka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komórkowiec mzw., komora ż.

:: zgrub. komóra ż.

 przym. komórkowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) składzik, schowek

 (1.4) telefon komórkowy, komóra

Wiktionary


komórkomania

chorobliwa fascynacja telefonami komórkowymi


SJP.pl


komórkowaty

podobny do komórki; zawierający komórki


SJP.pl


komórkowiec

potocznie: posiadacz telefonu komórkowego


SJP.pl


komórkowy

1. związany z komórką (biologiczną), zbudowany z komórek, np. błona komórkowa; celularny
2. zawierający komórki (otwory), np. beton komórkowy; porowaty
3. telefon komórkowy - przenośny telefon komunikujący się z siecią poprzez fale radiowe


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z komórką

 (1.2) zbudowany z komórek

 (1.3) zawierający komórki

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃murˈkɔvɨ, AS: kõmurkovy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komórka ż., komora ż., komóra ż.

 przysł. komórkowo

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1-2) celularny

 (1.3) porowaty

Wiktionary


komorne

opłata za wynajmowane mieszkanie; czynsz


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) przest. czynsz za wynajem mieszkania lub pokoju

 (1.2) hist. opłata lub renta, którą chłopi płacili właścicielowi ziemskiemu za użytkowanie ziemi

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komornik mos.

 przym. komorniczy

Wiktionary


komornica

przestarzałe: kobieta wiejska niemająca własnego gospodarstwa ani domu, mieszkająca w cudzej chacie


SJP.pl


Komornica – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie legionowskim, w gminie Wieliszew.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa warszawskiego.

Komornica to miejscowość typowo wypoczynkowa, z dostępem do Zalewu Zegrzyńskiego oddalonego o około 1,5 km. wieś otaczają lasy i łąki. Na terenie Komornicy znajduje się hotel, sklep wielobranżowy i dom weselny połączony z dyskotekąpotrzebne źródło.

Wikipedia


komornicki

przymiotnik od: Komorniki


SJP.pl

Komornicki – polskie nazwisko. Na początku lat 90. nosiło je ponad 550 osób.

Wikipedia


komornictwo

dawniej: urząd komornika; komornikostwo


SJP.pl


komorniczak

nazwisko


SJP.pl


komorniczanin

mieszkaniec Komornik


SJP.pl


komorniczanka

mieszkanka Komornik


SJP.pl


komorniczka

komornik


SJP.pl

Julella Fabre (komorniczka) – rodzaj grzybów z rodziny Thelenellaceae.

Wikipedia

Patrz:

komornik

komornik

1. urzędnik ściągający należności od dłużników, na podstawie wyroków sądowych lub innych orzeczeń wydawanych przez sąd;
2. wysoki urzędnik dworski w średniowiecznej Polsce


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) adm. funkcjonariusz publiczny zajmujący się wykonywaniem rozstrzygnięć o roszczeniach cywilnych w drodze przymusu egzekucyjnego

 (1.2) reg. duch domowy

 (1.3) hist. chłop bez własnej ziemi

 (1.4) hist. wysoki urzędnik dworski w średniowiecznej Polsce

 (1.5) gw-pl|Bukowina. lokator

 (1.6) daw. gw-pl|Czerniejewo. współlokator płacący czynsz

Wiktionary

  • komornik – hist. chłop nieposiadający własnej ziemi
  • komornik sądowy – funkcjonariusz publiczny zajmujący się egzekwowaniem przymusowym rozstrzygnięć sądowych
  • komornik, komorzy – w dawnej Polsce urzędnik królewski lub magnacki, pokojowiec
  • komornik graniczny – w sądach podkomorskich urzędnik rozpoznający sprawy o rozgraniczenie dóbr szlachty, geometra, mierniczy
  • Komornik – polski dramat filmowy z 2005 r. w reżyserii Feliksa Falka z Andrzejem Chyrą w roli głównej

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Jeśli nie spłacimy tego kredytu, komornik zajmie nam mieszkanie.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komora ż., komorzy mos., Komorniki nmos.

:: fż. komornica ż.

 przym. komorniczy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) windykator, egzekutor

 (1.2) chowanek, chowaniec, chobołd, gospodarczyk, piecuch, latawiec, wychowaniec

Wiktionary


komorniki

1. urzędnik ściągający należności od dłużników, na podstawie wyroków sądowych lub innych orzeczeń wydawanych przez sąd;
2. wysoki urzędnik dworski w średniowiecznej Polsce


SJP.pl

Miejscowości i ich części w Polsce

  • Komorniki – część miasta Łódź
  • Komorniki – część miasta Skarżysko-Kamienna

Wikipedia


komorno

Komorno (dodatkowa nazwa w j. niem. Komorno, w latach 1936-45 Altenwall) – wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie kędzierzyńsko-kozielskim, w gminie Reńska Wieś.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa opolskiego.

Przez Komorno przebiega droga krajowa 45.

Wikipedia


komorny

związany z urzędem komornika lub komornego; komorniczy


SJP.pl


komoroskrzelne

grupa wodnych kręgowców obejmująca minogi i śluzice zaliczane do bezżuchwowców; Marsipobranchii


SJP.pl


komoroskrzelny

o cechach komoroskrzelnych (grupa kręgowców)


SJP.pl


komorów

1. archipelag wulkaniczny na Oceanie Indyjskim; Archipelag Komorów;
2. (do 2001 Federalna Islamska Republika Komorów) państwo obejmujące archipelag Komory; Związek Komorów


SJP.pl

W Polsce
  • Komorów – zwyczajowa nazwa najstarszego i największego polskiego ośrodka psychoterapii w Komorowie koło Warszawy
  • Komorów – projektowany specjalny obszar ochrony siedlisk, aktualnie obszar mający znaczenie dla Wspólnoty, położony na Wyżynie Miechowskiej, na terenie gminy Miechów
  • Komorów – stacja Warszawskiej Kolei Dojazdowej położona w Komorowie
  • Komorów – zbiornik wodny w województwie małopolskim

Wikipedia


komorowice

W Polsce
  • Komorowice – dzielnica Bielska-Białej
  • Komorowice – wieś w woj. dolnośląskim, w pow. strzelińskim, w gminie Kondratowice
  • Komorowice – wieś w woj. dolnośląskim, w pow. wrocławskim, w gminie Żórawina
  • Komorowice – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. nowotomyskim, w gminie Lwówek
  • gmina Komorowice – dawna gmina wiejska istniejąca do 1934 roku i w latach 1973–1976
  • Komorowice – gromada w powiecie bielskim

Wikipedia


komorowicz

nazwisko


SJP.pl


komorówko

3 miejscowości w Polsce:

  • Komorówko – wieś w woj. dolnośląskim, w pow. trzebnickim, w gminie Trzebnica
  • Komorówko – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. grodziskim, w gminie Rakoniewice
  • Komorówko – wieś w woj. zachodniopomorskim, w pow. gryfińskim, w gminie Stare Czarnowo

Zobacz też: Komorowo

Wikipedia


komorowo

W Polsce
  • Komorowo – część miasta Ostrów Mazowiecka
  • Komorowo – wieś w woj. dolnośląskim, w pow. trzebnickim, w gminie Trzebnica
  • Komorowo – wieś w woj. kujawsko-pomorskim, w pow. brodnickim, w gminie Bartniczka
  • Komorowo – wieś w woj. kujawsko-pomorskim, w pow. lipnowskim, w gminie Lipno
  • Komorowo – wieś w woj. kujawsko-pomorskim, w pow. włocławskim, w gminie Izbica Kujawska
  • Komorowo – część wsi Czajno w woj. kujawsko-pomorskim, w pow. włocławskim, w gminie Lubraniec
  • Komorowo – wieś w woj. mazowieckim, w pow. ostrowskim, w gminie Ostrów Mazowiecka
  • Komorowo – wieś w woj. mazowieckim, w pow. sierpeckim, w gminie Rościszewo
  • Komorowo – wieś w woj. mazowieckim, w pow. wyszkowskim, w gminie Rząśnik
  • Komorowo – wieś w woj. warmińsko-mazurskim, w pow. nidzickim, w gminie Janowo
  • Komorowo – wieś w woj. warmińsko-mazurskim, w pow. ostródzkim, w gminie Łukta
  • Komorowo – wieś w woj. warmińsko-mazurskim, w pow. piskim, w gminie Biała Piska
  • Komorowo – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. gnieźnieńskim, w gminie Kłecko
  • Komorowo – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. konińskim, w gminie Kazimierz Biskupi
  • Komorowo – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. nowotomyskim, w gminie Lwówek
  • Komorowo – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. pilskim, w gminie Wyrzysk
  • Komorowo – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. szamotulskim, w gminie Kaźmierz
  • Komorowo – wieś w woj. wielkopolskim, w powiecie wolsztyńskim, w gminie Wolsztyn
  • Komorowo – wieś w woj. zachodniopomorskim, w pow. koszalińskim, w gminie Polanów
  • Komorowo – wieś w woj. zachodniopomorskim, w pow. łobeskim, w gminie Resko
  • Komorowo – osada w woj. zachodniopomorskim, w pow. stargardzkim, w gminie Dolice
  • Komorowo – gromada w powiecie gnieźnieńskim
  • Komorowo – gromada w powiecie ostrowskim
  • Komorowo – gromada w powiecie wolsztyńskim
  • Komorowo – dawna gmina

Wikipedia


komorowski

nazwisko


SJP.pl

  • Komorowski – polskie nazwisko
  • Komorowski – polski herb szlachecki
osoby noszące nazwisko Komorowski:
  • Adam Komorowski (ujednoznacznienie)
  • Antoni Komorowski (ur. 1945) – oficer polskiej Marynarki Wojennej
  • Bolesław Komorowski (1868-1936) – polski lekarz i działacz społeczny
  • Bronisław Komorowski (ujednoznacznienie)
  • Eliasz Komorowski herbu Dołęga odmienna (zm. 1659) – chorąży wiłkomierski, pisarz ziemski wiłkomierski, cześnik wiłkomierski, dworzanin pokojowy Jego Królewskiej Mości
  • Florian Komorowski – urzędnik Rzeczypospolitej Obojga Narodów
  • Ignacy Komorowski (ujednoznacznienie)
  • Jakub Komorowski (1724–1781) – kasztelan santocki, sędzia pograniczny kijowski, sędzia ziemski buski, stolnik horodelski, łowczy lubaczowski
  • Janusz Komorowski (1905–1993) – żołnierz, jeździec sportowy, olimpijczyk
  • Jerzy Komorowski (ujednoznacznienie)
  • Józef Komorowski (ujednoznacznienie)
  • Krzysztof Komorowski (ujednoznacznienie)
  • Ludomir Sedlaczek-Komorowski (1903-1972) – polski lekarz psychiatra, antropolog
  • Marcin Komorowski (ur. 1984) – polski piłkarz
  • Mikołaj Komorowski (ujednoznacznienie)
  • Paweł Komorowski (ur. 1930) – polski reżyser filmowy
  • Piotr Komorowski (ujednoznacznienie)
  • Stanisław Komorowski (ujednoznacznienie)
  • Stefan Komorowski herbu Korczak (zm. 1750) – major artylerii koronnej, stolnik bełski, poseł województwa bełskiego na sejm
  • Szymon Komorowski herbu Rola – skarbnik poznański, deputat na Trybunał Główny Koronny, konsyliarz konfederacji targowickiej
  • Tadeusz „Bór” Komorowski (1895-1966) – generał dywizji WP, dowódca Armii Krajowej, naczelny wódz Polskich Sił Zbrojnych, premier RP na uchodźstwie
  • Waldemar Komorowski (ujednoznacznienie)
  • Wiktor Komorowski (ujednoznacznienie)
  • Wincenty Józef Komorowski (ok. 1765–ok. 1809) – poseł na Sejm Czteroletni
  • Wojciech Komorowski (1839–1879) – austriacki oficer, pułkownik oddziałów powstańczych w czasie powstania styczniowego
  • Zbigniew Komorowski (ur. 1944) – polski polityk
  • Zenon Komorowski (ur. 1929) – polski polityk
  • Zygmunt Komorowski (1925-1992) – polski afrykanista, socjolog, antropolog, profesor, dyplomata, żołnierz AK i LWP, poeta, ojciec prezydenta Bronisława Komorowskiego

Wikipedia


komorowy

przymiotnik od: komora


SJP.pl


komory

1. ciemna, mała izba w wiejskim domu, przeznaczona do przechowywania zapasów żywności, odzieży; spiżarnia;
2. niewielka izba mieszkalna w wiejskich chatach; alkierz;
3. klatka piersiowa u zwierzyny;
4. część serca;
5. obszerne wyrobisko górnicze wykute w skale;
6. część nory zwierzęcej;
7. część zalążni lub owocu roślin, mieszcząca zalążki albo nasiona


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna

 (1.1) geogr. polit. państwo w Afryce;

 (1.2) geogr. archipelag zajmowany przez Komory (1.1)

Wiktionary

Komory (arab. ‏جزر القمر Juzur al-Qumur), oficjalnie Związek Komorów (fr. Union des Comores, arab. ‏الاتحاد القمري al-Ittiḥād al-Qumurī / Qamarī) – wyspiarskie państwo w północnej części Kanału Mozambickiego, zlokalizowane na archipelagu Komorów, pomiędzy północną częścią Madagaskaru a północno-wschodnią częścią Mozambiku. Najbliższymi państwami są Mozambik, Tanzania, Madagaskar oraz Seszele.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Komory są jednym z najbiedniejszych krajów świata.

 (1.2) U wybrzeży Komorów rozbił się samolot.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmɔrɨ, AS: kõmory

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komoryjski mrz., Komoryjczyk m., Komoryjka ż.

 przym. komoryjski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) Związek Komorów

Wiktionary


komoryjczyk

obywatel Komorów


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) obywatel Komorów

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mɔˈrɨjt͡ʃɨk, AS: kõmoryi ̯čyk

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Komory nmos.

:: fż. Komoryjka ż.

 przym. komoryjski

Wiktionary


komoryjka

obywatelka Komorów


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) obywatelka Komorów

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mɔˈrɨjka, AS: kõmoryi ̯ka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Komory nmos.

:: fm. Komoryjczyk mos.

 przym. komoryjski

Wiktionary


komoryjski

przymiotnik od: Komory (archipelag lub państwo)


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) odnoszący się do państwa Komory

 (1.2) odnoszący się do archipelagu Komorów

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (2.1) jęz. język komoryjski;

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Haruna na skonfiskowany statek załadował żołnierzy, jedną trzecią komoryjskiej armii.

 (1.2) Więc wygodę i szacunek dla klasy turystycznej diabli wzięli w Moroni, porcie wysp Komoryjskich.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mɔˈrɨjsʲci, AS: kõmoryi ̯sʹḱi

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Komory nmos., Komoryjczyk mos., Komoryjka ż.

Wiktionary


komorze

rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna

 (1.1) geogr. wieś w Polsce w województwie wielkopolskim

Wiktionary

W Polsce
  • Komorze – leśniczówka w woj. pomorskim, w pow. starogardzkim, w gminie Osiek
  • Komorze – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. średzkim, w gminie Nowe Miasto nad Wartą
  • Komorze – wieś w woj. zachodniopomorskim, w pow. szczecineckim, w gminie Borne Sulinowo

Wikipedia

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmɔʒɛ, AS: kõmože

Wiktionary


komorzewo

Komorzewo – (niem. Grützendorf) wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim, w gminie Czarnków.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa pilskiego.

Wikipedia


komorzno

Komorzno (niem. Reinersdorf) – wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie kluczborskim, w gminie Wołczyn.

Do wsi należą przysiółki wsi: Lubiatowice, Zajdak, Wolna Wieś (do 2002 r. Kolonia Komorzeńska), Sułaszów oraz Zapłotnik

Wikipedia


komorzy

dawniej: dworzanin zajmujący się pokojami i sprzętami króla; komornik; komorny


SJP.pl


komos

roślina z rodziny komosowatych, występująca w ponad 200 gatunkach zamieszkujących głównie obszary umiarkowane całej kuli ziemskiej


SJP.pl


komosa

roślina z rodziny komosowatych, występująca w ponad 200 gatunkach zamieszkujących głównie obszary umiarkowane całej kuli ziemskiej


SJP.pl

  • Komosa – miejscowość w województwie podlaskim
  • komosa – rodzaj roślin

Wikipedia


komosewo

Komosewo – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie grajewskim, w gminie Wąsosz.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa łomżyńskiego.

Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Przemienienia Pańskiego w Wąsoszu.

Wikipedia


komosiński

nazwisko


SJP.pl


komośnik

szarek komośnik - gatunek chrząszcza z rodziny jelonkowatych


SJP.pl


komosotto

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) kulin. potrawa na bazie komosy ryżowej przygotowana tak jak risotto

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Komosotto z suszonymi pomidorami i żurawiną to nasza odpowiedź na zbilansowany posiłek pełen roślinnego białka.

Wiktionary


komosowate

rodzina roślin dwuliściennych z rzędu goździkowców, o drobnych kwiatach zebranych w kwiatostany, rosnących w strefie umiarkowanej, występujących w około 1500 gatunkach


SJP.pl

Komosowate (Chenopodiaceae Vent.) – takson w randze rodziny wyróżniany w dawniejszych systemach (np. system Cronquista z 1981, system Reveala z 1993), obecnie raczej jako grupa o niepewnym monofiletyzmie, włączana do szarłatowatych (Amaranthaceae). Należą tu rośliny zielne klasyfikowane do ok. 1,5 tys. gatunków.

Wikipedia


komosowaty

o cechach komosowatych (rodzina roślin)


SJP.pl


komosowy

komosa


SJP.pl

Patrz:

komosa

komp

środowiskowo: komputer


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) slang. komputer

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Odpal kompa, to obejrzymy film.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃mp, AS: kõmp

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. skomputeryzowanie n., komputer m., komputeryzacja ż.

 przym. komputeryzacyjny

 czas. komputeryzować, skomputeryzować

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pecet, komputer

Wiktionary


kompadorski

przymiotnik

 (1.1) hist. polit. związany z kompradorami; taki jak w społeczeństwach, gdzie istnieli kompradorzy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komprador mos.

Wiktionary


kompakcik

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od kompakt

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompakt m.

Wiktionary


kompakcja

zmniejszanie się objętości skał pod wpływem ciśnienia wywieranego przez warstwy położone wyżej


SJP.pl

Kompakcja – zmiany fizyczne polegające na zbliżaniu się do siebie cząstek lub ziaren mineralnych na skutek ciężaru warstw nadkładu. Skutkiem kompakcji jest znaczne zmniejszenie objętości i miąższości osadu oraz zwiększenie jego gęstości.

Kompakcja dotyczy wszystkich osadów.

  • W drobniejszych (iły, gliny) zmniejszanie objętości wynosi około do 45-50% a może dochodzić do 75%.
  • W utworach gruboziarnistych działanie kompakcji jest mniejsze.

Wikipedia


kompakt

compact;
1. płyta kompaktowa;
2. odtwarzacz kompaktowy;
3. produkt zawierający kilka elementów we wspólnej obudowie lub opakowaniu;
4. nieduży samochód osobowy średniej klasy;
5. kosmetyk wielofunkcyjny;
6. muszla klozetowa wraz ze stojącą bezpośrednio na niej spłuczką


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) techn. urządzenie wielofunkcyjne, np. radio, magnetofon, odtwarzacz CD we wspólnej obudowie

 (1.2) pot. techn. płyta kompaktowa

 (1.3) pot. techn. urządzenie służące do odtwarzania płyt kompaktowych

 (1.4) pot. fot. aparat kompaktowy

Wiktionary

  • potocznie fotograficzny aparat kompaktowy
  • potocznie płyta kompaktowa (CD-ROM, CD)
  • potocznie nazwa pojazdów z Autosegmentu C
  • Kompakt – niemiecka wytwórnia płytowa
  • muszla klozetowa

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

antonimy.

 (1.4) lustrzanka

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 przym. kompaktowy

 rzecz. kompaktowość ż., kompakcik mrz.

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

 inna pisownia: compact

tłumaczenia.

źródła.

== kompakt (język niemiecki.) ==

wymowa. audio|De-kompakt.ogg.

 IPA3|kɔmˈpakt.

znaczenia.

przymiotnik

 (1.1) kompakt, kompaktowy, zwarty

odmiana.

 (1.1) odmiana-przymiotnik-niemiecki.

przykłady.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃mpakt, AS: kõmpakt

Wiktionary

Powiązane:

 przym. kompaktowy

 rzecz. kompaktowość ż., kompakcik mrz.

Wiktionary


kompaktaty

1. dawniej: umowa, ukłąd, przymierze; kompakty;
2. kompakty praskie - porozumienie zawarte w 1436 roku przez stany czeskie z Zygmuntem Luksemburskim; kompakty praskie


SJP.pl


kompaktor

1. urządzenie do zgniatania czegoś w celu redukcji objętości;
2. program komputerowy do zmniejszania objętości plików lub porządkowania dysku


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) pojazd do zagęszczania masy odpadów

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kompaktować

Wiktionary


kompaktowanie

w informatyce: procedura oczyszczania ze zbędnych danych plików zawierających pocztę elektroniczną


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|kompaktować.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kompaktować

 rzecz. kompaktowość ż.

Wiktionary


kompaktowość

kompaktowy


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) cecha tego, co jest kompaktowe

Wiktionary

Patrz:

kompaktowy

Powiązane:

 rzecz. kompakt m., compact m., kompaktowanie, skompaktowanie n.

 czas. kompaktować ndk., skompaktować dk.

 przym. kompaktowy, niekompaktowy

 przysł. kompaktowo, niekompaktowo

Wiktionary


kompaktowy

przymiotnik od: kompakt


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) techn. będący prostszej budowy, a jednocześnie zawierający w sobie wiele składników

 (1.2) techn. muz. odnoszący się do kompaktu (CD)

Wiktionary

Przykłady

 (1.2) Kiedy ZPAV i ZAiKS wprowadziły hologramy na kasety i płyty kompaktowe?

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompakt mrz., kompaktowość ż.

Wiktionary


kompakty

1. dawniej: umowa, ukłąd, przymierze; kompaktaty;
2. kompakty praskie - porozumienie zawarte w 1436 roku przez stany czeskie z Zygmuntem Luksemburskim; kompaktaty praskie


SJP.pl


kompan

potocznie: kolega, towarzysz wspólnych przedsięwzięć, zabaw; koleżka, kamrat


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) pot. towarzysz wspólnych przedsięwzięć, zwłaszcza rozrywek

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃mpãn, AS: kõmpãn

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompania ż.

:: fż. kompanka ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) neutr. kolega; pot. kamrat, koleżka, koleś, kumpel; przest. komiliton, konfrater, kompanion

Wiktionary


kompander

kompandor;
1. układ urządzeń do redukcji szumów sygnału, składający się z kompresora i ekspandera;
2. urządzenie poprawiające jakość nagrywanego sygnału, kompresor zintegrowany z ekspanderem


SJP.pl

Wikipedia


kompandor

kompander;
1. układ urządzeń do redukcji szumów sygnału, składający się z kompresora i ekspandera;
2. urządzenie poprawiające jakość nagrywanego sygnału, kompresor zintegrowany z ekspanderem


SJP.pl

Wikipedia


kompandować

1. mieszać różne składniki tworzywa sztucznego;
2. w telekomunikacji, informatyce: kompresować sygnał lub plik w celu dostosowania go do własności kanału przesyłowego


SJP.pl


kompania

1. jednostka wojskowa składająca się z kilku plutonów; dawniej grupa mężczyzn towarzysząca rycerzowi w walce;
2. grono znajomych;
3. stowarzyszenie kupców, zakładane dawniej w celu prowadzenia handlu za granicą


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) kilka osób spędzających wspólnie czas

 (1.2) wojsk. jednostka wojskowa (rzadziej policyjna) składająca się z kilkudziesięciu żołnierzy pod dowództwem młodszego oficera;

 (1.3) kupieckie stowarzyszenie zawiązane do prowadzenia handlu zagranicznego

 (1.4) daw. czynność towarzyszenia komuś

 (1.5) uformowany pochód pielgrzymów

Wiktionary

Kompania (fr. compagnie) – pododdział wojska, zazwyczaj liczący około 60-110 żołnierzy, podoficerów i oficerów. Składa się zazwyczaj z pododdziału dowodzenia, 3–4 plutonów zasadniczego rodzaju wojsk, ewentualnie plutonu wsparcia. Zazwyczaj trzy, rzadziej dwie lub cztery kompanie wchodzą w skład batalionu. Kompanie czasami mogą wchodzić w skład pułku, a nawet brygad czy dywizji (jak np. kompania zaopatrzenia, obsługi).

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) Nasz batalion składał się z czterech kompanii.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃mˈpãɲja, AS: kõmpãńi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompan m., kompanka ż., kompanion m., kompanionka ż., kompanista m., kompańczyk m.

:: zdrobn. kompanijka ż.

 przym. kompanijny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.5) pielgrzymka

Wiktionary


kompanijka

zdrobnienie od: kompania


SJP.pl


kompanijny

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kompanią, dotyczący kompanii

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompania ż.

Wiktionary


kompanion

przestarzałe: towarzysz wspólnych przedsięwzięć, pracy; współuczestnik zabaw; kompan


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) przest. towarzysz

Wiktionary

Powiązane:

 (1.1) kompanionka ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kompan

Wiktionary


kompanionka

dawniej: kompanka (koleżanka, towarzyszka)


SJP.pl


kompanka

potocznie: koleżanka, towarzyszka, zwłaszcza: współuczestniczka zabawy


SJP.pl


komparacja

porównanie


SJP.pl


komparacyjny

komparacja


SJP.pl

Patrz:

komparacja

komparatiwus

komparatiwus, komparatyw; w językoznawstwie:
1. stopień wyższy przysłówka lub przymiotnika;
2. przymiotnik lub przysłówek w stopniu wyższym


SJP.pl


komparator

1. przyrząd pomiarowy do dokładnego mierzenia wielkości fizycznych przez ich porównanie z wzorcem;
2. program komputerowy do porównywania plików


SJP.pl

Komparator – układ kombinacyjny służący do porównywania dwóch liczb binarnych (komparator cyfrowy) albo dwóch poziomów napięć (komparator analogowy).

Wikipedia


komparatysta

specjalista zajmujący się badaniami porównawczymi, ustalaniem zależności, pokrewieństw, analogii, zwłaszcza w zakresie językoznawstwa i literatury


SJP.pl


komparatystka

specjalistka zajmująca się badaniami porównawczymi, ustalaniem zależności, pokrewieństw, analogii, zwłaszcza w zakresie językoznawstwa i literatury


SJP.pl


komparatystyczny

związany z komparatystyką, badaniami porównawczymi


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z komparatystyką, dotyczący komparatystyki

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komparatystyka ż.

 przym. komparatywny

Wiktionary


komparatystyka

dziedzina nauki obejmująca badania porównawcze


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) nauk. dziedzina nauki, zajmująca się badaniami porównawczymi – ustalaniem zależności, pokrewieństw, analogii;

Wiktionary

Komparatystyka (łac. comparare „porównywać”), literaturoznawstwo porównawcze – dział nauki o literaturze, którego celem jest porównanie utworów należących do literatur różnych narodów oraz wpływów i zależności w literaturze światowej. Nowoczesna komparatystyka zajmuje się także badaniem związków pomiędzy literaturą a innymi dziedzinami sztuki, np. muzyką, malarstwem, filmem.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. komparatysta m., komparatystka ż., komparacja ż., komparatywizm m., komparatyzm m., komparator m., komparatywność ż.

 przym. komparatystyczny, komparatywny

 przysł. komparatystycznie, komparatywnie

Wiktionary


komparatyw

comparativus, komparatiwus; w językoznawstwie:
1. stopień wyższy przysłówka lub przymiotnika;
2. przymiotnik lub przysłówek w stopniu wyższym


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) gram. stopień wyższy przymiotnika lub przysłówka

 (1.2) gram. przymiotnik lub przysłówek w stopniu wyższym

 (1.3) gram. przypadek gramatyczny stosowany w niektórych językach przy porównaniach

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1-2) komparatiwus, comparativus

Wiktionary


komparatywność

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest komparatywne; cecha tych, którzy są komparatywni

Wiktionary

Powiązane:

 przym. komparatywny

 przysł. komparatywnie

 rzecz. komparatystyka ż.

Wiktionary


komparatywny

zestawiający se sobą badane obiekty, porównawczy


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) porównawczy

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mparaˈtɨvnɨ, AS: kõmparatyvny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komparacja ż., komparatywizm m., komparatyzm m., komparator m., komparatysta m., komparatystka ż., komparatystyka ż., komparatywność ż.

 przym. komparatystyczny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) porównawczy

Wiktionary


komparować

dawniej: porównywać, przyrównywać


SJP.pl


kompars

statysta, aktor towarzyszący


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) film. teatr. statysta

 (1.2) przen. miernota

Wiktionary


kompartia

przestarzale: partia komunistyczna


SJP.pl


kompartmentacja

sytuacja, w której enzym i jego substraty idealnie do siebie pasują


SJP.pl

Kompartmentacja, kompartymentacja, uprzedziałowienie komórki – zjawisko ścisłego lokalizowania wielu białek w określonych strukturach lub organellach komórkowych, tzw. kompartmentach, czyli otoczonych błonami przedziałach w komórce. Zjawisko to dotyczy biochemicznego, przestrzennego i fizjologicznego zróżnicowania w komórce.

Zjawisko kompartmentacji pozwala na zachodzenie w komórce przeciwstawnych procesów w tym samym czasie.

Wikipedia


kompartmentowy

przymiotnik od: kompartment


SJP.pl


kompartyment

1. element kompozycyjny stanowiący część parteru ogrodowego (kobierca trawnikowego lub kwiatowego w ogrodzie barokowym);
2. zaznaczona w jakiś sposób część podzielonej symetrycznie powierzchni, np. ściany, sufitu; pole


SJP.pl


kompartymentacja

Kompartmentacja, kompartymentacja, uprzedziałowienie komórki – zjawisko ścisłego lokalizowania wielu białek w określonych strukturach lub organellach komórkowych, tzw. kompartmentach, czyli otoczonych błonami przedziałach w komórce. Zjawisko to dotyczy biochemicznego, przestrzennego i fizjologicznego zróżnicowania w komórce.

Zjawisko kompartmentacji pozwala na zachodzenie w komórce przeciwstawnych procesów w tym samym czasie.

Wikipedia


komparycja

termin określający wstęp dokumentu (akt notarialny, wyrok sądowy itp.) zawierający czas, miejsce, strony i okoliczności czynności opisane w dalszej jego części


SJP.pl

Komparycja (łac. comparare „łączyć w pary, porównywać” od com- „współ-” i par „równy”) – określenie używane w stosunku do nagłówków w różnorakich dokumentach (np. w aktach notarialnych, wyrokach sądowych itp.). Komparycja nie jest właściwą treścią dokumentu, a tylko jego technicznym rozpoczęciem, określającym czas, okoliczności oraz strony czynności, opisanych w dalszej części dokumentu.

Wikipedia


kompas

przyrząd służący do określenia kierunku na powierzchni ziemi, wykorzystujący właściwości igły magnetycznej


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) astr. jeden z gwiazdozbiorów nieba południowego;

Wiktionary

  • Przyrząd nawigacyjny służący do wyznaczania bieżącego kierunku południka magnetycznego.
    • kompas magnetyczny
    • kompas geodezyjny
    • kompas geologiczny
    • kompas geomantyczny
    • kompas żyroskopowy
    • kompas słoneczny

    Wikipedia

    Przykłady

    składnia.

    kolokacje.

     (1.1) leżeć w Kompasie

    synonimy.

     (1.1) Kompas Okrętowy, skr. Pyx

    antonimy.

    hiperonimy.

    hiponimy.

    holonimy.

    meronimy.

    pokrewne.

     przym. kompasowy

    frazeologia.

    etymologia.

    uwagi.

     (1.1) zoblistę|Indeks:Polski - Astronomia.

    tłumaczenia.

    * angielski: (1.1) Pyxis

    * kataloński: (1.1) Brúixola

    * rosyjski: (1.1) Компас m.

    * słowacki: (1.1) Kompas m.

    * węgierski: (1.1) Tájoló

    * włoski: (1.1) Bussola ż.

    źródła.

    == Kompas (język czeski.) ==

    thumb|Kompas (1.1)

    wymowa.

    znaczenia.

    rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny, nazwa własna

     (1.1) astr. Kompas

    odmiana.

    przykłady.

    Wiktionary

    Wymowa:

    IPA: ˈkɔ̃mpas, AS: kõmpas

    Wiktionary

    Powiązane:

     przym. kompasowy

    Wiktionary

    Synonimy:

     (1.1) Kompas Okrętowy, skr. Pyx

    Wiktionary


kompasja

dawniej: współczucie, litość


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) daw. współczucie, litość

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Dziewczyny też nie ruszać, nie macać, nie czynić wstrętów ni insultów! Okazać nieco kompasji.

Wiktionary


kompasowy

przymiotnik od: kompas


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kompasem, dotyczący kompasu

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompas mrz., Kompas mrz.

Wiktionary


kompatriota

dawniej: rodak, ziomek


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) daw. rodak

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Sądzę jednak, że moi kompatrioci tworząc protesty wokół książki, nie zwrócili uwagi na fakt, że odtwarza ona zaginiony świat młodości z dużą dozą sentymentu.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. patriota m., patriotka ż., patriotyzm m., patriotyczność ż., patria ż.

:: fż. kompatriotka ż.

 przym. kompatriotyczny, patriotyczny

 przysł. patriotycznie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) rodak, ziomek, pobratymiec, krajan; pot. ziomal

Wiktionary


kompatriotka

dawniej: rodaczka


SJP.pl


kompatura

dawniej:
1. okładka książki albo zeszytu;
2. pergamin lub gruby papier do owijania ksiąg


SJP.pl


kompaturka

dawniej: mała kompatura


SJP.pl


kompatybilność

zgodność, zdolność do bezkonfliktowego współdziałania


SJP.pl

W informatyce:

  • kompatybilność komputerowa
  • kompatybilność w przód
  • kompatybilność wsteczna

W radiotechnice:

  • kompatybilność elektromagnetyczna

Wikipedia


kompatybilny

mogący współgrać z innym czynnikiem, elementem, nie powodując zakłóceń; wzajemnie się uzupełniający; zgodny z czymś


SJP.pl


kompaund

[czytaj: kompałnt] dawniej: maszyna parowa złożona z kilku cylindrów, przez które kolejno przechodzi para


SJP.pl


kompała

nazwisko


SJP.pl


kompendium

dzieło zawierające zbiór lub zarys podstawowych wiadomości z określonej dziedziny wiedzy; compendium


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) książka zawierająca zwięzły wykład podstawowych wiadomości z danej dziedziny wiedzy;

Wiktionary

Kompendium – w miarę pełny, ale zwykle podany w sposób skrótowy zasób wiedzy na jakiś konkretny temat, zawierający „esencję” tej wiedzy. Kompendium może także stanowić podsumowanie jakiegoś większego dzieła lub pracy naukowej. W większości przypadków koncentruje się na wybranych zagadnieniach będących przedmiotem badań lub zainteresowania ludzi (np. hydrologii, medycyny lub metrologii), podczas gdy encyklopedia „uniwersalna”, będąca w swej istocie kompendium wszystkich kompendiów, stara się zgromadzić wiedzę z wszystkich dziedzin poznania.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: kɔ̃mˈpɛ̃ndʲjũm, AS: kõmpndʹi ̯ũm

Wiktionary


kompensacja

1. w biologii: przejęcie funkcji jakiegoś narządu w razie jego schorzenia; zastępczość funkcji;
2. w botanice: zjawisko wykorzystywania przez sąsiednie rośliny powierzchni odzyskanej po zniszczonych roślinach, np. po chwastach;
3. w prawie: umorzenie zobowiązania, gdy jedna osoba staje się wobec drugiej jednocześnie wierzycielem i dłużnikiem;
4. w psychologii: nieświadomy proces psychiczny, który polega na równoważeniu poczucia własnej niższości w pewnej dziedzinie przez dążenie do zaznaczenia swej wartości w innej;
5. równoważenie określonego działania innym działaniem, które znosi lub wyrównuje początkowe działanie;
6. technika przekładu polegająca na wyrównaniu straty informacji powstałej przy tłumaczeniu innego fragmentu tekstu;
7. rzadko: wyrównanie strat, szkód, wszelkich braków zarówno w sferze materialnej, jak i moralnej; kompensata, rekompensata, rekompensacja


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) med. biol. przejmowanie funkcji niepełnosprawnego lub utraconego narządu lub czynnika biologicznego

 (1.2) aklimatyzacja organizmu

 (1.3) psych. świadome lub podświadome dążenie do wyrównania braków w jednej dziedzinie przez wyróżnianie się w innej

 (1.4) ekon. wzajemne umorzenie wierzytelności u dwóch osób, które są dla siebie zarówno dłużnikami, jak i wierzycielami

 (1.5) równoważenie technicznego działania, sygnału lub zakłócenia

Wiktionary

Kompensacja, ogólnie: równoważenie jednego działania innym działaniem.

  • Kompensacja (biologia)
  • Kompensacja (demografia)
  • Kompensacja (prawo)
  • Kompensacja przyrodnicza
  • Kompensacja (psychologia)
  • Kompensacja (rolnictwo)
  • w technice
    • Kompensacja dewiacji kompasu magnetycznego (busoli)
    • Kompensacja ekspozycji
    • Kompensacja konstrukcyjna
    • Kompensacja mocy biernej
      • Kompensator synchroniczny
    • Kompensacja składu mieszanki
    • Kompensacja sprzężeń
    • Kompensacja sterów: aerodynamiczna, ciężarowa
    • Kompensacja zakłóceń

Wikipedia

Przykłady

 (1.5) W tym układzie elektronicznym zastosowano kompensację wpływu temperatury.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mpɛ̃w̃ˈsat͡sʲja, AS: kõmpẽũ̯sacʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompensata ż.

 czas. kompensować

 przym. kompensacyjny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) kompensata

Wiktionary


kompensacyjny

1. taki, który wyrównuje, znosi różnice lub straty; wyrównawczy;
2. przymiotnik od: kompensacja (w różnych dziedzinach)


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z kompensacją

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mpɛ̃w̃saˈt͡sɨjnɨ, AS: kõmpẽũ̯sacyi ̯ny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompensacja ż., kompensata ż.

 przysł. kompensacyjnie

 czas. kompensować

Wiktionary


kompensata

1. wyrównanie strat, szkód, wszelkich braków zarówno w sferze materialnej, jak i moralnej; kompensacja, rekompensata, rekompensacja, zadośćuczynienie;
2. w ekonomii: rodzaj transakcji w obrocie towarowym z zagranicą;
3. w ekonomii: metoda rozliczania w krajowym obrocie towarowym


SJP.pl

Kompensata to, ogólnie: wyrównywanie wzajemnych roszczeń, należności, pretensji; odszkodowanie; rekompensata; powetowanie strat, szkód

  • kompensata (rachunkowość)
  • kompensata (ekonomia) zobacz: Clearing
  • zasada kompensaty (ekonomia)
  • kompensata (prawo) zobacz: Potrącenie
  • zasada kompensaty (prawo) zobacz: Zasady prawa cywilnego

zobacz też:

  • kompensacja
  • kompensator

Wikipedia


kompensator

1. urządzenie kompensujące, wyrównujące wpływ określonych czynników fizycznych (temperatury, ciśnienia) na dany układ;
2. przyrząd do mierzenia wielkości fizycznych przez przeciwstawienie jej innej wielkości tego samego charakteru, które znosi działanie wielkości mierzonej;
3. kompensator cieplny - wygięta część rurociągu umożliwiająca ograniczenie wpływu ciśnienia spowodowanego rozszerzalnością cieplną materiałów, z których ten rurociąg jest wykonany; wydłużalnik


SJP.pl

  • kompensator cieplny
  • kompensator fazowy
  • kompensator konstrukcyjny (wymiarowy)
  • kompensator optyczny
  • kompensator synchroniczny
  • kompensator odrzutu
  • kompensator podrzutu

Wikipedia


kompensować

1. wyrównywać braki, należności zarówno w sferze materialnej, jak i moralnej; rekompensować, wynagradzać;
2. w biologii o narządach w organizmie: przejmować funkcje innego (uszkodzonego lub utraconego) narządu; zastępować;
3. w fizyce: równoważyć określone działanie innym, znoszącym tamto, działaniem;
4. w psychologii: wyrównywać rzeczywiste lub subiektywnie odczuwane braki w jednej dziedzinie wzmożoną aktywnością w innej dziedzinie lub sferze życia


SJP.pl

czasownik

 (1.1) równoważyć lub wyrównywać brak, niedobór, negatywny charakter czegoś

 (1.2) wynagradzać straty lub krzywdy

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Klęskę kompensuje sobie ucieczką w świat fantazji, w którym może być królem.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mpɛ̃w̃ˈsɔvat͡ɕ, AS: kõmpẽũ̯sovać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompensacja ż., kompensata ż., kompensowanie n.

 przym. kompensacyjny

Wiktionary


kompensowalny

dający się kompensować


SJP.pl


kompensowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|kompensować.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kompensować ndk.

Wiktionary


komperda

nazwisko


SJP.pl


kompetencja

(zwykle w liczbie mnogiej)
1. zakres czyjejś wiedzy, umiejętności;
2. zakres uprawnień, pełnomocnictw jakiejś instytucji;
3. kompetencja miękka - zdolność psychospołeczna, np. elastyczność, kreatywność, komunikatywność;
4. kompetencja twarda - umiejętności potrzebne do wykonywania danej pracy, np. obsługa komputera, znajomość języków


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) zakres czyjejś wiedzy

 (1.2) zakres czyiś uprawnień, władzy, spraw, którymi ktoś zajmuje się

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Został zwolniony za brak kompetencji.

 (1.1) Kilka lat pracowałem w Szwecji. Do pracy przyszedłem "z ogłoszenia". Warunek był tylko jeden: kompetencje!

 (1.2) Do kompetencji senatu uczelni należy nadawanie tytułu doktora honoris causa.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mpɛˈtɛ̃nt͡sʲja, AS: kõmpetncʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. niekompetencja ż., kompetentność ż., kompetencyjność ż.

 przym. kompetentny, kompetencyjny

 przysł. kompetentnie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) umiejętność, wiedza, zdolność

 (1.2) uprawnienie, domena, dziedzina, królestwo, obszar, płaszczyzna, sfera, teren, uniwersum

Wiktionary


kompetencyjny

dotyczący kompetencji


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) dotyczący kompetencji

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompetencja ż., kompetentność ż., kompetencyjność ż.

 przysł. kompetentnie

Wiktionary


kompetentniej

stopień wyższy od przysłówka: kompetentnie


SJP.pl


kompetentniejszy

stopień wyższy od przymiotnika: kompetentny


SJP.pl


kompetentność

sprawność, przygotowanie merytoryczne, wiedza w danej dziedzinie, umiejętność rozwiązywania problemów mających związek z konkretną profesją


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest kompetentne; cecha tych, którzy są kompetentni

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompetencja ż.

 przym. kompetentny, kompetencyjny

 przysł. kompetentnie

Wiktionary


kompetentny

1. mający kwalifikacje, podstawy do podejmowania właściwych decyzji i wypowiadania się w określonych sprawach;
2. świadczący o czyjejś zdolności do podejmowania właściwych decyzji i wypowiadania się w określonych sprawach;
3. upoważniony do podejmowania czynności prawnych;
4. dostarczający wiarygodnych informacji


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) uprawniony do decydowania, posiadający kwalifikacje

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Był on bardzo kompetentnym pracownikiem w swoim zawodzie i jego szef bardzo go cenił.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompetentność ż., kompetencja ż.

 przysł. kompetentnie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) fachowy, odpowiedni, właściwy

Wiktionary


kompetycja

rywalizacja


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) przest. współzawodnictwo

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mpɛˈtɨt͡sʲja, AS: kõmpetycʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompetytor m.

 czas. kompetować

 przym. kompetytywny

Wiktionary


kompetycyjny

agonistyczny, kompetytywny;
1. dotyczący walki lub rywalizacji;
2. w medycynie: wzmacniający działanie jakiejś substancji, współdziałający z nią lub mający działanie podobne


SJP.pl


kompetytywny

agonistyczny, kompetycyjny;
1. dotyczący walki lub rywalizacji;
2. w medycynie: wzmacniający działanie jakiejś substancji, współdziałający z nią lub mający działanie podobne


SJP.pl


kompieński

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Compiègne, dotyczący Compiègne

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Compiègne n.

Wiktionary


kompilacja

1. w informatyce: proces tłumaczenia kodu źródłowego programu na kod wyjściowy;
2. praca, utwór będące połączeniem fragmentów tekstów powstałych wcześniej


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) dokonywanie zbioru dzieł (lub ich fragmentów) na jakiś temat

 (1.2) wynik kompilacji (1.1) (zbiór fragmentów dzieł na jakiś temat)

 (1.3) inform. tłumaczenie przez kompilator kodu źródłowego na równoważny kod wynikowy

 (1.4) inform. wynik kompilacji (1.3), skompilowany program

Wiktionary

  • kompilacja w literaturze
  • kompilacja w muzyce
  • kompilacja – tłumaczenie kodu przez kompilator
    • kompilacja skrośna
    • kompilacja warunkowa
  • Kompilacja – pierwszy album O$ki
  • Kompilacja 2 – drugi album O$ki

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Wydawnictwo rozpoczęło prace nad kompilacją dzieł poety.

 (1.2) Ta kompilacja będzie dostępna w sprzedaży w maju.

 (1.3) Podczas kompilacji pojawiły się jakieś błędy.

 (1.4) Z naszej strony WWW może pan ściągnąć źródła programu lub gotową kompilację.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mpʲiˈlat͡sʲja, AS: kõmpʹilacʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 (1) czas. kompilować/skompilować

 rzecz. kompilator mos., kompilatorka ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) składanka

Wiktionary


kompilacyjka

zdrobnienie od: kompilacja


SJP.pl


kompilacyjny

dotyczący kompilacji


SJP.pl


kompilator

autor kompilacji; autor dzieła opierającego się na innych pracach


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

 (1.1) inform. program komputerowy dokonujący kompilacji;

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (2.1) przest. ten, kto kompiluje

Wiktionary

Kompilator – program służący do automatycznego tłumaczenia kodu napisanego w jednym języku (języku źródłowym) na równoważny kod w innym języku (języku wynikowym). Proces ten nazywany jest kompilacją. W informatyce kompilatorem nazywa się najczęściej program do tłumaczenia kodu źródłowego w języku programowania na język maszynowy. Niektóre z nich tłumaczą najpierw do języka asemblera, a ten na język maszynowy jest tłumaczony przez asembler.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W dziesiątej linii kompilator zgłasza jakiś błąd.

 (2.1) Przy zbieraniu dzieł pisarza kompilator znalazł jakieś nieprzyzwoite teksty.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mpʲiˈlatɔr, AS: kõmpʹilator

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompilacja ż.

:: fż. kompilatorka ż.

 czas. kompilować ndk., skompilować dk.

 przym. kompilatorowy

Wiktionary


kompilatorka

autorka kompilacji


SJP.pl


kompilować

1. w informatyce: zmieniać kod źródłowy programu na kod wyjściowy przy pomocy kompilatora;
2. zestawiać jakiś tekst, pracę, dzieło z powstałych wcześniej fragmentów


SJP.pl


komplanacja

dawniej: akt zgody będący zakończeniem zatargu


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) daw. praw. ugoda między stronami sporu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) A może to był swojego czasu jaki wielki posesjonat, który skupował dobra drogą licytacyj, subhastacyj, komplanacyj, transakcyj i cesyj?

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mplãˈnat͡sʲja, AS: kõmplãnacʹi ̯a

Wiktionary


komplanarny

w matematyce: leżący w tej samej płaszczyźnie; koplanarny


SJP.pl


komplecik

zdrobnienie od: komplet


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od komplet

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) To nie komplet, lecz tylko mały komplecik.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komplet m., kompletność ż., kompletowanie n.

 czas. kompletować ndk.

 przym. kompletny

 przysł. kompletnie

Wiktionary


kompleks

1. zbiór określonych przedmiotów lub zjawisk wzajemnie się uzupełniających, np. kompleks budynków; zespół, zbiór, układ;
2. w psychologii: kombinacja cech osobniczych, pragnień, emocji, uczuć, najczęściej nieświadomych, przejawiających się w różnego typu dążeniach, obawach, wpływający na zachowanie się i przyjmowanie określonej postawy wobec innych, np. kompleks Edypa;
3. (zwykle w liczbie mnogiej) potocznie: poczucie winy, niepewności, niższej wartości; kompleks niższości;
4. w chemii: związek nieorganiczny powstały przez połączenie dwóch soli; związek kompleksowy


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) psych. zespół wyobrażeń lub odczuć tkwiących w psychice człowieka i nieakceptowanych przez niego;

 (1.2) bud. zespół budowli i urządzeń, które tworzą jakąś całość

 (1.3) zespół zjawisk lub cech, które są grupowane w całość

Wiktionary

Astronomia

  • Kompleks H
  • Kompleks Taurydów

Chemia

  • związki kompleksowe
  • kompleks enzymatyczny

Geologia

  • kompleks krystaliczny skorupy ziemskiej
  • kompleks osadowy skorupy ziemskiej

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) Kompleks ma zostać otwarty w drugiej połowie 2016 roku.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃mplɛks, AS: kõmpleks

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komplekson m., kompleksowość ż., kopleksowanie n.

:: zdrobn. kompleksik m.

 czas. kompleksować ndk.

 przym. kompleksowy

 przysł. kompleksowo

Wiktionary


kompleksiara

potocznie: kobieta mająca kompleksy


SJP.pl


kompleksiarz

potocznie: osoba mająca kompleksy


SJP.pl


kompleksik

zdrobnienie od: kompleks


SJP.pl


kompleksja

budowa ciała; także usposobienie, temperament


SJP.pl


kompleksometria

metoda chemicznej analizy miareczkowej stosowana głównie do oznaczania jonów metali; miareczkowanie kompleksometryczne


SJP.pl

Kompleksometria – dział analizy miareczkowej w którym oznacza się substancje w reakcji z czynnikami kompleksującymi. Jako pierwszy tę metodę analizy ilościowej wykorzystał Justus von Liebig w roku 1851, miareczkował on jony cyjankowe mianowanym roztworem azotanu srebra. Analizę wykorzystującą tworzenie kompleksów rozwinął Gerold Schwarzenbach odkrywając kompleksotwórcze właściwości kwasków aminopolikarboksylowych.

Wikipedia


komplekson

Kompleksony – grupa aminokwasów, pochodnych kwasu iminodioctowego. Kompleksony tworzą bardzo trwałe związki kompleksowe niemal ze wszystkimi kationami wielowartościowymi, dlatego też są powszechnie używane w miareczkowaniu (→ kompleksonometria) i innych technikach analitycznych.

Wikipedia


kompleksowość

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest kompleksowe; cecha tych, którzy są kompleksowi

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompleks m., kompleksik m.

 przym. kompleksowy

 przysł. kompleksowo

Wiktionary


kompleksowy

ogarniający kilka różnych dziedzin; całościowy; obejmujący całość


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) obejmujący wszystkie elementy, tworząc zwarty kompleks

 (1.2) nauk. bud. tworzący kompleks, należący do kompleksu

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompleks mrz., kompleksowość ż.

 przysł. kompleksowo

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) całościowy, globalny, holistyczny, zbiorczy

Wiktionary


komplemenciara

komplemenciarz


SJP.pl

Patrz:

komplemenciarz

komplemenciarski

przymiotnik od: komplemenciarz


SJP.pl


komplemenciarz

człowiek lubiący prawić komplementy; pochlebca


SJP.pl


komplemencik

zdrobnienie od: komplement


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od komplement

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) To nie komplement, lecz tylko mały komplemencik.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komplement m.

 czas. komplementować

Wiktionary


komplement

1. uprzejma, często przesadna pochwała; pochlebstwo, duser;
2. w biologii: rodzaj ciała odpornościowego obecnego we krwi i limfie; dopełniacz


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) grzecznościowa, zwykle przesadna pochwała

 (1.2) biol. układ dopełniacza

Wiktionary

  • w biologii inaczej układ dopełniacza
  • Komplement (psychologia)

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. komplemenciarz m., komplementowanie n.

:: zdrobn. komplemencik m.

 czas. komplementować

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pochlebstwo, pochwała, duser

 (1.2) dopełniacz

Wiktionary


komplementacja

1. dawniej: prawienie komplementów;
2. książkowo: dopełnienie, uzupełnienie;
3. w biologii: komplementacja genetyczna - uzupełnianie odcinków DNA w odrębnych, podwójnie zmutowanych genach, prowadzące do odtworzenia normalnego fenotypu


SJP.pl


komplementacyjny

dotyczący komplementacji


SJP.pl


komplementariusz

wspólnik spółki komandytowej lub komandytowo-akcyjnej, który za zobowiązania spółki odpowiada subsydiarnie całym swoim majątkiem


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) praw. zarz. aktywny wspólnik w spółce komandytowej lub komandytowo-akcyjnej, który ponosi odpowiedzialność bez ograniczenia za zobowiązania spółki wobec jej wierzycieli

Wiktionary

Komplementariusz (łac. complementarius od complementum, uzupełnienie) – wspólnik w spółce komandytowej lub komandytowo-akcyjnej, który za zobowiązania spółki odpowiada bez ograniczenia całym swoim majątkiem.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. komplementarność ż.

Wiktionary


komplementarnie

przysłówek

 (1.1) w sposób wzajemnie uzupełniający się

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mplɛ̃mɛ̃nˈtarʲɲɛ, AS: kõmplẽmẽntarʹńe

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komplementarność

 przym. komplementarny

 czas. komplementować

Wiktionary


komplementarność

komplementarny


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) wzajemne uzupełnianie się

Wiktionary

Zasada komplementarności, reguła komplementarności (łac. complementum znaczy dopełnienie, uzupełnienie) – pojęcie stereochemiczne stosowane najczęściej w odniesieniu do struktur DNA powstających dzięki komplementarności par zasad występujących w sąsiednich niciach DNA lub DNA i RNA.

Wikipedia

Patrz:

komplementarny

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mplɛ̃mɛ̃nˈtarnɔɕt͡ɕ, AS: kõmplẽmẽntarność

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komplementariusz m.

 przym. komplementarny

 przysł. komplementarnie

Wiktionary


komplementarny

taki, który jest uzupełnieniem czegoś, dopełnia się z czymś; uzupełniający, dopełniający


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) wzajemnie się uzupełniający

 (1.2) biol. (o nukleotydach) parujący się wiązaniami wodorowymi z nukleotydem na sąsiedniej nici kwasu nukleinowego

 (1.3) biol. (o nici kwasu nukleinowego) zbudowany z kolejnych nukleotydów komplementarnych (1.2) do swoich odpowiedników na drugiej nici

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Książka składa się z sześciu komplementarnych - choć asymetrycznych - rozdziałów.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mplɛ̃mɛ̃nˈtarnɨ, AS: kõmplẽmẽntarny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komplementarność

 przysł. komplementarnie

 czas. komplementować

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) całościowy

Wiktionary


komplementować

prawić komuś komplementy


SJP.pl

czasownik przechodni niedokonany (dk. skomplementować)

 (1.1) wyrażać uznanie; prawić komplementy

 (1.2) dodawać do całości

czasownik zwrotny niedokonany komplementować się (dk. skomplementować się)

 (2.1) komplementować jeden drugiego

 (2.2) komplementować samego siebie

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Bożena komplementowała go za jego talent do języków.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komplemencik mrz., komplement mrz., komplementowanie n.

 czas. skomplementować

 przym. komplementarny

 przysł. komplementarnie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) chwalić

 (1.2) dopełniać, kompletować, uzupełniać

Wiktionary


komplementowy

przymiotnik od: komplement


SJP.pl


komplet

1. pełny zestaw tworzący całość;
2. grupa uczniów pobierających wspólnie lekcje poza szkołą


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) pełny zestaw elementów, które stanowią pewną całość

 (1.2) grupa osób, która zapełnia wszystkie miejsca

 (1.3) przest. grupa uczniów, która uczęszcza wspólnie na zajęcia pozaszkolne

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) W skrzynce znajduje się komplet narzędzi.

 (1.1) Ile kosztuje komplet podręczników do piątej klasy?

 (1.2) To przedstawienie grano przez pięć lat przy kompletach na widowni.

 (1.3) Basia chodzi na komplety z niemieckiego.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃mplɛt, AS: kõmplet

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompletowanie n., nadkomplet m., kompletowanie n., skompletowanie n., ukompletowanie n., kompletność ż.

:: zdrobn. komplecik m.

 czas. kompletować ndk., skompletować dk.

 przym. kompletny, kompletowy, niekompletny

 przysł. kompletnie, niekompletnie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zestaw

Wiktionary


kompleta

pora dnia w podziale mnichów zakonnych odpowiadająca godzinie 18


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) rel. jedna z godzin kanonicznych w Liturgii godzin;

Wiktionary

Kompleta (łac. completorium, gr. Ἀπόδειπνον, cs. powieczerije, połunoszcznica) – w Kościele katolickim ostatnia modlitwa liturgii godzin (brewiarza), odmawiana w nocy przed udaniem się na spoczynek.

Funkcje komplety w prawosławnym dobowym cyklu nabożeństw spełnia powieczerze (wielka i mała kompleta). Nabożeństwo to w monasterach odprawiane jest po wieczornym posiłku.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Byliśmy na Komplecie, gdy zaczęły dzwonić dzwony.

Wiktionary


kompletacja

książkowo: uzupełnianie czegoś; kompletowanie


SJP.pl


kompletacyjny

służący do gromadzenia, kompletowania czegoś


SJP.pl


kompletator

rzadko: firma lub przedsiębiorstwo wypuszczające na rynek zbytu pod własnym szyldem produkty kupione od innych wytwórców


SJP.pl


kompletatorka

kobieta kompletująca jakieś elementy, przedmioty


SJP.pl


kompletnie

przysłówek

 (1.1) w sposób całkowity, zupełny; bez reszty, w pełni

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Jestem noga z matmy, kompletnie nic nie umiem!

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃mˈplɛtʲɲɛ, AS: kõmpletʹńe

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompletność ż., komplet mrz., komplecik mrz., kompletowanie n.

 czas. kompletować ndk.

 przym. kompletny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zupełnie, całkowicie

Wiktionary


kompletniej

stopień wyższy od przysłówka: kompletnie


SJP.pl


kompletniejszy

stopień wyższy od przymiotnika: kompletny; bardziej kompletny


SJP.pl


kompletność

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) cecha tego, co jest kompletne, nie ma braków

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃mˈplɛtnɔɕt͡ɕ, AS: kõmpletność

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komplet m., komplecik m., kompletowanie n.

 czas. kompletować ndk.

 przym. kompletny

 przysł. kompletnie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pełność

Wiktionary


kompletny

przymiotnik

 (1.1) cały, będący w komplecie

 (1.2) całkowity, zupełny

Wiktionary

Przykłady

 (1.2) Próba zainteresowania mieszkańców dzielnicy kulturą i sztuką skończyła się kompletnym fiaskiem.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃mˈplɛtnɨ, AS: kõmpletny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompletność ż., komplet m., komplecik m., kompletowanie n., skompletowanie n.

 czas. kompletować ndk., skompletować dk.

 przysł. kompletnie

Wiktionary


kompletować

uzupełniać do całości


SJP.pl

czasownik przechodni

 (1.1) uzupełniać zbiór przedmiotów, grupę ludzi itp. w celu uzyskania kompletu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Kierownik wyprawy kompletuje skład ekipy na wyjazd.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mplɛˈtɔvat͡ɕ, AS: kõmpletovać

Wiktionary

Powiązane:

 czas. skompletować

 rzecz. komplet m., komplecik m., kompletność ż., kompletowanie n., skompletowanie n.

 przym. kompletny

 przysł. kompletnie

Wiktionary


kompletowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|kompletować.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kompletować ndk.

 rzecz. komplet mrz., kompletność ż., komplecik mrz.

 przym. kompletny

 przysł. kompletnie

Wiktionary


kompletownia

dział zakładu produkcyjnego, w którym kompletuje się części potrzebne do montażu poszczególnych podzespołów


SJP.pl


kompletowy

przymiotnik od: komplet


SJP.pl


komplety

pora dnia w podziale mnichów zakonnych odpowiadająca godzinie 18


SJP.pl

Tajne nauczanie, także tajne komplety – używane w Polsce określenie nauczania prowadzonego w formie nielegalnych zajęć i wykładów organizowanych poza szkołą lub uczelnią w okresie zaborów oraz okupacji w czasie II wojny światowej.

Wikipedia


komplikacja

1. niespodziewana okoliczność lub zdarzenie utrudniające realizację zamierzeń;
2. złożoność jakiegoś zjawiska lub procesu;
3. schorzenie występujące po przebyciu choroby, operacji lub niewłaściwego leczenia


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) dodatkowa, nieprzewidziana wcześniej trudność wymuszająca odstępstwo od założeń

 (1.2) med. powikłanie

 (1.3) techn. każde z rozszerzeń funkcji mechanizmu zegarowego o nowe względem podstawowego mechanizmu wskazania

Wiktionary

Komplikacja – element mechanizmu zegarka; dodatkowe, w stosunku do mechanizmu podstawowego konstrukcje, pozwalające na realizację kolejnych wskazań, uzyskanych poprzez zliczanie odpowiednich sekwencji impulsów podstawowych i ich projekcję, zwykle na tarczy zegarka. Jako komplikacje przyjmowane są także dodatkowe zespoły funkcjonalne mechanizmu, pozwalające na rejestrację wskazań, lub realizację funkcji związanych z pomiarem czasu. Komplikacjami mechanizmu są też nowe rozwiązania z rozbudowaną, lub nietypową konstrukcją któregoś z zespołów funkcjonalnych mechanizmu.

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) Mimo komplikacji podczas porodu dziecko jest zdrowe.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komplikowanie n.

 przym. skomplikowany

Wiktionary


komplikacje

powikłania zdrowotne pojawiające się po przebytej wcześniej chorobie


SJP.pl

Komplikacja – element mechanizmu zegarka; dodatkowe, w stosunku do mechanizmu podstawowego konstrukcje, pozwalające na realizację kolejnych wskazań, uzyskanych poprzez zliczanie odpowiednich sekwencji impulsów podstawowych i ich projekcję, zwykle na tarczy zegarka. Jako komplikacje przyjmowane są także dodatkowe zespoły funkcjonalne mechanizmu, pozwalające na rejestrację wskazań, lub realizację funkcji związanych z pomiarem czasu. Komplikacjami mechanizmu są też nowe rozwiązania z rozbudowaną, lub nietypową konstrukcją któregoś z zespołów funkcjonalnych mechanizmu.

Wikipedia


komplikować

czasownik przechodni niedokonany (dk. skomplikować)

 (1.1) czynić bardziej złożonym, trudniejszym

czasownik zwrotny niedokonany komplikować się (dk. skomplikować się)

 (2.1) stawać się bardziej złożonym, trudniejszym

Wiktionary

Przykłady

 (2.1) Wszystko zaczyna się komplikować, gdy Don Vito odmawia współpracy w handlu narkotykami.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komplikowanie n.

 przym. skomplikowany

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) chachmęcić, gmatwać, mącić, motać, utrudniać, wikłać, zakałapućkać, zamulać, zapętlać, zawęźlać

 (2.1) gmatwać się, wikłać się, zapętlać się, zawęźlać się

Wiktionary


komplikowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) czynienie czegoś zawiłym, skomplikowanym, trudnym do rozwikłania

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komplikacja ż., komplikacjonizm m., skomplikowanie n.

 czas. komplikować ndk., skomplikować dk.

 przym. skomplikowany

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) gmatwanie, zapętlanie; pot. chachmęcenie, kałapućkanie, mącenie, motanie, zamulanie

Wiktionary


komplot

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) daw. tajne porozumienie między grupą osób

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) […] podejrzywano nawet Władysława o knowanie jakichś skrytych na szkodę dynastyi szwedzkiej obrachowanych komplotów.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) knowanie, spisek, sprzysiężenie, zmowa

Wiktionary


kompluwium

czworokątny otwór w dachu starożytnego domu etruskiego i rzymskiego; compluvium


SJP.pl

Compluvium – prostokątny otwór w dachu nad atrium w domach etruskich i rzymskich. Służył do zbierania wody w impluvium i oświetlania wnętrza. W domach etruskich dodatkowo pozwalał na odprowadzenie dymu znad paleniska.

Wikipedia


kompociarz

środowiskowo: narkoman odurzający się kompotem (wywarem ze słomy makowej)


SJP.pl


kompocik

zdrobnienie od: kompot


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od: kompot

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompot mrz., kompotierka ż., kompotiera ż., kompotówka ż.

 przym. kompotowy

Wiktionary


komponent

część składowa czegoś


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) część składowa, element

Wiktionary

Komponent – niezależnie wytworzony, skompilowany (z ukrytymi szczegółami implementacyjnymi) moduł programowy, udostępniający swą funkcjonalność za pomocą jednoznacznie zdefiniowanego interfejsu, zdolny do współdziałania z większą całością (systemem) oraz innymi komponentami.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Żelbet może obejmować wiele rodzajów struktur i komponentów.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) składnik, element, część, cząstka, pot. kostka, pot. klocek

Wiktionary


komponenta

komponent


SJP.pl


komponista

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) daw. muz. kompozytor

Wiktionary


komponować

czasownik niedokonany

 (1.1) muz. tworzyć utwór muzyczny

 (1.2) tworzyć; układać w całość z danych elementów, tak aby poszczególne elementy ze sobą współgrały

czasownik zwrotny niedokonany komponować się

 (2.1) dobrze współgrać w kompozycji

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mpɔ̃ˈnɔvat͡ɕ, AS: kõmpõnovać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompozytor m., kompozycja ż., komponowanie n., skomponowanie n.

 czas. dekomponować, skomponować

 przym. kompozycyjny, kompozytorski

Wiktionary


komponowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|komponować.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. skomponowanie n., kompozycja ż., kompozytor m., kompozytorka ż.

 czas. komponować ndk., skomponować dk.

 przym. kompozycyjny, kompozytorski

Wiktionary


kómport

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. kulin. kompot

Wiktionary


kompościk

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od kompost

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompost m.

Wiktionary


kompost

nawóz otrzymywany z materiałów organicznych, przekładanych ziemią lub torfem i poddanych dłuższemu działaniu czynników biologicznych i fizykochemicznych


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) produkt rozkładu substancji organicznych, najczęściej odpadów, za pomocą mikroorganizmów - bakterii i grzybów, insektów i robaków (dżdżownic)

Wiktionary

Kompost – nawóz organiczny wytwarzany z odpadów roślinnych i zwierzęcych w wyniku częściowego, tlenowego rozkładu (butwienie) przez mikroorganizmy poprzez proces kompostowania.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Młode rośliny zimują dość dobrze, starsze należy okryć jedliną i okopcować kompostem lub korą.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃mpɔst, AS: kõmpost

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompostownik m., kompostowanie n., kompościk mrz.

 czas. kompostować ndk., skompostować dk.

 przym. kompostowy, kompostowalny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) humus

Wiktionary


komposter

1. urządzenie do przetwarzania odpadów na kompost;
2. substancja przyśpieszająca powstawanie kompostu;
3. urządzenie do robienia dziurek lub tworzenia znaków; dziurkarka


SJP.pl

Komposter – urządzenie mechaniczne służące do wytłaczania daty sprzedania na kartonikowych biletach kolejowych (nazywanych również od nazwiska wynalazcy biletami Edmondsona). W zależności od obowiązujących w danym zarządzie kolei przepisów, bilet był ważny przez określony czas od oznaczonej daty sprzedaży – przykładowo według przepisów PKP okres ważności biletów wynosi:

  • do 100 km w relacji „tam” oraz „tam i z powrotem” – 1 dzień,
  • od 101 do 1000 km w relacji „tam” – 2 dni,
  • od 101 do 1000 km w relacji „tam i z powrotem” – 4 dni.

Wikipedia


kompostować

1. wytwarzać nawóz z odpadów organicznych, przetwarzać odpadki na kompost;
2. użyźniać glebę kompostem


SJP.pl


kompostowalny

możliwy do kompostowania


SJP.pl


kompostowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|kompostować.

Wiktionary

Kompostowanie (organiczny recykling) – naturalna metoda unieszkodliwiania (utylizacji) i zagospodarowania odpadów, polegająca na rozkładzie substancji organicznej przez mikroorganizmy – bakterie tlenowe, nicienie, grzyby etc. Jest to proces przetwarzania substancji w kontrolowanych warunkach w obecności tlenu (powietrza), w odpowiedniej temperaturze i wilgotności. Produktami procesu są ciepło, dwutlenek węgla i związki amonowe przyswajalne przez rośliny, które pod wpływem bakterii nitryfikacyjnych mogą zostać przekształcone w azotany. Kompost, jako podłoże bogate w łatwo przyswajalne przez rośliny składniki, stosowany jest jako substancja poprawiająca właściwości gleby w miejskich zieleńcach, w ogrodnictwie i rolnictwie. Może pełnić rolę zarówno nawozu, jak i źródła kwasów humusowych, jest też naturalnym pestycydem. Organiczne substancje poddawane kompostowaniu mogą być alternatywnie poddawane procesom beztlenowym.

Wikipedia

Powiązane:

 czas. kompostować ndk.

 rzecz. kompost mrz.

Wiktionary


kompostowiec

kompostowiec różowy - gatunek skąposzczeta; dżdżownica kalifornijska


SJP.pl


kompostownia

pomieszczenie z wyposażeniem do przerabiania odpadków na kompost


SJP.pl

Kompostownia – obiekt przemysłowy zajmujący się przeróbką odpadów z wykorzystaniem technologii kompostowania, w wyniku której powstaje kompost.

Odpadami są: odpady z gospodarstw rolnych i ogrodniczych, nieprodukcyjna roślinność (zadrzewienia, zakrzaczenia, zarośla), odpady przetwórstwa rolno-spożywczego, odpady przetwórstwa włókien naturalnych, zdyskwalifikowane surowce i produkty biologicznego pochodzenia, biologiczne odpady gromadzone selektywnie w miastach, osady z biologicznego oczyszczania ścieków oraz zieleni miejskiej, rekreacyjnej i przemysłowej.

Wikipedia


kompostownik

urządzenie do przeróbki odpadków na kompost; biostabilizator


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) pojemnik na kompost

Wiktionary

Kompostownik – pojemnik, w którym przebiega kompostowanie odpadów biodegradowalnych, w wyniku czego otrzymywany jest kompost.

Wyróżnia się trzy główne rodzaje kompostowników:

  • Otwarte – składają się z belek i tworzą rodzaj skrzyni bez dna. Otwarty kompostownik z drewna jest stosunkowo łatwy w budowie. Należy wykonać cztery ściany kompostownika z drewnianych desek. Po wkopaniu do ziemi czterech pionowych narożników, deski stopniowo układamy wraz ze wzrostem wysokości pryzmy. Można też zastosować gotowy otwarty kompostownik plastikowy lub metalowy.
  • Zamknięte – najczęściej plastikowe, zapewniają optymalne warunki do rozkładu biomasy. Często stosowane systemy szczelin przewietrzających oraz termoizolacja powodują, że humus można otrzymywać kilka razy do roku. Kompostownik zamknięty nazywany jest również termokompostownikiem i zazwyczaj wykonany jest z surowców wtórnych. Szczególnym przykładem kompostownika zamkniętego jest toaleta kompostująca.
  • Rotacyjne - w postaci zamkniętej obrotowej beczki plastikowej lub metalowej zawieszonej na konstrukcji, która umożliwia obracanie kompostownikiem. Rotacja zapewnia lepsze wymieszanie i napowietrzenie kompostowanej biomasy.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kupiłem ostatnio materiały potrzebne do samodzielnego zrobienia kompostownika.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompost m., kompostownia ż.

 przym. kompostowy

 czas. kompostować

Wiktionary


kompostowy

przymiotnik od: kompost


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kompostem, dotyczący kompostu

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompost mrz., kompostownik mrz.

Wiktionary


kompot

deser z ugotowanych w wodzie owoców z dodatkiem cukru ewentualnie cynamonu, goździków lub cytryny


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) kulin. słodki napój z gotowanych owoców;

 (1.2) przen. wywar ze słomy makowej używany przez narkomanów jako środek odurzający;

Wiktionary

Kompot – napój owocowy z gotowanych owoców świeżych lub suszonych. Kompoty zaliczane są do grupy przetworów owocowych.

Mogą być przyrządzone z dodatkiem cukru lub przypraw, np. goździków. Kompot przyrządza się między innymi z jabłek, wiśni, porzeczek, czereśni, truskawek, gruszek i rabarbaru.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Na dzisiejsze menu składa się grochówka i schabowy z kapustą oraz kompot śliwkowy.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃mpɔt, AS: kõmpot

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompotierka ż., kompotiera ż., kompotówka ż.

:: zdrobn. kompocik m.

 przym. kompotowy

Wiktionary


kompotiera

Kompotierka – mała, zwykle szklana lub porcelanowa miseczka, służąca do podawania kompotu z owocami lub innych deserów w postaci lodów, bitej śmietany czy galaretki. Może posiadać nóżkę, rzadziej podstawkę i przykrywkę.

Wikipedia


kompotierka

naczynie do podawania kompotu lub innych deserów


SJP.pl

Kompotierka – mała, zwykle szklana lub porcelanowa miseczka, służąca do podawania kompotu z owocami lub innych deserów w postaci lodów, bitej śmietany czy galaretki. Może posiadać nóżkę, rzadziej podstawkę i przykrywkę.

Wikipedia


kompotowy

przymiotnik od: kompot


SJP.pl


kompozycja

układ elementów w określonej formie estetycznej


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) ogół składników wraz ze sposobem, w jaki tworzą całość

 (1.2) szt. budowa utworu, zwłaszcza plastycznyastycznego, literackiego, muzycznego

 (1.3) pot. utwór

 (1.4) nauka o kompozycji (1.2)

 (1.5) jęz. budowanie wyrażeń złożonych

 (1.6) inform. agregacja obiektów, które nie mogą istnieć bez obiektu głównego;

 (1.7) inform. wygląd programu komputerowego itp.;

 (1.8) daw. zapłata dla uniknięcia zemsty

Wiktionary

Kompozycja – termin może oznaczać jedno z następujących pojęć:

  • kompozycja – w literaturze,
  • kompozycja – w muzyce,
  • kompozycja – w plastyce, i sztuce,
  • kompozycja – w matematyce i programowaniu funkcyjnym, inaczej składanie funkcji,
  • kompozycja – w programowaniu obiektowym,
  • kompozycja – inaczej skórka lub motyw,
  • kompozycja – w grafice komputerowej.

Wikipedia

Przykłady

 (1.3) Ojciec i córka grali jakąś piękną, długą i trudną kompozycję (…)

 (1.4) Powiadasz pan, żeś uczył akompaniamentu i kompozycji?

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mpɔˈzɨt͡sʲja, AS: kõmpozycʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompozytor m., kompozytorka ż., komponowanie n., skomponowanie n.

 czas. komponować

 przym. kompozycyjny, kompozytorski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.7) motyw, skórka, karnacja

Wiktionary


kompozycyjny

dotyczący kompozycji


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kompozycją, dotyczący kompozycji

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) W pejzażach z ziemi olkuskiej stosowała różne metody kompozycyjne: bliskiego kadru, szerokiej perspektywy lub spojrzenia z podniesionego punktu obserwacji.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompozycja ż., kompozytor m., kompozytorka ż., kompozyt m., komponowanie n., skomponowanie n.

 czas. komponować ndk., skomponować dk.

 przym. kompozytorski, kompozytowy

Wiktionary


kompozyt

1. materiał złożony z co najmniej dwóch składników o właściwościach lepszych lub nowych w stosunku do sumy właściwości tych składników, np. laka, sklejka, bakelit;
2. w architekturze wg serliańskiego systemu piąty porządek architektoniczny zwany rzymskim lub wg Albertiego połączenie porządku jońskiego i korynckiego


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) materiał wytworzony z różnych składników o nowych lub lepszych od nich właściwościach;

 (1.2) inform. strukturalny wzorzec projektowy;

Wiktionary

  • kompozyt – rodzaj materiału
  • kompozyt – wzorzec projektowy w informatyce

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Dlatego protezę stworzył właśnie z kompozytów: z włókien węglowych, a także z włókien szklanych.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. mikrokompozyt mrz., nanokompozyt mrz., kompozytor mos.

 przym. kompozytowy, kompozycyjny, kompozytorski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) war. materiał kompozytowy

Wiktionary


kompozytka

środowiskowo: ulotka ze zdjęciem i danymi modelki


SJP.pl


kompozytor

autor utworu muzycznego


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) muz. osoba tworząca, komponująca muzykę;

Wiktionary

Kompozytor (łac. compositor) – twórca utworu muzycznego. Termin kompozytor odnosi się do twórców używających notacji muzycznej (zarówno tradycyjnej, jak i współczesnej; w przypadku muzyki komputerowej utwór może nie być zapisywany), komponujących muzykę poważną (autora muzyki rozrywkowej nazywa się autorem piosenek lub autorem muzyki rozrywkowej). Na uczelniach muzycznych (np. w Polsce) kształci się studentów na kierunku kompozycja i teoria muzyki, w specjalności kompozycja. Kompozytor nie musi być absolwentem takich studiów, jednak dają one pełny warsztat kompozytorski, obejmujący harmonię, kontrapunkt, instrumentację, analizę dzieła muzycznego i wiele innych specjalistycznych przedmiotów, w których brak wiedzy stosowanej czyni muzykę amatorską (tj. nieprofesjonalną) – choć nieraz w pozytywnym sensie i na bardzo wysokim poziomie.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Podczas premiery nowej symfonii orkiestrą dyrygował sam kompozytor.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mpɔˈzɨtɔr, AS: kõmpozytor

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompozycja ż., kompozyt m., komponowanie n., skomponowanie n.

:: fż. kompozytorka ż.

 czas. komponować ndk., skomponować dk.

 przym. kompozytorski, kompozycyjny, kompozytowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) daw. komponista

Wiktionary


kompozytorka

autorka utworu muzycznego


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) kobieta tworząca, komponująca muzykę

Wiktionary

Kompozytor (łac. compositor) – twórca utworu muzycznego. Termin kompozytor odnosi się do twórców używających notacji muzycznej (zarówno tradycyjnej, jak i współczesnej; w przypadku muzyki komputerowej utwór może nie być zapisywany), komponujących muzykę poważną (autora muzyki rozrywkowej nazywa się autorem piosenek lub autorem muzyki rozrywkowej). Na uczelniach muzycznych (np. w Polsce) kształci się studentów na kierunku kompozycja i teoria muzyki, w specjalności kompozycja. Kompozytor nie musi być absolwentem takich studiów, jednak dają one pełny warsztat kompozytorski, obejmujący harmonię, kontrapunkt, instrumentację, analizę dzieła muzycznego i wiele innych specjalistycznych przedmiotów, w których brak wiedzy stosowanej czyni muzykę amatorską (tj. nieprofesjonalną) – choć nieraz w pozytywnym sensie i na bardzo wysokim poziomie.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mpɔzɨˈtɔrka, AS: kõmpozytorka

Wiktionary

Powiązane:

 zob. kompozytor.

Wiktionary


kompozytorski

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z kompozytorem, dotyczący kompozytora, komponowania

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompozytor mos., kompozytorka ż., kompozycja ż., komponowanie n., skomponowanie n., kompozyt mrz.

 czas. komponować ndk., skomponować dk.

 przym. kompozycyjny, kompozytowy

Wiktionary


kompozytowy

przymiotnik od: kompozyt


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) składający się z różnych elementów

 (1.2) archit. łączący elementy porządków jońskiego i korynckiego

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompozyt mrz., kompozytor mos.

 przym. kompozycyjny, kompozytorski

Wiktionary


komprachcice

wieś w Polsce


SJP.pl

Komprachcice (dodatkowa nazwa w j. niem. Comprachtschütz, łac. Villa Gumperti; śl. Kůmprachćicy) – wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie opolskim. Jest siedzibą gminy Komprachcice.

Kościół parafialny z lat 30. XX wieku, wcześniejszy drewniany przeniesiony do sąsiedniej miejscowości Ochodze, zabytkowe nagrobki na cmentarzu przykościelnym i parafialnym.

Wikipedia


komprachcicki

przymiotnik od: Komprachcice


SJP.pl


komprador

1. dawniej: miejscowy kupiec w kraju kolonialnym, pośredniczący w kontaktach handlowych z metropolią;
2. członek zamożnej burżuazji w krajach kolonialnych


SJP.pl

Komprador – w pierwotnym znaczeniu pośrednik handlowy w portugalskich koloniach w Chinach.

Słowo pochodzi od portugalskiego compradornabywca. Początkowo oznaczało chińskiego urzędnika służącego w załatwianiu lokalnych spraw, zatrudnionego w zagranicznym biurze (np. konsulacie).

W badaniach relacji metropolii i kolonii stosowano pojęcie burżuazja kompradorska.

Obecnie oznacza człowieka będącego pomocnikiem obcych, zaborców kraju, kolonizatorów.

Wikipedia


kompradorski

komprador


SJP.pl

Patrz:

komprador

kompres

zabieg polegający na przyłożeniu miejscowo okładu rozgrzewającego lub schładzającego ciało


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zimny lub gorący okład

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Na tę opuchliznę tylko kompres pomoże.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃mprɛs, AS: kõmpres

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompresor mrz.

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. kompresor mrz.

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) poultice, compress

* bułgarski: (1.1) компрес m.

* esperanto: (1.1) kompreso

* francuski: (1.1) compresse ż.

* kataloński: (1.1) compresa ż.

* rosyjski: (1.1) компресс

* węgierski: (1.1) borogatás

* włoski: (1.1) compressa ż., impiastro m.

źródła.

== kompres (esperanto (morfem).) ==

wymowa.

znaczenia.

morfem|eo.

 (1.1) kompres, okład

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


kompresik

mały kompres


SJP.pl


kompresja

1. proces zmniejszania objętości, zagęszczanie, sprężanie powietrza lub innych gazów;
2. zmniejszanie pliku lub folderu, by zaoszczędzić wolne miejsce na dysku lub wysłać dane przez internet


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) fiz. zagęszczenie, sprężenie czegoś, zmniejszenie, redukcja zajmowanej przez coś przestrzeni;

 (1.2) inform. operacja zakodowania danych w taki sposób aby zajmowały mniej bajtów;

 (1.3) pot. wielkość ciśnienia sprężania silnika

Wiktionary

  • kompresja danych – termin informatyczny
  • kompresja – w geologii, proces ściskania skorupy ziemskiej
  • kompresja – w fizyce, proces zmniejszania objętości właściwej gazu, rzadziej cieczy
  • kompresja – potoczne określenie wielkości ciśnienia w cylindrze silnika spalinowego tłokowego
  • kompresja (kompresja dynamiki) – w elektroakustyce, proces zmniejszenia dynamiki sygnału elektrycznego

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kompresja gazów jest jedną z metod skraplania.

 (1.2) Kompresja stratna obrazu daje mniejsze pliki, ale kosztem jakości.

 (1.3) Jeżeli kompresja jest w normie i zużywa niewiele oleju, to uszczelniacze możesz spróbować wymienić sam. (z forum internetowego)

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃mˈprɛsʲja, AS: kõmpresʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 czas. kompresować ndk.

 rzecz. kompresor mrz.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) stłoczenie, ścisk, zacieśnienie

Wiktionary


kompresor

1. sprężarka;
2. urządzenie kompresujące sygnał


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) techn. zob. sprężarka.

 (1.2) elektr. akust. urządzenie do kompresji sygnału audio;

Wiktionary

Sprężarka – maszyna energetyczna, której zadaniem jest podwyższenie ciśnienia gazu lub wymuszenie jego przepływu (nadanie energii kinetycznej).

W sprężarce ciśnienie ssawne – p_{s} jest nieznacznie niższe od ciśnienia atmosferycznego (na tyle tylko by zachować zdolność ssania), zaś ciśnienie tłoczne p_{t} znacznie wyższe od atmosferycznego, jak na to wskazuje parametr \pi .

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Głównymi mechanicznymi elementami respiratora są kompresor i silnik.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. dekompresator mrz., dekompresja ż., dekompresor mrz., dekompresowanie n., kompres mrz., kompresik mrz., kompresja ż., kompresornia ż., kompresorownia ż., kompresowanie n., rozkompresowanie n., skompresowanie n., zdekompresowanie n.

 czas. dekompresować ndk., kompresować ndk., rozkompresować dk., skompresować dk., zdekompresować dk.

 przym. dekompresyjny, kompresorowy, kompresyjny

Wiktionary


kompresornia

pomieszczenie, w którym znajdują się kompresory


SJP.pl


kompresorownia

pomieszczenie, w którym znajdują się kompresory; kompresornia


SJP.pl


kompresorowy

przymiotnik od: kompresor


SJP.pl


kompresować

nadawać czemuś mniejszą wielkość lub objętość


SJP.pl


kompresyjny

kompresja


SJP.pl

Patrz:

kompresja

kompromat

materiał kompromitujący jakąś osobę bądź organizację używany do wywierania nacisku lub manipulacji


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) rzad. materiał kompromitujący jakąś osobę bądź organizację

Wiktionary

Kompromat (ros. компромат, skrót od компрометирующий материал, trb. kompromietirujuszczij matieriał) – termin określający kompromitujące materiały na temat polityka lub innej osoby publicznej.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kompromat zbliża ludzi obarczonych kompromatem, zwłaszcza jeśli zamieszani są w tę samą sprawę i istnieją na nich takie same haki.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃mˈprɔ̃mat, AS: kõmprõmat

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompromitacja ż., kompromitowanie n., skompromitowanie n.

 czas. kompromitować ndk., skompromitować dk.

 przym. kompromitujący

 przysł. kompromitująco

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) hak, komprmateriał

Wiktionary


kompromis

1. polubowne rozwiązanie sporu w oparciu o wzajemne ustępstwa;
2. rezygnacja z pewnych warunków, zasad w celu osiągnięcia praktycznych korzyści


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) sposób zakończenia dyskusji lub sporu, w którym obie strony rezygnują z części swoich żądań, chcąc zawrzeć porozumienie;

Wiktionary

Kompromis – metoda rozwiązania konfliktu, oznaczająca wspólne stanowisko, możliwe do przyjęcia dla stron negocjujących.

Wbrew obiegowej opinii kompromis nie jest optymalnym rozwiązaniem konfliktu, ponieważ oznacza konieczność rezygnacji z części interesów każdej ze stron. Taki idealny sposób radzenia sobie z konfliktem stanowi współpraca.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Wiele osób uważa, że osiągnięcie kompromisu jest korzystne dla obu stron.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃mˈprɔ̃mʲis, AS: kõmprõmʹis

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompromisowość ż.

 przym. kompromisowy

 przysł. kompromisowo

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) ugoda, konsensus; por. krakowski targ

Wiktionary


kompromisowiec

rzadko: zwolennik kompromisu


SJP.pl


kompromisowość

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) cecha tego, co kompromisowe, ugodowe

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompromis m., kompromisowiec m.

 przym. kompromisowy

 przysł. kompromisowo

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) ugodowość, koncyliacyjność, pojednawczość

Wiktionary


kompromisowy

przymiotnik od: kompromis


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) dotyczący kompromisu

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompromis mrz., kompromisowość ż.

Wiktionary


kompromista

osoba szukająca kompromisu, często idąca na kompromis


SJP.pl


kompromitacja

wystawienie siebie lub kogoś innego na wstyd, śmieszność lub utratę dobrej opinii; ośmieszenie, upokorzenie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) utrata dobrej opinii, narażenie się na śmieszność

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mprɔ̃mʲiˈtat͡sʲja, AS: kõmprõmʹitacʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompromitowanie n., skompromitowanie n., kompromat mrz.

 czas. kompromitować

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) wstyd, blamaż; pot. poruta, krewa

Wiktionary


kompromitować

1. wystawiać kogoś na wstyd, śmieszność lub utratę opinii; ośmieszać, upokarzać, zawstydzać;
2. być dowodem świadczącym przeciwko komuś; dekonspirować, demaskować;
3. kompromitować się - narażać się na wstyd, śmieszność lub utratę opinii; ośmieszać się


SJP.pl

czasownik przechodni niedokonany

 (1.1) o człowieku szkodzić czyjejś opinii, narażać na wstyd lub śmieszność

 (1.2) być dowodem na czyjąś niekorzyść

czasownik zwrotny niedokonany kompromitować się

 (2.1) kompromitować (1.1) siebie samego

 (2.2) kompromitować (1.1) siebie nawzajem

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Załóż garnitur na to wesele, nie kompromituj mnie przy ludziach

 (1.2) Jacek niczego się nie bał, bo miał jakieś faktury, które kompromitowały szefa.

 (2.1) […] pokaż, co umiesz… nie kompromituj się przy chorym…

 (2.2) Anka z Jankiem kompromitowali się przy swoich znajomych.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mprɔ̃mʲiˈtɔvat͡ɕ, AS: kõmprõmʹitovać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompromat mrz., skompromitowanie n., kompromitacja, kompromitowanie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) ośmieszać

 (1.2) dekonspirować, demaskować

 (2.1) blamować się, ośmieszać się, zbłaźnić się

Wiktionary


kompromitowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) szkodzenie czyjejś opinii, narażanie na wstyd lub śmieszność

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompromitacja ż., skompromitowanie n., kompromat mrz.

 czas. kompromitować ndk., skompromitować dk.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) ośmieszanie

Wiktionary


kompromitujący

1. taki, który ośmiesza kogoś, wystawia na wstyd; ośmieszający, zawstydzający, upokarzający;
2. taki, który ujawnia ukrywane fakty, dowody świadczące przeciwko komuś; demaskacyjny


SJP.pl


komprymacja

działanie mające na celu zmniejszenie rozmiarów czegoś poprzez ugniecenie, ściśnięcie lub redukcję elementów; kompresja


SJP.pl


komprymacyjny

dotyczący komprymacji


SJP.pl


komprymować

ścieśniać, tłoczyć, redukować


SJP.pl


kompsognat

rodzaj niewielkiego dinozaura z podrzędu teropodów


SJP.pl

Wikipedia


kompsognaty

rodzina niewielkich dinozaurów drapieżnych


SJP.pl

Kompsognaty (Compsognathidae) – rodzina niewielkich dinozaurów drapieżnych z grupy celurozaurów.

Wikipedia


kompulsja

1. popęd, przymus
2. w psychologii: nieodparta chęć popełnienia uczynku irracjonalnego


SJP.pl

Kompulsje (z łac. compulsio przymus) inaczej czynności natrętne lub natręctwa ruchowe – objaw psychopatologiczny polegający na występowaniu powtarzających się czynności, które odbierane są przez daną osobę jako niechciane (ego-dystoniczne), uporczywe i nie dające się opanować. Pacjenci najczęściej opisują owe czynności jako bezsensowne i irracjonalne, jednak ich próby powstrzymania się od wykonywania czynności natrętnych zwykle powodują kumulowanie się napięcia emocjonalnego (np. poczucia zagrożenia – nieraz o dużej intensywności), co niejako zmusza ich do powtarzania kompulsji.

Wikipedia


kompulsyjny

kompulsywny; w psychologii:
a) wykonywany pod wpływem nie dającego się opanować wewnętrznego przymusu;
b) ulegający takiemu przymusowi


SJP.pl


kompulsywność

kompulsywny


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest kompulsywne; cecha tych, którzy są kompulsywni

Wiktionary

Patrz:

kompulsywny

Powiązane:

 przym. kompulsywny

 przysł. kompulsywnie

Wiktionary


kompulsywny

kompulsyjny; w psychologii:
a) wykonywany pod wpływem nie dającego się opanować wewnętrznego przymusu;
b) ulegający takiemu przymusowi


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) dokonywany pod wpływem niedającego się opanować przymusu wewnętrznego

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Negowano również możliwość stosowania teorii w odniesieniu do sprawców przestępstw irracjonalnych, przypadkowych i kompulsywnych.

 (1.1) Jest pracoholiczką z nerwicą, natręctwami, zachowaniami kompulsywnymi.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. kompulsja ż., kompulsywność ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) niekontrolowany

Wiktionary


komput

dawniej:
1. stan liczebny, zwłaszcza wojska; poczet, liczba;
2. rejestr, spis;
3. główne siły regularnej armii, utrzymywane przez skarb państwa


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) przest. poczet, rejestr, zbiór

 (1.2) stpol. liczba, rachunek

Wiktionary

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

 (1.1) komput królów • komput wojska • komput kościelny

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. komputacja ż.

 czas. komputować ndk.

 przym. komputowy

frazeologia.

etymologia.

 etym|łac|computus.

uwagi.

tłumaczenia.

źródła.

== komput (esperanto (morfem).) ==

wymowa.

znaczenia.

morfem|eo.

 (1.1) obliczać

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃mput, AS: kõmput

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komputacja ż.

 czas. komputować ndk.

 przym. komputowy

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. komputacja ż.

 czas. komputować ndk.

 przym. komputowy

frazeologia.

etymologia.

 etym|łac|computus.

uwagi.

tłumaczenia.

źródła.

== komput (esperanto (morfem).) ==

wymowa.

znaczenia.

morfem|eo.

 (1.1) obliczać

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


komput.

skrót od: komputerowy


SJP.pl


komputacja

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) daw. obliczanie

Wiktionary

Stopień pokrewieństwa – sposób ustalania wzajemnego stosunku, łączącego osoby pochodzące od wspólnego przodka, czyli spokrewnionych w znaczeniu społecznym i prawnym. Pokrewieństwo oblicza się za pomocą linii i stopni.

Technikę, która zajmuje się ustalaniem stopnia pokrewieństwa, nazywa się komputacją. Wyróżnia się dwie najpowszechniejsze metody:

  • komputacja rzymska – ma swoje korzenie w cywilnym prawie rzymskim, stosowana do dziś w systemach prawnych (także polskim) do obliczenia stopnia pokrewieństwa;
  • komputacja kanoniczna (kościelna, germańska) – wywodzi się z prawa kanonicznego, stosowana dawniej przez Kościół katolicki (ostatni raz w kodeksie prawa kanonicznego z 1917) do obliczenia stopnia pokrewieństwa, np. w celu stwierdzenia zaistnienia przeszkody do zawarcia związku małżeńskiego; kodeks prawa kanonicznego z 1983 stosuje komputację rzymską.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mpuˈtat͡sʲja, AS: kõmputacʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komput m.

 czas. komputować

 przym. komputowy

Wiktionary


komputer

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) inform. maszyna licząca, służąca do przetwarzania informacji, które da się zakodować w formie ciągu cyfr;

 (1.2) pot. zestaw komputerowy złożony np. z właściwego komputera (1.1), monitora, myszki i klawiatury

Wiktionary

Komputer (od ang. computer); dawniej: mózg elektronowy, elektroniczna maszyna cyfrowa, maszyna matematyczna – maszyna przeznaczona do przetwarzania informacji, które da się zapisać w formie ciągu cyfr albo sygnału ciągłego. Maszyna roku tygodnika „Time” w 1982 roku.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W moim komputerze znów zepsuł się twardy dysk.

 (1.2) Co tam jest napisane na komputerze?

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃mˈputɛr, AS: kõmputer

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komputeryzacja ż., komputerowiec m., komputeryzowanie n., komputerówka ż., komputerownia ż., komp m.

:: zdrobn. komputerek m.

 czas. skomputeryzować, komputeryzować ndk.

 przym. komputerowy, komputeryzacyjny

 przysł. komputerowo

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) EMC, elektroniczna maszyna cyfrowa, pot. komp

Wiktionary


komputerek

zdrobnienie od: komputer


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od komputer

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. skomputeryzowanie n., komputer mrz., komputerowiec mos., komputeryzowanie n., komputeryzacja ż.

 przym. komputerowy, komputeryzacyjny

 przysł. komputerowo

 czas. komputeryzować, skomputeryzować

Wiktionary


komputerofobia

uporczywy lęk przed korzystaniem z komputera


SJP.pl


komputeroholik

osoba uzależniona od komputera


SJP.pl


komputeroholizm

uzależnienie od komputera; komputeromania


SJP.pl


komputeromania

mania na punkcie komputerów


SJP.pl


komputerowiec

potocznie:
1. specjalista w zakresie programowania lub budowy komputerów;
2. zapalony użytkownik komputera


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) pot. osoba znająca się na komputerach, specjalista od komputerów

 (1.2) pot. zapaleniec komputerowy, entuzjasta techniki komputerowej

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Od rana w firmie mamy komputerowców, którzy zakładają nam sieć i instalują software.

 (1.1) Brat Aśki to zapalony komputerowiec, niemal nie odchodzi od kompa.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mputɛˈrɔvʲjɛt͡s, AS: kõmputerovʹi ̯ec

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. skomputeryzowanie n., komputer m., komputeryzacja ż., komputerek mrz.

 przym. komputerowy, komputeryzacyjny

 przysł. komputerowo

 czas. komputeryzować, skomputeryzować

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) informatyk

Wiktionary


komputerowo

przysłówek

 (1.1) przy użyciu komputera, technik komputerowych

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Obliczyliśmy komputerowo roczne statystyki urodzin w naszym mieście.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mputɛˈrɔvɔ, AS: kõmputerovo

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. skomputeryzowanie n., komputer m., komputerek m., komputerowiec m., komputeryzacja ż.

 przym. komputerowy, komputeryzacyjny

 czas. komputeryzować, skomputeryzować

Wiktionary


komputerowy

dotyczący komputera


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) dotyczący komputera, związany z komputerem

 (1.2) taki, który jest wykonywany przy pomocy komputera

Wiktionary

Przykłady

 (1.2) Nasz lokalny optyk oferuje komputerowe badanie wzroku.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mputɛˈrɔvɨ, AS: kõmputerovy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komputer m., komputerek m., komputerowiec m., komputeryzacja ż., komputeryzowanie n., skomputeryzowanie n.

 czas. komputeryzować ndk., skomputeryzować dk.

 przym. komputeryzacyjny

 przysł. komputerowo

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) cyfrowy, elektroniczny

Wiktionary


komputeryzacja

informatyzacja; wprowadzanie komputerów i technologii informatycznych w gospodarce, technice i innych dziedzinach życia


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) inform. wprowadzanie używania komputerów do przedsiębiorstw, szkół i urzędów;

Wiktionary

Komputeryzacja – poprzedza informatyzację i polega na wprowadzaniu komputerów do przedsiębiorstw i urzędów, zastępując tym samym ręcznie uzupełniane formularze przez formularze elektroniczne, papierowe archiwa przez bazy danych i wprowadzając pocztę elektroniczną lub komunikatory internetowe jako system komunikacji.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W zasadzie komputeryzacja winna poprzedzać informatyzację.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komputer mrz., komputerek mrz.,komputerowiec mos., komputeryzowanie n., komputerówka ż., komputerownia ż., komp mrz., skomputeryzowanie n.

 czas. komputeryzować ndk., skomputeryzować dk.

 przym. komputerowy, komputeryzacyjny

 przysł. komputerowo

Wiktionary


komputeryzacyjny

przymiotnik relacyjny

 (1.1) inform. związany z komputeryzacją, dotyczący komputeryzacji

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) W naszym instytucie działania komputeryzacyjne podjęto już w latach dziewięćdziesiątych minionego wieku.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komputer mrz., komputerek mrz.,komputerowiec mos., komputeryzacja ż., komputeryzowanie n., komputerówka ż., komputerownia ż., komp mrz., skomputeryzowanie n.

 czas. komputeryzować ndk., skomputeryzować dk.

 przym. komputerowy

 przysł. komputerowo

Wiktionary


komputeryzować

czasownik przechodni niedokonany (dk. skomputeryzować)

 (1.1) inform. wyposażać w komputery

czasownik zwrotny niedokonany komputeryzować się (dk. skomputeryzować się)

 (2.1) inform. podlegać procesowi komputeryzacji

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komputer mrz., komputerek mrz., komputerowiec mos., komputeryzacja ż., komputeryzowanie n., komputerówka ż., komputerownia ż., komp mrz., skomputeryzowanie n.

 czas. skomputeryzować dk.

 przym. komputerowy, komputeryzacyjny

 przysł. komputerowo

Wiktionary


komputeryzowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) wprowadzenie komputerów i komputerowych metod przetwarzania informacji w określonej dziedzinie

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. skomputeryzowanie n., komputer m., komputeryzacja ż., komputerek m.

 przym. komputerowy, komputeryzacyjny

 czas. komputeryzować, skomputeryzować

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) komputeryzacja

Wiktionary


komputerzystka

kobieta pracująca przy komputerze


SJP.pl


komputować

czasownik

 (1.1) daw. obliczać, kompletować

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mpuˈtɔvat͡ɕ, AS: kõmputovać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komputowanie n., komputacja, komput

 przym. komputowy

Wiktionary


komputowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|komputować.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. komputować ndk.

Wiktionary


komputowy

przymiotnik od: komput


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) stpol. rejestrowy, rachunkowy, etatowy

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mpuˈtɔvɨ, AS: kõmputovy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komput m., komputacja ż.

 czas. komputować

Wiktionary


komputronik

Komputronik (oficjalnie Komputronik S.A.) – polska sieć sklepów, oferujących m.in. sprzęt komputerowy i urządzenia AGD oraz RTV. Przedsiębiorstwo powstało w październiku 1996 roku, kiedy otworzyło pierwszy sklep w Poznaniu.

Wikipedia


komputystyka

obliczanie danych potrzebnych do skonstruowania kalendarza liturgicznego


SJP.pl

Wikipedia


komracki

przymiotnik od: Komrat (stolica Gagauzji)


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z Komratem, dotyczący Komratu

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Komrat mrz.

Wiktionary


komrat

stolica Gagauzji (autonomicznego terytorium w Mołdawii)


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. miasto w południowej Mołdawii, nad rzeką Jałpuch;

Wiktionary

Wikipedia

Powiązane:

 przym. komracki

Wiktionary


komratowo

Komratowo – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Gąsawa.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bydgoskiego. Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 64 mieszkańców. Jest dwudziestą co do wielkości miejscowością gminy Gąsawa.

Wikipedia


komsin

Komsin – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie płońskim, w gminie Czerwińsk nad Wisłą.

Wieś duchowna Komsino położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie sąchockim ziemi ciechanowskiej województwa mazowieckiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa płockiego.

Wikipedia


komski

przymiotnik od: Kom (ostan i miasto w Iranie)


SJP.pl


komsomolec

członek Komsomołu, społeczno-politycznej organizacji młodzieży radzieckiej


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) hist. polit. członek komsomołu

Wiktionary

  • Komsomolec – członek komsomołu, radzieckiej organizacji młodzieżowej
  • Komsomolec – wyspa w archipelagu Ziemi Północnej
  • K-278 „Komsomolec” – radziecki okręt podwodny
  • T-20 Komsomolec – radziecki opancerzony gąsienicowy ciągnik artyleryjski
  • Komsomolec – osiedle w Rosji, w Kraju Stawropolskim, w rejonie kirowskim
  • Komsomolec – osiedle w Rosji, w Tatarstanie, w rejonie tukajewskim
Zobacz też
  • Komsomolsk
  • Komsomolskaja

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Książki Ostrowskiego, służące politycznej indoktrynacji młodego pokolenia, sprawiły, iż Korczagin stał się patronem pionierów i komsomolców.

 (1.1) Epoka Chruszczowa to również wyjazdy komsomolców do Kazachstanu i na Syberię […], megalomańskie hasła typu „Dogonimy i przegonimy Amerykę!”, obietnice bez pokrycia.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komsomoł mrz., Komsomoł mrz.

:: fż. komsomołka ż.

 przym. komsomolski

Wiktionary


komsomolsk

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. hist. Horiszni Pławni, miasto na Ukrainie, w obwodzie połtawskim (polski egzonim do 2016 roku);

 (1.2) geogr. zob. Komsomolsk nad Amurem.

Wiktionary

  • Komsomolsk nad Amurem – miasto w Rosji w Kraju Chabarowskim
  • Komsomolsk – miasto w Rosji, w obwodzie iwanowskim
  • Komsomolsk – dawna nazwa miasta Horiszni Pławni na Ukrainie w obwodzie połtawskim
  • Komsomolśk – dawna nazwa wsi Nimećka Mokra na Ukrainie w obwodzie zakarpackim

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. komsomoł mrz., Komsomoł mrz.

 przym. komsomolski

Wiktionary


komsomolski

dotyczący Komsomołu


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) hist. związany z komsomołem, dotyczący komsomołu

 (1.2) związany z Komsomolskiem nad Amurem

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komsomoł m., komsomolec m., komsomołka ż., Komsomolsk mrz., Komsomoł mrz.

Wiktionary


komsomoł

sowiecka organizacja społeczno-polityczna, wychowująca młodzież do 23 roku życia na ideowych komunistów, działająca w latach 1918-1991 pod kierownictwem Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) pot. hist. komunistyczna organizacja młodzieży w Związku Radzieckim, działająca w latach 1918-1991;

Wiktionary

Komsomoł (ros. Комсомо́л) – komunistyczna organizacja młodzieży w Rosji Sowieckiej i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, powstała w 1918 roku. Nazwa jest akronimem od słów Kommunisticzeskij Sojuz Mołodioży (Коммунистический союз молодёжи), czyli Komunistyczny Związek Młodzieży. Od 1922 pełna nazwa brzmiała Wsiesojuznyj Leninskij Kommunisticzeskij Sojuz Mołodioży (Всесоюзный Ленинский Коммунистический Союз Молодёжи), czyli Wszechzwiązkowy Leninowski Komunistyczny Związek Młodzieży.

Wikipedia

Powiązane:

 rzecz. komsomoł mrz., komsomolec mos., komsomołka ż., Komsomolsk mrz.

 przym. komsomolski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) Komunistyczny Związek Młodzieży (do 1922), Wszechzwiązkowy Leninowski Komunistyczny Związek Młodzieży (od 1922)

Wiktionary


komsomołka

komsomolec


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) hist. polit. członkini komsomołu

Wiktionary

Patrz:

komsomolec

Przykłady

 (1.1) Babka szczyciła się być komsomołką z przekonania, szczerze kochającą partię.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komsomoł mrz., Komsomoł mrz.

:: fm. komsomolec mos.

 przym. komsomolski

Wiktionary


komsta

nazwisko


SJP.pl

Osoby o tym nazwisku:

  • Henryk Komsta – polski inżynier
  • Marzena Komsta – polska kompozytorka
  • Tadeusz Komsta – polski rolnik, poseł na Sejm

Wikipedia


komtesa

z włoskiego: hrabina; contessa, kontessa


SJP.pl


komtur

1. mistrz, zwierzchnik w zakonie rycerskim;
2. zarządca prowincji (komturii) w państwach zakonów rycerskich i dowódca oddziału rycerskiego


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) hist. krzyżacki zwierzchnik komturii, okręgu administracyjnego i wojskowego

Wiktionary

Komtur, inaczej komandor – zwierzchnik domu zakonnego w niektórych zakonach rycerskich (np. krzyżacy, joannici, templariusze). Później w państwach tych zakonów – zarządca okręgu, prowincji (komturii), złożonej z 1 lub kilku zamków i przyległego terytorium. W zakonie krzyżackim podlegali mu prokuratorzy.

W krajach języka niemieckiego komtur jest także oznaczeniem II i III klasy orderowej.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃mtur, AS: kõmtur

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komturia ż., komturstwo n.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) komandor

Wiktionary


komturia

okręg administracyjno-sądowo-wojskowy podległy komturowi


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) hist. jednostka terytorialna zakonów rycerskich zarządzana przez komtura;

Wiktionary

Komturia (również: komenda, komandoria) – podstawowa jednostka administracyjno-terytorialno-wojskowa zakonów rycerskich, zarządzana przez komtura (komandora), obejmująca najczęściej zamek wraz z przylegającymi do niego dobrami ziemskimi.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Powierzono mu komturię na Warmii.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komtur mos., komturstwo n.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) komturstwo

Wiktionary


komturski

komtur


SJP.pl

Patrz:

komtur

komturstwo

urząd lub godność komtura, zwierzchnika okręgu w państwie krzyżackim


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) hist. urząd komtura

 (1.2) hist. jednostka terytorialna zakonów rycerskich zarządzana przez komtura

Wiktionary

Komturia (również: komenda, komandoria) – podstawowa jednostka administracyjno-terytorialno-wojskowa zakonów rycerskich, zarządzana przez komtura (komandora), obejmująca najczęściej zamek wraz z przylegającymi do niego dobrami ziemskimi.

Wikipedia

Przykłady

 (1.2) Powierzono mu komturstwo na Kaszubach.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komtur mos., komturia ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) komturia

Wiktionary


komuch

pogardliwie o zwolenniku socjalizmu, komunizmu; czerwony


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) pogard. polit. komunista lub inna osoba o poglądach lewicowych

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Komuchy precz do Moskwy!

 (1.1) Trzeba rozliczyć komuchów za ich świństwa.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃mux, AS: kõmuχ

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komuszka ż., komuchowatość ż.

:: zdrobn. komuszek m.

 przym. komuszy, komuchowaty, komunistyczny

 czas. komuszyć, zdekomunizować

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) bolszewik, mienszewik, czerwony, lewak

Wiktionary


komuchowanie

pogardliwie: bycie komunistą


SJP.pl


komuchowaty

pogardliwie: komunistyczny, socjalistyczny


SJP.pl


komuchowy

komuch; komuszy


SJP.pl


komuda

nazwisko


SJP.pl

Osoby o tym nazwisku:

  • Antoni Komuda – polski bokser
  • Jacek Komuda – polski pisarz
  • Stanisław Komuda – polski dziennikarz

Wikipedia


komuna

1. potocznie: ustrój komunistyczny lub ogół komunistów;
2. w ChRL w okresie tzw. "wielkiego skoku": podstawowa, samowystarczalna (z założenia) wspólnota wiejska, zajmująca się produkcją rolną i prymitywną produkcją przemysłową;
3. od lat 60. w USA i Europie Zachodniej: wspólnie zamieszkująca grupa ludzi o skrajnie lewicowych poglądach politycznych


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) wspólnota ludzi żyjących razem w oparciu o dzielenie się pracą i własnością;

 (1.2) pot. pejor. komunizm, socjalizm

 (1.3) pot. pejor. komuniści

Wiktionary

Komuna (francuskie słowo pochodzące z XII wieku od średniowiecznej łacińskiej communia, oznaczające duże skupisko ludzi dzielących wspólne życie; od łac. communis – rzeczy wspólne) – świadoma wspólnota ludzi żyjących razem, dzielących wspólne interesy, często posiadających wspólne wartości i przekonania, a także wspólne mienie, zasoby, a w niektórych komunach pracę, dochody lub majątek.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Hippisi nie chcieli zakładać rodzin, bo woleli żyć w komunach.

 (1.2) Kiedyś stali godzinami w kolejce po mięso, bo tak chciała komuna, dziś opychają się hamburgerami, bo tego chce amerykański koncern.

 (1.2) Za komuny nic nie było, a wszystko było; teraz wszystko jest, a nic nie ma.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmũna, AS: kõmũna

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komunizm m., komunista m., komunistka ż., komunia ż., komunizowanie n., komunistyczność ż., komunard m., komunizacja ż.

 przym. komunistyczny, komunalny, komunijny, komunistycznie

 czas. komunizować, zdekomunizować

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

 (1.1) wspólnota

hiponimy.

 (1.1) squat, kibuc

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. komunizm m., komunista m., komunistka ż., komunia ż., komunizowanie n., komunistyczność ż., komunard m., komunizacja ż.

 przym. komunistyczny, komunalny, komunijny, komunistycznie

 czas. komunizować, zdekomunizować

frazeologia.

etymologia.

 (1.1) etym|franc|commune. < etym|łac|communis. → wspólny, zwykły, powszechny

uwagi.

tłumaczenia.

* bułgarski: (1.1) комуна ż.

* niemiecki: (1.1) Kommune ż.; (1.2) Kommunismus m.

źródła.

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


komunalistka

komunalista


SJP.pl

Patrz:

komunalista

komunalistyczny

komunalizm


SJP.pl

Patrz:

komunalizm

komunalizacja

stworzenie wspólnoty majątkowej podległej samorządowi miejskiemu


SJP.pl

Komunalizacja – proces polegający na przejmowaniu mienia prywatnego lub państwowego przez podmioty komunalne. Komunalizacja mienia państwowego najczęściej odbywała się przy utworzeniu samorządu gminnego, w celu wyposażenia gmin w niezbędny do funkcjonowania majątek.

Wikipedia


komunalizacyjny

dotyczący komunalizacji


SJP.pl


komunalizm

1. podtrzymywanie antagonizmów między wspólnotami religijnymi w celu ich politycznego wykorzystania;
2. ekonomiczna koncepcja przekazywania związkom komunalnym różnych funkcji gospodarczych


SJP.pl

Komunalizm – zjawisko społeczne polegające na wykorzystywaniu różnic religijnych i podtrzymywaniu antagonizmów między wspólnotami religijnymi dla osiągnięcia celów politycznych. Przede wszystkim dotyczy hindusów i muzułmanów w Azji Południowej.Komunalizm indyjski, od czasu odzyskania niepodległości przez Indie, charakteryzuje się eskalacją nienawiści i przemocy.

Wikipedia


komunalizowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|komunalizować.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. skomunalizowanie n., komunalizacja ż., komunalnik m.

 czas. komunalizować ndk., skomunalizować dk.

 przym. komunalny

Wiktionary


komunalka

potocznie: mieszkanie komunalne


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pot. zakład usług komunalnych

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Komunalka dostała dotację na sprzęt w laboratorium.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mũˈnalka, AS: kõmũnalka

Wiktionary


komunalność

dawniej: władza miejska, samorząd miejski


SJP.pl


komunalny

1. należący do samorządu miejskiego, przynależny do miasta;
2. dawniej: będący komunałem; banalny, pospolity


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) urz. podlegający samorządowi miejskiemu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) W piśmie naczelnika wydziału infrastruktury komunalnej Jana Galicy przeczytać można, że inwestycja z punktu widzenia władz miasta jest nieopłacalna.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komuna ż., komunalnik m., komunalizacja ż., komunalizowanie n., skomunalizowanie n.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) miejski, municypalny

Wiktionary


komunard

osoba będąca uczestnikiem Komuny Paryskiej w 1871 roku


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) hist. uczestnik Komuny Paryskiej, zrywu ludności Paryża w 1871 roku

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komuna ż.

Wiktionary


komunardka

komunard


SJP.pl

Patrz:

komunard

komunarsk

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

 (1.1) geogr. hist. Ałczewsk, nazwa funkcjonująca w latach 1962-1992

Wiktionary

Ałczewsk (ukr. Алчевськ) – miasto na południowo-wschodniej Ukrainie, w obwodzie ługańskim, w Donieckim Zagłębiu Węglowym, oddalone 45 km od Ługańska. Stacja kolejowa.

Od 1961 miasto trzy razy zmieniało nazwy. Od 1931 do 1961 nazywało się Woroszyłowśk (Ворошиловск), później do 1991 Kommunarśk (Коммунарск), od 1991 nazywa się Ałczewsk.

Wikipedia

Powiązane:

 przym. komunarski

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) war. Kommunarsk, war. Kommunarśk

Wiktionary


komunał

to, co jest oczywiste, powszechnie znane; banał, frazes, truizm


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) wytarty frazes, nie wnosząca nic opinia, ogólne stwierdzenie

 (1.2) przest. topos;

Wiktionary

Topos (stgr. τόπος κοινός) lub miejsce wspólne (łac. locus communis), w dawniejszych polskich pracach niekiedy komunał – twierdzenie przyjmowane w danej kulturze bez dowodu, będące podstawą argumentacji (według definicji dialektycznej); gotowy do użycia, powszechnie znany argument, o dużej sile perswazyjnej, który można zastosować do udowadniania dowolnej tezy podczas wypowiedzi (według definicji retorycznej); ponadczasowy konstant w literaturze, przejawiający się w tożsamych znakach, motywach i sformułowaniach (według definicji literackiej).

Wikipedia

Synonimy:

 (1.2) miejsce wspólne

Wiktionary


komunałka

potocznie: mieszkanie komunalne, lokal mieszkalny będący własnością miasta


SJP.pl


komunia

1. w religii chrześcijańskiej: spożywanie hostii;
2. w religii chrześcijańskiej: hostia i wino symbolizujące ciało i krew Chrystusa;
3. część mszy katolickiej, w której celebrans i wierni spożywają komunię;
4. emocjonalne utożsamienie się z otoczeniem


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) rel. sakrament eucharystii;

 (1.2) rel. hostia

 (1.3) rel. świętych obcowanie, społeczność świętych;

 (1.4) rel. wspólnota Kościoła;

 (1.5) rel. część mszy, w czasie której celebrans i wierni spożywają hostię

 (1.6) książk. przen. emocjonalne utożsamienie się z czymś

Wiktionary

  • Komunia święta – sakrament
    • Pierwsza komunia święta
  • Komunia – świętych obcowanie, społeczność świętych
  • Komunia – jedność chrześcijan

Wikipedia

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmũɲja, AS: kõmũńi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 przym. komunijny

 rzecz. komuna ż.

Wiktionary


komunie

1. potocznie: ustrój komunistyczny lub ogół komunistów;
2. w ChRL w okresie tzw. "wielkiego skoku": podstawowa, samowystarczalna (z założenia) wspólnota wiejska, zajmująca się produkcją rolną i prymitywną produkcją przemysłową;
3. od lat 60. w USA i Europie Zachodniej: wspólnie zamieszkująca grupa ludzi o skrajnie lewicowych poglądach politycznych


SJP.pl


komunijny

przymiotnik relacyjny

 (1.1) rel. związany z sakramentem komunii świętej

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Dzieci podeszły do stopnia komunijnego i wyrecytowały przygotowane wiersze.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komunia ż., komuna ż.

Wiktionary


komunik

w dawnym wojsku polskim: niezwykle mobilny odział jazdy bez taboru, zdolny do błyskawicznych działań


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) hist. zastęp konny

 (1.2) hist. wojsk. jazda w szybkim marszu, bez taborów i armat;

Wiktionary

Komunik – w XVI–XVII-wiecznym wojsku polskim oddział konnicy zdolny do szybkich i niespodziewanych działań bojowych; w uproszczeniu: jazda poruszająca się bez taborów i armat.

Były to oddziały kawalerii oraz dragonów dostosowane do odbywania pospiesznych marszów dzięki pozbyciu się taborów i dodatkowego sprzętu (za to czasem z rezerwowymi końmi). Wyjątkowo podejmowane działanie komunikiem stosowano w celu:

  • zaskoczenia sił nieprzyjaciela (np. pod Kłuszynem 1610)
  • osaczenia nieprzyjaciela (np. pod Czarnem 1627)
  • uchwycenia przepraw na szlaku jego marszu (np. czambułów tatarskich powracających z łupem)
  • dywersji na jego dalekich tyłach (zagon Radziwiłła 1581, zagon Lisowskiego w Rosji 1615)

Wikipedia

Przykłady

składnia.

kolokacje.

synonimy.

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

 (1.2) iść komunikiem

etymologia.

uwagi.

współczesna.

tłumaczenia.

źródła.

== komunik (esperanto (morfem).) ==

wymowa.

znaczenia.

morfem|eo.

 (1.1) komunikować, komunikacyjny

odmiana.

przykłady.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmũɲik, AS: kõmũńik

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

frazeologia.

 (1.2) iść komunikiem

etymologia.

uwagi.

współczesna.

tłumaczenia.

źródła.

== komunik (esperanto (morfem).) ==

wymowa.

znaczenia.

morfem|eo.

 (1.1) komunikować, komunikacyjny

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


komunikacik

zdrobnienie od: komunikat


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od komunikat

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) To nie komunikat, lecz tylko mały komunikacik.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komunikat m., komunikator mos./mrz.

Wiktionary


komunikacja

1. ogół środków lokomocji służących do przemieszczania się;
2. regularne przemieszczanie się za pomocą środków lokomocji;
3. przekazywanie sobie informacji;
4. łączność między urządzeniami


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) ogół działań składających się na utrzymanie łączności między danymi miejscami; drogi, szlaki i środki lokomocji służące do utrzymywania tej łączności;

 (1.2) książk. porozumiewanie się, przekazywanie myśli, udzielanie wiadomości

Wiktionary

  • pojęcie obejmujące transport i łączność, tzn. przesyłanie informacji za pośrednictwem poczty, sieci telekomunikacyjnej, radia i telewizji
  • komunikacja interpersonalna – wymiana informacji między jej uczestnikami. Nośnikami danych mogą być słowa (komunikacja werbalna), gesty (komunikacja niewerbalna), teksty, obrazy, dźwięki czy też sygnały elektryczne albo fale radiowe
  • komunikacja językowa
  • komunikacja społeczna
  • komunikacja perswazyjna
  • komunikacja wokalna
  • komunikacja wizualna
  • komunikacja symboliczna
  • komunikacja międzykulturowa
  • komunikacja marketingowa
  • komunikacja polityczna
  • komunikacja wewnętrzna
  • komunikacja techniczna
  • komunikacja internetowa
  • komunikacja zintegrowana
  • komunikacja międzyprocesowa
  • komunikacja bliskiego zasięgu

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) System komunikacji miejskiej w Bielsku-Białej składa się z tras autobusowych (od 1927 roku), prowadzonych przez dwóch przewoźników.

 (1.2) W przypadku komunikacji interpersonalnej wyróżnić można trzy rodzaje kodów: językowy, parajęzykowy i pozajęzykowy.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mũɲiˈkat͡sʲja, AS: kõmũńikacʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komunikat mrz., komunikator mrz., komunikologia ż., komunikowanie n.

 czas. skomunikować, komunikować ndk., zakomunikować dk.

 przym. komunikacyjny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) łączność, ruch, wymiana, połączenie, transport

 (1.2) korespondencja, pismo, mowa, wiadomość

Wiktionary


komunikacyjność

komunikacyjny


SJP.pl

Patrz:

komunikacyjny

komunikacyjny

dotyczący komunikacji


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) związany z komunikacją, dotyczący komunikacji

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Następnego dnia przestaje działać sygnalizacja świetlna we Wrocławiu i Warszawie, oba miasta ogarnia komunikacyjny chaos.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mũɲikaˈt͡sɨjnɨ, AS: kõmũńikacyi ̯ny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komunikacja ż., komunikator mos./mrz.

Wiktionary


komunikant

w kościele katolickim: hostia przeznaczona dla wiernych


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) kośc. okrągły opłatek z mąki pszennej, mniejszy od hostii, używany podczas mszy;

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (2.1) kośc. przest. przystępujący do komunii

Wiktionary

Komunikant (łac. communicans – dzielący się z kimś) – w chrześcijaństwie mała hostia; wypiekany jest z mąki i wody. Po konsekracji staje się Komunią Świętą.

W Kościele katolickim po przeistoczeniu, jako postacie eucharystyczne, komunikanty przechowywane są w puszkach (cyboriach) w tabernakulum, aby zanosić komunię chorym do domów i adorować Najświętszy Sakrament w kościele.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Klaryski zajmują się wypiekiem komunikantów i hostii.

 (1.1) Wikaremu w Sokółce wypadł komunikant podczas rozdawania komunii świętej.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. fż. komunikantka

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) eucharystia, komunia, Najświętszy Sakrament

 (2.1) komunista

Wiktionary


komunikantka

komunikant


SJP.pl

Patrz:

komunikant

komunikat

1. oficjalna wiadomość podana do powszechnej wiadomości;
2. tekst zawierający taką wiadomość; 2. przekaz kierowany przez jedną osobę do drugiej;
3. wiadomość dla użytkownika komputera generowana przez system informatyczny, zwykle wyświetlana na ekranie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) wiadomość przekazywana przez nadawcę odbiorcy; wymieniana informacja.

Wiktionary

Komunikat, przekaz informacyjny – tekst (system) złożony z wyrażeń danego języka o strukturze zgodnej z regułami syntaktyki (gramatyki) tego języka, skończony zbiór zdań danego języka) z przyporządkowaną mu materialną realizacją w postaci procesu fizycznego (sygnału) w medium transmisyjnym (komunikat czynny) lub stanu układu fizycznego (zapisu) na nośniku danych (komunikat bierny), przekazany przez nadawcę (nadajnik) komunikatu odbiorcy (odbiornikowi) komunikatu, lub odebrany przez odbiorcę (odbiornik), w jednym akcie komunikacji (procesie komunikacyjnym).

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) W radiu nadano komunikat o pożarze w lesie.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mũˈɲikat, AS: kõmũńikat

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komunikacja ż., komunikator mos./mrz.

 czas. komunikować ndk.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) przekaz, wiadomość

Wiktionary


komunikator

program komputerowy do komunikacji; messenger, mesendżer


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) środek komunikacji

 (1.2) środek masowego przekazu

 (1.3) inform. program komputerowy pozwalający na przesyłanie natychmiastowych komunikatów pomiędzy komputerami;

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (2.1) ktoś komunikatywny, mający zdolność skutecznego docierania do odbiorcy w procesie porozumiewania

 (2.2) nauk. nadawca komunikatu

Wiktionary

Komunikator internetowy (ang. instant messenger, od tego skrót IM) – program komputerowy pozwalający na przesyłanie natychmiastowych komunikatów (komunikacja natychmiastowa – ang. instant messaging) pomiędzy dwoma lub większą liczbą komputerów, poprzez sieć komputerową, zazwyczaj Internet (dlatego komunikatory internetowe). Od poczty elektronicznej różni się tym, że oprócz samej wiadomości, przesyłane są także informacje o obecności użytkowników, co zwiększa znacznie szansę na prowadzenie bezpośredniej konwersacji.

Wikipedia

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mũɲiˈkatɔr, AS: kõmũńikator

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komunikacja ż., komunikat m., komunikowanie n., zakomunikowanie n., komunikatywność n., niekomunikatywność ż., komunikacik m.

 czas. skomunikować, komunikować ndk., zakomunikować dk.

 przym. komunikacyjny, komunikatywny, niekomunikatywny

 przysł. komunikatywnie, niekomunikatywnie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.3) komunikator internetowy

Wiktionary


komunikatorka

komunikator (osoba)


SJP.pl


komunikatorowy

komunikator


SJP.pl

Patrz:

komunikator

komunikatywnie

przysłówek

 (1.1) w sposób komunikatywny

Wiktionary

Powiązane:

 przym. komunikatywny

 rzecz. komunikator mos./mrz.

Wiktionary


komunikatywniej

stopień wyższy od przysłówka: komunikatywnie


SJP.pl


komunikatywniejszy

stopień wyższy od przymiotnika: komunikatywny; bardziej komunikatywny


SJP.pl


komunikatywność

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) odprzym. cecha tego, co jest komunikatywne; cecha tych, którzy są komunikatywni

Wiktionary

Powiązane:

 przym. komunikatywny

 przysł. komunikatywnie

 rzecz. komunikator mos./mrz.

Wiktionary


komunikatywny

1. o tekście, dziele sztuki itp.: niosący jasne, zrozumiałe przesłanie lub komunikat; zrozumiały, wyrazisty;
2. umiejący nawiązywać kontakty i porozumiewać się z innymi ludźmi;
3. związany z przekazywaniem informacji, porozumiewaniem się


SJP.pl


komunikować

rzadko: komunikować się - przyjmować, przyjąć komunię


SJP.pl

czasownik przechodni niedokonany (dk. zakomunikować)

 (1.1) przekazywać wiadomość

 (1.2) rel. udzielać komunii

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zakomunikować)

 (2.1) rel. przyjmować komunię

 (2.2) przest. być połączonym

czasownik zwrotny niedokonany komunikować się (dk. skomunikować się)

 (3.1) mieć kontakt

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komunikacja ż., komunikowanie n., komunikat mrz., komunikator mos./mrz.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) informować, obwieszczać, ogłaszać, powiadamiać

 (2.2) łączyć się

 (3.1) kontaktować się

Wiktionary


komunikowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) przekazywanie wiadomości

 (1.2) utrzymywanie kontaktu

 (1.3) rel. udzielanie komunii

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Antropolodzy uznają komunikowanie za jedną z podstawowych cech człowieczych.

 (1.2) Przestaliście w ogóle inwestować w komunikowanie z waszymi własnymi dziećmi.

 (1.3) Szafarze pomagają proboszczowi w komunikowaniu na mszach porannych.

Wiktionary

Powiązane:

 czas. skomunikować, komunikować ndk., zakomunikować dk.

 rzecz. komunikator mos./mrz., komunikacja ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) książk. komunikacja

Wiktionary


komunista

1. członek partii komunistycznej;
2. zwolennik komunizmu


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) polit. zwolennik komunizmu

 (1.2) żart. przyjmujący pierwszą komunię

Wiktionary

Komunizm (od łac. communis „wspólny, powszechny”) – polityczna i ekonomiczna ideologia klasyfikowana jako utopijna, której celem jest utworzenie społeczeństwa pozbawionego ucisku i wyzysku klasowego, opartego na braku własności prywatnej (w rozumieniu marksistowskim), kolektywnej własności środków produkcji i wspólnotowym podziale dóbr. W pismach Karola Marksa, Fryderyka Engelsa i innych teoretyków marksizmu, komunizm jest przyszłym ustrojem rozwiniętych społeczeństw, w którym wspólnota własności obejmować będzie przede wszystkim środki produkcji. Potocznie mianem komunizmu określa się też ustrój polityczny zaprowadzony w państwach, w których władzę zdobyły dyktatury i partie komunistyczne (zob. ZSRR i blok wschodni).

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Zarówno komuniści, jak i faszyści byli zwolennikami państwo totalnego, które jest rządzone przez jedną wszechwładną partię, a życie obywateli jest poddane całkowitej kontroli państwa.

 (1.2) Po mszy z kościoła wyległy tłumy ubranych na biało „komunistów”.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mũˈɲista, AS: kõmũńista

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komunizm mrz., komuna ż.

:: fż. komunistka ż.

 czas. zdekomunizować, komunizować ndk.

 przym. komunistyczny, komunistycznie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pogard. komuch, czerwony

Wiktionary


komunistka

zwolenniczka komunizmu


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) polit. zwolenniczka komunizmu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Czytam sobie dyskusję na facebooku i doszłam do wniosku, że chyba jestem komunistką, przynajmniej w oczach zwolenników prywatyzacji i takich tam.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mũˈɲistka, AS: kõmũńistka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komunizm m., komuna ż., komunizowanie n.

:: fm. komunista m.

 czas. zdekomunizować, komunizować ndk.

 przym. komunistyczny, komunistycznie

Wiktionary


komunistycznie

przymiotnik

 (1.1) w sposób komunistyczny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komunizm m., komunista m., komunistka ż., komuna ż.

 przym. komunistyczny

Wiktionary


komunistyczny

komunizm


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) polit. związany z komunizmem, dotyczący komunizmu

Wiktionary

Patrz:

komunizm

Przykłady

 (1.1) Po rozwiązaniu się Związku Radzieckiego nastąpił rozłam w partii komunistycznej.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mũɲiˈstɨt͡ʃnɨ, AS: kõmũńistyčny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komunizm m., komunista m., komunistka ż., komuch m., komuszek m., komuna ż., komunizacja ż., komunizowanie n., skomunizowanie n.

 czas. zdekomunizować, komunizować ndk., skomunizować dk.

 przym. komuszy, komunizacyjny, komunistycznie

 przysł. komunistycznie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) bolszewicki

Wiktionary


komunitarianin

zwolennik komunitaryzmu, nurtu filozoficznego podkreślającego znaczenie wspólnoty w życiu człowieka


SJP.pl


komunitarianizm

Komunitaryzm (lub komunitarianizm) – nurt we współczesnej filozofii polityki, podkreślający ważność i wartość wspólnot w społecznym życiu człowieka. Narodził się jako odpowiedź na proceduralny liberalizm sformułowany przez Johna Rawlsa w książce Teoria sprawiedliwości (wyd. 1971, wyd. pol. 1994) oraz na kryzys kapitalizmu w drugiej połowie XX wieku.

Wikipedia


komunitaryzm

w filozofii: współczesny nurt podkreślający znaczenie wspólnoty w życiu człowieka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) filoz. socjol. nurt we współczesnej filozofii polityki, podkreślający ważność i wartość wspólnot w społecznym życiu człowieka;

Wiktionary

Komunitaryzm (lub komunitarianizm) – nurt we współczesnej filozofii polityki, podkreślający ważność i wartość wspólnot w społecznym życiu człowieka. Narodził się jako odpowiedź na proceduralny liberalizm sformułowany przez Johna Rawlsa w książce Teoria sprawiedliwości (wyd. 1971, wyd. pol. 1994) oraz na kryzys kapitalizmu w drugiej połowie XX wieku.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Komunitaryzm powstał i jest popularny (głównie jako model metodologiczny) w Stanach Zjednoczonych. (Wikipedia)

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃mũɲiˈtarɨsm̥, AS: kõmũńitarysm̦

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komunitarianin m.

 przym. komunitariański

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) komunitarianizm

Wiktionary


komunizacja

nadawanie czemuś cech komunistycznych, wprowadzanie komunizmu


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) hist. polit. wprowadzanie komunizmu

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Komunizacji Czechosłowacji sprzyjała sytuacja ekonomiczna kraju.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komunizm mrz., komuna

 czas. zdekomunizować, komunizować ndk.

 przym. komunistyczny

Wiktionary


komunizator

osoba wprowadzająca komunizm


SJP.pl


komunizm

1. ideologia i doktryna społeczna głosząca zniesienie własności prywatnej i różnic klasowych, uspołecznienie środków produkcji i równy podział dóbr;
2. bezklasowy ustrój społeczny o takiej ideologii;
3. totalitarny ustrój społeczny, oparty na monopolu władzy jednej partii, centralnym planowaniu i państwowej własności środków produkcji


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) hist. polit. ustrój ekonomiczny i doktryna polityczna, zgodnie z którymi środki produkcji powinny być własnością społeczeństwa;

Wiktionary

Komunizm (od łac. communis „wspólny, powszechny”) – polityczna i ekonomiczna ideologia klasyfikowana jako utopijna, której celem jest utworzenie społeczeństwa pozbawionego ucisku i wyzysku klasowego, opartego na braku własności prywatnej (w rozumieniu marksistowskim), kolektywnej własności środków produkcji i wspólnotowym podziale dóbr. W pismach Karola Marksa, Fryderyka Engelsa i innych teoretyków marksizmu, komunizm jest przyszłym ustrojem rozwiniętych społeczeństw, w którym wspólnota własności obejmować będzie przede wszystkim środki produkcji. Potocznie mianem komunizmu określa się też ustrój polityczny zaprowadzony w państwach, w których władzę zdobyły dyktatury i partie komunistyczne (zob. ZSRR i blok wschodni).

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Przez większą część drugiej połowy XX wieku ustrojem Polski był komunizm.

 (1.1) Komunizm jest już przez wszystkie potęgi europejskie uznany za potęgę.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmũɲism̥, AS: kõmũńism̦

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komuna ż., komunizacja ż., dekomunizacja ż., rekomunizacja ż., komunista mos., komunistka ż., komuch mos., komuszek mos., komuszka ż., komunizator mos., dekomunizator mos., komunizowanie n., dekomunizowanie n., odkomunizowanie n., rekomunizowanie n., skomunizowanie n., zdekomunizowanie n., komuszenie n., skomuszenie n.

 czas. komunizować ndk., dekomunizować ndk., odkomunizować dk., rekomunizować ndk., skomunizować dk., zdekomunizować dk., komuszyć ndk., skomuszyć dk.

 przym. komunistyczny, komuszy, dekomunizacyjny, rekomunizacyjny, skomunizowany, komunistycznie

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

 (1.1) kapitalizm, antykomunizm, liberalizm

hiperonimy.

 (1.1) totalitaryzm

hiponimy.

 (1.1) maoizm, stalinizm, trockizm

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. komuna ż., komunizacja ż., dekomunizacja ż., rekomunizacja ż., komunista mos., komunistka ż., komuch mos., komuszek mos., komuszka ż., komunizator mos., dekomunizator mos., komunizowanie n., dekomunizowanie n., odkomunizowanie n., rekomunizowanie n., skomunizowanie n., zdekomunizowanie n., komuszenie n., skomuszenie n.

 czas. komunizować ndk., dekomunizować ndk., odkomunizować dk., rekomunizować ndk., skomunizować dk., zdekomunizować dk., komuszyć ndk., skomuszyć dk.

 przym. komunistyczny, komuszy, dekomunizacyjny, rekomunizacyjny, skomunizowany, komunistycznie

frazeologia.

etymologia.

 etym|franc|communisme.

uwagi.

* Formy liczby mnogiej w tabeli odmiany zostały podane za Słownikiem gramatycznym języka polskiego. Inne słowniki (np.: Uniwersalny słownik języka polskiego; hasło: „komunizm”) odnotowują, że rzeczownik ten nie tworzy liczby mnogiej.

* Choć zapis „komuniźmie” odpowiada typowej wymowie, nie jest on zgodny z polskimi konwencjami ortograficznymi, które nakazują zawsze stosować zapis „komunizmie”, niezależnie od sposobu wymowy.

tłumaczenia.

* albański: (1.1) komunizëm

* angielski: (1.1) communism

* arabski: (1.1) شيوعية

* azerski: (1.1) kommunizm

* baskijski: (1.1) komunismo

* białoruski: (1.1) камунізм m.

* bułgarski: (1.1) комунизъм m.

* chorwacki: (1.1) komunizam m.

* duński: (1.1) kommunisme w.

* esperanto: (1.1) komunismo

* farerski: (1.1) kommunisma ż.

* fiński: (1.1) kommunismi

* francuski: (1.1) communisme m.

* grenlandzki: (1.1) kommunistiussuseq

* hiszpański: (1.1) comunismo m.

* interlingua: (1.1) communismo

* islandzki: (1.1) kommúnismi m.

* japoński: (1.1) 共産主義

* jidysz: (1.1) קאָמוניזם m. (komunizm)

* kaszubski: (1.1) kòmùnizm m.

* łaciński: (1.1) communismus m.

* niderlandzki: (1.1) communisme n.

* niemiecki: (1.1) Kommunismus m.

* polski język migowy: PJM-ukryj| (1.1) {{PJM|komunizm. ,. PJM|komunizm 2.}}

* rosyjski: (1.1) коммунизм m.

* slovio: (1.1) komunizm (комунизм)

* słowacki: (1.1) komunizmus

* szwedzki: (1.1) kommunism w.

* tajski: (1.1) ลัทธิคอมมิวนิสต์

* turecki: (1.1) komünizm

* ukraiński: (1.1) комунізм m.

* volapük: (1.1) kobädim

* węgierski: (1.1) kommunizmus

* wietnamski: (1.1) chủ nghĩa cộng sản

* włoski: (1.1) comunismo m.

źródła.

== komunizm (slovio.) ==

ortografie. комунизм

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik

 (1.1) komunizm

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


komunizować

czasownik niedokonany

 (1.1) polit. wprowadzać lub upowszechniać komunizm

 (1.2) sympatyzować z komunizmem

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) W następnych dziesięcioleciach zaczęły się komunizować kolejne warstwy społeczne.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komuna ż., komunizm m., komunizacja ż., komunista m., komunistka ż., komunizowanie n.

 przym. komunistyczny

 czas. dekomunizować, zdekomunizować

Wiktionary


komunizowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) sympatyzowanie z komunizmem lub z komunistami

 (1.2) czynienie czegoś komunistycznym

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. skomunizowanie n., komunizm m., komunista m., komunistka ż., komuna ż.

 czas. zdekomunizować, komunizować ndk., skomunizować dk.

 przym. komunistyczny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1-2) niekomunizowanie

Wiktionary


komunoliberał

pejoratywnie: osoba próbująca uchodzić za liberała, której działania wskazują na wyznawanie poglądów komunistycznych


SJP.pl


komuszek

zdrobnienie od: komuch


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) zdrobn. od zob. komuch.

Wiktionary

Patrz:

komuch

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmuʃɛk, AS: kõmušek

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komuch m.

:: fż. komuszka ż.

 przym. komuszy, komunistyczny

 czas. komuszyć, zdekomunizować

Wiktionary


komuszka

komuch


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) pogard. zwolenniczka komunizmu lub innych idei lewicowych

Wiktionary

Patrz:

komuch

Przykłady

 (1.1) Kiedyś większość czerwonych stanowili mężczyźni. Teraz pomagają im też komuszki.

 (1.1) Proszę bardzo, walcz sobie o równouprawnienie, ale nie bądź zaraz komuszką!

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmuʃka, AS: kõmuška

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komuch m., komuszek m., komunizm mrz.

 czas. zdekomunizować

Wiktionary


komuszy

pogardliwie: właściwy komuchom, mający cechy komunistyczne, związany z komunizmem, komunistami


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) pot. związany z komuchem, dotyczący komucha

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈmuʃɨ, AS: kõmušy

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komuch m., komuszek m., komunizm mrz.

 przym. komunistyczny

 czas. zdekomunizować

Wiktionary


komuszyć

potocznie:
1. poddawać kogoś lub coś wpływom komunizmu, doprowadzać do nabierania cech komunistycznych;
2. komuszyć się - poddawać się działaniu ideologii komunistycznej, przystępować do komunistów


SJP.pl


komutacja

1. w elektrotechnice: automatyczne przełączenie kierunku lub drogi przepływu prądu;
2. w telekomunikacji:
a) zestawianie łącza na czas trwania transmisji sygnału;
b) transmisja danych w postaci pakietów;
3. w językoznawstwie: współzależność elementów planu treści i planu wyrażenia


SJP.pl

Komutacja – dynamiczne zestawianie połączeń.

Wikipedia


komutacyjny

dotyczący komutacji


SJP.pl


komutant

szczególna podgrupa danej grupy pomocna przy badaniu jej przemienności


SJP.pl

Komutant – szczególna podgrupa danej grupy pomocna przy badaniu jej przemienności.

Wikipedia


komutator

część maszyny elektrycznej pełniąca rolę prostownika


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) elektr. element przełączający umieszczany na wirniku komutatorowych maszyn elektrycznych;

 (1.2) inform. urządzenie łączące segmenty sieci komputerowej;

 (1.3) mat. wskaźnik stopnia nieprzemienności pewnego działania dwuargumentowego;

Wiktionary

  • komutator – część maszyny elektrycznej
  • komutator – przełącznik w sieciach komputerowych
  • komutator – funkcja matematyczna

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Komutator pozwala na takie przełączanie uzwojeń wirnika, by kierunek siły elektrodynamicznej powstającej w wirniku był stały.

 (1.2) Zadaniem komutatora jest przekazywanie ramki między segmentami sieci z doborem portu przełącznika, na który jest przekazywana.

 (1.3) Komutator dwóch elementów g i h należących do grupy G to element [g, h] = g^{-1}h^{-1}gh.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃muˈtatɔr, AS: kõmutator

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komutant m.

 czas. komutować ndk.

 przym. komutatorowy

Wiktionary


komutatorowy

przymiotnik od: komutator


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) dotyczący komutatora

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komutator m.

Wiktionary


komutatywność

właściwość operacji algebraicznych polegająca na niezależeniu wyniku operacji wykonanej na dwóch elementach od ich kolejności; przemienność


SJP.pl

Przemienność, komutatywność – własność niektórych działań dwuargumentowych polegająca na niezależności wyniku od kolejności argumentów. Formalnie: niech \diamondsuit będzie działaniem dwuargumentowym w zbiorze X, czyli \diamondsuit :X^{2}\to X. Działanie to nazywa się przemiennym, jeśli dla każdej pary elementów x,y\in X zachodzi równość: x\diamondsuit y=y\diamondsuit x.

Wikipedia


komutować

przełączać obwody elektryczne


SJP.pl


komużeś

wzmocniony zaimek pytajny "komuż" połączony z końcówką czasownikową "-eś" (np. "Komużeś powiedział te słowa?")


SJP.pl


komuły

drążki, do których przywiązane są końce sieci rybackich


SJP.pl


komysz

(zwykle w liczbie mnogiej)
1. krzak, zarośle, zwłaszcza na miejscach podmokłych;
2. zwierzęce legowisko w zaroślach


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) przest. zakrzaczenie, zwłaszcza na terenie podmokłym

 (1.2) przest. zwierzęce legowisko w zaroślach

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komysze nmos., Komyszów m., Komyszew m.

 przym. komyszowy

Wiktionary


komysze

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

 (1.1) przest. zakrzaczenia, zwłaszcza na terenie podmokłym

forma rzeczownika|rodzaj=męskorzeczowy.

 (2.1) lm. od komysz

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Nie ma gwaru, cicho, głucho, / Jedne szeleszczą komysze; / Natężone wszystkich ucho, / Usta milczą, pierś nie dysze.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komysz m., Komyszów m., Komyszew m.

 przym. komyszowy

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) zarośla, chaszcze

Wiktionary


komyszowy

przymiotnik relacyjny

 (1.1) przest. związany z komyszami lub komyszem, dotyczący komyszy lub komysza

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) W komyszowych zaroślach miał ukrytą małą łódeczkę. W tym samym miejscu trzymał wiosła, blaszanki z zapasem glist, dwuskrzydłowe sieci, zmajstrowane przez dziadka Fiłata, wędki.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komysz m., komysze nmos., Komyszów m., Komyszew m.

Wiktionary


komża

katolicka biała szata liturgiczna; komeżka


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) kośc. biała szata liturgiczna, względnie krótka (do ud), o szerokich rękawach;

Wiktionary

Komża (łac. comisia – koszula) – szata liturgiczna używana przez ministranta. Jest to skrócona alba o szerokich rękawach. Komża ma kolor biały, co symbolizuje czystość serca i ducha.

Do XI w. komża była używana wyłącznie w chórach, podczas liturgii godzin jako strój chórowy. Dopiero od XIV w. może być stosowana we wszystkich czynnościach liturgicznych, dla których wyraźnie nie zastrzeżono użycia alby.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Przed drzwiami zakrystii stoi ojciec Piotr w komży i ze stułą.

 (1.1) Klaryski uszyły dziesięć nowych komż.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: zdrobn. komeżka ż.

 przym. komżowy

Wiktionary


komżowy

przymiotnik relacyjny

 (1.1) dotyczący komży, związany z komżą

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Klaryski mają dobry materiał komżowy, kiedyś u nich szyłem komeżki dla ministrantów.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. komża ż., komeżka ż.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) na komże

Wiktionary


koń

1. ssak nieparzystokopytny hodowany jako zwierzę domowe, pociągowe lub wierzchowe;
2. figura szachowa w kształcie głowy konia; konik, skoczek;
3. zabawka dziecięca wyobrażająca konia;
4. podłużna skrzynka do ćwiczeń gimnastycznych;
5. żartobliwie: penis; kuśka, banan, ptaszek;
6. koń mechaniczny - jednostka mocy silnika;
7. koń trojański - złośliwe oprogramowanie o destruktywnym działaniu, instalujące się i działające w ukryciu; trojan;
8. koń plamisty - gatunek ryby z rodziny karpiowatych; koń pstry


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. koń

Wiktionary

Koń domowy (Equus caballus) – gatunek udomowionego ssaka nieparzystokopytnego z rodziny koniowatych (Equuidae).

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Kóń je spokojniejszy jak mo blinde na oczach. sic.

Wiktionary


kon-tiki

1. bóg Inków;
2. tratwa Thora Heyerdahla


SJP.pl

Wyprawa Kon-Tiki – podróż Thora Heyerdahla na tratwie Kon-Tiki przez Ocean Spokojny w 1947 roku.

Wikipedia


konać

być w trakcie umierania, tracić życie


SJP.pl

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. skonać)

 (1.1) przestawać żyć, umierać w agonii

 (1.2) daw. kończyć coś, wykonywać do końca

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Chora kona w swoim własnym łóżku.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. konanie n., skonanie n.

 czas. skonać dk.

 przym. skonany

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) umierać, odchodzić, gasnąć

Wiktionary


konająca

kobieta umierająca, będąca w agonii; umierająca


SJP.pl


konający

taki, który umiera, kona, jest w agonii; umierający


SJP.pl


kónajączka

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. rel. dzwonienie konającemu

Wiktionary


konak

w krajach osmańskich i bałkańskich: duży, reprezentacyjny budynek, zwykle gmach urzędu


SJP.pl

Konak – reprezentacyjna budowla mieszkalna, rezydencja władcy lub wysokich urzędników państwowych na obszarze Imperium Osmańskiego.

Wikipedia


konakri

stolica Gwinei; Konakry


SJP.pl


konakry

stolica Gwinei; Konakri


SJP.pl

rzeczownik, nazwa własna

 (1.1) geogr. stolica Gwinei;

Wiktionary

Konakry (fr. Conakry) – stolica Gwinei, leży w zachodniej części kraju, nad Oceanem Atlantyckim. Znaczna część miasta znajduje się na wyspie Tombo. W 2014 roku liczyło ok. 1,7 mln mieszkańców.

Konakry jest głównym gospodarczym i kulturalno-naukowym ośrodkiem Gwinei, a także największym portem morskim kraju. Klimat Konakry w klasyfikacji klimatów Köppena należy do klimatów tropikalnych monsunowych (Am).

Wikipedia

Wymowa:

IPA: kɔ̃ˈnakrɨ, AS: kõnakry

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. konakryjczyk mos., konakryjka ż.

 przym. konakryjski

Wiktionary


konakryjczyk

mieszkaniec Konakri (Konakry) (stolicy Gwinei)


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) mieszkaniec miasta Konakry

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃naˈkrɨjt͡ʃɨk, AS: kõnakryi ̯čyk

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Konakry n.

:: fż. konakryjka ż.

 przym. konakryjski

Wiktionary


konakryjka

mieszkanka Konakri


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) mieszkanka miasta Konakry

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃naˈkrɨjka, AS: kõnakryi ̯ka

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Konakry n.

:: fm. konakryjczyk mos.

 przym. konakryjski

Wiktionary


konakryjski

Konakry (stolica Gwinei)


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) odnoszący się do miasta Konakry

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃naˈkrɨjsʲci, AS: kõnakryi ̯sʹḱi

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. Konakry n., konakryjczyk mos., konakryjka ż.

Wiktionary


konanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) umieranie

Wiktionary

Agonia – proces umierania poprzedzający śmierć, czyli okres poprzedzający ustanie funkcji życiowych organizmu. Polega na stopniowym zanikaniu czynności życiowych, prowadzący do śmierci klinicznej, a następnie biologicznej. Agonia nie zawsze kończy się zgonem. Zastosowanie reanimacji może odwrócić jej proces.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Deszcz jak siwe łodygi, szary szum, • a u okien smutek i konanie.

 (1.1) Nosimy nieustannie w ciele naszym konanie Jezusa, aby życie Jezusa objawiło się w naszym ciele.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. skonanie n.

 czas. konać ndk., skonać dk.

 przym. skonany

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) umieranie, agonia

Wiktionary


konar

gruba gałąź drzewa wyrastająca bezpośrednio z pnia


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) gruba, wyrastająca z pnia, gałąź z licznymi odroślami

 (1.2) łow. część poroża z jednej strony głowy

 (1.3) żart. grub. penis

Wiktionary

Gałąź – fragment pędu stanowiący boczne odgałęzienie pnia roślin drzewiastych. Grube gałęzie odchodzące bezpośrednio od pnia nazywane są konarami.

Sposób wzrostu gałęzi ma istotny wpływ na kształt korony drzewa. Zwykle kąt nachylenia gałęzi zmienia się od ostrego w górnej części korony, poprzez zbliżony do prostego w środkowej części korony, po opadające gałęzie w dolnej części. Położenie gałęzi ulega zmianie w trakcie ontogenezy. Młode odgałęzienia zwykle odrastają pod kątem ostrym w stosunku do pnia. W miarę wzrostu uginają się zwiększając kąt do rozwartego. Nierzadko końce gałęzi ponownie wznoszą się ku górze zapewniając liściom odpowiedni dostęp do światła.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Deszcz przybrał na sile, wiatr targał konarami drzew.

 (1.3) Na jej widok konar mi płonie.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃nar, AS: kõnar

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz.

:: zdrobn. konarek

 przym. konarny, konarzysty

 przysł. konarzysto

Wiktionary

Synonimy:

 (1.2) tyka

Wiktionary


konarek

1. mały konar, gałązka, element wyposażenia akwariów i terrariów;
2. konarek tajgowy - reliktowy chrząszcz lasów pierwotnych


SJP.pl


konarowski

nazwisko


SJP.pl


konarski

nazwisko


SJP.pl

Osoby o tym nazwisku:

  • Agrypin Konarski (1820–1863) – rzymskokatolicki duchowny, kapelan w powstaniu styczniowym
  • Andrzej Konarski – poseł na sejm I Rzeczypospolitej, pełnił role burgrabiego, starosty i kasztelana
  • Andrzej Konarski (ur. 1938) – polski inżynier komunikacji i urbanista, działacz turystyczny, popularyzator
  • Andrzej Konarski (ur. 1952) – działacz NSZZ „Solidarność” w latach 80.
  • Dawid Konarski – polski siatkarz, grający na pozycji atakującego
  • Dawid Konarski - opat klasztoru w Oliwie
  • Feliks Konarski – polski poeta, pisarz, aktor, pieśniarz, również piłkarz
  • Feliks Konarski (XVI wiek) – polski szlachcic, starosta białoborski i hamersztyński
  • Feliks Konarski (zm. 1609) – polski szlachcic, ławnik powiatu świeckiego
  • Jan Konarski (1447–1525) – rzymskokatolicki duchowny
  • Jan Konarski – polski rzeźbiarz
  • Kazimierz Konarski – polski historyk, archiwista, autor powieści i wierszy dla dzieci i młodzieży.
  • Krzysztof Konarski – dworzanin królewski, starosta jurborski, członek Komisji Morskiej Zygmunta Augusta
  • Leszek Konarski – polski samorządowiec, działacz opozycji demokratycznej w PRL
  • Łukasz Konarski – polski samorządowiec i urzędnik
  • Marek Konarski – polski muzyk jazzowy
  • Marian Konarski – malarz, rzeźbiarz, poeta, teoretyk sztuki.
  • Michał Konarski – polski aktor teatralny, filmowy i dubbingowy.
  • Michał Konarski (ok. 1557 – ok. 1612) – wojewoda pomorski
  • Michał Konarski (zm. 1641) – opat klasztoru w Oliwie
  • Michał Konarski (zm. 1750) – kasztelan sandomierski w 1740 roku, kasztelan wiślicki w latach 1731–1740, starosta bachtyński.
  • Michał Konarski – polski pedagog, literat, testator na cele społeczne.
  • Stanisław Konarski – rzymskokatolicki duchowny, dramatopisarz, poeta, tłumacz, edytor, pedagog, publicysta, reformator szkolnictwa
  • Stanisław Konarski (zm. ok. 1590) – poseł na Sejm I Rzeczypospolitej
  • Stanisław Konarski (zm. 1625) – kasztelan gdański, wojewoda malborski
  • Stanisław Konarski (ok. 1695 – ok. 1778) – kasztelan chełmski ok. 1724, senator I RP
  • Stanisław Konarski (zm. 1757) – kasztelan chełmiński
  • Stanisław Konarski (1923 – 2007) – historyk varsavianista
  • Stefan Konarski – polski polityk, związkowiec, historyk, senator IV kadencji.
  • Szymon Konarski – polski działacz niepodległościowy
  • Szymon Konarski – polski ekonomista, heraldyk i genealog.
  • Wawrzyniec Konarski – polski politolog
  • Włodzimierz Konarski – polski polityk, działacz PZPR, poseł na Sejm II i III kadencji.

Wikipedia


konary

plątanina gałęzi


SJP.pl

W Polsce
  • Konary – część miasta Żabno
  • Konary – wieś w woj. dolnośląskim, w pow. strzelińskim, w gminie Przeworno
  • Konary – wieś w woj. dolnośląskim, w pow. średzkim, w gminie Udanin
  • Konary – wieś w woj. dolnośląskim, w pow. wołowskim, w gminie Wińsko
  • Konary – wieś w woj. kujawsko-pomorskim, w pow. inowrocławskim, w gminie Dąbrowa Biskupia
  • Konary – wieś w woj. kujawsko-pomorskim, w pow. radziejowskim, w gminie Osięciny
  • Konary – wieś w woj. łódzkim, w pow. kutnowskim, w gminie Krzyżanów
  • Konary – wieś w woj. łódzkim, w pow. zgierskim, w gminie Ozorków
  • Konary – wieś w woj. małopolskim, w pow. krakowskim, w gminie Mogilany
  • Konary – wieś w woj. mazowieckim, w pow. grójeckim, w gminie Warka
  • Konary – wieś w woj. mazowieckim, w pow. nowodworskim, w gminie Nasielsk
  • Konary – wieś w woj. mazowieckim, w pow. płockim, w gminie Bielsk
  • Konary – część wsi Głogów w woj. mazowieckim, w pow. przysuskim, w gminie Wieniawa
  • Konary – wieś w woj. mazowieckim, w pow. sochaczewskim, w gminie Brochów
  • Konary – wieś w woj. mazowieckim, w pow. wołomińskim, w gminie Tłuszcz
  • Konary – wieś w woj. śląskim, w pow. częstochowskim, w gminie Kłomnice
  • Konary – wieś w woj. świętokrzyskim, w pow. buskim, w gminie Stopnica
  • Konary – wieś w woj. świętokrzyskim, w pow. jędrzejowskim, w gminie Wodzisław
  • Konary – wieś w woj. świętokrzyskim, w pow. sandomierskim, w gminie Klimontów
  • Konary – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. konińskim, w gminie Grodziec
  • Konary – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. rawickim, w gminie Miejska Górka
  • Konary – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. wągrowieckim, w gminie Gołańcz

Wikipedia


konarzewo

W Polsce
  • Konarzewo – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. poznańskim, w gminie Dopiewo
  • Konarzewo – osada w woj. wielkopolskim, w pow. rawickim, w gminie Rawicz
  • Konarzewo – osada wieś Żabówko w woj. zachodniopomorskim, w pow. goleniowskim, w gminie Nowogard
  • Konarzewo – wieś w woj. zachodniopomorskim, w pow. gryfickim, w gminie Karnice
  • Konarzewo – gromada w powiecie poznańskim
  • Konarzewo – jezioro w woj. zachodniopomorskim, w pow. gryfickim, w gminie Rewal, położone na Wybrzeżu Trzebiatowskim, znane też pod nazwą Bagno Pogorzelickie

Wikipedia


konarzewski

nazwisko


SJP.pl

Konarzewski – polski herb szlachecki.

Wikipedia


konarzyce

W Polsce
  • Konarzyce – wieś w woj. podlaskim, w pow. łomżyńskim, w gminie Łomża
  • Konarzyce – wieś w woj. wielkopolskim, w pow. śremskim, w gminie Książ Wielkopolski
  • Konarzyce – gromada w powiecie łomżyńskim
  • Konarzyce – gromada w powiecie śremskim

Wikipedia


konarzyński

przymiotnik od: Konarzyny


SJP.pl


konarzyny

nazwa dwóch wsi w Polsce


SJP.pl

W Polsce
  • Konarzyny – wieś w woj. pomorskim, w pow. chojnickim, w gminie Konarzyny
  • Konarzyny – wieś w woj. pomorskim, w pow. kościerskim, w gminie Stara Kiszewa
  • Konarzyny – gmina w powiecie chojnickim
  • Konarzyny – gromada w powiecie chojnickim
  • Konarzyny – gromada w powiecie kościerskim

Wikipedia


konaszewicz

nazwisko


SJP.pl


konaszewski

nazwisko


SJP.pl


konaszówka

wieś w Polsce


SJP.pl

Konaszówka – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie miechowskim, w gminie Książ Wielki.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.

Wikipedia


konat

nazwisko


SJP.pl


konbini

japoński minimarket otwarty 24 godziny na dobę każdego dnia w roku


SJP.pl


koncek

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) gw-pl|Górny Śląsk. kawałek czegoś

Wiktionary


koncelebra

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) wspólne sprawowanie eucharystii przez więcej niż jednego prezbitera;

Wiktionary

Koncelebra – w wyznaniu katolickim, a także prawosławiu wspólne odprawianie jednej mszy świętej przez dwóch lub więcej księży. Praktyka ta znana była już w starożytności, jednak z biegiem czasu w obrządkach zachodnich została ograniczona tylko do mszy święceń kapłańskich i biskupich.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Czy ojciec Bonawentura dołączy się do koncelebry?

 (1.1) Moja babcia nie lubiła koncelebr, mówiła, że to msze „kołchoźnicze”.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koncelebracja ż., koncelebrant m., koncelebrans m., celebrans mos., koncelebrowanie n.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) celebra, eucharystia, msza, koncelebracja

Wiktionary


koncelebracja

w liturgii chrześcijańskiej: odprawianie mszy przez więcej niż jednego kapłana


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) wspólne sprawowanie eucharystii przez więcej niż jednego prezbitera;

 (1.2) msza sprawowana w koncelebrze

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Uroczystej koncelebracji przewodniczy pszowski dziekan.

 (1.2) Wszystko się przedłużyło, koncelebracja trwała półtorej godziny.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koncelebrant m., koncelebrans m., koncelebra ż., koncelebrowanie n.

 czas. koncelebrować ndk.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) koncelebra, celebracja, celebrowanie

 (1.2) koncelebra, msza, eucharystia, liturgia

Wiktionary


koncelebrans

w kościele chrześcijańskim: jeden z kapłanów wspólnie odprawiających mszę


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) prezbiter nie będący głównym celebransem podczas sprawowania eucharystii

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) W Wielki Czwartek koncelebransi wyszli do ołtarza w czerwonych stułach.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koncelebracja ż., koncelebrowanie n., koncelebrant m., koncelebra ż.

 czas. koncelebrować ndk.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) koncelebrant

Wiktionary


koncelebrant

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) kośc. prezbiter nie będący głównym celebransem podczas sprawowania eucharystii

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) W Wielki Czwartek każdy koncelebrant otrzyma białą różę.

 (1.1) Wszelkie formuły koncelebranci powinni wypowiadać ściszonym głosem.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koncelebracja ż., koncelebrowanie n., koncelebrans m., koncelebra ż.

 czas. koncelebrować ndk.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) koncelebrans

Wiktionary


koncelebrować

w kościele chrześcijańskim: wspólnie odprawiać mszę


SJP.pl

czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)

 (1.1) sprawować eucharystię nie będąc głównym celebransem (o prezbiterze)

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) O północy odprawiona została pasterka maryjna. Koncelebrowali ją młodzi kapłani, pochodzący z tutejszej parafii [...].

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koncelebracja ż., koncelebrowanie n., koncelebrant m., koncelebrans m.

 czas. celebrować

Wiktionary


koncelebrowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) rel. wspólne odprawianie nabożeństwa przez więcej niż jednego duchownego

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Starsi kapłani nie lubią koncelebrowania, wolą odprawiać samemu.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koncelebra ż., koncelebracja ż., koncelebrant m., koncelebrans mos.

 czas. celebrować, koncelebrować ndk.

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) koncelebra

Wiktionary


koncentracja

1. gromadzenie ludzi, obiektów itp. w jednym miejscu;
2. skupienie działań dla osiągnięcia jakiegoś celu;
3. intensywne skupienie uwagi na czymś;
4. zawartość danego składnika w jednostce objętości lub masy substancji; stężenie


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) psych. eduk. skupienie uwagi

 (1.2) skupienie, ześrodkowanie, zgromadzenie czegoś w danym miejscu

 (1.3) chem. zawartość substancji w mieszaninie odniesiona do jednostki objętości lub masy

Wiktionary

  • stężenie – zawartość składnika w substancji (chemia)
  • koncentracja (fizyka)
  • koncentracja (statystyka)
  • koncentracja (ekonomia)
  • koncentracja (psychologia) – skupienie uwagi
  • koncentracja (prawo)

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Aby zdać maturę, potrzebne są koncentracja i wiedza.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃nt͡sɛ̃nˈtrat͡sʲja, AS: kõncẽntracʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koncentrowanie n., koncentrowanie się n., koncentrator m., skoncentrowanie n.

 czas. koncentrować ndk., skoncentrować dk., koncentrować się ndk., skoncentrować się dk.

 przym. koncentracyjny, koncentratywny, koncentryczny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.3) stężenie

Wiktionary


koncentracyjny

1. dotyczący koncentracji - gromadzenia czegoś w jednym miejscu;
2. obóz koncentracyjny - miejsce więzienia, niewolniczej pracy i zagłady całych grup ludności; obóz śmierci


SJP.pl


koncentrak

potocznie: obóz koncentracyjny


SJP.pl


koncentrat

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) artykuł zawierający więcej składników wartościowych niż wyjściowy

 (1.2) produkt wzbogacenia niskoprocentowych kopalin użytecznych

Wiktionary

Koncentrat – substancja, z której usunięto większość rozpuszczalnika.

Zazwyczaj jest to usunięcie wody z roztworu lub zawiesiny (na przykład wody z soku owocowego). Jedną z korzyści produkcji koncentratów jest zmniejszenie masy i objętości do transportu.

Koncentrat może być przywrócony do pierwotnej formy przez dodanie rozpuszczalnika.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Zwykłej jakości soki pomarańczowe są często wytwarzane z koncentratu.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. skoncentrowanie n.

Wiktionary


koncentrator

element sieci komputerowej umożliwiający podłączenie do niej wielu urządzeń; hub


SJP.pl

Koncentrator sieciowy (także z ang. hub) – urządzenie pozwalające na przyłączenie wielu urządzeń sieciowych do sieci komputerowej o topologii gwiazdy. Najczęściej spotykane w wersji 4-, 8-, 16- lub 24-portowej.

Wikipedia


koncentratywny

rzadko: polegający na intensywnym skupieniu uwagi na czymś


SJP.pl


koncentrować

koncentrować się:
1. gromadzić się w jakimś miejscu;
2. kierować całe działanie itp. na wybrany obiekt lub cel;
3. być skierowanym na wybrany obiekt lub cel


SJP.pl

czasownik

 (1.1) skupiać, zbierać coś w jedno miejsce, w jeden punkt

czasownik zwrotny koncentrować się

 (2.1) skupiać swoją uwagę, zwiększać swoją koncentrację, skupienie

 (2.2) zbierać się w jedno miejsce

Wiktionary

Przykłady

 (2.1) W wyniku interpelacji poselskiej dotyczącej nadużyć w kierowanym przezeń resorcie musiał zrezygnować z tego stanowiska, koncentrując się na kierowaniu PKO.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃nt͡sɛ̃nˈtrɔvat͡ɕ, AS: kõncẽntrovać

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koncentracja ż., koncentrator m., koncentrowanie n., skoncentrowanie n.

 czas. skoncentrować

 przym. koncentracyjny

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. koncentracja ż., koncentrator m., koncentrowanie n., skoncentrowanie n.

 czas. skoncentrować

 przym. koncentracyjny

frazeologia.

etymologia.

uwagi.

tłumaczenia.

* angielski: (1.1) focus, concentrate; (2.1) focus, concentrate

* arabski: (2.1) ركز

* czeski: (2.1) soustředat se

* esperanto: (1.1) koncentri

* francuski: (1.1) axer

* górnołużycki: (1.1) koncentrować

* hebrajski: (1.1) לרכז

* interlingua: (1.1) concentrar, focalisar

* niemiecki: (1.1) konzentrieren

* włoski: (1.1) concentrare; (2.1) concentrarsi

źródła.

== koncentrować (język górnołużycki.) ==

wymowa.

znaczenia.

czasownik

 (1.1) koncentrować

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


koncentrowanie

rzeczownik, rodzaj nijaki

 (1.1) odczasownikowy od|koncentrować.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃nt͡sɛ̃ntrɔˈvãɲɛ, AS: kõncẽntrovãńe

Wiktionary

Powiązane:

 czas. koncentrować, skoncentrować

 rzecz. koncentracja

Wiktionary


koncentryczny

skierowany ku środkowi


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) mający wspólny środek

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Pomieszczenia niezbędne do obsługi widowisk zaprojektowano w układzie koncentrycznym względem środka sceny.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃nt͡sɛ̃nˈtrɨt͡ʃnɨ, AS: kõncẽntryčny

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koncentryk mrz., koncentracja ż.

 przysł. koncentrycznie

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) współśrodkowy, homocentryczny

Wiktionary


koncentryk

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) środ. inform. kabel koncentryczny

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Koncentryk wykorzystywany jest m.in. w kablówce.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃nˈt͡sɛ̃ntrɨk, AS: kõncntryk

Wiktionary

Powiązane:

 przym. koncentryczny

Wiktionary


koncepcik

zdrobnienie od: koncept


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od koncept

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) To nie koncept, lecz tylko mały koncepcik.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koncept m., koncepcja ż.

 przym. konceptualny

Wiktionary


koncepcja

1. pomysł, plan, idea, projekt;
2. przestarzale: poczęcie, zajście w ciążę


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) ogólny plan działania, rozwiązania jakiegoś problemu

 (1.2) daw. med. zajście w ciążę

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) W epoce Han (począwszy od I w. p.n.e.) koncepcję jin-jang zaczęto stosować łącznie z koncepcją „pięciu żywiołów" (wu xing) także w interpretacji procesów historycznych, społecznych i politycznych.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃nˈt͡sɛpt͡sʲja, AS: kõncepcʹi ̯a

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koncept m., koncepcik m., konceptualizm m., koncepciarstwo n., koncepciarz m.

:: zdrobn. koncepcyjka ż.

 przym. koncepcyjny, konceptualny

 czas. koncypować, wykoncypować

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pomysł, projekt, idea, myśl; przest. koncept

 (1.2) poczęcie

Wiktionary


koncepcjonistka

rzeczownik, rodzaj żeński

 (1.1) rel. zakonnica ze zgromadzenia założonego przez św. Beatrycze z Silvy

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Założycielka koncepcjonistek była damą na dworze królowej Izabeli Portugalskiej.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koncepcjonista mos.

Wiktionary


koncepcyjka

zdrobnienie od: koncepcja


SJP.pl


koncepcyjny

dotyczący koncepcji, pomysłu; pomysłowy, twórczy


SJP.pl


koncept

1. trafny, sprytny pomysł, projekt;
2. przestarzałe: dowcip, żart


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) książk. trafny, szybko nasuwający się pomysł; szczęśliwa myśl

 (1.2) pomysłowość, zmyślność, spryt, inteligencja

 (1.3) przest. dowcip, żart

 (1.4) daw. podstawowy zarys, szkic, plan

 (1.5) w archiwistyce: projekt pisma sporządzony przez referenta przed aprobatą szefa

Wiktionary

  • Konceptyzm – kierunek w poezji baroku
  • Koncept – pojęcie z dziedziny archiwistyki
  • Koncept – czasopismo

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Nic dziwnego, że podstawowy koncept jest tymczasem naśladowany przez wszystkie możliwe firmy.

 (1.3) Pan podczaszy bawił zgromadzone towarzystwo swym konceptem, bo znany był z tego w całym powiecie.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃nt͡sɛpt, AS: kõncept

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koncepcja ż., konceptualizm m., koncepcik mrz.

 przym. konceptowy, koncepcyjny, konceptualny

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. koncepcja ż., konceptualizm m., koncepcik mrz.

 przym. konceptowy, koncepcyjny, konceptualny

frazeologia.

 (1.1) wpaść na koncept

 (1.2) ruszyć konceptem

 (1.3) bawić konceptem

etymologia.

 etym|łac|conceptus. → poczęcie

uwagi.

tłumaczenia.

źródła.

== koncept (język górnołużycki.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) koncept

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


konceptowy

przymiotnik od: koncept


SJP.pl


konceptualista

zwolennik konceptualizmu w filozofii lub sztuce


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

 (1.1) zwolennik konceptualizmu

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˌkɔ̃nt͡sɛptuwaˈlʲista, AS: kõnceptualʹista

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. konceptualizm m.

:: fż. konceptualistka ż.

 przym. konceptualistyczny

Wiktionary


konceptualistka

konceptualista


SJP.pl

Patrz:

konceptualista

konceptualistyczny

konceptualizm


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) filoz. szt. związany z konceptualizmem, dotyczący konceptualizmu

Wiktionary

Patrz:

konceptualizm

Powiązane:

 rzecz. konceptualizm mrz., konceptualista mos.

Wiktionary


konceptualizacja

1. tendencja w sztuce współczesnej polegająca na ograniczaniu twórczości jedynie do jakiegoś pomysłu;
2. proces tworzenia pojęć na podstawie ogólnej wiedzy o świecie poprzez ustalenie problematyki oraz definicję danego słowa


SJP.pl

Konceptualizacja – proces tworzenia pojęć na podstawie ogólnej wiedzy o świecie poprzez ustalenie problematyki oraz definicję danego słowa. W języku angielskim i francuskim, odróżnia się notion – pojęcie przed-teoretyczne, i concept – pojęcie, które zostało steoretyzowane; konceptualizacja to proces mający miejsce między tymi dwiema fazami.

Wikipedia


konceptualizacyjny

konceptualizacja


SJP.pl

Patrz:

konceptualizacja

konceptualizm

1. w sztuce: kierunek koncentrujący się na samym pomyśle i procesie twórczym, idei dzieła; sztuka konceptualna;
2. w filozofii: teoria, według której nie istnieją przedmioty ogólne, a pojęcia ogólne są wytworem umysłu; rodzaj nominalizmu


SJP.pl

Konceptualizm – w średniowieczu stanowisko w sporze o uniwersalia, przeciwstawne realizmowi pojęciowemu, jedna z umiarkowanych postaci nominalizmu.

Konceptualiści utrzymywali, iż powszechniki nie posiadają realnego bytu, lecz są jedynie tworami ludzkiej wyobraźni. Przedmiotem pojęć ogólnych są zatem pewne stany psychiczne.

Wikipedia


konceptualizować

ujmować intuicje poznawcze w pojęcia


SJP.pl


konceptualny

1. książkowo: dotyczący pojęć, koncepcji;
2. odnoszący się do konceptualizmu jako teorii filozoficznej lub kierunku w sztuce


SJP.pl

przymiotnik

 (1.1) dotyczący pojęć

 (1.2) filoz. szt. związany z konceptualizmem

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koncepcja ż., koncept mrz., konceptualizm mrz., koncepcik mrz.

 przym. konceptowy, koncepcyjny

Wiktionary

Synonimy:

 (1.1) pojęciowy

Wiktionary


konceptysta

przedstawiciel nurtu literackiego w barokowej literaturze hiszpańskiej i włoskiej charakteryzującego się stosowaniem niezwykłych skojarzeń i zaskakujących puent


SJP.pl


konceptystka

przedstawicielka nurtu literackiego w barokowej literaturze hiszpańskiej i włoskiej charakteryzującego się stosowaniem niezwykłych skojarzeń i zaskakujących puent


SJP.pl


konceptystyczny

konceptyzm


SJP.pl

Patrz:

konceptyzm

konceptyzm

Wikipedia


koncercik

zdrobnienie od: koncert


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od koncert

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) To nie koncert, lecz tylko mały koncercik.

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koncert m.

 przym. koncertowy

Wiktionary


koncern

grupa przedsiębiorstw z danej branży powiązana wspólnym zarządem i nadzorem właścicielskim, ale składająca się z prawnie odrębnych firm


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) ekon. zjednoczenie przedsiębiorstw o odrębnej osobowości prawnej;

Wiktionary

Koncern – forma organizacji, skupiająca przedsiębiorstwa o odrębnej osobowości prawnej należące do jednego właściciela.

Koncern powstaje na skutek koncentracji kapitału, dokonywanej zazwyczaj w drodze zakupu akcji lub udziałów innych przedsiębiorstw. Przedsiębiorstwa wchodzące w skład koncernu mają odrębną osobowość prawną i odrębne organy korporacyjne – w tym przede wszystkim odrębny zarząd.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Mam miesiąc na przygotowanie i przedstawienie planu dalszego rozwoju koncernu.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃nt͡sɛrn, AS: kõncern

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koncerniak m.

 przym. koncernowy

Wiktionary


koncerniaczek

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) zdrobn. od koncerniak

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koncerniak m.

Wiktionary


koncerniak

potocznie: piwo wyprodukowane przez koncern browarniczy (w przeciwieństwie do piwa rzemieślniczego)


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) posp. piwo będące produktem koncernu browarniczego (nazywane tak w przeciwieństwie do piw wytwarzanych przez małe browary)

Wiktionary

Przykłady

 (1.1) Wyobraźcie sobie, że jeszcze w latach 90. polskie koncerniaki szło czasem wypić, teraz trzeba już mieć jakiś podkład, bo na trzeźwo to ciężko…

Wiktionary

Wymowa:

IPA: kɔ̃nˈt͡sɛrʲɲak, AS: kõncerʹńak

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koncern m.

:: rzecz. koncerniaczek m.

 przym. koncernowy

Wiktionary


koncernowy

przymiotnik od: koncern


SJP.pl

przymiotnik relacyjny

 (1.1) związany z koncernen albo koncernami, dotyczący koncernu; wytworzony przez koncern

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koncern mrz., koncerniak mrz.

Wiktionary


koncert

1. publiczne wykonanie jednego lub kilku utworów muzycznych;
2. instrumentalny utwór muzyczny przeznaczony dla solisty z towarzyszeniem orkiestry;
3. w przenośni: mistrzowskie wykonanie czegoś, zwłaszcza publiczne


SJP.pl

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

 (1.1) występ muzyczny instrumentalny, wokalny, bądź wokalno-instrumentalny;

 (1.2) muz. forma muzyczna pokrewna sonacie;

 (1.3) przen. hałaśliwe zachowanie ludzi lub zwierząt

Wiktionary

Koncert (łac. concertospieram się, walczę, współzawodniczę) – występ artysty muzyka (bądź grupy muzyków) na żywo przed publicznością. Jeśli muzyk występuje solo, określa się to mianem recitalu, w przypadku występu grupy muzyków może występować orkiestra, chór bądź grupa muzyczna. Mogą to być także występy mieszane, np. solista z towarzyszeniem chóru czy orkiestry.

Wikipedia

Przykłady

 (1.1) Zanim został wynaleziony gramofon jedyną możliwością posłuchania muzyki było chodzenie na koncerty.

 (1.1) Organizowali koncerty z kilkutysięczną widownią.

 (1.2) Koncert to najczęściej trzyczęściowy utwór na wiodący instrument oraz orkiestrę.

 (1.2) Orkiestra symfoniczna wykonała koncert skrzypcowy Czajkowskiego.

 (1.3) Zawsze od połowy marca mamy pod domem koci koncert.

 (1.3) Podobał ci się wczorajszy koncert u sąsiadów? Mnie on wykańcza każdego dnia.

Wiktionary

Wymowa:

IPA: ˈkɔ̃nt͡sɛrt, AS: kõncert

Wiktionary

Powiązane:

 rzecz. koncertant m., koncertantka ż., koncertówka ż., koncertowanie n.

:: zdrobn. koncercik m.

 czas. koncertować ndk.

 przym. koncertowy

 przysł. koncertowo

Wiktionary

Synonimy:

antonimy.

hiperonimy.

hiponimy.

holonimy.

meronimy.

pokrewne.

 rzecz. koncertant m., koncertantka ż., koncertówka ż., koncertowanie n.

:: zdrobn. koncercik m.

 czas. koncertować ndk.

 przym. koncertowy

 przysł. koncertowo

frazeologia.

 fryzura jak u Chopina po koncercie • koncert życzeń

etymologia.

 (1.2) etym|wł|concertrare.

uwagi.

 

 wikicytaty.

tłumaczenia.

* afrykanerski: (1.1) konsert

* albański: (1.1) koncert m.

* angielski: (1.1) concert, concerto

* arabski: (1.1) حفلة موسيقية ż. (ḥafla(t) mūsīqiyya)

* asturyjski: (1.1) conciertu m.

* azerski: (1.1) konsert

* baskijski: (1.1) kontzertu

* birmański: (1.1) စတိတ်ရှိုး (ca.tithrui:)

* bośniacki: (1.1) koncert / концерт m.

* bułgarski: (1.1) концерт m.; (1.2) концерт m.; (1.3) концерт m.

* cebuano: (1.1) konserto

* chiński standardowy: (1.1) 音乐会 (yīnyuèhuì), 演唱会 (yǎnchànghuì)

* chorwacki: zweryfikuj|(1.?) koncert {{m.}}

* czeski: zweryfikuj|(1.?) koncert {{m.}}

* dolnołużycki: (1.1) koncert m.

* duński: (1.1) koncert w.

* esperanto: (1.1) koncerto; (1.2) konĉerto

* estoński: (1.1) kontsert

* fiński: (1.1) konsertti

* francuski: (1.1) concert m.

* galicyjski: (1.1) concerto m.

* górnołużycki: (1.1) koncert m.

* grenlandzki: (1.1) tusarnaartitsineq

* gruziński: (1.1) კონცერტი (ḳoncerṭi)

* hebrajski: (1.1) קונצרט m. (kontsert)

* hiszpański: (1.1) concierto m.

* ido: (1.1) koncerto

* indonezyjski: (1.1) konser, pagelaran

* interlingua: (1.1) concerto

* irlandzki: (1.1) ceolchoirm ż.

* islandzki: (1.1) hljómleikar m. lm., tónleikar m. lm., konsert m.

* jakucki: (1.1) концерт (kontsert)

* japoński: (1.1) コンサート (konsāto)

* jidysz: (1.1) קאָנצערט m. (koncert)

* kabylski: (1.1) abaraz

* kaszubski: (1.1) kòncert m.

* kataloński: (1.1) concert m.

* kazachski: (1.1) концерт / konsert

* khmerski: (1.1) តន្ត្រីប្រគំ (dɑntrəy prɑkum), មហោស្រព (mĕəʼhaosrɑp)

* kirgiski: (1.1) концерт (qontsert)

* koreański: (1.1) 콘서트 (konseoteu), 음악회 (eumakhoe)

* laotański: (1.1) ຄອນເສີດ (khǭn sœ̄t)

* litewski: (1.1) koncertas m.

* luksemburski: (1.1) Concert m.

* łaciński: (1.1) concentus m.

* łotewski: (1.1) koncerts m.

* macedoński: (1.1) концерт m. (koncert)

* malajalam: (1.1) കച്ചേരി (kaccēri)

* malajski: (1.1) konsert

* niderlandzki: (1.1) concert n.

* niemiecki: (1.1) Konzert n.

* norweski (bokmål): (1.1) konsert m.

* norweski (nynorsk): (1.1) konsert m.

* norweski (riksmål): (1.1) konsert w.

* nowogrecki: (1.1) συναυλία ż. (synavlía)

* ormiański: (1.1) համերգ (hamerg)

* perski: (1.1) کنسرت (konsert)

* portugalski: (1.1) concerto m.

* prowansalski: (1.1) concèrt m.

* rosyjski: (1.1) концерт m.; (1.2) концерт m.

* rumuński: (1.1) concert n.

* serbski: (1.1) концерт / koncert m.

* słowacki: (1.1) koncert m.; (1.2) koncert m.

* słoweński: (1.1) koncert m.

* szkocki gaelicki: (1.1) cuirm-chiùil ż.

* szwedzki: (1.1) konsert w.

* tajski: (1.1) คอนเสิร์ต (kɔɔn-sə̀ət)

* turecki: (1.1) konser, dinleti

* turkmeński: (1.1) konsert

* ukraiński: (1.1) концерт m.; (1.2) концерт m.

* uzbecki: (1.1) kontsert

* volapük: (1.1) konsärt

* walijski: (1.1) cyngerdd m.

* węgierski: (1.1) koncert; (1.2) koncert

* wietnamski: (1.1) buổi hòa nhạc

* wilamowski: (1.1) koncert m.; (1.2) koncert m.; (1.3) koncert m.

* włoski: (1.1) concerto m.; (1.2) concerto m.

źródła.

== koncert (język albański.) ==

wymowa.

znaczenia.

rzeczownik, rodzaj męski

 (1.1) koncert

odmiana.

przykłady.

składnia.

kolokacje.

synonimy.

Wiktionary


koncertant

muzyk biorący udział w koncercie


SJP.pl