rodzaj zasieków używanych masowo w czasie I i II wojny światowej
SJP.pl
Koncertina, (drut żyletkowy, ostrzowy, brzytwiasty, ang. razor wire) – udoskonalona wersja drutu kolczastego. Specjalistyczny drut ostrzowy, do tworzenia zasieków przestrzennych. Zasieki z drutu Concertina mają uniwersalny charakter, ale często montowane są też tam, gdzie istnieje potrzeba stworzenia agresywnego ogrodzenia. Drut Concertina robiony jest ze stali nierdzewnej. Duża ilość zwojów w zaporze efektywnie zabezpiecza np. lotnisko, teren przemysłowy. Żyletkowe ostrza są ostre, a blacha ze stali – która służy do produkcji tych zasieków - nie ulega rdzewieniu. Zasieki z drutu ostrzowego w formie podwójnej spirali łączonej specjalnymi łącznikami, noszą nazwę też “concertina“.
Wikipedia
w orkiestrze symfonicznej: najważniejszy muzyk w obsadzie określonej grupy instrumentów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) muz. główny instrumentalista danej grupy instrumentów w orkiestrze symfonicznej, najczęściej pierwszy skrzypek
Wiktionary
Koncertmistrz – w orkiestrze symfonicznej zazwyczaj pierwszy instrumentalista w danej sekcji instrumentów smyczkowych (a więc w sekcjach: pierwszych skrzypiec, drugich skrzypiec, altówek, wiolonczeli, kontrabasów), czasami także w sekcjach instrumentów dętych drewnianych i blaszanych (osobno). Najczęściej pod pojęciem koncertmistrza rozumie się pierwszego skrzypka pierwszych skrzypiec.
Wikipedia
rzecz.
:: fż. koncertmistrzyni ż.
Wiktionary
1. wykonywać publicznie utwory muzyczne, dawać koncert;
2. przenośnie o zwierzętach: wydawać odgłosy, dźwięki podobne do utworu muzycznego;
3. symfonia koncertująca - symfonia z jednym lub paroma instrumentami solowymi, które współdziałają z orkiestrą
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany
(1.1) występować z repertuarem muzyki poważnej
Wiktionary
(1.1) Uczelniana orkiestra w czerwcu koncertowała we Włoszech i Szwajcarii.
Wiktionary
rzecz. koncert mrz.
przym. koncertowy
Wiktionary
1. osoba często bywająca na koncertach;
2. potocznie: muzyk grający na koncercie
SJP.pl
kobieta bywająca na koncertach i imprezach muzycznych
SJP.pl
1. przymiotnik od: koncert;
2. świetny, doskonały
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z koncertem, dotyczący koncertu, przeznaczony na koncert
Wiktionary
Koncertowy – dwupłytowy album koncertowy zespołu Hey z okazji 10 lecia istnienia grupy.
Wikipedia
(1.1) Spory obszar zajmują tereny festynowe, wyposażone w duży krąg taneczny z muszlą koncertową, estradą i widownią.
Wiktionary
rzecz. koncert m., koncercik m., koncertowanie n., koncertówka ż.
czas. koncertować ndk.
przysł. koncertowo
Wiktionary
odmiana harmonii ręcznej z klawiaturą guzikową; concertina
SJP.pl
Koncertyna – instrument muzyczny z grupy idiofonów dętych klawiszowych, rodzaj harmonii ręcznej z klawiaturą guzikową dla obu rąk.
Wyróżnia się dwie wersje koncertyny:
Wikipedia
broń biała pochodząca od miecza służąca do przebijania pancerza, używana m.in. przez polską husarię
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) hist. wojsk. długa broń biała wywodząca się od miecza i przeznaczona do kłucia;
Wiktionary
Koncerz – jednoręczna kolna broń biała wywodząca się od miecza, używana w XV-XVIII wieku przez kawalerię. Charakterystyczną cechą koncerza jest bardzo długa i wąska głownia.
Nazwę niektórzy językoznawcy wywodzą od łacińskiego contus oznaczającego drąg bądź smukły pocisk, jednakże wobec oczywistego pochodzenia wschodniego, etymologicznie miałaby ona bliższy związek z tatarskim kandżarem.
Wikipedia
IPA: ˈkɔ̃nt͡sɛʃ, AS: kõnceš
Wiktionary
1. zezwolenie na prowadzenie działalności handlowej lub usługowej, a także na eksploatację jakichś terenów, wydawane przez organ administracyjny;
2. ustępstwo dokonane na czyjąś korzyść
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) urz. pozwolenie władz administracyjnych na prowadzenie danej działalności gospodarczej
(1.2) ustępstwo na czyjąś korzyść
Wiktionary
Koncesja (łac. concessio „pozwolenie, zgoda”) – akt administracyjny wydawany przez organ koncesyjny. Akt ten upoważnia koncesjonariusza do prowadzenia ściśle określonej działalności gospodarczej. Koncesjonowanie wprowadza się w przypadku działalności, które mają szczególne znaczenie ze względu na bezpieczeństwo państwa lub obywateli albo inny ważny interes publiczny.
Wikipedia
rzecz. koncesjonowanie n.
:: zdrobn. koncesyjka ż.
przym. koncesyjny
Wiktionary
(1.1) patent
Wiktionary
przedsiębiorstwo lub osoba, która otrzymała koncesję
SJP.pl
organ administracji udzielający koncesji
SJP.pl
osoba posiadająca koncesję na prowadzenie działalności gospodarczej
SJP.pl
Koncesjonariusz (od łac. concessio – zgoda, pozwolenie) – podmiot gospodarczy na którego rzecz wydana została odpowiednia decyzja administracyjna (koncesja), wykonujący działalność w ramach i zgodnie z udzieloną koncesją.
Zobowiązany jest do poddania się kontroli działalności gospodarczej w ramach udzielonej koncesji przez koncedenta.
Wikipedia
osoba mająca zezwolenie na prowadzenie działalności handlowej lub usługowej
SJP.pl
1. wymagać koncesji do prowadzenia danej działalności;
2. udzielać komuś koncesji
SJP.pl
1. objęty koncesją, zezwoleniem na jakiś rodzaj działalności gospodarczej;
2. posiadający takie zezwolenie
SJP.pl
zdrobnienie od: koncesja
SJP.pl
przymiotnik od: koncesja
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) urz. zezwalający na prowadzenie działalności gospodarczej, określający jej warunki
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nt͡sɛˈsɨjnɨ, AS: kõncesyi ̯ny
Wiktionary
rzecz. koncesja
czas. koncesjonować
przym. koncesjonowany
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
1. muszla
2. naczynie w kształcie muszli
3. półokrągłe sklepienie w kształcie muszli
4. dolne obszycie nawisu rufowego statku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) skorupa mięczaka, muszla
(1.2) naczynie o kształcie muszli
(1.3) archit. półkoliste sklepienie nad wnęką w kształcie połowy kopuły, przypominające kształtem muszlę
(1.4) świeca do konchowania uszu
(1.5) anat. małżowina uszna
Wiktionary
Koncha (łac. concha, gr. konche – muszla) – półkoliste sklepienie nad wnęką w kształcie połowy kopuły, przypominające kształtem muszlę; półkopuła. Sklepienie takie zwane jest też sklepieniem konchowym.
Wikipedia
niewielki stawonóg z podgromady małżoraczków
SJP.pl
substancja organiczna tworząca zewnętrzną warstwę ochronną muszli mięczaków; konchiolina
SJP.pl
Konchiolina, konchina (łac. conchyolinum, od concha – „mięczak” lub „muszla”) – organiczny biopolimer wchodzący w skład zewnętrznej warstwy ochronnej muszli mięczaków. Jest również, razem z aragonitem (węglan wapnia), składnikiem masy perłowej. Nierozpuszczalna w wodzie, alkoholu i eterze.
Wikipedia
substancja organiczna tworząca zewnętrzną warstwę ochronną muszli mięczaków; konchina
SJP.pl
Konchiolina, konchina (łac. conchyolinum, od concha – „mięczak” lub „muszla”) – organiczny biopolimer wchodzący w skład zewnętrznej warstwy ochronnej muszli mięczaków. Jest również, razem z aragonitem (węglan wapnia), składnikiem masy perłowej. Nierozpuszczalna w wodzie, alkoholu i eterze.
Wikipedia
przymiotnik od: konchiolina
SJP.pl
zoolog badający muszle mięczaków; konchyliolog
SJP.pl
nauka zajmująca się badaniem muszli mięczaków; konchyliologia; konchologia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. nauka o muszlach;
Wiktionary
Konchiologia (z gr. konche – muszla) – nauka zajmująca się badaniem skorup mięczaków – zwanych konchami lub muszlami.
Stosunkowo mało popularna dziedzina nauki skupiająca przeważnie indywidualne osoby, zainteresowane tematyką i tworzące kolekcje konchologiczne. Kolekcje takie posiadają również niektóre placówki naukowe zajmujące się badaniem fauny, zwłaszcza mórz i oceanów – to morskie zwierzęta wytworzyły największą różnorodność konch.
Wikipedia
(1.1) Oprócz tych najpopularniejszych gromad i gatunków konchiologia zajmuje się ślimakami lądowymi, skorupiakami, szkarłupniami, w tym jeżowcami.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nxʲjɔˈlɔɟja, AS: kõnχʹi ̯oloǵi ̯a
Wiktionary
rzecz. konchiolog mos.
przym. konchiologiczny
Wiktionary
dotyczący konchiologii
SJP.pl
krzywa płaska otrzymywana z danej krzywej przez zmniejszanie lub zwiększanie promienia wodzącego każdego jej punktu o jednakowy odcinek
SJP.pl
Konchoida – typ krzywej płaskiej o specjalnej konstrukcji.
Wikipedia
przyrząd do wykreślania konchoid
SJP.pl
specjalista w zakresie konchologii
SJP.pl
nauka zajmująca się badaniem muszli mięczaków; konchyliologia; konchiologia
SJP.pl
dotyczący konchologii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|konchować.
Wiktionary
czas. konchować
Wiktionary
przypominający konchę (muszlę)
SJP.pl
zoolog badający muszle mięczaków; konchiolog
SJP.pl
nauka zajmująca się badaniem muszli mięczaków; konchiologia; konchologia
SJP.pl
zdrobnienie od: końcówka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od końcówka
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃j̃nt͡suˈvɛt͡ʃka, AS: kõĩ ̯ncuvečka
Wiktionary
rzecz. końcówka ż., koniec mrz.
przym. końcowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. końcowa część czegoś
(1.2) pot. ostatni fragment filmu, spektaklu, rozgrywek sportowych
(1.3) jęz. gram. końcowy element wyrazu podlegający odmianie
(1.4) techn. stała lub wymienna część, stanowiąca zakończenie urządzenia
(1.5) inform. przest. terminal
(1.6) szach. ostatnia faza partii szachów, gdy w grze pozostało niewiele bierek;
Wiktionary
1. zakończenie czegoś
2. resztka, pozostałość
3. ostatnia, decydująca faza rozgrywek sportowych
4. stały lub wymienny element stanowiący zakończenie jakiegoś urządzenia
5. element przewodzący umocowany na końcu przewodu, służący do jego przyłączania
6. końcowy element wyrazu wymieniający się w formach odmiany
7. w wersyfikacji: końcowa sylaba wiersza
Wikipedia
(1.1) Sklepy odzieżowe wyprzedają końcówki kolekcji.
(1.2) Z całego filmu najbardziej podobała mi się końcówka.
(1.3) W podanych wyrazach wydziel temat i końcówkę.
(1.4) Majster podważył wieko puszki końcówką śrubokrętu.
(1.5) Na naszym wydziale były cztery końcówki podłączone do głównego komputera w centrum obliczeniowym.
(1.6) Końcówki szachowe z różnobarwnymi gońcami często kończą się remisem nawet wówczas, gdy jedna ze stron ma przewagę w pionach.
Wiktionary
IPA: kɔ̃j̃nˈt͡sufka, AS: kõĩ ̯ncufka
Wiktionary
rzecz. koniec m., kończenie n., kończyna ż., skończenie n., końcowość ż., skończoność ż., zakończenie n., zakańczanie n., wykańczanie n., wykończenie n., ukończenie n.
:: zdrobn. końcóweczka ż.
czas. kończyć ndk., skończyć dk., zakończyć dk., zakańczać ndk., zakończyć dk., ukończyć dk.
przym. końcowy, skończony
przysł. końcowo, skończenie
Wiktionary
(1.3) przyrostek fleksyjny
(1.6) endszpil
Wiktionary
przymiotnik od: końcówka
SJP.pl
dotyczący końca roku
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z końcem roku, dotyczący końca roku, odbywający się w końcówce roku – zwykle roku szkolnego
Wiktionary
przym. końcoroczny
Wiktionary
(1.1) rzad. końcoroczny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest końcowe; cecha tych, którzy są końcowi
Wiktionary
przym. końcowy
przysł. końcowo
rzecz. końcówka ż.
Wiktionary
będący na końcu czegoś, kończący coś; ostatni
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) ten przed definitywnym końcem; bliski końcowi
Wiktionary
(1.1) W końcowej części aktu dojdzie do zbrodni i zupełnie odwróci się stosunek kierownika do pracowników.
Wiktionary
IPA: kɔ̃j̃nˈt͡sɔvɨ, AS: kõĩ ̯ncovy
Wiktionary
rzecz. koniec m., zakończenie n., końcóweczka ż., końcówka ż., końcowość ż.
czas. kończyć
przysł. końcowo
przym. skończony
Wiktionary
(1.1) finalny, ostatni
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) daw. nielegalne zgromadzenie, zwłaszcza konspiratorów czy spiskowców, przeciwko ustanowionej władzy państwowej lub kościelnej
Wiktionary
(1.1) „Święty sobór”, a właściwie koncyliabulum, zebrane pod przewodnictwem Jana Antiocheńskiego, składało się z 43 członków, kiedy sobór prawdziwy liczył przeszło 198 biskupów.
Wiktionary
(1.1) conciliabulum
Wiktionary
sposób pokojowego załatwiania sporów międzynarodowych przy udziale komisji pojednawczej; pojednawstwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. działanie zmierzające do pojednania dwóch stron
(1.2) praw. metoda rozwiązywania sporów międzynarodowych przy pomocy komisji pojednawczej
Wiktionary
Koncyliacja (ang. i fr. conciliation z łac. conciliatio 'porozumienie, pojednanie' od conciliare 'jednoczyć; pojednać') – jedna z metod alternatywnego (pozasądowego) rozwiązywania sporów, w tym międzynarodowych. Polega ona tak jak mediacja na udziale osoby trzeciej, z tym że ta, inaczej niż w przypadku mediacji, nie tylko mediuje, ale występuje z konkretnymi propozycjami rozwiązania istniejącego sporu (propozycją ugody). W większym stopniu niż mediator koncyliator może też ingerować w sposób, w jaki strony porozumiewają się ze sobą i dostarczają informacje na temat sporu.
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃nt͡sɨˈlʲjat͡sʲja, AS: kõncylʹi ̯acʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. koncyliacyjność ż., koncyliaryzm m.
przym. koncyliacyjny
Wiktionary
(1.2) mediacja
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) publ. skłonność do pokojowego rozwiązywania sporów
Wiktionary
(1.1) Tutaj widać wyraźnie jego prawicowe i konserwatywne przekonania, jednocześnie jednak zdolność do kompromisu i koncyliacyjność, był zdolny do współpracy z osobami, z którymi wcześniej się nie zgadzał.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nt͡sɨlʲjaˈt͡sɨjnɔɕt͡ɕ, AS: kõncylʹi ̯acyi ̯ność
Wiktionary
rzecz. koncyliacja ż., koncyliaryzm m., koncyliarysta m.
przym. koncyliacyjny
przysł. koncyliacyjnie
Wiktionary
(1.1) bezkonfliktowość, elastyczność, giętkość, kompromisowość, pojednawczość, ugodowość
Wiktionary
1. → koncyliacja; pojednawczy, ugodowy, polubowny;
2. skłonny do ugodowego rozwiązywania konfliktów;
3. świadczący o skłonności do ugodowego rozwiązywania konfliktów, np. zdolności koncyliacyjne
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) książk. odnoszący się do koncyliacji, skłonny do koncyliacji
Wiktionary
(1.1) Oznaczało to akceptację, z niewielkimi korektami, propozycji reform przedstawianych przez najsilniejsze państwa członkowskie w celu kreacji wizerunku partnera koncyliacyjnego oraz dbającego o interes wspólnotowy.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nt͡sɨlʲjaˈt͡sɨjnɨ, AS: kõncylʹi ̯acyi ̯ny
Wiktionary
rzecz. koncyliacja ż., koncyliacyjność ż.
przysł. koncyliacyjnie
Wiktionary
(1.1) ugodowy, pojednawczy, kompromisowy, polubowny
Wiktionary
przymiotnik od: koncylium
SJP.pl
zwolennik koncyliaryzmu (teorii głoszącej wyższość soboru nad papieżem)
SJP.pl
doktryna chrześcijańska uznająca wyższość zgromadzenia biskupów (soboru) nad papieżem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rel. doktryna w Kościele katolickim, zakładająca wyższość soboru nad papieżem;
Wiktionary
Koncyliaryzm (z łac. consilium „rada, narada, sobór”) – w XIV i XV wieku doktryna w katolicyzmie, twierdząca, że sobory powszechne są najwyższą władzą Kościoła, mającą nawet władzę sędziowską nad papieżem.
Koncyliaryzm był głoszony przez część teologów, prawników i przedstawicieli wyższego duchowieństwa, opowiadających się za ograniczeniem władzy papieża na soborach w Pizie (1409), w Konstancji (1414-1418) i w Bazylei (1431-1449). Miał licznych zwolenników w Polsce, w szczególności w środowisku Akademii Krakowskiej. Jego zwolennikami i głosicielami byli, m.in.: Paweł Włodkowic, Andrzej Łaskarz, Jakub z Paradyża, Jan Kanty, Zbigniew Oleśnicki i Sędziwoj z Czechła.
Wikipedia
(1.1) Koncyliaryzm był popularny w środowiskach teologicznych w XIV w., podczas trwania schizmy zachodniej.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nt͡sɨˈlʲjarɨsm̥, AS: kõncylʹi ̯arysm̦
Wiktionary
rzecz. koncyliacyjność ż., koncyliarysta m., koncyliacja ż.
Wiktionary
osoba, która działa w celu ugodowego rozwiązania konfliktu
SJP.pl
1. dawniej, w Kościele katolickim: sobór, zgromadzenie wszystkich biskupów;
2. w starożytnym Rzymie: zgromadzenie ludowe
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. hist. obóz koncentracyjny
Wiktionary
przestarzałe:
1. początkujący urzędnik, kancelista;
2. referent biurowy, adwokacki, notarialny itp.
SJP.pl
obmyślać, układać, zastanawiać się nad czymś
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) książk. wymyślać, obmyślać coś
Wiktionary
rzecz. koncepcja ż.
czas. wykoncypować dk.
Wiktionary
czasownik
(1.1) stpol. konać, umierać
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃j̃n͇t͡ʃat͡ɕ, AS: kõĩ ̯ṇčać
Wiktionary
rzecz. kończanie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kończać.
Wiktionary
Kończanie (biał. Канчані; ros. Кончани) – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie miadzielskim, w sielsowiecie Słoboda.
Dawniej używana nazwa – Konczany.
Wikipedia
czas. kończać ndk.
Wiktionary
przestarzałe: ostro zakończony; spiczasty
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hydrol. rzeka w zachodnich Chinach, w regionie Sinciang, na skraju Kotliny Kaszgarskiej;
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kończyć.
Wiktionary
IPA: kɔ̃j̃n͇ˈt͡ʃɛ̃ɲɛ, AS: kõĩ ̯ṇčẽńe
Wiktionary
czas. kończyć
rzecz. zakończenie n., dokończenie n., końcówka ż.
Wiktionary
Wikipedia
doprowadzać coś do końca
SJP.pl
czasownik przechodni
(1.1) wykonywać coś, co zostało zaczęte, do końca
(1.2) przen. zabijać; nieprzechodni umierać
(1.3) zrywać z czymś, przestawać coś robić
czasownik zwrotny
(2.1) dochodzić do końca, wyczerpywać się
(2.2) przerywać jakiś stan
(2.3) mieć koniec, zakończenie
(2.4) dawać jako wynik, powodować, mieć konsekwencję
Wiktionary
(1.1) Właśnie kończę czytać książkę.
(1.2) Kończ waść, wstydu oszczędź!
(1.3) Od jutra kończę z paleniem papierosów.
(2.1) Muszę znaleźć stację benzynową, bo w samochodzie kończy się paliwo.
(2.2) Jutro kończy mi się ważność mojego paszportu, nie będę mógł wyjechać za granicę.
(2.3) Wiesz, jak kończy się ostatni odcinek tego serialu? Wyjaśnia się, kto był mordercą?
(2.3) Film kończy się sceną wesela.
(2.3) Pierwsza część toru kończy się ostrym zakrętem.
(2.4) Nieodpowiedzialne zachowanie w miejscu pracy nierzadko kończy się wypadkiem.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃j̃n͇t͡ʃɨt͡ɕ, AS: kõĩ ̯ṇčyć
Wiktionary
(1) czas. kończyć się, dokańczać/dokończyć, ukańczać/ukończyć, wykańczać/wykończyć, zakańczać/zakończyć; zobacz też: koniec
Wiktionary
(1.1) przestawać, wypełniać, dopełniać, finalizować
(1.2) zabijać
(1.3) zrywać, przestawać
Wiktionary
Wikipedia
koniuszek, brzeżek
SJP.pl
narząd ruchu kręgowców
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) anat. narząd ruchu u kręgowców
(1.2) daw. zakończenie, kres, granica
Wiktionary
Kończyna – część ciała kręgowców. U ryb parzyste płetwy brzuszne (łac. pinna ventralis) i płetwy piersiowe (łac. pinna pectoralis) biorą tylko nieznaczny udział w przemieszczaniu. U kręgowców lądowych nastąpiło w przebiegu filogenezy stopniowe doskonalenie i modyfikacja kończyn piersiowych (przednich, górnych) i miednicznych (tylnych, dolnych). Najwyższy rozwój, zarówno pod względem strukturalnym, jak i czynnościowym, cechuje kończyny piersiowe ptaków (skrzydła) oraz kończyny ssaków, wykazujące wielką różnorodność. Kończyny mają zasadniczy plan budowy wspólny. Można tu wyróżnić:
Wikipedia
IPA: kɔ̃j̃n͇ˈt͡ʃɨ̃na, AS: kõĩ ̯ṇčỹna
Wiktionary
rzecz. koniec m., końcówka ż.
Wiktionary
przymiotnik od: kończyna
SJP.pl
szczyt w Tatrach
SJP.pl
Kończysta (słow. Končistá, niem. Kontschista, węg. Koncsiszta) – dwuwierzchołkowy szczyt (2537 m, według wcześniejszych pomiarów 2538 m) w południowej, bocznej grani Tatr Wysokich odchodzącej od Zmarzłego Szczytu (Popradský Ľadový štít). Począwszy od Przełęczy koło Drąga (Sedlo pod Drúkom), grań ta nazywana jest Granią Kończystej (hrebeň Končistej). Na północ od szczytu znajduje się w niej Stwolska Turnia (Štôlska veža), oddzielona od Kończystej głęboko wciętą Stwolską Przełęczą Wyżnią (Štôlska štrbina).
Wikipedia
rzeka w Azji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hydron. rzeka w azjatyckiej części Rosji, lewy dopływ Irtysza;
Wiktionary
Konda – rzeka w azjatyckiej części Rosji, lewy dopływ Irtyszu.
Ma źródła w Uwałach Wasiugańskich. Długość rzeki wynosi 1097 km. W dorzeczu wydobycie ropy naftowej.
Wikipedia
hymn liturgiczny Kościoła bizantyjskiego; kontakion
SJP.pl
Kondakion, kontakion (gr. κόντάκιον – zwój, κοντός – drążek, na który nawijano pergamin) – rodzaj hymnu liturgicznego, typowego dla Cerkwi prawosławnej, oraz katolickiej obrządku bizantyjskiego. Niektórzy badacze sądzą, że kondakia (l.mn.) stanowią ślad tradycji syryjskiej (aramejskiej) w Cerkwi. Ich rodowód jest w każdym razie bardzo dawny – były znane już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
dawniej: kundel
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) przest. kundel
Wiktionary
1. uznanie statku za niezdolny do dalszej żeglugi;
2. dawniej: wydawany zaocznie wyrok skazujący; kondemnata
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) praw. mors. uznanie statku za niezdolny do żeglugi i niewart naprawy
(1.2) hist. praw. zob. kondemnata.
Wiktionary
Akt kondemnacji – w prawie morskim dokument uznania jednostki pływającej wpisanej do rejestru okrętowego przez izbę morską za niezdatny do żeglugi lub niewart naprawy.
Wikipedia
rzecz. kondemnata ż., kondemnatka ż.
czas. kondemnować ndk.
Wiktionary
dawniej: wydawany zaocznie wyrok skazujący; kondemnacja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. praw. w dawnym prawie polskim: wyrok skazujący wydawany zaocznie, pozbawiający tymczasowo możliwości sprawowania urzędu; Gloger.
Wiktionary
(1.1) Usłuż mi jeno przeciwko Bogusławowi tak sprawnie, to o dawne kondemnaty nie będziesz się potrzebował bać.
Wiktionary
rzecz. kondemnacja ż.
:: zdrobn. kondemnatka ż.
czas. kondemnować ndk.
Wiktionary
(1.1) kondemnacja
Wiktionary
1. uznać, uznawać statek za niezdatny do żeglugi lub nienadający się do remontu;
2. dawniej: skazać, skazywać wyrokiem zaocznym
SJP.pl
1. proces zagęszczenia się jakiejś substancji
2. zwięzłe ujęcie czegoś, zagęszczenie czegoś abstrakcyjnego
3. w fizyce: przejście substancji ze stanu gazowego w stan ciekły
4. w chemii: reakcja łączenia się dwóch cząsteczek w większą
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) fiz. przejście ze stanu gazowego w ciecz lub w ciało stałe
(1.2) meteorol. powstawanie chmur
(1.3) chem. reakcja chemiczna, w której substraty łączą się ze sobą, tworząc większą od nich cząsteczkę produktu głównego, i jedną lub więcej małych cząsteczek produktu ubocznego
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃ndɛ̃w̃ˈsat͡sʲja, AS: kõndẽũ̯sacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kondensator m., kondensat m., skondensowanie n.
czas. kondensować ndk., skondensować dk.
przym. kondensacyjny
Wiktionary
dotyczący kondensacji
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kondensacją, dotyczący kondensacji
Wiktionary
rzecz. kondensator mrz., kondensat mrz., kondensacja ż.
Wiktionary
1. ciecz będąca produktem skraplania się gazu; skroplina, skropliny;
2. substancja powstała w wyniku kondensacji - zagęszczania;
3. coś, w czym została zawarta duża ilość najbardziej istotnej treści, np. kondensat wiedzy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) produkt kondensacji
Wiktionary
Skropliny (zwane często kondensatem) to ciecz powstała ze skroplenia dowolnego gazu. Przykładem skroplin jest rosa i woda na lustrze w łazience.
Skroplenie pary wodnej i uzyskanie kondensatu w siłowniach parowych jest konieczne z uwagi na wytwarzanie próżni w kondensatorze turbin kondensacyjnych (dla osiągnięcia większej produkcji energii elektrycznej) lub odprowadzenia ciepła użytkowego w turbinach przeciwprężnych – ciepło skraplania wyrzucane jest w całości do otoczenia (w elektrowniach kondensacyjnych) lub jest wykorzystane do celów ciepłowniczych (w elektrociepłowniach). Pompa zasilająca pompuje skropliny poprzez wymienniki regeneracyjne do kotła parowego, gdzie następuje ich zamiana na parę.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kondensacja ż., kondensowanie n., kondensator m., kondensatorek m.
czas. kondensować ndk.
przym. kondensacyjny, kondensatorowy
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etym|łac|condensatus.
odmiana.
(1.1) ett kondensat, kondensatet, kondensat, kondensaten
przykłady.
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈdɛ̃w̃sat, AS: kõndẽũ̯sat
Wiktionary
rzecz. kondensacja ż., kondensowanie n., kondensator m., kondensatorek m.
czas. kondensować ndk.
przym. kondensacyjny, kondensatorowy
Wiktionary
1. przyrząd zbudowany z dwu lub większej liczby przewodników, służący do gromadzenia ładunków elektrycznych
2. urządzenie do skraplania pary; skraplacz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) elektr. elektron. podzespół zbudowany z dwóch przewodników rozdzielonych dielektrykiem, mający za zadanie gromadzić ładunki elektryczne;
(1.2) skraplacz;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Ten kondensator ma pojemność 200 pF.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ndɛ̃w̃ˈsatɔr, AS: kõndẽũ̯sator
Wiktionary
rzecz. kondensacja ż., kondensowanie n., skondensowanie n., kondensat m.
:: zdrobn. kondensatorek m.
czas. kondensować ndk., skondensować dk.
przym. kondensacyjny, kondensatorowy
Wiktionary
(1.1) kondensator elektryczny
Wiktionary
przymiotnik od: kondensator
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kondensatorem, dotyczący kondensatora
Wiktionary
rzecz. kondensator m., kondensat mrz.
Wiktionary
układ optyczny służący wraz ze źródłem światła do oświetlania badanego obiektu, np. w mikroskopie, projektorze
SJP.pl
Kondensor – układ optyczny służący do równomiernego oświetlenia np. przedmiotu w mikroskopie, diapozytywów w przeglądarce slajdów, rzutniku przeźroczy, grafoskopie albo powiększalniku.
Rodzaje kondensorów:
Wikipedia
1. zagęszczać jakąś substancję
2. ujmować coś w zwięzły sposób, zagęszczać coś abstrakcyjnego
3. kondensować się - skraplać się
SJP.pl
członek rodu arystokratycznego we Francji; Condé
SJP.pl
ród arystokratyczny we Francji; Kondeuszowie, Condé
SJP.pl
Kondeusze (fr. de Condé) – francuski ród arystokratyczny, będący boczną linią dynastii Burbonów. Przedstawiciele tego rodu odgrywali znaczącą rolę we Francji w XVI i XVII wieku.
Wikipedia
ród arystokratyczny we Francji; Kondeusze, Condé
SJP.pl
budynek w japońskiej świątyni buddyjskiej
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Inne:
Wikipedia
dawniej: współczucie
SJP.pl
dawniej: współczucie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) książk. wyrażanie żalu z powodu czyjejś śmierci, wyrazy współczucia składane komuś, kto stracił bliską osobę
Wiktionary
Kondolencje – wyrażone w uroczystych słowach współczucie i żal z powodu śmierci bliskiej osoby.W przypadku cenionych lub innych znanych za życia osób, zwyczajowo prezydent lub premier składają kondolencje rodzinom i władzom państwa, z którego pochodziła ważna zmarła osoba lub w którym wydarzyła się katastrofa.
Wikipedia
(1.1) Przekazał swoje kondolencje po śmierci jej męża.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ndɔˈlɛ̃nt͡sʲjɛ, AS: kõndolẽncʹi ̯e
Wiktionary
przym. kondolencyjny
Wiktionary
dotyczący kondolencji
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kondolencjami, dotyczący kondolencji
Wiktionary
(1.1) Szereg kondolencyjnych telegramów, które zachodnioeuropejskie rządy wysłały do Turcji po sobotnim ataku terrorystycznym w Stambule, to nic innego, jak krokodyle łzy.
Wiktionary
rzecz. kondolencje nmos.
Wiktionary
rzadko: osoba składająca kondolencje
SJP.pl
gumowa osłonka nakładana na członek przed stosunkiem płciowym w celu uniknięcia zapłodnienia oraz zarażenia chorobami przenoszonymi drogą płciową; prezerwatywa; kondon
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) książk. seks. farm. mechaniczny środek antykoncepcyjny stosowany głównie przez mężczyzn, wykonany z lateksu;
Wiktionary
Prezerwatywa (anglicyzm kondom) – mechaniczny środek antykoncepcyjny.
Prezerwatywa może być stosowana przez:
Wikipedia
(1.1) Wiele osób twierdzi, że kondom skutecznie chroni przed niepożądaną ciążą.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃ndɔ̃m, AS: kõndõm
Wiktionary
rzecz. kondomik mrz.
Wiktionary
(1.1) prezerwatywa, pot. gumka, guma, eros
Wiktionary
automat do sprzedaży prezerwatyw; prezerwatomat, gumkomat
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kondom
Wiktionary
(1.1) To nie kondom, lecz tylko mały kondomik.
Wiktionary
rzecz. kondom m.
Wiktionary
kondominium, condominium;
1. wspólne rządy dwóch lub kilku państw nad jakimś krajem; współpanowanie, współrządzenie;
2. terytorium znajdujące się pod wspólną władzą dwu lub kilku państw
SJP.pl
przymiotnik od: kondominium
SJP.pl
kondominat, condominium;
1. wspólne rządy dwóch lub kilku państw nad jakimś krajem; współpanowanie, współrządzenie;
2. terytorium znajdujące się pod wspólną władzą dwu lub kilku państw
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) terytorium podlegające wspólnej władzy przynajmniej dwóch państw;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃ndɔ̃ˈmʲĩɲũm, AS: kõndõmʹĩńũm
Wiktionary
przym. kondominialny
Wiktionary
gumowa osłonka nakładana na członek przed stosunkiem płciowym w celu uniknięcia zapłodnienia oraz zarażenia chorobami przenoszonymi drogą płciową; prezerwatywa, kondom
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kondon
Wiktionary
(1.1) To nie kondon, lecz tylko mały kondonik.
Wiktionary
rzecz. kondon m.
Wiktionary
wielki, drapieżny ptak żywiący się głównie padliną, żyjący w Ameryce Południowej i Środkowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ornit. wielki drapieżny ptak z rodziny kondorowatych, występujący w Ameryce, przeważnie padlinożerny
Wiktionary
Kondorowate (Cathartidae) – rodzina ptaków z rzędu kondorowych (Cathartiformes).
Wikipedia
(1.1) W wysokich Andach kondor jajo zniósł.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃ndɔr, AS: kõndor
Wiktionary
rzecz. kondorowate lm nm., kondorowe lm nm.
Wiktionary
o cechach kondorowatych (rodzina ptaków)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. ornit. nazwa systematyczna|Cathartidae|Lafresnaye|ref=tak., rodzina ptaków z rzędu kondorowych, występujących w górach obu Ameryk;
Wiktionary
Kondorowate (Cathartidae) – rodzina ptaków z rzędu kondorowych (Cathartiformes).
Wikipedia
(1.1) Mapa ukazuje zasięg terytorium kondorowatych w sezonie lęgowym.
Wiktionary
rzecz. kondor mzw., kondorowe lm nm.
Wiktionary
o cechach kondorowatych (rodzina ptaków)
SJP.pl
o cechach kondorowych (rząd ptaków)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. ornit. nazwa systematyczna|Cathartiformes|Coues|ref=tak., rząd ptaków z infragromady ptaków neognatycznych;
Wiktionary
Kondorowe (Cathartiformes) – rząd ptaków z infragromady ptaków neognatycznych (Neognathae).
Wikipedia
(1.1) Współcześnie kondorowe występują w Ameryce.
Wiktionary
rzecz. kondor mzw., kondorowate lm nm.
Wiktionary
o cechach kondorowych (rząd ptaków)
SJP.pl
1. we Włoszech w okresie od XIV do XVI w.: dowódca oddziałów wojsk najemnych w służbie miast lub dworów książęcych;
2. dawniej: żołnierz najemny; najemnik;
3. w przenośni: człowiek służący obcej sprawie dla własnych korzyści
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. we Włoszech, w okresie od XIV do XVI w.: dowódca armii najemników, sprzedający jej usługi miastom albo dworom książęcym
(1.2) hist. członek armii dowodzonej przez kondotiera (1.1)
(1.3) przen. książk. najemnik
Wiktionary
Kondotier (wł. condottiere) – dowódca oddziałów wojsk najemnych w okresie od XIV do XVI wieku, w służbie miast lub dworów książęcych, który na własny rachunek werbował ludzi do swojego oddziału.
Zdaniem Giovanniego Villaniego, kronikarza florenckiego, ojcem najemników był Roger z Flor, były templariusz, który dowodził katalońskim oddziałem w służbie bizantyjskiego cesarza Andronika II Paleologa. W Italii pierwsi najemni żołnierze pojawili się w latach 60. XIII wieku. Po bitwie pod Buonconvento w armii Gwelfów pojawiły się pierwsze oddziały kawalerii z Francji i Prowansji. Kampania włoska cesarza Henryka VII Luksemburskiego z 1310 w znaczącym stopniu opierała się na oddziałach flamandzkich, brabanckich i niemieckich. Znaczącymi dowódcami najemników w tym czasie byli Katalończycy William della Torre i Diego de Rat i Niemiec Werner von Urslingen. Werner von Urslingen swój oddział trzech tysięcy najemników, skaptowanych spośród weteranów wojen prowadzonych między miastami włoskimi, nazwał Wielką Kompanią. Struktura tego oddziału, na którego czele stał dowódca najmujący żołnierzy, a który dowodził wspólnie z radą podkomendnych, była powielana przez kolejnych kondotierów. U boku Wernera wyrósł słynny kondotier Montreal d'Albarno, były mnich, zwany przez współczesnych Fra Moriale. W Toskanii od lat 60. XIII wieku w armiach służyli zagraniczni najemnicy. Z czasem oddziały tworzone przez kondotierów używane były w innych krajach europejskich, m.in. w krainach niemieckich, w Czechach czy w Austrii.Sławnymi kondotierami byli m.in.: John Hawkwood, Facino Cane, Braccio da Montone, Angelo Broglio, Alberico da Barbiano, Muzio Attendolo Sforza, Bartolomeo Colleoni, Malatesta da Verucchio, Gattamelata, Niccolò Piccinino, Giovanni Vitelleschi, Francesco Bussone, Cesare Borgia i Jan Jiskra.
Wikipedia
rzecz. kondotierstwo n., kondotierka ż.
przym. kondotierski
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) hist. związany z kondotierami, dotyczący kondotierów
Wiktionary
rzecz. kondotier mos., kondotierstwo n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. znajomości, koligacje
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
Kondrajec – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie płońskim, w gminie Sochocin.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ciechanowskiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o nazwisku Kondrat:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
wieś w województwie dolnośląskim, w powiecie strzelińskim
SJP.pl
Kondratowice – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie strzelińskim, w gminie Kondratowice.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Kondratowicz – polski herb szlachecki z nobilitacji.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przestarzale lub żartobliwie: zachowanie, prowadzenie się
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. zachowanie, prowadzenie się, zwłaszcza budzące zastrzeżenia etyczne
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nduˈjita, AS: kõndui ̯ita
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kondukt
Wiktionary
(1.1) To nie kondukt, lecz tylko mały kondukcik.
Wiktionary
rzecz. kondukt m.
Wiktionary
grono osób towarzyszących eksportacji zwłok na cmentarz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) książk. orszak pogrzebowy, grono ludzi uroczyście towarzyszących zmarłemu w drodze na cmentarz
Wiktionary
Kondukt – orszak, grupa ludzi (grono osób) uczestnicząca w przemieszczeniu trumny ze zwłokami na cmentarz.
Wikipedia
(1.1) Trasa konduktu zostaje wytyczona tak, by podczas świeckiej uroczystości żałobnicy nie mijali żadnego kościoła.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃ndukt, AS: kõndukt
Wiktionary
rzecz. kondukcik mrz.
przym. konduktowy
Wiktionary
(1.1) pogrzeb, orszak pogrzebowy
Wiktionary
przewodność elektryczna czynna
SJP.pl
Konduktancja, przewodność elektryczna czynna – miara podatności elementu na przepływ prądu elektrycznego, odwrotność rezystancji.
Jednostką konduktancji w układzie SI jest simens (S).
Dla znanych wymiarów geometrycznych przewodnika i konduktywności materiału (miary podatności materiału na przepływ prądu), z jakiego został wykonany, jego konduktancję określa wzór:
Wikipedia
aparat stosowany w analizie chemicznej do pomiaru przewodności elektrycznej badanego roztworu
SJP.pl
Konduktometr (lub miernik konduktancji) – przyrząd pomiarowy, używany w konduktometrii do pomiaru przewodności roztworów elektrolitów.
Jest on stosowany do orientacyjnych pomiarów zanieczyszczenia, zasolenia wody oraz w miareczkowaniu konduktometrycznym.
Detektory konduktometryczne bywają stosowane w mikroelektroforezie kapilarnej, czy HPLC.
Specjalnego rodzaju konduktometry stosowane są także do pomiarów stopnia zużycia elektrolitycznych akumulatorów elektrycznych.
Wikipedia
Konduktometria – metoda elektroanalityczna oparta na pomiarze przewodności elektrolitów, zmieniającej się wraz ze zmianą stężenia jonów.
Pomiarów przewodności roztworu dokonuje się za pomocą konduktometrów. Na podstawie tych wyników określa się stężenie badanego roztworu w odniesieniu do danych wzorcowych. Inną możliwością zastosowania tej metody jest miareczkowanie konduktometryczne, gdzie na podstawie zmiany przewodności ustala się punkt końcowy miareczkowania.
Wikipedia
osoba sprawdzająca i sprzedająca bilety w pociągu, autobusie itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba zajmująca się sprawdzaniem biletów, czasem też ich sprzedażą w pociągu (dawniej także w autobusie, tramwaju itp.);
Wiktionary
Konduktor – współcześnie, pracownik kolejowy podległy bezpośrednio kierownikowi pociągu, zajmujący się obsługą pociągu.
Wikipedia
(1.1) Kasjerka nie miała mi wydać ze stówy i musiałem kupić bilet u konduktora.
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈduktɔr, AS: kõnduktor
Wiktionary
rzecz. fż. konduktorka ż.
przym. konduktorski
Wiktionary
1. kobieta sprawdzająca i sprzedająca bilety w pociągu, autobusie itp.;
2. damska torebka przypominająca torbę konduktorską
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) forma żeńska od: konduktor
Wiktionary
(1.1) Kasjer nie miał mi wydać ze stówy i musiałem kupić bilet u konduktorki.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ndukˈtɔrka, AS: kõnduktorka
Wiktionary
zob. konduktor.
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z osobą lub zawodem konduktora
Wiktionary
rzecz. konduktor mos.
Wiktionary
przymiotnik od: kondukt
SJP.pl
średniowieczna pieśń z łacińskim tekstem; conductus
SJP.pl
Wikipedia
przewodność elektryczna przewodnika o stałej długości i przekroju; przewodność elektryczna właściwa
SJP.pl
Konduktywność, przewodność elektryczna właściwa – wielkość fizyczna charakteryzująca przewodnictwo elektryczne materiału.
Wikipedia
przewodzący elektryczność
SJP.pl
krzewiaste pnącze z rodziny trojeściowatych, pochodzące z Andów; tojowiec
SJP.pl
Tojowiec kondurango, kondurango (Marsdenia condurango) – gatunek rośliny z rodziny trojeściowatych (Asclepiadaceae). Pochodzi z Andów na obszarze Kolumbii, Ekwadoru i Peru.
Wikipedia
potocznie: kondycja
SJP.pl
1. stan fizyczny organizmu;
2. ogólny stan czegoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) forma fizyczna, wytrzymałość na wysiłek fizyczny
(1.2) ogólny stan czegoś
Wiktionary
Kondycja – aktualny stan fizjologiczny organizmu podlegający zmianom pod wpływem czynników środowiska zewnętrznego. Wynika ona ze stanu odżywienia i wytrenowania organizmu, a także zabiegów pielęgnacyjnych.
Rodzaje kondycji:
Wikipedia
(1.1) Kondycja Kuszczaka jest zadowalająca, ponieważ grał cały mecz, a nie pojawiła się na nim ani jedna kropelka potu.
(1.2) Gospodarka jest w dobrej kondycji, mimo kryzysu.
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈdɨt͡sʲja, AS: kõndycʹi ̯a
Wiktionary
przym. kondycyjny
Wiktionary
Wikipedia
1. ustalać stopień wilgotności wyrobów włókienniczych (tkanin, przędzy itp.);
2. suszyć ziarno w kondycjonerze, doprawiać je przed przemiałem;
3. poprawiać własności lub stan (m.in. włosów, wody, złóż mineralnych, ścieków i innych);
4. odżywiać, poprawiać kondycję (m.in. roślin poprzez wstawienie do odpowiedniego roztworu chemicznego)
SJP.pl
dotyczący kondycji
SJP.pl
poszczególne piętro budynku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) poziom w budynku
Wiktionary
Kondygnacja – część budynku zawarta między bezpośrednio nad sobą położonymi stropami.
W zależności od położenia kondygnacji można mówić o parterze, stanowiącym poziom, na którym znajduje się główne wejście, piętrach, czyli poziomach położonych powyżej parteru oraz piwnicy, której powierzchnia podłogi leży niżej, niż powierzchnia otaczającego budynek terenu. Ostatnie piętro położone bezpośrednio pod dachem spadzistym jest określane jako poddasze, ewentualnie mansarda, zaś używana jako np. pomieszczenie mieszkalne lub handlowe płytka piwnica – suterena. W przypadku bardziej skomplikowanych układów przestrzennych (np. split levels) występują półpiętra, znajdujące się pomiędzy głównymi poziomami budynku. Jako półpiętro można określać też mezzanino. W mowie potocznej uznaje się często piętro za synonim kondygnacji.
Wikipedia
(1.1) Na każdej kondygnacji będą trzy mieszkania.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ndɨɡˈnat͡sʲja, AS: kõndygnacʹi ̯a
Wiktionary
przym. kondygnacyjny
Wiktionary
(1.1) poziom
Wiktionary
roszczenie prawne o zwrot nienależnego świadczonia
SJP.pl
dawniej: spisek, zmowa
SJP.pl
przedstawiciel wymarłego rzędu ssaków kopalnych; prakopytowiec
SJP.pl
wymarły rząd kopalnych ssaków; prakopytne, prakopytowce
SJP.pl
przestarzałe, przy chorobach wenerycznych: wysypka sącząca, występująca w okolicy narządów płciowych i odbytnicy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. kulin. przyprawa, sos do przyprawiania potraw
Wiktionary
zdrobnienie od: Kunegunda (imię żeńskie); Kundzia
SJP.pl
mieszkaniec Końskich (miasta w województwie świętokrzyskim)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Końskich
Wiktionary
(1.1) Konecczanie żałują, że nie mogli, jak ci, którzy nocowali w Krakowie, uczestniczyć we wszystkich artystyczno-religijnych przedsięwzięciach.
Wiktionary
rzecz. Końskie nmos.
:: fż. konecczanka ż.
przym. konecki
Wiktionary
mieszkanka Końskich (miasta w województwie świętokrzyskim)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Końskich
Wiktionary
rzecz. Końskie nmos.
:: fm. konecczanin mos.
przym. konecki
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Koneck – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie aleksandrowskim, w gminie Koneck.
Wikipedia
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z miejscowością Końskie, dotyczący miejscowości Końskie
Wiktionary
Osoby noszące nazwisko Konecki:
Wikipedia
(1.1) Sprawą zajęła się konecka magistratura.
Wiktionary
rzecz. Końskie lm nm., konecczanin mos., konecczanka ż.
Wiktionary
nazwisko, m.in. Feliks Koneczny, historyk i historiozof
SJP.pl
Feliks Karol Koneczny (ur. 1 listopada 1862 w Krakowie, zm. 10 lutego 1949 tamże) – polski historyk i historiozof, bibliotekarz, krytyk teatralny, publicysta, twórca oryginalnej koncepcji cywilizacji.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
(zwykle w liczbie mnogiej) dobra znajomość z daną osobą, głównie będącą na wysokim, wpływowym stanowisku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) znajomość, stosunki, związek, powiązania z wpływową osobą
Wiktionary
(1.1) W firmie mówi się, że Marian został kierownikiem dzięki koneksjom z prezesem.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈnɛksʲja, AS: kõneksʹi ̯a
Wiktionary
koncepcja przetwarzania informacji przez mózg, zakładająca rozproszenie przetwarzania w wielu jednocześnie aktywnych centrach mózgu tworzących wspólną sieć
SJP.pl
Koneksjonizm, inaczej modele równoległego rozproszonego przetwarzania informacji, modele PDP – podejście w kogniwistyce próbujące wytłumaczyć działanie ludzkiego mózgu za pomocą sieci neuronowych.
Zdaniem koneksjonistów, mózg jest komputerem i bardzo szybko interpretuje on nieprecyzyjną informację sensoryczną za pomocą sieci neuronowych. Tym samym odróżnia on np. szept w hałaśliwym pomieszczeniu. Koneksjonizm dąży do zastąpienia metafory komputerowej metaforą mózgową. Samo funkcjonowanie mózgu ma przebieg statyczny, dlatego też koneksjoniści uważają, iż w stanie czynnościowym procesów dane magazynują się na bardzo krótki czas. W ten sposób każda wiedza zawarta jest implicite w strukturze urządzenia wykonawczego. Nie istnieje oddzielny procesor interpretujący wiedzę z bezpośrednim dostępem do niego. To właśnie wiedza wpływa na przebieg przetwarzania informacji. Koneksjoniści sugerują, iż złudzeniem jest przejście od tzw. wiedzy rozproszonej do wiedzy podmiotowej. Próbują oni dokonać wyraźnej zmiany w kartezjańskiej tezie o kopiowaniu świata zewnętrznego w aktach poznawczych.
Wikipedia
kompletna mapa sieci połączeń nerwowych w mózgu
SJP.pl
Konektom – kompletna mapa sieci połączeń neuronalnych. Termin odnosi się do sieci połączeń w mózgu, używany jest także do określenia kompletnej mapy połączeń nerwowych u gatunków nie posiadających ośrodkowego układu nerwowego (np. C. elegans). Nauka zajmująca się badaniem i mapowaniem konektomu nosi nazwę konektomiki.
Wikipedia
1. wtyczka kabla elektronicznego;
2. w językoznawstwie: wskaźnik spójności tekstu, spajający zdanie podrzędne z jednym ze składników zdania bezpośrednio nadrzędnego; relator
SJP.pl
teoria uczenia się, która podkreśla rolę sieci społecznych i technologicznych w procesie zdobywania wiedzy
SJP.pl
Wikipedia
miłośnik i znawca w jakiejś dziedzinie, zwykle tego, co piękne i wytworne
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) znawca w jakiejś dziedzinie (zwykle także jej miłośnik), zwłaszcza w przypadku jedzenia lub sztuki
Wiktionary
Koneser (wł. La migliore offerta) – włoski melodramat z 2013 roku w reżyserii Giuseppe Tornatore. Film został wyprodukowany przez studio filmowe Warner Bros.
Światowa premiera filmu miała miejsce 1 stycznia 2013 roku, natomiast w Polsce premiera filmu odbyła się 2 sierpnia 2013 roku.
Wikipedia
rzecz. koneserstwo n.
:: fż. koneserka ż.
przym. koneserski
Wiktionary
znawczyni, smakoszka, miłośniczka rzeczy w dobrym gatunku, luksusowych
SJP.pl
dotyczący koneserstwa lub konesera
SJP.pl
znawstwo rzeczy pięknych, wytwornych
SJP.pl
tytuł naczelnego dowódcy wojsk królewskich we Francji; zniesiony przez kardynała Richelieu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. wojsk. w średniowiecznej i renesansowej Francji: tytuł naczelnego wodza królewskich wojsk;
(1.2) hist. wojsk. człowiek z tytułem konetabla (1.1)
Wiktionary
Konetabl fr. (connétable), naczelny wódz francuskich wojsk królewskich od XI wieku do 1627. Tytuł wywodzi się z łacińskiego comes stabuli - i oznaczał początkowo, w starożytnym Rzymie i wczesnym średniowieczu, nadzorcę stajni. Tytuł ten był używany we Francji także jako honorowy za panowania cesarza Napoleona I. Napoleon nadał go jedynie swemu bratu Ludwikowi. Po roku 1815 tytuł wyszedł z użycia.
Wikipedia
(1.2) Celem Henryka było Calais, główna angielska baza na kontynencie. Droga była jednak daleka, a do Henryka dochodziły wieści o marszu potężnej armii francuskiej pod wodzą konetabla Karola d’Albret (…)
Wiktionary
1. dawna jedostka objętości równa 5 garncom;
2. duże naczynie do przenoszenia i przechowywania płynów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przest. drewniane lub częściej metalowe naczynie do noszenia lub przechowywania płynów
(1.2) przest. zawartość konwi (1.1)
(1.3) daw. jednostka objętości;
(1.4) daw. rura do wody
Wiktionary
Konew – dawna jednostka objętości, stosowana na ziemiach polskich po 1764 roku, wprowadzona oficjalnie w ramach reform stanisławowskich jako miara objętości płynów. Konew stanowiła element systemu garńca warszawskiego i odpowiadała 5 garncom, tj. około 19 litrom.
Wikipedia
(1.1) Hej, ty kudłaty! A czego do konwi zaglądasz?
(1.2) Wyżłopał już ze cztery konwie piwa!
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃nɛf, AS: kõnef
Wiktionary
rzecz. konwisarstwo n.
:: zdrobn. konewka ż., koneweczka ż.
Wiktionary
zdrobnienie od: konewka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: konewka
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nɛˈvɛt͡ʃka, AS: kõnevečka
Wiktionary
rzecz. konew ż.
Wiktionary
1. naczynie do przenoszenia i przechowywania płynów;
2. naczynie do podlewania roślin
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pojemnik z uchem i szyjką, który służy do podlewania roślin;
Wiktionary
Konewka to przenośny zbiornik na wodę, wykonany najczęściej z blachy lub z tworzywa sztucznego, przeznaczony do podlewania roślin.
Kształt konewki jest zbliżony do walca o podstawie eliptycznej, z półkolistym uchwytem u góry. Z boku, przy podstawie przymocowana jest końcówka, biegnąca skośnie do góry i służąca do podlewania. Jej kształt jest zbliżony do mocno wydłużonego ściętego stożka, zakończonego rozpryskiwaczem. Ma on za zadanie rozdzielić mocny strumień wody, tak aby nie wypłukiwał on gleby i nie tworzył w niej zagłębień. Główny zbiornik konewki oraz wydłużona końcówka tworzą układ naczyń połączonych. Podlewanie odbywa się poprzez przechylanie konewki w stronę końcówki, co powoduje podniesienie w niej poziomu wody i powstanie ciśnienia, dzięki któremu woda wypływa przez sitko. Górna powierzchnia konewki jest zwykle częściowo zamknięta od strony końcówki, tak aby zapobiec wylewaniu się wody przy przechylaniu. W mniejszych konewkach z tworzyw sztucznych często zamknięta jest cała górna powierzchnia, w której pozostawiony zostaje jedynie mały okrągły otwór do nalewania wody. Pojemność konewek waha się w granicach od kilku do kilkudziesięciu litrów.
Wikipedia
(1.1) Weź konewkę i podlej kwiatki.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈnɛfka, AS: kõnefka
Wiktionary
rzecz. konew ż.
Wiktionary
(1.1) pot. polewaczka, reg. śl. giskana.
Wiktionary
potocznie: konferencja, czat grupowy
SJP.pl
opowiadanie przeżyć zmyślonych, rzekomo objętych mgłą niepamięci
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. mijanie się z prawdą, koloryzowanie na jakiś temat, zwykle w celu zaimponowania komuś
(1.2) psych. przekonanie o prawdziwości zmyślonych przez siebie faktów, występujące w niektórych chorobach umysłowych, a także czasem u dzieci
Wiktionary
Konfabulacja (łac. confabulatio od confabulari „rozmawiać” z con „współ” i fabula „bajka”), wspomnienie rzekome – termin oznaczający uzupełnianie brakujących wspomnień informacjami nieprawdziwymi, które możliwie dobrze pasują do całego logicznego ciągu wydarzeń. Konfabulacja różni się od świadomego zmyślenia tym, że konfabulujący człowiek jest przekonany o prawdziwości swoich wspomnień, i jeśli o nich kogoś informuje, to wówczas nie kłamie, gdyż kłamać można wyłącznie świadomie. Konfabulacja często jest zjawiskiem czysto wewnętrznym, gdy człowiek jedynie przywołuje wspomnienia wyłącznie dla siebie.
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃nfabuˈlat͡sʲja, AS: kõnfabulacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. konfabulant m.
przym. konfabulacyjny
Wiktionary
dotyczący konfabulacji
SJP.pl
osoba opowiadająca zmyślone rzeczy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) psych. osoba uzupełniająca brakujące wspomnienia informacjami nieprawdziwymi, które możliwie dobrze pasują do całego logicznego ciągu wydarzeń
Wiktionary
rzecz. konfabulacja ż., konfabulator m.
:: fż. konfabulantka ż.
czas. konfabulować ndk.
Wiktionary
(1.1) konfabulator
Wiktionary
osoba mająca skłonności do zmyślania
SJP.pl
zmyślać lub koloryzować na jakiś temat; fantazjować
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany
(1.1) książk. opowiadać zmyślone fakty
Wiktionary
rzecz. konfabulant m., konfabulantka ż., konfabulowanie n.
przym. konfabulacyjny
Wiktionary
(1.1) zmyślać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|konfabulować.
Wiktionary
czas. konfabulować
Wiktionary
1. grupa utworzona przez partie, państwa albo miasta dla osiągnięcia określonych celów;
2. stowarzyszenie obywateli
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) społ. polit. porozumienie osób fizycznych lub osób prawnych (również państw) w celu wspólnego działania
(1.2) hist. w dawnej Polsce związek szlachty zawierany dla osiągnięcia doraźnych celów;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Szwajcaria od XIII wieku istnieje jako luźna konfederacja.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nfɛdɛˈrat͡sʲja, AS: kõnfederacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. konfederat m., konfederatka ż., federacja ż., konfederowanie n., federalizowanie n., skonfederowanie n., sfederalizowanie n., konfederasta m.
czas. konfederować ndk., federalizować ndk., skonfederować dk., sfederalizować dk.
przym. konfederacyjny, konfederacki
Wiktionary
(1.1) federacja, związek, stowarzyszenie, unia
Wiktionary
odnoszący się do konfederacji lub konfederatów
SJP.pl
dotyczący konfederacji
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) polit. związany z konfederacją, dotyczący konfederacji; będący konfederacją
Wiktionary
rzecz. konfederacja ż., konfederat mos., konfederata mos., konfederatka ż., konfederasta m.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pogard. polit. członek lub sympatyk Konfederacji Wolność i Niepodległość
Wiktionary
(1.1) Czy polscy konfederaści to agenda FSB?
Wiktionary
rzecz. konfederacja ż., konfederat m., konfederatka ż., konfederowanie n., skonfederowanie n., federacja ż., sfederowanie n.
czas. konfederować ndk., skonfederować dk., sfederować dk.
przym. konfederacki, konfederacyjny, federacyjny
Wiktionary
konfederata;
1. członek konfederacji, organizacji społecznej, stowarzyszenia obywatelskiego;
2. żołnierz walczący w wojnie secesyjnej po stronie Skonfederowanych Stanów Ameryki;
3. w dawnej Polsce: członek związku szlachty, duchowieństwa lub miast, utworzonego w celu osiągnięcia doraźnych celów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) uczestnik, członek albo przedstawiciel jakiejś konfederacji
(1.2) hist. członek konfederacji szlacheckiej, zwłaszcza konfederacji barskiej
(1.3) hist. żołnierz, polityk lub inny przedstawiciel Skonfederowanych Stanów Ameryki
(1.4) polit. członek lub sympatyk polskiej partii politycznej mającej słowo „Konfederacja” w nazwie
Wiktionary
„Konfederat” – polskie czasopismo nawiązujące do tradycji działalności prospołecznej i niepodległościowej środowiska piłsudczykowskiego. W czasie walki o niepodległość do roku 1991 pismo było wydawane konspiracyjnie jako organ prasowy Konfederacji Polski Niepodległej, kolportaż prowadzony był m.in. w Poznaniu i na Śląsku.
Wydawanie czasopisma zostało wznowione 1 czerwca 2005 przez Adama Słomkę jako organ prasowy Polskiej Konfederacji – Godność i Praca.
Wikipedia
rzecz. konfederacja ż., konfederatka ż., konfederasta m.
przym. konfederacki, konfederacyjny
Wiktionary
konfederata;
1. członek konfederacji, organizacji społecznej, stowarzyszenia obywatelskiego;
2. żołnierz walczący w wojnie secesyjnej po stronie Skonfederowanych Stanów Ameryki;
3. w dawnej Polsce: członek związku szlachty, duchowieństwa lub miast, utworzonego w celu osiągnięcia doraźnych celów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rzad. hist. zob. konfederat.
Wiktionary
rzecz. konfederatka ż.
przym. konfederacki, konfederacyjny
Wiktionary
czapka rogatywka bez daszka ozdobiona czaplim piórem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. wysoka karmazynowa lub granatowa czapka z dnem kwadratowym, obłożona barankiem, zwykle ozdobiona czaplim piórem, poprzedniczka rogatywki ;
(1.2) pot. rodzaj kepi, powszechnie kojarzonego z armią Skonfederowanych Stanów Ameryki
(1.3) uczestniczka, członkini albo przedstawicielka jakiejś konfederacji
(1.4) polit. członkini lub sympatyczka polskiej partii politycznej mającej słowo „Konfederacja” w nazwie
Wiktionary
Rogatywka – czapka z charakterystycznym kwadratowym denkiem, element tradycyjnego polskiego stroju narodowego i munduru wojskowego.
Wikipedia
rzecz. konfederacja ż., konfederata m., konfederat m., konfederasta m.
przym. konfederacyjny, konfederacki
Wiktionary
(1.1) krakuska
Wiktionary
1. produkcja gotowej odzieży;
2. gotowa odzież będąca przedmiotem handlu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bielizna i lekka odzież szyta fabrycznie
(1.2) produkcja konfekcji (1.1)
(1.5) pogard. przen. sztuka, działalność artystyczna dla masowego odbiorcy
Wiktionary
Odzież, ubranie, strój – sposób na okrycie ludzkiego ciała. Noszenie odzieży jest przeważnie zarezerwowane dla ludzi i jest cechą wszystkich ludzkich społeczeństw. Ilość i rodzaj noszonej odzieży zależy od płci, typu ciała, sytuacji społecznej i geograficznej. Odzież produkowana jest z różnych materiałów naturalnych jak jedwab, len, agawa, bawełna, wełna, skóra lub syntetycznych akryl, jedwab sztuczny, bistor i inne.
Wikipedia
rzecz. konfekcjonowanie n.
czas. konfekcjonować ndk.
przym. konfekcyjny
Wiktionary
(1.1) prêt-à-porter
(1.5) popkultura
Wiktionary
producent konfekcji
SJP.pl
1. porcjować lub pakować gotowe wyroby;
2. wytwarzać konfekcję
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|konfekcjonować.
Wiktionary
rzecz. konfekcja ż.
czas. konfekcjonować ndk.
Wiktionary
dotyczący konfekcji
SJP.pl
dawniej:
1. (zwykle w liczbie mnogiej) owoc smażony w cukrze;
2. gęsta, słodka przyprawa aptekarska
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) stpol. syrop
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
współczesna.
tłumaczenia.
źródła.
== konfekt (język szwedzki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj wspólny
(1.1) cukierek
(1.2) praliny, czekoladki
odmiana. en konfekt, konfekten, blm.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃nfɛkt, AS: kõnfekt
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
współczesna.
tłumaczenia.
źródła.
== konfekt (język szwedzki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj wspólny
(1.1) cukierek
(1.2) praliny, czekoladki
odmiana. en konfekt, konfekten, blm.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
osoba prowadząca konferansjerkę, zapowiadająca program na koncertach, pokazach itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba prowadząca występy, koncerty, rewie itp., zapowiada kolejne punkty programu, zabawia publiczność;
Wiktionary
Konferansjer (fr. conférencier) – osoba prowadząca przedstawienie, zapowiadająca poszczególne punkty programu, nadająca kształt widowiskom artystycznym o charakterze estradowym. Zadaniem konferansjera/konferansjerów podczas imprezy jest przedstawianie artystów, przygotowanie publiczności na ich występ, urozmaicanie przedstawień anegdotami i dowcipami.
Konferansjerzy bywają wynajmowani przez agencje artystyczne.
Wikipedia
(1.1) Dosłownie przed chwilą konferansjerowi wypadł z ręki mikrofon.
Wiktionary
rzecz. konferansjerka ż.
przym. konferansjerski
Wiktionary
1. kobieta zapowiadająca program na koncertach, pokazach itp.;
2. zapowiadanie programu na koncertach, pokazach itp. często przeplatane żartami, anegdotami, dowcipami opowiadanymi między punktami programu
SJP.pl
Konferansjer (fr. conférencier) – osoba prowadząca przedstawienie, zapowiadająca poszczególne punkty programu, nadająca kształt widowiskom artystycznym o charakterze estradowym. Zadaniem konferansjera/konferansjerów podczas imprezy jest przedstawianie artystów, przygotowanie publiczności na ich występ, urozmaicanie przedstawień anegdotami i dowcipami.
Konferansjerzy bywają wynajmowani przez agencje artystyczne.
Wikipedia
1. spotkanie, posiedzenie jakiegoś grona, przedstawicieli instytucji lub organizacji w celu omówienia ustalonych zagadnień; narada;
2. popularna odmiana gruszy o średnich owocach;
3. owoc tej odmiany;
4. wystąpienie kapłana lub osoby świeckiej wobec zgromadzenia wiernych, poświęcone tematyce religijnej, etycznej itp.;
5. w amerykańskiej lidze niektórych sportów: grupa eliminacyjna drużyn z określonej części kraju;
6. konferencja prasowa - zebranie dziennikarzy, na którym przedstawiciel jakiejś instytucji udziela wywiadu;
7. konferencja episkopatu - zrzeszenie biskupów danego terytorium, najczęściej kraju
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zjazd, spotkanie przedstawicieli instytucji bądź organizacji, w celu omówienia pewnych zagadnień
(1.2) przest. prelekcja, odczyt
Wiktionary
Konferencja – spotkanie ludzi w celu omówienia konkretnego zagadnienia.
Spośród wielu rodzajów konferencji można wyróżnić:
Wikipedia
(1.1) Agenda konferencji została podzielona na cztery sesje tematyczne.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nfɛˈrɛ̃nt͡sʲja, AS: kõnferẽncʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. konferencjariusz mos., konferowanie n., pokonferowanie n.
:: zdrobn. konferencyjka ż.
czas. konferować ndk., pokonferować dk.
przym. konferencyjny
Wiktionary
rzadko: uczestnik konferencji
SJP.pl
zdrobnienie od: konferencja
SJP.pl
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z konferencją, dotyczący konferencji; służący do odbywania narad, konferencji
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nfɛrɛ̃nˈt͡sɨjnɨ, AS: kõnferẽncyi ̯ny
Wiktionary
rzecz. konferencja ż., konferowanie n.
czas. konferować
Wiktionary
uczestniczyć w konferencji, posiedzeniu przedstawicieli instytucji lub organizacji, zebranych w celu omówienia ustalonych zagadnień; obradować, naradzać się, debatować
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)
(1.1) książk. obradować, naradzać się, omawiać ważne sprawy
(1.2) daw. ofiarować, przeznaczyć
Wiktionary
rzecz. konferowanie n., konferencja ż.
przym. konferencyjny
Wiktionary
dawniej: wydobycie zeznań z oskarżonego, dobrowolnie albo za pomocą tortur
SJP.pl
1. wyznawana religia;
2. przedsionek prowadzący do grobu męczennika znajdującego się pod ołtarzem głównym; od VIII w.
3. grobowiec świętego w kościele z jego relikwiami, zwykle bogato zdobiony;
4. ozdobna obudowa grobu świętego w formie baldachimu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. grobowiec męczennika, świętego lub przedsionek prowadzący do jego grobu umieszczonego pod głównym ołtarzem;
(1.2) przest. wyznawana religia, wyznanie
Wiktionary
Konfesja – we wnętrzu świątyni grobowiec męczennika, świętego lub przedsionek prowadzący do jego grobu umieszczonego pod głównym ołtarzem. Również ołtarz związany z grobem męczennika (martyrion). Zwyczajem rzymskim często okryty cyborium – formą baldachimu.
Najbardziej znanym przykładem jest konfesja św. Piotra w bazylice watykańskiej. Przykładem konfesji w Polsce jest konfesja św. Wojciecha.
Wikipedia
rzecz. konfesjonał mrz.
przym. konfesyjny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) polit. system sprawowania władzy państwowej opierający się na różnicowaniu stopnia udziału obywateli w życiu społeczno-politycznym według wyznawanej religii;
Wiktionary
Wikipedia
mebel kościelny, przy którym prowadzona jest spowiedź
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kośc. kościelny mebel służący do słuchania spowiedzi;
Wiktionary
Konfesjonał (łac. confessare – wyznawać) – mebel kościelny, który jest miejscem do spowiedzi.
Wikipedia
(1.1) Mówią, że w Niemczech katolicy powynosili z kościołów konfesjonały i od razu zapełniły się gabinety psychologów.
(1.1) Miejscem celebracji sakramentu pojednania jest konfesjonał z kratą.
(1.1) Z drzwiczek konfesjonału zwisała fioletowa stuła.
Wiktionary
rzecz. konfesja ż., konfesyjność ż.
przym. konfesyjny
Wiktionary
(1.1) rzad. spowiednica; daw. konfesyonał, spowiadalnica
Wiktionary
przymiotnik od: konfesjonał; związany z konfesjonałem
SJP.pl
przypisanie, przynależność do określonego wyznania religijnego
SJP.pl
wyznaniowy;
1. dotyczący wiary, religii;
2. mający charakter spowiedzi
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący konfesji, religijny
Wiktionary
rzecz. konfesja ż., konfesjonał mrz.
Wiktionary
[czytaj: konfetti, konfeti] kolorowe, drobniutkie, papierowe krążki używane do obsypywania uczestników balu; confetti
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) drobno pocięte kawałki papieru, najczęściej różnobarwne krążki, rzucane na uczestników głównie karnawałowej zabawy;
Wiktionary
Konfetti (confetti) – miniaturowe ścinki papieru (czasem tworzyw sztucznych), rozsypywane w powietrzu w salach balowych podczas karnawałowych zabaw, podczas wesel i innych świąt, a także na zabawach sylwestrowych, na meczach, np. piłkarskich.
Wikipedia
(1.1) To był szampański sylwester – barwne konfetti leciało na głowy, kolorowe serpentyny zwisały gęsto, a tańcom nie było końca.
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈfɛttʲi, AS: kõnfettʹi
Wiktionary
(1.1) coriandoli
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) polit. neol. zwolennik Konfederacji
Wiktionary
książkowo: przyjazne, zażyłe stosunki; poufałość
SJP.pl
stopień wyższy od przysłówka: konfidencjonalnie
SJP.pl
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest konfidencjonalne; cecha tych, którzy są konfidencjonalni
Wiktionary
przym. konfidencjonalny
przysł. konfidencjonalnie
rzecz. konfident mos., konfidentka ż.
Wiktionary
1. spoufalony, zażyły, zaprzyjaźniony;
2. nieprzeznaczony do publicznego rozgłaszania; sekretny, poufny
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) mający charakter poufały, zażyły
(1.2) nie przeznaczony do publicznej wiadomości
(1.3) skłonny do zwierzeń, poufałych gestów i określeń
(1.4) świadczący o skłonności do poufałości, zwierzeń
Wiktionary
rzecz. konfidencja ż., konfidencjonalność ż., konfident m.
Wiktionary
(1.1) spoufalony, zaprzyjaźniony, zażyły
(1.2) poufny, sekretny, tajemny
Wiktionary
przymiotnik od: konfident
SJP.pl
potocznie: bycie konfidentem (szpiegiem, informatorem, donosicielem)
SJP.pl
1. człowiek szpiegujący na zlecenie swoich mocodawców; kapuś, kabel, donosiciel;
2. agent wywiadu, tajny wywiadowca policyjny; szpieg, informator, szpicel;
3. przestarzałe: człowiek godny zaufania; powiernik, przyjaciel, zausznik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pejor. tajny wywiadowca lub współpracownik wywiadu, policji itp. służb
(1.2) przest. człowiek zaufany
Wiktionary
Tajny współpracownik (TW) – podstawowa kategoria współpracy ze Służbą Bezpieczeństwa (SB) i Wojskową Służbą Wewnętrzną (WSW) Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Osoba celowo pozyskana do współpracy, świadomy tajny informator i wykonawca zleceń SB lub WSW.
W końcowej fazie swojego istnienia, w sierpniu 1989, SB zatrudniała 24,3 tys. funkcjonariuszy, którzy nadzorowali 90 tys. tajnych współpracowników.
Wikipedia
(1.1) Gestapo i niemieckie władze opuszczają Zakopane, wraz z niektórymi konfidentami z "Goralenvolku".
Wiktionary
rzecz. konfidencja ż., konfidencjonalność ż.
:: fż. konfidentka ż.
przym. konfidencjonalny, konfidencki
Wiktionary
(1.1) szpicel
(1.2) powiernik, przyjaciel, zausznik
Wiktionary
1. agentka wywiadu, tajna współpracowniczka policji;
2. dawniej: kobieta zaufana, powierniczka, przyjaciółka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pejor. agentka wywiadu, tajna współpracowniczka np. policji
(1.2) daw. kobieta zaufana, powierniczka tajemnic
(1.3) podwójne krzesło, popularne w okresie drugiego cesarstwa francuskiego
Wiktionary
(1.1) Nieliczne Żydówki, które wbrew zarządzeniu i groźbie kary śmierci nosiły futrzane okrycia, były powszechnie postrzegane jako kolaborantki i konfidentki gestapo.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nfʲiˈdɛ̃ntka, AS: kõnfʹidẽntka
Wiktionary
rzecz. konfidencja ż., konfidencjonalność ż.
:: fm. konfident m.
przym. konfidencki
Wiktionary
1. określony układ elementów lub osób w zespole, który może ulec zmianie;
2. zestaw parametrów pracy programu komputerowego lub urządzenia peryferyjnego;
3. ukształtowanie terenu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) układ elementów wchodzących we wzajemne relacje
Wiktionary
rzecz. konfigurowanie n.
czas. konfigurować, rekonfigurować
przym. konfiguracyjny
Wiktionary
(1.1) postać, ukształtowanie
Wiktionary
kierunek w psychologii XX w. głoszący, że życie psychiczne składa się z pewnych całości, które mają swoistą formę, niedającą się sprowadzić do ich części składowych; gestaltyzm
SJP.pl
Konfiguracjonizm – nurt amerykańskiej antropologii kulturowej, ukształtowany w latach 20. i 30. XX wieku, stworzony przez uczniów Franza Boasa.
Wikipedia
plik konfiguracyjny - plik zawierający parametry jakiegoś programu
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z konfiguracją, dotyczący konfigurowania
Wiktionary
rzecz. konfiguracja ż., konfigurowanie n., konfigurator mrz.
czas. konfigurować ndk., skonfigurować dk.
Wiktionary
1. kształtować w ustalonej postaci, formować coś;
2. przystosowywać urządzenie lub program komputerowy do oczekiwanej pracy
SJP.pl
czasownik przechodni
(1.1) nadawać czemuś jakiś układ, formować coś
(1.2) przystosowywać jakieś urządzenie do pożądanej pracy
Wiktionary
(1.2) Wczoraj pan Jerzy konfigurował mój komputer, ale mu nie wyszło, dlatego zadzwoniłem po pana.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nfʲiɡuˈrɔvat͡ɕ, AS: kõnfʹigurovać
Wiktionary
(1) forma dokonana skonfigurować
rzecz. konfiguracja
czas. przekonfigurować ndk., rekonfigurować ndk.
Wiktionary
(1.2) ustawiać
Wiktionary
możliwy do skonfigurowania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|konfigurować.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nfʲiɡurɔˈvãɲɛ, AS: kõnfʹigurovãńe
Wiktionary
czas. konfigurować ndk., skonfigurować dk.
rzecz. konfiguracja
przym. konfiguracyjny
Wiktionary
1. w protestantyzmie: uroczyste przyjęcie do gminy kościelnej młodzieży w wieku od 14 do 18 lat;
2. w judaizmie: ceremonia utwierdzania w wierze, dokonywana w 13. roku życia;
3. w katolicyzmie: bierzmowanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. u protestantów: uroczyste przyjęcie do gminy kościelnej chłopców i dziewcząt połączone z egzaminem i błogosławieństwem pastora;
Wiktionary
Konfirmacja (pol.: konfirmacja, niem., szw.: Konfirmation, z łac. confirmatio, potwierdzenie) – w kościołach ewangelickich uroczysty obrzęd wyznania swojej wiary i ślubowania wierności Kościołowi; nie ma ona charakteru sakramentu. Obrzęd pod tą nazwą występuje także w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, polegający na nałożeniu na ochrzczonych rąk duchownego w celu przekazania daru Ducha Świętego.
Wikipedia
(1.1) Dzisiaj odbędzie się konfirmacja.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nfʲirˈmat͡sʲja, AS: kõnfʹirmacʹi ̯a
Wiktionary
dotyczący konfirmacji
SJP.pl
osoba przystępująca do konfirmacji
SJP.pl
1. udzielać (udzielić) konfirmacji - uroczystego potwierdzenia przynależności do religii chrześcijańskiej lub judaistycznej;
2. dawniej: potwierdzać (potwierdzić), uznawać (uznać), zatwierdzać (zatwierdzić)
SJP.pl
dawniej: konfiskata;
1. wywłaszczenie osoby prywatnej z jej majątku na rzecz państwa;
2. kara utraty mienia należącego do osoby skazanej wyrokiem sądu na rzecz państwa
SJP.pl
1. wywłaszczenie osoby prywatnej z jej majątku na rzecz państwa;
2. kara utraty mienia należącego do osoby skazanej wyrokiem sądu na rzecz państwa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) praw. zajęcie części lub całego majątku osoby prywatnej na rzecz państwa
(1.2) praw. kara polegająca na utracie na rzecz skarbu państwa mienia należącego do przestępcy
(1.3) adm. wycofanie druków z obiegu przez odpowiednie organy państwowe
Wiktionary
Konfiskata (z łac. confiscatio 'umieszczenie w skarbie' od confiscare 'składać w koszu a. worku na pieniądze' od com- 'współ-' i fiscus 'kosz lub worek na pieniądze; skarb') – przymusowe wywłaszczenie na rzecz państwa całości lub części majątku osoby fizycznej, bez prawa do odszkodowania. Konfiskatę należy odróżnić od rekwizycji (wywłaszczenia z prawem do odszkodowania) i sekwestru (przymusowego zajęcia bez rozstrzygnięcia o prawie własności).
Wikipedia
rzecz. konfiskacja ż., skonfiskowanie n., konfiskowanie n.
czas. konfiskować, skonfiskować
Wiktionary
(1) konfiskacja
(1.1) wywłaszczenie
(1.2) przepadek
Wiktionary
osoba dokonująca konfiskaty
SJP.pl
zabierać coś komuś na mocy prawa, dokonywać konfiskaty
SJP.pl
czasownik
(1.1) dokonywać konfiskaty
(1.2) zabierać
Wiktionary
(1.1) Szczególnie ciężko żyło się dziennikarzom w Prusach, gdyż gazety często były konfiskowane, a żurnaliści trafiali za kratki.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nfʲiˈskɔvat͡ɕ, AS: kõnfʹiskovać
Wiktionary
rzecz. konfiskata ż., konfiskacja ż., konfiskowanie n., skonfiskowanie n.
czas. skonfiskować dk.
przym. konfiskacyjny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|konfiskować.
Wiktionary
rzecz. skonfiskowanie n., konfiskata ż., konfiskacja ż.
czas. skonfiskować dk., konfiskować ndk.
przym. konfiskacyjny
Wiktionary
żywność gotowana powoli i przez długi czas w tłuszczu oraz niskiej temperaturze
SJP.pl
konserwować żywność poprzez długie gotowanie w głębokim tłuszczu lub pieczenie w niskiej temperaturze
SJP.pl
owoce usmażone w gęstym syropie z cukru; konfitury
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kulin. owoce smażone w syropie cukrowym;
Wiktionary
Konfitura – produkt spożywczy uzyskiwany poprzez gotowanie owoców lub części owoców w syropie cukrowym lub zagęszczonym soku z winogron.
Wikipedia
(1.1) Po ochłodzeniu konfitura zrobiła się bardzo gęsta.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nfʲiˈtura, AS: kõnfʹitura
Wiktionary
przym. konfiturowy
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. konfiturowy
frazeologia.
etymologia. etym|franc|confiture.
uwagi.
(1.1) zwykle w lm.
(1.1) zoblistę|dżem|konfitura|marmolada|powidła.
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Jedzenie
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) confiture
* baskijski: (1.1) erreximenta
* bułgarski: (1.1) конфитюр m. (konfitûr)
* esperanto: (1.1) konfitaĵo
* francuski: (1.1) confiture ż.
* hiszpański: (1.1) mermelada ż.
* interlingua: (1.1) confectura
* kataloński: (1.1) melmelada ż.
* niemiecki: (1.1) Konfitüre ż.
* portugalski: (1.1) compota ż.
* rosyjski: (1.1) варе́нье n. (varénʹe)
* węgierski: (1.1) íz
* wilamowski: (1.1) konfitür ż.
* włoski: (1.1) confettura ż.
źródła.
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
dotyczący konfitury, zrobiony z konfitury - owoców smażonych w syropie z cukrem
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z konfiturą, dotyczący konfitury
Wiktionary
rzecz. konfitura ż.
Wiktionary
owoce usmażone w gęstym syropie z cukru; konfitura
SJP.pl
Konfitura – produkt spożywczy uzyskiwany poprzez gotowanie owoców lub części owoców w syropie cukrowym lub zagęszczonym soku z winogron.
Wikipedia
zdrobnienie od: konflikt
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od konflikt
Wiktionary
(1.1) To nie konflikt, lecz tylko mały konflikcik.
Wiktionary
rzecz. konflikt m.
Wiktionary
zetknięcie się sprzecznych interesów, poglądów; niezgodność, spór, zatarg
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) sprzeczność (racji, wartości), spór między osobami; brak zgodności;
Wiktionary
Konflikt (z łaciny conflictus – zderzenie) – niezgodność, sprzeczność interesów, poglądów, spór, zatarg.
Konflikt to zjawisko powszechne, nieuchronnie związane z życiem społecznym. Pojęcie konfliktu można rozpatrywać w różnych aspektach, np. jako proces, w którym jednostka lub grupa dąży do osiągnięcia własnych celów przez wyeliminowanie, podporządkowanie sobie bądź zniszczenie jednostki lub grupy dążącej do celów podobnych lub identycznych. Wystąpienie realnych problemów nie jest jednak konieczne do powstania konfliktu. Niejednokrotnie wystarczy już samo przekonanie zaangażowanych stron o wrogim nastawieniu przeciwnika.
Wikipedia
(1.1) Konflikt może być rozwiązany jedynie na gruncie prawa.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃nflʲikt, AS: kõnflʹikt
Wiktionary
rzecz. konfliktowość ż., konflikcik mrz.
czas. konfliktować
przym. konfliktowy
Wiktionary
(1.1) antagonizm, walka, kolizja, konfrontacja
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest konfliktogenne; cecha tych, którzy są konfliktogenni
Wiktionary
przym. konfliktogenny
przysł. konfliktogennie
Wiktionary
taki, który jest przyczyną konfliktu; konfliktorodny
SJP.pl
taki, który jest przyczyną konfliktu; konfliktogenny
SJP.pl
sprzyjający powstawaniu konfliktów
SJP.pl
cecha tego, co jest charakterystyczne dla konfliktu; kłótliwość
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest konfliktowe; cecha tych, którzy są konfliktowi
Wiktionary
(1.1) Niesprawiedliwość i korupcja w sferach politycznych są doskonałym gruntem do wzrostu konfliktowości społecznej.
Wiktionary
rzecz. konflikt mrz.
przym. konfliktowy
przysł. konfliktowo
Wiktionary
1. taki, który dotyczy konfliktu - zetknięcia się sprzecznych interesów;
2. o człowieku lub jego osobowości: taki, który często wchodzi w zatarg, spór z innymi osobami; kłótliwy, antagonistyczny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który popada w ciągłe konflikty z otoczeniem, nie jest skłonny do ugody
(1.2) będący tematem sporu
(1.3) związany z konfliktem serologicznym
Wiktionary
(1.1) On jest bardzo konfliktowy, z wszystkimi się kłóci.
(1.2) Podjęto decyzję w sprawie konfliktowego terytorium.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nflʲikˈtɔvɨ, AS: kõnflʹiktovy
Wiktionary
rzecz. konflikt m., konfliktowość ż.
Wiktionary
(1.1) kłótliwy, swarliwy
(1.2) sporny
Wiktionary
1. łączenie się spływających potoków albo lodowców;
2. w biologii: stopień pokrycia naczynia hodowlanego przez hodowane komórki
SJP.pl
Wikipedia
mający wspólne ognisko; współogniskowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) opt. mający wspólne ognisko
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nfɔˈkalnɨ, AS: kõnfokalny
Wiktionary
(1.1) współogniskowy
Wiktionary
1. w geometrii: przekształcenie konforemne - przekształcenie figury, przy którym nie następuje zmiana jej kątów;
2. konforemny zbiornik paliwa - dodatkowy zbiornik paliwa w samolocie, zintegrowany z jego bryłą
SJP.pl
sposób ułożenie przestrzennego białka
SJP.pl
Konformacja – układ przestrzenny atomów w cząsteczce chemicznej mogący zmieniać się przez obrót wokół pojedynczych wiązań chemicznych, bez ich zrywania.
Zdolność do przyjmowania różnych konformacji przez cząsteczki można sobie wyobrazić na przykładzie zmian kształtu metalowego łańcucha. Łańcuch może być rozciągnięty wzdłuż linii prostej, ale też zwinięty w kulkę lub zapętlony bez konieczności zrywania i ponownego łączenia poszczególnych jego ogniw.
Wikipedia
dotyczący konformacji
SJP.pl
forma strukturalna, którą cząsteczka chemiczna może przybrać np. w wyniku obrotu
SJP.pl
Izomeria konformacyjna – rodzaj izomerii cząsteczek chemicznych, polegającej na częściowym zablokowaniu swobodnej rotacji podstawników lub pojedynczych atomów, występujących przy dwóch atomach połączonych pojedynczym wiązaniem chemicznym. Izomery konformacyjne różnią się konformacją atomów (czyli ich wzajemnym ułożeniem w przestrzeni), lecz mogą się wzajemnie w siebie przekształcać bez reakcji chemicznej, na skutek skoordynowanych ruchów fragmentów cząsteczki.
Wikipedia
porównanie zeskanowanego materiału z dostępnymi wersjami filmu podczas rekonstrukcji cyfrowej filmu
SJP.pl
osoba podporządkowująca się normom (także tym, których nie uważa za słuszne) obowiązującym w grupie społecznej, do której należy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) człowiek, który bezkrytycznie podporządkowuje się normom, wartościom i poglądom uznanym za obowiązujące w danej grupie
(1.2) hist. przedstawiciel protestantów angielskich, którzy w r. 1662 zadeklarowali lojalność wobec ustroju episkopalnego państwowego Kościoła anglikańskiego
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Czy nasi śląscy twórcy to ci, którzy uparcie potrafią iść pod prąd (buntownicy?), a może to konformiści, podążający pokornie za aktualnie obowiązującym nurtem?
Wiktionary
rzecz. konformizm m.
:: fż. konformistka ż.
przym. konformistyczny
przysł. konformistycznie
Wiktionary
(1.1) oportunista, koniunkturalista, ugodowiec; pot. potakiewicz / potakiwacz
Wiktionary
1. kobieta bezkrytycznie podporządkowująca się normom i poglądom obowiązującym w danym środowisku;
2. wyznawczyni Kościoła anglikańskiego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta, która bezkrytycznie podporządkowuje się normom, wartościom i poglądom uznanym za obowiązujące w danej grupie
Wiktionary
rzecz. konformizm m.
:: fm. konformista m.
przym. konformistyczny
przysł. konformistycznie
Wiktionary
(1.1) oportunistka, koniunkturalistka; pot. potakiewiczka / potakiwaczka
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób konformistyczny
Wiktionary
rzecz. konformizm n., konformista mos., konformistka ż.
przym. konformistyczny
Wiktionary
1. uległy, podporządkowany normom;
2. związany z protestantyzmem angielskim XVII wieku
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który bezkrytycznie podporządkowuje się normom, wartościom i poglądom uznanym za obowiązujące w danej grupie
Wiktionary
rzecz. konformizm m., konformista m., konformistka ż.
przysł. konformistycznie
Wiktionary
(1.1) oportunistyczny, koniunkturalny, kompromisowy, ugodowy
Wiktionary
1. bezkrytyczne akceptowanie obowiązujących norm, wartości, poglądów;
2. wyznanie chrześcijańskie uznające króla za głowę Kościoła, rozpowszechnione w Anglii; anglikanizm
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) socjol. psych. bezkrytyczne podporządkowywanie się normom, wartościom i poglądom uznanym za obowiązujące w danej grupie;
Wiktionary
Konformizm (łac. conformo – nadaję kształt) – zmiana zachowania na skutek wpływu innych ludzi. Podporządkowanie się wartościom, poglądom, zasadom i normom postępowania obowiązującym w danej grupie społecznej. W tym rozumieniu jest to zmiana związana z faktem, że członek grupy miał początkowo inne zdanie czy inaczej się zachowywał niż grupa, a następnie je zmienił w kierunku zgodnym z oczekiwaniami grupy. Konformizm według Stanisława Miki to również zgodność, zbieżność istniejąca między członkami grupy, jeśli chodzi o zachowania, normy i postawy. Jako przeciwieństwo zachowania konformistycznego podawany jest nonkonformizm lub antykonformizm.
Wikipedia
(1.1) W niektórych sytuacjach bezrefleksyjny konformizm może być tragiczny w skutkach, trzeba pamiętać, że czasem warto pozwolić sobie na zachowanie nonkonformistyczne.
Wiktionary
rzecz. konformista m., konformistka ż.
przym. konformistyczny
przysł. konformistycznie
Wiktionary
(1.1) oportunizm
Wiktionary
1. powodować czyjąś konformizację;
2. konformizować się - ulegać konformizacji
SJP.pl
1. przestarzale: członek bractwa religijnego lub związku świeckiego;
2. dawniej: towarzysz, kolega
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) członek konfraterni
(1.2) daw. kompanion, towarzysz
(1.3) przest. rel. współbrat (w zakonie, stanie duchownym)
Wiktionary
(1.1) Jeden z konfratrów niesie zawsze w procesji proporzec cechu.
(1.2) Konfratrzy acana zostawili rannego pod dębem i pognali w siną dal.
(1.3) Niech ojciec powiadomi swoich konfratrów o decyzji magistratu.
Wiktionary
rzecz. konfraternia ż.
przym. konfraterski
przysł. konfratersko
Wiktionary
przestarzałe: stowarzyszenie, bractwo, związek religijny lub świecki; konfraternia, gildia, cech
SJP.pl
przestarzałe: stowarzyszenie, bractwo, związek religijny lub świecki; konfrateria, gildia, cech
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. stowarzyszenie, organizacja religijna skupiająca głównie laikat
(1.2) hist. stowarzyszenie (dawniej skupiające mieszczan), oparte na wspólnocie zawodu lub wykonywanej profesji
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃nfraˈtɛrʲɲa, AS: kõnfraterʹńa
Wiktionary
rzecz. konfrater m., frater m., fraternizacja ż., fraternia ż.
czas. fraternizować ndk.
Wiktionary
(1.1) bractwo religijne
(1.2) gildia
Wiktionary
1. zestawienie, porównanie kogoś z kimś lub czegoś z czymś w celu ustalenia podobieństw i różnic; komparacja;
2. zatarg, starcie zbrojne;
3. spór wynikający z różnic poglądów lub ideologii;
4. w prawie: jednoczesne stawienie się dwu lub więcej świadków albo świadków i oskarżonego w celu wyjaśnienia sprzeczności w zeznaniach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) porównanie ze sobą, zestawiając cechy wspólne i rozbieżne
(1.2) konflikt między wrogimi stronami
(1.3) praw. jednoczesne stawienie się świadków lub świadków i oskarżonego w celu oceny sprzeczności w zeznaniach
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Nieustanne burdy i konfrontacje zamieniły nasze spokojne osiedle w beczkę prochu.
Wiktionary
czas. konfrontować ndk., skonfrontować dk.
przym. konfrontacyjny, konfrontatywny
przysł. konfrontacyjnie
rzecz. konfrontacyjność ż.
Wiktionary
(1.1) porównanie
(1.2) konflikt, spór, walka
Wiktionary
1. zestawienie, porównanie kogoś z kimś lub czegoś z czymś w celu ustalenia podobieństw i różnic; komparacja;
2. zatarg, starcie zbrojne;
3. spór wynikający z różnic poglądów lub ideologii;
4. w prawie: jednoczesne stawienie się dwu lub więcej świadków albo świadków i oskarżonego w celu wyjaśnienia sprzeczności w zeznaniach
SJP.pl
Wikipedia
przysłówek
(1.1) w sposób konfrontacyjny
Wiktionary
rzecz. konfrontacyjność ż., konfrontacja ż.
przym. konfrontacyjny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest konfrontacyjne; cecha tych, którzy są konfrontacyjni
Wiktionary
rzecz. konfrontacja ż.
przym. konfrontacyjny
przysł. konfrontacyjnie
Wiktionary
dotyczący konfrontacji
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z konfrontacją
Wiktionary
rzecz. konfrontacja ż., konfrontacyjność ż.
przym. konfrontatywny
przysł. konfrontacyjnie
Wiktionary
(1.1) konfrontatywny
Wiktionary
system filozoficzno-religijny zapoczątkowany w Chinach w V wieku p.n.e. przez Konfucjusza, rozwinięty w III wieku p.n.e. m.in. przez Mencjusza (konfucjanizm idealistyczny) i Xunzi (konfucjanizm realistyczny)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) filoz. rel. system filozoficzno-religijny zapoczątkowany przez Konfucjusza;
Wiktionary
Konfucjanizm (儒學, rúxué, lub 儒家, rújiā) – system filozoficzno-religijny zapoczątkowany w Chinach przez Konfucjusza (Kong Fuzi, Kongzi) w V wieku p.n.e., a następnie rozwinięty m.in. przez Mencjusza (konfucjanizm idealistyczny) i Xunzi (konfucjanizm realistyczny) w III wieku p.n.e. Konfucjanizm głosi, że zbudowanie idealnego społeczeństwa i osiągnięcie pokoju na świecie jest możliwe pod warunkiem przestrzegania obowiązków wynikających z hierarchii społecznej oraz zachowywania tradycji, czystości, ładu i porządku.
Wikipedia
rzecz. Konfucjusz m., konfucjanista m., konfucjanistka ż.
przym. konfucjański
Wiktionary
odnoszący się do konfucjanizmu
SJP.pl
(551-479 r. p.n.e.) chiński myśliciel i filozof, twórca konfucjanizmu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) hist. filoz. chiński filozof;
Wiktionary
Konfucjusz (chiń. 孔子 / 孔夫子; pinyin Kǒng Zǐ / Kǒng Fūzǐ; dosł. „Mistrz Kong”; ur. 551 p.n.e. w Qufu, zm. 479 p.n.e. tamże) – chiński filozof, twórca konfucjanizmu.
Konfucjusz nie pozostawił pism – jego nauczanie zebrano w księdze Dialogi konfucjańskie. Głównym tematem rozważań było codzienne życie ludzi i stabilność społeczeństwa. Jego zdaniem podstawowymi cnotami są: humanitaryzm, poprawność, mądrość i lojalność. Cnoty te realizują się w pięciu powinnościach, czy też fundamentalnych relacjach społecznych – między:
Wikipedia
(1.1) Konfucjusz na pewno nie tylko przekazywał, ale i tworzył, aczkolwiek ziarno wszystkiego, co pisał, tkwiło już u uwielbianych przezeń mędrców.
Wiktionary
rzecz. konfucjanizm m., konfucjanista m., konfucjanistka ż.
przym. konfucjański
Wiktionary
przestarzale: wprowadzać w zakłopotanie, zawstydzać, peszyć, zbijać z tropu
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. skonfundować)
(1.1) powodować, że ktoś czuje się zakłopotany lub zawstydzony
Wiktionary
(1.1) Ten wynalazek konfundował wielu naukowców.
(1.1) Nie powinno to nigdy konfundować niewinnego, choć kto przeciwko prawu i sprawiedliwości ozuchwala się, bo czyni to na własną głowę. sic.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nfũnˈdɔvat͡ɕ, AS: kõnfũndovać
Wiktionary
rzecz. konfundowanie n., konfuzja
czas. skonfundować
przym. skonfundowany
Wiktionary
(1.1) zawstydzać, zbijać z tropu, wprawiać w zakłopotanie, żenować, zbić z pantałyku
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|konfundować.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nfũndɔˈvãɲɛ, AS: kõnfũndovãńe
Wiktionary
czas. konfundować
Wiktionary
książkowo: odrzucenie jakichś tez, wykazanie nieprawdziwości koncepcji lub idei
SJP.pl
przestarzale:
1. zmieszanie, zakłopotanie, zawstydzenie;
2. zamieszanie, chaos, anarchia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. poczucie zakłopotania
(1.2) stan zamieszania
Wiktionary
(1.1) Zarumieniła się, ale wcale nie z konfuzji; spojrzała mi w oczy z wyrazem gniewu i rozżalenia.
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈfuzʲja, AS: kõnfuzʹi ̯a
Wiktionary
czas. konfundować ndk.
Wiktionary
(1.1) zażenowanie, zawstydzenie, zakłopotanie, zmieszanie
Wiktionary
zwężający się odcinek rury, używany m.in. do pomiaru prędkości lub ilości przepływającej substancji; dysza; zwężka
SJP.pl
Konfuzor – kanał przepływowy z malejącym przekrojem poprzecznym. Przepływający (w wyniku odpowiedniej różnicy ciśnień) z dużą prędkością czynnik termodynamiczny podlega przemianie adiabatycznej. Zmniejszający się przekrój poprzeczny powoduje wzrost prędkości przepływu i spadek ciśnienia czynnika. Wraz ze spadkiem ciśnienia następuje spadek temperatury a więc i entalpii. Rośnie przy tym objętość właściwa. Rozpatrując przemiany energii w konfuzorze można stwierdzić, że następuje zamiana pewnej wartości entalpii na energię kinetyczną. Spada więc entalpia gazu, a rośnie energia kinetyczna.
Wikipedia
conga;
1. afrykański instrument muzyczny, bęben jednomembranowy, na którym gra się rękoma;
2. taniec południowoamerykański pochodzący z Afryki, tańczony zbiorowo w rytm uderzeń w kongę (bębenek)
SJP.pl
Kongi (rodzaj żeński, oryginalna pisownia – congas) to rodzina bębnów afrykańskich wywodzących się z Kuby. W odróżnieniu od większości afrykańskich bębnów kong nie robi się z wydrążonych pni drzew, lecz, na podobieństwo beczek, z listew. W konstrukcji kongi możemy wyróżnić dwa główne elementy – opisany już korpus oraz naciąg, na który składa się naturalna lub syntetyczna (nasączona syntetycznymi środkami) skóra, przymocowana metalową obręczą.
Wikipedia
ozdoba architektoniczna w kształcie lodowego sopla
SJP.pl
Zamróz, wietrzenie mrozowe, dezintegracja mrozowa, gelifrakcja, geliwacja, kongelacja – rodzaj wietrzenia fizycznego, polegający na rozsadzaniu lub rozkruszaniu skał w wyniku działania ciśnienia wytworzonego przez wielokrotnie zamarzającą i rozmarzającą wodę znajdującą się w szczelinach, porach skał.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kongenialne; cecha tych, którzy są kongenialni
Wiktionary
rzecz. geniusz m., ganiuszka ż., genialność n.
przym. kongenialny, genialny
przysł. kongenialnie, genialnie
Wiktionary
współrówny;
1. rzadko: o przekładzie, tłumaczeniu: taki, który dorównuje oryginałowi;
2. przestarzałe: taki, który dorównuje komuś, czemuś pod względem talentu
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dorównujący oryginałowi; równie genialny jak pierwowzór (np. o tłumaczeniu)
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ŋɡɛ̃ˈɲalnɨ, AS: kõŋgẽńalny
Wiktionary
rzecz. kongenialność ż.
przysł. kongenialnie
przym. genialny
Wiktionary
drapieżna ryba morska z rodziny kongrowatych; węgorz morski
SJP.pl
Konger (Conger conger) – drapieżny gatunek morskiej ryby węgorzokształtnej z rodziny kongerowatych (Congridae).
Wikipedia
dawniej: nadmierny napływ krwi do naczyń krwionośnych jakiegoś organu, zwłaszcza uderzenie krwi do głowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zatłoczenie, przetłoczenie, przeciążenie
(1.2) daw. med. gwałtowny, nadmierny napływ krwi do naczyń krwionośnych jakiegoś organu, zwłaszcza mózgu
Wiktionary
Kongestia (ang. congestion) – chroniczne zjawisko większego natężenia ruchu środków transportu od przepustowości wykorzystywanej przez nie infrastruktury.
Wikipedia
IPA: kɔ̃ŋˈɡɛstʲja, AS: kõŋgestʹi ̯a
Wiktionary
obywatel Konga
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) obywatel Konga
(1.2) obywatel Demokratycznej Republiki Konga
Wiktionary
IPA: kɔ̃ŋʲˈɟijt͡ʃɨk, AS: kõŋʹǵii ̯čyk
Wiktionary
rzecz. Kongo n.
:: fż. Kongijka ż.
przym. kongijski
Wiktionary
obywatelka Konga
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) obywatelka Konga
(1.2) obywatelka Demokratycznej Republiki Konga
Wiktionary
Kongijka rdzawa (Deomys ferrugineus) – gatunek ssaka z podrodziny sztywniaków (Deomyinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae), występujący w Afryce Środkowej.
Wikipedia
IPA: kɔ̃ŋʲˈɟijka, AS: kõŋʹǵii ̯ka
Wiktionary
rzecz. Kongo n.
:: fm. Kongijczyk mos.
przym. kongijski
Wiktionary
związany z Kongiem
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do państwa Demokratyczna Republika Konga
(1.2) odnoszący się do państwa Kongo
Wiktionary
IPA: kɔ̃ŋʲˈɟijsʲci, AS: kõŋʹǵii ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Kongo n., Kongijka ż., Kongijczyk m.
Wiktionary
(1.1) hist. zairski
Wiktionary
powstawanie i tworzenie się konglomeratu
SJP.pl
1. duże przedsiębiorstwo wielozakładowe
2. całość będąca połączeniem różnorodnych przedmiotów, zjawisk, definicji etc.
3. rodzaj skały osadowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) całość, będąca zlepkiem różnych, często niepasujących części lub elementów
(1.2) geol. grubookruchowa, lita skała osadowa o różnych barwach, złożona z ziaren żwiru (lub głazów) spojonych lepiszczem;
(1.3) ekon. koncern, grupujący przedsiębiorstwa o najróżniejszym profilu produkcji bez żadnej trwałej zasady doboru
(1.4) chem. twór złożony z wielkiej liczby drobnych kryształów
Wiktionary
Wikipedia
przym. konglomeratowy
Wiktionary
(1.2) zlepieniec, żwirowiec
Wiktionary
przymiotnik od: konglomerat
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z konglomeratem, właściwy konglomeratowi
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ŋɡlɔ̃mɛraˈtɔvɨ, AS: kõŋglõmeratovy
Wiktionary
rzecz. konglomerat m.
Wiktionary
gatunek roślinnego białka
SJP.pl
1. organiczny barwnik wykorzystywany w analizie jako wskaźnik;
2. naturalny barwnik stosowany dawniej do barwienia bawełny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. polit. państwo w Afryce;
(1.2) geogr. hydron. rzeka w Afryce;
(1.3) geogr. etn. jedno z plemięemion zamieszkujących dorzecze rzeki Kongo (1.2);
Wiktionary
Kongo (Republika Konga; fr. Congo, République du Congo) – państwo w środkowej Afryce nad Oceanem Atlantyckim. Graniczy z Gabonem, Kamerunem, Republiką Środkowoafrykańską, Angolą (Kabinda) i Demokratyczną Republiką Konga.
Wikipedia
(1.1) W sierpniu nocowali tu studenci z Konga.
(1.2) Lejowe ujście Konga osiąga miejscami szerokość ponad 20 kilometrów i nic nie blokuje tu już żeglugi.
(1.3) Członkowie plemięemienia Kongo polują na antylopy.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃ŋɡɔ, AS: kõŋgo
Wiktionary
rzecz. Kongijczyk m., Kongijka ż., Bakongo n., Wakongo n., kongo n., kikongo n.
przym. kongijski
Wiktionary
(1.1) Republika Konga; hist. Kongo Francuskie, Kongo Środkowe, Kongo-Brazzaville
(1.3) Bakongo, Wakongo, Sundi
Wiktionary
1. urząd kościelny;
2. zgromadzenie zakonne
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. oficjalne spotkanie osób duchownych
(1.2) rel. grupa klasztorów tego samego zakonu lub zgromadzenia zakonnego
(1.3) rel. wspólnota zakonna, zakon
(1.4) rel. ciało doradcze przełożonego zakonu
(1.5) rel. adm. jednostka administracji Stolicy Apostolskiej odpowiadająca świeckiemu ministerstwu
(1.6) hand. konfraternia kupców
Wiktionary
Kongregacja (łac. congregatio – zebranie, towarzystwo):
Wikipedia
(1.1) Dziekani rozdadzą programy duszpasterskie podczas kongregacji wielkanocnej.
(1.5) Polski kardynał stał na czele Kongregacji ds. Edukacji Katolickiej.
Wiktionary
przym. kongregacyjny
Wiktionary
(1.1) konwent
Wiktionary
członek protestanckiej grupy religijnej stanowiącej odłam angielskiego kalwinizmu; independent, kongregacjonista
SJP.pl
Kongregacjonalizm (z łac. congregatio, wspólnota) – forma organizacji Kościołów protestanckich, której podstawą jest niezależność i autonomia poszczególnych wspólnot. Kongregacjonalizm jest jednym z ważnych kierunków w protestantyzmie, przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.
Wikipedia
członek protestanckiej grupy religijnej stanowiącej odłam angielskiego kalwinizmu; independent, kongregacjonista
SJP.pl
Kongregacjonalizm (z łac. congregatio, wspólnota) – forma organizacji Kościołów protestanckich, której podstawą jest niezależność i autonomia poszczególnych wspólnot. Kongregacjonalizm jest jednym z ważnych kierunków w protestantyzmie, przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.
Wikipedia
członek protestanckiej grupy religijnej stanowiącej odłam angielskiego kalwinizmu; independent, kongregacjonalista
SJP.pl
dotyczący kongregacji
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kongregacją, dotyczący kongregacji
Wiktionary
rzecz. kongregacja ż.
Wiktionary
zjazd krajowy lub międzynarodowy przedstawicieli sztuki, polityki, nauki, dyplomacji
SJP.pl
rzeczownik, nazwa własna
(1.1) organ ustawodawczy, zwłaszcza w USA
Wiktionary
Instytucje polityczne:
Wikipedia
rzecz. kongres mrz.
Wiktionary
zdrobnienie od: kongres
SJP.pl
rzadko: uczestnik kongresu - zjazdu; kongresowicz
SJP.pl
[czytaj: kongresmen] członek Kongresu; kongresmen
SJP.pl
członek Kongresu; kongresman
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mężczyzna, będący członkiem kongresu
Wiktionary
IPA: kɔ̃ŋˈɡrɛsmɛ̃n, AS: kõŋgresmẽn
Wiktionary
rzecz. Kongresówka ż., kongres m.
:: fż. kongresmenka ż.
przym. kongresowy
Wiktionary
członkini Kongresu - organu władzy prawodawczej w większości państw Ameryki Środkowej i w USA
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta, będąca członkiem kongresu
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ŋɡrɛˈsmɛ̃nka, AS: kõŋgresmẽnka
Wiktionary
rzecz. Kongresówka, kongresmen, kongres
przym. kongresowy
Wiktionary
mieszkaniec byłego Królestwa Kongresowego; Królewiak
SJP.pl
mieszkanka byłego Królestwa Kongresowego; Królewiaczka
SJP.pl
rzadko: uczestnik kongresu - zjazdu; kongresista
SJP.pl
potocznie: namiastka państwa polskiego utworzona na części terenów zaboru rosyjskiego w 1815 r.; Polskie Królestwo Kongresowe, Kraj Nadwiślański
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) pot. hist. Królestwo Polskie (kongresowe), utworzone na kongresie wiedeńskim;
Wiktionary
Królestwo Polskie (ros. Царство Польское, Carstwo Polskoje), tzw. Królestwo Kongresowe, potocznie Kongresówka – państwo utworzone decyzją kongresu wiedeńskiego, połączone unią personalną z Imperium Rosyjskim w latach 1815–1832 w oparciu o Konstytucję Królestwa Polskiego (1815). Od 1832 do 1917 związek Królestwa Polskiego z Cesarstwem Rosyjskim regulował Statut Organiczny (1832), choć jego przepisy nie zostały dotrzymane, ze względu na obowiązujący od 1833 „stan wojenny”.
Wikipedia
(1.1) Kongresówka miała częściową autonomię, ale w najważniejszych sprawach była zależna od cara.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ŋɡrɛˈsufka, AS: kõŋgresufka
Wiktionary
rzecz. kongres m., Kongresowiak m., kongresmen mos., kongresmenka ż.
przym. kongresowy, kongresówkowy
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kongresówką, dotyczący Kongresówki
Wiktionary
rzecz. Kongresówka ż.
Wiktionary
przymiotnik od: kongres
SJP.pl
rodzina morskich ryb węgorzokształtnych
SJP.pl
Kongerowate, kongrowate (Congridae) – rodzina morskich ryb z rzędu węgorzokształtnych obejmująca ponad 190 gatunków znacznie zróżnicowanych morfologicznie.
Wikipedia
o cechach kongrowatych (rodzina ryb)
SJP.pl
1. zgodność, odpowiedniość, przystawanie, np. liczb lub figur geometrycznych;
2. gramatyczny związek zgody
SJP.pl
Kongruencja (łac. congruere – iść razem, zgadzać się) – termin oznaczający zgodność, harmonię, a stąd również odpowiedniość i stosowność rozważanych obiektów. Może oznaczać między innymi:
Wikipedia
pozostający w relacji kongruencji
SJP.pl
zdrobnienie od: koniak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od koniak
Wiktionary
rzecz. koniak m.
przym. koniakowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. hist. wódz, zwłaszcza w kraju skandynawskim
Wiktionary
(1.1) Autor „Countess Cathleen” żyje duszą swą w epoce bardzo, bardzo zamierzchłej, […] kiedy to dziarscy koniądze „najstarszych Aryów” wracali z krwawych bojów i drak między sobą, odpasywali miecze […], brali w dłonie olchowe gałęzie i w druidzich płaszczach śpiewali tłumom swych poddanych długie epopeje o owem bezpochybnem męstwie i zawsze nieustraszonej odwadze.
Wiktionary
napój alkoholowy otrzymany ze spirytusu oddestylowanego z wina, dojrzewający kilka lat w beczkach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) spoż. rodzaj mocnego alkoholu, wytwarzanego we wschodniej Francji;
(1.2) geol. trzeci wiek późnej kredy, trwający 89,3 – 85,8 milionów lat temu;
Wiktionary
Koniak (od fr. Cognac – miejscowość we Francji) – rodzaj napoju alkoholowego typu winiak, zawierającego ok. 40% alkoholu i wytwarzanego w okolicach Cognac w departamencie Charente we Francji.
Na obszarze Unii Europejskiej nazwa cognac zastrzeżona jest wyłącznie dla produktów tego pochodzenia.
Wikipedia
(1.1) Wejdź! Napijemy się po lampce koniaku.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃ɲak, AS: kõńak
Wiktionary
rzecz. koniakówka ż.
:: zdrobn. koniaczek m.
przym. koniakowy
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. koniakówka ż.
:: zdrobn. koniaczek m.
przym. koniakowy
frazeologia.
etymologia.
(1.1) od nazwy francuskiego miasta Cognac
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) cognac; (1.2) Coniacian
* arabski: (1.1) كونياك
* baskijski: (1.1) koñak
* białoruski: (1.1) каньяк m.
* bułgarski: (1.1) коняк m.
* chorwacki: (1.1) konjak m.
* czeski: (1.1) koňak m.
* duński: (1.1) cognac w., konjak w., kognak w.
* fiński: (1.1) konjakki
* francuski: (1.1) cognac m.
* hiszpański: (1.1) coñac m.
* interlingua: (1.1) cognac, aquardente
* islandzki: (1.1) koníak n.
* jidysz: (1.1) קאָניאַק m. (konjak)
* kataloński: (1.1) conyac m.; (1.2) Coniacià m.
* niemiecki: (1.1) Cognac m., Kognak m.
* norweski (bokmål): (1.1) konjakk m.
* norweski (nynorsk): (1.1) konjakk m.
* nowogrecki: (1.1) κονιάκ n.
* rosyjski: (1.1) коньяк m.
* szwedzki: (1.1) konjak w.
* ukraiński: (1.1) коньяк m.
* wenedyk: (1.1) koniak m.
* węgierski: (1.1) borpárlat
źródła.
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
napój alkoholowy otrzymany ze spirytusu oddestylowanego z wina, dojrzewający kilka lat w beczkach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś w Polsce, w województwie śląskim, w powiecie cieszyńskim, w gminie Istebna;
(1.2) geogr. część Czeskiego Cieszyna, w kraju morawsko-śląskim, w powiecie Karwina w Czechach;
(1.3) hist. geogr. dawna polska wieś na Wołyniu;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) W Koniakowie kwitnie koronkarstwo.
Wiktionary
rzecz. koniakowianin mos., koniakowianka ż.
przym. koniakowski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Koniakowa
Wiktionary
(1.1) Koniakowianom udało się wygrać z wiślanami.
Wiktionary
rzecz. Koniaków mrz.
:: fż. koniakowianka ż.
przym. koniakowski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Koniakowa
Wiktionary
rzecz. Koniaków mrz.
:: fm. koniakowianin mos.
przym. koniakowski
Wiktionary
przymiotnik od: Koniaków
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Koniakowa, związany z Koniakowem
Wiktionary
(1.1) Ślub wzięli w koniakowskim kościele parafialnym.
Wiktionary
rzecz. koniakowianin mos., koniakowianka ż., Koniaków mrz.
Wiktionary
→ koniak
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z koniakiem, dotyczący koniaku; mający smak koniaku
Wiktionary
rzecz. Cognac n., koniak mrz., koniaczek mrz., koniakówka ż.
Wiktionary
potocznie:
1. opiekunka, handlarka, hodowczyni koni;
2. miłośniczka, znawczyni koni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. miłośniczka koni
Wiktionary
rzecz. koniarz mos., koń mzw.
Wiktionary
przymiotnik od: koniarz
SJP.pl
potocznie:
1. opiekun, handlarz, hodowca koni;
2. miłośnik, znawca koni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. miłośnik koni
(1.2) pot. znawca koni
(1.3) pot. hodowca koni
(1.4) pot. handlarz końmi
Wiktionary
rzecz. koń m., koniowate nmos., konik m., konnica ż., koniuszy m.
:: fż. koniara ż.
przym. koniowaty, koński
Wiktionary
[czytaj: konika] produkt marki Konica Minolta
SJP.pl
minerał, uwodniony arsenian miedzi i wapnia
SJP.pl
Konichalcyt – minerał z gromady arsenianów. Bardzo rzadki. Opisany w 1849.
Nazwa pochodzi od złożenia greckich słów: conia – pył, i khalkos – miedź.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
zdrobnienie od: konik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. pasikonik
Wiktionary
stożkowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) rzad. mający kształt stożkowy
Wiktionary
(1.1) Konew ma kształt koniczny.
Wiktionary
(1.1) stożkowaty
Wiktionary
roślina o kwiatach zebranych w główki i trójdzielnych liściach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Trifolium|L.|ref=tak., rodzaj roślin z rodziny bobowatych;
(1.2) liść tej rośliny; motyw graficzny przypominający ten liść
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Na łące zebraliśmy trochę koniczyny dla królika.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ɲiˈt͡ʃɨ̃na, AS: kõńičỹna
Wiktionary
rzecz. koniczynisko n., koniczysko n., wykoniczynienie n.
:: zdrobn. koniczynka ż.
przym. koniczynowy
Wiktionary
(1.1) reg-pl|Śląsk|krasikoń., reg-pl|Śląsk|jetelinka.; lud. konicz, konik
(1.2) reg. śl. krasikoń., koniczynka, reg. śl. jetelinka.
Wiktionary
pole po skoszonej koniczynie; koniczysko
SJP.pl
Pole – obszar ziemi przeznaczony pod uprawę roślin, najczęściej obsiany lub obsadzony jedną rośliną, np. żytem, kukurydzą, ziemniakami. Pole jest sztucznym agroekosystemem kształtującym krajobraz rolniczy. Pole w płodozmianie przeznaczone pod jakąkolwiek roślinę nazywa się stanowiskiem.
Wikipedia
zdrobnienie od: koniczyna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od koniczyna
Wiktionary
Koniczynka – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie toruńskim, w gminie Łysomice.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa toruńskiego.
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃ɲiˈt͡ʃɨ̃nka, AS: kõńičỹnka
Wiktionary
rzecz. koniczyna ż., koniczynisko n., koniczysko n.
przym. koniczynowy
Wiktionary
1. barczatka koniczynówka - gatunek motyla z rodziny barczatkowatych;
2. wygłoba koniczynówka - gatunek motyla z rodziny mrocznicowatych
SJP.pl
przymiotnik od: koniczyna
SJP.pl
rzadko: pole po skoszonej koniczynie; koniczynisko
SJP.pl
zarodnik konidialny - kulisty zarodnik wytwarzany bez udziału procesu płciowego przez niektóre grzyby, powstający przez odcięcie komórki na końcu strzępki grzybni
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) biol. dotyczący konidium
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ɲiˈdʲjalnɨ, AS: kõńidʹi ̯alny
Wiktionary
rzecz. konidium n.
Wiktionary
końcowa część pionowo wzniesionej strzępki grzybów (głównie workowców i grzybów niedoskonałych), na której powstają kuliste zarodniki - konidia
SJP.pl
Konidiofor lub trzonek konidialny (ang. conidiophor) – szczytowa strzępka grzybni, na której wytwarzane są zarodniki konidialne. Konidiofor wyrasta z komórki bazalnej i zazwyczaj wzniesiony jest do góry. Trzonek ten może być nierozgałęziony, jak np. u kropidlaków (Aspergillus), lub rozgałęziony, jak u pędzlaków (Penicillum), rozgałęzienia te to metule. Zazwyczaj ostatni, szczytowy odcinek konidioforu to komórka konidiotwórcza, z której wyrastają konidia, czasem jednak może ona znajdować się nieco poniżej jego wierzchołka, lub w środku konidiofora.
Wikipedia
kulisty zarodnik wytwarzany bez udziału procesu płciowego przez niektóre grzyby, powstający przez odcięcie komórki na końcu strzępki grzybni; konidium, zarodnik konidialny
SJP.pl
Konidium (l.mn. konidia), konidiospora lub zarodnik konidialny – rodzaj zarodników grzybów powstający w wyniku rozmnażania bezpłciowego. Należy do grupy mitospor.
Wikipedia
kulisty zarodnik wytwarzany bez udziału procesu płciowego przez niektóre grzyby, powstający przez odcięcie komórki na końcu strzępki grzybni; konidiospora, zarodnik konidialny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) biol. rodzaj zarodników grzybów, stanowiących organ rozmnażania bezpłciowego
Wiktionary
Konidium (l.mn. konidia), konidiospora lub zarodnik konidialny – rodzaj zarodników grzybów powstający w wyniku rozmnażania bezpłciowego. Należy do grupy mitospor.
Wikipedia
(1.1) Konidia występują jako blastokonidia i jako tallokonidia.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈɲidʲjũm, AS: kõńidʹi ̯ũm
Wiktionary
rzecz. blastokonidium, tallokonidium
przym. konidialny
Wiktionary
zwykle łącznie z przymiotnikiem "stary":
1. pejoratywne określenie na dorosłą osobę zachowującą się jak dziecko
2. poufałe o koledze lub przyjacielu
SJP.pl
Wikipedia
1. chwila, w której coś przestaje istnieć, np. koniec świata, miłości, młodości; kres, schyłek, zmierzch;
2. fragment będący ostatnią częścią większej całości, np. koniec filmu, książki, przemówienia; zakończenie;
3. przenośnie: śmierć;
4. przenośnie: niepowodzenie, klęska, upadek;
5. zewnętrzna część czegoś; brzeg, skraj, kraniec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) ostatni fragment, część podłużnego przedmiotu, czubek
(1.2) chwila, w której jakaś czynność nie jest już dłużej wykonywana
(1.3) okoliczności końca (1.2)
(1.4) miejsce, w którym nastąpił koniec (1.2) ruchu
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Na końcu tego ołówka jest gumka.
(1.2) To już koniec pracy na dziś, idziemy do domu.
(1.2) Nie był to koniec wystawiania mnie na próbę.
(1.3) Wszystko zaczęło się nieprzyjemnie, ale na szczęście koniec był wesoły.
(1.4) Końcem naszej wycieczki po Krakowie był Wawel.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃ɲɛt͡s, AS: kõńec
Wiktionary
rzecz. kończyna ż., końcówka ż., końcóweczka ż.
:: zdrobn. koniuszek m.
czas. kończyć ndk., zakończyć dk., zakańczać ndk., wykończyć dk., ukończyć dk., dokończyć dk., skończyć dk.
przym. końcowy, kończący, wykończony, skończony, ukończony
przysł. końcowo
Wiktionary
(1.1) czubek, szpic, koniuszek
(1.2) kres, schyłek
(1.3) zakończenie, finał
(1.4) meta
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Koniecki – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie łomżyńskim, w gminie Jedwabne.
Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Trójcy Przenajświętszej w Burzynie.
Wikipedia
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔ̃ˈɲɛt͡spɔl, AS: kõńecpol
Wiktionary
rzecz. koniecpolanin m., koniecpolanka ż.
przym. koniecpolski
Wiktionary
mieszkaniec Koniecpola
SJP.pl
mieszkanka Koniecpola
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Koniecpola
Wiktionary
rzecz. Koniecpol m.
:: fm. koniecpolanin m.
przym. koniecpolski
Wiktionary
przymiotnik od: Koniecpol
SJP.pl
Koniecpolscy – magnacki ród herbu Pobóg, wywodzący się z Koniecpola koło Częstochowy.
Wikipedia
Koniecwałd (dawniej: niem. Konradswald) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie sztumskim, w gminie Sztum przy drodze krajowej nr 55.
Wieś królewska położona była w II połowie XVI wieku w województwie malborskim. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa elbląskiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
przysłówek sposobu
(1.1) bezwzględnie, absolutnie
(1.2) daw. ostatecznie, zupełnie
Wiktionary
(1.1) Musicie to koniecznie zobaczyć.
(1.1) Trzeba się tym koniecznie zająć.
Wiktionary
rzecz. konieczność ż.
przym. konieczny, koniecznościowy
Wiktionary
(1.1) absolutnie, bezwarunkowo, bezwzględnie, na pewno, nieodzownie, obligatoryjnie, obowiązkowo, stanowczo, zdecydowanie; bez względu na cenę, bez względu na cokolwiek, za jaką bądź cenę, za wszelką cenę
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: koniecznie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: konieczny
SJP.pl
Konieczno – wieś sołecka w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie włoszczowskim, w gminie Włoszczowa.
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Konieczno. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) coś, czego nie można uniknąć
Wiktionary
Logika modalna – teoria logiczna, która bada pojęcia możliwości, konieczności i ich wariantów. Niekiedy termin „logika modalna” rozumie się szerzej, włączając w jego obręb logiki epistemiczne, logiki temporalne, logiki deontyczne i logiki programów – niniejszy artykuł omawia jedynie logiki modalne w sensie wąskim (logiki modalne aletyczne) na przykładzie systemu S5.
Wikipedia
(1.1) Zasmuca nas konieczność śmierci.
(1.1) Tego wymaga zasada wyższej konieczności.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈɲɛt͡ʃnɔɕt͡ɕ, AS: kõńečność
Wiktionary
przym. konieczny
przysł. koniecznie
Wiktionary
(1.1) przymus, nieodzowność, niezbędność, nieuchronność
Wiktionary
niezbędny, taki, bez którego nie można się obejść
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który dotyczy konieczności; jest nieunikniony lub niezbędny
Wiktionary
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
(1.1) W tej sytuacji konieczne jest podjęcie odpowiednich działań.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈɲɛt͡ʃnɨ, AS: kõńečny
Wiktionary
rzecz. konieczność ż.
przysł. koniecznie
Wiktionary
(1.1) zasadniczy, nieuchronny, bezwarunkowy, potrzebny, podstawowy, niezbędny
Wiktionary
1. domysł, przypuszczenie;
2. odtworzenie luk w uszkodzonym tekście
SJP.pl
Koniektura (łac. coniectura, domysł, hipoteza) - termin techniczny z zakresu krytyki tekstu. Oznacza wykoncypowaną współcześnie poprawkę do tekstu, który dotrwał czasów nowożytnych w postaci manuskryptów papirusowych lub pergaminowych.
Wikipedia
roślina z rodziny traw
SJP.pl
Konietlica (Trisetum Pers.) – rodzaj roślin należących do rodziny wiechlinowatych. Obejmuje ponad 80 gatunków spotykanych w strefach umiarkowanych obu półkul oraz w górach w strefie tropikalnej z wyjątkiem Afryki. W Polsce rosną cztery gatunki: konietlica alpejska (Trisetum alpestre), konietlica karpacka (T. fuscum = T. ciliare), konietlica syberyjska (T. sibiricum) i konietlica łąkowa (T. flavescens).
Wikipedia
m.in.:
Wikipedia
glikozyd występujący w roślinach szpilkowych
SJP.pl
[czytaj: kynig] nazwisko
SJP.pl
Niemcy:
Osoby:
Wikipedia
główny alkaloid szczwołu plamistego
SJP.pl
Wikipedia
1. zdrobnienie od: koń; mały koń;
2. pasja, hobby;
3. jedna z figur szachowych; skoczek;
4. potocznie: pokątny sprzedawca biletów na różne imprezy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zdrobn. od: koń
(1.2) mały koń
(1.3) zob. konik polny.
(1.4) zob. konik morski.
(1.5) przen. ulubiony przedmiot zainteresowań jakiejś osoby, któremu poświęca ona dużo czasu i który jest częstym tematem jej rozmów
(1.6) techn. element obrabiarki służący do podpierania obrabianych przedmiotów
(1.7) daw. ent. lud. szarańcza, nazwa systematyczna|Pachytilus migratorius.
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) lud. koniczyna
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(3.1) pot. osoba sprzedająca nielegalnie bilety na widowiska, koncerty
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Na bluzeczce miała wyszyte koniki i krówki.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃ɲik, AS: kõńik
Wiktionary
zob. koń.
Wiktionary
(1.5) hobby, pasja, zamiłowanie
(1.7) kobyłka
Wiktionary
związany z procederem konika (pokątnego sprzedawcy biletów)
SJP.pl
potocznie: odsprzedawać z zyskiem zakupione wcześniej bilety
SJP.pl
zadanie szachowe, w którym należy przeprowadzić skoczka przez wszystkie pola szachownicy, stawiając go na każdym polu tylko jeden raz; także rodzaj łamigłówki, polegającej na odczytaniu tekstu umieszczonego na polach szachownicy
SJP.pl
Konikówka – rodzaj diagramowego zadania szaradziarskiego, w którym poruszając się ruchem konika szachowego po wypełnionym literami diagramie należy odczytać ukryte hasło. Na każdym polu wolno stanąć tylko raz.
Wikipedia
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
przymiotnik od: konik
SJP.pl
przyrząd badający zawartość pyłu w powietrzu; pyłomierz
SJP.pl
mięso końskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce, we wschodniej Wielkopolsce;
Wiktionary
Konin – miasto na prawach powiatu w środkowej Polsce, w województwie wielkopolskim, siedziba powiatu konińskiego; leży w Dolinie Konińskiej, nad Wartą; główny ośrodek Konińskiego Zagłębia Węgla Brunatnego.
Konin uzyskał lokację miejską przed 1293 rokiem. Był miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego, należącym do starostwa konińskiego, w drugiej połowie XVI wieku leżał w powiecie konińskim województwa kaliskiego.
Wikipedia
(1.1) W Wielkopolsce powszechnie wiadomo, że od Konina Ukraina.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃ɲĩn, AS: kõńĩn
Wiktionary
rzecz. koninianin m., koninianka ż., konisko n.
przym. koniński, podkoniński
Wiktionary
mięso końskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) spoż. mięso końskie;
(1.2) kulin. potrawa, danie z mięsa końskiego
(1.3) środ. sport. w kolarstwie: rower marki Kona
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔ̃ˈɲĩna, AS: kõńĩna
Wiktionary
rzecz. koń m., konik m., konisko n., koniś m., koniuszy m., koniowate nmos., konny mos.
przym. koński, konny, koniowaty
przysł. konno
Wiktionary
mieszkaniec Konina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Konina
(1.2) osoba pochodząca z Konina, urodzona w Koninie
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ɲĩˈɲä̃ɲĩn, AS: kõńĩńä̃ńĩn
Wiktionary
rzecz. Konin m., Konińskie n.
:: fż. koninianka ż.
przym. koniński, podkoniński
Wiktionary
mieszkanka Konina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Konina
(1.2) kobieta pochodząca z Konina, urodzona w Koninie
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ɲĩˈɲãnka, AS: kõńĩńãnka
Wiktionary
rzecz. Konin m., Konińskie n.
:: fm. koninianin m.
przym. koniński, podkoniński
Wiktionary
przymiotnik od: Konin
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przym. od Konin
Wiktionary
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
IPA: kɔ̃ˈɲĩj̃sʲci, AS: kõńĩĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Konin m., Konińskie n., koninianin m., koninianka ż.
Wiktionary
przymiotnik od: Konin
SJP.pl
potocznie: onanista
SJP.pl
złodziej koni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) złodziej koni
Wiktionary
(1.1) Utrapieniem hodowców na Dzikim Zachodzie były grasujące tam bandy koniokradów.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈɲɔkrat, AS: kõńokrat
Wiktionary
rzecz. koniokradztwo n.
przym. koniokradzki
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) rzad. związany z koniokradami i koniokradztwem, dotyczący koniokradztwa
Wiktionary
rzecz. koniokradztwo mrz., koniokrad mos.
Wiktionary
wysoka roślina wilgotnych łąk, należąca do rodziny selerowatych
SJP.pl
Koniopłoch łąkowy (Silaum silaus) – gatunek rośliny należący do rodziny selerowatych. Jedyny przedstawiciel rodzaju koniopłoch Silaum. Występuje na rozległych obszarach Europy, z wyjątkiem jej południowych, zachodnich i północnych krańców, oraz w zachodniej Azji, sięgając do Azji Środkowej. W Polsce występuje głównie na niżu i jest dość rzadki. Brak go w północno-wschodniej części kraju, rzadki jest na południu.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
o cechach koniowatych (rodzina ssaków)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Equidae|Gray|ref=tak., jedyna rodzina koniokształtnych z rzędu ssaków nieparzystokopytnych;
forma przymiotnika.
(2.1) plural|koniowaty.
Wiktionary
Koniowate (Equidae) – rodzina ssaków z podrzędu koniokształtnych (Hippomorpha) w obrębie rzędu nieparzystokopytnych (Perissodactyla).
Wszystkie koniowate są dużymi zwierzętami o krótkiej sierści, mają grzywę i ogon pokryty całkowicie bądź częściowo długimi włosami; nogi zakończone przekształconym III palcem, osłoniętym kopytem. U samic występuje para sutków położonych na podbrzuszu. Są roślinożerne, żywią się głównie trawą.
Wikipedia
(1.1) U kilku gatunków koniowatych stwierdzono terytorializm.
Wiktionary
rzecz. koń mzw., koniuszy mos., konnica ż., koniarz mos., koniuch mos., konny mos., konina ż., konik mzw., koniczek mzw.
przym. koński, konny, koniowaty
przysł. konno
Wiktionary
o cechach koniowatych (rodzina ssaków)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przypominający konia
Wiktionary
rzecz. koń mzw., koniuszy mos., konnica ż., koniarz mos., koniuch mos., konny mos., konina ż., konik mzw., koniczek mzw., koniowate lm nm.
przym. koński, konny
przysł. konno
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Koniówka – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, w gminie Czarny Dunajec. Sąsiaduje z Chochołowem i Podczerwonem oraz słowacką Suchą Horą. Przez wieś płynie rzeka Czarny Dunajec.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa nowosądeckiego.
Nazwa pochodzi od wypasających się tu dawno koni i wołów.
W 2004 Koniówka obchodziła 400-lecie wsi.
Wikipedia
Koniowo – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie trzebnickim, w gminie Trzebnica.
Wikipedia
dawny żołnierz pilnujący koni podczas pieszych walk kawalerzystów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) żołnierz pilnujący koni kawalerzystów na tyłach ich pieszych walk
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈɲɔvut, AS: kõńovut
Wiktionary
rzecz. koniowodny mos.
Wiktionary
(1.1) rzad. koniowodny
Wiktionary
→ koniowód
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) jeźdz. człowiek, wyznaczony do prowadzenia koniafakt.
(1.2) wojsk. hist. funkcja sprawowana przez żołnierza, polegająca na powożeniu i opiece nad końmi w oddziale artylerii konnej;
(1.3) wojsk. hist. żołnierz pilnujący na tyłach koni, podczas pieszych walk kawalerzystów
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃ɲɔˈvɔdnɨ, AS: kõńovodny
Wiktionary
rzecz. koniowód m.
Wiktionary
(1.3) koniowód
Wiktionary
pojazd do transportu koni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) przyczepa do transportu koni
(1.2) samochód do transportu koni
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈɲɔvus, AS: kõńovus
Wiktionary
pieszczotliwie o koniu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) rzad. pieszcz. koń
Wiktionary
(1.1) Kto zatroszczy się o konisie, gdy dziadek Janek umrze?
Wiktionary
rzecz. konny mos., konisko n., koń mzw., konina ż.
przym. konny
Wiktionary
stary, lichy koń; szkapa, konina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zgrub. od koń
(1.2) słaby, chorowity koń
(1.3) rub. wyrosły młodzieniec
Wiktionary
(1.2) Stare konisko padło na drodze do Morskiego Oka.
(1.3) Do sklepu weszło stare konisko i zaczęło ślepić po regale z gorzałą.
Wiktionary
przym. konny, koński
przysł. konno
rzecz. koniuch mos., konny mos., Konin mrz., konina ż., koniś mzw., koń mzw.
Wiktionary
roślina z rodziny trędownikowatych, rosnąca w rowach i na brzegach wód w klimacie umiarkowanym, zawierająca substancję trującą
SJP.pl
Konitrut (Gratiola) – rodzaj roślin z rodziny babkowatych. Obejmuje 26–28 gatunków. Najbardziej zróżnicowane są w Ameryce Północnej, gdzie rośnie ich 17 gatunków, w Eurazji są 4 gatunki (w tym konitrut błotny G. officinalis – jedyny przedstawiciel rodzaju we florze Polski), w Australazji 3–5, a w górach Ameryki Południowej – 2–3. Rośliny te rosną na brzegach wód, nad rzekami, rowami i na mokradłach. Konitrut błotny wykorzystywany był w przeszłości jako roślina lecznicza.
Wikipedia
dawniej:
1. pastuch koni;
2. sługa doglądający koni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) przest. parobek doglądający koni
Wiktionary
Koniuch (niem. Todte Plferd) (775 m n.p.m.) – szczyt w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach Środkowych, w Górach Bystrzyckich.
Szczyt w grzbiecie odchodzącym na północny zachód od szczytu Kuźnicka Góra, porośnięty lasem świerkowym regla dolnego.
Wikipedia
(1.1) Kazaliśmy koniuchowi wyprowadzić klaczki na pastwisko.
Wiktionary
rzecz. koniucha mos., konisko n., koń mzw., koniuszy mos., koniowate nmos.
przym. koński, koniowaty
Wiktionary
(1.1) koniucha
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. parobek doglądający koni
Wiktionary
(1.1) Naszego koniuchę objął pobór.
Wiktionary
rzecz. koniuch mos., koń mzw.
przym. koński
Wiktionary
(1.1) koniuch
Wiktionary
1. odmiana czasownika;
2. zbiór form fleksyjnych czasownika;
3. akt płciowy u niektórych organizmów niższych;
4. łączenie się w pary chromosomów homologicznych przy podziale jądra komórkowego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) jęz. odmiana czasownika przez osoby, liczbę, czas, tryb, aspekt, rodzaj;
(1.2) biol. bezpośrednie przekazywanie DNA z jednej komórki do drugiej.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Czasowniki, które odmieniają się w ten sam sposób, stanowią koniugację.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ɲuˈɡat͡sʲja, AS: kõńugacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. koniugowanie n.
:: zdrobn. koniugacyjka ż.
czas. koniugować ndk.
przym. koniugacyjny
Wiktionary
(1.1) zdrobn. żart. koniugacyjka
Wiktionary
żartobliwe zdrobnienie od: koniugacja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) jęz. rzad. zdrobn. od koniugacja (odmiana czasownika przez: osoby, czasy, tryby, strony, liczby; zespół form czasownika)
Wiktionary
(1.1) — Podstawą języka łacińskiego — ciągnie Izdebski — są deklinacje i koniugacje. Bez Korneliusza, Owidiusza, Wergiliusza możesz zostać choćby biskupem — ale jeśli nie znasz deklinacyjki i koniugacyjki, nie będziesz nawet dobrym… / — Organistą! — kończy[ł] któryś z chłopców, na pamięć już znający tę przemowę, przez wszystkie klasy nieustannie powtarzaną.
Wiktionary
rzecz. koniugacja ż.
Wiktionary
dotyczący koniugacji
SJP.pl
związek chemiczny powstały przez połączenie dwóch lub więcej cząsteczek, zwykle poprzez wiązanie kowalencyjne
SJP.pl
1. odmieniać czasownik przez osoby, czasy, tryby;
2. u niektórych organizmów niższych: wymieniać materiał genetyczny;
3. o chromosomach podczas mejozy: łączyć się w pary
SJP.pl
1. położenie dwóch ciał na sferze niebieskiej w najmniejszej odległości od siebie;
2. w logice: zdanie złożone ze zdań połączonych spójnikiem "i", prawdziwe wtedy, gdy każde ze zdań składowych jest prawdziwe;
3. dawniej: łączność, związek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) współwystępowanie
(1.2) log. mat. iloczyn logiczny, symbol odpowiadający spójnikowi „i”;
(1.3) mat. odpowiednik koniunkcji (1.2) dla dowolnej algebry Boole’a, np. koniunkcja zbiorów, koniunkcja zdarzeń
(1.4) astr. ustawienie ciał niebieskich i obserwatora w jednej linii;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Koniunkcja wielu nieszczęśliwych przypadków.
(1.2) Negacja koniunkcji to alternatywa negacji.
(1.3) Koniunkcja zbiorów to inaczej iloczyn zbiorów, ich część wspólna.
(1.4) Koniunkcja Merkurego, Wenus, Marsa i Jowisza z pewnością musi być bardzo ważna dla astrologów.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈɲũŋkt͡sʲja, AS: kõńũŋkcʹi ̯a
Wiktionary
dotyczący koniunkcji
SJP.pl
w językoznawstwie: tryb czasownika, przedstawiający daną czynność jako niepewną, oczekiwaną, możliwą, składający się z form 3 osoby czasu przeszłego i partykuły "by", przybierającej końcówki osobowe; koniunktyw, coniunctivus, tryb przypuszczający, tryb warunkowy
SJP.pl
ogół zjawisk wywierających pozytywny wpływ na rozwój ekonomiczny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ogół warunków mających na coś wpływ (zwłaszcza pozytywny)
(1.2) ekon. ogólna sytuacja i nastroje panujące w gospodarce
(1.3) daw. widoki, nadzieje
Wiktionary
Koniunktura (łac. coniunctura) – splot okoliczności wywierający znaczny, głównie pozytywny, wpływ na warunki ekonomiczne.
Pojęcie oznacza stan aktywności gospodarczej charakteryzowany poprzez zmienne w czasie wskaźniki gospodarcze, takie jak:
Wikipedia
rzecz. koniunkturalizm mrz., koniunkturalność ż.
przym. koniunkturalny
przysł. koniunkturalnie
Wiktionary
osoba kierująca się w życiu własnym interesem; materialista, egoista
SJP.pl
kobieta kierująca się w życiu własnym interesem; materialistka, egoistka
SJP.pl
postawa lub zachowanie polegające na wykorzystywaniu chwilowych, sprzyjających warunków do osiągnięcia doraźnych korzyści osobistych; oportunizm
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) postawa polegająca na dopasowywaniu się do aktualnej sytuacji w celu osiągania doraźnych korzyści bez względu na konsekwencje natury moralnej
Wiktionary
(1.1) Koniunkturalizm jest negacją zasady wierności głoszonym ideałom. Koniunkturalista ich nie ma – ma takie poglądy, głosi takie deklaracje, hasła, które mają aktualny zbyt.
Wiktionary
rzecz. koniunktura ż., koniunkturalność ż., koniunkturalista m., koniunkturalistka ż.
przym. koniunkturalny
przysł. koniunkturalnie
Wiktionary
(1.1) koniunkturalność, konformizm, oportunizm
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób koniunkturalny
Wiktionary
rzecz. koniunkturalność mrz., koniunkturalizm mrz., koniunktura ż., koniunkturalista m., koniunkturalistka ż.
przym. koniunkturalny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zob. koniunkturalizm.
Wiktionary
rzecz. koniunktura ż., koniunkturalizm m., koniunkturalista m., koniunkturalistka ż.
przym. koniunkturalny
przysł. koniunkturalnie
Wiktionary
(1.1) koniunkturalizm, konformizm, oportunizm
Wiktionary
1. powstały pod wpływem chwilowych, sprzyjających warunków, wykorzystujący dogodne okoliczności;
2. wynikający z wyrachowania, z chęci osiągnięcia doraźnych korzyści;
3. dotyczący aktualnego stanu gospodarki;
4. cykl koniunkturalny - następujące po sobie okresy szybkiego i wolnego rozwoju gospodarczego
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) książk. nastawiony na wykorzystanie koniunktury
przymiotnik relacyjny
(2.1) ekon. związany z koniunkturą, dotyczący koniunktury
Wiktionary
(2.1) W teorii realnego cyklu koniunkturalnego pomijane są czynniki monetarne i uznaje się, że źródła zjawiska cyklu koniunkturalnego tkwią po podażowej stronie gospodarki.
Wiktionary
rzecz. koniunktura ż., koniunkturalizm mrz., koniunkturalność ż.
przym. koniunkturowy
przysł. koniunkturalnie
Wiktionary
(1.1) koniunkturowy
(2.1) koniunkturowy
Wiktionary
przymiotnik od: koniunktura
SJP.pl
w językoznawstwie: tryb czasownika, przedstawiający daną czynność jako niepewną, oczekiwaną, możliwą, składający się z form 3 osoby czasu przeszłego i partykuły "by", przybierającej końcówki osobowe; koniunktiwus, coniunctivus, tryb przypuszczający, tryb warunkowy
SJP.pl
1. w logice: oparty na koniunkcji, zdaniu złożonym ze zdań połączonych spójnikiem "i";
2. w językoznawstwie: mający formę koniunktywu, wyrażający czynność potencjalną, oczekiwaną, możliwą do wykonania;
3. pytanie koniunktywne - rodzaj pytania ankietowego, na które respondent wybiera więcej niż jedną z możliwych odpowiedzi
SJP.pl
1. zaklęcie magiczne; inkantacja;
2. spisek, sprzysiężenie
SJP.pl
funkcja koniuszego (zarządcy w stadninie lub urzędnika w dawnej Polsce); koniuszostwo
SJP.pl
1. wieś w województwie małopolskim, w powiecie proszowickim;
2. wieś w województwie podkarpackim, w powiecie przemyskim
SJP.pl
Wikipedia
mieszkaniec Koniuszy
SJP.pl
1. mieszkanka Koniuszy;
2. dawniej: córka koniuszego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. córka koniuszego
Wiktionary
Koniuszy (łac. praefectus stabuli, franc. écuyer; niem. Stallmeister) – zarządca stadnin i stajni na dworach królewskich i magnackich; później tylko zaszczytny tytuł dworski.
Wikipedia
rzecz. koniuszy mos.
przym. koński
Wiktionary
zdrobnienie od: koniuszek
SJP.pl
zdrobnienie od: koniuszek
SJP.pl
koniec czegoś, czubek czegoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pot. najdalej wysunięty punkt czegoś, sam koniec, czubek
Wiktionary
(1.1) Słoik leżał na najwyższej półce i ledwo dosięgnąłem go koniuszkami palców.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈɲuʃɛk, AS: kõńušek
Wiktionary
rzecz. koniec m.
Wiktionary
(1.1) czubek
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
1. przymiotnik od: koniuszek;
2. w medycynie: uderzenie koniuszkowe - wypuklenie ścianki klatki piersiowej w okolicy koniuszka serca podczas skurczu komór serca
SJP.pl
dawniej: stajnia (budynek)
SJP.pl
funkcja koniuszego (zarządcy w stadninie lub urzędnika w dawnej Polsce); koniustwo
SJP.pl
1. w hodowli koni: zwierzchnik masztalerzy;
2. w dawnej Polsce:
a) osoba zarządzająca stajniami na dawnym dworze królewskim;
b) dworski tytuł honorowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. urzędnik sprawujący pieczę nad królewskimi stajniami i stadami koni – w średniowiecznej Polsce i innych krajach;
(1.2) hist. od XIV w. w dawnej Polsce, dworski tytuł honorowy pochodzący od koniuszego (1.1)
Wiktionary
Koniuszy (łac. praefectus stabuli, franc. écuyer; niem. Stallmeister) – zarządca stadnin i stajni na dworach królewskich i magnackich; później tylko zaszczytny tytuł dworski.
Wikipedia
rzecz. koniowate lm nm., koniuszyc mos., koniuszanka ż., koniuszyna ż., koniuch mos., koń mzw./mrz., konny mos., konina ż.
przym. konny, koński, koniowaty
Wiktionary
(1.1) konarski
Wiktionary
dawniej: syn koniuszego (urzędnika w dawnej Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. syn koniuszego
Wiktionary
Koniuszy (łac. praefectus stabuli, franc. écuyer; niem. Stallmeister) – zarządca stadnin i stajni na dworach królewskich i magnackich; później tylko zaszczytny tytuł dworski.
Wikipedia
rzecz. koniuszy mos.
Wiktionary
dawniej: żona koniuszego (urzędnika w dawnej Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. żona koniuszego
Wiktionary
Koniuszy (łac. praefectus stabuli, franc. écuyer; niem. Stallmeister) – zarządca stadnin i stajni na dworach królewskich i magnackich; później tylko zaszczytny tytuł dworski.
Wikipedia
rzecz. koniuszy mos.
Wiktionary
zabieg ginekologiczny polegający na wycięciu stożka macicy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. wycięcie z szyjki macicy kawałka tkanki w kształcie stożka;
Wiktionary
Konizacja szyjki macicy – metoda diagnostyczna lub diagnostyczno-lecznicza wycięcia stożka tkanki z części pochwowej szyjki macicy. Rutynowo wykonuje się po niej wyłyżeczkowanie kanału szyjki. Wskazaniem do konizacji jest nieprawidłowy obraz cytologiczny, nieprawidłowy obraz histologiczny pobranego wcześniej bioptatu części pochwowej szyjki lub nieprawidłowy wynik kolposkopii.
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃ɲiˈzat͡sʲja, AS: kõńizacʹi ̯a
Wiktionary
jeden z języków urzędowych Indii, używany przez co najmniej 7 milionów osób na zachodnim wybrzeżu Indii
SJP.pl
Język konkani, konknni, konkni (dewanagari: कोंकणी) – jeden z 23 oficjalnych języków Indii, używany przez co najmniej 7 milionów osób na zachodnim wybrzeżu Indii (w stanie Maharashtra, Goa, Karnataka, również niewielkie enklawy w stanie Kerala).
Wikipedia
kościół będący pod opieką biskupa diecezji, którego siedziba znajduje się przy innej katedrze
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) archit. rel. druga katedra ordynariusza diecezji
Wiktionary
Konkatedra, współkatedra, kościół konkatedralny – drugi kościół archidiecezji lub diecezji, druga siedziba biskupa diecezjalnego, ewentualnie miejsce rezydencji wikariusza biskupiego dla danego miasta (np. biskup Zbigniew Kraszewski, który krótko po powstaniu diecezji warszawsko-praskiej był proboszczem parafii konkatedralnej).
Wikipedia
(1.1) Uroczystości odbędą się też w konkatedrze w Żywcu.
Wiktionary
przym. konkatedralny
Wiktionary
(1.1) współkatedra, kościół konkatedralny
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do konkatedry, związany z konkatedrą
Wiktionary
(1.1) Procesja wyruszy z placu konkatedralnego.
Wiktionary
rzecz. konkatedra ż.
Wiktionary
1. konstrukcja polegająca na zaczynaniu następnego zdania, wersu, strofy od wyrazu, którym się kończy poprzednie zdanie, wers, strofa;
2. połączenie dwóch ciągów znaków
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) liter. powtarzanie i rozwijanie w kolejnym zdaniu, wersie itp. wyrazu lub wyrażenia, którym się kończy poprzednie zdanie, wers;
(1.2) inform. łączenie łańcuchów tekstowych
Wiktionary
Konkatenacja (łac. concatenatio) – łączenie ze sobą wyrażeń.
Wikipedia
dotyczący konkatenacji
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
dawniej: sukces w miłości, zalotach, flircie
SJP.pl
1. rel. zebranie kardynałów w celu wybrania nowego papieża;
2. rel. zamknięta część Watykanu będąca miejscem wyboru papieża
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) kośc. w Kościele katolickim: zgromadzenie wybierające papieża; obrady tego zgromadzenia;
Wiktionary
Konklawe (łac. conclave, od cum clavis, zamknięcie pod kluczem) – ogólne zgromadzenie kardynałów dla wyboru papieża. Pierwszy raz terminem tym posłużył się papież Grzegorz X w konstytucji apostolskiej Ubi Periculum 1274, która przyznała prawo wyboru nowego papieża tylko przez kardynałów.
Wikipedia
(1.1) Po śmierci papieża zwołuje się konklawe, na którym kardynałowie wybierają nowego papieża.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ŋˈklavɛ, AS: kõŋklave
Wiktionary
rzecz. konklawista m.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) uczestnik konklawe
Wiktionary
rzecz. konklawe n.
Wiktionary
odłam tradycjonalizmu katolickiego, wywodzący się z sedewakantyzmu, którego wyznawcy wybierają swoich własnych papieży (antypapieży)
SJP.pl
Konklawizm – odłam tradycjonalizmu katolickiego, wywodzący się z sedewakantyzmu, którego wyznawcy twierdzą, że ze względu na upadek posoborowej hierarchii mogą wybrać swego własnego papieża.
W przeciwieństwie do sedewakantyzmu, uznającego każdego papieża po Piusie XII za nieważnie wybranego, konklawiści uznają wybór papieża na swoich warunkach. Ruch powstał na przełomie lat 60. i 70., a jednym z jego rzeczników był Joaquín Sáenz y Arriaga. Pierwszym antypapieżem wybranym w nurcie konklawizmu został Mirko Krav Fabis, wybrany w Zagrzebiu w 1978 roku. Inni antypapieże to David Bawden (wybrany w 1990 jako Michał), Victor von Pentz (wybrany w 1994 jako Linus II) i Lucian Pulvermacher (głowa Prawdziwego Kościoła Katolickiego, wybrany w 1998 jako Pius XIII). W 2006 roku w Argentynie Oscar Michaelli został wybrany jako Leon XIV, a po jego śmierci rok później jego następcami byli Juan Bautista Bonetti (jako Innocenty XIV) i Alejandro Tomas Greico (jako Aleksander XI).
Wikipedia
podsumowywać, wnioskować, pomyślnie kończyć, zamykać dyskusję, obrady
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zakonkludować)
(1.1) przest. podsumowywać np. wypowiedź, formułować ostateczne wnioski, wnioskować
Wiktionary
(1.1) To, co działa na zmysł wzroku, konkludowałem, w żaden sposób nie może być nieobecne w rzeczy, którą oglądamy, albowiem ów zmysł nie wnosi niczego nowego do oglądanego przedmiotu, czego by już w nim wcześniej nie było.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ŋkluˈdɔvat͡ɕ, AS: kõŋkludovać
Wiktionary
rzecz. konkludowanie n., konkluzja
Wiktionary
(1.1) wnioskować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|konkludować.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ŋkludɔˈvãɲɛ, AS: kõŋkludovãńe
Wiktionary
czas. konkludować
rzecz. konkluzja ż.
Wiktionary
1. wynik rozumowania; wniosek;
2. wniosek strony w procesie; żądanie;
3. dawniej: napis na trumnie z ostatnią sentencją mowy pogrzebowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wniosek końcowy
(1.2) praw. wniosek strony w procesie, żądanie
(1.3) hist. siedemnasto- lub osiemnastowieczny napis trumienny zawierający ostatnią sentencję mowy pogrzebowej, który był umieszczany na tkaninach, często wraz z portretem i herbem zmarłego
Wiktionary
W każdym rozumowaniu odnaleźć można następujące elementy: racja i następstwo, przesłanka i konkluzja (wniosek).
Zdanie „A” jest racją zdania „B”, zaś zdanie „B” jest następstwem zdania „A”, wtedy, gdy prawdziwość zdania „A” jest gwarancją prawdziwości zdania „B”.
Wikipedia
IPA: kɔ̃ŋˈkluzʲja, AS: kõŋkluzʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. konkluzywność ż., konkludowanie
czas. konkludować
przysł. konkluzywnie
przym. konkluzywny
Wiktionary
(1.1) morał, wniosek
Wiktionary
przysłówek
(1.1) z wnioskami, rozstrzygnięciem, konkluzjami
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ŋkluˈzɨvʲɲɛ, AS: kõŋkluzyvʹńe
Wiktionary
rzecz. konkluzywność, konkluzja
przym. konkluzywny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) dawanie wniosków, konkluzji, rozstrzygnięć
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ŋkluˈzɨvnɔɕt͡ɕ, AS: kõŋkluzyvność
Wiktionary
przym. konkluzywny
rzecz. konkluzja
przysł. konkluzywnie
Wiktionary
dający konkluzje, rozstrzygnięcia, wnioski; rozstrzygający
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dający wnioski, rozstrzygnięcie, konkluzje
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ŋkluˈzɨvnɨ, AS: kõŋkluzyvny
Wiktionary
rzecz. konkluzywność, konkluzja
przysł. konkluzywnie
Wiktionary
przestarzałe albo żartobliwe: trawienie, strawność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od konkordat
Wiktionary
rzecz. konkordat m.
Wiktionary
zestaw wszystkich wystąpień danego wyrazu w analizowanym tekście wraz z ich kontekstami
SJP.pl
Konkordancja (z łac. concordia „zgoda”) – alfabetyczny spis wyrazów, zdań, znaków lub symboli znajdujących się w jakimś dziele literackim lub zbiorze dokumentów czy ksiąg. Jest to zwykle dość obszerne opracowanie zawierające spis wyrazów występujących w wybranym dziele lub w pracach konkretnego autora wraz ze wskazaniem miejsc ich występowania.
Wikipedia
rozmiar czcionki o wielkości 36 punktów typograficznych (13,536 mm)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) typogr. druk. w systemie miar typograficznych Didota stopień czcionki odpowiadający trzydziestu sześciu punktom (13,5324 mm)
Wiktionary
IPA: kɔ̃ŋˈkɔrdãw̃s, AS: kõŋkordãũ̯s
Wiktionary
rzecz. Konkordia ż.
Wiktionary
układ zawierany pomiędzy władzą państwową a papieżem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) polit. układ pomiędzy Stolicą Apostolską a państwem regulujący stanowisko prawne Kościoła katolickiego w danym państwie;
Wiktionary
Konkordat (łac. concordatum: uzgodniony) – umowa międzynarodowa zawierana między państwem a Stolicą Apostolską, która reguluje sprawy dotyczące obu stron (pozycja Kościoła katolickiego w danym państwie, zapewnienie wolności nauczania religii i wypełniania swojej misji, kwestie własności, ważności małżeństw sakramentalnych, wpływu władz państwowych na obsadę stolic biskupich itp.). Ponadto nazwa konkordat używana jest również jako nazwa techniczna na oznaczenie jakiejkolwiek umowy dwustronnej pomiędzy władzą kościelną i państwową.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
(1.1) podpisać / ratyfikować / wypowiedzieć / zerwać konkordat
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. Konkordia ż.
:: zdrobn. konkordacik mrz.
przym. konkordatowy
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etym|franc|concordat. < etym2|łac|concordo|concordare.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) concordat
* baskijski: (1.1) konkordatu
* białoruski: (1.1) канкардат m.
* bułgarski: (1.1) конкордат m.
* czeski: (1.1) konkordát m.
* esperanto: (1.1) konkordato
* estoński: (1.1) konkordaat
* fiński: (1.1) konkordaatti
* francuski: (1.1) concordat m.
* hiszpański: (1.1) concordato m.
* ido: (1.1) konkordato
* interlingua: (1.1) concordato
* kataloński: (1.1) concordat m.
* litewski: (1.1) konkordatas m.
* łaciński: (1.1) concordatum n.
* niemiecki: (1.1) Konkordat n.
* nowogrecki: (1.1) κονκορδάτο n.
* rosyjski: (1.1) конкордат m.
* serbski: (1.1) конкордат m.
* słowacki: (1.1) konkordát m.
* szwedzki: (1.1) konkordat n.
* turecki: (1.1) konkordato
* ukraiński: (1.1) конкордат m.
* węgierski: (1.1) konkordátum
* włoski: (1.1) conciliazione ż.
źródła.
odmiana.
(1.1) ett konkordat, konkordatet, konkordat, konkordaten
przykłady.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ŋˈkɔrdat, AS: kõŋkordat
Wiktionary
rzecz. Konkordia ż.
:: zdrobn. konkordacik mrz.
przym. konkordatowy
Wiktionary
1. → konkordat.
2. małżeństwo konkordatowe - małżeństwo kościelne zyskujące status związku cywilnego
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do konkordatu, związany z konkordatem
Wiktionary
(1.1) Najważniejszą cechą ślubu konkordatowego jest wywoływanie skutków zarówno wyznaniowych jak i prawnych.
Wiktionary
rzecz. konkordat m., Konkordia ż.
Wiktionary
dawniej: zgoda, jedność, harmonia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) mitrzym. bogini i uosobienie zgody;
(1.2) imię|polski|ż.;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Konkordia miała świątynię na Forum Romanum, która była miejscem posiedzeń senatu.
Wiktionary
rzecz. konkordia ż., konkordans m., konkordancja ż., konkordat m., konkordatowość ż.
:: fm. Konkordiusz m.
przym. konkordatowy
Wiktionary
(1.1) Homonoja, rzad. Zgoda
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
Wiktionary
Konkordiusz – imię męskie pochodzenia łacińskiego. Oznacza harmonię, pokój. Istnieje kilku świętych katolickich o tym imieniu.
Żeński odpowiednik: Konkordia
Konkordiusz imieniny obchodzi 1 stycznia i 16 grudnia.
Wikipedia
(1.1) Dziewczyna Konkordiusza urodziła się w Częstochowie.
Wiktionary
rzecz. Konkordia ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od konkret
Wiktionary
(1.1) To nie konkret, lecz tylko mały konkrecik.
Wiktionary
rzecz. konkrec m.
Wiktionary
skupienie minerałów występujące w skałach osadowych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) geol. kuliste, soczewkowe lub gruzłowe skupienie minerałów o składzie innym niż osad otaczający;
Wiktionary
Konkrecja – agregat mineralny powstały wskutek stopniowego narastania minerałów wokół jakiegoś obiektu w skale. Obiektem tym może być otoczak jakiejś skały, skamieniałość lub nawet ziarenko piasku. Przyrastanie odbywa się zawsze od środka (jądra konkrecji) na zewnątrz, co różni konkrecję od sekrecji.
Wikipedia
(1.1) Konkrecjami są np. buły krzemienia w wapieniach.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ŋˈkrɛt͡sʲja, AS: kõŋkrecʹi ̯a
Wiktionary
dotyczący konkrecji
SJP.pl
substancje odkładające się w tkankach i narządach organizmów żywych; złóg
SJP.pl
rzecz konkretna; sprecyzowane pojęcie, odpowiadające rzeczy realnej, istniejącej w rzeczywistości
SJP.pl
Wikipedia
przysłówek sposobu
(1.1) w sposób dokładnie określony
Wiktionary
(1.1) Podczas rytuału kapłani złożyli w ofierze mnóstwo gadów, a konkretnie trzydzieści siedem.
Wiktionary
rzecz. konkret mrz., konkretność ż.
czas. konkretyzować
przym. konkretny
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: konkretnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: konkretny; bardziej konkretny
SJP.pl
cecha tego, co konkretne, realnie istniejące, namacalne
SJP.pl
1. istniejący materialnie; rzeczywisty, realny, namacalny;
2. dokładnie określony, sprecyzowany; precyzyjny, rzeczowy;
3. działający i rozumujący logicznie, praktycznie;
4. przenośnie: duży, znaczny, pokaźny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dobrze określony
(1.2) praktyczny, rzeczowy
(1.3) o człowieku: logiczny, ścisły
(1.4) o znacznej wartości, zadowalający
(1.5) wybrany z jakiegoś powodu
(1.6) pot. duży
Wiktionary
(1.1) To były bardzo konkretne uwagi.
(1.4) Oczywiście dostaniesz za to konkretną zapłatę.
(1.5) Nie wziął byle czego, tylko właśnie tę konkretną książkę.
(1.6) Stół nie zajmie dużo, ale to łóżko to jest konkretne.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ŋˈkrɛtnɨ, AS: kõŋkretny
Wiktionary
rzecz. konkret m., konkretyzacja ż., konkretyzowanie n., skonkretyzowanie n.
czas. konkretyzować ndk., skonkretyzować dk.
przysł. konkretnie
Wiktionary
(1.2) rzeczowy
(1.3) rzeczowy
Wiktionary
ważne ustalenia
SJP.pl
zwolennik poglądu filozoficznego głoszącego, że istnieją tylko rzeczy, a negującego samodzielne istnienie zdarzeń, stosunków, właściwości itp.; reista
SJP.pl
zwolenniczka poglądu filozoficznego głoszącego, że istnieją tylko rzeczy, a negującego samodzielne istnienie zdarzeń, stosunków, właściwości itp.; reistka
SJP.pl
pogląd filozoficzny głoszący, że istnieją tylko rzeczy, konkrety, które można w jakiś sposób poczuć, zobaczyć oraz negujący samodzielne istnienie zdarzeń, stosunków; pansomatyzm, reizm
SJP.pl
Reizm (łac. res – rzecz), konkretyzm – odmiana nominalizmu; rozróżnia się jego dwie odmiany:
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|konkretyzować.
Wiktionary
czas. konkretyzować ndk.
przym. konkretny
Wiktionary
mężczyzna żyjący w nieślubnym związku z kobietą; konkubin
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) praw. mężczyzna żyjący z kobietą bez oficjalnego zawarcia związku małżeńskiego
Wiktionary
Konkubinat (łac. concubinatus od com- „współ-” i cubare „leżeć”) – nieformalny związek dwóch osób, pozostających w pożyciu, bez usankcjonowania w świetle prawa jako małżeństwa.
Wikipedia
(1.1) Na ławie oskarżonych siedzieli zabójczyni dziecka i jej konkubent.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ŋˈkubɛ̃nt, AS: kõŋkubẽnt
Wiktionary
rzecz. konkubinat m., konkubin m.
:: fż. konkubina
Wiktionary
(1.1) konkubin; pot. eufem. narzeczony; pot. żart. nieślubny
Wiktionary
kobieta żyjąca w nieślubnym związku z mężczyzną; konkubina, nieślubna
SJP.pl
mężczyzna żyjący w nieślubnym związku z kobietą; konkubent
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zob. konkubent.
Wiktionary
(1.1) Konkubin mojej córki bardzo troszczy się o jej dziecko z poprzedniego związku.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ŋˈkubʲĩn, AS: kõŋkubʹĩn
Wiktionary
rzecz. konkubinat m., konkubent m.
:: fż. konkubina
Wiktionary
(1.1) praw. konkubent; pot. eufem. narzeczony; pot. żart. nieślubny
Wiktionary
kobieta żyjąca w nieślubnym związku z mężczyzną; konkubentka, nieślubna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) praw. kobieta żyjąca z mężczyzną bez zawarcia związku małżeńskiego
(1.2) daw. nałożnica
Wiktionary
Konkubinat (łac. concubinatus od com- „współ-” i cubare „leżeć”) – nieformalny związek dwóch osób, pozostających w pożyciu, bez usankcjonowania w świetle prawa jako małżeństwa.
Wikipedia
(1.1) Kiedy Krzysztof D. powiedział, że nie ma pieniędzy, dostał dwa ciosy w twarz. Wtedy jego konkubina, która też była w mieszkaniu, zadzwoniła na policję.
(1.2) Dawid, król Izraela, miał kilka żon i wiele konkubin.
(1.2) Często więc mężczyźni w Chinach brali konkubiny dla własnej przyjemności (…).
(1.2) Syn i następca cesarza polecił podobno pochować razem z ojcem wszystkie jego konkubiny.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ŋkuˈbʲĩna, AS: kõŋkubʹĩna
Wiktionary
rzecz. konkubinat m.
:: fm. konkubent m., konkubin m.
przym. konkubinacki
Wiktionary
(1.1) nieślubna
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od konkubinat
Wiktionary
(1.1) A może by tak mały konkubinacik…?
Wiktionary
rzecz. konkubinat m.
Wiktionary
stan wspólnego życia bez zawarcia formalnego związku małżeńskiego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) związek dwóch osób, podobny do małżeństwa, ale nieformalny z powodu braku rejestracji cywilnej bądź religijnego usankcjonowania;
Wiktionary
Konkubinat (łac. concubinatus od com- „współ-” i cubare „leżeć”) – nieformalny związek dwóch osób, pozostających w pożyciu, bez usankcjonowania w świetle prawa jako małżeństwa.
Wikipedia
(1.1) We Włoszech od lat dyskutuje się nad problemem związków nieformalnych — bez usankcjonowania cywilnego bądź religijnego — i w dyskusji społecznej słowo konkubinat zostało zastąpione przez inne określenia takie, jak „partnerzy”, „towarzysze życia”, „wolny związek”, „związek partnerski”, „związek cywilny”. W Polsce słowo konkubinat ma nadal zabarwienie pejoratywne (…).
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ŋkuˈbʲĩnat, AS: kõŋkubʹĩnat
Wiktionary
rzecz. konkubina ż., konkubent m., konkubin m., konkubinacik mrz.
Wiktionary
(1.1) kohabitacja, związek nieformalny, wolny związek
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wrodzona człowiekowi skłonność do grzechu i uleganiu żądzom
Wiktionary
1. oddziaływanie antagonistyczne pomiędzy populacjami polegające na ubieganiu się przez co najmniej dwie populacje o tę samą niszę ekologiczną;
2. ubieganie się o nabywców towarów i usług przez dwie różne firmy z tej samej branży
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) biol. oddziaływanie antagonistyczne pomiędzy populacjami polegające na ubieganiu się przez co najmniej dwie populacje o tę samą niszę ekologiczną
(1.2) ekon. ubieganie się o nabywców towarów i usług przez różne firmy z tej samej branży
(1.3) ogólnie: proces wyłaniania zwycięzców spośród pewnej grupy
(1.4) ekon. jednostki konkurujące ze sobą
(1.5) sport. typ rywalizacji sportowej
(1.6) rzad. współistnienie, zbieg
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) W sprawie tego nowego projektu, to trzymaj na razie język za zębami, żeby konkurencja nie podłapała.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ŋkuˈrɛ̃nt͡sʲja, AS: kõŋkurẽncʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. konkurencyjność ż., konkury nmos., konkurs m., konkurent m., konkurentka ż., konkurowanie n.
czas. konkurować ndk.
przym. konkurencyjny
przysł. konkurencyjnie
Wiktionary
→ konkurent (osoba)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) daw. związany z konkurentem, dotyczący konkurenta (tego, kto ubiega się o rękę kobiety)
Wiktionary
rzecz. konkurent mos., konkury nmos.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest konkurencyjne; cecha tych, którzy są konkurencyjni
Wiktionary
Konkurencyjność – zdolność do długookresowego, efektywnego wzrostu. Jej elementami są więc efektywność, dynamika oraz elastyczność badanego podmiotu gospodarczego.
Wikipedia
rzecz. konkurencja ż., konkurent m., konkurentka ż., konkurowanie n.
czas. konkurować ndk.
przym. konkurencyjny
przysł. konkurencyjnie
Wiktionary
1. dotyczący konkurencji;
2. współzawodniczący, rywalizujący
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający znamiona konkurencji
(1.2) mogący swobodnie konkurować w sferze ekonomicznej
Wiktionary
rzecz. konkurowanie n., konkurencja ż., konkurencyjność ż., konkurent mos., konkurentka ż.
czas. konkurować ndk.
przysł. konkurencyjnie
przym. niekonkurencyjny
Wiktionary
(1.1) rywalizujący, współzawodniczący
(1.2) atrakcyjny, niedrogi, tani
Wiktionary
1. firma konkurująca na rynku lub osoba rywalizująca z kimś;
2. dawniej: mężczyzna ubiegający się o rękę panny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) firma, osoba będąca rywalem dla innej firmy, osoby
(1.2) daw. mężczyzna zabiegający o względy kobiety w celach matrymonialnych
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) rywal
(1.2) zalotnik
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. konkurencja, konkurencyjność, konkurentka, konkurowanie
przym. konkurencki, konkurencyjny
czas. konkurować
przysł. konkurencyjnie
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) competitor, rival; (1.2) suitor, wooer
* bułgarski: (1.1) конкурент m.
* czeski: (1.1) konkurent; (1.2) nápadník
* hiszpański: (1.1) competencia, rival; (1.2) pretendiente
* wilamowski: (1.1) konkurent m.
źródła.
== konkurent (język chorwacki.) ==
ortografie.
wymowa.
IPA|konkǔrent.
dzielenie|kon|ku|rent.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) konkurent
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ŋˈkurɛ̃nt, AS: kõŋkurẽnt
Wiktionary
rzecz. konkurencja, konkurencyjność, konkurentka, konkurowanie
przym. konkurencki, konkurencyjny
czas. konkurować
przysł. konkurencyjnie
Wiktionary
(1.1) rywal
(1.2) zalotnik
Wiktionary
firma konkurująca na rynku lub jej przedstawicielka
SJP.pl
1. współzawodniczyć, walczyć, rywalizować;
2. przestarzale: ubiegać się o rękę panny
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany
(1.1) robić konkurencję, uczestniczyć w konkurencji, ubiegać się o pierwszeństwo
(1.2) przest. ubiegać się o rękę panny
Wiktionary
rzecz. konkurencja ż., konkurencyjność ż., konkurent mos., konkurentka ż., konkurowanie n.
przym. konkurencyjny
Wiktionary
(1.1) rywalizować, współzawodniczyć
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|konkurować.
Wiktionary
rzecz. konkurencja ż., konkurent m., konkurentka ż., konkurencyjność ż.
czas. konkurować ndk.
przym. konkurencyjny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) sport. przedsięwzięcie rozrywkowe, artystyczne lub sportowe pozwalające wyłonić najlepszego uczestnika (lub uczestników), który najczęściej zostaje nagrodzony
(1.2) adm. sformalizowana procedura wyboru kandydata na jakieś stanowisko
(1.3) adm. hand. postępowanie mające na celu wybór najkorzystniejszej oferty, najlepszego projektu architektonicznego bądź projektów i przedsięwzięć, które zostaną dofinansowane ze środków publicznych
Wiktionary
Konkurs – rodzaj przyrzeczenia publicznego, w którym oznaczony został termin ubiegania się o nagrodę za najlepszą czynność lub najlepszy rezultat (dzieło), spełniające warunki określone w przyrzeczeniu nagrody w rozumieniu art. 919-921 Kodeksu cywilnego.
Wikipedia
(1.1) Wygrałam tę płytę w konkursie na komiks.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃ŋkurs, AS: kõŋkurs
Wiktionary
przym. konkursowy
rzecz. konkurencja ż.
Wiktionary
(1.1) turniej, zawody
Wiktionary
1. zdrobnienie od: konkurs;
2. ironicznie o konkursie mało istotnym, z niewielką liczbą uczestników i przeprowadzonym w krótkim czasie
SJP.pl
rzadko: osoba biorąca udział w konkursie - rywalizacji w jakiejś dziedzinie; konkursowicz
SJP.pl
rzadko: osoba biorąca udział w konkursie - rywalizacji w jakiejś dziedzinie; konkursista
SJP.pl
cecha tego, co ma charakter konkursu - rywalizacji w jakiejś dziedzinie
SJP.pl
→ konkurs
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z konkursem, biorący udział w konkursie, wybrany w drodze konkursu
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ŋkurˈsɔvɨ, AS: kõŋkursovy
Wiktionary
rzecz. konkurs m., konkursowicz m., konkursowiczka ż.
Wiktionary
przestarzałe: zabieganie o względy kobiety, staranie się o jej rękę; amory, zaloty
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) przest. zabieganie o rękę kobiety
Wiktionary
rzecz. konkurencja ż.
przym. konkurencki
Wiktionary
(1.1) staranie się, zabieganie, zaloty
Wiktionary
wyprawy zbrojne Portugalczyków lub Hiszpanów odbywające się pod koniec wieku XV i w wieku XVI, mające na celu zdobycie konkretnego terytorium, głównie w Ameryce Południowej i Środkowej oraz w Azji; conquista
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. wyprawy zbrojne podejmowane między XV a XVII wiekiem przez państwa iberyjskie (zwłaszcza Kastylię) w celu zdobycia nowych lądów i bogactw;
(1.2) hist. pot. podbój ludów postrzeganych jako prymitywne dokonywany przez bardziej rozwiniętych cywilizacyjnie najeźdźców
Wiktionary
Konkwista (hiszp. conquista – podbój, zdobycie) – hiszpańskie i portugalskie wyprawy zbrojne, podejmowane od końca XV wieku w celu podboju nowo odkrytych terytoriów Ameryki, Afryki i Indii. Terror stosowany przez konkwistadorów wobec ludności tubylczej doprowadził m.in. do zagłady wielu plemion oraz zniszczenia cywilizacji Azteków i Inków.
Wikipedia
rzecz. konkwistador mos., konkwistadorstwo n.
przym. konkwistadorski
Wiktionary
1. zaborca, zdobywca;
2. tytuł nadawany w XVI wieku zdobywcom Ameryki Południowej i Środkowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. tytuł nadawany przez królów hiszpańskich i portugalskich zdobywcom Ameryki Południowej i Środkowej w XVI w.
(1.2) zdobywca, najeźdźca, zaborca, kolonizator
Wiktionary
Konkwista (hiszp. conquista – podbój, zdobycie) – hiszpańskie i portugalskie wyprawy zbrojne, podejmowane od końca XV wieku w celu podboju nowo odkrytych terytoriów Ameryki, Afryki i Indii. Terror stosowany przez konkwistadorów wobec ludności tubylczej doprowadził m.in. do zagłady wielu plemion oraz zniszczenia cywilizacji Azteków i Inków.
Wikipedia
rzecz. konkwista ż.
przym. konkwistadorski
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do konkwistadora lub konkwistadorów
Wiktionary
(1.1) W okresie konkwistadorskim najszybciej rozwijała się centralna część kraju, północ oraz południe rozwijały się wolniej.
Wiktionary
rzecz. konkwista ż., konkwistador mos., konkwistadorka ż.
Wiktionary
silnie uzbrojone wojsko walczące na koniach; jazda, kawaleria
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. wojsk. formacja wojskowa złożona z uzbrojonych jeźdźców konnych
Wiktionary
Kawaleria (z wł. cavalleria; daw. jazda, konnica) – rodzaj wojsk wykorzystujący konie do przemieszczania się i walki. Dawniej jeden z dwóch podstawowych rodzajów wojsk (obok piechoty), dzielony na lekką i ciężką jazdę. Uległa zanikowi w I połowie XX w. Współcześnie stosowana prawie wyłącznie w charakterze reprezentacyjnym, zastąpiona oddziałami „kawalerii” powietrznej i pancernej.
Wikipedia
rzecz. konny mos., koń mos./mzw.
przym. konny
Wiktionary
(1.1) jazda, kawaleria
Wiktionary
przysłówek
(1.1) o sposobie poruszania się: na koniu
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Goniec konno pognał do zamku.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃nːɔ, AS: kõ•no
Wiktionary
(1.1) zob. koń.
Wiktionary
(1.1) na koniu, wierzchem, wierzchowcem
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) hist. wojsk. związany z artylerią konną, dotyczący artylerii konnej
Wiktionary
rzecz. artyleria konna ż.
Wiktionary
związany z koniem, dotyczący konia; wykorzystujący konia do jazdy wierzchem lub do jazdy w zaprzęgu
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z koniem, z jazdą na nim
(1.2) wykorzystujący konie do zaprzęgu
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) ktoś poruszający się na koniu
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃nːɨ, AS: kõ•ny
Wiktionary
rzecz. koń mzw./mos., konisko n., koniś mzw., konnica ż., konina ż., koniuszy mos.
przym. koński
przysł. konno
Wiktionary
(2.1) jeździec
Wiktionary
zwykle w liczbie mnogiej: zbudowane z fosforanu wapnia drobne twory szkieletowe w kształcie ząbków grzebyków itp., występujące w osadach morskich z ery paleozoicznej
SJP.pl
kwiatowa roślina sucholubna z rodziny pryszczyrnicowatych
SJP.pl
Konofit (Conophytum) – rodzaj roślin z rodziny pryszczyrnicowatych (Aizoaceae). Opisano około 300 gatunków z tego rodzaju, ale współcześnie uznawanych jest około 100 (103 według Plants of the World). Występują one w północno-zachodniej części południowej Afryki – w Namibii i RPA (centrum zróżnicowania w Namaqualand i Richtersveld). Są to sukulenty rosnące na suchych, skalistych siedliskach w obszarach, gdzie niewielkie deszcze padają tylko w okresie zimowym. Zasiedlają najczęściej szczeliny skalne na szczytach i zboczach wzniesień, czasem porastają lite powierzchnie skalne. W okresie suszy, trwającej zwykle 6 do 7 miesięcy, wchodzą w fazę spoczynku pozornie zamierając lub zamiera zewnętrzna para liści tworząca z czasem papierzastą osłonę wokół rozwijających się w centralnej szczelinie dwóch nowych liści. Rośliny te zakwitają po zakończeniu pory suchej, wydzielając nocą często intensywny zapach. Duża liczba gatunków ma bardzo ograniczony zasięg występowania, a ich siedliska są niszczone m.in. z powodu działalności górniczej. Wielu przedstawicieli rodzaju to w efekcie gatunki zagrożone.
Wikipedia
powierzchnia prostokreślna powstała przez poruszającą się prostą stale równoległą do stałej płaszczyzny i przecinającą ustaloną prostą
SJP.pl
Konoida – powierzchnia prostokreślna powstała jako suma prostych przecinających pewną ustaloną prostą i równoległych do ustalonej płaszczyzny, np. paraboloida hiperboliczna. Proste te nie muszą być równoległe do siebie.
Przykładem jest konoida Plückera dana przez układ:
Wikipedia
w kształcie konoidy, powierzchni tworzonej przez poruszającą się prostą stale równoległą do stałej płaszczyzny i przecinającą ustaloną prostą
SJP.pl
przyrząd optyczny do mierzenia kąta między osiami optycznymi kryształu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Papież Konon urodził się w Tracji.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Kononowicz (forma żeńska: Kononowicz/Kononowiczowa/Kononowiczówna; liczba mnoga: Kononowiczowie) – polskie nazwisko. Na początku XXI wieku w Polsce mieszkały 644 osoby je noszące. Pochodzi od imienia Konon.
Rodzina szlachecka Kononowiczów pieczętuje się herbem Radwan.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
przestarzałe: materiał do uszczelniania, pakuły
SJP.pl
Konopatka – zniesiona nazwa części miasta Maciejowice, w Polsce, w województwie mazowieckim, w powiecie garwolińskim, w gminie Maciejowice.
Wikipedia
Konopczyn – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie monieckim, w gminie Mońki.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa białostockiego.
Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Matki Boskiej Częstochowskiej i św. Kazimierza w Mońkach.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Konopczyński (forma żeńska: Konopczyńska; liczba mnoga: Konopczyńscy) – polskie nazwisko. Na początku lat 90. XX wieku w Polsce nosiły je 414 osoby, według nowszych, internetowych oparty danych liczba jest 406. Nazwisko pochodzi od staropolskiego słowa konop i jest najbardziej rozpowszechnione w centralnej Polsce.
Wikipedia
zewnętrzna osłona tabernakulum z jedwabiu albo lnu
SJP.pl
Wikipedia
ludowa nazwa wierzby wiciowej
SJP.pl
konopny, konopiowy;
1. związany z konopiami - rośliną;
2. wykonany z konopi - włókna;
3. związany z konopiami - suszem otrzymywanym z liści;
4. mający kolor bladożółty, taki jak konopie (włókno)
SJP.pl
podobny kolorem do koloru włókiem konopi; płowy
SJP.pl
przestarzale: konopiasty, płowy
SJP.pl
1. jednoroczna roślina zielna, której włókna wykorzystywane są do wyrobu sznurów i płócien, a nasiona są źródłem oleju;
2. włókno otrzymywane z łodyg rośliny o tej samej nazwie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Cannabis|L.|ref=tak., rodzaj roślin jednorocznych z rodziny konopiowatych, pochodzących z Azji, uprawianych dla mocnych włókien, nasion oraz używek;
(1.2) bot. roślina z rodzaju konopie (1.1);
(1.3) włók. włókno uzyskiwane z konopi (1.2)
Wiktionary
Konopie (Cannabis L.) – rodzaj roślin należący do rodziny konopiowatych. Rodzaj dość powszechnie uznawany jest przez botaników za monotypowy z konopiami siewnymi (Cannabis sativa) jako jedynym gatunkiem. Część badaczy wydziela jednak kilka gatunków w obrębie rodzaju. Koncepcja wyróżnienia konopi indyjskich pojawiła się po raz pierwszy w roku 1783 w "Encyclopedique de botanique". Gatunek został opisany przez Jeana Baptiste Pierre Antoine de Monet de Lamarcka. Badania genetyczne na roślinach pochodzących z różnych części świata potwierdzają politypową koncepcję rodzaju i pozwalają wyróżnić konopie siewne, indyjskie i dzikie oraz siedem taksonów domniemanych. Wyniki te pozwalają przypisać pulę genową roślin uprawianych na nasiona i włókna w Europie, Azji Mniejszej, Azji środkowej do C. sativum. Rośliny należące do puli genowej C. indica uprawiane są na nasiona i włókna w Azji wschodniej, jako narkotyk w Azji południowej, Afryce i Ameryce Łacińskiej oraz rosną jako rośliny dzikie w Indiach i Nepalu. Trzecia pula genowa obejmuje rośliny ruderalne w Azji środkowej. Rośliny określane jako konopie dzikie C. ruderalis rejestrowane m.in. w Europie i Polsce, są zdziczałymi formami C. sativa i ich odrębność taksonomiczna jest wątpliwa.
Wikipedia
IPA: kɔ̃ˈnɔpʲjɛ, AS: kõnopʹi ̯e
Wiktionary
rzecz. konop m., konopielka ż., konopiowate nmos.
przym. konopny
Wiktionary
(1.3) gw-pl|Górny Śląsk|hanf, hamf.
Wiktionary
tytuł oraz tytułowa bohaterka powieści Redlińskiego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś na Ukrainie w rejonie kiwereckim
(1.2) geogr. rzeka na Wołyniu, prawobrzeżny dopływ Styru
Wiktionary
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
rodzina roślin kwiatowych dwuliściennych
SJP.pl
Konopiowate (Cannabaceae Endl.) – rodzina roślin zielnych (nierzadko pnączy) oraz niewielkich drzew z rzędu różowców (Rosales). Obejmuje 10 rodzajów ze 117 gatunkami, z czego 74 reprezentują rodzaj wiązowiec Celtis. W systemach klasyfikacyjnych z XX wieku zwykle zaliczano tu tylko dwa rodzaje: chmiel Humulus i konopie Cannabis. Konopiowate występują na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy i obszarów pod wpływem klimatu suchego i zimnego.
Wikipedia
1. o cechach konopiowatych (rodzina roślin);
2. ketmia konopiowata - gatunek ketmii, jadalna roślina jednoroczna, dostarczająca włókna i oleju; kenaf
SJP.pl
konopiany, konopny;
1. związany z konopiami - rośliną;
2. wykonany z konopi - włókna;
3. związany z konopiami - suszem otrzymywanym z liści;
4. mający kolor bladożółty, taki jak konopie (włókno)
SJP.pl
pole po konopiach
SJP.pl
Konopiska – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie częstochowskim, siedziba gminy Konopiska.
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie częstochowskim.
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) dotyczący Konopisk
Wiktionary
rzecz. Konopiska, konopiszczanin, konopiszczanka
Wiktionary
pole po konopiach
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Konopka (dawniej Lętszyn) – rzeka, prawy dopływ Stradomki o długości 18,13 km.
Źródło rzeki znajdują się koło Dębowej Góry na Garbie Herbskim. Płynie koło Konopisk, następnie przez Częstochowę; w dzielnicy Błeszno zbiera wodę z rowów melioracyjnych pobliskich torfowisk.
Wikipedia
1. nazwa kilku wsi w Polsce;
2. wieś na Ukrainie;
3. wieś w Macedonii Północnej
SJP.pl
* konopnica – nazwa rodzaju roślin z rzędu dyniowców
Wikipedia
przymiotnik od: Konopnica
SJP.pl
Wikipedia
konopiany, konopiowy;
1. związany z konopiami - rośliną;
2. wykonany z konopi - włókna;
3. związany z konopiami - suszem otrzymywanym z liści;
4. mający kolor bladożółty, taki jak konopie (włókno)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) otrzymywany z konopi, wykonany z włókna konopi
Wiktionary
(1.1) Postronkiem konopnym brzemię okręcił i westchnąwszy na plecy zarzucił: wnet ruszył przez podwórko statecznym, niespiesznym krokiem.
Wiktionary
rzecz. konopie lm nm., konop m., konopielka ż., konopiowate nmos.
przym. konopiany, konopiasty, konopiaty, konopiowaty, konopiowy
Wiktionary
(1.1) konopiasty
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. konar
Wiktionary
wieś w województwie lubelskim, w powiecie łukowskim
SJP.pl
Konorzatka – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie łukowskim, w gminie Adamów.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Adamowie.
Wieś szlachecka Konarzatka położona była w drugiej połowie XVI wieku w ziemi stężyckiej. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa siedleckiego.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od konosament
Wiktionary
rzecz. konosament m.
Wiktionary
dokument wystawiany przez przewoźnika morskiego, potwierdzający przyjęcie ładunku do przewozu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) hand. mors. morski list przewozowy, potwierdzający przyjęcie ładunku do przewozu;
(1.2) zbywalny papier wartościowy
Wiktionary
Konosament (fr. connaissement – znak rozpoznawczy), ang. „bill of lading” (BOL lub B/L) – morski list przewozowy, świadectwo ładunkowe potwierdzające odbiór określonego ładunku na statek i zobowiązujące przewoźnika do wydania ładunku w porcie przeznaczenia posiadaczowi konosamentu. Jest dokumentem wystawionym przez przewoźnika albo w jego imieniu przez kapitana statku lub inną osobę.
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃nɔˈsãmɛ̃nt, AS: kõnosãmẽnt
Wiktionary
rzecz. konosamencik mrz.
Wiktionary
przyrząd do obserwacji figur konoskopowych, które powstają wskutek interferencji światła w materiałach optycznie anizotropowych, np. w kryształach
SJP.pl
1. dodatkowa treść kojarzona z jakimś wyrazem, np. negatywna konotacja wyrazu alkoholik; skojarzenie, asocjacja;
2. znaczenie, sens, treść nazwy;
3. w językoznawstwie: zdolność leksemów do przyłączania innych części mowy; walencja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) znaczenie lub skojarzenia, które wykraczają poza dosłowne, podstawowe znaczenie słowa czy wyrażenia
(1.2) log. znaczenie nazwy, treść terminu
Wiktionary
Wikipedia
dawniej: notatka
SJP.pl
składnik śliny morskiego ślimaka, używany w doustnych lekach przeciwbólowych
SJP.pl
1. miasto na Ukrainie w dorzeczu Dniepru;
2. wieś w województwie lubuskim
SJP.pl
Konotop (ukr. Конотоп, wym. kon̪oˈt̪ɔp) – miasto w północno-wschodniej Ukrainie, w obwodzie sumskim, 250 km od ukraińskiej stolicy, Kijowa i 125 km od Sumów.
Węzeł kolejowy.
Wikipedia
kojarzyć coś, łączyć z danym wyrazem
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) daw. związany z konowałem, dotyczący konowała
(1.2) pot. taki jak konował: kiepski albo nieludzki lekarz
Wiktionary
rzecz. konował mos., konowalstwo n.
Wiktionary
lekceważąco o kiepskim lekarzu lub weterynarzu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pogard. zły, kiepski lekarz
(1.2) daw. człowiek niewykształcony, partacz leczący konie i bydło
(1.3) daw. lekarz weterynarz, zwł. lekarz koni
(1.4) daw. kowal zajmujący się prócz kucia koni również leczeniem zwierząt
Wiktionary
IPA: kɔ̃ˈnɔvaw, AS: kõnovau̯
Wiktionary
przym. konowalski
Wiktionary
(1.1) lekarzyna, doktorzyna, rzeźnik, felczer, znachor
Wiktionary
przyrząd do przywiązywania koni
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
Wiktionary
Konrad – imię
Wikipedia
(1.1) Mam na imię Konrad i jestem infirmarzem z Katowic.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃nrat, AS: kõnrat
Wiktionary
rzecz.
:: fż. Konrada ż.
:: zdrobn. Konradek m.
przym. Konradowy
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz.
:: fż. Konrada ż.
:: zdrobn. Konradek m.
przym. Konradowy
frazeologia.
etymologia.
etym|łac|Conradus. < etym|germ.
uwagi.
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Imiona
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) Conrad
* białoruski: (1.1) Кандрат m.
* czeski: (1.1) Konrád m.
* francuski: (1.1) Conrad m.
* hiszpański: (1.1) Conrado m.
* kataloński: (1.1) Conrad m.
* łaciński: (1.1) Conradus m.
* niemiecki: (1.1) Konrad m.
* rosyjski: (1.1) Конрад m.
* słowacki: (1.1) Konrád m.
* szwedzki: (1.1) Konrad w., Conrad w.
* węgierski: (1.1) Konrád
* włoski: (1.1) Corrado m.
źródła.
== Konrad (język farerski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski, nazwa własna
(1.1) imię|farerski|m.
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
imię męskie
SJP.pl
Konrada – żeński odpowiednik imienia Konrad pochodzenia germańskiego.
W innych językach:
Imię pozostaje imieniem rzadkim. W styczniu 2024 w rejestrze PESEL było 61 kobiet o imieniu Konrada nadanym jako imię pierwsze i 110 kobiet o imieniu Konrada nadanym jako imię drugie. Dla porównania, najczęściej nadane imię żeńskie – Anna – nosi 1072616 osób.
Wikipedia
zdrobnienie od: Konrad (imię męskie)
SJP.pl
Konrad z małżonką; Konradowie
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
1. przymiotnik dzierżawczy - należący do Conrada lub z nim związany; Conradowski;
2. przymiotnik dzierżawczy - należący do Konrada lub z nim związany
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Konradowem, dotyczący Konradowa
Wiktionary
rzecz. Konradów m.
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Konrada lub z nim związany
SJP.pl
imię żeńskie
SJP.pl
Wikipedia
imię żeńskie
SJP.pl
Konradyna – żeński odpowiednik imienia Konradyn, które jest włoskim zdrobnieniem germańskiego imienia Konrad.
Konradyna imieniny obchodzi 1 listopada, jako wspomnienie bł. Konradyna z Brescii.
Wikipedia
znawca, badacz twórczości Józefa Conrada; conradysta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) liter. literaturoznawca badający twórczość Józefa Conrada
Wiktionary
(1.1) Przyjechało też kilku konradystów z Wielkiej Brytanii i Irlandii.
Wiktionary
rzecz. Konrad mos., Konrada ż.
:: fż. konradystka ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
1. główna część mszy, w czasie której odbywa się misterium przemiany chleba i wina w ciało i krew Chrystusa; przeistoczenie;
2. udzielenie prezbiterowi święceń biskupich, wyświęcenie na biskupa;
3. uroczyste poświęcenie czegoś, np. kościoła, ołtarza itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. przeistoczenie chleba i wina podczas liturgii eucharystycznej
(1.2) rel. składanie ślubów zakonnych
(1.3) rel. udzielenie święceń biskupich albo kapłańskich
(1.4) rel. poświęcenie nowej świątyni albo jej części
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. konsekrowanie n.
czas. konsekrować
Wiktionary
(1.3) sakra
Wiktionary
dotyczący konsekracji
SJP.pl
osoba udzielająca święceń kandydatom do kapłaństwa lub obecnym duchownym na wyższe stanowisko w hierarchi kościelnej
SJP.pl
1. uroczyście święcić (poświęcić) kościół, ołtarz, naczynia liturgiczne itp.;
2. udzielać (udzielić) święceń biskupich;
3. dokonywać (dokonać) przemiany wina i chleba w ciało i krew Chrystusa
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) rel. dokonywać konsekracji
Wiktionary
rzecz. konsekrowanie n., konsekracja ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) rel. poświęcenie kościoła, ołtarza, krzyża lub innego przedmiotu
(1.2) rel. wyświęcenie biskupa
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. konsekracja ż., konsekrator m.
czas. konsekrować ndk.
przym. konsekracyjny
Wiktionary
(1.1) święcenie
(1.2) wyświęcenie
Wiktionary
następstwo, kolejność, sekwencja
SJP.pl
następujący po sobie, kolejny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) książk. następny, kolejny
Wiktionary
(1.1) wtórny
Wiktionary
1. logiczne następstwo czegoś; skutek, rezultat;
2. niezłomność w działaniu, wytrwałość w realizacji czegoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) skutek czegoś, rezultat
(1.2) spójność działań, wytrwałość w robieniu czegoś
Wiktionary
(1.1) O konsekwencjach mowy nie było, były natomiast podziękowania.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃sɛˈkfɛ̃nt͡sʲja, AS: kõũ̯sekfẽncʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. konsekwencjalizm mrz., konsekwencjonalizm mrz.
przym. konsekwentny
przysł. konsekwentnie
Wiktionary
(1.1) skutek, następstwo, efekt
(1.2) niezmienność, wytrwałość, uporczywość, metodyczność
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) filoz. teoria etyczna, zgodnie z którą czyny należy oceniać po ich konsekwencjach;
Wiktionary
Konsekwencjalizm albo konsekwencjonizm – zespół teorii normatywnych dotyczących powinności moralnej, określanych też jako teorie teleologiczne powinności moralnej. Głoszą one, że zachodzenie powinności moralnej zależy w całości od wartości rzeczywistych lub oczekiwanych konsekwencji czynów, które miałaby ta powinność obejmować. Przeciwieństwem konsekwencjalizmu są teorie formalistyczne (deontologiczne), według których powinność moralna zależy od jakichś innych niż konsekwencje czynów czynników, np. od ich natury.
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃w̃sɛkfɛ̃nˈt͡sʲjalʲism̥, AS: kõũ̯sekfẽncʹi ̯alʹism̦
Wiktionary
rzecz. konsekwencja ż.
przym. konsekwentny
przysł. konsekwentnie
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób konsekwentny
Wiktionary
Konsekwentnie – czwarty studyjny album polskiego rapera Michała Buczka, znanego lepiej pod pseudonimem Z.B.U.K.U. Wydawnictwo ukazało się 26 października 2018 roku nakładem wytwórni muzycznej Step Records.
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃w̃sɛˈkfɛ̃ntʲɲɛ, AS: kõũ̯sekfẽntʹńe
Wiktionary
rzecz. konsekwencja ż., konsekwencjalizm mrz., konsekwentność ż.
przym. konsekwentny
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: konsekwentnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: konsekwentny
SJP.pl
wytrwałość w dążeniu do obranego celu; opieranie się na logicznych przesłankach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest konsekwentne; cecha tych, którzy są konsekwentni
Wiktionary
przym. konsekwentny
przysł. konsekwentnie
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) przeprowadzający coś wytrwale do końca w myśl przyjętych założeń, rozumujący i działający logicznie, przeprowadzany od początku do końca w myśl przyjętych założeń, oparty na logicznych przesłankach, logiczny, przemyślany
Wiktionary
(1.1) Obóz Narodowo-Radykalny stał się konsekwentnym siewcą antysemityzmu, rasizmu biologicznego i darwinizmu społecznego.
Wiktionary
rzecz. konsekwencja ż., konsekwentność ż., konsekwencjalizm mrz.
przysł. konsekwentnie
Wiktionary
(1.1) bezkompromisowy, charakterny, nieprzejednany, niestrudzony, nieubłagany, nieugięty, nieustępliwy, niewzruszony, niezachwiany, niezłomny, niezmordowany, nieznużony, oporny, pryncypialny, stanowczy, systematyczny, twardy, ultymatywny, uparty, wytrwały, zaciekły, zagorzały, zajadły, zakamieniały, zatwardziały, zawzięty, zdeklarowany
Wiktionary
1. dawniej: zezwolenie na coś, zwłaszcza urzędowe; consens;
2. zgodne stanowisko w jakiejś sprawie; konsensus, consensus, consens;
3. porozumienie będące efektem dyskusji, negocjacji, wzajemnych ustępstw; konsensus, consensus, consens
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) konsensus
Wiktionary
Konsensus, konsens (od łac. consensus, czyli zgoda) – w wąskim rozumieniu synonim pojęcia określającego zgodę powszechną między członkami danej społeczności. W rozumieniu szerszym jest to również teoria i praktyka osiągania takiej zgody, a więc proces dochodzenia do konsensusu w znaczeniu węższym.
Wikipedia
IPA: ˈkɔ̃w̃sɛ̃w̃s, AS: kõũ̯sẽũ̯s
Wiktionary
rzecz. konsensus mrz.
Wiktionary
przymiotnik od: konsens
SJP.pl
będący wynikiem zgodnych oświadczeń woli obu stron
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który jest wynikiem konsensusu, obopólnego porozumienia i wyrażonej zgody
Wiktionary
rzecz. konsensus m., konsensualność ż.
przysł. konsensualnie
przym. konsensusowy
Wiktionary
1. zgodne stanowisko w jakiejś sprawie; konsens, consensus, consens;
2. porozumienie będące efektem dyskusji, negocjacji, wzajemnych ustępstw; konsens, consensus, consens;
3. sposób uprawiania polityki polegający na szukaniu rozwiązań zadowalających wszystkich, których dotyczyć będą przyjęte ustalenia; consensus
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) porozumienie osiągnięte w wyniku dyskusji i kompromisu
Wiktionary
Konsensus, konsens (od łac. consensus, czyli zgoda) – w wąskim rozumieniu synonim pojęcia określającego zgodę powszechną między członkami danej społeczności. W rozumieniu szerszym jest to również teoria i praktyka osiągania takiej zgody, a więc proces dochodzenia do konsensusu w znaczeniu węższym.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
(1.1) osiągnąć / uzyskać / wypracować / przyjąć konsensus • dojść / doprowadzić do konsensusu • szeroki / społeczny / polityczny / narodowy konsensus
synonimy.
(1.1) ugoda, konsens
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. konsens m., konsensualność ż.
przym. konsensowy, konsensusowy, konsensualny
przym. konsesnsualnie
frazeologia.
etymologia.
etym|łac|consensus.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) consensus
* baskijski: (1.1) kontsentsu
* bułgarski: (1.1) консенсус m.
* duński: (1.1) konsensus w.
* fiński: (1.1) konsensus
* francuski: (1.1) consensus m.
* hiszpański: (1.1) consenso m.
* indonezyjski: (1.1) konsensus
* kataloński: (1.1) consens m.
* łaciński: (1.1) consensus m.
* niemiecki: (1.1) Konsens m.
* portugalski: (1.1) consenso m.
* rosyjski: (1.1) консе́нсус m.
* szwedzki: (1.1) konsensus w., consensus w.
* tajski: (1.1) ความเห็นต้องกัน
* turecki: (1.1) oybirliği
* ukraiński: (1.1) консе́нсус m.
* węgierski: (1.1) konszenzus
* włoski: (1.1) consenso m.
źródła.
== konsensus (język fiński.) ==
wymowa.
dzielenie|kon|sen|sus.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) konsensus, zgoda
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: kɔ̃w̃ˈsɛ̃w̃sus, AS: kõũ̯sẽũ̯sus
Wiktionary
rzecz. konsens m., konsensualność ż.
przym. konsensowy, konsensusowy, konsensualny
przym. konsesnsualnie
Wiktionary
(1.1) ugoda, konsens
Wiktionary
przymiotnik od: konsensus
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany konsensusem, dotyczący konsensusu
Wiktionary
rzecz. konsensus m., konsensualność ż.
przym. konsensualny
przysł. konsensualnie
Wiktionary
1. odpowiednio utrwalony produkt spożywczy, najczęściej mięsny, rybny, rzadziej owocowy i warzywny, w szczelnym opakowaniu, przeznaczony do dłuższego przechowywania;
2. hermetycznie zamknięta, blaszana puszka z konserwowaną żywnością;
3. lekceważąco:
a) ugrupowanie polityczne o przekonaniach sprzeciwiających się zmianom;
b) członek takiego ugrupowania;
c) osoba o przekonaniach konserwatywnych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) spoż. zapasteryzowana żywność w hermetycznym, trwałym opakowaniu, najczęściej metalowym;
(1.2) pot. przen. polit. pogard. obraź. osoba lub grupa ludzi o konserwatywnych poglądach
Wiktionary
Konserwa – potoczne określenie produktu żywnościowego w puszce, słoju lub plastikowym pojemniku, charakteryzującego się wydłużonym okresem przydatności do spożycia. Trwałość produktów zapewnia proces sterylizacji oraz szczelność opakowania chroniąca przed dostępem powietrza i zanieczyszczeń. Do niektórych produktów dodawane są także chemiczne środki konserwujące, np. azotan sodu lub azotan potasu w przetworach mięsnych.
Wikipedia
(1.1) Inspekcja Handlowa skontrolowała konserwy w dużych sklepach elbląskich i pasłęckich.
Wiktionary
IPA: kɔ̃w̃ˈsɛrva, AS: kõũ̯serva
Wiktionary
rzecz. konserwatyzm m., konserwatysta m., konserwatystka ż., konserwowanie n., konserwacja ż., zakonserwowanie m., konserwant mrz.
czas. konserwować ndk., zakonserwować dk.
przym. konserwatywny, konserwowy
przysł. konserwatywnie
Wiktionary
(1.1) puszka
Wiktionary
zespół czynności zabezpieczających coś (np. zabytki, dzieła sztuki, produkty spożywcze) przed zniszczeniem, psuciem się, utratą wartości itp.; konserwowanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) techn. zabiegi mające na celu utrzymywanie czegoś w dobrym stanie i chronienie tego przed zniszczeniem;
Wiktionary
Konserwacja – zabiegi mające na celu utrzymanie czegoś w dobrym stanie.
Według ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym konserwacja to zespół czynności wykonywanych w celu utrzymania stanu zdatności użytkowej urządzenia technicznego, prowadzonych zgodnie z instrukcją eksploatacji, niebędących naprawą urządzenia.
Wikipedia
rzecz. konserwa ż., konserwant mrz., konserwator mos., konserwatysta mos., konserwatyzm mrz., konserwowanie n., konserwatorstwo n.
czas. konserwować ndk., zakonserwować dk.
przym. konserwacyjny, konserwatorski, konserwatywny
Wiktionary
(1.1) konserwowanie
Wiktionary
taki, który dotyczy konserwacji, służy do zabezpieczenia czegoś przed zniszczeniem, zepsuciem się, utratą wartości itp.; chroniący, zabezpieczający
SJP.pl
związek chemiczny (lub mieszanina związków), które powodują przedłużenie przydatności do spożycia lub trwałości produktów spożywczych i przemysłowych; preparat konserwujący
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) chem. substancja będąca dodatkiem do żywności albo produktów przemysłowych zapobiegająca niepożądanym zmianom chemicznym, rozwojowi bakterii, grzybów i wirusów oraz przedłużająca termin przydatności produktów;
Wiktionary
Środki konserwujące, chemiczne środki konserwujące, konserwanty, antyseptyki – związki chemiczne, lub mieszaniny związków dodawane do żywności, pasz, kosmetyków aby powstrzymać lub spowolnić psucie się tych produktów przez zmniejszenie szybkości lub całkowite zahamowanie mikrobiologicznych i enzymatycznych procesów powodujących psucie i obniżanie jakości produktu w konsekwencji przedłużając jego przydatność do spożycia.
Wikipedia
rzecz. konserwacja ż., konserwowanie n., konserwator m., konserwa ż.
przym. konserwatywny
Wiktionary
(1.1) środek konserwujący
Wiktionary
konserwiarnia;
1. wytwórnia konserw;
2. przestarzałe: zakład zajmujący się konserwacją czegoś
SJP.pl
1. specjalista zajmujący się konserwacją dzieł sztuki, obiektów zabytkowych itp.;
2. specjalista nadzorujący urządzenia w fabryce, odpowiadający za ich stan techniczny i dokonujący ewentualnych napraw
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rzem. szt. osoba konserwująca dzieła sztuki
(1.2) adm. urzędnik nadzorujący dobrostan obiektów zabytkowych
(1.3) adm. urzędnik nadzorujący dobrostan obiektów przyrodniczych
(1.4) techn. mechanik nadzorujący pracę maszyn i ich konserwację
(1.5) daw. urzędnik broniący stanu posiadania i zarządzający dobrami
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Zawieźmy rzeźbę do konserwatora w Gandawie.
(1.2) Otrzymaliśmy pozwolenie konserwatora na pomalowanie tych framug.
(1.3) Na wycięcie kasztanowca pozwolił konserwator przyrody.
(1.4) Cecylia zgłosiła konserwatorowi, że żarówka w windzie znowu mruga.
(1.5) Król ustanowił konserwatorami biskupstwa swych kuzynów.
Wiktionary
rzecz. konserwatornia ż., konserwatorstwo n.
:: fż. konserwatorka ż.
przym. konserwatorski, konserwatywny
czas. konserwować
Wiktionary
(1.1) renowator, restaurator
Wiktionary
wyższa lub średnia szkoła o profilu muzycznym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) eduk. muz. uczelnia wyższa specjalizująca się w edukacji muzycznej i artystycznej
Wiktionary
Uczelnia muzyczna – uczelnia, w której prowadzone jest nauczanie sztuki muzycznej. Nauka kończy się uzyskaniem tytułu licencjata lub magistra sztuki.
Wikipedia
(1.1) Pierwsze konserwatoria powstały na przełomie XVI i XVII wieku we Włoszech, gdzie początkowo były to instytucje zajmujące się edukacją muzyczną sierot.
Wiktionary
przym. konserwatoryjny
czas. konserwować
Wiktionary
1. specjalistka zajmująca się konserwacją dzieł sztuki, obiektów zabytkowych itp.;
2. specjalistka nadzorująca urządzenia w fabryce, odpowiadająca za ich stan techniczny i dokonująca ewentualnych napraw
SJP.pl
pomieszczenie przeznaczone do przechowywania i konserwacji różnych urządzeń, sprzętu itp.
SJP.pl
taki, który dotyczy konserwacji lub konserwatora, np. urząd konserwatorski
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z konserwatorstwem
Wiktionary
rzecz. konserwator mos., konserwacja ż.
przym. konserwatywny
Wiktionary
1. nauka dotycząca konserwacji zabytków i dzieł sztuki;
2. rzadko: prace związane z konserwacją zabytków i dzieł sztuki; konserwacja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) branża obejmująca zabezpieczanie majątku ruchomego oraz nieruchomości przed niszczeniem (m.in. w wyniku starzenia)
Wiktionary
rzecz. konserwacja ż., konserwatoryka ż., konserwator m., konserwatorka ż.
Wiktionary
związany z konserwatorium, charakterystyczny dla konserwatorium - wyższej lub średniej szkoły muzycznej, np. klasa konserwatoryjna
SJP.pl
1. członek partii konserwatywnej lub stronnictwa konserwatywnego;
2. człowiek przywiązany do tradycji i niechętny zmianom; tradycjonalista, reakcjonista
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) polit. członek partii konserwatywnej lub jej sympatyk
(1.2) książk. osoba przywiązana do tradycji i niechętna wszelkim zmianom
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃w̃sɛrvaˈtɨsta, AS: kõũ̯servatysta
Wiktionary
rzecz. konserwatyzm m., konserwa ż., konserwowanie n.
:: fż. konserwatystka ż.
przym. konserwatywny
przysł. konwerwatywnie
Wiktionary
(1.1) tradycjonalista; pejor. reakcjonista
(1.2) tradycjonalista, człowiek starej daty
Wiktionary
1. członkini partii konserwatywnej lub stronnictwa konserwatywnego;
2. kobieta przywiązana do tradycji i niechętna zmianom; tradycjonalistka, reakcjonistka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) polit. członkini partii konserwatywnej lub jej sympatyczka
(1.2) osoba przywiązana do tradycji i niechętna zmianom
Wiktionary
(1.1) Otóż przyznałam się do tego, że jestem katoliczką i konserwatystką. Ale wyznałam, że ani trochę nie odpowiada mi model matrony siedzącej w garach i rodzącej dzieci „z obowiązku wobec narodu", nie realizującej się zawodowo.
Wiktionary
rzecz. konserwatyzm m., konserwa ż., konserwowanie n.
:: fm. konserwatysta m.
przym. konserwatywny
przysł. konserwatywnie
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób konserwatywny, zgodnie z tradycją
(1.2) w sposób konserwatywny, nie czyniąc szybkich zmian
Wiktionary
rzecz. konserwatystka mos., konserwatyzm mrz., konserwa ż., konserwatywność ż.
przym. konserwatywny
Wiktionary
(1.1) tradycyjnie
(1.2) zachowawczo
Wiktionary
stopień wyższy od przymiotnika: konserwatywny; bardziej konserwatywny
SJP.pl
1. przywiązanie do tradycji, istniejących instytucji i systemu wartości, wyrażanie niechętnego lub wrogiego stosunku do poważniejszych zmian, sprzeciwianie się nowościom; tradycjonalizm, zachowawczość, ortodoksyjność, niepostępowość;
2. cecha partii, stronnictwa, kierunku politycznego, odwołujących się w swych założeniach do ideologii konserwatyzmu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bycie konserwatystą, niechęć do zmian
Wiktionary
rzecz. konserwatysta m., konserwatyzm mrz.
przysł. konserwatywnie
Wiktionary
1. przywiązany do tradycji, istniejących instytucji i systemu wartości, wyrażający niechętny lub wrogi stosunek do poważniejszych zmian, sprzeciwiający się nowościom; tradycjonalistyczny, zachowawczy, ortodoksyjny, niepostępowy;
2. dotyczący konserwatyzmu - ideologii społeczno-politycznej lub kierunku politycznego;
3. należący, odnoszący się do partii lub stronnictwa konserwatywnego
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) polit. związany z konserwatyzmem, charakterystyczny dla konserwatyzmu lub konserwatystów
przymiotnik jakościowy
(2.1) zachowawczy, nie lubiący zmian
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃sɛrvaˈtɨvnɨ, AS: kõũ̯servatyvny
Wiktionary
rzecz. konserwatyzm m., konserwatysta m., konserwatystka ż., konserwa ż., konserwowanie n., zakonserwowanie n., konserwant m., konserwator m., konserwatorka ż., konserwacja ż.
czas. konserwować ndk., zakonserwować dk.
przym. konserwowy, konserwatorski
przysł. konserwatywnie
Wiktionary
(1.1) tradycjonalistyczny
(2.1) zakrzepły, zasklepiały, zastygły
Wiktionary
1. przywiązanie do tego, co dawne i niechęć do zmian; zachowawczość;
2. ideologia broniąca tradycyjnego ładu społecznego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) postawa cechująca się przywiązaniem do tradycji, a niechęcią do zmian;
(1.2) polit. kierunek w polityce, popierający konserwatyzm (1.1)
(1.3) socjol. kierunek w myśli społecznej, mówiący o nieusuwalności zła z historii i życia człowieka
(1.4) jęz. postawa językowa, wg której nie powinno się wprowadzać innowacji językowych;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃w̃sɛrˈvatɨsm̥, AS: kõũ̯servatysm̦
Wiktionary
rzecz. konserwatywność ż., konserwa ż., konserwatysta m., konserwatystka ż., konserwator m., konserwatorka ż., konserwacja ż.
czas. konserwować ndk., zakonserwować dk.
przym. konserwatywny, konserwacyjny
przysł. konserwatywnie
Wiktionary
(1.1) przest. reakcjonizm, wstecznictwo, zachowawczość, tradycjonalizm
Wiktionary
konserwarnia;
1. wytwórnia konserw;
2. przestarzałe: zakład zajmujący się konserwacją czegoś
SJP.pl
1. utrwalać produkt spożywczy, przygotowywać go do dłuższego przechowywania; puszkować, wekować;
2. zabezpieczać za pomocą specjalnych środków zabytki, dzieła sztuki itp. przed niszczeniem i utratą wartości;
3. konserwować się:
a) ulegać konserwowaniu, nie psuć się, nie niszczyć się ;
b) w odniesieniu do człowieka: dbać, troszczyć się o siebie; trzymać się
SJP.pl
czasownik niedokonany (dk. zakonserwować)
(1.1) chronić coś przed zniszczeniem za pomocą odpowiednich środków; utrzymywać we właściwym stanie
Wiktionary
(1.1) Zegarmistrzowie mogą zarówno produkować własne zegarki, jak i naprawiać oraz konserwować inne zegarki.
(1.1) Jedzenie konserwowane aminami czy saletrą wpływa niekorzystnie na funkcje trzustki i może wywoływać jej schorzenia.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃sɛrˈvɔvat͡ɕ, AS: kõũ̯servovać
Wiktionary
rzecz. konserwacja ż., konserwa ż., konserwator m., konserwatorium n., konserwowanie n., konserwatyzm mrz.
przym. konserwatywny
Wiktionary
(1.1) chronić
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|konserwować.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃sɛrvɔˈvãɲɛ, AS: kõũ̯servovãńe
Wiktionary
czas. konserwować ndk., zakonserwować dk.
rzecz. konserwatystka mos., konserwant mrz., konserwatysta mos., konserwacja, konserwator, konserwatorka, konserwa
przym. konserwowy, konserwatywny
Wiktionary
(1.1) konserwacja
Wiktionary
występujący w postaci konserwy - odpowiednio utrwalonego produktu spożywczego; konserwowany, puszkowany, wekowany
SJP.pl
1. taki, który służy do utrwalania produktów spożywczych, przygotowuje je do dłuższego przechowywania, np. preparat konserwujący;
2. taki, który zabezpiecza zbytki, dzieła sztuki itp. przed niszczeniem, psuciem się i utratą wartości, np. środek konserwujący
SJP.pl
z francuskiego: dozorca domu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) dozorca domu, gospodarz domu — szczególnie we Francji
Wiktionary
Konsjerż (fr. concierge dozorca) – dozorca domu i odźwierny w kamienicach i hotelach. We współczesnych luksusowych hotelach również pracownik, którego zadaniem jest załatwianie najróżniejszych spraw dla gości – rezerwacji biletów teatralnych, stolików w restauracjach, doradzanie i organizowanie rozrywek, rezerwacja środków transportu itd.
Wikipedia
rzecz. concierge m.
:: fż. konsjerżka ż.
Wiktionary
z francuskiego: dozorczyni domu
SJP.pl
dotyczący konia, związany z koniem
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) należący do konia
przymiotnik relacyjny
(2.1) związany z koniem, dotyczący konia
przymiotnik jakościowy
(3.1) charakterystyczny dla konia, mający cechy konia
Wiktionary
(1.1) Nagły tupot końskich kopyt był jakby ocknieniem z dziwnego snu.
(1.1) Jej kroki na kocich łbach bębnią jak niedawno kopyta końskie.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃j̃sʲci, AS: kõĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Końskie n./nmos., koniarz mos., koniowate nmos., koniucha mos., koniuch mos., konisko n., koń m., konik m., konina ż., konnica ż., koniuszy m., koniuszanka ż.
przym. konny, koniowaty
Wiktionary
dotyczący konia, związany z koniem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce, w województwie świętokrzyskim;
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(2.1) geogr. wieś w Polsce, w województwie podkarpackim, w gminie Dydnia;
Wiktionary
Końskie – miasto w województwie świętokrzyskim, siedziba powiatu koneckiego i gminy miejsko-wiejskiej Końskie. Należy do ziemi sandomierskiej historycznej Małopolski. Położone jest na północnym skraju Wyżyny Kielecko-Sandomierskiej, wśród Lasów Koneckich. Powiatowy ośrodek przemysłowy (przemysł metalurgiczny, wytwórnie płytek ceramicznych) i handlowy. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. kieleckiego.
Wikipedia
(1.1) Od Lipska do Końskich była to szosa jednokierunkowa, dziwaczny kręty produkt fantazji drogowców, wymagający od kierowcy odwagi i doświadczenia.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃j̃sʲcɛ, AS: kõĩ ̯sʹḱe
Wiktionary
rzecz. konecczanin mos., konecczanka ż.
przym. konecki, koński
Wiktionary
Stopa końsko-szpotawa (łac. talipes equinovarus, ang. club foot) – wada wrodzona, polegająca na utrwalonym zgięciu podeszwowym stopy i przywiedzeniu przodostopia. Jest to wada o charakterze deformacji, w około 50% przypadków spowodowana przez malformacje kostne. Nie do końca jasna jest etiologia zmian.
Wikipedia
miasto w Polsce
SJP.pl
Końskowola – miasto w Polsce, położone w województwie lubelskim, w powiecie puławskim, siedziba gminy Końskowola.
Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 liczyła 2188 mieszkańców.
Końskowola uzyskała lokację miejską 8 czerwca 1532. Została pozbawiona praw miejskich 31 maja 1870, tworząc wiejską gminę Końskowola w powiecie nowoaleksandryjskim, wstępnie w granicach dotychczasowego miasta, a w latach 1925–1954 obejmując także sąsiednie wsie. W latach 1954–1972 siedziba gromady Końskowola w powiecie puławskim, a od 1973 reaktywowanej gminy Końskowola. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa lubelskiego. 1 stycznia 2025 Końskowola odzyskała status miasta.
Wikipedia
mieszkaniec Końskowoli (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Końskowoli (miasta w Polsce)
SJP.pl
przymiotnik od: Końskowola, wieś gminna w województwie lubelskim
SJP.pl
1. pobór do wojska, branie rekruta;
2. dawniej: spis, wykaz, lista
SJP.pl
dotyczący konskrypcji
SJP.pl
1. ozdobny stolik umieszczany zwykle pod lustrem jako podstawa pod zegar, wazon itp., używany głównie na przełomie XVII-XVIII wieku;
2. ozdobny wspornik architektoniczny lub podstawa rzeźby, zwykle w formie woluty;
3. konstrukcja wspierająca w różnych maszynach i urządzeniach, przymocowana do ściany pionowej, słupa itp.; wspornik;
4. pulpit w studiu radiowym lub w dyskotece z wmontowanym sprzętem grającym;
5. blat, na którym znajdują się dźwignie, przyciski oraz aparatura kontrolna do sterowania innymi urządzeniami;
6. w informatyce: urządzenie umożliwiające komunikację z komputerem i kontrolowanie przebiegu jego operacji;
7. urządzenie elektroniczne umożliwiające granie w gry komputerowe;
8. obligacja powstała z połączenia kilku różnych pożyczek, w celu ujednolicenia form i terminów płatności, zmiany stopy procentowej itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) techn. blat lub tablica z elementami sterującymi
(1.2) techn. zestaw cyfrowych urządzeń multimedialnych do gier, odtwarzania muzyki, filmów itp.;
(1.3) mały stolik przyścienny;
(1.4) archit. ozdobny wspornik podpierający balkon, rzeźbę, gzyms itp.;
(1.5) inform. tryb wprowadzania poleceń do komputera w postaci komend wpisywanych z klawiatury
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔ̃w̃ˈsɔla, AS: kõũ̯sola
Wiktionary
rzecz. konsoleta ż.
:: zdrobn. konsolka ż.
przym. konsolowy
Wiktionary
(1.5) wiersz poleceń
Wiktionary
1. pociecha, pocieszenie;
2. dawniej: stypa, poczęstunek po pogrzebie;
3. przenośnie: dzieci, pociechy, potomstwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) psych. akt lub proces pocieszania kogoś, przynoszenia ukojenia i podnoszenia na duchu
(1.2) spotkanie z poczęstunkiem po pogrzebie
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Wyrażone przez Justynę słowa przyniosły mi konsolację w trudnych chwilach.
Wiktionary
przym. konsolacyjny
Wiktionary
(1.1) pociecha, pocieszenie
(1.2) stypa
Wiktionary
dotyczący konsolacji
SJP.pl
rodzaj państwowych papierów wartościowych, najbardziej rozpowszechnionych w Anglii
SJP.pl
Konsole – emulator terminali wyposażony w zakładki. Napisany został przez Larsa Doelle w C++. Rozprowadzany jest na licencji GPL w wersji 2. Konsole jest częścią składową KDE.
Wikipedia
urządzenie elektroakustyczne do opracowywania sygnału dźwiękowego; mikser, stół mikserski
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) techn. stół mikserski w studiu radiowym lub telewizyjnym, pulpit realizatora dźwięku;
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃sɔˈlɛta, AS: kõũ̯soleta
Wiktionary
rzecz. konsola ż.
Wiktionary
(1.1) stół mikserski, konsola mikserska, mikser
Wiktionary
1. zjednoczenie, zespolenie, połączenie (się) w całość;
2. w psychologii: utrwalenie nabytych informacji w mózgu;
3. w geologii: zagęszczenie gruntu pod obciążeniem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) proces integrowania różnych elementów w celu osiągnięcia jednolitości i spójności w obrębie danej grupy lub struktury;
(1.2) bank. proces zastąpienia kilku pożyczek jedną z ujednoliconymi warunkami spłaty;
(1.3) transp. proces łączenia niewielkich przesyłek w celu transportu ich w jednym kontenerze;
(1.4) psych. proces utrwalania informacji w mózgu;
(1.5) polit. proces umacniania i stabilizacji systemu demokratycznego;
(1.6) inform. proces łączenia skompilowanych modułów i tworzenia pliku wykonywalnego lub innego pliku obiektowego;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Po wielu negocjacjach i wspólnych wysiłkach, konsolidacja partii politycznej doprowadziła do jednolitej strategii i spójnego stanowiska wobec kluczowych kwestii społecznych.
(1.2) Konsolidacja studenckich pożyczek ułatwiła nieco absolwentowi spłatę zadłużenia.
(1.3) Przeprowadziliśmy konsolidację przesyłek, co pozwoliło nam zoptymalizować koszty transportu.
(1.4) Za proces konsolidacji odpowiedzialny jest m.in. neuron.
(1.5) Konsolidacja następuje po tranzycji ustrojowej, a kończy się zazwyczaj wyborami lub referendum.
(1.6) Podczas konsolidacji do pliku wynikowego mogą być dołączone odpowiednie nagłówki.
Wiktionary
(1.1) integracja, połączenie
(1.6) linkowanie
Wiktionary
dotyczący konsolidacji
SJP.pl
1. jednoczyć, łączyć, zespalać; umacniać, utrwalać, integrować;
2. w ekonomii: zabezpieczać kredyty państwowe przez konsolidację
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|konsolidować.
Wiktionary
zdrobnienie od: konsola
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: konsola
(1.2) mała konsola
Wiktionary
rzecz. konsola ż.
Wiktionary
urządzenie będące połączeniem przenośnej konsoli do gier i telefonu komórkowego
SJP.pl
N-Gage – urządzenie wyprodukowane przez fińskie przedsiębiorstwo Nokia, mogące pełnić rolę telefonu komórkowego i przenośnej konsoli do gier (tzw. konsolofon). Wyposażone jest ono w procesor ARM9 o częstotliwości taktowania 104 MHz, system Symbian 6.1 oraz wyświetlacz o rozdzielczości 176×208 pikseli mogący wyświetlić 4096 kolorów. N-Gage powstał na bazie telefonu Nokia 7650/3650; w zależności od modelu (Classic/QD) telefon jest odpowiednio trój- i dwuzakresowy.
Wikipedia
potocznie: osoba używająca konsoli do gier
SJP.pl
przymiotnik od: konsola
SJP.pl
1. rym niedokładny;
2. harmonijne współbrzmienie co najmniej dwu dźwięków różnej wysokości
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) liter. rym niedokładny, polegający tylko na współbrzmieniu spółgłosek po ostatniej akcentowanej samogłosce (np. grabarz — grabież, pacierz — chociaż)
(1.2) muz. harmonijne współbrzmienie dźwięków różnej wysokości;
Wiktionary
Konsonans (łac. consonans) – interwał uważany za zgodnie (przyjemnie) brzmiący. Jest to współbrzmienie (konsonans harmoniczny) lub następstwo (konsonans melodyczny) przynajmniej dwóch dźwięków, które słuchowo jest odczuwane jako zgodne. Wszystkie interwały zwiększone bądź zmniejszone, mogące enharmonicznie przypominać konsonanse, należą do dysonansów.
Wikipedia
(1.2) W obrębie jednej oktawy pryma, kwarta, kwinta i oktawa są konsonansami doskonałymi, zaś tercja i seksta nazywane są konsonansami niedoskonałymi.
Wiktionary
IPA: kɔ̃w̃ˈsɔ̃nãw̃s, AS: kõũ̯sõnãũ̯s
Wiktionary
przymiotnik od: konsonans
SJP.pl
w językoznawstwie: spółgłoska
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) jęz. dźwięk języka mówionego powstający poprzez zablokowanie przepływu powietrza w aparacie mowy
Wiktionary
(1.1) Który z konsonantów występuje we wszystkich językach Kaukazu?
Wiktionary
IPA: kɔ̃w̃ˈsɔ̃nãnt, AS: kõũ̯sõnãnt
Wiktionary
rzecz. konsonantyzacja ż., konsonantyzm mrz., konsonantyzowanie n.
czas. konsonantyzować ndk., konsonantyzować się ndk., skonsonantyzować dk.
przym. konsonantyczny
Wiktionary
(1.1) spółgłoska
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) jęz. związany z konsonantem, dotyczący konsonantu
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃sɔ̃nãnˈtɨt͡ʃnɨ, AS: kõũ̯sõnãntyčny
Wiktionary
rzecz. konsonantyzm mrz., konsonant mrz., konsonantyzacja ż.
czas. konsonantyzować, skonsonantyzować
Wiktionary
(1.1) spółgłoskowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) jęz. przejście samogłoski w spółgłoskę
Wiktionary
(1.1) Podwyższanie artykulacji samogłosek może prowadzić do ich konsonantyzacji, tj. przejścia w spółgłoski.
Wiktionary
rzecz. konsonant mrz., konsonantyzm mrz., konsonantyzowanie n.
czas. konsonantyzować ndk., konsonantyzować się ndk., skonsonantyzować dk.
przym. konsonantyczny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) jęz. ogół konsonantów danego języka
Wiktionary
rzecz. konsonant mrz., konsonantyzacja ż., konsonantyzowanie n.
czas. konsonantyzować ndk., konsonantyzować się ndk., skonsonantyzować dk.
przym. konsonantyczny
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. skonsonantyzować)
(1.1) jęz. o samogłosce przechodzić w spółgłoskę
czasownik zwrotny niedokonany konsonantyzować się (dk. skonsonantyzować się)
(2.1) jęz. o samogłosce stawać się spółgłoską
Wiktionary
rzecz. skonsonantyzowanie n., konsonant mrz., konsonantyzacja ż., konsonantyzm mrz., konsonantyzowanie n.
czas. skonsonantyzować dk.
przym. konsonantyczny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) jęz. przekształcanie się w spółgłoskę
Wiktionary
rzecz. konsonantyzm mrz., konsonant mrz., konsonantyzacja ż., skonsonantyzowanie n.
czas. skonsonantyzować, konsonantyzować ndk.
Wiktionary
→ konsorcjum; konsorcyjny
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący konsorcjum, związany z konsorcjum
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃sɔrˈt͡sʲjalnɨ, AS: kõũ̯sorcʹi ̯alny
Wiktionary
rzecz. konsorcjum
Wiktionary
uczestnik konsorcjum, związku przedsiębiorstw zawartego w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia
SJP.pl
związek kilku przedsiębiorstw zawarty w celu dokonania wspólnego przedsięwzięcia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zarz. związek kilku przedsiębiorstw zawarty w celu dokonania wspólnego przedsięwzięcia;
Wiktionary
Konsorcjum (łac. consortium „współudział”, od con- „współ-” i sors „część, dola, udział”) – porozumienie samodzielnych podmiotów, którego celem jest ich zobowiązanie się do wspólnej realizacji określonego zadania.
Wikipedia
IPA: kɔ̃w̃ˈsɔrt͡sʲjũm, AS: kõũ̯sorcʹi ̯ũm
Wiktionary
przym. konsorcjalny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od konspekt
Wiktionary
(1.1) To nie konspekt, lecz tylko mały konspekcik.
Wiktionary
rzecz. konspekt m.
Wiktionary
krótki zarys, szkic czegoś, obejmujący najważniejsze elementy; streszczenie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zarys, plan, szkic wykładu, utworu
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃w̃spɛkt, AS: kõũ̯spekt
Wiktionary
rzecz. konspekcik mrz.
Wiktionary
(1.1) szkic, streszczenie
Wiktionary
robić zarys utworu, wykładu itp. ujęty w punktach
SJP.pl
przymiotnik od: konspekt
SJP.pl
potoczne określenie konspiracji
SJP.pl
1. tajna, nielegalna działalność polityczna lub rewolucyjna; spiskowanie; konspirowanie;
2. tajna organizacja; sprzysiężenie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) tajna, nielegalna działalność przeciwko istniejącej władzy
(1.2) tajna organizacja, także. jej członkowie
Wiktionary
Konspiracja (łac. conspiratio), podziemie, spisek – ogólnie: tajemnica lub tajna organizacja; w dziedzinie politycznej, wojskowości, przedsiębiorczości i innych, tajna działalność skierowana przeciwko istniejącej władzy, konkurencji gospodarczej, obywatelom, okupantom i innym, prowadzona przez organizacje polityczne, przedsiębiorstwa, organizacje pozarządowe, organizacje zbrojne i inne.
Wikipedia
rzecz. konspirator m., konspiratorka ż., konspiracjonista m., konspiracjonistka ż., konspirant m., konspiratorstwo n., konspira ż., konspiracyjność ż., konspirowanie n.
:: zdrobn. konspiracyjka ż.
czas. konspirować ndk.
przym. konspiracyjny, konspiratorski
przysł. konspiracyjnie, konspiratorsko
Wiktionary
(1.1) konspiratorstwo, podziemie; pot. konspira
(1.2) podziemie; pot. konspira
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zwolennik, głosiciel teorii spiskowych
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃spʲirat͡sʲjɔ̇̃ˈɲista, AS: kõũ̯spʹiracʹi ̯o̊̃ńista
Wiktionary
rzecz. konspiracja ż., konspira ż., konspirowanie n.
:: fż. konspiracjonistka ż.
czas. konspirować ndk.
przym. konspiracyjny, konspiratorski
przysł. konspiracyjnie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest konspiracyjne; cecha tych, którzy są konspiracyjni
Wiktionary
rzecz. konspiracja ż.
przym. konspiracyjny, konspiratorski
przysł. konspiracyjnie
Wiktionary
1. tajny, podziemny, spiskowy;
2. przenośnie: towarzyszący ukrywaniu czegoś przed kimś, np. głos konspiracyjny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z konspiracją, dotyczący konspiracji
(1.2) towarzyszący zatajaniu, ukrywaniu czegoś przed kimś
Wiktionary
(1.1) Jako oficer rezerwy Moczarski przebył na froncie kampanię wrześniową, a natychmiast po klęsce, kiedy się Polska zawaliła pod naporem wojennej machiny Hitlera, rozpoczął działalność konspiracyjną.
Wiktionary
rzecz. konspiracja ż., konspirator m., konspiratorka ż., , konspiracjonista m., konspirant m., konspira ż., konspiratorstwo n., konspiracyjność ż., konspirowanie n.
czas. konspirować ndk.
przym. konspiratorski
przysł. kospiracyjnie, konspiratorsko
Wiktionary
(1.1) konspiratorski, podziemny, spiskowy, tajny
Wiktionary
członek tajnej organizacji działającej przeciwko istniejącej władzy; działacz konspiracyjny, konspirator, spiskowiec
SJP.pl
członkini tajnej organizacji działającej przeciwko istniejącej władzy; działaczka konspiracyjna, konspiratorka
SJP.pl
członek tajnej organizacji działającej przeciwko istniejącej władzy; działacz konspiracyjny, konspirant, spiskowiec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) uczestnik konspiracji
Wiktionary
(1.1) Jednych życie rewolucyjne pochłania całkowicie, czyniąc z nich zawodowych konspiratorów; drugich wciąga ono w swój wir częściowo, modyfikując i zastosowując do swych wymagań ich życie prywatne.
Wiktionary
rzecz. konspiracja ż., konspiratorstwo n., konspira ż., konspirowanie n.
:: fż. konspiratorka ż.
czas. konspirować ndk.
przym. konspiracyjny, konspiratorski
przysł. konspiracyjnie
Wiktionary
(1.1) spiskowiec, zaprzysiężony
Wiktionary
członkini tajnej organizacji działającej przeciwko istniejącej władzy; działaczka konspiracyjna, konspirantka
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z konspiratorami, dotyczący konspiratorów; właściwy konspiratorom
Wiktionary
rzecz. konspiracja ż., konspirator m., konspiratorka ż., konspiracjonista m., konspirant m., konspira ż., konspiratorstwo n., konspiracyjność ż., konspirowanie n.
czas. konspirować ndk.
przym. konspiracyjny
przysł. kospiracyjnie, konspiratorsko
Wiktionary
1. porozumiewać się potajemnie, knuć coś; spiskować, zmawiać się, sprzysięgać się;
2. przenośnie: ukrywać, zatajać coś przed kimś
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. zakonspirować)
(1.1) trzymać w ukryciu
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zakonspirować)
(2.1) zmawiać się w ukryciu przeciwko komuś, np. obecnej władzy
czasownik zwrotny niedokonany konspirować się (dk. zakonspirować się)
(3.1) ukrywać swoje zamiary lub tożsamość; otaczać się tajemnicą
Wiktionary
rzecz. konspirator mos., konspiracjonista mos., konspirowanie n., konspiracja ż.
przym. konspiracyjny, konspiratorski
Wiktionary
(1.1) taić, ukrywać
(2.1) spiskować
(3.1) maskować się
Wiktionary
stopień w policji brytyjskiej
SJP.pl
Konstabl, z łac. „comes stabuli” – stopień lub stanowisko w wymiarze sprawiedliwości bądź administracji wielu krajów. Znaczenie pojęcia jest bardzo szerokie i różni się zależnie od okresu historycznego i regionu geograficznego.
Wikipedia
port handlowy Rumunii nad Morzem Czarnym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Rumunii, port nad Morzem Czarnym, stolica okręgu;
(1.2) geogr. adm. okręg we wschodniej Rumunii, nad Morzem Czarnym;
Wiktionary
Konstanca (rum. Constanța, gr. Κωνστάντζας, łac. Constantiana), do IV wieku Tomi (stgr. Τόμοι, łac. Tomis) – największy port handlowy Rumunii, leżący nad Morzem Czarnym, a także stolica okręgu administracyjnego Konstanca. Powierzchnia: 124,89 km², populacja: 284 tys. mieszkańców (2011).
Wikipedia
przym. konstancki
Wiktionary
(1.1) hist. Tomis (do IV wieku)
Wiktionary
wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie łęczyckim
SJP.pl
Wikipedia
miejscowość
SJP.pl
fraza rzeczownikowa, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Konstancin-Jeziorna – miasto w Polsce w woj. mazowieckim, w powiecie piaseczyńskim, położone w aglomeracji warszawskiej ok. 20 km na południe od centrum Warszawy; siedziba gminy miejsko-wiejskiej Konstancin-Jeziorna. Powstało w 1969 r. w wyniku połączenia miast Skolimów-Konstancin i Jeziorna oraz kilku wsi. Jest siedzibą władz gminy. Według danych stołecznego Urzędu Statystycznego z 31 grudnia 2021, miasto miało 17 032 mieszkańców. Znane jako uzdrowisko, dawniej także ze względu na produkcję papieru.
Wikipedia
(1.1) Od 21 lat mieszkamy w Konstancinie-Jeziornie.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃stãɲt͡ɕĩnʲ‿jɛ̇ˈʑɔrna, AS: kõũ̯stãńćĩnʹ‿i ̯ėźorna
Wiktionary
mieszkaniec Konstancina-Jeziorny (miasta w Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Konstancina-Jeziorny
Wiktionary
rzecz.
:: fż. konstancinianka ż.
przym. konstanciński
Wiktionary
mieszkanka Konstancina-Jeziorny (miasta w Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Konstancina-Jeziorny
Wiktionary
rzecz.
:: fm. konstancinianin mos.
przym. konstanciński
Wiktionary
przymiotnik od: Konstancin-Jeziorna
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) geogr. dotyczący Konstancina-Jeziorny, związany ze Konstancinem-Jeziorną
Wiktionary
rzecz. konstancinianin mos., konstancinianka ż.
Wiktionary
imię żeńskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż.;
(1.2) geogr. miasto w Niemczech, w kraju związkowym Badenia-Wirtembergia;
(1.3) geogr. część miasta Ozorków, w województwie łódzkim, w powiecie zgierskim, w gminie Ozorków
(1.4) geogr. wieś na Ukrainie, w rejonie borszczowskim, w obwodzie tarnopolskim;
Wiktionary
Polska:
Niemcy:
Wikipedia
(1.1) Pani Konstancja przynosi koszyk z kolorowymi pisankami.
(1.2) Ślub wzięli w Konstancji 13 sierpnia 1787 roku.
Wiktionary
IPA: kɔ̃w̃ˈstãnt͡sʲja, AS: kõũ̯stãncʹi ̯a
Wiktionary
(1.2)
:: przym. konstancjański, konstancki
(1.3)
:: rzecz. konstancjanin mos., konstancjanka ż.
Wiktionary
(1.2) stpol. Kostnica
Wiktionary
przymiotnik od: Konstancja
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z Konstancją, dotyczący Konstancji (miasta w Niemczech)
Wiktionary
rzecz. Konstancja ż.
Wiktionary
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.
Wiktionary
Konstancjusz – imię męskie pochodzenia łacińskiego. Wywodzi się od słowa constans oznaczającego "stały", "prawidłowy". Jego patronem jest św. Konstancjusz, biskup (II wiek).
Odpowiedniki w innych językach:
Wikipedia
(1.1) Świętych męczenników Aleksandra i Konstancjusza liturgia wspomina 5 października.
Wiktionary
Konstancjusz z małżonką; Konstancjuszowie
SJP.pl
Konstancjusz z małżonką; Konstancjuszostwo
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Konstancjusza lub z nim związany
SJP.pl
przymiotnik od: Konstancja (miasto w Rumunii)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) geogr. związany z Konstancą, dotyczący Konstancy
(1.2) geogr. hist. związany z Konstancją, dotyczący Konstancji
Wiktionary
rzecz. Konstanca ż., Konstanca ż., Konstancja ż.
Wiktionary
(1.2) współcz. konstancjański
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.
Wiktionary
(1.1) Najbardziej znanym w Polsce greckim poetą nowożytnym, jest Konstandinos Kawafis.
Wiktionary
rzecz. Konstanty m., Konstantyn m.
:: zdrobn. Kosta m., Kostas m.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Świętego Konstansa z Trewiru wspominamy 5 października.
Wiktionary
element trwały, zachowujący swą niezmienność wśród elementów zmiennych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. element stały, trwały
Wiktionary
IPA: kɔ̃w̃ˈstãnta, AS: kõũ̯stãnta
Wiktionary
rzecz. konstatacja ż.
czas. konstatować ndk.
Wiktionary
stop miedzi i niklu, wykorzystywany do wyrobu oporników
SJP.pl
Konstantan – stop miedzi 60% i niklu 40%, charakteryzujący się stałą rezystywnością (znikomą zależnością oporu od temperatury). Używany jako drut oporowy w niskich temperaturach, jako jeden z drutów termopar typu E i typu T; do wyrobu tensometrów drutowych.
Wikipedia
przymiotnik od: konstantan
SJP.pl
rosyjskie imię męskie
SJP.pl
Konstantin (bułg. Константин) – wieś w Bułgarii, w obwodzie Wielkie Tyrnowo, w gminie Elena. W 2024 roku liczyła 1101 mieszkańców.
Wikipedia
Konstanty z małżonką; Konstantowie
SJP.pl
Konstanty z małżonką; Konstantostwo
SJP.pl
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
Konstanty z małżonką; Konstantostwo
SJP.pl
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Konstantego lub z nim związany
SJP.pl
element trwały, zachowujący swą niezmienność wśród elementów zmiennych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
Wiktionary
Konstanty, Konstantyn – imię męskie, które wywodzi się od łacińskiego przydomka Constantinus, pochodzącego od łac. constans znaczącego „stały, stateczny, konsekwentny”. Żeńskim odpowiednikiem tego imienia jest Konstantyna lub Konstancja. W Polsce imię znane co najmniej od XV wieku.
Konstanty imieniny obchodzi: 23 stycznia, 17 lutego, 11 marca i 30 listopada.
Wikipedia
(1.1) Konstanty wprowadził się do Rudy z całą rodziną.
Wiktionary
IPA: kɔ̃w̃ˈstãntɨ, AS: kõũ̯stãnty
Wiktionary
rzecz. Konstandinos mos., Kostas mos., Konstantynowicz mos., Konstantyna ż.
Wiktionary
imię wielu władców starożytności i średniowiecza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔ̃w̃ˈstãntɨ̃n, AS: kõũ̯stãntỹn
Wiktionary
rzecz. Konstandinos mos., Kostas mos., Konstantynowicz mos., Konstantyna ż.
przym. konstantyński
Wiktionary
1. miasto w północno-wschodniej Algierii;
2. wieś w województwie łódzkim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż.;
(1.2) geogr. miasto w północno-wschodniej Algierii;
(1.3) geogr. adm. prowincja w północno-wschodniej Algierii
forma rzeczownika.
(2.1) D., B. lp. od: Konstantyn
Wiktionary
Zobacz też:
Wikipedia
rzecz. Konstanty mos., Konstantyn mos., Konstantynopol mrz.
przym. konstantyński
Wiktionary
nazwa miasta Stambuł (rzadziej: Istambuł) w latach 324-1453, w latach 1453-1930 nazwy Konstantynopol i Stambuł używane zamiennie, w starożytności - Bizancjum
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. dawna nazwa Stambułu;
Wiktionary
Konstantynopol (gr. Κωνσταντινούπολις) – nazwa Bizancjum nadana miastu przez Konstantyna Wielkiego, który wybrał je na swoją siedzibę; w latach 330–395 stolica Cesarstwa Rzymskiego, w latach 395–1453 stolica Cesarstwa Bizantyńskiego i Cesarstwa Łacińskiego (1204–1261), stolica Imperium Osmańskiego w latach 1453–1922. Od 1930 miasto nazywa się Stambuł.
Wikipedia
(1.1) Konstantynopol to dawna stolica cesarstwa bizantyjskiego.
(1.1) Cesarz Konstantyn I Wielki przeniósł stolicę swego cesarstwa z Rzymu do Konstantynopola.
(1.1) To Odoaker obalił ostatniego cesarza zachodniorzymskiego, a insygnia cesarskie wysłał do Konstantynopola.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃stãntɨ̃ˈnɔpɔl, AS: kõũ̯stãntỹnopol
Wiktionary
rzecz. Konstantyna ż., konstantynopolitańczyk mos., konstantynopolitanka ż.
przym. konstantynopolitański
Wiktionary
(1.1) współcz. Stambuł; hist. Bizancjum, Carogród
Wiktionary
mieszkaniec Konstantynopola
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Konstantynopola
Wiktionary
(1.1) Wielu konstantynopolitańczyków zginęło, broniąc swoich kościołów.
Wiktionary
rzecz. Konstantynopol m.
:: fż. konstantynopolitanka ż.
przym. konstantynopolitański
Wiktionary
(1.1) bizantyńczyk, bizantyjczyk
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) sztucznie utworzone słowo, mające być w zamierzeniu najdłuższym wyrazem polskim i oznaczające rzekomo: młoda mieszkanka miasta Konstantynopol (współcz. Stambuł)
Wiktionary
(1.1) Mała konstantynopolitańczykowianeczka tańczy na moście nad Bosforem.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃stãntɨ̃nɔpɔlʲitãj̃n͇t͡ʃɨkɔvʲjãˈnɛt͡ʃka, AS: kõũ̯stãntỹnopolʹitãĩ ̯ṇčykovʹi ̯ãnečka
Wiktionary
mieszkanka Konstantynopola
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Konstantynopola
Wiktionary
(1.1) Zatrzymał się u pewnej konstantynopolitanki nad zatoką.
Wiktionary
rzecz. Konstantynopol m.
:: fm. konstantynopolitańczyk m., konstantynopolitanin m.
przym. konstantynopolitański
Wiktionary
(1.1) carogrodzianka, bizantynka, bizantyjka
Wiktionary
przymiotnik od: Konstantynopol
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Konstantynopola, związany z Konstantynopolem
Wiktionary
(1.1) W połowie lipca zawarto konstantynopolitański układ pokojowy.
Wiktionary
rzecz. Konstantynopol mrz., konstantynopolitańczyk mos., konstantynopolitanka ż.
Wiktionary
(1.1) bizantyjski, bizantyński
Wiktionary
1. nazwa wielu miejscowości i ich części w Polsce;
2. osiedle w Warszawie;
3. wieś na Białorusi;
4. miasteczko na Litwie
SJP.pl
Wikipedia
mieszkaniec Konstantynowa, Konstantynowa Łódzkiego
SJP.pl
mieszkanka Konstantynowa, Konstantynowa Łódzkiego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) syn Konstantyna lub Konstantego
Wiktionary
(1.1) Kniaź Wasyl Konstantynowicz Czartoryski był protoplastą rodu Czartoryskich.
Wiktionary
rzecz. Konstantyn m., Konstanty m.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto na wschodniej Ukrainie, położone w obwodzie donieckim;
Wiktionary
Wikipedia
przym. konstantynówecki
Wiktionary
Wikipedia
przymiotnik od: Konstantynów, Konstantynów Łódzki
SJP.pl
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z osobą o imieniu Konstantyn, w szczególności władcą, np. Konstantynem I Wielkim
(1.2) związany z Konstantyną, dotyczący Konstantyny (miasta w Algierii)
Wiktionary
(1.1) Model takiego układu nazywany jest niekiedy katolicyzmem konstantyńskim, od imienia rzymskiego cesarza (…)
(1.2) W czasach kolonialnych językami berberskimi mówiło 27 proc. ludności w departamencie konstantyńskim, 34 w algierskim i tylko 1 proc. w departamencie orańskim.
Wiktionary
rzecz. Konstantyn mos., Konstantyna ż.
Wiktionary
ustalenie, dostrzeżenie, stwierdzenie jakiegoś faktu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. stwierdzenie danego faktu
Wiktionary
czas. konstatować ndk.
rzecz. konstanta ż.
Wiktionary
(1.1) stwierdzenie, uwaga
Wiktionary
stwierdzać, spostrzegać, ustalać jakiś fakt
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. skonstatować)
(1.1) książk. stwierdzać zaistnienie jakiegoś faktu, zdarzenia; ustalać coś
Wiktionary
(1.1) Anatol wrócił do Prefektury z paszportem i tu grubas konstatuje, że i w paszporcie rok 1918 jest wydrapany i zamieniony na 1919.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃staˈtɔvat͡ɕ, AS: kõũ̯statovać
Wiktionary
rzecz. konstanta ż., konstatacja ż., konstatowanie n., skonstatowanie n.
czas. skonstatować dk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|konstatować.
Wiktionary
czas. konstatować ndk.
Wiktionary
gwiazdozbiór; układ; stan rzeczy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gwiazdozbiór
(1.2) przen. układ, położenie, stan rzeczy
Wiktionary
Gwiazdozbiór (konstelacja z łac. constellatio, con od cum 'z [czym]' i stella 'gwiazda', gr. αστερισμός) – określony obszar na sferze niebieskiej ustalony przez Międzynarodową Unię Astronomiczną. Gwiazdy wchodzące w skład gwiazdozbiorów nie są ze sobą zazwyczaj fizycznie związane, a ich bliskie położenie na niebie jest wywołane geometrycznym efektem rzutowania ich położeń na sferę niebieską.
Wikipedia
(1.1) Konstelacja Wielkiej Niedźwiedzicy jest bardzo łatwa do rozpoznania na niebie półkuli północnej.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃stɛˈlat͡sʲja, AS: kõũ̯stelacʹi ̯a
Wiktionary
(1.2) konfiguracja
Wiktionary
dotyczący konstelacji
SJP.pl
zmieszanie; zakłopotanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) stan osłupienia spowodowany nieoczekiwanym zwrotem sytuacji, w której znajduje się osoba „skonsternowana”; uczucie strachu spowodowane nieprzewidywalnością dalszego przebiegu sytuacji
Wiktionary
(1.1) Wśród dostojników nastąpiła lekka konsternacja.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃stɛrˈnat͡sʲja, AS: kõũ̯sternacʹi ̯a
Wiktionary
czas. konsternować, skonsternować
przym. skonsternowany
Wiktionary
(1.1) zmieszanie, zażenowanie, zakłopotanie, strach, popłoch, konfuzja
Wiktionary
wprawiać w zakłopotanie; konfundować, żenować
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. skonsternować)
(1.1) książk. wprawiać w zakłopotanie
czasownik zwrotny niedokonany konsternować się (dk. skonsternować się)
(2.1) książk. czuć zakłopotanie
Wiktionary
(1.1) Nagłe zainteresowanie się religią żydowską gwiazdy światowej estrady konsternuje jednak rabinów.
Wiktionary
rzecz. konsternacja ż., konsternowanie n., skonsternowanie n.
czas. skonsternować dk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) układ elementów, sposób ich powiązania
(1.2) proces budowania, konstruowania
(1.3) mat. metoda wykreślania figur geometrycznych określonym sposobem, określonymi przyrządami
(1.4) jęz. zestawienie jednostek o zgodnych funkcjach gramatycznych;
Wiktionary
Konstrukcja (układ konstrukcyjny) – obiekt powstały w wyniku wzajemnego powiązania wielu elementów (części) składowych w celu zbudowania pewnej strukturalnej i niepodzielnej całości.
W ujęciu ogólnym rozróżnia się dwa zasadnicze typy konstrukcji:
Wikipedia
(1.2) Trzeba zrobić jakąś konstrukcję tego budynku.
(1.3) Drogie dzieci, zróbcie konstrukcję sześcioboku foremnego.
Wiktionary
IPA: kɔ̃w̃ˈstrukt͡sʲja, AS: kõũ̯strukcʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. konstruktor m., konstruktorka ż., konstruowanie n., skonstruowanie n., konstruktywizm m., rekonstrukcja ż., konstruktywność ż.
czas. konstruować ndk., skonstruować dk.
przym. konstrukcyjny, konstruktorski, konstruktywistyczny
przysł. konstrukcyjnie
Wiktionary
dotyczący konstrukcji
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący konstrukcji, związany z konstrukcją
Wiktionary
(1.1) Na plac budowy przywieziono elementy konstrukcyjne dźwigu.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃strukˈt͡sɨjnɨ, AS: kõũ̯strukcyi ̯ny
Wiktionary
rzecz. konstruktywność ż., konstrukcja ż., dekonstrukcja ż., konstruktor m., konstruktorka ż., konstruowanie n., rekonstrukcja ż.
czas. konstruować, dekonstruować, rekonstruować, skonstruować, przekonstruować
przym. konstruktywny, dekonstrukcyjny
przysł. konstrukcyjnie
Wiktionary
w filozofii: logiczny wytwór umysłu
SJP.pl
Konstrukt – w teorii Kelly’ego sposób postrzegania, konstruowania lub interpretowania zdarzeń.
Wyróżnia się:
Wikipedia
specjalista opracowujący konstrukcję urządzeń technicznych, budynków, mostów itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ktoś zajmujący się konstruowaniem czegoś, np. inżynier projektujący budynki
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) inform. procedura inicjująca obiekt po jego utworzeniu
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Projektowaniem budynków zajmują się konstruktorzy, architekci oraz instalatorzy.
Wiktionary
IPA: kɔ̃w̃ˈstruktɔr, AS: kõũ̯struktor
Wiktionary
rzecz. konstrukcja ż., dekonstrukcja ż., konstrukt m., konstruowanie n., skonstruowanie n., dekonstruowanie n., rekonstruowanie n., zrekonstruowanie n., rekonstruktor m.
:: fż. konstruktorka ż.
czas. konstruować ndk., skonstruować dk., dekonstruować ndk., rekonstruować ndk., zrekonstruować dk.
przym. konstrukcyjny, konstruktorski, rekonstrukcyjny, dekonstrukcyjny
Wiktionary
specjalistka opracowująca konstrukcję urządzeń technicznych, budynków, mostów itp.
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z konstruktorem, dotyczący konstruktora
Wiktionary
rzecz. konstruktor mos., konstrukcja ż.
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) szt. liter. dotyczący konstruktywizmu, związany z konstruktywizmem
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃struktɨvʲiˈstɨt͡ʃnɨ, AS: kõũ̯struktyvʹistyčny
Wiktionary
rzecz. konstruktywność ż., konstruktywista m., konstruktywistka ż., konstruktywizm m., konstrukcja ż.
przysł. konstruktywistycznie
Wiktionary
kierunek w sztuce, literaturze oraz architekturze, powstały w Rosji w latach dwudziestych XX wieku, w którym obecny był kult techniki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) szt. kierunek w sztuce abstrakcyjnej zapoczątkowany w 1913 roku w Rosji i głoszący syntezę sztuki, nauki i wiedzy technicznej;
(1.2) liter. kierunek w literaturze rosyjskiej, który głosił kult techniki i przemysłu
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. konstruktywność ż., konstruktywista m., konstruktywistka ż., konstrukcja ż.
czas. konstruować ndk.
przym. konstruktywistyczny
przysł. konstruktywistycznie
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: konstruktywnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: konstruktywny
SJP.pl
sposób myślenia umożliwiający dochodzenie do prawidłowych wniosków tworzących jakaś nową rzeczywistość
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co jest konstruktywne
Wiktionary
rzecz. konstrukcja ż., konstruktor m., konstruktorka ż., konstruktywizm m., konstruktywista ż., konstruowanie n.
przym. konstruktywny, konstrukcyjny, konstruktywistyczny
przysł. konstruktywnie
Wiktionary
1. wartościowy;
2. wnoszący nowe, potrzebne elementy;
3. budujący
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który sprzyja rozwojowi, pomaga znaleźć rozwiązanie, prowadzi do pozytywnego rezultatu
Wiktionary
(1.1) Potrzebujemy konstruktywnego podejścia do problemu.
Wiktionary
przym. konstrukcyjny
rzecz. konstruktywność ż.
czas. konstruować
Wiktionary
czasownik
(1.1) budować, tworzyć konstrukcję
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃struˈwɔvat͡ɕ, AS: kõũ̯struu̯ovać
Wiktionary
rzecz. konstrukcja ż., konstruktor m., konstruktywizm m., rekonstrukcja ż., konstruowanie n.
przym. konstrukcyjny, konstruktywny
czas. rekonstruować
Wiktionary
(1.1) tworzyć, budować
Wiktionary
cecha elementów konstruowalnych
SJP.pl
dający się skonstruować
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|konstruować.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃struwɔˈvãɲɛ, AS: kõũ̯struu̯ovãńe
Wiktionary
rzecz. konstrukcja ż., konstruktor m., rekonstrukcja ż., konstruktywność ż.
czas. konstruować ndk., skonstruować dk.
przym. konstrukcyjny
przysł. konstrukcyjnie
Wiktionary
(1.1) tworzenie, budowanie
Wiktionary
dawniej: obstrukcja, zaparcie
SJP.pl
zgromadzenie ustawodawcze pracujące nad uchwaleniem konstytucji danego państwa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) polit. organ (zgromadzenie uchwałodawcze) powoływany w celu opracowania i uchwalenia konstytucjii;
(1.2) nazwa parlamentów niektórych krajów
Wiktionary
Konstytuanta – organ powołany specjalnie przez suwerena (naród), złożony z reprezentantów wybranych przez niego, któremu powierzone zostaje opracowanie i uchwalenie konstytucji. Sposób ten był często stosowany dawniej, np. Norwegia (1814), Rosja (1918), Włochy (1947). Mianem konstytuanty można określić również parlament, który działając w szczególnym trybie może być podmiotem uchwalającym konstytucję np. Zgromadzenie Narodowe w Polsce w latach 1992–1997 lub Sejm Śląski w latach 1922–1929.
Wikipedia
(1.1) 27 listopada Konstytuanta poszła dalej i przyjęła ustawę podpisaną przez króla, na mocy której księża mieli obowiązek złożenia przysięgi na ustawę cywilną.
Wiktionary
rzecz. konstytucjonalista mos., konstytucyjność ż.
Wiktionary
(1.1) zgromadzenie konstytucyjne
Wiktionary
1. zbiór ogólnych zasad ustroju państwa, podstawowych, najważniejszych praw państwa i kompetencji naczelnych organów władzy; ustawa zasadnicza;
2. w dawnej Polsce: uchwała sejmu lub sejmiku;
3. w starożytnym Rzymie: cesarski akt prawny - edykt, dekret, reskrypt lub mandat;
4. w Kościele katolickim: podstawowy dokument dogmatyczny, wydany przez papieża, sobór itp.;
5. w biologii: zespół podstawowych cech budowy ciała, charakterystycznych dla danego osobnika;
6. w chemii: konstytucja cząsteczki - sposób i kolejność powiązania atomów w cząsteczce związku chemicznego;
7. mała konstytucja - konstytucja tymczasowa, która wkrótce ma być zastąpiona inną
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) praw. akt prawny, określany także jako ustawa zasadnicza, który zazwyczaj ma najwyższą moc prawną w systemie źródeł prawa w państwie;
(1.2) egzemplarz konstytucji (1.1)
(1.3) hist. w I Rzeczypospolitej uchwała sejmu
(1.4) biol. stan organizmu zwierzęcia uwarunkowany jakością tkanek, czynnością narządów wewnętrznych i regulacyjną działalnością gruczołów dokrewnych;
Wiktionary
Konstytucja (od łac. constituo „urządzać, ustanawiać, regulować”) – zestaw podstawowych norm i zasad prawnych określających formę władzy publicznej w danym społeczeństwie. We współczesnych społeczeństwach najczęstszą formą konstytucji jest konstytucja spisana, która jest najważniejszym aktem prawnym w danym państwie i podstawowym źródłem prawa w danym systemie prawnym.
Wikipedia
(1.1) Konstytucja Polski zapewnia obywatelom najważniejsze prawa.
(1.2) Tak często machacie tam tymi konstytucjami.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃stɨˈtut͡sʲja, AS: kõũ̯stytucʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. konstytucjonalista mos., konstytucjonalistka ż., konstytucyjność ż., konstytuowanie n., ukonstytuowanie n.
czas. konstytuować ndk., ukonstytuować dk.
przym. konstytucyjny
przysł. konstytucyjnie
Wiktionary
(1.1) ustawa zasadnicza
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) praw. prawnik zajmujący się naukowo lub w praktyce prawem konstytucyjnym
(1.2) polit. zwolennik monarchii konstytucyjnej
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃stɨtut͡sʲjɔ̃naˈlʲista, AS: kõũ̯stytucʹi ̯õnalʹista
Wiktionary
rzecz. konstytucja ż., konstytucyjność ż., konstytuanta ż.
:: fż. konstytucjonalistka ż.
przym. konstytucyjny, konstytucjonalistyczny
przysł. konstytucyjnie
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) prawniczka zajmująca się naukowo lub w praktyce prawem konstytucyjnym
Wiktionary
(1.1) Kancelaria Premiera zatrudniła nową konstytucjonalistkę.
(1.1) Nie jestem konstytucjonalistką ani teoretykiem ustroju państwowego, więc trudno mi wnikać w argumenty za i przeciw temu rozwiązaniu. (z Internetu)
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃stɨtut͡sʲjɔ̃naˈlʲistka, AS: kõũ̯stytucʹi ̯õnalʹistka
Wiktionary
rzecz. konstytucyjność ż., konstytucjonalista, konstytucja
czas. konstytuować
przym. konstytucyjny, konstytucjonalistyczny
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) polit. związany z konstytucjonalizmem, dotyczący konstytucjonalizmu
Wiktionary
rzecz. konstytucjonalizm mrz., konstytucjonalista mos., konstytucjonalistka ż.
Wiktionary
wprowadzenie jakiegoś prawa do konstytucji, nadanie mocy konstytucyjnej
SJP.pl
Wikipedia
1. przymiotnik od: konstytucja; konstytucyjny;
2. typ konstytucjonalny - typ budowy ciała ludzkiego, któremu według niektórych teorii odpowiadają określone właściwości psychiczne człowieka
SJP.pl
przysłówek
(1.1) w sposób właściwy dla konstytucji
Wiktionary
rzecz. konstytucyjność ż., konstytucjonalista mos., konstytucja ż.
przym. konstytucyjny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) praw. zgodność ustawy albo przepisu prawnego z ustawą zasadniczą
Wiktionary
(1.1) Kontrola konstytucyjności ustaw należy wyłącznie do Trybunału Konstytucyjnego.
Wiktionary
rzecz. konstytucja ż., konstytuanta ż., konstytucjonalista m., konstytucjonalistka ż.
przym. konstytucyjny
przysł. konstytucyjnie
Wiktionary
dotyczący konstytucji
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący konstytucji
(1.2) zgodny z konstytucją, wynikający z konstytucji
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃stɨtuˈt͡sɨjnɨ, AS: kõũ̯stytucyi ̯ny
Wiktionary
rzecz. konstytucja ż., konstytucyjność ż., konstytucjonalista m., konstytucjonalistka ż.
przysł. konstytucyjnie
Wiktionary
książkowo: tworzyć, organizować coś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|konstytuować.
Wiktionary
czas. konstytuować ndk.
rzecz. konstytucja ż.
Wiktionary
1. będący najważniejszym składnikiem czegoś; główny, zasadniczy, podstawowy;
2. ustanawiający coś, stanowiący o czymś
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który jest główną częścią lub cechą czegoś
(1.2) praw. taki, który ustanawia, zmienia lub znosi stosunek prawny
Wiktionary
(1.1) Ponieważ […] konstytutywną cechą buntu społecznego jest m.in. łamanie zasad, norm, standardów itp., dość łatwo można wpaść w pułapkę szablonowej, negatywnej oceny tego zjawiska.
(1.2) Obowiązek meldunkowy ma charakter konstytutywnej zasady porządku publicznego mającej jednocześnie związek z ochroną praw i interesów obywateli.
Wiktionary
Konsubstancjacja (łac. consubstantiatio) – nauka teologiczna o obecności ciała i krwi Jezusa Chrystusa w chlebie i winie w sakramencie eucharystii. Według doktryny, w sakramencie eucharystii współistnieją ze sobą substancje chleba i ciała oraz wina i krwi Chrystusa. Niektórzy teologowie łączą pojęcie konsubstancjacji z głoszoną w teologii luterańskiej nauką o unii sakramentalnej.
Wikipedia
1. urzędnik w starożytnym Rzymie
2. stały przedstawiciel państwa za granicą
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) polit. urzędnik państwa pełniący funkcje za granicą, w urzędzie konsularnym;
(1.2) hist. w starożytnym Rzymie: wysoki urzędnik odpowiedzialny za politykę zagraniczną;
(1.3) hist. we Francji: tytuł jednego z trzech najwyższych członków rządu w okresie I Republiki;
(1.4) daw. rajca, członek rady miejskiej
Wiktionary
Konsul (łac. consul)
Wikipedia
(1.2) W państwie rzymskim wybierało się dwóch konsulów; gdy jeden był obecny w Rzymie, żeby zarządzać miastem, drugi mógł ruszyć z wojskiem i prowadzić wojnę w bardziej odległych prowincjach Imperium.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃w̃sul, AS: kõũ̯sul
Wiktionary
rzecz. konsulat m.
przym. konsularny
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. konsulat m.
przym. konsularny
frazeologia.
etymologia.
etym|łac|consul.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) consul; (1.2) consul; (1.3) consul
* baskijski: (1.1) kontsul; (1.2) kontsul
* białoruski: (1.1) консул m.; (1.2) консул m.; (1.3) консул m.
* bułgarski: (1.1) консул m.; (1.2) консул m.; (1.3) консул m.
* esperanto: (1.1) konsulo; (1.2) konsulo
* hiszpański: (1.1) cónsul m.; (1.2) cónsul m.
* kataloński: (1.1) cònsol m.
* niemiecki: (1.1) Konsul m.; (1.2) Konsul m.; (1.3) Konsul m.
* nowogrecki: (1.1) πρόξενος m. ż.
* tajski: (1.1) กงสุล
* węgierski: (1.1) konzul; (1.2) konzul; (1.3) konzul
źródła.
== konsul (język norweski (bokmål).) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) konsul
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
związany z działalnością konsulatu, osobą lub urzędem konsula, np. korpus konsularny - ogół szefów konsulatów i ich pracowników w jakimś kraju, objęty immunitetem i szczególnymi przywilejami
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z konsulem, dotyczący konsula (przedstawiciela państwa)
(1.2) hist. związany z konsulem, dotyczący konsula (urzędnika starożytnego Rzymu)
(1.3) hist. związany z konsulem, dotyczący konsula (urzędnika rewolucyjnej Francji)
(1.4) daw. związany z konsulem, dotyczący konsula (rajcy)
Wiktionary
rzecz. konsul mos., konsulat mrz.
Wiktionary
(1.4) radziecki
Wiktionary
1. urząd państwowy za granicą podległy konsulowi, zajmujący się obywatelami przebywającymi za granicą;
2. siedziba tego urzędu;
3. w starożytnym Rzymie:
a) urząd lub godność konsula republiki, jednego z dwóch najważniejszych urzędników w państwie;
b) okres sprawowania tej władzy, kadencja konsula;
4. we Francji w latach 1799-1804:
a) rząd, w którego skład wchodzili trzej konsulowi;
b) okres władzy tego rządu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) polit. urząd państwa wysyłającego w państwie przyjmującym;
(1.2) hist. w starożytnym Rzymie: okres, gdy władzę sprawował jeden z dwóch najwyższych rangą urzędników wybieranych przez komicja centurialne na roczną kadencję
(1.3) hist. w starożytnym Rzymie: godność konsula
(1.4) hist. we Francji: okres w latach 1799-1804, gdy władzę sprawowali trzej konsulowie;
(1.5) hist. we Francji: forma rządów w latach 1799-1804, gdy władzę sprawowali trzej konsulowie
Wiktionary
Konsulat (łac. consulatus)
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. konsularny
rzecz. konsul
frazeologia.
etymologia.
etym|łac|consulatus.
uwagi.
tłumaczenia.
* białoruski: (1.1) консульства n.; (1.2) консульства n.; (1.3) консульства n.; (1.4) консульства n.; (1.5) консульства n.
* bułgarski: (1.1) консулство n.
* esperanto: (1.1) konsulejo; (1.2) konsulato; (1.3) konsuleco; (1.4) konsulato; (1.5) konsulato, konsularo
* francuski: (1.1) consulat m.; (1.2) consulat m.; (1.3) consulat m.; (1.4) consulat m.
* niemiecki: (1.1) Konsulat n.
* nowogrecki: (1.1) προξενείο n.
* rosyjski: (1.1) консульство n.; (1.2) консульство n.; (1.4) консульство n.
* szwedzki: (1.1) konsulat n.
* węgierski: (1.1) konzulátus; (1.2) konzulátus; (1.3) konzulátus; (1.4) konzulátus
źródła.
== konsulat (język norweski (bokmål).) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) konsulat
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: kɔ̃w̃ˈsulat, AS: kõũ̯sulat
Wiktionary
przym. konsularny
rzecz. konsul
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. konsularny
rzecz. konsul
frazeologia.
etymologia.
etym|łac|consulatus.
uwagi.
tłumaczenia.
* białoruski: (1.1) консульства n.; (1.2) консульства n.; (1.3) консульства n.; (1.4) консульства n.; (1.5) консульства n.
* bułgarski: (1.1) консулство n.
* esperanto: (1.1) konsulejo; (1.2) konsulato; (1.3) konsuleco; (1.4) konsulato; (1.5) konsulato, konsularo
* francuski: (1.1) consulat m.; (1.2) consulat m.; (1.3) consulat m.; (1.4) consulat m.
* niemiecki: (1.1) Konsulat n.
* nowogrecki: (1.1) προξενείο n.
* rosyjski: (1.1) консульство n.; (1.2) консульство n.; (1.4) консульство n.
* szwedzki: (1.1) konsulat n.
* węgierski: (1.1) konzulátus; (1.2) konzulátus; (1.3) konzulátus; (1.4) konzulátus
źródła.
== konsulat (język norweski (bokmål).) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) konsulat
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przymiotnik od: konsulat
SJP.pl
przestarzałe: doradca w jakichś sprawach, zwłaszcza doradca prawny
SJP.pl
Konsulent (Austria), w pełnym brzmieniu: konsulent naukowy rządu kraju związkowego (niem. Wissenschaftlicher Konsulent der Landesregierung) – tytuł zawodowy, używany w niektórych landach Austrii i odpowiadający tam prestiżem tytułowi profesora, z tym, że profesor jest tytułem nadawanym przez prezydenta całego kraju i obowiązuje w całej Austrii, podczas gdy konsulent jest tytułem nadawanym przez władze kraju związkowego i obowiązuje tylko w danym landzie.
Wikipedia
dawniej: okres sprawowania urzędu przez konsula
SJP.pl
przestarzale: żona konsula
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przest. rada konsultacyjna składająca się z kilku osób
(1.2) rel. rada przedstawicieli wyższych przełożonych zakonów i zgromadzeń zakonnych
Wiktionary
(1.1) konsylium
(1.2) rada
Wiktionary
1. zasięganie opinii u fachowców i specjalistów;
2. udzielenie fachowej porady;
3. narada rzeczoznawców w jakiejś sprawie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zasięganie opinii u specjalisty lub rzeczoznawcy
(1.2) udzielanie rad i wyjaśnień przez specjalistę lub rzeczoznawcę
(1.3) narada specjalistów lub decydentów przed decyzją w jakiejś sprawie
Wiktionary
(1.3) Gmina przed podjęciem decyzji o likwidacji szkoły przeprowadziła konsultacje z kuratorium oświaty i prawnikami, a także w komisjach rady gminy.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃sulˈtat͡sʲja, AS: kõũ̯sultacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. konsultant m., konsultantka ż., konsulting m., konsultowanie n.
przym. konsultacyjny, konsultancki
czas. konsultować, konsultować się, skonsultować, skonsultować się
Wiktionary
(1.1) porada, rada, wskazówka, zalecenie
(1.2) porada, rada, wskazówka, zalecenie
(1.3) debata, konsylium
Wiktionary
spotkania mające na celu zasięgnięcie opinii, rady lub wyjaśnień od rzeczoznawców
SJP.pl
dotyczący konsultacji
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z konsultacją, dotyczący konsultacji
Wiktionary
rzecz. konsultacja ż., konsultowanie n., konsultant mos., konsultantka ż.
czas. konsultować ndk., skonsultować dk.
Wiktionary
(1.1) doradczy
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z osobą lub pracą konsultanta, dotyczący konsultanta
Wiktionary
rzecz. konsultant mos., konsultantka ż., konsultacja ż., konsultowanie n.
przym. konsultować ndk.
czas. konsultować
Wiktionary
specjalista lub rzeczoznawca udzielający wyjaśnień i porad
SJP.pl
Konsultant, doradca (łac. consultare – omawiać) – osoba zawodowo zajmująca się udzielaniem porad w wybranej dziedzinie, np. księgowości, technologii, prawie, zarządzaniu personelem, marketingu, finansach, reklamie.
Wikipedia
dotyczący konsultacji, doradczy
SJP.pl
[czytaj: konsalting albo konsulting] udzielanie porad dotyczących różnych aspektów działalności ekonomicznej; consulting
SJP.pl
Konsulting (ang. consulting „doradztwo”) – dziedzina zarządzania zajmująca się szeroko pojętym doradzaniem podmiotom gospodarczym, najczęściej dużym organizacjom. Osoba pracująca w konsultingu to konsultant.
Wikipedia
związany z konsultingiem (consultingiem); consultingowy
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. skonsultować)
(1.1) udzielać specjalistycznych porad
(1.2) zasięgać opinii, rady w jakiejś sprawie u specjalisty
czasownik zwrotny niedokonany konsultować się (dk. skonsultować się)
(2.1) naradzać się w jakiejś sprawie
(2.2) zasięgać opinii, rady
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃sulˈtɔvat͡ɕ, AS: kõũ̯sultovać
Wiktionary
rzecz. konsultacja ż., konsultant m., konsultantka ż., konsultowanie n.
przym. konsultacyjny, konsultancki
Wiktionary
(2.1) naradzać się
(2.2) radzić się
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|konsultować.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃sultɔˈvãɲɛ, AS: kõũ̯sultovãńe
Wiktionary
czas. konsultować ndk., skonsultować dk.
rzecz. konsultacja, konsultant, konsultantka, skonsultowanie
przym. konsultancki, konsultacyjny
Wiktionary
(1.1) konsultacja
Wiktionary
dawniej: sklep założony i prowadzony na zasadach spółdzielni spożywców
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) sklep z artykułami konsumpcyjnymi przy zakładzie pracy dla jego pracowników, także spółdzielnia spożywców
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃w̃sũm, AS: kõũ̯sũm
Wiktionary
czas. konsumować
Wiktionary
związany z konsumentem, konsumpcją
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z konsumentem, dotyczący konsumentów, przeznaczony dla nich
Wiktionary
rzecz. konsument mos., konsumpcja ż., konsumpcjonizm m., konsumeryzm m., konsumentka ż., konsumowanie n., skonsumowanie n.
czas. konsumować ndk., skonsumować dk.
przym. konsumpcyjny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hand. nabywca lub użytkownik towarów, usług, zasobów lub dóbr;
(1.2) gość spożywający posiłek w lokalu gastronomicznym
(1.3) biol. organizm odżywiający się substancjami organicznymi;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Konsumenci są teraz chronieni znacznie lepiej przed nieuczciwymi praktykami producentów i sprzedawców.
(1.2) Oprócz wiadomości dotyczących gastronomii i fachowych umiejętności, kelner musi budzić zaufanie u konsumentów.
(1.3) Wyróżnia się konsumentów I, II, III i kolejnych rzędów. Konsumenci I rzędu żywią się producentami, konsumenci II rzędu natomiast konsumentami I rzędu, itd.
Wiktionary
IPA: kɔ̃w̃ˈsũmɛ̃nt, AS: kõũ̯sũmẽnt
Wiktionary
rzecz. konsumpcja ż., konsumpcjonizm m., konsumowanie n.
:: fż. konsumentka ż.
czas. konsumować ndk.
przym. konsumencki, konsumpcyjny, konsupcjonistyczny
Wiktionary
(1.1) spożywca
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący konsumeryzmu i/lub konsumerystów
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃sũˈmɛrsʲci, AS: kõũ̯sũmersʹḱi
Wiktionary
rzecz. konsumeryzm m., konsumerysta m., konsumpcjonizm m.
przym. konsumpcyjny
Wiktionary
zwolennik konsumeryzmu
SJP.pl
ruch ochrony praw konsumentów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) socjol. działalność, która ma na celu obronę praw klientów;
(1.2) rzad. socjol. zachowania społeczne i postawy uznające za wyznacznik osobistego szczęścia nabywanie dóbr materialnych i ich konsumpcję
Wiktionary
Konsumeryzm – działalność mająca na celu obronę praw konsumenta. Jako ruch społeczny pojawił się wraz z rozwojem masowej konsumpcji.
Kultura konsumeryzmu – (def. socjol.) uleganie naciskom i modom nadmiernej konsumpcji dóbr.
Wikipedia
rzecz. konsument m., konsumentka ż., konsumpcja ż., konsumpcjonizm m., konsumowanie n., skonsumowanie n.
czas. konsumować ndk., skonsumować dk.
przym. konsumencki, konsumpcyjny, konsumetystyczny, konsumerski
Wiktionary
(1.2) konsumpcjonizm, hedonistyczny materializm
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: konsumistycznie
SJP.pl
niepohamowana chęć zdobywania dóbr materialnych, często zbytecznych
SJP.pl
Konsumpcjonizm (także, konsumizm) – postawa polegająca na nieusprawiedliwionym (rzeczywistymi potrzebami oraz kosztami ekologicznymi, społecznymi czy indywidualnymi) zdobywaniu dóbr materialnych i usług lub pogląd polegający na uznawaniu tej konsumpcji za wyznacznik jakości życia (lub za najważniejszą, względnie jedyną wartość) – hedonistyczny materializm.
Współczesna kultura konsumpcji stała się jednym z centralnych przedmiotów uwagi kulturoznawstwa.
Wikipedia
1. jeść, spożywać;
2. zużywać zakupiony towar na własną potrzebę
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. skonsumować)
(1.1) spożywać, jeść
(1.2) nabywać i użytkować coś, zużywać
Wiktionary
rzecz. konsumpcja ż., konsumowanie n., skonsumowanie n., konsument m., konsumentka ż., konsum m., konsumpcjonizm m., konsumeryzm mrz.
czas. skonsumować dk.
przym. konsumpcyjny, konsumencki
przysł. konsumpcyjnie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|konsumować.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃sũmɔˈvãɲɛ, AS: kõũ̯sũmovãńe
Wiktionary
czas. konsumować, skonsumować
rzecz. skonsumowanie n., konsument m., konsumentka ż., konsumpcja ż., konsumpcjonizm m., konsumeryzm mrz.
przym. konsumpcyjny, konsumencki
Wiktionary
1. wykorzystywanie dóbr i usług do zaspokojenia potrzeb
2. pożywianie się
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) spożywanie, jedzenie
(1.2) zużywanie dóbr w celu zaspokojenia określonych potrzeb; kupowanie, nabywanie, używanie, użytkowanie, zużycie, wykorzystanie
(1.3) daw. med. suchoty, gruźlica
Wiktionary
Konsumpcja – zużywanie posiadanych dóbr w celu bezpośredniego zaspokojenia ludzkich potrzeb. Wynika ona z użyteczności konsumowanego produktu lub usługi, które mogą mieć też dla konsumenta charakter subiektywny i komplementarny.
Wikipedia
(1.1) Konsumpcja mleka, palenie papierosów i picie alkoholu należą do grupy czynników przyczyniających się do powstawania osteoporozy.
(1.2) Człowiek doświadczający cudu konsumpcji również sporządza sobie cały zestaw przedmiotów-symulakrów, znaków zwiastujących szczęście, i czeka (rozpaczliwie, jak ująłby to pewnie jakiś moralizator) na jego pojawienie się.
Wiktionary
IPA: kɔ̃w̃ˈsũmpt͡sʲja, AS: kõũ̯sũmpcʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. konsument m., konsumpcjonizm m., konsumeryzm m., konsumentka ż., konsumowanie n., skonsumowanie n., konsumpcyjność ż.
przym. konsumencki, konsumpcyjny
czas. konsumować, skonsumować
Wiktionary
osoba konsumująca ilość dóbr materialnych większą od potrzeb, przywiązująca nadmierną wagę do indywidualnej konsumpcji
SJP.pl
postawa życiowa objawiająca się nadmierną w stosunku do potrzeb konsumpcją różnych dóbr materialnych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) socjol. postawa polegająca na nieusprawiedliwionej rzeczywistymi potrzebami konsumpcji dóbr materialnych i usług, a także pogląd głoszący uznawanie konsumpcji za wyznacznik jakości życia;
Wiktionary
Konsumpcjonizm (także, konsumizm) – postawa polegająca na nieusprawiedliwionym (rzeczywistymi potrzebami oraz kosztami ekologicznymi, społecznymi czy indywidualnymi) zdobywaniu dóbr materialnych i usług lub pogląd polegający na uznawaniu tej konsumpcji za wyznacznik jakości życia (lub za najważniejszą, względnie jedyną wartość) – hedonistyczny materializm.
Współczesna kultura konsumpcji stała się jednym z centralnych przedmiotów uwagi kulturoznawstwa.
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃w̃sũmpˈt͡sʲjɔ̇̃ɲism̥, AS: kõũ̯sũmpcʹi ̯o̊̃ńism̦
Wiktionary
rzecz. konsumpcja ż., konsument m., konsumentka ż., konsumeryzm m., konsumowanie n., skonsumowanie n.
przym. konsumpcjonistyczny, konsumerski, konsumpcyjny, konsumencki
czas. konsumować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rzad. odprzym. cecha tego, co jest konsumpcyjne
Wiktionary
(1.1) W krajach zachodnich dominuje konsumpcyjność i permisywizm, u nas odczuwa się spotęgowane następstwa systemu autorytarnego.
Wiktionary
rzecz. konsumpcja ż.
przym. konsumpcyjny
przysł. konsumpcyjnie
Wiktionary
dotyczący konsumpcji
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z konsumpcją
Wiktionary
rzecz. konsument mos., konsumentka ż., konsumpcja ż., konsumpcjonizm mrz., konsumeryzm mrz., konsumerysta mos., konsumowanie n., skonsumowanie n., konsumpcyjność ż.
czas. konsumować ndk., skonsumować dk.
przym. konsumpcjonistyczny, konsumerski, konsumencki
Wiktionary
przestarzałe:
1. roztrząsanie jakiegoś tematu; rozważanie, deliberacja;
2. poważanie wśród ludzi; szacunek, estyma
SJP.pl
dawniej:
1. rozważać, uważnie się nad czymś zastanawiać;
2. poważać, szanować
SJP.pl
1. umowa łącząca cechy umowy komisu i umowy składu, przekazanie do sprzedaży towaru pozostającego własnością dostawcy;
2. specyfikacja towarów w tej umowie;
3. dawniej: ostre pogotowie bojowe
SJP.pl
1. związany z konsygnacją;
2. magazyn konsygnacyjny - miejsce składu towarów przeznaczonych na sprzedaż
SJP.pl
osoba podpisująca dokument wspólnie z kimś innym
SJP.pl
1. przekazać, przekazywać towar za pobraniem;
2. dawniej: wciągnąć, wciągać do protokołu
SJP.pl
przymiotnik od: konsyliarz
SJP.pl
1. przestarzale: lekarz, doktor;
2. dawniej: urzędnik pełniący funkcję radcy z wyboru lub nominacji; doradca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) przest. doktor, lekarz
(1.2) daw. doradca
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔ̃w̃ˈsɨlʲjaʃ, AS: kõũ̯sylʹi ̯aš
Wiktionary
rzecz. konsylium n., konsyliarzowa ż., konsyliarzówna ż.
przym. konsyliarski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. żona konsyliarza
Wiktionary
rzecz. konsyliarz mos.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. córka konsyliarza
Wiktionary
rzecz. konsyliarz mos.
Wiktionary
1. narada lekarzy w celu rozpoznania choroby i ustalenia sposobu leczenia;
2. dawniej: rada, narada w jakiejś ważnej sprawie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) med. narada lekarzy mająca na celu rozpoznanie choroby i ustalenie sposobu leczenia
(1.2) daw. narada w ważnej sprawie
Wiktionary
Konsylium (łac. consilium - narada) – narada lekarzy, mająca na celu ustalenie diagnostyki, badań dodatkowych oraz ostatecznej diagnozy i sposobu terapii w razie skomplikowanych przypadków medycznych.
Dawniej słowem konsylium określano także każdą naradę w ważnej sprawie.
Wikipedia
rzecz. konsyliarz mos., konsyliarstwo n.
przym. konsyliarski
Wiktionary
(1.1) consilium
Wiktionary
1. stopień zwartości, gęstości lub lepkości substancji; spoistość;
2. przestarzałe: trwałość, stabilność, siła
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) poziom określonych cech fizycznych (gęstość, twardość, lepkość) danej substancji; spoistość
Wiktionary
(1.1) Japoniec to niedrogie ciasto, które dzięki wykorzystaniu jabłek ma wilgotną i delikatną konsystencję.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃sɨˈstɛ̃nt͡sʲja, AS: kõũ̯systẽncʹi ̯a
Wiktionary
1. mający zwartą konsystencję; gęsty;
2. wewnętrznie spójny, jednolity lub zgodny z czymś
SJP.pl
przyrząd do mierzenia konsystencji substancji
SJP.pl
przestarzałe: konsystorski
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z konsystorzem, dotyczący konsystorza
Wiktionary
rzecz. konsystorz mrz.
przym. konsystorski
Wiktionary
(1.1) konsystorski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z konsystorzem, dotyczący konsystorza
Wiktionary
rzecz. konsystorz mrz.
przym. konsystorialny
Wiktionary
(1.1) konsystorialny
Wiktionary
1. rada przyboczna doradców cesarskich, powołana za panowania cesarza Dioklecjana (284-305);
2. w Kościele katolickim: kuria lub sąd biskupi;
3. zgromadzenie kardynałów pod przewodnictwem papieża;
4. w kościołach protestanckich: rada stojąca na czele gminy wyznaniowej lub Kościoła
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rel. zgromadzenie kardynałów pod przewodnictwem papieża
(1.2) rel. w Kościołach protestanckich rada diecezji lub całego Kościoła
(1.3) rel. przest. w Kościele katolickim kuria biskupia
(1.4) rel. dawny sąd prezbiterialny przy kurii biskupiej
Wiktionary
Konsystorz (łac. consistorium – zgromadzenie) – zebranie, zgromadzenie określonego gremium w celu rozwiązania ważnych spraw:
Wikipedia
IPA: kɔ̃w̃ˈsɨstɔʃ, AS: kõũ̯systoš
Wiktionary
przym. konsystorski, konsystorialny
Wiktionary
dawniej: mieć postój; stacjonować
SJP.pl
sytuacja, w której dane zjawisko lub fakt miały miejsce, zaszły
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rzad. okoliczności lub sytuacja w jakiej dany fakt lub zdarzenie miały miejsce
Wiktionary
(1.1) kontekst
Wiktionary
zbiornik z mieszadłem do mieszania (konszowania) masy czekoladowej
SJP.pl
Konsza (hiszp. concha – muszla) – zbiornik z mieszadłem do mieszania (konszowania) masy czekoladowej.
Konszowanie przeprowadza się w celu zemulgowania składników masy oraz odparowania nadmiaru wody. Konszowanie prowadzi się w temperaturze od 55 do 90 °C (rzadziej: do 105 °C) przez 2 lub 3 doby. Mieszanie w tym procesie jest bardzo intensywne i połączone z przerzucaniem masy. W czasie tego procesu uszlachetniającego, oprócz redukcji zawartości wody o średnio około 40% zmniejsza się też kwasowość (o 25%), zmniejsza się lepkość masy, zmniejsza się też zawartość garbników. Podczas tego procesu dodawane są także składniki uzupełniające, jak pasta kawowa, etylowanilina, lecytyna.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) słowo oddające brzmienie niemieckiego wyrażenia komm' aus Schwabenland (przybywam / pochodzę ze Szwabii) z oryginału dziecięcej piosenki „Muzykanci konszabelanci”
Wiktionary
(1.1) — Jestem muzykantem, konszabelantem. — I my – muzykanci, konszabelanci.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃w̃ʃaˈbɛlãnt, AS: kõũ̯šabelãnt
Wiktionary
zdrobnienie od: konszachty
SJP.pl
podstępne, zakulisowe, sekretne działania; intrygi; knowania; machinacje
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) tajne i nieuczciwe układy, spiski, zmowy
Wiktionary
(1.1) Chcąc nie chcąc, podporucznik zauważył, że starsi wychowańcy p. Kozdroja mają tajne konszachty z artylerzystami spoza spróchniałego parkanu, że nabywają od sołdatów razowy, żołnierski chleb, tytoń-machorkę i wódkę-siwuchę.
(1.1) No, już to wybaczcie, panie arendarzu – wtrącił się z powagą wójt ryczychowski – z bliska go podobno jeszcze nikt nie widział prócz starego klucznika, Kostia Bulija, który z nim jakieś nieczyste utrzymuje konszachty.
(1.1) Pod względem kryminalnym też na pewno nie ma czystej ewidencji. Pan Hobben ma rację, podejrzewając ją o handel narkotykami, bo skoro widywano ją w Szanghaju w towarzystwie znanego handlarza opium, nie ulega wątpliwości, że miała z nim konszachty zawodowe.
Wiktionary
IPA: kɔ̃w̃ˈʃaxtɨ, AS: kõũ̯šaχty
Wiktionary
rzecz. konszachtowanie n.
:: zdrobn. konszachciki nmos.
czas. konszachtować ndk.
Wiktionary
(1.1) książk. knowania, spiski, zmowy; pot. układy, szachrajstwa
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. kawałeczek
Wiktionary
(1.1) Biedróneczko, leć do nieba, / Prziniyś mi kóńszczyczek chleba.
Wiktionary
mieszać masę czekoladową w temperaturze 60-100°C w celu zemulgowania jej składników oraz odparowania nadmiaru wody
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kontakt
Wiktionary
rzecz. kontakt m.
przym. kontaktowy
czas. kontaktować
Wiktionary
hymn liturgiczny Kościoła bizantyjskiego; kondakion
SJP.pl
Kondakion, kontakion (gr. κόντάκιον – zwój, κοντός – drążek, na który nawijano pergamin) – rodzaj hymnu liturgicznego, typowego dla Cerkwi prawosławnej, oraz katolickiej obrządku bizantyjskiego. Niektórzy badacze sądzą, że kondakia (l.mn.) stanowią ślad tradycji syryjskiej (aramejskiej) w Cerkwi. Ich rodowód jest w każdym razie bardzo dawny – były znane już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa.
Wikipedia
1. bezpośrednie zetknięcie się; styczność;
2. urządzenie do włączania prądu w instalacji świetlnej; włącznik;
3. gniazdko elektryczne;
4. w chemii: katalizator kontaktowy;
5. wzajemna relacja między osobami, instytucjami, krajami;
6. kontakt operacyjny - tajny informator
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zetknięcie się
(1.2) informator, często tajny
(1.3) możliwość przekazywania i odbierania informacji
(1.4) gniazdo sieci elektrycznej
(1.5) przełącznik światła elektrycznego
(1.6) chem. stały katalizator w układach ciekłych lub gazowych (katalizator kontaktowy)
(1.7) geol. styk dwóch skał różnego pochodzenia
(1.8) utrzymywanie relacji z daną osobą/osobami
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kontakt tych dwóch substancji może skończyć się eksplozją!
(1.2) Kontakt detektywa był nieudolny i nie dostarczał żadnych wartościowych informacji.
(1.3) Edytorzy Wikisłownika są w stałym kontakcie przez IRC.
(1.4) Zanim zgłosisz awarię urządzenia, sprawdź, czy wtyczka włożona jest do kontaktu.
(1.5) Ktoś uszkodził kontakt i musimy siedzieć przy świecach.
(1.8) Podczas podróży zawarłem wiele interesujących kontaktów.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃ntakt, AS: kõntakt
Wiktionary
czas. kontaktować ndk.
przym. kontaktowy
przysł. kontaktowo
rzecz. kontaktowanie n., skontaktowanie n., kontakcik mrz.
Wiktionary
(1.1) czucie, dotyk, styczność, łączność, stykanie się, dotykanie (się)
(1.3) łączność, połączenie, związek, powiązanie, więź
(1.4) gniazdko, wejście, wyjście
(1.8) znajomość
Wiktionary
elektromechaniczne, rzadziej pneumatyczne urządzenie włączające i wyłączające obwody elektryczne; stycznik
SJP.pl
Kontaktoreceptor, receptor kontaktowy – rodzaj eksteroreceptora, odbierającego bodźce w bezpośrednim fizycznym kontakcie organizmu z ciałem lub substancją, która jest źródłem bodźca. Bodźce działają wówczas bezpośrednio na powierzchnię organizmu. Receptory takie występują w skórze i niektórych błonach śluzowych.
Do kontaktoreceptorów zalicza się receptory:
Wikipedia
czasownik przechodni niedokonany (dk. skontaktować)
(1.1) pośredniczyć w nawiązaniu znajomości, kontaktu między ludźmi
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zakontaktować)
(2.1) mieć połączenie elektryczne
(2.2) pot. pojmować, rozumieć coś
czasownik zwrotny niedokonany kontaktować się (dk. skontaktować się)
(3.1) nawiązywać znajomość, kontakt osobiście
(3.2) nawiązywać znajomość, kontakt wzajemnie
Wiktionary
rzecz. kontakt m., kontakcik m., kontaktowanie n., skontaktowanie n., zakontaktowanie n., kontaktron m., kontaktologia ż., kontaktolog m., kontaktolożka ż., kontaktowość ż., kontaktówka ż.
czas. skontaktować dk., zakontaktować dk.
przym. kontaktowy, niekontaktowy, bezkontaktowy, kontaktronowy, kontaktologiczny
przysł. kontaktowo, bezkontaktowo
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kontaktować.
Wiktionary
rzecz. kontakt m., kontaktowość ż.
czas. kontaktować ndk.
przym. kontaktowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kontaktowe; cecha tych, którzy są kontaktowi
Wiktionary
przym. kontaktowy
przysł. kontaktowo
rzecz. kontaktowanie n.
czas. kontaktować
Wiktionary
1. skłonny do kontaktów z innymi ludźmi, łatwo nawiązujący znajomości;
2. służący do kontaktowania się ludzi, np. punkt kontaktowy, telefon kontaktowy;
3. będący w bezpośredniej styczności z czymś, dotykający czegoś, przylegający do czegoś;
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kontaktem, dotyczący kontaktu
(1.2) taki, który wymaga kontaktu – dotknięcia, bliskości
Wiktionary
rzecz. kontakt m., kontakcik m., kontaktowanie n., skontaktowanie n., kontaktowość ż.
czas. kontaktować ndk., skontaktować dk.
Wiktionary
łącznik elektryczny, którego styki są uruchamiane i utrzymywane przez zmianę zewnętrznego pola magnetycznego
SJP.pl
Kontaktron – hermetyczny łącznik elektryczny sterowany magnesem.
Kontaktron składa się z hermetycznej bańki szklanej, w której – w atmosferze gazu obojętnego lub w próżni (kontaktrony wysokonapięciowe najczęściej wykonywane są jako próżniowe) – zatopione są styki z materiału ferromagnetycznego. Pod wpływem odpowiednio ukierunkowanego zewnętrznego pola magnetycznego w stykach indukuje się własne pole magnetyczne, w wyniku czego przyciągają się one i zwierają.
Wikipedia
przymiotnik od: kontaktron
SJP.pl
potocznie: znajomości
SJP.pl
rzadko o człowieku: łatwo nawiązujący kontakt z otoczeniem; ekstrawersyjny, ekstrawertywny, towarzyski
SJP.pl
1. zmieszanie, skrzyżowanie czynników heterogenicznych w jedną całość;
2. pomieszanie w jednej relacji dwu lub więcej wydarzeń bądź wątków pochodzących z różnych źródeł;
3. skrzyżowanie wyrazów, forma wyrazowa powstała z połączenia ze sobą elementów różnych wyrazów;
4. skażenie promieniotwórcze, biologiczne lub chemiczne
SJP.pl
Wikipedia
związany z kontaminacją
SJP.pl
1. zanieczyszczać trującą lub promieniotwórczą substancją albo drobnoustrojami chorobotwórczymi;
2. wiązać różne czynniki w jedną całość; tworzyć kontaminację
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kontekst
Wiktionary
rzecz. kontekst m.
Wiktionary
część wypowiedzi ustnej lub pisemnej potrzebna do właściwego zrozumienia jakiegoś wyrazu, stwierdzenia; otoczenie wypowiedzi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) jęz. tekst, którego częścią jest dany wyraz;
(1.2) przen. sytuacja, tło, okoliczności, które określają lub wyjaśniają znaczenie zdarzenia lub następstwo innych zdarzeń
Wiktionary
Kontekst (łac. contextus) – związek, łączność, zależność.
W znaczeniu komunikacji językowej – zależność znaczenia treści jakiegoś fragmentu tekstu, wypowiedzi lub słowa, od treści i znaczeń słów ją poprzedzających lub po nich następujących. Np. słowo „morze” rozumiemy przede wszystkim jako rozległy obszar wody, lecz wyrażenie „morze piasku” rozumiemy jako pustynię, czyli obszar bezwodny, a słowo „morze” jest w tej specyficznej frazie synonimem bezmiaru, dużej ilości. Bardziej precyzyjnie, słowo „morze” zostało tu użyte w sensie metaforycznym (przenośnym).
Wikipedia
(1.1) Uwzględnienie zdaniowego kontekstu jest głównym postulatem analizy semantycznej.
(1.2) Skrót myślowy jest zrozumiały tylko w stosownym kontekście.
(1.2) Historyczny kontekst tamtej bitwy zauważono i doceniono dopiero cały wiek później.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃ntɛkst, AS: kõntekst
Wiktionary
przym. kontekstowy
przysł. kontekstowo
rzecz. kontekścik mrz.
Wiktionary
(1.2) okoliczność, tło; rzad. konsytuacja
Wiktionary
przymiotnik od: kontekst
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kontekstem, dotyczący kontekstu
Wiktionary
rzecz. kontekst m.
Wiktionary
głębokie rozmyślanie, przypatrywanie się, rozważanie; trwanie w zadumie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) skupienie, rozmyślanie, pogrążenie w myślach
(1.2) rel. w mistycyzmie: wewnętrzna modlitwa
(1.3) przen. przyglądanie się czemuś
Wiktionary
Kontemplacja – sposób aktywności poznawczej realizowanej poprzez skupienie, pogrążenie się w myślach, przyglądanie się czemuś. Zarówno koncentracja, jak i kontemplacja są dwoma różnymi rodzajami medytacji. Koncentracja ma charakter medytacji syntetycznej, a kontemplacja – medytacji analitycznej.
Wikipedia
(1.1) Zarówno koncentracja, jak i kontemplacja są dwoma różnymi rodzajami medytacji.
(1.3) Potrafił godzinami wpatrywać się w jakiś obraz. Ta jego kontemplacja wprawiała w zdumienie kustoszy muzealnych.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntɛ̃mˈplat͡sʲja, AS: kõntẽmplacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kontemplatyk mos., kontemplatyczka ż., kontemplacyjność ż., kontemplatywność ż., kontemplowanie n.
czas. kontemplować ndk.
przym. kontemplacyjny, kontemplatywny
Wiktionary
(1.1) medytacja
Wiktionary
związany z kontemplacją
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) właściwy kontemplacji, pogrążeniu się w myślach
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntɛ̃mplaˈt͡sɨjnɨ, AS: kõntẽmplacyi ̯ny
Wiktionary
rzecz. kontemplacja ż., kontemplacyjność ż., kontemplatywność ż., kontemplator m., kontemplowanie n.
czas. kontemplować ndk.
przym. kontemplatywny
przysł. kontemplacyjnie
Wiktionary
(1.1) refleksyjny, kontemplatywny
Wiktionary
osoba kontemplująca coś, przyglądająca się w skupieniu, skłonna do zadumy, refleksji
SJP.pl
rzadko: związany z kontemplacją; kontemplacyjny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zob. kontemplacyjny.
Wiktionary
rzecz. kontemplowanie n., kontemplacja ż.
przym. kontemplacyjny
czas. kontemplować
Wiktionary
głęboko się zastanawiać; nieobecnie przypatrywać się czemuś w zadumie
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) pogrążać się głęboko w myślach
(1.2) uważnie, w skupieniu przyglądać się czemuś
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntɛ̃mˈplɔvat͡ɕ, AS: kõntẽmplovać
Wiktionary
rzecz. kontemplacyjność ż., kontemplatywność ż., kontemplator m., kontemplatorium n., kontemplacja ż., kontemplowanie n.
przym. kontemplacyjny, kontemplatywny
Wiktionary
(1.1) medytować, rozmyślać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kontemplować.
Wiktionary
rzecz. kontemplacja ż., kontemplatywność ż.
czas. kontemplować ndk.
przym. kontemplacyjny, kontemplatywny
Wiktionary
dawniej: hańba, lekceważenie, pogarda
SJP.pl
przestarzale: rezon, pewność siebie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. pewność siebie
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈtɛ̃nãw̃s, AS: kõntẽnãũ̯s
Wiktionary
(1.1) rezon, kuraż
Wiktionary
skrzynia o standaryzowanych wymiarach służąca przechowywania lub transportu towarów wieloma środkami lokomocji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) standaryzowany pojemnik służący do przechowywania i przewożenia towarów;
(1.2) pot. duży pojemnik na śmieci
(1.3) inform. struktura danych, której zadaniem jest przechowywanie w zorganizowany sposób zbioru danych;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Załadowano kontenery na statek.
(1.1) Kontener zawierał partię przemycanych narkotyków.
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈtɛ̃nɛr, AS: kõntẽner
Wiktionary
rzecz. kontenerowiec m., konteneryzacja ż.
:: zdrobn. kontenerek m.
przym. kontenerowy
Wiktionary
(1.3) pojemnik
Wiktionary
środowiskowo: pozyskiwanie żywności z kontenerów na śmieci
SJP.pl
statek dostosowany do przewozu kontenerów; rorowiec, trejlerowiec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) mors. statek przeznaczony do przewozu kontenerów;
Wiktionary
Kontenerowiec (również pojemnikowiec) – statek specjalnie wyposażony w prowadnice i przeznaczony do przewozu kontenerów, przy założeniu ich pionowego załadunku i wyładunku.
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃ntɛ̃nɛˈrɔvʲjɛt͡s, AS: kõntẽnerovʹi ̯ec
Wiktionary
rzecz. kontener m., konteneryzacja ż., konteneryzowanie n.
przym. kontenerowy
czas. konteneryzować
Wiktionary
przymiotnik od: kontener
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kontenerem, dotyczący kontenera
Wiktionary
rzecz. kontener mrz., kontenerowiec mrz.
Wiktionary
wprowadzanie kontenerów w logistyce i transporcie
SJP.pl
Konteneryzacja – proces tworzenia obrazów zawierających wszystkie potrzebne pliki do uruchomienia danej aplikacji oraz ich uruchamianie i zarządzanie nimi. Uruchomiony obraz nazywany jest kontenerem. Kontenery, czyli uruchomione aplikacje, są odizolowane od systemu operacyjnego. Do tworzenia obrazów i kontenerów oraz zarządzenia nimi wykorzystywany jest m.in. program Docker, Podman, Cloud foundry, czy platforma Kubernetes.
Wikipedia
tyleż co: zadowolony, usatysfakcjonowany
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) przest. książk. zadowolony
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) środ. zawartość, treść
Wiktionary
(1.1) Stanął wreszcie przed lusterkiem i patrząc kolejno to na nogi, to na odbicie swojej fizjonomii w zwierciadle, uśmiechnął się, kontent, że taki blask bije mu od głowy i obuwia.
(2.1) Ta strona ma bardzo ciekawy kontent.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃ntɛ̃nt, AS: kõntẽnt
Wiktionary
rzecz. kontentacja ż., kontentowanie n., ukontentowanie n.
czas. kontentować ndk., ukontentować dk.
Wiktionary
(1.1) rad, usatysfakcjonowany, zadowolony
(2.1) zawartość, treść
Wiktionary
dawniej:
1. zadośćuczynienie, rekompensata; kompensata, kompensacja, rekompensacja;
2. zadowolenie, radość, satysfakcja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. zadośćuczynienie, zaspokojenie czyichś żądań
(1.2) daw. zadowolenie, uciecha
Wiktionary
przym. kontestatorski, kontent
rzecz. kontent mrz.
Wiktionary
zadowalać, cieszyć kogoś
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) daw. cieszyć, zadowalać
czasownik zwrotny niedokonany kontentować się
(2.1) daw. cieszyć się, zadowalać się
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntɛ̃nˈtɔvat͡ɕ, AS: kõntẽntovać
Wiktionary
rzecz. kontentowanie n., ukontentowanie n., kontent mrz.
czas. ukontentować dk.
przym. kontent
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kontentować.
Wiktionary
przym. kontent
czas. kontentować
rzecz. kontent mrz.
Wiktionary
przestarzale: portret, wizerunek, obraz, malowidło
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) przest. portret, wizerunek
Wiktionary
Portret, podobizna, konterfekt (fr. portrait, łac. protrahere – wydobyć na światło dzienne, wyjawiać, pokazać, contrafacere – naśladować) – artystyczny wizerunek (malarski, rzeźbiarski, graficzny, rysunkowy) konkretnej osoby lub grupy osób, ukazujący zewnętrzne podobieństwo oraz niekiedy cechy charakteru portretowanych.
Wikipedia
(1.1) Ale wszystko to jakoś mu się nie kleiło, bo od czasu do czasu zerkał na konterfekt, który co raz więcej się ożywiał i groził panu Jędrzejowi jakiemś okropnem, złowrogiem słowem.
Wiktionary
z języka włoskiego: hrabina; komtesa, contessa
SJP.pl
kwestionowanie, na ogół manifestacyjne, przyjętych tradycyjnie poglądów lub zasad
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) protest, manifestowanie sprzeciwu wobec czegoś; podanie w wątpliwość
Wiktionary
Kontestacja (fr. contestation – spór, negacja; od łac. contestari protestować) – sprzeciw, najczęściej przeciwko systemowi społecznemu i politycznemu, wyrażany publicznie poprzez wypowiedzi i zachowanie. Wypowiedzi kontestujące mogą mieć charakter werbalny lub pozawerbalny, np. poprzez sztukę. Kontestacja jest skrajnym przeciwieństwem konformizmu.
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃ntɛˈstat͡sʲja, AS: kõntestacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kontestator m., kontestatorka ż.
czas. kontestować
przym. kontestacyjny
Wiktionary
(1.1) bunt, protest, weto
Wiktionary
związany z kontestacją
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) kwestionujący wartości lub normy obowiązujące w życiu społecznym czy politycznym
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntɛstaˈt͡sɨjnɨ, AS: kõntestacyi ̯ny
Wiktionary
rzecz. kontestacja ż., kontestator m., kontestatorka ż.
przym. kontestatorski
czas. kontestować
Wiktionary
(1.1) nonkonformistyczny, buntowniczy, bezkompromisowy
Wiktionary
osoba kwestionująca, zwłaszcza publiczne, wartości i normy obowiązujące w życiu społecznym, politycznym itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) książk. człowiek protestujący przeciwko czemuś
Wiktionary
czas. kontestować ndk.
rzecz. kontestacja ż.
:: fż. kontestatorka ż.
przym. kontestacyjny, kontestatorski
Wiktionary
kobieta kwestionująca, zwłaszcza publiczne, wartości i normy obowiązujące w życiu społecznym, politycznym itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta publicznie protestująca przeciw czemuś, przeciwniczka
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntɛstaˈtɔrka, AS: kõntestatorka
Wiktionary
rzecz. kontestacja ż., kontestowanie n., kontestatorstwo n.
:: fm. kontestator m.
czas. kontestować
przym. kontestacyjny, kontestatorski
Wiktionary
(1.1) buntowniczka, nonkonformistka, niekonformistka
Wiktionary
ostentacyjnie okazywać brak akceptacji dla jakichś norm, wartości lub obyczajów
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) książk. kwestionować coś, zaprzeczać czemuś
Wiktionary
(1.1) Cyganeria artystyczna przesiadywała w kawiarniach i pubach, włóczyła się i błąkała, aby kontestować hipokryzję nudnej, mieszczańskiej wegetacji.
Wiktionary
rzecz. kontestacja ż., kontestator mos., kontestatorka ż.
przym. kontestacyjny
Wiktionary
continuum;
1. jedna z liczb kardynalnych będąca mocą zbioru liczb rzeczywistych;
2. zwarta i spójna przestrzeń metryczna;
3. zbiór liczb rzeczywistych wraz ze swoją strukturą porządkową i topologiczną
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) ciągły, zgodny z porządkiem zbiór elementów, które przechodzą jeden w drugi
(1.2) mat. moc zbioru liczb rzeczywistych
Wiktionary
Continuum (z łac.) – wyraz związany z ciągłością i trwaniem, może oznaczać jeden z następujących terminów:
Wikipedia
(1.1) Potrzebujemy widzialnej przeszłości, widzialnego kontinuum, widzialnego mitu początków, upewniającego nas co do naszego kresu.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntʲĩˈnuwũm, AS: kõntʹĩnuu̯ũm
Wiktionary
(1.1) continuum, ciągłość, trwanie
Wiktionary
1. rachunek w księdze handlowej
2. rachunek w księgowości bankowej wykazujący stan pieniędzy klienta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) ekon. bank. rachunek w banku, na którym są przechowywane pieniądze klienta;
(1.2) inform. przypisana danemu użytkownikowi część zasobów serwera lub prawo dostępu do tych zasobów
(1.3) inform. adres i skrzynka poczty elektronicznej
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Więcej nie otworzę konta bankowego!
(1.1) Powinien pan otworzyć konto w naszym banku.
(1.2) Nie zawsze używanie kilku kont w Wikipedii jest zabronione, ale jest przez wielu uważane za niemoralne, szczególnie jeżeli używane są te konta w jednym głosowaniu, dyskusji lub do celowego wprowadzenia w błąd innych użytkowników.
(1.3) Administrator sieci nie wiedział, że z jego konta wysyłano spam.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃ntɔ, AS: kõnto
Wiktionary
rzecz. kontysta mos., kontystka ż.
Wiktionary
(1.1) rachunek
Wiktionary
przestarzale: rachunek bieżący
SJP.pl
dawniej: zwierzchnik zakonu rycerskiego; komtur
SJP.pl
1. skręcenie, zwichnięcie;
2. grymas, skurcz twarzy
SJP.pl
osoba o wyjątkowo gibkim ciele, potrafiąca wyginać się w nieprawdopodobny sposób, zwykle artysta cyrkowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rzad. człowiek mający bardzo elastyczne, zwinne ciało; zwykle artysta cyrkowy
Wiktionary
(1.1) Noworoczny bal w hotelu uświetnił występ kontorsjonisty i magika.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntɔrsʲjɔ̇̃ˈɲista, AS: kõntorsʹi ̯o̊̃ńista
Wiktionary
rzecz. kontorsjonistyka ż., kontorsja ż.
:: fż. kontorsjonistka ż.
przym. kontorsjonistyczny
Wiktionary
(1.1) człowiek-guma
Wiktionary
dokonywać zapisu na koncie
SJP.pl
przymiotnik od: konto
SJP.pl
temat słowotwórczy
(1.1) pierwszy człon wyrazów złożonych mający znaczenie: przeciwstawienie, występowanie przeciw
Wiktionary
rzecz. kontra ż.
przyim. kontra
Wiktionary
(1.1) kontra-
Wiktionary
contra;
1. atak mający na celu odparcie nacierającego przeciwnika, wroga; kontratak;
2. zachowanie wyrażające sprzeciw wobec czyichś zachowań; sprzeciw, przeciwdziałanie;
3. klisza drukarska odwracająca układ barw białych i czarnych na odbitce;
4. w boksie: cios powstrzymujący atak rywala;
5. w boksie: błyskawiczna odpowiedź ciosem na atak przeciwnika;
6. w kartach: zobowiązanie się gracza wobec partnera do niedopuszczenia do wygranej przeciwnika;
7. w brydżu: odzywka podważająca możność ugrania kontraktu wylicytowanego przez przeciwników
8. w wioślarstwie: wiosłowanie wstecz;
9. typ hamulca lub hamowania w rowerze
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) stanowisko lub postępowanie przeciwne do wypowiedzi lub postępowania innej osoby
(1.2) sport. w boksie odpowiedź na cios przeciwnika, blokada lub odparcie ataku
(1.3) sport. w brydżu zapowiedź w licytacji oznaczająca, iż gracz kontrujący uważa, że przeciwnicy nie zrealizują zapowiadanego kontraktu;
(1.4) wojsk. kontratak, szybki zwrot od pozycji obronnej do ataku
(1.5) środ. kontrybucja, treść dodawana przez użytkownika do bazy tworzonej na stronie internetowej
(1.6) pot. kontrmanifestacja
(1.7) pot. kontretykieta
(1.8) hamulec nożny w rowerze działający przy odwrotnym obrocie pedałów
przyimek
(2.1) przeciwko
Wiktionary
Zobacz też:
Wikipedia
(1.5) Wer odrzucił mi znowu kontrę bez powodu.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃ntra, AS: kõntra
Wiktionary
rzecz. kontrowanie n., skontrowanie n., kontrybucja ż., rekontra ż., kontrast m., kontrastowość ż., kontrastowanie n., skontrastowanie n., kontrówka ż.
czas. kontrować ndk., skontrować dk., kontrastować ndk., skontrastować dk.
przym. kontrowy, kontrastowy
temsłow. kontra-, kontr-
Wiktionary
(1.4) kontratak
(2.1) alternatywna pisownia: contra
Wiktionary
1. nielegalne przenoszenie lub przewożenie przez granicę państwa dewiz lub towarów; przemyt, szmugiel;
2. rzeczy, dewizy, towary przewożone nielegalnie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nielegalny przewóz towarów pomiędzy państwami z pominięciem opłat celnych, akcyzy, podatku VAT i innych należności wobec państwa;
(1.2) przedmioty przemycane przez granicę
Wiktionary
Przemyt (kontrabanda, pot. szmugiel) – przemieszczenie towarów pomiędzy państwami z pominięciem opłat celnych, akcyzy, podatku VAT i innych należności wobec państwa, na którego terytorium wwieziono towar, lub też wwiezienie towaru, którym obrót jest w danym kraju zakazany przez prawo. Omija się również, rzadko co prawda występujące, opłaty i ograniczenia wywozowe.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
(1.1) kontrabanda wojenna • kontrabanda broni / narkotyków / papierosów / alkoholu / złota /… • uprawiać kontrabandę • zajmować się kontrabandą • przeciwdziałać kontrabandzie • wykrywać / ścigać kontrabandę • kara za kontrabandę
(1.2) konfiskata kontrabandy • samochód z kontrabandą
synonimy.
(1.1) przemycanie, przemytnictwo, przemyt, szmugiel, szmuglerka, szmuglowanie
(1.2) przemyt, szmugiel
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kontrabandzista m., kontrabandzistka ż.
przym. kontrabandowy
frazeologia.
etymologia.
od etym|franc|contrebande. lub etym|wł|contrabbando.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) smuggling, contraband
* arabski: (1.1) تهريب
* białoruski: (1.1) кантрабанда ż.; (1.2) кантрабанда ż.
* bułgarski: (1.1) контрабанда ż. (kontrabanda)
* czeski: (1.1) kontraband m.
* duński: (1.1) kontrabande w.
* francuski: (1.1) contrebande ż.
* hiszpański: (1.1) contrabando m.
* interlingua: (1.1) contrabando
* jidysz: (1.1) שמוגל m. (szmugl)
* koreański: (1.1) 밀수품
* litewski: (1.1) kontrabanda ż.
* łotewski: (1.1) kontrabanda ż.
* niemiecki: (1.1) Konterbande ż.
* nowogrecki: (1.1) λαθρεμπόριο n., λαθραία ż.
* portugalski: (1.1) contrabando m.
* rosyjski: (1.1) контрабанда ż.
* rumuński: (1.1) contrabandă ż.
* słowacki: (1.1) kontraband m.
* słoweński: (1.1) kontrabanda ż.
* szwedzki: (1.1) kontraband
* turecki: (1.1) kaçak
* ukraiński: (1.1) контрабанда ż. (kontrabanda)
* włoski: (1.1) contrabbando m.
źródła.
== kontrabanda (język litewski.) ==
wymowa.
IPA|koːntrabanda.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przemyt
(1.2) kontrabanda
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntraˈbãnda, AS: kõntrabãnda
Wiktionary
rzecz. kontrabandzista m., kontrabandzistka ż.
przym. kontrabandowy
Wiktionary
(1.1) przemycanie, przemytnictwo, przemyt, szmugiel, szmuglerka, szmuglowanie
(1.2) przemyt, szmugiel
Wiktionary
taki, który dotyczy kontrabandy - przemytu dewiz lub towarów; przemytniczy, szmuglerski, nielegalny
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kontrabandą, dotyczący kontrabandy
Wiktionary
rzecz. kontrabanda ż., kontrabandzista mos., kontrabandziarz mos.
Wiktionary
(1.1) przemytniczy
Wiktionary
osoba uprawiająca kontrabandę, zajmująca się przemytem; przemytnik, szmugler, oszust
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ten kto zajmuje się kontrabandą, przemytem
Wiktionary
rzecz. kontrabanda ż.
:: fż. kontrabandzistka ż.
przym. kontrabandowy
Wiktionary
(1.1) przemytnik, szmugler
Wiktionary
największy, najniżej brzmiący instrument smyczkowy o grubych strunach, używany w orkiestrze symfonicznej, zespołach jazzowych i innych jako instrument basowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) muz. największy smyczkowy instrument strunowy;
Wiktionary
Kontrabas (wł. contrabbasso, skrót: cb.) – muzyczny instrument strunowy z grupy smyczkowych; jest największym instrumentem z rodziny skrzypiec. Muzyk grający na kontrabasie to kontrabasista.
Wikipedia
IPA: kɔ̃nˈtrabas, AS: kõntrabas
Wiktionary
rzecz. basista mos., kontrabasista mos., kontrabasistka ż.
przym. kontrabasowy
Wiktionary
(1.1) środ. wieloryb
Wiktionary
muzyk grający na kontrabasie, największym z instrumentów smyczkowych; basista
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) muz. muzyk grający na kontrabasie
Wiktionary
Kontrabasista – muzyk grający na kontrabasie.
Zawodowi kontrabasiści posiadają międzynarodowe stowarzyszenie z siedzibą główną w USA, które służy do propagowania gry na tym instrumencie poprzez organizowanie koncertów, kursów mistrzowskich itp. Polski oddział tej instytucji działa we Wrocławiu.
Wikipedia
(1.1) W dzieciństwie marzyłem, by zostać kontrabasistą.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntrabaˈɕista, AS: kõntrabaśista
Wiktionary
rzecz. basista mos., kontrabas m.
:: fż. kontrabasistka ż.
przym. kontrabasowy
Wiktionary
muzyczka grająca na kontrabasie, największym z instrumentów smyczkowych; basistka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) muz. kobieta, która gra na kontrabasie
Wiktionary
rzecz. kontrabas mrz., kontrabasista mos.
przym. kontrabasowy
Wiktionary
związany z kontrabasem - najniżej brzmiącym instrumentem smyczkowym; basowy
SJP.pl
skrót
(1.1) wojsk. mar. kontradmirał
Wiktionary
(1.1) skr. kadm.
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kontradmirałem, dotyczący kontradmirała; dowodzony przez kontradmirała
Wiktionary
(1.1) Polski okręt kontradmiralski, galeon „Król Dawid”, uzbrojony był w 31 dział (…)
Wiktionary
rzecz. kontradmirał mos.. kontradmiralstwo n.
Wiktionary
w wojsku: stopień kontradmirała - wyższego oficera marynarki wojennej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) wojsk. mar. stopień kontradmiralski
(1.2) wojsk. mar. godność, urząd kontradmirała
Wiktionary
(1.2) Wujek Janek dosłużył się kontradmiralstwa.
Wiktionary
rzecz. kontradmirał mos.
przym. kontradmiralski
Wiktionary
w marynarce wojennej: pierwszy z trzech stopni admiralskich, odpowiadający stopniowi generała brygady w wojskach lądowych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) wojsk. mar. oficerski stopień wojskowy w polskiej marynarce wojennej odpowiadający generałowi brygady w wojskach lądowych i lotnictwie;
(1.2) mar. oficer mający stopień kontradmirała (1.1)
Wiktionary
Kontradmirał (kadm.) – wojskowy stopień oficerski w polskiej Marynarce Wojennej, odpowiadający generałowi brygady w Wojskach Lądowych i Siłach Powietrznych. Jego odpowiedniki znajdują się także w marynarkach wojennych innych państw.
Wikipedia
(1.1) W Polsce stopień kontradmirała powstał w 1921, wraz z innymi stopniami Marynarki Wojennej.
(1.2) Pogrzeb kontradmirała odbył się w Redzie.
Wiktionary
rzecz. kontradmiralstwo n.
przym. kontradmiralski
Wiktionary
(1.1) skr. kadm., kontradm.
Wiktionary
przestarzałe:
1. brak zgody na coś; sprzeciw;
2. sprzeczność, niezgodność z czymś; rozbieżność, rozdźwięk, dysharmonia, dysonans
SJP.pl
przestarzałe:
1. taki, który dotyczy kontradykcji - niezgody, sprzeciwu;
2. taki, który dotyczy kontradykcji - sprzeczności, niezgodności z czymś; przeciwstawny, rozbieżny, ambiwalentny, sprzeczny
SJP.pl
w logice: taki, który jest sprzeczny z rzeczywistością, zwłaszcza z konwencjami znaczeniowymi; wewnętrznie sprzeczny
SJP.pl
cecha procesu karnego, cywilnego, postępowania administracyjnego itp. zakładająca prawo strony do walki o korzystne dla siebie rozstrzygnięcie sprawy
SJP.pl
Kontradyktoryjność (z łac. contradictio „sprzeczność” od contra „przeciw” i dicere „mówić”) – cecha postępowania, w którym istnieją dwie przeciwstawne strony toczące spór. Stanowi jeden z elementów sformalizowanej procedury sądowej.
Wikipedia
w prawie: dający możność wypowiedzenia się obu stronom, polegający na przeciwstawności wypowiedzi
SJP.pl
instrument dęty drewniany o podwójnym stroiku, basowa odmiana fagotu charakteryzująca się najniższą skalą w grupie instrumentów dętych drewnianych; kontrfagot (rzadziej)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) muz. fagot o niskiej skali;
Wiktionary
Kontrafagot – instrument dęty drewniany z grupy aerofonów stroikowych.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. fagot m., fagocista mos.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Instrumenty muzyczne
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) contrabassoon
* baskijski: (1.1) kontrafagot
* hiszpański: (1.1) contrafagot
* węgierski: (1.1) kontrafagott
* włoski: (1.1) controfagotto m.
źródła.
== kontrafagot (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) muz. kontrafagot
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntraˈfaɡɔt, AS: kõntrafagot
Wiktionary
rzecz. fagot m., fagocista mos.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. fagot m., fagocista mos.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Instrumenty muzyczne
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) contrabassoon
* baskijski: (1.1) kontrafagot
* hiszpański: (1.1) contrafagot
* węgierski: (1.1) kontrafagott
* włoski: (1.1) controfagotto m.
źródła.
== kontrafagot (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) muz. kontrafagot
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
Kontrafakt – powstały w 2001 roku w Pieszczanach na Słowacji zespół hip-hopowy. Składa się z trzech muzyków – lidera Rytmusa, Ego oraz Anešoma. Obecnie jest to jedna z najbardziej cenionych ekip tego typu muzyki na Słowacji. W 2004 roku nagrali razem z WWO utwór pt. „Najstarsia Vlasnost”, a w 2005 wystąpili gościnnie w kawałku „I tak to osiągnę” na albumie Życie na kredycie.
Wikipedia
w muzyce: zastąpienie oryginalnego tekstu partii wokalnych nowym tekstem
SJP.pl
Kontrafaktura (z łac. contrafactum) – zmiana tekstu w utworze wokalnym bez zmiany lub z niewielką zmianą melodii. Najczęściej dotyczy to zmiany tekstu świeckiego na religijny. Melodie zapożyczane są z pieśni innych narodów, wyznań lub z utworów muzyki rozrywkowej.
Wikipedia
w żeglarstwie: lina mocowana do rogu fałowego żagla biegnąca w dół, służąca do ściągania żagla na pokład; kontrfał
SJP.pl
Kontrafał (niderholer) – element olinowania ruchomego. Lina służąca do opuszczania bądź zrzucania ruchomych elementów ożaglowania, omasztowania lub innych np. płetwy sterowej. Jest liną o działaniu przeciwnym do fału. Stosowana tam, gdzie siła ciężkości nie wystarcza, aby opuścić element uprzednio podniesiony przy użyciu fału. W przypadku ożaglowania biegnie od rogu fałowego w dół i służy do ściągnięcia żagla na pokład.
Wikipedia
fałda zrobiona z dwóch założonych obok siebie fałd, zwróconych do siebie kantami; kontrafałda
SJP.pl
fałda zrobiona z dwóch założonych obok siebie fałd, zwróconych do siebie kantami; kontrafałd
SJP.pl
oddziaływanie na opinię publiczną w celu zjednania zwolenników dla jakiejś sprawy, idei, poglądów przeciwnych sprawom, ideom, poglądom podlegającym już agitacji
SJP.pl
związany z kontragitacją, mający na celu kontragitację - zjednywanie przeciwników jakichś poglądów lub działań
SJP.pl
przymiotnik od: kontrahent
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kontrahentem, dotyczący kontrahenta
Wiktionary
rzecz. kontrahent mos., kontrahentka ż.
przym. kontrahować ndk.
Wiktionary
jedna ze stron zawierających umowę; strona umowy, wspólnik, kooperant, partner
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) każda ze stron zawierających umowę
Wiktionary
Kontrahent – osoba fizyczna lub osoba prawna będąca stroną transakcji.
Wikipedia
IPA: kɔ̃nˈtraxɛ̃nt, AS: kõntraχẽnt
Wiktionary
rzecz. kontrakt m.
przym. kontrahencki
Wiktionary
(1.1) partner, dostawca / odbiorca, klient / sprzedawca, konsument / przedsiębiorca, spożywca / wytwórca
Wiktionary
kobieta reprezentująca jedną ze stron zwierających umowę; strona umowy, partnerka, kooperantka, wspólniczka
SJP.pl
zawierać transakcję, umowę, kontrakt; kontraktować
SJP.pl
żartobliwe zdrobnienie od: kontrakt
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kontrakt
Wiktionary
(1.1) To nie kontrakt, lecz tylko mały kontrakcik.
Wiktionary
rzecz. kontrakt m.
przym. kontraktowy
Wiktionary
1. [czytaj: kontr-akcja] akcja przeciwstawna innej akcji;
2. w fizyce: zmniejszenie się objętości podczas mieszania się niektórych rozpuszczających się wzajemnie cieczy;
3. w geologii: kurczenie się wnętrza Ziemi, a wraz z nim gruntu, wskutek utraty ciepła;
4. w językoznawstwie: zjawisko fonetyczne polegające na zlaniu się w jedną samogłoskę, zazwyczaj długą, dwóch samogłosek sąsiadujących ze sobą bezpośrednio albo oddzielonych pierwotnie od siebie jakimś zanikającym elementem spółgłoskowym; monoftongizacja
5. w różnych dziedzinach nauki: skrócenie, skurczenie, zwężenie się czegoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przeciwdziałanie (działanie skierowane przeciwko innemu działaniu) datadef|od 1902.
(1.2) skurczenie, ściągnięcie lub zmniejszenie długości, zakresu, rozmiaru lub objętości
(1.3) fonet. ściągnięcie dwóch samogłosek występujących obok siebie w jedną samogłoskę;
(1.4) jęz. słowo lub wyrażenie skrócone w mowie
(1.5) geol. kurczenie się ziemi lub skał w wyniku utraty przez nich temperatury;
(1.6) chem. zjawisko fizyczne polegające na zmniejszeniu objętości roztworu na skutek reakcji chemicznej lub oddziaływań międzycząsteczkowych;
Wiktionary
Wikipedia
w geologii: teoria kontrakcyjna - teoria powstała na początku XIX wieku, zgodnie z którą przemieszczenia mas skalnych w skorupie ziemskiej są spowodowane kurczeniem się wnętrza Ziemi wskutek utraty przez nie ciepła; teoria kontrakcji
SJP.pl
1. porozumienie stron w jakiejś sprawie, zwykle zawierane w formie pisemnej, określające warunki na jakich coś ma się odbyć lub regulujące coś, zobowiązania stron i terminy;
2. pisemny tekst takiego porozumienia;
3. kontrakt terminowy - określona i niepodzielna wielkość partii danego towaru giełdowego, stanowiąca przedmiot w transakcji giełdowej, ustalana dla formy obrotu, jaką jest sesja przetargowa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) umowa dotycząca jakiegoś przedsięwzięcia lub czyjegoś zatrudnienia
Wiktionary
Umowa, kontrakt (łac. contractus) – w prawie cywilnym zgodne porozumienie dwóch lub więcej stron ustalające ich wzajemne prawa lub obowiązki (ang. a meeting of minds). Na umowę składają się dwa lub więcej zgodnych oświadczeń woli (konsens) zmierzających do zawarcia umowy danego rodzaju. Złożenie przez strony oświadczeń woli, które nie są zgodne, określa się mianem dyssensu. Umowy są zawsze co najmniej dwustronnymi czynnościami prawnymi
Wikipedia
(1.1) Wczoraj podpisałem nowy kontrakt.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃ntrakt, AS: kõntrakt
Wiktionary
rzecz. kontrahent m., kontraktor m.
:: zdrobn. kontrakcik mrz.
czas. kontraktować ndk.
przym. kontraktowy
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) umowa
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kontrahent m., kontraktor m.
:: zdrobn. kontrakcik mrz.
czas. kontraktować ndk.
przym. kontraktowy
frazeologia.
etymologia.
etym|łac|contractus.
uwagi.
nie mylić z|kontakt.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) contract
* arabski: (1.1) عقد, إتفاق
* białoruski: (1.1) кантракт m.
* bułgarski: (1.1) контракт m.
* duński: (1.1) kontrakt w.
* esperanto: (1.1) kontrakto
* francuski: (1.1) contrat m.
* karpatorusiński: (1.1) контракт m.
* niemiecki: (1.1) Vertrag m., Kontrakt m.
* rosyjski: (1.1) контракт m.
* szwedzki: (1.1) kontrakt n.
* ukraiński: (1.1) контракт m.
* włoski: (1.1) contratto m.
źródła.
== kontrakt (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) zawierać umowę
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
w rolnictwie: forma skupu produktów, głównie rolnych oraz zwierząt hodowlanych, oparta na dwustronnej umowie między producentem i przedsiębiorstwem skupu, określającej termin realizacji, ilość i jakość produktów, cenę oraz inne obustronne zobowiązania
SJP.pl
Kontraktacja – forma skupu płodów rolnych lub zwierząt hodowlanych albo ich produktów, oparta na umowie dwustronnej między producentem a przedsiębiorstwem skupującym.
Umowa kontraktacyjna określa wzajemne zobowiązania stron, np. terminy i wielkości dostaw, parametry jakościowe dostarczanych produktów, cenę, pomoc i opiekę instruktażową, weterynaryjną, paszową lub kredytową.
Wikipedia
związany z kontraktacją - formą skupu produktów rolnych i zwierząt hodowlanych, np. umowa kontraktacyjna
SJP.pl
pracownik podnajmowany do pracy w miejscu innym, niż został zatrudniony
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) wykonawca, kontrahent, strona umowy
Wiktionary
rzecz. kontrakt
przym. kontraktowy
Wiktionary
1. zawierać kontrakt, umowę na dostawę czegoś; kontrahować, zawierać transakcję;
2. rzadko: angażować na podstawie kontraktu
SJP.pl
dawniej: osoba biorąca udział w kontraktach - dorocznych zjazdach szlachty polskiej
SJP.pl
potocznie:
1. agent kontraktowy;
2. człowiek zatrudniony na zasadzie kontraktu
SJP.pl
1. związany z kontraktem, mający charakter kontraktu - zgodnego oświadczenia dwóch lub więcej stron, złożonego na piśmie; ustalony, umówiony, uzgodniony;
2. związany z kontraktami - stałymi, dorocznymi zjazdami szlachty polskiej, służącymi zawieraniu umów gospodarczych i transakcji handlowych;
3. sejm kontraktowy - sejm wybrany w Polsce w 1989 roku na podstawie ordynacji przewidującej z góry podział mandatów między ugrupowania postkomunistyczne a solidarnościowe
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący kontraktu, związany z kontraktem
(1.2) o pracowniku: zatrudniony na podstawie kontraktu; nieetatowy
Wiktionary
(1.1) Jesteśmy skazani na służbę kontraktową, która jest rzeczą konieczną, ponieważ o ile obecnie służba trwa 12 miesięcy, a będzie jeszcze skrócona do 10 miesięcy, siły zbrojne są tak utechnicznione, iż nie mogłyby inaczej funkcjonować.
(1.2) - Ambasador jest pracownikiem kontraktowym - wyjaśnił dyrektor.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntrakˈtɔvɨ, AS: kõntraktovy
Wiktionary
rzecz. kontrakt m., kontrakcik m., kontraktor m., kontraktacja ż., kontraktowanie n., zakontraktowanie n.
czas. kontraktować ndk., zakontraktować dk.
Wiktionary
w medycynie: ograniczenie ruchów i wykrzywienie kończyny, kręgosłupa lub szyi wskutek zmian chorobowych w stawach, mięśniach lub ścięgnach; przykurcz
SJP.pl
zapoczątkowane w XVI w. stałe, doroczne zjazdy szlachty polskiej, mające na celu zawieranie różnych umów gospodarczych i transakcji handlowych
SJP.pl
Kontrakty – w dawnej Polsce doroczne zjazdy szlachty odbywające się w miastach w celu zawarcia porozumień handlowych, kredytowych i gospodarczych. Odbywały się na początku roku kalendarzowego; trwały kilka tygodni. Zjazdom towarzyszyły zabawy, uczty i spotkania towarzyskie.
Wikipedia
zjawisko unikania lub odrzucania wzorów kulturowych obcej grupy kulturowej, występujące na początku akulturacji
SJP.pl
Kontrakulturacja – proces występujący na początku zjawiska akulturacji wyrażający się traktowaniem z rezerwą, unikaniem bądź nawet odrzucaniem wzorów kulturowych obcej grupy kulturowej. Przyjęcie bądź odrzucenie jakichś elementów obcej kultury przez całą społeczność zależy od tego, która z grup (konserwatywna czy postępowa) zdobędzie przewagę.
Wikipedia
osoba śpiewająca kontraltem; kontralt
SJP.pl
śpiewaczka śpiewająca kontraltem - najniższym głosem żeńskim; kontralt
SJP.pl
śpiewaczka śpiewająca kontraltem - najniższym głosem żeńskim; kontralcistka
SJP.pl
Kontralt (alt głęboki) – rodzaj głosu żeńskiego o najniższej tessiturze. Skala kontraltu obejmuje co najmniej dźwięki od c do d2. Kontralcistki operują głosem o bardzo dużej skali – w niektórych przypadkach aż do wysokiego c-trzykreślnego sopranu.
Wikipedia
przymiotnik od: kontralt (najniższy głos żeński), np. głos kontraltowy
SJP.pl
1. w numizmatyce: znak wybijany na monetach w celu usankcjonowania ich obiegu lub nadania im nowej wartości nominalnej; kontrasygnatura, kontrsygnatura;
2. dawniej: znaczek numerowany, otrzymywany w szatni przy oddawaniu ubrania lub przedmiotu pozostawionego na przechowani;
3. dawniej: znaczek numerowy, wydawany przy wejściu do teatru w zamian za bilet w celu wychwycenia fałszywych biletów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Kresy. prowincjonalizm twarz
Wiktionary
kontrmarsz;
1. sposób prowadzenia walki przez piechotę zachodnioeuropejską w XVI-XVII w., polegający na tym, że poszczególne szeregi żołnierzy kompanii strzelały kolejno do nieprzyjaciela i wycofywały się na tył kolumny;
2. marsz odbywający się w kierunku przeciwnym do dotychczasowego, w celu dostosowania ugrupowania własnych wojsk do nowej sytuacji
SJP.pl
wydzielony pas na ulicy jednokierunkowej, umożliwiający ruch w kierunku przeciwnym do innych pojazdów
SJP.pl
Kontrapas – wydzielony pas jezdni ulicy jednokierunkowej przeznaczony dla ruchu określonej kategorii pojazdów (np. rowerów lub autobusów) w kierunku przeciwnym do obowiązującego pozostałe pojazdy.
Wikipedia
w rzeźbie: zasada kompozycyjna polegająca na ustawieniu postaci ludzkiej tak, aby ciężar ciała spoczywał na jednej nodze
SJP.pl
Kontrapost − w sztukach plastycznych sposób ustawienia postaci tak, iż cały ciężar jej ciała opiera się na jednej nodze, podczas gdy druga jest odciążona i lekko wspiera się na ziemi. Ten układ nóg równoważony jest przez wygięcie tułowia i rąk - barki są pochylone przeciwnie w stosunku do bioder, co w połączeniu z pochyleniem głowy sprawia, że kręgosłup postaci tworzy kształt litery "S". Jedna z rąk zwykle jest spuszczona, a druga coś dzierży.
Wikipedia
w logice tradycyjnej: przekształcenie zdania kategorycznego przez zastosowanie kolejno konwersji i obwersji lub odwrotnie, np. zdanie: każdy człowiek jest ssakiem przekształca się w zdanie: żaden człowiek nie jest istotą niebędącą ssakiem (obwersja), i następnie w zdanie: żadna istota niebędąca ssakiem nie jest człowiekiem (konwersja)
SJP.pl
utrudniający osiągnięcie zamierzonych efektów; kontrproduktywny
SJP.pl
1. kompozytor, muzyk stosujący w swoich utworach zasadę kontrapunktu;
2. specjalista w zakresie kontrapunktu - techniki prowadzenia dwu lub więcej melodii równolegle
SJP.pl
1. w muzyce: technika kompozytorska polegająca na jednoczesnym zestawieniu kilku linii melodycznych według określonych zasad tonalnych, harmonicznych i rytmicznych w utworach wielogłosowych;
2. muzyce: druga melodia towarzysząca pierwszej, np. towarzysząca tematowi w fugach;
3. w muzyce: dział teorii muzyki dotyczący takiej techniki kompozytorskiej;
4. w filmoznawstwie: koncepcja estetyczna okresu kina wczesnodźwiękowego, traktująca dźwięk jako nowy element montażu i samodzielny składnik wizualnego obrazu zdolny wzbogacić metody oddziaływania na widza;
5. przenośnie: coś dopełniającego coś innego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) plast. element obrazu, widowiska itp., który poprzez swoją obecność kontrastuje z innym elementem, tym samym go uwidaczniając
(1.2) muz. technika stosowana w muzyce polegająca na prowadzeniu kilku linii melodycznych, które są ze sobą zharmonizowane;
(1.3) muz. jeden z działów teorii muzyki
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* węgierski: (1.2) ellenpont
źródła.
== kontrapunkt (język słowacki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) kontrapunkt
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* węgierski: (1.2) ellenpont
źródła.
== kontrapunkt (język słowacki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) kontrapunkt
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
w muzyce: komponując, stosować zasady kontrapunktu
SJP.pl
w muzyce: zgodny z zasadami kontrapunktu - techniki prowadzenia dwu lub więcej melodii równolegle; kontrapunktyczny
SJP.pl
w muzyce: zgodny z zasadami kontrapunktu - techniki prowadzenia dwu lub więcej melodii równolegle; kontrapunktowy
SJP.pl
argument skierowany przeciwko argumentom strony przeciwnej, obalający inne twierdzenie
SJP.pl
1. uzasadnianie, przekonywanie za pomocą kontrargumentów; kontrargumentowanie, falsyfikacja;
2. zespół kontrargumentów, które służą do przeciwstawiania się czyjejś argumentacji
SJP.pl
przytaczać argumenty przeciwko innym argumentom; zaprzeczać, falsyfikować, oponować, polemizować
SJP.pl
dwukierunkowy ruch rowerowy na ulicach jednokierunkowych
SJP.pl
Kontraruch rowerowy – organizacja ruchu drogowego dająca możliwość poruszania się rowerem w kierunku przeciwnym do ogólnej organizacji ruchu.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kontrast
Wiktionary
(1.1) To nie kontrast, lecz tylko lekki kontraścik.
Wiktionary
rzecz. kontrast m.
Wiktionary
w żeglarstwie: profilowa kierownica za lub przed śrubą statku wodnego, prostująca strumień wody przepływającej przez śrubę
SJP.pl
1. wystąpienie elementów, zjawisk, postaw itp. o cechach przeciwstawnych lub o mocno uwidocznionej różnicy podczas ich porównywania lub zestawienia, np. kontrast form, linii, kolorów, kształtów; przeciwieństwo, sprzeczność, dysonans, rozdźwięk, rozbieżność;
2. w fizyce, optyce: stosunek jasności dwóch porównywanych elementów obrazu, np. kontrast oświetlenia, obrazu, luminacji; ostrość;
3. w psychologii widzenia: właściwość spostrzeżeń wzrokowych, dzięki której wizualna ocena świecącego przedmiotu jest różna w zależności od otaczającego tła lub od tego, jakie światło padało poprzednio na siatkówkę oka, np. kontrast wzrokowy, następczy;
4. w medycynie: substancja wprowadzana do organizmu osoby badanej w celu uzyskania wyrazistego obrazu na kliszy radiofotograficznej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) książk. sprzeczność występująca między zestawionymi elementami (przedmiotami, zjawiskami itp.)
(1.2) opt. stosunek między największym a najmniejszym stopniem naświetlenia jakiegoś przedmiotu
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) To zdjęcie ma za duży kontrast: trzeba to skorygować.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃ntrast, AS: kõntrast
Wiktionary
rzecz. kontrastowość ż., kontrastowanie n., skontrastowanie n.
:: zdrobn. kontraścik mrz.
czas. kontrastować ndk.
przym. kontrastowy
przysł. kontrastowo
przyim. kontra
Wiktionary
(1.1) przeciwieństwo
Wiktionary
[czytaj: kontraSTER] pomocniczy ster opływowy, znajdujący się między śrubą i sterem, służący do usuwania prędkości obwodowych w strumieniu zaśrubowym, podwyższania sprawności śruby oraz do wytwarzania dodatkowego oporu; przeciwster
SJP.pl
1. wyraźnie odróżniać się od czegoś, odznaczać się w porównaniu z czymś; rzucać się w oczy;
2. stosować zasadę kontrastu, posługiwać się kontrastem
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. skontrastować)
(1.1) być kontrastem dla czegoś; odznaczać się w zestawieniu z czym
(1.2) zestawiać ze sobą dla ukazania kontrastu
czasownik zwrotny niedokonany kontrastować się (dk. skontrastować się)
(2.1) zestawiać się w kontraście do siebie
Wiktionary
rzecz. kontra ż., skontrastowanie n., kontrast mrz., kontrastowanie n., kontrastowość ż.
czas. skontrastować dk.
przym. kontrastowy
przysł. kontrastowo
przyim. kontra
Wiktionary
(1.1) odcinać się
(1.2) przeciwstawiać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kontrastować.
Wiktionary
rzecz. kontra ż., kontrast m., kontrastowość ż., skontrastowanie n.
czas. kontrastować ndk.
przym. kontrastowy
przyim. kontra
Wiktionary
(1.1) przeciwstawianie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kontrastowe
Wiktionary
Kontrastowość, gradacja, twardość – cecha charakterystyczna materiałów światłoczułych, określająca różnice gęstości optycznej, w jakich zostaną odtworzone na obrazie różnice tonalne fotografowanego obiektu.
Miarą kontrastowości jest gradient krzywej charakterystycznej. Kontrastowość materiałów światłoczułych w czasie wywoływania rośnie do pewnej granicy. Materiały negatywowe w filmie mają stosunkowo niską kontrastowość – gradient średni ok. 0,6–0,7, materiały do reprodukcji kreskowej – ok. 3–5.
Wikipedia
rzecz. kontrast m., kontrastowanie n., skontrastowanie n., kontra ż.
przym. kontrastowy
przysł. kontrastowo
czas. kontrastować
przyim. kontra
Wiktionary
1. stanowiący przeciwieństwo czegoś, wyraźnie różniący się od czegoś; krańcowo różny, sprzeczny, skrajnie odmienny, zupełnie inny;
2. w fotografii: film, zdjęcie, negatyw, odbitka kontrastowa - film, zdjęcie, negatyw, odbitka, na których ostro kontrastują ze sobą plamy jasne i bardzo ciemne, a mało jest plam o pośrednim nasileniu zaciemnienia;
3. w medycynie: środki kontrastowe - środki chemiczne wprowadzane do ciała człowieka w celu uzyskania wyraźnego obrazu badanego narządu na ekranie lub zdjęciu rentgenowskim; środki cieniujące, środki kontrastujące
SJP.pl
w medycynie: środki kontrastujące - środki chemiczne wprowadzane do ciała człowieka w celu uzyskania wyraźnego obrazu badanego narządu na ekranie lub zdjęciu rentgenowskim; środki cieniujące, środki kontrastowe
SJP.pl
w językoznawstwie: taki, który polega na zestawieniu dwóch lub więcej elementów języka w celu wykrycia podobieństw i różnic między nimi; konfrontatywny, komparatystyczny, komparatywny, porównawczy
SJP.pl
[czytaj: kontr-asygnata] w prawie: podpisanie aktu prawnego przez wysokiego urzędnika państwowego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) adm. praw. wymóg złożenia podpisu pod aktem prawnym przez drugą osobę w celu potwierdzenia jego ważności;
Wiktionary
Kontrasygnata (łac. contra 'przeciw', signum 'znak; sygnał') – wymóg podpisania dokumentu, np. aktów prawnych jak ustawy bądź rozporządzenia przez drugą osobę, potwierdzające jego ważność.
W systemie rządów parlamentarno-gabinetowych oznacza najczęściej podpisanie aktu urzędowego wydanego przez głowę państwa – monarchę lub prezydenta – dodatkowo przez premiera lub ministra odpowiedniego resortu.
Wikipedia
(1.1) W polskiej Konstytucji pojęcie kontrasygnaty nie występuje, jednak z racji szerokiego stosowania tej praktyki, pojęcie to ma charakter powszechny.
Wiktionary
rzecz. kontrasygnowanie n.
czas. kontrasygnować ndk.
Wiktionary
w numizmatyce: znak wybijany na monetach w celu usankcjonowania ich obiegu lub nadania im nowej wartości nominalnej; kontramarka, kontrsygnatura
SJP.pl
[czytaj: kontr-asygnować] w prawie: dokonać, dokonywać kontrasygnaty, czyli złożyć, składać pod dokumentem drugi podpis, by dokument ten stał się prawomocny
SJP.pl
w żeglarstwie: lina zaczepiana do noku bomu i poprowadzona w przód w okolice dziobu, działająca w kierunku przeciwnym niż szot, która wspólnie z szotem utrzymuje bom w pewnym określonym położeniu
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kontratak
Wiktionary
rzecz. kontratak m.
Wiktionary
1. atak mający na celu odparcie nacierającego przeciwnika, wroga; contra, kontra, przeciwuderzenie;
2. w wojsku: przejście od walki obronnej do zaczepnej;
3. przenośnie: wystąpienie z oskarżeniem w odpowiedzi na zarzuty
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) odpowiedź atakowanego w dyskusji, sporcie, w wojskowości itp.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Drużyna naszych odpowiedziała kontratakiem.
(1.1) Do podjęcia kontrataku zniechęcił go wygląd profesora.
(1.1) Wojska sprzymierzonych przechodzą do kontrataku.
Wiktionary
rzecz. kontratakowanie n.
:: zdrobn. kontrataczek m.
czas. kontratakować ndk.
Wiktionary
(1.1) kontrnatarcie, przeciwnatarcie, kontrofensywa
Wiktionary
1. przeprowadzać kontratak, działaniem bronić się przed atakami przeciwnika;
2. w wojsku: przechodzić do kontrataku - walki zaczepnej;
3. przenośnie: występować z oskarżeniami w odpowiedzi na zarzuty
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odpowiadanie atakiem na atak
Wiktionary
rzecz. kontratak m.
czas. kontratakować ndk.
Wiktionary
śpiewak śpiewający kontratenorem; tenor altowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) muz. najwyższy głos męski wykorzystujący rejestr falsetowy;
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) osoba z takim głosem
Wiktionary
Kontratenor – śpiewak płci męskiej, który mimo przebytej mutacji głosu, dzięki odpowiedniej technice, jak i wrodzonym uwarunkowaniom, jest w stanie operować pełną skalą altu (kontratenor altowy), mezzosopranu (kontratenor mezzosopranowy) lub nawet sopranu (kontratenor sopranowy).
Wikipedia
(1.1) Piotr gra na fortepianie i śpiewa pięknym kontratenorem.
(2.1) Baron podziwiał przebojową arię kontratenora.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntraˈtɛ̃nɔr, AS: kõntratẽnor
Wiktionary
przym. kontratenorowy
Wiktionary
(1.1) falset, alt
(2.1) falsecista, alcista
Wiktionary
przymiotnik od: kontratenor
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący kontratenoru, przeznaczony na ten rodzaj głosu
Wiktionary
(1.1) kontratenor, tenor, tenorowy
Wiktionary
(1.1) falsetowy, altowy
Wiktionary
1. w filmoznawstwie: pozytywowa taśma filmowa otrzymana metodą kontratypowania za pośrednictwem kontrnegatywu (taśmy negatywowej otrzymanej w wyniku skopiowania taśmy pozytywowej);
2. w prawie: okoliczność wyłączająca bezprawność karną
SJP.pl
Kontratyp – okoliczność wyłączająca karną bezprawność czynu. Zaistnienie kontratypu powoduje, że zachowanie wypełniające znamiona czynu zabronionego nie jest przestępstwem. Innymi słowy – postępowanie, które w normalnych warunkach jest bezprawne, staje się prawnie dozwolone ze względu na zaistnienie określonych okoliczności wynikających z faktu wyłączenia przesłanek winy.
Wikipedia
w filmoznawstwie: wykonywać pozytywową taśmę filmową za pomocą kontrnegatywu - taśmy negatywowej otrzymanej w wyniku skopiowania taśmy pozytywowej
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z walką artylerii przeciw artylerii przeciwnika, dotyczący takiej walki
Wiktionary
chwyt stanowiący odpowiedź na wcześniejszy chwyt przeciwnika
SJP.pl
dowód podważający domniemanie autentyczności lub zgodności z prawdą innego dowodu; przeciwdowód
SJP.pl
1. taniec towarzyski z XVIII w.;
2. muzyka do tego tańca
SJP.pl
Kontredans – zbiorowy, figurowy taniec towarzyski pochodzenia angielskiego, popularny zwłaszcza we Francji od końca XVIII w. (w XIX w. przekształcił się w kadryla).
Wikipedia
przymiotnik od: kontredans
SJP.pl
nowa ekspertyza poddająca w wątpliwość wynik badania poprzedniej
SJP.pl
eksperyment stanowiący odpowiedź na wcześniejszy eksperyment
SJP.pl
emalia kładziona na rewersie emaliowanej plakietki metalowej w celu jej wzmocnienia
SJP.pl
dodatkowa naklejka na butelce, znajdująca się po przeciwnej stronie od głównej etykiety
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) naklejka umieszczona po drugiej stronie butelki w stosunku do etykiety;
Wiktionary
Kontretykieta – papierowa naklejka, najczęściej w kształcie prostokąta lub kwadratu, znajdująca się na opakowaniu po przeciwnej stronie niż etykieta. Najczęściej stosują ją browary w przemyśle piwowarskim, umieszczając na niej szczegółowe informacje o piwie, datę minimalnej trwałości, kod paskowy i inne informacje.
Wikipedia
(1.1) Na kontretykiecie znajdują się informacje, z jakich odmian wino powstało.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntrɛtɨˈcɛta, AS: kõntretyḱeta
Wiktionary
(1.1) pot. kontra
Wiktionary
instrument dęty drewniany o podwójnym stroiku, basowa odmiana fagotu charakteryzująca się najniższą skalą w grupie instrumentów dętych drewnianych; kontrafagot (częściej)
SJP.pl
odnoszący się do zdarzeń potencjalnych lub nierzeczywistych
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) filoz. taki, który odnosi się do zdarzeń potencjalnych lub nierzeczywistych
Wiktionary
(1.1) W przypadku intensji sekundarnych wartość logiczną lub odniesienie sądu / pojęcia ustalamy przyjmując nasz aktualny świat jako kontekst wypowiedzenia oraz dany świat kontrfaktyczny jako okoliczności wartościowania.
Wiktionary
rzecz. kontrfaktualizm m., fakt m., faktoid m., fakcik m., faktyczność ż., faktualność ż., kontrfaktualność ż., kontrafakt m.
czas. faktualizować ndk.
przym. faktyczny, faktualny, kontrfaktualny, faktoidowy
przysł. kontrfaktycznie, faktycznie, faktualnie, de facto
wykrz. faktycznie, fakt
partyk. fakt
Wiktionary
(1.1) kontrfaktualny, nierzeczywisty
Wiktionary
w żeglarstwie: lina mocowana do rogu fałowego żagla biegnąca w dół, służąca do ściągania żagla na pokład; kontrafał
SJP.pl
w szachach: gambit czarnych figur w odpowiedzi na uprzednie poświęcenie ze strony białych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) szach. otwarcie szachowe, w którym czarne poświęcają jedną lub kilka bierek, w zamian za uzyskanie lepszej pozycji;
Wiktionary
Kontrgambit – określenie debiutu, w którym stroną ofiarującą materiał jest zawodnik grający czarnymi bierkami. Do XIX w. nazwę kontrgambit używano w odniesieniu do otwarcia, w którym jedna ze stron na kontynuację gambitową odpowiadała w taki sam sposób. Poniżej podano przykłady kontrgambitów.
Wikipedia
(1.1) Jedną możliwych odpowiedzi czarnych na gambit jest zagranie kontrgambitu.
Wiktionary
przym. kontrgambitowy
Wiktionary
inicjatywa będąca odpowiedzią na wcześniejszą inicjatywę
SJP.pl
kandydat strony przeciwnej; przeciwkandydat
SJP.pl
organizacja działająca podobnie do Kościoła, lecz różniąca się światopoglądem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) organizacja działająca podobnie do Kościoła, lecz różniąca się światopoglądem
Wiktionary
(1.1) Ja także coraz bardziej jestem zdegustowany polskim Kościołem katolickim, czuje się porzucony, mógłby zapisać się do kontrkościoła jako kontrowieczka, wszak potrafię beczeć.
Wiktionary
antykultura;
1. grupa społeczna odrzucająca normy i zachowania kultury oficjalnej, propagująca nowe wartości;
2. kultura tej grupy społecznej
SJP.pl
Kontrkultura (z łac. contra „przeciw” + kultura) – określa względnie spójną grupę społeczną, która wyraża sprzeciw zarówno wobec zastanej kultury, jak i wobec tworzenia nowej.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co kontrkulturowe
Wiktionary
rzecz. kontrkultura ż.
przym. kontrkulturowy
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) właściwy kontrkulturze, odrzucający wartości, normy i wzory zachowania kultury oficjalnej
Wiktionary
rzecz. kontrkultura ż., kontrkulturowość ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) polit. manifestacja będąca formą przeciwstawienia się innej manifestacji
Wiktionary
rzecz. manifa ż.
Wiktionary
osoba biorąca udział w manifestacji stanowiącej reakcję na inną manifestację
SJP.pl
kontramarsz;
1. sposób prowadzenia walki przez piechotę zachodnioeuropejską w XVI-XVII w., polegający na tym, że poszczególne szeregi żołnierzy kompanii strzelały kolejno do nieprzyjaciela i wycofywały się na tył kolumny;
2. marsz odbywający się w kierunku przeciwnym do dotychczasowego, w celu dostosowania ugrupowania własnych wojsk do nowej sytuacji
SJP.pl
Kontrmarsz – pojęcie z dziedziny wojskowości, oznaczające taktykę salwowego prowadzenia ognia kolejnymi szeregami lub sposób przemieszczania się pododdziałów w celu przegrupowania.
Wikipedia
miesięcznica, której celem jest krytyka innej miesięcznicy
SJP.pl
mina podziemna stosowana w obronie w celu zniszczenia min nieprzyjaciela; przeciwmina
SJP.pl
Chodnik przeciwminowy, chodnik kontrminowy – chodnik (podziemny korytarz) wykonywany przez obrońców w kierunku oblegającego ich przeciwnika w celu wykrycia i zniszczenia chodników minowych wykonywanych przez oblegających.
System chodników przeciwminowych składał się z chodnika wejściowego, często będącego galerią przeciwstokową, chodników głównych, odchodzących od niej promieniście w kierunku przedpola i chodników bocznych, w których umieszczano posterunki nasłuchowe bądź kontrminy.
Wikipedia
przekopiowywanie negatywu wyjściowego przez fazę pozytywu, w celu otrzymania negatywu wtórnego
SJP.pl
przymiotnik od: kontrnegatyw
SJP.pl
kontratak, przeciwnatarcie;
1. natarcie wojsk, do którego przechodzi się bezpośrednio po odparciu ataku nieprzyjaciela;
2. odpowiedź na czyjś atak, mająca na celu przejęcie inicjatywy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wojsk. natarcie wojsk, które następuje bezpośrednio po odparciu ofensywy wroga
Wiktionary
Kontrofensywa (franc. contre-offensive) – działanie taktyczne podejmowane przez broniące się wojska, mające na celu odparcie przeciwnika, który włamał się w głąb obrony, przejęcie inicjatywy w określonym rejonie prowadzenia walki i ostateczne rozbicie go i opanowanie określonych obiektów pod względem strategicznym.
Wikipedia
przym. kontrofensywny
Wiktionary
(1.1) kontratak, kontrnatarcie
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) związany z kontrofesywą
Wiktionary
rzecz. kontrofensywa ż.
Wiktionary
1. porównywanie stanu rzeczywistego z przyjętymi normami, wzorcami, wartościami, ze stanem pożądanym i ustalenie ewentualnych odchyleń; przegląd, inspekcja, rewizja;
2. nadzór nad kimś lub nad czymś, pilnowanie kogoś lub czegoś; nadzór, opieka, władza;
3. potocznie: instytucja lub osoba zajmująca się sprawdzaniem czegoś lub sprawująca nad czymś nadzór
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) sprawdzenie, czy coś spełnia określone warunki i wymogi
(1.2) pot. nadzór nad kimś lub nad czymś
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) W końcowej fazie produkcji dokonuje się kontroli za pomocą specjalnych mierników.
(1.2) Inspektor nadzoru budowlanego sprawuje kontrolę nad działalnością starosty wynikającą ze stosowania przepisów prawa budowlanego.
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈtrɔla, AS: kõntrola
Wiktionary
rzecz. kontroler m., kontrolerka ż., kontrolka ż., kontrolowanie n., skontrolowanie n.
czas. kontrolować ndk., skontrolować dk.
przym. kontrolny, kontrolowany, kontrolerski
Wiktionary
(1.1) inspekcja, oględziny, przegląd
(1.2) dozór, kuratela, nadzór, ochrona, opieka
Wiktionary
1. osoba upoważniona do kontrolowania działalności instytucji, przedsiębiorstw; urzędnik przeprowadzający kontrolę;
2. osoba sprawdzająca bilety, np. w pociągu lub autobusie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba kontrolująca, sprawdzająca coś
(1.2) osoba kierująca ruchem wielu obiektów
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) techn. urządzenie kontrolujące pracę maszyn
(2.2) inform. program sterujący
(2.3) inform. gamepad
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Andrzej jest kontrolerem w autobusach miejskich.
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈtrɔlɛr, AS: kõntroler
Wiktionary
rzecz. kontrola ż., kontrolka ż., kontrolowanie n., skontrolowanie n.
:: fż. kontrolerka ż.
czas. kontrolować ndk., skontrolować dk.
przym. kontrolerski, kontrolny
Wiktionary
(1.1) rewident, rewizor, lustrator, inspektor, wizytator, cenzor, korektor; potocznie o kontrolerze w komunikacji kanar
(2.2) sterownik
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) fż. od: kontroler
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntrɔˈlɛrka, AS: kõntrolerka
Wiktionary
zob. kontroler.
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kontrolerem, dotyczący kontrolera, tego, kto wykonuje kontrole
Wiktionary
rzecz. kontroler mos., kontrolerka ż., kontrola ż., kontrolka ż., kontrolowanie n., skontrolowanie n.
czas. kontrolować ndk., skontrolować dk.
przym. kontrolny
Wiktionary
igrzyska olimpijskie zorganizowane przez kraje bojkotujące igrzyska oficjalne
SJP.pl
w ekonomii: metoda kierowania przedsiębiorstwem, polegająca na tworzeniu i aktualizowaniu systemu planowania, konstruowaniu wskaźników i mierników oceny finansowej firmy oraz przygotowywaniu informacji bieżących i strategicznych w celu podjęcia najbardziej odpowiednich decyzji w przedsiębiorstwie; controlling
SJP.pl
Controlling – system sterowania przedsiębiorstwem zorientowanym na wynik, łączący w sobie jednocześnie zadania planowania – poprzez ustalenie celów przedsiębiorstwa, kontroli – porównaniem stanu faktycznego z zamierzeniami i kierowania – przeprowadzanie działań korygujących. Celem działania controllingu jest przygotowanie dla kadry kierowniczej informacji, metod i instrumentów umożliwiających podejmowanie skutecznych decyzji planistycznych i realizacyjnych na różnych poziomach zarządzania, a także koordynację oraz kontrolę przebiegu wszystkich procesów przedsiębiorstwa.
Wikipedia
1. notatnik do zapisków przydatnych podczas kontroli; notes, brulion;
2. lampka sygnalizacyjna umożliwiająca kontrolę pracy danego urządzenia; dioda, lampka kontrolna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) notatnik do prowadzenia zapisków podczas kontroli
(1.2) lampka sygnalizacyjna, która umożliwia kontrolę pracy jakiegoś urządzenia
Wiktionary
Widżet – podstawowy element graficznego interfejsu użytkownika (na przykład okno, pole edycji, suwak, przycisk). Termin ten jest szczególnie popularny wśród użytkowników systemów operacyjnych z rodziny UNIX, natomiast użytkownicy systemów MS Windows używają w tym kontekście terminu kontrolka lub element kontrolny. W produktach firmy Microsoft (Visual Studio, .NET, Office itp.) używana jest nazwa formant. W pewnych kontekstach synonimem widżetu jest okno.
Wikipedia
(1.2) Czerwona kontrolka ciśnienia oleju powinna zgasnąć po uruchomieniu silnika samochodu.
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈtrɔlka, AS: kõntrolka
Wiktionary
rzecz. kontrola ż., kontroler mos., kontrolerka ż., kontrolerskość ż., kontroling mrz., kontrolowanie n., przekontrolowanie n., przekontrolowywanie n., skontrolowanie n.
czas. kontrolować ndk., przekontrolować dk., przekontrolowywać ndk., skontrolować dk.
przym. kontrolny, pokontrolny, kontrolerski
przysł. kontrolnie, pokontrolnie
Wiktionary
związany z kontrolą, wykorzystywany podczas kontroli, umożliwiający kontrolę, przeprowadzający kontrolę, np. zegar kontrolny, kontrolny spis towarów
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kontrolą lub kontrolowaniem
Wiktionary
(1.1) Cały wczorajszy wieczór na każdym kanale w telewizji ukazywał się ekran kontrolny obrazu.
(1.1) Aby uniknąć niebezpieczeństwa, przed rozłożeniem broni oddał strzał kontrolny.
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈtrɔlnɨ, AS: kõntrolny
Wiktionary
rzecz. kontrola ż., kontroler m., kontrolerka ż., kontrolka ż., kontrolowanie n., skontrolowanie n.
czas. kontrolować ndk., skontrolować dk.
ims. kontrolujący
przym. kontrolerski
Wiktionary
(1.1) testowy, sprawdzający
Wiktionary
1. przeprowadzać kontrolę, sprawdzać; nadzorować, inspekcjonować;
2. panować nad kimś lub nad czymś; rządzić, decydować;
3. dominować w jakiejś dziedzinie;
4. kontrolować się - panować nad sobą
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) sprawdzać, czy coś działa tak, jak powinno, czy jest takie, jak powinno być
(1.2) sprawiać, że coś przebiega tak, jak chcemy
(1.3) rządzić czymś, mieć nad czymś władzę
Wiktionary
(1.2) Żeglugę morską kontrolowały niemal w całości wielkie spółki okrętowe.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntrɔˈlɔvat͡ɕ, AS: kõntrolovać
Wiktionary
rzecz. kontrola ż., kontrolka ż., kontroler m., kontrolerka ż., kontrolowanie n., skontrolowanie n.
czas. skontrolować dk.
przym. kontrolny, kontrolerski
przysł. kontrolnie
Wiktionary
(1.1) sprawdzać, weryfikować, nadzorować, monitorować
(1.2) panować
(1.3) panować, dominować, władać
Wiktionary
dający się kontrolować
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) sprawowanie kontroli, wykonywanie czynności kontrolnych
Wiktionary
Kontrolowanie – w wąskim rozumieniu oznacza sprawdzanie zgodności z ustalonym standardem (np. kontrolowanie poziomu wody w rzece), w szerokim oznacza także sprawdzanie zgodności ze standardem i czynny nadzór nad jego przestrzeganiem (np. kontrolowanie pojazdu, utrzymywanie kontroli nad klasą w szkole itp.). W obu przypadkach punktem wyjścia jest określenie stanu pożądanego – wyznaczenie normy.
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃ntrɔlɔˈvãɲɛ, AS: kõntrolovãńe
Wiktionary
rzecz. skontrolowanie n., kontrola ż., kontrolka ż., kontroler m., kontrolerka ż.
czas. kontrolować ndk., skontrolować dk.
przym. kontrolny, kontrolerski
przysł. kontrolnie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) wyraz o dwóch przeciwstawnych znaczeniach
Wiktionary
(1.1) Przykładem kontronimu w polszczyźnie jest słowo "morowy", które oznacza jednocześnie "śmiercionośny" (morowe powietrze) oraz potocznie "fajny".
Wiktionary
(1.1) autoantonim
Wiktionary
orędzie mające na celu zagłuszenie innego orędzia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zarzut stawiany osobie w odpowiedzi na inny, postawiony przez nią komuś zarzut
Wiktionary
(1.1) To był czarny obraz prywatyzacji: rozbabrany pakt o przedsiębiorstwie państwowym, regularne doniesienia prasy o wyimaginowanych lub faktycznych skandalach prywatyzacyjnych, oskarżenia i kontroskarżenia, podejrzliwość wobec inwestorów zarówno krajowych, jak i zagranicznych.
Wiktionary
1. być przeciw komuś lub czemuś; oponować, sprzeciwiać się;
2. w brydżu: zobowiązywać się do niedopuszczenia licytującego przeciwnika do wygranej;
3. w boksie: zadawać kontry, odpowiadać ciosami na ciosy przeciwnika, powstrzymywać ciosem atak przeciwnika
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kontrować.
Wiktionary
rzecz. kontra ż.
czas. kontrować ndk., skontrować dk.
przym. kontrowy
przyim. kontra
Wiktionary
dawniej: osoba biegła w polemice, zwłaszcza w sporach na tle wyznaniowym i religijnym
SJP.pl
(zwykle w liczbie mnogiej) różnica zdań, rozbieżność poglądów; spór, polemika, konflikt
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) niejednoznaczność opinii w jakiejś sprawie, wywołująca dyskusje, sprzeczki
Wiktionary
rzecz. kontrowersyja ż., kontrowersyjność ż.
przym. kontrowersyjny
przysł. kontrowersyjnie
Wiktionary
ogół cech kontrowersyjnych - wywołujących spory, niepozwalających na jednoznaczną ocenę; niejednoznaczność, dyskusyjność, sprzeczność, problematyczność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kontrowersyjne; cecha tych, którzy są kontrowersyjni
Wiktionary
przym. kontrowersyjny
przysł. kontrowersyjnie
rzecz. kontrowersja ż.
Wiktionary
wywołujący spory, niepozwalający na jednoznaczną ocenę; problematyczny, dyskusyjny, sporny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) wzbudzający kontrowersje, prowokujący spory i dyskusje
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntrɔvɛrˈsɨjnɨ, AS: kõntroversyi ̯ny
Wiktionary
rzecz. kontrowersja ż., kontrowersyjność ż.
przysł. kontrowersyjnie
Wiktionary
dawniej: para wpuszczana do cylindra parowego z odwrotnej strony tłoka w celu zahamowania jego ruchu; przeciwpara
SJP.pl
przeciwnik, rywal
SJP.pl
rywalka, konkurentka, przeciwniczka
SJP.pl
pochód będący wyrazem sprzeciwu wobec innego pochodu
SJP.pl
pozew wzajemny
SJP.pl
sposób dodatkowej kontroli wyników głosowania jawnego w przypadku, gdy wyniki są niezbyt wyraziste
SJP.pl
utrudniający osiągnięcie zamierzonych efektów; kontraproduktywny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zob. przeciwskuteczny.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) projekt stanowiący alternatywę, konkurencję dla danego innego projektu
Wiktionary
IPA: kɔ̃ntr̥ˈprɔjɛkt, AS: kõntr̦proi ̯ekt
Wiktionary
w sporcie: protest składany w przypadku zaakceptowania przez jury protestu innego zawodnika, innej federacji itp.
SJP.pl
w matematyce: przykład obalający daną hipotezę, przeczący twierdzeniu; przeciwprzykład
SJP.pl
Kontrprzykład – zdanie falsyfikujące, z którego wynika negacja pewnego zdania ogólnego – zawierającego kwantyfikator ogólny („dla każdego”, „dla dowolnego”). Kontrprzykład jest koniunkcją dwóch zdań elementarnych (tzn. takich, że jest to zdanie atomowe lub negacja zdania atomowego).
Jeżeli uda nam się znaleźć kontrprzykład to wyrażenie nie jest tautologią, ponieważ istnieje takie podstawienie wartości logicznych za konkretne zmienne w wyrażeniu, dla którego schemat jest fałszywy.
Wikipedia
prąd powstały w kościele katolickim wobec zagrożenia reformacją
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. rel. ruch w Kościele katolickim w XVI i XVII w., skierowany przeciw reformacji i wyznaniom protestanckim, mający na celu także przeprowadzenie odnowy wewnętrznej w Kościele;
Wiktionary
Kontrreformacja – ruch w Kościele katolickim zapoczątkowany soborem trydenckim, a zakończony wraz z wojną trzydziestoletnią, zmierzający do uzdrowienia stosunków w Kościele, będący odpowiedzią na reformację. Celem kontrreformacji była rekatolicyzacja podejmowana z zamiarem ponownego wprowadzania katolicyzmu wśród społeczności innowierczej na terenach, gdzie wcześniej przeważał katolicyzm.
Wikipedia
(1.1) Inkwizycja powstała w Kościele katolickim w wyniku kontrreformacji.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntr̥rɛfɔrˈmat͡sʲja, AS: kõntr̦reformacʹi ̯a
Wiktionary
przym. kontrreformacyjny
Wiktionary
związany z kontrreformacją (prądem w Kościele katolickim); przeciwreformacyjny
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) hist. kośc. związany z kontrreformacją, dotyczący kontrreformacji
Wiktionary
rzecz. kontrreformacja ż.
Wiktionary
1. duchowny będący członkiem kontrreformacji;
2. osoba działająca w celu odwrócenia skutków reform
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) polit. hist. działania stanowiące reakcję w stosunku do rewolucji;
Wiktionary
Kontrrewolucja – określenie działań stanowiących reakcję w stosunku do rewolucji. Pierwszy raz użyte podczas rewolucji francuskiej, rozpowszechnione także podczas rewolucji w Rosji.
Najczęściej kontrrewolucja jest utożsamiana z prawicą oraz ruchami konserwatywnymi czy też monarchistycznymi, często określanymi przez samych rewolucjonistów i ich zwolenników jako reakcja. Często jednak odnoszony jest do wszystkich grup wrogich, (bądź też uznanych za wrogie) danej rewolucji, starających się ją zwalczyć - przykładem może być tu określanie jako kontrrewolucyjnego Rządu Białych, który był rządem stworzonym przez rewolucję lutową, reprezentującym w sporej części socjalistów i demokratów. Jako kontrrewolucyjne określano też m.in. powstanie w Kronsztadzie, którego głównymi postulatami była realizacji postulatów rewolucji lutowej.
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃ntr̥rɛvɔˈlut͡sʲja, AS: kõntr̦revolucʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kontrrewolucjonista m., kontrrewolucjonistka ż., kontrrewolucyjność ż.
przym. kontrrewolucyjny
przysł. kontrrewolucyjnie
Wiktionary
związany z kontrrewolucją
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) polit. związany z kontrrewolucją, dotyczący kontrrewolucji
Wiktionary
rzecz. kontrrewolucja ż., kontrrewolucjonista mos.
Wiktionary
(1.1) antyrewolucyjny, reakcyjny
Wiktionary
sankcja będąca odpowiedzią na sankcję przeciwnej strony
SJP.pl
działanie wbrew czyjejś sugestii
SJP.pl
charakterystyczny dla działania wbrew czyjejś sugestii; przekorny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) urz. świadczenie spełniane w odpowiedzi na świadczenie drugiej strony w ramach umowy
Wiktionary
(1.1) W umowie sprzedaży kontrświadczeniem jest zapłata ceny przez nabywcę w zamian za przeniesienie własności rzeczy przez sprzedawcę.
Wiktionary
w numizmatyce: znak wybijany na monetach w celu usankcjonowania ich obiegu lub nadania im nowej wartości nominalnej; kontramarka, kontrasygnatura
SJP.pl
tylna sztaba statku, stanowiąca wraz z kilem i sztabą podstawę wiązania całego kadłuba
SJP.pl
Wikipedia
rodzaj okrętu; niszczyciel
SJP.pl
Wikipedia
wykonywanie pozytywowej taśmy filmowej za pomocą kontrnegatywu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kontrtypować.
Wiktionary
czas. kontrtypować
Wiktionary
wyludnianie się miasta
SJP.pl
Kontrurbanizacja – proces reorganizacji terenów miejskich zamieszkanych przez człowieka, polegający na zmniejszeniu się zagęszczenia przebywającej na tych terenach ludności oraz zmianie charakteru poszczególnych fragmentów miast na tereny typowo mieszkalne lub jednolicie przemysłowe. Proces ten występuje również w ścisłych centrach miast, z których mieszkańcy przenoszą się do dzielnic peryferyjnych, czego efektem jest zmiana charakteru centrum miasta na typowo handlowo-administracyjno-usługowe, ale pozbawione stałych mieszkańców.
Wikipedia
w działaniach oblężniczych: wewnętrzna linia umocnień, skierowana przeciwko obleganemu obiektowi
SJP.pl
Kontrwalacja (linia kontrwalacyjna, od łac. contrvallatio – przeciwobwałowanie) – w działaniach oblężniczych wewnętrzna linia umocnień w postaci wału ziemnego otaczająca obleganą twierdzę bądź miasto. Jej głównym celem było chronienie wojsk oblegających przed wypadami obrońców twierdzy.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) instytucja państwowa zajmująca się bezpieczeństwem państwa poprzez uniemożliwianie działalności szpiegom obcych państw;
Wiktionary
Kontrwywiad – neutralizowanie działań obcych służb wywiadowczych, wykorzystywanie ich do własnych celów (np. penetracja), jak też przeciwdziałanie szpiegostwu w ogólności. Ujmuje się tu również działania mające na celu ochronę i obronę przed dywersją i sabotażem, ochronę tajemnicy państwowej, wojskowej i gospodarczej.
Wikipedia
(1.1) Niemiecki szpieg wpadł w ręce brytyjskiego kontrwywiadu i przekazywał fałszywe informacje o rozmieszczeniu wojsk.
Wiktionary
IPA: kɔ̃ndr‿vɨˈvʲjat, AS: kõndr‿vyvʹi ̯at
Wiktionary
rzecz. kontrwywiadowca mos.
przym. kontrwywiadowczy
Wiktionary
(1.1) przest. defensywa
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kontrwywiadem, dotyczący kontrwywiadu
Wiktionary
rzecz. kontrwywiad mrz.
Wiktionary
1. danina pieniężna narzucona w traktacie pokojowym państwu pokonanemu przez państwo zwycięskie;
2. dawniej w czasie wojny: przymusowe świadczenie w pieniądzach lub żywności pobierane przez wojsko;
3. dawniej: opłata nakładana przez władcę na kraj przez niego podbity; haracz, trybut, podatek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) danina, podatek nakładany na pokonane w wojnie państwo albo okupowane terytorium
(1.2) hist. opłata płacona za odstąpienie przez napastników od oblężenia albo zaniechania ataku
(1.3) środ. treść dodawana przez użytkownika do bazy tworzonej na stronie internetowej
Wiktionary
Kontrybucja (łac. contributio ‘zbieranie; rozdzielanie; składka’ od contribuere ‘zbierać; przyczyniać się’ com ‘współ’ tribuere ‘(roz)dawać; udzielać; łożyć’ z tribus ‘okrąg, jednostka podziału terytorialnego ludności starożytnego Rzymu’) – danina, składka, jednorazowy podatek wojenny bądź odszkodowanie wojenne, zwrot kosztów wojennych.
Wikipedia
(1.3) Weryfikator może odrzucić kontrybucję, jeśli użytkownik nie poda źródła.
Wiktionary
rzecz. kontrybutor m., kontra ż.
czas. kontrybuować
przym. kontrybucyjny
przyim. kontra
Wiktionary
(1.3) pot. kontra
Wiktionary
związany z kontrybucją
SJP.pl
dawniej:
1. przyczyniać się do czegoś;
2. płacić kontrybucję, podatki
SJP.pl
1. osoba lub podmiot płacący kontrybucję, czyli daninę pieniężną
2. osoba wnosząca swój wkład do czegoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ktoś, kto płaci kontrybucjęfakt.
(1.2) osoba wnosząca wkład
Wiktionary
rzecz. kontrybucja ż.
Wiktionary
1. płatniczka kontrybucji;
2. współpracownica mająca swój wkład
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. stop miedzi z cyną
(1.2) daw. cyna
Wiktionary
(1.2) spiauter
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
listwa drewniana będąca częścią więźby dachowej
SJP.pl
Łata (z niem. Latte listwa) – drewniana listwa używana w budownictwie.
Długa listwa drewniana o przekroju kwadratowym lub prostokątnym używana w konstrukcjach drewnianych, na przykład w więźbie dachowej do ułożenia pokrycia dachowego. Jest układana poziomo. Przy deskowaniu pełnym stosuje się niekiedy kontrłaty, ustawiane prostopadle do łat. W dawnym budownictwie drewnianym używano żerdzie.
Wikipedia
stół oddzielający kupującego od sprzedawcy; lada
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) blat oddzielający sprzedawcę, szatniarza itp. od klienta;
(1.2) muz. stół gry w organach piszczałkowych
Wiktionary
Kontuar – mebel, lada oddzielająca sprzedawcę (w sklepie) lub barmana (w barach) od klientów. Kontuar posiada kształt dużego stołu, często z szufladami lub podręcznymi półkami. Służy do podawania towarów.
Wikipedia
(1.1) W tej pizzerii w Gdyni, za kontuarem stoi od lat ta sama wredna baba.
(1.2) Kontuar jest głównym miejscem pracy organisty.
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈtuwar, AS: kõntuu̯ar
Wiktionary
(1.1) lada, bar
Wiktionary
niestawienie się oskarżonego na rozprawę sądową
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. praw. niepojawienie się oskarżonego na rozprawie, co powoduje zaoczne wydanie wyroku
(1.2) daw. praw. wyrok wydany zaocznie
(1.3) daw. kwarantanna (przymusowe odosobnienie osób, zwierząt i rzeczy przybyłych z miejsc objętych epidemią)
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntũˈmat͡sʲja, AS: kõntũmacʹi ̯a
Wiktionary
przym. kontumacyjny
Wiktionary
związany z kontumacją
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) daw. przym. od kontumacja
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntũmaˈt͡sɨjnɨ, AS: kõntũmacyi ̯ny
Wiktionary
rzecz. kontumacja
Wiktionary
1. zarys kształtów jakiejś postaci lub przedmiotu, odcinający się od tła; kontury;
2. linia obwodząca kształt czegoś; obrys
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) linia, zarys kształtu
(1.2) geogr. mapa z zaznaczonymi tylko liniami lądów, głównych rzek, gór itp.
(1.3) szt. linia obwodząca dany motyw na malowidle lub rysunku, odgraniczająca płaszczyzny od siebie
Wiktionary
Kontur – regularna, dodatnio zorientowana krzywa Jordana.W geografii i kartografii określa się tą nazwą granicę zasięgu (linia wyznaczająca zasięg terytorialny) danego państwa (g. polityczna) obiektu lub powierzchni (g. administracyjna) jednostki administracyjnej, np. granica województwa, powiatu, gminy, miasta wydzielonego lub rezerwatu, lasu, łąki, ogrodzenia itp., wewnątrz którego na mapie rozmieszcza się znaki lub barwę.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) zarys, sylweta, obrys, sylwetka, szkic, schemat, profil
(1.3) obrys, obrysowanie
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. konturówka ż., konturóweczka ż., konturowość ż.
czas. konturować ndk.
przym. konturowy
przysł. konturowo
frazeologia.
etymologia.
etym|franc|contour.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) contour, outline
* bułgarski: (1.1) контур m., контура ż., очертание n.
* chorwacki: (1.1) obris m.
* czeski: (1.1) kontura, obrys
* duński: (1.1) kontur w.
* esperanto: (1.1) konturo
* francuski: (1.1) contour m.
* hiszpański: (1.1) contorno m., perímetro m.
* interlingua: (1.1) contorno
* kaszubski: (1.1) kòntur m., òbcéch m., òbrët m.
* kataloński: (1.1) contorn m.
* łotewski: (1.1) kontūra ż.
* niemiecki: (1.1) Kontur ż., Umriss m.
* portugalski: (1.1) contorno m.
* rosyjski: (1.1) абрис m.
* serbski: (1.1) контура ż.
* szwedzki: (1.1) kontur w.
* ukraiński: (1.1) контур m.
* węgierski: (1.1) kontúr; (1.3) kontúr
* włoski: (1.1) contorno m.
źródła.
== kontur (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) kontur
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃ntur, AS: kõntur
Wiktionary
rzecz. konturówka ż., konturóweczka ż., konturowość ż.
czas. konturować ndk.
przym. konturowy
przysł. konturowo
Wiktionary
(1.1) zarys, sylweta, obrys, sylwetka, szkic, schemat, profil
(1.3) obrys, obrysowanie
Wiktionary
obrysowywać kształt czegoś; robić kontury
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) szt. kreślić kontury
Wiktionary
rzecz. kontur m., konturówka ż., konturóweczka ż., konturowość ż., konturowanie n.
przym. konturowy
przysł. konturowo
Wiktionary
zdrobnienie od: konturówka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: konturówka
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nturuˈvɛt͡ʃka, AS: kõnturuvečka
Wiktionary
rzecz. kontur m., konturowość ż.
:: zgrub. konturówka ż.
czas. konturować
przym. konturowy
przysł. konturowo
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kosmet. kosmetyk w formie ołówka, sztyftu lub pędzelka, służący do obrysowania oczu lub ust;
(1.2) pot. mapa konturowa
(1.3) pot. odblaskowe oznakowanie konturowe samochodów
(1.4) szt. grubo nakładana farba do rysowania konturów, np. reliefów imitujących witraże
Wiktionary
Konturówka – potoczna nazwa kosmetyku służącego do obrysowywania oczu lub ust.
Wikipedia
(1.1) Błyszczyk czy szminka to dla wielu kobiet obowiązkowy kosmetyk, ale już z konturówką bywa różnie.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntuˈrufka, AS: kõnturufka
Wiktionary
rzecz. kontur m., konturowość ż.
:: zdrobn. konturóweczka ż.
czas. konturować
przym. konturowy
przysł. konturowo
Wiktionary
przymiotnik od: kontur
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) oparty na konturach
Wiktionary
(1.1) Praktycznym uzupełnieniem bogatego zasobu kartograficznych pomocy do nauczania geografii są mapy konturowe i indukcyjne.
Wiktionary
rzecz. kontur m., konturówka ż., konturóweczka ż., konturowość ż.
czas. konturować
przysł. konturowo
Wiktionary
zarys kształtów jakiejś postaci lub przedmiotu, odcinający się od tła; kontur
SJP.pl
zdrobnienie od: kontusz (wierzchni strój męski noszony w dawnej Polsce)
SJP.pl
w dawnej Polsce: strój męski, wkładany na żupan, suknia sięgająca poniżej kolan, z rozciętymi rękawami (wylotami) zarzuconymi zwykle na plecach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) męski strój staropolski wkładany na żupan, rodzaj długiej sukni z tzw. wylotami (rozciętymi rękawami), spinanymi na ogół na plecyecach
Wiktionary
Kontusz (węg. köntös – suknia z tur. kontos; rum. contas; bułg. kontos) – szata wierzchnia, rodzaj płaszcza lub kamizelki, z typowymi tzw. wylotami, czyli rozciętymi od pachy do łokci rękawami, które albo luźno zwisały, albo, odrzucone do tyłu, odsłaniały żupan. Element polskiego stroju narodowego.
Wikipedia
rzecz. kontuszowiec m., kontuszówka ż.
przym. kontuszowy
Wiktionary
dawniej: szlachcic tradycjonalista, szlachcic o poglądach sarmackich
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. mężczyzna noszący kontusz
(1.2) daw. szlachcic hołdujący starym obyczajom i poglądom
Wiktionary
rzecz. kontusz m.
Wiktionary
(1.2) sarmata
Wiktionary
dawniej: gatunek brunatnej wódki sporządzanej na bazie nasion przypraw z dodatkiem miodu
SJP.pl
związany z kontuszem - wierzchnim okryciem męskim noszonym w dawnej Polsce (np. pas kontuszowy, szlachta kontuszowa)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kontuszem, dotyczący kontusza
Wiktionary
rzecz. kontusz m.
Wiktionary
potłuczenie ciała lub narządów wewnętrznych w wyniku tępego urazu; stłuczenie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. sport. uraz jakiejś części ciała powodujący jej częściową lub pełną niesprawność
Wiktionary
Stłuczenie, kontuzja (łac. contusio) – jest to zamknięte uszkodzenie wewnętrznej struktury tkanki powstałe w wyniku urazu mechanicznego polegające na zgnieceniu komórek, rozerwaniu włókien substancji międzykomórkowej, uszkodzeniu naczyń i nerwów. Stłuczona tkanka jest niezdolna do pełnienia swojej funkcji. Objawy zależą od funkcji uszkodzonej tkanki.
Wikipedia
(1.1) Najlepszy zawodnik naszej drużyny uległ wczoraj poważnej kontuzji.
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈtuzʲja, AS: kõntuzʹi ̯a
Wiktionary
czas. kontuzjować
ims. kontuzjowany
Wiktionary
(1.1) uraz
Wiktionary
często powodujący kontuzje
SJP.pl
w sporcie: spowodować, powodować czyjąś kontuzję
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) sport. spowodować czyjąś kontuzję
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntuˈzʲjɔvat͡ɕ, AS: kõntuzʹi ̯ovać
Wiktionary
rzecz. kontuzja ż., kontuzjowanie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kontuzjować.
Wiktionary
czas. kontuzjować ndk.
Wiktionary
w sporcie: spowodować, powodować czyjąś kontuzję
SJP.pl
świątynia pogańska u dawnych Prusów, Słowian i Litwinów; gontyna, kącina
SJP.pl
Chram (także kącina, kupiszta; neologizmy: kontyna, gontyna) – typ budowli sakralnej w religii Słowian. Miejsce spotkań, modlitw, nabożeństw i wróżb, którego rolę pierwotnie pełniły poświęcone kultowi drzew oraz sił przyrody gaje – słowiańskie odpowiedniki świętych gajów w innych kulturach.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kontynent
Wiktionary
(1.1) To nie kontynent, lecz tylko mały kontynencik.
Wiktionary
rzecz. kontynent m.
Wiktionary
1. wielki obszar lądu otoczony morzem i oceanem, np. kontynent europejski, amerykański, azjatycki;
2. książkowo: duży obszar ziemi niebędący wyspą; stały ląd;
3. książkowo: masyw lądowy Europy (bez Anglii);
4. czarny kontynent - Afryka;
5. stary kontynent - Europa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geogr. wielki obszar lądu otoczony morzem lub oceanem, mający więcej niż 5 000 000 kilometrów kwadratowych;
Wiktionary
Kontynent (łac. continens – łączny) – w geografii fizycznej: olbrzymi pod względem powierzchni (rzędu kilku mln km²) obszar lądu, otoczony (oblany) ze wszystkich stron morzami i oceanami, a z innymi kontynentami połączony co najwyżej wąskimi przesmykami (Ameryka Północna i Ameryka Południowa, Eurazja i Afryka). W geotektonice i geomorfologii, kontynent określa się jako lądową część cokołu (bloku) kontynentalnego (do którego należy szelf kontynentalny z morzami szelfowymi), kontynent obejmuje więc także przybrzeżne wyspy, znajdujące się na tym samym cokole kontynentalnym.
Wikipedia
(1.1) Na świecie można wyróżnić sześć kontynentów.
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈtɨ̃nɛ̃nt, AS: kõntỹnẽnt
Wiktionary
rzecz. kontynentalizm m., mikrokontynent m., superkontynent m., subkontynent m., prakontynent m., kontynencik mrz., kontynentalność ż.
przym. kontynentalny, interkontynentalny
Wiktionary
Klimat kontynentalny – jeden z podstawowych typów klimatu występujący w różnych strefach klimatycznych. Kształtuje się w głębi lądu i powstaje w wyniku dominującego wpływu rozległego lądu na atmosferę. Wyróżnia się największą dobową oraz roczną amplitudą temperatury powietrza. Lata są upalne, a zimy surowe, mroźne. Wraz ze zwiększaniem się odległości od morza, zwłaszcza parującego oceanu, maleje wilgotność powietrza, przeciętne zachmurzenie nieba oraz ilość opadów. Zwiększone jest za to zapylenie powietrza.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kontynentalne
Wiktionary
(1.1) Wzrost kontynentalności powoduje wysychanie Jeziora Aralskiego.
Wiktionary
rzecz. kontynent mrz., kontynentalizacja ż., kontynentalizm mrz.
przym. kontynentalny, interkontynentalny
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący kontynentu, związany z kontynentem
Wiktionary
(1.1) Chłopcy pojechali tym razem na zawody kontynentalne.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntɨ̃nɛ̃nˈtalnɨ, AS: kõntỹnẽntalny
Wiktionary
rzecz. kontynent mrz., kontynentalizm mrz., kontynentalizacja ż., kontynentalność ż.
przysł. kontynentalnie
przym. epikontynentalny, interkontynentalny, międzykontynentalny
Wiktionary
(1.1) lądowy
Wiktionary
1. w matematyce: korelacja statystyczna między cechami, z których co najmniej jedna jest cechą jakościową;
2. w filozofii: brak konieczności istnienia; kontyngentyzm
SJP.pl
kontyngent; przestarzałe:
1. określona ilość, liczba czegoś; przydział, wkład, zasób;
2. obowiązkowe świadczenia w naturze, dokonywane przez ludzi na rzecz państwa, gminy itp.;
3. nakazana lub określona umową liczba wojska, którą należy wystawić;
4. obowiązkowy podatek płacony przez państwo, miasto itp. na rzecz wojska
SJP.pl
1. określona ilość, liczba czegoś; przydział, wkład, zasób, kontyngens;
2. obowiązkowe świadczenia w naturze, dokonywane przez ludzi na rzecz państwa, gminy itp.; kontyngens;
3. nakazana lub określona umową liczba wojska, którą należy wystawić; kontyngens;
4. obowiązkowy podatek płacony przez państwo, miasto itp. na rzecz wojska; kontyngens;
5. oddział wojska jakiegoś państwa pełniący służbę w międzynarodowych siłach zbrojnych;
6. w ekonomii: limit importu, eksportu lub tranzytu towarów, dóbr, określony przez rząd danego kraju
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) przydział, określona ilość
(1.2) hand. maksymalna norma importu, eksportu lub tranzytu określona w umowach międzypaństwowych
(1.3) wojsk. jednostki wojskowe jakiegoś kraju, które pełnią służbę w międzynarodowych siłach zbrojnych
Wiktionary
Wikipedia
(1.3) Według danych prasy arabskiej, w Arabii Saudyjskiej i w Emiratach rozmieszczony jest już 4-tysięczny kontyngent syryjski.
Wiktionary
rzecz. kontyngentyzm m.
czas. kontyngentować ndk.
przym. kontyngentowy
Wiktionary
pogląd filozoficzny zaprzeczający powiązaniu zjawisk w sposób konieczny, uważający prawa nauki za subiektywne konstrukcje ludzkiego umysłu, negujący powiązanie zjawisk w stopniu umożliwiającym przewidzenie większości rzeczy, co nie wynika z braków nauki, ale z przypadkowości wpisanej w naturę świata; akcydentalizm
SJP.pl
Kontyngentyzm (łac. contingens - zdarzający się; także akcydentalizm) - koncepcja filozoficzna zakładająca, że zjawiska zachodzące w świecie mają w różnym stopniu charakter przypadkowy i nie są ze sobą związane przyczynowo. Według tej koncepcji pewne zdarzenia lub procesy nie wynikają z wiedzy naukowej, lecz z samej istoty rzeczywistości.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) dalsze trwanie czegoś lub następna część czegoś albo jakiejś działalności
Wiktionary
Kontynuacja – dalsze wykonywanie jakiejś czynności
Wikipedia
(1.1) W ramach projektu „Ptasie Wyspy – kontynuacja czynnej ochrony zagrożonych gatunków ptaków siewkowych” realizujemy ochronę jedynej, śródrzecznej kolonii mewy siwej na dolnej Wiśle.
Wiktionary
rzecz. kontynuator mos., kontynuatorka ż., kontynuowanie n.
czas. kontynuować
przym. kontynuacyjny, kontynuatorski
Wiktionary
(1.1) ciąg dalszy, kontynuowanie, przedłużenie
Wiktionary
związany z kontynuacją
SJP.pl
1. w językoznawstwie: element językowy zastępujący element o tej samej funkcji występujący wcześniej;
2. w matematyce: wielomian będący wyznacznikiem macierzy trójkątnej, stosowany w rozwijaniu ułamków łańcuchowych
SJP.pl
osoba wykonująca w dalszym ciągu rozpoczętą czynność; wykonawca rozpoczętego dzieła
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba kontynuująca rozpoczętą przez kogoś pracę, wykonawca rozpoczętego dzieła, następca rozwijający lub naśladujący idee, pracę poprzednika
Wiktionary
rzecz. kontynuacja ż., kontynuant m., kontynuowanie n.
:: fż. kontynuatorka ż.
czas. kontynuować ndk.
przym. kontynuacyjny, kontynuatorski
Wiktionary
kobieta wykonująca w dalszym ciągu rozpoczętą czynność; wykonawczyni rozpoczętego dzieła
SJP.pl
czynić nadal zaczętą uprzednio czynność
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)
(1.1) dalej wykonywać określoną czynność; rozwijać coś
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntɨ̃nuˈwɔvat͡ɕ, AS: kõntỹnuu̯ovać
Wiktionary
rzecz. kontynuacja ż., kontynuator m., kontynuatorka ż., kontynuant m., kontynuowanie n.
przym. kontynuacyjny, kontynuatorski
Wiktionary
(1.1) ciągnąć; iść za ciosem
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) wykonywanie rozpoczętej czynności nadal
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃ntɨ̃nuwɔˈvãɲɛ, AS: kõntỹnuu̯ovãńe
Wiktionary
rzecz. kontynuacja ż., kontynuator m., kontynuatorka ż., kontynuant m.
czas. kontynuować ndk.
przym. kontynuacyjny, kontynuatorski
Wiktionary
(1.1) kontynuacja, ciągnięcie; przejmowanie pałeczki
Wiktionary
osoba zajmująca się zapisywaniem pozycji przychodu i rozchodu na odpowiednich kontach oraz sporządzająca wyciągi z konta
SJP.pl
kobieta zapisująca pozycje księgowań na odpowiednie konta, pomoc księgowej
SJP.pl
wymarły bezkręgowiec morski
SJP.pl
rodzaj ptaka z rodziny papugowatych; Aratinga
SJP.pl
zespół kilku sąsiadujących miast lub osiedli, z których żadne nie ma znaczenia dominującego; konurbium
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zespół wielu sąsiadujących ze sobą miast, z których żadne nie dominuje nad pozostałymi;
Wiktionary
Konurbacja (z łac. con, „z, razem” i urbs, „miasto”) – typ aglomeracji powstałej w wyniku połączenia się w jeden obszar zurbanizowany wielu pierwotnie odrębnych miast, osiedli i przedmieść. Zazwyczaj konurbacja tworzy jednolity obszar dojazdów do pracy dzięki wytworzeniu się rozbudowanej sieci komunikacyjnej łączącej poszczególne jej części.
Konurbacje powstawały często w zagłębiach węglowych w czasie rewolucji przemysłowej.
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃nurˈbat͡sʲja, AS: kõnurbacʹi ̯a
Wiktionary
zespół kilku sąsiadujących miast lub osiedli, z których żadne nie ma znaczenia dominującego; konurbacja
SJP.pl
1. potocznie o niskim człowieku;
2. przestarzale: stożek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) o chłopaku lub mężczyźnie lekcew. człowiek niskiego wzrostu
(1.2) daw. stożek
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia. etym|łac|conus.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== konus (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
audio|LL-Q143 (epo)-Lepticed7-konus.wav.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) mat. stożek
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃nus, AS: kõnus
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia. etym|łac|conus.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== konus (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
audio|LL-Q143 (epo)-Lepticed7-konus.wav.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) mat. stożek
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przestarzałe: nadawać czemuś kształt stożka
SJP.pl
pogardliwie: niski, niepokaźny, przysadzisty; kurduplowaty, kurduplowy, kurdupli
SJP.pl
1. nabranie mocy prawnej, uzyskanie ważności, wejście w życie;
2. dawniej: powrót do zdrowia po przebytej ciężkiej chorobie; rekonwalescencja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nabranie mocy prawnej
(1.2) daw. zob. rekonwalescencja.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nvalɛˈst͡sɛ̃nt͡sʲja, AS: kõnvalescẽncʹi ̯a
Wiktionary
(1.2) współcz. rekonwalescencja
Wiktionary
roślina o białych, wonnych kwiatach w kształcie drobnych dzwoneczków
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Convallaria|L.|ref=tak., roślina z rodziny szparagowatych o białych kwiatach i intensywnym zapachu;
(1.2) kwiat konwalii (1.1)
(1.3) środek leczniczy sporządzony z konwalii (1.1)
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) W lesie zakwitły konwalie.
(1.2) Mąż przyniósł mi dziś bukiecik konwalii.
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈvalʲja, AS: kõnvalʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. konwaliowate nmos.
:: zdrobn. konwalijka ż.
przym. konwaliowy, konwaliowaty
Wiktionary
w prawie: działanie uchylające nieważność czynności prawnej
SJP.pl
Wikipedia
związany z konwalidacją
SJP.pl
w prawie:
1. nadawać (nadać) moc prawną na skutek zaistnienia okoliczności spełniających warunki określone przez ustawę;
2. konwalidować się - uzyskiwać (uzyskać) moc prawną na skutek zaistnienia okoliczności spełniających warunki określone przez ustawę
SJP.pl
zdrobnienie od: konwalia
SJP.pl
Konwalijka (Maianthemum F.H. Wigg.) – rodzaj roślin należący do rodziny szparagowatych (Asparagaceae) według APweb. Należy tu 39 gatunków występujących głównie w Ameryce Północnej i Środkowej oraz we wschodniej Azji sięgając do Himalajów, poza tym w północnej i środkowej Europie. Jedynym przedstawicielem we florze Polski i zarazem gatunkiem typowym jest konwalijka dwulistna M. bifolium.
Wikipedia
przymiotnik od: konwalia
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przym. od konwalia
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nvaˈlʲjɔvɨ, AS: kõnvalʹi ̯ovy
Wiktionary
rzecz. konwalia ż., konwalijka ż.
Wiktionary
roślina ogrodowa z rodziny ruszczykowatych, o białych wiatach podobnych do konwalii
SJP.pl
Konwalnik, wężobród (Ophiopogon Ker-Gawler) – rodzaj roślin z rodziny szparagowatych (Asparagaceae). Należy do niego ok. 54, 65 lub 67 gatunków. Rośliny te występują w Azji w klimacie tropikalnym, subtropikalnym i umiarkowanym ciepłym, z centrum zróżnicowania w Chinach, gdzie jest ich 47 gatunków, z czego 38 to endemity. Zasięg rodzaju obejmuje Pakistan na zachodzie, dalej na wschód: Indie, Indochiny, Malezję, a na północy sięga po Japonię. W naturze rosną zwykle w cienistych zaroślach i lasach oraz nad strumieniami. W tropikach w niższych położeniach rośliny te zwykle nie kwitną.
Wikipedia
1. przenośnik cięgnowy przenoszący nosiwo za pomocą taśmy (na powierzchni jednej taśmy, między dwiema taśmami lub wewnątrz zwiniętej taśmy); przenośnik taśmowy;
2. kilkudziesięciogodzinne przesłuchania stosowane w latach 40. i 50. ub. w. jako metoda śledcza przez funkcjonariuszy UB
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. przenośnik taśmowy
(1.2) środ. metoda wydobywania zeznań polegająca wielogodzinnych, nocnych przesłuchaniach świadków lub podejrzanych;
Wiktionary
Konwejer (z ang. conveyor – taśmociąg) – standardowa metoda przesłuchań przez NKWD i inne policje polityczne w krajach komunistycznych (Polska – UB i Informacja Wojskowa, Węgry – ÁVH, NRD – Stasi, Czechosłowacja – StB, Rumunia – Securitate i tak dalej) w okresie stalinizmu. Przez konwejer przeszli między innymi generał Leopold Okulicki, podpułkownik Władysław Minakowski, fizyk Aleksander Weissberg-Cybulski.
Wikipedia
IPA: kɔ̃nˈvɛjɛr, AS: kõnvei ̯er
Wiktionary
(1.1) taśmociąg
Wiktionary
przymiotnik od: konwejer
SJP.pl
ruch cieczy lub gazu względem siebie wynikający z różnicy temperatur
SJP.pl
Konwekcja – proces przekazywania ciepła związany z makroskopowym ruchem materii w gazie, cieczy lub plazmie, np. powietrzu, wodzie, plazmie gwiazdowej. Czasami przez konwekcję rozumie się również sam ruch materii związany z różnicami temperatur, który prowadzi do przenoszenia ciepła. Ruch ten precyzyjniej nazywa się prądem konwekcyjnym.
Wikipedia
związany z konwekcją
SJP.pl
grzejnik centralnego ogrzewania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) grzejnik wykorzystujący efekt konwekcji
Wiktionary
Konwekcja – proces przekazywania ciepła związany z makroskopowym ruchem materii w gazie, cieczy lub plazmie, np. powietrzu, wodzie, plazmie gwiazdowej. Czasami przez konwekcję rozumie się również sam ruch materii związany z różnicami temperatur, który prowadzi do przenoszenia ciepła. Ruch ten precyzyjniej nazywa się prądem konwekcyjnym.
Wikipedia
przymiotnik od: konwektor
SJP.pl
ogólnie przyjęta norma społeczna obowiązująca w danym środowisku, zwyczaj towarzyski
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) ogólnie przyjęte normy i obyczaje towarzyskie
Wiktionary
Savoir-vivre (fr. savoir – wiedzieć, vivre – żyć; „znajomość życia”) – ogłada, dobre maniery, bon-ton, konwenans towarzyski, znajomość obowiązujących zwyczajów, form towarzyskich i reguł grzeczności funkcjonujących w danej grupie.
Wikipedia
(1.1) Ta pani łamie konwenanse.
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈvɛ̃nãw̃s, AS: kõnvẽnãũ̯s
Wiktionary
przym. konwenansowy
Wiktionary
to, co właściwe dla ogólnie przyjętej normy społecznej obowiązującej w danym środowisku; zwyczajowość, kurtuazyjność, uprzejmość
SJP.pl
właściwy dla ogólnie przyjętej normy społecznej obowiązującej w danym środowisku; zwyczajowy, kurtuazyjny, uprzejmościowy, grzecznościowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od konwent
Wiktionary
(1.1) To nie konwent, lecz tylko mały konwencik.
Wiktionary
rzecz. konwent m.
Wiktionary
umowa międzynarodowa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) praw. umowa międzynarodowa
(1.2) książk. przyjęte w jakimś środowisku normy postępowania, myślenia itp.
(1.3) liter. teatr. szt. charakterystyczne cechy twórczości przyjęte przez artystę
(1.4) polit. zjazd członków partii politycznej, najczęściej poświęcony wyborom
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Ta konwencja nie narusza żadnych praw człowieka.
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈvɛ̃nt͡sʲja, AS: kõnvẽncʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. konwencjonalizm m.
przym. konwencyjny, konwencjonalny
przysł. konwencjonalnie
Wiktionary
(1.1) traktat
(1.2) konwenans, zwyczaj
(1.3) styl
Wiktionary
czynienie czegoś zwykłym, umownym, konwencjonalnym lub stawanie się takim
SJP.pl
1. ogólnie przyjęta norma społeczna obowiązująca w danym środowisku, zwyczaj towarzyski; konwenans;
2. kierunek filozoficzny, według którego wszystkie twierdzenia i teorie o charakterze naukowym mają charakter umowny
SJP.pl
Konwencjonalizm – przyrodoznawczy kierunek filozoficzny, powstały w V w. p.n.e. (Protagoras, Arystyp, sofiści), a rozwinięty w końcu XIX i w XX w. (Poincaré, Bergson, Ajdukiewicz), w myśl którego wszystkie twierdzenia i teorie o charakterze naukowym są konwencjami (tzn. mają umowny charakter). Rolą pełnioną przez te konwencje jest wygoda myślenia w procesach poznania i wartościowania w danym wycinku czasoprzestrzeni, co – w przekładzie potocznym – jest takim rozeznawaniem się w pewnej rzeczywistości, w którym umownie przyjmuje się określone sądy za prawdziwe bądź nieprawdziwe oraz określone rzeczy za dobre lub piękne bądź złe lub brzydkie. Niejako „użytkowym przekazem” konwencjonalizmu jest to, iż w praktyce nie ma wiecznie niezmiennych stanowisk wobec realiów – z racji tego, że rozwojową naturę ma myśl ludzka.
Wikipedia
przysłówek
(1.1) w sposób konwencjonalny
Wiktionary
rzecz. konwencja ż., konwencjonalność ż.
przym. konwencjonalny
Wiktionary
niewykraczanie poza schematy, nieoryginalność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest konwencjonalne; cecha tych, którzy są konwencjonalni
Wiktionary
przym. konwencjonalny
przysł. konwencjonalnie
Wiktionary
dotyczący umowy, zwyczajowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zgodny z konwencjami; tradycyjny, pospolity
(1.2) oparty na konwencji, umowie
Wiktionary
(1.1) Odkryliśmy, że społeczne środowiska kobiet, które nigdy nie były zamężne, charakteryzuje presja na dostosowanie się do konwencjonalnego stylu życia.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nvɛ̃nt͡sʲjɔ̃ˈnalnɨ, AS: kõnvẽncʹi ̯õnalny
Wiktionary
rzecz. konwencja ż., konwencjonalność ż.
przysł. konwencjonalnie
Wiktionary
(1.1) banalny, powszechny, klasyczny, zwyczajowy, przyjęty
Wiktionary
związany z konwencją
SJP.pl
zgodność, stosowność, odpowiedniość
SJP.pl
przestarzałe: to, co stosowne
SJP.pl
1. odpowiadać czemuś, być zgodnym z czymś;
2. przypadać do gustu, odpowiadać
SJP.pl
zgromadzenie zakonne; zakon, klasztor, zakonnicy klasztoru
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) spotkanie członków jakiejś instytucji bądź organizacji, na którym podejmuje się decyzje w istotnych kwestiach
(1.2) klasztor, zakon
(1.3) grupa katolików, którzy mają prawo głosowania na spotkaniach, na których podejmuje się decyzje dotyczące całego zakonu
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈkɔ̃nvɛ̃nt, AS: kõnvẽnt
Wiktionary
przym. konwentowy, konwentualny
rzecz. konwencik mrz.
Wiktionary
przymiotnik od: konwent
SJP.pl
w religii:
1. związany z konwentem - zakonem; zakonny;
2. o odłamie zakonu franciszkanów i karmelitów: odznaczający się mniej surową regułą zakonną
SJP.pl
1. poufne, tajemne zebranie organizacji, stowarzyszenia itp.;
2. dawniej: zebranie sekty religijnej;
3. żartobliwie: poufna narada
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zebranie jakiejś organizacji
Wiktionary
przestarzałe: zebranie stowarzyszenia, sekty, zwłaszcza tajne
SJP.pl
1. zbieżność; podobieństwo;
2. powstawanie zbieżności, upodobnianie się; nabieranie wspólnych cech, podobieństwa;
3. występowanie podobnych cech u niespokrewnionych gatunków żyjących w podobnym środowisku;
4. ruch zbieżny gałek ocznych, przecinanie się osi optycznych oczu przy patrzeniu na bliski obiekt;
5. w psychologii: koncepcja współistotności i uzupełniania się czynników dziedzicznych i środowiskowych w rozwoju dziecka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zbieżność lub jej powstawanie
(1.2) kult. niezależne powstawanie podobnych zjawisk kulturowych w odległych od siebie regionach świata w podobnych warunkach geograficznych
(1.3) biol. proces powstawania podobnych cech u niespokrewnionych ze sobą organizmów na skutek życia w podobnych warunkach;
(1.4) techn. kojarzenie różnych zjawisk na pograniczu działów telekomunikacji, informatyki i multimediów;
(1.5) med. jednoczesny, zbieżny ruch gałek ocznych przy zmianie odległości obiektu, na którym jest skupiany wzrok;
(1.6) meteorol. zbliżanie się do siebie mas powietrza z różnych stron, powodujące wyparcie znajdującego się tam wcześniej powietrza w górę;
(1.7) ekon. zjawisko zbliżania się poziomu rozwoju różnych krajów poprzez doganianie bogatych przez biedne;
(1.8) ekon. zbieżność ekonomiczna państw Unii Europejskiej pod względem inflacji, stóp procentowych, zadłużenia i kursu walutowego;
Wiktionary
Konwergencja – pojęcie oznaczające zbieżność lub powstawanie zbieżności, np. powstawanie podobnych wytworów kulturowych u różnych ludów, zbliżenie się poziomu gospodarczego państw członkowskich Unii Europejskiej, ruch zbieżny gałek ocznych.
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃nvɛrˈɡɛ̃nt͡sʲja, AS: kõnvergẽncʹi ̯a
Wiktionary
przym. konwergencyjny, konwergentny
czas. konwergować
rzecz. konwergowanie
Wiktionary
związany z konwergencją, zbieżny
SJP.pl
zbieżny, podobny, pokrewny; często w odniesieniu do różnych gatunków, cech, kultur
SJP.pl
brat zakonny bez święceń kapłańskich, wykonujący najczęściej prace pomocnicze
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. niewykształcony zakonnik pracujący fizycznie, członek zgromadzenia drugiej kategorii zajmującego się posługą wobec braci z zakonu zasadniczego;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) brat służebny
Wiktionary
porozumiewanie się za pomocą słów; rozmowa, dyskusja, polemika, dysputa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) towarzyska rozmowa
(1.2) ćwiczenie języka obcego, polegające na rozmowie
Wiktionary
Konwersacja (łac. conversatio 'częste przebywanie; obcowanie' od convertere 'obracać, zmieniać') – wymiana opinii, czyli jednego z rodzajów wyrażeń niebędących zdaniami w sensie logicznym. Wyrażenia te nie pretendują do miana uzasadnionych. Konwersacja nie polega na przekonaniu dyskutanta do swoich przekonań.
Jeżeli strony konwersacji mają odmienne przekonania i rozpoczynają próby przekonywania do swoich poglądów, to konwersacja przemienia się w dyskusję.
Wikipedia
IPA: ˌkɔ̃nvɛrˈsat͡sʲja, AS: kõnversacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. konwersatorium n., konwersowanie n.
czas. konwersować ndk.
przym. konwersacyjny
Wiktionary
(1.1) rozmowa, pogawędka; książk. dyskurs; pot. rozhowor, pogaduszka, gadka
Wiktionary
lekcje języka obcego, na których doskonali się ten język poprzez rozmowę
SJP.pl
związany z konwersacją
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z konwersacją, dotyczący konwersowania
Wiktionary
rzecz. konwersacja ż., konwersowanie n.
czas. konwersować ndk.
Wiktionary
1. ćwiczenie seminaryjne, rozmowa prowadzona przez wykładowców ze słuchaczami na temat wykładanego przedmiotu
2. rozmównica w klasztorze
SJP.pl
mający charakter konwersatorium, formy zajęć dydaktycznych polegającej na dyskusji w niewielkim gronie
SJP.pl
1. zmiana postaci czegoś; przekształcenie, transformacja;
2. w chemii: przemiana, w wyniku której produkty uzyskują nowe, technologicznie pożądane właściwości;
3. zmiana warunków pożyczki lub kredytu albo jednostek funduszu inwestycyjnego;
4. w informatyce: zmiana formatu pliku;
5. w logice: przekształcenie zdania polegające na tym, że wyraz występujący w funkcji podmiotu staje się orzecznikiem i odwrotnie;
6. zmiana wyznania w obrębie wyznań chrześcijańskich lub przejście z innej religii na chrześcijaństwo; nawrócenie;
7. gwałtowna zmiana światopoglądu, ideologii, poczucia tożsamości itp. przej jednostkę albo grupy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przemiana, przekształcenie postaci czegoś
(1.2) chem. proces jednostkowy, który ma na celu zmianę właściwości przekształcanych materiałów w wyniku różnych reakcji chemicznych, przeprowadzanych w aparatach zwanych konwertorami
(1.3) rel. zmiana wyznania w obrębie religii chrześcijańskiej lub przejście na chrześcijaństwo z innej religii
(1.4) inform. zmiana formatu pliku na mogący być odczytany przez inny program komputerowy niż ten, w którym został utworzony
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. konwertor m., konwertyta m., konwertytka ż., konwertowanie n.
czas. konwertować ndk.
przym. konwersyjny, konwertycki
Wiktionary
siostra zakonna bez święceń kapłańskich
SJP.pl
siostra zakonna bez święceń kapłańskich
SJP.pl
prowadzić konwersację, rozmawiać z kimś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|konwersować.
Wiktionary
czas. konwersować ndk.
rzecz. konwersacja ż.
przym. konwersacyjny
Wiktionary
przymiotnik od: konwersja
SJP.pl
Konwertaza - ogólna nazwa różnych enzymów, które działając na substrat (np. białkowy proenzym) powodują poprzez zmianę (np. proteolityczne odcięcie polipeptydowego fragmentu) jego uczynnienie.
Przykłady:
Wikipedia
1. urządzenie do przekształcania jakiejś wielkości fizycznej na inną; konwertor;
2. urządzenie elektroniczne zmieniające jeden typ sygnału na inny; przetwornik, konwertor;
3. w informatyce: program komputerowy do konwersji plików
SJP.pl
Zobacz też: konwertor
Wikipedia
aerodyna o przestawianych powierzchniach nośnych, mogąca startować i lądować pionowo, jak śmigłowiec, a wykonywać lot poziomy na tej samej zasadzie co samolot; przemiennopłat; zmiennopłat
SJP.pl
1. w hutnictwie: stalowy zbiornik w kształcie cylindra, wyłożony materiałem ogniotrwałym, służący do przeprowadzania procesu utleniania w wysokich temperaturach domieszek w ciekłym wsadzie metalurgicznym;
2. w chemii: aparat do przeprowadzania procesów technologicznych, zazwyczaj w wysokiej temperaturze, pod wysokim ciśnieniem oraz z udziałem katalizatorów;
3. urządzenie do przekształcania jakiejś wielkości fizycznej na inną; konwerter;
4. urządzenie elektroniczne zmieniające jeden typ sygnału na inny; przetwornik, konwerter
SJP.pl
Konwertorowanie (świeżenie) – technologia usuwania niepożądanych domieszek z ciekłego metalu poprzez ich selektywne utlenianie.
Konwertorowanie można stosować w przypadku, gdy produkty utleniania tworzą fazę gazową a składniki stopu znacznie różnią się wartościami powinowactwa chemicznego do tlenu. Najczęściej stosowane jest przy otrzymywaniu stali oraz miedzi.
Wikipedia
hala produkcyjna w hucie, w której pracują konwertory
SJP.pl
przymiotnik od: konwertor
SJP.pl
dokonywać konwersji
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) inform. dokonywać zmiany formatu pliku na inny
(1.2) ekon. bank. dokonywać zmiany warunków pożyczki
(1.3) rel. zmieniać wyznanie na inne
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nvɛrˈtɔvat͡ɕ, AS: kõnvertovać
Wiktionary
rzecz. konwersja ż., konwerter m., konwertyta m., konwertytka ż., konwertowanie n.
czas. przekonwertować
przym. konwersyjny
Wiktionary
dający się konwertować
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|konwertować.
Wiktionary
czas. konwertować ndk.
rzecz. konwertyta mos., konwersja ż.
Wiktionary
odnoszący się do konwertyty, właściwy konwertytom
SJP.pl
enzym rozkładający i dezaktywujący bradykininę (hormon tkankowy wydzielany przy dużym wysiłku)
SJP.pl
osoba, która zmieniła wyznanie w obrębie chrześcijaństwa lub zmieniła inną religię na chrześcijaństwo; przechrzta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rel. osoba, która zmieniła jedno wyznanie na inne
Wiktionary
Konwersja (z łac. convertere „zmienić”) – zmiana wyznania w obrębie religii chrześcijańskiej lub przejście z innej religii na chrześcijaństwo. Osoba zmieniająca wyznanie chrześcijańskie to konwertyta.
Konwersje są charakterystyczne dla społeczności zróżnicowanych narodowościowo oraz wyznaniowo.
Wikipedia
(1.1) W 1622 r. w jednej z publicznych kaźni poniosło śmierć nie tylko kilkadziesięcioro miejscowych konwertytów, lecz także dziewięciu europejskich misjonarzy.
Wiktionary
IPA: ˌkɔ̃nvɛrˈtɨta, AS: kõnvertyta
Wiktionary
rzecz. konwersja ż., konwertowanie n.
:: fż. konwertytka ż.
czas. konwertować ndk.
przym. konwersyjny, konwertycki
przysł. konwersyjnie
Wiktionary
(1.1) neofita
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. kobieta, która zmieniła jedno wyznanie na inne
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. chleb razowy
Wiktionary
dawniej:
1. przekonanie o czymś; pewność;
2. dowiedzenie komuś winy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. przekonanie, pewność
(1.2) udowodnienie winy
Wiktionary
IPA: kɔ̃nˈvʲikt͡sʲja, AS: kõnvʹikcʹi ̯a
Wiktionary
1. w dawnej Polsce: szkoła, zwykle przyklasztorna z internatem;
2. internat prowadzony przez władze szkolne, położony poza terenem szkoły;
3. uczniowie szkoły zamieszkujący ten internat
SJP.pl
Konwikt (łac. convictus) – forma internatu dla uczniów uczęszczających do szkoły prowadzonej przez dany zakon katolicki. W dawnej Polsce najwięcej było konwiktów pijarów, teatynów i jezuitów. Te zakony bowiem zajmowały się z założenia edukacją. Konwikty cechowały się surową dyscypliną, koncentrując się na kształtowaniu charakterów wychowanków.
Wikipedia
przestarzale: uczeń mieszkający w konwikcie
SJP.pl
Konwikt (łac. convictus) – forma internatu dla uczniów uczęszczających do szkoły prowadzonej przez dany zakon katolicki. W dawnej Polsce najwięcej było konwiktów pijarów, teatynów i jezuitów. Te zakony bowiem zajmowały się z założenia edukacją. Konwikty cechowały się surową dyscypliną, koncentrując się na kształtowaniu charakterów wychowanków.
Wikipedia
odnoszący się do konwiktu lub konwiktora
SJP.pl
przymiotnik od: konwikt
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik od: konew
SJP.pl
przymiotnik od: konwisarz
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z konwisarzem, dotyczący konwisarza
(1.2) dotyczący konwisarstwa, mający zastosowanie w konwisarstwie
przymiotnik dzierżawczy
(2.1) należący do konwisarza, będący jego własnością lub dziełem
Wiktionary
rzecz. konwisarz m., konwisarstwo n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) rzem. wytwarzanie przedmiotów z cyny oraz spiżu
Wiktionary
Konwisarstwo (z dawnego niem. Kannengießer) – dział rzemiosła obejmujący wyrób (odlewanie lub wykuwanie) i obróbkę przedmiotów z cyny i spiżu.
Wikipedia
(1.1) Mój prapradziad trudnił się konwisarstwem.
Wiktionary
rzecz. konwisarz n., konew ż.
przym. konwisarski
Wiktionary
rzemieślnik wyrabiający przedmioty z cyny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. rzem. rzemieślnik zajmujący się wyrobem i obróbką przedmiotów z cyny oraz spiżu;
Wiktionary
Konwisarstwo (z dawnego niem. Kannengießer) – dział rzemiosła obejmujący wyrób (odlewanie lub wykuwanie) i obróbkę przedmiotów z cyny i spiżu.
Wikipedia
rzecz. konwisarstwo n., konwisarka ż.
przym. konwisarski
Wiktionary
1. grupa wspólnie przemieszczających się pojazdów mechanicznych lub jednostek nawodnych, formowana głównie ze względów logistycznych i dla zwiększenia bezpieczeństwa podróży;
2. grupa osób lub pojazdów towarzyszących osobie z różnych względów zasługującej na szacunek ; dla podkreślenia jej rangi lub oddania jej czci, np. konwój honorowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) wojsk. poruszająca się wspólnie grupa pojazdów lub okrętów, sformowana ze względów logistycznych lub z uwagi na bezpieczeństwo;
(1.2) grupa uzbrojonych osób ochraniająca przewożony ładunek lub ludzi
Wiktionary
Konwój – termin o kilku zbliżonych znaczeniach:
Wikipedia
(1.2) Wtedy to pierwszy raz uciekłem z konwoju, robiąc gliniarzy w jajo, wtedy stali się dla mnie ludzkim nawozem, który mógłbym bez końca kłuć widłami.
Wiktionary
IPA: ˈkɔ̃nvuj, AS: kõnvui ̯
Wiktionary
rzecz. konwojowanie n., konwojent m., konwojentka ż., konwojowiec m., konwojer m.
czas. konwojować ndk.
przym. konwojowy, konwojencki
Wiktionary
związany z konwojentem
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z osobą lub pracą konwojenta, dotyczący konwojenta
Wiktionary
rzecz. konwojent mos., konwojentka ż., konwój mrz., konwojowanie n.
czas. konwojować ndk.
Wiktionary
ten, kto konwojuje kogoś lub coś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba towarzysząca w czasie konwoju w celu uniemozliwienia ucieczki
Wiktionary
przym. konwojencki
rzecz. konwojer mrz., konwojowanie n., konwój mrz.
czas. konwojować
Wiktionary
kobieta, która konwojuje kogoś lub coś
SJP.pl
okręt wojenny należący do konwoju ochraniającego statki handlowe; konwojowiec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) lotn. manewr samolotem przy lądowaniu, polegający na dotknięciu pasa startowego bez hamowania i natychmiastowym poderwaniu maszyny
Wiktionary
rzecz. konwój m., konwojent m., konwojentka ż., konwojowanie n.
czas. konwojować ndk.
przym. konwojowy
Wiktionary
prowadzić, wieźć kogoś lub coś w konwoju
SJP.pl
czasownik
(1.1) towarzyszyć komuś lub czemuś w drodze w celu ochrony lub uniemożliwienia ucieczki
Wiktionary
(1.1) Zawiadom lotną, żeby mnie konwojowali aż do Warszawy, na wypadek gdyby mi wóz nawalił.
(1.1) Najprawdopodobniej świadek, jak każda inna tymczasowo aresztowana osoba, będzie konwojowany.
Wiktionary
rzecz. konwój m., konwojowanie n., konwojent m., konwojentka ż., konwojowiec m., konwojer m.
przym. konwojowy, konwojencki
Wiktionary
(1.1) eskortować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|konwojować.
Wiktionary
rzecz. konwój m., konwojent m., konwojentka ż., konwojowiec m., konwojer m.
czas. konwojować ndk.
przym. konwojowy, konwojencki
Wiktionary
okręt wojenny należący do konwoju ochraniającego statki handlowe; konwojer
SJP.pl
przymiotnik od: konwój
SJP.pl
1. zwołanie, zebranie;
2. sejm zwoływany w Polsce przedrozbiorowej w czasie bezkrólewia; sejm konwokacyjny
SJP.pl
związany z konwokacją
SJP.pl
dawniej: zwołać, zwoływać poszczególne osoby na posiedzenie
SJP.pl
(zwykle w liczbie mnogiej)
1. mimowolny, częsty, gwałtowny skurcz mięśni; silna drgawka;
2. gwałtowna zmiana poprzedzająca koniec czegoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mimowolny, gwałtowny skurcz mięśni powodujący silne drgania całego ciała
(1.2) gwałtowna zmiana poprzedzająca koniec czegoś
Wiktionary
przym. konwulsyjny
przysł. konwulsyjnie
Wiktionary
powodujący skurcze mięśni lub silne drgania całego ciała
SJP.pl
miasto w centralnej Turcji znane z mauzoleum Mevlany
SJP.pl
Konya (gr. Ἰκόνιον Ikónion, łac. Iconium, dawniej także osm. قونیه Koniah, Konieh, Qunia) – miasto w południowej Turcji, na Wyżynie Anatolijskiej, u północnego podnóża Taurusu, stolica prowincji Konya. Według danych z 31 grudnia 2013 r. liczy ponad dwa miliony mieszkańców.
Wikipedia
rodzaj okrytonasiennych roślin z rodziny astrowatych
SJP.pl
Wikipedia
[czytaj: kojkerhondzie] rasa psów; płochacz holenderski
SJP.pl
Kooikerhondje (Płochacz holenderski) - jedna z ras psów, należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów dowodnych, zaklasyfikowana do sekcji płochaczy. Nie podlega próbom pracy.
Wikipedia
[czytaj: kuPAker] firma opakowująca towar wyprodukowany w innej firmie na mocy umowy kooperacyjnej
SJP.pl
1. współdziałanie, współpraca między ludźmi lub instytucjami w jakiejś dziedzinie, zwłaszcza w produkcji towarów i usług;
2. dawniej:
a) ruch spółdzielczy, spółdzielczość;
b) spółdzielnia, kooperatywa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) współpraca, współdziałanie
(1.2) przest. spółdzielczość
Wiktionary
Kooperacja (łac. cooperativus współpracujący, cooperatio współpraca) – współpraca, współdziałanie.
Kooperacja produkcyjna ma miejsce, gdy przedsiębiorstwo (kooperant) współpracuje z innym w ten sposób, że wykonuje dla niego pewne fazy procesu produkcyjnego; zaś kooperacja przedmiotowa wtedy, gdy dostarcza różnych elementów konstrukcyjnych do wytwarzanych przez inny zakład wyrobów.
Wikipedia
IPA: ˌkɔːpɛˈrat͡sʲja, AS: k•operacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kooperowanie n., kooperant
czas. operować
Wiktionary
(1.1) współpraca, współdziałanie
Wiktionary
związany z kooperacją
SJP.pl
odnoszący się do kooperanta, właściwy kooperantom
SJP.pl
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) przedsiębiorstwo współpracujące z innym w ten sposób, że wykonuje dla niego pewne fazy procesu produkcyjnego (kooperacja produkcyjna)
(1.2) przedsiębiorstwo współpracujące z innym w ten sposób, że dostarcza różnych elementów konstrukcyjnych do wytwarzanych przez inny zakład wyrobów (kooperacja przedmiotowa)
Wiktionary
Kooperacja (łac. cooperativus współpracujący, cooperatio współpraca) – współpraca, współdziałanie.
Kooperacja produkcyjna ma miejsce, gdy przedsiębiorstwo (kooperant) współpracuje z innym w ten sposób, że wykonuje dla niego pewne fazy procesu produkcyjnego; zaś kooperacja przedmiotowa wtedy, gdy dostarcza różnych elementów konstrukcyjnych do wytwarzanych przez inny zakład wyrobów.
Wikipedia
IPA: ˌkɔːˈpɛrãnt, AS: k•operãnt
Wiktionary
rzecz. kooperacja ż., kooperowanie n.
Wiktionary
dawniej: działacz ruchu spółdzielczego (kooperacji)
SJP.pl
zrzeszenie prowadzące działalność gospodarczą w interesie swych członków zobowiązanych do wpłacenia udziałów; spółdzielnia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przest. stowarzyszenie spółdzielcze, spółdzielnia
Wiktionary
Spółdzielnia – przedsiębiorca stanowiący autonomiczne zrzeszenie osób, które dobrowolnie łączą się w celu zaspokojenia wspólnych potrzeb i aspiracji gospodarczych, społecznych i kulturalnych poprzez wspólne przedsiębiorstwo. Spółdzielnie mogą obejmować:
Wikipedia
IPA: ˌkɔːpɛraˈtɨva, AS: k•operatyva
Wiktionary
rzecz. kooperowanie n.
Wiktionary
doktryna społeczna uznająca spółdzielczość za najdoskonalszą formę własności
SJP.pl
zdolność do współpracy z innymi w celu osiągnięcia wspólnych celów
SJP.pl
współpracujący
SJP.pl
utopijna, dziewiętnastowieczna, angielska doktryna społeczna, upatrująca w organizowaniu spółdzielni drogę do rozwiązania konfliktów społecznych i obalenia ustroju kapitalistycznego; pankooperatyzm, integralizm spółdzielczy
SJP.pl
Kooperatyzm (fr. coopératisme „spółdzielczość” z łac. cooperari „współpracować”) – doktryna społeczna upatrująca w organizowaniu spółdzielni, w ramach których środki produkcji stają się wspólną własnością wszystkich jej członków, drogę do wyzwolenia społecznego i ewolucyjnego wyeliminowania kapitalizmu.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) forma stosunków między podmiotami, które jednocześnie ze sobą konkurują i współpracują;
Wiktionary
Kooperencja (ang. coopetition) – typ relacji między konkurentami, w których występują jednocześnie strumienie kooperacji i konkurencji.
Wikipedia
IPA: ˌkɔːpɛˈrɛ̃nt͡sʲja, AS: k•operẽncʹi ̯a
Wiktionary
współpracować z sobą, współdziałać, zwłaszcza w wytwarzaniu produktów lub usług
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kooperować.
Wiktionary
rzecz. kooperacja ż., kooperatywa ż., kooperant m., kooperator m., kooperatka ż.
czas. kooperować
przym. kooperacyjny
Wiktionary
(1.1) kooperacja ż.
Wiktionary
jednoczesne współzawodnictwo i kooperacja między firmami
SJP.pl
dobranie przez jakieś gremium, zespół, nowego człona do swojego składu
SJP.pl
Kooptacja (zarządzanie) (łac. cooptatio od co- 'współ-' i optatio 'życzenie') – sposób uzupełniania lub zmiany składu członkowskiego instytucji lub organu kolegialnego. Kooptacja odbywa się poprzez podjęcie stosownej uchwały przez tę instytucję, bez odwoływania się do woli wyborców czy też rozstrzygnięcia innej instytucji lub sądu.
Przykładem kooptacji jest przyjmowanie nowych członków do ONZ na podstawie uchwały Zgromadzenia Ogólnego.
Wikipedia
uzupełniać skład, wprowadzać poprawki; dobrać sobie do składu
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) dokonywać kooptacji, uzupełniać skład decyzją samych jego członków
Wiktionary
czas. dokooptować dk.
Wiktionary
przyrząd umożliwiający zachowanie perspektywy w rysunku
SJP.pl
przyrząd do pomiaru wychyleń od pionu wysokich budowli
SJP.pl
1. planowanie działań wykonywanych wspólnie przez wiele osób;
2. sprawny przebieg lub funkcjonowanie czegoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) organizowanie i planowanie wspólnych działań
Wiktionary
Koordynacja – uporządkowanie, zestawienie w pewnym celowym porządku, przystosowanie, np. koordynacja pojęć dla otrzymania pewnego wyższego, ogólniejszego pojęcia.
W życiu politycznym mówi się o koordynacji programów, dążeń i działań poszczególnych czynników politycznych dla osiągnięcia wspólnego lub ogólnego celu.
Wikipedia
rzecz. koordynowanie n., koordynator mos./mrz.
Wiktionary
związany z koordynacją
SJP.pl
liczba określająca położenie punktu na płaszczyźnie lub w przestrzeni względem ustalonego układu współrzędnych
SJP.pl
przyrząd do oznaczania na mapie lub na planie geodezyjnym punktów o znanych współrzędnych
SJP.pl
Koordynatograf (nanośnik) – przyrząd mechaniczno-optyczny służący do nanoszenia na różne podłoża punktów o współrzędnych w określonym układzie. W geodezji i kartografii służy do precyzyjnego nakłuwania punktów geodezyjnych i przecięć siatki współrzędnych. Spotyka się koordynatografy ortogonalne służące do kartowania punktów o określonych rzędnych i odciętych (współrzędne płaskie) oraz koordynatografy biegunowe – do kartowania punktów określonych poprzez azymut i odległość (współrzędne biegunowe).
Wikipedia
osoba koordynująca jakieś działania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba koordynująca dane działania
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) przyrząd nawigacyjny służący do wyliczania współrzędnych geograficznych samolotu, pocisku rakietowego itp.
Wiktionary
rzecz. koordynacja ż., koordynowanie n.
czas. koordynować ndk.
Wiktionary
kobieta koordynująca jakieś działania
SJP.pl
harmonizować działania prowadzone wspólnie przez wiele osób w celu uzyskania efektu tych działań w jak najkrótszym czasie, przy jak najmniejszym nakładzie, przy optymalnym wykorzystaniu możliwości itp.
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. skoordynować)
(1.1) kierować różnymi elementami, działaniami tak, aby zapewniać ich harmonię, najlepszą wspólną skuteczność; uzgadniać wzajemne funkcjonowanie
Wiktionary
rzecz. koordynacja ż., koordynata ż., koordynator mos., koordynatorka ż., koordynowanie n.
czas. skoordynować dk.
przym. koordynacyjny, koordynatorski
Wiktionary
(1.1) dostosowywać, organizować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|koordynować.
Wiktionary
Koordynacja – uporządkowanie, zestawienie w pewnym celowym porządku, przystosowanie, np. koordynacja pojęć dla otrzymania pewnego wyższego, ogólniejszego pojęcia.
W życiu politycznym mówi się o koordynacji programów, dążeń i działań poszczególnych czynników politycznych dla osiągnięcia wspólnego lub ogólnego celu.
Wikipedia
rzecz. skoordynowanie n., koordynacja ż., koordynator m., koordynatorka ż., koordynata ż.
czas. koordynować ndk., skoordynować dk.
przym. koordynacyjny, koordynatorski
Wiktionary
uderzenie nogą, kopniak
SJP.pl
skrótowiec, rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) = Korpus Ochrony Pogranicza
(1.2) = Koniński Okręg Przemysłowy
(1.3) = Krakowski Okręg Przemysłowy
skrótowiec, rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy lub żeński
(2.1) = Komisja Ochrony Pracy
Wiktionary
"The Kop" – trybuna znajdująca się za jedną z bramek na stadionie Liverpoolu – Anfield.
The Kop dobudowano do głównego stadionu w roku 1906, jako nagrodę dla kibiców za zdobycie drugiego mistrzowskiego tytułu Anglii.
Początkowo nazwano ją Oakfield Road Embankment albo Walton Breck Bank. Nazwa The Kop powstała z inicjatywy gazety "Liverpool Echo", a dokładniej od Ernesta (Bee) Edwardsa, redaktora sportowego liverpoolskiego Daily Post i Echo. Nazwę zaczerpnięto od małego wzgórza w Południowej Afryce – Spion Kop, gdzie w styczniu 1900 roku podczas wojny zginęło wielu żołnierzy oddziału z Liverpoolu.
Wikipedia
IPA: kɔp, AS: kop
Wiktionary
(1.1)
:: rzecz. kopista mos.
Wiktionary
skrót
(1.1) = kopiejka
Wiktionary
(1.1) Rządca Walerian Iwanowski zmuszał do kupowania opału po 15 kop. za wóz.
Wiktionary
1. 60 sztuk;
2. góra o mocno zaokrąglonym, kopulastym wierzchołku;
3. duża sterta siana, słomy itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) miar. przest. 60 sztuk;
(1.2) roln. przest. sterta siana, słomy lub odpowiednio ustawione snopki zboża (4 mendle)
(1.3) geogr. zaokrąglony wierzchołek górski;
(1.4) przen. duża ilość czegoś
forma rzeczownika.
(2.1) D., B. lp. od: kop
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Marek kupił kopę jajek.
(1.2) Wysuszone siano ułożono w kopy, przygotowując do zwózki.
Wiktionary
IPA: ˈkɔpa, AS: kopa
Wiktionary
(1.2) rzecz. zdrobn. kopka ż.
Wiktionary
(1.2) kopica
Wiktionary
1. uderzać nogą, bić nogą, dawać kopniaki
2. robić dół, ryć
3. wydobywać, wykopywać (np. ziemniaki, minerały)
4. uderzać, odrzucać (o broni po wystrzale)
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) uderzać kogoś / coś nogą
(1.2) wydobywać np. ziemię przy pomocy łopaty, innego narzędzia lub maszyny
(1.3) wydobywać minerały lub płody rolne z ziemi przy pomocy narzędzi lub maszyn
(1.4) pot. o broni palnej: odrzucać, uderzać w ramię po wystrzale
(1.5) pot. o elektryczności: razić prądem
(1.6) przen. przeglądać archiwa, stare akta, dokumenty
(1.7) przen. dochodzić prawdy, prowadzić dochodzenie
czasownik zwrotny niedokonany kopać się
(2.1) kopać (1.1) samego siebie
(2.2) kopać (1.1) siebie nawzajem
(2.3) rzad. brnąć przez coś, przedostawać się z trudem
Wiktionary
(1.1) Bronił się, jak mógł: bił, gryzł i kopał.
(1.2) […] pot spływał mu kroplami z czoła, a on z dziką zawziętością kopał ziemię i nie ustawał, póki korzonka nie dostał spod kamieni…
(2.3) Odcięty od taboru, z oczyma zasypanymi śniegiem kopał się wtedy chłopak sam, mało co drogi widząc przed sobą […]
Wiktionary
IPA: ˈkɔpat͡ɕ, AS: kopać
Wiktionary
rzecz. kopnięcie n., kopniak m., kopacz m., koparka ż., kopalnia ż., wykopalisko nmos., wykopki nmos., kopanie n., odkopywanie n., wykop mrz., kopanina ż., kop m., kopyść ż., Kopacz ż./mrz./mos.
czas. wykopywać ndk., wykopać dk., przekopywać ndk., przekopać dk., zakopywać ndk., zakopać dk., odkopywać ndk., odkopać dk., okopywać ndk., okopać dk.
przym. okopowy, kopalniany, wykopaliskowy, kopny
Wiktionary
(1.1) pot. butować
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
1. kopiący ziemię, kartofle itp.;
2. górnik rębacz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) polski herb szlachecki;
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. kopacz m., kopaczka ż., koparka ż., kopanie n., zakopywanie n., zakopanie n., podkopywanie n., podkopanie n., kopalina ż.
czas. kopać ndk., zakopywać ndk., zakopać dk., podkopywać ndk., podkopać dk.
przym. kopaczy, kopalny
Wiktionary
(1.1) Topacz, Ropacz, Skrzydło
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) roln. motyka
(1.2) gw-pl|Kresy. kobieta kopiąca ziemniaki
(1.3) gw-pl|Mazury. czas kopania, wykopki
(1.4) roln. maszyna służąca do wykopywania ziemniaków, buraków itp.
Wiktionary
Motyka (kopaczka) – narzędzie ręczne służące do spulchniania gleby, kopczykowania roślin, zwalczania chwastów; wykorzystywana głównie w ogrodnictwie i rolnictwie.
Motyka zbudowana jest z płaskiego ostrza, najczęściej żelaznego, osadzonego na długim, drewnianym trzonku, prawie prostopadle do tego trzonka. Ostrze to może mieć różny kształt i wielkość.
Jest to jedno z najstarszych narzędzi – motyka z kamiennym ostrzem znana była już w neolicie.
Wikipedia
(1.4) Tą kopaczką mój ojciec wykopał cztery hektary ziemniaków.
Wiktionary
rzecz. kopacz mos., okop mrz., wykopki nmos., Kopacz mrz., kopanie n.
czas. kopać, zakopywać
przym. kopalny, okopowy, przyokopowy
Wiktionary
przymiotnik od: kopaczka
SJP.pl
1. drzewo z rodziny brezylkowatych;
2. balsam z tego drzewa
SJP.pl
Kopaiwa, kopaiba (Copaifera L.) – rodzaj drzew z rodziny bobowatych.
Słowo "kopaiwa" pochodzi z języka Indian Ameryki Południowej i Środkowej, gdzie rośliny z tego rodzaju występują w formie dzikiej. Do rodzaju należy ok. 40 gatunków występujących w tropikalnej Ameryce Środkowej i Południowej oraz w zachodniej i środkowej części tropikalnej Afryki.
Wikipedia
przymiotnik od kopaiwy
SJP.pl
żywica naturalna podobna do bursztynu, zbierana z pni, z ziemi pod drzewami lub wydobywana z powierzchniowych warstw gruntu, używana do wyrobu niektórych lakierów
SJP.pl
Kopal – żywica niektórych drzew tropikalnych, tzw. drzew kopalowych (iglastych lub liściastych), występująca w różnych odmianach w krajach strefy podzwrotnikowej. Jest podobny do bursztynu, może być bezbarwny lub w kolorze od żółtego do brunatnego. Rozpuszcza się w rozpuszczalnikach organicznych. Pozyskiwany jest bezpośrednio z drzew lub wydobywany jako kopalina z okresu czwartorzędu.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. grabarz
Wiktionary
utwór geologiczny, znajdujący się wewnątrz lub na powierzchni skorupy ziemskiej w złożu, który może znaleźć zastosowanie w gospodarce; kopalina wydobyta ze złoża staje się surowcem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) surowiec o znaczeniu gospodarczym wydobywany z ziemi;
Wiktionary
Kopalina, kopalina użyteczna – minerał lub skała wydobywana z ziemi i wykorzystywana praktycznie, np. węgiel, ropa naftowa, sól, rudy metali.
Wyróżnia się kopaliny główne, towarzyszące i współwystępujące.
Kopaliny główne są przedmiotem samodzielnej eksploatacji górniczej.
Ze względu na stan skupienia kopaliny użyteczne dzieli się na:
Wikipedia
IPA: ˌkɔpaˈlʲĩna, AS: kopalʹĩna
Wiktionary
rzecz. kopacz mos./mzw.
Wiktionary
nazwisko polskie, m.in. Władysław Kopaliński (właściwie Jan Stefczyk, przed II wojną światową Jan Sterling) (1907-2007), leksykograf, tłumacz, wydawca, autor m.in. "Słownika wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych"
SJP.pl
Władysław Kopaliński, właśc. Władysław Jan Stefczyk, pierwotne nazwisko Sterling (ur. 14 listopada 1907 w Warszawie, zm. 5 października 2007 tamże) – polski leksykograf, tłumacz, wydawca, w latach 1949–1954 prezes i redaktor naczelny Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik”. Twórca „Słownika wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych”, potocznie nazywanego słownikiem Kopalińskiego.
Wikipedia
1. zakład przemysłowy zajmujący się wydobywaniem surowców z ziemi;
2. bogaty zasób czegoś;
3. przenośnie: kopalnia złota - źródło wielkich dochodów; bonanza, żyła złota, kokosowy interes
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) górn. zakład górniczy zajmujący się wydobyciem kopalin;
(1.2) przen. skarbnica np. wiedzy
Wiktionary
Kopalnia – zakład górniczy zajmujący się wydobyciem (eksploatacją) z ziemi kopalin użytecznych.
Ze względu na sposób wydobycia kopalnie dzieli się na:
Wikipedia
(1.1) Ta kopalnia grozi zawaleniem.
Wiktionary
IPA: kɔˈpalʲɲa, AS: kopalʹńa
Wiktionary
rzecz. kopacz mos./mzw., koparka ż., kopanie n., wykopanie n.
czas. kopać ndk., wykopać dk., zakopać dk.
przym. kopalniany, wokółkopalniany, przykopalniany
Wiktionary
(1.1) daw. mina, rudnik; gw-pl|Górny Śląsk|hawiernia, gruba.; gw-pl|Śląsk Cieszyński|szachta.
Wiktionary
drewno o ściśle określonych wymiarach, używane do obudowy chodników w kopalniach
SJP.pl
Kopalniak – okorowany i wysuszony okrąglak z drewna o określonych wymiarach, stosowany do wykonywania obudowy wyrobisk w podziemnych zakładach górniczych.
Do produkcji kopalniaków stosuje się odpowiedniej średnicy pnie drewna, proste i o ile możliwości najmniej sękate. W warunkach polskich stosuje się drewno sosnowe lub świerkowe, dawniej również jodłowe lub (rzadko) modrzewiowe. Kopalniaki nasyca się odpowiednimi roztworami w celu zabezpieczenia ich przed działaniem grzybów (głównie pleśni) w warunkach podziemi kopalń.
Wikipedia
→ kopalnia
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący kopalni, związany z kopalnią, należący do kopalni
Wiktionary
(1.1) Zanieczyszczenia gliną występują głównie w kruszywach kopalnianych, zwłaszcza w piasku, który przybiera wówczas barwę brązową.
Wiktionary
rzecz. kopalnia ż., kopacz mos./mzw.
czas. kopać
Wiktionary
1. przemysł zajmujący się wydobywaniem z ziemi kopalin użytecznych;
2. nauka i dział techniki zajmujący się zagadnieniami związanymi z wydobyciem kopalin;
3. praca górnika
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zob. górnictwo.
Wiktionary
Górnictwo (kopalnictwo) – dziedzina przemysłu obejmująca ogół działalności zmierzającej do wydobycia kopaliny i jej przygotowania w procesie wzbogacania (obniżania zawartości zanieczyszczeń) do zastosowania w różnych dziedzinach przemysłu (wydobywanie surowców mineralnych lub organicznych, np. torfu, w kopalniach) bądź bezpośredniego wykorzystania w życiu codziennym.
Wikipedia
(1.1) Wystawa ukazuje warzelnictwo soli poczynając od eksponatów geologicznych poprzez oryginalne naczynia warzelnicze z epok: neolitu, epoki brązu i wczesnej epoki żelaza, a także okresu lateńskiego i wczesnego średniowiecza aż do zagadnień związany z kopalnictwem soli w Wieliczce.
Wiktionary
rzecz. kopalnia ż.
przym. kopalniany, kopalny
Wiktionary
(1.1) górnictwo
Wiktionary
miejsce, w którym wydobywa się kopaliny z ziemi; kopalnia
SJP.pl
1. w odniesieniu do kopalin: wydobywany z ziemi;
2. zachowany w głębi ziemi w postaci skamieniałości, pochodzący z odległych epok geologicznych
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) wydobywany z ziemi jako bogactwo naturalne
(1.2) zachowany pod ziemią, pochodzący z dawnych epok geologicznych
Wiktionary
rzecz. kopacz mos., kopaczka ż., kopalina ż., kopalnia ż., kopalnictwo n., koparka ż., wykopaliska nmos., wykopalisko n., Kopacz ż./mrz./mos.
czas. kopać ndk., wykopać dk.
przym. kopalniany
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. du. zob. kopa.
Wiktionary
IPA: kɔˈpãma, AS: kopãma
Wiktionary
1. uderzać nogą, bić nogą, dawać kopniaki
2. robić dół, ryć
3. wydobywać, wykopywać (np. ziemniaki, minerały)
4. uderzać, odrzucać (o broni po wystrzale)
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) góry. miejsce wykarczowane
forma czasownika.
(2.1) imiesłów przymiotnikowy bierny, n. lp. i nmos. lm. od: kopać
Wiktionary
IPA: kɔˈpãnɛ, AS: kopãne
Wiktionary
1. przestarzale: płoza;
2. dawniej:
a) kopanie, miejsce kopania lub to, co zostało wykopane;
b) wykarczowane drzewo przeznaczone na płozy do sań
SJP.pl
Wikipedia
1. uderzać nogą, bić nogą, dawać kopniaki
2. robić dół, ryć
3. wydobywać, wykopywać (np. ziemniaki, minerały)
4. uderzać, odrzucać (o broni po wystrzale)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kopać.
(1.2) pot. wykopywanie ziemniaków, buraków, itp.
(1.3) pot. okres kopania (1.2)
Wiktionary
Miejscowości w Polsce:
Miejscowości na Ukrainie
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.2) wykopki
(1.3) wykopki
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kopanina ż., odkopywanie n., kopnięcie n., kopniak m., koparka ż., kopacz m., kopaczka ż., kop m., wykopki nmos., Kopacz ż./mrz./mos.
czas. kopać ndk., odkopać dk., dokopać dk.
przym. kopny
frazeologia.
kopanie leżącego
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* arabski: (1.1) حفر
* slovio: (1.1) kopanie
* szwedzki: (1.1) grävning w.
źródła.
== kopanie (slovio.) ==
ortografie. копание
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) kopanie
odmiana.
(1.1) lm. kopanies
przykłady.
Wiktionary
IPA: kɔˈpãɲɛ, AS: kopãńe
Wiktionary
rzecz. kopanina ż., odkopywanie n., kopnięcie n., kopniak m., koparka ż., kopacz m., kopaczka ż., kop m., wykopki nmos., Kopacz ż./mrz./mos.
czas. kopać ndk., odkopać dk., dokopać dk.
przym. kopny
Wiktionary
(1.2) wykopki
(1.3) wykopki
Wiktionary
Wikipedia
potocznie:
1. bezładna, nieciekawa gra w piłkę nożną;
2. długie i bezładne kopanie w ziemi;
3. brutalny atak słowny między rozmówcami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. w piłce nożnej: nieskładna, bezładna, nieciekawa gra
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌkɔpãˈɲĩna, AS: kopãńĩna
Wiktionary
rzecz. kopanie n.
czas. kopać ndk.
Wiktionary
regionalnie: kartoflisko;
1. pole, gdzie rosną kartofle;
2. pole po zebraniu rosnących na nim kartofli
SJP.pl
1. otwór wykopany w ziemi, przez który wydobywa się ropę naftową;
2. regionalnie: dzieża - naczynie;
3. dawniej: pomieszczenie wybudowane w ziemi; ziemianka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) białystok. dłubanka, naczynie wykonane z jednego kawałka drewna
Wiktionary
2 miejscowości w Polsce:
2 miejscowości na Ukrainie:
Wikipedia
(1.1) kopań, kopanka
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
1. zgrubienie od: koparka;
2. potocznie: usta; gęba, jadaczka, japa, morda
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: koparka
Wiktionary
rzecz. koparka ż.
Wiktionary
maszyna do odspajania gruntu, czerpania i ładowania urobku; dwa podstawowe rodzaje: jednoczerpakowa oraz wieloczerpakowa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) masz. maszyna budowlana, pojazd służący do kopania dużych dołów w miękkim gruncie lub do wybierania gruntu
Wiktionary
Koparka – maszyna do robót ziemnych, służąca do oddzielania urobku od gruntu i przeniesienia na środki transportowe lub na składowisko. Koparka może również pełnić rolę urządzenia przeładunkowego (wtedy nabiera i przenosi tylko materiał sypki). Są maszynami powszechnie stosowanymi wszędzie tam, gdzie zachodzi właśnie konieczność takich procesów, stąd wykorzystywana jest powszechnie przy pracach ziemnych budowlanych, transportowych lub górniczych.
Wikipedia
(1.1) Największą trudność w obsłudze koparki stanowi kierowanie jej łyżką.
Wiktionary
IPA: kɔˈparka, AS: koparka
Wiktionary
czas. kopać ndk.
rzecz. kopacz mzw./mos.
Wiktionary
→ koparka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) operator koparki
Wiktionary
rzecz. koparka ż.
przym. okopowy
Wiktionary
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
1. uderzać nogą, bić nogą, dawać kopniaki
2. robić dół, ryć
3. wydobywać, wykopywać (np. ziemniaki, minerały)
4. uderzać, odrzucać (o broni po wystrzale)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kopcić.
Wiktionary
IPA: kɔpˈt͡sɛ̃ɲɛ, AS: kopcẽńe
Wiktionary
czas. kopcić
przym. kopciany
rzecz. Kopciuszek mos., kopciuch m.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kopciem, dotyczący kopciu
Wiktionary
rzecz. kopeć m., kopcenie n., zakopcenie n.
czas. kopcić ndk., zakopcać ndk., zakopcić dk.
przym. kopciowy
Wiktionary
(1.1) kopciowy
Wiktionary
Cegła ceramiczna – materiał budowlany otrzymywany z glin ilastych, morenowych, wstęgowych, łupków, mułków oraz lessów. Surowcami pomocniczymi przy produkcji ceramiki budowlanej są piasek kwarcowy.
Wikipedia
1. kopcić lub kopcić się - wydzielać kopeć, gęsty dym; dymić;
2. pot. palić papierosa, fajkę itp.; ćmić, kurzyć
SJP.pl
czasownik niedokonany
(1.1) wydzielać gęsty dym, kopeć
(1.2) pot. palić papierosa
czasownik zwrotny niedokonany kopcić się
(2.1) paląc się, wydzielać gęsty dym, kopeć
Wiktionary
(1.1) Słyszałem ich oddechy, widziałem cienie na ścianie, wyolbrzymione i ruchliwe, bo płomyk lampy naftowej drgał i kopcił.
Wiktionary
IPA: ˈkɔpʲt͡ɕit͡ɕ, AS: kopʹćić
Wiktionary
rzecz. kopcenie n., kopciuch m., kopeć m., kopciuszek m., Kopciuszek mos.
czas. zakopcić dk.
przym. kopciany
Wiktionary
(1.2) pot. jarać fajki
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
1. potocznie: brudas, niechluj;
2. dymiący przedmiot
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) pot. papieros kiepski gatunkowo
(1.2) pot. osoba niechlujna
(1.3) pot. tradycyjny piec węglowy górnego ładowania
Wiktionary
(1.1) Nie stać go na porządne papierosy, tylko pali jakieś kopciuchy.
(1.2) Ty kopciuchu, idź się umyj!
Wiktionary
IPA: ˈkɔpʲt͡ɕux, AS: kopʹćuχ
Wiktionary
rzecz. kopcenie n., Kopciuszek m.
:: zdrobn. kopciuszek m.
czas. kopcić ndk.
Wiktionary
(1.2) brudas, flejtuch, fleja
Wiktionary
ptak z rodziny drozdowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) liter. przydomek głównej bohaterki popularnej baśni;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Za górami, za lasami, a w każdym razie hen, na dalekim wschodzie, mieszkała na wsi zamożna wdowa, mająca dwie córki i pasierbicę Rózię. […] Od kopcia, jaki czernił jej buzię przez ciągłe przebywanie w kuchni, siostry przezwały ją Kopciuszkiem i nazwa ta tak się z nią zrosła, że nikt inaczej nie wołał na nią, jak: Kopciuszku daj, Kopciuszku zrób, Kopciuszku leć, Kopciuszku przynieś!
(1.1) Książę zakochał się w pięknym Kopciuszku.
Wiktionary
rzecz. kopciuszek m., kopcenie n., kopciuch m.
czas. kopcić ndk.
Wiktionary
przechowywać przez okres zimowy warzywa w kopcach; dołować
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kopcować.
Wiktionary
(1.1) Dzięki kopcowaniu rolnicy przechowali ziemniaki mimo mroźnej zimy.
Wiktionary
rzecz. kopiec m., kopczyk, zakopcowanie n.
przym. kopcowy
czas. kopcować ndk., zakopcować dk.
Wiktionary
podobny kształtem do kopca; pokryty kopcami, pagórkowaty
SJP.pl
przymiotnik od: kopiec
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
1. mały kopiec;
2. krajowa rasa małych koni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) mały kopiec
Wiktionary
Kopczyk (664 m n.p.m.) – szczyt w Karkonoszach, w obrębie Lasockiego Grzbietu.
Położony jest w południowej części Lasockiego Grzbietu, w niezbyt wyraźnym bocznym grzbiecie odchodzącym ku wschodowi od Kopiny, pomiędzy Opawą na północy a Niedamirowem na południu. Na północy znajduje się dolina Opawy, a na południu Ostrężnika.
Wikipedia
IPA: ˈkɔpt͡ʃɨk, AS: kopčyk
Wiktionary
rzecz. kopiec m., kopczykowanie n., kopcowanie n.
czas. okopcować, kopczykować ndk.
Wiktionary
okrywać ziemią łodygi roślin
SJP.pl
Kopczyn – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie mogileńskim, w gminie Mogilno.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
dawniej: część (jedna sześćdziesiąta) zbiorów, będąca zapłatą za pracę w polu
SJP.pl
1. 60 sztuk;
2. góra o mocno zaokrąglonym, kopulastym wierzchołku;
3. duża sterta siana, słomy itp.
SJP.pl
przestarzale:
1. gęsty dym z sadzą;
2. osad z czarnego pyłu;
3. przedmiot wydzielający intensywnie dym po podpaleniu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gęsty, ciemny dym
(1.2) osad z sadzy
(1.3) wyrób tytoniowy w postaci cienkiej papierowej rurki, długości kilku centymetrów, wypełnionej zmielonym tytoniem
Wiktionary
Kopeć – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie ostrzeszowskim, w gminie Grabów nad Prosną. Liczy około 200 mieszkańców.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kaliskiego.
Wikipedia
(1.1) Strażak chciał wejść do pomieszczenia, ale było ono pełne kopciu i nic nie było widać.
(1.2) Sufit nad piecem był osmalony kopciem.
(1.2) Ozdobne sklepienie tej sali pokryte było plamami wieloletniego kopciu naftowego (…)
(1.3) Od dwóch lat palę kopcie.
Wiktionary
IPA: ˈkɔpɛt͡ɕ, AS: kopeć
Wiktionary
czas. kopcić
przym. kopciany, kopciowy
Wiktionary
(1.1) dym
(1.3) szlug, papieros, fajek, skręt; reg. cygareta
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
stolica Danii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. stolica Danii;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Pociąg do Kopenhagi przyjedzie za moment.
Wiktionary
IPA: ˌkɔpɛ̃nˈxaɡa, AS: kopẽnχaga
Wiktionary
przym. kopenhaski, podkopenhaski
rzecz. kopenhażanin mos., kopenhażanka ż.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. kopenhaski, podkopenhaski
rzecz. kopenhażanin mos., kopenhażanka ż.
frazeologia.
etymologia. por. etymn|dolnoniemiecki|Kopenhagen.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) Copenhagen
* arabski: (1.1) كوبنهاغن
* baskijski: (1.1) Kopenhage
* białoruski: (1.1) Капенгаген m.
* białoruski (taraszkiewica): (1.1) Капэнгаген m.
* bułgarski: (1.1) Копенхаген
* chiński standardowy: (1.1) 哥本哈根
* czeski: (1.1) Kodaň
* duński: (1.1) København n.
* esperanto: (1.1) Kopenhago
* farerski: (1.1) Keypmannahavn
* fiński: (1.1) Kööpenhamina
* francuski: (1.1) Copenhague
* hebrajski: (1.1) קופנהגן
* hiszpański: (1.1) Copenhague m.
* islandzki: (1.1) Kaupmannahöfn
* japoński: (1.1) コペンハーゲン
* koreański: (1.1) korpłd|코펜하겐., korpłn|쾨뻰하븐.
* litewski: (1.1) Kopenhaga ż.
* łaciński: (1.1) Codania ż., Hafnia ż.
* niemiecki: (1.1) Kopenhagen n.
* norweski (bokmål): (1.1) København
* nowogrecki: (1.1) Κοπεγχάγη ż.
* portugalski: (1.1) Copenhaga
* rosyjski: (1.1) Копенгаген m.
* słowacki: (1.1) Kodaň ż.
* szwedzki: (1.1) Köpenhamn
* turecki: (1.1) Kopenhag
* tybetański: (1.1) ཀའོ་པེན་ཧ་ཀེན་
* ukraiński: (1.1) Копенгаген m.
* włoski: (1.1) Copenaghen ż.
źródła.
== Kopenhaga (język litewski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. Kopenhaga
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przymiotnik od: Kopenhaga (stolica Danii)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do miasta Kopenhaga
Wiktionary
(1.1) SAS skarży się, że kopenhaskie lotnisko pobiera niesłychanie wysoką opłatę.
Wiktionary
IPA: ˌkɔpɛ̃nˈxasʲci, AS: kopẽnχasʹḱi
Wiktionary
rzecz. Kopenhaga ż., kopenhażanin mos., kopenhażanka ż.
Wiktionary
mieszkaniec Kopenhagi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kopenhagi
Wiktionary
IPA: ˌkɔpɛ̃nxaˈʒãɲĩn, AS: kopẽnχažãńĩn
Wiktionary
rzecz. Kopenhaga ż.
:: fż. kopenhażanka ż.
przym. kopenhaski
Wiktionary
mieszkanka Kopenhagi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kopenhagi
Wiktionary
(1.1) Wśród młodych kopenhażanek szerzy się moda na tatuaże.
Wiktionary
IPA: ˌkɔpɛ̃nxaˈʒãnka, AS: kopẽnχažãnka
Wiktionary
rzecz. Kopenhaga ż.
:: fm. kopenhażanin mos.
przym. kopenhaski
Wiktionary
jadalna roślina z rodziny selerowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto portowe w Słowenii nad Adriatykiem;
Wiktionary
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
dawniej:
1. komplement;
2. przymilanie się, zalecanie się; zaloty, umizgi; dziś żywe w zwrotach: stroić, sadzić, palić, uderzać w koperczaki - zalecać się
SJP.pl
przestarzale: umizgi, zaloty
SJP.pl
zdrobnienie od: koper
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od koper
(1.2) kulin. młode pędy kopru, wykorzystywane do przyprawiania potraw
Wiktionary
Koper ogrodowy (Anethum graveolens L.) – gatunek rośliny z rodziny selerowatych. Uznawany jest za gatunek rodzimy w północnej Afryce (od Maroka po Libię i Czad) oraz w południowo-zachodniej Azji (Półwysep Arabski, Syria, Iran). Rozprzestrzeniony jest szeroko w uprawie i spotykany jest na różnych kontynentach jako roślina dziczejąca. Przejściowo dziczeje z upraw także w Polsce.
Wikipedia
(1.2) Piliśmy piwo i jedliśmy śledzie z koperkiem.
Wiktionary
rzecz. koper m.
przym. koperkowy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
zupa koperkowa
SJP.pl
przymiotnik od: koperek
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) zrobiony z koperku, zawierający koperek
przymiotnik relacyjny
(2.1) związany z koperkiem, odnoszący się do koperku
Wiktionary
(1.1) Piotr uwielbiał wędzonego łososia z krewetkami w sosie koperkowym.
Wiktionary
IPA: ˌkɔpɛrˈkɔvɨ, AS: koperkovy
Wiktionary
rzecz. koper mrz., koperek mrz., koperkowa ż.
Wiktionary
(1.1) koprowy
Wiktionary
Kopernica (kaszub. Kòpernica) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie chojnickim, w gminie Chojnice
Miejscowość położona na obszarze Zaborskiego Parku Krajobrazowego, na zachód od jeziora Charzykowskiego.
Wieś stanowi sołectwo gminy Chojnice, w skład sołectwa wchodzą miejscowości: Babilon, Borne i Styporc.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bydgoskiego.
Wikipedia
roślina z rodziny arekowatych
SJP.pl
Kopernicja (Copernicia Mart. ex Endl.) – rodzaj roślin należący do rodziny arekowatych (Arecaceae). Obejmuje 22–25 gatunków. Występują one głównie na Kubie, tylko dwa gatunki rosną na wyspie Haiti i trzy na sawannach Ameryki Południowej.
Wikipedia
pierwiastek chemiczny o symbolu Cn i liczbie atomowej 112
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy, nazwa własna
(1.1) astr. jeden z kraterów na powierzchni Księżyca;
(1.2) astr. jeden z kraterów na powierzchni Marsa;
Wiktionary
Kopernik, Mikołaj Kopernik – polski polihistor epoki renesansu, znany głównie jako astronom – twórca heliocentrycznego modelu Układu Słonecznego.
Wikipedia
IPA: kɔˈpɛrʲɲik, AS: koperʹńik
Wiktionary
rzecz. kopernik m., kopernikana nmos., kopernikanizm m., kopernikanista m., kopernikanistka ż., kopernikowskość ż., kopernikańskość ż., kopernicja ż.
przym. Kopernikowski, kopernikowski, kopernikański, kopernikowy, Kopernikowy
przysł. kopernikowsko, kopernikańsko
Wiktionary
wszystko, co dotyczy życia i działalności Kopernika; kopernikiana
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) astr. autografy i dokumenty dotyczące Mikołaja Kopernika
Wiktionary
(1.1) Szwedzi wywieźli kilka ważnych kopernikanów.
Wiktionary
rzecz. Kopernik mos., kopernik mrz., kopernikanizm mrz.
przym. kopernikański, Kopernikowy, kopernikowski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) astr. nauka o heliocentrycznym modelu kosmologicznym rozwinięta przez Kopernika
Wiktionary
Heliocentryzm, kopernikanizm (gr. ἡλιος hēlios – słońce, κέντρον kentron – centrum) – teoria budowy Układu Słonecznego, w której Słońce jest jego środkiem, a wszystkie planety – łącznie z Ziemią – je obiegają. W niektórych historycznych wariantach tej teorii Słońce bywało ponadto uznawane za:
Wikipedia
(1.1) Z tego powodu heliocentryzm bywa nazywany kopernikanizmem.
Wiktionary
rzecz. Kopernik mzw., kopernik mrz., kopernikana lm nm.
przym. kopernikowski, Kopernikowy, kopernikowy, kopernikański
Wiktionary
dotyczący Kopernika; kopernikowski
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kopernikanizmem – nauką, poglądami głoszonymi przez Kopernika
Wiktionary
(1.1) Układ kopernikański jest na pewno bardziej inercjalny aniżeli układ ptolemeuszowski.
Wiktionary
rzecz. Kopernik mzw., kopernik mrz., kopernikana lm nm., kopernikanizm mrz.
przym. kopernikowski, Kopernikowy, kopernikowy
Wiktionary
(1.1) kopernikowski
Wiktionary
rzadko: wszystko, co dotyczy życia i działalności Kopernika; kopernikana
SJP.pl
specjalista w zakresie kopernikologii
SJP.pl
nauka o życiu i pracy Kopernika
SJP.pl
Mikołaj Kopernik, łac. Nicolaus Copernicus, niem. Nikolaus Kopernikus (ur. 19 lutego 1473 w Toruniu, zm. w maju 1543 we Fromborku) – polski polihistor pochodzenia niemieckiego; prawnik, urzędnik, dyplomata, lekarz i niższy duchowny katolicki, doktor prawa kanonicznego i naukowiec – zajmował się też astronomią, matematyką, ekonomią, strategią wojskową, kartografią i filologią. Bywa też nazywany fizykiem, filozofem i astrologiem przez ówczesne znaczenie tego słowa.
Wikipedia
dotyczący Kopernika; kopernikański
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kopernikanizmem – nauką, poglądami głoszonymi przez Kopernika
Wiktionary
rzecz. Kopernik mzw., kopernik mrz., kopernikana lm nm., kopernikanizm mrz.
przym. antykopernikowski, kopernikański, Kopernikowy, kopernikowy, pokopernikowski, przedkopernikowski
Wiktionary
(1.1) kopernikański
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) należący do Kopernika
Wiktionary
rzecz. Kopernik mzw., kopernik mrz., kopernikana lm nm., kopernikanizm mrz.
przym. kopernikański, kopernikowski, kopernikowy
Wiktionary
Koperno (niem. Küppern, łuż. Kiperna) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie krośnieńskim, w gminie Gubin.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.
Wieś jako (niem.Kipper) wymieniona jest w dokumencie z 1278 roku. W pobliżu znajduje się linia kolejowa z Berlina do Wrocławia. W 1810 roku naliczono we wsi 12 rolników, a w 1939 roku żyło w niej 129 mieszkańców. Dawniej prowadziła tędy droga handlowa ze Szczecina przez Frankfurt, Fürstenberg (pol. Przybrzeg) i dalej do Lubska, Zgorzelca i Pragi. Na uwagę w Kopernie zasługuje kościół z XIX wieku, którego fundament składa się z polnych kamieni i który jest budowlą ceglaną z absydą we wschodniej części i wieżą w zachodniej części,
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
dawniej: miedzioryt, rycina; kupersztych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) przest. miedzioryt
Wiktionary
(1.1) kupersztych, miedzioryt
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) poczt. płaskie opakowanie papierowe na list, pismo lub drobne przedmioty;
(1.2) rysunek, piktogram o wyglądzie zamkniętej koperty (1.1)
(1.3) pot. poziomy znak drogowy oznaczający zakaz parkowania
(1.4) zewnętrzna obudowa zegarka kieszonkowego lub naręcznego
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Włożył list do koperty, zakleił, przykleił znaczek i wrzucił do skrzynki.
(1.3) Za zaparkowanie na kopercie dostał mandat.
Wiktionary
IPA: kɔˈpɛrta, AS: koperta
Wiktionary
rzecz. kopertówka ż., kopertowanie n., kopertownica ż.
:: zdrobn. kopertka ż.
czas. kopertować ndk., zakopertować dk.
przym. kopertowy
Wiktionary
zdrobnienie od: koperta
SJP.pl
zgrubienie od: kopertówka
SJP.pl
wkładać do koperty
SJP.pl
czasownik
(1.1) wkładać do koperty, zaklejać w kopercie
Wiktionary
(1.1) Dotąd Telekomunkacja Polska drukowała i kopertowała rachunki w 5 miejscach, co było kosztowniejsze i nie pozwalało dobrze zarządzać całym procesem.
Wiktionary
IPA: ˌkɔpɛrˈtɔvat͡ɕ, AS: kopertovać
Wiktionary
rzecz. kopertówka ż., kopertownica ż., koperta ż., kopertowanie
czas. zakopertować
przym. kopertowy
Wiktionary
(1.1) pakować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kopertować.
Wiktionary
IPA: ˌkɔpɛrtɔˈvãɲɛ, AS: kopertovãńe
Wiktionary
czas. kopertować
rzecz. koperta ż., kopertownica ż.
przym. kopertowy
Wiktionary
przymiotnik od: koperta
SJP.pl
1. mała torebka damska bez rączki;
2. potocznie: łapówka pieniężna przekazywana w kopercie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) niewielka, płaska torebka damska, bez paska lub z chowanym paskiem
(1.2) spódnica z szerokiego pasa owijanego wokół bioder tak, że jego poły zachodzą na siebie, wiązana lub zapinana w pasie
(1.3) pot. łapówka lub nieoficjalne wynagrodzenie przekazywane w kopercie
Wiktionary
IPA: ˌkɔpɛrˈtufka, AS: kopertufka
Wiktionary
rzecz. koperta ż., kopertka ż.
:: zgrub. kopertówa ż.
przym. kopertowy
czas. kopertować ndk.
Wiktionary
(1.2) kopertówa
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) techn. urządzenie automatycznie składające dokumenty i wkładające je do kopert, które następnie zamyka i zakleja
Wiktionary
IPA: ˌkɔpɛrtɔvʲˈɲit͡sa, AS: kopertovʹńica
Wiktionary
rzecz. koperta, kopertowanie, kopertka
czas. kopertować
przym. kopertowy
Wiktionary
przymiotnik od: koperta
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kopertami, dotyczący kopert
(1.2) w kształcie koperty
Wiktionary
rzecz. koperta ż., kopertka ż., kopertówa ż., kopertówka ż., kopertownica ż., kopertowanie n.
czas. kopertować ndk.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
1. odwzorowanie oryginału, replika
2. rodzaj broni używanej przez rycerzy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przedmiot wykonany na wzór pierwszego, nie oryginał
(1.2) praw. biur. dokument wytworzony przez odwzorowanie oryginału
(1.3) wojsk. hist. rodzaj białej broni o długim drzewcu, do walki konno;
(1.4) hist. średniowieczna, podstawowa jednostka organizacyjna ciężkozbrojnej jazdy rycerskiej, złożona z rycerza i jego kilkuosobowego pocztu;
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.2) wtórnik, duplikat
antonimy.
(1.1) oryginał, pierwowzór
(1.2) oryginał, pierwowzór, pierwopis, pierwodruk
hiperonimy.
(1.2) dokument
hiponimy.
(1.2) fotokopia, ksero, skan, zdjęcie (dokumentu), wydruk (komputerowy)
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kopiowanie n., skopiowanie n., kopista m., kopistka ż., kopiarka ż., kopijnik mos.
czas. kopiować ndk., skopiować dk.
przym. kopiowy
frazeologia.
kruszyć kopie
etymologia.
uwagi.
(1.1) w przypadku obrazów, o kopii mówi się tylko w przypadku wykonania jej metodami malarskimi; jeśli wtórny obraz został wykonany techniką fotograficzną, wówczas używa się terminu „reprodukcja”
(1.3) por|włócznia|lanca.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) copy; (1.3) lance
* arabski: (1.1) نسخة
* białoruski: (1.1) копія ż.; (1.3) кап'ё n.
* chiński standardowy: (1.2) 份 (fèn)
* czeski: (1.1) kopie ż.
* duński: (1.1) kopi w.
* esperanto: (1.1) kopio; (1.3) lanco
* francuski: (1.1) copie ż.
* hiszpański: (1.1) copia ż.; (1.3) alabarda ż., lanza ż.
* kataloński: (1.1) còpia ż.; (1.3) llança ż.
* niemiecki: (1.1) Kopie ż.; (1.2) Kopie ż.; (1.3) Lanze ż.
* nowogrecki: (1.1) αντίγραφο n.
* polski język migowy: PJM-ukryj| (1.1) {{PJM|kopia. ,. PJM|kopia 3. ,. PJM|kopia 3.}}
* rosyjski: (1.1) копия ż.; (1.3) копьё n.
* rumuński: (1.3) suliță ż.
* slovio: (1.1) kopia
* szwedzki: (1.1) kopia
* ukraiński: (1.1) копія ż.
* wilamowski: (1.1) kopii ż.; (1.2) kopii ż.
* włoski: (1.1) copia ż.; (1.4) lancia ż.
źródła.
== kopia (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) kopia
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkɔpʲja, AS: kopʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. kopiowanie n., skopiowanie n., kopista m., kopistka ż., kopiarka ż., kopijnik mos.
czas. kopiować ndk., skopiować dk.
przym. kopiowy
Wiktionary
(1.2) wtórnik, duplikat
Wiktionary
zbiór kopii dokumentów oryginalnych
SJP.pl
Kartulariusz (łac. cartularium), także kartularz, kopiariusz, kopiał, kopiarz – zbiór dokumentów i odpisów edyktów, dotyczących majątków ziemskich przeważnie klasztornych.
Termin ten używany był w średniowieczu i początkowo oznaczał bibliotekę. W Polsce kartulariusz znany był już w XIII wieku. Określano tak również księgę, zawierającą kopie dokumentów od różnych wystawców dla jednego odbiorcy. Takie księgi były prowadzone w klasztorach. W innych kancelariach i urzędach podobną rolę pełniły regesty.
Wikipedia
urządzenie do kopiowania tekstów i rysunków; kserograf, kserokopiarka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) techn. urządzenie kopiujące
Wiktionary
(1.1) W narożniku sekretariatu stoi kopiarka.
Wiktionary
rzecz. kopia ż., kopiowanie n., skopiowanie n., kopista m., kopistka ż.
czas. kopiować ndk., skopiować dk.
przym. kopiowy
Wiktionary
dział zakładu chemigraficznego lub pomieszczenie, w którym się kopiuje
SJP.pl
rzadko: mechaniczne, bezmyślne naśladownictwo; kopiowanie, małpiarstwo
SJP.pl
1. przestarzałe: maszyna powielająca teksty wykonane na woskowych matrycach; powielacz;
2. dawniej:
a) bezrolny otrzymujący za robociznę zboże w kopach;
b) kopiariusz;
c) kopista
SJP.pl
Kartulariusz (łac. cartularium), także kartularz, kopiariusz, kopiał, kopiarz – zbiór dokumentów i odpisów edyktów, dotyczących majątków ziemskich przeważnie klasztornych.
Termin ten używany był w średniowieczu i początkowo oznaczał bibliotekę. W Polsce kartulariusz znany był już w XIII wieku. Określano tak również księgę, zawierającą kopie dokumentów od różnych wystawców dla jednego odbiorcy. Takie księgi były prowadzone w klasztorach. W innych kancelariach i urzędach podobną rolę pełniły regesty.
Wikipedia
mający kształt kopca; nagromadzony w usypisko; wysoko naładowany; kopiaty
SJP.pl
mający kształt kopca; nagromadzony w usypisko; wysoko naładowany; kopiasty
SJP.pl
1. książka do pisania zleceń, kwitów, rachunków itp. przez kalkę, w której kopia tekstu zostaje jako dowód;
2. integralna część kopiarki, dzięki której można nadać obrabianemu przedmiotowi pożądany kształt; wzornik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) hand. biurowa książka do kopiowania przez kalkę zleceń, rachunków, kwitów itp.
(1.2) techn. przest. wzornik, wzór jednakowego wytwarzania przedmiotów; narzędzie identycznego kształtowania obrabianych przedmiotów
(1.3) hist. kartulariusz, średniowieczny zbiór dokumentów, ich kopii i odpisów;
Wiktionary
Kartulariusz (łac. cartularium), także kartularz, kopiariusz, kopiał, kopiarz – zbiór dokumentów i odpisów edyktów, dotyczących majątków ziemskich przeważnie klasztornych.
Termin ten używany był w średniowieczu i początkowo oznaczał bibliotekę. W Polsce kartulariusz znany był już w XIII wieku. Określano tak również księgę, zawierającą kopie dokumentów od różnych wystawców dla jednego odbiorcy. Takie księgi były prowadzone w klasztorach. W innych kancelariach i urzędach podobną rolę pełniły regesty.
Wikipedia
(1.2) szablon
(1.3) kopiariusz, kopiarz, kartularz
Wiktionary
układać w kopy, np. siano
SJP.pl
czasownik
(1.1) roln. układać zboże, siano w kopy
Wiktionary
Kopić – wieś w Bośni i Hercegowinie, w Federacji Bośni i Hercegowiny, w kantonie dziesiątym, w gminie Glamoč. W 2013 roku liczyła 2 mieszkańców – Serbów.
Wikipedia
1. niewielka kopa siana;
2. dawniej: kopiec, kupa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przest. kopa siana lub zboża
Wiktionary
3 wzniesienia w Polsce:
Wikipedia
IPA: kɔˈpʲit͡sa, AS: kopʹica
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) żart. grabarz
Wiktionary
(1.1) Nasz kopidół ciągle łazi narąbany.
(1.1) W Dzięgielowie mają dwóch kopidołów.
Wiktionary
1. sztucznie usypane wzniesienie;
2. ziemniaki lub jarzyny zasypane ziemią i okryte słomą w celu zabezpieczenia ich przed zamarznięciem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) sztucznie usypane wzniesienie
(1.2) książk. lub archit. pomnik w formie takiego wzniesienia
(1.3) pot. przen. zbiór przedmiotów ułożonych jeden na drugim
(1.4) roln. pryzma ziemniaków, warzyw itp. przysypanych ziemią i przykrytych słomą w celu zabezpieczenia przed przemarznięciem; także: dół z taką samą zawartością zabezpieczony w ten sam sposób
(1.5) inform. struktura danych oparta na drzewie, w której wartości potomków węzła są w stałej relacji z wartością rodzica
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. kopcowanie n., zakopcowanie n., okopcowanie n.
:: zdrobn. kopczyk m.
czas. okopcować dk., kopcować ndk., zakopcować dk.
przym. kopcowy, kopcowaty
Wiktionary
(1.2) kurhan
(1.3) sterta
Wiktionary
zdrobniale o kopiejce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: kopiejka
Wiktionary
IPA: ˌkɔpʲjɛ̇ˈjɛt͡ʃka, AS: kopʹi ̯ėi ̯ečka
Wiktionary
rzecz. kopiejka ż.
Wiktionary
1/100 rubla (rosyjskiej jednostki monetarnej), rubla białoruskiego, rubla tadżyckiego lub hrywny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) monet. drobna jednostka monetarna Rosji, Białorusi, a dawniej także ZSRR, jedna setna rubla;
(1.2) monet. drobna jednostka monetarna Ukrainy, jedna setna hrywny
Wiktionary
Kopiejka (ros. копейка, kopiejka; ukr. копійка, kopijka; biał. капейка, kapiejka) – moneta, drobna jednostka monetarna Rosji, Białorusi i Naddniestrza (dawniej ZSRR) równa 1/100 rubla. Także jednostka monetarna Ukrainy równa 1/100 hrywny.
Wikipedia
IPA: kɔˈpʲjɛ̇jka, AS: kopʹi ̯ėi ̯ka
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. kopiejeczka ż.
przym. kopiejkowy
Wiktionary
przymiotnik od: kopieniactwo
SJP.pl
prymitywna forma rolnictwa, polegająca na uprawie roli kopaczką, bez użycia pługa czy radła, połączona najczęściej z hodowlą bydła
SJP.pl
Uprawa kopieniacza – sposób uprawy gleby, polegający na odwracaniu warstwy wierzchniej przy zastosowaniu narzędzi ręcznych (np. szpadla, motyki). Metoda mało wydajna, stosowana w epoce późnego mezolitu i wczesnego neolitu przed upowszechnieniem się orki sprzężajnej. Obecnie stosowana w uprawie niewielkich areałów rolnych (np. ogródków przydomowych), których mała powierzchnia uniemożliwia wykorzystanie zmechanizowanych środków produkcji rolniczej.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kopieniak
Wiktionary
rzecz. kopieniak m.
Wiktionary
przymiotnik od: kopieniactwo (pierwotna metoda uprawy roli, polegająca na spulchnianiu ziemi za pomocą kija)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) stpol. rodzaj płaszcza, szara opończa bez rękawów
Wiktionary
IPA: kɔˈpʲjɛ̇̃ɲak, AS: kopʹi ̯ė̃ńak
Wiktionary
rzecz. kopieniaczek mrz.
Wiktionary
szczyt w Gorcach
SJP.pl
Wikipedia
1. odwzorowanie oryginału, replika
2. rodzaj broni używanej przez rycerzy
SJP.pl
rzadko: mała kopia
SJP.pl
w średniowiecznym wojsku: żołnierz ciężkozbrojny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. wojsk. ciężkozbrojny jeździec uzbrojony w kopię, a także miecz
Wiktionary
Słupowe nagrobki szeklerskie – z węg. zwane Kopjafa (spolszcz. kopijnik) – "drewniana kopia", "drewniany słup"; lub fejfa – "drzewo głowowe", stanowią jeden z charakterystycznych elementów kultury Szeklerów, zamieszkujących obecnie rumuński Siedmiogród. Pierwotnie stawiane na szeklerskich grobach, obecnie spotykane są na całych Węgrzech w roli tradycyjnych, staromadziarskich pomników; jednym z takich pomników jest np. Pomnik Męczenników Katynia w Tatabánya.
Wikipedia
rzecz. kopia ż.
przym. kopijniczy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
urządzenie do kopiowania stykowego negatywów lub diapozytywów ilustracji
SJP.pl
Kopiorama – urządzenie do kopiowania stykowego, czyli naświetlania materiału światłoczułego poprzez kliszę (z wywołanym obrazem) leżącą bezpośrednio na tym materiale (oprócz klisz mogą to być również inne materiały, np. kalka zawierająca naniesiony dowolną techniką obraz). Obraz jest kopiowany w skali 1:1. Aby kopiowanie było faktycznie stykowe niezbędnym warunkiem jest, aby klisza była naświetlona w ten sposób, żeby strona zawierająca obraz dotykała warstwy światłoczułej – w przeciwnym przypadku obraz byłby lekko rozmyty. Np. z tego powodu przy naświetlaniu blach offsetowych wymagane są klisze naświetlone lewoczytelnie – "w lustrze".
Wikipedia
urządzenie do sporządzania fotograficznych odbitek stykowych
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. skopiować)
(1.1) powielać coś (zwykle materiał drukowany lub dane komputerowe), przepisywać, wykonywać kopię czegoś; powtarzać czyjeś zachowanie
Wiktionary
(1.1) Wczoraj panowie kopiowali jakieś dokumenty i w kopiarce zabrakło papieru.
Wiktionary
IPA: kɔˈpʲjɔvat͡ɕ, AS: kopʹi ̯ovać
Wiktionary
rzecz. kopia ż., kopiarka ż., kopista m., kopiowanie n., skopiowanie n.
czas. skopiować dk.
przym. kopiowy
Wiktionary
(1.1) odbijać (na kserokopiarce), powtarzać, wzorować się, papugować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kopiować.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kopiowanie materiałów z Wikisłownika jest dozwolone, choć pod pewnymi warunkami.
Wiktionary
IPA: ˌkɔpʲjɔˈvãɲɛ, AS: kopʹi ̯ovãńe
Wiktionary
rzecz. skopiowanie n., kopia ż., kopiarka ż., kopista m.
czas. kopiować ndk., skopiować dk.
przym. kopiowy
Wiktionary
(1.1) powielanie
Wiktionary
przymiotnik od: kopia
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kopiowaniem, dotyczący kopiowania
Wiktionary
rzecz. kopiarka ż., kopia ż., kopiowanie n., skopiowanie n., kopista m., kopistka ż.
czas. kopiować ndk., skopiować dk.
Wiktionary
rzadko: stos, usypisko czegoś; kopczyk, kopiec, sterta
SJP.pl
Kopisko (także: Podchełmiec, niem. Winkler-Berg, Winklerberg) - szczyt górski o wysokości 688 m n.p.m. w Masywie Chełmca w Górach Wałbrzyskich, w jego południowym ramieniu, pomiędzy szczytami Cichawą na północy i Boguszówką na południowym zachodzie. Leży w obrębie Boguszowa-Gorców. Jest zbudowany z dolnopermskich porfirów. W większości porasta go las mieszany.
W 1902 na jego szczycie zbudowano kamienną wieżę Bismarcka, wysadzoną w 1947.
Wikipedia
1. osoba, która sporządza kopię czegoś, powiela oryginał;
2. osoba przepisująca księgi, dokumenty; skryba, pisarz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba sporządzająca kopie
(1.2) hist. średniowieczny skryba
(1.3) hist. wojsk. żołnierz Korpusu Ochrony Pogranicza
Wiktionary
Kopista – osoba, zajmująca się w średniowieczu przepisywaniem ksiąg lub dokumentów. Osoba taka mogła łączyć różne utwory i dopisywać własne fragmenty. Zdarzało się, że w ten sposób powstawały kolejne wersje tego samego tematu, a nawet zupełnie nowe dzieła. Kopistami byli mnisi.
Wikipedia
(1.1)
:: rzecz. kopia ż., kopiowanie n., skopiowanie n.
::: fż. kopistka ż.
:: czas. kopiować ndk., skopiować dk.
przym. kopiowy
(1.3)
:: skr. KOP
Wiktionary
(1.2) skryba, skryptor, przepisywacz
Wiktionary
kobieta, która sporządza kopię czegoś, powiela oryginał
SJP.pl
mała kopa, czyli złożone w stertę siano lub słoma
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. szeroki pas skórzany
(1.2) gw-pl|Górny Śląsk. łąka na wzgórku za domem
(1.3) gw-pl|Górny Śląsk. łąka przeznaczona do wypasania bydła
Wiktionary
Kopel (potocznie Kopla, Kropla) – rzeka, prawy dopływ Warty.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== kopla (język fiński.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) banda, szajka
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== kopla (język fiński.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) banda, szajka
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
w matematyce: leżący w tej samej płaszczyźnie; komplanarny
SJP.pl
Koplino (do 1945 Kopplin) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie kamieńskim, w gminie Golczewo.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa szczecińskiego.
We wsi był przystanek kolei wąskotorowej Koplino.
Wikipedia
uderzyć nogą
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. kopać)
(1.1) dokonany od|kopać.
Wiktionary
IPA: ˈkɔpnɔ̃ɲt͡ɕ, AS: kopnõńć
Wiktionary
rzecz. kopniak m., kop m., kopnięcie n.
przym. okopowy
Wiktionary
zdrobnienie od: kopniak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kopniak
Wiktionary
rzecz. kopniak m.
Wiktionary
uderzenie nogą; kopnięcie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
(1.1) cios zadany nogą
(1.2) środ. mot. w motocyklu pedał rozrusznika
Wiktionary
Kopnięcie – uderzenie stopą, kolanem lub inną częścią nogi stosowane w różnych formach konfrontacji fizycznej, w sztukach i w sportach walki. Kopnięcia są wolniejsze niż ciosy pięścią, chociaż silniejsze od nich.
Kopnięcia stanowią podstawowy element wielu sztuk walki, takich jak odmiany muay thai, wushu, karate, kick-boxing, tangsudo, taekwondo i MMA.
Wikipedia
(1.1) Dostałam tuzin policzków, a Cecco tyleż kopniaków.
(1.1) Chcecie, by zniżył głos, to podnieście swój, pokażcie mu kij lub dajcie mu kopniaka w zadek.
Wiktionary
IPA: ˈkɔpʲɲak, AS: kopʹńak
Wiktionary
rzecz. kopnięcie n., kopanie n., kop m., kopacz m.
:: zdrobn. kopniaczek m.
czas. kopać ndk., kopnąć dk., wykopywać ndk.
przym. okopowy
Wiktionary
Kopnica (do 1945 niem. Köpnitz) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie sławieńskim, w gminie Darłowo przy drodze wojewódzkiej nr 203.
Według danych z 28 września 2009 roku wieś miała 119 stałych mieszkańców.
W latach 1954–1959 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kopnica, po jej zniesieniu w gromadzie Darłowo. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie koszalińskim.
Wikipedia
uderzenie nogą; kopniak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) uderzenie, cios zadany nogą
Wiktionary
Kopnięcie – uderzenie stopą, kolanem lub inną częścią nogi stosowane w różnych formach konfrontacji fizycznej, w sztukach i w sportach walki. Kopnięcia są wolniejsze niż ciosy pięścią, chociaż silniejsze od nich.
Kopnięcia stanowią podstawowy element wielu sztuk walki, takich jak odmiany muay thai, wushu, karate, kick-boxing, tangsudo, taekwondo i MMA.
Wikipedia
IPA: kɔpʲˈɲɛ̇̃ɲt͡ɕɛ, AS: kopʹńė̃ńće
Wiktionary
rzecz. kopniak m., kopanie n., kop m., wykop m., wykopki nmos.
czas. kopać ndk., kopnąć dk.
przym. okopowy, kopalny
Wiktionary
potocznie: odbiegający od normy i świadczący o niezrównoważeniu; szurnięty, stuknięty, rąbnięty, puknięty, walnięty
SJP.pl
dawniej: uczestnik kopy - zebrania gromadzkiego
SJP.pl
1. miejsce wzniesione, wolne od śniegu, ziemia pokazująca się podczas odwilży
2. legowisko zająca w śniegu
SJP.pl
sypki i trudny do przejścia odcinek drogi
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) o śniegu lub piasku: trudny do przebycia, powodujący grzęźnięcie
Wiktionary
(1.1) Był już zmęczony, bo od kwadransa brnął w kopnym śniegu.
Wiktionary
IPA: ˈkɔpnɨ, AS: kopny
Wiktionary
czas. kopać
rzecz. kopanie n., kop mrz./mzw.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. górn. kilof
Wiktionary
polimer zawierający co najmniej dwa rodzaje merów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) chem. polimer, któreg łańcuchy zawierają dwa lub więcej rodzajów merów;
Wiktionary
Kopolimery – rodzaj polimerów, których łańcuchy zawierają dwa lub więcej rodzajów merów. W odróżnieniu od kopolimerów, polimery zawierające tylko jeden rodzaj merów nazywa się często homopolimerami. Głównym powodem otrzymywania kopolimerów są ich szczególne własności fizyczne, których nie mogą mieć homopolimery i ich proste mieszaniny zawierające te same mery.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
etymn|ko-|polimer.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) copolymer
* baskijski: (1.1) kopolimero
* czeski: (1.1) kopolymer m.
* estoński: (1.1) kopolümeer
* francuski: (1.1) copolymère m.
* hiszpański: (1.1) copolímero m.
* japoński: (1.1) 共重合
* kataloński: (1.1) copolímer m.
* niemiecki: (1.1) Copolymer
* portugalski: (1.1) copolímero m.
* słowacki: (1.1) kopolymér m.
* węgierski: (1.1) kopolimer
* włoski: (1.1) copolimero m.
źródła.
== kopolimer (język węgierski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) chem. kopolimer
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
etymn|ko-|polimer.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) copolymer
* baskijski: (1.1) kopolimero
* czeski: (1.1) kopolymer m.
* estoński: (1.1) kopolümeer
* francuski: (1.1) copolymère m.
* hiszpański: (1.1) copolímero m.
* japoński: (1.1) 共重合
* kataloński: (1.1) copolímer m.
* niemiecki: (1.1) Copolymer
* portugalski: (1.1) copolímero m.
* słowacki: (1.1) kopolymér m.
* węgierski: (1.1) kopolimer
* włoski: (1.1) copolimero m.
źródła.
== kopolimer (język węgierski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) chem. kopolimer
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
Kopolimeryzacja – polimeryzacja z udziałem co najmniej dwóch różnych monomerów, która prowadzi do otrzymania kopolimerów. W zależności od wzajemnej reaktywności względnej monomerów reakcja ta prowadzi do otrzymania polimerów o różnym składzie i dystrybucji merów w końcowym polimerze. Mechanizm kopolimeryzacji zależy od stężenia i reaktywności poszczególnych monomerów.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) litera alfabetu greckiego, obecnie nieużywana, w greckim systemie liczbowym oznaczająca liczbę 90, Ϙ;
(1.2) archaiczna litera cyrylicy, Ҁ, stosowana także jako oznaczenie 90
Wiktionary
Koppa (gr. κόππα, pisana Ϙϙ lub Ϟϟ) – litera alfabetu greckiego, obecnie nieużywana w tym języku. W greckim systemie liczbowym oznacza liczbę 90. W alfabecie koppa znajdowała się między san a rho.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) koppa; (1.2) koppa
źródła.
== koppa (język angielski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) litera grecka koppa, Ϙ, ϙ, Ϟ, ϟ
(1.2) litera cyrylicy koppa, Ҁ, ҁ
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkɔpːa, AS: ko•pa
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) koppa; (1.2) koppa
źródła.
== koppa (język angielski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) litera grecka koppa, Ϙ, ϙ, Ϟ, ϟ
(1.2) litera cyrylicy koppa, Ҁ, ҁ
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
wysuszony miąższ orzecha kokosowego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kulin. wysuszony miąższ orzecha kokosowego;
Wiktionary
Kopra – wysuszony miąższ (bielmo) nasion kokosa właściwego (palmy kokosowej), będący najważniejszym z ekonomicznego punktu widzenia surowcem pozyskiwanym z kokosa. Zawiera około 60–70% tłuszczu i na skalę przemysłową wykorzystywany jest do wyrobu oleju kokosowego. Przed wysuszeniem bielmo jest także ucierane w wióry, następnie macerowane w gorącej wodzie i prasowane, co w efekcie daje białą, nieprzejrzystą emulsję. Z niej także uzyskuje się olej, ale też mleko i krem kokosowy, służące do wyrabiania słodyczy. Słodkie masy z kremem kokosowym są formowane, suszone, a następnie krojone na podobne do toffi cukierki, o silnie kokosowym smaku.
Wikipedia
(1.1) Kraj Tuvalu sprzedaje koprę.
Wiktionary
IPA: ˈkɔpra, AS: kopra
Wiktionary
dodatkowy, wyspecjalizowany procesor wspomagający główny procesor komputera; współprocesor
SJP.pl
Koprocesor arytmetyczny, jednostka zmiennoprzecinkowa (ang. Floating-Point Unit, FPU) – układ scalony wspomagający procesor w obliczeniach głównie zmiennoprzecinkowych, ale również na liczbach całkowitych. W większości współczesnych konstrukcji koprocesor arytmetyczny, a także jednostki obsługujące bardziej skomplikowane obliczenia (np. instrukcje wektorowe), zintegrowany jest z procesorem w jednym układzie scalonym.
Wikipedia
odnoszący się do koproducenta lub koprodukcji, właściwy koproducentom
SJP.pl
osoba lub przedsiębiorstwo współpracujące z innymi przy produkcji czegoś; współproducent
SJP.pl
Koprodukcja (ang. coproduction) – wspólne przedsięwzięcie produkcyjne kilku podmiotów (osób, przedsiębiorstw). Także wynik takiej współpracy.
Termin używany głównie w odniesieniu do produkcji filmowej, teatralnej, operowej itp. Celem koprodukcji najczęściej jest rozłożenie kosztów produkcji na koproducentów.
Wikipedia
współprodukcja;
1. współpraca kilku osób lub przedsiębiorstw przy produkcji czegoś;
2. produkt powstały w wyniku takiej współpracy
SJP.pl
Koprodukcja (ang. coproduction) – wspólne przedsięwzięcie produkcyjne kilku podmiotów (osób, przedsiębiorstw). Także wynik takiej współpracy.
Termin używany głównie w odniesieniu do produkcji filmowej, teatralnej, operowej itp. Celem koprodukcji najczęściej jest rozłożenie kosztów produkcji na koproducentów.
Wikipedia
związany z koprodukcją
SJP.pl
współpracować przy produkcji czegoś
SJP.pl
pojęcie w teorii kategorii będące uogólnieniem sumy rozłącznej zbiorów i zewnętrznej sumy prostej przestrzeni liniowych
SJP.pl
Koprodukt – pojęcie w teorii kategorii będące uogólnieniem sumy rozłącznej zbiorów i zewnętrznej sumy prostej przestrzeni liniowych. Koprodukt jest konstrukcją dualną do produktu.
Wikipedia
zwierzę żywiące się odchodami innych zwierząt, np. chrząszcz krowieńczak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ekol. zwierzę odżywiające się odchodami, fekaliami
Wiktionary
Koprofagia (gr. kópros = gnój + phagein = jeść) – odżywianie się odchodami (kałem).
U niektórych organizmów (np. krowieńczak, żuk gnojowy, poświętnik) żerowanie na odchodach innych zwierząt jest naturalnym sposobem odżywiania się, ponieważ kał zawiera dużo częściowo strawionego pożywienia. Kał może mieć też znaczenie pomocnicze, jak to się dzieje u hipopotamów i młodych słoni, gdyż zwiększa wykorzystanie pokarmu, oraz u psów i świń, u których umożliwia zaspokojenie niedoborów pokarmowych.
Wikipedia
1. zoologia: żywienie się przez niektóre zwierzęta kałem innych gatunków zwierząt
2. medycyna: spożywanie kału przez ludzi z niektórymi zaburzeniami psychicznymi
SJP.pl
Koprofagia (gr. kópros = gnój + phagein = jeść) – odżywianie się odchodami (kałem).
U niektórych organizmów (np. krowieńczak, żuk gnojowy, poświętnik) żerowanie na odchodach innych zwierząt jest naturalnym sposobem odżywiania się, ponieważ kał zawiera dużo częściowo strawionego pożywienia. Kał może mieć też znaczenie pomocnicze, jak to się dzieje u hipopotamów i młodych słoni, gdyż zwiększa wykorzystanie pokarmu, oraz u psów i świń, u których umożliwia zaspokojenie niedoborów pokarmowych.
Wikipedia
osoba cierpiąca na koprofilię, tj. osiągająca satysfakcję seksualną podczas kontaktu z kałem ludzkim lub zwierzęcym
SJP.pl
Koprofilia (stgr. κόπρος, kópros – wydalina, φιλία, philia – „przyjaźń” lub „miłość”) – parafilia, w której zjadanie oraz kontakt z kałem własnym lub partnera (np. smarowanie ciała, wypróżnianie na klatkę piersiową) jest źródłem podniecenia seksualnego.
Wikipedia
zboczenie seksualne, polegające na doznawaniu podniecenia w kontakcie z odchodami partnera, oglądaniu go podczas załatwiania się itd.
SJP.pl
Koprofilia (stgr. κόπρος, kópros – wydalina, φιλία, philia – „przyjaźń” lub „miłość”) – parafilia, w której zjadanie oraz kontakt z kałem własnym lub partnera (np. smarowanie ciała, wypróżnianie na klatkę piersiową) jest źródłem podniecenia seksualnego.
Wikipedia
skłonność, często chorobliwa, do używania wulgaryzmów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) obsesyjne wypowiadanie słów nieprzyzwoitych lub wulgarnych
Wiktionary
Koprolalia (gr. kópros 'kał' i laliá 'gadanina') – patologiczna, niedająca się opanować potrzeba wypowiadania nieprzyzwoitych słów lub zdań, przekleństw lub obelg (wulgaryzmów) kierowanych do innych osób.
Występuje w zespole Tourette’a (poniżej 15% wszystkich chorych), ale również w schizofrenii, psychozach alkoholowych, czasem w zaburzeniu obsesyjno-kompulsyjnym.
Wikipedia
(1.1) Symptomem niektórych chorób umysłowych jest często koprolalia, proszę więc pochopnie nie oceniać naszych pacjentów.
Wiktionary
IPA: ˌkɔprɔˈlalʲja, AS: koprolalʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. koprolit m.
Wiktionary
1. skamieniała grudka kału zwierzęcia kopalnego;
2. nieskamieniały ekskrement dżdżownic tworzący biohumus
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geol. zachowany w osadach skamieniały ekskrement zwierzęcy;
(1.2) roln. ekskrementy głównie dżdżownic, zawierające dużo składników organicznych, używane w użyźnianiu gleby
Wiktionary
Koprolity (gr. kopros - kał + lithos - kamień) – skamieniałe ekskrementy zwierząt, jeden z rodzajów skamieniałości śladowych.
Koprolity spotykane są w osadach pochodzących od ordowiku do współczesności.
Koprolity, podobnie jak inne skamieniałości śladowe, są klasyfikowane zgodnie z zasadami ichnotaksonomii. Przykładowe ichnorodzaje koprolitów to Bactrylium – drobne koprolity małży z retyku, Tibikoia – drobne koprolity wieloszczetów z miocenu, czy Macropoma – poddane fosforytyzacji koprolity ryb z kredy.
Wikipedia
IPA: kɔˈprɔlʲit, AS: koprolʹit
Wiktionary
rzecz. koprolalia ż.
przym. koprolitowy
Wiktionary
dawniej: miedziaki, pieniądze miedziane
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Koprowski (forma żeńska: Koprowska; liczba mnoga: Koprowscy) – polskie nazwisko. Na początku lat 90. XX wieku w Polsce nosiły je 4921 osoby, według nowszych, internetowych danych noszą je 5294 osoby. Nazwisko pochodzi od słowa koper i jest najbardziej rozpowszechnione w północno-centralnej i południowo-centralnej Polsce.
Wikipedia
przymiotnik od: koper
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. komar
Wiktionary
Kopruch, właściwie Aleksander Kozłowski (ur. 5 marca 1985 w Świętochłowicach) – polski scenarzysta, reżyser, operator filmowy, twórca CGI, raper, autor tekstów, kompozytor, producent muzyczny i przedsiębiorca. Założyciel i właściciel studia filmowego Przedmarańcza.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. kulin. zupa koperkowa
Wiktionary
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Koprzywnica, dawniej także Pokrzywnica – miasto w woj. świętokrzyskim, w powiecie sandomierskim, nad rzeką Koprzywianką (na której utworzono zalew). Siedziba gminy miejsko-wiejskiej Koprzywnica. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. tarnobrzeskiego.
Wikipedia
IPA: ˌkɔpʃɨvʲˈɲit͡sa, AS: kopšyvʹńica
Wiktionary
przymiotnik od: Koprzywnica
SJP.pl
mieszkaniec Koprzywnicy (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Koprzywnicy (miasta w Polsce)
SJP.pl
potocznie:
a) dawać;
b) kopać
SJP.pl
potocznie:
a) dać
b) kopnąć
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. kopsać)
(1.1) gwara. więz. slang. młodz. podać, sprzedać, dać
czasownik zwrotny dokonany kopsnąć się (ndk. kopsać się)
(2.1) slang. młodz. skoczyć gdzieś, pobiec po coś
Wiktionary
(1.1) Czy ktoś mógłby mi kopsnąć adres strony, na której znalazłbym te informacje?
(1.1) Kopsnij kolki, pić mi się chce.
(2.1) Kopsnij się do sklepu po chipsy.
Wiktionary
IPA: ˈkɔpsnɔ̃ɲt͡ɕ, AS: kopsnõńć
Wiktionary
rzecz. kopsnięcie n.
Wiktionary
(1.1) pot. zapodać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kopsnąć.
Wiktionary
IPA: kɔpsʲˈɲɛ̇̃ɲt͡ɕɛ, AS: kopsʹńė̃ńće
Wiktionary
czas. kopsnąć
Wiktionary
przedstawiciel grupy ludności zamieszkującej Egipt
SJP.pl
skrót od: koptyjski
SJP.pl
lud zamieszkujący Egipt
SJP.pl
Koptowie (arab. أقباط Akbat) – grupa etniczno-religijna, ogólne określenie wiernych Kościołów koptyjskich: ortodoksyjnego Kościoła koptyjskiego i Kościoła katolickiego obrządku koptyjskiego. Słowo kopt pochodzi od arabskiego qibt, będącego zmodyfikowaną i skróconą wersją greckiego aigyptos, bez pierwszej i ostatniej sylaby. Koptyjski jest ostatnim stadium języka rodowitych mieszkańców Egiptu, zapisywanego niegdyś hieroglifami, a od III w. n.e. – alfabetem greckim. Ortodoksyjnych koptów jest około 11,2 mln, głównie w Egipcie, duża część w diasporze w Europie Zachodniej i w Ameryce Północnej, niewielka liczba w pozostałych krajach Lewantu. Liczbę wiernych Kościoła koptyjsko-katolickiego określa się na około 210 tys. (wyłącznie w Egipcie).
Wikipedia
przedstawicielka grupy ludności zamieszkującej Egipt
SJP.pl
dotyczący Koptów, charakterystyczny dla Koptów
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) antrop. rel. związany z Koptami; dotyczący Kościoła koptyjskiego i jego wyznawców
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. ostatnia faza rozwojowa języka egipskiego, język wywodzący się ze staroegipskiego, należący do rodziny języków afroazjatyckich;
Wiktionary
IPA: kɔpˈtɨjsʲci, AS: koptyi ̯sʹḱi
Wiktionary
forma osobowa czasownika "być" wiążąca podmiot z orzecznikiem w zdanie; łącznik, spójka
SJP.pl
spółkowanie;
1. fizycznie zespolenie się organów płciowych ludzi lub zwierząt różnej płci, umożliwiające zapłodnienie komórki jajowej przez plemniki;
2. pejoratywnie: stosunek seksualny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) fizj. cielesne zespolenie się dwóch osobników różnej płci, umożliwiające zapłodnienie
(1.2) biol. połączenie się gamet w zygotę
Wiktionary
Kopulacja (łac. copulatio), akt płciowy, spółkowanie – stosunek płciowy, który u zwierząt polega na bezpośrednim kontakcie dwóch osobników (różnych płci lub obojnaczych) w celu zaplemnienia i zapłodnienia. W akcie tym wykorzystywane są najczęściej różnie wykształcone narządy kopulacyjne. Kopulację u większości zwierząt poprzedza określony rytuał godowy i wydzielanie specyficznych sygnałów zapachowych (np. feromony), dźwiękowych (np. ptasi śpiew) i wzrokowych (np. szata godowa).
Wikipedia
czas. kopulować ndk.
przym. kopulacyjny
rzecz. kopulowanie n.
Wiktionary
(1.1) spółkowanie, stosunek, akt płciowy, stosunek płciowy, zootechn. krycie
Wiktionary
związany z kopulacją
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) biol. dotyczący kopulacji
Wiktionary
rzecz. kopulacja ż., kopulowanie n.
czas. kopulować ndk.
Wiktionary
piec odlewniczy do wytapiania żeliwa; żeliwiak
SJP.pl
przymiotnik od: kopulak
SJP.pl
potocznie: męski partner erotyczny; konkubent, kochanek, nałożnik
SJP.pl
o kształcie kopuły; kopułowaty
SJP.pl
sposób szczepienia drzew i krzewów zrazem na podkładce
SJP.pl
w ogrodnictwie: szczepić drzewa i krzewy na podkładce ze zdrewniałego pędu z pąkami
SJP.pl
odbywać stosunek płciowy; spółkować
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)
(1.1) fizj. odbywać stosunek seksualny
Wiktionary
(1.1) Małpy kopulowały w zoo.
Wiktionary
IPA: ˌkɔpuˈlɔvat͡ɕ, AS: kopulovać
Wiktionary
rzecz. kopulacja ż., kopulowanie n.
przym. kopulacyjny
Wiktionary
(1.1) spółkować, parzyć się, ptaszkować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kopulować.
Wiktionary
IPA: ˌkɔpulɔˈvãɲɛ, AS: kopulovãńe
Wiktionary
rzecz. kopulacja ż.
czas. kopulować
przym. kopulacyjny
Wiktionary
(1.1) spółkowanie
Wiktionary
1. sklepienie półkoliste lub półeliptyczne oparte na murze lub bębnie na planie kolistym, eliptycznym albo wielobocznym ;
2. dystrybuanta wielowymiarowego rozkładu prawdopodobieństwa na kwadracie jednostkowym (dla trzech wymiarów sześcianie jednostkowym, itd.) o jednostajnych rozkładach brzegowych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) archit. półkoliste lub półeliptyczne sklepienie;
(1.2) mat. dystrybuanta wielowymiarowego rozkładu prawdopodobieństwa na kwadracie jednostkowym o jednostajnych rozkładach brzegowych;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔˈpuwa, AS: kopuu̯a
Wiktionary
(1.2) copula
Wiktionary
1. zdrobnienie od: kopuła; mała kopuła;
2. kopułka aparatu zapłonowego - część urządzenia zapłonowego w silniku benzynowym, gdzie następuje przełączanie zapłonu na kolejne cylindry;
3. kopułka naścienna, kopułka wysmukła - niewielki owad, błonkówka z rodziny osowatych
SJP.pl
Wikipedia
podobny kształtem do kopuły; zakończony kopułą; kopulasty
SJP.pl
o kształcie kopuły; kopulasty
SJP.pl
przymiotnik od: kopuła
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rzem. rzemieślnik wyrzynający z drewna kopyta szewskie
Wiktionary
rzecz. kopyto, kopytnik, kopytarz
Wiktionary
(1.1) kopytnik, kopytarz
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. wełniana skarpeta
Wiktionary
Kopydłów – wieś w Polsce, położona w województwie łódzkim, w powiecie wieluńskim, w gminie Biała.
W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa sieradzkiego.
Wikipedia
1. nazwa kilku miejscowości w Polsce;
2. fikcyjna wieś będąca miejscem akcji widowiska estradowego pt. "Spotkanie z Balladą"
SJP.pl
Wikipedia
osoba zajmująca się pisaniem sloganów i tekstów reklamowych; copywriter, tekster
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. przewrócić
Wiktionary
czas. kopyrtać sie ndk.
Wiktionary
regionalnie: płaska, drewniana łyżka o długim trzonku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) reg. drewniana łyżka lub łopatka o długim trzonku, służąca do mieszania wrzących potraw lub gotowanej w dużych pojemnikach bielizny;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Hania mieszała kopyścią zupę w wielkim kotle.
Wiktionary
rzecz. kopyto n.
czas. kopać ndk.
Wiktionary
(1.1) warząchew
Wiktionary
1. w okulistyce: srebrne narzędzie w kształcie łyżeczki do operacji katarakty;
2. specjalne narzędzie do czyszczenia podeszew kopyt końskich;
3. zdrobnienie od: kopyść
SJP.pl
Wikipedia
1. zrogowaciałe zakończenie palców u niektórych ssaków kopytnych;
2. drewniana forma do kształtowania obuwia w czasie produkcji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rzem. rzemieślnik wyrzynający z drewna kopyta szewskie
Wiktionary
rzecz. kopyto, kopytnik, kopyciarz
Wiktionary
(1.1) kopytnik, kopyciarz
Wiktionary
grube kluski cięte ukośnie z wałka ciasta, podawane jako dodatek lub samoistne danie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) kulin. kluski z gotowanych ziemniaków i mąki pszennej w kształcie rombów uzyskiwanych przez ukośne cięcie wałków ciasta;
forma rzeczownika|rodzaj=nijaki.
(2.1) M., B. i W. lm. od: kopytko
Wiktionary
Kopytka (pozn. szagówki) – w kuchni polskiej, rodzaj grubych klusek w kształcie rombów, wyrabianych z ugotowanych ziemniaków, mąki i jaj. Wykorzystuje się mąkę pszenną z niewielkim dodatkiem ziemniaczanej. Ciasto doprawia się do smaku solą.
Ugotowane, wystudzone, po czym zmielone ziemniaki należy wymieszać z pozostałymi składnikami i szybko wyrobić zwartą, elastyczną masę. Czas mieszania ma duże znaczenie, bowiem podczas tego procesu masa ziemniaczana oddaje zgromadzoną w sobie wodę, co powoduje zwiększenie zużycia mąki. Wyrobione ciasto należy podzielić na niewielkie kawałki i uformować z nich wałki o średnicy ok. 3 cm. Następnie, po lekkim spłaszczeniu uformowanych wałków, należy pokroić je formując charakterystyczne romby. Tak przygotowane kopytka należy gotować w dużej ilości wrzącej, osolonej wody, delikatnie mieszając. Po wypłynięciu na powierzchnię wody kopytka są gotowe do wyjęcia.
Wikipedia
IPA: kɔˈpɨtka, AS: kopytka
Wiktionary
rzecz. kopyto n., kopytko n.
przym. kopytowy, kopytkowy
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Poznań. szagówki
Wiktionary
zdrobnienie od: kopyto
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zdrobn. od: kopyto
(1.2) małe kopyto
(1.3) kulin. pojedyncza kluska z rodzaju kopytek
Wiktionary
Kopytko (niem. Kopitko, w latach 1938–1945 Langerdamm) – osada leśna w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie szczycieńskim, w gminie Rozogi. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ostrołęckiego.
Wikipedia
(1.2) Kózki mają kopytka.
(1.3) Babcia źle się czuje i zjadła dosłownie tylko jedno kopytko.
(1.3) Bronkowi zsunęło się kopytko z widelca i wpadło do kompotierki.
Wiktionary
IPA: kɔˈpɨtkɔ, AS: kopytko
Wiktionary
rzecz. kopyto n., kopytka nmos.
przym. kopytowy, kopytkowy, kopytny
Wiktionary
podobny kształtem do kopytka
SJP.pl
1. opłata za przejazd lub przepędzenie bydła przez rogatki miejskie;
2. podarek dawany przy zakupie zwierzęcia temu, kto go wcześniej doglądał
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) daw. finans. opłata ponoszona za przejazd wozem zaprzęgowym lub za przejście bydła przez rogatki miejskie
(1.2) daw. hand. datek wręczany przy kupnie zwierzęcia jego stałemu opiekunowi
Wiktionary
(1.1) Przepędzając stado bydła do miasta na jarmark, stale zżymał się na przesadnie wysokie kopytkowe.
Wiktionary
Wikipedia
przymiotnik od: kopytko
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z lub pochodzący od kopytka
(1.2) kulin. związany z lub pochodzący od kopytek (potrawy)
Wiktionary
(1.2) Mam kopytkowy problem, nie chcą mi wychodzić twarde, takie jak powinny być.
Wiktionary
(1.1) rzecz. kopytko n., kopyto n.
(1.2) rzecz. kopytka lm.
Wiktionary
dawniej rząd w obrębie gromady ssaków, do którego zaliczano wszystkie ssaki mające kopyta; obecnie ogólna nazwa wszystkich ssaków łożyskowych, podzielonych na: mrówniki, syreny, trąbowce, góralki, parzystokopytne i nieparzystokopytne, a także wiele wymarłych i walenie
SJP.pl
Kopytne (Ungulata) – nadrząd ssaków łożyskowych pochodzących od prakopytnych. Tradycyjnie do kopytnych zalicza się zwierzęta, których kończyny zakończone są kopytami. Dawniej klasyfikowane były jako gromada Ungulata (kopytne), a obecnie w rzędach:
Wikipedia
roślina o silnym i niemiłym zapachu, w medycynie ludowej stosowana do oduczania alkoholików od picia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rzem. rzemieślnik wyrzynający z drewna kopyta szewskie
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. kopyto, kopyciarz, kopytarz
przym. kopytny
Wiktionary
(1.1) kopyciarz, kopytarz
Wiktionary
mający palce zakończone kopytami
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który ma kopyta
Wiktionary
rzecz. kopyto n., kopytko n., kopytne nmos., kopytnik m.
Wiktionary
1. zrogowaciałe zakończenie palców u niektórych ssaków kopytnych;
2. drewniana forma do kształtowania obuwia w czasie produkcji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zool. rogowe zakończenie kończyn niektórych ssaków;
(1.2) przen. żart. stopa lub noga
(1.3) rzem. obuw. drewniane narzędzie szewskie służące do formowania obuwia
(1.4) rzem. obuw. metalowe narzędzie szewskie służące jako podpora, np. podczas wbijania gwoździ w podeszwę
(1.5) środ. wędk. rodzaj sztucznej przynęty na ryby
(1.6) środ. pistolet
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Konie chrapały i wyprężone ich nogi silnie biły kopytami w twardą drogę, żeby się na niej utrzymać.
(1.2) Zabieraj stąd te swoje kopyta!
(1.3) Pilnuj szewcze kopyta.
Wiktionary
IPA: kɔˈpɨtɔ, AS: kopyto
Wiktionary
rzecz. kopytnik m., kopytka nmos., Kopydłowo n., kopytne nmos., przykopytnik m.
:: zdrobn. kopytko n.
przym. kopytny, kopytowy
Wiktionary
(1.3) prawidło
(1.6) gnat, klamka
Wiktionary
podobny kształtem do kopyta
SJP.pl
zwierzę mające kopyta
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Kopytówka – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie wadowickim, w gminie Brzeźnica.
Wieś królewska, położona w drugiej połowie XVI wieku w powiecie szczyrzyckim województwa krakowskiego, należała do klucza czernichowskiego wielkorządów krakowskich. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie bielskim.
Położona na Pogórzu Wielickim na wysokości 250–270 m n.p.m., przy drodze Kalwaria Zebrzydowska – Brzeźnica.
Wikipedia
przymiotnik od: kopyto
SJP.pl
Kopyłów (ukr. Копилів) – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie hrubieszowskim, w gminie Horodło.
Wieś starostwa hrubieszowskiego położona była w XVIII wieku w województwie bełskim. W latach 1954–1961 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kopyłów, po jej zniesieniu w gromadzie Horodło. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
Wikipedia
1. zewnętrzna, ochronna warstwa pokrywająca pnie i gałęzie roślin drzewiastych
2. lekka tkanina sukienkowa
3. w sztuce greckiej: posąg młodej dziewczyny
SJP.pl
skrótowiec w funkcji rzeczownika rodzaju męskorzeczowego
(1.1) = hist. polit. Komitet Obrony Robotników;
(1.2) = hist. wojsk. Komitet Obrony Rzeczypospolitej;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Działalność KOR-u obejmowała trzy zasadnicze płaszczyzny: pomoc finansową, pomoc prawną i lekarską oraz informowanie opinii publicznej o represjach.
(1.2) Przewodniczącym KOR-u był prezydent.
Wiktionary
IPA: kɔr, AS: kor
Wiktionary
przym. KOR-owski
Wiktionary
członek KOR-u (Komitetu Obrony Robotników); korowiec
SJP.pl
→ KOR
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) hist. polit. związany z KOR-em (Komitetem Obrony Robotników), dotyczący KOR-u
Wiktionary
(1.1) Dysydentka kolportowała KOR-owską bibułę.
Wiktionary
skr. KOR mrz.
Wiktionary
1. zewnętrzna, ochronna warstwa pokrywająca pnie i gałęzie roślin drzewiastych
2. lekka tkanina sukienkowa
3. w sztuce greckiej: posąg młodej dziewczyny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. kora pierwotna tkanka łodygi i korzenia znajdująca się między walcem osiowym a skórką
(1.2) bot. kora wtórna występująca u starszych roślin tkanka złożona z łyka oraz korka lub korowiny
(1.3) włók. lekki materiał, zwykle bawełniany, którego charakterystyczną cechą jest wypukło-wklęsła (gofrowana) faktura
(1.4) szt. charakterystyczny dla sztuki Grecji okresu archaicznego posąg stojącej dziewczyny w długiej szacie, często trzymającej w ręce owoc, kwiat lub ptaka;
(1.5) muz. afrykański instrument strunowy;
(1.6) wojsk. nepalska szabla o jednosiecznej, zakrzywionej głowni;
Wiktionary
Kora (łac. cortex) – w botanice nazwa tkanek w zewnętrznych partiach korzenia lub łodygi:
Wikipedia
(1.1) Poszłam do drewutni po korę na podpałkę, ale z pokorą musiałam przyznać, że po korze ani śladu.
Wiktionary
IPA: ˈkɔra, AS: kora
Wiktionary
rzecz. kornik mzw., korowarka ż., korowina ż.
czas. okorować dk., okorowywać ndk.
przym. korowy, podkorowy
Wiktionary
(1.2) daw. łub
Wiktionary
dawniej, a dziś poetycko o okręcie, łodzi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. obecnie poet. łódź, okręt
(1.2) przen. rel. Kościół katolicki
(1.3) przen. rel. przybytek Boga
(1.4) przen. rel. Matka Boska
(1.5) daw. pojazd na pasach lub lektyka
Wiktionary
Wikipedia
(1.1-4) I postanowię przymierze Moje z tobą; i wnijdziesz do korabia ty i synowie twoi, żona twoja i żony synów twoich z tobą.
Wiktionary
IPA: ˈkɔrap, AS: korap
Wiktionary
(1.1) barka, łódź, okręt
(1.2-4) arka Noego, daw. archa
(1.5) kolebka
Wiktionary
Korabiewice – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie żyrardowskim, w gminie Puszcza Mariańska. Ma status sołectwa.
Wieś królewska w dzierżawie Korabiewice w ziemi sochaczewskiej województwa rawskiego w 1792 roku. Do 1953 roku istniała gmina Korabiewice w województwie łódzkim. W latach 1954–1958 wieś należała i była siedzibą władz gromady Korabiewice, po jej zniesieniu w gromadzie Puszcza Mariańska. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa skierniewickiego.
Wikipedia
przymiotnik od: korab
SJP.pl
1. zewnętrzna, ochronna warstwa pokrywająca pnie i gałęzie roślin drzewiastych
2. lekka tkanina sukienkowa
3. w sztuce greckiej: posąg młodej dziewczyny
SJP.pl
Korach (hebr. קֹרַח) – postać biblijna ze Starego Testamentu, lewita, syn Jishara i kuzyn Mojżesza (Wj 6,21).
Według Księgi Liczb podczas wędrówki do Ziemi Obiecanej wraz z Datanem, Abiramem i Onem oraz 250 innymi Izraelitami zbuntował się przeciwko władzy Mojżesza i Aarona (Lb 16,1-3). Mojżesz polecił Korachowi i jego stronnikom stawić się z kadzidłami przed Przybytkiem obok Aarona, by Bóg sam rozsądził spór. Gdy stawili się w umówionym miejscu, głos Boga polecił Mojżeszowi i Aaronowi usunąć się wraz ze swoim ludem, po czym ziemia rozstąpiła się, a Szeol pochłonął Koracha, Abirama i Datana. Dwustu pięćdziesięciu ludzi, którzy przyłączyli się do Koracha, spalił natomiast ogień z nieba (Lb 16,16-35). Kadzielnice stronników Koracha zostały następnie przetopione na blachy stanowiące pokrywę ołtarza (Lb 17,1-5).
Wikipedia
pierwsza larwa w rozwoju tasiemców z rzędu Pseudophyllidea, urzęsiona i wolno żyjąca
SJP.pl
Wikipedia
jednoroczna roślina zbożowa i pastewna z rodziny wiechlinowatych, uprawiana głównie w południowej Azji oraz w środkowej i wschodniej Afryce; proso afrykańskie; ragi; dagusa
SJP.pl
Manneczka łękowata, korakan, dagussa, dogussa, tokussa, ragi, proso afrykańskie (Eleusine coracana (L.) Gaertn.) – gatunek rośliny jednorocznej z rodziny wiechlinowatych. Uprawiana jako roślina zbożowa i pastewna, a czasem też jako ozdobna, w południowej i wschodniej Azji oraz środkowej i wschodniej Afryce.Z ziarna wytwarza się mąkę i kasze oraz piwo.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rodzaj małej, prostej łódki zbudowanej z drewnianych listew o konstrukcji plecionyecionej i pokrytej impregnowanym materiałem, używanej tradycyjnie na rzekach Walii;
Wiktionary
Korakl (ang. coracle z walijskiego corwg-l; por. gaelic curach – łódź) – rodzaj małej, jednoosobowej łodzi o konstrukcji plecionej z drewnianych listew i pokrytej impregnowanym materiałem, tradycyjnie używanej na rzekach Walii.
Wikipedia
1. materiał jubilerski pozyskiwany z koralowców; koralowina;
2. przedmiot wykonany z tego materiału, zwłaszcza paciorek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) miner. szkielet węglanowy koralowców;
(1.2) jubil. drobny element w postaci kulki itp., wykonany z koralowiny
(1.3) kostka, kulka lub coś podobnego z otworkiem, w który wkłada się nitkę
(1.4) biol. koralowiec
(1.5) kolor różowoczerwony
Wiktionary
Osoby:
Inne:
Wikipedia
IPA: ˈkɔral, AS: koral
Wiktionary
rzecz. korale nmos., koralik m., koralowiec m., koralowina ż.
przym. koralowy
Wiktionary
(1.3) paciorek
(1.4) koralowiec
(1.5) kolor malinowy
Wiktionary
rodzaj ptaków z rodziny gołębiowatych
SJP.pl
1. sznurek, nitka z kuleczkami, kostkami itp.; paciorki;
2. czerwona narośl na głowie, szyi niektórych ptaków, np. indyka;
3. kolczasta obroża psa myśliwskiego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) ozdoba kobieca z koralików nanizanych na sznurek
forma rzeczownika.
(2.1) M., B., W. lm. od: koral
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔˈralɛ, AS: korale
Wiktionary
rzecz. koral m., koralowiec m., koralik m.
:: zdrobn. koraliki nmos.
przym. koralowy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
zdrobnienie od: koralik, mały koralik
SJP.pl
zdrobnienie od: koral
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) mały koral, paciorek
Wiktionary
IPA: kɔˈralʲik, AS: koralʹik
Wiktionary
rzecz. koral m., korale nmos., koralowiec mrz.
przym. koralowy
Wiktionary
(1.1) paciorek
Wiktionary
zdrobnienie od: koral
SJP.pl
przypominający wyglądem koralik; paciorkowaty
SJP.pl
przymiotnik od: koralik
SJP.pl
1. krzew z rodziny psiankowatych;
2. syntetyczny barwnik używany w analizie chemicznej; auryna, kwas rozolowy;
3. dawniej: tkanina barwy koralowej
SJP.pl
Wikipedia
glon występujący w morzach tropikalnych, którego plechy są budulcem raf koralowych
SJP.pl
rodzaj ptaków śpiewających
SJP.pl
rodzaj roślin z rodziny bobowatych; erytryna
SJP.pl
Koralodrzew, erytryna (Erythrina L.) – rodzaj roślin z rodziny bobowatych. Obejmuje ok. 120 gatunków. Zasięg rodzaju obejmuje całą strefę tropikalną i subtropikalną, przy czym największe zróżnicowanie jest w Ameryce Środkowej, gdzie rośnie 50 gatunków. W Ameryce Południowej jest ich ok. 20, 38 obecnych jest w Afryce z Madagaskarem, 12 występuje w Azji i Australii. Ze względu na znaczenie użytkowe wiele gatunków zostało szeroko rozprzestrzenionych poza swym pierwotnym zasięgiem. Są to drzewa i krzewy rosnące w lasach nizinnych i górskich zwykle na obszarach okresowo suchych, rzadziej na terenach podmokłych i w dolinach rzek, często też w formacjach zaroślowych i trawiastych. Kwiaty zapylane są przez ptaki, dla których w porze suchej, gdy kwitną, ich nektar jest istotnym źródłem węglowodanów i wody.
Wikipedia
przypominający kształtem korale
SJP.pl
przedstawiciel jednej z gromad morskich parzydełkowców
SJP.pl
Wikipedia
przedstawiciel jednej z gromad morskich parzydełkowców
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zool. osiadłe zwierzę morskie z gromady koralowców;
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. koral m., koralik m., koralowce nmos., korale nmos.
przym. koralowy
Wiktionary
(1.1) koral
Wiktionary
szkielet korali tworzących kolonie, używany do wyrobu różnych ozdób; koral
SJP.pl
Koralowina – szkielety morskich organizmów zwierzęcych koralowców używane jako surowiec w jubilerstwie do wyrobu biżuterii i innych przedmiotów artystycznych ze względu na piękno, rzadkość i względną trwałość.
Koralowina może być cięta, polerowana i poddawana innym zabiegom w celu otrzymania odpowiednio obrobionego kawałka surowca – koralu. W jubilerstwie pod kątem właściwości koralowiny korale (morskie organizmy i ich szkielety) dzieli się na szlachetne i nieszlachetne. Twarda koralowina korali szlachetnych, zbudowana głównie z węglanu wapnia, charakteryzuje się z natury ładnym i trwałym kolorem oraz nadaje się do bezpośredniego szlifowania i polerowania, po którym uzyskuje porcelanowy połysk. Miękka lub porowata koralowina korali nieszlachetnych wymaga poddania zabiegom jubilerskim i barwieniu, aby uzyskać trwały i atrakcyjny komercyjnie wygląd.
Wikipedia
1. rodzaj jadowitych węży z rodziny zdradnicowatych;
2. rodzaj podstawczaków z rodziny siatkoblaszkowatych
SJP.pl
Ramaria Bonord. (koralówka) – rodzaj wielkoowocnikowych podstawczaków należący do rodziny siatkoblaszkowatych (Gomphaceae), którego gatunkiem typowym jest koralówka czerwonowierzchołkowa (Ramaria botrytis).
Wikipedia
czerwony o odcieniu koralowym
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący korali, złożony z korali, będący koralami, zrobiony z korali
(1.2) podobny kolorem do korala
Wiktionary
(1.2) Król Karol kupił królowej Karolinie korale koloru koralowego.
Wiktionary
rzecz. koral m., koralik m., koralowiec m., korale nmos.
przysł. koralowo
Wiktionary
(1.2) czerwony
Wiktionary
lek pobudzający ośrodkowy układ nerwowy, stosowany m.in. w zapaści, w zatruciach czadem, barbituranami, alkoholem i narkotykami; kardiamid; niketamid
SJP.pl
Niketamid – organiczny związek chemiczny, substancja psychoaktywna o działaniu stymulującym, stosowana jako lek analeptyczny.
.
Wikipedia
egzemplarz lub zwój z tekstem Koranu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) rel. święta księga islamu;
(1.2) geogr. miasto w Bośni i Hercegowinie
Wiktionary
Koran (arab. القُرْآن, Al-Qur’ān) – święta księga islamu. Według tradycji muzułmańskiej powstawał w latach 610–632, objawiany fragmentami prorokowi islamu, Mahometowi (zm. 632) przez Archanioła Dżibrila (identyfikowanego w islamie z biblijnym archaniołem Gabrielem). Słowo „Koran” pochodzi od arabskiego słowa al-kur’ān, które oznacza „recytację”, ponieważ pierwotnie Koran przekazywano ustnie. Według islamu i samego Koranu jego twórcą jest Allah.
Wikipedia
(1.1) Ali codziennie studiuje Koran.
Wiktionary
IPA: ˈkɔrãn, AS: korãn
Wiktionary
rzecz. koranista m.
przym. koraniczny
przysł. koranicznie
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. koranista m.
przym. koraniczny
przysł. koranicznie
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etym|arab|القرآن. < etym|arab|قرآن. → recytowanie < etym|arab|قراءة. → czytanie, recytowanie < etym|arab|قرأ. → deklamować, recytować < etym|syryjski|ܩܪܝܢܐ.
uwagi.
tłumaczenia.
* afrykanerski: (1.1) Koran
* albański: (1.1) Kur'ani
* angielski: (1.1) Koran, Qur'an, Quran
* arabski: (1.1) القرآن
* aragoński: (1.1) Alcorán
* asturyjski: (1.1) Corán
* azerski: (1.1) Quran
* baskijski: (1.1) Koran
* białoruski: (1.1) Каран m.
* bośniacki: (1.1) Kur'an
* bułgarski: (1.1) Коран m.
* chiński standardowy: (1.1) pupr|古兰经. / ptrad|古蘭經. (gǔlánjīng)
* czeski: (1.1) Korán m.
* duński: (1.1) Koranen w.
* esperanto: (1.1) Korano
* fiński: (1.1) Koraani
* francuski: (1.1) Coran m.
* gruziński: (1.1) ყურანი
* hebrajski: (1.1) הקוראן m.
* japoński: (1.1) コーラン (kōran), クルアーン (kuruān)
* jidysz: (1.1) קאָראַן m. (koran)
* kataloński: (1.1) Alcorà
* kazachski: (1.1) Құран
* litewski: (1.1) Koranas m.
* łaciński: (1.1) Alcoranus m.
* łotewski: (1.1) Korāns m.
* macedoński: (1.1) Куран m., Коран m.
* marathi: (1.1) कुराण
* mazanderański: (1.1) قورآن
* niemiecki: (1.1) Koran m.
* nowogrecki: (1.1) Κοράνιο n., Κοράνι
* ormiański: (1.1) Ղուրան
* pendżabski: (1.1) قرآن
* perski: (1.1) قرآن
* portugalski: (1.1) Alcorão m., Corão m.
* rosyjski: (1.1) Коран m.
* serbski: (1.1) Куран m.
* słowacki: (1.1) Korán m.
* słoweński: (1.1) Koran m.
* sorani: (1.1) قورئان
* szwedzki: (1.1) koranen
* tajski: (1.1) อัลกุรอาน
* turecki: (1.1) Kur'an
* ukraiński: (1.1) Коран m.
* uzbecki: (1.1) Qur'on
* węgierski: (1.1) Korán
* włoski: (1.1) Corano m., Qur'an m., Quran m., Coran m.
* zazaki: (1.1) Qurane
źródła.
== Koran (język angielski.) ==
thumb|Koran (1.1)
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) the Koran: rel. Koran
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) Quran
Wiktionary
1. samochód typu Daewoo Korando;
2. samochód typu SsangYong Korando
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przym. od Koran
Wiktionary
(1.1) Płk Kadafi chce wprowadzić w Libii prawo koraniczne, aby zneutralizować opozycję fundamentalistów islamskich.
Wiktionary
IPA: ˌkɔrãˈɲit͡ʃnɨ, AS: korãńičny
Wiktionary
rzecz. Koran m.
Wiktionary
znawca Koranu, świętej księgi muzułmańskiej
SJP.pl
przymiotnik od: koran lub Koran
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rasa kota z Tajlandii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) felinol. rasa tajlandzkiego kota domowego średniej wielkości, o srebrzystoniebieskiej sierści;
(1.2) felinol. kot rasy korat (1.1)
Wiktionary
Korat – rasa kota.
Wikipedia
żłobienie powierzchni skał przez okruchy skalne i piasek
SJP.pl
Korazja (rodzaj abrazji eolicznej) – proces polegający na szlifowaniu, żłobieniu, zdzieraniu i wygładzaniu powierzchni skał (podłoża skalnego) wskutek uderzeń ziaren piasku niesionego przez wiatr.
Wiatr podobnie jak woda czy lód, może przenosić okruchy skalne na znaczne odległości. Pył i piasek niesione przez wiatr, szlifują podłoże. Niszczenie powierzchni skalnej poprzez uderzanie w nią ziarnami piasku i okruchami skał nosi nazwę korazji. W wyniku tego zjawiska powstają grzyby skalne. Kiedy zmniejsza się prędkość wiatru, następuje akumulacja niesionego materiału. Wówczas powstają wydmy. W zależności od kształtu dzieli się je na: wydmy paraboliczne oraz barchany.
Wikipedia
1. część mechanizmu dźwigniowego, ramię służące do wykonywania obrotu wokół osi;
2. część wału korbowego składająca się z ramienia i czopa;
3. pot. mania, obłęd; bzik, fiks, fiś, hyś, hyź
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) techn. dźwignia z rączką
(1.2) techn. dźwignia pedału rowerowego
(1.3) techn. manetka rozruchu tramwaju
(1.4) gw-pl|Śląsk Cieszyński. roln. nóż do cięcia słomy
(1.5) przen. pot. człowiek aktywny, przedsiębiorczy
Wiktionary
Korba – element mechanizmów dźwigniowych służący do przeniesienia ruchu obrotowego ramienia na ruch obrotowy wału.
Korba ma zwykle konstrukcję w kształcie jednokrotnie lub dwukrotnie zagiętego pręta zaklinowanego jednym końcem na osi wału. Przykładem jest korba rowerowa, gdzie ruch stóp kolarza po obwodzie koła wymusza obrót suportu wokół osi. Ruch tego mechanizmu jest przekazywany przekładnią łańcuchową do koła napędowego. Odmianą korby jest też klamka drzwiowa.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
(1.6) mieć korbę
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz.
:: zdrobn. korbka ż.
przym. korbowy
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) crank; (1.2) crank
* włoski: (1.1) manovella ż.
źródła.
== korba (język czeski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) skrzynia (np. wozu)
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. korbka ż.
przym. korbowy
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz.
:: zdrobn. korbka ż.
przym. korbowy
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) crank; (1.2) crank
* włoski: (1.1) manovella ż.
źródła.
== korba (język czeski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) skrzynia (np. wozu)
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
dawny bicz z długim rzemieniem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. bicz rzemienny, rzemień do bicza
(1.2) daw. batog skręcony ze szmat lub czegoś innego
(1.4) hist. wojsk. średniowieczna broń obuchowa piechoty w postaci żelaznej kolczastej kuli na łańcuchu, mocowanej do drewnianej rękojeści
(1.5) daw. penis byka
Wiktionary
Wikipedia
(1.1-2) Żart pański stoi za gniew i w gniew się obraca. Ty go słówkiem, a on cię korbaczem namaca.
(1.3) To rzekłszy Idrys uderzył wielbłąda korbaczem, a za jego przykładem poszli inni. Przez jakiś czas słychać było tylko tępe razy grubych batów, podobne do klaskania w dłonie, i okrzyki: yalla!…
Wiktionary
IPA: ˈkɔrbat͡ʃ, AS: korbač
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. korbaczyk mrz.
Wiktionary
(1.1) bykowiec
(1.3) harap, kańczug
(1.4) kiścień, masłak
(1.5) bykowiec
Wiktionary
korbol; w gwarze poznańskiej:
1. dynia;
2. owoc dyni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rel. żydowska ofiara całopalna;
Wiktionary
Korban – różne rodzaje ofiar całopalnych, jakie zostały opisane w Tanach i Talmudzie. Były składane przez Izraelitów, a w późniejszych czasach przez Kohanim (kapłanów) w Świątyni Jerozolimskiej. Korban pochodzi od hebrajskiego słowa K [a] R [o] V (קרב), które oznacza przybyć do Boga lub zbliżyć się do Niego i jest podobne do łacińskiego sacrificium, sacrum facere (czynić świętym).
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. Corbie, miasto w Pikardii zbudowane wokół ważnego we wczesnym średniowieczu opactwa;
Wiktionary
przym. korbejski
Wiktionary
zdrobnienie od: korbka
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Zobacz też:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Korbielów – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie żywieckim, w gminie Jeleśnia. W latach 1975–1998 w województwie bielskim.
Wikipedia
mieszkaniec Korbielowa
SJP.pl
mieszkanka Korbielowa
SJP.pl
przymiotnik od: Korbielów
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
niemieckie imię męskie
SJP.pl
Święty Korbinian (ur. ok. 680 r. w Châtres, zm. 8 września między 720-730 we Fryzyndze) – biskup, święty Kościoła katolickiego.
Wikipedia
mała korba (zgięty pręt)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od korba
(1.2) mała korba
Wiktionary
rzecz. korba ż.
przym. korbowy
Wiktionary
przymiotnik od: korbka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. techn. korba
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|kurbla.
Wiktionary
w gwarze poznańskiej:
1. dynia; korbal;
2. owoc dyni; korbal;
3. olbrzymi brzuch; brzuszysko;
4. tanie, kiepskie wino; jabol, bełt
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) reg-pl|Poznań. dynia
(1.2) reg-pl|Poznań. duży brzuch, brzuszysko
(1.3) reg-pl|Poznań. niemarkowe wino rozcieńczone mineralną wodą gazowaną
Wiktionary
(1.1) korbal
(1.2) korbal
Wiktionary
Korboniec – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie mławskim, w gminie Wiśniewo.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ciechanowskiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
ramię przymocowane pod kątem prostym do wału, za pomocą którego może ono wykonywać rotacje lub oscylacje
SJP.pl
Korbowód jest częścią mechanizmu korbowego. Służy (wraz z wałem korbowym) do zamiany ruchu posuwisto-zwrotnego tłoka na ruch obrotowy wału korbowego albo obrotowego ruchu wału na ruch posuwisty tłoka lub innego elementu. Części korbowodu to: stopa (najczęściej dzielona, aby ułatwić montaż), trzon i główka. Trzon ma najczęściej przekrój dwuteowy. Stopa korbowodu łączy się z wałem korbowym, a główka z tłokiem albo krzyżulcem.
Wikipedia
przymiotnik od: korbowód
SJP.pl
przymiotnik od: korba
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) techn. dotyczący korby
(1.2) techn. działający na korbę
Wiktionary
rzecz. korbka ż., korba ż.
Wiktionary
(1.2) na korbę
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
jednoroczna roślina z rodziny ślazowatych, występująca w wielu gatunkach; juta, jarzychna
SJP.pl
nęcić, kusić;
1. powodować chęć zdobycia, wykorzystania, zjedzenia itp;
2. nie dawać spokoju; trapić
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kort
Wiktionary
rzecz. kort m.
Wiktionary
przymiotnik od: korzec
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. skurcz
(1.2) gw-pl|Bukowina. żylak na nodze
(1.3) gw-pl|Bukowina. krzak
Wiktionary
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
czas. korczyć
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w południowo-wschodniej Albanii;
Wiktionary
Korcza (alb. Korçë, Korça; gr. Κορυτσά, Korytsá; wł. Corizza; tur. Görice) – miasto w południowo-wschodniej Albanii, w kotlinie na wysokości 866 m n.p.m., u podnóża gór Morava, ośrodek administracyjny okręgu Korcza, a jednocześnie obwodu Korcza.
Wikipedia
przym. korczański
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Korczą, dotyczący Korczy (miasta w Albanii)
Wiktionary
(1.1) Najwięcej przykładów z nosowością zachowaną w postaci odrębnej głoski nosowej znajdujemy w najbardziej na południe wysuniętym obszarze Macedonii, czyli na terenie gwar soluńskich, kosturskich i korczańskich.
Wiktionary
rzecz. Korcza ż.
Wiktionary
nazwa kilku wsi w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Korczew
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. wieś na Ukrainie, położona w rejonie sokalskim obwodu lwowskiego;
Wiktionary
Korczów – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie biłgorajskim, w gminie Biłgoraj.
Wieś jest sołectwem w gminie Biłgoraj. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 533 mieszkańców i była ósmą co do wielkości miejscowością gminy.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Marii Magdaleny w Biłgoraju.
Wikipedia
przym. korczowski
rzecz. Korczowski m., Korczowska ż.
Wiktionary
wieś w województwie podkarpackim, w powiecie jarosławskim
SJP.pl
Korczowa (do 14 lutego 1968 Korczowe) – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie jarosławskim, w gminie Radymno.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa przemyskiego.
Przed II wojną światową Korczowa była przysiółkiem wsi Gnojnice, które z kolei były przedmieściem miasta Krakowiec.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
czasownik niedokonany
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. dokuczać, trapić
Wiktionary
rzecz. korcz mrz.
Wiktionary
Korczyców (niem. Kurtschow) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie krośnieńskim, w gminie Maszewo.
W latach 1945-54 siedziba gminy Korczyców. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.
Wikipedia
dawna jednostka objętości równa 16 garncom
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. hydron. rzeka na Ukrainie, lewy dopływ Słuczy;
Wiktionary
Korczyk – dawna jednostka objętości, stosowana dla ciał sypkich po 1764 roku. Jeden korczyk odpowiadał 16 garncom. Inna nazwa Korczyka to mierzyca. 1 mierzyca wynosiła ok. 50-60 kg.
Wikipedia
nazwa dwóch miejscowości w Polsce i na Ukrainie
SJP.pl
Wikipedia
nazwa kilku wsi w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
mieszkaniec Korczyny
SJP.pl
mieszkanka Korczyny
SJP.pl
→ Korczyna
SJP.pl
Korczyński – polskie nazwisko.
Osoby noszące nazwisko „Korczyński”:
Wikipedia
1. każda broń sieczna, miecz lub szpada;
2. w XII wieku: krótki miecz na uzbrojeniu jazdy;
3. w XVI wieku: rodzaj ciężkiej szabli;
4. w XVI wieku: sztylet noszony na pasie rycerskim;
5. prosty nóż wschodni w ozdobnej oprawie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) stpol. krótki miecz, używany zazwyczaj przez niższe warstwy społeczeństwa;
(1.2) mocne włókno syntetyczne służące do wzmacniania opon samochodowych
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Za frajbitrem każda w wodę by skoczyła! Byle kord czy tasak u boku miał, a już białka świata za nim nie widzi!
(1.2) Opona przetarła się – widać już kord!
Wiktionary
IPA: kɔrt, AS: kort
Wiktionary
(1.1) kordelas
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) miecz
(1.2) włókno
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
(1.1) kordelas
frazeologia.
(1.1) kord do boju, szabla do stroju • nie do korda, panie Horda • z kordem a boso, zobacz też: przysłowia o broni
etymologia.
(1.1) etym|węg. < etym|tur. i etym|pers|kardas.
uwagi.
(1.1) zobacz też: kordzik
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) cutlass
* litewski: (1.1) kardas m.
źródła.
== kord (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) struna
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. każda broń sieczna, miecz lub szpada;
2. w XII wieku: krótki miecz na uzbrojeniu jazdy;
3. w XVI wieku: rodzaj ciężkiej szabli;
4. w XVI wieku: sztylet noszony na pasie rycerskim;
5. prosty nóż wschodni w ozdobnej oprawie
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nagozalążkowa roślina kopalna z paleozoiku, przypominająca obecne drzewa iglaste
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bot. wymarłe drzewo z gromady nagonasiennych rosnące w karbonie i permie;
Wiktionary
IPA: kɔrˈdajit, AS: kordai ̯it
Wiktionary
nagozalążkowa roślina kopalna z paleozoiku, przypominająca obecne drzewa iglaste
SJP.pl
Kordaity, kordaitowe (Cordaitopsida) – klasa roślin kopalnych należących do typu (gromady) nagonasiennych. Rosły w karbonie i permie.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
zespół tancerek i tancerzy danego teatru, opery (z wyłączeniem solistów); corps de ballet
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
w zespole pałacowym: budynek dla straży
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) archit. mały budynek znajdujący się w pobliżu pałacu, pełniący funkcję wartowni i aresztu;
Wiktionary
Kordegarda (fr. corps de garde), odwach (niem. Hauptwache – straż główna), wartownia – budynek, w którym stacjonowały wszelkiego rodzaju oddziały wojskowe oraz warty garnizonowe i policyjne, wraz z całym zapleczem. W skład zaplecza wchodziło zazwyczaj biuro komendanta, areszt i szereg izb, w których oddziały odpoczywały lub czekały na swoją kolej do odbycia warty. Przechowywano w nich również broń.
Wikipedia
(1.1) odwach
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
obosieczny nóż myśliwski
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) łow. długi, prosty, obosieczny nóż z masywną rękojeścią, służący dawniej do dobijania postrzelonej grubej zwierzyny;
(1.2) hist. wojsk. broń boczna o jednosiecznej głowni, używana od XV wieku przez piechotę, także na okrętach
Wiktionary
Kordelas (wł. cortelas) – rodzaj długiego noża o jednosiecznej głowni prostej lub zakrzywionej.
Od XV wieku był bronią wojskową używaną przez formacje piechoty, później najczęściej wykorzystywany jako broń myśliwska.
Jako broń myśliwska kordelas służył podczas polowań do dobijania grubej zwierzyny (łosie, jelenie, sarny, muflony, dziki). Do użytku w łowiectwie wszedł w XVIII wieku i przetrwał do XX stulecia. W okazalszych i bardziej reprezentatywnych egzemplarzach rękojeści wykonywano z rogu, a okucia pochwy dekorowano motywami o tematyce myśliwskiej. Z czasem został przekształcony w broń paradną stanowiącą element galowego stroju myśliwego.
Wikipedia
(1.1) Gdy myśliwcy przypadli na strzał chyżo, ażeby rozjuszoną bestię dobić kordelasami, leżała już brocząc krwią ziemię.
(1.2) Janczarowie stanowili rodzaj gwardyi i milicyi sułtanów (…); służyli pieszo, uzbrojeni w strzelby, zwane w Polsce janczarkami, krótkie szable, kordelas i pistolet za pasem.
(1.2) Naokoło wielkiego masztu ułożono stos pik, toporów, szabli i kordelasów, oraz kilkanaście nabitych muszkietów.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż.
(1.2) księżyc Urana;
Wiktionary
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przysłówek sposobu
(1.1) w kordialny sposób; serdecznie
Wiktionary
IPA: kɔrˈdʲjalʲɲɛ, AS: kordʹi ̯alʹńe
Wiktionary
rzecz. kordialność ż., kordiał m., Kordian m.
przym. kordialny
Wiktionary
(1.1) serdecznie
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: kordialnie
SJP.pl
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. czułość, serdeczność, wylewność
Wiktionary
rzecz. kordiał m., Kordian m.
przym. kordialny
przysł. kordialnie
Wiktionary
(1.1) wylewność
Wiktionary
serdeczny, wylewny, czuły
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) książk. serdeczny, przyjazny, wylewny w okazywaniu sympatii
Wiktionary
IPA: kɔrˈdʲjalnɨ, AS: kordʹi ̯alny
Wiktionary
rzecz. kordialność ż., kordiał m., Kordian m.
przysł. kordialnie
Wiktionary
(1.1) serdeczny, przyjazny
Wiktionary
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kordian sięgnął po telefon jako pierwszy i szybko przeczytał esemesa.
Wiktionary
IPA: ˈkɔrdʲjãn, AS: kordʹi ̯ãn
Wiktionary
przysł. kordialnie
rzecz. kordialność ż., kordiał mrz.
przym. kordialny
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kordiana lub z nim związany
SJP.pl
1. mocny, szlachetny trunek;
2. dawniej: lek wzmacniający
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. spoż. mocny, szlachetny trunek
(1.2) daw. med. lek wzmacniający serce
Wiktionary
rzecz. kordialność ż., Kordian m.
przym. kordialny
przysł. kordialnie
Wiktionary
minerał, glinokrzemian magnezu i glinu; dichroit
SJP.pl
Kordieryt (nazywany także: ijolit, dichroit) – minerał z gromady krzemianów z grupy krzemianów pierścieniowych. Należy do minerałów rzadkich.
Nazwa minerału wywodzi się od nazwiska Louisa Cordiera (1777–1861), francuskiego geologa, który jako pierwszy zajmował się badaniem kordierytu, odkryty w 1813 roku. Nazwy synonimów pochodzą od greckich słów ion – „fiołek” i dichroos – „dwubarwny”.
Wikipedia
przymiotnik od: kordieryt
SJP.pl
miasto w Hiszpanii; Kordowa, Córdoba
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) geogr. miasto w południowej Hiszpanii, w regionie Andaluzja;
(1.2) geogr. adm. prowincja w południowej Hiszpanii z ośrodkiem administracyjnym w Kordobie (1.1);
Wiktionary
Kordoba lub Kordowa (hiszp. Córdoba) – miasto w południowej Hiszpanii, nad rzeką Gwadalkiwir, stolica prowincji Kordoba, w regionie Andaluzja. Ośrodek przemysłowy, naukowy oraz turystyczny o znaczeniu światowym.
W mieście znajduje się stacja kolejowa Córdoba.
W mieście rozwinął się przemysł spożywczy, metalowy, chemiczny, ceramiczny oraz hutniczy.
Wikipedia
IPA: kɔrˈdɔba, AS: kordoba
Wiktionary
rzecz. Kordowa ż., kurdyban m.
przym. kordobański, kordowański
Wiktionary
(1.1) Kordowa
Wiktionary
mieszkaniec Cordoby (miasta w Hiszpanii lub w Argentynie)
SJP.pl
mieszkanka Cordoby (miasta w Hiszpanii lub w Argentynie)
SJP.pl
→ Kordoba; kordowański
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kordobą, dotyczący Kordoby, pochodzący z Kordoby
Wiktionary
rzecz. Kordoba ż.
Wiktionary
jedno z badań prenatalnych polegające na pobraniu krwi z pępowiny przez nakłucie powłok brzusznych matki
SJP.pl
Kordocenteza (ang. percutaneous umbilical cord blood sampling, PUBS) – inwazyjna metoda diagnostyczna, pozwalająca na pobranie krwi z naczynia pępowinowego płodu i uzyskanie krwi płodowej do dalszych testów. Stosowana jest w diagnostyce m.in. choroby hemolitycznej płodu i wad genetycznych. Zabieg przeprowadza się pod kontrolą USG. Operator nakłuwa igłą punkcyjną naczynie pępowinowe, najczęściej żyłę pępowinową, z dojścia od strony łożyska (punkcja przezłożyskowa) bądź od strony jamy owodni (punkcja przezowodniowa), najczęściej z najbardziej stabilnego miejsca łożyskowego przyczepu pępowiny.
Wikipedia
szereg żołnierzy lub policjantów blokujących przejście
SJP.pl
1. ciasny szereg lub kilka szeregów żołnierzy, policjantów itp. otaczających jakiś obiekt lub blokujących przejście
2. ciąg posterunków wojskowych, policyjnych lub straży granicznej rozstawionych wzdłuż granicy państwa
Wikipedia
gruba nić jedwabna lub bawełniana do haftowania lub szydełkowania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) włók. ręk. skręcona nitka używana do haftowania i szydełkowania;
Wiktionary
Kordonek (fr. cordon – sznurek) – skręcona ozdobna nitka jedwabna lub bawełniana w różnych kolorach, wykorzystywana do robót ręcznych.
Wikipedia
(1.1) Mam szydełko i kordonek, może zabiorę się za szydełkowanie.
Wiktionary
IPA: kɔrˈdɔ̃nɛk, AS: kordõnek
Wiktionary
przym. kordonkowy
Wiktionary
zdrobnienie od: kordon
SJP.pl
przymiotnik od: kordonek
SJP.pl
przymiotnik od: kordon
SJP.pl
przymiotnik od: kord
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w południowej Hiszpanii, w regionie Andaluzja
Wiktionary
Kordoba lub Kordowa (hiszp. Córdoba) – miasto w południowej Hiszpanii, nad rzeką Gwadalkiwir, stolica prowincji Kordoba, w regionie Andaluzja. Ośrodek przemysłowy, naukowy oraz turystyczny o znaczeniu światowym.
W mieście znajduje się stacja kolejowa Córdoba.
W mieście rozwinął się przemysł spożywczy, metalowy, chemiczny, ceramiczny oraz hutniczy.
Wikipedia
(1.1) Meczet w Kordowie to skarb muzułmańskiej sztuki hiszpańskiej.
Wiktionary
IPA: kɔrˈdɔva, AS: kordova
Wiktionary
rzecz. Kordoba ż.
przym. kordowański
Wiktionary
(1.1) Kordoba
Wiktionary
przymiotnik od: Kordowa
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kordową (Kordobą), dotyczący Kordowy
Wiktionary
rzecz. Kordowa ż., Kordoba ż., kordowanin mos., kordowanka ż.
Wiktionary
(1.1) kordobański
Wiktionary
1. mieszkaniec Kordowa;
2. mieszkaniec Kordowy (Kordoby), miasta w Hiszpanii
SJP.pl
1. mieszkanka Kordowa;
2. mieszkanka Kordowy (Kordoby), miasta w Hiszpanii
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik od: kord
SJP.pl
imię żeńskie
SJP.pl
Kordula – imię żeńskie pochodzenia łacińskiego, wywodzące się od łacińskiego przydomka Cordulus/ula, stanowiącego złożenie wyrazów cor, cordis („serce”) i przyrostka zdrabniającego -ula. Według innych hipotez pochodzi bezpośrednio od łacińskiego wyrazu cordulum („serduszko”), może stanowić żeńską formę imienia rzymskiego Cordus i oznaczać „późno urodzona” lub pochodzić od nazwy greckiego miasta Kordule. W Polsce notowane od 1414 roku.
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Korduli lub z nią związany
SJP.pl
dawniej: kurdupel
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) obraź. niski mężczyzna
Wiktionary
(1.1) Idź, powiedz tym korduplom, że zaraz im spuszczę manto.
Wiktionary
(1.1) karzeł; war. kurdupel
Wiktionary
gruba nylonowa tkanina; cordura
SJP.pl
rodzaj zdobionej skóry koźlej, rzadziej cielęcej lub owczej; kurdyban
SJP.pl
Kurdyban – skóra garbowana, barwiona, po czym intensywnie zdobiona we wzory tłoczeniami, złoceniami lub srebrzeniami oraz malowidłami. Najcenniejszy kurdyban wykonywano ze skóry cielęcej garbowanej roślinnie, w gorszych gatunkach koźlej lub owczej.
Wikipedia
przymiotnik od: kordyban
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
łańcuch bądź masyw górski wypiętrzony w obrębie geosynkliny w wyniku ruchów fałdujących; geoantyklina; geantyklina
SJP.pl
1. → Kordyliery;
2. andowiak kordylierski - gatunek ssaka z rodziny chomikowatych
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kordylierami, dotyczący Kordylierów
Wiktionary
rzecz. Kordyliery nmos.
Wiktionary
łańcuch bądź masyw górski wypiętrzony w obrębie geosynkliny w wyniku ruchów fałdujących; geoantyklina; geantyklina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) geogr. rozległy obszar wyżynno-górski w zachodniej części Ameryki Północnej;
Wiktionary
Kordyliery – łańcuch górski w zachodniej części Ameryki Północnej. Rozciągłość południkowa łańcucha to około 8 000 km, od Cieśniny Beringa na północy po Kanał Panamski na południu. Szerokość dochodzi do 1 700 km. Najwyższym szczytem jest Denali (McKinley) (6190 m n.p.m.). Te góry fałdowe mają duży wpływ na klimat, florę i faunę, gospodarkę i rozmieszczenie ludności w Ameryce Północnej, ponieważ hamują masy wilgotnego powietrza napływające z zachodu, co prowadzi do obniżenia rocznej sumy opadów w centralnej części Ameryki. Powstały w orogenezie alpejskiej.
Wikipedia
IPA: ˌkɔrdɨˈlʲjɛrɨ, AS: kordylʹi ̯ery
Wiktionary
przym. kordylierski
Wiktionary
krzew lub drzewo z rodziny agawowatych, rosnące w strefie międzyzwrotnikowej
SJP.pl
Kordylina, maczużnia (Cordyline) – rodzaj roślin wieloletnich należących do rodziny szparagowatych. Obejmuje co najmniej 20–26 gatunków. Rośliny te występują naturalnie głównie w Australazji, poza tym w południowej Azji (na zachodzie po Indie), na Maskarenach, wyspach Oceanii, jeden gatunek także w tropikach Ameryki Południowej. Niektóre gatunki zostały jednak szeroko rozprzestrzenione poza pierwotny zasięg, zwłaszcza kordylina krzewiasta. W naturze kordyliny rosną w lasach i na mokradłach. Kordylina maurycjańska jest epifitem, co wśród szparagowatych jest rzadkością.
Wikipedia
gatunek jamochłona przypominający rozgałęziony krzew, występujący w wodach morskich i słodkich; gałęzatka, kladofora
SJP.pl
proch bezdymny z lotnym rozpuszczalnikiem
SJP.pl
Kordyt – rodzaj prochu bezdymnego, stosowany jako materiał miotający. Został wynaleziony przez Fredericka Abla oraz Jamesa Dewara w 1889 roku.
Główne składniki kordytu to nitroceluloza o wysokiej zawartości azotu (12,9–13,3%) oraz nitrogliceryna, która rozpuszcza nitrocelulozę i ją żeluje. Dodatkowo dodaje się plastyfikatory, substancje flegmatyzujące, konserwujące i stabilizujące. Do zmiękczenia (dokończenia procesu żelatynizacji) tak powstałej dość twardej, mało plastycznej masy prochowej stosuje się lotny rozpuszczalnik – aceton, co odróżnia prawdziwy kordyt od zwykłego prochu bezdymnego (nitrocelulozowego), gdzie stosuje się mieszaninę eteru z alkoholem.
Wikipedia
krótki, ozdobny sztylet noszony przez oficerów i podoficerów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) wojsk. obosieczna broń paradna w postaci sztyletu;
Wiktionary
Kordzik – krótka broń biała, o budowie sztyletu. Jest bronią paradną, używaną w charakterze ceremonialnym, jako wyznacznik: stopnia wojskowego, piastowanego urzędu, funkcji, lub przynależności do określonej organizacji.
Wikipedia
IPA: ˈkɔrʲd͡ʑik, AS: korʹʒ́ik
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
w greckiej rzeźbie archaicznej: posąg młodej dziewczyny w powłóczystej szacie; kora
SJP.pl
Persefona, także Kora (gr. Περσεφόνη Persephónē, gr. Κόρη Kórē; łac. Proserpina – dziewczyna) – w mitologii greckiej małżonka Hadesa, władczyni świata podziemnego i opiekunka dusz zmarłych. Córka Demeter i Zeusa. W mitologii rzymskiej utożsamiono ją z Prozerpiną.
Wikipedia
dawne państwo azjatyckie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) hist. geogr. dawne zjednoczone państwo w Azji, obecnie Korea Północna i Korea Południowa;
(1.2) pot. Korea Północna lub Korea Południowa
(1.3) pot. Półwysep Koreański;
Wiktionary
Korea (kor. 조선 Chosŏn, 한국 Han'guk, chiń. 朝鲜 Cháoxiǎn) – kraina historyczna na Półwyspie Koreańskim we wschodniej Azji; obszar zamieszkany przez jednolitą grupę etniczną – Koreańczyków.
Wikipedia
(1.1) W okresie zjednoczonej Korei rozwinęła się tradycyjna sztuka i powstało pismo hangul.
(1.2) Rano lecę do Korei.
(1.3) Korea podzielona jest między KRLD a Koreę Południową.
Wiktionary
IPA: kɔˈrɛa, AS: korea
Wiktionary
rzecz. koreanistyka ż., Korejczyk mos., koreański mrz., Koreanka ż., Koreańczyk m.
przym. koreański, starokoreański
przysł. po koreańsku
Wiktionary
Kraj Spokojnego Poranka • Kraj Porannej Świeżości
Wiktionary
w prawie: solidarnie współdłużny, np. zobowiązanie korealne - zobowiązanie nakładające na wszystkich dłużników solidarną odpowiedzialność za wykonanie zobowiązania w całości
SJP.pl
skrót od: koreański
SJP.pl
potocznie: samochód produkcji koreańskiej; koreaniec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) obywatel Korei Południowej lub Korei Północnej; osoba narodowości koreańskiej
Wiktionary
(1.1) Gdy czekaliśmy na autobus, usiadł obok nas jakiś Koreańczyk.
Wiktionary
IPA: ˌkɔrɛˈãj̃n͇t͡ʃɨk, AS: koreãĩ ̯ṇčyk
Wiktionary
rzecz. koreański mrz., Korea ż.
:: fż. Koreanka ż.
przym. koreański
przysł. po koreańsku
Wiktionary
potocznie: samochód produkcji koreańskiej; koreańczyk
SJP.pl
znawca języka, kultury i literatury koreańskiej
SJP.pl
nauka o języku, kulturze i literaturze koreańskiej; filologia koreańska
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nauka o języku, historii i kulturze koreańskiej
(1.2) wydział lub kierunek uniwersytecki obejmujący studia w zakresie koreanistyki (1.1)
Wiktionary
(1.2) W naszym programie koreanistyki chcemy przede wszystkim skupić się na intensywnej nauce języka koreańskiego.
Wiktionary
rzecz. koreański mrz., Korea ż., Koreańczyk m., Koreanka ż.
przym. koreański
Wiktionary
koreańska odmiana chryzantemy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) obywatelka Korei Południowej lub Korei Północnej; kobieta narodowości koreańskiej
Wiktionary
(1.1) W barze sushi Koreanka na naszą prośbę na cały głos zaśpiewała tradycyjną pieśń.
Wiktionary
IPA: ˌkɔrɛˈãŋka, AS: koreãŋka
Wiktionary
rzecz. Korea ż., koreański m.
:: fm. Koreańczyk m.
przym. koreański
przysł. po koreańsku
Wiktionary
1. przymiotnik od: Korea Południowa; południowokoreański
2. przymiotnik od: Korea Północna; północnokoreański
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do Korei lub Koreańczyków
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język urzędowy Korei Południowej i Korei Północnej;
Wiktionary
Język koreański (kor. 한국어, 조선말) – język narodowy Koreańczyków, urzędowy w Korei Południowej i Północnej, a także w chińskiej prefekturze autonomicznej Yanbian. Łącznie na świecie językiem tym posługuje się 77,2 mln ludzi, wliczając skupiska użytkowników w Chinach, Stanach Zjednoczonych, Japonii, Rosji i Kazachstanie.
Wikipedia
(1.1) On jest sławnym koreańskim aktorem.
(2.1) Jak długo uczysz się koreańskiego?
Wiktionary
IPA: ˌkɔrɛˈãj̃sʲci, AS: koreãĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. koreanistyka ż., Korejczyk mos., Korea ż., Koreańczyk m., Koreanka ż.
przysł. po koreańsku
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) taki, który posługuje się językiem koreańskim
(1.2) taki, którego mieszkańcy posługują się językiem koreańskim
(1.3) spisany, stworzony w języku koreańskim
Wiktionary
IPA: ˌkɔrɛˈãj̃skɔjɛ̃w̃ˈzɨt͡ʃnɨ, AS: koreãĩ ̯skoi ̯ẽũ̯zyčny
Wiktionary
przymiotnik od: Korzec; korzecki
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Zobacz też:
Wikipedia
zdrobnienie od: korek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: korek
(1.2) mały korek
(1.3) spoż. kulin. kawałki mięsa, sera, warzyw itp., nadziane na wykałaczkę / patyczek, podawane jako przekąska
Wiktionary
IPA: kɔˈrɛt͡ʃɛk, AS: koreček
Wiktionary
rzecz. korek mrz., korkowe n.
Wiktionary
zdrobnienie od: korek
SJP.pl
referat będący uzupełnieniem lub polemiką z referatem przedstawionym wcześniej
SJP.pl
związek między wyrażeniami w tekście, odnoszącymi się do tej samej osoby lub rzeczy
SJP.pl
autor koreferatu, referent przedstawiający uzupełnienie lub polemikę z przedstawionym wcześniej referatem
SJP.pl
odnoszący się do elementów w zdaniu wskazujących na tę samą osobę, rzecz lub pojęcie, zazwyczaj poprzez użycie zaimków
SJP.pl
przedstawiać koreferat, uzupełnienie lub polemikę z przedstawionym wcześniej referatem
SJP.pl
wspólne rządy dwóch lub więcej osób w czasie małoletniości, choroby lub dłuższej nieobecności panującego
SJP.pl
Koregencja – sytuacja, w której rolę monarchy (koregenta) o równorzędnej pozycji i władzy, sprawują dwie osoby z powodu np. choroby, dłuższej nieobecności lub małoletniości władcy. Inne sytuacje, na mocy których występuje koregencja to: porozumienie dwóch rywalizujących o tron władców, koronacja syna monarchy za życia ojca (vivente rege), czy też wyniesienie praw do korony z małżeństwa (iure uxoris). Koregencja nie występuje w przypadku, gdy mąż władczyni zostaje księciem małżonkiem.
Wikipedia
związany z koregencją
SJP.pl
osoba władająca państwem wspólnie z inną osobą; współwładca
SJP.pl
Koregent (inaczej współkról, współwładca) – monarcha, który rządzi danym państwem razem z innym (lub kilkoma innymi), równym mu formalnie rangą i pozycją, monarchą. Pozycja koregentów w rzeczywistości nie zawsze jest równorzędna. W tych wypadkach, gdy jeden z władców posiada silniejszą pozycję, koregentem często nazywa się drugiego z monarchów, jak np. w przypadku młodszych synów monarchów, koronowanych za ich życia. Okres współrządów nazywany jest koregencją.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. Koreańczyk
Wiktionary
rzecz. koreański mrz., Korea, Koreanka, Koreańczyk
przym. koreański, korejski
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) daw. koreański
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. Korejczyk mos.
frazeologia.
etymologia.
rzecz. Korea, Koreanka, Koreańczyk
przym. koreański
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum|koreański.
źródła.
== korejski (język słoweński.) ==
wymowa.
znaczenia.
przymiotnik
(1.1) koreański
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz. Korejczyk mos.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. Korejczyk mos.
frazeologia.
etymologia.
rzecz. Korea, Koreanka, Koreańczyk
przym. koreański
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum|koreański.
źródła.
== korejski (język słoweński.) ==
wymowa.
znaczenia.
przymiotnik
(1.1) koreański
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. tkanka wtórna okrywająca łodygi, pnie, korzenie, bulwy, wytwarzana przez miazgę;
2. surowiec uzyskiwany z kory niektórych drzew; korek użytkowy;
3. zatyczka do butelki;
4. zator w ruchu drogowym;
5. bezpiecznik w instalacji elektrycznej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zatyczka od butelki wykonana z korka (1.3) lub innego materiału
(1.2) pot. zakrętka od butelki;
(1.3) bot. tkanka roślinna pokrywająca łodygi, bulwy i korzenie dębu korkowego i korkowca
(1.4) transp. pot. zahamowanie w ruchu ulicznym;
(1.5) podeszwy butów
(1.6) zob. korki. → buty piłkarskie
(1.7) bezpiecznik w instalacji elektrycznej;
(1.8) zob. koreczek. → przekąska
(1.9) zob. korki. → pot. korepetycje
(1.10) zamknięcie odpływu w zlewie lub wannie
(1.11) środ. przestępców udawanie sztucznego tłoku w celu dokonania kradzieży kieszonkowej
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) środ. uczn. żart. korepetytor
(2.2) środ. żołnierzy niski żołnierz
Wiktionary
Korek – zamknięcie naczynia (zazwyczaj butelki, ale niekiedy też słoja albo termosu bądź naczyń laboratoryjnych) wykonane z nieprzepuszczalnego materiału. W zależności od przechowywanego w naczyniu medium – gazu, cieczy lub materiału sypkiego, korek winien być nieprzepuszczalny (szczelny) dla tego medium. Szczelnością charakteryzują się korki szlifowe, stosowane zwykle w laboratoriach chemicznych.
Wikipedia
(1.4) Modernizacji ronda Zesłańców Syberyjskich warszawscy kierowcy czekają jak kania dżdżu – codziennie tworzą się tam gigantyczne korki.
Wiktionary
IPA: ˈkɔrɛk, AS: korek
Wiktionary
(1.1-10)
rzecz. korkowiec m., korkowanie n.
:: zdrobn. koreczek m.
przym. korkowy
czas. okorować, okorowywać
Wiktionary
(1.1) zatyczka, zamknięcie
(1.2) zakrętka
(1.4) zator, kongestia
Wiktionary
usuwanie wad lub usterek; poprawianie, naprawa, korygowanie
SJP.pl
rzeczownik nieżywotny, rodzaj żeński
(1.1) usuwanie nieprawidłowości, poprawianie wad
Wiktionary
(1.1) Osoby, które decydują się na chirurgiczny zabieg korekcji starczowzroczności to przeważnie ludzie żyjący bardzo aktywnie, uprawiający sporty lub wykonujący określony zawód, np. aktora.
Wiktionary
przym. korekcyjny, korektorski
rzecz. korekta ż.
Wiktionary
(1.1) korekta
Wiktionary
korektywny;
1. poprawiający, usuwający wady;
2. gimnastyka korekcyjna - ćwiczenia gimnastyczne dla osób z wadami postawy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z korekcją, poprawczy
Wiktionary
rzecz. korekta ż., korekcja
przym. korektorski
Wiktionary
światłoszczelna puszka do wywoływania błon zwojowych i filmów małoobrazkowych
SJP.pl
Koreks – element wyposażenia ciemni fotograficznej, światłoszczelne naczynie służące do ręcznego wywoływania filmów fotograficznych – najczęściej filmów małoobrazkowych i błon zwojowych (istnieją również do wywoływania taśm filmowych np. 8 mm). Pierwszy koreks wyprodukowany został w 1930 przez firmę Leitz.
Wikipedia
przymiotnik od: koreks
SJP.pl
poprawny, prawidłowy; correct
SJP.pl
1. usuwanie usterek, zmienianie czegoś celem poprawy;
2. poprawa błędów w tekście przeznaczonym do publikacji;
3. tekst przeznaczony do publikacji z naniesionymi poprawkami;
4. miejsce pracy korektorów; korektornia;
5. ogół korektorów w wydawnictwie;
6. dokument korygujący dane zawarte we wcześniejszym dokumencie;
7. spadek indeksów giełdowych występujący w pewnych cyklach czasowych;
8. zabieg medyczny poprawiający wygląd;
9. strojenie instrumentów muzycznych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) poprawienie błędu lub niedoskonałości, dorównanie do stanu prawidłowego
Wiktionary
Elektronika:
Zobacz też: redakcja
Wikipedia
IPA: kɔˈrɛkta, AS: korekta
Wiktionary
rzecz. korektor m., korektorka ż., korekcja ż.
przym. korektorski, korekcyjny
Wiktionary
(1.1) poprawa, poprawka, retusz
Wiktionary
1. osoba czytająca próbne wydruki tekstów i nanosząca poprawki;
2. stroiciel instrumentów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba sprawdzająca i poprawiająca tekst pod kątem redakcyjnym przed oddaniem go do druku;
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) przyrząd piśmienniczy służący do zamalowywania błędów na kartce papieru;
(2.2) techn. urządzenie poprawiające usterki, np. zniekształcenia dźwięku;
(2.3) kosmet. kosmetyk przeznaczony do ukrywania wad skóry;
Wiktionary
Elektronika:
Zobacz też: redakcja
Wikipedia
(1.1) Obecnie wydawnictwa zatrudniają coraz mniej korektorów.
(2.1) Czy ktoś w klasie ma pożyczyć korektor?
(2.2) Mam do sprzedania korektor akustyczny po niskiej cenie.
(2.3) Na małe sińce wystarczy użycie korektora o ton jaśniejszego od podkładu.
Wiktionary
IPA: kɔˈrɛktɔr, AS: korektor
Wiktionary
rzecz. korektornia ż., korekta ż., korektura ż.
:: fż. korektorka ż.
czas. korygować ndk., korektorować ndk.
przym. korektorski, korektowy
Wiktionary
(2.2) equalizer
Wiktionary
kobieta, która wykonuje korektę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) druk. kobieta zawodowo poprawiająca teksty na różnych etapach przygotowywania druku
Wiktionary
(1.1) Maciek! Znów twój tekst wrócił od korektorki cały pokreślony!
Wiktionary
IPA: ˌkɔrɛkˈtɔrka, AS: korektorka
Wiktionary
rzecz. korektor, korekta, korektornia, korektura
przym. korektorski, korektowy
Wiktionary
1. miejsce, w którym pracują korektorzy;
2. zespół korektorów
SJP.pl
potocznie: zamazywać korektorem błędy w tekście
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z korektorem, dotyczący pracy korektora
Wiktionary
rzecz. korektor mos., korektorka ż., korekta ż., korekcja ż.
przym. korekcyjny
Wiktionary
1. poprawa błędów w tekście przeznaczonym do publikacji; korekta;
2. specjalizacja na studiach, kształcąca w zawodzie korektora tekstów
SJP.pl
przymiotnik od: korekta
SJP.pl
usuwanie błędów i nieprawidłowości
SJP.pl
leczenie wad postawy za pomocą ćwiczeń fizycznych
SJP.pl
korekcyjny;
1. poprawiający, usuwający wady;
2. gimnastyka korektywna - ćwiczenia gimnastyczne dla osób z wadami postawy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z korektywą, dotyczący korektywy
Wiktionary
rzecz. korektywa ż.
Wiktionary
1. współzależność, wzajemne powiązanie
2. współzależność występowania niektórych cech budowy i funkcji organizmu
3. w matematyce: współzależność dwóch ciągów zmiennych losowych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) współzależność między dwoma lub więcej zjawiskami
(1.2) stat. zależność zmiennych losowych;
(1.3) stat. pot. współczynnik korelacji (1.2), a szczególnie współczynnik korelacji Pearsona;
Wiktionary
Korelacja (łac. śr. correlation-, correlatio, od com-, „razem, łącznie”; i relation-, relatio, „związek, relacja”) – współzależność, wzajemny związek; wyraz ten oznacza zwykle jedno z następujących pojęć:
Wikipedia
(1.1) Nie potrafiliśmy dowieść korelacji między wydatkami na kampanię reklamową, a zwiększonym zainteresowaniem klientów.
(1.2) Często błędnie zakłada się, że zależność statystyczna jest równoważna niezerowemu współczynnikowi korelacji. (z Wikipedii)
(1.3) Korelacja mówi nam o stopniu zależności liniowej. (tzn. współczynnik korelacji Pearsona jest miarą stopnia zależności liniowej)
Wiktionary
IPA: ˌkɔrɛˈlat͡sʲja, AS: korelacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. skorelowanie n., autokorelacja, korelat, korelator, korelowanie, korelogram
przym. korelacyjny, korelatywny
czas. korelować, skorelować
Wiktionary
(1.1) zależność, współzależność
(1.3) współczynnik korelacji
Wiktionary
wzajemnie powiązany, współzależny
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) stat. związany z korelacją, dotyczący korelacji
Wiktionary
rzecz. korelacja ż.
Wiktionary
jedno z pary przedmiotów lub pojęć wzajemnie od siebie zależnych i wzajemnie uwarunkowanych; odpowiednik
SJP.pl
1. przyrząd do wykrywania awarii sieci kanalizacyjnej;
2. w cybernetyce: część systemu autonomicznego do przechowywania i przetwarzania i informacji
SJP.pl
Korelator – organ do przetwarzania i przechowywania informacji w systemie autonomicznym.
Stanowi centralną część toru informacyjnego systemu autonomicznnego. Jest wewnętrznym organem tego systemu. Odbiera sygnały z receptorów, energię od homeostatu, sam zaś steruje efektorami.
Wikipedia
związany z korelacją; współzależny, odpowiadający
SJP.pl
1. wiązać wzajemnie, poszukując podobieństw i różnic; zestawiać;
2. pozostawać we współzależności z czymś;
3. o zmiennych losowych: zależeć od siebie
SJP.pl
czasownik
(1.1) mieć związek, być powiązanym, współzależeć
Wiktionary
IPA: ˌkɔrɛˈlɔvat͡ɕ, AS: korelovać
Wiktionary
zob. korelacja.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|korelować.
Wiktionary
IPA: ˌkɔrɛlɔˈvãɲɛ, AS: korelovãńe
Wiktionary
czas. korelować ndk., skorelować dk.
rzecz. korelacja, korelator
Wiktionary
(1.1) korelacja
Wiktionary
środkowy koń w trojce
SJP.pl
1. prywatna lekcja jako pomoc w nauce;
2. przygotowanie tancerzy lub śpiewaków do występu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) dodatkowa, prywatna lekcja (zwykle w liczbie mnogiej)
Wiktionary
Korepetycje – dodatkowe lekcje pozaszkolne, które mają na celu powtórzenie materiału i przygotowanie z uczniem pracy domowej zadanej w szkole. Nauczyciel, czyli osoba udzielająca korepetycji, nazywana jest korepetytorem.
Słowo korepetycja pochodzi od repetycja – co oznacza powtórzenie, próbne wykonanie lub powtórzenie części wykonywanego utworu muzycznego. Niemiecki pierwowzór korepetycji – Korrepetition – oznacza ćwiczenie partii wokalnej lub baletowej przy akompaniamencie fortepianu.
Wikipedia
rzecz. korepetytor m., korepetytorka ż., repeta ż.
Wiktionary
(1.1) pot. korki
Wiktionary
związany z korepetycją
SJP.pl
1. osoba udzielająca płatnych, prywatnych lekcji;
2. nauczyciel śpiewu lub tańca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mężczyzna dający korepetycje
Wiktionary
Korepetycje – dodatkowe lekcje pozaszkolne, które mają na celu powtórzenie materiału i przygotowanie z uczniem pracy domowej zadanej w szkole. Nauczyciel, czyli osoba udzielająca korepetycji, nazywana jest korepetytorem.
Słowo korepetycja pochodzi od repetycja – co oznacza powtórzenie, próbne wykonanie lub powtórzenie części wykonywanego utworu muzycznego. Niemiecki pierwowzór korepetycji – Korrepetition – oznacza ćwiczenie partii wokalnej lub baletowej przy akompaniamencie fortepianu.
Wikipedia
rzecz. korepetycja ż., korepetycyjka ż., korepetytant m., korepetytorstwo n., korepetytowanie n.
:: fż. korepetytorka
czas. korepetytować ndk.
przym. korepetycyjny, korepetytorski
Wiktionary
(1.1) tutor
Wiktionary
nauczycielka udzielająca korepetycji
SJP.pl
dawniej: dawać korepetycje
SJP.pl
lekceważąco: korespondentka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wymiana informacji między ludźmi na papierze (list, pocztówka) lub w postaci elektronicznej (e-mail, czat, komunikatory)
(1.2) zbiór dokumentujący korespondencję (1.1), ogół listów wymienionych z kimś lub w konkretnej sprawie lub w jakimś okresie
(1.3) materiał nadesłany przez korespondenta
(1.4) dopasowanie
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Utrzymywałem z nimi korespondencję do stycznia.
(1.2) Na poczcie odebrałam swoją korespondencję.
(1.3) Ta korespondencja była przygotowana po amatorsku.
(1.4) Między tymi kolorami jest wspaniała korespondencja.
Wiktionary
IPA: ˌkɔrɛspɔ̃nˈdɛ̃nt͡sʲja, AS: korespõndẽncʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. korespondent m., korespondentka ż., korespondowanie n.
czas. korespondować ndk.
przym. korespondencyjny, korespondencki
przysł. korespondencyjnie
Wiktionary
(1.2) poczta
Wiktionary
związany z korespondentem, korespondencją
SJP.pl
przysłówek
(1.1) za pomocą korespondencji
Wiktionary
(1.1) Miałem rok przerwy, teraz studiuję korespondencyjnie biznes międzynarodowy.
Wiktionary
IPA: ˌkɔrɛspɔ̃ndɛ̃nˈt͡sɨjɲɛ, AS: korespõndẽncyi ̯ńe
Wiktionary
rzecz. korespondent mos., korespondowanie n., korespondencja
czas. korespondować
przym. korespondencyjny
Wiktionary
związany z korespondencją
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z korespondencją; służący do korespondencji
(1.2) odbywający się na odległość
Wiktionary
IPA: ˌkɔrɛspɔ̃ndɛ̃nˈt͡sɨjnɨ, AS: korespõndẽncyi ̯ny
Wiktionary
rzecz. korespondencja ż., korespondent m., korespondentka ż., korespondowanie n.
czas. korespondować ndk.
przysł. korespondencyjnie
Wiktionary
1. osoba prowadząca z kimś korespondencję;
2. dziennikarz lub współpracownik pisma, radia lub telewizji przesyłający informacje z terenu, zwłaszcza z zagranicy;
3. członek korespondent - niższy stopień osoby przyjętej do akademii lub towarzystwa naukowego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ktoś kto koresponduje
(1.2) dziennikarz przekazujący reportaże z terenu
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
(1.2) korespondent wojenny
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. korespondowanie n., korespondencja ż., korespondentka ż.
czas. korespondować ndk.
przym. korespondencyjny
przysł. korespondencyjnie
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) correspondent; (1.2) correspondent
* arabski: (1.1) مراسل m. (murāsil)
* azerski: (1.1) müxbir
* baskijski: (1.1) berriemaile
* bengalski: (1.1) সংবাদদাতা (sambādadātā)
* białoruski: (1.1) карэспандэнт m.; (1.2) карэспандэнт m.
* birmański: (1.1) သတင်းထောက် (satainnhtout)
* bośniacki: (1.1) dopisnik m.
* bułgarski: (1.1) кореспондент m. (korespondent), дописник m. (dopisnik)
* cebuano: (1.1) nagkauyon
* chiński standardowy: (1.1) 记者 (jìzhě)
* chorwacki: (1.1) korespondent m.
* czeski: (1.1) korespondent m.
* dolnołużycki: (1.1) korespondent m.
* duński: (1.1) korrespondent w.
* esperanto: (1.1) korespondanto
* estoński: (1.1) kirjasaatja, korrespondent
* fiński: (1.1) kirjeenvaihtaja
* francuski: (1.1) correspondant m.
* fryzyjski: (1.1) korrespondint w.
* galicyjski: (1.1) correspondente m.
* gruziński: (1.1) კორესპონდენტი (k’oresp’ondent’i)
* gudźarati: (1.1) સંવાદદાતા (sanvādadātā)
* haitański: (1.1) korespondan
* hebrajski: (1.1) כתב m. (katav)
* hindi: (1.1) संवाददाता m. (sanvādadāta)
* hiszpański: (1.1) correspondiente m., corresponsal m.; (1.2) corresponsal m.
* igbo: (1.1) onye mmekorita
* indonezyjski: (1.1) koresponden, wartawan, pewarta
* jidysz: (1.1) קארעספאנדענט m. (karesfandent)
* kaszubski: (1.2) kòrespòndent m., dotëgiwôcz wiédzów m.
* kataloński: (1.1) corresponsal m.
* kazachski: (1.1) тілші (tilşi)
* koreański: (1.1) 통신 기자, 특파원
* korsykański: (1.1) currispundente m.
* litewski: (1.1) korespondentas m., susirašinėtojas m.
* luksemburski: (1.1) Korrespondent m.
* łotewski: (1.1) korespondents m.
* macedoński: (1.1) дописник m. (dopisnik)
* malajski: (1.1) wartawan
* maltański: (1.1) korrispondent m.
* maoryski: (1.1) kaituhi reta
* marathi: (1.1) बातमीदार (bātamīdāra)
* mongolski: (1.1) сурвалжлагч (survaljlagch)
* nepalski: (1.1) सम्वाददाता (samvādadātā)
* niderlandzki: (1.1) correspondent m.
* niemiecki: (1.1) Korrespondent m.
* norweski (bokmål): (1.1) korrespondent m.
* nowogrecki: (1.1) επιστολογράφος m.; (1.2) ανταποκριτής m.
* ormiański: (1.1) թղթակից (t’ght’akits’)
* perski: (1.1) خبرنگار
* portugalski: (1.1) correspondente m.
* rosyjski: (1.1) корреспондент m.
* rumuński: (1.1) corespondent m.
* serbski: (1.1) дописник (dopisnik) m., кореспондент (korespondent) m.
* słowacki: (1.1) korešpondent m., dopisovateľ m.
* słoweński: (1.1) dopisnik m., korespondent m.
* szwedzki: (1.1) korrespondent w.
* tadżycki: (1.1) мухбир (muxbir)
* tajski: (1.1) ผู้สื่อข่าว
* turecki: (1.1) muhabir
* ukraiński: (1.1) кореспондент m. (korespondent)
* uzbecki: (1.1) muxbir
* walijski: (1.1) gohebydd
* węgierski: (1.1) levelező, sajtótudósító
* wietnamski: (1.1) phóng viên
* wilamowski: (1.1) korespondent m.
* włoski: (1.1) corrispondente m.
* zulu: (1.1) umbhaleli
źródła.
== korespondent (język chorwacki.) ==
ortografie.
wymowa.
IPA|korespondent.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) korespondent
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz. korespondowanie n., korespondencja ż., korespondentka ż.
czas. korespondować ndk.
przym. korespondencyjny
przysł. korespondencyjnie
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. korespondowanie n., korespondencja ż., korespondentka ż.
czas. korespondować ndk.
przym. korespondencyjny
przysł. korespondencyjnie
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) correspondent; (1.2) correspondent
* arabski: (1.1) مراسل m. (murāsil)
* azerski: (1.1) müxbir
* baskijski: (1.1) berriemaile
* bengalski: (1.1) সংবাদদাতা (sambādadātā)
* białoruski: (1.1) карэспандэнт m.; (1.2) карэспандэнт m.
* birmański: (1.1) သတင်းထောက် (satainnhtout)
* bośniacki: (1.1) dopisnik m.
* bułgarski: (1.1) кореспондент m. (korespondent), дописник m. (dopisnik)
* cebuano: (1.1) nagkauyon
* chiński standardowy: (1.1) 记者 (jìzhě)
* chorwacki: (1.1) korespondent m.
* czeski: (1.1) korespondent m.
* dolnołużycki: (1.1) korespondent m.
* duński: (1.1) korrespondent w.
* esperanto: (1.1) korespondanto
* estoński: (1.1) kirjasaatja, korrespondent
* fiński: (1.1) kirjeenvaihtaja
* francuski: (1.1) correspondant m.
* fryzyjski: (1.1) korrespondint w.
* galicyjski: (1.1) correspondente m.
* gruziński: (1.1) კორესპონდენტი (k’oresp’ondent’i)
* gudźarati: (1.1) સંવાદદાતા (sanvādadātā)
* haitański: (1.1) korespondan
* hebrajski: (1.1) כתב m. (katav)
* hindi: (1.1) संवाददाता m. (sanvādadāta)
* hiszpański: (1.1) correspondiente m., corresponsal m.; (1.2) corresponsal m.
* igbo: (1.1) onye mmekorita
* indonezyjski: (1.1) koresponden, wartawan, pewarta
* jidysz: (1.1) קארעספאנדענט m. (karesfandent)
* kaszubski: (1.2) kòrespòndent m., dotëgiwôcz wiédzów m.
* kataloński: (1.1) corresponsal m.
* kazachski: (1.1) тілші (tilşi)
* koreański: (1.1) 통신 기자, 특파원
* korsykański: (1.1) currispundente m.
* litewski: (1.1) korespondentas m., susirašinėtojas m.
* luksemburski: (1.1) Korrespondent m.
* łotewski: (1.1) korespondents m.
* macedoński: (1.1) дописник m. (dopisnik)
* malajski: (1.1) wartawan
* maltański: (1.1) korrispondent m.
* maoryski: (1.1) kaituhi reta
* marathi: (1.1) बातमीदार (bātamīdāra)
* mongolski: (1.1) сурвалжлагч (survaljlagch)
* nepalski: (1.1) सम्वाददाता (samvādadātā)
* niderlandzki: (1.1) correspondent m.
* niemiecki: (1.1) Korrespondent m.
* norweski (bokmål): (1.1) korrespondent m.
* nowogrecki: (1.1) επιστολογράφος m.; (1.2) ανταποκριτής m.
* ormiański: (1.1) թղթակից (t’ght’akits’)
* perski: (1.1) خبرنگار
* portugalski: (1.1) correspondente m.
* rosyjski: (1.1) корреспондент m.
* rumuński: (1.1) corespondent m.
* serbski: (1.1) дописник (dopisnik) m., кореспондент (korespondent) m.
* słowacki: (1.1) korešpondent m., dopisovateľ m.
* słoweński: (1.1) dopisnik m., korespondent m.
* szwedzki: (1.1) korrespondent w.
* tadżycki: (1.1) мухбир (muxbir)
* tajski: (1.1) ผู้สื่อข่าว
* turecki: (1.1) muhabir
* ukraiński: (1.1) кореспондент m. (korespondent)
* uzbecki: (1.1) muxbir
* walijski: (1.1) gohebydd
* węgierski: (1.1) levelező, sajtótudósító
* wietnamski: (1.1) phóng viên
* wilamowski: (1.1) korespondent m.
* włoski: (1.1) corrispondente m.
* zulu: (1.1) umbhaleli
źródła.
== korespondent (język chorwacki.) ==
ortografie.
wymowa.
IPA|korespondent.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) korespondent
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. → korespondent;
2. dawniej: kartka pocztowa; odkrytka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta przekazująca informacje do środków masowego przekazu
(1.2) kobieta prowadząca korespondencję z kimś
(1.3) przest. odkrytka, pocztówka
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) dziennikarka
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. korespondowanie n., korespondent, korespondencja
przym. korespondencyjny
czas. korespondować
frazeologia.
etymologia.
(1.1-2) fż. od korespondent
uwagi.
tłumaczenia.
* hiszpański: (1.1) corresponsal ż.; (1.2) corresponsal ż., correspondiente ż.; (1.3) postal ż., tarjeta postal ż.
źródła.
== korespondentka (język słoweński.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) korespondentka
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz. korespondowanie n., korespondent, korespondencja
przym. korespondencyjny
czas. korespondować
Wiktionary
(1.1) dziennikarka
Wiktionary
1. wymieniać myśli, najczęściej w formie pisemnej, prowadzić korespondencję;
2. dawniej: odpowiadać czemuś, być odpowiednim, stosownym
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany
(1.1) prowadzić korespondencję, wymieniać się listami
(1.2) mieć związek z czymś
Wiktionary
IPA: ˌkɔrɛspɔ̃nˈdɔvat͡ɕ, AS: korespõndovać
Wiktionary
rzecz. korespondencja ż., korespondent m., korespondentka ż., korespondowanie n.
przym. korespondencyjny
przysł. korespondencyjnie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) prowadzenie korespondencji
Wiktionary
IPA: ˌkɔrɛspɔ̃ndɔˈvãɲɛ, AS: korespõndovãńe
Wiktionary
rzecz. korespondencja ż., korespondent m., korespondentka ż.
czas. korespondować ndk.
przym. korespondencyjny
przysł. korespondencyjnie
Wiktionary
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce, położone na Opolszczyźnie;
Wiktionary
Korfantów (daw. Fyrląd, Fryląd, niem. Friedland, Friedland in Oberschlesien, śl. Fyrlōnd, dś. Friedland) – miasto w Polsce położone w województwie opolskim, w powiecie nyskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Korfantów.
Wikipedia
IPA: kɔrˈfãntuf, AS: korfãntuf
Wiktionary
rzecz. Korfanty m., korfantowianin m., korfantowianka ż.
przym. korfantowski
Wiktionary
mieszkaniec Korfantowa (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Korfantowa (miasta w Polsce)
SJP.pl
przymiotnik od: Korfantów
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy lub męskozwierzęcy
(1.1) rel. mit. gw-pl|Górny Śląsk. diabeł, czort
Wiktionary
Wikipedia
gra zespołowa podobna do koszykówki; korfball
SJP.pl
[czytaj: korfbol] gra zespołowa podobna do koszykówki; korfbal
SJP.pl
Korfball (od: niderl. korf ‘kosz’; ang. ball ‘piłka’) – koedukacyjna dyscyplina sportu drużynowego z piłką.
Korfball dostrzeżony został przez nauczycieli wychowania fizycznego, instruktorów oraz trenerów jako dyscyplina będąca doskonałym uzupełnieniem zajęć z wychowania fizycznego, propagująca zdrowy styl życia oraz zachęcająca do aktywności ruchowej.
Wikipedia
→ korfball [czytaj: korfbolowy]; korfbalowy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z korfballem, dotyczący korfballu
Wiktionary
rzecz. korfball m.
Wiktionary
Korfu, starożytna Kerkyra (gr. Κέρκυρα Kérkira, łac. Cercyra; wł. Corfu) – górzysta wyspa w Grecji, w północnej części Morza Jońskiego u wybrzeży Albanii.
Łącznie z kilkoma pobliskimi wysepkami tworzy gminę Korfu, w jednostce regionalnej Korfu, w regionie Wyspy Jońskie, w administracji zdecentralizowanej Peloponez, Grecja Zachodnia i Wyspy Jońskie. Stolicą wyspy jest miasto Korfu (zwane też Kerkirą).
Wikipedia
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z wyspą Korfu, dotyczący wyspy Korfu
Wiktionary
(1.1) W deklaracji tej, nazwanej korfuańską, broniono jedności narodowej Serbów, Chorwatów i Słoweńców oraz zapowiadano utworzenie wspólnego demokratycznego państwa na całym obszarze zamieszkanym przez „nasz trójimienny naród"(…).
(1.1) Autor dowcipnie i z rzadkim darem spostrzegawczym skreślił wrażenia swoje i uwagi. Szczególniej uroczem (=uroczym) jest opisanie wyspy Korfu, gdzie widzi po wsiach dotąd przechowany typ starogrecki, przejawiający się i w duszy i w ciele mieszkańców onej. Kobiety korfuańskie mogą dziś jeszcze stanąć obok Milońskiej Wenery. Zachwyca się ich pięknością i, chcąc je przedstawić w swym obrazku, zbliża się do tych arcydzieł piękna, które zdolna była wydać tylko starożytnośćsic..
(1.1) Wielka monarchini swej tęsknoty, szukająca jeno toni dla bólu, a pogody korfuańskiego nieba dla myśli chmurnych, stała się ofiarą zaślepieńca.
Wiktionary
rzecz. Korfu n.
Wiktionary
1. miejscowość w Korei Południowej;
2. elektrownia atomowa leżąca w tejże miejscowości
SJP.pl
okręg autonomiczny w Rosji
SJP.pl
Okręg Koriacki (ros. Корякский округ, Koriakskij okrug) powstał 1 lipca 2007 w wyniku włączenia Koriackiego Okręgu Autonomicznego do nowo powstałego Kraju Kamczackiego i przekształcenia w jednostkę terytorialną tego kraju.
Wikipedia
związany z Koriacją lub Koriakami
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Koriacją lub Koriakami, dotyczący Koriacji lub Koriaków
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język koriacki;
Wiktionary
rzecz. Koriacja ż., Koriak mos., Koriaczka ż.
Wiktionary
lud zamieszkujący Kamczatkę
SJP.pl
Koriacy (нымылан) – lud zaliczany do paleoazjatyckch, zamieszkujący głównie Koriację, część Kraju Kamczackiego. Blisko spokrewniony z Czukczami.
Liczebność osób deklarujących przynależność do narodowości koriackiej wykazuje tendencję spadkową:
Wikipedia
mieszkaniec Koriacji
SJP.pl
rzadko: kolendra (kolender)
SJP.pl
Korienizacja (ros. коренизация, корень – korzeń) – polityka narodowościowa Związku Radzieckiego na początku lat 20. XX wieku.
Polityka korienizacji (powrotu do korzeni) została sformułowana w 1913 r. przez Józefa Stalina. Wprowadzanie jej w życie rozpoczęto po rewolucji październikowej.
Wikipedia
tragedia autorstwa Williama Shakespeare'a
SJP.pl
Koriolan (ang. Coriolanus) – tragedia autorstwa Williama Shakespeare’a, datowana na 1607 rok. Sztuka ta jest oparta na Życiu Koriolana, fragmencie Żywotów równoległych Plutarcha, a także na Ab Urbe condita Liwiusza. Bohaterem tragicznym jest rzymski żołnierz, Gnejusz Marcjusz Koriolan.
Wikipedia
potocznie: korepetycje
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) buty piłkarskie z okrągłymi wypustkami na podeszwie;
(1.2) pot. korepetycje
forma rzeczownika.
(2.1) plural|korek.
Wiktionary
IPA: ˈkɔrʲci, AS: korʹḱi
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w Rosji, w obwodzie czelabińskim, na Uralu;
Wiktionary
Korkino (ros. Коркино) – miasto w Rosji, w obwodzie czelabińskim, na Uralu.
Liczba mieszkańców w 2003 roku wynosiła ok. 40 tys.
W mieście urodzili się Anatolij Bukriejew i Artiemij Panarin.
W mieście rozwinął się przemysł materiałów budowlanych oraz szklarski.
Wikipedia
przym. korkiński
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Korkinem, dotyczący Korkina
Wiktionary
rzecz. Korkino mrz.
Wiktionary
1. urządzenie do wyciągania korków z butelek, w postaci metalowej spirali z uchwytem; trybuszon;
2. rodzaj ewolucji lotniczej;
3. rodzaj skoku akrobatycznego;
4. niedozwolony cios bokserski polegający na silnym zakręceniu rękawicy po dotknięciu ciała przeciwnika;
5. środowiskowo: wirowanie bojera wokół własnej osi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) urządzenie służące do wyjmowania korków z butelek;
(1.2) lotn. rodzaj akrobacji lotniczej;
Wiktionary
Korkociąg (staropol. trybuszon od franc. tire-bouchon lub grajcar, grajcarek) – przyrząd do wyjmowania korków z butelek. W najbardziej podstawowej swej konstrukcji jest to szpikulec skręcony śrubowo, na którego końcu znajduje się uchwyt do wkręcania korkociągu w korek i wyjmowania korka. Niektóre modele są wyposażone w ostry nożyk do cięcia folii oraz dźwignię ułatwiającą otwieranie bez nadmiernego wysiłku.
Wikipedia
(1.1) Wkręcony korkociąg wyciąga się wraz z korkiem.
(1.1) Kupiliśmy wino, ale nie mamy korkociągu.
(1.2) We wyprowadzaniu z korkociągu pomóc może chwilowy przyrost ciągu śmigła.
Wiktionary
IPA: kɔrˈkɔt͡ɕɔ̃ŋk, AS: korkoćõŋk
Wiktionary
(1.1) daw. trybuszon, grajcar, grajcarek
Wiktionary
wytwarzający warstwę komórek korkowych; korkotwórczy
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Korkosz (Korkoz, Korkoza) – nazwisko szlacheckiej rodziny używającej herbów Pobóg i Ossorya zamieszkującej przysiółek Korkosze nad rzeką Tanwią na Roztoczu oraz okolice Kowna.
Wikipedia
but piłkarski z gumowymi kołkami w podeszwie, zabezpieczającymi przed ślizganiem się po boisku; trampkokorek
SJP.pl
powodujący powstawanie korka; korkorodny
SJP.pl
czasownik nieprzechodni
(1.1) gwara więzienna umierać
czasownik przechodni
(2.1) zatkać coś korkiem
(2.2) pot. zablokować coś
czasownik zwrotny
(3.1) korkować się → o drodze zatykać się/blokować się samochodami, których jest zbyt dużo, by mogły swobodnie przejechać
Wiktionary
IPA: kɔrˈkɔvat͡ɕ, AS: korkovać
Wiktionary
rzecz. korkowanie n., korkowiec mrz., korkowe n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|korkować.
(1.2) łow. trzecia, przedostatnia faza toków samca głuszca, charakteryzująca się silnym, pojedynczym tonem, podobnym do dźwięku otwieranej butelki
Wiktionary
IPA: ˌkɔrkɔˈvãɲɛ, AS: korkovãńe
Wiktionary
czas. korkować ndk., zakorkować dk.
rzecz. korkowe n., korek
Wiktionary
przypominający korek, podobny do korka
SJP.pl
przymiotnik od: korek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) opłata związana z otwarciem butelki trunku w barach, restauracjach, gospodach itp.
forma przymiotnika.
(2.1) n. lp. i nmos. lm. od: korkowy
Wiktionary
(1.1) W niektórych miejscach płaci się korkowe ryczałtem.
Wiktionary
rzecz. korek m., koreczek m., korkowiec m., korkowanie n.
czas. korkować, zakorkować
przym. korkowy
Wiktionary
wtórna tkanka okrywająca powierzchnię łodyg i korzeni roślin wieloletnich; peryderma
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
(1.1) pistolet-zabawka do strzelania z korków
(1.2) bot. nazwa systematyczna|Phellodendron|Rupr.|ref=tak., rodzaj drzew z rodziny rutowatych
(1.3) zool. nazwa systematyczna|Alcyonium palmatum|ref=tak., gatunek koralowca, koral korkowiec;
Wiktionary
Korkowiec może oznaczać:
Wikipedia
(1.1) Spokój mieszkańcom zakłócała grupa wyrostków, którzy strzelali z petard i korkowców.
(1.2) Korkowce występują w Azji.
(1.3) Kolonie korkowców są w dotyku miękkie.
Wiktionary
IPA: kɔrˈkɔvʲjɛt͡s, AS: korkovʹi ̯ec
Wiktionary
rzecz. korek m., korkowe n.
czas. korkować, zakorkować
przym. korkowy
Wiktionary
(1.3) koral korkowiec, dłoń topielca
Wiktionary
warstwa korka pokrywająca niektóre części roślin
SJP.pl
urządzenie do korkowania butelek
SJP.pl
przymiotnik od: korek
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zrobiony z korka
Wiktionary
rzecz. korkowe n., korkowiec mzw./mrz.
Wiktionary
bardzo częste i uciążliwe powstawanie i utrzymywanie się przez dłuższy czas zatorów na drodze, spowodowanych gromadzeniem się tam zbyt wielu pojazdów
SJP.pl
indyjskie curry na bazie jogurtu i przypraw
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kulin. potrawa z duszonego mięsa z warzywami, rodzaj curry z dodatkiem jogurtu i orzechów;
Wiktionary
Korma – danie kuchni indyjskiej; rodzaj curry na bazie jogurtu i przypraw. Istnieją zarówno odmiany mięsne, jak i wegetariańskie.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
(1.1) kolokacje-potrawa|kormę.
synonimy.
(1.1) kurma, quorma
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) curry
hiponimy.
holonimy.
(1.1) kuchnia indyjska
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* czeski: (1.1) korma ż.
* rosyjski: (1.1) корма ż.
źródła.
== korma (język czeski.) ==
thumb|korma (1.2)
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) piwo z miodem pitnym
(1.2) kulin. korma
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
(1.1) kurma, quorma
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński, Górny Śląsk. zootechn. tucznik, karmnik
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. karmnik dla ptaków
Wiktionary
przym. kormny
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|babuć.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. hydron. rzeka na Ukrainie, prawy dopływ Styru
Wiktionary
Kormin (ukr. Кормин Kormyn) – rzeka na Ukrainie, przepływająca przez rejon kiwerecki i maniwecki obwodu wołyńskiego. Prawy dopływ Styru w dorzeczu Dniepru.
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. zootechn. tuczony
Wiktionary
rzecz. kormik mrz./mzw.
Wiktionary
roślina lądowa, której ciało jest zróżnicowane na łodygę, liście i korzeń; osiowiec, roślina osiowa
SJP.pl
roślina lądowa, której ciało jest zróżnicowane na łodygę, liście i korzeń; osiowiec, roślina osiowa
SJP.pl
ptak wodny z rzędu głuptakowych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ornit. duży ptak wodny zamieszkujący brzegi mórz i rzek;
Wiktionary
Kormorany, kormoranowate (Phalacrocoracidae) – rodzina ptaków z rzędu głuptakowych (Suliformes).
Wikipedia
(1.1) Mieszkanie zapełniło się szkieletami albatrosów, kormoranów, nietoperzy, kondorów, orłów i bocianów.
Wiktionary
IPA: kɔrˈmɔrãn, AS: kormorãn
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
etym|franc|cormoran.
uwagi.
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ptaki
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) cormorant
* baskijski: (1.1) ubarroi
* białoruski: (1.1) баклан m.
* chiński standardowy: (1.1) 鸬鹚
* duński: (1.1) skarv w.
* esperanto: (1.1) kormorano
* francuski: (1.1) cormoran m.
* hiszpański: (1.1) cormorán m.
* japoński: (1.1) 鵜
* koreański: (1.1) 가마우지
* niderlandzki: (1.1) aalscholver m.
* niemiecki: (1.1) Kormoran m.
* norweski (bokmål): (1.1) skarv m.
* norweski (nynorsk): (1.1) skarv m.
* nowogrecki: (1.1) κορμοράνος m.
* rosyjski: (1.1) баклан m.
* rumuński: (1.1) cormoran m.
* słowacki: (1.1) kormorán m.
* szkocki gaelicki: (1.1) sgarbh m.
* szwedzki: (1.1) skarv w.
* ukraiński: (1.1) баклан m.
* węgierski: (1.1) kormorán
* włoski: (1.1) cormorano m.
źródła.
== kormoran (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) ornit. kormoran
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) związany z kormoranem; taki jak u kormoranów
Wiktionary
o cechach kormoranowatych (rodzina ptaków)
SJP.pl
Kormorany, kormoranowate (Phalacrocoracidae) – rodzina ptaków z rzędu głuptakowych (Suliformes).
Wikipedia
o cechach kormoranowatych (rodzina ptaków)
SJP.pl
kolonia organizmów zwierzęcych o wysokiej specjalizacji i daleko idącym podziale czynności, funkcjonująca jak organizm wyższego rzędu; np. kolonia toczka, rurkopławów
SJP.pl
Kormus (gr. kormós pień):
Wikipedia
nazwisko, m.in. Artur Korn (1870-1945) - fizyk niemiecki
SJP.pl
Korn (zapis stylizowany: KoЯn) – amerykański zespół muzyczny wykonujący nu metal. Powstała w 1993 roku w Bakersfield w Kalifornii po rozwiązaniu formacji L.A.P.D., gdzie grali gitarzysta James Shaffer, gitarzysta basowy Reginald Arvizu i perkusista David Silveria. Według danych z 2009 roku zespół sprzedał 16 mln płyt w Stanach Zjednoczonych oraz 32 mln na całym świecie. Grupa ośmiokrotnie nominowana do nagrody amerykańskiego przemysłu fonograficznego Grammy została nagrodzona dwukrotnie. W 2000 roku za utwór „Freak on a Leash” i w 2003 za „Here to Stay”.
Wikipedia
Kornacice – wieś w sołecka Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie opatowskim, w gminie Opatów.
W latach 1954–1961 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kornacice, po jej zniesieniu w gromadzie Bogusławice. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
dozorca słoni; mahaut
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba pracująca ze słoniami
Wiktionary
Kornak (sanskr. karinājaka) – opiekun słonia, człowiek pracujący ze słoniami. Kierujący podczas jazdy na słoniu.
Wikipedia
(1.1) dozorca / poganiacz słoni
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
archipelag chorwacki na Morzu Adriatyckim
SJP.pl
Kornaty (chorw. Kornati) – chorwacki archipelag na Morzu Adriatyckim, w środkowej Dalmacji, na południe od Zadaru, składający się z około 147 wysp o łącznej powierzchni 320 km², w 2021 r. zamieszkały na stałe przez 14 osób, chociaż formalnie są tam wyłącznie budynki sezonowe. W 1980 r. południowa część archipelagu została objęta ochroną w ramach Parku Narodowego Kornaty, mającego na celu ochronę środowiska wodnego i organizmów żyjących w wodach otaczających wyspy oraz zahamowanie zabudowy wysp.
Wikipedia
Kornatowo – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie chełmińskim, w gminie Lisewo.
W latach 1939 - 1942 dotychczasową nazwą wsi (i znajdującego się tam majatku) było Kornatowo, lecz po przeprowadzonej zamianie nazw miejscowości w Okręgu Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie, w latach 1942 - 1945 nazywała się Konraden, Kreis Kulm (Weichsel).
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
zdrobnienie od: kornet
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kornet
Wiktionary
(1.1) To nie kornet, lecz tylko mały kornecik.
Wiktionary
rzecz. kornet m.
Wiktionary
muzyk grający na kornecie
SJP.pl
kobieta grająca na kornecie
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
twarde drewno otrzymywane z północnoamerykańskiego derenia kwiecistego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
Wiktionary
Kornel, Korneliusz, Korneli – imię męskie pochodzenia łacińskiego, wywodzące się od nazwiska rzymskiego rodu Cornelii (Korneliuszy, por. Korneliusze Cynna). Istnieją różne hipotezy pochodzenia wspomnianej nazwy rodowej; wywodzi się ją bądź to ze słowa cornu („róg”), bądź to cornus („dereń”), bądź to od nazwy pola Corne w Tusculum. W dawnej Polsce zapisywane od 1402 w łac. formie Cornelius oraz od 1412 roku w formach pochodnych Kornosz, Kornasz, Korna (masc.), Kornosza (masc.), Kornoszek i ze zdrobnieniami Nela (masc.), Nelka (masc.), Nelko.
Wikipedia
(1.1) Panu Kornelowi przypadł do gustu chłopak jego córki.
Wiktionary
IPA: ˈkɔrnɛl, AS: kornel
Wiktionary
rzecz. kornel mrz., Kornelia ż.
Wiktionary
imię męskie
SJP.pl
imię żeńskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż.;
Wiktionary
Kornelia – imię żeńskie pochodzenia łacińskiego. Żeński odpowiednik imienia Kornel, Korneliusz i Korneli. Wywodzi się od nazwiska rzymskiego rodu Korneliuszy. Imię to było znane już w starożytności. W Polsce nadawane co najmniej od 1770 roku. Wśród imion nadawanych nowo narodzonym dzieciom, Kornelia w 2017 r. zajmowała 25. miejsce w grupie imion żeńskich.
Wikipedia
(1.1) Grakchus Tyberiusz był synem Kornelii z rodu Scypionów.
Wiktionary
IPA: kɔrˈnɛlʲja, AS: kornelʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. Korneliusz m., Kornel mos.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. Korneliusz m., Kornel mos.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
(1.1) zoblistę|Indeks:Polski - Imiona.
tłumaczenia.
* francuski: (1.1) Cornélie ż.
* rosyjski: (1.1) Корнелия ż.
* słowacki: (1.1) Kornélia ż.
* szwedzki: (1.1) Cornelia
* ukraiński: (1.1) Корне́лія ż.
* węgierski: (1.1) Kornélia
* włoski: (1.1) Cornelia ż.
źródła.
== Kornelia (język farerski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, nazwa własna
(1.1) imię|farerski|ż.
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kornelii lub z nią związany
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kornelii lub z nią związany
SJP.pl
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
Wiktionary
Kornel, Korneliusz, Korneli – imię męskie pochodzenia łacińskiego, wywodzące się od nazwiska rzymskiego rodu Cornelii (Korneliuszy, por. Korneliusze Cynna). Istnieją różne hipotezy pochodzenia wspomnianej nazwy rodowej; wywodzi się ją bądź to ze słowa cornu („róg”), bądź to cornus („dereń”), bądź to od nazwy pola Corne w Tusculum. W dawnej Polsce zapisywane od 1402 w łac. formie Cornelius oraz od 1412 roku w formach pochodnych Kornosz, Kornasz, Korna (masc.), Kornosza (masc.), Kornoszek i ze zdrobnieniami Nela (masc.), Nelka (masc.), Nelko.
Wikipedia
(1.1) Dzisiaj przypada liturgiczne wspomnienie świętych Korneliusza i Cypriana.
Wiktionary
IPA: kɔrˈnɛlʲjuʃ, AS: kornelʹi ̯uš
Wiktionary
rzecz. Korneliuszek mos., Kornelia ż.
przym. Korneliuszowy
Wiktionary
zdrobnienie od: Korneliusz (imię męskie)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m., zdrobn. Korneliusz
Wiktionary
(1.1) Nasz mały Korneliuszek nadto się rozbrykał.
Wiktionary
rzecz. Korneliusz mos.
przym. Korneliuszowy
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Korneliuszka lub z nim związany
SJP.pl
Korneliusz z małżonką; Korneliuszowie
SJP.pl
Korneliusz z małżonką; Korneliuszostwo
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Korneliusza lub z nim związany
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) przest. gwara. taki, który należy do Korneliusza
Wiktionary
(1.1) Miłosierdzia nie znajdziesz w Korneliuszowym sercu.
Wiktionary
rzecz. Korneliusz mos., Korneliuszek mos.
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
w piłce nożnej: rzut rożny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) miner. klasa borokrzemianów i krzemianów boru;
Wiktionary
Kornerupin – klasa borokrzemianów i krzemianów boru. Nazwa pochodzi od nazwiska Andreasa N. Kornerupa (1857-1881), duńskiego geologa. Odmiana o znaczeniu gemmologicznym: pryzmatyt.
Wikipedia
IPA: ˌkɔrnɛˈrupʲĩn, AS: kornerupʹĩn
Wiktionary
1. oficer noszący sztandar oddziału lekkiej jazdy we Francji w XVI w.;
2. najniższy stopień oficerski w kawalerii Rosji carskiej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) muz. dęty instrument blaszany, podobny do trąbki;
(1.2) muz. daw. dęty instrument drewniany;
(1.3) rel. sztywny, biały czepiec na głowie zakonnicy
(1.4) daw. ozdobny czepiec;
(1.5) hist. jeden ze stopni oficerskich w carskiej kawalerii
(1.6) daw. jednostka jazdy lekkiej
(1.7) daw. sztandar jazdy lekkiej
Wiktionary
Wikipedia
(1.4) Głowa w warkocze spleciona goła albo też w jaki kornet i bukiety ubrana.
Wiktionary
IPA: ˈkɔrnɛt, AS: kornet
Wiktionary
rzecz. kornecista mos., kornecistka ż.
:: zdrobn. kornecik mrz.
przym. kornetowy
Wiktionary
(1.2) cynk
Wiktionary
przymiotnik od: kornet
SJP.pl
chrupkie płatki z ziaren kukurydzy; płatki kukurydziane, cornflakes, cornfleksy, kornfleksy, cornflakesy
SJP.pl
potocznie: chrupkie płatki z ziaren kukurydzy; płatki kukurydziane, cornflakes, corn flakes, cornflakesy, cornfleksy, kornfleksy, kornflejki
SJP.pl
chrupkie płatki z ziaren kukurydzy; płatki kukurydziane, cornflakes, cornfleksy, cornflakesy, kornflejki
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
wieś w województwie świętokrzyskim, w powiecie koneckim
SJP.pl
Wikipedia
Kornice (niem. Kornitz) – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie raciborskim, w gminie Pietrowice Wielkie.
W XVII wieku właścicielami Kornic była rodzina szlachecka Sobków. Był to stary polski ród pochodzący z ziemi łęczyckiej. Na Śląsku ród ten występował tymczasowo.
Wikipedia
przymiotnik od: Kórnik
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Kórnika, związany z Kórnikiem
Wiktionary
rzecz. Kórnik m., kórniczanin m., kórniczanka ż.
Wiktionary
mieszkaniec Kórnika
SJP.pl
mieszkanka Kórnika
SJP.pl
korniczek wielozębny - gatunek kornika
SJP.pl
stopień wyższy od przysłówka: kornie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: korny
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Kornwalii lub Kornwalijczyków
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język z grupy brytańskiej języków celtyckich;
Wiktionary
rzecz. Kornwalijka ż., Kornwalijczyk mos., Kornwalia ż.
Wiktionary
(2.1) kornwalijski, kornicki
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) taki, który posługuje się językiem kornijskim
(1.2) taki, którego mieszkańcy posługują się językiem kornijskim
(1.3) spisany, stworzony w języku kornijskim
Wiktionary
IPA: kɔrʲˈɲijskɔjɛ̃w̃ˈzɨt͡ʃnɨ, AS: korʹńii ̯skoi ̯ẽũ̯zyčny
Wiktionary
chrząszcz żyjący w korze lub drewnie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce, w województwie wielkopolskim, w powiecie poznańskim;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kamila wzięła udział w zjeździe leksykologów polskich w Kórniku.
(1.1) Wierzby, które rodzą gruszki znaleźć można w Szczawnicy nad Dunajcem oraz w arboretum w Kórniku.
Wiktionary
IPA: ˈkurʲɲik, AS: kurʹńik
Wiktionary
rzecz. kórniczanin m., kórniczanka ż.
przym. kórnicki
Wiktionary
podrodzina chrząszczy z rodziny ryjkowcowatych; kornikowate
SJP.pl
Kornikowate, korniki (Scolytinae) – podrodzina chrząszczy z rodziny ryjkowcowatych, wcześniej klasyfikowana jako rodzina Scolytidae, syn. Ipidae.
Występowanie: na całym świecie do granicy zasięgu drzew. Niektóre gatunki mają tendencję do masowego pojawiania się i wyrządzania olbrzymich szkód w drzewostanach.
Wikipedia
podrodzina chrząszczy z rodziny ryjkowcowatych; korniki
SJP.pl
Kornikowate, korniki (Scolytinae) – podrodzina chrząszczy z rodziny ryjkowcowatych, wcześniej klasyfikowana jako rodzina Scolytidae, syn. Ipidae.
Występowanie: na całym świecie do granicy zasięgu drzew. Niektóre gatunki mają tendencję do masowego pojawiania się i wyrządzania olbrzymich szkód w drzewostanach.
Wikipedia
o cechach kornikowatych (podrodzina chrząszczy)
SJP.pl
przymiotnik od: kornik
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
kornwalijska kura mięsna, ważąca od 3 do 7 kilogramów, używana do krzyżowania z kurami ras ogólnoużytkowych
SJP.pl
kornwalijska rasa kur mięsnych, krzyżowana z kurami ras ogólnoużytkowych; cornish
SJP.pl
ogórek w zalewie octowej (marynowany)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
(1.1) kulin. mały ogórek gruntowy poddany marynowaniu w zalewie octowej;
Wiktionary
Ogórki konserwowe – produkt spożywczy otrzymywany przez marynowanie i wekowanie ogórków w zalewie z wody, octu, cukru i soli kuchennej. Do słoików z ogórkami konserwowymi lub zalewy dodaje się różne przyprawy, takie jak: liście laurowe, ziarna ziela angielskiego i pieprzu czarnego, baldachy kopru, nasiona gorczycy, marchew. Dawniej używano do przyprawiania ogórków także kopru włoskiego, majeranku i goździków.
Wikipedia
przypominający korniszona
SJP.pl
przymiotnik od: korniszon
SJP.pl
słoik z marynowanymi ogórkami (korniszonami)
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Kornowac (niem. Kornowatz) – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie raciborskim, w gminie Kornowac.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa katowickiego.
Miejscowość jest siedzibą gminy Kornowac.
Wikipedia
skamieniałość zwierzokrzewów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) stpol. mąż zdradzany przez żonę
Wiktionary
IPA: ˈkɔrnut, AS: kornut
Wiktionary
(1.1) rogacz, rogal
Wiktionary
kornutka koniczynowa - gatunek pszczoły z rodziny porobnicowatych
SJP.pl
Kornutka (Eucera) – rodzaj pszczół z rodziny pszczołowatych(Apidae), zaliczany do pszczół samotnic.
Gniazda zakładają w ziemi, niekiedy tworzą kolonie. Odznaczają się dwiema komórkami kubitalnymi na przednich skrzydłach i długim języczkiem. Samice mają ciało długości pszczoły miodnej, ale szersze, słabo owłosione, zwykle z białymi przerywanymi przepaskami w tylnej części odwłoka. Samce o długich czułkach, czasem dochodzących do długości ciała.
Wikipedia
kraina geograficzno-historyczna i hrabstwo Anglii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) hist. geogr. kraina historyczna położona na Półwyspie Kornwalijskim;
Wiktionary
Kornwalia (ang. Cornwall [ˈkɔ:nwɔ:ɫ] / [ˈkɔrnwɔ:ɫ]; korn. Kernow [ˈkɛ(r)nɔʊ] / [ˈkɛ(ɹ)nɔʊ]) – kraina geograficzno-historyczna i zarazem najbardziej wysunięte na południowy zachód hrabstwo Anglii, położone na Półwyspie Kornwalijskim, na zachód od rzeki Tamar. Centrum administracyjnym, a także jedynym miastem o statusie city jest Truro. Kornwalia zajmuje powierzchnię 3563 km² łącznie z wyspami Scilly (administracyjnie stanowiącymi oddzielną jednostkę), położonymi 45 km od Land’s End – najbardziej na południowy zachód wysuniętego fragmentu hrabstwa. W 2021 roku hrabstwo zamieszkane było przez 572 359 osób (161 os./km²).
Wikipedia
rzecz. kornijski mrz., kornwalijski mrz., Kornwalijczyk mos., Kornwalijka ż.
przym. kornwalijski, kornijski, kornicki
Wiktionary
mieszkaniec Kornwalii (krainy)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kornwalii
Wiktionary
rzecz. Kornwalia ż.
:: fż. Kornwalijka ż.
przym. kornwalijski, kornijski, kornicki
Wiktionary
mieszkanka Kornwalii (krainy)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kornwalii
Wiktionary
rzecz. Kornwalia ż.
:: fm. Kornwalijczyk mos.
przym. kornwalijski, kornijski, kornicki
Wiktionary
przymiotnik od: Kornwalia (hrabstwo w Wielkiej Brytanii)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kornwalią, dotyczący Kornwalii
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język kornwalijski (kornijski);
Wiktionary
rzecz. Kornwalia ż., Kornwalijczyk mos., Kornwalijka ż.
Wiktionary
(1.1) kornijski
(2.1) kornijski, kornicki
Wiktionary
pełen pokory, posłuszeństwa; pokorny; posłuszny
SJP.pl
przestarzale: oficjalne potwierdzenie, zatwierdzenie czegoś
SJP.pl
Wikipedia
powodować korozję; ulegać korozji; rdzewieć
SJP.pl
czasownik niedokonany
(1.1) ulegać korozji
(1.2) powodować korozję czegoś
Wiktionary
(1.1) Jeżeli samochód był pod wodą kilka dni, mogły zacząć korodować wewnętrzne ścianki cylindrów.
Wiktionary
IPA: ˌkɔrɔˈdɔvat͡ɕ, AS: korodovać
Wiktionary
rzecz. korozja ż., korodowanie n., skorodowanie n.
czas. skorodować dk.
przym. korozyjny, skorodowany
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|korodować.
Wiktionary
rzecz. skorodowanie n., korozja ż.
czas. korodować ndk., skorodować dk.
przym. korozyjny
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
wynik logiczny, wniosek wysunięty z poprzednich twierdzeń
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Korolówka – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie włodawskim, w gminie Włodawa Leży w odległości 6 km od Włodawy.
Wikipedia
przyrząd do noszenia wiader z wodą
SJP.pl
przyrząd do noszenia wiader z wodą
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) nosidło do dźwigania na barkach ciężarów, zwykle wiader z wodą;
Wiktionary
Koromysło (lm koromysła) – nosidło, pałąkowaty drewniany przyrząd ułatwiający przenoszenie na barkach ciężarów; nazwa zapożyczona z języka ukraińskiego (корóмисло).
Stosowany głównie w gospodarstwie wiejskim, gdzie służy do noszenia wiader z wodą z rzeki lub studni. Ma kształt nakładanej na ramiona, pałąkowatej belki z wycięciem na szyję. Dwa pojemniki o zbliżonych masach zawieszane są na hakach po obu końcach pałąka, dzięki czemu obciążenie koromysła zachowuje równowagę.
Wikipedia
(1.1) gwara. jarzemka, kluki, daw. gw-pl|Tarnów|kule., gw-pl|Polesie. nosiłki, daw. gwara. powerek, daw. gw-pl|Kraków|ramieńczyk., gw-pl|Mazury|pydy, pedy., gw-pl|Poznań|szuńdy.
Wiktionary
1. symbol władzy monarchy;
2. przenośnie: władza królewska;
3. jednostka monetarna w niektórych krajach;
4. górne rozgałęzienie drzewa utworzone z konarów i gałęzi;
5. górna część zęba;
6. najwyższa, wieńcząca część muru, nasypu, zapory wodnej itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) herald. polski herb szlachecki;
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(2.1) hist. polit. Królestwo Polskie
(2.2) imię|polski|ż.
Wiktionary
Atrybut monarszy
Wikipedia
(2.1) Ziemie te przypadły Koronie w wyniku zawartego traktatu.
Wiktionary
IPA: kɔˈrɔ̃na, AS: korõna
Wiktionary
rzecz. koronka ż., korona ż.
przym. koronny, koroniasty
Wiktionary
potocznie: epidemia COVID-19 uznawana za wymyśloną; koronaściema
SJP.pl
potocznie:
1. celebryta zarażony koronawirusem;
2. osoba znana głównie z tego, że jest zarażona koronawirusem
SJP.pl
uroczysty akt intronizacji osoby uprawnionej, oraz nadania jej insygniów władzy, oraz nałożenie na skronie ozdobnego nakrycia głowy tj. korony, diademu, mitry
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) akt przekazania insygniów królewskich następcy tronu
(1.2) uroczyste przyznanie komuś pierwszeństwa poprzez umieszczenie korony lub diademu na głowie tej osoby
Wiktionary
Koronacja – uroczysty akt, podczas którego wysoki dostojnik kościoła namaszcza obejmującego tron monarchę na króla lub cesarza.
Dawniej koronacja była aktem prawno-państwowego znaczenia, nadawała ona monarsze pełnię praw i władzy i poddani składali hołd wierności i posłuszeństwa po spełnionym akcie koronacyjnym.
Wikipedia
rzecz. koronowanie n., ukoronowanie n., korona ż., koronka ż., koruna ż.
czas. koronować ndk., ukoronować dk.
przym. koronacyjny
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
związany z koronacją
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z koronacją, dotyczący koronowania
Wiktionary
rzecz. koronacja ż., koronowanie n., ukoronowanie n., korona ż., koronka ż., koruna ż.
czas. koronować ndk., ukoronować dk.
Wiktionary
potocznie: okres trwania epidemii koronawirusa SARS-CoV-2
SJP.pl
potocznie: okres zamknięcia szkół z powodu zagrożenia koronawirusem, postrzegany jako ferie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) pot. uczn. przerwa w nauce w związku z epidemią koronawirusa
Wiktionary
potocznie: COVID-19 - ostra choroba zakaźna układu oddechowego wywołana koronawirusem SARS-CoV-2; covid, kowid, covidek, covidzik, wuhanka
SJP.pl
potocznie: kryzys wywołany epidemią koronawirusa SARS-CoV-2
SJP.pl
Pandemia COVID-19 – pandemia zakaźnej choroby COVID-19 wywoływanej przez koronawirusa SARS-CoV-2. Rozpoczęła się jako epidemia 17 listopada 2019 w mieście Wuhan, w prowincji Hubei, w środkowych Chinach, a 11 marca 2020 została uznana przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) za pandemię.
Wikipedia
koronalny wyrzut masy - olbrzymi obłok plazmy, jeden z najważniejszych czynników kształtujących pogodę kosmiczną
SJP.pl
[czytaj: koronanius] potocznie: news na temat koronawirusa
SJP.pl
spotkanie towarzyskie w czasie epidemii choroby COVID-19, którego uczestnicy narażają się na zakażenie koronawirusem
SJP.pl
ograniczenie z mocą prawną, stosowane wobec jakiejś osoby, instytucji lub państwa w związku z epidemią choroby COVID-19
SJP.pl
metoda badania naczyń wieńcowych serca polegająca na uwidocznieniu ich na obrazie rentgenowskim po wprowadzeniu do ich światła środka kontrastującego; koronografia
SJP.pl
Wikipedia
poszerzanie naczyń wieńcowych, zwężonych w wyniku choroby
SJP.pl
powątpiewanie co do restrykcji i zaleceń związanych z epidemią COVID-19
SJP.pl
osoba powątpiewająca w skuteczność restrykcji i zaleceń związanych z epidemią COVID-19 oraz w istnienie epidemii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. osoba negująca epidemię koronawirusa
Wiktionary
(1.1) Marsz zgromadził koronasceptyków, przedsiębiorców walczących z obostrzeniami, a nawet antyszczepionkowców.
Wiktionary
rzecz.
:: fż. koronasceptyczka ż.
Wiktionary
(1.1) covidosceptyk, plandemista, antycovidowiec, antymaseczkowiec, covidiota
Wiktionary
potocznie: epidemia COVID-19 uznawana za wymyśloną; koronabzdura
SJP.pl
żartobliwie: panika wywołana zagrożeniem koronawirusem
SJP.pl
żartobliwie: związany z koronawirusem i epidemią przez niego wywołaną
SJP.pl
monarcha po uroczystym przekazaniu mu insygniów królewskich
SJP.pl
patogen odpowiedzialny za infekcje układu oddechowego, atakujący głównie ssaki i ptaki; koronowirus
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) mikrobiol. wirus z podrodziny nazwa systematyczna|Coronavirinae|ref=tak. powodujący infekcje układu oddechowego;
(1.2) pot. wirus SARS-CoV-2
Wiktionary
Koronawirusy – gatunki wirusów, należących do podrodziny Coronavirinae z rodziny Coronaviridae w rzędzie Nidovirales. Podrodzina Coronavirinae podzielona została na cztery rodzaje: alfa-, beta-, gamma- i deltakoronawirusy (łac. Alphacoronavirus, Betacoronavirus, Gammacoronavirus i Deltacoronavirus). Nosicielami poszczególnych gatunków są ssaki lub ptaki.
Wikipedia
(1.1) Władze Arabii Saudyjskiej podjęły próbę uciszenia wirusologa, który donosił o nowym szczepie koronawirusa wykrytym po raz pierwszy u pacjenta szpitala w Dżuddzie jesienią 2012 roku.
Wiktionary
przym. koronawirusowy
Wiktionary
(1.2) chiński wirus, korona, koronka, wirus z Wuhan
Wiktionary
→ koronawirus; koronowirusowy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z koronawirusem, dotyczący koronawirusa
Wiktionary
(1.1) Choroba koronawirusowa przenosi się głównie przez kontakt z zarażonymi osobami, które kichają lub kaszlą.
(1.1) USA przygotowują się na „koronawirusowe Pearl Harbor”..
Wiktionary
rzecz. koronawirus mrz./mzw.
Wiktionary
żartobliwie: wykupywanie żywności i środków czystości, związane z ogłoszeniem pandemii choroby COVID-19
SJP.pl
potocznie: choroba zakaźna wywołana przez jedną z odmian koronawirusa
SJP.pl
Wikipedia
fabryka produkująca koronki - lekkie, ozdobne materiały z nitek; koronkarnia
SJP.pl
koronkarz;
1. mężczyzna zajmujący się wyrobem koronek;
2. dawniej: sprzedawca, handlarz koronek
SJP.pl
1. moneta z czasów jagiellońskich; półgroszek;
2. wymarły gatunek ptaka z rodziny gołębiowatych
SJP.pl
Korończyk (Microgoura meeki) – wymarły gatunek ptaka z rodziny gołębiowatych (Columbidae). Był dużym gołębiem rozmiarów kurczaka, z charakterystycznym pióropuszem na głowie. Zamieszkiwał lasy tropikalne Wysp Salomona. Wyginął na skutek drapieżnictwa zdziczałych psów i kotów.
Wikipedia
zdrobnienie od: koronka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: koronka
Wiktionary
IPA: ˌkɔrɔ̃ˈnɛt͡ʃka, AS: korõnečka
Wiktionary
rzecz. korona ż., koroniec m., koronka ż.
Wiktionary
organiczny związek chemiczny, węglowodór aromatyczny
SJP.pl
Koronen – organiczny związek chemiczny, skondensowany, policykliczny węglowodór aromatyczny o wzorze sumarycznym C24H12, zbudowany z 6 pierścieni benzenowych.
Koronen występuje także w przyrodzie w postaci minerału karpatytu.
Wikipedia
w krajach anglosaskich: biegły sądowy zajmujący się badaniem przyczyn, czasu, okoliczności śmierci osób zmarłych śmiercią nienaturalną; coroner
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) należący do koronera
przymiotnik relacyjny
(2.1) dotyczący koronera, związany z koronerem
Wiktionary
rzecz. koroner m., coroner mos.
Wiktionary
przestarzale: mieszkanka Korony, rdzennej Polski, w czasie trwania unii Korony Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego
SJP.pl
przestarzale: mieszkaniec Korony, rdzennej Polski, w czasie trwania unii Korony Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. mieszkaniec Korony w Rzeczypospolitej Obojga Narodów
(1.2) ornit. rasy hodowlane gołębia skalnego
(1.3) slang. zawodnik lub kibic klubu sportowego o nazwie, bądź symbolu, związanym z koroną
Wiktionary
(1.1) A wyście to, koroniarze, nie podrwili pod Ujściem, a pod Wolborzem, a pod Sulejowem, a w dziesięciu innych miejscach?
(1.2) Mamy tu również rasy ginące, jak koroniarz końcaty (to krakowska rasa, wyhodowana w XVIII wieku) i koroniarz sercaty (kształt piór na grzbiecie przypomina serce - stąd nazwa).
(1.3) Brat Janusza, Andrzej, mieszkający obecnie w Luksemburgu, jeszcze jako " Koroniarz" debiutował w reprezentacji Polski […]
Wiktionary
rzecz. korona ż., koronka ż.
:: fż. koroniarka ż.
Wiktionary
1. mający kształt korony;
2. opatrzony koroną, czubem, rogami
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) kształtem przypominający koronę
(1.2) zool. mający koronę z piór, rogów lub sierści
Wiktionary
rzecz. koronka ż., korona ż., Korona ż.
czas. koronować ndk., ukoronować dk.
przym. koronny
Wiktionary
gołąb z rzędu korońców, zamieszkuje Nową Gwineę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ornit. nazwa systematyczna|Goura|ref=tak., niebieski gołąb z czubkiem z piór;
Wiktionary
IPA: kɔˈrɔ̃ɲɛt͡s, AS: korõńec
Wiktionary
rzecz. korona ż., koronka ż., koroneczka ż.
Wiktionary
(1.1) pióropusznik
Wiktionary
hipotetyczny pierwiastek chemiczny zaproponowany przez Dymitra Mendelejewa w 1902 roku, który miał być cięższy od wszystkich znanych pierwiastków; newtonium
SJP.pl
Koronium, newtonium – hipotetyczny pierwiastek chemiczny zaproponowany na przełomie XIX i XX wieku, którego obecnością tłumaczono występowanie jednej z linii emisyjnych w widmie korony słonecznej.
Według teorii Fraunhofera powstałej około 1814 roku, dany zestaw linii ciemnych w spektrum promieniowania słonecznego związany jest z konkretnym pierwiastkiem. Podczas zaćmienia Słońca 7 sierpnia 1869 Charles Young i William Harkness odkryli w spektrum korony słonecznej linię emisyjną o słabej intensywności w jego zielonej części. Young zidentyfikował ją jako linię żelaza nr 1474 na skali Kirchhoffa. Wzbudziło to jednak wątpliwości, gdyż obecność żelaza w koronie słonecznej powinna przejawiać się wystąpieniem kilkuset linii spektralnych. Obserwacje zaćmienia z roku 1898 pozwoliły na ustalenie, że długość fali tajemniczej linii wynosi 5303 Å. W celu jej wyjaśnienia pojawiła się hipoteza o istnieniu nieznanego pierwiastka dopełniającego swoim promieniowaniem spektrum promieniowania korony Słońca – stąd nazwa koronium. Pierwsze takie domniemanie przypisuje się Dymitrowi Mendelejewowi ok. 1902 roku (uczony ten później zaproponował inną nazwę dla hipotetycznego pierwiastka: newtonium).
Wikipedia
1. ażurowa, lekka tkanina z różnorodnych splotów lnianych, jedwabnych, bawełnianych itp., tworzących desenie, wykonywana maszynowo lub ręcznie, używana na suknie, bieliznę, bluzki itp.; koronki;
2. przenośnie: coś delikatnego, ażurowego;
3. wymienne ostrze wrębiarki udarowej, zakończone zębami;
4. w niektórych grach karcianych: sekwens kart tego samego koloru, złożony co najmniej z asa, króla i damy albo trzech asów, w brydżu - z czterech honorów;
5. modlitwa wzorowana na różańcu;
6. paciorki nanizane na sznurek, przesuwane w palcach przy odmawianiu koronki;
7. trzecia część różańca;
8. proteza o kształcie pochewki z metalu lub porcelany nakładanej na ząb w celu jego wzmocnienia lub uzupełnienia brakującej części; korona;
9. mała korona
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) włók. wyrób będący rodzajem ażurowej plecionkaecionki z nici;
(1.2) pot. stomat. stałe uzupełnienie protetyczne odtwarzające znaczny ubytek korony klinicznej zęba
(1.3) przen. coś delikatnego i ażurowego
(1.4) rel. forma modlitwy polegająca na powtarzaniu w określony sposób i określoną liczbę razy różnych modlitw
(1.5) zob. koronka Ziemi.
(1.6) techn. rodzaj świdra wiertniczego
(1.7) karc. sekwens w jednym kolorze
(1.8) zdrobn. od korona, mała korona
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔˈrɔ̃nka, AS: korõnka
Wiktionary
rzecz. korona ż., Korona ż., koroneczka ż., koronacja ż., koronat m., koroniarz m., koronczarstwo n., koronkarstwo n., koronkarnia ż., koronkarz m., koronkarka ż., koronczarka ż., koronkowość ż., koronarografia ż., koronografia ż., koronograf m., koroniec m., koronowanie n., ukoronowanie n., koronnik m.
czas. koronować ndk., ukoronować dk.
przym. koronkowy, koronkarski, koronny, koronacyjny, koronarograficzny, koronograficzny, koroniasty
przysł. koronkowo
Wiktionary
(1.2) korona protetyczna
(1.6) koronka wiertnicza
Wiktionary
Koronka – wyrób sztuki użytkowej, często o dużych walorach artystycznych, będący rodzajem ażurowej plecionki z nici (najczęściej bawełnianych lub lnianych, czasem metalowych).
Ze względu na sposób wykonania i wygląd, koronki dzielimy na:
Wikipedia
fabryka produkująca koronki - lekkie, ozdobne materiały z nitek; koronczarnia
SJP.pl
dotyczący koronkarstwa
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z koronkarstwem albo koronkarzem
Wiktionary
rzecz. korona ż., koronkarstwo n., koronkarz mos., koronkarka ż., koronka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) wyrabianie koronek
Wiktionary
(1.1) Mieszkanki Koniakowa trudnią się koronkarstwem.
Wiktionary
rzecz. korona ż., koronka ż., koronkarnia ż., koronkarz mos., koronkarka ż.
przym. koronkarski
Wiktionary
koronczarz;
1. mężczyzna zajmujący się wyrobem koronek;
2. dawniej: sprzedawca, handlarz koronek
SJP.pl
ażurowa, lekka tkanina z różnorodnych splotów lnianych, jedwabnych, bawełnianych itp., tworzących desenie, wykonywana maszynowo lub ręcznie, używana na suknie, bieliznę, bluzki itp.; koronka
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik od: koronka
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) wykonany z koronki
(1.2) przen. misterny (tak jak koronka)
Wiktionary
(1.1) Kiedy jej przywiózł bluzkę, nic nie mówiłam, ale kiedy się zjawił z tuzinem koronkowych majtek, całkiem przezroczystych, powiedziałam mu parę słów do słuchu, bo jakże może kawaler pannie majtki kupować, i to takie, jakby ich nie było?
Wiktionary
IPA: ˌkɔrɔ̃ŋˈkɔvɨ, AS: korõŋkovy
Wiktionary
rzecz. korona ż., koronka ż.
Wiktionary
(1.2) ażurowy, misterny
Wiktionary
rodzaj ptaków z rodziny żurawiowatych
SJP.pl
1. decydujący, najważniejszy, główny;
2. o jeleniu: mający koronę - grupę rozgałęzień na szczycie rogów;
3. odnoszący się do Korony, rdzennej Polski, w czasie trwania unii Korony Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego;
4. przynależny królowi, należący do państwa; królewski, rządowy, państwowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) najważniejszy
(1.2) łow. o jeleniu mający koronę
(1.3) hist. polit. związany z Koroną, dotyczący Korony
(1.4) związany z państwem lub królestwem, dotyczący państwa lub królestwa
Wiktionary
(1.1) Prokurator przedstawiła dowody koronne i na sali sądowej zaległa cisza.
(1.2) Rysiu ustrzelił największego koronnego i został wybrany królem łowów.
Wiktionary
rzecz. korona ż., Korona ż., koronka ż.
czas. koronować ndk., ukoronować dk.
przym. koronowy, koroniasty
Wiktionary
1. urządzenie do diagnostyki serca;
2. urządzenie pozwalające fotografować Słońce poza okresem całkowitego zaćmienia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) astr. przyrząd astronomiczny służący do obserwacji korony słonecznej poza momentami całkowitych zaćmień słońca;
Wiktionary
Koronograf – przyrząd astronomiczny służący do obserwacji korony słonecznej. Jest wyposażony w przesłonę odcinającą światło pochodzące z tarczy Słońca. Dzięki koronografowi możliwa jest obserwacja korony słonecznej niezależnie od momentów całkowitych zaćmień Słońca. Może on także służyć do obserwacji komet znajdujących się blisko Słońca.
Wikipedia
IPA: ˌkɔrɔ̃ˈnɔɡraf, AS: korõnograf
Wiktionary
rzecz. korona ż., koronka ż.
Wiktionary
metoda badania naczyń wieńcowych serca polegająca na uwidocznieniu ich na obrazie rentgenowskim po wprowadzeniu do ich światła środka kontrastującego; koronarografia
SJP.pl
Wikipedia
selektywne szlifowanie powierzchni zębowych
SJP.pl
1. dokonać, dokonywać koronacji, przekazać, przekazywać nowemu monarsze władzę i jej insygnia;
2. przenośnie: włożyć, wkładać komuś na głowę symbol zwycięstwa (zwykle koronę), np. w konkursie piękności;
3. koronować się:
a) otrzymać, otrzymywać władzę i jej insygnia;
b) przenośnie: zostać ukoronowanym, być koronowanym jako zwycięzca, np. konkursu piękności
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. ukoronować)
(1.1) polit. przekazywać uroczyście najwyższą władzę poprzez nakładanie korony na głowę przyszłego panującego
(1.2) pot. wkładać komuś diadem, koronę albo wieniec na znak jego zwycięstwa
(1.3) przen. stanowić górną część czegoś
czasownik zwrotny niedokonany koronować się (dk. ukoronować się)
(2.1) stawać się władcą poprzez akt koronacji
(2.2) zostać wyróżnionym lub wyróżniać się
Wiktionary
czas. ukoronować
rzecz. korona ż., koronacja ż., koronka ż., koruna ż., koronowanie n.
przym. koronny, koronacyjny, koroniasty
Wiktionary
(1.3) wieńczyć
Wiktionary
1. dokonać, dokonywać koronacji, przekazać, przekazywać nowemu monarsze władzę i jej insygnia;
2. przenośnie: włożyć, wkładać komuś na głowę symbol zwycięstwa (zwykle koronę), np. w konkursie piękności;
3. koronować się:
a) otrzymać, otrzymywać władzę i jej insygnia;
b) przenośnie: zostać ukoronowanym, być koronowanym jako zwycięzca, np. konkursu piękności
SJP.pl
mieszkaniec Koronowa (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Koronowa (miasta w Polsce)
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rzadko: patogen odpowiedzialny za infekcje układu oddechowego, atakujący głównie ssaki i ptaki; koronawirus
SJP.pl
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Koronowo (niem. Polnisch Crone) – miasto w północnej Polsce, w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie bydgoskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Koronowo.
Wikipedia
IPA: ˌkɔrɔ̃ˈnɔvɔ, AS: korõnovo
Wiktionary
przymiotnik od: Koronowo
SJP.pl
żartobliwie: kwarantanna z powodu epidemii koronawirusa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. hydron. rzeka na Ukrainie, lewy dopływ Dniestru;
Wiktionary
Koropiec (ukr. Коропець, Koropeć) – osiedle typu miejskiego na Ukrainie w rejonie czortkowskim obwodu tarnopolskiego.
Wikipedia
w starożytnej Grecji: artysta zajmujący się modelowaniem w glinie drobnych rzeźb figuralnych
SJP.pl
w starożytnej Grecji: modelowanie w glinie drobnych rzeźb figuralnych
SJP.pl
Koroplastyka (od κόρη – dziewczyna i πλαστός – ukształtowany) – modelowanie wyobrażeń figuralnych w glinie z utrwaleniem ich przez wypał; zaliczane do rzemiosła artystycznego.
W starożytnej Grecji obejmowało ono ceramiczny wyrób figurek oraz reliefowych plakietek, głównie o charakterze wotywnym i sepulkralnym, lecz również dekoracyjnym. Wytwarzano je z formy albo lepiono ręcznie, dodatkowo ozdabiając polichromią. W zakresie plastycznych wyobrażeń koroplaści często pozostawali pod wpływem wielkiej rzeźby reliefowo-statuarycznej, niekiedy wprost naśladując wzorce stworzone przez sławnych artystów epoki.
Wikipedia
dawna stolica Palau
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. stolica Palau
Wiktionary
Koror (palau Oreor) – wyspa i zarazem jedna z jednostek administracyjnych Republiki Palau. Koror to też największe miasto, dawna stolica Palau, w którym zamieszkuje blisko połowa ludności tego wyspiarskiego kraju. Według danych szacunkowych na rok 2009 liczy 9587 mieszkańców.
7 października 2006 stolica kraju została przeniesiona do Ngerulmud.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kororczyk mos., kororka ż.
przym. kororski
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* czeski: (1.1) Koror m.
* słowacki: (1.1) Koror m.
źródła.
== Koror (język czeski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny, nazwa własna
(1.1) geogr. Koror
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkɔrɔr, AS: koror
Wiktionary
rzecz. kororczyk mos., kororka ż.
przym. kororski
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kororczyk mos., kororka ż.
przym. kororski
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* czeski: (1.1) Koror m.
* słowacki: (1.1) Koror m.
źródła.
== Koror (język czeski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny, nazwa własna
(1.1) geogr. Koror
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
mieszkaniec Kororu (stolicy Palau)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kororu
Wiktionary
IPA: kɔˈrɔrt͡ʃɨk, AS: kororčyk
Wiktionary
rzecz. Koror m.
:: fż. kororka ż.
przym. kororski
Wiktionary
mieszkanka Kororu (stolicy Palau)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kororu
Wiktionary
IPA: kɔˈrɔrka, AS: kororka
Wiktionary
rzecz. Koror mrz.
:: fm. kororczyk mos.
przym. kororski
Wiktionary
przymiotnik od: Koror (dawna stolica Palau, obecnie: Ngerulmud)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do miasta Koror (w Republice Palau)
Wiktionary
IPA: kɔˈrɔrsʲci, AS: kororsʹḱi
Wiktionary
rzecz. Koror mrz., kororczyk mos., kororka ż.
Wiktionary
chrząszcz żyjący w chodnikach korników
SJP.pl
Korosz (Corticeus) – rodzaj chrząszczy z rodziny czarnuchowatych i podrodziny Diaperinae.
Wikipedia
Koroszczyn – wieś w Polsce, położona w województwie lubelskim, w powiecie bialskim, w gminie Terespol. Leży nad rzeką Czapelką, dopływem Krzny.
W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa bialskopodlaskiego.
Wieś jest sołectwem w gminie Terespol. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 594 mieszkańców i była drugą co do wielkości miejscowością gminy Terespol.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Korotyński – polskie nazwisko, żeńska odmiana tego nazwiska to: Korotyńska. Znani ludzie noszący to nazwisko:
Wikipedia
1. usuwać korę okrywającą pień i gałęzie drzewa; okorowywać;
2. korować się - o drewnie: być korowanym, ulegać korowaniu
SJP.pl
czasownik
(1.1) leśn. usuwać korę z drzew
Wiktionary
(1.1) Zaatakowane przez kornika drukarza drzewa trzeba wyrabiać i korować.
Wiktionary
rzecz. korowanie n., korowacz m., korowalnia ż., korownik m., korowarka ż.
Wiktionary
człowiek zatrudniony przy ręcznym usuwaniu kory z drzew i krzewów
SJP.pl
maszyna do oddzielania kory od drewna; korowarka
SJP.pl
weselny lub świąteczny placek z mąki pszennej, wypiekany w Rosji i na Ukrainie
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
dział tartaku, gdzie odbywa się korowanie drewna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|korować.
Wiktionary
Korowanie – czynność polegająca na usuwaniu z powierzchni drewna okrągłego kory lub kory z łykiem.
Rozróżnić można korowanie:
Wikipedia
czas. korować ndk.
Wiktionary
maszyna do oddzielania kory od drewna; korowaczka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) techn. leśn. maszyna służąca do usuwania kory z drewna;
(1.2) pot. techn. urządzenie do obróbki izolacji przewodów i kabli
Wiktionary
Korowarka – mechaniczne urządzenie, pierwotnie do oddzielania kory od drewna okrągłego, a obecnie także do obróbki izolacji przewodów i kabli elektrycznych, oparte albo na zasadzie tarcia (korowarki łańcuchowe lub hydrauliczne), albo na zasadzie skrawania (korowarki tarczowe lub nożowe).
Wikipedia
(1.1) Im kora jest grubsza i twardsza tym bardziej opłacalne staje się stosowanie korowarek.
Wiktionary
rzecz. kora ż.
czas. korować ndk.
przym. korowy
Wiktionary
(1.2) odizolowywacz, skórowarka
Wiktionary
przypominający wyglądem korę drzewa
SJP.pl
członek KOR-u (Komitetu Obrony Robotników); KOR-owiec
SJP.pl
zewnętrzna, martwa tkanka znajdująca się na powierzchni starszych łodyg roślin i korzeni; martwica korkowa
SJP.pl
Martwica korkowa, korowina, rytidom – pokłady martwego łyka poprzedzielane korkiem i ewentualnie przekształconą fellodermą kolejno tworzonych peryderm, funkcjonujące łącznie jako element układu okrywającego. Martwica korkowa stanowi okrywę mechaniczną, a także ochronę chemiczną oraz termiczną. Często jest również elementem układu mechanicznego.
Wikipedia
szkodnik jabłoni; mszyca wełnista
SJP.pl
urządzenie do korowania wikliny
SJP.pl
o cechach korownicowatych (rodzina grzybów)
SJP.pl
Korownicowate (Phanerochaetaceae Jülich) – rodzina grzybów należąca do rzędu żagwiowców (Polyporales).
Wikipedia
o cechach korownicowatych (rodzina grzybów)
SJP.pl
narzędzie do ręcznego korowania drewna
SJP.pl
gromada ludzi posuwających się jeden za drugim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) tańczący ludzie posuwający się jeden za drugim, często w rytmie tanecznym, czasem trzymający się za ręce
(1.2) w gimnastyce szkolnej: połączenie ćwiczeń rzędowych i wolnych ze śpiewem i muzyką
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔˈrɔvut, AS: korovut
Wiktionary
rzecz. korowody nmos.
przym. korowodowy
Wiktionary
podrodzina owadów z rodziny garbatkowatych
SJP.pl
Korowódkowate (Thaumetopoeinae) – podrodzina owadów rodziny garbatkowatych (Notodontidae), w obrębie rzędu motyli, do niedawna traktowana jako samodzielna rodzina Thaumetopoeidae.
Wikipedia
o cechach korowódkowatych (podrodzina owadów)
SJP.pl
przymiotnik od: korowód
SJP.pl
potocznie: uciążliwe zabiegi; ceregiele, starania, kłopoty, trudności
SJP.pl
przymiotnik od: kora
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do kory, mający związek z korą
Wiktionary
rzecz. kora ż., kornik mzw., korowarka ż.
czas. okorować dk., okorowywać ndk.
przym. podkorowy
Wiktionary
niszczenie metali lub ich stopów pod wpływem tlenu znajdującego się w powietrzu, czynników atmosferycznych oraz niektórych związków chemicznych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) proces niszczenia metalu lub innego materiału na skutek kontaktu z otoczeniem;
(1.2) pot. mot. techn. miejsce objęte korozją (1.1)
(1.3) książk. stopniowe tracenie walorów
Wiktionary
Korozja (łac. corrosio – zżeranie) – proces stopniowego niszczenia materiałów, zachodzący między ich powierzchnią i otaczającym środowiskiem. Zależnie od rodzaju materiału dominujące procesy mają charakter reakcji chemicznych, procesów elektrochemicznych, mikrobiologicznych lub fizycznych (np. topnienie i inne przemiany fazowe, uszkodzenia przez promieniowanie).
Wikipedia
(1.1) Cienka powłoka cyny na blaszanych puszkach z żywnością zapobiega korozji.
(1.1) Kadłuby statków zabezpiecza się przed korozją przy pomocy anod cynkowych.
Wiktionary
rzecz. korodowanie n., skorodowanie n.
czas. korodować ndk., skorodować dk.
przym. korozyjny, skorodowany
Wiktionary
(1.2) rdza; daw. nagryzanie
Wiktionary
podatność na uleganie korozji
SJP.pl
przymiotnik od: korozja
SJP.pl
rodzaj ptaków z rzędu wróblowych
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
operacyjne usunięcie trzonu kręgu
SJP.pl
potocznie: korporacja (firma)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. korporacja
Wiktionary
Korpo (ang. Mayhem) – amerykański film fabularny z 2017 roku w reżyserii Joego Lyncha, wyprodukowany przez wytwórnię RLJE Films.
Premiera filmu odbyła się 10 listopada 2017 w Stanach Zjednoczonych. Dziesięć miesięcy później, 28 września 2018, obraz trafił do kin na terenie Polski.
Wikipedia
(1.1) Wstydzę się, bo pracuję w korpo.
Wiktionary
IPA: ˈkɔrpɔ, AS: korpo
Wiktionary
potocznie: pracownik korporacji; korpoludek, korposzczur
SJP.pl
potocznie: osoba pracująca w korporacji; korpolud, korposzczur
SJP.pl
potocznie: charakterystyczny język używany w korporacjach; korponowomowa, korposlang
SJP.pl
Korpomowa, polszczyzna korporacyjna, nowomowa korporacyjna, korpolekt, korpopolszczyzna – odmiana języka polskiego używana w dużych przedsiębiorstwach, zwłaszcza międzynarodowych, która charakteryzuje się dużymi wpływami języka angielskiego, obecnością kolokwializmów i specjalistycznych terminów branżowych, a także zawiera pewne specyficzne cechy wynikające z dążenia do realizacji celów biznesowych.
Wikipedia
specjalistyczny język korporacyjny; korpomowa, korposlang
SJP.pl
osoba pracująca w korporacji
SJP.pl
zrzeszenie osób mające na celu realizację określonych zadań
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) duża firma
(1.2) bractwo studenckie
Wiktionary
Korporacja – zrzeszenie osób posiadające osobowość prawną, którego celem jest realizacja określonych wspólnych zadań.
Wikipedia
IPA: ˌkɔrpɔˈrat͡sʲja, AS: korporacʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. korporant m., korporacjonizm m.
przym. korporacyjny, wewnątrzkorporacyjny, korporancki
Wiktionary
(1.2) bractwo, korporacja akademicka, stowarzyszenie studentów
Wiktionary
ideologia, według której człowiek realizuje się poprzez pracę i głosząca, że podstawą państwa powinny być korporacje zawodowe pracowników i pracodawców różnych branż
SJP.pl
Korporacjonizm (korporatywizm, ang. corporatism, niem. Korporatismus) – doktryna społeczno-gospodarczo-polityczna o charakterze samorządu (stanowego, zawodowego, branżowego), postrzegająca społeczeństwo i państwo jako naturalne i solidarne organizmy (łac. corporatio – zrzeszenie, stowarzyszenie, corpus – ciało). Termin ten nabrał dwojakiego znaczenia; w założeniach pierwotnych (teoretycznych) korporacjonizm integrować ma wszystkie grupy społeczne (warstwy, klasy, branże gospodarcze), godzić ich interesy i tłumić konflikty pomiędzy nimi. Zakłada uspołecznienie procesu decyzyjnego i upaństwowienie interesów branżowych. Doktryna przedstawiana jest jako naturalna alternatywa wobec indywidualistycznego liberalizmu i kolektywistycznego socjalizmu. Dąży do ustanowienia reżimu opartego na korporacjach zorganizowanych pionowo, skupiających tak pracodawców, jak i pracobiorców różnych szczebli oraz inne jednostki działające w tym samym zawodzie, czy też branży, z zachowaniem ich hierarchii (np. wykonawca i podwykonawca). W rolnictwie dopuszcza się także takie o charakterze terytorialnym. Korporacje rozumiane są jako „stany zawodowe”, czyli produkcyjne i nieprodukcyjne instytucje publiczno-prawne, samorządne, lecz uznające zwierzchnią i koordynującą rolę państwa. Istnienie tych stanów może, ale nie musi wykluczać tworzenia zrzeszeń o charakterze klasowym (zorganizowanych poziomo), skupiających tylko przedsiębiorców (organizacje pracodawców) lub tylko robotników (związki zawodowe). Korporacje mają na celu również troskę o sprawy socjalne swych członków, podejmując się w razie potrzeby opieki nad nimi (np. gwarantowane zatrudnienie w czasach kryzysu), ale i będąc uprawnione do nakładania na nich różnych obowiązków i egzekwowania podległości (paternalizm). W zakresie ich kompetencji leży także ogólny rozwój kulturalno-społeczny. Zależnie od koncepcji, przynależność do jakiejkolwiek korporacji może być przymusowa, albo i nie.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest korporacyjne; cecha tych, którzy są korporacyjni
Wiktionary
przym. korporacyjny, korporancki
przysł. korporacyjnie
Wiktionary
związany z korporacją
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący korporacji
Wiktionary
rzecz. korporacja ż., korporacjonizm mrz., korporant mos., korporacyjność ż.
przym. korporancki
przysł. korporacyjnie
Wiktionary
odnoszący się do ciała; cielesny
SJP.pl
odnoszący się do korporanta lub korporacji, właściwy korporantom
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z korporantem, dotyczący korporanta
Wiktionary
rzecz. korporant mos., korporacja ż., korporacjonizm mrz., korporacyjność ż.
przym. korporacyjny
przysł. korporacyjnie
Wiktionary
członek korporacji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ekon. członek korporacji (jako spółki)
(1.2) praw. członek korporacji (jako stowarzyszenia)
Wiktionary
Korporant – członek korporacji (stowarzyszenia), zwykle korporacji akademickiej.
Wikipedia
IPA: kɔrˈpɔrãnt, AS: korporãnt
Wiktionary
rzecz. korporacja ż.
przym. korporacyjny, korporancki
Wiktionary
środowiskowo: pracownik korporacji
SJP.pl
forma organizacji społecznej, w której o najważniejszych sprawach decydują grupy korporacyjne
SJP.pl
w liturgii katolickiej: biała chusta podkładana pod naczynia liturgiczne w czasie mszy
SJP.pl
Korporał (łac. corporale) – w liturgii Kościołów zachodnich obrus rozkładany na ołtarzu podczas liturgii eucharystii (części mszy) i w niektórych innych okolicznościach; element bielizny kielichowej. W najczęściej używanej formie ma kształt kwadratu o wymiarach 50×50 cm.
Wikipedia
specjalistyczny język korporacyjny; korponowomowa, korpomowa
SJP.pl
potocznie: spotkanie pracowników korporacji
SJP.pl
1. życie zawodowe w korporacji;
2. ogół zatrudnionych w korporacji
SJP.pl
lekceważąco: korporacja wraz z jej pracownikami
SJP.pl
pogardliwie: pracownik korporacji; korpolud, korpoludek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) slang. pejor. pracownik korporacji, uczestnik wyścigu szczurów
Wiktionary
(1.1) Na własne życzenie został korposzczurem, tyle że nie wyrobił na zakrętach w kołowrotku.
(1.1) Jego starszy nieco brat (korposzczur) dodał, że tak jak kiedyś "na fajka" urywało się u niego w robo zaledwie kilku uzależnionych, tak teraz co chwila znikają niemal wszyscy (…).
Wiktionary
(1.1) korpoludek
Wiktionary
cecha kogoś, kto ma nadwagę, jest otyły, gruby; tusza, otyłość, pulchność, korpulentność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rzad. poważna nadwaga będąca wynikiem nadmiernego nagromadzenia tłuszczu w organizmie
Wiktionary
(1.1) Korpulencja nie przeszkadzała jej w aktywnym krzątaniu się po kuchni.
Wiktionary
IPA: ˌkɔrpuˈlɛ̃nt͡sʲja, AS: korpulẽncʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. korpulentność ż.
przym. korpulentny
przysł. korpulentnie
Wiktionary
(1.1) otyłość, tusza
Wiktionary
przysłówek
(1.1) rzad. w sposób otyły
Wiktionary
(1.1) Niezwykle korpulentnie wyglądający bachor uśmiechał się zawadiacko.
Wiktionary
rzecz. korpulencja ż., korpulentność ż.
przym. korpulentny
Wiktionary
(1.1) grubo, otyle, tłusto
Wiktionary
cecha kogoś, kto ma nadwagę, jest otyły, gruby; tusza, otyłość, pulchność, korpulencja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co jest korpulentne
Wiktionary
(1.1) Ciało o niezwykłej korpulentności spoczywało na stole sekcyjnym.
Wiktionary
rzecz. korpulencja ż.
przym. korpulentny
przysł. korpulentnie
Wiktionary
charakteryzujący się nadmierną tuszą, mający nadwagę; tęgi, otyły, pulchny, puszysty
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) o człowieku: odznaczający się nadwagą, o tęgiej budowie ciała
Wiktionary
(1.1) Korpulentni panowie muszą czasem zamawiać indywidualnie skrojone garnitury u krawców.
Wiktionary
IPA: ˌkɔrpuˈlɛ̃ntnɨ, AS: korpulẽntny
Wiktionary
rzecz. korpulencja ż., korpulentność ż.
przysł. korpulentnie
Wiktionary
(1.1) gruby, tęgi, tęgawy, zażywny
Wiktionary
1. ciało człowieka lub zwierzęcia (oprócz głowy i kończyn); tułów;
2. główna część budowli;
3. główna część maszyny, urządzenia, przyrządu itp.;
4. wojskowa jednostka taktyczna składająca się z kilku brygad lub dywizji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) anat. tułów człowieka lub zwierzęcia
(1.2) techn. główna część maszyny lub urządzenia;
(1.3) wojsk. jednostka wojskowa utworzona tymczasowo w celach administracyjnych, szkoleniowych lub taktycznych;
(1.4) archit. główna część budowli;
(1.5) jęz. zbiór tekstów będący podstawą badań językoznawczych;
(1.6) bot. komórki okalające komórki inicjalne w części centralnej merystemu wierzchołowego pędu;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Gruba zimowa kurtka ochroni korpus, szyję i ręce.
(1.3) Szeregi korpusu wzmocnili weterani walk w Normandii.
(1.5) Korpus języka polskiego liczy kilkadziesiąt milionów słów.
Wiktionary
IPA: ˈkɔrpus, AS: korpus
Wiktionary
rzecz. korpusówka ż., korpusik mrz.
przym. korpusowy, korpuśny
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. korpusówka ż., korpusik mrz.
przym. korpusowy, korpuśny
frazeologia.
korpus dyplomatyczny
etymologia.
etym|łac|corpus.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) trunk; (1.2) body; (1.5) corpus
* arabski: (1.3) فيلق m.
* bułgarski: (1.1) корпус m.; (1.2) корпус m.; (1.3) корпус m.; (1.4) корпус m.
* chorwacki: (1.1) trup m.; (1.5) korpus m.
* duński: (1.1) korpus n.
* fiński: (1.3) armeijakunta; (1.5) korpus
* jidysz: (1.1) קערפּער m. (kerper)
* rosyjski: (1.1) корпус m., туловище n.; (1.2) корпус m.; (1.3) корпус m.; (1.5) корпус m.
* szwedzki: (1.3) kår w.
* węgierski: (1.3) hadtest; (1.5) korpusz
źródła.
== korpus (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) wojsk. korpus
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
zdrobnienie od: korpus
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od korpus
Wiktionary
(1.1) To nie korpus, lecz tylko mały korpusik.
Wiktionary
rzecz. korpus m.
Wiktionary
cecha czegoś składającego się z korpuskuł, cząsteczek, np. korpuskularność światła - własności światła wynikające z jego fotonowej budowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest korpuskularne; cecha tych, którzy są korpuskularni
Wiktionary
przym. korpuskularny
przysł. korpuskularnie
Wiktionary
1. przymiotnik od: korpuskuła;
2. promieniowanie korpuskularne - promieniowanie składające się z cząstek materialnych
SJP.pl
w fizyce: cząsteczka
SJP.pl
Cząstka – niewielki fragment materii, w znaczeniu potocznym zwykle ma kształt podobny do sfery. W naukach przyrodniczych słowo cząstka zazwyczaj dotyczy obiektów o rozmiarze podobnym lub mniejszym niż rozmiar atomu (w tej skali nie ma sensu mówić o kształcie, ponieważ zachowanie materii podlega wtedy także efektom kwantowym – zobacz fizyka cząstek elementarnych). W fizyce oraz chemii słowa cząstka i cząsteczka mają różne znaczenia – cząsteczka jest grupą atomów połączonych wiązaniami chemicznymi, natomiast cząstka jest pojęciem ogólniejszym i zawierającym w sobie cząsteczkę.
Wikipedia
dawniej: korpusowy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) przest. wojsk. związany z korpusem wojskowym, dotyczący korpusu wojskowego
Wiktionary
rzecz. korpus mrz.
przym. korpusowy
Wiktionary
(1.1) korpusowy
Wiktionary
potocznie: oznaka korpusu osobowego w służbach mundurowych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. wojsk. metalowa oznaka korpusu (specjalności) sił zbrojnych, noszona na mundurze;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Współczesna korpusówka podhalańczyków ma formę kwiatu szarotki.
Wiktionary
rzecz. korpus mrz.
przym. korpusowy
Wiktionary
przymiotnik od: korpus
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z korpusem, dotyczący korpusu
Wiktionary
rzecz. korpus mrz., korpusówka ż.
przym. korpuśny
Wiktionary
(1.1) wojsk. przest. korpuśny
Wiktionary
corral;
1. zagroda dla bydła w Ameryce Południowej i Północnej;
2. dawny teatr hiszpański wystawiający swe sztuki na dziedzińcach, podwórkach; także podwórko lub dziedziniec służące jako scena dla tego teatru
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zootechn. rodzaj zagrody dla bydła w Ameryce
Wiktionary
Korral – ogrodzenie z kolczastych i ciernistych gałęzi dla pomieszczenia bydła i jego ochrony przed drapieżnikami, stosowane przez pasterzy w Ameryce. Analogiczne ogrodzenie w Afryce nosi nazwę zeriba lub boma.
Wikipedia
walka człowieka z bykiem prowadzona na arenie; corrida
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) etn. widowisko polegające na walce toreadorów z bykiem, popularne przede wszystkim w Hiszpanii;
Wiktionary
Korrida (hiszp. corrida de toros od correr – „biegać” oraz toro – „byk”) – tradycyjna walka z bykiem, widowisko popularne w Hiszpanii, według niektórych zwyczaj sprowadzony na Półwysep Iberyjski przez Arabów; inne wersje mówią o Kartagińczykach lub Rzymianach. Kiedyś zwyczaj popularny wśród arystokracji, w walkach brali udział nawet królowie (np. Filip IV).
Wikipedia
(1.1) Parlament Katalonii zaaprobował w środę zakaz korridy w tym autonomicznym regionie w północno-wschodniej Hiszpanii.
Wiktionary
IPA: kɔrˈrʲida, AS: korrʹida
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
etym|hiszp|corrida. < etym|hiszp|correr.
uwagi.
(1.1) inna pisownia: corrida
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) bullfighting, corrida
* bułgarski: (1.1) корида ż.
* czeski: (1.1) korida ż., býčí zápasy nmos.
* esperanto: (1.1) toreo, taŭrludo
* hiszpański: (1.1) corrida de toros, toros
* kataloński: (1.1) tauromàquia ż., cursa de braus ż.
* niemiecki: (1.1) Stierkampf m., Corrida ż.
* rosyjski: (1.1) коррида ż.
* ukraiński: (1.1) корида ż.
* węgierski: (1.1) bikaviadal
* włoski: (1.1) corrida ż.
źródła.
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) zezenketa
Wiktionary
widowisko urządzane u ludów australijskich z okazji udanych łowów
SJP.pl
drapieżne zwierzę podobne do lisa, o rudym ubarwieniu, żyjące na stepach i na pustyniach Eurazji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zool. nazwa systematyczna|Vulpes corsac|ref=tak., gatunek drapieżnego ssaka z rodzaju lis, występujący na stepach i półpustyniach Azji Środkowo-Wschodniej;
(1.2) zool. zwierzę z gatunku korsak (1.1)
Wiktionary
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
(1.1) lis stepowy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
1. zajęcie korsarza, kapra; rozbójnictwo morskie;
2. rodzaj dużej petardy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. mar. uprawianie zbójnictwa morskiego
Wiktionary
rzecz. korsarstwo n., korsarz m.
przym. korsarski
przysł. korsarsko
Wiktionary
(1.1) korsarstwo
Wiktionary
damskie spodnie sięgające do połowy łydki, noszone zwykle podczas aerobiku i na siłowni
SJP.pl
→ korsarz
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z korsarzami, korsarstwem, dotyczący korsarzy
Wiktionary
rzecz. korsarz mos., korsarstwo n., korsarka ż.
przysł. korsarsko
Wiktionary
(1.1) piracki, kaperski
Wiktionary
przysłówek sposobu
(1.1) na sposób korsarski, po korsarsku
Wiktionary
(1.1) Od strony wysp nadpłynął korsarsko wyglądający statek.
Wiktionary
rzecz. korsarka ż., korsarstwo n., korsarz m.
przym. korsarski
Wiktionary
1. rozbój uprawiany przez piratów, korsarzy; piractwo, rozbójnictwo morskie;
2. ogół korsarzy, piratów;
3. wynajmowanie przez państwo prywatnej jednostki pływającej z załogą i upoważnianie jej dowódcy do prowadzenia działań wojennych; kaperstwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) hist. mar. uprawianie zbójnictwa morskiego
Wiktionary
Korsarz (ang. corsair, privateer) – kapitan prywatnego okrętu prowadzący działania wojenne w imieniu władcy na podstawie wystawionego przez niego listu kaperskiego. Korsarz nie otrzymuje żołdu, a jego wynagrodzenie stanowią zdobyte na przeciwniku łupy. W przeciwieństwie do pirata, korsarz prowadził legalną działalność usankcjonowaną prawnie. Zdarzało się jednak, że korsarze zajmowali się również nielegalnym piractwem.
Wikipedia
(1.1) Algier stał się ośrodkiem korsarstwa i rabunku.
Wiktionary
rzecz. korsarka ż., korsarz m.
przym. korsarski
przysł. korsarsko
Wiktionary
(1.1) korsarka
Wiktionary
kaper;
1. rozbójnik morski, pirat;
2. uzbrojony, prywatny statek handlowy, upoważniony do walki ze statkami wrogiego państwa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. żegl. pirat na usługach państwa;
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) hist. żegl. korsarski okręt
(2.2) żegl. sport. rodzaj jachtu żaglowego;
(2.3) zool. pajęczak z rzędu korsarzy (nazwa systematyczna|Opiliones|ref=tak.);
Wiktionary
Korsarz (ang. corsair, privateer) – kapitan prywatnego okrętu prowadzący działania wojenne w imieniu władcy na podstawie wystawionego przez niego listu kaperskiego. Korsarz nie otrzymuje żołdu, a jego wynagrodzenie stanowią zdobyte na przeciwniku łupy. W przeciwieństwie do pirata, korsarz prowadził legalną działalność usankcjonowaną prawnie. Zdarzało się jednak, że korsarze zajmowali się również nielegalnym piractwem.
Wikipedia
(1.1) Widziałem ostatnio film dokumentalny o korsarzach.
Wiktionary
rzecz. korsarstwo n., korsarze nmos.
:: fż. korsarka ż.
przym. korsarski
przysł. korsarsko
Wiktionary
(1.1) kaper
(2.3) łabuniec
Wiktionary
ozdoba stroju damskiego w formie małego bukietu
SJP.pl
Korsaż (z ang. corsage) – mały ozdobny bukiet z kwiatów umieszczany na nadgarstku, w okolicach dekoltu sukni ślubnej bądź też wpięty we włosy.
Wikipedia
o cechach korsjowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
Korsjowate (Corsiaceae) – rodzina roślin jednoliściennych. Bezzieleniowe myko-heterotrofy występujące w runie wilgotnych lasów. Należą tu 3 rodzaje z 30 gatunkami. Jedyny gatunek z rodzaju Arachnitis rośnie w Andach boliwijskich i w Chile oraz na Falklandach, rodzaj Corsia rośnie w północnej Australii i na okolicznych wyspach, rodzaj Corsiopsis znany jest tylko z południowych Chin.
Wikipedia
o cechach korsjowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
reprezentacyjna aleja, miejsce przejażdżek i spacerów; corso
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) urb. szeroka ulica miejska
(1.2) pochód z ukwieconymi pojazdami
Wiktionary
Korso – tygodnik regionalny o charakterze informacyjnym i publicystycznym, wydawany w Mielcu od 1991 roku, Kolbuszowej (Korso Kolbuszowskie) od 2007 roku, Sanoku (Korso Gazeta Sanocka) od 2014 roku, a dawniej również w Busko-Zdroju (Korso Buskie) od 2010 do 2011 roku. Porusza tematy dotyczące Mielca i okalającego go powiatu, to samo tyczy się Korso Kolbuszowskiego i Korso Gazety Sanockiej. Drukowany jest w nakładzie ok. 8500 egzemplarzy.
Wikipedia
wyspa na Morzu Śródziemnym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. wyspa na Morzu Śródziemnym, część Francji;
(1.2) geogr. adm. zbiorowość terytorialna, a de facto region administracyjny Francji obejmujący wyspę Korsykę (1.1)
Wiktionary
Korsyka (fr. Corse, wymowa; kors. Corsica) – wyspa na Morzu Śródziemnym, należąca do Francji, położona na południowy wschód od kontynentalnej części tego kraju, na zachód od Półwyspu Apenińskiego (Włochy). Cieśnina Świętego Bonifacego oddziela ją od położonej na południu włoskiej Sardynii. Wyspa ma powierzchnię 8680 km², co czyni ją czwartą pod względem wielkości na Morzu Śródziemnym, a największą we Francji metropolitalnej. Liczba mieszkańców w 2023 roku wynosiła 351 255.
Wikipedia
(1.1) Postanowiliśmy spędzić kilka dni na Korsyce.
Wiktionary
IPA: kɔrˈsɨka, AS: korsyka
Wiktionary
rzecz. korsykański mrz., Korsykanin mos., Korsykańczyk mos., Korsykanka ż.
przym. korsykański
Wiktionary
mieszkaniec Korsyki; Korsykanin
SJP.pl
mieszkaniec Korsyki; Korsykańczyk
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Korsyki
Wiktionary
rzecz. Korsyka ż.
:: fż. Korsykanka ż.
przym. korsykański
Wiktionary
mieszkanka Korsyki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Korsyki
Wiktionary
rzecz. Korsyka ż., Korsykańczyk mos.
:: fm. Korsykanin mos.
przym. korsykański
Wiktionary
przymiotnik od: Korsyka
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do Korsyki, związany lub wywodzący się z Korsyki
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język używany na Korsyce;
Wiktionary
(1.1) Odkryjcie najpiękniejsze korsykańskie plażaaże.
(2.1) Większość mieszkańców Korsyki posługuje się korsykańskim.
Wiktionary
IPA: ˌkɔrsɨˈkãj̃sʲci, AS: korsykãĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Korsyka ż., Korsykanin m., Korsykanka ż.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) taki, który posługuje się językiem korsykańskim
(1.2) taki, którego mieszkańcy posługują się językiem korsykańskim
(1.3) spisany, stworzony w języku korsykańskim
Wiktionary
IPA: ˌkɔrsɨˈkãj̃skɔjɛ̃w̃ˈzɨt͡ʃnɨ, AS: korsykãĩ ̯skoi ̯ẽũ̯zyčny
Wiktionary
mieszkaniec Korsz (miasta w Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Korsz
Wiktionary
(1.1) Korszanie pomimo upału oraz szalejącej w okolicy burzy z chęcią przybyli do amfiteatru, by świętować wspólnie 50-lecie nadania praw miejskich swojemu miastu.
Wiktionary
rzecz. Korsze nmos.
:: fż. korszanka ż.
przym. korszeński, korszyński
Wiktionary
(1.1) pot. korszynianin, korszyniak
Wiktionary
mieszkanka Korsz (miasta w Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Korsz
Wiktionary
(1.1) Korszanki zajęły drugie miejsce w turnieju tańca nowoczesnego.
Wiktionary
rzecz. Korsze nmos.
:: fm. korszanin m.
przym. korszeński, korszyński
Wiktionary
(1.1) pot. korszynianka, korszyniaczka
Wiktionary
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce w województwie warmińsko-mazurskim;
Wiktionary
Korsze (dawniej Korszyn, niem. Korschen, prus. Karsi) – miasto w Polsce, w woj. warmińsko-mazurskim, w powiecie kętrzyńskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Korsze.
Pod względem historycznym Korsze leżą w Prusach Dolnych, na obszarze dawnej Barcji, a także na Mazurach.
Wikipedia
(1.1) W półfinale orzyszanki zostały pokonane przez piłkarki z Korsz.
Wiktionary
IPA: ˈkɔrʃɛ, AS: korše
Wiktionary
rzecz. Korszyn m., korszynianin m., korszynianka ż., korszanin m., korszanka ż.
przym. korszeński, korszyński
Wiktionary
(1.1) hist. Korszyn
Wiktionary
przymiotnik od: Korsze
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Korszami, dotyczący Korsz
Wiktionary
rzecz. Korsze nmos., Korszyn m., korszanin m., korszanka ż., korszynianin m., korszynianka ż.
przym. korszyński
Wiktionary
(1.1) pot. korszyński
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) pot. związany z Korszami
Wiktionary
rzecz. Korsze nmos., Korszyn m., korszynianin m., korszynianka ż., korszanin m., korszanka ż.
przym. korszeński
Wiktionary
(1.1) korszeński
Wiktionary
1. plac do gry w tenisa;
2. ciężka tkanina wełniana
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) sport. miejsce do gry w tenisa, badmintona, squasha itp.;
(1.2) włók. rodzaj tkaniny wełnianej;
(1.3) gw-pl|Bukowina. namiot
Wiktionary
Osoby o nazwisku Kort:
Wikipedia
IPA: kɔrt, AS: kort
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. korcik mrz.
przym. kortowy
Wiktionary
(1.3) pałatka, szatra
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
roślina z rodziny traw (Cortaderia selloana), występująca w Brazylii i Argentynie; gynerium, trawa pampasowa, okolcz srebrzysty
SJP.pl
Kortaderia, trawa pampasowa, okolcz (Cortaderia Stapf) – rodzaj roślin należących do rodziny wiechlinowatych. Obejmuje od ok. 20 gatunków (w wąskim ujęciu po wyodrębnieniu rodzaju Austroderia) do ok. 24, 25 lub nawet 27 gatunków.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
kortezanin;
1. dawniej: duchowny posiadający beneficjum w kraju, a mieszkający w Rzymie;
2. dawniej: człowiek schlebiający swoim mocodawcom; dworzanin; dworak; pochlebca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) stpol. dworzanin
Wiktionary
IPA: kɔrˈtɛzãn, AS: kortezãn
Wiktionary
kortezan;
1. dawniej: duchowny posiadający beneficjum w kraju, a mieszkający w Rzymie;
2. dawniej: człowiek schlebiający swoim mocodawcom; dworzanin; dworak; pochlebca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. nierządnica
Wiktionary
IPA: ˌkɔrtɛˈzãŋka, AS: kortezãŋka
Wiktionary
(1.1) kurtyzanka
Wiktionary
średniowieczne przedstawicielstwo stanowe w Portugalii i państwach hiszpańskich
SJP.pl
Kortezy (hiszp. Cortes, katal. Corts l.mn. od corte 'dwór' z łac. cohors dpn. cohortis 'pole ogrodzone; część obozu wojsk.; kohorta') – stanowe zgromadzenia przedstawicielskie w średniowiecznych państwach Półwyspu Iberyjskiego. Wyłoniły się z rady królewskiej (curia regis), do której, oprócz przedstawicieli rycerstwa i duchowieństwa, od XII-XIII w. powoływano także delegatów miast. W Katalonii-Aragonie zebrały się po raz pierwszy w Lleidzie w roku 1214. W Kastylii XIV-XVI w. przekształciły się stopniowo w reprezentację 18 miast; od końca XV w. ich rola była ograniczana; w XVII w. zwoływane sporadycznie, w Portugalii po raz ostatni w 1698; w Hiszpanii od 1724 Kortezy wszystkich części państwa obradowały wspólnie, faktycznie pozbawione uprawnień.
Wikipedia
rodzaj roślin z rodziny arekowatych (palm)
SJP.pl
cortland; rzadko:
1. zimowa odmiana jabłoni;
2. owoc tej jabłoni
SJP.pl
steroidowy hormon kory nadnerczy; kortyzon
SJP.pl
fabryka włókiennicza produkująca kort
SJP.pl
Kortowo (niem. Kortau) – osiedle (jednostka pomocnicza gminy) w Olsztynie, stanowiące część oficjalnego podziału administracyjnego miasta, usytuowane w południowej jego części (na jego obrzeżach), nad Jeziorem Kortowskim.
Kortowo tworzy wyodrębnione z pozostałej części miasta miasteczko uniwersyteckie, w którym siedzibę ma większość instytucji uniwersyteckich lub związanych z Uniwersytetem Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie (radio UWM FM, kluby studenckie itp.). Na terenie osiedla znajdują się jeziora Stary Dwór i Modrzewiowe.
Wikipedia
1. przymiotnik od: Kortowo (osiedle w Olsztynie);
2. ser kortowski - wytwarzany w Polsce gatunek twardego sera podpuszczkowego
SJP.pl
przymiotnik od: kort
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kortem, dotyczący kortu
Wiktionary
rzecz. kort m.
Wiktionary
kortusa górska - gatunek rośliny z rodziny pierwiosnkowatych; zarzyczka górska
SJP.pl
hormon produkowany przez korę nadnerczy, regulujący przemiany białek, węglowodanów i tłuszczów; kortykosteryd
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) biochem. farm. hormon steroidowy wytwarzany przez korę nadnerczy lub otrzymywany syntetycznie;
Wiktionary
Kortykosteroidy, kortykosterydy, glikokortykoidy, glikokortykosterydy, glikokortykosteroidy – hormony steroidowe produkowane w warstwach pasmowatej i siatkowatej kory nadnerczy (głównie pasmowatej) pod wpływem hormonu adrenokortykotropowego (ACTH), które regulują przemiany białek, węglowodanów i tłuszczów. Zalicza się do nich: kortyzol, kortykosteron, kortyzon.
Wikipedia
(1.1) kortykosteryd, glikokortykoid, glikokortykosteroid, glikokortykosteryd
Wiktionary
hormon sterydowy wydzielany przez korę nadnerczy, biorący udział w wytwarzaniu glukozy
SJP.pl
Kortykosteron – organiczny związek chemiczny, glikokortykoidowy hormon sterydowy (21-węglowy) wydzielany przez korę nadnerczy, wydzielany pod wpływem adrenokortykotropiny. Ma zbliżone działanie do kortyzolu. Wpływa stymulująco na proces glukoneogenezy.
Wikipedia
hormon produkowany przez korę nadnerczy, regulujący przemiany białek, węglowodanów i tłuszczów; kortykosteroid
SJP.pl
Kortykosteroidy, kortykosterydy, glikokortykoidy, glikokortykosterydy, glikokortykosteroidy – hormony steroidowe produkowane w warstwach pasmowatej i siatkowatej kory nadnerczy (głównie pasmowatej) pod wpływem hormonu adrenokortykotropowego (ACTH), które regulują przemiany białek, węglowodanów i tłuszczów. Zalicza się do nich: kortyzol, kortykosteron, kortyzon.
Wikipedia
w medycynie: stosowanie syntetycznych hormonów kory nadnerczy w celach leczniczych
SJP.pl
zabieg chirurgiczny wspomagający leczenie ortodontyczne u dorosłych pacjentów
SJP.pl
hormon wytwarzany przez przedni płat przysadki; adrenokortykotropina; ACTH
SJP.pl
Hormon adrenokortykotropowy (kortykotropina, skrót: ACTH) – hormon peptydowy przysadki mózgowej, zaliczany do hormonów tropowych. Pobudza korę nadnerczy do wydzielania kortykosteroidów, mineralokortykoidów (w nieznacznym stopniu) oraz androgenów.
Wikipedia
wyciąg z kory nadnercza stosowany w lecznictwie
SJP.pl
hormon steroidowy wytwarzany przez korę nadnerczy; hydrokortyzon
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) biochem. hormon należący do kortykosteroidów;
Wiktionary
Kortyzol, hydrokortyzon (łac. cortex = „kora”, „łupina”, „skórka”) – organiczny związek chemiczny, naturalny hormon steroidowy wytwarzany przez warstwę pasmowatą kory nadnerczy, główny przedstawiciel glikokortykosteroidów. Wywiera szeroki wpływ na metabolizm, bywa nazywany hormonem stresu na równi z adrenaliną. Powstaje z 11-β-deoksykortyzolu przy udziale 11β-hydroksylazy w warstwie pasmowatej kory.
Wikipedia
przym. kortyzolowy
Wiktionary
przymiotnik od: kortyzol
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) biochem. dotyczący kortyzolu
Wiktionary
(1.1) Za mobilizację organizmu w stanie wzmożonego wysiłku odpowiada hormon stresu – kortyzol (…). Pomaga on nam radzić sobie z długoterminowym napięciem, łapać twórczy wiatr w skrzydła i wydajnie pracować nawet po 12-14 godzin na dobę. Jest to pierwsza faza kortyzolowa.
Wiktionary
rzecz. kortyzol m.
Wiktionary
hormon wytwarzany przez korę nadnerczy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) biochem. hormon kory nadnercza z grupy steroidów, nieaktywny biologicznie;
Wiktionary
Kortyzon – organiczny związek chemiczny zaliczany do steroidów, hormon kory nadnerczy. Wpływa na metabolizm węglowodanów i białek. Ma działanie przeciwzapalne. Jest uznawany przez DFB (komisję antydopingową) za zabroniony środek dopingujący. Stosuje się go również przy zatruciach cyjankiem potasu lub cyjanowodorem.
Wikipedia
(1.1) Czy przeciwzapalne działanie kortyzonu bywa wykorzystywane w praktyce klinicznej?
Wiktionary
przym. kortyzonowy
Wiktionary
(1.1) (8S,9S,10R,13S,14S,17R)-17-hydroksy-17-(2-hydroksyacetylo)-10,13-dimetylo-1,2,6,7,8,9,12,14,15,16-dekahydrocyklopenta[a]fenantreno-3,11-dion; 11-dehydro-17-hydroksykortykosteron; 17-hydroksy-11-dehydrokortykosteron; 17,21-dihydroksypregn-4-eno-3,11,20-trion; wzór sumaryczny: wzór chemiczny|C21H28O5.
Wiktionary
przymiotnik od: kortyzon
SJP.pl
uzależniać od siebie kogoś, zwłaszcza urzędników i polityków, przez dawanie łapówek, przykupywanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) stpol. korona
Wiktionary
Koruna (niem. Ringelkoppe) – szczyt (769 m n.p.m.) w Czechach w czeskiej części Gór Stołowych (Broumovska vrchovina) w Broumowskich Ścianach (Broumovské stěny)
Wzniesienie położone jest po zachodniej stronie od Božanova na obszarze Czech w granicach czeskiego parku narodowego (Narodni Přírodní Rezervace Broumovské Stěny) w czeskiej części Gór Stołowych (Broumovska vrchovina) w południowo-wschodniej części Broumovskich Ścianach (Broumovské stěny), stanowiących czeską część Gór Stołowych, około 6,0 km na północny zachód od Radkowa.
Wikipedia
IPA: kɔˈrũna, AS: korũna
Wiktionary
rzecz. korona ż., koronacja ż., koronowanie n.
czas. koronować ndk.
przym. koronacyjny
Wiktionary
tlenek glinu, minerał najtwardszy po diamencie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) miner. minerał, najtwardszy po diamencie; tlenek glinu;
Wiktionary
Korund – minerał będący tlenkiem glinu Al2O3. Nazwa minerału wywodzi się z sanskrytu (kurivinda znaczy „rubin”).
Wikipedia
(1.1) Odmiana korundu o czerwonej barwie nazywana jest rubinem.
Wiktionary
IPA: ˈkɔrũnt, AS: korũnt
Wiktionary
przym. korundowy
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
(1.1) rubin, szafir
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. korundowy
frazeologia.
etymologia.
etym|tamil|குருந்தம். (kuruntam) < etym|sanskr|कुरुविन्द. (kuruvinda) → rubin
uwagi.
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Minerały
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) corundum
* baskijski: (1.1) korindoi
* białoruski: (1.1) карунд m.
* bułgarski: (1.1) корунд m.
* estoński: (1.1) korund
* francuski: (1.1) corindon m.
* hiszpański: (1.1) corindón m.
* rosyjski: (1.1) корунд m.
* słowacki: (1.1) korund m.
* ukraiński: (1.1) корунд m.
źródła.
== korund (język estoński.) ==
thumb|korund (1.1)
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) miner. korund
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przymiotnik od: korund
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zrobiony z korundu, składający się z korundu, zawierający korund
Wiktionary
IPA: ˌkɔrũnˈdɔvɨ, AS: korũndovy
Wiktionary
rzecz. korund m.
Wiktionary
żądanie lub przyjmowanie korzyści finansowych lub majątkowych przez pracowników instytucji za naruszenie prawa lub wykonanie określonych czynności urzędowych; przekupstwo, łapownictwo, łapówkarstwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nadużycie stanowiska publicznego w celu uzyskania prywatnych korzyści;
(1.2) przest. psucie się, gnicie, rozkład
Wiktionary
Korupcja (łac. corruptio – zepsucie) – nadużycie stanowiska publicznego w celu uzyskania prywatnych korzyści.Korupcja może w praktyce powstawać niezależnie od formy rządów. Poziom korupcji może być bardzo różny, od drobnych przypadków wykorzystania wpływu lub faworyzowania w celu wyświadczenia lub oddania przysługi, do kleptokracji (rządów złodziei), gdzie porzucone zostają nawet zewnętrzne pozory uczciwości.
Wikipedia
IPA: kɔˈrupt͡sʲja, AS: korupcʹi ̯a
Wiktionary
czas. korumpować ndk., skorumpować dk.
rzecz. ruptura ż., korumpowanie
przym. korupcyjny
Wiktionary
(1.1) łapówkarstwo, łapownictwo, przekupstwo
Wiktionary
sprzyjający korupcji, będący przyczyną korupcji, rodzący korupcję
SJP.pl
osoba biorąca udział w przekupstwie, oferująca lub przyjmująca łapówki
SJP.pl
powiązanie ze zjawiskiem korupcji
SJP.pl
związany z korupcją
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z korupcją, dotyczący korupcji
Wiktionary
rzecz. korupcja ż., korumpowanie n., skorumpowanie n.
czas. korumpować ndk., skorumpować dk.
przym. skorumpowany
przysł. korupcyjnie
Wiktionary
(1.1) łapówkarski
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
podskok, skok konia; kurbeta
SJP.pl
1. w epoce floty żaglowej - okręt wojenny średnich rozmiarów, uzbrojony w armaty, używany do służby rozpoznawczej;
2. od II wojny światowej - typ okrętu eskortowego przystosowany do wykrywania i zwalczania okrętów podwodnych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. mar. okręt żaglowy do służby zwiadowczej oraz zadań pomocniczych;
(1.2) mar. średni okręt wojenny o wyporności od 500 do 1000 ton;
Wiktionary
Korweta – klasa współczesnych okrętów umiarkowanej wielkości. Współczesne korwety dzielą się pod względem przeznaczenia i uzbrojenia na okręty przeznaczone do zwalczania okrętów podwodnych lub przeznaczone do zwalczania okrętów nawodnych za pomocą kierowanych pocisków rakietowych (korwety rakietowe). Do XIX wieku korweta oznaczała historyczną klasę okrętów żaglowych (zobacz korweta żaglowa), po czym nazwa tej klasy została wprowadzona ponownie podczas II wojny światowej.
Wikipedia
(1.1) W porcie w Genui czekała na nich zakotwiczona korweta.
(1.2) Budowę polskiej korwety powierzono Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte w Gdańsku.
Wiktionary
(1.2) dozorowiec
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geogr. wieś w Polsce, w województwie wielkopolskim, w gminie Słupca;
(1.2) herald. polski herb szlachecki z wizerunkiem kruka na kłodzie z pierścieniem w dziobie;
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. korwinizm m., korwinista m., korwinistka ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
korwinowiec;
1. członek partii Janusza Korwin-Mikkego;
2. zwolennik polityki Janusza Korwin-Mikkego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) polit. zwolennik korwinizmu, zwolennik Janusza Korwin-Mikkego
(1.2) polit. członek lub działacz którejś z partii Janusza Korwin-Mikkego, np. Nowa Prawica, KORWiN itp.
Wiktionary
(1.1) Dla „korwinistów” liczy się, by każdy mógł sam decydować o tym, czy zapinać pasy, jadąc samochodem, posiadać broń czy zażywać narkotyki.
Wiktionary
rzecz. Korwin mrz., korwinizm mrz., korwinowiec mos.
:: fż. korwinistka ż.
Wiktionary
(1.1) pejor. kuc, szur; war. korwinowiec
Wiktionary
1. członkini partii Janusza Korwin-Mikkego;
2. zwolenniczka polityki Janusza Korwin-Mikkego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zwolenniczka poglądów Janusza Korwin-Mikkego
Wiktionary
rzecz. korwinizm mrz., Korwin mrz., korwinista mos., korwinowiec mos.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący poglądów Janusza Korwin-Mikkego
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) polit. zbiór poglądów głoszonych przez polskiego polityka konserwatywno-liberalnego Janusza Korwin-Mikkego
Wiktionary
Janusz Ryszard Korwin-Mikke, krótko Korwin (ur. 27 października 1942 w Warszawie) – polski polityk, publicysta i brydżysta, z wykształcenia filozof. Poseł na Sejm I i IX kadencji (1991–1993 i 2019–2023) oraz Poseł do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji (2014–2018), założyciel i prezes kilku partii. Kandydat na urząd prezydenta RP w wyborach w 1995, 2000, 2005, 2010 i 2015.
Wikipedia
(1.1) Alternatywą dla solidarności jest darwinizm społeczny, który w Polsce przybiera postać korwinizmu.
Wiktionary
rzecz. Korwin mrz., korwinista m., korwinistka ż., korwinowiec m.
Wiktionary
Korwinów – wieś w Polsce, położona nad Wartą, w pobliżu Częstochowy, w województwie śląskim, w powiecie częstochowskim, w gminie Poczesna.
Wikipedia
korwinista;
1. członek partii Janusza Korwin-Mikkego;
2. zwolennik polityki Janusza Korwin-Mikkego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) neol. polit. zwolennik poglądów Janusza Korwin-Mikkego
Wiktionary
rzecz. korwinista mos., korwinizm mrz.
:: fż. korwinistka ż.
Wiktionary
(1.1) war. korwinista
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Korybut – polski herb książęcy.
Wikipedia
osada w Polsce
SJP.pl
Korycin – osada w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie sokólskim, w gminie Korycin.
Miejscowość jest siedzibą gminy Korycin.
Korycin był miastem, uzyskał lokację miejską w 1671 roku, zdegradowany w 1897 roku. Miasto królewskie w ekonomii grodzieńskiej położone było w końcu XVIII wieku w powiecie grodzieńskim województwa trockiego.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa białostockiego.
Wikipedia
przymiotnik od: Korycin
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
roślina z rodziny kaktusowatych, sukulent uprawiany w celach ozdobnych
SJP.pl
Koryfanta (Coryphantha (Engelm.) Lem.) – rodzaj roślin z rodziny kaktusowatych (Cactaceae). Występują od USA do Meksyku.
Wikipedia
przewodnik chóru w starożytnym teatrze greckim; koryfeusz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. teatr. przewodnik chóru w starożytnym teatrze greckim
(1.2) teatr. choreogr. przodujący tancerz, który nie jest jeszcze solistą, ale już został oddzielony od tancerzy baletu zespołowego
Wiktionary
rzecz. koryfeusz m.
:: fż. koryfejka ż.
Wiktionary
(1.1) koryfeusz
Wiktionary
solistka w balecie
SJP.pl
gatunek drapieżnej ryby okoniokształtnej; smagla, złota makrela
SJP.pl
Koryfena, złota makrela, smagla (Coryphaena hippurus) – gatunek drapieżnej ryby okoniokształtnej z rodziny koryfenowatych (Coryphaenidae).
Wikipedia
1. przewodnik chóru w starożytnym teatrze greckim; koryfej;
2. wybitna osoba w jakiejś dziedzinie; luminarz, znakomitość;
3. solista w balecie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. teatr. przewodnik chóru w starożytnym teatrze greckim;
(1.2) przen. podn. lider, przodownik nowych działań w jakimś środowisku, zwłaszcza artystycznym lub naukowym
(1.3) teatr. choreogr. przodujący tancerz, który nie jest solistą, ale został oddzielony od tancerzy baletu zespołowego
Wiktionary
Koryfeusz, koryfej (gr. κορυφαῖος korypháios, od κορυφή koryphé „szczyt”, „wierzchołek”) – przewodnik chóru w teatrze starogreckim. Wygłaszał on najtrudniejsze kwestie oraz wyznaczał chórzystom tempo i wysokość dźwięku.
W zespołach baletowych mianem koryfeusz lub koryfej określa się tancerza, który jeszcze nie jest solistą, ale też nie jest już członkiem corps de ballet. W baletach klasycznych koryfeje zwykle wykonują tańce w mniejszych grupach (druhny, kawalerowie, przyjaciele i przyjaciółki głównych bohaterów) lub niewielkie partie solowe w tańcach charakterystycznych.
Wikipedia
rzecz. koryfej m., koryfejka ż.
Wiktionary
(1.1) koryfej
(1.3) koryfej
Wiktionary
poprawiać, usuwać wady
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. skorygować)
(1.1) usuwać niedokładności
(1.2) przeprowadzać korektę, poprawiać błędy w tekście
Wiktionary
rzecz. korektor mos./mrz.
Wiktionary
(1.1) poprawiać, prostować
Wiktionary
poprawiać, usuwać wady
SJP.pl
imię żeńskie
SJP.pl
Koryna, Korynna – imię żeńskie pochodzenia greckiego, będące zdrobnieniem imienia Kora, wywodzącego się od słowa kóre „dziewczę”. Patronką tego imienia jest św. Koryna z Syrii (II wiek).
W 2019 roku w Polsce Koryna zajmowała 702. miejsce wśród imion żeńskich (132 nadania), w rejestrze PESEL występowała także m.in. w formach Korina (90 nadań), Corina i Corinna (po 26 nadań), Corinne (16 nadań), Corine (3 nadania), Korynna, Korinna i Corin (po 2 nadania).
Wikipedia
przymiotnik od: Korynt, Koryntia; koryntyjski
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) hist. od Korynt (miasto-państwo, polis w starożytnej Grecji)
(1.2) hist. od Korynt (miasto w starożytnej Grecji)
(1.3) od Korynt (miasto w obecnej Grecji)
Wiktionary
IPA: kɔˈrɨ̃nt͡sʲci, AS: korỹncʹḱi
Wiktionary
rzecz. koryntówna ż., koryntyjskość ż., koryntyjczyk mos., koryntianin mos., Koryntyjczyk mos., Koryntia ż., Korynt m., Koryntianin m., Koryntianka ż., Koryntczyk m., koryntianka ż., koryntczyk m., koryntka ż.
przym. koryntyjski
przysł. koryntyjsko
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Koryny lub z nią związany
SJP.pl
imię żeńskie
SJP.pl
Korinna z Tanagry, Korynna (gr. Κόριννα, łac. Corinna, druga połowa VI w. p.n.e.) – starogrecka liryczna poetka beocka.
Wikipedia
1. miasto w starożytnej Grecji, słynne z prostytutek;
2. córa Koryntu - żartobliwie o prostytutce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Grecji, na półwyspie Peloponez;
(1.2) hist. starożytne miasto-państwo
Wiktionary
Korynt (gr. Κόρινθος, Korinthos; łac. Corinthus) – miasto portowe w środkowej Grecji, położone na półwyspie Peloponez, na Przesmyku Korynckim, w administracji zdecentralizowanej Peloponez, Grecja Zachodnia i Wyspy Jońskie, w regionie Peloponez, w jednostce regionalnej Koryntia. Siedziba gminy Korynt. W 2011 roku liczyło 30 176 mieszkańców.
Wikipedia
(1.1) Widzieliśmy w Koryncie wspaniały pomnik Pegaza.
(1.2) A ja wzywam Boga na świadka mojej duszy, iż tylko aby was oszczędzić, nie przybyłem do Koryntu.
(1.2) Hej, Pawle, czy Ci nie szkoda krwi? / Ateny się odwrócą, Korynt pokaże drzwi.
Wiktionary
rzecz. Koryntianin mos., koryntianin mos., Koryntczyk mos., koryntczyk mos., Koryntyjczyk mos., koryntyjczyk mos., Koryntianka ż., koryntianka ż., Koryntyjka ż., koryntyjka ż., koryntyjskość ż., Koryntia ż., koryntka ż., koryntówna ż.
przym. koryncki, koryntyjski
przysł. koryntyjsko
Wiktionary
mieszkaniec Koryntu (miasta w Grecji); koryntyjczyk, koryntianin
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. mieszkaniec starożytnego miasta-państwa Koryntu
Wiktionary
(1.1) Po czwartej krucjacie Koryntczycy znaleźli się pod władzą Księstwa Aten.
Wiktionary
rzecz. koryntczyk mos., Koryntianin mos., koryntianin mos., Koryntyjczyk mos., koryntyjczyk mos., koryntianka ż., koryntyjskość ż., Koryntia ż., koryntka ż., koryntówna ż.
:: fż. Koryntianka ż.
przym. koryncki, koryntyjski
przysł. koryntyjsko
Wiktionary
(1.1) Koryntianin, Koryntyjczyk
Wiktionary
1. kraj związkowy w południowej Austrii;
2. dawny nomos w Grecji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. starożytna kraina tworzona przez ziemie leżące wokół Koryntu
(1.2) adm. nomos ze stolicą w Koryncie;
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Koryntia leży na Peloponezie.
Wiktionary
rzecz. Korynt mrz., Koryntianin mos., koryntianin mos., Koryntczyk mos., koryntczyk mos., Koryntyjczyk mos., koryntyjczyk mos., Koryntianka ż., koryntianka ż., koryntyjskość ż., koryntka ż., koryntówna ż.
przym. koryncki, koryntyjski
przysł. koryntyjsko
Wiktionary
mieszkaniec Koryntu (starożytnego miasta-państwa); Koryntyjczyk, Koryntczyk
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. mieszkaniec starożytnego miasta-państwa Koryntu
Wiktionary
(1.1) Dopiero w 197 roku p.n.e. Koryntianom udało się zrzucić macedońską hegemonię.
Wiktionary
rzecz. koryntianin mos., Korynt mrz., Koryntczyk mos., koryntczyk mos., Koryntyjczyk mos., koryntyjczyk mos., koryntianka ż., koryntyjskość ż., Koryntia ż., koryntka ż., koryntówna ż.
:: fż. Koryntianka ż.
przym. koryncki, koryntyjski
przysł. koryntyjsko
Wiktionary
(1.1) Koryntczyk, Koryntyjczyk
Wiktionary
mieszkanka Koryntu (miasta); koryntyjka, koryntka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. mieszkanka starożytnego miasta-państwa Koryntu
Wiktionary
(1.1) Na Koryntiankach, widzących ciała swych pobitych synów, nie robiło to już wrażenia.
Wiktionary
rzecz. koryntianka ż., koryntianin mos., Koryntczyk mos., koryntczyk mos., Koryntyjczyk mos., koryntyjczyk mos., koryntyjskość ż., Koryntia ż., koryntka ż., koryntówna ż.
:: fm. Koryntianin m.
przym. koryncki, koryntyjski
przysł. koryntyjsko
Wiktionary
1. mieszkanka Koryntu (miasta); koryntianka, koryntyjka;
2. rodzynka grecka z drobnych, ciemnych winogron
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hand. spoż. rodzaj drobnej ciemnej rodzynki pochodzącej z Grecji
Wiktionary
(1.1) Zważy mi pani tak z pół kilo koryntek?
Wiktionary
rzecz. Korynt mrz., Koryntianin mos., koryntianin mos., Koryntczyk mos., koryntczyk mos., Koryntyjczyk mos., koryntyjczyk mos., Koryntianka ż., koryntianka ż., koryntyjskość ż., Koryntia ż., koryntówna ż.
przym. koryncki, koryntyjski
przysł. koryntyjsko
Wiktionary
dawniej: córa Koryntu (prostytutka)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) eufem. kobieta lekkich obyczajów
Wiktionary
rzecz. Korynt mrz., Koryntianin mos., koryntianin mos., Koryntczyk mos., koryntczyk mos., Koryntyjczyk mos., koryntyjczyk mos., Koryntianka ż., koryntianka ż., koryntyjskość ż., Koryntia ż., koryntka ż.
przym. koryncki, koryntyjski
przysł. koryntyjsko
Wiktionary
(1.1) córa Koryntu
Wiktionary
mieszkaniec Koryntu (miasta w Grecji); koryntianin, koryntczyk
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. mieszkaniec starożytnego miasta-państwa Koryntu
Wiktionary
(1.1) Ateńczycy rywalizowali z Koryntyjczykami o przewodnictwo w jednoczeniu Hellady.
Wiktionary
rzecz. koryntyjczyk mos., Koryntczyk mos., koryntczyk mos., Koryntianin mos., koryntianin mos., koryntianka ż., koryntyjskość ż., Koryntia ż., koryntka ż., koryntówna ż.
:: fż. Koryntianka ż.
przym. koryncki, koryntyjski
przysł. koryntyjsko
Wiktionary
(1.1) Koryntczyk, Koryntianin
Wiktionary
mieszkanka Koryntu (miasta); koryntianka, koryntka
SJP.pl
przymiotnik od: Korynt, Koryntia; koryncki
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Koryntem, dotyczący Koryntu
(1.2) związany z Koryntią, dotyczący Koryntii
(1.3) związany ze starożytnym miastem-państwem Koryntem, dotyczący starożytnego miasta-państwa Koryntu
Wiktionary
(1.1) Kupiłem ten plan na koryntyjskim dworcu kolejowym.
Wiktionary
rzecz. Korynt mrz., Koryntianin mos., koryntianin mos., Koryntczyk mos., koryntczyk mos., Koryntyjczyk mos., koryntyjczyk mos., Koryntianka ż., koryntianka ż., koryntyjskość ż., Koryntia ż., koryntka ż., koryntówna ż.
przym. koryncki
przysł. koryntyjsko
Wiktionary
(1.1) koryncki
(1.2) koryncki
(1.3) koryncki
Wiktionary
przysłówek
(1.1) na sposób koryntyjski, tak jak w Koryncie
(1.2) na sposób koryntyjski, tak jak w Koryntii
Wiktionary
rzecz. Korynt mrz., Koryntianin mos., koryntianin mos., Koryntczyk mos., koryntczyk mos., Koryntyjczyk mos., koryntyjczyk mos., Koryntianka ż., koryntianka ż., koryntyjskość ż., Koryntia ż., koryntka ż., koryntówna ż.
przym. koryncki, koryntyjski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co koryntyjskie; koryntyjski charakter czegoś
Wiktionary
rzecz. Korynt mrz., Koryntianin mos., koryntianin mos., Koryntczyk mos., koryntczyk mos., Koryntyjczyk mos., koryntyjczyk mos., Koryntianka ż., koryntianka ż., Koryntia ż., koryntka ż., koryntówna ż.
przym. koryncki, koryntyjski
przysł. koryntyjsko
Wiktionary
gatunek ryby z rodziny wargaczowatych
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bud. wąskie pomieszczenie łączące inne pomieszczenia w budynku;
(1.2) górn. długie, wąskie przejście wykopane, wyżłobione w ziemi lub w skale
(1.3) praw. polit. wydzielony obszar komunikacyjny, często przebiegający przez terytorium obcego państwa
(1.4) telekom. wydzielone pasmo telekomunikacyjne
Wiktionary
Korytarz – długie, wąskie pomieszczenie komunikacyjno-użytkowe, łączące ze sobą pozostałe pomieszczenia wewnątrz budynku lub mieszkania.
Pierwotnie korytarze występowały popularnie w klasztorach, zamkach, pałacach, gdzie często posiadały bogatą oprawę architektoniczną (malarską i rzeźbiarską).
Wikipedia
(1.1) Na przerwie uczniowie powinni wyjść z klasy na korytarz.
(1.2) Krety kopią długie korytarze mieszkalne.
(1.3) Samoloty latają tylko po ściśle określonych korytarzach.
(1.4) Na potrzeby akcji ratunkowej udostępniono specjalny korytarz łączności radiowej.
Wiktionary
IPA: kɔˈrɨtaʃ, AS: korytaš
Wiktionary
rzecz. korytarzowiec m., korytarzówka ż.
:: zdrobn. korytarzyk m.
przym. korytarzowy
Wiktionary
(1.1) przejście, hol
(1.2) sztolnia
(1.3) kanał, droga
(1.4) kanał, pasmo
Wiktionary
We współczesnej typologii architektury mieszkaniowej określa się następujące typy, w zależności od przestrzennego usytuowania mieszkań:
Wikipedia
zdrobnienie od: korytarz
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik od: korytko
SJP.pl
1. nazwa kilku wsi w Polsce;
2. rzeka w Polsce;
3. wieś na Ukrainie
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Korytnica
SJP.pl
Korytniki – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie przemyskim, w gminie Krasiczyn. Leży nad Sanem.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa przemyskiego.
Wikipedia
Korytno – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie radomszczańskim, w gminie Masłowice.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa piotrkowskiego. W Korytnie znajduje się ponad 90-letni budynek OSP oraz dworek, który w okresie międzywojennym został przekształcony na szkołę. Szkoła funkcjonowała do lat 90., kiedy to z powodu niżu demograficznego została zlikwidowana (obecnie budynek stoi pusty). Przed wojną na terenie wsi istniała również gorzelnia, obecnie jej budynek jest zaadaptowany na mieszkalny.
Wikipedia
1. podłużny pojemnik do pojenia i karmienia zwierząt;
2. zagłębienie w ziemi wyżłobione przez płynącą wodę; łożysko;
3. potocznie:
a) jedzenie, pożywienie;
b) źródło wysokich dochodów, dobrze płatne stanowisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) podłużny pojemnik przeznaczony do pojenia i karmienia zwierząt domowych
(1.2) zawartość koryta (1.1)
(1.3) hydrol. miejsce płynięcia rzeki, jej biegu; może być inne od jej obecnego przebiegu
(1.4) pot. przen. iron. źródło znacznych dochodów, posada, zazwyczaj publiczna, zapewniająca duże dochody
(1.5) pot. przen. pogard. wyżywienie
(1.6) daw. statek rzeczny do spławiania zboża
(1.7) daw. gw-pl|Warszawa. kareta
(1.8) gw-pl|Warszawa. jedzenie
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Stado świń podeszło do koryta i zaczęło pić.
(1.2) Te zwierzęta zjadły całe koryto żarcia.
(1.3) Po przebyciu jeziora zapuszczamy się w wąskie, kręte koryto, ni to w rzekę, ni w martwą odnogę.
(1.4) Dla niego najważniejsze jest koryto.
Wiktionary
IPA: kɔˈrɨtɔ, AS: koryto
Wiktionary
rzecz. Korytnica ż., Korytów m., Korytowo n., Korycin m.
:: zdrobn. korytko n.
przym. korytowy
Wiktionary
(1.4) żłób
Wiktionary
Wikipedia
przygotowywać grunt pod budowę nawierzchni, zwykle z kostki brukowej
SJP.pl
podobny do koryta, przypominający kształtem koryto
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik od: koryto
SJP.pl
rodzaj roślinożernego, kaczodziobego dinozaura z rodziny hadrozaurów
SJP.pl
Korytozaur (Corythosaurus (gr. κορυς korus, κορυθος koruthos „hełm”; σαυρος sauros „jaszczurka”)) – rodzaj roślinożernego, kaczodziobego dinozaura z podrodziny lambeozaurów (Lambeosaurinae) w rodzinie hadrozaurów (Hadrosauridae).
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
1. dawne naczynie na zboże;
2. w Polsce od wczesnego średniowiecza do XIX wieku: dawna miara objętości stosowana dla ciał sypkich, wynosząca w zależności od regionu od około 43 do 128 litrów;
3. korzec rzymski - dawna miara objętości wynosząca około 10,5 litra;
4. dawna miara ciężaru wynosząca około 98 kg
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. dawna jednostka objętości, stosowana przy ciałach sypkich;
(1.2) daw. dawna miara ciężaru
(1.3) daw. naczynie odmierzające korce (1.1)
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) W zaborze pruskim korzec nie był używany.
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. korczyk mrz.
przym. korcowy
Wiktionary
Korzęcin (niem. Körtenthin) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie kamieńskim, w gminie Wolin.
Wikipedia
przymiotnik od: Korzec; korecki
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Korzękwice (niem. Korkwitz, 1936–1945 Moeckendorf)– wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie nyskim, w gminie Pakosławice.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa opolskiego.
Wikipedia
Wikipedia
część rośliny znajdująca się pod ziemią
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bot. organ roślin naczyniowych umiejscowiony zwykle w podłożu (glebie), utrzymujący roślinę w jednym miejscu i pobierający dla niej wodę i składniki mineralne;
(1.2) anat. element organu tkwiący wewnątrz innej części ciała
(1.3) kulin. roślina, która zawiera olejki eteryczne, używana jako przyprawa
(1.4) eufem. żart. członek męski
(1.5) przen. lm. zob. korzenie.
Wiktionary
Korzeń (łac. radix) – organ roślinny, część sporofitu, która dostarcza roślinom wodę i sole mineralne, przytwierdza rośliny do podłoża, a u roślin wieloletnich może pełnić funkcję organu spichrzowego. W wyniku przystosowania do warunków środowiska korzenie poszczególnych grup ekologicznych roślin pełnią dodatkowe funkcje.
Wikipedia
(1.1) Wczorajsza wichura wyrywała drzewa z korzeniami.
(1.2) Za wzrost włosa odpowiedzialny jest jego korzeń.
(1.4) Bo choć doktor nie był młodzikiem, to przecież w Skiroławkach mówiono, że z wiekiem u mężczyzny korzeń twardnieje jak u sosny w lesie.
Wiktionary
IPA: ˈkɔʒɛ̃ɲ, AS: kožẽń
Wiktionary
rzecz. korzeniówka ż., ukorzeniacz m., ukorzenianie n., ukorzenienie n., wykorzenianie n., wykorzenienie n., zakorzenianie n., zakorzenienie n., korzennik m., korzenniczka ż., Korzeniówka ż., korzenie nmos., korzeniowiec m., Korzenna ż., Korzeńsko n., korzennictwo n., korzonkowanie n.
:: zdrobn. korzonek m., korzoneczek m.
czas. korzenić się ndk., ukorzeniać ndk., ukorzenić dk., zakorzeniać ndk., zakorzenić dk., wykorzeniać ndk., wykorzenić dk., korzonkować ndk.
przym. korzeniowy, korzenny, korzenniczy
przysł. korzeniowo, korzennie
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|korzyń.
Wiktionary
korzeniak szkodliwy - gatunek nicienia z rzędu węgorków, szkodnik upraw sadowniczych, ogrodniczych i ozdobnych
SJP.pl
Korzeniak – polskie nazwisko. Należy do nazwisk stosunkowo rzadkich, nosi je w Polsce niespełna 700 osób. Najwięcej osób noszących to nazwisko zamieszkuje w Krakowie, Warszawie, Grudziądzu i w Węgrowie.
Wikipedia
wiecznie zielone drzewo liściaste z rodziny korzeniarowatych, z obszarów tropikalnych, wypuszczające z pnia i gałęzi liczne korzenie podporowe i powietrzne, wchodzące w skład namorzynów, cenione m.in. ze względu na twarde drewno używane jako budulec i do obróbki stolarskiej; korzeniara namorzyniec, srożypląt, ryzofora
SJP.pl
Korzeniara (Rhizophora L.) – rodzaj roślin z rodziny korzeniarowatych (Rhizophoraceae). Obejmuje 6 gatunków i kilka taksonów mieszańcowych. Wszystkie występują w tropikach wzdłuż wybrzeży stanowiąc istotny składnik lasów namorzynowych.
Wikipedia
rodzina roślin okrytonasiennych, obejmująca ponad 150 gatunków wiecznie zielonych drzew i krzewów ze strefy tropikalnej; należą do niej m.in. gatunki tworzące lasy namorzynowe (mangrowe), np. korzeniara
SJP.pl
Wikipedia
o cechach korzeniarowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
1. mający wiele korzeni; korzenisty;
2. bodziszek korzeniasty - gatunek rośliny z rodziny bodziszkowatych;
3. tęgoskór korzeniasty, gorzkoborowik korzeniasty - gatunki grzybów
SJP.pl
korzenica dębowa - gatunek błonkówki z rodziny galasówkowatych
SJP.pl
Wikipedia
źródło czegoś; pochodzenie, rodowód, początek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) pochodzenie, rodowód, początki
forma rzeczownika.
(2.1) M., B. i W. lm. od: korzeń
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔˈʒɛ̃ɲɛ, AS: kožẽńe
Wiktionary
rzecz. korzennictwo n., korzeń mrz.
przym. korzeniowy
Wiktionary
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
przymiotnik od: Korzenna
SJP.pl
Korzeniewo (kaszb. Kùrcëbrôk, niem. Kurzebrack) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie kwidzyńskim, w gminie Kwidzyn nad Wisłą przy drodze krajowej nr 90.
W latach 1945–1954 i 1973–1976 miejscowość była siedzibą gminy Korzeniewo, a w 1972 roku gromady Korzeniewo. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa elbląskiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przedstawiciel jednego z typów pierwotniaków
SJP.pl
typ pierwotniaków należących do protistów
SJP.pl
Korzenionóżki (Rhizopoda) – takson pierwotniaków wyróżniany w XIX- i XX-wiecznych systemach taksonomicznych. Zaliczano do niego liczne gatunki określane jako ameby, czyli pełzaki, tj. organizmy jednokomórkowe (także komórczakowe) o zmiennym kształcie ciała, poruszające się ruchem pełzakowatym przy pomocy nibynóżek, które służą również do zdobywania pokarmu.
Wikipedia
artystka wykonująca rzeźby, ozdoby itp. z korzeni
SJP.pl
artysta wykonujący rzeźby, ozdoby itp. z korzeni
SJP.pl
artysta wykonujący rzeźby, ozdoby itp. z korzeni
SJP.pl
Korzenioplastyka – technika wykonywania rzeźb i ozdób z wykorzystaniem korzeni.
Wikipedia
2 miejscowości w Polsce:
Zobacz też:
Wikipedia
rodzaj grzybów z rodziny jodłownicowatych
SJP.pl
Heterobasidion Bref. (korzeniowiec) – rodzaj grzybów z rodziny jodłownicowatych (Bondarzewiaceae). Należy do niego 12 gatunków.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) spoż. nalewka korzenna
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Babka nalała jej trochę korzeniówki.
Wiktionary
rzecz. korzennictwo n., korzeń mrz.
przym. korzenny, korzeniowy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
→ korzeń
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z korzeniem, dotyczący korzenia
Wiktionary
(1.1) Ambrowce tworzą rozłożyste systemy korzeniowe.
(1.1) Rzodkiew japońska, znana też jako daikon, to duże, białe warzywo korzeniowe, które może osiągać długość do 40-50 cm i grubość 8-10 cm.
Wiktionary
rzecz. korzeniówka ż., korzeń mrz., korzonek mrz., korzoneczek mrz., ukorzeniacz mrz., ukorzenianie n., ukorzenienie n., wykorzenianie n., wykorzenienie n., zakorzenianie n., zakorzenienie n., korzennik mos., korzenniczka ż., Korzeniówka ż., korzenie lm nm., korzeniowiec mrz., Korzenna ż., Korzeńsko n., korzennictwo n., korzonkowanie n.
czas. korzenić się ndk., ukorzeniać ndk., ukorzenić dk., zakorzeniać ndk., zakorzenić dk., wykorzeniać ndk., wykorzenić dk., korzonkować ndk.
przym. korzenny, korzenniczy
przysł. korzeniowo, korzennie
Wiktionary
mający wiele korzeni; korzeniasty
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Korzenna – wieś w Polsce, położona w województwie małopolskim, w powiecie nowosądeckim, w gminie Korzenna.
Wieś położona jest na Pogórzu Rożnowskim, w dolinie potoków Jasienianka (Wojnarówka) i Spólnik (Łyczanka). Siedziba gminy Korzenna.
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Korzenna. W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa nowosądeckiego.
Wikipedia
mieszkaniec wsi: Korzenna
SJP.pl
mieszkanka wsi: Korzenna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) dawna dziedzina rzemiosła i handlu zajmująca się produkcją i sprzedażą przypraw
Wiktionary
(1.1) Do intratnych zajęć należało korzennictwo i aptekarstwo łączone z wyrobem świec i handlem różnorodnym towarem.
Wiktionary
rzecz. korzeń m., korzeniówka ż., ukorzeniacz m., ukorzenianie n., ukorzenienie n., wykorzenianie n., wykorzenienie n., zakorzenianie n., zakorzenienie n., korzennik m., korzenniczka ż., Korzeniówka ż., korzenie nmos., korzeniowiec m., Korzenna ż., Korzeńsko n., korzonek m., korzenność ż.
czas. ukorzeniać ndk., ukorzenić dk., zakorzeniać ndk., zakorzenić dk., wykorzeniać ndk., wykorzenić dk.
przym. korzeniowy, korzenny, korzenniczy
przysł. korzeniowo, korzennie
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: korzennie
SJP.pl
1. zimozielona roślina z rodziny mirtowatych;
2. dawniej: ul wykonany z kory
SJP.pl
Korzennik (Pimenta Lindl.) – rodzaj roślin z rodziny mirtowatych. Obejmuje 20 gatunków. Rośliny te występują w strefie międzyzwrotnikowej Ameryki Południowej i Środkowej. Owoce niektórych gatunków są używane jako przyprawy, wytwarza się też z nich olejki eteryczne.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Korzenno – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, w gminie Raków.
21.02.1864 r. miała tu miejsce potyczka Powstania Styczniowego.
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Korzenno. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest korzenne
Wiktionary
rzecz. korzeń m., korzonek m., korzennik m., korzennictwo n.
przym. korzenny
przysł. korzennie
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) kulin. przyprawiony korzeniami; pachnący taką przyprawą
(1.2) bot. odnoszący się do korzeni (roślin stanowiących przyprawy)
(1.3) daw. związany z handlem korzeniami
Wiktionary
rzecz. korzeń mrz., korzenność ż., korzennictwo n., korzeniówka ż.
przym. przykorzenny, korzeniowy
Wiktionary
Korzeńsko – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie trzebnickim, w gminie Żmigród.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Korzkiew – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, w gminie Zielonki.
Przez wieś przepływa Potok Korzkiewski zwany też Korzkiewką. Integralne części miejscowości: Nowa Wieś, Pod Lisinami.
Siedziba rzymskokatolickiej parafii Narodzenia św. Jana Chrzciciela w Korzkwi.
Wikipedia
zdrobnienie od: korzonek
SJP.pl
zdrobnienie od: korzeń
SJP.pl
Wikipedia
potocznie:
1. włókna nerwowe wychodzące z rdzenia kręgowego, łączące się w pień nerwu rdzeniowego; korzonki nerwowe, korzenie nerwowe;
2. dolegliwości związane ze schorzeniami tych włókien; zespół korzeniowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) med. pot. zob. korzonki nerwowe.
forma rzeczownika.
(2.1) plural|korzonek.
Wiktionary
Korzenie nerwowe (radix nervi spinalis), potocznie określane czasem jako „korzonki nerwowe” – wiązki włókien nerwowych odchodzących od rdzenia kręgowego jako nici korzeniowe i tworzące po połączeniu pień nerwu rdzeniowego. Na wysokości każdej przestrzeni międzykręgowej od rdzenia odchodzą cztery korzenie – dwa korzenie brzuszne i dwa korzenie grzbietowe, po jednej parze z prawej i lewej strony rdzenia. Korzeń nerwowy grzbietowy zawiera włókna nerwowe czuciowe, brzuszny – włókna ruchowe.
Wikipedia
przymiotnik od: korzonek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) miejscowość w Polsce;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Spotkałem się ze znajomymi z Korzybia.
Wiktionary
IPA: kɔˈʒɨbʲjɛ, AS: kožybʹi ̯e
Wiktionary
rząd roślin okrytonasiennych z kladu magnoliowych; kanellowce
SJP.pl
Wikipedia
1. rzadko: okazywać komuś swoją wyższość;
2. korzyć się - okazywać pokorę, uległość, niższość wobec kogoś
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Górnołużycka nazwa miejscowości:
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. korzeń
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zysk, pożytek
Wiktionary
Korzyść – dodatni wynik porównania jakiegoś stanu (cechy, sytuacji) z innym.
Wikipedia
(1.1) Mydło antybakteryjne do zwykłego użytku domowego nie zapewnia żadnych korzyści zdrowotnych i nie jest w stanie usunąć z dłoni większej ilości bakterii, niż zwyczajne mydło.
(1.1) Badanie doniosło o niewielu korzyściach płynących z bycia w związku małżeńskim w porównaniu z byciem w długotrwałym związku i mieszkaniu razem.
Wiktionary
IPA: ˈkɔʒɨɕt͡ɕ, AS: kožyść
Wiktionary
rzecz. korzystanie n.
czas. korzystać, wykorzystywać, skorzystać
przym. korzystny
przysł. korzystnie
Wiktionary
(1.1) błogosławieństwo, beneficjum, dobrodziejstwo, pożytek, użytek, zysk; przest. awantaż
Wiktionary
1. używać czegoś, posługiwać się czymś; wykorzystywać;
2. osiągać z czegoś zysk, korzyść; zyskiwać, wyzyskiwać
SJP.pl
czasownik nieprzechodni
(1.1) używać czegoś
(1.2) uzyskiwać z czegoś korzyści
Wiktionary
(1.1) Podczas pisania mojej pracy (ja) korzystałem z pańskiego artykułu.
(1.2) Adam długo korzystał z hossy na giełdzie, ale Stefan nie potrafił na tym korzystać.
Wiktionary
IPA: kɔˈʒɨstat͡ɕ, AS: kožystać
Wiktionary
czas. wykorzystywać/wykorzystać/skorzystać
rzecz. korzyść ż., korzystanie n.
przym. korzystny
przysł. korzystnie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|korzystać.
Wiktionary
IPA: ˌkɔʒɨˈstãɲɛ, AS: kožystãńe
Wiktionary
czas. korzystać ndk., skorzystać dk., wykorzystać dk.
rzecz. korzyść
przym. korzystny
przysł. korzystnie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od korzyść
(1.2) pot. drobna korzyść w zysku
(1.3) pot. elektr. rozdzielacz elektryczny
(1.4) gwara. roln. rączka u kosiska
(1.5) uchwyt na trzonku łopaty
Wiktionary
(1.3) złodziejka
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób korzystny; z korzyścią, dobrym wynikiem
Wiktionary
IPA: kɔˈʒɨstʲɲɛ, AS: kožystʹńe
Wiktionary
rzecz. korzystanie n., korzyść
czas. korzystać, skorzystać
przym. korzystny
Wiktionary
(1.1) pomyślnie
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: korzystnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: korzystny
SJP.pl
Korzystno – wieś w północno-zachodniej Polsce, położona w północnej części województwa zachodniopomorskiego, w powiecie kołobrzeskim, w gminie Kołobrzeg.
Korzystno jest siedzibą sołectwa, w skład którego wchodzi także osada Korzyścienko.
Wikipedia
cecha czegoś przynoszącego korzyść
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) przynoszący korzyść
(1.2) sprzyjający
(1.3) przychylny, pochlebny
(1.4) o cenach: niski
Wiktionary
(1.1) To była bardzo korzystna transakcja.
(1.2) Wszystkie te zmiany okazały się korzystne dla wymowy dramatu.
(1.3) Recenzja była nad wyraz korzystna.
(1.4) Oferujemy wysoką jakość usług w korzystnych cenach.
Wiktionary
IPA: kɔˈʒɨstnɨ, AS: kožystny
Wiktionary
rzecz. korzystanie n., korzyść ż.
czas. korzystać, wykorzystywać, skorzystać
przysł. korzystnie
Wiktionary
(1.2) dobroczynny, nieoceniony, owocny, zbawienny
(1.3) przychylny, pochlebny
(1.4) atrakcyjny, niski
Wiktionary
melodyjnie śpiewający ptak z rodziny drozdowatych, o upierzeniu brunatnym u samicy i prawie czarnym u samca, żyjący w Eurazji i Afryce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. grecka wyspa w archipelagu Dodekanez;
(1.2) geogr. główne miasto na wyspie Kos (1.1)
(1.3) geogr. wieś w Czarnogórze w gminie Kolašin
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(2.1) herald. herb szlachecki o ukośnych polach;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Hipokrates urodził się na Kos w 460 roku p.n.e.
Wiktionary
IPA: kɔs, AS: kos
Wiktionary
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etym|gr|Κῶς.
uwagi.
(2.1) uwaga herb.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) Kos
* czeski: (1.1) Kós
* duński: (1.1) Kos
* estoński: (1.1) Kos
* fiński: (1.1) Kos
* francuski: (1.1) Cos, Kos
* hebrajski: (1.1) קוס
* hiszpański: (1.1) Cos
* kataloński: (1.1) Kos
* łaciński: (1.1) Cos
* niderlandzki: (1.1) Kos
* niemiecki: (1.1) Kos
* norweski (bokmål): (1.1) Kos
* norweski (nynorsk): (1.1) Kos
* nowogrecki: (1.1) Κως ż.; (1.2) Κως ż.
* portugalski: (1.1) Cós
* rosyjski: (1.1) Кос
* rumuński: (1.1) Kos
* słowacki: (1.1) Kos
* słoweński: (1.1) Kos
* starogrecki: (1.1) Κῶς ż.
* szwedzki: (1.1) Kos
* turecki: (1.1) İstanköy
* ukraiński: (1.1) Кос
* węgierski: (1.1) Kosz
* włoski: (1.1) Coo
źródła.
== Kos (język plautdietsch.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. koza
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) wyspa
(1.2) miasto
(1.3) wieś
(2.1) herb
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etym|gr|Κῶς.
uwagi.
(2.1) uwaga herb.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) Kos
* czeski: (1.1) Kós
* duński: (1.1) Kos
* estoński: (1.1) Kos
* fiński: (1.1) Kos
* francuski: (1.1) Cos, Kos
* hebrajski: (1.1) קוס
* hiszpański: (1.1) Cos
* kataloński: (1.1) Kos
* łaciński: (1.1) Cos
* niderlandzki: (1.1) Kos
* niemiecki: (1.1) Kos
* norweski (bokmål): (1.1) Kos
* norweski (nynorsk): (1.1) Kos
* nowogrecki: (1.1) Κως ż.; (1.2) Κως ż.
* portugalski: (1.1) Cós
* rosyjski: (1.1) Кос
* rumuński: (1.1) Kos
* słowacki: (1.1) Kos
* słoweński: (1.1) Kos
* starogrecki: (1.1) Κῶς ż.
* szwedzki: (1.1) Kos
* turecki: (1.1) İstanköy
* ukraiński: (1.1) Кос
* węgierski: (1.1) Kosz
* włoski: (1.1) Coo
źródła.
== Kos (język plautdietsch.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. koza
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. ręczne narzędzie rolnicze do ścinania trawy i zbóż;
2. dawna broń używana przez kosynierów;
3. splecione włosy kobiece; warkocz;
4. potocznie: półwysep przypominający kształtem kosę - narzędzie;
5. potocznie: wymagający i stanowczy nauczyciel lub szef;
6. środowiskowo: wrogie stosunki między ludźmi reprezentującymi różne środowiska;
7. środowiskowo: nóż
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. rzeka w Kraju Permskim Rosji, prawy dopływ Kamy
(1.2) gw-pl|Bukowina. pas Oriona
Wiktionary
Kosa – narzędzie rolnicze służące do ścinania zbóż lub traw, które składa się z wygiętego ostrza zamocowanego na drzewcu.
Wikipedia
rodzina roślin trwałych, jednoliściennych, posiadających kłącza lub bulwy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. bot. nazwa systematyczna|Iridaceae|Juss.|ref=tak., rodzina roślin należąca do rzędu szparagowców;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Pędy boczne kosaćcowatych rozwijają się w kątach najwyższych liści.
Wiktionary
rzecz. kosaćcowce lm nm., kosaciec mrz.
Wiktionary
o cechach kosaćcowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. bot. nazwa systematyczna|Iridales|Raf.., rząd roślin należący do podklasy liliowych;
Wiktionary
Kosaćcowce (Iridales Raf.) – rząd roślin należący do podklasy liliowych. Rząd ten był wyróżniany m.in. w systemie Takhtajana i w systemie Reveala. W wyniku udziału Reveala w pracach nad systemem APG, autor dokonał w roku 2010 modyfikacji swojego systemu, rezygnując z wyróżnienia tego rzędu i odnosząc go do rodziny kosaćcowatych (Iridaceae). W systemie APG III rząd kosaćcowców jest uznany za synonim rzędu szparagowców.
Wikipedia
(1.1) W systemie APG III rząd kosaćcowców jest uznany za synonim rzędu szparagowców.
Wiktionary
rzecz. kosaćcowate lm nm., kosaciec mrz.
Wiktionary
bylina o wąskich liściach i barwnych kwiatach; irys
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Iris|ref=tak., roślina o barwnych kwiatach, najczęściej fioletowych, niebieskich lub żółtych;
Wiktionary
Kosaciec, irys (Iris L.) – rodzaj roślin należący do rodziny kosaćcowatych. Obejmuje co najmniej 311 gatunków. Zasięg rodzaju obejmuje wszystkie kontynenty na półkuli północnej, najbardziej zróżnicowany jest tu w strefie umiarkowanej. Najdalej na południe sięga północnego Meksyku, Jemenu i Filipin. W Ameryce Północnej obecne są 34 gatunki, w Europie 31, w Chinach co najmniej 58. Do flory Polski należą cztery gatunki: kosaciec bezlistny I. aphylla, trawolistny I. graminea, żółty I. pseudacorus i syberyjski I. sibirica.
Wikipedia
(1.1) Kosaciec żółty to bardzo wytrzymała i odporna roślina do oczka wodnego.
Wiktionary
IPA: kɔˈsat͡ɕɛt͡s, AS: kosaćec
Wiktionary
rzecz. kosaćcowate nmos., kosaćcowce nmos.
Wiktionary
(1.1) irys
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
w gwarze myśliwskiej: stary cietrzew
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwa kilku miejscowości w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przedstawiciel rzędu stawonogów z gromady pajęczaków; łabuniec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ent. pajęczak o bardzo długich odnóżach;
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) daw. kosiarz
Wiktionary
Kosarze (Opiliones syn. Phalangida, łabuńce) – stosunkowo liczny (ponad 6 tys. gatunków) rząd pajęczaków, obejmujący zwierzęta od 5 do 10 mm długości, zamieszkujące przede wszystkim strefy tropikalne, ale występujące również w klimacie umiarkowanym. Kosarze są łatwe do rozpoznania dzięki prawie idealnie eliptycznemu ciału. Ich prosoma ściśle przylega do szerokiej opistosomy. Odnóża kroczne są natomiast niezwykle długie (czasem do 16 cm) i cienkie. Szczękoczułki krótkie i nogogłaszczki długie są wyposażone w wyrostki służące do wstępnego rozdrabniania pokarmu. Kosarze są mięsożerne, ale żywią się też (a nawet głównie) martwą materią organiczną. Jaja tych pajęczaków są składane do ziemi.
Wikipedia
(1.1) Kosarze są mięsożerne, ale żywią się też (a nawet głównie) martwą materią organiczną
Wiktionary
IPA: ˈkɔsaʃ, AS: kosaš
Wiktionary
(1.1) łabuniec
Wiktionary
przedstawiciel rzędu stawonogów z gromady pajęczaków; łabuniec
SJP.pl
Kosarze (Opiliones syn. Phalangida, łabuńce) – stosunkowo liczny (ponad 6 tys. gatunków) rząd pajęczaków, obejmujący zwierzęta od 5 do 10 mm długości, zamieszkujące przede wszystkim strefy tropikalne, ale występujące również w klimacie umiarkowanym. Kosarze są łatwe do rozpoznania dzięki prawie idealnie eliptycznemu ciału. Ich prosoma ściśle przylega do szerokiej opistosomy. Odnóża kroczne są natomiast niezwykle długie (czasem do 16 cm) i cienkie. Szczękoczułki krótkie i nogogłaszczki długie są wyposażone w wyrostki służące do wstępnego rozdrabniania pokarmu. Kosarze są mięsożerne, ale żywią się też (a nawet głównie) martwą materią organiczną. Jaja tych pajęczaków są składane do ziemi.
Wikipedia
roślina z rodziny liliowatych
SJP.pl
Dwie miejscowości w Polsce, w woj. łódzkim, w pow. sieradzkim, w gminie Brąszewice:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
koszenie zboża lub trawy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rzad. koszenie traw, zbóż
Wiktionary
(1.1) W tym roku nie planowaćanujemy kośby. Nie mamy pieniędzy.
Wiktionary
rzecz. kosiarz mos., kosa ż.
czas. kosić ndk.
Wiktionary
(1.1) koszenie, żęcie, żniwa
Wiktionary
regionalnie: kosiarz
SJP.pl
1. część szkieletu kręgowców, zbudowana z tkanki kostnej;
2. sześcian z zaznaczonymi punktami przeznaczony do gry; * forma narzędnika l.mn. "kościami" możliwa tylko w wyrażeniu "poczciwy/dobry/uczciwy z kościami" - prawdziwie, do gruntu poczciwy, dobry
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) anat. część szkieletu ludzi lub zwierząt;
(1.2) elektron. pot. układ scalony
(1.3) inform. pot. niewielki podzespół na płytce drukowanej
(1.4) wielościan z oczkami służący do gry;
(1.5) zob. kości.
Wiktionary
Kość (łac. os, lm ossa; gr. ostéon) – narząd budujący układ kostny. Nauką zajmującą się kośćmi jest osteologia.
Wikipedia
(1.1) Kość udowa jest kością długą.
(1.1) Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała!
(1.2) Dzisiejsze kości są bardzo wydajne.
(1.4) Rzuć kośćmi dwa razy.
Wiktionary
IPA: kɔɕt͡ɕ, AS: kość
Wiktionary
rzecz. ość, kościec m., kostucha ż., okostna ż.
:: zdrobn. kostka ż., kosteczka ż.
czas. kostnieć, skostnieć
przym. kostny, kościsty, kościany
Wiktionary
(1.1) gnat
(1.2) scalak, chip
(1.4) kostka, kostka do gry
Wiktionary
skrót od: kościelny
SJP.pl
przymiotnik od: kościec
SJP.pl
1. gra hazardowa, polegająca na rzucaniu sześcianikami, których ścianki oznacza się cyframi od 1 do 6;
2. pot. ciało człowieka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) gra hazardowa sześciennymi kostkami
forma rzeczownika|rodzaj=żeński.
(2.1) D., C., Ms. i W. lp.; M., D., B. i W. lm. od: kość
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈkɔɕt͡ɕi, AS: kośći
Wiktionary
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Kościan (niem. Kosten) – miasto w województwie wielkopolskim, siedziba powiatu kościańskiego oraz gminy wiejskiej Kościan.
Miasto królewskie, należące do starostwa kościańskiego, pod koniec XVI wieku leżało w powiecie kościańskim województwa poznańskiego.
Według danych GUS na 1 stycznia 2023, miasto liczyło 23 563 mieszkańców.
Wikipedia
(1.1) Kościan to miasto w województwie wielkopolskim.
Wiktionary
IPA: ˈkɔɕt͡ɕãn, AS: kośćãn
Wiktionary
rzecz. kościanianin m., kościanianka ż.
przym. kościański
Wiktionary
mieszkaniec Kościana
SJP.pl
mieszkanka Kościana
SJP.pl
żółty o kościanym odcieniu
SJP.pl
przymiotnik od: Kościan
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Kościana, związany z Kościanem
Wiktionary
rzecz. Kościan m., kościanianin m., kościanianka ż.
Wiktionary
wykonany ze zwierzęcych kości
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) wykonany z kości
(1.2) daw. kościsty
Wiktionary
Kościany – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie kaliskim, w gminie Szczytniki.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kaliskiego.
Wikipedia
(1.1) Tanie kościane bransolety postukiwały na jej śniadych, szczupłych ramionach.
(1.1) Aby założyć oczko, podnoszą się ostrzem kościanem końce kory pod nacięciem poprzecznem (…).
Wiktionary
IPA: kɔˈɕt͡ɕãnɨ, AS: kośćãny
Wiktionary
rzecz. kość ż., kostka ż., kościec m., kostucha ż., kostniak mrz.
przym. kostny, kościsty
Wiktionary
(1.1) kostny
Wiktionary
szkielet;
1. twarda konstrukcja ciała zwierząt i ludzi, składająca się z kości i chrząstek; układ kostny;
2. zespół najważniejszych elementów jakiejś całości
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) anat. mocna kostna i częściowo chrzęstna konstrukcja anatomiczna stanowiąca podporę dla ciała organizmu i nadająca jemu kształt
(1.2) pot. zespół istotnych elementów określonej całości
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Zachował się niemal cały kościec odkrytego wczoraj australopiteka.
Wiktionary
IPA: ˈkɔɕt͡ɕɛt͡s, AS: kośćec
Wiktionary
rzecz. kość ż., kostka ż., kostniak mrz.
przym. kośćcowy, kościany, kostny, kościsty
Wiktionary
(1.1) szkielet, układ szkieletowy
(1.2) istota rzeczy, rdzeń
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
mieszkaniec wsi: Kościelec
SJP.pl
mieszkanka wsi: Kościelec
SJP.pl
1. nazwa kilku wsi w Polsce;
2. nazwa kilku szczytów w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
→ Kościelec (nazwa kilku wsi w Polsce)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Kościelca, związany z Kościelcem
Wiktionary
rzecz. Kościelec m., kościelczanin m., kościelczanka ż.
Wiktionary
przymiotnik od: Kościelisko
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Kościeliska, związany z Kościeliskiem
Wiktionary
(1.1) W piątek pojechaliśmy do Kościeliskiej, w sobotę do Chochołowskiej.
Wiktionary
rzecz. kościelisko n., Kościelisko n., kościeliszczanin mos., kościeliszczanka ż., kościół mrz.
Wiktionary
przymiotnik od: Kościelisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś w Polsce, w województwie małopolskim, w powiecie tatrzańskim;
Wiktionary
Kościelisko – wieś podhalańska w Polsce w województwie małopolskim, w powiecie tatrzańskim, siedziba gminy Kościelisko.
W latach 1973–1977 miejscowość była siedzibą gminy Kościelisko-Witów. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa nowosądeckiego.
Wikipedia
(1.1) Poszczególne osady pasterskie, które weszły później w skład Kościeliska, wzmiankowane były już od roku 1623.
Wiktionary
rzecz. kościelisko n., kościeliszczanin mos., kościeliszczanka ż., kościół mrz.
przym. kościeliski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kościeliska
Wiktionary
(1.1) Od 1845 kościeliszczanie mają własną parafię katolicką.
Wiktionary
rzecz. kościelisko n., Kościelisko n.
:: fż. kościeliszczanka ż.
przym. kościeliski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kościeliska
Wiktionary
rzecz. kościelisko n., Kościelisko n.
:: fm. kościeliszczanin mos.
przym. kościeliski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kośc. kobieta pomagająca w kościele
forma przymiotnika.
(2.1) ż. od: kościelny
Wiktionary
Kościelna (niem. Kirchberg, 513 m n.p.m.) – szczyt w północnej części Gór Kruczych, w Sudetach Środkowych, stanowiący ich północne zakończenie. Ma dwa wierzchołki o wysokości 513 i 511 m n.p.m. (ten niższy zwany jest Górą Parkową).
Wikipedia
(1.1) Ministrant poprosił panią kościelną o rozpalenie kadzidła.
Wiktionary
rzecz. kościół mrz., Kościół mrz., kościółek mrz., kościelisko n.
:: fm. kościelny mos.
przym. kościelny, kościołowy
przysł. kościelnie
Wiktionary
(1.1) zakrystianka
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
przysłówek sposobu
(1.1) w sposób kościelny
Wiktionary
rzecz. kościół mrz., Kościół mrz., kościelna ż., kościelny mos., kościółek mrz., kościółeczek mrz.
przym. kościelny, kościołowy, przykościelny, wewnątrzkościelny, wokółkościelny
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
dawniej: sprawy religijne, dotyczące Kościoła
SJP.pl
mężczyzna wykonujący w kościele drobne czynności pomocnicze; zakrystian
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z określonym kościołem (instytucją)
(1.2) związany z regułami określonego kościoła (instytucji)
(1.3) archit. szt. związany z budynkiem kościoła
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) kośc. mężczyzna pomagający w kościele
Wiktionary
Zakrystian, kościelny – funkcja liturgiczna obejmująca sprawowanie nadzoru nad zakrystią, a także staranne przygotowywanie przedmiotów niezbędnych do sprawowania liturgii. Zakrystianem może być osoba świecka lub zakonna (zarówno mężczyzna jak i kobieta). Jest to najczęściej pracownik parafii.
Wikipedia
(1.1) Kiedyś chodziłam do kościoła, mam chrzest, komunię i bierzmowanie, ale na pewno nie wezmę ślubu kościelnego (…).
Wiktionary
IPA: kɔɕˈt͡ɕɛlnɨ, AS: kośćelny
Wiktionary
rzecz. kościół mrz., Kościół mrz., kościółek mrz., kościelisko n.
:: fż. kościelna ż.
przym. kościołowy
przysł. kościelnie
Wiktionary
(1.?) przest. cyrkwny
(2.1) zakrystian
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
Wikipedia
przymiotnik od: Kościerzyna; kościerzyński
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Kościerzyny
Wiktionary
rzecz. Kościerzyna ż., kościerzynianin m., kościerzynianka ż.
przym. kościerzyński
Wiktionary
(1.1) kościerzyński
Wiktionary
Kościerzyce (niem. Gross Neudorf) – wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie brzeskim, w gminie Lubsza, nad rzeką Odrą.
W latach 1945–1954 siedziba gminy Kościerzyce. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kościerzyce.
W 1997 miejscowość nawiedziła powódź tysiąclecia.
W miejscowości działały Państwowe Gospodarstwo Rolne Kościerzyce, Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna i Spółdzielnia kółek rolniczych.
Wikipedia
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce, w województwie pomorskim;
Wiktionary
Kościerzyna (dodatkowa nazwa w języku kaszub. Kòscérzna; niem. Berent, dawniej Bern) – miasto w północnej Polsce, w województwie pomorskim, w powiecie kościerskim, którego jest siedzibą.
Według danych GUS z 30 czerwca 2021 r., Kościerzyna liczyła 23 698 mieszkańców i była pod względem liczby ludności piętnastym miastem w województwie pomorskim.
Wikipedia
(1.1) 17 kwietnia do Kościerzyny wjechały pociągi „Jeleń” i „Niedźwiadek”.
Wiktionary
IPA: ˌkɔɕt͡ɕɛˈʒɨ̃na, AS: kośćežỹna
Wiktionary
rzecz. kościerzynianin m., kościerzynianka ż.
przym. kościerski, kościerzyński
Wiktionary
mieszkaniec Kościerzyny
SJP.pl
mieszkanka Kościerzyny
SJP.pl
przymiotnik od: Kościerzyna; kościerski
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Kościesza (Strzegomia, Strzegomya) – polski herb szlachecki.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
komórki kościogubne - komórki odpowiadające za niszczenie zbędnych komórek kostnych w celu umożliwienia prawidłowego wzrostu kości; osteoklasty
SJP.pl
1. szkielet człowieka;
2. w kulturze: personifikacja śmierci - wyobrażenie śmierci w postaci kościotrupa, np. taniec szkieletów; szkielet, kostucha, kostusia, śmierć;
3. potocznie: ktoś bardzo chudy, wynędzniały; szkielet, chudzielec, chudzina, chuderlak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) szkielet ludzki
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) pot. bardzo chudy, mizerny człowiek
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔɕˈt͡ɕɔtrup, AS: kośćotrup
Wiktionary
przym. kościotrupi
rzecz. trupięgi nmos.
Wiktionary
(1.1) daw. kościej
Wiktionary
potocznie: kobieta przebrana za kościotrupa
SJP.pl
taki, który dotyczy kościotrupa, przypomina swoim wyglądem kościotrupa - szkielet człowieka; wynędzniały, bardzo chudy
SJP.pl
potocznie: kobieta przebrana za kościotrupa
SJP.pl
tworzący kości
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
wrodzony zrost kości powstały wskutek zaburzenia w tworzeniu się szczelin stawowych; synostoza
SJP.pl
Kościozrost (łac. synostosis) – najmocniejsze połączenie międzykostne, rozwijające się z wiekiem a zachodzące w obrębie więzozrostów i chrząstkozrostów. W kościozrost mogą przekształcać się także stawy, np. stawy kości krzyżowej, a patologicznie często i inne, na przykład po złamaniu. Charakterystyczną cechą kościozrostu jest całkowity zanik ruchomości.
Wikipedia
1. ogół wyznawców jakiejś religii; Kościół;
2. instytucja kościelna, zwłaszcza katolicka, reprezentowana przez duchownych; Kościół;
3. budynek, miejsce modlitwy chrześcijan, w którym odbywają się uroczystości religijne i odprawiane są msze święte
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) rel. religijna instytucja społeczna obejmująca wspólnotę wiernych danej religii, zwykle chrześcijańskiej, przeważnie hierarchiczna;
(1.2) rel. chrześcijańska wspólnota religijna w danym miejscu, np. mieście, kraju; także wspólnota wszystkich wyznawców danej religii
(1.3) geogr. formacja skalna w Wąwozie Kraków w polskich Tatrach Zachodnich;
(1.4) geogr. zob. Kościoły.
Wiktionary
Kościół, od czes. kostel, „kościół”, z łac. castellum, „miejsce warowne”, „zamek” zdr. od łac. castra „obóz”. Właściwym terminem w chrześcijańskiej łacinie jest ecclesia, od gr. ἐκκλησία (ekklesia), „zgromadzenie”.
Wikipedia
(1.1) I tak ustanowił Bóg w Kościele najprzód apostołów, po wtóre proroków, po trzecie nauczycieli, a następnie tych, co mają dar czynienia cudów (…).
Wiktionary
IPA: ˈkɔɕt͡ɕuw, AS: kośćuu̯
Wiktionary
rzecz. kościół m., kościelny m., kościółek m., kościółeczek m., kościelna ż.
przym. kościelny, kościołowy, przykościelny, wewnątrzkościelny, wokółkościelny
przysł. kościelnie
Wiktionary
(1.1) wyznanie
(1.2) wspólnota, gmina, zbór, diecezja
Wiktionary
zdrobnienie od: kościołek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bardzo mały kościół
Wiktionary
przysł. kościelnie
rzecz. kościół mrz., kościółek mrz.
Wiktionary
mały kościół; kościółek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: kościół
(1.2) mały kościół
(1.3) bot. lud. dziurawiec
Wiktionary
Kościołek lub Kościółek (słow. Kostolík, niem. Kapelle, węg. Kápolna, 2261 m n.p.m.) – odosobniona skalista turnia w górnej części Doliny Batyżowieckiej w słowackich Tatrach Wysokich. Na południe od ścian Batyżowieckiego Szczytu z dna doliny wypiętrza się krótki i początkowo szeroki grzbiet o kierunku prostopadłym do głównej grani Tatr. Jego kulminacją jest Kościołek z niewielkimi (nieco ponad 100 m wysokości), ale stromymi ścianami od strony zachodniej i południowej. Szeroka przełęcz oddzielająca Kościołek od Batyżowieckiego Szczytu to Pasternakowa Przehyba, stanowiąca północno-zachodnią część Wyżniej Batyżowieckiej Równi. Szczyt ma dwa wierzchołki, z których wyższy jest wschodni.
Wikipedia
(1.1) Jacusiu, idź z babunią do kościółka po śniadanku.
(1.2) We wsi Nowa Biela stał ongiś modrzewiowy kościółek.
Wiktionary
IPA: kɔɕˈt͡ɕuwɛk, AS: kośćuu̯ek
Wiktionary
rzecz. kościół m., kościółeczek m., Kościół m., kościelny m., kościelna ż.
przym. kościelny, kościołowy, antykościelny
przysł. kościelnie
Wiktionary
(1.1) kościółeczek
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) pot. iron. sprzyjający Kościołowi katolickiemu, związany z Kościołem katolickim, mający ortodoksyjnie katolickie poglądy
(1.2) pot. żart. kościelny
(1.3) pot. żart. używany przy odświętnych okazjach
Wiktionary
(1.1) Potrzebny jest kandydat prawicowy, kościołowy i jednocześnie kompetentny i wtedy elektorat o prawicowych poglądach będzie rozbity, a lewicowy i centrowy da głosy na przeciwnika Nowaka.
Wiktionary
rzecz. Kościół m., kościół, m., kościelny m.
:: zdrobn. kościółek m.
przym. kościelny, przykościelny, wewnątrzkościelny
przysł. kościelnie
Wiktionary
(1.1) prokościelny, klerykalny, parafiański, religiancki, bigoteryjny, dewocyjny, świętoszkowaty, ultrakatolicki; pot. moherowy; wulg. żart. świętojebliwy
(1.3) odświętny, niedzielny, galowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. dwie turnie w Pośredniej Grani w słowackich Tatrach Wysokich;
forma rzeczownika|rodzaj=męskorzeczowy.
(2.1) M., B. i W. lm. od: Kościół
Wiktionary
Kościoły (słow. Kostoly) – grupa turni w Zimnowodzkiej Grani w słowackich Tatrach Wysokich. Wznoszą się one pomiędzy Ciemniastą Przełęczą (Bránička) na północnym zachodzie a Rywocińską Przełęczą (Sedlo za Oštepmi) na południowym wschodzie i górują nad Doliną Małej Zimnej Wody (Malá Studená dolina) oraz Doliną Staroleśną (Veľká Studená dolina). Najwybitniejsze turnie Kościołów to Mały Kościół (2095 m n.p.m.) i Wielki Kościół (2151 m).
Wikipedia
zgrubienie od: kość
SJP.pl
największa podgromada ryb promieniopłetwych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzymiotnikowy od|kościsty.
Wiktionary
rzecz. kość ż., kostucha ż.
:: zdrobn. kostka ż., kosteczka ż.
przym. kostny, kościsty
Wiktionary
przymiotnik jakościowy
(1.1) o ciele lub o części ciała: o wydatnych, wystających kościach
Wiktionary
rzecz. kość ż., kościstość ż., kostucha ż., kostka ż., kosteczka ż., kościec m.
przym. kostny, kostkowy, kościany, ościsty
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko, np. Tadeusz Bonawentura Kościuszko (1746-1817), generał polski
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kościuszki lub z nim związany
SJP.pl
żołnierz pierwszej dywizji im. Tadeusza Kościuszki, utworzonej w ZSRR do walki z Niemcami hitlerowskimi w okresie drugiej wojny światowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. wojsk. żołnierz 1. Polskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki sformowanej w Sielcach nad Oką w maju 1943 roku
Wiktionary
(1.1) W rocznicę bitwy pod Grunwaldem kościuszkowcy złożyli przysięgę.
Wiktionary
rzecz. Kościuszków m., Kościuszkowo n., Kościuszki nmos.
przym. kościuszkowski, Kościuszkowski
Wiktionary
1. taki, jak u Tadeusza Kościuszki, np. nos kościuszkowski - nos zadarty w charakterystyczny sposób;
2. dotyczący insurekcji z 1794 roku, powstania kościuszkowskiego, np. dukat kościuszkowski - moneta bita przez władze powstańcze
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) należący do Kościuszki
Wiktionary
(1.1) W gliwickim muzeum zaprezentowano szablę Kościuszkowską, wyciągniętą z trumny generała.
Wiktionary
rzecz. kościuszkowiec m.
przym. kościuszkowski
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kościuszki lub z nim związany
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Kosecki – polskie nazwisko.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
funkcja będąca odwrotnością sinusa; cosecans
SJP.pl
Funkcje trygonometryczne – funkcje matematyczne wyrażające między innymi stosunki długości boków trójkąta prostokątnego zależnie od miary jego kątów wewnętrznych. Funkcje te wywodzą się z geometrii, konkretniej planimetrii, ale są rozważane także w oderwaniu od niej, dla różnych argumentów rzeczywistych i zespolonych. To uogólnienie funkcji trygonometrycznych umożliwiła analiza matematyczna, w której opisano je szeregami potęgowymi. Powstały też inne definicje, oparte np. na równaniach różniczkowych, innych równaniach funkcyjnych, iloczynach nieskończonych oraz ułamkach łańcuchowych, podane w dalszych sekcjach.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
Kosemin – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie sierpeckim, w gminie Zawidz. Ma status sołectwa. Leży w odległości 2 kilometrów od trasy drogi wojewódzkiej nr 561.
Do 1954 roku istniała gmina Kosemin. W latach 1954–1961 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kosemin, po jej zniesieniu w gromadzie Zawidz. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa płockiego.
Wikipedia
duży nóż w kształcie sierpa
SJP.pl
Kosewko – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie nowodworskim, w gminie Pomiechówek. Leży nad Wkrą.
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa warszawskiego.
Wikipedia
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, nazwa własna
(1.1) geogr. strefa w regionie Purwańćal, w Nepalu;
Wiktionary
Kośi (nep. कोशी) – jedna ze stref w regionie Purwańćal, w Nepalu. Stolicą tej strefy jest miasto Dharan, ale największym miastem jest Biratnagar.
Kośi dzieli się na 6 dystryktów:
Wikipedia
IPA: ˈkɔɕi, AS: kośi
Wiktionary
niski lot samolotu do 25 metrów nad terenem; lot koszący
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: kosiarka
Wiktionary
rzecz. kosiarka ż.
Wiktionary
1. maszyna rolnicza do koszenia;
2. kobieta, która kosi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ogrod. roln. urządzenie mechaniczne do koszenia, głównie trawy;
(1.2) żart. środ. mot. samochód, którego właściciel lubi wysokie obroty silnika
Wiktionary
Kosiarka – maszyna rolnicza i ogrodnicza ścinająca trawę i inne rosnące gęsto rośliny o niezbyt grubych łodygach.
Ze względu na przeznaczenie kosiarki dzieli się na:
Wikipedia
(1.1) Muszę zapłacić za pożyczoną kosiarkę, bo złamałem ostrze o kamień.
Wiktionary
IPA: kɔˈɕarka, AS: kośarka
Wiktionary
rzecz. kosa ż., koszenie n., skoszenie n., kosiarz m., podkaszarka ż.
:: zdrobn. kosiareczka ż.
:: zgrub. kosiara ż.
czas. wykaszać, kosić ndk., skosić dk.
przym. kosiarski
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik od: kosiarz
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z osobą lub pracą kosiarza, dotyczący kosiarza
Wiktionary
rzecz. kosiarz mos., kosiarka ż., kosa ż.
czas. kosić ndk., skosić dk.
Wiktionary
1. osoba kosząca trawę, zboże;
2. dawniej: powstaniec uzbrojony w kosę; kosynier
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) roln. ten, kto używa kosy; osoba ścinająca kosą
Wiktionary
Kosiarz (ang. Reaper Man) – humorystyczna powieść fantasy Terry'ego Pratchetta, wydana w 1991 r. (tłumaczenie wydania polskiego: Piotr W. Cholewa). Jest to jedenasta część długiego cyklu Świat Dysku. W Polsce wydana w 15 stycznia 2001 roku przez Prószyński i S-ka (ISBN 978-83-7648-214-9).
Wikipedia
(1.1) Pod drzewem siedział kosiarz i ostrzył kosę.
Wiktionary
rzecz. kosa ż., kosiarka ż., koszenie n., skoszenie n., wykoszenie n., podkoszenie n., podkaszanie n., kośba ż.
czas. wykaszać ndk., wykosić dk., kosić ndk., skosić dk., podkosić dk., podkaszać ndk.
przym. kosiarski, kośny, kosiarkowy
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński|kośnik.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
1. ścinać, obcinać, ucinać
2. powodować śmierć wielu osób;
3. potocznie: zagarniać, zdobywać (np. korzyści, środki);
4. potocznie: surowo egzaminować, stawiając wiele ocen niedostatecznych
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. skosić)
(1.1) ścinać wysoką trawę lub zboże – kosą lub maszynowo
(1.2) pot. przen. zabijać, zwykle wiele osób lub zwierząt naraz
(1.3) gwara więzienna, przen. kraść
Wiktionary
Kosić (cyr. Косић) – wieś w Czarnogórze, w gminie Danilovgrad. W 2011 roku liczyła 517 mieszkańców.
Wikipedia
(1.1) Biedny mąż musi od rana kosić trawnik przed domem.
(1.2) Sierżant kosił serią cały pluton nieprzyjaciela.
(1.3) Chuligan chwalił się, jak kosi kobietom portmonetki.
Wiktionary
IPA: ˈkɔɕit͡ɕ, AS: kośić
Wiktionary
rzecz. kośnik mzw./mos., półkosek mrz., kosina ż., kosa ż., kosisko n., kosiarka ż., kosiarz m., kosynier mos., kośba ż., koszenie n., podkaszanie n.
czas. wykaszać, podkaszać ndk., skosić dk., zakosić dk.
przym. kosiarski
Wiktionary
(1.1) żąć, wyżynać, zżynać
(1.3) zob. kraść.
Wiktionary
Kosice (dodatkowa nazwa w j. niem. Koschütz) – przysiółek wsi Radawie w Polsce, położony w województwie opolskim, w powiecie oleskim, w gminie Zębowice.
W latach 1975–1998 przysiółek administracyjnie należał do ówczesnego województwa opolskiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Kosieczyn (pol. hist. Kosiczyn, do 1945 niem. Kuschten) – wieś w Polsce, położona w województwie lubuskim w powiecie świebodzińskim w gminie Zbąszynek.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Kosienice – wieś w Polsce, położona w województwie podkarpackim, w powiecie przemyskim, w gminie Żurawica.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa przemyskiego.
Miejscowość jest siedzibą rzymskokatolickiej Parafii Matki Bożej Bolesnej.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Kosierzewo (niem. Kusserow) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie sławieńskim, w gminie Malechowo w pobliżu drogi wojewódzkiej nr 205.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa koszalińskiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko, m.in. Rafał Kosik - pisarz, twórca serii książek dla młodzieży oraz powieści science fiction
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nędzna, licha kosa
(1.2) daw. roślina, której łodygi i gałęzie ścielą się po ziemi
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. kosa ż.
czas. kosić ndk.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
okresowe świadczenie pieniężne wypłacane rodzicom niemającym prawa do zasiłku macierzyńskiego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) publ. świadczenie wypłacane rodzicom, którzy nie mają prawa do urlopu rodzicielskiego
Wiktionary
Świadczenie rodzicielskie (potocznie: kosiniakowe) – świadczenie rodzinne, przysługujące m.in. rodzicom dziecka nie otrzymującym zasiłku macierzyńskiego.Nazwa potoczna świadczenia pochodzi od nazwiska ministra pracy i polityki społecznej w latach 2011–2015 Władysława Kosiniaka-Kamysza.
Wikipedia
(1.1) Już od 1 stycznia 2016 roku nieubezpieczeni rodzice niemowląt będą dostawać po tysiąc złotych. To tak zwane kosiniakowe.
Wiktionary
Kosino – wieś solecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie płockim, w gminie Radzanowo.
Prywatna wieś szlachecka Kośnino, położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie płockim województwa płockiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa płockiego.
Wikipedia
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o nazwisku Kosiński:
Wikipedia
cosinus; funkcja trygonometryczna; określająca, dla pewnego punktu A(x, y) i promienia wodzącego r, stosunek x do r; w trójkącie prostokątym - stosunek długości przyprostokątnej leżącej przy danym kącie do długości przeciwkprostokątnej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zob. cosinus.
Wiktionary
Funkcje trygonometryczne – funkcje matematyczne wyrażające między innymi stosunki długości boków trójkąta prostokątnego zależnie od miary jego kątów wewnętrznych. Funkcje te wywodzą się z geometrii, konkretniej planimetrii, ale są rozważane także w oderwaniu od niej, dla różnych argumentów rzeczywistych i zespolonych. To uogólnienie funkcji trygonometrycznych umożliwiła analiza matematyczna, w której opisano je szeregami potęgowymi. Powstały też inne definicje, oparte np. na równaniach różniczkowych, innych równaniach funkcyjnych, iloczynach nieskończonych oraz ułamkach łańcuchowych, podane w dalszych sekcjach.
Wikipedia
(1.1) Kosinus jest funkcją okresową.
Wiktionary
IPA: kɔˈsʲĩnus, AS: kosʹĩnus
Wiktionary
rzecz. cosinus mrz., cosinusoida ż., kosinusoida ż., sinus mrz., sinusoida ż.
przym. sinusowy, sinusoidalny
Wiktionary
(1.1) cosinus
Wiktionary
[czytaj: kos-inusoida] linia krzywa przedstawiająca zmienność funkcji kosinus; cosinusoida
SJP.pl
Funkcje trygonometryczne – funkcje matematyczne wyrażające między innymi stosunki długości boków trójkąta prostokątnego zależnie od miary jego kątów wewnętrznych. Funkcje te wywodzą się z geometrii, konkretniej planimetrii, ale są rozważane także w oderwaniu od niej, dla różnych argumentów rzeczywistych i zespolonych. To uogólnienie funkcji trygonometrycznych umożliwiła analiza matematyczna, w której opisano je szeregami potęgowymi. Powstały też inne definicje, oparte np. na równaniach różniczkowych, innych równaniach funkcyjnych, iloczynach nieskończonych oraz ułamkach łańcuchowych, podane w dalszych sekcjach.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) przest. gwara. rodzaj pogrzebacza z deszczułką do wygarniania węgli z pieca chlebowego
(1.2) gwara więzienna nóż
Wiktionary
IPA: ˈkɔɕɔr, AS: kośor
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. kosiorek m.
Wiktionary
(1.1) ożóg piekarski, kryka
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Kosiorowo – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie pułtuskim, w gminie Świercze. Ma status sołectwa.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ciechanowskiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
1. zgrubienie od: kosa;
2. trzonek, drzewce kosy
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Miejscowości w Polsce:
Wikipedia
gatunek gęsi
SJP.pl
Koskoroba (Coscoroba coscoroba) – gatunek dużego ptaka z podrodziny gęsi (Anserinae) w rodzinie kaczkowatych (Anatidae), zamieszkujący Amerykę Południową. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
roślina z rodziny storczykowatych o karminowoczerwonych kwiatach
SJP.pl
Wikipedia
1. pogardliwie: osoba z wadą postawy;
2. krzywa noga;
3. kulfon; gryzmoł
SJP.pl
regionalnie: jadalny grzyb o rudopomarańczowym lub jasnobrązowym kapeluszu i wysmukłej, białej nodze; koźlak, koźlarz
SJP.pl
potocznie o człowieku koślawym, niezgrabnym
SJP.pl
stopień wyższy od przysłówka: koślawo
SJP.pl
rodzaj chrząszczy z rodziny poświętnikowatych; krzywonóg
SJP.pl
Krzywonóg, koślawka (Valgus) – rodzaj chrząszczy z rodziny poświętnikowatych i podrodziny kruszczycowatych.
Wikipedia
potocznie:
1. krzywy, powykręcany;
2. mający krzywe nogi;
3. pełen błędów, usterek
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) krzywego kształtu, ze zniekształceniem
(1.2) anat. kątem skierowany do wewnątrz, osią odchylony na zewnątrz od osi symetrii ciała
(1.3) o różnej długości nóg
Wiktionary
(1.1) Ha, ha, ha, ale ten ogórek koślawy! Jeszcze takiego nie widziałam.
Wiktionary
IPA: kɔɕˈlavɨ, AS: koślavy
Wiktionary
rzecz. koślawość ż.
przysł. koślawo
Wiktionary
(1.1) krzywy, niezgrabny, powykręcany, skrzywiony, wygięty, wykręcony, zdeformowany
(1.2) krzywonogi
(1.3) kulawy
Wiktionary
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
Wiktionary
Kosma – imię męskie pochodzenia greckiego. Wywodzi się od gr. κόσμος oznaczającego „porządek, ład”, „ozdobić”. Często wiązane z imieniem Damian – od śś. Kosmy i Damiana (†283).
Zniekształcenie słowiańskie: Kuźma.
Jedno z niewielu imion męskich używanych w Polsce, kończących się na literę a (inne to m.in. Barnaba, Zawisza).
Wikipedia
IPA: ˈkɔsma, AS: kosma
Wiktionary
czynić coś kosmatym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. etn. mit. demon leśny, dziki mąż, satyr
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) ornit. pot. myszołów włochaty (nazwa systematyczna|Buteo lagopus|ref=tak.)
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. kosmyk m., kosmatość ż., koszmacz m.
przym. kosmaty
Wiktionary
(1.1) koszmacz m.
Wiktionary
jastrzębiec kosmaczek - roślina wieloletnia, o różnokolorowych kwiatach zebranych w koszyczki i lancetowatych liściach
SJP.pl
Wikipedia
Kosmaczewo – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie sierpeckim, w gminie Zawidz. Ma status sołectwa.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa płockiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby
Wikipedia
rodzaj jednokomórkowych glonów słodkowodnych z podrzędu sprzężnic właściwych
SJP.pl
gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny sitowatych, występujący na większej części obszarów Europy (brak jej tylko na dalekiej północy i południowych krańcach), na Zakaukaziu oraz w północnej Azji, gdzie występuje aż po Irkuck, w Polsce roślina bardzo pospolita na terenie całego niżu i w niższych położeniach górskich
SJP.pl
Ripartites P. Karst. (kosmatek) – rodzaj grzybów należący do rzędu pieczarkowców (Agaricales).
Wikipedia
gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny sitowatych, występujący na większej części obszarów Europy (brak jej tylko na dalekiej północy i południowych krańcach), na Zakaukaziu oraz w północnej Azji, gdzie występuje aż po Irkuck, w Polsce roślina bardzo pospolita na terenie całego niżu i w niższych położeniach górskich
SJP.pl
Kosmatka (Luzula DC.) – rodzaj roślin z rodziny sitowatych. Należą do niego 124 gatunki. Występują one na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy, zwykle w klimacie chłodnym, w strefie międzyzwrotnikowej na obszarach górskich. Do flory Polski należy 10 gatunków.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zool. nietoperz z plemięemienia kosmatników w podrodzinie mroczków
Wiktionary
(1.1) Samica kosmatnika początkowo nosi młode ze sobą.
Wiktionary
rzecz. kosmatniki lm nm.
przym. kosmaty
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Lasiurini|Tate|ref=tak., plemię nietoperzy z podrodziny mroczków;
forma rzeczownika.
(2.1) M., B. i W. lm. od: kosmatnik
Wiktionary
Kosmatniki (Lasiurini) – monotypowe plemię ssaków z podrodziny mroczków (Vespertilioninae) w obrębie rodziny mroczkowatych (Vespertilionidae).
Wikipedia
(1.1) Różne gatunki kosmatników występują w Ameryce.
Wiktionary
rzecz. kosmatnik mzw.
przym. kosmaty
Wiktionary
o cechach kosmatorogich (rodzina ssaków)
SJP.pl
rodzina ssaków parzystokopytnych
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) bot. posiadający kosmate strąki
Wiktionary
pokryty włosami, sierścią, meszkiem; włochaty, mechaty
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) pokryty włosami, sierścią, meszkiem
Wiktionary
rzecz. kosmyk m., kosmatnik mzw., kosmatniki nmos., kosmacz mzw./mos.
przysł. kosmato
Wiktionary
roślina z rodziny złożonych, hodowana jako roślina ozdobna w parkach i ogrodach; onętek, ponętka, warszawianka, kosmos
SJP.pl
drobny wyrostek pokrywający błonę śluzową jelita cienkiego
SJP.pl
skrót od: kosmetyka, kosmetyczny
SJP.pl
specjalista w dziedzinie kosmetologii
SJP.pl
Wikipedia
dział dermatologii zajmujący się upiększaniem, przywracaniem urody ciała; kosmetyka lekarska
SJP.pl
Wikipedia
automat do sprzedaży kosmetyków i środków czystości, nalewanych bezpośrednio z urządzenia; cosmetomat
SJP.pl
1. kobieta zawodowo wykonująca zabiegi kosmetyczne;
2. mała torebka do przechowywania kosmetyków
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta, która wykonuje zabiegi kosmetyczne;
(1.2) torebka, saszetka do noszenia / przechowywania kosmetyków
Wiktionary
Kosmetyczka – osoba wykonująca zabiegi z zakresu kosmetyki pielęgnacyjnej, leczniczej i upiększającej.
Zawód kosmetyczki należy do grupy zawodów usługowych i rzemieślniczych.
Wikipedia
(1.1) Moja ciocia pracuje jako kosmetyczka w eleganckim salonie piękności.
(1.2) Muszę kupić większą kosmetyczkę, bo w tej już się nie mieszczę.
Wiktionary
IPA: ˌkɔsmɛˈtɨt͡ʃka, AS: kosmetyčka
Wiktionary
rzecz. kosmetyk m., kosmetologia ż., kosmetolog m., kosmetyka ż.
przym. kosmetyczny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kosmetyczne
Wiktionary
przym. kosmetyczny
przysł. kosmetycznie
Wiktionary
1. służący do pielęgnowania ciała i urody;
2. dotyczący kosmetyki, kosmetyków;
3. o poprawkach: drobny, niewielki
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) służący do pielęgnacji ciała, utrzymania urody
(1.2) dotyczący kosmetyki lub kosmetyków
(1.3) drobny, niewiele znaczący
Wiktionary
(1.2) Kozie mleko, do niedawna zapomniane, znalazło niedawno zastosowanie w przemyśle kosmetycznym.
Wiktionary
IPA: ˌkɔsmɛˈtɨt͡ʃnɨ, AS: kosmetyčny
Wiktionary
rzecz. kosmetyka ż., kosmetyk m., kosmetyczka ż., kosmetologia ż., kosmetolog m., kosmetyczność ż.
przym. kosmetologiczny
przysł. kosmetycznie
Wiktionary
(1.1) upiększający
(1.3) drobny, niewielki
Wiktionary
mężczyzna zawodowo wykonujący zabiegi kosmetyczne
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) substancja, produkt przeznaczony do pielęgnacji, oczyszczania, ochrony i upiększania ciała lub włosów
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Naturalne kosmetyki są dla mnie absolutnym hitem.
Wiktionary
IPA: kɔsˈmɛtɨk, AS: kosmetyk
Wiktionary
rzecz. kosmetyczka ż., kosmetyka ż.
przym. kosmetyczny
przysł. kosmetycznie
Wiktionary
mężczyzna zawodowo wykonujący zabiegi kosmetyczne
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) sztuka upiększania, pielęgnowania ciała, włosów; stosowanie środków lub zabiegów mających na celu pielęgnowanie ciała lub włosów
(1.2) przen. wprowadzanie drobnych zmian (najczęściej w celu upiększania czegoś)
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔsˈmɛtɨka, AS: kosmetyka
Wiktionary
rzecz. kosmetyk m., kosmetyczka ż.
przym. kosmetyczny
Wiktionary
kupowanie i gromadzenie zbyt wielu kosmetyków
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
przysłówek sposobu
(1.1) w sposób kosmiczny
Wiktionary
(1.1) Twoje zachowanie było kosmicznie głupie.
Wiktionary
rzecz. kosmiczność ż., kosmita mos., kosmitka ż., kosmos mrz.
przym. kosmiczny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kosmiczne; cecha tych, którzy są kosmiczni
Wiktionary
przym. kosmiczny
przysł. kosmicznie
rzecz. kosmita mos.
Wiktionary
przymiotnik od: kosmos
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kosmosem, dotyczący kosmosu
(1.2) odbywający się w kosmosie
przymiotnik jakościowy
(2.1) przen. bardzo duży
Wiktionary
(1.1) Stara rosyjska stacja kosmiczna wczoraj spadła na Ziemię.
(2.1) W domu znów była kosmiczna awantura o pieniądze.
Wiktionary
IPA: kɔsˈmʲit͡ʃnɨ, AS: kosmʹičny
Wiktionary
rzecz. kosmodrom mrz., kosmos m., kosmita m., kosmitka ż., kosmiczność ż.
przysł. kosmicznie
temsłow. kosmo-
Wiktionary
(1.1-2) pozaziemski
(2.1) niepomierny, przeogromny, gigantyczny
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
2 miejscowości w Polsce:
Sjenit Kośmin – nazwa handlowa granodiorytu wydobywanego w Kopalni Kośmin znajdującej się niedaleko Piławy Górnej.
Wikipedia
Kośminek – dzielnica Lublina we wschodniej części miasta. Składa się z właściwego Kośminka, Majdanka, osiedli Maki i Wyzwolenie-Południe.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) sf. hipotetyczny mieszkaniec planetaanety innej niż Ziemia, planetoidaanetoidy, księżyca itp.;
Wiktionary
Kosmita, obcy – hipotetyczny przedstawiciel inteligentnej formy życia pozaziemskiego.
Wikipedia
(1.1) Czy kosmici naprawdę istnieją?
(1.1) Kim są kosmici i jakie są ich plany względem Ziemi i Ziemian?
(1.1) Moja siostra wierzy, że została uprowadzona przez kosmitów.
(1.1) W 1978 roku rolnik Jan Wolski z Emilcina przeżył spotkanie z kosmitami.
Wiktionary
IPA: kɔsˈmʲita, AS: kosmʹita
Wiktionary
rzecz. kosmos m., kosmiczność ż., kosmogonia ż., kosmologia ż., kosmolog m., kosmolożka ż., kosmonauta m., kosmonautka ż., kosmonautyka ż., kosmodrom m., kosmopolita ż., kosmopolityzm m.
:: fż. kosmitka ż.
przym. kosmiczny, kosmologiczny, kosmogoniczny, kosmopolityczny, kosmonautyczny
przysł. kosmicznie
temsłow. kosmo-
Wiktionary
(1.1) książk. obcy; pot. ufoludek; pot. ekspr. ufok; żart. zielony ludzik
Wiktionary
→ kosmita
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) sf. hipotetyczna mieszkanka planetaanety innej niż Ziemia, planetoidaanetoidy, księżyca itp.
Wiktionary
IPA: kɔsˈmʲitka, AS: kosmʹitka
Wiktionary
rzecz. kosmos mrz., fm. kosmita mos.
przym. kosmiczny
przysł. kosmicznie
Wiktionary
temat słowotwórczy
(1.1) pierwszy człon wyrazów złożonych wskazujący na ich związek znaczeniowy z kosmosem
Wiktionary
(1.1) kosmo- + -drom = kosmodrom
Wiktionary
IPA: ˈkɔsmɔ, AS: kosmo
Wiktionary
rzecz. kosmita mos.
przym. kosmiczny
Wiktionary
specjalista w dziedzinie kosmobiologii (nauki badającej możliwość występowania życia poza Ziemią); astrobiolog, egzobiolog
SJP.pl
dziedzina biologii, nauka badająca możliwość występowania życia poza Ziemią; astrobiologia, egzobiologia, ksenobiologia
SJP.pl
Wikipedia
związany z kosmobiologią (np. kosmobiologiczne poszukiwania wody, kosmobiologiczne eksperymenty); astrobiologiczny, egzobiologiczny
SJP.pl
w filozofii, religii: uznający jedność człowieka i świata, zakładający istnienie harmonii wszystkich bytów
SJP.pl
preparat stosowany w kosmetologii i dermatologii głównie do walki ze zmarszczkami, trądzikiem i przesuszeniem skóry
SJP.pl
nauka obejmująca badania występujących we Wszechświecie pierwiastków chemicznych; astrochemia
SJP.pl
Kosmochemia – dział astronomii i jednocześnie chemii, zajmujący się badaniem składu molekularnego ciał niebieskich, szczególnie w Układzie Słonecznym. Termin kosmochemia został stworzony przez Harolda Claytona Ureya.
Kosmochemia może obejmować tematy z zakresu:
Wikipedia
wydzielony teren dla obiektów kosmicznych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) astronaut. ośrodek, w którym przeprowadza się starty statków kosmicznych oraz starty i lądowania promów kosmicznych, w którym przygotowuje się i nadzoruje loty kosmiczne;
Wiktionary
Kosmodrom, port kosmiczny, centrum lotów kosmicznych (kosmo- + gr. drómos tor biegowy) – ośrodek przeznaczony do przeprowadzania startów statków kosmicznych oraz startów i lądowań promów kosmicznych. Zadania kosmodromu obejmują także montaż, przygotowanie do lotu oraz nadzór nad jego przebiegiem, choć centrum sterowania lotem może znajdować się w innym miejscu.
Wikipedia
IPA: kɔsˈmɔdrɔ̃m, AS: kosmodrõm
Wiktionary
przym. kosmiczny
rzecz. kosmita mos.
Wiktionary
kosmofizyk płci żeńskiej
SJP.pl
naukowiec badający właściwości fizyczne ciał niebieskich i materii rozproszonej w przestrzeni kosmicznej; astrofizyk
SJP.pl
dział astronomii badający właściwości fizyczne ciał niebieskich i materii rozproszonej w przestrzeni kosmicznej; astrofizyka
SJP.pl
mitologiczne lub religijne wyobrażenie powstania świata
SJP.pl
Kosmogonia, z gr. κόσμος, kósmos (wszechświat, także ład, porządek) oraz gónos (pochodzenie) – całość wyobrażeń o pochodzeniu świata dla danej religii lub systemu filozoficznego oraz dział astronomii, który zajmuje się genezą i ewolucją ciał niebieskich, przeważnie tych z Układu Słonecznego.
Wikipedia
związany z kosmogonią, mitycznym lub religijnym wyobrażeniem stworzenia świata i pochodzenia kultury
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kosmogonią, dotyczący kosmogonii
Wiktionary
rzecz. kosmita mos., kosmogonia ż.
przysł. kosmogonicznie
Wiktionary
specjalista w dziedzinie kosmografii
SJP.pl
Kosmograf – wg Doroszewskiego to znawca kosmografii, nauki wchodzącej niegdyś w skład astronomii, łączącej wiedzę z zakresu obecnej astronomii, geografii, geologii i meteorologii; średniowieczna nazwa zawodu, z którego później wywiódł się kartograf i astrolog.
Wikipedia
1. dawna nauka zajmująca się opisem wszechświata;
2. wyobrażenia o wyglądzie i funkcjonowaniu świata właściwe określonej religii lub systemowi filozoficznemu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nauk. dawna nauka badająca strukturę i ewolucję wszechświata
(1.2) filoz. rel. wyobrażenie o świecie i jego funkcjonowaniu charakterystyczne dla konkretnej religii lub systemu filozoficznego
Wiktionary
Kosmologia (z gr. kósmos: porządek, wszechświat oraz lógos: słowo, nauka) – pierwotnie dział filozofii rozpatrujący świat materialny w świetle jego ostatecznych przyczyn.
Termin ten został wprowadzony przez Christiana Wolffa, jednak stał się potem rzadko stosowany, gdyż został wyparty przez zbliżony znaczeniem „filozofia przyrody”. Kosmologia zaczęła oznaczać głównie naukę empiryczną poszukującą odpowiedzi na pytanie o strukturę i ewolucję Wszechświata. Natomiast pochodzenie Wszechświata, choć bywa przedstawiane jako ściśle związane z kosmologią, jest obszarem zainteresowania kosmogonii, a nie kosmologii.
Wikipedia
(1.1) Używać będziemy tego samego podręcznika do kosmografii, którego używaliśmy w zeszłym roku.
(1.2) Czy kosmografia judeochrześcijańska znacznie różni się od kosmografii hinduskiej?
Wiktionary
rzecz. kosmograf mos.
przym. kosmograficzny
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) nauka
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kosmograf mos.
przym. kosmograficzny
frazeologia.
etymologia. etym|łac|cosmographia. < etym|gr|κοσμογραφία. (kosmografia) → opis świata < etym|gr|κόσμος|-γραφία. (kósmos + -graphíā)
uwagi.
tłumaczenia.
* arabski: (1.1) كوزموغرافيا ż. (kuzmūḡrāfīyā); (1.2) كوزموغرافيا ż. (kuzmūḡrāfīyā)
* baskijski: (1.1) kosmografia; (1.2) kosmografia
* bułgarski: (1.1) космография ż. (kosmografiâ); (1.2) космография ż. (kosmografiâ)
* estoński: (1.1) kosmograafia; (1.2) kosmograafia
* francuski: (1.1) cosmographie ż.; (1.2) cosmographie ż.
* hiszpański: (1.1) cosmografía ż.
* interlingua: (1.1) cosmographia; (1.2) cosmographia
* łaciński: (1.1) cosmographia ż.; (1.2) cosmographia ż.
* nowogrecki: (1.1) κοσμογραφία ż.
* portugalski: (1.1) cosmografia ż.; (1.2) cosmografia ż.
* słowacki: (1.1) kozmografia ż.; (1.2) kozmografia ż.
* ukraiński: (1.1) космографія ż. (kosmografìâ); (1.2) космографія ż. (kosmografìâ)
* włoski: (1.1) cosmografia ż.; (1.2) cosmografia ż.
źródła.
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kosmografią, dotyczący kosmografii
Wiktionary
rzecz. kosmograf mos., kosmografia ż.
Wiktionary
specjalista w zakresie kosmologii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) specjalista w dziedzinie kosmologii
Wiktionary
Kosmologia (z gr. kósmos: porządek, wszechświat oraz lógos: słowo, nauka) – pierwotnie dział filozofii rozpatrujący świat materialny w świetle jego ostatecznych przyczyn.
Termin ten został wprowadzony przez Christiana Wolffa, jednak stał się potem rzadko stosowany, gdyż został wyparty przez zbliżony znaczeniem „filozofia przyrody”. Kosmologia zaczęła oznaczać głównie naukę empiryczną poszukującą odpowiedzi na pytanie o strukturę i ewolucję Wszechświata. Natomiast pochodzenie Wszechświata, choć bywa przedstawiane jako ściśle związane z kosmologią, jest obszarem zainteresowania kosmogonii, a nie kosmologii.
Wikipedia
rzecz. kosmita mos., kosmologia ż.
przym. kosmologiczny
Wiktionary
1. dział astronomii zajmujący się problematyką całościową kosmosu;
2. pogląd religijno-filozoficzny na temat pochodzenia człowieka i świata
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) astr. dział astronomii, który zajmuje się kosmosem; nauka o wszechświecie;
(1.2) filoz. dział filozofii zajmujący się tematami powstania, istoty i końca wszechświata
Wiktionary
Kosmologia (z gr. kósmos: porządek, wszechświat oraz lógos: słowo, nauka) – pierwotnie dział filozofii rozpatrujący świat materialny w świetle jego ostatecznych przyczyn.
Termin ten został wprowadzony przez Christiana Wolffa, jednak stał się potem rzadko stosowany, gdyż został wyparty przez zbliżony znaczeniem „filozofia przyrody”. Kosmologia zaczęła oznaczać głównie naukę empiryczną poszukującą odpowiedzi na pytanie o strukturę i ewolucję Wszechświata. Natomiast pochodzenie Wszechświata, choć bywa przedstawiane jako ściśle związane z kosmologią, jest obszarem zainteresowania kosmogonii, a nie kosmologii.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kosmolog m., kosmita mos.
przym. kosmologiczny
przysł. kosmologicznie
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etym|gr|κοσμολογία.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) cosmology
* arabski: (1.1) علم الكون
* asturyjski: (1.1) cosmoloxía ż.
* baskijski: (1.1) kosmologia; (1.2) kosmologia
* białoruski: (1.1) касмалогія ż.; (1.2) касмалогія ż.
* bośniacki: (1.1) kosmologija ż.
* bułgarski: (1.1) космология ż.
* duński: (1.1) kosmologi w.
* francuski: (1.1) cosmologie ż.
* hiszpański: (1.1) cosmología ż.; (1.2) cosmología ż.
* kataloński: (1.1) cosmologia ż.
* niemiecki: (1.1) Kosmologie ż.
* nowogrecki: (1.1) κοσμολογία ż.; (1.2) κοσμολογία ż.
* portugalski: (1.1) cosmologia
* rosyjski: (1.1) космология ż.; (1.2) космология ż.
* szwedzki: (1.1) kosmologi w.
* ukraiński: (1.1) космологія ż.; (1.2) космологія ż.
* włoski: (1.1) cosmologia
źródła.
== kosmologia (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) astr. kosmologia
(1.2) filoz. kosmologia
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˌkɔsmɔˈlɔɟja, AS: kosmoloǵi ̯a
Wiktionary
rzecz. kosmolog m., kosmita mos.
przym. kosmologiczny
przysł. kosmologicznie
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. kosmolog m., kosmita mos.
przym. kosmologiczny
przysł. kosmologicznie
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etym|gr|κοσμολογία.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) cosmology
* arabski: (1.1) علم الكون
* asturyjski: (1.1) cosmoloxía ż.
* baskijski: (1.1) kosmologia; (1.2) kosmologia
* białoruski: (1.1) касмалогія ż.; (1.2) касмалогія ż.
* bośniacki: (1.1) kosmologija ż.
* bułgarski: (1.1) космология ż.
* duński: (1.1) kosmologi w.
* francuski: (1.1) cosmologie ż.
* hiszpański: (1.1) cosmología ż.; (1.2) cosmología ż.
* kataloński: (1.1) cosmologia ż.
* niemiecki: (1.1) Kosmologie ż.
* nowogrecki: (1.1) κοσμολογία ż.; (1.2) κοσμολογία ż.
* portugalski: (1.1) cosmologia
* rosyjski: (1.1) космология ż.; (1.2) космология ż.
* szwedzki: (1.1) kosmologi w.
* ukraiński: (1.1) космологія ż.; (1.2) космологія ż.
* włoski: (1.1) cosmologia
źródła.
== kosmologia (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) astr. kosmologia
(1.2) filoz. kosmologia
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kosmologią, dotyczący kosmologii
Wiktionary
rzecz. kosmita mos., kosmologia ż., kosmolog mos.
przysł. kosmologicznie
Wiktionary
przestarzale: rodzaj sztucznego satelity z napędem
SJP.pl
Wikipedia
osoba odpowiednio przygotowana i wyszkolona do odbywania lotów kosmicznych; astronauta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) człowiek, który wziął udział w podróży kosmicznej
Wiktionary
Astronauta (gr. ástron + gr. naútēs) – osoba przeszkolona, odpowiednio wyposażona i wysłana w przestrzeń kosmiczną w ramach załogowego lotu kosmicznego, aby służyć jako dowódca lub członek załogi na pokładzie statku kosmicznego. Termin ten jest zazwyczaj zarezerwowany dla profesjonalistów, czasami jednak jest on stosowany w stosunku do każdego, kto podróżuje w przestrzeń kosmiczną, w tym naukowców, polityków, dziennikarzy i kosmicznych turystów.
Wikipedia
(1.1) Obejmować Ziemię wzrokiem… – to marzenie ziściło się jedynie kosmonautom, a telewidzowie dostają tylko namiastkę.
Wiktionary
IPA: ˌkɔsmɔ̃ˈnawta, AS: kosmõnau̯ta
Wiktionary
rzecz. kosmonautyka ż., kosmonautyczność ż.
:: fż. kosmonautka ż.
przym. kosmonautyczny
Wiktionary
(1.1) astronauta
Wiktionary
kobieta odpowiednio przygotowana i wyszkolona do odbywania lotów kosmicznych; astronautka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta, która wzięła udział w podróży kosmicznej
Wiktionary
IPA: ˌkɔsmɔ̃ˈnawtka, AS: kosmõnau̯tka
Wiktionary
rzecz. kosmita mos., kosmonautyka ż.
:: fm. kosmonauta mos.
przym. kosmonautyczny
Wiktionary
(1.1) astronautka
Wiktionary
→ kosmonautyka; astronautyczny
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kosmonautyką i kosmonautami
Wiktionary
(1.1) W czasie kolacji przyłączył się do nich Naczelny Lekarz radzieckiej ekipy kosmonautycznej - Eugeniusz Anatoliewicz.
Wiktionary
IPA: ˌkɔsmɔ̃nawˈtɨt͡ʃnɨ, AS: kosmõnau̯tyčny
Wiktionary
rzecz. kosmita mos., kosmonautyka ż., kosmonauta m., kosmonautka ż.
Wiktionary
(1.1) astronautyczny
Wiktionary
zespół nauk zajmujących się realizacją lotów kosmicznych, także badaniem możliwości podróży w przestrzeni międzyplanetarnej, poznawaniem jej i znajdujących się tam obiektów; astronautyka
SJP.pl
Astronautyka (lub kosmonautyka) – zespół nauk zajmujących się wysyłaniem statków kosmicznych oraz sztucznych satelitów poza atmosferę ziemską, w przestrzeń kosmiczną celem jej eksploracji. Wykonywanie lotów kosmicznych jest jednym głównych zastosowań astronautyki.
Wikipedia
prom kosmiczny, wahadłowiec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) astronaut. statek kosmiczny o wielokrotnym wykorzystaniu
Wiktionary
(1.1) prom kosmiczny, wahadłowiec
Wiktionary
człowiek nieczujący więzi z krajem, z którego pochodzi lub którego jest obywatelem, deklarujący swą więź z kulturą świata; obywatel świata
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) człowiek nieuznający jakiegokolwiek obywatelstwa, a jedynie światowe
Wiktionary
Kosmopolityzm (z gr. kosmos „świat”, polis „miasto” i ismos „pogląd”) – pogląd wyrażający brak podlegania podziałom kulturowo-politycznym i terytorialnym, lecz zarazem szanujący te podziały i stosujący się do reguł panujących na danym terytorium. Zwolennicy kosmopolityzmu uważają za swoją ojczyznę nie kraj czy inny sformalizowany obszar, ale cały świat niezależnie od pochodzenia. Dążą oni do politycznej i społecznej jedności świata, wolnego od podziałów i konfliktów, stopionego w jedną wspólnotę ogólnoludzką.
Wikipedia
(1.1) Wydawało się, że wszędzie czuł się u siebie – był prawdziwym kosmopolitą.
Wiktionary
IPA: ˌkɔsmɔpɔˈlʲita, AS: kosmopolʹita
Wiktionary
rzecz. kosmopolityzm m.
:: fż. kosmopolitka
przym. kosmopolityczny
Wiktionary
(1.1) obywatel świata
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kosmopolityczne; cecha tych, którzy są kosmopolityczni
Wiktionary
rzecz. kosmopolita m., kosmopolitka ż.
przym. kosmopolityczny
przysł. kosmopolitycznie
Wiktionary
dotyczący kosmopolity i kosmopolityzmu
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) nieczujący związku z żadnym państwem (miejscem) w szczególności
(1.2) wielokulturowy
(1.3) biol. rozpowszechniony na znacznej części kuli ziemskiej
Wiktionary
rzecz. kosmita mos., kosmopolita mos., kosmopolitka ż., kosmopolityzm mrz., kosmopolityczność ż.
Wiktionary
1. stawanie się kosmopolitycznym, nabieranie cech właściwych kosmopolitom;
2. wprowadzanie, szerzenie kosmopolityzmu
SJP.pl
pogląd negujący wszelkie podziały kulturowo-polityczne i terytorialne, więzi narodowe i tradycję, za prawdziwą ojczyznę człowieka uznający cały świat
SJP.pl
Kosmopolityzm (z gr. kosmos „świat”, polis „miasto” i ismos „pogląd”) – pogląd wyrażający brak podlegania podziałom kulturowo-politycznym i terytorialnym, lecz zarazem szanujący te podziały i stosujący się do reguł panujących na danym terytorium. Zwolennicy kosmopolityzmu uważają za swoją ojczyznę nie kraj czy inny sformalizowany obszar, ale cały świat niezależnie od pochodzenia. Dążą oni do politycznej i społecznej jedności świata, wolnego od podziałów i konfliktów, stopionego w jedną wspólnotę ogólnoludzką.
Wikipedia
1. cała przestrzeń ze wszystkim, co się w niej znajduje; Wszechświat, wszechświat, Kosmos;
2. przestrzeń pozaziemska, dostępna ludzkiemu doświadczeniu; Kosmos;
3. w filozofii: świat pojęty jako harmonijnie zbudowana i wewnętrznie uporządkowana całość; Kosmos;
4. roślina z rodziny złożonych, hodowana jako roślina ozdobna w parkach i ogrodach; kosmea, onętek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) astr. przestrzeń poza obszarem ziemskiej atmosfery;
(1.2) bot. nazwa systematyczna|Cosmos bipinnatus|Cav.|ref=tak., gatunek rośliny z rodziny astrowatych;
(1.3) bot. roślina z gatunku kosmosów (1.2)
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Według popularnego mitu, jedyną budowlą widoczną z kosmosu jest Wielki Mur Chiński.
(1.2) W wielu krajach świata kosmos uprawiany jest jako roślina ozdobna.
Wiktionary
IPA: ˈkɔsmɔs, AS: kosmos
Wiktionary
rzecz. kosmita mos., kosmitka ż.
przym. kosmiczny
przysł. kosmicznie
Wiktionary
(1.1) wszechświat, uniwersum
(1.2) kosmos podwójnie pierzasty, onętek, ponętka, warszawianka
Wiktionary
cykliczny akcelerator cząstek naładowanych; bewatron; synchrotron protonowy
SJP.pl
Wikipedia
nowotwór złośliwy wywodzący się z trofoblastu (tkanki charakterystycznej dla łożyska), rozwijający się w macicy, jajniku lub jajowodzie; nabłoniak kosmówkowy; rak kosmówki
SJP.pl
Rak kosmówki, kosmówczak (łac. choriocarcinoma) – jedna z postaci ciążowej choroby trofoblastycznej, przebiegająca jako wysoce złośliwy nowotwór, wybitnie dobrze reagujący na chemioterapię.
Guz pochodzi z komórek trofoblastu, wydziela gonadotropinę kosmówkową, powstaje z przetrwałego zaśniadu po usunięciu chirurgicznym, dużo rzadziej po ciąży prawidłowej.
Wikipedia
Kosma z małżonką
SJP.pl
zewnętrzna błona płodowa gadów, ptaków, ssaków i człowieka, otaczająca zarodek i pozostałe błony płodowe; chorion
SJP.pl
Kosmówka (łac. chorion) – zewnętrzna błona płodowa owodniowców zbudowana z ektodermy, osłaniająca ciało zarodka i pozostałe błony płodowe: owodnię, omocznię i pęcherzyk żółtkowy.
Kosmówka gadów i ptaków jest cienkościenną błoną surowiczą, natomiast u ssaków na jej powierzchni rozwijają się liczne i rozmaicie wykształcone wyrostki, tzw. kosmki uczestniczące w budowie łożyska.
Wikipedia
Zobacz też: Kosmów
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o nazwisku Kosmowski:
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Kosmy lub z nim związany
SJP.pl
zdrobnienie od: kosmyk
SJP.pl
1. pasemko włosów;
2. ogon zająca; osmyk; omyk
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) niewielki pukiel włosów
(1.2) łow. ogon zwierzyny płowej (jeleniowatych)
Wiktionary
(1.1) Na czole zwisał mu kosmyk włosów.
Wiktionary
rzecz. kosmyczek m., kosmacz mzw./mos.
przym. kosmaty
Wiktionary
(1.1) kłak, lok, kogut, pasemko
(1.2) omyk, osmyk
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. kostnica
Wiktionary
ptak leśny z rodziny kośników; hoacyn
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. roln. kosiarz
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) ornit. nazwa systematyczna|Opisthocomus hoazin|Müller|ref=tak., średniej wielkości tropikalny ptak z rodziny hoacynów
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. kosa ż.
czas. kosić ndk., skosić dk.
Wiktionary
(2.1) hoacyn
Wiktionary
jezioro w Polsce
SJP.pl
2 jeziora w Polsce:
miejscowość w Polsce:
Wikipedia
Kosnowiec – kolonia w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie krasnostawskim, w gminie Fajsławice.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa lubelskiego.
Wieś stanowi sołectwo gminy Fajsławice. Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) wieś liczyła 122 mieszkańców.
Wikipedia
nadający się do koszenia lub przeznaczony do koszenia
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przeznaczony, nadający się do koszenia
Wiktionary
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
IPA: ˈkɔɕnɨ, AS: kośny
Wiktionary
rzecz. kosiarz mos., kosynier mos., kosa
czas. wykaszać
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
karłowaty gatunek sosny rosnący w górach powyżej górnej granicy lasu; kosówka, kosodrzewina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rzad. dendr. nazwa systematyczna|Pinus mugo|Turra|ref=tak., gatunek drzewa lub krzewu iglastego należący do rodziny sosnowatych, rosnący w górach, powyżej górnej granicy lasu;
(1.2) rzad. dendr. krzew z gatunku kosodrzewów (1.1)
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) W Polsce kosodrzew podlega ochronie.
(1.2) Wywrócił się, zahaczając o korzeń kosodrzewiu.
Wiktionary
rzecz. kosodrzewina ż.
Wiktionary
(1.1) kosodrzewina, kosówka, kosówka właściwa, sosna górska
(1.2) kosodrzewina, kosówka, kosówka właściwa, sosna górska
Wiktionary
rzadko: karłowaty gatunek sosny rosnący w górach powyżej górnej granicy lasu; kosówka, kosodrzew, kosodrzewina
SJP.pl
1. karłowaty gatunek sosny rosnący w górach powyżej górnej granicy lasu; kosówka, kosodrzew;
2. zwarte zarośla wysokogórskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) dendr. syst. nazwa systematyczna|Pinus mugo|Turra|ref=tak., gatunek drzewa lub krzewu iglastego należący do rodziny sosnowatych, rosnący w górach, powyżej górnej granicy lasu;
(1.2) dendr. krzew z gatunku kosodrzewin (1.1)
(1.3) zarośla kosodrzewiny (1.1) występujące w górach powyżej górnej granicy lasu;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Do lat 90. XX wieku reliktowe stanowisko kosodrzewiny znajdowało się w Beskidzie Niskim.
(1.2) Wysyp tę korę wokół kosodrzewiny przy płocie.
(1.3) Dawniej kosodrzewina była masowo wypalana i wycinana, aby przygotować tereny pod wypas.
Wiktionary
IPA: ˌkɔsɔḍʒɛˈvʲĩna, AS: kosoḍževʹĩna
Wiktionary
rzecz. kosodrzew mrz.
przym. kosodrzewinowy
Wiktionary
(1.1) kosówka, kosodrzew, sosna górska, kosówka właściwa
(1.2) kosówka, kosodrzew, sosna górska, kosówka właściwa
Wiktionary
przymiotnik od: kosodrzewina
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) składający się z kosodrzewiny
(1.2) wykonany z drewna lub innej części kosodrzewiny
(1.3) będący częścią kosodrzewiny
Wiktionary
IPA: ˌkɔsɔḍʒɛvʲĩˈnɔvɨ, AS: kosoḍževʹĩnovy
Wiktionary
rzecz. kosodrzewina
Wiktionary
ryba zaliczana do rzędu rekinokształtnych; lis morski
SJP.pl
Kosogon, lis morski (Alopias vulpinus) – gatunek morskiej ryby chrzęstnoszkieletowej z rodziny kosogonowatych (Alopiidae). Poławiana gospodarczo i w wędkarstwie.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński, Górny Śląsk. sierp
Wiktionary
błonkówka z rodziny gąsieniczników
SJP.pl
Kosoń (ukr. Косонь, węg. Mezőkaszony) – wieś na Ukrainie w rejonie berehowskim obwodu zakarpackiego. W miejscowości znajduje się przejście graniczne Kosoń-Barabás z Węgrami.
Wikipedia
przestarzale:
1. mający skośne oczy; skośnooki;
2. mający zeza; zezowaty
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przest. skośnooki
(1.2) przest. zezowaty
Wiktionary
rzecz. kosookość ż.
przysł. kosooko
Wiktionary
Kosorowice (dodatkowa nazwa w j. niem. Kossorowitz) – wieś w Polsce, położona w województwie opolskim, w powiecie opolskim, w gminie Tarnów Opolski.
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa opolskiego.
Wikipedia
melodyjnie śpiewający ptak z rodziny drozdowatych, o upierzeniu brunatnym u samicy i prawie czarnym u samca, żyjący w Eurazji i Afryce
SJP.pl
Wikipedia
mieszkaniec Kosowa Lackiego (miasta w Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kosowa
Wiktionary
(1.1) Gospodarze ośrodka powoli żegnają się z mieszkającymi od maja albańskimi rodzinami. Jednocześnie szykują się na przyjęcie kolejnej grupy Kosowian.
Wiktionary
rzecz. Kosowo n.
:: fż. Kosowianka ż.
przym. kosowski
Wiktionary
mieszkanka Kosowa Lackiego (miasta w Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) obywatelka Kosowa
Wiktionary
rzecz. Kosowo n.
:: fm. Kosowianin m.
przym. kosowski
Wiktionary
Kosowice – wieś sołecka w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie ostrowieckim, w gminie Bodzechów.
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa kieleckiego.
Przez miejscowość przebiega droga wojewódzka nr 751.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
karłowaty gatunek sosny rosnący w górach powyżej górnej granicy lasu; kosodrzew, kosodrzewina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) dendr. syst. nazwa systematyczna|Pinus mugo|Turra|ref=tak., gatunek drzewa lub krzewu iglastego należący do rodziny sosnowatych, rosnący w górach, powyżej górnej granicy lasu;
(1.2) dendr. krzew z gatunku kosówek (1.1)
(1.3) bot. piętro roślinności w wysokich górach
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Pylenie kosówki następuje od maja do lipca.
(1.2) Tę kosówkę posadził któryś z naszych ogrodników.
(1.3) Wygląd kosówki zmienia się wraz z wysokością.
Wiktionary
(1.1) kosodrzew, kosodrzewina, kosówka właściwa, sosna górska
(1.2) kosodrzew, kosodrzewina, kosówka właściwa, sosna górska
(1.3) kosodrzewina
Wiktionary
przymiotnik od: kosówka
SJP.pl
w gwarze przestępczej: sprawca rozboju
SJP.pl
1. terytorium sporne w południowej Europie ze stolicą w Prisztinie, państwo częściowo uznawane na arenie międzynarodowej;
2. wieś w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. częściowo uznawane państwo w Europie ze stolicą w Prisztinie;
Wiktionary
Kosowo, Republika Kosowa (alb.: Kosova / Kosovë, Republika e Kosovës; serb.: Косово, Kosovo, Република Косовo, Republika Kosovo) – państwo w południowej Europie ze stolicą w Prisztinie o ograniczonym uznaniu na arenie międzynarodowej (patrz: lista państw formalnie uznających niepodległość Kosowa), które jednostronnie ogłosiło niepodległość 17 lutego 2008 roku.
Wikipedia
(1.1) Serbski parlament przyjął rezolucję w sprawie Kosowa.
Wiktionary
IPA: kɔˈsɔvɔ, AS: kosovo
Wiktionary
rzecz. Kosowianin m., Kosowianka ż.
przym. kosowski, Kosowy
Wiktionary
(1.1) Republika Kosowa
Wiktionary
tradycyjna męska koszula rosyjska ze skośnie zapinanym kołnierzem, stójką
SJP.pl
Kosoworotka – tradycyjna rosyjska, prosta i długa koszula męska z kołnierzem-stójką, rozcięciem po lewej stronie oraz długimi rękawami, noszona na wierzch spodni i przewiązywana paskiem w pasie.
Wikipedia
przymiotnik od: Kosowo, Kosów Lacki
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Kosowa
Wiktionary
Kosowski – polskie nazwisko. Według danych z lat 90 XX wieku nazwisko to nosiło 6 208 Polskich obywateli zarejestrowanych w rejestrze PESEL.
Osoby o nazwisku Kosowski:
Wikipedia
rzecz. Kosowo n., Kosowianin mos., Kosowianka ż.
przym. Kosowy
Wiktionary
potocznie: dzieło Juliusza Kossaka - polskiego malarza, rysownika i ilustratora; Kossak
SJP.pl
Wikipedia
1. nazwisko, np. Eustachy Kossakowski (1925-2001), fotografik;
2. przymiotnik dzierżawczy - należący do Kossaka lub z nim związany
SJP.pl
Kossakowscy (Kosakowscy) – polski ród szlachecki, pieczętujący się herbem Ślepowron, którego niektóre linie otrzymały w czasach rozbiorów tytuł hrabiowski.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
Osoby:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
państwo w Ameryce Środkowej ze stolicą w San José; Republika Kostaryki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. polit. państwo w Ameryce Środkowej;
Wiktionary
Kostaryka (Costa Rica, hiszp. dosł. „bogate wybrzeże”, Republika Kostaryki – República de Costa Rica) – państwo w Ameryce Centralnej nad Morzem Karaibskim i Oceanem Spokojnym. Graniczy od północy z Nikaraguą na odcinku 309 km i od południa z Panamą – 330 km. Łączna długość wybrzeża karaibskiego i pacyficznego wynosi 1290 km.
Wikipedia
(1.1) Już trzy lata mieszkam w Kostaryce.
Wiktionary
IPA: ˌkɔstaˈrɨka, AS: kostaryka
Wiktionary
rzecz. Kostarykanin m., Kostarykanka ż., kostarykańskość ż.
przym. kostarykański
Wiktionary
obywatel Kostaryki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) obywatel Kostaryki
Wiktionary
(1.1) Mecz Serbów z Kostarykanami oglądało dziesięć milionów widzów.
Wiktionary
IPA: ˌkɔstarɨˈkãɲĩn, AS: kostarykãńĩn
Wiktionary
rzecz. Kostaryka ż.
:: fż. Kostarykanka ż.
przym. kostarykański
Wiktionary
obywatelka Kostaryki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) obywatelka Kostaryki
Wiktionary
IPA: ˌkɔstarɨˈkãŋka, AS: kostarykãŋka
Wiktionary
rzecz. Kostaryka ż.
:: fm. Kostarykanin mos.
przym. kostarykański
Wiktionary
przymiotnik od: Kostaryka
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do Kostaryki, państwa w Ameryce Środkowej
Wiktionary
(1.1) W miarę upływu czasu przewagę na murawie uzyskali gracze tureccy. Częściej przebywali na połowie rywali, konstruując groźniejsze akcje i niepokojąc obrońców kostarykańskich.
(1.1) Najwięcej jest chętnych na kawy smakowe, np. irlandzką, a z tradycyjnych najczęściej kupowana jest kolumbijska i kostarykańska.
Wiktionary
IPA: ˌkɔstarɨˈkãj̃sʲci, AS: kostarykãĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Kostaryka ż., Kostarykanin mos., Kostarykanka ż.
Wiktionary
w staropolszczyźnie: mężczyzna często grający w karty lub kości, zazwyczaj nieuczciwie; kostera
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) stpol. gracz w kości
Wiktionary
IPA: ˈkɔstaʃ, AS: kostaš
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m., forma poufała imienia Konstandinos
Wiktionary
(1.1) Mój grecki przyjaciel Kostas mieszka w Salonikach.
Wiktionary
rzecz. Kosta m., Konstandinos m., Konstanty m., Konstantyn m.
Wiktionary
(1.1) Kosta
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
zdrobnienie od: kostka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: kostka
Wiktionary
IPA: kɔˈstɛt͡ʃka, AS: kostečka
Wiktionary
rzecz. kostka ż., kostucha ż., kość ż., kościstość ż., kostniak mrz.
przym. kościsty
Wiktionary
rzadko: szczątki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) zdrobn. Konstanty lub Konstantyn
Wiktionary
rzecz. Kostkówna ż.
:: fż. Kostkowa ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
1. drapieżna ryba z rzędu zrosłoszczękich, żyjąca w morzach tropikalnych;
2. (r. żeński) przestarzałe: kobieta często grająca w karty lub kości, zazwyczaj nieuczciwie; także o mężczyźnie, z silniejszym zabarwieniem ekspresywnym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) icht. ryba drapieżna
(1.2) karc. namiętny, nieuczciwy gracz
Wiktionary
Wikipedia
kosternik leśniak - motyl z rodziny powszelatkowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) daw. namiętne granie w kości lub karty
Wiktionary
(1.1) Usunął oficerów, oddających się pijaństwu i kosterstwu, tudzież takich, którzy udręczali żołnierzy.
Wiktionary
pasożytnicza choroba ryb wywoływana przez wiciowce
SJP.pl
Kostioza, ichtiobodoza, Costiosis – pasożytnicza choroba ryb wywoływana przez wiciowce z rodzaju Ichthyobodo.
Wyróżnia się dwa gatunki wiciowców z rodzaju Ichthyobodo: I. necatrix oraz I. pyriformis, z czego ten pierwszy jest najczęstszą przyczyną wywoływania tej choroby. Nazwa wywodzi się od dawniej używanej nazwy rodzajowej Costia.
Wikipedia
1. ubiór damski składający się z żakietu i spódnicy;
2. strój przeznaczony do uprawiania pewnych sportów np. gimnastyki, pływania;
3. strój balowy lub karnawałowy, charakterystyczny dla jakiejś epoki lub postaci;
4. ubranie aktora, charakteryzujące postać graną w teatrze lub filmie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) teatr. sceniczne ubranie aktora, charakteryzujące graną postać
(1.2) odzież. ubranie damskie, w skład którego wchodzą żakiet i spódnica
(1.3) odzież. specjalny strój przeznaczony do uprawiania pewnych sportów
(1.4) odzież. strój używany jako przebranie na balach, zabawach i paradach głównie w okresie karnawału
(1.5) odzież. kobiecy strój na plażaażę
Wiktionary
(1.1) W teatrze ważnym uzupełnieniem kostiumów są fryzury i charakteryzacja.
Wiktionary
IPA: ˈkɔstʲjũm, AS: kostʹi ̯ũm
Wiktionary
rzecz. kostiumeria ż.
przym. kostiumowy
Wiktionary
(1.1) przebranie
(1.2) ubranie
(1.3) ubranie
(1.4) przebranie
(1.5) ubranie
Wiktionary
pracownik teatru lub opery zajmujący się kostiumami
SJP.pl
kostiumernia;
1. pracownia, w której szyje się kostiumy teatralne;
2. pomieszczenie na zapleczu teatru do przechowywania kostiumów
SJP.pl
kostiumeria;
1. pracownia, w której szyje się kostiumy teatralne;
2. pomieszczenie na zapleczu teatru do przechowywania kostiumów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) teatr. pracownia kostiumów teatralnych
(1.2) teatr. miejsce przechowywania kostiumów w teatrze
Wiktionary
rzecz. kostiumer mos.
przym. kostiumowy
Wiktionary
zdrobnienie od: kostium
SJP.pl
osoba opracowująca koncepcję plastyczna kostiumów, fryzur, rekwizytów itp. dla postaci występujących w filmie lub teatrze
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba zajmująca się kostiumografią
Wiktionary
Kostiumograf – osoba zajmująca się opracowywaniem koncepcji plastycznej kostiumów, fryzur oraz rekwizytów dla aktorów występujących w kinie lub teatrze. Praca kostiumografa zasadniczo różni się od pracy projektanta mody, jego uwaga skupia się przede wszystkim na stworzeniu ubioru na potrzeby filmu bądź spektaklu, na podstawie realiów w nim przedstawianych oraz koncepcji reżysera. Kostiumografowie zwykle pracują w grupach, aby skończyć pracę w wyznaczonym terminie.
Wikipedia
rzecz. kostiumografia ż.
przym. kostiumograficzny
Wiktionary
sztuka opracowywania koncepcji plastycznych kostiumów i fryzur postaci scenicznych lub telewizyjnych
SJP.pl
Kostiumograf – osoba zajmująca się opracowywaniem koncepcji plastycznej kostiumów, fryzur oraz rekwizytów dla aktorów występujących w kinie lub teatrze. Praca kostiumografa zasadniczo różni się od pracy projektanta mody, jego uwaga skupia się przede wszystkim na stworzeniu ubioru na potrzeby filmu bądź spektaklu, na podstawie realiów w nim przedstawianych oraz koncepcji reżysera. Kostiumografowie zwykle pracują w grupach, aby skończyć pracę w wyznaczonym terminie.
Wikipedia
specjalista w zakresie kostiumologii
SJP.pl
Kostiumologia – nauka zajmująca się historią ubiorów, zapoczątkowana w XVI wieku. Od XVII wieku rozwijana była przede wszystkim we Francji. Pierwsze publikacje kostiumologiczne w języku polskim opracowano w XIX wieku, na co wpływ miała popularność malarstwa historycznego.
Wikipedia
nauka zajmująca się historią ubiorów
SJP.pl
Kostiumologia – nauka zajmująca się historią ubiorów, zapoczątkowana w XVI wieku. Od XVII wieku rozwijana była przede wszystkim we Francji. Pierwsze publikacje kostiumologiczne w języku polskim opracowano w XIX wieku, na co wpływ miała popularność malarstwa historycznego.
Wikipedia
potocznie: ubierać w kostium
SJP.pl
potocznie: osoba zajmująca się kostiumami w filmie lub teatrze
SJP.pl
potocznie: bal kostiumowy
SJP.pl
przymiotnik od: kostium
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przym. od kostium
Wiktionary
IPA: ˌkɔstʲjũˈmɔvɨ, AS: kostʹi ̯ũmovy
Wiktionary
rzecz. kostium m., kostiumer m., kostiumerka ż., kostiumernia ż., kostiumik m., kostiumowanie n., kostiumowiec m., kostiumowość ż., kostiumówka ż.
czas. kostiumować
przym. kostiumerski
przysł. kostiumowo
Wiktionary
1. zdrobnienie od: kość;
2. trójkątna płytka z masy lub kości używana do gry na gitarze;
3. sześcian z oznaczonymi punktami ścianami, używany w grach;
4. coś krojonego w kształt sześcianu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: kość
(1.2) anat. mała kość łącząca stopę z nogą;
(1.3) wojskowy bądź harcerski plecak o charakterystycznym kwadratowym kształcie;
(1.4) muz. mała płytka, którą gra się na niektórych instrumentach strunowych
(1.5) efekt gitarowy w postaci przełącznika nożnego
(1.6) element sprzętu wspinaczkowego, używany do zakładania punktów asekuracyjnych
(1.7) niewielki przedmiot w kształcie prostopadłościanu
(1.8) anat. część kości strzałkowej nad stawem nadgarstkowym
(1.9) pewna jednostkowa porcja towaru, zwykle tłuszczu
(1.10) nawierzchnia drogi z prostopadłościennych kamieni
(1.11) gw-pl|Śląsk Cieszyński. pestka
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Byłem tak głodny, że poogryzałem całego kurczaka do ostatniej kostki.
(1.2) Nie mogę grać w piłkę z powodu zwichniętej kostki.
(1.3) Zawiązał glany, zarzucił kostkę z książkami na plecy i pobiegł do szkoły.
(1.4) Ta kostka jest dla mnie za miękka, nie dam rady zagrać żadnej solówki.
(1.7) Ja jak pracowałam w teatrze, oczywiście, był obchodzony Dzień Kobiet (…), był tulipan, były rajstopy i była kostka mydła, tak, pamiętam jak dziś.
(1.9) Edwardzie, kup proszę dwie kostki margaryny.
(1.10) Na rynku przed rauszem położono nową kostkę.
Wiktionary
IPA: ˈkɔstka, AS: kostka
Wiktionary
rzecz. kość ż., kościec m., kostucha ż., kostyczność ż., kostnienie n., skostnienie n.
:: zdrobn. kosteczka ż.
czas. kostnieć ndk., skostnieć dk.
przym. kostny, kościany, kostkowy, kostyczny, kościsty, kostkowaty
Wiktionary
(1.1) kosteczka
(1.3) plecak, tornister
(1.4) plektron, piórko
(1.8) nadgarstek
(1.10) bruk
Wiktionary
Łuparka, łupiarka lub kostkarka to obrabiarka służąca do mechanicznego łupania kamienia.
Ze względu na przydatność do wykonywania określonego asortymentu produkcji łuparki dzielą się na:
Wikipedia
robotnik wykładający nawierzchnię drogi kostką brukową
SJP.pl
rzadko: szczątki
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
obróbka wykańczająca przedmiotów metalowych przez wykonywanie na ich powierzchni drobnych rysek tworzących określony wzór; mazerowanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kostkować.
Wiktionary
Pick slide lub pick scrape (dosł. ślizganie/drapanie kostką; brak polskiej nazwy) – technika gry na gitarze elektrycznej (również basowej) polegająca na przesuwaniu krawędzią kostki (plektronu) wzdłuż strun posiadających owijki.
Wikipedia
czas. kostkować
Wiktionary
przypominający kostkę
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przypominający kostkę
Wiktionary
rzecz. kostka
Wiktionary
Wikipedia
nazwisko polskie
SJP.pl
Kostka – kaszubski ród szlachecki.
Wikipedia
przedstawiciel gromady zwierząt wodnych z typu parzydełkowców
SJP.pl
potocznie:
1. but lub skarpeta sięgające do kostki;
2. droga z kostką brukową
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) środ. skarpeta sięgająca do kostki
Wiktionary
rzecz. kostka
Wiktionary
potocznie:
1. but lub skarpeta sięgające do kostki;
2. droga z kostką brukową
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik od: kostka
SJP.pl
zbyt wiele miejsc pokrytych kostką brukową w przestrzeni publicznej; brukoza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kostniak
Wiktionary
rzecz. kostniak m.
Wiktionary
niezłośliwy nowotwór w postaci guza wywodzący się z tkanki kostnej, umiejscowiony zwykle w kościach lub częściach miękkich do nich przylegających; osteoma
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) med. łagodny nowotwór tkanki kostnej
Wiktionary
Kostniak (łac. osteoma) – łagodny, wolno rosnący nowotwór kości, zbudowany z dojrzałej, zbitej lub gąbczastej tkanki kostnej. Zmiany te najczęściej lokalizują się w obrębie kości czaszki i twarzoczaszki, zwłaszcza w zatokach przynosowych (szczególnie czołowej), a także w kości czołowej, sitowej i żuchwie. Kostniaki mogą występować pojedynczo lub jako zmiany mnogie, szczególnie w przebiegu zespołu Gardnera – dziedzicznej choroby genetycznej.
Wikipedia
rzecz. kość ż., kosteczka ż., kościec m., kostnienie n., skostnienie n.
:: zdrobn. kostniaczek m.
czas. kostnieć ndk., skostnieć dk.
przym. kostny, kościany, kośćcowy
Wiktionary
pomieszczenie, w którym przechowuje się ciała zmarłych do chwili pogrzebu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pomieszczenie, w którym przechowuje się ciała zmarłych do chwili pogrzebu;
(1.2) przykościelna kaplica pogrzebowa
Wiktionary
Kostnica (marownia, ossarium) – pomieszczenie lub osobny budynek znajdujący się przy kościele, szpitalu lub cmentarzu, w którym przechowuje się ciała zmarłych do chwili pogrzebu. Kostnice służyły także do przechowywania kości, na które natrafiono podczas kopania nowych grobów. Po nagromadzeniu się odpowiedniej ilości takich szczątków dokonywano ich ponownego pochówku.
Wikipedia
(1.1) Ciało babki już przywieźli z kostnicy.
(1.2) Obrzędy pogrzebowe rozpoczną się w kostnicy.
Wiktionary
IPA: kɔˈstʲɲit͡sa, AS: kostʹńica
Wiktionary
przym. kostny
Wiktionary
(1.1) promorta
Wiktionary
proces powstawania kości polegający na przekształcaniu się elementów chrzęstnych szkieletu w tkankę kostną; osyfikacja
SJP.pl
Osteogeneza, osyfikacja, kostnienie – powstawanie kości w rozwoju osobniczym. Może zachodzić na dwa sposoby: kostnienia na podłożu błoniastym lub kostnienia na podłożu chrzęstnym.
Kostnienie na podłożu błoniastym rozpoczyna się w punktach kostnienia, czyli obszarach, w których komórki osteoprogenitorowe (pochodzące z komórek mezenchymy) powstają i proliferują (dzielą się) oraz tworzone są warstwy osteoblastów wokół sieci rozwijających się włosowatych naczyń krwionośnych. Osteoblasty wydzielają osteoid, który ulega uwapnieniu, tworząc obszary kości splotowatej (zwanej pierwotną czy grubowłóknistą), z której powstaje kość dojrzała. W ten sposób powstaje większość kości płaskich.
Wikipedia
tkanka kostna obrastająca powierzchnię uszkodzonej kości
SJP.pl
Kostnina (łac. callus) – grubowłóknista, splotowata, pierwotna tkanka kostna powstająca w ognisku uszkodzenia lub złamania kości, powodująca jej zrośnięcie. Powstaje w wyniku namnażania się i różnicowania komórek osteogennych rozrodczej warstwy okostnej, śródkostnej oraz szpiku. Wyróżnia się dwa rodzaje kostniny:
Wikipedia
cement; jedna z tkanek zęba, pokrywająca korzeń zęba, budową zbliżona do kości
SJP.pl
Cement zęba, kostniwo – jedna z tkanek twardych zęba, zmineralizowana, o budowie podobnej do kości zbitej, pokrywająca zębinę korzeniową w zębach szkliwoguzkowych (wtedy koronę zęba pokrywa szkliwo) lub cały ząb szkliwofałdowy ssaków roślinożernych.
Wikipedia
dotyczący kości i skóry
SJP.pl
dotyczący kości i stawów
SJP.pl
rząd ryb promieniopłetwych; arowanokształtne, arapaimokształtne
SJP.pl
Kostnojęzykokształtne, arowanokształtne, arapaimokształtne (Osteoglossiformes) – rząd ryb promieniopłetwych (Actinopterygii) o wielu prymitywnych cechach budowy, zamieszkujących wody słodkowodne całego świata, głównie w obszarach tropikalnych. Większość gatunków prowadzi drapieżny tryb życia. Najstarsze otolity pochodzą z mastrychtu.
Wikipedia
gromada ryb kostnoszkieletowych; promieniopłetwe, kostnopromienne, promienistopłetwe
SJP.pl
Promieniopłetwe, kostnopromieniste, kostnopromienne (Actinopterygii, z gr. aktina – promień i pterygio – płetwa) – gromada ryb kostnoszkieletowych (Osteichthyes) o płetwach wspartych na promieniach kostnych, obejmująca większość (około 30 tys.) współcześnie żyjących gatunków ryb. Wykazują znaczne zróżnicowanie morfologiczne. Zasiedlają wszystkie typy wód słodkich, słonawych i słonych. Od mięśniopłetwych odróżnia je budowa płetw i sposób poruszania.
Wikipedia
gromada ryb kostnoszkieletowych; promieniopłetwe, kostnopromieniste, promienistopłetwe
SJP.pl
Promieniopłetwe, kostnopromieniste, kostnopromienne (Actinopterygii, z gr. aktina – promień i pterygio – płetwa) – gromada ryb kostnoszkieletowych (Osteichthyes) o płetwach wspartych na promieniach kostnych, obejmująca większość (około 30 tys.) współcześnie żyjących gatunków ryb. Wykazują znaczne zróżnicowanie morfologiczne. Zasiedlają wszystkie typy wód słodkich, słonawych i słonych. Od mięśniopłetwych odróżnia je budowa płetw i sposób poruszania.
Wikipedia
nadgromada ryb o szkielecie w różnym stopniu skostniałym
SJP.pl
Wikipedia
o cechach kostnoszkieletowych (nadgromada ryb)
SJP.pl
sprzyjający tworzeniu się kości
SJP.pl
o cechach kostnołuskich (podgromada ryb)
SJP.pl
podgromada ryb promieniopłetwych; kostołuskie, chrzęstnokostne
SJP.pl
Kostnochrzęstne, kostołuskie, ganoidy chrzęstne, kostnołuskie, chrzęstnokostne (Chondrostei), błędnie nazywane chrzęstnikami – podgromada ryb promieniopłetwych (Actinopterygii). Pierwotne formy ryb kostnochrzęstnych pojawiły się już we wczesnym dewonie, rozkwit przeżyły w permie i triasie. Występowały na całym świecie. Obecnie występują w Europie, Azji, Afryce i Ameryce Północnej.
Wikipedia
dotyczący kości lub pochodzący od nich
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kością
Wiktionary
(1.1) Z kostną budową szkieletu nie spotykamy się u bezkręgowców.
Wiktionary
IPA: ˈkɔstnɨ, AS: kostny
Wiktionary
rzecz. kostnica ż., kość ż., kostka ż., kostucha ż., kościec m., kościstość ż., kostniak mrz.
przym. kościany, kościsty
Wiktionary
rodzina ryb o głowach silnie skostniałych z wyrostkami kostnymi
SJP.pl
Głowaczowce, kostolice (Cottoidei) – podrząd ryb skorpenokształtnych (Scorpaeniformes), obejmujący około 800 gatunków klasyfikowanych tradycyjnie w dwóch nadrodzinach: Cottoidea i Cyclopteroidea, jednak relacje pokrewieństwa w obrębie tego taksonu nie zostały ustalone.
Wikipedia
o cechach kostolicych (rodzina ryb)
SJP.pl
mieszkaniec Kostomłotów
SJP.pl
mieszkanka Kostomłotów
SJP.pl
przymiotnik od: Kostomłoty
SJP.pl
nazwa kilku miejscowości w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przyrząd chirurgiczny w postaci mocnych metalowych nożyc o krótkich ostrzach do przecinania żeber i innych cienkich kości
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) med. nożyce do przecinania kości
Wiktionary
zabieg chirurgiczny polegający na przecięciu żebra lub wycięciu jego części
SJP.pl
Kostów (niem. Kostau) – wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie kluczborskim, w gminie Byczyna. Usytuowana jest ok. 7 km od miasta na trasie Byczyna – Kępno. Leży na wysokości 170 m n.p.m. Na terenie Kostowa znajdują się stawy hodowlane i stacja PKP. Wieś znajduje się na szlaku kolejowym i szlaku drogowym łączącym Śląsk z Wielkopolską (Poznań).
Wikipedia
o cechach kostowcowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
Kostowcowate (Costaceae) – rodzina bylin z rzędu imbirowców. Należy do niej 7–8 rodzajów ze 143–162 gatunkami, większość z nich należy do rodzaju Costus. Przedstawiciele występują w całej strefie tropikalnej, największe zróżnicowanie osiągając w tropikalnej części Ameryki Południowej oraz w rejonie Nowej Gwinei. Szereg gatunków z rodzaju Costus uprawianych jest jako rośliny ozdobne, wykorzystywanych jest jako warzywa i rośliny lecznicze.
Wikipedia
o cechach kostowcowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
rodzaj roślin tropikalnych z rodziny kostowcowatych
SJP.pl
Kostowiec – wieś w Polsce, położona w województwie mazowieckim, w powiecie pruszkowskim, w gminie Nadarzyn
W skład sołectwa Urzut-Kostowiec wchodzi także wieś Urzut.
Do 2024 r. miejscowość była częścią wsi Urzut. W latach 1975–1998 Kostowiec administracyjnie należał do województwa warszawskiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
o cechach kostołuskich (podgromada ryb)
SJP.pl
podgromada ryb promieniopłetwych; kostnołuskie, chrzęstnokostne
SJP.pl
Wikipedia
miasto w Federacji Rosyjskiej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto obwodowe w europejskiej części Federacji Rosyjskiej;
(1.2) geogr. rzeka w Rosji przeduralskiej, lewy dopływ Wołgi;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔˈstrɔ̃ma, AS: kostrõma
Wiktionary
przym. kostromski
Wiktionary
przymiotnik od: Kostroma (rzeka lub miasto w Rosji)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kostromą, dotyczący Kostromy
Wiktionary
rzecz. Kostroma ż.
Wiktionary
szorstki, chropowaty
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pot. szorstki, chropowaty
(1.2) przen. nieelegancki, szorstki
Wiktionary
IPA: ˌkɔstrɔˈpatɨ, AS: kostropaty
Wiktionary
(1.1) chropawy, chropowaty, nierówny, szorstki
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
dawniej: nierówność, guz, wyrostek
SJP.pl
gwarowo: osoba nieporządna, nieokrzesana
SJP.pl
dawniej: kosmaty
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko polskie
SJP.pl
kostrzeń baryłkowaty - gatunek chrząszcza z rodziny jelonkowatych
SJP.pl
Kostrzeszyn – wieś sołecka w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie pińczowskim, w gminie Złota.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Wikipedia
roślina należąca do rodziny wiechlinowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Festuca|L.|ref=tak., rodzaj roślin należący do rodziny wiechlinowatych;
(1.2) bot. roślina z rodzaju kostrzewa (1.1)
Wiktionary
Kostrzewa (Festuca L.) – rodzaj roślin należący do rodziny wiechlinowatych. Należy do niego ok. 450–640 gatunków występujących w strefie klimatu umiarkowanego na całym świecie, w strefie międzyzwrotnikowej gatunki z tego rodzaju rosną w górach. W obrębie rodzaju wyróżnia się wiele gatunków zbiorowych, wiele taksonów jest morfologicznie bardzo podobnych. Ważnymi cechami diagnostycznymi są układ pasm sklerenchymy na przekroju poprzecznym liścia oraz sposób rozgałęziania się pędów wegetatywnych (śródpochwowe lub pozapochwowe).
Wikipedia
(1.1) W strefie międzyzwrotnikowej gatunki kostrzewy rosną w górach.
(1.2) Artysta przedstawił zwarte kępy kostrzewy smagane wiatrem.
(1.2) Wiechowate pióropusze kostrzew dominują w krajobrazie.
Wiktionary
osadnik kostrzewiec - motyl z rodziny rusałkowatych
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Kostrzewski – polskie nazwisko, w Polsce nosi je ponad cztery tysiące osób.
Osoby noszące nazwisko Kostrzewski:
Wikipedia
1. wieś i osada w Polsce;
2. szczyt w Czarnohorze
SJP.pl
Wikipedia
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto i gmina w Polsce, w województwie wielkopolskim, w powiecie poznańskim;
(1.2) geogr. wieś w Polsce, w województwie mazowieckim, w powiecie białobrzeskim;
(1.3) geogr. zob. Kostrzyn nad Odrą.
Wiktionary
Kostrzyn – miasto w województwie wielkopolskim, w powiecie poznańskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kostrzyn. Położone 21 km na wschód od Poznania, 32 km od Gniezna, 27 km od Wrześni oraz 20 km od Środy Wielkopolskiej.
Według danych z 1 stycznia 2019 roku miasto liczyło 9677 mieszkańców.
Przez miasto przebiegają droga ekspresowa S5, droga krajowa nr 92 i linia kolejowa Berlin – Warszawa.
Wikipedia
(1.1) […] rzucił w kąt Cycerona, przypasał szabelkę, wsadził na głowę konfederatkę z dwubarwnem piórkiem i ruszył z legionem pod Pogrzybowo, a potem za swoją imprezę pokutował wraz z innymi w Kostrzynie.
Wiktionary
IPA: ˈkɔsṭʃɨ̃n, AS: kosṭšỹn
Wiktionary
rzecz. kostrzynianin m., kostrzynianka ż., Kostrzyń m.
przym. kostrzyński
Wiktionary
Kostrzynek – osada w Polsce, położona w województwie wielkopolskim, w powiecie pilskim, w gminie Wysoka. Wchodzi w skład sołectwa Mościska.
W latach 1975–1998 osada należała administracyjnie do województwa pilskiego.
W miejscowości był przystanek kolei wąskotorowej Kostrzynek.
Wikipedia
mieszkaniec Kostrzyna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Kostrzyna
Wiktionary
rzecz. Kostrzyn m.
:: fż. kostrzynianka ż.
przym. kostrzyński
Wiktionary
mieszkanka Kostrzyna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Kostrzyna
Wiktionary
rzecz. Kostrzyn m.
:: fm. kostrzynianin m.
przym. kostrzyński
Wiktionary
przymiotnik od: Kostrzyn
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kostrzynem
Wiktionary
rzecz. Kostrzyn m., kostrzynianin m., kostrzynianka ż.
Wiktionary
potocznie: postać śmierci wyobrażana jako kościotrup z kosą
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. personifikacja śmierci zabierająca ludzi w zaświaty, przedstawiana jako szkielet, zwykle z atrybutami takimi jak kosa, klepsydra czy kaptur
forma rzeczownika|rodzaj=męskorzeczowy.
(2.1) D. lp. od: kostuch
Wiktionary
Śmierć (personifikacja) – nadanie biologicznemu zjawisku śmierci cech ludzkich, nierzadko również antropomorficznej postaci. Śmierć jako pojęcie abstrakcyjne była personifikowana przez twórców wielu epok.
Najpopularniejsze, a mające swe źródło w średniowieczu, wyobrażenia śmierci:
Wikipedia
(1.1) Człowiek jest jako ten ptak bezbronny, na świat puszczony – a to go jastrząb, a to go zwierz, a to głód, a w końcu i ta kostucha dodusi (…)
Wiktionary
IPA: kɔˈstuxa, AS: kostuχa
Wiktionary
rzecz. kość ż., kostka ż., kosteczka ż., kostuch m., kostur m.
:: zdrobn. kostusia ż.
przym. kostny, kościsty, kościany
Wiktionary
(1.1) śmiertka, kostuch
Wiktionary
Kostuchna – część oraz dzielnica Katowic, położona w południowej części miasta, na Płaskowyżu Murcek, granicząca z Podlesiem, Zarzeczem, Piotrowicami-Ochojcem, Murckami i miastem Tychy, w latach 1967–1975 samodzielne miasto.
Początki Kostuchny sięgają XVII wieku. Osadnictwu na tym obszarze sprzyjało występowanie w tym rejonie rud żelaza. W późniejszym czasie osiedlali się tu się chałupnicy i robotnicy leśni, zaś przełomem w rozwoju terenów dzielnicy był początek XX wieku i założenie kopalni „Böer” („Boże Dary”; później połączona z zakładem „Murcki”), która była największym zakładem należącym do książąt pszczyńskich. Przy niej powstała osada robotnicza – późniejsza kolonia Boże Dary. Liczba ludności systematycznie rosła. W latach 1951–1954 północna część Kostuchny była dzielnicą Katowic, zaś w 1954 roku Kostuchna została siedzibą gromady Kostuchna, którą zanim zaczęła działać, przekształcono na osiedle, które w 1967 roku uzyskało prawa miejskie. Kostuchnę ponownie, tym razem w całości, włączono do Katowic 27 maja 1975 roku, a od 1 stycznia 1992 roku stała się ona jedną z jej administracyjnych dzielnic.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
prąd w romantycznej literaturze hiszpańskiej
SJP.pl
Kostumbryzm (hiszp. costumbrismo, od costumbre – obyczaj) – kierunek w literaturze i sztuce hiszpańskiej i hispanoamerykańskiej. Zapoczątkowany w Hiszpanii w XVII w., rozwinął się w okresie romantyzmu. Kostumbryzm dąży do wiernego zobrazowania życia i obyczajów epoki, przedstawia lokalne regiony, ich codzienność i folklor.
Wikipedia
1. kij służący do podpierania się;
2. pręt służący do rozgarniania żarów lub rozbijania ziemi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kij lub laska używane jako podpórka przy chodzeniu
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Niektóre staruszki wymyślały mu od ostatnich, jedna stłukła go kosturem.
Wiktionary
rzecz. kostucha ż.
Wiktionary
mały kostur; kij, drążek
SJP.pl
zdrobnienie od: kostucha
SJP.pl
zdrobnienie od: kostucha
SJP.pl
stopień wyższy od przysłówka: kostycznie
SJP.pl
o człowieku: uszczypliwy, złośliwy, zgryźliwy, szyderczy
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) niezwykle złośliwy lub opryskliwy
Wiktionary
rzecz. kostka ż., kostyczność ż.
przysł. kostycznie
Wiktionary
(1.1) opryskliwy, złośliwy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Kostyra – polskie nazwisko
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hydron. rzeka w Rosji, w obwodzie swierdłowskim i Kraju Permskim
Wiktionary
o oczach, spojrzeniu: krzywy, ukośny, zezujący
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) daw. krzywy, pochyły
forma rzeczownika.
(2.1) M., B., i W. plural|kosa.
(2.2) M., B. i W. lm. od: kos
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. ukos mrz.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) hist. związany z działaczem komunistycznym Aleksiejem Kosyginem
Wiktionary
żołnierz uzbrojony w kosę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. żołnierz pieszy z kosą o ostrzu osadzonym na sztorc;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔˈsɨ̃ɲɛr, AS: kosỹńer
Wiktionary
rzecz. kosa ż., koszenie n., skoszenie n., podkoszenie n., podkaszanie n., pokos m.
czas. kosić ndk., skosić dk., podkaszać ndk., podkosić dk.
przym. kosynierski, kośny
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) hist. związany z kosynierem, dotyczący kosynierów
Wiktionary
rzecz. kosa ż., kosynier mos.
Wiktionary
regionalnie: trójkątna chustka
SJP.pl
1. rodzaj pojemnika; koszyk;
2. pojemnik na śmieci, odpadki;
3. rodzaj osłony;
4. pleciony fotel plażowy;
5. boczna przyczepa motocykla;
6. gondola balonu;
7. pot. koszykówka;
8. tatarski lub kozacki obóz wojskowy; komenda takiego obozu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pojemnik pleśćeciony z elastycznego materiału naturalnego lub sztucznego
(1.2) jakikolwiek pojemnik przypominający kosz (1.1)
(1.3) pojemnik na odpady
(1.4) zawartość kosza (1.1-3)
(1.5) zob. kosz plażowy.
(1.6) lotn. gondola zawieszona pod balonem, mieszcząca pasażerów i bagaż
(1.7) sport. obręcz z siatką umieszczona na tablicy, do której koszykarze starają się wrzucić piłkę
(1.8) techn. element podnośnika, w którym stoi człowiek
(1.9) mot. boczna przyczepa motocykla
(1.10) stpol. obóz Tatarów lub Kozaków
(1.11) inform. folder systemowy do przechowywania usuniętych plików
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) pot. koszykówka
(2.2) pot. trafienie piłką do kosza (1.7)
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Na podłodze stał kosz z węglem.
(1.2) Wchodząc do sklepu, wzięła kosz.
(1.3) Wrzuć te papierki do kosza.
(1.10) W drodze powrotnej natknęli się na kosz Tatarów.
(2.1) Na mnie nie licz: jutro gram w kosza.
Wiktionary
IPA: kɔʃ, AS: koš
Wiktionary
rzecz. koszykówka ż., koszykarz m., koszykarka ż., koszyczkowe n., koszykarstwo n.
:: zdrobn. koszyk m., koszyczek m.
przym. koszowy, koszykowy, koszykarski
Wiktionary
(1.1-3) pojemnik
(1.1) plecionka
(1.3) kosz na śmieci / kosz na śmiecie, kubeł (na śmieci[e]), pojemnik (na śmieci[e]), śmietnik
(1.4) zawartość
(1.6) gondola
(1.10) obóz, obozowisko
(2.1) koszykówka
(2.2) punkt
Wiktionary
lot koszący - lot samolotu lub szybowca na wysokości do około 50 metrów
SJP.pl
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w Polsce w województwie zachodniopomorskim, dawniej koszalińskim;
Wiktionary
Koszalin (niem. Köslin) – miasto na prawach powiatu w północno-zachodniej Polsce, położone w województwie zachodniopomorskim, nad rzeką Dzierżęcinką, nad jeziorami: Jamno i Lubiatowo Północne. Siedziba powiatu koszalińskiego, sądu okręgowego, wydziału zamiejscowego urzędu marszałkowskiego i delegatury urzędu wojewódzkiego. Według danych GUS z 30 czerwca 2024 r. Koszalin liczył 105 143 mieszkańców, a gęstość zaludnienia wynosiła 995,9 os./km².
Wikipedia
(1.1) Wielu dawnych wilniuków po wojnie osiedliło się w Koszalinie .
Wiktionary
IPA: kɔˈʃalʲĩn, AS: košalʹĩn
Wiktionary
rzecz. koszaliniak m., koszalinianin m., koszalinianka ż., Koszalińskie n.
przym. koszaliński, podkoszaliński
Wiktionary
potocznie: koszalinianin (mieszkaniec Koszalina)
SJP.pl
mieszkaniec Koszalina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Koszalina
(1.2) osoba pochodząca z Koszalina, urodzona w Koszalinie
Wiktionary
(1.2) Urodziłem się w Koszalinie, jestem więc koszalinianinem.
Wiktionary
IPA: ˌkɔʃalʲĩˈɲä̃ɲĩn, AS: košalʹĩńä̃ńĩn
Wiktionary
rzecz. Koszalin m., Koszalińskie n., koszaliniak m.
:: fż. koszalinianka ż.
przym. koszaliński
Wiktionary
(1.1-2) pot. koszaliniak
Wiktionary
mieszkanka Koszalina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Koszalina
(1.2) kobieta pochodząca z Koszalina, urodzona w Koszalinie
Wiktionary
IPA: ˌkɔʃalʲĩˈɲãnka, AS: košalʹĩńãnka
Wiktionary
rzecz. Koszalin m., Koszalińskie n., koszaliniak m.
:: fm. koszalinianin m.
przym. koszaliński
Wiktionary
przymiotnik od: Koszalin, Koszalińskie
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Koszalina, związany z Koszalinem, pochodzący z Koszalina
Wiktionary
(1.1) Diecezja koszalińsko-kołobrzeska powstała 28 czerwca 1972 roku.
Wiktionary
IPA: ˌkɔʃaˈlʲĩj̃sʲci, AS: košalʹĩĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Koszalin m., Koszalińskie n., koszaliniak m., koszalinianin m., koszalinianka ż.
Wiktionary
przymiotnik od: Koszalin, Koszalińskie
SJP.pl
4 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
zagroda dla owiec i bydła; koszara
SJP.pl
Koszar – przenośna zagroda dla owiec w Karpatach Zachodnich, zbudowana z rozłącznych przęseł. Koszar był jednym z głównych elementów gospodarki pasterskiej (tzw. szałaśnictwa). Stawiano go na halach pasterskich na czas wypasu zwierząt w górach. Sebastian Flizak podał następującą definicję koszaru: Koszar jest to ogrodzenie z krzaseł w kształcie prostokąta.
Wikipedia
zagroda dla owiec lub bydła; koszar
SJP.pl
Koszara (biał. Кашара; ros. Кошара; hist. Olmańska Koszara, biał. Альма́нская Каша́ра) – wieś na Białorusi, w obwodzie brzeskim, w rejonie stolińskim, w sielsowiecie Struga, w pobliżu granicy z Ukrainą.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Koszarawa – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie żywieckim, w gminie Koszarawa, ok. 20 kilometrów od Żywca. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bielskiego.
Miejscowość jest siedzibą gminy Koszarawa. Według danych GUS z 30 czerwca 2020 r. zamieszkiwały ją 2362 osoby.
Wikipedia
mieszkaniec Koszarawy (wsi w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Koszarawy (wsi w Polsce)
SJP.pl
statek bez napędu z pomieszczeniami mieszkalnymi dla robotników
SJP.pl
Wikipedia
potocznie: kara stosowana w wojsku, polegająca na zakazie opuszczania koszar przez pewien czas
SJP.pl
budynek koszarowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. strój zawodowej straży pożarnej noszony w koszarach
Wiktionary
Koszarówka – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie grajewskim, w gminie Grajewo.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa łomżyńskiego.
Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Grajewie.
Wikipedia
rzecz. koszary nmos.
Wiktionary
niewyszukana obyczajowość typowa dla wojskowych koszarów; trywialność, prostactwo
SJP.pl
przymiotnik od: koszary
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) wojsk. związany z koszarami
Wiktionary
rzecz. koszary nmos.
czas. koszarować, skoszarować
Wiktionary
zamknięty teren wraz z budynkami, w których kwaterują żołnierze
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) teren i budynki, w których kwaterują żołnierze
forma rzeczownika.
(2.1) D. lp.; M., B. i W. lm. od: koszara
(2.2) M., B. i W. lm. od: koszar
Wiktionary
Koszary – budynek lub zespół budynków służący jako pomieszczenia dla wojska.
Wikipedia
(1.1) Żołnierze drugiego batalionu stanęli w szeregu na dziedzińcu koszar.
Wiktionary
IPA: kɔˈʃarɨ, AS: košary
Wiktionary
rzecz. koszar m., koszara ż., koszarniak m., koszarówka ż.
czas. koszarować ndk.
przym. koszarniany, koszarny, koszarowy, przykoszarowy, wokółkoszarowy
przysł. koszarowo
Wiktionary
umieszczać owce albo bydło na noc lub na czas dojenia na pastwisku w koszarze
SJP.pl
mały gryzoń z rodziny pilchowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Dryomys|Thomas|ref=tak., rodzaj niedużego ssaka z rodziny popielicowatych;
(1.2) zool. gryzoń z rodzaju koszatka (1.1)
Wiktionary
Koszatka (Dryomys) – rodzaj ssaków z podrodziny koszatek (Leithiinae) w obrębie rodziny popielicowatych (Gliridae).
Wikipedia
(1.2) Ciemne obwódki wokół oczu zwężają się u koszatek w stronę uszu.
Wiktionary
niewielki gryzoń zamieszkujący Chile i zachodnie Andy
SJP.pl
Koszatniczka, koszatniczek (Octodon) – rodzaj ssaków z rodziny koszatniczkowatych (Octodontidae). Najliczniejszym przedstawicielem rodzaju jest koszatniczka pospolita (O. degus). Koszatniczki tego gatunku są popularnym gatunkiem hodowanym hobbystycznie.
Wikipedia
rodzina ssaków z rzędu gryzoni
SJP.pl
Koszatniczkowate, dawniej koszatniczki (Octodontidae) – rodzina ssaków z podrzędu jeżozwierzowców (Hystricomorpha) w obrębie rzędu gryzoni (Rodentia).
Wikipedia
rodzaj gryzoni z rodziny koszatniczkowatych
SJP.pl
rodzaj koszyka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przest. koszyk lub torebka pleśćecione z wikliny, z przykrywką, służące zwykle do noszenia pokarmów
Wiktionary
IPA: kɔˈʃawka, AS: košau̯ka
Wiktionary
rzecz. zdrobn. koszałeczka
Wiktionary
(1.1) reg. koszarka
Wiktionary
związek frazeologiczny
(1.1) pot. głupstwa, brednie, rzeczy zmyślone
Wiktionary
(1.1) Przez cały wieczór opowiadał jakieś koszałki-opałki, ale dzieciaki były zachwycone.
Wiktionary
IPA: kɔˈʃawʲci ɔˈpawʲci, AS: košau̯ʹḱi opau̯ʹḱi
Wiktionary
(1.1) pot. banialuki, androny, farmazony, duby smalone; grub. pierdoły; reg. kipki-opałki, koszały-opały, koszyczki-opałeczki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od koszt
Wiktionary
(1.1) To nie koszt, lecz tylko mały koszcik.
Wiktionary
rzecz. koszt m.
Wiktionary
nazwa kilku wsi w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
mieszkaniec Koszęcina (wsi w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Koszęcina (wsi w Polsce)
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Koszeliki – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie bialskim, w gminie Międzyrzec Podlaski.
Wieś była własnością starosty guzowskiego i nowomiejskiego Stanisława Opalińskiego, leżała w województwie podlaskim w 1673 roku. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bialskopodlaskiego.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kosić.
Wiktionary
Koszenie, żęcie – ścinanie roślin dawniej ręcznie z pomocą m.in. sierpa, kosy lub współcześnie maszynowo z wykorzystaniem różnego typu kombajnów oraz kosiarek.
Ręczne koszenie łanu zboża przez kosiarza z pomocą kosy odbywało się metodą: „na pokos” oraz” na ścianę”.
Wikipedia
IPA: kɔˈʃɛ̃ɲɛ, AS: košẽńe
Wiktionary
czas. kosić ndk.
rzecz. kosa ż./mrz.
Wiktionary
1. pluskwiak należący do nadrodziny czerwców
2. karminowy barwnik naturalny otrzymywany z pluskwiaków o tej samej nazwie; koszenilina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) chem. naturalny ciemnoczerwony barwnik pozyskiwany z wysuszonych i zmielonych czerwców kaktusowych, dawniej także z czerwców polskich
Wiktionary
Kwas karminowy, koszenila, karmina (E120) – organiczny związek chemiczny, naturalny, karminowy barwnik pozyskiwany z wysuszonych, zmielonych owadów, zwanych czerwcami kaktusowymi (Dactylopius coccus), żyjących w Meksyku. Od starożytności aż po XVI wiek uzyskiwano go także z czerwców polskich (Porphyrophora polonica). Jest jednym z nielicznych rozpuszczalnych w wodzie naturalnych barwników, które nie ulegają degradacji z upływem czasu. Jest najbardziej odporny na działanie światła, podwyższonej temperatury i utlenianie spośród wszystkich naturalnych barwników, a nawet bardziej trwały niż niektóre barwniki syntetyczne.
Wikipedia
przym. koszenilowy
Wiktionary
(1.1) karmina, kwas karminowy
Wiktionary
karminowy barwnik naturalny otrzymywany z pluskwiaków o tej samej nazwie; koszenila
SJP.pl
1. w judaizmie: przepisy dotyczące zachowania rytualnej czystości potraw lub przedmiotów;
2. cecha potraw i przedmiotów, uznanych przez prawo mojżeszowe za rytualnie czyste;
3. potrawy lub przedmioty uznane przez prawo mojżeszowe za rytualnie czyste;
4. w sądzie rabinicznym: uznanie czyjejś wiarygodności
SJP.pl
Koszerność, kaszrut (z hebr. כשרות, od כשר – dosł. „właściwy”) – pojęcie odnoszące się do reguł obowiązujących w prawie żydowskim (halacha), określających rodzaje produktów dozwolonych do spożywania (pokarmy, napoje i leki) oraz warunki, w jakich powinny być produkowane oraz spożywane.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co koszerne
Wiktionary
Koszerność, kaszrut (z hebr. כשרות, od כשר – dosł. „właściwy”) – pojęcie odnoszące się do reguł obowiązujących w prawie żydowskim (halacha), określających rodzaje produktów dozwolonych do spożywania (pokarmy, napoje i leki) oraz warunki, w jakich powinny być produkowane oraz spożywane.
Wikipedia
przym. niekoszerny, koszerny
Wiktionary
nadający się do użytku lub do spożycia zgodnie z żydowskimi zasadami religijnymi; koszer
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który spełnia wymogi żydowskiego prawa w zakresie czystości rytualnej pokarmów, napojów i leków
Wiktionary
(1.1) Jonatan popijał kawę i gryzł koszerną czekoladę przyniesioną w przetłuszczonym papierze.
Wiktionary
rzecz. koszerność ż., koszernik m.
przym. koszer, niekoszerny
przysł. koszernie
Wiktionary
(1.1) koszer
Wiktionary
Koszewko (niem. Klein Küssow) – osada w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie stargardzkim, w gminie Stargard.
Wikipedia
3 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
słomiany ul
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) drewniane naczynie z uchem, zakładane za pas kosiarza, w którym jest zamoczona osełka do ostrzenia kosy
(1.2) pszcz. pleśćeciony ze słomy kosz, używany jako ul dla pszczół
Wiktionary
IPA: ˈkuʃka, AS: kuška
Wiktionary
(1.2) koszka
Wiktionary
1. okropny sen;
2. coś wstrząsającego, przerażającego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) marzenie senne o treści wywołującej u śniącego uczucie strachu;
(1.2) przen. coś tak skrajnie nieprzyjemnego, strasznego lub wstrząsającego jak koszmar (1.1)
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Psycholog pomoże ci uwolnić się od koszmarów.
(1.2) „Szkoła średnia to był koszmar” – wyznał Sebastian.
Wiktionary
IPA: ˈkɔʃmar, AS: košmar
Wiktionary
rzecz. koszmarność ż.
:: zdrobn. koszmarek m.
czas. koszmarnieć ndk.
przym. koszmarny, koszmarowy
przysł. koszmarnie
Wiktionary
(1.1) zły sen
(1.2) horror
Wiktionary
zdrobnienie od: koszmar
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od koszmar
(1.2) rzecz uważana za bardzo brzydką
Wiktionary
IPA: kɔʃˈmarɛk, AS: košmarek
Wiktionary
rzecz. koszmar m., koszmarność ż.
Wiktionary
potocznie: brzydki, w złym guście
SJP.pl
stopień wyższy od przysłówka: koszmarnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: koszmarny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest koszmarne; cecha tych, którzy są koszmarni
Wiktionary
rzecz. koszmar m., koszmarek m.
przym. koszmarny
przysł. koszmarnie
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) bardzo zły, tragiczny; taki, jak w koszmarze
Wiktionary
(1.1) Wczoraj Fundacja (…) przyjęła pod opiekę 20 pekińczyków ze zlikwidowanej pseudohodowli pod Otwockiem. (…) Blisko 50 zwierząt było przetrzymywanych w koszmarnych warunkach.
Wiktionary
IPA: kɔʃˈmarnɨ, AS: košmarny
Wiktionary
rzecz. koszmar m., koszmarność ż.
przysł. koszmarnie
Wiktionary
(1.1) makabryczny, odpychający, okropny, przeraźliwy, przerażający, straszny, szkaradny, upiorny
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z koszmarem, dotyczący koszmaru
Wiktionary
rzecz. koszmar m.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) wojsk. rodzaj okopu umocnionego koszami wypełnionymi ziemią;
Wiktionary
Wikipedia
przym. koszokopowy
Wiktionary
pojemnik pełniący funkcje kosza na śmieci i popielniczki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. niezadaszona zagroda dla zwierząt
Wiktionary
motyl nocny, niewielkich rozmiarów, którego gąsienice budują sobie domki w kształcie koszyków
SJP.pl
Koszówka – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie warszawskim zachodnim, w gminie Kampinos.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa warszawskiego.
Wikipedia
motyl nocny, niewielkich rozmiarów, którego gąsienice budują sobie domki w kształcie koszyków
SJP.pl
Koszówkowate, koszówki (Psychidae) – rodzina przeważnie małych, niepozornych szaro lub brunatno ubarwionych motyli nocnych należących do grupy tzw. Macrolepidoptera. W Palearktyce znanych jest 396 gatunków (Sauter i Hattenschwiller, 1991), zaś w Polsce występuje 37 gatunków (Marciniak, 2000), jednakże status taksonomiczny części z nich pozostaje nadal otwarty, dlatego liczba może ulec zmianie.
Wikipedia
o cechach koszówkowatych (rodzina motyli)
SJP.pl
Koszówkowate, koszówki (Psychidae) – rodzina przeważnie małych, niepozornych szaro lub brunatno ubarwionych motyli nocnych należących do grupy tzw. Macrolepidoptera. W Palearktyce znanych jest 396 gatunków (Sauter i Hattenschwiller, 1991), zaś w Polsce występuje 37 gatunków (Marciniak, 2000), jednakże status taksonomiczny części z nich pozostaje nadal otwarty, dlatego liczba może ulec zmianie.
Wikipedia
o cechach koszówkowatych (rodzina motyli)
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik od: kosz
SJP.pl
suma pieniędzy na kupno lub opłacenie czegoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) ekon. poniesiony wydatek
(1.2) suma starań o coś
Wiktionary
Koszt – wydatek, który jest ponoszony przez podmiot, w celu późniejszego osiągnięcia przychodów. Jest to np. zakup materiałów handlowych.
Nie każdy wydatek jest kosztem, natomiast większość wydatków, które mają bezpośredni związek z prowadzeniem działalności gospodarczej są kosztami. Przykładem wydatków, które nie stanowią kosztu uzyskania przychodu są koszty reprezentacji (np. wydatki poniesione na obiedzie z kontrahentem, które mają na celu zbudowanie pozytywnego wizerunku o przedsiębiorstwie).
Wikipedia
(1.1) Ta strategia umożliwia nam obcięcie kosztów.
Wiktionary
IPA: kɔʃt, AS: košt
Wiktionary
rzecz. koszcik mrz., kosztorys m., kosztowność ż., koszty lm.
czas. kosztować
przym. kosztowny, kosztowy
Wiktionary
(1.1) kwota, suma
(1.1-2) cena
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) daw. koszt
Wiktionary
IPA: ˈkɔʃta, AS: košta
Wiktionary
odmiana jabłoni; owoc tej jabłoni
SJP.pl
Wikipedia
suma pieniędzy na kupno lub opłacenie czegoś
SJP.pl
wymagający poniesienia dużych kosztów; kosztowny
SJP.pl
1. plan wydatków, obliczenie przewidywanych kosztów jakiegoś przedsięwzięcia;
2. dokument zawierający takie obliczenie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) dokument finansowy realizacji określonego zadania;
Wiktionary
Kosztorys – dokument finansowy realizacji określonego zadania.
Według Słownika Języka Polskiego kosztorys to obliczenie przewidywanych kosztów związanych z wykonaniem czegoś.
Wikipedia
(1.1) Szukam kosztorysu ofertowego.
Wiktionary
IPA: kɔˈʃtɔrɨs, AS: koštorys
Wiktionary
przym. kosztorysowy
czas. kosztorysować
rzecz. koszt mrz.
Wiktionary
(1.1) wycena
Wiktionary
osoba sporządzająca kosztorysy - plany wydatków jakiegoś przedsięwzięcia; kosztorysowiec, kosztorysiarz
SJP.pl
Kosztorysant – osoba sporządzająca kosztorys w procesie kosztorysowania. Osoba ta może wykonywać zawód kosztorysanta lub wykonywać kosztorys okazjonalnie z potrzeby chwili.
Wikipedia
kobieta sporządzająca kosztorysy - plany wydatków jakiegoś przedsięwzięcia
SJP.pl
potocznie: osoba sporządzająca kosztorysy - plany wydatków jakiegoś przedsięwzięcia; kosztorysant, kosztorysowiec
SJP.pl
sporządzać kosztorys - plan wydatków jakiegoś przedsięwzięcia
SJP.pl
osoba sporządzająca kosztorysy - plany wydatków jakiegoś przedsięwzięcia; kosztorysant, kosztorysiarz
SJP.pl
1. stanowić wartość pieniężną, wymagać nakładu pieniędzy;
2. jeść lub pić coś w celu zbadania smaku; próbować;
3. doznawać czegoś, poznawać coś;
4. być wynikiem wysiłku, ofiary, wyrzeczeń
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany
(1.1) mieć jakąś cenę w pieniądzu
(1.2) przen. mieć jakąś cenę w wartościach niewymiernych
czasownik przechodni niedokonany (dk. skosztować)
(2.1) próbować smakiem
(2.2) przen. próbować korzystać z czegoś
Wiktionary
(1.1) Cukierki kosztują piętnaście złotych.
(1.2) Zdobycie złotego medalu kosztowało go 10 (dziesięć) lat ciężkich treningów.
(2.1) Dawniej pan miał niewolnika, który kosztował jego potrawy, aby sprawdzić, czy nie zostały zatrute.
(2.2) Bosman w każdym porcie kosztował wszelkich uciech.
Wiktionary
IPA: kɔˈʃtɔvat͡ɕ, AS: koštovać
Wiktionary
(1.1) zob. koszt.
Wiktionary
(2.1) próbować, smakować
(2.2) korzystać z, używać, folgować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kosztować.
Wiktionary
IPA: ˌkɔʃtɔˈvãɲɛ, AS: koštovãńe
Wiktionary
czas. kosztować
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
stopień wyższy od przysłówka: kosztownie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: kosztowny
SJP.pl
potocznie: osoba lubiąca kosztowne rzeczy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co kosztowne
Wiktionary
przym. kosztowny
rzecz. koszt mrz., kosztowności nmos.
Wiktionary
przedmioty mające dużą wartość materialną, zwłaszcza biżuteria, klejnoty; precjoza, drogocenności
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) kosztowne przedmioty
Wiktionary
(1.1) Nie przejmuj się kosztownościami, oddamy je do depozytu.
Wiktionary
rzecz. kosztowność ż.
przym. kosztowny
Wiktionary
(1.1) drogocenności, precjoza
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) posiadający dużą wartość materialną
(1.2) wymagający dużych nakładów pieniężnych
Wiktionary
(1.1) Marta wszystkim się chwali, że chodzi w kosztownych ubraniach, a w rzeczywistości kupuje je w ciucholandach!
Wiktionary
IPA: kɔˈʃtɔvnɨ, AS: koštovny
Wiktionary
rzecz. koszt m., kosztowność ż., kosztowności nmos.
czas. kosztować ndk.
Wiktionary
(1.1) drogi
(1.2) nieekonomiczny, nieoszczędny
Wiktionary
przymiotnik od: koszt
SJP.pl
Kosztowo – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie pilskim, w gminie Wyrzysk.
W latach 1954–1959 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kosztowo, po jej zniesieniu w gromadzie Wyrzysk. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa pilskiego.
W 1278 w Kosztowie powstała parafia św. Anny.
Wikipedia
przymiotnik od: koszt
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kosztem, dotyczący kosztu
Wiktionary
Kosztowy (niem. Kosztow) – dzielnica Mysłowic.
Wikipedia
rzecz. koszt m.
Wiktionary
suma pieniędzy na kupno lub opłacenie czegoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) cena za produkcję np. prądu, gazu, produktów spożywczych
forma rzeczownika.
(2.1) plural|koszt.
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. koszt m.
czas. kosztować ndk.
Wiktionary
roślina z rodziny selerowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odzież. kraw. lekkie ubranie z rękawami, nakładane na tułów, zapinane na guziki;
Wiktionary
Koszula – górna część ubioru, okrywająca tułów oraz ręce, historycznie będąca płócienną bielizną zarówno męską, jak i damską. Obecnie termin koszula oznacza niemal wyłącznie ubiór męski, będący samodzielnym okryciem górnej części ciała bądź noszony pod marynarką.
Wikipedia
(1.1) Biała koszula zawsze dodaje mężczyźnie elegancji.
Wiktionary
IPA: kɔˈʃula, AS: košula
Wiktionary
rzecz. podkoszulek m., podkoszulka ż., koszulina ż., koszulnik m., koszulniczka ż., koszularka ż., kosz m., koszyk m., koszulnictwo n.
:: zdrobn. koszulka ż.
przym. koszulowy, koszulny, koszulniczy, koszowy
Wiktionary
krawcowa, szwaczka szyjąca koszule
SJP.pl
krawiec specjalizujący się w szyciu koszul męskich
SJP.pl
zdrobnienie od: koszula
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: koszulka
Wiktionary
IPA: ˌkɔʃuˈlɛt͡ʃka, AS: košulečka
Wiktionary
nędzna koszula
SJP.pl
zdrobnienie od: koszulina
SJP.pl
1. zdrobnienie od: koszula;
2. część ubrania noszona zwykle bezpośrednio na ciele;
3. osłonka nakładana na jakiś przedmiot; obwoluta; pokrowiec; futerał
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ubranie z rękawami lub bez noszone na tułowiu
(1.2) biur. ochronne opakowanie nakładane na jakiś przedmiot
(1.3) karc. tylna strona karty do gry
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Nie mam już więcej białych koszulek.
(1.2) Włóż ten dokument do tej przeźroczystej koszulki.
(1.3) Te talie mają takie same koszulki, ale w różnych kolorach.
Wiktionary
IPA: kɔˈʃulka, AS: košulka
Wiktionary
rzecz. koszula, podkoszulka, podkoszulek
Wiktionary
(1.1) T-shirt, bluzka, polo
(1.3) rewers, tył
Wiktionary
przymiotnik od: koszulka; związany z koszulką
SJP.pl
przymiotnik od: koszula
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z koszulą, dotyczący koszuli, przeznaczony na koszule
Wiktionary
rzecz. koszula ż.
Wiktionary
Koszutka (niem. Koschutka, Kossutka) – część oraz dzielnica Katowic, położona w północnej części miasta, na Wzgórzach Chorzowskich, granicząca z Wełnowcem-Józefowcem, Bogucicami, Śródmieściem i Dębem. Jest najmniejszą powierzchniowo i jedną z najgęściej zaludnionych dzielnic miasta, z dużym udziałem osób w wieku poprodukcyjnym. Ma ona głównie charakter mieszkaniowy z rozwiniętym sektorem usług, jak też stanowi siedzibę szeregu placówek administracji publicznej.
Wikipedia
1. miasto na Słowacji;
2. miasto w Polsce;
3. wieś w Polsce;
4. dzielnica Tarnowa;
5. dzielnica Piły
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto na Słowacji;
Wiktionary
Koszyce (słow. i cz. Košice, węg. Kassa, niem. Kaschau, romski Kasza, łac. Cassovia) – drugie co do wielkości miasto Słowacji pod względem liczby ludności (niemal 240 tys. mieszkańców pod koniec 2019 roku), trzecie – po Bratysławie i Wysokich Tatrach (Vysoké Tatry) – pod względem powierzchni (243,7 km²) oraz największe miasto wschodniej Słowacji. Koszyce to siedziba władz kraju koszyckiego (Košický kraj) i powiatu Koszyce-okolice (Košice-okolie), a także centralny ośrodek metropolitalny aglomeracji koszycko-preszowskiej (Košicko-prešovská aglomerácia). Stanowią one również centrum kulturowe, edukacyjne, rekreacyjno-turystyczne, gospodarcze. Położone są w historycznym regionie Abov (20 km od granicy z Węgrami, po 90 km od granicy z Ukrainą i z Polską).
Wikipedia
(1.1) W Koszycach wychodziły 4 gazety: biskupi dziennik klerykalny, dwa Partii Pracy i jeden konserwatywny w języku niemieckim.
Wiktionary
IPA: kɔˈʃɨt͡sɛ, AS: košyce
Wiktionary
rzecz. koszyczanin m., koszyczanka ż.
przym. koszycki
Wiktionary
przymiotnik od: Koszyce
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Koszycami, dotyczący Koszyc
Wiktionary
rzecz. Koszyce nmos.
Wiktionary
mieszkaniec Koszyc
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Koszyc; osoba z tego miasta
Wiktionary
mieszkanka Koszyc
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Koszyc; kobieta z tego miasta
Wiktionary
1. mały koszyk;
2. fryzura z upiętych wokół głowy warkoczy;
3. figura w tańcu;
4. typ kwiatostanu;
5. zagłębienie na tylnej nodze pszczoły, w którym składany jest pyłek kwiatowy;
6. element łożyska tocznego maszyny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) mały koszyk
(1.2) zawartość koszyczka (1.1)
(1.3) bot. typ kwiatostanu groniastego, w którym kwiaty są gęsto osadzone na dnie kwiatowym;
(1.4) etn. figura taneczna polegająca na tym, że tańczący tworzą podwójne koło i splatają ręce
(1.5) pszcz. zagłębienie na zewnętrznej powierzchni goleni tylnej nogi pszczoły-robotnicy, w którym składany jest pyłek kwiatowy
(1.6) fryz. warkocz pleciony naokoło głowy
(1.7) fryz. fryzura z zaplecionym naokoło głowy koszyczkiem
Wiktionary
Koszyczek (łac. anthodium, calathidium, ang. head, capitula) – typ kwiatostanu groniastego charakterystyczny dla roślin z rodziny astrowatych Asteraceae. Cechuje się silnie skróconą i rozszerzoną osią kwiatostanu, tworzącą tzw. osadnik (dno kwiatostanowe), na którym rozwijają się, często bardzo liczne, kwiaty siedzące, rzadziej liczba kwiatów jest niewielka i kwiaty rozwijają się na krótkich szypułkach. Osadnik może być spłaszczony lub wypukły. Kwiaty bywają wsparte lub nie przysadkami, które w tym wypadku nazywane są plewinkami (paleae). Dno kwiatostanowe może być nagie lub owłosione. Koszyczek otacza od dołu okrywa (involucrum) tworzona zwykle przez wiele listków.
Wikipedia
(1.1) W ręku wisiał zgrabny słomkowy koszyczek, który niezupełnie zamknięty, pozwalał obok robótek kobiecych widzieć jakąś elegancko oprawną książkę.
(1.2) Zaprawiłam wczoraj trzy koszyczki jagód.
(1.6) Przynieś grzebień, to zrobię ci koszyczek.
Wiktionary
IPA: kɔˈʃɨt͡ʃɛk, AS: košyček
Wiktionary
rzecz. kosz m., koszykarz m., koszyk m., koszykarka ż.
przym. koszyczkowaty
Wiktionary
związek frazeologiczny
(1.1) reg. głupstwa, brednie, rzeczy zmyślone
Wiktionary
(1.1) Przez cały wieczór opowiadał jakieś koszyczki-opałeczki, ale dzieciaki były zachwycone.
Wiktionary
(1.1) pot. banialuki, brednie, farmazony, androny, duby smalone, koszałki-opałki; posp. pierdoły; reg. kipki-opałki, koszały-opały
Wiktionary
drobna kwota pozostawiana sobie przez osobę robiącą zakupy na czyjeś polecenie; koszykowe
SJP.pl
przymiotnik od: koszyczek
SJP.pl
1. zdrobnienie od: kosz;
2. wózek sklepowy;
3. pojemnik do przechowywania lub przenoszenia przedmiotów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: kosz
(1.2) mały, pleciony pojemnik służący do noszenia przedmiotów
(1.3) inform. wirtualny pojemnik towarów w sklepie internetowym;
(1.4) zob. koszyk walutowy.
(1.5) zob. koszyk inflacyjny.
(1.6) zob. koszyk dóbr i usług.
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Spakowałem moje zakupy do koszyka.
(1.3) Twój koszyk zawiera 3 towary.
Wiktionary
IPA: ˈkɔʃɨk, AS: košyk
Wiktionary
rzecz. kosz m., koszyczek m., koszykarz m., koszykówka ż., koszykarka ż., koszykarstwo n., koszula ż.
przym. koszykowy, koszowy, koszykarski
Wiktionary
(1.1) koszyczek
Wiktionary
ekspresywnie: koszykarka
SJP.pl
1. sport: kobieta, dziewczyna grająca w koszykówkę, trenująca koszykówkę, profesjonalnie uprawiająca koszykówkę;
2. kobieta, dziewczyna wykonująca kosze i inne wyroby koszykarskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) sport. zawodniczka grająca w koszykówkę
(1.2) kobieta, która wyrabia kosze
(1.3) wiklina, z której wyrabia się kosze
Wiktionary
IPA: ˌkɔʃɨˈkarka, AS: košykarka
Wiktionary
rzecz. kosz m., koszyk m., koszyczek m., koszykarstwo n., koszykówka ż.
:: fm. koszykarz m.
przym. koszykarski, koszykowy
Wiktionary
fabryka wyrobów koszykarskich
SJP.pl
przymiotnik od: koszykarz, koszykarstwo
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) sport. związany z koszykarzami lub koszykówką, dotyczący koszykarzy lub koszykówki
(1.2) związany z koszykarstwem, wytwórstwem koszyków
Wiktionary
rzecz. koszykówka ż., koszykarz mos., koszykarka ż., koszyk mrz., kosz mrz.
Wiktionary
Koszykarstwo – rodzaj rzemiosła polegającego na wykorzystywaniu surowych lub wcześniej odpowiednio przygotowanych włókien roślinnych do wyplatania koszy. Przykładowe materiały, które mogą być wykorzystywane w koszykarstwie to między innymi: wiklina, trawa, rattan, słoma czy bambus.
Wikipedia
1. sport: osoba grająca w koszykówkę, trenująca koszykówkę, profesjonalnie uprawiająca koszykówkę;
2. osoba wykonująca kosze i inne wyroby koszykarskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) sport. sportowiec grający w koszykówkę
(1.2) rzem. rzemieślnik wyplatający kosze i koszyki
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔˈʃɨkaʃ, AS: košykaš
Wiktionary
rzecz. kosz m., koszyk m., koszyczek m., koszykówka ż., koszykarstwo n.
:: fż. koszykarka ż.
przym. koszykarski, koszowy, koszykowy
Wiktionary
(1.2) łubiankarz
Wiktionary
wypleciony z wikliny
SJP.pl
gra zespołowa polegająca na zdobywaniu punktów przez umieszczanie piłki w koszu rywali, przytwierdzonym do wysoko znajdującej się tablicy; piłka koszykowa, basketball (rzadko), basket (środowiskowo)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) sport. dyscyplina sportu drużynowego, w której dwie pięcioosobowe drużyny grają przeciwko sobie, próbując zdobyć punkty, umieszczając piłkę w koszu;
Wiktionary
Koszykówka (lub piłka koszykowa) – dyscyplina sportu drużynowego (sport olimpijski), w której dwie pięcioosobowe drużyny grają przeciwko sobie próbując zdobyć jak największą liczbę punktów wrzucając piłkę do kosza drużyny przeciwnej. Za datę powstania koszykówki uznaje się 21 grudnia 1891 r., a za jej twórcę – Jamesa Naismitha.
Wikipedia
IPA: ˌkɔʃɨˈkufka, AS: košykufka
Wiktionary
rzecz. koszykarz m., koszykarka ż., kosz m., koszyk mrz., koszykarstwo n.
przym. koszykarski, koszowy, koszykówkowy
przysł. koszykarsko
Wiktionary
potocznie: koszykarz (sportowiec)
SJP.pl
→ koszykówka; basketballowy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z koszykówką, dotyczący koszykówki
Wiktionary
rzecz. koszykówka ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
wypleciony z wikliny
SJP.pl
szczyt w Tatrach
SJP.pl
Koszysta (słow. Košista) – grzbiet w Tatrach Wysokich o długości ok. 3 km, odchodzący od długiej wschodniej grani Świnicy z Buczynowymi Turniami i Wołoszynem w rejonie przełęczy Krzyżne w kierunku północnym (z lekkim odchyleniem na wschód). Od północnej strony opada do Waksmundzkiej Przełęczy (1418 m) oddzielającej go od Suchego Wierchu Waksmundzkiego. Koszysta oddziela Dolinę Waksmundzką od doliny Pańszczycy. Jest to najbardziej na północ wysunięty masyw dwutysięczników tatrzańskich, zarazem miejsce, w którym na północ wysuwa się krystaliczny trzon Tatr, zbudowany z granitów. Jedynie północne i północno-zachodnie zbocza zbudowane są ze skał osadowych.
Wikipedia
1. zwierzę domowe z rodziny kotowatych, o miękkiej sierści, ostrych pazurach, długim ogonie, mające znakomity słuch i wzrok, żyjące zwykle 15-20 lat;
2. przedstawiciel rodziny ssaków drapieżnych - kotów (np. żbik, lew, lampart);
3. w łowiectwie: zając;
4. mała, czteroramienna kotwica; drapacz
5. (zwykle w liczbie mnogiej) potocznie o kłębie kurzu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zool. nazwa systematyczna|Felis catus|Linnaeus|ref=tak., zwierzę domowe;
(1.2) zool. każde zwierzę drapieżne z rodziny nazwa systematyczna|Felidae|G. Fischer|ref=tak., o smukłym ciele, miękkiej sierści i długim ogonie
(1.3) łow. samiec zająca i rysia
(1.4) pot. kłąb kurzu zbierającego się w zakamarkach mieszkania
(1.5) daw. młode zwierzę
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) slang. rekrut, nowy uczeń
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kot goni za myszą.
(1.2) Koty umieszczone są w północnym sektorze zoo.
(1.3) On wczoraj złapał kota.
(1.4) Rozalia zamiotła koty kurzu pod dywan.
(2.1) Najbardziej ekscytującym aspektem służby wojskowej jest bycie kotem.
Wiktionary
IPA: kɔt, AS: kot
Wiktionary
rzecz. kotka ż., kocica ż., kocię n., kocik mzw., kocur mzw., kociarz mos., kociara ż., kocimiętka ż., kociarstwo n., kociamber mos./mzw., kociokwik mrz.
:: zdrobn. kotek mzw., kociak mzw., koteczek mzw., kociaczek mzw.
:: zgrub. kocisko n., kocurzysko n.
czas. kocić się, kocić ndk., okocić dk., wykocić dk., kotować ndk.
przym. koci, kociarski, kotny, kotowaty
przysł. kocio
temsłow. kocio-
Wiktionary
(1.1) kot domowy; żart. dachołaz, dachowiec; pogard. sierściuch, futrzak; reg. pozn. kociamber., lwów|kacaraba.
(1.4) farfocel
Wiktionary
liczba oznaczająca na mapie wysokość punktu nad przyjętym punktem odniesienia; rzędna wysokości punktu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kartogr. na mapie wysokość nad poziomem odniesienia
forma rzeczownika.
(2.1) D., B. lp. od: kot
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈkɔta, AS: kota
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
cotangens; f. trygonometryczna; określająca, dla pewnego punktu A(x, y) i promienia wodzącego r, stosunek x do y; w trójkącie prostokątym - stosunek długości przyprostokątnej leżącej przy danym kącie do długości drugiej przyprostokątnej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zob. cotangens.
Wiktionary
Funkcje trygonometryczne – funkcje matematyczne wyrażające między innymi stosunki długości boków trójkąta prostokątnego zależnie od miary jego kątów wewnętrznych. Funkcje te wywodzą się z geometrii, konkretniej planimetrii, ale są rozważane także w oderwaniu od niej, dla różnych argumentów rzeczywistych i zespolonych. To uogólnienie funkcji trygonometrycznych umożliwiła analiza matematyczna, w której opisano je szeregami potęgowymi. Powstały też inne definicje, oparte np. na równaniach różniczkowych, innych równaniach funkcyjnych, iloczynach nieskończonych oraz ułamkach łańcuchowych, podane w dalszych sekcjach.
Wikipedia
(1.1) Kotangens to spolszczona pisownia słowa cotangens.
Wiktionary
IPA: kɔˈtãŋɡɛ̃w̃s, AS: kotãŋgẽũ̯s
Wiktionary
(1.1) cotangens
Wiktionary
linia krzywa przedstawiająca zmienność funkcji kotangens; cotangensoida
SJP.pl
Funkcje trygonometryczne – funkcje matematyczne wyrażające między innymi stosunki długości boków trójkąta prostokątnego zależnie od miary jego kątów wewnętrznych. Funkcje te wywodzą się z geometrii, konkretniej planimetrii, ale są rozważane także w oderwaniu od niej, dla różnych argumentów rzeczywistych i zespolonych. To uogólnienie funkcji trygonometrycznych umożliwiła analiza matematyczna, w której opisano je szeregami potęgowymi. Powstały też inne definicje, oparte np. na równaniach różniczkowych, innych równaniach funkcyjnych, iloczynach nieskończonych oraz ułamkach łańcuchowych, podane w dalszych sekcjach.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
zasłona z grubej tkaniny; portiera
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zasłona z grubej tkaniny
Wiktionary
(1.1) Zamocowania dla metalowych drągów widać także nad drzwiami, co świadczy o tym, że kotarami zasłaniano wejścia, zupełnie tak samo jak dziś w barach czy sklepach.
Wiktionary
IPA: kɔˈtara, AS: kotara
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. kotarka ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Kotarbiński – polskie nazwisko.
Wikipedia
zdrobnienie od: kotara
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: kotara
Wiktionary
rzecz. kotara ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Kotarszyn – wieś w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie ostrowieckim, w gminie Waśniów.
Był wsią klasztoru norbertanek buskich w województwie sandomierskim w ostatniej ćwierci XVI wieku. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Wikipedia
Kotarwice – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie radomskim, w gminie Kowala. Ma status sołectwa.
Prywatna wieś szlachecka Kotarbice, położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie radomskim województwa sandomierskiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa radomskiego.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Matki Boskiej Częstochowskiej w Pelagowie.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. wertepy
forma rzeczownika.
(2.1) M., B. i W. lm. od: kotara
Wiktionary
Kotary – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie kłobuckim, w gminie Panki.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa częstochowskiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
rodzaj ssaka naczelnego z podrodziny koczkodanów
SJP.pl
Kotawiec (Chlorocebus) – rodzaj ssaków naczelnych z podrodziny koczkodanów (Cercopithecinae) w obrębie rodziny koczkodanowatych (Cercopithecidae).
Wikipedia
żuraw lub belka, wystająca za burtę, używana na mniejszych statkach
SJP.pl
Kotbelka (ang. cathead) - na dużych starych żaglowcach pozioma belka wystająca poza burtę, służąca w ostatnim etapie wyciągania kotwicy do wyjęcia jej z wody i położenia na pokładzie. Do kotbelki mocowana była zazwyczaj talia z liną zakończoną hakiem, którym łapano pierścień kotwicy.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Kotecki – polskie nazwisko, w Polsce nosi je ok. 3 tys. osób.
Osoby noszące to nazwisko:
Wikipedia
zdrobnienie od: kotek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) pieszcz. zdrobn. od: kotek
Wiktionary
IPA: kɔˈtɛt͡ʃɛk, AS: koteček
Wiktionary
rzecz. kot m., kotek m., kociak m., koteczka ż., koty nmos.
przysł. kocio
Wiktionary
1. zdrobnienie od: kotka;
2. potocznie: młoda, zalotna kobieta; kotka, kociczka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: kotka
Wiktionary
IPA: kɔˈtɛt͡ʃka, AS: kotečka
Wiktionary
rzecz. koteczek m., kotka ż., kocica ż.
Wiktionary
1. mały kot; zdrobnienie od: kot;
2. pieszczotliwe określenie miłej, bliskiej osoby;
3. w żeglarstwie: ochraniacz zapleciony na linie dla ochrony żagli przed przetarciem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) jęz. zdrobn. od: kot
(1.2) młody lub mały kot
(1.3) pieszcz. zwrot używany w odniesieniu do bliskich
forma rzeczownika.
(2.1) D. lm. zob. kotka.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kotek łapczywie pił mleko ze spodka.
(1.3) Kotku, czy odebrałeś dzieci z przedszkola?
Wiktionary
IPA: ˈkɔtɛk, AS: kotek
Wiktionary
zob. kot.
Wiktionary
(1.1) kiciuś, kocię, kociątko, kociak, kicia, kociaczek; gw-pl|Górny Śląsk|kocik, kociczek.
(1.2) gw-pl|Górny Śląsk|kocik, kociczek.
(1.3) złotko, kochanie; gw-pl|Górny Śląsk|kocik, kociczek.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) etn. tradycyjna, nowogwinejska ozdobna osłona na prącie;
Wiktionary
Wikipedia
okres łączenia owiec w pary; czas wykotu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zootechn. okres godowy owiec
Wiktionary
przymiotnik od: Kotla (gmina w województwie dolnośląskim)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) środ. żart. pojemnik do przenoszenia kota
Wiktionary
(1.1) Zapakowany w kotener kotek wykazuje zdezorientowanie i niesmak, acz względny spokój.
Wiktionary
IPA: kɔˈtɛ̃nɛr, AS: kotẽner
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
grupa ludzi i środowisk powiązanych ze sobą wspólnymi interesami, popierających i broniących się wzajemnie; klika; stronnictwo; dawniej: towarzystwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ekskluzywna grupa ludzi i środowisk związanych ze sobą wspólnym interesem, popierających się nawzajem, aby trwać na różnych poziomach i wymiarach władzy
Wiktionary
Koteria (fr. coterie) – grupa ludzi wzajemnie się popierających i dążących do pewnych partykularnych, często osobistych celów, bez należytego uwzględnienia dobra publicznego.
Cechy funkcjonowania koterii:
Wikipedia
IPA: kɔˈtɛrʲja, AS: koterʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. koteryjność ż.
przym. koteryjny
Wiktionary
(1.1) kasta, klan, klika, mafia, sitwa; żart. towarzystwo wzajemnej adoracji, krewni i znajomi królika; przest. kamaryla
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
zdrobnienie od: koteria
SJP.pl
dotyczący koterii; stronniczy
SJP.pl
wiązanie drewniane albo stalowe wzmacniające budowlę; kotwa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) żegl. kotwica
Wiktionary
Kotew (spotyka się też określenia ankier, ankra, kotwa, kołek, dybel lub łącznik) – element konstrukcji stosowany do mocowania (kotwienia) monolitycznego podłoża, rzadziej do mocowania podłoża z otworami takiego jak cegły kratówki lub pustaki stropowe, stopy słupa z fundamentem, wsporników lub belek do słupów lub ścian, płyt okładzinowych itp.
Wikipedia
IPA: ˈkɔtɛf, AS: kotef
Wiktionary
rzecz. kotwica ż.
czas. kotwić
Wiktionary
1. zdrobnienie od: kotew;
2. rodzaj roślin wodnych z rodziny krwawnicowatych
SJP.pl
Wikipedia
o cechach kotewkowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
Kotewkowate (Trapaceae Dumort. nom. cons.) – monotypowa rodzina roślin wodnych z rzędu mirtowców, wyróżniana w dawniejszych systemach klasyfikacyjnych roślin okrytonasiennych. Zaliczano tu tylko jeden rodzaj – kotewka (Trapa).
Wikipedia
o cechach kotewkowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
żartobliwie: kot (zwierzę domowe); kociak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) żart. slang. kot
Wiktionary
Koteł (bułg. Котел) – miasto w Bułgarii, w obwodzie Sliwen, siedziba administracyjna gminy Koteł. Według danych szacunkowych Ujednoliconego Systemu Ewidencji Ludności oraz Usług Administracyjnych dla Ludności, 15 czerwca 2020 roku miejscowość liczyła 5471 mieszkańców.
Wikipedia
(1.1) Mój koteł nie pozwala mi grać w gierki.
Wiktionary
rzecz. kot mzw./mos.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zdrobn. koteł
Wiktionary
rodzaj ssaków drapieżnych z rodziny uchatkowatych
SJP.pl
Koticzak (Callorhinus) – rodzaj ssaków z rodziny uchatkowatych (Otariidae).
Wikipedia
ssak morski z rodziny uchatek, bardzo ceniony ze względu na futro; niedźwiedź morski, uchatka niedźwiedziowata
SJP.pl
Kotik (Arctocephalus) – rodzaj ssaków z rodziny uchatkowatych (Otariidae).
Wikipedia
1. zdrobniale o samicy kota;
2. kwiatostan w kształcie miękkiego kłosa np. na wierzbie; bazia;
3. potocznie gałązka wierzby z baziami;
4. potocznie o młodej kobiecie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. samica kota
(1.2) bot. bazia;
(1.3) przen. o przymilnie zachowującej się kobiecie
forma rzeczownika|rodzaj=męskozwierzęcy.
(2.1) D. i B. lp. od: kotek
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Na balkonie pięć kocurów zaleca się do mojej kotki!
(1.2) Na drzewach pojawiły się już pierwsze kotki.
(1.3) A gdzie to moja kotka mnie dziś zabiera?
(2.1) Zdechł kotek i nie ma już kotka.
Wiktionary
IPA: ˈkɔtka, AS: kotka
Wiktionary
rzecz. kot m., kociarz m., kociara ż.
:: zdrobn. koteczka ż.
:: zgrub. kocica ż.
czas. kocić się, okocić się
przym. koci
przysł. kocio
Wiktionary
podobny do kotki - kwiatostanu w kształcie wiotkiego kłosa
SJP.pl
rząd drzew i krzewów wytwarzających kwiatostany w kształcie kotki; Amentaceae
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
1. mały kot; zdrobnienie od: kot;
2. pieszczotliwe określenie miłej, bliskiej osoby;
3. w żeglarstwie: ochraniacz zapleciony na linie dla ochrony żagli przed przetarciem
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
zakład produkujący kotły
SJP.pl
Kotlarnia (dodatkowa nazwa w j. niem. Jakobswalde) – wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie kędzierzyńsko-kozielskim, w gminie Bierawa.
Wieś leży nad rzeką Bierawką, dopływem Odry.
Wikipedia
przymiotnik od: kotlarz
SJP.pl
Kotlarz – rzemieślnik zajmujący się wyrabianiem z blachy kotłów, rondli i innych przedmiotów (np. wężownic, aparatów gorzelniczych). Kotlarze zajmowali się też pobielaniem naczyń i urządzeń miedzianych. Przez wiele lat kotlarstwo należało do intratnych zawodów, a Cyganie byli uważani za fachowców w tej branży.
Wikipedia
rzemieślnik wyrabiający przedmioty metalowe
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rzem. rzemieślnik, który wyrabia naczynia metalowe, kotły;
Wiktionary
Kotlarz – rzemieślnik zajmujący się wyrabianiem z blachy kotłów, rondli i innych przedmiotów (np. wężownic, aparatów gorzelniczych). Kotlarze zajmowali się też pobielaniem naczyń i urządzeń miedzianych. Przez wiele lat kotlarstwo należało do intratnych zawodów, a Cyganie byli uważani za fachowców w tej branży.
Wikipedia
IPA: ˈkɔtlaʃ, AS: kotlaš
Wiktionary
rzecz. kotłowy mos., kocioł m., kotlista m., kotłownia ż., kotlarstwo n., kotłowanie n., zakotłowanie n., kotłowanina ż., kociołek mrz.
czas. kotłować, zakotłować
przym. kotłowy, kotlarski
Wiktionary
maszynka do rozbijania mięsa na kotlety; steaker
SJP.pl
zdrobnienie od: kotlet
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: kotlet
(1.2) kulin. mały kotlet
Wiktionary
(1.1) Zamówiłem sobie właśnie kotleciki z ziemniaczkami.
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. kotlet m.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
1. ubijane lub mielone mięso (czasami także jajka, jarzyny itp.) w formie placka, zwykle panierowane i usmażone na tłuszczu;
2. kotlet pożarski - kotlet z mięsa drobiowego lub mieszanego kurzego i cielęcego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
(1.1) mięso (ale również warzywa, jajka) uformowane zazwyczaj w plasterastry i usmażone na tłuszczu;
(1.2) pot. kotlet (1.1) ze schabu
(1.3) gw-pl|Górny Śląsk. baki, bokobrody
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Na obiad podano kotlety mielone z ziemniakami.
(1.1) Zamówić ci kotlet schabowy czy bigos?
Wiktionary
IPA: ˈkɔtlɛt, AS: kotlet
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. kotlecik m.
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|karminadel., lwów|karmenadel.
(1.2) schabowy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. rel. mała kropielnica
Wiktionary
rozległe obniżenia terenu otoczone ze wszystkich stron wzniesieniami
SJP.pl
Wikipedia
rozległe obniżenia terenu otoczone ze wszystkich stron wzniesieniami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś w Polsce, w województwie dolnośląskim, w gminie Mirsk;
(1.2) geogr. kocioł polodowcowy na północnym stoku Barańca w Tatrach Zachodnich;
Wiktionary
Kotlina – rozległa, niezbyt mocno wydłużona, wklęsła forma terenu, ze wszystkich stron otoczona wzniesieniami. Może być w postaci zamkniętej (bezodpływowej) lub otwartej. Kotliny powstają na skutek ruchów górotwórczych (czyli orogenezy) lub w wyniku erozji.
Kotliny dzielą się między innymi na: denudacyjne, erozyjne, wulkaniczne i zapadliskowe. Kotliny na dnie oceanów nazywane są basenami.
Wikipedia
rzecz. kotlina ż., kocioł m., kociołek m., kotłownia ż.
:: zdrobn. kotlinka ż.
przym. kotlinowy, kotłowy
Wiktionary
mieszkaniec wsi: Kotlin
SJP.pl
mieszkanka wsi: Kotlin
SJP.pl
zdrobnienie od: kotlina
SJP.pl
Wikipedia
podobny kształtem do kotliny
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
związany z Kotlinem, dotyczący Kotlina
SJP.pl
Kotliński:
Wikipedia
osoba grająca na kotłach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) muz. muzyk grający na kotłach
Wiktionary
IPA: kɔˈtlʲista, AS: kotlʹista
Wiktionary
rzecz. kocioł m., kotlarz m., kotłownia ż., kotlarstwo n., kotłowanie n., zakotłowanie n., kotłowanina ż.
:: fż. kotlistka ż.
czas. kotłować, zakotłować
przym. kotłowy, kotlarski
Wiktionary
w odniesieniu do zwierząt futerkowych: gniazdo dla samicy i jej młodych
SJP.pl
Kotnik – pomieszczenie rozrodcze dla ryb, które zastępuje akwarium rozrodcze. Spotyka się kilka rodzajów kotników:
Wikipedia
Kotnowo – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie wąbrzeskim, w gminie Płużnica.
W latach 1954–1957 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kotnowo, po jej zniesieniu w gromadzie Płużnica. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa toruńskiego. Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 122 mieszkańców. Jest dwunastą co do wielkości miejscowością gminy Płużnica.
Wikipedia
kotna - o kotce, owcy, zajęczycy itp.: ciężarna
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) wet. zootechn. o niektórych samicach zwierząt: będący w ciąży, spodziewający się potomstwa
Wiktionary
(1.1) Nasza kotka jest kotna, wkrótce będzie miała młode.
(1.1) Nie wiem po czym poznać, że gupik jest kotny.
(1.1) W małżeństwie jak się pokłócą, będzie tam albo psie złe, albo diabeł kotny.
(1.1) Gdyby nie to, że był kocur, nie kocica, można by pomyśleć, że kotny i kocięta go tak rozepchały.
Wiktionary
rzecz. okocenie n., kot mos./mzw.
czas. kocić się ndk., okocić się dk., wykocić się dk.
Wiktionary
(1.1) ciężarny, brzemienny, w ciąży
Wiktionary
narodowy japoński instrument szarpany, najczęściej z 13 strunami, podobny do europejskiej cytry
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) muz. tradycyjny, japoński instrument strunowy;
Wiktionary
Koto (jap. 箏 lub 琴) – tradycyjny japoński instrument muzyczny, należący do grupy chordofonów szarpanych, rodzaj cytry, narodowy instrument Japonii.
Wikipedia
IPA: ˈkɔtɔ, AS: koto
Wiktionary
Szopik pręgoogonowy, kotofretka, norka kalifornijska (Bassariscus astutus) – gatunek ssaka łożyskowego z rodziny szopowatych występujący w Ameryce Północnej (zachodnie stany USA i w Meksyku). Zamieszkuje zróżnicowane środowiska, od górskich lasów iglastych po pustynie. Zwierzę wszystkożerne, nocne, prowadzące nadrzewny tryb życia, żyje w małych stadach. Posiada szarożółtą sierść na grzbiecie i bokach i białą na brzuchu, na długim ogonie zauważyć można 14–16 wyraźnych, czarno-białych, poprzecznych pasów. Ciąża trwa 51–55 dni, zwykle na świat przychodzą 2–3 młode. Niegdyś kotofretka była popularnym zwierzęciem hodowlanym, tępiła bowiem gryzonie.
Wikipedia
potocznie: kobieta uwielbiająca koty
SJP.pl
potocznie: osoba uwielbiająca koty
SJP.pl
potocznie: zamiłowanie do kotów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Feliformia|Kretzoi|ref=tak., podrząd ssaków z rzędu drapieżnych;
Wiktionary
Kotokształtne (Feliformia) – podrząd ssaków z rzędu drapieżnych (Carnivora), dawniej nadrodzina Feloidea w ramach podrzędu palconogie (Fissipedia).
Wikipedia
(1.1) Nową systematykę kotokształtnych opracował zoolog z Tel Awiwu.
Wiktionary
dawniej: bawełna
SJP.pl
robotnik zatrudniony przy wyrobie kotoniny
SJP.pl
przędziwo uzyskane w wyniku kotonizacji włókien lnu, konopi itp., używane do wyrobu waty, a w połączeniu z innymi włóknami do wyrobu filcu
SJP.pl
proces mech. oddzielania włókien lnu
SJP.pl
1. bawełniany, otrzymywany z bawełny;
2. używany do wyrobu dzianin
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
miasto w Beninie; Cotonou
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Beninie;
Wiktionary
Kotonu (fr. Cotonou) – miasto w południowym Beninie, w departamencie Littoral. Położone jest pomiędzy Zatoką Gwinejską na południu, a jeziorem Nokoué na północy, przy ujściu rzeki Ouémé. W spisie ludności z 11 maja 2013 roku liczyło 679 012 mieszkańców. Pod względem liczby ludności jest największym miastem kraju, jego głównym ośrodkiem gospodarczym i portem morskim. Kotonu jest także siedzibą parlamentu, ministerstw i Sądu Najwyższego Beninu.
Wikipedia
(1.1) Kotonu to największe miasto Beninu.
Wiktionary
IPA: kɔˈtɔ̃nu, AS: kotõnu
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto portowe w południowo-zachodniej części Czarnogóry;
(1.2) geogr. adm. gmina w Czarnogórze z siedzibą władz w Kotorze (1.1)
(1.3) geogr. zob. Kotor Varoš.
Wiktionary
Kotor (cyr. Котор, wł. Cattaro) – miasto portowe w południowo-zachodniej części Czarnogóry, siedziba gminy Kotor. W 2023 roku liczyło 21 916 mieszkańców.
Położone nad Zatoką Kotorską, na krańcu Zalewu Kotorskiego, na wybrzeżu Adriatyku. Miasto otoczone jest z trzech stron masywami górskimi: Lovćen, Vrmac i Dobrota.
W mieście rozwinął się przemysł maszynowy, chemiczny oraz spożywczy.
Wikipedia
(1.1) Stary Kotor to miejsce niezwykle piękne, głównie za sprawą obfitości i różnorodności zabytkowej zabudowy.
Wiktionary
rzecz. kotorczyk m., kotorka ż.
przym. kotorski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hydron. rzeka w północnej Rosji przeduralskiej, prawy dopływ Wołgi;
Wiktionary
Kotorosl (ros. Ко́торосль) – rzeka w północnej Rosji przeduralskiej (obwód jarosławski), prawy dopływ Wołgi w zlewisku Morza Kaspijskiego. Długość – 132 km, powierzchnia zlewni – 5500 km², średni przepływ w mieście Gawriłow-Jam – 30 m³/s.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
1. przymiotnik od: Kotórz Mały (wieś w województwie opolskim);
2. przymiotnik od: Kotórz Wielki (wieś w województwie opolskim)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kotorem, dotyczący Kotoru, pochodzący z Kotoru
Wiktionary
rzecz. Kotor mrz.
Wiktionary
nazwisko, np. Aleksander Kotow (1913-1981), rosyjski szachista
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
wyznaczać wysokość danych punktów pomiarowych, czyli tak zwanych kot
SJP.pl
czasownik
(1.1) stpol. błaznować
Wiktionary
IPA: kɔˈtɔvat͡ɕ, AS: kotovać
Wiktionary
rzecz. kotowanie n., kot mzw./mos.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kotować.
Wiktionary
czas. kotować ndk.
Wiktionary
rodzina ssaków drapieżnych obejmująca 37 gatunków, charakteryzujących się m.in. muskularną budową ciała, smukłą sylwetką, krótką sierścią i długim ogonem; koty
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Felidae|ref=tak., rodzina ssaków z rzędu drapieżnych;
Wiktionary
Kotowate (Felidae) – rodzina ssaków z podrzędu kotokształtnych (Feliformia) w obrębie rzędu drapieżnych (Carnivora).
Wikipedia
(1.1) Siatkówka oczu kotowatych jest niezwykle czuła dzięki warstwie guaninowej.
Wiktionary
rzecz. kot mzw., koty nmos.
Wiktionary
o cechach kotowatych (kotów)
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Kotowicz (forma żeńska:Kotowicz, Kotowiczowa, Kotowiczówna;liczba mnoga:Kotowiczowie, Kotowicze; forma zniemczona: Kottwitz) – polskie nazwisko, które na początku lat 90. XX w. nosiło ok. 3500 osób.
Wikipedia
1. wieś w Polsce;
2. wieś na Ukrainie
SJP.pl
Wikipedia
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Kotowski (forma żeńska: Kotowska, liczba mnoga: Kotowscy), nazwisko pochodzenia polskiego. Noszące przez herbownych szlachty herbów Kot, Trzaska, Pomian i Puchała. Nosi je około 7 705 osób w Polsce.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) mit. folk. człowiek potrafiący zmienić się w kota lub kot ukrywająca się pod postacią człowieka
(1.2) fant. człowiek, którego jedną z form jest kot
Wiktionary
Kotołak – fikcyjny gatunek, stworzony na wzór wilkołaka.
Istnieją różne wyobrażenia kotołaków. Dwa główne to:
Wikipedia
(1.2) Kotołak rozpłynął się w chłodnej nocy, zostawiając nas samych.
Wiktionary
[czytaj; KOTs-is] nazwisko
SJP.pl
[czytaj: kot] nazwisko
SJP.pl
Kott:
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. stolica Sri Lanki;
Wiktionary
Sri Dźajawardanapura Kotte (ang. Sri Jayawardenepura Kotte, syng. ශ්රී ජයවර්ධනපුර කෝට්ටේ, tamil. ஸ்ரீ ஜயவர்த்தனபுரம கோட்டே), znane także jako Kotte – miasto na Sri Lance, siedziba parlamentu i rządu tego kraju.
Miasto leży na południowych przedmieściach największego miasta kraju i dawnej stolicy – Kolombo. Parlament Sri Lanki wybrał Kotte na swoją siedzibę i nową stolicę państwa 29 kwietnia 1982.
Wikipedia
(1.1) Sri Dźajawardanapura Kotte
Wiktionary
dawniej: pomieszczenie dla drobiu lub tuczonej trzody chlewnej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. hydron. rzeka w Rosji, po połączeniu z Chetą tworzy Chatangę;
Wiktionary
Kotuj – rzeka w Rosji o długości 1409 km. Kotuj znajduje się w Kraju Krasnojarskim. Jej dorzecze zajmuje około 176 tys. km² powierzchni. Po połączeniu z Chetą tworzy Chatangę. Kotuj zamarza na przełomie września i października, odmarza w czerwcu.
Wikipedia
1. roślina kobiercowa z rodziny astrowatych;
2. rzadko: pieszczotliwie o kocie
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
pieszczotliwie o kocie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) pieszcz. kotek
Wiktionary
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
pieszczotliwie: kotka; kotusia
SJP.pl
Wikipedia
pieszczotliwie: kotka; kotusia
SJP.pl
Kotunia – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie słupeckim, w gminie Słupca. Nazwa wsi wyewoluowała z wcześniejszego Chotunia.
Wieś duchowna Chotunia, własność biskupstwa poznańskiego, pod koniec XVI wieku leżała w powiecie pyzdrskim województwa kaliskiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa konińskiego.
Dawniej przez miejscowość przebiegała droga nr 466, łącząca Słupcę z Pyzdrami.
Wikipedia
pieszczotliwie: kotka; kotusia
SJP.pl
przymiotnik od: Kotuń
SJP.pl
1. bardzo gruba podeszwa w obuwiu, zwłaszcza damskim;
2. but na takiej podeszwie;
3. specjalny podwyższony but używany przez aktorów teatru antycznego dla podwyższenia sylwetki;
4. w przenośni: przesadna podniosłość i pompatyczność wypowiedzi i gestów; patos, zadęcie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) but o grubej podeszwie zakładany przez aktorów w antycznym teatrze greckim;
(1.2) but damski na wysokiej podeszwie
Wiktionary
Koturny – buty na bardzo wysokich obcasach. Używane były m.in. w starożytnym teatrze greckim. Ich podeszwy robiono z kilku warstw twardej wyprawionej skóry. Aktorzy w teatrze greckim wkładali je, aby można było ich lepiej widzieć z daleka.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. koturnowy
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* węgierski: (1.1) koturnus
źródła.
== koturn (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) ornit. przepiórka
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈkɔturn, AS: koturn
Wiktionary
przym. koturnowy
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. koturnowy
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* węgierski: (1.1) koturnus
źródła.
== koturn (esperanto (morfem).) ==
wymowa.
znaczenia.
morfem|eo.
(1.1) ornit. przepiórka
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przesadna podniosłość i pompatyczność wypowiedzi i gestów; patos, zadęcie
SJP.pl
1. przymiotnik od: koturn;
2. przenośnie: przesadnie podniosły, uroczysty
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z koturnem, dotyczący koturnu
(1.2) przen. przesadnie uroczysty
Wiktionary
(1.2) Jako humanistka i estetka z duszy zwrócę uwagę na rolę savoir vivre’u w kontaktach wszelakiego rodzaju. Nie tylko w sytuacjach wyjątkowych, specjalnych czy koturnowych.
Wiktionary
rzecz. koturn m., koturnowość ż.
przysł. koturnowo
Wiktionary
(1.2) patetyczny
Wiktionary
1. obuwie na bardzo grubej podeszwie;
2. specjalny rodzaj obuwia na bardzo wysokiej podeszwie używany przez aktorów teatru antycznego dla podwyższenia sylwetki
SJP.pl
Koturny – buty na bardzo wysokich obcasach. Używane były m.in. w starożytnym teatrze greckim. Ich podeszwy robiono z kilku warstw twardej wyprawionej skóry. Aktorzy w teatrze greckim wkładali je, aby można było ich lepiej widzieć z daleka.
Wikipedia
pieszczotliwie o kocie lub bliskiej osobie
SJP.pl
pieszczotliwie o bliskiej osobie
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
wiązanie drewniane albo stalowe wzmacniające budowlę; kotew
SJP.pl
Kotwa może dotyczyć:
Wikipedia
Kotwasice – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie tureckim, w gminie Malanów.
Miejscowość położona jest 3 km na północ od Malanowa, przy drodze do Konina.
Nazwa miejscowości pochodzi od słowa kotwa, czyli poziomego pręta ściągającego elementy konstrukcji.
Wikipedia
AHTS (ang. Anchor Handling Tug / Supply vessel) – statek do pracy przy instalacjach offshore polegającej na obsłudze ich kotwic oraz dostarczaniu zaopatrzenia. Jeden z typów holownika.
Wikipedia
łączyć poszczególne elementy budowlane za pomocą kotwi
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. zakotwić)
(1.1) techn. bud. wiązać, zamocowywać poszczególne elementy budowlane przy użyciu kotwi
Wiktionary
rzecz. kotwica ż., kotew ż., kotwienie n.
czas. kotwować ndk., zakotwić dk.
Wiktionary
(1.1) war. kotwować
Wiktionary
stalowa konstrukcja z trzonem i ramionami, która rzucona ze statku (na linie lub łańcuchu), zagłębia się w dno i utrzymuje statek w jednym miejscu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) żegl. przyrząd służący do unieruchomienia statku (czasem także innych pływających obiektów) przez zaczepienie o dno;
(1.2) gwara. mar. postój statku na redzie
(1.3) gwara. więzienna: drut z zakończeniem w kształcie kotwicy (1.1), używany do kaleczenia przełyku
Wiktionary
Kotwica – element wyposażenia jednostki pływającej służący do unieruchomienia jej na wodzie przez zaczepienie o dno, niekiedy do hamowania oraz wykonywania manewrów.
Kotwice wytwarzane są najczęściej ze stali kutej bądź walcowanej, rzadziej odlewane ze staliwa. Głównymi elementami konstrukcyjnymi kotwicy są trzon oraz łapy niekiedy zakończone pazurami. Istnieje kilka podstawowych typów kotwic, różniących się budową i kształtem, wszystkie jednak działają na tej samej zasadzie: statek rzuca kotwicę, a następnie, dryfując, zaczyna ją wlec. Zmniejszenie kąta pomiędzy liną kotwiczną a dnem zbiornika, spowodowane oddalaniem się statku, prowadzi do ułożenia kotwicy w taki sposób, że łapa lub łapy zagłębiają się w dnie. Kotwica stawia duży opór, utrzymujący statek w miejscu. Konstrukcja kotwicy sprawia, że jej podniesienie jest możliwe tylko wtedy, gdy lina kotwiczna patrzy pion tj. kotwica znajduje się pionowo pod kadłubem jednostki.
Wikipedia
(1.1) Kotwicę wydobytego wraku ustawiono na pamiątkę na trawniku przez Urzędem Morskim.
Wiktionary
IPA: kɔtˈfʲit͡sa, AS: kotfʹica
Wiktionary
rzecz. kotwicowisko n., kotwiczenie n., zakotwiczenie n., kotwa ż., kotew ż., kotewka ż., kotwienie n., zakotwienie n.
:: zdrobn. kotwiczka ż.
czas. kotwiczyć ndk., zakotwiczyć dk., kotwić ndk., zakotwić dk.
przym. kotwicowy, kotwiczny
Wiktionary
(1.1) stpol. kotew
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
obszar na redzie, w porcie lub przed portem, wyznaczony do rzucania przez statki kotwicy; przedporcie, przedmorze, przedport, awanport
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) mar. część redy (lub portu), w której można zakotwiczać statki;
Wiktionary
Kotwicowisko – wyznaczony akwen znajdujący się w bezpiecznej odległości zarówno od lądu, jak i budowli hydrotechnicznych, przeznaczony dla jednostek pływających na miejsce postoju na kotwicy. Jest to akwen o dnie dostatecznie płytkim, trzymającym kotwicę (odpowiednio zwartym), a jednocześnie nie blokującym jej (np. oczyszczony z wraków). Kotwicowisko jest zwykle osłonięte z jednej lub kilku stron od fali i wiatru przez naturalne przeszkody, takie jak wyspy i półwyspy, lub tworzone przez człowieka budowle, np. falochrony.
Wikipedia
IPA: ˌkɔtfʲit͡sɔˈvʲiskɔ, AS: kotfʹicovʹisko
Wiktionary
rzecz. kotwiczne n., kotwica ż., kotwiczka ż., kotwiczenie n., zakotwiczenie n., kotwicznik mos.
czas. kotwiczyć ndk., zakotwiczyć dk.
przym. kotwiczny, kotwicowy
Wiktionary
przymiotnik od: kotwica
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) mors. związany z kotwicą, dotyczący kotwicy
Wiktionary
rzecz. kotwiczne n., kotwica ż., kotwicowisko n.
przym. kotwiczny
Wiktionary
(1.1) kotwiczny
Wiktionary
1. zdrobnienie od: kotwica;
2. w wędkarstwie: haczyk mający kilka ramion
SJP.pl
Kotwiczka (łac. cardo, l. mn. cardi) − element narządów gębowych stawonogów stanowiący część szczęk, a u krocionogów też żuwaczek.
U sześcionogów kotwiczka stanowi nasadową część szczęk. W aparacie gębowym typu gryzącego kotwiczka szczęk I pary łączy się luźno z puszką głowową z jednej strony, a stawowo z pieńkiem z drugiej. W aparacie gębowym gryząco-liżącym kotwiczki I pary szczęk są wydłużone, a w innych typach aparatów ulegają silnym przekształceniom. U skoczogonków między kotwiczką a puszką głowową znajduje się jeszcze jeden skleryt − fulcrum. Kotwiczki II pary szczęk są zrośnięte tworząc razem podbródek i wchodząc w skład wargi dolnej.
Wikipedia
opłata statku za możliwość zatrzymania się w porcie; opłata kotwiczna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) mors. opłata za kotwiczenie w porcie
Wiktionary
rzecz. kotwica ż., kotwicowisko n., kotwiczenie n., kotwiczka ż., zakotwiczenie n.
czas. kotwiczyć ndk., zakotwiczyć dk.
przym. kotwicowy, kotwiczny
Wiktionary
dawniej: poborca podatkowy zbierający opłaty za zatrzymanie statku w porcie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. mar. poborca podatkowy zbierający opłaty za zarzucenie kotwicy w porcie
(1.2) daw. mar. marynarz zawiadujący na okrętach kotwicą i linami
(1.3) daw. rzem. kowal wykuwający kotwice
Wiktionary
rzecz. kotwica ż., kotwiczka ż., kotwicowisko n., kotwiczenie n., zakotwiczenie n.
czas. kotwiczyć ndk., zakotwiczyć dk.
przym. kotwiczny
Wiktionary
przymiotnik od: kotwica
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) geogr. związany z kotwicą, dotyczący kotwicy
Wiktionary
rzecz. kotwicznik mos., kotwica ż., kotwicowisko n., kotwiczenie n., kotwiczka ż., kotwiczne n., zakotwiczenie n.
czas. kotwiczyć ndk., zakotwiczyć dk.
przym. kotwicowy
Wiktionary
(1.1) kotwicowy
Wiktionary
1. rodzina ssaków drapieżnych obejmująca 37 gatunków, charakteryzujących się m.in. muskularną budową ciała, smukłą sylwetką, krótką sierścią i długim ogonem; kotowate;
2. zszyte skóry kotów lub zajęcy służące za futrzane podbicie płaszcza;
3. kłębki kurzu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Felinae|G. Fischer|ref=tak., podrodzina ssaków drapieżnych z rodziny kotowatych;
forma rzeczownika.
(2.1) M., B. i W. lm. od: kot
Wiktionary
Koty (Felinae) – podrodzina ssaków drapieżnych z rodziny kotowatych (Felidae).
Wikipedia
(1.1) Podrodzina kotów obejmuje gatunki występujące w Eurazji, Afryce i Ameryce.
Wiktionary
przym. koci
przysł. kocio
rzecz. kot mzw., koteczek mzw., kotowate lm nm., kotuś mzw.
Wiktionary
krzew lub podkrzew z rodziny gruboszowatych o mięsistych liściach i rurkowatych kwiatach; niektóre gatunki hodowane jako rośliny doniczkowe
SJP.pl
taniec towarzyski, do którego dobierają się pary według jednakowych parzystych oznak; oznaka przypinana tańczącym ten taniec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
(1.1) tradycyjna zbiorowa zabawa taneczna, o XIX-wiecznym francuskim rodowodzie, złożona z kilku samodzielnych tańców i zabaw, niekiedy z wymianą drobnych upominków, podczas której tańczy się walca figurowego, mazurka albo galop, a w której pary dobierają się według przypiętych wcześniej wstążek kotylionów (2.1);
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) każda z dwóch identycznych ozdób, zwykle w formie wstążki uformowanej w rozetkę, przypinanych na balu potencjalnym partnerom w kotylionie (1.1)
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Jako jeden z bohaterów dzisiejszego dnia i prywatny detektyw incognito, zrozumiałem, że będę musiał odważyć się na słynny kotylion, a może także na kilka suwanych i skakanych.
(2.1) Rozbawienie i atmosferę zabawy oraz klimat balu podnosił walc kotylionowy, w którym pary dobierały się według otrzymanych kotylionów i wirowały w przemyślnych układach i figurach wymyślanych przez wodzireja (…)
Wiktionary
rzecz. kotylionówka ż.
:: zdrobn. kotylionik m.
przym. kotylionowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kotylion
Wiktionary
rzecz. kotylion m.
Wiktionary
przymiotnik od: kotylion
SJP.pl
pierwotny gad kopalny z rodziny o tej samej nazwie, o masywnej budowie, długości do trzech metrów, żyjący w permie i triasie
SJP.pl
Kotylozaury (Cotylosauria) – pierwotnie nazwę tę stosowano na określenie najstarszych i najbardziej pierwotnych gadów kopalnych, które miały dać początek wszystkim późniejszym owodniowcom. Obecnie jednak uważa się, że tak definiowane kotylozaury grupowały różne bliżej nie spokrewnione ze sobą zwierzęta czworonogie – m.in. część anapsydów (np. wymarłe pod koniec permu parejazaury) i blisko spokrewnione z diapsydami karbońskie rodziny Captorhinidae (m.in. rodzaj Captorhinus) i Protorothyrididae (m.in. rodzaj Hylonomus), a według niektórych definicji nawet sejmurię i pokrewne jej czworonogie. W dodatku tak definiowane kotylozaury były grupą parafiletyczną, gdyż nie obejmowały bardziej zaawansowanych ewolucyjnie owodniowców, które miały od nich pochodzić.
Wikipedia
rodzina najpierwotniejszych gadów kopalnych żyjących w permie i triasie, przodków wszystkich gadów
SJP.pl
Kotylozaury (Cotylosauria) – pierwotnie nazwę tę stosowano na określenie najstarszych i najbardziej pierwotnych gadów kopalnych, które miały dać początek wszystkim późniejszym owodniowcom. Obecnie jednak uważa się, że tak definiowane kotylozaury grupowały różne bliżej nie spokrewnione ze sobą zwierzęta czworonogie – m.in. część anapsydów (np. wymarłe pod koniec permu parejazaury) i blisko spokrewnione z diapsydami karbońskie rodziny Captorhinidae (m.in. rodzaj Captorhinus) i Protorothyrididae (m.in. rodzaj Hylonomus), a według niektórych definicji nawet sejmurię i pokrewne jej czworonogie. W dodatku tak definiowane kotylozaury były grupą parafiletyczną, gdyż nie obejmowały bardziej zaawansowanych ewolucyjnie owodniowców, które miały od nich pochodzić.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Kotynia (kaszb. Jezoro Kòtëniô) – polodowcowe jezioro wytopiskowe w mezoregionie Bory Tucholskie, na południe od wsi Zdunowice (gmina Sulęczyno, powiat kartuski, województwo pomorskie).
Powierzchnia całkowita jeziora wynosi 16,57 ha.
Wikipedia
związek chemiczny powstały w wyniku rozkładu nikotyny
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
1. ustalenie wartości czegoś, zwłaszcza waloru finansowego, papieru wartościowego;
2. rozkład na raty jakiejś płatności, składki, podatku itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zamieszanie
Wiktionary
rzecz. kocioł mrz., kotlarz mos., kotlista mos.
Wiktionary
coś co się kotłuje, kłębi, gwałtownie porusza; kłębowisko
SJP.pl
zupa z wywaru, w którym gotowało się mięso na wędliny
SJP.pl
Wikipedia
pomieszczenie, w którym zainstalowane są kotły podgrzewające wodę lub wytwarzające parę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pomieszczenie lub budynek, w którym zamontowane są kotły grzewcze
Wiktionary
Kotłownia – pomieszczenie lub budynek, przedział statku lub okrętu, w którym znajduje się kocioł grzewczy lub parowy.
Na statku część siłowni, przeważnie wydzielona. W odniesieniu do okrętownictwa termin archaiczny.
Wikipedia
IPA: kɔtˈwɔvʲɲa, AS: kotu̯ovʹńa
Wiktionary
rzecz. kociołek mrz., kotlina ż., Kotlina ż., kotlarz mos., kotlista mos., kocioł, kotłowy
przym. kotłowy
Wiktionary
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik od: kocioł
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z kotłami czy kotłownią
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) robotnik obsługujący kotły w kotłowni
Wiktionary
rzecz. kotłownia ż., kotlista mos., kotlina ż., kotlarz mos., kociołek mrz., kocioł mrz., Kotlina ż.
Wiktionary
(2.1) palacz kotłowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) kulin. słodkie bretońskie maślane ciasto drożdzowe, pieczone w formie rolek lub placekacka
Wiktionary
(1.1) Cztery lub pięć razy próbowałem zrobić kouign-amann i za każdym razem wychodziło mi bardzo dobre, ale jednak zakalec.
Wiktionary
[czytaj: kałlun]
1. miasto w Chinach;
2. półwysep w Chinach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. obszar miejski w Hongkongu;
Wiktionary
Koulun (chiń. Jiulong, ang. Kowloon) – region w Hongkongu.
Wraz z półwyspem Koulun i Nowym Koulunem liczy 2,06 mln mieszkańców (2003). Jest to ośrodek handlowo-finansowy o międzynarodowym znaczeniu, a także międzynarodowy port morski i lotniczy.
Wikipedia
przym. kouluński
Wiktionary
dereń kousa - gatunek rośliny z rodziny dereniowatych pochodzący z Chin, Japonii i Korei
SJP.pl
[czytaj: kowacz] nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
dawniej: kuć
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rzemieślnik trudniący się kuciem przedmiotów z metalu
SJP.pl
Kowacz (bułg. Ковач) – szczyt pasma górskiego Riła, w Bułgarii, o wysokości 2634 m n.p.m.
Wikipedia
1. zdrobnienie od: kowadło
2. jedna z trzech kosteczek słuchowych w jamie bębenkowej u ssaków
3. kulisty występ gniazda spłonki w łusce naboju
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) anat. jedna z trzech kosteczek słuchowych u ssaków;
Wiktionary
Kowadełko (łac. incus) – jedna z trzech kosteczek słuchowych u ssaków. Położona jest w jamie bębenkowej. Przekazuje drgania dźwiękowe z ucha zewnętrznego do ucha wewnętrznego.
Znajduje się w uchu środkowym. Swoją powierzchnią stawową łączy się z główką młoteczka (łac. caput mallei) a odnogą długą (łac. crus longum) jest ruchomo połączona z głową strzemiączka. Ewolucyjnie wywodzi się z kości kwadratowej gadów, która pierwotnie pochodzi z kości osłaniających pierwszą szparę skrzelową ryb (tryskawkę).
Wikipedia
(1.1) Kowadełko znajduje się w uchu środkowym.
Wiktionary
IPA: ˌkɔvaˈdɛwkɔ, AS: kovadeu̯ko
Wiktionary
rzecz. Kowadło n., kowadło n.
Wiktionary
przymiotnik od: kowadełko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) stpol. kuźnia
Wiktionary
IPA: kɔˈvadlʲɲa, AS: kovadlʹńa
Wiktionary
rzecz. Kowalczyk ż./mos., kowal, kowadło
Wiktionary
1. żelazna lub stalowa podstawa, na której kuje się przedmioty metalowe;
2. w związku frazeologicznym: znajdować się między młotem a kowadłem - być w sytuacji, w której każde z dwu rozwiązań jest niekorzystne
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. szczyt na południowym krańcu Gór Złotych;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔˈvadwɔ, AS: kovadu̯o
Wiktionary
rzecz. kowadło n., kowadełko n., kowal m., kowalicha ż., kowanie n., Kowalczyk ż./mos.
czas. kować ndk.
przym. kowadłowy
Wiktionary
1. rzemieślnik wykonujący przedmioty z żelaza, podkuwający konie itp.; kuziennik;
2. wykwalifikowany robotnik obsługujący młoty maszynowe;
3. pogardliwie o osobie, która dużo się uczy; kujon;
4. dość duży, czerwono-czarny owad z rzędu pluskwiaków różnoskrzydłych, pospolity wczesną wiosną u podstaw pni niektórych drzew
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Kowal – rzemieślnik zajmujący się kowalstwem. Zawód polegający na tworzeniu (wykuwaniu) przedmiotów z metalu. Miejscem pracy kowala jest kuźnia.
Wikipedia
IPA: ˈkɔval, AS: koval
Wiktionary
1. rzemieślnik wykonujący przedmioty z żelaza, podkuwający konie itp.; kuziennik;
2. wykwalifikowany robotnik obsługujący młoty maszynowe;
3. pogardliwie o osobie, która dużo się uczy; kujon;
4. dość duży, czerwono-czarny owad z rzędu pluskwiaków różnoskrzydłych, pospolity wczesną wiosną u podstaw pni niektórych drzew
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
mieszkaniec Kowala (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Kowala (miasta w Polsce)
SJP.pl
Kowalanka – wieś w Polsce, w województwie mazowieckim, w powiecie radomskim, w gminie Wolanów. Ma status sołectwa.
Do 2023 miejscowość była częścią wsi Wolanów.
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa radomskiego.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Doroty w Wolanowie.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. uczeń kowala, czeladnik kowalski
(1.2) daw. syn kowala
Wiktionary
Kowalczyk (forma żeńska: Kowalczyk, Kowalczykowa, Kowalczykówna, liczba mnoga: Kowalczykowie) – polskie nazwisko notowane od 1427 roku. Obecnie jest to piąte pod względem popularności nazwisko w Polsce. Według bazy PESEL 22 stycznia 2025 r. nazwisko to nosiło 48 449 Polek i 47 252 Polaków. Łącznie nazwisko to nosiło 95 701 obywateli Polski.
Wikipedia
rzecz. Kowalski mos., kowalstwo n., kowalicha ż., kowalik m., kowal m., kowalność ż., Kowadło n., kowadlnia ż., kowadło n., kowalka ż., kowanie n.
czas. kować ndk.
przym. kowalski, kowalny
Wiktionary
charakterystyka atomu określająca liczbę par elektronowych wspólnych z innymi atomami wchodzącymi razem z nim w skład związku chemicznego; kowalentność
SJP.pl
w fizyce, chemii: wiązanie kowalencyjne - wiązanie powstałe przez kwantowe sprzężenie pary elektronów pochodzących z dwóch sąsiednich atomów; wiązanie kowalentne
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
charakterystyka atomu określająca liczbę par elektronowych wspólnych z innymi atomami wchodzącymi razem z nim w skład związku chemicznego; kowalencyjność
SJP.pl
w fizyce, chemii: wiązanie kowalentne - wiązanie powstałe przez kwantowe sprzężenie pary elektronów pochodzących z dwóch sąsiednich atomów; wiązanie kowalencyjne
SJP.pl
mieszkaniec Kowalewa Pomorskiego (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Kowalewa Pomorskiego (miasta w Polsce)
SJP.pl
3 miejscowości w Polsce:
Zobacz też: Kowalewice Nowe, Kowalewice Włościańskie
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby noszące nazwisko Kowalewicz:
Wikipedia
Wikipedia
przymiotnik od: Kowalewo Pomorskie
SJP.pl
Osoby o nazwisku Kowalewski:
Wikipedia
dawniej: żona kowala; kowalowa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przest. żona kowala
(1.2) kobieta zajmująca się kowalstwem
Wiktionary
Kowalicha – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie wołomińskim, w gminie Dąbrówka. Ma status sołectwa.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ostrołęckiego.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Miłosierdzia Bożego w Józefowie.
Wikipedia
rzecz. kowal m., kowalstwo n., kowadło n., kowalczyk mos., Kowadło n.
przym. kowalski
czas. wykuć
Wiktionary
ptak leśny z rzędu wróblowych, zamieszkujący lasy Eurazji i Ameryki Północnej, w Polsce pod ochroną; bargiel
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ornit. nazwa systematyczna|Sitta europaea|ref=tak., mały leśny ptak z rzędu wróblowych, zimą często spotykany w karmnikach;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: kɔˈvalʲik, AS: kovalʹik
Wiktionary
rzecz. kowal mos./mzw.
Wiktionary
(1.1) bargiel
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
1. kobieta trudniąca się kowalstwem;
2. zajęcie, profesja kowala; kowalstwo
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) stpol. kowadło
Wiktionary
IPA: kɔˈvalnɔ, AS: kovalno
Wiktionary
zdolność metalu do zmiany kształtu pod wpływem kucia; klepalność, kujność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest kowalne
Wiktionary
przym. kowalny
przysł. kowalnie
rzecz. kowal mzw./mos.
Wiktionary
o metalach: dający się łatwo kuć; kujny
SJP.pl
żona kowala
SJP.pl
Wikipedia
rzadko: być kowalem, zajmować się kowalstwem
SJP.pl
rodzina owadów z podrzędu pluskwiaków różnoskrzydłych
SJP.pl
Kowalowate (Pyrrhocoridae) – rodzina owadów z podrzędu pluskwiaków różnoskrzydłych. Obejmuje ponad 360 gatunków.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
1. przymiotnik od: Kowal, Kowala, Kowale Oleckie;
2. związany z kowalem lub kowalstwem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) przen. przeciętny Polak, obywatel Polski
Wiktionary
Kowalski (forma żeńska: Kowalska; liczba mnoga: Kowalscy) – drugie pod względem popularności (po Nowak) nazwisko w Polsce. Według bazy PESEL 30.01.2023 nazwisko to nosiło 68454 Polek i 67505 Polaków.
Wikipedia
(1.1) Statystyczny Kowalski coraz częściej tonie w długach.
Wiktionary
IPA: kɔˈvalsʲci, AS: kovalsʹḱi
Wiktionary
rzecz. kowal mos., kowalstwo n., kowalik mzw., kowalczyk mos.
przym. kowalski, kowalny
Wiktionary
1. dział technologii zajmujący się procesami obróbki przedmiotów metalowych przez kucie; kuziennictwo, kuźnictwo, przemysł kuźniczy;
2. zawód, zajęcie kowala; kowalka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) rzem. fach kowala
(1.2) rzem. produkcja kuźnicza
Wiktionary
Kowalstwo – rzemiosło wykonywane przez kowala, przy użyciu narzędzi kowalskich. Polega na wytwarzaniu przedmiotów przez kucie. Miejsce pracy kowala nazywane jest kuźnią.
Podstawowe wyposażenie kuźni:
Wikipedia
(1.1) Mirek trudni się kowalstwem od czasów podstawówki.
(1.2) Istnienie rodzimych rud sprzyjało rozwojowi kowalstwa śląskiego.
Wiktionary
rzecz. kowalczyk mos., kowal mos., Kowalski mos., kowalicha ż.
przym. kowalski
Wiktionary
(1.2) kuźnictwo
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|kować.
Wiktionary
czas. kować ndk.
rzecz. kowadło n., Kowadło n., kowal mos./mzw.
Wiktionary
Kowanówko – wieś sołecka w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie obornickim, w gminie Oborniki, nad Wełną.W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa poznańskiego.
W Kowanówku znajduje się szpital rehabilitacyjno-kardiologiczny.
Wikipedia
stop żelaza, kobaltu, niklu i manganu
SJP.pl
Kowar – stop żelaza zawierający przeciętnie 30% niklu, 15% kobaltu i 0,2% manganu o współczynniku rozszerzalności liniowej porównywalnym ze szkłem. Stosowany jest w elektronice próżniowej do produkcji elektrod i elementów wtapianych w szkło, np. w lampach elektronowych.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
miara statystyczna określająca zależność dwóch zmiennych losowych (dla zmiennych niezależnych kowariancja wynosi 0)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mat. stat. iloczyn współczynnika korelacji Pearsona i odchyleń standardowych korelowanych zmiennych losowych;
Wiktionary
Kowariancja, \operatorname {cov} (X,Y) – liczba określająca odchylenie elementów od sytuacji idealnej, w której występuje zależność liniowa. Zależność tę określa się między zmiennymi losowymi X i Y.
Wikipedia
(1.1) Kowariancja zmiennych niezależnych jest równa zero.
Wiktionary
IPA: ˌkɔvarʲˈjãnt͡sʲja, AS: kovarʹi ̯ãncʹi ̯a
Wiktionary
przym. kowariantny, kowariancyjny
Wiktionary
związany z kowariancją
SJP.pl
w matematyce: pozostający w stałej relacji do czegoś; współzmienniczy
SJP.pl
maszyna kuźnicza wielobijakowa; młotkownica
SJP.pl
przymiotnik od: kowar
SJP.pl
→ Kowary
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Kowar
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. Kowary
Wiktionary
stop żelaza, kobaltu, niklu i manganu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Kowary (niem. Schmiedeberg im Riesengebirge) – miasto w województwie dolnośląskim, w powiecie karkonoskim, na pograniczu Karkonoszy, Rudaw Janowickich i Kotliny Jeleniogórskiej w Sudetach Zachodnich. Historycznie leżące na Dolnym Śląsku. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa jeleniogórskiego.
Wikipedia
(1.1) Pyrofillyt występuje w okolicach Kowar na Dolnym Śląsku.
Wiktionary
IPA: kɔˈvarɨ, AS: kovary
Wiktionary
przym. kowarski
Wiktionary
mieszkaniec Kowar (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Kowar (miasta w Polsce)
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
pasterz bydła, koni w Ameryce Północnej, charakteryzujący się specyficznym, gł. skórzanym ubiorem: szerokim kapeluszem, pasem z przypiętą bronią; cowboy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pasterz bydła w Ameryce;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Obraz kowboja wylansowany przez Hollywood odbiega od rzeczywistości.
Wiktionary
IPA: ˈkɔvbɔj, AS: kovboi ̯
Wiktionary
rzecz. kowbojka ż.
przym. kowbojski
Wiktionary
(1.1) cowboy
Wiktionary
skórzany but na obcasie ze spiczastym czubkiem i z wysoką, zaokrągloną u góry cholewką
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta pasąca bydło w Ameryce
(1.2) obuw. skórzany but na obcasie z wysoką cholewką o spiczastym czubku
Wiktionary
(1.1) Historyk sztuki chce, by piękna kowbojka udawała wnuczkę weterana II wojny światowej.
(1.2) Ubierał kapelusz kowbojski i kowbojki i grał nam na harmonijce.
Wiktionary
rzecz. kowboj mos.
przym. kowbojski
Wiktionary
skórzany but na obcasie ze spiczastym czubkiem i z wysoką, zaokrągloną u góry cholewką
SJP.pl
→ kowboj; cowboyski
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z kowbojami, dotyczący kowbojów
Wiktionary
rzecz. kowboj mos., kowbojka ż.
Wiktionary
(1.1) cowboyski
Wiktionary
miasto na Ukrainie
SJP.pl
Kowel (ukr. Ковель) – miasto na Ukrainie, w obwodzie wołyńskim, siedziba administracyjna rejonu kowelskiego.
Leży na głównej drodze między Warszawą a Kijowem, około 65 km od granicy polsko-ukraińskiej.
Był miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego.
Wikipedia
niebieskogranatowy minerał, siarczek miedzi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) miner. niebieskogranatowy minerał, siarczek miedzi;
Wiktionary
Kowelin (także covellin, dawniej używano także nazwy kawelin) – minerał z gromady siarczków. Rozpowszechniony, ale występujący w niewielkich ilościach.
Nazwa pochodzi od nazwiska włoskiego mineraloga, Nicoli Covelliego (1790–1829), który odkrył ten minerał w produktach ekshalacji Wezuwiusza.
Wikipedia
IPA: kɔˈvɛlʲĩn, AS: kovelʹĩn
Wiktionary
przymiotnik od: Kowel (miasto na Ukrainie)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rel. zorganizowana grupa wyznawców wicca lub innej religii neopogańskiej;
Wiktionary
Kowen – grupa wyznawców wicca lub innej religii neopogańskiej, działająca zazwyczaj w tej samej miejscowości lub regionie. Słowo pochodzi z języka gaelickiego szkockiego, w którym znaczyło tyle co "zgromadzenie".
Wikipedia
warunek umowny określający wymogi dla pożyczkobiorcy
SJP.pl
dawny przebój muzyczny lansowany przez nowego wykonawcę w nowej aranżacji; cover
SJP.pl
Cover (ang. cover, od cover version; IPA /ˈkʌvə/) – nowa aranżacja, interpretacja istniejącego utworu muzycznego wykonywana przez artystę, który nie jest jego pierwotnym twórcą.
Wikipedia
gęsta tkanina wełniana na płaszcze i kostiumy; covercoat
SJP.pl
potocznie: COVID-19 - ostra choroba zakaźna układu oddechowego wywołana koronawirusem SARS-CoV-2; covid, covidek, covidzik, koronainfekcja, wuhanka
SJP.pl
sytuacja wywołana pandemią COVID-19 oraz zbyt intensywnymi, uciążliwymi działaniami mającymi na celu jej ograniczenie; covidoza, pandemioza
SJP.pl
→ Kowno; kownieński
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Kowna, związany z Kownem
Wiktionary
rzecz. Kowno n., Kowieńszczyzna ż., kownianin m., kownianka ż.
Wiktionary
przymiotnik od: Kowiesy
SJP.pl
nazwa kilku wsi w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. zootechn. staw (dla kaczek, gęsi)
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Kownacki, Kownacka – polskie nazwisko, w Polsce nosi je ok. 3 tys. osób.
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
mieszkaniec Kowna
SJP.pl
mieszkanka Kowna
SJP.pl
miasto na Litwie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. drugie najważniejsze miasto Litwy, położone w środkowej Litwie u zbiegu Niemna i Wilii;
Wiktionary
Kowno (lit. Kaunas; wymowa, biał. Коўна, ros. Каунас, Ковно lub Ковна; jidysz קאָוונע; Kowne) – drugie pod względem liczby mieszkańców miasto Litwy (około 319 790 tys. mieszkańców w 2023 roku) i największy ośrodek przemysłowy kraju.
Wikipedia
(1.1) Z Wilna do Kowna jest 100 kilometrów.
Wiktionary
rzecz. Kowieńszczyzna ż., kownianin m., kownianka ż.
przym. kowieński
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. ent. czarny żuk
(1.2) gw-pl|Śląsk Cieszyński. etn. choreogr. cieszyński taniec ludowy
Wiktionary
(1.1) My sie wdycki boli tych kowoli.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
skrótowiec
(1.1) = Krajowy Ośrodek Wsparcia Rolnictwa;
Wiktionary
(1.1) Siedziba centrali KOWR mieści się w Warszawie.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w Rosji, położone w obwodzie włodzimierskim, nad Klaźmą;
Wiktionary
Kowrow (ros. Ковров) – miasto w Rosji, w obwodzie włodzimierskim, nad Klaźmą (dopływ Oki). Około 135,7 tys. mieszkańców.
Wikipedia
przym. kowrowski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kowrowem, dotyczący Kowrowa
Wiktionary
rzecz. Kowrow mrz.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
kowymiar podprzestrzeni - pojęcie odnoszące się do podprzestrzeni wektorowej
SJP.pl
Podprzestrzeń liniowa a. wektorowa – podzbiór przestrzeni liniowej, który sam jest przestrzenią liniową z działaniami dziedziczonymi z wyjściowej przestrzeni. Równoważnie, podzbiór U przestrzeni liniowej V nad ciałem K jest podprzestrzenią liniową wtedy i tylko wtedy, gdy dla wszystkich wektorów \mathbf {u} ,\mathbf {v} \in U i skalarów a\in K spełnione są warunki:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Znane osoby noszące nazwisko Kowzan:
Wikipedia
1. zwierzę hodowlane z rodziny krętorogich; samica tego zwierzęcia;
2. samica sarny i kozicy;
3. ryba z rodziny piskorzowatych;
4. ludowy instrument dęty; dudy, duda;
5. potocznie:
a) lekkomyślna, przesadnie wesoła dziewczyna; kózka;
b) mały, metalowy piecyk;
c) areszt, więzienie;
d) miejsce odbywania kary szkolnej;
e) smark, glut
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) stpol. skóra zwierzęca
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈkɔʒa, AS: koža
Wiktionary
(1.1) kuża
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. nakazywać, nauczać
Wiktionary
odnoszący się do kozaka, należący do kozaka
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do Kozaków (ludności ruskiej/ukraińskiej)
(1.2) odnoszący się do kozaków (oddziałów wojskowych)
(1.3) pot. odważny
(1.4) pot. niewiarygodnie szybki i zwinny
(1.5) pot. bardzo wysoki
(1.6) pot. wyśmienity, rewelacyjny
Wiktionary
(1.1) Ludność kozacka zamieszkiwała stepy położone na południe od księstw ruskich,
(1.2) Kozacka jazda była wykorzystywana głównie na kresach, w walce z Tatarami i… Kozakami.
(1.3) To był kozacki skok maluchem.
(1.4) Ależ on ma kozackie ruchy!
(1.5) Ta gra ma kozacki poziom trudności.
(1.6) Ten numer był kozacki, stary!
Wiktionary
IPA: kɔˈzat͡sʲci, AS: kozacʹḱi
Wiktionary
rzecz. Kozak m., kozak m., kozaczyzna ż.
przysł. kozacko
Wiktionary
przysłówek
(1.1) pot. odważnie, budząc podziw, robiąc wrażenie
(1.2) pot. bardzo
Wiktionary
(1.1) Dla mnie koleś rysuje kozacko. (z internetu)
(1.2) Te spodnie są kozacko drogie!
Wiktionary
IPA: kɔˈzat͡skɔ, AS: kozacko
Wiktionary
(1.1-2) przym. kozacki
Wiktionary
kozaczyzna; dawniej:
1. oddział wojska złożony z Kozaków;
2. kozacy, wojsko kozackie
SJP.pl
1. potocznie: ktoś odważny, mężny
2. żołnierz lekkiej jazdy kozackiej
SJP.pl
Kozacy (ukr. козаки́ / kozaky, ros. каза́ки a. казаки́ / kazaki, z tur. quazzāq, awanturnik) – grupa ludności o charakterze wieloetnicznym z dominującym substratem ruskim, zamieszkującej stepy położone na południe od księstw ruskich, określająca później także rodzaj osadnictwa wojskowego na zasiedlanych ziemiach pogranicznych Rzeczypospolitej i Rosji.
Wikipedia
zdrobnienie od: kozak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od kozak
Wiktionary
rzecz. kozak m., Kozak m./ż.
Wiktionary
zdrobnienie od: kozak
SJP.pl
zdrobnienie od: kozak
SJP.pl
Kozaczki (ukr. Козачки) – wieś na Ukrainie w rejonie krzemienieckim należącym do obwodu tarnopolskiego.
W okresie międzywojennym w miejscowości stacjonowała strażnica KOP „Kozaczki”.
Wikipedia
[czytaj: kozaCZOK] taniec popularny w Europie Zachodniej w drugiej połowie lat sześćdziesiątych, oparty na różnych przeróbkach jednej z najbardziej znanych pieśni rosyjskich - "Katiusza"; kazaczok
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
przymiotnik od: kozak
SJP.pl
1. dawniej: narzucać komuś kozacki tryb życia, kozackie obyczaje;
2. dawniej: pędzić życie typowe dla Kozaka, żyć jak Kozak; kozakować;
3. potocznie: udawać kozaka, starać się być śmiałkiem, kozakiem, popisywać się odwagą; kozakować
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
kozactwo; dawniej:
1. oddział wojska złożony z Kozaków;
2. kozacy, wojsko kozackie
SJP.pl
Wikipedia
1. potocznie: ktoś odważny, mężny
2. żołnierz lekkiej jazdy kozackiej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. członek wspólnoty zamieszkującej stepy na południowych pograniczach dawnej Rzeczpospolitej i Rosji;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kozacy mieszkali na Ukrainie.
Wiktionary
IPA: ˈkɔzak, AS: kozak
Wiktionary
rzecz. kozak m., Kozacczyzna ż., kozactwo n., kozaczek m.
:: fż. Kozaczka ż.
przym. kozacki, kozaczy
Wiktionary
1. potocznie: ktoś odważny, mężny
2. żołnierz lekkiej jazdy kozackiej
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
kozaczyć;
1. dawniej: pędzić życie typowe dla Kozaka, żyć jak Kozak;
2. potocznie: udawać kozaka, starać się być śmiałkiem, kozakiem, popisywać się odwagą
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
zaimek upowszechniający
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. każdy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) stpol. nietoperz
Wiktionary
Kozenin – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie opoczyńskim, w gminie Sławno.
W latach 1954–1959 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kozenin, po jej zniesieniu w gromadzie Sławno. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa piotrkowskiego.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Geroncjusza i Wniebowzięcia NMP w Sławnie.
Wikipedia
człowiek umiejący rozmawiać, gawędzić interesująco, dowcipnie; gawędziarz; causeur
SJP.pl
dawniej:
1. powód, przyczyna;
2. kolor atutowy (w grze w karty), także karta atutowa;
3. awantura, kłótnia; dziś tylko w wyrażeniu "nie bez kozery" - nie bez powodu, nie bez przyczyny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. powód, przyczyna
(1.2) daw. awantura, kłótnia
(1.3) daw. karc. kolor atutowy, także karta atutowa
Wiktionary
IPA: kɔˈzɛra, AS: kozera
Wiktionary
(1.3) atut
Wiktionary
1. miejsce łączenia się kołnierza marynarki oraz klapy;
2. zdrobnienie od: kozera
SJP.pl
dawniej w kartach: atutowy
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
duża kozetka
SJP.pl
Kozeta (w oryginale francuskim Cosette) – jedna z fikcyjnych bohaterek powieści Nędznicy Wiktora Hugo.
Wikipedia
wyściełana kanapka bez oparcia, używana w gabinetach lekarskich i szpitalach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wąski mebel bez oparcia, przeznaczony do leżenia
Wiktionary
Kozetka (fr. causette – pogawędka) – niewielka dwuosobowa kanapa, mająca oparcie z jednej lub z dwóch stron.
Wprowadzona we Francji w połowie XVIII wieku, rozpowszechniona w XIX wieku.
W Polsce nazwa różnych leżanek, np. leżanki lekarskiej lub prostego łóżka.
Wikipedia
(1.1) Otuliła się w wytarte futro, umieściła się wygodniej na kozetce i powróciła do książki.
(1.1) Podchodzę do kozetki i układam się wygodnie. Zamykam oczy, ale natychmiast otwieram je na powrót, bo doznaję nieprzyjemnego uczucia zapadania się, zupełnie jak po dużej dawce alkoholu.
Wiktionary
IPA: kɔˈzɛtka, AS: kozetka
Wiktionary
przym. kozetkowy
Wiktionary
(1.1) reg-pl|Poznań|leżanka.
Wiktionary
związany z kozą, pochodzący od kozy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący kozy, odnoszący się do kozy (o zwierzęciu)
(1.2) pochodzący od kozy
(1.3) charakterystyczny dla kozy, mający cechy kozy
Wiktionary
Közi (jap. こうじ; ur. 29 maja 1972 w prefekturze Niigata) – japoński artysta z nurtu visual kei grający na gitarze, fortepianie, keyboardzie i syntezatorze. Közi najbardziej znany jest z czasów, gdy należał do popularnego zespołu visual kei, MALICE MIZER. Po tym, jak grupa zawiesiła działalność w 2001 roku, Közi dołączył do projektu, Eve of Destiny, grającego industrialnego rocka, a także rozpoczął karierę solową.
Wikipedia
(1.2) Kozie mleko, do niedawna zapomniane, znalazło niedawno zastosowanie w przemyśle kosmetycznym.
Wiktionary
IPA: ˈkɔʑi, AS: koźi
Wiktionary
rzecz. koziczek mrz., koźlina ż., koźlątko n., koza ż., kozioł mzw., koźlę n., kózka ż., koziarz mos.
przym. koźli
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
mieszkaniec Kóz (wsi w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Kóz (wsi w Polsce)
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
1. rzadko: pasterka kóz;
2. dawniej: żona albo córka pasterza kóz
SJP.pl
pomieszczenie dla kóz
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
1. pasterz kóz;
2. osoba grająca na kozie, dudach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hodowca kóz
(1.2) pasterz kóz
Wiktionary
Koziarz, Kosiarz (943 m) – szczyt w grzbiecie głównym Pasma Radziejowej w Beskidzie Sądeckim. Znajduje się w zachodnim końcu tego pasma, pomiędzy Jaworzynką (936 m) a Suchym Groniem (855 m). W północno-zachodnim kierunku stok Koziarza opada w widły dwóch źródłowych cieków potoku Klępowski, we wschodnim kierunku od Koziarza odchodzi niski grzbiet oddzielający dolinę potoku Kąty od doliny Obidzkiego Potoku. Na grzbiecie tym i w dolinach potoków rozłożone są przysiółki Obidzy.
Wikipedia
rzecz. koza ż., kózka ż., kozioł m., koziołek m., koźlak m., koźlę n., kozik m., koźlak m., kozina ż., koźlina ż.
:: fż. koziarka ż.
przym. kozi, koźli, koźlęcy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
roślina zielna z rodziny astrowatych (złożonych), rosnąca w wielu gatunkach w Europie, Azji i Afryce
SJP.pl
Kozibród (Tragopogon L.) – rodzaj roślin z rodziny astrowatych. Obejmuje 124 gatunki. Występują one w regionie Morza Środziemnego oraz w pozostałej części Europy i Azji w strefie umiarkowanej, rosnące w formacjach trawiastych. Są to rośliny zielne o trawiastych (długich i wąskich) liściach i kwiatach skupionych w koszyczek na szczycie pędu, otwierający się tylko rano.
Wikipedia
ssak górski z rodziny pustorożców; giemza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. nazwa systematyczna|Rupicapra rupicapra|ref=tak., ssak górski o bujnej sierści i pionowo wyrastających rogach, zagiętych ku tyłowi u samca;
Wiktionary
Kozica (Rupicapra) – rodzaj ssaków z podrodziny antylop (Antilopinae) w obrębie rodziny wołowatych (Bovidae).
Wikipedia
(1.1) Podczas wspinaczki po górach spotkaliśmy kilka kozic.
Wiktionary
IPA: kɔˈʑit͡sa, AS: koźica
Wiktionary
rzecz. koźlątko n.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. koźlątko n.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ssaki
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) chamois
* baskijski: (1.1) sarrio
* białoruski: (1.1) сарна ż., серна ż.
* bośniacki: (1.1) divokoza ż.
* chorwacki: (1.1) divokoza ż.
* czeski: (1.1) kamzík m.
* esperanto: (1.1) ĉamo
* ido: (1.1) chamo
* macedoński: (1.1) дивокоза ż.
* niemiecki: (1.1) Gämse ż.
* rosyjski: (1.1) серна ż.
* serbski: (1.1) дивокоза ż.
* słowacki: (1.1) kamzík m.
* szwedzki: (1.1) gems w.
* ukraiński: (1.1) кози́ця ż.
źródła.
== kozica (slovio.) ==
ortografie. козица
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) koza
odmiana.
(1.1) lm. kozicas
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
piwo kozicowe - regionalny napój kurpiowski
SJP.pl
zdrobnienie od: kozik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: kozik
(1.2) mały kozik
Wiktionary
(1.1) Jasiek wyskrobał koziczkiem frasobliwego Pana Jezusa.
Wiktionary
rzecz. koza ż., kozik mrz.
przym. kozi
Wiktionary
(1.2) kozik, nożyk
Wiktionary
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby noszące nazwisko Kozidrak:
Wikipedia
mieszkaniec Koziegłów (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Koziegłów (miasta w Polsce)
SJP.pl
przymiotnik od: Koziegłowy
SJP.pl
1. miasto w Polsce;
2. nazwa kilku wsi w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌkɔʑɛɡˈwɔvɨ, AS: koźegu̯ovy
Wiktionary
przym. koziegłowski
Wiktionary
związany z kozą, pochodzący od kozy
SJP.pl
Koziej – nazwisko używane w Polsce.
Na początku lat 90. XX wieku nosiło je w Polsce 1226 pełnoletnich osób. Najwięcej w dawnym woj. lubelskim (482 osoby), zamojskim (117 osób) i chełmskim (99 osób).
Wikipedia
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwa dwóch wsi w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Kozielice
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w obwodzie kałuskim Rosji;
Wiktionary
Kozielsk (ros. Козельск) – miasto w obwodzie kałuskim Rosji.
Wikipedia
przym. kozielski
Wiktionary
przymiotnik od:
1. Koźle;
2. Kozielsk
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Kozielskiem, dotyczący Kozielska
Wiktionary
rzecz. Kozielsk mrz.
Wiktionary
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Kozienice – miasto w województwie mazowieckim, w powiecie kozienickim. Siedziba władz powiatu i miejsko-wiejskiej gminy Kozienice. Położone nad lewym dopływem Wisły – rzeką Zagożdżonką, na Nizinie Środkowomazowieckiej; historycznie – w Małopolsce.
Wikipedia
(1.1) Mam już po uszy Kozienic i tych wyranżerowanych szkap pułkowych, z którymi muszę grywać w mariasza.
Wiktionary
IPA: ˌkɔʑɛ̇̃ˈɲit͡sɛ, AS: koźė̃ńice
Wiktionary
przym. kozienicki
Wiktionary
przymiotnik od: Kozienice
SJP.pl
mieszkaniec Kozienic
SJP.pl
mieszkanka Kozienic
SJP.pl
wrodzona lub nabyta wada postawy nóg u konia, charakteryzująca się pochyleniem stawu nadgarstkowego do przodu; koziniec
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Kozy
SJP.pl
roślina zielna o jasnożółtych kwiatach, przypomina z wyglądu koniczynę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Trigonella|ref=tak., rodzaj aromatycznych roślin z rodziny bobowatych, używanych jako przyprawa i w celach leczniczych;
(1.2) kulin. przyprawa z nasion kozieradki pospolitej (nazwa systematyczna|Trigonella foenum-graecum|ref=tak.)
Wiktionary
Kozieradka (Trigonella L.) – rodzaj roślin należący do rodziny bobowatych. Obejmuje ponad 100 gatunków występujących na wszystkich kontynentach Starego Świata sięgając po wyspy Oceanii. W Polsce jako przejściowo dziczejące (efemerofity) spotykane są dwa gatunki: kozieradka błękitna (T. caerulea) i pospolita (T. foenum-graecum).
Wikipedia
(1.2) Dodawana do potraw, kozieradka wzbogaca ich smak i pobudza trawienie, działając przy tym regenerująco, przeciwzapalnie i przeciwalergicznie.
Wiktionary
(1.1) kozierodka
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Kozieł – wieś w Polsce, położona w województwie opolskim, w powiecie oleskim, w gminie Praszka.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa częstochowskiego.
W 1929 r. wybudowano kapliczkę we wsi z wizerunkiem Maryi z dzieciątkiem Jezus, która stała się zabytkiem. Na początku 2015 r. wyremontowano i odświeżono wygląd kapliczki.
Wikipedia
rodzaj małego nożyka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) mały nóż ze składanym, spiczastym ostrzem i drewnianym trzonkiem
Wiktionary
Osoby:
Wikipedia
(1.1) Chuligan wyrył kozikiem na drewnianej ławce plugawy napis.
(1.1) Do dziesiątego roku życia zepsuł ze cztery koziki, ale też strugał nimi dziwne rzeczy.
Wiktionary
IPA: ˈkɔʑik, AS: koźik
Wiktionary
rzecz. koźlątko n., koźlę n., koziarz mos., koziczek mrz.
Wiktionary
(1.1) nożyk, scyzoryk, reg. pozn. hajtok.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
mięso z kozy
SJP.pl
Wikipedia
wrodzona lub nabyta wada postawy nóg u konia, charakteryzująca się pochyleniem stawu nadgarstkowego do przodu; kozieniec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. zootechn. kozie łajno
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. koziorz mos.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Koziński v. Zagłoba, Zdan, Kojleńczyk (Koileńczyk) – własny
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) mający kozią brodę, podobną do koziej
Wiktionary
IPA: ˌkɔʑɔˈbrɔdɨ, AS: koźobrody
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) stpol. mający kozią głowę
Wiktionary
IPA: kɔˈʑɔɡwuf, AS: koźogu̯uf
Wiktionary
(1.1) koziogłowy
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) mający kozią głowę
Wiktionary
IPA: ˌkɔʑɔɡˈwɔvɨ, AS: koźogu̯ovy
Wiktionary
(1.1) stpol. koziogłów
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) mający kozie kopyta
Wiktionary
IPA: ˌkɔʑɔkɔˈpɨtnɨ, AS: koźokopytny
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) mający kozie nogi
Wiktionary
(1.1) Dla siebie zaś wynalazł inny przemyślny instrument, piszczałkę, syrinks (my jednak dalej w tej książce usłyszymy o niej jako o melancholijnej zdobyczy kozionogiego Pana).
Wiktionary
IPA: ˌkɔʑɔ̃ˈnɔɟi, AS: koźõnoǵi
Wiktionary
(1.1) kozłonogi, koźlonogi, koziostopy
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) mający kozie oczy
Wiktionary
IPA: ˌkɔʑɔˈːci, AS: koź•oḱi
Wiktionary
(1.1) rzad. kozioki, rzad. kozooki
Wiktionary
kozioróg dębosz - chrząszcz żyjący w lasach liściastych
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający kozie rogi
Wiktionary
IPA: ˌkɔʑɔˈrɔɟi, AS: koźoroǵi
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
zwierzę górskie o dużych rogach zagiętych ku tyłowi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy, nazwa własna
(1.1) astr. zodiakalny gwiazdozbiór równikowy, w Polsce widoczny latem, nisko nad horyzontem;
(1.2) astr. astrol. dziesiąty znak zodiaku, w którym Słońce znajduje się od 22 grudnia do 20 stycznia;
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy lub męskozwierzęcy
(2.1) pot. osoba urodzona pod znakiem Koziorożca (1.2)
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Najjaśniejszą gwiazdą w gwiazdozbiorze Koziorożca jest Deneb Algedi.
(1.1) Konstelacja Koziorożca góruje o północy w sierpniu.
(1.2) Koziorożec to jeden ze znaków zodiaku, który występuje po Strzelcu, a przed Wodnikiem.
(1.2) Pod koniec grudnia Słońce wchodzi w znak Koziorożca.
(1.2) Wejściu Słońca w znak Koziorożca (21 lub 22 XII) towarzyszy przesilenie zimowe.
(1.2) Koziorożcem, jednym z zimowych, ziemskich i kardynalnych znaków zodiaku, rządzi planeta Saturn.
(2.1) Ona zachowuje się jak typowy Koziorożec.
(2.1) Mój tata jest zodiakalnym Koziorożcem, a mama – zodiakalnym Bykiem.
Wiktionary
IPA: ˌkɔʑɔˈrɔʒɛt͡s, AS: koźorožec
Wiktionary
rzecz. koziorożec mzw., koziorożątko n.
Wiktionary
(1.1) skr. Cap
(1.2) symbol. ♑
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. zootechn. pasterz kóz
Wiktionary
rzecz. koziniec mrz.
Wiktionary
1. samiec kozy;
2. samiec sarny, rogacz;
3. siedzenie dla woźnicy w pojeździe konnym;
4. drążki drewniane zbite na skos w kształcie litery X, używane jako konstrukcja wsporcza;
5. przyrząd gimnastyczny używany do ćwiczeń w skokach;
6. odbicie piłki od ziemi;
7. ludowy instrument dęty, odmiana dud
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) zool. dorosły samiec kozy;
(1.2) zool. samiec sarny;
(1.3) przen. człowiek uparty, nieprzejednany
(1.4) sport. odbicie piłki od ziemi;
(1.5) muz. ludowy instrument muzyczny z grupy aerofonów stroikowych;
(1.6) przest. drewniana konstrukcja do noszenia cegieł na plecyecach
(1.7) bud. umocnienie kalenicy dachu krytego strzechą
(1.8) druk. drukarski stół z pochyłym blatem
(1.9) stojak do piłowania drewna;
(1.10) roln. stojak do suszenia siana
(1.11) stojak służący jako podpora lub zapora
(1.12) siedzenie powożącego pojazdem zaprzęgowym
(1.13) wojsk. karabiny (lub inna broń długa) ustawione na sztorc i oparte o siebie nawzajem
(1.14) stpol. rodzaj mocnego piwa
(1.15) sport. przyrząd gimnastyczny, używany w akrobatyce
(1.16) daw. przen. człowiek niedbały
(1.17) kolej. wózek do przewożenia wagonów szerokotorowych po torach węższych
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Kolega zabrał złom z pyska upolowanego przeze mnie kozła.
Wiktionary
IPA: ˈkɔʑɔw, AS: koźou̯
Wiktionary
rzecz. koźlina ż., koźlątko n., koza ż., kozłowanie n.
:: zdrobn. koziołek m., koźlę n.
czas. kozłować, koziołkować, przekoziołkować
przym. koźli, kozi, koziołkowy
Wiktionary
(1.1) cap
(1.2) rogacz
(1.5) kozioł ślubny, kozioł weselny, kozioł wielkopolski
(1.14) koźlak
Wiktionary
zdrobnienie od: koziołek
SJP.pl
mały kozioł
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) zool. młody lub mały kozioł
(1.2) zool. młody samiec sarny
(1.3) ćwiczenie fizyczne z przewrotem ciała
(1.4) lekkie siedzisko woźnicy
(1.5) lud. drewniana figurka używana podczas obchodów wsi i na zabawie w ostatni wtorek karnawału
(1.6) techn. lekka konstrukcja podpierająca
(1.7) ornit. zob. kszyk.
Wiktionary
koziołek
W Polsce
Wikipedia
IPA: kɔˈʑɔwɛk, AS: koźou̯ek
Wiktionary
rzecz. koziołkowanie n., kozioł m., koźlątko n., koźlak m., koźlina ż., koza ż., koźlę n., koziarz mos.
przym. koźli, koziołkowy
Wiktionary
(1.1) capek, koźlak, koźlątko
(1.3) fikołek
(1.6) kawaleto, kobyłka
Wiktionary
wykonywać całym ciałem szybki obrót przez głowę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) robienie koziołków
Wiktionary
rzecz. kozioł mzw., koziołeczek mzw., koziołek mzw., koźlątko n., koźlę n.
czas. koziołkować ndk.
przym. koziołkowy
Wiktionary
przymiotnik od: koziołek
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) należący do koziołka
przymiotnik relacyjny
(2.1) dotyczący koziołka, określający koziołka, używany przy koziołku
przymiotnik jakościowy
(3.1) charakterystyczny dla koziołka, mający cechy koziołka
Wiktionary
rzecz. kozioł mzw., koziołek mzw., koźlątko n., koźlę n., koziołkowanie n.
Wiktionary
rodzina owadów z rzędu muchówek
SJP.pl
Koziułkowate, komarnice (Tipulidae) – rodzina owadów z rzędu muchówek.
Ich odnóża mogą oderwać się od reszty ciała, co może je ratować po złapaniu przez ptaki.
Większość osiąga do 60 mm długości, niektóre tropikalne gatunki nawet ponad 100 mm. Samice mają wypukłe od strony brzusznej odwłoki z powodu zgromadzonych jaj oraz spiczaste pokładełka służące do ich składania.
Wikipedia
o cechach koziułkowatych (rodzina owadów)
SJP.pl
1. zdrobnienie od: koza;
2. ekspresywnie: młoda dziewczyna;
3. rodzaj owadów z rodziny szarańczowatych;
4. przedstawiciel nadrodziny chrząszczy z podrzędu wielożernych;
5. gatunek ryby z rodziny piskorzowatych, np. kózka aralska
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: koza
(1.2) icht. nazwa systematyczna|Sabanejewia|ref=tak., ryba z rodzaju Sabanejewia, z rodziny piskorzowatych;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Po łące skakały małe kózki.
(1.2) Ichtiolog badał kózki i karasie.
Wiktionary
rzecz. koza ż., koźlątko n., koźlę n., koziarz mos.
przym. kozi
Wiktionary
rodzina chrząszczy o długich czółkach; kózkowate
SJP.pl
5 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
1. rodzina chrząszczy o długich czółkach; kózki;
2. rodzina słodkowodnych ryb karpiokształtnych; piskorzowate, kózkowate
SJP.pl
Kózkowate (Cerambycidae) – rodzina owadów z rzędu chrząszczy, podrzędu chrząszczy wielożernych. Rodzina obejmuje owady o wydłużonym ciele i charakterystycznych niezwykle długich czułkach, które często sięgają poza odwłok. Do rodziny tej zalicza się ponad 20 tys. gatunków; w Polsce 194.
Wikipedia
o cechach kózkowatych (rodzina owadów)
SJP.pl
1. jadalny grzyb o rudopomarańczowym lub jasnobrązowym kapeluszu i wysmukłej, białej nodze; kozak; koźlarz;
2. gatunek mocnego i ciemnego piwa ze słodu jęczmiennego;
3. koźlę, koziołek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) pot. zool. koziołek, koźlę
(1.2) mikol. zob. koźlarz.
(1.3) mikol. reg. zob. maślak zwyczajny.
(1.4) kulin. spoż. rodzaj mocnego piwa;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈkɔʑlak, AS: koźlak
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. koźlarek m.
Wiktionary
(1.2) kozak, koźlarek
(1.3) maślarz, maśloch, maślicha, maślórka, maśluk, pępek, ślimak, sośniak
Wiktionary
mieszkaniec Koźla
SJP.pl