przywiązać, umocować
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. moczyć)
(1.1) uczynić mokrym; nasączyć cieczą
czasownik zwrotny dokonany zmoczyć się (ndk. moczyć się)
(2.1) stać się mokrym
(2.2) med. oddać mocz mimowolnie
Wiktionary
rzecz. mocznik mrz., mocz mrz., zmoczenie n., mocznica ż.
czas. moczyć
przym. mokry
Wiktionary
uczynić współczesnym, nowoczesnym, dostosować do współczesności; zaktualizować, uaktualnić, unowocześnić, uwspółcześnić
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. modernizować)
(1.1) dokonać modernizacji; uczynić bardziej nowoczesnym
czasownik zwrotny dokonany zmodernizować się (ndk. modernizować się)
(2.1) ulec modernizacji; stać się nowoczesnym
Wiktionary
rzecz. modernizacja ż.
czas. modernizować
Wiktionary
1. pokierować dyskusją; wymoderować;
2. złagodzić napięcia między ludźmi; powściągnąć, powstrzymać, umiarkować;
3. dawniej: naprawić, przerobić
SJP.pl
środowiskowo: zmodyfikować grę komputerową
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. modyfikować)
(1.1) dokonany od|modyfikować.
Wiktionary
rzecz. modyfikacja ż., modyfikowanie n., zmodyfikowanie n.
czas. pomodyfikować, modyfikować ndk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zmodyfikować.
Wiktionary
czas. zmodyfikować dk.
Wiktionary
środowiskowo: upodobnić do słuchacza Radia Maryja i widza TV Trwam
SJP.pl
być mokrym od deszczu
SJP.pl
taki, który zmoknął (zmókł); zmokły
SJP.pl
być mokrym od deszczu
SJP.pl
1, wymóc coś na kimś natrętnym proszeniem, uporczywym domaganiem się czegoś; wymolestować;
2. nawiązać z kimś kontakt o charakterze seksualnym wbrew jego woli
SJP.pl
przekształcić w coś przynoszącego dochód; zmonetyzować
SJP.pl
przekształcić w coś przynoszącego dochód; zmonetyzować
SJP.pl
1. przekształcić w coś przynoszącego dochód; zmonetaryzować;
2. zamienić zasoby majątkowe na pieniądze
SJP.pl
nadać cechy mongolskie, uczynić mongolskim
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. monitować)
(1.1) urz. rzad. oficjalnie przypomnieć o zaległym obowiązku danej instytucji, firmy lub osoby
(1.2) przest. surowo napomnieć za niewłaściwe zachowanie
Wiktionary
(1.2) Zmonitowała ją surowym spojrzeniem, pilnie zagadując o kasztelana.
Wiktionary
rzecz. monit m., monitor m., monitorium n., monitowanie n., zmonitowanie n.
czas. monitować ndk.
przym. monitorialny
Wiktionary
(1.2) napomnieć, skarcić, zbesztać, zganić
Wiktionary
rzadko: uczynić coś monotonnym
SJP.pl
złożyć w całość
SJP.pl
1. dręczący sen;
2. przerażająca postać o niesprecyzowanym wyglądzie, widziana np. we śnie; duch, dziwo, fantom, mara, strach, straszydło, upiór, widmo, widzenie senne, widziadło, zjawa;
3. przenośne: widmo nieszczęścia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) dręczący, przykry sen lub budząca lęk, uporczywie powracająca myśl
(1.2) przerażająca istota dręcząca ludzi w snach
(1.3) dokuczliwe, powtarzające się zjawisko
(1.4) pot. źle, mizernie wyglądająca osoba
Wiktionary
Zmora, zwana też marą (stąd powiedzenie sen mara, Bóg wiara) – w wierzeniach słowiańskich i nordyckich istota półdemoniczna, dusza człowieka żyjącego lub zmarłego, która nocą męczyła śpiących, wysysając z nich krew.
Wikipedia
(1.2) W tajemnicy, z okolicy, schodzą się sfory zmor.
Wiktionary
potocznie: bardzo zmęczony; wypruty, skonany, padnięty, wycięty
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
przedstawiciel podrodziny chrząszczy z rodziny kózkowatych
SJP.pl
zmęczyć lub znudzić kogoś czymś
SJP.pl
zmęczyć lub znudzić kogoś czymś
SJP.pl
zmęczyć lub znudzić kogoś czymś
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
1. zwinąć w motek, nawinąć wokół czegoś;
2. splątać, zmieszać, pogmatwać
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. motoryzować)
(1.1) przeprowadzić motoryzację, zaopatrzyć w motor
czasownik zwrotny dokonany zmotoryzować się (ndk. motoryzować się)
(2.1) rozpocząć używanie pojazdów o napędzie silnikowym
Wiktionary
(1.1) To Włosi zmotoryzowali swój kraj i wiele krajów europejskich, z Polską na czele.
(2.1) Od dawna chcieliśmy zmotoryzować się jak Polacy czy Czesi.
Wiktionary
rzecz. zmotoryzowanie n., zmotoryzowany mos.
czas. motoryzować ndk., motoryzować się ndk.
przym. zmotoryzowany
Wiktionary
poruszający się pojazdem z silnikiem, np. samochodem, motocyklem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mot. osoba posiadająca lub poruszająca się samochodem lub motocyklem
przymiotnik
(2.1) używający pojazdu mechanicznego
forma czasownika.
(3.1) ims. przymiotnikowy bierny od: zmotoryzować
Wiktionary
(1.1) Wielu zmotoryzowanych potrafi uszanować biednego pieszego chcącego spokojnie przejść przez jezdnię.
(2.1) Tłumy zmotoryzowanych Polek i Polaków właśnie wyruszają w Tatry czy na Mazury.
Wiktionary
rzecz. zmotoryzowanie n., motorniczy mos., motorówka ż.
czas. motoryzować ndk., zmotoryzować dk.
Wiktionary
(1.1) kierowca
Wiktionary
zachęcić, skłonić do czegoś; namówić, nakłonić, przekonać
SJP.pl
potajemne porozumienie kilku osób w jakiejś sprawie; spisek; sprzysiężenie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) potajemny układ w jakiejś sprawie
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. mówienie n., zmówiny nmos.
przysł. zmownie
przym. zmowny
Wiktionary
(1.1) knowanie, spisek, sprzysiężenie; daw. komplot
Wiktionary
1. umówić;
2. zawrzeć zmowę;
3. odmówić (modlitwę, pacierz)
SJP.pl
dawniej: zaręczyny, zmówiny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) przest. oficjalne porozumienie swatów z panną i jej rodzicami o planowaćanowanych zaręczynach i ślubie; odwiedziny swatów zalotnika u rodziców kandydatki na żonę oraz umowa przedślubna zawierana między rodzinami nupturientów;
Wiktionary
(1.1) Jagna spokojnie wszystko przyjmowała, zimno i obojętnie, jakby to nie jej zmówiny były dzisiaj.
(1.1) Z czasem, gdy zawarcie małżeństwa zaczęło się odbywać w drodze umowy formalnej, akt ten rozpadł się na dwa odrębne akty prawne, oba ważne dla prawnej ważności małżeństwa, a mianowicie na zmówiny (desponsatio, Verlobung) i zdawiny (ślub, traditio puellae, Trauung).
Wiktionary
rzecz. zmowa ż., mówienie n., zmówienie n., zmawianie n.
czas. mówić ndk., zmówić dk., zmawiać ndk.
Wiktionary
przysłówek
(1.1) daw. przysł. od: zmowny
Wiktionary
(1.1) (…) należy tego środka używać zmownie razem z sąsiadami, aby z jednego budynku wszystkie do przyległych nie schroniły się.
Wiktionary
rzecz. zmowa ż., zmowca m., zmowność ż.
przym. zmowny
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) daw. umówiony, ustalony umową; zgadzający się na co; zgodny; umowny
Wiktionary
rzecz. zmowa ż., zmowca m., zmowność ż.
przysł. zmownie
Wiktionary
potocznie:
1. znajdować rozwiązanie zagadki, problemu; rozkminiać;
2. zmóżdżać się - myśleć nad czymś intensywnie, głęboko zastanawiać się nad czymś; kombinować
SJP.pl
potocznie:
1. znaleźć rozwiązanie zagadki, problemu; rozkminić;
2. zmóżdżyć się - pomyśleć nad czymś intensywnie, głęboko zastanowić się nad czymś
SJP.pl
zwyciężyć kogoś; pokonać; zmęczyć
SJP.pl
1. skrót od: Związek Młodzieży Polskiej (organizacja młodzieżowa utworzona w sierpniu 1948);
2. skrót od: Zakłady Mechaniczno-Precyzyjne
SJP.pl
członek ZMP (Związku Młodzieży Polskiej); zetempowiec
SJP.pl
1. przenikać, przejmować chłodem; mrozić;
2. przenośnie: przestraszać
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. zmrozić)
(1.1) stopniowo ochładzać coś do temperatury bliskiej zamarzaniu; silnie oziębiać; ścinać mrozem; powodować przemarznięcie
(1.2) przen. wywoływać uczucie przerażenia lub chłodnego zaskoczenia
czasownik zwrotny niedokonany zmrażać się (dk. zmrozić się)
(2.1) być zmrażanym; ulegać zmrażaniu
Wiktionary
(1.1) Zimny wiatr zmrażał mu dłonie.
(1.2) Wzrok Moniki zmrażał bardziej niż mróz.
Wiktionary
rzecz. zmrażanie n.
czas. zmrozić dk.
Wiktionary
duży motyl nocny z rodziny zawisakowatych; zawisak, zmrocznikowiec
SJP.pl
duży motyl nocny z rodziny zawisakowatych; zawisak, zmrocznik
SJP.pl
pora dnia po zachodzie słońca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) moment doby przed zapadnięciem nocy; czas ściemniania się
Wiktionary
Zmierzch żeglarski, zmierzch nautyczny lub zmierzch nawigacyjny (zwany również zmrokiem) – okres po zachodzie Słońca, kiedy środek tarczy słonecznej znajduje się już poniżej 6 stopni kątowych poniżej horyzontu (tarcza słoneczna oglądana z Ziemi ma średnicę ok. pół stopnia, tj. 0°30′), ale ciągle jest jeszcze wyżej niż 12° poniżej horyzontu. Nazwa tej fazy zmierzchu bierze się z faktu, że w tym czasie możliwe jest jeszcze dostatecznie wyraźne obserwowanie linii horyzontu, co ma szczególne znaczenie w astronawigacji (można zmierzyć kąt między horyzontem i gwiazdą), a więc możliwa jest nawigacja jednocześnie w oparciu o obiekty ziemskie, jak i niebieskie. Przed zmierzchem żeglarskim występuje zmierzch cywilny, a po nim – zmierzch astronomiczny.
Wikipedia
(1.1) Pracę należało wykonać przed zmrokiem, gdyż nie dysponowano wówczas sztucznym oświetleniem.
Wiktionary
IPA: zmrɔk, AS: zmrok
Wiktionary
rzecz. mrok m.
Wiktionary
(1.1) zmierzch
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zmrozić.
Wiktionary
gatunek chrząszcza
SJP.pl
Zmróżka (Cryptocephalus) – rodzaj chrząszczy z rodziny stonkowatych i podrodziny Cryptocephalinae.
Wikipedia
kotlina mrozowa
SJP.pl
czasownik przechodni
(1.1) przymykać powieki, przysłaniać nimi oczy
Wiktionary
(1.1) Słońce oślepiło go, więc zmrużył oczy.
Wiktionary
IPA: ˈzmruʒat͡ɕ, AS: zmružać
Wiktionary
czas. dk. zmrużyć, mrużyć
rzecz. mrużenie n., zmrużanie n.
Wiktionary
(1.1) mrużyć
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zmrużać.
Wiktionary
IPA: zmruˈʒãɲɛ, AS: zmružãńe
Wiktionary
czas. zmrużać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowyfakt.
(1.1) daw. ciuciubabka
Wiktionary
rzecz. mrużek m.
czas. mrużyć ndk., zmrużyć dk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zmrużyć.
Wiktionary
IPA: zmruˈʒɛ̃ɲɛ, AS: zmružẽńe
Wiktionary
czas. zmrużyć
Wiktionary
czasownik przechodni
(1.1) dokonany od|zmrużać.
Wiktionary
IPA: ˈzmruʒɨt͡ɕ, AS: zmružyć
Wiktionary
rzecz. zmrużenie n., zmrużek mzw./mrz.
czas. zmrużać
Wiktionary
skrót od:
1. Związek Młodzieży Socjalistycznej;
2. Zakład Medycyny Sądowej;
3. Zjednoczenie Maszyn Spożywczych "Spomasz"
SJP.pl
członek ZMS-u (Związku Młodzieży Socjalistycznej); zetemesowiec
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
przysłówek sposobu
(1.1) w sposób żmudny; długo, z wysiłkiem i cierpliwie
Wiktionary
(1.1) Pisanie szło mu żmudnie. Każde zdanie wydawało się zbyt niezgrabne, chropowate, pospolite. Kreślił, przestawiał słowa, zmieniał je, szlifował.
Wiktionary
przym. żmudny
przysł. żmudno
rzecz. żmud mrz., żmudność ż., żmudzenie n., żmuda ż.
czas. żmudzić
Wiktionary
(1.1) mozolnie; war. żmudno
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówków: żmudnie, żmudno
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: żmudny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest żmudne; cecha tych, którzy są żmudni
Wiktionary
przym. żmudny
przysł. żmudnie
Wiktionary
dawniej: żmudny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który wymaga dużo czasu, pracy i cierpliwości
Wiktionary
(1.1) Prasowanie koszul to bardzo żmudna robota.
Wiktionary
IPA: ˈʒmudnɨ, AS: žmudny
Wiktionary
rzecz. żmud m., żmudność ż., żmudzenie n., żmuda ż.
czas. żmudzić
przysł. żmudnie, żmudno
Wiktionary
(1.1) war. przest. zmudny
Wiktionary
historyczna nazwa dolnej Litwy (zachodnia część kraju między dolnym Niemnem, Niewiażą i Windawą)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. etn. jeden z pięciu regionów etnograficznych współczesnej Litwy ze stolicą w Szawlach, a także historyczna nazwa Dolnej Litwy;
Wiktionary
Żmudź (łac. Samogitia, żmudz. Žemaitėjė, lit. Žemaitija, od lit. žemas, 'niski') – jeden z pięciu regionów etnograficznych współczesnej Litwy, a także historyczna nazwa Dolnej Litwy. Dawna jednostka podziału terytorialnego (starostwo równoważne województwu) Rzeczypospolitej Obojga Narodów, jako Księstwo Żmudzkie należące do Wielkiego Księstwa Litewskiego. Od 1918 r. część Republiki Litewskiej.
Wikipedia
rzecz. żmudzianka ż., żmudzianin mos., Żmudzin mos., Żmudzinka ż., Żmuda, żmudzin mzw.
przym. żmudzki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec wsi Żmudź
Wiktionary
rzecz. Żmudź ż.
:: fż. żmudzianka ż.
przym. żmudzki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka wsi Żmudź
Wiktionary
rzecz. Żmudź ż.
:: fm. żmudzianin m.
przym. żmudzki
Wiktionary
czasownik niedokonany
(1.1) przest. trwonić czas, marnować czas
(1.2) przest. marudzić
Wiktionary
(1.1) To cesarz Rudolf, co żmudził bezczynny, / Mogąc Italię ratować w złym kresie; / Dziś chorą leczyć próżno chce kto inny.
Wiktionary
przym. żmudny
przysł. żmudnie
Wiktionary
(1.2) marudzić
Wiktionary
mieszkaniec Żmudzi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) etn. mieszkaniec Żmudzi lub potomek ludności pochodzącej ze Żmudzi, krainy historycznej wchodzącej obecnie w skład Litwy
Wiktionary
(1.1) Żmudzini najdłużej w Europie opierali się chrystianizacji – ostatecznie zostali ochrzczeni dopiero pod koniec XIV w..
Wiktionary
rzecz. żmudzin, Żmudzinka ż., Żmudź ż.
przym. żmudzki
Wiktionary
mieszkanka Żmudzi
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Żmudź
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący regionu Żmudź
(1.2) dotyczący wsi Żmudź
Wiktionary
(1.1) rzecz. Żmudź ż., Żmudzin m., Żmudzinka ż.
(1.2) rzecz. Żmudź ż., żmudzianin m., żmudzianka ż.
Wiktionary
zamulać; potocznie:
1. powodować mdłości, mdlić;
2. męczyć, nużyć;
3. tracić energię, zaczynać być otępiałym; zmulać się;
4. powodować wolniejsze działanie jakiegoś urządzenia;
5. o urządzeniu: zaczynać działać wolniej; zmulać się;
6. dawniej: pokrywać mułem, czynić mulistym
SJP.pl
zamulacz;
1. młodzieżowo: coś wywołującego otępienie, zmęczenie lub smutek;
2. w górnictwie: osoba zatrudniona przy zmulaniu wyrobisk
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. mulczować)
(1.1) dokonany od|mulczować.
Wiktionary
IPA: zmulˈt͡ʃɔvat͡ɕ, AS: zmulčovać
Wiktionary
rzecz. zmulczowanie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zmulczować.
Wiktionary
czas. zmulczować
Wiktionary
zamulić; potocznie:
1. spowodować mdłości;
2. zmęczyć, znużyć;
3. stracić energię, zacząć być otępiałym; zmulić się;
4. spowodować wolniejsze działanie jakiegoś urządzenia;
5. o urządzeniu: zacząć działać wolniej; zmulić się;
6. dawniej: pokryć mułem, uczynić mulistym
SJP.pl
przestarzale: pomnożyć; zmultyplikować
SJP.pl
dawniej: pomnożyć; zmultiplikować
SJP.pl
zabezpieczyć martwe ciało (bądź jego fragment) przed rozkładem poprzez mumifikację
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. mumifikować)
(1.1) poddać mumifikacji
(1.2) przen. sztucznie przedłużyć trwanie jakiegoś zwyczaju czy tradycji
czasownik zwrotny dokonany zmumifikować się (ndk. mumifikować się)
(2.1) ulec mumifikacji, stać się mumią
Wiktionary
(1.1) Egipcjanin zmumifikował kota i udał się na spoczynek.
Wiktionary
rzecz. mumia ż., mumifikacja ż., mumifikowanie n., zmumifikowanie n.
czas. mumifikować ndk.
przym. mumifikacyjny
Wiktionary
(1.1) zabalsamować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) kult. zrobienie mumii
(1.2) przen. sztuczne przedłużenie istnienia jakiegoś zwyczaju lub tradycji
Wiktionary
(1.1) Pół dnia zajęło mu zmumifikowanie kota starej kapłanki.
Wiktionary
rzecz. mumia ż., mumifikacja ż., mumifikowanie n.
czas. mumifikować ndk., zmumifikować dk.
przym. mumifikacyjny
Wiktionary
(1.1) mumifikacja
Wiktionary
zabezpieczyć martwe ciało (bądź jego fragment) przed rozkładem poprzez mumifikację
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
zepsuty, zwietrzały
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) spróchniały (o materiale roślinnym)
Wiktionary
czas. murszeć
Wiktionary
zwykle o drewnie: ulec rozkładowi; spróchnieć, zbutwieć, zgnić
SJP.pl
1. nakłonić kogoś do czegoś wbrew jego woli, przez wywarcie na nim presji; przymusić;
2. zmusić się - zmusić siebie samego; przymusić się
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zmuszać)
(1.1) nakłonić kogoś przy użyciu wszelkich środków do zrobienia czegoś
Wiktionary
IPA: ˈzmuɕit͡ɕ, AS: zmuśić
Wiktionary
rzecz. zmuszenie n., zmuszanie n.
czas. musieć, zmuszać ndk.
Wiktionary
(1.1) przymusić; popędzić kota, wziąć w obroty
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. zmusić)
(1.1) nakłaniać kogoś do zrobienia czegoś; kazać komuś coś zrobić, wywierać nacisk/presję na kogoś
czasownik zwrotny niedokonany zmuszać się (dk. zmusić się)
(2.1) przekonywać, skłaniać siebie do zrobienia czegoś, mimo że nie ma się chęci, przekonania
Wiktionary
(2.1) Zmuszam się do pracy, chociaż wcale nie mam ochoty.
Wiktionary
IPA: ˈzmuʃat͡ɕ, AS: zmušać
Wiktionary
rzecz. zmuszanie n., zmuszenie n.
czas. musieć, zmusić dk.
przysł. musowo
Wiktionary
(1.1) przymuszać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zmuszać.
Wiktionary
rzecz. zmuszenie n.
czas. musieć, zmuszać ndk., zmusić dk.
przysł. musowo
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) reg. bezładna plątanina, kłąb np. włosów, nici, tasiemek
Wiktionary
Związek Młodzieży Wiejskiej - organizacja skupiająca młodzież ze środowisk wiejskich i małomiasteczkowych, założona w 1928 roku
SJP.pl
członek ZMW (Związku Młodzieży Wiejskiej); zetemwuowiec
SJP.pl
1. myjąc, oczyścić coś; obmyć;
2. przenośnie: zmazać, naprawić coś;
3. o wodzie: zmieść coś z powierzchni, spłukać
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zmywać)
(1.1) dokonany od|zmywać.
Wiktionary
IPA: zmɨt͡ɕ, AS: zmyć
Wiktionary
rzecz. zmywak m., zmywacz m., zmywaczka ż., zmywarka ż., zmywalnia ż., zmyw m., zmywanie n., zmycie n., zmywareczka ż.
czas. myć, zmywać ndk.
przym. zmywalny, zmywakowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zmydlać.
Wiktionary
Zmydlanie (saponifikacja) – reakcja chemiczna zasadowej hydrolizy estrów, w efekcie której powstają alkohole i sole kwasów tworzących dany ester. W węższym znaczeniu termin ten oznacza zasadową hydrolizę tłuszczów, czyli estrów glicerolu i wyższych kwasów tłuszczowych. W wyniku reakcji zmydlania tłuszczu prowadzonej w obecności NaOH powstaje glicerol i mydła sodowe.
Wikipedia
czas. zmydlać ndk.
Wiktionary
uciekać
SJP.pl
czasownik
(1.1) pot. uciekać
(1.2) stpol. ciągnąć, wlec
(1.3) śrpol. spuszczać (ze smyczy psy)
Wiktionary
(1.1) Słychać było, jak Konstanty zmyka do parku, a Korsakow wraca pod drzwi dworu.
Wiktionary
IPA: ˈzmɨkat͡ɕ, AS: zmykać
Wiktionary
rzecz. zmykanie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zmykać.
Wiktionary
IPA: zmɨˈkãɲɛ, AS: zmykãńe
Wiktionary
czas. zmykać ndk.
Wiktionary
wprowadzać w błąd; mylić, zwodzić
SJP.pl
1. wprowadzić w błąd; zwieść, oszukać;
2. poplątać, pomieszać
SJP.pl
czasownik niedokonany
(1.1) mówić nieprawdę, koloryzować
Wiktionary
rzecz. zmyślanie n., zmyślenie n., myślenie n., wymyślanie n., przemyślenie n., myśl ż.
czas. zmyślić dk.
przym. myślowy, zmyślony
Wiktionary
(1.1) konfabulować, robić z gęby cholewę
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zmyślać.
Wiktionary
rzecz. myśl ż.
czas. zmyślać
przym. myślowy, zmyślony
Wiktionary
skłamać, wymyślić sobie coś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zmyślić.
Wiktionary
rzecz. myśl ż.
przym. myślowy, zmyślony
czas. zmyślać
Wiktionary
skłamać, wymyślić sobie coś
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zmyślać)
(1.1) dokonany od|zmyślać.
Wiktionary
IPA: ˈzmɨɕlʲit͡ɕ, AS: zmyślʹić
Wiktionary
przym. myślowy, zmyślony
rzecz. myśl ż.
czas. zmyślać
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: zmyślnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: zmyślny
SJP.pl
1. bystry, przebiegły, sprytny;
2. pomysłowy, twórczy
SJP.pl
przymiotnik odczasownikowy
(1.1) będący wymysłem, nieprawdą stworzoną w czyjejś głowie
forma czasownika.
(2.1) imiesłów przymiotnikowy bierny od zmyślić
Wiktionary
rzecz. zmyślanie n., zmyślenie n.
czas. zmyślać ndk., zmyślić dk.
Wiktionary
(1.1) wyimaginowany, wymyślony, wyssany z palca
Wiktionary
1. zdolność odbierania określonych bodźców zewnętrznych;
2. talent, zdolność w jakiejś dziedzinie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdolność organizmu do odbierania i analizowania wrażeń określonego rodzaju;
(1.2) lm. namiętność, pożądanie
(1.3) wyczucie czegoś, wrodzony zdolności w jakiejś dziedzinie
Wiktionary
Zmysł – zdolność do odbierania bodźców przez istoty żywe, uzyskiwana dzięki reakcji odpowiednich narządów zmysłów na konkretny rodzaj bodźców, płynących doń z otoczenia. Wszystkie narządy zmysłu są częścią układu nerwowego danego organizmu i działają z wykorzystaniem odpowiednich receptorów, wysyłających informację o ich pobudzeniu do odpowiednich analizatorów wrażeń zmysłowych, umiejscowionych w korze mózgu (np. kora wzrokowa, kora ruchowa).
Wikipedia
(1.1) Po tym, jak stracił wzrok, pozostałe zmysły się wyostrzyły.
(1.3) Dzięki zmysłowi taktycznemu generała bitwa została wygrana, mimo przeważających sił przeciwnika.
Wiktionary
IPA: zmɨsw̥, AS: zmysu̯̦
Wiktionary
rzecz. zmysłowość ż.
przym. zmysłowy
przysł. zmysłowo
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
przysłówek
(1.1) za pomocą zmysłów, za pośrednictwem zmysłów
(1.2) w sposób namiętny, erotyczny, związany ze zmysłowością
Wiktionary
3 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
(1.2) A ona tańczyła zmysłowo, wyginała kusząco smukłe ciało wężowymi, płynnymi ruchami.
Wiktionary
IPA: zmɨsˈwɔvɔ, AS: zmysu̯ovo
Wiktionary
przym. zmysłowy
rzecz. zmysł m., zmysłowość ż.
Wiktionary
(1.2) namiętnie, erotycznie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co zmysłowe, erotyczne, ponętne
(1.2) cecha tego, co odnosi się do zmysłów
Wiktionary
(1.1) Seks bez zmysłowości jest wulgarny, ona to bowiem dodaje mu pieprzyku, tajemniczości (…).
(1.2) Władza poznawania objawia się w nas, jako postrzegająca albo jako myśląca: w pierwszym razie nazywa się zmysłowością, a w drugim razie rozumem. Zmysłowość jest władzą bierną i mimowolną, a rozum władzą czynną i samodzielną; obie zaś te władze podlegają odmiennym, właściwym sobie prawom (…).
Wiktionary
rzecz. zmysł m.
przym. zmysłowy
przysł. zmysłowo
Wiktionary
(1.1) ponętność, seksowność
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący zmysłów, odbierany za pomocą zmysłów
(1.2) taki, który wzbudza pociąg fizyczny; wiąże się z doznaniami erotycznymi
Wiktionary
(1.2) W tej roli wystąpiła zarówno aktorka Kalina Jędrusik, której zmysłowy głos i głęboki dekolt wywoływały furię moralistów, oraz piosenkarki, które występowały w śmiałych kreacjach.
Wiktionary
IPA: zmɨsˈwɔvɨ, AS: zmysu̯ovy
Wiktionary
rzecz. zmysł m., zmysłowość ż.
przysł. zmysłowo
Wiktionary
(1.1) sensoryczny, sensualny, empiryczny, wrażeniowy, czuciowy
(1.2) podniecający, namiętny
Wiktionary
1. popęd płciowy
2. przytomność, świadomość
SJP.pl
Zmysł – zdolność do odbierania bodźców przez istoty żywe, uzyskiwana dzięki reakcji odpowiednich narządów zmysłów na konkretny rodzaj bodźców, płynących doń z otoczenia. Wszystkie narządy zmysłu są częścią układu nerwowego danego organizmu i działają z wykorzystaniem odpowiednich receptorów, wysyłających informację o ich pobudzeniu do odpowiednich analizatorów wrażeń zmysłowych, umiejscowionych w korze mózgu (np. kora wzrokowa, kora ruchowa).
Wikipedia
zmywanie powierzchni stoków górskich powodowane przez ulewne deszcze
SJP.pl
1. myjąc, czyścić coś; obmywać;
2. przenośnie: zmazywać, naprawiać coś;
3. o wodzie: zmiatać coś z powierzchni, spłukiwać
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) myjąc coś usuwać z tego brud, zanieczyszczenia
(1.2) usuwać jakieś zanieczyszczenie za pomocą mycia
(1.3) przen. powodować, że coś przykrego przestaje być widoczne, odczuwalne
(1.4) o wodzie: usuwać kogoś lub coś z powierzchni
Wiktionary
(1.1) Przestraszyła się, złapała wiadro i ścierkę, i zaczęła zmywać podłogę.
(1.3) Zdradzony mąż krwią zmywa hańbę.
Wiktionary
rzecz. zmywak m., zmywacz m., zmywaczka ż., zmywarka ż., zmywalnia ż., zmyw m., zmywanie n., zmycie n., zmywareczka ż.
czas. myć, zmyć dk.
przym. zmywalny, zmywakowy
Wiktionary
(1.1) obmywać
(1.3) zmazywać, naprawiać
(1.4) spłukiwać
Wiktionary
1. rozpuszczalnik do zmywania różnych substancji;
2. substancja do zmywania lakieru z paznokci;
3. preparat do zmywania makijażu;
4. przyrząd do zmywania;
5. osoba myjąca coś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od zmywak
Wiktionary
rzecz. zmywak m.
Wiktionary
mała ścierka, gąbka itp. do zmywania naczyń kuchennych; pomywak, myjka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) szmatka, gąbka itp. służące do zmywania naczyń
(1.2) miejsce do zmywania naczyń znajdujące się na zapleczu baru, stołówki bądź restauracji
Wiktionary
(1.1) Muszę kupić paczkę zmywaków, bo ten jest już zniszczony.
(1.2) Darek wyjechał do Anglii i pracuje na zmywaku.
Wiktionary
IPA: ˈzmɨvak, AS: zmyvak
Wiktionary
rzecz. zmywacz m., zmywaczka ż., zmywarka ż., zmywalnia ż., zmyw m., zmywanie n., zmycie n., zmywareczka ż.
:: zdrobn. zmywaczek m.
czas. myć, zmywać ndk., zmyć dk.
przym. zmywalny, zmywakowy
Wiktionary
przymiotnik od: zmywak
SJP.pl
pomieszczenie w restauracji lub barze przeznaczone do zmywania naczyń
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który można zmyć
Wiktionary
rzecz. zmywak m., zmywacz m., zmywaczka ż., zmywarka ż., zmywalnia ż., zmyw m., zmywanie n., zmycie n.
czas. zmywać ndk., zmyć dk.
przym. zmywakowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zmywać.
Wiktionary
IPA: zmɨˈvãɲɛ, AS: zmyvãńe
Wiktionary
rzecz. zmywak m., zmywacz m., zmywaczka ż., zmywarka ż., zmywareczka ż., zmywalnia ż., zmyw m., zmycie n.
czas. zmywać ndk., zmyć dk.
przym. zmywakowy, zmywalny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: zmywarka
Wiktionary
rzecz. zmywarka ż., zmywak m., zmywacz m., zmywaczka ż., zmywarka ż., zmywalnia ż., zmyw m., zmywanie n., zmycie n.
czas. zmywać ndk., zmyć dk.
przym. zmywakowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) techn. domowe lub przemysłowe urządzenie do mycia naczyń;
(1.2) samochód techniczny, który spłukuje zanieczyszczenia z ulic
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Zmywarka zmywa naczynia, nie muszę niszczyć rąk.
(1.2) Zmywarka umyła wczoraj drogę przed domem.
Wiktionary
IPA: zmɨˈvarka, AS: zmyvarka
Wiktionary
rzecz. zmywak m., zmywacz m., zmywaczka ż., zmywalnia ż., zmyw m., zmywanie n., zmycie n.
:: zdrobn. zmywareczka ż.
czas. zmywać ndk., zmyć dk.
przym. zmywalny, zmywakowy
Wiktionary
(1.1) zmywarka do naczyń
(1.2) polewaczka
Wiktionary
środowiskowo: związany ze zmywaniem; zmywający; spłukujący
SJP.pl
1. myjąc, oczyścić coś; obmyć;
2. przenośnie: zmazać, naprawić coś;
3. o wodzie: zmieść coś z powierzchni, spłukać
SJP.pl
1. zmylenie kogoś, wprowadzenie w błąd;
2. błąd, pomyłka
SJP.pl
symbol cynku, pierwiastka chemicznego
SJP.pl
skrótowiec, rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) wojsk. zapas nienaruszalny
Wiktionary
Wikipedia
skrót od: znaczenie (czytany jako cały, odmienny wyraz); znacz.
SJP.pl
mieć pewien zasób wiadomości o kimś, o czymś; wiedzieć, że coś istnieje lub może istnieć
SJP.pl
czasownik modalny niedokonany
(1.1) mieć informacje na czyjś temat, być komuś w przeszłości przedstawionym
(1.2) mieć informacje na temat czegoś, mieć z tym do czynienia w przeszłości
(1.3) umieć coś, wiedzieć
(1.4) daw. książk. lub lwów. wiedzieć
czasownik zwrotny niedokonany znać się
(2.1) znać (1.1) samego siebie
(2.2) znać (1.1) siebie wzajemnie
(2.3) wiedzieć o czymś bardzo dużo, być ekspertem w pewnej dziedzinie
Wiktionary
(1.1) Kazimierz przechwalał się, że zna królową Anglii.
(1.2) — Znasz Wikisłownik? — Tak, kilka razy korzystałem z tego projektu.
(1.3) Piotr zna zasady tworzenia czasowników w esperanto.
(1.4) On wie, co [to jest] udręczenie, on zna, co [to są] smutku łzy […]
(2.1) Znał się bardzo dobrze, dlatego wiedział, jak postąpi.
(2.2) Jacek i Agata znają się od dzieciństwa.
(2.3) Ona zna się na programowaniu jak mało kto.
Wiktionary
IPA: znat͡ɕ, AS: znać
Wiktionary
rzecz. znawstwo n., znawca m., znawczyni ż., znajomość ż., znanie n., znajomy mos.
czas. zaznajomić, poznawać ndk., poznać dk., zaznawać ndk., zaznać dk., uznawać ndk., uznać dk.
przym. znajomy, znany
przysł. znajomo
Wiktionary
(1.2) wiedzieć o
Wiktionary
przestarzale: znajdować
SJP.pl
osoba bez wykształcenia medycznego, zajmująca się leczeniem ludzi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) książk. człowiek bez uprawnień i bez odpowiedniego wykształcenia medycznego zajmujący się leczeniem ludzi, zwykle za pomocą ziół, zamawiania, guseł, czarów
(1.2) lekcew. zły lekarz
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Babcia mojej koleżanki leczyła się u znachora.
Wiktionary
IPA: ˈznaxɔr, AS: znaχor
Wiktionary
rzecz. znachorstwo n.
:: fż. znachorka ż.
przym. znachorski
Wiktionary
(1.2) konował
Wiktionary
→ znachor
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. kobieta bez uprawnień i bez odpowiedniego wykształcenia medycznego zajmująca się leczeniem ludzi, zwykle za pomocą ziół, zamawiania, guseł, czarów
(1.2) lekcew. pogard. zła lekarka
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Babcia mojej koleżanki leczyła się u znachorki.
Wiktionary
IPA: znaˈxɔrka, AS: znaχorka
Wiktionary
rzecz. znachorstwo n.
:: fm. znachor m.
przym. znachorski
Wiktionary
(1.1) szeptunka, szeptucha
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący znachorstwa, właściwy znachorowi
Wiktionary
(1.1) Wraz z ludową formą katolicyzmu chłopscy imigranci przywieźli za ocean także swe wierzenia magiczne, przesądy, czary, przepowiednie i praktyki znachorskie (…).
Wiktionary
rzecz. znachor m., znachorka ż., znachorstwo n.
Wiktionary
leczenie ludzi bez wykształcenia medycznego i odpowiednich uprawnień
SJP.pl
przeprowadzić nacjonalizację
SJP.pl
skrót od: znaczenie; zn.
SJP.pl
przysłówek
(1.1) w sposób znaczący
(1.2) mocno, silnie, istotnie
Wiktionary
(1.1) Usłyszeli opowiadanie Tella i mrugając ku sobie znacząco, trącili się łokciami.
Wiktionary
przym. znaczący
przysł. znacznie
czas. znaczyć
Wiktionary
1. pełen ukrytego znaczenia, stanowiący aluzję do czegoś; porozumiewawczy, wymowny;
2. mający duże znaczenie, odgrywający ważną rolę; istotny, ważny
SJP.pl
forma czasownika.
(1.1) imiesłów przymiotnikowy czynny od: znaczyć
przymiotnik
(2.1) istotny, ważny, odgrywający dużą rolę
(2.2) wymowny, świadczący o czymś, mający ukryte znaczenie
Wiktionary
IPA: znaˈt͡ʃɔ̃nt͡sɨ, AS: značõncy
Wiktionary
przysł. znacząco, znacznie
przym. znaczny
rzecz. znak m., znacznik m., znaczek m., odznaka ż., znaczenie n.
czas. znaczyć ndk., zaznaczyć dk., oznaczyć dk.
Wiktionary
przyrząd do zaznaczania czegoś
SJP.pl
1. odznaka noszona na ubraniu;
2. mały znak, stosowany do oznaczenia czegoś;
3. nalepka naklejana na przesyłkach pocztowych lub drukach urzędowych świadcząca o dokonanej opłacie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: znak
(1.2) poczt. zob. znaczek pocztowy.
(1.3) plakietka przypinana na agrafkę lub szpilkę
(1.4) gw-pl|Bukowina. znamię
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈznat͡ʃɛk, AS: značek
Wiktionary
rzecz. znak m., znaczenie n., znakownik m., znakarz m., odznaka ż.
czas. znaczyć, zaznaczyć, zaznaczać, wyznaczyć, wyznaczać, oznaczyć, oznaczać
przym. znaczny, znakowy, znaczący, znaczkowy
Wiktionary
(1.2) marka
Wiktionary
1. treść wypowiedzi
2. wartość czegoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) to, co dany wyraz, znak, gest oznacza lub sygnalizuje
(1.2) wartość, ważność czegoś, waga
(1.3) plamaamy kolorystyczne w umaszczeniu
(1.4) odczasownikowy od|znaczyć.
Wiktionary
Znaczenie – pojęcie, które łączy to, co rejestrujemy naszymi zmysłami z jakimś symbolem. Znak, zdanie, gest, czy dźwięk nie mają znaczenia, jeśli nie odnoszą się do czegoś, co jest nam znane.
Wikipedia
(1.1) Pokazanie rozmówcy spodniej części stopy ma w większości afrykańskich krajów obraźliwe znaczenie.
(1.1) Może mi pan wytłumaczyć, jakie jest znaczenie tego symbolu na pilocie od mojego telewizora? Nigdzie w instrukcji nie znalazłem jego objaśnienia.
(1.2) Ta sprawa ma duże znaczenie.
(1.3) Sierść jest biała z niewielkimi znaczeniami brązowymi, rudobrązowymi lub czarnymi.
Wiktionary
IPA: znaˈt͡ʃɛ̃ɲɛ, AS: značẽńe
Wiktionary
rzecz. znak m., znaczek m., znacznik m.
czas. oznaczać, znaczyć ndk.
przym. znaczeniowy, znaczący, znakowy, znaczny
przysł. znaczeniowo, znacznie
Wiktionary
(1.1) sens, treść, wydźwięk, przesłanie
(1.2) doniosłość, istotność, waga, ważność, wymowa, ranga, rola, prestiż , wielkość.
Wiktionary
tworzący znaczenie wyrazu, mający wpływ na znaczenie
SJP.pl
przymiotnik od: znaczenie
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany ze znaczeniem, dotyczący znaczenia czegoś
Wiktionary
IPA: ˌznat͡ʃɛ̃ˈɲɔvɨ, AS: značẽńovy
Wiktionary
rzecz. znaczenie n.
przysł. znaczeniowo
Wiktionary
dawniej: pracownik zatrudniony przy wydawaniu i odbieraniu znaczków obecności od pracowników; markarz
SJP.pl
dawniej: pomieszczenie przy wejściu do zakładu, w którym umieszczano znaczki obecności pracowników; markownia; markiernia
SJP.pl
przymiotnik od: znaczek
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z znaczkiem, dotyczący znaczka
Wiktionary
rzecz. znaczek m.
Wiktionary
przysłówek
(1.1) dużo, w dużym/znacznym stopniu, bardzo
Wiktionary
(1.1) Jest z nim już znacznie lepiej.
(1.1) On jest znacznie starszy od niej.
Wiktionary
IPA: ˈznat͡ʃʲɲɛ, AS: značʹńe
Wiktionary
przym. znaczny, znaczący
przysł. znacząco
czas. znaczyć ndk.
rzecz. znaczenie n., znacznik mrz., znak mrz.
Wiktionary
(1.1) znacząco, dużo, istotnie, sporo
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: znacznie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: znaczny
SJP.pl
1. przedmiot lub znak graficzny do oznaczania czegoś;
2. narzędzie rolnicze do oznaczania rzędów;
3. substancja chemiczna używania do wykrywania obecności jakichś substancji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) książk. symptom, oznaka czegoś
(1.2) chem. substancja używana do wykrycia zaistnienia jakiegoś procesu
(1.3) biol. med. sekwencja peptydowa dołączana do białka w celu ułatwienia jego detekcji, oczyszczania lub zwiększenia rozpuszczalności;
(1.4) inform. znak lub słowo kluczowe przypisywane określonemu fragmentowi tekstu lub plikowi multimedialnemu
(1.5) w stenografii znak, litera lub kilka liter oznaczające wyraz w danym systemie stenograficznym;
(1.6) ogrod. roln. narzędzie do robienia bruzd lub punktów pod sadzenie lub sianie
(1.7) roln. część siewnika zapewniająca równoległość pasów siewnych
(1.8) leśn. nóż używany do oznaczania drzew
(1.9) techn. narzędzie do wykreślania linii i punktów przy trasowaniu przestrzennym
(1.10) sport. przedmiot oznaczający odległość lub miejsce
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. znak mrz., wyznacznik mrz., znaczenie n., znakownik mrz.
czas. znaczyć ndk., wyznaczać ndk., wyznaczyć dk.
przysł. znacznie
przym. znaczący
Wiktionary
(1.4) tag
(1.8) ryszpak
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co znaczne
Wiktionary
przym. znaczny
Wiktionary
1. ważny, znaczący;
2. wyróżniający się czymś
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) książk. istotny, duży, ważny
(1.2) stpol. wyraźny
Wiktionary
(1.1) Przewidywany jest znaczny wzrost zapotrzebowania na węgiel w RPA.
Wiktionary
IPA: ˈznat͡ʃnɨ, AS: značny
Wiktionary
rzecz. znak mrz., odznaka ż., znaczek mrz., znaczność ż., znaczenie n.
przysł. znacznie
czas. znaczyć
przym. znaczący
Wiktionary
(1.1) spory, duży, pokaźny, niemały
Wiktionary
1. być określonej treści, zawierać pewną treść;
2. mieć znaczenie, odgrywać ważną rolę;
3. kreślić na czymś znak, symbol, znakować;
4. stanowić znak, ślad czegoś
SJP.pl
1. być określonej treści, zawierać pewną treść;
2. mieć znaczenie, odgrywać ważną rolę;
3. kreślić na czymś znak, symbol, znakować;
4. stanowić znak, ślad czegoś
SJP.pl
czasownik
(1.1) odgrywać ważną rolę
(1.2) mieć znaczenie, sens
(1.3) umieszczać znak na czymś
(1.4) wskazywać, wyznaczać
Wiktionary
(1.1) Rozmowa z tobą bardzo dużo dla mnie znaczy.
(1.2) Francuskie słowo "rien" znaczy: "nic".
(1.2) Co to ma do diabła znaczyć? Zabieraj te papiery z mojego biurka!
(1.3) Leśnik znaczył drzewa zieloną farbą.
Wiktionary
IPA: ˈznat͡ʃɨt͡ɕ, AS: značyć
Wiktionary
rzecz. odznaka ż., znaczek mrz., znaczenie, znacznik, znak, znakownik, odznaczenie
przym. znaczący, znaczny, znakowy
przysł. znacząco, znacznie
czas. oznaczać, odznaczać
ims. znaczący
Wiktionary
(1.1) liczyć się, mieć znaczenie
(1.2) oznaczać
(1.3) znakować, sygnować, oznaczać, zaznaczać, naznaczać, podkreślać, zakreślać, wyznaczać
Wiktionary
znaczyn dwuplamek - gatunek chrząszcza z rodziny ryjkowcowatych
SJP.pl
przyimek łączący się w dopełniaczu z rzeczownikiem bądź wyrazami o jego funkcji, oznaczający tyle co: z miejsca położonego nad czymś, powyżej czegoś lub w pobliżu czegoś; * forma "znade" możliwa tylko w tradycyjnym połączeniu "znade mnie"
SJP.pl
przyimek
(1.1) z miejsca powyżej czegoś
(1.2) z okolic jakiegoś zbiornika wodnego
Wiktionary
(1.1) Na koniec, po godzinie pisania podniósł twarz znad bibuły, spojrzał na szyby zalane deszczem i końcem długiego, kościstego palca powiódł po brzegu zaczerwienionej powieki.
(1.2) Rymuję po polsku, bo nie jestem z Waszyngtonu, Londynu, Rzymu czy znad Balatonu.
(1.2) Kuzynostwo przyjechali do nas aż znad morza.
Wiktionary
IPA: znat, AS: znat
Wiktionary
(1.1) sponad
Wiktionary
przyimek
(1.1) forma oboczna przyimka → znad
Wiktionary
(1.1) Wczoraj widziałam, jak ktoś znade mnie wyrzucał kawałki chleba na trawnik.
Wiktionary
IPA: ˈznadɛ, AS: znade
Wiktionary
mieć pewien zasób wiadomości o kimś, o czymś; wiedzieć, że coś istnieje lub może istnieć
SJP.pl
1. (r. męski) mężczyzna, który został w dzieciństwie znaleziony przez aktualnych opiekunów;
2. znalezione zwierzę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) dziecko, które zostało znalezione
(1.2) znalezione bezpańskie zwierzę
Wiktionary
rzecz. znajdźka ż., znajdka ż., znalazca m., znalazczyni ż., znalezienie n., znajdywanie n., znaleźne n., znalezisko n.
czas. znajdywać ndk., znaleźć dk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od znajda
Wiktionary
(1.1) Stephanie była w trakcie pakowania przed przeprowadzką, a ostatnie dwa koty Rona niedawno odeszły za tęczowy most, więc przejął opiekę nad znajdkami.
Wiktionary
rzecz. znajdźka ż., znajda ż., znajdek m., znajdowanie n., znalezienie n., znaleźne n., znalezisko n., znalazca m., znalazczyni ż., wynalazek m., wynalazca m., wynalazczyni ż., wynalezienie n., wynalazczość ż., odnajdywanie n., odnalezienie n.
czas. znajdować ndk., znaleźć dk., wynaleźć dk., odnajdywać ndk., odnaleźć dk.
przym. znaleźny, znaleziskowy, wynalazczy
Wiktionary
znajdywać;
1. ustalać miejsce pobytu kogoś lub czegoś;
2. dzięki staraniom zdobywać kogoś lub coś;
3. stwierdzać występowanie czegoś w czymś;
4. natrafiać na kogoś lub na coś;
5. doświadczać czegoś na sobie, spotykać się z czymś;
6. przestarzałe: dochodzić do wniosku, przekonywać się, osądzać
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. znaleźć)
(1.1) zdobywać to, czego się szuka
(1.2) odkrywać coś wewnątrz czegoś lub na czymś
(1.3) przest. oceniać coś; określać swoje uczucia, stosunek do czegoś
czasownik zwrotny niedokonany znajdować się (dk. znaleźć się)
(2.1) być w jakimś miejscu
Wiktionary
(1.1) Nie mogę znaleźć kluczyków do samochodu.
(1.2) Znalazłam na ulicy 20 (= dwadzieścia) złotych!
(1.3) – Jak znajdujesz nową dziewczynę Huberta? – Ona jest całkiem miła.
(2.1) Na szczycie wieży znajduje się stary zegar.
Wiktionary
IPA: znajˈdɔvat͡ɕ, AS: znai ̯dovać
Wiktionary
czas. znaleźć dk.
rzecz. znajdka ż., znajdowanie n., znalezienie n., znalezisko n., znalazca mos., znaleźne n., znajdźka ż.
Wiktionary
(1.1) wyszukiwać, przeszukiwać
(1.2) odkrywać, wykrywać, zauważać
(1.3) uważać, oceniać, mieć opinię o…
(2.1) być, przebywać (zobacz. uwagi), stpol. znachodzić się
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|znajdować.
Wiktionary
IPA: ˌznajdɔˈvãɲɛ, AS: znai ̯dovãńe
Wiktionary
czas. znajdować
rzecz. znajdźka ż., znajdka ż.
Wiktionary
1. gwarowo: osoba w dzieciństwie znaleziona przez aktualnych opiekunów; znajda;
2. w łowiectwie: zrzucone poroże jelenia
SJP.pl
znajdować;
1. ustalać miejsce pobytu kogoś lub czegoś;
2. dzięki staraniom zdobywać kogoś lub coś;
3. stwierdzać występowanie czegoś w czymś;
4. natrafiać na kogoś lub na coś;
5. doświadczać czegoś na sobie, spotykać się z czymś;
6. przestarzałe: dochodzić do wniosku, przekonywać się, osądzać
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|znajdywać.
Wiktionary
rzecz. znalazca m., znalazczyni ż., znalezienie n., znajda ż., znaleźne n., znalezisko n.
czas. znajdywać ndk., znaleźć dk.
Wiktionary
w grze komputerowej: przedmiot dodatkowy, którego znalezienie nie jest wymagane do ukończenia gry
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) środ. grykomp. przedmiot w świecie gry, którego znalezienie jest opcjonalne i nie jest wymagane do jej ukończenia;
Wiktionary
Znajdźka, właśc. przedmiot do zebrania (ang. collectible) – przedmiot umieszczony w wirtualnym świecie w grze komputerowej, którego poszukiwanie i zebranie stanowią czynności opcjonalne, a więc nie są wymagane do ukończenia głównej fabuły w grze. Pojedyncze znajdźki mogą zawierać dodatkowe informacje o uniwersum gry. Za zdobycie kolekcji znajdziek gracz może otrzymać osiągnięcie, dostęp do wcześniej zablokowanych elementów gry, dodatkowe punkty powiększające końcowy wynik rozgrywki, podniesienie statystyk postaci gracza lub dodatkowy element ekwipunku dla bohatera.
Wikipedia
(1.1) Nagrody za zbieranie znajdziek powinny więc nie tylko istnieć, ale być na tyle wartościowe, aby chciało się ich szukać.
Wiktionary
czas. znajdować ndk., znaleźć dk.
rzecz. znajda ż., znajdka ż., znalezienie n., znajdowanie n.
Wiktionary
kobieta znajoma
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta, dziewczyna, którą się zna osobiście lub z widzenia
forma przymiotnika.
(2.1) ż. lp. od: znajomy
Wiktionary
rzecz. znajomość ż.
:: fm. znajomy m.
przym. znajomy
czas. zaznajomić
Wiktionary
przysłówek sposobu
(1.1) w sposób przypominający osobie mówiącej jakieś doświadczenie, którego doznała albo człowieka, którego widziała
Wiktionary
(1.1) Ten problem wygląda znajomo; już kiedyś się na niego natknąłem.
Wiktionary
czas. zaznajomić, znać
rzecz. znajomy mos., znajomość ż.
przym. znajomy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) eduk. wiedza na jakiś temat, umiejętność
(1.2) utrzymywanie z kimś ogólnych stosunków
(1.3) relacja osób, opierająca się na utrzymywaniu ogólnych, niezbyt bliskich stosunków
Wiktionary
(1.1) Znajomość ortografii przydaje się każdemu.
(1.2) Znajomość z prezydentem miasta może przynieść korzyści.
(1.3) Ta znajomość przerodziła się w przyjaźń.
Wiktionary
IPA: znaˈjɔ̃mɔɕt͡ɕ, AS: znai ̯õmość
Wiktionary
rzecz. zaznajomienie n., znajomy mos., znajoma ż., znajomości lm., znanie n., znawstwo n.
czas. zaznajomić, znać, poznać dk., poznawać ndk.
przym. znajomy
przysł. znajomo
Wiktionary
(1.1) znanie się
Wiktionary
posiadanie znajomych wśród ludzi wpływowych; dojścia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) osoba lub osoby wpływowe, wysoko postawione lub mogące coś załatwić, przyśpieszyć np. jakieś postępowanie w urzędzie
forma rzeczownika.
(2.1) D. lp., M., B. i W. lm. od: znajomość
Wiktionary
Nepotyzm (łac. nepos – wnuk, potomek) – faworyzowanie członków rodziny przy obsadzaniu stanowisk i przydzielaniu godności.
Wikipedia
rzecz. znajomość ż.
Wiktionary
(1.1) koneksje, kontakty, konszachty, układy, wejścia, wtyki, wpływy, poplecznicy, swój człowiek, zausznicy, zausznice
Wiktionary
zdrobnienie od: znajomość
SJP.pl
taki, którego się zna, nieobcy, bliski
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) taki, którego się zna (osobiście lub z widzenia)
przymiotnik
(2.1) znany komuś
Wiktionary
(1.1) Mój znajomy jest świetnym hydraulikiem.
(1.1) Teraz stawiam na "znajomych". Mam z kim wyjechać w weekend, zabalować, wyjść na kawę czy obiad. Ale nie angażuję się już tak bardzo emocjonalnie. Tak jest lepiej.
Wiktionary
IPA: znaˈjɔ̃mɨ, AS: znai ̯õmy
Wiktionary
rzecz. znajomość ż., znajomek m.
:: fż. znajoma
czas. znać, zaznajomić
przysł. znajomo
Wiktionary
(1.1) pot. znajomek
Wiktionary
1. to, co informuje o czymś poprzez wywoływanie odpowiednich skojarzeń;
2. dowód, oznaka;
3. zjawisko uznawane za zapowiedź czegoś; omen;
4. ślad po czymś;
5. dawniej: herb
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kształt, któremu przypisuje się określone znaczenie
(1.2) dźwięk, spojrzenie, gest itp. służący do przekazania informacji
(1.3) dowód, oznaka czegoś
(1.4) fakt interpretowany jako zapowiedź czegoś
(1.5) ślad pozostawiony przez coś
(1.6) daw. herald. herb lub chorągiew z herbem
(1.7) mat. dla liczby rzeczywistej informacja, czy jest ona większa od zera, mniejsza od zera, czy równa zeru;
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Podałem mu rękę, po czym uśmiechnąłem się na znak zgody.
(1.2) Naczelnik, tęgi, rudobrody Niemiec, nakazawszy im znakiem milczenie, począł następnie nasłuchiwać.
(1.3) Bociani klekot był znakiem nadejścia wiosny.
(1.4) Ogromny znak na niebie stał się zapowiedzią katastrofy.
(1.7) Sinus zmienia znak przy przejściu przez zero.
Wiktionary
IPA: znak, AS: znak
Wiktionary
rzecz. znaczek mrz., znacznik mrz., znakownik mrz., odznaczenie n., odznaka ż., znaczenie n.
czas. znakować ndk., znaczyć ndk., oznaczać ndk., wyznaczać ndk., wyznaczyć dk., zaznaczyć dk., zaznaczać ndk.
przym. znakowy, znaczący, znaczny
przysł. znacznie
Wiktionary
(1.1) wyobrażenie, przedstawienie, symbol, oznakowanie
(1.2) gest, ruch, skinienie
(1.3) oznaka, objaw, sygnał, przejaw, dowód, wyraz, symptom, wskazówka
(1.4) wróżba, zapowiedź, omen, przepowiednia
(1.5) szrama, ślad, blizna
Wiktionary
osoba zajmująca się wytyczaniem szlaków turystycznych
SJP.pl
przysłówek
(1.1) w sposób znakomity; świetnie
Wiktionary
IPA: ˌznakɔ̃ˈmʲit͡ɕɛ, AS: znakõmʹiće
Wiktionary
rzecz. znakomitość ż.
przym. znakomity
Wiktionary
(1.1) wyśmienicie, świetnie, wspaniale, doskonale, pierwszorzędnie; pot. w dechę
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: znakomicie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co znakomite
(1.2) osoba ciesząca się uznaniem
Wiktionary
IPA: ˌznakɔ̃ˈmʲitɔɕt͡ɕ, AS: znakõmʹitość
Wiktionary
przym. znakomity
przysł. znakomicie
Wiktionary
stopień wyższy od przymiotnika: znakomity
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) powszechnie znany i szanowany ze względu na swoje zasługi, pochodzenie itp.
(1.2) wyróżniający się, wybitny pod jakimś względem; niezwykły, nieprzeciętny
(1.3) bardzo dobry, doskonały, świetny
(1.4) będący w przewadze, większości
Wiktionary
(1.1) Gluksman był znakomitym wydawcą, kochającym książki, miesiącami zastanawiającym się nad szatą graficzną jakiegoś tomu, ale miał węża w kieszeni i z dużymi oporami podpisywał czeki na honoraria.
(1.3) Ten najnowszy film Machulskiego jest znakomity.
Wiktionary
IPA: ˌznakɔ̃ˈmʲitɨ, AS: znakõmʹity
Wiktionary
rzecz. znakomitość ż.
przysł. znakomicie
Wiktionary
(1.1) znamienity, szanowny, eminentny
(1.2) niezwykły, wyjątkowy, niepowtarzalny, czołowy, wybitny
(1.3) bez zarzutu, doskonały, idealny, nienaganny, niezrównany, pierwszorzędny, przedni, świetny, wyborny, wyśmienity
(1.4) przeważający, znaczny, pokaźny
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. oznakować)
(1.1) stawiać na czym znaki; opatrywać znakiem
Wiktionary
rzecz. znak mrz., znakowanie n., znakownik mrz.
przym. znakowy
Wiktionary
(1.1) oznaczać
Wiktionary
Znakowarka – urządzenie przeznaczone do przemysłowego grawerowania przedmiotów, części maszyn i konstrukcji, wykonanych z metali, tworzyw sztucznych oraz innych materiałów konstrukcyjnych. Znakowarki mają duże zastosowanie w przemyśle elektrycznym, motoryzacyjnym i lotniczym do znakowania części, a także tabliczek znamionowych silników i maszyn, na których znajdują się parametry oraz informacje.
Wikipedia
sposób umieszczania oznakowań na wyrobach
SJP.pl
urządzenie do znakowania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) narzędzie do znakowania
Wiktionary
IPA: znaˈkɔvʲɲik, AS: znakovʹńik
Wiktionary
rzecz. znak m., znaczek m., znacznik m., znakowanie n., oznakowanie n., znakarz m., znakownica ż.
czas. znakować, znaczyć, oznaczyć, oznaczać, zaznaczyć, zaznaczać, wyznaczyć, wyznaczać
przym. znakowy, znakarski
Wiktionary
przymiotnik od: znak
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany ze znakiem, dotyczący znaku
Wiktionary
rzecz. znak m., znaczek m., znakowanie n., oznakowanie n., znakarz m., znakownik m., oznaczenie n., znaczenie n.
czas. znakować ndk., znaczyć ndk., oznakować dk., oznaczyć dk.
Wiktionary
nadmierne nagromadzenie znaków drogowych na jakimś obszarze
SJP.pl
stop cynku z aluminium
SJP.pl
Znal – stop cynku z glinem lub z glinem i miedzią. Jako dodatki stosuje się również mangan, magnez i tytan. Charakteryzuje go niestałość wymiarowa będąca wynikiem naturalnego starzenia. Nazwa jest skrótowcem utworzonym od symboli podstawowych składników: Zn (cynku) i Al (glinu).
Wikipedia
osoba, która znalazła coś, należącego do innej osoby
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ten, który coś znalazł
Wiktionary
rzecz. znajda ż., znalezienie n., znajdywanie n., znaleźne n., znalezisko n.
:: fż. znalazczyni ż.
czas. znajdować, znajdywać ndk., znaleźć dk.
Wiktionary
kobieta, która znalazła zgubę
SJP.pl
1. szukając, ustalić lokalizację kogoś lub czegoś;
2. natrafić na rzecz pozostawioną gdzieś lub zgubioną
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. znajdować, rzad. znajdywać)
(1.1) odszukać coś lub kogoś ukrytego
(1.2) stać się właścicielem dzięki komuś
(1.3) uzyskać coś, osiągnąć
czasownik zwrotny dokonany znaleźć się (ndk. znajdować się)
(2.1) pojawić się w danym miejscu lub stanie
(2.2) pot. zostać odnalezionym
Wiktionary
(1.1) Nareszcie znalazłem moją czapkę, którą zgubiłem dwa dni temu.
(1.2) Dzięki przyjacielowi znalazłem mieszkanie.
(1.3) Po tylu latach wreszcie znalazłem uznanie dla moich prac.
(2.1) Po przejściu przez drzwi, znalazłam się w zupełnie innym świecie.
(2.2) Spokojnie panie dyrektorze, zguba znalazła się!
Wiktionary
IPA: ˈznalɛɕt͡ɕ, AS: znaleść
Wiktionary
rzecz. znajdźka ż., znajdka ż., znalezienie n., znalezisko n., znalazca mos., znalazczyni ż., znajda ż., znaleźne n., znajdywanie n.
czas. znajdować ndk.
Wiktionary
(1.1) wyłowić, wytropić, zlokalizować, wydobyć, wykryć, wypatrzyć, odkryć, wyszukać, pot. wywęszyć, wyniuchać; gw-pl|Śląsk Cieszyński|nóńść., gw-pl|Górny Śląsk|znojść.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|znaleźć.
Wiktionary
IPA: ˌznalɛˈʑɛ̇̃ɲɛ, AS: znaleźė̃ńe
Wiktionary
czas. znaleźć, znajdować
rzecz. znajdźka ż., znajdka ż., znalezisko n., znajda ż., znalazca mos., znaleźne n., znajdywanie n.
Wiktionary
coś, co zostało znalezione, odkryte, np. w czasie wykopalisk archeologicznych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) rzecz znaleziona, która budzi szczególne zainteresowanie
Wiktionary
Zwaliska, Zwalisko lub Znalezisko – kilkumetrowej wysokości skały na grzbiecie Łamanej Skały w Beskidzie Małym. Znajdują się tuż obok czerwonego szlaku turystycznego w pobliżu Ski Centrum Czarny Groń w Rzykach. Zbudowane są z piaskowców oraz zlepieńców istebniańskich. Podlegają ochronie prawnej, znajdują się bowiem w obrębie rezerwatu przyrody Madohora. Na mapie Geoportalu opisane są jako zachodnia grupa Wędrujących Kamieni.
Wikipedia
(1.1) Mamut z zachowanym DNA to bardzo ciekawe znalezisko.
(1.1) Te cenne znaleziska datuje się na wczesny brąz.
Wiktionary
IPA: ˌznalɛˈʑiskɔ, AS: znaleźisko
Wiktionary
rzecz. znajdka ż., znalezienie n., znalazca m., znalazczyni ż., znajda ż., znaleźne n., znajdywanie n.
czas. znajdować ndk., znaleźć dk.
Wiktionary
(1.1) wykopalisko, odkrycie
Wiktionary
1. potocznie: znaleziony przez przypadek;
2. dawniej: łatwy do znalezienia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) nagroda należna znalazcy
Wiktionary
rzecz. znajdka ż., znalazca m., znalazczyni ż., znalezienie n., znajdywanie n., znajda ż., znalezisko n.
czas. znajdować, znajdywać ndk., znaleźć dk.
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński|noleźne.
Wiktionary
1. potocznie: znaleziony przez przypadek;
2. dawniej: łatwy do znalezienia
SJP.pl
1. plamka lub wypukłość na skórze;
2. górna część słupka rośliny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) plamka, wypukłość na skórze
(1.2) przen. cecha charakterystyczna właściwa czemuś
(1.3) bot. u niektórych roślin: górna część słupka
Wiktionary
Znamię (łac. naevus) – zmiana na skórze, będąca skutkiem niedoboru lub nadmiaru jednego ze składników tkankowych.
Wikipedia
(1.2) Jeżeli przenikanie świata przez chrześcijaństwo było dewizą średniowiecza, to znamieniem nowożytnych czasów będzie zeświecczanie chrześcijańskich idei i form.
Wiktionary
przym. znamienny
czas. znamionować
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: znamienicie
SJP.pl
związany ze znamieniem - górną częścią słupka u roślin okrytonasiennych
SJP.pl
przestarzale: znakomitość, wybitność, wspaniałość
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: znamienity
SJP.pl
wspaniały; godzien podziwu; wybitny; znakomity; sławny
SJP.pl
stopień wyższy od przysłówka: znamiennie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: znamienny
SJP.pl
charakterystyczny, znaczący, istotny dla czegoś
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) znamionujący coś lub kogoś; charakterystyczny, właściwy dla kogoś lub czegoś
Wiktionary
rzecz. znamię n., znamionko n., znamionowanie n., znamionówka ż.
czas. znamionować ndk.
przym. znamionowy
Wiktionary
(1.1) charakterystyczny, typowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. osiedle typu wiejskiego w obwodzie królewieckim w Rosji, położone nad prawym brzegiem Pregoły w miejscu, gdzie wpada do niej Łyna;
Wiktionary
Wikipedia
przym. znamienski
Wiktionary
(1.1) hist. Welawa
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
małe znamię
SJP.pl
małe znamię
SJP.pl
znaczyć (np. pies znaczy teren)
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)
(1.1) książk. wskazywać na istnienie czegoś swoją obecnością
czasownik zwrotny niedokonany znamionować się (dk. brak)
(2.1) daw. wyróżniać się poprzez posiadanie jakiejś cechy
Wiktionary
(1.1) Mosiężne tabliczki z nazwiskami na drzwiach znamionowały zamożność i solidność finansową mieszkańców — tylko ludzie bez kłopotów pieniężnych mogli mieszkać w takim domu, w którym czynsz przewyższał dobrą pensję urzędniczą.
(2.1) Charlie ma słuszność, poparł Ślimak, na pół obnażone dziecko, którego już wyniszczone rysy, znamionowały się najgorszemi namiętnościami.
Wiktionary
rzecz. znamienność ż., znamię n., znamionko n.
przym. znamienny, znamionowy
przysł. znamiennie
Wiktionary
(2.1) cechować się, charakteryzować się, odznaczać się
Wiktionary
znamionówka tarniówka - motyl z rodziny brudnic, którego larwy są szkodnikami drzew
SJP.pl
dotyczący parametrów charakteryzujących dane urządzenie; nominalny
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Znamirowice – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie nowosądeckim, w gminie Łososina Dolna, nad Jeziorem Rożnowskim.
Nazwa miejscowości pochodzi od staropolskiego imienia męskiego Znamir. Znajduje się tutaj ośrodek AWF Kraków w którym odbywają się obozy dla studentów, wraz z przystanią jachtową.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa nowosądeckiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) posiadanie informacje na czyjś temat, być komuś w przeszłości przedstawionym
(1.2) posiadanie informacje na temat czegoś, mieć z tym do czynienia w przeszłości
(1.3) umienie czegoś, wiedzenie
(1.4) daw. książk. lub lwów. wiedzenie
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
(1.1-4) nieznanie
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
czas. znać
rzecz. znajomość ż., znawstwo n., znawca m.
przym. nieobeznany
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== znanie (slovio.) ==
ortografie. знание
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) wiedza
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈznãɲɛ, AS: znãńe
Wiktionary
czas. znać
rzecz. znajomość ż., znawstwo n., znawca m.
przym. nieobeznany
Wiktionary
antonimy.
(1.1-4) nieznanie
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
czas. znać
rzecz. znajomość ż., znawstwo n., znawca m.
przym. nieobeznany
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
== znanie (slovio.) ==
ortografie. знание
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) wiedza
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
1. taki, którego wszyscy znają;
2. sławny, popularny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który jest rozpoznawany przez wiele osób
Wiktionary
(1.1) Ten mężczyzna jest bardzo znany w środowisku muzycznym, nagrał wiele przebojów.
(1.1) Jej wujek jest znanym aktorem.
Wiktionary
IPA: ˈznãnɨ, AS: znãny
Wiktionary
czas. znać
rzecz. znawstwo n., znawca mos.
Wiktionary
(1.1) sławny
Wiktionary
uczynić konia narowistym
SJP.pl
uczynić konia narowistym
SJP.pl
dawniej: znosić;
1. nosząc, gromadzić w jednym miejscu;
2. cierpliwie wytrzymywać coś nieprzyjemnego
SJP.pl
dawniej: czasownik "znać" w formie osobowej połączony z partykułą pytającą "-li" (= czy), np. "Znaszli ten kraj, gdzie cytryna dojrzewa?"; czy znasz
SJP.pl
osoba dobrze się na czymś znająca, mająca wiedzę, doświadczenie w odpowiedniej dziedzinie, umiejąca należycie ocenić coś lub kogoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba dobrze się na czymś znająca, mająca wiedzę, doświadczenie w odpowiedniej dziedzinie, umiejąca należycie ocenić coś lub kogoś
Wiktionary
(1.1) Franek był prawdziwym znawcą literatury hiszpańskiej.
Wiktionary
IPA: ˈznaft͡sa, AS: znafca
Wiktionary
rzecz. znanie n., znawstwo n.
:: fż. znawczyni ż.
czas. znać ndk.
przym. znany
Wiktionary
(1.1) biegły, człowiek kompetentny, ekspert, pot. fachman, fachowiec, pot. fachura, koneser, opiniodawca, praktyk, profesjonalista, rzeczoznawca, pot. spec, specjalista, taksator, zawodowiec, daw. probant
Wiktionary
związany z dobrą znajomością czegoś, dużą wiedzą z jakiejś dziedziny, biegłością w analizowaniu, ocenianiu różnych zagadnień z jakiejś dziedziny
SJP.pl
kobieta dobrze się na czymś znająca, mająca wiedzę, doświadczenie w odpowiedniej dziedzinie, umiejąca należycie ocenić coś lub kogoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta bardzo dobrze się na czymś znająca, ekspertka w jakiejś dziedzinie
Wiktionary
rzecz. znawstwo n.
:: fm. znawca m.
czas. znać ndk.
Wiktionary
środowiskowo: użyźnić glebę nawozem; nawieźć, wynawozić
SJP.pl
dobra znajomość czegoś, duża wiedza z jakiejś dziedziny, biegłość w analizowaniu, ocenianiu różnych zagadnień z jakiejś dziedziny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) znanie się na czymś, biegłość w ocenianiu czegoś
Wiktionary
rzecz. znawca mos., znawczyni ż., znanie n., doznanie n., doznawanie n., obeznanie n., popoznawanie n., poprzyznawanie n., pozapoznawanie n., pozeznawanie n., poznanie n., poznawanie n., przyznanie n., przyznawanie n., rozeznanie n., rozeznawanie n., rozpoznanie n., rozpoznawanie n., uznanie n., uznawanie n., wyznanie n., wyznawanie n., zapoznanie n., zapoznawanie n., zaznanie n., zaznawanie n., zeznanie n., zeznawanie n., znajomość ż.
czas. znać ndk., doznać dk., doznawać ndk., obeznać dk., obeznawać ndk., popoznawać dk., poprzyznawać dk., pozapoznawać dk., pozeznawać dk., poznać dk., poznawać ndk., przyznać dk., przyznawać ndk., rozeznać dk., rozeznawać ndk., rozpoznać dk., rozpoznawać ndk., uznać dk., uznawać ndk., wyznać dk., wyznawać ndk., zapoznać dk., zapoznawać ndk., zaznać dk., zaznawać ndk., zeznać dk., zeznawać ndk.
przym. znany
Wiktionary
w językoznawstwie: nadać głosce rezonans głosowy
SJP.pl
1. rzadkie: działać przyciągająco, zachęcać atrakcyjnością; wabić, nęcić, mamić, manić;
2. znęcać się - zadawać cierpienia, pastwić się nad kimś, dręczyć kogoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|znęcać.
Wiktionary
czas. znęcać się, znęcać ndk.
rzecz. znęty nmos.
Wiktionary
zadziałać przyciągająco, zachęcić atrakcyjnością; zwabić, przynęcić
SJP.pl
przestarzałe: zlekceważyć kogoś, nie okazywać szacunku
SJP.pl
udręczyć kogoś czymś, bardzo utrudzić, zmartwić
SJP.pl
udręczyć kogoś czymś, bardzo utrudzić, zmartwić
SJP.pl
potocznie:
1. zdenerwować; wnerwić;
2. znerwicować się - zdenerwować się; wnerwić się, wkurzyć się
SJP.pl
potocznie:
1. zdenerwować; wnerwić;
2. znerwicować się - zdenerwować się; wnerwić się, wkurzyć się
SJP.pl
potocznie:
1. zdenerwować; wnerwić;
2. znerwicować się - zdenerwować się; wnerwić się, wkurzyć się
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) środ. praw. sprawy karne dotyczące znęcania się;
Wiktionary
IPA: ˈznɛ̃ntɨ, AS: znẽnty
Wiktionary
rzecz. znęcanie
czas. znęcać się
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żniatyna
Wiktionary
rzecz. Żniatyn m.
:: fż. żniatynianka ż.
przym. żniatyński
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żniatyna
Wiktionary
rzecz. Żniatyn m.
:: fm. żniatynianin m.
przym. żniatyński
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żniatyna
Wiktionary
rzecz. Żniatyn m., żniatynianin m., żniatynianka ż.
Wiktionary
1. świeca w specjalnym naczyniu, zapalana na grobach dla uczczenia pamięci zmarłych; lampka, płomyk, światełko;
2. specjalna konstrukcja umieszczana w miejscach otoczonych szczególną czcią, w której pali się ogień będący symbolem pamięci o ważnych wydarzeniach;
3. znicz olimpijski - zapalona pochodnia przenoszona z Olimpii do miejsca, w którym odbędzie się kolejna olimpiada
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) szeroka świeca w płytkim zbiorniku palona na grobach, pod pomnikami;
(1.2) stale palący się ogień dla uczczenia czyjejś pamięci
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Na grobie generała paliło się wiele zniczy.
Wiktionary
IPA: zʲɲit͡ʃ, AS: zʹńič
Wiktionary
(1.1) lampka nagrobkowa
Wiktionary
mały ptaszek z rodziny pokrzewkowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ornit. nazwa systematyczna|Regulus ignicapilla|ref=tak., mały ptak z rodziny mysikrólikowatych;
Wiktionary
Zniczek (zwyczajny) (Regulus ignicapilla) – gatunek małego ptaka z rodziny mysikrólików (Regulidae), wcześniej zaliczany do pokrzewkowatych (Sylviidae).
Wikipedia
(1.1) Zniczek to jeden z najmniejszych europejskich ptaków.
Wiktionary
IPA: ˈzʲɲit͡ʃɛk, AS: zʹńiček
Wiktionary
miejsce na cmentarzu, w którym zostawia się znicze bez wkładu do powtórnego wykorzystania
SJP.pl
Zniczodzielnia – określenie dla regałów, niekiedy przeszklonych, w których pozostawia się zużyte znicze do powtórnego wykorzystania.
Stanowiska takie pojawiły się już przy wielu cmentarzach w Polsce. Do jednych z pierwszych należy powstała w 2019 zniczodzielnia przy cmentarzu w Rudzie Śląskiej. Pierwsze zniczodzielnie w Warszawie pojawiły się przy bramach Cmentarza Północnego na warszawskich Bielanach. Projekt powstał z inicjatywy kilku radnych w ramach Budżetu Obywatelskiego.
Wikipedia
automat do sprzedaży zniczy nagrobkowych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zniebieszczać.
Wiktionary
czas. zniebieszczać ndk.
przysł. niebiesko
Wiktionary
powodować, że ktoś traci chęć działania, pozytywne nastawienie wobec kogoś lub czegoś; zrażać, demotywować
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) wywoływać brak ochoty do czynienia czegoś
(1.2) powodować utratę pozytywnych odczuć wobec czegoś lub kogoś
czasownik zwrotny zniechęcać się
(2.1) tracić na coś ochotę
(2.2) zrażać się do czegoś lub kogoś
(2.3) zrażać siebie nawzajem
Wiktionary
(1.1) Ten kierownik zniechęca zarówno swoich pracowników do roboty, jak i potencjalnych klientów.
Wiktionary
IPA: zʲɲɛˈxɛ̃nt͡sat͡ɕ, AS: zʹńeχẽncać
Wiktionary
rzecz. zniechęta ż., zniechęcenie n. dk., zniechęcanie n. ndk.
czas. zniechęcić dk.
przysł. zniechęcająco
Wiktionary
(1.1) demobilizować, uprzedzać, zrażać, źle nastawiać
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób odbierający chęć do czegoś
Wiktionary
(1.1) Przeciągające się oblężenie działało coraz bardziej zniechęcająco na wojsko Maksymina, któremu zaczęło brakować broni oraz żywności i wody.
Wiktionary
czas. zniechęcać ndk., zniechęcić dk.
rzecz. zniechęcanie n., zniechęcenie n.
Wiktionary
powodować, że ktoś traci chęć działania, pozytywne nastawienie wobec kogoś lub czegoś; zrażać, demotywować
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zniechęcać.
Wiktionary
IPA: ˌzʲɲɛxɛ̃nˈt͡sãɲɛ, AS: zʹńeχẽncãńe
Wiktionary
rzecz. zniechęcenie n. dk.
czas. zniechęcać ndk., zniechęcić dk.
przysł. zniechęcająco
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zniechęcić.
(1.2) stan braku chęci do działania
Wiktionary
IPA: ˌzʲɲɛxɛ̃nˈt͡sɛ̃ɲɛ, AS: zʹńeχẽncẽńe
Wiktionary
rzecz. zniechęcanie n. ndk.
czas. zniechęcać ndk., zniechęcić dk.
przysł. zniechęcająco
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. zniechęcać)
(1.1) dokonany od|zniechęcać.
czasownik zwrotny dokonany zniechęcić się (ndk. zniechęcać się)
(2.1) dokonany od|zniechęcać się.
Wiktionary
(1.1) Przewidywana długość oczekiwania zniechęciła ją do złożenia zamówienia.
Wiktionary
IPA: zʲɲɛˈxɛ̃ɲt͡ɕit͡ɕ, AS: zʹńeχẽńćić
Wiktionary
rzecz. zniechęcenie n., zniechęcanie n., zniechęta ż.
przysł. zniechęcająco
czas. zniechęcać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) coś, co zmniejsza chęć do zrobienia czegoś
Wiktionary
(1.1) Niskie wynagrodzenie w szkolnictwie jest największą zniechętą do nauczania.
Wiktionary
czas. zniechęcać ndk., zniechęcić dk.
Wiktionary
1. wywołać czyjeś zniecierpliwienie; zdenerwować, podrażnić
2. zniecierpliwić się - stracić cierpliwość
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) utrata cierpliwości, znudzenie czekaniem na coś
Wiktionary
rzecz. niecierpliwość ż.
czas. zniecierpliwić dk., niecierpliwić ndk.
Wiktionary
(1.1) znużenie, niecierpliwość
Wiktionary
1. wywołać czyjeś zniecierpliwienie; zdenerwować, podrażnić
2. zniecierpliwić się - stracić cierpliwość
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. znieczulić)
(1.1) czynić nieczułym
(1.2) med. farm. stosować leki znoszące odbieranie impulsów uszkadzających i odczuwanie bólu
czasownik zwrotny niedokonany znieczulać się (dk. znieczulić się)
(2.1) stawać się nieczułym
(2.2) slang. pić alkohol
Wiktionary
rzecz. znieczulanie n., znieczulenie n.
czas. znieczulić dk.
Wiktionary
(1.1) zobojętniać
(2.1) obojętnieć
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|znieczulać.
Wiktionary
IPA: ˌzʲɲɛt͡ʃuˈlãɲɛ, AS: zʹńečulãńe
Wiktionary
czas. znieczulać ndk., znieczulić dk.
rzecz. znieczulenie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) med. wprowadzenie pacjenta w stan bezbolesności
(1.2) odczasownikowy od|znieczulić.
Wiktionary
Znieczulenie, anestezja (gr. αν- an- “bez” + αἲσθησις aisthesis “zmysłu”) – zjawisko przerwania przewodzenia impulsów nerwowych aferentnych z komórek receptorowych oraz eferentnych do komórek efektorowych pozwalający na bezpieczne i bezbolesne przeprowadzenie pacjenta przez czas operacji lub innego, potencjalnie bolesnego lub nieprzyjemnego zabiegu medycznego. W przeciwieństwie do analgezji blokuje przewodzenie wszystkich impulsów w obie strony.
Wikipedia
(1.1) Monitorowanie oddechu zwierzęcia to ważny aspekt prawidłowego znieczulenia.
Wiktionary
rzecz. znieczulica ż., znieczulacz m., znieczulanie n.
czas. znieczulać
Wiktionary
(1.1) anestezja
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. znieczulać)
(1.1) dokonany od|znieczulać.
czasownik zwrotny dokonany znieczulić się (ndk. znieczulać się)
(2.1) dokonany od|znieczulać się.
Wiktionary
rzecz. znieczulanie n.
czas. znieczulać
Wiktionary
obojętność na cierpienie i potrzeby innych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. brak wrażliwości, obojętność na krzywdę czy potrzeby innych
Wiktionary
rzecz. znieczulenie n.
Wiktionary
(1.1) obojętność
Wiktionary
stać się niedołężnym, stracić sprawność fizyczną
SJP.pl
stać się niedołężnym, stracić sprawność fizyczną
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. zniekształcić)
(1.1) zmieniać kształt na niekorzystny
(1.2) przedstawiać w sposób niezgodny z rzeczywistością
czasownik zwrotny niedokonany zniekształcać się (dk. zniekształcić się)
(2.1) ulegać zniekształceniu
Wiktionary
rzecz. zniekształcanie n., kształcenie n.
czas. zniekształcić
Wiktionary
(1.1) defasonować, deformować, odkształcać
(1.2) przeinaczać, przekręcać
(2.1) defasonować się, deformować się, odkształcać się
Wiktionary
1. urządzenie zniekształcające głos; modulator głosu;
2. osoba lub rzecz, która coś zniekształca, np. prawdę, otoczenie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zniekształcać.
Wiktionary
rzecz. zniekształcenie n.
czas. zniekształcać ndk., zniekształcić dk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) nieprzewidziana zmiana kształtu
(1.2) przedstawienie czegoś nie tak jak jest
Wiktionary
Wikipedia
czas. zniekształcić dk.
rzecz. kształcenie n., zniekształcanie n.
Wiktionary
(1.1) deformacja, odchylenie, odkształcenie
(1.2) przeinaczenie
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. zniekształcać)
(1.1) wywołać niekorzystną zmianę kształtu
(1.2) przedstawić niezgodnie z realiami, w sposób wypaczony
czasownik zwrotny dokonany zniekształcić się (ndk. zniekształcać się)
(2.1) ulec zniekształceniu
Wiktionary
(1.1) Jeśli przez całe stulecia zmaganie człowieka z przyrodą oznaczało postęp cywilizacji, to współcześnie potrzebny jest ogromny wysiłek dla ratowania zniekształconego środowiska cywilizowanego człowieka.
Wiktionary
rzecz. zniekształcanie n., zniekształcenie n., kształcenie n.
czas. zniekształcać ndk.
Wiktionary
(1.1) odkształcić, zdeformować
(1.2) przeinaczyć, przekręcić, wypaczyć
Wiktionary
potocznie: zaczynać kogoś nie lubić
SJP.pl
potocznie: przestać lubić, stracić upodobanie do kogoś lub czegoś
SJP.pl
czasownik dokonany
(1.1) pot. przestać lubić
Wiktionary
IPA: zʲɲɛˈlubʲit͡ɕ, AS: zʹńelubʹić
Wiktionary
czas. lubić
rzecz. znielubienie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|znielubić.
Wiktionary
czas. znielubić
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. zniemczyć)
(1.1) narzucać kulturę i język niemiecki
(1.2) nadawać czemuś charakter niemiecki
czasownik zwrotny niedokonany zniemczać się (dk. zniemczyć się)
(2.1) książk. przyswajać kulturę i język niemiecki, stawać się Niemcem
Wiktionary
(1.1) Okupant zaczynał zniemczać polskie dzieci.
(1.2) Prawie wszędzie zniemczano polskie nazwy miejscowości.
(2.1) Jak szybko zniemczali się mieszkańcy Łużyc?
Wiktionary
rzecz. Niemcy lm m./lm nm., niemczenie n., niemiec mos./mrz., Niemiec mos., niemra ż., Niemra ż., zniemczanie n.
czas. niemczyć ndk., niemczyć się ndk., zniemczyć dk., zniemczyć się dk.
przym. zniemczały
Wiktionary
(1.1) germanizować, niemczyć
(1.2) niemczyć
(2.1) germanizować się, niemczeć
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zniemczać.
Wiktionary
rzecz. zniemczenie n., Niemiec mos., niemczura mos./ż.
czas. zniemczać ndk., zniemczyć dk.
Wiktionary
(1.1) germanizowanie
Wiktionary
forma czasownika.
(1.1) imiesłów przymiotnikowy bierny od: zniemczać
przymiotnik
(2.1) taki, który uległ zniemczeniu
Wiktionary
(2.1) Las należał do jakiegoś zniemczałego szlachciury.
Wiktionary
rzecz. zniemczenie n.
czas. zniemczać ndk., zniemczeć dk., zniemczyć dk.
Wiktionary
czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. niemczeć)
(1.1) książk. przyswoić kulturę i język niemiecki, stać się Niemcem
Wiktionary
(1.1) Zadając się z tymi osadnikami zniemczejesz doszczętnie.
Wiktionary
rzecz. Niemcy lm m./lm nm., niemczenie n., niemiec mos./mrz., Niemiec mos., niemra ż., Niemra ż.
czas. niemczyć ndk., niemczyć się ndk., niemczeć ndk., zniemczyć dk., zniemczyć się dk.
Wiktionary
(1.1) zgermanizować się, zniemczyć się
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) narzucenie kultury i języka niemieckiego
(1.2) nadanie czemuś charakteru niemieckiego
Wiktionary
Wikipedia
czas. zniemczeć dk.
przym. zniemczały
rzecz. niemczura mos./ż., Niemiec mos., zniemczanie n., niemczenie n., niemieckość ż.
Wiktionary
(1.1) germanizacja ż.
Wiktionary
nadać czemuś cechy niemieckie
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. niemczyć)
(1.1) narzucić kulturę i język niemiecki
(1.2) nadać czemuś charakter niemiecki
czasownik zwrotny dokonany zniemczyć się (ndk. niemczyć się)
(2.1) przyswoić kulturę i język niemiecki, stać się Niemcem
Wiktionary
(1.1) Zniemczmy najpierw miasta, potem będziemy niemczyć wieś.
(1.2) Polską nazwę zniemczono i używano w zmienionej formie do końca okupacji.
Wiktionary
rzecz. Niemcy lm m./lm nm., niemczenie n., niemiec mos./mrz., Niemiec mos., niemra ż., Niemra ż.
czas. niemczyć ndk., niemczyć się ndk.
Wiktionary
(1.1) zgermanizować
(1.2) zgermanizować
(2.1) zgermanizować się, zniemczeć
Wiktionary
nagle, niespodziewanie, z zaskoczenia
SJP.pl
przysłówek sposobu
(1.1) nagle i niespodziewanie
Wiktionary
(1.1) Szedłem chodnikiem, gdy zza rogu znienacka wyjechał chłopiec na rowerze i prawie mnie potrącił.
Wiktionary
IPA: zʲɲɛ̃ˈnat͡ska, AS: zʹńẽnacka
Wiktionary
rzecz. nadzieja
czas. nadziać się
Wiktionary
(1.1) nagle, raptem, raptownie, nieoczekiwanie, wtem, wnet, ni stąd ni zowąd, gwałtownie
Wiktionary
1. poczuć odrazę, wstręt do kogoś lub do czegoś;
2. znienawidzić się:
a) znienawidzić siebie samego;
b) znienawidzić jeden drugiego
SJP.pl
czasownik dokonany (ndk. nienawidzić)
(1.1) dokonany od|nienawidzić.
czasownik zwrotny dokonany znienawidzić się (ndk. nienawidzić się)
(2.1) dokonany od|nienawidzić się.
Wiktionary
(1.1) Matka mojego mężczyzny znienawidziła mnie od pierwszego wejrzenia.
Wiktionary
rzecz. nienawidzenie n., nienawiść ż., nienawistnik mos.
czas. nienawidzić ndk.
przym. znienawidzony, nienawistny
przysł. nienawistnie
Wiktionary
1. poczuć odrazę, wstręt do kogoś lub do czegoś;
2. znienawidzić się:
a) znienawidzić siebie samego;
b) znienawidzić jeden drugiego
SJP.pl
książkowo: pozbawiać zasad moralnych, szerzyć zgorszenie, doprowadzać do zepsucia; demoralizować, gorszyć, deprawować
SJP.pl
książkowo: pozbawić zasad moralnych, sprowadzić z uczciwej drogi, doprowadzać do zepsucia; zdemoralizować, zgorszyć, zdeprawować
SJP.pl
1. przenieść niżej
2. zgromadzić
3. o prądzie wodnym itp.: zmienić kurs np. statku
4. zniszczyć całkowicie
5. unieważnić
6. wytrzymać ból
7. zniszczyć ubranie przez długie noszenie
8. znieść się: (o siłach) zneutralizować się
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. znosić)
(1.1) dokonany od|znosić.
czasownik zwrotny dokonany znieść się (ndk. znosić się)
(2.1) dokonany od|znosić się.
Wiktionary
(1.1) Niewolnictwo w Skandynawii zniesiono w XIV wieku.
Wiktionary
IPA: zʲɲɛ̇ɕt͡ɕ, AS: zʹńėść
Wiktionary
czas. nieść
rzecz. noszowy mos., nosze nmos., znoszenie n., zniesienie n., nios
przym. noszowy, nośny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|znieść.
Wiktionary
Wikipedia
IPA: zʲɲɛ̇ˈɕɛ̇̃ɲɛ, AS: zʹńėśė̃ńe
Wiktionary
czas. znieść dk., znosić ndk.
rzecz. noszowy mos., nosze nmos., znoszenie ndk.
przysł. znośnie
przym. noszowy
Wiktionary
wywoływać u kogoś niesmak - nieprzyjemne wrażenie; obrzydzać, zniechęcać
SJP.pl
zdegustowany, niezadowolony, rozczarowany
SJP.pl
wywołać u kogoś niesmak - nieprzyjemne wrażenie; obrzydzić, zdegustować, zbrzydzić
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. zniesławić)
(1.1) przyczyniać się do złej opinii o kimś, poniżenia go
czasownik zwrotny niedokonany zniesławiać się (dk. zniesławić się)
(2.1) zniesławiać siebie nawzajem
Wiktionary
rzecz. zniesławianie n.
przysł. niesławnie
przym. niesławny
Wiktionary
(1.1) oczerniać, pomawiać
Wiktionary
czasownik dokonany (ndk. zniesławiać)
(1.1) zepsuć komuś opinię, mówiąc o nim złe lub nieprawdziwe rzeczy
czasownik zwrotny dokonany zniesławić się (ndk. zniesławiać się)
(2.1) zniesławić (1.1) jeden drugiego
Wiktionary
rzecz. zniesławienie n., zniesławianie n., zniesławiony mos.
przym. zniesławiony, niesławny
przysł. niesławnie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) przestępstwo przeciwko czci człowieka;
Wiktionary
Zniesławienie – według definicji słownikowej czyn polegający na przekazywaniu fałszywych (nieprawdziwych) stwierdzeń na temat osoby, które szkodzą reputacji tej osoby. Pojęcie często utożsamiane z pomówieniem, obmówieniem, oszczerstwem. Pomówienie i zniesławienie są traktowane jako synonimy w doktrynie prawnej i orzecznictwie. Pojęcia to w większości języków świata łączy ogólne znaczenie prawne: upublicznienie lub rozgłoszenie informacji, które podważają reputację jednostki czy grupy, zwłaszcza jeśli są nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd. Termin ten definiowany przez prawo jurysdykcji wielu państw jako czyn zabroniony. We współczesnych jurysdykcjach prawa zwyczajowego, aby stanowić zniesławienie, roszczenie musi być zasadniczo fałszywe i musi być skierowane do kogoś innego niż osoba zniesławiona.
Wikipedia
(1.1) Policjant został skazany za zniesławienie.
Wiktionary
czas. zniesławić
przysł. niesławnie
przym. niesławny
Wiktionary
(1.1) potwarz, oszczerstwo
Wiktionary
naruszenie czyjejś godności
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) upokorzenie, obrażenie, znieważenie kogoś poprzez krzywdzące, niesprawiedliwe słowa lub czyn;
Wiktionary
Zniewaga – występek polegający na naruszeniu godności innej osoby poprzez obrażanie lub poniżanie czynami lub słowami w jej obecności (celowo) lub pod jej nieobecność, publicznie.
Znieważyć można słowem (ubliżanie), pismem lub czynem poprzez inne obraźliwe zachowanie. Tym samym działaniem można dopuścić się również zniesławienia.
Wikipedia
(1.1) Zniewaga jest przestępstwem.
Wiktionary
IPA: zʲɲɛˈvaɡa, AS: zʹńevaga
Wiktionary
rzecz. znieważyciel m., znieważanie n., znieważenie n.
czas. znieważać ndk., znieważyć dk.
Wiktionary
(1.1) afront, obelga, obraza, policzek, poniżenie, ujma, upokorzenie; książk. dyshonor; przest. despekt; daw. insult, insultacja
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. zniewolić)
(1.1) niedokonany od|zniewolić.
czasownik zwrotny niedokonany zniewalać się (dk. zniewolić się)
(2.1) daw. rzad. niedokonany od|zniewolić się.
Wiktionary
rzecz. zniewolenie n., zniewalanie n., niewolnik mos., niewolnictwo n., niewolnica ż.
przysł. niewolniczo
przym. niewolniczy
czas. zniewolić
Wiktionary
taki, który wywiera na kimś ogromne wrażenie, przyciąga uwagę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zniewalać.
Wiktionary
rzecz. niewolenie n., niewola ż., niewolnictwo n., niewolnik m., niewolnica ż.
czas. zniewalać ndk., niewolić ndk., zniewolić dk.
przym. zniewalający, niewolniczy
Wiktionary
naruszać czyjąś godność
SJP.pl
czasownik
(1.1) naruszać czyjąś godność
Wiktionary
(1.1) Uznała, że nazwanie jej przez nas babsztylem znieważa funkcjonariusza publicznego, czyli ją i zawiadomiła prokuraturę o popełnieniu przestępstwa przez "Super Express".
Wiktionary
IPA: zʲɲɛˈvaʒat͡ɕ, AS: zʹńevažać
Wiktionary
rzecz. zniewaga ż., znieważyciel m., znieważanie n., znieważenie n.
czas. znieważyć dk.
Wiktionary
(1.1) obrażać, uwłaczać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|znieważać.
Wiktionary
IPA: ˌzʲɲɛvaˈʒãɲɛ, AS: zʹńevažãńe
Wiktionary
rzecz. znieważenie n., zniewaga ż., znieważyciel m.
czas. znieważać ndk., znieważyć dk.
Wiktionary
(1.1) obrażanie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|znieważyć.
Wiktionary
Zniewaga – występek polegający na naruszeniu godności innej osoby poprzez obrażanie lub poniżanie czynami lub słowami w jej obecności (celowo) lub pod jej nieobecność, publicznie.
Znieważyć można słowem (ubliżanie), pismem lub czynem poprzez inne obraźliwe zachowanie. Tym samym działaniem można dopuścić się również zniesławienia.
Wikipedia
(1.1) Było to wprost znieważenie rodziny króla polskiego i bardzo łatwo przyszło królowej jakoś wytłumaczyć Sobieskiemu, iż on tego przebaczyć nie mógł, bo to była obraza majestatu jego i lekceważenie go.
Wiktionary
IPA: ˌzʲɲɛvaˈʒɛ̃ɲɛ, AS: zʹńevažẽńe
Wiktionary
rzecz. znieważanie n., zniewaga ż., znieważyciel m.
czas. znieważać ndk., znieważyć dk.
Wiktionary
(1.1) obrażenie
Wiktionary
naruszyć czyjąś godność
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. znieważać)
(1.1) naruszyć godność
czasownik zwrotny dokonany znieważyć się (ndk. znieważać się)
(2.1) znieważyć siebie nawzajem
Wiktionary
rzecz. znieważanie n., znieważenie n., zniewaga ż.
czas. znieważać
Wiktionary
(1.1) obrażać, ubliżać
Wiktionary
nabycie cech uznawanych za typowo kobiece, utrata przez mężczyznę męskich cech charakteru
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pogard. posiadanie przez mężczyznę cech uznawanych typowo za kobiece, niewieście
Wiktionary
Zniewieściałość – stan posiadania przez mężczyznę cech stereotypowo kobiecych, lub utrata cech stereotypowo męskich. Określenie to jest zwykle używane w celu krytyki lub wyszydzania tego faktu, w przeciwieństwie do zwykłego opisania mężczyzny jako kobiecego. Zniewieściałość powszechnie kojarzona ze słabością, emocjonalnością oraz nadmiernym dbaniem o wygląd i higienę, a także z zachowaniami homoseksualnymi.
Wikipedia
(1.1) I podobnie widzimy, jak miasta-państwa rozkwitają i stają się potężne wśród wielkich trudów i wysiłku, a zmierzają do zniszczenia i ruiny przez zniewieściałość i wygodne spokojne życie. Albowiem zniewieściałość zaprasza do bezczynności.
Wiktionary
IPA: ˌzʲɲɛvʲjɛ̇ɕˈt͡ɕawɔɕt͡ɕ, AS: zʹńevʹi ̯ėśćau̯ość
Wiktionary
rzecz. niewiasta ż., niewieścienie n., zniewieścienie n.
czas. niewieścieć ndk., zniewieścieć dk.
przym. niewieści, zniewieściały
przysł. zniewieściale
Wiktionary
o mężczyźnie, który ma kobiece cechy
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) o mężczyźnie: taki, który ma kobiece cechy
Wiktionary
(1.1) Wiele kobiet, które doskonale radzą sobie w życiu, uważa, że faceci są coraz bardziej bezradni, zniewieściali.
Wiktionary
IPA: ˌzʲɲɛvʲjɛ̇ɕˈt͡ɕawɨ, AS: zʹńevʹi ̯ėśćau̯y
Wiktionary
rzecz. niewiasta ż., zniewieściałość ż.
Wiktionary
(1.1) pot. zbabiały
Wiktionary
o mężczyźnie: utracić męskie cechy charakteru i nabrać tych, które są uznawane za typowo kobiece; zgnuśnieć
SJP.pl
1. ograniczyć lub pozbawić wolności;
2. zmusić do posłuszeństwa, uległości
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zniewolić.
Wiktionary
rzecz. niewola ż., niewolnik m., niewolnica ż., niewolnictwo n., niewolenie n.
czas. niewolić ndk., zniewalać ndk., zniewolić dk.
przym. niewolniczy
przysł. niewolniczo
Wiktionary
1. ograniczyć lub pozbawić wolności;
2. zmusić do posłuszeństwa, uległości
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zniewalać)
(1.1) książk. pozbawić wolności
czasownik zwrotny dokonany zniewolić się (rzad. ndk. zniewalać się)
(2.1) daw. zmusić się do czegoś, przezwyciężyć w sobie opory
Wiktionary
(1.1) Przeczytajcie uważnie, co mówi Jürgen Stroop, ten kliniczny przykład umysłu zniewolonego przez totalizm.
(2.1) By się do zamieszkania wspólnego ze mną zniewolić, łamała się moja Anita z sobą bardzo.
Wiktionary
rzecz. niewola ż., niewolnictwo n., niewolnik m., niewolnica ż., niewolenie n., zniewolenie n., zniewalanie n.
czas. niewolić ndk., zniewalać ndk.
przym. niewolniczy
przysł. niewolniczo
Wiktionary
1. stawać się niewidocznym;
2. stawać się nieobecnym
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zniknąć)
(1.1) stawać się niewidocznym
(1.2) przestawać być w jakimś miejscu
Wiktionary
(1.1) Kameleon wcale nie potrafi znikać.
(1.2) Profesor zniknął tak samo szybko, jak się pojawił.
Wiktionary
IPA: ˈzʲɲikat͡ɕ, AS: zʹńikać
Wiktionary
rzecz. znikanie n., zniknięcie n.
czas. zniknąć
Wiktionary
z żadnego miejsca, od nikogo, z żadnej strony
SJP.pl
zaimek przysłowny
(1.1) w zdaniach przeczących: z żadnego miejsca, od nikogo, z żadnej strony
(1.2) w zdaniach twierdzących: pot. niespodziewanie
Wiktionary
(1.1) Znikąd nie oczekuję pomocy a tylko zrozumienia.
(1.2) Nagle znikąd pojawił się Mietek i spytał, czy nie potrzebuję podwózki.
Wiktionary
przysł. skąd, skądś, dokąd, dokądś, donikąd
zaim. dokądś, dokąd, skądś
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|znikać.
Wiktionary
czas. zniknąć, znikać ndk.
Wiktionary
stać się nikczemnym, łajdakiem; złajdaczeć
SJP.pl
stać się nikczemnym, łajdakiem; złajdaczeć
SJP.pl
1. stać się nieobecnym;
2. stać się niewidocznym
SJP.pl
czasownik
(1.1) stać się niewidocznym
(1.2) przestać być w jakimś miejscu
Wiktionary
IPA: ˈzʲɲiknɔ̃ɲt͡ɕ, AS: zʹńiknõńć
Wiktionary
rzecz. zniknięcie n., znikanie n.
czas. niknąć, znikać ndk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zniknąć.
Wiktionary
Zniknięcie (niderl. Spoorloos) – holenderski dreszczowiec z 1988 roku w reżyserii George’a Sluizera, zrealizowany na podstawie noweli Het gouden ei Tima Krabbé. Zdjęcia kręcono w Amsterdamie oraz w Nîmes.
W 1993 roku powstał amerykański remake Zaginiona bez śladu, również w reżyserii Sluizera.
Wikipedia
IPA: zʲɲicˈɲɛ̇̃ɲt͡ɕɛ, AS: zʹńiḱńė̃ńće
Wiktionary
czas. znikać ndk., zniknąć dk.
rzecz. zniknęcie n.
Wiktionary
dawniej: taki, który znikł
SJP.pl
przysłówek
(1.1) w znikomy sposób, ledwie
Wiktionary
rzecz. znikomość ż.
przym. znikomy
Wiktionary
bardzo mały, niewielki, ledwo widoczny, pod względem rozmiarów lub znaczenia
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) niewielki, prawie żaden
Wiktionary
rzecz. znikomość ż.
przysł. znikomo
Wiktionary
Znikopis – zabawka w formie mechanicznej tablicy do rysowania.
Urządzenie zostało wynalezione w drugiej połowie lat 50. XX wieku przez francuskiego inżyniera André Cassagnesa, który nazwał je L'Écran Magique (Magiczny Ekran).
Wikipedia
1. stać się nieobecnym;
2. stać się niewidocznym
SJP.pl
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Żnin (łac. Znena, niem. Znin, 1941–1945 Dietfurt) – miasto w Polsce, w województwie kujawsko-pomorskim, siedziba powiatu żnińskiego oraz gminy miejsko-wiejskiej Żnin. Jest położone na Pałukach, regionie kulturowym Wielkopolski, między Jeziorem Żnińskim Dużym i Jeziorem Żnińskim Małym. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa bydgoskiego. Według danych GUS z 31 grudnia 2023 roku miasto miało 13 040 mieszkańców.
Wikipedia
IPA: ʒʲɲĩn, AS: žʹńĩn
Wiktionary
rzecz. żninianin m., żninianka ż.
przym. żniński
Wiktionary
mieszkaniec Żnina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żnina
Wiktionary
rzecz. Żnin m.
:: fż. żninianka ż.
przym. żniński
Wiktionary
mieszkanka Żnina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żnina
Wiktionary
rzecz. Żnin m.
:: fm. żninianin m.
przym. żniński
Wiktionary
→ Żnin
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żnina
Wiktionary
rzecz. Żnin m., żninianin m., żninianka ż.
Wiktionary
skrótowiec, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) = kult. Zakład Narodowy im. Ossolińskich;
Wiktionary
(1.1) W gmachu obecnego ZNiO mieściło się gimnazjum katolickie.
Wiktionary
(1.1) Ossolineum
Wiktionary
podlegający zniszczeniu, mogący być zniszczonym
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dający się zniszczyć
Wiktionary
rzecz. zniszczalność ż., zniszczenie n., niszczenie n., niszczyciel mrz./mos.
czas. niszczyć
Wiktionary
ulec zniszczeniu
SJP.pl
ulec zniszczeniu
SJP.pl
ogół wyrządzonych szkód
SJP.pl
ulec zniszczeniu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) stan tego, co zostało zniszczone, zrujnowane, zburzone
Wiktionary
(1.1) Zniszczenie jedynej kopii tego dokumentu byłoby zbrodnią!
(1.1) Patrzył w przerażeniu na zniszczenie miasta spowodowane przez huragan.
Wiktionary
IPA: zʲɲiʃˈt͡ʃɛ̃ɲɛ, AS: zʹńiščẽńe
Wiktionary
rzecz. niszczenie n., niszczycielstwo n., niszczyciel mrz./mos., niszczycielka ż., niszczarka ż.
czas. niszczyć ndk., zniszczyć dk., niszczeć ndk.
przym. niszczycielski, zniszczony, zniszczalny
przysł. niszczycielsko
Wiktionary
(1.1) dewastacja, ruina, strata, destrukcja, unicestwienie
Wiktionary
zużyty; wycieńczony
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zużyty, uszkodzony
(1.2) przen. zmęczony, wycieńczony, o niezdrowym wyglądzie
Wiktionary
(1.2) Zniszczony latami ciężkiej pracy organizm nie miał prawa wytrzymać. Umarł.
Wiktionary
IPA: zʲɲiʃˈt͡ʃɔ̃nɨ, AS: zʹńiščõny
Wiktionary
rzecz. niszczycielstwo n., niszczyciel mrz./mos., niszczycielka ż., niszczarka ż., niszczenie n., zniszczenie n.
czas. niszczyć ndk., zniszczyć dk., niszczeć ndk.
przym. niszczycielski, zniszczalny
przysł. niszczycielsko
Wiktionary
(1.1) zużyty
(1.2) wycieńczony
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. niszczyć)
(1.1) dokonany od|niszczyć.
Wiktionary
IPA: ˈzʲɲiʃt͡ʃɨt͡ɕ, AS: zʹńiščyć
Wiktionary
rzecz. niszczycielstwo n., niszczyciel m., niszczycielka ż., niszczarka ż., niszczenie n., zniszczenie n.
czas. niszczeć ndk., niszczyć ndk.
przym. niszczycielski, zniszczony, zniszczalny
przysł. niszczycielsko
Wiktionary
przeprowadzić reakcję prowadzącą do otrzymania nitrozozwiązków
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. niuansować)
(1.1) rzad. pokazać drobne elementy różniące dwa zjawiska
Wiktionary
rzecz. niuans mrz., niuansik mrz., niuansowanie n., zniuansowanie n.
czas. niuansować ndk.
przym. niuansowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) rzad. pokazanie drobnych elementów różniących dwa zjawiska
Wiktionary
rzecz. niuans mrz., niuansik mrz., niuansowanie n.
czas. niuansować ndk., zniuansować dk.
przym. niuansowy
Wiktionary
koszenie, zbiór i inne czynności wykonywane podczas lata przy zbożu; sam okres trwania tych prac
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) roln. koszenie i zbiórka zboża i niektórych innych roślin uprawnych;
(1.2) pora roku, kiedy wykonuje się te prace
Wiktionary
Żniwa – zbiór roślin uprawnych w okresie lata, głównie zbóż (m.in. żyta, pszenicy, jęczmienia, owsa), także innych roślin zbieranych na nasiona, po których zostaje ściernisko (rzepak, rośliny strączkowe). Dawniej za początek żniw uważało się rozpoczęcie koszenia żyta. W Polsce żniwa trwają przeważnie dwa miesiące, od 15 czerwca do 15 sierpnia i są dzielone na dwie części: żniwa małe (zbiór jęczmienia ozimego i rzepaku) i żniwa duże (zbiór pozostałych zbóż).
Wikipedia
(1.1) Ale wnet przestali o tym deliberować, gdyż żniwa były za pasem (…)
Wiktionary
IPA: ˈʒʲɲiva, AS: žʹńiva
Wiktionary
rzecz. żniwiarka ż., żniwiarz m., żniwo n., żeniec m., żęcie n.
przym. żniwny, żniwiarkowy, żniwiarski, żniwowy
czas. żąć
Wiktionary
(1.1) przest. kośba
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zniweczyć.
Wiktionary
czas. zniweczyć
Wiktionary
zniszczyć coś doszczętnie; udaremnić, unicestwić
SJP.pl
czasownik
(1.1) zniszczyć coś doszczętnie
Wiktionary
przysł. wniwecz
rzecz. zniweczenie n.
Wiktionary
(1.1) obrócić wniwecz, obrócić w gruzy, obrócić w perzynę, obrócić w popiół, unicestwić, zdemolować, zdewastować, zniszczyć, zrujnować
Wiktionary
1. w technice: wyrównać powierzchnię terenu do jednego poziomu; zrównać, splantować;
2. ustalić wysokość punktów w terenie za pomocą pomiarów geodezyjnych;
3. książkowo: usunąć różnice, np. prawne, kulturowe
SJP.pl
1. kobieta pracująca przy żniwach;
2. maszyna rolnicza do sprzętu zbóż, która ścina i zgarnia na ściernisko pęki zboża wielkości snopa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta, która pracuje przy żniwach
(1.2) roln. ciągniona maszyna do żęcia zbóż;
(1.3) zool. nazwa systematyczna|Messor|ref=tak., rodzaj mrówki z podrodziny Myrmicinae
Wiktionary
Żniwiarka – konna maszyna rolnicza do koszenia zboża i rzepaku, kosząca i odkładająca koszone rośliny w porcje gotowe do wiązania w snopy oraz układająca je, tak by umożliwić następny przejazd maszyny bez przejazdu maszyny po skoszonych roślinach.
Żniwiarka zwana też apligierką lub zrzutką to kosiarka rozbudowana o mechanizm odsuwania skoszonego materiału, w wersjach późniejszych układająca urobek w postaci zbierek gotowych do wykonania snopów.
Wikipedia
IPA: ʒʲɲiˈvʲjarka, AS: žʹńivʹi ̯arka
Wiktionary
rzecz. żniwo n., żniwa
:: zdrobn. żniwiareczka ż.
:: fm. żniwiarz m.
przym. żniwny, żniwiarski, żniwiarkowy, żniwowy
Wiktionary
maszyna rolnicza do młócenia, ścinania i zgarniania ziaren zbóż; żniwiarkomłocarnia
SJP.pl
maszyna rolnicza do młócenia, ścinania i zgarniania ziaren zbóż; żniwiarko-młockarnia
SJP.pl
przymiotnik od: żniwiarka
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z żniwiarką, dotyczący żniwiarki (maszyny)
Wiktionary
rzecz. żniwiarz mrz., żniwiarka ż., żniwo n., żniwa nmos.
czas. żniwować ndk.
przym. żniwiarski, żniwowy, żniwny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Mazury, Warmia. roln. techn. żniwiarka
Wiktionary
→ żniwiarz
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany ze żniwiarzem, dotyczący żniwiarza
Wiktionary
rzecz. żniwiarz mrz., żniwiarka ż., żniwo n., żniwa nmos.
czas. żniwować ndk.
przym. żniwny, żniwowy, żniwiarkowy
Wiktionary
mężczyzna pracujący przy żniwach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba pracująca przy żniwach
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Żniwiarze żęli dzisiaj żyto.
Wiktionary
IPA: ˈʒʲɲivʲjaʃ, AS: žʹńivʹi ̯aš
Wiktionary
rzecz. żniwo n., żniwa nmos.
:: fż. żniwiarka ż.
przym. żniwny, żniwiarkowy, żniwiarski, żniwowy
Wiktionary
okres żniwny - okres, w którym wykonuje się koszenie i zbieranie dojrzałego zboża
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z żniwem, dotyczący żniwa
Wiktionary
(1.1) Sezon żniwny w pełni!
Wiktionary
rzecz. żęcie n., dożynki nmos., żniwiarz mrz., żniwiarka ż., żniwo n., żniwa nmos.
czas. żąć, żniwować ndk.
przym. żniwiarski, żniwowy, żniwiarkowy
Wiktionary
1. przestarzałe:
a) dojrzałe zboże, gotowe do zżęcia
b) zżęte i zebrane zboże, także inne zebrane płody natury, np. owoce; plon, zbiór
2. przenośne: wynik działania, np. krwawe, śmiertelne żniwo: ofiary jakiejś siły niszczącej, np. epidemii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) przest. dojrzałe zboże, gotowe do zżęcia
(1.2) przest. zboże zżęte i zebrane z pola
(1.4) slang. atrakcyjna kobieta
Wiktionary
Żniwa – zbiór roślin uprawnych w okresie lata, głównie zbóż (m.in. żyta, pszenicy, jęczmienia, owsa), także innych roślin zbieranych na nasiona, po których zostaje ściernisko (rzepak, rośliny strączkowe). Dawniej za początek żniw uważało się rozpoczęcie koszenia żyta. W Polsce żniwa trwają przeważnie dwa miesiące, od 15 czerwca do 15 sierpnia i są dzielone na dwie części: żniwa małe (zbiór jęczmienia ozimego i rzepaku) i żniwa duże (zbiór pozostałych zbóż).
Wikipedia
(1.1) Ja jestem Dawid, jam jest pasterz – / Błagalną wiodę pieśń, / byś się zmiłować chciał nad Piastem, / byś żniwo zwolił zwieść.
Wiktionary
IPA: ˈʒʲɲivɔ, AS: žʹńivo
Wiktionary
rzecz. żniwiarz m., żniwiarka ż., żniwa nmos., dożynki nmos.
przym. żniwny, żniwiarkowy, żniwiarski, żniwowy
Wiktionary
(1.2) plon, zbiór
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) daw. związany z żniwem, dotyczący żniwa
Wiktionary
rzecz. żniwiarz mrz., żniwiarka ż., żniwo n., żniwa nmos.
czas. żniwować ndk.
przym. żniwiarski, żniwny, żniwiarkowy
Wiktionary
(1.1) współcz. żniwny
Wiktionary
przesuwać na niższy poziom (cenę, głos, lot itp.)
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. zniżyć)
(1.1) powodować przejście na niższy poziom; czynić niższym
czasownik zwrotny niedokonany zniżać się (dk. zniżyć się)
(2.1) przechodzić na niższy poziom; stawać się niższym
(2.2) pejor. odchodzić od pewnych norm, wartości lub zachowywać się w upokarzający sposób
Wiktionary
rzecz. zniżanie n.
przym. niski
temsłow. nisko-
Wiktionary
obniżenie (się) czegoś pod względem liczby, nasilenia; obniżka; ulga
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) obniżenie ceny
Wiktionary
IPA: ˈzʲɲiʃka, AS: zʹńiška
Wiktionary
czas. zniżyć
przym. zniżkowy
Wiktionary
(1.1) rabat, obniżka
Wiktionary
o cenach, kursach, papierów wartościowych itp.: ulegać zniżce
SJP.pl
przymiotnik od: zniżka
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący zniżki
Wiktionary
1. zmienić pozycję na niższą; obniżyć;
2. o cenie, opłacie itp.: zmniejszyć; obniżyć;
3. zniżyć się:
a) znaleźć się niżej; opaść;
b) dostosować się (do czyjegoś poziomu);
c) poniżyć się
SJP.pl
podnieść znaczenie czegoś, uszlachetnić
SJP.pl
znoić się - ciężko pracować; męczyć się, trudzić się
SJP.pl
ciężka praca; trud; mozół
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) książk. ciężka praca, wysiłek
(1.2) daw. upał, gorąco wywołujące pot
(1.3) daw. fizj. pot
Wiktionary
przym. znojny
przysł. znojnie
Wiktionary
(1.1) trud, wysiłek
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany ze Znojmem, dotyczący Znojma
Wiktionary
rzecz. Znojmo n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Czechach, w kraju południowomorawskim, na Morawach;
Wiktionary
Wikipedia
przym. znojemski
Wiktionary
wymagający wysiłku
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pełen znoju, trudu lub wymagający wysiłku
Wiktionary
(1.1) Leżeli jak strudzeni żniwiarze, którzy zasłużyli na odpoczynek po bardzo znojnym dniu.
Wiktionary
IPA: ˈznɔjnɨ, AS: znoi ̯ny
Wiktionary
przysł. znojnie
rzecz. znój m.
Wiktionary
(1.1) mozolny, trudny, wymagający, oporny, niełatwy
Wiktionary
czasownik dokonany
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. znaleźć
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. nokautować)
(1.1) sport. uniemożliwić rywalowi dalszą walkę poprzez zadanie unieszkodliwiającego ciosu
(1.2) przen. odnieść nad kimś zwycięstwo w sposób spektakularny
Wiktionary
(1.1) Polakowi udało się znokautować Niemca zaraz na początku drugiej rundy.
(1.1) Znokautowawszy przeciwnika, Brazylijczyk został zwycięzcą turnieju.
Wiktionary
rzecz. nokaut mrz., znokautowanie n., nokautowanie n.
czas. nokautować ndk.
przym. nokautowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) sport. uniemożliwienie rywalowi dalszej walki poprzez zadanie unieszkodliwiającego ciosu
(1.2) przen. odniesienie nad kimś zwycięstwo w sposób spektakularny
Wiktionary
(1.1) Szybkie znokautowanie Niemca zapewniło Polakowi mistrzowski tytuł.
Wiktionary
rzecz. nokaut mrz., nokautowanie n.
czas. nokautować ndk., znokautować
przym. nokautowy
Wiktionary
(1.1) knock-out, nokaut
Wiktionary
w językoznawstwie: przekształcić czasownik opisujący zachodzący proces w rzeczownik i nadać mu materialne cechy, np. mieć słabą pamięć, mieć problem, potrzebować pomocy; nominalizować
SJP.pl
1. doprowadzić do stanu normalnego, uspokoić sytuację;
2. ujednolicić, wystandardować
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|znormalizować.
Wiktionary
rzecz. norma ż., normalizacja ż., normalizowanie n.
czas. normować, normalizować ndk., znormalizować dk.
Wiktionary
taki, który stał się normalnym
SJP.pl
stać się normalnym
SJP.pl
zbaczanie statku z kursu; dryf
SJP.pl
Znos (ang. drift) – zjawisko znoszenia z kursu jednostki pływającej wskutek oddziaływania na nią prądu wody.
W nawigacji zliczeniowej – kąt o jaki znoszony jest statek przez prąd (poprawka na prąd).
Aby określić kurs jakim statek przemieszcza się nad dnem (kąt drogi nad dnem – KDd) należy do kursu jakim statek płynie po wodzie (kąt drogi po wodzie – KDw) dodać (z odpowiednim znakiem) poprawkę na prąd (pp). Gdy statek znoszony jest z kursu w lewo poprawka na prąd ma znak ujemny, gdy znoszony jest w prawo znak jest dodatni.
KDd = KDw + ±pp
Wikipedia
1. przenosić niżej;
2. gromadzić;
3. o prądzie wodnym itp.: zmieniać kurs, np. statku;
4. np. o żywiole: niszczyć całkowicie;
5. unieważniać;
6. wytrzymywać ból;
7. tolerować;
8. potocznie, o samicach ptaków: składać jaja;
9. przestarzale albo podniośle: zwyciężać;
10. znosić się - o siłach: neutralizować się
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. znieść)
(1.1) przemieszczać coś własnymi siłami w dół
(1.2) zbierać w jednym miejscu
(1.3) powodować zmianę kursu
(1.4) o nakazie, zakazie, obowiązku, itp. pozbawić mocy obowiązywania
(1.5) o ptakach składać jajka
(1.6) tolerować coś nieprzyjemnego
(1.7) o rzeczach nieprzyjemnych, sprawach problematycznych tolerować, wytrzymywać
(1.8) nie znosić: nie cierpieć, nie lubić
czasownik zwrotny niedokonany znosić się
(2.1) (o ludziach) akceptować, tolerować, pozostawać w dobrych stosunkach
(2.2) (o przeciwieństwach, czynnikach) doprowadzać do równowagi
(2.3) daw. Wilno porozumiewać się
Wiktionary
(1.1) Matematyk zniósł księgi z biblioteki.
(1.2) Mój mąż zaczął znosić jakieś rupiecie do domu. Zupełnie go nie rozumiem.
(1.3) Silna wichura zniosła statek, co opóźniło rejs.
(1.4) Sejm zniósł abonament większością głosów.
(1.7) Jak długo jeszcze mam znosić twoje chrapanie?
(1.7) Społeczeństwo nie będzie dłużej znosić takiego traktowania!
(2.1) Kiedyś nie lubiliśmy się, ale od czasu tamtego wspólnego niezaplanowanego wyjazdu, chyba się już trochę znosimy.
(2.2) Dzięki umiejętnej dyplomacji ONZ wpływy mocarstw w tym regionie zaczęły się znosić.
Wiktionary
IPA: ˈznɔɕit͡ɕ, AS: znośić
Wiktionary
rzecz. noszowy mos., znoszenie n., zniesienie n., nosze nmos., nosiciel m., donosiciel m., donoszenie n., noszenie n., przynoszenie n., wynoszenie n., nios m., znos m.
czas. nosić, wznosić, nieść ndk., przenosić ndk., unosić ndk., donieść dk.
przym. nośny, znośny, donośny, noszowy
przysł. znośnie
Wiktionary
(1.1) przenosić, nosić
(1.2) zbierać
(1.4) uchylać, anulować
(1.7) tolerować
Wiktionary
przysłówek sposobu
(1.1) możliwie do zniesienia
Wiktionary
(1.1) Olga powiedziała, że na oazie było nawet znośnie, chociaż nudno.
Wiktionary
rzecz. zniesienie n., znoszenie n., nieznośność ż., znośność ż.
czas. znosić ndk.
przym. znośny
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: znośnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: znośny
SJP.pl
cecha kogoś lub czegoś możliwego do zniesienia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest znośne; cecha tych, którzy są znośni
Wiktionary
przym. znośny
przysł. znośnie
rzecz. nieznośność ż.
Wiktionary
możliwy do zniesienia, taki, z którym można wytrzymać, niezły
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) możliwy do zniesienia, akceptowalny, taki, z którym można wytrzymać
Wiktionary
(1.1) Wieczorem, kiedy po zachodzie słońca temperatura robi się znośna, nadchodzi czas głównego posiłku dnia.
Wiktionary
IPA: ˈznɔɕnɨ, AS: znośny
Wiktionary
rzecz. nieznośność ż., znośność ż.
przysł. znośnie
czas. znosić
Wiktionary
(1.1) akceptowalny, do pomyślenia, do przyjęcia, do zniesienia, dopuszczalny, dość dobry, jaki taki, przest. możebny, możliwy, względny
Wiktionary
1. przenosić niżej;
2. gromadzić;
3. o prądzie wodnym itp.: zmieniać kurs, np. statku;
4. np. o żywiole: niszczyć całkowicie;
5. unieważniać;
6. wytrzymywać ból;
7. tolerować;
8. potocznie, o samicach ptaków: składać jaja;
9. przestarzale albo podniośle: zwyciężać;
10. znosić się - o siłach: neutralizować się
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|znosić.
Wiktionary
IPA: znɔˈʃɛ̃ɲɛ, AS: znošẽńe
Wiktionary
czas. wznosić, znieść dk., znosić ndk.
rzecz. nosiciel mos., noszowy mos., nosze nmos., zniesienie dk.
przysł. znośnie
przym. noszowy
Wiktionary
przyrząd pokładowy do wyznaczania derywacji samolotu; derywometr
SJP.pl
1. przenosić niżej;
2. gromadzić;
3. o prądzie wodnym itp.: zmieniać kurs, np. statku;
4. np. o żywiole: niszczyć całkowicie;
5. unieważniać;
6. wytrzymywać ból;
7. tolerować;
8. potocznie, o samicach ptaków: składać jaja;
9. przestarzale albo podniośle: zwyciężać;
10. znosić się - o siłach: neutralizować się
SJP.pl
znowu;
1. na nowo, ponownie;
2. partykuła podkreślająca któryś z elementów zdania zaprzeczonego lub stosowana dla wyrażenia zniecierpliwienia: właściwie
SJP.pl
przysłówek sposobu
(1.1) znowu
Wiktionary
(1.1) Barwił krwią ich ogorzałe twarze, tchnął w nich życie i wstali znów.
Wiktionary
IPA: znuf, AS: znuf
Wiktionary
(1.1) znowu, ponownie, powtórnie, jeszcze raz, apiać
Wiktionary
znów;
1. na nowo, ponownie;
2. partykuła podkreślająca któryś z elementów zdania zaprzeczonego lub stosowana dla wyrażenia zniecierpliwienia: właściwie
SJP.pl
przysłówek sposobu
(1.1) jeszcze raz, ponownie, na nowo, znów, powtórnie, apiać
Wiktionary
(1.1) Nauczyciele znowu strajkują.
(1.1) Ten głupi samochód znowu się uszkodził!
Wiktionary
IPA: ˈznɔvu, AS: znovu
Wiktionary
(1.1) znów; gw-pl|Górny Śląsk|zaś.
Wiktionary
wzmocnione znowu
SJP.pl
1. skrót od: Związek Nauczycielstwa Polskiego;
2. skrót od: Związek Narodowy Polski w Kanadzie
SJP.pl
skrótowiec
(1.1) = społ. eduk. Związek Nauczycielstwa Polskiego;
(1.2) = med. zespół napięcia przedmiesiączkowego;
Wiktionary
IPA: zɛt‿ɛ̃n‿ˈpɛ, AS: zet‿ẽn‿pe
Wiktionary
skrót od: Zakłady Naprawcze Taboru Kolejowego
SJP.pl
skrótowiec
(1.1) = Zakłady Naprawcze Taboru Kolejowego;
Wiktionary
(1.1) Remontami pociągów zajmują się ZNTK.
Wiktionary
IPA: ˌzɛt‿ɛ̃n‿tɛ‿ˈka, AS: zet‿ẽn‿te‿ka
Wiktionary
taki, który znudniał
SJP.pl
dawniej:
1. znudzić się, stać się znużonym;
2. stać się nudnym, nieciekawym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) brak zainteresowania
Wiktionary
czas. znudzić dk.
przym. znudzony, nudziarski
rzecz. nuda ż.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) odczuwający nudę; taki, który stracił zainteresowanie czymś
forma czasownika.
(2.1) imiesłów przymiotnikowy bierny od: znudzić
Wiktionary
(1.1) Antek, znudzony, gapił się w telewizor.
Wiktionary
IPA: znuˈd͡zɔ̃nɨ, AS: znuʒõny
Wiktionary
czas. znudzić dk.
rzecz. znudzenie
Wiktionary
1. sprawić, że ktoś stał się zmęczony; zmęczyć, wyczerpać;
2. wywołać znudzenie, znudzić;
3. znużyć się:
a) zmęczyć się, stracić siły, odczuć wyczerpanie;
b) znudzić się, stać się nudnym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zmęczenie czymś, znudzenie, uprzykrzenie się czegoś
Wiktionary
(1.1) Przerwy śródlekcyjne to takie treści i sposoby działania nauczycieli, które zmierzają do zapobiegania zmęczeniu i znużeniu uczniów w trakcie trwania lekcji…
Wiktionary
IPA: znuˈʒɛ̃ɲɛ, AS: znužẽńe
Wiktionary
czas. nużyć, znużyć , ims. nużący, znużony
przym. znużony, nużący
Wiktionary
1. sprawić, że ktoś stał się zmęczony; zmęczyć, wyczerpać;
2. wywołać znudzenie, znudzić;
3. znużyć się:
a) zmęczyć się, stracić siły, odczuć wyczerpanie;
b) znudzić się, stać się nudnym
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zmęczony czymś
(1.2) znudzony czymś
Wiktionary
(1.2) Jestem strasznie znużony tą lekcją.
Wiktionary
IPA: znuˈʒɔ̃nɨ, AS: znužõny
Wiktionary
rzecz. znużenie
czas. znużyć
Wiktionary
(1.1) ociężały, osłabiony, ospały, padnięty, powolny, przemęczony, senny, sfatygowany, skonany, słabowity, spracowany, śpiący, umęczony, utrudzony, wycieńczony, wyczerpany, wykończony, wymęczony, wypluty, wypompowany, zmachany, zmordowany, zmożony, zdrożony, zdyszany, zmęczony, znudzony, zrelaksowany, zwiędły
(1.2) znudzony, zblazowany, przesycony, niezainteresowany, wynudzony
Wiktionary
1. sprawić, że ktoś stał się zmęczony; zmęczyć, wyczerpać;
2. wywołać znudzenie, znudzić;
3. znużyć się:
a) zmęczyć się, stracić siły, odczuć wyczerpanie;
b) znudzić się, stać się nudnym
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. nużyć)
(1.1) dokonany od|nużyć.
czasownik zwrotny dokonany znużyć się (ndk. nużyć się)
(2.1) dokonany od|nużyć się.
Wiktionary
czas. nużyć
rzecz. znużenie n.
przym. znużony, nużący
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
kolonia osiadłych mszywiołów
SJP.pl
[czytaj: żob] skrót od: Żydowska Organizacja Bojowa
SJP.pl
skrótowiec
(1.1) = hist. Żydowska Organizacja Bojowa
Wiktionary
(1.1) 30 kwietnia 1943 r. – Władysław Gaik „Krzaczek” z GL oraz łącznik ŻOB Tobiasz Szejngut „Tadek” drogą przez kanały miejskie wyprowadzili z getta aż do Łomianek grupę 40 bojowców.
Wiktionary
IPA: ʒɛt‿ɔ‿ˈbɛ, AS: žet‿o‿be
Wiktionary
skrót od: zobacz; z.
SJP.pl
skrót
(1.1) = zobacz
Wiktionary
IPA: ˈzɔbat͡ʃ, AS: zobač
Wiktionary
czasownik
(1.1) stpol. dziobać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zobaczyć.
Wiktionary
IPA: ˌzɔbaˈt͡ʃɛ̃ɲɛ, AS: zobačẽńe
Wiktionary
czas. zobaczyć
rzecz. zobaczysko n.
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. brak)
(1.1) dostrzec, zauważyć, ujrzeć coś
(1.2) obejrzeć
czasownik zwrotny dokonany zobaczyć się (ndk. brak)
(2.1) spotkać się z kimś
(2.2) ujrzeć własne odbicie w czymś
Wiktionary
(1.1) Zobaczyłem marynarza idącego brzegiem morza.
(1.1) To właśnie ja Go zobaczę, / moje oczy ujrzą, nie kto inny; / moje nerki już mdleją z tęsknoty.
(1.2) Jutro zobaczymy nową sztukę w teatrze.
Wiktionary
IPA: zɔˈbat͡ʃɨt͡ɕ, AS: zobačyć
Wiktionary
rzecz. zobaczenie n., zobaczysko n.
Wiktionary
(1.1-2) przest. obaczyć; gw-pl|Górny Śląsk|łobocyć, badnonć.
(2.1-2) przest. obaczyć się
Wiktionary
potocznie: zobaczenie się, spotkanie się, zetknięcie się z kimś osobiście; zwykle w wyrażeniu: do zobaczyska - do zobaczenia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) rzad. żart. ponowne spotkanie, ponowne zobaczenie się
Wiktionary
(1.1) Często tu Was wspominamy i cieszymy się na rychłe zobaczysko.
Wiktionary
rzecz. zobaczenie n.
czas. zobaczyć dk.
Wiktionary
przestarzale: dokonać oględzin ciała w celu rozpoznania doznanych obrażeń
SJP.pl
czasownik
(1.1) stpol. dziobać
Wiktionary
IPA: ˈzɔbʲit͡ɕ, AS: zobʹić
Wiktionary
zobowiązać kogoś do czegoś
SJP.pl
czasownik dokonany
(1.1) zobowiązać
Wiktionary
(1.1) Każda spółka akcyjna jest zobligowana do tworzenia kapitału zapasowego, którego celem jest pokrywanie strat bilansowych.
Wiktionary
IPA: ˌzɔblʲiˈɡɔvat͡ɕ, AS: zoblʹigovać
Wiktionary
rzecz. obligowanie n., zobligowanie, obligo
czas. obligować
przym. obligatoryjny
przysł. obligatoryjnie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zobligować.
Wiktionary
czas. zobligować dk.
rzecz. obligowanie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zobojętniać.
Wiktionary
Reakcja zobojętniania (neutralizacji) – reakcja chemiczna między kwasem a zasadą, która prowadzi do zmiany pH środowiska reakcji w kierunku odczynu bardziej obojętnego. W jej wyniku powstaje sól i często, choć nie zawsze, woda. W innym sensie zobojętnianie to każda reakcja, która prowadzi do zmiany pH środowiska, niekoniecznie między kwasem i zasadą, ale także między solą i kwasem lub zasadą, między dwoma kwasami, dwiema zasadami, a nawet dwiema solami.
Wikipedia
IPA: ˌzɔbɔjɛ̃ntʲˈɲä̃ɲɛ, AS: zoboi ̯ẽntʹńä̃ńe
Wiktionary
czas. zobojętniać ndk., zobojętnić dk.
rzecz. zobojętnienie n., obojętność ż.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) pozbawiony emocji, zainteresowania lub reakcji na coś, co wcześniej mogło wzbudzać uwagę, uczucia czy zaangażowanie
(1.2) będący wyrazem pozbawienia reakcji na to, co poprzednio ją wywoływało
Wiktionary
(1.1) Po latach pracy w tym zawodzie stał się zobojętniały na krytykę.
Wiktionary
rzecz. zobojętnienie n.
czas. zobojętniać ndk., zobojętnieć dk.
Wiktionary
(1.1) apatyczny
Wiktionary
przestarzale: obopólny (obustronny, wzajemny)
SJP.pl
obowiązać;
1. nałożyć na kogoś obowiązek zrobienia czegoś;
2. zobowiązać się - wziąć na siebie jakiś obowiązek
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zobowiązywać)
(1.1) książk. nałożyć na kogoś obowiązek wykonania jakiejś czynności
Wiktionary
(1.1) Pracownik jest zobowiązany do zwrotu wyposażenia na koniec dnia roboczego.
Wiktionary
IPA: ˌzɔbɔˈvʲjɔ̃w̃zat͡ɕ, AS: zobovʹi ̯õũ̯zać
Wiktionary
aspekt niedokonany zobowiązywać
rzecz. zobowiązanie n., zobowiązywanie n.
przym. zobowiązany
Wiktionary
(1.1) zobligować
Wiktionary
obowiązać;
1. nałożyć na kogoś obowiązek zrobienia czegoś;
2. zobowiązać się - wziąć na siebie jakiś obowiązek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) powinność
(1.2) dług
Wiktionary
Zobowiązanie (łac. obligatio) – rodzaj stosunku cywilnoprawnego definiowany klasycznie w prawie rzymskim jako węzeł prawny (łac. vinculum iuris) łączący dłużnika z wierzycielem: Obligatio est iuris vinculum, quo necessitate adstringimur alicuius solvendae rei secundum nostrae civitatis iuria (łac. zobowiązanie jest węzłem prawnym, który zmusza nas do wykonania świadczenia pewnej rzeczy, według praw naszego państwa), a współcześnie jako polegający na tym, że „wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić” (art. 353 § 1 Kodeksu cywilnego). Prawo zobowiązań regulujące społeczne formy wymiany dóbr i usług o wartości majątkowej zawarte jest w przypadku prawa polskiego w księdze trzeciej Kodeksu cywilnego.
Wikipedia
(1.2) Pasywa bieżące obejmują sumę zobowiązań krótkoterminowych, funduszy specjalnych oraz rozliczeń międzyokresowych i dochodów przyszłych okresów.
Wiktionary
IPA: ˌzɔbɔvʲjɔ̃w̃ˈzãɲɛ, AS: zobovʹi ̯õũ̯zãńe
Wiktionary
czas. zobowiązać, zobowiązać się
przym. zobowiązaniowy, zobowiązany
Wiktionary
(1.1) zobligowanie
(1.2) wierzytelność, obligo, obligacja, daw. borg
Wiktionary
przymiotnik od: zobowiązanie
SJP.pl
obowiązać;
1. nałożyć na kogoś obowiązek zrobienia czegoś;
2. zobowiązać się - wziąć na siebie jakiś obowiązek
SJP.pl
Dłużnik (łac. debitor) – osoba zobowiązana do spełnienia świadczenia na rzecz innej osoby (wierzyciela) na podstawie łączącego je stosunku zobowiązaniowego.
W postępowaniu egzekucyjnym w administracji odpowiednikiem dłużnika jest zobowiązany.
Wikipedia
czasownik przechodni niedokonany (dk. zobowiązać)
(1.1) niedokonany od|zobowiązać.
Wiktionary
(1.1) Zwyczajowy układ ziemski między chłopem - dzierżawcą a dziedzicem wsi, potwierdzony w statutach Kazimierza Wielkiego, zobowiązywał obie strony do przestrzegania określonych reguł, także prawnych.
Wiktionary
IPA: ˌzɔbɔvʲjɔ̃w̃ˈzɨvat͡ɕ, AS: zobovʹi ̯õũ̯zyvać
Wiktionary
rzecz. obowiązek m., zobowiązywanie n.
czas. zobowiązać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zobowiązywać.
Wiktionary
IPA: ˌzɔbɔvʲjɔ̃w̃zɨˈvãɲɛ, AS: zobovʹi ̯õũ̯zyvãńe
Wiktionary
czas. zobowiązywać, zobowiązać
Wiktionary
przedstawić, odtworzyć coś
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. obrazować)
(1.1) dokonany od|obrazować.
Wiktionary
rzecz. obraz mrz., obrazek mrz.
przym. obrazowy
przysł. obrazowo
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. geogr. Zabrze
Wiktionary
dawniej: cywilizować, ukulturalniać
SJP.pl
zdrobnienie od: Zofia
SJP.pl
Wikipedia
Zochcin – wieś sołecka w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie opatowskim, w gminie Sadowie
Prywatna wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie sandomierskim województwa sandomierskiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.
Wikipedia
zdrobnienie od: Zofia
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Żochowski – polskie nazwisko.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. kulin. zacierka
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|ściyrka.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. uczeń
(1.2) daw. gw-pl|Śląsk Cieszyński. ministrant
(1.3) daw. gw-pl|Śląsk Cieszyński. mały chłopiec
Wiktionary
1. przestarzale: zobaczyć, ujrzeć, spostrzec;
2. dawniej: zauważyć, przekonać się o czymś
SJP.pl
pas nieba podzielony umownie na dwanaście części, na którego tle poruszają się Słońce, Księżyc i planety widoczne z Ziemi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) astr. astrol. pas firmamentu, ciągnący się wzdłuż ekliptyki, na tle którego przemieszczają się w ciągu roku obserwowane z Ziemi Słońce, Księżyc i planetaanety, podzielony na 12 znaków zodiaku;
(1.2) astrol. diagram w formie koła używany przez astrologów, w którym każdy ze znaków zodiaku jest oznaczony innym symbolem
Wiktionary
Zodiak (łac. zōdiacus, z gr. ζῳδιακός κύκλος) – pas na sferze niebieskiej w płaszczyźnie ekliptyki o szerokości ok. 16°. W jego obszarze znajduje się widoczne z Ziemi Słońce zataczające w ciągu roku pełny obieg. W astrologii kąt pełny (360°) podzielono na 12 równych części, stąd wyróżnia się 12 astrologicznych znaków zodiaku odpowiadającym 12 gwiazdozbiorom zodiakalnym (w przeciwieństwie do współczesnej astronomii uwzględniającej 13 gwiazdozbiorów przecinających ekliptykę). Współcześnie ze względu na zjawisko precesji pierwotny podział zodiakalny znacząco odbiega od rzeczywistych obserwacji (czas wchodzenia Słońca w dany gwiazdozbiór), a nawet zdarza się, że jest całkowicie rozbieżny.
Wikipedia
(1.1) Gwiazdozbiorów tych jest 12, a wszystkie razem tworzą tzw. zwierzyniec niebieski, czyli zodiak.
(1.1) Astrologowie przepowiadają przyszłość z położenia planetaanet, Słońca i Księżyca na tle zodiaku.
Wiktionary
IPA: ˈzɔdʲjak, AS: zodʹi ̯ak
Wiktionary
rzecz. zodiakalność ż., zodiakowość ż., zodyjak m., zodyjaczność ż., zodiakara ż.
przym. zodiakalny, zodiakowy, zodyjaczny
temsłow. zoo-
Wiktionary
(1.1) zwierzyniec niebieski, pas zwierzyńcowy; przest. zodyjak
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) przym. od zodiak
Wiktionary
(1.1) Przeważały znaki zodiakalne, pentagramy i heksagramy, nie brakowało spiral i tetraktysów (…)
Wiktionary
IPA: ˌzɔdʲjaˈkalnɨ, AS: zodʹi ̯akalny
Wiktionary
rzecz. zodiakara ż., zodiak
Wiktionary
kobieta wierząca w moc znaków zodiaku, astrologię
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. kobieta lub dziewczyna pasjonująca się znakami zodiaku i horoskopami
Wiktionary
rzecz. zodiak m.
przym. zodiakowy, zodiakalny
Wiktionary
osoba, która wierzy w moc znaków zodiaku, astrologię
SJP.pl
przymiotnik od: zodiak
SJP.pl
zaimek
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk, Śląsk Cieszyński, Zaolzie. nikt
Wiktionary
(1.1) Żodyn nie wiy, czemu tyn gabaryjok musi wisieć na dupie.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) farm. lek przeciwnadciśnieniowy z grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny, stosowany również w niewydolności serca i wczesnej fazie zawału serca
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Rozpoczęłaś wreszcie leczenie wiekszą dawką zofenoprylu i widzisz - efekt przyzwoity.
Wiktionary
(1.1) wzór sumaryczny: C22H23NO4S2; nazwa handlowa: Zofenil
Wiktionary
imię żeńskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż.;
Wiktionary
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
(1.1) Moja nauczycielka historii i wiedzy o społeczeństwie ma na imię Zofia.
(1.1) Zofia Jagiellonka, królewna polska, była matką Albrechta Hohenzollerna, ostatniego wielkiego mistrza krzyżackiego.
(1.1) W Kościele katolickim na 15 maja przypada wspomnienie św. Zofii z Rzymu, patronki chroniącej od szkód wyrządzonych w uprawach rolnych przez mróz.
(1.1) Zofie dzień swej patronki, czyli imieniny, obchodzą 15 maja, a także 30 września.
Wiktionary
IPA: ˈzɔfʲja, AS: zofʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. zośka ż.
:: zdrobn. Zosia ż., Zosieńka ż., Zośka ż., Zofka ż.
:: zgrub. Zocha ż., Zochna ż.
:: stpol. przest. Zofija ż.
przym. Zofin, Zofiowy, Zosin, Zosiowy, Zośczyn, Zośkowy, Zofczyn, Zofkowy
temsłow. -zofia
Wiktionary
(1.1) zdrobn. Zosia, Zosieńka, Zośka, Zofka
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Zofianka – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie opolskim, w gminie Poniatowa.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa lubelskiego.
Wieś stanowi sołectwo w gminie Poniatowa. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 209 mieszkańców.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Wojciecha w Wąwolnicy.
Wikipedia
Zofianów – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie rawskim, w gminie Biała Rawska.
Wieś wymieniana pod tą nazwą od lat 80. XX wieku. Wcześniej nosiła nazwę Kolonia Lesiew.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa skierniewickiego.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Zofianówka (nazwa oboczna Paciurki) – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie lubartowskim, w gminie Michów.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa lubelskiego.
Wieś stanowi sołectwo gminy Michów. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 52 mieszkańców.
Wikipedia
regionalna nazwa wilgi
SJP.pl
wykrzyknik
(1.1) onomatopeja imitująca śpiew samca wilgi
Wiktionary
(1.1) zofijo
Wiktionary
wykrzyknik
(1.1) onomatopeja imitująca śpiew samca wilgi
Wiktionary
(1.1) zofija
Wiktionary
Zofinin – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie wołomińskim, w gminie Strachówka. Ma status sołectwa.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa siedleckiego.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Strachówce.
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Zofii lub z nią związany
SJP.pl
Zofiów – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie rawskim, w gminie Biała Rawska.
Wieś powstałą 12 stycznia 1905 r. w wyniku parcelacji dóbr Porady przez właścicielkę, Zofię Zajączkowską.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa skierniewickiego.
Wikipedia
1. nazwa wielu miejscowości i ich części w Polsce;
2. nazwa dwóch wsi na Ukrainie
SJP.pl
Wikipedia
Zofiowo – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim, w gminie Czarnków.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa pilskiego.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. kraw. zakładka
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. poduszka
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|zegłowek, zygowek, zogowka.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. poduszka
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|zegłowek, zogowek, zygowek.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. ogród
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|zegroda, zogrodek, zogrodka.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. ogródek
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|zegroda, zogrod, zogrodka.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. ogródek
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|zegroda, zogrod, zogrodek.
Wiktionary
1. mistyczny komentarz do Tory, Pieśni nad Pieśniami i Księgi Rut, powstały w XIII wieku; Sefer ha-Zohar;
2. moszaw w Izraelu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) bibl. kabalistyczna księga Tory;
Wiktionary
Zohar (hebr. זוהר, pełna nazwa ספר הזוהר Sefer ha-Zohar – „Księga blasku”) – mistyczny komentarz do Tory, Pieśni nad Pieśniami i Księgi Rut, powstały w XIII wieku.
Jest napisany po aramejsku i hebrajsku. Dzieło spisał prawdopodobnie Mojżesz z Leonu, ale zawiera ono także fragmenty wcześniejszego pochodzenia. Środowiska ortodoksyjne przypisują autorstwo Zoharu Szymonowi bar Jochajowi, tanaicie z II wieku. Poza komentarzami do wspomnianych ksiąg zawiera rozważania, interpretacje halachy, traktaty o chiromancji i fragmenty filozoficzno-mistyczne. Do dziś pozostaje podstawowym tekstem żydowskiej mistyki i średniowiecznej kabały. Poruszane są w nim zagadnienia natury Boga, powstania i kształtu świata, natury duszy, grzechu, odkupienia, dobra i zła oraz pokrewne.
Wikipedia
w botanice: zapylanie kwiatów przez zwierzęta
SJP.pl
Zoogamia, zoidiogamia, zwierzęcopylność – zapylenie przez zwierzęta. W ten sposób zapylanych jest większość roślin okrytonasiennych oraz część nagonasiennych. Zwykle zapylaczem są owady, ptaki lub ssaki, a tylko niekiedy inne zwierzęta. Jako zapylacza traktuje się gatunki zwierząt uczestniczące regularnie w procesie. Możliwe jest też przypadkowe zapylanie przez inne gatunki.
Wikipedia
złośliwy, niesprawiedliwy krytyk; momus
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ostry, kąśliwy, niesprawiedliwy krytyk
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈzɔjil, AS: zoi ̯il
Wiktionary
przym. zoilowy
Wiktionary
(1.1) momus
Wiktionary
minerał, krzemian wapnia i glinu; zoizyt
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) miner. minerał z grupy krzemianów grupowych;
Wiktionary
Zoisyt, zoizyt – minerał z grupy krzemianów grupowych. Należy do minerałów rzadkich, rozpowszechnionych tylko w niektórych rejonach Ziemi.
Nazwa jest uhonorowaniem Žigi Zoisa, finansującego badania minerałów.
Wikipedia
IPA: zɔˈjisɨt, AS: zoi ̯isyt
Wiktionary
(1.1) zoizyt
Wiktionary
określenie obejmujące całokształt życia zwierząt
SJP.pl
minerał, krzemian wapnia i glinu, występujący w skałach metamorficznych; należy do grupy epidotów
SJP.pl
Zoisyt, zoizyt – minerał z grupy krzemianów grupowych. Należy do minerałów rzadkich, rozpowszechnionych tylko w niektórych rejonach Ziemi.
Nazwa jest uhonorowaniem Žigi Zoisa, finansującego badania minerałów.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) rzad. imię|polski|ż.;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Imię Zoe (Zoja) dość często można spotkać jeszcze dziś jako imię żeńskie, zwłaszcza w Szwajcarii.
Wiktionary
IPA: ˈzɔja, AS: zoi ̯a
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. zob. zoka.
(1.2) stpol. czerwiec
Wiktionary
(1.2) czyrwiec, czyrwień
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. skarpeta
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia. etym|niem|Socke.
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. lamperia
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. lamperia
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. rel. zakrystia
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. podwiązka do skarpetki
Wiktionary
układ koloidowy, w którym cząstki substancji gazowej, ciekłej lub stałej zawieszone są w cieczy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. żal
Wiktionary
Zol – układ koloidalny w postaci cząstek koloidalnych rozproszonych w cieczy lub gazie. W praktyce pod tym terminem kryje się większość układów koloidalnych.
Zole, których cząstki koloidalne są rozproszone w gazie, nazywane są gazozolami, gdy są rozproszone w cieczy, nazywane są czasami liozolami, a gdy w ciele stałym – dirozolami. Zole z ośrodkiem rozpraszającym w postaci cieczy, których cząstki koloidalne są tak blisko siebie, że układ zachowuje stabilność kształtu, nazywane są żelami.
Wikipedia
nazwisko, np. Emil Zola (1840-1902), francuski pisarz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. podeszwa
(1.2) gw-pl|Mazury, Warmia. roln. techn. pięta pługa
Wiktionary
rzecz. zol mrz.
czas. zolować
Wiktionary
charakterystyczny dla dwufosfonianu, leku stosowanego w powikłaniach nowotworów kości
SJP.pl
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Żoliborza, związany z Żoliborzem
Wiktionary
(1.1) Film był wyświetlany w jednym z żoliborskich kin.
Wiktionary
rzecz. Żolibórz mrz., żoliborzanin m., żoliborzanka ż., Żoliborz mrz.
Wiktionary
dzielnica administracyjna Warszawy; Żolibórz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) gwara. geogr. zob. Żoliborz.
Wiktionary
Żoliborz – dzielnica Warszawy położona w lewobrzeżnej części miasta. Jest jedną z 18 jednostek pomocniczych m.st. Warszawy.
Jest najmniejszą pod względem powierzchni warszawską dzielnicą.
Wikipedia
rzecz. żoliborzanin m., żoliborzanka ż., Żoliborz m.
przym. żoliborski
Wiktionary
mieszkaniec Żoliborza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żoliborza
Wiktionary
(1.1) Wielu żoliborzan już odwiedziło nową bibliotekę.
Wiktionary
przym. żoliborski
rzecz. Żoliborz mrz.
:: fż. żoliborzanka ż.
Wiktionary
mieszkanka Żoliborza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żoliborza
Wiktionary
rzecz. Żoliborz mrz.
:: fm. żoliborzanin mos.
przym. żoliborski
Wiktionary
czasownik
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. zalecać się
Wiktionary
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) poznań. zoo, zoolog, ogród zoologiczny
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. przybijać podeszwy do butów
Wiktionary
(1.1) Ale czy ty moji charboły jeszcze szwiec bydzie chcioł zolować?
Wiktionary
rzecz. zola ż.
Wiktionary
lek nasenny
SJP.pl
Zolpidem – organiczny związek chemiczny, krótkodziałający lek nasenny z grupy imidazopirydyn. Jest wykorzystywany w doraźnym leczeniu bezsenności. Działa szybko (zazwyczaj już w ciągu 15–30 minut od momentu podania) i ma krótki czas biologicznego okresu półtrwania (2–3 godziny). Jego właściwości i działanie nasenne podobne są do działania benzodiazepin, jednak działa dużo bardziej selektywnie.
Wikipedia
obce imię męskie
SJP.pl
Zoltán, Zolta, Zaltas, Zsolt (ur. ok. 896, zm. ok. 950 roku) – wódz węgierski z dynastii Arpadów.
Był najmłodszym synem Arpada. Po śmierci ojca otrzymał koczowiska od strony Bodrog, z biegiem Vajasu. Wielkim księciem Węgrów został wtedy jego krewniak Szabolcs. Zoltana dziedzicem ojca uczyniły dopiero późniejsze kroniki.
Wikipedia
czasownik niedokonany
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. zalecać się
Wiktionary
rzecz. zolytnik mos., zolyty lm nm.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. rel. wypominki za zmarłych
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|zalecki, zalycki.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. zalotnik, chłopak
Wiktionary
czas. zolycić ndk., zolyty lm nm.
rzecz. zolyty nmos.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. zaloty
Wiktionary
czas. zolycić
rzecz. zolytnik mos.
Wiktionary
skrót od: zakład oczyszczania miasta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Zaolzie. ząb
Wiktionary
1. miasto w Malawi;
2. wieś na Węgrzech
SJP.pl
Zomba – miasto w południowej części Malawi w pobliżu płaskowyżu Zomba (2000 m). Czwarte co do wielkości miasto kraju.
Powierzchnia miasta wynosi 2580 km², a populacja 105 tys. mieszkańców.
W latach 1864–1964 miasto było stolicą brytyjskiej kolonii Niasa, a do 1975 roku niepodległego Malawi. Miasto słynie z brytyjskiej architektury kolonialnej. Zomba jest również siedzibą Chancellor College i Uniwersytetu Malawi.
Wikipedia
zombie;
1. według wierzeń afrykańskich: zmarły przywrócony do życia dzięki użyciu magii;
2. w horrorach: przerażający, ożywiony trup atakujący ludzi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) etn. liter. popkulturowa fikcyjna postać z horrorów – żywy trup, zmarły ożywiony np. dzięki magii;
Wiktionary
Zombie (żywy trup, umarlak) – fantastyczna postać nieumarła popularna szczególnie w horrorach. Słowo zombie pochodzi prawdopodobnie od afrykańskiego zumbi (fetysz w języku kikongo) lub od nzambi (bóg w języku kimbundu), w Polsce przejęte zostało ono z języka angielskiego; spotkać można się także ze spolszczoną formą zombi. Termin ten rozpowszechnił William Seabrook pod koniec lat 20. XX wieku w swojej książce The Magic Island.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
(1.1) stawać się / stać się / być zombi
synonimy.
(1.1) zombie, nieumarły, żywy trup, zombiak
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) postać
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. zombie m., zombiak m.
frazeologia.
etymologia.
(1.1) etymn|pol|zombie. < etym|ang|zombie. < z języków afrykańskich.
uwagi.
(1.1) inna pisownia: zombie
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) zombie
* baskijski: (1.1) zonbi
* hiszpański: (1.1) zombi m./ż.
* nowogrecki: (1.1) ζόμπι n.
* szwedzki: (1.1) zombie w.
* węgierski: (1.1) zombi
* włoski: (1.1) zombi m./ż.
źródła.
== zombi (język estoński.) ==
thumb|zombi (1.1)
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) etn. zombi, zombie
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈzɔ̃mbʲi, AS: zõmbʹi
Wiktionary
rzecz. zombie m., zombiak m.
Wiktionary
(1.1) zombie, nieumarły, żywy trup, zombiak
Wiktionary
potocznie: zombi, zombie - ożywiony trup; zombik
SJP.pl
[czytaj: zombi] zombi;
1. według wierzeń afrykańskich: zmarły przywrócony do życia dzięki użyciu magii;
2. w horrorach: przerażający, ożywiony trup atakujący ludzi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zob. zombi.
(1.2) inform. wpis w tablicy procesów opisujący program, którego wykonanie w systemie operacyjnym zostało zakończone;
(1.3) inform. komputer przejęty przez hackera
Wiktionary
Zombie (żywy trup, umarlak) – fantastyczna postać nieumarła popularna szczególnie w horrorach. Słowo zombie pochodzi prawdopodobnie od afrykańskiego zumbi (fetysz w języku kikongo) lub od nzambi (bóg w języku kimbundu), w Polsce przejęte zostało ono z języka angielskiego; spotkać można się także ze spolszczoną formą zombi. Termin ten rozpowszechnił William Seabrook pod koniec lat 20. XX wieku w swojej książce The Magic Island.
Wikipedia
rzecz. zombi mzw.
Wiktionary
potocznie: zombi, zombie - ożywiony trup; zombiak
SJP.pl
[czytaj: zomo] skrót od: Zmotoryzowane Odwody Milicji Obywatelskiej
SJP.pl
skrótowiec w funkcji rzeczownika rodzaju nijakiego
(1.1) = hist. Zmotoryzowane Odwody Milicji Obywatelskiej
Wiktionary
(1.1) W Sanoku ZOMO spałowało ludzi, którzy szli na patriotyczną manifestację do jednego z kościołów.
Wiktionary
IPA: ˈzɔ̃mɔ, AS: zõmo
Wiktionary
rzecz. zomowiec mos., ZOMO-wiec mos.
przym. zomowski, ZOMO-wski
Wiktionary
potocznie: funkcjonariusz ZOMO; zomowiec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. funkcjonariusz ZOMO
Wiktionary
rzecz. zomowiec mos.
przym. zomowski, ZOMO-wski
skr. ZOMO
Wiktionary
(1.1) war. zomowiec
Wiktionary
→ ZOMO (Zmotoryzowane Odwody Milicji Obywatelskiej); zomowski
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z ZOMO, charakterystyczny dla funkcjonariuszy ZOMO
Wiktionary
rzecz. zomowiec mos., ZOMO-wiec mos.
przym. zomowski
skr. ZOMO
Wiktionary
(1.1) zomowski
Wiktionary
potocznie: funkcjonariusz ZOMO; ZOMO-wiec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. funkcjonariusz ZOMO
Wiktionary
rzecz. ZOMO-wiec mos.
przym. zomowski, ZOMO-wski
skr. ZOMO
Wiktionary
(1.1) war. ZOMO-wiec
Wiktionary
→ ZOMO (Zmotoryzowane Odwody Milicji Obywatelskiej); ZOMO-wski
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z ZOMO, charakterystyczny dla funkcjonariuszy ZOMO
Wiktionary
rzecz. zomowiec m., ZOMO-wiec m.
przym. ZOMO-wski
skr. ZOMO
Wiktionary
(1.1) ZOMO-wski
Wiktionary
dolna część szybu górniczego, położona poniżej ostatniego poziomu, miejsce, gdzie zbiera się woda spływająca z szybu; rząp, rząpie, rząpik, żąp
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
1. obszar wydzielony z większego obszaru; strefa
2. w Związku Radzieckim: obóz pracy przymusowej; łagier
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta będąca w związku małżeńskim z inną osobą
(1.2) daw. kobieta, niewiasta
Wiktionary
Strefa Wykluczenia wokół Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej (ukr. Зона відчуження Чорнобильської АЭС, Zona widczużennja Czornobyl’s’koji AES, ang. Chernobyl Nuclear Power Plant Exclusion Zone), potocznie strefa Czarnobylska, Czarnobylska zona (ukr. Чорнобильська зона, Czornobyl’s’ka zona) – zamknięta strefa wokół terenów najbardziej dotkniętych skutkami katastrofy w Czarnobylu zarządzana przez ukraińskie ministerstwo ds. sytuacji nadzwyczajnych. Zajmuje ona północne rejony obwodu kijowskiego i żytomierskiego aż do granic z Białorusią, gdzie graniczy z Poleskim Państwowym Rezerwatem Radiacyjno-Ekologicznym.
Wikipedia
(1.1) Czy twoja żona jest brunetką?
(1.1) Chciałabym wreszcie poznać żonę Karola.
(1.1) Cierpliwość, cnotę, przyjaciela i żonę sprawdzić można tylko w niedoli.
Wiktionary
IPA: ˈʒɔ̃na, AS: žõna
Wiktionary
rzecz. ożenek m., żonkoś m., żenienie n., ożenienie n.
:: zdrobn. żonka ż., żoneczka ż., żonusia ż.
:: zgrub. żonisko n.
czas. żenić ndk., ożenić dk.
przym. żonaty, żoniny, żonin
Wiktionary
(1.1) małżonka; żart. połowica
Wiktionary
czasownik
(1.1) stpol. gnać, pędzić
(1.2) stpol. porwać, zająć
(1.3) stpol. płynąć gwałtownie, rwać
Wiktionary
(1.1) Pasterze żoną trzody z pastwisk.
(1.3) Rzeka z gór żenie.
Wiktionary
IPA: ˈʒɔ̃nɔ̃ɲt͡ɕ, AS: žõnõńć
Wiktionary
o kształcie podłużnym, pasmowym
SJP.pl
1. podrażnić narządy płciowe partnera; zmasturbować;
2. zonanizować się:
a) podrażnić własne narządy płciowe w celu zaspokojenia potrzeb seksualnych;
b) wulgarnie: wprawić się w stan nadmiernej ekscytacji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tych, którzy są żonaci
Wiktionary
przym. żonaty
Wiktionary
mający żonę
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zwykle o mężczyźnie: mający żonę
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) mężczyzna, który ma żonę
Wiktionary
Stan cywilny – sytuacja prawna osoby wyrażona przez cechy ją indywidualizujące, kształtowana przez zdarzenia naturalne, czynności prawne, orzeczenia sądów, lub decyzje organów, stwierdzona w akcie stanu cywilnego.
Stan cywilny oznacza w szczególności:
Wikipedia
(1.1) Chociaż nie jest żonaty, ma już dwoje dzieci.
Wiktionary
IPA: ʒɔ̃ˈnatɨ, AS: žõnaty
Wiktionary
rzecz. żona, żoneczka, żonusia
przym. żonin, żoniny
czas. żenić/żenić się
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. roln. kosić
Wiktionary
pieszczotliwie o żonie; żonunia, żonka, żoneczka, żonusia, żonuś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. pieszcz. żona
Wiktionary
rzecz. żona ż., żonusia ż., żonka ż., żoneczka ż., żonisko n., żonkoś m.
czas. żenić się, żenić ndk., ożenić dk.
przym. żonaty, żoniny, żonin
Wiktionary
(1.1) żonka, żoneczka, żonusia
Wiktionary
ciepły i suchy wiatr fenowy wiejący w Andach
SJP.pl
Zonda – wiatr fenowy, zachodni, wiejący w południowej części Ameryki Południowej.
Powstaje dzięki przeważającej w tej części kontynentu cyrkulacji zachodniej. Masy powietrza, napływające znad Oceanu Spokojnego, napotykając na wysoko wzniesione pasmo Andów, tracą swoją wilgoć i spływają ze wschodniego skłonu tych gór jako ciepły i suchy wiatr, silnie podnoszący temperaturę powietrza i obniżający wilgotność.
Wikipedia
1. ułożyć włosy w loki lub fale; zaondulować, wyondulować;
2. w geologii: łagodnie pofałdować podłoże na skutek poprzez lekkie unoszenie się i opadanie; zundulować
SJP.pl
pieszczotliwie o żonie; żonunia, żonka, żonuś, żonusia, żoncia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: żona, żonka
Wiktionary
(1.1) Kiedy zapytałem żoneczkę, co jej kupić na urodziny, odpowiedziała: „Nic” – i teraz mam zagwozdkę.
(1.1) Gdy żoneczka mówi „zrób, jak chcesz”, to wcale nie oznacza, że mogę zrobić, jak chcę.
Wiktionary
IPA: ʒɔ̃ˈnɛt͡ʃka, AS: žõnečka
Wiktionary
rzecz. żonaty mos., żona ż., żonusia ż., żonusia ż., żoncia ż., żonkoś m., żonisko n., żonka ż.
przym. żonaty, żonin, żoniny
Wiktionary
(1.1) żonka, żonusia, żoncia
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) artysta cyrkowy żonglujący różnymi przedmiotami;
(1.2) muzykant, śpiewak i tancerz w średniowieczu;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Oprócz połykaczy ognia na pokazie wystąpili też żonglerzy.
Wiktionary
IPA: ˈʒɔ̃ŋɡlɛr, AS: žõŋgler
Wiktionary
rzecz. żonglerstwo n., żonglowanie n., pożonglowanie n.
:: fż. żonglerka ż.
czas. żonglować ndk., pożonglować dk.
przym. żonglerski
Wiktionary
1. umiejętność żonglowania;
2. kobieta-żongler
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) żonglowanie przedmiotami zwykle podczas popisów cyrkowych
(1.2) kobieta żongler
(1.3) pejor. sprawne posługiwanie się czymś (np. przepisami, słowami) w celu osiągnięcia celu
Wiktionary
Żonglerka (fr. jongleur) – rodzaj rozrywkowej aktywności fizycznej, polegający na poruszaniu rekwizytami w niekonwencjonalny sposób. Najbardziej rozpoznawalną formą jest wielokrotne, powtarzalne podrzucanie przedmiotów w powietrze i ponowne ich chwytanie. Rekwizytami mogą być piłki, maczugi, obręcze, diabolo, poi, specjalnie wykonane kije, a także przedmioty codziennego użytku, jak długopisy, pudełka czy kapelusze. Niektórzy żonglerzy zwiększają dramatyzm swoich pokazów, używając przedmiotów takich jak noże, pochodnie czy nawet piły łańcuchowe.
Wikipedia
rzecz. żonglerstwo n., żonglowanie n.
:: fm. żongler m.
czas. żonglować ndk.
przym. żonglerski
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) typowy dla żonglera, związany z żonglerem lub żonglowaniem
Wiktionary
rzecz. żongler m., żonglerka ż., żonglerstwo n., żonglowanie n.
czas. żonglować ndk.
Wiktionary
1. podrzucać i chwytać kolejno kilka przedmiotów;
2. posługiwać się z dużą zręcznością jakimś przedmiotem
SJP.pl
czasownik niedokonany
(1.1) szybko, na przemian i cyklicznie podrzucać kilka przedmiotów
(1.2) zręcznie posługiwać się jakimiś przedmiotami
(1.3) pejor. zręcznie operować czymś (np. przepisami, słowami), żeby osiągnąć własne cele
Wiktionary
(1.1) Rzeczywiście! Miałaś rację, Maciek potrafi żonglować siedmioma piłkami jednocześnie.
(1.3) …Artysta prowadzi dowcipną konferansjerkę, żonglując faktami z życia słynnych kompozytorów i dowodząc często karkołomnych hipotez.
Wiktionary
rzecz. żongler m., żonglerka ż., żonglerstwo n., żonglowanie n.
przym. żonglerski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żonia
Wiktionary
rzecz. Żoń m.
:: fż. żonianka ż.
przym. żoński
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żonia
Wiktionary
rzecz. Żoń m.
:: fm. żonianin m.
przym. żoński
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) przest. należący do żony
Wiktionary
rzecz. żonaty mos., żona ż., żonka ż., żoneczka ż., żonusia ż., żoncia ż., żonkoś m., żonisko n.
przym. żonaty, żoniny
Wiktionary
(1.1) war. żoniny
Wiktionary
rzadko: należący do żony, dotyczący żony
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) należący do żony
Wiktionary
rzecz. żonaty mos., żona ż., żoneczka ż., żoncia ż., żonisko n., żonka ż., żonusia ż.
przym. żonaty, żonin
Wiktionary
(1.1) żonin
Wiktionary
zgrubienie od: żona; poufale lub z politowaniem o żonie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zgrub. żona
Wiktionary
(1.1) Nie mam zamiaru drażnić mojego żoniska.
Wiktionary
rzecz. żona ż., żoneczka ż., żonka ż., żoncia ż., żonkoś m., żonusia ż.
przym. żonaty, żoniny, żonin
Wiktionary
potocznie: przykra niespodzianka, rozczarowanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) gwara młodzieżowa zdziwienie, coś czego się nie spodziewano
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Wszedłem do pokoju, a tam był gość, którego nienawidzę. Ale zonk…
(1.1) – Proszę wyjąć tę ściągę. – Ale zonk.
Wiktionary
IPA: zɔ̃ŋk, AS: zõŋk
Wiktionary
pieszczotliwie o żonie; żonunia, żonuś, żoneczka, żonusia, żoncia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pieszcz. żona
Wiktionary
(1.1) Obaczym żonkę grzeczną, hożą i bogatą / I ręką powinszujem waszmości kosmatą.
Wiktionary
rzecz. żona ż., żoneczka ż., żonusia ż., żoncia ż., żonisko n., żonkoś m.
przym. żonaty, żoniny, żonin
Wiktionary
(1.1) żoneczka, żonusia, żoncia
Wiktionary
roślina ozdobna z rodziny amarylkowatych, gatunek narcyza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bot. pot. nazwa systematyczna|Narcissus jonquilla|ref=tak., gatunek narcyza o charakterystycznych żółtych kwiatach;
(1.2) bot. kwiat żonkila (1.1)
Wiktionary
Narcyz żonkil, żonkil (Narcissus jonquilla L.) – gatunek roślin z rodziny amarylkowatych. Nazwa pochodzi od francuskiego słowa jonquille (żonkil, żółty narcyz), które to słowo wywodzi się z kolei od hiszpańskiego junquillo – zdrobnienia od junco (trzcina, sitowie). Na naturalnych stanowiskach rośnie dziko w Portugalii i Hiszpanii. Od gatunku tego pochodzi wiele mieszańców, które ogrodnicy zaliczają do 7 grupy narcyzów (mieszańce jonquilla).
Wikipedia
(1.1) Kiedy ją znaleziono w żółtym podartym prochowcu, wyglądała jak żonkil zapatrzony w nieboskłon.
Wiktionary
IPA: ˈʒɔ̃ŋʲcil, AS: žõŋʹḱil
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. żonkilek m.
przym. żonkilowy
Wiktionary
zdrobnienie od: żonkil
SJP.pl
→ żonkil
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) bot. dotyczący żonkila, należący do żonkila, zrobiony z żonkila, związany z żonkilem
przymiotnik jakościowy
(2.1) mający kolor żółty, taki jak kolor kwiatu narcyza żonkila
Wiktionary
(1.1) Maciuś podarował swojej mamusi uroczy żonkilowy bukiecik.
(2.1) Kupiłam sobie piękny żonkilowy lakier do paznokci.
Wiktionary
IPA: ˌʒɔ̃ŋʲciˈlɔvɨ, AS: žõŋʹḱilovy
Wiktionary
rzecz. żonkil mzw./mrz., żonkilek mzw./mrz.
Wiktionary
o mężczyźnie żonatym, zwłaszcza od niedawna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. żart. lub iron. świeżo upieczony małżonek
Wiktionary
rzecz. żona ż., żoncia ż., żoneczka ż., żonisko n., żonka ż., żonusia ż.
przym. żonin
Wiktionary
żartobliwie: męski podkoszulek na ramiączkach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. żart. męski podkoszulek na ramiączka, zwykle biały i posiadający głębokie wycięcie
Wiktionary
zabójca własnej żony
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zabójca własnej żony
Wiktionary
rzecz. żonobójstwo n.
Wiktionary
zabicie własnej żony
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zabójstwo własnej żony
Wiktionary
(1.1) W czasie policyjnej kariery prowadził cztery sprawy o żonobójstwo.
Wiktionary
rzecz. żonobójca ż.
Wiktionary
czasownik dokonany
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. zajść
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żonia
Wiktionary
rzecz. Żoń m., żonianin m., żonianka ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
pieszczotliwie o żonie; żonuś, żonka, żoneczka, żonusia, żoncia
SJP.pl
pieszczotliwie o żonie; żonunia, żonka, żoneczka, żonuś, żoncia
SJP.pl
pieszczotliwie o żonie; żonunia, żonka, żoneczka, żonuś, żoncia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. pieszcz. żona
Wiktionary
(1.1) Widziałeś gdzieś moją żonusię?
Wiktionary
rzecz. żonaty mos., żona ż., żoneczka ż., żonka ż., żoncia ż., żonisko n., żonkoś m.
przym. żonaty, żoniny, żonin
Wiktionary
(1.1) żonka, żoneczka, żoncia
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. okulary przeciwsłoneczne
Wiktionary
ogród zoologiczny; rodzaj parku, w którym hoduje się zwierzęta, pełniący funkcję edukacyjną i rekreacyjną oraz chroniący gatunki zwierząt zagrożone wyginięciem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) ogród zoologiczny
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Wczoraj pojechaliśmy całą rodziną do zoo.
Wiktionary
IPA: ˈzɔː, AS: z•o
Wiktionary
rzecz. zoarium n., zooid m.
temsłow. zoo-
Wiktionary
(1.1) ogród zoologiczny, zwierzyniec; pot. zoolog
Wiktionary
przedrostek
(1.1) pierwszy człon wyrazów złożonych wskazujący na ich związek znaczeniowy ze zwierzętami
Wiktionary
(1.1) zoo- + plankton = zooplankton
(1.1) zoo- + -logia = zoologia
Wiktionary
IPA: ˈzɔː, AS: z•o
Wiktionary
rzecz. zoo n., zodiak m.
temsłow. -zoa
Wiktionary
(1.1) rzad. zwierzo-
Wiktionary
zespół organizmów zwierzęcych zasiedlających dno zbiorników wodnych (bental)
SJP.pl
Zoobentos (gr. ζῷον zôion ‘zwierzę’, bénthos ‘głębina’) – organizmy zwierzęce, które razem z fitobentosem tworzą bentos zasiedlający bental (strefę denną zbiornika wodnego).
Ze względu na rozmiary ciała w zoobentosie wyróżnia się następujące frakcje:
Różne systemy przyjmują odmienne kryteria tego podziału.
Wikipedia
zwierzęca część biocenozy
SJP.pl
Zoocenoza – zwierzęca część każdej biocenozy. Jest to zespół różnych gatunków zwierząt charakterystycznych dla danego środowiska, połączonych ze sobą łańcuchami pokarmowymi, konkurencją i innymi zależnościami ekologicznymi, będących uzależnione pokarmowo od zamieszkanego przez nie zbiorowiska roślinnego.
Wikipedia
dział nauki zajmujący się badaniem procesów i przemian chemicznych zachodzących w organizmach zwierzęcych
SJP.pl
glon jednokomórkowy z grupy zielenic żyjący w ciele zwierząt
SJP.pl
Zoochlorella – zielony, jednokomórkowy glon żyjący wewnątrz ciała zwierzęcia lub pierwotniaka „zwierzęcego”.Endosymbiontem najczęściej jest zielenica, gospodarzem są orzęski, gąbki, parzydełkowce, a także płazińce.Jednym z rodzajów glonów tworzących zoochlorelle jest Chlorella. Gatunki gospodarzy często noszą gatunkową nazwę viridis (łac. zielony) – Convoluta viridis (przedstawiciel wirków bezjelitowych), Amoeba viridis (ameba), Hydra viridis (stułbia).
Wikipedia
rozsiewanie owoców lub nasion roślin za pośrednictwem zwierząt; zwierzęcosiewność
SJP.pl
Wikipedia
substancja chemiczna używana do zwalczania szkodników
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) chem. roln. związek chemiczny stosowany w rolnictwie i dalszej produkcji spożywczej, działający trująco na zwierzęta;
Wiktionary
Zoocyd – pestycyd, będący związkiem chemicznym, działającym trująco na zwierzęta.
Wikipedia
drapieżne lub pasożytnicze zwierzę (także owadożerna roślina), odżywiające się wyłącznie innymi żywymi zwierzętami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ekol. gatunek mięsożerny;
Wiktionary
Zoofag, mięsożerca – gatunek zwierzęcia lub rośliny odżywiający się żywymi lub martwymi tkankami zwierzęcymi. Wśród zoofagów wyróżnia się drapieżniki, padlinożerców oraz pasożyty.
Zoofagia (z gr. zōon – zwierzę, phageín – jeść) albo mięsożerność to sposób odżywiania zwierząt lub roślin.
Wikipedia
(1.1) Wśród zoofagów wyróżnia się drapieżniki, padlinożerców oraz pasożyty.
Wiktionary
rzecz. zoofagia ż.
Wiktionary
(1.1) mięsożerca
Wiktionary
w biologii: mięsożerność
SJP.pl
Zoofag, mięsożerca – gatunek zwierzęcia lub rośliny odżywiający się żywymi lub martwymi tkankami zwierzęcymi. Wśród zoofagów wyróżnia się drapieżniki, padlinożerców oraz pasożyty.
Zoofagia (z gr. zōon – zwierzę, phageín – jeść) albo mięsożerność to sposób odżywiania zwierząt lub roślin.
Wikipedia
specjalista badający związki pomiędzy zmianami warunków klimatycznych a etapami rozwojowymi zwierząt
SJP.pl
Zoofenologia – nauka badająca wpływ klimatu na występowanie oraz długość trwania okresowych zmian w świecie zwierzęcym.
Przykładem mogą być odloty, przeloty, przyloty ptaków oraz migracje innych zwierząt, także wystąpienie rui, okresu godowego, składaniem jaj, wykluwaniem się, narodzinami wybranych gatunków zwierząt w określonym czasie, zapadaniem ssaków w sen zimowy, terminem lotów godowych owadów, wystąpieniem kilku pokoleń owadów itd.
Wikipedia
człowiek uprawiający stosunki płciowe ze zwierzętami; sodomita
SJP.pl
Zoofilia (gr. ζωον, zōon – „zwierzę” i φιλία, philia – „przyjaźń” lub „upodobanie”) – rodzaj parafilii seksualnej: stan, w którym jedynym lub preferowanym sposobem osiągania satysfakcji seksualnej jest wykonywanie czynności seksualnych przy udziale zwierząt.
Wikipedia
zboczenie seksualne polegające na uprawianiu stosunków płciowych ze zwierzętami; sodomia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. psych. zaspokajanie popędu płciowego ze zwierzętami
Wiktionary
Zoofilia (gr. ζωον, zōon – „zwierzę” i φιλία, philia – „przyjaźń” lub „upodobanie”) – rodzaj parafilii seksualnej: stan, w którym jedynym lub preferowanym sposobem osiągania satysfakcji seksualnej jest wykonywanie czynności seksualnych przy udziale zwierząt.
Wikipedia
IPA: ˌzɔːˈfʲilʲja, AS: z•ofʹilʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. zoofil mos., zoofilka ż.
przym. zoofilski
Wiktionary
(1.1) sodomia
Wiktionary
1. zwierzę z cechami nadającymi mu wygląd rośliny;
2. dawniej: przedstawiciel podgrupy kolonijnych mszywiołów i jamochłonów
SJP.pl
specjalista leczący zwierzęta za pomocą fizjoterapii
SJP.pl
leczenie zwierząt za pomocą fizjoterapii
SJP.pl
Zoofizjoterapia, również fizjoterapia weterynaryjna lub rehabilitacja zwierząt – nowy dział medycyny weterynaryjnej, który wykorzystuje fizjoterapię, aby poprawić funkcjonowanie i ruchomość stawów, oraz mięśni u zwierząt.
Wikipedia
osoba przejawiająca chorobliwy lęk przed zwierzętami
SJP.pl
chorobliwy lęk przed zwierzętami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. psych. chorobliwy, nieuzasadniony lęk przed zwierzętami;
Wiktionary
Zoofobia (gr. dzōon 'stworzenie; istota; zwierzę' i phóbos 'strach') – chorobliwy, bardzo intensywny lęk przed zwierzętami. Przykładem zoofobii mogą być różnego rodzaju insektofobie: arachnofobia (lęk przed pająkami), ofidiofobia (lęk przed wężami) oraz kynofobia (lęk przed psami).
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
(1.1) zoofilia
hiperonimy.
(1.1) fobia
hiponimy.
(1.1) arachnofobia, apifobia, ofidiofobia, kynofobia
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
etym|gr|ζῷον|φόβος. → zwierzę + strach
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) zoophobia
* fiński: (1.1) zoofobia
* francuski: (1.1) zoophobie ż.
* hiszpański: (1.1) zoofobia ż.
* nowogrecki: (1.1) ζωοφοβία ż.
* portugalski: (1.1) zoofobia ż.
* rosyjski: (1.1) зоофобия ż.
* ukraiński: (1.1) зоофобія ż.
* włoski: (1.1) zoofobia ż.
źródła.
== zoofobia (język fiński.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) med. psych. zoofobia
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˌzɔːˈfɔbʲja, AS: z•ofobʹi ̯a
Wiktionary
antonimy.
(1.1) zoofilia
hiperonimy.
(1.1) fobia
hiponimy.
(1.1) arachnofobia, apifobia, ofidiofobia, kynofobia
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
etym|gr|ζῷον|φόβος. → zwierzę + strach
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) zoophobia
* fiński: (1.1) zoofobia
* francuski: (1.1) zoophobie ż.
* hiszpański: (1.1) zoofobia ż.
* nowogrecki: (1.1) ζωοφοβία ż.
* portugalski: (1.1) zoofobia ż.
* rosyjski: (1.1) зоофобия ż.
* ukraiński: (1.1) зоофобія ż.
* włoski: (1.1) zoofobia ż.
źródła.
== zoofobia (język fiński.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) med. psych. zoofobia
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
kobieta przejawiająca chorobliwy lęk przed zwierzętami
SJP.pl
zapylanie roślin przez zwierzęta
SJP.pl
Zoogamia, zoidiogamia, zwierzęcopylność – zapylenie przez zwierzęta. W ten sposób zapylanych jest większość roślin okrytonasiennych oraz część nagonasiennych. Zwykle zapylaczem są owady, ptaki lub ssaki, a tylko niekiedy inne zwierzęta. Jako zapylacza traktuje się gatunki zwierząt uczestniczące regularnie w procesie. Możliwe jest też przypadkowe zapylanie przez inne gatunki.
Wikipedia
specjalista w dziedzinie zoogeografii
SJP.pl
nauka zajmująca się badaniem rozmieszczenia organizmów zwierzęcych na kuli ziemskiej; geografia zwierząt
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nauka o rozmieszczeniu gatunków zwierząt na kuli ziemskiej
Wiktionary
Zoogeografia, geografia zwierząt – jeden z działów zoologii oraz biogeografii, zajmujący się geograficznym rozmieszczeniem gatunków zwierząt na kuli ziemskiej. Zoogeografia historyczna (genetyczna) zajmuje się rozmieszczeniem zwierząt na podstawie materiału kopalnego. Natomiast paleozoogeografia odnosi się do badania zwierząt z dawnych epok. Zoogeografia ekologiczna zajmuje się badaniem wpływu zewnętrznych warunków na rozmieszczenie zwierząt.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
(1.1) zoologia, geografia
meronimy.
pokrewne.
rzecz. zoogeograf m.
przym. zoogeograficzny
frazeologia.
etymologia.
etymn|zoo-|geografia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) zoogeography
* baskijski: (1.1) zoogeografia
* białoruski: (1.1) зоагеаграфія ż.
* białoruski (taraszkiewica): (1.1) зоаґеаґрафія ż.
* bułgarski: (1.1) зоогеография ż.
* czeski: (1.1) zoogeografie
* francuski: (1.1) zoogéographie ż.
* hiszpański: (1.1) zoogeografía ż.
* portugalski: (1.1) zoogeografia ż.
* rosyjski: (1.1) зоогеография ż.
* ukraiński: (1.1) зоогеографія ż.
* włoski: (1.1) zoogeografia ż.
źródła.
== zoogeografia (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) nauk. zoogeografia
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˌzɔːɡɛɔˈɡrafʲja, AS: z•ogeografʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. zoogeograf m.
przym. zoogeograficzny
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
(1.1) zoologia, geografia
meronimy.
pokrewne.
rzecz. zoogeograf m.
przym. zoogeograficzny
frazeologia.
etymologia.
etymn|zoo-|geografia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) zoogeography
* baskijski: (1.1) zoogeografia
* białoruski: (1.1) зоагеаграфія ż.
* białoruski (taraszkiewica): (1.1) зоаґеаґрафія ż.
* bułgarski: (1.1) зоогеография ż.
* czeski: (1.1) zoogeografie
* francuski: (1.1) zoogéographie ż.
* hiszpański: (1.1) zoogeografía ż.
* portugalski: (1.1) zoogeografia ż.
* rosyjski: (1.1) зоогеография ż.
* ukraiński: (1.1) зоогеографія ż.
* włoski: (1.1) zoogeografia ż.
źródła.
== zoogeografia (język baskijski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) nauk. zoogeografia
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z zoogeografią, odnoszący się do zoogeografii
Wiktionary
(1.1) Kangurowate są endemitami australijskiej krainy zoogeograficznej.
Wiktionary
rzecz. zoogeografia ż.
Wiktionary
nauka zajmująca się ustalaniem zasad właściwego chowu i pielęgnacji zwierząt hodowlanych; higiena zwierząt
SJP.pl
Zoohigiena – nauka zajmująca się badaniem wzajemnych stosunków między organizmem zwierzęcia a środowiskiem zewnętrznym i ustalająca na tej podstawie zasady prawidłowego chowu, pielęgnowania i użytkowania zwierząt domowych. Ściśle związana z weterynarią i zootechniką. Twórcą polskiej szkoły naukowej zoohigieny i dobrostanu zwierząt był Mieczysław Cena.
Terminem tym określa się także działalność mającą na celu utrzymanie zwierząt w zdrowiu przy najwyższej ich wydajności.
Wikipedia
pojedynczy osobnik w kolonii mszywiołów (zoarium)
SJP.pl
Zooid – wieloznaczny termin stosowany w zoologii dla określenia pojedynczego osobnika wchodzącego w skład jakiejś struktury, np. kolonii mszywiołów lub łańcuszka wirków w procesie podziału.
Wikipedia
1. glon żyjący w przezroczystym ciele polipów w symbiozie z koralami rafowymi
2. zooksantella płytkowodna - rodzaj glonu żyjącego w płytkich wodach
SJP.pl
Zooksantelle (zooxanthellae) – jednokomórkowe, fotosyntetyzujące glony o żółtej lub brązowej barwie np. bruzdnice endosymbiotyczne, żyją w symbiozie z promienicami, koralowcami, niektórymi małżami (przydaczniowate), ślimakami tyłoskrzelnymi i innymi organizmami. Dostarczają im produkty syntezy w zamian za dostęp do światła.
Wikipedia
grupa symbiotycznych jednokomórkowych glonów z typu bruzdnic
SJP.pl
Zooksantelle (zooxanthellae) – jednokomórkowe, fotosyntetyzujące glony o żółtej lub brązowej barwie np. bruzdnice endosymbiotyczne, żyją w symbiozie z promienicami, koralowcami, niektórymi małżami (przydaczniowate), ślimakami tyłoskrzelnymi i innymi organizmami. Dostarczają im produkty syntezy w zamian za dostęp do światła.
Wikipedia
skrót od: zoologia, zoologiczny (czytany jako cały, odmienny wyraz)
SJP.pl
skrót
(1.1) = zoologia, zoologiczny
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* czeski: (1.1) zool.
* esperanto: (1.1) zool.
* niemiecki: (1.1) zool.
* słowacki: (1.1) zool.
źródła.
== zool. (esperanto.) ==
morfologia.
wymowa.
znaczenia.
skrót
(1.1) = zoologio, zoologia → zool., zoologia, zoologiczny
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* czeski: (1.1) zool.
* esperanto: (1.1) zool.
* niemiecki: (1.1) zool.
* słowacki: (1.1) zool.
źródła.
== zool. (esperanto.) ==
morfologia.
wymowa.
znaczenia.
skrót
(1.1) = zoologio, zoologia → zool., zoologia, zoologiczny
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* czeski: (1.1) zool.
* esperanto: (1.1) zool.
* niemiecki: (1.1) zool.
* słowacki: (1.1) zool.
źródła.
== zool. (esperanto.) ==
morfologia.
wymowa.
znaczenia.
skrót
(1.1) = zoologio, zoologia → zool., zoologia, zoologiczny
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
kult zwierząt (zarówno konkretnych osobników, jak i całych gatunków) wyrastający z przekonania, że są one wcieleniami lub wysłannikami bogów, stanowiący element religii wielu ludów, np. Indii, starożytnego Egiptu; animalizm
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. religijny kult zwierząt, animalizm;
Wiktionary
Animalizm (łac. animal „zwierzę”), inaczej zoolatria (gr. zoo „zwierzę” + lateria „służba”) – zespół wierzeń występujący w religiach pierwotnych, głównie Egiptu i Indii, którego przedmiotem jest kult zwierząt. Wynika on z idei, że pewni bogowie wcielają się w zwierzęta, a jej konsekwencją jest zoomorfizm, czyli praktyka przedstawiania tych bogów w postaci zwierząt lub z cechami zwierzęcymi. W starożytnym Egipcie wyobrażano sobie bogów pod postacią krokodyla, ibisa, kota, byka lub szakala.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) deifikacja
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) zoolatry
* fiński: (1.1) eläintenpalvonta, zoolatria
* francuski: (1.1) zoolâtrie ż.
* hindi: (1.1) पशुपूजा
* hiszpański: (1.1) zoolatría ż.
* interlingua: (1.1) zoolatria
* nowogrecki: (1.1) ζωολατρία
* portugalski: (1.1) zoolatria ż.
* rosyjski: (1.1) зоолатрия ż.
* rumuński: (1.1) zoolatrie
* włoski: (1.1) zoolatria ż.
źródła.
== zoolatria (język fiński.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) rel. zoolatria
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˌzɔːˈlatrʲja, AS: z•olatrʹi ̯a
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) deifikacja
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) zoolatry
* fiński: (1.1) eläintenpalvonta, zoolatria
* francuski: (1.1) zoolâtrie ż.
* hindi: (1.1) पशुपूजा
* hiszpański: (1.1) zoolatría ż.
* interlingua: (1.1) zoolatria
* nowogrecki: (1.1) ζωολατρία
* portugalski: (1.1) zoolatria ż.
* rosyjski: (1.1) зоолатрия ż.
* rumuński: (1.1) zoolatrie
* włoski: (1.1) zoolatria ż.
źródła.
== zoolatria (język fiński.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) rel. zoolatria
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) eläintenpalvonta
Wiktionary
skamieniała pozostałość po wymarłych zwierzętach
SJP.pl
specjalista w zakresie zoologii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) biol. specjalista zajmujący się zoologią
(1.2) środ. harc. harcerz ukarany zakazem opuszczania obozu (ZOO), zwykle wykonujący prace porządkowe
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) pot. przest. ogród zoologiczny, zoo
rzeczownik, rodzaj żeński
(3.1) biol. specjalistka z dziedziny zoologii
Wiktionary
Zoolog – naukowiec zajmujący się badaniami zwierząt, biolog specjalizujący się w badaniach zoologicznych. W potocznym rozumieniu zoolog to często osoba interesująca się zwierzętami (hobbysta). Zoolog amator nie musi oznaczać dyletanta, oznacza jedynie, że badania zoologiczne nie stanowią źródła utrzymania, nie są zawodem.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(2.1) zoo, ogród zoologiczny
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) biolog
(3.1) biolog
hiponimy.
(1.1) etolog, entomolog, herpetolog, ichtiolog, ornitolog, paleozoolog, protozoolog, teriolog, zoopsycholog
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. zoologia ż.
przym. zoologiczny
frazeologia.
etymologia. etym|łac|zoologia.
uwagi.
tłumaczenia.
(2.1) zobtłum|ogród zoologiczny.
* angielski: (1.1) zoologist
* baskijski: (1.1) zoologo
* białoruski: (1.1) заолаг m.; (3.1) заолаг ż.
* esperanto: (1.1) zoologo, zoologiisto
* kataloński: (1.1) zoòleg m.
* litewski: (1.1) zoologas m.; (3.1) zoologė ż.
* łotewski: (1.1) zoologs m.; (3.1) zooloģe ż.
* romániço: (1.1) zoólogo
* rosyjski: (1.1) зоолог m.; (3.1) зоолог m.
* słoweński: (1.1) zoolog m.
* szwedzki: (1.1) zoolog w.
* ukraiński: (1.1) зоолог m.; (3.1) зоолог m.
* włoski: (1.1) zoologo m.
źródła.
== zoolog (język albański.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) zoolog
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: zɔˈːlɔk, AS: z•olok
Wiktionary
rzecz. zoologia ż.
przym. zoologiczny
Wiktionary
(2.1) zoo, ogród zoologiczny
Wiktionary
nauka o zwierzętach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) biol. dział biologii, nauka o zwierzętach;
Wiktionary
Zoologia (gr. ζῷον zoon ‘zwierzę’, λόγος logos ‘nauka’) – dział biologii badający zwierzęta. Dokładny zakres zoologii ewoluował w związku ze zmienną definicją tego królestwa. W latach 20. XXI wieku obejmuje ono organizmy, które mogą nie odpowiadać potocznemu rozumieniu tego słowa (od gąbek do ludzi). Terminu tego po raz pierwszy użył Johann Schröder w 1659 roku w swoim dziele Zoologia, czyli historia zwierząt przydatnych w badaniach natury i chirurgii. Przedstawiciel tej dziedziny to zoolog, a przedstawicielka – zoolożka.
Wikipedia
(1.1) Już w podstawówce dzieci poznają podstawy zoologii.
Wiktionary
IPA: ˌzɔːˈlɔɟja, AS: z•oloǵi ̯a
Wiktionary
rzecz. zoolog m., zoolożka ż.
przym. zoologiczny
Wiktionary
(1.1) skr. zool.
Wiktionary
dotyczący zoologii (np. ogród zoologiczny)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z zoologią, dotyczący zoologii
(1.2) przen. książk. występujący w najostrzejszej formie
Wiktionary
IPA: ˌzɔːlɔˈɟit͡ʃnɨ, AS: z•oloǵičny
Wiktionary
rzecz. zoologia ż., zoolog m.
Wiktionary
(1.2) radykalny, skrajny, fanatyczny
Wiktionary
[czytaj: zum]
1. urządzenie w kamerze albo aparacie fotograficznym zmieniające rozmiar obrazu poprzez zmianę ogniskowej obiektywu; obiektyw zmiennoogniskowy, transfokator;
2. funkcja programu komputerowego pozwalająca zwiększać lub zmniejszać widziany obiekt
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) fot. techn. pot. zob. obiektyw zmiennoogniskowy.;
(1.2) fot. funkcja aparatu fotograficznego, projektora multimedialnego itp. lub programu komputerowego pozwalająca na zwiększanie lub zmniejszanie widzianego obiektu (zdjęcia, mapy, obiektu 3D)
Wiktionary
Zoom:
Wikipedia
(1.1) Kupiłem porządny zoom do mojego kita, mogę teraz zająć się fotografią przyrodniczą.
(1.1) Mam znajomego, który uważa, że stałki są o wiele lepsze od zoomów w każdym aspekcie. (z Internetu)
(1.1) Niestety nie da się zastąpić dobrej stałki zoomem i vice versa. (z Internetu)
(1.2) Wiadomo, że funkcja zoomu cyfrowego to gadżet marketingowy, a jakość zdjęć otrzymywanych tą metodą jest kiepska. (z Internetu)
(1.2) Program prócz funkcji zoom zawiera marker, którym możliwe jest pisanie po ekranie, oraz opcję blokowania pulpitu na określony czas. (z Internetu)
Wiktionary
czas. zoomować
Wiktionary
(1.1) transfokator
Wiktionary
[czytaj: zumer] przedstawiciel pokolenia Z, urodzony w latach 1995-2012
SJP.pl
Generacja Z (ang. Generation Z), in. zoomerzy, gen Z, Post-Millennials, pokolenie internetowe, Pokolenie C – kohorta demograficzna następująca po milenialsach.
Według większości źródeł to pokolenie urodzonych po 1995 roku. Nazywane jest również „generacją multitasking”, „cichym pokoleniem”, „Generation V”, „Generation C”. Są to pierwsi ludzie dorastający we w pełni scyfryzowanym społeczeństwie.
Wikipedia
[czytaj: zumerka] przedstawicielka pokolenia Z, urodzona w latach 1995-2012
SJP.pl
1. dotyczący zoomorfizmu
2. zbliżony kształtem do zwierzęcia
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) z wyglądu przypominający zwierzę
(1.2) związany z zoomorfizmem, dotyczący zoomorfizmu
Wiktionary
(1.2) W niedostępnym do zwiedzania kompleksie znajduje się kaplica bizantyńska, grobowiec i mozaika z motywami zoomorficznymi.
Wiktionary
IPA: ˌzɔɔ̃mɔrˈfʲit͡ʃnɨ, AS: zoõmorfʹičny
Wiktionary
rzecz. zoomorfizm m., zoomorficzność ż.
przysł. zoomorficznie
Wiktionary
(1.1) zwierzokształtny
Wiktionary
przedstawienie bóstwa w postaci zwierzęcej
SJP.pl
Zoomorfizm – w sztuce plastycznej przedstawianie w kształcie zwierząt (realnych lub fantastycznych) bóstw, pojęć abstrakcyjnych, zjawisk przyrody itp.
Starożytni Egipcjanie przedstawiali swoich bogów jako pół ludzi, pół zwierzęta (ciało człowieka i głowa zwierzęcia) lub stosowano atrybuty zwierzęce. Czczono także te zwierzęta, które symbolizowały bóstwa, np. jeżeli czczono Horusa, to także sokoły.
Wikipedia
[czytaj: zumować] powiększać lub pomniejszać kadr, obraz
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) pot. powiększać zdjęcie / kadr, przybliżać widok za pomocą zoomu
Wiktionary
(1.1) Muzyka wali, kamera zoomuje długą lufą, trójka stapia się metaforycznie z kamieniem.
Wiktionary
rzecz. zoom m., zoomowanie n.
Wiktionary
w językoznawstwie: nazwa własna zwierzęcia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) jęz. nazwa własna nadawana zwierzętom, najczęściej domowym;
Wiktionary
Zoonim jest ukształtowaną nazwą własną zwierzęcia, a nie jego określeniem apelatywnym (potocznym), jak np. koń, krowa, świnia (Bubak 1998: 329), choć nazwy pospolite mogą również pełnić funkcję zoonimu. Według Czesława Kosyla zoonimy są efektem antropomorfizacji, ponieważ wskazuje na to: "częste, sekundarne użycie w tej funkcji nazw osobowych np. pies Bartek, kot Baltazar, koń Kuba itp., lecz także odwzorowanie antropomorficznych procesów słowotwórczych np. Ciapuś, Ciapunio, Ciapulek, Ciapeczek, żart. Ciapuliński od imienia psa Ciapek" (Bubak 1998: 329).
Wikipedia
IPA: zɔˈɔ̃ɲĩm, AS: zoõńĩm
Wiktionary
dział onomastyki zajmujący się nazewnictwem zwierząt
SJP.pl
w weterynarii: choroba odzwierzęca - choroba zakaźna mogąca przenosić się na ludzi (np. wścieklizna)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wet. med. choroba zakaźna lub pasożytnicza zwierząt, mogąca wtórnie wystąpić u człowieka;
Wiktionary
Choroby odzwierzęce, zoonozy, antropozoonozy – zakaźne lub pasożytnicze choroby zwierząt, bądź przez zwierzęta tylko roznoszone, przenoszące się na człowieka poprzez kontakt bezpośredni lub surowce pochodzenia zwierzęcego, rzadziej drogą powietrzną (np. toksoplazmoza, bruceloza, wścieklizna, ptasia grypa i inne).
Wikipedia
IPA: ˌzɔɔ̃ˈnɔza, AS: zoõnoza
Wiktionary
przym. zoonozowy
Wiktionary
(1.1) antropozoonoza, choroba odzwierzęca
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z zoonozą, dotyczący zoonozy
Wiktionary
rzecz. zoonoza ż.
Wiktionary
w weterynarii: choroba odzwierzęca - choroba zakaźna mogąca przenosić się na ludzi (np. wścieklizna)
SJP.pl
Choroby odzwierzęce, zoonozy, antropozoonozy – zakaźne lub pasożytnicze choroby zwierząt, bądź przez zwierzęta tylko roznoszone, przenoszące się na człowieka poprzez kontakt bezpośredni lub surowce pochodzenia zwierzęcego, rzadziej drogą powietrzną (np. toksoplazmoza, bruceloza, wścieklizna, ptasia grypa i inne).
Wikipedia
specjalista badający choroby zwierząt
SJP.pl
nauka o chorobach zwierząt
SJP.pl
Patologia zwierząt, zoopatologia – nauka zajmująca się ogółem zagadnień związanych z chorobami organizmów zwierzęcych, dział medycyny weterynaryjnej. Zajmuje się badaniami nad przyczynami (etiologia), mechanizmami (patogeneza) i skutkami chorób zwierząt poszczególnych gatunków.
Wikipedia
plankton składający się z drobnych organizmów zwierzęcych zawieszonych w toni wodnej; plankton zwierzęcy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zool. ogół organizmów zwierzęcych wchodzących w skład planktonu;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) W skład zooplanktonu wchodzą m.in. pierwotniaki, skorupiaki i larwy owadów.
Wiktionary
IPA: ˌzɔːˈplãŋktɔ̃n, AS: z•oplãŋktõn
Wiktionary
przym. zooplanktoniczny
Wiktionary
rzeźbiarz wykonujący figurki zwierząt
SJP.pl
specjalista w zakresie zoopsychologii
SJP.pl
nauka - psychologia zwierząt
SJP.pl
Zoopsychologia, psychologia zwierząt (zoo- + psychologia – gr. psyché – dusza i lógos – nauka) – dziedzina zoologii lub psychologii zajmująca się badaniem reakcji zmysłowych i instynktowych zachowań zwierząt, ich źródeł i mechanizmów. Jest ściśle związana z zoologią, etologią opisową i socjologią zwierząt. Obecnie jest często wypierana przez etologię.
Wikipedia
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z zoopsychologią, dotyczący zoopsychologii lub zoopsychologa
Wiktionary
rzecz. zoopsychologia ż., zoopsycholog mos.
Wiktionary
Zoosemiotyka (od gr. ζῷον zōon – zwierzę, σῆμα sēma – znak) – nauka o sygnałach w świecie zwierząt, wyłoniona z etologii i semiotyki.
Zoosemiotyka zajmuje się rozpoznawaniem i klasyfikacją sygnałów fizycznych i chemicznych, znaków i symboli generowanych przez zwierzęta oraz form i metod porozumiewania się zwierząt, zarówno w zakresie komunikacji wewnątrzgatunkowej, jak i międzygatunkowej. Zajmuje się również ustalaniem cech wspólnych i różnic z językiem ludzkim. Dzieli się na zoosemantykę, zoosyntaktykę i zoopragmatykę.
Wikipedia
część biosfery zamieszkiwana przez zwierzęta
SJP.pl
Zoosfera (gr. dzóon ‘zwierzę’, sphaira ‘kula’) – część biosfery zamieszkana i eksploatowana przez zwierzęta.
Wikipedia
specjalista w zakresie zoosocjologii
SJP.pl
nauka - socjologia zwierząt
SJP.pl
Zoosocjologia, socjologia zwierząt (z gr. zoon=zwierzę + "socjologia") – nauka zajmująca się badaniem społecznego życia zwierząt, wzajemnych relacji pomiędzy nimi, strukturą i funkcjonowaniem ich skupisk, a także badaniem ewolucji zbiorowości społecznych. Jest to dziedzina nauki ściśle związana z socjologią ogólną i etologią. Włączana jest czasem do socjologii jako kierunek nazywany biosocjologią.
Wikipedia
dotyczący zoosocjologii
SJP.pl
komórka służąca do bezpłciowego rozmnażania się glonów, śluzowców i grzybów niższych; pływka
SJP.pl
Pływka, zarodnik pływkowy, zoospora, planospora – rodzaj zarodnika występujący u śluzowców (u których nazywany jest myksomonadą), niektórych glonów i grzybów wodnych. Jest to komórka zdolna do poruszania się w wodzie za pomocą wici lub rzęsek. Pływki powstają w komórkach zwanych zoosporangiami. Zazwyczaj są mitosporami, u niektórych jednak grzybów są mejosporami.
Wikipedia
u glonów i grzybów wodnych: zarodnia wytwarzająca ruchliwe zarodniki - zoospory; zarodnia pływkowa
SJP.pl
Zoosporangium (zarodnia pływkowa) – zarodnia glonów i grzybów produkująca pływki zwane też zoosporami.
U glonów zoosporangia powstają na organizmach diploidalnych i mają kształt owalny. Są jednokomorowe lub wielokomorowe. Jednokomorowe tworzą w swym wnętrzu zoospory haploidalne. Wielokomorowe są silnie wydłużone i tworzą zoospory diploidalne. Zoosporangia rozmieszczone są w różnych miejscach plechy. Czasem są zebrane w poduszeczkowych tworach, albo tworzą skupienia w specjalnych zagłębieniach. Mogą być także osadzone na sporofilach. W zależności od gatunku, w jednym zoosporangium może powstać jedna pływka, lub wiele pływek. Np. u zawłotni (Chlamydomonas) powstaje jedna pływka, u gałęzatki (Cladophora) i wstężnicy (Ulothrix) wiele pływek, przy czym u gałęzatki zaczynają się poruszać już w obrębie zoosporangium i wychodzą z niego przez otwór, u wstężnicy opuszczają go razem, gdyż zlepione są śluzowato-galaretowatą substancją, później rozpuszczającą się.
Wikipedia
skrót od: zootechnika, zootechniczny (czytany jako cały, odmienny wyraz)
SJP.pl
odnoszący się do zootechniki lub zootechnika
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) nauk. odnoszący się do zootechniki, zootechnika
Wiktionary
rzecz. zootechnik mos., zootechnika ż.
Wiktionary
osoba specjalizująca się w zootechnice
SJP.pl
Zootechnika – nauka o racjonalnym chowie i hodowli zwierząt oraz ich użytkowaniu.
W zakres zootechniki wchodzą takie dyscypliny jak: genetyka, doskonalenie zwierząt, rozród, żywienie, paszoznawstwo, zoohigiena, mechanizacja produkcji zwierzęcej, ekonomika produkcji zwierzęcej, organizacja produkcji zwierzęcej. Do zootechniki należy chów i hodowla zwierząt futerkowych oraz laboratoryjnych, rybactwo, pszczelarstwo, jedwabnictwo.
Wikipedia
nauka zajmująca się chowem, hodowlą i racjonalnym użytkowaniem zwierząt domowych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nauka o hodowli zwierząt domowych;
forma rzeczownika.
(2.1) D. i B. lp. od: zootechnik
Wiktionary
Zootechnika – nauka o racjonalnym chowie i hodowli zwierząt oraz ich użytkowaniu.
W zakres zootechniki wchodzą takie dyscypliny jak: genetyka, doskonalenie zwierząt, rozród, żywienie, paszoznawstwo, zoohigiena, mechanizacja produkcji zwierzęcej, ekonomika produkcji zwierzęcej, organizacja produkcji zwierzęcej. Do zootechniki należy chów i hodowla zwierząt futerkowych oraz laboratoryjnych, rybactwo, pszczelarstwo, jedwabnictwo.
Wikipedia
(1.1) Zootechnikę można studiować na uczelniach publicznych w trybie stacjonarnym i niestacjonarnym.
Wiktionary
IPA: ˌzɔːˈtɛxʲɲika, AS: z•oteχʹńika
Wiktionary
rzecz. zootechnik m.
przym. zootechniczny
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. zootechnik m.
przym. zootechniczny
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* asturyjski: (1.1) ganadería ż.
* białoruski: (1.1) заатэхнія ż., заатэхніка ż.
* esperanto: (1.1) zootekniko
* francuski: (1.1) zootechnie ż.
* hiszpański: (1.1) zootecnia ż.
* litewski: (1.1) zootechnika ż.
* nowogrecki: (1.1) ζωοτεχνία ż.
* rosyjski: (1.1) зоотехника ż.
* ukraiński: (1.1) зоотехніка ż., зоотехнія ż.
* węgierski: (1.1) zootechnika
* włoski: (1.1) zootecnia ż.
źródła.
== zootechnika (język litewski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zootechnika
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
terapeuta leczący z pomocą zwierząt; animaloterapeuta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) med. terapeuta prowadzący zooterapię
Wiktionary
(1.1) Stadnina zatrudnia trzech licencjonowanych zooterapeutów.
Wiktionary
przym. zooterapeutyczny
Wiktionary
dotyczący terapii z udziałem zwierząt; animaloterapeutyczny
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) med. związany z zooterapią, dotyczący zooterapii
Wiktionary
rzecz. zooterapeuta mos.
Wiktionary
forma terapii z udziałem zwierząt; animaloterapia
SJP.pl
Zooterapia (animaloterapia) – terapia z udziałem zwierząt.
Zasadniczo dzielona jest (według terminologii anglosaskiej) na:
Wikipedia
nauka zajmująca się metodami dokonywania sekcji zwierząt; także: dawne określenie anatomii zwierząt
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nauka zajmująca się metodami dokonywania sekcji zwłok zwierząt;
Wiktionary
Anatomia zwierząt (czasem używana bywa nazwa zootomia, zoon- zwierzę) – gałąź szeroko pojętej anatomii, traktująca o anatomii szczegółowej poszczególnych gatunków zwierząt, jak również o anatomii porównawczej zwierząt.
Anatomia zwierząt odpowiada na szereg pytań, związanych przede wszystkim: z budową makroskopową i umiejscowieniem w organizmie zwierzęcia poszczególnych narządów, czy też układów. Bada również filogenezę narządów (czyli ich rozwój osobniczy), jak również wzajemne umiejscowienie narządów (anatomia topograficzna zwierząt). Ta ostatnia jest szczególnie ważna w przypadku weterynarii, gdzie został nawet wyodrębniony osobny przedmiot podczas studiów weterynaryjnych, gdzie młodzi adepci sztuki weterynaryjnej zajmują się zgłębianiem wiedzy na temat: wzajemnego umiejscowienia narządów w jamach ciała, czy też określaniem topografii miejsc wykonywania zabiegów chirurgicznych, np. iniekcji, biopsji, itp.
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. zootomiczny
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* włoski: (1.1) zootomia ż.
źródła.
== zootomia (interlingua.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) nauk. zootomia
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˌzɔːˈtɔ̃mʲja, AS: z•otõmʹi ̯a
Wiktionary
przym. zootomiczny
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. zootomiczny
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* włoski: (1.1) zootomia ż.
źródła.
== zootomia (interlingua.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik
(1.1) nauk. zootomia
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) przym. od zootomia
Wiktionary
IPA: ˌzɔːtɔ̃ˈmʲit͡ʃnɨ, AS: z•otõmʹičny
Wiktionary
rzecz. zootomia
Wiktionary
biol. środowisko życia jakiegoś gatunku zoologicznego
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. karcić, strofować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. zapaska
(1.2) gw-pl|Górny Śląsk. fartuch kuchenny
Wiktionary
opracować procedurę, technologię lub algorytm dla rozwiązania jakiegoś problemu
SJP.pl
poprawić, dokonać korzystnych zmian, np. podnoszących wydajność, niezawodność, wygodę użytkowania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zoptymalizować.
Wiktionary
rzecz. optymalizowanie n., optimum n., optymalność ż.
czas. optymalizować ndk., zoptymalizować dk.
przym. optymalny
przysł. optymalnie
Wiktionary
skrót od: Związek Odbudowy Rzeczypospolitej, konspiracyjna organizacja wojskowo-polityczna założona w Warszawie w 1939 roku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. wypalony w lesie teren
Wiktionary
rzecz. Żory lm. nmos.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) rzad. imię|polski|ż.;
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
(1.1) imię Zora • pani / panna Zora • dziewczynka / dziewczyna / kobieta / osoba (człowiek) imieniem Zora • mieć na imię / nazywać się / nosić imię Zora • nadać imię Zora • otrzymać imię Zora • dzień imienin / imieniny Zory
synonimy.
(1.1) zdrobn. Zorka, Zoreczka, Zorusia, Zorunia
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. zorza ż.
:: zdrobn. Zorka ż., Zoreczka ż., Zorusia ż., Zorunia ż.
:: fm. Zoran mos.
przym. przest. gwara. Zorzyn
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
(1.1) rzadko spotykane imię
(1.1) por|Aurora|Roksana.
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Imiona
tłumaczenia.
* czeski: (1.1) Zora ż.
* serbski: (1.1) Зора ż.
* słowacki: (1.1) Zora ż.
* słoweński: (1.1) Zora ż.
źródła.
== Zora (język czeski.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|czeski|ż. Zora
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: ˈzɔra, AS: zora
Wiktionary
rzecz. zorza ż.
:: zdrobn. Zorka ż., Zoreczka ż., Zorusia ż., Zorunia ż.
:: fm. Zoran mos.
przym. przest. gwara. Zorzyn
Wiktionary
(1.1) zdrobn. Zorka, Zoreczka, Zorusia, Zorunia
Wiktionary
[czytaj: z-orać]
1. uprawić rolę poprzez oranie, dokończyć orkę; zaorać;
2. przenośnie: porobić bruzdy, zwłaszcza czymś ostrym; poryć
SJP.pl
obce imię męskie
SJP.pl
Zoran (cyrylica serbska: Зоран) – męskie imię południowosłowiańskie, wywodzące się od słowa zora czyli „zorza, świt, jutrznia”.
Znane osoby o tym imieniu:
Wikipedia
[czytaj: z-orać]
1. uprawić rolę poprzez oranie, dokończyć orkę; zaorać;
2. przenośnie: porobić bruzdy, zwłaszcza czymś ostrym; poryć
SJP.pl
wieś w województwie zachodniopomorskim, w powiecie gryfińskim
SJP.pl
Żórawie (do 1945 r. niem. Kronheide) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie gryfińskim, w gminie Gryfino.
W latach 1945–54 istniała gmina Żórawie. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa szczecińskiego.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Żórawina (łac. Rubra Sirbena, niem. Rothsürben) – wieś (dawniej miasto) w Polsce, położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wrocławskim, w gminie Żórawina.
Żórawina uzyskała lokację miejską w 1272 roku, zdegradowana przed 1400 rokiem, ponowne nadanie praw miejskich w 1608 roku nie zostało zrealizowane.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żórawiny
Wiktionary
rzecz. Żórawina ż.
:: fż. żórawinianka ż.
przym. żórawiński
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żórawiny
Wiktionary
rzecz. Żórawina ż.
:: fm. żórawinianin m.
przym. żórawiński
Wiktionary
przymiotnik od: Żórawina
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żórawiny
Wiktionary
rzecz. Żórawina ż., żórawinianin m., żórawinianka ż.
Wiktionary
→ Żórawie
SJP.pl
Żórawski (f. Żórawska, pl. Żórawscy) – polskie nazwisko, historyczny wariant nazwiska Żurawski
Wikipedia
1. grecki taniec ludowy; sirtaki;
2. przezroczysta kula nadmuchiwana powietrzem, z miejscem dla jednej lub kliku osób w środku, używana do staczania się ze zbocza lub unoszenia się na wodzie; zorb
SJP.pl
Zorbing – zabawa polegająca na staczaniu się ze zbocza lub spływaniu rwącą rzeką, strumieniem w plastikowej, nadmuchiwanej, wykonanej z materiałów odpornych na uszkodzenia podwójnej kuli "zorba".
Kula wyposażona jest w pasy bezpieczeństwa.
Pomysł na zorbing powstał w Nowej Zelandii, a jego autorami są Zorbs Dwane i Andrew Akers. Stworzyli oni plastikową kulę (początkowo o szerokości 1 m). Nieco później kulę powiększono do 3,2 m średnicy zewnętrznej.
Wikipedia
1. grecki taniec ludowy; sirtaki;
2. przezroczysta kula nadmuchiwana powietrzem, z miejscem dla jednej lub kliku osób w środku, używana do staczania się ze zbocza lub unoszenia się na wodzie; zorb
SJP.pl
staczanie się po zboczu góry lub unoszenie się na wodzie w specjalnej kuli ze sztucznego tworzywa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zabawa polegająca na staczaniu się z górki we wnętrzu wielkiej, plastikowyastikowej kuli;
Wiktionary
Zorbing – zabawa polegająca na staczaniu się ze zbocza lub spływaniu rwącą rzeką, strumieniem w plastikowej, nadmuchiwanej, wykonanej z materiałów odpornych na uszkodzenia podwójnej kuli "zorba".
Kula wyposażona jest w pasy bezpieczeństwa.
Pomysł na zorbing powstał w Nowej Zelandii, a jego autorami są Zorbs Dwane i Andrew Akers. Stworzyli oni plastikową kulę (początkowo o szerokości 1 m). Nieco później kulę powiększono do 3,2 m średnicy zewnętrznej.
Wikipedia
IPA: ˈzɔrbʲĩŋk, AS: zorbʹĩŋk
Wiktionary
rzecz. zorba ż., Zorba m.
Wiktionary
związany ze staczaniem się po zboczu góry lub unoszeniem się na wodzie w specjalnej kuli ze sztucznego tworzywa
SJP.pl
osoba uprawiająca zorbing (sport ekstremalny)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy, nazwa własna
(1.1) postać przedstawiana w postaci płomyka, upamiętniana w rzeźbach
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(2.1) geogr. las miejski w Gliwicach;
Wiktionary
(1.1) Od zeszłego piątku w Parku Cegielnia znowu możemy oglądać Żorka.
Wiktionary
IPA: ˈʒɔrɛk, AS: žorek
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. organizować)
(1.1) dokonany od|organizować.
Wiktionary
IPA: ˌzɔrɡãɲiˈzɔvat͡ɕ, AS: zorgãńizovać
Wiktionary
rzecz. organizatorka ż., organizator mos., zorganizowanie n., organizer mrz., organizacja, organizm
czas. organizować
przym. zorganizowany
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zorganizować.
Wiktionary
IPA: ˌzɔrɡãɲizɔˈvãɲɛ, AS: zorgãńizovãńe
Wiktionary
czas. zorganizować, organizować
rzecz. organizator m., organizatorka ż., organizer mrz., organizacja ż.
przym. organizacyjny
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) umiejący dobrze zorganizować swój czas, własne sprawy
(1.2) świadczący o tym, że ktoś potrafi właściwie zorganizować się
forma czasownika.
(2.1) imiesłów przymiotnikowy bierny od zorganizować
Wiktionary
czas. zorganizować dk.
Wiktionary
(1.1) dokładny, poukładany, skrupulatny, uporządkowany
(1.2) uporządkowany
Wiktionary
czasownik
(1.1) gw-pl|Mazury, Warmia. troszczyć się
Wiktionary
czas. obzorgować (czuwać, troszczyć się)
Wiktionary
(1.1) obzorgować
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. orientować)
(1.1) ułatwić komuś orientację w czymś, poinformować kogoś, pomóc w zrozumieniu
(1.2) skierować, ustawić, usytuować coś
czasownik zwrotny dokonany zorientować się (ndk. orientować się)
(2.1) zdać sobie sprawę z czegoś, zrozumieć o co chodzi
Wiktionary
(1.1) Czy mógłbyś zorientować mnie w swoich zapiskach z ostatniego wykładu?
(1.2) Ściany boczne tej piramidy zorientowano podług czterech stron świata.
(2.1) Szybko zorientowała się w zaistniałej sytuacji, kierując swój wzrok ku otwartym drzwiom.
Wiktionary
IPA: ˌzɔrʲjɛ̃nˈtɔvat͡ɕ, AS: zorʹi ̯ẽntovać
Wiktionary
rzecz. zorientowanie
przym. zorientowany
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zorientować.
Wiktionary
IPA: ˌzɔrʲjɛ̃ntɔˈvãɲɛ, AS: zorʹi ̯ẽntovãńe
Wiktionary
czas. zorientować
Wiktionary
rodzaj drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych
SJP.pl
Zorilla paskowana, zorilla (Ictonyx striatus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych zamieszkujący tereny Afryki środkowej i południowej.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Inne:
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zorkiestrować.
Wiktionary
czas. zorkiestrować dk.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
prorok perski z VII/VI w. p.n.e.; Zaratustra; Zaratusztra
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Zoroastra lub z nim związany
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) rel. dotyczący zaratusztrianizmu, związany z zaratusztrianizmem
Wiktionary
IPA: ˌzɔrɔaˈstrɨt͡sʲci, AS: zoroastrycʹḱi
Wiktionary
rzecz. zoroastryzm m.
przym. zoroastryjski
Wiktionary
(1.1) zoroastryjski
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) zob. zoroastrycki.
Wiktionary
IPA: ˌzɔrɔaˈstrɨjsʲci, AS: zoroastryi ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Zoroaster m., zoroastryzm m.
przym. zoroastrycki
Wiktionary
staroirańska religia oparta na mazdaizmie, głosząca ustawiczną walkę dobra i zła jako podstawę istnienia świata; zaratustryzm; zaratustrianizm; zaratusztrianizm
SJP.pl
Zaratusztrianizm (zaratustryzm, zoroastryzm, zoroastrianizm, awest. Daēnā Vañuhi; pers. آيين زرتشتی Âjin-e Zaratoszt-i) – religia irańska wywodząca się od Zaratusztry, powstała pomiędzy 1500 a 500 rokiem p.n.e. Liczba wyznawców wynosi 110-120 tys. (2012).
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) choreogr. popularny andaluzyjski taniec ludowy
Wiktionary
IPA: zɔˈrɔ̃ŋɡɔ, AS: zorõŋgo
Wiktionary
Zorro (z hiszp. „Lis”), właśc. Diego de la Vega − postać fikcyjna, która po raz pierwszy pojawiła się w powieści Johnstona McCulleya The Curse of Capistrano z roku 1919. Jest to obrońca mieszkańców Kalifornii (ówczesnej kolonii hiszpańskiej) uciśnionych przez lokalnych gubernatorów i dowódców wojskowych. Pojawia się jako jeździec w czarnej masce i pelerynie. Dobrze włada szpadą.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do Żor, związany z Żorami
Wiktionary
(1.1) Autobus zatrzymuje się tuż przy żorskim magistracie.
Wiktionary
rzecz. Żory nmos., żorzanin mos., żorzanka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) lwów. kawałki skały
Wiktionary
(1.1) Hej, spójrz, to naprawdę żorstwa.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. gatunek, odmiana
Wiktionary
Żoruchowo (kaszb. Żorëchòwò lub też Żarchòwò, niem. Sorchow) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, w gminie Główczyce. Wieś jest siedzibą sołectwa "Żoruchowo". Znajduje się tu klasycystyczny pałac z 1833 roku z parkiem leśnym o powierzchni około 4 ha.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa słupskiego.
Wikipedia
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Żory (cz. Žáry, Žárov, niem. Sohrau) – miasto na prawach powiatu w południowej Polsce, w województwie śląskim, historycznie na Górnym Śląsku.
Jest jednym z miast należących do Rybnickiego Okręgu Węglowego. Obecnie miasto spełnia funkcje handlową, usługową i logistyczną.
Wikipedia
(1.1) Jutro jadę do Żor na urodziny ciotki.
Wiktionary
IPA: ˈʒɔrɨ, AS: žory
Wiktionary
rzecz. żor mrz., żorzanin mos., żorzanka ż.
przym. żorski
Wiktionary
[czytaj: z-orywać] rzadkie:
1. kończyć oranie, dokończać orkę; zaorywać;
2. przenośnie: robić bruzdy, zwłaszcza czymś ostrym; ryć
SJP.pl
zjawisko świetlne polegające na zmianie barwy nieba, np. zorza polarna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) meteorol. barwne zjawisko świetlne na niebie
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Puść mnie, bo już wschodzi zorza!
(1.1) Kimże jest ta, która świeci z wysoka jak zorza, / piękna jak księżyc, jaśniejąca jak słońce, / groźna jak zbrojne zastępy?
(1.1) Kiedy ranne wstają zorze, Tobie ziemia, Tobie morze, Tobie śpiewa żywioł wszelki, bądź pochwalon, Boże wielki.
Wiktionary
IPA: ˈzɔʒa, AS: zoža
Wiktionary
rzecz. Zorza ż., Zora ż.
Wiktionary
(1.1) poet. jutrzenka, świt, świtanie, aurora, wschód, brzask
Wiktionary
krocznik zorzak - motyl z rodziny miernikowcowatych
SJP.pl
mieszkaniec Żor
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żor
Wiktionary
(1.1) Poprzednik prezydenta Żor był żorzaninem.
Wiktionary
rzecz. Żory nmos.
:: fż. żorzanka ż.
przym. żorski
Wiktionary
mieszkanka Żor
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żor
Wiktionary
(1.1) 30-letnia żorzanka spowodowała kolizję na drodze.
Wiktionary
rzecz. Żory nmos.
:: fm. żorzanin mos.
przym. żorski
Wiktionary
przezroczysta tkanina jedwabna, bawełniana lub wełniana o nieregularnej, pomarszczonej powierzchni; używana na suknie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) włók. lekka, przejrzysta tkanina nieregularnie marszczona;
Wiktionary
Żorżeta – rodzaj przezroczystej tkaniny o splocie płóciennym. Wyrabiana jest z wełny, bawełny lub jedwabiu. Jest jednobarwną tkaniną o nieregularnie zmarszczonej powierzchni. Nieregularne zmarszczenie powierzchni powstaje wskutek użycia w procesie tkania skręconych nici. Szyje się z niej głównie różne suknie.
Wikipedia
(1.1) Mama kupiła sobie bluzkę z fioletowej żorżety.
Wiktionary
IPA: ʒɔrˈʒɛta, AS: žoržeta
Wiktionary
przym. żorżetowy
Wiktionary
dotyczący żorżety
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) wykonany z żorżety
Wiktionary
rzecz. żorżeta ż.
Wiktionary
motyl z rodziny bielinków
SJP.pl
potocznie:
1. spowodować wygięcie się obręczy koła rowerowego w ósemkę na skutek uderzenia;
2. zósemkować się - o kole rowerowym: wygiąć się w ósemkę
SJP.pl
zdrobnienie od: Zofia (imię żeńskie); Zośka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) zdrobn. od imienia żeńskiego Zofia
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Chciało się Zosi jagódek, / kupić ich za co nie miała, / Jaś ich miał pełen ogródek, / ale go prosić nie śmiała.
Wiktionary
IPA: ˈzɔɕa, AS: zośa
Wiktionary
rzecz. Zośka ż., Zosieńka ż., Zofia ż.
Wiktionary
zdrobnienie od: Zofia (imię żeńskie)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż., zdrobniała, poufała forma imienia Zofia
Wiktionary
(1.1) Zosieńka piecze właśnie placek z rabarbarem.
Wiktionary
rzecz. Zofia ż., Zośka ż., Zosia ż., Zocha ż., zośka ż., Zofiówka ż., Zofiowo n., Zofiów m., Zofin m., Zosin m.
przym. Zofiowy
temsłow. -zofia
Wiktionary
(1.1) Zośka ż., Zosia ż., Zocha ż.
Wiktionary
nazwa wielu miejscowości i ich części w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
Wikipedia
Zosinowo – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie radzyńskim, w gminie Kąkolewnica.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bialskopodlaskiego.
Wieś stanowi sołectwo gminy Kąkolewnica. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 110 mieszkańców.
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Zosi lub z nią związany
SJP.pl
gra polegająca na podbijaniu wewnętrzną stroną stopy szmatki wypchanej zwykle jakimś balastem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż., zdrobniała, poufała forma imienia Zofia
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Cześć, jestem Zośka z VIa i chcę z tobą chodzić.
Wiktionary
rzecz. Zofia ż., Zosieńka ż., Zosia ż., Zocha ż., zośka ż., Zofiówka ż., Zofiowo n., Zofiów m., Zofin m., Zosin m.
przym. Zofiowy
temsłow. -zofia
Wiktionary
(1.1) Zosieńka ż., Zosia ż., Zocha ż.
Wiktionary
powiększać ośmiokrotnie
SJP.pl
powiększyć ośmiokrotnie
SJP.pl
skrót od: Związek Ochotniczych Straży Pożarnych
SJP.pl
1. nie zmienić miejsca pobytu, pozostać;
2. stać się pozostałością czegoś;
3. znaleźć się w jakiejś sytuacji;
4. stać się kimś, czymś
SJP.pl
czasownik nieprzechodni dokonany
(1.1) dokonany od|zostawać.
czasownik zwrotny dokonany zostać się
(2.1) przest. pozostać, nie zmieniać miejsca
Wiktionary
(2.1) Kruszce, ziemie, kamienie, wykopane i wycięte nie mogą zostać się w Kopalni, ale się na wierzch do dalszego obrobienia wydobyć muszą, ziemia wprawdzie i kamienie w pewnych okolicznościach mogą się zostać w głębokości: przecięż z mieysca na mieysce przenosić się muszą.
Wiktionary
IPA: ˈzɔstat͡ɕ, AS: zostać
Wiktionary
czas. zostawać, postawić
rzecz. zostanie n., ostaniec mrz.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zostać.
forma czasownika.
(2.1) 3. os. lp. przysz. czasownika zostać
Wiktionary
IPA: zɔˈstãɲɛ, AS: zostãńe
Wiktionary
czas. zostać, zostawać, postawić
rzecz. ostaniec mrz.
Wiktionary
czasownik nieprzechodni
(1.1) nie odchodzić/odjeżdżać/…, nie ruszać się z miejsca
(1.2) być pozostałością po czymś, czego już nie ma
(1.3) stawać się kimś/czymś
(1.4) tylko aspekt dokonany: używany do tworzenia strony biernej o aspekcie dokonanym
czasownik zwrotny zostawać się
(2.1) przest. pozostawać, nie zmieniać miejsca
Wiktionary
(1.1) Nie pójdziesz dziś do szkoły, zostaniesz w domu.
(1.2) Po urlopie zostało nam trochę zagranicznych monet.
(1.3) Polski bokser został zwycięzcą pojedynku.
(1.4) Wszystkie drzewa w parku zostały wycięte.
Wiktionary
IPA: zɔˈstavat͡ɕ, AS: zostavać
Wiktionary
rzecz. ostaniec mrz., zostanie n. dk., zostawanie n. ndk.
czas. postawić, pozostawać, zostać dk.
Wiktionary
(1.1) pozostawać/pozostać
(1.3) stawać się
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zostawać.
Wiktionary
IPA: ˌzɔstaˈvãɲɛ, AS: zostavãńe
Wiktionary
czas. zostawać, postawić
rzecz. ostaniec mrz.
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. zostawić)
(1.1) kłaść, opuszczać coś w jakimś miejscu i odchodzić, nie biorąc tego ze sobą
(1.2) odchodzić od kogoś, porzucać go (najczęściej w aspekcie dokonanym)
(1.3) przeznaczać coś dla kogoś po swojej śmierci (najczęściej w aspekcie dokonanym)
(1.4) rezygnować z podjęcia lub kontynuacji działania
(1.5) zapisywać się w pamięci potomnych
(1.6) zdawać się na kogoś, delegować jakieś zadanie
(1.7) zachowywać coś dla kogoś
(1.8) nie pozbywać się, nie wyrzucać
Wiktionary
(1.1) Zawsze zostawiam kluczyki do samochodu w domu i przypominam sobie o nich w połowie drogi.
(1.2) Zostawiam was tutaj na chwilę z tatą. Wrócę za dwie minuty.
(1.3) Pradziadek zostawił mi swój zegarek.
(1.4) Gdy słyszę w radiu tę piosenkę, to zostawiam wszystko, czym się zajmuję, i słucham.
(1.5) Zostawiam po sobie te wiersze.
(1.6) Zostawiam to na twojej głowie.
(1.7) Zostawiam ci ostatni kawałek.
Wiktionary
IPA: zɔˈstavʲjät͡ɕ, AS: zostavʹi ̯äć
Wiktionary
rzecz. zostawianie n., zostawienie n.
czas. pozostawiać, nazostawiać, stawiać, postawić, zostawić
Wiktionary
(1.1) porzucać, pozbywać się
(1.2) opuszczać, porzucać
(1.3) zapisywać
(1.4) porzucać, zaprzestawać, rezygnować
(1.7) odkładać, odstawiać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zostawiać.
Wiktionary
IPA: ˌzɔstaˈvʲjä̃ɲɛ, AS: zostavʹi ̯ä̃ńe
Wiktionary
czas. zostawiać, postawić
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. zostawiać)
(1.1) zob. zostawiać.
Wiktionary
IPA: zɔˈstavʲit͡ɕ, AS: zostavʹić
Wiktionary
czas. zostawiać ndk., postawić dk.
rzecz. zostawienie n.
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński, Zaolzie|zaniechać.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zostawić.
Wiktionary
IPA: ˌzɔstaˈvʲjɛ̇̃ɲɛ, AS: zostavʹi ̯ė̃ńe
Wiktionary
czas. zostawić, zostawiać, postawić
Wiktionary
podwodna bylina z rodziny rdestowatych, o długich, wstęgowatych liściach używanych jako surowiec tapicerski i opakunkowy, występująca w przybrzeżnym pasie mórz strefy umiarkowanej (w tym Morza Bałtyckiego); trawa morska, tasiemnica
SJP.pl
Zostera, tasiemnica (Zostera L.) – rodzaj traw morskich z rodziny zosterowatych (Zosteraceae), obejmujący 15 gatunków występujących w morzach i oceanach w strefie klimatu umiarkowanego i podzwrotnikowego. W Polsce występują dwa gatunki: zostera morska (Z. marina) i zostera drobna (Z. noltii).
Nazwa naukowa rodzaju pochodzi od greckiego słowa ζόστερ (zoster – pas, obręcz).
Wikipedia
roślina z gromady kopalnych, żyjąca w dewonie
SJP.pl
rodzina roślin jednoliściennych
SJP.pl
Zosterowate (Zosteraceae Dumort.) – rodzina roślin jednoliściennych. Obejmuje dwa rodzaje (zostera Zostera i Phyllospadix) z ponad 20 gatunkami. Są to rośliny wodne występujące w wodach morskich głównie strefy umiarkowanej półkuli północnej, także w strefie międzyzwrotnikowej wzdłuż wybrzeży wschodniej Afryki, Australii i Nowej Zelandii oraz Chile. Na północy sięgają do Morza Beringa.
Wikipedia
o cechach zosterowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
ZOTAC International (MCO) Limited – chińska firma komputerowa produkująca elektronikę użytkową w formie płyt głównych i kart graficznych bazujących na chipsetach Nvidia. Jest również producentem minikomputerów. Jej siedziba znajduje się w Hongkongu, a ponadto w całych Chinach powstało około 40 fabryk zajmujących się montażem powierzchniowym podzespołów.
Wikipedia
[czytaj: zuk] gatunek muzyki i styl taneczny wywodzący się z Karaibów, popularny w latach 80. XX wieku
SJP.pl
Wikipedia
lek o działaniu przeciwwirusowym, aktywny przeciw wirusom opryszczki i ospy wietrznej
SJP.pl
przestarzale: z tamtego miejsca; dziś zwykle w wyrażeniach:
a) ni stąd, ni zowąd - z nieznanych powodów, niespodziewanie (np. Pojawił się w banku ni stąd, ni zowąd.);
b) stąd i zowąd - z tego i z innego miejsca (np. Słychać stąd i zowąd, że coś ma się zmienić.)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. techn. zawias
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|bant.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. zazdrość
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. zowistny
czas. zowiścić ndk.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum|zazdrość.
źródła.
== zowiść (język wilamowski.) ==
ortografie.
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zawiść, zazdrość
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
przym. zowistny
czas. zowiścić ndk.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
przym. zowistny
czas. zowiścić ndk.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum|zazdrość.
źródła.
== zowiść (język wilamowski.) ==
ortografie.
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zawiść, zazdrość
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
czasownik niedokonany
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. zazdrościć
Wiktionary
rzecz. zowiść ż.
przym. zowistny
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. zazdrosny
Wiktionary
rzecz. zowiść ż.
czas. zowiścić ndk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. panna z dzieckiem
Wiktionary
[czytaj: zoz] skrót od: Zakład Opieki Zdrowotnej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. odwiedziny u kobiety, która właśnie urodziła dziecko
Wiktionary
(1.1) Kież tam pujdziecie na ty zoziyrki, dyć dziecko mo już miesiónc.
Wiktionary
krzew rosnący głównie w Meksyku; jojoba
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. zob. jojoba.
Wiktionary
regionalnie: kukułka; zazula, gżegżółka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) reg. wsch. kukułka
Wiktionary
Osoby o nazwisku Zozula:
Wikipedia
(1.1) O tej swojej przyjaźni raz w cieniu dąbrowy • Kiedy gadali, łącząc swoje czułe mowy • Do kukań zozul i krakań gawronich, – • Alić ryknęło raptem coś koło nich.
Wiktionary
(1.1) gżegżółka, kukułka, zazula
Wiktionary
zdrobnienie od: zozulka
SJP.pl
zdrobnienie od: zozula (regionalnie: kukułka)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) muz. huculski instrument muzyczny, rodzaj okaryny
(1.2) zdrobn. od: zozula
Wiktionary
IPA: zɔˈzulka, AS: zozulka
Wiktionary
rzecz. zazula, zazuleńka, zazulka, zozuleńka
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. kulin. imbir
Wiktionary
(1.1) ingwer
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.
Wiktionary
Zozym – imię męskie pochodzenia greckiego, gr. Ζωσιμος (Zosimos), oznaczające "żywotny"; "pełen sił witalnych". Było to imię kilku świętych i papieża, św. Zozyma. Znacznie większą popularnością, niż w Polsce, cieszyło się ono w prawosławnej Europie wschodniej.
Wikipedia
IPA: ˈzɔzɨ̃m, AS: zozỹm
Wiktionary
skrót od: żołnierski, żołnierz; żołn.
SJP.pl
dawniej: popiół pozostały po ługowaniu
SJP.pl
zdrobnienie od: żołądek
SJP.pl
1. workowaty narząd przewodu pokarmowego, stanowiący miejsce częściowego trawienia pokarmu;
2. żołądek mięśniowy - tylna część żołądka ptaków; mielec;
3. rzadkie zdrobnienie od: żołądź; żołędzik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) anat. część układu pokarmowego przed jelitami, który trawi białka przy udziale kwasu solnego;
Wiktionary
Żołądek (łac. ventriculus, stomachus, gr. gaster) – narząd stanowiący część układu pokarmowego, którego zasadniczą rolą jest trawienie zawartych w pokarmie białek, a trawienie cukrów jest wręcz hamowane przez niskie pH żołądka. Żołądek wydziela sok żołądkowy zawierający enzymy trawienne:
Wikipedia
(1.1) Za dużo zjadłem i teraz boli mnie żołądek.
(1.1) Położył rękę na żołądku i pociągnął długi łyk.
Wiktionary
IPA: ʒɔˈwɔ̃ndɛk, AS: žou̯õndek
Wiktionary
rzecz. żołądkówka ż., żołądkowiec mos.
:: zdrobn. żołądeczek mrz.
czas. żołądkować się ndk.
przym. żołądkowy, wewnątrzżołądkowy
Wiktionary
1. workowaty narząd przewodu pokarmowego, stanowiący miejsce częściowego trawienia pokarmu;
2. żołądek mięśniowy - tylna część żołądka ptaków; mielec;
3. rzadkie zdrobnienie od: żołądź; żołędzik
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|żołądkować.
Wiktionary
rzecz. nieżołądkowanie n.
czas. żołądkować ndk.
przym. żołądkowy
Wiktionary
osoba cierpiąca na dolegliwości żołądkowe
SJP.pl
gatunek gorzkiej wódki o korzennym smaku, dobrze działającej w wypadku dolegliwości żołądkowych
SJP.pl
dotyczący żołądka i przełyku
SJP.pl
→ żołądek
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z żołądkiem, dotyczący żołądka
Wiktionary
(1.1) Po zażyciu metforminy możemy odczuwać lekkie sensacje żołądkowe i zaburzenia smaku.
Wiktionary
rzecz. żołądek m., żołądeczek m., żołądkówka ż., żołądkowiec m., żołądkowanie n.
czas. żołądkować się
przysł. żołądkowo
Wiktionary
(1.1) gastryczny
Wiktionary
(r. męski)
1. owoc dębu; żołądź (r. żeński)
2. kolor w kartach, trefl; żołądź (r. żeński)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy, męskorzeczowy lub żeński
(1.1) dendr. owoc dębu;
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) karc. jeden z kolorów w kartach;
rzeczownik, rodzaj żeński
(3.1) anat. zwieńczenie prącia;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Gotowanych, a następnie prażonych żołędzi używa się do produkcji napoju podobnego do kawy.
(2.1) Nie mam żołędzia, zagram pikiem.
(3.1) Napletek okrywa żołądź penisa w stanie spoczynku.
Wiktionary
IPA: ˈʒɔwɔ̃ɲt͡ɕ, AS: žou̯õńć
Wiktionary
rzecz. żołędne n., żołędnica ż.
przym. żołędny, żołędziowy
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|ajchla.
(2.1) trefl, krojc, krajc
Wiktionary
1. płynna, żółtobrunatna wydzielina wątroby, niezbędna w procesie trawienia i wchłaniania tłuszczów w jelicie;
2. kolor żółty
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. wydzielina wątrobowa;
(1.2) przen. gniew, zdenerwowanie, oburzenie, irytacja
(1.3) rzad. kolor żółty
forma czasownika.
(2.1) 2. os. lp. rozk. od: żółcić
Wiktionary
Żółć (łac. bilis lub fel, gr. chole) – płynna wydzielina wątroby kręgowców uczestnicząca w trawieniu i wchłanianiu tłuszczów.
Żółć wspomaga trawienie poprzez udział w rozkładzie tłuszczów oraz poprzez zapewnienie optymalnego pH dla enzymów trzustkowych i enzymów jelitowych.
Wikipedia
(1.2) Chciał wylać żółć, która się w nim zebrała, na głowę Stasia.
Wiktionary
IPA: ʒuwʲt͡ɕ, AS: žuu̯ʹć
Wiktionary
rzecz. żółtak mrz., żółtość ż., żółtko n., żółcenie n., zażółcenie n., żółtek n./mos.
czas. żółcić ndk., zażółcić dk.
przym. żółty, żółtawy, żółciutki, żółciuchny, żółciowy
przysł. żółto
Wiktionary
(1.2) złość
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|żółcić.
Wiktionary
czas. żółcić, żółknąć
przym. żółty
rzecz. żółty n., żółtak mrz., żółć ż., żółtko n.
przysł. żółto, żółtawo
temsłow. żółto-
Wiktionary
żółciak siarkowy (Laetiporus sulphureus), gatunek grzyba o siarkowo-żółtej (lub pomarańczowej) barwie owocnika (z czasem bielejącego), porastający drzewa
SJP.pl
Laetiporus Murill (żółciak) – rodzaj grzybów z rodziny Laetiporaceae. Należy do niego 13 gatunków, w Polsce występuje jeden.
Wikipedia
rodzaj roślin z rodziny malpigiowatych; Thryallis
SJP.pl
1. nadawać czemuś żółty kolor;
2. żółcić się - a). mieć żółty kolor; b). stawać się żółtym; żółknąć
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) nadawać żółtą barwę
czasownik zwrotny niedokonany żółcić się
(2.1) odznaczać się żółtym kolorem
Wiktionary
IPA: ˈʒuwʲt͡ɕit͡ɕ, AS: žuu̯ʹćić
Wiktionary
rzecz. żółty n., żółć ż., żółcenie n., żółtak mrz., żółtko n.
czas. żółcieć ndk., żółknąć ndk.
przym. żółty, żółciuchny
przysł. żółto, żółtawo
temsłow. żółto-
Wiktionary
(2.1) żółcieć
Wiktionary
zmieniać kolor na żółty
SJP.pl
gatunek wiecznie zielonego drzewa z rodziny kluzjowatych; mangostan właściwy, garcynia, żółtopla, smaczelina
SJP.pl
stopień wyższy od przysłówka: żółto
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: żółty; żółtszy; bardziej żółty
SJP.pl
roślina z rodziny imbirowatych, o barwnych kwiatach i mięsistych kłączach; kurkuma, szafraniec, ostryż
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Rhogeessa|H. Allen|ref=tak., rodzaj nietoperzy z podrodziny mroczków występujący w Ameryce;
(1.2) zool. nietoperz z rodzaju żółcinków (1.1)
Wiktionary
Żółcinek (Rhogeessa) – rodzaj ssaków z podrodziny mroczków (Vespertilioninae) w obrębie rodziny mroczkowatych (Vespertilionidae).
Wikipedia
(1.1) Żadne żółcinki nie występują w Polsce.
Wiktionary
rzecz. żółć ż.
przym. żółty, żółciutki
Wiktionary
Żółcino (niem. Soltin) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie kamieńskim, w gminie Kamień Pomorski.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa szczecińskiego.
Wikipedia
sprzyjający wytwarzaniu przez wątrobę żółci
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) med. farm. pobudzający wątrobę do wytwarzania żółci
Wiktionary
rodzaj roślin z rodziny biegunecznikowatych; Amaroria
SJP.pl
dotyczący żółci
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) biol. dotyczący żółci
Wiktionary
IPA: ʒuwʲˈt͡ɕɔvɨ, AS: žuu̯ʹćovy
Wiktionary
rzecz. żółty n., żółć ż., żółtak mrz., żółtek m.
przym. żółty
temsłow. żółto-
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) zdrobn. od: żółty
Wiktionary
(1.1) Na obrazie najbardziej rzucały się w oczy żółciuchne banany.
Wiktionary
przym. żółty, żółtawy, żółciutki
czas. pożółknąć dk., przyżółcić dk., przyżółcić się dk., zażółcić dk., zażółcić się dk., zażółcać ndk., zażółcać się ndk., żółknąć ndk., zżółknąć dk., żółcić ndk., żółcić się ndk.
rzecz. żółty n., żółć ż., żółtość ż., żółtak mrz., żółtek mos., żółtko n.
przysł. żółto
temsłow. żółto-
Wiktionary
zdrobnienie od: żółty
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pot. zdrobn. od: żółty
Wiktionary
IPA: ˌʒuwʲt͡ɕüˈɕɛ̇̃ɲci, AS: žuu̯ʹćüśė̃ńḱi
Wiktionary
rzecz. żółtko n.
Wiktionary
zdrobnienie od: żółty
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zdrobn. od: żółty
Wiktionary
(1.1) Idzie wiosna, w ręku trzyma bazie, żółciutkie, świeżutkie, dopiero co zerwane.
Wiktionary
IPA: ʒuwʲˈt͡ɕutʲci, AS: žuu̯ʹćutʹḱi
Wiktionary
przym. żółty, żółciuchny
rzecz. żółty n., żółcinek mzw., żółć ż., żółtość ż., żółtak mrz., żółtko n.
przysł. żółto, żółtawo
temsłow. żółto-
Wiktionary
1. żółty kolor czegoś; żółtość;
2. żółte plamy na liściach niektórych roślin uprawnych, powstałe w wyniku choroby wirusowej; żółtaczka
SJP.pl
uposażenie wypłacane żołnierzom odbywającym obowiązkową służbę wojskową (dawniej żołnierzom najemnym)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pensja, pieniądze dawane żołnierzowi za jego służbę;
Wiktionary
Żołd – wynagrodzenie, jakie dostaje żołnierz odbywający zasadniczą służbę wojskową, dawniej również członek wojska najemnego. Pierwszy żołd w Polsce ustanowił w 1388 roku w Piotrkowie Władysław II Jagiełło: wynosił 3 grzywny od kopii.
Zygmunt August i Stefan Batory utworzyli oddziały kozackie dla obrony granicy Polski w zamian za żołd i wolność osobistą. Była to jedna z przyczyn powstania Chmielnickiego.
Żołd w legionach rzymskich nazywany był stipendium.
Wikipedia
(1.1) Kapral znowu przepił cały żołd.
Wiktionary
IPA: ʒɔwt, AS: žou̯t
Wiktionary
rzecz. żołdak m., żołdactwo n.
przym. żołdacki
Wiktionary
charakterystyczny dla żołdaka
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący żołdaków
Wiktionary
rzecz. żołd m., żołdak m., żołdactwo n.
Wiktionary
pogardliwie: żołnierze postępujący niezgodnie z zasadami honoru żołnierskiego; żołnierstwo, żołdacy, soldateska
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) pogard. osoby służące w wojsku
(1.2) daw. wojsk. żołnierze najemni pobierający żołd
(1.3) daw. służba żołnierska
(1.4) hart ducha żołnierskiego
Wiktionary
(1.1) Rabunek, pożoga były jego bronią i zachętą do odwagi dla jego żołdactwa, zaprawionego już na rzeziach i pożogach w Wąchocku, Bodzentynie i Staszowie.
(1.1) W dalszym opisie gorzkiej Męki Pana naszego Jezusa Chrystusa czytamy co następuje: Żołdactwo odprowadziło Zbawiciela, aby Go ukrzyżować.
Wiktionary
rzecz. żołd mrz., żołdak mos., żołdownik mos.
czas. żołdować ndk., żołdować się ndk.
przym. żołdacki, żołdowy
przysł. żołdacko
Wiktionary
(1.2) wojsko, żołnierstwo
(1.3) żołnierka, żołnierstwo
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zdrobn. od żołdak
Wiktionary
rzecz. żołdak m.
Wiktionary
1. pogardliwie: żołnierz dopuszczający się czynów niezgodnych z honorem żołnierskim;
2. dawniej: żołnierz najemny pobierający żołd
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. pogard. o niezdyscyplinowanym żołnierzu, szczególnie postępującym brutalnie
(1.2) daw. najemny żołnierz, który pobiera żołd
Wiktionary
(1.2) Żołdacy carycy przypuścili szturm na miasto.
Wiktionary
IPA: ˈʒɔwdak, AS: žou̯dak
Wiktionary
rzecz. żołd m., żołdactwo n.
:: zdrobn. żołdaczek m.
przym. żołdacki
Wiktionary
przymiotnik od: żołd
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) stpol. opłata pobierana w dawnej Polsce przez panów za prawo zbierania żołędzi w ich lasach lub wypasania tam trzody
Wiktionary
Żołędne – osada leśna w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie siemiatyckim, w gminie Mielnik.
Wikipedia
(1.1) Opłacił żołędne, więc mógł pasać świnie w pańskim lesie.
(1.1) Pan wziął żołędne, a i tak chłopa słudzy psami poszczuli.
Wiktionary
IPA: ʒɔˈwɛ̃ndnɛ, AS: žou̯ẽndne
Wiktionary
rzecz. żołądź mzw./ż.
przym. żołędny, żołędziowy
Wiktionary
gryzoń z rodziny popielicowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Eliomys|Wagner|ref=tak., rodzaj niedużego ssaka z rodziny popielicowatych;
(1.2) zool. gryzoń z rodzaju żołędnica (1.1)
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Na uwagę zasługuje natomiast żołędnica, dla której Babia Góra jest jedynym obecnie miejscem występowania w Polsce.
Wiktionary
rzecz. żołądź mrz.
przym. żołędny
Wiktionary
potocznie o kartach do gry: treflowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) inaczej → trefl, treflowy
Wiktionary
(1.1) Trzeba się będzie również uzbroić w cierpliwość i znieść obecność w programie tych samych, startych jak dwójka żołędna twarzy, tych samych grepsów, których zapewne nie mogą już wytrzymać sami artyści.
Wiktionary
IPA: ʒɔˈwɛ̃ndnɨ, AS: žou̯ẽndny
Wiktionary
rzecz. żołędnica ż., żołędne n., żołądź
przym. żołędziowy
Wiktionary
(1.1) trefl, treflowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żołędowa
Wiktionary
rzecz. Żołędowo n.
:: fż. żołędowianka ż.
przym. żołędowski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żołędowa
Wiktionary
rzecz. Żołędowo n.
:: fm. żołędowianin m.
przym. żołędowski
Wiktionary
3 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żołędowa
Wiktionary
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
rzecz. Żołędowo n., żołędowianin m., żołędowianka ż.
Wiktionary
zdrobnienie od: żołądź; żołądek
SJP.pl
gromada około 80 gatunków zwierząt zaliczanych do półstrunowców; jelitodyszce, jelitodyszne, żołędziogłowe
SJP.pl
Jelitodyszne, jelitodyszce (Enteropneusta), żołędziogłowe, żołędziogłowce (Helminthomorpha) – współcześnie żyjąca gromada około 80 gatunków zwierząt zaliczanych do półstrunowców (Hemichordata). Są organizmami morskimi żyjącymi w rytych przez siebie kanałach dennych. Osiągają wielkość od 9 cm do 2,5 m, jednak ich średnia wielkość to ok. 20 cm.
Wikipedia
gromada około 80 gatunków zwierząt zaliczanych do półstrunowców; jelitodyszce, jelitodyszne, żołędziogłowce
SJP.pl
Jelitodyszne, jelitodyszce (Enteropneusta), żołędziogłowe, żołędziogłowce (Helminthomorpha) – współcześnie żyjąca gromada około 80 gatunków zwierząt zaliczanych do półstrunowców (Hemichordata). Są organizmami morskimi żyjącymi w rytych przez siebie kanałach dennych. Osiągają wielkość od 9 cm do 2,5 m, jednak ich średnia wielkość to ok. 20 cm.
Wikipedia
przedstawiciel gromady zwierząt z typu przedstrunowców; jelitodyszec
SJP.pl
1. rodzaj łyżwy;
2. sójka żołędziówka - gatunek ptaka z rodziny krukowatych; sójka zwyczajna;
3. galasówka żołędziówka - gatunek owada z rodziny galasówkowatych
SJP.pl
dotyczący żołędzia
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący żołędzi, owoców dębu
Wiktionary
(1.1) Zjadłszy skibę domowego chleba z kubkiem żołędziowej kawy, Polek usiadł na kamiennym stopniu ganeczka.
Wiktionary
IPA: ˌʒɔwɛ̃ɲˈd͡ʑɔvɨ, AS: žou̯ẽńʒ́ovy
Wiktionary
rzecz. żołędne n., żołądź
przym. żołędny
Wiktionary
rodzaj afrykańskich roślin z rodziny astrowatych; Othonna
SJP.pl
miasto na Ukrainie
SJP.pl
Żółkiew (ukr. Жовква, Żowkwa, w latach 1951–1991 Нестеров, Nesterow) – miasto na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, w rejonie lwowskim. 13 455 mieszkańców (2025), dla porównania w 2001 roku było ich 13 316.
Żółkiew leży na Roztoczu Wschodnim, nad Świną, około 35 km od granicy z Polską.
Prywatne miasto szlacheckie lokowane w 1596 roku położone było w XVI wieku w województwie ruskim.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żółkiewki lub Żółkiewki-Osady
Wiktionary
rzecz. Żółkiewka ż.
:: fż. żółkiewczanka ż.
przym. żółkiewecki, żółkiewski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żółkiewki lub Żółkiewki-Osady
Wiktionary
rzecz. Żółkiewka ż.
:: fm. żółkiewczanin m.
przym. żółkiewecki, żółkiewski
Wiktionary
przymiotnik od: Żółkiewka; żółkiewski
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żółkiewki lub Żółkiewki-Osady
Wiktionary
rzecz. Żółkiewka ż., żółkiewczanin m., żółkiewczanka ż.
przym. żółkiewski
Wiktionary
(1.1) żółkiewski
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
1. wieś w Polsce;
2. lewy dopływ rzeki Wieprz
SJP.pl
Wikipedia
1. przymiotnik od: Żółkiewka; żółkiewecki;
2. przymiotnik od: Żółkiew
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Żółkiewki lub Żółkiewki-Osady
(1.2) odnoszący się do Żółkwi na Ukrainie
Wiktionary
osoby o nazwisku Żółkiewski:
Wikipedia
rzecz. Żółkiewka ż., żółkiewczanin m., żółkiewczanka ż.
przym. żółkiewecki
Wiktionary
(1.1) żółkiewecki
Wiktionary
zmieniać kolor na żółty
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zżółknąć)
(1.1) zmieniać swój kolor na żółty
Wiktionary
(1.1) Na południowym krańcu doliny drzewa karlały, trawa żółkła, wypalona sąsiedztwem gorących źródeł tryskających wysoko.
Wiktionary
IPA: ˈʒuwknɔ̃ɲt͡ɕ, AS: žuu̯knõńć
Wiktionary
rzecz. źółć ż., żółcień ż., żółtaczka ż., żółknięcie n., żółcenie n., pożółcenie n., pożółknięcie n., zżółknięcie n., żółtak mrz., żółtek n./mos.
czas. żółcić ndk., pożółcić dk., pożółknąć dk., zżółknąć dk.
przym. żółty, żółtawy
przysł. żółto, żółtawo
Wiktionary
stawać się żółtym; żółknąć
SJP.pl
skrót od: żołnierski, żołnierz; żoł.
SJP.pl
owadożerny ptak, barwnie upierzony
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ornit. nazwa systematyczna|Meropidae|ref=tak., ptak z rzędu kraskowych
Wiktionary
Żołna (zwyczajna), żołna pospolita, żołna pszczołojad (Merops apiaster) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny żołn (Meropidae). Nie wyróżnia się podgatunków. Nie jest zagrożony.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
1. kobieta żołnierz;
2. rzemiosło żołnierskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wojsk. służba wojskowa
(1.2) wojsk. kobieta odbywająca służbę wojskową; członkini sił zbrojnych danego państwa
Wiktionary
(1.2) Mam na imię Wiktoria i jestem żołnierką.
Wiktionary
IPA: ʒɔwʲˈɲɛrka, AS: žou̯ʹńerka
Wiktionary
rzecz. żołnierszczyzna ż., żołnierstwo n.
:: fm. żołnierz mos.
przym. żołnierski
przysł. żołniersko
Wiktionary
(1.1) wojaczka
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
→ żołnierz
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący żołnierza, związany z żołnierzem
Wiktionary
(1.1) Powtarzał: – Kiep świat – i zasypiał nucąc piosnkę żołnierską.
Wiktionary
rzecz. żołnierz m., żołnierka ż., żołnierzyk mos./mzw.
Wiktionary
pogardliwie: żołnierze postępujący niezgodnie z zasadami honoru żołnierskiego; żołdactwo, żołdacy, soldateska
SJP.pl
osoba, która pełni służbę wojskową w siłach zbrojnych danego kraju
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) wojsk. członek sił zbrojnych państwa; ; Gloger.
(1.2) przen. szeregowy członek organizacji przestępczej
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) ekol. członek podkasty robotnic wyspecjalizowany w obronie kolonii, o rozwiniętym organie ataku i obrony
Wiktionary
Żołnierz – osoba pełniąca służbę w siłach zbrojnych danego państwa.
Wikipedia
(1.1) Kasi bardzo podoba się ten wysoki żołnierz.
(1.1) Jako wilnianka z urodzenia podczas okupacji była łączniczką i żołnierzem AK.
Wiktionary
IPA: ˈʒɔwʲɲɛʃ, AS: žou̯ʹńeš
Wiktionary
rzecz. żołnierszczyzna ż.
:: fż. żołnierka ż.
:: zdrobn. żołnierzyk m.
przym. żołnierski
Wiktionary
(1.1) wojskowy; pot. wojak; pejor. żołdak; zdrobn. żołnierzyk
Wiktionary
zdrobnienie od: żołnierz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zdrobn. od: żołnierz
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) zabawka w formie drobnej figurki żołnierza
Wiktionary
IPA: ʒɔwʲˈɲɛʒɨk, AS: žou̯ʹńežyk
Wiktionary
rzecz. żołnierz m., żołnierka ż.
przym. żołnierski
Wiktionary
(r. męski) lekceważąco: marny żołnierz
SJP.pl
zgrubienie od: żołnierz; poufale lub z politowaniem o żołnierzu
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
dawna rosyjska jednostka masy o wartości 4,265 grama, używana głównie w odniesieniu do kruszców i stopów monetarnych
SJP.pl
Zołotnik (ros. золотник) – rosyjska jednostka miary masy, związana historycznie z masą złatników.
1 zołotnik = 4,266 g = 1/48 griwienki (grzywny wagowej) = 1/96 funta = ⅓ łuta = 96 doli.
Wikipedia
wujek żółtaczek - muchówka z rodziny wujkowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od żółtak
forma rzeczownika|rodzaj=żeński.
(2.1) D. m. od żółtaczka
Wiktionary
Żółtaczek, pielęgnica indyjska, żółtaczek indyjski (Pseudetroplus maculatus) – gatunek ryby z rodziny pielęgnicowatych (Cichlidae); jedyny przedstawiciel rodzaju Pseudetroplus. Bywa hodowany w akwariach.
Wikipedia
rzecz. żółtak m.
Wiktionary
wujek żółtaczek - muchówka z rodziny wujkowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) med. ogólnie choroba powodująca zażółcenie skóry, błon śluzowych i białkówki oczu wskutek nagromadzenia się bilirubiny w surowicy krwi i tkankach organizmu;
(1.2) bot. niedorozwój chlorofilu u roślin powodujący powstawanie żółtych plamaam
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Żółtaczki dzieli się również ze względu na stopień nasilenia.
(1.2) U roślin żółtaczka ma charakter ogniskowy.
Wiktionary
IPA: ʒuwˈtat͡ʃka, AS: žuu̯tačka
Wiktionary
rzecz. żółtak mrz., żółty n.
czas. żółknąć
przym. żółtaczkowy, żółty
przysł. żółto, żółtawo
Wiktionary
dotyczący żółtaczki
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) med. związany z żółtaczką, dotyczący żółtaczki; typowy dla żółtaczki
Wiktionary
rzecz. żółty n., żółtaczka ż., żółtak mrz.
czas. żółknąć ndk., zżółknąć dk.
przym. żółty
przysł. żółto, żółtawo
Wiktionary
wiecznie zielone drzewo o charakterystycznie wykształconym pniu i bardzo wąskich trawiastych liściach, pochodzące z Australii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Xanthorrhoea|Sm.|ref=tak., rodzaj roślin z rodziny żółtakowatych;
(1.2) bot. roślina z rodzaju żółtak (1.1)
(1.3) med. zmiany skórne w postaci żółtawych grudek na powiekach, rozwijające się zwykle u ludzi w średnim i starszym wieku w związku z nieprawidłową gospodarką tłuszczową
(1.4) mikol. reg. pot. maślak żółty
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. żółć ż., żółtaczka ż., żółcień m., żółtko n., żółcenie n., żółknięcie n., zżółknięcie n., żółciak m., pożółcenie n., żółtakowate nmos., żółtek m.
:: zdrobn. żółtaczek m.
czas. żółcić ndk., żółknąć ndk., zżółknąć dk., pożółcić dk.
przym. żółty, żółciutki, żółtawy, żółciowy, żółtaczkowy, żółtkowy, żółcieniowy, żółciuchny
przysł. żółto, żółciutko, żółtawo
temsłow. żółto-
Wiktionary
(1.2) ksantorea
(1.3) kępka żółta
Wiktionary
rodzina roślin jednoliściennych z rzędu szparagowców; złotogłowowate
SJP.pl
Wikipedia
o cechach żółtakowatych (rodzina roślin)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żółtaniec-Kolonii
Wiktionary
rzecz.
:: fż. żółtańczanka ż.
przym. żółtaniecki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żółtaniec-Kolonii
Wiktionary
rzecz.
:: fm. żółtańczanin m.
przym. żółtaniecki
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żółtaniec-Kolonii
Wiktionary
rzecz. żółtańczanin m., żółtańczanka ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
staropolska pieśń religijna o żałobnym charakterze
SJP.pl
Żołtarz – staropolska pieśń religijna o charakterze żałobnym. W literaturze występuje m.in. w Pieśni XXIV Jana Kochanowskiego. Znany również jest Żołtarz Jezusów (Jezusa Judasz przedał za pieniądze nędzne...) pochodzący z ok. 1488 autorstwa Władysława z Gielniowa.
Wikipedia
gatunek motyla dziennego z rodziny bielinków; szlaczkoń siarecznik
SJP.pl
przysłówek sposobu
(1.1) z użyciem prawie żółtej barwy
Wiktionary
(1.1) Gdy nadciągnął wiatr znad pustyni, za oknem zrobiło się żółtawo, pociemniało.
Wiktionary
rzecz. żółty n., żółć ż., żółtość ż., żółtawość ż., żółcenie n., zażółcenie n., żółtaczka ż., żółtko ż., żółtek n., zażółcenie n., żółknięcie n., zżółknięcie n., żółtak m.
czas. żółcić ndk., zażółcić dk., żółknąć ndk., zżółknąć dk.
przym. żółty, żółtawy, żółciutki, żółciuteńki, żółtaczkowy
przysł. żółciutko, żółciuteńko, żółto
Wiktionary
biały o odcieniu żółtawym
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) biały o żółtawym odcieniu
Wiktionary
IPA: ˌʒuwtavɔˈbʲjawɨ, AS: žuu̯tavobʹi ̯au̯y
Wiktionary
nieco brązowy o żółtawym odcieniu
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) brązowawy o żółtawym odcieniu
Wiktionary
brązowy o odcieniu żółtawym
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) brązowy o żółtawym odcieniu
Wiktionary
brunatny o odcieniu żółtawym
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) brunatny o żółtawym odcieniu
Wiktionary
bury o odcieniu żółtawym
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) bury o żółtawym odcieniu
Wiktionary
nieco czerwony o żółtawym odcieniu
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) czerwonawy o żółtawym odcieniu
Wiktionary
czerwony o odcieniu żółtawym
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) czerwony o żółtawym odcieniu
Wiktionary
jasnozielony o żółtawym odcieniu
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) jasnozielony o żółtawym odcieniu
Wiktionary
(1.1) Ten gatunek sałaty charakteryzują żółtawojasnozielone liście.
Wiktionary
rdzawy o odcieniu żółtawym
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) rdzawy o żółtawym odcieniu
Wiktionary
różowy o żółtawym odcieniu
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) różowy o żółtawym odcieniu
Wiktionary
rudy o żółtawym odcieniu
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) rudy o żółtawym odcieniu
Wiktionary
śniady o odcieniu żółtawym
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) śniady o żółtawym odcieniu
Wiktionary
srebrzysty o odcieniu żółtawym
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) srebrzysty o żółtawym odcieniu
Wiktionary
szary o odcieniu żółtawym
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) szary o żółtawym odcieniu
Wiktionary
zielony o odcieniu żółtawym
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) zielony o żółtawym odcieniu
Wiktionary
zbliżony do żółtego, nie do końca żółty, prawie żółty
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) lekko zabarwiony na żółto, podobny do koloru żółtego; niezupełnie żółty, prawie żółty
Wiktionary
(1.1) Przejrzałe owocniki, lekkie i żółtawe, pozostają cały rok na pniu, wskazując miejsce występowania.
(1.1) Gąsienica jest żółtawa, z czarnobrązową głową, żółtawym rysunkiem.
Wiktionary
IPA: ʒuwˈtavɨ, AS: žuu̯tavy
Wiktionary
rzecz. żółty n., żółć ż., żółtak mrz., żółtko n., żółtek mos.
czas. żółknąć ndk., pożółknąć dk., zżółknąć dk.
przym. żółty, żółciuchny
przysł. żółtawo, żółto
temsłow. żółto-
Wiktionary
pogardliwie o człowieku rasy żółtej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pogard. ktoś rasy żółtej
rzeczownik, rodzaj nijaki
(2.1) lm. D. zob. żółtko.
Wiktionary
Żółtek — polskie nazwisko. Według danych udostępnionych przez Kancelarię Prezesa Rady Ministrów w dniu 27 stycznia 2022 roku nazwisko to nosiło 581 mężczyzn i 560 kobiet.
Wikipedia
(1.1) W Wietnamie było ciężko, jakby spod ziemi zjawiało się nagle pełno żółtków i nasze naprowadzanie było bezużyteczne.
Wiktionary
IPA: ˈʒuwtɛk, AS: žuu̯tek
Wiktionary
rzecz. żółty n., żółtko n., żółć m., żółcień m., żółtak m., żółtość ż., żółtawość, żółknięcie n., zżółknięcie n.
czas. żółknąć ndk., zżółknąć dk.
przym. żółty, żółtawy, żółciowy, żółciuchny
przysł. żółto, żółtawo
temsłow. żółto-
Wiktionary
(1.1) Azjata, skośnooki
Wiktionary
1. żółta część jajka;
2. potocznie: żółta kartka w piłce nożnej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zool. substancja w jaju owadów, gadów i ptaków, stanowiąca materiał budulcowy i odżywczy dla zarodka;
(1.2) spoż. wewnętrzna, żółta część jajka drobiu stosowana jako półprodukt przy przygotowywaniu potraw, wypieków i deserów
Wiktionary
Żółtko, deutoplazma – substancja zapasowa w komórce jajowej, stanowiąca materiał budulcowy i odżywczy dla rozwijającego się zarodka. Jest lepkim, gęstym płynem z zawieszonymi, mikroskopowej wielkości, ziarenkami, płytkami lub kulkami. Składa się m.in. z: białek (witellogenin), węglowodanów (głównie glikogenu), lipidów (głównie fosfolipidów, np. lecytyny), soli mineralnych oraz niektórych witamin. Powstaje w procesie witelogenezy.
Wikipedia
(1.2) Wstępnie rozdrobnione masło lub margarynę wyłożyć na mąkę, posiekać nożem, dodać szczyptę soli i cukier, wbić żółtko, dolać śmietanę.
Wiktionary
IPA: ˈʒuwtkɔ, AS: žuu̯tko
Wiktionary
rzecz. żółtak m., żółty, żółć ż., żółtek m., żółcenie n., żółknięcie n., zżółknięcie n.
czas. żółcić ndk., żółknąć ndk., zżółknąć dk.
przym. żółtkowy, żółty, żółtawy, żółciutki, żółciusieńki, żółciuchny
przysł. żółto, żółtawo
temsłow. żółto-
Wiktionary
(1.1) deutoplazma
Wiktionary
dotyczący żółtka
SJP.pl
jednoroczna roślina z rodziny astrowatych, pochodząca z Ameryki Środkowej i Południowej
SJP.pl
Wikipedia
niewielkie, cierniste drzewo z rodziny morwowatych pochodzące z południa Ameryki Południowej, owoce podobne do pomarańczy; maklura
SJP.pl
Żółtnica – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie szczecineckim, w gminie Szczecinek.
Przed 1945 rokiem nazwa Soltnitz, pochodząca od znajdującego się we wsi składu soli przy szlaku solnym Kołobrzeg - Szczecinek - Lędyczek.
Wikipedia
gruczoł żółtkowy; narząd płazińców i wrotków wytwarzający komórki żółtkowe, które odgrywają ważną rolę w odżywianiu zapłodnionych jaj
SJP.pl
Gruczoł żółtkowy, żółtnik, witellarium – gruczoł układu rozrodczego płazińców wytwarzających jaja ektolecytalne (np. niektóre gatunki wirków, przywr i tasiemców) oraz wrotków. Produkuje bogate w materiały zapasowe komórki żółtkowe, otaczające komórkę jajową pod osłoną jajową. Odgrywają one ważną rolę w odżywianiu zapłodnionych, ubogich w żółtko komórek jajowych.
Wikipedia
przysłówek sposobu
(1.1) z użyciem żółtej barwy, z obecnością żółci
Wiktionary
(1.1) Więc chodź, pomaluj mój świat na żółto i na niebiesko.
Wiktionary
rzecz. żółty n., żółć ż., żółtość ż., żółtawość ż., żółcenie n., zażółcenie n., żółtaczka ż., żółtko ż., żółtek n., zażółcenie n., żółknięcie n., zżółknięcie n., żółtak m.
czas. żółcić ndk., zażółcić dk., żółknąć ndk., zżółknąć dk.
przym. żółty, żółtawy, żółciutki, żółciuteńki, żółtaczkowy, żółciuchny
przysł. żółtawo, żółciutko, żółciuteńko
temsłow. żółto-
Wiktionary
temat słowotwórczy
(1.1) pierwszy człon przymiotników złożonych wskazujący na żółty odcień barwy określonej przez drugi człon złożenia
(1.2) pierwszy człon przymiotników złożonych wskazujący na żółtą barwę jednej lub wielu części wielobarwnej całości
(1.3) pierwszy człon przymiotników złożonych wskazujący na żółtą barwę tego, co nazywa drugi, rzeczownikowy człon złożenia
(1.4) pierwszy człon rzeczowników złożonych wskazujący na żółty kolor tego, co nazywa drugi człon złożenia
Wiktionary
(1.1) żółtobrązowy • żółtopomarańczowy • żółtozielony
(1.2) żółto-biały • żółto-czerwony • żółto-niebieski • żółto-szary
(1.3) żółtodzioby • żółtooki • żółtoskóry • żółtowłosy
(1.4) żółtobrzeżek • żółtodziób
Wiktionary
rzecz. żółty n., żółć ż., żółtak mrz., żółtość ż., żółtko n., żółcenie n., zażółcenie n., żółtek mos.
czas. pożółknąć dk., zżółknąć dk., żółknąć ndk., żółcić ndk., zażółcić dk.
przym. żółty, żółtawy, żółciutki, żółciuchny, żółciowy
przysł. żółto
Wiktionary
w części żółty, w części biały; biało-żółty
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który ma dwa kolory: żółty i biały
Wiktionary
(1.1) Miał na sobie bluzę w żółto-białe pasy i ciemne sztruksy.
Wiktionary
przym. żółtobiały
Wiktionary
(1.1) biało-żółty
Wiktionary
mający trzy kolory: żółty, brunatny i czerwony
SJP.pl
złożony z trzech kolorów: żółtego, brunatnego i zielonego
SJP.pl
złożony z dwóch kolorów: żółtego i brunatnego
SJP.pl
w części żółty, w części czarny; czarno-żółty
SJP.pl
w części żółty, w części czerwony
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który ma dwa kolory: żółty i czerwony
Wiktionary
(1.1) Miał na sobie bluzkę w żółto-czerwone pasy i ciemne szorty.
(1.1) O poranku pętlę autobusową przy ul. Woronicza opuściło kilkanaście żółto-czerwonych solarisów.
Wiktionary
(1.1) czerwono-żółty
Wiktionary
w części żółty, w części fioletowy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który ma dwa kolory: żółty i fioletowy
Wiktionary
(1.1) fioletowo-żółty
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który ma dwa kolory: żółty i niebieski
Wiktionary
(1.1) Piłkarze wystąpili w żółto-niebieskich strojach.
Wiktionary
(1.1) niebiesko-żółty
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który ma dwa kolory: żółty i pomarańczowy
Wiktionary
(1.1) pomarańczowo-żółty
Wiktionary
w części żółty, w części szary
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który ma dwa kolory: żółty i szary
Wiktionary
(1.1) Miała na nogach żółto-szare skarpety.
Wiktionary
(1.1) szaro-żółty
Wiktionary
w części żółty, w części zielony; zielono-żółty
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który ma dwa kolory: żółty i zielony
Wiktionary
przym. żółtozielony
Wiktionary
(1.1) zielono-żółty
Wiktionary
beżowy z żółtym odcieniem
SJP.pl
nieco biały o żółtym odcieniu
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) białawy o żółtym odcieniu
Wiktionary
biały o odcieniu żółtym
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) biały o odcieniu żółtym
Wiktionary
(1.1) Miąższ jest zielonobiały lub żółtobiały i ma przyjemny, delikatny, lekko słodki smak, podobny do orzechów włoskich.
Wiktionary
przym. żółto-biały
Wiktionary
blady o żółtym odcieniu
SJP.pl
brązowy o odcieniu żółtym
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) mający kolor brązowy o odcieniu żółtym
Wiktionary
(1.1) Zwierzątko miało żółtobrązowe futerko.
Wiktionary
1. mający żółte brwi;
2. bagiennik żółtobrewy - gatunek małego ptaka z rodziny pasówek;
3. zaroślak żółtobrewy - gatunek małego ptaka z rodziny pasówek;
4. mrówczynek żółtobrewy - gatunek małego ptaka z rodziny chronkowatych
SJP.pl
figówka żółtobroda - gatunek ptaka z rodziny papug wschodnich
SJP.pl
Żółtobrody – brytyjska komedia filmowa z 1983 roku w reżyserii Mela Damskiego, zrealizowana na podstawie scenariusza Grahama Chapmana, Petera Cooka, Bernarda McLenny i Davida Sherlocka.
Film opowiada o fikcyjnym piracie Żółtobrodym, którego postać była oparta na biografiach piratów przełomu XVII i XVIII wieku w rodzaju Henry’ego Morgana.
W filmie wykorzystano żaglowiec zbudowany w 1960 roku na potrzeby filmu Bunt na Bounty.
Wikipedia
brudny (szarawy lub brunatny) z żółtym odcieniem
SJP.pl
zielony o odcieniu żółtym i brunatnym
SJP.pl
brunatny o odcieniu żółtym
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) kolor brunatny z żółtym odcieniem
Wiktionary
(1.1) Liście kasztanowców w Krakowie przybrały żółtobrunatną barwę, zwijają się i zaczynają opadać.
Wiktionary
pływak żółtobrzeżek - duży chrząszcz wodny z rodziny pływakowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) syst. ent. nazwa systematyczna|Dytiscus marginalis|Linnaeus|ref=tak., gatunek drapieżnego chrząszcza z rodziny pływakowatych;
(1.2) ent. chrząszcz z gatunku żółtobrzeżek (1.1)
Wiktionary
Pływak żółtobrzeżek (Dytiscus marginalis) – duży, drapieżny gatunek chrząszcza przystosowany do życia w środowisku wodnym. Larwy osiągają rozmiar do 7 cm długości, postać dorosła do 3,5 cm. Spośród ponad 150 gatunków chrząszczy wodnych występujących w Polsce, jedynymi osiągającymi większe rozmiary osobnikami dorosłymi jest kałużnica czarnozielona i pływak szerokobrzeżek.
Wikipedia
(1.1) Żółtobrzeżki występują również w Japonii.
Wiktionary
(1.1) pływak żółtobrzeżek
Wiktionary
1. rzadko: mający żółty brzuch;
2. świstak żółtobrzuchy - gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych;
3. żółw żółtobrzuchy - podgatunek żółwia ozdobnego; żółw żółtouchy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) rzad. taki, który ma żółty brzuch
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) środ. hist. dla sandomierzan: mieszkaniec prawego brzegu Wisły, szczególnie Tarnobrzega;
Wiktionary
IPA: ˌʒuwtɔˈbʒuxɨ, AS: žuu̯tobžuχy
Wiktionary
rzecz. żółtobrzuch m., żółtobrzuszek m., żółtobrzuszka ż.
Wiktionary
(1.1) złotobrzuchy
Wiktionary
gatunek małego ptaka z rodziny astryldowatych; bengalik złotobrzuchy, żółtobrzuszka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ornit. zob. bengalik złotobrzuchy.
Wiktionary
IPA: ˌʒuwtɔˈbʒuʃɛk, AS: žuu̯tobžušek
Wiktionary
rzecz. żółtobrzuchy mos., żółtobrzuszka ż.
przym. żółtobrzuchy
Wiktionary
(1.1) żółtobrzuszka
Wiktionary
gatunek małego ptaka z rodziny astryldowatych; bengalik złotobrzuchy, żółtobrzuszek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ornit. zob. bengalik złotobrzuchy.
forma rzeczownika.
(2.1) lp. D. B. zob. żółtobrzuszek.
Wiktionary
IPA: ˌʒuwtɔˈbʒuʃka, AS: žuu̯tobžuška
Wiktionary
rzecz. żółtobrzuchy mos., żółtobrzuszek
przym. żółtobrzuchy
Wiktionary
(1.1) żółtobrzuszek
Wiktionary
bursztynowy o żółtym odcieniu
SJP.pl
bury o odcieniu żółtym
SJP.pl
cytrynowy o odcieniu żółtym
SJP.pl
modrolotka żółtoczapkowa - gatunek ptaka z rodziny papug wschodnich
SJP.pl
1. czarny o odcieniu żółtym;
2. krzewioróżka żółtoczarna - gatunek owada z rodziny komarowatych
SJP.pl
1. stokówka żółtoczelna - gatunek ptaka z rodziny papugowatych; ajmarka cytrynowa;
2. wąsaczek żółtoczelny - gatunek ptaka z rodziny tukanowatych;
3. długoszpon żółtoczelny - gatunek ptaka z rzędu siewkowych;
4. ślepowron żółtoczelny - gatunek ptaka z rodziny czaplowatych
SJP.pl
nieco czerwony o żółtym odcieniu
SJP.pl
czerwony o odcieniu żółtym
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) czerwony o żółtym odcieniu
Wiktionary
kakadu żółtoczuba - gatunek ptaka z rodziny kakaduowatych
SJP.pl
żartobliwie o kimś młodym, dorastającym, nieznającym się na rzeczy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. osoba niedoświadczona, laik, amator
Wiktionary
Żółtodziób (ang. The Rookie) – amerykański film kryminalny z 1990 roku w reżyserii Clinta Eastwooda.
Wikipedia
(1.1) Kapral w końcu zorientował się, że ma do czynienia z kompletnym żółtodziobem.
Wiktionary
IPA: ʒuwˈtɔd͡ʑup, AS: žuu̯toʒ́up
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. żółtodziobek mos., żółtodzióbek mos.
przym. żółtodzioby, żółtodzióby
Wiktionary
(1.1) nowicjusz; pot. frajer, fryc
Wiktionary
żartobliwie o kimś młodym, dorastającym, nieznającym się na rzeczy
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) taki, który ma żółty dziób
forma rzeczownika|rodzaj=męskoosobowy.
(2.1) M. i W. lm. od: żółtodziób
Wiktionary
Żółtodzioby (ang. Half Baked) – film komediowy produkcji amerykańskiej z 1998 roku.
Wikipedia
IPA: ˌʒuwtɔˈd͡ʑɔbɨ, AS: žuu̯toʒ́oby
Wiktionary
rzecz. żółtodziób mos.
Wiktionary
1. tukan żółtogardły, trznadel żółtogardły, wojak żółtogardły - gatunki ptaków;
2. kuna żółtogardła - gatunek ssaka drapieżnego
SJP.pl
dawniej: jaskrawożółty, żółtopomarańczowy
SJP.pl
mający żółtą grzywę
SJP.pl
1. mający żółtą głowę;
2. pyton żółtogłowy - gatunek węża;
3. bilbil żółtogłowy, sępnik żółtogłowy - gatunki ptaków;
4. uistiti żółtogłowa - gatunek małpy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który ma żółtą głowę
Wiktionary
(1.1) Książę Ramzes wsparł obie ręce o krawędź wozu i z wysokości pagórka patrzył na Libijczyków i swoje wojsko jak żółtogłowy orzeł na pstre kuropatwy.
Wiktionary
IPA: ˌʒuwtɔˈɡwɔvɨ, AS: žuu̯togu̯ovy
Wiktionary
kremowy o żółtym odcieniu
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) bot. posiadający żółte kwiaty
Wiktionary
mający żółte kłosy
SJP.pl
1. żółw żółtolicy - gatunek żółwia błotnego;
2. tragopan żółtolicy, czyż żółtolicy - gatunki ptaków;
3. nornik żółtolicy - gatunek gryzonia
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający żółtą barwę na twarzy, przedniej części głowy
Wiktionary
1. mający żółte nogi;
2. brodziec żółtonogi - gatunek ptaka z rodziny bekasowatych;
3. gadziogłówka żółtonoga - gatunek ważki;
4. mewa żółtonoga - gatunek ptaka wodnego z rodziny mewowatych;
5. nieszczeta żółtonoga - gatunek widelnicy z rodziny nieszczetowatych;
6. wielbłądka żółtonoga - gatunek owada z rzędu wielbłądek;
7. skalniak żółtonogi - gatunek torbacza z rodziny kangurowatych;
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który ma żółtą nogę lub nogi
Wiktionary
polska rasa kur wyhodowana w wyniku krzyżowania zielononóżek kuropatwianych z niuhempszyrami
SJP.pl
1. szczur żółtoogonowy - gatunek myszy;
2. stadnik żółtoogonowy, pyszczak żółtoogonowy - gatunki ryb
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który ma żółty ogon
Wiktionary
rodzaj ptaków z rodziny gołębiowatych
SJP.pl
mający oczy koloru żółtego
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) mający żółte oczy
Wiktionary
(1.1) Marcin wybrał żółtookiego pluszowy miśuszowego misia.
Wiktionary
oliwkowy o odcieniu żółtym
SJP.pl
mający żółte pasy
SJP.pl
trzmiel żółtopasy - gatunek trzmiela
SJP.pl
1. mający żółte pióra;
2. zielenik żółtopióry - gatunek małego ptaka z rzędu wróblowych, zagrożony wyginięciem
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który ma żółte pióra, pierze
Wiktionary
IPA: ˌʒuwtɔˈpʲjurɨ, AS: žuu̯topʹi ̯ury
Wiktionary
gatunek wiecznie zielonego drzewa z rodziny kluzjowatych; mangostan właściwy, garcynia, smaczelina, żółciecz
SJP.pl
miedziopierś żółtoplama - gatunek ważki z rodziny szklarkowatych
SJP.pl
pomarańczowy o odcieniu żółtym
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) mający kolor pomarańczowy o odcieniu żółtym
Wiktionary
(1.1) Z daleka zobaczył żółtopomarańczowego cadillaca mknącego szosą między winnicami.
Wiktionary
(1.1) bahama yellow
Wiktionary
gorzkoborowik żółtopory - gatunek grzybów z rodziny borowikowatych
SJP.pl
dujker żółtopręgi - gatunek antylopy
SJP.pl
gatunek jaszczurki z rodziny padalcowatych
SJP.pl
Wikipedia
koralnik żółtopłatkowy - gatunek ptaka z rodziny koralników
SJP.pl
1. mający żółte płetwy;
2. tuńczyk żółtopłetwy - gatunek ryby okoniokształtnej z rodziny makrelowatych; tuńczyk złoty, albakora żółtopłetwa;
3. oceannik żółtopłetwy - gatunek niewielkiego ptaka z rodziny oceanników; nawałnik żółtopłetwy, nawałnik Wilsona;
4. barwena żółtopłetwa - gatunek ryby z rodziny barwenowatych
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) mający żółte płetwy
Wiktionary
(1.1) Marek ma w akwarium piękne żółtopłetwe rybki.
Wiktionary
płowy o odcieniu żółtym
SJP.pl
przestrożnica żółtorożka - gatunek motyla z rodziny wycinkowatych
SJP.pl
różowy o odcieniu żółtym
SJP.pl
rudawy o odcieniu żółtym
SJP.pl
rudy o odcieniu żółtym
SJP.pl
buszówka żółtorzytna, kacykowiec żółtorzytny, nikator żółtorzytny - gatunki ptaków
SJP.pl
kolor żółty; żółć
SJP.pl
mający żółtą skórę
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) mający żółtą skórę
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) antrop. mężczyzna o żółtym kolorze skóry, przedstawiciel żółtej rasy człowieka
Wiktionary
(1.1) Na dnie terrarium wił się żółtoskóry wąż.
(2.1) Węgierski reżyser zatrudnił kilkudziesięciu żółtoskórych statystów.
Wiktionary
(2.1) żółty, Azjata, skośnooki; pejor. żółtek
Wiktionary
1. mający żółte skrzydła;
2. żaługa żółtoskrzydła - gatunek błonkówki z rodziny trzpiennikowatych
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który ma żółte skrzydła; posiadający skrzydła koloru żółtego
Wiktionary
IPA: ˌʒuwtɔˈskʃɨdwɨ, AS: žuu̯toskšydu̯y
Wiktionary
roślina bulwiasta z rodziny obrazkowatych, rosnąca w tropikalnej strefie Ameryki
SJP.pl
Żółtosocza, ksantosoma lub malanga (Xanthosoma Blume ex Decne.) – rodzaj roślin należący do rodziny obrazkowatych, liczący około 73 gatunki pochodzące z Meksyku i tropikalnych regionów Ameryki Środkowej i Południowej, uprawiane również w Teksasie, na Florydzie, w zachodniej Afryce, na Półwyspie Iberyjskim, w Chinach i Australazji. Gatunkiem typowym jest Xanthosoma sagittifolium (L. Schott).
Wikipedia
kiściec żółtosterny, kacykowiec żółtosterny, żałobnica żółtosterna - gatunki ptaków
SJP.pl
szary o odcieniu żółtym
SJP.pl
1. ibis żółtoszyi, wydrzyk żółtoszyi, dzięcioł żółtoszyi - gatunki ptaków;
2. flisak żółtoszyi - gatunek chrząszcza;
3. błyszczek żółtoszyi - gatunek nietoperza
SJP.pl
rodzaj nietoperza z podrodziny owocnikowców
SJP.pl
Żółtouch (Vampyressa) – rodzaj ssaków z podrodziny owocnikowców (Stenodermatinae) w obrębie rodziny liścionosowatych (Phyllostomidae).
Wikipedia
1. żółw żółtouchy - podgatunek żółwia ozdobnego; żółw żółtobrzuchy;
2.
1. bilbil żółtouchy, dzięcioł żółtouchy, żałobnica żółtoucha - gatunki ptaków
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Żółtowo – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie sierpeckim, w gminie Mochowo. Ma status sołectwa.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa płockiego.
Żółtowo obejmowało w przeszłości obszar, na którym powstało z czasem wiele wsi, a właściwie przysiółków: Myszewo, Myszki, Zegadły, Żabiki, Żuki i Gardzyny. Pierwsze wzmianki o Żółtowie pochodzą z 1366 roku, zapisano je w księgach kościelnych (Szolthovo). Wywodził się stąd ród Żółtowskich herbu Ogończyk. Według tradycji tej rodziny w 1402 roku książę mazowiecki Siemowit IV nadał tę wioskę przodkom Żółtowskich, którzy później przyjęli nazwiska Żółtowscy, używali przydomków: Wojsław, Skarbek i Paluch. Żółtowscy pochodzili od sławnego Wojsława, piastuna i stolnika księcia Bolesława Krzywoustego. W 1427 roku notuje się w tej wsi Piotra „Ogona” z Żółtowa, którego Żółtowscy uznają za swojego głównego przodka. Ród ten szybko stał się jedną z wielu niezbyt zamożnych miejscowych rodzin drobnoszlacheckich. Już w XV wieku wielu z nich zaczęło stąd emigrować, wśród tych, którzy pozostali zdarzały się wybitne osoby, takie jak Edward Żółtowski syn Teofila z Mochowa. Żółtowscy mieszkali na sporym obszarze, na którym powstało później kilka wsi. Dopiero w XVI wieku poszczególne części zaczęły być rozróżniane. Według spisu podatkowego z 1578 roku obszar Żółtowa obejmował następujące części: Żółtowo Gardzyny (prawie 3 łany), Żółtowo Żabiki (9 i ¼ łana w 8 działach), Żółtowo Miski (Myszki) 2 i pół łana w 3 działach, Żabiki Myszewo 2 łany w 3 działach i Żółtowo Żuki (prawie 3 łany w 10 działach) oraz Żółtowo Żegadły 1 i ½ łana.
Wikipedia
rzadko: żółty jak wosk; woskowożółty
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
1. mający żółte włosy;
2. wierzchołówka żółtowłosa - gatunek muchówki z rodziny łowikowatych
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) książk. taki, który ma żółte włosy lub sierść
Wiktionary
(1.1) Na werandzie stał żółtowłosy malec.
Wiktionary
nieco zielony o żółtym odcieniu
SJP.pl
zielonkawy o odcieniu żółtym
SJP.pl
zielony o odcieniu żółtym
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) kolor zielony z żółtym odcieniem
Wiktionary
(1.1) Zmieniła ciuchy z Armii Zbawienia na ubranie we wszystkich kolorach pasteli: żółtozielone dżinsy, różowy tshirt, wrzosowy, kaszmirowy sweter i żółtozielony płaszczyk.
(1.1) Jego twarz kilkakrotnie zmieniła kolor, a jego świńskie, żółtozielone oczka zaczęły błyszczeć chciwością.
Wiktionary
przym. żółto-zielony, zielono-żółty, zielonożółty
przysł. żółtozielono, żółto-zielono, zielono-żółto, zielonożółto
Wiktionary
urodzajna gleba o żółtej barwie, występująca w obrębie wilgotnej strefy zwrotnikowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geol. mało żyzna gleba w strefie klimatu równikowego;
Wiktionary
Żółtoziemy – gleby wykształcone w strefie klimatu równikowego, bogate w składniki mineralne jednak przy uprawie szybko ulegają wyjałowieniu.
Żółtoziemy, gleby powstające w warunkach gorącego, wilgotnego klimatu (roczne sumy opadów w granicach 1000–2500 mm), na obszarach pokrytych wilgotnymi i suchymi lasami podrównikowymi. Panująca w tych warunkach wzmożona aktywność biologiczna powoduje, że dostarczana na powierzchnię gleby materia organiczna ulega szybkiemu rozkładowi, który nie sprzyja tworzeniu się miąższego poziomu próchnicznego.
Wikipedia
(1.1) W południowej części tego kraju przeważają żółtoziemy.
Wiktionary
IPA: ʒuwˈtɔʑɛ̃m, AS: žuu̯toźẽm
Wiktionary
złocisty o żółtym odcieniu; żółtozłoty
SJP.pl
złoty o żółtym odcieniu; żółtozłocisty
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: żółty; żółciejszy, bardziej żółty
SJP.pl
roślina przypominająca wielki koper, uznawana kiedyś za środek antykoncepcyjny, antyseptyczny i przeczyszczający; sylfion, silfion
SJP.pl
mający kolor dojrzałego owocu cytryny
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) mający kolor trzeciego pasma tęczy, taki jak kolor żółtka, kwiatu jaskra, owocu cytryny itp.; mający kolor podstawowy;
(1.2) gw-pl|Łowicz. rudy
rzeczownik, rodzaj nijaki
(2.1) pot. żółte (1.1) światło sygnalizacyjne
Wiktionary
Barwa żółta (żółć) – subtraktywna barwa podstawowa, na kole barw dopełnia barwę niebieską. Zakres światła żółtego ma długość fali od 565 do 590 nm. Światło mieszane powstające w wyniku mieszania się świateł pochodzącego z dwóch różnokolorowych źródeł, na przykład światło czerwone i zielone, jest także postrzegane przez ludzkie oko jako kolor żółty.
Wikipedia
(1.1) Niosła obrzydliwe, niepokojąco żółte kwiaty. Diabli wiedzą, jak się te kwiaty nazywają, ale są to pierwsze kwiaty, jakie się wiosną pokazują w Moskwie. Te kwiaty rysowały się bardzo wyraziście na tle jej czarnego płaszcza. Niosła żółte kwiaty!
(1.1) Te pomarańczowe ściany strasznie wyblakły i właściwie są już żółte.
Wiktionary
IPA: ˈʒuwtɨ, AS: žuu̯ty
Wiktionary
rzecz. żółć ż., żółcień mrz./ż., żółtko n., żółtaczka ż., żółtek mrz./mos., żółtość ż., żółcenie n., żółcizna ż., żółcica ż.
czas. pożółknąć dk., przyżółcić dk., zażółcić dk., zażółcać ndk., żółknąć ndk., zżółknąć dk., żółcić ndk., żółcić się ndk.
przym. żółtawy, żółciowy, żółtaczkowy
:: zdrobn. żółciutki, żółciuchny, żółcieniusieńki, żółciuteńki
przysł. żółto, żółtawo
temsłow. żółto-
Wiktionary
(1.1) zdrobn. żółciutki, żółciuchny
Wiktionary
żółtynka ozdobna - gatunek owada z rodziny bzygowatych
SJP.pl
przedstawiciel rzędu długowiecznych gadów o ciele otoczonym pancerzem; pot. osoba powolna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zool. zwierzę z rzędu Testudines, należące do gromady gadów;
(1.2) wojsk. hist. szyk bojowy legionów rzymskich, polegający na utworzeniu przez legionistów zwartej formacji przypominającej osłoniętego skorupą żółwia (1.1);
(1.3) inform. kursor graficzny określający współrzędne na ekranie, kierunek oraz rodzaj i kolor pióra, stosowany np. w języku Logo;
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) powolny człowiek
Wiktionary
Żółwie (nazwa systematyczna nieustalona, zobacz Nomenklatura) – rząd owodniowców z gromady zauropsydów (Sauropsida) lub według linneuszowskiej klasyfikacji rząd z gromady gadów (Reptilia). Rząd żółwi dzieli się na 2 podrzędy, 14 rodzin i obejmuje 356 gatunków oraz 122 podgatunki żyjące w czasach nowożytnych, tj. od 1500 roku n.e. W tym czasie wyginęło 7 gatunków oraz 3 podgatunki.
Wikipedia
(1.1) Żółwie są starsze od dinozaurów.
Wiktionary
IPA: ʒuwf, AS: žuu̯f
Wiktionary
rzecz. żółwiątko n., żółwinek m., żółwinkowate nmos., żółwie nmos., żółwiak m., żółwiakowate nmos., żółwię n.
:: fż. żółwica ż.
:: zdrobn. żółwik m.
przym. żółwi, żółwiowy, żółwikowy, żółwinkowaty, żółwiakowaty
przysł. żółwio
Wiktionary
(1.2) testudo; przest. żelazna żaba
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. siostra męża
Wiktionary
Zołwa – dawna kolonia i leśniczówka. Tereny, na których były położone, leżą obecnie na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie brasławskim, w sielsowiecie Achremowce.
Inna nazwa miejscowości – Zołowo.
Wikipedia
IPA: ˈzɔwva, AS: zou̯va
Wiktionary
(1.1) zełwa, zełwica
Wiktionary
1. → żółw; żółwiowy;
2. potocznie: powolny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z żółwiem lub żółwiami
(1.2) charakterystyczny dla żółwi, mający cechy żółwia
forma rzeczownika.
(2.1) lm. D. zob. żółw.
Wiktionary
(1.1) Na pustyni znalazłem pustą żółwią skorupę.
Wiktionary
IPA: ˈʒuwvʲi, AS: žuu̯vʹi
Wiktionary
rzecz. żółw m., żółwik m., żółwica ż., żółwiątko n.
przym. żółwiowy
Wiktionary
gad z rzędu żółwi ze zredukowanym pancerzem kostnym; ustak
SJP.pl
gad z rzędu żółwi ze zredukowanym pancerzem kostnym; ustak
SJP.pl
Żółwiakowate, żółwiaki, żółwie trójpazurzaste (Trionychidae) – rodzina gadów z podrzędu żółwi skrytoszyjnych. Do żółwiakowatych należą niektóre spośród największych współczesnych słodkowodnych żółwi. Wiele z nich jest też przystosowanych do życia w wodach brachicznych. Żółwiaki występują obecnie w Ameryce Północnej, Afryce, Azji i na Nowej Gwinei.
Wikipedia
młode żółwia; żółwię
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zdrobn. od: żółw
(1.2) pot. młody, mały żółw
Wiktionary
(1.2) Jeszcze nocą żółwiątka docierają do oceanu.
Wiktionary
rzecz. żółw m., żółwica ż., żółwik m.
przym. żółwi, żółwiowy
Wiktionary
(1.1) żółwik
Wiktionary
samica żółwia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. samica żółwia
Wiktionary
(1.1) Ta żółwica dożyła wieku matuzalowego.
Wiktionary
IPA: ʒuwˈvʲit͡sa, AS: žuu̯vʹica
Wiktionary
rzecz. żółwiątko n., żółw, żółwik
przym. żółwiowy, żółwi
Wiktionary
zdrobnienie od: żółwik
SJP.pl
młode żółwia; żółwiątko
SJP.pl
1. zdrobnienie od: żółw;
2. potocznie: krótkie dotknięcie się pięściami, zwykle na powitanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zdrobn. od: żółw
(1.2) pot. młody, mały żółw
(1.3) pot. lekkie uderzenie się pięściami dwojga osób w geście np. powitania
Wiktionary
Żółwik (Chelone L.) – rodzaj roślin z rodziny babkowatych (w systemach XX-wiecznych tradycyjnie włączany do trędownikowatych). Obejmuje 5–6 gatunków pochodzących ze wschodniej i południowej części Stanów Zjednoczonych oraz z północnego Meksyku. Występują w lasach i na prerii, w miejscach wilgotnych. Gatunki z tego rodzaju to cenione byliny ozdobne, uprawiane w wielu odmianach.
Wikipedia
(1.2) Obserwowała żółwiki zasuwające do oceanu.
(1.3) Dawaj żółwika i lecę.
Wiktionary
IPA: ˈʒuwvʲik, AS: žuu̯vʹik
Wiktionary
rzecz. żółw mzw., żółwica ż., żółwiątko n.
przym. żółwi, żółwiowy
Wiktionary
wieś w Polsce, położona niedaleko od Bydgoszczy
SJP.pl
Wikipedia
1. żółwinek zbożowy - owad z rodziny tarczówkowatych żywiący się sokami wyssanymi ze źdźbeł i liści zbóż, szkodnik upraw zbożowych;
2. żółwinek żółwik - gatunek pluskwiaka różnoskrzydłego z rodziny żółwinkowatych
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żółwina
Wiktionary
rzecz. Żółwin m.
:: fż. żółwinianka ż.
przym. żółwiński
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żółwina
Wiktionary
rzecz. Żółwin m.
:: fm. żółwinianin m.
przym. żółwiński
Wiktionary
3 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
2 wsie w Polsce w woj. zachodniopomorskim:
1 przystanek kolejowy:
Zobacz też: Żółwinko
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żółwina
Wiktionary
rzecz. Żółwin m., żółwinianin m., żółwinianka ż.
Wiktionary
o cechach żółwia (głównie: powolny jak żółw)
SJP.pl
→ żółw; żółwi
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zrobiony z żółwia
Wiktionary
(1.1) W Anglii na świąteczny stół podaje się pieczonego indyka nadziewanego kasztanami, zupę żółwiową, deser owocowy, kruche ciasteczka oraz ciasto z niespodzianką.
Wiktionary
IPA: ʒuwˈvʲjɔvɨ, AS: žuu̯vʹi ̯ovy
Wiktionary
rzecz. żółw m., żółwik m., żółwica ż., żółwiątko n.
przym. żółwi
Wiktionary
Żołynia (niem. Schelling) – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie łańcuckim, w gminie Żołynia; siedziba gminy Żołynia. Przy drodze wojewódzkiej 877 Łańcut–Leżajsk.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żołyni
Wiktionary
rzecz. Żołynia ż.
:: fż. żołynianka ż.
przym. żołyński
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żołyni
Wiktionary
rzecz. Żołynia ż.
:: fm. żołynianin m.
przym. żołyński
Wiktionary
przymiotnik od: Żołynia
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żołyni
Wiktionary
rzecz. Żołynia ż., żołynianin m., żołynianka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. geogr. Załęże
Wiktionary
dokuczliwa, kłótliwa kobieta; jędza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. kulin. sos
Wiktionary
1. pot. o cechach zołzy
2. chory na zołzy
SJP.pl
przymiotnik od: zołza
SJP.pl
skrofuloza;
1. rzadko spotykana odmiana przewlekłej gruźlicy węzłów chłonnych (najczęściej szyi), spowodowana prątkami gruźlicy;
2. zaraźliwa choroba źrebiąt i młodych koni
SJP.pl
Zołzy (łac. Adenitis equorum lub łac. Coryza contagiosa equorum) – ostra, zakaźna i zaraźliwa choroba koni. Powoduje zapalenia dróg oddechowych i ropienie żuchwowych węzłów chłonnych.
Choroba występuje na całym świecie, najczęściej dotyczy źrebiąt. Może również wystąpić u koni dorosłych, które nie chorowały w młodości.
Zołzami określa się także pakiety węzłów chłonnych podżuchwowych występujące w gruźlicy człowieka.
Wikipedia
skrót od: Związek Polskich Artystów Fotografików, stowarzyszenie działające od roku 1947
SJP.pl
skrót od: Związek Polskich Artystów Plastyków, stowarzyszenie działające od roku 1944
SJP.pl
Związek Producentów Audio-Video
SJP.pl
skrótowiec, rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) = muz. Związek Producentów Audio-Video;
Wiktionary
skrót od: Związek Polaków na Białorusi
SJP.pl
skrót od: Związek Polaków na Litwie
SJP.pl
[czytaj: zet-pe-EN] skrót od: Związek Piłki Nożnej
SJP.pl
skrótowiec, rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) = zakłady przemysłu odzieżowego
(1.2) = zespół placówkaacówek oświatowych
(1.3) = zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy
(1.4) = zwrotne potwierdzenie odbioru
Wiktionary
skrót od Zintegrowany Program Operacyjny Rozwoju Regionalnego
SJP.pl
skrót od: Związek Patriotów Polskich, Zrzeszenie Prawników Polskich
SJP.pl
skrótowiec, rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) = sport. Związek Piłki Ręcznej w Polsce;
Wiktionary
skrótowiec w funkcji rzeczownika rodzaju niemęskoosobowego, liczba mnoga
(1.1) daw. eduk. zajęcia praktyczno–techniczne
Wiktionary
(1.1) pot. zetpety
Wiktionary
skrótowiec, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) = med. zespół przewlekłego zmęczenia
(1.2) = ekon. Zakłady Przemysłu Ziemniaczanego
(1.3) = eduk. Zakład Psychologii Zwierząt (placówka UW)
Wiktionary
symbol cyrkonu, pierwiastka chemicznego
SJP.pl
Cyrkon (Zr, łac. zirconium) – pierwiastek chemiczny, z grupy metali przejściowych w układzie okresowym. Nazwa pochodzi od minerału o tej samej nazwie – cyrkonu (ZrSiO4). Innym minerałem tego pierwiastka jest baddeleit (ZrO2).
Wikipedia
skrót od: źródło
SJP.pl
Zjednoczona Republika Arabska
SJP.pl
zręb;
1. szkielet, wiązanie budowli; ściana domu z okrąglaków;
2. podstawa, zarys czegoś;
3. brzeg, krawędź, boczna powierzchnia czegoś;
4. wyrąb drzew; poręba
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) archit. element konstrukcji, na której opiera się reszta budowli
(1.2) przen. podstawy, element potrzebny do powstania czegoś
(1.3) boczna powierzchnia czegoś, pozioma lub pochyła, zwykle stroma
(1.4) geol. podłużny obszar skorupy ziemskiej, wypiętrzony na skutek ruchów górotwórczych, znajdujący się między dwiema płaszczyznami uskokowymi;
(1.5) leśn. wycięcie wszystkich drzew na pewnym obszarze;
(1.6) leśn. obszar, na którym wycięto wszystkie drzewa
(1.7) anat. struktura złożona z tkanki łącznej podtrzymująca miąższ organu i nadająca mu kształt;
(1.8) chem. jądro atomu wraz z jego elektronami niewalencyjnymi
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) O tym, jak tworzyły się zręby organizacji konspiracyjnych w Oświęcimiu, powiązanych ściśle z tajnymi organizacjami poza obozem, muszą wypowiedzieć się historycy (…)
(1.6) Pola zazieleniły się już, a posiane przez robotników leśnych łubiny na zrębach wyglądały jak porozkładane w lesie dywaniki: żółte, fioletowe, białe.
Wiktionary
1. oddzielić coś od czegoś (np. kawałek drewna), poprzez rąbanie; ściąć;
2. pot. zniszczyć coś, używając bomb, strzelając; zrzucić bomby, ostrzelać;
3. posp. skrytykować kogoś, coś;
4. zrąbać się - posp. spaść (np. ze schodów)
SJP.pl
obniżyć cenę, dać rabat
SJP.pl
dawniej:
1. tworzyć;
2. zrabiać się - męczyć się pracą; urabiać się
SJP.pl
Zrąbiec – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie radomszczańskim, w gminie Kobiele Wielkie.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa piotrkowskiego.
Wikipedia
zrąbień sosnowiec - gatunek chrząszcza z rodziny bogatkowatych
SJP.pl
Zrąbień (Chrysobothris) – rodzaj chrząszczy zaliczany do rodziny bogatkowatych (Buprestidae Leach 1815), podrodziny Buprestinae Lacordaire, 1857 i plemienia Chrysobothrini Gory & Laporte, 1838 dla którego stanowi rodzaj typowy.
Wikipedia
bezprawnie coś zabrać, używszy przy tym przemocy; złupić, zagrabić
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. rabować)
(1.1) odebrać coś bezprawnie, posługując się przemocą
(1.2) książk. zabrać wiele rzeczy z budynku, pokoju lub innego terenu bezprawnie i posługując się przemocą
Wiktionary
(1.1) Uzbrojeni w pistolety napastnicy sterroryzowali całą obsługę i zrabowali precjoza, warte być może nawet ponad 100 tys. zł.
(1.2) Tułaczka większości wysiedlonych trwała do końca wojny, a ci, którzy wrócili do rodzinnych wsi, znajdowali gospodarstwa doszczętnie zrabowane albo tylko zgliszcza.
Wiktionary
rzecz. rabuś mos., obrabowanie n., obrabowywanie n., rabunkowość ż.
czas. obrabować, rabować
Wiktionary
(1.1) zagrabić
(1.2) splądrować
Wiktionary
oddzielać coś od czegoś (np. kawałki drewna), poprzez rąbanie; ścinać
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. zootechn. jeść (o zwierzęciu)
(1.2) gw-pl|Śląsk Cieszyński. pogard. jeść jak zwierzę
Wiktionary
rzecz. żranica ż., żróń mos./mzw.
Wiktionary
dawniej: zliczać, przeliczać
SJP.pl
1. uczynić coś racjonalnym, ulepszyć
2. zracjonalizować się - stać się racjonalnym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) uczynienie czegoś sprawniejszym
(1.2) ujęcie czegoś w kategoriach rozumowych, a nie emocjonalnych
(1.3) psych. przeinterpretowanie lub przewartościowanie doświadczenia w taki sposób, że staje się ono mniej dotkliwe i obciążające samoocenę
Wiktionary
rzecz. racjonalizowanie n., racjonalizacja ż., racjonalność ż., racjonalizm m., racjonalista m., racjonalistka ż.
czas. racjonalizować ndk., zracjonalizować dk.
przym. racjonalny, racjonalistyczny, racjonalizacyjny
przysł. racjonalnie
Wiktionary
(1.1) usprawnianie
Wiktionary
1. mogący przeżreć (zniszczyć); gryzący;
2. wywołujący pieczenie;
3. złośliwy, zjadliwy, dokuczliwy
SJP.pl
forma czasownika.
(1.1) ims. przymiotnikowy czynny do: żreć
przymiotnik
(2.1) chem. taki, który ma właściwość silnego rozpuszczania wielu substancji organicznych lub reagowania z nimi i „przeżerania się”
Wiktionary
(2.1) Kwas solny jest bardzo żrący, niszczy skórę.
Wiktionary
(2.1) kaustyczny
Wiktionary
dawniej: wyznaczać, ustalać termin
SJP.pl
zorać ziemię radłem; zredlić
SJP.pl
rzadko: rodzić, płodzić; spładzać
SJP.pl
potocznie: poradzić sobie z czymś; podołać, uporać się
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrafinować.
Wiktionary
czas. zrafinować dk.
Wiktionary
potocznie: taki, który stał się ramolem - człowiekiem zniedołężniałym, zgryźliwym, stracił sprawność fizyczną i umysłową; zgrzybiały, zdziadziały, stetryczały
SJP.pl
potocznie: stać się ramolem - człowiekiem zniedołężniałym, zgryźliwym, stracić sprawność fizyczną i umysłową; zniedołężnieć, stępieć umysłowo, zdziadzieć
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. zootechn. karma dla bydła
Wiktionary
czas. żrać ndk.
rzecz. żróń mos./mzw.
Wiktionary
1. zadać ranę, skaleczyć;
2. sprawić przykrość, dotknąć, urazić czyjeś uczucia;
3. zranić się:
a) skaleczyć się;
b) rzadko: zadać sobie rany nawzajem
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany
(1.1) zadać komuś ranę
(1.2) spowodować skaleczenie
(1.3) przen. sprawić komuś przykrość
czasownik zwrotny dokonany zranić się
(2.1) skaleczyć się
(2.2) zadać sobie nawzajem rany
(2.3) przen. sprawić sobie nawzajem przykrość
Wiktionary
(1.1) Nożownik zranił młodego mężczyznę.
(1.3) Dziewczyna mnie zraniła, mówiąc, że mnie nie kocha.
(2.1) Wczoraj zraniłem się nożem.
Wiktionary
rzecz. ranka ż., rana ż., zranienie
czas. ranić
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. uczta
Wiktionary
czas. żrać ndk.
rzecz. żrani n., żróń mos./mzw.
Wiktionary
1. zadać ranę, skaleczyć;
2. sprawić przykrość, dotknąć, urazić czyjeś uczucia;
3. zranić się:
a) skaleczyć się;
b) rzadko: zadać sobie rany nawzajem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zranić.
Wiktionary
Rana (łac. vulnus) – przerwanie anatomicznej ciągłości tkanek lub ich uszkodzenie pod wpływem czynnika uszkadzającego. Czynnikiem powodującym powstanie rany może być różnego typu uraz lub proces chorobowy, w tym niedokrwienie tętnicze, niewydolność żylna, zakażenia, zmiany troficzne (odleżyna).
Wikipedia
czas. zranić
Wiktionary
zrastać się:
1. np. o kości, brzegu rany, organizmach żywych: łączyć się przez rozwijanie się odpowiednich tkanek;
2. książkowo, przenośnie:
a) łączyć się w całość;
b) zespalać się, jednoczyć się z kimś lub z czymś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrastać.
Wiktionary
czas. zrastać ndk.
Wiktionary
rozbić obraz na punkty lub linie celem wykonania odbitek przy wykorzystaniu rastra
SJP.pl
zwilżać drobnymi kroplami
SJP.pl
czasownik niedokonany
(1.1) spryskiwać rozpylonym płynem
(1.2) o deszczu: spadać na coś drobnymi kroplami
(1.3) o pocie: pokrywać ciało drobnymi kroplami
Wiktionary
(1.1) Zroślicha lubi wilgotne powietrze, szczególnie zimą dobrze się będzie czuła koło nawilżacza, możesz też ją zraszać.
Wiktionary
rzecz. rosiczka ż., zraszanie n., zraszacz m., rosa ż.
czas. zrosić dk.
Wiktionary
Zraszacz – urządzenie służące do rozpylania cieczy
Istnieją różne rodzaje zraszaczy zależnie od zastosowań (nawadnianie, przeciwpożarowe, przeciwprzymrozkowe, zamgławiające).
W celu nawodnienia terenów zielonych stosuje się linie kroplujące, deszczownie oraz zraszacze:
Wikipedia
dział fabryki, gdzie zrasza się coś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zraszać.
(1.2) pokrywanie czegoś drobnymi kropelkami cieczy
Wiktionary
IPA: zraˈʃãɲɛ, AS: zrašãńe
Wiktionary
rzecz. zraszacz m., zraszaczka ż., rosa ż., rosiczka ż.
czas. zraszać ndk., zrosić dk.
Wiktionary
1. przyrząd ogrodowy do zraszania;
2. pojazd do spryskiwania dużych powierzchni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. kłótnia
Wiktionary
czas. żrać sie
Wiktionary
jednoroczny zdrewniały odcinek pędu z kilkoma pączkami szlachetnej rośliny drzewiastej, szczepiony na podkładce w celu otrzymania szczepu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kulin. kawałek mięsa lub mięsa mielonego, podsmażanego i duszonego z dodatkiem warzyw i przypraw; na ogół w lm.;
(1.2) ogrod. leśn. część rośliny, którą naszczepia się na podkładce; daw. wycięty z drzewa pęd do szczepienia drzew owocowych;
(1.3) kawałek odkrojony z większej całości
Wiktionary
Zraz – w ogrodnictwie i leśnictwie jest to szlachetny element szczepu, część rośliny o cechach korzystnych z punktu widzenia człowieka. Zraz zrasta się z formą dziką, podkładką. W wyniku szczepienia, polegającego na sztucznym połączeniu dwóch odrębnych organizmów roślinnych, powstaje nowy organizm roślinny łączący cechy obu tych organizmów.
Wikipedia
(1.1) Dziś na obiad mama zrobiła zrazy, choć wie dobrze, że jestem wegetarianką.
(1.2) Zrazy pobiera się tylko ze zdrowych roślin matecznych.
Wiktionary
IPA: zras, AS: zras
Wiktionary
rzecz. raz mrz., zdrobn. zrazik
licz. raz
Wiktionary
(1.2) komponent szczepienia
Wiktionary
1. wzbudzać w kimś niechęć, działać odpychająco; zniechęcać, odstręczać;
2. zrażać się - tracić zainteresowanie, sympatię do kogoś lub czegoś; zniechęcać się
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. zrazić)
(1.1) zniechęcać
czasownik zwrotny niedokonany zrażać się (dk. zrazić się)
(2.1) zniechęcać się
Wiktionary
(1.1) On mnie zrażał do tego, aż w końcu zraził.
Wiktionary
IPA: ˈzraʒat͡ɕ, AS: zražać
Wiktionary
rzecz. zrażanie n., zrażenie n., uraza ż.
czas. zrazić
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrażać.
Wiktionary
czas. zrażać, zrazić
rzecz. uraza ż.
Wiktionary
1. wzbudzić w kimś niechęć, zadziałać odpychająco; zniechęcić, odstręczyć;
2. zrazić się - przestać być zainteresowanym kimś lub czymś, stracić sympatię do kogoś; zniechęcić się
SJP.pl
czasownik przechodni
(1.1) dokonany od|zrażać.
Wiktionary
rzecz. zrażanie n., zrażenie n., raz mrz.
czas. razić, zrażać ndk.
licz. raz
Wiktionary
1. zdrobnienie od: zraz;
2. mały odcinek miąższu niektórych narządów
SJP.pl
sad, plantacja drzew do pozyskiwania zrazów (oczek) w celu okulizacji
SJP.pl
potocznie: pieczeń zrazowa, mięso zrazowe
SJP.pl
przymiotnik od: zraz
SJP.pl
przestarzale: z początku, w pierwszej chwili, początkowo
SJP.pl
przysłówek
(1.1) daw. początkowo, z początku
forma rzeczownika.
(2.1) D. lp. od: zraz
Wiktionary
(1.1) Hodowane zrazu w ogrodach klasztornych i aptecznych kaktusy z wolna rozpowszechniały się w Europie.
Wiktionary
rzecz. raz mrz.
licz. raz
Wiktionary
jednoroczny zdrewniały odcinek pędu z kilkoma pączkami szlachetnej rośliny drzewiastej, szczepiony na podkładce w celu otrzymania szczepu
SJP.pl
Zrazy – potrawa z kawałków mięsa lub mięsa mielonego, podsmażanego i duszonego z dodatkiem warzyw i przypraw. Tradycyjne danie kuchni staropolskiej, zwłaszcza szlacheckiej i myśliwskiej, obecne w kuchniach narodów dawnej Rzeczypospolitej szlacheckiej: polskiej, litewskiej, białoruskiej i ukraińskiej.
Wikipedia
ponownie uczynić coś aktualnym
SJP.pl
wznowić działalność czegoś, przywrócić istnienie czegoś, ponownie uaktywnić; reaktywować
SJP.pl
1. sprawić, by plany, marzenia stały się rzeczywistością;
2. zamienić papiery wartościowe na pieniądze
SJP.pl
czasownik przechodni
(1.1) dokonany od|realizować.
Wiktionary
IPA: ˌzrɛalʲiˈzɔvat͡ɕ, AS: zrealʹizovać
Wiktionary
czas. realizować
rzecz. realizator mrz., zrealizowanie n., realność ż.
przym. realistyczny, realny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrealizować.
Wiktionary
czas. zrealizować dk., realizować ndk.
rzecz. realizator mrz., realizacja ż., realność ż.
Wiktionary
przywrócić do życia poprzez zabiegi pobudzające czynność serca i oddychanie
SJP.pl
ubezpieczyć firmę ubezpieczeniową
SJP.pl
streścić najważniejsze tezy czegoś
SJP.pl
dawniej: zrąb;
1. szkielet, wiązanie budowli; ściana domu z okrąglaków;
2. podstawa, zarys czegoś;
3. brzeg, krawędź, boczna powierzchnia czegoś;
4. wyrąb drzew; poręba
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) hist. działka gruntu uprawiana przez jedną rodzinę
Wiktionary
Zręb – skała w prawych zboczach Doliny Brzoskwinki w miejscowości Chrosna w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, w gminie Liszki. Znajduje się na Garbie Tenczyńskim (część Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej) w obrębie Tenczyńskiego Parku Krajobrazowego.
Wikipedia
IPA: ʑrɛp, AS: źrep
Wiktionary
rzecz. źrzeb m., źrebie n., źrzebie n.
Wiktionary
(1.1) źrzeb, źrebie, źrzebie
Wiktionary
zdrobnienie od: źrebak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zdrobn. od źrebak
Wiktionary
IPA: ʑrɛˈbat͡ʃɛk, AS: źrebaček
Wiktionary
rzecz. źrebak n., źrebiec m., źrebię n., źrebiątko n., źrebica ż.
czas. źrebić się
przym. źrebięcy, źrebny
Wiktionary
młode zwierzę z rodziny koniowatych; źrebię
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) młody koń, osioł lub zebra
Wiktionary
Źrebię – określenie młodego samca i samicy konia do ukończenia 1. roku życia. Męskim następcą źrebaka jest ogierek, a żeńskim klaczka.
U dzikich źrebiąt bardzo wyraźna jest bliska więź łącząca je z matką, przynajmniej przez pierwsze 6 miesięcy. Bardzo rzadko źrebięta oddalają się na kilka metrów. Matka uczy źrebię, jak odróżnić rośliny jadalne, jak wyczuć niebezpieczeństwa.
Wikipedia
(1.1) Jadąc dzisiaj rowerem widziałem na łące galopującego źrebaka.
Wiktionary
IPA: ˈʑrɛbak, AS: źrebak
Wiktionary
rzecz. źrebiec m., źrebię n., źrebiątko n.
:: zdrobn. źrebaczek m.
przym. źrebięcy
czas. źrebić się
Wiktionary
(1.1) źrebię, źrebiec
Wiktionary
wiórek drewna służący do przerobu na masę celulozową, płyty pilśniowe itp.
SJP.pl
pieszczotliwe zdrobnienie od: źrebię
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zdrobn. od: źrebię (młode konia)
Wiktionary
rzecz. źrebiec mzw., źrebię n., źrebaczek mzw., źrebak mzw., źrebica ż.
przym. źrebięcy, źrebny
Wiktionary
(1.1) źrebak, źrebię
Wiktionary
źrebić się - o klaczy: rodzić, wydawać potomstwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. hipol. młoda klacz
Wiktionary
(1.1) Za klaczą ostrożnie dreptała źrebica.
Wiktionary
rzecz. źrebak mzw., źrebiątko n., źrebaczek mzw., źrebię n.
:: zdrobn. źrebiczka ż.
:: fm. źrebiec mzw.
czas. oźrebić dk., źrebić ndk., źrebić się ndk.
przym. źrebięcy, źrebny
Wiktionary
zdrobnienie od: źrebica
SJP.pl
młode zwierzę z rodziny koniowatych; źrebak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) astr. jeden z gwiazdozbiorów nieba północnego;
Wiktionary
Źrebię – określenie młodego samca i samicy konia do ukończenia 1. roku życia. Męskim następcą źrebaka jest ogierek, a żeńskim klaczka.
U dzikich źrebiąt bardzo wyraźna jest bliska więź łącząca je z matką, przynajmniej przez pierwsze 6 miesięcy. Bardzo rzadko źrebięta oddalają się na kilka metrów. Matka uczy źrebię, jak odróżnić rośliny jadalne, jak wyczuć niebezpieczeństwa.
Wikipedia
IPA: ˈʑrɛbʲjɛ, AS: źrebʹi ̯e
Wiktionary
przym. źrebny
Wiktionary
(1.1) Mały Koń, skr. Equ
Wiktionary
przestarzale: młody koń, ogier
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) przest. zootechn. młody koń płci męskiej
(1.2) książk. źrebię
Wiktionary
(1.1) Źrebiec bez uzdy posuwistym lotem / Uginał trawy w pędzie wybujałym.
Wiktionary
IPA: ˈʑrɛbʲjɛt͡s, AS: źrebʹi ̯ec
Wiktionary
rzecz. źrebak mzw., źrebiątko n., źrebaczek mzw., źrebiczka ż., źrebię n.
:: fż. źrebica ż.
czas. źrebić się, oźrebić dk., źrebić ndk., źrebić się ndk.
przym. źrebięcy, źrebny
Wiktionary
(1.1) ogier
(1.2) źrebak, źrebię
Wiktionary
zagroda dla źrebiąt
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) należący do źrebięcia
przymiotnik relacyjny
(2.1) dotyczący źrebięcia, określający źrebię, używany przy źrebięciu
przymiotnik jakościowy
(3.1) charakterystyczny dla źrebięcia, mający cechy źrebięcia
Wiktionary
rzecz. źrebiec mzw., źrebaczek mzw., źrebak mzw., źrebiątko n., źrebię n., źrebica ż.
czas. źrebić się, oźrebić dk., źrebić ndk., źrebić się ndk.
przym. źrebny
Wiktionary
Zrębin – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie staszowskim, w gminie Połaniec.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.
W wigilię Bożego Narodzenia 1976 roku dokonano w tej miejscowości jednej z głośniejszych zbrodni okresu PRL, zwanej „sprawą połaniecką”, a której głównym sprawcą był Jan Sojda.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ciężarna klacz, oślica lub zebra
forma przymiotnika.
(2.1) ż. od: źrebny
Wiktionary
(2.1) Ta klacz jest źrebna po raz drugi.
Wiktionary
IPA: ˈʑrɛbna, AS: źrebna
Wiktionary
wysokie obrzeże wokół luku lub kokpitu mocowane najczęściej do wzdłużników
SJP.pl
Zrębnica – pionowa ochrona, przed zalewaniem przez fale wchodzące na pokład, wokół luku lub włazu na pokładzie statku. Ma postać sztywnego i szczelnego fartucha z blachy zakończonego pokrywą luku lub włazu. Wraz z zamknięciem (pokrywa luku) tworzy zamknięcie strugoszczelne w pokładach.
Wikipedia
ciąża u koniowatych i wielbłądów
SJP.pl
wiek zrębny - wiek drzewa, w którym nadaje się ono do wycinki
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) wet. zootechn. o klaczy, zebrze: spodziewająca się potomstwa
Wiktionary
(1.1) W stajni ostała się tylko źrebna klacz.
Wiktionary
rzecz. oźrebienie n., źrebaczek mzw., źrebiarek mos., źrebiątko n., źrebica ż., źrebiczka ż., źrebiec mzw., źrebienie n., źrebię n., Źrebię n., źrebięciarnia ż., źrebięcina ż.
czas. oźrebić się dk., źrebić się ndk.
przym. źrebięcy
Wiktionary
przymiotnik od: zrąb
SJP.pl
1. o zwierzętach: jeść; o człowieku: jeść łapczywie, pożerać;
2. trawić, niszczyć, zżerać;
3. potocznie: żreć się - kłócić się, użerać, żyć z kimś w niezgodzie
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)
(1.1) o zwierzęciu: jeść
(1.2) posp. obraź. o człowieku: jeść chciwie, łapczywie lub niechlujnie
(1.3) o rdzy lub substancji chemicznej: niszczyć, przeżerać, dokuczać sobie wzajemnie, żyć w niezgodzie
Wiktionary
(1.1) Prosięta żarły aż miło.
(1.2) Żryj to szybciej!
Wiktionary
IPA: ʒrɛt͡ɕ, AS: žreć
Wiktionary
rzecz. żerca mos., żer m., żerowisko n., żarłok m., żarłocznik m., żarłoctwo n., żarło n., żarłacz m., żarcie n., zżarcie n., żarłoczność ż.
czas. zeżreć dk.
przym. żarłoczny, żarłocki
przysł. żarłocznie
przyr. -żerny
Wiktionary
(1.2) pot. wcinać, szamać; wulg. wpierdalać; daw. pot. ćpać
Wiktionary
napisać, wygłosić recenzję czegoś
SJP.pl
Zręcin (do końca XIX wieku Zrencin) – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie krośnieńskim, w gminie Chorkówka. Leży w dolinie rzeki Jasiołki nazywana do początku XX wieku „Małą Wenecją”.
Miejscowość jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii św. Stanisława Biskupa należącej do dekanatu Krosno III w archidiecezji przemyskiej.
Wikipedia
wykorzystać odpady technologiczne i surowce wtórne w przemyśle; zrecyklować
SJP.pl
wykorzystać odpady technologiczne i surowce wtórne w przemyśle; zrecyklingować
SJP.pl
przysłówek
(1.1) w sprawny sposób
Wiktionary
rzecz. zręczność ż.
przym. zręcznościowy, zręczny
przysł. z rąsi
Wiktionary
(1.1) biegle, płynnie, pomysłowo, przebiegle, sprawnie, umiejętnie, zgrabnie, zwinnie, po mistrzowsku, z łatwością; gw-pl|Górny Śląsk|grajfnie.
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: zręcznie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: zręczny; bardziej zręczny
SJP.pl
1. zdolność fizyczna do wykonywania określonych czynności; sprawność, zwinność, gibkość;
2. umiejętność postępowania w taki sposób, by przyniosło ono korzyści; spryt, przebiegłość
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wysoka sprawność fizyczna, zwinność
(1.2) umiejętność taktownego postępowania
(1.3) daw. gw-pl|Warszawa. okazja
Wiktionary
przym. zręczny
przysł. zręcznie, z rąsi
Wiktionary
(1.1) sprawność
Wiktionary
potocznie: komputerowa gra zręcznościowa
SJP.pl
Komputerowa gra zręcznościowa – gatunek gry komputerowej, w której pomyślne ukończenie wymaga refleksu i sprawnego operowania przyciskami kontrolera. W grach takich liczy się przede wszystkim szybkość i ciągła akcja, brak jest sytuacji, w których gracz zmuszony byłby do strategicznego myślenia bądź rozwiązania zagadek, jak ma to miejsce w grach przygodowych i logicznych.
Pierwszą produkcją tego typu, która odniosła sukces komercyjny, była gra Pong z 1972 roku.
Wikipedia
1. sprawny fizycznie, zwinny, zgrabny;
2. świadczący o czyjejś sprawności fizycznej, np. zręczne ręce; zwinny, zgrabny;
3. umiejący dostosować sposób postępowania do okoliczności tak, aby osiągnąć jakieś korzyści; sprytny, przebiegły, zmyślny;
4. będący wyrazem czyjegoś sprytu, czyjejś przebiegłości, np. zręczna odpowiedź
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) zwinny
(1.2) umiejący dostosować sposób postępowania do okoliczności tak, aby osiągnąć jakieś korzyści
Wiktionary
IPA: ˈzrɛ̃n͇t͡ʃnɨ, AS: zrẽṇčny
Wiktionary
rzecz. zręczność ż.
przysł. zręcznie, z rąsi
Wiktionary
(1.1) książk. fertyczny, gibki, giętki, smukły, sprawny, wygimnastykowany, zgrabny, zwinny
(1.2) sprytny; gw-pl|Górny Śląsk|grajfny.
Wiktionary
1. opracować coś, np. utwór, książkę, artykuł itp., pod względem merytorycznym, stylistycznym i językowym w celu nadania mu ostatecznego, optymalnego kształtu, np. zredagować artykuł, tekst depeszy, uchwały, zarządzenia;
2. sprawdzić i poprawić tekst, przygotowując go do druku;
3. w szkole: napisać coś, stworzyć tekst według ustalonych reguł, np. zredagować charakterystykę, opis, list, rozprawkę itp.
SJP.pl
czasownik przechodni
(1.1) dokonany od|redagować. (opracować pismo)
(1.2) dokonany od|redagować. (pokierować redakcją)
Wiktionary
rzecz. zredagowanie n., redakcja ż., redaktor mos./ż.
Wiktionary
zorać ziemię radłem; zradlić
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. redukować)
(1.1) dokonany od|redukować.
czasownik zwrotny dokonany zredukować się (ndk. redukować się)
(2.1) dokonany od|redukować się.
Wiktionary
rzecz. redukcja ż., redukowanie n., reduktor m.
Wiktionary
mniejszy, drobniejszy w rozmiarach; zdrobniały, zmalały, skarłowaciały, karłowaty
SJP.pl
podwoić, powtórzyć coś
SJP.pl
wyeksportować towary sprowadzone z zagranicy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zreferować.
Wiktionary
rzecz. referowanie n., referat m., referacik m., referent m., referentka ż., referencja ż., referencje nmos.
czas. referować ndk., zreferować dk.
przym. referatowy
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. refinansować)
(1.1) finans. pozyskać nowe finansowanie
Wiktionary
rzecz. zrefinansowanie n.
czas. refinansować
Wiktionary
1. pohamować kogoś, zmusić do opamiętania;
2. zreflektować się - opamiętać się; zwrócić na coś uwagę
SJP.pl
1. wprowadzić reformy, ulepszenia; dokonać reformy, przekształcić, zreorganizować;
2. zreformować się - zostać zreorganizowanym, przekształconym; przekształcić się, zreorganizować się
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. reformować)
(1.1) przeprowadzić reformę
czasownik zwrotny dokonany zreformować się (ndk. reformować się)
(2.1) podlec reformie
Wiktionary
rzecz. reformowanie n., reformowalność ż., reformatorka ż., reformator mos., reformacja ż., reforma ż.
czas. reformować
przym. formacyjny, formatywny
Wiktionary
zmniejszyć powierzchnię żagla za pomocą linek - refów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrefować.
Wiktionary
czas. zrefować dk.
Wiktionary
pokryć koszty poniesione przez kogoś innego
SJP.pl
1. spowodować odtworzenie utraconych cech, właściwości, tkanek, zapasów;
2. zregenerować się - odtworzyć siłami natury utracone cechy właściwości, tkanki, zapasy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) dokonanie regeneracji
Wiktionary
rzecz. regenerowanie n., regeneracja ż.
czas. zregenerować dk., regenerować dk.
przym. regeneracyjny, regeneratywny
Wiktionary
taki, który się zregenerował; odrodzony
SJP.pl
1. nadać cechy regionalne, powiązać z regionem;
2. podzielić na regiony
SJP.pl
1. potocznie: doprowadzić mechanizm do prawidłowego działania; uregulować, wyregulować;
2. dawniej:
a) uporządkować, unormować;
b) wyrównać
SJP.pl
poprawić się, naprawić błędy, pozbyć się winy
SJP.pl
potraktować istotę żywą lub ideę jako rzecz; urzeczowić
SJP.pl
przejść reinkarnację (wędrówkę dusz)
SJP.pl
taki, który przeszedł reinkarnację; reinkarnowany
SJP.pl
w informatyce: ponownie zainstalować; przeinstalować
SJP.pl
reintegrować;
1. ponownie połączyć ze sobą, zacieśniając więzi międzyludzkie;
2. ponownie połączyć w jedną całość
SJP.pl
1. stchórzyć, zrezygnować z czegoś w ostatniej chwili;
2. dawniej o wojsku: wycofać się
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) wycofanie się
Wiktionary
rzecz. rejterada ż., rejterowanie n., Rejterada m./ż.
czas. zrejterować dk., rejterować ndk.
Wiktionary
podsumować dłuższy wywód
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. rekognoskować)
(1.1) przest. stwierdzić coś, zbadać
(1.2) przest. poznać tożsamość osoby
czasownik zwrotny dokonany umyć się (ndk. rekognoskować się)
(2.1) przest. dowiedzieć się
Wiktionary
(1.1) Zaraz zrekognoskujemy — zawołała Wańdzia i w kilku skokach stała już na stosie koszyków.
Wiktionary
rzecz. rekognoskowanie n., zrekognoskowanie n.
czas. rekognoskować ndk., rekognoskować się ndk.
Wiktionary
naprawić, wynagrodzić, np. straty
SJP.pl
odnowić, naprawić
SJP.pl
w grze w brydża: odpowiedzieć rekontrą na kontrę przeciwnika
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrekontrować.
Wiktionary
czas. zrekontrować dk.
Wiktionary
dawniej: zaręczyny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) kult. daw. zaręczyny
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Czytałeś w podstawówce „Zrękowiny księżniczki”?
Wiktionary
rzecz. rączęta nmos., ręka ż.
przysł. z rąsi
Wiktionary
(1.1) zaręczyny
Wiktionary
1. powołać, zaciągnąć do wojska; zwerbować;
2. przyjąć kandydata do pracy lub na uczelnię na podstawie ustalonej wcześniej procedury
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrekrutować.
Wiktionary
czas. zrekrutować dk.
Wiktionary
dawniej:
1. odmówić, nie przychylić się do czyjejś prośby;
2. o kobiecie: odrzucić propozycję małżeństwa
SJP.pl
znaleźć dla jakiejś rzeczy punkt odniesienia; potraktować coś jako rzecz względną
SJP.pl
ponownie zalegalizować coś
SJP.pl
poddać nagranie lub film procesom komputerowego opracowania w celu poprawy jakości obrazu lub dźwięku
SJP.pl
skrótowiec w funkcji rzeczownika rodzaju męskorzeczowego
(1.1) = daw. Zakład Remontu Maszyn Budowlanych
(1.2) = daw. Zjednoczenie Mechanizacji Budownictwa
(1.3) = daw. pot. produkt ZREMB-u (1.1) lub jednego z przedsiębiorstw należących do ZREMB-u (1.2)
Wiktionary
opracować nową wersję jakiegoś utworu muzycznego
SJP.pl
potocznie: usunąć do końca ślady zużycia lub zniszczenia
SJP.pl
zmienić własność sprywatyzowaną na państwową
SJP.pl
przedstawić informacje komputerowe w najodpowiedniejszej formie wizualnej lub dźwiękowej; wyrenderować
SJP.pl
część oka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) anat. czarna, okrągła plamka na tęczówce oka, będąca w rzeczywistości rozszerzającym się i zwężającym otworem regulującym dopływ światła do wnętrza oka;
(1.2) książk. przen. wzrok, oko
(1.3) przest. przen. coś cenione, cenne lub drogie dla kogoś
(1.4) opt. obraz otworu przysłony aperturowej
Wiktionary
Źrenica (łac. pupilla) – w anatomii kręgowców otwór w oku, położony przed soczewką, odpowiedzialny za ilość światła padającego na siatkówkę. Chroni wnętrze gałki ocznej przed nadmierną ilością oświetlenia. Kształt źrenicy jest zmienny gatunkowo, może być ona okrągła, owalna lub szczelinowata.
Wikipedia
(1.1) Rzymianki używały wyciągu z pokrzyku jako kosmetyku rozszerzającego źrenice i nadającego im blask. (z Wikipedii)
(1.3) Mów takim do rozumu, to ziewają, ale praw im duby smalone o świętej źrenicy wolności szlacheckiej, ekscytuj bajędą o równości z królami (…) a wydzieraj się przy tym ze wszystkiej mocy, machaj rękoma jak wiatrak, to się w końcu z czułości popłaczą i gotowi cię nawet porwać na ręce a ogłosić zbawcą ojczyzny.
Wiktionary
IPA: ʑrɛ̃ˈɲit͡sa, AS: źrẽńica
Wiktionary
rzecz. źrzenica ż.
:: zdrobn. źreniczka ż.
przym. źrenicowy, źreniczny, źrzeniczny
Wiktionary
(1.1) daw. źrzenica; reg-pl|Górny Śląsk|lalka., reg-pl|Górny Śląsk|laleczka., gw-pl|Kresy|człowieczek.
Wiktionary
1. źrenicówka rudawka - gatunek ćmy;
2. przyrząd optometryczny do pomiaru rozstawu źrenic
SJP.pl
przymiotnik od: źrenica
SJP.pl
zdrobnienie od: źrenica
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. źrenica
Wiktionary
IPA: ʑrɛ̃ˈɲit͡ʃka, AS: źrẽńička
Wiktionary
rzecz. źrenica
przym. źrenicowy, źreniczny
Wiktionary
przymiotnik od: źrenica
SJP.pl
1. zmienić orientację, głównie w polityce, ideologii;
2. zreorientować się - zmienić własną orientację, głównie w polityce, ideologii
SJP.pl
dawniej: zreperować - naprawić coś; nareparować
SJP.pl
naprawić pończochy przez podniesienie sprutych oczek
SJP.pl
nareperować;
1. naprawić coś;
2. poprawić stan czegoś, np. zreperować małżeństwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zreperować.
Wiktionary
IPA: ˌzrɛpɛrɔˈvãɲɛ, AS: zreperovãńe
Wiktionary
czas. zreperować dk., reperować ndk., nareperować dk.
rzecz. reperacja, reperowanie, nareperowanie
Wiktionary
(1.1) reperacja, naprawa, naprawienie
Wiktionary
wykonać, sporządzić replikę czegoś; powielić, skopiować
SJP.pl
zastosować surowe środki w ramach zemsty lub nacisku; sterroryzować
SJP.pl
1. odtworzyć coś, skopiować metodą drukarską lub fotograficzną;
2. rozmnożyć zwierzęta i rośliny;
3. powielić jakieś wzorce i schematy
SJP.pl
1. przywrócić domyślne wartości danego urządzenia lub programu; zerować;
2. uruchomić ponownie system operacyjny komputera;
3. zresetować się - potocznie:
a) zrelaksować się po ciężkiej pracy;
b) zmienić swój punkt widzenia, zwykle w celu zaczęcia czegoś od nowa
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. resetować)
(1.1) inform. uruchomić ponownie komputer (lub podobne urządzenie) bez uprzedniego wyłączania go z prądu
czasownik zwrotny dokonany zresetować się (ndk. resetować się)
(2.1) pot. przen. odpocząć (od czegoś), zrelaksować się
Wiktionary
(2.1) Co zwykle robisz, aby się zresetować po ciężkim dniu?
Wiktionary
IPA: ˌzrɛsɛˈtɔvat͡ɕ, AS: zresetovać
Wiktionary
rzecz. reset m.
czas. resetować
Wiktionary
1. przystosować kogoś do życia w społeczeństwie; dokonać czyjejś resocjalizacji;
2. zresocjalizować się - przystosować się do życia w społeczeństwie; ulec resocjalizacji
SJP.pl
zastosować się do czegoś, zachować się zgodnie z jakimiś normami
SJP.pl
ponownie uruchomić urządzenie elektroniczne, np. komputer
SJP.pl
dokonać restrukturyzacji; przebudować, zreorganizować
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrestrukturyzować.
Wiktionary
czas. zrestrukturyzować dk.
Wiktionary
w końcu, ostatecznie, wreszcie, poza tym
SJP.pl
partykuła
(1.1) partykuła wprowadzająca nową informację, nawiązującą do wcześniejszej i uwydatniająca ją
Wiktionary
(1.1) Nie mam ochoty na kino, zresztą jestem spłukany.
Wiktionary
IPA: ˈzrɛʃtɔ̃w̃, AS: zreštõũ̯
Wiktionary
(1.1) poza tym, nawiasem mówiąc, notabene
Wiktionary
zmagazynować wodę opadową na powierzchni ziemi, w gruncie i w zbiornikach naturalnych i sztucznych
SJP.pl
nadać czemuś cech retoryki
SJP.pl
dokonać drobnej korekty czegoś, mającej ukryć lub usunąć błędy, niedociągnięcia; wyretuszować
SJP.pl
cierpiący na chorobę reumatyczną; zreumatyzowany
SJP.pl
cierpiący na chorobę reumatyczną; zreumatyzmowany
SJP.pl
[czytaj: zreaplołdować lub zri-aplołdować] środowiskowo: ponownie przesłać dane z własnego urządzenia do serwera lub innego urządzenia za pośrednictwem internetu
SJP.pl
dokonać rewaloryzacji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrewaloryzować.
Wiktionary
czas. zrewaloryzować dk.
Wiktionary
czasownik
(1.1) dokonany od|rewaluować.
Wiktionary
(1.1) Przemilczane zostały na konferencji prasowej amerykańskie postulaty, by Japonia zrewaluowała swoją walutę.
Wiktionary
IPA: ˌzrɛvaluˈwɔvat͡ɕ, AS: zrevaluu̯ovać
Wiktionary
rzecz. rewaluacja ż., rewaluowanie n., zrewaluowanie n.
czas. rewaluować ndk.
przym. rewaluacyjny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrewaluować.
Wiktionary
IPA: ˌzrɛvaluwɔˈvãɲɛ, AS: zrevaluu̯ovãńe
Wiktionary
rzecz. rewaluowanie n., rewaluacja ż.
czas. rewaluować ndk., zrewaluować dk.
przym. rewaluacyjny
Wiktionary
1. dokonać rewizji, zwłaszcza osobistej; przeszukać;
2. o poglądach: zmienić
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrewidować.
Wiktionary
czas. rewidować, zrewidować dk.
rzecz. rewizor mos.
Wiktionary
1. odzyskać utraconą własność lub prawo do czegoś na drodze sądowej;
2. nadać czemuś nowe znaczenie lub nową wartość
SJP.pl
1. odnowić zniszczone budynki lub dzielnice miasta;
2. przywrócić cerze młody wygląd przy pomocy zabiegów kosmetycznych;
3. przywrócić aktualność dawnym ideom lub poglądom
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) polit. pobudzenie do rewolucji
(1.2) dokonanie radykalnego przełomu w jakiejś dziedzinie
Wiktionary
rzecz. rewolucyjka ż., rewolucjonizowanie n., rewolucja ż., rewolucjonista m., rewolucjonistka ż., rewolucjonizm m., rewolucyjność ż.
czas. zrewolucjonizować dk., rewolucjonizować ndk.
przym. rewolucyjny, rewolucjonistyczny
przysł. rewolucyjnie
Wiktionary
czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. rezygnować)
(1.1) odstąpić od czegoś
Wiktionary
(1.1) Paweł zrezygnował z pracy.
Wiktionary
IPA: ˌzrɛzɨɡˈnɔvat͡ɕ, AS: zrezygnovać
Wiktionary
rzecz. rezygnowanie n., zrezygnowanie n., rezygnacja ż.
czas. rezygnować ndk.
przym. zrezygnowany
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrezygnować.
Wiktionary
IPA: ˌzrɛzɨɡnɔˈvãɲɛ, AS: zrezygnovãńe
Wiktionary
czas. zrezygnować
rzecz. rezygnacja ż., rezygnowanie n.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) taki, który pogodził się ze złą, niekorzystną, przykrą sprawą, sytuacją
(1.2) pełen rezygnacji
Wiktionary
(1.1) Byłem już człowiekiem dojrzałym i zrezygnowanym, kiedy dowiedziałem się, jak powstają perły.
(1.1) Patrzyła przed siebie apatycznie, widać było, że jest zupełnie zrezygnowana.
Wiktionary
IPA: ˌzrɛzɨɡnɔˈvãnɨ, AS: zrezygnovãny
Wiktionary
rzecz. rezygnacja ż., rezygnowanie n.
czas. zrezygnować dk., rezygnować ndk.
Wiktionary
(1.1) apatyczny
Wiktionary
skrótowiec
(1.1) = polit. Związek Rosji i Białorusi;
Wiktionary
IPA: zrʲip, AS: zrʹip
Wiktionary
(1.1) ZBiR
Wiktionary
[czytaj: ZRIni] nazwisko
SJP.pl
Pojzdy wojskowe:
Wikipedia
zaripostować;
1. odpowiedzieć komuś na zarzuty celnie i szybko; zareplikować;
2. w szermierce: zadać cięcie lub pchnięcie bezpośrednio po udanej własnej zasłonie
SJP.pl
środowiskowo: skopiować dane ze źródła typu VHS, DVD, Blu-ray itp. na dysk twardy komputera
SJP.pl
[czytaj: zrołstować] poddać kogoś roastowi (komediowemu szkalowaniu)
SJP.pl
1. wykonać jakąś rzecz lub czynność, zająć się czymś;
2. postąpić w określony sposób
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. zrąb
Wiktionary
pokryć, wypełnić się robactwem
SJP.pl
potocznie: zepsuty, nadgryziony przez robaki, pełen robaków; robaczywy
SJP.pl
potocznie: stać się robaczywym, nadgryzionym przez robaki
SJP.pl
gwarowo: źrebak
SJP.pl
1. wykonać jakąś rzecz lub czynność, zająć się czymś;
2. postąpić w określony sposób
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. robić)
(1.1) odpowiednimi działaniami spowodować powstanie czegoś
(1.2) wykonać jakąś czynność, jakieś zadanie
(2.2) o porach, okresach, zjawiskach itp.: nastać, nastąpić
(2.3) o wrażeniach, odczuciach, samopoczuciu: ogarnąć kogoś, udzielić się komuś
(2.4) pot. poprawić swój wygląd uczesaniem, makijażem i strojem
(2.5) pot. z własnej winy znaleźć się w niekorzystnej sytuacji
Wiktionary
(1.1) Oni zrobią wszystko dla pieniędzy.
(1.1) Nie mogę uwierzyć, że ktoś mi zrobił takie świństwo.
Wiktionary
IPA: ˈzrɔbʲit͡ɕ, AS: zrobʹić
Wiktionary
rzecz. zrobienie n., robotnik m., robienie n., robotnica ż.
przym. roboczy
czas. robić ndk.
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński|udziełać.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrobić.
Wiktionary
(1.1) Podszedłem i poprosiłem o zgodę na zrobienie zdjęcia.
(1.1) W nowym mieszkaniu jest dużo do zrobienia.
Wiktionary
IPA: zrɔˈbʲjɛ̇̃ɲɛ, AS: zrobʹi ̯ė̃ńe
Wiktionary
czas. robić ndk., zrobić dk.
rzecz. robotnica ż.
Wiktionary
w górnictwie: wyrobisko w kopalni po wyeksploatowaniu w nim kopaliny; zrób
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. świniak dużo jedzący
Wiktionary
rzecz. żróń mos./mzw.
Wiktionary
zdrobnienie od: źródło
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zdrobn. od źródło
Wiktionary
Denitryfikator, źródełko – filtr akwarystyczny ostatniego etapu oczyszczania wody. Pozwala na rzadszą wymianę wody oraz ogranicza wzrost glonów.
Usuwa azotany będące końcowym produktem oczyszczania wody przez bakterie tlenowe w filtrze biologicznym. Dodatkowo usuwa część fosforanów.
Wikipedia
IPA: ʑruˈdɛwkɔ, AS: źrudeu̯ko
Wiktionary
rzecz. źródło n., źródlisko n., źródleniec mrz.
przym. źródlany, źródłowy
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński|szczurek.
Wiktionary
wypływający ze źródła
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pochodzący ze źródła (wodnego)
(1.2) żyjący w źródłach
Wiktionary
(1.1) Piję wyłącznie wodę źródlaną.
Wiktionary
IPA: ʑruˈdlãnɨ, AS: źrudlãny
Wiktionary
rzecz. źródleniec mrz., źródełko n., źródło
przym. źródłowy
Wiktionary
(1.1) kryniczny, zdrojowy
Wiktionary
rodzaj ślimaków z podgromady przodoskrzelnych
SJP.pl
Źródlarka (Bythinella) – zróżnicowany rodzaj ślimaków z podgromady Caenogastropoda, grupujący bardzo małe gatunki słodkowodne.
Wikipedia
rodzina ślimaków z podgromady przodoskrzelnych; wodożytkowate
SJP.pl
Źródlarkowate (Hydrobiidae) – duża i mocno zróżnicowana rodzina ślimaków z podgromady przodoskrzelnych, rozprzestrzeniona na wszystkich kontynentach.
Wikipedia
o cechach źródlarkowatych (rodzina ślimaków)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) miner. odmiana aragonitu
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. źródełko n., źródlenie n., źródlisko n., źródlistość ż., źródło n.
czas. źródlić się ndk.
przym. źródlany, źródłowy
przysł. źródlisto
Wiktionary
(1.1) martwica wapienna, trawertyn, tuf wapienny
Wiktionary
miejsce, gdzie wytryska źródło
SJP.pl
Źródlisko – zespół źródeł zgrupowanych blisko siebie.
Wikipedia
przymiotnik od: źródlisko
SJP.pl
dać czemuś życie, zapoczątkować coś
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. rodzić)
(1.1) dać początek; przyczynić się do powstania
czasownik zwrotny dokonany zrodzić się (ndk. rodzić się)
(2.1) zostać zrodzonym; wziąć początek
Wiktionary
rzecz. zrodzenie n., rodziciel mos., ród mrz.
czas. narodzić
Wiktionary
(2.1) powstać
Wiktionary
1. naturalny, samoczynny i skoncentrowany wypływ wody podziemnej; urządzenie wydzielające światło, ciepło, prąd;
2. miejsce pochodzenia czegoś, punkt wyjścia;
3. przyczyna, powód;
4. pochodzenie informacji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) hydrol. miejsce, z którego woda wypływa na powierzchnię ziemi;
(1.2) to, co stanowi początek czegoś
(1.3) przyczyna uczuć, zachowań, chorób itp.
(1.4) często w lm przedmiot, dokument, znalezisko, relacja ustna itp. dostarczające informacji o czymś i będące podstawą do dalszych badań
(1.5) tylko w lm., inform. kod źródłowy
(1.6) stpol. gardło
Wiktionary
Źródło – naturalny, skoncentrowany, samoczynny wypływ wody podziemnej na powierzchnię Ziemi. W hydrobiologii strefa źródliskowa określana jest nazwą krenal, dzielący się na eukrenal (źródło właściwe) i hypokrenal (strefę odpływu źródła), natomiast organizmy je zamieszkujące to krenon.
Wikipedia
(1.1) Źródła Wisły znajdują się na zachodnim stoku Baraniej Góry.
(1.2) Internet nie zawsze jest wiarygodnym źródłem informacji.
(1.2) Fasola jest dobrym źródłem wysokowartościowego białka roślinnego.
(1.3) Nadpobudliwość u dziecka bywa źródłem niepowodzeń w szkole.
(1.4) Jeśli chcesz dokładnie poznać temat, to korzystaj z różnych źródeł.
(1.5) Źródła Linuksa są dostępne w sieci.
Wiktionary
IPA: ˈʑrudwɔ, AS: źrudu̯o
Wiktionary
rzecz. źródlisko n.
:: zdrobn. źródełko n.
przym. źródlany, źródłowy
przysł. źródłowo
Wiktionary
(1.1) zdrój, źródlisko, źródełko; podn. krynica
(1.2) początek, punkt wyjścia, podłoże, przyczyna, powód, geneza, podstawa
(1.4) dokument, materiał, dane, oficjalnie archiwalia
Wiktionary
pochodzenie wyrazu; etymologia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) podstawa etymologiczna wyrazu
(1.2) jęz. słowo wyjściowe w etymologii
Wiktionary
Etymologia – dział językoznawstwa badający pochodzenie wyrazów, zmiany ich znaczenia i formy w miarę upływu czasu.
Ponadto terminem „etymologia” określa się również pochodzenie danego wyrazu. W tym sensie używane jest też określenie „źródłosłów”.
Wikipedia
(1.1) Internacjonalizmy to wyrazy w różnych językach mające wspólny źródłosłów.
Wiktionary
IPA: ʑrudˈwɔswuf, AS: źrudu̯osu̯uf
Wiktionary
(1.1) etymologia
(1.2) etymon
Wiktionary
przysłówek
(1.1) z wykorzystaniem materiałów źródłowych
Wiktionary
(1.1) Ten trudny wątek skrzętnie opracowaliśmy z historykami światowymi i źródłowo uporządkowaliśmy w artykule.
Wiktionary
rzecz. źródło n., źródłowość ż.
przym. źródłowy
Wiktionary
przypisywanie pola skalarnego danemu polu wektorowemu przez operator różniczkowy; rozbieżność, dywergencja
SJP.pl
przymiotnik od: źródło
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) (o dokumencie) oryginalny; stanowiący podstawę do dalszych badań
(1.2) dotyczący dokumentów źródłowych (1.1)
(1.3) początkowy, wyjściowy, pierwotny
(1.4) inform. (o programie lub danych) w pierwotnej postaci, umożliwiającej edycję
Wiktionary
(1.1) Na lekcjach historii często korzystamy z tekstów źródłowych.
(1.2) Dysponujemy bogatą bazą źródłową.
(1.3) Uwzględniono zarówno pomiary źródłowe, jak i ostateczne wyniki.
(1.4) Udostępniamy pliki w postaci źródłowej oraz w formacie przeznaczonym do druku.
Wiktionary
IPA: ʑrudˈwɔvɨ, AS: źrudu̯ovy
Wiktionary
rzecz. źródło n., źródełko n., źródleniec mrz.
przym. źródlany
przysł. źródłowo
Wiktionary
specjalista w dziedzinie nauki o źródłach historycznych, badającej ich pochodzenie i autentyczność
SJP.pl
związany z nauką o źródłach historycznych, badającą ich pochodzenie i autentyczność
SJP.pl
nauka o źródłach historycznych, badająca ich pochodzenie i autentyczność
SJP.pl
Źródłoznawstwo – dział badań historycznych nad źródłami (ich pochodzeniem, autentycznością, sposobami krytyki naukowej, możliwościami zabezpieczenia i konserwacji oraz ich edycji).
Wikipedia
o naskórku i innych nabłonkach: stać się twardym, rogowatym wskutek odkładania się w ich komórkach keratyny; stwardnieć
SJP.pl
o naskórku i innych nabłonkach: taki, który stał się twardy wskutek odkładania się keratyny; stwardniały
SJP.pl
o naskórku i innych nabłonkach: stać się twardym, rogowatym wskutek odkładania się w ich komórkach keratyny; stwardnieć
SJP.pl
czasownik dokonany
(1.1) o naskórku: stać się grubym i twardym
Wiktionary
rzecz. zrogowacenie n., rogowiec m.
przym. rogowy, rogówkowy
Wiktionary
obrobić powierzchniowo przedmioty, nagniatając je obracającym się krążkiem
SJP.pl
zwinąć coś w rolkę, rulon
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrolować.
Wiktionary
rzecz. rolada ż., rolka ż., rolkarz mos., rolki nmos.
przym. rolkarski
Wiktionary
uczynić romantycznym (poetycznym, tajemniczym, zgodnym z duchem romantyzmu)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. człowiek dużo jedzący
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. zwierzę dużo jedzące
Wiktionary
rzecz. żrocz mzw., żrani n., żranica ż.
czas. żrać
Wiktionary
żronka pospolita - gatunek błonkówki z rodziny żronkowatych
SJP.pl
rodzina bezskrzydłych os, przypominająca mrówki
SJP.pl
Żronkowate (Mutillidae) – rodzina os. Bezskrzydłe samice gatunków tej rodziny przypominają mrówki. Larwy tych os są parazytoidami błonkówek zakładających gniazda podziemne. Z 5000 gatunków żronkowatych większość występuje w tropikach. W Polsce stwierdzono występowanie czterech gatunków: Myrmosa atra, Paramyrmosa brunnipes, Dasylabris maura i Physetopoda halensis.
Wikipedia
o cechach żronkowatych (rodzina os)
SJP.pl
[czytaj: zrutować] środowiskowo: zmodyfikować system urządzenia (np. telefonu) w celu uzyskania dostępu do zabezpieczonych i ukrytych plików
SJP.pl
czasownik nieprzechodni dokonany
(1.1) med. dokonany od|ropieć.
Wiktionary
rzecz. ropa ż.
czas. ropieć
Wiktionary
zróść się - przestarzale: zrosnąć się:
1. np. o kości, brzegu rany, organizmach żywych: złączyć się przez rozwijanie się odpowiednich tkanek;
2. książkowo, przenośnie:
a) złączyć się w całość;
b) zespolić się, zjednoczyć się z kimś lub z czymś
SJP.pl
1. pokryć rosą;
2. pokryć, polać kroplami wody; skropić, spryskać;
3. zrosić się - pokryć się, zostać pokrytym rosą, kroplami wody
SJP.pl
1. ząb mający dwie korony, ale jeden korzeń;
2. płód bliźniaczy ciąży jednojajowej powstający wskutek zaburzeń rozwojowych
SJP.pl
Bliźnięta nierozdzielone (także bliźnięta syjamskie albo zrośnięte; zroślaki) – rzadka wada rozwojowa, polegająca na występowaniu nietypowego połączenia między częściami ciała należącymi do bliźniąt jednojajowych. Częstość wady szacuje się na 1:50 000 – 1:100 000 urodzeń. W większości przypadków dzieci obarczone wadą rodzą się martwe albo ulegają spontanicznemu poronieniu we wczesnym okresie ciąży, ale część z nich rodzi się żywa.
Wikipedia
1. ząb mający dwie korony, ale jeden korzeń;
2. płód bliźniaczy ciąży jednojajowej powstający wskutek zaburzeń rozwojowych
SJP.pl
Bliźnięta nierozdzielone (także bliźnięta syjamskie albo zrośnięte; zroślaki) – rzadka wada rozwojowa, polegająca na występowaniu nietypowego połączenia między częściami ciała należącymi do bliźniąt jednojajowych. Częstość wady szacuje się na 1:50 000 – 1:100 000 urodzeń. W większości przypadków dzieci obarczone wadą rodzą się martwe albo ulegają spontanicznemu poronieniu we wczesnym okresie ciąży, ale część z nich rodzi się żywa.
Wikipedia
roślina z rodziny obrazkowatych; syngonium
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Syngonium|Schott|ref=tak. wiecznie zielone pnącze z rodziny obrazkowatych, obejmujące 34 gatunki występujące głównie w lasach deszczowych tropikalnych regionów Ameryki;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Zroślicha lubi wilgotne powietrze, szczególnie zimą dobrze się będzie czuła koło nawilżacza, możesz też ją zraszać.
Wiktionary
zróść się (przestarzale); zrosnąć się:
1. np. o kości, brzegu rany, organizmach żywych: złączyć się przez rozwijanie się odpowiednich tkanek;
2. książkowo, przenośnie:
a) złączyć się w całość;
b) zespolić się, zjednoczyć się z kimś lub z czymś
SJP.pl
1. taki, który się zrósł; zrosły;
2. pozostający w nierozerwalnym związku
SJP.pl
1. zrośnięcie się czegoś;
2. bliznowata tkanka powstała w wyniku choroby lub operacji;
3. wyraz powstały z połączenia kilku wyrazów zachowujących układ składniowy i postać morfologiczną
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zrośnięcie się czegoś
(1.2) med. bliznowata tkanka powstała w wyniku choroby lub operacji
(1.3) jęz. wyraz powstały z połączenia kilku wyrazów, zachowujących swój układ składniowy i postać morfologiczną;
(1.4) coś, co powstało w wyniku połączenia kilku elementów
Wiktionary
Wikipedia
IPA: zrɔst, AS: zrost
Wiktionary
rzecz. zrastanie się n., zrośnięcie się n., zrostek mrz.
czas. zrastać się ndk., zrosnąć się dk.
przym. zrostowy, zrośnięty
Wiktionary
cząstka słowotwórcza wyrazu występująca przed rdzeniem, po rdzeniu lub wewnątrz rdzenia; afiks
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) jęz. element słowotwórczy dodany do leksemu, np. morfem dodany do rdzenia;
Wiktionary
Formant, zrostek, afiks (od łac. affixum „element przyczepiony”) – słowotwórcza część wyrazu, dodana do jego rdzenia (podstawy słowotwórczej). Formant słowotwórczy modyfikuje wyraz podstawowy pod względem znaczeniowym lub funkcjonalnym.
Wikipedia
IPA: ˈzrɔstɛk, AS: zrostek
Wiktionary
rzecz. zrost m., zroślak m.
Wiktionary
(1.1) afiks
Wiktionary
nitkowaty glon słodkowodny z rzędu sprzężnic; gwiazdnica
SJP.pl
Zrostnica (Zygnema) – rodzaj glonów z gromady zielenic. Występuje w wodach słodkich Eurazji, Afryki i Ameryki.
Wikipedia
rodzaj mchów z rodziny szurpkowatych
SJP.pl
przymiotnik od: zrost
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany ze zrostem, dotyczący zrostu
Wiktionary
rzecz. zrost m.
czas. zrosnąć się
Wiktionary
w szachach: wykonać roszadę
SJP.pl
podgromada ryb chrzęstnych (Holocephali), obejmująca 24 gatunki; chimery
SJP.pl
Wikipedia
grupa roślin o zrastających się główkami kwiatostanach groniastych
SJP.pl
o cechach zrosłogłowych (podgromada ryb)
SJP.pl
rodzina ptaków z rzędu wróblowych; Syndactyles
SJP.pl
o cechach zrosłopalczastych (rodzina ptaków)
SJP.pl
grupa roślin o kwiatach z pręcikami zrośniętymi pylnikami lub pręcikami
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) bot. posiadający zrośnięte pręciki kwiatowe
Wiktionary
grupa roślin o kwiatach z płatkami częściowo lub całkowicie zrośniętymi
SJP.pl
rząd ryb żyjących w morzach strefy gorącej o szczękach zrośniętych w mocny dziób
SJP.pl
Wikipedia
zróść się (przestarzale); zrosnąć się:
1. np. o kości, brzegu rany, organizmach żywych: złączyć się przez rozwijanie się odpowiednich tkanek;
2. książkowo, przenośnie:
a) złączyć się w całość;
b) zespolić się, zjednoczyć się z kimś lub z czymś
SJP.pl
1. wprowadzić w ruch obrotowy wokół własnej osi;
2. zrotować się - obrócić się wokół własnej osi; zawirować, zakręcić się
SJP.pl
owad z rzędu prostoskrzydłych z rodziny pasikonikowatych
SJP.pl
Isophya – rodzaj owadów prostoskrzydłych z rodziny pasikonikowatych (Tettigoniidae). Obejmuje ponad 80 gatunków rozprzestrzenionych w Europie (ponad 45 gatunków) i zachodniej Azji. Większość gatunków występuje we wschodniej części obszaru śródziemnomorskiego. W języku polskim gatunki z tego rodzaju określane są zwyczajową nazwą zrówieńka. W Polsce stwierdzono występowanie 6 przedstawicieli tego rodzaju:
Wikipedia
czasownik przechodni dokonany (ndk. zrównywać)
(1.1) dokonany od|zrównywać.
Wiktionary
rzecz. zrównywanie n., zrównanie n., równina ż.
czas. równać, zrównywać ndk.
przym. równy
Wiktionary
powierzchnia pozioma lub prawie pozioma, wytworzona na skutek niszczenia wzniesień powierzchni Ziemi przez procesy denudacyjne; powierzchnia zrównania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrównać.
Wiktionary
czas. zrównać dk.
rzecz. równina ż.
Wiktionary
czasownik
(1.1) doprowadzać do równowagi
Wiktionary
IPA: ˌzruvnɔˈvaʒat͡ɕ, AS: zruvnovažać
Wiktionary
ims. zrównoważony
rzecz. zrównoważanie n., równowaga
przym. zrównoważony
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrównoważać.
Wiktionary
czas. zrównoważać ndk.
rzecz. równowaga ż.
przym. zrównoważony
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) spokojny, opanowany, rozsądny, rozmyślny, panujący nad sobą
(1.2) świadczący o równowadze, związany z równowagą
(1.3) środ. zgodny z zasadami zrównoważonego rozwoju
forma czasownika.
(2.1) imiesłów przymiotnikowy przeszły od: zrównoważyć
Wiktionary
(1.1) Czy możesz uznać go za mądrego lub zrównoważonego, gdyby cieszył się zdrowiem, jednak nie robił nic aby je zdobyć lub zachować?
(1.3) W swoim komunikacie z dnia 8 marca 2018 r. Komisja opublikowała swój plan działania w sprawie finansowania zrównoważonego wzrostu gospodarczego, rozpoczynając ambitną i kompleksową strategię w zakresie zrównoważonego finansowania.
Wiktionary
IPA: ˌzruvnɔvaˈʒɔ̃nɨ, AS: zruvnovažõny
Wiktionary
rzecz. równowaga ż., zrównoważenie n., zrównoważanie n.
czas. zrównoważyć dk., zrównoważać ndk.
Wiktionary
(1.3) ekologiczny
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. zrównoważać)
(1.1) dokonany od|zrównoważać.
Wiktionary
IPA: ˌzruvnɔˈvaʒɨt͡ɕ, AS: zruvnovažyć
Wiktionary
ims. zrównoważony
przym. równoważny, zrównoważony
rzecz. równowaga ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrównywać.
Wiktionary
czas. zrównać, zrównywać ndk.
rzecz. równina ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest zróżnicowalne
Wiktionary
przym. zróżnicowalny
przysł. zróżnicowalnie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zróżnicować.
(1.2) duża różnorodność, wyraźne różnienie się rzeczy od siebie
Wiktionary
IPA: ˌzruʒʲɲit͡sɔˈvãɲɛ, AS: zružʹńicovãńe
Wiktionary
rzecz. różnica ż., wyróżnienie n.
czas. różnić (się), wyróżniać ndk., wyróżnić dk.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) zawierający wiele wyraźnie różniących się od siebie elementów, zjawisk albo wydarzeń
Wiktionary
(1.1) różnorodny
Wiktionary
czasownik dokonany
(1.1) mat. wyznaczyć pochodną danej funkcji
Wiktionary
IPA: ˌzruʒʲɲit͡ʃˈkɔvat͡ɕ, AS: zružʹńičkovać
Wiktionary
rzecz. różniczka ż., różniczkowanie n., zróżniczkowanie n., różniczkowalność n.
czas. różniczkować ndk.
przym. różniczkowy, różniczkowalny
Wiktionary
taki, który stał się różowym; zaróżowiały, poróżowiały
SJP.pl
zaróżowić;
1. nadać czemuś różową barwę, uczynić różowym;
2. zróżowić się - stać się różowym; zróżowieć, zaróżowieć, poróżowieć
SJP.pl
stać się różowym; zaróżowieć, zróżowić się, zaróżowić się, poróżowieć
SJP.pl
taki, który popadł w rozpacz; zdesperowany; załamany
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) owładnięty rozpaczą
(1.2) wyrażający rozpacz
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) załamany, zdruzgotany
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. rozpacz ż.
czas. rozpaczać
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) distraught, desolated, despairing, heartbroken, broken-hearted; (1.2) desperate
* francuski: (1.1) désespéré
* hiszpański: (1.2) desesperado
* kaszubski: (1.1) zrozpaczony
* niderlandzki: (1.1) wanhopig; (1.2) wanhopig
* niemiecki: (1.2) verzweifelt
źródła.
== zrozpaczony (język kaszubski.) ==
wymowa.
znaczenia.
przymiotnik
(1.1) zrozpaczony
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz. rozpacz ż.
czas. rozpaczać
Wiktionary
(1.1) załamany, zdruzgotany
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób zrozumiały
Wiktionary
rzecz. zrozumienie n.
czas. zrozumieć dk.
przym. zrozumiały
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: zrozumiale
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: zrozumiały
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co zrozumiałe
Wiktionary
rzecz. zrozumienie n., rozumienie n.
czas. zrozumieć dk., rozumieć ndk.
przym. zrozumiały
Wiktionary
1. wytworzyć w swoim umyśle prawidłowe wyobrażenie czegoś;
2. właściwie zinterpretować czyjeś słowa, gesty, postępowanie
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dający się zrozumieć, możliwy do zrozumienia
(1.2) dający się wytłumaczyć, możliwy do wytłumaczenia
forma czasownika.
(2.1) przesz. 3. os. lm nm. od: zrozumieć
Wiktionary
(1.1) Skrót myślowy jest zrozumiały tylko w stosownym kontekście.
(1.2) Trzeba przyznać, że jego działanie wtedy było zrozumiałe.
Wiktionary
IPA: ˌzrɔzũˈmʲjawɨ, AS: zrozũmʹi ̯au̯y
Wiktionary
rzecz. zrozumiałość ż., zrozumienie n.
czas. zrozumieć dk., zrozumiewać ndk.
przysł. zrozumiale
Wiktionary
(1.1) jasny, oczywisty, logiczny, wyraźny, wyrazisty, przejrzysty, prosty, klarowny, przystępny, czytelny
(1.2) usprawiedliwiony, uzasadniony, słuszny
Wiktionary
1. wytworzyć w swoim umyśle prawidłowe wyobrażenie czegoś;
2. właściwie zinterpretować czyjeś słowa, gesty, postępowanie
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany
(1.1) dokonany od|rozumieć.
(1.2) pojąć coś, prawidłowo zinterpretować
Wiktionary
(1.1) Słuchajcie więc, królowie, i zrozumiejcie, nauczcie się, sędziowie ziemskich rubieży!.
(1.2) Wszystko zrozumiałem. A wy?
Wiktionary
IPA: zrɔˈzũmʲjɛ̇t͡ɕ, AS: zrozũmʹi ̯ėć
Wiktionary
rzecz. zrozumiałość ż., zrozumienie n., rozum mrz., rozumienie n., rozumowanie n., rozumność ż.
czas. rozumieć ndk.
przym. zrozumiały, rozumny
przysł. zrozumiale
Wiktionary
(1.1) pojąć
Wiktionary
1. wytworzyć w swoim umyśle prawidłowe wyobrażenie czegoś;
2. właściwie zinterpretować czyjeś słowa, gesty, postępowanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) wiedza o czymś, umiejętność pojęcia czegoś, pojętność
(1.2) wyrozumiałość, empatia, serdeczny stosunek do kogoś
Wiktionary
(1.1) Pytania zamknięte są łatwiejsze do zrozumienia niż pytania otwarte.
Wiktionary
IPA: ˌzrɔzũˈmʲjɛ̇̃ɲɛ, AS: zrozũmʹi ̯ė̃ńe
Wiktionary
rzecz. rozumienie n., rozumność ż., zrozumiałość ż., rozumowanie n., rozum mrz.
czas. zrozumieć dk., rozumieć ndk., rozumować ndk.
przym. zrozumiały, rozumny, rozumowy
ims. zrozumiały
przysł. zrozumiale
Wiktionary
(1.1) pojmowanie, pojętność
Wiktionary
Związek Rzemiosła Polskiego
SJP.pl
dawniej: zrzucać
SJP.pl
wulgarnie: odbyć stosunek seksualny; zerżnąć, wyruchać, wygrzmocić
SJP.pl
dawniej, dziś gwarowo: zrzucić
SJP.pl
potocznie: zwyzywać, zbesztać, złajać
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. rujnować)
(1.1) zob. rujnować.
czasownik zwrotny dokonany zrujnować się (ndk. rujnować się)
(2.1) zob. rujnować się.
Wiktionary
(1.1) Bank dla doraźnej korzyści raczej zrujnuje przedsiębiorstwo, które kredytuje, niż wesprze je w trudnym okresie, licząc na przyszłe korzyści.
Wiktionary
IPA: zrujˈnɔvat͡ɕ, AS: zrui ̯novać
Wiktionary
rzecz. ruiny ż., zrujnowanie n., rujnowanie n., ruina ż.
ims. zrujnowany
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrujnować.
Wiktionary
IPA: ˌzrujnɔˈvãɲɛ, AS: zrui ̯novãńe
Wiktionary
czas. zrujnować
rzecz. ruiny ż., ruina ż., rujnowanie n.
ims. zrujnowany
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) zniszczony, doprowadzony do ruiny
(1.2) przen. doprowadzony do katastrofy finansowej
(1.3) przen. zniszczony na zdrowiu fizycznym lub psychicznym
forma czasownika.
(2.1) imiesłów przymiotnikowy bierny od: zrujnować
Wiktionary
IPA: ˌzrujnɔˈvãnɨ, AS: zrui ̯novãny
Wiktionary
rzecz. ruiny ż., ruina ż., zrujnowanie n., rujnowanie n.
czas. zrujnować dk., rujnować ndk.
Wiktionary
(1.1) zdewastowany, zniszczony
(1.2) spłukany, zbankrutowany
Wiktionary
zwinąć w rulon; zrolować
SJP.pl
w kulinariach: przypiec, przysmażyć na kolor złocistobrązowy; podpiec
SJP.pl
w kulinariach: przypiec, przysmażyć na kolor złocistobrązowy; podpiec
SJP.pl
spulchniać (glebę) za pomocą szpadla, motyki
SJP.pl
poddać się wpływom kultury i języka Rosjan, stać się Rosjaninem, nabrać cech charakterystycznych dla Rosjan; zrusyfikować się, zruszczyć się
SJP.pl
czasownik
(1.1) zmusić kogoś do przyjęcia kultury i języka rosyjskiego
Wiktionary
(1.1) zrusyfikować
Wiktionary
spulchnić (glebę) za pomocą szpadla, motyki
SJP.pl
środowiskowo: mający rutynę, mający związek z rutyną; zrutynowany
SJP.pl
środowiskowo: mający rutynę, mający związek z rutyną; zrutynizowany
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) poznań. pieszcz. źrebak
Wiktionary
rozorać, rozgrzebać, poryć
SJP.pl
potocznie: przygotować, przyszykować, przyrządzić
SJP.pl
potocznie: spłakany, zapłakany
SJP.pl
potocznie:
1. zganić, skrzyczeć kogoś;
2. zryczeć się - zmęczyć się długim płaczem; spłakać się
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrymować.
Wiktionary
czas. zrymować dk.
Wiktionary
potocznie:
1. zepsuć coś; rozwalić;
2. ponieść niepowodzenie; zmarnować; spieprzyć
SJP.pl
potocznie: zepsuty, zniszczony, nieudany
SJP.pl
odwzorować rysunek na kartce
SJP.pl
dawniej: odtwarzać coś na rysunku; odrysowywać
SJP.pl
1. nagłe ruszenie z miejsca, poderwanie się; gwałtowne przyspieszenie;
2. zdecydowana akcja, energiczne zabranie się do dzieła, zwiększenie wysiłku, tempa pracy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gwałtowne powstanie lub ruszenie z miejsca
(1.2) raptowne przyspieszenie w trakcie wykonywania czynności
(1.3) powstanie zbrojne
Wiktionary
Zryw (inaczej: drugie przyspieszenie bądź szarpnięcie) – miara zmiany przyspieszenia w czasie. Dany jest następującym wzorem
Wikipedia
(1.1) Nastąpił też ostatni wielki zryw budownictwa kolejowego i w związku z tym rozwój hutnictwa i produkcji związanej z kolejnictwem.
(1.3) Dmowski wskazywał, aby porzucić romantyczną tradycję zrywów powstańczych na rzecz chłodnej kalkulacji politycznej.
Wiktionary
rzecz. rwacz mos., zrywacz mos./mrz., zrywak mrz., zrywanie n., zrywarka ż., zrywka ż., zrywność ż.
czas. rwać ndk., rwać się ndk., zerwać dk., zerwać się dk., zrywać ndk., zrywać się ndk.
przym. zrywkowy, zrywny
przysł. zrywami
Wiktionary
1. odłączać coś gwałtownie, szarpiąc, za pomocą siły
2. rwąc rozdzielać coś na części;
3. tracić z kimś kontakt, odcinać się;
4. zrywać się - gwałtownie wstawać, podrywać się
SJP.pl
czasownik niedokonany
(1.1) kończyć, przerywać
(1.2) o roślinach lub ich owocach zbierać
(1.3) odłączać coś silnym szarpnięciem
(1.4) kończyć związek z kimś
czasownik zwrotny niedokonany zrywać się
(2.1) gwałtownie poruszyć się
(2.2) wzbijać się do lotu
Wiktionary
IPA: ˈzrɨvat͡ɕ, AS: zryvać
Wiktionary
rzecz. zryw mrz., zrywanie n., zerwanie n., zrywka ż., zrywność ż.
czas. zerwać dk.
przym. zrywkowy
Wiktionary
1. rzadko: osoba, która coś zrywa;
2. dawniej: osoba, która coś unieważnia
SJP.pl
część maszyny, w kształcie dużego ruchomego zęba, montowana jako jedna z możliwych końcówek roboczych koparki
SJP.pl
1. nagłe ruszenie z miejsca, poderwanie się; gwałtowne przyspieszenie;
2. zdecydowana akcja, energiczne zabranie się do dzieła, zwiększenie wysiłku, tempa pracy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrywać.
Wiktionary
IPA: zrɨˈvãɲɛ, AS: zryvãńe
Wiktionary
rzecz. zrywka ż., zerwanie n., zryw m., zrywność ż.
czas. zrywać ndk., zerwać dk.
przym. zrywny, zrywkowy
Wiktionary
1. samobieżny spulchniacz podłoża;
2. maszyna do usuwania starych nawierzchni;
3. maszyna do badania wytrzymałości materiałów lub części konstrukcyjnych na rozciąganie, zginanie, ściskanie
SJP.pl
Wikipedia
1. ściąganie ściętych drzew do drogi lub miejsca załadunku;
2. ucieczka, samowolne oddalenie się z jakiegoś miejsca (np. ucieczka z lekcji)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) leśn. ściąganie, ciężkim sprzętem, ściętych drzew z miejsca zrębu do miejsca załadunku lub najbliższej utwardzonej drogi
(1.2) pot. reg. torba na zakupy z cienkiej plastikowyastikowej folii, którą odrywa się z rolki
(1.3) slang. reg. ucieczka, najczęściej na umówiony sygnał
(1.4) slang. ucieczka z więzienia, aresztu lub zakładu poprawczego
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈzrɨfka, AS: zryfka
Wiktionary
rzecz. zrywanie n., zerwanie n., zrywność ż., rwanie n., rwanko n., wyrywanie n., wyrwanie n., urywanie n., urwanie n., przerywanie n., przerwanie n., zryw m., wyrwa ż.
czas. zrywać ndk., zerwać dk., rwać ndk., wyrywać ndk., wyrwać dk., urywać ndk., urwać dk., przerywać ndk., przerwać dk., zrywacz m., zrywaczka ż.
przym. zrywny, zrywkowy, zrywowy
przysł. zrywnie
Wiktionary
(1.4) kuna, bryka, cug, pokrywka, wylot, wymyk, wyskok
Wiktionary
osoba pracująca przy zrywce drewna
SJP.pl
przymiotnik od: zrywka
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany ze zrywką, dotyczący zrywki
Wiktionary
rzecz. zrywanie n., zrywka ż., zryw m.
czas. zrywać ndk., zerwać dk., rwać ndk.
przym. zrywny
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: zrywnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: zrywny; bardziej zrywny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest zrywne; cecha tych, którzy są zrywni
Wiktionary
rzecz. zryw m., zrywka ż., zrywanie n., zerwanie n.
czas. zrywać ndk., zerwać dk.
przym. zrywny
przysł. zrywnie
Wiktionary
o samochodzie: zdolny do nagłego zwiększenia szybkości po ruszeniu z miejsca
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) taki, który potrafi mocno przyspieszyć
Wiktionary
rzecz. zryw mrz., zrywność ż., zrywanie n., zrywka ż.
przym. zrywkowy
Wiktionary
→ zryw
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany ze zrywem, dotyczący zrywu
Wiktionary
rzecz. zryw m., zrywka ż.
Wiktionary
o działaniu sił wyższych: powodować coś, przyczyniać się do czegoś
SJP.pl
czasownik
(1.1) powodować coś, niezależnie od woli i świadomego działania człowieka człowieka
Wiktionary
o działaniu sił wyższych: spowodować coś, przyczynić się do czegoś
SJP.pl
o działaniu sił wyższych: spowodować coś, przyczynić się do czegoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) stpol. coś odciętego
Wiktionary
IPA: zʒas, AS: zžas
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) daw. dojrzały
Wiktionary
(1.1) Bydło leży znużone, a owoc źrzały drzemie.
Wiktionary
IPA: ˈʑʒawɨ, AS: źžau̯y
Wiktionary
przym. nieźrzały
czas. źraleć ndk.
Wiktionary
(1.1) źrały
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) hist. zob. źreb.
Wiktionary
IPA: ʑʒɛp, AS: źžep
Wiktionary
rzecz. źreb m., źrebie n., źrzebie n.
Wiktionary
(1.1) źreb, źrebie, źrzebie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) hist. zob. źreb.
Wiktionary
IPA: ˈʑʒɛbʲjɛ, AS: źžebʹi ̯e
Wiktionary
rzecz. źreb m., źrzeb m., źrebie n.
Wiktionary
(1.1) źreb, źrzeb, źrebie
Wiktionary
zrzec się - dobrowolnie zrezygnować z czegoś; zrzeknąć się
SJP.pl
rzadko: zrzeczownikować się - przekształcić się w rzeczownik; zsubstantywizować się
SJP.pl
dawniej: uczynić realnym, urzeczywistnić; zrzeczywistnić
SJP.pl
dawniej: uczynić realnym, urzeczywistnić; zrzeczywiścić
SJP.pl
człowiek marudny, zgryźliwy; tetryk, maruda, malkontent
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński lub męskoosobowy
(1.1) pot. osoba, która ma tendencje do ciągłego narzekania
Wiktionary
rzecz. zrzędliwość ż., zrzędność ż., zrzędzenie n.
czas. zrzędzić ndk.
przym. zrzędliwy, zrzędny
przysł. zrzędliwie, zrzędnie
Wiktionary
(1.1) burczymucha, gderacz, malkontent, maruda
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: zrzędliwie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest zrzędliwe; cecha tych, którzy są zrzędliwi
Wiktionary
rzecz. zrzęda m./ż., zrzędzenie n., pozrzędzenie n.
czas. zrzędzić ndk., pozrzędzić dk.
przym. zrzędliwy
przysł. zrzędliwie
Wiktionary
stopień wyższy od przymiotnika: zrzędliwy
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) taki, który często zrzędzi
Wiktionary
rzecz. zrzęda mos./ż., zrzędliwość ż.
czas. zrzędzić ndk.
przysł. zrzędliwie
Wiktionary
(1.1) gderliwy, marudny, mrukliwy, zrzędny
Wiktionary
stracić gęstość, stać się rzadkim
SJP.pl
stopień wyższy od przysłówka: zrzędnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: zrzędny
SJP.pl
1. często zrzędzący, gderający; marudny, gderliwy;
2. będący przejawem skłonności do zrzędzenia, gderania
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) skłonny do zrzędzenia, lubiący w męczący sposób narzekać lub krytykować
Wiktionary
rzecz. zrzęda m./ż., zrzędliwość ż., zrzędność ż., zrzędzenie n.
czas. zrzędzić ndk.
Wiktionary
(1.1) zrzędliwy, gderliwy
Wiktionary
narzekać, gderać, burczeć na kogoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) książk. narzekanie lub krytykowanie w męczący sposób
Wiktionary
IPA: zʒɛ̃nˈd͡zɛ̃ɲɛ, AS: zžẽnʒẽńe
Wiktionary
rzecz. zrzęda m./ż., zrzędność ż.
czas. zrzędzić ndk.
przym. zrzędliwy, zrzędny
przysł. zrzędliwie, zrzędnie
Wiktionary
(1.1) książk. utyskiwanie; pot. burczenie, gderanie, gdakanie, jojczenie, mantyczenie, suszenie głowy, trucie
Wiktionary
narzekać, gderać, burczeć na kogoś
SJP.pl
czasownik nieprzechodni
(1.1) w męczący sposób narzekać lub krytykować
Wiktionary
IPA: ˈzʒɛ̃ɲd͡ʑit͡ɕ, AS: zžẽńʒ́ić
Wiktionary
rzecz. zrzęda m./ż., zrzędliwość ż., zrzędność ż., zrzędzenie n.
przym. zrzędliwy, zrzędny
Wiktionary
(1.1) pot. burczeć, gderać, marudzić, suszyć głowę, truć, biadolić, jęczeć, gdakać, jojczyć; książk. utyskiwać
Wiktionary
stracić gęstość, stać się rzadkim
SJP.pl
zrzeknąć się - dobrowolnie zrezygnować z czegoś; zrzec się
SJP.pl
czasownik niedokonany
(1.1) skupiać ludzi mających wspólny cel
Wiktionary
rzecz. zrzeszenie n., rzesza ż.
czas. zrzeszyć dk.
Wiktionary
skupić ludzi jednego zawodu lub mających wspólny cel
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) organizacja skupiająca osoby zajmujące się tą samą sprawą
Wiktionary
Zrzeszenie (niem. Gesellschaft) – w koncepcji Ferdinanda Tönniesa typ zbiorowości społecznej przeciwstawny wspólnocie.
Wikipedia
(1.1) Może założylibyśmy polskie zrzeszenie fanów Wikisłownika, co?
Wiktionary
IPA: zʒɛˈʃɛ̃ɲɛ, AS: zžešẽńe
Wiktionary
przym. zrzeszeniowy
czas. zrzeszyć, zrzeszać
Wiktionary
(1.1) związek, stowarzyszenie, towarzystwo, zjednoczenie
Wiktionary
okazjonalnie: członek zrzeszenia
SJP.pl
przymiotnik od: zrzeszenie
SJP.pl
skupić ludzi jednego zawodu lub mających wspólny cel
SJP.pl
skupić ludzi jednego zawodu lub mających wspólny cel
SJP.pl
skupić ludzi jednego zawodu lub mających wspólny cel
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zrzeszać)
(1.1) dokonany od|zrzeszać.
Wiktionary
rzecz. zrzeszanie n., zrzeszenie n.
czas. zrzeszać ndk.
Wiktionary
ścięta część pędu wierzby lub topoli
SJP.pl
Zrzez (inaczej sztober) – ścięta część pędu drzewa liściastego użyta jako sadzonka. Działanie takie służy rozmnażaniu wegetatywnemu.
Gatunki, które rozmnaża się wegetatywnie za pomocą zrzezów to zwykle wierzby i topole. Zrzez najczęściej ma długość 5–10 cm, jego grubość powinna wynosić między 5 a 15 mm. Wybiera się tylko najsilniejsze pędy. Zrzezy powinny pochodzić z reprodukcyjnych, czystych odmianowo, zdrowych plantacji. Najbardziej wartościowe zrzezy otrzymuje się z dolnej i środkowej części pędu. Mają one wtedy większą masę i są bogatsze w substancje zapasowe. Zrzezy, mające być wysadzone jesienią, produkuje się z pędów wyciętych w drugiej połowie października. Wysadzane wiosną pochodzą z rośliny ciętej w okresie od grudnia do marca. Biegunowość sadzonek oznacza się poprzez zanurzenie zrzezów w mleku wapiennym, ułatwia to pracę przy wysadzaniu. Zrzezy przechowuje się w chłodni w temperaturze około 4 °C. Zrzezy po posadzeniu do gleby ukorzeniają się i tworzą nowe rośliny.
Wikipedia
dawniej: badać pochodzenie wyrazów; etymologizować
SJP.pl
dawniej: pochodzenie wyrazów; etymologia
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) spychać coś z jakiejś wysokości; sprawić, że coś spada skądś
(1.2) pot. energicznie zdejmować z siebie ubranie
(1.3) pot. stawać się szczuplejszym, tracić na wadze
(1.4) karc. dokładać do bitki kartę w nieatutowym kolorze innym niż kolor wyłożony przez osobę, która zaczęła bitkę (dokładać się do bitki, której się nie bierze)
(1.5) techn. pozbywać się dużej ilości cieczy, wypuszczać ją
czasownik zwrotny zrzucać się
(2.1) pot. robić składkę na coś
(2.2) karc. dokładać najmniej potrzebną kartę do bitki, której się nie bierze
Wiktionary
(1.2) Wyszedłem na szczyt góry, zrzuciłem z siebie plecak i padłem ze zmęczenia na ziemię.
(1.3) Żeby przygotować formę do startu w maratonie muszę zrzucić parę kilogramów. W tej chwili ważę zdecydowanie za dużo.
(1.5) Woda jest zrzucana ze zbiornika retencyjnego, by przyjąć falę powodziową.
Wiktionary
IPA: ˈzʒut͡sat͡ɕ, AS: zžucać
Wiktionary
rzecz. zrzucanie n., zrzut
czas. rzucać, zrzucić
Wiktionary
(1.1) strącić, pot. zwalić
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrzucać.
Wiktionary
IPA: zʒuˈt͡sãɲɛ, AS: zžucãńe
Wiktionary
czas. zrzucać, zrzucić
rzecz. zrzut mrz.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrzucić.
Wiktionary
IPA: zʒuˈt͡sɛ̃ɲɛ, AS: zžucẽńe
Wiktionary
czas. zrzucić
rzecz. zrzut mrz.
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. zrzucać)
(1.1) dokonany od|zrzucać.
czasownik zwrotny dokonany zrzucić się (ndk. zrzucać się)
(2.1) dokonany od|zrzucać się.
Wiktionary
(1.1) Hiacynta z ulgą odetchnęła i otarła pot z czoła. Zrzuciła węzełek z plecyeców, pochyliła się i zaczęła wyrywać miętę.
Wiktionary
IPA: ˈzʒut͡ɕit͡ɕ, AS: zžućić
Wiktionary
rzecz. zrzut m., zrzuta ż., zrzutka ż., zrzutowisko n., zrzucenie n., zrzucanie n.
czas. zrzucać ndk.
przym. zrzutowy
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk, Śląsk Cieszyński|ściepać., gw-pl|Górny Śląsk|ściepninć.
Wiktionary
1. zrzucenie ładunku z samolotu;
2. ładunek zrzucony z samolotu na spadochronie
3. zrzut ekranu - przechwyt obrazu wyświetlanego na monitorze; screen, screenshot
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zrzucanie z samolotu rzeczy lub ludzi na spadochronach
(1.2) rzeczy lub ludzie zrzucani na spadochronach
(1.3) wypuszczanie wody lub innej cieczy
(1.4) poroże zrzucone na zimę przez zwierzynę
(1.5) środ. więz. paczka żywnościowa
Wiktionary
IPA: zʒut, AS: zžut
Wiktionary
rzecz. zrzucanie n., zrzucenie n., rzut m.
czas. zrzucić, zrzucać, rzucić, zrzucać
przym. zrzutowy
Wiktionary
potocznie: składka; zrzutka
SJP.pl
1. potocznie: składka na coś, na kogoś; ściepa; ściepka;
2. w sporcie: strącenie tyczki z przeszkody podczas zawodów w skokach;
3. w grach karcianych: pozbycie się karty, która mogłaby przeszkadzać w dalszej grze
SJP.pl
1. potocznie: składka na coś, na kogoś; ściepa; ściepka;
2. w sporcie: strącenie tyczki z przeszkody podczas zawodów w skokach;
3. w grach karcianych: pozbycie się karty, która mogłaby przeszkadzać w dalszej grze
SJP.pl
Wikipedia
osoba, która wspiera finansowo jakiś cel, dokładając datek do zbieranej kwoty
SJP.pl
kobieta, która wspiera finansowo jakiś cel, dokładając datek do zbieranej kwoty
SJP.pl
urządzenie do zrzucania czegoś, np. koksu, bomb głębinowych, granatów
SJP.pl
rodzaj roślin z rodziny marzanowatych; Ronabea
SJP.pl
teren, gdzie dokonuje się zrzutów
SJP.pl
przymiotnik od: zrzut
SJP.pl
potocznie: zrzygać się - zwymiotować; wyrzygać się, zerzygać się, wyhaftować
SJP.pl
produkt uboczny przemysłu drzewnego, powstający podczas skrawania i frezowania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) leśn. techn. odpad drzewny powstający przy rżnięciu drewna
Wiktionary
(1.1) Nocą wywieziemy z tartaku trochę zrzynów na opał.
Wiktionary
rzecz. zrzyna ż., zrzynek m., zrzynka ż., zrzynacz m., zrzynanie n., dorżnięcie n., wyrzynarka ż.
czas. przerżnąć, przerzynać, dorżnąć, zrzynać ndk.
Wiktionary
1. oddzielać coś od podstawy poprzez rżnięcie; ścinać;
2. siekać na drobne kawałki; skroić, pociąć;
3. posp. przepisywać coś skądś, podając się za autora; ściągać
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) leśn. techn. odpad drzewny powstający przy rżnięciu drewna
forma czasownika.
(2.1) 3 os. lp. ter. od: zrzynać
Wiktionary
(1.1) Wziąłem trochę zrzyn z tartaku, zimą będzie jak znalazł.
(2.1) Wawrzyn zrzyna ode mnie na każdym sprawdzianie.
Wiktionary
rzecz. zrzyn m., zrzynek m., zrzynka ż., zrzynacz m., zrzynanie n.
czas. zrzynać ndk.
Wiktionary
1. oddzielać coś od podstawy poprzez rżnięcie; ścinać;
2. siekać na drobne kawałki; skroić, pociąć;
3. posp. przepisywać coś skądś, podając się za autora; ściągać
SJP.pl
1. w gwarze uczniowskiej: osoba kopiująca cudzy tekst lub pomysł; ściągacz;
2. narzędzie rolnicze do ścinania trawy, niskich krzewów i kęp innych roślin; ścinacz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zrzynać.
Wiktionary
IPA: zʒɨ̃ˈnãɲɛ, AS: zžỹnãńe
Wiktionary
czas. przerżnąć, przerzynać, dorżnąć, rżnąć, zrzynać ndk.
rzecz. zrzyn mrz., zrzyna ż., dorżnięcie n., wyrzynarka ż.
Wiktionary
mały kawałek oderżnięty od całości; zrzynka, skrawek, ścinek
SJP.pl
mały kawałek oderżnięty od całości; zrzynka, skrawek, ścinek
SJP.pl
skrót od:
1. Związek Sybiraków;
2. Związek Strzelecki;
3. zespół szkół
SJP.pl
Zs (Zs, zs) – węgierski dwuznak składający się z liter Z i S oznaczający spółgłoskę szczelinową z retrofleksją dźwięczną [z]. Odpowiednik polskiej litery Ż.
Wikipedia
1. sącząc, zlewać;
2. zsączać się: sącząc się, spływać
SJP.pl
1. sącząc, zlać;
2. zsączyć się: sącząc się, spłynąć
SJP.pl
nadać czemuś religijny charakter; uczynić religijnym, uświęcić, usakralizować
SJP.pl
umieścić pocięte fragmenty utworów muzycznych w innym utworze
SJP.pl
skrótowiec
(1.1) = hist. Związek Stowarzyszeń Architektów Polskich
Wiktionary
1. ocenić głównie pod kątem atrakcyjności seksualnej;
2. rozbudzić w kimś zainteresowanie seksem
SJP.pl
nadać czemuś cechy świeckie, usunąć wpływ duchowieństwa z różnych dziedzin życia społecznego; sekularyzować, zeświecczyć, zdesakralizować, zlaicyzować
SJP.pl
w genetyce: ustalić kolejność nukleotydów w łańcuchach kwasów nukleinowych oraz aminokwasów w polipeptydach
SJP.pl
dawniej:
1. czynić kogoś senatorem;
2. zsenatorzać się - zostawać senatorem
SJP.pl
o płynie: stawać się gęstym
SJP.pl
rzadko: zsiadły
SJP.pl
1. taki, który się zsiadł;
2. zsiadłe mleko - mleko ścięte pod wpływem bakterii
SJP.pl
1. zejść z siedzenia pojazdu lub zwierzęcia, na którym się jechało;
2. zsiąść się - o płynie: stać się gęstym, mniej płynnym
SJP.pl
1. zabić kogoś używając broni białej lub strzelając z broni palnej; pociąć na kawałki; posiekać; porąbać;
2. wysmagać, wychłostać;
3. zżąć, skosić
SJP.pl
1. pociąć coś na drobne kawałki jakimś narzędziem tnącym;
2. zabić lub poranić kogoś przy użyciu broni białej;
3. w odniesieniu do wiatru lub deszczu: uderzyć mocno, boleśnie
SJP.pl
oddać mocz w sposób niekontrolowany
SJP.pl
taki, który się zsikał; zesikany
SJP.pl
potocznie: zsikiwać się - mimowolnie oddawać mocz; zesikiwać się
SJP.pl
posiniaczyć, narobić siniaków
SJP.pl
potocznie: zsiurać się - mimowolnie oddać mocz; zsikać się, zesikać się, zsiusiać się, posikać się, posiusiać się
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zsiusiać.
Wiktionary
rzecz. siusianie n., siusiak m., siusiu n.
czas. zsiusiać dk., siusiać ndk.
Wiktionary
taki, który się zsiusiał; zsikany, zesikany
SJP.pl
dawniej: czynić siwym, pokrywać siwizną; siwić
SJP.pl
dawniej: czynić siwym, pokrywać siwizną; siwić
SJP.pl
dawniej: uczynić siwym, pokryć siwizną; osiwić
SJP.pl
1. skrót od: Zjednoczone Stronnictwo Ludowe;
2. skrót od: Związek Socjalistów Ludowych
SJP.pl
skrótowiec, rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy lub nijaki
(1.1) = hist. polit. Zjednoczone Stronnictwo Ludowe;
Wiktionary
(1.1) Rola ZSL częściowo zmieniła się po wydarzeniach w październiku 1956.
Wiktionary
IPA: zɛt‿ɛs‿ˈɛl, AS: zet‿es‿el
Wiktionary
rzecz. ZSL-owiec mos.
przym. ZSL-owski, zeteselowski
Wiktionary
członek ZSL-u (Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego); zeteselowiec
SJP.pl
dawniej: zślizgiwać się - ześlizgiwać się
SJP.pl
dawniej: zśliznąć się - ześliznąć się
SJP.pl
[czytaj: zet-es-em-PE]
1. skrót od: Związek Socjalistycznej Młodzieży Polskiej;
2. skrót od: Zawodowe Studium Medyczne Pielęgniarstwa
SJP.pl
skrótowiec
(1.1) = Związek Socjalistycznej Młodzieży Polskiej
Wiktionary
IPA: ˌzɛt‿ɛs‿ɛ̃m‿ˈpɛ, AS: zet‿es‿ẽm‿pe
Wiktionary
członek ZSMP (Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej); zetesempowiec
SJP.pl
skrót od: Związek Socjalistycznej Młodzieży Wiejskiej (organizacja powstała ze Związku Młodzieży Wiejskiej w roku 1973)
SJP.pl
członek ZSMW (Związku Socjalistycznej Młodzieży Wiejskiej); zetesemwuowiec
SJP.pl
dawniej: pokrywać śniegiem, ośnieżać
SJP.pl
1. ukształtować osobowość, nauczyć współdziałania z innymi, akceptowania norm społecznych;
2. zmienić własność środków produkcji z prywatnej na społeczną; uspołecznić;
3. przestarzale: skłonić się, przychylić ku socjalizmowi
SJP.pl
dawniej: łączyć sojuszem, sprzymierzać
SJP.pl
poddać wpływom sowieckim, rozszerzyć wpływy sowieckie, nadać czemuś cechy typowo sowieckie
SJP.pl
1. skrót od: Zrzeszenie Studentów Polskich;
2. skrót od: Zawodowa Straż Pożarna;
3. skrót od: Zasadnicza Szkoła Poligraficzna
SJP.pl
1. skrót od: Zasadnicza Szkoła Rolnicza;
2. skrót od: Związek Spółdzielni Robotniczych;
3. skrót od: Związek Spółdzielni Rybackich
SJP.pl
[czytaj: zet-es-er-ER] skrót od: Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich
SJP.pl
skrótowiec, rzeczownik, rodzaj nijaki lub męskorzeczowy
(1.1) = hist. geogr. polit. Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich
Wiktionary
(1.1) W 1944 r. kraje nadbałtyckie ponownie przyłączono do ZSRR.
Wiktionary
IPA: ˌzɛt‿ɛs‿ɛr‿ˈɛr, AS: zet‿es‿er‿er
Wiktionary
(1.1) Związek Radziecki, Kraj Rad, ZSRS, ZSSR, Związek Sowiecki; iron. Wielki Brat; pejor. Sowiety
Wiktionary
skrótowiec, rzeczownik, rodzaj nijaki lub męskorzeczowy
(1.1) = hist. geogr. polit. Związek Socjalistycznych Republik Sowieckich
Wiktionary
(1.1) W 1970 r. Gorbaczow stanął na czele partii w Kraju Stawropolskim. W ZSRS rzadko zdarzało się, aby działacz partyjny przed czterdziestką przejął kontrolę nad obszarem wielkości 1/5 terytorium Polski.
Wiktionary
(1.1) Kraj Rad, Związek Radziecki, Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich, Związek Sowiecki; skr. ZSRR; pejor. Sowiety
Wiktionary
rzadko przed II wojną światową: Związek Sowieckich Socjalistycznych Republik
SJP.pl
czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. zstępować)
(1.1) książk. zejść w miejsce znajdujące się poniżej
Wiktionary
(1.1) Z nieba zstąpił anioł, rozrąbał drzewo, rozpędził ptaki i bestie, a tylko pozostawił korzenie, które przytroczył do ziemi łańcuchami z żelaza i miedzi.
Wiktionary
IPA: ˈsːtɔ̃mpʲit͡ɕ, AS: •stõmpʹić
Wiktionary
rzecz. zstęp m., zstępny m., zstępnica ż., zstępowanie n., zstąpienie n.
czas. zstępować ndk.
przym. zstępczy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zstąpić.
Wiktionary
IPA: sːtɔ̃mˈpʲjɛ̇̃ɲɛ, AS: •stõmpʹi ̯ė̃ńe
Wiktionary
rzecz. zstęp m., zstępny m., zstępnica ż., zstępowanie n.
czas. zstępować ndk., zstąpić dk.
przym. zstępczy
Wiktionary
Okrężnica zstępująca, zstępnica (łac. colon descendens) – w anatomii człowieka część okrężnicy rozciągająca się od zgięcia lewego (śledzionowego) (jako przedłużenie okrężnicy poprzecznej) w dół do brzegu miednicy, gdzie przechodzi w okrężnicę esowatą.
Wikipedia
taki, który wywodzi się od wspólnego przodka w linii prostej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) praw. potomek danej osoby;
Wiktionary
Zstępny – każdy kolejny potomek tej samej osoby: dziecko, wnuk, prawnuk, praprawnuk itd. Stosunek faktyczny pomiędzy czyimś zstępnym a daną osobą polega na tym, że ten pierwszy pochodzi od tej drugiej. Osoby te są spokrewnione ze sobą w linii prostej. Wspólni zstępni to zstępni tej samej pary, pochodzący z tego samego związku kobiety i mężczyzny (nie tylko z małżeństwa).
Wikipedia
(1.1) Zstępnymi są syn, wnuk i prawnuk.
Wiktionary
IPA: ˈsːtɛ̃mpnɨ, AS: •stẽmpny
Wiktionary
rzecz. zstęp m., zstępnica ż., zstępowanie n., zstąpienie n.
czas. zstępować ndk., zstąpić dk.
przym. zstępczy
Wiktionary
(1.1) potomek, descendent
Wiktionary
zstrzępić się - rzadko: zniszczyć się tak, że ma się podarte końce albo krawędzie; zestrzępić się, wystrzępić się, postrzępić się
SJP.pl
skrótowiec, rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) = wojsk. Siły Zbrojne Ukrainy;
Wiktionary
(1.1) W ZSU służy obecnie kilkadziesiąt tysięcy kobiet (…)
Wiktionary
(1.1) SZU
Wiktionary
1. ocenić lub przedstawić coś subiektywnie;
2. zsubiektywizować się - zacząć być postrzeganym subiektywnie
SJP.pl
zmusić kogoś przestrzegania zasad dyscypliny służbowej; zdyscyplinować, podporządkować
SJP.pl
zsubstantywizować się - przekształcić się w rzeczownik; zrzeczownikować się
SJP.pl
wykonać dodawanie liczb, wielkości; podsumować
SJP.pl
1. spowodować zmianę położenia czegoś poprzez sunięcie lub ciągnięcie;
2. zbliżyć przedmioty poprzez sunięcie lub ciągnięcie;
3. zsunąć się - znaleźć się niżej poprzez sunięcie; ześlizgnąć się, ześliznąć się, spaść
SJP.pl
dawniej: zasuszać, wysuszać
SJP.pl
1. mocno wysuszyć;
2. zsuszyć się - o żywności: mocno się wysuszyć; zesuszyć się
SJP.pl
szybkie zsuwanie się ziemi, mas skalnych po stoku; ziemia i materiał skalny, nagromadzone w ten sposób; osuwisko; usuwisko
SJP.pl
1. powodować zmianę położenia czegoś poprzez sunięcie lub ciągnięcie;
2. zbliżać przedmioty poprzez sunięcie lub ciągnięcie;
3. zsuwać się - zmieniać swe położenie na niższe poprzez sunięcie; ześlizgiwać się, spadać
SJP.pl
masa skalna zsunięta ze stoku góry; obsuwisko; złazisko; zsuw
SJP.pl
pomost do zsuwania ładunku
SJP.pl
potocznie: zepsuty;
1. taki, który przestał działać;
2. taki, który postępuje nieetycznie, niemoralnie
SJP.pl
potocznie:
1. pogorszyć wygląd czegoś;
2. zepsuć; schrzanić, spieprzyć;
3. zsyfić się - zepsuć się; schrzanić się, spieprzyć się
SJP.pl
doprowadzić do ujednolicenia, skoordynowania
SJP.pl
zsyntezować;
1. połączyć różne elementy w jedną całość;
2. przejść od szczegółów do ogólnych wniosków; ująć w całość;
3. w chemii: otrzymać jakąś substancję chemiczną przez połączenie prostszych substratów w bardziej złożony związek; dokonać syntezy;
4. w elektronice: stworzyć obraz lub dźwięk z sygnałów elektrycznych
SJP.pl
dawniej: zsyntetyzować;
1. połączyć różne elementy w jedną całość;
2. przejść od szczegółów do ogólnych wniosków; ująć w całość;
3. w chemii: otrzymać jakąś substancję chemiczną przez połączenie prostszych substratów w bardziej złożony związek; dokonać syntezy;
4. w elektronice: stworzyć obraz lub dźwięk z sygnałów elektrycznych
SJP.pl
1. zsypywanie, gromadzenie czegoś w jednym miejscu;
2. urządzenie do usuwania śmieci z poszczególnych pięter budynku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) wydzielona część wielopiętrowego budynku (bloku mieszkalnego lub biurowca), w której znajduje się przewód zsypowy oraz komory służące do wrzucania śmieci z poszczególnych kondygnacji
forma czasownika.
(2.1) 2. os. lp. rozk. od: zsypać
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) W zsypie znów spaliła się żarówka, wynieś śmieci, póki jeszcze jest widno.
Wiktionary
IPA: sːɨp, AS: •syp
Wiktionary
rzecz. zsypisko n.
czas. zsypać dk., zsypywać ndk.
przym. zsypowy
Wiktionary
zgromadzić coś w jednym miejscu, umieścić wewnątrz czegoś poprzez sypanie
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zsypywać)
(1.1) sypiąc, zgromadzić w określonym miejscu
czasownik zwrotny dokonany zsypać się (ndk. zsypywać się)
(2.1) sypiąc się, spaść z pewnego miejsca w inne
Wiktionary
(1.1) Jeżyny można mrozić: najpierw rozsypane luźno na tacy, dopiero potem zmrożone owoce zsypać do woreczka.
(2.1) Budowla wygląda kiepsko, bo z zachodniej strony mur częściowo się zsypał.
Wiktionary
rzecz. zsyp m., zsypisko n.
czas. wsypywać, sypać, zsypywać ndk.
Wiktionary
w pszczelarstwie: sztucznie stworzony rój pszczół, pochodzących z kilku gniazd
SJP.pl
materiał skalny nagromadzony u podnóża gór lub stromych brzegów; osypisko, rumowisko
SJP.pl
wyrobisko górnicze o dużym nachyleniu służące do zsypywania urobku na niższy poziom
SJP.pl
niewielki zbiornik służący do przechowywania węgla
SJP.pl
w technice: taki, który daje się zsypywać, umożliwiający zsypywanie
SJP.pl
przymiotnik od: zsyp
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z zsypem, dotyczący zsypu
Wiktionary
rzecz. zsyp m.
Wiktionary
gromadzić coś w jednym miejscu, umieszczać wewnątrz czegoś poprzez sypanie
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. zsypać)
(1.1) sypiąc, gromadzić w określonym miejscu
czasownik zwrotny niedokonany zsypywać się (dk. zsypać się)
(2.1) sypiąc się, spadać z pewnego miejsca w inne
Wiktionary
(1.1) Gdy trzeba było zsypywać węgiel, oczyszczać podwórza lub dachy ze śniegu, nosić kartofle do kuchni — pierwszy zgłaszał się na ochotnika.
(2.1) Zatrzymywane na nich zanieczyszczenia zsypują się automatycznie na podstawioną przyczepę traktora.
Wiktionary
rzecz. zsyp m., zsypisko n.
czas. wsypywać, zsypać dk.
Wiktionary
1. przysyłać kogoś lub coś jako zrządzenie sił wyższych; przysyłać z jakąś misją, w jakimś celu;
2. karać kogoś przymusowym pobytem w odległym, odizolowanym miejscu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zsyłać.
Wiktionary
rzecz. niezsyłanie n., zsyłka ż., zesłanie n.
czas. zsyłać ndk.
Wiktionary
kara przymusowego pobytu w odległym, odizolowanym miejscu; zesłanie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wywóz więźniów jako forma kary
Wiktionary
Zesłanie – kara polegająca na przymusowym przesiedleniu, z reguły do rejonu znacznie oddalonego od miejsca zamieszkania, ale znajdującego się pod kontrolą władz stosujących tę karę. Przeważnie jako miejsce zesłania władze wybierały obszary słabo zasiedlone i o niskim stopniu rozwoju cywilizacyjnego. Zesłanie może dotyczyć zarówno pojedynczych osób, jak i całych grup etnicznych. Często jest traktowane jako synonim deportacji. Szczególnie masowo z kary zesłania korzystano w Rosji.
Wikipedia
rzecz. zesłaniec mos., zsyłanie n., zesłanie n.
czas. zsyłać ndk., zesłać dk.
Wiktionary
(1.1) katorga
Wiktionary
skrót od:
1. Zasadnicza Szkoła Zawodowa;
2. Zespół Szkół Zawodowych
SJP.pl
skrótowiec
(1.1) = eduk. zasadnicza szkoła zawodowa;
Wiktionary
(1.1) Co teraz się mieści w dawnym budynku ZSZ?
Wiktionary
potocznie: zjeść dużo i łapczywie; wszamać, wtranżolić, spałaszować, wpałaszować, opędzlować
SJP.pl
dawniej:
1. układać, umieszczać w pewnej kolejności; uszeregowywać, uporządkowywać;
2. wcielać ludzi do szeregów, do wojska
SJP.pl
środowiskowo: udostępnić określoną treść w internecie; wyszerować
SJP.pl
wywołać szok, osłupienie, niedowierzanie
SJP.pl
zdjąć szumowiny z gotowanej potrawy
SJP.pl
zeszyć;
1. połączyć szwem kawałki materiału; zaszyć;
2. utworzyć całość z oddzielnych części za pomocą szwów lub zszywek;
3. połączyć brzegi rany za pomocą nici chirurgicznej; poddać kogoś takiemu zabiegowi
SJP.pl
zeszyć;
1. połączyć szwem kawałki materiału; zaszyć;
2. utworzyć całość z oddzielnych części za pomocą szwów lub zszywek;
3. połączyć brzegi rany za pomocą nici chirurgicznej; poddać kogoś takiemu zabiegowi
SJP.pl
1. szyjąc łączyć kawałki materiału;
2. tworzyć całość z części, łącząc je szwami, zszywkami itp.;
3. łączyć za pomocą nici chirurgicznych brzegi rany
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) biur. przyrząd służący do łączenia kartek za pomocą metalowych zszywek;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈsʃɨvat͡ʃ, AS: sšyvač
Wiktionary
rzecz. zszywka ż., zszywarka ż., zszywanie n., zszycie n., szycie n., rozszywanie n., rozszycie n., rozszywacz m., szwacz m., szwaczka ż., szew m.
czas. zszywać ndk., zszyć dk., szyć ndk., rozszywać ndk., rozszyć dk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zszywać.
Wiktionary
(1.1) Technika patchworkowa polega na zszywaniu kawałków różnych tkanin, dzianiny, skóry.
Wiktionary
IPA: sʃɨˈvãɲɛ, AS: sšyvãńe
Wiktionary
rzecz. zszycie n., zszywacz mrz., zeszycik mrz.
czas. szyć, zszywać ndk., zszyć dk.
Wiktionary
1. odpowiednio zgięty kawałek cienkiego drucika służący do mechanicznego łączenia papierów, kartonów itp.;
2. zszyte w jedną całość numery czasopisma, arkusze akt itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) biur. cienki kawałek metalu, odpowiednio zagięty, służący do łączenia kartek przy użyciu zszywacza
(1.2) bibliot. zszyte numery czasopisma, stanowiące jedną całość, np. rocznik
Wiktionary
Zszywka – metalowy drut o przekroju prostokątnym używany do zszywania np. kartek przy pomocy zszywacza.
Wielkość zszywek, ich kształt i materiał, z którego są wykonane, zależą od przeznaczenia, do którego są używane i urządzenia do ich aplikacji, czyli zszywacza.
Wikipedia
(1.1) W tym zszywaczu brakuje zszywek.
Wiktionary
IPA: ˈsʃɨfka, AS: sšyfka
Wiktionary
rzecz. zeszycik mrz., zszywacz m., szew m.
czas. zszywać ndk., zszyć dk.
Wiktionary
skrót od: z tego, co wiem; ztcw, AFAIK (afaik)
SJP.pl
Zarząd Transportu Miejskiego
SJP.pl
skrótowiec, rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) = Zarząd Transportu Miejskiego
Wiktionary
żołnierz piechoty francuskiej w Algierii 1830 r.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. żołnierz oddziału żuawów (1.2)
(1.2) lm. żuawi → hist. nazwa formacji lekkiej piechoty francuskiej, występująca później także w innych rejonach;
Wiktionary
(1.1) Przerażenie też zaczęło ogarniać żuawów i turkosów.
Wiktionary
IPA: ˈʒuwaf, AS: žuu̯af
Wiktionary
rzeczownik, liczba mnoga
(1.1) hist. formacja piechoty lekkiej;
Wiktionary
Żuawi – formacja lekkiej piechoty nosząca pierwotnie mundury pochodzenia arabskiego: krótki niebieski kaftan, bufiaste czerwone spodnie i fez z czerwonej wełny.
Określenie pochodzi od arabskiej nazwy jednego z plemion Kabylów, Zuawa – mieszkańców gór w Algierii, które współpracowało z Francuzami już od początku XIX wieku, widząc w tym korzyści polityczne.
Wikipedia
IPA: ʒuˈwavʲi, AS: žuu̯avʹi
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
czynić uboższym; pozbawiać czegoś; zubożać
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zubażać.
Wiktionary
czas. zubażać ndk.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
1. skała osadowa
2. woda mineralna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. zool. nazwa systematyczna|Bos bonasus|Linnaeus|ref=tak., żubr
Wiktionary
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
zmienić sposób korzystania z jakichś usług na taki, w którym potrzebujące ich osoby łączą się z usługodawcami za pośrednictwem aplikacji lub platformy
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
obce imię męskie
SJP.pl
Zubowice – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie zamojskim, w gminie Komarów-Osada.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
Wieś jest sołectwem w gminie Komarów-Osada. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 479 mieszkańców.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
ił solny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zool. masywny ssak z rzędu parzystokopytnych z charakterystycznie uformowaną przez włosy brodą pod pyskiem;
Wiktionary
(1.1) Pokarmem żubra są zioła, trawy, liście krzewów, pąki i kora drzew; chętnie zjadają też żołędzie.
Wiktionary
IPA: ʒupr̥, AS: župr̦
Wiktionary
rzecz. żubrzątko n., żubrzę n., żubrzyca ż., żubrowisko n., żubroń mzw., żubrówka ż.
:: zdrobn. żubrzyk mzw.
przym. żubrzy, żubrowy
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|żuber.
Wiktionary
mieszaniec powstały ze skrzyżowania żubra z bizonem
SJP.pl
Wikipedia
mieszaniec żubra i bydła domowego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zool. mieszaniec żubra z bydłem domowym;
Wiktionary
Żubroń – mieszaniec międzygatunkowy żubra oraz bydła domowego.
Pierwszy okaz został wyhodowany w 1847 przez Polaka, Leopolda Walickiego, w wyniku skrzyżowania byka żubra z krowami bydła domowego. Do 1859 uzyskał on 15 sztuk tych zwierząt, w tym jedynego na świecie płodnego samca w pierwszym pokoleniu. W latach 1905–1928 badania nad żubroniami kontynuowano w instytucie Askania Nowa w Związku Radzieckim – wyhodowano ich 28. W 1953 w płockim ogrodzie zoologicznym urodziły się cztery mieszańce. W 1958 prace podjął Zakład Badań Ssaków PAN w Białowieży i, krzyżując żubra (byka) z krowami rasy polskiej czerwonej i nizinnej czarno-białej, do 1976 uzyskał 71 zwierząt.
Wikipedia
(1.1) Wysłaliśmy kartki z żubroniem z Białowieży.
Wiktionary
rzecz. żubr m., żubrowisko n., żubrzyca ż., żubrzyk mzw., żubrzątko n., żubrzę n.
przym. żubrowy
Wiktionary
oczyszczać ziarno zbóż w żubrowniku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: żubrówka
Wiktionary
rzecz. żubrówka ż.
Wiktionary
obcięte ości ziarn roślin zbożowych
SJP.pl
obszar lasu wydzielony dla żubrów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) leśn. leśna ostoja żubra
Wiktionary
(1.1) Leśniczy cały ranek spędził w żubrowisku.
Wiktionary
rzecz. żubr m., żubrzyk m., żubrzątko n., żubrzę n., żubrzyca ż., żubroń m., żubrówka ż.
przym. żubrzy, żubrowy
Wiktionary
1. gatunek trawy
2. polska wódka gatunkowa, wyrabiana z nalewu spirytusowego na suszonych źdźbłach tego gatunku trawy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Hierochloë odorata|L.., gatunek trawy z rodziny wiechlinowatych;
(1.2) bot. trawa z gatunku żubrówka (1.1)
(1.3) spoż. aromatyzowana wódka destylowana na bazie żyta i wywaru z turówki wonnej;
(1.4) pot. butelka żubrówki (1.3)
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Żubrówka rośnie łanowo za sprawą podziemnych rozłogów.
(1.2) Masz w swoim zielniku jakąś żubrówkę?
(1.3) Nalej mi trochę tej żubrówki.
(1.4) W barku stoją dwie żubrówki.
Wiktionary
rzecz. żubr m., żubrzyca ż., żubrzątko n., żubrzę n., żubrzyk mzw., żubrowisko n.
:: zdrobn. żubróweczka ż.
przym. żubrzy, żubrowy
Wiktionary
(1.1) turówka wonna
(1.2) turówka wonna
Wiktionary
część młocarni zbożowej, oczyszczająca ziarno z ości i plew
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. roln. część składowa kombajnu lub młocarni
Wiktionary
(1.1) Sto lat temu stał tu młyn wyposażony w dwie pary kamieni, żubrownik, jagielnik i perlak.
Wiktionary
IPA: ʒuˈbrɔvʲɲik, AS: žubrovʹńik
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
→ żubr; żubrzy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) właściwy żubrowi, należący do żubra
Wiktionary
(1.1) Przestańcie gadać, to usłyszycie żubrowe pomrukiwanie.
Wiktionary
rzecz. żubr m., żubrzę n., żubrzyk m., żubrzątko n., żubrzyca ż., żubrowisko n., żubroń m., żubrówka ż.
przym. żubrzy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
pieszczotliwe zdrobnienie od: żubrzę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zool. zdrobn. od: żubrzę
Wiktionary
(1.1) Za matką dreptało powolutku żubrzątko.
Wiktionary
rzecz. żubr m., żubrzę n., żubrzyk m., żubrzyca ż., żubrowisko n., żubroń m., żubrówka ż.
przym. żubrzy, żubrowy
Wiktionary
młode żubra
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zool. młode żubra
Wiktionary
(1.1) Za matką dreptało powolutku jednoroczne żubrzę.
Wiktionary
rzecz. żubr m., żubrzyk m., żubrzyca ż., żubrowisko n., żubroń m., żubrówka ż.
:: zdrobn. żubrzątko n.
przym. żubrzy, żubrowy
Wiktionary
(1.1) żubrzątko
Wiktionary
→ żubr; żubrowy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący, odnoszący się do żubra
przymiotnik dzierżawczy
(2.1) należący do żubra
Wiktionary
(1.1) Miała dać początek odbudowie żubrzego stada w Masywie Centralnym.
Wiktionary
IPA: ˈʒubʒɨ, AS: žubžy
Wiktionary
rzecz. żubr m., żubrzyca ż., żubrzę n., żubrzątko n., żubrzyk mzw., żubrówka ż., żubrowisko n.
przym. żubrowy
Wiktionary
(1.1) żubrowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. samica żubra
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) W tej zagrodzie trzymamy żubrzycę z młodym.
Wiktionary
rzecz. żubr m., żubroń m., żubrzątko n., żubrzyk m., żubrowisko n., żubrówka ż., żubrzę n.
przym. żubrzy, żubrowy
Wiktionary
Zubrzyce (niem. Sauerwitz, cz. Zubřice) – wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie głubczyckim, w gminie Głubczyce, na Płaskowyżu Głubczyckim u podnóża południowo-wschodniej części Gór Opawskich.
W latach 1945–54 siedziba gminy Zubrzyce. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa opolskiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
1. cielę żubra; żubrzę, żubrzątko;
2. zdrobnienie od: żubr
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zool. leśn. młody żubr
Wiktionary
(1.1) Na polanie stał sobie żubrzyk.
Wiktionary
rzecz. żubr m., żubrzątko n., żubrzę n., żubrzyca ż., żubrowisko n., żubroń m., żubrówka ż.
przym. żubrzy, żubrowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) poznań. - zob. żybura.
Wiktionary
gryźć coś powoli, rozgniatać zębami pokarm
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)
(1.1) rozgniatać pokarm zębami; wolno coś gryźć
Wiktionary
(1.1) Nie żuj gumy na lekcji.
(1.1) Pod sklepem stała jakaś rollerka żująca gumę.
Wiktionary
IPA: ʒut͡ɕ, AS: žuć
Wiktionary
rzecz. żucie n., żujka ż.
czas. przeżuwać ndk.
Wiktionary
(1.1) reg. śl. żuchłać.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) roln. spoż. roślina warzywna będąca krzyżówką cukinii i ogórka
Wiktionary
1. człowiek odważny, dzielny, zaradny; śmiałek; chwat;
2. członek dziecięcej drużyny harcerskiej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ktoś zaradny i odważny
(1.2) harc. członek najmłodszej grupy wiekowej harcerstwa;
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. zuchmistrz mos., zuchmistrzyni ż.
:: fż. zuchna ż., zuchenka ż.
przym. zuchowaty, zuchowy
Wiktionary
(1.2) daw. wilczek
Wiktionary
skrawek, mały kawałek czegoś
SJP.pl
członkini dziecięcej drużyny harcerskiej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od zuchna
Wiktionary
rzecz. zuch m., zuchna ż., zuchmistrz m., zuchmistrzyni ż.
przym. zuchowy, zuchowaty
Wiktionary
Żuchlów – wieś w Polsce, położona w województwie dolnośląskim, w powiecie górowskim, w gminie Niechlów.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żuchlowa
Wiktionary
rzecz. Żuchlów m.
:: fż. żuchlowianka ż.
przym. żuchlowski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żuchlowa
Wiktionary
rzecz. Żuchlów m.
:: fm. żuchlowianin m.
przym. żuchlowski
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żuchlowa
Wiktionary
rzecz. Żuchlów m., żuchlowianin m., żuchlowianka ż.
Wiktionary
instruktor drużyny zuchów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) harc. pot. instruktor zuchowy
Wiktionary
rzecz. zuch m., zuchna ż., zuchenka ż.
:: fż. zuchmistrzyni ż.
przym. zuchowy
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) harc. pot. instruktorka zuchowa
Wiktionary
rzecz. zuch m., zuchna ż., zuchenka ż.
:: fm. zuchmistrz m.
przym. zuchowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) harc. dziewczynka zuch
Wiktionary
rzecz. zuchmistrz m., zuchmistrzyni ż.
:: zdrobn. zuchenka ż.
:: fm. zuch m.
przym. zuchowy, zuchowaty
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
o cechach zucha; dzielny, śmiały, chwacki itp.
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) świadczący o dzielności i żywotności
Wiktionary
(1.1) Gubernator spojrzał uważnie na zuchowatą, ogorzałą twarz młodzieńca.
Wiktionary
rzecz. zuch mos., zuchna ż., zuchenka ż.
przym. zuchowy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Żuchowo – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie lipnowskim, w gminie Skępe. W bezpośrednim sąsiedztwie przepływa rzeka Mień.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik od: zuch
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z zuchami, dotyczący zuchów
Wiktionary
(1.1) Aleksander Kamiński, autor "Kamieni na szaniec" przed II wojną światową, jako młody człowiek opracował innowacyjną metodę wychowania dzieci, zwaną metodą zuchową.
Wiktionary
rzecz. zuch m., zuchmistrz m., zuchmistrzyni ż., zuchna ż., zuchenka ż.
przym. zuchowaty
Wiktionary
szczęka dolna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) anat. ruchoma kość szkieletu czaszki;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) U ptaków żuchwa i inne kości przekształciły się w dziób.
Wiktionary
IPA: ˈʒuxfa, AS: žuχfa
Wiktionary
przym. żuchwowy
Wiktionary
przysłówek sposobu
(1.1) w sposób zuchwały
Wiktionary
rzecz. zuchwalec mos., zuchwalstwo n., zuchwałość ż.
czas. zuchwaleć ndk.
przym. zuchwały
Wiktionary
(1.1) bezczelnie, hardo, impertynencko, wyzywająco
Wiktionary
ktoś pewny siebie i lekceważący innych; arogant
SJP.pl
stopień wyższy od przysłówka: zuchwale
SJP.pl
bezczelność, hucpa, chucpa;
1. bycie zbyt pewnym siebie i lekceważenie innych; tupet;
2. czyn świadczący o byciu pewnym siebie i lekceważeniu innych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zuchwały czyn
(1.2) cecha bycia zuchwałym; nadmierna pewność siebie
Wiktionary
rzecz. zuchwalec mos., zuchwałość ż.
przym. zuchwały
przysł. zuchwale
Wiktionary
(1.1) bezwstyd
(1.2) arogancja, bezczelność, tupet, zuchwałość
Wiktionary
stopień wyższy od przymiotnika: zuchwały
SJP.pl
1. pewność siebie, zbytnia odwaga, śmiałość;
2. zuchwały czyn, bycie zuchwałym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zbytnia pewność siebie, zbytnia odwaga
Wiktionary
(1.1) Mimo mobilizacji środków przez najpotężniejsze marynarki świata piraci biją rekordy zuchwałości.
Wiktionary
IPA: zuxˈfawɔɕt͡ɕ, AS: zuχfau̯ość
Wiktionary
rzecz. zuchwalec, zuchwalstwo
przym. zuchwały
przysł. zuchwale
Wiktionary
(1.1) śmiałość, arogancja, tupet, bezczelność
Wiktionary
1. zbyt pewny siebie i lekceważący innych;
2. bardzo odważny i skłonny do ryzykowania
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) o nadmiernej pewności siebie, lekceważący innych
(1.2) skłonny do podejmowania ryzyka, odważny
(1.3) śmiały pod względem obyczajowym
Wiktionary
(1.1) Maciek jest wyjątkowo zuchwały, bardzo często uważa się za lepszego od innych i traktuje ludzi z pogardą.
Wiktionary
IPA: zuxˈfawɨ, AS: zuχfau̯y
Wiktionary
rzecz. zuchwałość ż., zuchwalec m., zuchwalstwo n.
przysł. zuchwale
Wiktionary
(1.1) arogancki, bezczelny, bezwstydny, buńczuczny, butny, impertynencki, wyzywający, zaczepny, zadufany; pot. hucpiarski, tupeciarski
(1.2) awanturniczy, brawurowy, chojracki, karkołomny, kawaleryjski, kozacki, mołojecki, odważny, ryzykancki, ryzykowny, śmiały, zawadiacki; pot. wariacki
(1.3) bezwstydny, nieprzyzwoity, nieskromny, odważny, śmiały, wyuzdany, wyzywający; przest. bezecny, nieobyczajny, nieprzystojny, wszeteczny
Wiktionary
ryba okoniokształtna z podrzędu okoniowców
SJP.pl
żuchwień głowacz - gatunek chrząszcza z rodziny biegaczowatych
SJP.pl
przedstawiciel grupy kręgowców charakteryzujących się rozwiniętymi kośćmi szczęki; szczękowiec
SJP.pl
Wikipedia
przedstawiciel grupy kręgowców charakteryzujących się rozwiniętymi kośćmi szczęki; szczękowiec
SJP.pl
przymiotnik od: żuchwa
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) anat. związany z żuchwą, dotyczący żuchwy
Wiktionary
rzecz. żuchwa ż.
Wiktionary
1. człowiek odważny, dzielny, zaradny; śmiałek; chwat;
2. członek dziecięcej drużyny harcerskiej
SJP.pl
Zuchy – najmłodsza grupa metodyczna w organizacji harcerskiej.
Wikipedia
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. żuć
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|żuć.
Wiktionary
Żucie – czynność fizjologiczna, polegająca na rozdrabnianiu pokarmu i mieszaniu go ze śliną. Żucie występuje powszechnie u ssaków, które mają ku temu odpowiednie, zróżnicowane zęby. U innych kręgowców (gady, ptaki, płazy, ryby) czynność ta nie jest powszechna.
Wikipedia
IPA: ˈʒut͡ɕɛ, AS: žuće
Wiktionary
czas. żuć
rzecz. żujka ż.
Wiktionary
Zucielec – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie monieckim, w gminie Trzcianne.
Wieś Zucielec położona jest w regionie Niziny Północnopodlaskiej, mezoregionie Wysoczyzny Białostockiej na jej północno-zachodniej krawędzi.
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żuków (w Bialskopodlaskiem, Białostockiem i Konińskiem)
(1.2) dotyczący Żuk (w Płockiem)
Wiktionary
rzecz. Żuki nmos., żuczanin m., żuczanka ż.
Wiktionary
[czytaj: CUKmajer] nazwisko
SJP.pl
dawniej: wyuczać, wyćwiczać
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żuków (w Bialskopodlaskiem, Białostockiem i Konińskiem)
(1.2) mieszkaniec Żuk (w Płockiem)
Wiktionary
rzecz. Żuki nmos.
:: fż. żuczanka ż.
przym. żucki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żuków (w Bialskopodlaskiem, Białostockiem i Konińskiem)
(1.2) mieszkanka Żuk (w Płockiem)
Wiktionary
rzecz. Żuki nmos.
:: fm. żuczanin m.
przym. żucki
Wiktionary
mały chrząszcz
SJP.pl
Żuczek – jezioro w Polsce, położone w województwie pomorskim, w powiecie człuchowskim, w gminie Debrzno.
Wikipedia
[czytaj: cug] kanton, miasto i jezioro w Szwajcarii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w środkowej Szwajcarii, nad jeziorem Zug (1.3), na północny wschód od Lucerny;
(1.2) geogr. adm. kanton w środkowej Szwajcarii ze stolicą w Zug (1.1);
(1.3) geogr. jezioro w Szwajcarii;
Wiktionary
Niemcy:
Szwajcaria:
Osoby:
Inne:
Wikipedia
IPA: t͡suk, AS: cuk
Wiktionary
przym. zugski
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w zachodniej Gruzji, w regionie Megrelia-Górna Swanetia;
Wiktionary
Zugdidi (gruz. ზუგდიდი) – miasto w zachodniej Gruzji, w regionie Megrelia-Górna Swanetia. Znajduje się w północno-zachodniej części tego regionu. Miasto położone jest na Nizinie Kolchidzkiej, 30 km od Morza Czarnego, w historycznej Megrelii. Niegdyś było stolicą Księstwa Megrelii. Miasto położone jest 318 kilometrów na zachód od Tbilisi i 30 kilometrów od Pasma Egrisi, na wysokości 100–110 metrów nad poziomem morza. Zugdidi jest stolicą regionu Samegrelo-Zemo Svaneti, który łączy w sobie Samegrelo (Megrelia) i górną część Swanetii oraz centrum gminy Zugdidi.
Wikipedia
przym. zugdidski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Zugdidi, dotyczący Zugdidi
Wiktionary
rzecz. Zugdidi n.
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Zugiem, dotyczący Zugu, pochodzący z Zugu (miasta lub kantonu w Szwajcarii)
Wiktionary
rzecz. Zug mrz.
Wiktionary
[czytaj: CUKszpice] masyw górski w Alpach
SJP.pl
Zugspitze (2962 m n.p.m.) – najwyższy szczyt górski w Niemczech. Należy do Korony Europy.
Wikipedia
w grze szachowej: konieczność wykonania posunięcia w pozycji, w której każdy ruch pogarsza położenie gracza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) szach. konieczność wykonania posunięcia w pozycji, w której każdy ruch pogarsza położenie gracza;
Wiktionary
Zugzwang – sytuacja w szachach, w której wykonanie ruchu powoduje natychmiastowe pogorszenie pozycji strony będącej na posunięciu.
Zugzwang występuje często w końcówkach.
W 1923 roku Aron Nimzowitsch wygrał partię z Friedrichem Sämischem, która jest określana jako nieśmiertelna partia zugzwangowa.
Wikipedia
(1.1) Michał kiedyś demonstrował mi na szachownicy takie sytuacje, gdy jedna ze stron właściwie nie ma ruchu, bo każde posunięcie ją osłabia albo wręcz grozi katastrofą; nazywał to, zdaje się, zugzwangiem i ja teraz byłem właśnie w takim zugzwangu…
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rel. druga (spośród pięciu) modlitwa muzułmańska w ciągu dnia, odmawiana w południe;
Wiktionary
Zuhr, dhuhr – modlitwa muzułmańska (salat), druga w ciągu dnia, odmawiana w południe. Obejmuje cztery obowiązkowe rakaty (zwrotki). Jest odmawiana w identyczny sposób, co asr lub isza. Jak każda modlitwa salatu rozpoczyna się od oczyszczenia i intencji.
Wikipedia
forma prozy japońskiej
SJP.pl
Zuihitsu (jap. 随筆 zuihitsu, dosł. podług pędzla) – gatunek w literaturze japońskiej powstały w epoce Heian; rodzaj eseju, szkicu pisanego prozą, niepodlegającego określonym zasadom literackim. Zapiski te mają charakter luźnej wypowiedzi na dowolny temat – mogą zawierać wspomnienia, przemyślenia, osobiste wyznania, zasłyszane historie, anegdoty, opisy przyrody, listy rzeczy czy zjawisk, które zwróciły uwagę autora.
Wikipedia
dawniej: rodzaj pakuły z włosów, błon lub rozkręconych powrozów do zatykania szczelin w statkach
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gwara. zool. odłykany i przeżuwany pokarm u zwierząt z podrzędu przeżuwaczy
(1.2) daw. tytoń do żucia
(1.3) pot. guma do żucia
Wiktionary
rzecz. żucie n., żwanie n., przeżucie n., przeżuwanie n., żwacz m., przeżuwacz m.
czas. żuć ndk., żwać ndk., przeżuwać ndk., przeżuć dk.
przym. żwaczowy
Wiktionary
(1.1) gwara. dzięga
Wiktionary
1. chrząszcz z rodziny poświętnikowatych
2. samochód marki Żuk
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ent. chrząszcz z rodziny poświętnikowatych;
(1.2) pot. chrząszcz
(1.3) mot. samochód marki Żuk
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Tylko modre, wiosenne żuki, lecące z wielkim zapędem w ostatni skraj zachodniej łuny, przecinały furcząc powietrze, w którym tu i ówdzie majaczyły lekkie, z świeżo zoranej ziemi opary, zbijając się w tuman nad łąką.
Wiktionary
IPA: ʒuk, AS: žuk
Wiktionary
rzecz. żukowate lm.
:: zdrobn. żuczek m.
Wiktionary
Żukczyn (kaszb. Żukczënò) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie gdańskim, w gminie Pruszcz Gdański.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.
Wikipedia
nadrodzina chrząszczy z podrzędu wielożernych; blaszkorogie, żuki
SJP.pl
Żukokształtne, żuki (Scarabaeoidea) syn. chrząszcze blaszkoczułkie (Lamellicornia) – nadrodzina chrząszczy z podrzędu wielożernych (Polyphaga). Jedyna nadrodzina serii lub infrarzędu Scarabaeiformia.
Wikipedia
ściąć na ukos
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Żukow – nazwa miejscowości oraz nazwisko pochodzące od rzeczownika pospolitego „żuk” (ros. жук)
Wikipedia
rodzina chrząszczy o około 19 tysiącach gatunków (w Polsce około 200), żyjących prawie na całej kuli ziemskiej (zwłaszcza w strefie tropikalnej); poświętnikowate
SJP.pl
Niejednoznaczna nazwa dla rodziny chrząszczy. Dawniej odnoszona do Scarabaeidae. Współcześnie odnosić się może do:
Wikipedia
o cechach żukowatych (poświętnikowatych); poświętnikowaty
SJP.pl
rząd pajęczaków z podgromady roztoczy
SJP.pl
Wikipedia
1. mieszkaniec miasta: Żukowo;
2. mieszkaniec wsi: Żuków
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec wsi Żukowo
(1.2) mieszkaniec wsi Żuków
Wiktionary
IPA: ˌʒukɔˈvʲjä̃ɲĩn, AS: žukovʹi ̯ä̃ńĩn
Wiktionary
rzecz. Żuków m., Żukowo ż.
:: fż. żukowianka ż.
przym. żukowski
Wiktionary
1. mieszkanka miasta: Żukowo;
2. mieszkanka wsi: Żuków
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka wsi Żukowo
(1.2) mieszkanka wsi Żuków
Wiktionary
IPA: ˌʒukɔˈvʲjãnka, AS: žukovʹi ̯ãnka
Wiktionary
rzecz. Żuków m., Żukowo ż.
:: fm. żukowianin m.
przym. żukowski
Wiktionary
1. wieś w województwie dolnośląskim;
2. wieś w województwie świętokrzyskim, gmina Nowy Korczyn
SJP.pl
W Polsce:
Zobacz też: Nowe Żukowice, Stare Żukowice
Wikipedia
→ Żukowice
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żukowic
Wiktionary
rzecz. Żukowice nmos., żukowiczanin m., żukowiczanka ż.
Wiktionary
mieszkaniec Żukowic (wsi w Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żukowic
Wiktionary
rzecz. Żukowice nmos.
:: fż. żukowiczanka ż.
przym. żukowicki
Wiktionary
mieszkanka Żukowic (wsi w Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żukowic
Wiktionary
rzecz. Żukowice nmos.
:: fm. żukowiczanin m.
przym. żukowicki
Wiktionary
przedstawiciel rzędu pajęczaków z podgromady roztoczy
SJP.pl
Wikipedia
Wikipedia
miasto w województwie pomorskim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. toponim, nazwa kilku miejscowości w Polsce;
Wiktionary
Żukowo (kaszub. Żukòwò; niem. Zuckau, łac. Sucovia) – miasto nad Radunią w powiecie kartuskim w województwie pomorskim. Zaliczane do aglomeracji trójmiejskiej. Siedziba gminy Żukowo.
Według danych z 20 lipca 2020 Żukowo liczyło 8135 mieszkańców.
Wieś norbertanek żukowskich w województwie pomorskim w drugiej połowie XVI wieku.
Wikipedia
(1.1) Żukowo koło Gdańska jest małym miastem znanym z haftu kaszubskiego.
Wiktionary
IPA: ʒuˈkɔvɔ, AS: žukovo
Wiktionary
rzecz. żukowianin m., żukowianka ż.
przym. żukowski
Wiktionary
→ Żukowo
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący wsi Żukowo
(1.2) dotyczący wsi Żuków
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ʒuˈkɔfsʲci, AS: žukofsʹḱi
Wiktionary
rzecz. Żukowo n., Żuków m., żukowianin m., żukowianka ż.
Wiktionary
1. poddać wpływom ukraińskim;
2. zukrainizować się - przybrać cechy ukraińskie
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
1. pogardliwie: osoba z marginesu społecznego, bez stałego zatrudnienia, włócząca się po ulicach, nadużywająca alkoholu i budząca odrazę swoim zachowaniem i niechlujnym wyglądem; menel, lump, lumpiarz;
2. przestarzale: łobuz, chuligan
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) posp. pogard. pijak
(1.2) posp. pogard.
Wiktionary
(1.1) Boję się przechodzić wieczorem koło tego nocnego sklepu, bo tam zawsze kręci się pełno żuli.
(1.2) Ostatnio na naszym osiedlu widziałam jakichś żuli, nie zostawiaj więc otwartych drzwi.
Wiktionary
IPA: ʒul, AS: žul
Wiktionary
rzecz. żulia ż., żuleria ż.
:: zdrobn. żulik m.
czas. żulić, wyżulić
przym. żulerski
Wiktionary
(1.1-2) żulik, chuligan, łobuz, menel, lump, chachar
Wiktionary
zdrobnienie od: Zuzanna (imię żeńskie); Zuza, Zuzia, Zuzka, Zuzanka
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|żulić.
Wiktionary
czas. żulić
Wiktionary
pogardliwie: osoby z marginesu społecznego, bez stałego zatrudnienia, włóczący się po ulicach, nadużywający alkoholu i budzący odrazę swoim zachowaniem i niechlujnym wyglądem; żulernia, żulia, żulerka, menelstwo, lumpiarstwo
SJP.pl
pogardliwie:
1. → żul; lumpiara, menelka, żulica;
2. osoby z marginesu społecznego, bez stałego zatrudnienia, włóczący się po ulicach, nadużywający alkoholu i budzący odrazę swoim zachowaniem i niechlujnym wyglądem; żuleria, lumpiarstwo, żulia, żulernia, menelstwo;
3. sposób spędzania czasu właściwy takim osobom
SJP.pl
1.pogardliwie: osoby z marginesu społecznego, bez stałego zatrudnienia, włóczący się po ulicach, nadużywający alkoholu i budzący odrazę swoim zachowaniem i niechlujnym wyglądem; żuleria, lumpiarstwo, żulia, żulerka, menelstwo;
2. w gwarze uczniowskiej: tani, podły bar
SJP.pl
przymiotnik od: żul (np. żulerski stan, żulerski styl)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący żuli, żulików
Wiktionary
rzecz. żul m., żulik m., żulia ż.
Wiktionary
pogardliwie: osoby z marginesu społecznego, bez stałego zatrudnienia, włóczący się po ulicach, nadużywający alkoholu i budzący odrazę swoim zachowaniem i niechlujnym wyglądem; żuleria, żulernia, żulerka, menelstwo. lumpiarstwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) posp. środowisko żuli, grupa żulików
Wiktionary
(1.1) Nie wchodź z nimi w konszachty, to przecież żulia!
Wiktionary
IPA: ˈʒulʲja, AS: žulʹi ̯a
Wiktionary
rzecz. żul m., żulik m.
przym. żulerski
Wiktionary
(1.1) hołota, łobuzeria, granda
Wiktionary
czasownik niedokonany
(1.1) pot. żebrać
Wiktionary
IPA: ˈʒulʲit͡ɕ, AS: žulʹić
Wiktionary
czas. dk. wyżulić
rzecz. żulenie n., żul
Wiktionary
(1.1) sępić
Wiktionary
→ żul; żulerka, menelka, lumpiara
SJP.pl
Żulice – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Telatyn. Przez wieś przebiega droga wojewódzka nr 852.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
Wieś stanowi sołectwo gminy Telatyn. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 371 mieszkańców.
Wieś jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii Podwyższenia Krzyża Świętego.
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żulic
Wiktionary
rzecz. Żulice nmos., żuliczanin m., żuliczanka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żulic
Wiktionary
rzecz. Żulice nmos.
:: fż. żuliczanka ż.
przym. żulicki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żulic
Wiktionary
rzecz. Żulice nmos.
:: fm. żuliczanin m.
przym. żulicki
Wiktionary
1. pospolicie: łobuz, chuligan;
2. rodzaj pieczywa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) posp. pogard.;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Na ławce siedział jakiś żulik i popijał tanie wino.
(1.2) Żulik bez plac pognał za psiukiem.
(2.1) Proszę dwie bułki, rogala i żulika.
Wiktionary
IPA: ˈʒulʲik, AS: žulʹik
Wiktionary
(1.1) rzecz. żul
Wiktionary
(2.1) chleb turecki, chlebek turecki, strucla turecka, bułka turecka
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś w Polsce w województwie mazowieckim
(1.2) geogr. wieś w Polsce w województwie lubelskim
(1.3) geogr. wieś na Ukrainie
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. żulinianin m., żulinianka ż.
przym. żuliński
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żulina
Wiktionary
rzecz. Żulin m.
:: fż. żulinianka ż.
przym. żuliński
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żulina
Wiktionary
rzecz. Żulin m.
:: fm. żulinianin m.
przym. żuliński
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żulina
Wiktionary
rzecz. Żulin m., żulinianin m., żulinianka ż.
Wiktionary
przypominający zachowaniem żula
SJP.pl
język z grupy bantu, używany w RPA
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy lub nijaki
(1.1) jęz. język z rodziny nigero-kongijskiej, z gałęzi wolta-kongijskiej, z grupy bantu, z zespołu nguni; jeden z urzędowych języków Południowej Afryki
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Zbyszek uczy się języka zulu.
Wiktionary
rzecz. Zululand mrz., Zulus mos., zulus mos., Zuluska ż., zuluskość ż.
przym. zululandzki, zuluski, niezuluski
przysł. zulusko
Wiktionary
(1.1) zuluski, język zulu
Wiktionary
członek ludu afrykańskiego z grupy Bantu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) członek południowoafrykańskiego ludu z bantuskiej grupy Nguni
Wiktionary
(1.1) Spotkaliśmy Zulusów pracujących w kopalni platynaatyny.
Wiktionary
rzecz. zuluski mrz., zuluskość ż., zuluszczyzna ż.
:: fż. Zuluska ż.
przym. zuluski
Wiktionary
(1.1) war. Zulu
Wiktionary
lud afrykański
SJP.pl
Zulusi – lud afrykański z grupy plemion Nguni. Zulusi mówią językiem zulu, z rodziny bantu, zbliżonym do języka xhosa. Ich populację szacuje się na ponad 13 milionów, zamieszkują Afrykę Południową, zajmują się hodowlą, uprawą roślin, są też robotnikami w przemyśle i w kopalniach. Najgęściej skoncentrowani w prowincji KwaZulu-Natal, w Południowej Afryce.
Wikipedia
dotyczący Zulusów, charakterystyczny dla Zulusów
SJP.pl
dotyczący Zulusów, charakterystyczny dla Zulusów
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z Zulusami, dotyczący Zulusów, ich kultury, sztuki
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język z grupy bantu
Wiktionary
IPA: zuˈlusʲci, AS: zulusʹḱi
Wiktionary
rzecz. Zulus m., Zuluska ż.
Wiktionary
skrótowiec, rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) = med. zakażenie układu moczowego;
Wiktionary
(1.1) ZUM należy podejrzewać u wszystkich niemowląt i małych dzieci z niewyjaśnioną gorączką (…)
Wiktionary
taniec łączący elementy fitness oraz tańców latynoamerykańskich, powstały w Kolumbii w latach 90. XX wieku
SJP.pl
Zumba – kompletny, licencjonowany program treningowy, zawierający wszystkie elementy fitnessu: cardio, pracę mięśni, równowagę i gibkość. Choreografie inspirowane są głównie tańcami latynoskimi (salsa, merengue, cumbia, reggaeton, soca, samba, tango, flamenco), ale także tańcem brzucha czy Quebraditą. Z informacji na stronie internetowej Zumba Fitness LLC wynika, że w cotygodniowych zajęciach Zumby uczestniczy ponad 15 milionów osób, a realizowane są one w około 200 000 miejscach w 180 krajach.
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) gw-pl|Mazury, Warmia. bagnisty
Wiktionary
w geologii: łagodnie pofałdować podłoże na skutek poprzez lekkie unoszenie się i opadanie; zondulować
SJP.pl
plemię indiańskie
SJP.pl
Zuni – plemię Indian Ameryki Północnej z grupy Pueblo. Większość Zuni zamieszkuje wioskę (pueblo) w stanie Nowy Meksyk w Stanach Zjednoczonych. Jedno z niewielu plemion amerykańskich, które nigdy nie zostały zmuszone do zmiany miejsca zamieszkania.
Wikipedia
1. ujednolicić;
2. rzadko: połączyć w jednolitą całość
SJP.pl
1. nadać czemuś jednakowy kształt, charakter, wygląd;
2. zuniformizować się - poddać się procesowi nadania czemuś jednakowego kształtu, charakteru, wyglądu
SJP.pl
w językoznawstwie: wprowadzić nazwę jednowyrazową na miejsce dwuwyrazowej, np. przegubowiec zamiast autobus przegubowy
SJP.pl
potrawa, najczęściej z wody gotowanej z jarzynami, mięsem, owocami itp., podawana zazwyczaj jako pierwsze danie obiadu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. przedsiębiorstwo górnicze lub jednostka administracji w górnictwie;
(1.2) hist. we wczesnym średniowieczu jednostka etniczno-terytorialna;
Wiktionary
Zupa – płynna lub półpłynna potrawa mająca zazwyczaj postać wywaru powstającego podczas gotowania różnorodnych składników. W tradycji polskiej zupa jest zwykle pierwszym daniem obiadu. Podczas gotowania warzyw, owoców, mięs i kości uwalnia się znaczna ilość zawartych w nich składników. Bez takiego przygotowania niektóre z nich nie zostałyby wchłonięte przez układ pokarmowy człowieka i dlatego zupy są daniem bogatym w niezbędne składniki. Przygotowanie zup zazwyczaj wymaga użycia żaroodpornego naczynia. Zwykle jest to garnek lub kociołek umieszczony nad ogniem lub grzejnikiem elektrycznym.
Wikipedia
(1.1) Żupą solną, tak jak kopalniami kruszców, zarządzał żupnik.
Wiktionary
IPA: ˈʒupa, AS: župa
Wiktionary
przymiotnik od: zupak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zdrobn. od zupak
Wiktionary
rzecz. zupak m.
Wiktionary
pogardliwie: podoficer
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pogard. lekcew. podoficer zawodowy
Wiktionary
IPA: ˈzupak, AS: zupak
Wiktionary
rzecz. zupa ż., zupka ż., zupina ż.
:: zdrobn. zupaczek m.
Wiktionary
staropolski ubiór męski
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rodzaj staropolskiego ubioru męskiego;
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) daw. średniowieczny urzędnik zarządzający w imieniu suwerena;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Po żupanie opasywano się pasem.
(2.1) Twierdzą niektórzy, że w bardzo dawnych czasach szlachta w Polsce nosiła nazwę żupanów.
Wiktionary
IPA: ˈʒupãn, AS: župãn
Wiktionary
(1.1)
:: rzecz. jupa ż., żupanik mrz.
(2.1)
:: rzecz. żupania ż.
:: przym. żupański
Wiktionary
zdrobnienie od: żupan
SJP.pl
okręg administracyjny podległy żupanowi
SJP.pl
Komitat (z łac. commitatus; węg. vármegye, chorw. županija, słow. župa) – jednostka administracyjna pierwszego rzędu w podziale administracyjnym Węgier, odpowiadająca polskiemu województwu.
Podział terytorium Królestwa Węgier na komitaty zaczął się kształtować około X–XI wieku. Początkowo komitat był jednostką administracji centralnej (królewskiej). W czasach późnego średniowiecza, po osłabnięciu władzy królewskiej, komitat stał się jednostką administracji samorządowej (samorządu szlacheckiego). W 1914 r. Królestwo Węgier podzielone było na 64 komitaty.
Wikipedia
zdrobnienie od: żupan
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od żupan
Wiktionary
IPA: ʒuˈpãɲik, AS: župãńik
Wiktionary
rzecz. żupan
Wiktionary
→ żupan
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z osobą lub urzędem żupana, dotyczący żupana
Wiktionary
rzecz. żupan mos.
Wiktionary
żupałek ważkowaty - owad z rzędu sieciarek
SJP.pl
[czytaj: zapdejtować] w informatyce: uaktualnić, zaktualizować; zainstalować update
SJP.pl
przysłówek
(1.1) całkowicie, bez reszty
Wiktionary
(1.1) Miałam dużo pracy i zupełnie zapomniałam o naszym spotkaniu.
Wiktionary
IPA: zuˈpɛwʲɲɛ, AS: zupeu̯ʹńe
Wiktionary
rzecz. zupełność ż.
czas. uzupełnić, uzupełniać
przym. zupełny
Wiktionary
(1.1) całkiem, kompletnie, na sto procent; daw. wniwecz
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: zupełnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: zupełny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co zupełne, całkowicie, kompletne; pełnia
Wiktionary
Zupełność – cecha obiektu, polegająca na tym, że nie trzeba niczego do niego dodawać. To znaczenie jest uściślane w wielu dziedzinach.
Wikipedia
IPA: zuˈpɛwnɔɕt͡ɕ, AS: zupeu̯ność
Wiktionary
przym. zupełny
przysł. zupełnie
czas. uzupełnić, uzupełniać
Wiktionary
(1.1) całkowitość, kompletność
Wiktionary
1. obejmujący coś całkowicie; absolutny, kompletny;
2. mający wszystkie typowe cechy kogoś lub czegoś
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) obejmujący całość
(1.2) mający wszystkie cechy typowe dla danego przedmiotu, pojęcia, danej istoty
Wiktionary
(1.1) Ten wykaz nie jest jeszcze zupełny, a więc nadal pracujemy nad nim.
(1.2) Pytanie było tak niezręczne, że w pokoju nagle zapadła zupełna cisza.
Wiktionary
IPA: zuˈpɛwnɨ, AS: zupeu̯ny
Wiktionary
rzecz. zupełność ż.
czas. uzupełniać ndk., uzupełnić dk.
przysł. zupełnie
Wiktionary
(1.1) całkowity, kompletny, pełny
(1.2) absolutny, totalny, stuprocentowy, kompletny, pełny, doszczętny, skończony, do kwadratu; przest. dokumentny
Wiktionary
[czytaj: zapgrejdować] w informatyce: uaktualnić oprogramowanie komputera, system komputerowy lub sprzęt komputerowy; zaktualizować
SJP.pl
punkt gastronomiczny, w którym podaje się zupy
SJP.pl
potocznie: licha, marna zupa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kulin. pot. licha, marna zupa
Wiktionary
rzecz. zupa ż., zupka ż., zupeczka ż., zuptówka ż., zupiarz mos., zupiara ż., zupiarka ż., zupak mos.
przym. zupny, zupiany
Wiktionary
zdrobnienie od: zupa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: zupa
Wiktionary
(1.1) Honoratce podchodzi ta zupka z marchewki z powrotem do gardła.
Wiktionary
rzecz. zupa ż., zupina ż., zupak mos.
przym. zupny, zupowy
Wiktionary
w średniowieczu: zarządca kopalni soli
SJP.pl
Żupnik (łac. zupparius salis) – w polskim górnictwie solnym i kruszcowym w XIII–XVIII w. urzędnik zarządzający rejonem górniczym w imieniu posiadacza zwierzchnich praw do górnictwa (regalia), również dzierżawca kopalni. Namiestnik żupnika był nazywany podżupnikiem lub podżupkiem; mógł on sprawować dozór bezpośredni nad żupami.
Wikipedia
przymiotnik od: zupa (np. koncentraty zupne); zupowy (częściej)
SJP.pl
przymiotnik od: zupa; zupny
SJP.pl
1. zakwas z chleba lub z mąki żytniej albo owsianej, będący podstawowym składnikiem zupy o tej samej nazwie;
2. zupa na zakwasie o tej samej nazwie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kulin. spoż. zupa o kwaskowatym smaku, gotowana na zakwasie, najczęściej żytnim;
(1.2) kulin. naturalny zakwas do sporządzania żurku lub innych potraw
(1.3) środ. przestępcze tanie wino owocowe
Wiktionary
Żur (żurek, bywa także nazywany białym barszczem) – tradycyjna zupa kuchni polskiej, przyrządzana na zakwasie z chleba lub mąki, czasem na zakwasie z płatków owsianych, o charakterystycznym lekko kwaśnym smaku, podawana na gorąco. Słowo „żur” może oznaczać zupę lub sam zakwas do jej przyrządzania. Podobnie jest z nazwą „żurek”.
Wikipedia
(1.1) Zjadłbym babcinego żuru z kiełbasą.
Wiktionary
rzecz. żurok mrz., zdrobn. żurek m.
Wiktionary
(1.1) żurek, barszcz biały
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Żurakowski – polskie nazwisko.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
1. duży ptak o popielatoczarnym upierzeniu, długich nogach i długiej szyi;
2. prymitywny przyrząd do wyciągania wody ze studni;
3. urządzenie dźwigowe stosowane w portach i w budownictwie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy, nazwa własna
(1.1) astr. jeden z gwiazdozbiorów nieba równikowego;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈʒuraf, AS: žuraf
Wiktionary
rzecz. żurawianin mos., żurawianka ż.
przym. żurawski
Wiktionary
(1.1) skr. Gru
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żurawiec
Wiktionary
rzecz. Żurawce nmos.
:: fż. żurawczanka ż.
przym. żurawiecki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żurawiec
Wiktionary
rzecz. Żurawce nmos.
:: fm. żurawczanin m.
przym. żurawiecki
Wiktionary
→ żuraw; żurawiowy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z żurawiem, dotyczący żurawia
przymiotnik dzierżawczy
(2.1) należący do żurawia, będący jego własnością
forma rzeczownika|rodzaj=męskozwierzęcy.
(3.1) D. lm. od żuraw
Wiktionary
(1.1) Tak bardzo już bym chciał zamieszkać na rogu Żurawiej i Słowiczej.
Wiktionary
IPA: ʒuˈravʲi, AS: žuravʹi
Wiktionary
rzecz. żurawię n., żurawiowe nmos., żurawie nmos., żuraw m., żurawianin mos., żurawianka ż.
przym. żurawski, żurawinowy, żurawiowy
Wiktionary
(1.1) żurawiowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żurawia
Wiktionary
rzecz. Żuraw m., żuraw m., żurawię n., żurawiątko n., żurawiowe n.
:: fż. żurawianka ż.
przym. żurawski, żurawi
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żurawia
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. Żuraw m., żuraw m., żurawię n., żurawiątko n., żurawiowe n.
:: fm. żurawianin m.
przym. żurawski, żurawi
Wiktionary
nazwa kilku wsi w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) geogr. nazwa kilku miejscowości w Polsce;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌʒuraˈvʲit͡sa, AS: žuravʹica
Wiktionary
przym. żurawicki
rzecz. żurawiczanin, żurawiczanka
Wiktionary
→ Żurawica
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żurawicy lub Żurawicy Górnej
(1.2) dotyczący Żurawiczek
Wiktionary
(1.1) Tym razem żurawicki pomocnik popisał się pięknym uderzeniem z ponad 20 m, którym nie dał najmniejszych szans Korylowi.
Wiktionary
IPA: ˌʒuraˈvʲit͡sʲci, AS: žuravʹicʹḱi
Wiktionary
rzecz. Żurawica ż., Żurawiczki nmos., żurawiczanin m., żurawiczanka ż.
Wiktionary
mieszkaniec Żurawicy (wsi w Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żurawicy lub Żurawicy Górnej
(1.2) mieszkaniec Żurawiczek
Wiktionary
IPA: ˌʒuravʲiˈt͡ʃãɲĩn, AS: žuravʹičãńĩn
Wiktionary
rzecz. Żurawica ż., Żurawiczki nmos.
:: fż. żurawiczanka ż.
przym. żurawicki
Wiktionary
mieszkanka Żurawicy (wsi w Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żurawicy lub Żurawicy Górnej
(1.2) mieszkanka Żurawiczek
Wiktionary
IPA: ˌʒuravʲiˈt͡ʃãnka, AS: žuravʹičãnka
Wiktionary
rzecz. Żurawica ż., Żurawiczki nmos.
:: fm. żurawiczanin m.
przym. żurawicki
Wiktionary
→ żuraw; żurawiowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) pisklak żurawia
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) W gnieździe baraszkowało jedno żurawię.
Wiktionary
rzecz. żuraw mzw./mrz.
przym. żurawi
Wiktionary
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żurawiec
Wiktionary
rzecz. Żurawce nmos., żurawczanin m., żurawczanka ż.
Wiktionary
żartobliwy kuplet układany dla poszczególnych pułków kawalerii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) liter. hist. charakterystyczny dla kawalerii polskiej i rosyjskiej krótki, żartobliwy kuplet układany dla poszczególnych pułków kawalerii oceniający ich wojenne losy z ironią i czarnym humorem;
Wiktionary
Żurawiejka – krótki, najczęściej dwuwierszowy, żartobliwy kuplet układany dla poszczególnych pułków kawalerii, oceniający z ironią i czarnym humorem ich wojenne losy. Żurawiejki charakterystyczne były dla kawalerii polskiej oraz rosyjskiej.
Wikipedia
Wikipedia
wysięgnik współpracujący z wciągarką, służący do spuszczania lub podnoszenia łodzi ratunkowych, kotwicy, trapu itp.; szlupbelka
SJP.pl
Żurawik, szlupbelka – urządzenie dźwigowe na pokładzie jednostki pływającej najczęściej służące do opuszczania i podnoszenia z powierzchni wody łodzi ratunkowej, łodzi inspekcyjnej, tratwy ratunkowej, pontonu, trapu oraz innych ciężkich przedmiotów.
Wikipedia
roślina z rodziny wrzosowatych występująca w kilku gatunkach, której owocem są wysoko cenione jagody, w Polsce najbardziej pospolita żurawina błotna; owoc takiej rośliny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Vaccinium|Hill.|sect=Oxycoccus|ref=tak., rodzaj krzewinek z rodziny wrzosowatych posiadająca jadalne jagody;
(1.2) kulin. owoc żurawiny (1.1)
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Żurawina błotna jest pospolitą rośliną występującą w Polsce.
(1.2) Żurawina jest bogata w witaminy.
Wiktionary
IPA: ˌʒuraˈvʲĩna, AS: žuravʹĩna
Wiktionary
rzecz. żurawinówka ż., Żurawina ż., Żurawiniec m.
:: zdrobn. żurawinka ż.
przym. żurawinowy, żurawiowy
Wiktionary
(1.1) przest. żurawie, żurosie, zórowie
Wiktionary
Wikipedia
miejsce w lesie, gdzie rosną żurawiny
SJP.pl
zdrobnienie od: żurawina
SJP.pl
Żurawinka − szczyt i pasmo wzgórz na Pogórzu Bukowskim, pomiędzy dolinami Osławy na południu i Sanoczka na północy. Ciągnie się wałem o dość wyrównanej wysokości 600–650 m n.p.m. i długości ok. 8 km z południowego wschodu na północny zachód. W kierunku północnym odchodzi od niego kilka długich ramion aż do Niebieszczan, na południowy zachód przełęcz nad Wolą Piotrową oddziela go od Pasma Bukowicy.
Wikipedia
przymiotnik od: żurawina
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z żurawiną, dotyczący żurawiny
(1.2) zrobiony z owoców żurawin lub z ich dodatkiem
przymiotnik dzierżawczy
(2.1) należący do żurawiny, będący jej częścią
przymiotnik jakościowy
(3.1) czerwony w odcieniu owoców żurawiny
Wiktionary
(1.2) Dziś na deser mamy kisiel żurawinowy.
Wiktionary
rzecz. żurawina ż., Żurawina ż., żuraw m., żurawinka ż., żurawik m., żurawię n., żurawinówka ż., żurawinowiec m.
przym. żurawi, żurawski
przysł. żurawinowo
Wiktionary
rodzina ptaków, doskonałych lotników o wysmukłych sylwetkach i długich nogach
SJP.pl
Żurawie, żurawiowate, żurawie właściwe (Gruidae) – rodzina ptaków z rzędu żurawiowych (Gruiformes). Nazwą żurawie określa się też jedną z podrodzin tej rodziny (Gruinae).
Wikipedia
o cechach żurawiowatych (rodzina ptaków)
SJP.pl
rząd ptaków neognatycznych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. ornit. nazwa systematyczna|Gruiformes|Bonaparte|ref=tak., rząd ptaków z infragromady ptaków neognatycznych, nie posiadających wola;
forma przymiotnika.
(2.1) M., B. i W. n. lp.; M., B. i W. lm nm. od: żurawiowy
Wiktionary
Żurawiowe (Gruiformes) – rząd ptaków z podgromady ptaków nowoczesnych Neornithes. Obejmuje gatunki prowadzące naziemny tryb życia, zamieszkujące stepy, pustynie i półpustynie, bagna oraz lasy tropikalne. Występują na wszystkich kontynentach oprócz Antarktydy, wiele jako gatunki reliktowe. Stanowią grupę silnie zróżnicowaną, co powoduje, że niektóre rodziny bywają klasyfikowane w innych rzędach, a ich systematyka jest powodem kontrowersji.
Wikipedia
(1.1) Wspólną cechą żurawiowych jest brak wola.
Wiktionary
rzecz. żuraw mzw./mrz., żurawie lm nm., żurawię n.
przym. żurawi, żurawiowaty, żurawiowy
Wiktionary
1. → żuraw; żurawi;
2. o cechach żurawiowych (rząd ptaków)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z żurawiem (maszyną), dotyczący takiego żurawia
Wiktionary
rzecz. żurawiowe nmos., żurawie nmos., żuraw m., żurawik m., żurawina ż.
przym. żurawi
Wiktionary
rodzaj roślin z rodziny skalnicowatych, występujący w ponad 50 gatunkach w Ameryce Północnej
SJP.pl
Wikipedia
Żurawlów – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie zamojskim, w gminie Grabowiec
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
Wieś jest sołectwem w gminie Grabowiec.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Mikołaja w Grabowcu.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Żurawlówka – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie łosickim, w gminie Huszlew. Obok miejscowości przepływa niewielka rzeka Złota Krzywula, dopływ Krzny.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bialskopodlaskiego.
Miejsce urodzenia błogosławionego katolickiego, ks. Zygmunta Sajny.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Antoniego Padewskiego w Huszlewie.
Wikipedia
Wikipedia
1. osada w Polsce;
2. osiedle na Ukrainie
SJP.pl
Żurawno (ukr. Журавно) – osiedle typu miejskiego na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, rejonie stryjskim (do 17 lipca 2020 r. w rejonie żydaczowskim), nad Dniestrem.
Stacja kolejowa Żurawno, położona na linii Lwów – Czerniowce znajduje się około 11 km na północny wschód od wsi.
Wikipedia
→ Żurawie
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Żurawia
Wiktionary
Żurawski (f. Żurawska, pl. Żurawscy) – polskie nazwisko
Wikipedia
rzecz. Żuraw m., żurawianin m., żurawianka ż., żuraw m., żurawię n., żurawiątko n., żurawiowe n.
przym. żurawi, żurawinowy
Wiktionary
Żurczyn – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie nakielskim, w gminie Szubin.
Wikipedia
zupa mączna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kulin. spoż. zupa na zakwasie z mąki żytniej lub owsianej;
(1.2) przest. żart. zob. żurfiks.
Wiktionary
Osoby o nazwisku Żurek:
Wikipedia
(1.1) Żurek jest bardzo smaczną zupą.
Wiktionary
IPA: ˈʒurɛk, AS: žurek
Wiktionary
rzecz. żur m.
Wiktionary
(1.1) żur, barszcz biały
(1.2) żurfiks, jour fixe
Wiktionary
przestarzale: przyjęcie towarzyskie w określonym dniu tygodnia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) przest. spotkanie towarzyskie w ustalonym dniu tygodnia
Wiktionary
IPA: ˈʒurfʲiks, AS: žurfʹiks
Wiktionary
(1.1) jour fixe, żart. żurek
Wiktionary
miejscowość w Stanach Zjednoczonych
SJP.pl
Niderlandy:
Stany Zjednoczone:
Szwajcaria:
Wikipedia
skrót od: Zakład Usług Radiotechnicznych i Telewizyjnych; ZURT
SJP.pl
skrótowiec, rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. hist. Zakład Usług Radiotechnicznych i Telewizyjnych;
Wiktionary
(1.1) ZURT
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
instrument dęty z drewna lub kości słoniowej, używany dawniej jako wojskowy instrument sygnałowy; surma
SJP.pl
Surma (mac. Зурла, zurla; per. سرنای, surnāi; tur. zurna) – instrument muzyczny z grupy instrumentów dętych drewnianych, w innej systematyce aerofonów stroikowych.
Wikipedia
1. czasopismo poświęcone modzie, zamieszczające modele ubiorów; dawniej: każde czasopismo, zwłaszcza dziennik
2. ktoś ubrany według najnowszej mody; strój bardzo elegancki, modny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) czasopismo związane tematycznie z modą
(1.2) przest. określenie dla każdego czasopisma
Wiktionary
Żurnal (fr. journal) – czasopismo poświęcone modzie, obficie ilustrowane modelami wzorów. Może zawierać również wielokrotnie złożone wkładki z cienkiego papieru z rysunkami wykrojów elementów ubrań.
Wikipedia
IPA: ˈʒurnal, AS: žurnal
Wiktionary
rzecz. żurnalista, żurnalistyka, żurnalistka
przym. żurnalowy, żurnalistyczny
Wiktionary
książkowo: dziennikarz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) książk. dziennikarz, publicysta
Wiktionary
Żurnalista, właśc. Dawid Swakowski; ur. 23 kwietnia 1992) – polski dziennikarz, autor książek i przedsiębiorca, wcześniej raper i menedżer celebrytów.
Wikipedia
(1.1) Szczególnie ciężko żyło się dziennikarzom w Prusach, gdyż gazety często były konfiskowane, a żurnaliści trafiali za kratki.
Wiktionary
IPA: ˌʒurnaˈlʲista, AS: žurnalʹista
Wiktionary
rzecz. żurnal, żurnalistyka, żurnalistka
przym. żurnalowy, żurnalistyczny
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. dziennikarka, publicystka
Wiktionary
IPA: ˌʒurnaˈlʲistka, AS: žurnalʹistka
Wiktionary
rzecz. żurnal, żurnalistyka, żurnalista
przym. żurnalowy, żurnalistyczny
Wiktionary
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) książk. dziennikarski
Wiktionary
IPA: ˌʒurnalʲiˈstɨt͡ʃnɨ, AS: žurnalʹistyčny
Wiktionary
rzecz. żurnal, żurnalista, żurnalistka, żurnalistyka
przym. żurnalowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. dziennikarstwo
(1.2) prasa periodyczna
Wiktionary
IPA: ˌʒurnaˈlʲistɨka, AS: žurnalʹistyka
Wiktionary
rzecz. żurnal m., żurnalista m., żurnalistka ż.
przym. żurnalowy, żurnalistyczny
przysł. żurnalowo
Wiktionary
sztuczność, nienaturalność
SJP.pl
przymiotnik od: żurnal
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) książk. przym. od żurnal
Wiktionary
IPA: ˌʒurnaˈlɔvɨ, AS: žurnalovy
Wiktionary
rzecz. żurnal, żurnalistyka, żurnalista, żurnalistka
przym. żurnalistyczny
Wiktionary
Żurobice – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie siemiatyckim, w gminie Dziadkowice.
Wieś założona w dobrach królewskich. W 1536 nadana chorążemu drohickiemu Piotrowi Borychowskiemu.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa białostockiego.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. kulin. garnek na żur
(1.2) gw-pl|Górny Śląsk. chusta zawiązana na głowie
Wiktionary
rzecz. żur mrz.
Wiktionary
miasto w województwie mazowieckim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce, w województwie mazowieckim;
Wiktionary
Żuromin – miasto w Polsce położone w północno-zachodniej części województwa mazowieckiego, leżące na Równinie Raciąskiej. Pełni funkcję ośrodka administracyjnego i gospodarczego. Jest siedzibą powiatu obejmującego 6 gmin oraz siedzibą gminy miejsko-wiejskiej Żuromin. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa ciechanowskiego.
Wikipedia
IPA: ʒuˈrɔ̃mʲĩn, AS: žurõmʹĩn
Wiktionary
rzecz. żurominianin m., żurominianka ż.
przym. żuromiński
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żurominka
Wiktionary
rzecz. Żurominek m.
:: fż. żurominczanka ż.
przym. żurominecki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żurominka
Wiktionary
rzecz. Żurominek m.
:: fm. żurominczanin m.
przym. żurominecki
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żurominka
Wiktionary
rzecz. Żurominek m., żurominczanin m., żurominczanka ż.
Wiktionary
Żurominek – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie mławskim, w gminie Wiśniewo. Leży przy drodze wojewódzkiej nr 587.
Miejscowość jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii św. Stanisława BM należącej do dekanatu strzegowskiego.
Wikipedia
mieszkaniec Żuromina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żuromina
Wiktionary
IPA: ˌʒurɔ̃mʲĩˈɲä̃ɲĩn, AS: žurõmʹĩńä̃ńĩn
Wiktionary
rzecz. Żuromin m.
:: fż. żurominianka ż.
przym. żuromiński
Wiktionary
mieszkanka Żuromina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żuromina
Wiktionary
IPA: ˌʒurɔ̃mʲĩˈɲãnka, AS: žurõmʹĩńãnka
Wiktionary
rzecz. Żuromin m.
:: fm. żurominianin m.
przym. żuromiński
Wiktionary
Żuromino (kaszub. Żëromino) – wieś w Polsce, położona w województwie pomorskim, w powiecie kartuskim, w gminie Stężyca.
Wieś położona na Kaszubach, na terenie Kaszubskiego Parku Krajobrazowego, przy szlaku wodnym „Kółko Raduńskie” nad Jeziorem Raduńskim Górnym.
Wikipedia
→ Żuromin
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Żuromina, związany z Żurominem
Wiktionary
(1.1) W Karniszynie i Sadłowie na terenie powiatu żuromińskiego wystąpił w dwóch ogniskach wirus ptasiej grypy.
Wiktionary
IPA: ˌʒurɔ̃ˈmʲĩj̃sʲci, AS: žurõmʹĩĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Żuromin m., żurominianin m., żurominianka ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żurowej
Wiktionary
rzecz. Żurowa ż.
:: fż. żurowianka ż.
przym. żurowski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żurowej
Wiktionary
rzecz. Żurowa ż.
:: fm. żurowianin ż.
przym. żurowski
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żurowej
Wiktionary
Żurowski – polskie nazwisko.
Wikipedia
rzecz. Żurowa ż., żurowianin m., żurowianka ż.
Wiktionary
skrót od: Zakład Usług Radiotechnicznych i Telewizyjnych; ZURiT
SJP.pl
skrótowiec, rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. hist. Zakład Usług Radiotechnicznych i Telewizyjnych
Wiktionary
(1.1) ZURiT
Wiktionary
starożytne bóstwo uosabiające czas, czczone na terenie Persji; Zerwan
SJP.pl
Zurwan (również Zerwan, staropersk. zerwan akarana – czas nieograniczony, wieczność) – bóstwo nieskończonego czasu czczone w starożytności na terenie Persji (okres przedzoroastryjski).
Ślady ubóstwienia Zerwana znaleziono na babilońskich tabliczkach z XV wieku p.n.e.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) rel. doktryna monistyczna, forma perskiej religii mazdaizmu, opozycyjna wobec zoroastryzmu
Wiktionary
Zurwanizm – henoteistyczna religia mieszkańców obecnego Iranu za czasów panowania Partów i wczesnych Sasanidów uznająca Zurwana za najwyższe i aetyczne bóstwo.. Zwalczana przez Sasanidów uległa starszemu zaratusztrianizmowi. Początkowo była przez krótki okres religią Persów.
Wikipedia
(1.1) Zurwanizm, choć jest z punktu widzenia zoroastryzmu herezją, nie podważa całkowicie jego założeń.
Wiktionary
rzecz. zerwanizm m.
Wiktionary
(1.1) zerwanizm
Wiktionary
[czytaj: curych] miasto i kanton w Szwajcarii
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w Szwajcarii;
(1.2) geogr. adm. kanton w Szwajcarii;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Zurych jest największym miastem w Szwajcarii.
Wiktionary
rzecz. zuryszanin mos., zuryszanka ż.
przym. zuryski
Wiktionary
→ Zurych; zurychski
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Zurychem, dotyczący Zurychu, pochodzący z Zurychu
Wiktionary
rzecz. Zurych mrz., zuryszanin mos., zuryszanka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Zurychu, osoba rodem z tego miasta
Wiktionary
(1.1) Do najbliższych przyjaciół i towarzyszy Retyka w Krakowie należał jego krajan, Antoni Schneeberger, zuryszanin, wywodzący się z tamtejszej rodziny szlacheckiej.
Wiktionary
rzecz. Zurych mrz.
:: fż. zuryszanka ż.
przym. zuryski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Zurychu, kobieta rodem z tego miasta
Wiktionary
rzecz. Zurych mrz.
:: fm. zuryszanin m.
przym. zuryski
Wiktionary
dawniej: zurzędniczać się - stawać się urzędnikiem
SJP.pl
dawniej: zurzędniczać się - stawać się urzędnikiem
SJP.pl
[czytaj: zus] skrót od:
1. Zakład Ubezpieczeń Społecznych;
2. Zakład Usług Socjalnych
SJP.pl
skrótowiec
(1.1) = Zakład Ubezpieczeń Społecznych;
Wiktionary
(1.1) W połowie 2009 roku premier zarządził prezesowi ZUS-u wykonanie ogólnopolskiej akcji kontrolnej.
Wiktionary
IPA: zus, AS: zus
Wiktionary
przym. zusowski
Wiktionary
zusowszczyzna;
1. składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne;
2. trudny język formalny używany w pismach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
SJP.pl
Zusenko – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie suwalskim, w gminie Przerośl.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa suwalskiego.
Do 2005 roku wieś nosiła nazwę Zusienko.
Wikipedia
Zusno – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie suwalskim, w gminie Filipów.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa suwalskiego.
Wikipedia
automat do składania dokumentów do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
SJP.pl
przymiotnik od: ZUS (Zakład Ubezpieczeń Społecznych); ZUS-owski
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z ZUS-em, dotyczący ZUS-u
Wiktionary
(1.1) Formularze zusowskie udostępniono on-line.
Wiktionary
rzecz. ZUS mrz.
skr. ZUS
Wiktionary
ZUS-owszczyzna;
1. składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne;
2. trudny język formalny używany w pismach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
SJP.pl
wykorzystać surowce odpadowe i produkty procesu przemysłowego jako surowce wtórne do dalszej produkcji; przetworzyć
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zutylizować.
Wiktionary
czas. zutylizować dk.
rzecz. utylizowanie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ent. część narządu gębowego niektórych stawonogów;
Wiktionary
Żuwaczka (łac. mandibula) − parzysta część narządu gębowego skorupiaków i tchawkowców (owadów, skrytoszczękich i wijów) należących do typu stawonogów. Posiadające je stawonogi łączone bywały w grupę żuwaczkowców. Żuwaczki służą do chwytania, rozrywania i rozdrabniania pokarmu pochodzenia roślinnego i zwierzęcego lub jako narząd chwytny do transportu obiektów.
Wikipedia
(1.1) Żuwaczki samicy pozwalają jej wgryźć się w korę.
Wiktionary
IPA: ʒuˈvat͡ʃka, AS: žuvačka
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) stpol. miejsce, w którym się rozbiera
Wiktionary
IPA: zuˈvadlʲɲa, AS: zuvadlʹńa
Wiktionary
rodzina morskich ryb z rzędu okoniokształtnych
SJP.pl
Żuwakowate (Stromateidae) – rodzina morskich ryb okoniokształtnych (Perciformes). Niektóre gatunki, m.in. żuwak fiatola (Stromateus fiatola), są poławiane gospodarczo dla białego i smacznego mięsa.
Wikipedia
1. rodzaj roślin z rodziny marzanowatych; Timonius;
2. rodzaj roślin z rodziny pieprzowatych; Chavica
SJP.pl
drzewo z rodziny palm uprawiane w Malezji, której owoce są źródłem arekoliny (silnie trującego alkaloidu); pinang, penang, palma betelowa, areka katechu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Areca katechu., palma z rodziny arekowatych, uprawiana we wszystkich regionach międzyzwrotnikowych, w których występuje tradycja żucia betelu, zwłaszcza w Malezji;
Wiktionary
Areka katechu (Areca catechu L.) – gatunek rośliny należący do rodziny arekowatych (Arecaceae), dawniej nazywanych palmowatymi (Palmaceae). Ma wiele nazw zwyczajowych: palma betelowa, palma kateszowa, pinang, żuwina, żuwna katechu, żuwipalma malajska, kapustna palma. Pochodzi z Filipin, jest uprawiana w krajach o klimacie tropikalnym.
Wikipedia
IPA: ˌʒuvʲiˈpalma, AS: žuvʹipalma
Wiktionary
(1.1) areka katechu, palma kateszowa, palma betelowa
Wiktionary
1. staropolska nazwa polewki;
2. fragment jamy gębowej niektórych chrząszczy;
3. przestarzale: lek do żucia na wzmocnienie dziąseł
SJP.pl
gatunek palmy
SJP.pl
pieprz żuwny - krzew pnący z rodziny pieprzowatych; betel
SJP.pl
zdrobnienie od: Zuzanna (imię żeńskie); Zuzia, Zuzka, Zuzanka, Zula
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: Zuzanna
Wiktionary
(1.1) Zuza poszła na spotkanie z jakąś malarką z Afryki.
Wiktionary
IPA: ˈzuza, AS: zuza
Wiktionary
rzecz. Zuzanna, Zuzia, Zuzanka, Zuzka
Wiktionary
zdrobnienie od: Zuzanna (imię żeńskie); Zuza, Zuzia, Zuzka, Zula
SJP.pl
Zuzanka – potok w województwie dolnośląskim na Wzgórzach Strzelińskich, prawy dopływ Młyńskiej Strugi.
Wikipedia
imię żeńskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż.;
Wiktionary
Zuzanna – imię żeńskie pochodzenia biblijnego. Wywodzi się od hebr. שׁוֹשַׁנָּה (szoszana), zapożyczonego przez język grecki, a pochodzącego od hebr. שׁוֹשָׁן (szoszan), oznaczającego „lilia”, co z kolei prawdopodobnie wywodziło się od egipskiego seszen, czyli „lotos”. W Polsce imię to jest notowane w dokumentach od 1265 roku, w formach Zuzanna/Żużanna, a także pochodnych: Zanna/Żanna, Zanka/Zańka, Ożanka (zob. też Ożanna), Zużka, Zuchna, Oszka. Wśród imion nadawanych nowo narodzonym dzieciom, Zuzanna w 2017 zajmowała 2. miejsce w grupie imion żeńskich.
Wikipedia
(1.1) Zuzanny obchodzą swoje imieniny m.in. 11 sierpnia.
(1.1) Starcy podglądali Zuzannę w kąpieli.
Wiktionary
IPA: zuˈzãnːa, AS: zuzã•na
Wiktionary
rzecz. Zuzia ż., Zuzanka ż., Zuza ż., Zuzka ż.
Wiktionary
(1.1) Zuzia, Zuzanka, Zuza, Zuzka
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Zuzanny lub z nią związany
SJP.pl
Zuzanów – wieś sołecka w Polsce, położona w województwie mazowieckim, w powiecie otwockim, w gminie Sobienie-Jeziory.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Wszystkich Świętych w Sobieniach-Jeziorach.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa siedleckiego.
Wikipedia
1. grudki spieczonego popiołu;
2. wyścigi motocyklowe na torze żużlowym; speedway;
3. tor żużlowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) hutn. masa powstająca przy wytapianiu metali;
(1.2) sport. pot. sport żużlowy, zawody motocyklowe;
(1.3) sport. pot. tor, na którym odbywają się zawody w żużlu (1.2)
(1.4) środ. wojsk. kaszanka
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) W żużlu na torach klasycznych zawodnicy ścigają się zazwyczaj przez cztery okrążenia.
(1.3) Reprezentanci Polski zdobyli złoty medal w drużynowych mistrzostwach świata na żużlu.
Wiktionary
IPA: ˈʒuʒɛl, AS: žužel
Wiktionary
rzecz. żużlowiec m., żużlownica ż., żużlowanie n., wyżużlowanie n., żużlownik m.
:: zdrobn. żużelek m.
czas. żużlować ndk., wyżużlować dk.
przym. żużlowy
Wiktionary
(1.1) szlaka
(1.2) speedway
Wiktionary
zdrobnienie od: Zuzanna (imię żeńskie); Zuza, Zuzka, Zuzanka, Zula
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż. zdrobn. od: Zuzanna
Wiktionary
(1.1) Podczas gdy Zuzia miała problem z pokolorowaniem wnętrz figur, Janek jest już mistrzem cieniowania.
Wiktionary
IPA: ˈzuʑa, AS: zuźa
Wiktionary
rzecz. Zuzanna ż., Zuzanka ż., Zuza ż., Zuzka ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Zuzi lub z nią związany
SJP.pl
zdrobnienie od: Zuzanna (imię żeńskie); Zuza, Zuzia, Zuzanka, Zula
SJP.pl
dawniej: robotnik hutniczy zajmujący się otrzymywaniem żużla wielkopiecowego, który powstawał przy wytapianiu rudy żelaza w wielkim piecu
SJP.pl
materiał budowlany będący efektem zmieszania cementu z żużlem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bud. lekki beton z wypełniaczem w postaci żużla
Wiktionary
(1.1) Na konstrukcję tarasu złożyły się: płyty celolitowe na belkach żelaznych, ubijany żużel, warstwy żużlobetonu, trzykrotnie klejona papa oraz żwir.
(1.1) Wykorzystywane w budownictwie żużlobetony powstają w naszych zakładach.
Wiktionary
IPA: ˌʒuʒlɔˈbɛtɔ̃n, AS: žužlobetõn
Wiktionary
przym. żużlobetonowy
Wiktionary
przymiotnik od: żużlobeton
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący żużlobetonu, związany z żużlobetonem, wykonany z żużlobetonu
Wiktionary
(1.1) W tym samym czasie w ZSRR próbowano wznosić domy z bloków żużlobetonowych.
Wiktionary
IPA: ˌʒuʒlɔbɛtɔ̃ˈnɔvɨ, AS: žužlobetõnovy
Wiktionary
rzecz. żużlobeton mrz.
Wiktionary
rzadko, w hutnictwie: jednolita bryła żużlu
SJP.pl
materiał budowlany otrzymywany przez zmieszanie gipsu z rozkruszonym żużlem paleniskowym
SJP.pl
powodujący powstawanie żużlu; wytwarzający żużel
SJP.pl
usuwać żużel; odżużlać
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) hutn. usuwanie żużlu z rusztu paleniska
Wiktionary
rzecz. żużel mrz.
czas. żużlować ndk.
Wiktionary
przypominający żużel (materiał)
SJP.pl
zawodnik biorący udział w wyścigach motocyklowych na żużlu; speedwayowiec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) sport. zawodnik uprawiający sport żużlowy
Wiktionary
Sport żużlowy, żużel (ang. motorcycle speedway, także speedway) – wyścigi motocyklowe na torach zbliżonych kształtem do elipsy, jedna z dyscyplin sportu motorowego. Na żużlu zawodnicy ścigają się w tzw. biegach, których liczba zależy od rodzaju zawodów (np. w zawodach indywidualnych – minimum 20 biegów, w meczu ligowym 2 drużyn – 15 biegów, w zawodach par – 21 biegów). W biegu zawodnicy wykonują cztery pełne okrążenia toru, ze startu wspólnego, zatrzymanego (spod taśmy startowej), jadąc zawsze w kierunku przeciwnym do kierunku ruchu wskazówek zegara (mówiąc popularnie: „w lewo”).
Wikipedia
IPA: ʒuʒˈlɔvʲjɛt͡s, AS: žužlovʹi ̯ec
Wiktionary
rzecz. żużel, żużlownica
przym. żużlowy
Wiktionary
potocznie:
1. motocykl żużlowy;
2. droga żużlowa
SJP.pl
przymiotnik od: żużel
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący żużlu, wysypany żużlem, otrzymany z żużlu
(1.2) sport. dotyczący wyścigów motocyklowych odbywających się na torze pokrytym żużlem
Wiktionary
IPA: ʒuʒˈlɔvɨ, AS: žužlovy
Wiktionary
rzecz. żużel m., żużlowiec m., żużlownica ż.
Wiktionary
1. wyczerpać zasób czegoś, zniszczyć przez długie używanie;
2. spożytkować coś, zrobić z czegoś jakiś użytek;
3. książkowo, przenośnie: wyczerpać czyjeś siły;
4. zużyć się:
a) zniszczyć się wskutek długiego używania, funkcjonowania;
b) książkowo, przenośnie: stracić siły psychiczne lub fizyczne
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zużywać)
(1.1) dokonany od|zużywać.
Wiktionary
(1.1) Na garnitur trzeba zużyć trzy metry tkaniny.
Wiktionary
IPA: ˈzuʒɨt͡ɕ, AS: zužyć
Wiktionary
rzecz. zużycie n.
przym. użytkowy, zużyty, używany
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zużyć.
Wiktionary
zużycie – efekt procesu zużywania, wyczerpanie zasobu, stopień wykorzystania lub zniszczenia.
Wikipedia
rzecz. zużywanie n., zużywalność ż.
czas. zużyć dk., zużywać ndk.
przym. zużywalny, zużyty, używany
Wiktionary
surowce wtórne
SJP.pl
1. zniszczony na skutek długiego, intensywnego używania, np. zużyte obuwie; zniszczony;
2. książkowo, przenośnie:
a) zmęczony fizycznie lub psychicznie;
b) świadczący o czyimś zmęczeniu fizycznym lub psychicznym, np. zużyte oczy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który uległ zużyciu
(1.2) taki, który jest w bardzo złym stanie fizycznym lub psychicznym
forma czasownika.
(2.1) ims. przymiotnikowy bierny od: zużyć
Wiktionary
rzecz. zużycie n., zużywanie n.
czas. zużyć dk., zużywać ndk.
Wiktionary
(1.1) przechodzony, sfatygowany, wykorzystany, wysłużony, zdezelowany
(1.2) wyczerpany, wymęczony, wyniszczony, zmęczony, zniszczony
Wiktionary
1. wyczerpywać zasób czegoś, niszczyć przez długie używanie;
2. spożytkowywać coś, robić z czegoś jakiś użytek;
3. książkowo, przenośnie: wyczerpywać czyjeś siły;
4. zużywać się:
a) niszczyć się wskutek długiego używania, funkcjonowania;
b) książkowo, przenośnie: tracić siły psychiczne lub fizyczne
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. zużyć)
(1.1) wyczerpywać zasób czegoś, zmniejszać tego ilość przez używanie
(1.2) spożytkowywać coś, robić z czegoś jakiś użytek
(1.3) książk. przen. wyczerpywać czyjeś siły
czasownik zwrotny niedokonany zużywać się (dk. zużyć się)
(2.1) niszczyć się wskutek długiego używania, funkcjonowania
(2.2) książk. przen. tracić siły psychiczne lub fizyczne
Wiktionary
IPA: zuˈʒɨvat͡ɕ, AS: zužyvać
Wiktionary
czas. używać
rzecz. użytkownik m., zużywanie n., zużycie n.
przym. użytkowy, zużyty, używany
Wiktionary
(1.1) eksploatować
(2.2) wyczerpywać się
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zużywać.
Wiktionary
Zużywanie – proces wyczerpywania się jakiegoś zasobu, a także niszczenie przez długie użytkowanie lub funkcjonowanie.
Zużywaniem elementów maszyn nazywa się ubytek masy lub trwałe odkształcenie powierzchni elementu maszyny. Skutkiem zużywania jest zużycie.
Do scharakteryzowania procesu zużywania najczęściej stosuje się pojęcie szybkości zużywania, czyli odniesienie ubytku do jednostki czasu.
Nauka, która zajmuje się procesami zużywania i zużycia, to tribologia.
Wikipedia
IPA: ˌzuʒɨˈvãɲɛ, AS: zužyvãńe
Wiktionary
czas. zużywać
rzecz. zużycie n.
przym. zużyty, używany
Wiktionary
obszar pokryty urodzajnymi madami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) geogr. obszar wytworzony przez akumulację osadów w delcie rzeki; charakteryzuje się bardzo urodzajnymi glebami madowymi;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ʒuˈwava, AS: žuu̯ava
Wiktionary
przym. żuławowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żuławek
(1.2) mieszkaniec Żuławki Sztumskiej
Wiktionary
rzecz. Żuławki nmos.
:: fż. żuławczanka ż.
przym. żuławecki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żuławek
(1.2) mieszkanka Żuławki Sztumskiej
Wiktionary
rzecz. Żuławki nmos.
:: fm. żuławczanin m.
przym. żuławecki
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żuławek
(1.2) dotyczący Żuławki Sztumskiej
Wiktionary
rzecz. Żuławki nmos., żuławczanin m., żuławczanka ż.
Wiktionary
osoba mieszkająca na żuławach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żuławy Wielkiej
Wiktionary
rzecz.
:: fż. żuławianka ż.
przym. żuławski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żuławy Wielkiej
Wiktionary
rzecz.
:: fm. żuławianin m.
przym. żuławski
Wiktionary
odmiana bydła typu mleczno-mięsnego
SJP.pl
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
przymiotnik od: żuława
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przym. od żuława
Wiktionary
IPA: ˌʒuwaˈvɔvɨ, AS: žuu̯avovy
Wiktionary
rzecz. żuława ż.
Wiktionary
→ Żuławy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Żuławy Wielkiej
Wiktionary
Żuławski (forma żeńska: Żuławska; liczba mnoga: Żuławscy) – polskie nazwisko.
Wikipedia
rzecz. żuławianin m., żuławianka ż.
Wiktionary
obszary wytworzone przez akumulację materiału rzecznego w deltach rzek, pokryte bardzo urodzajnymi glebami
SJP.pl
Żuławy (kaszb. zëławie, niem. Werder) – obszary wytworzone przez akumulację materiału rzecznego w deltach rzek. Charakteryzują się bardzo urodzajnymi glebami. Są to zazwyczaj tereny podmokłe. W Polsce termin ten odnosi się głównie do obszaru Żuław Wiślanych.
Wikipedia
skrót od: zaraz wracam; zw, brb
SJP.pl
skrótowiec w funkcji rzeczownika rodzaju żeńskiego
(1.1) = wojsk. Żandarmeria Wojskowa;
Wiktionary
IPA: ʒɛd‿ˈvu, AS: žed‿vu
Wiktionary
(1.1) daw. WSW
Wiktionary
skrót od:
1. zwany;
2. zwyczajny;
3. związek, związkowy
SJP.pl
skrót
(1.1) = zwany
(1.2) = związek
(1.3) = zwyczajny
Wiktionary
(1.1) Wieś w 1381 roku należała do Piotra zw. (= zwanego) Głazem z Łuczanowic.
Wiktionary
IPA: ˈzvãnɨ|ˈzvʲjɔ̃w̃zɛɡ|zvɨˈt͡ʃajnɨ, AS: zvãny|zvʹi ̯õũ̯zeg|zvyčai ̯ny
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
uwagi. zobacz też: tzw.
tłumaczenia.
* niemiecki: (1.1) gen.
źródła.
== zw. (język niemiecki.) ==
wymowa.
znaczenia.
skrót
(1.1) = zwischen → między
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
dawniej: coś, co wabi, pociąga; przynęta, wabik
SJP.pl
przyciągać wabieniem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwabiać.
Wiktionary
1. przyciągnąć zwierzęta, wydając jakieś głosy, zwłaszcza podobne do głosów przynęcanych zwierząt, bądź w inny sposób; przywabić, przynęcić, znęcić;
2. przyciągnąć swoim urokiem, pięknem
SJP.pl
czasownik dokonany
(1.1) nakłonić osobę lub zwierzę do przyjścia, kusząc czymś
Wiktionary
(1.1) U nas propozycje małżeńskie składa się przeważnie mimochodem w łóżku, pod zgubnym wpływem seksualnego zadowolenia. Ale co było robić? Zwabić Alicję do mego pokoiku i zgwałcić na tapczanie Renaty?
Wiktionary
IPA: ˈzvabʲit͡ɕ, AS: zvabʹić
Wiktionary
rzecz. zwabienie n., wabienie n., wabik m., powab m., powabność ż., przywabianie n., przywabienie n.
czas. wabić ndk., przywabiać ndk., przywabić dk.
przym. powabny
przysł. powabnie, na wabia
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwabić.
Wiktionary
IPA: zvaˈbʲjɛ̇̃ɲɛ, AS: zvabʹi ̯ė̃ńe
Wiktionary
czas. zwabić
Wiktionary
określać jakąś nazwą, mianem; dawać komuś albo czemuś jakąś nazwę, przezwisko; nazywać
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) książk. nazywać; określać nazwą, imieniem
(1.2) daw. przywoływać, wołać, wzywać
(1.3) gw-pl|Bukowina. zapraszać gości na wesele
czasownik zwrotny zwać się
(2.1) książk. nazywać się; być określanym nazwą, imieniem
Wiktionary
(1.1) Daremne są próby tej niespełna wówczas dziesięcioletniej brzyduli, zwanej Lizią, zwrócenia na siebie uwagi matki.
(1.1) Tę pszczółkę, którą tu widzicie, zowią Mają.
Wiktionary
IPA: zvat͡ɕ, AS: zvać
Wiktionary
rzecz. przezwisko n., zwanie n.
przym. zwany
Wiktionary
potocznie:
1. domyślić się czegoś, odgadnąć coś; wyczuć, przewąchać;
2. wąchając, wykryć jakiś zapach;
3. zwąchać się - nawiązać współpracę związaną z jakąś nieuczciwą sprawą
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zwąchiwać)
(1.1) pot. domyślić się czegoś
(1.2) daw. wyczuć coś przy użyciu węchu
czasownik zwrotny dokonany zwąchać się (ndk. zwąchiwać się)
(2.1) pot. zaznajomić się z kimś złym
Wiktionary
(1.1) Zanim bliżej mu to wyjaśnił, tamten już zwąchał w czym rzecz i zręcznie się wycofał.
(2.1) Henrykową siostrzycę mu zaswatał, by sobie cesarskie poparcie zapewnić, i z nią się zwąchał.
Wiktionary
rzecz. zwąchanie n., zwąchiwanie n., wąchanie n., węch mrz., dowąchanie n., nawąchanie n., obwąchanie n., obwąchiwanie n., powąchanie n., przewąchanie n., przewąchiwanie n., wywąchanie n., wywąchiwanie n.
czas. zwąchiwać ndk., wąchać ndk., dowąchać dk., nawąchać dk., obwąchać dk., obwąchiwać ndk., powąchać dk., przewąchać dk., przewąchiwać ndk., wywąchać dk., wywąchiwać ndk.
Wiktionary
(1.1) domyślić się
(1.2) wywąchać, wywęszyć
Wiktionary
1. największa część żołądka przeżuwaczy;
2. mięsień utrzymujący żuchwę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zool. jeden z przedżołądków u przeżuwaczy;
(1.2) anat. mięsień żuchwy;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Roztarty pokarm trafia do żwacza skąd ponownie wraca do jamy gębowej.
(1.2) Skurcze żwacza unoszą żuchwę.
Wiktionary
IPA: ʒvat͡ʃ, AS: žvač
Wiktionary
przym. żwaczowy
rzecz. żujka ż.
Wiktionary
przymiotnik od: żwacz
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przym. od żwacz
Wiktionary
IPA: ʒvaˈt͡ʃɔvɨ, AS: žvačovy
Wiktionary
rzecz. żwacz m., żujka ż.
Wiktionary
podniośle: kłótnia, spór, sprzeczka, konflikt, zatarg
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. spór, zatarg
Wiktionary
(1.1) Ty ciągle szukasz z nią zwady.
Wiktionary
1. utrudnić lub uniemożliwić; przeszkodzić, zawadzić;
2. potocznie: uderzyć o coś wystającego; zaczepić, zahaczyć, zawadzić;
3. przestarzale: doprowadzić do kłótni, niezgody; poróżnić, pokłócić, powaśnić
SJP.pl
potocznie: pójść na wagary
SJP.pl
stać się wągrowatym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) stpol. awanturnik
Wiktionary
IPA: ˈzvajt͡sa, AS: zvai ̯ca
Wiktionary
gwarowo: żuć głośno
SJP.pl
potocznie: zrzec się tytułu mistrzowskiego w boksie
SJP.pl
1. waląc, zsypywać razem
2. wywracać, powalać
3. rozwalać, burzyć
4. przypisywać coś komuś lub czemuś
5. zwalać się: (potocznie)
a) przewalać się, rozpadać się
b) gromadzić się, nadchodzić
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. zwalczyć)
(1.1) działać przeciwko komuś lub czemuś
(1.2) przezwyciężać coś
czasownik zwrotny niedokonany zwalczać się
(2.1) działać nawzajem przeciwko sobie
Wiktionary
(1.1) Nasza nowa pasta do zębów na krwawiące dziąsła ma właściwości przeciwzapalne i zwalcza szkodliwe bakterie.
(2.1) Dwie partie ciągle się zwalczają.
Wiktionary
rzecz. walka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwalczać.
Wiktionary
rzecz. walka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwalczyć.
Wiktionary
rzecz. walka ż.
Wiktionary
1. waląc, zsypać razem
2. wywrócić, powalić
3. rozwalić, zburzyć
4. przypisać coś komuś lub czemuś
5. zwalić się: (potocznie)
a) runąć; przewalić się
b) zgromadzić się, nadejść
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zwalać)
(1.1) dokonany od|zwalać.
czasownik zwrotny dokonany zwalić się (ndk. zwalać się)
(2.1) dokonany od|zwalać się.
Wiktionary
rzecz. zwalanie n., zwalenie n., zwał mrz.
czas. zwalać ndk.
Wiktionary
walidować;
1. zbadać odpowiedniość, trafność lub dokładność czegoś;
2. nadać prawomocność dokumentowi urzędowemu
SJP.pl
rumowisko (usypisko) gruzów i odłamów skalnych; rozsypisko
SJP.pl
Zwalisko lub Wieczorny Zamek (niem. Abendburg, 1047 m n.p.m.) – wzniesienie w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach Zachodnich, w Górach Izerskich, w Grzbiecie Wysokim.
Wikipedia
1. potocznie: charakteryzujący się mocną budową; masywny;
2. dawniej: łatwy do zwalenia;
3. dawniej: wiszący nisko; obwisły
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. zwolnić)
(1.1) wypuszczać kogoś na wolność
(1.2) (o pracodawcy) rozwiązywać z pracownikiem stosunek zatrudnienia; pozbawiać kogoś pracy lub stanowiska
(1.3) zmniejszać prędkość
(1.4) zostawiać, opuszczać, przestawać zajmować
(1.5) luzować, złagadzać uścisk
(1.6) luzować, złagadzać rygor, zmniejszać obciążenie
czasownik zwrotny niedokonany zwalniać się (dk. zwolnić się)
(2.1) stać się wolny
(2.2) (o pracowniku) rozwiązywać z pracodawcą stosunek zatrudnienia; pozbawiać się pracy
Wiktionary
(1.2) Firma tonie w długach, wyprzedaje zakłady, zwalnia pracowników, nie kontraktuje owoców i warzyw.
Wiktionary
IPA: ˈzvalʲɲät͡ɕ, AS: zvalʹńäć
Wiktionary
rzecz. zwolnienie n., zwalnianie n., zwalniacz m., zwalniak m., wolne n., powolniak mzw./mos.
czas. zwolnić dk., pozwalniać dk.
przym. wolny
przysł. wolno
temsłow. wolno-
Wiktionary
1. hamulec długotrwałego działania używany w pojazdach i elementach maszyn; retarder;
2. urządzenie odblokowujące jakiś mechanizm;
3. w lotnictwie: urządzenie powodujące otwarcie się czaszy spadochronu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. mot. masz. urządzenie przeznaczone do długotrwałego hamowania pojazdu lub ruchomego elementu maszyny;
(1.2) techn. urządzenie zwalniające, odblokowujące jakiś mechanizm
(1.3) techn. lotn. urządzenie powodujące otwarcie się czaszy spadochronu w czasie lotu
Wiktionary
Zwalniacz lub retarder (tzw. hamulec górski) – urządzenie służące do długotrwałego hamowania pojazdu lub elementów maszyny. Praktycznie używa się go w celu zapobieżenia nadmiernemu wzrostowi prędkości, np. podczas długotrwałych zjazdów ze wzniesienia.
Wikipedia
(1.1) Energia kinetyczna hamowanego zwalniaczem pojazdu jest przekształcana na ciepło, które wymaga rozproszenia – stąd zwalniacze mają własne układy chłodzenia elementów roboczych.
Wiktionary
rzecz. zwalniak mrz., zwalnianie n., zwolnica ż., zwolnienie n.
czas. zwalniać ndk., zwolnić dk., zwolnieć dk.
przym. zwalnialny, zwolniały, zwolnicowy
Wiktionary
(1.1) retarder
Wiktionary
elektromagnetyczne lub silnikowe urządzenie, służące do zwalniania hamulców dźwigów
SJP.pl
Wikipedia
dający się zwolnić
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwalniać.
Wiktionary
IPA: zvalʲˈɲä̃ɲɛ, AS: zvalʹńä̃ńe
Wiktionary
rzecz. zwolnienie n., zwalniacz m., zwalniak m., powolniak mzw./mos.
czas. zwalniać dk., zwolnić dk.
temsłow. wolno-
przym. wolny
Wiktionary
umyślnie zniszczyć jakieś dobra i wartości kulturalne
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. gderać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwać.
Wiktionary
czas. zwać ndk.
przym. zwany
Wiktionary
wieś na Ukrainie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geogr. wieś na Ukrainie, nad Dniestrem, miejsce zawarcia ugody między Janem Kazimierzem i Bohdanem Chmielnickim w 1653 roku;
Wiktionary
Żwaniec (ukr. Жванець) – wieś na Ukrainie, nad Dniestrem, u ujścia Żwańczyka, w obwodzie chmielnickim, w rejonie kamienieckim. We wsi znajdują się ruiny zamku.
Siedziba rzymskokatolickiej parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Żwańcu.
Wikipedia
(1.1) Pan Lanckoroński upierał się jeszcze czas jakiś dla fantazji, że w Żwańcu zostanie, ale zbyt był doświadczonym żołnierzem, aby nie przyznać słuszności Wołodyjowskiemu.
Wiktionary
IPA: ˈʒvãɲɛt͡s, AS: žvãńec
Wiktionary
przym. żwaniecki
Wiktionary
przymiotnik od: Żwaniec
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Żwańca, związany ze Żwańcem
Wiktionary
IPA: ʒvãˈɲɛt͡sʲci, AS: žvãńecʹḱi
Wiktionary
rzecz. Żwaniec mrz.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) mający określoną, powszechnie stosowaną nazwę
Wiktionary
(1.1) Za okrycie zimowe służyły góralom również kurtki zwane „burkami” i „burnusami” , które na przełomie XIX/XX wieku zastąpiły gunie.
Wiktionary
rzecz. zwanie n.
czas. zwać
Wiktionary
suszyć przez prażenie; kalcynować
SJP.pl
suszyć przez prażenie; kalcynować
SJP.pl
1. miejsce zwapniałe;
2. chorobowe odłożenie się złogów wapnia w tkance lub narządzie (w tkankach martwych lub zwyrodniałych); kalcyfikacja;
3. rodzaj choroby grzybicowej jedwabników
SJP.pl
Zwapnienie, kalcyfikacja – odkładanie się soli wapnia w tkankach miękkich organizmu.
Może być zjawiskiem naturalnym np. w czasie kostnienia szkieletu, czy powstawania pancerzy u bezkręgowców. Towarzyszy również pewnym procesom chorobowym, prowadząc do utraty elastyczności tkanek (np. zwapnienie ścięgna Achillesa spowodowane nawracającymi urazami i zapaleniem ścięgien) lub wapnienia patologicznych struktur (np. blaszki miażdżycowej).
Wikipedia
zaprawić glebę wapnem; zwapnować
SJP.pl
zaprawić glebę wapnem; zwapniować
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
tkanka roślinna wzmacniająca, zbudowana z żywych i elastycznych komórek o zgrubiałych i niezdrewniałych ściankach, zwiększająca wytrzymałość mechaniczną rośliny; kolenchyma
SJP.pl
Kolenchyma (zwarcica) – tkanka roślinna wzmacniająca złożona z komórek żywych, elastycznych i wydłużonych, otoczonych niezdrewniałą celulozowo-pektynową ścianą. Komórki mogą zawierać chloroplasty, chociaż nie należą do tkanek asymilacyjnych. W ścianie komórkowej występują zwykle nierównomierne zgrubienia. Zwykle komórki kolenchymy ściśle do siebie przylegają. Pomimo znacznej grubości ściany komórkowe kolenchymy pozostają elastyczne, co umożliwia wzrost rośliny na długość. Czasem w skład ściany komórkowej wchodzi oprócz celulozy protopektyna, zdolna do pęcznienia.
Wikipedia
przymiotnik od: zwarcica
SJP.pl
1. złożony ze znajdujący się blisko siebie osób, elementów, przedmiotów; ścisły, zbity, gęsty;
2. jednolity pod względem budowy, składu, ukształtowania;
3. przenośnie: solidarny, jednomyślny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) elektr. zetknięcie się przewodów w obwodzie elektrycznym, powodujące nieprawidłowy przepływ silnego prądu i uszkodzenie instalacji
(1.2) jęz. powstające przy wymawianiu spółgłosek zetknięcie się przeciwległych narządów mowy
(1.3) meteorol. zjawisko wynikające z połączenia się bardziej aktywnego frontu chłodnego z powolniejszym frontem ciepłym, będące przyczyną huraganów i cyklonów
(1.4) sport. w boksie, szermierce: pozycja uniemożliwiająca walkę zawodnikom, którzy zwarli się ze sobą
(1.5) wojsk. zwarty szyk oddziałów wojskowych
(1.6) leśn. rodzaj i stopień wypełnienia przestrzeni przez korony drzew w drzewostanie
(1.7) stomat. wzajemne pozycje żuchwy i szczęk, w których zęby obu łuków zębowych kontaktują się ze sobą w jakikolwiek sposób
(1.8) odczasownikowy od|zewrzeć.
przysłówek
(2.1) od: zwarty
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Jak na ironię muzeum piromanii nie spłonęło z powodu podpalenia, ale w wyniku zwarcia w instalacjach elektrycznych.
Wiktionary
IPA: ˈzvarʲt͡ɕɛ, AS: zvarʹće
Wiktionary
rzecz. zwieracz m., zwartość ż., zwora ż., zworka ż., zwornik m., zwieranie n.
czas. zwierać ndk., zewrzeć dk.
przym. zwarciowy, zwarty
przysł. zwarto
Wiktionary
(1.1) spięcie
(1.3) okluzja
(2.1) zwarto
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówków: zwarto, zwarcie
SJP.pl
Zwarcienko (kaszb. Małé Zwôrtowò) – osada kaszubska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie wejherowskim, w gminie Choczewo na zachodnim krańcu obszaru Lasów Lęborskich. Osada jest częścią składową sołectwa Zwartówko. W pobliżu miejscowości znajduje się farma wiatrowa.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.
Inne miejscowości o nazwie zbliżonej: Zwartowo.
Wikipedia
przymiotnik od: zwarcie
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś w Polsce, w województwie śląskim, w powiecie żywieckim, w gminie Rajcza;
Wiktionary
Zwardoń – wieś w Polsce, położona w województwie śląskim, w powiecie żywieckim, w gminie Rajcza, pomiędzy trzema przełęczami – Przysłop, Zwardońską i Graniczne (centrum wsi na przełęczy Zwardońskiej) w zachodniej części Beskidu Żywieckiego, tuż przy granicy ze Słowacją.
Wikipedia
(1.1) Najstarszą częścią Zwardonia jest osiedle Myto.
Wiktionary
rzecz. zwardonianin mos., zwardonianka ż.
przym. zwardoński
Wiktionary
mieszkaniec Zwardonia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Zwardonia
(1.2) osoba pochodząca ze Zwardonia, urodzona w Zwardoniu
Wiktionary
rzecz. Zwardoń mrz.
:: fż. zwardonianka ż.
przym. zwardoński
Wiktionary
mieszkanka Zwardonia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Zwardonia
(1.2) kobieta pochodząca ze Zwardonia, urodzona w Zwardoniu
Wiktionary
rzecz. Zwardoń mrz.
:: fm. zwardonianin mos.
przym. zwardoński
Wiktionary
→ Zwardoń (wieś w Polsce)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Zwardonia, związany ze Zwardoniem
Wiktionary
rzecz. zwardonianin mos., zwardonianka ż., Zwardoń mrz.
Wiktionary
1. wpaść w chorobę umysłową;
2. zachowywać się w sposób niezrozumiały
SJP.pl
czasownik
(1.1) stać się wariatem
Wiktionary
(1.1) Ja zaraz zwariuję!
Wiktionary
rzecz. wariatka ż., wariat m., wariatkowo n., zwariowanie n., wariowanie n., wariatuńcio mos.
czas. wariować ndk.
przym. zwariowany
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwariować.
Wiktionary
czas. zwariować dk.
rzecz. wariat mos., wariatka ż., wariatuńcio mos.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) pot. szalony, niespełna rozumu, nieokiełznany lub niepohamowany
Wiktionary
(1.1) Mieć mamę zwariowaną to całkiem fajna sprawa, ale mieć zwariowaną babcię, to już lekka przesada. Zresztą: dwa grzyby w barszcz to za dużo, nawet babcia tak uważa.
Wiktionary
czas. zwariować dk.
rzecz. wariatuńcio mos., wariat mos., wariatka ż., wariowanie n.
Wiktionary
(1.1) stuknięty, nienormalny
Wiktionary
wieloletnia roślina cebulowa z rodziny amarylkowatych; hipeastrum; zwartnica
SJP.pl
Wikipedia
wieloletnia roślina cebulowa z rodziny amarylkowatych; hipeastrum; zwartka
SJP.pl
Zwartnica (Hippeastrum Herb.) – rodzaj roślin z rodziny amarylkowatych. Istnieje około 80 gatunków rosnących w tropikalnym i subtropikalnym klimacie Ameryki Południowej – od Argentyny aż po Meksyk i Karaiby.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co zwarte
Wiktionary
Wikipedia
przym. zwarty
rzecz. zwieranie n., zwarcie n.
przysł. zwarcie
Wiktionary
3 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
1. złożony ze znajdujący się blisko siebie osób, elementów, przedmiotów; ścisły, zbity, gęsty;
2. jednolity pod względem budowy, składu, ukształtowania;
3. przenośnie: solidarny, jednomyślny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) złożony z osób, przedmiotów lub innych elementów znajdujących się bardzo blisko siebie, bez przerw
(1.2) jęz. o spółgłosce: taka dla której w czasie artykulacji dochodzi do blokady przepływu powietrza przez jamę ustną i nosową
(1.3) mat. o przestrzeni topologicznej: o tej własności, że z dowolnego jej pokrycia zbiorami otwartymi można wybrać podpokrycie skończone
(1.4) mat. o zbiorze: stanowiący przestrzeń topologiczną zwartą (1.3)
Wiktionary
(1.1) Maszerowaliśmy zwartą grupą, aby nikt nie został z tyłu i nie zgubił się.
Wiktionary
IPA: ˈzvartɨ, AS: zvarty
Wiktionary
rzecz. zwarcie n., zwartość ż., zworka ż., zwieranie n.
przysł. zwarto, zwarcie
Wiktionary
(1.1) gęsty, skupiony, stłoczony, zbity
Wiktionary
pracownik w warzelni soli
SJP.pl
rodzaj roślin z rodziny storczykowatych; Collabium
SJP.pl
1. dawniej: ugotować, przyrządzić gorącą potrawę;
2. zwarzyć się - zepsuć się wskutek gotowania
SJP.pl
1. dawniej: ugotować, przyrządzić gorącą potrawę;
2. zwarzyć się - zepsuć się wskutek gotowania
SJP.pl
dawniej: uczynić swoim wasalem, uzależnić od siebie politycznie
SJP.pl
dawniej: doprowadzić do kłótni, niezgody
SJP.pl
powątkować; w informatyce:
1. powiązać wiadomości w wątki - grupy dyskusyjne;
2. utworzyć wątki - części wykonywane współbieżnie w obrębie jednego procesu
SJP.pl
czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. wątpić)
(1.1) stracić wiarę w coś, przekonanie o słuszności, prawdziwości czegoś
Wiktionary
IPA: ˈzvɔ̃ntpʲit͡ɕ, AS: zvõntpʹić
Wiktionary
rzecz. wątpliwość ż., zwątpienie
czas. wątpić, powątpiewać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwątpić.
(1.2) utrata wiary w coś
Wiktionary
IPA: zvɔ̃ntˈpʲjɛ̇̃ɲɛ, AS: zvõntpʹi ̯ė̃ńe
Wiktionary
czas. zwątpić, wątpić
rzecz. wątpliwość ż.
Wiktionary
taki, który zwątpił
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) człowiek żwawy, obrotny, żywego temperamentu
Wiktionary
rzecz. żwawość ż.
przym. żwawy
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: żwawo
SJP.pl
rodzaj słodkowodnych ryb z rodziny kąsaczowatych
SJP.pl
przysłówek
(1.1) w energiczny sposób
Wiktionary
(1.1) Idź żwawiej!
Wiktionary
IPA: ˈʒvavɔ, AS: žvavo
Wiktionary
rzecz. żwawość ż.
przym. żwawy
Wiktionary
(1.1) energicznie, szybko, żywo
Wiktionary
→ żwawy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co żwawe; cecha tych, którzy są żwawi
Wiktionary
Żwawość (ŻW) — jedna z czasowych charakterystyk zachowania (obok perseweratywności), tendencja do szybkiego reagowania, utrzymywania wysokiego tempa wykonywanych czynności oraz łatwej zmiany reakcji (zachowania) w odpowiedzi na zmianę warunków zewnętrznych. Wprowadzona przez Jana Strelaua w regulacyjnej teorii temperamentu.
Wikipedia
rzecz. żwawiec m., żwawnik m.
przym. żwawy
przysł. żwawo, żwawie
Wiktionary
(1.1) dziarskość, energiczność, raźność, żywość
Wiktionary
stopień wyższy od przymiotnika: żwawy; bardziej żwawy
SJP.pl
ktoś szybki, bardzo ruchliwy, pełen temperamentu
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) pełen werwy i temperamentu
Wiktionary
(1.1) Nie bardzo już młoda, ale czerstwa i żwawa, trochę, zanadto otyła, jednak zgrabna […]
Wiktionary
IPA: ˈʒvavɨ, AS: žvavy
Wiktionary
rzecz. żwawość ż., żwawnik m., żwawiec m.
przysł. żwawo
Wiktionary
(1.1) chyży, chwacki, dziarski, raźny, ruchliwy, energiczny; pot. z ikrą; posp. z jajami
Wiktionary
brać coś pod uwagę, uwzględniać coś, co może przynieść jakieś konsekwencje
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zważyć)
(1.1) zwracać szczególną uwagę
czasownik przechodni niedokonany (dk. zważyć)
(2.1) rzad. oceniać ciężar
Wiktionary
rzecz. zważanie n.
czas. wyważyć
Wiktionary
(1.1) uwzględniać, liczyć się
(2.1) ważyć
Wiktionary
rzadko: możliwy do uwzględnienia, wzięcia pod uwagę
SJP.pl
1. określić ciężar czegoś, posługując się wagą;
2. wziąć coś pod uwagę, uwzględnić coś, co może przynieść jakieś konsekwencje;
3. zważyć się - określić własny ciężar
SJP.pl
nabrać przesadnego przekonania o własnej ważności
SJP.pl
nabrać przesadnego przekonania o własnej ważności
SJP.pl
1. określić ciężar czegoś, posługując się wagą;
2. wziąć coś pod uwagę, uwzględnić coś, co może przynieść jakieś konsekwencje;
3. zważyć się - określić własny ciężar
SJP.pl
czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. zważać)
(1.1) zwrócić szczególną uwagę
czasownik przechodni dokonany (ndk. zważać lub ważyć)
(2.1) określić ciężar
Wiktionary
rzecz. Waga ż., ważenie n., wagowy mos., waga ż.
przym. wagowy
czas. wyważyć
Wiktionary
1. duża ilość czegoś zwalonego, zsypanego; stos;
2. wysypisko skały płonnej lub odpadów przemysłowych; hałda
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) sterta zwalonych rzeczy, zwykle odpadów, gruzu itp.
forma czasownika.
(2.1) 3. os. lp. m. przesz. od: zwać
Wiktionary
Hałda, zwałowisko (śl. hołda, berga, od stpol. hala – usypisko, wysypisko) – antropogeniczna forma ukształtowania powierzchni ziemi, wysypisko skały płonnej lub stałych odpadów przemysłowych (popiół, żużel) powstających w wyniku eksploatacji kopalin lub przerobu surowców w zakładach przemysłowych wydobycia i przetwórstwa węgla oraz rud metali, a także w zakładach związanych z energetyką. Hałdy są nieużytkami. Usypane są z nieposzukiwanych surowców i większość z nich stanowi zagrożenie dla środowiska naturalnego przez wiele lat, z tego względu prowadzona jest ich rekultywacja i zagospodarowanie, w celu ograniczenia ich negatywnego oddziaływania.
Wikipedia
IPA: zvaw, AS: zvau̯
Wiktionary
czas. zwalić, walić
Wiktionary
określać jakąś nazwą, mianem; dawać komuś albo czemuś jakąś nazwę, przezwisko; nazywać
SJP.pl
indywidualnie: zwałęsać się - zmęczyć się włóczęgą, wałęsaniem się
SJP.pl
potocznie: zwalanie, zrzucanie czegoś w jakimś miejscu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zwalanie, zrzucanie czegoś w określonym miejscu
(1.2) slang. zły stan, gorszy nastrój, nuda, załamanie
Wiktionary
IPA: ˈzvawka, AS: zvau̯ka
Wiktionary
(1.2) zamuła
Wiktionary
ugnieść i wyrównać powierzchnię wałem
SJP.pl
Zwałowarka – podstawowa maszyna w górnictwie odkrywkowym przeznaczona do zwałowania, o ruchu ciągłym. Zwałowanie odbywa się nadpoziomowo lub podpoziomowo, bezpośrednio lub za pomocą systemów pośrednich.
Zwałowarka, przenośnik taśmowy i koparka wspólnie tworzą zespół (układ) KTZ (koparka-przenośnik taśmowy-zwałowarka)
Wikipedia
obszar pokryty zwałem czegoś (np. ziemi, odpadów); hałda
SJP.pl
Hałda, zwałowisko (śl. hołda, berga, od stpol. hala – usypisko, wysypisko) – antropogeniczna forma ukształtowania powierzchni ziemi, wysypisko skały płonnej lub stałych odpadów przemysłowych (popiół, żużel) powstających w wyniku eksploatacji kopalin lub przerobu surowców w zakładach przemysłowych wydobycia i przetwórstwa węgla oraz rud metali, a także w zakładach związanych z energetyką. Hałdy są nieużytkami. Usypane są z nieposzukiwanych surowców i większość z nich stanowi zagrożenie dla środowiska naturalnego przez wiele lat, z tego względu prowadzona jest ich rekultywacja i zagospodarowanie, w celu ograniczenia ich negatywnego oddziaływania.
Wikipedia
przymiotnik od: zwał
SJP.pl
określać jakąś nazwą, mianem; dawać komuś albo czemuś jakąś nazwę, przezwisko; nazywać
SJP.pl
potocznie: ukraść coś
SJP.pl
sporządzić wegańską wersję potrawy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwęglać.
Wiktionary
rzecz. niezwęglanie n.
czas. zwęglać ndk.
Wiktionary
[czytaj: cwajg] nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
zmienić grafikę rastrową na grafikę wektorową
SJP.pl
ująć myśli w słowa
SJP.pl
1. namówić kogoś na coś, do czegoś;
2. dawniej: zaciągnąć do wojska
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. werbować)
(1.1) dokonany od|werbować.
czasownik zwrotny dokonany zwerbować się (ndk. werbować się)
(2.1) dokonany od|werbować się.
Wiktionary
rzecz. zwerbowanie n.
Wiktionary
potwierdzić prawdziwość rzeczy, stanu przy użyciu kilku obiektywnych źródeł
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. weryfikować)
(1.1) dokonany od|weryfikować.
Wiktionary
IPA: ˌzvɛrɨfʲiˈkɔvat͡ɕ, AS: zveryfʹikovać
Wiktionary
rzecz. zweryfikowanie n., weryfikacja ż.
czas. weryfikować ndk.
przym. weryfikowalny, weryfikacyjny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) dokonanie weryfikacji
Wiktionary
rzecz. weryfikowanie n., weryfikacja ż., weryfikator m., weryfikatorka ż., weryfikowalność ż.
czas. weryfikować ndk., zweryfikować dk.
przym. weryfikowalny
Wiktionary
(1.1) sprawdzenie
Wiktionary
[czytaj: złesternizować]
1. poddać wpływom Europy Zachodniej i Stanów Zjednoczonych;
2. zwesternizować się - przybrać cechy Europy Zachodniej i Stanów Zjednoczonych
SJP.pl
zwietrzać;
1. potocznie: wyczuwać coś, np. okazję, szansę;
2. o zwierzętach: wykrywać węchem obecność kogoś lub czegoś; zwąchiwać, wywęszać
SJP.pl
1. czynić coś węższym;
2. ścieśniać artykulację niektórych samogłosek
SJP.pl
czasownik
(1.1) czynić węższym
czasownik zwrotny zwężać się
(2.1) stawać się węższym
Wiktionary
(1.1) Jeszcze raz spojrzał na słońce, zwężając źrenice w pionowe szparki.
Wiktionary
IPA: ˈzvɛ̃w̃ʒat͡ɕ, AS: zvẽũ̯žać
Wiktionary
rzecz. zwężenie n., zwężanie n.
czas. zwęzić dk., zawężać ndk., zawęzić dk.
przym. wąski
przysł. wąsko
Wiktionary
1. czynić coś węższym;
2. ścieśniać artykulację niektórych samogłosek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwężać.
Wiktionary
czas. zwężać ndk.
Wiktionary
1. czynić coś węższym;
2. ścieśniać artykulację niektórych samogłosek
SJP.pl
1. uczynić węższym;
2. w językoznawstwie: ścieśnić artykulację niektórych samogłosek;
3. zwęzić się:
a) stać się węższym;
b) przenośnie: zmniejszyć się
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) miejsce, w którym coś jest wąskie lub węższe
Wiktionary
Wikipedia
IPA: zvɛ̃w̃ˈʒɛ̃ɲɛ, AS: zvẽũ̯žẽńe
Wiktionary
czas. zwężać ndk., zwęzić dk.
Wiktionary
1. uczynić węższym;
2. w językoznawstwie: ścieśnić artykulację niektórych samogłosek;
3. zwęzić się:
a) stać się węższym;
b) przenośnie: zmniejszyć się
SJP.pl
zwężający się odcinek rury, używany m.in. do pomiaru prędkości lub ilości przepływającej substancji; dysza; konfuzor
SJP.pl
coś poskręcane i poplątane, zapętlenie
SJP.pl
zwężnica większa - gatunek pszczoły
SJP.pl
fałdówka zwężynka - gatunek motyla z rodziny niedźwiedziówkowatych
SJP.pl
zwełnić (się) - skosmacić (się), zmechacić (się)
SJP.pl
1. o wietrze, powietrzu: wiejąc, zrzucić coś skądś;
2. potocznie: uciec skądś bardzo szybko;
3. w rolnictwie: oddzielić ziarno od plew w wialni
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zwiewać)
(1.1) dokonany od|zwiewać.
Wiktionary
IPA: zvʲjät͡ɕ, AS: zvʹi ̯äć
Wiktionary
rzecz. zwianie n., zwiewność ż.
Wiktionary
1. rozpoznanie terenu;
2. sekcja zwiadowcza;
3. potocznie: zbieranie informacji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) wojsk. terenowe zbieranie informacji o działaniach nieprzyjaciela
(1.2) wojsk. pododdział prowadzący zwiad (1.1)
(1.3) pot. zbieranie wiadomości z jakiegoś obszaru
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. zwiadowca mos., zwiadowczyni ż.
przym. zwiadowczy, zwiadowy
Wiktionary
(1.1) rekonesans, rozpoznanie wojskowe
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) wojsk. żołnierz, który przeprowadza zwiad, rozpoznanie;
(1.2) harc. dawny stopień harcerski
Wiktionary
Zwiadowca – żołnierz wchodzący w skład etatowego pododdziału rozpoznawczego lub wykonujący czynności bezpośrednio związane z rozpoznaniem. Stanowisko to wymaga specyficznego szkolenia i odpowiednich warunków psychofizycznych.
Wikipedia
(1.1) Nasz zwiadowca wpadł w pułapkę wroga.
Wiktionary
rzecz. zwiad mrz.
:: fż. zwiadowczyni ż.
przym. zwiadowczy
przysł. zwiadowczo
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) fż. od: zwiadowca
(1.2) pszcz. skrócenie od|pszczoła zwiadowczyni.
Wiktionary
(1.1) Kobiety uczestniczyły w powstaniu styczniowym, pełniąc funkcje łączniczek, zwiadowczyń, kurierek, adiutantek, sanitariuszek.
Wiktionary
IPA: ˌzvʲjadɔfˈt͡ʃɨ̃ɲi, AS: zvʹi ̯adofčỹńi
Wiktionary
rzecz. zwiad m.
:: fm. zwiadowca m.
przym. zwiadowczy, zwiadowy
Wiktionary
1. rozpoznanie terenu;
2. sekcja zwiadowcza;
3. potocznie: zbieranie informacji
SJP.pl
potocznie, rzadko: zwiadywać się - dowiadywać się czegoś na podstawie pogłosek, plotek itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwiać.
Wiktionary
rzecz. zwiewanie n., zwiewność ż.
czas. zwiać dk., zwiewać ndk.
Wiktionary
Zwiartówek – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Rachanie.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
Wieś jest sołectwem w gminie Rachanie. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 177 mieszkańców.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Wożuczynie.
Wikipedia
książkowo: być zapowiedzią czegoś (np. Słońce zwiastuje ładną pogodę.)
SJP.pl
czasownik
(1.1) przest. oznajmić, oznajmiać coś uroczyście; obwieścić albo obwieszczać
(1.2) książk. być zapowiedzią czegoś
Wiktionary
IPA: zvʲjaˈstɔvat͡ɕ, AS: zvʹi ̯astovać
Wiktionary
rzecz. Zwiastowanie, zwiastun, zwiastowanie
Wiktionary
(1.2) zapowiadać
Wiktionary
przestarzale albo podniośle: oznajmić, oznajmiać coś uroczyście; obwieścić albo obwieszczać (np. Zwiastować dobrą nowinę.)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) rel. w chrześcijaństwie powiadomienie Marii przez archanioła Gabriela o tym, że będzie matką Jezusa Chrystusa
(1.2) rel. w katolicyzmie święto obchodzone na pamiątkę Zwiastowania (1.1)
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌzvʲjastɔˈvãɲɛ, AS: zvʹi ̯astovãńe
Wiktionary
czas. zwiastować
Wiktionary
(1.1) Zwiastowanie Marii, Zwiastowanie Najświętszej Marii Panny
Wiktionary
Zwiastowice (dodatkowa nazwa w j. niem. Schwesterwitz) – wieś w Polsce, położona w województwie opolskim, w powiecie prudnickim, w gminie Głogówek. Historycznie leży na Górnym Śląsku, na ziemi prudnickiej. Położona jest na terenie Kotliny Raciborskiej, będącej częścią Niziny Śląskiej. Przepływa przez nią rzeka Stradunia.
Wikipedia
osoba, która przynosi wieść o czymś, zwiastuje, oznajmia coś; herold
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba, która przynosi wieść o czymś, zwiastuje, oznajmia coś
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) coś, co zapowiada nadejście jakiegoś zjawiska lub wydarzenia
(2.2) film. krótka zapowiedź filmu
Wiktionary
Zwiastun – zapowiedź wydarzenia, oznaka, prognostyk, omen. Także osoba przynosząca nowiny, wieści o czymś, co ma nastąpić.
W teologii – anioł, posłaniec.
W medycynie – objaw zapowiadający chorobę, czyli prodrom.
W kinie i telewizji – forma zapowiedzi filmu lub programu telewizyjnego:
Wikipedia
(2.2) Przed seansem puścili kilka zwiastunów.
Wiktionary
IPA: ˈzvʲjastũn, AS: zvʹi ̯astũn
Wiktionary
rzecz. zwiastowanie n.
:: fż. zwiastunka ż.
czas. zwiastować
przym. zwiastunowy
Wiktionary
(2.1) zapowiedź, omen, pierwsza jaskółka, prognostyk, wróżba
(2.2) zajawka, pilot, teaser, trailer, forszpan
Wiktionary
kobieta, która przynosi wieść o czymś, oznajmia, obwieszcza
SJP.pl
przymiotnik od: zwiastun
SJP.pl
1. wiążąc, połączyć końce liny, sznurka, nici itp.;
2. unieruchomić kogoś, wiążąc mu nogi i ręce;
3. połączyć emocjonalnie kogoś z kimś lub czymś;
4. zobowiązać kogoś do przestrzegania tajemnicy, umowy itp.;
5. o substancjach lub ich składnikach: utworzyć jednorodną całość
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. związywać)
(1.1) dokonany od|związywać.
Wiktionary
IPA: ˈzvʲjɔ̃w̃zat͡ɕ, AS: zvʹi ̯õũ̯zać
Wiktionary
czas. wiązać
rzecz. związek m., wiązadło n., związanie n., więzadło n.
przym. wiążący
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|związać.
(1.2) szach. motyw polegający na tym, że figura nie może wykonać ruchu z powodu wystawienia własnego króla na szacha albo kiedy wykonanie posunięcia tą bierką prowadzi do strat materialnych;
Wiktionary
Związanie – związanie bierki w partii szachowej oznacza, że bierką tą nie można wykonać żadnego posunięcia lub można się nią poruszać tylko w ograniczonym zakresie, albo też wykonanie posunięcia tą bierką doprowadzi do poniesienia strat. W partii szachowej rozróżnia się 3 rodzaje związania:
Wikipedia
rzecz. więzadło n., wiązadło n., związek m., związkowiec m., związka ż., związywanie n.
czas. wiązać, związywać ndk., związać dk.
przym. związkowy, związany
Wiktionary
1. wiążąc, połączyć końce liny, sznurka, nici itp.;
2. unieruchomić kogoś, wiążąc mu nogi i ręce;
3. połączyć emocjonalnie kogoś z kimś lub czymś;
4. zobowiązać kogoś do przestrzegania tajemnicy, umowy itp.;
5. o substancjach lub ich składnikach: utworzyć jednorodną całość
SJP.pl
forma czasownika.
(1.1) imiesłów przymiotnikowy bierny od czasownika: związać
przymiotnik
(2.1) dotyczący czegoś, mający związek z czymś lub kimś
Wiktionary
(1.1) Marek leżał związany w pokoju, a złodzieje buszowali po jego domu.
(2.1) Ten rozdział obejmuje pojęcia związane z fizyką.
(2.1) Dzięki tej książce dowiedziałem się wszystkiego, co jest związane z moją ulubioną malarką.
(2.1) Jan od ponad dziesięciu lat jest związany ze środowiskiem warszawskich artystów.
Wiktionary
IPA: zvʲjɔ̃w̃ˈzãnɨ, AS: zvʹi ̯õũ̯zãny
Wiktionary
rzecz. związanie n., związek m., więzadło n.
przym. przywiązany
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) wzajemne powiązanie, stosunek między rzeczami lub zjawiskami
(1.2) powiązanie między osobami, partnerstwo; także. osoby w jakiś sposób powiązane
(1.3) sformalizowane porozumienie ludzi, organizacji, krajów, miast lub regionów;
(1.4) poznań. połączenie kolejowe
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Czy jest jakiś związek między tymi dwoma przestępstwami?
(1.2) Związek Stefana i Ireny się rozpadł.
(1.3) Ludzie tworzą różnego rodzaju związki, aby wspólnie działać czy bronić razem słusznej sprawy, ale także w niecnych celach, na przykład po to, aby popełniać przestępstwa.
Wiktionary
IPA: ˈzvʲjɔ̃w̃zɛk, AS: zvʹi ̯õũ̯zek
Wiktionary
rzecz. związkowiec m., związkowość ż., związywanie n., związanie n.
czas. związywać ndk., związać dk.
przym. związkowy, wewnątrzzwiązkowy, związany
Wiktionary
(1.1) stosunek
(1.2) stosunek, relacja
(1.3) stowarzyszenie, towarzystwo, federacja, zrzeszenie, organizacja
Wiktionary
posiadanie przez związki zawodowe nadmiernego wpływu na gospodarkę i politykę
SJP.pl
członek związku zawodowego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) członek, działacz związku zawodowego
Wiktionary
Związkowiec – polski tygodnik wydawany w Kanadzie od 1932, oficjalny organ Związku Polaków w Kanadzie. W latach 1964–1977 jego redaktorem naczelnym był Benedykt Heydenkorn. Od lipca 2004 pod nowym tytułem "Czas-Związkowiec", po połączeniu z wydawanym w Winnipegu tygodnikiem "Czas".
Wikipedia
IPA: zvʲjɔ̃w̃sˈkɔvʲjɛt͡s, AS: zvʹi ̯õũ̯skovʹi ̯ec
Wiktionary
rzecz. związek m., związanie n.
przym. związkowy
Wiktionary
bycie związkiem (organizacją)
SJP.pl
→ związek
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący związku lub federacji
(1.2) dotyczący związku zawodowego
Wiktionary
(1.1) Szybka kolej miejska łączy region Stuttgartu ze stolicą kraju związkowego.
(1.2) Chce pozostać anonimowy, aby nie ryzykować, że aktywność związkowa będzie go kosztowała pracę.
Wiktionary
IPA: zvʲjɔ̃w̃sˈkɔvɨ, AS: zvʹi ̯õũ̯skovy
Wiktionary
rzecz. związek m., związkowiec mos., związanie n.
Wiktionary
(1.1) federalny, federacyjny
Wiktionary
czasownik
(1.1) trwale łączyć końce sznurka, liny itp.
(1.2) unieruchamiać kogoś przez oplątanie mu rąk i nóg np. sznurem
(1.3) tworzyć połączenie emocjonalne, ekonomiczne, itd.
(1.4) być elementem łączącym
Wiktionary
(1.1) Związał dwie liny kluczką.
(1.2) Policja związała przestępcę.
(1.3) Chociaż mieszkam w Łodzi, emocjonalnie jestem związany z Kaliszem.
Wiktionary
IPA: zvʲjɔ̃w̃ˈzɨvat͡ɕ, AS: zvʹi ̯õũ̯zyvać
Wiktionary
rzecz. związek m., związywanie n., związanie n.
przym. wiążący
Wiktionary
(1.2) krępować
(1.3-4) łączyć
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|związywać.
Wiktionary
IPA: ˌzvʲjɔ̃w̃zɨˈvãɲɛ, AS: zvʹi ̯õũ̯zyvãńe
Wiktionary
czas. związywać
rzecz. związanie n., związek mrz.
Wiktionary
rzadko: zwinąć;
1. zmniejszyć powierzchnię czegoś przez złożenie, zrolowanie; nawinąć;
2. zwić się - przybrać kształt kuli, kłębka, rulonu itp.
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany
(1.1) med. wywołać uszkodzenie stawu poprzez przemieszczenie względem siebie nasad kości tworzących staw
(1.2) pot. doprowadzić do istotnej porażki
Wiktionary
rzecz. zwichnięcie n.
Wiktionary
(1.1) wywichnąć, wybić ze stawu
(1.2) wypaczyć, zniszczyć, zniweczyć
Wiktionary
Zwichnięcie (łac. luxatio) – uszkodzenie, w którym dochodzi do utraty fizjologicznej łączności powierzchni stawowych kości połączonych torebką stawową. Zwichnięciu towarzyszy uszkodzenie struktur wewnątrzstawowych (więzadeł, chrząstki, łąkotek) oraz naciągnięcie bądź rozerwanie torebki stawowej. Staw jest niestabilny, a dodatkowo może dojść do uciskania tętnic lub nerwów.U noworodków spotyka się wrodzone podwichnięcie lub zwichniecie biodra, w przebiegu choroby zwanej dysplazja stawu biodrowego.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwichrować.
Wiktionary
czas. zwichrować dk.
przym. wichrowy
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. zwichrzać)
(1.1) dokonany od|zwichrzać.
Wiktionary
IPA: ˈzvʲixʃɨt͡ɕ, AS: zvʹiχšyć
Wiktionary
rzecz. zwichrzenie n., zwichrzanie n.
czas. zwichrzać ndk.
Wiktionary
[czytaj: CWIkał] miasto w Niemczech
SJP.pl
Wikipedia
1. przywidzenie, majaczenie, marzenie senne;
2. dawniej: upiór, zmora, widziadło
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwidywać.
Wiktionary
czas. zwidywać ndk.
Wiktionary
taki, który zwidział się komuś
SJP.pl
zwidzieć się - ukazać się jako zwodnicza mara, przywidzieć się
SJP.pl
złączyć sztuki drzewa w kształt wideł
SJP.pl
złączyć sztuki drzewa w kształt wideł
SJP.pl
zawiecha; potocznie:
1. chwilowy brak uwagi, odpłynięcie myślami;
2. zawieszenie się oprogramowania komputerowego
SJP.pl
Zwięczyca – część Rzeszowa, dzielnica niestanowiąca jednostki pomocniczej gminy, powstała po przyłączeniu do miasta całości wsi Zwięczyca (pierwsze fragmenty przyłączono do Rzeszowa w roku 1902 i 1951). Rada Ministrów wydała pozytywną decyzję w sprawie przyłączenia ówczesnej wsi Zwięczyca (jako jednej z czterech) do Rzeszowa już w 2005 roku. Jednak dzielnica na skutek zmian tej decyzji stała się częścią miasta dopiero z dniem 1 stycznia 2008 roku. Przed przyłączeniem do Rzeszowa w roku 2008 Zwięczyca należała do gminy Racławówka (do 1 lipca 1976 roku), a od 2 lipca 1976 – po przeniesieniu i scaleniu w Polsce wielu siedzib gmin wiejskich) – do gminy Boguchwała.
Wikipedia
zwiędły;
1. o roślinach: taki, który zwiędnął; zwiędły;
2. przenośnie: taki, który stracił jędrność, sprężystość; zwiotczały, obwisły
SJP.pl
przymiotnik odczasownikowy
(1.1) taki, który utracił wigor, jędrność
forma czasownika.
(2.1) imiesłów przymiotnikowy bierny od czasownika: zwiędnąć
Wiktionary
(1.1) Na straganie leżał już tylko zwiędnięty koper i resztka ogórków.
Wiktionary
rzecz. zwiędnięcie n.
czas. zwiędnąć dk.
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|zwiyndniynty.
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. zwiedzić)
(1.1) przechadzać się i zapoznawać się z jakimś miejscem
(1.2) odwiedzać jakieś miejsce w celu turystycznym
Wiktionary
rzecz. zwiedzanie n., zwiedzenie n., odwiedziny nmos.
czas. zwiedzić
Wiktionary
rzadko: osoba zwiedzająca jakieś miejsce; zwiedzający
SJP.pl
kobieta, która coś zwiedza
SJP.pl
osoba, która zwiedza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) czynność mająca na celu obejrzenie jakiegoś miejsca, zapoznanie się z jego atrakcjami turystycznymi
Wiktionary
(1.1) W planach na dziś mamy zwiedzanie Zamku Królewskiego w Warszawie.
Wiktionary
IPA: zvʲjɛˈd͡zãɲɛ, AS: zvʹi ̯eʒãńe
Wiktionary
rzecz. zwiedzenie n.
czas. zwiedzić dk., zwiedzać ndk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwiedzić.
(1.2) odczasownikowy od|zwieść.
Wiktionary
IPA: zvʲjɛˈd͡zɛ̃ɲɛ, AS: zvʹi ̯eʒẽńe
Wiktionary
(1.1)
rzecz. zwiedzanie n.
czas. zwiedzić dk., zwiedzać ndk.
(1.2)
rzecz. zwodzenie n.
czas. zwodzić ndk., zwieść dk.
przym. zwodniczy
przysł. zwodniczo
Wiktionary
obejrzeć coś, zapoznać się z czymś podczas podróży
SJP.pl
czasownik
(1.1) obejrzeć coś, zapoznać się z czymś spacerując podczas podróży
Wiktionary
(1.1) Na emeryturze już udało mi się zwiedzić większość krajów europejskich.
Wiktionary
IPA: ˈzvʲjɛ̇d͡ʑit͡ɕ, AS: zvʹi ̯ėʒ́ić
Wiktionary
rzecz. zwiedzanie n., odwiedziny nmos., zwiedzenie n.
czas. zwiedzać, odwiedzić, odwiedzać
Wiktionary
zwiedzieć się - (potocznie, zwykle o więcej niż jednej osobie) dowiedzieć się czegoś na podstawie nieoficjalnych informacji
SJP.pl
czasownik dokonany
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. dowiedzieć
Wiktionary
zwiędnięty;
1. o roślinach: taki, który zwiędnął; zwiędły;
2. przenośnie: taki, który stracił jędrność, sprężystość; zwiotczały, obwisły
SJP.pl
czasownik niedokonany (dk. zwiększyć)
(1.1) sprawiać, że coś jest większe pod względem liczby, rozmiaru, nasilenia
czasownik zwrotny niedokonany zwiększać się (dk. zwiększyć się)
(2.1) stawać się większym
Wiktionary
(1.1) Procesy tworzenia funduszy publicznych ograniczają więc dochody jednych podmiotów, a jednocześnie zwiększają dochody innych podmiotów.
(2.1) Mimo tych nakładów podaż kokainy na rynku amerykańskim systematycznie się zwiększa, narkotyk przedostaje się "ponad" barierą high-tech.
Wiktionary
IPA: ˈzvʲjɛ̃ŋkʃat͡ɕ, AS: zvʹi ̯ẽŋkšać
Wiktionary
czas. powiększać
przym. wielki
rzecz. zwiększanie n., zwiększenie n., powiększenie n.
Wiktionary
(1.1) potęgować, podwyższać
(2.1) rosnąć
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwiększać.
Wiktionary
IPA: zvʲjɛ̃ŋˈkʃãɲɛ, AS: zvʹi ̯ẽŋkšãńe
Wiktionary
czas. zwiększać
rzecz. zwiększenie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwiększyć.
Wiktionary
IPA: zvʲjɛ̃ŋˈkʃɛ̃ɲɛ, AS: zvʹi ̯ẽŋkšẽńe
Wiktionary
czas. zwiększyć dk., zwiększać ndk.
rzecz. zwiększanie n.
przym. wielki
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. zwiększać)
(1.1) dokonany od|zwiększać.
Wiktionary
(1.1) Słyszałem, że rząd chce zwiększyć podatki.
Wiktionary
IPA: ˈzvʲjɛ̃ŋkʃɨt͡ɕ, AS: zvʹi ̯ẽŋkšyć
Wiktionary
przym. wielki
rzecz. zwiększenie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) wielokrotne zwiększanie czegoś
Wiktionary
rzecz. zwielokrotnienie n., wielokrotność ż.
czas. zwielokrotniać ndk., zwielokrotnić dk.
licz. wielokrotny, wielokrotnie
przysł. wielokrotnie
przym. wielokrotny
Wiktionary
(1.1) uwielokrotnianie, multiplikowanie
Wiktionary
zwiększyć się wielokrotnie
SJP.pl
zwiększyć się wielokrotnie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zwiększenie czegoś w sposób wielokrotny
Wiktionary
IPA: ˌzvʲjɛlɔkrɔtʲˈɲɛ̇̃ɲɛ, AS: zvʹi ̯elokrotʹńė̃ńe
Wiktionary
rzecz. zwielokrotnianie n., wielokrotność ż.
czas. zwielokrotnić dk., zwielokrotnieć dk., zwielokrotniać ndk.
licz. wielokrotny, wielokrotnie
przysł. wielokrotnie
przym. wielokrotny
Wiktionary
(1.1) zmultiplikowanie
Wiktionary
1. skończyć jakąś pracę;
2. zamknąć lub okolić, opasać wieńcem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwieńczyć.
(1.2) element, który stanowi zakończenie i najwyższą część, np. budowli, dekoracji
(1.3) przen. ostatni etap, często najważniejszy, czyjejś działalności
Wiktionary
Zwieńczenie – ogólne określenie każdego najwyżej położonego fragmentu budowli; element architektoniczny lub rzeźbiarski zamykający budynek lub artystyczny wyrób rzemieślniczy (również element zamykający ołtarz).
Wikipedia
IPA: zvʲjɛ̇̃j̃n͇ˈt͡ʃɛ̃ɲɛ, AS: zvʹi ̯ė̃ĩ ̯ṇčẽńe
Wiktionary
rzecz. wieniec m., zwieńczanie n.
czas. zwieńczyć dk., zwieńczać ndk.
przym. zwieńczeniowy
Wiktionary
(1.2) szczyt
(1.3) ukoronowanie
Wiktionary
1. skończyć jakąś pracę;
2. zamknąć lub okolić, opasać wieńcem
SJP.pl
mięsień okrężny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) anat. mięsień okrężny tworzący pierścień mięśniowy zamykający naturalne otwory ciała lub ujścia niektórych narządów;
Wiktionary
Zwieracz (łac. sphincter) – mięsień okrężny, tworzący pierścienie mięśniowe dookoła tkanki ciała. Może być mięśniem gładkim (np. zwieracz odźwiernika u ujścia żołądka do jelita) albo mięśniem poprzecznie prążkowanym (np. zwieracz zewnętrzny odbytu).
Wyróżnia się kilka rodzajów zwieraczy, między innymi:
Wikipedia
IPA: ˈzvʲjɛrat͡ʃ, AS: zvʹi ̯erač
Wiktionary
rzecz. zwarcica ż., zwieranie n., zwarcie n.
czas. zwierać ndk., zewrzeć dk.
przym. zwarciowy
przysł. zwarcie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwierać.
Wiktionary
rzecz. zwarcie n., zwieracz m., zwartość ż., zwarcica ż.
czas. zwierać ndk., zewrzeć dk.
przym. zwarty, zwarciowy, zwarcicowy
przysł. zwarcie, zwarto
Wiktionary
(1.1) zaciskanie
Wiktionary
małe zwierciadło, lusterko
SJP.pl
surówka zwierciadlista - surówka zawierająca 5 do 25 procent manganu
SJP.pl
1. książkowo: tafla szkła pokrytego na spodniej powierzchni warstwą srebra lub aluminium, mająca właściwość odbijania znajdujących się przed nią przedmiotów; lustro;
2. gładka, lśniąca powierzchnia odbijająca światło;
3. w łowiectwie: barwna plama połyskująca metalicznie na lotkach niektórych ptaków, np. dzikich kaczek;
4. dawniej: wzór, uosobienie, np. zwierciadło męstwa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) książk. gładka powierzchnia odbijająca światło; tafla szkła od spodu pokrytego warstwą srebra, aluminium, cyny lub rtęci; lustro
(1.2) książk. przen. niezmącona powierzchnia wody – morza, jeziora lub rzeki; lustro
(1.3) daw. miejsce nieporośnięte roślinnością; łysina, golizna
(1.4) bot. nazwa systematyczna|Heritiera|ref=tak., rodzaj z rodziny zatwarowatych; ołysta
(1.5) chem. cienka powłoka powstała przez osiadanie na gładkiej powierzchni szkła lub porcelany różnych par metalicznych
(1.6) daw. środ. łow. biała plama na pośladkach zwierzyny płowej
(1.7) środ. łow. błyszcząca kolorowo plama na skrzydłach kaczek; lustro
(1.8) liter. gatunek literacki, którego zadaniem jest prezentacja obranego wzoru osobowego;
(1.9) fiz. gładka powierzchnia o nierównościach mniejszych niż długość fali świetlnej, która w minimalnym stopniu rozprasza światło, odbijając większą jego część;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) …stanął (zając) przed wielkim zwierciadłem w ścianie, zadziwiony widokiem odbitej w lustrze postaci sobowtóra. Może mniemał, że ma przed sobą towarzysza, i uczuł chętkę, aby z nim poigrać, gdyż zaczął nacierać na zwierciadło; widmo naśladowało każdy ruch jego. Bawiło go to, odskakiwał, stawał słupka, odsadzał się i z rozpędem wpadał na rzekomego szaraka.
(1.2) …udały się do łaźni, gdzie Akte, wykąpawszy Ligię, zaprowadziła ją na śniadanie, a potem do ogrodów pałacowych (…) Ligia po raz pierwszy w życiu widziała te wspaniałe ogrody, pełne cyprysów, pinij, dębów, oliwek i mirtów, wśród których bielił się cały lud posągów, błyszczały spokojne zwierciadła sadzawek, kwieciły się całe gaiki róż zraszanych pyłem fontann, gdzie wejścia do czarownych grot obrastał bluszcz lub winograd, gdzie na wodach pływały srebrne łabędzie, a wśród posągów i drzew chodziły przyswojone gazele z pustyń Afryki i barwne ptactwo sprowadzane ze wszystkich znanych krain świata.
Wiktionary
IPA: zvʲjɛrʲˈt͡ɕadwɔ, AS: zvʹi ̯erʹćadu̯o
Wiktionary
rzecz. odzwierciedlenie, odzwierciadlenie, daw. zwierciedlanienie, daw. zwierciedlenie, daw. zwierciadlarz, daw. zwierciedlnik, daw. zwierciadlniczka, daw. zwierciadlnica, daw. zwierciedlnica, daw. zwierciadełkowanie, daw. zwierciadlnictwo, daw. zwierciedlnictwo
:: zdrobn. zwierciadełko, stpol. zwierciadłko
przym. zwierciadlany, zwierciadłowy, zwierciadlany, daw. zwierciadlniczy, daw. zwierciadlny, daw. zwierciedlny, daw. zwierciadłowy, daw. zwierściadlany
czas. odzwierciedlić / odzwierciedlać, odzwierciedlić się / odzwierciedlać się, odzwierciadlić / odzwierciadlać, odzwierciadlić się / odzwierciadlać się, daw. zwierciedlić się / zwierciedlanić się, daw. zwierciadełkować, daw. zwierciedleć, daw. zwierciedlić
Wiktionary
(1.1-7) lustro, stpol. wierciadło, stpol. zwierściadło, stpol. zrciadło, stpol. zwierzciadło, stpol. świarciadło, gwara. zwieściadło, gwara. zierciadło, gwara. wierzciadło, gwara. zerkódło, gwara. wierźciadło
(1.1) gwara. więz. lipko, przest. zierkadło
(1.2) tafla
(1.3) łysina, golizna
(1.4) ołysta, daw. zwrótnica
(1.6) chustka, serwetka, lusterko, talerz
(1.7) lusterko
Wiktionary
okruchy i miał skalny powstałe podczas wiercenia; urobek wiertniczy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, liczba mnoga
(1.1) geol. okruchy i miał skalny powstałe podczas wiercenia
Wiktionary
IPA: zvʲjɛrʲˈt͡ɕĩnɨ, AS: zvʹi ̯erʹćĩny
Wiktionary
(1.1) urobek wiertniczy
Wiktionary
część silnika elektrycznego do zwierania wirnika i podnoszenia szczotek
SJP.pl
Zwiernik – wieś w Polsce, położona w województwie podkarpackim, w powiecie dębickim, w gminie Pilzno.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnowskiego.
Miejscowość jest siedzibą parafii św. Marcina Biskupa należącej do dekanatu Pilzno w diecezji tarnowskiej.
Wikipedia
1. wielkie, dzikie zwierzę;
2. ogół zwierząt, które żyją na wolności i będąc uznane za zwierzęta łowne stanowią przedmiot polowań; zwierzyna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) wielkie, szczególnie dzikie zwierzę, bestia
(1.2) przest. zwierzyna
forma czasownika.
(2.1) 2. os. lp. rozk. od: zwierzyć
Wiktionary
Zwierz – osada leśna w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie wałeckim, w gminie Człopa. Miejscowość wchodzi w skład sołectwa Bukowo.
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa pilskiego.
Wikipedia
(1.1) Osierocona ziemia czém będzie bez ludzi? / Od kogo na ołtarzach ofiary miéć będą? / Czy tylko dzikie zwierza cały świat posiędą?
(1.2) W tych borach i bagniskach znajdował łatwy przytułek zwierz wszelkiego rodzaju, w najgłębszych mrokach leśnych żyła moc niezmierna turów brodatych, niedźwiedzi i dzikich świń, a obok nich liczna szara gawiedź wilków, rysiów, kun, stada sarn i kraśnych suhaków; w bagniskach i w łachach rzecznych bobry zakładały swoje żeremia, o których to bobrach chodziły wieści na Zaporożu, że są między nimi stuletnie starce, białe jak śnieg ze starości.
Wiktionary
IPA: zvʲjɛʃ, AS: zvʹi ̯eš
Wiktionary
rzecz. zwierzyniec mrz., zwierzę n., zwierzak mzw., zwierzyna ż., zwierzątko n., zwierzęta lm nm.
przym. zwierzęcy
czas. zezwierzęcieć, zwierzęcieć
Wiktionary
powierzać komuś tajemnice; mówić komuś coś w zaufaniu
SJP.pl
pieszczotliwe zdrobnienie od: zwierzak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) pot. pieszcz. zob. zwierzę.
Wiktionary
Zwierzak (ang. The Animal) – amerykański film komediowy z 2001 roku.
Wikipedia
IPA: ˈzvʲjɛʒak, AS: zvʹi ̯ežak
Wiktionary
rzecz. zwierz m., zwierzę n., zwierzyna ż., zwierzyniec m., zezwierzęcenie n., zwierzęcość ż.
:: zdrobn. zwierzątko n., zwierzaczek m.
czas. zezwierzęcić się dk.
przym. zwierzęcy, zwierzyńcowy
przysł. zwierzęco
Wiktionary
pieszczotliwe zdrobnienie od: zwierzę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zdrobn. od: zwierzę
Wiktionary
(1.1) Chomik to śliczne zwierzątko.
Wiktionary
IPA: zvʲjɛˈʒɔ̃ntkɔ, AS: zvʹi ̯ežõntko
Wiktionary
rzecz. zwierzęta nmos., zwierz m., zwierzę n., zwierzyna ż., zwierzyniec m., zezwierzęcenie n., zwierzęcość ż., zwierzak m., zwierzaczek m.
czas. zezwierzęcić się dk.
przym. zwierzęcy, zwierzyńcowy
przysł. zwierzęco
Wiktionary
taki, który zajmuje wyższe miejsce hierarchii władzy, jest nadrzędny; naczelny, przełożony, odgórny, przywódczy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) książk. nadrzędny w hierarchii
Wiktionary
rzecz. zwierzchniczka ż., zwierzchnik mos., zwierzchność ż., zwierzchnictwo n.
przysł. zwierzchnie, z wierzchu
Wiktionary
(1.1) dyspozycyjny, generalny, kierowniczy, naczelny, przełożony
Wiktionary
1. stanowisko, uprawnienia zwierzchnika;
2. władza nadrzędna; kierownictwo, zwierzchność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) sprawowanie władzy zwierzchniej
Wiktionary
rzecz. zwierzchnik mos., zwierzchniczka ż., zwierzchność ż.
czas. zwierzchniczyć ndk.
przym. zwierzchni, zwierzchniczy, zwierzchny
przysł. zwierzchnie, z wierzchu
Wiktionary
(1.1) zwierzchność, kierownictwo
Wiktionary
kobieta, która pełni funkcję przełożonej, mająca władzę zwierzchnią; kierowniczka, szefowa, naczelniczka
SJP.pl
przestarzale: dotyczący zwierzchnictwa, właściwy zwierzchnikowi
SJP.pl
osoba, która pełni funkcję przełożonego, mająca władzę zwierzchnią; kierownik, szef, naczelnik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ktoś, kto ma nad kimś/czymś władzę
Wiktionary
Przełożony (inaczej zwierzchnik) – ktoś, kto ma władzę zwierzchnią, wydaje polecenia. Występuje prawie we wszystkich sferach życia społecznego i zawodowego.
Wikipedia
rzecz. zwierzchność ż., zwierzchnictwo n.
:: fż. zwierzchniczka ż.
przym. zwierzchni
przysł. zwierzchnie, z wierzchu
Wiktionary
(1.1) przełożony
Wiktionary
władza nad czymś, np. instytucją, organizacją, stowarzyszeniem; zwierzchność, zwierzchnictwo
SJP.pl
1. władza nadrzędna; kierownictwo, zwierzchnictwo;
2. przestarzałe: osoby, które mają władzę nadrzędną, przełożeni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest zwierzchne
Wiktionary
przym. zwierzchny, zwierzchni
przysł. zwierzchnie, z wierzchu
rzecz. zwierzchnik mos., zwierzchnictwo n.
Wiktionary
Zwierzchów – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie bełchatowskim, w gminie Bełchatów.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o nazwisku Zwierzchowski::
Wikipedia
1. żywy organizm cudzożywny o ograniczonym wzroście, zwykle mający zdolność do ruchu postępowego; ssak (potocznie lub w węższym zakresie);
2. żartobliwie o człowieku jako przedstawicielu najwyższego gatunku w klasyfikacji zoologicznej;
3. pogardliwie o człowieku, zwłaszcza brutalnym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) biol. organizm cudzożywny o komórkach eukariotycznych, bez ściany komórkowej;
(1.2) zwierzę (1.1) niebędące człowiekiem
(1.3) przen. człowiek nieokrzesany, brutalny
forma czasownika.
(2.1) 1. os. lp. ter. od: zwierzyć
Wiktionary
Zwierzęta (Animalia) – królestwo obejmujące wielokomórkowe organizmy cudzożywne o komórkach eukariotycznych, bez ściany komórkowej, w większości zdolne do aktywnego poruszania się. Są najbardziej zróżnicowanym gatunkowo królestwem organizmów. Tradycyjnie dzielone są sztuczne grupy bezkręgowców i kręgowców, wśród których wyróżnia się: ryby, płazy, gady, ptaki i ssaki, włącznie z człowiekiem.
Wikipedia
(1.1) Zwierzęta, choć nie wszystkie ich typy, są jedynymi organizmami, u których występują układy mięśniowy i nerwowy.
(1.1) Człowiek udoskonalony przez cnotę jest najlepszym ze zwierząt.
(1.2) Żadne zwierzę nie ucierpiało podczas kręcenia filmu.
(1.2) Zwierzęta powinniśmy podziwiać w ich naturalnym środowisku lub w ogrodach zoologicznych, gdzie żyją w warunkach zbliżonych do naturalnych i nie są w żaden sposób do niczego zmuszane.
(1.2) Wcale nie jesteśmy tacy dużo lepsi od zwierząt.
(1.3) Nie zachowuj się jak zwierzę!
Wiktionary
IPA: ˈzvʲjɛʒɛ, AS: zvʹi ̯eže
Wiktionary
rzecz. zwierz mzw., zwierzaczek m., zwierzęta lm. nmos., zwierzyna ż., zwierzyniec mrz., zezwierzęcenie n., zwierzęcość ż.
:: zdrobn. zwierzątko n.
:: zgrub. zwierzak mzw.
czas. zwierzęcieć, zezwierzęcieć, zezwierzęcić się dk.
przym. zwierzęcy, zwierzyńcowy, zwierzaczkowy
przysł. zwierzęco
Wiktionary
(1.2) zwierz, zwierzak, starop|źwierz., źwirz
Wiktionary
pomieszczenie dla zwierząt doświadczalnych; zwierzętarnia
SJP.pl
tracić ludzkie cechy i stawać się podobnym do zwierzęcia
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zezwierzęcieć)
(1.1) stawać się jak zwierzę
Wiktionary
(1.1) Po śmierci żony zwierzęciał z miesiąca na miesiąc.
Wiktionary
rzecz. zezwierzęcanie n., zezwierzęcenie n., zwierz mzw., zwierzę n., zwierzęcenie n., zwierzęcość ż.
czas. zezwierzęcieć dk.
przym. zwierzęcy
Wiktionary
(1.1) dziczeć
Wiktionary
ogół cech właściwych zwierzętom; animalizm, dzikość, drapieżność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co zwierzęce; natura zwierzęcia
Wiktionary
IPA: zvʲjɛˈʒɛ̃nt͡sɔɕt͡ɕ, AS: zvʹi ̯ežẽncość
Wiktionary
rzecz. zwierzę n., zdrobn. zwierzątko n., zwierzak m., zwierzyniec m.
przym. zwierzęcy
przysł. zwierzęco
czas. zezwierzęcieć, zwierzęcieć
Wiktionary
(1.1) dzikość
Wiktionary
dawniej: zwierzęcość (ogół cech właściwych zwierzętom)
SJP.pl
1. taki, który dotyczy zwierzęcia, jest właściwy zwierzęciu, pochodzi od zwierząt;
2. taki, jak u zwierzęcia, podobny do zwierzęcia
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany ze zwierzęciem, pochodzący, otrzymywany ze zwierzęcia
(1.2) przen. taki jak u zwierzęcia; dziki
Wiktionary
(1.1) Podział państwa żywych ustrojów na roślinne i zwierzęce był typowy; typowe również struktury kostne kręgowców.
Wiktionary
IPA: zvʲjɛˈʒɛ̃nt͡sɨ, AS: zvʹi ̯ežẽncy
Wiktionary
rzecz. zwierzę, zwierz, zwierzak, zwierzątko, zezwierzęcenie, zwierzyna, zwierzęcość
czas. zezwierzęcić (się) dk.
przysł. zwierzęco
Wiktionary
(1.1) animalny, animalistyczny
(1.2) dziki
Wiktionary
1. powiedzieć komuś swój sekret, wyznać coś poufnie; wyjawić, powierzyć;
2. zwierzyć się - powiedzieć komuś w zaufaniu o swoich osobistych sprawach, kłopotach; wynurzyć się
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Animalia|Linnaeus|ref=tak., takson w randze królestwa, obejmujące wielokomórkowe organizmy cudzożywne o komórkach eukariotycznych;
Wiktionary
Zwierzęta (Animalia) – królestwo obejmujące wielokomórkowe organizmy cudzożywne o komórkach eukariotycznych, bez ściany komórkowej, w większości zdolne do aktywnego poruszania się. Są najbardziej zróżnicowanym gatunkowo królestwem organizmów. Tradycyjnie dzielone są sztuczne grupy bezkręgowców i kręgowców, wśród których wyróżnia się: ryby, płazy, gady, ptaki i ssaki, włącznie z człowiekiem.
Wikipedia
(1.1) Najstarsze znaleziska kopalne zwierząt – morskie zwierzęta o miękkich ciałach – pochodzą z końca prekambru.
Wiktionary
rzecz. zwierz mzw., zwierzątko n., zwierzę n.
przym. zwierzęcy
Wiktionary
pomieszczenie dla zwierząt doświadczalnych; zwierzęciarnia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nauk. pomieszczenie lub budynek, w którym trzyma się zwierzęta laboratoryjne
Wiktionary
Wiwarium (lm. 'wiwaria' z łac. vivarium od vivo, vivere 'żyć, mieszkać') – ogólna nazwa sztucznego pomieszczenia służącego do przetrzymywania drobnych zwierząt lub roślin w warunkach maksymalnie zbliżonych do naturalnych, w celu ich prezentacji, chowu, hodowli lub badań. Do wiwariów nie zalicza się akwariów i wolier dla ptaków.
Wikipedia
Zwierzewo (niem. Thierberg) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie ostródzkim, w gminie Ostróda nad jeziorem Szeląg Wielki.
We wsi mieszka 851 osób, z czego 50,2% stanowią kobiety, a 49,8% mężczyźni. Według danych Narodowego Spisu Powszechnego Ludności i Mieszkań w 2002 roku we wsi Zwierzewo było 231 gospodarstw domowych. Wśród nich dominowały gospodarstwa zamieszkałe przez trzy osoby — takich gospodarstw było 52.
Wikipedia
Zwierzno – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie elbląskim, w gminie Markusy, na obszarze Żuław Elbląskich. Liczba mieszkańców 420 osób.
W latach 1945–1954 roku miejscowość była siedzibą gminy Zwierzno. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa elbląskiego.
Wikipedia
rzadko: taki, który kształtem i postawą przypomina zwierzę
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
w łowiectwie: ogół zwierzyny, która przebywa stale w określonym łowisku, na określonym obszarze; fauna, zoocenoza
SJP.pl
1. powiedzieć komuś swój sekret, wyznać coś poufnie; wyjawić, powierzyć;
2. zwierzyć się - powiedzieć komuś w zaufaniu o swoich osobistych sprawach, kłopotach; wynurzyć się
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zwierzać)
(1.1) dokonany od|zwierzać.
Wiktionary
IPA: ˈzvʲjɛʒɨt͡ɕ, AS: zvʹi ̯ežyć
Wiktionary
(1.1) otworzyć swoje serce
Wiktionary
ogół zwierząt, które żyją na wolności i będąc uznane za zwierzęta łowne stanowią przedmiot polowań; zwierz
SJP.pl
2 miejscowości w Polsce:
Zobacz też: Zwierzynek, Zwierzyń
Wikipedia
ogół zwierząt, które żyją na wolności i będąc uznane za zwierzęta łowne stanowią przedmiot polowań; zwierz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) łow. zwierzęta łowne, będące przedmiotem polowań
(1.2) mięso zwierząt, w szczególności leśnych, dzikich
(1.3) ogół zwierząt żyjących na wolności
(1.4) pot. dowolne zwierzęta
Wiktionary
Zwierzęta łowne, zwierzyna – gatunki dzikich ssaków i ptaków żyjących w środowisku naturalnym, będących – zgodnie z obowiązującym prawem – przedmiotem pozyskiwania w drodze polowania lub odłowów dokonywanych przez człowieka. Pozyskiwanie zwierząt łownych jest jednym z elementów gospodarki łowieckiej.
W Polsce zgodnie z art. 2 prawa łowieckiego "zwierzęta łowne w stanie wolnym, jako dobro ogólnonarodowe, stanowią własność Skarbu Państwa".
Wikipedia
(1.1) Łatwo się było domyśleć, że Kali mówi nie o pentarkach, lecz o grubszej jakiejś zwierzynie; ukazawszy bowiem strzelbę Stasia przyłożył następnie palce do głowy na znak, że jest to zwierzyna rogata.
(1.2) Ich ojciec jest myśliwym, dlatego w domu często jadają zwierzynę.
(1.4) Ja z ojcem zajmujemy się ochroną praw zwierzyny i mamy kota.
Wiktionary
IPA: zvʲjɛˈʒɨ̃na, AS: zvʹi ̯ežỹna
Wiktionary
rzecz. zwierz m., zwierzę ż., zwierzyniec m., zezwierzęcenie n.
:: zdrobn. zwierzątko n., zwierzaczek n.
:: zgrub. zwierzak m.
czas. zezwierzęcić się dk.
przym. zwierzęcy, zwierzyńcowy
przysł. zwierzęco
Wiktionary
(1.1) zwierzyna łowna, zwierz, dziczyzna; gwara. dźwiérzyna, dźwyrzyna,zwiyrzyna
(1.2) dziczyzna
(1.3) zwierzęta, fauna
Wiktionary
mieszkaniec Zwierzyńca (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Zwierzyńca (miasta w Polsce)
SJP.pl
Wikipedia
w łowiectwie: wóz dostosowany do przewożenia upolowanej zwierzyny; karawan
SJP.pl
1. książkowo: ogród zoologiczny; zoo, zoolog;
2. dawniej: ogród, teren przy rezydencji, gdzie trzymano rzadkie zwierzęta;
3. dawniej: ogród, teren przy rezydencji, gdzie trzymano zwierzynę i urządzano polowania;
4. w łowiectwie: obszar, na którym hoduje się łowną zwierzynę ale się na nią nie poluje
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: zvʲjɛˈʒɨ̃ɲɛt͡s, AS: zvʹi ̯ežỹńec
Wiktionary
przym. zwierzyniecki
Wiktionary
→ Zwierzyniec (dzielnica, miasto, rzeka lub wieś)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Zwierzyńcem, dotyczący Zwierzyńca
Wiktionary
rzecz. Zwierzyniec m.
Wiktionary
przymiotnik od: Zwierzyn
SJP.pl
1. wprowadzić kogoś w błąd;
2. zdemoralizować
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zwodzić)
(1.1) dokonany od|zwodzić.
czasownik zwrotny dokonany zwieść się (ndk. zwodzić się)
(2.1) dokonany od|zwodzić się.
Wiktionary
rzecz. zwód mrz.
czas. wodzić ndk., zwodzić ndk.
przym. zwodniczy, zwodzony
przysł. zwodniczo
Wiktionary
zwiesek okienny - gatunek muchówki z rodziny zwieskowatych
SJP.pl
opuścić ku dołowi
SJP.pl
rodzaj mchów z rodziny widłozębowatych
SJP.pl
o cechach zwieskowatych (rodzina muchówek)
SJP.pl
o cechach zwieskowatych (rodzina muchówek)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. wiosna
Wiktionary
(1.1) Zima była sroga, mało któren miał jaki taki grosz zapaśny, niejednemu już i ziemniaki się kończyły, bieda była w chałupie, a głód już zębce szczerzył za węgłem, do zwiesny daleko a wspomożenia znikąd, to i nie dziwota, że ciężki frasunek padł na dusze.
Wiktionary
czasownik
(1.1) stpol. zwiastować
Wiktionary
opuszczać ku dołowi
SJP.pl
przymiotnik od: zwieszak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwieszać.
Wiktionary
czas. zwieszać się, wieszać, zwieszać ndk.
Wiktionary
zwęszać;
1. potocznie: wyczuwać coś, np. okazję, szansę;
2. o zwierzętach: wykrywać węchem obecność kogoś lub czegoś; zwąchiwać
SJP.pl
zwęszać;
1. potocznie: wyczuwać coś, np. okazję, szansę;
2. o zwierzętach: wykrywać węchem obecność kogoś lub czegoś; zwąchiwać
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) o płynach taki, który stracił pewne właściwości lotne
(1.2) o skałach taki, który skruszał pod wpływem czynników atmosferycznych
(1.3) przen. taki, który stracił świeżość, ważność, moc, itp.
Wiktionary
materiał powstały wskutek wietrzenia skał i minerałów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) geol. produkt wietrzenia skał i minerałów
Wiktionary
Zwietrzelina – materiał powstały wskutek procesów wietrzenia.
Zwietrzelina utworzona w wyniku wietrzenia fizycznego jest zespołem okruchów skalnych różnej wielkości, o składzie chemicznym materiału wyjściowego.
Zwietrzelina powstała wskutek wietrzenia chemicznego stanowi produkt odbiegający swym składem od utworu wyjściowego.
Wikipedia
IPA: ˌzvʲjɛṭʃɛˈlʲĩna, AS: zvʹi ̯eṭšelʹĩna
Wiktionary
rzecz. zwietrzenie n.
przym. zwietrzelinowy
czas. wietrzeć
Wiktionary
przymiotnik od: zwietrzelina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwietrzeć.
(1.2) odczasownikowy od|zwietrzyć.
Wiktionary
Wietrzenie – rozpad mechaniczny i rozkład chemiczny skał wskutek działania energii słonecznej, powietrza, wody i organizmów. Zachodzi na powierzchni Ziemi i w jej powierzchniowej strefie zwanej strefą wietrzenia (głębokość od kilku do kilkudziesięciu metrów).Produktami wietrzenia są między innymi: zwietrzelina, rumowisko, glina, arkoza.
Wikipedia
IPA: zvʲjɛˈṭʃɛ̃ɲɛ, AS: zvʹi ̯eṭšẽńe
Wiktionary
rzecz. zwietrzelina ż.
czas. zwietrzeć dk., wietrzeć ndk., zwietrzyć dk., wietrzyć ndk.
Wiktionary
przymiotnik od: zwietrzenie
SJP.pl
wywąchać, wyczuć
SJP.pl
1. o wietrze: wiejąc, usuwać coś z jakiegoś miejsca;
2. potocznie: uciekać; nawiewać
SJP.pl
czasownik
(1.1) pot. uciekać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwiewać.
Wiktionary
czas. zwiewać ndk.
rzecz. zwianie n., zwiewność ż.
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób zwiewny
Wiktionary
rzecz. zwiewność ż.
przym. zwiewny
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: zwiewnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: zwiewny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co zwiewne, lekkie i delikatne
Wiktionary
rzecz. zwiewanie n., zwianie n., wiew m.
czas. zwiewać ndk., zwiać dk.
przym. zwiewny
przysł. zwiewnie
Wiktionary
(1.1) powiewność, eteryczność, lotność
Wiktionary
1. z łatwością poruszający się w powietrzu;
2. łatwy do zwiania;
3. delikatny, subtelny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) łatwo poruszany przez wiatr
Wiktionary
zwięz introligatorski - pasy poprzeczne na grzbiecie książki, łączące ją dawniej z oprawą, których śladami w kształcie karbów ozdabia się dziś grzbiet książki; binda
SJP.pl
dostarczyć w określone miejsce
SJP.pl
czasownik dokonany (ndk. zwozić)
(1.1) zawieźć coś lub kogoś w dół
(1.2) zawieźć coś lub kogoś z kilku miejsc w jedno
Wiktionary
czas. wieźć
Wiktionary
przedmiot liturgiczny w Kościołach obrządku wschodniego; asterysk
SJP.pl
Zwiezda (Звезда) – z ros. gwiazda
Wikipedia
drzewo z rodziny sączyńcowatych; balata
SJP.pl
przysłówek
(1.1) ujmując wiele treści w niewielu słowach
(1.2) w sposób zwarty
Wiktionary
rzecz. zwięzłość ż.
przym. zwięzły
Wiktionary
(1.1) krótko, lapidarnie, pokrótce, trafnie, treściwie
(1.2) ściśle
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: zwięźle
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: zwięzły; bardziej zwięzły
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha bycia zwięzłym
Wiktionary
przym. zwięzły
przysł. zwięźle
Wiktionary
1. krótki i zawierający to, co najistotniejsze; treściwy, lapidarny, lakoniczny;
2. mający zwartą konsystencję, strukturę
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) zawierający dużo treści w niewielkiej liczbie słów
(1.2) mający zwartą strukturę
Wiktionary
(1.1) Były zwięzłe, dowcipne, głównie wymierzone w zakopiańskie osobistości, znane mu aż za dobrze.
(1.1) Ten zwięzły, z lekka ironiczny tekst jakże odświeża nas po wstępach i komentarzach, do których przywykliśmy!
Wiktionary
IPA: ˈzvʲjɛ̃w̃zwɨ, AS: zvʹi ̯ẽũ̯zu̯y
Wiktionary
przysł. zwięźle
rzecz. zwięzłość
Wiktionary
(1.1) lakoniczny, treściwy, zwarty, lapidarny
(1.2) zwarty, ścisły
Wiktionary
składać coś, robiąc z tego rulon
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. zwinąć)
(1.1) zob. zwinąć.
Wiktionary
IPA: ˈzvʲijät͡ɕ, AS: zvʹii ̯äć
Wiktionary
rzecz. zwijanie n., zwinięcie n., zwój m., zwitek mrz.
czas. rozwijać ndk.
Wiktionary
1. przyrząd do zwijania np. kabli, rolet, węży ogrodowych; zwijak;
2. zwijacz siana - maszyna rolnicza do prasowania i zwijania siana lub słomy;
3. zwijacz brzozowy, zwijacz czarny - gatunek chrząszcza z rodziny tutkarzowatych;
4. dawniej: osoba, która coś zwija
SJP.pl
dawniej: kobieta, która coś zwija
SJP.pl
przyrząd do zwijania nici
SJP.pl
urządzenie pożarnicze, przenośne lub kołowe służące do przewożenia większej ilości węży, sczepionych ze sobą; bardzo popularne w jednostkach straży pożarnej we Francji
SJP.pl
przyrząd do zwijania np. kabli, rolet, węży ogrodowych; zwijacz
SJP.pl
dający się zwijać
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwijać.
Wiktionary
IPA: zvʲiˈjä̃ɲɛ, AS: zvʹii ̯ä̃ńe
Wiktionary
czas. zwijać ndk., zwinąć dk.
rzecz. zwinięcie n., zwitek m., zwój m.
Wiktionary
przestarzałe: rurka z bibułki do papierosów; gilza, tutka
SJP.pl
dawniej: przesiąknąć wilgocią; stać się wilgotnym; zwilgotnieć; nawilgnąć
SJP.pl
taki, który zwilgnął (przesiąknął wilgocią); zwilgły
SJP.pl
dawniej: przesiąknąć wilgocią; stać się wilgotnym; zwilgotnieć; nawilgnąć
SJP.pl
czynić wilgotnym, nasycać wilgocią; nawilżać, nawilgacać, wilżyć, zawilgacać, uwilgotniać
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. zwilżyć)
(1.1) sprawiać, że coś staje się wilgotne, mokre
Wiktionary
(1.1) Trzeba pamiętać, że glina wysycha i należy ją przechowywać w szczelnym zamknięciu, zwilżając co jakiś czas wodą.
Wiktionary
IPA: ˈzvʲilʒat͡ɕ, AS: zvʹilžać
Wiktionary
rzecz. odwilż ż., wilgoć ż., zwilżanie n.
Wiktionary
1. urządzenie do zwilżania czegoś;
2. hydrofilowa substancja powierzchniowo czynna, zwiększająca zdolność zwilżającą roztworów
SJP.pl
Zwilżalność – właściwość przedmiotów i substancji dotycząca ich oddziaływania z cieczami. Polega na pokrywaniu się makroskopową warstwą cieczy ścianek naczynia wypełnionego gazem, gdy ciecz pozostaje fazą niestabilną jako faza objętościowa.
Warstwa taka tworzy się na skutek oddziaływania ścianek preferujących kontakt z fazą ciekłą.
Wikipedia
dający się zwilżyć
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwilżać.
Wiktionary
Zwilżalność – właściwość przedmiotów i substancji dotycząca ich oddziaływania z cieczami. Polega na pokrywaniu się makroskopową warstwą cieczy ścianek naczynia wypełnionego gazem, gdy ciecz pozostaje fazą niestabilną jako faza objętościowa.
Warstwa taka tworzy się na skutek oddziaływania ścianek preferujących kontakt z fazą ciekłą.
Wikipedia
IPA: zvʲilˈʒãɲɛ, AS: zvʹilžãńe
Wiktionary
czas. zwilżać
rzecz. odwilż ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwilżyć.
Wiktionary
IPA: zvʲilˈʒɛ̃ɲɛ, AS: zvʹilžẽńe
Wiktionary
czas. zwilżyć
rzecz. odwilż ż.
Wiktionary
uczynić coś lub kogoś wilgotnym, mokrym
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zwilżać)
(1.1) dokonany od|zwilżać.
Wiktionary
(1.1) - Kawa. - Zwilżyłam boleśnie wysuszone gardło (chyba jednak chrapałam!) wodą mineralną. - Oddam obiad za mocną, dużą kawę.
Wiktionary
IPA: ˈzvʲilʒɨt͡ɕ, AS: zvʹilžyć
Wiktionary
rzecz. zwilżenie n., odwilż ż.
Wiktionary
1. złożyć coś, robiąc z tego rulon;
2. potocznie: ukraść coś
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zwijać)
(1.1) zmniejszyć obszar zajmowany przez coś rozpostartego lub długość czegoś
(1.2) pot. ukraść
(1.3) zamykać, kończyć, likwidować
(1.4) pot. aresztować, zatrzymać kogoś
czasownik zwrotny dokonany zwinąć się (ndk. zwijać się)
(2.1) kulić się
(2.2) pot. zamknąć coś, pójść sobie
Wiktionary
(1.1) Zwinął kartkę i schował ją do kieszeni.
(1.2) Ktoś zwinął mi mój nowy plecak!
(1.3) Zwinął interes i wyniósł się do innego miasta.
(2.1) Kotek zwinął się w kłębuszek i zasnął.
(2.2) Już późno. Musimy powoli zwijać się do domu.
Wiktionary
IPA: ˈzvʲĩnɔ̃ɲt͡ɕ, AS: zvʹĩnõńć
Wiktionary
rzecz. zwinięcie n., zwijanie n., zwój m., zwitek mrz.
Wiktionary
o cechach zwińcowatych (rodzina pluskwiaków)
SJP.pl
Zwińcowate (Lygaeidae) – rodzina pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i nadrodziny Lygaeoidea. Obejmuje około 970 opisanych gatunków. Rozprzestrzeniona jest kosmopolitycznie.
Wikipedia
o cechach zwińcowatych (rodzina pluskwiaków)
SJP.pl
Zwinger – późnobarokowy zespół architektoniczny znajdujący się w centrum Drezna. Jest zaliczany do najbardziej znaczących budowli późnego baroku w Europie.
Nazwa „Zwinger” pochodzi od położenia budynku, na obszarze, który niegdyś znajdował się pomiędzy zewnętrznymi i wewnętrznymi murami obronnymi (niem. zwischen – „pomiędzy”).
Wikipedia
zwolennik zwinglianizmu
SJP.pl
protestancka doktryna odrzucająca kult świętych, władzę papieża, zakony, celibat i mszę jako ofiarę
SJP.pl
Wikipedia
zwolenniczka zwinglianizmu
SJP.pl
Ulrich Zwingli - szwajcarski reformator religijny
SJP.pl
zwiniec rycerzyk, zwiniec okrajkowy - gatunki pluskwiaków z rodziny zwińcowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwinąć.
(1.2) ukradzenie, świśnięcie
Wiktionary
(1.2) Zwinięcie zegarka zajęło mu sekundę.
Wiktionary
IPA: zvʲĩˈɲɛ̇̃ɲt͡ɕɛ, AS: zvʹĩńė̃ńće
Wiktionary
czas. zwinąć dk., zwijać ndk.
rzecz. zwijanie n., zwitek m., zwój m.
Wiktionary
1. jaszczurka z rodziny jaszczurek właściwych, niezwykle szybka i zwinna
2. żaba z rodziny płazów bezogonowych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) herp. nazwa systematyczna|Lacerta agilis|ref=tak., jaszczurka z rodziny jaszczurek właściwych;
(1.2) herp. zob. żaba dalmatyńska.
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈzvʲĩnka, AS: zvʹĩnka
Wiktionary
rzecz. zwinność
przym. zwinny
przysł. zwinnie
Wiktionary
przysłówek sposobu
(1.1) bardzo sprawnie
Wiktionary
(1.1) Czarna kocica najzwinniej wdrapuje się na drzewo.
Wiktionary
rzecz. zwinność ż., zwinka ż.
przym. zwinny
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: zwinnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: zwinny
SJP.pl
ryba akwariowa z rodziny kąsaczowatych
SJP.pl
bycie szybkim i sprawnym; giętkość, gibkość, zwrotność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha bycia bardzo sprawnym
Wiktionary
przym. zwinny
przysł. zwinnie
rzecz. zwinka ż.
Wiktionary
(1.1) bystrość, chyżość, gibkość, giętkość, sprężystość, zręczność
Wiktionary
skoczny, zręczny, zwrotny;
1. taki, który porusza się szybko i sprawnie;
2. o ruchach: szybki i zgrabny, np. zwinne ręce
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) mający szybkie, zręczne ruchy
Wiktionary
(1.1) Chłopiec musiał być bardzo zwinny, skoro pokonał tor przeszkód w pół minuty.
Wiktionary
IPA: ˈzvʲĩnːɨ, AS: zvʹĩ•ny
Wiktionary
rzecz. zwinność ż., zwinka ż.
przysł. zwinnie
Wiktionary
w medycynie: powodować u pacjenta zwiotczenie mięśni szkieletowych i poprzecznie prążkowanych, stosując odpowiednie środki
SJP.pl
w sposób powodujący u pacjenta zwiotczenie mięśni szkieletowych i poprzecznie prążkowanych
SJP.pl
brak jędrności, elastyczności, sprężystości; wiotkość, obwisłość
SJP.pl
taki, który stracił sprężystość, jędrność, przestał być elastycznym; sflaczały, oklapnięty, oklapły
SJP.pl
stracić sprężystość, jędrność, przestać być elastycznym; sflaczeć, oklapnąć
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) stan utraty jędrności
Wiktionary
(1.1) Tak jak się spodziewaliśmy, roślina zareagowała zwiotczeniem liści.
Wiktionary
rzecz. wiotczenie n.
czas. wiotczeć ndk., zwiotczeć dk.
Wiktionary
(1.1) wiotkość
Wiktionary
w medycynie: spowodować u pacjenta zwiotczenie mięśni szkieletowych i poprzecznie prążkowanych za pomocą odpowiednich środków
SJP.pl
1. krucha lub pokruszona luźna skała osadowa;
2. drobne kamienie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) okruchowa skała osadowa o luźnej postaci;
Wiktionary
Żwir – okruchowa skała osadowa o luźnej postaci, złożona z fragmentów różnych skał i minerałów o średnicy od 2 mm do:
Wikipedia
(1.1) W procesie lityfikacji żwiru powstaje żwirowiec.
Wiktionary
IPA: ʒvʲir, AS: žvʹir
Wiktionary
rzecz. żwirownia ż., żwirowisko n., żwirowiec m., żwirownik m., żwirówka ż., żwirownica ż., żwirowanie n.
:: zdrobn. żwirek m.
czas. żwirować ndk.
przym. żwirowy, żwirowaty
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|szczerk.
Wiktionary
zdrobnienie od: żwir
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko polskie, m.in. Franciszek Źwirko (1895-1932), słynny pilot
SJP.pl
pełen drobnego żwiru
SJP.pl
czasownik
(1.1) pokrywać żwirem, posypywać żwirem
Wiktionary
IPA: ʒvʲiˈrɔvat͡ɕ, AS: žvʹirovać
Wiktionary
rzecz. żwir m., żwirownia ż., żwirowisko n., żwirowiec m., żwirek m., żwirówka ż., żwirowanie n.
przym. żwirowy, żwirowaty
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|żwirować.
Wiktionary
IPA: ˌʒvʲirɔˈvãɲɛ, AS: žvʹirovãńe
Wiktionary
czas. żwirować
rzecz. żwir m., żwirowisko n., żwirowiec mrz./mzw.
przym. żwirowaty, żwirowy
Wiktionary
zawierający żwir
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pokryty żwirem, zawierający żwir, podobny do żwiru
Wiktionary
(1.1) Woda bulgotała w skalnych rozpadlinach, pieniąc się i szumiąc, odsłaniając wymyte falami żwirowate wąwozy.
(1.1) Ryby te wymagają dużego (minimum 150-litrowego) akwarium ze żwirowatym podłożem i temperatury wody 24-27 stopni Celsjusza.
Wiktionary
IPA: ˌʒvʲirɔˈvatɨ, AS: žvʹirovaty
Wiktionary
rzecz. żwir m., żwirownia ż., żwirowisko n., żwirowiec m., żwirek m., żwirownik m., żwirówka ż., żwirowanie n.
czas. żwirować
przym. żwirowy
Wiktionary
rodzina ptaków z rzędu siewkowych
SJP.pl
Żwirowcowate (Glareolidae) – rodzina ptaków z rzędu siewkowych (Charadriiformes).
Wikipedia
o cechach żwirowcowatych (rodzina ptaków)
SJP.pl
1. skała składająca się z odłamków różnych skał, złączonych różnorodnym lepiszczem; zlepieniec;
2. ptak z rodziny żwirowców zamieszkujący ubogie w roślinność równiny w Europie Południowej, Azji Południowo-Zachodniej, Afryce i Australii; w Polsce: żwirowiec obrożny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ornit. ptaki z podrodziny żwirowcowatych;
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) geol. skała okruchowa powstała w wyniku lityfikacji żwiru;
Wiktionary
Żwirowcowate (Glareolidae) – rodzina ptaków z rzędu siewkowych (Charadriiformes).
Wikipedia
(2.1) W procesie lityfikacji żwiru powstaje żwirowiec.
Wiktionary
IPA: ʒvʲiˈrɔvʲjɛt͡s, AS: žvʹirovʹi ̯ec
Wiktionary
rzecz. żwir m., żwirek m., żwirownia ż., żwirówka ż., żwirownica ż., żwirowisko n., żwirowanie n.
czas. żwirować ndk.
przym. żwirowaty, żwirowy
Wiktionary
(2.1) zlepieniec, konglomerat
Wiktionary
teren pokryty żwirem, usypisko żwiru
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) miejsce pokryte żwirem, składowisko żwiru, złoże żwiru
Wiktionary
(1.1) Ze żwirowiska – przypadkiem – wyciągnął kieł niedźwiedzia z epoki przedlodowcowej sprzed 10 tysięcy lat!
Wiktionary
IPA: ˌʒvʲirɔˈvʲiskɔ, AS: žvʹirovʹisko
Wiktionary
rzecz. żwir m., żwirek m., żwirownia ż., żwirowiec m., żwirownik m., żwirówka ż., żwirownica ż., żwirowanie n.
czas. żwirować ndk.
przym. żwirowaty, żwirowy
Wiktionary
potocznie: droga z ubitego żwiru
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. droga pokryta warstwą ubitego żwiru
Wiktionary
Żwirówka – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie mińskim, w gminie Halinów.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa warszawskiego.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Matki Odkupiciela w Wielgolesie Brzezińskim.
Wikipedia
IPA: ʒvʲiˈrufka, AS: žvʹirufka
Wiktionary
rzecz. żwir m., żwirownia ż., żwirowisko n., żwirowiec m., żwirek m., żwirownik m.
czas. żwirować
przym. żwirowy, żwirowaty
Wiktionary
(1.1) droga żwirowa
Wiktionary
miejsce wydobycia żwiru
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odkrywkowa kopalnia żwiru
Wiktionary
Żwirownia – miejsce odkrywkowego wydobywania żwiru i piasku. Żwir i piasek uznane są w Polsce jako kopaliny pospolite.
Żwirownie eksploatują kruszywo ze złoża. Ze względu na sposób eksploatacji, złoża można podzielić na tak zwane suche i mokre. W żwirowniach eksploatujących suche złoża eksploatacja zasobów złoża odbywa się za pomocą koparek podsiębiernych, ładowarek i taśmociągów. W przypadku żwirowni wydobywającej kruszywo spod wody eksploatacja złoża jest prowadzona za pomocą koparek linowych i refulerów.
Wikipedia
IPA: ʒvʲiˈrɔvʲɲa, AS: žvʹirovʹńa
Wiktionary
rzecz. żwir, żwirek, żwirowiec, żwirowisko, żwirówka
przym. żwirowy, żwirowaty
czas. żwirować
Wiktionary
przyczepnica żwirownica - maszyna używana przy robotach drogowych do wysypywania szosy żwirem i do ubijania żwiru na szosie
SJP.pl
przymiotnik od: żwir
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący żwiru, związany ze żwirem
Wiktionary
(1.1) Wyskoczyła z samochodu i szybkim krokiem przemierzyła żwirowy podjazd.
(1.1) Ścieki są wstępnie oczyszczane mechanicznie na dwóch filtrach żwirowych.
Wiktionary
IPA: ʒvʲiˈrɔvɨ, AS: žvʹirovy
Wiktionary
rzecz. żwir m., żwirownia ż., żwirowisko n., żwirowiec m., żwirek m., żwirownik m., żwirówka ż., żwirowanie n.
czas. żwirować
przym. żwirowaty
Wiktionary
w informatyce: podzielić zasoby sprzętowe na wiele środowisk
SJP.pl
czasownik
(1.1) stpol. udoskonalić
Wiktionary
IPA: zvʲiʃˈxɔvat͡ɕ, AS: zvʹišχovać
Wiktionary
rzecz. zwirzchowanie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwirzchować.
Wiktionary
czas. zwirzchować dk.
Wiktionary
1. zwisająca część skały, zbitego śniegu itp.; nawis;
2. przechył samolotu;
3. rodzaj postawy gimnastycznej;
4. zwis męski - dawniej, obecnie żartobliwie: krawat
SJP.pl
Wikipedia
1. wisieć będąc umocowanym do czegoś; zwisnąć;
2. unosić się nisko nad czymś; wisieć;
3. mieć obojętny lub lekceważący stosunek do czegoś
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zwisnąć)
(1.1) opuszczać się wisząc
czasownik nieprzechodni niedokonany
(2.1) pot. być dla kogoś obojętnym lub być pogardzanym
Wiktionary
IPA: ˈzvʲisat͡ɕ, AS: zvʹisać
Wiktionary
czas. zwisnąć, powiesić, wieszać, zawisać
rzecz. zwis m.
Wiktionary
(1.1) dyndać, obwisać, opadać, uginać się, wisieć, zwieszać się
(2.1) nie obchodzić
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwisać.
Wiktionary
czas. wieszać
Wiktionary
[czytaj: CWIszenruf] cwiszenruf;
1. okrzyk zakłócający przemówienie;
2. wtrącenie się do rozmowy, wejście komuś w słowo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) głośne wtrącenie przerywające czyjąś wypowiedź, rozmowę lub przemówienie
Wiktionary
(1.1) Klimat dziś inny niż wtedy, gdy Artur Sandauer puścił w obieg do dziś powtarzany zwischenruf: Odwaga staniała, rozum podrożał!
Wiktionary
rodzaj mchów z rzędu rokietowców
SJP.pl
Zwiślik (Anomodon) – rodzaj mchu z rodziny zwiślikowatych (Anomodontaceae Kindb.). Rośliny leśne występujące na pniach drzew i na skałach.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwisnąć.
Wiktionary
rodzaj ptaków z rodziny papug wschodnich
SJP.pl
Loriculus – rodzaj ptaków z podrodziny dam (Loriinae) w obrębie rodzin papug wschodnich (Psittaculidae).
Wikipedia
miniaturowa świnka zwisłobrzucha - rasa małych świń wietnamskich; mikroświnka
SJP.pl
mający zwisłe uszy
SJP.pl
opuszczony ku dołowi; zwisający
SJP.pl
coś zwiniętego, skręconego; zwój, rulon, rolka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) coś zwiniętego lub skręconego
Wiktionary
rzecz. zwój m., zwojnik m., zwojnica ż., zwojenie n., zwijanie n., zwinięcie n.
czas. zwijać ndk., zwinąć dk.
przym. zwojowy
Wiktionary
1. akrobacja lotnicza; obrót samolotu bądź szybowca wokół własnej osi;
2. dawniej: zwitek, zwój, kłębek
SJP.pl
Korkociąg – w lotnictwie – stan lotu oraz autorotacyjna figura akrobacji lotniczej, odbywająca się na pozakrytycznych (większych od krytycznego) kątach natarcia po linii śrubowej o małym promieniu, przy częściowej lub całkowitej utracie sterowności.
Wikipedia
przedstawiciel podrzędu gadów łuskonośnych, prowadzących podziemny tryb życia; obrączkowiec, amfisbena, amfisben
SJP.pl
przedstawiciel podrzędu gadów łuskonośnych, prowadzących podziemny tryb życia; obrączkowiec, amfisbena, amfisben
SJP.pl
Amfisbeny, obrączkowce, zwitniki (Amphisbaenia) – klad gadów łuskonośnych (klasyfikowany niekiedy w randze podrzędu), prowadzących podziemny tryb życia.
Wikipedia
przymiotnik jakościowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. zwiędnięty
Wiktionary
przedstawić coś za pomocą obrazu, zaprezentować graficznie; zilustrować
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. wizytować)
(1.1) przeprowadzić wizytację
Wiktionary
(1.1) W ciągu trzech dni zwizytował trzy zakłady, dostrzegając braki w zaopatrzeniu i błędy w procesach produkcyjnych.
Wiktionary
rzecz. wizytownik mrz., wizytatorka ż., wizyta ż., wizytacja ż., wizytator mos., wizytówka ż., wizytka ż., wizytowanie n., zwizytowanie n.
przym. wizytowy, wizytacyjny, wizytatorski
czas. wizytować ndk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) przeprowadzenie wizytacji
Wiktionary
(1.1) Ile tygodni generał poświęcił na zwizytowanie wszystkich tych jednostek?
Wiktionary
rzecz. wizyta ż., wizytacja ż., wizytator mos., wizytatorka ż., wizytówka ż., wizytka ż., wizytowanie n.
czas. wizytować ndk., zwizytować dk.
przym. wizytowy, wizytacyjny
Wiktionary
(1.1) wizytacja
Wiktionary
zdjąć z trudnością, ściągnąć, zedrzeć
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zwlekać)
(1.1) dokonany od|zwlekać.
czasownik zwrotny dokonany zwlec się (ndk. zwlekać się)
(2.1) dokonany od|zwlekać się.
Wiktionary
rzecz. zwlekanie n., zwleczenie n., zwłoka ż.
czas. zwlekać ndk.
Wiktionary
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)
(1.1) opóźniać wykonanie jakiejś czynności przez siebie
czasownik przechodni niedokonany (dk. zwlec)
(2.1) zdejmować z trudem
(2.2) gromadzić co w jednym miejscu, wlokąc to
czasownik zwrotny niedokonany zwlekać się (dk. brak)
(3.1) opóźniać się
czasownik zwrotny niedokonany zwlekać się (dk. zwlec się)
(4.1) schodzić lub wstawać z trudem
(4.2) pot. tworzyć skupienie, ociągając się
Wiktionary
(1.1) Przestań zwlekać i bierz się do roboty!
Wiktionary
IPA: ˈzvlɛkat͡ɕ, AS: zvlekać
Wiktionary
rzecz. zwłoka ż., zwlekanie n., zwleczenie n.
czas. zwlec
Wiktionary
(2.1) ściągać, zdejmować, zdzierać
(3.1) opóźniać się
(4.1) zsuwać się
(4.2) gromadzić się, schodzić się, zbierać się
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwlekać.
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. niezwlekanie n., zwleczenie n., zwłoka ż.
czas. zwlec, zwlekać ndk.
Wiktionary
skrót od: Związek Walki Młodych - polska komunistyczna organizacja młodzieżowa
SJP.pl
członek ZWM-u (Związku Walki Młodych); zetwuemowiec
SJP.pl
w sporcie: ruch wykonany dla zmylenia przeciwnika
SJP.pl
Wikipedia
1. tropikalna roślina z rodziny bromeliowatych; bilbergia;
2. dawniej: kobieta zwodząca lub uwodząca kogoś;
3. dawniej: kobieta czerpiąca zyski z czyjegoś nierządu; stręczycielka
SJP.pl
Dacampia A. Massal. (zwodnica) – rodzaj grzybów z rodziny Dacampiaceae. W Polsce występują 3 gatunki.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest zwodnicze; cecha tych, którzy są zwodniczy
Wiktionary
przym. zwodniczy
przysł. zwodniczo
Wiktionary
niezgodny z prawdą, mylny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) wprowadzający w błąd, niespełniający oczekiwań
Wiktionary
rzecz. zwodniczość ż., zwodzenie n.
przysł. zwodniczo
czas. zwieść, zwodzić ndk.
Wiktionary
przetacznik zwodny - gatunek rośliny z rodziny babkowatych; przetacznik wiechowaty
SJP.pl
czasownik
(1.1) techn. wyposażyć w wodociąg
Wiktionary
(1.1) Gmina planowaćanuje w ciągu dwóch najbliższych lat zwodociągować i skanalizować kilka miejscowości.
Wiktionary
IPA: ˌzvɔdɔt͡ɕɔ̃ŋˈɡɔvat͡ɕ, AS: zvodoćõŋgovać
Wiktionary
rzecz. zwodociągowanie n., wodociąg, wodociągarz, wodociągowiec
przym. wodociągowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zbudowanie sieci wodociągowej, objęcie jakiegoś obszaru siecią wodociągową
Wiktionary
rzecz. wodociągowanie n., wodociąg m.
czas. zwodociągować dk., wodociągować ndk.
przym. wodociągowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwodociągowywać.
Wiktionary
czas. zwodociągowywać ndk.
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. wodorować)
(1.1) mot. chem. zmienić napęd pojazdu na wodorowy
(1.2) mot. chem. dokonany od|wodorować.
Wiktionary
(1.1) Mamy już m.in. autobusy elektryczne, które myślimy, żeby zwodorować, mamy fabrykę pociągów w Poznaniu, która tworzy swój pierwszy projekt wodorowy. Również pojawiają się projekty wodorowe w naszych fabrykach rozsianych w całej Polsce – wyliczał Sokoliński.
Wiktionary
rzecz. wodór m., wodorek m., woda ż., wodorowanie n., zwodorowanie n., uwodornianie n., uwodornienie n., nawodornienie n., daw. wodorod m., wodoród m., wodor m., wod m., wodorodek m., wodoczyn m.
przym. wodorowy, wodorodowy, wodorodny, wodorkowy
czas. wodorować ndk., uwodorniać ndk., uwodornić dk., nawodorować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) chem. przyłączenie wodoru do cząsteczek związków organicznych w wyniku reakcji chemicznej
(1.2) mot. zmienienie napędu pojazdu na wodorowy
Wiktionary
(1.2) Wszystko jednak szybko się zmienia, dlatego tworzone są tzw. doliny wodorowe, w których eksperci, naukowcy i firmy starają się proponować nowe projekty wodorowe. Na tę chwilę planowaćanowane jest zwodorowanie autobusów elektrycznych i dodatkowo działa fabryka pociągów w Poznaniu, która tworzy swój pierwszy projekt wodorowy.
Wiktionary
rzecz. wodór mrz., wodorek mrz., woda ż., wodorowanie n., uwodornianie n., uwodornienie n., nawodornienie n., wodorod mrz., wodoród mrz., wodor mrz., wod mrz., wodorodek mrz., wodoczyn mrz.
czas. wodorować ndk., zwodorować dk., uwodorniać ndk., uwodornić dk., nawodorować dk.
przym. wodorowy, wodorkowy, wodorodowy, wodorodny
Wiktionary
wprowadzić nowo wybudowany lub wyremontowany statek na wodę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwodować.
Wiktionary
czas. zwodować dk.
rzecz. woda ż., bezwodzie n., wodowanie n., wodnistość ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwodzić.
Wiktionary
przym. zwodniczy, zwodzony
Wiktionary
okłamywać, oszukiwać; wprowadzać kogoś w błąd
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. zwieść)
(1.1) wprowadzać w błąd
(1.2) przest. zawracać z drogi
(1.3) daw. sprowadzać w dół
czasownik zwrotny niedokonany zwodzić się (dk. zwieść się)
(2.1) wprowadzać w błąd siebie nawzajem
Wiktionary
rzecz. zwód
czas. wodzić, dk. zwieść
przym. zwodniczy, zwodzony
przysł. zwodniczo
Wiktionary
(1.1) dezorientować, łudzić, mamić, mylić, nabierać, okłamywać, omamiać, oszukiwać, robić w bambuko, wabić, zbywać, zwabiać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba wprowadzająca w błąd
Wiktionary
rzecz. fż. zwodzicielka ż.
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta wprowadzająca w błąd
Wiktionary
rzecz. fm. zwodziciel mos.
Wiktionary
okłamywać, oszukiwać; wprowadzać kogoś w błąd
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) o moście: taki, który ma ruchome przęsło
forma czasownika.
(2.1) imiesłów przymiotnikowy bierny od: zwodzić
Wiktionary
IPA: zvɔˈd͡zɔ̃nɨ, AS: zvoʒõny
Wiktionary
rzecz. zwodzenie n.
czas. zwieść, zwodzić ndk.
Wiktionary
nawijać izolowany przewód elektryczny na określone części urządzenia elektrycznego; uzwajać
SJP.pl
zdrobnienie od: zwój
SJP.pl
coś zwiniętego; rulon; bela
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) coś zwiniętego w kłębek, rulon
(1.2) sposób zwinięcia lub nawinięcia przedmiotu
(1.3) postać książki w formie wstęgi nawiniętej na dwa drążki,
Wiktionary
Zwój – pierwotna postać książki w formie długiej wstęgi nawiniętej na dwa drążki (umbilicus). Drążki te (wykonane najczęściej z drewna lub kości słoniowej) były dłuższe niż szerokość zwoju i nie były do niego przymocowane. Nadawały one zwojowi pożądaną sztywność. Przed rozpoczęciem czytania drążki te wysuwano. Wystające końce tych drążków wiązano ze sobą tasiemkami, a zwój owijano w obwolutę pergaminową, najczęściej koloru purpurowego i obwiązywano czerwonymi rzemykami. Zaopatrywano go dodatkowo w tytuł wypisany na skrawku pergaminu doczepionego do rękopisu. Po łacinie nazywany był on index lub titulus. W przypadku zwojów wytworniejszych miał kolor czerwony lub szafirowy. Taki doczepiony tytuł ułatwiał odszukiwanie konkretnego zwoju wśród wielu innych. Zwój czytano rozwijając sukcesywnie jego kolejne partie z jednej strony, zwijając je jednocześnie z drugiej strony (najczęściej już wtedy był to układ od lewej do prawej).
Wikipedia
(1.1) Zwoje drutu żyletkowego produkowane są z drutu stalowego wyposażonego w ostrza.
(1.2) Struny gitary mocujemy na kluczu w równe zwoje.
(1.3) Kapłani czytali teksty modłów ze zwojów papirusa.
Wiktionary
IPA: zvuj, AS: zvui ̯
Wiktionary
rzecz. zwijanie n., zwinięcie n., zwojnica ż., zwijarka ż.
:: zdrobn. zwitek m.
czas. zwinąć, zwijać, pozwijać
przym. zwojowy
Wiktionary
łagodny guz występujący u młodzieży, najczęściej zlokalizowany w płacie skroniowym lub podwzgórzu; gangliocytoma
SJP.pl
Zwojak (ang. gangliocytoma) – nowotwór ośrodkowego układu nerwowego z grupy guzów neuronalnych i neuronalno-glejowych, będący zmianą o niskiej złośliwości (I stopień wg WHO).
Wikipedia
nawijać izolowany przewód elektryczny na określone części urządzenia elektrycznego; uzwajać
SJP.pl
mały motyl nocny z rodziny zwójkówek; zwójkówka
SJP.pl
Wikipedia
rodzina owadów z rzędu motyli żyjących głównie w krajach tropikalnych i subtropikalnych, obejmująca kilkaset tysięcy gatunków; zwójkowate
SJP.pl
Zwójkowate, zwójki, zwójkówki (Tortricidae) – rodzina motyli z podrzędu Glossata i infrarzędu różnoskrzydłych. Obejmuje blisko 10 900 opisanych gatunków, z których niecałe 700 ma znaczenie ekonomiczne jako szkodniki roślin. Gąsienice prowadzą skryty tryb życia, żerując wewnątrz roślin lub schronień utworzonych z przędzy, zwiniętych liści czy też elementów podłoża. Dorosłe motyle są aktywne głównie po południu i wieczorem.
Wikipedia
rodzina owadów z rzędu motyli żyjących głównie w krajach tropikalnych i subtropikalnych, obejmująca kilkaset tysięcy gatunków; zwójki
SJP.pl
Zwójkowate, zwójki, zwójkówki (Tortricidae) – rodzina motyli z podrzędu Glossata i infrarzędu różnoskrzydłych. Obejmuje blisko 10 900 opisanych gatunków, z których niecałe 700 ma znaczenie ekonomiczne jako szkodniki roślin. Gąsienice prowadzą skryty tryb życia, żerując wewnątrz roślin lub schronień utworzonych z przędzy, zwiniętych liści czy też elementów podłoża. Dorosłe motyle są aktywne głównie po południu i wieczorem.
Wikipedia
o cechach zwójkowatych
SJP.pl
motyl nocny z rodziny zwójkowatych; zwójka
SJP.pl
zespół zwojów wraz z otaczającymi je materiałami izolacyjnymi, połączonych elektrycznie szeregowo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) elektr. zob. cewka.
Wiktionary
Cewka – część obwodu elektrycznego, zaliczana do elementów biernych. Posiada uzwojenie, czyli zwoje przewodnika nawinięte np. na powierzchnie:
Wikipedia
rzecz. zwój mrz., zwojarka ż., zwojnik mrz., zwojenie n., przezwojenie n., przezwajanie n., uzwojenie n., zwitek mrz.
czas. przezwoić dk., przezwajać ndk., uzwoić dk., uzwajać ndk.
przym. zwojowy
Wiktionary
(1.1) cewka
Wiktionary
rodzaj świdra z krótkim zakończeniem w kształcie ślimaka
SJP.pl
rodzaj skamieniałej muszli
SJP.pl
przymiotnik od: zwój
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z czymś zwiniętym na kształt kłębka, walca
(1.2) anat. związany ze skupiskiem komórek nerwowych, ganglionem
Wiktionary
rzecz. zwój mrz., zwitek mrz., zwojnica ż.
Wiktionary
nazwa kilku wsi w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
1. miasto w Polsce;
2. miasto na Słowacji;
3. wieś w Polsce;
4. szczyt na Słowacji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
W Polsce:
Wikipedia
IPA: ˈzvɔlɛ̃ɲ, AS: zvolẽń
Wiktionary
przym. zwoleński
Wiktionary
mieszkaniec miasta: Zwoleń
SJP.pl
mieszkanka Zwolenia
SJP.pl
dawniej: bycie czyimś zwolennikiem
SJP.pl
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) osoba płci żeńskiej, która popiera coś, darzy coś sympatią, oddaje swoje poparcie komuś lub czemuś
Wiktionary
(1.1) Dorota jest gorącą zwolenniczką kary śmierci.
Wiktionary
IPA: ˌzvɔlɛ̃ɲˈːit͡ʃka, AS: zvolẽ•ńička
Wiktionary
rzecz. zwolennictwo n., zwolennica ż.
:: fm. zwolennik mos.
przym. zwolenniczy
Wiktionary
(1.1) daw. zwolennica
Wiktionary
osoba popierająca coś lub kogoś; stronnik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba, która popiera coś, darzy coś sympatią, oddaje swoje poparcie komuś lub czemuś
Wiktionary
(1.1) E-learning znajduje coraz więcej zwolenników.
(1.1) Czy katolik powinien być zwolennikiem kary śmierci?
Wiktionary
IPA: zvɔˈlɛ̃ɲːik, AS: zvolẽ•ńik
Wiktionary
rzecz.
:: fż. zwolenniczka ż.
Wiktionary
(1.1) miłośnik, sympatyk, stronnik, wyznawca, adherent
Wiktionary
przymiotnik od miasta: Zwoleń
SJP.pl
czasownik
(1.1) stpol. wybrać
(1.2) poet. dać pozwolenie, przyzwolić na coś
Wiktionary
(1.1) U twego Syna Gospodzina, matko zwolena Maryja!.
Wiktionary
IPA: ˈzvɔlʲit͡ɕ, AS: zvolʹić
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
[czytaj: zwole] miasto w Holandii
SJP.pl
Zwolle – miasto w północno-wschodniej Holandii, nad rzeką IJssel, w pobliżu jej ujścia do zbiornika IJsselmeer, ośrodek administracyjny prowincji Overijssel. W grudniu 2022 miasto zamieszkiwało 132 433 mieszkańców.
W mieście znajduje się stacja kolejowa Zwolle.
Wikipedia
1. zmniejszyć szybkość, tempo czegoś
2. zmniejszyć szybkość poruszania się
3. uczynić coś mniej napiętym, zwartym
4. uczynić kogoś wolnym od jakiegoś obowiązku, od odpowiedzialności itp.
5. przestać zajmować jakieś miejsce
6. wypowiedzieć komuś pracę
7. wypuścić kogoś z więzienia, szpitala itp.
8. sprawić, że coś nie jest obciążone podatkiem, cłem itp.
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zwalniać)
(1.1) dokonany od|zwalniać.
Wiktionary
(1.1) Pociąg zwolnił, z trudem się przebijając w tumanach zamieci.
Wiktionary
IPA: ˈzvɔlʲɲit͡ɕ, AS: zvolʹńić
Wiktionary
czas. zwalniać
rzecz. zwolnienie n., zwalnianie n., zwalniacz mrz., powolniak mzw./mos.
temsłow. wolno-
przym. wolny
Wiktionary
dodatkowa przekładnia zębata zmniejszająca prędkość obrotową kół napędowych, umieszczana w piaście tych kół; stosowana, gdy zachodzi konieczność uzyskania dużego przełożenia między kołami napędowymi i skrzynią biegów
SJP.pl
Zwolnica – przekładnia zębata montowana przy kołach napędowych ciągnika rolniczego lub w niektórych pojazdach użytkowych i terenowych. Zwolnice stosuje się głównie w celu zwiększenia momentu obrotowego, a tym samym zmniejszenia obrotów dopiero na kołach, dzięki czemu wszystkie inne elementy układu przeniesienia napędu pracują na większych obrotach, a przy mniejszych momentach obrotowych mogą być mniejsze i lżejsze.
Wikipedia
przymiotnik od: zwolnica
SJP.pl
1. zmniejszyć szybkość, tempo czegoś
2. zmniejszyć szybkość poruszania się
3. uczynić coś mniej napiętym, zwartym
4. uczynić kogoś wolnym od jakiegoś obowiązku, od odpowiedzialności itp.
5. przestać zajmować jakieś miejsce
6. wypowiedzieć komuś pracę
7. wypuścić kogoś z więzienia, szpitala itp.
8. sprawić, że coś nie jest obciążone podatkiem, cłem itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwolnić.
(1.2) dokument potwierdzający zwolnienie (1.1) od czegoś
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Przejście z obsługi ręcznej na mechaniczną oznaczało zwolnienie operatora.
(1.2) Uczennica została zawieszona w prawach ucznia za podrabianie zwolnień i bezczelność.
Wiktionary
IPA: zvɔlʲˈɲɛ̇̃ɲɛ, AS: zvolʹńė̃ńe
Wiktionary
rzecz. zwalnianie n., zwalniacz m., zwalniak m., powolniak mzw./mos.
czas. zwalniać ndk., zwolnić dk.
temsłow. wolno-
przym. wolny
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
dawniej: zwymiotować
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. dzwon
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. zwónica ż.
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
(1.1) zobtłum|dzwon.
źródła.
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
rzecz. zwónica ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. dzwonek
Wiktionary
czas. zwónić ndk.
Wiktionary
czasownik niedokonany
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. dzwonić
Wiktionary
rzecz. zwónek mrz.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. rel. dzwonnica
Wiktionary
rzecz. zwón mrz.
Wiktionary
Zwonowice (niem. Zwonowitz, daw. Dzwonowice) – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie rybnickim, w gminie Lyski.Wieś leży w całości na terenie kompleksu krajobrazowego Cysterskie Kompozycje Krajobrazowe Rud Wielkich.
Wikipedia
1. pręt, zwykle metalowy, o kształcie litery "U", łączący dwa przedmioty, np. bale; klamra;
2. część magnetowodu służąca do zwierania i rozwierania obwodu magnetycznego; kotwica
SJP.pl
łącznik umożliwiający zmianę konfiguracji komponentu komputera; dżamper; jumper
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: zwora
(1.2) elektr. inform. mały element służący do łączenia (zwierania) styków elektrycznych w celu konfiguracji układu elektronicznego (np. płyty głównej);
Wiktionary
Zworka – stosowany w elektronice, a zwłaszcza w architekturze komputera, łącznik pozwalający na zamknięcie, otwarcie lub obejście obwodu elektronicznego znajdującego się na płytce drukowanej. Umieszcza się go w celu zresetowania lub skonfigurowania układu elektronicznego (płyty głównej, karty rozszerzenia i tym podobnych).
Wikipedia
(1.1) W zależności od ustawienia zworki, dysk twardy może pracować w różnych trybach.
Wiktionary
IPA: ˈzvɔrka, AS: zvorka
Wiktionary
rzecz. zwora ż., zwornik m., zwarcie n.
czas. zwierać, zewrzeć
przym. bezzworkowy, zwarty
przysł. zwarcie
Wiktionary
zdobione zamknięcie sklepienia bądź łuku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) archit. szczytowy kliniec niektórych typów sklepienia
(1.2) archit. szczytowy kliniec łuku
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. zworka ż., zwarcie n.
przysł. zwarcie
Wiktionary
(1.1) klucz
(1.2) klucz
Wiktionary
zwożenie, zwiezienie czegoś; zwózka
SJP.pl
Zwóz (dodatkowa nazwa w j. niem. Zwoos) – wieś w Polsce, w województwie opolskim, w powiecie oleskim, w gminie Dobrodzień.
Wikipedia
przewozić coś w jedno miejsce
SJP.pl
zwożenie, zwiezienie czegoś; zwóz
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
1. wołając, zgromadzić wiele osób lub zwierząt;
2. zarządzić zebranie się grona osób
SJP.pl
czasownik przechodni
(1.1) dokonany od|zwoływać.
Wiktionary
rzecz. zwoływanie n., zwołanie n.
czas. zwoływać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwołać.
Wiktionary
rzecz. zwoływanie n.
czas. zwołać dk., zwoływać ndk.
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. zwołać)
(1.1) gromadzić gdzieś wiele osób poprzez wołanie
Wiktionary
(1.1) Przed moim przyjściem sekretarka zwołała wszystkich na spotkanie.
Wiktionary
IPA: zvɔˈwɨvat͡ɕ, AS: zvou̯yvać
Wiktionary
rzecz. zwoływanie n., zwołanie n.
czas. zwołać dk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwoływać.
Wiktionary
IPA: ˌzvɔwɨˈvãɲɛ, AS: zvou̯yvãńe
Wiktionary
czas. zwoływać, zwołać
rzecz. zwołanie n.
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. zwrócić)
(1.1) niedokonany od|zwrócić.
czasownik zwrotny niedokonany (dk. zwrócić się)
(2.1) niedokonany od|zwrócić się.
Wiktionary
(2.1) Zwracam się do ciebie, bo słyszałam, że miałaś taki sam problem.
(2.1) Jak zwracacie się do teściów?
Wiktionary
IPA: ˈzvrat͡sat͡ɕ, AS: zvracać
Wiktionary
rzecz. zwracanie n., zwrot mrz., zwrócenie n., zwrotnica ż., zwrotnik mrz., zwrotka ż.
przym. zwrotny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwracać.
Wiktionary
(1.1) Mam wrażenie, że zwracanie nadpłaty podatku ciągnie się w nieskończoność, a chciałoby się już inwestować.
Wiktionary
IPA: zvraˈt͡sãɲɛ, AS: zvracãńe
Wiktionary
czas. zwracać ndk., zwrócić dk.
rzecz. zwrotnik mrz., zwrotnica ż., zwrot, zwrócenie
przym. zwrotny
Wiktionary
czasownik niedokonany
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. wymiotować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwrócić.
Wiktionary
(1.1) Prosimy o zwrócenie wypożyczonych książek do końca miesiąca.
Wiktionary
IPA: zvruˈt͡sɛ̃ɲɛ, AS: zvrucẽńe
Wiktionary
czas. zwrócić dk., zwracać ndk.
rzecz. zwrotnik mrz., zwrotnica ż., zwrot, zwracanie
przym. zwrotny
Wiktionary
1. przekazać z powrotem, oddać
2. zwymiotować
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zwracać)
(1.1) oddać komuś jego własność, coś, co zostało od niego pożyczone
(1.2) pot. zwymiotować
(1.3) skierować jakiś przedmiot w określoną stronę
czasownik zwrotny dokonany zwrócić się (ndk. zwracać się)
(2.1) skierować do kogoś swoje słowa
(2.2) rekompensować włożone środki i odrobić własne koszty
(2.3) skierować się w określonym kierunku
(2.4) nazwać kogoś odpowiednio do jego funkcji
Wiktionary
(1.1) Lepiej zwróć książki do biblioteki, zanim będzie za późno.
(1.2) Bulimia jest chorobą psychosomatyczną, w której chory wywołuje wymioty, by zwrócić jedzenie, które zjadł.
(1.3) Zwróć wektor prędkości w dół.
(2.1) Powinieneś zwrócić się o pomoc do prawnika.
(2.1) Zwróciła się do dotychczasowych beneficjentów, by finansowali dalsze wysiłki.
(2.2) Inwestycja zwróciła się po roku.
(2.3) Po godzinie marszu zwrócili się na północ.
Wiktionary
IPA: ˈzvrut͡ɕit͡ɕ, AS: zvrućić
Wiktionary
rzecz. zwrotka ż., zwrotnik mrz., zwrot, zwrócenie, zwracanie, zwrotnica
przym. zwrotny
Wiktionary
(1.1) oddać
(1.2) wyrzygać
(1.3) skierować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od zwrot
Wiktionary
rzecz. zwrot m.
Wiktionary
1. oddanie rzeczy poprzedniemu jej właścicielowi
2. obrót
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zmiana kierunku ruchu, poruszania się, obrót
(1.2) zainteresowanie się czymś; zwrócenie swojego zainteresowania, uwagi w jakimś kierunku; zajęcie się czymś
(1.3) zmiana, odmiana, przemiana w jakiejś dziedzinie
(1.4) oddanie komuś czegoś
(1.5) spłacenie, pobranie (sumy pieniężnej, kosztów)
(1.6) wyrażenie, zdanie, konstrukcja słowna; związek wyrazów;
(1.7) jęz. związek frazeologiczny, którego głównym elementem jest czasownik lub imiesłów przysłówkowy;
(1.8) żegl. manewr powodujący zmianę halsu, czyli zmianę burty na którą wieje wiatr i przerzucenie żagli na drugą burtę
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Statek wykonał zwrot w prawo.
(1.2) Dla malarstwa renesansowego charakterystyczny był zwrot ku naturze.
(1.3) Obalenie reżimu przyniosło całkowity zwrot w polityce zagranicznej kraju.
(1.4) Nie mogę się doprosić zwrotu pożyczonych książek.
(1.5) Pracownicy mogą otrzymać zwrot kosztów dojazdu do pracy.
(1.6) Nie wiem co oznacza zwrot „wilczy apetyt”.
Wiktionary
IPA: zvrɔt, AS: zvrot
Wiktionary
rzecz. zwrotnica ż., zwrotnicowy m., zwracanie n., zwrócenie n.
czas. wracać / wrócić, zwracać / zwrócić, odwracać / odwrócić
przym. zwrotny, bezzwrotny, zwrotnicowy
przysł. zwrotnie
Wiktionary
(1.1) obrót, skręt, zakręt
(1.3) przełom
(1.4) odzyskanie
(1.5) refundacja
(1.6) fraza, powiedzenie, sformułowanie
Wiktionary
powtarzający się kilkuwersowy układ rytmiczny o określonym rozkładzie rymów; strofka
SJP.pl
powtarzający się kilkuwersowy układ rytmiczny o określonym rozkładzie rymów; strofka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. muz. liter. strofa
(1.2) pot. poczt. zwrotne poświadczenie odbioru
Wiktionary
Strofa (z łac. stropha), zwrotka – jednostka wierszowa, tworząca zestaw pewnej liczby wersów, wyodrębnionych w całość i oddzielonych przerwą graficzną od innej całości. Stanowi całość znaczeniową, rytmiczną, przeważnie też składniową i intonacyjną. Strofa występuje tylko w utworze lirycznym, pełni istotną funkcję w rytmice i intonacji. Strofy mogą występować w wierszach każdego rodzaju: białym, wolnym, sylabicznym, tonicznym, sylabotonicznym, ale w wierszu wolnym mogą nie mieć charakteru regularnego.
Wikipedia
(1.1) Z ilu wersów składają się zwrotki w tym wierszu?
Wiktionary
IPA: ˈzvrɔtka, AS: zvrotka
Wiktionary
rzecz. zwrot m., zwrotnik mrz., zwrotkowość ż.
czas. wracać, zwracać ndk., zwrócić dk.
przym. zwrotkowy, zwrotny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) podział na zwrotki
Wiktionary
rzecz. zwrotka ż.
Wiktionary
przymiotnik od: zwrotka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) urządzenie służące do zmiany toru pojazdów szynowych
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Motorniczy musiał przełożyć zwrotnicę, by wjechać na właściwy tor.
Wiktionary
IPA: zvrɔtʲˈɲit͡sa, AS: zvrotʹńica
Wiktionary
rzecz. zwrot m., zwracanie n., zwrócenie n., zwrotnik mrz.
czas. zwracać ndk., zwrócić dk.
przym. zwrotnicowy, zwrotniczy, zwrotny
Wiktionary
przymiotnik od: zwrotnica
SJP.pl
poeta, który należał do literackiej grupy skupionej wokół wydawanego w Krakowie w latach 1922-23 i 1926-27 czasopisma Zwrotnica
SJP.pl
dawniej: żona zwrotniczego; zwrotniczyna
SJP.pl
pracownik kolejowy lub tramwajowy obsługujący zwrotnice
SJP.pl
dawniej: żona zwrotniczego; zwrotniczowa
SJP.pl
stopień wyższy od przysłówka: zwrotnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: zwrotny
SJP.pl
równoleżnik ziemski leżący na ok. 23 stopniu szerokości geograficznej północnej lub południowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geogr. jedna z dwóch umownych linii na Ziemi, równoleżnik 23°27′ (dwadzieścia trzy stopnie i dwadzieścia siedem minut);
(1.2) muz. rodzaj ozdobnika, polegającego na szybkim przejściu z nuty głównej na sąsiednią i natychmiastowym powrocie na nutę główną;
Wiktionary
Zwrotnik (tłum. gr. τροπικός κύκλος 'zwrotny krąg') – równoleżnik ziemski, nad którym Słońce „zawraca” w swym pozornym rocznym ruchu po niebie. Jedynie w obszarze między zwrotnikami Słońce można obserwować w zenicie. Szerokość geograficzna zwrotników jest definiowana przez nachylenie ekliptyki do równika niebieskiego. Ponieważ ten kąt powoli zmienia się w czasie, stąd zwrotniki nie zajmują stałego położenia na Ziemi i aktualnie powoli zbliżają się do siebie o prawie pół sekundy (0,47”) rocznie. W roku 2011 zwrotnik Raka znajdował się na 23° 26′ 16″ szerokości geograficznej północnej, a zwrotnik Koziorożca na 23° 26′ 16″ szerokości geograficznej południowej. W roku 1917 znajdowały się dokładnie na szerokości 23° 27'.
Wikipedia
(1.1) Nigdy nie wiem, który zwrotnik jest na południowej półkuli, a który — na północnej.
(1.2) Nuta główna w zwrotniku jest akcentowana.
Wiktionary
IPA: ˈzvrɔtʲɲik, AS: zvrotʹńik
Wiktionary
rzecz. zwrotka ż., zwrotnica ż., zwrotnicowy m., zwrotniczy m., zwrotniczanin m., zwrotność ż., zwracanie n., zwrócenie n.
czas. wracać, zwracać ndk., zwrócić dk.
przym. zwrotnikowy, podzwrotnikowy, zwrotny
przysł. zwrotnie
Wiktionary
(1.2) mordent
Wiktionary
przymiotnik od: zwrotnik
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany ze zwrotnikiem, pochodzący z terenów pod zwrotnikiem
przymiotnik jakościowy
(2.1) właściwy dla zwrotnika
Wiktionary
rzecz. zwrotnik mrz.
przym. zwrotny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest zwrotne; cecha tych, którzy są zwrotni
Wiktionary
Relacja zwrotna – relacja dwuargumentowa (dwuczłonowa), w której każdy element zbioru jest w relacji sam z sobą.
Formalnie relację dwuczłonową \rho \subseteq X\times X nazywa się zwrotną, gdy dla każdego x\in X zachodzi warunek (x,x)\in \rho .
Wikipedia
przym. zwrotny
przysł. zwrotnie
rzecz. zwrotnik mrz.
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) zdolny do szybkiej zmiany kierunku
(1.2) dotyczący zmiany kierunku
(1.3) związany z oddawaniem, zwracaniem czegoś
(1.4) gram. wskazujący, że wykonawca czynności sam jej podlega
Wiktionary
czas. zwracać ndk., zwrócić dk.
rzecz. zwrot mrz., zwrotka ż., zwrotnica ż., zwrotnik mrz., zwrotność ż., zwracanie n., zwrócenie n.
przym. zwrotniczy, zwrotnikowy
Wiktionary
(1.1) sterowny, zwinny, zręczny
Wiktionary
1. skrót od: Zakłady Wytwórcze Urządzeń Telefonicznych;
2. skrót od: Zakłady Wytwórcze Urządzeń Termotechnicznych
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany ze zwycięstwem, dotyczący zwycięstwa
Wiktionary
(1.1) Na korzyść tej tezy przemawia fakt, że podczas pustynnej wędrówki staczali oni zwycięskie bitwy.
Wiktionary
rzecz. zwycięstewko n., zwycięstwo n., zwycięzca mos., zwyciężca mos., zwyciężczyni ż., zwyciężenie n., zwyciężanie n.
czas. zwyciężać ndk., zwyciężyć dk.
przysł. zwycięsko
Wiktionary
(1.1) triumfalny
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób zwycięski; triumfalnie
Wiktionary
(1.1) Marusarz zapoznał się ze ścianą już w 1909 roku, w czasie, gdy odparła ona zwycięsko wiele ataków najlepszych taterników.
Wiktionary
IPA: zvɨˈt͡ɕɛ̃w̃skɔ, AS: zvyćẽũ̯sko
Wiktionary
rzecz. zwycięstewko n., zwyciężca mos., zwycięstwo n., zwycięzca, zwyciężczyni
przym. zwycięski
czas. zwyciężyć, zwyciężać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) rzad. zdrobn. od: zwycięstwo
(1.2) rzad. niewielkie zwycięstwo
Wiktionary
(1.1) Konkluzje miały uspokoić europejskich hamulcowych, dać im ich malutkie zwycięstewko.
Wiktionary
rzecz. zwycięstwo n., zwyciężyciel mos., zwycięzca mos., zwyciężczyni ż., zwyciężenie n., zwyciężanie n.
czas. zwyciężać ndk., zwyciężyć dk.
przym. zwycięski
przysł. zwycięsko
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zdecydowany sukces w walce lub rywalizacji (najczęściej sportowej), zwalczenie nieprzyjaciela, pokonanie konkurencji
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Jan III Sobieski odniósł zwycięstwo nad Turkami pod Chocimiem.
Wiktionary
IPA: zvɨˈt͡ɕɛ̃w̃stfɔ, AS: zvyćẽũ̯stfo
Wiktionary
rzecz. zwycięstewko n., zwyciężyciel mos., zwycięzca m., zwyciężczyni ż., zwyciężenie n., zwyciężanie n.
czas. zwyciężać ndk., zwyciężyć dk.
przym. zwycięski
przysł. zwycięsko
Wiktionary
(1.1) wygrana, triumf, tryumf, wiktoria
Wiktionary
czasownik nieprzechodni (dk. zwyciężyć)
(1.1) odnosić zwycięstwo nad kimś lub czymś
czasownik przechodni (dk. zwyciężyć)
(2.1) pokonywać kogoś, wygrywać z kimś
Wiktionary
(1.1) Miłość zawsze zwycięża.
(2.1) Bokser z łatwością zwyciężał przeciwników.
Wiktionary
IPA: zvɨˈt͡ɕɛ̃w̃ʒat͡ɕ, AS: zvyćẽũ̯žać
Wiktionary
rzecz. zwycięstewko n., zwyciężyciel mos., zwyciężca mos., zwyciężanie n., zwycięstwo, zwycięzca, zwyciężczyni
przym. zwyciężony, zwycięski
przysł. zwycięsko
Wiktionary
(1.1) wygrywać
(2.1) pokonywać
Wiktionary
dający się zwyciężyć, pokonać
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwyciężać.
Wiktionary
czas. zwyciężać ndk.
przym. zwycięski
rzecz. zwycięstwo n., przezwyciężanie n., zwycięzca mos., zwyciężca mos., zwycięstewko n.
Wiktionary
osoba, która zwyciężyła
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. osoba, która zwyciężyła, wygrała
Wiktionary
Zwycięzca – powieść Jerzego Żuławskiego z 1910.
Powieść jest drugą częścią Trylogii księżycowej tego autora i bezpośrednią kontynuacją powieści Na srebrnym globie.
Wikipedia
(1.1) Bóg Pan jest moc moja, i postawi jako jeleń nogi moje i po wysokościach moich poprowadzi mię zwyciężca, psalmy śpiewającego.
Wiktionary
rzecz. zwyciężanie n., zwyciężenie n.
:: fż. zwyciężczyni ż.
czas. zwyciężyć dk., zwyciężać ndk.
przym. zwycięski
przysł. zwycięsko
Wiktionary
(1.1) współcz. zwycięzca; książk. triumfator, tryumfator; daw. wiktor, zwyciężyciel
Wiktionary
kobieta, która zwyciężyła
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwyciężyć.
Wiktionary
IPA: ˌzvɨt͡ɕɛ̃w̃ˈʒɛ̃ɲɛ, AS: zvyćẽũ̯žẽńe
Wiktionary
czas. zwyciężyć
przym. zwycięski
rzecz. zwycięstwo n., przezwyciężanie n., zwycięzca mos., zwyciężca mos., zwycięstewko n.
Wiktionary
ten, kogo zwyciężono
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zwyciężać)
(1.1) zob. zwyciężać.
Wiktionary
(1.1) Sędzia odgwizdał właśnie koniec meczu; Górnik zwyciężył trzy do dwóch, legioniści ponuro ustawiali się w linię na środku boiska.
Wiktionary
IPA: zvɨˈt͡ɕɛ̃w̃ʒɨt͡ɕ, AS: zvyćẽũ̯žyć
Wiktionary
rzecz. zwycięstewko n., zwyciężca mos., zwycięstwo n., zwycięzca m., zwyciężczyni ż., zwyciężenie n.
przym. zwycięski
przysł. zwycięsko
Wiktionary
dawniej: zwycięzca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. zwycięzca
Wiktionary
rzecz. zwycięstwo n., zwycięzca m., zwycięstewko n.
czas. zwyciężać ndk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) sposób zachowywania się lub czynności wykonywane w określonych sytuacjach według pewnego wzoru określonego przez kulturę
(1.2) indywidualny sposób zachowywania się lub czynności wykonywane w określonych sytuacjach, charakterystyczne dla danej osoby
Wiktionary
Zwyczaj – w języku popularnym określenie to funkcjonuje jako synonim słowa „obyczaj”, jednak w niektórych naukach (np. w socjologii) terminom tym nadaje się różne znaczenie.
Dla socjologa termin „zwyczaj” oznacza ustalony w zbiorowości sposób zachowania się (jest w skali zbiorowej odpowiednikiem indywidualnego nawyku), jego istnienie jest oparte na tradycji, ma charakter nieuświadomionego naśladownictwa tego, co robią inni członkowie. Zwyczaj różni się od mody o wiele większą trwałością, natomiast od obyczaju tym, że jego nieprzestrzeganie nie niesie dla członka grupy żadnych negatywnych konsekwencji. Przykładem obyczaju jest następujące zachowanie: mężczyźni będący katolikami zdejmują nakrycie głowy przed wejściem do kościoła. Niedostosowanie się do tego wymogu spowodowałoby negatywną reakcję ze strony grupy. Przykładem zwyczaju w tej samej społeczności jest natomiast przychodzenie do kościoła niektórych kobiet (szczególnie starszych) w odświętnych chustach, jednak niezałożenie chusty nie będzie postrzegane przez współwyznawców jako coś nagannego.
Wikipedia
(1.1) Zwyczajem bożonarodzeniowym jest dekoracja choinek.
(1.2) Moim zwyczajem jest pić rano samą kawę, bez śniadania.
Wiktionary
IPA: ˈzvɨt͡ʃaj, AS: zvyčai ̯
Wiktionary
rzecz. zwyczajność ż., zwyczajowość ż., zwyczajowiec mos., przyzwyczajenie n.
przym. zwyczajowy, zwyczajny, przyzwyczajony
czas. przyzwyczajać się ndk., zwyknąć ndk. dk., przyzwyczaić dk., odzwyczaić dk.
przysł. zwyczajowo, zwyczajnie, zwyczajowie, zazwyczaj
Wiktionary
(1.1) tradycja, obyczaj
(1.2) przyzwyczajenie, nawyk
Wiktionary
według czyjegoś zwyczaju
SJP.pl
przysłówek
(1.1) w sposób zwyczajny, nie wyróżniający się niczym; przeciętnie
(1.2) pot. bez trudu; po prostu
Wiktionary
(1.1) Ania ubiera się zwyczajnie i bez gustu.
(1.2) – Jak udało ci się tam wejść bez przepustki? – Zwyczajnie! Tak naprawdę dostać się tam może każdy, bo przy wejściu nie ma już kontroli.
Wiktionary
IPA: zvɨˈt͡ʃajɲɛ, AS: zvyčai ̯ńe
Wiktionary
przym. zwyczajny
rzecz. zwyczaj m., zwyczajność
czas. zwyknąć
Wiktionary
(1.1-2) normalnie
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: zwyczajnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: zwyczajny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co jest zwyczajne
Wiktionary
rzecz. zwyczaj m.
przym. zwyczajny
przysł. zwyczajnie
czas. zwyknąć
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) taki, który niczym się nie wyróżnia, jest przeciętny, zwykły
(1.2) biol. typowy dla taksonu
(1.3) taki, który przez nazywającego jest typowym przykładem czegoś negatywnego
Wiktionary
(1.1) To był kolejny zwyczajny dzień – wstałem rano i jak zwykle poszedłem do pracy.
(1.3) Z Kazimierza to jest zwyczajny oszust, tyle ci powiem.
Wiktionary
IPA: zvɨˈt͡ʃajnɨ, AS: zvyčai ̯ny
Wiktionary
rzecz. zwyczaj mrz., zwyczajność ż., zwyczajowość ż.
czas. zwyknąć dk., zwyczajnieć ndk.
przysł. zwyczajnie
Wiktionary
(1.1) zwykły, pospolity, normalny, prosty, przeciętny, typowy
(1.3) zwykły, pospolity, normalny, typowy
Wiktionary
przysłówek
(1.1) zgodnie z przyjętym zwyczajem
Wiktionary
rzecz. zwyczaj m., zwyczajowość ż.
przym. zwyczajowy
czas. odzwyczaić
Wiktionary
(1.1) zwykle, zazwyczaj
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest zwyczajowe; cecha tych, którzy są zwyczajowi
Wiktionary
przym. zwyczajowy, zwyczajny
przysł. zwyczajowo
rzecz. zwyczaj mrz.
Wiktionary
zgodny z powszechnie przyjętym sposobem postępowania
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zgodny ze zwyczajem, oparty na zwyczaju
Wiktionary
(1.1) W statucie Kazimierza Wielkiego przedstawiona została zwyczajowa w takich wypadkach procedura, polegająca na przedstawieniu sześciu świadków, po dwóch z rodu ojca, matki i babki ojczystej.
Wiktionary
IPA: ˌzvɨt͡ʃaˈjɔvɨ, AS: zvyčai ̯ovy
Wiktionary
rzecz. zwyczaj m., zwyczajowość ż.
przysł. zwyczajowo
czas. zwyknąć
Wiktionary
(1.1) tradycyjny, konwencjonalny, umowny, typowy
Wiktionary
dawniej: zwydrzyć się - stać się zuchwałym, nieposłusznym; rozwydrzyć się
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) slang. przeciętna osoba
Wiktionary
najczęściej, przeważnie, zazwyczaj
SJP.pl
przysłówek
(1.1) zazwyczaj, prawie zawsze, bardzo często
Wiktionary
(1.1) Ten autobus zwykle się spóźnia, ale dziś przyjechał punktualnie.
(1.1) Jak to gdzie? Jak zwykle, w tym samym miejscu!
Wiktionary
IPA: ˈzvɨklɛ, AS: zvykle
Wiktionary
przym. zwykły
czas. zwyknąć
Wiktionary
(1.1) zazwyczaj
Wiktionary
rzadki stopień wyższy od przysłówka: zwykle (zwyczajnie, pospolicie); zwyczajniej, pospoliciej
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: zwykły
SJP.pl
1. coś, co niczym się nie wyróżnia, nie zwraca na siebie uwagi;
2. coś typowego, oczywistego
SJP.pl
tylko w czasie przeszłym: mieć określony zwyczaj
SJP.pl
czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. brak)
(1.1) daw. obecnie żart. przyzwyczaić się, przywyknąć
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)
(2.1) mieć w zwyczaju, zazwyczaj coś robić
Wiktionary
(1.1) Ja tutaj w gwarze obozowym wskrzesnę, / Zwyknę do konia, zuczę się do broni.
(1.1) Zwykłam jadać w drogich restauracjach.
(2.1) Nie zwykłem jadać w drogich restauracjach.
(2.1) To miejsce zwykliśmy nazywać domem.
Wiktionary
IPA: ˈzvɨknɔ̃ɲt͡ɕ, AS: zvyknõńć
Wiktionary
rzecz. zwyczaj mrz., zwyczajność ż.
czas. przywyknąć dk., przywykać ndk., przyzwyczaić dk., przyzwyczajać ndk.
przym. zwykły, zwyczajny, zwyczajowy
przysł. zwykle, zwyczajnie
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. opowiedzieć
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co zwykłe
Wiktionary
przym. zwykły
Wiktionary
(1.1) pospolitość, przeciętność, typowość, zwyczajność
Wiktionary
1. zgodny ze zwyczajem, taki jak zawsze; powszedni, pospolity, zwyczajny, codzienny;
2. niczym się niewyróżniający, reprezentujący średni poziom; pospolity, przeciętny, powszechny; typowy;
3. uderzający swoją oczywistością, typowością, np. zwykły cham; zwyczajny, typowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) niewyróżniający się niczym
Wiktionary
(1.1) Środa to taki zwykły dzień, nic ciekawego się nie dzieje.
Wiktionary
IPA: ˈzvɨkwɨ, AS: zvyku̯y
Wiktionary
rzecz. zwykłość ż.
przysł. zwykle
czas. zwyknąć
Wiktionary
(1.1) zwyczajny, szary, pospolity, szablonowy, normalny, typowy, tuzinkowy, banalny; gw-pl|Górny Śląsk|ajnfachowy, ańfachowy.
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany
(1.1) nanieść na rysunek techniczny linie oraz liczby wymiarowe
(1.2) nadać elementom konstrukcji wymiary
Wiktionary
(1.1) Rysunki są odpowiednio zwymiarowane.
(1.2) Konstrukcję stalową zwymiarowano zgodnie z normą PN-90/B-03200.
Wiktionary
IPA: ˌzvɨ̃mʲjaˈrɔvat͡ɕ, AS: zvỹmʹi ̯arovać
Wiktionary
rzecz. wymiar m., zwymiarowanie n.
przym. wymiarowy
czas. wymiarować ndk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwymiarować.
Wiktionary
czas. zwymiarować dk.
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. wymiotować)
(1.1) zwrócić przez usta niestrawiony pokarm
Wiktionary
(1.1) - Umieram - powiedziałam i zwymiotowałam tuż pod koło samochodu.
Wiktionary
IPA: ˌzvɨ̃mʲjɔˈtɔvat͡ɕ, AS: zvỹmʹi ̯otovać
Wiktionary
rzecz. wymioty nmos., wymiociny nmos., wymiotowanie n., zwymiotowanie n.
czas. wymiotować ndk.
przym. wymiotny
przysł. wymiotnie
Wiktionary
(1.1) puścić pawia, zerzygać się, zrzygać się, zwrócić, wyrzygać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwymiotować.
Wiktionary
rzecz. wymiotowanie n., wymioty nmos., wymiociny nmos., wymiotnica ż.
czas. zwymiotować dk., wymiotować ndk.
przym. wymiotny
przysł. wymiotnie
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. brak)
(1.1) nakrzyczeć na kogoś, w szczególności używając obelżywych słów
Wiktionary
(1.1) Wczoraj szef zwymyślał mnie za spóźnienie.
Wiktionary
IPA: zvɨ̃ˈmɨɕlat͡ɕ, AS: zvỹmyślać
Wiktionary
rzecz. myśl ż., wymysł m., zwymyślanie n.
czas. myśleć ndk., wymyślać ndk., wymyślić dk., nawymyślać dk.
przym. myślowy
Wiktionary
(1.1) zbesztać, wyłajać, skarcić, sponiewierać, skląć, powiedzieć do słuchu, zrugać, nakrzyczeć, skrzyczeć, zmyć głowę; pot. zbluzgać, opierniczyć, zmieszać z błotem; posp. opieprzyć; wulg. opierdolić
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwymyślać.
Wiktionary
IPA: ˌzvɨ̃mɨɕˈlãɲɛ, AS: zvỹmyślãńe
Wiktionary
czas. zwymyślać
rzecz. myśl ż.
Wiktionary
rzadko: doprowadzać do degeneracji, zmian w komórkach lub narządach organizmów żywych; degenerować
SJP.pl
osoba zwyrodniała, wynaturzona, wypaczona; zwyrol, dewiant, zboczeniec, wypaczeniec, wynaturzeniec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) człowiek wynaturzony, wypaczony; degenerat
Wiktionary
(1.1) Zwyrodnialec brutalnie pobił bezbronnego człowieka, który w wyniku odniesionych obrażeń spędził w szpitalu kilka miesięcy.
Wiktionary
IPA: ˌzvɨrɔdʲˈɲalɛt͡s, AS: zvyrodʹńalec
Wiktionary
rzecz. zwyrodniałość ż., zwyrol m., zwyrodnienie n.
czas. zwyradniać ndk., zwyrodniać ndk., zwyrodnieć dk.
przym. zwyrodnieniowy
przysł. zwyrodniale
Wiktionary
(1.1) degenerat, bestia, potwór, sadysta, pot. zwyrol
Wiktionary
pozbawiony skrupułów, dopuszczający się okrucieństw
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który uległ degeneracji, zwyrodniał
Wiktionary
rzecz. zwyrodnienie n., zwyrol mos.
czas. zwyrodnieć dk.
przym. zwyrodnieniowy
Wiktionary
doprowadzić do degeneracji, zmian w komórkach lub narządach organizmów żywych; zdegenerować
SJP.pl
doprowadzić do degeneracji, zmian w komórkach lub narządach organizmów żywych; zdegenerować
SJP.pl
Zwyrodnienie (łac. degeneratio) – skutek zaburzonej przemiany materii polegający na gromadzeniu się w komórkach lub w macierzy pozakomórkowej substancji, które normalnie w nich nie występują lub których ilość jest znacznie mniejsza. Jest to zaburzenie jakościowe prowadzące do upośledzenia czynności narządów.Zwyrodnienie zaliczane jest w patomorfologii do zmian wstecznych.
Wikipedia
przymiotnik od: zwyrodnienie
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) biol. med. związany ze zwyrodnieniem
Wiktionary
rzecz. zwyrodnienie n., zwyrodnialec mos.
przym. zwyrodniały
Wiktionary
(1.1) degeneracyjny
Wiktionary
potocznie: osoba zwyrodniała, wynaturzona, wypaczona; zwyrodnialec, dewiant, zboczeniec, wypaczeniec, wynaturzeniec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. dewiant, zboczeniec
Wiktionary
(1.1) Zwyrole, których podejrzewaliśmy, byli czyści jak łza. Moim zdaniem nie było sensu, by ich dalej obserwować.
Wiktionary
rzecz. zwyrodnienie n., zwyrodnialec m.
przym. zwyrodniały
Wiktionary
potocznie: coś zwyrodniałego, wynaturzonego
SJP.pl
czasownik niedokonany
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. obracać
Wiktionary
czasownik
(1.1) góry. obrócić się
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. ktoś zaradny, przedsiębiorczy
Wiktionary
czasownik
(1.1) stpol. zyskać
Wiktionary
IPA: ˈzvɨʃɨt͡ɕ, AS: zvyšyć
Wiktionary
1. przyrost, wzrost czegoś;
2. podnośnik koszowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pojazd z podnośnikiem koszowym
Wiktionary
przym. wysoki
temsłow. wysoko-
rzecz. wyż mrz.
Wiktionary
przymiotnik od: zwyżka
SJP.pl
dawniej: podwyższać (czynić wyższym)
SJP.pl
rzadko: uczynić wyższym; podwyższyć
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zwyzywać.
Wiktionary
rzecz. wyzwisko n., wyzywanie n., wyzwanie n.
czas. wyzywać ndk., zwyzywać dk., wyzwać dk.
Wiktionary
skrót od: Związek Walki Zbrojnej - konspiracyjna organizacja wojskowa
SJP.pl
skrótowiec w funkcji rzeczownika rodzaju męskorzeczowego
(1.1) = hist. Związek Walki Zbrojnej;
Wiktionary
skrót od: zwłaszcza
SJP.pl
partykuła
(1.1) przede wszystkim, nade wszystko, w szczególności, szczególnie, specjalnie
Wiktionary
(1.1) Lubię bułki, zwłaszcza słodkie.
Wiktionary
IPA: ˈzvwaʃt͡ʃa, AS: zvu̯ašča
Wiktionary
(1.1) głównie, przede wszystkim, szczególnie
Wiktionary
dawniej: opóźniający, zwlekający
SJP.pl
w rolnictwie: wyrównać powierzchnię gleby włóką
SJP.pl
zwlekanie z czymś, odkładanie czegoś na później
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zwlekanie z czymś, odkładanie czegoś na później
Wiktionary
Zwłoka (łac. mora) – opóźnienie w dokonaniu określonej czynności faktycznej lub prawnej wywołane przyczynami leżącymi po stronie osoby uprawnionej lub obowiązanej do dokonania tej czynności. Dla przyjęcia zwłoki konieczne jest, by przyczyny opóźnienia wynikały z niedochowania należytej staranności przez osobę opóźniającą się z podjęciem działania.Innymi słowy zwłoka na gruncie prawa cywilnego to stan kwalifikowanego opóźnienia w wykonaniu zobowiązania, występujący najczęściej po stronie dłużnika i spowodowany okolicznościami, które obciążają dłużnika. Ponadto podnosi się, iż zwłoka jest szczególnym rodzajem nienależytego wykonania zobowiązania.
Wikipedia
IPA: ˈzvwɔka, AS: zvu̯oka
Wiktionary
rzecz. zwlekanie n., zwleczenie n.
czas. zwlekać ndk., zwłaczać ndk., zwlec dk.
przym. bezzwłoczny
Wiktionary
(1.1) zwlekanie, opóźnianie, poślizg
Wiktionary
ciało zmarłej osoby
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) ciało martwego człowieka;
(1.2) daw. zewnętrzna powłoka czegoś
forma rzeczownika.
(2.1) D. lp. od: zwłoka
Wiktionary
Zwłoki – martwe ciało ludzkie lub zwierzęce.
Bez spreparowania zwanego mumifikacją zwłoki ulegają procesowi rozkładu. Po zniszczeniu wierzchnich tkanek pozostają kości, które są trudno rozkładalne. Dopiero po czasie kilkuset lat zwłoki zostają całkowicie rozłożone przez biodegradację. Zwłoki po mumifikacji mogą utrzymywać się bardzo długo. Sztuka utrzymywania ciał istniała już w starożytnym Egipcie.
Wikipedia
(1.1) Powiedział, że po raz pierwszy w życiu zdarzyło mu się, że patrząc na mięso na swoim talerzu, ujrzał czyjeś zwłoki.
Wiktionary
IPA: ˈzvwɔci, AS: zvu̯oḱi
Wiktionary
(1.1) ciało, trup, nieboszczyk, pogard. ścierwo, zewłok
Wiktionary
czynić włóknistym
SJP.pl
czynić włóknistym
SJP.pl
uczynić włóknistym
SJP.pl
uczynić włóknistym
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Zybiszów (niem. Siebischau) – wieś w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie wrocławskim, w gminie Kąty Wrocławskie
Od 2001 sołectwo.
Do 2024 r. miejscowość była przysiółkiem wsi Mokronos Górny. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa wrocławskiego.
Wikipedia
tropikalne drzewo z rodziny ślazowatych; durian
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Poznań. brudna, bardzo mętna ciecz
(1.2) reg. zob. żętyca.
Wiktionary
(1.1) Dopiero po wypuszczeniu do kanalizacji odpowiedniej ilości metrów sześciennych żybury otrzymaliśmy czystą wodę
Wiktionary
(1.1) poznań. żubura, kałżywa; breja, bryja
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Zybułtowo (niem. Seewalde) – osada w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie ostródzkim, w gminie Grunwald. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie olsztyńskim.
Wieś jest położona na wysokości 202 m n.p.m., ok. 40 kilometrów na południowy zachód od Olsztyna, nad rzeką o nazwie Marózka, w odległości około 2 kilometrów od Jeziora Lubień i niecałe 4 kilometry od Jeziora Mielno.W Zybułtowie rozpoczyna się tzw. Dębowa Droga, wzdłuż której rośnie 31 okazów dębów szypułkowych o obwodzie 350-420 cm i wysokości do 20 m. W miejscowości znajduje się dom konstrukcji ryglowej z XIX wieku oraz stajnia i spichlerz z XVIII wieku.
Wikipedia
istnieć, funkcjonować, być
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany
(1.1) bytować w jakichś warunkach
(1.2) obcować z kimś
(1.3) istnieć w sposób właściwy organizmom żywym
(1.4) trwać
(1.5) pot. obcować z kimś seksualnie
Wiktionary
Polanów (do 1933 Żyć) – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie sandomierskim, w gminie Samborzec.
W miejscowości znajdują się duże połacie sadów jabłoniowych.
We wsi znajduje się jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej.
Wikipedia
(1.1) Mój sąsiad żyje w biedzie.
(1.2) Bohaterowie powieści żyją w zgodzie.
(1.3) Moja babcia żyła 80 lat.
(1.4) Jan Paweł II zawsze będzie żył w naszej pamięci.
Wiktionary
IPA: ʒɨt͡ɕ, AS: žyć
Wiktionary
rzecz. życie n., żywot m., żyt mrz.
czas. przeżyć dk., przeżywać ndk., wyżyć, ożyć dk., ożywiać ndk., odżyć dk., odżywać ndk.
przym. żywy, życiowy
przysł. życiowo, żywcem
Wiktionary
(1.1) istnieć, egzystować, przebywać
(1.2) współżyć
(1.4) trwać, zachowywać się
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Życka
Wiktionary
rzecz. Życk m.
:: fż. życczanka ż.
przym. życki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Życka
Wiktionary
rzecz. Życk m.
:: fm. życczanin m.
przym. życki
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Zych – polskie nazwisko. Na początku lat 90. XX wieku w Polsce nosiło je 14 083 osoby.
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
Żychlewo – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie gostyńskim, w gminie Krobia.
Wieś duchowna, własność biskupstwa poznańskiego, pod koniec XVI wieku leżała w powiecie kościańskim województwa poznańskiego.
W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Kröben (krobskim) w rejencji poznańskiej. Żychlewo należało do okręgu ekonomii Krobia tego powiatu i stanowiło część majątku Chumiętki, którego właścicielem był wówczas rząd pruski w Berlinie. Według spisu urzędowego z 1837 roku wieś liczyła 215 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 32 dymy (domostwa).
Wikipedia
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w środkowej Polsce, w województwie łódzkim;
Wiktionary
Żychlin – miasto w Polsce w województwie łódzkim, w powiecie kutnowskim, położone na Nizinie Środkowomazowieckiej nad rzeką Słudwią, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Żychlin. Miasto stanowi centrum usług dla wielu okolicznych miejscowości. Żychlin leży w historycznej ziemi łęczyckiej.
Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. miasto liczyło 8109 mieszkańców.
Wikipedia
IPA: ˈʒɨxlʲĩn, AS: žyχlʹĩn
Wiktionary
rzecz. żychlinianin m., żychlinianka ż.
przym. żychliński
Wiktionary
mieszkaniec Żychlina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żychlina
Wiktionary
IPA: ˌʒɨxlʲĩˈɲä̃ɲĩn, AS: žyχlʹĩńä̃ńĩn
Wiktionary
rzecz. Żychlin m.
:: fż. żychlinianka ż.
przym. żychliński
Wiktionary
mieszkanka Żychlina
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żychlina
Wiktionary
IPA: ˌʒɨxlʲĩˈɲãnka, AS: žyχlʹĩńãnka
Wiktionary
rzecz. Żychlin m.
:: fm. żychlinianin m.
przym. żychliński
Wiktionary
→ Żychlin (miasto w Polsce)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żychlina
Wiktionary
Żychliński – polski herb szlachecki, odmiana herbu Nałęcz.
Wikipedia
IPA: ʒɨxˈlʲĩj̃sʲci, AS: žyχlʹĩĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Żychlin m., żychlinianin m., żychlinianka ż.
Wiktionary
Zychorzyn – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie przysuskim, w gminie Rusinów. Ma status sołectwa.
Prywatna wieś szlachecka, położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie radomskim województwa sandomierskiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa radomskiego.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Żychów – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie kaliskim, w gminie Lisków.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kaliskiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Żychowo – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie płońskim, w gminie Raciąż.
Wieś duchowna położona w drugiej połowie XVI wieku w powiecie raciąskim województwa płockiego. W 1785 roku wchodziła w skład klucza raciąskiego biskupstwa płockiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ciechanowskiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rodzaj roślin z rodziny marzanowatych; Strumpfia
SJP.pl
roślina z rodziny traw
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Lolium|L.|ref=tak., roślina trawiasta z rodziny wiechlinowatych;
Wiktionary
Życica (Lolium L.) – rodzaj roślin jednorocznych lub wieloletnich z rodziny wiechlinowatych. W wąskim, tradycyjnym ujęciu obejmuje ok. 10 gatunków, a w szerokim, zaliczającym tu część gatunków tradycyjnie klasyfikowanych do rodzaju kostrzewa Festuca, obejmuje 28 gatunków. Rośliny te pochodzą prawdopodobnie z basenu Morza Śródziemnego, ale rozpowszechnione zostały obecnie szeroko na całym świecie.
Wikipedia
(1.1) W naszym ogrodzie rosną trzy gatunki życic.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈt͡ɕit͡sa, AS: žyćica
Wiktionary
określenie stanu organizmu żywego od dnia narodzin do śmierci
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) biol. zespół procesów zachodzących w organizmie żywym lub jego poszczególnych częściach;
(1.2) utrzymanie, wyżywienie
(1.3) czas życia (1.1)
(1.4) w grach komputerowych: punkt na liczniku, odejmowany, gdy gracz popełni duży błąd, przy czym utrata wszystkich punktów powoduje zakończenie gry
(1.5) przen. przebieg i sposób bytowania, istnienia
forma rzeczownika.
(2.1) Ms. lp. od: żyto
(2.2) Ms. i W. lp. od: żyt
Wiktionary
Pojęcie „życie” (gr. βίος, bios, stąd – biologia) nie ma dotąd ogólnie przyjętej, uniwersalnej definicji . W różnych dziedzinach nauki różne są zadania, do których definicja życia jest potrzebna, różne aspekty uważane są za ważniejsze, inna jest tradycja podejścia do tego zagadnienia. Różni badacze w różny sposób określają zbiory tego, co uważają za żywe i do których dopasowują definicje. Z tego powodu trudno spodziewać się, że jedna definicja zaspokoi oczekiwania wszystkich. Poniżej głównym odniesieniem konstrukcji tego artykułu jest perspektywa biologiczna, ale dyskusja toczy się także wśród fizyków, chemików i filozofów, a obecnie coraz silniej widoczne jest odniesienie do informacji i sieci złożonych. Dyskutanci nie ograniczają się tylko do swojej dziedziny – próbują zbudować konsensus, ale perspektywy istotnie wpływają na propozycje.
Wikipedia
(1.1) Na tym polega gra aktorki. Nosisz w sobie swoje życie, ale też wszystkie życia postaci, w które się wcieliłaś.
(1.4) Gracz ma na początku pięć żyć, może zdobywać nowe, zbierając bonusy.
(1.5) Przeorysza uwielbia opowiadać o życiu klasztoru.
Wiktionary
IPA: ˈʒɨt͡ɕɛ, AS: žyće
Wiktionary
przym. życiowy, żywy, żyw
przysł. życiowo
czas. przeżyć, żyć, odżywać ndk., odżyć dk., ożywiać ndk., ożywić dk., ożywać ndk., ożyć dk.
rzecz. życiówka ż., żyt mrz.
Wiktionary
(1.1) egzystencja, wegetacja, żywot, byt, istnienie; gw-pl|Śląsk Cieszyński|żywobyci.
(1.2) utrzymanie
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
nazwisko, np. Józef Życiński (1948-2011), polski biskup katolicki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) herald. polski herb szlachecki;
Wiktionary
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Zyty lub z nią związany
SJP.pl
taki, który daje życie lub je podtrzymuje
SJP.pl
dawczyni życia, matka
SJP.pl
dawniej: biograf - autor czyjegoś życiorysu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. autor biografii
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) daw. biografia
Wiktionary
(1.1) biograf
(2.1) życiorys
Wiktionary
łączenie własnego życia z twórczością literacką
SJP.pl
rodzaj owada z rzędu sieciarek
SJP.pl
o cechach życiorkowatych (rodzina sieciarek)
SJP.pl
Życiorkowate (Hemerobiidae) – szeroko rozprzestrzeniona w różnych strefach klimatycznych i liczna w gatunki rodzina drapieżnych owadów z rzędu sieciarek (Neuroptera) związanych głównie ze środowiskiem leśnym. Obejmuje zarówno gatunki kosmopolityczne, jak i endemiczne. Są wśród nich gatunki odgrywające istotną rolę w biologicznej kontroli szkodników upraw, zwłaszcza mszyc, czerwców i roztoczy. W zapisie kopalnym znane są od jury. Najstarszy znany gatunek zaliczany do tej rodziny to znaleziony w Kazachstanie †Promegalomus anomalus.
Wikipedia
o cechach życiorkowatych (rodzina sieciarek)
SJP.pl
opis życia i działalności, biografia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) opis czyjegoś życia i czyjejś działalności
(1.2) urz. biur. pismo zawierające podstawowe dane osobowe, wykształcenie i ewentualnie przebieg kariery zawodowej oraz dane kontaktowe
Wiktionary
Życiorys – skrótowe opisanie przebiegu dotychczasowego życia człowieka, ograniczone do istotnych faktów.
Najczęściej przedstawione w postaci syntetycznej z podaniem dat i przypisanych do nich faktów, często w postaci pisma urzędowego, notatki biograficznej itp.
Rozbudowaną i analityczną formą życiorysu jest biografia, natomiast jedną ze sformalizowanych postaci życiorysu jest curriculum vitae (CV).
Wikipedia
(1.1) Józef Piłsudski miał ważny socjalistyczny epizod w swoim życiorysie.
(1.2) Kandydatów prosi się o niedołączanie zdjęć do życiorysu.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈt͡ɕɔrɨs, AS: žyćorys
Wiktionary
rzecz. życiorysik mrz.
Wiktionary
(1.1) biografia; daw. życiopis
(1.2) CV, curriculum vitae
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od życiorys
Wiktionary
(1.1) To nie życiorys, lecz tylko mały życiorysik.
Wiktionary
rzecz. życiorys m.
Wiktionary
przymiotnik od: życiorys
SJP.pl
dawniej: życiodajny; życiotworzący
SJP.pl
dawniej: życiodajny; życiotwórczy
SJP.pl
potocznie: najlepszy wynik osiągnięty przez zawodnika w jego karierze sportowej; rekord życiowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. sport. rekord życiowy; najlepszy wynik osiągnięty w karierze sportowca
Wiktionary
rzecz. życie n.
przym. życiowy
przysł. życiowo
Wiktionary
przysłówek
(1.1) mając na uwadze warunki i okoliczności
Wiktionary
(1.1) Barbara zareagowała życiowo, to rozsądna kobieta.
Wiktionary
rzecz. życie n., życiowość ż., życiówka ż.
czas. przeżyć dk., żyć ndk., odżywać ndk., odżyć dk., ożywiać ndk., ożywić dk., ożywać ndk., ożyć dk.
przym. życiowy, żywy
Wiktionary
(1.1) praktycznie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest życiowe; cecha tych, którzy są życiowi
Wiktionary
przym. życiowy
przysł. życiowo
Wiktionary
1. dotyczący życia organicznego, niezbędny dla żywego organizmu;
2. związany z czyimś działaniem, postępowaniem;
3. potocznie:
a) mający doświadczenie w życiu;
b) świadczący o czyimś doświadczeniu; praktyczny
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z życiem, dotyczący życia
przymiotnik jakościowy
(2.1) pot. biorący pod uwagę realia życia
Wiktionary
(1.1) Śmierć to ustanie procesów życiowych.
(2.1) To bardzo życiowy przepis.
(2.1) Moja babcia uważa, że ta telenowela jest bardzo życiowa. Ja sądzę, że jest tak samo idiotyczna, jak wszystkie inne.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈt͡ɕɔvɨ, AS: žyćovy
Wiktionary
rzecz. życie n., życiowość ż., życiówka ż., przeżywanie n., przeżycie n.
czas. żyć ndk., przeżywać ndk., przeżyć dk.
przysł. życiowo
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Życka
Wiktionary
rzecz. Życk m., życczanin m., życczanka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) to, czego życzy się komuś z powodu jakiejś okazji (święta, rocznicy) wyrażone w krótkiej formułce
forma rzeczownika.
(2.1) D. lp., M., B. plural|życzenie.
Wiktionary
(1.1) Brytyjski poseł przekazał szachowi życzenia od królowej.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈt͡ʃɛ̃ɲa, AS: žyčẽńa
Wiktionary
rzecz. życzenie n.
czas. życzyć
Wiktionary
1. pragnąć, chcieć czegoś dla kogoś lub dla siebie;
2. wyrażać pragnienie aby komuś się dobrze działo, składać powinszowania z jakiejś okazji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) pragnienie; to, czego się chce, co pragnie się zrealizować
(1.2) w lm.: to, czego życzy się komuś (najczęściej w święto lub z powodu innej ważnej okazji)
(1.3) akt bardziej formalnej prośby czy żądania
Wiktionary
Życzenie – stan świadomości, odczuwany gdy przyszły, potencjalny stan rzeczy postrzegamy jako bardziej korzystny (dla realizacji jakiegoś celu) niż stan obecny lub korzystne wydaje nam się przedłużenie stanu obecnego, jednocześnie wierząc lub będąc pewnym, że mamy wystarczający wpływ na przyszły stan rzeczy. Przy braku choć minimum wiary życzenie staje się nierealnym marzeniem.
Wikipedia
(1.1) Moim życzeniem jest, aby spadek po mnie został równo podzielony między dzieci Bettiny.
(1.2) Składałem mu życzenia zaraz po przyjściu na jego imieniny.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈt͡ʃɛ̃ɲɛ, AS: žyčẽńe
Wiktionary
czas. życzyć
rzecz. życzenia nmos.
Wiktionary
(1.1) pragnienie, żądanie, chęć, ochota, marzenie
Wiktionary
będący czyimś życzeniem, oparty na bezkrytycznym optymizmie, bez realnych szans na urzeczywistnienie
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z życzeniem lub życzeniami, dotyczący życzenia lub życzeń
przymiotnik jakościowy
(2.1) będący wyrazem życzeniowości
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
kobieta życzliwie nastawiona do kogoś; przyjaciółka
SJP.pl
przysłówek
(1.1) w życzliwy sposób
Wiktionary
(1.1) Chińczyk, który stał tuż obok niego, skłonił mi się życzliwie.
Wiktionary
IPA: ʒɨt͡ʃˈlʲivʲjɛ, AS: žyčlʹivʹi ̯e
Wiktionary
rzecz. życzliwość ż., życzliwy mos.
przym. życzliwy
Wiktionary
(1.1) przychylnie
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: życzliwie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przyjazny stosunek do innych
Wiktionary
Życzliwość – przyjazne usposobienie. Cecha kogoś, kto lubi innych ludzi, chce ich dobra i gotów jest działać w tym celu, aby działo im się dobrze. Jedna z cnót moralnych, która wyraża się w postawie, czynach i słowach, wobec drugiego człowieka lub ludzkiej wspólnoty. Człowiek życzliwy łagodzi cierpienia i przyczynia się do szczęścia innych. Budzi podziw nie tyle ze względu na czyn, ile na jego przyjazną postawę. Potrafi się on cieszyć z cudzego szczęścia, obca natomiast jest mu satysfakcja z czyjegoś niepowodzenia.
Wikipedia
(1.1) Ktoś, kto wie, jak oddać życzliwość, której doświadczył, musi być przyjacielem ponad wszelką cenę.
Wiktionary
IPA: ʒɨt͡ʃˈlʲivɔɕt͡ɕ, AS: žyčlʹivość
Wiktionary
rzecz. życzliwy m.
przym. życzliwy
przysł. życzliwie
Wiktionary
stopień wyższy od przymiotnika: życzliwy
SJP.pl
ktoś życzliwie nastawiony do kogoś; przyjaciel
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przychylnie nastawiony do innych ludzi
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) osoba nastawiona życzliwie
Wiktionary
(1.1) Ona jest bardzo życzliwa – pomogła mi zrobić raport na jutro.
Wiktionary
IPA: ʒɨt͡ʃˈlʲivɨ, AS: žyčlʹivy
Wiktionary
rzecz. życzliwa ż., życzliwość ż.
przysł. życzliwie
Wiktionary
(1.1) chętny, pomocny, przychylny, miły
Wiktionary
zdrobnienie od: życzenie
SJP.pl
1. pragnąć, chcieć czegoś dla kogoś lub dla siebie;
2. wyrażać pragnienie aby komuś się dobrze działo, składać powinszowania z jakiejś okazji
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zażyczyć)
(1.1) składać życzenia
(1.2) pragnąć czyjegoś szczęścia
(1.3) źle komuś życzyć: pragnąć czyjegoś nieszczęścia, bólu, cierpienia
czasownik zwrotny niedokonany życzyć sobie (dk. zażyczyć sobie)
(2.1) chcieć, żądać czegoś
Wiktionary
(1.1) Życzę wam, by w nowym domu dobrze się mieszkało.
(1.2) Życz mi szczęścia!
(1.3) Nienawidzę cię! Życzę ci samych przykrości!
Wiktionary
IPA: ˈʒɨt͡ʃɨt͡ɕ, AS: žyčyć
Wiktionary
rzecz. życzenie n., życzenia nmos.
Wiktionary
(1.1) winszować
(2.1) chcieć, pragnąć, łaknąć, żądać
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Życzyn – wieś sołecka w Polsce, położona w województwie mazowieckim, w powiecie garwolińskim, w gminie Trojanów, nad Okrzejką dopływem Wisły.
Za Królestwa Polskiego istniała gmina Życzyn.
W czasie okupacji niemieckiej Zbigniew Ulatowski ukrywał we wsi rodzinę Goldfederów. W 1983 roku Instytut Jad Waszem podjął decyzję o przyznaniu Zbigniewowi Ulatowskiemu tytułu Sprawiedliwego wśród Narodów Świata.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Życzyna
Wiktionary
rzecz. Życzyn m.
:: fż. życzynianka ż.
przym. życzyński
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Życzyna
Wiktionary
rzecz. Życzyn m.
:: fm. życzynianin m.
przym. życzyński
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący Życzyna
Wiktionary
rzecz. Życzyn m., życzynianin m., życzynianka ż.
Wiktionary
1. wyznawca judaizmu;
2. potocznie, pogardliwie: osoba skąpa;
3. potocznie: osoba chytra, sprytna, zawsze patrząca na swój interes
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) etn. członek narodu najliczniej zamieszkującego państwo Izrael;
Wiktionary
Żydzi (dosł. „chwalcy Jahwe” lub „czciciele Jahwe” z hebr. Jehudim, יהודים, jid. Jidn, ייִדן, ladino ג׳ודיוס Gjudios) – naród semicki, zamieszkujący w starożytności Palestynę (określany wtedy jako Hebrajczycy albo Izraelici), posługujący się wówczas językiem hebrajskim, a w średniowieczu i czasach nowożytnych mieszkający w diasporze na całym świecie i posługujący się wieloma różnymi językami, w rezultacie czego niestanowiący jednolitej grupy religijnej i etnicznej.
Wikipedia
(1.1) Większość Żydów mieszka obecnie w Izraelu i Stanach Zjednoczonych.
Wiktionary
IPA: ʒɨt, AS: žyt
Wiktionary
rzecz. żydostwo n., żydowskość ż., żyd mos.
:: zdrobn. Żydek mos., żydek mos.
:: zgrub. Żydzisko n.
:: fż. Żydówka ż., żydówka ż.
przym. żydowski
czas. zżydzieć, zażydzać, pożydzić, zażydzić, żydzieć, żydzić ndk.
przysł. po żydowsku
Wiktionary
(1.1) przest. Izraelita, Hebrajczyk, warszawa|mosiek., kraków|mosiek.; pogard. jewrej; stpol. Żydowin
Wiktionary
skrót od: żydowski
SJP.pl
skrót
(1.1) żydowski
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) związany z Żydaczowem, dotyczący Żydaczowa
Wiktionary
IPA: ˌʒɨdaˈt͡ʃɔfsʲci, AS: žydačofsʹḱi
Wiktionary
rzecz. Żydaczów m., żydaczowianin m., żydaczowianka ż.
Wiktionary
[czytaj: zydeko] muzyka kreolska z elementami jazzu, ballady i muzyki folkowej
SJP.pl
Wikipedia
1. pogardliwe określenie wyznawcy judaizmu;
2. potocznie: sknera, kutwa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zdrobn. od: Żyd
(1.2) żart. o Żydzie
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. żyd mos., Żyd mos., żydek mos./mrz., żydóweczka ż., Żydóweczka ż., żydówka ż., Żydówka ż.
Wiktionary
odmiana taboretu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) przest. drewniany stołek o konstrukcji nieskrzynkowej, czasem z oparciem;
Wiktionary
Zydel – mebel do siedzenia, odmiana krzesła twardego, przeważnie w konstrukcji bezoskrzyniowej lub deskowej. Zydel wspiera się na trzech lub czterech nogach, zawsze lekko skierowanych na zewnątrz. Siedzisko ma kształt zbliżony do trapezu. Wywodzi się od sgabello.
Wikipedia
IPA: ˈzɨdɛl, AS: zydel
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. zydelek m.
przym. zydlowy
Wiktionary
zdrobnienie od: zydel
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. oparcie krzesła lub ławki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. gliniany kufel
Wiktionary
osoba zafascynowana judaizmem, kulturą żydowską i Żydami; judofil
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rzad. kult. człowiek sprzyjający Żydom
Wiktionary
rzecz. żyd mos., Żyd mos.
Wiktionary
(1.1) filosemita
Wiktionary
osoba szczególnie niechętnie nastawiona do Żydów; judeofob, judofob, antysemita
SJP.pl
niechęć do wszystkiego, co żydowskie; judofobia, judeofobia
SJP.pl
pejoratywnie:
1. komuniści pochodzenia żydowskiego;
2. politycy lub dziennikarze pochodzenia żydowskiego o lewicowo-liberalnych poglądach politycznych;
3. lewicowo-liberalna formacja ideologiczno-polityczna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pogard. komuniści pochodzenia żydowskiego;
Wiktionary
Żydokomuna – stereotyp o podłożu antysemickim wynikający ze spiskowej teorii dziejów, przypisujący Żydom główną rolę w stworzeniu i spopularyzowaniu ideologii komunizmu, który „miał otworzyć im drogę do zdobycia władzy nad światem” (zob. Protokoły mędrców Syjonu).
Wikipedia
(1.1) On twierdzi, że to kolejny spisek masońskiej żydokomuny.
Wiktionary
IPA: ˌʒɨdɔkɔ̃ˈmũna, AS: žydokõmũna
Wiktionary
pogardliwie: grupa Żydów mających rzekomo duży wpływ na politykę światową
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Żydomice – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie rawskim, w gminie Rawa Mazowiecka.
Wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie rawskim ziemi rawskiej województwa rawskiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa skierniewickiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
1. ogół Żydów;
2. tożsamość żydowska
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) pejor. grub. ogół Żydów
(1.2) żydowskie pochodzenie
(1.3) ogół cech charakterystycznych dla Żydów i kultury żydowskiej
(1.4) poczucie przynależności do kręgu kultury żydowskiej
Wiktionary
IPA: ʒɨˈdɔstfɔ, AS: žydostfo
Wiktionary
rzecz. Żyd m. ż., Żydówka ż., żydówka ż., żyd m., Żydek m., żydek m. żydowskość n., żydowski m., żydzenie n., żydowianin mos., żydowianka ż.
czas. żydzić ndk.
przym. żydowski, pożydowski
przysł. żydowsko
Wiktionary
pejoratywnie o żydówce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|żydować.
Wiktionary
rzecz. nieżydowanie n.
czas. żydować ndk.
Wiktionary
zdrobnienie od: Żydówka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: Żydówka
(1.2) żart. o Żydówce
Wiktionary
rzecz. Żydek mos., zażydzenie n., żydowszczyzna ż., zażydzanie n., żyd mos., Żyd mos., żydóweczka ż., żydówka ż., Żydówka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żydowa
Wiktionary
rzecz. żydostwo n., żyd m., Żyd m., żydowskość ż., żydówka ż., Żydówka ż., Żydów m., Żydowo n.
:: fż. żydowianka ż.
czas. żydzić
przym. żydowski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żydowa
Wiktionary
rzecz. żydostwo n., żyd m., Żyd m., żydowskość ż., żydówka ż., Żydówka ż., Żydów m., Żydowo n.
:: fm. żydowianin m.
czas. żydzić
przym. żydowski
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
żartobliwie: Żyd
SJP.pl
wyznawczyni judaizmu; izraelitka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) etn. przedstawicielka narodu najliczniej zamieszkującego państwo Izrael
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Pierwsza żona Mahometa była Żydówką.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈdufka, AS: žydufka
Wiktionary
rzecz. zażydzenie n., żydowszczyzna ż., żydóweczka ż., Żydóweczka ż., zażydzanie n., żydostwo n., żydowskość ż., żyd mos., Żyd mos., żydówka ż., Żydek mos., żydek mos., Żydzisko n., żydowski mrz., żydowianin mos., żydowianka ż.
czas. żydzić ndk.
przym. żydowski
przysł. po żydowsku
Wiktionary
(1.1) pogard. jewrejka
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
9 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
1. związany z Żydami, ludem semickim;
2. związany z żydami, wyznawcami judaizmu; judaistyczny; przymiotnik od: Żydowo
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z Żydami, ich religią, kulturą
(1.2) związany z żydami
(1.3) dotyczący Żydowa
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język z grupy języków używanych przez diasporę żydowską;
(2.2) jęz. (język) jidysz
Wiktionary
(1.1) Historia ludności żydowskiej na ziemiach polskich liczy ponad tysiąc lat.
(2.2) Jednym z języków, jakie znała Irena, był żydowski.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈdɔfsʲci, AS: žydofsʹḱi
Wiktionary
rzecz. zażydzenie n., żydowszczyzna ż., zażydzanie n., żydostwo n., żyd m., Żyd m., żydowskość ż., żydówka ż., Żydówka ż., Żydów m., Żydowo n., żydowianin m., żydowianka ż.
czas. żydzić
przysł. żydowsko, po żydowsku
Wiktionary
(1.2) judaistyczny
(2.2) jidysz
Wiktionary
przysłówek
(1.1) na sposób żydowski
Wiktionary
przym. żydowski
rzecz. zażydzanie n., żydowski mrz., żyd mzw./mos.
Wiktionary
zespół cech charakterystycznych dla kultury żydowskiej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ogół cech charakterystycznych dla Żydów i kultury żydowskiej
Wiktionary
(1.1) Sądzę, że o żydowskości powieści świadczy też użyte słownictwo kabalistyczne.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈdɔfskɔɕt͡ɕ, AS: žydofskość
Wiktionary
rzecz. zażydzenie n., żydowszczyzna ż., zażydzanie n., Żyd mos., Żydówka ż., żyd mos., żydówka ż., Żydek mos., żydek mos., żydostwo n., żydowski mrz., żydowianin mos., żydowianka ż.
czas. żydzić ndk.
przym. żydowski
przysł. po żydowsku
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rzad. jęz. jidysz
(1.2) przest. ogół cech żydowskich
(1.3) przest. rzad. Żydzi
Wiktionary
Żydowszczyzna – nieistniejąca wieś na Białorusi, położona w obwodzie grodzieńskim w rejonie grodzieńskim w sielsowiecie Wiercieliszki. Rozsiedlona w latach 1983-1984 ze względu na bliskość zakładu azotowego "Grodno Azot"
Wikipedia
rzecz. pożydzenie n., żydowski mrz., zżydzenie n., zażydzenie n., żyd mos., Żyd mos., żydek mos., żydowskość ż., żydóweczka ż., Żydóweczka ż., żydówka ż., Żydówka ż., żydzenie n., Żydziak mos., Żydziątko n., Żydzię n., Żydzina mos., Żydzisko n.
czas. pożydzić dk., zażydzać ndk., żydzić ndk., żydzieć ndk., zażydzić dk., zżydzieć dk.
przym. żydowski
przysł. żydowsko
Wiktionary
(1.1) jidysz
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) farm. lek stosowany w leczeniu i profilaktyce zakażenia HIV; syntetyczny analog tymidyny
Wiktionary
Azydotymidyna (AZT, zydowudyna; 3'-azydo-3'-deoksytymidyna, Zidovudinum) – organiczny związek chemiczny, pochodna tymidyny, w której grupa hydroksylowa w pozycji 3' zastąpiona jest grupą azydową. Stosowana jako lek antyretrowirusowy, zwłaszcza do zwalczania zakażeń wirusem HIV (zespół nabytego niedoboru odporności, AIDS).
Wikipedia
(1.1) Stosowanie zydowudyny nie zmniejsza zagrożenia przeniesienia zakażenia HIV poprzez kontakty seksualne.
Wiktionary
(1.1) azydotymidyna, 3'-azydo-3'-deoksytymidyna, AZT
wzór sumaryczny: C10H13N5O4
nazwy handlowe: Aziditin, Retrovir
Wiktionary
zacięty, nieprzejednany wróg Żydów i żydowskości
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) wróg Żydów, antysemita
Wiktionary
(1.1) Ujawniły one skandaliczną chciwość i prawdziwy poziom moralny głównego żydożercy Trzeciej Rzeszy.
Wiktionary
IPA: ˌʒɨdɔˈʒɛrt͡sa, AS: žydožerca
Wiktionary
rzecz. żydożerstwo n.
przym. żydożerczy
Wiktionary
(1.1) antysemita
Wiktionary
przymiotnik od: żydożerca
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) wrogi Żydom
Wiktionary
rzecz. żydożerca mos., żydożerstwo n.
Wiktionary
(1.1) antysemicki, antyżydowski
Wiktionary
nienawiść do Żydów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) pot. nienawiść do Żydów i wszystkiego, co żydowskie
Wiktionary
IPA: ˌʒɨdɔˈʒɛrstfɔ, AS: žydožerstfo
Wiktionary
rzecz. żydożerca m.
przym. żydożerczy
Wiktionary
(1.1) antysemityzm
Wiktionary
rodzaj nieprzemakalnego kapelusza, używanego przez rybaków i żeglarzy podczas sztormu; ziudwestka
SJP.pl
Zydwestka (zidwestka, ziudwestka) – wodoodporne nakrycie głowy w formie kapelusza z okrągłym rondem, dłuższym z tyłu, zachodzącym na kark, z przodu krótszym i podwiniętym do góry. Używana przez marynarzy, żeglarzy i rybaków, szczególnie jako uzupełnienie sztormiaka.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|żydzić.
Wiktionary
czas. żydzić
rzecz. żyd mrz./mos.
Wiktionary
1. wyznawca judaizmu;
2. potocznie, pogardliwie: osoba skąpa;
3. potocznie: osoba chytra, sprytna, zawsze patrząca na swój interes
SJP.pl
Żydzi (dosł. „chwalcy Jahwe” lub „czciciele Jahwe” z hebr. Jehudim, יהודים, jid. Jidn, ייִדן, ladino ג׳ודיוס Gjudios) – naród semicki, zamieszkujący w starożytności Palestynę (określany wtedy jako Hebrajczycy albo Izraelici), posługujący się wówczas językiem hebrajskim, a w średniowieczu i czasach nowożytnych mieszkający w diasporze na całym świecie i posługujący się wieloma różnymi językami, w rezultacie czego niestanowiący jednolitej grupy religijnej i etnicznej.
Wikipedia
pogardliwie, z niechęcią o młodzieńcu, chłopcu żydowskim; Żydziak, żydek (Żydek), żydłak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pogard. o młodym Żydzie
Wiktionary
rzecz. zażydzenie n., żyd mos., Żyd mos., zażydzanie n., żydowszczyzna ż.
Wiktionary
zdrobnienie od: Żydzię
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zdrobn. od: Żydzię
(1.2) żydowskie dzieciątko
Wiktionary
rzecz. zażydzenie n., żyd mos., Żyd mos., Żydzię n., zażydzanie n., żydowszczyzna ż.
Wiktionary
pogardliwie: skąpić na coś pieniędzy
SJP.pl
czasownik niedokonany (dk. pożydzić)
(1.1) pot. grub. skąpić
Wiktionary
IPA: ˈʒɨd͡ʑit͡ɕ, AS: žyʒ́ić
Wiktionary
rzecz. pożydzenie n., zażydzanie n., zżydzenie n., żydowszczyzna ż., zażydzenie n., żyd m., Żyd m., Żydówka ż., żydostwo n., żydowskość ż., żydzenie n., żydowianin mos., żydowianka ż., żydowski mrz., żydówka ż.
przym. żydowski
czas. żydzieć, zażydzić, pożydzić, zażydzać, zżydzieć
Wiktionary
dawniej: żydowskie dziecko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) żydowskie dziecko
Wiktionary
rzecz. żyd mos., Żyd mos.
:: zdrobn. Żydziątko n.
Wiktionary
potocznie: stawać się skąpym; skąpieć
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zżydzieć)
(1.1) pot. stawać się skąpym
Wiktionary
(1.1) Z biegiem lat staruch żydział coraz bardziej, skąpiąc swoim siostrzeńcom paru groszy.
Wiktionary
rzecz. pożydzenie n., zżydzenie n., zażydzenie n., zażydzanie n., żyd mos., Żyd mos., żydowszczyzna ż., żydzenie n.
czas. zażydzać, żydzić ndk., pożydzić dk., zażydzić dk., zżydzieć dk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pogard. o Żydzie
Wiktionary
rzecz. zażydzenie n., żyd mos., Żyd mos., zażydzanie n., żydowszczyzna ż.
Wiktionary
(1.1) Żyd, Żydzisko
Wiktionary
pogardliwie: Żyd; pejsowaty, parch, gudłaj, Mosiek (mosiek)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki lub męskoosobowy
(1.1) zgrub. od Żyd
(1.2) pogard. lub żart. o Żydzie
Wiktionary
(1.2) Widziałam to biedne Żydzisko, jak znowu sprzedawało pomarańcze na moście.
Wiktionary
rzecz. zażydzanie n., żydowszczyzna ż., zażydzenie n., żyd mos., Żyd mos., Żydówka ż.
Wiktionary
(1.2) Żyd, Żydzina
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|żydłaczyć.
Wiktionary
czas. żydłaczyć
Wiktionary
mówić po polsku z intonacją żydowską
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany
(1.1) mówić po polsku z intonacją charakterystyczną dla Żydów
Wiktionary
IPA: ʒɨdˈwat͡ʃɨt͡ɕ, AS: žydu̯ačyć
Wiktionary
rzecz. żydłaczenie n.
Wiktionary
pogardliwie, z niechęcią o młodzieńcu, chłopcu żydowskim; żydziak (Żydziak), żydek (Żydek)
SJP.pl
zyfia gęsiogłowa - kilkumetrowy waleń zębowiec, jeden z najliczniejszych wielorybów
SJP.pl
Zyfia gęsiogłowa, wal Cuviera (Ziphius cavirostris) – gatunek ssaka morskiego z rodziny zyfiowatych (Ziphiidae).
Wikipedia
rodzina waleni; wale dziobogłowe
SJP.pl
Zyfiowate, wale dziobogłowe (Ziphiidae) – rodzina ssaków morskich z infrarzędu zębowców (Odontoceti) w obrębie podrzędu waleni (Cetacea).
Jest ona wśród waleni drugą co do liczby gatunków, zarazem jednak najsłabiej poznaną wśród dużych ssaków (np. w 2016 r. odkryto nowy gatunek dziobogłowca, co wśród ssaków jest wyjątkowym zdarzeniem). Zwłaszcza przedstawiciele wali dwuzębnych (rodzaj Mesoplodon) są rozróżniani przede wszystkim na podstawie kształtu zębów.
Wikipedia
o cechach zyfiowatych (rodzina waleni)
SJP.pl
wykrzyknik, zwykle powtórzony, będący formą drażnienia się z kimś, okazania, że ktoś nie miał racji
SJP.pl
umyślnie wyprowadzać kogoś z równowagi, swoim zachowaniem lub obecnością wywoływać u kogoś negatywne emocje, drażnić się z kimś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) poufała forma imienia: Zygmunt
Wiktionary
rzecz. Zygmunt m., Zyguś m.
przym. Zygmuntowski, Zygmuntowy
Wiktionary
umyślnie wyprowadzać kogoś z równowagi, swoim zachowaniem lub obecnością wywoływać u kogoś negatywne emocje, drażnić się z kimś
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. zegarmistrz
Wiktionary
rzecz. zygor mrz.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Święty Zygbercie, módl się za nami!
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzadki minerał występujący w skałach osadowych obok galenitu i pirytu
SJP.pl
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
Wiktionary
Zygfryd, Sygurd – imię męskie pochodzenia germańskiego. Wywodzi się od słów sigu i fridu oznaczających zwycięstwo i opieka, jako ten, który zapewnia bezpieczeństwo swym podopiecznym. Imię to było znane w Polsce od średniowiecza, m.in. w formach: Zebrzyd, Zybrzyd, Zewrzyd, Zywrzyd. Żeński odpowiednik to Zygfryda.
Wikipedia
(1.1) Mój trener miał na imię Zygfryd.
Wiktionary
IPA: ˈzɨkfrɨt, AS: zykfryt
Wiktionary
rzecz. Zygfryda
Wiktionary
imię żeńskie
SJP.pl
Zygfryda – żeńskie imię germańskie, żeński odpowiednik imienia Zygfryd. Wywodzi się od słów sigu i fridu oznaczających zwycięstwo i pokój, a zatem imię to może oznaczać „zaprowadzająca pokój dzięki zwycięstwu”. Patronami tego imienia są św. Zygfrydowie.
Wikipedia
Zygfryd z małżonką; Zygfrydowie
SJP.pl
Zygfryd z małżonką; Zygfrydostwo
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Zygfryda lub z nim związany
SJP.pl
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
forma rzeczownika.
(2.1) D. lm. od: Zygmunta
Wiktionary
Zygmunt – imię męskie oraz nazwisko pochodzenia germańskiego. Wywodzi się od niemieckiego imienia i nazwiska Siegmund pochodzącego od słów: sigu oznaczającego „zwycięstwo” i mund lub munt, „opieka”, „tarcza”. Można je zatem tłumaczyć jako „obrona przez zwycięstwo”.
Żeński odpowiednik: Zygmunta.
Zygmunt imieniny obchodzi: 2 maja.
Wikipedia
(1.1) Rower Zygmunta stoi na werandzie.
Wiktionary
IPA: ˈzɨɡmũnt, AS: zygmũnt
Wiktionary
rzecz. zygmuntówka ż.
:: zdrobn. Zygmuś mos.
:: fż. Zygmunta ż.
przym. zygmuntowski, Zygmuntowy, Zygmuntowski
Wiktionary
(1.1) zdrobn. Zygmuś; gw-pl|Górny Śląsk|Ziga, Ziguś.
Wiktionary
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) imię|polski|ż.;
forma rzeczownika.
(2.1) D., B. lp. od: Zygmunt
Wiktionary
Zygmunta – imię żeńskie pochodzenia germańskiego, żeński odpowiednik imienia Zygmunt. Wywodzi się od słów: sigu oznaczającego „zwycięstwo” i munt - „opieka”, czyli ta, której opieka zapewnia zwycięstwo.
W innych językach:
Zygmunta imieniny obchodzi 2 maja.
Wikipedia
(1.1) Nie spodziewałam się, że Zygmunta zajrzy do nas przed świętami.
Wiktionary
rzecz. Zygmunt mos.
przym. zygmuntowski, Zygmuntowski
Wiktionary
Zygmunt z małżonką; Zygmuntowie
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
Zygmunt z małżonką; Zygmuntostwo
SJP.pl
1. ciastko z masy migdałowej, musu czekoladowego, konfitury żurawinowej, bitej śmietany i bezy; ciastko warszawskie;
2. szabla polska z czasów Zygmunta III Wazy;
3. marmur, z którego zbudowano parapety okienne na Wawelu
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik dzierżawczy - należący do Zygmunta lub z nim związany
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) taki, który należy do Zygmunta
Wiktionary
(1.1) Królowi Salomonowi w Kaplicy Zygmuntowskiej na Wawelu rzeźbiarz nadał rysy twarzy Zygmunta I.
Wiktionary
rzecz. Zyguś mos., Zyga mos., Zygmunt mos., Zygmunta ż.
przym. zygmuntowski
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Zygmunta lub z nim związany
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy
(1.1) przest. gwara. taki, który należy do Zygmunta
Wiktionary
(1.1) Na płocie wisiały Zygmuntowe porcięta.
Wiktionary
rzecz. Zygmunt mos., Zygmuś mos., Zyga mos., Zyguś mos.
Wiktionary
zdrobnienie od: Zygmunt (imię męskie); Zyguś, Zyś
SJP.pl
przymiotnik dzierżawczy - należący do Zygmusia lub z nim związany
SJP.pl
1. nitkowaty glon słodkowodny;
2. chwast pospolity z rodziny goździkowatych
SJP.pl
Zrostnica (Zygnema) – rodzaj glonów z gromady zielenic. Występuje w wodach słodkich Eurazji, Afryki i Ameryki.
Wikipedia
roślina doniczkowa z rodziny kaktusowatych; kaktus Bożego Narodzenia, grudnik, szlumbergera, epifillum zimowe
SJP.pl
Wikipedia
mężczyzna czerpiący korzyści ze znajomości z kobietami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk, Śląsk Cieszyński, Zaolzie. zegar
Wiktionary
rzecz. zygarnik mos.
Wiktionary
wielojądrowa zygota otoczona grubą ścianą komórkową, mająca charakter przetrwalnikowy, występująca u niektórych glonów i grzybów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) biol. wielojądrowa struktura przetrwalnikowa wytwarzana u grzybów podczas gametangiogamii;
Wiktionary
Zygospora – komórka przetrwalnikowa powstająca w wyniku rozmnażania płciowego glonów lub grzybów.
U glonów do powstania zygospory może dochodzić po izogamii lub heterogamii. W pierwszym przypadku powstała z dwóch ruchliwych gamet zygota ma cztery wici i przez jakiś czas pływa, następnie traci wici i opada na dno zbiornika wodnego otaczając się grubą ścianą komórkową. Zygota powstająca w wyniku heterogamii przekształca się w komórkę przetrwalnikową bezpośrednio po powstaniu. Zygospora pozwala wytwarzającym ją glonom przetrwać okres niesprzyjających warunków środowiska, takich jak okres niskich temperatur lub okres suszy. Po ustaniu spoczynku zygota dzieli się mejotycznie, w wyniku czego powstają cztery haploidalne dwuwiciowe komórki zdolne do rozmnażania płciowego i bezpłciowego. U glonów wielokomórkowych po podziale mejotycznym trzy z powstałych komórek mogą degenerować, a z jednej odtwarzany jest organizm. W ten sposób rozmnażają się glony należące do skrętnic. U nitkowatego glonu – uwikło (Oedogonium) z zygospory powstają haploidalne zoospory, które dopiero po podziale mitotycznym odtwarzają nitkę glonu.
Wikipedia
IPA: ˌzɨɡɔˈspɔra, AS: zygospora
Wiktionary
rzecz. zygota
Wiktionary
zapłodniona komórka jajowa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) biol. komórka powstała wskutek zapłodnienia;
(1.2) biol. organizm potomny powstający z zygoty (1.1), u ludzi do 3-4 tygodnia rozwoju
Wiktionary
Zygota – komórka powstała w wyniku zapłodnienia, czyli połączenia gamety męskiej z gametą żeńską.
W rezultacie powstaje komórka diploidalna, której materiał genetyczny pochodzi w połowie od samca, w połowie od samicy. Powstała w ten sposób zygota ulega dalszym podziałom mitotycznym. Zygota jest pierwszym stadium rozwojowym nowego, genetycznie unikalnego osobnika potomnego.
Wikipedia
rzecz. zygospora ż., zygoten m., zygotarianizm m., zygotarianin m., zygotarianka ż., heterozygota ż., homozygota ż.
przym. zygotyczny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. pejor. działacz ruchu pro-life, zwolennik opinii, że zygota jest w pełni człowiekiem
Wiktionary
(1.1) Zanim staniemy po stronie zygotarian i wygłosimy mściwy wykład o tym, że idiotka mogła się zabezpieczyć (…), przyjrzyjmy się sobie.
Wiktionary
rzecz. zygota ż., zygotarianizm m.
:: fż. zygotarianka ż.
Wiktionary
(1.1) prolifer, pro-lifer
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pot. pejor. ideologia, ruch pro-life; zwolennicy opinii, że zygota jest w pełni człowiekiem
Wiktionary
rzecz. zygota ż., zygotarianin m., zygotarianka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. pejor. działaczka ruchu pro-life, zwolenniczka opinii, że zygota jest w pełni człowiekiem
Wiktionary
rzecz. zygota ż., zygotarianizm m.
:: fm. zygotarianin m.
Wiktionary
(1.1) proliferka, pro-liferka
Wiktionary
drugie stadium pierwszego podziału mejotycznego
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. poduszka
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|zegłowek, zogowek, zogowka.
Wiktionary
w biologii: zjawisko zrastania się wymoczków
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w Rosji, w obwodzie samarskim, położone nad Wołgą;
Wiktionary
Żygulowsk (ros. Жигулёвск) – miasto w Rosji w obwodzie samarskim nad Wołgą.
Miasto powstało w 1952 roku. Jego powstanie związane było z budową Wołżańskiej Elektrowni Wodnej o mocy 2300 MW.
W mieście znajduje się siedziba zarządu Parku Narodowego „Samarskaja Łuka” i Rezerwatu Żygulińskiego.
W mieście rozwinął się przemysł materiałów budowlanych, maszynowy oraz drzewny.
Wikipedia
przym. żygulowski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Żygulowskiem, dotyczący Żygulowska
Wiktionary
rzecz. Żygulowsk mrz.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
zdrobnienie od: Zygmunt (imię męskie); Zygmuś, Zyś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) poufała forma imienia Zygmunt
Wiktionary
rzecz. Zygmunt m., Zyga m.
przym. Zygmuntowski, Zygmuntowy
Wiktionary
(1.1) Zyga
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
zdrobnienie od: zygzak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od zygzak
Wiktionary
rzecz. zygzak m.
Wiktionary
motyw geometryczny w postaci linii łamanej; gzygzak (potocznie)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) ostro załamująca się linia łamana, przypominająca literę „z”
Wiktionary
Zygzak – motyw geometryczny w postaci wstęgi łamanej, stosowany powszechnie w zdobnictwie od późnej epoki kamienia. Występuje w wielu kulturach, od neolitycznych Chin (garncarstwo), po romańską Francję. Rozpowszechniony w starożytnym Egipcie, gdzie symbolizował wodę. Często stosowany jako tzw. szewron, czyli motyw powtarzany. Jego odmianą jest meander, czyli wstęga łamana pod kątem prostym.
Wikipedia
(1.1) W mieście usytuowanym na siedmiu wzgórzach nie można było uniknąć wspinania się i schodzenia, czasem zygzakiem, po stromych stokach, drogami często równie krętymi jak górskie serpentyny.
Wiktionary
IPA: ˈzɨɡzak, AS: zygzak
Wiktionary
rzecz. gzygzak m., zygzakowatość ż., zygzakowanie n.
:: zdrobn. zygzaczek m.
czas. zygzakować ndk.
przym. zygzakowaty, zygzakowy
przysł. zygzakowato
Wiktionary
(1.1) gzygzak, łamaniec, reg. śl. cikcak.
Wiktionary
będący w kształcie zygzaka, układający się w zygzaki
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) biegnący zygzakiem, w linii, która co kawałek załamuje się
Wiktionary
(1.1) Trasa wyścigu była zygzakowata.
Wiktionary
IPA: ˌzɨɡzakɔˈvatɨ, AS: zygzakovaty
Wiktionary
rzecz. zygzak m., zygzakowatość ż., zygzakowanie n.
przym. zygzakowy
przysł. zygzakowato
czas. zygzakować
Wiktionary
zygzakowiec kokornakowiec - motyl z rodziny paziowatych
SJP.pl
Zygzakowiec (Zerynthia) – rodzaj motyli z rodziny Papilionidae.
Wikipedia
kobieta żyjąca w czasie teraźniejszym; kobieta żywa
SJP.pl
osoba żyjąca w czasie teraźniejszym; osoba żywa
SJP.pl
mikroskopijny organizm
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) niewielkie stworzenie, organizm mikroskopijnych rozmiarów
Wiktionary
(1.1) W wodzie akwarium unosiły się jakieś żyjątka.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈjɔ̃ntkɔ, AS: žyi ̯õntko
Wiktionary
(1.1) stworzonko
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. techn. piła
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|piyła, zega.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) slang. złoty, złotówka
Wiktionary
(1.1) Masz pożyczyć pięć zyli?
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od żylak
Wiktionary
rzecz. żylak m.
Wiktionary
nadmierne rozszerzenie lub wydłużenie żyły
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) med. nadmierne rozszerzenie żyły;
(1.2) mikol. grzyb z rodzaju nazwa systematyczna|Phlebia|Fr.|ref=tak.;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Przewlekła niewydolność żylna, zwana żylakami, jest jedną z częstszych chorób układu krwionośnego.
Wiktionary
IPA: ˈʒɨlak, AS: žylak
Wiktionary
rzecz. żyła m./ż., żyłka ż., żyłowanie n.
:: zdrobn. żylaczek m.
czas. żyłować ndk.
przym. żylakowaty, żyłkowaty, żylny, żyłkowy, żylasty
Wiktionary
skłonność do tworzenia się żylaków
SJP.pl
dotyczący żylaków, związany z żylakami (np. zmiany żylakowate, wyprysk żylakowaty)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przym. od żylak
Wiktionary
IPA: ˌʒɨlakɔˈvatɨ, AS: žylakovaty
Wiktionary
rzecz. żylak
Wiktionary
→ żylak
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z żylakiem, dotyczący żylaka
Wiktionary
rzecz. żylak m.
Wiktionary
1. mający wyraźnie widoczne żyły;
2. podobny do żył, przypominający żyły
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) o wyraźnie widocznych, wydatnych żyłach
(1.2) kulin. zawierający za dużo tkanki łącznej (zamiast mięśniowej)
Wiktionary
(1.1) Popatrz, jakie Marek ma teraz żylaste ręce!
Wiktionary
(1.2) żyłowaty, łykowaty, twardy, włóknisty
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
żylenica nadwodna, żylenica pospolita - gatunki owada z rzędu wielkoskrzydłych
SJP.pl
roślina dwuliścienna z rodziny różowatych
SJP.pl
1. zgrubienie od: żyletka;
2. potocznie określenie czegoś, co może być ostre, wyraźne
SJP.pl
Wikipedia
cienka blaszka z dwustronnym ostrzem, wykorzystywana w maszynkach do golenia, temperówkach itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) stalowe dwustronne ostrze, umieszczane w maszynce do golenia;
Wiktionary
Żyletka – ostrze maszynki do golenia, które w przeciwieństwie do brzytwy umożliwiają usuwanie zarostu na twarzy i owłosienia z innych części ciała w bezpieczny sposób, znacznie redukując możliwość zranienia, nawet jeśli jest używana przez osobę niedoświadczoną. Współczesne żyletki wykonywane są ze stali nierdzewnej.
Wikipedia
(1.1) Golę się codziennie maszynką na żyletki.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈlɛtka, AS: žyletka
Wiktionary
rzecz. żyleta ż.
przym. żyletkowy
Wiktionary
(1.1) nożyk; przen. polsilver
Wiktionary
środowiskowo: chuligan noszący przy sobie nóż o żyletkowym ostrzu
SJP.pl
przymiotnik od: żyletka
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przym. od żyletka
Wiktionary
(1.1) Zwoje drutu żyletkowego produkowane są z drutu stalowego wyposażonego w ostrza.
Wiktionary
IPA: ˌʒɨlɛtˈkɔvɨ, AS: žyletkovy
Wiktionary
rzecz. żyletka, żyleta
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Żylice – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie rawickim, w gminie Rawicz.
W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Kröben (krobskim) w rejencji poznańskiej. Żylice należały do okręgu bojanowskiego tego powiatu i stanowiły część majątku Łaszczyn, którego właścicielem był wówczas Szczaniecki. Według spisu urzędowego z 1837 roku wieś liczyła 206 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 35 dymów (domostw). W 1921 roku stacjonowała tu placówka 17 batalionu celnego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
miasto w Słowacji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto na Słowacji;
Wiktionary
Żylina (słow. Žilina, węg. Zsolna, niem. Sillein) – miasto w północnej Słowacji, siedziba władz kraju żylińskiego i powiatu Żylina. Pod koniec 2019 roku, z liczbą mieszkańców wynoszącą ponad 80 tys., Żylina zajmowała czwarte miejsce pod względem liczby ludności na Słowacji. Główny ośrodek regionu Doliny Wagu.
Wikipedia
IPA: ʒɨˈlʲĩna, AS: žylʹĩna
Wiktionary
rzecz. żylinianin m., żylinianka ż.
przym. żyliński
Wiktionary
→ Żylina
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żyliny
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. Żylina ż., żylinianin m., żylinianka ż.
Wiktionary
potocznie: ogromna liczba czegoś lub kogoś; pierdyliard, pierdylion, miliard, milion
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rodzaj z rodziny hortensjowatych, obejmujący ponad 50 gatunków krzewów ze wschodniej Azji oraz Meksyku; niektóre gatunki sadzone jako rośliny ozdobne
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bot. krzew z rodziny hortensjowatych;
Wiktionary
Żylistek (Deutzia Thunb.) – rodzaj krzewów z rodziny hortensjowatych. Obejmuje ok. 72 gatunków. W ogromnej większości występują one naturalnie w Azji wschodniej (50 gatunków rośnie w Chinach, z czego 41 to endemity tego kraju), kilka rośnie także w Ameryce Środkowej (w Meksyku). Występują na skalistych zboczach, w lasach, często przy ciekach.
Wikipedia
(1.1) W czasie suszy żylistki trzeba podlewać.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈlʲistɛk, AS: žylʹistek
Wiktionary
związany z żyłą
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) anat. związany z żyłą, dotyczący żyły
Wiktionary
(1.1) Żyłę odłokciową tworzy połączenie łuku żylnego grzbietowego śródręcza z żyłą odłokciową palca małego
Wiktionary
rzecz. żylak mrz., żyła ż., żyłka ż., żyłowanie n.
przym. żylasty, żyłkowany, żyłowy
Wiktionary
1. złożony zespół enzymów zawarty w drożdżach, pod wpływem którego cukry proste ulegają przemianie na etanol i dwutlenek węgla;
2. dawna nazwa enzymów glikolizy i fermentacji alkoholowej
SJP.pl
Zymaza – mieszanina enzymów wyizolowanych z droźdży piwowarskich, która odpowiada za glikolizę i fermentację alkoholową. Została odkryta w 1903 r. przez Eduarda Buchnera. Wykazał on, że zymaza jest w stanie samodzielnie (bez udziału organizmów żywych) przeprowadzać fermentację, za co w 1907 r. otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii. Współcześnie termin ten nie jest stosowany.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zootechn. gw-pl|Śląsk Cieszyński. wędzidło
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. dentysta
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. kulin. musztardówka
Wiktionary
rzecz. zymft mrz.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. musztarda
Wiktionary
rzecz. zymfciok mrz.
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński|zynft.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
tradycyjna śląska wędlina z miąższu bułki, krwi oraz podrobów w osłonce z jelita, przypominająca wyglądem kiełbasę, a konsystencją kaszankę; bułczanka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński, Górny Śląsk. bułczanka;
Wiktionary
Żymlok (niem. Semmelwurst, śl-niem. Sammelwurscht) – tradycyjna śląska wędlina podrobowa, produkowana dawniej przy okazji świniobicia, by wykorzystać wszystkie składniki tuszy wieprzowej. Poza obszarem Śląska występuje pod nazwą bułczanka.
Wikipedia
rzecz. żymła ż.
Wiktionary
enzym wytwarzany w organizmie w postaci nieaktywnej, wymagający do aktywacji usunięcia fragmentu łańcucha peptydowego; proenzym, proferment
SJP.pl
Proenzym, preenzym, enzymogen, zymogen – nieaktywny prekursor enzymu, wymagający do uaktywnienia jakiejś nieodwracalnej zmiany (na przykład proteolizy fragmentu cząsteczki przesłaniającej miejsce aktywne enzymu).Przykładami proenzymów są:
Wikipedia
przymiotnik
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. mściwy
Wiktionary
rodzaj roślin wieloletnich z rodziny przewiertniowatych; wiciokrzew
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński, Górny Śląsk. bułka
Wiktionary
(1.1) Śniadanie: smażonka, żymła abo chlyb, kawa z mlykiem.
Wiktionary
rzecz. żymlok mrz.
Wiktionary
gatunek rośliny z rodziny zarazowatych; Escobedia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. spoż. żętyca
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Poznań. łobuz
(1.2) gw-pl|Poznań. leń, nierób
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) kulin. spoż. gw-pl|Górny Śląsk, Śląsk Cieszyński. musztarda
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|zymft.
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Zyngierówka – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie chełmskim, w gminie Rejowiec.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa chełmskiego. Od 1 stycznia 2006 wchodzi w skład powiatu chełmskiego (przedtem krasnostawskiego).
Wieś jest sołectwem w gminie Rejowiec. Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 124 mieszkańców i była siedemnastą co do wielkości miejscowością gminy Rejowiec.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński, Górny Śląsk, Kociewie. ślub, ożenek
Wiktionary
rzecz. żynich mos.
czas. żynić ndk.
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. żenić
Wiktionary
rzecz. żyniaczka ż., żynich mos.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński, Górny Śląsk. pan młody
Wiktionary
rzecz. żyniaczka ż.
czas. żynić ndk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. bud. pion murarski
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. zaganiać, gnać (o bydle)
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. kobieta
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. spoż. żętyca
Wiktionary
Żętyca, żentyca (gwarowo zyntyca, zintyca, zimbora) – serwatka z mleka owczego ściętego podpuszczką, otrzymywana przy wyrabianiu oscypków i bundzu z mleka owczego, popularna wśród górali karpackich. Ma barwę białą lub lekko kremową.
Jest to, podobnie jak serwatka z mleka krowiego, pozostałość po ścięciu mleka podpuszczką, która ścina większość białek – z nich właśnie powstaje bundz. Pita jest przede wszystkim na halach, mocno schłodzona i świeża (słodka) lub skwaszona po kilku dniach. W XIX wieku stosowana była jako środek leczący drogi oddechowe, szczególnie gruźlicę (brak potwierdzenia właściwości leczniczych). U nieprzyzwyczajonych do niej osób może wywołać działanie przeczyszczające (podobnie jak serwatka lub maślanka).
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) farm. atypowy lek przeciwpsychotyczny będący pochodną piperazyny, stosowany w terapii schizofrenii i choroby afektywnej dwubiegunowej
Wiktionary
Zyprazydon (łac. ziprasidonum) – wielofunkcyjny organiczny związek chemiczny stosowany jako lek neuroleptyczny drugiej generacji w leczeniu objawów schizofrenii i choroby afektywnej dwubiegunowej. W 2001 roku jako piąty atypowy neuroleptyk został dopuszczony do stosowania w Stanach Zjednoczonych przez FDA. Doustna postać leku zawiera wodorosiarczan zyprazydonu, natomiast postać domięśniowa metanosulfonian zyprazydonu.
Wikipedia
(1.1) Pacjent był tak pobudzony ruchowo, że musieliśmy podać zyprazydon domięśniowo.
Wiktionary
IPA: ˌzɨpraˈzɨdɔ̃n, AS: zyprazydõn
Wiktionary
(1.1) nazwy handlowe: Geodon, Zeldox, Zipragen, Zypsila
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. żer
(1.2) gw-pl|Śląsk Cieszyński. dostatek
(1.3) gw-pl|Śląsk Cieszyński. duża ilość czegoś małego
Wiktionary
(1.3) Ale sie zrobił żyr kole mrowiecznika.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) stpol. imię|polski|ż. skrócenie imienia Żyrosława
Wiktionary
(1.1) Żera
Wiktionary
roślinożerny ssak występujący w Afryce, zwierzę o charakterystycznej, długiej szyi i płowym umaszczeniu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy, nazwa własna
(1.1) astr. jeden z gwiazdozbiorów nieba północnego;
Wiktionary
Giraffinae – monotypowa podrodzina ssaków z rodziny żyrafowatych (Giraffidae).
Wikipedia
IPA: ʒɨˈrafa, AS: žyrafa
Wiktionary
rzecz. żyrafiarnia ż., żyrafa ż.
Wiktionary
(1.1) skr. Cam
Wiktionary
→ żyrafa; żyrafowy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z żyrafą, dotyczący żyrafy
przymiotnik dzierżawczy
(2.1) należący do żyrafy
przymiotnik jakościowy
(3.1) podobny do żyrafy, taki jak u żyrafy
Wiktionary
rzecz. żyrafiarnia ż., żyrafa ż., żyrafiątko n.
Wiktionary
(1.1) żyrafowy
(2.1) żyrafowy
(3.1) żyrafowaty, żyrafowy
Wiktionary
miejsce zamieszkania żyraf
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zootechn. miejsce hodowli żyraf
Wiktionary
(1.1) Wewnątrz żyrafiarni znajdują się również miejsca dla małp.
Wiktionary
IPA: ˌʒɨraˈfʲjarʲɲa, AS: žyrafʹi ̯arʹńa
Wiktionary
rzecz. żyrafa ż., Żyrafa m., żyrafiątko n.
przym. żyrafi, żyrafowy, żyrafowaty
Wiktionary
pieszczotliwe zdrobnienie od: żyrafię
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zdrobn. mała żyrafa
(1.2) zool. młode żyrafy
Wiktionary
IPA: ˌʒɨraˈfʲjɔ̃ntkɔ, AS: žyrafʹi ̯õntko
Wiktionary
rzecz. żyrafa ż., żyrafiarnia ż.
przym. żyrafowaty, żyrafi
Wiktionary
młode żyrafy; żyrafiątko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. zool. nazwa systematyczna|Giraffa|Brisson|ref=tak., żyrafa
Wiktionary
(1.1) Żyrafijo kark szpanuje, / Asi sie nim, pokazuje.
Wiktionary
1. zdrobnienie od: żyrafa;
2. żyrafka madagaskarska - gatunek chrząszcza z rodziny podryjowatych
SJP.pl
rodzina afrykańskich ssaków parzystokopytnych, przeżuwaczy, o charakterystycznych wypustkach kostnych na czubku głowy pokrytych owłosioną skórą, obejmująca dwa gatunki: żyrafę i okapi; żyrafy
SJP.pl
Żyrafowate (Giraffidae) – rodzina dużych ssaków z podrzędu przeżuwaczy (Ruminantia) w obrębie rzędu parzystokopytnych (Artiodactyla) obejmująca dwa rodzaje żyjące współcześnie i szereg rodzajów wymarłych. Oba obecnie żyjące rodzaje zasiedlają Afrykę.
Najwcześniej datowane szczątki przodków żyrafowatych należą do przedstawicieli rodzaju Climacoceras należącego do rodziny Climacoceratidae, żyjącego we wczesnym miocenie.
Wikipedia
1. podobny do żyrafy
2. o cechach żyrafowatych
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pot. podobny do żyrafy
Wiktionary
IPA: ˌʒɨrafɔˈvatɨ, AS: žyrafovaty
Wiktionary
rzecz. żyrafa ż., żyrafiarnia ż., żyrafiątko n.
Wiktionary
(1.1) żyrafi, żyrafowy
Wiktionary
przymiotnik od: żyrafa; żyrafi
SJP.pl
rodzina afrykańskich ssaków parzystokopytnych, przeżuwaczy, o charakterystycznych wypustkach kostnych na czubku głowy pokrytych owłosioną skórą, obejmująca dwa gatunki: żyrafę i okapi; żyrafowate
SJP.pl
Żyrafowate (Giraffidae) – rodzina dużych ssaków z podrzędu przeżuwaczy (Ruminantia) w obrębie rzędu parzystokopytnych (Artiodactyla) obejmująca dwa rodzaje żyjące współcześnie i szereg rodzajów wymarłych. Oba obecnie żyjące rodzaje zasiedlają Afrykę.
Najwcześniej datowane szczątki przodków żyrafowatych należą do przedstawicieli rodzaju Climacoceras należącego do rodziny Climacoceratidae, żyjącego we wczesnym miocenie.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geogr. wieś w Polsce, w województwie podkarpackim;
Wiktionary
Żyraków – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie dębickim, w gminie Żyraków.
Miejscowość jest siedzibą gminy Żyraków oraz rzymskokatolickiej parafii Trójcy Przenajświętszej należącej do dekanatu Dębica Wschód.
Wikipedia
IPA: ʒɨˈrakuf, AS: žyrakuf
Wiktionary
rzecz. żyrakowianin m., żyrakowianka ż.
przym. żyrakowski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żyrakowa
Wiktionary
rzecz. Żyraków m.
:: fż. żyrakowianka ż.
przym. żyrakowski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żyrakowa
Wiktionary
rzecz. Żyraków m.
:: fm. żyrakowianin m.
przym. żyrakowski
Wiktionary
przymiotnik od: Żyraków
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Żyrakowa, związany z Żyrakowem
Wiktionary
(1.1) Radnych żyrakowskich nieco zmroziły projekty uchwał, które zakładają, że gmina zaciągnie kolejne bankowe zobowiązania finansowe.
Wiktionary
IPA: ˌʒɨraˈkɔfsʲci, AS: žyrakofsʹḱi
Wiktionary
rzecz. Żyraków mrz., żyrakowianin m., żyrakowianka ż.
Wiktionary
forma lampy z kilkoma rozgałęzieniami, głównie ozdobna
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) ozdobna, najczęściej wieloramienna, lampa wisząca pod sufitem
(1.2) rodzaj rakiety świetlnej spuszczanej przez bombowce
(1.3) slang. samobójca
Wiktionary
Żyrandol (z fr. girandole) – zazwyczaj lampa elektryczna lub świecznik montowany do sufitu pomieszczenia. Występuje zarówno w mieszkaniach, jak i w wielkogabarytowych salach, holach i widowniach. Zawiera od jednego do bardzo wielu punktów świetlnych. W pomieszczeniach bardzo wielkich może mieć skomplikowaną konstrukcję i składać się z wielkiej ilości elementów ozdobnych, często szklanych lub kryształowych.
Wikipedia
(1.1) Ten żyrandol gotowy spaść nam na głowę.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈrãndɔl, AS: žyrãndol
Wiktionary
przym. żyrandolowy
rzecz. żyrandolik mrz.
Wiktionary
(1.2) flara
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od żyrandol
Wiktionary
rzecz. żyrandol m.
Wiktionary
przymiotnik od: żyrandol
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przym. od żyrandol
Wiktionary
(1.1) Nie przekonał ich także inny mój projekt - wytwarzanie przyłączy żyrandolowych.
Wiktionary
IPA: ˌʒɨrãndɔˈlɔvɨ, AS: žyrãndolovy
Wiktionary
rzecz. żyrandol mrz.
Wiktionary
ten, kto poręczył za kogoś spłatę sumy wekslowej; poręczyciel, gwarant
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ekon. osoba poręczająca za kogoś spłatę sumy wekslowej;
Wiktionary
Żyrant (wł. girante od girare „obracać, żyrować” z giro „obrót; obieg; żyro” od łac. gyrus „krąg, wolta, obieg” z gr. gýros „koło; krąg”) – potoczne określenie poręczyciela, czyli osoby potwierdzającej możliwość spłaty zobowiązania finansowego innej osoby. W przypadku gdy osoba odpowiedzialna za regulację zobowiązania nie wywiązuje się ze swoich obowiązków, ich ciężar przejmuje żyrant. Ma on wtedy prawo dochodzenia tych należności od dłużnika. Umowę poręczenia regulują przepisy Kodeksu cywilnego.
Wikipedia
(1.1) W tym wekslu jest feler, jeden żyrant niepewny!
Wiktionary
IPA: ˈʒɨrãnt, AS: žyrãnt
Wiktionary
rzecz. żyrowanie n.
czas. podżyrować dk., żyrować ndk.
Wiktionary
(1.1) poręczyciel
Wiktionary
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce, w województwie mazowieckim;
Wiktionary
Żyrardów – miasto w Polsce położone w województwie mazowieckim, siedziba powiatu żyrardowskiego, wchodzące w skład aglomeracji warszawskiej, na Równinie Łowicko-Błońskiej, nad rzeką Pisią Gągoliną, 45 km na południowy zachód od Warszawy i 90 km na północny wschód od Łodzi.
Wikipedia
IPA: ʒɨˈrarduf, AS: žyrarduf
Wiktionary
rzecz. żyrardowianin m., żyrardowianka ż.
przym. żyrardowski
Wiktionary
mieszkaniec Żyrardowa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żyrardowa
(1.2) osoba pochodząca z Żyrardowa, urodzona w Żyrardowie
Wiktionary
IPA: ˌʒɨrardɔˈvʲjä̃ɲĩn, AS: žyrardovʹi ̯ä̃ńĩn
Wiktionary
rzecz. Żyrardów m.
:: fż. żyrardowianka ż.
przym. żyrardowski
Wiktionary
mieszkanka Żyrardowa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żyrardowa
(1.2) kobieta pochodząca z Żyrardowa, urodzona w Żyrardowie
Wiktionary
IPA: ˌʒɨrardɔˈvʲjãnka, AS: žyrardovʹi ̯ãnka
Wiktionary
rzecz. Żyrardów m.
:: fm. żyrardowianin m.
przym. żyrardowski
Wiktionary
→ Żyrardów
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Żyrardowa, związany z Żyrardowem
Wiktionary
(1.1) Zatrudnili setkę najlepszych żyrardowskich fachowców od tkanin.
Wiktionary
IPA: ˌʒɨrarˈdɔfsʲci, AS: žyrardofsʹḱi
Wiktionary
rzecz. Żyrardów m., żyrardowianin m., żyrardowianka ż.
Wiktionary
słodkowodna ryba żyworodna z rodziny piękniczkowatych; żerardynka, żyworódka metaliczna
SJP.pl
Żyrardynka, żerardynka metaliczna, żyworódka metaliczna, (Girardinus metallicus) – żyworodna ryba słodkowodna z rodziny piękniczkowatych (Poeciliidae) występująca na terenie wód Kuby i Kostaryki.
Wikipedia
osoba, na rzecz której odstąpiono weksel lub czek; indosatariusz, indosat
SJP.pl
ludowy poeta i pieśniarz; aszyk; akyn; ozan
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. osiedle typu miejskiego w azjatyckiej części Rosji, w Jakucji, położone na południu Niziny Kołymskiej;
(1.2) geogr. rzeka w azjatyckiej części Rosji, w Jakucji; lewy dopływ Kołymy;
Wiktionary
Zyrianka – osiedle typu miejskiego w Rosji (Jakucja); 8 tys. mieszkańców (1994). Leży na południu Niziny Kołymskiej u ujścia Jasacznej do Kołymy. Ośrodek wydobycia węgla kamiennego (Zyriańskie Zagłębie Węglowe); przystań rzeczna; lotnisko; muzeum regionalne.
Osiedle założone na początku lat trzydziestych XX w. po odkryciu złóż węgla, najpierw jako jeden z obozów gułagu.
Wikipedia
przym. zyriański
rzecz. zyriański mrz.
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Zyrianką, dotyczący Zyrianki (miasta lub rzeki)
(1.2) związany z Zyrianami (Komiakami, Komi), dotyczący Zyrian (Komiaków, Komi)
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. zob. komi.
Wiktionary
rzecz. Zyrianka ż., Zyrianin mos.
Wiktionary
(1.2) komiacki, komi
(2.1) komi, komi-zyriański
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. kolka, ból brzucha
(1.2) gw-pl|Śląsk Cieszyński. zapalenie wyrostka robaczkowego
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. chętnie żrący (o zwierzęciu)
Wiktionary
(1.1) Tyn babuć je żyrny, tóż bydzie ś niego gibko kormik.
Wiktionary
poręczenie wekslowe; giro
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) hand. praw. poręczenie zobowiązania przez żyranta;
(1.2) zob. żyrokompas.
Wiktionary
Osoby o nazwisku Żyro:
Wikipedia
(1.1) Piotr podpisał żyro in blanco.
Wiktionary
IPA: ˈʒɨrɔ, AS: žyro
Wiktionary
czas. żyrować
Wiktionary
(1.1) indos
Wiktionary
temat słowotwórczy
(1.1) pierwszy człon wyrazów złożonych wskazujący na ich związek znaczeniowy z kołem, kręgiem lub wirowaniem
Wiktionary
(1.1) żyrobusola
Wiktionary
IPA: ˈʒɨrɔ, AS: žyro
Wiktionary
(1.1) giro-
Wiktionary
autobus napędzany energią kinetyczną wirującego koła zamachowego o dużej bezwładności; girobus
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) mot. autobus czerpiący energię z koła zamachowego,
Wiktionary
Żyrobus (girobus) – autobus czerpiący energię z koła zamachowego o dużym momencie bezwładności. Autobus na przystankach podłączał się do sieci energetycznej i za pomocą silnika elektrycznego rozkręcał koło zamachowe, akumulując w ten sposób energię potrzebną do dalszej jazdy.
Wikipedia
(1.1) Na przystankach żyrobus podłączał się do sieci energetycznej.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈrɔbus, AS: žyrobus
Wiktionary
przyrząd nawigacyjny w postaci obracającego się wokół własnej osi pierścienia, służący do określania kursu statku powietrznego lub wodnego; girobusola, żyrokompas
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. lotn. mors. elektromechaniczne urządzenie służące do wskazywania kursu, wykorzystujące właściwości żyroskopu;
Wiktionary
Kompas żyroskopowy morski lub żyrokompas (także girokompas, żyrobusola) – elektromechaniczne urządzenie służące do wskazywania kursu, wykorzystujące właściwości żyroskopu. Kompas żyroskopowy (morski) stanowi historycznie pierwszy, najprostszy, niepełny jeszcze system nawigacji bezwładnościowej.
Wikipedia
IPA: ˌʒɨrɔbuˈsɔla, AS: žyrobusola
Wiktionary
(1.1) żyrokompas, girokompas, girobusola, kompas żyroskopowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. żarłok
Wiktionary
przyrząd do określania kąta nachylenia samolotu; giroklinometr
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. przyrząd służacy do określania kąta nachylenia samolotu
Wiktionary
IPA: ˌʒɨrɔklʲĩˈnɔ̃mɛtr̥, AS: žyroklʹĩnõmetr̦
Wiktionary
(1.1) giroklinometr
Wiktionary
przyrząd nawigacyjny w postaci obracającego się wokół własnej osi pierścienia, służący do określania kursu statku powietrznego lub wodnego; żyrobusola, girobusola, girokompas
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. lotn. mors. elektromechaniczne urządzenie służące do wskazywania kursu, wykorzystujące właściwości żyroskopu;
Wiktionary
Kompas żyroskopowy morski lub żyrokompas (także girokompas, żyrobusola) – elektromechaniczne urządzenie służące do wskazywania kursu, wykorzystujące właściwości żyroskopu. Kompas żyroskopowy (morski) stanowi historycznie pierwszy, najprostszy, niepełny jeszcze system nawigacji bezwładnościowej.
Wikipedia
IPA: ˌʒɨrɔˈkɔ̃mpas, AS: žyrokõmpas
Wiktionary
rzecz. kompas m.
Wiktionary
(1.1) girokompas, żyrobusola, girobusola, kompas żyroskopowy, żyro
Wiktionary
ugrupowanie polityczne działające w czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej, skupiające zwolenników monarchii konstytucyjnej; żyrondyści
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. ujście Dordogne i Garonny do Zatoki Biskajskiej;
(1.2) geogr. adm. francuski departament położony w regionie Nowa Akwitania;
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. żyrondysta mos., żyrondystka ż., żyronda ż.
przym. żyrondystowski, żyrondystyczny
Wiktionary
członek ugrupowania politycznego działającego w czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej, członek żyrondy; (w liczbie mnogiej) żyrondyści - nazwa tego ugrupowania
SJP.pl
Żyrondyści (fr. Girondins) – nieformalne stronnictwo polityczne z czasów rewolucji francuskiej, grupujące głównie przedstawicieli inteligencji i burżuazji, początkowo stanowiące prawe skrzydło jakobinów z programem monarchii konstytucyjnej i rządów parlamentarnych z zachowaniem swobód życia gospodarczego i religijnego.
Wikipedia
członek ugrupowania politycznego działającego w czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej, członek żyrondy; (w liczbie mnogiej) żyrondyści - nazwa tego ugrupowania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. członek lub sympatyk żyrondy, stronnictwa w czasie rewolucji francuskiej;
(1.2) polit. przedstawiciel ideologii żyrondyzmu
(1.3) sport. piłkarz francuskiego klubu sportowego Girondins Bordeaux
Wiktionary
(1.1) Gdy do władzy dochodzą żyrondyści, to rychło należy wypatrywać też jakobinów.
(1.3) Żyrondyści nie zachwycili, a zwycięstwo bardziej zawdzięczają słabszemu dniu piłkarzy Nantes niż sobie […]
Wiktionary
rzecz. Żyronda ż., żyronda ż., żyrondyzm mrz.
:: fż. żyrondystka ż.
przym. żyrondystowski, żyrondystyczny
Wiktionary
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. członkini lub sympatyczka żyrondy, stronnictwa w czasie rewolucji francuskiej;
Wiktionary
rzecz. Żyronda ż., żyronda ż., żyrondyzm mrz.
:: fm. żyrondysta mos.
przym. żyrondystowski, żyrondystyczny
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) polit. hist. związany z żyrondystami, żyrondą, dotyczący żyrondystów
Wiktionary
(1.1) Nie był to wszakże jakiś specyficznie żyrondystowski projekt edukacji.
(1.1) Ta bardzo demokratyczna i bardzo skomplikowana ustawa w znacznej mierze wykorzystywała żyrondystowski projekt konstytucji (…)
(1.1) Uważam też, że cały ten żyrondystowski rząd jest na liście płac dworu.
(1.1) Rząd żyrondystowski, w zasadzie zdecydowany na wojnę, podjął jeszcze jedną próbę utrzymania pokoju, a mianowicie w nocie do elektora trewirskiego domagał się zaniechania kontrrewolucyjnej akcji emigrantów.
Wiktionary
rzecz. Żyronda ż., żyrondysta mos., żyrondystka ż., żyronda ż., żyrondyzm mrz.
przym. żyrondystyczny
Wiktionary
(1.1) żyrondystyczny
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) polit. hist. związany z żyrondystami, żyrondą, dotyczący żyrondystów
Wiktionary
(1.1) Z powyższego wyznania można mniemać, iż założenia ideowe TDP wyrażone w Manifeście z 1836 r. nie były w pełni podzielane przez Mierosławskiego w 1842/43 r. ze względu na kierunek „żyrondystyczny”.
(1.1) W pokoju leżało kilka żyrondystycznych gazet.
(1.1) Legenda żyrondystyczna i dantonistyczna, rzecz ciekawa, mają jedną wspólną cechę, która je bardzo różni od typowych legend historycznych.
Wiktionary
rzecz. Żyronda ż., żyrondysta mos., żyrondystka ż., żyronda ż., żyrondyzm mrz.
przym. żyrondystowski
Wiktionary
(1.1) żyrondystowski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) doktryna polityczna mająca poczatki w Rewolucji Francuskiej
Wiktionary
Żyrondyści (fr. Girondins) – nieformalne stronnictwo polityczne z czasów rewolucji francuskiej, grupujące głównie przedstawicieli inteligencji i burżuazji, początkowo stanowiące prawe skrzydło jakobinów z programem monarchii konstytucyjnej i rządów parlamentarnych z zachowaniem swobód życia gospodarczego i religijnego.
Wikipedia
rzecz. żyrondysta mos., żyrondystka ż.
przym. żyrondystowski, żyrondystyczny
Wiktionary
elektromechaniczne urządzenie, które zastępuje sternika statku, samolotu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) żegl. urządzenie elektromechaniczne, które zastępuje sternika
Wiktionary
(1.1) sternik automatyczny
Wiktionary
1. sztywny przedmiot, najczęściej krążek, szybko obracający się dookoła własnej osi symetrii, stosowany m.in. w urządzeniach nawigacyjnych; giroskop;
2. przyrząd do wyznaczania kursu samolotu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) fiz. szybko obracający się sztywny obiekt zachowujący stały kierunek osi obrotu;
(1.2) techn. kompas wykorzystujący właściwości żyroskopu (1.1);
Wiktionary
Żyroskop (giroskop; stgr. γῦρος – obrót, σκοπέω – obserwować) – urządzenie do pomiaru lub utrzymywania orientacji przestrzennej, działające na podstawie zasady zachowania momentu pędu. Został wynaleziony przez francuskiego fizyka Jeana Foucaulta w 1852 roku.
Wikipedia
(1.1) Załoga Endeavoura przymocuje do stacji ważącą 2, 5 tony konstrukcję kratową modułu łącznikowego ITS S5 Truss, wymieni żyroskop pomocny w określaniu położenia statku, przeładuje na stację sprzęt oraz części zamienne, a także przetestuje system, który pozwoli promowi ewentualnie pozostać dłużej na orbicie dzięki pobieraniu z ISS energii elektrycznej.
(1.2) Nawigator spoglądał na żyroskop.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈrɔskɔp, AS: žyroskop
Wiktionary
rzecz. giroskop m.
przym. żyroskopowy, giroskopowy
Wiktionary
(1.1) bąk symetryczny, giroskop
(1.2) żyrokompas, żyrobusola, kompas żyroskopowy
Wiktionary
przymiotnik od: żyroskop; giroskopowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przym. od żyroskop
Wiktionary
IPA: ˌʒɨrɔskɔˈpɔvɨ, AS: žyroskopovy
Wiktionary
rzecz. żyroskop, giroskop
przym. giroskopowy
Wiktionary
przyrząd żyroskopowy utrzymujący w równowadze ciała, w których jest umieszczony, np. ustawiony na statku spełnia rolę stabilizatora przeciwdziałającego kołysaniu, umieszczony wewnątrz wagonu kolei jednoszynowej zapewnia mu trwałą równowagę; girostat
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) techn. przyrząd żyroskopowy utrzymujący równowagę ciała, w którym jest umieszczony
Wiktionary
imię męskie
SJP.pl
Żyrosław, Żerosław ([ʐɨˈɾɔswaf], [ʐɛˈɾɔswaf]) – staropolskie imię męskie, złożone z członów żyro- („pokarm, czynność jedzenia, życie”) i -sław („sławić”).
Żyrosław imieniny obchodzi 17 grudnia.
Żeński odpowiednik: Żyrosława.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Żyrosławice – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie inowrocławskim, w gminie Gniewkowo.
Wikipedia
przyrząd do pomiaru prędkości kątowej; girotron
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Żyrów – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie grójeckim, w gminie Chynów. Leży nad rzeką Kraską.
W Średniowieczu wieś znajdowała się przy drodze łączącej Grójec z Czerskiem, która przebiegała prawym brzegiem Molnicy, przez Żyrów, Drwalew, Staniszewice. Obecnie leży przy trasie 50 – Sochaczew, Grójec, Góra Kalwaria, Mińsk Mazowiecki.
Wikipedia
1. poręczać (poręczyć) za osobę pożyczającą pieniądze;
2. swoją postawą pokazywać (pokazać) innym, że popiera się działania jakichś osób
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) hand. poręczać spłatę sumy wekslowej za osobę pożyczającą pieniądze
(1.2) hand. przekazywać weksel innej osobie
Wiktionary
rzecz. żyrant mos., żyro n., żyrowanie n.
czas. podżyrować dk.
Wiktionary
(1.1) gwarantować, poręczać, potwierdzać
(1.2) indosować, kontrasygnować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|żyrować.
Wiktionary
czas. żyrować ndk.
rzecz. żyrant mos.
Wiktionary
1. → żyro;
2. pieniądz żyrowy - pieniądz zapisany na rachunkach bankowych, kreowany przez banki komercyjne; pieniądz bezgotówkowy (wkładowy, depozytowy)
SJP.pl
[czytaj: zyrtek] lek przeciwhistaminowy; cetyryzyna
SJP.pl
żyrytwa pluskwowata - gatunek pluskwiaka z rodziny żyrytwowatych
SJP.pl
o cechach żyrytwowatych (rodzina pluskwiaków)
SJP.pl
Żyrytwowate (Naucoridae) – rodzina owadów z podrzędu pluskwiaków różnoskrzydłych. Rodzina Naucoridae liczy około 400 gatunków, z których w Polsce występuje jeden - żyrytwa pluskwowata (Naucoris cimicoides).
Wikipedia
o cechach żyrytwowatych (rodzina pluskwiaków)
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geogr. wieś w Polsce, w województwie lubelskim;
Wiktionary
Żyrzyn – wieś w Polsce położona na Wysoczyźnie Lubartowskiej, w województwie lubelskim, w powiecie puławskim, w gminie Żyrzyn.
Wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie lubelskim województwa lubelskiego.
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do ówczesnego województwa lubelskiego.
Wikipedia
IPA: ˈʒɨʒɨ̃n, AS: žyžỹn
Wiktionary
rzecz. żyrzynianin m., żyrzynianka ż.
przym. żyrzyński
Wiktionary
mieszkaniec Żyrzyna (wsi w Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żyrzyna
Wiktionary
IPA: ˌʒɨʒɨ̃ˈɲä̃ɲĩn, AS: žyžỹńä̃ńĩn
Wiktionary
rzecz. Żyrzyn m.
:: fż. żyrzynianka ż.
przym. żyrzyński
Wiktionary
mieszkanka Żyrzyna (wsi w Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żyrzyna
Wiktionary
IPA: ˌʒɨʒɨ̃ˈɲãnka, AS: žyžỹńãnka
Wiktionary
rzecz. Żyrzyn m.
:: fm. żyrzynianin m.
przym. żyrzyński
Wiktionary
→ Żyrzyn
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żyrzyna
Wiktionary
(1.1) Wiadomość o sukcesie żyrzyńskim rozeszła się nie tylko po całym Królestwie Polskim, ale także po Europie.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈʒɨ̃j̃sʲci, AS: žyžỹĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Żyrzyn m., żyrzynianin m., żyrzynianka ż.
Wiktionary
ptak, orzeł przedni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) ornit. nazwa systematyczna|Aquila chrysaetos|Linnaeus|ref=tak., duży ptak szponiasty z rodziny jastrzębiowatych;
Wiktionary
Orzeł przedni, zys (Aquila chrysaetos) – gatunek dużego ptaka szponiastego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae), zamieszkujący północną Afrykę, Azję, Amerykę Północną oraz Europę.
To jeden z najbardziej majestatycznych gatunków szponiastych. Upierzenie u osobników dorosłych całkowicie brązowe. Dziób żółty, czarno zakończony. Samice są większe od samców.
Wikipedia
(1.1) Para zysów gniazduje na tamtym występie skalnym.
Wiktionary
(1.1) orzeł przedni
Wiktionary
1. w działalności gospodarczej: nadwyżka wpływów nad wydatkami; dochód, zarobek;
2. korzyść, pożytek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) ekon. finans. księg. przewyższenie wpływów nad wydatkami, dochód ze sprzedaży
(1.2) korzyść z czegoś, uzyskana wartość
Wiktionary
Zysk – pojęcie, które jest różnie definiowane.
Jest to sytuacja, w której człowiek uważa, że przychody z podjętego działania były wyższe niż koszty.
W ekonomii to pojęcie stosuje się też w węższym znaczeniu – jako zarobek przedsiębiorcy wyższy niż standardowy zwrot z zainwestowanego kapitału (swego rodzaju nagroda za lepsze zaspokajanie potrzeb konsumentów).
Wikipedia
(1.1) Kupowanie złota w czasie kryzysu to czysty zysk!
(1.2) Jaki mam mieć zysk z tego, że ci pomagam? Może własną satysfakcję? Dlatego słuchaj mnie uważnie, bo nie mam zamiaru powtarzać.
Wiktionary
IPA: zɨsk, AS: zysk
Wiktionary
czas. zyskiwać (zyskać), pozyskiwać (pozyskać), uzyskać (uzyskiwać)
przym. zyskowny
Wiktionary
(1.1) plon, dochód, zarobek, profit
Wiktionary
1. osiągnąć zysk;
2. odnieść z czegoś korzyść, pożytek;
3. stać się posiadaczem czegoś;
4. zjednać sobie kogoś lub coś;
5. wypaść korzystniej pod jakimś względem
SJP.pl
1. osiągnąć zysk;
2. odnieść z czegoś korzyść, pożytek;
3. stać się posiadaczem czegoś;
4. zjednać sobie kogoś lub coś;
5. wypaść korzystniej pod jakimś względem
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zyskiwać)
(1.1) osiągnąć z czegoś zysk
(1.2) osiągnąć z czegoś pożytek, korzyść
(1.3) wejść w posiadanie czegoś
(1.4) zjednać sobie kogoś, pozyskać czyjeś uznanie, przychylność, poparcie
(1.5) wypaść korzystniej pod jakimś względem, zdobyć więcej czegoś
Wiktionary
IPA: ˈzɨskat͡ɕ, AS: zyskać
Wiktionary
czas. odzyskać dk.
rzecz. zysk m., zyskanie n.
przym. zyskowny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zyskać.
Wiktionary
IPA: zɨˈskãɲɛ, AS: zyskãńe
Wiktionary
czas. zyskać
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) stpol. ten, który zwyciężył
forma czasownika.
(2.1) 3. os. nmos. lm. przesz. od: zyskać
Wiktionary
IPA: zɨˈskawɨ, AS: zyskau̯y
Wiktionary
1. w działalności gospodarczej: nadwyżka wpływów nad wydatkami; dochód, zarobek;
2. korzyść, pożytek
SJP.pl
czasownik niedokonany (dk. zyskać)
(1.1) niedokonany od|zyskać.
Wiktionary
czas. odzyskiwać
rzecz. zyskiwanie n.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zyskiwać.
Wiktionary
czas. zyskiwać ndk.
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: zyskownie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: zyskowny
SJP.pl
Rentowność, dochodowość – parametr odzwierciedlający efektywność posiadanych przez przedsiębiorcę kapitałów oraz efektywność gospodarowania aktywami. Wskaźniki rentowności nazywane są także wskaźnikami zyskowności lub stopami zwrotu. Mierzą one ekonomiczność wyrażaną relacją efektów do nakładów.
Wikipedia
przynoszący zysk; intratny, rentowny, opłacalny, dochodowy, popłatny
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) taki, który przynosi zysk
Wiktionary
(1.1) Państwowe przedsiębiorstwo telefonii France Telecom jest rentowne, prężne, prowadzi zyskowną działalność za granicą.
(1.1) Oczywiście są okresy hossy, kiedy niemal wszystkie akcje są bardzo zyskowne.
Wiktionary
IPA: zɨˈskɔvnɨ, AS: zyskovny
Wiktionary
rzecz. zysk, zyskowność
czas. zyskać
przysł. zyskownie
Wiktionary
(1.1) dochodowy, rentowny
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Zysławice – wieś w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kazimierskim, w gminie Kazimierza Wielka.
Wieś duchowna, własność Opactwa Cystersów w Mogile położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie proszowskim województwa krakowskiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Wikipedia
forma rzeczownika.
(1.1) D. lm. od: żyto
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) daw. życie
(2.2) gwara. żyto
Wiktionary
(2.1) czas. żyć ndk.
(2.1) rzecz. życie n.
(2.2) rzecz. żyto n.
Wiktionary
imię żeńskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) imię|polski|ż.;
Wiktionary
Zyta – imię żeńskie wywodzące się od pospolitego wł. zitta, z łac. zita, oznaczającego „dziewczynę”. Chrześcijańską patronką tego imienia jest św. Zyta z Lukki, która jako jedyna wprowadziła to imię do kalendarzy. Imieniny obchodzi 27 kwietnia.
Wikipedia
(1.1) Zyta pojechała trochę odpocząć do Raby Wyżnej.
Wiktionary
IPA: ˈzɨta, AS: zyta
Wiktionary
miasto w Niemczech
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Niemczech, w Saksonii;
Wiktionary
Żytawa (niem. Zittau; górnołuż. Žitawa, [ˈʒitawa]; cz. Žitava) – miasto w Niemczech, w kraju związkowym Saksonia, w okręgu administracyjnym Drezno, w powiecie Görlitz, przy granicy z Polską i Czechami, w Łużycach Górnych. Do 31 lipca 2008 Żytawa była stolicą powiatu Löbau-Zittau.
Wikipedia
IPA: ʒɨˈtava, AS: žytava
Wiktionary
rzecz. żytawianin mos., żytawianka ż.
przym. żytawski
Wiktionary
mieszkaniec Żytawy (miasta w Niemczech)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żytawy
Wiktionary
IPA: ˌʒɨtaˈvʲjä̃ɲĩn, AS: žytavʹi ̯ä̃ńĩn
Wiktionary
rzecz. Żytawa ż.
:: fm. żytawianka ż.
przym. żytawski
Wiktionary
mieszkanka Żytawy (miasta w Niemczech)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żytawy
Wiktionary
IPA: ˌʒɨtaˈvʲjãŋka, AS: žytavʹi ̯ãŋka
Wiktionary
rzecz. Żytawa ż.
:: fm. żytawianin mos.
przym. żytawski
Wiktionary
→ Żytawa (miasto w Niemczech)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Żytawy, związany z Żytawą
Wiktionary
(1.1) Z historycznych ziem łużyckich niektóre z nich wchodzą dziś w skład województwa dolnośląskiego: część powiatu żytawskiego na prawym brzegu Nysy Łużyckiej oraz zgorzeleckiego.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈtafsʲci, AS: žytafsʹḱi
Wiktionary
rzecz. Żytawa ż., żytawianin m., żytawianka ż.
Wiktionary
zdrobnienie od: żytko
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Żytelkowo (niem. Siedkow) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie białogardzkim, w gminie Białogard. W latach 1975–1998 wieś należała do województwa koszalińskiego. W roku 2007 wieś liczyła 187 mieszkańców. Jedna z najstarszych wsi powiatu.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żytkiejm
Wiktionary
rzecz. Żytkiejmy nmos.
:: fż. żytkiejmianka ż.
przym. żytkiejmski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żytkiejm
Wiktionary
rzecz. Żytkiejmy nmos.
:: fm. żytkiejmianin m.
przym. żytkiejmski
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żytkiejm
Wiktionary
rzecz. Żytkiejmy nmos., żytkiejmianin m., żytkiejmianka ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
zdrobnienie od: żyto
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zdrobn. żyto
Wiktionary
IPA: ˈʒɨtkɔ, AS: žytko
Wiktionary
przym. żytni
rzecz. żyto n.
Wiktionary
zrobiony z żyta
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący żyta (Secale L.)
(1.2) wykonany z ziarna żyta
Wiktionary
(1.2) Na śniadanie zwykle jem jedną kromkę żytniego chleba.
Wiktionary
IPA: ˈʒɨtʲɲi, AS: žytʹńi
Wiktionary
rzecz. żyto n., żytko n., żytniówka ż.
Wiktionary
(1.1) daw. rżany
(1.2) daw. rżany
Wiktionary
żytniówka; żyto;
1. wódka otrzymywana z odpowiednio przerobionego żyta, następnie zmieszanego z roztworem spirytusu i odcedzonego;
2. potocznie o kieliszku lub butelce takiej wódki
SJP.pl
Żytnia – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie siedleckim, w gminie Siedlce. Ma status sołectwa. Leży 5 km od centrum Siedlec, nad Muchawką dopływem Liwca.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa siedleckiego.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Świętego Józefa w Siedlcach.
Przez Żytnię przebiega droga powiatowa do wsi Strzała i w odległości 2 km od wsi droga krajowa63 Węgorzewo-Siedlce-Sławatycze.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żytna
Wiktionary
rzecz. Żytno n.
:: fż. żytnianka ż.
przym. żytniański
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żytna
Wiktionary
rzecz. Żytno n.
:: fm. żytnianin m.
przym. żytniański
Wiktionary
przymiotnik od: Żytno
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Żytna, związany z Żytnem
Wiktionary
IPA: ʒɨtʲˈɲä̃j̃sʲci, AS: žytʹńä̃ĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. Żytno n., żytnianin mos., żytnianka ż.
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Żytniów – wieś sołecka w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie oleskim, w gminie Rudniki.
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie częstochowskim.
W skład sołectwa wchodzą ponadto miejscowości Banasiówka, Bliźniaki, Pieńki, Hajdamaki, Ignachy, Wytoka, Stawki Żytniowskie oraz Żurawie.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żytniowa
Wiktionary
rzecz. Żytniów m.
:: fż. żytniowianka ż.
przym. żytniowski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żytniowa
Wiktionary
rzecz. Żytniów m.
:: fm. żytniowianin m.
przym. żytniowski
Wiktionary
żytnia; żyto;
1. wódka otrzymywana z odpowiednio przerobionego żyta, następnie zmieszanego z roztworem spirytusu i odcedzonego;
2. potocznie o kieliszku lub butelce takiej wódki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) spoż. wódka z żyta
(1.2) pot. butelka lub kieliszek żytniówki (1.1)
Wiktionary
(1.1) W barku stoi butelka żytniówki.
(1.2) Poproszę dwie żytniówki.
Wiktionary
rzecz. żytnisko n., żyto n.
przym. żytni
Wiktionary
(1.1) pot. żyto
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żytniowa
Wiktionary
rzecz. Żytniów m., żytniowianin m., żytniowianka ż.
Wiktionary
pole po zebraniu rosnącego na nim żyta
SJP.pl
Pole – obszar ziemi przeznaczony pod uprawę roślin, najczęściej obsiany lub obsadzony jedną rośliną, np. żytem, kukurydzą, ziemniakami. Pole jest sztucznym agroekosystemem kształtującym krajobraz rolniczy. Pole w płodozmianie przeznaczone pod jakąkolwiek roślinę nazywa się stanowiskiem.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś w Polsce w województwie łódzkim;
Wiktionary
Żytno – wieś w Polsce, położona w województwie łódzkim, w powiecie radomszczańskim, w gminie Żytno.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa częstochowskiego.
Miejscowość jest siedzibą gminy Żytno.
Wikipedia
IPA: ˈʒɨtnɔ, AS: žytno
Wiktionary
rzecz. żytnianin m., żytnianka ż.
przym. żytniański
Wiktionary
regionalnie: żytni
SJP.pl
1. roślina z rodziny traw, popularne zboże;
2. ziarno rośliny o tej samej nazwie;
3. potocznie: wódka otrzymywana z odpowiednio przerobionego żyta, następnie zmieszanego z roztworem spirytusu i odcedzonego; też: kieliszek lub butelka tej wódki; żytnia; żytniówka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) bot. roln. nazwa systematyczna|Secale|L.|ref=tak., zbożowa roślina jednoroczna, dwuletnia lub wieloletnia z rodziny wiechlinowatych;
(1.2) spoż. roln. ziarno żyta (1.1)
(1.3) pot. wódka żytnia
(1.4) uczn. ładna dziewczyna
forma czasownika.
(2.1) forma bezosobowa czasu przeszłego (bezosobnik) od: żyć
Wiktionary
Żyto (Secale L.) – rodzaj roślin jednorocznych, rzadziej dwuletnich z rodziny wiechlinowatych. Liczy 9 gatunków. Rośliny te występują w południowej i południowo-wschodniej Europie, w północnej Afryce oraz zachodniej Azji, na wschodzie sięgając po zachodnie Himalaje i region Sinciang w zachodnich Chinach. Jeden gatunek (S. africanum) rośnie w Południowej Afryce.
Ze względów gospodarczych najważniejsze znaczenie ma żyto zwyczajne S. cereale.
Wikipedia
(1.1) Ziemia jest tu na ogół piaszczysta i kamienista, zdatna pod uprawę tylko kartofli, żyta, owsa i lnu.
Wiktionary
IPA: ˈʒɨtɔ, AS: žyto
Wiktionary
rzecz. żytniówka ż., żytnisko n.
:: zdrobn. żytko n.
przym. żytni
Wiktionary
(1.1) reg. śl. reż.
(1.2) reg. śl. reż.
(1.3) żytniówka
Wiktionary
1. → Żytomierz;
2. obwód żytomierski - jeden z 24 obwodów Ukrainy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Żytomierza, związany z Żytomierzem
Wiktionary
IPA: ˌʒɨtɔ̃ˈmʲjɛrsʲci, AS: žytõmʹi ̯ersʹḱi
Wiktionary
rzecz. Żytomierz m., żytomierzanin m., żytomierzanka ż.
Wiktionary
miasto obwodowe na Ukrainie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto na Ukrainie, na wyżynie Wołyńsko-Podolskiej;
Wiktionary
Żytomierz (ukr. Житомир, Żytomyr) – miasto obwodowe w środkowo-zachodniej części Ukrainy, nad rzeką Teterew, siedziba administracyjna obwodu i rejonu żytomierskiego. Ośrodek przemysłu maszynowego, metalowego, lekkiego, spożywczego i chemicznego, a także ośrodek kulturalny z teatrami i muzeami oraz centrum szkolnictwa wyższego. Ponadto ważny węzeł komunikacyjny z portem lotniczym.
Wikipedia
IPA: ʒɨˈtɔ̃mʲjɛʃ, AS: žytõmʹi ̯eš
Wiktionary
rzecz. żytomierzanin mos., żytomierzanka ż., Żytomierszczyzna ż.
przym. żytomierski
Wiktionary
mieszkaniec Żytomierza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żytomierza
Wiktionary
IPA: ˌʒɨtɔ̃mʲjɛˈʒãɲĩn, AS: žytõmʹi ̯ežãńĩn
Wiktionary
rzecz. Żytomierz m.
:: fż. żytomierzanka ż.
przym. żytomierski
Wiktionary
mieszkanka Żytomierza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żytomierza
Wiktionary
IPA: ˌʒɨtɔ̃mʲjɛˈʒãnka, AS: žytõmʹi ̯ežãnka
Wiktionary
rzecz. Żytomierz m.
:: fm. żytomierzanin m.
przym. żytomierski
Wiktionary
turzyca żytowata - gatunek rośliny z rodziny ciborowatych
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Żytowice – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie pabianickim, w gminie Pabianice. Wieś jest częścią sołectwa Żytowice, w którego skład wchodzi również wieś Wysieradz.
Miejscowość położona jest na Wysoczyźnie Łaskiej.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żytowiecka
Wiktionary
rzecz. Żytowiecko n.
:: fż. żytowiecczanka ż.
przym. żytowiecki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żytowiecka
Wiktionary
rzecz. Żytowiecko n.
:: fm. żytowiecczanin m.
przym. żytowiecki
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żytowiecka
Wiktionary
rzecz. Żytowiecko n., żytowiecczanin m., żytowiecczanka ż.
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
rodzaj roślin z rodziny wawrzynkowatych; Dais
SJP.pl
przystosowany do stylu życia yuppies
SJP.pl
dawniej, najczęściej o człowieku: żywy, żyjący, niemartwy; obecnie wyraz stosowany rzadko, wyłącznie w wyrażeniach:
a) "kto żyw" - ten, który żyje;
b) "pókim żyw" - póki żyję
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) żywy
Wiktionary
przym. żywy
rzecz. życie n.
Wiktionary
(1.1) żywy
Wiktionary
1. skrót od: żywotny;
2. skrót od: żywiecki;
3. skrót od: żywienie;
4. skrót od: żywność
SJP.pl
1. żyjący, właściwy żyjącemu organizmowi;
2. pełen energii, ruchliwy, żywotny;
3. intensywny, wyraźny, jaskrawy;
4. o stylu narracji itp.: wartki, ekspresywny;
5. prawdziwy, naturalny, szczery (np. żywe zainteresowanie)
SJP.pl
Żywa (łac. Siwa) – bogini plemienia Obodrytów Słowian połabskich. Bogini tak pojawia się jedynie tylko w Kronice Helmolda z Bozowa. Opisywał on wzmacnianie się kultu pogańskiego za czasów rządów Niklota:
W oryginale imię zapisane jest jako Siwa (odpis kopenhaski), w późniejszych rękopisach jako Siwe (lubecki), Silue (wiedeński), Synna (szczeciński). Odpis kopenhaski, lubecki i szczeciński wskazują, że nazwa zwierała grafem w – zapis szczeciński (Synna) powstał na skutek częstej wymiany u → n i oddawał formę *Syuua, natomiast podwójne u = w, co wskazuje na pierwotną formę *Sywa. Najbardziej zniekształcony w stosunku do oryginału jest zapis wiedeński.
Wikipedia
Jurij Żywago - postać fikcyjna z powieści "Doktor Żywago" Borisa Pasternaka
SJP.pl
w stanie żywym, jako żywego
SJP.pl
przysłówek sposobu
(1.1) tak, że ktoś lub coś żyje podczas pewnej czynności, której jest obiektem
(1.2) przen. tak, że coś jest identyczne z oryginałem
forma rzeczownika|rodzaj=męskozwierzęcy.
(2.1) N. lp. od żywiec
Wiktionary
(1.1) Mateo i towarzysze bronili się zaciekle i długo, widocznie wróg chciał ich pojmać żywcem, i zanim ulegli przemocy, reszta grupy mogła daleko rozproszyć się po lesie.
(1.2) Wszystko to wygląda malowniczo i groźnie, jakby żywcem wzięte z amerykańskich filmów o wojnie wietnamskiej.
Wiktionary
rzecz. żywiec m., Żywiec m., żywość ż., żywotność ż., ożywianie n., ożywienie n.
czas. żyć ndk., ożywiać ndk., ożywić dk.
przym. żywy, żywotny
przysł. żywo
Wiktionary
potocznie: metoda łowienia ryb na żywą przynętę
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
mieszkaniec Żywca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żywiecczyzny
Wiktionary
rzecz. Żywiec m., Żywiecczyzna ż., żywczanin m., żywczanka ż.
:: fż. Żywczanka ż.
przym. żywiecki
Wiktionary
mieszkanka Żywca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żywiecczyzny
Wiktionary
rzecz. Żywiec m., Żywiecczyzna ż., żywczanin m., żywczanka ż.
:: fm. Żywczanin m.
przym. żywiecki
Wiktionary
żywa rybka na haczyku, służąca za przynętę; żywiec
SJP.pl
żywiak chlebowiec - niewielki chrząszcz z rodziny kołatkowatych
SJP.pl
posilać się, jeść
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) karmić, dawać jeść, utrzymywać kogoś
(1.2) przen. podn. odczuwać coś, czuć coś
(1.3) przest. obdarzać życiem, siłą życiodajną, podtrzymywać życie
czasownik zwrotny niedokonany żywić się
(2.1) karmić samego siebie, jeść coś, odżywiać się
(2.2) istnieć lub rozwijać się dzięki czemuś
Wiktionary
(2.1) Wegetarianie żywią się tylko roślinami.
Wiktionary
IPA: ˈʒɨvʲit͡ɕ, AS: žyvʹić
Wiktionary
rzecz. (1.1) żywiciel m., żywicielka ż., żywienie n.
:: (1.1) (2.1) żywność ż., pożywienie n.
przym. żywieniowy
Wiktionary
(2.1) jeść, żreć
Wiktionary
przezroczysta wydzielina komórek roślinnych, zawierająca terpentynę i olejki eteryczne oraz inne płynne i stałe substancje; stosowana w lecznictwie i wielu gałęziach przemysłu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) biol. półprzezroczysta wydzielina komórek roślinnych, zawierająca węglowodany (terpentynę) i olejki eteryczne oraz inne płynne i stałe substancje;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Drzewa sosnowe to wiecznie zielone drzewa z grubą korą i bogactwem żywicy.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈvʲit͡sa, AS: žyvʹica
Wiktionary
rzecz. żywiczarz mos., żywicowanie n., żywiczność ż.
czas. żywicować
przym. żywiczny, żywicowy
Wiktionary
1. żywy organizm, którego kosztem żyje pasożyt;
2. osoba, która kogoś utrzymuje, dostarcza środków niezbędnych do życia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ten, kto żywi lub utrzymuje
(1.2) biol. organizm żywiący pasożyta
Wiktionary
Żywiciel – organizm, na którego koszt żyje pasożyt dojrzały lub jego postacie rozwojowe. Pasożyty pozostają w różnych związkach z żywicielami.
Wikipedia
(1.1) Syna sąsiadów nie wzięli do wojska, bo to jedyny żywiciel rodziny.
(1.2) Pasożyty żerują na ciele żywiciela.
Wiktionary
rzecz. żywicielstwo n.
:: fż. żywicielka ż.
przym. żywicielski
przysł. żywicielsko
Wiktionary
1. żywy organizm żeński, którego kosztem żyje pasożyt;
2. kobieta, która kogoś utrzymuje, dostarcza środków niezbędnych do życia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta żywiąca lub utrzymująca
(1.2) przen. ziemia, rola także. krowa
Wiktionary
(1.2) Niemce przyszły i zabrały krowę, naszą jedyną żywicielkę.
Wiktionary
rzecz. żywicielstwo n.
:: fm. żywiciel mos.
przym. żywicielski
przysł. żywicielsko
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
wydzielający żywicę; żywicorodny
SJP.pl
wydzielający żywicę
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) wydobywać żywicę z drzew iglastych
czasownik nieprzechodni niedokonany
(2.1) bot. wydzielać żywicę
Wiktionary
rzecz. żywiczarz mos., żywica ż.
przym. żywiczarski
Wiktionary
o właściwościach podobnych do żywicy
SJP.pl
→ żywica; żywiczny, żywiczy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z żywicą, dotyczący żywicy
przymiotnik
(2.1) zwierający żywicę, wytworzony z żywicy
Wiktionary
rzecz. żywica ż.
przym. żywiczny
Wiktionary
(1.1) żywiczny
(2.1) żywiczny
Wiktionary
sól kwasu żywicznego
SJP.pl
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z pracą żywiczarza, dotyczący żywiczarza
Wiktionary
rzecz. żywiczarz mos.. żywicowanie n.
czas. żywicować ndk.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) leśn. robotnik leśny żywicujący drzewa
Wiktionary
(1.1) To żywiczarze nacinają pnie i zbierają wycieki.
Wiktionary
rzecz. żywica ż., żywicowanie n.
czas. żywicować ndk.
przym. żywiczarski
Wiktionary
rodzaj roślin z rodziny jasnotowatych; czyściec
SJP.pl
żywiczlin czteroklapowy - drzewo iglaste z rodziny cyprysowatych; sandarak, cyprzyk czteroklapowy
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest żywiczne
Wiktionary
przym. żywiczny
przysł. żywicznie
rzecz. żywica ż.
Wiktionary
→ żywica; żywiczy, żywicowy
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) taki, który zawiera żywicę; pełen żywicy; pachnący żywicą
Wiktionary
(1.1) Na korze jodeł koreańskich występują pęcherze żywiczne.
Wiktionary
rzecz. żywica ż., żywiczność ż.
przym. żywicowy, żywicowaty
Wiktionary
1. zwierzę przeznaczone na ubój;
2. mała rybka, służąca jako przynęta na większą;
3. dawniej: żywa istota;
4. roślina z rodziny kapustowatych;
5. piwo marki Żywiec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w południowej Polsce, w województwie śląskim;
(1.2) geogr. pot. zob. Żywiecczyzna.
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy, nazwa własna
(2.1) marka piwa;
Wiktionary
Żywiec (niem. Saybusch) – miasto w południowej Polsce, w województwie śląskim, siedziba władz powiatu żywieckiego.
Według danych z 31 grudnia 2022 miasto liczyło 29 878 mieszkańców.
Wikipedia
IPA: ˈʒɨvʲjɛt͡s, AS: žyvʹi ̯ec
Wiktionary
:: rzecz. żywiecka ż., żywczanin m., żywczanka ż., Żywiecczyzna, Żywczanin m., Żywczanka ż., żywiec m.
:: przym. żywiecki, żywczański
przysł. żywcem
Wiktionary
geograficzny i historyczny region w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. kraina obejmująca okolice Żywca;
Wiktionary
Żywiecczyzna – region geograficzny i etnograficzny w południowej Polsce, stanowi część Małopolski (leży w jej południowo-zachodniej części), w południowej części obecnego województwa śląskiego i południowo-zachodniej małopolskiego, ze stolicą w Żywcu.
Wikipedia
(1.1) Na Żywiecczyznę trafił przypadkowo.
Wiktionary
IPA: ˌʒɨvʲjɛt͡sˈt͡ʃɨzna, AS: žyvʹi ̯ecčyzna
Wiktionary
rzecz. żywiecka ż., Żywiec mrz., żywczanin mos., żywczanka ż., Żywczanin mos., Żywczanka ż.
przym. żywiecki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) spoż. kulin. rodzaj kiełbasy z mięsa wieprzowego
forma przymiotnika.
(2.1) ż. lp. od: żywiecki
Wiktionary
(1.1) Może mi pani zważyć pół kilo żywieckiej i dziesięć tych frankfurterek.
Wiktionary
rzecz. Żywiec mrz., żywczanin mos., żywczanka ż., Żywiecczyzna ż., Żywczanin mos., Żywczanka ż., żywiec mrz.
przym. żywiecki, żywczański
Wiktionary
→ Żywiec (miasto), → Żywiecczyzna (ziemia żywiecka)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Żywca, związany z Żywcem
(1.2) odnoszący się do Żywiecczyzny, związany z Żywiecczyzną
Wiktionary
(1.1) Jak wtedy, gdy napisali w "Przekroju", że w Żywcu pojawił się przedwojenny właściciel browaru żywieckiego, książę Karol Olbracht Habsburg.
(1.1) Na żywieckim rynku Trzech Króli, reprezentujących poszczególne parafie żywieckie, przywita burmistrz miasta oraz proboszczowie żywieccy.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈvʲjɛt͡sʲci, AS: žyvʹi ̯ecʹḱi
Wiktionary
rzecz. żywiecka ż., Żywiec m., żywczanin m., żywczanka ż., Żywiecczyzna ż., Żywczanin m., Żywczanka ż.
Wiktionary
→ Żywiec (miasto), → Żywiecczyzna (ziemia żywiecka)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
(1.1) geogr. region geograficzno-kulturowy w południowej Polsce z miastem Żywiec
Wiktionary
(1.1) Podajcie przykłady obyczajów spotykanych wiosną w Żywieckiem.
Wiktionary
(1.1) Żywiecczyzna
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: żywo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|żywić.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈvʲjɛ̇̃ɲɛ, AS: žyvʹi ̯ė̃ńe
Wiktionary
rzecz. żywność ż., żywieniowiec ż./mos., żywnościówka ż., wyżywienie n., odżywianie n., odżywienie n., pożywność ż., pożywka ż.
czas. żywić ndk., wyżywić dk., odżywiać ndk., odżywić dk.
przym. żywieniowy, pożywny
przysł. pożywnie
Wiktionary
osoba zajmująca się żywieniem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy (opcjonalnie żeński)
(1.1) specjalista w dziedzinie żywienia
Wiktionary
rzecz. żywienie n., żywność ż.
czas. żywić ndk.
przym. żywnościowy
Wiktionary
(1.1) dietetyk
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. szkoła gastronomiczna
(1.2) pot. gastronomia
(1.3) pot. ogół ludzi zajmujących się gastronomią
(1.4) pot. raport żywieniowy, raport żywienia
Wiktionary
rzecz. żywienie n.
czas. żywić ndk.
Wiktionary
dotyczący żywienia, odżywania
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z żywieniem, dotyczący żywienia
Wiktionary
(1.1) Głównym powodem, aby nie ignorować purystów żywieniowych, jest ten, iż na wiele sposobów mają rację.
Wiktionary
IPA: ˌʒɨvʲjɛ̇̃ˈɲɔvɨ, AS: žyvʹi ̯ė̃ńovy
Wiktionary
rzecz. żywienie n., żywność ż., wyżywienie n.
czas. żywić ndk., wyżywić dk.
przym. żywnościowy
Wiktionary
(1.1) kulinarny
Wiktionary
larwa skorupiaków z rzędu dziesięcionogów, ważny składnik morskiego planktonu
SJP.pl
Żywik (ang.: Zoea) - jest to larwa występująca tylko u pancerzowców, nie występuje w rozwoju skorupiaków niższych. Cechują ją jednolity głowotułów pokryty karapaksem, segmentowany tułów (pereon) i odwłok.
Głowotułów zaopatrzony jest w parę oczu złożonych, osadzonych na słupkach (u niektórych występuje także oko naupliusowe), długie haczykowate wyrostki ułatwiające unoszenie się na wodzie, jednogałęziowe czułki I, dwugałęziowe czułki II, żuwaczki i szczęki I i II. Za głowotułowiem występują zawiązki 5 segmentów tułowia z zawiązkami odnóży lokomocyjnych i segmentowany odwłok z widełkami. U części żywików na końcu odwłoka, zamiast widełek występują uropody.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Białystok, Podhale. trzoda
Wiktionary
1. siła, którą nie kieruje świadomość;
2. w filozofii: jeden z elementów tworzących świat materialny: ogień, woda, ziemia, powietrze;
3. krąg zainteresowań, zamiłowań
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) filoz. jeden z elementów tworzących świat materialny: ogień, woda, ziemia, powietrze
(1.2) siła przyrody i jej przejawy, w szczególności te gwałtowne i potężne
(1.3) książk. siła, którą nie kieruje świadomość
(1.4) książk. krąg zainteresowań, zamiłowań
(1.5) książk. grupa ludzi tworzących określoną społeczność, zbiorowisko
(1.6) książk. element, składnik
Wiktionary
Żywioły, elementy, pierwiastki – redukcjonistyczna koncepcja filozoficzna, według której świat materialny (Wszechświat) składa się z kilku podstawowych elementów. Różne proporcje w jakich występują one w różnych obiektach i substancjach ma odpowiadać za złożoność świata materialnego, a sposoby, w jaki reagują one ze sobą, mają wyjaśniać przemiany w tym świecie. Teorie żywiołów były w wielu kulturach przednaukowym sposobem wyjaśniania rzeczywistości przyrodniczej.
Wikipedia
(1.1) Arystoteles dodał do podstawowych czterech żywiołów wody, ognia, ziemi i powietrza dodatkowo jeszcze eter.
(1.6) Do reportażu wdzierał się epicki żywioł.
Wiktionary
IPA: ˈʒɨvʲjɔw, AS: žyvʹi ̯ou̯
Wiktionary
przym. żywiołowy
przysł. żywiołowo
rzecz. żywiołowość
Wiktionary
w fantastyce: istota magiczna stanowiąca ucieleśnienie danego żywiołu, władająca określoną siłą natury; elemental
SJP.pl
Wikipedia
człowiek niekierujący się rozsądkiem, działający spontanicznie, żywiołowo
SJP.pl
stopień wyższy od przysłówka: żywiołowo
SJP.pl
przysłówek
(1.1) w sposób żywiołowy
Wiktionary
rzecz. żywioł m., żywiołowość ż.
przym. żywiołowy
Wiktionary
spontaniczność, gwałtowność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) książk. cecha tego, co jest żywiołowe; cecha tych, którzy są żywiołowi
Wiktionary
rzecz. żywioł m., żywiołowiec m.
przym. żywiołowy
przysł. żywiołowo
Wiktionary
rzadki stopień wyższy od przymiotnika: żywiołowy; bardziej żywiołowy
SJP.pl
przymiotnik od: żywioł
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który jest skutkiem działania żywiołu natury
(1.2) porywczy, dziki, kierowany silnymi emocji
(1.3) nieplanowany, spontaniczny
Wiktionary
(1.2) Po godzinie żywiołowych dyskusji zebranie wreszcie się skończyło.
Wiktionary
IPA: ˌʒɨvʲjɔˈwɔvɨ, AS: žyvʹi ̯ou̯ovy
Wiktionary
przysł. żywiołowo
rzecz. żywiołowość ż., żywioł m.
Wiktionary
(1.2) wybuchowy, ekspansywny, gwałtowny, impulsywny, porywczy, burzliwy, spontaniczny
Wiktionary
imię żeńskie
SJP.pl
Żywisława – imię żeńskie, prawdopodobnie neologizm utworzony na wzór imion słowiańskich. Człon Żywi- jest niespotykany w staropolskich imionach dwuczłonowych.
Męskim odpowiednikiem jest Żywisław.
Wikipedia
rodzaj roślin z rodziny jasnotowatych (wargowych); Cleonia
SJP.pl
zdrobnienie od: żywy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zdrobn. od: żywy
Wiktionary
IPA: ʒɨˈvʲjutʲci, AS: žyvʹi ̯utʹḱi
Wiktionary
przym. żywy
Wiktionary
1. wieś w województwie podlaskim, w powiecie białostockim;
2. wieś w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie bartoszyckim
SJP.pl
Wikipedia
drzewo z rodziny palm, uprawiane głównie dla owoców; kokosowiec
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: żywny
SJP.pl
to, czym się żywią organizmy żywe; pokarm, pożywienie, jedzenie, jadło, strawa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ogół produktów spożywczych;
Wiktionary
Żywność, środek spożywczy – produkt przetworzony, częściowo przetworzony lub nieprzetworzony, przeznaczony lub nadający się do spożycia przez ludzi, w tym napoje, guma do żucia oraz wszelkie substancje dodawane do żywności w sposób zamierzony podczas wytwarzania, przygotowania lub obróbki.
Wikipedia
(1.1) Nasza firma dostarcza żywność do połowy sklepów w okolicy.
Wiktionary
IPA: ˈʒɨvnɔɕt͡ɕ, AS: žyvność
Wiktionary
rzecz. spożywczy mrz., pożywienie n., żywienie n., żywnościówka ż., żywieniowiec m.
czas. żywić ndk., pożywić dk., odżywić dk., odżywiać ndk.
przym. żywnościowy, żywieniowy, pożywny, spożywczy
przysł. żywnościowo
Wiktionary
(1.1) jedzenie, pokarm, pożywienie; przest. jadło, strawa, wikt
Wiktionary
odległość, jaką pokonuje żywność, zanim dotrze do odbiorcy
SJP.pl
→ żywność, np. artykuły żywnościowe, produkty żywnościowe
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) związany z żywnością, dotyczący żywności
Wiktionary
(1.1) Mąka stosowana jest jako główny składnik wielu produktów żywnościowych takich jak chleb, ciasto, makaron.
Wiktionary
rzecz. żywność ż., żywieniowiec m., żywienie n.
czas. żywić ndk.
przym. żywieniowy
Wiktionary
(1.1) spożywczy
Wiktionary
dawniej:
1. prawdziwy, szczery;
2. pożywny, posilny; dziś tylko w zwrotach: co (jak, gdzie, ile) się komu żywnie podoba - co (jak, gdzie, ile) kto woli
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) stpol. żywy
Wiktionary
IPA: ˈʒɨvnɨ, AS: žyvny
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób energiczny
(1.2) z duży natężeniem
(1.3) ukazując jaskrawość, dając blask
(1.4) rzad. będąc żywym
(1.5) muz. w szybkim tempie
Wiktionary
(1.3) Samce są żywo czerwone, samice zaś blado czerwone, beżowe lub brązowawe.
Wiktionary
rzecz. żywość ż., żywot mrz., żywotek mrz., żywotnik mrz., żywotność ż., ożywianie n.
przym. żywotni, żywotny, żywy
przysł. żywotnie, żywcem
Wiktionary
(1.1) energicznie, gwałtownie, skocznie, spontanicznie, wesoło, z werwą, żwawo
(1.2) bardzo, intensywnie, głęboko, mocno, silnie, wielce, wyraźnie, znacznie
(1.3) barwnie, jaskrawo, jasno, kolorowo, wesoło
(1.5) vivace
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. życie
Wiktionary
dawniej: życie, życiorys
SJP.pl
autor żywotów świętych; biograf
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś w województwie opolskim;
(1.2) geogr. część miasta Hawierzowa w kraju morawsko-śląskim, w powiecie Karwina w Czechach;
(1.3) hist. geogr. historyczna polska wieś na Zaolziu
Wiktionary
Żywocice (niem. Zywodczütz, 1934-1945 Oderwiese) – wieś w Polsce, położona na Górnym Śląsku, w województwie opolskim, w powiecie krapkowickim, w gminie Krapkowice.
Wikipedia
(1.2) Musicie wysiąść na przystanku w Żywocicach.
(1.3) Po wojnie Żywocice znalazły się w Czechosłowacji.
Wiktionary
rzecz. żywociczanin m., żywociczanka ż.
przym. żywocicki
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Żywocic, związany z Żywocicami
Wiktionary
(1.1) W informatorze dokładnie opisano tragedię żywocicką.
Wiktionary
rzecz. Żywocice nmos., żywociczanin m., żywociczanka ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żywocic
Wiktionary
rzecz. Żywocice nmos.
:: fż. żywociczanka ż.
przym. żywocicki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żywocic
Wiktionary
rzecz. Żywocice nmos.
:: fm. żywociczanin m.
przym. żywocicki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od żywot
Wiktionary
(1.1) To nie żywot, lecz tylko marny żywocik.
Wiktionary
rzecz. żywot m.
Wiktionary
wieś położona w Polsce w okolicach Łodzi
SJP.pl
Wikipedia
roślina zielna, w Polsce pospolita, rośnie na wilgotnych łąkach, w rowach i nad brzegami wód
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Symphytum|L.|ref=tak., bylina z rodziny ogórecznikowatych o zwisających kwiatach z promienistą, rurkowato-dzwonkowatą koroną, rosnąca w wilgotnych lasach, łąkach i zaroślach;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ʒɨˈvɔkɔst, AS: žyvokost
Wiktionary
przym. żywokostowy
Wiktionary
→ żywokost; żywokostny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący żywokostu, sporządzony z żywokostu
Wiktionary
IPA: ˌʒɨvɔkɔˈstɔvɨ, AS: žyvokostovy
Wiktionary
rzecz. żywokost mrz.
Wiktionary
ścięty prosty pęd drzewa liściastego, używany do szybkiego zadrzewiania dróg i osiedli; żywokół
SJP.pl
rodzaj roślin z rodziny bobowatych; żywoziół
SJP.pl
Wikipedia
ogrodzenie z przycinanych drzew lub krzewów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) płot złożony z przyciętych lub naturalnie rosnących roślin;
Wiktionary
Żywopłot – gęsto posadzone drzewa lub krzewy, zazwyczaj przycinane z boków oraz od góry i tworzące ogrodzenie.
Wikipedia
(1.1) Piłka poleciała za żywopłot na podwórko sąsiadów.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈvɔpwɔt, AS: žyvopu̯ot
Wiktionary
przym. żywopłotowy
Wiktionary
dotyczący żywopłotu
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący żywopłotu, związany z żywopłotem
Wiktionary
IPA: ˌʒɨvɔpwɔˈtɔvɨ, AS: žyvopu̯otovy
Wiktionary
rzecz. żywopłot m.
Wiktionary
rodzaj naziemnopączkowych roślin zielnych z rodziny obrazkowatych
SJP.pl
Wikipedia
zwierzę rodzące się w sposób żyworodny
SJP.pl
zwierzę żyworodne; żyworódka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) herp. zob. jaszczurka żyworodna.
(1.2) icht. nazwa kilku gatunków ryb z rodziny żyworódkowatych
(1.3) icht. pot. ryba akwariowa, którą cechuje żyworodność lub jajożyworodność;
(1.4) bot. zob. żyworódka pierzasta.
Wiktionary
Żyworodkowate (Viviparidae) – rodzina dużych (powyżej 15 mm wys.), słodkowodnych ślimaków z podgromady ślimaków przodoskrzelnych i rzędu Architaenioglossa.
Przedstawiciele rodziny mają prawidłowo rozwinięte narządy lewej strony ciała, mają więc tylko jeden przedsionek, jedną nerkę i jedno skrzele. Wszystkie są żyworodne i rozdzielnopłciowe. Dymorfizm płciowy wyraźnie objawia się w budowie czułków. Samice mają oba czułki jednakowe, natomiast u samców prawy czułek przekształcił się w aparat kopulacyjny i jest znacznie krótszy. Tuż poniżej czułków, na osobnych słupkach, znajdują się parzyste oczy.
Wikipedia
rzecz. żyworodność ż., żyworództwo n., żyworód m., żyworodne nmos., żyworódkowate nmos., żyworodek m., żyworodkowate nmos., żyworodka ż.
przym. żyworodny, żyworódkowy
Wiktionary
1. rodzina żyworodnych ślimaków przodoskrzelnych
2. podrząd pospolitych ryb akwariowych, pochodzących z rzek Ameryki Środkowej
SJP.pl
Wikipedia
rodzina dużych słodkowodnych ślimaków
SJP.pl
Żyworodkowate (Viviparidae) – rodzina dużych (powyżej 15 mm wys.), słodkowodnych ślimaków z podgromady ślimaków przodoskrzelnych i rzędu Architaenioglossa.
Przedstawiciele rodziny mają prawidłowo rozwinięte narządy lewej strony ciała, mają więc tylko jeden przedsionek, jedną nerkę i jedno skrzele. Wszystkie są żyworodne i rozdzielnopłciowe. Dymorfizm płciowy wyraźnie objawia się w budowie czułków. Samice mają oba czułki jednakowe, natomiast u samców prawy czułek przekształcił się w aparat kopulacyjny i jest znacznie krótszy. Tuż poniżej czułków, na osobnych słupkach, znajdują się parzyste oczy.
Wikipedia
o cechach żyworodkowatych (rodzina ślimaków)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Theria|ref=tak., podgromada ssaków charakteryzujących się żyworodnością;
Wiktionary
Żyworodne, ssaki żyworodne (Theria) – ssaki charakteryzujące się żyworodnością w odróżnieniu od ssaków jajorodnych.
Wikipedia
(1.1) W tradycyjnej systematyce ssaków grupa żyworodnych klasyfikowana jest w randze podgromady.
Wiktionary
przym. żyworodny
rzecz. żyworódka ż.
Wiktionary
przychodzenie na świat żywych istot, odbywających swój okres embrionalny w organizmie matki; żyworództwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. forma rozrodu zwierząt polegająca na tym, że zarodek początkowo rozwija się wewnątrz organizmu matki;
(1.2) bot. cecha roślin, które rozmnażają się poprzez wypuszczanie kiełków na sobie samych
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. żyworodek m., żyworódka ż., żyworództwo n.
przym. żyworodny
przysł. żyworodnie
Wiktionary
(1.1) żyworództwo
Wiktionary
1. w botanice: rośliny żyworodne - rośliny rozmnażające się wegetatywnie lub z nasion kiełkujących na roślinie macierzystej;
2. w zoologii: zwierzęta żyworodne - zwierzęta rozwijające się w organizmie matki i rodzące się żywe
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zool. rozwijający się w organizmie matki i rodzący się zdolny do życia poza organizmem matki
(1.2) bot. rozmnażający się w sposób wegetatywny lub z nasion kiełkujących na roślinie macierzystej
Wiktionary
(1.1) Innym ciekawym gatunkiem żyjącym w Bajkale jest głowienka - żyworodna ryba, zaliczana do gatunków głębinowych.
Wiktionary
rzecz. żyworodność ż., żyworództwo n., żyworódka ż., żyworodne nmos.
Wiktionary
przychodzenie na świat żywych istot, odbywających swój okres embrionalny w organizmie matki; żyworodność
SJP.pl
Wikipedia
1. pełnia sił witalność; żwawość, dziarskość, energiczność;
2. cecha przedmiotów, barw jawiących się w pełni szczegółów, niezatartych, wyrazistych; wyrazistość, intensywność, jaskrawość;
3. wszystko to, co decyduje i sugestywności, wartkości dzieła literackiego, filmowego, muzycznego, np. żywość fabuły, stylu, akcji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co żywe; cecha tych, którzy są żywi
Wiktionary
przym. żywy
przysł. żywotnie, żywo, żywcem
Wiktionary
zespół organizmów roślinnych i zwierzęcych żyjących wspólnie w pewnym środowisku; biocenoza; geocenoza
SJP.pl
1. życie, bieg życia;
2. sposób, tryb życia;
3. przenośnie: sprawne działanie, istnienie czegoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) książk. życie, istnienie
(1.2) książk. rel. życiorys, zwłaszcza w odniesieniu do świętych
(1.3) daw. brzuch, łono
Wiktionary
(1.3) Błogosławionaś Ty między niewiastami i błogosławion owoc żywota Twojego, Jezus.
Wiktionary
IPA: ˈʒɨvɔt, AS: žyvot
Wiktionary
czas. żyć
przysł. żywo
rzecz. żywotność ż., żywocik mrz.
Wiktionary
(1.1) byt, życie, dola, koleje, los
(1.2) biografia, biogram, curriculum vitae, życiorys
(1.3) pot. bandzioch, pot. bebech, bęc, brzuch, pot. brzusio, pot. flak, kałdun, pot. maciek
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. haftowany gorset ludowego damskiego stroju cieszyńskiego
Wiktionary
Żywotek – zdobiony gorset, przyszyty do szerokiej, marszczonej spódnicy, stanowiący górną część stroju cieszyńskiego. Bogaty haft wykonywany na żywotkach i naszyte na nim ozdoby srebrne, a niekiedy nawet pozłacane, są elementem wyróżniającym strój cieszyński.
Wikipedia
przysł. żywo
Wiktionary
rodzaj roślin z rodziny bromeliowatych; Pitcairnia
SJP.pl
Żywotlin (Pitcairnia L'Hér.) – rodzaj roślin z rodziny bromeliowatych (Bromeliaceae). Obejmuje 285–406 gatunków. Rośliny te występują w strefie międzyzwrotnikowej obu kontynentów amerykańskich (od Meksyku i Antyli po północną Argentynę), ale jeden gatunek – Pitcairnia feliciana występuje także poza tymi kontynentami – w tropikalnej Afryce Zachodniej – na wybrzeżach Gwinei (jedyny wyjątek w obrębie całej rodziny bromeliowatych). Zasiedlają bardzo zróżnicowane siedliska, przy czym w większości są to rośliny naziemne, rzadziej należą tu epifity i litofity. Większość przedstawicieli rodzaju rośnie w wilgotnych lasach równikowych.
Wikipedia
przysłówek
(1.1) mocno, bardzo, istotnie, żywo
Wiktionary
IPA: ʒɨˈvɔtʲɲɛ, AS: žyvotʹńe
Wiktionary
przym. żywotny, żywy
rzecz. żywotność ż., żywość ż.
przysł. żywo
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: żywotnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: żywotny
SJP.pl
krzew lub drzewo z rodziny cyprysowatych; tuja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Thuja|L.|ref=tak., rodzaj roślin iglastych z rodziny cyprysowatych; ma łuskowate liście;
Wiktionary
Żywotnik, tuja (Thuja L.) – rodzaj roślin iglastych z rodziny cyprysowatych. Rodzaj obejmuje pięć gatunków drzew i krzewów, z których trzy występują na terenie Azji (Korea, Chiny, Japonia), a dwa w Ameryce Północnej. W obszarach występowania należą do głównych gatunków lasotwórczych na siedliskach wilgotnych, aczkolwiek Thuja sutchuenensis to gatunek w naturze skrajnie nieliczny.
Wikipedia
IPA: ʒɨˈvɔtʲɲik, AS: žyvotʹńik
Wiktionary
przym. żywotnikowy
przysł. żywo
Wiktionary
(1.1) tuja
Wiktionary
drzewo iglaste z rodziny cyprysowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) syst. bot. nazwa systematyczna|Thujopsis|ref=tak., rodzaj drzewa iglastego z rodziny cyprysowatych;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˌʒɨvɔtʲɲiˈkɔvʲjɛt͡s, AS: žyvotʹńikovʹi ̯ec
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) składający się z żywotnika
(1.2) wykonany z drewna lub innej części żywotnika
(1.3) będący częścią żywotnika
Wiktionary
IPA: ˌʒɨvɔtʲɲiˈkɔvɨ, AS: žyvotʹńikovy
Wiktionary
rzecz. żywotnik
Wiktionary
(1.1-3) tujowy
Wiktionary
witalność, werwa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) witalność, werwa, aktywność
(1.2) czas działania, sprawności czegoś
(1.3) aktualność
Wiktionary
(1.2) Chroboty i zgrzyty mechanizmu nie wróżyły mu długiej żywotności.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈvɔtnɔɕt͡ɕ, AS: žyvotność
Wiktionary
rzecz. żywot m.
przym. żywotny, żywy
przysł. żywotnie, żywo, żywcem
Wiktionary
1. dający życie, życiodajny
2. aktywny, przedsiębiorczy
3. aktualny, pilny
4. rzeczowniki żywotne - nazwy osób i zwierząt
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dający życie, życiodajny
(1.2) aktywny, mający dużo energii, czynny
(1.3) ważny, aktualny, pilny, istotny
(1.4) jęz. o rodzajach rzeczowników: dotyczący osób i zwierząt
Wiktionary
(1.3) Turystyka jest żywotnym działem gospodarki Grecji.
Wiktionary
IPA: ʒɨˈvɔtnɨ, AS: žyvotny
Wiktionary
rzecz. żywotność ż.
przysł. żywotnie, żywo, żywcem
Wiktionary
(1.1) witalny
(1.2) chwacki, książk. chybki, chyży, dziarski, pełen werwy, prędki, rączy, ruchliwy, rwący, skoczny, wartki, zwinny, żwawy, żywy
Wiktionary
pisanie o żywocie
SJP.pl
biograf
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) książk. autor tekstów opisujących życie innych osób
Wiktionary
(1.1) Rezurekcja, jak wiele innych obrzędów, ma swoje dzieje. Najstarsza wzmianka o rezurekcji pochodzi z X-go wieku. Nieznany z imienia żywotopisarz św. Udalryka, biskupa Augsburskiego, który umarł w r. 973, opowiada z jaką gorliwością ten święty odprawiał nabożeństwa (…)
Wiktionary
rzecz. żywotopisarstwo n.
przym. żywotopisarski
Wiktionary
(1.1) biograf
Wiktionary
intensywnie zielony
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) o barwie intensywnie zielonej
Wiktionary
(1.1) Podczas dłuższego ogrzewania warzywa zabarwione chlorofilem zmieniają barwę z żywozielonej na oliwkowobrunatną.
Wiktionary
IPA: ˌʒɨvɔʑɛˈlɔ̃nɨ, AS: žyvoźelõny
Wiktionary
stopień wyższy od przymiotnika: żywy
SJP.pl
1. żyjący, właściwy żyjącemu organizmowi;
2. pełen energii, ruchliwy, żywotny;
3. intensywny, wyraźny, jaskrawy;
4. o stylu narracji itp.: wartki, ekspresywny;
5. prawdziwy, naturalny, szczery (np. żywe zainteresowanie)
SJP.pl
rzeczownik, liczba mnoga, rodzaj niemęskoosobowy, nazwa własna
(1.1) geogr. wieś mazurska w Polsce, położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie giżyckim, w gminie Kruklanki
(1.2) geogr. jezioro na Pojezierzu Ełckim, w województwie warmińsko-mazurskim, na południowy wschód od wsi Kruklanki
Wiktionary
Żywy (niem. Siewen) – wieś mazurska w Polsce, położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie giżyckim, w gminie Kruklanki.
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa suwalskiego. Leży nad jeziorem Żywy.
We wsi prosty, parterowy dwór i zdewastowany zespół folwarczny.
Wikipedia
dawniej: belka koryta statku wodnego, do którego ścieka sącząca się woda
SJP.pl
roślina z rodziny wiechlinowatych; zizania, ryż wodny, ostruda, owies wodny
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. sknera
Wiktionary
1. wiecznie zielone drzewo pochodzące z Azji; longan;
2. rodzaj roślin z rodziny wiechlinowatych; rajgras
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Arrhenatherum|P.Beauv.|ref=tak., rodzaj trawy dającej wysokowartościowe siano;
(1.2) bot. dendr. nazwa systematyczna|Dimocarpus longan|Lour.|ref=tak., gatunek tropikalnego drzewa owocowego z rodziny mydleńcowatych;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) rajgras, owsik
(1.2) longan
Wiktionary
przysłówek
(1.1) o glebie: w sposób umożliwiający obfity wzrost roślin na niej
Wiktionary
IPA: ˈʒɨʑɲɛ, AS: žyźńe
Wiktionary
rzecz. żyzność ż.
przym. żyzny
Wiktionary
(1.1) urodzajnie
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: żyźnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: żyzny
SJP.pl
właściwości gleby, które umożliwiają uzyskanie wysokich plonów, urodzajność gleby
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha gleby umożliwiającej obfity wzrost roślin na niej
Wiktionary
Żyzność gleby – zdolność gleby do zaspokajania edaficznych (żywieniowych) potrzeb roślin, to znaczy do przekazywania roślinom składników pokarmowych, wody, powietrza glebowego, ciepła itp.
Stanowi ona zespół morfologicznych (np. wykształcenie i miąższość poziomów glebowych), fizycznych (np. uziarnienie, struktura), chemicznych, fizykochemicznych (np. pH, skład kompleksu sorpcyjnego), biochemicznych i biologicznych (np. zawartość materii organicznej, skład edafonu) właściwości gleby, zapewniających roślinom odpowiednie warunki wzrostu. Jest wypadkową zasobności w składniki pokarmowe i właściwości gleby. Bardzo dobra zasobność nie musi oznaczać bardzo dobrej żyzności jeżeli inne właściwości gleby będą niekorzystne (np. gleby ilaste o niekorzystnych warunkach powietrzno-wodnych). Dawniej utożsamiano żyzność z zasobnością, lecz w 2. połowie XX w. utrwalił się konsensus, że jest to pojęcie szersze.
Wikipedia
IPA: ˈʒɨznɔɕt͡ɕ, AS: žyzność
Wiktionary
przym. żyzny
przysł. żyźnie
Wiktionary
(1.1) urodzajność
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) geogr. wieś w województwie podkarpackim;
Wiktionary
rzecz. żyznowianin m., żyznowianka ż.
przym. żyznowski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żyznowa
Wiktionary
rzecz. Żyznów m.
:: fż. żyznowianka ż.
przym. żyznowski
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żyznowa
Wiktionary
rzecz. Żyznów m.
:: fm. żyznowianin ż.
przym. żyznowski
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żyznowa
Wiktionary
rzecz. Żyznów m., żyznowianin m., żyznowianka ż.
Wiktionary
1. urodzajny
2. mający urodzajne gleby
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) roln. posiadający właściwości umożliwiające wydanie obfitych plonów
(1.2) roln. dający wysokie plony
(1.3) przest. o plonie bogaty, obfity, posilny, pożywny, sycący
Wiktionary
(1.1) Czarnoziemy są bardzo żyznymi glebami.
Wiktionary
IPA: ˈʒɨznɨ, AS: žyzny
Wiktionary
rzecz. żyzność ż.
przysł. żyźnie
Wiktionary
(1.1-2) urodzajny, płodny
(1.2) owocujący
Wiktionary
zyzuś tłuścioch - gatunek pająka z rodziny omatnikowatych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. pragnienie
Wiktionary
1. naczynie krwionośne
2. masa skalna lub mineralna wypełniająca szczelinę w skałach
3. metalowa część przewodu służąca do przewodzenia prądu lub wody
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) anat. naczynie krwionośne, w którym krew płynie do serca;
(1.2) geol. masa skalna lub mineralna wypełniająca szczelinę w skałach;
(1.3) techn. jedna z części przewodzących kabla elektrycznego;
(1.4) pot. człowiek skąpy
(1.5) pot. człowiek wymagający zbyt wiele od innych
(1.6) środ. w brydżu gracz stale kontrujący
forma czasownika.
(2.1) 3. os. ż. lp. przesz. od: żyć
Wiktionary
Wikipedia
(1.3) Ten kabel ma trzy niezależne żyły, odizolowane od siebie.
(1.4) Nie bądź żyła, pożycz stówę do piątku!
Wiktionary
IPA: ˈʒɨwa, AS: žyu̯a
Wiktionary
rzecz. żylak m., żylastość ż., żyłkowanie n.
:: zdrobn. żyłka ż.
czas. odżyłować, żyłować ndk.
przym. żyłowy, żylny, żylasty, żyłkowany
Wiktionary
(1.4) pot. centuś, chytrus, kutwa, liczykrupa, skąpiradło; reg. śl. dziurdziuch.; przest. żyd; chciwiec, harpagon, skąpiec
Wiktionary
zdrobnienie od: żyłka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: żyłka
Wiktionary
IPA: ʒɨˈwɛt͡ʃka, AS: žyu̯ečka
Wiktionary
1. typ naczynia krwionośnego;
2. rodzaj linki
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: żyła
(1.2) cienka, mocna nić
(1.3) pot. predyspozycja lub zamiłowanie
(1.4) anat. najmniejsze naczynie żylne, wenula
Wiktionary
Wikipedia
(1.3) To dziecko ma żyłkę do muzyki.
Wiktionary
rzecz. żyła ż., Żyła mos./ż.
przym. żyłkowany
czas. odżyłować
Wiktionary
(1.2) linka
Wiktionary
1. typ naczynia krwionośnego;
2. rodzaj linki
SJP.pl
dawniej: znaczyć w żyłki
SJP.pl
dawniej: znaczyć w żyłki
SJP.pl
dawniej: znaczyć w żyłki
SJP.pl
zawierający dużo żyłek
SJP.pl
potocznie: kosiarka z głowicą żyłkową; kosiarka żyłkowa
SJP.pl
1. w garbarstwie: oczyszczać skórę z resztek mięsa, żył i tłuszczu; mizdrować
2. potocznie: wyzyskiwać kogoś, przemęczać pracą dla własnej korzyści
3. (potocznie) żyłować się - wysilać się, zamęczać się ciężką pracą
SJP.pl
1. w garbarstwie: oczyszczać skórę z resztek mięsa, żył i tłuszczu; mizdrować
2. potocznie: wyzyskiwać kogoś, przemęczać pracą dla własnej korzyści
3. (potocznie) żyłować się - wysilać się, zamęczać się ciężką pracą
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|żyłować.
Wiktionary
rzecz. żyła ż., żylak mrz., Żyła ż./mos.
czas. żyłować ndk.
przym. żylny
Wiktionary
zawierający dużo żył (np. żyłowate mięso); żylasty
SJP.pl
skała płonna występująca wśród złoża magnetycznego
SJP.pl
przymiotnik od: żyła
SJP.pl
Żyłowo – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie ostrowskim, w gminie Stary Lubotyń.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Starym Lubotyniu.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik od: żyła
SJP.pl
skrót od: związek zawodowy
SJP.pl
skrót od:
1. za zgodność;
2. za zwrotem
SJP.pl
spoza czegoś; poprzez coś
SJP.pl
przyimek
(1.1) spoza czegoś
(1.2) przez coś
Wiktionary
(1.1) Wychylił głowę zza płotu.
(1.2) Zza chmur było widać słońce.
Wiktionary
IPA: zːa, AS: •za
Wiktionary
przyim. za
przysł. za
partyk. za
przym. za
Wiktionary
ściąć (zboże)
SJP.pl
potocznie: zniszczony, strawiony; zeżarty
SJP.pl
zżarzyć się - dawniej: spalić się, spłonąć; zgorzeć, zgoreć
SJP.pl
łapczywie zjadać, pożerać
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zżerać.
Wiktionary
czas. zżerać ndk.
przym. żarłoczny
Wiktionary
bardzo rzadko: podleganie sterowaniu, kierowaniu z zewnątrz
SJP.pl
zziajać się: zmęczyć się szybkim i długim chodzeniem, bieganiem zgonić się do utraty tchu; zadyszeć się
SJP.pl
czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. ziębnąć)
(1.1) dotkliwie odczuć ziąb
Wiktionary
(1.1) Całkiem zziębły mu ręce.
Wiktionary
rzecz. ziąb mrz., zziębnięcie n.
czas. ziębnąć ndk.
Wiktionary
(1.1) zmarznąć
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczucie dotkliwego ziąbu
Wiktionary
(1.1) Znać było na jego twarzy zmęczenie i zziębnięcie.
Wiktionary
rzecz. ziąb mrz.
czas. ziębnąć ndk., zziębnąć dk.
Wiktionary
(1.1) zmarznięcie
Wiktionary
taki, który zziębnął (przemarzł); zziębły, zmarzły, zmarznięty
SJP.pl
taki, który zziąbł (przemarzł); zziębnięty, zmarzły, zmarznięty
SJP.pl
taki, który zzieleniał
SJP.pl
czasownik nieprzechodni dokonany
(1.1) stać się zielonym
Wiktionary
IPA: ʑːɛˈlɛ̃ɲɛ̇t͡ɕ, AS: •źelẽńėć
Wiktionary
rzecz. zielony n./mos./mrz., zieleń ż., zieloność ż., zielenica m., zieleniec m., zielonka ż., zielnik m., zzielenienie n., zielenienie n.
czas. zielenić, pozielenieć, zielenieć, zazielenić
przym. zielony, zielonkawy
przysł. zielono, zielonkawo
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zzielenieć.
Wiktionary
czas. zzielenieć, pozielenieć
przysł. zielono
przym. zielonkawy
rzecz. zielenienie n.
Wiktionary
[czytaj: zz-ipować] w informatyce: skompresować pliki
SJP.pl
[czytaj: zet-zet-o] skrót od: znieczulenie zewnątrzoponowe; zzo
SJP.pl
[czytaj: zzumować] powiększyć lub pomniejszyć kadr, obraz
SJP.pl
taki, który nabrał żółtego koloru; zżółkły, pożółkły
SJP.pl
1. taki, który nabrał żółtego koloru; zżółknięty, pożółkły;
2. o człowieku:
a) taki, którego cera nabrała żółtawej barwy;
b) taki, który okazał swoją zazdrość, złość
SJP.pl
skrótowiec
(1.1) = Związek Zawodowy Pracowników Ruchu Ciągłego
Wiktionary
skrótowiec
(1.1) = znaków ze spacjami
Wiktionary
(1.1) Szukamy doświadczonego tłumacza do tłumaczenia tekstów informatycznych w parze angielski-polski, 55 zł brutto / 1800 zzs.
Wiktionary
zdjąć obuwie z nóg; zezuć
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. zzuwać)
(1.1) przest. zdjąć z nóg obuwie
(1.2) daw. zdjąć ubranie
czasownik zwrotny zzuć się (ndk. zzuwać się)
(2.1) przest. zdjąć ze swoich nóg obuwie
(2.2) daw. zdjąć ubranie z siebie
Wiktionary
(1.1) Zzuj mokre obuwie.
Wiktionary
IPA: zːut͡ɕ, AS: •zuć
Wiktionary
rzecz. zzucie n., zzuwanie n.
czas. zzuwać ndk., wyzuć
Wiktionary
zdejmować obuwie z nóg; zezuwać
SJP.pl
czasownik niedokonany (dk. zzuć)
(1.1) przest. zdejmować z nóg obuwie
(1.2) daw. zdejmować ubranie
czasownik zwrotny zzuwać się (dk. zzuć się)
(2.1) przest. zdejmować ze swoich nóg obuwie
(2.2) daw. zdejmować ubranie z siebie
Wiktionary
(1.1) Wspominałem, że przed wejściem do świątyni Etiopczycy zzuwają obuwie, aby "strząsnąć pył świata doczesnego".
Wiktionary
IPA: ˈzːuvat͡ɕ, AS: •zuvać
Wiktionary
rzecz. zzuwanie n., zzucie n.
czas. zzuć dk., wyzuć
Wiktionary
dawniej: łupieżca, rabuś, zdzierca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) stpol. szatnia
Wiktionary
IPA: ˌzːuvalʲˈɲit͡sa, AS: •zuvalʹńica
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zzuwać.
Wiktionary
IPA: zːuˈvãɲɛ, AS: •zuvãńe
Wiktionary
czas. zzuwać ndk., zzuć dk.
Wiktionary
(1.1) rozzuwanie
Wiktionary
skrót od: Żydowski Związek Wojskowy
SJP.pl
skrótowiec
(1.1) = hist. wojsk. Żydowski Związek Wojskowy (lub Żydowski Związek Walki);
Wiktionary
zżyć się:
1. przywiązać się do kogoś, nawiązać przyjaźń z osobami często spotykanymi;
2. przyzwyczaić się, pogodzić się z czymś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) pot. stanie się skąpcem
Wiktionary
rzecz. pożydzenie n., żyd mos., Żyd mos., żydowszczyzna ż., żydzenie n.
czas. zażydzać, pożydzić dk., zżydzieć dk., żydzić ndk., żydzieć ndk., zażydzić dk.
Wiktionary
rzadko: uczynić skąpym
SJP.pl
potocznie: stać się skąpym; zeskąpieć
SJP.pl
czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. żydzieć)
(1.1) pot. stać się skąpcem
Wiktionary
(1.1) Starucha zżydziała, nie wołając ich już nawet na obiady.
Wiktionary
rzecz. pożydzenie n., zażydzanie n., zażydzenie n., zżydzenie n., żyd mos., Żyd mos., żydowszczyzna ż., żydzenie n.
czas. zażydzać, żydzić ndk., żydzieć ndk., pożydzić dk., zażydzić dk.
Wiktionary
zżymać się - oburzać się na kogoś, na coś, reagować gniewnie, niecierpliwie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|zżymać.
Wiktionary
czas. zżymać ndk.
Wiktionary
zżymnąć się - oburzyć się na kogoś, na coś, zareagować gniewnie, niecierpliwie
SJP.pl
ścinać kosą lub sierpem, zwykle zboże
SJP.pl
przyzwyczajony do kogoś, czegoś lub zaprzyjaźniony z kimś; taki, który zżył się z kimś lub czymś
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który się zżył z kimś, którego łączy z kimś więź
(1.2) taki, który się zżył z czymś
Wiktionary
czas. zżyć się
Wiktionary
zżywać się - przywiązywać się do czegoś lub kogoś; zaprzyjaźniać się; przyzwyczajać się
SJP.pl
dawniej: czynić żyznym, użyźniać
SJP.pl
skrót od: Związek Związków Zawodowych
SJP.pl
skrót jednostki monetarnej: złoty (czytany jako cały, odmienny wyraz)
SJP.pl
skrót
(1.1) = złoty (waluta)
Wiktionary
Złoty (zł, aktualny kod ISO 4217 PLN, przed denominacją w roku 1995 oznaczenie kodowe PLZ) – podstawowa jednostka monetarna w Polsce, dzieli się na 100 groszy.
Nazwę polskiej jednostki monetarnej wprowadzono w 1919, parytet złota określono w 1922.
Wikipedia
(1.1) W skarbonce mam 50 zł.
Wiktionary
IPA: ˈzwɔtɨx, AS: zu̯otyχ
Wiktionary
(1.1) PLN, przed denominacją: PLZ
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. łachać)
(1.1) dokonany od|łachać.
Wiktionary
rzecz. łachanie n., łach mrz.
czas. łachać ndk.
Wiktionary
1. miejsce połączenia części jakiejś konstrukcji;
2. element łączący części urządzenia, konstrukcji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) miejsce połączenia, złączenia, kontaktu
(1.2) element łączący
(1.3) elektron. zespół złożony z wtyku i gniazdka;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈzwɔ̃n͇t͡ʃɛ, AS: zu̯õṇče
Wiktionary
rzecz. łącze n., złączka ż., złączenie n., złączanie n., łączenie n., połączenie n.
czas. przyłączyć, łączyć, złączać ndk., złączyć dk., połączyć
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|złączyć.
Wiktionary
czas. złączyć, przyłączyć
rzecz. złączanie n., połączenie n., złącze n., złączka ż., łącze n.
Wiktionary
złącznik;
1. nagwintowany odcinek rury służący do łączenia dwu rur
2. element służący do łączenia dwóch części czegoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) element, który łączy przewody elektryczne lub hydrauliczne
Wiktionary
Złączka elektryczna – wyrób elektroizolacyjny, przeznaczony do połączenia toru prądowego dwóch odcinków przewodów elektroenergetycznych niskiego napięcia. Połączenia tego dokonuje się za pomocą zacisków lub innych elementów przyłączeniowych, umieszczonych na końcach toru. Tory te są umieszczone na podstawie izolacyjnej lub w obudowie izolacyjnej.
Wikipedia
IPA: ˈzwɔ̃n͇t͡ʃka, AS: zu̯õṇčka
Wiktionary
rzecz. łącznik m., złącze n., złączenie n., złączanie n., łączówka ż., łączenie n., łącze n.
czas. złączyć, złączać, łączyć, połączyć, przyłączyć
Wiktionary
(1.1) złącznik
Wiktionary
złączka;
1. nagwintowany odcinek rury służący do łączenia dwu rur
2. element służący do łączenia dwóch części czegoś
SJP.pl
służący do łączenia; będący złączem
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. złączać)
(1.1) połączyć, dokonać połączenia kilku elementów
czasownik zwrotny dokonany złączyć się (ndk. złączać się)
(2.1) stworzyć całość
(2.2) utworzyć miejsce styku
(2.3) wspólnie działać
Wiktionary
(2.1) Pomimo to nazajutrz złączyliśmy się z głównym korpusem armii.
(2.1) Za twoim przewodem złączym się z narodem.
Wiktionary
IPA: ˈzwɔ̃n͇t͡ʃɨt͡ɕ, AS: zu̯õṇčyć
Wiktionary
rzecz. złącze n., złączka ż., połączenie n., złączenie n., złączanie n., łącze n.
czas. przyłączyć, łączyć ndk., połączyć dk.
Wiktionary
zarysowe określenie zespołu współpracujących składników konstrukcyjnych kadłuba statku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. plan, zarys
(1.2) bud. pojemność instalacji grzewczej w budynku
(1.3) pot. instalacja centralnego ogrzewania
Wiktionary
(1.3) Musimy niestety spuścić wodę z całego zładu, zanim przystąpimy do wymiany tego grzejnika.
Wiktionary
IPA: zwat, AS: zu̯at
Wiktionary
zdjąć ładunek; rozładować
SJP.pl
urządzenie górnicze, umożliwiające skierowanie urobku w bok od przenośnika
SJP.pl
dawniej:
1. oporządzać, przygotowywać;
2. doprowadzać do zgody;
3. zładzać się - formować się, ustawiać się
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) czynność łagodnienia
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) uczynienie bardziej łagodnym; uczynienie mniej nasilonym
Wiktionary
czas. złagodzić, łagodzić
przysł. łagodnie
rzecz. łagodzenie n., łagodność ż.
przym. łagodny
Wiktionary
czasownik przechodni dokonany (ndk. łagodzić)
(1.1) dokonany od|łagodzić.
Wiktionary
rzecz. łagodność ż., złagodzenie n., łagodzenie n.
czas. łagodzić ndk.
przym. łagodny
przysł. łagodnie
Wiktionary
gromada psów używanych do polowania; sfora, zgraja
SJP.pl
potocznie: zwymyślać, skrzyczeć, zbesztać
SJP.pl
stać się łajdakiem, nikczemnym; znikczemnieć
SJP.pl
stać się łajdakiem, nikczemnym; znikczemnieć
SJP.pl
potocznie:
1. uczynić niemoralnym;
2. złajdaczyć się -
a) zacząć prowadzić rozwiązłe życie seksualne;
b) zrobić coś niegodziwego
SJP.pl
potocznie:
1. uczynić niemoralnym;
2. złajdaczyć się -
a) zacząć prowadzić rozwiązłe życie seksualne;
b) zrobić coś niegodziwego
SJP.pl
w łowiectwie: pies ze złai (sfory)
SJP.pl
spragniony, zgłodniały
SJP.pl
Złakowo (niem. Schlackow) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie sławieńskim, w gminie Postomino.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa słupskiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
1. rozdzielić coś na dwie części, rozrywając, uderzając itp.; przełamać
2. przezwyciężyć, pokonać
3. stać się powodem smutku
4. naruszyć, np. przepisy
5. druk. sformować kolumny książki
6. złamać się:
a) zostać złamanym
b) ustąpić
SJP.pl
1. rozdzielić coś na dwie części, rozrywając, uderzając itp.; przełamać
2. przezwyciężyć, pokonać
3. stać się powodem smutku
4. naruszyć, np. przepisy
5. druk. sformować kolumny książki
6. złamać się:
a) zostać złamanym
b) ustąpić
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. łamać)
(1.1) działaniem fizycznym (wcześniej zginając, naciskając lub uderzając) rozdzielić coś na kilka (zwykle na dwie) części
(1.2) pokonać, przezwyciężyć, zwalczyć, zniweczyć, zniszczyć
(1.4) przekroczyć, naruszyć obowiązujące prawo, zasady, przepisy; postąpić wbrew nim; także nie dotrzymać jakiegoś zobowiązania
czasownik zwrotny dokonany złamać się (ndk. łamać się)
(2.1) zostać złamanym (1.1), pęknąć
(2.2) ulec namowom lub działać pod przymusem; ustąpić
Wiktionary
(1.1) Rzucałeś ołówkiem o ziemię i dziwisz się, że gryfel jest złamany.
(1.1) Kierowca miał ogromne szczęście. Po tej okropnie wyglądającej kraksie złamał jedynie piszczel i kilka paliczków.
(1.2) Po czterogodzinnej walce udało się nareszcie złamać szyki nieprzyjaciela, co doprowadziło do jego ostatecznej porażki.
(1.2) Wiemy, co to strach. Pokażmy im, że się nie boimy. Pokażmy, że niewola nas nie złamała.
(1.3) Nie dziwię się, że ten człowiek chciał się zabić. Jest kompletnie złamany śmiercią żony i dwójki jego dzieci w pożarze.
(1.4) Jeżdżąc po pijanemu złamałeś prawo, więc musisz ponieść tego konsekwencje.
(1.5) Ta kobieta od adiustacji tekstu nie nadaje się do swojej pracy, złamała słowo "przewód" po literze "w".
(2.1) Zgiąłem linijkę tak mocno, że się złamała.
(2.2) Po długim i ciężkim przesłuchaniu złamał się i przyznał się do postawionych zarzutów.
Wiktionary
IPA: ˈzwãmat͡ɕ, AS: zu̯ãmać
Wiktionary
czas. wyłamywać, ndk. łamać, przełamać, wyłamać, rozłamać
rzecz. łamliwość ż., załamka ż., łamanie n., złamanie
przym. złamany
Wiktionary
(1.1) popsuć, zniszczyć, uszkodzić, naruszyć, pokonać, pęknąć, rozerwać
Wiktionary
1. rozdzielić coś na dwie części, rozrywając, uderzając itp.; przełamać
2. przezwyciężyć, pokonać
3. stać się powodem smutku
4. naruszyć, np. przepisy
5. druk. sformować kolumny książki
6. złamać się:
a) zostać złamanym
b) ustąpić
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|złamać.
(1.2) med. miejsce, w którym złamała się kość
(1.3) praw. naruszenie (przepisów prawa, postanowień umowy itp.)
Wiktionary
Złamanie (łac. fractura) – całkowite przerwanie ciągłości kości (gdy dochodzi do przerwania niecałkowitego określa się je jako nadłamanie, łac. infractio).
Wikipedia
(1.3) Złamanie piątego przykazania Dekalogu jest karalne w większości krajów.
Wiktionary
IPA: zwãˈmãɲɛ, AS: zu̯ãmãńe
Wiktionary
czas. złamać
przym. złamany
rzecz. załamka ż., połamanie n., łamliwość ż.
Wiktionary
1. rozdzielić coś na dwie części, rozrywając, uderzając itp.; przełamać
2. przezwyciężyć, pokonać
3. stać się powodem smutku
4. naruszyć, np. przepisy
5. druk. sformować kolumny książki
6. złamać się:
a) zostać złamanym
b) ustąpić
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) uszkodzony na skutek zgięcia
(1.2) przygnębiony; także wyrażający przygnębienie, stan załamania psychicznego/emocjonalnego
(1.3) przen. o kimś, kogo opór został pokonany siłą
(1.4) o kolorze: mający domieszkę barwy dopełniającej
(1.5) o tajemnicach lub szyfrach: ujawniony, rozpracowany
Wiktionary
(1.1) Ten złamany ołówek nie nadaje się już do pisania.
(1.2) Złamana chorobą, nie potrafiła dać swoim dzieciom oparcia.
(1.2) Oni wszyscy zginęli – powiedział złamanym głosem.
Wiktionary
IPA: zwãˈmãnɨ, AS: zu̯ãmãny
Wiktionary
rzecz. złamanie n.
czas. złamać dk.
Wiktionary
(1.1) połamany, przełamany
(1.2) podłamany, rozbity, smutny, załamany
Wiktionary
wyzwisko kierowane do mężczyzn; przypał, fajfus, sukinkot
SJP.pl
przestarzale:
a) coś złamanego, odłamek
b) fragment, urywek tekstu
SJP.pl
składać arkusz drukarski; falcować
SJP.pl
maszyna do załamywania papieru w celu nadania mu właściwego formatu; falcerka, falcówka
SJP.pl
Złamywarka, falcerka, falcówka – maszyna introligatorska do falcowania, czyli jedno- lub wielokrotnego złamywania arkuszy niezadrukowanego papieru, czy też wydruków, w celu uzyskania określonego formatu oraz kolejności składki.
Wikipedia
1. chwycić coś, wziąć; zatrzymać, przytrzymać kogoś, coś;
2. wystąpić nagle, dać się odczuć;
3. pojawić się nagle, zaskoczyć;
4. pozbawić zwierzę lub człowieka wolności;
5. dostać ocenę, pracę itp; zachorować na coś;
6. zastać kogoś na wykonywaniu podejrzanej czynności;
7. złapać się - chwycić się za swoją część ciała; chwycić się wzajemnie; dać się schwytać w pułapkę; skusić się na coś
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. łapać)
(1.1) dokonany od|łapać.
Wiktionary
(1.1) Przez 10 miesięcy wrocławskiej policji i prokuraturze nie udało się złapać sprawców kradzieży trzech milionów złotych z wrzutni bankowej.
Wiktionary
IPA: ˈzwapat͡ɕ, AS: zu̯apać
Wiktionary
rzecz. łapanie n., łapa ż., łapka ż., złapanie n.
czas. przyłapywać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|złapać.
Wiktionary
czas. przyłapywać, złapać dk.
rzecz. łapka ż.
Wiktionary
złasić się - ulec chęci na coś; połaszczyć się, połakomić się
SJP.pl
podjeść ukradkiem smakowite rzeczy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. adm. miasto w Rosji, w obwodzie czelabińskim, nad rzeką Aj;
Wiktionary
Złatoust (ros. Златоуст) – miasto w Rosji, w obwodzie czelabińskim, nad rzeką Aj (dorzecze Wołgi), przy linii kolejowej Ufa-Czelabińsk. Około 163,9 tys. mieszkańców. Nazwa pochodzi od św. Jana Chryzostoma (z gr. – Złotoustego). W mieście działa sieć tramwajowa.
W mieście rozwinął się przemysł hutniczy, maszynowy, metalowy, spożywczy oraz obuwniczy.
Znajduje się tu siedziba zarządu Parku Narodowego „Zigalga”.
Wikipedia
przym. złatoustowski
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Złatoustem, dotyczący Złatousta
Wiktionary
rzecz. Złatoust mrz.
Wiktionary
1. łapać dziko żyjącą zwierzynę; łowić;
2. dawniej:
a) o psach myśliwskich: szczekać, nie widząc zwierzyny;
b) zławiać się - tracić trop
SJP.pl
impreza sportowa lub turystyczna, na której pojedyncze osoby lub grupy osób wyruszają z różnych miejsc w celu dojścia do jednego, określonego punktu
SJP.pl
potocznie:
1. schodzić, zwykle z trudem, z miejsca położonego wyżej;
2. znikać z jakiejś powierzchni, ścierać się; odłazić, odpadać, schodzić;
3. złazić się - gromadzić się
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zleźć)
(1.1) pot. schodzić
czasownik przechodni dokonany
(2.1) pot. obejść, schodzić
czasownik zwrotny niedokonany złazić się (dk. zleźć się)
(3.1) pot. zbierać się gdzieś powoli
Wiktionary
czas. łazić ndk., zleźć dk.
Wiktionary
kamieniste usypisko u podnóża zbocza, powstałe wskutek zsuwania się zwietrzałej wierzchniej jego warstwy
SJP.pl
1. to, co jest niezgodne z zasadami moralności; zło;
2. czyn wyrządzający komuś krzywdę; zło;
3. brak szczęścia, niesprzyjający los; zło;
4. przestarzale: zły duch, diabeł
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) książk. wszystko, co w jakikolwiek sposób niekorzystne
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) stpol. synowa
Wiktionary
rzecz. zełw ż.
Wiktionary
1. to, co jest niezgodne z zasadami moralności; złe;
2. czyn wyrządzający komuś krzywdę; złe;
3. brak szczęścia, niesprzyjający los; złe;
4. przestarzale, w wierzeniach ludowych: czyny nieczystej siły, urok, czar
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) coś powszechnie uznane za szkodliwe, negatywne moralnie;
(1.2) czyn lub wydarzenie wyrządzające komuś krzywdę
Wiktionary
Zło – jedno z podstawowych pojęć etycznych. W moralności koncept zła przedstawiany jest jako przeciwieństwo lub brak występowania dobra.
Wikipedia
(1.1) W rzeczy samej, nic nie jest złem ani dobrem samo przez się, tylko myśl nasza czyni to i owo takim.
(1.2) Niech nas Bóg błogosławi, broni od wszelkiego zła i doprowadzi do życia wiecznego.
Wiktionary
IPA: zwɔ, AS: zu̯o
Wiktionary
rzecz. złol mzw., złość ż., zły m., złośliwość ż.
przym. zły, złośliwy
przysł. źle, złośliwie
Wiktionary
(1.1) niegodziwość
(1.2) nieszczęście
Wiktionary
1. podłużne, zwykle drewniane koryto w stajni lub w oborze, w którym podaje się paszę dla koni i bydła;
2. przenośnie: dobrze opłacane stanowisko (zwykle urząd państwowy); koryto;
3. w geologii: podłużne wyżłobienie w terenie, pionowa rozpadlina w stoku góry
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) roln. skrzynia na paszę dla bydła i koni
(1.2) geol. geogr. podłużne wyżłobienie w skale lub ziemi, pionowa rozpadlina
(1.3) pot. przen. urząd zapewniający znaczne dochody
(1.4) górn. nieruchoma rynna do transportowania urobku
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) pot. człowiek niegrzeczny i mało rozgarnięty
Wiktionary
Żłób – dawniej drewniane, obecnie wykonywane z różnych materiałów naczynie (podłużna skrzynia, koryto, zwykle drewniane, mocowane na stałe w stajni lub w oborze) służące do podawania paszy zwierzętom gospodarskim, zwłaszcza bydłu i koniom.
Żłoby stosowane są zwykle do podawania pasz sypkich i półpłynnych; do podawania wody i innych płynów najczęściej stosuje się koryta.
Ze żłobem związana jest etymologia słowa Jasełka.
Wikipedia
(1.1) W nędznej szopie urodzony, / Żłób Mu za kolebkę dano.
Wiktionary
rzecz. żłobienie n.
:: zdrobn. żłobek m., żłóbek m.
czas. żłobić ndk., wyżłobić dk.
Wiktionary
rodzaj dłuta o półokrągłym kształcie; piesznia
SJP.pl
instrument ludowy górali podhalańskich; gęśliki podhalańskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) lud. muz. ludowe skrzypki
Wiktionary
Złóbcoki – polski ludowy instrument muzyczny z grupy chordofonów smyczkowych, będący odmianą gęśli. Charakterystyczne dla Podhala, występowały do XIX wieku. Nazwa złóbcoki nawiązuje do żłobienia instrumentu z jednego klocka drewna, inni wywodzą ją od łób, czyli kołyski.
Wikipedia
(1.1) Dwóch członków kapeli grało na złóbcokach.
Wiktionary
zdrobnienie od: żłobek
SJP.pl
1. zakład opiekuńczo-wychowawczy dla dzieci w wieku do 3 lat;
2. niewielkie wcięcie, podłużne zagłębienie w czymś;
3. małe, podłużne, zwykle drewniane koryto w stajni lub w oborze, w którym podaje się paszę dla koni i bydła; żłóbek;
4. potocznie: izba wytrzeźwień
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od żłób
(1.2) rel. model stajenki betlejemskiej, zwykle z figurkami
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Orszak z placu Wolności przeszedł na Stary Rynek, gdzie trzej królowie złożyli swoje dary, przy żłóbku.
Wiktionary
IPA: ˈʒwubɛk, AS: žu̯ubek
Wiktionary
rzecz. żłób mrz.
Wiktionary
(1.2) szopka, stajenka, gwara. betlejka
Wiktionary
narzędzie do wycinania żłobków w drewnie
SJP.pl
Rowkarka (lub: żłobiarka) to maszyna, rodzaj walcarki do prac blacharsko-dekarskich, wykonywanych techniką obróbki plastycznej na zimno. Spotykane nazwy żargonowe to: felcarka, zykówka, sickmaszyna (z niem. Sickenmaschine). Inne stosowane nazwy, wzięte od wykonywanych na żłobiarce prac to: wyoblarka, profilarka, falcarka.
Wikipedia
1. powodować swoim ciężarem tworzenie się wgłębienia, rowka, koleiny, np. woda żłobi bruzdy w skale; drążyć;
2. wyrzynać w czymś wgłębienia, żłobki, rowki, formować coś przez drążenie, np. żłobić drewno rylcem; żłobkować, rowkować, wyżłabiać, ryć;
3. przenośnie o czasie, latach, wieku, tragicznych wydarzeniach itp.: wyciskać piętno, np. na psychice;
4. przenośnie o zmarszczkach, bruzdach: występować licznie na twarzy
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) wycinać rowki, wgłębienia
(1.2) o czasie: powodować powstawanie zmarszczek na twarzy lub zmiany w psychice
Wiktionary
IPA: ˈʒwɔbʲit͡ɕ, AS: žu̯obʹić
Wiktionary
rzecz. żłobienie n., żłób mrz.
czas. wyżłobić dk.
Wiktionary
1. powodować swoim ciężarem tworzenie się wgłębienia, rowka, koleiny, np. woda żłobi bruzdy w skale; drążyć;
2. wyrzynać w czymś wgłębienia, żłobki, rowki, formować coś przez drążenie, np. żłobić drewno rylcem; żłobkować, rowkować, wyżłabiać, ryć;
3. przenośnie o czasie, latach, wieku, tragicznych wydarzeniach itp.: wyciskać piętno, np. na psychice;
4. przenośnie o zmarszczkach, bruzdach: występować licznie na twarzy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|żłobić.
(1.2) rowek
Wiktionary
(1.1) Ten kanion jest efektem żłobienia skał przez rzekę.
Wiktionary
IPA: ʒwɔˈbʲjɛ̇̃ɲɛ, AS: žu̯obʹi ̯ė̃ńe
Wiktionary
czas. żłobić ndk., wyżłobić dk.
rzecz. wyżłobienie n., żłób mrz.
Wiktionary
żłobik koralowaty; roślina z rodziny storczykowatych
SJP.pl
Wikipedia
rowek na powierzchni kolumny lub filara
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
ozdobiony wgłębieniami, rowkami, bruzdami
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żłobizny
Wiktionary
rzecz. Żłobizna ż., żłobiźnianin m., żłobiźnianka ż.
przym. żłobiźniański
Wiktionary
(1.1) żłobiźniański
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Żłobizny
Wiktionary
rzecz. Żłobizna ż.
:: fż. żłobiźnianka ż.
przym. żłobizeński, żłobiźniański
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Żłobizny
Wiktionary
rzecz. Żłobizna ż.
:: fm. żłobiźnianin m.
przym. żłobizeński, żłobiźniański
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) dotyczący Żłobizny
Wiktionary
rzecz. Żłobizna ż., żłobiźnianin m., żłobiźnianka ż.
przym. żłobizeński
Wiktionary
(1.1) żłobizeński
Wiktionary
narzędzie do wybijania żłobków w blasze
SJP.pl
placówka opiekująca się dziećmi w wieku od zera do sześciu lat
SJP.pl
robić w czymś wgłębienia, żłobki, rowki, np. żłobkować listwy; żłobić, rowkować, wyżłabiać, ryć
SJP.pl
pionowe rowki wyżłobione na trzonie kolumny; kanele, kanelura
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) rowki wyryte na jakiejś powierzchni
(1.2) odczasownikowy od|żłobkować.
Wiktionary
(1.1) Na tej kolumnie żłobkowanie jest węższe niż w stylu doryckim.
Wiktionary
IPA: ˌʒwɔpkɔˈvãɲɛ, AS: žu̯opkovãńe
Wiktionary
(1.1-2) żłobienie
(1.2) rowkowanie, kanelowanie
Wiktionary
mający żłobki (w znaczeniu podłużnych zagłębień)
SJP.pl
chłopiec uczęszczający do żłobka
SJP.pl
dziewczynka uczęszczająca do żłobka
SJP.pl
→ żłobek; żłóbkowy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany ze żłobkiem, dotyczący żłobka
Wiktionary
(1.1) Podała, że w ciągu trzech lat tzw. wskaźnik użłobkowienia, czyli odsetek dzieci objętych opieką żłobkową, wzrośnie do ponad 19 proc..
Wiktionary
rzecz. żłobek mrz., użłobkowienie n.
Wiktionary
Żłobnica – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie bełchatowskim, w gminie Kleszczów. W 2011 roku liczba mieszkańców we wsi Żłobnica wynosiła 409.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa piotrkowskiego.
Wikipedia
narzędzie kowalskie do żłobienia
SJP.pl
bylina cebulkowa z rodziny liliowatych; złoć żółta - pospolita w lasach i zaroślach, kwitnie wczesną wiosną
SJP.pl
Złoć (Gagea Salisb.) – rodzaj roślin z rodziny liliowatych. Należy do niego ponad 200 gatunków. Występują one w Eurazji, północnej Afryce i północnozachodniej Ameryce Północnej. Do polskiej flory należy 5–6 gatunków (w zależności od ujęcia systematycznego). Przedstawiciele rodzaju rosną na różnych siedliskach – w lasach, zaroślach, łąkach oraz na terenach pustynnych i skalistych.
Wikipedia
1. pokrywać powłoką ze złota w różnych celach, np. dla ochrony przed korozją; malować na złoto, pozłacać;
2. przenośnie: powodować, że coś mieni się złotym kolorem;
3. złocić się - przybierać złoty kolor, błyszczeć jak złoto itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) techn. met. pokrywanie czegoś warstwą złota
(1.2) nadawanie czemuś złotego koloru
(1.3) dekoracyjna warstwa złota lub złotej farby; złocona ozdoba;
Wiktionary
Złocenie (pozłacanie) – pokrywanie powierzchni przedmiotu cienką warstwą złota. W przypadku podłoży metalicznych złocenie jest procesem elektrolitycznym lub chemicznym.
Chemiczne osadzanie złota zachodzi poprzez reakcje wymiany, na drodze kontaktowej, na drodze katalitycznej. Wykonuje się także złocenie tamponowe (technika selektywnego pokrycia).
Wikipedia
IPA: zwɔˈt͡sɛ̃ɲɛ, AS: zu̯ocẽńe
Wiktionary
rzecz. złoto n., złotnik m., złotnictwo n., złoty m., złotówka ż., złotko n., złocień mrz.
czas. pozłocić, złocić
przym. złoty, złotniczy, złotówkowy, złotawy, złocisty
przysł. złoto, złotawo
wykrz. złociutka, złotko
Wiktionary
(1.1-2) pozłacanie
(1.3) pozłota
Wiktionary
Złochowice – wieś w województwie śląskim, w powiecie kłobuckim, gminie Opatów.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa częstochowskiego.
Wikipedia
1. pokrywać powłoką ze złota w różnych celach, np. dla ochrony przed korozją; malować na złoto, pozłacać;
2. przenośnie: powodować, że coś mieni się złotym kolorem;
3. złocić się - przybierać złoty kolor, błyszczeć jak złoto itp.
SJP.pl
czasownik
(1.1) pokrywać coś warstwą złota lub malować coś na złoty kolor
(1.2) nadawać czemuś barwę złota
Wiktionary
rzecz. złocenie n., złoto n., złotnictwo n., złotnik m., złocisz m., złotniczka ż.
:: zdrobn. złotko n.
czas. pozłacać ndk.
przym. złoty, złotniczy, złocisty, złotówkowy
przysł. złoto
wykrz. złociutka, złotko
Wiktionary
(1.1) pozłacać
Wiktionary
ryba z rodziny flądrowatych
SJP.pl
Złocica europejska, złocica (Microstomus kitt) – gatunek ryby z rodziny flądrowatych (Pleuronectidae). Zamieszkuje morza otaczające północną Europę. Występuje do głębokości 200 m. Jest popularną rybą konsumpcyjną.
Wikipedia
stopień wyższy od przysłówka: złoto
SJP.pl
1. rodzaj roślin z rodziny złożonych; złotokwiat;
2. złocień ogrodowy - roślina ozdobna z rodziny złożonych; chryzantema
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Chrysanthemum|L.|ref=tak., rodzaj roślin należący do rodziny astrowatych;
(1.2) bot. roślina z rodzaju złocień (1.1)
(1.3) kwiat złocienia (1.2)
Wiktionary
Złocień, chryzantema (Chrysanthemum) – rodzaj roślin należący do rodziny astrowatych. Należy do niego 37–39 gatunków. Występują one głównie w Azji wschodniej i środkowej, dwa gatunki sięgają Europy, w tym w Polsce rośnie jeden – chryzantema (złocień) Zawadzkiego. Do XX wieku rodzaj ujmowany był szeroko, stąd szereg gatunków zwanych jest nadal często złocieniami lub chryzantemami, mimo że w systematyce przeklasyfikowane zostały do odlegle klasyfikowanych rodzajów, należących do innych plemion astrowatych (np. złocień polny, złocień wieńcowy, chryzantema krzewiasta). W 1999 włączono tu z kolei ponownie gatunki wyodrębniane przez jakiś czas do rodzaju chryzantema (dendrantema) Dendranthema.
Wikipedia
(1.3) Joanno, czy lubisz zapach złocieni?
Wiktionary
IPA: ˈzwɔt͡ɕɛ̇̃ɲ, AS: zu̯oćė̃ń
Wiktionary
rzecz. złoto n., złoty m., złotko n., pozłota ż., złotnik m., złotniczka ż., złotnictwo n., złocenie n., pozłocenie n., pozłacanie n., wyzłocenie n.
czas. złocić ndk., pozłacać ndk., pozłocić dk., wyzłocić dk.
przym. złoty, złocieniowy, złotniczy, złocisty, złotolity, złotówkowy
przysł. złoto, złociście
wykrz. złociutka, złotko
Wiktionary
(1.2) chryzantema
Wiktionary
mieszkaniec Złocieńca (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Złocieńca (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkaniec Złocieńca (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Złocieńca (miasta w Polsce)
SJP.pl
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Złocieniec (niem. Falkenburg) – miasto w północno-zachodniej Polsce, w woj. zachodniopomorskim, w powiecie drawskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Złocieniec. Położone na Pojezierzu Drawskim, nad rzekami Drawą i Wąsową.
Według danych z 31 grudnia 2023 r. miasto miało 12 106 mieszkańców
Pod względem liczby ludności, miasto zajmuje w województwie zachodniopomorskim 19. miejsce, natomiast pod względem powierzchni miejsce 10.
Wikipedia
IPA: zwɔˈt͡ɕɛ̇̃ɲɛt͡s, AS: zu̯oćė̃ńec
Wiktionary
rzecz. złocieńczanin m., złocieńczanka ż.
przym. złocieniecki, złotówkowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk, Śląsk Cieszyński. złotówka
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|złotek.
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówków: złocisto, złociście
SJP.pl
brązowy o odcieniu złocistym, orzechowy
SJP.pl
brunatny o złocistym odcieniu
SJP.pl
czerwony z połyskiem złocistym
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który ma złocistą głowę
Wiktionary
IPA: ˌzwɔt͡ɕistɔˈɡwɔvɨ, AS: zu̯oćistogu̯ovy
Wiktionary
kremowy o złocistym odcieniu
SJP.pl
mający złociste kłosy
SJP.pl
miodowy o odcieniu złocistym
SJP.pl
pomarańczowy o złocistym odcieniu
SJP.pl
purpurowy z odcieniem złocistym
SJP.pl
różowy o odcieniu złocistym
SJP.pl
rudy o złocistym odcieniu
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) rudy o odcieniu złocistym
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) taki, który ma złociste skrzydła
Wiktionary
IPA: ˌzwɔt͡ɕistɔˈskʃɨdwɨ, AS: zu̯oćistoskšydu̯y
Wiktionary
śniady o odcieniu złocistym
SJP.pl
szkarłatny o złocistym odcieniu; złotoszkarłatny
SJP.pl
mający złociste włosy; złotowłosy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) biol. posiadający zarodniki o barwie złocistej
Wiktionary
zielony o złocistym odcieniu
SJP.pl
żółty o złocistym odcieniu
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) żółty o złocistym odcieniu
Wiktionary
(1.1) Mnóstwo złocistożółtych liści pojawiło się na drzewie.
Wiktionary
stopień wyższy od przymiotnika: złocisty; bardziej złocisty
SJP.pl
1. zrobiony ze złota, pozłacany lub przetykany złotem;
2. mający barwę i połysk złota; błyszczący
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) posiadający kolor albo połysk złota
Wiktionary
rzecz. złocenie n., złocisz mrz., złoto n., złoty mrz., złocień mrz., złotko n.
czas. ozłocić, pozłocić, złocić
przym. złociutki, złoty, złotówkowy
przysł. złociście, złoto
przedr. złocisto-, złoto-
wykrz. złociutka, złotko
Wiktionary
potocznie: pieniądz o wartości jednego złotego, złotówka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pot. pieniądz, moneta wartości jednego złotego
forma czasownika.
(2.1) 2. os. lp. czasu teraźniejszego trybu oznajmującego od złocić
Wiktionary
(1.1) Ile to kosztuje? • Cztery złocisze.
Wiktionary
IPA: ˈzwɔt͡ɕiʃ, AS: zu̯oćiš
Wiktionary
rzecz. złoto m., złotówka ż., złoty mrz.
przym. złoty, złocisty, złotówkowy
czas. złocić
wykrz. złociutka
przysł. złoto
Wiktionary
(1.1) złotówka, ofic. złoty
Wiktionary
1. australijska roślina z rodziny astrowatych; wiekuistka;
2. złociszek jaskrawy - grzyb zaliczany do porostów
SJP.pl
Wikipedia
zdrobnienie od: złoty; złociuśki, złociutki
SJP.pl
zdrobnienie od: złociuśki; złociuteńki
SJP.pl
zdrobnienie od: złoty; złociutki, złociuchny
SJP.pl
zdrobnienie od: złociutki; złociusieńki
SJP.pl
wykrzyknik
(1.1) pieszczotliwie do kobiety, niekoniecznie bliskiej
forma przymiotnika.
(2.1) ż. lp. od: złociutki
Wiktionary
(1.1) Niech pani do niego zadzwoni (…). To go podniesie na duchu, bo widzę, że jakoś przestaje w siebie wierzyć. Złociutka, proszę się nim zająć. Bo mi go szkoda.
Wiktionary
rzecz. złoto n., złocenie n., złotnik m., złotniczka ż., złotnictwo n., pozłota ż., złoty m., złotek m., złocisz m., złocień m., złotówka ż., ozłacanie n., ozłocenie n., pozłacanie n., pozłocenie n.
:: zdrobn. złotko n.
czas. złocić ndk., ozłacać ndk., ozłocić dk., pozłacać ndk., pozłocić dk.
przym. złoty, złocisty, złociutki, złotawy, złotniczy, złotowy
przysł. złociście, złoto
wykrz. złotko
Wiktionary
(1.1) pani kochana, kochana
Wiktionary
zdrobnienie od: złoty; złociuśki, złociuchny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zdrobn. od: złoty
Wiktionary
IPA: zwɔˈt͡ɕutʲci, AS: zu̯oćutʹḱi
Wiktionary
rzecz. złoto n., złotko m., złotnictwo n., złotnik m., złotniczka ż., złoty mrz.
przym. złotniczy, złoty, złocisty
wykrz. złociutka, złotko
przysł. złoto
Wiktionary
przymiotnik od: Złota
SJP.pl
1. pokrywać powłoką ze złota w różnych celach, np. dla ochrony przed korozją; malować na złoto, pozłacać;
2. przenośnie: powodować, że coś mieni się złotym kolorem;
3. złocić się - przybierać złoty kolor, błyszczeć jak złoto itp.
SJP.pl
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Złoczew – miasto w Polsce w województwie łódzkim, w powiecie sieradzkim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Złoczew. W latach 1975–1998 należało administracyjnie do województwa sieradzkiego. Według danych Głównego Urzędu Statystycznego z 31 grudnia 2019 r. miasto liczyło 3363 mieszkańców. Złoczew położony jest w odległości 23 km na południe od Sieradza oraz 23 km na północ od Wielunia.
Wikipedia
IPA: ˈzwɔt͡ʃɛf, AS: zu̯očef
Wiktionary
przym. złoczewski
Wiktionary
mieszkaniec Złoczewa (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Złoczewa (miasta w Polsce)
SJP.pl
miasto na Ukrainie
SJP.pl
Złoczów (ukr. Золочів, Zołocziw; jid. זלאָטשעװ, Złoczew) – miasto w obwodzie lwowskim Ukrainy, stolica rejonu złoczowskiego. Położony nad rzeką Złoczówka (dopływem Bugu) w paśmie wzgórz Woroniaków i Gołogór; ważna stacja kolejowa na linii Lwów – Tarnopol. W mieście rozwinął się przemysł lekki, spożywczy oraz materiałów budowlanych.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) ktoś czyniący zło, popełniający przestępstwa, człowiek zbrodniczy
Wiktionary
Czarny charakter lub szwarccharakter – określenie na człowieka złego, postępującego niegodziwie. Najczęściej jest używane w stosunku do postaci fikcyjnych. W fabule czarny charakter może być antagonistą lub protagonistą. Jest determinowany przez czyny i usposobienie, które są powszechnie postrzegane za złe lub są na takie kreowane w danym dziele. Jedną z najczęstszych cech czarnego charakteru jest chciwość.
Wikipedia
(1.1) Razem z Nim ukrzyżowali dwóch złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej Jego stronie.
Wiktionary
(1.1) przestępca, zbrodniarz; stpol. stradnik
Wiktionary
potocznie: osoba, z którą należy się liczyć, trudny przeciwnik; kozak, twardziel, hardkor
SJP.pl
człowiek, który dopuścił się kradzieży
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba, która potajemnie i bezprawnie zabiera rzeczy bez zgody ich właściciela; sprawca kradzieży
(1.2) daw. złoczyńca
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Złodziej sprzedawał na rynku skradzione przez siebie telefony komórkowe.
Wiktionary
IPA: ˈzwɔd͡ʑɛ̇j, AS: zu̯oʒ́ėi ̯
Wiktionary
rzecz. złodziejstwo n.
:: fż. złodziejka ż.
:: zdrobn. złodziejaszek m.
przym. złodziejski, złodziejaszkowaty
przysł. złodziejsko
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Poznań. juchta, skibiorz; żart. kradziej
Wiktionary
zdrobnienie od: złodziej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zdrobn. od złodziej
(1.2) złodziej dokonujący drobnych kradzieży
Wiktionary
(1.2) Na centralnym aż roi się od drobnych złodziejaszków.
Wiktionary
rzecz. złodziej mos., złodziejka ż., złodziejstwo n.
przym. złodziejaszkowaty, złodziejski
przysł. złodziejsko
Wiktionary
zdrobnienie od: złodziej
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) rzad. postępujący jak złodziejaszek
Wiktionary
rzecz. złodziej mos., złodziejaszek mos., złodziejstwo n.
przym. złodziejski
Wiktionary
kobieta kradnąca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) forma żeńska od: złodziej; kobieta, która kradnie
(1.2) pot. rozgałęźnik elektryczny (bez kabla) pozwalający na czerpanie prądu z jednego gniazdka do kilku urządzeń
(1.3) pot. rodzaj rozgałęźnika elektrycznego wkręcanego w oprawkę żarówki w celu umożliwienia dodatkowego pobierania prądu w przypadku braku gniazda wtyczkowego
Wiktionary
Wikipedia
IPA: zwɔˈd͡ʑɛ̇jka, AS: zu̯oʒ́ėi ̯ka
Wiktionary
rzecz. złodziejstwo n., złodziejaszek m.
:: fm. złodziej m.
przym. złodziejski
przysł. złodziejsko
Wiktionary
(1.3) rozgałęźnik, rozgałęziacz, rozdzielacz elektryczny
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany ze złodziejem, dotyczący złodzieja lub złodziejstwa
Wiktionary
(1.1) Każdy przypadek afery gospodarczej staje się dowodem na złodziejski charakter całej prywatyzacji.
Wiktionary
rzecz. złodziejstwo n., złodziej mos., złodziejka ż., złodziejaszek mos.
przym. złodziejaszkowaty
przysł. złodziejsko
Wiktionary
przysłówek sposobu
(1.1) w sposób złodziejski, właściwy złodziejom
Wiktionary
rzecz. złodziejstwo n., złodziejaszek mzw., złodziej mos., złodziejka ż.
przym. złodziejski
Wiktionary
1. bezprawne zabieranie czyjejś własności; rabunek, łupiestwo, kradzież, grabież;
2. przedstawianie cudzych prac lub pomysłów jako własnych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) profesja, proceder złodzieja
(1.2) kradzież
Wiktionary
(1.2) Złomownie powinny być trudno dostępne, mniej by było złodziejstwa.
Wiktionary
rzecz. złodziej m., złodziejaszek m., złodziejka ż.
przym. złodziejski, złodziejaszkowaty
przysł. złodziejsko
Wiktionary
substancje odkładające się w tkankach organizmów żywych wskutek choroby; konkrement
SJP.pl
substancje odkładające się w tkankach organizmów żywych wskutek choroby; konkrement
SJP.pl
potoczne: zbić kogoś, najczęściej w wyrażeniu "złoić komuś skórę" - pobić kogoś
SJP.pl
Złojec – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie zamojskim, w gminie Nielisz.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
Na terenie wsi utworzono dwa sołectwa: Złojec I, Złojec II. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 707 mieszkańców.
Wieś jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii Chrystusa Króla w Złojcu.
Wikipedia
potocznie: ktoś zły, czarny charakter
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) pot. ktoś zły, negatywna postać
Wiktionary
rzecz. zły mos., złość ż., zło n., złoszczenie n., zezłoszczenie n., zeźlenie n., złośnik m., złośnica ż., złośliwość ż., wyzłośliwianie n., wyzłośliwienie n.
czas. złościć ndk., zezłościć dk., zeźlić dk., wyzłośliwiać ndk., wyzłośliwić dk.
przym. zły, złośliwy
przysł. źle, złośliwie
Wiktionary
1. odpady metalowe, zużyte przedmioty metalowe przeznaczone do przetopienia;
2. odłamany kawał skały lub lodu; odłam;
3. blok skalny;
4. roślina, której część złamała się na skutek silnego wiatru, gradu, szadzi itp.
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. złom
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|ajza.
Wiktionary
odłamek, ułomek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) przest. niewielki fragment, odłamek czegoś (także. przen.)
Wiktionary
(1.1) Patrzcie! jedna z kieszonki / Wykrusza chleba złomki: / Wy sobie róbcie armję, / A ja wróble nakarmię.
Wiktionary
(1.1) okruch, odłamek
Wiktionary
potocznie: naczepa do wywożenia złomu
SJP.pl
osoba zbierająca złom
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. ktoś, kto utrzymuje się ze zbierania złomu
(1.2) pracownik skupu złomu
Wiktionary
IPA: ˈzwɔ̃mʲjaʃ, AS: zu̯õmʹi ̯aš
Wiktionary
rzecz. złom m., złomowisko n., złomiarka ż., złomownia ż., złomowanie n., zezłomowanie n.
czas. złomować ndk., zezłomować dk.
przym. złomowy
Wiktionary
(1.1) slang. nurek
Wiktionary
nagromadzenie głazów i odłamów skalnych na zboczu górskim; jeden odłamany fragment skalny
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: złomny
SJP.pl
przestarzałe: mogący ulec złamaniu; kruchy; łamliwy
SJP.pl
czasownik
(1.1) oddawać na złom (złomowisko), wycofywać z użytkowania
Wiktionary
(1.1) W końcu zdecydowano się amunicję rozbroić i złomować, gdyż ze względu na parametry i normy bezpieczeństwa nie nadawała się do wykorzystania w Bundeswehrze.
Wiktionary
IPA: zwɔ̃ˈmɔvat͡ɕ, AS: zu̯õmovać
Wiktionary
rzecz. złom m., złomowisko n., złomiarz mos., złomowanie n., złomownia ż.
Wiktionary
(1.1) utylizować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|złomować.
Wiktionary
Złomowanie – uznawanie za nienadające się do dalszego użytkowania środków technicznych zużytych lub uszkodzonych, sklasyfikowanych jako nienadające się do naprawy lub remontu, ale także przestarzałych technicznie lub zbędnych. Złomowanie polega na:
Wikipedia
IPA: ˌzwɔ̃mɔˈvãɲɛ, AS: zu̯õmovãńe
Wiktionary
czas. złomować
rzecz. złom m., złomiarz mos., złomowisko mrz., złomownia ż.
Wiktionary
nagromadzony złom; miejsce zbiórki złomu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) miejsce składowania złomu
(1.2) nagromadzony złom
Wiktionary
IPA: ˌzwɔ̃mɔˈvʲiskɔ, AS: zu̯õmovʹisko
Wiktionary
rzecz. złom m., złomowanie n., zezłomowanie n., złomiarz m., złomiarka ż., złomownia ż.
czas. złomować ndk., zezłomować dk.
przym. złomowy
Wiktionary
(1.1) złomownia, szrot
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) składnica złomu
Wiktionary
(1.1) Złomownie powinny być trudno dostępne, mniej by było złodziejstwa.
Wiktionary
rzecz. złom m., złomowanie n., zezłomowanie n., złomiarz m., złomiarka ż., złomowisko n.
czas. złomować ndk., zezłomować dk.
przym. złomowy
Wiktionary
przymiotnik od: złom
SJP.pl
potocznie: pić dużo, niechlujnie
SJP.pl
czasownik
(1.1) pić łapczywie
Wiktionary
(1.1) Nie żłop już tego piwska!
Wiktionary
IPA: ˈʒwɔpat͡ɕ, AS: žu̯opać
Wiktionary
rzecz. żłopanie n., żłopacz m.
czas. wyżłopać
Wiktionary
potocznie: osoba, która pije dużo, łapczywie; żłopak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|żłopać.
Wiktionary
czas. żłopać ndk.
Wiktionary
rodzaj owada błonkoskrzydłego
SJP.pl
potocznie: napić się dużo, łapczywie; nażłopać się
SJP.pl
źle komuś życzyć; wymyślać komuś; przeklinać kogoś
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|złorzeczyć.
Wiktionary
czas. złorzeczyć
Wiktionary
źle komuś życzyć; wymyślać komuś; przeklinać kogoś
SJP.pl
czasownik
(1.1) życzyć komuś czegoś złego
(1.2) przeklinać kogoś lub coś, pomstować
Wiktionary
(1.1) Nie chcą słuchać wyrazów wdzięczności, jakie im przyjechał złożyć (…) prezydent Legnicy. Złorzeczą, że władze miasta nie ostrzegały przed niebezpieczeństwem.
Wiktionary
rzecz. złorzeczenie n.
czas. nazłorzeczyć, pozłorzeczyć
przym. rzeczony
Wiktionary
stan emocjonalny będący przejawem niezadowolenia, często towarzyszy mu agresja
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) silne uczucie rozdrażnienia, gniewu, wrogości w stosunku do kogoś;
forma czasownika.
(2.1) 2. os. lp. rozk. od: złościć
Wiktionary
Złość – najczęściej powodowana strachem reakcja emocjonalna, która pojawia się, gdy zablokowane jest jakieś dążenie i następuje utrata poczucia kontroli. Złość jest często związana z powtarzającym się oddziaływaniem czynników stresogennych. Osoba narażona na działanie bodźców stresogennych, bez poczucia możliwości reakcji na nie może zaczynać reagować złością.
Wikipedia
IPA: zwɔɕt͡ɕ, AS: zu̯ość
Wiktionary
rzecz. złol mzw., zło n., zły mos., złośnik m., złośnica ż.
czas. złościć ndk.
przym. zły, złośliwy
przysł. źle
Wiktionary
(1.1) gniew, wzburzenie, wściekłość, rozwścieczenie, irytacja, poirytowanie, rozdrażnienie, zdenerwowanie, podenerwowanie, nerwy, nerwacja, szał, furia, amok, pasja, żółć, szewska pasja, biała gorączka
Wiktionary
1. doprowadzać kogoś do złości, wywoływać w kimś gniew; denerwować, gniewać, irytować;
2. złościć się - wpadać w złość, wybuchać gniewem; denerwować się, gniewać się, irytować się
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. rozzłościć, zezłościć)
(1.1) doprowadzać do złości
czasownik zwrotny niedokonany złościć się (dk. rozzłościć się, zezłościć się)
(2.1) wpadać w złość
Wiktionary
rzecz. złol mzw., złoszczenie n., złość ż., zły mos.
przym. zły
przysł. źle
Wiktionary
(1.1) denerwować, gniewać, irytować
(2.1) denerwować się, gniewać się, irytować się, jeżyć się, najeżać się, srożyć się, unosić się, zgrzytać zębami, zjeżać się, źlić się, żołądkować się; gw-pl|Śląsk Cieszyński|jargać sie.
Wiktionary
osoby złośliwe, lubiące dokuczyć
SJP.pl
przysłówek
(1.1) w sposób złośliwy
Wiktionary
IPA: zwɔɕˈlʲivʲjɛ, AS: zu̯oślʹivʹi ̯e
Wiktionary
przym. złośliwy, zły
rzecz. zły mos., złol mzw., złośliwość ż., złośliwiec m., zło n.
przysł. źle
Wiktionary
człowiek złośliwy
SJP.pl
stopień wyższy od przysłówka: złośliwie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, kto jest złośliwy
(1.2) złośliwe zachowanie, słowo
Wiktionary
Wikipedia
IPA: zwɔɕˈlʲivɔɕt͡ɕ, AS: zu̯oślʹivość
Wiktionary
rzecz. złośliwiec m., zło n., złol mzw., zły mos.
przym. złośliwy, zły
przysł. złośliwie, źle
Wiktionary
(1.1) nikczemność, dokuczliwość, jad, podłość
(1.2) daw. pakość
Wiktionary
złośliwe, uszczypliwe słowa, powiedzenia, żarty
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: złośliwy; bardziej złośliwy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) nacechowany wrogością, niechęcią, przejawiający niechęć, wrogość
(1.2) o chorobie, schorzeniu: mający przebieg groźny dla organizmu, zagrażający życiu
Wiktionary
(1.1) Miałem dość jego złośliwych docinków.
(1.2) Lekarze wykryli u niej niedokrwistość złośliwą.
Wiktionary
IPA: zwɔɕˈlʲivɨ, AS: zu̯oślʹivy
Wiktionary
przysł. złośliwie, źle
rzecz. złol mzw., zły mos., zło n., złośliwość, złość
przym. zły
Wiktionary
(1.1) zjadliwy
Wiktionary
potocznie: kłótliwa, złośliwa, niesympatyczna kobieta; szantrapa, piekielnica, kłótnica, awanturnica, sekutnica
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta łatwo wpadająca w złość, często złoszcząca się
Wiktionary
(1.1) Trudno żyje się pod jednym dachem ze złośnicą.
Wiktionary
IPA: zwɔɕˈɲit͡sa, AS: zu̯ośńica
Wiktionary
rzecz. złol mzw., zły mos., złośnik m., złość ż.
przysł. źle
przym. zły
Wiktionary
osoba łatwo i często wpadająca w złość
SJP.pl
1. pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 79 i symbolu Au, rzadko występujący w przyrodzie, metal wykorzystywany np. do wyrobu biżuterii, monet;
2. wyrób ze złota (metalu);
3. przestarzałe: pieniądze
SJP.pl
Wikipedia
rodzaj grzybów z rodziny borowikowatych
SJP.pl
Pulveroboletus Murrill (złotak) – rodzaj grzybów z rodziny borowikowatych (Boletaceae).
Wikipedia
złotawek nieparek - gatunek owada z rodziny szarańczowatych
SJP.pl
Złotawek (Chrysochraon) – rodzaj owadów prostoskrzydłych z rodziny szarańczowatych.
Są to owady średnich rozmiarów o, w zwłaszcza u samców metalicznym ciele. Ich głowę cechuje brak dołków ciemieniowych. Przedplecze ma wyraźnie zaznaczone listewki boczne i środkową. U samców oraz długoskrzydłych form samic pokrywy sięgać mogą za odwłok, ale zwykle są one u samic krótkie i ostro zwieńczone, a u samców nieco krótsze od odwłoka. U samca płytka subgenitalna jest dwukrotnie dłuższa niż szeroka. U samicy pokładełko jest szersze niż dłuższe.
Wikipedia
złotawiec krótkoskrzydły - owad z rodziny szarańczowatych
SJP.pl
Wikipedia
złotawek nieparek - gatunek owada z rodziny szarańczowatych
SJP.pl
brązowy o odcieniu złotawym
SJP.pl
brunatny o odcieniu złotawym
SJP.pl
mosiężny o nieco złotym odcieniu
SJP.pl
rdzawy o odcieniu złotawym
SJP.pl
lekko intensywny złoty kolor, odcień
SJP.pl
szary o złotawym odcieniu
SJP.pl
żółty o złotawym odcieniu
SJP.pl
zbliżony do złotego, nie do końca złoty, prawie złoty
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) w kolorze podobnym do złota
Wiktionary
IPA: zwɔˈtavɨ, AS: zu̯otavy
Wiktionary
rzecz. złoto n., złotko n., złoty mrz., złocenie n.
przym. złoty, złotówkowy
przysł. złotawo, złoto
wykrz. złociutka, złotko
Wiktionary
1. nazwa odmian niektórych roślin uprawnych
2. ptak z rodziny o tej samej nazwie, podobny do kolibra
3. gatunek glonu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. złotówka
Wiktionary
wykrz. złociutka
rzecz. złoto n., złoty mzw.
przysł. złoto
przym. złoty
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|złociok.
Wiktionary
złotko;
1. pieszczotliwie o złocie;
2. pieszczotliwie o bliskiej osobie
SJP.pl
1. nazwa odmian niektórych roślin uprawnych
2. ptak z rodziny o tej samej nazwie, podobny do kolibra
3. gatunek glonu
SJP.pl
Wikipedia
1. pieszczotliwa forma zwracania się do osoby bliskiej
2. zdrobnienie od złota
3. potocznie: cynfolia, staniol, pozłotka, pozłotko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zdrobn. od: złoto
(1.2) pot. pieszczotliwie o kimś, zazwyczaj bliskim, drogim
(1.3) pot. papierek pokryty pozłotką
wykrzyknik
(2.1) pot. pieszczotliwie do kogoś
Wiktionary
Złotko – jezioro w Polsce, położone w województwie warmińsko-mazurskim w powiecie szczycieńskim, w gminie Jedwabno. Powierzchnia jego nie przekracza 3 ha. Jest to jezioro hydrologicznie zamknięte. Ze względu na rybołówstwo zaklasyfikowano je jako typ jeziora linowo-szczupakowego.
Wikipedia
IPA: ˈzwɔtkɔ, AS: zu̯otko
Wiktionary
rzecz. złoty m., złoto n., złotnictwo n., złotnik m., złotniczka ż., pozłotka ż., pozłota ż., złocenie n., pozłocenie n., złotówka ż., złocień mrz.
czas. złocić ndk., pozłocić dk.
przym. złoty, złotniczy, złociutki, złotówkowy, złocisty, złotawy
przysł. złoto, złotówkowo, złociutko, złociście
wykrz. złociutka
Wiktionary
(1.3) cynfolia, sreberko
(2.1) kochanie
Wiktionary
Złotkowo – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie poznańskim, w gminie Suchy Las, przy szosie łączącej Poznań z Obornikami; we wsi rozpoczyna się zachodnia obwodnica Poznania.
Na północ od Złotkowa rozciąga się poligon wojskowy. Na północno-zachodnim skraju wsi znajduje się rezerwat przyrody Gogulec. Lasy w pobliżu Złotkowa należą do Nadleśnictwa Łopuchówko, leśnictwo Złotkowo. Północnym skrajem wsi prowadzi zółtoznakowany szlak rowerowy z Poznania do Obornik. Szlak ten przebiega przy grupie trzech pomnikowych dębów (koniec ulicy Dębowej), leśniczówce Złotkowo, biegnie granicą poligonu i skrajem rezerwatu Gogulec.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rodzaj krzewu z rodziny różowatych
SJP.pl
Złotlin japoński, złotlin chiński (Kerria japonica) – gatunek krzewu z rodziny różowatych (Rosaceae). Bywa też nazywany japońską złotą różą. Jest jedynym przedstawicielem monotypowego rodzaju złotlin (Kerria). Pochodzi ze środkowych i wschodnich Chin oraz Japonii, według niektórych źródeł na Wyspach Japońskich tylko od wieków uprawiany. W naturze rośnie na obszarach górskich w lasach i na skalistych zboczach.
Wikipedia
dawniej:
1. złota moneta;
2. gatunek wierzby
SJP.pl
rodzaj roślin z rzędu szparagowców
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Złotniki Kujawskie
SJP.pl
sztuka złotnicza; zawód złotnika
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) wyrób przedmiotów ze złota, platynaatyny, srebra; praca złotnika
Wiktionary
Złotnictwo – rzemiosło artystyczne zajmujące się wytwarzaniem wyrobów ze złota, platyny, srebra, stopów, metali szlachetnych, kamieni szlachetnych oraz innych drogocennych materiałów. Termin jubilerstwo, dotyczący głównie czasów nowszych, obejmuje przede wszystkim wyrób klejnotów i ozdób ze złota, srebra i kamieni szlachetnych.W starożytności złotnictwo obejmowało głównie wytwarzanie luksusowych przedmiotów codziennego użytku (świeczniki, srebrne zastawy, szkatułki, wazony, figurki), różnego typu ozdób (diademy, naszyjniki, brosze, klamry, naramienniki, pierścienie), oraz przedmiotów służących kultowi religijnemu (złote lub srebrne relikwiarze, monstrancje, kielichy, puszki, pateny). Od XIII wieku w Europie Zachodniej, a od XIV wieku w Polsce działalność warsztatów złotniczych została ujęta w struktury cechowe, które w późniejszym czasie wprowadziły obowiązek oznaczania wyrobów znakiem złotniczym (puncą).
Wikipedia
(1.1) Mój brat zajmuje się złotnictwem.
Wiktionary
IPA: zwɔtʲˈɲit͡stfɔ, AS: zu̯otʹńictfo
Wiktionary
rzecz. złocień mrz., złoty mrz., złoto, złotko, złotnik, złotniczka, złocenie
przym. złoty, złotniczy, złociutki, złotówkowy
czas. złocić
wykrz. złociutka, złotko
przysł. złoto
Wiktionary
1. rzemieślniczka wykonująca biżuterię i ozdobne przedmioty ze złota, srebra i kamieni szlachetnych;
2. potocznie: żółta papuga z zielonymi lotkami
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przest. żona złotnika
(1.2) osoba płci żeńskiej zajmująca się złotnictwem; rzemieślniczka artystyczna wyrabiająca przedmioty z metali szlachetnych (m.in. złota, srebra, platynaatyny, palladu)
Wiktionary
Złotniczka (niem. Goldwasser) – potok w południowo-zachodniej Polsce, w woj. dolnośląskim, na Pogórzu Izerskim, lewy dopływ Czarnego Potoku. Długość ok. 2,5 km, źródła na wysokości ok. 415 m n.p.m., ujście – ok. 315 m n.p.m.
Wikipedia
(1.2) Święty Eligiusz jest patronem złotników i złotniczek oraz jubilerów i jubilerek.
Wiktionary
IPA: zwɔtʲˈɲit͡ʃka, AS: zu̯otʹńička
Wiktionary
rzecz. złoty mrz., złoto n., złotnictwo n., złotko n., pozłotka ż., Złotnik mrz., Złotniki nmos.; przest. złotnikowa ż.
:: fm. złotnik mos.
przym. złoty, złotniczy, złociutki
czas. złocić
wykrz. złociutka, złotko
przysł. złoto
Wiktionary
(1.1) złotnikowa
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) przym. od złotnictwo, złotnik
Wiktionary
(1.1) W muzeum są dzieła złotnicze, pochodzące głównie z wyposażenia klasztoru pelplińskiego i katedry w Chełmży.
Wiktionary
IPA: zwɔtʲˈɲit͡ʃɨ, AS: zu̯otʹńičy
Wiktionary
rzecz. złocień mrz., złoty mrz., złotnictwo, złoto, złotko, złotnik, złotniczka, złocenie
przym. złoty, złociutki, złotówkowy
czas. złocić
wykrz. złociutka, złotko
przysł. złoto
Wiktionary
rzemieślnik wykonujący biżuterię i ozdobne przedmioty ze złota, srebra i kamieni szlachetnych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) rzem. osoba zajmująca się złotnictwem; rzemieślnik artystyczny wyrabiający przedmioty z metali szlachetnych (m.in. złota, srebra, platynaatyny, palladu)
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Święty Eligiusz jest patronem złotników i jubilerów.
(1.1) Cech Złotników z Lubeki ogłosił konkurs złotniczy, do udziału w którym zaproszeni są wszyscy twórcy biżuterii z krajów nadbałtyckich: Litwy, Łotwy, Estonii, Polski, Norwegii, Finlandii, Szwecji, Danii, Rosji (Kaliningrad i Petersburg) i Niemiec (Meklemburgii-Pomorza, Szlezwik-Holsztynu i Hamburga).
Wiktionary
IPA: ˈzwɔtʲɲik, AS: zu̯otʹńik
Wiktionary
rzecz. złoty mrz., złoto n., złotnictwo n., złocenie n., złotko n., pozłotka ż., Złotnik mrz., Złotniki nmos.
:: fż. złotniczka ż., przest. złotnikowa ż.
przym. złoty, złotniczy, złociutki, złotówkowy
czas. złocić
wykrz. złociutka, złotko
przysł. złoto
Wiktionary
rzemieślnik wykonujący biżuterię i ozdobne przedmioty ze złota, srebra i kamieni szlachetnych
SJP.pl
Wikipedia
dzielnica Łodzi
SJP.pl
Złotno (niem. Goldbach) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Szczytna.
W przeszłości do wsi należał przysiółek Dłużynka (niem. Langenbusch). Obecnie nazwa niestandaryzowana.
Wikipedia
1. pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 79 i symbolu Au, rzadko występujący w przyrodzie, metal wykorzystywany np. do wyrobu biżuterii, monet;
2. wyrób ze złota (metalu);
3. przestarzałe: pieniądze
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) chem. pierwiastek chemiczny o symbolu Au i liczbie atomowej 79;
(1.2) stop zawierający złoto (1.1), surowiec do wyrobu m.in. biżuterii, monet
(1.3) jubil. wyrób ze złota (1.2)
(1.4) sport. złoty medal
przysłówek sposobu
(2.1) przysł. odprzym. od: złoty (barwa)
Wiktionary
Złoto (Au, łac. aurum) – pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 79. Złoto jest gęstym, miękkim i błyszczącym metalem, najbardziej kowalnym i ciągliwym spośród wszystkich znanych metali. Czyste złoto ma jasnożółty kolor i wyraźny połysk, nie utlenia się w wodzie czy powietrzu. Chemicznie złoto należy do metali przejściowych i pierwiastków grupy 11. Z wyjątkiem helowców (tzw. gazów szlachetnych) złoto jest najmniej reaktywnym pierwiastkiem. Złoto długo przed okresem spisanej historii było drogocennym i poszukiwanym metalem szlachetnym używanym w biciu monet, jubilerstwie, sztuce i zdobieniach.
Wikipedia
(1.1) Jakie właściwości chemiczne ma złoto?
(1.2) Księżniczka miała na sobie drogocenną kolię ze złota.
(1.3) Ostatni właściciele wywieźli z pałacu cztery kufry pełne złota.
(1.4) Polscy piłkarze nie zdobyli jeszcze złota.
(2.1) I prawdziwek został uroczyście pokrojony na plasterekasterki, podsmażony na złoto na maśle i lekko posolony zgodnie ze wszystkimi zasadami sztuki kulinarnej.
Wiktionary
IPA: ˈzwɔtɔ, AS: zu̯oto
Wiktionary
rzecz. złocenie n., złotnik m., złotniczka ż., złotnictwo n., pozłota ż., złoty m., złotek m., złocisz m., złocień m., złotówka ż., ozłacanie n., ozłocenie n., pozłacanie n., pozłocenie n.
:: zdrobn. złotko n.
czas. złocić ndk., ozłacać ndk., ozłocić dk., pozłacać ndk., pozłocić dk.
przym. złoty, złocisty, złociutki, złotawy, złotniczy, złotowy, złotówkowy
przysł. złociście
wykrz. złociutka, złotko
przyr. -złotowy
Wiktionary
(1.1) symbol. Au
(1.4) złoty medal
Wiktionary
w części złoty, w części brązowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) złoty i brązowy (o kolorze)
(1.2) ze złota i brązu
Wiktionary
(1.1) Wolisz odzież złoto-brązową czy pstrokatą?
Wiktionary
IPA: ˌzwɔtɔ‿brɔ̃w̃ˈzɔvɨ, AS: zu̯oto‿brõũ̯zovy
Wiktionary
w części złoty, w części czerwony; czerwono-złoty
SJP.pl
w części złoty, w części zielony
SJP.pl
rodzaj grzybów z rodziny borowikowatych
SJP.pl
Aureoboletus Pouzar (złotoborowik) – rodzaj grzybów należący do rodziny borowikowatych (Boletaceae). W Polsce występuje jeden rodzimy przedstawiciel tego rodzaju – złotoborowik drobny. Na początku XXI w. na północy Polski (a także na Litwie i Łotwie) pojawił się inwazyjny amerykański gatunek złotoborowik wysmukły (Aureoboletus projectellus), ceniony ze względu na swój smak i fakt, iż rzadko jest zarobaczywiony.
Wikipedia
brązowy o odcieniu złotym
SJP.pl
1. mający złote brwi;
2. bilbil złotobrewy - gatunek małego, śpiewającego ptaka z rodziny bilbili;
3. szlarnik złotobrewy - gatunek małego ptaka z rodziny szlarników;
4. trznadel złotobrewy - gatunek małego ptaka wędrownego z rodziny trznadli
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający brwi złotego koloru
Wiktionary
brunatny o odcieniu złotym
SJP.pl
rombica złotobrzega - gatunek ryby z rzędu flądrokształtnych
SJP.pl
1. bobroszczur złotobrzuchy - gatunek myszy;
2. bengalik złotobrzuchy - gatunek małego ptaka z rodziny astryldowatych; żółtobrzuszek, żółtobrzuszka
SJP.pl
odmiana wierzby białej o złocistożółtych lub pomarańczowych pędach
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który ma złote czoło
Wiktionary
czerwonawy o odcieniu złotym, miedziany
SJP.pl
czerwony o odcieniu złotym
SJP.pl
maskonur złotoczuby, pingwin złotoczuby, dzięcioł złotoczuby - gatunki ptaków
SJP.pl
obfitujący w złoto; dostarczający złota
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) książk. stanowiący źródło złota, obfitujący w złoto
Wiktionary
(1.1) złotonośny
Wiktionary
regionalnie: złotokap
SJP.pl
o koniu: gniady o złotym odcieniu
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) przym. od Złota Góra
(1.2) przym. od Góry Złote
Wiktionary
rzecz. Złota Góra ż.
Wiktionary
1. drzewiak złotogrzbiety - gatunek ssaka z podrodziny kangurów;
2. latawiec złotogrzbiety, sułtan złotogrzbiety, wilga złotogrzbieta - gatunki ptaków
SJP.pl
1. tkanina o osnowie jedwabnej, używana w dawnej Polsce na bogate stroje, szaty liturgiczne i do dekoracji wnętrz; lama;
2. gatunek lilii o podłużnych, łopatkowatych i omszonych liściach, rosnący w Europie i Azji, uprawiany jako roślina ozdobna i lecznicza, w Polsce chroniony; maśleszka, lilia złotogłów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) bot. nazwa systematyczna|Asphodelus|L.|ref=tak., rodzaj rośliny z rodziny złotogłowowych;
(1.2) bot. roślina z rodzaju złotogłów (1.1)
(1.3) włók. rodzaj tkaniny zdobionej haftem ze złotych nici;
(1.4) czepiec ze złotym haftem
Wiktionary
Złotogłów – rodzaj bogatej tkaniny z nici złotych lub srebrnych (srebrogłów).
Do połowy XVII wieku złotogłów sprowadzano z krajów znajdujących się pod panowaniem tureckim i perskim. Służył do wyrobu ciężkich, sztywnych szat kobiecych i męskich żupanów, używanych podczas wielkich uroczystości. Ze złotogłowu wyrabiano również kościelne kapy i ornaty, a nawet dekorowano nimi wnętrza.
Wikipedia
rzecz. złotogłówka ż., złotogłowowe nmos., złotogłowowate nmos.
przym. złotogłowy
Wiktionary
(1.2) asfodel, asfodelus, złotowłos
Wiktionary
rodzina roślin jednoliściennych; asfodelowate
SJP.pl
Wikipedia
1. tkanina o osnowie jedwabnej, używana w dawnej Polsce na bogate stroje, szaty liturgiczne i do dekoracji wnętrz; lama;
2. gatunek lilii o podłużnych, łopatkowatych i omszonych liściach, rosnący w Europie i Azji, uprawiany jako roślina ozdobna i lecznicza, w Polsce chroniony; maśleszka, lilia złotogłów
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który ma złotą głowę
forma rzeczownika.
(2.1) M. lm. od: złotogłów
Wiktionary
IPA: ˌzwɔtɔˈɡwɔvɨ, AS: zu̯otogu̯ovy
Wiktionary
rzecz. złotogłów m.
Wiktionary
krzew lub małe drzewo z rodziny motylkowatych (bobowatych), o złocistych kwiatach zebranych w duże zwisające grona, pochodzący z południowo-wschodniej Europy i zachodniej Azji; złoty deszcz, złotodeszcz
SJP.pl
Złotokap (Laburnum Fabr.) – rodzaj roślin z rodziny bobowatych. Obejmuje dwa gatunki małych drzew i krzewów. Zasięg rodzaju obejmuje południowo-wschodnią i południowo-środkową Europę. W Polsce oba gatunki i mieszaniec między nimi są uprawiane, lokalnie też złotokap pospolity L. anagyroides rejestrowany jest jako dziczejący. Rośliny te występują w naturze w górach na obrzeżach lasów i w zaroślach.
Wikipedia
przedstawiciel podrodziny ptaków z rodziny muchołówkowatych
SJP.pl
rodzaj ssaka drapieżnego z podrodziny kotów; karakal
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Profelis aurata|Temminck|ref=tak., gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych, występujący w zachodniej i centralnej Afryce;
(1.2) zool. osobnik z gatunku złotokot (1.1)
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Afrykańczycy wierzą, że złotokoty wywodzą się od lampartów i nazywane są braćmi lamparta.
Wiktionary
(1.1) afrykański kot złocisty, złotokot afrykański
(1.2) afrykański kot złocisty, złotokot afrykański
Wiktionary
południowoafrykański drobny ssak owadożerny o sierści metalicznie lśniącej; złotowłos
SJP.pl
Złotokret (Chrysochloris) – rodzaj ssaków z podrodziny złotokretów (Chrysochlorinae) w obrębie rodziny złotokretowatych (Chrysochloridae).
Wikipedia
o cechach złotokretowatych (rodzina ssaków)
SJP.pl
Wikipedia
o cechach złotokretowatych (rodzina ssaków)
SJP.pl
altannik złotokryzy - gatunek ptaka z rodziny altanników
SJP.pl
rodzaj roślin z rodziny złożonych; złocień
SJP.pl
Wikipedia
mający złote kłosy
SJP.pl
bilbil złotolicy, astryld złotolicy - gatunki ptaków
SJP.pl
drzewo owocowe z rodziny sączyńcowatych; chryzofil, złotoliść
SJP.pl
poetycko: mający złote liście
SJP.pl
rodzaj owada z rzędu błonkówek
SJP.pl
Wikipedia
rodzaj owada z rzędu błonkówek
SJP.pl
rodzina błonkówek z podrzędu stylikowców; złotolitki
SJP.pl
o cechach złotolitkowatych (rodzina błonkówek)
SJP.pl
1. wykonany ze złota lub pozłacany;
2. mający kolor złota; złoty, złocisty;
3. przetykany złotą nicią
SJP.pl
rzadko: związany ze zdobyciem złotego medalu w rywalizacji sportowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. rzad. osoba nienawidząca złota
Wiktionary
IPA: ˌzwɔtɔ̃ɲɛ̃naˈvʲistʲɲik, AS: zu̯otõńẽnavʹistʹńik
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) daw. rzad. zrobiony ze złotych nici
(1.2) przen. daw. rzad. składający się ze złotych strun
Wiktionary
IPA: ˌzwɔtɔ̃ˈɲitnɨ, AS: zu̯otõńitny
Wiktionary
(1.1) złotonity
(1.2) złotostrunny
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) daw. rzad. zrobiony ze złotych nici
(1.2) przen. daw. rzad. składający się ze złotych strun
Wiktionary
IPA: ˌzwɔtɔ̃ˈɲitɨ, AS: zu̯otõńity
Wiktionary
(1.1) złotonitny
(1.2) złotostrunny
Wiktionary
obfitujący w złoto; dostarczający złota; zawierający złoto
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) obfitujący w złoto
Wiktionary
(1.1) złotodajny
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który ma złoty ogon
Wiktionary
jasnozielonej barwy owad z rodziny o tej samej nazwie
SJP.pl
Złotook – powszechnie przyjęta nazwa owada z rodziny złotookowatych (Chrysopidae), w literaturze stosowana w różnym znaczeniu. W najszerszym sensie oznacza dowolnego przedstawiciela rodziny.
Są to owady zjadające mszyce, czerwce, miodówki, przędziorki i larwy zwójek. W ciągu 2 tyg. larwa potrafi zjeść do 450 mszyc.
Wikipedia
poetycko: mający złote oczy lub złote oka
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) mający złote oczy
Wiktionary
(1.1) Na drążku siedziała złotooka papuga.
Wiktionary
oliwkowy o odcieniu złotym
SJP.pl
orzechowy o odcieniu złotym
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) taki, który ma złotą pierś
Wiktionary
rodzaj ptaków z rzędu dzięciołowych
SJP.pl
mający pióra w kolorze złota
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) mający pióra w kolorze złota
Wiktionary
Złotopióry, złotkowate, złotki, jakamary, żakamary (Galbulidae) – rodzina ptaków z rzędu dzięciołowych (Piciformes).
Wikipedia
(1.1) Patrz, jakie piękne, różnobarwne papugi, złotopióre kolibry, przecudowne kwiaty i wspaniała roślinność.
Wiktionary
IPA: ˌzwɔtɔˈpʲjurɨ, AS: zu̯otopʹi ̯ury
Wiktionary
wyspiarek złotoplamy - gatunek ptaka z rodziny gołębiowatych
SJP.pl
mający niektóre właściwości złota; przypominający złoto
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Złotopolice – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie płońskim, w gminie Załuski.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ciechanowskiego.
Wieś położona jest nad rzeką Strugą w okolicy kompleksu leśnego.
We wsi umiejscowiono akcję polskiego serialu Złotopolscy.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
pomarańczowy o złotym odcieniu
SJP.pl
rodzaj grzybów z rodziny strocznikowatych
SJP.pl
Aurantiporus Murrill (złotoporek) – rodzaj grzybów z rodziny strocznikowatych (Meruliaceae).
Wikipedia
suchogrzybek złotopory - gatunek grzybów z rodziny borowikowatych
SJP.pl
przymiotnik od: Złoty Potok
SJP.pl
pokryty złotymi pręgami (pasami)
SJP.pl
purpurowy o odcieniu złotym
SJP.pl
tropikalne drzewo z rodziny sączyńcowatych, występujące w około 100 gatunkach w strefie międzyzwrotnikowej; żelaźnik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) bot. żelaźnik
Wiktionary
IPA: zwɔˈtɔrɔ̃mp, AS: zu̯otorõmp
Wiktionary
(1.1) żelaźnik
Wiktionary
rdzawy o odcieniu złotym
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) koloru rdzawego o złotym odcieniu
Wiktionary
Złotoręki (ang. The Man with the Golden Arm) – amerykański czarno-biały film z 1955 roku, w reżyserii Ottona Premingera.
Film opowiada o mającym „złotą rękę” do pokera byłym narkomanie, który opuścił więzienie, gdzie zerwał z nałogiem i nauczył się grać na perkusji.
Wikipedia
nazwa kilku miejscowości w Polsce
SJP.pl
3 miejscowości w Polsce:
Zobacz też: Nowa Złotoria, Stara Złotoria
Wikipedia
rodzaj grzybów zaliczany do porostów; Xanthoria
SJP.pl
Xanthoria (Fr.) Th. Fr. (złotorost) – rodzaj grzybów z rodziny złotorostowatych (Teloschistaceae). Ze względu na symbiozę z glonami zaliczany jest do porostów.
Wikipedia
różowy o odcieniu złotym
SJP.pl
rudy o odcieniu złotym
SJP.pl
gatunek wieloszczeta żyjącego na dnie morskim; afrodyta tęczowa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. zob. mysz morska.
Wiktionary
Mysz morska, afrodyta tęczowa, złotorunka (Aphrodita aculeata) – gatunek morskiej pierścienicy zaliczany do wieloszczetów, pospolity w morzach otaczających Europę (północnej części Oceanu Atlantyckiego, Morzu Północnym, Śródziemnym i Adriatyckim). Występuje również na wybrzeżach Ameryki Północnej.
Wikipedia
(1.1) Złotorunka prowadzi przydenny tryb życia.
Wiktionary
(1.1) afrodyta tęczowa, mysz morska
Wiktionary
miasto w województwie dolnośląskim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce, w województwie dolnośląskim;
Wiktionary
Złotoryja (łac. Aureus Mons, niem. Goldberg) – miasto w południowo-zachodniej Polsce, w województwie dolnośląskim, siedziba powiatu złotoryjskiego, nad rzeką Kaczawą. Pod względem prawnym najstarsze miasto Polski.
Wikipedia
(1.1) Bogatynia i Złotoryja leżą w województwie dolnośląskim.
Wiktionary
IPA: ˌzwɔtɔˈrɨja, AS: zu̯otoryi ̯a
Wiktionary
przym. złotoryjski, złotówkowy
Wiktionary
mieszkaniec Złotoryi (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Złotoryi (miasta w Polsce)
SJP.pl
przymiotnik od: Złotoryja
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Złotoryją, dotyczący Złotoryi
Wiktionary
(1.1) Kilkudziesięciu strażaków przez kilka godzin walczyło w piątek z pożarem, który wybuchł na granicy powiatów legnickiego i złotoryjskiego (Dolnośląskie).
Wiktionary
rzecz. Złotoryja ż., złotoryjanin m., złotoryjanka ż.
Wiktionary
poetycko: mający złociste rzęsy
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
złotorzytka rdzwosterna, złotorzytka perska - gatunki ptaków z rodziny muchołówkowatych, występujące w Afryce i Eurazji
SJP.pl
rzadko: mający skórę o złotawym, opalonym odcieniu
SJP.pl
mający złociste skrzydła
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) książk. mający skrzydła przypominające złoty kolor
(1.2) książk. fant. mający złote skrzydła
Wiktionary
IPA: ˌzwɔtɔˈskʃɨdwɨ, AS: zu̯otoskšydu̯y
Wiktionary
rodzina roślin okrytonasiennych
SJP.pl
Wikipedia
mieszkaniec Złotego Stoku (miasta w Polsce); złotostoczanin
SJP.pl
mieszkanka Złotego Stoku (miasta w Polsce); złotostoczanka
SJP.pl
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany ze Złotym Stokiem, dotyczący Złotego Stoku
Wiktionary
rzecz. Złoty Stok m.
Wiktionary
mieszkaniec Złotego Stoku (miasta w Polsce); złotostocczanin
SJP.pl
mieszkanka Złotego Stoku (miasta w Polsce); złotostocczanka
SJP.pl
o instrumentach muzycznych: mający struny ze złota
SJP.pl
szkarłatny o złotym odcieniu; złocistoszkarłatny
SJP.pl
1. treron złotoszyi, kacyk złotoszyi, brodacz złotoszyi - gatunki ptaków;
2. rudawka złotoszyja - gatunek nietoperza
SJP.pl
złotosłonka bengalska - gatunek ptaka z rodziny złotosłonek; dziobówka
SJP.pl
grzybówka złototrzonowa - gatunek grzybów z rodziny grzybówkowatych
SJP.pl
wyróżniający się talentem oratorskim; krasomówczy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) książk. posiadający talent oratorski, będący świetnym mówcą
Wiktionary
(1.1) Marian to złotousty mówca, przemawianie przychodzi mu z wyjątkową łatwością.
Wiktionary
IPA: ˌzwɔtɔˈwustɨ, AS: zu̯otou̯usty
Wiktionary
(1.1) miodousty, krasomówczy, wymowny, elokwentny
Wiktionary
1. zgrubienie od: złotówka;
2. obraźliwie: taksówkarz; złotówkarz, cierp, cierpiarz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Złotów (dawn. pol. Wielatowo, niem. Flatow /ˈflatoː/) – miasto w północno-zachodniej Polsce, w województwie wielkopolskim, siedziba władz samorządowych: gminy miejskiej Złotów, gminy wiejskiej Złotów oraz powiatu złotowskiego. Położone w południowo-zachodniej części Pojezierza Krajeńskiego będącego częścią Pojezierza Pomorskiego, na terenie historycznej Krajny, na pomorsko-wielkopolskim pograniczu, nad rzeką Głomią i jeziorami: Złotowskim (Miejskim), Babą, Burmistrzowskim, Proboszczowskim oraz Zaleskim.
Wikipedia
IPA: ˈzwɔtuf, AS: zu̯otuf
Wiktionary
rzecz. złotowianin m., złotowianka ż.
przym. złotowski, złotówkowy
Wiktionary
1. zgrubienie od: złotówka;
2. obraźliwie: taksówkarz; złotówkarz, cierp, cierpiarz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zgrub. złotówka
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) slang. taksówkarz
Wiktionary
(1.1) Pożycz złotówę na bilet, bo nie mam jak do domu wrócić.
(2.1) Mam znajomego złotówę i stwierdził, że oni nic złego nie robią, zatrzymując się, gdzie im się podoba.
Wiktionary
IPA: zwɔˈtuva, AS: zu̯otuva
Wiktionary
(2.1) taksiarz, taryfiarz
Wiktionary
ekspresywnie: złotówka
SJP.pl
zdrobnienie od: złotówka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: złotówka
Wiktionary
(1.1) Za użycie toalety należy się złotóweczka.
Wiktionary
rzecz. złotówka ż.
Wiktionary
mieszkaniec Złotowa
SJP.pl
mieszkanka Złotowa
SJP.pl
typ pierwotniaków należących do stramenopilów
SJP.pl
Złotowiciowce, złotki (Chrysophyceae) – klasa glonów należących do gromady Chrysophyta nazywanej po polsku chryzofitami lub, tak samo jak klasa, złotowiciowcami, a z nią do grupy Stramenopiles, słodkowodne protisty roślinopodobne.
Wikipedia
organizm eukariotyczny nalezący do stramenopilów
SJP.pl
Złotowiciowce, złotki (Chrysophyceae) – klasa glonów należących do gromady Chrysophyta nazywanej po polsku chryzofitami lub, tak samo jak klasa, złotowiciowcami, a z nią do grupy Stramenopiles, słodkowodne protisty roślinopodobne.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
1. moneta polska wartości jednego złotego;
2. anyżowy likier ziołowo-korzenny z płatkami złotej folii; goldwasser; wódka gdańska
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. moneta o wartości 1 (= jeden) złoty
(1.2) pot. złoty, waluta Polski
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Z portfela wypadły mi dwie złotówki.
(1.2) Ostatnio złotówka umacnia się w stosunku do euro i dolara.
Wiktionary
IPA: zwɔˈtufka, AS: zu̯otufka
Wiktionary
rzecz. złotóweczka ż., złotko n., złoto n., złoty mrz., złocisz mrz., złocenie n.
czas. złocić ndk.
przym. złotówkowy, złoty
przysł. złoto
wykrz. złociutka, złotko
Wiktionary
(1.1) złoty; gw-pl|Śląsk Cieszyński|złociok., gw-pl|Górny Śląsk|złociok, złotek.
Wiktionary
potocznie:
1. osoba, która wzięła kredyt w złotówkach; złotówkowicz;
2. obraźliwie: taksówkarz; złotówa, cierp, cierpiarz
SJP.pl
przynoszący złotówki, zarobek; zyskowny; dochodowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pot. żart. przynoszący złotówki, dający zysk, zyskowny, dochodowy
Wiktionary
(1.1) Pracownicy ochrony, choć strzegą złotówkodajnych gruntów, od początku roku wypłaty otrzymują nieregularnie i na raty.
Wiktionary
IPA: ˌzwɔtufkɔˈdajnɨ, AS: zu̯otufkodai ̯ny
Wiktionary
potocznie: osoba, która wzięła kredyt w złotówkach; złotówkarz
SJP.pl
przymiotnik od: złotówka
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do złotego, związany ze złotym
Wiktionary
(1.1) Zapłata za należność wpłynęła na rachunek złotówkowy jednostki w dniu 12 kwietnia 2016 r.
Wiktionary
rzecz. złoty m., złotówka ż., złoto n., złotko n., złocenie n., pozłota ż., pozłacanie n., pozłocenie n., ozłacanie n., ozłocenie n., złocisz m., złotnik m., złotnictwo n., złocistość ż., złotawość ż., złotawka ż., Złotów m., Złotoryja ż., Złotniki nmos., Złota ż., złotawek m., złotawiec m., złocik m., złotawiec m., złocień m., Złocieniec m.
czas. złocić ndk., pozłacać ndk., pozłocić dk., ozłacać ndk., ozłocić dk.
przym. złoty, złotowy, złocisty, złotawy, złotniczy, złotolity
przysł. złoto, złociście, złotawo
wykrz. złotko
Wiktionary
(1.1) złotowy
Wiktionary
nazwa wielu wsi w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
→ Złotów
SJP.pl
Złotowski, Złotowska, Złotowscy:
Wikipedia
1. związany ze złotem (pierwiastkiem chemicznym);
2. związany ze złotym (jednostką monetarną); złotówkowy;
3. mający wartość złotówki lub kilku złotych
SJP.pl
1. roślina z rodziny liliowatych; asfodel
2. południowoafrykański drobny ssak owadożerny o sierści metalicznie lśniącej; złotokret
SJP.pl
Złotowłos (Polytrichastrum G.L.Sm.) – rodzaj mchów z rodziny płonnikowatych.
Wikipedia
mający włosy koloru złota; złocistowłosy
SJP.pl
Wikipedia
mający włosy koloru złota; złocistowłosy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) książk. mający włosy złotego koloru
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) książk. osoba o włosach złotego koloru
Wiktionary
rzecz. złotowłos m., złotowłosa ż., złotowłosość ż., Złotowłosa ż.
Wiktionary
sorkonos złotozady - gatunek ssaka z rodziny ryjkonosowatych
SJP.pl
zielony o odcieniu złotym
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zielony o złotym połysku
Wiktionary
(1.1) Nad jej głową, na niskim konarze, pobłyskiwała złotozielona jemioła.
Wiktionary
IPA: ˌzwɔtɔʑɛˈlɔ̃nɨ, AS: zu̯otoźelõny
Wiktionary
przym. zielonozłoty, złoto-zielony, zielono-złoty
Wiktionary
żółty o odcieniu złotym
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) żółty o złotym odcieniu
Wiktionary
pokryty złotymi łuskami
SJP.pl
1. zrobiony ze złota; wyglądający tak, jakby był zrobiony ze złota; o medalach, odznaczeniach itp.: stanowiący najwyższe wyróżnienie;
2. mający kolor złota, żółtopomarańczowy o silnym połysku, złocisty;
3. piękny, doskonały, idealny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) jubil. wykonany ze złota
(1.2) mający kolor i połysk złota
(1.3) przen. dobry, najlepszy w swoim rodzaju
(1.4) dotyczący złota
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(2.1) monet. jednostka monetarna Polski równa 100 groszom;
Wiktionary
Złoty (zł, aktualny kod ISO 4217 PLN, przed denominacją w roku 1995 oznaczenie kodowe PLZ) – podstawowa jednostka monetarna w Polsce, dzieli się na 100 groszy.
Nazwę polskiej jednostki monetarnej wprowadzono w 1919, parytet złota określono w 1922.
Wikipedia
(1.1) Kupiłem żonie złoty pierścionek.
(1.2) Zachodzące słońce zabarwiło liście na złoty kolor.
(1.3) Pan Józef to złoty człowiek.
(1.4) Cenny kruszec wydobywano tu kiedyś w złotej sztolni.
(2.1) Pudełko pastylek miętowych kosztuje 2 złote i 20 groszy.
Wiktionary
IPA: ˈzwɔtɨ, AS: zu̯oty
Wiktionary
rzecz. złotnictwo n., złotnik m., złotniczka ż., złotówka ż., złotko m., złocisz m., ozłacanie n., ozłocenie n., złotek m., złocenie n., złocień m., pozłacanie n., pozłocenie n., pozłota ż.
:: zdrobn. złociutki
czas. złocić ndk., pozłacać ndk., pozłocić dk., ozłacać ndk., ozłocić dk.
przym. złotawy, złotniczy, złociutki, złotowy, złocisty, złocieniowy, złotówkowy
przysł. złoto, złotawo, złotówkowo, złociście
wykrz. złociutka, złotko
przyr. -złotowy
Wiktionary
(1.1) złotolity
(1.2) złocisty
(2.1) złotówka, skr. zł
Wiktionary
schwytać coś podczas łowów (np. zająca), łowienia (np. szczupaka) przy użyciu sieci, wędki itp.
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. łowić)
(1.1) schwytać w sieć lub na wędkę
(1.2) dostrzec lub usłyszeć coś, czego się szukało
(1.3) przen. uzyskać jakimiś zabiegami czyjś udział w czymś
(1.4) przen. aresztować kogoś w wyniku zaplanowanej akcji
Wiktionary
(1.1) Stryj mojego chłopaka złowił w pułapkę dwadzieścia siedem pstrągów.
Wiktionary
czas. łowić
rzecz. połów mrz., złowienie n., łów mrz., łowczyc mos., łowiectwo n., łowczy mos.
przym. łowny, łowczy
Wiktionary
przymiotnik od: Zławieś Wielka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|złowić.
Wiktionary
czas. złowić
rzecz. łów mrz., łowczyc mos., połów mrz.
Wiktionary
pokątnik złowieszczek - gatunek chrząszcza z rodziny czarnuchowatych, pokątnik złowieszczyk
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zapowiadający coś złego
Wiktionary
rzecz. złowieszczość ż.
przysł. złowieszczo
Wiktionary
(1.1) złowróżbny
Wiktionary
pokątnik złowieszczyk - chrząszcz z rodziny czarnuchowatych
SJP.pl
groźny, niebezpieczny, nieprzyjazny
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) będący oznaką czegoś złego
(1.2) mający wrogie zamiary
Wiktionary
(1.1) Tuż obok naszego codziennego życia istnieją strefy cienia i czasem złowroga dusza wychodzi z ciemności.
Wiktionary
IPA: zwɔvˈrɔɟi, AS: zu̯ovroǵi
Wiktionary
rzecz. złowrogość ż.
przysł. złowrogo
Wiktionary
(1.1) złowieszczy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) nieprzyjazny stosunek do kogoś lub czegoś
Wiktionary
przym. złowrogi
przysł. złowrogo
Wiktionary
(1.1) wrogość, niechęć
Wiktionary
złowróżbny, złowróżebny;
1. wróżący coś złego;
2. będący zapowiedzią czegoś złego
SJP.pl
przysłówek
(1.1) w sposób złowróżbny
Wiktionary
przym. złowróżbny
rzecz. złowróżbność ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest złowróżbne
Wiktionary
przym. złowróżbny
przysł. złowróżbnie
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) zapowiadający, wróżący coś złego
Wiktionary
(1.1) Już w starożytności uważano „13" za liczbę złowróżbną, przynoszącą nieszczęście.
Wiktionary
IPA: zwɔvˈruʒbnɨ, AS: zu̯ovružbny
Wiktionary
przysł. złowróżbnie
rzecz. złowróżbność ż.
Wiktionary
(1.1) złowieszczy, złowrogi
Wiktionary
nagromadzenie jakiegoś surowca w skorupie ziemskiej, pokład jakiegoś surowca
SJP.pl
Wikipedia
nagromadzenie jakiegoś surowca w skorupie ziemskiej, pokład jakiegoś surowca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) geol. nagromadzenie kopaliny użytecznej w skorupie ziemskiej;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈzwɔʒɛ, AS: zu̯ože
Wiktionary
przym. złożony
Wiktionary
(1.1) pokład
Wiktionary
1. zgiąć
2. złączyć w całość; zestawić, zmontować
3. położyć gdzieś
4. ofiarować
5. druk. zestawić czcionki i justunek w wyrazy i wiersze
6. złożyć się:
a) zostać złożonym
b) dać pieniądze na składkę
c) ułożyć ciało, np. do oddania strzału
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|złożyć.
(1.2) coś powstałe w wyniku składania różnych części
(1.3) jęz. wyraz, który powstał poprzez połączenie co najmniej dwóch rdzeni bądź ich derywatów;
(1.4) mat. funkcja zwracająca wartość pewnej funkcji w punkcie zadanym za pomocą innej;
(1.5) stpol. nocleg
Wiktionary
Wikipedia
IPA: zwɔˈʒɛ̃ɲɛ, AS: zu̯ožẽńe
Wiktionary
czas. złożyć, układać
przym. złożony, układny
ims. złożony
Wiktionary
Złożeniec – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie zawierciańskim, w gminie Pilica.
W 1595 roku wieś Złosieniec w powiecie lelowskim województwa krakowskiego była własnością kasztelana oświęcimskiego Wojciecha Padniewskiego.
Wikipedia
okrzemka występująca w ponad 100 gatunkach; Achnanthes
SJP.pl
1. zgiąć
2. złączyć w całość; zestawić, zmontować
3. położyć gdzieś
4. ofiarować
5. druk. zestawić czcionki i justunek w wyrazy i wiersze
6. złożyć się:
a) zostać złożonym
b) dać pieniądze na składkę
c) ułożyć ciało, np. do oddania strzału
SJP.pl
Astrowate (Asteraceae Dum.) lub złożone (Compositae Gis.) – rodzina roślin należąca do rzędu astrowców (Asterales). Jedna z najliczniejszych rodzin roślin naczyniowych – należy do niej około 24,7–25 tys. gatunków grupowanych w 1620 rodzajach (druga rodzina roślin naczyniowych pod względem zróżnicowania gatunkowego). Rodzina jest kosmopolityczna, a jej przedstawiciele zasiedlają bardzo zróżnicowane siedliska. Charakterystyczną cechą budowy tych roślin jest ciasne skupienie kwiatów na spłaszczonym i rozszerzonym szczycie pędu (osadniku) tworzące kwiatostan zwany koszyczkiem.
Wikipedia
o cechach złożonopodstawkowych (podklasa grzybów)
SJP.pl
o cechach złożonopodstawkowych (podklasa grzybów)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha posiadania wielu elementów, możliwości, aspektów
(1.2) bycie trudnym do zrozumienia
Wiktionary
Wikipedia
przym. złożony
Wiktionary
(1.1) komplikacja, różnopłaszczyznowość, skomplikowanie, wieloplanowość, wielopłaszczyznowość, wielowarstwowość, zawiłość
(1.2) niejednoznaczność, skomplikowanie
Wiktionary
1. składający się z kilku lub z wielu części;
2. trudny do zrozumienia; zawiły, skomplikowany;
3. przenośnie o człowieku lub jego charakterze: trudny do poznania, określenia; skomplikowany
SJP.pl
forma czasownika.
(1.1) imiesłów przymiotnikowy bierny od złożyć
przymiotnik jakościowy
(2.1) taki, który z czegoś się składa (ma części)
(2.2) książk. o skomplikowanej budowie, trudny do zrozumienia
(2.3) książk. przen. o charakterze osoby, której zachowanie i motywy postępowania trudno zrozumieć, także o osobie z takim charakterem
Wiktionary
(2.2) To złożony problem, nie mogę ci tego wyjaśnić w jednym zdaniu.
(2.3) Trudno tak jednoznacznie ocenić jego postępowanie, on jest bardziej złożony niż myślisz.
Wiktionary
IPA: zwɔˈʒɔ̃nɨ, AS: zu̯ožõny
Wiktionary
rzecz. złożenie n., złożoność ż., ułożenie n., złoże n., złoga ż.
czas. złożyć dk., składać ndk., ułożyć dk.
Wiktionary
(2.2) skomplikowany, zawiły
(2.3) skomplikowany
Wiktionary
przymiotnik od: złoże
SJP.pl
1. zgiąć
2. złączyć w całość; zestawić, zmontować
3. położyć gdzieś
4. ofiarować
5. druk. zestawić czcionki i justunek w wyrazy i wiersze
6. złożyć się:
a) zostać złożonym
b) dać pieniądze na składkę
c) ułożyć ciało, np. do oddania strzału
SJP.pl
czasownik przechodni dokonany (ndk. składać)
(1.1) zob. składać.
(1.2) stpol. ustąpić
czasownik zwrotny dokonany złożyć się (ndk. składać się)
(2.1) zob. składać się.
Wiktionary
(1.1) Sławny proces w Bazylei z 1474 roku skończył się wyrokiem śmierci na koguta, który złożył jajko; chociaż samego ptaka uznano za niewinnego tej zbrodni, przyjęto jednak za oczywiste, że w ciele jego zamieszkał jakiś zły duch, który powinien zginąć na stosie.
Wiktionary
IPA: ˈzwɔʒɨt͡ɕ, AS: zu̯ožyć
Wiktionary
rzecz. złożenie n., łoże n.
przym. złożony, rozkładany, układny
czas. układać ndk.
Wiktionary
coś, co jest wytworem wyobraźni, nieprawdziwe wyobrażenie o kimś lub o czymś; ułuda, złudzenie, urojenie, iluzja
SJP.pl
stopień wyższy od przysłówka: złudnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: złudny
SJP.pl
cecha czegoś robiącego wrażenie prawdziwego; ułudność,, iluzoryczność, pozorność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest złudne
Wiktionary
przym. złudny
przysł. złudnie
Wiktionary
łudzący, mamiący czymś, wprowadzający w błąd, tylko pozornie prawdziwy; zwodniczy, nierzeczywisty
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) pozornie prawdziwy
Wiktionary
rzecz. złudzenie n., łudzenie n., złudność ż., ułuda ż.
czas. łudzić ndk.
przysł. złudnie
Wiktionary
(1.1) iluzoryczny
Wiktionary
mylne wrażenie zmysłowe pojawiające się w świadomości
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) błędne odczucie, będące skutkiem zniekształcenia wrażeń zmysłowych
(1.2) nierealne marzenie lub błędna i naiwna wiara w coś
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Wydaje ci się, że jedziemy pod górkę? To tylko złudzenie optyczne.
(1.2) Lekkie studia okazały się tylko złudzeniem.
Wiktionary
IPA: zwuˈd͡zɛ̃ɲɛ, AS: zu̯uʒẽńe
Wiktionary
rzecz. złuda, ułuda
przym. złudny
czas. łudzić (się), złudzić
Wiktionary
(1.1) halucynacja, imaginacja, omam, przywidzenie, wyobrażenie, iluzja
Wiktionary
zwieść, oszukać
SJP.pl
rzadko: mocno uderzając, rozbić; rozłupać
SJP.pl
1. napaść i obrabować;
2. oszukując, pozbawić kogoś pieniędzy lub innych dóbr;
3. dawniej: zdjąć, zedrzeć z czegoś zewnętrzną warstwę, np. korę z drzewa; dziś w wyrażeniu "złupić z kogoś skórę" - zmusić kogoś do zapłacenia dużej sumy za coś, co nie jest warte takich pieniędzy
SJP.pl
rzadko: łupiąc, rozbijać, rozrąbywać; obłupywać
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|złuszczać.
Wiktionary
IPA: zwuʃˈt͡ʃãɲɛ, AS: zu̯uščãńe
Wiktionary
czas. złuszczać, złuszczyć
rzecz. łuska ż., złuszczenie
Wiktionary
ujemny pod względem moralnym, negatywny, ujemny; rozgniewany, rozzłoszczony
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) agresywny, zdenerwowany (w danej chwili)
(1.2) niemiły, nieprzyjemny (z charakteru)
(1.3) niepasujący, nieodpowiedni
(1.4) niewygodny, nieprzyjemny, nieudany
(1.5) niegrzeczny, nieposłuszny
(1.6) niesmaczny
(1.7) kiepski, nieznający się
(1.8) o zdrowiu, zmysłach słaby
(1.9) niekorzystny
(1.10) błędny, niepoprawny
(1.11) (o człowieku) postępujący nieuczciwie i niesprawiedliwie, szkodzący innym
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) stpol. diabeł
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Nauczycielka od rana była zła na uczniów i w klasie panowała grobowa cisza.
(1.2) Większość przestępców to źli ludzie.
(1.3) Ten śrubokręt jest zły – jest krzyżakowy, a my potrzebujemy płaskiego.
(1.4) Miałem bardzo złe doświadczenia z tym mechanikiem.
(1.5) Ich syn to bardzo złe dziecko.
(1.7) Uważam, że on jest złym aktorem.
(1.8) Mam najgorszy wzrok ze wszystkich dzieci w klasie.
(1.9) Znów dostałeś złą ocenę!
(1.10) Niestety, to jest zła odpowiedź na zadane pytanie.
Wiktionary
IPA: zwɨ, AS: zu̯y
Wiktionary
rzecz. złość ż., zło n., złoszczenie n., zezłoszczenie n., zeźlenie n., złośnik m., złośnica ż., złol m., złośliwość ż.
czas. zeźlić dk., złościć ndk., zezłościć dk.
przym. złośliwy
przysł. źle, złośliwie
Wiktionary
(1.11) zepsuty, zdemoralizowany, zwyrodniały
(2.1) czarny, dydko, kusy, licho
Wiktionary
potocznie: ktoś posądzany o naruszenie zasad etycznych, obowiązujących w jakiejś grupie społecznej
SJP.pl
litera alfabetu polskiego
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) jęz. majuskuła szesnastej litery alfabetu;
Wiktionary
Ł (eł, przekreślone L, L z kreską ukośną) – szesnasta litera polskiego alfabetu. Występuje także w kilku alfabetach języków słowiańskich (w kaszubskim, dolnołużyckim, górnołużyckim oraz w łacinkach białoruskiej i ukraińskiej), a także w języku weneckim, wilamowskim i języku Nawahów. Oznacza spółgłoskę /ɫ/ lub /w/ w językach słowiańskich i /ɬ/ w językach indiańskich.
Wikipedia
IPA: ɛw, AS: eu̯
Wiktionary
skrót od: łaskawie odebrać raczy; formuła używana na przesyłce (np. liście, paczce), którą nadawca zostawia adresatowi w umówionym miejscu
SJP.pl
skrót
(1.1) = łaskawie odebrać raczy
Wiktionary
wykrzyknik
(1.1) onomatopeja imitująca głos przerażonego
Wiktionary
(1.1) łaaa
Wiktionary
wykrzyknik
(1.1) onomatopeja imitująca głos przerażonego
Wiktionary
(1.1) łaa
Wiktionary
forma regionalna od: łapa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. rzeka przepływająca przez Niemcy i w Czechy;
Wiktionary
Łaba (dolnołuż. Łobjo, cz. Labe; niem. Elbe, lat. Albis, wym. MAF: [ˈɛlbə], posłuchaj) – rzeka w Niemczech i Czechach o długości 1165 km (370 km w Czechach) i powierzchni dorzecza 144 055 km² (w Czechach 51 394 km²).
Wikipedia
(1.1) Dawniej na Łabie była granica między NRD a RFN.
Wiktionary
IPA: ˈwaba, AS: u̯aba
Wiktionary
rzecz. Połabianin mos., Połabianka ż., Połabie n., połabski mrz.
przym. łabski, nadłabski, połabski
Wiktionary
zdrobnienie od: łabędź; łabędzik
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) zdrobn. od: łabędź
(1.2) pot. mały łabędź
Wiktionary
rzecz. łabędź m.
:: zdrobn. łabędziątko n., łabędzię n., łabądzio m., łabęduś m., łabędzik m.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
wykrzyknik
(1.1) onomatopeja imitująca nagłe złapanie czegoś
Wiktionary
(1.1) łap, łaps
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) daw. łabędź
Wiktionary
(1.1) Ten ptak jest Łabęć biały, nieprawie wielkimi, / Nie nazbyt też gwiazdami przyodzian ciemnymi.
Wiktionary
IPA: ˈwabɛ̃ɲt͡ɕ, AS: u̯abẽńć
Wiktionary
przym. łabęci
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) daw. łabędzi
Wiktionary
rzecz. łabęć m.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) parkowy domek lęgowy dla łabędzi
Wiktionary
Łabędnik (do 1945 Groß Schwansfeld) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie bartoszyckim, w gminie Bartoszyce. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.
Wikipedia
(1.1) Na krakowskich plantyantach postawiono łabędnik w pobliżu ulicy Basztowej.
Wiktionary
rzecz. łabędź m., łabędziątko n., łabędzica ż., Łabędź m., Łabędnik m., łabędzik m., łabądek m.
przym. łabędzi, łabędziowy
Wiktionary
dzielnica Gliwic
SJP.pl
duży ptak z podrodziny o tej samej nazwie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy, nazwa własna
(1.1) astr. gwiazdozbiór nieba północnego; zawiera jasną gwiazdę – Deneb; zawiera liczne mgławice; w Polsce widoczny latem i jesienią; góruje o północy w sierpniu; konstelacja, której 5 najjaśniejszych gwiazd tworzy charakterystyczny układ w kształcie krzyża, zwany Krzyżem Północy;
Wiktionary
Łabędź – polska nazwa ptaków z rodzaju Cygnus z monotypowego plemienia Cygnini (kaczkowate). Występują na obydwu półkulach. Upierzenie białe lub czarno-białe w różnych proporcjach.
Wikipedia
(1.1) Najjaśniejszą gwiazdą w gwiazdozbiorze Łabędzia jest Deneb.
Wiktionary
IPA: ˈwabɛ̃ɲt͡ɕ, AS: u̯abẽńć
Wiktionary
rzecz. łabędź mzw., łabędnik mrz.
Wiktionary
(1.1) skr. Cyg
Wiktionary
należący do łabędzia, dotyczący lub przypominający łabędzia, zrobiony z łabędzich piór
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) charakterystyczny dla łabędzia; dotyczący, odnoszący się do łabędzia
forma rzeczownika.
(2.1) D. lm. od łabędź
Wiktionary
IPA: waˈbɛ̃ɲd͡ʑi, AS: u̯abẽńʒ́i
Wiktionary
rzecz. łabędź mzw., łabędziątko n., łabędnik mrz.
Wiktionary
(1.1) łabędziowy, daw. łabęci
Wiktionary
pomieszczenie przeznaczone dla łabędzi
SJP.pl
młode łabędzia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zdrobn. zool. łabędzię
Wiktionary
IPA: ˌwabɛ̃ɲˈd͡ʑɔ̃ntkɔ, AS: u̯abẽńʒ́õntko
Wiktionary
rzecz. łabędnik mrz., łabędź, łabędzię, łabędzica, łabądek
przym. łabędzi, łabędziowy
Wiktionary
samica łabędzia
SJP.pl
1. mały, młody łabędź; łabądek;
2. dawniej: kulka z puchu łabędziego do pudrowania
SJP.pl
Łabędzik – herb szlachecki.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Łabędzin – wieś w Polsce, położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie radziejowskim, w gminie Piotrków Kujawski.
W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa włocławskiego.
Wieś sołecka – zobacz jednostki pomocnicze gminy Piotrków Kujawski w BIP.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Łabędziów – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, w gminie Morawica.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Wikipedia
podobny do łabędzia
SJP.pl
przymiotnik od: Łabędy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. zagłębienie terenu
Wiktionary
(1.1) W łabisku woda stoi.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. urwis
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Łabiszewo (kaszb. Łabiszewò, niem. Labüssow) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, w gminie Dębnica Kaszubska. W skład sołectwa Łabiszewo wchodzi również miejscowość Boguszyce.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa słupskiego.
Wikipedia
miasto w województwie kujawsko-pomorskim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Łabiszyn (niem. Lebaschuh) – miasto w Polsce położone w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w północno-wschodniej części Pojezierza Gnieźnieńskiego, będącego subregionem Pojezierza Wielkopolskiego; oraz w regionie Pałuki. Przez miasto przypływa rzeka Noteć, która poprzez Kanał Bydgoski łączy się z Brdą. Jest siedzibą gminy miejsko-wiejskiej Łabiszyn.
Wikipedia
IPA: waˈbʲiʃɨ̃n, AS: u̯abʹišỹn
Wiktionary
przym. łabiszyński
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Łabiszynek – osada w Polsce, położona w województwie wielkopolskim, w powiecie gnieźnieńskim, w gminie Gniezno.
We wsi znajduje się dwór Galińskich z I połowy XIX wieku, w którym mieści się kaplica filialna parafii pw. bł. Radzyma Gaudentego w Gnieźnie.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa poznańskiego.
Wikipedia
mieszkaniec Łabiszyna
SJP.pl
mieszkanka Łabiszyna
SJP.pl
przymiotnik od: Łabiszyn
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Łabno – osada w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie lidzbarskim, w gminie Lidzbark Warmiński.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego. Osada znajduje się w historycznym regionie Warmia.
W 2016 r. Łabno uzyskało wraz z Osiedlem Uzdrowiskowym na terenie Lidzbarka Warmińskiego i sołectwem Medyny w gminie Lidzbark Warmiński status obszaru ochrony uzdrowiskowej („Obszar Ochrony Uzdrowiskowej Lidzbark Warmiński”).
Wikipedia
wieś w województwie małopolskim, w powiecie nowosądeckim
SJP.pl
Łabowa (j. łemkowski Лабова) – wieś w Polsce, położona w województwie małopolskim, w powiecie nowosądeckim, w gminie Łabowa.
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Łabowa. W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa nowosądeckiego. Jest siedzibą gminy Łabowa. Wieś leży przy DK75 na odcinku Nowy Sącz - Muszynka.
W roku 2021 Łabowa liczyła 1677 mieszkańców, z czego 48,5% mieszkańców stanowiły kobiety, a 51,5% mężczyźni.
Wikipedia
przymiotnik od: Łabowa
SJP.pl
→ Łaba
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Łabą, dotyczący Łaby, leżący na Łabie
Wiktionary
rzecz. Łaba ż., połabski mrz.
przym. połabski
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
dawniej:
1. zbierać z wysiłkiem, ciułać;
2. łabudać się:
a) krzątać się koło czegoś powoli, niezgrabnie;
b) biedować
SJP.pl
łabuń długonogi - gatunek pajęczaka z rzędu kosarzy
SJP.pl
Wikipedia
przedstawiciel rzędu stawonogów z gromady pajęczaków; kosarz
SJP.pl
Łabuńce (lit. Lobiniai) – wieś na Litwie, w okręgu uciańskim, w rejonie ignalińskim, w gminie Przyjaźń.
Wikipedia
łabuń długonogi - gatunek pajęczaka z rzędu kosarzy
SJP.pl
Łabunie – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie zamojskim, w gminie Łabunie. Leży 11 km na południowy wschód od Zamościa.
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Łabunie. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
Wikipedia
przedstawiciel rzędu stawonogów z gromady pajęczaków; kosarz
SJP.pl
przymiotnik od: Łabunie
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) gwara. zielsko wodne, sitowie, tatarak
(1.2) gwara. uzbierane pieniądze
Wiktionary
(1.1) Kiedy nareszcie ziemia całkiem gnojową wilgocią przeszła, wywozi się taczką lub wynosi nosidłami na podwórze, gdzie nawet dłużej bez szkody leżeć może, bo się tak prędko nie spali jak czysty gnój ze słańska słomianego, mchu, igliwia lub łabuzia.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk. ornit. łabędź
Wiktionary
skrót od: łacina, łaciński; łc.
SJP.pl
Łacina, język łaciński (łac. lingua Latīna, sermō Latīnus, Latīnum, Latīnitās) – język indoeuropejski z latynofaliskiej podgrupy języków italskich.
Łacina ukształtowała się prawdopodobnie w II tysiącleciu p.n.e. jako język mieszkańców Lacjum w środkowej Italii. Była językiem ojczystym Rzymian. Do jej zapisywania używano alfabetu łacińskiego, który jest współcześnie najbardziej rozpowszechnionym alfabetem na świecie. Stała się językiem urzędowym Republiki Rzymskiej, a później Cesarstwa Rzymskiego. W tym okresie nastąpił proces latynizacji Imperium, a łacina była językiem mieszkańców wielu rzymskich prowincji w Europie i północnej Afryce. W codziennej mowie przestała być stosowana po upadku Cesarstwa na zachodzie, chociaż w większości krajów Europy była nadal używana jako język urzędowy, liturgiczny i literacki.
Wikipedia
mieszkaniec Łącka
SJP.pl
mieszkanka Łącka
SJP.pl
potocznie:
1. stare, zniszczone ubranie; łachman, szmata, lump;
2. jakaś rzecz do ubrania; ciuch, ciuszek;
3. osoba nędznie ubrana; gałganiarz, łachmaniarz, łachudra, szmaciarz;
4. osoba niewiele warta, godna pogardy; łachudra, szmaciarz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zużyta sztuka odzieży
(1.2) iron. jakiekolwiek ubranie
(1.3) pogard. łachudra, łajdak
forma rzeczownika|rodzaj=żeński.
(2.1) D. lm. od: łacha
Wiktionary
(1.1) Moje ulubione spodnie i sweter żona nazywa starymi łachami.
Wiktionary
IPA: wax, AS: u̯aχ
Wiktionary
rzecz. łachman m., łachmaniarz m., łachmaniara ż., łachmanienie n., złachmanienie n.
:: zdrobn. łaszek m.
czas. łachać, złachać, łachmanić ndk., złachmanić dk.
Wiktionary
(1.1) łachman, szmata
Wiktionary
1. odnoga rzeki lub dawne jej koryto zawierające jeszcze wodę i tworzące płytkie jezioro;
2. piaszczysta mielizna utworzona na rzece wskutek obniżenia się poziomu wody; ławica;
3. zgrubienie od: łaska
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) geogr. piaszczysta mielizna rzeczna
(1.2) hydrol. odnoga rzeki lub starorzecze wypełnione stojącą wodą i stopniowo wysychające;
(1.3) pot. zgrub. od: łaska
forma rzeczownika|rodzaj=męskorzeczowy.
(2.1) D. lp. od: łach
forma czasownika.
(3.1) 3. os. lp. ter. od: łachać
Wiktionary
Terminy ogólne:
Wikipedia
(1.3)
rzecz. łaska ż.
Wiktionary
(1.1) ławica
Wiktionary
1. potocznie: niszczyć ubranie, robić z niego łach
2. gwarowo: wałęsać się bez potrzeby; włóczyć się
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. złachać)
(1.1) pot. robić z ubrania łach, niszczyć je
(1.2) gwara. rzad. włóczyć się bezcelowo
Wiktionary
IPA: ˈwaxat͡ɕ, AS: u̯aχać
Wiktionary
rzecz. łachanie n., łach mrz.
czas. złachać dk.
Wiktionary
(1.2) wałęsać się, włóczyć się
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
gwarowo: człowiek brudny, ubrany w zniszczone ubrania; oberwaniec, obdartus
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|łachać.
Wiktionary
czas. złachać, łachać ndk.
Wiktionary
stare, nędzne ubranie; szmata
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pot. stare, zniszczone ubranie
Wiktionary
(1.1) Chłop siedział w kieszeni u arendarza, chodził w łachmanach, na przednówku kładł do garnka lebiodę, a ziarno siewne brał ze dworu na ciężki odrobek.
Wiktionary
IPA: ˈwaxmãn, AS: u̯aχmãn
Wiktionary
rzecz. łach mrz., łachmaniarz m., łachmaniarka ż.
przym. łachmaniarski
Wiktionary
(1.1) łach, lump, szmata
Wiktionary
przymiotnik od: łachmaniarz
SJP.pl
chodzenie w starym, zniszczonym ubraniu; gałganiarstwo
SJP.pl
łaciarz, szmaciarz, gałganiarz;
1. człowiek nędznie ubrany, zaniedbany, brudny; łachmyta, obszarpaniec, oberwaniec, obdartus;
2. dawniej: handlarz szmatami
SJP.pl
przypominający łachmany, postrzępiony i brudny
SJP.pl
ubrany w łachmany
SJP.pl
(r. męski) pogardliwie: człowiek ubrany w łachmany; obdartus; obszarpaniec
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. obraź. osoba biedna
(1.2) pot. obraź. osoba w nędznym ubraniu
(1.3) pot. przen. osoba godna pogardy
Wiktionary
(1.2) Nie będę podwoził żadnych łachmyt, sama sobie go podwieź!
Wiktionary
rzecz. łachmytka ż.
Wiktionary
(1.1) biedak, nędzarz
(1.2) obdartus, łapserdak, oberwaniec, obdrapaniec, obrzępała, obszarpaniec, odrapaniec, szmaciarz
(1.3) łobuz, nicpoń
Wiktionary
1. delikatnie dotykać, podrażniać wrażliwe na dotyk miejsca na czyimś ciele, pobudzając go do śmiechu; łaskotać;
2. łachotać się - łaskotać się:
a) łachotać siebie samego;
b) łachotać jeden drugiego
SJP.pl
łaskotki, gilgotki;
1. delikatne dotykanie, pocieranie wrażliwych na dotyk miejsc na czyimś ciele, mające wywołać śmiech u tego kogoś;
2. skłonność do śmiania się wskutek łaskotania, zwykle w wyrażeniu "mieć łachotki"
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) zob. łaskotki.
Wiktionary
stopień wyższy od przymiotnika: łachotliwy
SJP.pl
1. wywołujący łaskotanie; łaskotliwy;
2. wrażliwy na łaskotanie; bojący się łaskotania
SJP.pl
(r. żeński) kobieta zasługująca na potępienie; także o mężczyźnie z silniejszym zabarwieniem ekspresywnym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. pejor. obraź. pogard. człowiek niewiele wart
(1.2) pot. pogard. człowiek w starym, obdartym ubraniu
rzeczownik, rodzaj żeński
(2.1) pot. pejor. obraź. pogard. kobieta niewiele warta, nie szanująca się
Wiktionary
(1.1) Ile razy mówiłem, że masz zjeżdżać na tamten chodnik, łachudro.
Wiktionary
IPA: waˈxudra, AS: u̯aχudra
Wiktionary
rzecz. łachudrak m.
przym. łachudrowaty
Wiktionary
(1.1) łachudrak, łajdak, łobuz, kanalia, szubrawiec
(1.2) łachmaniarz, łachmyta, łapserdak, oberwaniec, obszarpaniec, obdrapaniec, obrzępała, szmaciarz
(2.1) łajdaczka, wywłoka
Wiktionary
potocznie: człowiek nędznie ubrany, zaniedbany, brudny; łachmyta, obszarpaniec, oberwaniec, obdartus
SJP.pl
wyglądem przypominający łachudrę
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
1. odnoga rzeki lub dawne jej koryto zawierające jeszcze wodę i tworzące płytkie jezioro;
2. piaszczysta mielizna utworzona na rzece wskutek obniżenia się poziomu wody; ławica;
3. zgrubienie od: łaska
SJP.pl
Łachy – jezioro w starorzeczu rzeki Wisła, w woj. mazowieckim, w powiecie lipskim, w gminie Solec nad Wisłą, w miejscowości Kępa Piotrowińska, ok. 2 km od ujścia rzeki Kamienna.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
1. dawniej: maszyna do łatania obuwia;
2. obrabiarka do wyrównywania miejsc występowania sęków; sękarka;
3. przestarzałe:
a) krawcowa zajmująca się łataniem, przeróbką starych rzeczy;
b) handlarka starzyzną;
c) handlarka szmatami; łachmaniarka, szmaciarka, gałganiarka;
d) kobieta nędznie ubrana, zaniedbana, brudna; łachmyta, łachudra
SJP.pl
przestarzałe:
1. krawiec zajmujący się łataniem, przeróbką starych rzeczy;
2. handlarz starzyzną; handełes;
3. handlarz szmatami; łachmaniarz, szmaciarz, gałganiarz;
4. człowiek nędznie ubrany, zaniedbany, brudny; łachmyta, obszarpaniec, oberwaniec, obdartus
SJP.pl
pokryty łatami, plamami; połatany; łaciaty
SJP.pl
pokryty łatami, plamami; niejednolity kolorystycznie
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który ma łaty, plamaamy o innej barwie lub innym odcieniu niż pozostała jego powierzchnia
Wiktionary
IPA: waˈt͡ɕatɨ, AS: u̯aćaty
Wiktionary
rzecz. łata ż., łatka ż., Łatek m.
Wiktionary
1. język starożytnych Rzymian
2. obelżywe, wulgarne wyrazy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) jęz. język starożytnych Rzymian;
(1.2) lekcja łaciny (1.1)
(1.3) pot. przen. żart. wulgarny język, przekleństwa
(1.4) środ. przen. tańce latynoamerykańskie
(1.5) daw. język niezrozumiały, żargon
Wiktionary
Łacina, język łaciński (łac. lingua Latīna, sermō Latīnus, Latīnum, Latīnitās) – język indoeuropejski z latynofaliskiej podgrupy języków italskich.
Łacina ukształtowała się prawdopodobnie w II tysiącleciu p.n.e. jako język mieszkańców Lacjum w środkowej Italii. Była językiem ojczystym Rzymian. Do jej zapisywania używano alfabetu łacińskiego, który jest współcześnie najbardziej rozpowszechnionym alfabetem na świecie. Stała się językiem urzędowym Republiki Rzymskiej, a później Cesarstwa Rzymskiego. W tym okresie nastąpił proces latynizacji Imperium, a łacina była językiem mieszkańców wielu rzymskich prowincji w Europie i północnej Afryce. W codziennej mowie przestała być stosowana po upadku Cesarstwa na zachodzie, chociaż w większości krajów Europy była nadal używana jako język urzędowy, liturgiczny i literacki.
Wikipedia
(1.1) Lekcje łaciny były dla niego męczarnią.
(1.2) Po matematyce mamy dzisiaj dwie łaciny i fizykę.
(1.3) Uszy więdną, jak się słucha tej łaciny dobiegającej z podwórka.
Wiktionary
IPA: waˈt͡ɕĩna, AS: u̯aćĩna
Wiktionary
rzecz. łaciński mrz., łacińskość ż., łacinizm mrz., łacinnik m., łacinniczka ż., łacinka ż.
przym. łaciński
przysł. łacińsko, po łacinie, po łacińsku
Wiktionary
(1.1) język łaciński; skr. łac., łc.
(1.3) łacina podwórkowa
Wiktionary
znawca łaciny, nauczyciel języka łacińskiego; latynista, łacinnik
SJP.pl
znawczyni łaciny, nauczycielka języka łacińskiego; latynistka, łacinniczka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) daw. latynizm
Wiktionary
rzecz. łacińskość ż., łacina ż., łacinka ż., łacinnik mos., łaciński mrz.
przym. łaciński
przysł. łacińsko, po łacinie, po łacińsku
Wiktionary
pismo łacińskie; alfabet łaciński;
2. kursywa używana w Polsce XVI wieku; italika
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) jęz. łaciński alfabet
(1.2) hist. XVI-wieczna kursywa
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. łacina ż., łacinizm mrz., łacinnik mos., łaciński mrz., łacińskość ż.
przym. łaciński
przysł. łacińsko, po łacinie, po łacińsku
Wiktionary
(1.2) italka
Wiktionary
znawczyni łaciny, nauczycielka języka łacińskiego; latynistka
SJP.pl
znawca łaciny, nauczyciel języka łacińskiego; latynista
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) człowiek znający łacinę
(1.2) rel. wyznawca katolicyzmu obrządku łacińskiego
Wiktionary
IPA: waˈt͡ɕĩɲːik, AS: u̯aćĩ•ńik
Wiktionary
rzecz. łacina ż., łacinka ż., łaciński m.
:: fż. łacinniczka ż.
przym. łaciński
przysł. łacińsko, po łacińsku
Wiktionary
1. język łaciński - język starożytnych Rzymian, obecnie urzędowy język w Watykanie; łacina; 2 dotyczący języka łacińskiego, literatury łacińskiej; 3. łaciński obrządek - obrządek, w którym uznaje się zwierzchność papieża
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) właściwy starożytnym Rzymianom, wywodzący się z Imperium Rzymskiego
(1.2) właściwy Kościołowi rzymskokatolickiemu
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. łacina
Wiktionary
Łacina, język łaciński (łac. lingua Latīna, sermō Latīnus, Latīnum, Latīnitās) – język indoeuropejski z latynofaliskiej podgrupy języków italskich.
Łacina ukształtowała się prawdopodobnie w II tysiącleciu p.n.e. jako język mieszkańców Lacjum w środkowej Italii. Była językiem ojczystym Rzymian. Do jej zapisywania używano alfabetu łacińskiego, który jest współcześnie najbardziej rozpowszechnionym alfabetem na świecie. Stała się językiem urzędowym Republiki Rzymskiej, a później Cesarstwa Rzymskiego. W tym okresie nastąpił proces latynizacji Imperium, a łacina była językiem mieszkańców wielu rzymskich prowincji w Europie i północnej Afryce. W codziennej mowie przestała być stosowana po upadku Cesarstwa na zachodzie, chociaż w większości krajów Europy była nadal używana jako język urzędowy, liturgiczny i literacki.
Wikipedia
(1.1) Alfabet łaciński jest używany w większości języków europejskich.
(1.2) Łaciński duszochwat Kuncewicz w Warszawie sprawował już łaciński obrządek, naoczni świadkowie widzieli go w łacińskich szatach, w łacińskim kościele.
Wiktionary
IPA: waˈt͡ɕĩj̃sʲci, AS: u̯aćĩĩ ̯sʹḱi
Wiktionary
rzecz. łacińskość ż., łacinka ż., łacinizm mrz., łacina ż., łacinnik mos., łacinniczka ż.
przysł. łacińsko, po łacińsku
Wiktionary
(1.1) rzymski, latyński
(1.2) katolicki
Wiktionary
przysłówek
(1.1) na sposób łaciński, po łacińsku
Wiktionary
(1.1) Na wierzchniej stronie lampki widniała łacińsko brzmiąca inskrypcja.
Wiktionary
rzecz. łacina ż., łacinizm mrz., łacinka ż., łacinnik mos., łaciński mrz., łacińskość ż.
przym. łaciński
przysł. po łacinie, po łacińsku
Wiktionary
łączący elementy łaciny i języka polskiego
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) rzad. związany z Ameryką Łacińską, dotyczący Ameryki Łacińskiej
Wiktionary
(1.1) Łacińskoamerykańska Konfederacja Chrześcijańskich Związków Zawodowych nie doczekała się odpowiedzi na ten list z papieskiego Rzymu.
(1.1) Ogólna moja asocjacja z zagadnieniami łacińskoamerykańskimi objęła jednak ponad czterdzieści lat.
Wiktionary
rzecz. Ameryka Łacińska ż.
Wiktionary
(1.1) latynoamerykański, latynoski
Wiktionary
przymiotnik
(1.1) posługujący się językiem łacińskim
(1.2) taki, którego mieszkańcy posługują się językiem łacińskim
(1.3) spisany, stworzony w języku łacińskim
Wiktionary
IPA: waˈt͡ɕĩj̃skɔjɛ̃w̃ˈzɨt͡ʃnɨ, AS: u̯aćĩĩ ̯skoi ̯ẽũ̯zyčny
Wiktionary
→ łaciński
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) łaciński charakter czegoś
Wiktionary
rzecz. łacina ż., łacinizm mrz., łacinka ż., łacinnik mos., łaciński mrz.
przym. łaciński
przysł. łacińsko, po łacinie, po łacińsku
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Łąck – wieś sołecka w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie płockim, w gminie Łąck.
31 grudnia 2014 roku Łąck zamieszkiwało 1925 osób.
Miejscowość jest siedzibą gminy Łąck.
Wikipedia
przymiotnik od: Łąck, Łącko
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Łąck, Łącko
SJP.pl
Wikipedia
przysłówek
(1.1) daw. zob. łacno.
Wiktionary
(1.1) A mocami są z rodu wszyscy książęta mazowieccy - jako jest wiadomo, że nawet i dzieweczki z tej krwie łacnie podkowy łamią.
Wiktionary
rzecz. łacność ż.
przym. łacny
przysł. łacno
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: łacno
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: łacny
SJP.pl
zdrobnienie od: łacny
SJP.pl
przysłówek
(1.1) daw. łatwo
Wiktionary
(1.1) A ja swym cichym szeptem sprawić umiem snadnie, że człowiekowi łacno słodki sen przypadnie…
Wiktionary
rzecz. łacność ż.
przym. łacny
przysł. łacnie
Wiktionary
(1.1) war. łacnie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest łacne; cecha tych, którzy są łacni
Wiktionary
przym. łacny
przysł. łacnie, łacno
Wiktionary
dawniej:
a) łatwy, nietrudny;
b) łaskawy, życzliwy, dobrotliwy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) stpol. łatwy
Wiktionary
IPA: ˈwat͡snɨ, AS: u̯acny
Wiktionary
rzecz. łacność ż.
przysł. łacnie, łacno
Wiktionary
1. zespalać coś, wiązać razem
2. umożliwiać rozmowę (np. telefoniczną), kontakt
3. dołączać, załączać (zwykle pozdrowienia, ukłony)
SJP.pl
Osoby noszące nazwisko Łącz:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
1. sprzęt telekomunikacyjny odpowiadający za przesyłanie danych w postaci sygnałów elektrycznych;
2. stałe łącze - nielimitowane czasowo połączenie komputera z internetem, za opłatą abonamentową
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zestaw środków technicznych pozwalających na przesyłanie sygnałów (zwykle elektrycznych) między określonymi punktami
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Nie bardzo wiem na jaki typ łącza internetowego się zdecydować. Czy możesz mi doradzić?
Wiktionary
IPA: ˈwɔ̃n͇t͡ʃɛ, AS: u̯õṇče
Wiktionary
rzecz. podłączenie n., złącze n., złączka ż., złączenie n., złączanie n., łączenie n., połączenie n.
czas. przyłączyć, łączyć, złączać ndk., złączyć dk., połączyć
Wiktionary
roślina wodna o białoróżowych kwiatach i jadalnych kłączach, często występująca w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|łączyć.
(1.2) czynność, podczas której coś jest łączone
(1.3) miejsce, w którym coś łączono
Wiktionary
IPA: wɔ̃n͇ˈt͡ʃɛ̃ɲɛ, AS: u̯õṇčẽńe
Wiktionary
rzecz. złączanie n., łączówka ż., łącze n., złącze n., złączka ż., połączenie n.
czas. łączyć, połączyć, przyłączyć
przysł. łącznie
przym. łącznikowy
Wiktionary
1. zdrobnienie od: łąka;
2. wzór w drobne kwiatki na lekkiej tkaninie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. łąka; mała łąka
(1.2) uczn. iron. włosy pod pachami
Wiktionary
4 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
(1.1) Pani zabija pana; zabiwszy grzebie w gaju, na łączce przy ruczaju. (Adam Mickiewicz)
Wiktionary
IPA: ˈwɔ̃n͇t͡ʃka, AS: u̯õṇčka
Wiktionary
rzecz. łąka ż., łąkarz m.
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Łączkowski (forma żeńska: Łączkowska, liczba mnoga: Łączkowscy) – polskie nazwisko.
Wikipedia
Łączliwość wyrazów – właściwość wyrazów, dzięki której mogą się one łączyć z różnymi jednostkami leksykalnymi, np. innymi wyrazami albo związkami frazeologicznymi, i tworzyć w ten sposób większe sensowne całostki języka.
Ze względu na płaszczyzny systemu języka wyróżnia się:
Wikipedia
tworzący sumę czegoś, powstały z połączenia
SJP.pl
Wikipedia
czasownik
(1.1) stpol. łaknąć, pożądać
Wiktionary
IPA: ˈwat͡ʃnɔ̃ɲt͡ɕ, AS: u̯ačnõńć
Wiktionary
element łączący
SJP.pl
maszyna przędzalnicza łącząca warstwy przędzy
SJP.pl
urządzenie zainstalowane w centrali telekomunikacyjnej, służące do tworzenia połączeń telefonicznych, telegraficznych itp.;
SJP.pl
Wikipedia
zdrobnienie od: łącznica
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kobieta w służbie wojskowej, której zadaniem jest utrzymywanie łączności między placówkami wojskowymi, oddziałem a dowódcą, przekazywanie meldunków, rozkazów
Wiktionary
Łącznik – osoba utrzymująca łączność, przekazująca informację i materiały między instytucjami, placówkami lub organizacjami. Funkcja łącznika może mieć charakter stały i ciągły, albo doraźny
Łącznik powinien szybko orientować się w terenie, należycie go wykorzystać oraz doskonale posługiwać się mapą i busolą.
Wikipedia
(1.1) Babcia Laury podczas drugiej wojny światowej była łączniczką batalionu „Zośka”.
Wiktionary
IPA: wɔ̃n͇t͡ʃʲˈɲit͡ʃka, AS: u̯õṇčʹńička
Wiktionary
rzecz. łączność, łącznik
czas. łączyć, połączyć, przyłączyć
przym. łącznikowy, łączny
Wiktionary
przysłówek sposobu
(1.1) razem, ogółem, po zsumowaniu
Wiktionary
(1.1) Wg prokuratury pewna księgowa oszukała dwa przedsiębiorstwa na łącznie 7 202 889,29 zł.
Wiktionary
IPA: ˈwɔ̃n͇t͡ʃʲɲɛ, AS: u̯õṇčʹńe
Wiktionary
czas. łączyć, połączyć
przym. łączny
rzecz. łączność ż., łączenie n.
Wiktionary
(1.1) sumarycznie, wspólnie, w sumie, wszystkiego, zupełnie
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: łącznie
SJP.pl
1. żołnierz odpowiedzialny za kontakt między poszczególnymi placówkami;
2. członek drużyny piłki nożnej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) jęz. czasownik lub morfem łączący podmiot zdania z orzecznikiem; razem z orzecznikiem tworzy orzeczenie złożone (analityczne); spójnik łączący
(1.2) jęz. dywiz, najkrótszy znak pisarski stosowany przy dzieleniu lub łączeniu wyrazów
(1.3) astronautyka: przedział rakiety, który nie zawiera elementów układu napędowego
(1.4) muz. element muzyczny, w którym fragment utworu zawiera przejście pomiędzy kolejnymi częściami tego utworu
(1.5) techn. element, który łączy inne części
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) wojsk. żołnierz, którego zadaniem jest przenoszenie meldunków, rozkazów i utrzymywanie kontaktu między placówkami wojskowymi
(2.2) sport. piłkarz napastnik, zajmujący pozycję pomiędzy skrzydłowym i środkowym ataku
(2.3) osoba pośrednicząca w kontaktach pomiędzy różnymi grupami interesów
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) W języku polskim łącznikiem może być dowolna forma czasowników „być”, „bywać”, „stać się”, „zostać” oraz partykuły „to”.
(2.3) Inwigilują właściciela małego sklepu ze słodyczami sądząc, że jest on powiązany z przemytem narkotyków i może ich zaprowadzić do francuskiego łącznika.
Wiktionary
IPA: ˈwɔ̃n͇t͡ʃʲɲik, AS: u̯õṇčʹńik
Wiktionary
rzecz. połączenie n., łączność ż., złączka ż.
:: fż. łączniczka ż.
czas. przyłączyć, łączyć ndk., połączyć dk.
przym. łącznikowy, łączny
Wiktionary
(1.1) spójka, kopula, copula
(1.4) wiązanie
Wiktionary
statek przeznaczony do łączności w dowodzeniu wojskami morskimi; statek łącznikowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) będący tym, co łączy; stanowiący łącznik; łączący
(1.2) związany z łącznikiem, dotyczący łącznika
Wiktionary
rzecz. łączność ż., łącznik mos./mrz., łączenie n.
czas. ndk. łączyć, dk. połączyć, ndk. przyłączać, dk. przyłączyć
przym. łączny
Wiktionary
rodzina wieloletnich wodnych i przybrzeżnych roślin
SJP.pl
Wikipedia
o cechach łączniowatych
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) działania składające się na utrzymanie kontaktu
(1.2) odprzym. cecha tego, co jest łączne
Wiktionary
Łączność – dziedzina działalności naukowej, technicznej i organizacyjnej obejmująca przesyłanie informacji za pośrednictwem poczty, sieci telekomunikacyjnej, radia i telewizji (obecnie dodawany jest również Internet).
Łączność publiczna to infrastruktura telekomunikacyjna służąca zapewnieniu publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych.
Wikipedia
IPA: ˈwɔ̃n͇t͡ʃnɔɕt͡ɕ, AS: u̯õṇčność
Wiktionary
rzecz. łącznik m., łączniczka ż., połączenie n.
czas. łączyć, połączyć, wyłączyć, przyłączyć
przym. łącznościowy, łączny, łącznikowy
przysł. łącznie
Wiktionary
(1.1) komunikacja, wspólnota, kontakt
Wiktionary
1. żołnierz służący w jednostce łączności;
2. potocznie: pracownik poczty, specjalista w dziedzinie telekomunikacji
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z łącznością, dotyczący łączności
Wiktionary
rzecz. łączność ż.
przym. łączny
Wiktionary
tworzący sumę czegoś, powstały z połączenia
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) wynikły z sumy, połączenia czy uogólnienia
(1.2) taki, który łączy
(1.3) daw. łąkowy
Wiktionary
czas. łączyć, łączyć się
rzecz. łączliwość ż., łącznica ż., łączniczka ż., łącznik m., łącznościowiec m., łączność ż.
przym. łącznikowy, łącznościowy
przysł. łącznie
Wiktionary
(1.1) całkowity, całościowy, generalny, globalny, integralny, ogólny, połączony, powszechny, skojarzony, skumulowany, sumaryczny, wspólny, zbiorowy
(1.2) łączący
Wiktionary
1. zespalać coś, wiązać razem
2. umożliwiać rozmowę (np. telefoniczną), kontakt
3. dołączać, załączać (zwykle pozdrowienia, ukłony)
SJP.pl
Łączówka – element służący do klasycznego montażu urządzeń elektronicznych. W przeszłości (w okresie międzywojennym, przed wprowadzeniem do powszechnego użytku obwodów drukowanych) był to praktycznie jedyny sposób uporządkowanej konstrukcji bardziej złożonych urządzeń. Alternatywą wykorzystania łączówek w tym okresie był montaż urządzeń w ten sposób, że poszczególne połączenia między elementami realizowane były bezpośrednio („z punktu do punktu”, ang. point-to-point construction) po najkrótszej drodze, a względną sztywność konstrukcji zapewniało przykręcanie niektórych największych elementów do podstawy („chassis”) urządzenia, ewentualnie przy pomocy specjalnych obejm. Tak skonstruowany układ elektroniczny był jednak trudny do inspekcji i naprawy ze względu na chaotyczny, nieprzejrzysty układ przewodów, trudności w ujawnieniu ewentualnych „zimnych lutów” w takiej nieuporządkowanej strukturze, podatność na przypadkowe zwarcia będące np. skutkiem przemieszczania się przewodów i elementów wskutek ewentualnych wstrząsów mechanicznych itp.
Wikipedia
1. zespalać coś, wiązać razem
2. umożliwiać rozmowę (np. telefoniczną), kontakt
3. dołączać, załączać (zwykle pozdrowienia, ukłony)
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. połączyć)
(1.1) spajać elementy za pomocą środków technicznych
(1.2) jednoczyć, umożliwiać zespolenie
(1.3) kojarzyć ze sobą pojęcia lub zjawiska
(1.4) pot. umożliwiać rozmowę telefoniczną
(1.5) mieć jakieś cechy jednocześnie
(1.6) stpol. oddzielać, odłączać
czasownik zwrotny niedokonany łączyć się (dk. połączyć się)
(2.1) jednoczyć się
(2.2) być związanym z kimś / czymś; być w relacji; oznaczać
Wiktionary
(1.1) Dobry klej łączy wiele materiałów.
(1.3) Jego nazwisko przez długi czas łączono z aferą korupcyjną.
(1.4) Proszę zaczekać, już łączę.
(1.5) Nowy materiał łączy w sobie elastyczność i wytrzymałość
(2.1) Proletariusze wszystkich krajów, łączcie się!
(2.2) Awans łączy się z podwyżką.
Wiktionary
IPA: ˈwɔ̃n͇t͡ʃɨt͡ɕ, AS: u̯õṇčyć
Wiktionary
rzecz. podłączenie n., łączność ż., łącze nmos., złącze nmos., łącznik m., łączniczka ż., połączenie n., łączenie n., przyłącze, złączka
czas. przyłączyć, dołączać ndk., przełączać ndk., przyłączać ndk., włączać ndk., wyłączać ndk., złączyć dk., połączyć dk.
przysł. łącznie
przym. łączny, łącznikowy
Wiktionary
(1.1) spajać, scalać
(1.2) jednoczyć, integrować
(1.3) (z)sumować, zestawiać, kojarzyć (ze sobą)
Wiktionary
część konstrukcji mebla łącząca co najmniej dwa jego elementy
SJP.pl
Wikipedia
część konstrukcji mebla łącząca co najmniej dwa jego elementy
SJP.pl
Łączyna – część konstrukcji mebla łącząca dwa lub więcej elementów. Dotyczy to głównie sposobu łączenia nóg mebli szkieletowych, lub podstaw mebli skrzyniowych. Jeśli element ten ma formę poziomej listwy, czy deski łączącej dwa elementy deskowe podstawy np. stołu bywa nazywany trawersem.
Łączyny przybierały różne kształty, w zależności od aktualnie panującego stylu. Jest to jedna z cech odróżniających dany styl od innych.
Wikipedia
część konstrukcji mebla łącząca co najmniej dwa jego elementy
SJP.pl
Łączyno (kaszub. Łątczëno) – wieś w Polsce, położona w województwie pomorskim, w powiecie kartuskim, w gminie Stężyca.
Wieś leży na obszarze Kaszubskiego Parku Krajobrazowego, w bliskim sąsiedztwie Jeziora Raduńskiego Dolnego (zatoka jeziora zwana Jeziorem Łączyńskim).
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
harmonijny układ czegoś; porządek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) porządek
Wiktionary
Wikipedia
IPA: wat, AS: u̯at
Wiktionary
przym. ładny
Wiktionary
1. łada dwukropka, łada różowica - gatunki motyla z rodziny niedźwiedziówkowatych;
2. samochód marki Łada
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mot. samochód rosyjskiej marki Łada
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Nasz dziadek dojeżdżał do pracy ładą kupioną za wschodnią granicą.
Wiktionary
IPA: ˈwada, AS: u̯ada
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
roślina ozdobna z rodziny makowatych, pochodząca z Japonii i Chin; ładnotka; serduszka
SJP.pl
przysłówek
(1.1) w sposób ładny, miły, przyjemny, dobry
Wiktionary
Grupa Ładnie – nieformalna grupa artystyczna, założona w Krakowie w 1996 roku i działająca do ok. 2001.
Wikipedia
(1.1) Ładnie ci w tych kolczykach.
Wiktionary
IPA: ˈwadʲɲɛ, AS: u̯adʹńe
Wiktionary
przym. ładny, ładniuchny, ładniutki
przysł. ładniutko
rzecz. ładność ż.
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: ładnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: ładny
SJP.pl
zdrobnienie od: ładny; ładniuśki, ładniusi, ładniutki
SJP.pl
zdrobnienie od: ładny; ładniuśki, ładniutki, ładniuchny
SJP.pl
zdrobnienie od: ładniusi, ładniuśki
SJP.pl
zdrobnienie od: ładny; ładniutki, ładniusi, ładniuchny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pot. zdrobn. od: ładny
Wiktionary
IPA: wadʲˈɲüɕci, AS: u̯adʹńüśḱi
Wiktionary
zdrobnienie od: ładny; ładniuśki, ładniusi, ładniuchny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zdrobn. od: ładny
Wiktionary
IPA: wadʲˈɲutʲci, AS: u̯adʹńutʹḱi
Wiktionary
przym. ładny, ładniuchny
przysł. ładnie, ładniutko
Wiktionary
(1.1) ładniuśki
Wiktionary
rzadko: właściwość tego, co jest ładne; bycie ładnym
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest ładne; cecha tych, którzy są ładni
Wiktionary
przym. ładny
przysł. ładnie
Wiktionary
roślina ozdobna z rodziny makowatych, pochodząca z Japonii i Chin; ładniczka; serduszka
SJP.pl
1. taki, który się komuś podoba;
2. potocznie: okazały, pokaźny;
3. ironicznie: zły, okropny
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) odznaczający się urodą
(1.2) pot. okazały, znaczny, pokaźny
(1.3) iron. niedobry, zły, okropny, brzydki
(1.4) o pogodzie bezdeszczowa, przyjemna
(1.5) daw. reg-pl|Kresy. dorosły
Wiktionary
(1.1) Te nowe niebieskie tramwaje w naszym mieście są bardzo ładne!
(1.2) Helenka zgarnęła za to zlecenie ładną sumkę!
(1.3) Jak mogłeś zdradzić mój sekret?! Ładny z ciebie przyjaciel!
(1.4) W telewizji mówili, że dziś będziemy mieli bardzo ładną noc.
Wiktionary
IPA: ˈwadnɨ, AS: u̯adny
Wiktionary
rzecz. ład mrz., ładnienie n., ładność ż.
czas. ładnieć ndk., poładnieć dk., wyładnieć dk.
przysł. ładnie, ładniutko
przym. zdrobn. ładniutki, ładniuchny
Wiktionary
(1.1) piękny, okazały, śliczny, urodziwy; o osobie przystojny; gw-pl|Górny Śląsk|szwarny, gryfny, wyzgerny.
(1.4) pogodny
Wiktionary
jezioro w Rosji
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. największe jezioro Europy położone w Rosji, na północny wschód od Petersburga;
(1.2) geogr. hist. Stara Ładoga (nazwa używana przed założeniem Nowej Ładogi w 1703 roku);
Wiktionary
Wikipedia
przym. ładoski
Wiktionary
przymiotnik od: Ładoga (największe jezioro Europy położone w Rosji)
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z jeziorem Ładoga lub Ładogą, pierwszą stolicą Rusi (współcz. Stara Ładoga)
Wiktionary
rzecz. Ładoga ż.
Wiktionary
czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)
(1.1) umieszczać przedmioty w jednym miejscu w celu przetransportowania ich gdzieś indziej
(1.2) fiz. elektr. wprowadzać ładunek elektryczny do baterii, akumulatora
(1.3) nabijać pistolet / karabin / strzelbę bądź inną broń palną
(1.4) inform. ściągać z serwera stronę internetową
czasownik zwrotny niedokonany ładować się (dk. brak)
(2.1) wchodzić, zwykle z trudnościami, w jakieś miejsce, często do którego nie powinno się dostać
(2.2) inform. o stronie internetowej: ściągać się z serwera
(2.3) daw. gw-pl|Podkarpacie. stroić się, zbierać się do wyjścia
Wiktionary
(2.1) Nie ładuj się tam, gdzie nie twoje miejsce!
(2.2) Ta strona strasznie długo się ładuje.
Wiktionary
IPA: waˈdɔvat͡ɕ, AS: u̯adovać
Wiktionary
rzecz. doładowanie n., doładowywanie n., ładowacz mos., ładowaczka ż., ładowanie n., ładowarka ż., ładownia ż., ładownica ż., ładowniczka ż., ładownik mos./mrz., ładowność ż., ładunek mrz., ładunkowy mos., naładowanie n., naładowywanie n., naładunek mrz., obładowanie n., obładowywanie n., odładowanie n., odładowywanie n., podładowanie n., podładowywanie n., powyładowywanie n., pozaładowywanie n., przeładowanie n., przeładowarka ż., przeładowca mos., przeładownia ż., przeładownica ż., przeładowywanie n., przeładunek mrz., przyładowanie n., rozładowanie n., rozładowarka ż., rozładownia ż., rozładowywacz mos., rozładowywanie n., rozładunek mrz., samoładowanie n., samoładowarka ż., turbodoładowanie n., władowanie n., władowywanie n., wyładowarka ż., wyładowywacz mos., wyładowanie n., wyładowywanie n., wyładunek mrz., załadowanie n., załadowarka ż., załadowca mos., załadownia ż., załadowywanie n., załadunek mrz., zładowanie n., zładownik mrz., zładowywanie n.
czas. doładować dk., doładowywać ndk., naładować dk., naładowywać ndk., obładować dk., obładowywać ndk., odładować dk., odładowywać ndk., podładować dk., podładowywać ndk., powyładowywać dk., pozaładowywać dk., przeładować dk., przeładowywać ndk., przyładować dk., rozładować dk., rozładowywać ndk., samoładować się ndk., turbodoładować dk., władować dk., władowywać ndk., wyładować dk., wyładowywać ndk., załadować dk., załadowywać ndk., zładować dk., zładowywać ndk.
przym. ładowalny, ładowarkowy, ładowniczy, ładownikowy, ładowny, przeładunkowy, rozładowczy, rozładunkowy, wyładowczy, wyładunkowy, załadowany, załadowczy, załadunkowy
Wiktionary
(2.1) pakować się, pchać się
Wiktionary
1. robotnik ładujący towary (np. na samochód, statek, do wagonu);
2. maszyna służąca do załadunku lub rozładunku
SJP.pl
Ładowacz – system operacyjny opracowany dla jednego z polskich komputerów serii Mera 300 – modelu Mera 305. Do jego podstawowych zadań należało przechowywanie w pamięci programów systemowych i użytkowych, współpraca z zewnętrznymi nośnikami danych (taśma, dysk), sterowanie pracą programów (praca standardowa, automatyczna, ciągi wywołujących się programów i inne). System dawał też możliwość budowy dużych programów segmentowanych oraz zapewniał dostęp do standardowej biblioteki systemowej.
Wikipedia
dający się ładować, możliwy do załadowania
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|ładować.
Wiktionary
IPA: ˌwadɔˈvãɲɛ, AS: u̯adovãńe
Wiktionary
czas. załadowywać, ładować ndk., naładować dk.
rzecz. wyładunek mrz., załadunek m., ładownica ż., ładownia ż., ładowarka ż., naładowanie n., ładunek mrz., ładowność ż.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: ładowarka
Wiktionary
rzecz. ładowarka ż.
Wiktionary
1. maszyna służąca do załadunku (np. towarów, gruzu) na środki transportowe;
2. urządzenie służące do ładowania akumulatorów w odpowiednich urządzeniach technicznych, np. telefonach komórkowych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) techn. bud. maszyna ciężka do wykonywania załadunku, np. towarów na samochód lub inny środek transportu;
(1.2) elektr. urządzenie służące do ładowania akumulatorów, także wewnętrznych np. w telefonach komórkowych, laptopach itp.;
(1.3) roln. zob. ładowacz.
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Ładowarka samochodowa jest idealnym rozwiązaniem dla osób, które często podróżują ze swoim palmtopem.
(1.2) Chciałem kupić ładowarkę słoneczną na wyjazd rodzinny pod namiot.
Wiktionary
IPA: ˌwadɔˈvarka, AS: u̯adovarka
Wiktionary
rzecz. ładowanie n., ładunek m., ładownia ż., ładowacz m., ładownica ż., załadunek m., wyładunek m., przeładunek m., naładowanie n.
:: zdrobn. ładowareczka ż.
czas. ładować ndk., naładować dk., załadować dk., przeładowywać ndk., przeładować dk.
przym. ładowarkowy
Wiktionary
1. pomieszczenie na statku, w którym umieszczone są przewożone towary;
2. pomieszczenie na stacji kolejowej, w porcie itp. przeznaczone do załadunku towarów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pomieszczenie, w którym umieszczany jest ładunek – na statku lub w samolocie
(1.2) kolej. punkt handlowy na szlaku kolejowym, przeznaczony do załadowywania i wyładowywania przesyłek
Wiktionary
Ładownia – część (zamknięta, rzadko otwarta) statku przeznaczona do przewozu ładunku.
Wikipedia
IPA: waˈdɔvʲɲa, AS: u̯adovʹńa
Wiktionary
rzecz. ładunek m., ładowanie n., wyładowanie n., ładowacz m., ładowarka ż., przeładunek m., załadunek m., ładownica ż.
czas. ładować, załadować, załadowywać, wyładować, wyładowywać, przeładować, przeładowywać
przym. ładunkowy, ładowniczy, przeładunkowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) wojsk. torba na amunicję lub magazynki z amunicją do broni strzeleckiej
Wiktionary
Ładownica (starop. patrontasz) – pojemnik służący do przenoszenia i dogodnego dobywania amunicji lub magazynków z amunicją, stanowiący element wyposażenia indywidualnego (np. żołnierza).Ładownica może mieć formę torby noszonej przez ramię, bądź szeregu pojemników (wykonanych ze skóry, tkaniny lub tworzywa sztucznego) troczonych do pasa, szelek bądź innych elementów wyposażenia.
Wikipedia
IPA: ˌwadɔvʲˈɲit͡sa, AS: u̯adovʹńica
Wiktionary
rzecz. ładunek m., ładowanie n., wyładowanie n., ładowacz m., ładowarka ż., przeładunek m., załadunek m., ładownia ż.
czas. ładować, załadować, załadowywać, wyładować, wyładowywać, przeładować, przeładowywać
przym. ładunkowy, ładowniczy, przeładunkowy
Wiktionary
zdrobnienie od: ładownica
SJP.pl
żołnierz ładujący działo lub karabin maszynowy
SJP.pl
Ładowniczy – żołnierz odpowiedzialny za ładowanie broni wymagającej obsługi przez więcej niż jedną osobę.
Wikipedia
przestarzały stopień wyższy od przysłówka: ładownie
SJP.pl
robotnik pracujący przy ładowaniu towarów; ładowacz
SJP.pl
Ładownik – metalowy zasobnik zawierający kilka naboi, stanowiący wkład magazynka broni palnej przyśpieszający i ułatwiający jego ładowanie. Ładownik ma najczęściej formę blaszanej ramki (spinającej kilka sztuk naboi), która umieszczana jest wewnątrz stałego zintegrowanego z bronią magazynka.
W odróżnieniu od podobnego systemu (opartego na łódkach nabojowych), ładownik pozostaje w magazynku, aż do jego opróżnienia, natomiast łódki odrzucane są od razu po załadowaniu broni.
Wikipedia
maksymalny ciężar ładunku, jaki można jednorazowo załadować na urządzenie transportowe
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest ładowne
(1.2) miara możliwości załadowania, ilości ładunku
Wiktionary
rzecz. ładunek m., ładowacz m., załadunek m., ładowanie n., załadowanie n.
czas. ładować ndk., załadować dk.
przym. ładowny, ładunkowy, załadunkowy
przysł. ładownie
Wiktionary
1. pojemny, pakowny;
2. dawniej: naładowany, napełniony
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pojemny
(1.2) załadowany
Wiktionary
(1.2) Postępowanie z wagonami próżnymi i ładownymi jest do momentu upływu ważności rewizji takie same.
Wiktionary
IPA: waˈdɔvnɨ, AS: u̯adovny
Wiktionary
rzecz. ładowność
czas. ładować
Wiktionary
towar ładowany na statek; ładunek
SJP.pl
1. towar przewożony środkami transportu;
2. nagromadzenie czegoś; duża ilość czegoś;
3. nabój; materiał wybuchowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) towar umieszczony w czymś, zwykle do transportu;
(1.2) materiał wybuchowy w pocisku
(1.3) fiz. liczba określająca skalę oddziaływania;
(1.4) hist. wojsk. rodzaj amunicji ładowanej z przodu, pierwowzór współczesnego naboju zespolonego;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: waˈdũnɛk, AS: u̯adũnek
Wiktionary
rzecz. ładowarka ż., naładowanie n., ładownia ż., ładownica ż., wyładunek m., ładowanie n., załadowanie n., wyładowywanie n., wyładowanie n., ładowacz m., ładowność ż.
czas. załadowywać, ładować ndk., przeładowywać ndk., załadować dk., wyładowywać ndk., wyładować dk.
przym. ładunkowy, ładowniczy
Wiktionary
(1.4) patron
Wiktionary
imię męskie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.
Wiktionary
Władysław – imię męskie pochodzenia słowiańskiego złożone z dwu członów: vlad- („władać”) oraz -slav („sława”) i oznacza „ten, który włada sławą”, tj. „sławny, znamienity”.
Pierwszym Władysławem wśród Piastów był Władysław I Herman, syn Kazimierza I Odnowiciela i Dobroniegi Marii. Istnieje teoria, iż jest to pierwotnie imię bułgarskie, zapożyczone przez Węgry do Polski i za pośrednictwem polskim zaszczepione w Czechach. Na polskim gruncie powstała również inna forma tego imienia, bardziej dostosowana do specyfiki języka polskiego: Włodzisław. Nie jest możliwe dokładne określenie, która z tych form pojawiła się w Polsce wcześniej, jakkolwiek w obu przypadkach dotyczy to XI wieku. Ostatnim Władysławem wśród Piastów był Władysław zatorski, z linii książąt cieszyńskich i oświęcimskich, zmarły pod koniec XV wieku. „Włodzisław” wyraźnie nazwany zakonnikiem reguły św. Benedykta (fratri nostro Wladislao de Polonia monacho dieti monasterii nostri).
Wikipedia
IPA: waˈdɨswaf, AS: u̯adysu̯af
Wiktionary
rzecz. zdrobn. Ładek, Ładzik
Wiktionary
(1.1) Władysław, Ładzisław
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
1. porządkować
2. żyć z kimś w komitywie
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Ładzice – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie radomszczańskim, w gminie Ładzice.
Do 1953 roku miejscowość była siedzibą gminy Radziechowice. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Ładzice. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa piotrkowskiego.
Miejscowość jest siedzibą gminy Ładzice.
Wikipedia
przymiotnik od: Ładzice
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
łęg;
1. podmokła łąka, często porośnięta krzewami lub wikliną; łąka łęgowa;
2. las liściasty o gęstym poszyciu i bujnym runie; las łęgowy
SJP.pl
Łąg (kaszub. Łãg, niem. Long) – wieś borowiacka w Polsce, położona w województwie pomorskim, w powiecie chojnickim, w gminie Czersk. Liczy 607 hektarów.
Sołectwo Łąg obejmuje miejscowości: Łąg, Bukowa Góra, Szyszkowiec. Liczba ludności sołectwa wynosi 1217 (stan na 2 listopada 2021 r.).
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Łaganów – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie proszowickim, w gminie Proszowice.
Wikipedia
w Związku Radzieckim: obóz pracy przymusowej; gułag
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) obóz pracy przymusowej dla więźniów politycznych i kryminalnych w Związku Radzieckim, Rosji i innych krajach;
Wiktionary
Łagier lub łagr, również (oficjalnie do 1930) koncłagier (ros. лагерь, концлагерь) – obóz koncentracyjny, obóz pracy przymusowej w Rosji bolszewickiej (1918–1922) i w ZSRR (1922–1987), w którym więźniów zmuszano do ciężkich prac powodujących często wyniszczenie i śmierć. Od 1930 obozy koncentracyjne w ZSRR były zorganizowane w system Gułagu, ich liczba i liczebność więźniów skokowo wzrosła, a niewolnicza praca przymusowa więźniów stała się ważnym elementem gospodarki ZSRR.
Wikipedia
(1.1) Epopeja rozpoczęła się zimą 1941 roku w łagrze pod Jakuckiem, w samym sercu Syberii.
Wiktionary
IPA: ˈwaɟɛr, AS: u̯aǵer
Wiktionary
przym. łagiernik m., łagiernica ż.
przym. łagierny, łagrowy
rzecz. łagiernica ż., łagiernik mos.
Wiktionary
(1.1) kolonia karna
Wiktionary
więźniarka łagru
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) więźniarka łagru
Wiktionary
(1.1) Dalej kobieta ta, łagiernica, opowiadała, jak zorganizowano ten bunt i jak się uzbrajano, chodząc jeszcze do pracy.
Wiktionary
rzecz. łagier m.
:: fm. łagiernik m.
przym. łagierny, łagrowy
Wiktionary
więzień łagru
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) więzień łagru
Wiktionary
(1.1) W łagrach w rejonie Workuty nadzorcami łagierników byli zwykle kryminaliści.
Wiktionary
rzecz. łagier m.
:: fż. łagiernica ż.
przym. łagierny, łagrowy
Wiktionary
→ łagier; łagrowy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do łagru, związany z łagrem
Wiktionary
(1.1) Rozumiem, że życie łagierne toczyło się swoim trybem. Dzień podobny był do dnia.
Wiktionary
rzecz. łagier m., łagiernik m., łagiernica ż.
przym. łagrowy
Wiktionary
(1.1) łagrowy
Wiktionary
naczynie do przechowywania płynów; bukłak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) stpol. naczynie na płyn;
Wiktionary
Łagiew (niem. Lägel, Legel, łac. lagēna, gr. λάγυνος lagynos) – dawne naczynie do przechowywania i przenoszenia wody, napojów oraz innych płynów.
Było głównie podręcznym naczyniem podróżnym, które mogła też cechować określona pojemność. Wykonywano je z drewna, skóry i metalu.
Wikipedia
IPA: ˈwaɟɛf, AS: u̯aǵef
Wiktionary
rzecz. łagiewnik mos., Łagiewniki nmos.
:: zdrobn. łagiewka ż.
przym. łagiewniczy
Wiktionary
1. zdrobnienie od: łagiew;
2. łagiewka pyłkowa - rurka wyrastająca z ziarnka pyłku kwiatowego w głąb słupka, umożliwiająca zapłodnienie
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Łagiewniki
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) odnoszący się do Łagiewnik, związany z Łagiewnikami
Wiktionary
(1.1) Wcale nie wolę Polski łagiewnickiej od tej toruńskiej.
Wiktionary
rzecz. Łagiewniki nmos., łagiewniczanin m., łagiewniczanka ż.
przym. podłagiewnicki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Łagiewnik
Wiktionary
(1.1) Wielu łagiewniczanom spodobała się decyzja kardynała Dziwisza.
Wiktionary
rzecz. Łagiewniki nmos.
:: fż. łagiewniczanka ż.
przym. łagiewnicki, podłagiewnicki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Łagiewnik
Wiktionary
Brzoza (Łagiewniczanka) – struga, prawy dopływ Bzury o długości 3,96 km i powierzchni zlewni 9,01 km².
Wikipedia
rzecz. Łagiewniki nmos.
:: fm. łagiewniczanin m.
przym. łagiewnicki, podłagiewnicki
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) hist. rzemieślnik wytwarzający beczki oraz inne naczynia drewniane lub gliniane;
Wiktionary
Łagiewnik – wczesnośredniowieczny zawód rzemieślniczy.
Wikipedia
IPA: waˈɟɛvʲɲik, AS: u̯aǵevʹńik
Wiktionary
rzecz. Łagiewniki nmos., łagiew ż.
Wiktionary
1. dzielnica Łodzi;
2. dzielnica Bytomia;
3. dzielnica Krakowa;
4. Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie;
5. wieś w woj. dolnośląskim;
6. wieś w woj. wielkopolskim;
7. Łagiewniki Kościelne: wieś w woj. wielkopolskim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. toponim, nazwa kilkunastu polskich wsi oraz dzielnic miast;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) W bytomskich Łagiewnikach mieszkają sami górnicy.
(1.1) Jedziesz z nami na spotkanie z Antkiem z Łagiewnik?
Wiktionary
rzecz. łagiewnik m., łagiewnictwo n., łagiew ż., łagiewniczanin m., łagiewniczanka ż., łagiewka ż., łagiewnickość ż., Łagiewki nmos.
przym. łagiewnicki, podłagiewnicki, łagiewniczy, łagiewski, łagiewkowaty
Wiktionary
dzielnica Będzina
SJP.pl
Łagisza – dzielnica Będzina leżąca w jego północnej części.
W latach 1915–1954 siedziba gminy Łagisza. W latach 1954–1968 wieś należała i była siedzibą władz gromady Łagisza, zniesionej w związku z przekształceniem gromady w miasto. W 1973 włączona do Będzina.
Wieś biskupstwa krakowskiego w księstwie siewierskim w końcu XVI wieku.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Łagiszyn – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie górowskim, w gminie Góra.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) stpol. łagodność
Wiktionary
Łagoda – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie zielonogórskim, w gminie Nowogród Bobrzański.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.
Wikipedia
IPA: waˈɡɔda, AS: u̯agoda
Wiktionary
przysłówek sposobu
(1.1) w sposób łagodny; delikatnie lub nieznacznie
Wiktionary
(1.1) Dodała więc znowu nieco łagodniej, żeby nagłą zmianą nie obudzić podejrzenia w Gualezie.
Wiktionary
IPA: waˈɡɔdʲɲɛ, AS: u̯agodʹńe
Wiktionary
przym. łagodny, łagodniutki
przysł. łagodniutko
rzecz. łagodność ż., złagodzenie n.
czas. złagodzić, łagodnieć, łagodzić ndk.
Wiktionary
czasownik
(1.1) stawać się łagodnym
(1.2) słabnąć, tracić na mocy
Wiktionary
IPA: waˈɡɔdʲɲɛ̇t͡ɕ, AS: u̯agodʹńėć
Wiktionary
czas. złagodnieć, łagodzić
rzecz. łagodność ż., łagodnienie n.
przym. łagodny
przysł. łagodnie
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: łagodnie
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: łagodny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|łagodnieć.
Wiktionary
czas. łagodnieć
Wiktionary
zdrobnienie od: łagodny; łagodniutki
SJP.pl
zdrobnienie od: łagodny; łagodniusi
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zdrobn. od: łagodny
Wiktionary
IPA: ˌwaɡɔdʲˈɲutʲci, AS: u̯agodʹńutʹḱi
Wiktionary
rzecz. łagodność
przym. łagodny
przysł. łagodnie, łagodniutko
czas. łagodzić
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego co jest łagodne; cecha tego, kto jest łagodny
Wiktionary
IPA: waˈɡɔdnɔɕt͡ɕ, AS: u̯agodność
Wiktionary
czas. złagodzić, łagodnieć ndk., złagodnieć dk., łagodzić ndk., załagodzić dk.
przym. łagodny, łagodniutki
przysł. łagodniutko, łagodnie
rzecz. złagodzenie n.
Wiktionary
(1.1) delikatność, subtelność
Wiktionary
1. skłonny do zgody, wyrozumiały;
2. wyrażający wyrozumiałość, dobroć;
3. pozbawiony surowości, srogości;
4. niemający dużego natężenia; nieostry, nieintensywny;
5. o produktach chemicznych: niewywołujący gwałtownych reakcji chemicznych
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) charakteryzujący się łagodnością, spokojem, brakiem gniewu lub niepokoju
(1.2) o smaku: słaby, taki, który nie jest pikantny; jest delikatny
(1.3) o rzece, potoku: płynący powoli, mający gładką powierzchnię
Wiktionary
(1.1) W dobie zaborów za naganne uznano także zbyt łagodne traktowanie zdrajców czy warchołów, którzy stawali na czele buntów przeciwko monarsze.
(1.2) Zarówno białe, jak i brązowe podblaszki są ładnymi, małymi grzybami o łagodnym, orzechowym smaku.
Wiktionary
IPA: waˈɡɔdnɨ, AS: u̯agodny
Wiktionary
rzecz. łagodność ż., łagodzenie n., złagodzenie n.
czas. złagodzić, łagodnieć ndk., łagodzić ndk.
przym. łagodniutki
przysł. łagodnie, łagodniutko
Wiktionary
(1.1) subtelny, spokojny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|łagodzić.
Wiktionary
IPA: ˌwaɡɔˈd͡zɛ̃ɲɛ, AS: u̯agoʒẽńe
Wiktionary
czas. łagodzić, złagodzić
przym. łagodny
rzecz. złagodzenie n.
Wiktionary
czasownik niedokonany
(1.1) czynić łagodnym, mniej surowym, mniej gwałtownym
(1.2) czynić mniej kontrastowym, mniej jaskrawym, mniej intensywnym
(1.3) daw. reg-pl|Kresy. przygotować
(1.4) daw. reg-pl|Kresy. poprawić
czasownik zwrotny niedokonany łagodzić się
(2.1) stawać się łagodnym
Wiktionary
(1.1) Sok z chrzanu wcierany w miejsca bolesne łagodzi bóle reumatyczne.
Wiktionary
IPA: waˈɡɔd͡ʑit͡ɕ, AS: u̯agoʒ́ić
Wiktionary
rzecz. złagodzenie n., łagodzenie n., łagodność
czas. łagodnieć, złagodzić, przyłagodzić
przym. łagodny, łagodniutki
przysł. łagodnie, łagodniutko, łagodząco
czas. załagodzić
Wiktionary
(1.1) powściągać, koić, uspokajać, zażegnywać, osłabiać, wyciszać, temperować, mitygować, uśmierzać, tłumić, amortyzować, lać oliwę na wzburzone morze
(1.2) zmniejszać, przytłumiać, tonować, zmiękczać, redukować
(2.1) uspokajać się
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Łagodzin (niem. Egloffstein) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie gorzowskim, w gminie Deszczno.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego.
Wieś połączona jest z Gorzowem Wielkopolskim linią MZK.
Na terenie Łagodzina, przy ul. Przyjaznej znajduje się mały cmentarz ewangelicki z końca XIX wieku.
We wsi był przystanek kolejowy Łagodzin.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) gw-pl|Poznań. wysoki człowiek
Wiktionary
(1.1) drągal
Wiktionary
1. miasto w Polsce;
2. nazwa kilku wsi w Polsce
SJP.pl
Łagów – miasto położone w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim. Siedziba urzędu gminy Łagów. Status miasta odzyskało z dniem 1 stycznia 2018.
Był miastem biskupstwa włocławskiego w województwie sandomierskim w ostatniej ćwierci XVI wieku. W latach 1975–1998 Łagów administracyjnie należał do województwa kieleckiego.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Łagówek (niem. Neu Lagow) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie świebodzińskim, w gminie Łagów.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.
Wikipedia
mieszkaniec Łagowa
SJP.pl
mieszkanka Łagowa
SJP.pl
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Łagowiec – wieś w Polsce, położona w województwie lubuskim, w powiecie międzyrzeckim, w gminie Trzciel.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Łagowo – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie kościańskim, w gminie Krzywiń.
Od XIII w. wieś należała do zakonu benedyktynów w Lubiniu. W 1303 r. część wsi klasztor otrzymał jako dar, część kupił. Trzecia część została wymieniona za wieś Wławie. W 1363 roku wieś była lokowana na niemieckim prawie wiejskim. Wieś duchowna, własność opata benedyktynów w Lubiniu pod koniec XVI wieku leżała w powiecie kościańskim województwa poznańskiego. W posiadaniu klasztoru Łagowo pozostało do 1797 r.
Wikipedia
przymiotnik od: Łagów
SJP.pl
Osoby na nazwisku Łagowski:
Wikipedia
→ łagier; łagierny
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do łagru, związany z łagrem
Wiktionary
(1.1) Polska dla Polaków - jak to pogodzić z postawą obcoplemieńca, który po opuszczeniu getta działał w konspiracji, pisał antyhitlerowskie satyry, przeszedł przez obozy i łagrową poniewierkę, by wreszcie po andersowskim epizodzie znaleźć się w Londynie.
Wiktionary
rzecz. łagier m., łagiernik m., łagiernica ż.
przym. łagierny
Wiktionary
w Związku Radzieckim: obóz pracy przymusowej; gułag
SJP.pl
Łagier lub łagr, również (oficjalnie do 1930) koncłagier (ros. лагерь, концлагерь) – obóz koncentracyjny, obóz pracy przymusowej w Rosji bolszewickiej (1918–1922) i w ZSRR (1922–1987), w którym więźniów zmuszano do ciężkich prac powodujących często wyniszczenie i śmierć. Od 1930 obozy koncentracyjne w ZSRR były zorganizowane w system Gułagu, ich liczba i liczebność więźniów skokowo wzrosła, a niewolnicza praca przymusowa więźniów stała się ważnym elementem gospodarki ZSRR.
Wikipedia
jedna z szeregu drewnianych belek stanowiących podkład pod budujący się lub wyciągnięty na brzeg statek
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Łaguszów dawniej też Łaguszew – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie zwoleńskim, w gminie Przyłęk. Ma status sołectwa.
Wieś w powiecie radomskim w województwie sandomierskim w XVI wieku była własnością kasztelana lubelskiego Andrzeja Firleja. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa radomskiego.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Floriana w Łagowie Kozienickim.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
ostro strofować, ganić, wymyślać
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) ostro strofować
Wiktionary
(1.1) Z altany dobiegają krzyki, kobieta łaje dziecko używając ordynarnych wyzwisk.
Wiktionary
IPA: ˈwajät͡ɕ, AS: u̯ai ̯äć
Wiktionary
rzecz. łajanie n., połajanka ż., połajanie n.
czas. połajać dk.
Wiktionary
(1.1) besztać, ganić, rugać, strofować
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|łajać.
Wiktionary
Łajanie – w dawnym prawie polskim sposób umacniania umów zobowiązaniowych polegający na zgodzie dłużnika, aby w przypadku niewykonania zobowiązania wierzyciel mógł go w sposób bezkarny łajać (lżyć), co miało skłonić do spełnienia świadczenia.
Wikipedia
(1.1) Słuchając łajań złośliwych, / duch mądry gotuje odpowiedź.
Wiktionary
rzecz. połajanie n., połajanka ż.
czas. łajać ndk., połajać dk.
Wiktionary
(1.1) besztanie, strofowanie, ruganie
Wiktionary
potoczne określenie łodzi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. stara łódź lub statek w kiepskim stanie technicznym
Wiktionary
IPA: ˈwajba, AS: u̯ai ̯ba
Wiktionary
właściwy łajdakowi, nikczemny, nieuczciwy, hultajski, szelmowski
SJP.pl
1. czyn zły, nierządny, hańbiący, postępowanie nieuczciwe, godne łajdaka; hultajstwo, łotrostwo
2. zbiorowo: łajdacy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) nieetyczne prowadzenie się, postępowanie
(1.2) pot. obraź. ogół łajdaków
(1.3) pot. nieetyczny postępek
Wiktionary
(1.1) Takiej tępoty, połączonej z niekompetencją, bezinteresownym szkodnictwem lub zawiścią, zakłamaniem i zwykłym łajdactwem dawno nie widziałem.
Wiktionary
rzecz. łajdak mos., łajdaczek mos., łajdus mos., łajdaczyna mos., łajdusostwo n., łajdaczenie się n., łajdaczka ż., łajdaczyna ż.
czas. łajdaczyć się ndk., przełajdaczyć dk.
przym. łajdaczy, łajdacki
przysł. łajdacko
Wiktionary
(1.1) gałganiarstwo, występek, niegodziwość
(1.2) hołota, hałastra, szelmostwo, zgraja
(1.3) bezeceństwo, gałgaństwo, podłość
Wiktionary
stawać się łajdakiem, nikczemnym; nikczemnieć
SJP.pl
zdrobnienie od: łajdak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zdrobn. od łajdak
Wiktionary
rzecz. łajdak m., łajdactwo n.
Wiktionary
1. przestarzale: kobieta prowadząca życie rozpustne; nierządnica, rozpustnica, ladacznica;
2. rzadziej: kobieta nieuczciwa
SJP.pl
dotyczący łajdaka, właściwy łajdakowi; nikczemny; łajdacki
SJP.pl
potocznie:
1. czynić niemoralnym;
2. łajdaczyć się -
a) prowadzić rozwiązłe życie seksualne; ladaczyć się;
b) robić coś niegodziwego
SJP.pl
ekspresywnie: mężczyzna nieuczciwy, niegodziwy, godny potępienia; łotr, łobuz
SJP.pl
mężczyzna nieuczciwy, niegodziwy, godny potępienia; łotr, łobuz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. pejor. człowiek postępujący niezgodnie z normami etyki, godny pogardy
Wiktionary
(1.1) Jak można seksualnie wykorzystywać małoletnie dziecko? Dla mnie taki człowiek to najgorszy łajdak.
(1.1) Nawet największy złoczyńca, najgorszy łajdak, czy zbrodniarz może mieć wyrzuty sumienia.
(1.1) Powiedzcie temu łajdakowi, żeby się tu nawet nie pokazywał!
Wiktionary
IPA: ˈwajdak, AS: u̯ai ̯dak
Wiktionary
rzecz. łajdus mos., łajdaczyna mos., łajdactwo n., łajdusostwo n., łajdaczenie się n.
:: zdrobn. łajdaczek m.
:: fż. łajdaczka ż., łajdaczyna ż.
czas. łajdaczyć się ndk.
przym. łajdaczy, łajdacki
przysł. łajdacko
Wiktionary
(1.1) nikczemnik, nędznik, kanalia, niegodziwiec, drań, łotr, szubrawiec, szuja, bydlak, ścierwo, gadzina, parszywiec, plugawiec, łachudra, szmata, menda
Wiktionary
postępujący nieetycznie; bydlakowaty, draniowaty, łachudrowaty
SJP.pl
pogardliwie o człowieku niegodziwym, godnym potępienia, łajdaku
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zob. łajdak.
Wiktionary
rzecz. łajdusostwo n., łajdak mos., łajdactwo n.
Wiktionary
biały, czarny albo łaciaty pies syberyjski używany do polowania i w zaprzęgu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kynol. średniej wielkości kudłaty pies syberyjski, używany do polowań i do zaprzęgu;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈwajka, AS: u̯ai ̯ka
Wiktionary
potocznie: odchody zwierzęce lub ludzkie (rzadziej)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odchody zwierzęce
Wiktionary
Kał (inaczej stolec, ekskrementy, odchody) – odpadowe produkty procesu trawienia.
Kał powstaje w jelicie grubym. Resztki pokarmowe przemieszczane z jelita cienkiego do jelita grubego mają konsystencję stosunkowo płynną. Dopiero w jelicie grubym dochodzi do końcowej fazy resorpcji wody i zagęszczenia kału. W skład kału wchodzą resztki pokarmowe, śluz, bakterie, resztki nabłonka, woda itp. Kał przesuwa się w jelicie wskutek ruchów perystaltycznych. Ostateczne jego formowanie zachodzi w odbytnicy. Wydalany jest podczas defekacji przez odbyt dzięki skurczom ścian odbytnicy.
Wikipedia
(1.1) Cała łąka upstrzona była placekackami krowiego łajna.
Wiktionary
IPA: ˈwajnɔ, AS: u̯ai ̯no
Wiktionary
(r. męski)
1. potocznie o włóczędze, często z odcieniem pogardliwym jako o zapijaczonym łachmaniarzu
2. potocznie o niedołędze; fajtłapa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy lub żeński
(1.1) pogard. osoba brudna, zaniedbana
(1.2) pot. obraź. osoba niezdarna
(1.3) daw. obraź. powsinoga, włóczęga
(1.4) pot. lump, menel
Wiktionary
(1.2) fajtłapa, niedołęga, oferma
(1.4) nędznik, obszczymur, szelma; stpol. zlejbruk
Wiktionary
środowiskowo: mało zdolny raper
SJP.pl
obszar ziemi gęsto porośnięty trawami oraz innymi roślinami zielnymi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) teren gęsto porośnięty trawami;
Wiktionary
Łąka – zbiorowisko roślinne tworzone przez byliny ze znacznym udziałem traw. Stosowane są różne kryteria przy definiowaniu i wyodrębnianiu łąk odwołujące się do składu i struktury pokrywy roślinnej, sposobu użytkowania i funkcjonowania w krajobrazie. W szerokim znaczeniu termin obejmuje wszelkie formacje trawiaste występujące na Ziemi, w tym stepy i sawanny. Łąka wąsko definiowana to półnaturalne lub antropogeniczne zbiorowisko, którego utrzymywanie się zależne jest od koszenia. Łąki kośne (łac. pratum) określane bywają „łąkami właściwymi” i przeciwstawiane są naturalnym formacjom trawiastym oraz pastwiskom. W klasyfikacji fitosocjologicznej łąki właściwe należą do klasy roślinności Molinio-Arrhenatheretea.
Wikipedia
(1.1) Wzeszło bowiem palące słońce i wysuszyło łąkę, kwiat jej opadł, a piękny jej wygląd zginął.
(1.1) Pani zabija pana, (…) potem cała skrwawiona bieży przez łąki.
Wiktionary
IPA: ˈwɔ̃ŋka, AS: u̯õŋka
Wiktionary
rzecz. łąkarz m.
:: zdrobn. łączka ż.
przym. łąkowy
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|łonka.
Wiktionary
dotyczący łąkarstwa lub łąkarza (np. gospodarstwo łąkarskie, badanie łąkarskie)
SJP.pl
1. nauka obejmująca teoretyczną wiedzę o siedliskach łąkowych oraz metody uprawy i pielęgnacji użytków zielonych;
2. produkcja pełnowartościowej paszy zielonej i siana dla zwierząt gospodarskich
SJP.pl
Łąkarstwo –- dyscyplina naukowa, której przedmiotem badań są łąki i pastwiska (użytki zielone), także działalność, polegająca na pozyskiwaniu paszy (zielonej i siana) oraz utrzymywanie użytków zielonych w wysokiej kulturze i ochrona ich walorów przyrodniczych. Łąkarstwo obejmuje całokształt wiedzy o siedliskach łąkowych (łąkoznawstwo), metodach uprawy i sposobach użytkowania runi łąkowej i pastwiskowej (uprawa łąk i pastwisk), metodach zbioru i konserwowania paszy, metodach ochrony siedlisk łąkowych.
Wikipedia
specjalista w dziedzinie łąkarstwa - nauki obejmującej teoretyczną wiedzę o siedliskach łąkowych oraz metody uprawy i pielęgnacji użytków zielonych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) roln. specjalista w zakresie łąkarstwa
Wiktionary
IPA: ˈwɔ̃ŋkaʃ, AS: u̯õŋkaš
Wiktionary
rzecz. łąkarstwo n., łąka ż., łączka ż.
przym. łąkarski, łąkowy
Wiktionary
1. nazwa kilku wsi w Polsce;
2. Jezioro Łąkie - nazwa kilku jezior w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
1. odczuwać głód lub chęć spożycia określonego pokarmu;
2. chcieć czegoś
SJP.pl
czasownik niedokonany
(1.1) odczuwać głód
(1.2) chcieć czegoś
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈwaknɔ̃ɲt͡ɕ, AS: u̯aknõńć
Wiktionary
rzecz. łaknienie n.
przym. złakniony
Wiktionary
(1.2) pragnąć
Wiktionary
1. w medycynie: uczucie związane z chęcią jedzenia; apetyt, głód;
2. o pojęciach abstrakcyjnych: wielkie pragnienie czegoś; pożądanie, potrzeba, żądza
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|łaknąć.
Wiktionary
Apetyt (łac. appetitus ‘pożądanie’), łaknienie – pragnienie spożycia (najczęściej określonego) pokarmu, zazwyczaj zawierającego konkretny składnik odżywczy, potrzebny w danej chwili organizmowi. Bardzo często, mylnie, utożsamiany z głodem, który jest fizjologiczną potrzebą przyjęcia pokarmu, nie zaś, jak apetyt – psychologiczną. Za regulację apetytu odpowiada układ limbiczny. Hormonem regulującym apetyt jest serotonina.
Wikipedia
IPA: wacˈɲɛ̇̃ɲɛ, AS: u̯aḱńė̃ńe
Wiktionary
czas. łaknąć
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Łakno – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie włocławskim, w gminie Chodecz.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa włocławskiego.
Wikipedia
(r. męski) coś bardzo smacznego; smakołyk, przysmak, rarytas, specjał, delikates
SJP.pl
wyroby cukiernicze trwałe, np. cukierki, czekolada, chałwa; słodycze, dobrocie, dobroci
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) słodycze, słodkości
(1.2) daw. w liczbie pojedynczej przysmak, specjał
(1.3) przen. rzeczy wartościowe, dające satysfakcję, szczęście, przede wszystkim w sensie duchowym
Wiktionary
(1.1) Ickowi smakują szabatowe łakocie.
(1.3) Czytanie jej poezji zapewnia nam zaspokojenie zapotrzebowania na duchowe łakocie.
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Łąkocin – wieś w Polsce, położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie inowrocławskim, w gminie Inowrocław.
Wikipedia
dawniej: skąpiec, chciwiec; łakomiec
SJP.pl
ktoś, kto lubi dobrze zjeść; żarłok; obżartuch
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy lub męskozwierzęcy
(1.1) pot. ktoś, kto jest łakomy, lubi jeść, zwłaszcza słodycze, przysmaki
forma rzeczownika.
(2.1) D. lm. od: łakomczucha
Wiktionary
(1.1) Krzyś jest strasznym łakomczuchem, zjada całą tabliczkę czekolady na raz.
Wiktionary
IPA: waˈkɔ̃mt͡ʃux, AS: u̯akõmčuχ
Wiktionary
rzecz. łakomstwo n.
:: zdrobn. łakomczuszek m.
:: fż. łakomczucha ż.
czas. łakomić się ndk.
przym. łakomy
przysł. łakomie
Wiktionary
(1.1) łasuch, obżartuch, obżarciuch, żarłok
Wiktionary
ktoś, kto lubi dobrze zjeść; żarłok; obżartuch
SJP.pl
zdrobnienie od: łakomczuch
SJP.pl
zdrobnienie od: łakomczuch
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
stopień wyższy od przysłówka: łakomie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co łakome; cecha tych, którzy są łakomi
Wiktionary
przym. łakomy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
1. zachłanność
2. nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) brak umiarkowania w jedzeniu; chciwość pokarmów
(1.2) wykazywanie chciwości do czegoś
Wiktionary
Łakomstwo, obżarstwo czy też nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu − jeden z siedmiu grzechów głównych w chrześcijaństwie, polegający na pochłanianiu większej ilości pokarmów i napoju niż osoba potrzebuje do swego życia.
Wikipedia
rzecz. łakomczuch mos.
przym. łakomy
przysł. łakomie
Wiktionary
(1.1) obżarstwo, żarłoczność
(1.2) chciwość, łapczywość, zachłanność, żądza
Wiktionary
stopień wyższy od przymiotnika: łakomy
SJP.pl
1. nieumiarkowany w jedzeniu;
2. budzący chciwość, pożądanie
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) chciwy jedzenia
(1.2) przen. chciwy
(1.3) budzący chciwość
Wiktionary
Wikipedia
IPA: waˈkɔ̃mɨ, AS: u̯akõmy
Wiktionary
rzecz. łakomość ż., łakomstwo n., łakomczuch m., łakomczucha ż.
czas. łakomić się, połakomić się
przysł. łakomie
Wiktionary
(1.1) gw-pl|Górny Śląsk|zeżyrny.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
tarczka zbudowana z chrząstki włóknistej, znajdująca się między powierzchniami stawowymi w niektórych stawach (np. kolanowym), odgrywająca rolę amortyzatora; łękotka, menisk
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) anat. chrząstka wchodząca w skład stawu kolanowego;
Wiktionary
Staw kolanowy (łac. articulatio genus) – w anatomii człowieka staw kończyny dolnej, będący największym stawem ciała człowieka. Jest to staw złożony (zawiasowy zmodyfikowany) – łączą się tu kość udowa i kość piszczelowa (kość strzałkowa nie buduje stawu kolanowego). Staw współtworzy trzeszczka w postaci rzepki. Staw posiada dwie łącznotkankowe łąkotki dopasowujące do siebie powierzchnie stawowe w czasie ruchów. Funkcjonalnie jest to staw zawiasowy, umożliwiający ruchy zginania i prostowania, ale w zgięciu (z wyjątkiem maksymalnego) możliwe są również ruchy rotacyjne. Wzmocniony jest więzadłami zewnętrznymi (pobocznymi oraz torebki stawowej) oraz dodatkowo bardzo silnymi więzadłami wewnętrznymi – więzadłem krzyżowym przednim i tylnym.
Wikipedia
IPA: wɔ̃ŋˈkɔtka, AS: u̯õŋkotka
Wiktionary
przym. łękotkowy, łąkotkowy
Wiktionary
(1.1) łękotka, menisk
Wiktionary
dawniej: łakomczuch, łasuch, smakosz; łasoń, łakotnik
SJP.pl
skulik łąkowiec - gatunek chrząszcza z rodziny biedronek
SJP.pl
rodzaj ptaków z rodziny papug wschodnich; Neophema
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Łąkowo (niem. Lankow) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie świdwińskim, w gminie Świdwin.
Wikipedia
przymiotnik od: łąka, np. roślina łąkowa
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zamieszkujący łąki, związany z łąką, spotykany na łące
Wiktionary
rzecz. łąkarz m., łąka ż.
Wiktionary
specjalista w dziedzinie nauki o łąkach i pastwiskach
SJP.pl
związany z nauką o łąkach i pastwiskach
SJP.pl
specjalistka w dziedzinie nauki o łąkach i pastwiskach
SJP.pl
nauka o łąkach i pastwiskach
SJP.pl
Łąkarstwo –- dyscyplina naukowa, której przedmiotem badań są łąki i pastwiska (użytki zielone), także działalność, polegająca na pozyskiwaniu paszy (zielonej i siana) oraz utrzymywanie użytków zielonych w wysokiej kulturze i ochrona ich walorów przyrodniczych. Łąkarstwo obejmuje całokształt wiedzy o siedliskach łąkowych (łąkoznawstwo), metodach uprawy i sposobach użytkowania runi łąkowej i pastwiskowej (uprawa łąk i pastwisk), metodach zbioru i konserwowania paszy, metodach ochrony siedlisk łąkowych.
Wikipedia
kolumna druku dostosowana pod względem liczby wierszy do wielkości strony; szpalta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) druk. teksty, tabele, ilustracje i inne elementy druku uformowane w kolumnę w układzie jednołamowym lub stanowiące część kolumny w układzie wielołamowym;
forma czasownika.
(2.1) rozk. 2 os. lp. zob. łamać.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Kolumny wielołamowe czasopism mogą posiadać zróżnicowane szerokości łamów, przy czym łamy mogą być oddzielane odstępami lub linią z odstępami. (z Internetu)
(1.1) Zależnie od stopnia pisma, wielkości kolumny i liczby łamów na kolumnie odstęp oddzielający łamy powinien wynosić od 4,5 do 9 mm. (z Internetu)
Wiktionary
IPA: wãm, AS: u̯ãm
Wiktionary
rzecz. łamanie n.
Wiktionary
1. rozbijać, rozrywać, burzyć, kruszyć;
2. potocznie: boleć, kłuć;
3. przenośnie: niszczyć, niweczyć, marnować;
4. przenośnie, np. o oporze: pokonywać, przezwyciężać;
5. przenośnie, np. o umowie, przysiędze: naruszać, nie dotrzymywać;
6. w poligrafii: formować kolumny
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) o rzeczach mało elastycznych: rozdzielać coś na kawałki naciskając, zginając
(1.2) nie stosować się do czegoś
(1.3) niszczyć komuś życie, karierę
(1.4) pokonywać opór
(1.5) druk. formować kolumny podczas przygotowania książki lub czasopisma do druku
(1.6) szt. dodawać do danej barwy inny kolor w celu uzyskania barwy zgaszonej, stonowanej
(1.7) o haśle, kodzie, szyfrze itp.: odgadywać
czasownik zwrotny niedokonany łamać się
(2.1) o rzeczach mało elastycznych: pękać pod wpływem działania siły
(2.2) przest. dzielić się czymś, zwykle jedzeniem, odłączając jego kawałki
(2.3) przen. poddawać się na skutek nacisków psychicznych
(2.4) przen. tracić odporność psychiczną, ulegać depresji
(2.5) przen. rozbijać się, rozpryskiwać się
czasownik nieprzechodni niedokonany
(3.1) med. przejawiać ból lub dyskomfort w konkretnych miejscach ciała
Wiktionary
(1.2) Przestępca notorycznie łamał prawo.
(2.2) W Boże Narodzenie łamiemy się opłatkiem.
(2.5) Fale łamały się o falochron.
Wiktionary
IPA: ˈwãmat͡ɕ, AS: u̯ãmać
Wiktionary
rzecz. połamanie n., łamanie, łamacz, łamarka, łamaniec, łamliwość, przełom
przym. łamliwy, łamany
czas. złamać, wyłamywać
Wiktionary
(1.1) burzyć, naruszać
(1.2) naruszać
(1.3) niszczyć, niweczyć
Wiktionary
pracownik drukarni zajmujący się łamaniem szpalt; metrampaż
SJP.pl
Wikipedia
pracownik drukarni zajmujący się łamaniem szpalt; metrampaż
SJP.pl
Wikipedia
potocznie: łamaczka (męskich) serc - kobieta nieodwzajemniająca sympatii mężczyzn
SJP.pl
(r. męski) mężczyzna niezdarny, ślamazarny; niedołęga, oferma
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy lub żeński
(1.1) pot. ktoś nieporadny lub niezdarny
Wiktionary
rzecz. łamagostwo n.
Wiktionary
(1.1) fajtłapa, niedojda, niedorajda, oferma, sierota
Wiktionary
potocznie: bycie łamagą - osobą niesprawną fizycznie, niezdarną, ślamazarną; niezdarność, niedołęstwo, ślamazarność, ofermowatość
SJP.pl
potocznie: mały przedmiot przypominający klucz, którym można otworzyć zamek w samochodzie; sztos
SJP.pl
linia łamana
SJP.pl
Linia łamana, polilinia, linia poligonowa, linia wielokątna lub krótko łamana – linia utworzona z ciągu odcinków (zwanych jej bokami) w taki sposób, że
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|łamać.
Wiktionary
IPA: wãˈmãɲɛ, AS: u̯ãmãńe
Wiktionary
czas. łamać ndk., połamać dk., złamać dk., wyłamywać ndk., wyłamać dk.
rzecz. połamanie n., łamliwość, łam, przełom
przym. łamliwy, łamany
Wiktionary
1. nienaturalny, dziwaczny ruch ciała; wygibas; wykrętas;
2. rysunek, linia o powyginanych kszatłtach
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pot. dziwaczna figura tancerza, osoby gimnastykującej się itp.; nienaturalne wygięcie
(1.2) pot. motyw graficzny o powyginanych kształtach
(1.3) pot. o czymś trudnym do wymówienia, niezrozumiałym, skomplikowanym
(1.4) środ. sport. strzelectwo wiatrówka, którą ładuje się poprzez „złamanie”
Wiktionary
IPA: wãˈmãɲɛt͡s, AS: u̯ãmãńec
Wiktionary
czas. łamać
przym. łamliwy
rzecz. połamaniec m.
Wiktionary
(1.1) wygibas
(1.2) zygzak, zakrętas, wykrętas
(1.3) wygibas
Wiktionary
1. rozbijać, rozrywać, burzyć, kruszyć;
2. potocznie: boleć, kłuć;
3. przenośnie: niszczyć, niweczyć, marnować;
4. przenośnie, np. o oporze: pokonywać, przezwyciężać;
5. przenośnie, np. o umowie, przysiędze: naruszać, nie dotrzymywać;
6. w poligrafii: formować kolumny
SJP.pl
maszyna do kruszenia skał; kruszarka szczękowa
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Łambinowice (niem. Lamsdorf) – wieś w Polsce, położona w województwie opolskim, w powiecie nyskim, w gminie Łambinowice.Siedziba gminy wiejskiej Łambinowice.
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Łambinowice. Od 1950 r. wieś położona jest w województwie opolskim.
We wsi jest stacja kolejowa Łambinowice.
Wikipedia
mieszkaniec Łambinowic (wsi w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Łambinowic (wsi w Polsce)
SJP.pl
potocznie: człowiek silnie zbudowany, siłacz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) reg. rzad. mężczyzna silnie zbudowany, siłacz potencjalnie mogący łamać kości
Wiktionary
Łamignat – zbój, mąż Jagi (czarownicy), postać z serii komiksowej Kajko i Kokosz autorstwa Janusza Christy. Jak sam o sobie mówił, zabierał bogatym i dawał biednym.
Postać zbója Łamignata po raz pierwszy ukazała się w gazecie „Wieczór Wybrzeża” w latach 1974–1975. W wersji albumowej dopiero w latach 1987–1988 w komiksach Woje Mirmiła i Rozprawa z Dajmiechem, które dziś tworzą jeden album Woje Mirmiła wydany przez Egmont w trzech tomach.
Wikipedia
(1.1) Dawny łamignat ubiegał się o pierwszeństwo w wysokości poziomu testosteronu.
(1.1) (…) nie był pewien, jak zostało przetłumaczone słowo „łamignat”, ale sądząc po spojrzeniu, jakie kobieta posłała żołnierzowi, raczej nie brzmiało jak komplement.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zadanie logiczne do rozwiązania poprzez kombinacje
(1.2) przen. problem życiowy niełatwy do rozwiązania
Wiktionary
Łamigłówka – rozrywka umysłowa występująca w dwóch znaczeniach: po pierwsze jako układanka wymagająca logicznego myślenia i kombinowania, a po drugie jako zadanie do rozwiązania polegające na kombinacji liter, sylab, liczb, sytuacji.
Wikipedia
przym. łamigłówkowy
Wiktionary
(1.1) układanka, zagadka
(1.2) trudny problem
Wiktionary
miłośnik łamigłówek
SJP.pl
ten, kto pracuje w czasie strajku wbrew uchwałom strajkujących
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. osoba pracująca w czasie strajku
Wiktionary
Łamistrajk – osoba, która pracuje pomimo trwającego strajku. Łamistrajkami są zazwyczaj osoby, które nie były zatrudnione w firmie przed sporem związkowym, a zostały zatrudnione po strajku lub w jego trakcie, aby utrzymać działanie przedsiębiorstwa. „Łamistrajkami” można również nazywać pracowników (członków związku lub nie), którzy przekraczają linie pikiet, aby pracować.
Wikipedia
(1.1) Któż zaręczy, że w razie strajku i w razie strajku generalnego, ci robotnicy polscy, dla uzyskania kawałka chleba, nie dadzą się zużyć za narzędzie, nie staną ławą przeciwko robotnikom francuskim, nie powiększą armii łamistrajków?
Wiktionary
IPA: wãˈmʲistrajk, AS: u̯ãmʹistrai ̯k
Wiktionary
rzecz. łamistrajkostwo n., strajk mrz.
przym. łamistrajkowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) podejmowanie pracy w czasie strajku
Wiktionary
(1.1) Nienawidzę łamistrajkostw.
Wiktionary
rzecz. łamistrajk
przym. łamistrajkowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest łamliwe
Wiktionary
Łamliwość – jeden z ważniejszych parametrów opisujących użytkowe własności włókien szklanych, a oznacza się ją jako stosunek najmniejszej średnicy pętli utworzonej z włókna do średnicy włókna. Łamliwość wzrasta ze zwiększeniem średnicy włókien i ze zwiększeniem zawartości alkaliów.
Wikipedia
rzecz. łamanie n., złamanie n., łamacz m.
czas. łamać ndk., złamać dk.
przym. łamliwy
przysł. łamliwie
Wiktionary
stopień wyższy od przymiotnika: łamliwy
SJP.pl
taki, który łatwo się łamie
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) łatwo łamiący się
Wiktionary
(1.1) Sromotnik bezwstydny ma wysokość od 10 do 30 cm, jest walcowaty, górą wąski, porowaty, łamliwy i pusty w środku; wydziela nieprzyjemny, przypominający padlinę zapach.
Wiktionary
IPA: wãmˈlʲivɨ, AS: u̯ãmlʹivy
Wiktionary
czas. łamać
rzecz. łamliwość, łamanie, łamaniec, łamacz, łamaczka
przym. łamany
Wiktionary
(1.1) kruchy; stpol. łomny
Wiktionary
kolumna druku dostosowana pod względem liczby wierszy do wielkości strony; szpalta
SJP.pl
1. obszar ziemi, na którym coś się uprawia; niwa, pole;
2. zboże rosnące na ziemi uprawnej;
3. dawniej: obszar ziemi dany osadnikowi do uprawy przez panującego księcia
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) część ziemi pod zasiew
(1.2) zboże rosnące na zagonie
(1.3) daw. jednostka miary powierzchni ziemi uprawnej licząca od 17 do 26 hektarów
(1.4) daw. obszar ziemi dany przez możnowładcę osadnikowi do uprawy, celem pozyskania czynszu i daniny
Wiktionary
Wikipedia
IPA: wãn, AS: u̯ãn
Wiktionary
rzecz. Łany nmos.
przym. łanowy, łański
Wiktionary
(1.1) ziemia uprawna
(1.3) włóka
Wiktionary
1. szereg połączonych ze sobą ogniw, tworzących obiekt mechaniczny;
2. szereg znajdujących się blisko siebie, położonych w jednej linii obiektów, elementów;
3. sekwencja powiązanych ze sobą zdarzeń;
4. w informatyce: ciąg znaków tekstowych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) szereg połączonych ze sobą ogniw, zwykle metalowych;
(1.2) ozdoba choinkowa wykonana najczęściej z kolorowego papieru przypominająca kształtem łańcuch (1.1)
(1.3) geogr. ciąg podłużnych gór i wzgórz wraz z rozdzielającymi je dolinami;
(1.4) szereg znajdujących się blisko siebie, położonych w jednej linii obiektów, elementów itp.
(1.5) przen. ciąg zdarzeń, wynikających jeden z drugiego
(1.6) anglosaska miara długości;
(1.7) inform. ciąg znaków, dane typu tekstowego;
Wiktionary
Łańcuch – szereg połączonych ze sobą, najczęściej metalowych, ogniw, używany zazwyczaj do ciągnięcia, przymocowania lub podparcia jakiegoś obiektu.
Wikipedia
(1.1) Po użyciu WD-40 trzeba dokładnie wytrzeć łańcuch.
(1.3) Daleko na horyzoncie pojawił się ośnieżony łańcuch górski…
(1.4) …nasza linia obronna biegnie poprzez łańcuch wysp ciągnących się wzdłuż wybrzeża Azji.
(1.5) Czas jest widziany jako olbrzymi splątany łańcuch przyczyn i skutków, za którym tkwi bezczasowa obecność obiektywnych praw.
Wiktionary
IPA: ˈwãj̃nt͡sux, AS: u̯ãĩ ̯ncuχ
Wiktionary
rzecz. łańcuchy lm., łańcuchówka ż., łańcuchowanie n.
:: zdrobn. łańcuszek m.
przym. łańcuchowy
przysł. łańcuchowo
Wiktionary
(1.1) reg. śl. lańcuch.
(1.3) pasmo
(1.4) rząd
Wiktionary
krzywa płaska, odpowiadająca kształtem łańcuchowi zawieszonemu za końce; linia łańcuchowa
SJP.pl
tworzyć łańcuch danych
SJP.pl
tworzyć łańcuch danych
SJP.pl
wieś z dwoma rzędami domów luźno ustawionych przy drodze głównej
SJP.pl
Łańcuchówka (wieś leśno-łanowa) – typ wsi zakładanej w średniowieczu na prawie niemieckim (Waldhufendorf osadnictwo saksońskie) na zalesionych obszarach górskich. Forma ta była rozpowszechniona w okresie kolonizacji przedkarkonoskiej części Śląska, południowej Małopolski oraz Rusi Halickiej (XII–XV wiek).
Wikipedia
przymiotnik od: łańcuch
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z szeregiem powiązanych ze sobą ogniw; dotyczący łańcucha
Wiktionary
rzecz. łańcuch mrz., łańcuchówka ż.
:: zdrobn. łańcuszek mrz.
przym. łańcuszkowy
przysł. łańcuchowo
Wiktionary
1. szereg połączonych ze sobą ogniw, tworzących obiekt mechaniczny;
2. szereg znajdujących się blisko siebie, położonych w jednej linii obiektów, elementów;
3. sekwencja powiązanych ze sobą zdarzeń;
4. w informatyce: ciąg znaków tekstowych
SJP.pl
mieszkaniec Łańcuta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Łańcuta
Wiktionary
(1.1) Pogoda spłatała łańcucianom niezłego figla.
Wiktionary
rzecz. Łańcut m.
:: fż. łańcucianka ż.
przym. łańcucki
Wiktionary
mieszkanka Łańcuta
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Łańcuta
Wiktionary
(1.1) Ministerstwo zdrowia nie zapomniało o łańcuciankach.
Wiktionary
rzecz. Łańcut m.
:: fm. łańcucianin m.
przym. łańcucki
Wiktionary
przymiotnik od: Łańcut
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Łańcuta, związany z Łańcutem
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Po tej gruntownej przebudowie i modernizacji, łańcucki zespół pałacowo-parkowy stał się jedną z najbardziej luksusowych rezydencji w Europie kontynentalnej.
Wiktionary
rzecz. Łańcut m., łańcucianin mos., łańcucianka ż.
Wiktionary
1. łańcuch wykonany z drobnych ogniw;
2. podstawowy ścieg szydełkowy;
3. jeden z podstawowych ściegów ozdobnych wykonywanych igłą
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) zdrobn. od: łańcuch
(1.2) jubil. element drobnej biżuterii noszonej na szyi
(1.3) cienka ozdoba choinkowa
(1.4) kraw. typ drobnego ściegu
Wiktionary
Łańcuszek internetowy – spam zawierający w treści polecenie lub prośbę o rozesłanie danej wiadomości do jak największej liczby odbiorców. W stosunkowo krótkim czasie jest przesyłany w sieci w wielu egzemplarzach, co prowadzi do przeciążenia łączy internetowych oraz blokady serwerów.
Wikipedia
(1.2) Nosił na szyi złoty łańcuszek z krzyżykiem.
Wiktionary
rzecz. łańcuch m.
przym. łańcuszkowy, łańcuchowy
przysł. łańcuszkowo
Wiktionary
(1.2) reg. śl. lańcuszek.
Wiktionary
1. podobny budową do łańcuszka;
2. głowiak łańcuszkowaty - gatunek rośliny z gromady wątrobowców
SJP.pl
bakteria kształtu kulistego lub owalnego, układająca się parami w łańcuszki
SJP.pl
sorites, soryt; w logice:
1. sylogizm o liczbie przesłanek większej niż dwie;
2. łańcuch sylogizmów, w którym opuszcza się wnioski pośrednie i przechodzi do wniosku końcowego
SJP.pl
miasto w Polsce
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Łańcut – miasto w Polsce, w województwie podkarpackim, na granicy Podgórza Rzeszowskiego i Pradoliny Podkarpackiej, siedziba powiatu łańcuckiego i gminy wiejskiej Łańcut. Leży w dawnej ziemi przemyskiej. W czasach I Rzeczypospolitej Łańcut był częścią powiatu przeworskiego z centrum w Przeworsku.
Wikipedia
(1.1) Raport diagnostyczny składa się z pięciu głównych części dotyczących zjawisk i procesów rozwojowych właściwych dla Łańcuta w sferach: przestrzenno-funkcjonalnej, środowiskowej, technicznej, gospodarczej i społecznej.
Wiktionary
IPA: ˈwãj̃nt͡sut, AS: u̯ãĩ ̯ncut
Wiktionary
rzecz. łańcucianin m., łańcucianka ż.
przym. łańcucki
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik od: łania
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z łanią, dotyczący łani
przymiotnik dzierżawczy
(2.1) należący do łani
rzeczownik, rodzaj żeński
(3.1) daw. łania
forma rzeczownika.
(4.1) D., C. i Ms. lp. oraz D. lm. od: łania
Wiktionary
(2.1) Myśliwy zauważył na ścieżce łanie ślady.
Wiktionary
rzecz. łania ż.
Wiktionary
samica jelenia lub daniela
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. samica jelenia lub daniela
(1.2) pot. atrakcyjna dziewczyna
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Na polanę wyszła łania z jelonkiem.
(1.1) Trop łani różni się od tropu byka tym, że jej racice są węższe, zakończone szpiczasto i są nieco rozchylone.
(1.2) Na parkiecie wywijała niezła łania.
Wiktionary
IPA: ˈwãɲa, AS: u̯ãńa
Wiktionary
rzecz. łani ż.
przym. łani
Wiktionary
młode jelenia lub daniela
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) zool. młode łani
Wiktionary
(1.1) Myśliwy ujrzał z ambony łanię i dwoje łaniąt.
Wiktionary
młode jelenia lub daniela
SJP.pl
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Zobacz też: Łaniewo-Leśnictwo
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Łankiejm, związany z Łankiejmami
Wiktionary
(1.1) Innym świętym przedstawionym w łankiejmskim kościele jest Józef. Ukazującą go gipsową figurę usytuowano w prawym, bocznym ołtarzu, obok figury Matki Bożej.
Wiktionary
rzecz. Łankiejmy nmos., łankiejmianin m., łankiejmianka ż.
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Łankowice – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie nakielskim, w gminie Kcynia.
Wikipedia
łanocha pobrzęcz - gatunek chrząszcza z rodziny poświętnikowatych
SJP.pl
Łanocha (Oxythyrea) – rodzaj chrząszczy z rodziny poświętnikowatych i podrodziny kruszczycowatych. Obejmuje 19 opisanych gatunków.
Wikipedia
podatek w dawnej Polsce płacony przez chłopów łanami zboża za powierzchnię użytkową pola
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) hist. w dawnej Polsce: forma podatku gruntowego;
Wiktionary
Łanowe – w dawnej Polsce forma podatku gruntowego od ziem ornych, zwanego do XIV wieku poradlnym. W 1629 jego wybieranie zastąpiono podymnym.
Jest to także nazwa podatku płaconego od 1649 przez starostów, łącznie z kwartą zamiast wystawiania jednego piechura z każdych 20 łanów z dóbr królewskich (piechota wybraniecka).
Wikipedia
IPA: wãˈnɔvɛ, AS: u̯ãnove
Wiktionary
dawniej: żołnierz należący do piechoty łanowej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. żołnierz należący do piechoty łanowej
Wiktionary
IPA: wãˈnɔvʲjɛt͡s, AS: u̯ãnovʹi ̯ec
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
przymiotnik od: łan
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Łańsk (niem. Lanskerofen) – osada w Polsce, w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie olsztyńskim, w gminie Stawiguda.
Miejscowość leży nad Jeziorem Łańskim, na terenie Pojezierza Olsztyńskiego, w historycznym regionie Warmia. Obejmuje ośrodek wypoczynkowy Łańsk.
Wikipedia
przymiotnik od: Łańsk
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) stpol. konwalia
Wiktionary
IPA: wãˈnuʃka, AS: u̯ãnuška
Wiktionary
1. obszar ziemi, na którym coś się uprawia; niwa, pole;
2. zboże rosnące na ziemi uprawnej;
3. dawniej: obszar ziemi dany osadnikowi do uprawy przez panującego księcia
SJP.pl
Wikipedia
wyraz oznaczający nagłe złapanie za coś, gwałtowne pochwycenie kogoś albo czegoś
SJP.pl
wykrzyknik
(1.1) onomatopeja imitująca nagłe złapanie czegoś
forma czasownika.
(2.1) 2. os. lp., rozk. od łapać
forma rzeczownika.
(3.1) D. lm. od: łapa
Wiktionary
(1.1) łaps, łabas
Wiktionary
szybko, bez zastanowienia, byle jak (np. Nie wprowadzaj znaczeń łap-cap!); na łap-cap, (na) łap cap, (na) łapu capu, (na) łapu-capu
SJP.pl
1. potocznie o ręce;
2. kończyna zwierzęcia, głównie ptaka lub ssaka niemającego kopyt;
3. część maszyny przytwierdzana do czegoś w celu umocowania tejże maszyny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) noga zwierzęcia niemającego kopyt
(1.2) pot. żart. ręka, dłoń
(1.3) chem. element sprzętu laboratoryjnego służący do trzymania probówek (np. przy ogrzewaniu)
Wiktionary
Łapa – część kończyny zwierzęcia, miękka stopa ssaka, zazwyczaj czworonoga, na której są pazury.
Wikipedia
(1.1) Pies ma cztery łapy.
(1.2) Z brudnymi łapami siadasz do stołu?! Idź się umyć.
Wiktionary
IPA: ˈwapa, AS: u̯apa
Wiktionary
rzecz. łapanie n., pułapka ż., łapacz m., łapówka ż., łapownik m., łapownictwo n., łapówkarstwo n.
:: zdrobn. łapka ż., łapeczka ż., łapcia ż.
:: zgrub. łapsko n.
przym. łapczywy
czas. łapać ndk., złapać dk.
Wiktionary
1. chwytać, brać (za) coś ręką lub przyrządem;
2. zatrzymywać, doprowadzać do ujęcia czegoś lub kogoś;
3. potocznie: rozumieć, chwytać
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. złapać)
(1.1) chwytać coś, co znajduje się w ruchu, zostało rzucone
(1.2) zarażać się, zostawać zarażonym chorobą
(1.3) o uczuciu lub chorobie: zaczynać być odczuwalnym
(1.4) polować na coś lub łowić
(1.5) pot., pojmować, rozumieć
czasownik zwrotny niedokonany łapać się
(2.1) chwytać samego siebie
(2.2) chwytać coś, przytrzymując się
(2.3) dostrzegać coś, czego nie było się świadomym
(2.4) podejmować się, zabierać się za coś
(2.5) dawać się pochwycić (w pułapkę)
(2.6) dawać się zwieść (podstępem)
Wiktionary
(1.1) Dziecko próbowało łapać bańki mydlane.
(1.2) Odkąd zaczął chodzić do przedszkola, ciągle łapał jakieś choroby.
(1.3) Chyba zaczyna mnie łapać przeziębienie.
(1.3) Ostatnio często łapie mnie niewytłumaczalny smutek.
(1.5) Teraz łapię!
(2.1) Trener łapał się za głowę patrząc na grę swoich piłkarzy.
(2.2) Co chwilę łapała się barierki, ponieważ miała silne zawroty głowy.
(2.3) Władek często łapał się na tym, że nie słuchał, co żona do niego mówi.
(2.4) Michał łapał się wszystkiego, co pozwoliło mu zarobić choć parę groszy.
(2.5) Wszystkie muchy łapią się na ten lep.
(2.6) Często łapiemy się na reklamy i bezmyślnie kupujemy.
Wiktionary
IPA: ˈwapat͡ɕ, AS: u̯apać
Wiktionary
rzecz. łapa ż., łapanka ż., łapanie n., łapacz mos., łapka ż.
czas. przyłapywać
Wiktionary
(1.1) chwytać
Wiktionary
1. potocznie, pogardliwie o kimś, kto śledzi, aresztuje ludzi, zwłaszcza o agencie policji śledczej; łaps;
2. w baseballu i softballu: zawodnik, którego zadaniem jest łapanie piłki; chwytacz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba, która coś lub kogoś łapie
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈwapat͡ʃ, AS: u̯apač
Wiktionary
rzecz. łapanka ż., łapa ż., łapanie n., łapaczka ż.
:: fż. łapaczka ż.
czas. łapać ndk.
Wiktionary
rękawica np. hokejowa do łapania krążków
SJP.pl
Łapadło (spadochron) – urządzenie do zatrzymywania klatki szybowej w razie zerwania się liny nośnej. Łapadło powoduje automatyczne zaciśnięcie szczęk hamulcowych na szynach, po których prowadzona jest klatka. Stosowanie łapadeł jest wymagane przez prawo.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Łapaj – osada w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Janowiec Wielkopolski.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bydgoskiego.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
łapak wozów - urządzenie do zatrzymywania wozów w kopalni
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Łapalice, dodatkowa nazwa w języku kaszubskim Łapalëce, (niem. Lappalitz) – wieś kaszubska w Polsce, położona w województwie pomorskim, w powiecie kartuskim, w gminie Kartuzy,
Wieś położona nad Jeziorem Łapalickim, w pobliżu wzniesienia Chochowatka (215,1 m n.p.m.), niedaleko Chmielna na terenie Kaszubskiego Parku Krajobrazowego. Przez Łapalice przebiega droga wojewódzka nr 211.
W obszar wsi wchodzi:
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|łapać.
Wiktionary
IPA: waˈpãɲɛ, AS: u̯apãńe
Wiktionary
rzecz. łapacz m., łapaczka ż., łapka ż., łapiduch m., łapa ż., łapanka ż.
czas. łapać, złapać, wyłapać, wyłapywać, przyłapywać
Wiktionary
1. obława na ludzi w czasie II wojny światowej;
2. werbowanie do pracy przypadkowych ludzi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) hist. akcja zatrzymywania większej liczby przypadkowych osób w czasie drugiej wojny światowej;
(1.2) pot. żart. przyjmowanie do pracy przypadkowych ludzi, bez stawiania im specjalnych wymagań
(1.3) pot. żart. werbowanie kogoś do prac, których nikt nie chce wykonywać
Wiktionary
Łapanka – nazwa (pierwotnie potoczna) jednego z głównych sposobów używanych przez Niemców podczas II wojny światowej dla zatrzymania na ulicach okupowanych miast większej liczby przypadkowych przechodniów w celu uwięzienia ich, przesiedlenia, umieszczenia w obozach koncentracyjnych bądź skierowania na przymusowe roboty do Niemiec.
Wikipedia
(1.1) Łapanki były przeprowadzane przez Niemców, którzy odgradzali nagle fragment miasta i zabierali wszystkich ludzi znajdujących się wówczas na ulicach.
Wiktionary
IPA: waˈpãnka, AS: u̯apãnka
Wiktionary
rzecz. łapacz m., łapaczka ż., łapanie n.
czas. łapać ndk.
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Łapanów – wieś (dawniej miasto) w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie bocheńskim, w gminie Łapanów. Miejscowość jest siedzibą gminy Łapanów.
Łapanów uzyskał lokację miejską w 1785 roku, utracił w 1896 roku. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnowskiego.
Wikipedia
przymiotnik od: Łapanów
SJP.pl
potocznie: rękawica, zwykle z jednym palcem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rękawiczka z jednym palcem
(1.2) reg. (Poznań) rękawica
Wiktionary
zdrobnienie od: łapka
SJP.pl
karzełek łapciaty - rasa ozdobnych kur miniaturowych
SJP.pl
1. chwytać, brać (za) coś ręką lub przyrządem;
2. zatrzymywać, doprowadzać do ujęcia czegoś lub kogoś;
3. potocznie: rozumieć, chwytać
SJP.pl
Wikipedia
wieś w województwie małopolskim
SJP.pl
Łapczyca – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie bocheńskim, w gminie Bochnia.
Północna część miejscowości od Górnego Gościńca leży na Podgórzu Bocheńskim, a na południe od „Górnego Gościńca” należy do Pogórza Wiśnickiego.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Łapczyce – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie trzebnickim, w gminie Żmigród.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wrocławskiego.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Łapczyn – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie białostockim, w gminie Czarna Białostocka. Od Czarnej Białostockiej dzieli Łapczyn około 12 kilometrów. We wsi znajduje się około 27 domów.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa białostockiego.
Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Matki Bożej Anielskiej w Czarnej Wsi.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
przysłówek
(1.1) w sposób łapczywy
Wiktionary
(1.1) Owce, woły i cielęta zarzynali na pobojowisku, jedząc łapczywie surowe mięso wraz z krwią.
Wiktionary
rzecz. łapczywość ż.
przym. łapczywy
Wiktionary
(1.1) zachłannie, łakomie, żarłocznie
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: łapczywie
SJP.pl
chciwość, zachłanność, pazerność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzymiotnikowy od|łapczywy.
Wiktionary
przym. łapczywy
przysł. łapczywie
Wiktionary
stopień wyższy od przymiotnika: łapczywy
SJP.pl
chytry, pazerny, zachłanny, chciwy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) bez umiaru
(1.2) cechujący się łakomstwem
(1.3) nacechowany chciwością, pożądliwością
Wiktionary
(1.2) Któż jest tak łapczywy jak mój brat wyjadający wszystkie czekoladki z bombonierki.
Wiktionary
przysł. łapczywie
rzecz. łapa ż., łapczywość ż.
Wiktionary
(1.1) chciwy, zachłanny
(1.2) łakomy, chciwy, zachłanny
(1.3) pożądliwy, chciwy, zachłanny
Wiktionary
1. but wykonany ze słomy, skóry; chodak; trep; kapeć; krypeć
2. poranny pantofel
SJP.pl
Łapcie (dawniej regionalnie także postoły, kurpie) – dawne chodaki wyplatane techniką krzyżową z taśm łyka, najczęściej lipy, brzozy lub wiązu. Czasem używano także witek wierzbowych. Wkładane były na stopy owinięte w onuce i przywiązywane rzemieniem bądź sznurkiem. Noszono je na co dzień, do pracy, przez cały rok. Jako że były nietrwałe, niekiedy je wzmacniano, podszywając podeszwę kawałkami skóry.
Wikipedia
zdrobnienie od: łapka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: łapka
Wiktionary
IPA: waˈpɛt͡ʃka, AS: u̯apečka
Wiktionary
rzecz. łapa ż., łapcia ż., łapka ż., łapsko n.
Wiktionary
mieszkaniec Łap
SJP.pl
mieszkanka Łap
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
1. dawne, żartobliwe określenie sanitariusza
2. w gwarze miejskiej: człowiek z obsługi karawanu; karawaniarz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) lekcew. lub żart. lekarz
(1.2) lekcew. lub żart. pielęgniarz lub sanitariusz
(1.3) gw-pl|Warszawa. grabarz
Wiktionary
Łapiduch – demon słowiański z wierzeń ludności Puszczy Sandomierskiej, czyhający na pokutujące dusze i dręczący je.
Łapiduch przypominał wyglądem bulwiastą kulę wspierającą się na pięciopalczastych, szponowatych stopach oraz z krótkimi rękami i długimi palcami uzbrojonymi w ostre pazury. Siedzibą jego były pustkowia, gdzie czatował na pokutujące dusze, Kiedy udało mu się je pochwycić, znęcał się nad nimi i doprowadzał do płaczu. Nigdy nie atakował ludzi żywych.
Wikipedia
(1.1) Podobno te łapiduchy z przychodni znowu chcą podwyżek kontraktów!
Wiktionary
IPA: waˈpʲidux, AS: u̯apʹiduχ
Wiktionary
rzecz. łapanie n.
Wiktionary
(1.1) konował, lekarzyna
Wiktionary
pieszczotliwie o łapce, rączce, ręce
SJP.pl
pogardliwie o człowieku chciwym zysku, starającym się na wszystkim zarobić; wyzyskiwacz, geszefciarz, spekulant
SJP.pl
Wikipedia
serdecznie, z politowaniem o rączce, łapce
SJP.pl
zdrobnienie od: łapina
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
1. zdrobnienie od łapa;
2. przedmiot do zabijania much; plastikowy lub skórzany, płaski, zwykle czworokątny element na długiej rączce; packa;
3. przyrząd do łapania zwierząt; pułapka, wnyki, sidła
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: łapa
(1.2) mała łapa
(1.3) spoż. dolna część drobiowych nóg
(1.4) pułapka
(1.5) zob. łapki.
Wiktionary
Łapka – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie olsztyńskim, w gminie Barczewo.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego. Wieś znajduje się w historycznym regionie Warmia.
Wieś jest siedzibą sołectwa. W miejscowości znajduje się żwirownia oraz betoniarnia.
Wikipedia
(1.1) Spójrz na tego kotka, ach, jakiż on słodki! Ma ładne białe łapki i mięciutkie futerko.
Wiktionary
IPA: ˈwapka, AS: u̯apka
Wiktionary
rzecz. łapa ż., łapcia ż., łapsko n., łapeczka ż., łapanie n., złapanie n., połapanie n.
czas. łapać ndk., złapać dk., połapać dk.
Wiktionary
(1.1) łapeczka
Wiktionary
1. zdrobnienie od łapa;
2. przedmiot do zabijania much; plastikowy lub skórzany, płaski, zwykle czworokątny element na długiej rączce; packa;
3. przyrząd do łapania zwierząt; pułapka, wnyki, sidła
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) zabawa ćwicząca refleks, polegająca na uderzaniu się otwartymi dłońmi
forma rzeczownika.
(2.1) lm. od: łapka
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈwapʲci, AS: u̯apʹḱi
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
zgrubienie od: łapówka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zgrub. od łapówka
Wiktionary
IPA: waˈpuva, AS: u̯apuva
Wiktionary
rzecz. łapówka ż., łapówkarz m., łapówkarka ż., łapówkarstwo n., łapownictwo n., łapownik mos.
przym. łapówkarski, łapówkowy, łapowniczy
Wiktionary
korzyść osobista, najczęściej pieniężna, nielegalnie przyjmowana przez funkcjonariuszy służby publicznej w zamian za wykonanie dla kogoś określonej przysługi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) krym. wartość materialna lub niematerialna udzielona przez jedną osobę na rzecz drugiej osoby, w celu nielegalnego osiągnięcia pewnej korzyści
Wiktionary
Łapówka, dawn. kuban (pot.) – korzyść, najczęściej finansowa, wręczana osobie lub grupie osób, dla osiągnięcia określonego celu, z pominięciem standardowych procedur.
Wikipedia
(1.1) Znany urzędnik państwowy od lat przyjmował łapówki w zamian za udzielanie zezwoleń różnym firmom.
Wiktionary
IPA: waˈpufka, AS: u̯apufka
Wiktionary
rzecz. łapówkarz m., łapówkarka ż., łapówkarstwo n., łapownictwo n., łapa ż.
:: zgrub. łapówa ż.
przym. łapówkarski, łapówkowy, łapowniczy
Wiktionary
(1.1) wziątka, szeleszczący argument
Wiktionary
kobieta przyjmująca łapówki
SJP.pl
przymiotnik od: łapówkarz
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) krym. odnoszący się do łapówkarstwa, związany z łapówkarstwem
Wiktionary
(1.1) Dowiaduje się, że kilka tygodni wcześniej Piotr wpadł na trop afery łapówkarskiej w pogotowiu, a w dniu śmierci miał spotkać się z informatorem.
Wiktionary
rzecz. łapownictwo n., łapownik mos., łapówa ż., łapówka ż., łapówkarstwo n., łapówkarz mos.
przym. łapowniczy, łapówkowy
Wiktionary
(1.1) korupcyjny, łapowniczy, łapówkowy
Wiktionary
przyjmowanie łapówek; łapownictwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) krym. proceder polegający na dawaniu i przyjmowaniu łapówek
Wiktionary
(1.1) Powodem dymisji był skandal korupcyjny związany z Partią Ludową, w wyniku którego 27 czołowych działaczy tego ugrupowania zostało skazanych za łapówkarstwo i nielegalne finansowanie partii.
Wiktionary
rzecz. łapa ż., łapownictwo n., łapownik mos., łapówa ż., łapówka ż., łapówkarz mos.
przym. łapowniczy, łapówkarski, łapówkowy
Wiktionary
(1.1) łapownictwo
Wiktionary
osoba przyjmująca łapówki; łapownik, łapówkobiorca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pejor. osoba dająca lub przyjmująca łapówki
Wiktionary
(1.1) Dobiorą się do skóry temu łapówkarzowi w kitlu, czy się nie dobiorą?
Wiktionary
rzecz. łapownik mos., łapówa ż., łapówka ż.
:: fż. łapówkarka ż.
przym. łapówkarski, łapowniczy
Wiktionary
(1.1) łapownik
Wiktionary
osoba przyjmująca łapówkę; łapówkarz, łapownik
SJP.pl
osoba dająca łapówki
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z łapówką, dotyczący łapówki
Wiktionary
rzecz. łapownictwo n., łapówkarstwo n., łapówa ż., łapownik mos., łapówka ż.
przym. łapówkarski, łapowniczy
Wiktionary
przyjmowanie łapówek; łapówkarstwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) pejor. praw. dawanie, przyjmowanie lub wymuszanie łapówek;
Wiktionary
Łapownictwo – w prawie polskim przestępstwo polegające na wręczaniu, braniu lub żądaniu korzyści majątkowej lub osobistej (łapówki).
Łapownictwo klasyfikuje się na:
Wikipedia
(1.1) W razie skazania za łapownictwo można orzec pozbawienie praw publicznych.
Wiktionary
rzecz. łapa ż., łapownik mos., łapówa ż., łapówka ż., łapówkarstwo n., łapówkarz mos.
przym. łapowniczy, łapówkarski, łapówkowy
Wiktionary
(1.1) łapówkarstwo, korupcja
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) krym. odnoszący się do łapownictwa, związany z łapownictwem
Wiktionary
(1.1) Z braku konkretnych dowodów na tzw. czyny łapownicze, nigdy nie został skazany.
Wiktionary
rzecz. łapownictwo n., łapownik mos., łapówa ż., łapówka ż., łapówkarstwo n., łapówkarz mos.
przym. łapówkarski, łapówkowy
Wiktionary
(1.1) korupcyjny, łapówkarski, łapówkowy
Wiktionary
osoba przyjmująca łapówki; łapówkarz, łapówkobiorca
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pejor. człowiek biorący łapówki
Wiktionary
(1.1) Każdego roku prokuratura wychwytuje dziesiątki łapowników najróżniejszego szczebla.
(1.1) Przez jakiś czas po upadku komunizmu łapownictwo niewątpliwie zmalało, a nawet wyrzucono niektórych szczególnie bezczelnych łapowników w urzędach miejskich i gminnych.
Wiktionary
rzecz. łapa ż., łapówka ż., łapówa ż., łapownictwo n., łapówkarstwo n., łapówkarz mos.
przym. łapowniczy, łapówkarski, łapówkowy
Wiktionary
(1.1) łapówkarz
Wiktionary
potocznie:
1. człowiek nędznie ubrany; łapserdak, obdartus, obszarpaniec;
2. człowiek niegodziwy; łapserdak, łajdak, łobuz;
3. policjant; glina;
4. agent policji śledczej; łapacz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) pot. pogard. policjant, milicjant, tajniak
(1.2) pot. ktoś niegodziwy
wykrzyknik
(2.1) nagłe złapanie, pochwycenie czegoś
Wiktionary
(2.1) Wparowała do klasy, nawet obecności nie sprawdziła, tylko od razu – łaps za gąbkę, żeby zetrzeć pozostałości po angielskim.
Wiktionary
(1.1) gliniarz, pała
(1.2) łajdak, łobuz
(2.1) łap, łabas
Wiktionary
przymiotnik od: łapserdak
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zdrobn. od łapserdak
Wiktionary
rzecz. łapserdak m.
Wiktionary
1. człowiek nędznie ubrany, łachmaniarz, kloszard, obdartus
2. łobuz, łotr, nicpoń
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) człowiek nędznie ubrany
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) daw. chałat żydowski
Wiktionary
(1.1) Powiedzieliby przecież: pewnie ostatnie łapserdaki ta cała 1 Armia, skoro jednego oficera nie potrafią przyzwoicie ubrać.
(1.2) Odgradzało się w ten sposób od wszelkiej hołoty, od obiboków i kocmołuchów, od łapserdaków i psubratów.
(1.3) W 1889 r. pisał: Żyda zacofanego, brudnego chałaciarza nazywa się łapserdakiem i czuje się do niego wstręt.
(2.1) On z mojej biednej, nędznej chaty nic nie wyniósł, prócz podartego łapserdaka.
Wiktionary
IPA: wapˈsɛrdak, AS: u̯apserdak
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. łapserdaczek m.
Wiktionary
(1.1) łachmyta, obdartus, obdrapaniec / odrapaniec, oberwaniec, obrzępała, obszarpaniec, szmaciarz
(1.2) drapichrust, gałgan, hultaj, huncwot, nicpoń, ladaco, łachmyta
(1.3) przest. chałaciarz; grub. parch
(2.1) chałat
Wiktionary
przymiotnik od: Łapy
SJP.pl
zgrubienie od: łapa
SJP.pl
rodzaj zupy
SJP.pl
1. przymiotnik od: Łapsze Niżne;
2. przymiotnik od: Łapsze Wyżne
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Łapszów – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie proszowickim, w gminie Koszyce.
Łapszów nazywany był wcześniej Ławszowem. Według „Słownika geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów Słowiańskich”, w 1363 roku został odnotowany Dobiesław „de Lawszow” (Dobiesław w Lawszowej), a w 1382 roku Stanisław z Lawszowej. Dobiesław z Ławszowej herbu Strzemię był wspólnym przodkiem rodzin Szalewskich (z Szalowej), Korzeńskich (z Korzennej), Królewskich (z Królewic). Możliwe, że Ławszów (obecnie Łapszów) jest pierwotnym gniazdem wszystkich Strzemieńczyków, ponieważ zawołaniem rodowym tego herbu było „Ławszowa”. Także wszystkie wymienione rody szlacheckie nosiły herb Strzemię.
Wikipedia
część wyrażenia
(1.1) tylko w wyrażeniu zob. łapu-capu, łapu capu, na łapu-capu, na łapu capu.
Wiktionary
IPA: ˈwapu, AS: u̯apu
Wiktionary
szybko, bez zastanowienia, byle jak (np. Nie wprowadzaj znaczeń łapu-capu!); na łapu-capu, (na) łapu capu, (na) łap cap, (na) łap-cap
SJP.pl
związek frazeologiczny
(1.1) pot. pośpiesznie (pospiesznie), niestarannie, nieuważnie
Wiktionary
Łapu Capu – program rozrywkowy emitowany na kanałach Canal+ Premium, Canal+ 1, Canal+ Film, Canal+ Family. Dawniej program emitowano też w Canal+ Discovery (obecnie Canal+ Dokument). Jest odpowiednikiem francuskiego programu Le Zapping. Podobny program nadawano również w Niemczech w Premiere w latach 1993–2006 i Sky Deutschland w latach 2011–2015 pod nazwą Zapping oraz w Belgii w tamtejszej Canal+ (później w Be 1) do 2 lipca 2016 pod taką samą nazwą jak francuski.
Wikipedia
(1.1) Miałeś dokładnie poodkurzać, a zrobiłeś to na łapu-capu.
Wiktionary
IPA: ˈwapu ˈt͡sapu, AS: u̯apu capu
Wiktionary
(1.1) na łapu-capu, na hura, na patataj, byle jak
Wiktionary
1. potocznie o ręce;
2. kończyna zwierzęcia, głównie ptaka lub ssaka niemającego kopyt;
3. część maszyny przytwierdzana do czegoś w celu umocowania tejże maszyny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Łapy – miasto w województwie podlaskim w powiecie białostockim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Łapy. Położone na Nizinie Północnopodlaskiej nad rzeką Narew.
Według danych GUS z 1 stycznia 2024 r. Łapy liczyły 14 436 mieszkańców.
Znajdują się w nim zamknięte Zakłady Naprawcze Taboru Kolejowego w Łapach S.A. (ZNTK w Łapach S.A.), obecnie na miejscu ZNTK działa zakład Warsztaty Wagonów Kolejowych WWK Łapy, mleczarnia oraz zamknięta w lutym 2008 cukrownia. Ponadto Łapy są ośrodkiem medycznym i edukacyjnym dla obszaru byłego powiatu łapskiego.
Wikipedia
(1.1) Umówiliśmy się na stacji kolejowej w Łapach.
Wiktionary
IPA: ˈwapɨ, AS: u̯apy
Wiktionary
przym. łapski
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
łasić się:
1. (o zwierzętach) przymilać się, ocierać się, garnąć się
2. (o ludziach) wdzięczyć się, zalecać się do kogoś, chcieć się przypodobać
SJP.pl
ssak, mały drapieżnik z rodziny łasicowatych; łaska
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. niewielkie drapieżne zwierzę futerkowe;
Wiktionary
Łasica (Mustela) – rodzaj drapieżnych ssaków z podrodziny łasic (Mustelinae) w obrębie rodziny łasicowatych (Mustelidae), obejmujący najmniejsze ssaki w rzędzie drapieżnych (Carnivora).
Wikipedia
(1.1) Łasice żyją w chłodnym klimacie.
Wiktionary
IPA: waˈɕit͡sa, AS: u̯aśica
Wiktionary
rzecz. łasicowate nmos., łaszenie n., połaszenie n.
:: zdrobn. łasiczka ż.
czas. łasić się, łasić ndk., połasić dk.
przym. łasiczy, łasicowaty
Wiktionary
(1.1) łaska
Wiktionary
ssak, mały drapieżnik z rodziny łasicowatych; łaska
SJP.pl
Łasice – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie sochaczewskim, w gminie Brochów. Ma status sołectwa.
Wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie sochaczewskim ziemi sochaczewskiej województwa rawskiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa warszawskiego.
Wikipedia
rodzina ssaków drapieżnych, żyjących w lasach, obejmuje takie gatunki jak: łasica, wydra, kuna, gronostaj; kunowate; kuny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) syst. zool. nazwa systematyczna|Mustelidae|G. Fischer|ref=tak., rodzina ssaków z rzędu drapieżnych;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Niektóre łasicowate są trzymane jako zwierzęta domowe.
Wiktionary
rzecz. łasica ż.
Wiktionary
(1.1) kunowate
Wiktionary
o cechach łasicowatych (rodzina ssaków)
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) charakterystyczny dla łasicowatych
Wiktionary
rzecz. łasica ż.
Wiktionary
zdrobnienie od: łasica
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Łasieczniki – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie skierniewickim, w gminie Bolimów.
W latach 1973–1991 w gminie Nieborów; 1 stycznia 1992 włączone do gminy Bolimów.
Wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie sochaczewskim ziemi sochaczewskiej województwa rawskiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa skierniewickiego.
Wikipedia
miasto w województwie kujawsko-pomorskim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Łasin (niem. Lessen) – miasto w północnej Polsce, w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie grudziądzkim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Łasin, położone nad Jeziorem Łasińskim przy skrzyżowaniu drogi krajowej nr 16 z drogą wojewódzką nr 538.
W latach 1975–1998 miasto należało administracyjnie do województwa toruńskiego. Według danych GUS z 31 grudnia 2022 r. Łasin liczył 3080 mieszkańców.
Wikipedia
IPA: ˈwaɕĩn, AS: u̯aśĩn
Wiktionary
przym. łasiński
Wiktionary
mieszkaniec Łasina (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Łasina (miasta w Polsce)
SJP.pl
przymiotnik od: Łasin
SJP.pl
łaskawość, miłość, przychylność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w województwie łódzkim;
Wiktionary
Łask – miasto w województwie łódzkim, w powiecie łaskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Łask i powiatu łaskiego. Jest położone na Wysoczyźnie Łaskiej, nad Grabią.
Według danych GUS z 31 grudnia 2020 r. miasto liczyło 16 925 mieszkańców.
Wikipedia
IPA: wask, AS: u̯ask
Wiktionary
rzecz. łaszczanin m., łaszczanka ż.
przym. łaski
Wiktionary
łaskawość, miłość, przychylność
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) przychylność, wielkoduszność
(1.2) darowanie lub złagodzenie kary
(1.3) rel. dar udzielany człowiekowi przez Boga, a którego przyznanie nie jest związane z żadną zasługą
(1.4) pot. zob. łasica.
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Należy umieć zarobić na swoje utrzymanie, a nie tylko liczyć na łaskę innych ludzi.
(1.2) Urzędnik przyłapany na szpiegostwie błagał króla o łaskę.
Wiktionary
IPA: ˈwaska, AS: u̯aska
Wiktionary
rzecz. łaskawość ż., łaskawca mos.
:: zgrub. łacha ż.
czas. ułaskawić dk., obłaskawić dk., łaskować ndk.
przym. łaskawy, ułaskawiony, obłaskawiony, łaskaw
przysł. łaskawie
Wiktionary
miasto w województwie mazowieckim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce;
Wiktionary
Łaskarzew – miasto w województwie mazowieckim, w powiecie garwolińskim, siedziba gminy wiejskiej Łaskarzew.
Miejscowość jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii Podwyższenia Krzyża Świętego oraz dekanatu.
Według danych z 31 grudnia 2009 r. miasto miało 4893 mieszkańców.
Łaskarzew był miastem biskupstwa poznańskiego w ziemi stężyckiej województwa sandomierskiego w drugiej połowie XVI wieku.
Wikipedia
IPA: waˈskaʒɛf, AS: u̯askažef
Wiktionary
przym. łaskarzewski
Wiktionary
mieszkaniec Łaskarzewa (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Łaskarzewa (miasta w Polsce)
SJP.pl
przymiotnik od: Łaskarzew
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zob. łaskawy. (forma orzecznikowa)
Wiktionary
(1.1) Bądź tak łaskaw i zamknij za sobą drzwi.
Wiktionary
rzecz. łaska ż., łaskawość ż., łaskawca mos., łaskawczyni ż.
przym. łaskawy
przysł. łaskawie
Wiktionary
(1.1) łaskawy
Wiktionary
1. dawniej: dobrodziej, darczyńca, dobroczyńca, filantrop;
2. pogardliwie: osoba, która ofiaruje coś niewielkiej wartości, uważając się za dobroczyńcę
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. osoba okazująca łaskę
(1.2) żart. (także. iron.) osoba uważająca się za dobroczyńcę
Wiktionary
(1.2) O, łaskawco, dziękujemy ci, że się pofatygowałeś.
Wiktionary
rzecz. łaska ż., ułaskawienie n., łaskawość ż., łaskowanie n.
czas. łaskować ndk., ułaskawiać ndk., ułaskawić dk.
przym. łaskaw, łaskawy
przysł. łaskawie
Wiktionary
(1.1) dobroczyńca
Wiktionary
przysłówek
(1.1) w sposób łaskawy, wspaniałomyślnie, wielkodusznie, życzliwie
(1.2) przen. łagodnie, nieszkodliwie, niegroźnie
(1.3) grzecz. jeśli łaska, z łaski swojej, uprzejmie
Wiktionary
rzecz. łaskawca mos., łaska ż., ułaskawienie n., łaskawość ż.
czas. łaskować ndk.
przym. łaskawy, łaskaw
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Łaskawiec – skała o pionowej ścianie znajdująca się w skrajnej, południowej części Ojcowskiego Parku Narodowego (OPN). Znajduje się na orograficznie lewym, zalesionym zboczu Doliny Prądnika. Dolina zwęża się w tym miejscu do ok. 60 m szerokości, tworząc skalną bramę. Jeden z bastionów tej bramy tworzy właśnie skała Łaskawiec, drugi Bukowa Skała i Szabelki, znajdujące się na przeciwległym zboczu. Tuż obok skały Łaskawiec istnieje Dom Rekolekcyjny Zgromadzenie Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa, zwanych krótko Zmartwychwstańcami oraz kaplica pod wezwaniem Zstąpienia Chrystusa Pana do Otchłani. Od 1996 zarówno dom rekolekcyjny, jak i kaplicę przejęły siostry św. Jadwigi Królowej. W 1994 w pionowej ścianie Łaskawca zamontowano tablicę upamiętniającą żołnierzy Armii Krajowej, którzy odprawiali tutaj polowe msze św.
Wikipedia
stopień wyższy od przysłówka: łaskawie
SJP.pl
przestarzale:
1. jałmużna ofiarowana od niechcenia i z okazaniem wyższości;
2. dożywotnie utrzymanie zapewniane dawniej biednym
SJP.pl
przychylność, życzliwość i wielkoduszność okazywane jakiejś osobie; łaska, wspaniałomyślność, dobroć
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co łaskawe; cecha tego, kto łaskawy
Wiktionary
(1.1) Wciąż liczysz na jego łaskawość?
(1.1) Lecz ja, o Panie, ślę moją modlitwę do Ciebie, / w czasie łaskawości, o Boże; / wysłuchaj mnie w Twojej wielkiej dobroci, / w zbawczej Twej wierności!
Wiktionary
IPA: waˈskavɔɕt͡ɕ, AS: u̯askavość
Wiktionary
rzecz. łaska ż., ułaskawienie n., łaskawca mos.
czas. łaskować ndk., ułaskawiać ndk., ułaskawić dk.
przym. łaskaw, łaskawy
przysł. łaskawie
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: łaskawy
SJP.pl
1. okazujący łaskę; wspaniałomyślny, wielkoduszny, dobry;
2. będący wyrazem łaski, np. łaskawe spojrzenie; życzliwy, przyjazny;
3. słowo używane w zwrotach grzecznościowych, nadające wypowiedzi uprzejmy charakter;
4. przenośnie: łagodny, niedokuczliwy, niesurowy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) dobry, pełen wielkoduszności
(1.2) niedokuczliwy, przychylny
(1.3) oswojony, bez dzikości
(1.4) w zwrotach grzecznościowych: zacny, wielmożny
Wiktionary
(1.1) Łaskawym okiem spojrzał na zebranych.
(1.2) Aura okazała się dla nas łaskawa.
(1.3) Nie bój się, te kózki są łaskawe.
(1.4) Czy łaskawa pani zechciałaby chwileczkę zaczekać?
Wiktionary
rzecz. łaska ż., łaskawość ż., łaskawca m.; łaskowanie n., ułaskawienie n.
czas. łaskować ndk., ułaskawiać ndk., ułaskawić dk.
przym. łaskaw
przysł. łaskawie
Wiktionary
(1.1) miłościwy, miłościw, miłosierny
(1.4) łaskaw
Wiktionary
przymiotnik od: Łask, rzadziej od: Łazy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) dotyczący Łasku, związany z Łaskiem
forma rzeczownika.
(2.1) D. lp. oraz M., B.i W. lm. od: łaska
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. Łask mrz., łaszczanin mos., łaszczanka ż.
Wiktionary
1. delikatnie dotykać, pocierać opuszkami palców lub jakimiś przedmiotami, np. piórem, wrażliwych na dotyk miejsc na czyimś ciele, powodując śmiech u tego kogoś; gilgotać, gilgać, smyrać;
2. łaskotać się:
a) łaskotać siebie samego;
b) łaskotać jeden drugiego
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. połaskotać)
(1.1) lekko podrażniać miejsca wrażliwe na dotyk
czasownik zwrotny niedokonany łaskotać się
(2.1) łaskotać (1.1) siebie nawzajem
(2.2) łaskotać (1.1) siebie samego
Wiktionary
czas. połaskotać, załaskotać
rzecz. łaskotanie n., łaskotki nmos.
przym. łaskotliwy
Wiktionary
(1.1) gilgotać, łechtać, łachotać
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|łaskotać.
Wiktionary
czas. łaskotać ndk., połaskotać
rzecz. łaskotki nmos.
przym. łaskotliwy
Wiktionary
łachotki, gilgotki;
1. delikatne dotykanie, pocieranie wrażliwych na dotyk miejsc na czyimś ciele, mające wywołać śmiech u tego kogoś;
2. skłonność do śmiania się wskutek łaskotania, zwykle w wyrażeniu "mieć łaskotki"
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) delikatne pobudzanie do śmiechu poprzez lekkie drapanie wrażliwych okolic ciała
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Danka miała łaskotki, dlatego czasami był niezły ubaw, gdy Bartkowi zachciało się ją posmyrać.
Wiktionary
rzecz. łaskotanie n., łaskotliwość ż.
przym. łaskotliwy
przysł. łaskotliwie
czas. łaskotać ndk., połaskotać dk.
Wiktionary
(1.1) łachotki, łechtanie, gilgotki
Wiktionary
stopień wyższy od przymiotnika: łaskotliwy
SJP.pl
1. wywołujący łaskotanie;
2. wrażliwy na łaskotanie
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) wrażliwy na łaskotanie
(1.2) taki, który wywołuje łaskotki
Wiktionary
(1.1) Zlituj się pan, zaniechaj! bardzom łaskotliwa.
Wiktionary
rzecz. łaskotki nmos., łaskotanie n., połaskotanie n.
czas. łaskotać ndk., połaskotać dk.
przym. łaskotkowy
przysł. łaskotliwie
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Łasków – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie hrubieszowskim, na południowym skraju gminy Mircze. Leży nad rzeką Bukową, w obrębie Kotliny Hrubieszowskiej.
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa zamojskiego.
Wikipedia
czasownik
(1.1) stpol. zabiegać o łaskę
Wiktionary
IPA: waˈskɔvat͡ɕ, AS: u̯askovać
Wiktionary
rzecz. łaskowanie n., łaska ż., łaskawca m., łaskawość ż.
przym. łaskawy
przysł. łaskawie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|łaskować.
Wiktionary
czas. łaskować ndk.
przym. łaskawy
rzecz. łaskawca mos.
Wiktionary
ssak z rodziny wiwer, wyglądem przypominający łasicę
SJP.pl
Łaskun (Paradoxurus) – rodzaj ssaków z podrodziny łaskunów (Paradoxurinae) w obrębie rodziny wiwerowatych (Viverridae).
Wikipedia
dawniej: łakomczuch, łasuch, smakosz; łakotniś, łakotnik
SJP.pl
potocznie: podjadać smakołyki, zwykle ukradkiem; łasuchować
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
człowiek łasy, łakomczuch
SJP.pl
Wikipedia
potocznie: podjadać smakołyki, zwykle ukradkiem; łasować
SJP.pl
lubiący smakołyki; łakomy; chciwy na coś
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) łakomy na przysmaki
(1.2) żądny czegoś
Wiktionary
(1.2) Ollda ładniutka jest, na chłopów z potencją wielce łasa, a od owej łasości to i posag podwoiła prezentami, choć jej jeno dwadzieścia sześć wiosen.
Wiktionary
IPA: ˈwasɨ, AS: u̯asy
Wiktionary
rzecz. łasuch m.
Wiktionary
ssak drapieżny z rodziny łaszowatych; np. afrykańska łasza palmowa, wiwera
SJP.pl
Łasza (biał. Лаша, ros. Лаша) – wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie grodzieńskim, w sielsowiecie Indura.
Siedziba parafii prawosławnej; znajduje się tu cerkiew pw. św. Mikołaja Cudotwórcy.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
mieszkaniec Łaska
SJP.pl
mieszkanka Łaska
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
miasto w Polsce
SJP.pl
Łaszczów (1549–1578 Prawda) – miasto w Polsce położone w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Łaszczów, nad Huczwą, na obszarze Grzędy Sokalskiej.W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
Wikipedia
mieszkaniec Łaszczowa (miasta w Polsce)
SJP.pl
mieszkanka Łaszczowa (miasta w Polsce)
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Łaszczówka – wieś (dawniej miasto) w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Tomaszów Lubelski. Leży nad rzeką Sołokiją.
Łaszczówka uzyskała lokację miejską około 1610 roku, zdegradowana przed 1764 rokiem. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
Wikipedia
przymiotnik od: Łaszczów
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
1. odnoga rzeki lub dawne jej koryto zawierające jeszcze wodę i tworzące płytkie jezioro;
2. piaszczysta mielizna utworzona na rzece wskutek obniżenia się poziomu wody; ławica;
3. zgrubienie od: łaska
SJP.pl
Wiwerowate, łaszowate, łasze (Viverridae) – rodzina ssaków z podrzędu kotokształtnych (Feliformia) w obrębie rzędu drapieżnych (Carnivora), występująca głównie w leśnych ekosystemach południowej i południowo-wschodniej Azji, w Afryce i w południowo-zachodniej Europie, głównie poprzez lasy tropikalne, aż do RPA. Żeneta serwalowata (Genetta servalina) zamieszkuje wyspę Zanzibar. Spokrewnione z łaszowatymi gatunki z rodziny Eupleridae występują na Madagaskarze, a Nandiniidae w Afryce. Łaszowate są blisko spokrewnione z hienowatymi (Hyaenidae), mangustowatymi (Herpestidae) i kotowatymi (Felidae).
Wikipedia
potocznie: strój kobiecy; szmatka
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Wikipedia
potocznie: strój kobiecy; szmatka
SJP.pl
Moroziwka (ukr. Морозівка, pol. hist. Łaszki) – wieś na Ukrainie w rejonie starokonstantynowskim obwodu chmielnickiego na Wołyniu.
Miejscowość opisana jako Łaszki w Dziejach rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej autorstwa Romana Aftanazego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Łaszów – wieś w Polsce, położona w województwie małopolskim, w powiecie proszowickim, w gminie Pałecznica.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Wikipedia
rodzina ssaków z rzędu drapieżnych występujących w cieplejszych krajach Starego Świata, niewielkich, o ciele wydłużonym, zakończonym długim, puszystym ogonem, krótkich kończynach i głowie zakończonej spiczastym pyskiem; łasze, wiwery
SJP.pl
Wiwerowate, łaszowate, łasze (Viverridae) – rodzina ssaków z podrzędu kotokształtnych (Feliformia) w obrębie rzędu drapieżnych (Carnivora), występująca głównie w leśnych ekosystemach południowej i południowo-wschodniej Azji, w Afryce i w południowo-zachodniej Europie, głównie poprzez lasy tropikalne, aż do RPA. Żeneta serwalowata (Genetta servalina) zamieszkuje wyspę Zanzibar. Spokrewnione z łaszowatymi gatunki z rodziny Eupleridae występują na Madagaskarze, a Nandiniidae w Afryce. Łaszowate są blisko spokrewnione z hienowatymi (Hyaenidae), mangustowatymi (Herpestidae) i kotowatymi (Felidae).
Wikipedia
o cechach łaszowatych (rodzina ssaków)
SJP.pl
dawna miara objętości ciał sypkich, zwłaszcza zboża
SJP.pl
Łaszt – dawna jednostka miary objętości dla towarów sypkich, głównie zboża, stosowana od XIV do XIX wieku w portach nadbałtyckich. Liczyła 3000-3840 litrów (dm3). Łaszt dzielił się na 30 korców lub 60 szefli.
Wikipedia
jednostka monetarna Łotwy (1 łat = 100 santimów)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(1.1) hist. monet. waluta Łotwy w latach 1922–1941 oraz 1993–2013;
forma rzeczownika|rodzaj=żeński.
(2.1) D. lm. od: łata
Wiktionary
Łat (łot. Lats) – dawna jednostka monetarna używana na Łotwie w latach 1922–1941 oraz 1993–2014. Została zastąpiona przez euro 1 stycznia 2014 r, pozostając równolegle w obiegu do 15 stycznia tegoż roku. Dzieliła się na 100 santimów.
Wikipedia
(1.1) Obawiano się, że dewaluacja łata może wprowadzić panikę na rynkach.
(1.1) 1 stycznia łat został zastąpiony euro.
(2.1) Twoje spodnie są tak zniszczone i mają tyle łat, że powinieneś je wyrzucić.
Wiktionary
IPA: wat, AS: u̯at
Wiktionary
przym. łatowy
Wiktionary
1. kawałek materiału naszywany lub przymocowywany do ubrania itp. tak, aby zakryć dziurę;
2. plama w innym kolorze niż tło (głównie u zwierząt);
3. przyrząd geodezyjny do pomiarów wysokościowych;
4. łata murarska - gładka deska do badania równości płaszczyzn;
5. drewniana listwa wykorzystywana do robót ciesielskich
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) fragment materiału przyszyty do tkaniny, aby zasłonić dziurę w tej tkaninie
(1.2) fragment sierści zwierzęcia o innym kolorze niż pozostała część sierści
(1.3) inform. plik zawierający poprawki do kodu programu, bazujący na różnicach pomiędzy kodem poprawionym a poprawianym
(1.4) gw-pl|Poznań. urwis; o dorosłym człowieku: niewiele wart
(1.5) drewniana listwa o prostokątnym lub kwadratowym przekroju używana w drewnianych konstrukcjach
(1.6) przyrząd z podziałką stosowany w geodezji do niwelacji
(1.7) jeden z elementów tuszy wołowej;
(1.8) wskaźnik poziomu wody montowany na brzegach rzek i zbiorników wodnych
forma rzeczownika|rodzaj=męskozwierzęcy.
(2.1) D. i B. lp. od: łat
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Mama zaszyła dziecku dziury na kolanach spodni łatami.
(1.2) Ten biały kotek ma czarną łatę na grzbiecie.
(1.3) Do nakładania łat używa się programu „patch”.
(1.7) Kiedy jest okazja do świętowania, jak zdanie egzaminu czy ukończenie eseju, schodzą, żeby zjeść musakę, okrę, taramosalatę, łatę jagnięcą czy ośmiornicę przy drewnianych, lakierowanych stołach, które wyglądają, jakby przyniesiono je tu prosto ze starego żaglowca.
Wiktionary
IPA: ˈwata, AS: u̯ata
Wiktionary
rzecz. łaciarz m., łaciarstwo n., łatus m., łatacz m., łatanina ż.
:: zdrobn. łatka ż.
czas. łatać, załatać, przyłatać
przym. łaciaty, łatany, załatany, łaciarski
Wiktionary
(1.1) gałgan
(1.1) plama, odmiana
(1.3) poprawka, patch
(1.4) łatus
(1.8) wskaz, wodowskaz
Wiktionary
1. przyszywać łaty w celu naprawy ubrania, obuwia; reperować;
2. przenośne: wypełniać jakąś lukę, np. łatać budżet
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany (dk. załatać)
(1.1) umieszczać łaty
(1.2) przen. uzupełniać braki
Wiktionary
rzecz. łata ż., łatanie n., łatanina ż.
:: zdrobn. łatka ż.
Wiktionary
1. osoba łatająca dziury;
2. żartobliwie: osoba uzupełniająca braki w czymś
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Łatanice – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie buskim, w gminie Wiślica.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Wieś sołecka w sołectwie Łatanie – zobacz jednostki pomocnicze gminy Wiślica w BIP
W miejscowości znajduje się remiza Ochotniczej Straży Pożarnej OSP Łatanice. Przez wieś przepływa rzeczka Maskalis.
Wikipedia
partanina; partactwo
SJP.pl
1. przyszywać łaty w celu naprawy ubrania, obuwia; reperować;
2. przenośne: wypełniać jakąś lukę, np. łatać budżet
SJP.pl
łatczyn brodawnik - euroazjatycki owad prostoskrzydły z rodziny pasikonikowatych
SJP.pl
rodzina owadów z rzędu prostoskrzydłych
SJP.pl
zdrobnienie od: łatka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: łątka
Wiktionary
IPA: wɔ̃nˈtɛt͡ʃka, AS: u̯õntečka
Wiktionary
rzecz. łątka ż.
Wiktionary
pogardliwie: człowiek, którego nie traktuje się poważnie; biedak, szarak, golec, byle kto
SJP.pl
Łatek (ang. Scruff, 2000) – hiszpański serial animowany wytwórni D’Ocon Films. Miał premierę 1 listopada 2000 na antenie katalońskiego Canal 33.
Serial miał premierę w Polsce 6 kwietnia 2004 w TVP1. Ostatnia emisja miała miejsce 4 czerwca 2008.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
(1.1) geogr. hist. jedna z czterech krain historycznych składających się na współczesną Łotwę, leżąca we wschodniej części kraju;
Wiktionary
Łatgalia (łatg. Latgola, łot. Latgale, niem. Lettgallen, ros. Латгалия, od nazwy plemienia Łatgalów) – jedna z pięciu krain historycznych składających się na współczesną Łotwę, leży we wschodniej części kraju.
Wikipedia
rzecz. łatgalski
przym. łatgalski
Wiktionary
(1.1) hist. Inflanty Polskie
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z Łatgalią, dotyczący Łatgalii
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) jęz. język wschodniobałtycki używany głównie w Łatgalii;
Wiktionary
rzecz. Łatgalia ż., Łatgal m., Łatgalka ż.
Wiktionary
1. zdrobnienie od: łata;
2. środowiskowo: poprawka lub uaktualnienie do programu komputerowego; patch;
3. przypinać łatkę - krytykować
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zool. nazwa systematyczna|Agrion., niebieska bądź zielona ważka zamieszkująca podmokłe tereny
(1.2) daw. kukiełka, lalka dla dzieci
(1.3) etn. bud. słup w ścianie, mający po bokach wyżłobienia, w które wsuwa się belki lub ociosane bierwiona
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈwɔ̃ntka, AS: u̯õntka
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. łąteczka ż.
Wiktionary
1. owad z rodziny łątkowatych, o ciele wysmukłym, zielono lub niebiesko zabarwionym, mający dwie pary błoniastych, wydłużonych skrzydeł;
2. w budownictwie ludowym: pionowy słup z wyżłobionymi bocznymi rowkami, do których wsuwa się zaciosane bierwiona lub belki;
3. dawniej: lalka, kukiełka, marionetka
SJP.pl
o cechach łątkowatych (rodzina owadów)
SJP.pl
Łątkowate (Coenagrionidae) – rodzina owadów z rzędu ważek, należąca do podrzędu ważek równoskrzydłych. Jest najliczniejszą w gatunki rodziną ważek – obejmuje ich ponad 1380. Samce większości gatunków (z wyjątkiem rodzaju Pyrrhosoma) są niebieskie.
Wikipedia
urena łatkowata - tropikalna roślina z rodziny ślazowatych, uprawiana dla włókna do produkcji worków, lin, dywanów i tkanin
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Łatno – osada w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie gryfickim, w gminie Brojce.Według danych gminy z 5 czerwca 2009 osada miała 47 mieszkańców.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa szczecińskiego.
Wikipedia
przymiotnik od: łata
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Poznań. urwis
(1.2) gw-pl|Poznań. o dorosłym człowieku: niewiele wart
Wiktionary
rzecz. łata m./ż.
Wiktionary
(1.1) łata
(1.2) łata
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: łatwo
SJP.pl
stopień wyższy od przymiotnika: łatwy
SJP.pl
zdrobnienie od: łatwy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pot. zdrobn. od: łatwy
Wiktionary
(1.1) A skądinąd wiem, że praca tłumacza wcale do łatwiuśkich nie należy.
Wiktionary
IPA: watˈfʲjüɕci, AS: u̯atfʹi ̯üśḱi
Wiktionary
zdrobnienie od: łatwy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) pot. zdrobn. od: łatwy
Wiktionary
IPA: ˌwatfʲjuˈtɛ̃ɲci, AS: u̯atfʹi ̯utẽńḱi
Wiktionary
zdrobnienie od: łatwy
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) zdrobn. od: łatwy
Wiktionary
IPA: watˈfʲjutʲci, AS: u̯atfʹi ̯utʹḱi
Wiktionary
przysł. łatwiutko, łatwo
rzecz. łatwość, łatwizna
przym. łatwy
Wiktionary
(1.1) łatwiuśki
Wiktionary
przysłówek
(1.1) zdrobn. od: łatwo
(1.2) śmiesznie łatwo
Wiktionary
(1.2) Łatwiutko poszło załatwienie wiz.
Wiktionary
rzecz. łatwość ż., łatwizna ż.
czas. ułatwiać ndk., ułatwić dk.
przysł. łatwo
przym. łatwiutki, łatwy
Wiktionary
potocznie: coś łatwego, banalnego; prościzna, pestka, pryszcz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. coś łatwego i prostego do wykonania
Wiktionary
(1.1) Ten referat to łatwizna w porównaniu z egzaminem.
Wiktionary
IPA: watˈfʲizna, AS: u̯atfʹizna
Wiktionary
rzecz. łatwość ż.
czas. ułatwiać ndk., ułatwić dk.
przym. łatwy, łatwiutki
przysł. łatwo, łatwiutko
Wiktionary
(1.1) bułka z masłem
Wiktionary
przysłówek sposobu
(1.1) w sposób łatwy, bez trudności, bez trudu lub wysiłku
Wiktionary
(1.1) Nauka języków obcych przychodzi mu wyjątkowo łatwo.
Wiktionary
IPA: ˈwatfɔ, AS: u̯atfo
Wiktionary
rzecz. łatwość ż., łatwizna ż., ułatwienie n.
czas. ułatwiać ndk., ułatwić dk.
przym. łatwy, łatwiutki
przysł. łatwiutko
Wiktionary
(1.1) prosto, swobodnie, gładko, bez trudu, bez wysiłku; gw-pl|Śląsk Cieszyński|pelzym.
Wiktionary
cecha materiału, który łatwo ulega samozapłonowi
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) fiz. cecha tego, co łatwopalne
Wiktionary
(1.1) Materiały te, ze względu na ich łatwopalność, przechowujemy poza głównym budynkiem.
Wiktionary
przym. łatwopalny
Wiktionary
wykazujący możliwość łatwego zapalenia się
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) wykazujący możliwość łatwego zapalenia się
Wiktionary
(1.1) - Niech Archanioł uważa, żeby się od miecza szafa nie zajęła, bo jest łatwopalna - powiadam, próbując obrócić to w żart.
Wiktionary
IPA: ˌwatfɔˈpalnɨ, AS: u̯atfopalny
Wiktionary
rzecz. łatwopalność ż.
Wiktionary
(1.1) palny, zapalny
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha tego, co jest łatwe, brak trudności
Wiktionary
IPA: ˈwatfɔɕt͡ɕ, AS: u̯atfość
Wiktionary
rzecz. łatwizna ż., ułatwienie n., ułatwianie n.
czas. ułatwiać ndk., ułatwić dk.
przym. łatwiutki, łatwy
przysł. łatwiutko, łatwo
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest łatwościerne
Wiktionary
przym. łatwościerny
przysł. łatwościernie
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) odprzym. cecha tego, co jest łatwotopliwe
Wiktionary
przym. łatwotopliwy
przysł. łatwotopliwie
Wiktionary
dający się łatwo stopić; łatwo topliwy
SJP.pl
przymiotnik jakościowy
(1.1) taki, który łatwo topi się
Wiktionary
rzecz. łatwotopliwość ż.
Wiktionary
stopień wyższy od przysłówka: łatwowiernie
SJP.pl
naiwność; bezkrytyczne przyjmowanie jakichś idei, poglądów
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) cecha kogoś, kto ma skłonność do uznawania za prawdziwe niesprawdzonych informacji
Wiktionary
przym. łatwowierny
przysł. łatwowiernie
Wiktionary
(1.1) bezkrytycyzm, bezkrytyczność, prostoduszność
Wiktionary
nadmiernie ufny; naiwny
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) taki, który ma skłonność do uznawania za prawdziwe niesprawdzonych informacji
Wiktionary
(1.1) Nie jest istotne, czy pogromca Galów okazał się w tym wypadku łatwowierny, czy sam fantazjował.
Wiktionary
rzecz. łatwowierność ż.
przysł. łatwowiernie
Wiktionary
(1.1) bezkrytyczny, naiwny, prostoduszny, ufny
Wiktionary
1. niesprawiający trudności, osiągany bez wysiłku;
2. wulgarnie, o mężczyźnie: chętny do współżycia
SJP.pl
przymiotnik
(1.1) nie wymagający wysiłku, trudu, nie stawiający przeszkód
(1.2) niewynikający z rzetelnej pracy, osiągany bez wysiłku
Wiktionary
(1.1) To zadanie jest bardzo łatwe; nawet dziecko może je rozwiązać.
Wiktionary
IPA: ˈwatfɨ, AS: u̯atfy
Wiktionary
rzecz. łatwość ż., łatwizna ż., ułatwianie n., ułatwienie n.
czas. ułatwiać ndk., ułatwić dk.
przym. łatwiutki
przysł. łatwo, łatwiutko
Wiktionary
(1.1) nietrudny, essa
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) gw-pl|Poznań, Lwów. obibok, włóczęga
Wiktionary
(1.1) łatenda
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mitsłow. demon szkodzący kobietom w połogu i podmieniający lub porywający niemowlęta
Wiktionary
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
zapożyczenie z etym2n|litew|laimė|láimė.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
frazeologia.
etymologia.
zapożyczenie z etym2n|litew|laimė|láimė.
uwagi.
tłumaczenia.
źródła.
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
Wiktionary
1. sprzęt do siedzenia dla kilku osób
2. zwarty szereg, gromada
3. sposób prowadzenia walki dawnej jazdy polskiej
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) deska służąca do siedzenia, długie siedzisko bez oparcia
(1.2) mebl. niski stolik, zwykle podłużny
(1.3) miejsce w sejmie, w sądzie lub w instytucji szkolnej
(1.4) daw. wojsk. sposób walki konnej z zaskakującym okrążeniem przeciwnika
(1.5) daw. zwarty szereg
Wiktionary
Ława – prosty mebel drewniany, znany od starożytności, służący do siedzenia kilku osobom (czasem do spania), którego początkiem była leżąca kłoda drewna, z biegiem czasu o ociosanej płasko górnej części, wsparta na kamieniach. Gdy upowszechniło się pilarstwo, ławę wykonywano z jednej lub kilku desek (zależnie od szerokości), a podstawę w zależności od długości ławy stanowiły 2 płaskie podpory lub 4 i więcej nóg.
Wikipedia
(1.1) Dla biesiadników pospiesznie zbijano z desek stoły i ławy, stawiając je na zewnątrz, bo gości było więcej niż obszerna izba mogła pomieścić.
(1.2) Na imprezie u Karola musieliśmy zasiąść na tapczanie przy niewygodnej ławie.
(1.3) O tej porze ławy poselskie świeciły pustkami.
(1.5) Widać było występujące szeregi tarczowników Bolesława. Chwila jeszcze, a i one ruszyły ławą i wojska zbliżały się szybko.
Wiktionary
IPA: ˈwava, AS: u̯ava
Wiktionary
rzecz. ławnik m., ławniczka ż., ławkowiec m.
:: zdrobn. ławka ż., ławeczka ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
zdrobnienie od: ławka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: ławka
(1.2) mała ławka
(1.3) sport. przyrząd kulturystyczny do ćwiczeń mięśni klatki piersiowej i tricepsa
Wiktionary
Ławeczka – polski film fabularny (komedia romantyczna) z 2004 roku w reż. Macieja Żaka. Scenariusz powstał na podstawie sztuki teatralnej rosyjskiego dramaturga Aleksandra Gelmana o tym samym tytule. Okres zdjęciowy trwał od 8 do 20 lipca 2003 roku.
Wikipedia
IPA: waˈvɛt͡ʃka, AS: u̯avečka
Wiktionary
rzecz. ława ż., ławka ż.
Wiktionary
1. skupisko zwierząt wodnych;
2. wał piasku i innych osadów dennych, usypany przez rzekę w jej korycie lub przez wody morskie na szelfie
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) skupisko ryb lub innych drobnych zwierząt morskich;
(1.2) przen. książk. skupienie, nagromadzenie wielu małych rzeczy
(1.3) usypisko piachu lub żwiru w formie wału naniesionego przez rzekę, morze;
(1.4) geol. wyraźnie oddzielona warstwa (lub zespół warstw) w składzie skały osadowej;
Wiktionary
Wikipedia
składnia.
kolokacje.
synonimy.
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) stado
(1.2) nagromadzenie
(1.3) usypisko, nanos
(1.4) warstwa
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. Ławica ż.
:: zdrobn. ławiczka ż.
przym. ławicowy
przysł. ławicowo
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) school
* baskijski: (1.1) sarda
* duński: (1.1) stime w., fiskestime w.; (1.2) stime w.
* esperanto: (1.3) sablobenko
* hiszpański: (1.1) banco m.
* niemiecki: (1.4) Bank ż.
* rosyjski: (1.1) кося́к m.; (1.3) по́бочень m.
* wilamowski: (1.4) baonk ż., bank ż.
źródła.
== ławica (język górnołużycki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ławka
odmiana.
przykłady.
Wiktionary
IPA: waˈvʲit͡sa, AS: u̯avʹica
Wiktionary
rzecz. Ławica ż.
:: zdrobn. ławiczka ż.
przym. ławicowy
przysł. ławicowo
Wiktionary
antonimy.
hiperonimy.
(1.1) stado
(1.2) nagromadzenie
(1.3) usypisko, nanos
(1.4) warstwa
hiponimy.
holonimy.
meronimy.
pokrewne.
rzecz. Ławica ż.
:: zdrobn. ławiczka ż.
przym. ławicowy
przysł. ławicowo
frazeologia.
etymologia.
uwagi.
tłumaczenia.
* angielski: (1.1) school
* baskijski: (1.1) sarda
* duński: (1.1) stime w., fiskestime w.; (1.2) stime w.
* esperanto: (1.3) sablobenko
* hiszpański: (1.1) banco m.
* niemiecki: (1.4) Bank ż.
* rosyjski: (1.1) кося́к m.; (1.3) по́бочень m.
* wilamowski: (1.4) baonk ż., bank ż.
źródła.
== ławica (język górnołużycki.) ==
wymowa.
znaczenia.
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) ławka
odmiana.
przykłady.
składnia.
kolokacje.
synonimy.
(1.1) ława, ławka
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z ławicą, dotyczący ławicy
Wiktionary
rzecz. ławica ż., Ławica ż., ławiczka ż.
przysł. ławicowo
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
1. mebel do siedzenia;
2. stolik z krzesłami w klasie, sali dla uczniów itp.;
3. ławka bosmańska - mocna deska, którą spuszcza się za burtę wraz z siedzącym na niej człowiekiem
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) zdrobn. od: ława
(1.2) twardy mebel do siedzenia dla kilku osób;
(1.3) eduk. szkolny mebel do nauki
(1.4) stpol. (współcz. gw-pl|Śląsk Cieszyński.) kładka
(1.5) szeroka, kilkuosobowa gondola kolejki krzesełkowej
(1.6) hist. metrol. staropolska miara długości równa 4,466 cm
(1.7) zob. ławki.
Wiktionary
Wikipedia
(1.2) Wieczorem siedzieliśmy na ławce w parku.
(1.3) Najtrwalsze w życiu przyjaźnie, to te ze szkolnej ławki.
Wiktionary
IPA: ˈwafka, AS: u̯afka
Wiktionary
rzecz. ławkowiec mrz.
:: zgrub. ława ż.
:: zdrobn. ławeczka ż.
przym. ławkowy
Wiktionary
(1.2) gw-pl|Górny Śląsk|bank.
Wiktionary
potocznie: sprzedawca na bazarze rozkładający swój towar na ławkach; straganiarz, kramarz
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) jeźdz. drewniane części siodła, którymi terlica opiera się na grzbiecie konia;
forma rzeczownika.
(2.1) D. lp.; M., B. i W. lm. od: ławka
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈwafʲci, AS: u̯afʹḱi
Wiktionary
potocznie: zawodnik niegrający w podstawowym składzie; ławkowiec
SJP.pl
szeroki i gruby pędzel o długim włosiu, ułatwiający sprawne pokrycie dużych powierzchni
SJP.pl
związany z ławką
SJP.pl
przymiotnik od: Ławnica
SJP.pl
urząd ławnika
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
1. w różnych krajach: członkini sądu przysięgłych;
2. w Polsce: członkini sądu reprezentująca społeczeństwo
SJP.pl
1. w różnych krajach: członkini sądu przysięgłych;
2. w Polsce: członkini sądu reprezentująca społeczeństwo
SJP.pl
członek sądu przysięgłych; w Polsce: członek sądu reprezentujący społeczeństwo
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) praw. osoba niebędąca sędzią, uczestnicząca w wydawaniu wyroków w niektórych kategoriach spraw sądowych;
(1.2) praw. w dawnej Polsce: członek ławy miejskiej lub wiejskiej;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) W sprawach cywilnych dwaj ławnicy pod przewodnictwem zawodowego sędziego rozpoznają sprawy z zakresu prawa pracy oraz część spraw wynikających ze stosunków rodzinnych.
(1.2) Ława miejska (…) składała się z wójta, landwójta i sześciu ławników.
Wiktionary
rzecz. ława ż.
:: fż. ławniczka ż.
Wiktionary
(1.2) radny
Wiktionary
rozkładana ława z regulacją wysokości blatu, którą można przekształcić w stół
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) mebel z regulowaną wysokością oraz szerokością blatu
Wiktionary
przymiotnik od: ława
SJP.pl
1. zespół pustelni anachoretów w dawnym Kościele wschodnim
2. klasztor prawosławny
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) rel. zespół pustelni anachoretów;
(1.2) współcz. rel. duży klasztor prawosławny
Wiktionary
Ławra (nowogr. Λαύρα, przejście) – określenie używane w stosunku do większych (i o szczególnym znaczeniu) męskich monasterów (klasztorów) w Kościele prawosławnym oraz w Kościołach katolickich wschodnich, również w postaci skupionego wokół świątyni zespołu pustelni mnichów ascetów nieprowadzących wspólnego życia zakonnego.
Wikipedia
(1.2) Prace remontowe w ławrze supraskiej były wspierane finansowo z budżetu państwa polskiego.
Wiktionary
imię męskie
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) gwara. reg. karczowisko lub wypalenisko
(1.2) gwara. reg. teren nizinny pokryty krzakami
Wiktionary
łaz – trzebież w lesie przez wypalenia lub wykopanie, przeważnie w liczbie mnogiej łazy.
Wikipedia
(1.1) Onegdaj łazy szybko zamieniały się w pastwiska.
(1.2) Ciężko wozem przejechać, bo tam same łazy i torfowiska.
Wiktionary
rzecz. łazek mrz., Łazy nmos.
Wiktionary
kwadratowa kluska z cienko rozwałkowanego ciasta; łazanka
SJP.pl
kwadratowa kluska z cienko rozwałkowanego ciasta; łazanek
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) kulin. kluska z cienkiego ciasta mająca kształt kwadratu lub rombu
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) war. łazanek
Wiktionary
potrawa z cienkich, kwadratowych klusek, zwykle okraszonych
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) spoż. makaron cięty w kwadraty wielkości około jednego centymetra
(1.2) kulin. potrawa kuchni polskiej z makaronu oraz zasmażanej kapusty z omastą ze skwarków lub kiełbasy;
Wiktionary
Łazanki – rodzaj makaronu, który otrzymuje się przez pokrojenie poprzecznie zwiniętego rulonu twardego, przeschniętego ciasta na jednocentymetrowe paski i pokrojenie tych pasków na kwadraciki. Następnie gotuje się je i podaje z dodatkiem przesmażonej słoniny lub boczku.
W polskiej kuchni łazanki są podawane najczęściej z kapustą, grzybami, mięsem albo kiełbasą. Bywają też składnikiem tradycyjnej, wigilijnej zupy grzybowej.
Wikipedia
IPA: waˈzãnʲci, AS: u̯azãnʹḱi
Wiktionary
rzecz.
:: zdrobn. łazaneczki nmos.
:: zgrub. łaziory nmos.
przym. łazankowy
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
Łazarczyk – nazwisko używane w Polsce.
Na początku lat 90. XX wieku nosiło je w Polsce 1431 pełnoletnich osób. Najwięcej w dawnym woj. kieleckim (194 osoby), katowickim (116 osób) i warszawskim (103 osoby).
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
nazwisko
SJP.pl
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
nędzarz, żebrak, osoba skrajnie uboga
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
(1.1) imię|polski|m.;
(1.2) bibl. postać biblijna
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
(2.1) geogr. część Poznania między Wildą, Górczynem, Grunwaldem i Jeżycami;
(2.2) geogr. osada śródleśna w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie białostockim, w gminie Czarna Białostocka;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) Dzień imienin Łazarza wypada w tym roku w sobotę.
(1.2) Kiedy Jezus tam przybył, zastał Łazarza już od czterech dni spoczywającego w grobie.
Wiktionary
IPA: ˈwazaʃ, AS: u̯azaš
Wiktionary
rzecz. łazarz mos., lazaryta mos.
czas. łazarzować ndk.
przym. łazarzy, łazarzowski
Wiktionary
(1.1) Eleazar
Wiktionary
przymiotnik dzierżawczy - należący do Łazarza lub z nim związany
SJP.pl
czasownik przechodni niedokonany
(1.1) daw. podbierać miód i wosk z barci, zostawiając pszczołom tyle, ile potrzeba im do przezimowania; ogólniej – oporządzać pszczoły na zimę; Gloger.
Wiktionary
(1.1) Bartnik od rana łaźbił gdzieś w lesie.
(1.1) Dosyć tylko raz do roku pszczoły łaźbić. sic.
Wiktionary
IPA: ˈwaʑbʲit͡ɕ, AS: u̯aźbʹić
Wiktionary
rzecz. łaźbienie n., łaźbiny nmos., łaźbiec m., łaźbień m., leziwo n.
czas. wyłaźbić dk.
Wiktionary
motyl z rodziny omacnic, którego gąsienice są szkodnikami pasiek; barciak mniejszy
SJP.pl
Łaźbiec (barciak mniejszy) (Achroia grisella) - owad z rzędu motyli. Motyl o rozpiętości skrzydeł 2 cm i szarej barwie. Samica składa na plastrach około 250-300 jaj, z których wylęgają się drobne gąsienice żerujące w komórkach plastra pszczelego. Mogą one uszkadzać czerw, powodując jego zamieranie. W ciągu roku wydaje 2-3 pokoleń. Motyl ten może się rozwijać również w plastrach poza ulem, gdzie ramki z plastrami są magazynowane i gdzie również niszczy plastry.
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) daw. odczasownikowy od|łaźbić.
Wiktionary
Łaźbienie – w bartnictwie jesienne wybieranie miodu i wosku z barci w ilości zapewniającej pszczołom możliwość bezpiecznego przezimowania.
Wikipedia
IPA: waʑˈbʲjɛ̇̃ɲɛ, AS: u̯aźbʹi ̯ė̃ńe
Wiktionary
zob. łaźbić.
Wiktionary
(1.1) miodobranie
Wiktionary
pora podbierania pszczołom miodu i wosku, przypadająca na jesieni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) pszcz. daw. pora jesienna, gdy bartnik podbierał pszczołom miód i wosk
Wiktionary
IPA: waʑˈbʲĩnɨ, AS: u̯aźbʹĩny
Wiktionary
zob. łaźbić.
Wiktionary
(1.1) pora łaźbienia
Wiktionary
rodzina słodkowodnych ryb okoniokształtnych; labiryntowate, błędnikowate
SJP.pl
Błędnikowate, łaźcowate, labiryntowate (Anabantidae) – rodzina słodkowodnych ryb okoniokształtnych zaliczana do błędnikowców. Ze względu na atrakcyjne ubarwienie i ciekawą biologię często spotykane w akwarystyce.
Wikipedia
o cechach łaźcowatych (rodzina ryb)
SJP.pl
(r. żeński)
1. kobieta lubiąca łazić, włóczyć się, wałęsać się; także o mężczyźnie, zwierzęciu, z silniejszym zabarwieniem ekspresywnym
2. włóczęga, wałęsanie się
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba która lubi włóczyć się
rzeczownik, rodzaj żeński
(2.1) włóczenie się, łażenie
Wiktionary
Łazęga – lewobrzeżny dopływ Czechówki, ciek piątego rzędu o długości 4,2 km. Początek bierze na łąkach we wsi Płouszowice (gmina Jastków) na wysokości 210,7 m n.p.m. Do Czechówki uchodzi w Dąbrowicy w rejonie ruin pałacu Firlejów na wysokości 192 m n.p.m. Powierzchni dorzecza to zaledwie 12,3 km², rzeka odwadnia niewielki fragment środkowo-zachodniej części Płaskowyżu Nałęczowskiego. Górny odcinek głównej doliny ma generalnie przebieg SSW-NNE i nie ma odpływu powierzchniowego. Strefa źródliskowa cieku zlokalizowana jest w środkowym odcinku doliny i jest to miejsce, w którym dolina zmienia kierunek na subrównoleżnikowy.
Wikipedia
rzecz. łażenie n., właz mrz., łazik mzw./mos./mrz.
czas. łazić ndk.
Wiktionary
rzadko: lubiący łazić, włóczyć się, wałęsać się
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) góry. kupka drzewa na opał
Wiktionary
Wikipedia
rzecz. łaz m.
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) odczasownikowy od|łazić.
Wiktionary
IPA: waˈʒɛ̃ɲɛ, AS: u̯ažẽńe
Wiktionary
rzecz. łazęga, łazik, właz
czas. przyleźć, łazić ndk., połazić dk., wyłazić dk.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
mieszkaniec Łaz
SJP.pl
mieszkanka Łaz
SJP.pl
1. chodzić niezgrabnie, wlec się; czasem potocznie: chodzić
2. chodzić po czymś, co wymaga wspinania, wdrapywania się
SJP.pl
czasownik nieprzechodni niedokonany
(1.1) chodzić bez celu, wałęsać się, włóczyć się
Wiktionary
IPA: ˈwaʑit͡ɕ, AS: u̯aźić
Wiktionary
rzecz. właz m., łażenie n., łazik m., łazior mrz./mos.
Wiktionary
(1.1) włóczyć się, wałęsać się, szwendać się, pałętać się
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
Łazice (niem. Tannenhof) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie drawskim, w gminie Czaplinek. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa koszalińskiego. W roku 2007 wieś liczyła 36 mieszkańców.
Wieś wchodząca w skład sołectwa: Piekary.
Osady wchodzące w skład sołectwa: Karsno, Wełnica.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
dawniej: posługaczka w łaźni; kąpielowa
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. kobieta pracująca w łaźni
Wiktionary
(1.1) Poprosiłam łaziebną o świeże ręczniki.
Wiktionary
rzecz. łaziebnik mos.
:: fm. łaziebny mos.
przym. łaziebny, łaźniowy, łazienkowy
Wiktionary
łaziennik; przestarzale:
1. właściciel łaźni;
2. posługacz w łaźni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) stpol. łazienny
Wiktionary
Łaziebnik – niewykonywany już powszechnie zawód opisany po raz pierwszy w 1313 (na terenie Dolnego Śląska).
Zatrudniony w łaźni publicznej łaziebnik przede wszystkim przygotowywał kąpiele. Zajmował się także balwierstwem, czyli goleniem (na terenach Górnego Śląska aż do XVII wieku goleniem zajmowali się właśnie oni). Czasami spełniał rolę współczesnego felczera (wykonywał masaże, stawiał bańki, usuwał nagniotki, puszczał krew) a nawet dentysty (wyrywał bolące zęby).
Wikipedia
IPA: waˈʑɛbʲɲik, AS: u̯aźebʹńik
Wiktionary
rzecz. łaziebna ż., łaziebny mos.
:: fż. łaziebniczka ż.
przym. łaziebny
Wiktionary
przestarzały przymiotnik od: łaźnia (w znaczeniu pomieszczenia lub budynku), np. łaziebny bałagan
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) daw. osoba pracująca w łaźni
przymiotnik relacyjny
(2.1) związany z łaźnią, dotyczący łaźni
Wiktionary
(1.1) Powiedz łaziebnemu, by więcej napalił.
(2.1) Wiem, że łaźnia jest czymś zdrowym, ale nie lubię tych łaziebnych zapachów.
Wiktionary
rzecz. łaziebnik mos.
:: fż. łaziebna ż.
przym. łaźniowy, łazienkowy
Wiktionary
(1.1) kąpielowy, łaziebnik, łazienny
(2.1) łazienny, łaźniowy
Wiktionary
1. ptak z rzędu kosmopolitycznych; do łaźców zaliczane są: dzięcioły, tukany, miodowody, krętogłowy, brodacze, drzymy i złotki
2. ryba z rodziny łaźcowatych, z grupy błędnikowców
SJP.pl
Wikipedia
zdrobnienie od: łazienka
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) pot. zdrobn. od: łazienka
Wiktionary
IPA: ˌwaʑɛ̃ˈnɛt͡ʃka, AS: u̯aźẽnečka
Wiktionary
rzecz. łazienka ż.
Wiktionary
pomieszczenie, gdzie zainstalowane są urządzenia do kąpieli i mycia się
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) archit. hotel. pomieszczenie do kąpieli z wanną lub prysznicem;
Wiktionary
Łazienka – pomieszczenie o charakterze sanitarnym, służące do wykonywania czynności związanych z utrzymaniem higieny osobistej, wymagających użycia wody. W łazience można się umyć, wykąpać, wziąć prysznic. Jest zwykle jednym z pomieszczeń wchodzących w skład lokalu mieszkalnego, budynku zamieszkania zbiorowego, pokoju hotelowego, oraz stanowi niezbędny element każdego miejsca publicznego.
Wikipedia
(1.1) Jutro ty sprzątasz łazienkę!
(1.1) W tym skrzydle urządziliśmy kilka sypialni z łazienkami i salkę telewizyjną.
(1.1) Przed Wigilią karpie trzymaliśmy w łazience.
Wiktionary
IPA: waˈʑɛ̃nka, AS: u̯aźẽnka
Wiktionary
rzecz. łaźnia ż., łaziebny mos., łaziebna ż., Łazienki lm nm., łaziennik mos.
:: zdrobn. łazieneczka ż.
przym. łazienkowy, łaźniowy
Wiktionary
pomieszczenie, gdzie zainstalowane są urządzenia do kąpieli i mycia się
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. turyst. zespół pałacowo-ogrodowy w Warszawie;
Wiktionary
Wikipedia
(1.1) W średniowieczu w miejscu Łazienek znajdował się zwierzyniec służący jako teren polowań książąt mazowieckich.
Wiktionary
rzecz. łaziebna ż., łaziebny mos., łazienka ż., łaźnia ż.
przym. łazienkowski, łazienkowy, łaźniowy
Wiktionary
przymiotnik od: Łazienki (park w Warszawie), np. łabędź łazienkowski
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Łazienek, związany z Łazienkami
Wiktionary
(1.1) Budowę Mostu Łazienkowskiego i Trasy Łazienkowskiej zakończono w lipcu 1974 roku.
Wiktionary
rzecz. Łazienki lm nm.
przym. łazienkowy
Wiktionary
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z łazienką, dotyczący łazienki
Wiktionary
(1.1) Marek zranił się, uderzając głową w regał łazienkowy w hotelu w Szklarskiej Porębie.
Wiktionary
rzecz. łaziebna ż., łaziebny mos., łazienka ż., Łazienki lm nm., łaźnia ż.
przym. łazienkowski, łaźniowy, łaziebny
Wiktionary
łaziebnik; przestarzale:
1. właściciel łaźni;
2. posługacz w łaźni
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) przest. pracownik łaźni
Wiktionary
rzecz. łazienka ż., łaźnia ż., łazienny mos.
:: fż. łazienniczka ż.
przym. łaźniowy, łazienny
Wiktionary
(1.1) łaziebnik
Wiktionary
→ łaźnia; łaźniowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) osoba pracująca w łaźni
przymiotnik relacyjny
(2.1) związany z łaźnią, dotyczący łaźni
Wiktionary
(1.1) Kazał łaziennym przynieść świeże ręczniki.
Wiktionary
rzecz. łaziennik mos., łaźnia ż.
przym. łaźniowy
Wiktionary
(1.1) kąpielowy, łaziebnik, łaziebny
(2.1) łaźniowy, łaziebny
Wiktionary
1. włóczęga, obieżyświat;
2. lekki, otwarty samochód wojskowy
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) pot. lekki wojskowy samochód terenowy
(1.2) hist. radziecki samochód wojskowy z otwartym nadwoziem, używany w czasie II wojny światowej
(1.3) astr. pojazd kosmiczny badający powierzchnię obcej planetaanety;
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(2.1) pot. żart. człowiek lubiący wędrówki, włóczenie się
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
(3.1) ornit. nielotny ptak z jednego z trzech gatunków z rodziny barglików
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈwaʑik, AS: u̯aźik
Wiktionary
rzecz. łażenie n., łazęga m./ż., łazikostwo n.
:: zgrub. łazior m.
czas. łazić ndk., łazikować ndk.
Wiktionary
(1.1) gazik, dżip
(2.1) wędrowiec, tramp, wagabunda
Wiktionary
potocznie: włóczyć się, szwendać się, obijać się
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Łazin – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie łowickim, w gminie Bielawy.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa skierniewickiego. Obecnie należy do powiatu łowickiego.
Wikipedia
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) zgrub. od: łazik
(1.2) kraków. włóczęga, menel
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(2.1) zgrub. od: łazik
(2.2) zob. łaziory.
Wiktionary
rzecz. łazik m., łazęga m./ż.
czas. łazić ndk., połazić dk.
przym. łazikowy, łazęgowy
Wiktionary
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
(1.1) zgrub. od: łazanki
forma rzeczownika.
(2.1) lm. od: łazior
Wiktionary
IPA: waˈʑɔrɨ, AS: u̯aźory
Wiktionary
rzecz. łazanki nmos., łazaneczki nmos.
przym. łazankowy
Wiktionary
przymiotnik od: Łaziska, Łaziska Górne
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik od: Łaziska, Łaziska Górne
SJP.pl
przymiotnik od: Łaziska, Łaziska Górne
SJP.pl
Wikipedia
1. mieszkaniec Łazisk Górnych (miasta w Polsce);
2. mieszkaniec Łazisk (wsi w Polsce)
SJP.pl
1. mieszkanka Łazisk Górnych (miasta w Polsce);
2. mieszkanka Łazisk (wsi w Polsce)
SJP.pl
przyrząd bartniczy wspomagający wspinanie się do wyżej położonych barci; leziwo
SJP.pl
pomieszczenie z urządzeniami do kąpieli w wodzie, w parze lub gorącym suchym powietrzu
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) budynek lub pomieszczenie do kąpieli w wodzie, parze albo rozgrzanym powietrzu
(1.2) urządzenie z gazem lub cieczą, które służy do ogrzewania przedmiotów oraz utrzymywania ich w stałej temperaturze;
Wiktionary
Wikipedia
IPA: ˈwaʑɲa, AS: u̯aźńa
Wiktionary
rzecz. łazienny mos., łaziennik mos., Łazienki nmos., łazienka ż., łaziebny mos., łaziebna ż.
przym. łaźniowy, łazienkowy, łazienny
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
wieś w Polsce
SJP.pl
Wikipedia
przymiotnik relacyjny
(1.1) związany z łaźnią, dotyczący łaźni
Wiktionary
rzecz. łazienka ż., łazienny mos., łaziennik mos., Łazienki nmos., łaziebna ż., łaziebny mos., łaźnia ż.
przym. łaziebny, łazienny, łazienkowy
Wiktionary
jezioro na Pojezierzu Ełckim
SJP.pl
Łaźno – (Haszno, niem. Haschner See), jezioro w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie oleckim, w gminie Świętajno, na Pojezierzu Ełckim, w dorzeczu rzeki Ełk, na wys. 133,2 m n.p.m., na zachód od Olecka.
Jezioro polodowcowe. Powierzchnia jeziora wynosi 562,4 ha, długość 6200 m, szerokość do 1800 m, a głębokość do 18 m. Jest największym jeziorem w Gminie Świętajno. Najgłębsze miejsca znajdują się w centralnej części akwenu, oddzielone są od siebie ciągiem górek śródjeziornych. Część północno-wschodnia jest płytka – jej głębokość rzadko przekracza 5 m. Jezioro ma rozwiniętą linię brzegową, brzegi niskie, częściowo zalesione, częściowo podmokłe, a wzdłuż wybrzeży sitowie. Pas szuwarów, stanowiący 11% powierzchni jeziora, o szerokości od 10 do 20 m zdominowany jest przez trzcinę pospolitą, dość licznie występuje również oczeret jeziorny i pałka wąskolistna. Roślinność zanurzona i o liściach pływających występuje maksymalnie do 3,5m. Pod względem klasyfikacji rybackiej jest to jezioro sielawowe. Połączenie z sąsiednimi jeziorami: Litygajno, Szwałk Wielki i Piłwąg. Głównym dopływem jest rzeka Czarna Struga, prowadząca wody z J. Pilwąg oraz rzeka Mazurka. Uchodzi tu również kilka innych małych dopływów o charakterze rowów melioracyjnych. Odpływ wód następuje przez rzekę Łaźna Struga, wypływającą z północno-zachodniego krańca zbiornika. Na jeziorze znajduje się jedna wyspa o powierzchni około 1 ha.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Łaznów – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Rokiciny.
Do 1954 roku miejscowość była siedzibą gminy Łaznów. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Łaznów. W 1973 r. reaktywowano gminę Łaznów. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa piotrkowskiego.
We wsi jest przystanek kolejowy Łaznów.
Wikipedia
wieś w Polsce
SJP.pl
Łazówek (Język staroruski: Łazowo) – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie sokołowskim, w gminie Sterdyń. Ma status sołectwa.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa siedleckiego.
Łazówek jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii Wniebowzięcia NMP.
Wikipedia
mieszkaniec Łazów (miasta w Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) mieszkaniec Łaz
Wiktionary
rzecz. Łazy nmos.
:: fż. łazowianka ż.
Wiktionary
mieszkanka Łazów (miasta w Polsce)
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) mieszkanka Łaz
Wiktionary
rzecz. Łazy nmos.
:: fm. łazowianin mos.
przym. łazowski
Wiktionary
przymiotnik od: Łazy
SJP.pl
przymiotnik relacyjny
(1.1) odnoszący się do Łaz, związany z Łazami
Wiktionary
Osoby o tym nazwisku:
Wikipedia
(1.1) Tarcza herbowa łazowskiego herbu jest barwy czerwonej.
Wiktionary
rzecz. Łazy nmos., łazowianka ż.
Wiktionary
nazwisko
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj żeński
(1.1) daw. roln. groch tyczkowy
Wiktionary
1. nazwa wielu miejscowości i ich części w Polsce;
2. jezioro w Polsce;
3. wieś na Ukrainie;
4. nazwa kilku wsi na Białorusi;
5. szczyt w Beskidzie Żywieckim
SJP.pl
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna
(1.1) geogr. miasto w Polsce, w województwie śląskim;
(1.2) geogr. toponim, nazwa blisko stu dwudziestu wsi, części miast i wsi w Polsce;
(1.3) geogr. jezioro w gminie Brusy, w województwie pomorskim
(1.4) geogr. nazwa kilku wzniesień w Polsce
Wiktionary
Łazy – miasto w Polsce położone, w województwie śląskim, w powiecie zawierciańskim, siedziba władz gminy miejsko-wiejskiej Łazy. Do 1947 r. miejscowość była siedzibą gminy Rokitno-Szlacheckie.
Według danych z 31 grudnia 2023 r. miasto miało 6378 mieszkańców.
Wikipedia
(1.1) Krystyna mieszka w Łazach niedaleko zalewu.
(1.2) Ślub odbędzie się w kościele w Łazach 12 maja o godz. 14:00.
(1.3) Mówią, że w Łazach nie wolno się już kąpać.
(1.4) Na stoku Łaz nazbieramy kwiatów do bukietu.
Wiktionary
IPA: ˈwazɨ, AS: u̯azy
Wiktionary
rzecz. łaz mrz., łazowianin mos., łazowianka ż.
przym. łazowski
Wiktionary
wieś w Polsce
SJP.pl
2 miejscowości w Polsce:
Wikipedia
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) gw-pl|Śląsk Cieszyński. drań
Wiktionary
wykrzyknik używany w mowie potocznej, wyrażający zachwyt, uznanie, zdziwienie itp.; wow
SJP.pl